მარქსის და ლენინის მოყვარულთა ხანის და სამყაროს შემდეგ ნიცშეს და მარკიზ დე სადის მოყვარულთა ხანაში და სამყაროში მოხვედრა არაა ლობიოს ჭამა. ახალგაზრდები მომზადებული უნდა იყვნენ თორემ საცოდაობა იქნება.
ვიცოდეთ თუ რა ელის ბავშვებს და სრულწლოვანებს ნიჰილისტური თავისუფლება-თავაშვებულობის ოკეანეში…
მასალები სერიოზული მონოგრაფიისთვის
დიდმა ნიცშემ დაინახა რომ მოდის ნიჰილიზმის ტრიუმფის ანუ უმაღლესი ისტორიული ღირებულებების და იდეალების დამხობის ხანა და სიგიჟის უმწვავესი ფორმით მოხვდა საგიჟეთიში. ჩვენი დღევანდელობა სწორედ ეგ ხანაა ძმებო და დებო.
მაგრამ თვითონ ნიცშემ დიდად შეუწყო ხელი ქრისტიანობის, მთელი ხალხების, ერების.ქვეყნების და სახელმწიფოების მკვლელი ნიჰილიზმის გავრცელებას და ეს ნიჰილიზმი თარეშობს ჩვენს თვალწინ და ირგვლივ…დავაკვირდეთ:
https://www.agoravox.fr/culture-loisirs/culture/article/citations-choquantes-35720
ნიცშე, 1844-1900 ამბობდა ისეთ რამეებს რასაც სიამოვნებით დღესაც იმეორებენ სხვადასხვა პერესტროიკის მომწყობი ინტელექტუალებიც.
Périssent les faibles et les ratés ! Et il faut même les y aider !”
დაე დაიღუპონ სუსტები და წარუმატებელ მარცხიანები! და უნდა დავეხმაროთ კიდეც მათ დაღუპვაში!
ეს თქვა ნიცშემ მის ნაშრომში „ ანტიქრისტე“.
ნიცე დაუღალავად ქადაგებდა ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის რელიგია ქრისტიანობის წინააღმდეგ. Der Antichrist. Fluch auf das Christentum ნიცშეს ეს წიგნი გამოქვეყნდა 1896 წელს.
წიგნი ყალბად იყო წარმოდგენილი როგორც არსებულ უმაღლეს ღირებულებათა დამხობის პირველი წიგნი. ნიცშემ გადაწყვიტა ამ ღირებულებათა და იდეალთა მთლიანად დამხობა.
https://www.amazon.ca/LAnt%C3%A9christ-Essai-dune-Critique-Christianisme/dp/1512079979
ნიცშე ქადაგებდა რომ სიძულვილით და ფანატიზმით სავსე ქრისტიანული მორალი ხელს უშლის კაცობრიობის პროგრესს და ღუპავს კაცობრიობას.
http://kiosquenet.free.fr/TEXTES/Nietzsche-L-Antechrist.html
Friedrich Nietzsche
L’Antéchrist-ქრისტიანობის გინება
რა არის კარგი? ყველაფერი რაც აძლიერებს ძლიერების განცდას, მისწრაფებას ძლიერებისკენ, თვითონ ძლიერება და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული.
რა არის ცუდი? ყველაფერი რასაც ფესვი აქვს სისუსტეში.
რა არის ბედნიერება?- გრძნობა იმისა რომ უფრო უფრო და უფრო ძლიერი ხარ, რომ წინააღმდეგობა დაძლეულია.
არა კმაყოფილება არამედ კიდევ უფრო მეტი ძალა. არა მშვიდობა უწინარეს ყოვლისა არამედ ომი, არა სათნოება არამედ აღორძინების ხანის სტილის ამორალური ღირსება.
დაე დაიღუპონ სუსტები და წარუმატებელ მარცხიანები, მეტიც,ჩვენ უნდა დავეხმაროთ მათ გაქრობაში, ესაა ჩვენი გულმოწყალების პრინციპი, ადამიანთა ჩვენებური სიყვარულის პირველი პრინციპი.
რა არის ყველა მანკიერებაზე უფრო მავნე? სიბრალული ჩამორჩენილთა სუსტების მიმართ, ქრისტიანობა….
What is good?–Whatever augments the feeling of power, the will to power, power itself, in man.
What is evil?–Whatever springs from weakness.
What is happiness?–The feeling that power increases–thatresistance is overcome.
Not contentment, but more power; not peace at any price, but war; not virtue, but efficiency (virtue in the Renaissance sense,virtu, virtue free of moral acid).
The weak and the botched shall perish: first principle of our charity. And one should help them to it.
What is more harmful than any vice?–Practical sympathy for the botched and the weak–Christianity…
ესაა ანტიქრისტე ნიცშე.
დღევანდელობის ერთ-ერთი ბურჯი, სახელგანთქმული პარიზელი ინტელექტუალი მიშელ ფუკო ნიცშეანელი და მარკიზ დე სადის თაყვანისმცემელი იყო. დავაკვირდეთ.
Punir Foucault? დიდი პარიზელი ინტელექტუალი მიშელ ფუკო უნდა დაისაჯოს?
https://www.lexpress.fr/informations/punir-foucault_609457.html
Par Sorin Raphaël,publié le 31/08/1995 à 00:00
ფრანგი ფილოსოფოსის ამერიკულ ბიოგრაფიას უნდა მისი ნაშრომის დაყვანა სექსუალურ ექსპერიმენტებზე ,სექსუალურ გამოცდილებაზე. კითხვა და კვლევა.
1975 წლის გაზაფხული, ღამდება სიკვდილის ველზე Zabriskie Point-ის პარკინგზე. მანქანასთან ახლოს დადებული მაგნიტოფონიდან ისმის Stockhausen-ის «Kontakte». ცოტა მოშორებით ფრანგი ზის 2 ამერიკელის გვერდით. ყველა მიშტერებია უდაბნოს. 2 საათიშ ყველამ მიიღო ძალიან ძლიერი ნარკოტიკი LSD. უცხოელმა ბოლოს და ბოლოს ამოღერღა:
„ ცა აფეთქდა და ვარსკვლავთა წვიმა მეცემა თავზე.“
კლიშეების ერთმანეთზე დამამატებელი სცენა თითქმის მეტისმეტად ლამაზია:
ევროპელი ფილოსოფოსი ჩაფლულია მარკოტიკის მიღების სეანსში, ისმის ელექტრონული მუსიკა და არის ქკრძალული სექსი.
ევროპელი ფილოსოფოსი არის კონტრ-კულტურის სიმბოლური პეიზაჟის ცენტრში. ის იქ ხედავს ნაწილს პასუხისა ნიცშეს კითხვაზე რომელიც მას მუდამ აღელვებს:
„ როგორ გავხდი ის რაც ვარ და რატომ უნდა ვიტანჯო იმიტომ რომ ასეთი ვარ?“
თავისი „ კვლევის“ გასაგრძელებლად ფრანგი ფილოსოფოსი შემდეგ მოინახულებს სან ფრანცისკოს ჰომოსექსუალთა საზოგადოებას, Folsom Street-ისკენ, კვარტალს „ტყავი“.
იქაა სათავსები ავადმყოფური ფანტაზიისთვის საჭირო დეკორით. ათრახებით და ჯაწვებით მორთული საკნებით თუ სენაკებით.
Berkeley-დან სადომაზოხისტი კოლეგას რჩევით ფრანგმა ფილოსოფოსმა შეიძინა «leatherman»-ის შავი ტყავის ნივთები ,კოვბოის სამოსი, კეპკა, მოტოცოკლეტით მოჯირითის ბლუზონი. იყიდა „ სათამაშოებიც“ : მარწუხები, ბორკილები, ალიკაპები,წკეპლები, და ა.შ>
მოგონებათა მცირე დოზა…. კალიფორნიაში მოგზაურებს უნდა განეცადათ ასეთი ჟრჟოლა.
მაგრამ ლაპარაკი არაა სულერთია რომელი ტურისტის გაოცებაზე.
ლაპარაკია პარიზის Collège de France-საფრანგეთის კოლეჯის პროფესორ Michel Foucault-ნიშელ ფუკოზე რომელიც შიდსისგან გარდაიცვალა 1984 წელს და რომელიც ლამის წმინდანად გამოაცხადეს მასშემდეგ. …
https://republique-des-lettres.fr/1637-michel-foucault.php
-დღევანდელობის ერთ-ერთი მამა მიშელ ფუკო
MICHEL FOUCAULT-მიშელ ფუკო, პარიზის Collège de France-საფრანგეთის კოლეჯის პროფესორი Michel Foucault-ნიშელ ფუკო, 1960-ანი წლების კულტურული რევოლუციის, 1968 წლის პარიზული მაისის ერთ-ერთი მთავარი იდეოლოგი, კაცი ვინც მხარს უჭერდა აიათოლა ჰომეინის და მისი ისლამისტური რეჟიმის დამყარებას იყო დღევანდელობის გამოჩენილი ნიცშეელი //თუ ნიცშეანელი, როგორც გენებოთ//.
მაგრამ მისი მოწაფეების უბადლო ერთგულება მის მიმართ შეუძლებელს ხდის ამ ადამიანზე და მის ნაწერებზე, მით უმეტეს მისი სიკვდილის გარემოებებზე წყნარ და აკადემიურ საუბარს.
მაგრამ ყველაზე ღრმა მიზეზი არის თვითონ ნიცშეში. როგორ უნდა შევაფასოთ ის ვისაც „ სიკეთის და ბოროტების მიღმა“ ცხოვრება?
თუ კი შევაფასებთ მას ტრადიციული მორალის კრიტერიუმებით მაშინ ნიცშეს თანახმად ვიქნებით დაბოღმილი მონები.
თუ კი შევაფასებთ მას Zarathoustra-ს კრიტერიუმებით მაშინ ვიქნებით „ ბოლო ადამიანებს“ შრის.
მაშ. გაჩუმება ჯობია. …
Paul-Michel-პოლ მიშელ, შემდეგში მიშელ ფუკო, დაიბადა პუატიეში 1926 წელს შეძლებულ კათოლიკეთა ოჯახში. ის მამამისის მსგავსად ექიმი უნდა გამხდარიყო. ომმა შეუძლებელი გახადა მათი გეგმების განხორციელება.
მიშელ ფუკო გახდა ოკუპაციით საფრანგეთის დამცირების და ვიშის ორპირობის მოწმე. ის წავიდა პარიზში და აღარ დაბრუნებულა მშობლიურ მხარეში.
ახალგაზრდა მოწაფე მიშელ ფუკომ ფილოსოფია აღმოაჩინა სწორედ პარიზში ჰეგელის მიმდევარი დიდად პატივცემული Jean Hyppolite-ს ხელმძღვანელობით. Jean Hyppolite მოსამზადებელ სკოლებში ასწავლიდა იმათ ვისაც სურდათ სწავლის გაგრძელება l’Ecole Normale Supérieure-ნორმალურ უმაღლეს სკოლაში.
მოსამზადებელი სკოლები ახალგაზრდებს ასწავლიდნენ ფრანგულ ფილოსოფიურ დოქტრინებს. Jean Hyppolite წარმოადგენდა 1930-ანი წლების ჰეგელიანურ ორიენტაციას,
მაგრამ ოკუპაციის შემდეგ მომწიფებული მიშელ ფუკო და მრავალი მისი თანამედროვე ფიქრობდნენ რომ შეუძლებელი იყო წინა ხანაში განვითარებული ეგზისტენციალური ჰუმანიზმის // l’humanisme existentiel// გაზიარება. მათ ბუნდოვნად იზიდავდა მარქსიზმი და საფრანგეთის კომუნისტური პარტია,მაგრამ მათ თითქმის დაუყოვნებლად შეაქციეს ზურგი Sartre-ის, Merleau-Ponty-ს და Hyppolite-ს თაობას.
მათ უფრო დაიწყეს თანამედროვე საზოგადოების ყველაზე რადიკალურად კრიტიკოს მოაზროვნეთა, მათ შორის ანტი-ჰუმანისტთა შესწავლა.
ისინი დაინტერესდნენ ავანგარდის მწერლებით და სიურეალისტებით რომელთა მტრობა ბურჟუაზიული საზოგადოების მიმართ იღებდა უფრო ესთეტიკურ, უფრო ფილოსოფიურ ფორმებს.
ფრანგული ანტიჰუმანიზმის გაჩენის, ომის შემდეგ ათწლეულში მისი მარქსისზმთან, შემდეგ კი სტრუქტურალიამთან და ე.წ. პოსტსტრუქტურალიზმთან კავშირის ისტორია კარგადაა ცნობილი.
მიშელ ფუკო როგორც ჩანს უზომოდ იტანჯებოდა ნორმალურ სკოლაში. მიუხედავად მისი როგორც ბრწყინვალე მოწაფის რეპუტაციისა ის თითქმის ყველას ეზიზღებოდა და მას არ ჰყავდა მეგობრები.
მიშელ ფუკო ამბობდა რომ ისაა მარკიზ დე სადის მოწაფე და ერთობოდა გოიას ყველაზე საზიზღარი სურათებით რომლებიც ასახავდნენ ომის საშინელებებს.
ერთხელ ის დანით გამოეკიდა თანამოწაფეს, სხვადროს ის წელზევით შიშველი ეგდო კლასის იატაკზე და მთელ მის მკერდზე იყო სამართებლისგან დატოვებული ნაჭდევები.
თვითმკვლელობის უფრო სერიოზული მცდელობა იყო 1948 წელს, რის შემდეგაც ის დააწვინეს ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში…
მიშელ ფუკოს ტანჯავდა მძიმედ განცდილი ჰომოსექსუალობა. იმ დროს ჰომოსექსუალობა იყო ჩრდილში. მას არ ამხელდნენ.მიშელ ფუკოს ტანჯავდა სირცხვილი, ემოცია, ირონია, საკუთარი თავის ზიზღი.
მიშელ ფუკო პარიად შეიძლება გადაქცეულიყო მისი ჰომოსექსუალობის გამო.
მისმა თაობამ შექმნა მარქსისტულ-ნიცშეანური ნარევი, რაც მდგომარეობს ცენტრი-პერიფერიის მოძრავი სოციალური ურთიერთობების ევოლუციის ისტორიულ ანალიზში.
1961 წელს გამოქვეყნდა მიშელ ფუკოს ნაშრომი Folie et déraison-სიგიჟე და უგონობა. ასე წარუდგა ის პირველად საზოგადოებრივ აზრს.
მიშელ ფუკოს თქმით შუა საუკუნეში სიგიჟეს უფრო უყურებდნენ როგორც ღბთაებრივ ძალას რომელიც ამჟღავნებს ისეთ რამეებს რასაც უარყოფს ადამიანის გონება. მე-17 საუკუნიდან კი ევროპელებმა დაიწყეს სხვადასხვა განცდების და პრაქტიკების უხეშად დაყოფა. ზოგ რამეს ამიერიდან იწყნარებდნენ, ზოგ რამეს კი კრძალავდნენ და თრგუნავდნენ.
სიგიჟე წარმოიდგინეს საშიშ და არა ტრაღიკულ თუ კომიკურ რამედ.
XVIII საუკუნის ბოლოს და XIX საუკუნეში სიგიჟე იქცა სამედიცინო კონცეფციად და წარმოიდგინეს მკურნალობის სხვადასხვა სახეები.
„ უგონობისთვის“ ძველი ფსიქოლოგიური ღირსების დასაბრუნებლად მიშელ ფუკომ იხმო მარკიზ დე სადი, ნიცშე და არტო….
მიშელ ფუკომ ამით თანამედროვეებს მოუწოდა პირადა გამოეცადად ის თანამედროვეობამ დეკარტესეული მედიცინით აქცია მარგინალურ რამედ. ფუკოს თანამედროვეებმაც სიხარულით აიტაცეს ეს მოწოდება.
„ მარკიზ დე სადის და გოიას მეშვეობით დასავლეთმა აღმოაჩინა ძალადობით გონების საზღვრებს გარეთ გასვლის შესაძლებლობა“. მიშელ ფუკოს მცოდნეებმა ეს ტექსტი ავტობიოგრაფიულ ვარჯიშად მიიჩნიეს.
მიშელ ფუკოს როგორც აპოლიტიკური ინტელექტუალის რეპუტაცია ძლიერდებოდა 1960-ანი ძლების დასაწყისში.
1963 წელს მან გამოაქვეყნა ნაშრომი La naissance de la clinique-კლინიკის დაბადება და ნაკლებად ცნობილი ნარკვევი ჰომოსექსუალური სადომაზოხისმისკენ,ნარკოტიკისკენ და თვითმკვლელობისკენ მიდრეკილი სიურეალისტ მწერალ Raymond Roussel-ზე. მიშელ ფუკოც იხიარებდა ამ მიდრეკილებებს.
შემდეგ იყო შესანიშნავი Les Mots et les Choses-სიტყვები და საგნები, მჭიდრო კვლევა „ ჰუმანიტარულ მეცნიერებებზე“ რამაც უფრო პოპულარული გახადა მიშელ ფუკო. წიგნი დიდად მომხიბლავია დღესაც. არის ველასკესის სურათი „მენინების“ იდუმალი ინტერპრეტაცია და წინასწარმეტყველური დასკვნა რომლის თანახმადაც ადამიანი გარება ქვიშაზე ნახატის მსგავსად.
და ატყდა ლაქლაქი რომ თუ კი ბიოლოგია ახალია როგორც მეცნიერება მაშინ ახალია „ სიცოცხლის“ იდეა, თუ ჰუმანიტარული მეცნიერებები მაშინ მოგონილია ადამიანის იდეა, და ა.შ.
მიშელ ფუკოს არ მოსწონდა განმანათლებლები და მათი ფილოსფია რომელიც მის თქმით ზღუდავს ადამიანის სწრაფვას ძლიერებისკენ.
Les Mots et les Choses-სიტყვები და საგნები, ამ წიგნს უნდა ეჩვენებინა გზა განმანათლებელთა ჰუმანიზმიდან გასასვლელად. მას უნდა ეჩვენებინა გზა ნიცშესკენ, მარკიზ დე სადისკენ და სიურეალისტებისკენ.
მიშელ ფუკო 1967 წელს წავიდა საფრანგეთიდან ტუნისში სამუშაოდ ალბათ იმიტომ რომ უფრო ახოს ყოფილიყო თავის ახალგაზრდა საყვარელთან რომელიც გახდა მისი კომპანიონი მთელი ცხოვრების მანძილზე.
პარიზულ ცდუნებებს ჩამოშორობული მიშელ ფუკო შეიძლებოდა გადაქცეულიყო ფრანგ Paul Bowles-ად და დაეწერა უფრო და უფრო ეფემერული წიგნები მის ექსპერიმენტებზე ნარკოტიკით და სექსით. მაგრამ ასე არ მოხდა.
როგორც კი 1968 წლის მაისში ყველაფერი აირია მიშელ ფუკო საჩქაროდ დაბრუნდა პარიზში.
დაიწყო მიშელ ფუკოს პოლიტიკური გადახვევა რომელიც დამთავრდა 10 წლის შემდეგ უკვე კალიფორნიის სანაპიროზე.
არაა ძნელი იმის წარმოიდგენა თუ რა დაინახა მიშელ ფუკომ 1968 წლის მაისში.
აქამდე მიშელ ფუკოს ნიცშეანური კვლევები შემოიფარგლებოდა ეროვნული ბიბლიოთეკით და დახურული წრეებით.
მაგრამ ის აიყოლა მაისის მოვლებმა..
ბევრმა დაიჯერა რომ მთელმა თაობამ წაშალა საზღვარი ბურჟუათა ნორმალურობასა და უკიდურეს, რადიკალურ განცდებსა და ექსპერიმენტებს შორის. იბადებოდა ახალი ტიპის საზოგადოება.
მიშელ ფუკომ გაიზიარა ეს ილუზია და ჩაერთო მის რეალიზაციაში.
ასე გაჩნდა პოლიტიკოსი მიშელ ფუკო რომელიც ხელს აწერდა პეტიციებს, დადიოდა მანიფესტაციებზე და ქვებს ესროდა პოლიციელებს.
მაგრამ ამავე დროს გაჩნდა გურუ-მოძღვარი მიშელ გურუ რომელიც უსიცპცხლო მუმიასავით ეინახეს ამერიკულ კამპუსებში სადაც მუდამ უგდებდნენ ყურს მის იდუმალ და პარადოქსულ საუბრებს რათა გაერკვიათ ხელისუფლების და ცოდნის ურთიერთობა….
საფრანგეთში ფიქრობდნენ რომ მიშელ ფუკო არ ყოფილა ნამდვილი მარქსისტი, მაგრამ ფიქრობდნენ რომ ის იზიარებდა ფუნდამენტურ დემოკრატიულ პრინციპებს, რომ ის ის იყო გულზე ხელდადებული ნიცშეელი თუ ნიცშეანელი, როგორც გენებოთ.
მიშელ ფუკოს თაობის მრავალ წარმომადგენელს მოსწონდა პატარა საზოგადოებებში ცხოვრება, ნარკოტიკი და სექსუალური ექსპერიმენტები. მათთვის ეს იყო ხელისუფლების იძულებისგან თავის დაღწევის საშუალება. თვითონ ფუკო კი მათ აქებდა როგორც საკუთარ თავზე და სხვებზე ბატონობაში ვარჯიშს.
მიშელ ფუკოს ეზიზღებოდა განმანათლებელთა ჰუმანისტური ტრადიცია როგორც „ ყველაფერი ის რაც დასავლურ ცივილიზაციაში ზღუდავს ადამიანის მისწრაფებას ძლიერებისკენ.
1960-ან წლებში სახელგანთქმული ფრანგი ინტელექტუალები ჟან-პოლ სარტრი, ფილიპ სოლერი, მორის კლაველი, მიშელ ფუკო გაიტაცა მაოიზმმა.
1970-ან წლებში კი ფრანგ მაოისტებში ატყდა კამათი ხომ არ იყო საჭირო იტალიელი და გერმანელი ტერორისტებისთვის მიბაძვა და ოპონენტთა დახოცვის დაწყება.
მათი ერთ-ერთი ხელმძღვანელი Benny Levy ითხოვდა სახალხო ტრიბუნალებს „ ხალხის მტრების“ გასასამართლებლად და ფიქრობდა რომ იკავებდა ყველაზე რადიკალურ პოზიციას.
მაგრამ მას ერთ დებატში „აჯობა“ მიშელ ფუკომ, რომელიც ,აშინ იყო Collège de France-ს პროფესორი.
მან გამოაცხადა რომ სამართლებრივი პროცედურებიც არის ბურჟუების მიერ დაგებული მახე:
„ რატომ არ უნდა იყოს სასჯელები გაუსამართლებლად, რატომ არ უნდა ატარებდნენ შუბებზე წამოცმულ თავებს?“ განაცხადა მან მხიარულად და ხმა ჩააგდებინა თანამოსაუბრეს.
ძალიან ცოტა ვინმეს სჯეროდა რომ მიშელ ფუკო ფიქრობდა იმას რასაც ამბობდა.
მაგრამ მემარცხენე რადიკალი Noam Chomsky რომელიც ჰოლანდიის ტელევიზიით 1971 წელს მონაწილეობდა დებატში მიშელ ფუკოსთან გააოგნა იმან რომ ჰაშიშით ნასიამოვნები ფრანგი ფილოსოფოსი იცავდა სახალხო შურისძიებას, წინასწარმეტყველებდა რევოლუციის შემდეგ მოძალადე დიქტატორულ და სისხლიან ხელისუფლებას და უარყოფდა ყოველგვარ მინიშნებას მართლმსაჯულების და კანონის ნორმებზე.
“ მინდა ვთქვა რომ მე ის პიროვნულად დავაფასე, მაგრამ ის გავდა სულ სხვა სახეობის, სულ სხვა ჯიშის არსებას“, თქვა შემდეგ Noam Chomsky-მ.
გამორჩეულია მიშელ ფუკოს ნაშრომი Surveiller et punir– მეთვალყურეობა და დასჯა. ზოგი მკვლევარის აზრით ის გაჟღნთილია ძალადობით და სადომაზოხიზმით.
ძნელია გაგება იმისა თუ რა უნდა უქნა ამ თავისებურ-განსაკუთრებულ წიგნს რომელიც არის მიშელ ფუკოს ციხეების რადიკალური რეფორმის ჯგუფთან თანამშრომლობის ნაყოფი. მისი არგუმენტი ისაა რომ თანამედროვე სოციალური კონტროლი უფრო ვერაგი და მზაკვარია ძველზე იმიტომ რომ ის ხორციელდება უხილავად და ძალადობის გარეშე. გაჩნდა ცნება „რეპრესიული ტოლერანტულობა“.
მიშელ ფუკომ თემა განავითარა მისი პირველი ნაწერებისთვის დამახასიათებელი ნიუანსირების და თვითდაცინვის გარეშე.
პირველ გვერდებზე აღწერილია დამნაშავე Damienს-ის ცოცხლად გატყავება და გაგლეჯა.
მონარქი, მონარქია თავის ძალაუფლებას ამკვიდრებდა საჯაროდ სიკვდილით დასჯით. სასჯელებს ჰქონდა სიმბოლური სახე
“… მშობლების მკვლელებისთვის ხელის საჯაროდ მოკვეთა, მკრეხელთა ენის საჯაროდ გახვრეტა იყო დანაშაულის პირისპირ მეფის ძალაუფლების დემონსტრაცია.
იყო ვიტალური ტკბობა-სიამოვნება სისხლში და სისასტიკეში. ეხლა ასეთი საშინელებები აღარაა. ეხლა დამნაშავეებს ფარულად ხოცავენ ციხის კედლების სიღრმეში. ეს ევოლუცია ჩვენებს ხელისუფლების ხალხის წინაშე წარმოდგენის ევოლუციას. საჯაროდ წამება იყო ცენტრალური დამნაშავის დანაშაულის დემონსტრაციაში. ეხლა ფარულად აწამებენ.
„ სასჯელი, რომელიც იყო აუტანელ გრძნობათა ხელოვნება გადაიქცა წართმეულ უფლებათა ეკონომიად“
ძალაუფლების დამკვიდრება დემონსტრატიული ძალადობით, სისხლით და სისასტიკით შეიცვალა სულ სხვა სახით.
მიშელ ფუკო ახდენს თანამედროვე ცხოვრების ცივად ეფექტური სტრუქტურების დიაბოლიზაციას.
სოციალური მეთვალყურეობის დამშვიდება და გაშინაგანება-ინტერიორიზაცია ცუდი არაა იმიტომ რომ ის ახანგრძლივებს ხელისუფლებას // ხელისუფლება ყველგანაა// არამედ იმიტომ რომ სხეულზე ბატონობა შეიცვალა სულზე ბატონობით.
Surveiller et punir,-მეთვალყურეობა და დასჯა არის მიშელ ფუკოს ყველაზე ნაკლებად განსრულებული ნაშრომი. მაგრამ ყველაზე დიდი გავლენა აქვს ამერიკაში სადაც მისი მინიშნებები „ ფარულ ხელისუფლებაზე“ ესოდენ კარგად შეესაბამებოდა ამერიკელ პოლიტიკანთა პარანოიაკულ სტილს.
https://www.franceculture.fr/conferences/forum-des-images/pourquoi-il-faut-relire-surveiller-et-punir-de-michel-foucault
Pourquoi il faut relire “Surveiller et punir” de Michel Foucault
14/09/2017
მართლაც ღირს დასავლეთის სიძულვილით შეპყრობილი მიშელ ფუკოს ნაშრომი „ მეთვალყურეობა და დასჯას“ გადაკითხვა.
დღეს ალბათ გვრცხვენია ჩვენი ციხეების. მე-19 საუკუნე ამაყობდა ციხე-სიმაგრეებით რომლებსაც ის აგებდა ქალაქების საზღვრებთან და ზოგჯერ ქალაქების გულში.
ისინი წარმოადგენდნენ მთელ სოციალურ ორთოპედიას. აპატიმრებენ ქურდებს, მოძალადეებს, მკვლელებს.
საიდან მოდის ეს უცნაური პრაქტიკა, გამოსასწორებლად დამწყვდევის ეს უცნაური პროექტი?
შუასაუკუნეების ჯურღმულთა მემკვიდრეობაა?
არა, ეს უფრო მეთექვსმეტე-მეცხრამეტე საუკუნეებში შემოღებული ახალი ტექნოლოგიაა, ერთობლიობა პროცედურებისა რომელთა მიზანიცაა ინდივიდთა უჯრედებად ხაზვა // quadriller//, გაკონტროლება, ზომვა, წვრთნა, მათი მორჩილ და სასარგებლო არსებებად გადაქცევა, მეთვალყურეობა, ვარჯიშები, მანევრები,პირობითი ნიშნებით აღნიშნვა, რანგებად დაყოფა,კლასიფიკაცია, გამოცდები, რეგისტრაცია და სიებში ჩაწერა, სხეულთა,აამიანურ სიმრავლეთა დამორჩილების, მათი ძალებით მანიპულაციის მთელი მანერა , მეცნიერება და ხელოვნება განვითარდა კლასიკურ საუკუნეებში საავადმყოფოებში, ჯარში, სკოლებში, კოლეჯებში თუ სახელოსნოებში: დისციპლინა.
„ და რაა საკვირველი იმაში რომ ციხე გავს ქარხნებს, სკოლებს, ყაზარმებს, საავადმყოფოებს და რომ ყველაფერი ეს გავს ციხეებს?“ //მშელ ფუკო//.
მაგრამ დასავლური ცივილიზაციის სიძულვილით შეპყრობილ დიდ ინტელექტუალ მიშელ ფუკოს იმედები გაუცრუვდა, მის მაშრომზე ბევრად უფრო პოპულარული იყო 1974 წელს გამოქვეყნებული სოლჟენიცინის წიგნი „ არქიპელაგი გულაგი“.
საშინელებათა აღწერაში სოლჟენიცინმა აჯობა მიშელ ფუკოს. მაგრამ საქმე იმაშია რომ სოლჟენიცინი აღწერდა საშინელებებს სახელმწიფოში რომელიც ფუკოს ბევრ მეგობარს //და ალბათ თვითონ ფუკოსაც// მიაჩნდა სოციალური პროგრესის ავანგარდად.
საფრანგეთის ციხეების საშინელებებზე და საფრანგეთზე როგორც ციხეზე ლაპარაკი მიჩუმდა. მალე დასავლეთს მოაწყდა ვიეტნამიდან და კამბოჯადან გაქცეულთა ტალღები. .
ცოტა ხნის შემდეგ საფრანგეთის პირველი პლანის ინტელექტუალებმა განაცხადეს რომ ისინი არ იღებენ არაფერს რაც ასე თუ ისე ახლოა მარქსიზმთან.
მიშელ ფუკო არასოდეს ყოფილა პოლიტიკური ლიდერი თუ ბელადი, ის მუდამ იყო ვიღაცის თუ ვიღაცეების მიმდევარი.
1950-ან წლებში სალინიზმთან დაახლოებიდან 1970-ან წლებში რადიკალ და ექსტრემისტ მემარცხენეებთან სიახლოვემდე ის მუდამ მიყვებოდა პარიზულ ბრბოს,
სოლჟენიცინის წიგნის გამოქვეყნების შემდეგ მიშელ ფუკომ შეცვალა მიმართულება. ის დაიბნა და არა მარტო პოლიტიკაში, დაიბნა ინტელექტუალურადაც. ის თითქოს გულწრფელად აღელვებული იყო. ის ენთუზიაზმით შეხვდა 1977 წელს ყოფილი მაოისტი André Glucksman-ის წიგნი Les Maîtres-penseurs-მოძღვრების გამოქვეყნებას მიუხედავად იმისა რომ ეს წიგნი არაპირდაპირ აკრიტიკებდა მის ნაწერებსაც.
Collège de France-ში ჩატარებულ თავის ლექციებში მიშელ ფუკომ მალე შეწყვიტა ლაპარაკი სოციალურ მარგინალიზაციაზე და ჩაეფლო პოლიტიკური ფილოსოფიის ტრადიციული საკითხების კვლევაში. ის თავის მოწაფეებს უბიძგებდა ჰაიეკის და მიზესის ნაირი უცნობი ავტორების წაკითხვისკენ.
მიშელ ფუკო განაგრძობდა პოლიტიკაში წინააღმდეგობრივ ჩარევებს: ის ხან პოლონურ „სოლიდარობას“ უჭერდა მხარს ხან კი ხან კი მხარს უჭერდა აითოლა ჰომეინის რომლის რეჟიმიც ხოცავდა ჰომოსექსუალებს და არა მარტო მათ.
მაგრამ მიშელ ფუკოს იმედი რომ მოხდებოდა თანამედროვე საზოგადოების სწრაფი გარდაქმნა არსებულ კანონთა და წეს-ჩვეულებათა დარღვევის მეშვეობით თანდათანობით გაქრა.
ფრანგები დაინტერესდნენ ლიბერალიზმით და ადამიანის უფლებებით და ოპორტუნისტი ფუკოც შეიცვალა.
მიშელ ფუკო დაუბრუნდა კერძო, პირადი ეთიკის მისეულ ძიებას. ამის კატალიზატორი უნდა ყოფილიყო კალიფორნია სადაც სიარული მიშელ ფუკომ დაიწყო 1970-ან წლებში.
მიშელ ფუკომ იქ აღმოაჩინა სადომაზოხისტ ჰომოსექსუალთა მნიშვნელოვანი სუბკულტურები.
მან თითქოს დაინახა სოციალურ რეალობად გადაქცეული მარკიზ დე სადის უკანონო სექსუალური ფანტაზიები.
„ ეს ადამიანები ცხოვრობენ შემთხვევითი სექსუალობით და ნარკოტიკისთვის. ეს დაუჯერებელია!”.
მიშელ ფუკომ მიატოვა მთელი თანამედროვე საზოგადოების გარდაქმნის ამაო იმედი. მას ეხლა მოსწონდა მისი გემოვნების გამზიარებელი, მასავით ტკივილის და სისასტიკის მოყვარულ და ბურჟუაზიული კანონიერების და ტრადიციული ეთიკის უარმყოფელ ადამიანთა მიკრო-საზოგადოება.
თავის ინტელექტუალურ სამუშაოშიც მიშელ ფუკო დაუბრუნდა თავისი პირველი წიგნების გამოუცხადებელ თემას: სექსუალურ ეთიკას.
1983 წლის შემოდგომაზე, დაცემის შემდეგ, ერთ წელზე ნაკლებით ადრე სიკვდილამდე, მიშელ ფუკოს ნახვა ისევ შეიძლებოდა აბანოებში და ბარებში. ის მასხრად იგდებდა დაცული და უსაფრთხო სექსის იდეას.
„ სიკვდილი ბიჭების სიყვარულისთვის: რაა ამაზე უფრო ლამაზი?“, ეუბნებოდა ის იმათ ვისაც სურდათ მისი მოსმენა.
ზოგი მკვლევარის თქმით მიშელ ფუკოს ეს პოზიცია გვიჩვენებს მის მიდრეკილებას თვითმკვლელობისკენ.
სხვების აზრით მისმა მოსაზრებებმა ავადმყოფობობაზე და სამედიცინო თვალსაზრისზე ის უგრძნობელი გახადა ფიზიოლოგიური ფატუმ-fatum physiologique-ს და მის სამედიცინო ინტერპრეტაციას შორის არსებული განსხვავების მიმართ.
თუ კი გჯერა რომ მთელი ლაპარაკი ავადმყოფობაზე ნაგებია სოციალური ხელისუფლების მიერ და შენ შეგიძლია ესთეტიკური კონტრ-სიტყვის მოგონება მაშინ შეგიძლია საკუთარი თავი დაარწმუნო გარკვეულ საკუთარ უძლეველობაში.
მაგრამ დიდი ინტელექტუალი მიშელ ფუკო არ ყოფილა უძლეველი. გარკვეული
„ ირონია „ არის იმაში რომ ფილოსოფოსი შიდსისგან გარდაიცვალა სამედიცინო კონტროლს ქვეშ მის მიერ გამოკვლეულ საავადმყოფოში.
მიშელ ფუკოს სადოქტორო და პირველი მნიშვნელოვანი ნაშრომი იყო Folie et déraison. Histoire de la folie à l’âge classique – სიგიჟე და უგონობა. სიგიჟის ისტორია კლასიკურ ხანაში. ის აქ იკვლევს სიგიჟის იდეის ევოლუციას ისტორიაში.
მშელ ფუკოს ერთგვარად ხიბლავდა სიგიჟე და ამავე დროს ის ფხიზელი იყო მის მიმართ.
მიშელ ფუკო სიმპატიით უყურებდა იმ მწერლებს, ხელოვანებს და პოეტებს რომლებიც პროტესტს უცხადებენ მათი მოთვინიერება-მორჯულების მსურველ სამყაროს.
თანამედროვე ადამიანმა სიგიჟე გადააქცია მენტალურ ავადმყოფობად და შეწყვიტა მასთან ურთიერთობა.
მეტისმეტად ხშირად იმეორებენ რომ Pinel-მა და მისმა მიმდევარმა ექიმებმა გაანთავისუფლეს გიჟი: სინამდვილეში მათ გიჟი გააუცხოვეს, დააპატიმრეს.
მათი ძალისხმევა არაა სხეულის მკურნალობა. ის უფრო არის მზერა რომელიც „აფიქსირებს“ და სპობს ობიექტს.
მიშელ ფუკო ამტკიცებს რომ დასავლური გონება აგებულია სიგიჟის უარყოფაზე, მაგრამ მის სიღრმეს უნდა განსაზღვრავდეს სწორედ სიგიჟის ბნელი ნარჩენი არსებობა. ის ამტკიცებს რომ ბერძნული კულტურა ვერ იქნებოდა დიადი უზომობა-უბრისის საფრთხის გარეშე.
არადა კლასიკური ბერძნული კულტურის ერთ-ერთი უმთავრესი პოსტულატის თანახმად უდიდესი ცოდვა და უბედურებაა სწორედ უბრისი-უზომობა ანუ ზომის, ზომიერების, სამყაროში საკუთარი ადგილის გრძნობის დაკარგვა.
მოკლედ დიდი პარიზელი ინტელექტუალი მიშელ ფუკო და მას აყოლილი ჯეელები ყველაფერთან ერთად კლასიკურ ევროპულ კულტურასთან მებრძოლები, მისი მტრები არიან.
მიშელ ფუკომ აჩვენა რომ მას სოკრატეზე ბევრად უფრო მოსწონდა კინიკოს-ცინიკოსი დიოგენე რომელიც ურცხვად და საჯაროდ ეწეოდა მასტურბაციას ათენის მთავარ მოედან აგორაზე.
მიუხედავად ამისა მიშელ ფუკო რომ გადარჩენილიყო ის აუცილებლად იფიქრებდა სოკრატული სილამაზის შემადგენელ“საკუთარ თავზე ზრუნვაზე“.
სოკრატე არ აიგივებდა უკანონობა-უწესობას თავისუფლებასთან.
სოკრატე ფიზიკურ სიამოვნებას არ აიგივებდა ბედნიერებასთან.
პირიქით, სოკრატე ამბობდა რომ ფიზიკური სიამოვნება შეუძლებელია გონების დისციპლინის და ზომიერების გარეშე….
Journal de la République des Lettres Éditions de la République des Lettres Brève histoire de la République des Lettres À propos de la République des Lettres Plan du site Contact & Informations légales
http://lemegalodon.net/a3982-foucault-et-herve-guibert-le-compagnon-d-ag.html
Foucault et Hervé Guibert, le compagnon d’agonie- მიშელ ფუკო და მისი აგონიის კომპანიონი Hervé Guibert
7 mai 2000 (Le Monde)
PARIS, 7 mai 2000 (Le Monde)
Roland Barthes-ით იმედგაცრუებულმა Hervé Guibert-მა მიშელ ფუკო- Michel Foucault-ში ნახა თვალისმომჭრელად კაშკაშა მოძღვარი რომელიც თვითონ მოხიბლა თავისი აღსარება-აღიარების ლიტერატურით// littérature de l’aveu//. ამ სერიის გრძელი ვერსია გამოქვეყნდება 19 მაისს საფრანგეთის საუნივერსიტეტო პრესაში.
2984 წლის 29 ივნისს პატარა ბრბო შეიკრიბა Pitié-Salpêtrière-ს საავადმყოფოს უკან. რამოდენიმე ასეული კაცი, მათ შორის სახელგანთქმული პარიზელი ინტელექტუალები, პროფესორები,ჟურნალისტები, გამომცემლები, სტუდენტები…მათ შორის იყვნენ პოლიტიკოსებიც და ცნობილი მსახიობებიც.
ისინი შეიკრიბნენ მიშელ ფუკოს კუბოსთან. ფილოსოფოსმა Gilles Deleuze-მ წარმოთქვა სიტყვა.
რამოდენიმე საათის შემდეგ მიშელ ფუკოს მეგობართა მცირე ჯგუფი და ოჯახი შეიკრიბნენ ფილოსოფოსის მშობლიური ქალაქი პუატიეს ახლომდებარე სოფელი Vandeuvre-ს სასაფლაოზე, სდაც ის დაკრძალეს.
საფლავს აქვს უბრალო წარწერა: paul Michel Foucault-Professeur au College de France 1926-1984– პოლ მიშელ ფუკო- კოლეჯ დე ფრანსის პროფესორი 1926-1984
მიუხედავად თავისი წოდებებისა და პოლიტიკური აქტივობისა მიშელ ფუკო უფრო იყო ანდრე ჟიდის ნაირი სახელგანთქმული მარგინალი, ჯიუტი და კერპი ვინმე და არა ეროვნული გმირი.
ანდრე ჟიდის მსგსვსად მიშელ ფუკოც დიდი ხმაურის გარეშე დაკრძალეს სოფლის სასაფლაოზე.
მიშელ ფუკოს მეგობრები აღაშფოთა დიდი ფრანგული გაზეთი Libération-ის მიერ გამოქვეყნებულმა წერილმა რომელიც უარყოფდა რომ მიშელ ფუკო გარდაიცვალა შიდსით.
რითია სამარცხვინო შიდსით სიკვდილი, ე.ი. მისი ჰომოსექსუალობის აფიშირება? გააპროტესტეს მათ…მას უნდოდა ასეთი ცხოვრება….
მიშელ ფუკოს კუბოზე არის ვარდების გვირგვინი რომელზეც არის 3 სახელი: Mathieu, Hervé, Daniel, ე.ი. Mathieu Lindon, Hervé Guibert და Daniel Defert.
Daniel Defert დიდი ხნის მანძილზე იყო მიშელ ფუკოს კომპანიონი. Mathieu Lindon და Hervé Guibert იყვნენ ახალგაზრდა ბიჭები რომლებიც გადაიქცნენ ფილოსოფოსის ძალიან ახლო მეგობრებად.
ცხოვრების ბოლო წლებში მიშელ ფუკო გადგა განზე, ცხოვრობდა შედარებით მარტოობაში.
ამერიკელი მწერალი Edmund White ყვება რომ მიშელ ფუკოს სამაგიეროდ უყვარდა საზოგადოება ახალგაზრდა მწერლებისა რომლებიც არც მისი კოლეგები იყვნენ და არც მისი სიამოვნების კომპანიონები.
ეს მომხიბლავი ჰომოსექსუალი ბიჭები გავდნენ გრაციოზულ ეფებებს რომლებიც არიან პლატონის ირგვლივ Théodore Chassériau-ს სურათზე…
პლატონზე მინიშნება არაა შემთხვევითი: სწორედ ამ დროს წერდა მიშელ ფუკო ნაშრომს სექსუალობის ისტორიაზე და დაინტერესებული იყო ბერძნულ საზოგადოებაში ბიჭების მეგობრობით.
Hervé Guibert იყო მოძღვარი მიშელ ფუკოს ძვირფასი მეგობრების ვიწრო წრის წევრი. მის ურთიერთობებში მოძღვართან ლიტერატურა ერეოდა სენსუალობას.
„ ის ალბათ იყო მიშელ ფუკოს საუკეთესო მეგობარი“, წერს Edmund White.
მაშინ 21 წლის Hervé Guibert იყო ქერა ფერმკრთალი ვინმე. მაგრამ ეს სერაფინი დიაბოლური იყო.
და მასში არსებულმა ამ სატანიზმმა მოხიბლა მიშელ ფუკო.
Guibert მიშელ ფუკოს პირველად შეხვდა 1977 წელს, როდესაც გამოვიდა მისი წიგნი La Mort propagande. მიშელ ფუკო მოხიბლა ასატანის საზღვარზე დაწერილმა სადომაზოხისტურმა ტექსტმა.
La Mort propagande არის მოლანდებული მოთხრობა სხეულის ხრწნის, ტკივილის და დასახიჩრების ირგვლივ.
„ ჩემი სხეული არის ლაბორატორია რომლის დემონსტრაციასაც ვახდენ, უნიკალური, ერთადერთი სუბიექტი, ჩემს ორგანულ სიგიჟეთა ერთადერთი უნიკალური ინსტრუმენტი.
პარტიტურები სხეულის ქსოვილებზე, სიგიჟეზე, ტკივილზე მისი ფუნქციონირების კვლევა, მიღება იმისა რასაც ის გვაძლევს.“
მიშელ ფუკოს გარდაცვალებიდან 4 წლის შემდეგ Hervé Guibert-მა დაწერა საკუთარი ავადმყოფობისადმი მიძღვნილი ტექსტი
„ ამხანაგი რომელმაც ვერ გადამარჩინა“.
ესაა ავტობიოგრაფიული „რომანი“ სადაც მიშელ ფუკო ჩანს პროფესორი «Muzil»-ის სახით.
Guibert ამბობს რომ მიშელ ფუკო იყო მძაფრი ჟინის და ვნებების მქონე ორმაგი არსება. მას ჰქონდა შავი მხარე რომელსაც ის ეძლეოდა უფრო და უფრო ავხორცულად.
Guibert, რომელიც იყო მიშელ ფუკოს მეზობელი, თავს ფანჯრიდან ხედავდა თუ როგორ მიდიოდა საღამოობით მიშელ ფუკო პარიზის ბნელ საეჭვო ბარებში.
მისი სიკვდილის შემდეგ მის ბინაში იპოვეს „ სადომაზოხისტური სეანსებისთვის საჭირო ობიექტებით // მათრახებით, ტყავის ნიღბებით, ბორკილებით, საბმელებით, ლაგამებით// სავსე დიდი ჩანთა.“
აშშ-ში ყოფნისას მიშელ ფუკო სიამოვნებით ატარებდა დროს სან-ფრანცისკოს ჰომოსექსუალთა კვარტალებში და მათ სადო-მაზოხისტურ კაფე-ბარებში. „ მას უყვარდა საუნების ძალადობით სავსე ორგიები“.
მიშელ ფუკო მივიდა ცხოვრების იმ პერიოდამდე როდესაც მან გაბედა თავის აკვიატებულ აჩემებულ მიდრეკილებებთან, თავის დემონებთან დაპირისპირებება. Hervé Guibert-ში მიშელ ფუკომ ნახა მისი მიდრეკილებების გამზიარებელი ახალგაზრდა რომელმაც გაბედა ამაზე ლაპარაკი.
Guibert განასახიერებს „ სიმართლის მოვალეობას“ რაც უნდოდა მიშელ ფუკოს თავისი სექსუალობის ისტორიით.
და Guibert, რომელმაც იცის რომ ისიც მოკვდება შიდსით, ყვება მიშელ ფუკოს აგონიაზე, მის ფიზიკურ დაცემაზე , მის ტანჯვაზე, მაგრამ აგრეთვე მის სტოიკურ მხიარულებაზე სიკვდილის პირისპირ.
მიშელ ფუკოს სიკვდილზე დაკვირვებით Hervé Guibert აკვირდებოდა თავის მომავალ სიკვდილს.
ამ წიგნის გამოქვეყნაბამ 1990 წელს გამოიწვია ძლიერი ემოცია. რა უფლების ძალით გაამჟღავნა ავტორმა მიცვალებული ახლობელის საიდუმლოებები?
Hervé Guibert-ს ჰქონდა გამზადებული პასუხი: მიცვალებულებს პირველ რიგში აქვთ ჭეშმარიტების უფლება.
მიშელ ფუკო არ იმალებოდა. ის იყო თავისუფალი კაცი.
მისი მეგობრების მოვალეობაა მიშელ ფუკოს ნამდვილი სახის ჩვენება და არა მისი მუმიფიკაცია.
. Guibert-მა მიშელ ფუკო გამოსახა პროფესორი Muzil-ის სახით.
მიშელ ფუკოს, მართალია, უყვარდა ნიღბები და ის ალბათ ბედნიერი იქნებოდა „ უთვისებებო ადამიანის“ //«l’homme sans qualités» ტყავში დამალვით.
ნამდვილი ამბავისთვის მხატვრული ნაწარმოების ფორმის მიცემით Guibert-მა არია კარტები.
ყველა ხვდებოდა რომ პროფესორი Muzil მიშელ ფუკოა, მაგრამ ყოველთვის შეიძლებოდა და შეიძლება იმის თქმა რომ ეს ილუზიაა.
ტყავში გამოწყობილი პროფესორი Muzil რომელიც საღამოობით სანადიროდ დასეირნობს ჰომოსექსუალთა ბარებში და რომელსაც მისივე თხოვნით მათრახით ცემენ სან ფრანცისკოში არის ერთ-ერთი მოგონილი პერსონაჟი რომლებითაც სავსეა Guibert-ის სამყარო, ეს სამყარო სავსეა გარყვნილი ბავშვებით, საყვარლებით რომლებიც აწამებენ საყვარლებს, გაუპატიურებული ბიჭებით, დაუკმაყოფილებელი pédérastes-ებით.
პროფესორ Muzil-საც ეპყრობიან ისევე როგორც ამ საყვარელ და მოძულებულ პერსონაჟებს რომლებიც პატივისცემის გარეშე და ურცხვად არიან აღწერილები არიან Hervé Guibert-ის წიგნში „ ჩემი მშობლები“.
მაგრამ ნუთუ ნამდვილად შვილი ლაპარაკობს თავს „ მშობლებზე? იქნებ ესაა ქაღალდის ვინმე რომელთანაც ახალგაზრდა Hervé უსასრულოდ აიგივებს თავს?
მდიდარი ფანტაზიის მქონე შეშინებული ბავშვი რომლის მოგონილი ცხოვრებაც უცნაურად ჰგავს ჟურნალისტი და მწერალი
Hervé Guibert-ის (1955-1991) ცხოვრებას…
Hervé Guibert est დაიბადა პარიზში 1955 წლის 14 დეკემბერს. დიდი ფრანგული გაზეთი Le Monde-ს კულტურული სამსახურის ყოფილმა უფროსმა Yvonne Baby-მ ის შეამჩნია ავინიონში როდესაც ის კითხულობდა მის წიგნს მის დეიდებზე
Suzanne et Louise.
„ მე 21 წლისა ვარ, მე ცოტა ვიმუშავე Daniel Filipacchi-ს პრესისთვის, Régine Desforges-მ გამოაქვეყნა ჩემი პირველი რომანი, მირჩევნია რომ ის არ წაიკითხოთ, მწამს რომ შოკირებული იქნებით. მე ძალიან ბედნიერი ვიქნები Le Monde-ში მუშაობით. მე შემიძლია წერილების წერა ყველაფერზე რაზეც ინებებთ, მაგალითად კინოზე…“ უთხრა Hervé Guibert-მა Yvonne Baby-ს პირველი შეხვედრისას
Hervé Guibert თამაშობს ყველა დაფაზე. ისაა ეშმაკი მაცდური, მოხერხებული გარყვნილი რომელიც ყველაფერს აკეთებს წარმატების მისაღწევად.
Guibert იყო ამოუწურავი ჟურნალისტი. ის იყო ვარსკვლავების გვერდით. ის დაპატიჟა ჯინა ლოლობრიჯიდამ, რომელიც აღფრთოვანებული იყო მისით, მას ჰქონდა იდილია იზაბელ აჯანისთან. ის დაყვებოდა ვარსკვლავებს და დიდ შემოქმედებს.
მაგრამ ამ აქტიური საზოგადოებრივი ცხოვრების პარალელურად Hervé Guibert ოცნებობდა დიდ მწერლად გახდომაზე და ეძებდა პრესტიჟული ავტორების მფარველობა
1977 წელს გამოვიდა Hervé Guibert-ის პირველი წიგნი La Mort propagande და მან თავიდან მიმართა Roland Barthes-ს.
„ მე მიყვარდა Roland Barthes, თვითონ Roland Barthes“. და მან წიგნის ეგზემპლარი მას მიართვა სახლში.
ახალგაზრდა უცნობის ამ პროვოკაციულმა წიგნმა ააღელვა სახელგანთმული პროფესორი რომელმაც პასუხად შესთავაზა უცნაური რამ:
„ მე მინდა თქვენთან საუბარი კიტერატურის და ავადმყოფური ფანტაზიის ურთიერთობაზე, მაგრამ თქვენი გაცნობის გარეშე, წერილებით“, მისწერა მან.
ასე დაიწყო ორაზროვანი მიწერ-მოწერა. ეს ლიტერატურული თამაში დამთავრდა მაშინ როდესაც Barthes-მა Hervé Guibert-ს სთხოვა ტექსტის დაწერა და გახსნა კარტები:
„ მან დამაწერინა ტექსტი La Mort propagande n0 0 და დამპირდა რომ დაწერდა წინასიტყვაობას თუ კი დავწვებოდი მასთან“, თქვა Guibert-მა. და ჩემთვის ეს შეუძლებელი იყო, იმხანად მე არ შემეძლო სექსუალური ურთიერთობა ამ ასაკის კაცთან.“
La Mort propagande-მ შეძრა მიშელ ფუკო და მან მოინდომა მის ავტორთან შეხვედრა.
. Guibert-მა მიშელ ფუკოში მაშინვე იპოვა ის რაზეც მას უარი უთხრა Barthes-მა: მოძღვარი, მორალური გავლენა. ისინი აღფრთოვანებულები, მოხიბლულები იყვნენ ერთმანეთით.
მიშელ ფუკოს მაშინ ჰქონდა მნიშვნელოვანი ინტელექტუალური ავტორიტეტი. Mots et les Choses-„ სიტყვების და საგნების“ მედიატურმა წარმატებამ მიშელ ფუკო გადააქცია ფრანგული ინტელიგენციის მოძღვრად, მისმა მოქმედებამ Vincennes-ის მემარცხენეთა უნივერსიტეტის შექმნისას, მის მიერ პატიმრების, იმიგრანტთა, ჰომოსექსუალთა მხარდაჭერამ მა სახელი გაუთქვა სტუდენტებში და ახალგაზრდებში.
მიშმ ფუკო იყო 1968 წლის პარიზული მაისის სულისკვეთების მემკვიდრე და ბრწყინვალე სტილისტი.
Guibert-მა მიშელ ფუკო გაიცნო როდესაც მან გამოაქვეყნა Surveiller et punir-„ მეთბალყურება და დასჯა“ ციხეში პატიმრობაზე და Volonté de savoir-„ ცოდნის სურვილი „ რომელიც წაემოდგენილი იყო როგორც ამბიციური სექსუალობის ისტორიის პირველი ტომი.
მიშელ ფუკოს აზრით სექსუალობა ყველაზე მეტად არის როდესაც ის აკრძალულია ვინაიდან საზოგადოება მაშინ აკეთებს ყველაფერს რათა ინდივიდებმა იცოდნენ ის რაც მათ არ უნდა იცოდნენ. რელიგია, მედიცინა,განათლება, საჯარო ჰიგიენა…ყველაფერი კარგია გამოსაჩენად იმისა რაც დამალული უნდა იყოს.
სექსი ყველგანაა იქ საიდანაც ის განდევნილია.
არადა გამოჩნდა ახალგაზრდა კაცი რომელმაც თავისი ნიჭი მიუძღნა თავის სხეულს, ე.ი. სექსს.
Guibert-ის ნაწერები უწინარეს ყოვლისა არის მისი ჰომოსექსუალობის მოთხოვნების, ტკივილების, ჩივილების და სიამოვნებათა უწყვეტი აღიარება.
ყოველი წადილი, სხეულის ყოველი ტოკვა, ყოველი ორგაზმი წადილის, ე.ი. სიცოცხლის ახალი დადასტურებაა.
Guibert-ისთვის მწერლობა ხანგრძლივი მასტურბაციაა, სიცოცხლე და სექსი ერთი და იგივე რეალობაა, ერთი და იგივე უწყვეტობაა. წერის და მასტურბაციის შეწყვეტისას ჩერდება სიცოცხლეც.
ის 1991 წლის 27 დეკემბერს, დაუძლურებული, ის იკლავს თავს „ აბსოლუტური ღონემიხდილობა-სულმიხდილობის“’’//découragement absolu »// გამო.
მიშელ ფუკოს აზრით დღეს რომ ყველგან სექსზეა ლაპარაკი არაა „ განთავისუფლება“ როგორც სწამთ თავმომწონედ.
სექსზე ჭეშმარიტების თქმის ეს აკვიატებულ-აჩემებული სურვილი ნიშანია იმისა რომ საზოგადოება დამნაშავედ გრძნობს თავს.
Guibert არის „ შეუძლებელ აღსარებათა „ ავადმყოფური იძულების და მის მიერ გამოწვეული ტანჯვის სიმბოლო.
რამდენადაც მტკივნეულია მისი სამყარო იმდენადაა იქ წადილი დაკავშირებული ზიზღთან.
Guibert არის აღიარების, მწერლობის ტყვე. მწერლობა მოდის მისი სხეულიდან როგორც ცუდი სითხე. მის მიერ ესოდენ მცირე დროში დაწერილი წიგნების რაოდენობა შთამბეჭდავია.
ესაა მოკლე, საჩქაროდ აწერილი და მაშინვე დაბეჭდილი წიგნები, ეს წიგნები არის მისი დღიურის ე.ი. სიცოცხლესთან მისი დამაკავშირებელი ძაფის გაგრძელება.
Guibert ბოლო წუთამდე აწვდიდა ასლს მის გამომცემელს. ის გარდაიცვალა კალმით ხელშიც.
მომაკვდავი მიშელ ფუკოც საავადმყოფოს საწოლში ასწორებდა მის მის ბოლო წიგნს Le Souci de soi-„ ზრუნვა საკუთარ თავზე „.
https://www.amazon.fr/Enfants-perdus-XXe-si%C3%A8cle/dp/2130509428
Les Enfants perdus du XXe siècle Broché – 1 mai 2000
de Frédéric Gaussen-ის წიგნი Les Enfants perdus du XXe siècle-„ მეოცე საუკუნის დაკარგული ბავშვები.
XX საუკუნის დიდმა და სახელგანთქმულმა მოაზროვნეებმა მოხიბლეს და მიიზიდეს ახალგაზრდა ენთუზიასტები რომლებიც გადაიქცნენ მათ ინტიმურ მეგობრებად ან აყვანილ შვილებად. ოჯახური დრამებით ნატანჯი ეს ახალგაზრდები ოცნებობდნენ მწერლებად გახდომაზე. ეს „ მოწაფეები არიან რომანული პერსონაჟები რომელთა ქაოტური არსებობა ხშირად ტრაღედიებით დამთავრდა.
მათი კერპების მიერ მოჯადოებულებმა, თაყვანისცემასა და ჯავრს შორის გაგლეჯილებმა მათ საშინლად ფხიზელი ფურცლები დაწერეს მათი მოძღვრების შესახებ.
ანატოლ ფრანსის, მორასის, კოქტოს, ბრეტონის, ჟიდის, სარტრის, ფუკოს ჩრდილში იკვანძებოდა Jean-Jacques Brousson-ს,
Lucien Rebatet-ს, Maurice Sachs-ის, René Crevel-ს, Pierre Herbart-ის, Olivier Todd-ის, Hervé Guibert-ის ხვედრი.
ამდენი პიროვნული თავფადასავალი გვიჩვენებს ჩვენი ხანის შემძვრელ კოლექტიურ ხიბლებს და იმედგაცრუებებს.
მოძღვართა სიბრძნით თვალაჭრელებული ეს ობლები არიან ქიმერული საუკუნის „ დაკარგული ბავშვები.
შორიდან შეიძლება უკეთესადაც ჩანდეს. ამერიკელები სახელგანთქმულ მიშელ ფუკოზე:
http://www.multitudes.net/foucault-en-amerique-biographeme/
Michel Foucault, Le philosophe masqué-მიშელ ფუკო-შენიღბული ფილოსოფოსი
—————–
Michel Foucault-მიშელ ფუკო ახალგაზრდობის გამრყვნელი 1960-ანი წლების პოლიტიზირებული ინტელექტუალი რომელიც გადავარდა ტოტალიტარულ ნიჰილიზმში
მიშელ ფუკო ფესვგადგმული სადომაზოხისტი რომელსაც თავისი ავხორცობა და აღვირახსნილობა ძვირად დაუჯდა, შიდსის ნებაყოფლობით მატარებელი და აბანოებში სიკვდილის მთესველი მშელ ფუკო.
რამოდენიმე წელია რაც ასე ლაპარაკობენ ამერიკაში სახელგანთქმულ პარიზელ ინტელექტუალ მიშელ ფუკოზე.
ასეთი ლაპარაკი ამერიკაში გააქტიურდა 1993 წლის იანვარში აშშ-ში მიშელ ფუკოს ბიოგრაფიის, The Passion of Michel Foucault // New York, Simon and Schuster// გამოქვეყნების შემდეგ.
Newsweek-ის ყოფილი კრიტიკოსი და ნიუ იორკის New School for Social Research-ის პროფესორი James Miller-ის მიერ დაწერილი ამ წიგნის მნიშვნელოვანი ფრაგმენტები უკვე გამოქვეყნდა 1990 წელს მრავალ ამერიკულ ჟურნალში. ამ პუბლიკაციების სათაურები მრავლისმეტყველია, ასე მაგალითად:
« Carnivals of Atrocity : Foucault, Nietzsche, Cruelty »,-„ სისასტიკის კარნავალები: ფუკო,ნიცშე, სისასტიკე“, Political Theory, vol. 18, no. 3, 1990 წლის 3 აგვისტო, გვ. 470-91; და « Foucault : The Secrets of a Man »-„ფუკო: კაცის საიდუმლოებები“, Salmaguidi, 1990 წლის შემოდგომა, გვ. 311-33 ეს პუბლიკაციები დიდად გახმაურდ
კანის ფესტივალის მოყვარულები ტკბებიან ორსაათიანი სადომაზოხისტური ორგიის ცქერით.
https://ewn.co.za/2019/05/20/cannes-gets-steamy-with-two-hour-orgy-of-sadomasochistic-debauchery
May 21, 2019
CANNES GETS STEAMY WITH TWO-HOUR ORGY OF SADOMASOCHISTIC DEBAUCHERY
The action takes place at night in a forest, where a group of libertine French nobles who have been expelled from Louis XVI’s court for debauchery, embark on a sexual rampage in which they unleash their wildest carnal urges.
მოქმედება ხდება ღამით ტყეში, სადაც ლიუდოვიკო მეთექვსმეტის კარიდან გაძევებული ლიბერტარ-ლიბერტინ არისტოკრატთა ჯგუფი ეძლევა ყველაზე ველურ მხეცურ სექსუალურ ინსტინქტებს.•
Festival du film de Cannes
AFP -სააგენტო ფრანს პრეს |
CANNES -კანი- ყველანაირი წარმოსადგენი კუთხით ორსაათიანი უწყვეტი ორგიით ფილმი რომელსაც რა თქმა უნდა ჰქვია Freedom-თავისუფლება- არის წლევანდელი კანის ფესტივალის ყველაზე შოკისმომგვრელი ფილმი.
„ მე ვცადე უპრეცენდენტო, უმაგალითო სახეების, კადრების შექმნა“, განაცხადა კატალონელმა რეჟისორმა როდესაც იცავდა მე-18 საუკუნის ლიბერტარ-ლიბერტინების ექსცესების მისეულ კვლევას. რომელიც სავსეა სექსის შემაშფოთებელი სცენებით.
მან თქვა რომ ამას გამოეხმაურნენ ძლიერ გრძნობათა მაძიებელი დღევანდელი ახალგაზრდები.
მოქმედება ხდება 1774 წელს, საფრანგეთის რევოლუციის წინ. ფილმი არის რეჟისორის მიერ დაწერილი თეატრალური პიესის ეკრანიზაცია.
მოქმედება ხდება ღამით ტყეში, სადაც ლიუდოვიკო მეთექვსმეტის კარიდან გაძევებული ლიბერტარ-ლიბერტინ არისტოკრატთა ჯგუფი ეძლევა ყველაზე ველურ მხეცურ სექსუალურ ინსტინქტებს.•
„ ასეთი რამეები ხდება დღეს ახალგაზრდებში ყველა დაკარგულ ტერიტორიაზე“, უთხრა რეჟისორმა ფილმის თაობაზე 44 წლის რეჟისორმა.
„ კადრები შეიძლება ცოტა ოკის მომგვრელი იყოს, მაგრამ ეს არაა ჩემი მიზანი…“ თქვა რეჟისორმა.
„ ადამიანები ფესტივალებზე დადიან რაღაც განსხვავებულის სანახავად“, დაუმატა მან.
მოქმედება ხდება თანდათანობით, ფილმი თანდათანობით უფრო და უფრო გულახდილია. მასტურბაციას და სექსუალურ თამაშებს მოსდევს სოდომია და სადომაზოხიზმი სადიზმის მამა მარკიზ დე სადის საყვარელი ნიუანსებით.
„ არ წახვიდეთ კინოთეატრიდან ფილმის დამთავრებამდე“, სთხოვა შეკრებილ საზოგადოებას ფესტივალის დირექტორმა , Thierry Fremaux-მ
მართლაც ძნელია მათრახით დაგლეჯილი უკანალების ხელმოჭრილი ადამიანის ტანჯვის ყურება.
„ ამის ყურება არაა განსაკუთრებით სასიამოვნო რამ“, დაწერა კინოინდუსტრიის ჟურნალი Screen-ის კრიტიკოსმა. მან ახსენა „ დამქანცველი გრაფიკული სცენები“.
ბევრი ეწირება ველურ სადო-მაზოხისტურ დღევანდელობას:
- ფრანგული პრესიდან, 26/06/2019
:
https://www.ledauphine.com/hautes-alpes/2019/06/26/gap-retrouve-mort-nu-dans-son-grenier-apres-une-seance-sadomasochiste
- შარშან დეკემპერში Gap-ში, მის სახლში იპოვეს 33 წლის მკვდარი მას შემდეგ რაც მაშველ სამსახურს დაურეკეს ტელეფონით. მისი სიკვდილის მიზეზების დასადგენად საჭიროა გამოძიება.
33 წლის ტიტველი ჩამოკიდებული იყო ჯაჭვზე სხვენში რომელიც აშკარად იწყო მოწყობილი სადომაზოხისტური სეანსებისთვის. ეს სეანსები გადაღებული უნდა ყოფილიყო. კაცს ეკეთა გაზის საწინააღმდეგო ნიღაბი,აირწინაღი. მან შეისუნთქა ეიფორიის მომგვრელი სუბსტანცია. მან მარტომ უკიდურესობამდე მიიყვანა პრაქტიკა. პოლიციამ დაასკვნა რომ სიკვდილი ბუნებრივი იყო.
სადომაზოხიზმის მომაკვდინებელი სეანსი: უბედური შემთხვევა თუ კრიმინალური გულარხეინობა?, 2012 წლის 6 ნოემბერი
https://www.lapresse.ca/actualites/justice-et-faits-divers/201211/05/01-4590710-seance-mortelle-de-sadomasochisme-accident-ou-negligence-criminelle.php
Publié le 06 novembre 2012 à 05h00 | Mis à jour le 06 novembre 2012 à 07h00
Séance mortelle de sadomasochisme: accident ou négligence criminelle?
„ მორჩილი“ Lucie // ფიქტიური სახელი// დაიღუპა სადომაზოხისტური სეანსის დროს ლითონის მძიმე ყელსაბამზე ჩამოკიდებული.
ეს უბედურება მოხდა 2008 წლის 23 თებერვალს Saint-Bruno-de-Montarville-ში, Patrick Deschatelets-ის სახლის სარდაფში
Lucie იყო ფეხზე. ხელები ზურგს უკან ჰქონდა შეკრული. ფეხებიც რაღაცაზე დაბმული იყო, მისი ყელსაბამი ეკავა ჭერზე დამაგრებულ ჯაჭვს. მას პრაქტიკულად არ შეეძლო მოძრაობა.
ის შაბათს საღამოს დასაწყისში სულ მცირე ოციოდე წუთით მარტო იყო დატოვებული.
ამ ფროს ბატონი Deschatelets ნამცხვრის საყიდლად იყო წასული. მისი დაბრუნებისას Lucie იყო ძირს დაშვებული და აღარ სუნთქავდა.ბატონმა Deschatelets-მა წარუმატებლად სცადა მისი რეანიმაცია, რის შემდეგაც დაურეკა სასწრაფო დახმარებას.
წყვილმა წინა დღით დაიწყო 48-საათიანი სადომაზოხისტური სეანსი რომლის დროსაც 39 წლის ქალს სადომაზოხისტური „ თამაშის“ დროს მისი „ბატონი“Deschatelets-ისადმი ერთგულებისთვის უნდა დაემსახურებინა მისი სამკაული, ყელსაბამი.
წყვილი ერთმანეთს შეხვდა 4 თვის წინ სადომაზოხიზმზე ინფორმაციის სეანსის დროს.
Longueuil-ში გამართული სასამართლოს დროს პროკურორმა Marie-Claude Morin თქვა რომ „ სახიფათო აქტივობა არაა არალეგალური“.
მან ასევე დაუშვა რომ კრიმინალური უგულისყორობა-გულარხეინობა „ სადღაც ყოველთვის შემთხვევითია“.
ამ შემთხვევაში დაღუპული ნებაყოფლობით,საკუთარი ნებით და სურვილით მონაწილეობდა სადომაზოხისტურ სეანსში, მაგრამ ბატონ Deschatelets-ს ანგარიში უნდა გაეწია მისი სისუსტისთვის, ის იყო პასუხისმგებელი მის უსაფრთხოებაზე.
გონივრულად ფრთხილი ადამიანი არ დატოვებდა Lucie-ს მარტო, თქვა მან.
მისი აზრით არა აქვს დიდი მნიშვნელობა ქალი დაიღუპა ავტოეროტიზაციით თუ ყალბი მოძრაობით.
ქალი მოკვდა იმიტომ რომ ბატონი Deschatelets არ ყოფილა იქ მის გადასარჩენად.
ბრალდებულის წარმომადგენელმა Jean-Paul Perron-მ თქვა რომ ქალი მოკლა „ მოულოდნელმა შუალედურმა აქტმა რომელზეც მის კლიენტს არ ჰქონდა არავითარი გავლენა.“ მისი თქმით ქალი თანახმა იყო და კიდევ ითხოვდა.
ნამცხვრების საყიდლად სახლიდან გასული ბატონი Deschatelets „ პატიოსნად და გონივრულად იყო დარწმუნებული იმაში რომ ქალს არაფერი ემუქრებოდა. მან კითხა ქალს კარგად იყო ის თუ არა და მშვიდად წავიდა. უკან დაბრუნებისას კი მას თავზარი დაეცა. Lucie ან შემთხვევით დაიხრჩო ავტოეროტიზმის დროს აბ უბრალოდ შემთხვევით მოკვდა. ბატონ Deschatelets-ს არ დაუბია ის საშიშად, თქვა ადვოკატმა.
პროცესი 2 კვირა გაგრძელდა. ექსპერტმა სექსოლოგიაში და ფსიქოლოგიაში ახსნა რომ წყვილი ეძლეოდა ზომიერიდან ექსტრემალურამდე სადომაზოხიზმს, რომ ბატონი ამ სფეროში უფრო გამოცდილი იყო ვიდრე ქალბატონი. ექსპერტმა თქვა რომ არსებობს სადომაზოხიზმის ბაზისური წესები და ლიტერატურა სუსტი ქალის მარტო დატოვების წინააღმდეგია.
სიკვდილის წინა საათებში ქალბატონმა დაწერა გრძელი წერილი რომელშიც აღწერა თუ რას უშვრებოდა მას ბატონი და აქედან მიღებული გრძნობები. ქალბატონი გაყოფილი იყო ტანჯვას და სიამოვნებას, სიძულვილს და აღფრთოვანებას, მორჩილებასა და ჯანყის სურვილს შორის.
Laura-ს და მისი პარტნიორის სადომაზოხისტური სეანსი დამთავრდა კოშმარით: ახალგაზრდა ქალი მოკვდა.
https://www.sudinfo.be/id69647/article/2018-08-12/la-seance-sadomasochiste-entre-laura-et-son-partenaire-vire-au-cauchemar-le
2018 წლის 12 აგვისტო
21 წლის ბრიტანელი დათანხმდა სადომაზოხისტურ სეანსზე, მაგრამ ის არ ელოდა ასე სიკვდილს.
Laura Huteson შეხვდა Jason Gaskell-ს, კაცს რომელსაც უყვარდა სადომაზოხისტური სეანსები სექსუალური ცხოვრების გაცხარებისთვის, მაგრამ შარშან 27 თებერვალს ეს დამთავრდა დრამით.
ქალ-ვაჟმა მიირთვეს დიდი ოდენობით ალკოჰოლი და ნარკოტიკი. სიამოვნებისგან უკვე გაბრუებულმა ვაჟმა ქალს კისერზე დაადო დანა, თავი ვერ შეიკავა და გადაუჭრა ქალს არტერია და ვენა. არაა გასაკვირი რომ ქალი მოკვდა.
მოსამართლემ ხაზი გაუსვა იმ „დეტალს“ რომ ვაჟს უყვარდა თავისი სექსუალური პარტნიორებისთვის ყელში ხელის მოჭერა და ეს გაძლიერებული იყო უკანონო ალკოჰოლის და ნარკოტიკის მიღებით.
მან თავისი პარტნიორი ქალი მოკლა სადომაზოხისტური სეანსის დროს.
https://www.20min.ch/ro/news/faits_divers/story/Il-tue-sa-partenaire-lors-d-une-seance-sado-maso-10779947?httpredirect
ხუთშაბათს 39 წლის გერმანელს მიუსაჯეს 10-წლიანი პატიმრობა. ეს მოცდა ცუდად დამთავრებული სადომაზოხისტური სეანსის შემდეგ.
ის დასაჯეს იმიტომ რომ მან ტაფა ხეთქა თავში ქალს, შემდეგ დაახრჩო ის და უკვე მკვდარი გააუპატიურა.
ეს კაცია მეცნიერი, დინოზავრების ექსპერტი და მოყვარული ფოტოგრაფი Michael F.
ის ინტერნეტის მეშვეობით შეხვდა 20 წლის მანეკენს რომელიც დათანხმდა სადომაზოხისტური ფოტოებისთვის პოზირებაზე. ეს ახსნა ბერლინის ახლოს პოტსდამის სასამართლომ.
ბრალდებულმა სასამართლოზე აღიარა რომ მან დაახრჩო თავისი პარტნიორი ქალი, მაგრამ დააყოლა რომ სიკვდილი
„ უბედური შემთხვევა „ იყო იმიტომ მან ხელები მეტისმეტად ძლიერად მოუჭირა. მან ასევე განაცხადა რომ მან არ იცოდა რომ ქალი მკვდარი იყო მაშინ როდესაც მასსექსუალური ურთიერთობები ჰქონდა მასთან.
დაცვამ თქვა რომ ქალი საკუთარი სურვილით მონაწილეობდა სექსუალურ თამაშებში. დაცვამ მოითხოვა სამწლიანი შემწყნარებელი პატიმრობა.
მაგრამ დაცვის სიტყვებს ყურადღება არ მიაქციეს და სწავლულ ექსპერტს მიუსაჯეს 10-წლიანი პატიმრობა ციხეში და დამწყვდევა საგიჟეთში.
საჭიროების შემთხვევაში შეიძლება ასეთი შემთხვევების ჩამოთვლის და აღწერის გაგრძელებაც. ვითარების წარმოსადგენად ეხლა ამით დავკმაყოფილდეთ.
(afp)
- არაა გასაკვირი რომ მიშელ ფუკოს ნაირი ინტელექტუალების და ესოდენ სწავლული ექსპერტების ხანაში ვრცელდება სატანიზმიც.
ხოდა 2010-ან წლებში ევროპულ ელიტაში გაიღვიძა ანტიქრისტე ნიცშემ
https://www.monde-diplomatique.fr/publications/manuel_d_histoire_critique/a53293
par Allan Popelard & Paul Vannier
.
„ ვერაფერი ღირებული ვერ გაკეთდება სახელმწიფო ხარჯების შემცირების გარეშე“, დაწერა 2011 წელს დიდი ფრანგული გაზეთი Le Figaro-ს წამყვანმა ჟურნალისტმა.
2 წლის შემდეგ აყვირდა სხვა კომენტატორი რომელიც ითხოვდა ჯანდაცვისთვის ნაკლები ფულის გაღებას, ნაკლები კრედიტების მიცემას ლოკალური კოლექტივებისთვის, სტრუქტურულ რეფორმებს კონკურენციისთვის.
დიდი რეცესიის შემდეგ მრავალი ჟურნალისტი, პოლიტიკური ხელმძღვანელი და ეკონომისტი ამბობდა რომ გამოსავალია მარტო სახელმწიფო ხარჯების სრაფი, მკვეთრი და დაუნდობელი შემცირება.
ძლიერი ისედაც გაძლიერდება და დაე დაიღუპონ სუსტები და წარუმატებელ-ჩამორჩენილები,
თითქოს ისევ ისმოდა ევროპაში.
არადა ყველგან სადაც დაიწყეს მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკის გატარება შედეგები დაპირებულის და დაგეგმილის საწინააღმდეგო იყო. მან გააგრძელა რეცესია, აამაღლა სახელმწიფო ვალის დონე დაგაზარდა დეფიციტები.
2008 წელსა და 2013 წელს შორის იტალიის და პორტუგალიის შინაგანი მთლიანი პროდუქტი შემცირდა 7-8 პროცენტით, ესპანეთის შინაგანი მთლიანი პროდუქტი შემცირდა 6,1 პროცენტით.
რაც შეეხება სახელმწიფო ვალს ის 2007 წლიდან ის მთლიანი შიდა პროდუქტის 25 %-იდან გაიზარდა 117 %-მდე ირლანდიაში, 64 %-იდან 103 %-მდე საფრანგეთში, 105 %-დან à 175 %-მდე საბერძნეთში. ყველა ეს ქვეყანა მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკის მომხრეა.
სოციალურ დახმარება-შემწეობათა, ხელფასების და სამუშაო ადგილების შემცირება, ყველაფერმა ამან ხელი შეუწყო უმუშევრობის გავრცელებას. ევროკავშირში 12 %ის პროცენტის დონეზე მყოფი უმუშევრობა საბერძნეთში 2013 წელს გაიზარდა 27,9 %-მდე.
კანცლერი Brüning-ის გერმანიაში, გენერალი პინოჩეტის ჩილიში თუ სალაზარის პორტუგალიაში, ყველგან სადაც ის გაატარეს, მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკამ დაასუსტა მოსახლეობები და ეკონომიკები და მოახდინა საზოგადოებათა დესტაბილიზია. მაგრამ ევროკავშირი იხტიბარს არ იტეხავს და ამტკიცებს რომ მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკა არის სასწაულთმოქმედი წამალი სახელმწიფო ფინანსების კრიზისის წინააღმდეგ.
https://www.challenges.fr/tag_lexique-economique/austerite_5174/
Politique d’austérité : définition მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკა, რაც გულისხმობს სახელმწიფო ხარჯების სწრაფად და მკვეთრად შემცირებას და შემოსავლების ზრდას გადასახადთა გაზრდის მეშვეობით კლავს.
Une politique
საფრანგეთმა ეს პოლიტიკა 2010 წელს განაახლა მსოფლიო ფინანსური კრიზისის გამო.
En 2010, la France a renoué avec une politique d’austérité du fait de la crise financière mondiale.
https://www.monde-diplomatique.fr/publications/manuel_d_histoire_critique/a53293
par Allan Popelard & Paul Vannier
რეცესია მტკივნეულია, მაგრამ მკაცრი ხელმომირნეობის პოლიტიკა კლავს.
https://www.letemps.ch/monde/recession-mal-lausterite-tue
La récession fait mal, mais l’austérité tue»
მატერიალისტი და ნიჰილისტი მმართველი ელიტები არაფრად აგდებენ მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკის ადამიანურ ფასს, ამბობს 2 ბრიტანელი მკვლევარი. მათ გამოაქვეყნეს წიგნი რომელიც დეტალურად აღწერს ამ პოლიტიკის მავნე გავლენას ადამიანთა ჯანმრთელობაზე.
Les Etats ne mesurent pas les coûts humains des politiques d’austérité, affirment deux chercheurs britanniques. Ils publient un livre qui détaille les effets pervers de la rigueur sur la santé
2012 წლის 4 აპრილი, 77 წლის Dimitris Christoulas-მა, 12 წლის წინ პენსიაზე გასულმა აფთიაქარმა თავი მოიკლა ათენში პარლამენტის წინ. ის ვეღარ ახერხებდა თავისი წამლების ყიდვას მას შემდეგ რაც მთავრობამ შეამცირა მისი პენსია, „ მე არ ვიკლავ თავს, ისინი მკლავენ“, თქვა მან სანამ დაიხლიდა ტყვიას.
სუსტი იკლავს თავს და ძლიერი გაიძვერა დაქეიფობს, ნიცშეს მოსწონს ეს პოლიტიკა.
ესაა ერთ-ერთი ამბავი მრავალი ისტორიიდან რომლებსაც ყვებიან ოქსფორდის უნივერსიტეტის ეკონომისტი David Stuckler და Stanford-ის Prevention Research Center-ის ეოიდემიოლოგი Sanjay Basu.
„ რეცესია მტკივნეულია, მაგრამ მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკა კლავს“, აცხადებენ მკვლევარები წიგნში რომელიც არის საზოგადოებრივ ჯანმრთელობაზე პოლიტიკის გავლენის ათწლიანი კვლევის შედეგი.
კრიზისის წამლად გამოწერილი მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკა კრიზისზე უარესი აღმოჩნდა. ისაა რეცესიის განმცდელი ევროპული ქვეყნების უდიდეს უბედურებათა მიზეზი.
ამ პოლიტიკამ მოკლა მრავალი ადამიანი.
ეს პოლიტიკა რომ შეფასდეს ისე როგორც ფასდება ნებისმიერი წამლის კლინიკური გამოცდა ამ პოლიტიკას დაამთავრებდნენ,
მაგრამ მმართველი ელიტა, ხელმძღვანელები, არაფრად აგდებენ მათი პოლიტიკის ადამიანურ ფასს. მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკა არ მოქმედებს იმიტომ რომ ის არაა ლოღიკური. ესაა ეკონომიკური იდეოლოგია, ამბობს
David Stuckler.
ჯანდაცვაზე გაწეული ხარჯები ევროპაში სახელმწიფო ხარჯების საშუალოდ 13%-ია. არადა 2008 წლიდან ოციოდე ქვეყანამ საერთაშორისო მონეტარული ფონდის, ევროკომისიის და ევროპის ცენტრალური ბანკის მიერ ნაქადაგები მკაცრი ხელმომჭირნეობის გეგმის თანახმად ჯანდაცვის ბიუჯეტს ჩამოათალეს არა ქირურგის სკალპელით არამედ ყასაბის ცულით, ამბობს David Stuckler.
პირველ რიგში საბერძნეთში, იქ მთავრობამ ჯანდაცვის ბიუჯეტი შეამცირა 40%-ით და ქვეყანაში სადაც ტრადიციულად ძალიან ცოტა ვინმე თუ იკლავდა თავს თვითმკვლელობათა პროცენტი გაორმაგდა. საავადმყოფოებში რომლებსაც ხელთათმანებიც კი აკლიათ აღარ აძლევენ მთავარ წამლებს. აღარ ხდება შიდსის პროფილაქტიკა, აღარ იღებენ ამ ავადმყოფობის გავრცელების საწინააღმდეგო ზომებს და ქვეყანაში შიდსით ავადმყოფთა პროცენტი 200%-ით გაიზარდა. არადა გრძელვადიან პერსპექტივაში ავადმყოფთა მკურნალობა უფრო ძვირი დაჯდება ვიდრე პროფილაქტიკის წინასწარი ზომები, ამბობს David Stuckler.
ამ ვითარებამ ააღელვა და დააფიქრა ჯანმრთელობის მსოფლიო ორგანიზაცია რომელმაც მოაწყო შეხვედრა მრავალ ევროპელ ხელმძღვანელთან. ითქვა რომ ამ ხელმძღვანელთა პოლიტიკა ცუდია მათ შორის მათ ევროპელ ამომრჩეველთა ჯანმრთელობისთვის.
ჯანმრთელობის მსოფლიო ორგანიზაცია ნაწილობრივ David Stuckler-ის და Sanjay Basu-ს გამოკვლევებზე დაყრდნობით ამბობს რომ უკვე ჩანს კრიზისის და მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკის ცუდი და მავნე შედეგები.
2012 წელს უმუშევრობამ ევროპაში მიაღწია 10,5%, , 25%-ს პორტუგალიაში, საბერძნეთში და ესპანეთში სადაც ახალგაზრდათა დაახლოებით ნახევარი უმუშევარია.
სოციალური დახმარების და სოლიდარობის შესუსტება კი აძლიერებს ზეწოლას ინდივიდზე რასაც ცუდი შედეგები აქვს ფსიკისთვის. ვრცელდება შფოთი, დარდი, მოუსვენრობა, დეპრესია, იზრდება თვითმკვლელთა რაოდენობა.
იანვარში განგაში ატეხეს წითელი ჯვრის საერთაშორისო ფედერაციამ და წითელმა ნახევარმთვარემ:
„ ევროპაში გაიზარდა ღარიბ მშრომელთა რაოდება, გაიზარდა უფსკრული მდიდრებს და ღარიბებს შორის, საშუალო კლასები სუსტდებიან „.
ათწლეულების მანძილზე თვითმკვლელთა რაოდენობა ევროპაში მცრდებოდა, მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკის გატარების დაწყების შემდეგ ევროპაში თვითმკვლელთა რაოდენობა იზრდება….. სამაგიეროდ მოხერხებულ და გაქნილ ძლიერთა გამარჯვების და სუსტთა და ჩამორჩენილთა დაღუპვის მომხრე ნიცშე კმაყოფილია.
* The Body Economics: Why Austerity Kills, Basic Books, 2013.
https://www.vivamagazine.fr/un-livre-demontre-que-austerite-tue-167462/
Un livre démontre que l’austérité tue
Par
Anne-Marie Thomazeau
–
14 mai 2013
2014 წლის მაისში დიდ ბრიტანეთში გამოცემულ წიგნში The Body Economic : Why Austerity Kills 2 მკვლევარი ბრალს რეცესიის პერიოდში მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკის გამტარებელ მმართველ ელიტებს იმაში რომ მათმა პოლიტიკამ მოკლა მილიონობით ადამიანი.
არადა ვერ ვიტყვით რომ ეს მკვლევარები მემარცხენე პოლიტიკანები არიან. David Stuckler არის დიდი ბრიტანეთის ოქსფორდის უნივერსიტეტის პროფესორი, Sanjay Basu კი არის აშშ-ს Stanford-ის უნივერსიტეტის ეპიდემიოლოგისტია.
David Stuckler-მა უკვე გამოაქვეყნა წერილები ძალიან სერიოზულ სამეცნიერო ჟურნალებში The Lancet და British Medical Journal. მან დაადგინა რომ მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკის გატარება ევროპის ზოგ ქვეყანაში იწვევს თვითმკვლელთა რაოდენობის ზრდას. მან აევე დაითვალა უშუალოდ ამ პოლიტიკით გამოწვეული 10 000 თვითმკვლელობა. ევროპაში და აშშ-ში 2008 წლის შემდეგ.
შიდსის სწრაფად და ფართოდ გსვრცელება, დეპრესიები, სიღარიბის ავამყოფობათა დაბრუნება, ევროპა ჩაეფლო კრიზისში, მაგრამ გამოსულეკებული მმართველი ელიტების მიერ გატარებულმა მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკამ რომელსაც თითქოს უნდა გამოესწორებინა მდგომარეობა გამოიწვია ნამდვილი სანიტარული და სოციალური ეპიდემიები, ასეთია 2 სერიოზული ევროპელი მკვლევარის დასკვნა.
„ ჩვენმა პლიტიკურმა ხელმძღვანელებმა უნდა გაიგონ რომ ეკონომიკური არჩევანის შედეგები ცუდია ადამიანთა ჯანმრთელობისთვის“, წერს David Stuckler.
თავისი დებულების განსამტკიცებლად ავტორები უბრუნდებიან ასი წლის მანძილზე ეკონომიკურ პოლიტიკას მსოფლიოში და ხაზს უსვამენ მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკის მკვლელ ბუნებას, იმას რომ რეცესიის პერიოდში ბიუჯეტის შემცირება სოცისლურ და ჯანდაცვის სფეროებში დამღუპველია.
ისინი მოუწოდებენ new new deal-ისკენ ისლანდიაში და შვედეთში გატარებული პოლიტიკის მსგავსად და ამბობენ რო სოციალური ბიუჯეტების შემცირების ნაცვლად სახელმწიფოებმა მეტი ინვესტიციები უნდა ჩადონ სოციალურ სფეროში.
„ ამ სფეროში დახარჯული 1 ევრო 3 ევროთი მეტია ეკონომიკისთვის.“
Ils en appelent à un new new deal à l’image de la politique menée en Islande et en Suède estimant qu’au lieu de réduire les budgets sociaux, les Etats doivent investir davantage dans le social « un euro dépensé dans ces secteurs, ce sont trois euros de plus pour l’économie
https://fr.wikisource.org/wiki/L%E2%80%99Ant%C3%A9christ_(Nietzsche)
საბერძნეთზე ბევრი ქვითინებს:
საბერძნეთი-” ეკონომიკური თვითმკვლელობა თუ მკვლელობა?
https://www.globalresearch.ca/greece-suicide-murder/5685076
Greece – “Economic Suicide” or Murder?
Peter KoENIG< Global Research, July 30,2019 de 25 ou 30%;
მემარცხენე, მემარჯვენე და ცენტრისტი ექსპერტები ლაპარაკობენ საბერძნეთის სიბეჩავეზე. ამის მიზეზი არსებობს. საბერძნეთი, მისი ხალხის უმეტესობა განიცდის დიდ ეკონომიკურ სირთულეებს. უიმედოდ. უმუშევრობის პროცენტი ოფიციალურად 18%-ია, უმუშევრობის რეალური პროცენტი 25 თუ 30%-ია.
პენსიები დაახლოებით 10-ჯერ შეამცირეს მას შემდე რაც სოციალისტური პარტია Syriza 2015 წელს ხელისუფლებაში მოვიდა და დააძალა წვეყანას ვალები და მკაცრი ხელმომჭირნეობა- d’austérité-ს ზომები. სახელმწიფო სერვისთა სფეროში ყველაფერი პრივატიზებული იყო. ისინი მიყიდეს უცხოელებს, ოლიგარქებს,ბანკებს.
საავადმყოფოები, სკოლები, საზოგადო ტრანსპორტი-ზოგი პლაჟიც კი კი პრივატიზებული იყო და ხელმიუწვდომელი გახდა ხალხისთვის.
მეტ-ნაკლებად იგივე ექსპერტები განაგრძობენ ასე თუ ისე მოთქმას საბერძნეთის ბედზე, მაგრამ ვერც ერთი მათგანი ვერ ბედავს წამოყენებას წინადადებისა რომელსაც ჯერ კიდევ შეუძლია საბერძნეთის გადარჩენა.
ხმას ვერ იღებენ იმაზე რომ საბერძნეთის შველა შეუძლია ევროს ზონიდან გამოსვლას,საკუთარ ლოკალურ მონეტასთან დაბრუნებას და საბერძნეთის აღდგენის დაწყებას ლოკალური ეკონომიკით, ლოკალური სახელმწიფო ბანკებით და სუვერენული ბერძნული ბანკით, ბანკით რომელიც შეიმუშავებს საბერძნეთთან საუკეთესოდ ადაპტირებულ მონეტარულ პოლიტიკას. … რატომ არ ლაპარაკობენ ამ თვალსაჩინო გამოსავალზე? საბერძნეთში ცენზურაა? იქნებ ოლიგარქია აკონტროლებს მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებს ისე როგორც ოლიგარქია შვრება მთელ მსოფლიოში?
ამის მაგივრად უ უცხო ქვეყნების // „ტროიკა: საერთაშორისო მონეტარული ფონდი, ევროპული ცენტრალური ბანკი და ევროკომისია// მიერ დაძალებული მკაცრი ხელმომჭირნეობის პოლიტიკამ ბოლო მოუღო ხელმისაწვდომი წამლების იმპორტს, წამლებისა რომლებიც აუცილებელია კიბოს და სხვა პოტენციურად მკვლელი ავადმყოფობების სამკურნალოდ.
ამიტომ ბოდიში უბრალო ადამიანები ვეღარ მკურნალობენ და იხოცებიან როგორც ბუზები.
მათ აღარ შეუძლიათ წამლების ყიდვა და ჯანდაცვის პრივატიზებული სამსახურების მიერ გაწეული სამსახურის საფასურის გადახდა. ნაღვლიანი სინამდვილე.
ამის შედეგად იზრდება სასოწარკვეთილ თვითმკვლელთა რაოდენობა. უცხოეთის მიერ დაძალებული მაგრამ საბერძნეთის მთავრობის მიერ მიღებული ვალი და მკაცრი ხელმომჭირნეობის პროგრამა იმედს უსპობს მძიმედ ავამყოფებს და პენსიონერებს რომელთა პენსიაც არ აძლევს მათ ღირსეულად ცხოვრების საშუალებას. გვირაბის ბოლოს სინათლე არ ჩანს.
ეხლა იგივე ექსპერტები თავის რეპორტაჟებს ცოტა ოპტიმიზმს უმატებენ. 2019 წლის 7 ივლისის არჩევნებში გაიმარჯვა მემარჯვენე პარტიამ ახალი დემოკრატია. … მაგრამ ეს პარტია ბერძენი ოლიგარქების პარტიაა. მათ კი მილიარდობით ევრო გადამალეს საზღვარგარეთ ჯერ-ჯერობით საიდუმლო ანგარიშებზე შვეიცარიაში, საფრანგეთში,ლიხტენშტაინში, ლუქსემბურგში და სხგან, მათ შორის კაიმანის კუნძულებზე და ა.შ….
*
This article was originally published onNew Eastern Outlook.
Peter Koenig is an economist and geopolitical analyst. He is also a water resources and environmental specialist. He worked for over 30 years with the World Bank and the World Health Organization around the world in the fields of environment and water. He lectures at universities in the US, Europe and South America. He writes regularly for Global Research; ICH; RT; Sputnik; PressTV; The 21stCentury; TeleSUR; The Saker Blog, the New Eastern Outlook (NEO); and other internet sites. He is the author of Implosion – An Economic Thriller about War, Environmental Destruction and Corporate Greed – fiction based on facts and on 30 years of World Bank experience around the globe. He is also a co-author of The World Order and Revolution! – Essays from the Resistance. He is a Research Associate of the Centre for Research on Globalization.
The original source of this article is Global Research
რა არის კარგი?- ყველაფერი რაც ადამიანში აძლიერებს ძლიერების განცდას, ძლიერების სურვილს, თვითონ ძლიერებას;
რა არის ცუდი? ყველაფერი რასაც ფესვი აქვს სისუსტეში;
რა არის ბედნიერება? გრძნობა იმისა რომ ძალა იზრდება, რომ წინააღმდეგობა დაძლეულია;
არა კმაყოფილება არამედ მეტი ძალა, არა მშვიდობა უწინარეს ყოვლისა არამედ ომი, არა სათნოება არამედ აღორძინების ხანის სტილის ამორალური ღირსება virtù;
დაე დაიღუპონ სუსტები და წარუმატებელ დამარცხებულები: ესაა ადამიანთა ჩვენებური სიყვარულის პირველი პრინციპი. და ჩვენ უნდა დავეხმაროთ მათ გაქრობაში!
რა არის ნებისმიერ მანკიერებაზე უარესი? სუსტების და ჩამორენილების სიბრალული, ქრისტიანობა….
მაშ, მოვკლათ ჩვენში მოწყალე სამარიტელი და ღვზარდოთ ჩვენში სუსტთა და დაცემულთა გენოციდის მომწყობი ვინმე, ესაა ანტიქრისტე ნიცშეს მოწოდება. ამის შემდეგ იყო მსოფლიო ომები და გენოციდები, ბოლშევიკური სიმხეცე, პერესტროიკა და დღესაც ჩვენს თვალწინ აქრობენ და ანგრევენ მთელ ქვეყნებს, მასობრივად თავს იკლავენ ლიტველები, ბერძნები, რომელთაც აღარ ჩამორჩებიან ქართველები…
http://nietzsche.holtof.com/Nietzsche_the_antichrist/the_antichrist.htm
What is good?–Whatever augments the feeling of power, the will to power, power itself, in man.
What is evil?–Whatever springs from weakness.
What is happiness?–The feeling that power increases–thatresistance is overcome.
Not contentment, but more power; not peace at any price, but war; not virtue, but efficiency (virtue in the Renaissance sense,virtu, virtue free of moral acid).
The weak and the botched shall perish: first principle of our charity. And one should help them to it.
What is more harmful than any vice?–Practical sympathy for the botched and the weak–Christianity…
მაგრამ ნიჰილისტურ დღევანდელობას სჭირს კიდევ ერთი უბედურება, მას აღარც ეპიკურეს ჰედონიზმი უნდა,მას ურჩევნია მარკიზ დე სადის სადიზმი, დავაკვირდეთ:
ეპიკურეს სწავლებიდან:
ის ვინც მცირედით ვერ კმაყოფილდება ვერ დაკმაყოფილდება ვერაფრით;
ჩემი გული სავსეა სიამოვნებით მაშინ როდესაც მაქვს პური და წყალი;
ბედნიერი მებრძოლი იქნება ის ვისაც არ შია, არ სწყურია და იმედი აქვს რომ არ მოშივდება და არ მოსწყურდება მომავალში.
სიბრძნის გზები/ ეპიკურე და სიამოვნების ფილოსოფია
http://cheminsdesagesse.over-blog.com/epicure-et-la-philosophie-du-plaisir
ძვ.წ, 341 წლისთვის ეპიკურემ ათენში დააარსა თავისი საკუთარი სკოლა რომლის ფრონტონზეც დააწერა: „ სტუმარო, აქ იქნები ბედნიერი : უდიდესი სიკეთეა სიამოვნება“.
მაგრამ უნდა ვიცოდეთ რომ ეს არ ყოფილა გათახსირების, გეი პარადების და სექსუალური ექსპერიმენტების ადგილი.
სულაც პირიქით: ის იყო ზომიერება-თავშეკავებით და ასკეტიზმით სიამოვნების სკოლა.
არც ერთი ფილოსოფოსისთვის არ დაუწამებიათ იმდენი ცილი რამდენიც დასწამეს ეპიკურეს, საუკუნეების მანძილხე მის სკოლას, ბაღის სკოლას ტალახში ათრევდნენ როგორც „ ეპიკურეს ღორების“ სკოლას
არადა სიმართლე სულ საწინააღმდეგოა.
ღორს ამოძრავებს ინსტინქტები და ის ბუნების მონაა.
ადამიანს კი შეუძლია ტვინის განძრევა, გონება წარმართავს მის ქმედებებს, ესაა ეპიკურეიზმის არსი.
. მაგრამ არ უნდა შევქმნათ გონების კულტი, გონება უნდა იყოს კეთილდღეობის სამსახურში.
ეპიკურეს ფილოსოფიის მიზანია ტკივილის მოსპობა და ჩვენი ავსება სიხარულით, კეთილდღეობის მოპოვება, სხვა სიტყვებით მას უნდა სულიერიმშვიდობა,სულიერი სიმშვიდე. როგორ?
ეპიკურე მეტისმეტი მოხმარება- l’hyperconsommation-ის ანუ ღორობა-გაუმაძღრობის წინააღმდეგ
https://www.ledevoir.com/societe/le-devoir-de-philo-histoire/102905/le-devoir-de-philo-epicure-contre-l-hyperconsommation
e
«hyperconsommation»… მეტისმეტი მოხმარება არის ყველაფრის მოხვეჭა-გადასანსვლა. ეს ხელს უწყობს ვალებში ჩავარდნას, ინდივიდუალიზმს, ბავშვების შრომას, ეკოლოგიურ კრიზისებს…ინტელექტუალური და სულიერი ღირებულებების უარმყოფელი კაცობრიობის შემყურენი კარგავენ ყველაფრის იმედს.
ანტიკურ ხანაში ფილისოფია ძალიან ხშირად წარმოდგენილია როგორც სულის მკურნალობის საშუალება.
მედიცინა გვჭირდება ტანჯული სხეულის განკურნებისთვის.
ფილოსოფია საჭიროა ავადმყოფი სულის განკურნებისთვის.
ხოდა სულის ექიმი ეპიკურე დაიბადა ძვ.წ. 341 წელს ბერძნულ კუნძულ სამოსზე და გარდაიცვალა 72 წლისა ათენში ძვ.წ. 270 წელს.
ეპიკურემ მთელი თავისი ცხოვრება მიუძღვნა ფილოსოფიას და თავისი დოქტრინის ქადაგებას. ძვ.წ. 323 წელს ჩავიდა ათენში სამხედრო სამსახურის გასავლელად. მოვალეობებისგან განთავისუფლების შემდეგ ეპიკურე დამკვიდრდა კოლოფონში, შემდეგ თეოსის, მცირე აზიის //დღევანდელი თურქეთის// ორ ქალაქში, სადაც იყო დემოკრიტეს მოწაფის, ფილოსოფოსი ნოსიფანეს მოსწავლე.
ეპიკურე ათენში დაბრუნდა ძვ.წ. 306 წელს. მან იქ დაარსა ბაღის სკოლა.
ეპიკურე ასწავლიდა ჭრელ თავისუფალი მამაკაცებისგან, მონებისგან, ქალებისგან და კახპებისგან შემდგარ ჭრელ საზოგადოებას.
სოკრატე მიიყვანეს თვითმკვლელობამდე და ეპიკურეს რას უზავდნენ? ინდივიდთა ამ უცნაური გაერთიანების გამო ატყდა პოლემიკა. იმ დროს ქალები და მონები ხომ სრულებით გამორიცხული იყვნენ პოლიტიკური ცხოვრებიდან. ვრცელდებოდა ბინძური ჭორები და ცილისწამებები.
ავრცელებდნენ ხმებს რომ გათახსირებული ეპიკურე ავრცელებს გარყვნილებას.
ეპიკურე ამბობდა რომ მიზანია სიამოვნება, მაგრამ ის ამბობდა რომ ინსტინქტებით მცხოვრები ღორის სიამოვნება არაა გონებით დაჯილდოებული ადამიანის სიამოვნება.
c http://www.philo-du-bonheur.fr/le-bonheur-chez-epicure/
ეოპიკურე ჰედონისტი იყო, მაგრამ ის არ ყოფილა გაუთავებლად, მოქეიფე ქალების მდევარი თუ პედოფილიისთვის ნასამართლევი დღეს ღმად პატივცემული ევროპარლამენტარი დანიელ კონ ბანდიტის ნაირი ჰედონისტი. .
ეპიკურეიზმი ჰედონიზმია, მაგრამ ჰედონიზმი ჩვენს ბუნებრივ საჭიროებათა ფარგლებში. ეს საჭიროებები მცირერიცხოვანია.
უნდა ითქვას რომ ეპიკურეს ჰედონიზმი ამავე დროს ასკეტიზმიცაა.
ეპიკურეს სიამოვნება და ბედნიერება ვუნებრივ საჭიროებათა დაკმაყოფილებაა. ეპიკურე მათ უწედებს ბუნებრივ და აუცილებელ საჭიროებებს. ესაა საჭიროებები რომელთა დაკმაყოფილების გარეშე შეუძლებელია ცხვრება: შიმშილის, წყურვილის მოკვლა, ჭერი და ტანისამოსი.
ამათ უნდა დაემატოს სულის სიამოვნებები რომლებიც ასევე ხელს უწყობენ ბედნიერებას: სიბრძნე //ე.ი.ფილოსოფია,ფილოსოფოსობა// და მეგობრობა ფილია, რაც მეტია ვიდრე თანამედროვე მეგობრობა. ფილია არის ადამიანთა ტკბილი, გულთბილი ურთიერთობები ოჯახში, საზოგადოებაში.
http://philia.online.fr/txt/aris_049.php
შეიძლება თუ არა იყოს თვითმკმარი ბედნიერი ადამიანი?
„ამბობენ რომ ბედნიერები თვითმკმარები არიან და მათ აღარ სჭირდებათ მეგობრები. ბედნიერებს უკვე აქვთ ყველაფერი რაც აუცილებელია ტკბილი ცხოვრებისთვის, ყოველგვარი სიკეთე და მათ აღარაფერი სჭირდებათ, თვითმკმარები არიან.; მეგობარი ხომ არის სხვა მე რომლის როლიცაა მოგცეს ის რასაც ვერ მოიპოვებ შენ თვითონ.
აქედანაა გამოთქმა: „ რა საჭიროა მეგობრები როდესაც ბედი კარგია?“
მაგრამ უცნარი ისაა რომ ბედნიერი ადამინის სიმდიდრეთა ჩამოთვლისას არ ახსენებენ მეგობრებს რომელთა ყოლაც ჩვეულებრივ ითვლება უდიდეს გარე სიმდიდრედ.
მეტიც, მეგობარი ისაა ვინც უფრო აკეთებს სიკეთეს ვიდრე იღებს მას. კეთილი და ღირსეული ადამიანი თავის ირგვლივ ავრცელებს სიკეთეს. და, ბოლოს, თუ კი უკეთესია სიკეთის გაკეთება უფრო მეგობრებისთვის ვიდრე უცხოებისთვის ღირსეულ ადამიანს დასჭირდება მეგობრები რომლებიც მიიღებენ მისი სიკეთის მოწმობებს.
ამიტომ ისმის კითხვა მდიდარს უფრო სჭირდება მეგობარი თუ გაჭირვებულს. გაჭირვებულს სჭირდება შემწე, დამხმარე, ბედნიერი ხვედრის მქონეს სჭირდება ისინი ვისაც ის გაუკეთებს სიკეთეს.
და უეჭველად უცნაურია იმის თქმა რომ სეულყოფილად ბედმიერი მარტოსულია:
სინამდვილეში არავინ მოინდომებდა მთელი მსოფლიოს სიმდიდრეთი მარტო ტკბობას ვინაიდან ადამიანი პოლიტიკური არსებაა და ბუნებრივად არის შექმნილი საზოგადოებაში ცხოვრებისთვის.
და ცხადია რომ უკეთესია დროის გატარება მეგობრებში და ღირსეულ ხალხში ვიდრე უცხოებში თუ შემთხვევით ნაცნობებში. მაშ, ბედნიერ ადამიანს სჭირდება მეგობრები // არიდტოტელე, ნიკომაქეს ეთიკა//.
. Et il
ARISTOTE
Ethique à Nicomaque, IX, 9, éd. Vrin, pp. 461-462
Thomas De Koninck, მეგობრობა არისტოტელეს თანახმად: მეგობრობა არის ის რაც ყველაზე აუციბელია სიცოცხლისთვის-anankaiotaton eis ton bion, ვინაიდან არავის მოუნდება არსებობა მეგობრების გარეშე თუნდაც სავსე იყოს დოვლათით,მატერიალური სიმდიდრით.
მეგობრობის არარსებობა და მარტოობა ყველაზე საშინელი რამეა იმიტომ რომ მთელი ცხოვრება და ნებაყოფლობითი კავშირი ხდება მეგობრებს შორის.
მეგობრობა ბუნებრივია მშობლებს და შვილებს შორის, უკვე ცხოველთა,პირუტყვთა უმრავლესობას შორის.
ურთიერთმეგობრობა უმთავრესად ადამიანებს შორისაა ბუნებრივი. შორეულ მოგზაურობაში მყოფი ადამიანიც გრძნობს თუ რა ძვირფასია მისთვის მეგობარი.
არისტოტელე დაჟინებით უსვამს ხაზს იმას პოლიტიკის მიზანია მეგობრობის გაჩენა, რომ მეგობრობა უდიდესი სიკეთეა საზოგადოებისთვის და სახელმწიფოსთვის იმიტომ რომ ის იძლევა უთანხმოებათა თავიდან აცილების საშუალებას.
ადამიანს უმთავრესად ამოძრავებს 2 რამ: ინტერესი და მეგობრობა, გამდიდრების სურვილი და სიყვარული.
მარტო მეგობრობა ხდის შესაძლებელს ერთად ცხოვრებას, საზოგადოების არსებობას. პოლიტიკური საზოგადოება გულისხმობს მეგობრობას იმიტომ არავის არ უნდა გზის გავლა მტრებთან ერთად.
მეგობარია ის ვისაც უნდა სიკეთე სხვისთვის და არა საკუთარი თავისთვის, ვინც შეძლებისდაგვარად მიდრეკილია ქველმოქმედებისგან.
ესეთია ეოიკურესთვის სასურველი მეგობრობაც. ასეთი მეგობრობაა ეპიკურეს და მისი მიმდევარის სიამოვნების და ბედნიერების საფუძველი.
ღორი არ ფიქრობს, დაუფიქრებლად მისდევს ინსტინქტეს.
ეპიკურე ფიქრობს და გვეუბნება რომ წადილიცაა და წადილიც, სურვილიცაა და სურვილიც და არის სურვილები რომელთა განხორციელებაც ცუდია, რომლებთანაც სიფრთხილეა საჭირო ვინაიდან მათ არ მოაქვთ ბედნიერება და მათ გასარჩევად ტვინია საჭირო.
და ბედნიერება არ მოაქვს გამდიდრების სურვილს, მომხვეჭებლობას, ამბიციას, დიდებისკენ სწრაფვას, მეტისმეტად ვნებიან სიყვარულს, უკვდავებისკენ სწრაფვას, პერფექციონიზმს ანუ ყოველგვარი არასრულყოფილების მიუღებელ რამედ მიჩნევას.
LE PERFECTIONNISME-პერფექციონიზმი: როდესაც უკეთესი ხდება კარგის მტერი:
სწავლა, წინსვლა ინდივიდებისგან მოითხოვს უფრო და უფრო გარჯას, საკუთარ შესაძლებლობათა დაძლევას და გაფართოებას. ვისაც უნდა ცოდნა ამ დონეზე უნდა იყოს, საჭიროა ინტელექტუალური ძალისხმევა.
მიუხედავად ამისა მრავალ სტუდენტს აქვს არარეალისტური მოლოდინები. ისინი საკუთარ თავს აძალებენ ექსტრემალურ, უმძიმეს სტანდარტებს.
პერფექციონიზმი არაა სრულყოფილების ძიება, ის მიუწვდომელის ძიებაა.
შეგნებული პიროვნება საკუთარ თავს უდგენს სრულყოფილების სტანდარტებს რომელთა მიღწევაც ადამიანურად შესაძლებელია. მან იცის ძალისხმევათა დოზირება და პრიორიტეტების დადგენა დეტალების მნიშვნელობის უგულვებელყოფის გარეშე.
შეგნებული ადამიანი მოქნილია, მან იცის საკუთარი მოთხოვნების მორგება კონტექსტზე თუ აქტივობის მნიშვნელობაზე. ის თვითკრიტიკულია, ხედავს თავის შეცდომებს და ცდილობს მათ გამოსწორებას. მას სიამოვნებს თავისი პროექტების განხორციელება და პირადი მიზნების მიღწევა. ის რეალისტურად ხედავს მომავალს და ცდილობს სირთულეების თავიდან არიდებას თუ კი ისინი გაჩნდება. ის ეძებს და პოულობს გადაწყვეტებს.
პერფექციონისტი საკუთარ თავს აძალებს სრულყოფილების უაღრესად ძნელად მისაღწევ, მეტიც, შეუძლებელ სტანდარტებს
პერფექციონისტმა არ იცის თავისი ძალისხმევის მოზომვა და მეტისმეტად იხარჯება ნაკლებად მნიშვნელოვანი მიზნის მიღწევაში უფრო მნიშვნელოვანი მიზნების საზარალოდ. მისთვის დეტალებს ისეთივე მნიშვნელობა აქვს რაც მთლიანობას.
ის ჯიუტია თავისი პრიორიტეტების და მათი მიღწევის ხერხების შერჩევისას. მას უჭირს ჯგუფში გუნდური მუშაობა, დელეგირება.
პერფექციონისტის როგორც პიროვნების ღირებულება დამოკიდებულია მის წარმატებაზე. ის მკაცრად აფასებს თავის თავს და ცუდად იღებს კრიტიკას, უმცირესი შეცდომა მისთვის დამარცხებაა.
პერფექციონისტი მუდამ უკმაყოფილოა და ძალიან ხშირად ის გრძნობს მოუსვენრობას, სირცხვილს დანაშაულის განცდას. მას მომავლის შეცდომის დაშვების ეშინია.
როგორ გადაიქცევა ადამიანი პერფექციონისტად?
პერფექციონიზმი შეიძლება განვითარდეს გენეტიკური ფაქტორების, ოჯახური და კულტურული გარემოს გავლენით. მრავალი გამოკვლევის თანახმად მრავალი პიროვნული თვისება, მათ შორის პერფექციონიზმიც, მემკვიდრეობითია.
ჩვენ ამქვეყნად ვჩნებით გარკვეული ტემპერამენტით და ზოგი ადამიანი სხვებზე უფროა მიდრეკილი პერფექციონიზმისკენ.
შემდეგ ჩვენს პიროვნებას სჭედავს გარემო ბევრი პერფექციონისტი აღზარდეს ძალიან მაღალ პიროვნულ მოთხოვნათა მქონე მშობლებმა. ასეთ მშობლებს შეუძლიათ თავის ხედვის და ქცევის პირდაპირ თუ ირიბად გადაცემა თავისი შვილებისთვის. მათი შვილები მაშინ იზრდებიან იმის შიშში რომ ისინი ვერ უპასუხებენ მათი მშობლების მოლოდინს და იმედს გაუცრუებენ მათ. და
მრავალ პერფექციონისტს ჰგონია რომ მშობლები მათ შეიყვარებენ მხოლოდ მაშინ როდესაც ისინი დააკმაყოფილებენ მათი მშობლების წარმატების კრიტერიუმებს.
და ბოლოს, ჩვენ ვცხოვრობთ საზოგადოებაში რომელიც უფრო აფასებს საუცხოობას და პირველობას. ამას ადასტურებენ ოლიმპიური თამაშები, კანის ფესტივალი, ყველანაირი პრიზის გადაცემის დემონსტრაცია მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებით.
ჩვენ აღფრთოვანებული ვართ ხალხით ვისაც აქვთ გამორჩეული მიღწევები, ვულოცავთ მათ.
საუცხოობის ძიება ჩანს სკოლაში სადაც ახალისებენ და აჯილდოვებენ წარმატებებს.
უმდამივულოცოთ იმათ, უნდა წავახალისოთ და დავაჯილდოვოთ ისინი ვინც დიდი ძალისხმევით და შეუპოვარი მოქმედებით აღწევენ დიდ მიზანს, მაგრამ ამავე დროს უნდა დავფიქრდეთ საუცხოობის ამ ძიების, საუცხოობის უწყვეტად დემონსტრაციის შედეგებზე.
პერფექციონიზმის ცუდი შედეგები
საუცხოობის გააფთრებულ ძიებას ცუდი შედეგები აქვს სტუდენტი გოგო-ბიჭებისთვის. პერფექციონისტები უფრო და უფრო ნაკლებ სასურველ შედეგს იღებენ, ისინი უარსაც კი ამბობენ სწავლაზე. მათ უფუჭდებათ ჯანმრთელობა. ისინი ხშირად ვარდებიან დეპრესიაში, მათ აღარაფერი აკმაყოფილებს. მათ ურჩევნიათ განმარტოება. ისინი აღარ ხვდებიან ადამიანებს.
პერფექციონისტების მიზნები იმდენად მაღალია რომ მიუწვდომელი რჩება. ისინი ვერ ახერხებენ საკუთარი თავის ნდობის და რწმენის განვითარებას.
მოკლედ როდესაც პერფექციონისტები ხედავენ რომ მათი მიღწევევები არაა საკმარისი მათი ოცნების განხორციელებისთვის ისინი რჩებიან უკმაყოფილოები, ჯავრდებიან, ვარდებიან დეპრესიაში ან პანიკაში.
ეპიკურეს სულ არ უნდა ეს პერფექციონიზმი.
ის არაა ინსტინქტებით მცხოვრები ღორი. ის მოაზროვნე ადამიანია. ის არჩევს თუ რომელი წადილების განხორციელება ღირს და რომლების არა.
ის ამბობს რომ არის:
- ბუნებრივი და აუცილებელი წადილები და მისწრაფებები;
- ბუნებრივი, მაგრამ არააუცილებელი წადილები და მისწრაფებები;
- არც ბუნებრივი და არც აუცილებელი წადილები და მისწრაფებები.
პირველები, მაგ. სმა იძლევა ცხოვრების გარანტიას და მათ მივყევართ ბედნიერებისკენ. ასეთებია სმა და ჭამა, ჭერი, ტანისამოსი. ამას გარდა ჩვენ არ შეგვიძლია არსებობა მეგობრების და ფილოსოფიის გარეშე.
ფილოსოფია გვაძლევს ნამდვილ სიამოვნებათა ილუზიებისგან განსხვავების საშუალებას.
ეპიკურეს თქმით მარტო ეს ელემენტები გვაძლევს ყალბი სიამოვნებებისგან თავისუფალი, ე.ი. თავისუფალი და დამოუკიდებელი ცხოვრების საშუალებას.
ბუნებრივი, მაგრამ არააუცილებელი წადილები და მისწრაფებები წარმოადგენენ ზედმეტს: უხვად გაშლილი სუფრა, სასმელი, დიდი სახლი, და ა.შ.
ეპიკურე ქადაგებს სიამოვნებათა ფრთხილად და ზომიერად ძიებას. უბრალო საკვები საკმარისია ჯანმრთელობისთვის რათა ადამიანმა შესძლოს ცხოვრებისთვის აუცილებელ მოვალეობათა შესრულება. ვისაც მაინც და მაინც უნდა ქეიფი იქეიფოს უბრალო ასღარიბული ცხოვრების ინტერვალების შემდეგ.
და არის არც ბუნებრივი და არც აუცილებელი წადილები და სურვილები რომლებსაც აბსოლუტურად უნდა მოვერიდოთ. ესაა ფუფუნების ამაო ძიება, ეპიკურე უარყოფდა მოდურ სამოსს, სტარ აკდემიის ფირფიტებს, მოხმარების საზოგადოების მიერ ნაწარმოებ ათასერთ უსარგებლო ხარახურას.
https://www.babelio.com/auteur/-picure/30180/citations?a=a&pageN=4
| არც ერთი სიამოვნება არაა ბოროტება თავისთავად მაგრამ სიამოვნების მომტან ზოგ რამეს სიამოვნებასთან ერთად მოაქვს უფრო მეტი ბოროტება და უსიამოვნება;
ნამდვილად კეთილშობილი ადამიანი ისაა ვისაც უყვარს სიბრძნე და მეგობრობა;
არც ღრეობა, არც უწყვეტი ნადიმები, არც სიამოვნების მომნიჭებელი ბახალგაზრდა ბიჭები და ქალები, არც ტკბობა უგემრიელესი საჭმელით არაა ბედნიერი ცხოვრების წყარო. … |
უბრალო გემოვნებას მოაქვს იგივე სიამოვნება რაც მოაქვს სიუხვის რეჟიმს როდესაც მოსპობ ნაკლებობიდან გამომდინარე ტანჯვას და პურს და წყალს მოაქვს უმაღლესი სიამოვნება მაშინ როდესაც გვაკლია პური და წყალი.
უბრალო, და არა ყხვ რეჟიმებთან შეჩვევას მოაქვს ჯანმრთელობის სისავსე. ის ააქტიურებს ადამიანს ცხოვრებისთვის აუცილებელ საქმეებში…
მაშ, როდესაც ჩვენ ვლაპარაკობთ სიამოვნებაზე ჩვენ არ ვლაპარაკობთ უანეო, გახრწნილი და სიამოვნების აბსოლურად ყველაფერში მაძიებელი ადამიანების სიამოვნებაზე.
სიამოვნება და ბედნიერებაა როდესახ სხეულს არ ტანჯავს ტკივილი და სულიერი აუღელვებლობა.
ადამიანები ბუნებრივად ეძებენ ბედნიერ ცხოვრებას რომლის მიზანიცა სხეულის ჯანმრთელობა და აუღელვებლობა სულში(ataraxia)
უდიდესი სიკეთე, რისი მოცემააც შეუძლია სიბრძნეს, არის მეგობრობა.
აი ესააა ეპიკურეს დოქტრინა
https://tlm.tv/replay/culture/la-minute-philo/la-minute-philo-etes-vous-epicurien-12-05-2017-08h05
ხართ ეპიკურეველი? სიცოცხლის უმაღლესი მიზანია სიამოვნება. ესაა ჰედონიზმი,
მაგრამ არის ორგვარი ჰედონიზმი
- ეგოისტური ჰედონიზმი: ეს იყო კირენაიკოსთა- Les cyrénaïques-თა ძველბერძნული სკოლა, რომელმაც სახელი მიიღო მისი სავარაუდო დამფუძნებელი Aristippe de Cyrène (435-356)-ს დაბადების ადგილის სახელიდან. ეს სკოლა პოპულარული იყო ძვ.წ. მეოთხე-მესამე საუკუნეებში.
არისტიპეს ეთიკა ჩამოახალიბა მისმა შვილიშვილმა ახალგაზრდა არისტიპმა (380-300) რომელმაც განაცხადა რომ არსებობის მიზანი და უმაღლესი სიკეთე არის სასიამოვნო ცხოვრება და დააზუსტა რომ ლაპარაკია სიამოვნებაზე მშვიდ მოძრაობაში.
კირენაიკოსთა საერთო საფუძვლიდან 3 მიმდინარეობა: ერთი იყო თევდორე ათეისტის ანუ ღვთაებრივის // 320-თვის// ჰედონისტური, სკეპტიკური, ცინიკური მიმდინარეობა, ‘Annicéris-ის // 230-თვის// მიმდინარეობა რომელიც დაუახლოვდა ეპიკურიზმს და Peisithanatos-ად-// ვინც ურჩევს სიკვდილს// წოდებული Hégésias-ის ნიჰილისტურ-ცინიკური მიმიდინარეობა რომელიც ქადაგებს რომ უბედურებიდან გამოსავალია თვითმკვლელობა.
ეს ეგოისტი ჰედონისტები ქადაგებენ რომ ბედნიერებაა წამის ხელიდან არ გაშვება, კაი სმა-ჭამა, ქეიფი, პირადი მისწრაფებების დაუყოვნებლად დაკმაყოფილება და ფუფუნებაში ცხოვრება სხვებისთვის ანგარიშის გაუწევლად.
მათი აზრით უაზროა დღევანდელი სიამოვნების მიერ მომავალში მოტანილი ტკივილის თავიდან ამცილებელი მორალური ღირებულებების სისტემის შექმნის მცდელობა.
- რაციონალური ჰედონისტები ისინი გვთავაზობენ სიამოვნების შეზღუდვას სახელმძღვანელო რეკომენდაციების კორპუსით.
აი ესენი არიან ეპიკურე და მისი მიმდევრები.
ეპიკურე გვეუბნება რომ ჭეშმარიტი სიამოვნება მიიღწევა გონებით და არა მხეცური ინსტინქტების აშვება-ათარეშებით.
ლაპარაკი არაა მატერიალური ტკბობის მოყვარულ აღვირახსნილთა სიამოვნებაზე.
ეპიკურე ამბობდა რომ სიამოვნებას მაშინ აქვს ფასი როდესაც ვიცით თავშეკავება, საკუთარი თავის შეზღუდვა,
ყვებიან, მაგალითად, რომ ეპიკურეს ეძინა ხის ფიცარზე, რომ ის იკვებებოდა ზეთისხილით და პურით.
ეპიკურეიზმი, მაშ, არის სიამოვნების მინიმალისტურ // თუმცა არაასკეტურ// ხედვაზე დაფუძნებული პრაქტიკული სიბრძნე.
ეპიკურეიზმი ეფუძნება ბუნებრივი და აუცილებელი სიამოვნებებით ცხოვრებას.
მას ზოგჯერ ახასიათებენ როგორც პესიმისტურ მოძღვრებას იმიტომ რომ მისთვის სიცოცხლით სიამოვნება უტანყველობაა, ტანჯვისთვის თავის არიდებაა და არა სიუხვით ტკბობა.
ეპიკურეველი სიამოვნებაზე უფრო მნიშვნელოვანია უსიამოვნების თავიდან აცილება და ასე პოულობს ის ჭეშმარიტ, გრძელვადიან სიამოვნებას, ჯამში ბედნიერებას, სიწყნარეს და სულიერ სიმშვიდე ატარაქსიას. ეპიკურეიზმი ცხოვრებით წყნარი სიამოვნება და უტანჯველობაა და და არა გრძნობიერ სიამოვნებათა უწესო ძიებით გადარევა.
მაგრამ 1960-ანი წლებიდან ეპიკურეს ჰედონიზმიც მოისროლეს ნაგავში, მას მერე მარკიზ დე სადია მოდაში, დავაკვირდეთ:
ონატიე ალფონს ფრანსუა დე სადი (ფრანგ. Donatien Alphonse François de Sade; დ. 2 ივნისი, 1740, პარიზი — გ. 2 დეკემბერი, 1814, შარანტონ–სენ–მორისი) — ფრანგი მწერალი, ფილოსოფოსი, ჰედონისტი, ათეისტი, ლიბერტინაჟის მიმდევარი. საყოველთაოდ ცნობილია მარკიზ დე სადის სახელით. იგი განსაკუთრებით ცნობილი გახდა თავისი ნაწარმოებებით, რომლებშიც შედის ძალმომრეობისა და პორნოგრაფიის ამსახველი პასაჟები, რასაც, ისევე როგორც თავის აღვირახსნილ ცხოვრებას, ავტორი ფილოსოფიურ გამართლებას აძლევს. თავისი რომანებისა და ცხოვრების სტილის გამო სადმა 30 წელი ციხეში გაატარა. სადის სახელიდან გამომდინარე ფსიქიატრმა რიჩარდ ფონ კრაფტ–ებინგმა შემოიღო სიტყვა „სადიზმი“, რაც ნიშნავს სხვისადმი ტკივილის მიყენებით გამოწვეულ სიამოვნებასა და „სექსუალურ აღგზნებას“.
ემციკლოპედია 8-13 წლის ფრანგი ბავშვებისთვის Vikidia, მარკიზ დე სადი
https://fr.vikidia.org/wiki/Marquis_de_Sade
Marquis de Sade – Vikidia, l’encyclopédie des 8-13 ans
…ამ ფრანგმა მწერალმა შთამომავლობას და კაცობრიობას დაუტოვა ცნება სადიზმი // სხვისი ტანჯვა-წამების ყურების სიყვარული, სხვისი ტანჯვა-წამების სიყვარული//.
ეს ცნება მომდინარეობს სწორედ ამ მწერლის სახელიდან.
დედაქალაქში დაბადებული Donatien de Sade წარმოშობით პროვანსელი არისტოკრატი იყო. მან ისწავლა Louis-le-Grand-ის ლიცეუმში და შემდეგ როგორც კავალერიის კაპიტანი წავიდა 7-წლიან ომში.
ის 1763 წელს დაქორწინდა Renée-Pélagie de Montreuil-ზე მაგრამ მაშინ დაიწყო ძალიან საეჭვო მოქმედებათა პერიოდი როდესაც ისინი ზოგჯერ ნარკოტიკის მეშვეობით უბიძგებდნენ ახალგაზრდებს უკანონო და უწესო საქმეთა ჩადენისკენ.
საფრანგეთის ხელისუფლებამ აღარ მიხედა მის არისტოკრატიულ წოდებებს. მარკიზ დე სადს რეგულარულად აპატიმრებდნენ. როდესაც ის თავს დაესხა თავისი საკუთარი ოჯახის წევრს ამ ოჯახმა უარი თქვა ყოველგვარ პასუხისმგებლობაზე. მას დაუსწრებლად მიუსაჯეს სიკვდილი. ის გაიქცა იტალიაში.
ის აღმოაჩინეს 1777 წელს მაგრამ მისი სიკვდილით დასჯა ამასობაში გადაიქცა უბრალო პატიმრობად და ის ჩააყუდეს ჯერ Vincennes–ში და შემდეგ ბასტილიაში. სწორედ პატიმრობაში დაწერა მან თავისიპორნოგრაფიული საძაგლობები.
მაშინ ის გადაიყვანეს მისთვის უფრო შესაფერის საგიჟეთში. 1790 წელს ის გაანთავისუფლეს რევოლუციონერებმა. რევოლუციონერად გადაქცეულმა მარკიზ დე სადმა გაიზიარა განმანათლებელ ფილოსოფოსთა იდეები.
სკანდალი გამოიწვია მისი Justine ou les Malheurs de la vertu-აჟუსტინა ანუ უბიწოების უბედურებების გამოქვეყნებამ,რასაც მოყვა Juliette, sa sœur, ou les Prospérités du vice– ჟულეტა, მისი და ანუ მანკიერების კეთილდღეობა. ის ისევ დაიჭირეს და კონსულატის დროს გააგზავნეს საგიჟეთში. 74 წლის მარკიზ დე სადი 1814 წელს გარდაიცვალა Val-de-Marne-ს საგიჟეთში.
თავის პუბლიკაციებში მარკიზი ცდილობდა საზოგადოების მაქსიმალურად პროვოცირებას ძალადობის და უხამსობის სცენებით. მას მოსწონდა დანაშაულის აღწერა. მის ნაწერთა სიტყვები ძალიან უხეშიაა, რაც არ მოსწონთ.
მე-19 საუკუნის პირველ ნახევარში ფსიქიატრმა Richard von Krafft- ebing-მა მარკიზ და სადის გვარით აღნიშნა ისინი ვინც ტკბებიან სხვათა ტანჯვა-წამებით, სულ მცირე სხვათა ტანჯვა-წამების ცქერით.
ასე გაჩნდა სპეციფიური სიგიჟის აღმნიშვნელი ცნება სადიზმი.
მისი ხანიდან მოყოლებული დღემდე ხალხისთვის მარკიზ დე სადი დარჩა ბოროტების განსახიერებად.
მაგრამ ინტელექტუალური ელიტა რისი ინტელექტუალური ელიტაა, აპოლინერის ნაირი მწერლები გიჟური საქციელით გამორჩეულ მარკიზს აქებდნენ როგორც მწერალს.
მარკიზის ზოგი სიგიჟე:
1768 წელს გადარეულმა მარკიზმა ყოფა უტირა 36 წლის ქვრივ Rose Keller–ს რომელიც მათხოვრობდა გამარჯვებათა მოედანზე. სასამართლოზე როზა კელერმა თქვა რომ მარიზი მას მიადგა და შესთავაზა ბავშვების აღმზრდელობა. სასამართლოზე მარკიზ დე სადმა თქვა რომ ეს ქალი დრო და დრო მისდევდა პროსტიტუციას. მარკიზმა განაცხადა რომ მან ფული შესთავაზა ქალს როგორც კახპას.
ქალი დათანხმდა და მარკიზმა ის ფიაკრით წაიყვანა სოფლის სახლში რომელიც მას დაქირავებული ჰქონდა sieur Lestargette-ს სახელით. ამ სახლში მარკიზის მსახურ ჟაკ-ანდრე ლანგლუას რეგულარულად დაჰყავდა პარიზის აღვირახსნილობის სახლებში დაქირავებული მათხოვარი ქალები და კახპები.
მარკიზმა Rose Keller აიყვანა ამ სახლის ბავშვთა აღმზრდელის ოთახში, დააბა ის ლოგინზე და სასტიკად, ულმობლად სცემა ის კვანძებიანი მათრახითდაჭრა ის კალმის გასათლელი დანით და ჭრილობებში ჩაუსხა მდუღარე ცვილი. შემდეგ მან განაახლა ყველაფერი სანამ მიაღწია ორგაზმამდე და თან ქალს ემუქრებოდა მოკვლით თუ კი ის არ ეწყვეტდა ყვირილს.
თანაც ეს იყო აღდგომის კვირა და მარკიზმა ბეჩავ ქალს დააძალა მკრეხელური პრაქტიკები.
შემდეგ მარკიზ დე სადმა ჩაკეტა ნაწამები ქალი და თვითონ კახპებთან ერთად დაბრუნდა ქვედა სართულზე.
ნაწამებმა ქალმა მოახერხა ფანჯრიდან გაქცევა და მთელი სოფლის აჯანყება. ატყდა სკანდალი. დაიყარა და გავრცელდა ხმები და ჭორები. ქუჩა და სალონები აღელდნენ…
მაგრამ ყველაფერი დაავიწყდებოდა ხალხს 1772 წლის ივნისში ახალი სკანდალი რომ არ ამტყდარიყო.
მარკიზ დე სადმა ეხლა დაითრია ხუთი ქალი და არა ერთი.
1772 წლის 25 ივნისში მარკიზმა მოაწყო „ კითერას საღამო“ და და თავის სექსუალურ პარტნიორ ქალებს მიართვა აფროდიზიაკი ანუ ვნების გამაძლიერებელი საშუალება. ორმა გოგომ თავი იგრძნო მოწამლულად, სხვები ავად გახდნენ. მსახურის აქტიურმა მონაწილეობამ საღამოში საფუძველი მისცა ბრალდებას სოდომიაში., რაც მაშინ ცეცხლზე დაწვით ისჯებოდა.
პროვანსის პარლამენტმა მარკიზს და მის მსახურს დაუსწრებლად მიუსაჯა სიკვდილი.
1772 წლის 12 სექტემბერს Aix-ში გათამაშდა ბუნებრივი ზომის მანეკენებით მათი სიკვდილით დასჯის სცენა მარკიზის და მისი მსახურის გამოსახულებათა მოკვეთილი თავები ჩაყარეს ცეცხლში.
არაფერი შეგეშალოთ, ასეთი ონავარა მარკიზი ითვლება ფილოსოფოსად.
http://www.philophil.com/philosophie/mal/figures/sade/sade.htm
მარკიზ დე სადი ანუ ბოროტების მჭერმეტყველება:
რა ხდება როდესაც ბატონობს ჟინიანი ვნება და მას ვერაფერი ამუხრუჭებს ჟინიან-ვნებიანი ტიპის ჭირვეულობათა გარდა, როდესაც გონება არის წადილის დაკმაყოფილების უბრალო ინსტრუმენტი და არა ზომიერების პრინციპი?
ჟინიანი ვნების აფეთქება აჩენს ულმობელ,სასყიკ სამყაროს, სამყაროს სადაც არავის არა აქვს გარანტიას იმისა რომ დიდხანს დარჩება ცოცხალი.; მარტოობის სამყარო სადაც ყოველ ინდივიდს აქვს მხოლოდ მისი და სხვების ინტერესების დროებითი შეთანხმების იმედი.
ეს სამყარო ხიბლავს მაგრამ აშინებს
გაფრთხილება:
მარკიზ დე სადის მიერ აღწერილი პორნოგრაფიული სცენები საზიზღრად მონოტონურია. აღგზნების და გაღიზიანების მსუტველ-მაძიებელი მკითხველი უსასრულოდ უფრო მეტ მრავალფეროვნებას და ფანტაზიას იპოვის ოქროს სკარაბეის უმცირეს ალბომში. მარკიზ დე სადი არაა ეროტიკული ავტორი.
მარკიზ დე სადი არ ცდილობს მკითხველისთვის სიამოვნების მინიჭებას ის დაჟინებით ქადაგებს თავის ანტი-მორალს.
მისი ბოდიში შემოქმედება პროპაგანდაა.
მარკიზ დე სადის შემოქმედება, უფრო სწორად კი პროპაგანდა ფილოსოფიური და პოლიტიკურია.
ის ამხობს ტრადიციული მორალის ყველა წესს: ის აქებს და ხოტბას ასხამს ცილისწამებას, ქურდობას, მკვლელობას, ყველაზე უარეს აღვირახსნილობას და სისასტიკე-ულმობლობას როგორც ბუნების შესატყვის რამეებს რომელთაც შეუძლიათ მტრების მიერ პატივცემული ადამიანის აღზრდა.
იმისთვის რომ გქონდეთ ზოგადი წარმოდგენა მარკიზ დე სადის აზროვნების სისტემაზე გირჩევთ მისი ბოდიში თხზულება
„ფილოსოფია ბუდუარში“-ს მე-5 დიალოგის წაკითხვას
აი მარკიზ დე სადის ბოდიში ფილოსოფიის ზოგი პრინციპი:
- ღმერთი არ არსებობს და ამიტომ ყველა ჟინი და ხუშტური კარგია;
| მარკიზ დე სადი ქადაგებს თანმიმდევრულ მატერიალიზმს
საიდანაც გამოაქვს ყველაზე უარესი დასკვნები. მარკიზ დე სადი ამტკიცებს რომ ათეიზმი არის მოაზროვნე ადამიანთა ერთადერთი სისტემა, რომ რელიგიების ღმერთი მოიგონეს პოლიტიკოსებმა რომლებიც ჯოჯოხეთით აშინებენ და მისი შიშით წვრთნიან და იმონებენ ხალხებს; არსებობს მარტო ბუნება რომელშიც არის მისი მოძრაობების წყარო. მას არ სჭირდება გარეშე ძრავა.
მაშ რატომ უნდა შევუშალოთ ხელი ბუნების მოძრაობებს და განსაკუთრებით ჟინს,ვნებას, ხუშტურებს? ყველაფერი ეს ბუნებრივია. გარყვნილება არ არსებობს, ის ბუნების გამოხატულებაა. 2. მკვლელობა არაა დანაშაული! ვერც ერთი მკვლელობა ვერ დაისჯება და არც უნდა დაისაჯოს. სიკვდილი ბუნებრივი რამეს და მკვლელობა მისი დაჩქარებაა და მეტი არაფერი.
ნგრევა ბუნების ერთ-ერთი პირველი კანონია და ის ვერ იქნება დანაშაული. ორგანიზმის სიკვდილი მატერიის გარდაქმნაა და მეტი არაფერი. დიდი ცხოველის სილვდილის შემდეგ მაშინვე იქმნება პატარა ცხოველები და ვინ გაბედავს იმის თქმას რომ ბუნებას ერთი უფრო მოსწონს ვიდრე მეორე? |
მარტო ადამიანურმა ქედმაღლობამ შეიძლება ჩათვალოს მკვლელობა აბსოლუტურ ბოროტებად; მხეცები ხოცავენ ერთმანეთს. ადამიანი ხოცავს მხეცებს. ადამიანი სხვა მხეცების მსგავსი მხეცია. მკვლელობა არაა დანაშაული ბუნების თვალში. მკვლელობა ბუნების კანონია.
ბუნებრივი ჟინი უბიძგებს ადამიანს მკვლელობისკენ. მკვლელი ადამიანი ბუნებისთვის იგივეა რაც შავი ჭირი და შიმშილი.
მარკიზ დე სადი აზუსტებს რომ ბუნებისთვის აბსოლუტურად სულერთია ამ წუთში მოკვდება ადამიანი თუ დიდხანს იცოცხლებს.
მკვლელობა ,მაშ, არაა დანაშაული ბუნების თვალსაზრისით, მაგრამ რას ფიქრობს საზოგადოება?
ყველა კლასიკური პოლიტიკური ფილოსოფოსი ფიქრობს რომ ადამიანები საზოგადოებად გაერთიანდნენ იმისთვის რომ ბოლო მოეღოთ ბუნებრივ მდგომარეობაში გაბატონებული დაუცველობისთვის.
პირველი კოლექტიური წესი, მაშ, კრძალავს მკვლელობას.
არადა მარკიზ დე სადი რადიკალურად უარყოფს მთელ ამ ტრადიციას და ქადაგებს კოლექტიური არსებობის სხვა კონცეფციას:
„ რესპუბლიკელის სიამაყე მოითხოვს ცოტა ულმობლობას და სისასტიკეს. თუ კი ის მოეშვება მისი ენერგია დაიკარგება და მას დაიმონებენ“.
ტექსტში „ ფილოსოფია საძინებელში“// philosophie dans le Boudoir// მარკიზ დე სადი ცდილობს თავისი კონცეფციების გამართლებას გარემოებებით: ქვეყნის გარეთ ომებია. რევოლუციონერები საფრთხეში არიან . ისინი დაიღუპებოდნენ მათ რომ არ ჰქონდეთ სასტიკი და ულმობელი ხალხის სახელი. ეს სახელი კო მოიპოვება რეალური სისასტიკით და ულმობლობით.
მარკიზ დე სადი მიმოიხილავს ისტორიას იმის საჩვენებლად ბევრი ხალხისთვის მკვლელობა ჩვეულებრივი რამე იყო და ისინი ასე აძლიერებდნენ მათ მეომრულ თვისებებს // გლადიატორთა თამაში რომაულ ცირკებში, ნადირობა ილოტებზე სპარტაში//.
ჩანართი ვიკიპედიიდან ილოტებზე:
ძველ საბერძნეთში. ილოტები იყვნენ ლაკონიის და მესენიის ავტოქტონური მოსახლეობა. ისინი დაიპყრეს და დაიმონეს დორიელებმა, სპარტელებმა.
დაპყრობილი ილოტები არ იყვნენ თავისუფლები, მათ არ ჰქონიათ არანაირი პოლიტიკური უფლებები.
Le ილოტები ეკუთვნოდნენ სახელმწიფო სპარტას. მათ უნდა დაემუშავებინათ სპარტელთა მიწის ან კიდევ ყოფილიყვნენ სპარტელთა შინამოსამსახურეები. სპარტელს ვისაც ისინი ემსახურებოდნენ არ შეეძლო მათი განთავისუფლება ან გაყიდვა საზღვარგარეთ
მიუხედავად ამისა სპარტაში არსებობდა ინდივიდუალური საკუთრების გარკვეული ფორმა: მოქალაქეები ერთმანეთს ათხოვებდნენ ხოლმე თავის ილოტებს რაღაც სამუშაოების ჩასატარებლად.
დამპყრობელი სპარტელები რიტუალურად ამცირებდნენ და ცუდად ექცეოდნენ დაპყრობილ ილოტებს.
სხვებისაგან განსხვავებული რომ ყოფილიყვნენ ილოტებს თავზე უნდა დაეხურათ ძაღლის ტყავის ქუდი, ძაღლი სპარტელების აზრით მდაბალი უღირსი არსება იყო.
ილოტებს ყოველ წელს რიტუალურად ცემდნენ მათრახით უბრალოდ იმიტომ რომ შეეხსენებინათ მათთვის მათი მონობა. როგორც ჩანს ასე ცემდნენ ილოტების ნაწილს რომელიც სიმბოლურად წარმოადგენდა ყველა ილოტს. სხვებისთვის გაკვეთილი იყო.
პლუტარქე ასევე ამბობს რომ სპარტელები ილოტებს ასმევდნენ ხოლმე საშიშ სასმელად მიჩნეულ წმინდა ღვინოს რათა მათ მთვრალებს სასაცილოდ ეცეკვათ ახალგაზრდა სპარტელების წინაშე სავალდებულო ნადიმების დროს.
სპარტელები მეტისმეტად გასუქებულ ილოტებს სიკვდილით სჯიდნენ. სპარტის მმართველები აჯარიმებდნენ იმათ ვინც დაუშვეს თავისი ილოტების გასუქება.
https://www.dinosoria.com/hilotes.htm
მეომარი სპარტა:
დამპყრობელმა დორიელებმა პელოპონესში დააარსეს სპარტა რომელსაც ასევე ლაკედემონი ეწოდება. დამპყრობელ დორიელებს ჰყავდათ მათი აგრესიით გაღიზიანებული მეზობლები და მათ დაპყრობათა დასაცავად ააგეს სამხედრო საზოგადოება და შექმნეს თავისებური ინსტიტუტები.
ყველა სპარტელი ბავშვობიდან მიყავდათ ჯარში. სოფლის მეურნეობა და კომერცია მიანდეს იმათ ვისაც არ ჰქონდათ არანაირი პოლიტიკური უფლება.
სპარტელებს ეზიზღებოდათ სპარტის მოსახლეობის 2 კატეგორია:
პერიეკები: სპარტელების მიერ დამორჩილებული თავისუფალი ადამიანები რომლებიც იყვნენ ხელოსნები ან ვაჭრები და 2: დორიელების მიერ დაპყრობილი აბორიგენი ილოტები, მონები რომელთაც უნდა შეესრულებინათ მძიმე სამუშაოები.
ილოტები იყვნენ სახელმწიფო საკუთრება და სახელმწიფო ანაწილებდა მათ საჭიროებების მიხედვით, განსაკუთრებით მიწათმოქმედებისთვის. ილოტების გაყიდვა არ შეიძლებოდა და მათი მდგომარეობა მემკვიდრეობითი იყო.
ილოტების ცხოვრების პირობები აშინელი იყო:
მათ კონტრ-მოდელად წარუდგენდნენ ახალგაზრდა სპარტელებს. ასე მაგალითად საერთო სადილის დროს ილოტებს ათრობდნენ რათა ახალგაზრდა სპარტელებს ენახათ თუ რა ცუდია სიმთვრალე.
იყო ბევრად უფრო არაადამიანური პრაქტიკაც, crypteia-კრიპტეია, რომელიც იყო ახალგაზრდების აღზრდის ნაწილი:
ეს იყო ნამდვილი ნადირობა როდესაც ნადირობდნენ ილოტებზე და არა პირუტყვ ნადირზე. ილოტს უშვებდნენ მინდორ-ველზე და მომავალ სპარტელ მეომარს ის უნდა მოენახა. მას ჰქონდა ილოტისთვის ყელის გამოჭრის, ილოტის ღორივით დაკვლის უფლება. ახალგაზრდა სპარტელებს შეეძლოთ მათი ძალის და გონიერების დემონსტრაცია გზაში შემხვედრი ილოტების, განსაკუთრებით კუნთმაგარების, ღორივით დაკვლით.
ილოტების ჯანყი: ძვ.წ. 464 წელს ისარგებლეს განსაკუთრებით ძლიერი მიწისძვრით, გამოიყენეს საყოველთაო პანიკა და აჯანყდნენ. მაგრამ სპარტელებმა ეს ჯანყი ჩაახრჩეს სისხლში.
მარკიზ დე სადს მოსწონდა ასეთი სპარტა და სამაგალითო საზოგადოებად თვლიდა მას.
მარკიზ დე სადი მალთუსიანიზმის წინამორბედი იყო:
რევოლუციური იდეალი ვრცელდებოდა მთელ ევროპაში მაგრამ წმინდა ეკონომიკური და დემოგრაფიული მოსაზრებები ისევ ამართლებდნენ მკვლელობას: „ სახელმწიფო მუდამ ღარიბი იქნება თუ მას არა აქვს თავისი მეტისმეტად დიდი მოსახლეობის გამოკვების საშუალება“.
ადამიანს შეუძლია თავიდან მოშორება შვილებისა რომელთა გამოკვებაც მას არ შეუძლია და ვერავინ გაამტყუნებს მას. ყოველი ადამიანის ინტერესია ტვირთის თავიდან მოშორება.
ყველას უნდა ჰქონდეს საჭიროდ თუ ჩათვლის თავისი შვილების და მტრების თავიდან მოშორების, დახოცვის უფლება.
პარადოქსული მარკიზ დე სადი ამ მხეცურ სამყაროში მოითხოვს სიკვდილით დასჯის გაუქმებას.
ის ხოტბას ასხავს და აქებს დანაშაულს როგორც სიკეთეს, ამბობს რომ საერთო დედა ბუნებამ ადამიანს მისცა კაცკვლის სრული თავისუფლება მაგრამ ამატებს რომ ცივი კანონი ვერაა ვნებიანი მაშინ როდესაც ბუნებრივი ვნება და ჟინი ამართლებს მკვლელობას.
მხეცობით სავსე სამყარო: მკვლელობა დანაშაული არაა და არაა დანაშაული არც სექსუალური ძალადობა რომელიც შეიძლება მტკივნეული იყოს ჩვენი მსგავსებისთვის.
მარკიზ დე სადის სამყაროში ტკბობა-სიამოვნების უფლება საკრალურია.
რესპუბლიკის ყოველი მოქალაქე, მდედრიც და მამრიც, უნდა მიეცეს ერთმანეთს. ამით ყველა იგებს. ყოველ ინდივიდს აქვს თავისი მხეცური ინსტინქტების და ჟინის დაკმაყოფილების უფლება. ქალები და კაცები აბსოლუტუტად თანასწორები არიან
არავითარი ტაბუ და კრძალვა: « Il est interdit d’interdire »-„აკრძალულია აკრძალვა“, პ1968 წლის პარიზული მაისის ეს ერთ-ერთი მთავარი დევიზი მარკიზ დე სადის სულისკვეთებას ასახავს. დაუშვებელია მკვლელობის, ძალადობის, მათ შორის საბჭოთა ტანკით თბილისის დანგრევის აკრძალვა.
მარკიზ დე სადი არის სექსუალური რევოლუციის პაპა.
ემოციური ეგოიზმი: ტკივილის მიმყენებელი ვერ გრძნობს მის მიერ სხვისთვის მიყენებულ ტკივილს.
არავითარი მოყვასი და არავითარი მოყვასის სიყვარული, არც უბრალო თანაგრძნობა.
მარკიზ დე სადის სამყარო გაყოფილია გაბატონებულებს, ბატონებს და მათდამი მორჩილებს შორის. ეხლანდელი მსხვერპლები უმნიშვნელოები არიან გამარჯვებულთა თვალში.
მტანჯველი ბატონი ვერ გრძნობს მის მიერ ნაწამების ტკივილს და არ თვლის ამ წამებას ბოროტებად. მეტიც, სხვისი წამება სიამოვნების წყაროა მტანველი ბატონისთვის. ძლიერი ბატონის სიამოვნება სუსტის წამებით ბუნების კანონია.
„სისასტიკე, ულმობლობა სულაც არაა დანაშაული. ისაა ბუნების მიერ ჩვენთვის მოცემული პირველი გრძნობა. ბავშვი ტეხავს თავის ჩხარუნას, ძუძუზე კბენს ძიძას, ახრჩობს თავის ჩიტს ბევრად უფრო ადრე გონების ასაკის დადგომამდე“ // მარკიზ დე სადი, „ ფილოსოფია საძინებელში“- pLa philosophie dans le boudoir
„ გულუხვი ლიბერალის რეპუტაციაზე უფრო მეტია წამიერი სიამოვნება“ //Marquis de Sade / Justine//.
„ ქურდობის გულისთვის მკვლელი ქურდი ნაკლებ ბოროტებას სჩადის ვიდრე არმიების გენერლები რომლებიც მხოლოდ ქედმაღლობის გულისთვის სპობენ მთელ ხალხებს“ // Marquis de Sade / Cent onze notes pour la nouvelle Justine– მარკიზ დე სადი, 111 შენიშვნა ახალი ჟუსტინასთვის//.
„ დალახვროს ღმერთმა, რამდენჯერ გამჩენია მზეზე თავდასხმის, სამყაროსთვის მზის წართმევის, ან მზით სამყაროს გადაბუგვა-გადაწვის სურვილი.“ // მარკიზ დე სადი, სოდომის 120 დღე- Les 120 Journées de Sodome, 1785//.
„ დედა, რომელმაც გვატარა თავის მუცელში, პატივისცემის კი არა სიძულვილის ღირსია იმიტომ რომ მარტო თავისი სიამოვნების გულისთვის გაგვაჩინა სამყაროში სადაც უამრავი უბედურება გველოდა…“, ესეც მარკიზ დე სადის
En savoir plus sur https://www.laculturegenerale.com/citations-du-marquis-de-sade/ | La culture générale
პედოფილია და ინცესტი:
უფრო ძლიერთა სიამოვნება საკრალურია და ამიტომ ბავშვობა არ უნდა იყოს დაცული:
„ მე ვამტკიცებ რომ ჩვენ არ შეგვიძლია ავხორცობის პარტნიორთა ასაკის დაფიქსირება ამა თუ ამ ასაკის ქალიშვილით ტკბობის მსურველის თავისუფლების შეზღუდვის გარეშე. ვისაც აქვს ხილის ჭამის უფლება თავისი გემოვნების და მისწრაფების შესაბამისად შეჭამს ან მკვახე ან მწიფე ხილს. „
მას შემდეგ რაც მიანიჭებ ტკბობა სიამოვნების უფლებას მიუხებელია მსჯელობა ტკბობა-სიამოვნების შედეგებზე.
ქურდობის ლეგალიზაცია:
სამყაროში სადაც ადამიანებს თავისუფლად შეუძლიათ ჟინის მოკვლა და სასურველის მიღწევა სხვათა საზაღ საკუთრება აღარ იქნება აღიარებული და მას აღარ დაიცავენ საერთო ძალით.
ქურდობა რომლითაც ტიპი ხელში ჩაიგდებს სხვის საკუთრებას არის ქურდის წადილის და ძალის ვიტალური გამოხატულება და მეტი არაფერი // მარკიზ დე სადი, Philosophie dans le boudoir-ფილოფია საძინებელში//.
მეტიც, ქურდობა გაქურდულს ასწავლის თავის ქონებაზე უკეთესად ზრუნვას. ის ასევე ახდენს სიმდიდრეთა გათანაბრებას, რაც ყოველთვის პოლიტიკური უპირატესობაა რესპუბლიკაში.
მარკიზ დე სადმა, მაშ, ააგო სამყარო რომლის ერთადერთი მამოძრავებელი ძალაა ტკბობა-სიამოვნება. ეს სამყარო აშინებს ადამიანს : აქ ნორმა არაა და ვერ იქნება ვერანაირი კონტრაქტი და შეთანხმება.
მარკიზ დე სადის სამყაროში გაიძვერა მოხერხებულები და მამაძაღლები არ მუშაობენ. მუშაობენ ბუნებით მსხვერპლები რომელთაც გაიძვერები ართმევენ მათი შრომის ნაყოფს. მარკიზ დე სადის ეკონომიკა არ ქმნის სიმდიდრეს. ფული ხელიდან ხელში გადადის მკვლელობით და კორუფციით.
მარკიზ დე სადი დიდი მონდომებით აღწერს სიამოვნებებისთვის თავდადებული ლიბერტინი ფრანგი არისტოკრატების შემოსავალს და მათი სიმდიდრის წყაროს. ტექსტი „ჯუსტინა ანუ უბიწოების უბედურებები“- Justine où les malheurs de la vertu-ს დასაწყისში ის ერთობა აღწერით დანაშაულებისა რომლებმაც ჟუსტინას გაკახპებული ობოლი და ჟულიეტა გადააქციეს 30 000 ლივრზე მეტი რენტის მქონე მაღალი რანგის არისტოკრატად. მთელი მისი ქონება არის მისი საყვარლების ძალადობის და გიჟური ხარჯების ნაყოფი.
https://1000-idees-de-culture-generale.fr/sadisme-marquis-de-sade
https://la-philosophie.com/sade-marquis-philosophie
მარკიზ დე სადის ბოდიში ფილოსოფია საშუალოდ განათლებული ფრანგებისთვის
მარკიზ დე სადი: სექსუალობის, ბოროტების და მორალის ფილოსოფია.
სადიზმის მამა, მწერალი და ბოდიში ფილოსოფოსი მარკიზ დე სადი არის ფრანგული ლიტერატურის მითოლოგიური ფიგურა. ის გადაიქცა უმიზეზო ულმობლობა სისასტიკის და აღვირახსნილი დროისტარების სიმბოლოდ.
მისი მთავარი ნაწერებია:
– Justine ou les Malheurs de la vertu-ჟუსტინა ანუ უბიწოების უბედურებები;
– La Philosophie dans le Boudoir (ou Les instituteurs Immoraux)- ფილოსოფია საძინებელში ანუ იმორალური აღმზრდელები;
– Les 120 jours de Sodome-სოდომის 120 დღე;
– Les Crimes de l’Amour-სიყვარულის დანაშაულები.
მარკიზ დე სადი, ღმერთი, ბოროტების და ბუნების საკითხი:
ღმერთი არ არსებობს. ათეიზმი არის გონიერი ადამიანების ერთადერთი სისტემა, ადამიანი მარტოა სამყაროში, ,აგრამ მარკიზ დე სადი ამ მარტოობას აქცევს თავისუფლების წყაროდ.
ბოროტება აღარ არსებობს, მარტო ადამიანი ადგენს თუ რა არის სიკეთე და ბოროტება.
„ ადამიანს მკვლელობისკენ უბიძგებს ბუნება. თავისნაირის მკვლელი ადამიანი ბუნებისთვის არის ის რაც არის შავი ჭირი და შიმშილი.“
მკვლელობა მარკიზ დე სადის თქმით არაა დასაგმობი ბუნების თვალსაზრისით. ბუნრბრივი ადამიანი ცხოვრობს წინასოციალური წესებით და მას არ სჭირდება შეთანხმებები.
მეტიც, მკვლელობა ლეგიტიმურია სოციალური თვალსაზრისითაც:
„ რესპუბლიკური სიამაყე მოითხოვს ცოტა ულმობლობა-დაუნდობლობას, თორე თუ რესპუბლიკელი მოეშვა და მისი ენერგია დაიკარგა მას მალე დაიმონებენ“.
მეტიც, მკვლელობამ უნდა შეცვალოს სიკვდილით დასჯა. ბუნება უნდა იყოს ჟინის და ვნებების მარეგულირებელი ძალა.
ამით მარკიზ დე სადი სახელმწიფოს წინააღმდეგი ანტიეტატისტია.
მარკიზ დე სადის ადამიანი არაა იმანუილ კანტის ადამიანი: საერთო, საზოგადო ინტერესი არაა, არაა საჭირო მსხვერპლის გაღება. არის მარტო გულცივი ანგარიში იმისა თუ რისი მოტანა შეუძლიათ სხვა ადამიანებს და სიტუაციებს.
მარკიზ დე სადის თქმით ყოველი ადამიანი უნიკალურია და ყოველ ადამიანს ამოძრავებს მისი საკუთარი ბუნება. არ უნდა მოვთხოვოთ, მაშ, ყველას ერთნაირად მოქცევა. აქედანაა მორალური რელატივიზმი.
„ გეკითხებით: განა სამართლიანია კანონი რომელიც არაფრისმქონეს ავალებს ყველაფრისმქონის პატივისცემას: რაც კარგია ერთისთვის არაა კარგი მეორისთვის“
მარკიზ დე სადს მოსწონს მხეცური, ანარქიული და მოძალადე საზოგადოება რომელშიც ყველაფერია ინდივიდი.
არაფერმა არ უნდა სეზღუდოს ინდივინის ჟინი, მისწრაფება-მიდრეკილებავნებათა არანაირი განწმენდა და ამაღლება არაა კარგი.
მარკიზ დე სადის ფილოსოფია მხეცური ინსტინქტების განთავისუფლების ფილოსოფიაა.
მარკიზ დე სადი ამბობს რომ აკრძალვები დაუშვებელია წერის და მეტყველების დროსაც, რომ მკრეხელობა უნდა გადაიქცეს კულტურად:
„ მნიშვნელოვანია სიამოვნებით სიმთვრალეში ძლიერი თუ ბინძური სიტყვების თქმა, მკრეხელობაც აძლიერებს ფანტაზიას. სიტყვებმა რაც შეიძლება დიდი სკანდალი უნდა მოახდინონ. ვინაიდან ძალიან კარგია სკანდალის მოწყობა: აქაა პატარა ტრიუმფი ქედმაღლობისთვის რაც სულაც არ უნდა იყოს უგულვებელყოფილი“
მარკიზ დე სადი თავისუფლების ფილოსოფოსია. მორალში და მეს განთავისუფლებაში მისი წვლილისგან არიან დავალებული ფროიდი და ნიცშე.
https://portail.lapossession.ac-reunion.fr/wordpress/blogtl-2014/?p=110&ticket=
1740 წლის ორ ივნისს პარიზში დაბადებული მწერალი, ფილოსოფოსი, პოლიტიკოსი Donatien Alphonse François de Sade ცხოვრების ნახევარი დაპატიმრებული ყველა პოლიტიკური რეჟიმის //მონარქიის, რესპუბლიკის,კონსულატის, იმპერიის// მიერ. ის გარდაიცვალა საგიჟეთში.
აი ასეთი კაცი მოსწონდათ სიურეალისტებს, რატომ?
სიურეალისტები მას თვლიდნენ თავისუფლებაში შეყვარებულ ადამიანად რომელიც არ სცემდა პატივს წესებს და არ ემორჩილებოდა ღმერთს. ისინი ამბობდნენ რომ მარკიზ დე სადმა გაბედა დაწერა იმისა რაც არ დაუწერია არავის.
მხატვრები Man Ray თუ სალვადორ დალი შთაგონებული იყვნენ მარკიზ დე სადით.
გიომ აპოლინერი ამბობდა რომ მარკიზ დე სადი არის ყველაზე თავისუფალი კაცი.
2001 წელს დააწესეს მარკიზ დე სადის სახელობის პრიზი.
დიდი ხნის მანძილზე პორნოგრაფიული მწერლის რანგში დაყვანილი და მივიწყებული მარკიზ დე სადი დღეს ითვლება ფრანგული ლიტერატურული მემკვიდრეობის გამოჩენილ ფიგურად.
2001 წელს დააწესეს მარკიზ დე სადის სახელობის პრიზი.
დიდი ხნის მანძილზე პორნოგრაფიული მწერლის რანგში დაყვანილი და მივიწყებული მარკიზ დე სადი დღეს ითვლება ფრანგული ლიტერატურული მემკვიდრეობის გამოჩენილ ფიგურად.
საფრანგეთი ახდენს უპირველესი სადისტი მარკიზ დე სადის რეაბილიტაციას
https://www.theaustralian.com.au/news/world/france-rehabilitates-very-first-sadist-the-marquis-de-sade/news-story/68e192d5806b988b211774a69f67d573
ance rehabilitates very first sadist, the Marquis de Sade
Geoffrey Rush plays the Marquis de Sade and Kate Winslet as Madeleine in the film ‘Quills’.
-
By JOHN FOLLAIN
-
THE TIMES
-
11:00PM MARCH 9, 2014
მისი სიკვდილიდან 200 წლის შემდეგ მარკიზ დე სადი უნდა რეაბილიტირებული იყოს როგორც რომანტიული და მოყვარული, შოკოლადის და შამპანურის მოყვარული ქმარი რომელიც ერთ-ერთი პირველი ითხოვდა სიკვდილით დასჯის გაუქმებას.
74 წლის ასაკში საგიჟეთში გარდაცვლილი DONATIEN ALPHONSE DRANCOIS DE SADE დიდხანს იყო გალანძღული და მივიწყებული იმის გამო რომ მისი ნაწერები სავსეა პორნოგრაფიული, მხეცობის, წამებათა და მკვლელობათა ამსახველი სცენებით.
მიუხედავად ამისა საფრანგეთმა გადაწყვიტა მისი სიკვდილიდან 200 წლისთავის დიდის ამბით აღნიშვნა.
მარკიზ დე სადმა კაცობრიობას აჩუქა სიტყვა სადიზმი.
ორსეს მუზეუმში იქნება გამოფენა რომელიც გვიჩვენებს თუ რა გავლენა მოახდინა მარკიზმა მხატვრებზე, მწერლებზე და პოეტებზე. მის სასახლეში პროვანსში იქნება ფესტივალი და მისი მეუღლის წერილებს გამოსცემენ PLEIADE-ს პრესტიჟულ კოლექციაში.
მარკიზ დე სადის უშუალო შტამომავალი მე-6 თაობაში გრაფი HUGUES DE SADE ამბობს რომ რეადაპტაცია უკვე დიდი ხანია რა მოსალოდნელია.
როდესაც ეს გრაფი ბავშვი იყო მისი სახელგანთქმული წინაპრის სახელის წარმოთქმაც აკრძალული იყო სახლში მარტო მაშინ როდესაც ის წამოიზარდა მამამისმა დაიწყო მარკიზ დე სადის წერილების კითხვა ხმამაღლა ყავის სმის დროს საუზმის შემდეგ.
„ იყო ომერტა, სიჩუმის კანონი“, უთხრა SANDEY TIMES-ს 65 წლის HUGUES-მა, მეწარმემ და ყოფილმა მიწათმოქმედმა.“მარკიზი სრულებით მივიწყებული იყო მას შემდეგ რაც მისი სიკვდილის შემდეგ მისმა შვილმა ის ამოშალა გენეალოგიური ხიდან. ადამიანებს ეღიმებოდათ ჩემი გვარის გაგონებაზე და მე არ ვიცოდი რატომ.“
ისტორიკოსები დაუკავშირდნენ hUGUES-ის მამა XAVIER-ს 1940-ანი წლების ბოლოს და მან გადაწყვიტა მარკიზის არქივების შესწავლა. ისინი კი ჩაკეტილი იყო პარიზის აღმოსავლეთით შამპანში კონდეს ციხე-სასახლის ბიბლიოთეკაში.მათ იპოვეს წერილები.
„ წერილები არ იყო შოკის მომგვრელი, ისინი არაჩვეულებრივი იყო“, განაცხადა hUGUES-მა. „ მათში ჩანს რომ მარკიზ დე სადი არ ყოფილა მონსტრი. ის იყო ყველაფერში ექსცესიური ადამიანი, მომხიბლავი თავის მეუღლესთან,გაბრაზებული თავის ბუღალტერზე. მას უყვარდა სიამოვნება ყველანაირი ფორმით.. ის თავის მეუღლეს მუდამ სთხოვდა Châteauneuf-ის საუკეთესო ღვინოს, მამას-საუკეთესო შამპანურს…….., საუკეთესო შოკოლადს.“
hUGUES ყიდის შამპანურს და „ მარკიზ დე სადის ჰედონიზმთან დაკავშირებულ“ სხვა პროდუქტებს.
ისტორიკოსი Gonzague Saint Bris, რომელმაც გამოაქვეყნა წიგნი მარკიზ დე სადზე ამბობს რომ მისი რომანები იყო“სკანდალური, სიძულვილით სავსე, სატანური…გავიტანჯე მათი კითხვით“.
„ მაგრამ ყველაზე აუტანელი მარკიზ დე სადის თაობაზე ისაა რომ მან 27 წელი გაატარა ციხეში. მისი რომანები მისი ფანტაზიის ნაყოფია, მას აე მოუკლავს არავინ.“
მარკიზ დე სადი მრავალჯერ იყო დაპატატიმრებული კახპებზე, თანამშრომლებზე ძალადობის, სოდომიის და მკრეხელობის გამო. 1790 წელს განთავისუფლებულმა, მან ანონიმურად გამოაქვეყნა მრავალი წიგნი.
ნამ წიგნების გადაკითხვით გადარეულმა ნაპოლეონ ბონაპარტემ გაუსამართლებლად ისევ დაამწყვდია მარკიზ დე სადი 1801 წელს ჯერ ციხეში და შემდეგ საგიჟეთში სადაც მარკიზ დე სადი გარდაიცვალა კიდეც.
„ მარკიზ დე სადს ძალიან ძვირად დაუჯდა მარტო დაწერა იმისა რასაც ბევრი შვრება დღევანდელ საზოგადოებაში“, განაცხადა Saint Bris-მა.
„ ის ჰუმანისტი იყო, მას უნდოდა სიკვდილით დასჯის გაუქმება ვიქტორ ჰიუგომდე ბევრად უფრო ადრე და 1789 წლის რევოლუციის დროს ის შოკირებული იყო იმის დანახვით რომ საავადმყოფოშიერთ საწოლზე იყო 3 პაციენტი. მან თქვა რომ ერთ საწოლზე იქნება მარტო ერთი პაციენტი.“
2 წლის წინ მნახველებისთვის გახსნეს მარკიზ დე სადის ციხე-სასახლე პროვანსში რომელიც ეკუთვნის კუტურიე პიერ კარდენს.
შარშან მის მნახველთა რაოდენობამ მიაღწია ორმოც ათასს. წელს ზაფხულის ფესტივალი ალბათ გაზრდის ამ ციფრს.
Hugues იმედოვნებს რომ საფრანგეთის ერთ-ერთი უდიდესი ლიტერატურული ინსტიტუტი ეროვნული ბიბლიოთეკა წელს შეიძენს მარკიზ დე სადის ტექსტი „სოდომის 120 დღე“-ს ხელნაწერს. ესაა მარკიზ დე სადის ალბათ ყველაზე ექსტრემალური თხზულება რომელიც მან დაწერა ბასტილიაში 1785 წელს.
ეს ტექსტი აღწერს ორგიებს რომელსაც ციხე სასახლეში აწყობდა 4 მდიდარი აღვირახსნილი ინდივიდი. წიგნი მოიპარეს. ის იყიდა შვეიცარიელმა კოლექციონერმა. ის ეხლა ღირს 7,7 მილიონი დოლარი.
ჩვენი უფროსები საოცრები არიან- Catherine Robbe-Grillet,ლიტერატურა და სადო-მაზოხიზმი:
https://www.brain-magazine.fr/article/reportages/16059-Nos-a%C3%AEn%C3%A9s-sont-merveilleux—Catherine-Robbe-Grillet,-litt%C3%A9rature-et-sado-masochisme
Nos aînés sont merveilleux – Catherine Robbe-Grillet, littérature et sado-masochisme
2013 წლის 17 ოქტომბერი
Emmanuelle ყოველ თვე ხვდება ასაკოვან მამაკაცებს და ქალებს რომლებიც თავისი პროფესიით დაკავშირებულები იყვნენ სექსთან. ხვდება პორნოლიტერატურის ავტორებს, ყოფილ პორნომსახიობებს, ყოფილ კახპებს, პენსიაში გასულ domina-ს.
ამ პერსონაჟებს შეუძლიათ ბევრი რამის თქმა სექსუალობაზე, ეროტიზმზე, წადილზე. ისინი ახალგაზრდები იყვნენ მაშინ როდესაც ძალიან ძნელი იყო ლაპარაკი სექსზე, მაშ, ისინი ცოტა პანკები არიან. დღეს მათ აღარ სჭირდებათ რამის მტკიცება, მათ აქვთ თავისუფალი სიტყვა. დღეს:
Catherine Robbe-Grillet, “ მწერალი და სადო-მაზოხისტური ცერემონიების დიასახლისი“
“ მე მგონი რომ ქალებს უფრო და უფრო ზღუდავენ, აძლევენ მარტო შესაბამის-მისაღები ფანტაზიების უფლებას, გაანებონ მათ თავი!“
Catherine Robbe-Grillet.
« ეხლავე მოვალ ქალიშვილო, მე უბრალოდ უნდა დავრეკო იმიტომ რომ საღამოს მივდივარ თეატრში. აჰ! შესანიშნავია! მივიღე ი-მელი თეატრის მისამართით.“ 83 წლის Catherine Robbe-Grillet კითხულობს თავის ი-მეილებს თავის iPhone-ზე.ნათელი თვალები, მომხიბლავი ღიმილი, თავშეკავებული და ელეგანტური სამოსი, ლამაზი თავსაკრავი თმებში, მოხუცი ელეგანტური პარიზელი ქალბატონის სახეა. მინდა ვუთხრა რომ ლამაზია ყოველგვარი პირმოთნეობა-მლიქვნელობის გარეშე.
« დიახ, მოხუცი ქალი ვარ, მუდამ მითმობენ ადგილს მეტროში, შესანიშნავია! ადამიანები ძალიან თავაზიანები არიან, რაც არ უნდა ილაპარაკონ.
და მე სულ პატარა ვარ, არ მაცვია ლატექსის სამოსი და ქუსლიანი ფეხაცმელი, მიუხედავად ამისა ვარ სადო-მაზოხისტური ცერემონიების დიასახლისი, ვფიქრობ რომ ამისთვის მაქვს აუცილებელი შინაგანი რწმენა.“.
ჩვენ ვართ ბასტილიაზე დიდებულ პარიზულ კაფეში. ის სვამს ცხელ შოკოლადს და ენერგიულად და მსუბუქი განწყობით ლაპარაკობს სადო-მაზოხიზმზე, ეროტიზმზე და სიყვარულზე.
მას მთელი ცხოვრება უყვარდა ფრანგი მწერალი, ესეისტი, კინემატოგრაფისტი Alain Robbe-Grillet,nouveau roman ახალი რომანის პაპი,აკადემიკოსი. გარდაიცვალა 2008 წელს, ვისაც ეხლახანს მიუძღვნა წიგნი Alain.
წიგნი ყვება მათ შეხვედრაზე, მათ უფრო შეძლებულ ყოველდღიურობაზე, მათ სექსუალურ თავგადასავლებზე, მათ მოგზაურობებზე, მათ სოფლის სახლზე, სიტყვების მათეულ სიყვარულზე.
„ ჩვენ გვქონდა უცნაური სექსუალური და ემოციური ცხოვრება“, თქვა მან ღიმილით.
Catherine Robbe-Grillet უცბად არ გამხდარა სადო-მაზოხისტური ცერემონიების დიასახლისი.
. « როდესაც შევხვდი Alain-ალანს მან მაშინვე გამაგებინა რომ მას უნდოდა…განსაკუთრებული, თავისებური ურთიერთობები. დომინაციის ურთიერთობა თოკებით,ჯაჭვებით, მათრახებით, და ა.შ. მე მაშინვე დავინტერესდი ამით. მე ეს მოვყევი ჩემს დღიურში Jeune Mariée-ახალდაქორწინებული. თავიდან მე ვიყავი დამორჩილებული, მაგრამ ვიცვლებით დროის გასვლასთან ერთად !
მე ვიყავი ძალიან თავისუფალი. Alain იყო კაცი რომელიც მიყვარდა, მაგრამ მან მომცა ტოტალური სექსუალური თავისუფლება.
ერთხელ შევხვდი ახალგაზრდა დომინატორ მამაკაცს, მაგრამ ალანისგან განსხვავებით მას უყვარდა როლების შეცვლა. სხვათა შორის როგორც მარკიზ დე სადს. ხშირად ავიწყდებათ ხოლმე რომ ისიც ცვლიდა როლებს და კახპები მათრახით ცემდნენ ხოლმე მას. მაგრამ ბატონად რჩებოდა მარკიზ დე სადი. კახპები შვრებოდნენ იმას რასაც ის მოითხოვდა. ასე იყო, მაშ, ეს ახალგაზრდა კაციც.
ამ მომენტში დავინახე რომ მე აღარ მინდოდა მორჩილება, ხელმძღვანელის ბატონის ყოლა. ეს არ მომხდარა უცბად. მეს ეს თანდათანობით აღმოვაჩინე.
ჩვენ არ გვიცხოვრია მარტო ორს. მე მის თვალწინ დამიმორჩილებია ახალგაზრდა ქალები. მე ეს მიყვარდა, სხვათა შორის.
მე ყოველთვის ვიყავი ბისექსუალი და მუდამ მიკვირდა რომ ყველა არაა ასე!» ის იცინის. მისი თვალები ელავს როდესაც ის იხსენებს თავის წარსულს ქმართან ერთად.
მაგრამ 83 წლის ლამაზი ქალი არაა მიბრუნებული წარსულისკენ. ის დღესაც აწყობს სადო-მაზოხისტურ ცერემონიებს.
ცერემონიებს იმიტომ რომ ეს გულისხმობს მიზანსცენის მინიმუმს.
« მე მუდამ მაინტერესებდა სექსუალობის თეატრალიზაცია და მე ამას ვაწყობ როგორც ორკესტრის დირიჟორი, როგორც თეატრის რეჟისორი. ეს აკვირვებს ბევრს. მე ხომ 83 წლისა ვარ…. მაგრამ განა Alain Resnais-ს დამნაშავედ აცხადებენ იმიტომ რომ ის ისევ დგავს სპექტაკლებს? არა! მე მიყვარს მონაწილეთა შერჩევა, დასაწყისის, დასასრულის, ეპიზოდების წინასწარ წარმოდგენა.
მაგრამ ეს განსხვავდება თეატრისგან. თეატრალური წარმოდგენა მრავალჯერ იდგმება და მისი მიზანი არაა ეროტიკული ემოცია, მე კი არასოდეს ვიმეორებ ერთი და იგივე რამეს სწორედ გაკვირვების. მაშ, ემოციის შესანარჩუნებლად.“
ვცდილობ ამ ელეგანტური სიტყვების მიღმა ამ ცერემონიების „ პრაქტიკული „ ასპექტის წარმოდგენას.
„ ოჰ, მაგრამ მე უკვე დიდი ხამია რაც არა ვარ გენიტალურობაში. ეს ჩემთვის არის რაციონალური და ემოციური სიამოვნება.
ასე მაგალითად, ცოტა ხნის წინ ერთი ჟურნალისტი ქალი მოვიდა ჩემთან სოფელში ინტერვიუსთვის. მე მას ვაჩვენე საიდუმლო ოთახი რომელიც სულაც არაა გოთური დონჟონი, როგორც შეიძლება წარმოიდგინოთ. ესაა ოთახი სადაც არის ჩემს მიერ შერჩეული ობიექტები. იქაა ძველი სკივრი, რომელიც ეკუთვნოდა ჩემი მეუღლის პაპას.
მე ჟურნალისტს ვაჩვენე მათრახი და მან მოისურვა რომ მე ეს მათრახი გამომეყენებინა მასზე.
მე ჟურნალისტი დავაბი და ჩემმა მომდევნომ ის მათრახით სცემა. აქვითინებული ჟურნალისტი განუწყვეტლად მეორებდა „მადლობა,მალობა, მადლობა!” თითქოს ის მუდამ ელოდა ამას. ძალიან სასიამოვნოა ამის განცდა, არა?
დომინატორობის მსურველ ახალგაზრდა ქალებს ვეტყვი რომ მათ დიდი დრო აქვთ წინ: „ ბევრი და დიდი მოთხოვნაა და პენსია არაა!».
Catherine Robbe-Grillet-ს ყოველთვის არ გამოუფენია საჯაროდ თავის აქტივობა. მას ძალიან ადრე ჰყავდა ორეული,, Jeanne de Berg, ცერემონიების გამძღოლი, მაგრამ ასევე ავტორი მოწმობისა Cérémonies de femmes-ქალების ცერემონიები. 1985 წელს მისი გამოქვეყნებისას გახდა ცნობილი თუ ვინ იმალებოდა ამ ფსევდონიმის უკან. ერთმა გერმანელმა ჟურნალისტმა იცნო ფოტო რომელსეც ის შენიღბული თავისი ბინის დეკორში. ეს ჟურნალისტი მის მეუღლეს ესაუბრა ამ ბინაში.
როგორ იყო შესაძლებელი ასეთი რამეები ჟისკარ-პომპიდუს საფრანგეთში?
„ ცერემონიები იატაკქვეშა იყო. ხელოვანთა წრეში მეტი თავისუფლებაა. Alain] იყო მწერალი და არა დიპლომატი და მისი როგორც ხელოვანის სახელი მეტის საშუალებას იძლეოდა. და იმას რომ განსაკუთრებით ფსიქიატრთა წრეში გვთლიდნენ ორიგინალებად მე უფრო ნორმალურ რამედ ვთვლი“.
ის ნოსტალგიით ყვება 1970-ანი წლების განთავისუფლებაზე.
„ ეს დღეს დამთავრდა. უფრო და უფრო მეტი აკრძალვაა. 1 მაგალითი: François Ozon-ს ბოდიში უნდა მოეხადა საჯაროდ როდესაც ის ლაპარაკობდა პროსტიტუციის ჟინზე. ქალებს თითქოს უფრო და უფრო მოეთხოვებათ მარტო შესაბამისი ჟინის ქნა… მე მინდა რომ ქალებს ჰქონდეთ „ არაკორექტული“, „უწესო“ჟინის და მიდრეკილების უფლება. გაანებონ მათ თავი!
არიან ახალგაზრდები რომლებიც ითხოვენ თავისუფლებას….“
ხომ არ ლაპარაკობს ის ფემინისტებზე პრო-სექსი? // féministes pro-sexe //.
„ დიახ, ესაა. მე მომწონს მათი მოძრაობა. 1950-ან წლებში ცენზორი იყო სახელმწიფო, ეხლა ცენზორები არიან Femen-ის მსგავსი აქტიური უმცირესობები.მე ისინი არ მომწონს და მათში არის მამაკაცების სიძულვილი რაც მაღიზიანებს.მე არა ვარ დაბოღმილი კაცებზე. არის მოარული აზრი სიძულვილით სავსე domina-ზე.
„ ოჰ არა, მე მაქვს შთაბეჭდილება რომ სიამოვნებას ვანიჭებ მამაკაცებს და რომ ზოგჯერ ქველმოქმედიც ვარ…
Catherine Robbe-Grillet აღარ დადის სადომაზოხისტურ კლუბებში და დონჟონებში, მისი თქმით დიდი ეპოქა იყო 1990-ანი წლები და ეხლა იქ როგორც ეკლესიებში ნაკლებად დადიან.
ის ასევე აღიარებს რომ მხედველობა დაუსუტდა, ის ადგილები კი ცუდადაა განათებული, ის ცუდად ხედავს და ცუდად გრძნობს იქ თავს.
ეროსი მუდამ იყო მისი ცხოვრების ცენტრში. და თანატოსი? სადომაზოხიზმს ხშირად უკავშირებენ ეროსის და თანატოსის ვნებიან დინამიკას. მაგრამ თავის ყოველდღიურ ცხოვრებაში Catherine Robbe-Grillet მუდამ იყო სიცოცხლის ფეთქვის მხარეს.
ის უარყოფს დრამას და ამბობს: რომ მას აქვს ნახევრად სავსე ჭიქის დანახვის ნიჭი.
თავის წიგნში Alain ის ყვება თუ რა გატაცებით უყვარდა მის ქმარს ერთი ლამაზი მსახიობი ქალი და რომ მას სრულიად არ ჰქონია ეჭვიანობის განცდა. „ ეს მე არ მაღელვებდა. მერ არ მიფიქრია რომ ის მიმატოვებდა. და მე სწორე ვიყავი!
მე ბედნიერი ვიყავი. ჩვენ ძალიან მჭიდროდ, ინტელექტუალურად ვიყავით დაკავშირებული ერთმანეთთან. იყო ნამდვილი შეთქმულება. ვმოგზაურობდით მთელ მსოფლიოში. ვიყავით თავისუფალნი სექსუალურად. ვიცი რომ ეს იშვიათია, მაგრამ მე დიდი შანსი მქონდა.“/ …
Camille Emmanuelle
“ https://www.telegraph.co.uk/news/2019/07/29/child-killed-pushed-front-train-germany/?WT.mc_id=tmg_share_fb&fbclid=IwAR2MxL6ZhqQDMxAFIwTzRUdEcR8Gv_-jJTOul0l7TwYIbt12Fl52ZaHReGY
უბედურება ისაა რომ დღევანდელი მულტიკულტურალიზმის და დაქცეული აღმოსავლეთიდან ევროპაში გადმოსახლებული ფსიქიურად და ფიზიკურად ავადმყოფი მასების ევროპაში დასახლების პოლიტიკასაც ეწირებიან ქალები და ბავშვები.
- Justin Huggler, berlin
29 JULY 2019
გერმანიაში მატარებლის ქვეშ ჩააგდეს 8 წლის გერმანელი ბავშვი და ის რა თქმა უნდა მოკვდა.
ორსაბატს ფრანკფურტში ბავში შეგნებულად ჩააგდეს მატარებლის ვეშ და ის მოკვდა.
ნკვლელობისთვის დაიჭირეს 40 წლის კაცი. საწყისი ანგარიშების თანახმად თავდასხმა იყო ნოულოდნელი და არაპროვოცირებული.
მსხვერპლი, 8 წლის ბავშვი დედასთან ერთად იყო ფრანკფურტის რკინიგზის მთავარ სადგურში. ისიც და დედამისიც ჩააგდეს ახლად ჩამომდგარი მატარებლის ქვეშ. დედამ მოახერხა თავის განთავისუფლება მაგრამ ვერ შესძლო თავისი შვილის გადარჩენა.
ეჭვმიტანელი, დაუსახელებელი პირი, წარმოშობით ერიტრეელი უნდა იყოს. მისი მოტივაციები გაურკვეველია.
მან სცადა მესამე ადამიანიც მოკვლაც, მაგრამ ის გაექცა.
შემდეგ მკვლელმა სცადა გაქცევა,მაგრამ ის ინციდენტის მოწმე გამვლელებმა დააკავეს. მშველელებიც მიცვივდნენ, მაგრამ მათ ვერ გადაარჩინეს 8 წლის ბავშვი.
ასეთ საშინელ კარიკატურულ ფორმას იღებს ნიცშეს ფორმულა. 21- საუკუნეში ძლიერები პოლიტიკით თუ მკლავების ტრიალით თავიდან იშორებენ სუსტებს.
დექრისტიანიზაცია, გაგიჟება, პედოფილია…
https://www.atlantico.fr/decryptage/3345737/l-etude-choc-qui-montre-a-quel-point-le-christianisme-est-en-voie-de-disparition-chez-les-jeunes-europeens
7 mars 2018
როგორ კარგავს ევროპა ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის მქადაგებელ თავის ისტორიულ კულტურას-ქრისტიანობას.
© Reuters
LOOSING OUR RELIGION
შოკის მომგვრელი გამოკვლევა გვიჩვენებს თუ როგორ ქრება ქრისტიანობა ახალგაზრდა ევროპელებში.
წმინდა კვირაა, მაგრამ ვინ იცის კიდევ ამის შესახებ? ლონდონის Saint Mary-ს უნივერსიტეტის თანამშრომლებმა გამოიკვლიეს მდგომარეობა მდგომარეობა ევროპის 12 ქვეყანაში და გვიჩვენეს თუ რამდენად შეაქცია ზურგი ევროპელმა ახალგაზრდობამ თავის რელიგიურ და სულიერ ფესვებს.
Olivier Roy-სთან ერთად
Atlantico : ლონდონის წმ.მარიამის უნივერსიტეტის // ფრანგულად l’Université St Mary de Londres// თეოლოგიის პროფესორი Stephen Bullivant-ის გამოკვლევის თანახმად 12 ევროპული ქვეყნის 16-29 წლის მკვიდრთა უმრავლესობა ამბობს რომ არარელიგიურია. საფრანგეთში ასეთია 64%.
როგორი იყო ამ ევროპული ტენდენციის ევოლუცია, რა არის მისი მთავარი მიზეზები?
Olivier Roy : ევროპის დექრისტიანიზაციის მძიმე გრძელვადიანი პროცესი დაიწყო მე-18 საუკუნეში.
ის დიდხანს შეუმჩნეველი დარჩა იმიტომ რომ დომინანტურ კულტურად რჩებოდა სეკულარიზებული ქრისტიანული კულტურა.
მაგრამ 1943 წელს გამოქვეყნდა l’Abbé Godin-ის წიგნი , « France, Pays de mission ? »-„ საფრანგეთი მისიის ქვეყანა?“ რომელმაც განგაში ატეხა საფრანგეთის მუშათა კლასის დექრისტიანიზაციის გამო.
მას შემდეგ ფენომენი გავრცელდა მთელ საზოგადოებაზე, მთელ ევროპაზე. ის რომ დექრისტიანიზაცია განსაკუთრებით ძლიერია ახალგაზრდებში უბრალოდ გვიჩვენებს იმას რომ დექრისტიანიზაციის ტენდენცია გაძლიერდა.
მაგრამ ლაპარაკი არაა მარტო პრაქტიკის უარყოფაზე თუ რწმენის დაკარგვაზე.
ლაპარაკია „ რელიგიური უკულტურობის“ გავრცელებაზე.
ურწმუნო-ურჯულოთა თუ აგნოსტიკოსთა პირველი თაობები // როგორც მე-19 საუკუნის ბოლოს საეროობის მქადაგებელ-გამავრცელებლები აღზრდილები იყვნენ ქრისტიანულ კულტურაში, მესამე რესპუბლიკის მთავრობის ყველაზე ანტიკლერიკალი ხელმძღვანელი Emile Combes იყო ყოფილი სემინარისტი.
ისინი შეიძლებოდა ყოფილიყვნენ აგრესიულად ანტირელიგიურები, მაგრამ მათ იცოდნენ თავისი კატეხიზმო.
დღეს ახალგაზრდები არ არიან განსაკუთრებით ანტიკლერიკალურები თუ ანტირელიგიურები, მეტიც, ისინი ხშირად უფრო ტოლერანტულ შემწყნარებლები არიან ვიდრე მათი მშობლები, მაგრამ ისინი გულგრილები და უმეცრები არიან.
დიდი გაკვეთილი, რომელიც კარგად გაიგო რომის პაპმა Benoît XVI-მა ისაა რომ ევროპის დღევანდელი კულტურა აღარაა ქრისტიანული ,რომ ის აღარაა არც ათასწლოვანი ქრისტიანული კულტურის საერო სეკულარული გამოხატულება.
დექრისტიანიზაციის მიზეზები პირველ რიგში კულტურული და სოციოლოგიურია. რელიგია აღარაა სამყაროს ახსნის ცენტრში, სოციალური კავშირი უკვე ეფუძნება სოციალური კონტრაქტის იმანენტურობას და არა ხელისუფლების ტრანსცენდენტურობას. ეს ასევე გამოიხატება სახელმწიფოს და ერის საკრალურობის დაუძლურებით და გაქრობით.
1960-ანი წლების კულტურულმა რევოლუციამ გააბატონა თვალშისაცემად არარელიგიური ღირებულებები და ამით დაასრულა დექრისტიანიზაციის უკვე დიდი ხნის წინ დაწყებული პროცესი.
როგორია საფრანგეთში ახალგაზრდებთან და რელიგიასთან დაკავშირებული დინამიკები? 16-29 წლის ახალგაზრდების მიერ ინტერესის დაკარგვა ვრცელდება ყველა რელიგიაზე? ხომ არ უნდა დავინახოთ აქვს ერთგვარი პარადოქსი „ რელიგიურის დაბრუნების“ იდეასთან ერთად?
დინამიკა ახალგაზრდებში იგივეა რაც სრულწლოვანებში… ეკლესიებში ბეჯითად მოსიარულეებისთვის, ეკლესიებში დრო და დრო მოსიარულეებისთვის, აგნოსტიკოსებისთვის და ათეისტებისთვის , საერთო კულტურული ველი, რომლის გაზიარებაც მათ შეეძლოთ გაქრა.
ციფრები გვიჩვენებენ რომ „ რელიგიურის დაბრუნება „, რომელიც ზოგს უხარია და რომლისაც ზოგს ეშინია, ილუზიაა და არა სოციოლოგიური ფაქტი, ის არც არასოდეს ყოფილა.
რელიგიური უფრო ხილული გახდა, რაც არის რელიგიურის დომინანტური საზოგადოებისგან გამოყოფის შედეგი. უმცირესობად ქცეული რელიგიური უფრო ფუნდამენტალისტურიცაა, მას უნდა დაკარგულის დაბრუნება, ევრძვის როგორც ჰომოსექსუალთა ქორწინებას ისე შარიათს.
რელიგიურის ეს წაშლა ეხება ყველა რელიგიას, მაგრამ ის სხვადასხვა დროს დაიწყო.
საფრანგეთი აღარაა ქრისტიანული მე-19 საუკუნის ბოლოდან. ირლანდიაში ეს მოხდა 1 საუკუნის შემდეგ. ისლამი ვერ არიდებს თავს ამ პროცესს.
პრეზიდენტი Sissi-ს რეჟიმმა ეგვიპტეში ათეიზმის კრიმინალიზაცია მოახდინა იმიტომ რომ ათეიზმი აღარ იყო ზოგი ინდივიდის არჩევანი, ის ხდებოდა სოციალური მოძრაობა.
წარმოშობით მაჰმადიანი ახალგაზრდა ფრანგები რომლებიც უარს ამბობენ რელიგიაზე უფრო და უფრო ნაკლებად იმალებიან.
წორედ ეს ხსნის იმას რომ კონფლიქტია რელიგიურის ხილულობის გამო // მაჰმადიანური პირბადიდან ქრისტიანულ ანაფორამდე// ვინაიდან რელიგიური ხილული ხდება მაშინ როდესაც ის აღარაა ჩაწერილი გაზიარებულ კულტურაში:
ის მაშინ ჩანს როგორც პროტესტი დომინანტური საზოგადოების წინააღმდეგ, დომინანტური საზოგადოების უარყოფა.
ქრიასტიანული ქარიზმატული თემები, მათ შორის კათოლიკურები, ცხოვრობენ როგორც უმცირესობათა ჯგუფები და ცდილობენ დაკარგული სივრცის დაბრუნებას, დაწყებული ქუჩიდან…
მოხდა მთელი ევროპის დექრისტიანიზაცია, მოხდა როგორც პროტესტანტულ ისე კათოლიკურ ქვეყნებში.
განსხვავებაა დექრისტიანიზაციის დაწყების თარიღში და მის რიტმში.
სკანდინავური ქვეყნების ლუთერანულ ეკლესიებში მოხდა თვითსეკულარიზაცია // ისინი დაემორჩილნენ კანონს რომელიც ნებას რთავს ჰომოსექსუალურ ქორწინებას, რელიგიური ქორწინების ჩათვლით//
იტალიაში 2018 წლის მარტიდან ხელისუფლებაში მყოფი მემარჯვენეები არიან საერო და სეკულარული ანტიკლერიკალური მემარჯვენეები // კათოლიკეები არიან დემოკრატიულ პარტიაში, რაც ძნელად გასაგებია ფრანგი რადიკალ-საეროებისთვის.
ესპანეთში მემემარჯვენეებმა დააკანონეს ჰომოსექსუალთა ქორწინება.
ჰოლანდიაში ისლამის საწინააღმდეგო ოძრაობა შეუპოვრად და ჟინიანად იცავს 1960-ანი წლების სექსუალურ განთავისუფლებას.
ფრანგ მემარჯვენეთა და რადიკალ მემარჯვენეთა უმრავლესობა სრულყოფილად საეროა // ვინ დადის დღეს კვირადღის წირვაზე?//.
ქრისტიანული დემოკრატიისგან, რომელიც იყო საზოგადოებისკენ გახსნილი ქრისტიანობის გამოხატულება, თითქმის ყველგან დარჩა მარტო მოგონებად/
რა შეიძლება იყოს ევროპის 12 ქვეყანაში ამ გაბატონებული ურჯულოება-ურწმუნოების შედეგი?
და თუ რელიგიურის დაკარგვა დასტოვებს სიცარიელეს, როგორ შეიძლება ამ სიცარიელის შევსება?
ესაა მთელი კითხვა.
ევროკავშირი აიგო ბიუროკრატიული პროცესის თანახმად. მას არა აქვს სული. მისითითქმის ყველა მამა დამფუძნებული //Schuman, De Gasperi et Adenauer// ღრმად მორწმუნე კათოლიკე იყო. მათთვის ქრისტიანობა იყო ევროპის სული. მაგრამ მათ არ სცადეს ამის ჩაწერა ტექსტში, მათ იცოდნენ რომ ასო კლავს.
მაგრამ დავრჩით სულიერ უდაბნოში: ეხლა ქრისტიანობის მაგივრად კარიკატურაა.
ეხლა მთავარია პიროვნების მიერ სულიერების ძიება. წიგნის მაღაზიების თაროები ილეწება ლიტერატურით „ კეთილდღეობაზე“, „სულიერ განვითარებაზე“, ეზოტერიზმზე, მაგრამ არაა არავითარი ეკლესიურობა.
რაღაც უნდა მოვუხერხოთ ამ სულიერ სიცარიელეს. სულ მცირე თავისი ადგილი დავუთმოთ რელიგიურს და არ გავაძევოთ ის,როგორც ამას დღეს აკეთებენ,
მე ვფიქრობ რომ სულიერების დაბრუნება ახალგაზრდობაში ესოდენ ძლიერი ნიჰილიზმის ფორმების გარეთ მოხდება რწმენის ახალ საზოგადოებებში რომლებიც შორს იქნებიან პოლიტიკისგან, მეობისგან და იდეოლოგიისგან.
ქრისტიანულია თუ არა ისევ ევროპა? საუბარი Olivier Roy-სთან
რელიგიების სპეციალისტი, პოლიტოლოგი Olivier Roy არის ფლორენციის ევროპული საუნივერსიტეტო ინსტიტუტი პროფესორი. მის მიერ გამოქვეყნებულ ნაშრომებს შორისაა publié «la Sainte Ignorance. Le temps de la religion sans culture“-„ წმინდა უმეცრება. უკულტურო რელიგიის დრო“//2008//, «En quête de l’Orient perdu»-„ დაკარგული აღმოსავლეთის ძიებაში“ //2014// და «le Djihad et la mort»-„ჯიჰადი და სიკვდილი“ //2016//. ეხლა გამოვიდა «L’Europe est-elle chrétienne?»-„ არის თუ არა ევროპა ისევ ქრისტიანული?“
Par Marie Lemonnier
წლის 03 იანვარი
განმანათლებლები მნიშვნელოვანები არიან, რა თქმა უნდა, მაგრამ არა იმისთვის რისაც სჯერათ. განმანათლებლებლებმა შეცვალეს მეტაფიზიკური და ონტოლოგიური მოდელები. ესააჭეშმარიტების დაფუძნების სხვა მანერა, მაგრამ მათ არ შეუცვლიათ მორალური სისტემა.
1960-ან წლებამდე იყო სეკულარიზებული ქრისტიანობა, ოჯახის ანტროპოლოგიური ხედვა გაზიარებული იყო.
როდესაც ევროპის მამა-დამფუძნებლებმა რობერ შუმანმა, დე გასპერიმ თუ ადენაუერმა დაიწყეს თავისი ჩანაფიქრის განხორციელება მათთვიხ ცხადი იყო რომ ევროპული კულტურა იყო სეკულარიზებული ქრისტიანობა და მათ ზედმეტად ჩათვალეს ამის წერილობით დაფიქსირება.
დღეს კი აღარაა ეს სიცხადე.
1960-ანი წლები კი იყო ფუნდამენტური ტეხილი. უარყვეს ტრადიციული ღირებულებები და მეტიც, ეცვალეს ანტროპოლოგიური მოდელი //ოჯახი, სექსუალობა, ქალი//. ეს ტეხილი შეიძლება შევადაროთ მე-16 საუკუნის რეფორმის გავლენას,
1968 წლიდან პიროვნების თავისუფლებამ გასწია განზე ყველა ტრანსცენდენტური ნორმა, აღარაა საერთო, საზიარო ბუნებრივი მორალი. ყველანაირი სურვილით ატანილი ინდივიდის ღირებულებები აღარაა სეკულარიზებული ქრისტიანული ღირებულებები. მეტიც, ყველანაირი სურვილით ატანილი ინდივიდის ღირებულებები ღიად უარყო ეკლესიამ 1968 წლიდან პავლე მეექვსის ენციკლიკა Humanae Vitae-დან რომელმაც აკრძალა ყოველგვარი სექსუალური პრაქტიკა რომლის მიზანიც არაა შვილის გაჩენა.
მას მერე ქრისტიანული ღირებულებები აღარაა საერთო ღირებულებები. მათი მნიშვნელობა აღარ ესმით.
მაშინ ეს ღირებულებები დაბრუნდა ღია ნორმების სახით. შეფარვით და არა დემონსტრატიულად თქმული აღარაა შესაძლებელი. ამ მომენტიდან გაქრა „რუხი ზონა“ ხისტად მორწმუნეთა და ათეისტთა შორის მყოფ ქრისტიანთა გამა.
სეკულარიზაცია შეცვალა დექრისტიანიზაციამ.
ეკლესიის ყურადღება მას შემდეგ კონცენტრირებულია იმაზე რასაც ის უწოდებს „ სიცოცხლეს“ : ის სისტემატურად უპირისპირდება კონტრაცეფციას, აბორტს, ჰომოსექსუალთა ქორწინებას, ბავშვის გაჩენას სამედიცინო დახმარებით
// ლაბორატორიის კოლბაში//. არადა სამოქალაქო საზოგადოება უფრო და უფრო იღებს ამ თემებს რომლებიც შემდეგ იქცევა დაკანონებულ რამედ. ასე ხდება მთელ ევროპაში. ყველგან ვრცელდება 1968 წლის პარიზული მაისის ნიჰილისტური ღირებულებები.
რომის პაპი იოანე-პავლე მეორეს შემდეგ თვითონ ეკლესია გარკვევით ამბობს რომ დომინანტური , გაბატონებული კულტურა ევროპაში წარმართულია.
პრობლემა ისაა თუ რა უნდა ვქნათ როდესაც ეს წარმართები ამბობენ რომ ქრისტიანები არიან.
ეხლა წინ წამოსწევენ ხოლმე „ ქრისტიანულ მეობას“ ქრისტიანული ღირებულებების გარეშე. ამის ერთადერთი მიზანია ისლამის უარყოფა. პირველ რიგში უარყოფა შიდა ისლამისა, რომელიც გამოჩნდა 1980-ანი წლების ბოლოს საფრანგეთში მაჰმადიანური პირბადის და თავსაბურის საქმესთან ერთად, როდესაც იმიგრანტი მაჰმადიანი გახდა.
შემდეგაა გარე ისლამის უარყოფა 1987 წელს ევროკავშირის წევრობაზე თურქეთის კანდიდატურასთან ერთად. თურქეთს არა აქვს ამის უმცირესი შანსიც, მაგრამ ის კარგი საფრთხობელაა.
ევროდეპუტატთა ნაწილს უნდოდა ევროკავშირის კონსტიტუციაში ევროპის ქრისტიანული ფესვების აღნიშნვა სწორედ თურქეთის გასარიცხად. არადა მაშინ სწორედ ქემალისტურმა საერო თურქეთმა აკრძალა უნივერსიტეტში პირბადის ტარება.
დღეს უმრავლესობა იმათი ვინც ზონდაჟებში თავს აცხადებს ქრისტიანად არ იზიარებს რელიგიის არსებით, მთავარ ელემენტებს. პირველი კითხვა: ქრისტიანი ხართ? დიახ. მეორე კითხვა: ღმერთის გწამთ? არა.
პოპულისტები სიტყვით იცავენ ქრისტიანულ მეობას, ნაგრამ მათი ღირებულებები ქრისტიანული არაა.
ისინი სულაც არ არიან პურიტანები, მორალური წესრიგის დაბრუნების მომხრეები.
ასე მაგალითად კონსერვატორ რადიკალ მემარჯვენეთა ფიგურა Renaud Camus რომელიც საჯაროდ მოთქვამს ხოლმე ევროპელების იმიგრანტებით შეცვლის, ევროპის მოსახლეობის შეცვლის გამო არის 1960-ანი წლების ნარცისული ესთეტიზმის წმინდა პროდუქტი, სექსუალური რევოლუციის აქტივისტი. …იტალიის შინაგან საქმეთა მინისტრი მატეო სალვინის იკონოგრაფია ძალიან სექსუალიზებულია. მის გვერდით მუდამ არის ქერა ლამაზმანი , თუ შესაძლებელია აბანოს პირსახოცში.
პოპულისტებს უნდათ მეობა და არა რელიგია. ისინი ლაპარაკობენ ქრისტიანულ ევროპაზე იმის სათქმელად რომ ევროპა არაა მაჰმადიანური.
პოპულისტები არიან ელიტების, ბრიუსელის, ისლამის წინააღმდეგ, მაგრამ მათ სულაც არ უნდათ ტრადიციული ოჯახის დაბრუნება.
რელიგიას ვერ მოიყვან კანონებით. სული არ მიყვება კანონს. სული წინ უსწრებს კანონს. რელიგიის კანონით დაძალების სურვილი სულიერი მოძრაობის გატეხვაა.
ამერიკის ევანგელიკურ ეკლესიებში ნაკლები ხალხი დადის, რაც ჩემის აზრით ამ ეკლესიების ჰიპერპოლიტიზაცის შედეგია. …
ევროპაში 2 დიდი ტენდენცია, მაშ, არის რელიგიურის განდევნა საზოგადო, საჯარო სივრციდან სეკულარიზმის იდეოლოგიურ საეროობად გადაქცევის შედეგად და ქრისტიანობის ფოლკლორიზაცია „ ქრისტიანული მეობა“- identité chrétienne-ს სახელით. ….
Propos recueillis par Marie Lemonnier
Version intégrale de l’entretien paru dans “L’OBS” du 3 janvier 2019.
დღევანდელი სისხლიანი და ნანგრევებით მოფენილი ქაოსისკენ გზა გრძელი იყო
1945-1973 წლებში ინდუსტრიალიზებული ქვეყნები შთამბეჭდავად გაძლიერდნენ როგორც ეკონომიკურად ისე დემოგრაფიულად. ფრანგმა ეკონომისტმა Jean Fourastié-მ ამ პერიოდს დაარქვა 30 დიდებული- Trente Glorieuses, ამით მან ხაზი გაუსვა საკმაოდ მოკლე ხანში, მეორე მსოფლიო ომის დასასრულიდან ნავთობის პირველ შოკამდე სასწაულებრივ აღმავლობას.
ეს ფენომენი შეეხო მხოლოდ ინდუსტრიალიზებულ ქვეყნებს, განსაკუთრებით კი სარანგეთს,აშშ-ს და ინგლისს.
უმუშევრობა არ იყო, იყო დასაქმებულობის და სტანდარტიზაციის აპოგეა, კონვეირული შრომა უმაღლესად პროდუქტიული იყო, გრძელვადიანი მოხმარების საგნები გაიაფდა, რამაც დიდად გაზარდა მსყიდველობის უნარი.
ბიუჯეტის საკვებისთვის განკუთვნილი წილი შემცირდა, სამაგიეროდ გაიზარდა ბიუჯეტის ის წილი რომელიც განკუთვნილი იყო გრძელვადიანი მოხმარების საგნებისთვის და გართობა-დროისტარებისთვის. რაც აქამდე მხოლოდ პრივილეგირებულთა ხვედრი იყო. საზოგადოების უფართოესმა წრეებმა შეძლეს ტელევიზორების, სარეცხი მანქანების, მაცივრების…შეძენა.
მოხმარების საზოგადოების სხვა ფაქტორი იყო ტექნიკური პროგრესის დაჩქარება.
ახალ ახალ-ახალ სიახლეთა გაჩენა აცდუნებს მომხმარებელს და ის ყიდულობს ყველაფერს.- გაჩნდა მოხმარების ახალი სახეობა რომელიც დაფუძნებული არა ობიექტის სარგებლობაზე არამედ მისშესახედაობაზე,ფორმებზე და მის ახალ ტექნიკურ შესაძლებლობებზე.
გაჩნა თავისი საკუთარი წესების შემქმნელი მოხმარების საზოგადოება. გრძელვადიანი მოხმარების საგნებსაღარა აქვთსასიცოცხლო მნიშვნელობა.
მატერიალური სიმდიდრის ზრდამ და გრძელვადიანმა მშვიდობამ კი გააჩინა განებივრებული თაობები რომლებსაც აღარ უნდოდათ მათი მშობლების ცხოვრებით ცხოვრება.
ცვლილებები დაიწყო ამერიკაში.
მეორე მსოფლიო ომში მონაწილე და უშუალოდ ამ ომის შემდგომი წლების აშშ-ს საშუალო ამერიკელის ცხოვრებას განსაზღვრავდა უშუალოდ ქრისტიანობიდან გამომდინარე ნორმები და ღირებულებები, გარკვეული პურიტანიზმი რომელიც კრძალავდა სწორი გზიდან გადახვევას.
სწორედ ასეთი ცხოვრების წინააღმდეგ აჯანყდნენ ასეთი ამერიკელების განებივრებული,ნიჰილისტი, ისტორიული ქრისტიანული საზოგადოების ღირებულებების და იდეალების დამამხობელი შვილები.
გაჩნდა კონტრ-კულტურული პროტესტი და გავრცელდა ალტერნატიული პრესა. აჯანყდნენ ქალები, ჰომოსექსუალები, გიჟები და ასოციალურები.
მოინდომეს რისტიანობის მიერ მოთოკილი და მოთვინიერებული წადილების და მხეცური ინსტინქტების განთავისუფლება და აშვება. მოუნდათ საზოგადოებრივი უტოპიის განხორციელება, პიროვნებათა ახალი ურთიერთობების გამოგონება.
მოინდომეს მოსაწყენი ყოველდღიურობის გარდაქმნა მუდმივ და უწყვეტ დღესასწაულად…ცხოვრება დაემსგავსა ექსპერიმენტალურ ლაბორატორიას სადაც სპობდნენ ყველა ისტორიულ წესებს და ზნე-ჩვეულებებს.
იყო ფემინისტური აჯანყება. ქალთა განთავისუფლების მოძრაობა,1968 წლის პარიზული მაისის პროდუქტი, ეწერება 1960-ანი წლების ფემინისტურ მოძრაობაში.
ფემინიზმი თითქოს გამოვიდა ყოველდღიური ცხოვრებიდან, დევიზები და ლოზუნგები იყო „პირადი,კერძო,პოლიტიკაა“, „ აკრძალულია აკრძალვა“, „ ტკბობა,ორგაზმი დაუბრკოლეებლად“ // jouir sans entrave//.
ყველაფერი ეს დამთავრდა ქალის სხეულზე და სექსუალობაზე ისტორიულ ტაბუ-აკრძალვებზე შეტევით და მათი ლამის აბსოლუტური გაუქმებით.
მეორე მსოფლიო ომის შემდგომი მატერიალური კეთილდღეობით და კომფორტით განებივრებული ნიჰილისტების თაობა თავს დაესხა ინსტიტუტებს: ქორწინებას, ოჯახს, სკოლას, საავადმყოფოს, სახელმწიფოს,აფეთქებდა სოციალურ ნორმებს, ხელისუფლების როლებს და მექანიზმებს.
სხეულის განთავისუფლება დამთავრდა ბრძოლით აბორტისთვის ანუ საკუთარი შვილის მოკვლის უფლებისთვის.
სექსუალური სიამოვნება მოგლიჯეს შვილის გაჩენის მოვალეობას. გავრცელდა მხიარულად ლიბერტარული მოძრაობა.
ქალებმა დაინახეს მათი კოლექტიური საჯარო მანიფესტაციების ძალა.
.
1960-ანი წლების კონტრ-კულტურის მოძრაობები და პოპ როკი მოუწოდებდნენ და უბიძგებდნენ საჯაროდ გაშიშვლებისკენ, სხეულის განთავისუფლებისკენ, თავისუფალი სიყვარულისკენ. ტრადიციული მორალური წესრიგი ალაყლაყდა.
ინდივიდუალისტურ-ნიჰილისტური რევოლუცია სპობდა წარმოდგენას სირცხვილზე,დაშვებულ-დაუშვებელზე, წესიერებაზე.
გამოაცხადეს რომ სკოლა, ოჯახი, ქარხანა ბოჭავენ და ჩაგრავენ ინდივიდს და მის სხეულს. ლიბერტარულმა მოძრაობამ დაგმო სექსუალური რეპრესიები და განადიდა თავისუფლება და ხორციელი ტკბობა.
განთავისუფლებულმა სექსუალობამ სიამოვნება უნდა ჩამოაშოროს ქორწინებას, ოჯახს და შვილის გაჩენას.
Les annees 60 pour les nuls
Stéphane Benhamou – 1960-ანი წლები ნოლებისთვის
მეორე მსოფლიო ომის შემდგომი წლების მატერიალური კეთილდღეობით განებივრებულებმა 1960-ანი წლები წარმოადგინეს კაცობრიობის ბოლო ოქროს ხანად., ყველა იმედის და უსასრულო პროგრესის მატარებელ ეპოქად.
წარსული ტრადიციული მსოფლიო უკანაა, ყველაფერი შესაძლებელი გახდა მთავარია სექსი, ნარკოტიკი, როკენროლი და არა 10 მცნება და 12 ნეტარება.
: Sexe, drogue et rock’n roll
ხოდა ცივილიზებული მსოფლიოს სექსუალური მორალი გადაქანდა პედოფილიისკენ.
დიდი ფრანგული გაზეთი Le Monde, 2017 წლის 01 ივლისი
https://www.lemonde.fr/idees/article/2017/07/01/l-enfance-erotisee_5154038_3232.html
e 01 juillet 2017
1977-2017 : comment notre morale sexuelle a basculé sur la pédophilie
ბოროტების სიმბოლოდ ქცეულ პედოფილიას 1970-ან წლებში იცავდა მრავალი სახელგანთქმული და ღრმად პატივცემული ინტელექტუალი.
მწერალმა Gabriel Matzneff-მა დაწერა და გაზეთმა Le Monde-მ გამოაქვეყნა წერილი რომელსაც ხელს აწერდნენ იმდროინდელი ინტელექტუალური ბრწყინვალე საზოგადოების ვარსკვლავები ჟან-პოლ სარტრი, სიმონ დე ბოვუარი, ჟილ დელეზი, როლან ბარტესი, პატრის შერო, ფელიქს გატარი, მიშელ ლეირისი, ფილიპ სოლერსი, ანდრე გლიუკსმანი,ჯაკ ლანგი. ბერნარ კუშნერი და ლუი არაგონი…//Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir, Gilles Deleuze, Roland Barthes, Patrice Chéreau, Félix Guattari, Michel Leiris, Philippe Sollers, André Glucksmann, Jack Lang, Bernard Kouchner et Louis Aragon…C’était il y a quarante ans //.
მთელი ეს ბრწყინვალე საზოგადოება ითხოვდა განთავისუფლებას 3 კაცისა რომელთაც ასამართლებდნენ 13-14 წლის გოგონებთან და ბიჭუნებთან სექსუალური კავშირის გამო.
ტექსტში ნახსენებ ამ სამ კაცს, რომლებიც ემზადებოდნენ სასამართლოს წინაშე წარსადგენად, დღეს არავინ აპატიებდა. პედოფილია ამიერიდან ითვლება ერთ-ერთ ყველაზე საზარელ დანაშაულად.
მოვლენების გასააზრებლად უნდა ჩავუღრმავდეთ 1968 წლის შემდეგ წლებს.
იდეათა ომში პედოფილების მხარეს არიან როგორც უკიდურესი მემარჯვენეები რომლებიც ახდენენ გემრიელად არისტოკრატიულ რამედ მიჩნეული ასიმეტრიული ურთიერთობების ეროტიზაციას ისე მემარცხენეები რომლებიც თვლიან რომ ბავშვი აუცილებლად უნდა განთავისუფლდეს ოჯახური უღლისგან, ბავშვის დამთრგუნველი ოჯახის უფროსი მამისგან.
პედოფილი თავის თავს წარმოადგენს ბავშვობის მხსნელად.
პედოფილების მეორე მთავარი კოზირია ფროიდი. ისინი ამბობენ რომ თუ კი სექსუალობა არსებობს ამქვეყნად გაჩენის წუთიდან სექსუალური სრულწლოვანება არის იდიოტური ცნება. კიდევ უფრო უკეთესი, ბავშვის სექსუალური ფიქსაციის პირველი ობიექტია სრულწლოვანი.
სხეულის განთავისუფლების „ ბუნებრივი“ პროცესი.
პედოფილების განთავისუფლების მომთხოვნი დიდი ინტელექტუალების აზრით პედოფილია ეწერება სხეულის განთავისუფლების „ ბუნებრივ“ პროცესში.
ნებადართულია კონტრაცეფცია და აბორტი, ანთავისუფლებენ ქალებს და ჰომოსექსუალებს და რატომ არ უნდა გავანთავისუფლოთ ბავშვები?
1977 წელს სექსუალური სრულწლოვანობის გაუქმების მომხრეობა კარგ გემოვნებად ითვლებოდა. იცოდებდნენ სრულწლოვან პედოფილებს და არა მათ მიერ გაუპატიურებულ ბავშვებს.
პედოფილები კი ჩიოდნენ რომ მათზე ნადირობენ როგორც კუდიანებზე, საკუთარ თავს ადარებდნენ ნაცისტების მიერ დევნილ ებრაელებს.
ბავშვის ტანჯვა? ედოფილების განთავისუფლების მომთხოვნი პეტიციის ხელმომწერების აზრით ის უკეთეს შემთხვევაში გამოწვეულია პოლიციური პროცესით, უარეს შემთხვევაში კი უარყოფილია.
ბავშვები წარმოდგენილები არიან მანიპულატორ არსებებად ზოგჯერ ბინძური მოტივაციით, მეტიც, სექსუალურ ურთიერთობათა ინიციატორებად.
ბავშვთა უმანკოება ცხადდება მითად, ბოდვად მასებისთვის.
ამბობენ რომ ბავშვები შეიარაღებულები არიან თავდაცვისთვის. სახელგანთქმულმა პარიზელმა ინტელექტუალმა მიშელ ფუკო- Michel Foucault-მ მაშინ წარმოთქვა დღეისთვის წარმოუდგენელი ფრაზა: „ ჩვენ შეიძლება ვენდოთ ბავშვს იმის სათქმელად განიცადა თუ არა მან ძალადობა.“
Sex and Drugs and Rock’n’Roll – IAN DURY
Par
Auguste Marshal
–
26 mars 2019
402
Ian Dury – Paroles
2000 წლის 27 მარტს 57 წლის ასაკში გარდაიცვალა 1960-ანი წლების ბოდიში კულტურის დიდებული ნაყოფი და როკის ვარსკვლავი, ინგლისელი მომღერალი Ian Dury რომელმაც კაცობრიობას დაუტოვა სიმღერა Sex and Drugs and Rock’n’roll –„ სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი „ რომელიც შეიძლება ჩაითვალოს მთელი ამ ეპოქის და დღევანდელობის ჰიმნად:
„ სექსი, ნარკოტიკი, და როკენროლი, სულ ესაა რაც სჭირდება ჩემ სხეულს და ტვინს, სექსი, ნარკოტიკი და როკენროლი ძალიან კარგია“
Sexe et drogue et rock and roll Est-ce que tout mon cerveau et mon corps ont besoin Sexe et drogue et rock and roll Sont très bien
Sex and drugs and rock and roll
Is all my brain and body need
Sex and drugs and rock and roll
Are very good indeed
A propos de Sex and Drugs and Rock’n’roll…
და მართლაც რა უნდა მიიღო ამათზე უკეთესი ცხოვრებიდან? ეს იყო 1960-ან წლებში განებივრებული ბიჭუცუნების და გოგოცუნების მთავარი კითხვაც და პასუხის.
2 მსოფლიო ომი-პერესტროიკის მბოლავი ნანგრევებიდან ამოსული ჰიმნი.
https://www.culture-generale.fr/musique/6921-sexe-drogue-et-rocknroll
Sexe, drogue et rock’n’roll
Paroles
Sex and drugs and rock and roll
Is all my brain and body need
Sex and drugs and rock and roll
Are very good indeed
აი ასეთ ეპოქაში 1968 წლის ლერალ-ლიბერტარები ეწეოდნენ პედოფილიის პროპაგანდას
https://agauche.org/2018/06/15/mai-1968-et-la-promotion-liberale-libertaire-de-la-pedophilie/
Mai 1968 et la promotion libérale-libertaire de la pédophilie
1968 წლის მაისის ლიბერტარობამ დიდი გავლენა მოახდინა საფრანგეთის საზოგადოებაზე.
ამის მაჩვენებელია პედოფილიისაკენ „ სპონტანური „ მიდრეკილების მხარდაჭერა.
სექსუალური რევოლუციის აქტივისტმა „ თანამედროვე „ ლიბერტარმა მემარცხენეებმა საფრანგეთის მემმარცხენე პრესით სულ მცირე სამჯერ დაუჭირეს მხარი პედოფილებს და პედოფილიას.
Libération fit au départ l’éloge de la pédophilie.
დიდმა ფრანგულმა გაზეთმა Le Monde-მ 1977 წლის 26 იანვარს გამოაქვეყნა ღია წერილი რომელიც მოუწოდებდა 13-14 წლის გოგონებთან და ბიჭუნებთან სექსუალური ურთიერთობების მქონე 3 ინდივიდის განთავისუფლებისკენ.
ეს წერილი, მაშინ ანონიმური , დაწერა მწერალმა Gabriel Matzneff-მა რომელიც ქადაგებთა რომ პედოფილია არის ბავშვთა თანხმობაზე დაფუძნებული აუთენტური ურთიერთობა და ამბობდა რომ გატაცებულია სექსუალური ტურიზმით ფილიპინებზე.
აი ეს ბილჭი,საზიზღარი- ignoble ტექსტი:
27, 28 და 29 იანვარს Yvelines-ის სასამართლოს წინაშე 15 წელზე ნაკლები მცირეწლოვნების უბიწოების ძალადობის გარეშე შელახვის ბრალდებით წარდგებიან Bernard Dejager, Jean-Claude Gallien და Jean Burckhardt რომლებიც, 1973 წლის შემოდგომაზე დაპატიმრებულები, სამ წელზე მეტი ხანია რაც არიან წინასწარ პატიმრობაში. მარტო Bernard Dejager-მა ისარგებლა ამას წინ ბრალდებულთა თავისუფლების პრინციპით.
ჩვენის აზრით ამდენად ხანგრძლივი პატიმრობა უბრალო „ზნე-ჩვეულებათა“ საქმის გამოსაძიებლად მაშინ როდესაც ბავშვები არ ყოფილან ძალადობის მსხვერპლნი და, პირიქით, ისინი თანახმანი იყვნენ, // თუმცა დღევანდელი მართლმსაჯულება უარყოფს ბავშვების თანხმობის უფლებას//, ამდენად ხანგრძლივი პატიმრობა ჩვენის აზრით არის სკანდალური რამე.
ეზლა მათ შეიძლება მიუსაჯონ მძიმე სასჯელი ან არასრულწლოვან ბიჭებთან და გოგოებთან სექსუალური ურთიერთობების ან მათი სექსუალური თამაშებისთვის ფოტოების გადაღების გამო.
ჩენი აზრით ესაა აშკარა დისპროპორცია.
მოძველებული კანონი ჩამორება საზოგადოების ყოველდღიურ ცხოვრებას. დღევანდელი საზოგადოება აღიარებს რომ ბავშვებს და მოზარდებს აქვთ სექსუალური ცხოვრება // 13 წლის გოგოს ქავს ფეხმძიმობის საწინააღმდეგო აბი- pilule-ს გადაყლაპვის უფლება, და რისთვის აქვს?//
საფრანგეთის კანონი ეწინააღმდეგება საკუთარ თავს როდესაც აღიარებს რო 13-14 წლის მცირეწლოვანს ძალუძს განსჯა და ვითარებაში გარკვევა უარყოფს ამ უნარს როდესაც ლაპარაკია მის ემოციურ და სექსუალურ ცხოვრებაზე.
3 წელი პატიმრობა ფერებისთვის და კოცნაობისთვის საკმარისია. არ გვესმის თუ რატომ არ უნდა გაანთავისუფლონ ეს ხალხი 29 იანვარს.
ამ „ გენიალურ“ წერილს ხელს აწერდნენ „ თანამედროვე“ მემარცხენე გიგანტი ინტელექტუალები
On a ainsi Félix Guattari et Gilles Deleuze („ მოწადინე“ თეორეტიკოსები ), Guy Hocquenghem, Françoise d’Eaubonne და Daniel Guérin ( ჰომოსექსუალობის თეორეტიკოსები), André Glucksmann et Bernard Kouchner ( «ახალი ფილოსოფოსები»), Michel Leiris და Francis Ponge (ასე ვთქვათ თანამედროვეობის პოეტები), Jean-Paul Sartre და Simone de Beauvoir (ეგზისტენციალისტები), Grisélidis Réal ( პროსტიტუციის თეორეტიკოსი) Catherine Millet (თანამედროვე ხელოვნების თეორეტიკოსი), Anne Querrien და Jean-Marie Vincent ( პოსტ-მარქსისტები), და ა.შ.
მეორე მოწოდება ისევ Le Monde-ში გამოქვეყნდა 1977 წლის 23 მაისს. ის ისევ იცავს ხსნებულ სამ ინდივიდს და მოითხოვს ტოტალურ თავისუფლებას:
„ ამ წერილის ხელმომწერები თვლიან რომ სექსუალური ურთიერთობის პარტნიორთა სრული თავისუფლება არის ამ ურთიერთობის კანონიერების აუცილებელი და საკმარისი პირობა…
« და ბოლოს ისინი თვლიან რომ გაუქმებული ან საფუძლიანად შეცვლილი უნდა იყოს დადგენილებები რომლებიც პრეტენზიას აცხადებენ ბავშვობის და ახალგაზრდობის „ დაცვაზე“. უნდა აიარებული იქნეს რომ ბავშვს და მოზარდს აქვთ მათთვის სასურველ პირებთან ურთიერთობის უფლება.“
ამ წერილს ხელი მოაწერა 80-მა სახელგანთქმულმა ინდივიდმა და ინტელექტუალმა.
ხელის მომწერთა შორის იყვნენ დიდი ,იშელ ფუკო და ჟაკ დერიდა- Michel Foucault et Jacques Derrida// French Theory-ს ფილოსოფოსები//, რეჟისორი Patrice Chéreau, ნეირო-ფსიქიატრი Françoise Dolto, და ა.შ.
დიდ ფრანგულ გაზეთ Le Monde-ს არ ჩამორჩა დიდი ფრანგული გაზეთი Libération, რომელმაც 1979 წლის მარტში გამოაქვეყნა რამოდენიმე სახელგანთქმული ინდივიდის წერილი.
ამ წერილის ხელის მომწერლები იცავდნენ ტიპს რომელიც ელოდა თავის სასამართლოს და ამბობდნენ რომ ეს პიროვნება ცხოვრობს 6-12 წლის გოგონებთან რომელთა აყვავებულ-გაფურჩქნული გარეგნობაც მოწმობს იმაზე თუ რა ბედნიერები არიან გოგონები ამ პიროვნებასთან ცხოვრებით. ამას ხედავს ყველა გოგონების მშობლების ჩათვლითაცო, ამბობენ წერილის ავტორები.
დიდი ფრანგული გაზეთი Libération მაშინ დაჩვეული იყო პედოფილთა დამცველი თუ პედოფილიის აპოლოგეტური წერილების გამოქვეყნებას.
ორი თვის შემდეგ გაზეთმა გამოაქვეყნა ბავშვების პროქსენეტი- proxénète პედოფილის წერილი სადაც ვკითხულობთ შემდეგს : „ ბავშვს ვისაც უყვარს უფროსი უყვარს თავის სხეულში თავისი საყვარელი უფროსის მამრული ორგანოს განცდა, თავის საყვარელ უფროსთან ხორციელად გაერთიანება. უნდა შეწყდეს დევნა იმათი ვისაც უყვარს ბავშვები, მაშინაც კი როდესაც მათ უყვართ ბავშვების სხეულიც“.
ასეთ წერილებს და პეტიციებს უფზავნიდნენ პარლამენტს.
Libération va être coutumier du fait, n’hésitant pas à publier deux jours d’affilée, comme deux mois plus tôt, un éloge de la pédophilie écrit par un proxénète d’enfants, où on lit que « l’enfant qui aime un adulte (…) aime ressentir dans son corps le membre viril de celui qu’il aime, d’être uni à lui, par la chair », qu’il faut « qu’on arrête de persécuter ceux qui aiment les enfants, même s’ils les aiment aussi avec leur corps ».
დიდი ფრანგული გაზეთი Libération-ის 1981 წლის 20 ივნისის ნომერში არის წერილი « Câlins enfantins »-„ ბავშვების ალერსები“, სადაც ვკითხულობთ შემდეგს:
„ მე cunnilingus-ს ვუკეთებდი ერთ მეგობარს. მის 5 წლის ქალიშვილს თითქოს ეძინა თავის პატარა ლოგინში. როდესაც მოვრჩი ზურგზე გადაბრუნებულმა გოგონამ გადაშალა ფეხები და ძალიან სერიოზულად მითხრა : „ ეხლა ჩემი ჯერია“. ის უსაყვარლესი იყო. ჩვენი ურთიერთობები 3 წელი გაგრძელდა.“
« Je faisais un cunnilingus à une amie. Sa fille, âgée de cinq ans, paraissait dormir dans son petit lit mitoyen. Quand j’ai eu fini, la petite s’est placée sur le dos en écartant les cuisses et, très sérieusement, me dit “à mon tour, maintenant”. Elle était adorable. Nos rapports se sont poursuivis pendant trois ans. »
ამ დიდებულ ეპოპეას წინ უძღოდა შემდეგი წარდგენა : „Benoît-ს და მის მეგობარ ქალს ძალიან უყვართ ბავშვები. როდესაც Benoît ლაპარაკობს ბავშვებზე მისი თვალები ივსება სინაზით.“
L’article est précédé de la présentation suivante :
« Benoît et son amie ont les mêmes goûts. Ils aiment les petits enfants, beaucoup. Quand Benoît parle des enfants, ses yeux sombres de pâtre grec s’embrasent de tendresse. »
ხაზგასმით უნდა ითქვას რომ ასეთ რამეებს სულაც არ იწონებდნენ ნაცისტური ოკუპაციისგან საფრანგეთის განმანთავისუფლებელი ქრისტიანი შარლ დეგოლი და მისი მომხრეები.
მაგრამ 1968 წლის პარიზული მაისის აქტივისტი ბიჭუცუნები და გოგოცუნები დღეს უღრმესად პატივცემული ევროპარლამენტარი დანიელ კონ ბანდიტის სარდლობით დევნიდნენ მას ფაშისტო-ფაშისტოს ძახილით.
სამწუხაროდ გაიმარჯვეს ამ ბიჭუცუნებმა და გოგოცუნებმა რასაც აქვს ბევრი არასასიამოვნო შედეგი.
დიდი ბრიტანული გაზეთი The Guardian, 2001 წლის 24 თებერვალი,
https://www.theguardian.com/world/2001/feb/24/jonhenley
Calls for legal child sex rebound on luminaries of May 68
Some causes championed in the Paris revolt are now seen as very troubling
Jon Henley in Paris
Sat 24 Feb 2001 02.27 GMT
· Calls for legal child sex rebound on luminaries of May 68
- Some causes championed in the Paris revolt are now seen as very troubling
- 1968 წლის პარიზული მაისის ზოგი მოთხოვნა დღეს ძალიან შემაშფოთებელ რამედ ითვლება.
ჟან-პოლ სარტრმა, სიმონ დე ბოვუარმა, საფრანგეთის ჯანმრთელობის და განათლების დღევანდელმა მინისტრებმა ბერნარ კუშნერმა // Bernard Kouchner// და ჯაკ ლანგმა // Jack Lang// სხვებთან ერთად ხელი მოაწერეს პეტიციებს რომლებიც მოითხოვდნენ პედოფილიის დეპენალიზაციას. მათი თქმით უნდა გამოცხადებულიყო რომ პედოფილია არაა დანაშაული.
ყოფილი რევოლუციონერი სტუდენტი და დღეს უღრმესად პატივცემული ევროპარლამენტარი Danny Cohn-Bendit-ის წინააღმდეგ გამოთქმულმა ბრალდებებმა მის მიერ ბავშვების მიმართ დაშვებულ სექსუალურ უკანონობათა შესახებ ფრანგი ინტელექტუალები დააფიქრა 1968 წლის მაისის რევოლუციის ღირებულებებზე და ამ რევოლუციის შედეგებზე. იმ პერიოდმა ალბათ გამოიწვია სექსუალური ქცევის უდიდესი ცვლილება კაცობრიობის ისტორიაში.
პეტიციები გაიგზავნა 1977 წლის 1 სასამართლოს შემდეგ, როდესაც ასამართლებდნენ 12-13 წლის ბავშვების წინააღმდეგ სექსუალურ დანაშაულთა ძალადობის გარეშე ჩამდენ სამ კაცს.
„ 3 წლის პატიმრობა ფერებისთვის და კოცნისთვის საკმარისია“ ამ პეტიციას მოაწერეს ხელი ბატონებმა კუშნერმა და ლანგმა.
ასეთი ტექსტები და მანიფესტაციები იმ დროს არ ყოფილა უბრალოდ მიღებული, ისინი მოდაში იყო.
ეპოქა გულუბრყვილო იყოო, თქვა არქიტექტორმა Roland Castro-მ რომელიც მაშინ იყო ჯანყის პირველ რიგებში.
ჩვენ ჩქარ-ჩქარა ვამბობდით ყველაფერს დაფიქრების გარეშეო, ვჩდილობდით ძველი ბარიერების დამსხვრევას და ზედმეტი მოგვივიდაო, თქვა მან.
უკვე ნახსენები უღრმესად პატივცემული ევროდეპუტატი Cohn-Bendit დღეს დიდაა დაბნეული იმით რომ ბევრს გაახსენდა მისი 1975 წლის წერილი ბავშვებთან მისი კონტაქტების „ ეროტიკულ „ ბუნებაზე მაშინ როდესაც ის, 1968 წლის მაისის ჯანყში ნამეტანი აქტიურობის გამო საფრანგეთიდან განდევნილი, მუშაობდა ფრანკფურტის ალტერნატიულ საბავშვო ბაღში.
„ ზოგმა ბავშვმა გახსნა ჩემი შარვლის უბე და დაიწყო ჩემი ფერება“, დაწერა მან.
„ მე გარემოებათა შესაბამისად სხვადასხვა რეაქციას ვახდენდი… მაგრამ როდესაც ბავშვები იჟინებდნენ მე მათ ვეფერებოდი.
ბატონი კონ ბანდიტი მერე დაჟინებით იმეორებდა და იმეორებს რომ ამ პასაჟებს არა აქვთ არავითარი კავშირი რეალობასთან, რომ ის არ ყოფილა პედოფილი, რომ წიგნიდან Grand Bazar– დიდი ბაზარი ამოღებული ეს ადგილი იყო მისი ეპოქის, ავტორიტარიზმის ეპოქის პროდუქტი, რომ ეს იყო წმინდა პროვოკაცია რომელსაც შოკში უნდა ჩაეგდო ბურჟუაზია.
მაგრამ მაშინ ზოგი უფრო შორსაც წავიდა.
მწერალი Tony Duvert მიესალმა „ პედოფილიის დიდ თავგადასავალს და ცოფები ყარა„ დედათა ფაშიზმის“ წინააღმდეგ.
ფილოსოფოსმა René Scherrer მოითხოვა „ ყველა სექსუალური ტაბუ-აკრძალვის გაუქმება- არაფერი არ უნდა იყოს აკრძალული“
Mais certains à l’époque sont allés plus loin. L’écrivain Tony Duvert a salué “la grande aventure de la pédophilie” et a fait rage contre “le fascisme des mères”. Le philosophe René Scherrer a plaidé pour “la levée de tous les tabous sexuels – rien ne devrait être interdit”.
ჩვენთვის ნაკლებად ცნობილი ფრანგი ფილოსოფოსი პარიზის უნივერსიტეტი Paris VIII-ის საპატიო პროფესორი
René Schérer დაიბადა 1922 წლის 25 ნოენბერს Tulle-ში.
1970-ან წლებში ის იყო ახალი პედაგოგიკის და ბავში-სრულწლოვანის ურთიერთობის ქადაგი და მეხოტბე.
ის მივიდა იქამდე რომ თავის ნაწერებში ეწეოდა პედოფილიის აპოლოგიას. 1980-ან წლებში ეს მას დაუჯდა ბრალდებად კორალის პედოფილიის საქმეში გარევაში
ჩანართი
→ Wikipédia → Affaire du Coral-კორალის საქმე
კორალის საქმე არის ბავშვების გაუპატიურების, პედოფილიის საქმე. ხმაური საფრანგეთში ატყდა 1982 წელს.
|
Le Coral -კორალი იყო საგანმანათლებლო „ საცხოვრებელი ადგილი“. ის გამართული იყო სასოფლა-სამეურნეო სავარგულზე არნაკში, გარში, ნიმიდან 15-ოდე კილომეტრში. 1968 წლის მაისის შემდეგ წლებში ანტიკონფორმოსტი აღმზრდელების თუ მასწავლებლების ინიციატივით გაჩნდა საცხოვრებელი ადგილები რომელთა მიზანიც იყო აღზრდის ალტერნატიული პრაქტიკების გამოყენება. ზოგი ასეთი ადგილი ანტიფსიქიატრიის პრინციპების შესაბამისად იღებდა არაადაპტირებულ ინდივიდებს. ზოგ ამ ცენტრში ატყდა პედოფილიის ამბები, პედოფილები საბაბად იყენებდნენ საპროტესტო იდეოლოგიაზე დაფუძნებულ გამოსვლებს.
კორალი 1970-ანი წლების შუა ხანებში დაარსდა სწორედ ამ კონტექსტში. ის იყო თვითმმართველი საზოგადოება რომელსაც ხელმძღვანელობდნენ აღმზრდელი Claude Sigala და მისი მეუღლე Marie. კორალი იღებდა რთულ მდგომარეობაში მყოფ ბავშვებს, მოზარდებს, სრულწლოვანებს, აუტისტებს, მსუბუქად მენტალურად ჩამორჩენილებს, ფსიქოტიკურებს, გართულებულ სოციალურ შემთხვევებს, წვრილი კრიმინალის გზაზე დასადგომად გამზადებულებს. ბავშვებს კორალს ანდობდნენ ბავშვებზე მზრუნველი სხვადასხვა სტრუქტურები. კორალი სხვა ცენტრებთან ერთად იყო ქსელი Collectif Reseau Alternative-ს წევრი. 1921 წლის ბოლოს კორალას კოორდინატები ჟურნალ Possible-ში იპოვა 21 წლის Jean-Claude Krief-მა. ის მიადგა კორალს ადგილზე აღზრდის სტაჟის თხოვნით. მან იქ იცხოვრა რამოდენიმე კვირა 1981 წლის შობასა და 1982 წლის თებერვალს შღშ>
1982 წლის შემოდგომაზე კორალის ბავშვები მივიდნენ მეზობელ ქალბატონთან სადაც მათ ილაპარაკეს პედოფილურ პრაქტიკებზე. კორალში მცხოვრები ბავშვების მშობლებმა იჩივლეს ჟანდარმერიაში. ჟანდარმები ცენტრში მივიდნენ 1982 წლის 13 ოქტომბერს. გამომძიებელმა პირველ რიგში ბრალი დასდო Claude Sigala-ს, კორალის ფსიქიატრ ALAIN chiapello-ს და ერთ აღმზრდელ Jean-Noel-Bardy-ს.
ამავე დროს დააპატიმრეს Jean-Claude Krief, მას ბრალად დასდეს თაღლითობა და ჩეკების გაყალბება.მაშინ მან თქვა რომ აქვს ელემენტები კორალის საქმეზე. საქმეში ცხვირი ჩაყვეს მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებმა. Jean-Claude Krief-ის თქმით პედოფილია ფართოდ იყო გავრცელებული კორალში, მაგრამ ცენტრი იღებდა სხვადასხვა მხრიდან მოსულ ინდივიდებსაც რომლებიც აუპატიურებდნენ იქ მცხოვრებ ბავშვებს. Krief-მა პედოფილიაში ბრალი დასდო Sigala-ს და კიდევ ორ აღმზრდელს. მან თქვა რომ კორალში ვაჭრობდნენ პედოპორნოგრაფიული ფოტოებით. 6 დღის შემდეგ ბავშვების აღვირახსნილობაში წაბიძგების ბრალი დასდეს უნივერსიტეტი Paris-VIII-ს პროფესორ ფილოსოფოს Rene Scherer-ს ეჭვმიტანილი იყო მწერალი Gabriel ?atzneff-იც, მაგრამ მისთვის ბრალი არ დაუდვიათ. იყო სკანდალური ეპოქის შესაბამისი დიდი სკანდალი. ბრალდებულებს და ეჭვმიტანილებს შორის იყვნენ სახელგანთქმული ინტელექტუალები, მაგრამ საქმე მიჩუმდა.
|
პროფესორი René Schérerის მოწაფე იყო ახალგაზრდა Guy Hocquenghem, რომელთანაც მას ჰქონდა სასიყვარულო ურთიერთობა და რომელიც მოგვიანებით გახდა მისი კოლეგა უნივერსიტეტში.
.
ყველა სექსუალური ტაბუ-აკრძალვის გაუქმების მსურველი პროფესორი René Schérer იყო რევოლუციური მოქმედების ჰომოსექსუალური ფრონტის-Front homosexuel d’action révolutionnaire (FHAR)-ის წევრი, რომლის ფიგურა იყო Guy Hocquenghem-იც..
პროფესორი René Schérer-ის საყვარელ თემებს შორისაა სტუმართმოყვარეობა რომელიც მისი თქმით არის ეროტიკაზე დაფუძნებული ცხოვრების წესი და არა მარტო ეთიკა.
მისი თქით სტუმართმოყვარეობა უპირისპირდება სახელმწიფო მოსაზრებებს და ერის ლოღიკას, აუქმებს კლასობრივ, რესიულ და სქესობრივ განსხვავებებს, „ეროტიკულია და ძირგამომთხრელია“.
1960-ანი წლების გერმანელ მუტრუკებს უფრო ქუჩებში მუშტიკრივი უყვარდათ.
1998-2005 წლებში გერმანიის საგარეო საქმეთა მწვანე მინისტრი და შემდეგ ჰარვარდის პროფესორი იოშკა ფიშერი 1968 წელს გერმანიის პოლიციასთან ქუჩა-ქუჩა მაჩხუბარი მუტრუკი იყო.
29 ARTICLES
ჩანართი: როდესაც იოშკა ფიშერი ამბობდა რომ არის ომის სარდალი
https://www.liberation.fr/evenement/2001/02/23/quand-fischer-se-disait-chef-de-guerre_355633
Quand Fischer se disait «chef de guerre».
Par Lorraine Millot — 23 février 2001 à 23:07
Joschka Fischer ჩავიდა ფრანკფურტში (Hesse) 1968 წლის აღდგომაზე. ის გაიზარდა Bade-Wurtemberg-ში კონსერვატორ კათოლიკეთა წრეში, სადაც მალე ვიწროდ იგრძნო თავი. მის უკან უკან უკვე იყო თავგადასვლების და ბოჰემის რამოდენიმე თვე განსაკუთრებით საფრანგეთში. იყო ზოგი შოკიც.
მისი მამა და ახალგაზრდა და 1966 წლის 1 კვირის მგანმავლობაში გარდაიცვალნენ აპოპლექსიის შეტევისგან და თირკმლების ავადმყოფობისგან.
მან ასევე მიიღო პირველი დარტყმები . ვიეტნამში ომის წინააღმდეგ მანიფესტაციის დროს ის როგორც ჩანს მიბრეგვეს პოლიციელებმა. მას ბრალად დასდეს წესრიგის ძალებისთვის წინააღმდეგობის გაწევა და მიუსაჯეს 6 კვირა დახურულ ციხეში. შემდეგ იყო ამნისტია და მოუხდა მხოლოდ 6 დღე ჯდომა.
Joschka Fischer გამხეცდა იმდროინდელი „ პოლიციური სახელმწიფოს „ წინააღმდეგ, მაგრამ მას ასევე იზიდავდა ფრანკფურტის ინტელექტუალური ბრწყინვალება. Joschka Fischer და მისი პირველი ცოლი Edeltraud ფრანკფურტში დამკვიდრდნენ 1968 წელს.
ცოლს ერჩივნა ბერლინი მისი ალტერნატიული კონტრ-კულტურის სივრცეებით, მაგრამ იოშკა ფიშერმა დაიჟინა ფრანკფურტი რათა დასწრებოდა Adorno-ს, Habermas-ის თუ Oskar Negt-ის სემინარებს.
მან 16 წლისამ მიატოვა ლიცეუმი, სცადა ფოტოგრაფიის სწავლა და ისიც მალე მიატოვა. მაგრამ მას უყვარდა კითხვა.
ფრანკფურტში მან დაღრღნა კლასიკოსები: მარქსი, ჰეგელი, მარკუზე… მან დააგროვა წიგნები, მაგრამ ეს არ ხდებოდა ყოველთვის ლეგალურად. ის ხანდახან იპარავდა წიგნებს და ამას უძახდა სოციალური ვალის დაბრუნებას.
ფრანკფურტში ფიშერი ცხოვრობდა არასტაბილური შემოსავლით, ხატავდა ძნელად ყიდდა სურათებს, წიგნებს ყიდდა უნივერსიტეტში, თარგმნიდა ინგლისურ პორნოგრაფიულ რომანებს.
არსებითი კი იყო სხვაგან: 1968 წლის რევოლუციურ დუღილში რაც ფრანკფურტში გაგრძელდა რამოდენიმე წელი.
ფრანკფურტში გამოჩნდა Daniel Cohn-Bendit, 1968 წლის პარიზული მაისის გმირი რომელიც გააძევეს საფრანგეთიდან. მან თავისი „სპონტანეისტური“ კვალი დაამჩნია ფრანკფურტის ლოკალურ ჯანყს.
ახალგაზრდა იოშკა ძალიან მოხიბლული მასზე 3 წლით უფროსი „ წითური დენით“, მან ოჯახი ნახა ამ მოძრაობაში რომელსაც ერქვა «Sponti».
Fischer შეუერთდა პარიზული მაისის გმირის ხელმძღვანელობით მოქმედ ჯგუფს რევოლუციური ბრძოლა და მან მონაწილეობა მიიღო ამ გმირის პირველ პროექტში, მუშათა კლასში რევოლუციის შეტანაში. 15-ოდე სხვა აქტივისტთან ერთად მან დაიწყო მუშაობა Rüsselsheim-ში, Opel-ში, 30-დე კილომეტრში სამხრეთით ფრანკფურტიდან.
მათ უნდა ეცადათ მუშების აჯანყება. გენერალური ასამბლეა დამთავრდა ჯანყით, რის შემდეგაც ფიშერი გააგდეს სამსახურიდან.
«Putzgruppe»მუშები არ აყვნენ და «spontis»-ები შეუერთდნენ ფრანკფურტის კვარტალი Westend-ის ბურჟუაზიული სახლების დაკავების მოძრაობას. უძრავი ქონებით სპეკულატორები ამ სახლების დანგრევით იმუქრებოდნენ.
სწორედ აქ აღმოაჩინა ძალადობა და ქუჩის ბრძოლები პოლიციასთან კითხვის მოყვარულმა ფიშერმა.
დაკავებული სახლების დასაცავად ფიზიკური ბრძოლისკენ უფრო მიდრეკილმა «spontis»-ებმა შექნეს ჯგუფი Putzgruppe, სიტყვა-სიტყვით „ წმენდის ჯგუფი“. რომელშიც იყო 20-ოდე აქტივისტი.
„ მწმენდავები „ იარაღდებოდნენ პოლიციელებისთვის წართმეული კასკებით, ხელკეტებით და ფარებით. ისინი კვირაობით ფრანკფურტის არემარის ტყეებში სწავლობდნენ ქვების სროლას და ტყვეთა განთავისუფლებას.
დანიელ კონ ბანდიტი უფრო რიტორიკული ბრძოლებისკენ იყო მიდრეკილი.
იოშკა ფიშერს კი უყვარდა ვაჟკაცობა, ქუჩებში პოლიციელების ცემა-ტყეპა.
მან აღიარა რომ იყო პოლიციელებთან ქუჩა-ქუჩა მაჩხუბართა ხელმძღვანელი, „ ომის ბელადი“, მაშინ როდესაც პარიზული მაისის ლიდერი დანიელ კონ ბანდიტი იყო „ მშვიდობის ბელადი“
Fischer -მა გაიცნო ტერორისტული ჯგუფი RAF-ის ანუ „ წითელი არმიის ნაწილის“ დამფუძნებლები d’Andreas Baader და Gudrun Ensslin-იც. ფიშერი ხვდებოდა მოყვარულ მექანიკოს Hans-Joachim Klein-ს, რომელმაც შეაკეთა მისი მანქანა და ისარგებლა ამით იარაღის გადასატანად. როგორც ჩანს ამ იარაღით მოკლეს 1981 წელს ლიბერალი პოლიტიკოსი.
1975 წელს იგივე Hans-Joachim Klein გახდა მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე სახელგანთქმული ტერორისტი კარლოსის ჯგუფის წევრი, მან მონაწილეობა მიიღო ვენაში ერთ-ერთ ყველაზე გახმაურებულ ტერაქტში და ის 9 წლით დააპატიმრეს.
1973 წელს გერმანული ტერორისტული ორგანიზაცია RAF-ის მომხრე Margrit Schiller-მა რამოდენიმე ღამე გაატარა სახლში სადაც მაშინ ცხოვღებდნენ Fischer, Cohn-Bendit და სხვა ამდენად მოწინავე ინდივიდები….
«Les chats» et «la souris»-„ კატა-თაგვობანა“
, Joschka Fischer ამბობს რომ ის არ აყოლია ტერორიზმის სირინოზებს და უპირისოურდებოდა ტერორიზმის მომხრეებს საჯარო დებადების დროს. რომ ძალიან ადრე, უკვე 1972 წელს ის გმობდა RAF-ის პირველ დიდ ტერაქტებს, გმობდა ტერორიზმის გზას. ამას იხსენებს Joschka Fischer-ია ყოფილი კომპანიონი, დღეს კონსერვატული გამოცემა
Frankfurter Allgemeine Zeitung-ის ჟურნალისტი.
Joschka Fischer-ს მოსწონდა ქუჩის აქტივიზმი, მუშტი-კრივი გერმანულ პოლიციასთან, რაც უფრო იყო კატა-თაგვობანა, მოცაჟკაცე ბიჭების რიტუალი. მათ მოსწონდათ პოლიციის გამოწვევა.
მაგრამ დღეს გაიხსენეს Joschka Fischer-ის ძველი გამოსვლები რომლებიც გვიჩვენებს საზღვარი მის ქუჩირ ჩხუბებსა და ტერორიზმს შორის ყოველთვის არ ყოფილა ესოდენ მკაფიო.
1976 წელს ჩატარებულ „ კონგრესზე რეპრესიის წინააღმდეგ“ Joschka Fischer-მა თქვა:
„ ჩვენ სოლიდარულები ვართ იატაკქვეშეთში მყოფი ჩვენი ამხანაგების მიმართ, ჩვენ მჭიდროდ ვართ დაკავშირებული მათთან და სწორედ ამიტომ მოვუწოდებთ მათ ამ მკვლელისაქმის დამთავრებისკენ, მათი შეიარაღებული თვითიზოლაციიდან გამოსვლისკენ, ბომბების განზე გადადებისკენ, ქვების აღებისკენ და წინააღმდეგობისკენ რაც ნიშნავს სხვანაირ ცხოვრებას.“
მისმა მეგობარმა, 1968 წლის პარიზული მაისის მასობრივი ხულიგნობის ბელადმა Cohn-Bendit-მა ასე გაამართლა
Joschka Fischer-ის ორაზროვანი სიტყვა:
„ მას რომ ელაპარაკა როგორც ახალგაზრდა ქრისტიან-დემოკრატს მას არავინ მოუსმენდა! იმდროინდელ სიტყვებს ვერ განსჯით თქვენი დღევანდელი კრიტერიუმებით.“
Joschka Fischer-მა დაინახა თავისი და თავისი მოძრაობის მარცხი და 1976-1977 წლებისკენ თავი გაანება ჩხუბს და ძალადობას, გახდა ტაქსისტი. 1981 წელს კი შეუერთდა მწვანეთა მოძრაობას. მაშინ დაიწყო მისი ახალი ელვისებრი პოლიტიკური კარიერა…მერე კი მას უცბად გაუხსენეს ყველაფერი.
1960-ანი წლების რევოლუციიდან გამოსულ გერმანელებს ქუჩაში ჩხუბი უყვარდათ.
ფრანგები კი უფრო კამათობდნენ სექსზე.
1968 წლის პარიზული მაისის ლიდერს დღესაც ბევრი აკრიტიკებს და აგინებს.
“Cohn-Bendit უნდა გადამდგარიყო და უნდა გადამდგარიყო მაშინვე, გამოაცხადა მაღალი რანგის ფრანგმა კონსერვატორმა Philippe de Villiers-მა. „ რამდენი პედოფილი წაახალისა, გაამხნევა და გაამართლა მისმა შემზარავმა განცხადებებმა?
პედოფილთა გამამართლებელი 1977 წლის პეტიციის ერთ-ერთმა ხელმომწერმა Philippe Sollers-მა თქვა:
„ მაშინ იყო იმდენი მანიფესტი რომ ჩვენ მათ ხელი მოვაწერეთ თითქმის ავტომატურად“. დღეს შოკში გვაგდებს ის რომ „ძალადობა ბავშვების წინააღმდეგ მაშინ უბრალოდ არ ყოფილა სოციალური პრობლემა“.
1968 წლის ბარიკადებიდან გამოსულმა ფრანგ მემარცხენეთა დიდმა გაზეთმა Libération-მა ამას წინ 4 ფურცელი მიუძღვნა ამ საკითხს.
მან ხაზი გაუსვა იმას რომ ფრანგმა მემარცხენეებმა 1970-ან წლებში „ძალიან სერიოზული დებატი მოაწყვეს საკითხზე უნდა დატოვონ თუ არა მშობლებმა მათი ოთახის კარები ღია მაშინ როდესაც ისინი დაკავებულები არიან სექსით“.
1968 წლის მაისს არ მოუგონია პედოფილია, განაცხადა Libération-ის მთავარმა რედაქტორმა Serge July-მ.
“ მტერი იყო არსებული მორალური წყობა“, განაცხადა მან
1968 წლის მაისის შემდგომი კულტურული რევოლუცია მრავალი თვალსაზრისით იყო სოციალური ტრიუმფი, მაგრამ მისმა ლაპარაკმა ბავშვების სექსუალობაზე შესაძლებელი გახადა ზოგჯერ კრიმინალური პრაქტიკების ლეგიტიმაცია“.
Mai 68 n’a pas inventé la pédophilie, a déclaré Serge July, rédacteur en chef de Libération. “L’ordre moral existant était l’ennemi”, a-t-il déclaré. “La révolution culturelle qui a suivi Mai 68 a été un triomphe social à bien des égards. Mais son discours sur la sexualité des enfants a permis de légitimer des pratiques parfois criminelles”.
1936 წლის 12 აგვისტოს Neuilly-sur-Seine–ში დაბადებული ფრანგი მწერალი Gabriel Matzneff 1960-1970-ანი წლების სექსუალური რევოლუციის გამოჩენილი ფიგურაა.
ის დაიბადა 1917 წლის რევოლუციის შემდეგ რუსეთიდან საფრანგეთში გადასული რუსების ოჯახში. პატარა ბავშვი იყო როდესაც მისი მშობლები გაშორდნენ და გაეყარნენ ერთანეთს და მისი პირველი წლები ოკუპაციის დროს საკმაოდ ქაოტური იყო.
1953 წელს მან დაიწყო დღიურის წერა. ამ დღიურს ის თანდათანობით აქვეყნებდა 1976 წლიდან. მან ის დაამთავრა 2008 წლის 31 დეკემბერს,
1957 წელს ის შეხვდა Henry de Montherlant -ს და დარჩა მის მეგობრად 1972 წელს მის თვითმკვლელობამდე. მან Henry de Montherlant–ის ფერფლი გაფანტა რომის ფორუმზე და ტიბროსში. მან ეს გააკეთა ანდერძის აღმსრულებელ Jean-Claude Barat-თან ერთად.
ჩანართი:
Henry de Montherlant, სრული სახელი Henry-Marie-Joseph Millon de Montherlant, იყო 1895 წლის 20 აპრილს პარიზში დაბადებული ფრანგი მწერალი, ესეისტი,დრამატურგი, აკადემიკოსი.
ედის ხაზით ის ეკუთვნოდა ძველ არისტოკრატიულ გვარს. უყვარდა კითხვა, უყვარდა პლუტარქე,ნიცშე, ანუნციო.
ბარესის, ნიცშეს, პლუტარქეს კითხვით ნაკვები ანრი დე მონთერლანის იდეალი იყო სიმამაცე და ანტიკური ხანის ღირსებები და სათნოებები.
პირველი მსოფლიო ომის დროს ის იყო დამხმარე სამსახურში.
1918 წლის თებერვალში ის წავიდა მოხალისედ წინა ხაზის ინფანტერიის ნაწილში. წავიდა რათა დაცემულიყო ბრძოლის ველზე და უკან დაბრუნდა „ მძიმედ დაჭრილი“, მის მიერ ციტირებული ციტატის თანახმად.
ის დაჭრილი იყო თირკმლებში ჭურვის 7 ნამსხვრევით ამოღებული იქნა მხოლოდ 1 ნამსხვრევი.
ანრი დე მონთერლანზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ჰომეროსის ბერძენთა მაგალითმა. ის ამბობდა რომ ჰომეროსის მეომარ ბერძნებს არ სძულდათ მტერი, რომ მათ შეეძლოთ წინა დღის მტრისგან მეგობრის გამოთლა ხმლით.
ანრი დე მონთერლან მთელი ცხოვრება პატივს სცემდა მოწინააღმდეგეს რომელმაც ღირსეულად შეასრულა თავისი მოვალეობა.
მაგრამ ამ საინტერესო ადამიანს ჰქონდა რბილად რომ ვთქვათ თავისებური მიდრეკილებებიც :
მას არასოდეს დაუწერია თავის სენტიმენტალურ და სექსუალურ ცხოვრებაზე, მაგრამ 17 წლისა ის გააგდეს Neuilly-სსასწავლებლიდან იმიტომ რომ მას სექსუალური ურთიერთობები ჰქონდა მასზე უფრო ახალგაზრდა ამხანაგ
Philippe Giquel-თან, რომელიც პირველი მსოფლიო ომის დროს გახდა ავიაციის ასი.
სწორედ ამ მიდრეკილებამ ბიჭუნებისეისადმი დააკარგვინა მას თვალი 1968 წლის მარტში.
ის ღამით დასდევდა ახალგაზრდა მოზარდებს და ის მაგრა და დაუნდობლად მიბეგვეს. ის დასისხლიანებული მოხვდა კლინიკაში.
სკოლაში სკანდალიდან 2 წლის შემდეგ მისი მშობლები გარდაიცვალნენ და ბიჭუნებისადმი მიდრეკილების გამო მან გაწყვიტა ურთიერთობა ოჯახურ წრესთან.
ეს ხსნის ასევე ანრი დე მონთერლან-ის მიერ ჩრდილოეთი აფრიკის შეყვარებას. იქ, როგორც ანდრე ჟიდს, ან შეიძლება ანდრე ჟიდის რჩევით, მას შეეძლო თავისი pédérastie-ს პრაქტიკა.
Sipriot-ის მიერ დაწერილი ბიოგრაფია გვეუბნება რომ ანრი დე მონთერლანს მთელი ცხოვრება ჰქონდა სექსუალური ურთიერთობები ახალგაზრდა მოზარდებთან.
თვითმკვლელობა
1968 წელს თვალის გამოთხრამ თითქმის დააბრმავა ანრი დე მონთერლან.
მან თავი მოიკლა 1972 წლის 21 სექტემბერს, სექტემბრის ნაბუნიობის დღეს, „როდესაც დღე უტოლდება ღამეს, ისევე როგორც დიახ უდრის არას, სულერთია დიახ გაიმარჯვებს თუ არა“.
ასე მან ბოლომდე განახორციელა თავისი მორალური ფილოსოფიის დაპირისპირებულთა ექვივალენტურობის პრინციპი.
მან პარიზში, ვოლტერის სანაპიროს 25 ნომერში მდებარე თავის ბინაში გადაყლაპა ციანიდი და ამავე დროს ტყვია დაიხალა პირში.
ანრი დე მონთერლან-მა თავის იურისტ Jean-Claude Barat-ს დაუტოვა ბარათი: „ მე ვბრმავდები> მე ვიკლავ თავს>“
Julien Green-მა ამ ნებაყოფლობით სიკვდილზე რამოდენიმე დღის შემდეგ დაწერა შემდეგი:
„ მან გამოიგონა ბრწყინვალე ვაჟკაცი პერსონაჟი, საკუთარი თავი გააიგივა მასთან და ბოლომდე იყო მისი ერთგული.“
Jean-Claude Barat-მა და მწერალმა Gabriel Matzneff-მა ანრი დე მონთერლანის ფერფლი გაფანტეს რომის ფორუმზე, Portunus-ის ანუ მამაკაცური ხვედრის ტაძრის ქვებს შორის და მდინარე ტიბროსზე. // ვიკიპედიიდან//.
1959 წელს Gabriel Matzneff წავიდა ალჟირში ლათინური ეპიგრაფიკის შესასწავლად. მან იქ დაწერა ნარკვევი ძველი რომაელების თვითმკვლელობაზე. ის ბევრჯერ იყო ალჟირში. 1959 წლის 6 მოემბერს ის მიიღეს კოლონიალური ინფანტერიის ერთ ნაწილში.
ის წერდა ბევრი სხვადასხვა მიმართულების, მათ შორის მართლმადიდებელთა ჟურნალებისთვის.
1964 წელს მან მიიღო მონაწილეობა მართლმადიდებელი ახალგაზრდობის მაკოორდინირებელი კომიტეტის // Comité de coordination de la jeunesse orthodoxe// შექმნაში. ის ასევე იყო ტელეგადაცემა Orthodoxie-მართლმადიდებლობას სათავეში და 1972 წლამდე მისი თანამწარმოებელი. ამ წელს ის გაეყარა თავის მეუღლე ტატიანას რამაც მასში გამოიწვია რელიგიური კრიზისი.
ის ბევრს წერდა და აქვეყნებდა. კრიტიკოსმა Pol Vandromme-მა 1974 წელს მასზე დაწერა რომ ისაა მისი თაობის საუკეთესო მწერალი.
მისი შემოქმედებისადმი მიძღვნილი პირველი კოლექტიური ნაშრომი გამოიცა 2010 წლის შემოდგომაზე.
მაგრამ მასაც ჰქინდა თავისებური მიდრეკილები:
პედოფილია და პედოფილური პროზელიტიზმი:
1975 წელს გამოვიდა ნარკვევი Moins de seize ans-16 წელზე ნაკლები, რომელშიც Gabriel Matzneff-მა გადმოსცა თავისი მიდრეკილება „ აზალგაზრდა პიროვნებებისკენ“, ე.ი. ორივე სქესის არასრულწლოვანებისკენ. ის ბავშვების და ახალგაზრდა მოზარდების განურჩევლად აღსაწერად იყენებს ცნებას „ ბავშვი“ სქესობრივი მოწიფულობის ცნების ხსენების გარეშე.
ის წერს : „ მე მიზიდავს არა გარკვეული სქესი არამედ ქორფა ახალგაზრდობა // l’extrême jeunesse// ანუ ასაკი 10 წლიდან 16 წლამდე. ესაა ნამდვილი მესამე სქესი. 16 წელი არაა საბედისწერო ასაკი ქალებისთვის რომლებიც სასურველები არიან ამ ასაკის შემდეგაც.
სამაგიეროდ ვერ წარმომიდგენია სენსუალური ურთიერთობა 16 წელზე უფროს ბიჭთან. …
დამიძახეთ ბისექსუალი ან , ambidextre, როგორც ამბობდნენ ძველები, არ მეუხერხულება. მაგრამ მე არ მჯერა რომ ეს ვარ.
ქოეფა ახალგაზრდობა თავისთავად არის განსაკუთრებული, უნიკალური სქესი.“
Gabriel Matzneff თავის თავს უწოდებდა pédéraste–ს ან „ ბავშვთა საყვარელს“ // amant des enfants//.
მწერალი Gabriel Matzneff გმობს თანამედროვე დასავლეთის საზოგადოებას რომელიც pédéraste-ს მოისვრის არარსებობაში, „ ჩრდილთა სამეფოში“. და უფრო ქვემოდ უმატებს:
„ ჩემი ცხოვრების მე ვიცნობდი ორ ყველაზე სენსუალურ არსებას რომლებიც იყვნენ 12 წლის ბიჭი და 15 წლის გოგო“.
Matzneff აღიარებს რომ არსებობს მრავალი ბავშვთა გამაუპატიურებელი სადისტი, მაგრამ Combat-ის ფურცლებზე ის ამბობს ბავშვებისთვის სიამოვნების მასწავლებელი «pédérastes»-ების აღევა კრიმინალებთან დაუშვებელია.
ამერიკელი პროფესორი // l’universitaire américain// Julian Bourg ამბობს რომ Matzneff ასე იცავს მის მსგავსად კეთილ პედოფილებს.
. Matzneff-მა 1994 წელს თქვა როომ მისი ნარკვევი „16 წელზე ნაკლები“-ს შემდეგ მას უძახეს გათახსირებული, გარყვნილი, ეშმაკი.
,ან აგინა სახელმწიფო, საზოგადოება, ოჯახი რომლებიც ისტერიულად კეტავენ ბავშვებს გალიაში და არ აძლევენ მათ სიამოვნების საშუალებას.
Matzneff თავის ბევრ წიგნში, განსაკუთრებით თავისი დღიურის სხვადასხვა ტომში უბრუნდება თავის სექსუალურ მიდრეკილებებს. თავის დროზე ეს იყო სკანდალური გამოცემები.
1977 წელს Matzneff-მა68 ინდივიდთან ერთად ხელი მოაწერა ღია წერილს რომელიც გამოაქვეყნა დიდმა ფრანგულმა გაზეთმა Le Monde. პარლამენტისთვის გაგზავნილი ეს წერილი მოითხოვდა სექსუალურ სრულწლოვანებაზე საფრანგეთის სისხლის სამართლის კოდექსის მრავალი მუხლის გაუქმებას.და სრულწლოვანების და არასრულწლოვანების სექსუალური ურთიერთობების დეკრიმინალიზაციას.
მწერალი Gabriel Matzneff და ფილოსოფოსი René Schérer სასამართლოზე იცავდნენ და ამართლებდნენ პედოფილ Jacques Dugué-ს.
1982 წელს ატყდა აურზაური რომ მწერალი , Matzneff და ფილოსოფოსი Schérer გარეულები იყვნენ კორალის პედოფილიის საქმეში. ამიტომ Matzneff გააგდეს დიდი ფრანგული გაზეთი Le Monde-დან, სადაც ის 1977 წლიდან მუშაობდა.
1990 წელს Matzneff-მა გამოაქვეყნა Mes amours décomposés– „ ჩემი დაშლილი სიყვარულები“ , 19853-1984 წლის თავისი დღიურები სადაც ის აღწერს თავის ყოველდღიურ ცხოვრებას, თავის სიყვარულებს მრავალ პარტნიორთან, მათ შორის 14-16 წლის მოზარდებთან , კორალის საქმის შემდეგ მის გაგდებას გაზეთი Le Monde-დან,. ის ასევე ყვება თავის მოგზაურობას ფილიპინებზე, რაც მისთვის იყო სექსუალური ტურიზმი. ფილიპინებზე მაჰ ჰქონდა სექსუალური ურთიერთობები 11-12 წლის ბიჭუნებთან.
მანილაში ის ხვდებოდა სექსუალური კონტაქტების საძიებლად ჩასულ დასავლელებს, მაგ. ჰოლანდიელ იურისტ და პოლიტიკოს Edward Brongersma-ს, ვინც იყო პედოფილიის დამცველი.
ჩანართი ვიკიპედიიდან: Edward Brongersma,// 1911-1998// იყო ჰოლანდიელი იურისტი და პოლიტიკოსი. 1946-1950 და 1953-1977 წლებში ის იყო ჰოლანდიის ლეიბორისტული პარტიიდან სენატში არჩეული დეპუტატი და 1969-1977 წლებში ის სენატის იურიდიული კომიტეტის თავმჯდომარე.
Edward Brongersma ყველაზე მეტად ცნობილია თავისი ნაწერებით და გამოსვლებით სექსუალური კანონმდებლობის სასარგებლოდ. ის იყო პედოფილთა უფლებების და „ თანხმობაზე“ დაფუძნებული პედოფილიის მგზნებარე დამცველი.
1950 წელს მას მიუსაჯეს ათთვიანი პატიმრობა 16 თუ 17 წლის ბიჭთან სექსუალური ურთიერთობის გამო. სექსუალური სრულწლოვანების ასაკად მაშინითვლებოდა 21 წელი.
მიუხედავად ყველაფრისა ის შემდეგ მუშაობდა ჟურნალისტადაც, იურისტადაც, პოლიტიკოსადაც.
1975 წელს დედოფალმა ის აიყვანა ჰოლანდიური ლომის ორდენის რაინდის // chevalier de l’ordre du Lion néerlandais// ხარისხში. …// ვიკიპედიიდან..
ფრანგ მწერალ Gabriel Matzneff-ს კი აქტიურად უჭერდნენ მხარს ფრანგული პრესა და ფრანგი ინტელექტუალები.
ფსიქიატრმა Bernard Cordier-მ 1995 წელს თქვა რომ მწერალი Gabriel Matzneff უყოყმანოდ ეწეოდა პროზელიტიზმს და მისი ტექსტები გავს პედოფილებისთვის დაწერილ ინსტრუქციას.
არადა ეს მწერალი სარგებლობს იმუნიტეტით რაც ახალი ამბავია ჩვენს საზოგადოებაში. მასზე ლაპარაკობენ მასობრივი ინფორმაციის საშუალებები, მას იწვევენ ტელევიზიები, მას მხარს უჭერენ მწერლები…
სხვათა შორის პედოფილები დიდ ყურადღებას აქცევენ იმას თუ რა რეაქციას ახდენს ფრანგული საზოგადოება Matzneff-ის საქმეზე. Matzneff-ის მომხრე ინტელექტუალები პედოფილებს ამარაგებენ ალიბით და არგუმენტებით: განათლებული ადამიანები იცავენ ამ მწერალს, ე.ი. პედოფილების მოწინააღმდეგეები არიან ბნელი და ჩამორჩენილი ტიპები.
ფსიქოანალიტიკოსმა Pierre Lassus-მა კი 2003 წელს განაცხადა: Matzneff არ წერს რომანებს. ის აქვეყნებს დღიურებს სადაც სიამოვნებით აღწერს 12 წლის ბიჭების გაუპატიურება.“
Pierre Lassus-მა მრავალჯერ დაგმო კულტურულ-ჟურნალისტური წრეების სიმპატია Gabriel Matzneff-ის მიმართ. მან ჩაატარა კამპანია რათა Gabriel Matzneff-ს არ მიეღო საფრანგეთის აკადემიის პრიზი.
Gabriel Matzneff კი უტიფრად გმობს მოზარდთა სიყვარულის გაიგივებას პედოფილიასთან.
მან განაცხადა 2002 წელს: „ პედოფილიაზე ლაპარაკისას ადამიანები 8 წლის ბავშვის გამაუპატიურებელ არამზადას აიგივებენ იმასთან ვისაც თავდავიწყებით უყვარს 15 წლის გოგონა.
მე მეჯავრება ბავშვების გამაუპატიურებელი არამზადები და ვარ მათ მიმართ მეტი სიმკაცრის მომხრე.
ნაგრამ ადამიანები ერთმანეთში ურევენ ყველაფერს.
აიტყვა ბავშვი მათთვის აღნიშნავს როგორც 3 წლის ბაღანას ისე ლიცეუმის მზეთუნახავ მოწაფეს. მათ ტვინი რომ ჰქონდეთ საკუთარი გადაწყვეტილებების მიღების უნარს მოკლებულ ბაღანას არ გააიგივებდნენ რომელიმე სქესის მოზარდთან რომელსაც აქვს სიამოვნების, სიყვარულის, ვნების აღმოჩენის უფლება.“
ასეთ ორიგინალურ მწერალს 2013 წელს მისცეს Renaudot-ს პრიზი რამაც განაახლა პოლემიკა.
მოკლედ ირგვლივ ქრება ჩეხოსლოვაკიის ნაირი ქვეყნები, ინგრევა იუგოსლავიის, ავღანეთის, საქართველოს ნაირი ქვეყნები, ლიტველები მასობრივად იკლავენ თავს… და კაცობრიობის ინტელექტუალური ავანგარდის ერთ-ერთი უდიდესი პრობლემაა სექსუალური რევოლუციის მოწყობა რაც შეიძლება უფრო ახალგაზრდებში….
https://www.lapresse.ca/societe/sante/201312/03/01-4717198-limpact-du-stress-urbain.php
ურბანიზაციამ მსოფლიო გადააქცია საგიჟეთად.
ევროპელი და ამერიკელი სწავლულების მეგობრული რჩევა:ქალაქი ავად ხდის, თუ გნებავთ ფსიქიური და ფიზიკური ჯანმრთელობა დრო და დრო მაინც დაბრუნდით ხოლმე თქვენს მიტოვებულ სოფლებში , დატკბით სიწყნარით და ჯერ-ჯერობით სუფთა ჰაერით.
https://www.planetesante.ch/Magazine/Autour-de-la-maladie/Schizophrenie/Vivre-en-ville-rendrait-il-fou
VIVRE EN VILLE RENDRAIT-IL FOU?
13/02/14
- ქალაქი აგიჟებს?
ქალაქური ცხოვრების ხმაურებით, ზოგჯერ აგრესიული ხასიათით და მუდმივი მღელვარებით გაღიზიანებული ქალაქელები იტყვიან რომ ნამდვილად აგიჟებს. ექიმები და მეცნიერები იძლევიან უფრო ნიუანსირებულ პასუხს და ცდილობენ საკითხის გარკვევას დიდი კვლევით.
უკვე 70 წელზე მეტი ხნის წინ ორმა ამერიკელმა სწავლულმა თქვა რომ მენტალური პრობლემები და ავადმყოფობები უფრო ხშირია ქალაქურ ცენტრებში ვიდრე სოფელში. სპეციალისტებს ჯერ არ შეუძლიათ ამ ფენომენის სრულად ახსნა.
დღეს დანამდვილებით ცნობილია მარტო ის რომ სხვადასხვა ფსიქოზი, მათ შორის შიზოფრენია, ორჯერ უფრო ხშირია ქალაქურ გარემოში ვიდრე იქ სადაც მოსახლეობის სიმკვრივე სუსტია.
ამიტომაა რომ ექიმები და ფსიქოლოგები ბოლო წლებში დიდად დაინტერესდნენ ამ თემით.
პირველ რიგში საჭირო იყო იმის შემოწმება ხომ არაა თავისთავად ქალაქში ცხოვრება სახიფათო, რისკის ფაქტორი იმდენად რამდენადაც ქალაქურ ცენტრებში, სადაც კონცენტრირებულია გაღატაკებულ-დაბეჩავებული მოსახლეობები უფრო იოლად ვრცელდება სხვადასხვა პათოლოგია და უწესობები.
მკაცრად ჩატარებულმა მეცნიერულმა გამოკვლევებმა დაადასტურეს რომ ქალაქურ გარემოში გაზრდილ ადამიანს ბევრად უფრო ემუქრება შიზოფრენიის გაჩენის საფრთხე. ასეა მაშინაც როდესაც ისპობა რისკის სხვა ცნობილი ფაქტორები, მაგალითად ამქვეყნად გაჩენის პირობები, გარემოს სოციალური და ეკონომიკური მახასიათებლები.
დანიელების აზრი
შიზოფრენიის შემთხვევაში სოლიდურად დადასტურებული ეს კავშირი უნდა მოქმედებდეს მთლიანად ფსიქოტურ ავადმყოფობებზეც. ეს ავადმყოფობები მართლაც საგრძნობლად უფრო მეტია ქალაქურ გარემოში ვიდრე სოფელში.
მაგრამ ქალაქური ცხოვრების რომელი ასპექტები მოქმედებებს ამდენად ცუდად ადამიანის ფსიქიკაზე? ორმა დანიელმა ფსიქიატრმა გამოიკვლია 2 მილიონი ინდივიდისგან შემდგარი მოსახლეობა და მათ აქვთ პირველი საინტერესო პასუხი.
მ გამოკვლევამ აჩვენა რომ მნიშვნელოვან როლს ასრულებს წალაქურ გარემოში გატარებული ბავშვობის და მოზარდობის წლების რაოდენობა.// პირველ რიგში შიზოფრენიის დასაწყისით//. ასეა მაშინაც როდესაც ადამიანი არ დაბადებულა ქალაქში მაგრამ იქ დამკვიდრდა მოგვიანებით მისი ბავშვობის პერიოდში.
ასე რომ ქალაქში ცხოვრება მართლაც უნდა იყოს დაკავშირებული შიზოფრენიის გაჩენასთან.
მიზეზი შეიძლება იყოს ჯერ კიდევ დაუბადებელი ბავშვის განვითარების შეფერხება. ქალის ფეხმძიმობის დროს მის მუცელში მყოფი ბავშვის ტვინის განვითარების გართულება. ამ კატეგორიაშია ფეხმძიმე ქალის მიერ გადატანილი ვირუსული ინფექციაც და არა მარტო გართულებები მშობიარობა-გაჩენისას. ეს 2 შემთხვევა უფრო ხშირი უნდა იყოს ქალაქში ვიდრე სოფელში.
მეორე მიზეზია ქალაქური გარემოს გავლენა განვითარების პროცესზე. ბავშვზე ცუდ გავლენას ახდენს უფრო ვიწრო საცხოვრებელი სივრცე ბინაში ადამიანთა მეტი რაოდენობა,რაც შეიძლება გამოიწვიოს მეტისმეტი ზეწოლა.
ბავშვზე ცუდ გავლენას ახდენს მშობლების უმუშევრობა, მათი ფინანსური პრობლემები.
ქალაქში ცხოვრებამ შეიძლება გააძლიეროს კოგნიტიური პრობლემები რაც ზოგჯერ ჩანს შიზოფრენიის გაჩენამდე, ქალაქელი ბავში იღებს ბევრ და რთულად გადასახარშ ინფორმაციას რაც ასევე პრობლემაა, სოფლელ ბავშვს ეს ნაკლებად აწუხებს.
დაბოლოს ადამიანზე ცუდად მოქმედებს ქალაქში ცხოვრების სტრესი // ხმაური, სოციალურ ურთიერთობათა სირთულე, საზოგადოების ერთობის და სოლიდარობის ნაკლებობა,
1960-ანი წლების შემდეგ საზოგადოება გადააქციეს ერთმანეთთან კონკურენციაში მყოფ მატერიალისტ ჰედონისტ ინდივიდუალისტთა ბრბოდ და ესეც ცუდად მოქმედებს ფსიქიკაზე.
ყველაფერი ეს ხსნის იმას თუ რატომაა ფსიქიური პრობლემები და ავადმყოფობები უფრო ხშირი ქალაქში ვიდრე სოფელში.
ქრონიკული სტრესი არღვევს ტვინის კავშირს ზოგ ჯირკვალთან რასაც უწოდებენ „ სტრესის ღერძს“- «l’axe du stress».
ესეც უწყობს ხელს შიზოფრენიის გაჩენას.
ქალაქი რომ კარგი იყოს ჩვენი და ეკოსისტემების ჯანმრთელობისთვის უნდა აღდგეს კავშირი ბუნებასთან
https://www.sciencepresse.qc.ca/blogue/2016/08/19/urbanisation-sante-publique-reconnecter-nature-ville
Hinnovic მონრეალის უნივერსიტეტიდან
Homo urbanus-ად ქცეული და მღელვარე, ხშირად დამთრგუნველ და მჩქეფარე ქალაქებში დამწყვდეული Homo sapiens მოწყვეტილია ჯანმრთელობისთვის სასარგებლო ბუნებისგან.
მრავალი გამოკვლევის ტანახმად დიდ ქალაქში მცხოვრებ ადამიანს უფრო ხშირად ემართება ფსიქიური, გულ-სისხლძარღვთა და სხვა ავადმყოფობები.
მეტიც, ბუნებისგან მოწყვეტა გვიკარგავს ბუნების დაცვის სურვილს იმიტომ რომ ვეღარ ვგრძნობთ თავს ბუნების ნაწილებად, მასთან დაკავშირებულ არსებებად.
ჟურნალმა Science-„ მეცნიერება“ გამოაქვეყნა საგანგებო ნომერი რომელიც ეძღვნება XXI საუკუნის დიდი ქალაქშ ეღ შNთღ ღშ> ბუნებასთან კავშირის აღდგენას იქ დიდი ადგილი უკავია.
ქალაქების მოსახლეობა გაუთავებლად და უსასრულოდ იზრდება. გაეროს პროგნოზით 2050 წელს ქალაქებში იცხოვრებს კაცობრიობის 66 %. 2014 წელს ქალაქებში ცხოვრობდა კაცობრიობის 54 %. ..
რასაც ვუშვრებით ბუნებას იმას ვუშვრებით ჩვენს საკუთარ თავს.
მოთარეშე ურბანიზაცია არ ახდენს გავლენას მარტო ბუნებრივი ეკოსისტემების ჯანმრთელობაზე.
ქალაქში ცხოვრება ფაქტიურად არის ბუნებისგან მოწყვეტა.
ქალაქში ბატონობენ ბეტონი, ასფალტი, აგური, შუშა, ხმაური, გარემოს პოლუცია-დაბინძურება, ხელოვნური განათება, ავტომობილის მოძრაობა.
მარტო ბეტონთან, ასფალტთან, შუშასთან, აგურთან და დაბინძურებულ ჰაერთან და წყალთან კონტაქტი კი მავნებელია ჯანმრთელობისთვის მაშინ როდესაც ცოცხალ ბუნებასთან კონტაქტი და სუფთა ჰაერით სუნთქვა სასარგებლოა ჯანმრთელობისთვის.
ბუნებასთან კონტაქტის აღდგენა გაგვაგებინებს რომ ბუნების დაცვა აუცილებელია.
სამწუხაროდ ურბანიზაცია მეტისმეტად ხშირად ცუდად მოქმედებს ადამიანთა ჯანმრთელობაზე.
ჯერ პოლუცია-დაბინძურებაზე ვილაპარაკოთ. რა თქმა უნდა ფიქრობენ ჰაერის დაბინძურებაზე ავტომობილთა მოძრაობით, ინდუსტრიული აქტივობით, ნამარხი მასალების დაწვით გათბობისთვის და კვებისთვის, ან კიდევ მუნიციპალური სანაგვეების ცეცხლით. სლბსთ არაა შესახსენებელი რომ დაბინძურებული ჰაერი ყოველწლიურად კლავს 3,5 მილიონ ადამიანს მსოფლიოში,
კიდევ არის ხშირად უგულვებელყოფილი ხმაურით, ხმოვანი დაბინძურება. არადა ისიც კლავს გულით, დეპრესიით, სიცოცხლის უფრო მოკლე ხანგრძლივობით.
ურბანული, ქალაქური ზონები ავრცელებენ და აძლიერებენ სტრესს, დარდს, ნაღველს.
მრავალი გამოკვლევის თანახმად ბუნების ნაკლებობა აჩენს მენტალურ პრობლემებს. ზოგ ფსიქიურ ავადმყოფობას აჩენს ზოგი საზოგადოების ურბანიზაციასთან მეტ-ნაკლებად დაკავშირებული სოციალური, პოლიტიკური თუ ეკონომიკური კონტექსტები.
ბუნებასთან მეტი სიახლოვის სიკეთე სადავო აღარაა….
ბუნება ქალაქშიც უნდა იყოს ხელმისაწვდომი XXI საუკუნის ქალაქში სიმწვანე აღარ უნდა იყოს დიდი ცენტრალური პარკი და ბევრად უფრო ნაკლებად მწვანე პერიფერიები. პირიქით, სიმწვანე უნდა იყოს სადაც შეიძლება ჩაბეტონებული ხელოვნური გარემოს შეცვლა მცენარეებით.
კარგია ასფალტის ნგრევის და ხეების დარგვის ლოკალური ინიციატივები
მონრეალში, მაგალითად, ორგანიზაცია ქუჩის ბაღი- Jardin de rue- ერთი და იგივე ზონაში მცხოვრებ მოქალაქეებს აძლევს ასპალტის ნგრევის და გამწვანების სამსახურების გამოძახების საშუალებას.
თუ კი მათი ქუჩის გამწვანების მსურველი მოქალაქეები საკმაოდ ბევრნი არიან ქალაქის მიერ დაფინანსებული ორგანიზაცია უძახის მოხალისეებს და მცხოვრებლებს რომლებიც მონაწილეობენ ოპერაციაში/ ზოგი ქუჩა ასე გადაიქცა სიმწვანის ოაზისად.
მეტიც, ეს პრაქტიკა სპობს განსაკუთრებით კლიმატური დათბობის კონტექსტში თანამედროვე ქალაქების ჭირს, სიცხის კუნძულებს.
ქალაქების დაკავშირება ბუნებას აუმჯობესებს ქალაქელთა მენტალურ და ფიზიკუე ჯანმრთელობას და კიდევ ერთხელ წარმოაჩენს ბუნებრივი გარემოს დაცვის აუცილებლობას.
ურბანიზაციასთან დაკავშირებული პოლუცია-დაბინძურების შედარებით დავიწყებულ ფორმებს შორის არის განათებით პოლუცია. მკვლევარებმა გაარკვიეს რომ კაცობრიობის 80 %-მა აღარ იცის თუ რა არის ვარსკვლავიანი, ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა.
მეტიც, განათებით პოლუცია ზრდის მელატონინის წარმოქნას ანუ ართულებს ძილს რასაც მოსდევს კიბოს ზოგი სახეობის გაჩენის გაძლიერებული საფრთხე.
დაბოლოს, ქალაქის სინათლეები და დანადგარები დიდ ზარალს აყენებენ ბიომრავალფეროვნებას.
ქალაქური სტრესის გავლენა
2013 წლის 3 დეკემბერი
L’impact du stress urbain
ქალაქი სავსეა სტრესის გამომწვევი ფაქტორებით: საავტომობილო მოძრაობა, ხმაური, ადამიანური ენერგია, სენსორული ჰიპერსტიმულაციები ყველგანაა და მუდამაა. მონრეალის კარდიოლოგიის ინსტიტუტის ექიმი Robert Béliveau-ს თქმით რომ ჩვენ გვჯერა რომ ადაპტირებული ვართ ამასთან და ვივიწყებთ მას, ეს კი ეცდომაა.
„ როგორც არ ვაცნობიერებთ თუ რა სტრესს განვიცდით ყოველ დღე და რა სტრესს ვაგროვებთ. ეს კი დიდხანს მოქმედებს.“
სტრესი არის სხეულის ფიზიოლოგიური პასუხი საფრთხეზე, ამბობს მონრეალის მენტალური ჯანმრთელობის საუნივერსიტეტო ცენტრის სტრესის საკვლევი ცენტრის თანადირექტორი Pierrich Plusquellec.
„ როდესაც ჩვრნი ტვინი აღიქვამს საფრთხეს იზრდება კორტიზოლის გამოყოფა. ეს საფრთხეები კი ჩნდება იმის შესაბამისად როგორც ტვინი განმარტავს ჩვენს ყოველდღიურობას“.
საფრთხეს აღვიქვამთ შემდეგი 4 კრიტერიუმიდან ერთ-ერთის არსებობისას: კონტროლის არარსებობა-უკონტროლობა, წარმოუდგენლობა, სიახლე, პიროვნების, ეგოს, მე-ა წინააღმდეგ მიმართული საფრთხე.
ქალაქურობის ყველა ელენტი, ერთმანეთზე მიჭყლეტით ცხოვრება, ქალაქის სტრუქთურეზე დამოკიდეულება, უარეს შემთხვევებში მოუვლელი,რწყილებით, ტარაკნებით და ა.შ. საცსე ბინები მკვეთრად აძლიერებენ სტრესს.
მკვლევარი Marie-Christine Lance ამბობს რომ 25-44 წლის ქალაქელები სოფლებში გადადიან საცხოვრებლად იმიტომ ჰქონდეთ უკეთესის ხარისხის, ნაკლები სტრესის მომგვრელი ცხოვრება.
მიუხედავად ქალაქის მკვიდრთა სიმრავლისა და დასახლების სიმჭიდროვისა ქალაქში ბევრია იზოლირებული და მარტოსული ადამიანი, ამბობს ექიმი Béliveau. გვერდიგვერდ არიან და არ იცნობენ ერთმანეთს.
სულ სხვანაირადაა პატარა დასახლებებში სადაც თითქმის ყველა თითქმის ყველას იცნობს.
ცნობილია რომ სოციალური მხარდაჭერა იცავს ადამიანს სტრესისგან.
«ჩანართი. დიდი ფრანგული გაზეთი Le Figaro, 05/12/2016
ათი ფრანგიდან ერთი მარტოსულია
http://www.lefigaro.fr/flash-actu/2016/12/05/97001-20161205FILWWW00017-un-francais-sur-dix-en-situation-de-solitude.php
Un Français sur dix en situation de solitude
-
Par Le Figaro.fr avec AFP
- 05/12/2016
10 ფრანგიდან 1 მარტოსულია: 2016 წელს 15 წელზე უფროსი 5 მილიონი ფრანგი ძლიან იშვიათად თუ ხვდება ოჯახის წევრებს, მეგობრებს, მეზობლებს თუ ნაცნობებს. ამას ამას ამბობს Crédoc-ის ეხლახანს გამოქვეყნებული გამოკვლევა la Fondation de France-სთვის.
ბევრს ეპიზოდური კონტაქტები აქვთ მეზობლებთან და ბევრად ნაკლებად ნათესავებთან თუ მეგობარ-ამხანაგებთან.
ისინი არც ასოციაციების წევრები არიან.
ფრანგთა 26%თავს გრძნობს მარგინალიზებულებად, მიტოვებულებად თუ უსარგებლოებად.
იზოლირების, მარტოსულობის დამამძიმებელი ფაქტორებია სიღარიბე, მცირე შემოსავალი, უმუშევრობა. 15-25 წლის ფრანგების 7%-ია მარტოსული, 25-39 წლის ფრანგების 11%-ია მარტოსული, მეტი ასაკის, 69 წლამდე ფრანგების 12%-ია
17% არ იღებს მონაწილეობას არჩევნებში. 65% ფიქრობს რომ უფრო არ უნდა ენდო სხვებს
17% ne votent pas (plus du double de la population française), 65% pensent qu’on n’est jamais assez méfiant vis-à-vis des autres et 27%
https://fr.euronews.com/2017/06/29/quels-sont-les-pays-europeens-ou-l-on-souffre-le-plus-de-solitude
29/06/2017- ევროკავშირის მოსახლეობოს 6 პროცენტი იმდენად მარტოსულია რომ ისინი ვერავის სთხოვენ დახმარებას და ვერავის დაელაპარაკებიან თავის პირად ცხოვრებაზე. ევროკავშირში 30 მილიონი ადამიანი სრულიად იზოლირებულია.
იტალიელთა 13,2%, ლუქსემბურგელთა 12,9% დახმარებისთვის ვერ მიმართავენ ვერც ერთ ახლობელს, მეგობარს თუ მეზობელს.
ფრანგთა 12,4%-ს და იტალიელთა 11,9%) უჭირთ ვინმესთან დალაპარაკება თავის პირად პრობლემებზე.
ამას აჩვენებს ევროპაში მარტოობის და სოციალური იზოლირების მკვლევარი ევროკავშირის სტატისტიკის ცენტრი Eurostat-ის მიერ ეხლახან გამოქვეყნებული კვლევა.
იზოლირებული, მარტოსული პიროვნებები, უმთავრესად ასაკოვანი, ღარიბი , ქალაქში მცხოვრები მამაკაცები.
სველისტვის თუ პირადი დარდების მოსაყოლად ვერავის მიმართავენ მამაკაცები (6,3% et 6,7% შესაბამისად), 75 წელზე მეტი ასაკის მოხუცები (6,9% და 9,2%) და მარტოხელები (7,1% და 9,1%).
ასე მარტოსულობაში სული ხდებათ უმთავრესად დიდი ქალაქების მკვიდრებს და არა სოფლელებს
რაც უფრო ღარიბია ევროპელი მით უფრო ვერ პოულობს დამხმარეს თავის ირგვლივ.
სოციალური კავშირები ყველაზე უფრო დასუსტებულია იტალიაში და ჰოლანდიაში. სხვა ევროპულ ქვეყნებთან შედარებით იქ ყველაზე მეტი ადამიანი ვერ პოულობს მშველელს და თანამოსაუბრეს.
საჭიროა თუ არა მარტოობის სამინისტროს შექმნა?
https://www.europe1.fr/societe/faut-il-creer-un-ministere-de-la-solitude-3570116
საფრანგეთში 5 მილიონი ადამიანია სოციალური იზოლირების მდგომარეობაში
- დიდი ბრიტანეთის მთავრობაში არის კაცი რომლის ამოცანა არის სოციალურ იზოლირებასთან ბრძოლა. საფრანგეთსაც არ აწყენდა იგივეს გაკეთება.
როგორ უნდა ვებრძოლოთ მარტოობას> 2016 წელს 5 მილიონზე მეტი ფრანგი ირიცხებოდა მარტოსულად. მარტოსულ ფრანგთა რაოდენობა 1 მილიონით გაიზარდა 2010 წლიდან.
de la Fondation de France-საფრანგეთის ფონდის ამას წინ გამოქვეყნებული ანგარიშის თანახმად ეს მარტოსულობა უნდა იყოს საფრანგეთში ფრანგთა თვითმკვლელობის ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი.
ამ ფენომენთან საბრძოლველად დიდი ბრიტანეთის მთავრობაში გაჩნდა „ მარტოობის სამინისტრო“ რომლის მინისტრიც იბრძოლებს სოციალური იზოლირების წინააღმდეგ. მაგრამ რის გაკეთებას შეძლებს ის მრავალი და რთული მიზეზის მქონე ამ ფენომენის წინააღმდეგ?
დიდ ბრიტანეთში ახალმა მინისტრმა Tracey Crouch-მა უნდა ზუსტად აღწეროს მარტოობის ფენომენი.
მან დახმარება უნდა გაუწიოს ასოციებს რომლებიც კუ იბრძვიან ამ ბოროტების, მარტოობის წინააღმდეგ.
მარტოობა ხელს უწყობს გულ-სისხლძარღვთა, ნეიროგამადეგენერატებელი- neurodégénératives ავადმყოფობების,დრპრესიის და სხვა ფსიქიური თუ ნერვიული პრობლემების გავრცელებას.
Cette initiative, unique au monde, a été globalement bien accueillie par les associations outre-Manche. Et en France, également, elle n’est pas passée inaperçue.
მარტოობის პრობლემა დღეს ევროპაში გადაიქცა საერთოეროვნულ უბედურებად და ბრიტანეთის მთავრობის ინიციატივა, უნიკალური მსოფლიოში, მოიწონეს ბრიტანულმა ასოციაციებმა.
საფრანგეთშიც შეამჩნიეს და დააფასეს ეს აქტი.
Armand Marquiset-მ საფრანგეთში უკვე 1946 წელს დააარსა საქველმოქმედო ორგანიზაცია Petits Frères des Pauvres ანუ ღარიბთა პატარა ძმები ეს ორგანიზაცია არ ეკუთვნის არც ერთ პოლიტიკურ და არც ერთ კონფესიურ მიმდინარეობას.
დღეს საფრანგეთში მას ჰყავს 12 000-ზე მეტი მოხალისე და 600-ზე მეტი ხელფასიანი თანამშრომელი. მას აქვს მოქმედების 300-ზე მეტი ადგილი.
ეს ორგანიზაცია აწყობს კოლექტიურ აქციებს // არდადეგებები, შობა, კულტურული აქციები…//, ეხმარება იზოლირებულ,მარტოსულ ადამიანებს, ცუდი ბინის მქონეებს, უსახლკაროებს.
ამ ორგანიზაციამ 20017 წელს ჩაატარა გამოკვლევა საფრანგეთში 300 000 ასაკოვანი პიროვნების სოციალური სიკვდილის შესახებ. . 2018 წელს მან განაცხადა რომ 60 წელზე მეტის ფრანგთა 1/4-ზე მეტი არასოდეს იყენებს ინტერნეტს.
2019 წლიდან ამ ორგანიზაციას აქვს ახალი ემბლემა წარწერით „ არა ჩვენს ასაკოვანთა მარტოობას“//”Non à l’isolement de nos aînés”//
ეს ფონდი,ეს ორგანიზაცია, ამსუბუქებს ღარიბი თუ მარტოსული მოხუცების ცხოვრების პირობებს განსაკუთრებით ბინის საკითხებში // ვიკიპეიიდან//
ხოდა ეს ფრანგული ორგანიზაცია მიესალმა დიდი ბრიტანეთის მთავრობის გადაწყვეტილებას მარტოობასთან ბრძოლის მის პრიორიტეტბში მოქცევას, სამინისტროს შექმნას და ამ სფეროში სახელმწიფო მდივნის დანიშვნას.
მან ეს გააკეთა კომუნიკეთი მოხუცების დამხმარე ასოციაციამ. მაშინ როდესაც საფრანგეთს არა აქვს ამ მნიშვნელოვანი საკითხისადმი მიძღვნილი სამინისტრო თუ სამინისტროთაშორისი ორგანიზაცია ასოციაციამ გაიმეორა თავისი წუხილი, გამოაქვეყნა ანგარიში რომლის თანახმად საფრანგეთში 300.000 60 წელზე უფროსი ადამიანი სოციალური სიკვდილის მდგომარეობაშია.
მით უფრო რომ საფრანგეთშიც და დიდ ბრიტანეთშიც ეს არაა მარტო მოხუცების პრობლემა.
Fondation de France-ს თანახმად 15-30 წლის ფრანგების6% დაწყვეტილი აქვთ სოციალური კავშირები და 12%-ის სოციალური კავშირები ძალიან სუსტია.
დღევანდელი ნიჰილისტურ-ინდივიდუალისტურ-ჰედონისტური საზოგადოება ქმნის იზოლირებას, მარტოობას, მაშინ როდესაც ნორმალურმა საზოგადოებამ უნდა შექმნას სოციალური კავშირი. ამას ამბობს la Fondation de France-ს ობსერვატორიის ხელმძღვანელი Laurence de Nervaux.
ახლობლის დაკარგვა, სამსახურიდან დათხოვნა, ბინის გამოცვლა-გადასახლება და მსგავსი ცხოვრებისეული შემთხვევები არის იზოლირების, მაროობის მიზეზი. მარტოობა უეცრად,მოულოდნელად ატყდება თავს ადამიანს.
არის სოციალურ-ეკონომიკური განზომილებაც: სოციალური ცხოვრება, მოგზაურობა…ფულს მოითხოვს. შეძლებულებიც შეიძლება იყვნენ მარტოსულები, მაგრამ სიღარიბე დაკავშირებულია მარტოობასთან….
მაგრამ რისი გაკეთება შეუძლია მარტოობის სამინისტროს?
დიდ ბრიტანეთში მას ყველაზე მეტად შეიძლება ჰქონდეს აქამდე სხვა სამინისტროებში გაფანტული ინიციატივების ცენტრალიზაცია.
ბევრ ფაქტორს უნდა გაეწიოს ანგარიში. არის ჯანმრთელობის,სოციალური,პირადი, ეკონომიკური,ბინის, ტრანსპორტის პრობლემები. ყველაფერს უნდა მიექცეს ყურადღება.
საქმეში ჩახედული ფრანგების აზრით მარტო 1 მინისტრი ვერ გაწვდება ყველაფერს. უნდა იყოს სამინისტროთაშორისი განზომილება.
„ ასოციაციების უდიდესი პრობლემაა ფინანსები“
ეხლა მთავარია ადამიანებში ურთიერთნდობის გაღვიძება. ადამიანმა უნდა იცოდეს რომ არიან ადამიანები ვისაც შეიძლება სთხოვოს დახმარება და ისინი დაეხმარებიან. მაგრამ ამავე დროს ამ ადამიანმა უნდა იცოდეს რომ საჭიროების შემთხვევაში მან უნდა გაუწიოს დახმარება სხვას.
Laurence de Nervaux Fondation de France-დან ამბობს:
„ ჩვენ, მაგალითად, მხარს ვუჭერთ შემოქმედებითი ატელიეების შექმნას, სპორტულ აქტივობებს, ცირკს, კინოს, საჯაროდ მეტყველების სწავლას, ინიციატივებს რომლებიც კვარტალის კომიტეტების მეშვეობით მეზობლებს უბიძგებენ ერთმანეთისთვის დახმარების გაწევისკენ, საზოგადოდ მნიშვნელოვანი საქმის გაკეთებისკენ.
ჩენ გვინდა უფრო გადაწყვეტებზე ლაპარაკი ვიდრე პრობლემებზე, მე უფრო მომინდებოდა სოციალური კავშირის სამინისტრო ფს არა მარტოობის სამინისტრო!”
სამინისტროთაშორისმა დელეგატმა ან დიდ ბრიტანეთში რომაა ისეთმა მინისტრმა შეიძლება შეასრულოს ასოციაჩითა კოორდინატორშ< შჩლურ მუშაკთა მამობილიზებელი ძალის როლი…. მან შეიძლება ურახუნოს ტრანსპორტის, ბინის, ბიუჯეტის, სპორტის, კულტურის…სამინისტროების კარებებზე ფონდების მობილიზაციის მიზნით.
ასოციაციების უდიდესი პრობლემაა ფინანსები. საჭიროა კვლევა მარტოსულობის მასშტაბის დასადგენად, მუშაობა მიზეზებზე, პასუხების შემოთავაზება…პოლიტიკოსს შეუძლია მეტი დახმარების გაწევა“, ირწმუნება Anne-Marie Keller
SOS Amitiés– SOS მეგობრობებიდან.
Stressful event kills brain cells
სტრესის მომგვრელი მოვლენა კლავს ტვინის უჯრედებს.
Rosalind Franklin-ის უნივერსიტეტის მკვლევარები ფიქრობენ რომ უჯრედების დაკარგვა შეიძლება იყოს დეპრესიის მიზეზი.
ბაწისური წესის თანახმად ცოტა სტრესი კარგია თქვენთვის, მძიმე, მოულოდნელი სტრესი ცუდია.
A single episode of severe stress can be enough to kill off new nerve cells in the brain, research suggests.
Story from BBC NEWS:
http://news.bbc.co.uk/go/pr/fr/-/2/hi/health/6442001.stm
Published: 2007/03/14 00:50:47 GMT
© BBC 2019
2014 წელს თავი მოიკლა 8900-მა კაცმა, ე.ი. საათში 1 კაცი იკლავდა თავს., 2018 წლის რ თებერვალი
https://www.europe1.fr/societe/pres-de-8900-suicides-en-2014-soit-un-toutes-les-heures-3565601
თავს უფრო იკლავდნენ თავის ჩამოხრჩობით (57 %),, ცეცხლსასროლი იარაღით feu (12%).
მაგრამ უფრო რეალისტური ციფრი უნდა იყოს 10.000 დღეში, იმიტომ რომ თვითმკვლელობა არაა გამოცხადებული თვითმკვლელობად გარდაცვალების სერტიფიკატზე.
2014 წელს 8.885-მა კაცმა მოიკლა თავი საფრანგეთში, ე.ი. დღეში 24 კაცი იკლავდა თავს. ანუ თითო კაცი ყოველ საათში თვითმკვლელობის ეროვნული ობსერვატორიის ეხლახან გამოქვეყნებული მესამე ანგარიშის თანახმად.
დაახლოებით 10.000, „მიუხედავად 2003-2014 წლებში თვითმკვლელობათა პროცენტის 26 %-ით შემცირების მიუხედავად, რაც დადგინდა საფრანგეთის ყველა რეგიონში. , საფრანგეთში, ევროპულ ქვეყნებს შორის წარმოადგენს თვითმკვლელობათა ერთ-ერთ ყველაზე მაღალ პროცენტს. მას წინ უსწრებენ აღმოსავლეთი ევროპის ქვეყნები, ფინეთი და ბელგია.“, ამბობს ეს ანგარიში რომელიც ქვეყნდება ორ წელში ერთხელ.
ანგარიში აღწერს სიკვდილის სერტიფიკატით დადასტურებულ თვითმკვლელობათა შემთხვევებს. რეალური ციფრი მეტია.
15-24 წლის ახალგაზრდებში თვითმკვლელობა არის სიკვდილიანობის მეორე მიზეზი. მასზე მეტს კლავს მარტო საავტომობილო კატასტროფები, საგზაო უბედური შემთხვევები.
უფრო უარესი მდგომარეობაა 74 წელზე უფროს მამაკაცებში.
L.
ბევრი 35-54 წლის ფრანგიც იკლავს. იკლავენ თავს მამაკაცებიც, ქალებიც.
თვითმკვლები თავს იკლავენ თავის ჩამოხრჩობით, ტყვიით, წამლებით, ხტებიან სიმაღლეებიდან.
„ დღეს სტრესი გვტანჯავს იმიტომ რომ ვცხოვრობთ „ მოუთმენლობის კულტურაში“.
ადამიანთა უმრავლესობა დაღლილი და დაქანცულია. ამიტომ ისიონი იოლად გამოდიან წყობიდან და იოლად ღიზიანდებიან. რეაქციებიც უფრო მწვავე და ნაკლებად სასიამოვნო შეიძლება იყოს.
ბალიში მოგზაურობისას ვნახე რომ უზარმაზარ საცობში გაჭედილები არ ღელავდნენ და არ ბრაზობდნენ.
მთავარი არაა მომხდარი, მთავარია დამოკიდებულება, როგორ განვიცდი მომხდარს.“
სტრესის წამომწყებ მრავალ ელემენტს მოევლება ინდივიდუალურად, მაგრამ სულ სხვაა გარემოს დამაბინძურებელთა არასებობა. ზოგი დამაბინძურებელი, მაგალითად ვერცხლისწყალი, ტყვია, biphényles polychlorés, ცუდად მოქმედებენ ჩვენს ენდოქტრინულ სისტემაზე.
Pierrich Plusquellec იკვლევს გარემოს დამაბინძურებელთა // polluants// კავშირს სტრესსთან.
„ გარემოს დამაბინძურებლები, რომლებითაც სავსეა ქალაქი, მოქმედებს როგორც სექსუალურ სტეროიდებზე ისე სტრესის ჰორმონებზე. ისინი ცუდად მოქმედებდნ ჩვენს ზისტემაზე და ზრდიან სისხლში კორტიზოლის ოდენობას რაც ზრდის ქრონიკული სტრესის და მასთან დაკავშირებულ მეტაბოლურ თუ ფსიქიურ ავადმყოფობათა ალბათობას.“ ეს კი განსაკუთრებით ცუდია ბავშვებისთვის და მოხუცებისთვის.
ქალაქში მეტი მენტალური, ფსიქიური ავადმყოფობაა ვიდრე სოფელში
ექსპერტებმა უკვე დიდი ხანია რაც იციან რომ ქალაქური ცხოვრება ხელს უწყობს მრავალი ფსიქიურ-მენტალური ავადმყოფობის გაჩენა-გავრცელებას.სოფლებში ასე არაა.
გერმანიაში, მაგალითად ქალაქების მკვიდრებს ბევრად უფრო მეტად სჭირთ დეპრესია ვიდრე სოფლელებს.
გერმანიაში Mannheim-ის მენტალური ჯანმრთელობის ინსტიტუტის დირექტორი Andreas Meyer-Lindenberg-ის
შიზოფრენიის გაჩენის საფრთხე უფრო მეტად ემუქრება იმათ ვინც დაიბადნენ და ცხოვრების პირველი წლები გაატარეს ქალაქში.
ქალაქელ ბავშვებს შიზოფრენია 2-3-ჯერ უფრო მეტად ემუქრებათ ვიდრე სოფლელ ბავშვებს.
მეტიც, ქალაქურ ცხოვრებასთან დაკავშირებული შეზღუდვები უნდა იწვევდეს ტვინის ფუნქციონირების შეცვლას.
2011 წელს გერმანელმა და მონრეალელმა მკვლევარებმა აჩვენეს რომ ტვინის რეგიონები სხვადანაირად ახდენენ რეაქციას იმის მიხედვით ადამიანი ქალაქში ცხოვრობს თუ სოფელში.
რას ვხედავთ? Amygdale, ტვინის ზონა რომლის განსაკუთრებული ამოცანაა საფრთხეების ამოცნობა, ძალიან აქტიურია დიდი ქალაქების //100.000 და მეტი მცხოვრები// მკვიდრებში რომლებიც მოხვედრილები არიან სტრესის მომგვრელ ვითარებაში.
პატარა ქალაქებში // 20.000 მკვიდრი// ეს დაძაბულობა ნაკლებია, სოფლებში კი ძალიან ცოტაა.
ცნობილია რომ ჰიპერაქტიური amygdale უფრო ხშირია დეპრესიით და მოუსვენლობით გატანჯულებში.
იგივე უბედურებაა ქალაქელ ბავშვებში.
უკვე ცნობილია რომ ქალაში ცხოვრება დაკავშირებულის ქრონიკულ სტრესთან, დეპრესიის და შიზოფრენიის მსგავს მენტალურ და ფსიქიურ პრობლემებთან.,
აგრეთვე ცნობილია რომ ქრონიკული სტრესი მთავარი საფრთხეა ის აჩენს ფსიქიურ პრობლემებს.
„ შიზოფრენიის შემთხვევათა მესამედი შეიძლებოდა თავიდან აგვეცილებინა მეტი ადამიანი რომ ცხოვრობდეს სოფლურ გარემოში. ცხადია რომ ლაპარაკი არაა ქალაქების მოსახლეობისგან დაცარიელებაზე, საჭიროა ქალაქების სივრცის უკეთესად ორგანიზება რათა ფსიქიური ჯანმრთელობის მეტი მეტი სტიმულანტი იყოს“, წერს Andreas Meyer-Lindenberg .
როგორ ვუშველოთ თავს, ორიოდე რჩევა:
„საკუთარი სტრესის დონის გასაგებად უნდა ვიცოდეთ გაჩერება. ველოსიპედის პედლების გაუთავებლად ტრიალის გამო გვავიწყდებს თუ რა არის სიმშვიდე და მოსვენება“, ამბობს მონრეალის კარდიოლოგიის ინსტიტუტის თანამშრომელი Dr Robert Béliveau. როგორ? ყავას ვსვას 8 რაღაცის გაკეთების გარეშე, გამოვრთავთ რადიოს და ტელევიზორს, მივეჩვევით დუმილს და სიმშვიდეს.“
- ვისწავლოთ საკუთარი თავის გაცნობა
უნდა ვიცოდეთ თუ რა გვაღიზიანებს- მოულოდნელობა,სიახლე, უკონტროლობა, ჩვენი მეობის წინააღმდეგ მიმართული საფრთხე? და ამ სისუსტის გათვალისწინებით უნდა ავაწყოთ ჩვენი ცხოვრება, გვირჩევს ადამიანური სტრესის კვლევის ცენტრის თანადირექტორი Pierrich Plusquellec.
„თუ გვაღიზიანებს მოულოდნელობა ვმგზავრობთ საზოგადო ტრანსპორტით> თუ არ გვიყვარს სიახლე და უნდა წავიკითხოთ მოხსენება ჩვენ ვიგებთ მოხსენების წაკითხვის ადგილისკენ მიმავალ გზას, ღNთ ამ ადგილს,გავრცნობით პროგრამას, გავიგებთ თუ ვინ იქნებიან მსმენელები. და აღარ ვისადილებთ სიდედრთან თუ ეს ემუქრება ჩვენს მეობას.“
3.სუნთქვა: „რიგში, მანქანების საცობში, ჩვენი კოლეგას მიერ მონოპოლიზებული აპარატის წინ გაცოფებას ჯობია სუნთქვა“, გვირჩევს Dr Béliveau, ვხუჭავთ თვალებს დაკონცენტრირებული ვართ სუნთქვის 3 ციკლის დროს.
„ ჩავისუნთქავ,ვმშვიდდები, ამოვისუნთქავ,ვიღიმები. როდესაც კონტაქტს ვამყარებთ ჩვენ სუნთქვასთან ჩვენი ყურადღებას მივაპყრობთ აქაურობას და აწმყოს, სული არ გიჟდება და არ აჩენს უსარგებლო სტრესს.“
- ჭვრეტა „ დილით სახლიდან გასვლის წინ მე ხშირად 2-3 წუთი უძრავად ვდგევარ ხოლმე ჩემი ღია კარის ზღურბლზე, ამბობს Dr Béliveau. მე გარკვეულ ხანს ვიყურები გარეთ, ვაკვირდები სინათლეს, ვგრძნობ ტემპერატურას ჩემს კანზე. ამის გაკეთება შეიძლება ყოველ წუთს ყოველ ადგილას. სისმოვნებაა აქ ყოფნა, ჯანმრთელობა.“
5.უფრო „ ადრე ადგომა იმისთვის რომ არ დააგვიანო და არ ირბინო უსარგებლოდ. ადრე ამდგარი იგებს დროს. ზოგი ჩვეულება ძალიან მარტივია და მათ შეიძლება შექმნან მთელი განსხვავება.“ ლანჩი წინა დღით, დავალებების შესრულება შაბათ კვირას, და ა.შ.
6.ბუნებით სიამოვნება:
„ ქალაქში მეტისმეტად ბევრი ცემენტია და არაა საკმარისი ბუნება. მაშ, როდესაც შესაძლებელია, უნდა ვისეირნოთ ბაღ-პარკებში, შევხვდეთ ბუნებას. დრო და დრო კი რამოდენიმე დღით უნდა გავიქცეთ ხოლმე ბუნებაში“, დაუმატა მან.
- ტკბობა და სეირნობა
არ თანთლავ სამუშაო მაგიდაზე. ჭამა რიტუალია, სადილი, ვახშამი უნდა იყოს ენერგიის წყაროს დაწაფების,განმუხტვა-დამუხტვის მომენტი. არ ლაპარაკობ სამუშაოზე. თუ გაქვს დრო ისეირნებ გარეთ. სწრაფად ან ნელა. ნაბიჯების შენელებაც უკვე გვაძლევს კონტროლის და ძალის გრძნობას.
8.მოძრაობა. განვიცდით ბევრ სტრესს, განვიცდით ბევრ აგრესიას, ვიგერიებთ მევალეებს. დაგროვილი ადრენალინის დასაწვავად მივდევთ სპორტს., ამბობს Robert Béliveau. ასე არ ვფიქრობთ არაფერზე სხვაზე, სული ისვენებს, და ეს კარგია.“
- უნდა შევხვდეთ ადამიანებს, მაგრამ უბრალოდ ადამიანებთან შეხვედრა არაფერია. უნდა ვისწავლოთ ადამიანების გაცნობა და უნდა გაცნოთ მათ თავი. უნდავიყოთ გამჭვირვალე. ასე უნდა ვიყოთ მეზობლებთან, კოლეგებთან.
მნიშვნელოვანია თბილი კონტაქტების შექმნა.
historyplusart 