2001 წლის სექტემბერში ერნაირად მოაზროვნე დედების ჯგუფმა ტანბრიჯ უელსიდან დაარსა არა მხოლოდ დესერტთა კლუბი. ჩვენ კონცენტრირებული ვართ თანამედროვე მხატვრულ ლიტერატურაზე, მაგრამ ღია ვართ იმ წიგნებისთვის რომლებიც სიამოვნებას ანიჭებენ ჩვენს წევრებს.
ჩვენ ვართ 8-12 წევრისგან შემდგარი პატარა ჯგუფი და თავისუფლად, მეგობრულად ვსაუბრობთ სასიამოვნო გარემოში.
ჩვენ ვხვდებით თვეში ერთხელ სამშაბათ საღამოობით და ვიკრიბებით რიგ რიგობით ჩვენი წევრების სახლებში. ტრადიციის თანახმად მასპინძელი გვახვედრებს დესერტს და ჩვენ დავილოცებით ხოლმე ღვინის ერთი-ორი ჭიქით. შემდეგი მასპინძელი წასაკითხად გვთავაზობს 1,2,3 წიგნს და ჩვენ ვირჩევთ თუ რომელი წიგნი უნდა წავიკითხოთ და გავარჩიოთ შემდეგ შეხვედრაზე.
Not Just Desserts Book Club was founded in September 2001 by a group of like-minded mothers from Tunbridge Wells. We concentrate on contemporary fiction, but are open to any books that members have enjoyed. We are quite a small group with around 8-12 members at any one time, allowing for lively discussions where all can participate in an open, unthreatening environment.
We meet once a month (on Thursday evenings) and take it in turns to host the evenings in our own homes. It is a tradition that whoever is hosting the evening provides a selection of desserts, which we enjoy with a glass of wine or two…..
Whoever is hosting the next meeting brings 1,2 or 3 books they wish to propose and we take a vote on which book to read.
We are an informal, friendly group, most of whom live in Tunbridge Wells. We all have children and the evening often provides a welcome break from the stresses and strains of family life!
ტანბრიჯ უელსის ოთხშაბათობით კითხვის ჯგუფი/ გნებავთ კითხვით სიამოვნება გაწევრიანდით ჩვენს მკითხველთა ჯგუფში რომელიც იკრიბება თვეში ერთხელ,
TUNBRIDGE WELLS TUESDAY READING GROUP
KCC events
Tunbridge Wells Library, Tunbridge Wells
ტანბრიჯ უელსის სამაგალითო მანდილოსნები:
ესეც ლამაზი ევროპაა: საზოგადოების ატომიზაციასთან და უსაშველო ინდივიდუალიზმთან ბრძოლა, «მოდი ჩემთან, მე ვკითხულობ დაქალებთან ერთად»:
ნამდვილი საზოგადოებრივი მოვლენა ინგლისში და ამერიკიის შეერთებულ შტატებში, სახლში წიგნის კითხვის წრეების გამრავლება გარდაქმნის ჩვენს დამოკიდებულებას წიგნთან. წიგნის ტრადიციულად ინდივიდუალური და განმარტოებით კითხვა გადაიქცა დებატების პრელუდიად და სოციალური ცხოვრების წყაროდ.
«მხოლოდ დესერტი», ასე ქვია კითხვის წრეს რომელიც დაქალების ჯგუფმა შექმნა პატარა ინგლისურ ქალაქში ტანბრიჯ უელს.
ეს ქალბატონები, ოჯახების დედები თვეში ერთხელ იკრიბებიან რათა განიხილონ ერთი წიგნი. პირის ჩატკბარუნების და, რატომაც არა, დაქალებში თითო ჭიქა ღვინის გადაკვრის საბაბი.
ანგლოსაქსურ სამყაროში « რიდინგ გრუპს », « კითხვის ჯგუფები » დღეს მოდაზე უფრო მეტია: ესაა ნამდვილი საზოგადოებრივი ფენომენი.
ეს ჯგუფები პოპულარულები არიან წიგნით ვაჭრებში და შთააგონებენ მწერლებს. ისინი მოექცნენ ოციოდე რომანის ცენტრში. ამ რომანებს შორისაა ელიზაბეტ ნობლის «რიდინგ გრუპ» ან დორის მერედიტის სერიაში «Murder by the Yard” რომლის ინტრიგებიც ბრუნავს წიგნის მკითხველთა ერთი ჯგუფის ირგვლივ.
პარალელურად გამრავლებული გზამკვლევები და ვებ საიტები დაინტერესებულებს ასწავლიან თუ როგორ უნდა შექმნან საკუთარი კლუბი ან სთავაზობენ რეზიუმეებს რომანებისა რომლებიც შეიძლება განიხილონ მკითხველთა ჯგუფებმა. არ ავიწყდებათ ყოველი ტექსტის შესახებ დასასმელი კითხვებიც.
მაგრამ ტანბრიჯ უელსის მანდილოსნები მისდევენ მხოლოდ თავის საკუთარ შთაგონებას. უკვე ცხრა წელია რაც ჯგუფი თვეში ერთხელ იკრიბება თითო წიგნის განსახილავად. ზაფხულში,რა თქმა უნდა,ისვენებენ. ტანბრიჯ უელსი ემბლემატურია იმით რომ ის ირჩევს თანამედროვე რომანებს და იმითაც რომ მისი წევრები მხოლოდ ქალები არიან.
ტანბრიჯ უელსის ქალბატონთა წრე შედგება 8-12 მანდილოსნისგან. მათ “დისკუსიების გასაადვილებლად” დაადგინეს მკაცრი წესები. შეკრებები იმართება დადგენილ დროს,,ხუთშაბათობით; ის ვინც გააცდენს სამ შეკრებას ზედიზედ ირიცხება და გარიცხულს ცვლის ახალი წევრი. ყოველი საღამოს მასპინძელმა დიასახლისმა უნდა მოამზადოს დესერტი და შესთავაზოს ორი სამი წიგნი რომლებიდანაც მკითხველები შეარჩევენ შემდეგ განსახილავ ნაწარმოებს. წიგნის ყოველგვარი განხილვა შეკრებამდე დაუშვებელია:
“ჯგუფის ის წევრები რომლებსაც შეკრებებს შორის ერთმანეთი არ უნახავთ შეიძლება გააღიზიანოს იმან რომ წიგნი შეკრებამდე სანახევროდ უკვე იყო განხილული”.
ამ წესებმა განაპირობა ჯგუფის დღეგრძელობა (არსებობს ჯგუფში გაწევრიანების მსურველთა სიაც). მაგრამ ეს წესები უფრო გამონაკლისია მკითხველთა უმეტესად არაფორმალური ჯგუფებისგან შემდგარ ამ სამყაროში.
ეს მოვლენა გარდაქმნის კითხვის პრაქტიკას. ინდივიდუალური და მარტოსულის აქტიდან ის მრავალი ადამიანისთვის ხდება პრელუდია საუბრისთვის და სოციალური, საზოგადოებრივი ცხოვრების ძრავა.
მზად არიან შუა საუკუნეების ინგლისური ენის შესასწავლად:
წიგნის კლუბს ყავს თავისი სატელევიზიო ავატარიც. ან უფრო პრეცენდენტი.
სახელგანთქმულმა ამერიკელმა წამყვანმა ოპრა უინფრეიმ თავის ძალიან პოპულარულ თოქ შოუში დაიწყო ახალი ყოველთვიური შეხვედრა. ოპრას წიგნის კლუბმა მაშინვე მიიზიდა უზარმაზარი აუდიტორია. დაიწყეს ლაპარაკი “ოპრას ეფექტზე”: საკმარისი იყო გადაცემაში ერთი-ორი თუნდაც ბუნდოვანი სათაურის ხსენება და წიგნი ბესტსელერი ხდებოდა.
ოპრა უინფრეი წარმოდგა როგორც არაჩვეულებრივი მკითხველი. თვითონ ის ხსნიდა რომ ბებიამისი მას უკრძალავდა ტელევიზორის ყურებას და ამიტომ ის გახდა თავგამოდებული მკითხველი ( ტელევიზიის ყურების აკრძალვის სიკეთე აშკარაა, მთარგმნელი).
ოპრა უინფრეის გავლენა საოცარია, სხვათა შორის ლიტერატურულ წრეებშიც. 2007 წელს, ოპრასთან გავლიდან ცოტა ხნის შემდეგ,მწერალმა კორმაკ მაკკარტიმ მიიღო პულიცერის პრემია.
სპეციალისტებიც კი ამბობენ რომ ოპრამ შეცვალა ამერიკელთა ჩვეულებები და მილიონობით ადამიანს ისევ შეაყვარა კითხვა.
ინგლისში ეს “ვირუსი” უფრო მკითხველებში გქვრცელდა ვიდრე მედიაში სადაც ოპრა უინფრეის მიმდევრებმა ვერ მოიკიდეს ფეხი.
მაგრამ სახელმა “კითხვის ჯგუფი” არ უნდა მოგვატყუოს: შეკრებების დროს არ კითხულობენ, საუბრობენ და კამათობენ.
ჩემს მიერ ლონდონში ნანახი წრეებიდან ყველაზე საინტერესო უეჭველად იყო ექიმთა ჯგუფი რომლებმაც გადაწყვიტეს შეკრება იმიტომ გრძნობდნენ რომ გამოყენებითი მეცნიერებებისადმი მიძღვნილი მათი პროფესია მათ ახმობდა:
“ჩვენ თავს გაუნათლებლებად ვგრძნობდით”.
მარტის შეკრება ეძღვნებოდა ორჰან პამუკის ბოლო რომანს “უმანკოების მუზეუმი” (არაა თარგმნილი ფრანგულად).
ყველა სიამოვნებით ლაპარაკობდა ისეთ საკითხებზე როგორებიცაა სიყვარული და გულწრფელობა, თურქულ ბურჟუაზიაზე ან უბრალოდ პოეზიაზე.
ტანბრიჯ უელსის მანდილოსნების საწინააღმდეგოდ ეს ექიმები მისდევენ მკაცრად ლიტერატურულ რეჟიმს და ერიდებიან სუფრებს. მეორე თავისებურება ისაა რომ ჯგუფში არიან ქალებიც და მამაკაცებიც. შემდეგ თვეს ისინი აირჩევენ კლასიკოსს, ედვარდ მორგან ფორსტერის “ინდოეთის გზას”. მათ უკვე წაიკითხეს ვიკრამ სეთის “ზრდილი ბიჭი” და სურთ დაბრუნება ორი სამყაროს რთული დიალოგის თემასთან,მაგრამ ამჯერად ბრიტანული თვალსაზრისით.
კლუბის არსებობის 7 წლის მანძილზე მათ ერთად აღმოაჩინეს 50-ოდე წიგნი და რამოდენიმეჯერ ერთად წავიდნენ თეატრში ან კინოში. ყოველი ასეთი გასვლა დაკავშირებული იყო ბოლოს წაკითხულ ავტორთან.
ექიმებმა მიმითითეს მეორე ჯგუფზე რომელიც 2009 წლის ბოლოს დააარსა დრამატურგი და მწერალი სიმონ გრეის ქვრივმა ვიქტორია გრეიმ.
ამ ჯგუფშია 20-60 წლის 18 წევრი. ისინი დაინტერესებული არიან მხოლოდ კლასიკით. მათ განიხილეს დიკენსის,დ.ჰ.ლორენსის და ჯეინ ოსტინის წიგნები. ეხლა ამბობენ რომ მზად არიან ჩოსერის წასაკითხად და შუა საუკუნეების ინგლისური ენის შესასწავლად.
კითხვის წრეები ეხლა ცოტა ცოტა ყველგან ჩნდება.
იტალიაში კი მიუხედავად წიგნით წვრილი ვაჭრების გმირული მცდელობებისა ცოტაა ისეთი ხალხი ვინც პატარა ჯგუფებად იკრიბებიან სახლში ერთმანეთში მათ მიერ შერჩეული წიგნის განსახილავად.
// კონჩარ ფარის ეს შესანიშნავი წერილი დაიბეჭდა ფრანგულ ჟურნალში “ბუუქს,მსოფლიოს წიგნები”,საგანგებო ნომერში “არსებობს თუ არა სოციალური უთანაბრობის კარგი დონე?”,2010 წლის ნოემბერი, ნომერი17).
es mineurs de la capitale allemande Berlin ont été confiés à des pères nourriciers pédophiles. Les autorités municipales étaient au courant. Cependant, il n’y a jamais eu de poursuites pénales. Maintenant, le scandale est dévoilé petit à petit.
C’est l’un des plus gros scandales pédosexuels de l’histoire récente de l’Allemagne. À la fin des années 1960, le psychologue, sexologue et militant pédophile Helmut Kentler (1928–2008) a lancé un projet pilote pour l’aide publique à l’enfance et à la jeunesse à Berlin. Il confie des enfants et des adolescents issus de milieux sociaux difficiles à des pédérastes en partie condamnés. Le Sénat de Berlin a soutenu financièrement ce projet. Cette « expérience », comme Kentler l’a appelée, a existé au moins jusqu’en 2003.
Si les adolescents, qui sont sans abri ou du moins passent beaucoup de temps dans la rue, grandissaient parmi la pédophilie, ils seraient plus faciles à intégrer socialement, a affirmé Kentler. Il a dit que seuls les “pères nourriciers” pédophiles étaient capables de supporter et d’aimer les enfants et les adolescents “faibles d’esprit”.
Pendant plusieurs décennies, des mineurs de la capitale allemande Berlin ont été confiés à des pères nourriciers pédophiles. Les autorités municipales étaient au courant. Cependant, il n’y a jamais eu de poursuites pénales. Maintenant, le scandale est dévoilé petit à petit.
C’est l’un des plus gros scandales pédosexuels de l’histoire récente de l’Allemagne. À la fin des années 1960, le psychologue, sexologue et militant pédophile Helmut Kentler (1928–2008) a lancé un projet pilote pour l’aide publique à l’enfance et à la jeunesse à Berlin. Il confie des enfants et des adolescents issus de milieux sociaux difficiles à des pédérastes en partie condamnés. Le Sénat de Berlin a soutenu financièrement ce projet. Cette « expérience », comme Kentler l’a appelée, a existé au moins jusqu’en 2003.
Si les adolescents, qui sont sans abri ou du moins passent beaucoup de temps dans la rue, grandissaient parmi la pédophilie, ils seraient plus faciles à intégrer socialement, a affirmé Kentler. Il a dit que seuls les “pères nourriciers” pédophiles étaient capables de supporter et d’aimer les enfants et les adolescents “faibles d’esprit”.
Deux victimes prennent la parole
Des études et des articles de ces dernières années ont mis en lumière l’ampleur de « l’expérience » criminelle. L’ attention des médias s’est accrue lorsque, début 2020, deux des victimes, “Marco” et “Sven”, ont poursuivi le Sénat de Berlin. Tous deux ont été placés en 1989 et 1990 chez le « père nourricier » aujourd’hui décédé Fritz H.. Ils ont été abusés sexuellement et violés à plusieurs reprises par lui.
Selon le droit pénal, les crimes sont déjà prescrits. La dernière procédure préliminaire sur « l’expérience Kentler » a été abandonnée en septembre 2019.
Une étude récente de l’Université de Hildesheim indique qu’au moins dans le cas de Fritz H., les bureaux d’aide à la jeunesse de Berlin auraient eu suffisamment d’indications pour fermer le lieu d’accueil. Il aurait fait l’objet d’une enquête pour abus sexuel auparavant. Mais bien que plus de 50 spécialistes aient traité Fritz H., rien ne s’est jamais produit. Kentler a éliminé toute préoccupation avec ses propres “opinions d’experts”.
Un réseau puissant
Les auteurs de l’étude de Hildesheim ont découvert que l’inactivité des autorités berlinoises est principalement due à des intérêts puissants. Ils révèlent « qu’il existait un réseau à travers les établissements d’enseignement scientifique, en particulier dans les années 1960 et 1970 (Centre pédagogique de Berlin, Institut Max Planck, Université libre de Berlin, Séminaire pédagogique de Göttingen) et l’administration du Sénat (l’Office national de protection de la jeunesse) jusqu’aux différents bureaux de protection de la jeunesse du district de Berlin, dans lesquels les positions pédophiles étaient acceptées, soutenues et défendues.
En outre, l’étude indique que ces foyers d’accueil pour pédosexuels, financés et financés par le Sénat de Berlin, “étaient des hommes célibataires, parfois puissants, issus de la science, des instituts de recherche et d’autres contextes éducatifs”.
Mais les recherches ne sont pas encore terminées : « Au sous-sol de l’académie il y a encore environ 1 000 dossiers qui n’ont pas encore été traités », affirment les auteurs . De nombreux responsables politiques et administratifs sont encore inconnus. Ainsi que des membres du réseau pédophile et autres auteurs et victimes de « l’expérience Kentler ».
L’influence de Kentler sur l’éducation sexuelle
Mais exposer le réseau derrière Kentler n’est qu’une des tâches à accomplir : l’influence de Kentler va bien au-delà de ses crimes pendant « l’expérience ». Pendant des décennies, il a été considéré comme une star de l’éducation sexuelle et «l’évaluateur en chef de la nation en matière d’éducation sexuelle» ( ZEIT ). Il se voyait comme un libérateur de “l’énergie sexuelle de la vie” dans la tradition du freudo-marxisme, de Wilhelm Reich et d’ Alfred Charles Kinsey .
Kentler a affirmé que même un petit enfant aurait besoin de stimulation et de satisfaction sexuelle pour devenir une personnalité saine. Sur la base de ces hypothèses, il a développé «l’éducation sexuelle émancipatrice», qui a été très bien accueillie lors de la révolution sexuelle entre les années 1960 et 1980.
« L’éducation sexuelle émancipatrice » de Kentler a constitué la base de « l’éducation sexuelle de la diversité » . Cela a été introduit dans de nombreux programmes importants d’éducation sexuelle et de prévention des abus dans les écoles allemandes et les crèches pour enfants. Le résultat est un grand nombre de contenus et de méthodes d’enseignement très controversés, qui sont critiqués comme « abusifs » et « honteux ».
« L’expérience » pédosexuelle de Kentler et ses recherches sur l’éducation sexuelle ont entre-temps été traitées scientifiquement dans les universités de Göttingen , Hanovre et Hildesheim. Mais son héritage sous la forme d’une « éducation sexuelle de la diversité » n’a encore fait l’objet d’aucune révision par la politique, les médias ou la recherche.
ბოლშევიკი სექსუალური რევოლუციონერი იყო ალეკსანდრა კოლონტაი, რომელიც შემდეგ გახდა დიპლომატი. მას მიაწერენ „ჭიქა წყლის“ თეორიას რომლის თანახმადაც სექსის მოთხოვნილება ისეთივე ბუნებრივი მოთხოვნილებაა როგორც შიმშილი და წყურვილი ხოდა
სექსუალური ურთიერთობა ისევე ადვილად უნდა იყოს დასამყარებელი როგორც ჭიქა წყლის დალევა. არაა საჭირო მით უმეტეს სიკვდილამდე ერთგულება,სიყვარული, ფორმალობები, დაწინდვა, ქორწილი, ქათინაურები, ფორმალობები,ყველაფერი ეს მოსასპობი ბურჟუაზიული გადმონაშთია, თუ ვინმე მოგწონა ჩაბღუჯე და პროშტნე, მოგბეზრდება და სხვაზე გადადი. ეგაა სექსუალური მარქსიზმ- ლენინიზმი.
გერმანიის კაიზერი ვილჰელმ მეორის მიერ დაქირავებულმა ლენინმა 1917 წელს დაამხო ჰოლშტაინ-გოტორპ რომანოვთა რუსეთის იმპერია და შექმნა ტოტალიტარული საბჭოთა სახელმწიფო.
მან და მისმა ბოლშევიკებმა სამოქალაქო ომით ყველაფრის აოხრების შემდეგ დაწერეს ახალი კონსტიტუტიცია და სისხლის სამართლის ახალი კოდექსები.
მათ მოახდინეს ჰომოსექსუალური და ტრანსგენდერული აქტივობის ლეგალიზაცია და სანამ მათი საიდუმლო პოლიტიკური პოლიცია ჩეკა დასდევდა და ხოცავდა არისტოკრატებს, ინტელექტუალებს, მღვდლებს, ბურჟუებს, გლეხებს… ლენინი მთავრობაში ნიშნავდა ღიად ჰომოსექსუალებს.
343 აბორტის მსურველის მანიფესტის გამომქვეყნებელი ნომერი // 100 000 ეგზემპლარი კიოსკებში // და გამოცემის დირექტორი პოლიციამ დააკავა. ჟან-პოლ სარტრის წინააღმდეგ საქმეც იყო აღძრული. მაგრამ საკონსტიტუციო საბჭომ არაკონსტიტუციურად გამოაცხადა გამოხატვის თავისუფლების შეზღუდვა და საქმეები 1971 წლის ივლისში შეწყდა. ევროპელი ხალხების დემოგრაფიული კრიზისი და კატასტროფა დღესაც გრძელდება.
ლენინის და ტროცკის ბოლშევიკები თან ხოცავდნენ რომანოვებს, არისტოკრატებს, ინტელექტუალებს,ბურჟუებს,გლეხებს,მუშებს და თან თავისუფალ სიყვარულზე ოცნებობდნენ.
როდესაც წარმოვთქვავთ სიტყვებს „ თავისუფალი სიყვარული „ წარმოგვიდგება როკის ჰანგებზე მროკავი მარიხუანას მწეველი ტიტველი შემთვრალი გრძელთმიანი ქერა მზეთუნახავი რომელსაც ლოყებზე დახატული აქვს ყვავილები და მშვიდობის ნიშნები და რომელიც წუთს არ კარგავს სექსუალური აქტის გარეშე.
1960-ანი წლების ამერიკელი ლიბერალი ახალგაზრდების უტოპია იყო სამყარო სადაც სექსი იყო ოჯახისგან და ა.შ. თავისუფალი აქტი.
სინამდვილეში სექსუალური რევოლუციის სიმბოლოები უნდა იყვნენ ლენინი, ტროცკი და ძერჟინსკი.
რომანოვების იმპერიის დამხობის შემდეგ ლენინმა და მისმა მთავრობამ ძალიან ლიბერალური კანონები შემოიღეს სექსის სფეროში.
ლენინისტი ჰიპი კომკავშირელ-კომუნისტები ცხოვრობდნენ მუდმივ თეორიულ და არა მარტო თეორიულ Woodstock-ში.
ყველანაირი საკუთრება კომუნალიზებული იყო. ქმრების უღლისგან განთავისუფლებულ ქალებს მისცეს მაკაცის უფლებათა თანასწორი უფლებები, უმარტივესად და უსწრფესად გაყრის, აბორტის ანუ საკუთარი შვილების დახოცვის უფლებები.
კერძო საკუთრების ყოველი ფორმა, მათ შორის სხეულის კერძო საკუთრებაც გაუქმდა და შეიცვალა კომუნალური საკუთრებით.
ნეპად ანუ ახალ ეკონომიკურ პოლიტიკად წოდებული პერიოდი დიდი სოციალურ-სექსუალური ექსპერიმენტების პერიოდი იყო.
სამოქალაქო ომის შემდეგ საბჭოთა კავშირი გაწმენდილი იყო რევოლუციის მტრებისგან და ბოლშევიკების დიდი ამოცანა იყო რეალური კომუნისტური ცხოვრების შექმნა, მოქალაქეთა ყოველდღიური ცხოვრების მოხაზვა.
საბჭოთა თეორეტიკოსები ოცნებობდნენ Woodstock-ის ჰიპური თემების და საზოგადოებების შექმნაზე.
იქ ქალებს და კაცებს უნდა ჰქონოდათ თავისუფლად მუშაობის და ქორწინების და შვილების გარეშე ხვევნა-კოცნა მტლაშა-მტლუშის შესაძლებლობა.
უნდა ყოფილიყო რევოლუციური ნირვანა როდესაც აღარ იარსებებდა ეჭვი, შური, ეგოიზმი.
ბოლშევიკ თეორეტიკოსთა მტანჯველი „ სექსის საკითხი „ გაჩნდა უკვე მარქსის და ენგელსის ნაშრომებში.
კარლ მარქსი აკრიტიკებდა ბურჟუების ანუ საშუალო და ზედა კლასების დამოკიდებულებას სექსისადმი.
„ ჩვენი ბურჟები არ კმაყოფილდებიან იმით რომ ცოლები და ქალიშვილები ყავთ ხელქვეით პროლეტარებად, არ კმაყოფილდებიან კახპებით. ისინი აცდუნებენ ერთმანეთის ცოლებს „ , წერდა მარქსი.
მარქსი განსაკუთრებით აკრიტიკებდა ქორწინების ინსტიტუტს და ცოლის ექსპლუატაციას ქმრის მიერ.
მარქსი ამბობდა რომ ბურჟუაზიული ქორწინება არსებითად არის კერძო პროსტიტუცია., რომ ბურჟუა თავის ცოლს უყურებს როგორც პროლეტარიატს, როგორც წარმოების იარაღს.
გაუნათლებელ-უსწავლელი ქალი ეკონომიკურად მთლიანად დამოკიდებულია ქმარზე რომელიც მას უხდის ფულს გაწეული სამსახურისთვის.
ენგელსმა წარმოადგინა ბურჟუაზიული ქორწინების პირობებში არსებული ექსპლუატაციის გაუქმების გეგმა.
ქალი პირველ რიგში უნდა განთავისუფლდეს ქალობის უღლისგან რაც მოხდება მაშინ როდესაც კერძო საოჯახო საქმე გადაიქცევა სოციალურ ინდუსტრიად.
ბავშვებზე ზრუნვა და მათი აღზრდა ხდება სახელმწიფოს საქმე. საზოგადოება ზრუნავს ყველა ბავშვზე კანონიერი შვილები არიან ისინი თუ უკანონო შვილები.
ლენინის ბოლშევიკებმა ეს იდეა სიტყვა სიტყვით გადაწერეს 1918 და 1926 წლის საოჯახო კოდექსებში. მას გაუთავებლად იმეორებდა ლენინი.
ენგელსი ხსნის რომ „ თავისუფალი სიყვარულის „ მოძრაობა იქნება „ თავისუფალი ქალის „ მოძრაობის „ სასიამოვნო შედეგი.
ასე ქრება შფოთი რომელსაც წარმოშობს „შედეგები„, რაც დღეს არის უმნიშვნელოვანესი მორალური და ეკონომიკური სოციალური ფაქტორი რის გამოც გოგო ვერ ეძლევა თავისუფლად საყვარელ კაცს.
ეს საკმარისი იქნება უფრო და უფრო თავაშვებული სექსუალური ურთიერთობების გავრცელებისთვის და პარალელურად საზოგადოებაც უფრო შემწყნარებელი გახდება ქალწულურ ღირსებასთან და ქალურ სირცხვილთან დაკავშირებით.
ენგელსი შენიშნავს რომ ქორწინების ბორკილებისგან და „ქალწულური ღირსებისგან„ განთავისუფლებულ ქალებთან ერთად, რევოლუციის ქარიშხალში მუდამ პირველ პლანზეა „ თავისუფალი სიყვარულის „ პრობლემა. ენგელსმა ეს სქემა შენიშნა მრავალ ევროპულ რევოლუციაში და თქვა რომ ეს , ანუ სექსუალური თავაშვებულობა, არის რევოლუციური პროგრესი.
ყველა მარქსისტი ოხერისთვის რევოლუციური პროგრესია ადამიანთა ტრადიციული კავშირების დაგლეჯა.
კაცების და ქალების ყველანაირად ყირა-ყირა სიარულია მაგათი ბედნიერების წყარო.
ენგელსის თეორიები იყო დაპატიჟება ორგიაზე. ისიამოვნეთ ერთმანეთის სხეულით, დათვერით სექსით და პოლიტიკა დაუტოოვეთ მარშშთ_`შევიკებს. ეს იყო დოქტრინა.
1917 წლის ოქტომრის სოციალისტურმა რევოლუციამ ფუნდამენტური ცვლილებები გამოიწვია რუსეთის შაზოგადოებაში. მილიონობით ადამიანმა დედამიწის უდიდეს ქვეყანაში თავი იგრძნო უფრო თავისუფლად ვიდრე ოდესმე იყო დესპოტი ანტისემიტი მეფის, ეკლესიის სტრუქტურების, უხეში რუსული კაპიტალიზმის თუ მიწათმფლობელთა ბატონობის პირობებში.
მუშათა კლასმა დაამყარა. კონტროლი რუსეთის ეკონომიკაზე, რუსეთის რევოლუცია ბევრად უფრო დიდი ფენომენი იყო, მან ბიძგი მისცა ქალების და სექსუალურ უმცირესობათა, LGBTQ ხალხის წარმოუდგენდლად
განთავისუფლებას.
წიგნში „ ჰომოსექსუალური წადილი რევოლუციურ რუსეთში„ // Homosexual Desire in Revolutionary Russia//, უელსელი მეცნიერი Dan Healey აღწერს LGBTQ-ს ბრძოლას რუსეთის რევოლუციაში. , ისტორიულ პროგრესს ლენინის და ბოლშევიკების დროს.
ავტორის მტკიცებით ბოლშევიკური პროგრესი სასწაული იყო ბნელ ნახევრად-ფეოდალურ ქვეყანაში სადაც სახელმწიფოს ხერხემალი იყო რელიგიური იერარქია.
Healey გვიჩვენებს ბოლშევიკთა უდიდეს და გასაოცარ მიღწევებს :
ადრეული, ლენინის საბჭოთა კავშირი იყო პირველი ინდუსტრიალიზებული სახელმწიფო რომელმაც აღიარა ჰომოსექსუალთა ქორწინება, საბჭოთა კავშირი ვაიმარის გერმანიის პარალელურად მოკლე ხნით ლიდერობდა მსოფლიოში სქესთა შემასწორებელი ქირურგიის სფეროში, საბჭოთა სამედიცინო ექსპერტები ტრანსგენდერებთან ერთად მუშაობდნენ არა უბრალოდ ბინარული, მამაკაცი-ქალის პოზიციიდან არამედ სპექტრის თვალსაზრისით.
კარლ კაუცკის მსგავს სოციალისტ რეფორმატორებსაც კი კონსერვატული შეხედულებები ჰქონდათ ადრეულ XX საუკუნეში.
ლენინი და მისი ბოლშევიკები ამ თვალსაზრისით მსოფლიო პროგრესიზმის სათავეში იდგნენ. ლოკალური ბოლშევიკური სასამართლოები ოფიციალურად აფორმებდნენ ჰომოსექსუალთა ქორწილს.
მოყვანილია ვიღაცა ევგენი ფიოდოროვიჩი რომელიც დაბადებისას გაფორმებული იყო ქალად. ის ებრძოდა თავის სქესს მანამდე სანამ ბოლშევიკებმა არ მისცეს მას მამაკაცად გაფორმების საშუალება.როგორც მამაკაცი ის პოლიტიკურ ინსტრუქტორად მუშაობდა შორს თავისი მშობლიური სოფლიდან. მან მოხიბლა ვიღაც ქალი „ს„ და დაოჯახდა. სამწუხაროდ ევგენი ფიოდოროვიჩი სამუშაოდ გადაიყვანეს შორეულ ქალაქში. ცოლ-ქმრული ურთიერთობები გაწყდა. ევგენი ფიოდოროვიჩს გაუჩნდა ფსიქიატრიული პრობლემები და ის გალოთდა.
სექსის და სქესის რევოლუციურად გადააზრება. სექსის და სქესის
პოლიტიკური ანალიზის საფუძველი იყო ევგენი ფიოდოროვიჩის
საუბრები საბჭოთა ფსიქიატრებთან.Healey-მ თავისი წიგნის VI
თავში აღწერა თუ რასწრაფად შეიცვალა რუსების
დამოკიდებულება ჰომოსექსუალობისადმი
რევოლუციიდან პირველი ხუთწლედის დასასრულამდე //1932//.
ბოლშევიკებმა უარყვეს აზრი რომ ჰომოსექსუალიზმი
გარყვნილებაა.
ბიოლოგმა კოლცოვმა თქვა რომ არის უამრავი შუალედური სქესი
და არა ერთი. 1920-ანი წლების დასაწყისში ბოლშევიკებმა
დაიწყეს სქესის შემსწორებელი ქირურგია...
მაგრამ გაჩნდა. უსახლკარო ობოლ პაცანთა საშიში თაობა. 1923 წლისთვის მოსკოვში გაჩენილ ბავშვთა ნახევარი უკანონო იყო და ბევრი მათგანი მშობლებმა ბავშვობაში მიყარეს ბედის ანაბარა.
და შემდეგ ქანქარა უკან დაბრუნდა.
ბოლშევიკურმა სახელმწიფომაც ვეღარ გაუძლო ამდენს, სტალინმაც მუშტი დაკრა და ისევ გაისმა ტრადიციულ ღირებულებათა პროპაგანდა.
In 1924 წელს საბჭოთა ფსიქიატრმა Aron Salkind-მა დაწერა „ რევოლუციური პროლეტარიატის 12 სექსუალური მცნება „ . ტექსტში ნათქვამია რომ სიყვარული მონოგამური უნდა იყოს., რომ სექსი უნდა იყოს ორი ადამიანის ძლიერი და ღრმა სიყვარულის ბოლო აკორდი.
ლენინური სექსუალური ცელქობები დამთავრდა.
Gymnastics on the roof of a dorm in Lefortovo. This photo by Alexander Rodchenko was taken in 1932, but it perfectly captures the 1920s aesthetics.
დამთავრდა მოძრაობა „ ძირს სირცხვილის „ ტიტველი წევრების მოსკოვის ქუჩებში ტანტალიც.
ჯანდაცვის სახალხო კომისარმა ნიკოლაი სემაშკომ დაწერა რომ „ ასეთი საქციელი ყველაზე კატეგორიულად უნდა დაიგმოს…იმ დროს როდესაც პროსტიტუციის და ხულიგნობის მსგავსი კაპიტალისტური საშინელებები ჯერ არაა მომსპარი ნუდისტების შიშველი ტანტალი ხელს უწყობს იმორალურობას… ამიტომ მე ვთვლი აბსოლუტურ აუცილებლობად ამ უმსგავსობის შეწყვეტას თუ საჭირო იქნება რეპრესიული მეთოდებით… „
საბჭოთა საზოგადოების ლამის ტოტალური გაკახპების შედეგად უკანონოდ გაჩენილ უპატრონო ობოლ პაცანთა გაუთავებელმა გამრავლებამ და ვენერიული ავადმყოფობების გავრცელებამ სტალინს უბიძგა გარკვეულ პურიტანიზმთან დაბრუნებისკენ.
1934 წელს ჰომოსექსუალობა ისევ გამოცხადდა დანაშაულად. 1936 წელს აიკრძალა აბორტი.
თავდადებულმა ლენინელებმა მაინც ვერ გააცამტვერეს ისტორიული საზოგადოება.
ითქვა რომ ადამიანს მხეცური სექსუალური ინსტინქტების დაკმაყოფილების გარდა სხვა რამეც ევალება, რომ ქალი უნდა იყოს მეუღლეც, დედაც. დიასახლისიც.
ეროტიკას, პორნოგრაფიას გასაქანი არ მისცეს.
რა თქმა უნდა იყო გადახრებიც და უკიდურესობებიც და ახალი სექსუალურ-ჰომოსექსუალური რევოლუცია დაიწყო 1990-ან წლებში.
ქორწინებამდე ქალწული და მთელი ცხოვრება მეუღლის ერთგული ქალი თითქმის გააქრეს. ასეთი მამაკაციც ძნელი მოსანახია.
ლენინური სექსუალური რევოლუციის, სტალინური სექსუალური კონტრრევოლუციის, მსოფლიო ომების, გენოციდების შემდეგ დაიწყო სექსუალური კონტრ-კონტრევოლუცია.
Femmes à Prague, 1956 | FORTEPAN / Nagy Gyula / Wikimedia Commons. CC BY-SA 3.0
Au début des années 1950, la Tchécoslovaquie communiste s’est lancée dans des recherches pionnières à l’échelle nationale sur l’orgasme féminin. En 1961, il a dépénalisé l’homosexualité. Ce ne sont là que deux exemples d’une histoire méconnue de la libération sexuelle dans les États socialistes d’Europe de l’Est, selon l’auteur d’un nouveau livre révolutionnaire sur le sujet.
Kateřina Lišková, auteure de Sexual Liberation, Socialist Style , est professeure associée en études de genre et en sociologie à l’Université Masaryk de Brno. Il faut apprendre du passé pour mieux comprendre le présent, me disait-elle dans une récente interview. Elle a décrit une «mémoire collective» du communisme comme une période «horrible, horrible et sombre» où «tout a mal tourné», mais a mis en garde contre son rejet total. Au lieu de cela, son livre raconte une histoire moins connue dans laquelle les États socialistes ont été les pionniers de la liberté sexuelle.
Au milieu des procès-spectacles et des meurtres judiciaires d’opposants politiques en Tchécoslovaquie, “il y avait aussi cette incroyable égalisation des sexes dans le mariage”, m’a-t-elle dit, “et aussi ces nouvelles avancées dans la sexualité, cette nouvelle compréhension des gens et de leur vie et de leur bonheur dans le sexe”. , termes intimes.
Les mois que Lišková a passés à parcourir les documents d’archives, des analyses d’experts et des politiques émises par l’État aux arguments des tribunaux de divorce, ont révélé d’importants changements qui se sont déroulés dans les «longues années 1950» de la Tchécoslovaquie – la période allant de 1948, lorsque les communistes sont arrivés au pouvoir, jusqu’au début années 1960.
La recherche sexologique de Prague sur la fertilité et l’orgasme féminin, par exemple, a conduit les médecins à conclure que l’absence d’amour sous-tendait le manque d’orgasmes des femmes et a amené les experts à considérer l’égalité des sexes comme une condition préalable nécessaire à la satisfaction conjugale et sexuelle.
“C’est une idée très socialiste que les gens devraient se marier par amour et que l’amour est la seule raison du mariage”, m’a dit Lišková.
“C’est une idée très socialiste que les gens devraient se marier par amour et que l’amour est la seule raison du mariage”
Mais ce n’étaient pas seulement les femmes tchécoslovaques qui savouraient ce nouvel intérêt pour l’égalité des sexes ; les droits des femmes ont été inscrits dans les constitutions du bloc de l’Est.
Les gouvernements de toute la région ont également investi dans les services publics, tels que les jardins d’enfants et les blanchisseries, cherchant à faciliter la vie des femmes. Les femmes jouissaient de nouveaux droits de propriété et de droits parentaux, d’un meilleur accès à l’éducation et d’une plus grande participation au marché du travail, ce qui leur apportait une indépendance financière sans précédent. L’accès à l’avortement a été libéralisé dans tous les pays socialistes au cours des années 1950, les difficultés sociales et économiques étant érigées en motifs valables pour interrompre une grossesse.
Que le bloc de l’Est ait été un précurseur dans la légalisation de l’avortement peut surprendre les lecteurs, étant donné le contrecoup contemporain contre les libertés reproductives des femmes dans une poignée d’anciens pays socialistes, dont la Pologne. Le pays avait autrefois certaines des lois sur l’avortement les plus progressistes de la région ; elle est aujourd’hui parmi les plus conservatrices, limitant l’accès à quelques circonstances : en cas d’anomalie fœtale grave ; lorsque la vie ou la santé de la femme est en danger ; ou lorsque la grossesse est le résultat d’un viol ou d’un inceste.
Les femmes polonaises protestent contre une proposition d’interdiction quasi totale de l’avortement en 2016 | Zorro2212 / Wikimedia Commons. CC BY-SA 4.0
Un tel contrecoup dans le sillage d’une relative progressivité semble choquant. Lorsque j’ai interrogé Lišková à ce sujet, elle a décrit une série de virages régressifs dans la région à l’approche ou après la fin du communisme. Ses recherches réfutent les idées selon lesquelles l’augmentation des libertés sexuelles et reproductives se déroule de manière linéaire. Au lieu de cela, elle raconte des flux et reflux de progrès.
Alors que les gens devenaient de plus en plus désenchantés par ce que des décennies de socialisme avaient apporté, “il y avait cette poussée contre le communisme”, m’a dit Lišková. “Tout ce qui était communiste était mauvais et cela signifiait différentes choses dans différents pays. Et on le voit sur l’avortement, sur l’accès à l’avortement. En Pologne, il était jugé « mauvais communiste » que les femmes y aient accès ; en Roumanie, on considérait comme « mauvais communiste » que les femmes ne le faisaient pas. »
«Tout ce qui était communiste était mauvais et cela signifiait différentes choses selon les pays. En Pologne, il était jugé « mauvais communiste » que les femmes aient accès [à l’avortement] ; en Roumanie, c’était considéré comme « mauvais communiste » que les femmes ne le faisaient pas »
En Pologne, les opposants au communisme ont cherché à renverser les soi-disant « pratiques soviétiques imposées », y compris l’accès à l’avortement.
Dans une population majoritairement catholique, cet accès en est venu à signifier la résistance des communistes à l’Église. Dans son livre, Lišková écrit que la Pologne a connu « une puissante reconquête des notions précommunistes de la vie privée », caractérisée par une réaction violente contre les libertés reproductives des femmes et une retraditionalisation des relations entre les sexes.
À l’inverse, la Roumanie a libéralisé l’avortement après la fin du socialisme. Le dirigeant de l’époque, Nicolae Ceaușescu, avait resserré la réglementation sur l’avortement en 1966 et le “non-accès” des femmes est devenu “emblématique du socialisme d’État dont elles voulaient se débarrasser”, a déclaré Lišková.
Dans le cas de la Tchécoslovaquie, Lišková décrit une période de « normalisation » après que l’Union soviétique a vaincu les réformes du Printemps de Prague de 1968. Les années 1970 ont vu un retour à des relations de genre plus conservatrices et un nouveau recul des droits reproductifs des femmes.
Dans un télégramme aux préfets, le ministre de l’Intérieur Gérald Darmanin demandait des mesures et de protection et citait un communiqué islamiste appelant à des «attaques» contre les symboles de la chrétienté.
Depuis plusieurs jours, les services de sécurité étaient sur le qui-vive. Alors que le pays vient de vivre une journée marquée par un attentat à Nice ayant fait trois victimes, ainsi que plusieurs attaques neutralisées par les forces de l’ordre, à Avignon et Lyon, Le Figaro revient sur une note du ministre de l’Intérieur Gérald Darmanin, qui alertait depuis dimanche dernier sur un risque accru de terrorisme sur le territoire. Le télégramme «à diffusion restreinte» a été envoyé pour action au préfet de police, ainsi qu’aux préfets de zone de défense et de sécurité, de région et de département, et enfin au préfet de police des Bouches-du-Rhône.
Le document cite en objet des «mesures de vigilance accrues» à la suite d’un communiqué publié le jour même par l’agence THABAT, «proche de l’organisation terroriste Al-Qaïda». Le document «appelle de façon explicite à commettre des actions visant notre pays dans le cadre du «djihad individuel»», détaille la note. Il fait référence à l’actualité nationale…
Cet article est réservé aux abonnés. Il vous reste 73% à découvrir.
Michel Geoffroy : « La prétention des Anglo-saxons à imposer leur loi au monde entier va se terminer. Cela peut se terminer pacifiquement, mais il y a un risque que cela ne se termine pas pacifiquement… »
Michel Geoffroy : « La prétention des Anglo-saxons à imposer leur loi au monde entier va se terminer. Cela peut se terminer pacifiquement, mais il y a un risque que cela ne se termine pas pacifiquement… »
La fin de la guerre froide a ouvert un monde sans limites pour la super-classe mondiale.
Michel Geoffroy est énarque et il publie un réquisitoire contre la super-classe mondiale, car les gouvernements ne gouvernent plus, mais obéissent aux marchés et aux banques, les puissances d’argent dirigent les médias et les peuples perdent leur souveraineté et leurs libertés. Pourquoi ? Parce que depuis la chute de l’URSS, le pouvoir économique et financier s’affranchit du cadre national et entend gouverner à la place des États. Ainsi, une nouvelle classe règne partout en Occident à la place des gouvernements : la super-classe mondiale, qui défend les intérêts des super-riches et des grandes firmes mondialisées. Dans son livre, Michel Geoffroy dresse un portrait détaillé et sans concession de la super-classe mondiale autour de cinq questions : que recouvre l’expression super-classe mondiale ? Que veut-elle ? Comment agit-elle ? Va-t-elle échouer dans son projet de domination ? Quelle alternative lui opposer ?
« La super-classe mondiale contre les peuples » de Michel Geoffroy est publié aux Éditions Via Romana.Lecteur audio
Kernews : Vous dénoncez cette super-classe mondiale qui représente maintenant un pouvoir supérieur à celui des Nations. Personne ne contredit l’existence d’une super-classe mondiale, mais comment caractériseriez-vous cette catégorie de la population ? N’est-il pas logique que des personnes qui se ressemblent aient envie d’avoir de l’influence ?
Michel Geoffroy : Ce n’est pas moi qui ai inventé cette expression de super-classe mondiale, c’est notamment Samuel Huntington, dans un livre intitulé « Qui sommes-nous ? », qui traite de l’évolution de l’identité américaine. On n’arrive pas à comprendre pourquoi en Occident, particulièrement en Europe, les gouvernements démocratiques font systématiquement le contraire de ce qu’ils ont promis aux électeurs, en particulier sur la question de l’immigration, mais aussi sur de nombreux autres sujets. C’est inexplicable dans une logique démocratique. En démocratie, si un gouvernement veut être réélu, il doit faire la politique de ses électeurs, sinon il ne sera pas réélu. Alors, on peut imaginer une série d’explications classiques : ils sont peut-être mal conseillés, ils se trompent ou ils sont nuls… Mais je crois que la vraie explication est que ces gouvernements occidentaux appliquent un agenda, un programme, qui n’est pas déterminé par les institutions démocratiques. Ceux qui déterminent cet agenda, c’est précisément cette oligarchie, c’est-à-dire un petit groupe d’hommes et de femmes qui ont un projet, celui de remplacer les gouvernements. Cette super-classe mondiale, ce n’est pas uniquement un postulat, c’est une réalité, mais c’est une réalité assez particulière parce que ces gens qui agissent, qui fixent des orientations, notamment lors du Forum de Davos, ne se mettent pas en avant. C’est d’ailleurs ce qui donne lieu à toute une théorie du complot. Ce sont des gens qui ont un projet clair, mais ils poussent les autres à agir conformément à leurs intérêts et à leurs projets. J’ai essayé de sortir d’une approche traditionnellement accusatoire pour essayer d’expliquer les raisons de fond, sociologiques et économiques, qui conduisent à l’avènement de cette oligarchie en Occident. La raison majeure se trouve dans un phénomène positif, mais qui a eu malheureusement un effet collatéral négatif : c’est tout simplement la disparition du communisme et du socialisme en Europe. C’était une grande libération pour les Européens qui n’avaient plus à subir la menace communiste, en Russie comme à l’Est de l’Europe, mais cela a eu un effet collatéral. Finalement, ce que l’on pourrait appeler le néo-capitalisme peut se développer sans respecter aucune limite. Cela signifie la domination sans limites des intérêts économiques et financiers sur tous les autres intérêts. Bien entendu, je n’ai rien contre la richesse, je n’ai rien contre le fait que certaines personnes souhaitent s’enrichir, mais elles ne doivent pas s’enrichir en appauvrissant les autres, or c’est ce que fait aujourd’hui la super-classe mondiale notamment en préconisant un libre-échange mondialiste destructeur d’emplois. Je n’ai rien contre la richesse à condition que les riches n’aient pas un projet liberticide, mais malheureusement cette super-classe mondiale a un projet liberticide, c’est le gouvernement mondial, c’est-à-dire la mise en tutelle des gouvernements et des peuples et la soumission des peuples à ce pouvoir économique et financier qui prétend fixer notre destin. Je rappelle que les banques ont usurpé le pouvoir de création monétaire. L’autre élément qui permet de comprendre l’émergence de la super-classe mondiale, c’est la mondialisation économique, c’est l’émergence de ces grandes entreprises transnationales qui ont le pouvoir de se localiser où elles veulent et qui ont le pouvoir de ne pas payer d’impôts. Elles ont même le pouvoir d’usurper des fonctions souveraines, puisque les 100 plus grandes entreprises mondiales ont un PIB équivalent à celui de l’Union européenne.
Ce que vous dites est exact, mais n’est-ce pas une évolution naturelle des choses ? N’est-il pas normal que les dirigeants des grandes entreprises essaient de se faire entendre à travers des cercles de lobbying ? Il est facile d’organiser des conférences, de faire venir des politiques, de faire passer des messages aux journalistes… Imaginons que tous les coiffeurs de France soient mécontents parce que les gens se laissent pousser les cheveux… Le lobbying, c’est très simple : les coiffeurs se rassemblent au sein d’un club pour demander aux politiques une loi interdisant les cheveux longs, ils peuvent organiser des colloques et, à l’arrivée, ils auront bien des parlementaires qui déposeront une proposition de loi prohibant les cheveux longs ! Vous savez bien que les choses peuvent se faire très naturellement…
Votre exemple est très intéressant, mais il y a quand même une grande différence, c’est que les coiffeurs n’ont pas acheté les médias ! Aujourd’hui, la super-classe mondiale a acheté tous les médias en Occident et ces médias diffusent la vue du monde de ces gens. On peut considérer comme normal que certaines entreprises cherchent à développer leur puissance, leur richesse et leurs profits. Mais il n’est pas normal que les intérêts privés dominent complètement le bien commun et les intérêts collectifs. Derrière cela, on assiste à un immense processus de privatisation et l’on est même en train de privatiser des fonctions souveraines. Les États-Unis ont largement privatisé leurs services de renseignements et même une partie de leurs armées. Nous sommes dans un monde où les intérêts économiques et financiers sont censés être la raison du monde. Vous dites que c’est naturel, mais c’est propre à l’Occident parce que, dans le reste du monde, ce n’est pas du tout de cette façon que les choses se passent. Ailleurs, les intérêts sociétaux et politiques dominent les intérêts économiques. Regardez la Chine ou l’Inde… Donc, c’est une vision du monde qui a été imposée aux Occidentaux, c’est une vision anglo-saxonne, c’est-à-dire trouver normal que les intérêts économiques fassent pression sur les politiques pour obtenir ce qu’ils souhaitent. Maintenant, ils en arrivent à censurer les opinions contraires ! Les géants de l’Internet suppriment le principe fondamental de la neutralité du Net et ils mettent en place des systèmes de censure des opinions qu’ils considèrent comme dissidentes. Ce sont des censures privées et il n’y a pas de possibilité de recours. Mark Zuckerberg peut mentir effrontément devant le Parlement en expliquant qu’il est partisan de la libre diffusion de toutes les opinions, alors que l’on sait parfaitement qu’il a censuré les comptes d’un certain nombre de mouvements identitaires, notamment en France. Je n’ai pas d’objection à ce qu’un parti se présente comme étant celui du gouvernement mondial, à ce moment-là les électeurs pourraient choisir de voter ou de ne pas voter pour ce parti, mais ces gens-là ne veulent pas que le système démocratique fonctionne, ils essaient d’obliger la société à avancer dans le sens conforme à leurs intérêts économiques et idéologiques. Ces gens ont un projet qui est le renouveau du vieux cosmopolitisme, à savoir la destruction des Nations pour mettre en place un gouvernement mondial, le leur.
Vous dites que c’est propre à l’Occident, mais prenons l’exemple du film « Razzia » de Nabil Ayouch, qui a été un grand succès au début de l’année en France : il montre la vie quotidienne de gens de différents niveaux sociaux dans le Maroc d’aujourd’hui. On voit bien que la super-classe de Casablanca se situe totalement dans la philosophie de cette super-classe mondiale. N’est-ce pas finalement quelque chose que l’on retrouve partout dans le monde ?
Dans toute société, il y a effectivement des pauvres et des riches, mais la super-classe mondiale ce n’est pas cela. C’est d’abord une classe au sens sociologique du terme, c’est-à-dire qu’ils ont plus de traits communs entre eux qu’avec leur population d’origine. Les bourgeois marocains sont peut-être bourgeois, mais ils restent Marocains… En revanche, un oligarque italien ressemble énormément à un oligarque français ou à un oligarque anglais ou américain ! Ce sont les mêmes et ils parlent souvent la même langue. Ils ont des traits propres qui les distinguent de plus en plus de leur population d’origine. J’emploie le terme de super parce qu’elle se prétend au-dessus des peuples et des États et elle est mondiale parce qu’elle est transnationale. Il y a toujours eu des élites, mais ces élites considèrent qu’elles sont mondiales et elles ne se reconnaissent plus comme des élites nationales. Certains appellent cela les nomades, car c’est une vision nomade du pouvoir.
Cette vision est parfaitement défendue par Jacques Attali…
Il détaille cette vision des choses en expliquant que les gens sont partout chez eux, mais c’est une vision très particulière, limitée à une minorité de gens, car la plupart des gens ne veulent pas être partout chez eux : ils veulent être chez eux… C’est la première fois dans l’histoire que l’on a une classe sociale complètement transnationale. Ces gens considèrent qu’il faut se défaire de son appartenance nationale et ils sont dangereux parce qu’ils prétendent faire notre bonheur à notre place. Mais ils ne réussissent pas leur projet, parce que le monde est en train de devenir multipolaire. Ils ont quand même réussi à imposer leur domination en Occident, particulièrement en Europe.
Vous dénoncez cette domination de la super-classe mondiale, mais les peuples continuent de s’exprimer à chaque élection puisque l’élection présidentielle ou les élections législatives ne sont pas truquées…
Je serai prudent sur ce point…
Je parle de trucages et non de manipulations, dont des manipulations médiatiques autour de costumes offerts à un candidat pour apprendre après l’élection que c’était un piège qui lui était tendu…
Vous soulevez un exemple très intéressant. Je ne crois pas que les élections se passent dans la transparence aujourd’hui. Ce sont les médias qui font les élections. Lors de la dernière élection présidentielle, il y a eu un matraquage médiatique sans précédent dans l’histoire en faveur de Monsieur Macron. Même les revues les plus techniques faisaient la propagande de Monsieur Macron… Par ailleurs, nous avons eu l’immixtion du pouvoir judiciaire dans l’élection présidentielle pour éliminer un candidat, à savoir François Fillon. Aujourd’hui, les médias ont un pouvoir considérable celui de faire la promotion d’un candidat et d’en diaboliser un autre. Nous avons aussi le pouvoir judiciaire qui s’immisce de plus en plus dans la politique, puisque certains élus sont poursuivis pour des propos qu’ils ont tenus en tant qu’élus. Et Jean-Claude Juncker, président de la Commission européenne, a même dit qu’il ne pouvait pas y avoir d’alternative démocratique aux traités européens…
Vous évoquez également l’influence des juges. Mais prenons l’exemple de Vincent Bolloré, que tout le monde pourrait associer à la super-classe mondiale et dont vous savez bien qu’il fait actuellement l’objet d’attaques d’ONG avec, derrière, la main de George Soros, qui lui aussi incarne cette super-classe mondiale, tout cela pour faire sortir d’Afrique le groupe Bolloré, au nom des bons sentiments… Alors, qui représente la super- classe mondiale ?
Les deux ! La super-classe mondiale, c’est d’abord différents cercles concentriques et le cœur nucléaire, c’est d’abord la puissance anglo-américaine. Les États-Unis cherchent à imposer leur domination économique sur l’Europe, donc ils cherchent à détruire, puisque l’Europe n’est qu’un marché à conquérir. Vous citez le cas de Vincent Bolloré, mais on pourrait évoquer de nombreux autres cas où les États-Unis ont utilisé la justice et les ONG, qui font partie de la super-classe mondiale, puisqu’elles sont financées par des milliardaires. Il ne faut pas oublier que 70 % des ONG sont anglo-saxonnes et le cas de George Soros est caricatural. Même les GAFA (Google, Apple, Facebook, Amazon) qui spolient les États jouent la carte des ONG. Mais nous vivons un monde où la prétention des Occidentaux, à savoir des Anglo-saxons, à imposer leur loi au monde entier va se terminer, cela peut se terminer pacifiquement, mais il y a un risque que cela ne se termine pas pacifiquement, parce que la volonté de maintenir son leadership, qui est au cœur de l’idéologie de la super-classe mondiale, peut aboutir sur des conflits et des déflagrations extrêmement dangereuses pour la paix du monde.
Emmanuel Macron au Forum de Davos, 2016. Sipa. Numéro de reportage : AP21847613_000026.
Prenons la définition de l’homme de Davos fournie par l’inventeur de l’expression, Samuel Huntington, dans son dernier livre Qui sommes-nous (publié juste avant sa mort quelques années après son best-seller Le choc des Civilisations. Dans la plupart des pays, le peuple est patriote, attaché à sa culture, favorable à l’immigration à condition qu’elle soit contrôlée et donc faite de populations qui cherchent à s’assimiler en embrassant le « roman national », cher à Ernest Renan.
La sécession des élites mondialisées
Mais de plus en plus, nous dit Huntington, les élites qui sont effectivement au gouvernement se veulent internationales, opposées à toute préférence nationale, favorables à des mouvements de population massifs changeant la nature même des cultures locales et violemment opposées à tout roman national tant ils veulent que les nouveaux arrivants conservent leurs cultures nationales (?).
Pour résumer, les élites se veulent et se disent citoyens du monde (les hommes de Davos) et n’ont que mépris pour les citoyens des pays qu’ils administrent, comme le démontre la phrase de madame Clinton traitant la moitié de la population américaine de « déplorables et de racistes misogynes » et s’étonnant d’être battue à l’arrivée. La réalité est que les hommes de Davos détestent les hommes ancrés dans leur sol. Pourquoi ? Je ne le sais pas.
Et nous informe notre auteur, toute cette élite a été formée dans les mêmes écoles, passant allègrement d’HEC à Harvard ou Cambridge ou de Polytechnique au MIT ou Cambridge.
Et ceux qui ne sont pas au gouvernement sont aux commandes des grands groupes multinationaux qui sont bien entendu les principaux bénéficiaires de cette mondialisation heureuse.
Et ceux qui ne sont ni au gouvernement ni dans les affaires sont dans les media où ils font ce que leurs copains de classe leur disent de faire.
Ils lisent tous TheEconomist, le Financial Times, le New York Times et Le Monde, participent aux mêmes séminaires et aux mêmes congrès, vont en vacances aux mêmes endroits, se marient entre eux et se congratulent les uns les autres d’être arrivés là où en sont par l’intermédiaire des media ou ils publient de nombreux papiers pour expliquer, comme ce brave Pangloss juste avant la Révolution française, que nous vivons dans le meilleur des mondes.
Comme dans la parabole du pharisien et du publicain, dans toute cérémonie officielle, ils s’assoient toujours au premier rang tandis que le pauvre publicain, c’est à dire vous et moi, avons le droit de nous mettre au dernier rang à condition de ne pas trop nous montrer et de ne pas sentir trop mauvais et bien sûr, à condition aussi que nous payions la note.
Bien entendu, ils sont favorables à une immigration de masse qui leur permet de payer très peu les nounous pour leurs enfants, les jardiniers pour leurs propriétés ou les chauffeurs pour emmener leurs enfants à l’école.
Cette superclasse domine le monde de la politique et des affaires depuis vingt-cinq ans, c’est-à-dire depuis la chute du mur de Berlin, sans interruption. Avant, ils faisaient attention tant les débiles en dessous auraient pu voter communistes.
Les carabistouilles de l’hyperclasse
Hélas pour eux, cette classe, au sens marxiste du terme, vient de ramasser quelques solides raclées lors des dernières consultations électorales telles la déroute du Brexit, le triomphe de Trump ou la déculottée du dernier référendum italien. Et du coup notre classe de génies s’est rendu compte que le peuple n’était plus dupe de leurs mensonges et qu’il fallait trouver autre chose. Et comme ils sont beaucoup moins malins qu’ils ne le pensent, les moyens qu’ils utilisent pour essayer de conserver leur monopole sur le pouvoir sont complètement prévisibles et transparents de naïveté. J’ai donc pensé qu’il serait intéressant que je fasse une petite recension de leurs carabistouilles. Mon but est très simple: je veux lancer un jeu facile et tout d’exécution.
Quand vous entendrez l’une de ces éminences se lancer dans une explication visant à le faire élire ou réélire, il faudra reconnaître le numéro de la carabistouille et en faire part aux autres lecteurs, en expliquant sur quel sentiment nos héros essaient de jouer pour inciter les auditeurs à voter pour eux. Les entrées reconnues comme valides auront droit à un livre gratuit parmi ceux que je réédite.
Voici donc les carabistouilles rangées sans ordre particulier.
Numéro 1: Vous qui êtes intelligents et qui faites quasiment partie de la super classe vous ne POUVEZ pas voter avec ces demeurés? On fait appel ici à deux ressorts, l’envie d’appartenir et la peur d’être confondu avec les crétins du bas. Cela marche très bien avec les demi-intellectuels qui bossent dans les media ou dans l’éducation.
Numéro 2: si vous expliquez que dans le fond vous aimez bien votre pays, l’on vous rétorque qu’Hitler aussi aimait le sien. C’est ce que j’appelle la « réduction ad hitlerum » et cela marche parfaitement dans tous les débats télévisés. L’idée est de vous couvrir de honte pour que vous vous taisiez à jamais, le principe étant celui de l’excommunication pratiquée autrefois avec beaucoup de succès par l’Eglise catholique. Ça a fonctionné à la satisfaction générale quand la superclasse avait le monopole des media, ça ne marche plus depuis que tous les exclus se parlent les uns aux autres par internet et se rendent compte qu’ils sont une majorité. Dans un monde où il n’y a que des Protestants, être excommunié par l’Eglise Catholique n’est pas très grave.
Numéro 3: depuis l’an 2000 c’est-à-dire bien avant que le FN ne le dise, je dis à qui veut l’entendre que l’euro est un désastre et qu’il va disparaitre. Voilà une preuve irréfutable que je suis un partisan du FN et que donc je n’ai pas le droit à la parole dans une société civilisée. La méthode ici est très simple: les surhommes pensent qu’ils contrôlent le « logos » (voir mon récent article sur le sujet). C’est donc eux qui décident de ce qui peut ou ne peut pas être discuté dans la société. Il s’agit ici d’une forme de censure non déguisée, appuyée sur le principe d’autorité qui d’après Saint Thomas d’Aquin est irrecevable lors d’une discussion entre gens normaux.
« La question ne sera pas posée » comme le disait l’avocat général au moment de l’affaire de Panama. Deux remarques içi: je ne leur ai donné aucune autorisation pour monopoliser l’ordre du jour de ce qui peut ou ne pas être discuté et ensuite je ne vois pas ce qui leur permet d’exclure trente pour cent de la population du débat publique. Il faudrait que quelqu’un informe mes surhommes qu’ils ne contrôlent plus le Logos.
Numéro 4: vous qui êtes un homme pragmatique (ce qui veut dire malhonnête en bon français), rejoignez-nous. Nous contrôlons tous les media, toutes les universités, nous vous nommerons à la commission d’éthique de la fédération française de pétanque ou de chasse,vous serez invité à faire des voyages d’études en Polynésie ou à la Martinique en hiver, vous aurez votre tabouret à la télévision où vous direz bien sur ce que l’on vous a dit de dire et vous ferez la fierté de votre quartier. Ça, c’est tout simplement de la corruption et croyez moi, ça marche très bien surtout avec les journalistes officiels ou non.
La Numéro 5 est de loin la plus subtile. Les pouvoirs souterrains qui nous gouvernent préparent longtemps à l’avance l‘arrivée d’un homme «nouveau», sans histoire personnelle, sans aucune idée à lui, dont nul ne sait d’où il vient, et cet homme se présente aux élections et est élu triomphalement. Comme chacun des lecteurs s’en est rendu compte, du moins je l’espère, je fais allusion ici à monsieur Obama, créature forgée de toutes pièces par le parti Démocrate dont nul se souvient à Columbia où il a fait soit disant ses études, personne ne sachant qui les a payé au demeurant, son dossier à l’université étant bloqué pour cinquante ans, sans que nul ne sache pourquoi. Bien que ne s’étant jamais présenté à une élection concurrentielle et n’ayant jamais exercé la moindre responsabilité il fût élu président des USA en ne débitant que des platitudes. Et cette élection permit à ma superclasse de rester au pouvoir et ce continuer à tondre les moutons tranquillement. Chacun se rend compte cependant, huit ans après, que cela faisait des années que la marionnette était sculptée jusque dans ses moindres détails et qu’il fallait être idiot pour croire qu’une idole représentait une solution.
Je tiens à préciser ici que toute ressemblance avec monsieur Macron n’est en rien le fait du hasard. Le parti socialiste est en train d’essayer de rééditer en France le coup Obama en remplaçant Obama par Macron. Voter pour monsieur Macron, c’est bien évidemment voter pour une marionnette encore plus improbable que monsieur Obama et ceux qui ne s’en rendent pas compte ont, à mon avis, un vrai problème de compréhension du monde qui les entoure.
Fillon : un péché n’est pas un crime
Cela me fait penser à des esclaves qui voteraient avec enthousiasme pour le chaouch qui les garde en bon ordre à grands coups de fouet. Les cinq premières carabistouilles sont à dire vrai d’aimables plaisanteries sans grande conséquences. La sixième est beaucoup plus grave parce qu’elle s’attaque a ce qui constitue l’essence de la volonté de vivre ensemble, c’est-à-dire a la croyance qu’une justice impartiale existe. Détruire cette croyance, c’est détruire la nation et cela peut amener à une guerre civile. Elle consiste à se servir des institutions de l’Etat conquis de haute lutte depuis des décennies pour faire tomber les opposants un peu trop efficaces en se servant de la Justice pour museler de tels hommes avec bien sur la complicité des médias.
Prenons François Fillon qui n’ a rien fait d’illégal mais qui a peut-être fait quelque chose que la majorité de la population considère comme immoral, ce qui n’est pas la même chose. Le rôle de l’Etat est de punir le crime et non le péché, qui ne regarde que la conscience de tout un chacun. Monsieur Fillon a peut-être commis un péché, mais en aucun cas un crime puisque ce qu’il a fait était autorisé par la Loi.
Par contre, si monsieur Hollande et monsieur Macron se sont servis de la justice pour biaiser les résultats de l’élection, alors là, il s’agit certainement d’un crime et ils devraient tous aller en prison si on pouvait le prouver, les juges en premier.
Si la réalité est que l’on poursuit monsieur Fillon en justice, tout en étant certain qu’en fin de compte il y aura un non-lieu une fois l’élection passée et si les media se joignent à la curée puisqu’ils sont tous détenus par des membres éminents de la superclasse, alors on pourra sans doute faire élire le pantin mentionné au paragraphe précédent, en laissant un homme à près honorable brisé avec toute sa famille sur le bord de la route.
Et le peuple deviendra enragé. C’est ce que les journalistes politiques, toujours aux ordres, appellent » être habile ». Ce n’est en rien être habile. C’est tout simplement être criminel. Le résultat est évident : Si vous voulez faire rire l’assistance dans un café ou dans une réunion vous dites simplement: « moi, je fais confiance à la justice de mon pays« . Et tout le monde de s’écrouler de rire. Et ces rires me terrifient.
Car la Bible, dans les « proverbes » n’a pas de mot trop dur pour le juge inique qui se soumet aux ordres des puissants. Et pour cet homme, ou cette femme, il n’y a pas de pardon possible. Le peuple, depuis un certain temps a parfaitement compris qu’il était manipulé grâce aux techniques allant de un à cinq. Il a tendance à se dire c’est de bonne guerre, je me suis fait avoir et à passer à autre chose.
Mais je suis certain d’une chose : en aucun cas, il ne pardonnera la manipulation criminelle de la justice à des fins aussi basses s’il se rend compte que l’on cherche à l’empêcher de voter pour qui il veut. Ce que je ne sais pas cependant est très important. Cette inéluctable révolte va-t-elle amener le peuple à voter pour monsieur Fillon ou pour madame Le Pen ? Il votera pour madame Le Pen s’il pense que monsieur Fillon fait partie lui aussi de la superclasse.
იმპერიების ნგრევა არაა ლობიოობა. რაღაცის გადასარჩენად იღბალი და განსაკუთრებული გონიერებაა საჭირო
ეობესპიერში შეყვარებული თურქი ნაციონალისტი დიქტატორი ათათურქის მიერ მხეცურად გატარებულმა ევროპეიზაციამ მოსპო ისიც რასაც ბევრი დღევანდელი თურქი ხედავს როგორც სამოთხეს. ამაზეა ეს წიგნიც, ჟილ მილტონის ”დაკარგული სამოთხე”/
პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ საბერძნეთი თავს დაესხა ოსმალეთის იმპერიის ნარჩენებს. მას უნდოდა მცირე აზიაში ქრისტიანული იმპერიის აღდგენა. იმპერიის გული უნდა ყოფილიყო სმირნა //დღევანდელი იზირი//.
პირველ მსოფლიო ომში გამარჯვებულმა დიდმა ევროპულმა სახელმწიფოებმა მხარი დაუჭირეს თურქეთთან მეომარ საბერძნეთს. იყო შეჯახებებიც, პროვოკაციებიც, ბანდიტიზმიც.
რობესპიერის და ნაპოლეონის თაყვანისმცემელი ფრანკ-მასონი მუსტაფა ქემალის პასუხი შემზარავი იყო.
1922 წელს ბერძნები დამარცხდნენ. სმირნას მცხოვრებლებს ეშინოდათ რომ თურქული არმიები ააოხრებდნენ სმირნას. მათი შიშები გამართლდა და მოხდა სწორედ ეს.
პირველ მსოფლიო ომში გამარჯვებულმა ევროპულმა სახელმწიფოებმა თითი არ გაანძრიეს ქალაქის გადასარჩენად.
1922 წლის 9 სექტემბერს ქალაქი დაანგრიეს და მისი 2 მილიონი მცხოვრებისთვის ეს იყო მეოცე საუკუნის უდიდესი ადამიანური კატასტროფა.
1922. თურქების კავალერია შევიდა თურქეთის დასავლეთ სანაპიროზე მდებარე ქალაქ სმირნაში // დღევანდელ იზმირში// და მთლიანად დაანგრია ეს ქალაქი. ისტორიკოსი Giles Milton გვიხსნის ამ ტრაღედიას, გვიყვება იმას თუ როგორ იქცა ნანგრევებად და როგორ მოისპო ოსმალეთის იმპერიის ეს უმდიდრესი და ყველაზე კოსმოპოლიტური ქალაქი.
სმირნას სიმდიდრე მოდიოდა ლევანტური დინასტიებიდან, უმრავლეს შემთხვევაში ინგლისელებიდან. ისინი 2 საუკუნის მანძილზე ცხოვრობდნენ ქალაქში.
მათ თავისი წვლილი შეიტანეს ბერძნებით, სომხებით, თურქებით და ებრაელებით დასახაბული მაჰმადიანურ სამყაროში უნიკალური სავსებით ქრისტიანული ქალაქის შექმნაში.
იყო იდილია, ოსმალეთის იმპერიის ამ კოსოპოლიტურ ქალაქში მშვიდობიანად თანაარსებობდნენ სხვადასხვა თემები მიუხედავად იმისა რომ თურქებისთვის ეს იყო ურჯულოთა ქალაქი.
მაგრამ პირველ მსოფლიო ომში გამარჯვებულმა დიდმა სახელმწიფოებმა მოსპეს კოსმოპოლიტური ოსმალეთის იმპერია და გამხეცებულმა თურქებმა მოსპეს კოსმოპოლიტური სმირნა.
დაკარგული სამოთხე. კოსმოპოლიტური სმირნას დანგრევა.
სმირნა პირველ მსოფლიო ომამდე იყო ბრწყინვალე, მდიდარი,კოსმოპოლიტური ქალაქი. ამ პორტის სიმდიდრეს განაპირობებდა როგორც მისი გეოგრაფიული მდებარეობა ისე საუკუნეების მანძილზე იქ მცხოვრები 20 000 ბერძნის, 10 000 სომეხის და 140 000 თურქის კომერციული დინამიზმი და სიყოჩაღე. ისინი ვაჭრობდნენ მთელი ხმელთაშუა ზღვის აუზში.
წარმოშობით ბრიტანელი, ფრანგი, ჰოლანდიელი,იტალიელი, ამერიკელი ოჯახების მრავალი თაობა მტკიცე ეკონომიკურ კავშირებს ამყარებდნენ ევროპასთან და მსოფლიოსთან.
ისტორიკოსი Giles Milton კერძო,პირადი არქივების შესწავლის საფუძველზე აღწერს ზოგი ამ ოჯახის ბედს თაობების მანძილზე.
აქ ნახენებია Giraud-ს, Aliberti-ების, le Williamson-ების, Paterson-ების, Rees-ების და, განსაკუთრებით Whitall-ების ოჯახებს à la tête ეს უკანასკნელები ხელმძღვანელობდნენ ძლიერ ფირმა Whitall & Company-ს.
სმირნას თუექი გუბერნატორი Rahmi Bey-ს (1914-1919) და შემდეგ მისი მემკვიდრე Aristide Sterghiades-ის (1919-1922) მფარველობის ქვეშ მყოფი მრავალ ენაზე მოლაპარაკე კომერსანტთა ეს დინასტიები ხვდებოდნენ ქალაქში მყოფ ევროპელ დიპლომატებს, ამერიკის კონსულ George Horton-ს.
მეოცე საუკუნის დასაწყისში სმირნაში მოხვედრილი მოგზაურები გაოცებულები იყვნენ ქალაქის სანაპიროებზე,საწყობებში, მაღაზიებში გამოფენილი პროდუქტების სიუხვით. ერთ-ერთი უმდიდრესი მაღაზია ჰქონდა ბერძენ ქსენოპულოსთა ოჯახს. იყო აღმოსავლეთიდან ჩამოტანილი გახმარი ხილი, ეგვიპტის თუ ჩრდილოეთი აფრიკის ძვირფასი ხალიჩები, ხე, სუნელი, აბრეშუმი.
ფუფუნების ამ ატფოსფეროში საუკუნეების მანძილზე ქალაქში სრული ურთიერთგაგებით ცხოვრობდნენ ეთნორელიგიური თემები :
ერთმანეთის გვერდით იყო სომხური და ბერძნული ეკლესიები, მიზგითები, თურქული ჰამამები, მედრესეები, სინაგოგები.
რაც შეხება ლევანტურ ოჯახებს ისინი დიდ ვილებს აგებდნენ სმირნას გარეუბნებში, იკრიბებოდნენ ოპერაში,
sporting club-ში ან კიდევ Grand Hôtel Kraemer-ში სადილებზე, თეატრალურ თუ მუსიკალურ წარმოდგენებზე, ჩაის სმსზე ცეკვის დროს. ბრიტანელები და გრანგები განსაკუთრებით დადიოდნენ სმირნას წრეში, ბერძნები და სომხები კი ერთმანეთს ხვდებოდნენ Country Club-ში.
სმირნას გახსნამ ხმელთაშუა ზღვაზე და მსოფლიოსკენ ვაჭართა ოჯახების ენერგიამ ქალაქი და მისი მოსახლეობა შედარებით დაიცვა პირველი მსოფლიო ომის პირველ წლებში. 1916 წელს პროდუქტები ჩადიოდა რეგულარული რიტმით. ორმაგი კონტექსტი : ელეფთერიოს ვენიზელოსის Magna Idea და მუსტაფა ქემალის აღზევება.
1897 წლის და კრეტას აჯანყების შემდეგ გააქტიურდა ბერძნული ნაციონალიზმი. 1910 წლიდან ბერძენი პოლიტიკოსები და ინტელექტუალები ელოლიავებოდნე ”დიდ იდეას” “Magna Idea“-ს.
მათ უნდოდათ ბერძნული იმპერიის არდგენა. ამ იდეის არსებობა გამართლებული იყო ისტორიით რომელშიც ერთმანეთს ერეოდა მოგონებები ძველბერძნული თალასოკრატიის ძალაზე მცირე აზიის სანაპიროზე და ბიზანტიის იმპერიის საზღვრებზე.
ამ ელინური იმპერიის ”შუქურა” ქალაქბი უნდა ყოფილიყვნენ კონსტანტინეპოლი, ათენი თუ სალონიკი, მაგრამ სმირნა ევროპისკენ და აღმოსავლეთისკენ გახსნის გამო რჩებოდა ამ ტერიტორიული ქიმერის მარგალიტად.
თურქულ ტერიტორიაზე არსებული უმთავრესად ქრისტიანული გადასავლურებული და ელინიზებული ქალაქი სმირნა იყო Magna Idea-ს სიმბოლო : ელეფთერიოსის ვენიზელოსის აზრით სწორედ ამ ქალაქიდან უნდა დაწყებულიყო ბერძნების მიერ მცირე აზიის ხელახალი დაპყრობა.
1916 წლის სახელმწიფო გადატრიალების შედეგად ხელისუფლებაში მისული ვენიზელოსი ხელისუფლებაში საბოლოოდ დამკვიდრდა ხელისუფლებაში 1917 წელს ათენში. ის აგრძელებდა ანტანტასთან დაახლოებას და უპირისპირდებოდა ლტოლვილობაში მყოფ მეფე კონსტანტინეს.
1919 წელს ვერსალის და სევრის კონფერენციებზე ვენიზელოსმა წარმოადგინა მისი აზრით ბერნებისთვის წართმეული ტერიტორიების უკან დაბრუნების პროექტი. სოლიდურად არგუმენტირებული მოხსენებებით მან აჩვენა რომ რომ ბერძენთა მხოლოდ 55 პროცენტი ცხოვრობდა კონტინენტურ საბერძნეთში.
მისი ტერიტორიული მოთხოვნები რთული იყო: ვენიზელოსს უნდოდა სმირნას დაპყრობა ნებისმიერ ფასად, უნდოდა ეგეოსის ზღვის თურქული კუნძულები, მაშინ იტალიის მიერ გაკონტროლებული დოდეკანეზი, ჩრდილოეთი ეპირი და მთელი თრაკია.
ვენიზელოოს მხარი დაუჭირა Il Wilson-მა, მაგრამ ყველაზე მეტად უპირობოდ დაუჭირა მხარი Lloyd George-მა,ვისაც უნდოდა დიდი ბრიტანეთის პოზიციის განმტკიცება აღმოსავლეთ მელთაშუა აღვაში, სრუტეების გაკონტროლება.
1919 წლიდან, მაშინ როდესაც კონსტანტინეპოლი ოკუპირებული ანტანტას ძალების მიერ ამერიკელების და ბრიტანელების მიერ შეიარაღებელმა ბერძნულმა ჯარმა დაიწყო შეტევა. მან გაიმარჯვა თრაკიაში და ედირნეს ირგვლივ. 1921 წელს ქალაქი ესკისეჰირის აღების სემდეგ მიდი იდეა-მაგნა იდეას განხორციელება თითქოს ახლოს იყო.
1920 წელს არჩევნებში ვენიზელოსის დამარცხების შემდეფ ხელისუფლებაში დაბრუნებული მეფე კონსტანტინე პირველი ტროიმფით ეწვია თურქული სანააპიროს მრავალ ბერძნულ ქალაქს. სმირნა მაშინ ოკუპირებული იყო 140 000-ზე მეტი ბერძენი ჯარისკაცის მიერ.
როგორც ხას უსვამს souligne Giles Milton 1919-1921 წლებში იყო ანატოლიის თურქული მოსახლეობის ჟლეტა. საერთაშორისო საზოგადოებრივი აზრი ააღელვა ბერძნული სარდლობის დამოკიდებულებამ. წითელი ჯვარი გაამწესეს დამკვირვებლად და დაავალეს მას ანგარიშების დაწერა.
მაგრამ 1919 წლის შმდეგ ანგორაში აეწყო წინააღმდეგობა მუსტაფა ქემალის ირგვლივ. მას შეუერთდა მრავალი თურქი ნაციონალისტი რომლებსაც არ მოსწონდათ ოსმალეთის იმპერიის ნგრევა. მას მიემხრნენ ახალგაზრდათურქების ყოფილი მომხრეები. დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა ქემალის სამხედრო გარემოცვას, განსაკუთრებით პოლკოვნიკ Ismet Inönü-ს. Gilles Milton თავის ნაშრომში უბრუნდება ნაციონალისტი აქტივისტი
Halide Edib-ის დიდ როლს. ის მრავალ მიტინგზე გამოდიოდა ბერძნების მიერ სმირნას ოკუპაციის წინააღმდეგ.
1919 წლის მაისში ქემალმა მოიწვია ანგორაში კრება რომელშიც მონაწილეობა მიიღეს სმირნას ბერძნული ოკუპაციით აღშფოთებულებმა.
1921 წლის ზაფხულში ბერძმებმა მოიპოვეს ახალი გამარჯვებები და მიდნენ ანკარას კარიბჭმდე.
1 წლის შმდეგ, 1922 წელს გააფთრებულმა ქემალმა წამოიწყო ”დიდი შეტევა. რამოდენიმე კვირიანი ბრძოლების შემდეგ ბერძენთა ძალები სასტიკად დაამარცხეს. ბერძნებმა უკან დაიხიეს. 1922 წლიის სექტემბრის ბოლოს თურქებმა აიღეს ბერძნული ქალაქები და მეფე კონსტანტინე პირველის არმია საბოლოოდ განდევნეს ანატოლიიდან.
” სამოთხის” დაცემა : სმირნას დანგრევა 1922 წლის სექტემბერში
1922 წლის 8 სექტემბერს თურქული ჯარი შევიდა სმირნაში. დაიქყო სასკლაო-მკვლელობათა, ძარცვათა გრძელი სერია, მდიდარი ლევანტური მოსახლეობები გაიქცნენ. სომხები გააუპატიურეს, დაამცირეს, დახოცეს. სხვა ქრისტიანებიც დაარბიეს. სმირნას ეპისკოპოსი ქრიზოსტომი დაიღუპა ხანგრძლივი წამების შემდეგ. ბერძნებმა ის მარტვილად გამოაცხადეს.
Giles Milton ზეპირ მოწმობებზე და ზოგი მოწმის მიერ გადაღებულ ფოტოებზე დაყრდნობით აღწერს ქემალის თურქების მიერ მოწყობილ ჯოჯოხეთს.
ამერიკის კონსულმა George Horton-მა თქვა რომ მომხდარის შემდეგ მას სცხვენოდა რომ არის ადამიანი.
l’auteur du Paradis Perdu résume l’atmosphère qui régnait alors à Smyrne. Le diplomate déclara en effet : “L’un des sentiments les plus vifs que j’ai rapportés de Smyrne est la honte d’appartenir à l’espèce humaine” .
5 დღის მანძილზე სმირნას ქუჩები და პორტების წლები გაივსო გვამებით. მოსახლეობათა ევაკუაცია ხდებოდა უდიდეს ქაოსში. თურქთა მხეცობები არ წყდებოდა. იქვე მდომი ევროპული გემები // 20 გემი// კი არ იღებდნენ იმათ ვინც არ იყვნენ მათი მოქალაქეები.
აღარც სასმელი წყალი იყო და აღარც საჭმელი. ოდესღაც ძვირფასი საქონლით სავსე სანაპიროები გაივსო ადამიანებით დ მათი პირადი ბარგით. მათ იქვე ეჭინათ. ისინი ცდილობდნენ ასვლას გემზე რომელიც მათ წაიყვანდა უახლოეს ბერძნულ კუნულებამდე, პირევსამდე თუ სალონიკამდე. გავრცელდა ქოლერის და მალარიის ეპიდემიები. საერთაშორისო პრესა ყვიროდა ჰუმანიტარულ კატასტროფაზე.
ამ აპოკალიფსის ატმოსფეროში ამერიკელი Asa Jenning ცდილობდა ბავშვების და ფეხმძიმე ქალების გადარჩენას. ზოგმა ბავშვმა და მოზარდმა მოახერხეს თავის გადარჩენა. გადარჩენილთა ნაწილი წავიდა ათენში სადაც კვარტალში Nea Smyrni სცადეს დაღუპული ბრწყინვალე სმირნას ხსოვნის შნარჩუნება. სხვები წავიდნენ კანადაში და აშშ-ში სადაც სულ დაივიწყეს საბერძნეთის ბედი.
მაგრამ ყველას არ ჰქონდა ეს შსანიშნავი შანსი. დარჩენილი ბერძნები და სომხები გადაასახლეს. უმრავლესობა დაიღუპა ანატოლიის ზეგნის ცხელ ქვიშაში.
დაბოლოს 13 სექტემბერს სმირნას პორტში მოხდა ხანძარი. დაიწვა ბანკები, სასტუმროები, რესტორანები თეატრები,კაზინოები, სავაჭრო სახლები….
სმირნელები რომლებმაც ვერ ნახეს თავშესაფარი ევროპულ გემებზე მოხვდნენ ხაფანგში.
ზოგი სასოწაკვეთილი გადახტა ზღვაში და თავი დაიხრჩო. ზოგი გემებზე ასულ თანამემამულეების თვალწინ დაიუპა საშინელი ტანჯვით.
13-14 სექტემბერს მთელი ქალაქი სმირნა ჩაიღუპა ცეცხლში. ეს იყო მეოცე საუკუნის ერთ-ერთი უდიდესი ხანძარი.
ქემალის ნაციონალისტური თურქეთის რესპუბლიკა გაჩნდა ოსმალეთის იმპერიის ერთ-ერთი ულამაზესი კოსმოპოლიტური ქალაქის, აღმოსავლეთის ”მარგალიტის” ფერფლზე.
. de la République turque nationaliste de Kemal qui naquit sur les cendres de la cosmopolite “perle” de l’Orient
ჯერ რექვიემი ერაყის, სირიის, ეგვიპტის და ღაზას გამქრალი ქრისტიანებისთვის-რექვიემი ძველთაძველი კულტურისთვის. თუ იდიოტებად დავრჩებით საქართველოს და ქართულ კულტურასც შეიძლება იგივე დაემართოს.
მაჰმადიანებს არ ვუნდივართ, ეს მარტივია. მათ უნდათ ქვეყანა მარტო მათთვის.
– როგორ მარტო მათთვის? ის ეკუთვნის ყველას. ისაა ჩვენი და ჩვენი წინაპრების ქვეყანა. და ისტორია ადასტურებს რომ ის უფრო ჩვენ გვეკუთვნის ვიდრე სხვებს… თუ ის ჩვენი არაა თუ შგიძლია მითხრა თუ ვისია?…
? – (…) ის აკბათ ჩვენი იყო ადრე, შორეულ წარსულში, ბიძაჩემო, მაგრამ დღეს ეს დამთავრდა.”
ასე მწვავედ საუბრობენ 70 წლის იუსეფი და მისი ძმისშვილი ახალგაზრდა მაჰა, ერაყელი მწერალი Sinan Antoon-ის რომანი Ave Maria-ს გმირები. ეს დაპირისპირება 2 გამოცდილებისა ქრისტიანების ადგილზე მათი წინაპრების ერთ-ერთ მიწაზე.
ბიძას არასოდეს უნდოდა წასვლა მისი ქვეყნიდან ისე როგორც წავიდა მისი ახლობლების უმრავლესობა. მან თა შეაფარა ოდინდელი წარსულის, იდეალიზებული თანაარსებობის გახსენებას.
ძმისშვილი სწავლობს მედიცინას. 1990-ანი წლების შუა ხანებში იყო დაწყებით სკოლაში. მან არ იცის თუ როგორი იყო ერყი სადამ ხუსეინის დამხობამდე. ის ოცნებობს მხოლოდ ერაყიდან წასვლაზე.
2010 წლის ოქტომბრის იმ დღეს მისი წარსულიც და აწმყოც შექმნილია არასტაბილურობისგან და ეთნორელიგიურ თემთა ძალადობისგან, ჯიჰადისტური ტერაქტებისგან, უბრალო ქრისტიანთა თუ სასულიერო პირთა გატაცებებისგან და მკვლელობებისგან, ცეცხლმოკიდებული ეკლესიებისგან და სავაჭროებისგან.
უძლური სასოწარკვეთილი ერაყელი ქრისტიანები ბოლო 18 წლის მანძილზე მიდიან ერაყიდან.
ციფრები ულმობელია, 2003 წლის ომის წინ ერაყში იყო მილიონზე მეტი ქრისტიანი. ეხლა კი დარჩა მხოლოდ 150 000 თუ 400 000 ქრისტიანი.
რექვიემი ერაყის, სირიის, ეგვიპტის და გაზას გამქრალ-დაღუპული ქრისტიანებისთვის. მათმა უბედურებამ ლოცვისკენ უბიძგა უმთავრესად არამლოცველ ომის კორესპონდენტს, 2021 წლის 22 ნოემბერი
Un Requiem pour les chrétiens disparus d’Irak, de Syrie, d’Egypte et de Gaza
Leur sort a poussé un correspondant de guerre (pour la plupart sans prière) à la prière et au deuil.
TIM DOLEY|
Image : Illustration de Rick Szuecs / Images sources : Envato
წიგნი ” გაქრობა : რწმენა, დაკარგვა და ქრისტიანობის მწუხრი წინასწარმეტყველთა ქვეყანაში”
ავტორიJanine di Giovanni
გამომცემელი Affaires publiques
გამოცემის თარიღი 5 octobre 2021 წლის 5 ოქტომბერი, 272 ფურცელი
ისლამურმა ფუნდამენტალისტურმა ჯგუფებმა, განსაკუთრებით ისლამურმა სახელმწიფომ ააოხრეს ერაყის და სირიის ზოგი ნაწილი და კინაღამ სულ გაწყვიტეს, გაქრობის პირამდე მიიყვანეს ამ ქვეყნების ქრისტიანები.
ეგვიპტეში ხდება ქრისტიანი კოპტების იურიდიული და საზოგადოებრივი დისკრიმინაცია.
მე-4 საუკუნეში მთლიანად ქრისტიანულ გაზაში ათასზე ნაკლები ქრისტიანი დარჩა
The Vanishing არაა არც ქრისტიანთა უბედურების ქრონოლოგიური აღნუსხვა არც რელიგიური ტენდენციების გეოპოლიტიკური ანალიზი.
ისაა რექვიემი გაქრობის გზაზე დამდგარი რელიგიური კულტურისთვის.
ერაყელი ქრისტიანების კატასტროფების და გადაადგილებების ქრონოლოგია
Louis Clemis, un responsable de la jeunesse de l’église, passe en revue des photos de l’église lors d’une interview avec l’Associated Press à Bagdad, en Irak, le 17 février 2021. Il assistait à la messe en octobre 2010 lorsque des dizaines de personnes ont été tuées dans le massacre qui a changé sa vie pour toujours .
Partager
Imprimer
ერაყში 20 წლის კონფლიქტებმა გაფანტა და დააქცია ძველი ქრისტიანული თემები.
2003 წელს აშშ-ს მეთაურობით ტავდასხმამდე ცხოვრობდა 1,5 მილიონი ქრისტიანი. ეს იყო ქრისტიანობის პირველი საუკუნეებიდან მომავალი ქრისტიანული თემები, ქალდეური. სირიული, ასურული და სომხური ეკლესიები.
დღეს ეკლესიის ხელმძღვანელები ფიქრობენ რომ ერაყში დარჩა რამოდენიმე ასეული ათასი ან უფრო ნაკლები.
დანარჩენები გაიფანტნენ ავსტრალიაში, კანადაში, შვედეთში…, მეობელ ქვეყნებში.
ერაყში დარჩენილი ქრისტიანები თავს გრნობენ ბედის ანაბარა დაყრილებად, უძლურებად. მათი ცხოვრება გამწარებულია. ზზოგი არ ენდობა მეზობლებს რომლებთანაც ერთად ადრე ზეიმობდა როგორც მაჰმადიანურ ისე ქრისტიანულ დღესასწაულებს.
აი ზოგადი აღწერა უბედურებებისა რომლებიც ერაყის ქრისტიანებმა გადაიტანეს სადამ ხუსეინის დამხობიდან ისლამური სახელმწიფოს მხეცობამდე:
აშშ-ს თავდასხმა და ისლამიზმის აღმავლობაა.
სადამ ხუსეინის დროს ერაყის ქრისტიანებს და მაჰმადიანთა უმრავლესობას თითქმის თანასწორი უფლებები ჰქონდათ. ჯოჯოხეთი დაიწყო სადამ ხუსეინის დამხობის და უსაფრთხოების თუ სხვა სისტემების ნგრევის შემდეგ. ჰგრევამ გზა გაუხსნა რელიგიურ-სექტანტურ სასაკლაოს.
სადამ ხუსეინის დამხობას მოყვა ქაოტური წლები, მებრძოლი ულმობელი ისლამიზმის აღმავლობა, სათავეში იყო ალ კაიდას ტერორისტული ქსელი. ჩვეულბრივ რამედ იქცა მლვლელობები, გატაცებები, აფეთქებები, ზოგჯერ დღეში რამოდენიმეჯერ იყო აფეთქება.
შეიარაღებულმა ინდივიდებმა გაიტაცეს ქალდეველი კათოლიკე ეპისკოპოსი რომლის გვამიც იპოვეს 2008 წელს. სუნიტმა ტერორისტებმა დაბომბეს ეკლესიები, თავზარი დასცეს ქრისტიანებს. ქრისტიანებმა დაიწყეს ქვეყნიდან წასვლა და ასეა დღესაც.
2010 წლის 31 ოქტომბერს ისლამისტებმა დაიპყრეს ბაღდადის ეკლესია. მათ წირვის დროს დახოცეს ათობით მლოცველი, მოკლეს 2 მღვდელიც. თავდასხმა გრძელდებოდა 4 საათი, ეს იყო ერაყში ოდესმე აღრიცხული უდიდესი სასაკლაო. ერაყელები ვერ ივიწყებენ ამას.
ისლამური სახელმწიფოს მასტოდონტი 2014 წლის ზაფხულში ერაყის და ლევანტის ისლამური სახელმწიფოს მებრძოლებმა გაატიალეს ქალაქი მოსული და დაიპყრეს ქვეყნის დიდი ნაწილი, ჩრდილოეთი ერაყის ნინევიის ველების ქალაქების და სოფლების ჩათვლით.
ათასობით ქრისტიანი გაიქცნენ მკვლელი მარბიელი ისლამისტების არმიების მოახლოებისას. მათ თავი შეაფარეს ჩრდილოეთ ერაყის ქურთულ რეგიონს ან საერთოდ დატოვეს ქვეყანა.
მომდევნო წლებში ისლამისსტმა ექსტრემისტებმა დახოცეს სხვადასხვა რელიგიის მიმდევარი ათასობით სამოქალაქო პირი, დაანგრიეს შენობები, ისტორიული და კულტურულად მნიშვნელოვანი სტრუქტურები რომლებიც მათი აზრით ეწინააღმდეგებოდა ისლამის მათებურ ინტერპრეტაციას. ისლამური სახელმწიფოს მებრძოლებმა დაანგრიეს მონასტრები, მიზგითები, ალდამები, სალოცავები, ეკლესიები სირიაში და ერაყში.
მასტოდონტმა ისლამურმა სახელმწიფომ დახოცა სამოქალაქო პირები, დაანგრია და გაატიალა ყველაფერი და გადარჩენილი ქრისტიანები წავიდნენ საზღარგარეთ.
ამას მოყვა ნგრევა და ხოცვა-ჟლეტა უკვე ისლამურ სახელმწიფოსთან ბრძოლაში.
ადამიანის გამრავლება არის უდიდესი უბედურება სამყაროსთვის, საშველია მარტო უშვილო სექსი, ნარკოტიკები, როკენროლი, ოები, გენოციდები, ყველაფრის გამტიალებელი პერესტროიკები ასეთია დღევანდელი მოვლენების საფუძველი ”ფილოსოფია”
Si les niveaux de population continuent d’augmenter au rythme actuel, nos petits-enfants verront la Terre plongée dans une crise environnementale sans précédent, affirme le scientifique en informatique Stephen Emmott dans cet extrait de son livre Ten Billion
La population mondiale devrait dépasser les 10 milliards au cours de ce siècle. Photographie: Getty
ყველაფერი დაიწყო 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით რომლის მიზანიც იყო ტრადიციული ქრისტიანული საზოგადოებების მოსპობა და მათი შეცვლა ლიბერტარული საზოგადოებებით.
977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll Are very good indeed//
ანუ რაღა დროს ღმერთის და მოყვასის სიყვარულია, ყელში ამოგვივიდა შრომაც, ოჯახიც, სამშობლოც, ერიც, ცოდნაც, კულტურაც, გვინდა მარტო სექსი,ნარკოტიკები, როკენროლი და მეტი არაფერი. ესაა ეპოქის ჰიმნი.
Anti-Natalism: Rejectionist Philosophy from Buddhism to Benatar Paperback – July 26, 2016
ბოლო ათწლეულებში კი დაიწყო ის რასაც შეიძლება ეწოდოს ” უბავშვო რევოლუცია”.
განვითარებულ ქვეყნებში უფრო და უფრო მეტ ხალხს უნდა უშვილოდ ცხოვრება.
ამ რევოლუციას აქვს ბევრი მიზეზი. ამ რევოლუციონერებს სწამთ რომ ამქვეყნად ვიღაცის გაჩენა არის მისი გატანჯვა უსარგებლოდ და მის დაუკითხავად. აჩენ არსებას რომელსაც ელის ტკივილი, ტანჯვა, სიკვდილი.
ამ ბოდიში ფილოსოფიას ჰქვია ანტინატალიზმი-anti-natalism.
ეს ბოდიში ფილოსოფია ეხლახანს გამოაცოცხლა David Benatar-მა 2006 წელს გამოცემული მისი წიგნით Better Never To Have Been (2006)- ”არყოფნა ჯობია ყოფნას”. ის იყო მთავარი კატალიზატორი.
ანტინატალიზმი შეიძლება ჩაითვალოს უფრო ფართო ფილოსოფია უარყოფიზმი
Rejectionism-ის ნაწილად. ის თვლის რომ არსებობა უშუალოდ თუ არაპირდაპირ ანუ როგორც შვილის გაჩენა პრობლემატური და მიუღებელი რამეა.
ეს წიგნი აღწერს ამ ბოდიში ფილოსოფიის განვითარებას ინდუიზმიდან და ბუდიზმიდან რომლებშიც არის მისი ფესვები (ინდუისტური Moksha) და ბუდისტური ნირვანა. ”
აი, ო ძმებო, კეთილშობილი ჭშმარიტება ტანჯვაზე.
ტანჯვით იბადება ადამიანი, ტანჯვით ბერდება,
იტანჯება ავადმყოფობებისგან, კვდება ტანჯვით და დარდით.
ამას ქადაგებდა დიდი ბუდა, მაგრამ დღევანდელი ანტინატალიზმის მშობელ სამხრეთ აფრიკელ დევიდ ბენატარს არც ცოცხალი არსებების თანაგრძნობა და თანადომა მოსწონს, ის თვლის რომ საერთოდ არსებობაა მიუღებელი. თავი არ უნდა მოიკლა, უნდა ელოდო სიკვდილს ისე რომ შვილი არ გააჩინო. უფრო რადიკალები ამტკიცებენ რომ თვითმკვლელობაც ჯობია არსებობას.
ამ ბოდიში ფილოსოფიაში მე-19 საუკუნეში წვლილი შეიტანეს შოპენჰაუერმა და ფონ ჰარტმანნ-მა, მეოცე საუკუნეში კი ნაკლებად ცნობილმა ნორვეგიელმა ფილოსოფოსმა Zapffe-მ…
წიგნი ამბობს რომ ანტინატალისტური ფილოსოფიის და პრაქტიკის გავრცელებას დიდად შეუწყვეს ხელი სეკულარიზმმა ანუ რელიის მარგინალიზაციამ და მოსპობამ, ზნე-ჩვეულებათა ლიბერალიზაციამ ანუ ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ ტექნოლოგიურმა წინსვლამ //კონტრაცეფციამ,და ა.შ.//.
ანტინატალიზმი, მაშ, უნდა ჩაითვალოს პროგრესის ნაწილად იმდენად რამდენადაც ის გვაძლევს ცხოვრების წესების არჩევის მეტ შესაძლებლობას.
წიგნი ამბობს რომ ანტინატალიზმს სერიოზულად უნდა შევხედოთ, ის უნდა
ჩავთვალოთ თანამედროვე და საერო ცივილიზაციის ლეგიტიმურ ხედვად.
წიგნი ამბობს რომ ანტინატალიზმის უფრო განვითარებისთვის ის უნდა იყოს ინსტიტუციონალიზებული როგორც ”სიცოცხლის ფილოსოფიის” რაციონალური ფორმა და უფრო დიდი ყურადღება უნდა მიექცეს ამ ფილოსოფიის განხორციელების პრობლემებს და პერსპექტივებს.
წიგნის ავტორი არის ლონდონის უნივერსიტეტის დოქტორი, სოციალურ მეცნიერებათა სპეციალისტი, პროფრსორი, ის არ ანგრევს საბჭოთა ტანკით ლონდონს ის ” უბრალოდ” პროფესორ დევიდ ბენატართან ერთად გიკლავს ამქვეყნად ცხოვრების სურვილს.
დაიღალა ცივილიზებული კაცობრიობა რევოლუციებით, გილიოტინებით, მსოფლიო ომებით, გენოციდებით და საბჭოთა ტანკით თბილისის მნგრეველი პერესტროიკებით…
ყველაფერმა ამან შეშალა მსოფლიო. ამაზე ლაპარაკობს თუნდაც
სამხრეთ აფრიკის კაპის უნივერსიტეტის პროფესორი
David Benatar-ის ფილოსოფია ანტინატალიზმი.
რისტიანებმა ბავშვობიდან იციან სახარების ნათქვამი რომ მთელი
ქვეყნიერება ანუ მთელი ხილული მატერიალური სამყარო ადამის
და ევას დაცემის შემდეგ ბოროტებაში წევს. მათ ასევე იციან რომ ამ
ბოროტებიდან გამოსავალია ღმერთის და მოყვასის სიყვარული,
აქტიური თანაგრძნობა და თანაგრძნობა.
მაგრამ პროფესორი
დევიდ ბენატარი ნიჰილისტური, ტრადიციული კულტურული
იდეალების და ღირებულებების დამამხობელი ხანის შვილია და
ის სხვანაირად ფიქრობს და სხვა რამეს ქადაგებს.
” ჩვენ ვართ არსებები რომლებსაც არ უნდა ყოფილიყვნენ
ამქვეყნად ”, ამბობს ის. პროფ. დევიდ ბენატარის
ანტინატალიზმი არის თვალსაზრისი რომლის თანახმადაც
ჩვენ უნდა შევწყვიტოთ შვილების გაჩენა, შვილების გაჩენა
ცუდია. მრავალი გზა მიდის ამ დასკვნამდე. ზოგ გზას
შეიძლება ”ფილანტროპიული” დაერქვას. ცხოვრება
ცუდია, ისაა ძალადობით, ბოროტებით, ავადმყოფობებით ,სიკვდილით ,ტკივილით და ტანჯვით სავსე ოხრობა.
ამქვეყნად გაჩენილი ბავშვი ვერ გაექცევა ძალადობას,
ავადმყოფობებს, ტანჯვას,სიკვდილს, ამიტომ თუ არ ხარ გულგრილი ბოროტი არამზადა და ცოცხალი არსებისთვის
სიკეთე გინდა ჯობია რომ შვილი არ გააჩინო.
წარმოიდგინეთ სიღატაკეში ჩაფლული და ძალადობით თუ ძალადობით მუქარით, მწუხარებით და ფსიქიური. პრობლემებით გატანჯული მილიონები.
ყველა უკმაყოფილოა და მწუხარეა. არის კიდევ
ავადმყოფობები. ზოგი ავადმყოფობა ცხოვრების ბოლომდე
ამწარებს ადამიანებს. დედამიწის ყველაზე ღატაკ
რეგიონებში არის ინფექციური ავადმყოფობები.
მოწინავე ცივილიზებული ქვეყნების მკვიდრებს ტანჯავს და
კლავს გულ-სისხლძარღვთა ავადმყოფობები,
გამომადებილებელი ავადმყოფობები. კიბო….
მოკლედ შვილის გაჩენა ამ შვილისთვის აუტანელი ტანჯვის
მისჯაა. ანტინატალიზმამდე მიგვიყვანს
კაცთმოძულეობა-მიზანტროპიაც რომლის თანახმადაც
ადამიანი საშინლად ცუდი,ბოროტი,მნგრეველი ვინმეა
რომელიც ტანჯავს და ხოცავს მილიარდობით ადამიანს და
პირუტყვს და სპობს ბუნებას. ამას რომ რომელიმე მხეცი
სჩადიოდეს ჩვენ ვისურვებდით მის სიკვდილს ან არგაჩენას. არაა საჭირო გალოთება-განარკომანება, ეს კიდევ უფრო
აუარესებს ცხოვრებას. არ უნდა მოიკლათ თავი. უბრალოდ არ უნდა გააჩინოთ შვილი და კაცობრიობა თანდათანობით გადაშენდება.
David Benatar
ამ ანტინატალიზმის გვერდით არის ცივილიზებულ მსოფლიოში
გავრცელებული მოძრაობა Childfree-შვილებისგან შეგნებულად,
საკუთარი ნებით თავისუფალთა, შვილის გაჩენაზე
ნებაყოფლობით და გააზრებულად უარის მთქმელთა მოძრაობა.
ამათ კარიერა, დროისტარება-სიამოვნება, გართობა და არა შვილი.
ეს მოძრაობა გაჩნდა აშშ-ში 1970-ან წლებში, გაგანია სექსუალური
რევოლუციის დროს. ეს მოძრაობა უმთავრესად გავრცელდა
მოწინავე-განვითარებულ-ცივილიზებულ ქვეყნებში.
Ellen Peck-მა და Shirley Radl-მა 1972 წელს Palo Alto-ში,
კალიფორნიაში, შექმნეს არა-მშობელთა ეროვნული ორგანიზაცია
რომლის დაცვა იდეისა რომლის თანახმადაც კაცებს და ქალებს
აქვთ შვილების შეგნებულად-გააზრებულად და საკუთარი ნებით
არგაჩენის უფლება. 1984 წელს კანადაში, ვანკუვერში
Jerry Steinberg-მა შექმნა No Kidding International რომლის
მიზანიცაა შეგნებულად-ნებაყოფლობით უშვილოთა ცხოვრების
წესის გავრცელება. ის გავრცელდა მრავალ ინგლისურენოვან
ქვეყანაში. ის აწყობს შეგნებულად-ნებაყოფლობით უშვილოთა
შეხვედრებს. 2010 წელს ტეხასში, Houston-ში ჩატარდა კონვენტი
No Kidding International.
ავტორმა და პროფესორმა Leslie Lafayette-მა 1991 წელს შექმნა
Rawlinson, P. (2013). Russia’s gangster capitalism : portent for contemporary states? In R. Bridenthal (Ed.), The Hidden History of Crime, Corruption and States (pp. 216-236).
Abstrait
Ce chapitre présente une analyse critique de la transition turbulente de la Russie du communisme au capitalisme d’État, une phase communément appelée capitalisme « gangster » ou « sauvage ». La terminologie décrit la période d’anarchie (bespredel) qui s’était emparée du pays au lendemain de l’effondrement de l’Union soviétique, une époque où les leviers économiques et politiques du pouvoir étaient censés être vulnérables ou aux mains d’organisations la criminalité. En effet, le président de l’époque lui-même, Boris Eltsine, s’adressant à la publication de la première commission publique russe sur le crime en 1993, a déclaré que le pays était devenu « un État mafieux à l’échelle mondiale ». crime » et « corruption » dans le développement de l’État russe, nous devons reconnaître la nature constructionniste de ces termes, les récits qu’ils tissent et les programmes derrière ces récits. De la même manière que le langage du « risque » a été décrit comme « un dispositif rhétorique déployé dans des arguments sur les dommages auxquels il convient de donner la priorité, la manière dont ils doivent être traités et qui est blâmable », le discours sur le crime organisé et la corruption définit et proscrit de la même manière les actes préjudiciables en fonction d’une sélectivité motivée par l’agenda. Dans le processus turbulent et souvent violent de la transition, la Russie a été assaillie par des agendas concurrents et souvent contradictoires dans lesquels l’application de ces termes à des actes et des acteurs particuliers à des moments précis a servi à détourner ou à obscurcir certaines des plus profondément ancrées et les enjeux complexes du processus de transition, les outils qui l’ont servi, et les aspirations de ceux qui l’ont dirigé ou s’y sont opposés. En démêlant les récits autour de la corruption et du crime organisé en Russie et l’impact que ces discours ont eu sur l’émergence de l’État russe en tant qu’économie de marché, nous pouvons plus facilement interroger la mémoire historique conventionnelle de cette époque turbulente.
აღმოსავლეთ ევროპელი ქალიშვილები ჩაჰყავთ უელსში //ბრიტანეთი // და მათ იქ ამუშავებენ კახპებად, 2003 წლის 15 ოქტომბერი
რგანიზებული კრიმინალის ბანდებს 13 წლის აღმოსავლეთ ევროპელი გოგონებიც ჩაჰყავთ უელსში
//ბრიტანეთი// სადაც მათ ამუშავებენ კახპებად.
მთავარმა დეტექტივმა ექსკლუზიურად უთხრა Western Mail-ს აგვისტოში კარდიფში მდიდარი ბიზნესმენის უეცარი სიკვტიკილი იყო კატალიზატორი რომელმაც შეაშფოთა სამხრეთი უელსის პოლიცია პრობლემის შოკისმომგვრელი მასშტაბის გამო.
65 წლის Reginald Penny-ს სხეული იპოვეს მის სახლში Old St Mellons-ში დედაქალაქის პერიფერიაზე. ის გარდაიცვალა ინფარქტით, მაგრამ იყო ნიშნები რომ მასთან ერთად სხვა პირიც იყო მისი სიკვდილის დროს.
დეტექტივმა Gatwick-ის აეროპორტში იპოვა 30-ოდე წლის ლიეტუველი ქალი რომელიც აპირებდა ბრიტანეთიდან წასვლას. მან დაადასტურა რომ ის მუშაობდა ესკორტის სააგენტოში და მისული იყო Reginald Penny-სთან მისთვის სექსუალური მომსახურების გასაწევად.
მას შემდეგ დეტექტივებმა უკეთესად გაიგეს თუ როგორ მოქმედებენ კრიმინალები.
გამოძიების ხელმძღვანელმა დეტექტივმა Graham Davies-მა განაცხადა :
” პროსტიტუცია სამხრეთ უელსში რა თქმა უნდა არაა ახალი ამბავი, მაგრამ ბოლო 12 თვის მანძილზე დიდად გაიხარდა აღმოსავლეთი ევროპიდან ჩამოყვანილი ქალების და ქალიშვილების რაოდენობა. მათ აქ ამუშავებენ კახპებად.
“La prostitution dans le sud du Pays de Galles n’est pas un phénomène nouveau, bien sûr, mais nous ne doutons pas qu’au cours des 12 derniers mois, il y a eu une forte augmentation du nombre de jeunes femmes et de filles. amenées au Pays de Galles depuis l’Europe de l’Est pour travailler comme prostituées.
ამას ხელს უწყობს აღმოსავლეთ ევროპაში გასაკახპებლად გამზადებული ქალების და ქალიშვილების არსებობა და საერთაშორისო მოგზაურობათა უფრო და უფრო დიდი სიიოლე.
” მათ შეუძლიათ თვითმფრინავის იაფი ბილეთის ყიდვა და სწრაფად ჩამოსვლა კარდიფში სადაც ისინი როგორც არალეგალური მიგრანტები ცხოვრობენ სამხრეთ-დასავლეთი ინგლისის კრიმინალური ბანდების მიერ გაკონტროლებულ ბინებში.”
პერესტროიკამ საქართველოც ამ სამყაროს ნაწილად აქცია
ბავშვების პროსტიტუციის კერები საქართველოში – უმძიმესი პრობლემის სავალალო მაჩვენებლები
თბილისის ვარდების რევოლუციის სკვერის და კაშკაშა რედისონ-ბლუს ქვეშ არის შარდის სუნით გაჟღნთილი მიწისქვეშა ლაბირინთი, ბუნკერის მსგავსი თავშესაფარი, საიდანაც თურქული და შუააღმოსავლური მუსიკის ხმა იმის.
ეს არ არის უბრალოდ ვენიუ, სადაც დალევ ან სტრიპტიზ ბარი. არასრულწლოვან გოგონებს, რომლებმაც ცხოვრების უმეტესი ნაწილი ქუჩაში გაატარეს, ასეთი ღამის კლუბები თავაზობენ სექს მუშაკად მუშაობას. ეს ის პრობლემაა, რომლისთვის ყურადღების მიქცევას საქართველო მხოლოდ ახლა იწყებს.
მონაცემების არარსებობა ნიშნავს, რომ არავინ იცის, რამდენი ბავშვია სექსუალურად ექსპლუატირებული სამხრეთ კავკასიის ამ 4.49 მილიონიან ქვეყანაში. ბავშვთა უფლებების დამცველები ფიქრობენ, რომ ეს უფრო ფართო პრობლემის ნაწილია, რასაც ქვია სიღარიბე, რის გამოც ბავშვებს უწევთ სახლში არსებული სავალალო მდგომარეობიდან გაქცევა.
2008 წელს ჩატარებული კვლევის თანახმად 1500-მდე ბავშვი ცხოვრობს ქუჩაში საქართველოს ოთხ უდიდეს ქალაქში (თბილისი, ქუთაისი, ბათუმი, რუსთავი). საერთაშორისო ორგანიზაციის კვლევებმა კი უჩვენა, რომ რიცხვი 2500 უტოლდება. ბავშვებიდან ეთნიკურად ქართველი 40 პროცენტია, აზერბაიჯანელი და ქურთი 20 პროცენტი, ბოშა კი 17%. დანარჩენების ეთნიკური კუთვნილება უცნობია.
ამ ბავშვების მთავარი შემოსავალი მათხოვრობაა და აქედან საშუალო შემოსავალი 20-დან 50 ლარამდე მერყეობს. ხშირად მათ ოჯახის წევრები აიძულებენ, რომ იმათხოვრონ. ზოგი კი ოჯახში ერთადერთია, ვისაც პურის ფული შეაქვს.
მაშინ, როდესაც მთავრობამ სამუშაო ადგილების გაზრდის პირობა დადო, საქართველოში უმუშევრობის დონე 14.6 პროცენტია. არაოფიციალურ წყაროებზე დაყრდნობით კი გაცილებით მაღალია ეს მაჩვენებელი. ბოლო მონაცამებით, რომელიც 2012 წლისთვის თარიღდება, საშუალო შემოსავალი 712.50 ლარს უდრიდა.
როდესაც ბავშვი მათხოვრები იზრდებიან, მათი შემოსავალიც კლებულობს. როგორც სოციალური მუშაკები აცხადებენ, 14 წლის ბიჭები ძირითადად დანაშაულს ჩადიან, იპარავენ, ხოლო გოგონები სექს მუშაკები ხდებიან.
”რუსთავის თავშესაფარში ახლა სამი თინეიჯერი გოგონა გვყავს. მათ ყველამ გამოიარეს პროსტიტუცია თბილისში თურქულ კაფეებში”, – ამბობს თამარ შარაშიძე, შემწეობის კათოლიკური ორგანიზაციის ახალგაზრდული პროგრამის მენეჯერი…
ხვევნა-კოცნა-მტლაშამტლუში და ნარკოტიკი ჯობია ყველაფერს, არ დაუჯეროთ უფროსებს,მშობლებს, ბაბუა-ბებიებს, მასწავლებლებს,პოლიტიკოსებს…
დააგიზგიზეთ, იყავით ტოტალურ ჰარმონიაში თქვენს გრძნობებთან და მიენდეთ, მე ვარ ადამიანი…
ეს იყო 1960-ანი წლების კონტრცულტურის ახალგაზრდების ზოგი ლოზუნგი.
წამოიზარდნენ 2 მსოფლიო ომის შემდგომი კეთილდღეობით განებივრებულები..
ამ თაობამ დააქცია ტრადიციული ამერიკა და ევროპა.
საშუალო კლასის უფრო და უფრომეტი შვილი შევიდა უნივერსიტეტში.
ბევრი მათგანი უარყოფდა მათი მშობლების სამყაროს, ღირებულებს, იდეალებს და ცხოვრების წესს.
ამ ამერიკულ კონტრ კულტურას უნდოდა ნარკოტიკი,სექსი,პატარა ჯგუფებად ცხოვრება და არა ქრისტიანობა, ერი, სამშობლო.
კონტრ-კულტურის ახალგაზრდობამ უარყო მათი მშობლებისთვის ძვირფასი ღირებულებები და იდეალები.
აშშ-ს უნივერსიტეტების კამპუსებში გრიალებდა სექსუალური რევოლუცია.
დაბადებათა კონტროლი, კონტრაცეფციის აბი, ისიამოვნე შვილების აღზრდაზე ფიქრით თავის გაცხელების გარეშე, სექსუალობის ტრადიციული კონცეფციების უარყოფა, სექსისადმი თავისუფალი დამოკიდებულება, ის აღარაა გვარის, ერის გაგრძელების საკრალური საშუალება.
საჯაროდ გაშიშვლება-გატიტვლება იქცა ჩვეულებრივ რამედ.
დაუქორწინებლად თანაცხოვრებამ დაამსხვრია ძველი ნორმები.
და ამასთან ერთად, რა თქმა უნდა, ნარკოტიკი.
ყველაზე პოპულარული იყო მარიხუანა და LSD,
მაგრამ ჩვეულებრივ ამბად იქცა ექსპერიმენტები სოკოებით და აბებით.
ჯარვარდის პროფესორი TIMOTHY LEARY ღიად ეწეოდა LSD-ს მიღების პროპაგანდა-პოპულარიზაციას.
მშობლების და წინაპრების უმაღლესი ღირებულებების და იდეალების, მათი ცხოვრების წესის უარყოფა კი ძვირად დაჯდა.
გავრცელდა ვენერიული ავადმყოფობები, შიდსი, ნარკომანია-ტოქსიკომანია, შემთხვევით თუ შეგნებულად თვითმკვლელობები…
მღელვარე 1960-ან წლებში 1840-ანი წლების უტოპიური საზოგადოებების მსგავსად შეიქმნა 2000-ზე მეტი სოფლური თემი რომლებიც აღარ ცხოვრობდნენ საერთოეროვნული ცხოვრებით. coმათ დაწერეს თავისი საკუთარი კანონები, აირჩიეს თავისი ხელმძღვანელები.
ამ თემებში უარყოფდნენ ქრისტიანობას, მაგრა გატაცებულები იყვნენ ფილოსოფიით, ახალი და აღმოსავლური რელიგიებით.
ზოგმა მკვლევარმა ამ უბედურებას უწოდა მესამე დიდი გამოღვიძება.
1960-ანი წლების ” მესამე დიდმა გამოღვიძებამ” სან-ფრანცისკო გაააქცია ორგიების და ცემა-ტყეპის დედაქალაქად,
”ეროტიული ქალაქი, სექსუალური რევოლუციები და თანამედროვე სან-ფრანცისკოს შექმნა”
Erotic City: Sexual Revolutions and the Making of Modern San Francisco (Anglais) Broché– 24 octobre 2011
1960-ანი წლებიდან სან ფრანცისკო იყო სექსუალური ლიბერტინაჟ-თავაშვებულობის დედაქალაქი და კულტურული ომების სიმბოლო.
ამ ძალიან ორიგინალურ წიგნში Josh Sides ხსნის თუ როგორ მოხდა ეს.
ის იხსენებს ქალაქის სექსუალურ რევოლუციონერთა დიდი ხნის წინ დავიწყებულ ისტორიებს და იმათ ვინც ცდილობდნენ სან ფრანცისკოში მორალის ნაფლეთების შენარჩუნებას.
სან ფრანცისკო დაიპყრეს ეროტიკულმა მოცეკვავეებმა,კახპებმა, კონტრაცეპტივების დამცველებმა და გამავრცელებლებმა,პორნოგრაფებმა, თავისუფალი სიყვარულის ფანატიკოსებმა, ლიბერალმა ჰომოსექსუალებმა,ჰალუცინაციების მომგვრელი ნარკოტიკი LSDთი და მსგავსი ოხრობებით გატაცებულებმა. მათ ქალაქი სან ფრანცისკო დაამსგავსეს ჭკუამხიარულ ბარდაკს.
სექსუალურ რევოლუციონერთა შემოსევა ბევრს არ მოეწონა და უკმაყოფილოებმა რეაქცია მოახდინეს.
მტრადიციული მორალის დამცველები ქუჩებში ცედნენ ჰიპებს, ჰომოსექსუალებს, ლესბოსელებს. მოკლეს მერი George Moscone დაHarvey Milk .\
მოკლედ ლამის ამერიკის მეორე სამოქალაქო ომი გაიმართა.
ეს მორალური კონფლიქტი გამოიყენეს Richard Nixon-მა და რესპუბლიკურმა პარტიამ. ამაზე ფილმების გადაღებით დიდი ფული გააკეთეს ჰოლივუდის ზვიგენებმა.…
977 წელს კი პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა
«Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll Are very good indeed//.
მარტო სექსის,ნარკოტიკების და როკენროლის მოყვარულებს არ უნდათ შვილი ან ისინი სულაც ვეღარ აჩენენ შვილს.
სტასტიკური კვლევის თანახმად ჰოლანდიაში 10 უშვილო ქალიდან ექვსს შეგნებულად, გააზრებულად არ უნდათ შვილი, არ სურთ რემბრანდტის, სპინოზას ,დე გოლის, იოჰან სებასტიან ბახის ნაირთა გაჩენა და აღზრდა და უნდათ მარტო ჰედონისტური გრიალი. ასეთი ევროპელი გოგიაგვახარიების გამო დაიწვა პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი ,დაწვეს ეკლესია სადაც იქორწილა ვიქტორ ჰიუგომ, და დალეწეს ეკლესია სადაც დაკრძალულია იოჰან სებასტიან ბახი… გოგიაგვახარიობა გლობალური გამოდებილებაა, დაფიქრდით და გამოსავალი ეძებეთ.
მაგრამ დღეს უფრო და უფრო იზრდება თავისი საკუთარი ნებით და საკუთარი თავისუფალი ნებით უშვილოთა, ამ უშვილობით ბედნიერ შვილებისგან თავისუფალ ცივილიზებულ ადამიანთა, ევროპელთა და ამერიკელთა რაოდენობა. და არის მათი მოძრაობა Childfree.
1970-ან წლებში აშშ-ში გაჩენილი ეს მოძრაობა გსვრცელდა სხვა განვითერებულ-მოწინავე-ცივილიზებულ ქვეყნებშიც.
1972 წელს კალიფორნიაში, Palo Alto-ში შეიქმნა არა-მშობელთა ეროვნული ორგანიზაცია.
მისმა დამფუძნებლებმა.
1984 წელს Jerry Steinberg-მა კანადაში, ვანკუვერში შექმნა ორგანიზაცია No Kidding! International რომლის მიზანიცაა ბაშვებისაგან თავისუფალი,
childfree ცხოვრების წესის საზოგადოებისთვის გაცნობა და გავრცელება.
ეს ორგანიზაცია გავრცელდა მრავალ ინგლისურენოვან ქვეყანაში.
ის აწყობს childfree შეხვედრებს და უშვილობის ზეიმებს.
2010 წელს ტეხასში, Houston იყო კონვენტი
No Kidding! Internationals.
ავტორმა და პროფესორმა Leslie Lafayette-მა 1991 წელს შექმნა Childfree Network, უშვილოთა პირველი ქსელი. პირველი კონფერენცია ჩატარდა Sacramento-ში, კალიფორნიაში.
ამერიკელმა childfree-ს, შვილებისგან თავისუფლების მომხრე მწერალმა Laura Caroll-მა 2013 წელს დაადგინა შვილებისგან თავისუფლების საერთაშორისო დღე.
ინგლისში შვილებისგან თავისუფალი პირების უფლებათა დასაცავად 2000 წელს შეიქნა ასოციაცია Kidding Aside.
ანტინატალისტმა მწერალმა Théophile de Giraud-მ და მუსიკოლოგმა Frédérique Longrée-მ დააწესეს უშვილოთა დღესასწაული რომელიც 2009-2011 წლებში სამჯერ ჩატარდა პარიზში და ბრიუსელში.
2014 წელს შეიქმნა ფრანგულენოვანთა ასოციაცია შვილებისაგან თავისუფალთა კავშირი.
შვილებისგან ნებაყოფლობით თავისუფალთა ყველაზე თვალშისაცემი მოტივები როგორც ჩანს შემდეგია :
განცდა იმისა რომ არა გაქვს პასუხისმგებელ მშობლად ყოფნის უნარი
ბავშვებისთვის დროის გამოყოფის სურვილის არქონა
შვილებისთვის ფულის გაღების სურვილის არქონა
სექსუალური რევოლუციის იდეოლოგების და აქტივისტების მთავარი ღირებულებებია დაუბრკოლებლად სიამოვნება სულერთია სად, სულერთია როდის, სულერთია რითი და არა ჯანმრთელი და განათლებული მემკვიდრეების აღზრდა.
Bettina Zourli მის წიგნში ყვება იმაზე თუ რატომ არ უნდა მას და მის თაობას შვილების ყოლა.
კლიმატური ცვლილება, ეკონომიკური კრიზისი, ფემინიზმის `გაღვიძება.
21-ე საუკუნეში ბევრმა მიზეზმა შეიძლება ათქმევინოს ადამიანს უარი შვილების გაჩენაზე.
Bettina Zourli ალბათ არის მისი თაობის ანარეკლი და მეტი არაფერი. ამათ არ უნდათ ცხოვრება ისე ისე როგორც ცხოვრობდნენ ლამაზი ევროპის მშენებელი მათი წინაპრები.
მისი კომპანიონი, რომელიც რამოდენიმე თვის წინ გახდა მისი ქმარი, იზიარებს მის შეხედულებებს.
მათ მტკიცედ გადაწყვიტეს უშვილო ოჯახის შექმნა.
მოგზაურების მოყვარულები, ისინი გვატემალაში 2 წლის ყოფნის შემდეგ დაბრუნდნენ ევროპაში…
” ქალები მეუბნებიან რომ ვერ ვიქნები სრული და სრულყოფილი შვილების გარეშე, ,მაგრამ მე და ჩვენს ქმარს არ გვინდა შვილი”, ამბობს Bettina Zourli…
” ასი წლის წინ მე ალბათ არ ვიქნებოდი childfree,„სვილებისგან თავისუფალი.
.დღეს ბევრი უფრო და უფრო დარდობს ეკოლოგიაზე, დედამიწის მომავალზე.
არის კიდევ ფინანსური ასპექტი რომელიც განსაკუთრებით ეხება ახალგაზრდებს.
Mais il y a aussi l’aspectშრომის ბაზარზე შესვლისას ვაწყდებით მეტისმეტად მძიმე რეალობას რომლისგანაც დაზღვეული ვიყავით სწავლის დროს. საფრანგეთში სწავლა უფასოა, მაშ, ხელმისაწვდომია ყველასთვის.
მაგრამ უშვილობის მსურველთა რაოდენობის მიზეზე მწვავედ რეალისტურია :
le grand remplacement de Renaud Camus est la théorie que « le peuple français serait peu à peu remplacé par d’autres peuples porteurs de cultures inassimilables. Ce phénomène aboutirait d’ici peu à la destruction de l’identité française. Pendant ce temps, nos élites politiques, intellectuelles et médiatiques feraient tout pour accélérer ce processus qui prendrait place dans un plan plus vaste, une sorte de complot mondialiste destiné à saper les bases de notre civilisation» 17.
გოგიაგვახარიების საყვარელი 1968 წლის მაისის მწვავე კრიტიკოსი და მოწინააღმდეგე ფრანგი ფილოსოფოსი და ისტორიკოსი Marcel Gauchet
1968 ძირს ისტორიული საფრანგეთი! რას არ გვიყვებიან გოგიაგვახარიები
არის 1946 წელს დაბადებული ფრანგი ფილოსოფოსი და ისტორიკოსი მარსელ გოშე ანუ Marcel Gauchet, ისაა სოციალურ მეცნიერებათა მაღალი კვლევის სკოლის საპატიო წამყვანი მუაკი, ერთ ერთი მთავარი ფრანგული ინტელექტუალური ჟურნალი Le Débat-ის მთავარი რედაქტორი. ეს ჟურნალი მან Pierre Nora-სთან ერთად დააარსა 1980 წელს.
ანუ ადამიანის უფლებების რევოლუცია დაასკვნა რომ 1968 წლის რევოლუციამ მოსპო ოჯახის, ავტორიტეტის, მემკვიდრეობის, ეკლესიის, ერის ტრადიციული ღირებულებები და იდეალები და მიგვიყვანა რადიკალურ ინდივიდუალიზმამდე, დააჩქარა უწესრიგო სამყაროს გამოჩენა.
Marcel Gauchet le constate dans La Révolution des droits de l’homme(5) : la révolution soixante-huitarde a débouché sur un individualisme radical et, en faisant exploser les repères traditionnels (famille, autorité, héritage, Église, nation), le mouvement de Mai 68 précipita l’avènement d’un monde dérégulé.
ამ ცნობილი ფრანგი მოღვაწის თქმით «თანამედროვე ადამიანს აღარ ესმის რომ ის ცხოვრობს საზოგადოებაში. თანამედროვე პიროვნების ამ მოდელში აღარაა საჭირო ადგილი სირცხვილის თუ დანაშაულის ჩადენის, სინანულის განცდისთვის. »
« L’individu contemporain aurait en propre d’être le premier individu à vivre en ignorant qu’il vit en société » ; « il n’y a plus guère de place, dans ce modèle de la personnalité contemporaine, pour la honte ou pour la culpabilité » ;
ამას ფრანგი სწავლული მარსელ გოშე უწოდებს დეტრადიციონალიზაციას. ადამიანის უფლებებზე ყვირილი დამკვიდრდა ზრდილობის, წესიერების, თავაზიანობის წინააღმდეგ და ნაცვლად.
ტრადიცია, ზრდილობა, თავაზიანობა, წესიერება, ავტორიტეტი გაქრა, მაგრამ ყველაფერი ეს თავიდან დასამკვიდრებელი და გასავრცელებელია.
სამყარო კარგავს იდეალებს და ამიტომ კარგავს მეობას.
დეტრადიციონალიზაცია ანუ ტრადიციების დაკარგვა, მეობის, იდეალების,კუთვნილების განცდის, სამყაროს სიყვარულის დაკარგვა და დეზერტირობა, აი ეს ახასიათებს 1968 წლის შემდგომ დღევანდელობას სახელგანთქმული თანამედროვე ფრანგი ფილოსოფოსი მარსელ გოშეს აზრით.
«იყო დრო როდესაც ვკვდებოდით ნოსტალგიით», მგრამ ნოსტალგია აღარაა ის რაც იყო.
იკარგება ყველაფერი და მათ შორის წესრიგის და ავტორიტეტის განცდა, არის ავტორიტეტის კრიზისი და იმარჯვებს უზრდელობა, უწესობა.
ამას გვეუბნება სახელგანთქმული თანამედროვე ფრანგი მოაზროვნე მარსელ გოშე.
Il fut un temps où l’on mourait de nostalgie[21] » ; mais … la nostalgie n’est plus ce qu’elle était. Tout se perd et, dans ce tout, le sens de l’ordre et de l’autorité. Car Marcel Gauchet, après d’autres et avec d’autres, affirme qu’il y a une « crise de l’autorité », que « l’incivilité gagne »[22].
დღევანდელი უწესო და არეული სამყაროს საფუძვლებიდან, 1968 წლის პარიზული მაისის კულტურული რევოლუცია
ძირს ძველი სამყარო!
ამ მოვლენებმა დიდი კვალი დაამჩნიეს (არა მარტო) საფრანგეთის ახალ და უახლეს ისტორიას
ყველა სოციალურ კატეგორიაზე გავრცელებული სტუდეტური ჯანყი ბოლოს და ბოლოს იქცა მეოცე საუკუნის (არა მარტო) საფრანგეთის ისტორიის ერთ-ერთ უდიდეს სოციალურ მოძრაობად.
მეფეა ინდივიდი, ოჯახი, ერი, სამშობლო, ქვეყანა, მით უმეტეს რელიგია წარსულის მავნე გადმონაშთებია და არა ღირებულებები. ესაა მოძრაობის არსი.
ორი მსოფლიო ომის და გენოციდების შემდეგ გაზრდილი და განებივრებული თაობა უარყოფდა ავტორიტეტს, ისტორიული ეროვნულ და კულტურულ მემკვიდრეობას, ყოველგვარ შეზღუდვას და აკრძალვას, მშობელთა მეობას, სისტემას, და ა.შ.
ის ითხოვდა ნებისმიერი ფორმის სიამოვნების ლეგალიზაციას.
Il» (Insee Première, n°1599, juin 2016).
ბევრია Alvin Toffler-ის მიერ ნახსენები ქორწინებების ბოდიში ექსცენტრული ვარიანტები.
ეს ექსცენტრული ვარიანტები ჯერ კიდევ წარმოადგენენ კავშირთა მცირე პროცენტს, მაგრამ საზოგადოება უფრო და უფრო იღებს ამას და მომავალ თაობაში მათი რაოდენობა უფრო და უფრო გაიზრდება.
დღევანდელი თაობებისთვის ნორმად იქცა როგორც ბოდიში დროებითი ქორწინება ისე თანაცხოვრება სულაც დაუქორწინებლად.
ქორწინებაარისძალიანგრძელვადიანიპროსტიტუციადაპროსტიტუციაარისხანმოკლექორწინება » ( Le mariage est la prostitution de très longue durée et la prostitution est le mariage de courte durée »,Henri Arvon,Le Gauchisme, que sais-je ?,Presses Universitaires de France,1974,გვ.58-. ანუციტატამომყავსფრანგისტუდენტებისთვისგანკუთვნილიპარიზშიგამოცემულიწიგნიდან.
ქორწინების ნგრევის უმანკო მსხვერპლები კი არიან ბავშვები. უკვე სრულწლოვანებმა მათ სამწუხაროდ შეიძლება გაიმეორონ ის ერთადერთი ოჯახური და სოციალური სქემა რომელიც იციან.
«საფრანგეთში 2 სრულწლოვანი სამიდან ცხოვრობს წყვილში, მაგრამ განშორებათა და ცალმშობლიან ოჯახთა რაოდენობა მეტისმეტად გაიზარდა.
ოთხიდან 1 ბავშვი არ ცხოვრობს თავის ორ მშობელთან. ასეთია 18 წელზე უფრო ნაკლები ასაკის 3 მილიონზე მეტი ბავშვი.
30% ოჯახებისა რომლებშიც არის მცირეწლოვანი ბავშვი არ შედგება ორი ბიოლოგიური მშობლისგან. ასეთია დაახლოებით 2,3 მილიონი ოჯახი.
«კავშირები უფრო და უფრო სუსტდება, როგორც ამაზე მოწმობს ცალმშობლიან ოჯახთა რაოდენობის მკვეთრი ზრდა.
“ ესაა ტიპი ოჯახისა რომელიც ყველაზე მეტად გავრცელდა ტრადიციული ოჯახების საზარალოდ”….
ცალმშობლიანი ოჯახები 1999 წელს შეადგენდნენ პატარა შვილების მყოლი ოჯახების 16 პროცენტს და მათი წილი უკვე 20 პროცენტი იყო 2011 წელს.
იგივე ხდება მთელ ევროპაში.
გააჩენს ბავშვს და მშობელი თავქუდმოგლეჯილი გარბის.
სიღარიბე განსაკუთრებით აწუხებს ცალმშობლიან ოჯახებს რომელთა 40 პროცენტი პატარა ბავშვებით ცხოვრობენ სიღარიბის ზღვარზე.
ცალმშობლიანი ოჯახების 85 პროცენტში ეს ცალი მშობელი ქალია.
ეს ცალმშობლიანობა ყველაზე მეტად გავრცელებულია ნაკლებად ნასწავლ ქალებში.
გაყრის თუ განშორების შემთხვევაში ბავშვი ყველაზე ხშირად რჩება დედასთან.
ამის შედეგად ქალთა ცხოვრების დონე მკვეთრად უარესდება.
და რა « თანამედროვეობაა» ამ დამსხვრეულ ოჯახებში, ამ სიღარიბეში, ბავშვებისთვის ამ რთულ ვითარებებში?
რა პოზიტიური წინსვლა მოიტანა 1968 წლის მაისმა?
ამ თაობის ერთ-ერთი დევიზი იყო «Peace and Love» ანუ მშვიდობა და სიყვარული. და როგორ მშვიდობას და როგორ სიყვარულს იღებენ დაგლეჯილ და დაფლეთილ ოჯახებში მცხოვრები ბავშვები?
États-Unis : le manifeste du tueur de Buffalo s’inscrit dans la lignée d’autres attentats racistes
18 mai 2022
P
Dans un texte de 180 pages qui lui est assigné, Payton Gendron décrit un processus de radicalisation qui a débuté avec le massacre de Christchurch, en Nouvelle-Zélande, en 2019. De passage à Buffalo, Joe Biden a dénoncé le « terrorisme intérieur ».
par
S’il est un exercice dans lequel Joe Biden excelle, c’est bien celui de la compassion. Brûlé dans sa chair par la mort de sa première femme et de sa fille dans un accident de voiture en 1972, puis de son fils, décédé d’un cancer en 2015, le président des États-Unis a trouvé les mots justes pour s’adresser aux Afro-Américains de Buffalo. (État de New York), qui a vu, un samedi ensoleillé, débarquer un tueur terroriste d’extrême droite, Payton Gendron, pour en assassiner dix au motif qu’ils étaient noirs.
Mardi 17 mai, Joe Biden évoquait leur douleur inexprimable : “Vous avez l’impression qu’il y a un trou noir dans votre poitrine dans lequel vous êtes aspiré et étouffé.” Puis le deuil : « Le jour viendra Où le souvenir de l’être aimé apportera un sourire avant de vous faire verser une larme. » Joe Biden a rappelé le parcours de chacune des dix victimes décédées, Tel Andre Mackneil, 53 ans : « Il était allé acheter à son fils de 3 ans Un gâteau d’anniversaire. Son fils l’a célébré en demandant: “Où est papa?”
Puis il s’est attaqué au mauvais vent qui souffle sur le pays, appelant les choses par leur nom, « terrorisme intérieur ». Le président démocrate a dénoncé “une haine qui, à travers les médias et la politique, Internet, a radicalisé des individus en colère, aliénés, perdus et isolés en leur faisant croire à tort qu’ils seront remplacés”. Pour M. Biden, « le suprémacisme blanc est un poison… et nous le laissons se remplir et se développer sous nos yeux. C’est assez.”
radicalisé sur la plateforme 4CHAN
La lecture d’un texte de 180 pages attribué au tueur présumé, Payton Gendron, mais dont l’authenticité n’a pas été confirmée officiellement, montre à quel point sa dérive s’inscrit dans la ligne idéologique des tueries racistes de ces dernières années. Son texte commence par deux pages sur l’insuffisante fécondité des blancs. « C’est un remplacement ethnique. C’est un remplacement culturel. C’est un remplacement racial. C’est le génocide blanc », déplore l’auteur. A noter que le renversement de la natalité prendra du temps, il appelle une action immédiate au nom de « la survie même de notre peuple » : « Il faut écraser l’immigration et expulser les envahisseurs vivant déjà sur notre sol.
Dans ce texte, où il insère deux photographies de lui armé d’un fusil semi-automatique, l’auteur affirme être le “seul auteur” du meurtre. Mais au cours des treize pages d’auto-interview, il décrit un processus de radicalisation précis, déclenché par Brenton Tarrant, l’auteur de l’attentat qui, en mars 2019, a coûté la vie à 51 personnes fréquentant deux mosquées de Christchurch, en Nouvelle-Zélande. “Je ne suis pas né raciste … Je suis juste devenu raciste après avoir appris la vérité.”
„Terror can be very efficient against a reactionary class which does not want to leave the scene of operations. Intimidation is a powerful weapon of policy, both internationally and internally. War, like revolution, is founded upon intimidation.“ — Leon Trotsky, book Terrorism and Communism Terrorism and Communism (1920)-
” ტერორი შეიძლება იყოს შესანიშნავი იარაღი ოპერაციების ადგილიდან წასვლის სურვილის არმქონე რეაქციონერი კლასის წინააღმდეგ როგორც საერთაშორისო ასპარეზზე ისე ქვეყნის შიგნით. ომი ისევე როგორც რევოლუცია ეფუძნება დაშინება-შძრწუნებას”. // ლევ ტროცკი, წიგნი Terrorism and Communism (1920)//.
ლევ ტროცკის დიდად ნიჭიერი მოწაფეები არიან 1991 წელს საბჭოთა ტანკით თბილისის მნგრეველი სიგუაპითეკებიც და მერაბ მამარდაშვილის თაყვანისმცემლებიც.
ლევ ტროცკი როგორც წმინდა გიორგი კლავს კონტრრევოლუციას
inussr.com&dtd=559Троцкий — Георгий-Победоносец, убивающий змея контрреволюции (РСФСР, 1918 год)
Ленин и Троцкий (белогвардейская открытка, 1918 год)
Большевистская свобода (Польша, 1920 год)-ადაცაა ლევ ტროცკი იქაა გვამებიც და თავის ქალებიც.
ლევ ტროცკი როგორც ტახტზე ისე ზის კონტრ-რევოლუციონერთა თავის ქალებზე.
Большевистская свобода (Польша, 1920 год)
Leon Trotsky quotes 106 18 Leon Trotsky Birthdate: 26. October 1879 Date of death: 21. August 1940
„Terror can be very efficient against a reactionary class which does not want to leave the scene of operations. Intimidation is a powerful weapon of policy, both internationally and internally. War, like revolution, is founded upon intimidation.“ — Leon Trotsky, book Terrorism and Communism Terrorism and Communism (1920)
„La terreur peut être très efficace contre une classe réactionnaire qui ne veut pas quitter les lieux des opérations. L’intimidation est une puissante arme de politique, tant à l’échelle internationale qu’interne. La guerre, comme la révolution, est fondée sur l’intimidation. “ — Leon Trotsky, livre Terrorism and Communism Terrorism and Communism (1920)
ნობელის პრემიის ლაურეატი აკადემიკოსი სახაროვი იყო საქართველოს დამოუკიდებლობის და ტერიტორიული მთლიანობის მტერი. მას ტაშს უკრავდნენ ამერიკელები, ევროპელები და არის გაუთავებელი სისხლისღვრა.
– Когда академик Сахаров в конце 80-х нарисовал новый проект Советского Союза, по его проекту все национально-территориальные образования должны были в горизонтальном соотношении создавать на базе российской империи новые соединенные штаты – от эвенков до Украины. В этом утопическом проекте, естественно, раз в Грузии было несколько автономий, то на ее территории образовывалось несколько штатов: Грузия, Абхазия, Южная Осетия, Аджария.
юз Советских Республик Европы и Азии (сокр. Европейско-Азиатский Союз, Советский союз) — проект союза республик в виде конфедерации, который мог прийти на смену СССР.
Проект конституции исходил из того, что субъектами нового Союза, обладающими исходным суверенитетом (в том числе имеющими право на выход из Союза), должны были стать около пятидесяти полностью равноправных одноранговых республик, в которые должны были быть преобразованы все союзные республики и автономии СССР (за исключением взявших курс на независимость трёх прибалтийских республик — Литвы, Эстонии, Латвии).
Республикам–государствам предоставлялось право иметь свою армию (ст. 20), денежную систему (ст. 21), полную экономическую самостоятельность, одноканальную систему перечисления налогов (ст. 22), свои правоохранительные органы (ст. 23).
Сергей Лукашевский: Любая империя по определению иерархична, там есть части территорий разного уровня и статуса. Сахаров в своей Конституции предлагает уравнять в правах все регионы тогдашнего СССР – от последнего автономного района до области и республики, предлагает всем равные права. В этом смысле он противостоит империи как идее неравенства.
Проект конституции исходил из того, что субъектами нового Союза, обладающими исходным суверенитетом (в том числе имеющими право на выход из Союза), должны были стать около пятидесяти полностью равноправных одноранговых республик, в которые должны были быть преобразованы все союзные республики и автономии СССР (за исключением взявших курс на независимость трёх прибалтийских республик — Литвы, Эстонии, Латвии). Республикам–государствам предоставлялось право иметь свою армию (ст. 20), денежную систему (ст. 21), полную экономическую самостоятельность, одноканальную систему перечисления налогов (ст. 22), свои правоохранительные органы (ст. 23).
გალინა სტაროვოიტოვა დაიბადა ქალაქ ჩელიაბინსკშიბელარუსი მამის და რუსი დედის ოჯახში. თავდაპირველად იგი ლენინგრადის სამხედრო-საინჟინრო ინსტიტუტში სწავლობდა, შემდეგ კი – ლენინგრადის უნივერსიტეტის ფსიქოლოგიის ფაკულტეტზე. მან დოქტორის წოდება მიიღო სსრკ მეცნიერებათა აკადემიის ეთნოგრაფიის ინსტიტუტში და 14 წლის მანძილზე მუშაობდა აკადემიის პრეზიდიუმთან არსებულ ეთნიკური საკითხების შემსწავლელ ცენტრში.
სტაროვოიტოვა სტატიებს წერდა ანთროპოლოგიურ თეორიებზე, კულტურათაშორის საკითხებზე, კავკასიურ ანთროპოლოგიაზე, განსაკუთრებით მთიანი ყარაბაღის და აფხაზეთის თემაზე.
Во всяком случае, следствием таких вот проблем союзных республик с их территориями стал, по сути, Новоогаревский процесс, так можно тоже сказать было.
Да. Новоогаревский процесс все-таки начался позже. Тогда, безусловно, республики стали договариваться между собой. Главным врагом лидеров этих республик был союзный Центр во главе с Горбачевым. Я знаю, что тогда Шушкевич, Назарбаев, Кравчук, Ельцин хорошо понимали друг друга. Они хорошо понимали, за что они борются, у них были общие интересы. И Россия была в этом ряду равной среди равных. Те же проблемы были, еще более сложные в силу ущербности российской государственности, в силу того, что у нее не было этих фундаментальных структур: ни силовых, ни своих вооруженных сил, ни КГБ, ни разведки, ни, даже компартии, которые и составляли суть советской государственности других республик. Шушкевич мне не так давно говорил (мы только что с ним еще раз виделись в Америке на днях), он говорил, что Назарбаеву надоело уже слушать монологи Горбачева и он вполне готов пойти с нами (00:17:00) дальше гораздо в деле суверенитета. Но все это началось позже несколько. Это началось, по-моему…
Зимой 90-го года, пожалуй, можно так сказать, уже первые консультации…
Правда?
Да.
Еще не в Новоогарево.
Не в Новоогарево, но уже на уровне гос…
На самом деле весной 91-го стали готовить. Кстати, я забыла упомянуть, что Сахаров (я была его соавтором в этой работе) подготовил проект нового Союзного договора – канву, основную идеологию Союзного договора в июне-июле 89-го года. Мы дали этот текст Горбачеву. Этот текст был гневно отвергнут. Две фундаментальных поправки к тому договору, который был, состояли в следующем.
Во-первых, изменить состав субъектов – подписантов этого договора. Мы уже понимали, что Прибалтийские республики, возможно, останутся только на правах ассоциированных членов либо в условиях конфедерации, но не более того, что состав субъектов изменился с 22-го года, он вообще изменился. Карело-Финская ССР (00:18:00) то была союзной республикой, то автономной. Были изменения… процес был растянут во времени. Дальше, мы предлагали делегировать разный объем полномочий со стороны республик федеральному Центру, то есть, создать асимметричную федерацию, как это и было на самом деле. Ну, и некоторые другие вещи, некоторые другие изменения. Горбачев с гневом отверг саму идею эту.
Да, и еще принципиальное было положение: выровнять статус всех народов. Отменить четырехступенчатую структуру, деление народов на тех, кто имеет союзную республику и, соответственно, свою конституцию, единый флаг и другие атрибуты государственности; автономную республику с конституцией, но уже без других атрибутов; автономную область уже без конституции, как Карабах, Каракалпакия и так далее; и области, не имеющие вообще никакого статуса. Мы предлагали выровнять, (00:19:00) создать 53 равных субъекта федерации, независимо от численности населения. Выровнять тем самым народы и между ними подписать новый договор с возможностью делегирования разного объема полномочий федеральному Центру.
Горбачев гневно отверг, повторяю, эту инициативу. Сказал, что “хорош договор 22-го года, и нечего мутить воду и вообще провоцировать события, которые не намечаются”. Мы знали, что эти события на самом деле давно назрели. После событий – в сущности, после января в Вильнюсе. после переворота в Вильнюсе 13-го января – Горбачев понял. До этого были консультации весьма вялые, неопределенные, а тут он понял, что действительно не обойтись без нового Союзного договора. Сахарова уже два года не было в живых. Он принял его идею на вооружение и пошел на Новоогаревский процесс, который на самом деле подготовил хороший проект нового Союзного договора, но слишком поздно. Его подписания не могли принять силовые структуры, которые организовали августовский путч, чтобы предотвратить подписание (00:20:00) этого договора. Если бы Горбачев сделал это на год раньше, историческое развитие Советского Союза могло пойти совершенно другим путем.
Если вернуться к Новоогаревскому процессу, перейти к нему: Вы готовили какие-то специфические позиции Ельцину, с которыми он тогда выступал?
Да, время от времени что-то я ему готовила. Я сейчас не помню деталей, потому что все обсуждения были довольно хаотическими, документы приходили очень поздно, была большая разноголосица во мнениях. Но в целом дискуссия шла в направлении все большей и большей либерализации. Республики предъявляли все больше претензий и в ходе самого переговорного процесса, и параллельно в Верховном Совете СССР.
Достаточно сказать, что в союзной Конституции существовала статья 72-я, которая была уникальной в мировой практике и допускала право самоопределения, вплоть до отделения республик – сецессию. Нигде больше в мире она не прописана. Вообще принцип самоопределения был выдвинут в начале XX века такими разными политиками (00:21:00) как Ульянов-Ленин, который таким образом хотел купить национальные меньшинства, перекупить их и привлечь на сторону большевиков, и Вудро Вильсон, Президент США, по-моему, шестнадцатый. Нет, наверное, не шестнадцатый, а в 16-м году. Президент США Вудро Вильсон тоже сформулировал этот принцип, исходя их своих политических целей в ходе Первой мировой войны. Он хотел остаться…
Исходя из принципа” моральности” американской политики. Там была такая идея главная, да?
Нет, они хотели ослабить влияние Британской и Французской империй, которые еще располагали своими колониями в тот момент. Они хотели ослабить эти две стороны Европейского континента. Об этом сейчас есть довольно много специальных исследований, но в легитимных, легальных документах, конституционных документах нигде в мире, пожалуй, этот принцип не нашел больше отражения. Ни в документах Лиги Наций, или ООН, впоследствии, а только в советской Конституции.
historyplusart 
