ჯერ რექვიემი ერაყის, სირიის, ეგვიპტის და ღაზას გამქრალი ქრისტიანებისთვის-რექვიემი ძველთაძველი კულტურისთვის. თუ იდიოტებად დავრჩებით საქართველოს და ქართულ კულტურასც შეიძლება იგივე დაემართოს.
მაჰმადიანებს არ ვუნდივართ, ეს მარტივია. მათ უნდათ ქვეყანა მარტო მათთვის.
– როგორ მარტო მათთვის? ის ეკუთვნის ყველას. ისაა ჩვენი და ჩვენი წინაპრების ქვეყანა. და ისტორია ადასტურებს რომ ის უფრო ჩვენ გვეკუთვნის ვიდრე სხვებს… თუ ის ჩვენი არაა თუ შგიძლია მითხრა თუ ვისია?…
? – (…) ის აკბათ ჩვენი იყო ადრე, შორეულ წარსულში, ბიძაჩემო, მაგრამ დღეს ეს დამთავრდა.”
ასე მწვავედ საუბრობენ 70 წლის იუსეფი და მისი ძმისშვილი ახალგაზრდა მაჰა, ერაყელი მწერალი Sinan Antoon-ის რომანი Ave Maria-ს გმირები. ეს დაპირისპირება 2 გამოცდილებისა ქრისტიანების ადგილზე მათი წინაპრების ერთ-ერთ მიწაზე.
ბიძას არასოდეს უნდოდა წასვლა მისი ქვეყნიდან ისე როგორც წავიდა მისი ახლობლების უმრავლესობა. მან თა შეაფარა ოდინდელი წარსულის, იდეალიზებული თანაარსებობის გახსენებას.
ძმისშვილი სწავლობს მედიცინას. 1990-ანი წლების შუა ხანებში იყო დაწყებით სკოლაში. მან არ იცის თუ როგორი იყო ერყი სადამ ხუსეინის დამხობამდე. ის ოცნებობს მხოლოდ ერაყიდან წასვლაზე.
2010 წლის ოქტომბრის იმ დღეს მისი წარსულიც და აწმყოც შექმნილია არასტაბილურობისგან და ეთნორელიგიურ თემთა ძალადობისგან, ჯიჰადისტური ტერაქტებისგან, უბრალო ქრისტიანთა თუ სასულიერო პირთა გატაცებებისგან და მკვლელობებისგან, ცეცხლმოკიდებული ეკლესიებისგან და სავაჭროებისგან.
უძლური სასოწარკვეთილი ერაყელი ქრისტიანები ბოლო 18 წლის მანძილზე მიდიან ერაყიდან.
ციფრები ულმობელია, 2003 წლის ომის წინ ერაყში იყო მილიონზე მეტი ქრისტიანი. ეხლა კი დარჩა მხოლოდ 150 000 თუ 400 000 ქრისტიანი.
რექვიემი ერაყის, სირიის, ეგვიპტის და გაზას გამქრალ-დაღუპული ქრისტიანებისთვის. მათმა უბედურებამ ლოცვისკენ უბიძგა უმთავრესად არამლოცველ ომის კორესპონდენტს, 2021 წლის 22 ნოემბერი
Un Requiem pour les chrétiens disparus d’Irak, de Syrie, d’Egypte et de Gaza
Leur sort a poussé un correspondant de guerre (pour la plupart sans prière) à la prière et au deuil.
TIM DOLEY|
Image : Illustration de Rick Szuecs / Images sources : Envato
წიგნი ” გაქრობა : რწმენა, დაკარგვა და ქრისტიანობის მწუხრი წინასწარმეტყველთა ქვეყანაში”
ავტორიJanine di Giovanni
გამომცემელი Affaires publiques
გამოცემის თარიღი 5 octobre 2021 წლის 5 ოქტომბერი, 272 ფურცელი
ისლამურმა ფუნდამენტალისტურმა ჯგუფებმა, განსაკუთრებით ისლამურმა სახელმწიფომ ააოხრეს ერაყის და სირიის ზოგი ნაწილი და კინაღამ სულ გაწყვიტეს, გაქრობის პირამდე მიიყვანეს ამ ქვეყნების ქრისტიანები.
ეგვიპტეში ხდება ქრისტიანი კოპტების იურიდიული და საზოგადოებრივი დისკრიმინაცია.
მე-4 საუკუნეში მთლიანად ქრისტიანულ გაზაში ათასზე ნაკლები ქრისტიანი დარჩა
The Vanishing არაა არც ქრისტიანთა უბედურების ქრონოლოგიური აღნუსხვა არც რელიგიური ტენდენციების გეოპოლიტიკური ანალიზი.
ისაა რექვიემი გაქრობის გზაზე დამდგარი რელიგიური კულტურისთვის.
ერაყელი ქრისტიანების კატასტროფების და გადაადგილებების ქრონოლოგია
Louis Clemis, un responsable de la jeunesse de l’église, passe en revue des photos de l’église lors d’une interview avec l’Associated Press à Bagdad, en Irak, le 17 février 2021. Il assistait à la messe en octobre 2010 lorsque des dizaines de personnes ont été tuées dans le massacre qui a changé sa vie pour toujours .
Partager
Imprimer
ერაყში 20 წლის კონფლიქტებმა გაფანტა და დააქცია ძველი ქრისტიანული თემები.
2003 წელს აშშ-ს მეთაურობით ტავდასხმამდე ცხოვრობდა 1,5 მილიონი ქრისტიანი. ეს იყო ქრისტიანობის პირველი საუკუნეებიდან მომავალი ქრისტიანული თემები, ქალდეური. სირიული, ასურული და სომხური ეკლესიები.
დღეს ეკლესიის ხელმძღვანელები ფიქრობენ რომ ერაყში დარჩა რამოდენიმე ასეული ათასი ან უფრო ნაკლები.
დანარჩენები გაიფანტნენ ავსტრალიაში, კანადაში, შვედეთში…, მეობელ ქვეყნებში.
ერაყში დარჩენილი ქრისტიანები თავს გრნობენ ბედის ანაბარა დაყრილებად, უძლურებად. მათი ცხოვრება გამწარებულია. ზზოგი არ ენდობა მეზობლებს რომლებთანაც ერთად ადრე ზეიმობდა როგორც მაჰმადიანურ ისე ქრისტიანულ დღესასწაულებს.
აი ზოგადი აღწერა უბედურებებისა რომლებიც ერაყის ქრისტიანებმა გადაიტანეს სადამ ხუსეინის დამხობიდან ისლამური სახელმწიფოს მხეცობამდე:
აშშ-ს თავდასხმა და ისლამიზმის აღმავლობაა.
სადამ ხუსეინის დროს ერაყის ქრისტიანებს და მაჰმადიანთა უმრავლესობას თითქმის თანასწორი უფლებები ჰქონდათ. ჯოჯოხეთი დაიწყო სადამ ხუსეინის დამხობის და უსაფრთხოების თუ სხვა სისტემების ნგრევის შემდეგ. ჰგრევამ გზა გაუხსნა რელიგიურ-სექტანტურ სასაკლაოს.
სადამ ხუსეინის დამხობას მოყვა ქაოტური წლები, მებრძოლი ულმობელი ისლამიზმის აღმავლობა, სათავეში იყო ალ კაიდას ტერორისტული ქსელი. ჩვეულბრივ რამედ იქცა მლვლელობები, გატაცებები, აფეთქებები, ზოგჯერ დღეში რამოდენიმეჯერ იყო აფეთქება.
შეიარაღებულმა ინდივიდებმა გაიტაცეს ქალდეველი კათოლიკე ეპისკოპოსი რომლის გვამიც იპოვეს 2008 წელს. სუნიტმა ტერორისტებმა დაბომბეს ეკლესიები, თავზარი დასცეს ქრისტიანებს. ქრისტიანებმა დაიწყეს ქვეყნიდან წასვლა და ასეა დღესაც.
2010 წლის 31 ოქტომბერს ისლამისტებმა დაიპყრეს ბაღდადის ეკლესია. მათ წირვის დროს დახოცეს ათობით მლოცველი, მოკლეს 2 მღვდელიც. თავდასხმა გრძელდებოდა 4 საათი, ეს იყო ერაყში ოდესმე აღრიცხული უდიდესი სასაკლაო. ერაყელები ვერ ივიწყებენ ამას.
ისლამური სახელმწიფოს მასტოდონტი 2014 წლის ზაფხულში ერაყის და ლევანტის ისლამური სახელმწიფოს მებრძოლებმა გაატიალეს ქალაქი მოსული და დაიპყრეს ქვეყნის დიდი ნაწილი, ჩრდილოეთი ერაყის ნინევიის ველების ქალაქების და სოფლების ჩათვლით.
ათასობით ქრისტიანი გაიქცნენ მკვლელი მარბიელი ისლამისტების არმიების მოახლოებისას. მათ თავი შეაფარეს ჩრდილოეთ ერაყის ქურთულ რეგიონს ან საერთოდ დატოვეს ქვეყანა.
მომდევნო წლებში ისლამისსტმა ექსტრემისტებმა დახოცეს სხვადასხვა რელიგიის მიმდევარი ათასობით სამოქალაქო პირი, დაანგრიეს შენობები, ისტორიული და კულტურულად მნიშვნელოვანი სტრუქტურები რომლებიც მათი აზრით ეწინააღმდეგებოდა ისლამის მათებურ ინტერპრეტაციას. ისლამური სახელმწიფოს მებრძოლებმა დაანგრიეს მონასტრები, მიზგითები, ალდამები, სალოცავები, ეკლესიები სირიაში და ერაყში.
მასტოდონტმა ისლამურმა სახელმწიფომ დახოცა სამოქალაქო პირები, დაანგრია და გაატიალა ყველაფერი და გადარჩენილი ქრისტიანები წავიდნენ საზღარგარეთ.
ამას მოყვა ნგრევა და ხოცვა-ჟლეტა უკვე ისლამურ სახელმწიფოსთან ბრძოლაში.
მიხაილ გორბაჩოვთან ერთად გაიმარჯვა დოსტოევსკის რასკოლნიკოვმა, იმან ვისაც გონია რომ აქვს უკანონობა უზნეობის უფლება.
რასკოლნიკოვის ეპოქა ,Gott ist tot,
დიდმა რუსმა მწერალმა დოსტოევსკიმ დაინახა რომ მოდიან ურჯულოების ბრბოები რომლებსაც გონიათ რომ მათ აქვთ კანონების დარღვევის, ირგვლივ ყველაფრის გატიალება -გათახსირების უფლება. დოსტოევსკიმ ადამიანთა ეს ტიპი აღწერა რომანში ”დანაშაული და სასჯელი”. ჩვენს ირგვლივაც ბევრია ასეთი. ამაში დასარწმუნებლად საბჭოთა ტანკით თბილისის მნგრეველი სიგუაპითეკების გახსენებაც საკმარისია
« ღმერთი მოკვდა Gott ist tot ») თქვა ფრიდრიხ ნიცშემ …
განა იძულებული არა ვართ ჩვენ თვითონ გადავიქცეთ ღმერთებად თუნდაც მარტო იმიტომ რომ ვგავდეთ მათ ღირს არსებებს ” // ნიცშე-”მხიარული ცოდნა”, ”ასე ლაპარაკობდა ზარატუსტრა”//.
” როდესაც ქრისტიანი ჯვაროსნები შეეჯახნენ აღმოსავლეთში ასასინთა
// ჰაშიშინთა// უძლეველ ორდენს, ამ გამორჩეულად თავისუფალ სულთა ორდენს რომლის უმდაბლეს საფუხურხე მდგომნი ცხოვრობდნენ სულერთია რომელ სამონასტრო ორდენზე უფრო დიდ მორჩილებაში მათ რაღაცა გზით მიიღეს მინიშნება მარტო ასასინ-ჰაშიშინების ორდენის უმაღლეს საფეხურზე მდგომებისთვის განკუთვნილ საიდუმლო სიმბოლოზე და დევიზზე:
” არაფერია ჭეშმარიტი, ყველაფერი დაშვებული და ნებადართულია””…
აი , მაგალითად, რა იყო სულის თავისუფლება , ფორმულა რომელიც უარყოფდა ჭეშმარიტების რწმენას.
ეს დაწერა ნიცშემ მის ნაშრომში ” მორალის გენეალოგია” // მესამე ტრაქტატი, პარაგრაფი 24//.
ღმერთი მოკვდა, არაფერია ჭეშმარიტი, ყველაფერი დაშვებული და ნებადართულია, სუსტი და უხეირო უნდა მოკვდეს, იყავი ძლიერი და თუ გინდა საბჭოთა ტანკით დაანგრიე საქართველოს დედაქალაქიც, მოკლედ ესაა ფრიდრიხ ნიცშეს ფილოსოფია და დღევანდელობის სულისკვეთება.
ასეთი ეპოქის დადგომა იგრძნო და დაინახა უკვე დიდმა რუსმა მწერალმა დოსტოევსკიმ.
უკვე დოსტოევსკიმ //1821-1881// დაინახა ურჯულო ხანის საშინელება. ამის მაჩვენებელია მისი თხზულება ”დანაშაული და სასჯელის” //1866// პერსონაჟი რასკოლნიკოვი.
Crime et Châtiment de Dostoïevski : aux origines du Surhomme
დოსტოევსკის პერსონაჟია მარტოობაში და სიღარიბეში მცხოვრები ყოფილი სტუდენტი რასკოლნიკოვი რომელმაც მოკლა მოხუცი მევახშე რათა მისთვის მოეპარა ფული.
ეს პრეტენზია გამომძიებელმა პორფირი პეტროვიჩმა ამოიცნო რასკოლნიკოვის ერთ წერილში.
” მოკლედ, თუ გახსოვთ თქვენ დაწერეთ რომ არიან არსებები რომლებსაც შეუძლიათ რომელთაც შეულიათ ყველანაირი უკანონობის ჩადენა. რომელთაც,უფრო ზუსტად, აქვთ ყველანაირი უკანონობის ჩადენის უფლება.
ამ წერილში ადამიანები დაყოფილები არიან ჩვეულებრივ ადამიანებად და არაჩვეულებრივ ადამიანებად
ჩვეულებრივი ადამიანები მორჩილები უნდა იყვნენ, მათ არა აქვთ კანონის დარღვევის უფლება…
არაჩვეულებრივ ადამიანებს კი აქვთ ყველა დანაშაულის ჩადენის და ყველა კანონის დარღვევის უფლება იმიტომ რომ ისინი არაჩვეულებრივები არიან”, გააგრძელა მან.
რასკოლნიკოვის აზრით ცალკე არის ძლიერთა მორალი და ცალკე არის სუსტთა მორალი.
ზოგ ინდივიდს აქვს აკრძალვების დარღვევის და საზოგადობრივი მორალის არაფრად ჩაგდების უფლება ძლიერებისკენ მათი სწრაფვის დასაკმაყოფილებლად.
რასკოლნიკოვმა დააყოლა რომ ზეადამიანს აქვს უფრო მორალური ვიდრე ლეგალური უპირატესობა.
ზეადამიანმა არ უნდა ჩააბაროს ანგარიში არანაირ ადამიანურ კანონს მის მიერ ჩადენილის გამო.
ზეადამიანის უზენაესობა-უპირატესობაა ერთადერთი კანონი.
რასკოლნიკოვის მეგობარმა რაზუმიხინმა კარგად გაიგო ამ ფილოსოფიის საზარელი ხასიათი :
” ვფიქრობ რომ შენი წერილის მთავარი იდეაა მოკვლის მორალური ნებართვა-უფლება. ჩემის აზრით მით უფრო საშინელია რომ ეს არაა ოფიციალური კანონიერ-ლეგალური ნებართვა”, აშფოთდა რაზუმიხინი.
რასკოლნიკოვი აშკარად ჩნდება როგორც პრტო-ნიცშეანური პერსონაჟი.
ის თვლის რომ კანონიერია სიკეთისგან და ბოროტებისგან განთავისუფლება მაშინ როდესაც ამას მოითხოვს მისთვის სასურველი ცხოვრება.
ძლიერი სპობს მის გზაზე არსებულ ყველა დაბრკოლებას, საზოგადოებრივი მორალის ტყვეობაში მოხვედრილ სუსტს კი არ შეუძლია ამის გაკეთება.
რასკოლნიკოვის აზრით ზეადამიანის მაგალითებია მუჰამედი და ნაპოლეონი.
” არა, ეს ადამიანები სხვანაირად არიან გაკეთებულნი;
ერთი ნამდვილი დამპყრობელია, იმათგან ვისაც აქვს ყველაფრის უფლება.
ის ზარბაზნებს უშენს ტულონს, სასაკლაოებს აწყობს პარიზში, ივიწყებს თავის არმიას ეგვიპტეში,
მან ნახევარი მილიონი კაცი გასწირა რუსეთის კამპანიაში.
ის 1 კალამბურით გამოძვრა მდგომარეობიდან ვილნაში;
და სიკვდილის შემდეგ მას უდგავენ ძეგლებს.
მაშ მისთვის ყველაფერი ნებადართული და დაშვებულია.
მაგრამ ეს ადამიანები გაკეთებულები არიან ბრინჯაოსგან და არა ხორცისგან”, ხსნის ”დანაშაული და სასჯელის” გმირი.
ნაპოლეონის ხსენება არაა შემთხვევითი.
ფრანგების იმპერატორმა იმდენად დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა რუსებზე რომ უკვე პუშკინი წერდა ”ევგენი ონეგინში” :
” ჩვენ გვწამს ნაპოლეონისა,/ ორფეხა ბრბოები მილიონობით,/ ჩვენი აზრით ინსტრუმენტებია.”
„რასკოლნიკოვი ამბობს რომ გენიოსს აქვს კანონების დარღევის და აკრძალვების არაფრად ჩაგდების უფლება. მეტიც, მისი აზრით გენიოსი აუცილებლად არის კანონის დამრღვევი კრიმინალი.
უდანაშაულო ვერ იქნება ზეადამიანი.
” სიკეთის მოქმედთა, კაცობრიობის წინამძღოლთა უმეტესობამ ღვარეს სისხლის მდინარეები.
მე აქედან დავასკვენ
ი რომ მარტო დიდი ადამიანები კი არა საშუალო დონეზე ოდნავ უფრო ამაღლებული, რამოდენიმე ახალი სიტყვის თქმის უნარის მქონე ადამიანები მათი ბუნებით და აუცილებლად კრიმინალები არიან….”, თქვა რასკოლნიკოვმა.
თხზულებაში ” დანაშაული და სასჯელი” ღმერთზეცაა ლაპარაკი.
რასკოლნიკოვის პირისპირაა სიწმინდის ფიგურა პატარა სონია:
”-არა, არა, ღმერთი დაიცავს მას, ღმერთი…იმეორებდა ის წყობიდან გამოსული.-მაგრამ ის შეიძლება არც არსებობს, უპასუხა მას რასკოლნიკოვმა ერთგვარი ულმობელი ტრიუმფით, უპასუხა მას რასკოლნიკოვმა.
მან გადაიხარხარა და შეხედა სონიას.”
ამ დიალოგში ნახსენებმა სულ სხვა მასშტაბი შეიძინა რომანში ”ეშმაკნი”. კირილოვი და სტავროგინი არიან რასკოლნიკოვის გაუმჯობესებული ვერსიები.
ხოდა რასკოლნიკოვის, ნიცშეს, ლენინი ჰიტლერის უღმერთო-ურჯულო ახალმა ადამიანებმა-ზეადამიანებმა მოაწყვეს პედოფილიის დღესასწაულიც.
რასკოლნიკოვი ამბობს რომ გენიოსს აქვს კანონების, არსებული საზოგადოებრივი წესრიგის, წეს-და ზნეჩვეულებათა დარღვევის და უარყოფის უფლება.
მეტიც, რასკოლნიკოვი კიდევ უფრო რადიკალია.
მისი აზრით გენიოსი აუცილებლად არის კანონების დამრღვევი და კრიმინალი.
ვისაც არ ჩაუდენია დანაშაული ვერ იქნება ზეადამიანი.
” კაცობრიობისთვის სიკეთის მომტანთა, მის ბელადთა უმრავლესობამ ღვარეს სისხლის მდინარეები.
ერთი სიტყვით, მე აქედან დავასკვენი რომ არა მარტო დიდი ადამიანები არამედ საშუალო დონეზე ოდნავ ამაღლებულებიც, ისინიცც შეუძლიათ რამოდენიმე ახალი სიტყვის წარმოთქმა, თვითონ მათი ბუნებით აუცილებლად კრიმინალები არიან….”, თქვა რასკოლნიკოვმა.
რასკოლნიკოვის პერსონაჟის შთაგონშებისერთ-ერთი ჭყარო იყო ჩერნიშევსკი. ჯერემი ბენტამის და ჯონ სტიუარტ მილის უტილიტარიზმის ელემენტები ჩანს რადიკალი თეორეტიკოსის მორალშიც და დოსტოევსკის გმირშიც.
რასკოლნიკოვი სარგებლობას ახსენებს როგორც მორალურობის უმაღლეს კრიტერიუმს.
ბებერი მევახშის არსებობა უსარგებლოა და მისი მოკვლაც არაფერია….
”…რა მნიშველობა შეიძლება ჰქონდეს საერთო ჯამში ამ პატარა, ჭლექიანი, შტერი, სიძულვილით სავსე დედაბრის სიცოცხლეს”, სვამს კითხვას რასკოლნიკოვი.
დოსტოევსკი აღფრთოვანებული იყო ბალზაკით.
მამა გორიოში Vautrin-ვოტრა აცხადებს რომ სიმდიდრე და ძალაუფლება ეკუთვნით იმათ ვინც საკმაოდ ძლიერია იმისთვის რომ ისინი ხელში ჩაიგდოს მორალზე ტვინის ჭყლეტის გარეშე.
დოსტოევსკი რა თქმა უნდა არ დატოვებდა უყურადღებოდ ხასათის ამ თვისებას…
ღმერთი მოკვდა და მას გადაყვა ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის კულტურაც.
ობიექტური ჭეშმარიტებაც აღარაა. ჭეშმარიტია ის რასაც თვლის და შვრება მიხაილ გორბაჩოვის თუ ნაპოლეონის ნაირი ტიპი. ესაა ნიცშეს და რასკოლნიკოვის ეპოქის დოქტრინა.
და აბა ვინ არ თვლის თავს დღეს ნაოლეონად.
ხოდა დემოკრატიის და ლიბერალიზმის თვალსაზრისით სამაგალითო გერმანიაშიც არიან ასეთი სატანისტებიც
გაერთიანებული გერმანიის საზოგადოების ჩრდილში არსებობენ საშიში სატანისტური კულტები რომლის წევრებსაც ცუდად ეპყრობიან და ხელს უშლიან ნანახ-განცდილზე ლაპარაკს. მაგრამ ახალგაზრდა გერმანელმა ქალმა გაბედა და მოყვა იმაზე თუ როგორ იზრდებოდა ასეთ სექტაში- 2010 წელი.
მან თავი დააღწია სექტას, მაგრამ ეს იყო ხანგრძლივი და მტკივნეული პროცესი.
” მამაჩემს დიდ პატივს სცემდნენ სექტაში და მან ძალიან პატარაობიდან მასწავლა ის რაც უნდოდა წრეს, მე უნდა დავთანხმებულიყავი რომ ეკეთებინათ ჩემთვის რაც უნდოდათ, არ მეტირა, არ მეყვირა,არ მეპასუხა ტკივილზე. ჯგუფის გარეთ არ უნდა მეთქვა არავისთვის რასაც მიშვრებოდნენ.
ჩვენ უნდა გვეკეთებინა ის რაც უნდოდა უზენაეს ძალას.
პროსტიტუცია სატანას სახელით. გოგოს ავალებდნენ სექტის გარეთ კახპობას და აღებული ფულის სექტის სალაროში ჩადებას. ის ორმაგი ცხოვრებით ცხოვრობდა. სექტის გარეთ სხვანაირი იყო, სექტაში-სხვანაირი.
Marburg-ში მყოფი რელიგიის ექსპერტი Adelheid Herrmann-Pfandt ამბობს რომ ლაურას მშობლებმა ბავშვი შეიყვანეს განსაკუთრებით საშიშ და ულმობელ სატანისტურ სექტაში რომელიც ემალება ხალხს. ” ექსტრემალური პრაქტიკების ეს მოყვარულები არ დადიან ხელში გადაყირავებული ჯვრით. მათ ვერ ამოიცნობ საზოგადოებაში”, მბობს ის.
ამბობენ რომ ბავშვები ქრებიან. Muenster-ის კათოლიკური ეპარქიის სექტების კომისარი Brigitte Hahn თანახმაა. მან თქვა მის ბიუროს დახმარება სთხოვა ამ სატანისტური კულტების 30-მა მსხვერპლმა. ამ სექტებში აკეთებენ რიტუალურ აბორტებს. არის მკვლელობებიც. ქალებმა თქვეს რომ სექტის წევრები მათ ცუდად ეპყრობოდნენ ბავშვობაში.
” ქალები ამბობენ რომ ისინი დააფეხმძიმეს საგანგებო ცერემონიების დროს, არის ბავშვების გაჩენის და მათი მსხვერპლად შეწირვის რიტუალებიც. ფეხმძიმობები საიდუმლოდაა შენახული, ბავშვები იბადებიან და ქრებიან”, თქვა Hahn-მა.
გამოკითხულმა ექიმებმა თქვეს რომ მათ ჰყავდათ პაციენტები რომლებიც განიცადეს ძალადობა სატანისტურ სექტებში…
ფრანგული საზოგადოებაც გადარეულია, პარიზის ღვთისმშობლის ტაძრის მშენებელთა ქვეყანას სპობს 19660-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუცია.
La fin de l’innocence – 10-16 ans : enquête sur une sexualité à la dérive
ფრანგი მკვლევარი Géraldine Levasseur ,უმანკოება-უბიწოების დასარული-10-16 წლის ბავშვები-გადარეული სექსუალობის კვლევა
ნაპოლეონობაზე პრეტენზიის მქონე ბიძია რასკოლნიკოვებმა მოიგონეს პორნოგრაფია, პორნოინდუსტრია. და 10-16 წლის ცივილიზებული ბავშვებიც კომპიუტერებით და სმარტფონებით შტერდებიან პორნოგრაფიით, რასაც აქვს სავალალო შედეგები. სწორედ ამაზეა ეს ფრანგული წიგნიც.
2 მოზარდიდან ერტს უკვე ნანახი აქვს პორნოფილმი სანამ 13 წლის გახდებოდა.
ცდუნება აღარ მოდის მშოლების მიერ დავიწყებული DVD-ებიდან თუ ვიდეოებიდან.
აცდუნებს ყველასთვის მეტისმეტად ხელმისაწვდომი ინტერნეტი. და ინტერნეტით ნანახი პორნოგრაფიით გაშტერებული ბავშვები ბაძავენ ნანახს და არის ვაი-ვიში.
პორნოგრაფიით აღგზნებული უფრო და უფრო პატარა ბიჭები აუპატიურებენ უფრო და უფრო პატარა ქალწულებს.
უფრო და უფრომეტი ქლწულისთვის გაუპატიურება იქცა ბანალურ რამედ და ფლირტი იწყება სექსის მერე.
წიგნის პირველი ნაწილი ზოგადი სურათია
წიგნის მეორე ნაწილი ყვება თუ როგორ აუპატიურებდა თვეების მანძილზე სკოლის ეზოში წესიერი ოჯახიდან გამოსულ ქალწულს პორნოგრაფიით გონებადაკარგული ათობით ბიჭბუჭის ბანდა.
ბიჭბუჭები ჩააყუდეს და გაასამართლეს, დასაჯეს.
წიგნის მესამე ნაწილში ლაპარაკობს მეტ-ნაკლებას მსგავსი უბედურების გადამტანი ათასზე მეტი მოზარდი.
წიგნის ბოლო ნაწილში მშობლებს პასუხობენ და რჩევებს აძლევენ ექსპერტები //ფსიქიატრები, სოციოლოგები…//.
Le child love- ბავშვის „სიყვარული“: გაუმართლებლის გამართლება?
„ მე არ ვარ პედოფილი. მე მიყვარს ბიჭები პედოფილები ფიქრობენ იმაზე თუ რორ შეიძლება ისიამოვნონ მათ ბავშვებით. ბიჭებში შეყვარებულები ფიქრობენ სიამოვნებაზე რომელიც მათ შეიძლება მიანიჭონ ბიჭს! „
ასე ამართლებს პედოფილთა „საზოგადოება“ იმას რასაც ის უწოდებს child love-ს ანუ ბავშვების სიყვარულს.
სრულწლოვანის სექსუალური ურთიერთობა ბავშვთან ისჯება მსოფლიოს ქვეყანათა უმრავლესობაში. მაგრამ ეს ვითარება ბევრს არ მოსწონდა.
ამით განსაკუთრებით უკმაყოფილოები იყვნენ „1968 წლის აზრის“ la « pensée 68 »-ის, წარმომადგენლები, child love-ს მომხრეები, საზოგადოდ სექსუალური რევოლუციის იდეოლოგები და აქტივისტები.
child love-ს მომხრეებმა იატაკქვეშა ინტერნეტში ნახეს მათი მიდრეკილებების ლეგიტიმაციის საშუალება.
ამ გამაღიზიანებელ სინამდვილეზე ხშირად ხუჭავენ თვალს.
ECPAT Belgique=მ, მაშ, გადაწყვიტა ამ სამზუხარო მოვლენის გაანალიზება.
1 ანალიზი კონცენტრირებულია 1960-1980-ან წლებში პედოფილიის ლეგიტიმაციის მოძრაობაზე: როგორი არგუმენტები იყო გამოყენებული და როგორ შეიძლება მათი ანალიზი?
მეორე ანალიზი დაინტერესდება პედოფილური ტენდენციების ჩაბუდებაზე ფარულ და ანონიმურ ინტერნეტში რაც ბავშვური პორნოგრაფიის მოყვარულებს აძლევს მათი უკანონო ქცევის გამართლების საშუალებას.
სექსუალური რევოლუციის პედოფილური აქტივისტობა, child love //ბავშვის სიყვარული// 1960-ანი წლების ბოლოსა და 1980-ანი წლების შუა ხანებში იყო საჯარო დისკუსიების თემა მათ შორის მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებში.
ჰოლანდიაში, საფრანგეთში, აშშ-ში, ავსტრალიაში…თითქმის ყველა გადასავლურებულ ქვეყანაში საჯაროდ დაისვა კითხვა აკრძალვა სრულწლოვანების სექსუალური ურთიერთობისა არასრულწლოვანებთან დღესაც არქაული მავნე რამეა?
პედოფილიის მომხრეთა ქალაქური მანიფესტაციები, გაზეთებში პეტიციები და კანონის შეთავაზება პოლიტიკური პარტიის პროგრამაში არის პედოფილიის დეკრიმინალიზაცია-ლეგამიზაციის თაობაზე საჯარო დებატების დაწყების მაგალითები.
ეს იყო სექსუალური რევოლუციის დრო.
ეს იყო არსებული წესრიგის, ისტორიული ტრადიციული მორალური წესრიგის წინააღმდეგ აჯანყების, ჰედონისტური ექსპერიმენტების და ინტელექტუალური დუღილის დრო.
მოითხოვდნენ ყველა აკრძალვის, ნორმების გაუქმებას, სპობდნენ წარმოდგენას ცოდვაზე, წესიერებაზე და უწესობაზე ლაპარაკის შეწყვეტას. წესიერი, მორალური, კანონიერი და დასაშვებია ყველაფერი რაც მანიჭებს ფიზიკურ სიამოვნებას. ესაა ჰიპერჰედონისტური დღევანდელობის დევიზი.
უკეთესი მომავლის ასაგებად უნდა მოისპოს არსებული რეალობა, ეს იყო ლიბერტარების მიზანი.
სახელგანთქმული პარიზელი ინტელექტუალი მიშელ ფუკო-Michel Foucault საჭიროდ თვლიდა და მოითხოვდა მის მიერ პერიფერიულ სექსუალობებად წოდებული ჰომოსექსუალობის, , polyamour-ის, ინცესტის, პედოფილიის ლეგალურმ კანონით აღიარებას…
ფიზიკური სიამოვნებისთვის საზღვრების დადგენა, მისი შეზღუდვა დაუშვებლად ითვლებოდა.
მწერალმა და დიდი ფრანგული გაზეთი Le Monde-ს ჟურნალისტმა და მწერალმა Gabriel Matzneff-მა იმ წლებში გამოაქვეყნა pro-child love-პროპედოფილური წერილი
„ 16 წელზე ნაკლებები“- Les moins de seize ans- .
ამ წერილში ის აღიარებდა თავის სასიყვარულო გამოცდილებას ამ სფეროში:
„ მე სექსზე მეტად მიზიდავს ექსტრემალური ახალგაზრდობა ანუ ასაკი ათ წელსა და 16 წელს შორის, ესაა ჭეშმარიტი მესამე სქესი“.
განდიდება პედოფილიისა რომლითაც გამოირჩეოდა არა მარტო Gabriel Matzneff.
იმ დროს დიდ ფრანგულ გაზეთში Libération Jacques Dugué წერდა რომ შეყვარებულ ბავშვს „ უყვარს საყვარელი მამაკაცის სქესობრივი ორგანოს შეგრძნება თავის სხეულში, საყვარელ მამაკაცთან ფიზიკურად, ხორციელად გაერთიანება.“
იგივე გაზეთმა გამოაქვეყნა პეტიცია რომელიც მოითხოვდა სექსუალური სრულწლოვანების ნორმის გაუქმებას. ამ პეტიციას ხელს აწერდნენ ჟან-პოლ სარტრი, სიმონ დე ბოვუარი, ფრანსუაზ დოლტო, ჟილ დელეზი, ჯაკ ლანგი, ბერნარ კუშნერი და ა.შ.
იგივე ხმები ისმოდა საფრანგეთის გარეთაც.
ჰოლანდიელ ექსპერტთა ერთმა ჯგუფმა 1972 წელს გამოაქვეყნა Seks met kinderen // სექსი ბავშვებთან. ეს იყო უფრო პოლიტიკური ვიდრე მეცნიერული დასკვნები.
1978 წელს ბოსტონში შეიქმნა NAMBLA (North American Man/Boy Love Association)- კაცები/ბიჭების სიყვარული ჩრდილოამერიკული ასოციაცია რომელიც მოითხოვდა ყველა დაპატიმრებული პედოფილის დაუყოვნებლივ განთავისუფლებას.;
1981 წელს ჰოლანდიურენოვანი ბელგიის Stiekum-ის რადიკალები ცდილობდნენ ინსტიტუციონალურ წრეებში შეღწევას და იმავე ათწლეულში გერმანიის მწვანეთა პარტია ლაპარაკობდა რომ სექსუალური კონტაქტები აუცილებელია მათ შორის არასრულწლოვანი ბავშვების ფაიქოსოციალური განვითარებისთვის.
ისინი ქადაგებდნენ რომ არასრულწლოვან ბავშვსაც აქვს თავისი სექსუალობის დაუბრკოლებლად გამოხატვის უფლება…..
პედოფილია არის 1968 წლის პარიზული მაისის საჩუქარი:
გავიხსენოთ 1960-ანი წლების დასაწყისი, წლები რომლებმაც მოამზადეს 1968 წლის პარიზული მაისი და ყველაფერი რაც მოყვა მას.
აშშ და ევროპა მაშინ გაივსო ლოზუნგებით: „ გავაქმოთ ტაბუები, აკრძალვები“, „ გავანთავისუფოთ სექსი“, „ მოვსპოთ ძველი ტრადიციები, კონცეფციები, ინსტიტუტები…“
აკრიტიკებდნენ სოციალურ, ეკონომიკურ, სასკოლო ურთიერთობებს, მაგრამ განსაკუთრებით ლანძღავდნენ ოჯახს როგორც ასეთს რომელსაც ებრძოდნენ მარქსის, ენგელსის, რაიხის, კუპერის სახელით.
ითხოვდნენ ყველანაირი, მათ შორის ყველაზე „ ალტერნატიული“ სექსუალური ექსპერიმენტების ჩატარების აბსოლუტურ შესაძლებლობას.
ახალი ფემინიზმების და ჰომოსექსუალთა ახალი მოძრაობების თეორეტიკოსები ქადაგებდნენ რომ „ქრისტიანული მონოგამია“ არაა არც ბუნებრივი და არც სამართლიანი. რომ ბუნებრივი და სამართლიანია პოლიგამია, პოლიანდრია, ჯგუფური სიყვარული, დაუყოვნებელი და მრავალფეროვანი ურთიერთობები.
ამ ქადაგებით გამოლაყებულებისთვის ქორწინება და შვილების ყოლა გადაიქცა ჩაგვრის, მონობის, შეჩვენებულობის სიმბოლოებად.
კანონების დარღვევის და უზნეობის უფლების მქონე რასკოლნიკოვები პერესტროიკის მერე კარგად გრნობენ თავს ჩეხოსლოვაკიის ნანგრევებზეც, გერმანია-ჩეხეთის რესპუბლიკის საზღვარზე.
გაეროს ორგანიზაცია ბავშვებისთვის Unicef ამბობს რომ ჩეხეთი-გერმანიის საზღვრის გასწვრივ არსებობს ” ბაზრები” ბავშვებისთვის. ეს ორგანიზაცია რეგიონს უძახის სამოთხეს პედოფილებისთვის. Unicef-ის ანგარიში უარყოფს იმ აზრს რომლის თანახმადაც ზოგი ბავშვი სექსუალურ მონად გაყიდა მათმა საკუთარმა ოჯახებმა. ის ამბობს რომ ათობით ათასი გერმანელი გადადის საზღვარზე რათა ცუდად მოეპყრას ბავშვებს. მოწმეებმა ნახეს 8 წლის ბავშვები რომლებიც კლენტებს ევაჭრებოდნენ სექსუალურ მომსახურებაზე და მის ფასზე. ზოგ ასეთ ბავშვს მომსახურების სანაცვლოდ კამფეტებს აძლევდნენ. ჩეხური რესპუბლიკა იქცა ბაზრად მთელი აღმოსავლეთი ევროპის ბავშვებთან და მოზარდებთან სექსუალური ურთიერთობისთვის…ევროპის უდიდეს ბორდელად.
პოლიციის ფსიქოლოგმა გერმანიაში Unicef-ის ხელმძღვანელმა
Adolf Gallwitz Reinhard Schlagintweit-მა განაცხადა რომ გერმანიის და ჩეხეთის მთავრობებმა ვერ გადაწყვიტეს ბავშვთა ექსპლუატაციის პრობლემა და თვალი დახუჭეს მასზე.
გერმანული პოლიციის ერთმა ფსიქოლოგმა გერმანია-ჩეხეთის საზღვარი აღწერა როგორც ევროპის უდიდესი საროსკიპო.
” ჩეხეთის რესპუბლიკა ხდება იაფფასიანი ბაზარი ბავშვებთან სექსუალური ურთიერთობებისთვის”, განაცხადა Adolf Gallwitz-მა.
მან თქვა რომ პედოფილია რეგიონში ”ვრცელდება დაუჯერებელი რიტმით”.
ანგარიში ამბობს რომ გერმანია ჩეხეთის სასაზღვრო რეგიონში ბავშვები ჩაყავთ მთელი ჩეხეთის რესპუბლიკიდან, ცენტრალური და აღმოსავლეთი ევროპიდან. ბავშებს სექსუალური დანიშნულებით უმრავლეს შემთხვევაში იყენებენ გერმანელი სექსუალური ტურისტები და პედოფილები.
Gallwitz ამბობს რომ დაახლოებით 100 000 გერმანელი სექსუალური ტურისტი დადის ჩეხეთის რესპუბლიკაში და მათი ნახევარი პედოფილია.
ანგარიშის ავტორი Cathrin Schauer ამბობს რომ ავტობუსის გაჩერებები, ადილები სადაც შეიძლება მანქანისთვის ბენზინის ყიდვა,დასასვენებელი ადგილები საზღვრის ახლოს გადაქცეულია ”ბაზრებად” სადაც ყიდიან და ყიდულობენ გაკახპებულ ბავშვებს. ამბობს კვლევა.
ქალბატონი Schauer ამბობს რომ მსხვერპლებს პროსტიტუციისკენ კშირად უბიძგებს სიღარიბით გამოწვეული სასოწარკვეთილება. ნაღდი ფულის მიმღებს სექსუალური მანიაკი უხდის 5-25 ევროს. ზოგ ბავშვს ”უბრალოდ” აუპატიურებენ.
მარტო გერმანელები კი არა ავსტრიელებიც და იტალიელებიც ესევიან ჩეხეთის გოგონებს. მაგრამ ბავშვებთან ლაციცის მოყვარულთა უმრავლესობა მაინც ბავარიიდან და საქსონიიდანაა.
ამ ანგარიშის თანაავტორია ბავშვებისთვის კამპანიის ჯგუფი Ecpat რომელიც ცდილობს ბავშვთა პროსტიტუციის მოსპობას.
ვაცლავ ჰაველიზაციის შედეგები. აი რას ყვება პრაღის საერთაშორისო რადიო იმაზე თუ რა ხდება ლამაზი ლოზუნგების ღრიალით ჩეხოსლოვაკიის მოსპობის შემდეგ.
Rent boys: Sex workers living on society’s edge | Radio Prague International
დასაქირავებელ-გასაქირავებელი ბიჭები RENT BOYS: სექსუალური შრომის სტახანოველი მშრომელები ცხოვრობენ საზოგადოებისგან გარიყულები.
Eric P. Martin, Nikola Brabenec
08-11-2004
ყოფილი ჩეხოსლოვაკიის დედაქალაქ პრაღაში ჩასული მრავალი ტურისტი პირველ რიგში ხედავს ქალაქის რკინიგზის მთავარ სადგურს. მაგრამ ესაა სექსუალური ტურიზმის განსაკუთრებული ტიპის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ადგილი პრაღაში.
აქ მომუშავე კახპების თქმით უცხოელი კაცები აქ ეძებენ მამრ სექსუალურ მუშაკებს რომლებსაც ჰქვიათ დასაქირავებელ-გასაქირავებელი ბიჭები.
28 წლის Kevin ყოფილი მამრი კახპაა, მაგრამ ის აქ მოდის ხოლმე თავისი კახპა ძმაკაცების სანახავად.
ის ამბობს რომ მას სძულს ეს ადგილი ვინაიდან ის მას აგონებს აქ გადატანილ ამბებს.
მას ჰყავდა იმიდენი კლიენტი რომ ნთქავდა ნარკოტიკ
pervitine -ს მთელი ღამე ფხიზელი რომ დარჩენილიყო.
” აქ შეხვდებით ბანკების ხელმძღვანელებს, დიდ თანამდებობის პირებს და საშუალო სამუშაოთი დაკავებულებს. შეხვდებით მათ დაუფიქრებლად იმიტომ რო თუ გაიხსენებთ ყოველ კლიენტს რომელიც გყავდათ ან არა გაგიჟდებით.
როგორც წესი გიხსენებენ თქვენ, და ეს უარესია.”
Kevin და 2 ყოფილი მამრიკახპა // ყოფილი მსიძავები// უყვებიან პრაღის რადიოს თუ რას გვანან ეს ბავშვები თუ ყმაწვილები რომლებიც არიან ჩეხეთის რესპუბლიკის დედქალქის ერთ-ერთი ტურისტული ღირსშესანიშნაობა.
ისინი აღწერენ ტოქსიკომან ობლებს, სახლიდან გაქცეულ მარტოსულ ნარკომანებს, ვენერიული ავადმყოფობების მუდმივ საშიშროებას.
ისინი ამბობენ რომ ბევრი ეს მამრი კახპა-მსიძავი კახპობა- მსიძავობას უკვე ბავშვობიდან იწყებს.
ამ სამმა კაცმა მიატოვა კახპობა-მსიძავობა, მაგრამ მათი მომავალი არაა იმედისმომცემი.
ყველა ყოფილმა კახპა-მსიძავმა ითხოვა მათი გვარების საიდუმლოდ შენახვა.
Kevin-მა დაიწყო კახპობა-მსიძავობა მაშინ როდესაც 16 წლისა იყო, როდესაც ჯერ კიდევ სკოლის მოწაფე იყო.
მისი პირველი კლიენტი იყო მისი მასწავლებლის ოჯახის წევრი.
მან 3 წლის წინ გაანება თავი კახპობა-მსიძავობას იმიტომ რომ უკვე მეტისმეტად ასაკოვანი იყო ამისთვის და ვერ უწევდა კონკურენციას ყველაზე პოპულარულ კახპა-მსიძავ ბიწებს, ვეღარ შოულობდა კლიენტებს.
ბევრი ამ კახპა-მსიძავი ბიჭის მსგავსად
Kevin აღზრდილი იყო ობოლთა სახლში.
ჩეხეთის რესპუბლიკაში მეტი ბავშვია ობოლთა სახლებში ვიდრე ევროკავშირის ნებისმიერ სხვა ქვეყანაში.
Kevin ამბობს რომ ობოლთა სახლიდან წასვლის დროისთვის ის არ იყო მომზადებული ცხოვრებისთვის.
” ბავშვთა სახლებს არ ევალებათ მათი აღსაზრდელების მომზადება ცხოვრებისთვის, მათთვის სამუშაოს, ფულის, ბინის გარანტიის მიცემა. მე, მაშ, 18 წლისა, ბავშვთა სახლიდან წასვლის შემდეგ აღმოვჩნდი ქუჩაში.”
Kevin თქმით სადგურის 1 კაფე არის ადგილი სადაც ზოგი კახპა ბიჭი-მსიძავი ხვდება პოტენციურ კლიენტებს.
პროექტი Opportunity არის ორგანიზაცია რომელიც ეხმარება ამ უბედურ ბიჭებს.
ორგანიზაციის კოორდინატორი
Laszlo Sumegh უმრავლესობა იმ უბედური ბიჭებისა რომლებმაც დახმარებისთვის მიმართეს ორგანიზაციას ცხოვრობდა ობოლოთა სახლებში. ამ ბიჭების ნაწილი სახლიდან გაქცეული იყო.
ორგანიზაციის ერთ-ერთ-ერთი მთავარი მიზანია ვენერიულ ავადმყოფობათა და შიდსის გამოვლენა და მათი გავრცელების არდაშვება.
დღევანდელ ნიჰილისტურ-ცინიკურ ჰედონისტურ სამყაროში ამ ორგანიზაციასაც უჭირს.
ორგანიზაციის მიერ ჩატარებულმა ერთ-ერთმა ტესტმა აჩვენა რომ მაშინ მსიძავ-კახპა ბიჭ პეტრეს ჰქონდა ერთდროულად ჰეპატიტი
B და C. სწორედ ამ დროს შეწყვიტა კახპა-მსიძავობა 23 წლის კაცმა. სექსუალური გზით გარდამავალი ეს ავადმყოფობა კლავს თუ არაა ჩატარებული მკურნალობა.
ეს კაცი ბავშვობაში იყო ობოლთა სახლში. მან კახპობა-მსიძავობა დაიწყო 18 წლის ასაკში. დაეჩვია ნარკოტიკ pervitine-ს, ნარკოტიკი méthamphétamine-ს ფორმას რომელმაც ძლიერი მიჩვევა იცის.
Petr-ემ სხვა კახპა ბიჭ-მსიძავებთან შედარებით უფრო გვიან დაიწყო კახპობა-მსიძავობა. ბევრი კახპა-მსიძავობას იწყებს 17 წლის ასაკიდან, ზოგი კი 11 წლის ასაკიდან.
დიდ დემოკრატად გამოცხადებულმა ვახლავ ჰაველმა კოლეგებთან ერთად მოსპო ევროპული ქვეყანა ჩეხოსლოვაკია და ჩეხეთი გადაიქცა პედოფილთა სამოთხედ.
ანუ თუ არ მიისწრაფი სიკეთისკენ მოხვდები ჯოჯოხეთში.მაგრამ ჯოჯოხეთში მოხვდები მაშინაც თუ კი კარგი მიზნისკენ სწრაფვისას ირგვლივ ანგრევ და სპობ ყველაფერს.კარგი საქმის ცუდად კეთებას მიყავს ადამიანი ჯოჯოხეთში.
ბავშვების პროსტიტუციის კერები საქართველოში – უმძიმესი პრობლემის სავალალო მაჩვენებლები
თბილისის ვარდების რევოლუციის სკვერის და კაშკაშა რედისონ-ბლუს ქვეშ არის შარდის სუნით გაჟღნთილი მიწისქვეშა ლაბირინთი, ბუნკერის მსგავსი თავშესაფარი, საიდანაც თურქული და შუააღმოსავლური მუსიკის ხმა იმის.
ეს არ არის უბრალოდ ვენიუ, სადაც დალევ ან სტრიპტიზ ბარი. არასრულწლოვან გოგონებს, რომლებმაც ცხოვრების უმეტესი ნაწილი ქუჩაში გაატარეს, ასეთი ღამის კლუბები თავაზობენ სექს მუშაკად მუშაობას. ეს ის პრობლემაა, რომლისთვის ყურადღების მიქცევას საქართველო მხოლოდ ახლა იწყებს.
მონაცემების არარსებობა ნიშნავს, რომ არავინ იცის, რამდენი ბავშვია სექსუალურად ექსპლუატირებული სამხრეთ კავკასიის ამ 4.49 მილიონიან ქვეყანაში. ბავშვთა უფლებების დამცველები ფიქრობენ, რომ ეს უფრო ფართო პრობლემის ნაწილია, რასაც ქვია სიღარიბე, რის გამოც ბავშვებს უწევთ სახლში არსებული სავალალო მდგომარეობიდან გაქცევა.
2008 წელს ჩატარებული კვლევის თანახმად 1500-მდე ბავშვი ცხოვრობს ქუჩაში საქართველოს ოთხ უდიდეს ქალაქში (თბილისი, ქუთაისი, ბათუმი, რუსთავი). საერთაშორისო ორგანიზაციის კვლევებმა კი უჩვენა, რომ რიცხვი 2500 უტოლდება. ბავშვებიდან ეთნიკურად ქართველი 40 პროცენტია, აზერბაიჯანელი და ქურთი 20 პროცენტი, ბოშა კი 17%. დანარჩენების ეთნიკური კუთვნილება უცნობია.
ამ ბავშვების მთავარი შემოსავალი მათხოვრობაა და აქედან საშუალო შემოსავალი 20-დან 50 ლარამდე მერყეობს. ხშირად მათ ოჯახის წევრები აიძულებენ, რომ იმათხოვრონ. ზოგი კი ოჯახში ერთადერთია, ვისაც პურის ფული შეაქვს.
მაშინ, როდესაც მთავრობამ სამუშაო ადგილების გაზრდის პირობა დადო, საქართველოში უმუშევრობის დონე 14.6 პროცენტია. არაოფიციალურ წყაროებზე დაყრდნობით კი გაცილებით მაღალია ეს მაჩვენებელი. ბოლო მონაცამებით, რომელიც 2012 წლისთვის თარიღდება, საშუალო შემოსავალი 712.50 ლარს უდრიდა.
როდესაც ბავშვი მათხოვრები იზრდებიან, მათი შემოსავალიც კლებულობს. როგორც სოციალური მუშაკები აცხადებენ, 14 წლის ბიჭები ძირითადად დანაშაულს ჩადიან, იპარავენ, ხოლო გოგონები სექს მუშაკები ხდებიან.
”რუსთავის თავშესაფარში ახლა სამი თინეიჯერი გოგონა გვყავს. მათ ყველამ გამოიარეს პროსტიტუცია თბილისში თურქულ კაფეებში”, – ამბობს თამარ შარაშიძე, შემწეობის კათოლიკური ორგანიზაციის ახალგაზრდული პროგრამის მენეჯერი.
ბაშვები ღიად არ საუბრობენ თავიანთ წარსულზე, მაგრამ სოც-მუშაკები ამბობენ, რომ კავშირი აშკარაა. ”ისინი ამბობენ, რომ მეგობარმა მისცა ფული, მაგრამ ჩვენ ვიცით, სად იყვნენ, როგორ ბარებში იმყოფებოდნენ”, – ამბობს ნინო დანელია სოც-მუშაკი, რომელიც ქუჩის ბავშვებთან მუშაობს…
მოკლედ გვინდოდეს სიკეთე და ვაკეთოთ ის საქმის და ირგვლივ რეალობის ცოდნით ცუდზე უარეს დღეში რომ არ ჩავვარდეთ ჩვენს ხალხთან ერთად.
მოკლედ გვინდოდა თავისუფალი დემოკრატიული საქართველო და მივიღეთ ჯოჯოხეთი საქართველოს ბავშვებისთვის. ეს საქართველოს საზოგადოების და ელიტის უმწიფარობის შედეგია.
პარიზის ღვთისმშობლის ტაძრის, ვიქტორ ჰიუგოს,ეგზიუპერის, იმპრესიონისტების ევროპას სპობენ ჯერ მსოფლიო ომებით და 1960-70-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით შეშლილი ევროპელები და მხოლოდ მერე ჯიჰადისტები. თუ უაზროდ იდღიპინებთ იგივე ელის საქართველოს და ქართულ კულტურას. ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია კლავს ადამიანობას, პიროვნებას აქცევს ინდივიდუალური სექსუალური სიამოვნებისთვის ვარგის ობიექტად.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალურმა რევოლუციამ ნიადაგი მოამზადა ახალი ტიპის მონათმფლობელობისთვის, სექსუალური მონათმფლობელობისთვის. საბჭოთა კავშირის დასაფლავების შემდეგ თავისუფალ ბაზარზე სექსუალურ მონებად იყიდება ასობით ათასი ქალი ცენტრალური და აღმოსავლეთი ევროპიდან, ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკებიდან. ნობელის პრემიის ლაურეატი გორბაჩოვის პერესტროიკაც კაი მაგარი გამხეცებაა. აი მაგალითიც
Amnesty International-ის შვეიცარული სექციის ჟურნალი AMNESTY-ს n°53-ში
გამოქვეყნებული წერილი. 2008 წლის მაისი. ადამიანებით ვაჭრობა დიდად შემოსავლიანი ბიზნესია მიხაილ გორბაჩოვისთვის ნობელის პრემიის მიცემის მერე. თანაც არაა დიდად საშიში საქმიანობა მაფიებისთვის.
უამრავი ქალი გადაქცეულია მონად იმისთვის რომ დაკმაყოფილებული იქნას სექსის ბაზრის უფრო და უფრო დიდი მოთხოვნა და მადა.
ხშირად ყველაფერი იწყება ყოფილი საბჭოთა ბლოკის ქვეყნებში.
უკრაინაში, ბულგარეთში, რუმინეთში, ლიეტუვაში და, ყველაზე მეტად, მოლდოვაში ყვავის ეგ უბედურება. მდიდარი ევროპიდან გარიყული მოლდოვას ეკონომიკა ძლივს სუნთქავს.
უკვე მრავალი წელია რაც ორგანიზებულმაკრიმინალმა შეაღწია ყველგან და ყველანაირი ვაჭრობა აყვავებს პარალელურ ეკონომიკას.
იქ ადამიანებით ვაჭრობა თითქმის ინდუსტრიული გახდა.
არაა ძნელი ნაკლებად ნასწავლი, უმუშევარი და სარჩენი შვილების მყოლი სოფლელი მოლდოველი ქალის ცდუნება.
ასეთ ქალებს ხშირად აცდუნებს ნაცნობი, ამხანაგი, შორეული ნათესავი რომელიც მას სთავაზობს დამაკმაყოფილებელხელფასიან სამუშაოს ევროპაში.
ხაფანგში მოხვედრილი ან ”უბრალოდ” გატაცებული ქალები სწრაფად ქრებიან მაფიურ ქსელებში. ზოგჯერ ასე ქრებიან 14 წლის გოგონებიც.
ქალების დამონება. ქალებით ვაჭრებს ქალების მონებად გადასაქცევათ აქვთ კარგად დამუშავებული მეთოდები. მათ ართმევენ საბუთებს, აძალებენ ვითომ მგზავრობის ღირებულების საფასურად ვალების გადახდას, მრავალჯერ აუპატიურებენ, ცემენ, ამწყვდევენ, აშიმშილებენ. ასე მრავალჯერ გაუპატიურებულ-ნაცემი დამშეულ-აძარცული ქალი მორჩილი ხდება.
ასეთი ქალები ხშირად გაივლიან ბალკანებს. ისინი გზაში შეიძლება მრავალჯერ გაყიდონ. 1 ქალი შეიძლება გაიყიდოს 500 ან რამოდენიმე ათას ევროდ.
LArizona Market, მაგალითად, ცნობილია ასეთი კომერციით. ესაა დიდი კომერციული სივრცე Brcko-სთან, ბოსნიაში. დაღამებისთანავე ეს სივრცე გადაიქცევა ხოლმე ქალებით ვაჭრობის და პროსტიტუციის ერთ-ერთ სახელგანთქმულ ადგილად. მაგრამ ადამიანებს ყიდიან და ყიდულობენ ბალკანების მრავალ სხვა ადგილსაც. ქალებით ვაჭრობას თითქმის ყოველთვის თან ახლავს ძალადობები, გაუპატიურებები, დამცირებები, მსხვერპლი უფრო და უფრო ეფლობა მონის მდგომარეობაში.
საბერძნეთი და კვიპროსი
საბერძნეთში 1990-ანი წლებიდან დიდად გაიზარდა კაბარეების რაოდენობა და ამასთან ერთად აღმოსავლეთი ევროოპიდან ჩასული თუ ჩაყვანილი კახპების რაოდენობაც. მათი უმრავლესობა მაფიური ჯგუფების მსხვერპლია. მთავრობამ მიიღო რაღაც ზომები,მაგრამ Amnesty International-მა დაასკვნა რომ ეს დიდი არაფერია.
ერთ-ერთ იშვიათ სასამართლოზე გაასამართლეს ქალებით ვაჭრები და სანტორინის პოლიცია. ქალებს რომლებიც დათანხმდნენ ჩვენებების მიცამაზე სასამართლო ძალიან მკაცრად მოექცა. საქმე დაიწყო 1998 წელს, გაჭიანურდა და 2003 წელს დამთავრდა ბრალდებულთა გამართლება-განთავისუფლებით.
კვიპროსზე აღმოსავლეთ ევროპელი ქალები ჩადიან ” არტისტის ვიზით. მათ აქვთ მიმტანებად, ოფიციანტებად მუშაობის იმედ. აქაც ვიღაც ნაცნობი დაპირდა მათ კარგ ხელფასიან სამუშაოს. მაგრამ გოგოებიმიყავთ კაბარეებში. მათ კეტავენ აცეკვებენ, აკახპებენ. ისინი ცვივიან კუნძულზე კარგად ცნობილ ხაფანგებში, მაგრამ აღმოსავლეთ ევროპელი ლამაზების ყიდვა-გაყიდვა მეტისმეტისმეტად შემოსავლიანი ბიზნესია და ხელისუფლება ბევრს ვერაფერს ახერხებს. წესებს და კანონებს იოლად არღვევენ და დამნაშავეებს ხელს არ კიდებენ. …კაი გემრიელი ქრთამიც რა თქმა უნდა ჭრის…
ბოროტების იმპერიის ნგრევამ და მისი ნარჩენების მხეცურად გადათრევამ კაპიტალიზმში,საბაზრო ბოლშევიზმმა, რასაც ემატებოდა ქვეყნების ნგრევაც და სისხლიანი კონფლიქტები მილიონობით ადამიანი გადააქცია უმუშევარი, სოციალურ დაზღვევას მოკლებული სასოწარკვეთილი ადამიანების გიგანტურ ბრბოდ.
ამით დიდად გაიხარეს მაფიებმა რომლებმაც დაიწყეს ბეჩავი,ღატაკი, სასოწარკვეთილი, ფაქტიურად უპატრონო ქალწულების, ქალიშვილების და ქალების ცდუნებით თუ ძალადობა-იძულებით საქონელივით გადარეკვა მათი მონური თუ სექსუალური ექსპლუატაციის, მათი კახპებად და სექსუალურ მონებად გაყიდვის მიზნით. დღეს ესაა ერთ-ერთი უდიდეს შემოსავლიანი ”ბიზნესი”.
გერმანია გადაიქცა აღმოსავლეთი ევროპის ქალების სექსუალური ექსპლუატაციის ცენტრად და მთელი მსოფლიოს კრიმინალთა ორგანიზებული ჯგუფების აქტივობის სფეროდ.
ახალგაზრდა ქალების გაყიდვა სექსუალურ მონებად გადაიქცა დიდ ბიზნესად
გადაირია ოდესღაც მეფე არტურის და მისი რაინდების ბრიტანეთიც რომლის აეროპორტებიც მაფიებმა გამოაიყენეს მათ შორის აღმოსავლეთი ევროპიდან ჩაყვანილი ქალების სექსუალურ მონებად და კახპებად გასაყიდი აუქციონების მოსაწყობად, განაცხადა Crown Prosecution Service-მა.
ბორდელების ადმინისტრატორებმა სამუშაო შესთავაზეს პროსტიტუციისთვის განკუთვნილ ქალებსმ თქვა მან.
Sunday Telegraph ამბობს რომ ბრიტანეთში ყოველ წელს მონებად ჩაჰყავთ ასობით ბავშვი, მათ შორის 6 წლის ბავშვებიც.
CPS-ის დირექტორმა დასავლეთ ლონდონში Nazir Afzal-მა განაცხადა :
” კრიმინნალური აქტივობა ბრიტანეთის აეროპორტებში ძლიერდება, აეროპორტების საჯარო სივრცეებში იმართება აუქციონები მონების გასაყიდად და ბორდელების ადმინისტრატორები იქ დაეძებენ პროსტიტუციისთვის განკუთვნილ ქალებს.”
Jacqueline Maley ლონდონში
2006 წლის 6 ივნისი ქალები მონებად გაყიდეს ბრიტანულ აეროპორტებში მოწყობილ აუქციონებზე. ამას ამბობენ ისინი ვისაც ბრიტანეთში ევალება ამ ამაზრზენი კომერციის მოთოკვა.
Crown Prosecution Service-მა განაცხადა რომ უცხოელი ქალები
სექს-მუშაკებად გაყიდეს მათი ბრიტანეთში ჩასვლისთანავე და რომ პოლიციამ დაუძახა საროსკიპოებში მოსიარულე კაცებს იმის გასარკვევად ხომ არ არიან ეს ქალები ჩამოყვანილი ძალით.
საბჭოთა კავშირის დასაფლავების შემდეგ ყოფილი საბჭოთა კავშირის და ცენტრალური და აღმოსავლური ევროპის პერესტროიკით გატიალებულ-დაბეჩავებული ქალები იყიდებიან ევროპის და ამერიკის განვითარებული ქვეყნების სექსის ბაზრებზე როგორც ბაზისური საქონელი.
გერმანია გადაიქცა აღმოსავლეთი ევროპის ახალგაზრდა ქალების სექსუალური ექსპლუატაციის ცენტრად...
ადამიანებით ვაჭრობა არ შემოიფარგლება მათი კახპებად და სექსუალურ მონებად გაყიდვით> ყიდიან და ყიდულობენ სოფლის მეურნეობაში მუშებად, მეთევზეებად, ფეიქრებად, შინამოსამსახურეებად, იძულებით ცოლად მოსაყვანად და მათხოვრებად სამუშაოდ.
საბჭოთა კავშირის დასაფლავებამ დიდად შეუწყო ცენტრალური და აღმოსავლეთი ევროპის ველური ულტრალიბერალიზმით საბაზრო ბოლშევიზმით გატიალებული ქალების,ქალიშვილების და ქალწულების მონებად გაყიდვას და ყიდვას. ყიდიან და ყიდულობენ მათ როგორც პირუტყვს და ჩვეულებრივ საქონელს. აქტიურად ფახციფუცობს საბაზრო ბოლშევიზმით გაახარებული ორგანიზებული კრიმინალი, მაფია.
2015 წელს კალიფორნიამ ხელი მოაწერა Healthy Youth Act -ს რომლის თანახმადაც სახელმწიფო სკოლებში უნდა იყოს ” სრული” სექსუალური განათლება. რა თქმა უნდა არის ლაპარაკი იმაზე თუ რა კარგია ლგბტ და ტრანსგენდერობაც.
მოკლედ ქრისტიან მშობლებს ბავშვთა ფსიქიური და ფიზიკური ჯანმრთელობის შესანარჩუნებლად რჩებათ ბავშვების სკოლებიდან წაყვანა.
ლევ ტროცკის მეგობარი სიურეალისტი ანდრე ბრეტონის და მისი ხროვის წერილი ფრანგ ქრისტიან პოლ კლოდელს. სურეალისტების ნაირი დებილებით და მავნებლებით სავსეა დთრევანდელი საქართველოც.
მოსიე, ბატონო დიდად არ გარ გვადარდებს შემოქმედება. მთელი ჩვენი ძალებით გვინდა. რომ რევოლუციებმა, ომებმა და კოლონიალურმა აჯანყებებმა ბოლო მოუღონ იმ საზიზღარ დასავლურ ცივილიზაციას რომელსაც თქვენ იცავთ აღმოსავლეთშიც…ჩვენთვის. არ. არ იქნება. არც. წონასწორობა. და. არც დიდი ხელოვნება.
უკვე დიდი ხანია. რაც. სილამაზის, მშვენიერების იდეა გამხმარია, დარჩა მარტო მორალური იდეა რომ შეუძლებელია ერთდროულად საფრანგეთის ელჩად და პოეტად ყოფნა.
ჩვენ საჯაროდ ვაცხადებთ რომ არ ვართ სოლიდარულნი იმასთან რაც შეიძლება იყოს ფრანგული. ჩვენ ვაცხადებთ რომ პოეზიასთან ბევრად უფრო ახლოა ღალატი და სახელმწიფო უსაფრთხოებისთვის ზიანის მიყენება ვიდრე „ დიდი რაოდეობით ღორის ქონის„ გაყიდვა ღორების და ძაღლების ერისთვის // ანუ ფრანგებისთვის//.
სულის შესაძლებლობათა განსაკუთრებელი უცოდინარობაა ხსნის ძიება. კათოლიკურ. თუ. ბერძნულ-რომაულ ტრადიციაში.
ხსნა ჩვენთვის არაა არსად. რემბო ჩვენთვის არის. კაცი ვინც დაკარგა თავისი ხსნის იმედი და. ვისი თხზულებებიც და ცხოვრებაც არის. დაღუპვის ოწმობები.
კათოლიკობავ, ბერძნულ-რომაულო კლასიციზმო, ჩვენ თქვენ უარგყოფთ…ასეთი რამე. 1925 წლის. 1 ივლისს საფრანგეთის ელჩს იაპონიაში და პოეტ Paul Claudel-ს // პოლ კლოდელს// მიწერეს მსოფლიო პერმანენტული ბოლშევიკური რევოლუციის იდეოლოგი ლევ ტროცკისმეგობარმა და მიმდევარმა ანდრე ბრეტონმა და მისმა სიურეალისტებმა.//ამათთი აზრით ფრანგი ერი ღორების და ძაღლების ერია//.
Paris, le 1er juillet 1925.
ქვემოთ ამ ოხრობის ხელმომწერთა სიაა
Maxime Alexandre, Louis Aragon, Antonin Artaud, J.-A. Boiffard, Joë Bousquet, André Breton, Jean Carrive, René Crevel, Robert Desnos, Paul Eluard, Max Ernst, T. Fraenkel, Francis Gérard, Éric de Haulleville, Michel Leiris, Georges Limbour, Mathias Lübeck, Georges Malkine, André Masson, Max Morise, Marcel Noll, Benjamin Péret, Georges Ribemont-Dessaignes, Philippe Soupault, Dédé Sunbeam, Roland Tual, Jacques Viot, Roger Vitrac.
ძირს ძველი, ისტორიული მსოფლიო !!!https://www.revue-acropolis.fr/mai-68-50-ans-apres-mai-68-a-bas-le-vieux-monde/ ტროცკისტი სიურეალისტების ამ ვირობის შემდეგ იყო მეორე მსოფლიო ომიც და კაცობრიობა სულ გადაირია. იყო. დადაისტების. და ტროცკისტი სიურელისტების მიერ ნაგინებ-ნათრევი. დასავლური ცივილიზაციის და მისი ისტორიული მემკვიდრეობის მოსპობის მსურველი 1968 წლის მაისის მოძრაობაც რომელიც. გამოდიოდა კულტურული ემანსიპაციის. და. მეფე-ინდივიდის კულტის დამკვიდრების მოთხოვნებით.შეშლილი ახალგაზრდობა ქუჩებში დარბოდა, საფრანგეთის განმანთავისუფლებელ ქრისტიან შარლ დე გოლს დასდევდა ფაშისტო-ფაშისტოს ძახილით და იკლებდა პარიზს. ამ ახალგაზრდობის ლიდერი იყო დღეს ნამეტანი პატივცემული მწვანე ევროპარლამენტარი, პედოფილიისთვის ნასამართლები დანიელ კონ ბანდიტი ( Daniel Cohn Bendit ). ეს დანიელ კონ ბანდიტი და მის უკან მოღრიალე ბიჭბუჭები და გოგოები უარყოფდნენ მშობლების, ოჯახის, სკოლის და მასწავლებლების, ეკლესიის. და. სასულიერო პირების, მმართველი თუ არამმართველი ელიტების ავტორიტეტს, ყველანაირ შეზღუდვებს, კანონიერებას და წესიერებას, მათი მშობლების მეობას, ეროვნულ, კულტურულ, ისტორიულ მემკვიდრეობას.მათ. უნდოდათ თავისუფლება და ყველაფრით და ყველანაირი სიამოვნება სულერთია სად,სულერთია რითი,როდის, სულერთია ვისთან და სულერთია რის საფასურად.
1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll Are very good indeed//– სამშობლო,ქვეყანა, ოჯახი, წინაპართა სიბრძნე და მემკვიდრეობა ,ერი,მამული,სარწმუნოება ძველი უსარგებლო ხლამია, გვეყოფა მარტო სექსი, ნარკოტიკები, როკენროლი. ესაა 1960-70-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ჰიმნი.
ისტორიკოსი Pascal Ory-ს თანახმად „ 1968 წლის მაისი იყო. პოლიტიკური მარცხი, მაგრამ ხანგრძლივი კულტურული წარმატება.
ჩვენ დღეს ვცხოვრობთ. სრულებით განსხვავებულ პერიოდში, მაგრამ ვართ 1968 წლის შვილები იმაში რაც შეეხება ცხოვრების წესს.
აღვირახსნილი მომხმარებლობისკენ
ფაქტების მიღმა 1968 წლის მოვლენები დარჩა როგორც. განთავისუფლება-ემანსიპაციის. და ინდივიდი-მეფის გამოჩენის სიმბოლოდ.
მაგრამ ამ „ ანტიკონფორმისტული „ მოძრაობის ნამდვილი შედეგები იმდენად უცნაურია რომ გვიჩნდება აზრი „ისტორიის ეშმაკობაზე„.
„ ქვაფენილის. ქვეშ პლაჟი // Sous les pavés la plage //, „ ტკბობა. და. სიამოვნება. დაუბრკოლებლად „ // Jouir sans entrave //, აკრძალულია აკრძალვა „ // Il est interdit d’interdire //. ეს იყო 1968. წლის პარიზული მაისის მთავარი ლოზუნგები.
მანიფესტების დონეზე შფოთისთავი გოგო-ბიჭები თამაშობდნენ რევოლუციონერების როლს, მაგრამ სინამდვილეში მათ უნდოდათ სიამოვნების და გემრიელად დროისტარების უფლებები და მეტი არაფერი. // ჩათვალეთ თქვენი ხუშტურები რეალობად-Prenez vos désirs pour des réalités // აცხადებდა ერთი ლოზუნგი.
ამ ბიჭ-ბუჭების და გოგოების მიერ ტრადიციული უმაღლესი ღირებულებების და იდეალების ნგრევა-მოსპობამ ანუ მათმა ნიჰილიზმმა გზა გაუხსნა მასობრივ მოხმარებას. და ზნე-ჩვეულებათა რევოლუციას, სკოლის ნგრევას და ინდივიდებისთვის ახალ-ახალი უფლებების გაუმაძღარ მოთხოვნას.
სიმშვიდე-სიწყნარის // cool // ხანა
ფრანგი სწავლული Gilles Lipovetsky ადასტურებს რომ 1968 წლის პარიზული მაისის მიერ ნაქადაგებმა ჰედონიზმმა კვება მოხმარება ვინაიდან
„ დაუბრკოლებლად ტკბობა-სიამოვნების„ // jouir sans entrave // მოთხოვნამ ხელი შეუწყო მასობრივი მოხმარების. გავრცელებას და გემრიელად დროისტარების საზოგადოების // société des loisirs // დამკვიდრებას. ქეიფი და. გოგო-ბიჭების თუნდაც უგულოდ ხვევნა-კოცნა მტლაშა მტლუში ბევრს მოსწონს, მაგრამ ამან ჩამოგვაშორა მოქმედებას და მოქალაქეობრივ, საზოგადოებრივ ცხოვრებასო, ჩივის ფრანგი ფილოსოფოსი pierre manent : მთავარ ლოზუნგებად და მიზნებად გადაიქცა „ მოვერიდოთ სტრესს „. // éviter le stress //, შევინარჩუნოთ სიმშვიდე // rester cool //, არ გვინდა თავის მტვრევა და ტვინის ჭყლეტა… ეს ლოზუნგები იქცა თაობათა მცნებებად.
ადამიანის. ცხოვრება. დაიყვანეს ტანჯვა-ბედშავ ცხოვრებაზე და სიამოვნებაზე. აღარ დარჩა ადგილი საქმიანობისთვის, მოღვაწეობისთვის.
ასე უარყვეს. მორალი და მის ადგილზე. დაამკვიდრეს უფრო სიამოვნება ვიდრე ბედნიერება, უარყვეს ადამიანთა. და საზოგადოების, ერის ბედზე პასუხისმგებლობა და მის ადგილზე დაამკვიდრეს დასვენება განმუხტვა და მხოლოდ მატერიალური კეთილდღეობა.
ნიჰილიზმი კაპიტალიზმის წინააღმდეგ
თავის. გახმაურებულ ნაშრომში „ 1968 წლის მაისი, ჟან პიერ ლე გოფფ-მა // Jean-Pierre Le Goff, Mai 68, l’héritage impossible // აჩვენა რომ ბოლშევიზმის და ჰედონიზმის იმდროინდელმა უცნაურმა ნაერთმა დააჩქარა. ახალი ინდივიდუალისტური და მომხმარებელი საზოგადოების დამკვიდრება.
ჩანართი-1960-ანი-70-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლიციონერი მუტრუკების და გოგოცუნების ნიჰილისტური კუნტუშით მოკლული საფრანგეთი
„. კულტურულმა. მემარცხენეობამ შეასრულა. სასარგებლო იდიოტის როლი და განთავისუფლების საბაბით ადამიანს. წაართვა. ყველაფერი რაც მას წარსულში იცავდა ხელისუფლებათა თუ ინდივიდუალურ ნადირთა მხეცობისგან // ოჯახი, სკოლა, ეკლესია, სახელმწიფო //.
ხელფეხშეკრული ადამიანი მიუგდეს ნიჰილიზმს რომელიც არ სცნობს არც ვალს და არც მოვალეობას.
მივედით იქამდე რომ დღეს შეუძლებელი გახდა დაფიქრება. სოციალური კავშირის საფუძვლებზე .„
გიჟური 1968 წლის პარიზული მაისის ბოლო დღეებში. Tolbiac-ის სტუდენტებით სავსე. აუდიტორიის. კედელზე. ეკიდა. ლოზუნგი
„ უფრო ნიჰილიზმი ვიდრე კაპიტალიზმი ! ( Le nihilisme plutôt que le capitalisme ! )
ნიცშემ კი ახსნა რომ ნიჰილისტი არის ის ვისაც აღარა აქვს ძალა საკუთარი რწმენისთვის და ინტერესებისთვის საბრძოლველად.
ნიჰილიზმს ასე მივყავართ მორალური ძალის. მოსპობამდე რის შემდეგაც რჩება მარტო ნგრევის და თვითნგრევის შესაძლებლობა. ესაა ჩვენი ადამიანობის დაკარგვა.
მოგლეჯილი ფესვები
1968 წლის მაისის ლიდერებს და იდეოლოგებს სურდათ „ ძველი მსოფლიოს მოკვლა „ და მათ ინდივიდუალური განთავისუფლება-ემანსიპაციის სახელით მოსპეს ეროვნული, ისტორიული და კულტურული მემკვიდრეობის, საერთო ღირებულებების მომავალი თაობებისთვის გადაცემის ყოველგვარი ცნება. ისინი ახორციელებდნენ „ სუფთა ფურცლის „ რევოლუციურ პროგრამას.
ასე შექმნეს. მათ ფესვებიდან მოგლეჯილი საზოგადოება. კულტურული მემკვიდრეობის გადაცემა მომავალი თაობებისთვის გამოცხადდა შავბნელ რეაქციად. 1968. წლის მაისის. გავლენის ქვეშ მყოფი თაობები უარყოფდნენ სწავლის, მოდელებით შთაგონების საჭიროებას.
კულტურის საფუძვლების და წვლილის ასე ნგრევამ ხელი შეუშალა ინდივიდების მორალური ძალის აგებას.
ასე გაჩნდნენ ღირებულებების და მორალური ძალის არმქონე დასუსტებული თაობები რომლებისთვისაც თავისუფლება იგივეა რაც ინდივიდუალური ჟინის და პირუტყვული ინსტინქტების რეალიზაცია.
სოციალური დაშლა-დეზინტეგრაცია
1968. წლის პარიზული მაისი გარკვეული აზრით იყო ახალი ხანის მშობელი. , მაგრამ ეს არაა ის რაზეც ოცნებოდნენ ყველა ჯურის მანიფესტანტები.
1968 წლის პარიზული მაისი იყო ქურა რომელმაც დაშალა. და დანაყა დასავლური საზოგადოებები, რომელშიც მოხდა ამ საზოგადოებების დეზაგრეგაცია.
მარსელ გოშემ თავის ნაშრომში „ ადამიანის უფლებათა რევოლუცია „ // Marcel Gauchet, La Révolution des droits de l’homme // აჩვენა რომ 1968 წლის პარიზული მაისის რევოლუციამ ააფეთქა ტრადიციული ღირებულებები და სტრუქტურები // ოჯახი, ავტორიტეტი, მემკვიდრეობა, ეკლესია, ერი // და შვა რადიკალური ინდივიდუალიზმი, დააჩქარა რეგულაციამოშლილი საზოგადოების გაჩენა.
Alessandro Piperno უფრო. შორს. მიდის. და ამბობს. რომ 1968 წლის პარიზული მაისი არის „ დემოკრატიული უქეიფობა-ავადმყოფობის„ მიზეზი.
მე. მაქვს. ამის უფლება
ძველი, ქრისტიანობის ნარჩენი საზოგადოების ნგრევამ დანაყა და და დაშალა საზოგადოება.
„ აკრძალულია აკრძალვა „ // il est interdit d’interdire // და უფლებათა რაოდენობა განუწყვეტლად იზრდება, მოვალეობები კი სულ ცოტა ვინმეს თუ ახსოვს. თავისუფლებაზე უთავბოლოდ ლაქლაქმა ადამიანებს დაავიწყა პასუხისმგებლობა. ამით თანდათანობით ისპობა საერთო საზოგადოებრივი დაეროვნული ინტერესის თუ საერთო, საზოგადოებრივი და ეროვნული კეთილდღეობის იდეაც
დარჩა ბაზარი რომელზეც გაუთავებლად აბსოლუტურად ყველაფერს ყიდის და ყიდულობს მეფე-ინდივიდი. მისთვის რამის აკრძალვა აკრძალულია.
ფილოსოფოსმა Pierre Manent-მა კი თქვა რომ. თანამედროვე სახელმწიფოს უნდა წესრიგის. და. კანონიერების. დამყარება სამყაროში სადაც ადამიანებს აღარც კანონი უნდათ, აღარც წესი და აღარც კანონიერება და წესიერება.
„ მიუშვით აკეთონ რაც უნდათ, გაატარეთ „ // laissez-faire, laissez passer // , ასეთია თანამედროვე თავისუფლების მარტივი მაგრამ საოცრად მაცდური ფორმულა.
არც ღმერთი არც ბატონი // Ni Dieu ni maître//
დაშლა-ნგრევა-დეკონსტრუქცია, დამთავრდა. საკრალურის დაკარგვით, მეტაფიზიკური სიცარიელით რომელშიც ცნობიერება დაეძებს კეთილდღეობას და არა არსს. ადამიანებს ეხლა უნდათ მატერიალური და არა სულიერი ცხოვრება, ჭამა და სიამოვნება.
უპასუხისმგებლო, ფესვებიდან მოგლეჯილ და იმედგაცრუებულ სამყაროში ბატონობენ რადიკალური ინდივიდუალიზმი, ნიჰილიზმი, მატერიალიზმი,სასოწარკვეთილება და ჰედონიზმი.
მამინსცვლებად, აღმზრდელ მამებად შენიღბული პედოფილები. projet Kentler იყო 1960-ან წლებში დაწყებული სექსუალურიგანთავისუფლების საშინელება.
“” ჩვენი ცხოვრებები მოსპეს, ამბობს Marco. ისაა კენტლერის პროექტის ერთ-ერთი მსხვერპლი. ამ პროექტით უსახლკარო ბავშვებს აღსაზრდელად აძლევდნენ პედოფილებს ათწლეულების მანძილზე. მას არ ეტყობა მის მიერ 9 წლის ასაკიდან გადატანილი საშინელებები.
სწორედ 9 წლის იყო ის როდესაც ის აღსაზრდელად მისცეს ვიღაც პედოფილს რომელიც მას აუპატიურებდა წლების მანძილზე. ასეთი ამბავი გადაიტანა ბევრმა გერმანელმა ბავშვმა.
შოკის მომგვრელი ისაა რომ ამ არამზადობაზე თვალს ხუჭავდნენ ბერლინის ის ხელმძღვანელები რომლებსაც ევალებოდათ ახალგაზრდების კეთილდღეობაზე ზრუნვა. მათ არაფრად ჩააგდეს ძალადობის დამადასტურებელი ან ჩუმად დაუშვეს ეს ოხრობა.
გადატანილი საშინელება ისევ მოქმედებს, დაუმატა Sven-მა რომელიც საცხოვრებლად გააგზავნეს იგივე პედოფილ, Fritz H-სთან.
დაუპატიურებული ბავშვები დაიზარდნენ მაგრამ სრულფასოვან ადამიანებად ვერ ჩამოყალიბდნენ. ისინი სოციალურ დახმარებაზე არიან დამოკიდებულნი. მათ დაიწყეს ბრძოლა უსამართლობის ჩამდენთა წინააღმდეგ რათა ისინი გასამართლებული იყვნენ, მაგრამ მათი პედოფილი ”მამობილი” Fritz H გარდაიცვალა 2015 წელს და მას ვერ გაასამართლებენ.
1960-ან წლებში გერმანიაში ზოგ წრეში ბავშვებთან სექსუალური ურთიერთობები ითვლებოდა პროგრესად და არა დანაშაულად.
ასეთი დამოიკიდებულების ერთ-ერთი მთავარი ქადაგი იყო ბერლინელი ფსიქოლოგის დოქტორი Helmut Kentler. ის ითვლებოდა ვიზიონერად, გერმანიის ერთ-ერთ ყველაზე გამოჩენილ სექსოლოგად. სინამდვილეში ის დიდ სამსახურს უწევდა პედოფილებს. მისი წიგნები განათლებაზე კარგად იყიდებოდა. ის იყო რადიოს და ტელევიზიის პოპულარული კომენტატორი. მისი თეორია ”სექსუალური აღზრდის ემანსიპაცია” ეფუძნებოდა აზრს რომლის თანახმად ბავშვებიც სექსუალური არსებები არიან და მათაც აქვთ მათისექსუალობის გამოხატვის უფლება.
ჰელმუტ კენტლერის თქმით ბავშვთა სექსუალობის განთავისუფლება მორალური შეზღუდვებისგან გაანთავისუფლებს ენერგიებს რომლებიც გამოიწვევენ პოლიტიკურ პროტესტს და გერმანული საზოგადოების ჭეშმარიტ დემოკრატიზაციას რაც კენტლერის თქმით ისევ აუცილებელი იყო.
ჯანყი მოძველებული მორალური ღირებულებების წინააღმდეგ
1960-ანი წლების ბოლოდან გერმანელმა ახალგაზრდებმა დაიწყეს ფიქრი იმაზე თუ რას შვრებოდნენ მათი მშობლები და ბაბუა-ბებიები ნაჩისტური მესამე რაიხის დროს.
აიწყეს ყველა ტრადიციული მორალური ღირებულების მწვავე კრიტიკა და გინება. მუტრუკებს და გოგოცუნებს უნდოდათ ყველა ტრადიციული შეზღუდვისგან და აკრძალვისგან თავისუფალი საზოგადოება.
ის რაც დაუშვებელი და წარმოუდგენელი იყო მათი წინაპრებისთვის დაშვებული და წარმოსადგენი გახდა. პედოფილებმაც გაიხარეს.
ამ ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ლიდერები და უაქტიურესი მონაწილეები იყვნენ გერმანელი მწვანეები. 40-ოდე წლის წინ მათ უნდოდათ გერმანიის სისხლის სამართლის კოდექსის 176-ე მუხლის გაუქმება. ეს მუხლი კრძალავდა 14 წელზე ნაკლები ასაკის ბავშვებთან სექსუალურ ურთიერთობებს. ე.ი. მათ უნდოდათ არასრულწლოვან პატარა ბავშვებთან სექსის იურიდიულად დასაშვებ რამედ გამოცხადება.
ბავშვთა გაუპატიურებები ასევე სისტემატური იყო დასავლეთი გერმანიის ერთ-ერთ ყველაზე ”პროგრესისტულ” სკოლაში, ოდენვალდის პანსიონატში. 1966-1989 წლებში იქ გააუპატიურეს 900 მოწაფე.
როგორც Odenwaldschule-ს ისე Kentler-ის შემთხვევაში ბერლინის ახალგაზრდობის დაცვის ბიუროებმა ”რთული ბიჭები” გააგზავნეს იქ სადაც მათ სისტემატურად აუპატიურებდნენ.
L’ALLEMAGNE EN
1968 : მოგუდვასა და სტუდენტურ ჯანყებს შორის. ბრიტანელმა Mary Quant-მა შემოიღო დღესაც მოდური მინი-კაბები და მზეთუნახავებმა საჯაროდ გამოფინეს თავისი კოხტა ფეხები. გერმანელებმაც მოიშიშვლეს ბარძაყები, დათანთალებდნენ შორტებშიც და მალე ლიფი აზღუდიც მოისროლეს.
ჰელმუტ კენტლერის გავლენის განმცდელი გერმანული ოფიოზი იწყნარებდა და იცავდა პედოფილურ ტენდენციებს. კენტლერი გარდაიცვალა ისე რომ ის არ გაუსამართლებიათ. არ გაუსამართლებიათ და არც დაუსჯიათ არც სხვა დამნაშავეები. ზოგი მათგანი დღესაც ცოცხალია.
Daniel Marc Cohn-Bendit (prononciation française : [danjɛl maʁk kɔn bɛndit] ; allemand : [koːn ˈbɛndiːt] ; né le 4 avril 1945) est un homme politique franco-allemand. Il était un leader étudiant pendant les troubles de mai 1968 en France et était également connu à cette époque sous le nom de Dany le Rouge (français pour “Danny le rouge”, en raison à la fois de sa politique et de la couleur de ses cheveux). Il a été coprésident du groupe Verts européens-Alliance libre européenne au Parlement européen. Il copréside le Groupe Spinelli, intergroupe du Parlement européen visant à relancer le projet fédéraliste en Europe. Il a été lauréat du prix de l’initiative européenne du Parlement européen en 2016.
ამ ოხერი დროის გმირია 1945 წლის 4 4 აპრილს დაბადებული ფრანგ-გერმანელი პოლიტიკოსი Daniel Marc Cohn-Bendit. ის იყო 1968 წლის პარიზული მაისის ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ბელადი, მისი ბრბოები სიამოვნებით არბევდნენ პარიზს და დასდევდნენ ქრისტიან შარლ დე გოლს ფაშისტო-ფაშისტოს ღნავილით. ის გახდა ევროპარლამენტარი, ევროპარლამენტში ის იყო ჯგუფი ევროპელი მწვანეები-თავისუფალი ევროპული ალიანსის თანათავმჯდომარე. ეს ჯგუფი ითხოვს ევროპული სახელმწიფოებისთვის პოლიტიკური სუვერენიტეტი-დამოუკიდებლობის წართმევას და ევროკავშირის ფედერაციად გადაქცევას. დანიელ კონ-ბანდიტი 2016 წელს დააჯილდოვეს ევროპული ინიციატივის პრემიით. დანიელ კონ ბანდიტი ახალგაზრდობაში გარეული იყო პედოფილურ არამზადობებში.
ჯეს.რა თქმა უნდა. გადაიკითხეთ ის თუ რას წერდა დღეს ღრმად პატივცემული ევროპარლამენტარი Daniel Cohn-Bendit ბავშვების სექსუალობაზე. Belfond-ის მიერ 1975 წელს. გამოქვეყნებულ მის წიგნში Le Grand Bazar-„დიდი ბაზარი „. დანიელ კონ-ბანდიტი იხსენებს თავის საქმიანობას. ფრანკფურტის „ ალტერნატიულ „ ბავშვთა ბაღში :
” მრავალჯერ მომხდარა ისე რომ ზოგი ბიჭუნა მიხსნიდა. შარვალს. და მიღიტინებდა. მე ვრეაგირებდი სხვადასხვანაირად, გარემოებათა შესაბამისად, მაგრამ მათი წადილი ქმნიდა პრობლემას. მე ვეკითხებოდი: „ რატომ არ თამაშობთ ერთად, რატომ ამირჩიეთ მე და არა სხვა ბიჭები ? „ მაგრამ ისინი ისევ განაგრძობდნენ და მე მათ მაინც ვეფერებოდი „ .
მე მიღებული უნდა ვყოფილიყავი მათ მიერ. მე მინდოდა. რომ ჰქონოდათ ჩემთან ურთიერთობის სურვილი და მე ვაკეთებდი ყველაფერს რომ ისინი ჩემზე ყოფილიყვნენ დამოკიდებულნი „ .
Il m’était arrivé plusieurs fois que certains gosses ouvrent ma braguette et commencent à me chatouiller. Je réagissais de manière différente selon les circonstances, mais leur désir me posait un problème. Je leur demandais : ‘Pourquoi ne jouez-vous pas ensemble, pourquoi m’avez-vous choisi, moi, et pas d’autres gosses ?’ Mais s’ils insistaient, je les caressais quand même”. “J’avais besoin d’être inconditionnellement accepté par eux. Je voulais que les gosses aient envie de moi, et je faisais tout pour qu’ils dépendent de moi “.
მაგრამ ის ამითაც არ დამშვიდდა. აი რას ამბობდა ის 1982 წელს ტელეგადაცემაში ”აპოსტროფები”
1982 წელს ტელეგადაცემაში ”აპოსტროფები” დიდებულმა დანიელ კონ ბანდიტმა განაცხადა: ” ფანტასტიურია როდესც თქვენს გახდა-გატიტვლებას იწყებს 5,5 წლის გოგონა.”
« Apostrophes » sur Antenne 2, en 1982, au cours duquel il déclare : « Quand une petite fille de cinq ans et demi commence à vous déshabiller, c’est fantastique.
ამ დიდმა ბატონმა 2009 წელს ახსნა რომ ალტერნატიულ ბაგა-ბაღში დაკავებული იყო 16 თვიდან 2 წლის ასაკამდე 8 ბავშვით: ” მე წამოვარტყავ ტაკუნებში , ისინი მომიღიტინებენ, მე მათ მოვუღიტინებ…”…
Là encore, les propos sont bien de Daniel Cohn-Bendit. La vidéo de la scène, retrouvée par « Arrêt sur images »en 2009, est encore en ligne. On y entend l’écologiste expliquer qu’il s’occupait de « huit petits gosses de 16 mois à deux ans » dans des crèches alternatives : « Je vais leur torcher le cul, ils vont me chatouiller et je vais les chatouiller… » L’écrivain Paul Guth, avec lequel M. Cohn-Bendit s’est à plusieurs reprises chamaillé au cours de l’émission, l’interrompt : « A condition qu’il n’y ait pas trop de papouilles. » « Oh, c’est ridicule… », peste alors le politicien.
ასეთი პოლიტიკოსები ევროპას აქცევენ თაობათა გაკახპების და მოძალადეებად გადაქცევის ადგილად.
”პორნოგრაფიამ შეაღწია სკოლაშიც და არის იდეოლოგიური ჩიხი”
.
ოლის სურვილს.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუცია კლავს უმანკოება-უბიწოებას- ” უმანკოების დასასრული გადარეულ-შეშლილი სექსუალობის კვლევა”https://putsch.media/20100403/actualites/livre/ados-une-enquete-edifiante-sur-une-sexualite-a-la-derive/embed/#?secret=KbYXNmeERr
” ბავშვს უნდოდა დაყვირება რომ ის კვდებოდა, რომ მას აღარ შეეძლო სუნთქვა,
ისინი კი მას ბუბნავდნენ შეუსვენებლად, მას აღარ შეეძლო. მესამე ბიჭმაც მოამთავრა
მისი ბუბნვა და ის თითქმის აღარაფერს გრძნობდა… მისმა გამაუპატირებულმა ბიჭმა
ხმამაღლა ჩაიბურდღუნა და დ.-მ აღებინა”.
ინტერნეტზე 1 მილიარდი ვიდეოა და დაახლოებით 700 000 მისაწვდომი პორნოსაიტი. ვირტუალური არასოდეს ყოფილა ისე კარგად როგორც ეხლაა.
მედიათა მუდმივი გავრცელება მოზარდებს აძლებს ყველანაირი ოხრობის არაჩვეულერივად ადვილად შოვნის და გაცვლა-გავრცელების საშუალებას.
მუშაობით თუ გეიპარადზე სიარულით დაკავებული მშობლებისთვის ინტერნეტი იქცა მათი შვილების ძიძად. ბავშვებიც დროს არ კარგავენ და პოულობენ პორნოსაიტებს. …მრავალ 7 წლის ბავშვს უკვე ნანახი აქვს მისი პირველი პორნოფილმი.
ბავშვების სამყარო დაიპყრო იმან რაც ადრე სრულწლოვანებისთვის იყო გაკუთვნილი. ბავშვებისთვის ჩვეულებრივ რამედ იქცა უხეშობა-ულმობლობა, ვულგარულობა, დამცირება, სიმულაცია…
ბავშვები ხედავენ იმას რის გასაგებადაც არ ფიზიკურად,არც ფსიქიურად და არც რაციონალურად არ არიან მზად და ამას აქვს ცუდი შედეგები. ბავშვები აგრესიულები
ხდებიან…. Journaliste Zone Interdite-სთვის და Marie Claire-სთვის, Géraldine Levasseur დაუკვირდა ამ შემაშფოთებელ ფენომენს. ის ელაპარაკა მრავალ მოწაფეს, მშობლებს, მასწავლებლებს, ფსიქოანალიტიკოსებს, მოსამართლეებს…
მის მიერ მოყოლილი ისტორიებიდან განსაკუთრებით შემძვრელია 13 წლის გოგონა დ.-ს ამბავი.
პრივილეგირებული წრიდან გამოსულ 13 წლის კარგ მოწაფე გოგონას 3 თვე თითქმის ყოველ დღე აუპატიურებდნენ მისი კვარტალის ბიჭები. გოგონა გადაირია,მას შესძულდა თავისი თავი ამას დაემატა განცდა იმისა რომ დამატებითი სადარდებელი გაუჩინა დედას.
გოგონას უნდოდა სიკვდილი და მეტი არაფერი და მრავალჯერ სცადა თავის
მოკვლა,მიუხედავად ყველაფრისა გადარჩა და მოხვდა საგიჟეთში.
, « – ” მე ვერ განვიკურნები ამ ავადმყოფობისგან, ის მე მჭამს, ძალიან მტკივა გული,
შიგნით, ყველგან, ისე რომ არც კი ვიცი თუ სად მტკივა…მიმიშვი მოვკვდე, დედიკო, გეხვეწები.” თავზარდამცემი სიტყვებია…
წიგნში ლაპარაკობენ ტრავმირებული დაბნეულ-დაკარგული მსხვერპლები ;
მოზარდები რომლებიც ამბობენ რომ არ იციან რომ დაძალებული ფელაციები გაუპატიურებაა და ამბობენ ისეთ უხეშ გამოთქმებს რომლებიც წეესით მათ არც უნდა იცოდნენ და არც უნდა ესმოდეთ მათ ასაკში. ქალწულები რომლებიც თავის გამოჩენისთვის ან ბანდის წევრობისთვის მზად არიან თანაკლასელებისთვის ფელაციის გასაკეთებლად.
12 წლის გოგონა რომელიც მამამისის გასაგონად ამბობს რომ მას უნდა პორნოვარსკვლავად გახდომა იმიტომ რომ ” მას უყვარს ეს”.
მამა რომელმაც თავის 13 წლის ვაჟიშვილს დაბადების დღისთვის აჩუქაპორნოფილმი.
გოგოები რომლებიც ტყუიან რომ ისინი გააუპატიურეს იმიტომ რომ მათმა უწესო ცხოვრებამ არ შეუშალოს ხელი მათ გათხოვებას….
და როგორც ადამიანური ისე ცუდი რეაქციები-
სასოწარკვეთილი მშობლები თავში იცემენ და ნანობენ რომ ვერ დაიცვეს თავისი შვილი გარყვნილებისგან.
ზოგი თვალს ხუჭავს და იმალება უძლურების გრძნობის უკან… კიდევ სხვები ახდენენ მათი ძვირფასი შვილების არამზადობის ბანალიზაციას….
ავტორი აკრიტიკებს სახელმწიფო და საზოგადოებრივი ინსტიტუტების უუნარობას, დაშვებულსა დაუშვებელს შორის საზღვრის წაშლას, სიყვარულის ნაკლებობას.
ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის დროს დაიკარგა პატივისცემა, სიყვარული,თავისუფლება და დარჩა ბარბაროსობა.
Géraldine Levasseur ( Editions Max Milo) Mélina Hoffmann
” გასაყიდი ახალგაზრდობა”-დოკუმენტური ფილმი კოლეჯის მოწაფე გოგონების გაკახპებაზე.
“Jeunesse à vendre” : le documentaire qui met en lumière la prostitution des collégiennes
Mooréa Lahalle • Le 23 avril 2018
ფილმი წრმოგვიდგენს მოვლენას რომელზეც არაა მიღებული ლაპარაკი. ის აჩვენეს საფრანგეთის ტელევიზიის მე-5 არხით. და კიდევ 2 დღე იყო France televisions-ის საიტზე.
” ფელაცია მაკდონალდსში დაპატიჟებაში”, ასე უხეშად ახსნა ერთ-ერთმა გამოკითხულმა გოგონამ მისი გაკახპების მოტივაცია.
დოკუმენტური ფილმი ” გასაყიდი ახალგაზრდობა” ნაჩვენები იყო 18 აპრილს ტელეარხ France 5-ზე.
რეჟისორი გვიჩვენებს გამაღიზიანებელ რეალობას, მცირეწლოვანი და ხშირად კოლეჯის მოწაფე ქალწულების გაკახპებას საფრანგეთში.
” მე ვიყავი სხვა სამყაროში”-
13 წლის ლეა კარგი,სერიოზული და გულმოდგინე მოწაფეა . მან გაიცნო გოგონა რომელმაც მასზე გავლენა მოახდინა. ისინი იხდიდნენ ტანსაცმელს და საცვლებში დარჩენილები იღებდნენ ფოტოებს რომლებსაც ტელეფონის ნომერთან ერთად დებდნენ განცხადებების საიტებზე. ძალიან მალე მათ მიაწყდნენ კლიენტები.
გოგონები 20-50, ზოგჯერ 60 წლის მუმრავლეს შემთხვევაში დაქორწინებულ 5-10 კლიენტს დღეში ხვდებოდნენ სასტუმროში.
მომსახურებისთვის ლეა 0,5 საათში იღებს ას ევროს, 200 ევროს-საათში. აღებული ფულით ის დაიპრანჭებოდა ”როგორც დიდი”. ” მე ვიყავი სხვა სამყაროში” თქვა გოგონამ.
მოზარდებისთვის განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს გრძნობებს.
” თუ გიყვარვარ უნდა დაწვე ჩემს ძმაკაცთან ერთად”. ამ პატარა წინადადებიდან შიძლება დაიწყოს ყველაფერი. ” დაქალებმა” შეიძლება ჩაითრიომ პატარა გოგონები პროსტიტუციაში საიდანაც თავის დაღწევა გაძნელდება თუ შესაძლებელი იქნება საერთოდ. მშობლები უძლურები არიან.
ყველა შეიძლება გაკახპდეს”.
Armelle Le Bigot-Macau
On ne peut pas se substituer aux parents
კომისარი VIANNEY DYEVRE
მოარული აზრის საწინააღმდეგოდ კახპდებიან როგორც ღარიბი ისე შეძლებული წრეებიდან გამოსული გოგონები.
ასეთია Valérie-ს შემთხვევა. მან ნახა თუ როგორ გარდაიქმნა მისი ქალიშვილი კოლეჯში, გოგონამ თანდათანობით დაიწყო გაკვეთილების გაცდენა,სექსუალურად გამომწვევი საცვლების და მოდური ტანისამოსის ჩაცმა. ის სახლში ბრუნდებოდა გვიან. ” ვერაფერი უშლიდა ხელს სახლიდან გასვლაში”, ჩივის დღეს სასოწარკვეთილი დედა.
დედამ მეტისმეტად გვიან დაინახა სიმართლე და სცადა პოლიციის გაფრთხილება. პოლიციამ არაფერი გააკეთა. ” ჩვენ ვერ შევცვლით მშობლებს”, იმართლა თავი პარიზის ოჯახის დაცვის // ყოფილი მცირეწლოვანთა დაცვის// ბრიგადის კომისარმა
Vianney Dyevre-მ, ოთხ წელიწადში სპეციალიზებული ერთეული საკვლევ საქმეთა რაოდენობამ იფეთქა. ათიოდა საქმე გადაიქცა 60-ზე მეტ საქმედ.
” მათი ღირებულებებია დუნდულები და სასქესო ორგანო,სექსი”
“Le cul et le sexe sont leurs valeurs”
ეს შეიძლება აიხსნას მრავალი ფაქტორით. ტოქსიკომანიასთან მებრძოლი ასოციაცია Charonne-ს თქმით.
დღევანდელ საზოგადოებაში წინა პლანზე არ აყენებენ გონიერებას და განათლებას. უწინარეს ყოვლისა უნდა იყო ”კარგი”, ამბობს ის დოკუმენტურ ფილმში. ბევრ რამეს განაპირობებს პორნოგრაფიის გავრცელება უფრო და უფრო ახალგაზრდებში პოპულარულია სოციალური ქსელები. ფული გადაიქცა მეფედ. ესაა სამი მიზეზი რომლებმაც შეიძლება ახსნას პატარა გოგონების გაკახპება. ” მათი ღირებულებებია დუნდულები და სასქესო ორგანო,სექსი”, დაუმატა მან.
Armelle Le Bigot-Macaux ამბობს რომ მცირეწლოვანთა კაკახპებასთან საბრძოლველად საჭიროა წინასწარი ზომების მიღება ვინაიდან არ ვიცით მოხერდება თუ არა შემდეგ გოგონების გამოყვანა ამ სიბინძურიდან
დასკვნის სახით Hélène David მოგვიწოდებს ” მთლიანად საზოგადოებაზე დაფიქრებისკენ”.
” ჩვენ გვჭირდება კულტურა რომლისთვისაც უმაღლესი ღირებულებები იქნება არა მარტო ქალის დუნდულები,თანთალები და სასქესო ორგანო”.
ფილმი ” გასაყიდი ახალგაზრდობა” ალბათ ბიძგს მისცემს დებატს.
“წარმოიდგინეთ, როგორი სანახავია, 20 წლის მთვრალი ქართველი გოგო რომ მიბარბაცებს 70 წლის თურქ მძღოლთან ჩახვეული”
“შედარებით მსხვილ ობიექტებს, თურქულ სასტუმროებს, საკუთარი მეძავები ჰყავთ”
პროსტიტუციასთან ბრძოლის მიუხედავად, სექსბიზნესი ქვეყანაში სწრაფად ვითარდება, რასაც არალეგალური ბიზნესისთვის დამახასიათებელი პრობლემები ახლავს, მათ შორის სამედიცინო. დღემდე პროსტიტუციის კერებად თბილისი და ბათუმი ითვლებოდა, თუმცა, როგორც ირკვევა, ყველაზე რთული სიტუაცია სამხრეთ საქართველოში, კერძოდ, ახალციხეშია. ახლახან პოლიციამ პროსტიტუციაში ჩაბმის ბრალდებით კაფე-ბარებიდან 11 ქალი აიყვანა, ხოლო 60 ქალი დაჰკითხა, რის შედეგადაც ზოგიერთი კაფე-ბარი დროებით დაიხურა. პრობლემაზე გაზეთ „კვირის პალიტრასთან“ ახალციხელი გურამ შუკაკიძე საუბრობს, გთავაზობთ ამონარიდებს სტატიიდან:
გურამ შუკაკიძე: – ახალციხე ნელ-ნელა წითელი ფარნების კვარტალს ემსგავსება, იმ განსხვავებით, რომ იქ პროსტიტუციას აკონტროლებენ, ჩვენთან კი არავინ. ჩვენს ქალაქში პროსტიტუციას ორი მიზეზი აქვს – ვალესა და ახალციხის საბაჟო, საიდანაც თურქული ტრაილერები შემოდიან. მეძავები სწორედ მათ მძღოლებს ემსახურებიან და რადგან გამკითხავი არავინ არის, ნებისმიერი საშუალებით ცდილობენ სულ უფრო მეტი ქალის ჩათრევას.
ბიზნესის მთავარი ობიექტები პატარა თურქული კაფე-ბარებია, რომელშიც მხოლოდ თურქი მძღოლები შედიან. იქ ქართველების შესვლა აკრძალულია.
ამ ბარების გასახსნელად თურქეთის მოქალაქეებმა პატარ-პატარა ობიექტები, მათ შორის ავტოგასამართი სადგურები შეისყიდეს და მომსახურე პერსონალად აქაური ქალები დაიქირავეს. ისინი უზრუნველყოფენ თურქი მძღოლებისთვის სექსმუშაკის მიყვანას, კაფეების მეპატრონეები კი ყველაფერს აკონტროლებენ.
შედარებით მსხვილ ბიზნესობიექტებს, თურქულ სასტუმროებს, საკუთარი მეძავები ჰყავთ, ისინი მხოლოდ რესტორნების კლიენტებს ემსახურებიან.
ქალები კაფე-ბარებში დაახლოებით ღამის 3 საათამდე ერთობიან კლიენტებთან, მერე კი მათთან ერთად სასტუმროებში გადადიან სექსმომსახურებისთვის. კაფე-ბარებიდან მთვრალი მეძავები და მათი კლიენტები ხშირად ქუჩაში გამოდიან, სადაც მოსახლეობის თვალწინ უმსგავსად იქცევიან. მათ გამაყრუებელ ხმაურსა და ჩხუბს ბოლო არ უჩანს.
შარშან ახალგაზრდები ერთ კაფე-ბარში შეცვივდნენ და მეპატრონეს მისი დახურვა მოსთხოვეს. საპასუხოდ თავად ახალგაზრდები დაიჭირეს, რომელთა გათავისუფლების მოთხოვნით ქალაქში გრანდიოზული აქცია გაიმართა….
ცნობილი ფრანგი იურისტი და პოლიტოლოგი Maurice Duverger (1917-2014) ამბობდა რომ დასავლელებსაც და საბჭოთა კომუნისტებსაც სჯერათ რომ ევოლუციის საფუძველია ტექნიკური განვითარება.
ტრაციონალისტები ამის საწინააღმდეგოდ ფიქრობენ რომ მთავარია სულის განვითარება. მოკლედ ესაა ალექსანდრე სოლჟენიცინიც.
en 1964 dans son Introduction à la politique, « pour l’essentiel, occidentaux et soviétiques croient que le développement technique est la base de l’évolution des structures sociales, dont dépend l’évolution des luttes et de l’intégration politique». À rebours de cette conception, la Tradition mise sur le développement spirituel. F
სამწუხაროდ ის არ ემსგავსება შარლ დე გოლის, ეგზიუპერის, ჩესტერტონის საყვარელ ევროპას. აი ასეთი ტრაღედია უხარიათ დეგენერატებს.
სექსის სირცხვილი თანდათანობით ქრება თბილისში. პროგრესისტი ლიბერტარები დაეჩვივნენ თავისი ინტიმური ცხოვრების და მხეცური ჟინის საჯაროდ გამოფენას.
კი, კიდევ დარჩნენ აქა იქ ბნელი რეაქციონერი მღვდლებიც და მათი მრევლიც, მაგრამ მაგათი საქმე წასულია. ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ბულდოზერი ლეწავს ყველანაირ წინააღმდეგობას.
პროგრესს ვერაფერი დაუდგება წინ. მან შეჭამა და მოინელა კარგი ნინოები და ჰომოფობი გიორგები.
თბილისი მუდამ იყო კონტრ-კულტურის სოლიდური კერა რომელიც არღვევდა სექსუალურ ნორმეებს. მან მოაწყო საბჭოთა როკის პირველი ფესტივალი, აქ იყო ძლიერი ლიტერატურული საზოგადოება. თბილისი არასოდეს ყოფილა პროვინციული ქლაქი, ის კოსმოპოლიტური და დინამიური იყო. ხოდა ის გადააქციეს ლამის ბორდელად.
პერესტროიკამ აიწყვიტა და თბილისი გადააქცია ურცხვად სექსუალურ ქალაქად.
სექსუალური სიშმაგე მოედო თბილისს. საშუალო კლასის გამოჩენასთან ერთად უფრო და უფრო მეტ ახალგაზრდას შეუძლიათ მათი მშობლების სახლიდან წასვლა და სულერთია ვის სულერთია რა მიზნით მიწვევა.
მეტიც, ქრის Grindr-ის და Tinder-ის ნაირი შეხვედრების აპლიკაციები რომლებიც იძლევა სექსუალურად საკვლევი ინდივიდების ლოკალიზების საშუალებას.
ყველაზე მეტად კი არის თანასწორობისთვის მოძრაობის ნაირი ჯგუფები რომლებიც ძირს უთხრიან არქაულ პატრიარქალურ სამყაროს.
გამოფინეს თბილისელი გოგოცუნების ბარძაყები და დუნდულები და ტრაბახობენ ასეთი დესტალინიზაციით.
დაბრკოლებების თანდათან მოსპობის წყალობით სექსუალობა არსებით როლს ასრულებს თბილისის კულტურულ პროდუქციაში. თბილისის როგორც კონტრ-კულტურის ცენტრის რეპუტაციის გულში იყო დისკოთეკა ბასიანის როლი. დასავლური მასობრივი ინფორმაციის საშუალებების მიერ ნაქები დისკოთეკა ბასიანი გადაიქცა თბილისის კულტურის ცენტრად. მისმა თანადამაარსებლებმა განაცხადეს რომ იქ ყველანაირ სექსუალობას შეუძლია ღიად თვითგამოხატვა...
ჩემს ქალაქში არაფერი მაოცებს, შუაღამეს მზის სხივიც თუ მაკოცებს,აქ ხომ შავი საყვარელი ფერია, აქ შენი ძმა თურმე შენი მტერია…აქ არ ხარობს თავმდაბლობის ნაგავი, აქ ტაძრებშიც შეიტანეს ნაგავი,აქ სიზმრები აღარ არის ფერადი, აქ ღალატი გახდა მრავალჯერადი…აქ სიყვარულს ჩაგითვლიან ბოდვაში, აქ ხომ ახლა ბოზობაა მოდაშიაქ გესევა მათხოვრების არიმია,აქ სიყალბე უმთავრესი შარმია..აქ უნიჭო სიმღერები ჰიტია, აქ “ბებერი ალაზანში კიდია”…აქ პოეტებს გაურბიან მუზები, აქ გესვრიან თუ არ წაიკუზები…ჩემს ქალაქში ყველაფერი მოსულა, აქ ჯამლეტამ ჯონდო დააორსულა . იყვირა კარგმა თბილისელმა პოეტმა ნიკო გომელაურმა
დაახლოებით ასეა რუსეთშიც, ყველა იმ ქვეყანაში რომლებსაც გადაუარა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ. ეს არაა შარლ დე გოლის, ალექსანდრე სოლჟენიცინის, ზვიად გამსახურდიას საყვარელი დრო. მათ სულ სხვა რამე უნდოდათ.
ლენინური პარტიის ლიდერებმა ნობელის და იმანუილ კანტის პრემიის ლაურეატებმა გორბაჩოვმა, შევარდნაძემ, ელცინმა, მათმა კლიენტებმა, მაფიებმა დაასაფლავეს კომუნიზმი და როდესაც უმუშევრად, ულუკმაპუროდ, წამლების გარეშე დარჩენილი მოსახლეობა სასოწარკვეთილი უშნოდ-უგერგილოდ ფორთხავდა მოიწყვეს ”ტკბილი ცხოვრება”.
1994 წელს,როდესაც კავკასია სისხლისგან იცლებოდა მოსკოვში გაიხსნა პირველი სტრიპტიზ კლუბი,სადაც დროს ატარებდნენ თვალის ერთ დახამხამებაში ლიბერალ მილიონერებად ქცეული კომკავშირლები,კომუნისტები,სპეკულანტები, ჩეკისტები,განგსტერები…
ურალმაშის სახელგანთქმული მაფია ეკატერინბურგის საუნაში ისვენებს ლუდით, ვოდკით.კახპებით….
რაც არ უნდა ილაპარაკონ ბოროტების იმპერიაშიც დარჩენილი იყვნენ წესიერი, განათლებული და ნიჭიერი ადამიანები და ასეთი დესტალინიზაცია საშინელი დარტყმა იყო მათთვის.
სანამ ლიბერალებად შენიღბული კომკავშირელ-კომუნისტ-ჩეკისტ-მაფიოზები დაქეიფობდნენ მათ უჭირდათ საკუთარი თავის და მით უმეტეს ოჯახის რჩენა. ხალხმა დაკარგა დანაზოგი, გაღატაკდა. შოკურმა თერაპიამ, სასწრაფოდ პრივატიზაციამ ხალხი ქუჩაში დაყარა ულუკმაროდ და სოციალური დაცვის გარეშე და უამრავი მოკვდა სწორედ ამიტომ. იყიდებოდა ყველაფერი, სვინდისიც, სექსიც, საბჭოთა ხანაში ბნელ კუთხეებში მიმალული კახპები გამოეფინენ ყველგან. კრემლთანაც, ეკლესიებთანაც, ლუბიანკასთანაც. დაზვერვის გენშტაბთანაც. ქუჩებში იყიდებოდა სექსუალური ტექნიკის სახელმძღვანელოები.
Une touche aussi : photographe lors d’une soirée dans un club de strip-tease moscovite.
მოსკოვის სტრიპტიზის კლუბში ჟურნალისტებიც ეფერებოდნენ კახპებს.
ეს იყო ქრისტიანობის აქა იქ ჯერ კიდევ ცოცხალი ნაშთების მკვლელობის ფორმა. ასეთმა რეალობამაც გაამხეცა სახელგანთქმული ანტიკომუნისტი ალექსანდრე სოლჟენიცინი.
CompareResetFilterAuto-enhance
ანარქისტი აფრიალებს შავ დროშას. ასეთებსაც უნდოდათ და უნდათ კაცობრიობის განთავისუფლება ღმერთის და ბატონების ბატონობისგან
“If you can pay your way, you can go to either pole’ … one of Santiago Sierra’s workers throws
შარლ დე გოლი, სოლჟენიცინი, ზვიად გამსახურდია ცდილობდნენ რევოლუციებით, ტოტლიტარიზმებით, ანარქიზმით აოხრებულსამყაროში ,უძლიერესი სულიერი კრიზისის დროს. ადამიანობის კუნძულის მონახვას.
საფრანგეთის რევოლუციამ, რობესპიერ-მარატის არამზადებმა მიზნად დაისახეს ევროპის დექრისტიანიზაცია, ქრისტიანობის ამოძირკვა ევროპამ და იყო არნახული ტერორი.
ამაზე უარესი მოხდა მეოცე საუკუნეში ესპანეთის სამოქალაქო ომის დროს როდესაც იგივე მოინდომეს ღმერთის და ბატონების წინააღმდეგ მეომარმა ანარქისტებმა,
ესპანეთის სამოქალაქო ომი — მასშტაბური სასაკლაო რომელიც ესპანეთშიმიმდინარეობდა 1936 წლის 17 ივლისიდან 1939 წლის 1 აპრილამდე. არც ღმერთი გვინდა და არც ბატონიო, ამ ლოზუნგით მებრძოლმა არამზადებმა გაწყვიტეს ათასობით ესპაელი სასლიერო პიღი, დაწვეს და ფერფლად აქციეს ესპანეთის ასობითეკლესია_`შთღ, წაბილწეს ხატები და წმინდანთა საფლავები, იყო გამოუთქმელი მკრეხელობის აქტები რომლებსაც ტაშს უკრავდნენ ექსტაზში შესული ბრბოები.
” ჩვენ შევკრიბეთ ყველა მღვდელი და პარაზიტი….. ჩვენ ცეცხლით გავწმინდეთ ყველა ეკლესია…ჩვენ მიწა გავწმინდეთ რელიგიის ჭირისგან”- – Solidaridad Obrera , ანარქისტთა ჟურნალი , 1936 წლის 20 აგვისტო.
მკვლელობების უმეტესობა კოლექტიური იყო, შეკრებილ მღვდლებს ხოცავდნენ საჯაროდ. მოკლული მღვდლების გვამებს მასხრად იგდებდნენ, საჯაროდ ასახიჩრებდნენ,დაათრევდნენ ქუჩებში….
წაბილწვის აქტები უფრო და უფრო უარესი ხდებოდა. ეკლესიების საფლავები გახსნეს, წმინდანთა, მღვდელ-მონაზვნების ნეშტი ამოიღეს და წაბილწეს ბარსელონას,მადრიდის, ტოლედოს,ვალანსის და ალმერიას ქუჩებში. სპობდნენ და ბილწავდნენ სასაფლაოებს.
დიდი ეპისკოპოსი Torras y Bagés-ის თავის ქალით ფეხბურთი ითამაშეს…
დაწვეს ეკლესიები, სალოცავები დაამახინჯეს და და დაარბიეს, ქანდაკებები დალეწეს, ძვირფასეულობა დაიტაცეს, რელიგიური ხელოვნების ნაწარმოებები დაწვეს. სპობდნენ ქრისტიანობის ხილულ ასპექტს და ხოცავდნენ და აძრწუნებდნენ ქრისტიანებს.
მტვერი რომ გაიფანტა გამოჩნდა რომ მთლიანად მომსპარია სულ მცირე 150 ეკლესია და კათედრალები 4 850 სხვა კი მძიმედ დაზინებულია. 1850 ეკლესია სანახევროდ დანგრეულად ჩაითვალა.
” კათოლიკუირი ბუნაგები აღარ არსებობs. ხალხის ჩირაღდნებმა ისინი აქცია ფერფლად . მათ მაგივრად გაჩნდება თავისუფალი სული რომელსაც არ ექნება საერთო კათედრალებიდან გავრცელებულ მაზოხიზმთან”, სიხარულით დაწერა ანარქისტულმა ჟურნალმა Solidaridad Obrera .
200-300 მემარცხენე რადიკალი შეიკრიბა ანდალუზიის მე-16 საუკუნის Santa Maria d’Arasena-ს ეკლესიის წინ. ისინი შეცვივდნენ ეკლესიაში. მათ დალეწეს ყელაფერი, დაწვეს და ააფეთქეს ის.იგივე უქნეს სხვა ეკლესიებსა
კათოლიკე მწერალმა ჟორჟ ბერნანოსმა მაშინ დაგმო ფრანკისტების, მეტიც, ზოგი სასულიერო პირის ექსცესები.
მაგრამ თითქმის არავის დაუგმია კომუნისტების, ანარქისტების, ტროცკისტების, სოციალისტების მხეცობა.
არადა რესპუბლიკელები ხოცავდნენ მასობრივად, მოკლეს 13 ეპისკოპოსი, 4184 მღვდელი,2365 ბერი,283 მონაზონი და ათასობით საერო პირი.
პაპმა იოანე პავლე მეორემ 2001 წლის 11 მარტს, 233 ამ მოკლულების წმინდანებად შერაცხვის დროს თქვა :
«ნეტარები რომლებიც ამაღლდნენ საკურთხეველთა დიდებამდე არ ყოფილან ჩართულნი პოლიტიკურ თუ იდეოლოგიურ ბრძოლებში და მათ არ უნდოდათ ამ ბრძოლებში ჩაბმა…….მათ იცოცხლეს სიყვარულით. ისინი დაიხოცნენ პატიებით»3.
მათ ესმოდათ რომ კვდებოდნენ მათი რწმენისთვის, ბევრი ყვიროდა ისე როგორც ყვიროდნენ მექსიკის Cristeros–ები« დიდება ქრისტე–მეფეს!»
1936 წელს სამოქალაქო ომის დაწყებისას იყო სასულიერო პირთა და მორწმუნეთა დევნის და მკვლელობის მრავალი ფაქტი.
1936 წლის 22 ივლისს, როდესაც რესპუბლიკელთა შეიარაღებულმა ბანდებმა, მილიციებმა, დაიპყრეს ქალაქი Guadalajara მონაზვნებს შეეშინდათ რომ მათი მონასტერი შეიძლებოდა დაეწვათ.
საღამოს მღვდელმა აზიარა 18 მონაზონი და შემდეგ მონაზვნები წავიდნენ თავშესაფრის საძებრად ახლო სახლებში თუ ნაცნობებში.
სამმა მონაზონმა წინამძღვართან და ერთ დასთან ერთად ღამე გაატარეს l’Hôtel Hibernia-ს სარდაფში.
დილის 5 საათზე მათ ჩაატარეს წირვა და ავიდნენ ზედა სართულზე საიდანაც ისინი გადაჰყურებდნენ ქალაქს და ხედავდნენ მრავალ ხანძარს.
მათ ესმოდათ ამბები მკვდართა რაოდენობის შესახებ, მათ შორის მათ ნათესავებს და მეგობრებს შორის. და ისინი ძრწოდნენ შიშით.
ქალაქში მარტო 5 მღვდელი გადაურჩა ჟლეტას.
მაშინ 12 და იყო ამ ოტელში. მაგრამ მათი მასპინძელი ხედავდა რომ რესპუბლიკელები გამუდმებით ესხმოდნენ თავს კერძო სახლებს და მან მან,შეშინებულმა, თქვა რომ შეუძლია მარტო 3 ადამიანის დამალვა.
წინამძღვარი და ექთანი გადავიდნენ სხვა სახლში სადაც უკვე იყო ორი ბერი.
მაგრამ ამ სახლში იყო ადგილი მარტო 2 ადამიანისთვის. და Thérèse de l’Enfant-Jésus-მ მაშინ დებს Maria Pilarს– და Maria Angeles-ს შესთავაზა გაყოლოდნენ მას სხვა სახლში სადაც ცხოვრობდნენ მისი მეგობრები.
მარტვილობა
ისინი მიდიოდნენ ქუჩაში როდესაც მათ დაინახეს რესპუბლიკელთა მილიციის მანქანა. ისინი იცნო ერთმა რესპუბლიკელმა მილიციელმა ქალმა. მონაზვნები გაიქცნენ ქუჩით. Cuesta Francisco და თავშესაფარს ეძებდნენ სახლი n 5-ის ვესტიბიულში. მაგრამ მათ ვერ მოახერხეს სახლში შესვლა.
მათ მოუხდათ ისევ გასვლა ქუჩაში.
სწორედ მაშინ რესპუბლიკელმა მილიციელმა ქალმა უთხრა თავის ამხანაგებს ესროლათ მონაზვნებისთვის.
და Maria Angeles იქვე მოკლეს, სასიკვდილოდ დაჭრილი და Maria Pilar გადაიყვანეს წითელი ჯვრის საავადმყოფოში სადაც ის გარდაიცვალა რამოდენიმე საათის შემდეგ ჩურჩულით «მამა, აპატიე მათ-Père, pardonne-leur »
მესამე მონაზონმა, და Thérèse de l’Enfant-Jésus–მ მოახერხა გაქცევა, მაგრამ მას დაეწია ერთი რესპუბლიკელი მილიციელი რომელიც დაპირდა რომ არ მოკლავდა თუ კი ის გასაგებია თუ როგორ მოემსახურებოდა მას.
მონაზონმა წინადადება უარყო, მაშინ მილიციელმა ის წაიყვანა სასაფლაოსთან და უბრძანა ეყვირა “ დიდება კომუნიზმს!” მაგრამ მონაზონმა იყვირა “ დიდება ქრისტე მფეს!” მაშინ მონაზონი მოკლეს სასაფლაოს კედელთან.
სხვა წყაროების თქმით მას შესთავაზეს თავისუფლება თუ კი ის უარყოფდა ქრისტეს, ეკლესიას, მონასტერს. მან უარი თქვა და ის მოკლეს. ეს წყაროები ავსებენ ერთმანეთს და გადმოსცემენ არეულობას რომელიც ბატონობდა იმხანად.
La guerre d’Espagne Juillet 1936- Mars 1939 Broché – 4 juin 2009
ეს დაწერა Hugh THOMAS-მა წიგნში ”ესპანეთის სამოქალაქო ომი.
60 წელზე მეტი ხნის წინ დაიწყო და 3 წელი გაგრძელდა სამოქალაქო ომი ესპანეთში.
ის მუდამ იყო და არის კამათის საგანი.
როგორ ჩაებნენ ამ ომში თავგანწირულად მთელი მსოფლიოდან ჩასული მემარცხენეთა მომხრეები მაშინ როდესაც მათი მთავრობები უარს ამბობდნენ აქტიური დახმარების გაწევაზე?
ნაშრომის ამ მთლიანად გადასინჯულ გამოცემაში Hugh Thomas წარმოადგენს ობიექტურ ანალიზს კონფლიქტისა რომელშიც ერთმანეთს ერთდროულად ებრძვიან ფაშიზმი და დემოკრატია, კომუნიზმი და ქრისტიანობა., ცენტრალიზმი და რეგიონალიზმი, და რომელიც იყო როგორც საერთაშორისო ისე ესპანური ომი.
ესაა მასალით მდიდარი წიგნი და ღრმა ანალიზი.
თითქმის ყოველთვის ამბობენ რომ ესპანეთის სამოქალაქო ომი მიმდინარეობდა 1936 წლის 18 ივლისიდან 1939 წლის 28 მარტამდე.
სინამდვილეში ეკლესიის და საზოგადოდ კათოლიკების დევნა დაიწყო 1931 წლის 1 მაისს.
ესპანეთში 1931 წლიდან და რესპუბლიკის დამყარებიდან ქრისტიანებს დევნიდნენ და სპობდნენ ისე საშინლად როგორც არ დევნიდნენ და სპობდნენ ნერონის, ფრანგი რევოლუცონერების თუ ბოლშევიკების დროს.
მხოლოდამხოლოდ რელიგიური მოტივით დახოცილთა რაოდენობის დათვლა შეუძლებელია. მაგრამ “წითელ” ანუ რესპუბლიკურ ზონაში ომის ყოველგვარი ბრძოლის გარეშე დახოცილი 70 000 პიროვნების 70-80 პროცენტის მკვლელობის მიზეზი უეჭველად მხოლოდ რელიგია იყო.
რამ გამოიწვია ეს სიძულვილი?
ამ მხეცობის დასაცავად წამოყენებული არგუმენტების უარყოფა იოლია, ისინი არ სცდებიან წმინდა პროპაგანდის სტადიას. საწინააღმდეგო ფაქტების და არგუმენტების ნახვა შეიძლება ამ საიტზეც.
საფრანგეთის რევოლუციის შემდეგ ანტიკლერიკალურმა ინტელექტუალებმა, ათეისტებმა , დაიწყეს ძალადობით სავსე კამპანიების გატარება. მათი მიზანი იყო «ხალხის განთავისუფლება რელიგიის გავლენისაგან“. დამშვიდების გარკვეული პერიოდების შემდეგ 1860-ანი წლებიდან მათ განაახლეს ეს კამპანიები და გააგრძელეს ისინი მეოცე საუკუნის დასაწყისში ეკლესიის სახელმწიფოსგან გამოყოფამდე.
ეკლესიის გამოყოფა სახელმწიფოსგან ურთიერთპატივისცემით რომ მომხდარიყო კარგი იქნებოდა ორივე მხარისთვის. ეკლესია განთავისუფლდებოდა მისი ავტონომიის და თავისუფლების შემზღუდველი კონკორდატისგან და პოზიტიური საეროობა აგრესიულობის და ძალადობის გარეშე თავს აარიდებდა ბევრ პრობლემას.
1936 წითელ ზონაში კულტი აკრძალულია, ეკლესიები დანგრეულია, ან საწყობებადაა გადაკეთებული. ხოცავენ ქრისტიანებს, მღვდლებს და მონაზვნებს, ეკლესიას წაართვეს საკუთრება.უდიდესი ღირებულების და მნიშვნელობის ხელოვნების ასობით ნაწარმოები ომსპარია და დაკარგულია სამუდამოდ.
19 ივლისი
მადრიდი. რესპუბლიკელი მილიციელები ესვრიან და ხოცავენ Rosaire-ს ეკლესიიდან, წირვის შედეგ გამოსულ ადამიანებს. პანიკით შეპყრობილი ხალხი დაიმალა ეკლესიის შიგნით, მაგრამ ზოგმა სცადა ფანჯრებიდან გასვლა და ისინი დახოცეს. იყო სხვა დახოცილებიც.
FUENTE DE CANTOS-ში, პროვინციაში Badajoz სახალხო ფრონტის ლოკალურმა ხელმძღვანელებმა ბრძანეს წირვაზე მყოფ ხალხის ჩაკეტვა. შიგნით იყო 56 ადამიანი, მათ შორის 2 ბავშვი. 15 საათისთვის მილიციელებმა გააღეს მერიისკენ გამავალი ფანჯრები და ეკლესიას წაუკიდეს ცეცხლი, ისინი შემდეგ ესროდნენ ყველას ვინც ცდილობდა გაქცევას.12 კაცი დაიწვა და ისე მოკვდა. სხვები ჩაიკეტნენ პატარა სამრეკლოში, სადაც ცეცხლმა ვერ შეაღწია, და ისე გადარჩნენ.
12
CARLET (VALENCE) მოკლეს 61 და 65 წლის 2 მონაზონი, Teresa Rosat და Josefa Romero.
მილიციელებმა ასევე დახოცეს 10 მუშა, ერთი, José Garcia, 18 წლისა, ისინი ჩაწერილები იყვნენ l’Action Catholique-. მათი დანაშაული იყო ის რომ მორწმუნეები იყვნენ.
მილიციელებმა ასევე მოკლეს ლიბერალური პროფესიების 5 პიროვნება, 6 მეწარმე თუ მესაკუთრე, მერიის მდივანი, სამოქალაქო გვარდიელი, მასწავლებელი, მეწაღე, დიასახლისი და კომისიონერი.
სევილია, მოკლეს 7 მღვდელი.
(წყარო : la represion en la retaguardia, Pais Valenciano, 1936-1939 de Vicent Gabarda Cebellan Edicions Alfons el Magnànim y la Insticució Valenciana d’Estudis i Investigació”).
MADRID, ავადმყოფი გენერალი López Ochoa, წაიყვანეს საავოდმყოფოს ლოგინიდან, მას მოკვეთეს თავი, წამოაცვეს მოკვეთილი თავი ჯოხზე და ისე დარბოდნენ ქუჩებში…
ALCORA (CASTELLON) Villavieja-ს ძალიან ავადმყოფი მღვდელი Miguel Beltrán Ferreres მილიციელებმა ლოგინიდან წაიყვანეს და მიათრიეს წყალსაცავამდე სადაც მხეცურად მოკლეს. რამოდენიმე დღის შემდეგ ასე მოკლეს მისი და.
20 ივლისი MADRID, 50 ეკლესია დაწვეს. 28 კაცი მოკლეს იმ დღეს მარტო იმიტომ რომ ისინი მორწმუნეები იყვნენ.
მილიციელებმა ანაფორები იპოვეს სამოქალაქო ტანსაცმელში მყოფი 2 ბერის, 21 წლის ტრაშინერ მონტანას და 22 წლის ვისენტ
სესილიას ჩემოდნებში და ისინი დაუყოვნებლივ დახვრიტეს.
CANILLAS, დახოცეს Eduardo Collado Pérez და მისი ვაჟიშვილი Eduardo Collado García.
GUINDALERA 85 წლის Augusto Enríquez Fernández-იც მოკლეს .
MADRID 168 ქუჩაAlcala, დახოცეს მონაზვნები
. T
21 JUILLET
BARCELONE ჰუმანისტმა რესპუბლიკელებმა და დემოკრატებმა დაანგრიეს ეკლესიები, კათედრალი, მონასტერი , რაც არ დაწვეს და არ დაანგრიეს გამოიყენეს საწყობებად, მაღაზიებად, მილიციელების სათავსებად.
ნატანჯთა, წამებულთა, დანგრეულის სია რა თქმა უნდა ძალიან ნამეტანი არასრულია. ჩადენილ ოხრობათა სიის მარტო გადაწერას მთელი ინსტიტუტის წლობით შრომა სჭირდება.
ამიტომ ჯერ ჯერობით იძულებით ვწყვეტ.
თუ მიხვდით რა არის დღევანდელი ნიჰილიზმი კარგია.
Bienvenue sur le site Hugh Thomas, dans “la guerre civile d’Espagne” “.
მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ გადაწყვიტეს ქრისტიანობის ამოძირკვა”ტკბილად”, იარაღი იყო 1960-80-ანი ლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია.
977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll Are very good indeed//
სამშობლოზე, წინაპრების სიბრძნეზე, მათ მიერ დატოვებულ სილამაზეზე, ოჯახზე, ერის, ქვეყნის,შთამომავლებზე და მათ მომავალზე ,ღმერთის და მოყვასის სიყვარულზე უფრო ძვირფასი და მნიშვნელოვანია, ბედნიერებაა ინდივიდუალური ფიზიკური, განსაკუთრებით სექსუალური სიამოვნება.
ბედნიერებაა სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი. ამის მქადაგებელ სამყაროს შეასკდნენ შარლ დე გოლი, ალექსანდრე სოლჟენიცინი, ზვიად გამსახურდია. მათ ბრძოლა წააგეს, მაგრამ ბრძოლა გრძელდება. ეხლა დავუგდოთ ყური სოლჟენიცინს.
სოლჟენიცინი და დასავლეთის სულიერი კრიზისი.
Soljenitsyne et la crise spirituelle de l’Occident
საბჭოთა საკონცენტრაციო ბანაკში ნაჯდომი კომუნიზმთან მებრძოლი, ნობელის პრემიის ლაურეატი, სახელგანთქმული ”არქიპელაგი გულაგის” ავტორი, სამშობლოდან დევნილი და აშშ-ში დამკიდრებული ალექსანდრე სოჟენიცინი 1978 წელს მიიწვიეს ჰარვარდის უნივერსიტეტში სიტყვის წარმოსათქმელად.
მსმენელი გულუბრყვილო ამერიკელი ლიბერალები ელოდნენ კომუნიაზმის გინებას და ლიბერალური დასავლეთის ქებას. მაგრამ სოლჟენიცინმა გაუცრუა მათ იმედები.
მწერალმა გაასამართლა თანამედროვეობა და დასავლეთი დააყენა მისი საკუთარი წინააღმდეგობების პირისპირ. ჩამოვიდა იქიდან სადაც აკრძალული იყო ლაპარაკი და ჩამოვიდა იქ სადაც შეიძლება ყველაფრის თქმა მაგრამ ”ეს არ შველის არაფერს”.
Le déclin du courage, aux éditions Belles Lettres.
მწერალმა თავის მშობლიურ რუსულ ენაზე დაგმო დასავლეთის სისუსტები,მისი ხასიათის, ნების და სიმამაცის დასუსტება. მან დაგმო ” ბედნიერების” და ”კეთილდღეობის” იდეოლოგია.
ურჯულო მატერიალიზმმა უმრავლესობას მისცა არნახული კომფორტი ”რომელზეც ჩვენს წინაპრებს არ ჰქონიათ არავითარი წარმოდგენა”.
ამ სწრაფვამ მატერიალური კეთილდღეობისკენ მოიტანა არნახული ფიზიკური განვითარება, თითქმის უსაზღვრო სიამოვნების თავისუფლება, სულიდან მატერიაში ხტომა და ადამიანის სულიერი ბუნების გათელვა.
კომუნიზმის მტერი სოლჟენიცინი სულაც არ აქებდა სოციალიზმს. მან უბრალოდ თქვა რომ კომუნიზმის გინება სულაც არ ნიშნავს იმას რომ დასავლური ლიბერალიზმი იდეალური მისაბაძი რამეა.
ტოტალიტარიზმს უნდა ადამიანის სულიერი არსის მოსპობა მაგრამ იგივე უნდა დასავლურ ლიბერალიზმს. არც ერთი არაა მისაბაძი იდეალური რამე.
ღმერთი მკვდარიაო, თქვა ნიცშემ და პროგრესული კაცობრიობა მოიკაკვა ადამიანის და მის მატერიალურ საჭიროებათა წინაშე. ესაა სულიერი დაუძლურების, დასავლეთის მორალური დაცემის სიმპტომი.
მეტიც, სისტემა რომლის ერთადერთი მიზანია მიწიერი კეთილდღეობის მოპოვება ყოველგვარი უმაღლესი ღირებულების გარეშრ განსაკუთრებით სუსტი რამეა:
უძლიერესი იარაღიც ვერ დაეხმარება დასავლეთს თუ ის არ დასძლევს ნების დაკარგვას. სულიერად დასუსტებულისთვის იარაღი აუტანელი ტვირთია.
თავი რომ დაიცვა მზად უნდა იყო სიკვდილისთვის და მიწიერი კეთილდღეობის კულტის პირობებში აღზრდილ საზოგადოებაში სიკვდილისთვის მზად მეტისმეტად ცოტაა”.
ალეკსანდრე სოლჟენიცინს ადარდებდა დასავლეთში საკრალურის განცდის დაკარგვა,რეკლამის გამაბეზრებელი ზეოლა, ყველგანმყოფი პორნოგრაფია რაც ხელს უწყობს სუსტი და ფეხებდაბრეცილი ინდივიდების მასის გაჩენას.
დასავლური ცივილიზაციის მორალური ბრწყინვალება ქრება ელექტრობის რამოდენიმე საათით გათიშვის შემდეგ: აშს-ს მოქალაქეები უცბად გადაიქცევიან ყაჩაღებად და ქურდებად. ასეთია დასავლეთის სოციალური სტრუქტურის სისუსტე და მისი შინაგანი ავადმყოფობა”.
თავისუფლება რისთვის, რის საკეთებლად ?
Alexandre Soljenitsyne (1918-2008).
შიშველი თავისუფლება ბოლოს და ბოლოს გადაიქცევა ყველაფრის ნებადართულობად, ავხორცობა-აღვირახსნილობად.
”ლიბერალური სისტემა ვერ იცავს ადამიანებს და საზოგადოებას ზნედაცემულობისგან, ამორალიზმისგან,,ათაყვანებს ახალგაზრდობას პორნოგრაფიით, ძალადობით თუ სატანიზმით სავსე ფილმებით. ცხოვრება ლიბერალური წესის შესაბამისად ვერ იცავს საკუთარ თავს ბოროტებისგან რომელიც მას ღრღნის თანდათან.” ასეთია სოლჟენიცინის მიერ დასმული დიაგნოზი.
პრესა ამიერიდან უძლიერესი ძალაა სახელმწიფოში. მაგრამ ის ერთგვაროვანია და როგორცწესიასახავს ელიტის ინტერესებს . ის უპასუხისმგებლოა. ვის აბარებს ის ანგარიშს?…
მსოფლიო წალეკა გამომათაყვანებელი ინფორმაციის ნიაღვარმა და სოლჟენიცინს უნდა უაზრო და უმნიშვნელო თუ ფსიქიკაზე ცუდად მოქმედ რამეთა არცოდნის უფლება. მას არ უნდა უფლის მიერ შექმნილი სულის დატვირთვა ინფორმაციული შხამით. ეს
მოთხოვნა გავს მეორე რადიკალური მოაზროვნის Julius Evola-ს აზრს. ის ამბობდა რომ თანამედროვე ლიბერალური კულტურა ყველაფერს ეუბნება ყველას გინდაც ბევრს არ შეეძლოს ნათქვამის გაგება, გააზრება და გაკრიტიკება.
” არასოდეს ყოფილა ამდენი ამორფული, ყველანაირი გავლენის განმცდელი,ყველანაირი იდეოლოგიური შხამის მიმღები ინდივიდი როგორც დღეს….”(Les hommes au milieu des ruines-” ადამიანები ნანგრევებს შორის”)
ბოროტების ფესვი- სოლჟენიცინის აზრით ბოროტების ფესვი არის აღორძინების ხანაში გაჩენილი კონცეფცია.. ამით სოლჟენიცინი ახლოა ტრადიციონალისტ მოაზროვნე René Guénon-თან.
რენე გენოს აზრით აღ`ღორძინების ხანა და რეფორმა არის საბოლოოდ ზურგის შექცევა ტრადიციული სულიერება-სულისკვეთებისთვის, ერთი ხელოვნებათა და მეცნიერებათა სფეროში და მეორე რელიგიის სფეროში.
სოლჟენიცინიც ბოროტების წყაროს ხედავს აღორძინების ხანაში გაჩენილ ჰუმანიზმში რომელიც რუსეთში გავრცელდა პეტრე პირველის დროიდან.
ბოროტების წყაროა ანტროპოცენტრიზმი, განმანათლებელთა არარელიგიური ჰუმანიზმი. ყველაფერი ეს უხსნის გზას სოციალიზმს…
სოლჟენიცინმა თანამედროვე დასავლეთის კრიტიკა 1979 წელს გააგრძელა ლიბერალის პიროვნების კრიტიკით.
სოლჟენიცინის აზრით ლიბერალი არის ეროვნული ტრაციების მტერი და მნგრეველი. ისაა ” უხალისო და გულგრილი” რომელზეც ლაპარაკობს აპოკალიფსისი და რომელიც ეზიზღება სოლჟენიცინს.
სოლჟენიცინის აზრით 1917 თებერვლის ”ლიბერალურმა რევოლუციამ” რომლის შედეგიც შეიძლებბოდა ყოფილიყო ანარქია და მეტი არაფერი გაუხსნა გზა ბოლშევიკურ ტოტალიტარიზმს. მწერალს არ მოსწონდა პეტრე პირველის მიერ მოწყობილი ისტორიული რუსეთის აბუჩად ამგდები ევროპეიზაცია და უფრო მოსწონდა ქრისტიანული რუსეთი.
ყოველივე ამის მსმენელი ლიბერალები სოლჟენიცინს უძახდნენ და უძახიან ფანათიკოსს, ბნელ რუს რეაქციონერ მართლმადიდებელელს// მართლმადიდებელი ნამეტანი წინ წასული ლიბერალებისთვის გინებაა//, ადარებდნენ მას ათეისტური დასავლეთის უარმყოფელ აიათოლა ჰომეინის.
მაგრამ უნდა გითხრათ რომ სწორედ ათეისტური, ნიჰილისტური, სექსუალური რევოლუციით გართული დასავლეთი დაეხმარა აიათოლა ჰომეინის ირანში გაბატონებაში.
2016 წელს BBC-მ გამოაქვეყნა ანგარიში რომლის თანახმადაც აშს-ს პრეზიდენტი ჯიმი კარტერის/1977-1981// 1979 წლის ირანის ისლამური რევოლუციის წინ დაკავშირებული იყო აიათოლა ჰომეინისთან და მის გარემოცვასთან.
The Guardian-ის თანახმად თვითონ ჰომეინი დიდად გაისარჯა იმისთვის რომ ამერიკელებს არ შეეშალათ ხელი ირანში მისი დაბრუნებისთვის.
ეშმაკმა თათარმა მან პირადად მისწერა წერილი აშშ-ს ხელმძღვანელებს რომ დაიცავდა მათ ინტერესებს ირანში და მის ირგვლივ რა თქმა უნდა ნავთობის სფეროშიც. ანგარიშის თანახმად კარტერმა და მისმა ადმინისტრაციამ დახმარება გაუწიეს ჰომეინის და ყველაფერი გააკეთეს იმისთვის რომ ირანის ჯარს არ მოეწყო სამხედრო გადატრიალება ისლამისტური ტერორისტული რეჟიმის ხელმძღვანელის წინააღმდეგ.
ამის შემყურე აშშ-ს მეგობარი რეფორმატორი ირანის შაჰი გაიქცა ირანიდან.
თავის მოგონებებში Answer to History შაჰი ამბობს რომ ჰომეინიმ 1963 წელს ირანში მანიფესტაციების მოწყობა შესძლო უცხოელი აგენტების დახმარებით და რომ აშშ-ს პრეზიდენტ კენედის თავიდან უნდოდა შაჰის ტახტიდან გადადგომა და მხოლოდ შემდეგ შეიცვალა აზრი შაჰზე.
შაჰი იმასაც ამბობს რომ აშ-ს მეორე ლიბერალ პრეზიდენტ ჯიმი კარტერსაც უნდოდა ირანის საქმეებში ჩარევა.
ისლამურ რევოლუციამდე 1 წლით ადრე Big Oil-ის კონტრაქტებს ირანთან ვადა გასდიოდა. მიუხედავად ამისა საზოგადოებებმა არ სცადეს კონტრაქტების განახლება შაჰთან ერთად რაც შაჰის აზრით იყო მუქარა და შანტაჟი.
შაჰი ამბობს რომ საბოლოო ანგარიშით 1973 წლის ნაციონალიზაციის და ნავთობის გაძვირების გამო ამერიკელები და ბრიტანელები გარიგდნენ მის წინააღმდეგ.
BBC-ს ანგარიში ასევე აჩვენებდა აშშ-ს დაზვერვის ცენტრალური სააგენტოს 1980 წლის ანალიზს რომლის თანახმადაც ჰომეინი 1963 წლიდან, ჯონ კენედის დროიდან ცდილობდა აშს-თან დაკავშირება.
ხოდა აიათოლა ჰომეინის მომხრე ამერიკელ-ბრიტანელმა ლიბერალებმა აიყოლიეს ფრანგი ლიბერალი გენიოსები ჟან პოლ სარტრი, მიშელ ფუკო, და ა.შ.
ⓘ PubliComment Sartre et Foucault ont-ils pu se tromper sur la Révolution iranienne ?
1979 წელს რევოლუციამ შაზანზარა ირანი, დაამხო შაჰი თითქმის 40 წელი მეფობის შემდეგ. ძალაუფლება აიღო აიათოლა ჰომეინიმ და ირანში დაიწყო ახალი რეპრესიები. მიუხედავად ამისა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის ხანის ინტელექტუალური სამყაროს ბუმბერაზმა მნათობებმა ჟან-პოლ სარტრმა, მიშელ ფუკომ და მათ აყოლილებმა მხარი დაუჭირეს ისლამისტ ტირანს.
L’Ayatollah Khomeiny en exil à Neauphle-le-Château sort de sa villa pour se rendre à la prière en janvier 1979 quelques jours avant son retour à Téhéran• Crédits : JOEL ROBINE – AFP
Yann Richard, ძალაუფლების დაპყრობა აიათოლა ხომეინის მიერ, 2009 წლის მარტი collections 42 daté janvier – mars 2009 წლის იანვარი-მარტი
-1977 წლის 31 დეკემბერს აშშ-ს პრეზიდენტი ჯიმი კარტერი ჩავიდა აშშ-ს სტრატეგიული მოკავშირე ირანის დედაქალაქ თეირანში ირანის მონარქიის და აშშ-ს მეობრობის განსამტკიცებლად.
რევოლუცია მაშინ იმდენად წარმოუდგენელ რამედ ჩანდა რომ ირანის ტელევიზიამ აჩვენა თუ როგორ სვამდნენ შამპანურს ახალი წლის დასალოცად 2 სახელმწიფოს მეთაურები. ეს იყო დიდი სკანდალი მაჰმადიანებისთვის და ნაციონალისტებისთვის იმიტომ რომ ირანული ახალი წელი არის 21 მარტი და არა 1 იანვარი.
სპარსეთის სახელმწიფოებრიობის 2500 წლის იუბილეს დიდის ამბით აღნიშნვა შაჰის გედის სიმღერა იყო. ის არ გამოხატავდა ირანის რეალურ ვითარებას. 1973 წლის ნავთობის ბუმის შემდეგ იყო რეცესია, ინფლაცია, უმუშევრობა. ამას დაემატა ურბანიზმის პრობლემები. ყველაფერმა ამან არაპოპულარული გახადა შაჰი და მისი აგენტები.
შაჰის აბსოლუტური ძალაუფლება კი უფრო და უფრო ძლიერდებოდა. 1975 წელს მან გააუქმა ორპარტიულობა და დააფუძნა განახლება Rastakhiz-ის პარტია რომელმაც ირანი გადააქცია ტოტალიტარულ სახელმწიფოდ. ამასთან ირანში იყო ყველგანმყოფი პოლიტიკური პოლიცია სავაკი, ორგანიზაცია ტერიტორიის მეთვალყურეობისთვის და უსაფრთხოებისთვის.
ერაყიდან ყველაფერ ამას უთვალთვალებდა ლტოლვილობაში მყოფი ჰომეინი რომელიც თეოლოგიურად ასაბუთებდა უარყოფას ირანის საპარლამენტო მონარქიისა რომელიც სპობდა ირანის საზოგადოების მაჰმადიანურ ხასიათს.
თვითონ Mohammad Reza shah-მა მისცა მას არგუმენტები.
1971 წელს მოჰამედ რეზა შაჰმა პერსეპოლისში მოაწყო ირანის მონარქიის 2500 წლისთავის აღმნიშვნელი გრანდიოზული ზეიმი.
წინაისლამური სპარსეთის ზოროასტრული კულტურული და რელიგიური სიმბოლოების ხაზგასმით და ზეიმიდან ხალხის გარიყვით მან საბაბი მისცა ჰომეინის და იმანაც შაჰს ბრალად დასდო ერის საგანძურის გაფლანგვა.
1975 წელს ირანული კალენდრიდან ამოიღეს მინიშნება ჰიჯრაზე და ეს გაკეთდა აქემენიდი იმპერატორი კიროს დიდის სასარგებლოდ.
არ ხდებოდა ელიტების განახლება. ყველაფერი ეფუძნებოდა შაჰს და შაჰი ავადმყოფი იყო.1974 წელს ფრანგმა ექიმებმა მას დაუდგინეს ლიმფატური ლეიკემია. ავადმყოფობის ამბავი საიდუმლოდ შეინახეს, მაგრამ შაჰმა დაიწყო ფიქრი მემკვიდრეზე. უფლისწული რეზას სრულწლოვანებამდე დამაკმაყოფილებელიგადაწყვეტილება ვერ მოინახა.
On comprend mieux à quel point la victoire de Jimmy Carter, en novembre 1976, a ébranlé le shah. Compte tenu de la stabilité qu’offrait l’Iran, peuplé, développé et riche, à la frontière de l’Union soviétique, les Américains s’étaient accommodés de ce régime musclé. Sur l’échiquier politique américain, le shah soutenait les républicains, moins moralisateurs. Dès l’élection du démocrate Jimmy Carter, saluée comme une victoire par les défenseurs des droits de l’homme, les infléchissements se font sentir : les délégations de la Croix-Rouge peuvent visiter les prisons, ce qui signifie la fin des tortures ; la censure est adoucie. Plusieurs leaders libéraux publient des « lettres ouvertes » demandant un changement radical de méthode. Les écrits du militant progressiste Ali Shariati sont exposés dans les vitrines des libraires2. La parole appartient désormais à la nation.
Un an plus tard, le 16 janvier 1979, le shah* quitte l’Iran à jamais et, le 1er février 1979, l’ayatollah* Ruhollah Khomeyni rentre, triomphant, d’exil. Le 4 novembre 1979, les diplomates américains en poste à Téhéran sont pris en otages. Comment en est-on arrivé là en si peu de temps
D
LA FIN DU RÉGIME
En novembre 1977, le shah, en voyage à Washington, se fait chahuter par une immense manifestation d’opposants, venus par cars entiers de toute l’Amérique du Nord protester contre la dictature. Le shah, l’impératrice Farah et le président Jimmy Carter pleurent sous les gaz lacrymogènes lancés par la police. Ces images, diffusées sur les écrans iraniens, révèlent un roi vulnérab
le.
Fin décembre, Jimmy Carter vient lui-même à Téhéran porter le premier toast de l’année 1978 à son ami le shah. Provisoirement consolidé par ce soutien inattendu, ce dernier fait publier, le 7 janvier 1978, dans l’ Ettelaat , un grand journal du soir, un article infamant contre l’ayatollah Khomeyni qu’on accuse d’être d’origine indienne, soudoyé par les Britanniques, et réactionnaire. Dès le lendemain, une manifestation d’oulémas* lui répond, à Qom ; elle est réprimée dans le sang. Mais des soulèvements, parrainés par le clergé, se poursuivent dans tout le pays.
En 1978, les forces de l’opposition, on l’a dit, sont faibles, aucun leader n’est d’ailleurs vraiment connu. On sait qu’à l’étranger séjournent des communistes, réputés inféodés à Moscou, ceux du parti Toudeh « la masse » dont les sympathisants sont des intellectuels. Dans les milieux tiers-mondistes, maoïstes, trotskistes, on rencontre de brillants écrivains et universitaires. Côté islamique, les Moudjahidin* du peuple, groupe musulman d’extrême gauche qui existe depuis les années 1960, ne sont qu’une poignée. Les opposants les plus populaires appartiennent à la mouvance nationaliste libérale, dans laquelle on retrouve d’anciens collaborateurs de Mossadegh, tels Mehdi Bazargan, pour la tendance religieuse, ou Chapour Bakhtiar, pour la tendance laïque, sociale-démocrate
A partir de janvier 1978, ce sont les clercs qui prennent la tête des mouvements contestataires. Le pouvoir est démuni devant ces nouvelles formes de subversion. Dans ces défilés religieux, qui constituent une forme d’expression populaire traditionnelle, on conspue le tyran inique le calife omeyyade Yazid, mort en 683, coupable d’opprimer les compagnons de l’imam Hussein, dont le martyre a eu lieu en 680 et on célèbre l’héroïsme de l’imam* qui témoigna jusqu’à la mort de son amour de la justice. La protestation symbolique sublime les humiliations du temps présent. Face à ces mobilisations de masse, l’État iranien, qui n’a pas connu de manifestation depuis 1963, manque de balles en caoutchouc et de canons à eau pour maintenir l’ordre…
A l’été 1978, la mobilisation se renforce encore. En août, pendant le mois de ramadan, des rassemblements et des défilés se déroulent chaque soir, après la rupture du jeûne et le prêche. Les revendications ne se démarquent pas de celles des nationalistes libéraux : élections libres, indépendance, application stricte de la Constitution de 1906-1907 où les oulémas ont un droit de veto sur les décisions du Parlement et libération des prisonniers politiques. On ne s’attaque ni au régime monarchique ni à la domination américaine, mais on demande l’abdication du shah. La BBC en persan, très écoutée en l’absence d’information crédible sur les ondes iraniennes, dramatise le mouvement.
Le 3 septembre 1978, à la fin du ramadan, la tension monte avec une grande prière en plein air, suivie d’une immense manifestation, qui traverse Téhéran du nord au sud-ouest. Des photos de Mossadegh, de Shariati et de l’ayatollah Shariatmadari, un chef religieux modéré, sont brandies, mais on entend de plus en plus souvent le nom de Khomeyni. Hormis quelques clercs, personne ne connaît au juste ses idées politiques, si ce n’est qu’il demande le départ du shah et l’application des lois islamiques. Le retour de l’exilé sera désormais le leitmotiv de toutes les manifestations. Le pouvoir ne peut plus feindre l’indifférence. Le 27 août 1978, Jamshid Amuzegar, Premier ministre nommé un an auparavant, a laissé la place à Jafar Sharif-Emami, un franc-maçon qui veut moraliser l’espace public, contrôler les finances impériales et promet le retour à une vie démocratique. Mais il est déjà trop tard : le cycle manifestation-répression est enclenché.
Des bavures ternissent la pseudo-libéralisation politique : l’incendie du cinéma Rex, à Abadan, fait plusieurs centaines de morts, le 19 août. La loi martiale est proclamée dans plusieurs villes de province puis à Téhéran, le 8 septembre, jour où les opposants appellent à nouveau à manifester. L’affrontement est inévitable : en ce vendredi noir, on compte des centaines de morts ! Ce drame, dans la capitale, galvanisa l’opposition et déstabilisa le shah lui-même, puisqu’il disait vouloir éviter les grandes effusions de sang.
Grèves et fermetures de bazars se généralisent ; en octobre, elles gagnent l’administration, la presse et le secteur pétrolier. Cela provoque des pénuries qui gênent la population : essence, naphte kérosène domestique utilisé pour le chauffage et la cuisine, bouteilles de gaz, etc. Mais aussi des mouvements de solidarité : les mosquées deviennent des lieux d’entraide et de distribution.
Deux semaines en janvier : les fiançailles secrètes de l’Amérique avec Khomeini
Par Kambiz Fattahi BBC Persian ServicePubliéPartager
Le 27 janvier 1979, l’ayatollah Ruhollah Khomeini – fondateur de la République islamique d’Iran, l’homme qui a appelé les États-Unis “le Grand Satan” – a envoyé un message secret à Washington.
Depuis son domicile en exil à l’extérieur de Paris, le chef provocateur de la révolution iranienne a effectivement proposé un accord à l’administration Carter : les chefs militaires iraniens vous écoutent, a-t-il dit, mais le peuple iranien suit mes ordres.
Si le président Jimmy Carter pouvait utiliser son influence sur l’armée pour ouvrir la voie à sa prise de contrôle, a suggéré Khomeini, il calmerait la nation. La stabilité pourrait être restaurée, les intérêts américains et les citoyens iraniens seraient protégés.
À l’époque, la scène iranienne était chaotique. Les manifestants se sont affrontés avec les troupes, les magasins ont été fermés, les services publics suspendus. Pendant ce temps, les grèves du travail avaient pratiquement stoppé le flux de pétrole, mettant en péril un intérêt occidental vital.
Persuadé par Carter, le dirigeant autocratique de l’Iran, Mohammad Reza Shah Pahlavi, connu sous le nom de Shah, était finalement parti en “vacances” à l’étranger, laissant derrière lui un Premier ministre impopulaire et une armée en désarroi – une force de 400 000 hommes fortement dépendante de l’Amérique armes et conseils.
Khomeiny craignait l’armée nerveuse : ses hauts gradés royalistes le haïssaient. Plus inquiétant encore, ils avaient des réunions quotidiennes avec un général de l’US Air Force du nom de Robert E Huyser, que le président Carter avait envoyé en mission mystérieuse à Téhéran.
L’ayatollah était déterminé à retourner en Iran après 15 ans d’exil et à rendre permanentes les « vacances » du Shah. Il a donc lancé un appel personnel.
Dans un message à la première personne, Khomeini a dit à la Maison Blanche de ne pas paniquer à l’idée de perdre un allié stratégique de 37 ans et leur a assuré que lui aussi serait un ami.
“Vous verrez que nous ne sommes pas dans une animosité particulière avec les Américains”, a déclaré Khomeiny, promettant que sa République islamique sera “une République islamique, qui profitera à la cause de la paix et de la tranquillité pour toute l’humanité”.
Le message de Khomeini fait partie d’une mine de documents du gouvernement américain nouvellement déclassifiés – câbles diplomatiques, notes de politique, comptes rendus de réunions – qui racontent l’histoire largement inconnue de l’engagement secret de l’Amérique avec Khomeini, un religieux énigmatique qui allait bientôt inspirer le fondamentalisme islamique et l’anti-américanisme dans le monde entier .
Cette histoire est un récit détaillé de la façon dont Khomeini a négocié son retour en Iran en utilisant un ton de déférence et de complaisance envers les États-Unis qui n’a jamais été révélé auparavant.
Le message de l’ayatollah était, en fait, l’aboutissement de deux semaines de pourparlers directs entre son chef d’état-major de facto et un représentant du gouvernement américain en France – un processus silencieux qui a contribué à ouvrir la voie au retour en toute sécurité de Khomeini en Iran et à son ascension rapide. au pouvoir – et des décennies de tension à gros enjeux entre l’Iran et l’Amérique.
Dans le récit officiel iranien de la révolution, Khomeiny a bravement défié les États-Unis et a vaincu « le Grand Satan » dans ses efforts désespérés pour maintenir le Shah au pouvoir.
Mais les documents révèlent que Khomeini était beaucoup plus engagé avec les États-Unis que l’un ou l’autre gouvernement ne l’a jamais admis. Loin de défier l’Amérique, l’ayatollah a courtisé l’administration Carter, envoyant des signaux discrets indiquant qu’il souhaitait un dialogue, puis décrivant une République islamique potentielle comme se prêtant aux intérêts américains.https://emp.bbc.co.uk/emp/SMPj/2.44.10/iframe.htmlLégende des médias, Le dialogue secret de Khomeini avec “Le Grand Satan”
À ce jour, d’anciens responsables de l’administration Carter maintiennent que Washington – bien qu’il ait été fortement divisé sur le plan de l’action – se tenait fermement derrière le Shah et son gouvernement.
Mais les documents montrent un comportement américain plus nuancé dans les coulisses. Deux jours seulement après le départ du Shah de Téhéran, les États-Unis ont déclaré à un envoyé de Khomeiny qu’ils étaient – en principe – ouverts à l’idée de modifier la constitution iranienne, abolissant effectivement la monarchie. Et ils ont donné à l’ayatollah une information clé – les chefs militaires iraniens étaient flexibles quant à leur avenir politique.
Ce qui s’est passé il y a quatre décennies entre l’Amérique et Khomeiny n’est pas seulement une histoire diplomatique. Le désir des États-Unis de conclure des accords avec ce qu’ils considèrent comme des éléments pragmatiques au sein de la République islamique continue à ce jour. Il en va de même de l’héritage résolument anti-américain que Khomeini a laissé à l’Iran.
LE RETOUR DE L’IMAM
Son arrivée à Paris, le 6 octobre 1978, donne une résonance internationale à la direction religieuse du mouvement. Elle est amplifiée par les médias et les intellectuels occidentaux, qui croient découvrir dans l’homme au turban de Neauphle-le-Château un nouveau Gandhi : à la recherche d’une alternative au capitalisme libéral, ils s’enflamment pour Khomeyni et son mouvement. « J’ai eu alors le sentiment de comprendre que les événements récents ne signifiaient pas le recul des groupes retardataires devant unemodernisation trop brutale ; mais le rejet, par toute une culture et tout un peuple, d’une modernisation qui est en elle-même un archaïsme » , écrit Michel Foucault le 1er octobre 19783.
1979 წლის 11 თებერვალს ირანელები აიათოლა ჰომეინისთან ერთად აჯანყდნენ შაჰის რეჟიმის წინააღმდეგ და შვეს ისლამური რესპუბლიკა.
40 ans plus tard, l’Iran n’est plus à la fête : dès la fin de l’année 1979, d’ailleurs, avec la crise des otages américains jusqu’à la crise économique actuelle… en passant par la répression des intellectuels iraniens
Et c’est bien de cela que j’aimerais parler : de la séduction qu’a exercé Khomeiny sur les intellectuels dont quelques penseurs français, dont Jean-Paul Sartre et Michel Foucault. Tous les deux ont en effet succombé au charme de Khomeiny. Mais comment expliquer qu’ils n’aient pas vu les dérives possibles de ce soulèvement ? Comment comprendre qu’ils se soient trompés ?
Sartre et la fascination du progrès
Le soulèvement iranien a suscité l’intérêt des intellectuels, avant et pendant son accomplissement, de l’espoir mis dans une révolution jusqu’à l’événement même de la révolution. Avant février 1979, c’est l’espoir qui a ainsi dominé les intellectuels de gauche : Sartre, en premier lieu.
Il a vu dans Khomeiny et le renversement du chah la possibilité de voir émerger un régime indépendant, anti-colonialiste et anti-impérialiste. Et c’est dans ce contexte qu’il a fait partie de ces intellectuels venus le voir, à Neauphle-le-Château, cette commune des Yvelines dans laquelle le révolutionnaire s’était réfugié, contraint à quitter l’Irak après 14 ans d’exil. Et c’est ainsi, aussi, dans ce contexte, qu’il a présidé le Comité pour la défense des prisonniers politiques iraniens. À ÉCOUTER AUSSIRéécouter L’ayatollah sous le pommier29 MINUNE HISTOIRE PARTICULIÈRE, UN RÉCIT DOCUMENTAIRE EN DEUX PARTIESL’ayatollah sous le pommier
Si l’on peut rendre compte des raisons de son engagement en faveur de Khomeiny, qu’il voit alors comme le symbole du progrès, dans la continuité des mouvements révolutionnaires des années 50 d’Algérie et du Cambodge, peut-on pour autant les comprendre ? 40 ans après, il est facile de juger l’erreur d’un intellectuel qui a pris parti, mais la question se pose quand même : à quoi tient cette erreur de jugement ? Comment comprendre qu’un intellectuel ait été influencé, fasciné, voire aveuglé, et qu’il ait fait passer ses convictions avant une forme de prudence toute philosophique ? Faut-il alors le condamner quand il se trompe ? Faut-il parler d’erreur ? Et si au lieu de se demander si les intellectuels peuvent se tromper, errer, s’égarer, s’illusionner, on se demandait s’ils ont le droit, eux aussi, à l’erreur ?
La force d’un prophète
Dénoncé par les uns co mme un « fanatique », ou un « mystique orthodoxe », encensé par les autres comme un nouvel Isaïe, Soljenitsyne exprime dans son discours de Harvard un solennel et sévère avertissement au monde occidental, qui suscitera de nombreuses polémiques. En 1979, l’éditorialiste du New Yorker fera un rapprochement judicieux entre Soljenitsyne et l’ayatollah Khomeiny, et soulignera leur refus commun de l’Occident athée.
ესეც ევროპაა- ეგზიუპერი, არ ყოფილა ეს კაცი ისტორიული ევროპის, ისტორიული საფრანგეთის უარმყოფელი ნიჰილისტი.
Saint-Exupéry : « ჩემი ცივილიზაცია არის ქრისტიანული ღირებულებების მემკვიდრე»
ანტუან დე სან-ეგზიუპერი//Antoine de Saint Exupéry,1900-1944//
თ პოეტი,მწერალი, მფრინავი ეგზიუპერი 1942 წელს დაწერილ თზულებაში «ომის პილოტი»
// Pilote de guerre// უბრუნდება უფლის, თვალწინ მცხოვრები საზოგადოების გენიას.
« ადვილია საზოგადოების დაფუძნება ყოველი ადამიანის ფიქსირებული წესებისადმი დამორჩილებაზე. ადვილია მოზელვა ბრმისა რომელიც უკამათოთ და პროტესტის გარეშე ემორჩილება მოძღვარს ან ყურანს.
მაგრამ ბევრად უფრო დიდი მიღწევაა ადამიანის განთავისუფლება, მისი გადაქცევა საკუთარი თავის ბატონ-პატრონად.
მაგრამ რას ნიშნავს განთავისუფლება ? თუ კი მე გავანთავისუფლებ უდაბნოში ადამიანს ვინც არ გრძნობს და განიცდის არაფერს რას ნიშნავს მისი თავისუფლება? თავისუფალია მხოლოდ ის ვინც სადღაც მიდის, ვინც მიემართება რაღაცისკენ.»
არა და ჩემი ცივილიზაცია ცდილობს ადამიანთა ურთიერთობის დაფუძნებას ადამიანის კულტზე რომელიც არის ინდივიდის მიღმა ვინაიდან ყოველი ადამიანის დამოკიდებულებას საკუთარი თავის და სხვის მიმართ არ უმდა განსაზღვრავდეს ჭიანჭველათა ბუდის კანონმდებლობა, რათა ეს დამოკიდებულება იყოს სიყვარულის თავისუფალი გამოვლინება-განხორციელება.
ქვას ანთავისუფლებს სიმძიმის,მიზიდულობის უხილავი გზა. ადამიანს ანთავისუფლებს სიყვარულის უხილავი ფერდობები.
ჩემი ცივილიზაცია ცდილობს ყოველი ადამიანის გადაქცევას ერთი და იგივე მეფის ელჩად. ის თვლის რომ ინდივიდი არის მასზე უფრო დიდის მაცნე, მან ადამიანის ამაღლების თავისუფლებას მისცა დამაგნიტებული, მიმზიდველი მიმართულებები.
მე კარგად ვიცი ძალთა ამ ველის საწყისი. ჩემი ცივილიზაცია საუკუნეების მანძილზე ღმერთს ჭვრეტდა ადამიანით. ადამიანი შეიქმნა თმერთის სახედ და ხატად. ადამიანში პატივს მიაგებდნენ ღმერთს. ადამიანები ძმები იყვნენ ღმერთში. ღმერთის ანარეკლი ყოველ ადამიანს ანიჭებდა განუსხვისებელ, მოუშორებელ ღირსებას. ადამიანის ურთიერთობა ღმერთთან აფუძნებდა ყოველი ადამიანის მოვალეობებს და ვალდებულებებს საკუთარი თავის და სხვების მიმართ.
ჩემი ცივილიზაცია არის ქრისტიანულ ღირებულებათა მემკვიდრე. მე ვიფიქრებ კათედრალის კონსტრუქციაზე მისი არქიტექტურის გასაგებად.
ღმერთის ჭვრეტა ადამიანებს ხდიდა თანასწორებად ღმერთში. და ამ თანასწორობას ჰქონდა ცხადი მნიშვნელობა იმიტომ რომ თანასწორები შეიძლება ვიყოთ ,ხოლოდ რამეში. რიგითი ჯარისკაცი და კაპიტანი თანასწორები არიან ერში. თანასწორობა უაზრო სიტყვაა თუ კი არაფერია რაშიც შეიძლება ამ თანასწორობის შეკვრა…
მე მესმის თუ რატომ არ იწვევს წინააღმდეგობას ან უწესრიგობას ღმერთში დადგენილი თანასწორობა. დემაგოგია იწყება მაშინ როდესაც თასწარობის პრინციპი გადაგვარდება იგივეობის პრინციპად. უკანასკნელ შემთხვევაში ჯარისკაცი არ მიესალმება კაპიტანს იმიტომ რომ მისალმებით ჯარისკაცი პატივს მიაგებდა ინდივიდს და არა ერს.
ღმერთის მემკვიდრე ჩემი ცივილიზაცია ადამიანებს თანასწორებად ხდის ადამიანში.
მე მესმის ადამიანების ურთიერთპატივისცემის წყარო.
სწავლულს პატივი უნდა ეცა დამლაგებლისთის იმიტომ რომ დამლაგებელში ის პატივს სცემდა ღმერთის სულს. დამლაგებელი ასევე იყო ღმერთის ელჩი.
რა ღირსეულიც არ უნდა იყო ერთი ადამიანი და რა უნიჭო უმეცარი რეგვენიც არ უნდა იყოს მეორე ღირსეულმა არ უნდა გადააქციოს მონად რეგვენი.
მაგრამ ადამიანის პატივისცემა არ ნიშნავდა ინდივიდის სირეგვნე-უსახურობის წინაშე დამამცირებელ ხოხვას და ფორთხვას. . პატივს მიაგებდნენ ადამიანს როგორც ღმერთის ელჩს და არა რეგვენი ინდივიდის უტვინობას. რეგვენმა ინდივიდმაც უნდა გაიგოს რომ ისაა ადამიანი, ღმერთის ელჩი და უნდა იქცეოდეს და ცხოვრობდეს ამის შესაბამისად.
ღმერთის მემკვიდრე ჩემი ცივილიზაცია ინდივიდებში პატივს სცემს ადამიანს.
Antoine de Saint-Exupéry, Pilote de guerre, XXVI, 1942
Avec la force d’un prophète, l’écrivain russe dénonce la « catastrophe de la conscience humaine antireligieuse ». Dans son discours de 1978, il rappelle la primauté de la vie intérieure, le bien le plus précieux de l’homme : « Si l’homme, comme le déclare l’humanisme, n’était né que pour le bonheur, il ne serait pas né non plus pour la mort. Mais corporellement voué à la mort, sa tâche sur cette Terre n’en devient que plus spirituelle : non pas un gorgement de quotidienneté, non
L’Ouest, aussi matérialiste que l’Est
Et pourtant, dans les jeunes démocraties, comme la démocratie américaine naissante, tous les droits de l’homme individuels reposaient sur la croyance que l’homme est une créature de Dieu. C’est-à-dire que la liberté était accordée à l’individu de manière conditionnelle, soumise constamment à sa responsabilité religieuse. Tel fut l’héritage du siècle passé.
Toutes les limitations de cette sorte s’émoussèrent en Occident, une émancipation complète survint, malgré l’héritage moral de siècles chrétiens, avec leurs prodiges de miséricorde et de sacrifice. Les États devinrent sans cesse plus matérialistes. L’Occident a défendu avec succès, et même surabondamment, les droits de l’homme, mais l’homme a vu complètement s’étioler la conscience de sa responsabilité devant Dieu et la société. Durant ces dernières décennies, cet égoïsme juridique de la philosophie occidentale a été définitivement réalisé, et le monde se retrouve dans une cruelle crise spirituelle et dans une impasse politique. Et tous les succès techniques, y compris la conquête de l’espace, du Progrès tant célébré n’ont pas réussi à racheter la misère morale dans laquelle est tombé le XXe siècle, que personne n’aurait pu encore soupçonner au XIXe siècle.
L’humanisme dans ses développements devenant toujours plus matérialiste, il permit avec une incroyable efficacité à ses concepts d’être utilisés d’abord par le socialisme, puis par le communisme, de telle sorte que Karl Marx pût dire, en 1844, que « le communisme est un humanisme naturalisé ». Il s’est avéré que ce jugement était loin d’être faux. On voit les mêmes pierres aux fondations d’un humanisme altéré et de tout type de socialisme : un matérialisme sans frein, une libération à l’égard de la religion et de la responsabilité religieuse, une concentration des esprits sur les structures sociales avec une approche prétendument scientifique. Ce n’est pas un hasard si toutes les promesses rhétoriques du communisme sont centrées sur l’Homme, avec un grand H, et son bonheur terrestre. A première vue, il s’agit d’un rapprochement honteux : comment, il y aurait des points communs entre la pensée de l’Ouest et de l’Est aujourd’hui ? Là est la logique du développement matérialiste…
Je ne pense pas au cas d’une catastrophe amenée par une guerre mondiale, et aux changements qui pourraient en résulter pour la société. Aussi longtemps que nous nous réveillerons chaque matin, sous un soleil paisible, notre vie sera inévitablement tissée de banalités quotidiennes. Mais il est une catastrophe qui pour beaucoup est déjà présente pour nous. Je veux parler du désastre d’une conscience humaniste parfaitement autonome et irréligieuse.
Elle a fait de l’homme la mesure de toutes choses sur terre, l’homme imparfait, qui n’est jamais dénué d’orgueil, d’égoïsme, d’envie, de vanité, et tant d’autres défauts. Nous payons aujourd’hui les erreurs qui n’étaient pas apparues comme telles au début de notre voyage. Sur la route qui nous a amenés de la Renaissance à nos jours, notre expérience s’est enrichie, mais nous avons perdu l’idée d’une entité supérieure qui autrefois réfrénait nos passions et notre irresponsabilité.
Nous avions placé trop d’espoirs dans les transformations politico-sociales, et il se révèle qu’on nous enlève ce que nous avons de plus précieux : notre vie intérieure. A l’Est, c’est la foire du Parti qui la foule aux pieds, à l’Ouest la foire du Commerce : ce qui est effrayant, ce n’est même pas le fait du monde éclaté, c’est que les principaux morceaux en soient atteints d’une maladie analogue. Si l’homme, comme le déclare l’humanisme, n’était né que pour le bonheur, il ne serait pas né non plus pour la mort. Mais corporellement voué à la mort, sa tâche sur cette terre n’en devient que plus spirituelle : non pas un gorgement de quotidienneté, non pas la recherche des meilleurs moyens d’acquisition, puis de joyeuse dépense des biens matériels, mais l’accomplissement d’un dur et permanent devoir, en sorte que tout le chemin de notre vie devienne l’expérience d’une élévation avant tout spirituelle : quitter cette vie en créatures plus hautes que nous n’y étions entrés.
» Revoir à la hausse l’échelle de nos valeurs humaines «
Il est impératif que nous revoyions à la hausse l’échelle de nos valeurs humaines. Sa pauvreté actuelle est effarante. Il n’est pas possible que l’aune qui sert à mesurer l’efficacité d’un président se limite à la question de combien d’argent l’on peut gagner, ou de la pertinence de la construction d’un gazoduc. Ce n’est que par un mouvement volontaire de modération de nos passions, sereine et acceptée par nous, que l’humanité peut s’élever au-dessus du courant de matérialisme qui emprisonne le monde.
Quand bien même nous serait épargné d’être détruits par la guerre, notre vie doit changer si elle ne veut pas périr par sa propre faute. Nous ne pouvons nous dispenser de rappeler ce qu’est fondamentalement la vie, la société. Est-ce vrai que l’homme est au-dessus de tout ? N’y a-t-il aucun esprit supérieur au-dessus de lui ? Les activités humaines et sociales peuvent-elles légitimement être réglées par la seule expansion matérielle ? A-t-on le droit de promouvoir cette expansion au détriment de l’intégrité de notre vie spirituelle ?
Si le monde ne touche pas à sa fin, il a atteint une étape décisive dans son histoire, semblable en importance au tournant qui a conduit du Moyen-âge à la Renaissance. Cela va requérir de nous un embrasement spirituel. Il nous faudra nous hisser à une nouvelle hauteur de vue, à une nouvelle conception de la vie, où notre nature physique ne sera pas maudite, comme elle a pu l’être au Moyen-âge, mais, ce qui est bien plus important, où notre être spirituel ne sera pas non plus piétiné, comme il le fut à l’ère moderne. Notre ascension nous mène à une nouvelle étape anthropologique. Nous n’avons pas d’autre choix que de monter : toujours plus haut.
« Nous avons placé trop d’espoir dans les réformes politiques et sociales, pour découvrir que nous étions privés de notre bien le plus précieux : notre vie spirituelle. A l’Est, il est détruit par les tractations et les machinations du parti au pouvoir. En Occident, les intérêts commerciaux tendent à l’étouffer. C’est la vraie crise. La scission dans le monde est moins terrible que la similitude de la maladie qui sévit dans ses principales sections.
Si l’humanisme avait raison de déclarer que l’homme est né pour être heureux, il ne serait pas né pour mourir. Puisque son corps est voué à mourir, sa tâche sur terre doit évidemment être de nature plus spirituelle. Il ne peut pas profiter sans restriction de la vie quotidienne. Cela ne peut pas être la recherche des meilleurs moyens d’obtenir des biens matériels et d’en tirer ensuite le meilleur parti avec joie. Il doit s’agir de l’accomplissement d’un devoir permanent et sérieux afin que le chemin de la vie devienne une expérience de croissance morale, afin que l’on puisse laisser la vie un meilleur être humain qu’on ne l’a commencée. Il est impératif de revoir le tableau des valeurs humaines répandues. Son inexactitude actuelle est stupéfiante. Il n’est pas possible que l’évaluation de la performance du président soit réduite à la question de combien d’argent on gagne ou de la disponibilité illimitée de l’essence. Uniquement volontaire,la retenue inspirée peut élever l’homme au-dessus du courant mondial du matérialisme ».
– Alexander Solzhenitsyn, ‘A World Split Apart’ (Un article présenté aux Harvard Class Day Afternoon Exercises, Harvard University, jeudi 8 juin 1978).
pas la recherche des meilleurs moyens d’acquisition, puis de joyeuse dépense des biens matériels, mais l’accomplissement d’un dur et permanent devoir, en sorte que tout le chemin de notre vie devienne l’expérience d’une élévation avant tout spirituelle : quitter cette vie en créatures plus hautes que nous n’y étions entrés. ». Blaise Pascal ne s’exprimait pas autrement : « Entre nous et le ciel, l’enfer ou le néant, il n’y a que la vie, qui est la chose du monde la plus fragile. »
სტალინიზმმაც კი აცდუნა მატერიალისტური ინდივიდუალიზმით დაღლილი გერმანელები
. Image : Affiche pour une exposition du Bauhaus Dessau à Moscou (1931)
.
Un extrait d’un entretien de la Pravda , 1930 :
Hannes Meyer : Après de nombreuses années de travail au sein du système capitaliste, je suis convaincu que travailler dans de telles conditions n’a aucun sens. De par notre conception marxiste et révolutionnaire du monde, nous, architectes révolutionnaires, sommes à la merci des contradictions insolubles d’un monde construit sur l’individualisme animal et l’exploitation de l’homme par l’homme. J’ai dit, et je le répète, à tous les architectes, à tous les ingénieurs, à tous les constructeurs :
Notre voie est et doit être celle du prolétariat révolutionnaire, celle du parti communiste, la voie de ceux qui construisent et réalisent le socialisme.
Je pars en URSS pour travailler parmi des gens qui forgent une véritable culture révolutionnaire, qui réalisent le socialisme et qui vivent dans cette forme de société pour laquelle nous nous battons ici dans les conditions du capitalisme.
Je supplie nos camarades russes de nous considérer, mon groupe et moi-même, non pas comme des spécialistes sans cœur, revendiquant toutes sortes de privilèges spéciaux, mais comme des compagnons de travail aux vues fraternelles prêts à faire don au socialisme et à la révolution de tout notre savoir, de tout notre force, et toute l’expérience que nous avons acquise dans l’art de bâtir.
[Extrait de la Pravda , dépêche de Berlin du 10 octobre 1930]
Et voici quelques photographies extrêmement rares du deuxième directeur du Bauhaus, Hannes Meyer, avec son équipe d’architectes, en Union soviétique.
Galerie d’images
გაკახპებული ბავშვების სამყაროში. ეს არ უნდოდათ არც შარლ დე გოლს, არც ალექსანდრე სოლჟენიცინინს, არც ზვიად გამსახურდიას, მაგრამ 196)-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ წალეკა ისტორიული დასავლეთი.
არც შარლ დე გოლს, არც ალექსანდრე სოლჟენიცინს, არც ზვიად გამსახურდიას და არც ნიკო გომელაურს არ უნდოდათ ასეთი დღევანდელობა, მაგრამ როგორც თქვა ნეტარმა ავგუსტინემ ცხოვრება გავს ალქიმიკოსის ქურას სადაც ცეცხლი ბრიალებს, ჩალა-ხარახურა იწვის და ოქრო იწმინდება. ჩვენც ამ ქურაში ვართ შეგდებული,გაუძელით ძმებო და დებო.
ბნელი მიქელანჯელო აქანდაკებდა ბიბლიურ დავითს, პიეტას, დღევანდელი ხელოვანი შვეიცარიაში დგავს ქალის სიამოვნების ორგანო კლიტორის გიგანტურ კერპს. ეგაა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით შეშლილი დღევანდელობა
La sculpture Instant Pleasure de Mathias Pfund est présentée sur le rond-point de la place de l’Europe
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით შეშლილი ბერლინელი ჰედონისტების ბრბო უკანალში უყურებს და ფოტოს უღებს გაშიშვლების პროცესში მყოფ ქალს. გერმანიის ვაიმარის რესპუბლიკა იმდენად გართული იყო სექსუალური და სხვა თავისუფლებებით რომ ვერც კი შეამჩნიეს თუ როგორ მივიდა ნაციზმი. ესლაც შეიძლება იგივე გამეორდეს.
ასოციაცია მოქმედება ბავშვთა გაკახპების წინააღმდეგ – Agir contre la prostitution des enfants (ACPE) ტეხს განგაშს იმის თაობაზე რომ უკვე კოლეჯიდან ბავშვთა ზოგი ქცევა ენათესავება პროსტიტუციას. ის შექმნის პირველ პედაგოგიურ. იარაღს რათა გაუადვილოს მასწავლებლებს ამ დელიკატური პრობლემის მიხედვა.
გაკოცებ თუ DVD-ს მომცემ, თუ ტანისამოსს მომცემ მკერდზე მოგაკიდებინებ ხელს, თუ რამეს მაჩუქებ ფელაციაც იქნება…. როდის იწყება პროსტიტუცია?
ბავშვების გაკახპებასთან მებრძოლებს არ უნდათ ოჯახების დაშინება. მათ უნდათ რომ მშობლებმა დაინახონ სექსუალობის ბანალურ ჩვეულებრივ რამედ ქცევის, პორნოგრაფიის იოლად მისაწვფომობის საშიშროება.
ქრისტიანობა თაობებს ასწავლიდა რომ ადამიანის სხეული არის წმინდა სულის ტაძარი და ამდენად ძვირფასი და გასაფრთხილებელი რამე.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ გადათელა ქრისტიანობა და ქადაგებს რომ მოყვასის სხეული არის ობიექტი რომელიც მაქსიმალურად ოსტატურად უნდა მოიხმარო და როცა მოგბეზრდება შეცვალო სხვა მოყვასის სხეულით. ეს კი საშიში რამეა და აბინძურებს ადამიანთა ფსიქოემოციურ ურთიერთობას.
ფრანგ ბავშვთა გაკახპებასთან მებრძოლთა თქმით ათასობით მწირეწლოვანი ბავშვი უნდა კახპობდეს საფრანგეთში
Armelle Le Bigot Macaux ამბობს რომ ყველაფერი შეიძლება დაიწყოს ”როგორც თამაში ფელაციით ტუალეტში”.
პარიზის მცირეწლოვანთა დაცვის ბრიგადის ხელმძღვანელი Vianney Dyevre ამბობს რომ არის ” ძალიან დიდი შავი ციფრი ამბებისა რომლებიც არ ვიცით”.
OpinionWay-ის მიერ ჩატარებული ზონდაჟის სრულწლოვანთა 25 %-ს უკვე სმენია სასკოლო დაწესებულებების ტუალეტებში პროსტიტუციის შესახებ.
ბავშვების მესამედმა იცის რომ ზოგი ბავშვი თავისი სხეულით ”არანორმალურ რაღაცას აკეთებენ საჩუქრების სანაცვლოდ”.
et voila comment ça fini sous les yeux de la secrétaire un peu agée-ბრიჟიტ ბარდო და ჟან გაბენი. ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის დროს ტვინზე,ინტელექტზე უფრო მეტად ფასობს მადის აღმძვრელი თანთალა-ხვანხვალა რამეები.
1950-ან წლებშიც ნორმა იყო დაწინდვა, ქორწინება,შვილების გაჩენა, მეუღლეთა ერთგულება ერთ-ერთი მეუღლის სიკვდილამდე. სექსი ქორწინებამდე აკრძალული იყო. ნორმა რა თქმა უნდა ირღვეოდა ხოლმე, უცოდველი ვინაა, მაგრამ საზოგადოება ამას გმობდა და დამრღვევიც გრძნობდა სირცხვილს.
ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის დროს მოვალეობად გამოცხადდა სექსუალური სიამოვნება რაც შეიძლება უფრო ადრეული ასაკიდან და არა დაოჯახება და ერის გამრავლება.
ადრე ნორმას ადგენდა ინსტიტუტი, უმთავრესად ეკლესია. ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის დროს ცხოვრების,განსაკუთრებით ინტიმური სექსუალური ცხოვრების ნორმებს ადგენს მეტისმეტად იოლად,მცირეწლოვანი ბავშვებისთვისაც ხელმისაწვდომი პორნოგრაფია.
ბავშვებს სექსუალურ ,ინტიმურ ცხოვრებაზე წარმოდგენას უქმნის პორნოგრაფია და არა ბიბლია, ძმები გრიმების ზღაპრები თუ თქმულებები მეფე არტურის და მისი რაინდების შესახებ.
მეტისმეტად ხელმისაწვდომი, ინდივიდუალიზებული პორნოგრაფია ინტერნეტზე აშტერებს ბავშვებს. უკვე 13 წლის ქალწულებს აინტერესებთ კარგია თუ არა ჯგუფური სექსი. ინტერნეტის პორნოსაიტების გარდა არის მთელი პორნო-”კულტურაც”, რომელიც ჩანს კლიპებში, ტელერეალობის გადაცემებში, მუსიკაში, რეკლამაში, და ა.შ….
პორნოგრაფია კი ატყვევებს ბავშვის ფანტაზიას და არ აძლევს მას დროს საკუთარი წარმოდგენების შესამუშავებლად. ის სექსუალურად აღიზიანებს უმწიფარ ბავშვს და როგორც ნარკოტიკი აჩენს მავნე ჩვევას
არ უნდა ვასწავლოთ ბავშვებს და მოზარდებს სექსუალურად აყვავება-გაფურჩქვნა. მათ უნდა ვასწავლოთ სრულფასოვაბ ადამიანებად, კაცებად და ქალებად, პიროვნებებად ჩამოყალიბება.
პრეზერვატივებზე, კონტრაცეფციაზე,აბორტზე ლაპარაკის მაგივრად ბავშვებს უნდა ვასწავლოთ საკუთარი თავის პატივისცემა. უნდა აღვზარდოთ ერთმანეთთან ურთიერთობის, სიყვარულის უნარების მქონე პასუხისმგებელი კაცები და ქალები. საჭიროა ფილოსოფიის კურსი და არა სექსუალური აღზრდა // ამას ამბობს ჩვენი თანამედროვე ბელგიელ-ფრანგი ფილოსოფოსი, სექსოლოგი, პედაგოგი ტერეზა არგო//.
მაგრამ ეს იდეალი ჯერ შორსაა.
სასკოლო გარემოში ჯანმრთელობის გავრცელების ფრანგული ასოციაციის კვლევის თანახმად პორნოგრაფიული საიტებით გაშტერებულთა 1/3 მოზარდებია და მათი 75 პროცენტი 12 წელზე ნაკლები ასაკისაა.
საფრთხეში არიან 12-15 წლის ბავშვები, ამბობს პედოფსიქიატრი
Dr Gisèle George. ეს იყო პირველი კოცნაობის ასაკი და ის გადაიქცა პირველი ფელაციების ასაკად. ტუტუცი ბაღნები ფიქრობენ რომ ფელაცია სიყვარულის ნიშანია. ისინი ერთმანეთს ინტერნეტით უგზავნიან მათი შიშველი სხეულის ფოტოებს. გოგონები ნორმალურად თვლიან ფელაციებს ტუალეტებში თუ ძმაბიჭთან კოტრიალობას. არაა ადვილი უარის თქმა როდესაც დაქალები ამას აკეთებენ. ისინი ამას შვრებიან იმიტომ რომ არ იყვნენ მარგინალიზებულნი მათი ჯგუფის მიერ, არ იყვნენ განდევნილნი იქიდან, აგრძელებს Dr George.
ესაა სიმწიფეზე გარდამავალი ასაკი. ამ დროს ბავშვები კარგავენ საკუთარი თავის პატივისცემას და ეშინინიათ თავისი სხეულისა, ეზიზღებათ ის, აგრესიულები არიან მის მიმართ. და რატომ არ შეიძლება გააქირავო ის 30 ევროდ? ასე იწყება პროსტიტუცია.
Le Devoir de philo – Huxley et notre société hypersexualisée
ოლდოს ჰაქსლის კოშმარული ხილვა თანდათან ხორცს ისხამს.
ჩვენი ჰიპერსექსუალიზებული საზოგადოება მუდამ ყველა მხრიდან აღიზიანებს ადამიანს. აღიზიანებს რეკლამით, მუსიკით, ვიდეოკლიპებით, ჟურნალებით, ტანისამოსის მოდით, ტელეგადაცემებით და ,რა თქმა უნდა, ინტერნეტით.
სექსოლოგი Jocelyne Robert-ის თქმით დღევანდელ საზოგადოებაში ყველაფერი უბიძგებს ბავშვებს განსაკუთრებით სექსუალურად ნაადრევი მომწიფებისკენ.
Marie-Andrée Chouinard-მაერთ წერილში თქვა რომ სკოლებში გაჩნდა fuck friend-ის მოდა. fuck friend კი არის მეგობარი უსიყვარულოდ კოცნა-პროშტნისთვის. და უსიყვარულოდ საკოცნელ-საპროშტნელი მეგობარი შეიძლება ბევრი იყოს. შეიძლება საკოცნელი და საჩქმეტი დაქალ-ძმაკაცები გამრავლება ყოველგვარი ფიცის,პირობის,ერთგულების და სიყვარულის გარეშე.
სამ-სამი ახალგაზრდა მოზარდის საკოცნელად-საპროშტნელად შეკრება უკვე ჩვეულებრივი ამბავია . „ 9 წლის გოგონამ იკითხა შეუძლია თუ არა მას თავისი ახალი მეგობრისთვის თავისი სექსუალური ორგანოს ფოტოს გაგზავნა“
სპეციალისტების თქმით ასეთ რამეებში არაფერია ანეგდოტური.
ქალის შიშველი სხეულის ყველგან გამოფენა, აზრს მოკლებული სექსუალობა. ბავშვობის სექსუალიზაცია რეალობაა. როგორ არ უნდა ვიფიქროთ ოლდოს ჰაქსლის წიგნზე „ყოჩაღი ახალი სამყარო“?
ოლდოს ჰაქსის ყოჩაღ ახალ სამყაროში კი ბავშვების სექსუალური აქტივობა ითვლება ნორმალურ, მეტიც, სასურველ რამედ.
იქ მძინარე ბავშვებს ჰიპნოზით // ჰიპნოპედიით// ასწავლიან „ელემენტარულ სექსს“
ასე გაწვრთნილი 7 წლის ბიჭუნა და 8 წლის გოგონა ერთობიან „რუდიმენტარული სექსუალური თამაშით“ შეკრებილი ასობით ბავშვითამაშობს მშენებლობა-მოდელირების და ეროტიკული თამაშებით.
ჩვენი სამყარო ბავშვს წარმოიდგენს და წარმოადგენს „ მინიატურულ სექსუალურ სრულწლოვანად“. ოლდოს ჰაქსლი ყირამალა ატრიალებს ამ წარმოდგენას. მისი თქმით ხელოვნურად პროვოცირებული ნაადრევი სექსუალური სიმწიფე და სექსუალობის იოლი ხელმისაწვდომობა სრულწლოვანებს ტოვებს ბავშვობაში, ბავშვებად ემოციურ და მორალურ დონეებზე.
„ სრულწლოვანებად ინტელექტუალურად და სამუშაო საათებში… პატარა ბავშვებათ გრძნობების და წადილის საკითხებში. „
ნაადრევი სექსუალზაცია, მაშ , სიმწიფეს და ავტონომიას ძნელად მისაწვდომ ან მიუწვდომელ რამედ უნდა ხდიდეს.
Huxley და მომავალიHuxley-ოლდოს ჰაქსლი (1894-1963) პესიმისტურად უყურებდა მომავალს. ის იყო მოხმარების საზოგადოების დაბადების მოწმე.
მოხმარების საზოგადოება კი ბედნიერებას უკავშირებდა კომფორტს და ყველანაირი სიამოვნების ძიებით გართული უარყოფდა ტრადიციულ ღირებულებებს და იდეალებს.
ინდუსტრიალიზაციის, სერიული წარმოების დაწყებამ, ტექნოლოგიის პროგრესმა ოლდოს ჰაქსლის აფიქრებინა რომ კაცობრიობა შეიძლებოდა გადაქცეულიყო მონად იმისა რისგანაც ის ელოდა თავისუფლებას, მეცნიერების მონად.
უზომო ძალაუფლება რომელსაც მეცნიერება აძლევს ადამიანს შეიძლება გამოყენებული იქნეს ადამიანის შესაცვლელად, მისი მოდიფიკაციისთვის, მის გასაკონტროლებლად და დასამონებლად.
ოლდოს ჰაქსლიმ 1931 წელს რომანში Brave New World-„ ყოჩაღი ახალი სამყარო“ აღწერა შეშლილი სამყარო რომელიც მისი აზრით უნდა განხორციელებული ყოფილიყო 600 წელზე მრტი ხნის შემდეგ.
მაგრამ უკვე 15 წლის შემდეგ, 1946 წელს, ახალ წინასიტყვაობაში მან განაცხდა რომ ბოლო დროინდელმა ისტორიამ დაადასტურა მისი მთავარი პროგნოზები და რომ მისი მთავარი შეცდომაა დროის პროგნოზი. ამ ყოჩაღი ახალი სამყაროს მთავარი დამახასიათებელი ნიშნები განხორციელდება ასიოდე წელში.
ყოჩაღ ახალ სამყაროში ადამიანები ბედნიერები არიამ, მაგრამ თავისუფლება არაა მათი ბედნიერების წყარო. ისინი ბედნიერები არიან იმიტომ რომ არ არიან თავისუფლები.
ყოჩაღი ახალი სამყაროს გაწვრთნილ-დამონებულ მკვიდრთა მონობა იმდენად სასიამოვნოა რომ მათ უყვართ ეს მონობა.
ეს გაწვრთნილ-ნასიამოვნები მონები აკეთებენ ზუსტად იმას რასაც მათგან ელიან. ისინი აწარმოებენ და მოიხმარებენ.
“Jean-Claude Guillebaud est un écrivain essayiste et journaliste français connu pour ses reportages importants dans le monde des idées.
Il est né à Alger en 1944. Journaliste au quotidien « Sud Ouest », puis au Monde et au Nouvel Observateur, il a également dirigé Reporters sans frontières. Il a été lauréat du Prix Albert Londres en 1972. Il est membre du comité de parrainage de la Coordination française pour la Décennie de la culture de paix et de non-violence.”
Vers le milieu des années 60, nous avions congédié le prêtre, le moraliste, le politique
Comment ne serait-on pas troublés, dès qu’on se ressouvient du passé, par cette singulière situation ? Vers le milieu des années 60, nous avions congédié le prêtre, le moraliste, le politique en charge du bien commun. Nous nous sentions la capacité – historiquement sans précédent – d’accorder à l’individu une primauté définitive sur le groupe. Nous pensions être investis du pouvoir de récuser ces prudences immémoriales, concessions aux contraintes, ruses collectives infinies et transactions de toutes sortes par lesquelles les sociétés humaines conjuguaient tant bien que mal l’aspiration au plaisir et l’impératif communautaire.
Voilà trente-cinq ans, nous fûmes, en matière de sexualité, plus intrépidement constructivistes qu’aucune société ne l’avait jamais été avant nous. L’apothéose de l’individu, son émancipation parachevée figuraient les vraies conquêtes de la modernité occidentale. Nous étions désormais assez riches, assez savants, assez raisonnables pour rejeter les superstitions du passé. Et assez libres, enfin, pour en dénoncer les tyrannies intimes.
La raison ne disqualifiait-elle pas la religion ? La démocratie ne rendait-elle pas inopérante la perpétuation politique des contraintes ? La connaissance ne nous assurait-elle pas la maîtrise des anciennes fatalités de l’espèce ? La science ne nous livrait-elle pas les clés de la procréation elle-même ? La certitude du progrès ne nous dispensait-elle pas de cette fidélité peureuse aux traditions ? La foi en l’universel, enfin, ne nous autorisait-elle pas à toiser le « pathos spécifique » des cultures humaines comme s’il s’agissait d’aimables folklores, avec leurs tabous et leurs précautions holistes ? Ce droit au plaisir, nous nous l’accordions comme une extraordinaire récompense historique. Il l’était en effet. On aurait bien tort de sourire rétrospectivement de cet optimisme.
Si l’on est troublé, aujourd’hui, c’est en voyant ce projet grandiose se heurter finalement aux mêmes obstacles, aux mêmes contradictions, aux mêmes risques mortels, surtout, que toutes les utopies qui l’avaient précédé. Le ” climat ” du moment, ces périls qui affleurent et ces peurs qui rôdent nous renvoient, au détail près, à des situations déjà vécues dans l’Histoire.
Cette violence polymorphe qu’à tort ou à raison nous sentons autour de nous, ce vertige sécuritaire qui nous empoigne au point de nous pousser à la panique juridique, ce sont précisément – on l’a vu dans les chapitres qui précèdent – ce que s’entêtèrent à conjurer les sociétés du passé. Il faudra nous résoudre à admettre que ces cultures traditionnelles, dont nous voulions orgueilleusement nous démarquer, n’avaient pas si mal compris l’intrication indissociable entre la sexualité et la violence.
Le sexe devenu le « bruit de fond » de notre vie quotidienne
« Mille convocations voluptueuses nous assiègent désormais, partout. »
Un extraordinaire tapage sexuel colonise aujourd’hui jusqu’au moindre recoin de la modernité démocratique. Plaisir promis ou exhibé, liberté affichée, préférences décrites, performances mesurées ou procédures enseignées à tout va : aucune société avant la nôtre n’avait consacré au plaisir autant d’éloquence discursive, aucune n’avait réservé à la sexualité une place aussi prépondérante dans ses propos, ses images et ses créations.
Qu’on s’en réjouisse ou qu’on s’en étonne, une évidence s’impose : mille convocations voluptueuses nous assiègent désormais, partout, sans relâche ni mesure. S’en offusquer n’aurait pas beaucoup de sens ni de portée. Voilà le sexe devenu le « bruit de fond » de notre vie quotidienne. Au regard des époques antérieures, fussent-elles grecque ou romaine, la nôtre ne parle littéralement que de « ça ». Pour en dire quoi au juste ?
Extrait de Jean-Claude Guillebaud : La tyrannie du plaisir, p. 16
J.C. Guillebaud : La tyrannie du plaisir, p. 379-381
La sexualisation des jeunes devient le cancer de la société
Un soir d’hiver 1992, ma femme et moi étions à l’aéroport de Melbourne en attendant un vol. Un couple plus âgé est venu s’asseoir à proximité. Ils avaient avec eux une petite fille, âgée d’environ quatre ans, qui semblait agitée et un peu étrange, bien qu’il soit difficile de déterminer pourquoi. Soudain, la jeune fille alla et se tint devant un homme assis parmi les nombreux dans les rangées de sièges. Remontant sa robe, elle plaça une main dans sa culotte, et fit une sorte de danse, faisant pivoter ses hanches tout en gardant ses yeux fixés sur les siens. L’homme rougit, le vieux couple regarda studieusement dans l’autre sens.
la fille hypersexualisée devient-elle un produit de consommation, jetable après usage. C’est l’image qu’elle intériorise, surtout par le biais des clips vidéo. Est symptomatique le fait que le mot “bitch” (salope) puisse être perçu comme un compliment par des jeunes filles.» Auteur de Enfants perdus, Claire Berest raconte l’un des dossiers dont elle a eu connaissance lors de son enquête à la brigade de protection des mineurs: «Des gamins de 12 ans des beaux quartiers qui jouent à “Action ou Vérité”, rapporte-t-elle. Les filles ont accepté des fellations et des sodomies. Elles étaient consentantes, mais ont porté plainte car elles avaient été filmées.»
Le pire, renchérit Armelle Le Bigot Macaux, «c’est la phrase qu’on entend tout le temps: “c’est pas grave de faire ça!”… Il y a même des filles qui préc isent que “les vrais bisous, on les garde pour les copains”». Lorsque le jeune se rend compte de la gravité de ses actes, poursuit le Dr George, «les conséquences sont la honte, le repli sur soi, et parfois les actes auto-agressifs, comme les scarifications ou les tentatives de suicide…». Comment prévenir ce danger? «Il faut que les parents aussi osent parler de sexualité, insiste le Dr George. Pas en copain-copain, mais en étant dans la transmission. Aborder la sensualité, pas la mécanique. En somme, montrer à cet enfant qui devient autonome le Code de la route de la vie. Car chacun sait que lorsqu’on voit un feu rouge et qu’on est tout seul, on est tenté de le brûler…»
«Aujourd’hui, des adolescentes de tous les milieux tombent dans la prostitution»
Si la prostitution des mineures a toujours existé, Internet et les réseaux sociaux jouent un rôle dans l’accélération de l’engrenage. Beaucoup de jeunes filles disent se prostituer de leur plein gré, sans être pour autant dans le déni ni dans l’emprise.
Mélanie Dupont, psychologue à l’unité médico-judiciaire de Paris, reçoit en consultation de plus en plus d’adolescentes touchées par la prostitution. Des situations parfois complexes, où il devient très difficile d’aider ces jeunes filles.
Sait-on combien de mineures se prostituent aujourd’hui en France?
Non, il est impossible d’avancer un chiffre. Aucune étude d’ampleur n’a été faite à ce jour en France, nous y travaillons. Les seules données disponibles sont les chiffres de la police. Qui comportent un biais : ne sont comptabilisés que les plaintes et signalements. Selon l’Office central pour la répression de la traite des êtres humains [OCRTEH, ndlr], la hausse serait de 600 % entre 2012 et 2020. Un pourcentage à prendre avec des pincettes, car pendant longtemps les cas n’étaient pas signalés – aussi parce que le sujet était trop tabou.
La prostitution des mineures – nous voyons des situations concernant quasi exclusivement des filles – a toujours existé. Je dirais que la vraie différence, qui est inquiétante, c’est le changement de forme. Aujourd’hui, des adolescentes de tous les milieux sociaux et économiques tombent dans la prostitution. Ce qui avant ne concernait que des jeunes filles en grande précarité, touche désormais tout le monde. A chaque témoignage que j’entends, je suis sidérée de la rapidité avec laquelle elles basculent.
C’est-à-dire?
L’engrenage se met en route à une vitesse… C’est vertigineux. Tout est facilité aujourd’hui, avec Internet et les réseaux sociaux. Quelques clics suffisent. Ce qui désarçonne, c’est la banalisation de l’acte. Beaucoup d’adolescentes disent avoir fait ce choix-là, ne pas subir. Elles emploient rarement le terme «prostitution», elles parlent plutôt d’«escorting», de «michetonnage». Elles disent le faire de leur plein gré, parce qu’elles en ont l’envie.
«Je crois beaucoup en la prévention, très tôt. Dès la maternelle. Il faut absolument parler aux enfants de vie affective, d’éducation à la sexualité.»— Mélanie Dupont, psychologue à l’unité médico-judiciaire de Paris
Est-ce du déni ou de l’emprise psychologique?
Parfois, oui. Par exemple, quand elles tombent amoureuses d’un homme qui joue au prince charmant… et se révèle être un proxénète. Cela arrive. Mais parfois, c’est plus complexe. Les jeunes filles ne sont ni dans le déni ni dans l’emprise : elles ont un rapport à leur corps complètement différent, comme si aucune connexion ne se faisait entre l’acte sexuel et leurs propres émotions.
En Suède, une étude a été faite sur les motivations des jeunes filles. La première réponse : la quête d’argent. Vient ensuite, le sentiment de se sentir désirée. Pour d’autres, c’est un moyen de «régulation émotionnelle». C’est-à-dire une façon de se faire mal, de s’automutiler en vendant leur corps – ces jeunes filles ont subi dans le passé des violences physiques, psychiques ou sexuelles. Et puis, il y a celles qui répondent faire cela «parce que c’est plaisant et sympa». C’est déroutant. La banalisation des images pornographiques et l’hypersexualisation jouent, c’est évident. Quand on les interroge, il y a ce décalage, très frappant : elles sont extrêmement informées sur les pratiques sexuelles. Sur le plan technique, elles connaissent tout. Mais dès qu’on parle d’affect, de relations amoureuses… c’est vide.
შარლ დე გოლი, სოლჟენიცინი, გამსახურდია ვერ იტანდნენ ცივილიზაციის მკვლელ ამ ძალებს.
ნიჰილისტი ავანგარდების ღრიალმა მოამზადა ადამიანთა სიკვდილი.
სიურეალისტებიდან ეგზისტენციალიზმ პაპ ჟან პოლ სარტრამდე-ევროპის და დასავლეთის სიძულვილი, ევროპის ჭირი.
ჯიჰადისტებს და პუტინს რა უნდა მოკითხოთ როდესაც ევროპის და დასავლეთის სიძულვილს აფრქვევდნენ სიურეალისტები და ჟან-პოლ სარტრი. https://jcdurbant.wordpress.com/…/expo-crime-et…/ავანგარდის სიძულვილით აღსავსე სიტყვებმა მოამზადეს ინდივიდთა, ადამიანთა სიკვდილი. ” ჩვენ მოვსპობთ თქვენთვის ძვირფას ამ ცივილიზაციას…. დასავლეთო შენ მოსჯილი გაქვს სიკვდილი. ჩვენ გვინდა ევროპის დამარცხება….. ნახეთ რა ხმელი და კარგია ეს მიწა ყველანაირი ხანძრისთვის Aragon (1925)Nous ruinerons cette civilisation qui vous est chère… Monde occidental tu es condamné à mort. Nous sommes les défaitistes de l’Europe… Voyez comme cette terre est sèche et bonne pour tous les incendies. Aragon (1925).
დაე ეცნენ თქვენს შეძრწუნებულ ქვეყნებს ნარკოტიკით მოვაჭრეები, დაე დაემხოს შორეული ამერიკა თავისი თეთრი შენობებიდან…André Breton (1925)Que les trafiquants de drogue se jettent sur nos pays terrifiés. Que l’Amérique au loin croule de ses buildings blancs… André Breton (1925) .
”ყველაზე მარტივი სიურეალისტური აქტია აიღო რევოლვერი, გახვიდე ქუჩაში და და განურჩევლად ისროლო ბრბოში”.Breton დიდი ევროპული ჯილდოს კავალერი გოგა ხაინდრავა სიურეალისტების ფრიადოსანი მოწაფეა.L’acte surréaliste le plus simple consiste, revolvers au poing, à descendre dans la rue et à tirer, au hasard, tant qu’on peut dans la foule.
Breton უნდა გეყოს სიმამაცე გინდოდეს ბოროტება და ამისთვის საჭიროა ქრისტიანობის და მისი მემკვიდრეობა უხეშად ჰუმანიტარული ქცევის უარყოფა. ჩვენ ვართ მკვლებთან ერთად.ბრეტონი- faut avoir le courage de vouloir le mal et pour cela il faut commencer par rompre avec le comportement grossièrement humanitaire qui fait partie de l’héritage chrétien. (..) Nous sommes avec ceux qui tuent. Breton .
ნაცისტმა ინტელექტუალმა თქვა რომ როდესაც მას ესმის სიტყვა კულტურა ის დააძრობს რევოლვერს. მასზე ბევრად ადრე პოეტებმა გამოაცხადეს რომ მათ სძულთ ეს ჭუჭყი კულტურა და კულტურის გათელვისკენ მოუწოდეს სკვითებს, შავკანიანებს ყველას თქვენ მოგიწოდეს კულტურის გათელვისკენ.Hannah Arendt (1949.
ეგზისტენციალიზმის პაპს, ევროპელთა თაობების მოძღვარ ჟან-პოლ სარტრს სძულდა ევროპელები. არ მიბაძოთ მას ძმებო და დებო.ახალი სიგიჟე დეკოლონიალიზმ პოსტკოლონიალიზმი” უკეთესი იქნებოდა რომ რომ არაფერი არსებობდეს ვინაიდან ყველაფერი რაც არსებობს მოსპობის ღირსია”, თქვა მეფისტოფელემ გოეთეს ”ფაუსტში” . ესაა ნიჰილიზმი.
იყო ფრანც ომარ ფანონი (ფრანგ. Frantz Fanon; დ. 20 ივლისი, 1925, ფორ-დე-ფრანსი, მარტინიკა — გ. 6 დეკემბერი, 1961 ბეთესდა, მერილენდი, აშშ) ასევე ცნობილი, როგორც იბრაჰიმ ფრანც ფანონი — ფსიქიატრი და პოლიტიკის ფილოსოფოსი, რომლის ნაშრომებმაც დიდი ზეგავლენა მოახდინა პოსტ–კოლონიური, კრიტიკული თეორიების და მარქსიზმის განვითარებაზე. ფანონი იყო პან–აფრიკანისტი და მარქსისტ–ჰუმანისტი, სწავლობდა კოლონიზაციით გამოწვეულ ფსიქოპათოლოგიებსა და მის სოციალურ თუ კულტურულ შედეგებს. ფანონი მხარს უჭერდა ალჟირის დამოუკიდებლობას და იყო ალჟირის ეროვნულ– განმათავისუფლებელი ფრონტის აქტიური წევრი. უკვე ხუთ ათეულ წელზე მეტია, მისი შრომები შთააგონებს განმათავისუფლებელ მოძრაობებსა და მათ ლიდერებს. როგორც ექიმი-ფსიქიატრი, ის ავტორია თეორიისა, რომლის მიხედვით, ზოგიერთი ნევროზი სოციალური წარმოშობისაა.//ვიკიპედიიდან//.
1961 წელს გამოქვეყნდა მისი ბოლო წიგნი ” დედამიწის ბედკრულნი”-Les Damnés de la terre. ეს წიგნიკოლონიალიზმზე, კოლონიზებულთა ჩაგვრაზე და განთავისუფლების ომებზე ითარგმნა 15 ენაზე. მისი წინასიტყვაობა დაწერა ეძისტენციალიზმის პაპმა და ევროპელთა თაობების მოძღვარმა ჟან-პოლ სარტრმა და ის აქ აფრქვევს ევროპელების ასეთ სიძულვილს:
” ევროპელის მოკვლა ერთი დარტყმით 2 საქმის გაკეთებაა. ერთდროულად სპობ როგორც მჩაგვრელს ისე ჩაგრულს. რჩებიან გვამი და თავისუფალი ადამიანი. სარტრი არასოდეს ყოფილა პაციფისტი. მან ეს კიდევ აჩვენა 1972 წელს მიუნხენის ოლიმპიური თამაშების დროს. დიდი ჟან პოლ სარტრი თვლიდა რომ ტერორიზმი სშინელი იარაღია, მაგრამ ჩაგრულებს არა აქვთ სხვა იარაღი. შავი სექტემბრის ტერაქტმა მოკლა იზრაელის გუნდის 11 წევრი, მაგრამ ის იყო ” წარმატება” იმიტომ რომ მან პალესტინური საკითხი დასვა მთელი მსოფლიოს მილიონობით ტელემაყურებლის წინაშე. ეს უკეთესია გაეროზე იმიტომ რომ პალესტინელები იქ არ არიან წარმოდგენილები.
” ევროპელის მოკვლა 1 დარტყმით 2 საქმის გაკეთებაა. ერთდროულად მოისპობიან მჩაგვრელი და ჩაგრული. დარება გვამი და დარჩება თავისუფალი ადამიანი”. სარტრი არასოდეს ყოფილა პაციფისტი . მან ეს კიდევ ერთხელ აჩვანა 1972 წელს მიუნჰენის ოლიმპიური თამაშების დროს. ის ამბობდა რომ ტერორიზმი საშინელი იარაღია, მაგრამ ჩაგრულებს არა აქვთ სხვა იარაღი. ის ამბობდა რომ შავი სექსტემბრის ტერორისტული აქტი, როდესაც მოკლეს იზრაელის გუნდის 11 წევრი ”შესანიშნავი წარმატება” იყო იმიტომ რომ პალესტინური საკითხი დაისვა მთელი მსოფლიოს მილიონობით ტელემაყურებლის წინაშე. ” უფრო ტრაღიკული ისაა რომ პალესტინელების საკითხი არასოდეს დამდგარა გაეროში,სადაც ისინი არ არიან წარმოდგენილები”.
ნაცისტმა ინტელექტუალმა ბრძანა რომ როდესაც მას ესმის სიტყვა კულტურა ის იღებს მის რევოლვერს.
მასზე ბევრად ადრე პოეტებმა თქვეს რომ მათ ეზიზღებათ კულტურა და პოლიტიკურად მოუწოდეს ბარბაროსებს, სკვითებს, ზანგებს, ინდოელებს, ყველას,მისი გათელვისკენ Hannah Arendt (1949.
« Abattre un Européen c’est faire d’une pierre deux coups, supprimer en même temps un oppresseur et un opprimé : restent un homme mort et un homme libre2. » Sartre ne s’est jamais prétendu pacifiste. Il le démontre une fois de plus en 1972 lors des Jeux olympiques de Munich. En conformité avec ses engagements en Algérie, il considère que le terrorisme est certes « une arme terrible » mais que les opprimés n’en ont pas d’autres. Pour lui, l’attentat de Septembre noir qui a coûté la vie à onze membres de l’équipe israélienne est « parfaitement réussi », étant donné que la question palestinienne avait été posée devant des millions de téléspectateurs à travers le monde « plus tragiquement qu’elle ne l’est jamais à l’ONU, où les Palestiniens ne sont pas représentés3 ».Bien avant qu’un intellectuel nazi ait annoncé ‘quand j’entends le mot culture je sors mon revolver’, les poètes avaient proclamé leur dégoût pour cette saleté de culture et politiquement invité Barbares, Scythes, Nègres, Indiens, ô vous tous, à la piétiner. Hannah Arendt (1949.
სიტყვები პასუხისმგებლებია, დეგენერატის რიტორიკა კლავს. ავანგარდის სიძულვილით სავსე სიტყვებმა მოამზადეს ინდივიდთა, ადამიანთა, პიროვნებათა სიკვდილი… ავანგარდი მარკიზ დე სადიდან დებ Papin-ებამდე მოხიბლული და აღფრთოვანებული იყო მკვლელობით. მან კრიმინალები აქცია გმირებად…Bataille-სთან არის რიტუალური დანაშაულის აპოლოგია. პარიზის ინტელექტუალები კი სიურეალისტებით აღფრთოვანებული იყვნენ 1968 წლის მაისიდან 1970-ანი წლების მაოიზმამდე. ამიტომ სცემდა თაყვანს აიათოლა ჰომეინის და ირანის ისლამისტურ რევოლუციას უდიდეს ინტელექტუალად გამოცხადებული მიშელ ფუკოJean Baudrillard კი ღელავდა თალიბების წინაშე.
ინტელექტუალთა 3 თაობა აღიზარდა დასავლეთის სიძულვილის მფრქვეველი სიურეალისტების რძით //და ვინ იცის რამდენი აღიზარდა ევროპელის მკვლელობის მქადაგებელი ჟან პოლ სარტრის ”სიბრძნით”.// თანამედროვე ფრანგი აკადემიკოსი, ხელოვნებათმცოდნე, და კრიტიკოსი, პიკასოს მუზეუმის ყოფილი დირექტორი Jean Clair
შარლ დე გოლს, ალექსანდრე სოლჟენიცინს, ზვიად გამსახურდიას არ მოსწონდათ ასეთი რამეები, მაგრამ ისინიც წალეკა ამ ნიაღვარმა….
” უკეთესი იქნებოდა რომ რომ არაფერი არსებობდეს ვინაიდან ყველაფერი რაც არსებობს მოსპობის ღირსია”, თქვა მეფისტოფელემ გოეთეს ”ფაუსტში” . ესაა ნიჰილიზმი და ესაა ნიცშეს ლევ ტროცკის, ლენინის , საბჭოთა ტანკით თბილისის მნგრეველი პროფესორი თენგიზ სიგუას… იდეოლოგია.
ყველაფერი არსებულის, ისტორიული ცივილიზაციის უმაღლესი ღირებულებების და იდეალების მომსპობ ნიჰილიზმს ებრძოდნენ შარლ დე გოლი, სოლჟენიცინი, გამსახურდია… ნაციზმი და კომუნიზმი ამ ნიჰილიზმის 2 ფორმაა. მისი მესამე ფორმაა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია.
ვებრძვით ამორალურ ნიჰილისტურ უზნეო ეპოქას და არა უბრალოდ საბჭოთა თუ რუსულ იმპერიას.
ნიჰილისტური ეპოქის კუმირებს შორის არიან ილჰელმ რაიხი, სიმონ დე ბოვუარი, ჟან პოლ სარტრი. ეს დასამხობი კერპი-კუმირებია.
ფსიქოანალიზის პაპი ზიგმუნდ ფროიდი ამბობს რომ კულტურა არის მიღწევები და ინსტრუმენტები რომლებითაც ჩვენი ცხოვრება შორდება პირუტყვი-მხეცების ცხოვრებას. ყოველივე ამის დანიშნულებაა ადამიანის დაცვა ბუნებისგან და ადამიანთა ურთიერთობების რეგლამენტაცია რათა მათ არ გაჟუჟონ ერთმანეთი.
ფროიდმა თქვა რომ ადამიანი სულაც არაა გულჩვილი არსება და მასაც აქვს მხეცურ-პირუტყვული ჟინი და ინსტინქტები და კულტურა იგება საზოგადოებრივი ცხოვრება შესაძლებელი ხდება სწორედ ამ ჟინის და ინსტინქტების, განსაკუთრებით სექსუალური ინსტინქტის და აგრესიულობის მოთოკვით,ინდივიდუალური თავისუფლების გარკვეულად შეზღუდვით,სოციალურ მოთხოვნათა პატივისცემით.
ამას ინსუვიდუალურ დონეზე უზრუნველყოფს მამა, შემდეგ ზემე,და კოლექტიურ დონეზე კულტურა, რომელიც როგორც მორალი და რელიგია ცდილობს ეგოისტური სიამოვნების უარყოფას. დაძაბულობა მეს და ზემეს, ეგოიზმს და ალტრუიზზმს შორის არის დანაშაულიც განცდის წყარო. მას აძლიერებს საზოგადოებრივი ცხოვრება.
ცხოვრება აუტანელია გტანჯავს შენი საკუთარი სხეული, გარე სამყარო და სხვა ადამიანი, ცხოვრების მიზანია ბედნიერება. ფროიდი გვთავაზობს სამ მთავარ წამალს : შრომა სიბეჩავის დასავიწყებლად ან მისთვის ნაკლები მნიშვნელობის მისანიჭებლად, 2. შემცვლელი დაკმაყოფილებები რომლებიც ამცირებენ სიბეჩავეს, მაგ. ხელოვნება და 3. გამაბრუებლები,ნარკოტიკი, რაც უგრძნობელს გვხდის სიბეჩავის მიმართ.
ფროიდი ამბობს რმ უნივესალური, საყოველთაო წამლები არ არსებობს. ეროტიკულ დამიანს უნდა ღლაბუცი და ფიზიკური სიამოვნება ვიღაცის სხეულით, ნარცისს ურჩევნია თვითდაკმაყოფილება, მოქმედ ადამიანს უნდა ზემოქმედება გარე სამყაროზე. მაგრამ ექსკლუხიური ტექნიკა საშიშია. მრავალი გზით შეიძძლება ბედნიერებამდე მისვლა, მაგრამ არც ერთს არ მივყევართ ბედნიერებამდე დანამდვილებით.
ფროიდის წინააღმდეგ აჯანყდა მისი გამოჩენილი მოწაფე ვილჰელმ რაიხი რომელმაც იღრიალა რომ მხეცური ინსტინქტების,განსაკუთრებით სექსუალურის მოთოკვა კი არა მათი აშვება-განთავისუფლება გააბედნიერებს კაცობრიობას.
ხოდა ის გადაიქცა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ღმერთ გურუდ.
იყო 1897 წლის 24 მარტს Dobrzcynica-ში, მაშინდელ ავსტრია-უნგრეთში, დღევანდელ უკრაინაში დაბადებული და 1957 წლის 3 ნოემბერს აშშ-ში გარდაცვლილ დეგენერატი ვიჰელმ რაიხიც- WILHELM REICH
ის იყო ზიგმუნდ ფროიდის მოწაფე, მუშაობდა მასთან ერთად ფსიქოანალიზზე და შემდეგ განსაკუთრებით დაინტერესდა ორგაზმის როლით (la Fonction de l’orgasme, 1927). მაშინ რაიხმა სცადა ფსიქოანალიზის და მარქსიზმის შერწყმა და თანდათანობით ჩამოშორდა ფროიდის შეხედულებებს. ის შევიდა გე
რმანიის კომპარტიაში რის შემდეგაც მან შექმნა ასოციაცია პროლეტარული სექსუალური პოლიტიკისთვის.
ვილჰელმ რაიხი დაუპირისპირდა სტალინის პოლიტიკას რის გამოც ის გარიცხეს კომპარტიიდან.
მაგრამ ის ზიგმუნდ ფროიდსაც ეჩხუბა რის გამოც ის გააგდეს საერთაშორისო ფსიქოანალიტიკური ასოციაციაციიდანაც.
ზიგმუნდ ფროიდმა შექმნა სუბლიმაციის ფსიქოანალიტიკური კონცეფცია.
სუბლიმაცია მისი თქმით არის მდაბალი და მხეცური ინსტინქტების განწმენდა, ამაღლება და გარდაქმნა საზოგადოებისთვის სასარგებლო გრძნობებად, და მისწრაფებებად, ხელოვანი, მაგალითად, ასე გარდაქმნის სექსუალურ ჟინს მხატვრულ შედევრებად.
ფროიდის ფსიქოანალიზის თანახმად სუბლიმაცია არის მხეცური სექსუალური თუ
აგრესიული ჟინის და მისწრაფება-ენერგიის გადატანა არასექსუალური, მაგრამ სოციალურად, მოყვასთა მიერ დაფასებული, საზოგადობაოებისთვის,მოყვასებისთვის სასარგებლო მიზნისკენ. მოკლედ სუბლიმაცია არის ეგოისტურ-ჰედონისტური მხეცობის გარდაქმნა საზოგადოებრივად სასარგებლო რამედ.
ფროიდი ამბობს რომ მხეცური,ეგოისტურ-ჰედონისტური ინს
ტინქტების და ჟინის სუბლიმაცია არის კულტურული, მეცნიერული, მხატვრული იდეოლოგიური განვითარების მამოძრავებელი ძალა და ის იძლევა ამაღლებული ფსიქიური აქტივობის საშუალებას,უდიდეს როლს ასრულებს ცივილიზებულ არსებათა ცხოვრებაში.
სხვა სიტყვებით კაცობრიობის დიდი და კეთილშობილი წინსვლის და მიღწევების მამოძრავებელი ძალაა სწორედ სუბლიმაცია,
სუბლიმაცია გავს შუა საუკუნეების ალქიმიას რომელიც იყო უბრალო მატერიის, უხეშად რომ ვთქვათ ტალახის და ნაგვის გარდაქმნა უფრო მაღალი ხარისხის რამედ, ტყვიის გადაქცევა ოქროდ.
მაგრამ 1930 წელს ბერლინში დამკვიდრებული ვილჰელმ რაიხი ამტკიცებდა სულ საწინააღმდეგო რამეს. ლოკალურ ფსიქოანალიტიკურ საზოგადოებაში ჩართულმა რაიხმა გააჩაღა მეტისმეტად აქტიური საქმიანობა.
კომუნისტების გვერდით მებრძოლმა რაიხმა დააფუძნა ასოციაცია პროლეტარული სექსუალური პოლიტიკისთვის ანუ SEXPOL, რომლის მეშვეობითაც მან განავითარა მენტალური ჰიგიენის პოლიტიკა და ცდილობდა ახალგაზრდების მოხიბლვას. მან შექმნა გამომცემლობა Sexpol Verlag, სადაც გამოაქვეყნა მრავალი ბროშურა.
ვილჰელმ რაიხი ამბობდა რომ სექსუალური ბრძოლა შეიძლება გავაიგივოთ კლასთა ბრძოლასთან.
1930 წელს მან გამოსცა წერილების კრებული „ სექსუალური რევოლუცია“ რომელიც ისევ გამოიცა 1936,1945 და 1962 წლებში.
ვილჰელმ რაიხმა 1930 და 1933 წლებს შორის დაწერა ნაშრომი „ ფაშიზმის მასობრივი ფსიქოლოგია“
// ფრანგულად- La Psychologie de masse du fascisme// სადაც განაცხადა რომ ფაშიზმი არის მასების სექსუალური დაუკმაყოფილებლობის შედეგი და არა პოლიტიკის თუ ეკონომიკური სიტუაციის ნაყოფი.
მთელ მსოფლიოში გახმაურებული რაიხის დოქტრინა აიტაცეს ფროიდო-მარქსისტებმა და, შემდეგ, რა თქმა უნდა, ლიბერტარულმა მოძრაობებმა.
აშშ-ში გადასახლებულმა ვილჰელმ რაიხმა გააგრძელა თავისი გამოკვლევები „ ორგონის ენერგიაზე“.
ვილჰელმ რაიხმა ზიგმუნდ ფროიდს და მის მიმდევრებს ბრალად დასდო რომ მათ უნდათ საზიზღარი ბურჟუაზიული კაპიტალიზმის საზიზღარი იდეალებისთვის ინდივიდების დამორჩილება და ამით სექსის მოთოკვა.
ის ამტკიცებდა რომ მან აღმოაჩინა ყველა ავადმყოფობის წამალი- ვიტალური ენერგიის კოსმოგონიური სისტემა. ამ ვიტალურ ენერგიას კი ანთავისუფლებს ორგაზმი და არა ფროიდის სუბლიმაცია.
მხეცური სექსუალური ინსტინქტი არ უნდა იყოს სუბლიმირებული თუ მოთოკილი.
რა მორალი, რა სუბლიმაცია, რა კომუნიზმ-სოციალიზმ ლიბერალიზმი,რა პატრიოტიზმი, რა ნაციონალიზმი,რა ქრისტიანობა და ჰუმანიზმი, მთავარია ორგაზმი, ვილჰელმ რაიხის სამშობლოზე და ყველაფერზე უფრო მაღალი ჭეშმარიტებაა ორგაზმი.
ფაშიზმი გააჩინა მასების სექსუალურმა დაუკმაყოფილებლობამ ტრადიციული და ბურჟუაზიული საზოგადოება არის მასების სექსუალური დათრგუნვის სისტემა და იარაღი.
სექსუალური რევოლუცია არის პოლიტიკური პროექტი რომელიც დაამხობს ამ საზოგადოებას და მის საფუძვლებს, სენსუალურად ააყვავებს და გააბედნიერებს კაცობრიობას.
1968 წელს და შემდეგ ვილჰელმ რაიხი იყო1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ- სექსუალური რევოლუციის ღმერთი, ღრმად პატივცემული თეორეტიკოსი.
1968 წლის პარიზული მაისი ბიჭ-ბუჭებმა და გოგონებმა, რომელთაც უნდოდათ ისტორიული, ტრადიციული საფრანგეთის და ევროპის მოსპობა, აიტაცეს სწორედ ვილჰელმ რაიხის იდეები.
რა დროს ზიგმუნდ ფროიდი და მისი სუბლიმაციაა, ვილჰელმ რაიხის გავლენა გავრცელდა ევროპაში და აშშ-ში.
1968 წლის პარიზული მაისის მოძრაობამ Nanterre-ში იფეთქა სწორედ ბრძოლით სექსუალური ჩაგვრის წინააღმდეგ.
Wilhelm Reich-ვილჰელმ რაიხი ამტკიცებს რომ პოლიტიკური და სოციალური რევოლუცია არაფერია თუ მას თან არ ახლავს სექსუალური რევოლუცია.
Wilhelm Reich-ვილჰელმ რაიხი: კაცი ვინც მოიგონა თავისუფალი სიყვარული:
JD Salinger, Saul Bellow და Norman Mailer იყვნენ ადეპტები orgone-ის ენერგიის აკუმულატორისა რომელსაც Woody Allen-მა უწოდა Orgasmatron.
Orgasmatron-ის გამომგონებელმა ვილჰელმ რაიხმა განაცხადა რომ საუკეთესო ორგაზმებს შეუძლიათ საზოგადოებრივი პრობლემების გადაწყვეტა.
Christopher Turner
2011 წლის 8 ივლისი
როდესაც ფროიდის ურჩი მოწაფე Wilhelm Reich ჩავიდა ნიუ იორკში 1939 წლის აგვისტოში, სულ რამოდენიმე დღთ ადრე ომის დაწყებამდე, ის ოპტიმისტი იყო და იმედოვნებდა რომ სექსის და პოლიტიკის ერთმანეთში ამთქვეფ მის იდეებს ამერიკაში უკეთესად მიიღებდნენ ვიდრე ფაშისტურ ევროპაში.
გარეგნული პურიტანული ბრწყინვალების მიუხედავად ამერიკა უკვე ძალიან დაფიქრებული იყო სექსზე. ამაზე მოწმობს Alfred Kinsey-ს ცნობილი ექსპერიმენტები რომელთა ჩატარებაც მან დაიწყო წინა წელს.
მიუხედავად ამისა სექსუალური განთავისუფლების იდეამ კულტურა ფართო მნიშვნელობით გაჟღინთა მარტო მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ.
შეიძლება ითქვას რომ ვილჰელმ რაიხმა მოიგონა ეს „ სექსუალური რევოლუცია“; ეს ფრაზა როგორც მარქსისტმა ანალიტიკოსმა მან მოიგონა 1930-ან წლებში იმის სათქმელად რომ ნამდვილი პოლიტიკური რევოლუცია შესაძლებელი იქნება მხოლოდ სექსუალური ჩაგვრის მოსპობა-დამხობის შემდეგ.
„ სექსუალური რევოლუცია დაწყებულია და ვერავითარი ხელისუფლება დედამიწაზე ვერ გააჩერებს მას“, იკივლა ვილჰელმ რაიხმა.
„ ლამის“ სექსუალურ მანიაკად ქცეული ვილჰელმ რაიხი აცხადებდა რომ ორგაზმია ყველაფრის წამალი, რომ ორგაზმი მოსპობს ყველა ბოროტებას, მათ შორის ფაშიზმსაც რომელიც მას აძევებდა ევროპიდან.
ნორმალურმა ფროიდისტმა ფსიქოანალიტიკოსებმა ვილჰელმ რაიხის ბოდვა-ქადაგებას უწოდეს გენიტალური უტოპია. მათ ვილჰელმ რაიხს დაარქვეს უფრო დიდი და უფრო უკეთესი ორგაზმების წინასწარმეტყველი.
ვილჰელმ რაიხმა იმდენი ქნა რომ ის გააძევეს ფსიქოანალიტიკური მოძრაობიდან და კომუნისტური პარტიიდან.
მიუხედავად ამისა ის იყო სექსის რეფორმის მოძრაობის ლიდერი ვენაში და ბერლინში მანამდე სანამ ნაცისტებიც არ დაინტერესდნენ მისი ვინაობით. ნაცისტებმა ჩათვალეს რომ ვილჰელმ რაიხი იყო ევროპული საზოგადოებისთვის ძირის გამოთხრის მსურველი ებრაული შეთქმულების მონაწილე. მათ გასრისეს ვილჰელმ რაიხი.
ნაცისტებმა ერთად დაწვეს ვილჰელმ რაიხის, მაგნუს ჰირშფელდის და ფროიდის წიგნები.
ვილჰელმ რაიხი გაიქცა დანიაში, შვედეთში, შემდეგ ნორვეგიაში. ნაცისტები მას უკან მისდევდნენ.
აშშ-ში ჩასვლისას, იმ დროს როდესაც მისი ყოფილი ფსიქოანალიტიკოსი კოლეგები ფიქრობდნენ გიჟია ის თუ არა, ვილჰელმ რაიხმა მოიგონა Orgone Energy-აკუმულატორი, ტელეფონის კაბინას ტოლი ხის განჯინა რომელიც იზოლირებული იყო ფოლადის ელემენტების დახმარებით.
. Reich -რაიხი orgone-ს თავის აკუმულატორს თვლიდა თითქმის მაგიურ მოწყობილობად რომელსაც შეეძლო მის გამომყენებელთა „ ორგიასტული ძალის“ გაზრდა-გაძლიერება, ფიზიკური და მენტალური ჯანმრთელობის გაუმჯობესება, კიბოს და სხვა უამრავი ავადმყოფობის მორჩენა და ყველა სოციალური და პოლიტიკური პრობლემის გადაწყვეტა.
ვილჰელმ რახი ამტკიცებდა რომ აკუმულატორს შეეძლო სხეულის დატვირთვა ატმოსფეროში არსებული სიცოცხლის ენერგიით, რომელსაც ის უწოდებდა ორგონის ენერგიას.
ქარიზმატულმა ვილჰელმ რაიხმა დაარწმუნა ალბერ აინშტაინი რომ აუცილებელია შესწავლა მანქანისა რომლის ფუნქციონირებაც თითქოს ეწინააღმდეგებოდა ფიზიკის ყველა ცნობილ პრინციპს. 2 კვირის მანძილზე ცდების შემდეგ აინშტაინმა უარყო ვილჰელმ რაიხის აზრები და მტკიცებები, მაგრამ უკვე გვიან იყო.
ყუთი ორგონებისთვისთვის დიდად მოდურ რამედ გადაიქცა 1940-50-ანი წლების ამერიკაში და ვილჰელმ რაიხი გადაიქცა ახალი სექსუალური მოძრაობის უფრო და უფრო სახელგანთქმული ლიდერი. ამ მოძრაობამ კი გადაგავა და გადააქოთა მთელი ქვეყანა.
orgone-ს აკუმულატორს იყენებდნენ ამერიკული კონტრ-კულტურის შუქურვარსკვლავები Norman Mailer, JD Salinger, Saul Bellow, Paul Goodman, Allen Ginsberg, Jack Kerouac, Dwight Macdonald და William S Burroughs.
Burroughs-მა 1970-ან წლებში დაწერა წერილი ჟურნალისთვის Oui წერილი რომელსაც ერქვა „ ყველა აკუმულატორი რომელიც მქონდა“. აქ მან განაცხადა შემდეგი:
„ თქვენმა 37 წლის გამბედავ-გულადმა ჟურნალისტმა სპონტანურ ორგაზმს მიაღწია ხელების გარეშე ტეხასში, Pharr-ის ორანჟერიაში აგებულ ორგონის აკუმულატორში“
James Bond-ის სახელგანთქმულობის აპოგეაში Sean Connery-მ ფიცი დადო ამ აპარატის წინ. და Woody Allen-მა მისი პაროდია გააკეთა Sleeper-ში //1973//სადაც მას უწოდა უკვდავი მეტსახელი “Orgasmatron”.
ბოჰემის მოყვარულების ორგონის ყუთს აქებდნენ და ადიდებდნენ როგორც განმანთავისუფლებელ მანქანას.
კონსერვატორების აზრით ეს იყო პანდორას ყუთი საიდანაც მოდის ყველანაირი ჭირი და ოხრობა, მათ შორის ანარქია ვენერიული ავადმყოფობები…შიდსი….
Suzanne Labin-მა გამოსცა შესანიშნავი წიგნი „ ჰიპები, ნარკოტიკები და სექსი.
ზვიად გამსახურდიას დიდი ოპონენტი მერაბ მამარდაშვილი ამბობდა რომ ჭეშმარიტება სამშობლოზე მაღლაა. ჰიპები ამბობდნენ რომ სამშობლოზე, ლიბერალიზმზე, კომუნიზმზე, სოციალიზმზე, ქრისტიანობაზე და ა.შ. უფრო მაღლაა სექსი და ნარკოტიკები.
ხოდა Suzanne Labin-ის ამ წიგნში ვნახავთ ამ ფანტასტიკური, ხან კაშკაშა და ხან გალურჯებული მკვდრისფერი სამყაროს ყველა ასპექტს.
სან ფრანცისკოს ფსიქედელურ ბარებში ანუ იქ სადაც მიირთმევდნენ ჰალუცინაციების გამომწვევ ნარკოტიკებს გამართული ქორეოგრაფიული ისტერიები.
სექსუალური ურთიერთობები საჯაროდ, პატივცემული საზოგადოების თვალწინ კუნძულზე Wright; ოპიუმის და ჰაშიშის მჭამელები კატმანდუს უსიხარულო ბისტროებში;
ქაბულის სასტუმროებში ტრაღე–
დიებით დამთავრებული ჰალუცინაციური ბოდვები; ჟურნალ გაზეთების განცხადებებში ურცხვად და თავშეუკავებლად გამოხატული აღვირახსნილი ეროტიზმი.;
ახალი ეკლესიები სადაც ზიარება ხდებოდა ნარკოტიკით; მოკლედ, ამ წიგნში არის ჰიპების მთელი სამყარო.
Suzanne Labin-მა ჰიპების კვალზე სიარულისას შემოუარა მთელ მსოფლიოს. ის მივიდა ჰიმალაებამდე, სადაც ჰიპები მივიდნენ ნარკოტიკის ჯოჯოხეთების მოსაწყობად.
Suzanne Labin-ის ანალიზიდან გამომდინარეობს რომ ჰიპების მოძრაობა იყო საფრანგეთის რევოლუციაზე, ნაციზმზე, კომუნიზმზე, შავი ჭირის ეპიდემიებზე უფრო მავნე ნიჰილისტური მოძრაობა. რომელიც სადაც კი ფეხს დაადგავდა სპობდა კაცობრიობის უმაღლეს ისტორიულ,ტრადიციულ კულტურულ ღირებულებებს და იდეალებს.
Suzanne Labin-მა დაწერა თანამედროვე ნიჰილიზმის პირველი სრული დოსიე.
ქრისტიანმა შარლ დე გოლმა მოიგერია ნაციზმი, აღადგინა დამოუკიდებელი საფრანგეთი,დააყენა ქვეყანა განვითარების გზაზე, საზოგადოების ცხოვრების დონე თანდადანობით და განუხრელად მაღლდებოდა.
შარლ დე გოლს, ზვიად გამსახურდიას, ალექსანდრე სოლჟენიცინს არ უნდოდათ ნიჰილისტური ცინიკური უზნეო დღევანდელობა
’ფემინიზმის დედილო ქალბატონი სიმონ დე ბოვუარი აუპატიურებდა თავის მოწაფეებს და უგზავნიდა მათ თავის კომპანიონს, ეგზისტენციალიზმის მამილო ბატონ ჟან-პოლ სარტრს.
ისინი იყვნენ თავ-თავისი სექსუალური ცხოვრების მქონე სექსუალური პარტნიორები და არა მეუღლეები, მათ არც შვილი უნდოდათ. ლეგენდარული წყვილი რომელმაც შეშალა მრავალი თაობა.
ნაცისტების მიერ 1940 წელს საფრანგეთის დაპყრობის შემდეგ
ნიჰილისტური თავისუფლების სიმბოლოებად ქცეულმა ჟან-პოლ
სარტრმა და სიმონ დე ბოვუარმა მიატოვეს მათ მიერ უწესოდ
ნაფერები გოგონა რომელიც ეხლა ფიქრობს რომ მათ ეს იმიტომ
გააკეთეს რომ ის ებრაელი იყო.
ჟან-პოლ სარტრის და სიმონ დე ბოვუარის ყველანაირი
თავისუფლების მოყვარული წყვილის სხვა მსხვერპლი იყო
17 წლის ლიცეუმელი Natalie Sorokine. ისიც აცდუნა სიმონ დე
ბოვუარმა და საწოლში ჩაუწვინა ჟან-პოლ სარტრს.
გოგონას მშობლები გაბრაზდნენ, მათ იჩივლეს.
1943 წელს სიმონ დე ბოვუარს ბრალად დასდეს
არასრულწლოვანის ცდუნება. სიმონ დე ბოვუარს წაართვეს
საფრანგეთში მასწავლებლობის უფლება და ეს აკმარეს.
სიმონ დე ბოვუარს და ჟან-პოლ სარტრს შეხედულებები არ
შეუცვლიათ და 1977 წელს მათ ხელი მოაწერეს პეტიციას
რომელიც მოითხოვდა პედოფილიის ლეგალიზაციას.
აიმონ დე ბოვუარის და ჟან პოლ სარტრის კიდევ ერთი მსხვერპლი იყო ლიცეუმის 17 წლის მოწაფე Nathalie Sorokine. სიმონ დე ბოვუარმა ისიც აცდუნა და ჩაუწვინა ლოგინში ჟან პოლ სარტრს. გოგონას მშობლებმა იჩივლეს პოლიციაში. ფემინიზმის დედილოს ბრალად დასდეს არასრულწლოვანის ცდუნება. ფემინიზმის დედილო არ ჩაუყუდებიათ, მაგრამ მას აუკრძალეს მასწავლებლობა საფრანგეთში.
ასეთი რამეების გაგონებაზე სტრესიც დაგემართებათ და შეიძლება გულიც გაგისკდეთ ასე რომ მოიმარაგეთ ვალიდოლი მაინც.
გადავიკითხოთ სოლჟენიცინი ჭეშმარიტების და სიმამაცის წყაროს საპოვნელად. ფრანგები დღესაც კითხულობენ და ქართველებსაც არ აწყენს.
Par Laurent OttaviPublié le 03/08/2018
Laurent Ottavi არის la Revue des Deux Mondes-ის და Polony TV-ს ჟურნალისტი.
Tous les jours
Ce 3 août 2018 წლის 3 აგვისტოს იყო ალექსანდრე სოლჟენიცინის გარდაცვალების 10 წლისთავი. კომუნიზმთან ამ დიდი მებრძოლის შეხედულებებს არ ივიწყებენ ევროპელები და არც ჩვენ გვაწყენს მათი გახსენება. სოლჟენიცინის მიერ ჰარვარდის უნივერსიტეტში წარმოთქმული სიტყვა ”სიმამაცის დაუძლურება” 2017 წელს ფრანგულად ისევ გამოიცა 2017 წელს.
გავიხსენოთ-გულაგიდან ჰარვარდამდე
ოკავშირეთა გამარჯვების წინ სოლჟენიცინმა წერილში თქვა რომ სტალინი არის არაკომპეტენტური სარდალი რომელმაც წმენდით დაასუსტა წითელი არმია და შემდეგ გაუფრთხილებლად შეკრა კავშირი ჰიტლერთან. ამიტომ სოლჟენიცინი მოხვდა გულაგში. ” ჩემი ხვედრი იყო გადარჩენა, მაშინ როდესაც ჩემზე უფრო ნიჭიერები და ჩემზე უფრო ძლიერები დაიღუპნენ”, თქვა მან შემდეგ. მან მოთხრობით ” ივან დენისოვიჩის 1დღე” დაანახა მსოფლიოს საბჭოთა კავშირში იძულებითი შრომის საკონცენტრაციო სისტემის არსებობა. ნიკიტა ხრუშჩოვის ნებართვით გამოქვეყნებულმა ამ მოთხრობამ მსოფლიოში სახელი გაუთქვა სოლჟენიცინს.
სოლჟენიცინს. 1970 წელს ის დააჯილდოვეს ნობელის პრემიით ლიტერატურაში. სხვა ნაწერების და ხელოვნებაზე ცენზურის გაუქმების მოთხოვნის შემდეგ მან 1973 წელს პარიზში გამოსცა თავისი ყველაზე გახმაურებული ნაშრომი ”არქიპელაგი გულაგი”. შემდეგ მას წაართვეს საბჭოთა კავშირის მოქალაქეობა და ის ჯერ ციურიხში ცხოვრობდა და შემდეგ დამკვიდრდა აშშ-ში.
2 წელი ჩუმად ყოფნის შემდეგ ჰარვარდის უნივერსიტეტმა ის მიიწვია წლის დასასრულის საზეიმო შეკრებაზე სიტყვის წაემოსათქმელად.
იყო 1978 წლის 8 ივნისი. ამერიკელი ლიბერალ-ლიბერტარები ფიქრობდნენ რომ ალექსანდრე სოლჟენიცინი დაიწყებდა თავისუფალი სამყაროს ქება დიდებას, მაგრამ მოხდა მათთვის მოულოდნელი რამე.
მოყვარეს პირში უძრახე და მტერს ზურგს უკანაო და ალექსანდრე სოლჟენიცინმა მოყვარე ამერიკელ ლიბერალ-ლიბერტარებს მეგობრულად პირში მწარე და მათთვის არასასიამოვნო სიმართლე უძრახა. ესეც დასაფასებელი ვაჟკაცობაა სხვათა შორის.
Dans une société moderne à la dérive, il est bon de se souvenir de la vérité, du bien & du beau. Chaque semaine je présente un essai ou un discours qui allume une bougie dans la pénombre. C’est un ensemble de textes que j’ai compilés au fil des années et j’espère qu’ils inspireront les lecteurs.
Discours de Soljenitsyne à l’Université de Harvard
Dissident russe, Alexandre Soljenitsyne s’est présenté devant la promotion 1978 de l’Université de Harvard dont il n’aurait pas pu être plus éloigné : les diplômés étaient là grâce à l’héritage, le génie, les privilèges ou l’influence. Soljenitsyne est arrivé à la cérémonie après le goulag, l’exil, la terreur et les privations. Il avait reçu le Prix Nobel de littérature huit ans auparavant et établi son domicile aux États-Unis. La promotion de 1978 s’attendait à une diatribe contre le communisme et un éloge de son pays d’adoption.The Gorgeous Danube Delta in 4k – from Tulcea Romania
La devise de Harvard est “VERITAS”. La vérité est rarement douce à entendre ; elle est presque toujours amère. Mon discours d’aujourd’hui contient une part de vérité ; je vous l’apporte en ami, non en adversaire… Il est temps, à l’Ouest, de défendre non pas tant les droits de l’homme que ses devoirs. Si l’on me demandait… si je pouvais proposer l’Ouest, en son état actuel, comme modèle pour mon pays [la Russie], il me faudrait en toute honnêteté répondre non. Non, je ne prendrais pas votre société comme modèle pour la transformation de la nôtre… Après avoir souffert pendant des décennies de violence et d’oppression, l’âme humaine aspire à des choses plus élevées, plus pures que celles offertes aujourd’hui par les habitudes d’une société massifiée, forgées par l’invasion révoltante de publicités commerciales, par l’abrutissement télévisuel et par une musique intolérable. Comment l’Ouest a-t-il pu décliner, de son pas triomphal à sa débilité présente ? Nous avons tourné le dos à l’Esprit et embrassé tout ce qui est matériel, avec excès et sans mesure. Le nouveau mode de pensée qui est devenu notre guide, n’admettait pas l’existence d’un mal intrinsèque en l’homme, et ne voyait pas de tâche plus noble que d’atteindre le bonheur sur terre. Nous avions placé trop d’espoirs dans les transformations politico-sociales, et il se révèle qu’on nous enlève ce que nous avons de plus précieux : notre vie intérieure… [Notre tâche sur terre] doit être l’accomplissement d’un dur et permanent devoir, de sorte que tout le chemin de notre vie devienne l’expérience d’une élévation avant tout spirituelle, pour que [nous] quittions cette vie en étant de meilleures personnes que lorsque nous y sommes entrés. Seul un mouvement volontaire de modération de nos passions peut élever l’homme au-dessus du courant du matérialisme…
Les vérités, difficiles à entendre
Pendant des années, Alexandre Soljenitsyne était celui qui révélait la vérité sur un régime soviétique oppressif et broyeur d’âmes. Mais par un jour de juin, à Harvard, il a révélé la vérité à un monde occidental décadent, satisfait de lui-même et qui avait oublié Dieu. Ses propos ont choqué et même mis en colère son auditoire. Mais il l’a aussi fait réfléchir. Peut-être qu’à l’heure actuelle, il serait bon de réétudier son message et de réellement l’écouter. Oui, peut-être.
Pour lire le discours intégral de Soljenitsyne, cliquez ici.
1978 წლის ივნისში, Harvard-ის უნივერსიტეტმა დიდი პომპით მიიღო საერთაშორისო სახელის მქონე მწერალი და მისცა მისცა მას ტრიბუნა საუნივერსიტეტო წლის დახურვის სიტყვის წარმოსათქმელად.
ალექსანდრე სოლჟენიცინმა 8 წლის წინ მიიღო ნობელის პრემია და 1973 წელს გამოაქვეყნა ”არქიპელაგი გულაგი” რომელმაც მთელ მსოფლიოს დაანახა საბჭოთა კავშირში მიმდინარე პოლიტიკური რეპრესიები და იქ არსებული საკონცენტრაციო სისტემა.
საბჭოთა კავშირიდან გაგდებული სოლჟენიცინი ჯერ შვეიცარიაში დასახლდა და შემდეგ აშშ-ში. ის, მაშ, იყო თავისი ქვეყნის ხელისუფლების მიერ დევნილი და ამერიკაში თავშეფარებული დისიდენტი.
მსმენელებმა იცოდნენ სოლჟენიცინის კომუნიზმთან ბრძოლის შესახებ, იცოდნენ რომ მას ეს დაუჯდა ძვირად, დეპორტაციად და ლტოლვილობად…..და ელოდნენ რომ სოლჟენიცინი პატივს მიაგებდა დასავლეთს რომელმაც ის შიფარა, რომ ხოტბას შეასხავდა დასავლეთში გამეფებულ თავისუფლებას
ასეთი ბუნების ცერემონიების მცოდნესთვის იოლია იმის მიხვედრა თუ რამდენად გაოგნებული იყვნენ ამ მოხსენების მსმენელები. ჩვეულებრივი ქათინაურების და თავაზიანობის მაგივრად სოლჟენიცინმა სერიოზულად, ღრმად და ფილოსოფიურად ილაპარაკა დასავლეთის დაკნინებაზე. ელოდნენ ტკბილ სიტყვეს და მიიღეს ”ჭეშმარიტების სიმწარე”…
არადა სოლჟენიცინი ლაპარაკობდა როგორც მეგობარი, როგორც აღმოსავლეთიდან ჩასული მეგობარი, დთმობების, გაიოლებათა გარეშე.
რთულ სამყაროში უნდა უარვყოთ ბინარული არჩევანი:
კომუნიზმთან ბრძოლა, კომუნიზმის გინება, არ ნიშნავს იმას რომ დასავლური ლიბერალიზმი იდეალური,საუკეთესო რამეა. უკეთესიც შეიძლება.
სოლჟენიცინი ამბობს რომ კომუნიზმიც და დასავლური ლიბერალიზმიც ერთი და იგივე დაცემა-დაკნინების სიმპტომებია :
საბჭოთა ბლოკი არის ” უკანონო საზოგადოება” სადაც ბატონობს ცნობიერებათა დამთრგუნველი სახელმწიფოს ძალადობა.
დასავლური ბლოკი კი გაჟღენთილია ”უსულო იურიდიზმით და მატერიალისტური ინდივიდუალიზმი თრგუნავს ადამიანებს.
ერთმანეთთან დაპირისპირებული 2 ბლოკი სინამდვილეში არის ადამიანში ადამიანობის გაღატაკების 2 კონკურენტული ფორმა.
ორივე საშიშია სულიერი ცხოვრების ყველა ფორმისთვის.
არც ერთი არ შთააგონებს შიმამაცეს თავის ხელმძღვანელებს და მოქალაქეებს და ორივე ბლოკი ადრე თუ გვიან შეიძლება დაემხოს,გააფრთხილა სოლჟენიცინმა მსმენელები. დასავლეთი მარცხდება ვიეტნამში და აღმოსავლეთი სხვაგან…
სოლჟენიცინის მეგობრული გაფრთხილება ამერიკელმა ლიბერალ-ლიბერტარებმა მისი პატივისცემით მიმღები დასავლეთის შეურაცხყოფად მიიღეს და ის დიდი ხნით მოიძულეს. მაგრამ წლების შემდეგ გადითხვისას გამოჩნდა რომ იქ ბევრი სიმართლე და დარდია.
ბერლინის კედლის დამხობის შემდეგ ცხადი გახდა რომ კომუნიზმის დამარცხებამ ვერ შეუშალა ხელი დასავლეთის დაცემა-დაკნინებას და ზეიმი ნაადრევია.
დასავლეთის მტანჯველ ყველანაირ კრიზისს აქვს ერთადერთი წყარო:
ცივილიზაციის არსებითი ღირებულებების და დეალების დაკარგვა, საზოგადოების დაშლა დაქუცმაცება ინდივიდუალისტურ მომხმარებლობაში, როდესაც ხალხი კვირაობით დადის სუპერმარკეტებში და არა ეკლესიაში და და ეკლესიები იწვის…, დაკარგვა ეროვნული კულტურისა და ნაირ-ნაირ და ხშირად აგრესიულ ჯერ-ჯერობით უმცირესობათა გამრავლება, დასუსტება გარეგნულად ეფექტური ეკონომიკური მოდელისა, ყველაფერ ამას აქვს 1 მიზეზუ-შინაგანი დამხობა რომელიც ყველგან აჩენს სოლჟენიცინის მიერ ნახსენებ ”სიმამაცის დასუსტებას.
RICHARD MARTINEAU , 2019 წლის 10 აგვისტო, რამოდენიმე დღის წინ შმთხვევით წავაწყდი დიდი რუსი მწერალი ალექსანდრე სოლჟენიცინის მიერ 41 წლის წინ, 1978 წლის 8 ივნისს ჰარვარდის უნივერსიტეტში წარმოთქმული სიტყვის ტექსტს.
ისეთი შთაბეჭდილებაა რომ ეს სიტყვა დაიწერა გუშინ !
ისეა თითქოს სოლჟენიცინმა, რომელმაც სტალინის გაკრიტიკების გამო 8 წელი გაატარა ციმბირის საკონცენტრაციო ბანაკში ნახა თუ რას გავს დასავლეთი 2019 წელს.
ინდივიდი ჯგუფზე უფრო მნიშვნელოვანია. სოლჟენიცინის აზრით დასავლეთის დაკნინება-დაცემის პირველი ნიშანია მეტისმეტად დიდი მნიშვნელობის მინიჭება ინდივიდუალური უფლებებისთვის.
დასავლეთში საზოგადოებაზე, ერზე უფრო მნიშვნელოვანია ინდივიდი !
აღარავის უნდა თავისი პაწაწა კომფორტის დათმობა საზოგადოებრივი, ეროვნული ინტერესების და კეთილდღეობის დასაცავად…
” დასავლურმა საზოგადოებამ არჩია ლეგალისტური ორგანიზაცია.ადამიანის უფლებათა საზღვრები დადგენილია კანონების სისტემით”…
” აღარავის უნდა თავშეკავება. ყველა იბრძვის თავისი უფლებების გაგართოებისთვის ლეგალური საზღვრების მაქსიმუმამდე.
” ისე იცავენ ინდივიდთა უფლებებს რომ საზოგადოება დაუცველია ზოგიერთთა ინიციატივებისგან. დროა რომ დასავლეთში ინდივიდუალურ უფლებებზე მეტად დაიცვან ინდივიდთა მოვალეობები.”
Au-delà de la loi
En d’autres mots, Soljenitsyne nous dit : oui, la loi est importante. Oui, les droits de la personne
sont importants.
Mais il y a d’autres valeurs qui sont plus importantes.
Le bien commun. Le sens du devoir et du sacrifice.
De plus en plus, les gens utilisent la loi pour tirer la couverture de leur bord. Pour faire passer leurs intérêts avant ceux du groupe.
Je le rappelle : ce discours a été écrit il y a 41 ans ! Si Soljenitsyne était vivant aujourd’hui, et qu’il voyait une transgenre se rendre devant les tribunaux pour revendiquer le droit de se faire faire une coupe bikini par des esthéticiennes coréennes, il capoterait solide !
Les visionnaires castrés
Autre critique que le grand dissident russe adresse à notre système : le cynisme généralisé.
« Un homme d’État qui veut accomplir quelque chose de constructif pour son pays doit agir avec beaucoup de précautions, avec timidité pourrait-on dire. Des milliers de critiques hâtives et irresponsables le heurtent de plein fouet à chaque instant. »
« Un homme exceptionnel, de grande valeur, qui aurait en tête des projets inhabituels, n’a aucune chance de s’imposer : d’emblée, on lui tendra mille pièges. »
« De ce fait, la médiocrité triomphe sous le masque des limitations démocratiques. »
Vous ne reconnaissez pas notre société dans ces mots ?
L’amère vérité-მწარე ჭეშმარიტება
Il le fait «en ami», mais avec l’exigence, presque toujours amère, de la vérité, qui est la devise (Veritas) d’Harvard. Le texte qu’il prononce ce jour-là a traversé le temps de la guerre froide pour nous renseigner, encore aujourd’hui, sur ce que nous sommes. C’est pourquoi il mérite encore toute notre attention. Il n’est pas, comme a pu le penser l’élite américaine, celui d’un réactionnaire ou d’un homme ingrat à l’égard du pays qui l’a accueilli. Alexandre Soljenitsyne reste fidèle dans ce discours à sa ligne de conduite passée, à l’honneur, à la Vérité.
«Ne pas vivre dans le mensonge» était le nom de son dernier samizdat paru en URSS. Qu’est-ce que le totalitarisme, en effet, sinon essentiellement un mensonge en ce qu’il cherche à dénaturer l’homme en faisant fi de sa condition et à transfigurer le monde? Alexandre Soljenitsyne parle d’autant plus librement pendant son discours d’Harvard qu’il se trouve dans une démocratie. La réception si controversée de ce discours l’amènera à faire cette réflexion dans ses mémoires: «Jusqu’au discours d’Harvard, écrit-il, je m’étais naïvement figuré vivre dans un pays où l’on pouvait dire ce qu’on voulait, sans flatter la société environnante. Mais la démocratie, elle aussi, attend qu’on la flatte».
Le discours d’Alexandre Soljenitsyne, à la fois méditatif et audacieux, est une alerte, une mise en garde, un avertissement. Comme la vigie, son auteur envoie des signaux. Ce qu’il pointe n’a fait que s’aggraver depuis. A posteriori, le discours d’Harvard s’est donc avéré, en grande partie, prophétique. Soljenitsyne voit suffisamment bien ce qui est, pour anticiper ce qui sera. «En ami», il a le courage de le dire.Il vise ici, à la fois la prétention des Occidentaux à se croire la pointe avancée du Progrès dans ses multiples dimensions et à vouloir imposer leur modèle.
Le déclin du courage
Dès le début de son texte, il remet l’orgueil du «monde libre» à sa place, en affirmant qu’il ne recommanderait pas la société occidentale comme «idéal pour la transformation» de la sienne: «Étant donné la richesse de développement spirituel acquise dans la douleur par notre pays en ce siècle, le système occidental dans son état actuel d’épuisement spirituel ne présente aucun attrait». Le caractère de l’homme s’est affermi à l’Est et affaibli à l’Ouest. Il vise ici, à la fois la prétention des Occidentaux à se croire la pointe avancée du Progrès dans ses multiples dimensions et à vouloir imposer leur modèle – les autres pays étant jugés «selon leur degré d’avancement dans cette voie» – mais aussi la décadence de l’Occident. Il souligne sa débilité, c’est-à-dire sa faiblesse, liée à ce qu’il nomme le déclin du courage, «qui semble, dit-il, aller ici ou là jusqu’à la perte de toute trace de virilité» et qui «a toujours été considéré comme le signe avant-coureur de la fin». Pour lui, l’esprit de Munich continue à dominer le XXe siècle.
Alexandre Soljenitsyne cible plus particulièrement la couche dirigeante et la couche intellectuelle dominante, c’est-à-dire ceux qui donnent «sa direction à la vie de la société». Il parle notamment des mass-médias qui (dés)informent avec hâte et superficialité. La presse, alors qu’elle n’est pas élue, est d’après lui la première force des États occidentaux et encombre l’âme de futilités au nom du «droit de tout savoir». Elle est marquée par l’esprit grégaire, comme le milieu universitaire, empêchant aux esprits fins et originaux de s’exprimer.
La lâcheté, l’indisposition au sacrifice des classes les plus socialement élevées trouvent évidemment un écho dans notre monde contemporain marqué par la révolte des élites des pays occidentaux et l’expansion de l’islamisme, qui a su habilement tirer parti de nos lâchetés. Aujourd’hui comme hier, le défaut de courage et le refoulement du tragique de l’Histoire se paient par le grossissement du monstre. Que l’on songe à l’après-Bataclan et aux injonctions au «tous en terrasse!» qui l’ont accompagné en lisant ces lignes: «un monde civilisé et timide n’a rien trouvé d’autre à opposer à la renaissance brutale et à visage découvert de la barbarie que des sourires et des concessions (…) vos écrans, vos publications sont emplis de sourires de commande et de verres levés. Cette liesse, c’est pourquoi?».
Juridisme sans âme
L’Occident, nous dit Soljenitsyne, s’est perdu en atteignant son but. Dans la société d’abondance déchristianisée, l’homme est amolli. Son confort sans précédent dans l’histoire lui fait rechigner au sacrifice et perdre sa volonté, ce qui est un problème bien plus grave que l’armement: «quand on est affaibli spirituellement, dit-il, cet armement devient lui-même un fardeau pour le capitulard». Il a l’illusion d’une liberté sans borne («la liberté de faire quoi?») mais il ne fait que se vautrer dans l’insignifiance. Comme l’homme-masse décrit par le philosophe espagnol Ortega y Gasset, il réclame sans cesse des droits et délaisse ses devoirs. Les grands hommes, dans ce contexte, ne surgissent plus.Autant l’URSS est un État sans lois, autant l’Occident est aujourd’hui, selon Soljenitsyne, un juridisme sans âme.
Cette société d’abondance déchristianisée est le fruit d’une conception du monde née avec la Renaissance et qui «est coulée dans les moules politiques à partir de l’ère des Lumières». C’est le projet d’autonomie: l’homme est sa propre loi. De l’Esprit (Moyen Âge), le curseur a été excessivement déplacé vers la Matière (à partir de la modernité), au risque de la démesure. L’érosion de ce qu’il restait des siècles chrétiens a ensuite amené, selon Soljenitsyne, à la situation contemporaine.
Corollaire de la société de l’abondance où le marché est roi, le droit est omniprésent en Occident. Ne permet-il pas de compenser la dégradation des mœurs? Autant l’URSS est un État sans lois, autant l’Occident est aujourd’hui, selon Soljenitsyne, un juridisme sans âme. Il est dévitalisé par un droit «trop froid, trop formel pour exercer sur la société une influence bénéfique». Il encourage la médiocrité, plutôt que l’élan. Il ne peut suffire à mettre les hommes debout, comme l’exigent pourtant les épreuves de l’Histoire.
Pour se hisser, l’homme a besoin de plus. Chez le chrétien orthodoxe qu’est Soljenitsyne, le remède est spirituel. En conclusion de son discours, il juge que «nous n’avons d’autre choix que de monter toujours plus haut», vers ce qui élève l’âme, plutôt que vers les basses futilités. Ce plus-haut est un frein aux pulsions, aux passions, à l’irresponsabilité. Il donne du sens. Il donne des raisons de se sacrifier, de donner sa vie. Le propos de Soljenitsyne est condensé dans la célèbre phrase de Bernanos: «on ne comprend absolument rien à la civilisation moderne si l’on n’admet pas d’abord qu’elle est une conspiration universelle contre toute espèce de vie intérieure». Cette vie intérieure, chez le dissident passé par l’enfer du Goulag, est ce qui nous est le plus précieux. À l’Est, elle est piétinée par la foire du Parti, à l’Ouest ; elle est encombrée par la foire du commerce.
«Ne soutenir en rien consciemment le mensonge»
La philosophe Chantal Delsol, en s’appuyant en grande partie sur les dissidents de l’est (dont Soljenitsyne), a démontré dans La Haine du monde que la postmodernité poursuivait les mêmes finalités que les totalitarismes. Celles de transfigurer le monde et de renaturer l’homme. Seulement, elle le fait sans la terreur mais par la dérision.Le matérialisme, qu’il soit communiste ou postmoderne, se déploie sur la destruction de ce qui ancre l’individu à un lieu et à une histoire et de ce qui le relie à un Plus-haut que lui-même.
La postmodernité, comme le communisme, engendre des démiurges qui font le choix du mensonge. Le démiurge se désintéresse de sa vie intérieure. Il veut, non pas se parfaire, mais être perfection. Il veut, non pas parfaire le monde, mais un monde parfait. Les apôtres de la gouvernance mondiale jettent les nations aux poubelles de l’Histoire. Les idéologues du gender font fi des différences sexuelles. Les transhumanistes promettent «l’homme augmenté» débarrassé de sa condition de mortel et capable de s’autocréer.
Comme Chantal Delsol, Alexandre Soljenitsyne explique l’attraction longtemps exercée par le communisme sur les intellectuels occidentaux par le lien avec les Lumières françaises, et leur idéal d’émancipation perverti, excessif, qui est toujours celui de la postmodernité. Dans ce cadre, l’enracinement est l’ennemi à abattre. Le matérialisme, qu’il soit communiste ou postmoderne, se déploie sur la destruction de ce qui ancre l’individu à un lieu et à une histoire et de ce qui le relie à un Plus-haut que lui-même.
Dans un autre discours, celui relatif à son prix Nobel qu’il n’a jamais prononcé, Alexandre Soljenitsyne écrit que seul l’art a le pouvoir de détruire le mensonge. L’homme simple, cependant, peut et doit le refuser: «par moi, ne soutenir en rien consciemment le mensonge». Relire le discours du dissident russe, c’est retrouver la source de vérité et de courage. Sans elle, l’Occident ne se remettra pas debout face à ceux qui ne lui laissent le «choix» qu’entre deux options: la soumission ou la mort.
დწვანდელობის საფუძვლები ჩაყარეს ნიცშემ, მანდევილმა და 1968 წლის პარიზულმა მაისმა. ნიცშემ თქვა რომ ღმერთი მოკვდა და ღმერთის და მოყვასისის სიყვარულის იმპერატივი არის არის უაზრო მავნე ხარახურა. 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუცია,რომლის მწვერვალებიცაა აშშ-ში ჰიპების მოძრაობა და 1968 წლის პარიზული მაისი აგრესიულ ისლამიზმთან ერთად დღესაც სპობს ისტორიული დასავლეთის და ისტორიული დასავლური კულტურების ნაშთებს. ამ ეპოქის ცოდნის გარეშე შეუძლებელია გზის გაკვლევა დღევანდელ ნიჰილისტურ ჯუნგლში.
ი Manifestations de Mai 68, un mouvement anti-conformiste
2 მსოფლიო ომის გადამტანმა და დაქანცულმა საფრანგეთმა შარლ დე გოლის და ეგზიუპერის და მათნაირ ტრადიციონალისტ ქრისტიან-დემოკრატთა წყალობით მოახერხა ფეხზე დადგომა და ცხოვრების დონის შთამბეჭდავი ამაღლება. მაგრამ ამით განებივრებულ გატუტუცებული ბავშვები და ახალგაზრდები აჯაყდნენ მათი მშობლებისთვის უძვირფასესი სამყაროს, მათი მშობლების უმაღლესი ღირებულებების წინააღმდეგ. ყველაფერიიმის წინააღმდეგ რაც წმინდა, საკრალური იყო მათი მშობლებისთვის.
Émancipation culturelle et individu roi
სახელგანთქმული ფრნგი სოციოლოგი Jacques Le Goff-ის თქმით ეს გოგო-ბიჭები უარყოფდნენ მშობელთა, სკოლის, საზოგადოების, სკოლის, სახელმწიფოს,ეკლესიის, მათი მშობლებისთვის წმინდა წიგნების, პირველ რიგში ბიბლიის ავტორიტეტს, ისტორიულ შეზღუდვა-აკრძავლებს, მშობელთა, ერის, სისტემის მეობას, ეროვნულ მემკვიდრეობას, ტრადიციებს, წინაპართა სიბრძნეს, მათ მიერ დატოვბულ სილამაზეს.
მათ არ უნდოდათ ღმერთის და მოყვასის სიყვარული, ენა, მამული,სარწმუნოება, მათ უნდოდათ სექსი, თრობა, ყველაფრით სიამოვნება.
ისტორიკოსი Pascal Ory-ის თქმით 1968 წლის პარიზული მაისი იყო პოლიტიკური მარცხი,მაგრამ გრძელვადიანი კულტურული და იდეოლოგიური გამარჯვება. 21-ე საუკუნეც ცხოვრების წესით არის ამ რევოლუციის შვილი.
გააფთრებული მომხმარებლობა-1968-წლის პარიზული მაისის ანუ ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის იდეოლოგები და აქტივისტები მოითხოვდნენ დაუბრკოლებად, შეუზღუდავად სიამოვნების და დროისტარების უფლებას.
მოსიე, ბატონო, დიდად არ გარ გვადარდებს შემოქმედება. მთელი ჩვენი ძალებით გვინდა. რომ რევოლუციებმა, ომებმა და კოლონიალურმა აჯანყებებმა ბოლო მოუღონ იმ საზიზღარ დასავლურ ცივილიზაციას რომელსაც თქვენ იცავთ აღმოსავლეთშიც…
ჩვენთვის. არ. არ იქნება. არც. წონასწორობა. და. არც დიდი ხელოვნება უკვე. დიდი ხანია. რაც. სილამაზის, მშვენიერების იდეა გამხმარია, ფეხზე. დარჩა მარტო მორალური იდეა რომ შეუძლებელია ერთდროულად საფრანგეთის ელჩად და პოეტად ყოფნა.
ჩვენ საჯაროდ ვაცხადებთ რომ არ ვართ სოლიდარულნი იმასთან რაც შეიძლება იყოს ფრანგული.
ჩვენ ვაცხადებთ რომ პოეზიასთან ბევრად უფრო ახლოა ღალატი და სახელმწიფო უსაფრთხოებისთვის ზიანის მიყენება ვიდრე „ დიდი რაოდეობით ღორის ქონის„ გაყიდვა ღორების და ძაღლების ერის სასარგებლოდ.
სულის შესაძლებლობათა განსაკუთრებელი უცოდინარობაა ხსნის ძიება. კათოლიკურ. თუ. ბერძნულ-რომაულ ტრადიციაში. ხსნა ჩვენთვის არაა არსად.
რემბო ჩვენთვის არის. კაცი ვინც დაკარგა თავისი ხსნის იმედი და. ვისი თხზულებებიც და ცხოვრებაც არის. დაღუპვის ოწმობები.კათოლიკობავ, ბერძნულ-რომაულო კლასიციზმო, ჩვენ თქვენ უარგყოფთ…
ასეთი რამე. 1925 წლის. 1 ივლისს საფრანგეთის ელჩს იაპონიაში და პოეტ ქრისტიან Paul Claudel-ს // პოლ კლოდელს// მიწერეს მსოფლიო პერმანენტული ბოლშევიკური რევოლუციის იდეოლოგი ლევ ტროცკისმეგობარმა და მიმდევარმა ანდრე ბრეტონმა და მისმა სიურეალისტებმა Maxime Alexandre, Louis Aragon, Antonin Artaud, J.-A. Boiffard, Joë Bousquet, André Breton, Jean Carrive, René Crevel, Robert Desnos, Paul Eluard, Max Ernst, T. Fraenkel, Francis Gérard, Éric de Haulleville, Michel Leiris, Georges Limbour, Mathias Lübeck, Georges Malkine, André Masson, Max Morise, Marcel Noll, Benjamin Péret, Georges Ribemont-Dessaignes, Philippe Soupault, Dédé Sunbeam, Roland Tual, Jacques Viot, Roger Vitrac.1925 წლის 1 ივლისი,პარიზი
მ ხროვამ ფრანგი ხალხი გამოაცხადა ღორების და ძაღლების ერად. დაახლოებით ეს არის 1968 წლის პარიზის მაისის და 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის სულისკვეთებაც, ნაყოფიერი ნიადაგი ევროპაში აგრესიული ისლამიზმის და ჯიჰადიზმის გამარჯვებისთვის.
Paris, le 1er juillet 1925.
ძირს ძველი, ისტორიული მსოფლიო !!!https://www.revue-acropolis.fr/mai-68-50-ans-apres-mai-68-a-bas-le-vieux-monde/ტროცკისტი სიურეალისტების ამ ვირობის შემდეგ იყო მეორე მსოფლიო ომიც და კაცობრიობა სულ გადაირია.იყო. დადაისტების. და ტროცკისტი სიურელისტების მიერ ნაგინებ-ნათრევი. დასავლური ცივილიზაციის და მისი ისტორიული მემკვიდრეობის მოსპობის მსურველი 1968 წლის მაისის მოძრაობაც რომელიც. გამოდიოდა კულტურული ემანსიპაციის. და. მეფე-ინდივიდის კულტის დამკვიდრების მოთხოვნებით.შეშლილი ახალგაზრდობა ქუჩებში დარბოდა, საფრანგეთის განმანთავისუფლებელ ქრისტიან შარლ დე გოლს დასდევდა ფაშისტო-ფაშისტოს ძახილით და იკლებდა პარიზს. ამ ახალგაზრდობის ლიდერი იყო დღეს ნამეტანი პატივცემული მწვანე ევროპარლამენტარი, პედოფილიისთვის ნასამართლები დანიელ კონ ბანდიტი ( Daniel Cohn Bendit ). ეს დანიელ კონ ბანდიტი და მის უკან მოღრიალე ბიჭბუჭები და გოგოები უარყოფდნენ მშობლების, ოჯახის, სკოლის და მასწავლებლების, ეკლესიის. და. სასულიერო პირების, მმართველი თუ არამმართველი ელიტების ავტორიტეტს, ყველანაირ შეზღუდვებს, კანონიერებას და წესიერებას, მათი მშობლების მეობას, ეროვნულ, კულტურულ, ისტორიულ მემკვიდრეობას.მათ. უნდოდათ თავისუფლება და ყველაფრით და ყველანაირი სიამოვნება სულერთია სად,სულერთია რითი,როდის, სულერთია ვისთან და სულერთია რის საფასურად.
ისტორიკოსი Pascal Ory-ს თანახმად „ 1968 წლის მაისი იყო. პოლიტიკური მარცხი, მაგრამ ხანგრძლივი კულტურული წარმატება.
ჩვენ დღეს ვცხოვრობთ. სრულებით განსხვავებულ პერიოდში, მაგრამ ვართ 1968 წლის შვილები იმაში რაც შეეხება ცხოვრების წესს.
აღვირახსნილი მომხმარებლობისკენ
ფაქტების მიღმა 1968 წლის მოვლენები დარჩა როგორც. განთავისუფლება-ემანსიპაციის. და ინდივიდი-მეფის გამოჩენის სიმბოლოდ.
მაგრამ ამ „ ანტიკონფორმისტული „ მოძრაობის ნამდვილი შედეგები იმდენად უცნაურია რომ გვიჩნდება აზრი „ისტორიის ეშმაკობაზე„.
„ ქვაფენილის. ქვეშ პლაჟი // Sous les pavés la plage //, „ ტკბობა. და. სიამოვნება. დაუბრკოლებლად „ // Jouir sans entrave //, აკრძალულია აკრძალვა „ // Il est interdit d’interdire //. ეს იყო 1968. წლის პარიზული მაისის მთავარი ლოზუნგები.
მანიფესტების დონეზე შფოთისთავი გოგო-ბიჭები თამაშობდნენ რევოლუციონერების როლს, მაგრამ სინამდვილეში მათ უნდოდათ სიამოვნების და გემრიელად დროისტარების უფლებები და მეტი არაფერი. // ჩათვალეთ თქვენი ხუშტურები რეალობად-Prenez vos désirs pour des réalités // აცხადებდა ერთი ლოზუნგი.
ამ ბიჭ-ბუჭების და გოგოების მიერ ტრადიციული უმაღლესი ღირებულებების და იდეალების ნგრევა-მოსპობამ ანუ მათმა ნიჰილიზმმა გზა გაუხსნა მასობრივ მოხმარებას. და ზნე-ჩვეულებათა რევოლუციას, სკოლის ნგრევას და ინდივიდებისთვის ახალ-ახალი უფლებების გაუმაძღარ მოთხოვნას.
სიმშვიდე-სიწყნარის // cool // ხანა
ფრანგი სწავლული Gilles Lipovetsky ადასტურებს რომ 1968 წლის პარიზული მაისის მიერ ნაქადაგებმა ჰედონიზმმა კვება მოხმარება ვინაიდან
„ დაუბრკოლებლად ტკბობა-სიამოვნების„ // jouir sans entrave // მოთხოვნამ ხელი შეუწყო მასობრივი მოხმარების. გავრცელებას და გემრიელად დროისტარების საზოგადოების // société des loisirs // დამკვიდრებას. ქეიფი და. გოგო-ბიჭების თუნდაც უგულოდ ხვევნა-კოცნა მტლაშა მტლუში ბევრს მოსწონს, მაგრამ ამან ჩამოგვაშორა მოქმედებას და მოქალაქეობრივ, საზოგადოებრივ ცხოვრებასო, ჩივის ფრანგი ფილოსოფოსი pierre manent : მთავარ ლოზუნგებად და მიზნებად გადაიქცა „ მოვერიდოთ სტრესს „. // éviter le stress //, შევინარჩუნოთ სიმშვიდე // rester cool //, არ გვინდა თავის მტვრევა და ტვინის ჭყლეტა… ეს ლოზუნგები იქცა თაობათა მცნებებად.
ადამიანის. ცხოვრება. დაიყვანეს ტანჯვა-ბედშავ ცხოვრებაზე და სიამოვნებაზე. აღარ დარჩა ადგილი საქმიანობისთვის, მოღვაწეობისთვის.
ასე უარყვეს. მორალი და მის ადგილზე. დაამკვიდრეს უფრო სიამოვნება ვიდრე ბედნიერება, უარყვეს ადამიანთა. და საზოგადოების, ერის ბედზე პასუხისმგებლობა და მის ადგილზე დაამკვიდრეს დასვენება განმუხტვა და მხოლოდ მატერიალური კეთილდღეობა.
ნიჰილიზმი კაპიტალიზმის წინააღმდეგ
თავის. გახმაურებულ ნაშრომში „ 1968 წლის მაისი, ჟან პიერ ლე გოფფ-მა // Jean-Pierre Le Goff, Mai 68, l’héritage impossible // აჩვენა რომ ბოლშევიზმის და ჰედონიზმის იმდროინდელმა უცნაურმა ნაერთმა დააჩქარა. ახალი ინდივიდუალისტური და მომხმარებელი საზოგადოების დამკვიდრება.
„. კულტურულმა. მემარცხენეობამ შეასრულა. სასარგებლო იდიოტის როლი და განთავისუფლების საბაბით ადამიანს. წაართვა. ყველაფერი რაც მას წარსულში იცავდა ხელისუფლებათა თუ ინდივიდუალურ ნადირთა მხეცობისგან // ოჯახი, სკოლა, ეკლესია, სახელმწიფო //.
ხელფეხშეკრული ადამიანი მიუგდეს ნიჰილიზმს რომელიც არ სცნობს არც ვალს და არც მოვალეობას.
მივედით იქამდე რომ დღეს შეუძლებელი გახდა დაფიქრება. სოციალური კავშირის საფუძვლებზე .„
გიჟური 1968 წლის პარიზული მაისის ბოლო დღეებში. Tolbiac-ის სტუდენტებით სავსე. აუდიტორიის. კედელზე. ეკიდა. ლოზუნგი
„ უფრო ნიჰილიზმი ვიდრე კაპიტალიზმი ! ( Le nihilisme plutôt que le capitalisme ! )
ნიცშემ კი ახსნა რომ ნიჰილისტი არის ის ვისაც აღარა აქვს ძალა საკუთარი რწმენისთვის და ინტერესებისთვის საბრძოლველად.
ნიჰილიზმს ასე მივყავართ მორალური ძალის. მოსპობამდე რის შემდეგაც რჩება მარტო ნგრევის და თვითნგრევის შესაძლებლობა. ესაა ჩვენი ადამიანობის დაკარგვა.
მოგლეჯილი ფესვები
1968 წლის მაისის ლიდერებს და იდეოლოგებს სურდათ „ ძველი მსოფლიოს მოკვლა „ და მათ ინდივიდუალური განთავისუფლება-ემანსიპაციის სახელით მოსპეს ეროვნული, ისტორიული და კულტურული მემკვიდრეობის, საერთო ღირებულებების მომავალი თაობებისთვის გადაცემის ყოველგვარი ცნება. ისინი ახორციელებდნენ „ სუფთა ფურცლის „ რევოლუციურ პროგრამას.
ასე შექმნეს. მათ ფესვებიდან მოგლეჯილი საზოგადოება. კულტურული მემკვიდრეობის გადაცემა მომავალი თაობებისთვის გამოცხადდა შავბნელ რეაქციად. 1968. წლის მაისის. გავლენის ქვეშ მყოფი თაობები უარყოფდნენ სწავლის, მოდელებით შთაგონების საჭიროებას.
კულტურის საფუძვლების და წვლილის ასე ნგრევამ ხელი შეუშალა ინდივიდების მორალური ძალის აგებას.
ასე გაჩნდნენ ღირებულებების და მორალური ძალის არმქონე დასუსტებული თაობები რომლებისთვისაც თავისუფლება იგივეა რაც ინდივიდუალური ჟინი და მისწრაფება.
სოციალური დაშლა-დეზინტეგრაცია
1968. წლის პარიზული მაისი გარკვეული აზრით იყო ახალი ხანის მშობელი. , მაგრამ ეს არაა ის რაზეც ოცნებოდნენ ყველა ჯურის მანიფესტანტები.
1968 წლის პარიზული მაისი იყო ქურა რომელმაც დაშალა. და დანაყა დასავლური საზოგადოებები, რომელშიც მოხდა ამ საზოგადოებების დეზაგრეგაცია.
მარსელ გოშემ თავის ნაშრომში „ ადამიანის უფლებათა რევოლუცია „ // Marcel Gauchet, La Révolution des droits de l’homme // აჩვენა რომ 1968 წლის პარიზული მაისის რევოლუციამ ააფეთქა ტრადიციული ღირებულებები და სტრუქტურები // ოჯახი, ავტორიტეტი, მემკვიდრეობა, ეკლესია, ერი // და შვა რადიკალური ინდივიდუალიზმი, დააჩქარა რეგულაციამოშლილი საზოგადოების გაჩენა.
Alessandro Piperno უფრო. შორს. მიდის. და ამბობს. რომ 1968 წლის პარიზული მაისი არის „ დემოკრატიული უქეიფობა-ავადმყოფობის„ მიზეზი.
მე. მაქვს. ამის უფლება
ძველი, ქრისტიანობის ნარჩენი საზოგადოების ნგრევამ დანაყა და და დაშალა საზოგადოება.
„ აკრძალულია აკრძალვა „ // il est interdit d’interdire // და უფლებათა რაოდენობა განუწყვეტლად იზრდება, მოვალეობები კი სულ ცოტა ვინმეს თუ ახსოვს. თავისუფლებაზე უთავბოლოდ ლაქლაქმა ადამიანებს დაავიწყა პასუხისმგებლობა. ამით თანდათანობით ისპობა საერთო საზოგადოებრივი დაეროვნული ინტერესის თუ საერთო, საზოგადოებრივი და ეროვნული კეთილდღეობის იდეაც
დარჩა ბაზარი რომელზეც გაუთავებლად აბსოლუტურად ყველაფერს ყიდის და ყიდულობს მეფე-ინდივიდი. მისთვის რამის აკრძალვა აკრძალულია.
ფილოსოფოსმა Pierre Manent-მა კი თქვა რომ. თანამედროვე სახელმწიფოს უნდა წესრიგის. და. კანონიერების. დამყარება სამყაროში სადაც ადამიანებს აღარც კანონი უნდათ, აღარც წესი და აღარც კანონიერება და წესიერება.
„ მიუშვით აკეთონ რაც უნდათ, გაატარეთ „ // laissez-faire, laissez passer // , ასეთია თანამედროვე თავისუფლების მარტივი მაგრამ საოცრად მაცდური ფორმულა.
არც ღმერთი არც ბატონი // Ni Dieu ni maître//
დაშლა-ნგრევა-დეკონსტრუქცია, დამთავრდა. საკრალურის დაკარგვით, მეტაფიზიკური სიცარიელით რომელშიც ცნობიერება დაეძებს კეთილდღეობას და არა არსს. ადამიანებს ეხლა უნდათ მატერიალური და არა სულიერი ცხოვრება, ჭამა და სიამოვნება.
უპასუხისმგებლო, ფესვებიდან მოგლეჯილ და იმედგაცრუებულ სამყაროში ბატონობენ რადიკალური ინდივიდუალიზმი, ნიჰილიზმი, მატერიალიზმი,სასოწარკვეთილება და ჰედონიზმი.
Un des slogans de mai 68
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის იდეოლოგები და აქტივისტები ითხოვდნენ თავისუფალი. შეუზღუდავი სიამოვნების და დროისტარების უფლებას. ისინი უარყოფდნენ და ამხობდნენ მათი მშობლების და წინაპრების ,არსებული, მოყანყალე, მაგრამ ჯერ კიდევ ასე თუ ისე ქრისტიანული საზოგადოების უმაღლეს ღირებულებებ და იდეალებს. ამან ხელი შეუწყო მასობრივ მოხმარებას, ყველაფრის, მათ შორის მოყვასის სხეულის სახმარ ობიექტად გადაქცევას, სკოლის დამყობას და ინდივიდებისთვის ახალ-ახალი უფლებების მოთხოვნას.
სახელგანთქმულმა ფრანგმა სოციოლოგმა Jean-Pierre Le Goff-მა მის გახმაურებულ ნაშრომში Mai 68, l’héritage impossible -”1968 წლის მაისი, შეუძლებელი მემკვიდრეობა” აჩვენა რომ ასე გაჩენილმა ინდივიდუალისტურმა, მომხმარებელმა, ჰედონისტურმა საზოგოდაობამ მოსპო ადამიანის მფარველი,მასზე მზრუნველი ინსტიტუტები
//ოჯახი,სკოლა…// და დატოვა ის მარტო, პირისპირ ყოვლისშემძლე სახელმწიფოს წინაშე.
გაჩნდა ფესვებს მოგლეჯილი საზოგადოება.
1968 წლის პარიზული მაისის მუტრუკებს და გოგოშკებს უნდოდათ მათ მშობლების ”ძველი სამყროს” მოსპობა და მათ ინდივიდუალური განთავისუფლების სახელით მოსპეს ისტორიულ-კულტურული, ეროვნული მemkვიდრეობის, წინაპართა სიბრძნის და გამოცდილების მომავალი თაობებისთვის გადაცემის საშუალება.
მათ უნდოდათ ყველაფრის დაწყება სულ თავიდან,ნოლიდან, სუფთა ფურცლიდან და მათ ასე შექმნეს ფესვებიდან მოგლეჯილი საზოგადოება.
ისტორიულ-კულტურული მემკვიდრეობის დაფასება გამოცხადდა რეაქციულად. არ უნდოდათ სწავლა, წარსულის დიდი მოღვაწეების მიბაძვა, მათგან შთაგონება. ამან მორალურად დააუძლურა ინდივიდები.
გაჩნდნენ მორალური ძალის არმქონე ნიჰილისტი ცინიკოსი ახალი თაობები რომლებისთვისაც თავისუფლება იყო მათი ხუშტურების და მხეცურ-პირუტყვული ჟინის შესრულება.
Libération des meurs depuis 1968
ამ ფოტოზეა ზნე-ჩვეულებათა ბოდიში განთავისუფლება
ფრანგმა ფილოსოფოსმა და ისტორიკოსმა Marcel Gauchet-მ le ნაშრომში ”ადამიანის უფლებათა რევოლუცია”- La Révolution des droits de l’homme თქვა რომ 1968 წლის პარიზული მაისის რევოლუციამ ანგრია ტრადდიციული ღირებულებები //ოჯახი,ავტორიტეტი, ეკლესია, ერი// და შვა რადიკალური ინდივიდუალიზმი,უწესო, უწესრიგო სამყარო.
Alessandro Piperno უფრო შორს წავიდა და თქვა რომ 1968 წლის პარიზულმა მაისმა ავად გახადა დემოკრატია.
ადამიანის უფლებათა კულტი, ადამიანის უფლებათა რელიგია საფრთხეში აგდებს დემოკრატიას. ადამიანის უფლებების კულტი დამბლას დასცემს დემოკრატიას. დემოკრატტია არის საზოგადოების თვითმმართველობის უნარი. ამ საზოგადოების ცალკეულ წევრთა თავისუფლებების საკრალურ რამედ გამოცხადება სპობს სზოგადოებას….
რელიგიად გადაქცეული ადამიანის უფლებები სპობენ ერებს.
FIGAROVOX/GRAND ENTRETIEN -გამოვიდა Jean-Louis Harouel-ის წიგნი Les droits de l’homme contre le peuple-”ადამიანის უფლებები ხალხის წინააღმდეგ”
Jean-Louis Harouel არის სამართალის პროფესორი უნივერსიტეტში Paris II, ავტორი ნაშრომებისა ” დიდი ფალსიფიკაცია. თანამედროვე ხელოვნება” et auteur de «La grande falsification. L’art contemporain», ”ქრისტიანობის ნამდვილი გენია”-«Le vrai génie du christianisme» და ”დაბრუნება ერთან”- «Revenir à la nation» . (Editions Jean-Cyrille Godefroy). მისი ბოლო ნაშრომია ”ადამიანის უფლებები ხალხის წინააღმდეგ”-” Les droits de l’homme contre le peuple.
Tous les jours
FIGAROVOX. – Orlando-ს სასაკლაოს შემდეგ ხაზი გაუსვეს დანაშაულის ჰომოფობიურ ასპექტს და დაიწყეს კონსერვატული, მოძრაობების და მონოთეისტური რელიგიების კრიტიკა და გინება. ისლამიზმი გადავიდა უკანა პლანზე. ისევ ჩავვარდით მახეში რომელსაც თქვენ უძახით ადამიანის უფლებების რელიგიას?
Jean-Louis HAROUEL. – სახარების სახელით იოლია მოძალადე ქრისტიანების დაგმობა. ისლამის წმინდა ტექსტების სახელით მოძალადე მაჰმადიანების დაგმობა კი ძნელია. ძალადობისკენ მოწოდებები კი არის.
ქრისტიანული საზოგადოებები დიდხანს გმობდნენ და მკაცრად სჯიდნენ ჰომოსექსუალობას ვინაიდან სამყაროს შემოქმემა იაჰვემ ამობუგა სოდომი და გომორა.
მაგრამ როგორც ამბობს ისტორიკოსი Maurice Lever მის წიგნში ”სოდომის კოცონები”- Les bûchers de Sodome (1985) უკვე ლიუდოვიკო მეთოთხმეტის ხანაში არ ყოფილა კოცონები., ღვთაებრივი სამართალის სამეფო დიდად ზომიერი იყო.
ისლამის წმინდა ტექსტები კი, პირიქით, ულმობლები არიან. არის წინასწარმეტყველი მუჰამედის საშინელი ჰადისი რომლითაც ის მაჰმადიანებს მოუწოდებს ჰომოსექსუალების გაწყვეტისკენ…მონოთეიზმები არ არიან ერთნაირები.
ქრისტიანული პრაქტიკის მკვეთრად დასუსტების და საბჭოთა კომუნიზმის დასაფლავების შემდეგ დასავლეთ ევროპაში დარჩენილი სიცარიელე შეავსო ადამიანის უფლებათა რელიგიამ. ადამიანის უფლებების კულტმა. ესაა უტოპია რომლის მიზანიცაა დედამიწაზე სიკეთის ბატონობის დამყარება.
ამ ახალ სეკულარულ რელიგიაში ადამიანის უფლებებს აქვს დედამიწაზე ღმერთის სასუფევლის დატვირთვა. სრულყოფილი საზოგადოების დამკვიდრებან უნდა შეარიგოს კაცობრიობა. იქნება მთლიანად კოსმოპოლიტური მარტო ინდივიდთა უფლებებზე დაფუძნებული სსაზოგადოება.
ადამიანის უფლებების დაცვის რელიგიამ უნდა შექმნას მიწიერი სამოთხე. ამ პროცესში ის აუმჯობესებს ევროპაში მაჰმადიანი,ისლამისტი და ა.შ.იმიგრანტების მასის მდგომარეობას. არადისკრიმინაციის და რელიგიური თავისუფლების მოთხოვნით გამოდის ბევრი მაჰმადიანი და ისლამისტი და ისინი იუმჯობესებენ მდგომარეობას.
მაჰმადიანები ყოველთვის იყენებენ ადამიანის უფლებების იარაღს რათა ევროპულმა ქვეყნებმა მიიღონ მაჰმადიანთა მოთხოვნები. არადისკრიმინაციის და რელიგიის თავისუფლების დროშის ფრიალით 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით დაქცეულ დასავლეთ ევროპას იპყრობს და იქ ში მკვიდრდება ევროპული ცივილიზაციის ანტაგონისტური ცივილიზაცია.
ისლამისტები ახდენებ პოლიტიკას, რელიგიურს, სამართლებრივს და ისლამისადმი როგორც რელიგიისადმი დათმობა ამავე დროს არის დათმობა პოლიტიკური, სამართლებრივი დათმობაც რაც ევროპას თანდათანობით აქცევს მაჰმადიანურ მიწად.
დღეს დასავლეთ ევროპაში ევროპელ ქრისტიანებს თავს ესხმიან როგორც ექსტრემისტი მემარცხენეები ისე ისლამისტები.
ასე მაგალითად პარიზელმა ქრისტიანებმა 2021 წლის ზაფხულში სცადეს აბსოლუტურად მშვიდობიანი პროცესიის მოწყობა და მათ კაი მაგარი პოგრომი მოუწყვეს ფრანგმა მემარცხენე ექსტრემისტებმა.
lusieurs centaines de personnes qui ont participé à une procession catholique en hommage à des martyrs de la Commune ont été violemment prises à partie, samedi, dans le nord de la capitale.Par L’Obs·Publié le
1871 წელს პარიზის კომუნას მებრძოლებმა დახოცეს მღვდლები და მორწმუნეები. დახოცილთა ხსოვნას მიეძღვნა პარიზელ ქრისტიანთა მშვიდობიანი მსვლელობა პარიზში და პროცესიის მონასტრებს ჯერ ფაშისტები უძახეს და შემდეგ კაი მაგარი პოგრომი მოუწყვეს ფრანგმა რადიკალმა მემარცხენეებმა.
.
20-ოდე შენიღბული მუტრუკი ”ანტიფაშისტი-ანტიფა” დაერია ქრისტიანთა პროცესიას. მათ ცემეს პროცესიის რამოდენიმე მონაწილე, ესროდნენ მათ ნაგვის ყუთებს, ბოთლებს, რაღაც რკინებს. ერთი თავში დაჭრეს და ის საავადმყოფოში გააქანეს. მსვლელობის მონაწილეები დაიმალნენ რაღაც ეკლესიაში სანამ დამხმარეები მოვიდნენ.
მემარცხენე ფრანგი პროგრესისტი ანტიფაშისტები მშვიდობიან ფრანგ ქრისტიანებს პარიზში ურტყავდნენ წიხლებს,მუშტებს, ესროდნენ შუშის ბოთლებს, ნაგვის ყუთებს, ესროლეს ერთი რესტორანის დიდ დაფაზე წარწერილი მენიუც. ეპარქიის და მალტის ორდენის უსაფრთხოების სამსახურებმა ვერ მოიგერიეს თავდამსხმელები, ირგვლივ დაყიალობდა ერთადერთი პოლიციელიც.
პროგრესის ავანგარდმა ”ანტიფაშისტებმა” ყვირილით ”სიკვდილი ფაშო-ფაშისტებს” წააქციეს მოხუცი უძლური ქრისტიანები, ვიღაცას თავში ბოთლი თხლიშეს და საჭირო გახდა დაჭრილის საავადმყოფოში წაყვანა.
ქრისტიანები ბოლოს და ბოლოს მივიდნენ ეკლესიამდე. მათ დაამთავრეს პარიზის კომუნარების მიერ დახოცილი ქრისტიანებისთვის პატივის მიგება, ილოცეს და 1 საათის შემდეგ ისინი პოლიციამ ორ-ორი გაარიდა ბრძოლის ველად ქცეული პარიზის ამ ადგილს.
ეს მოხდა ცივილიზებული მსოფლიოს გულში, პარიზში, 21-ე საუკუნეში. ველურებში რა ხდება წარმოიდგინეთ ბეკეკოებო, გამოცოცხლდით და გამოყოჩაღდით.
Arrivés enfin à l’église, les manifestants n’ayant pas fui les attaques se confinent à l’intérieur pour terminer l’hommage et procéder à un temps de prière. Ils seront exfiltrés – deux par deux – par la police une heure plus tard.
Des condamnations au compte-goutte
Après les faits, quelques élus et personnalités politiques condamnent les attaques des militants d’extrême-gauche. Éric Ciotti, député LR, s’est par exemple indigné : « Des militants d’extrême-gauche attaquent des catholiques en plein Paris. Dans quelle France on vit ??? »
Jean-Lin Lacapelle, eurodéputé RN, a également dénoncé : « La haine et la violence des #antifascistes à l’encontre de ces catholiques pacifiques est RÉVOLTANTE. Le silence des médias tout autant. Les auteurs doivent être retrouvés et condamnés. Il est temps de mettre un terme au poison que représente l’extrême-gauche ! »
Le ministre de l’Intérieur Gérald Darmanin a réagi hier sur Twitter : « à Paris, des catholiques ont été pris à partie par des individus violents en marge d’une procession. La liberté de culte doit pouvoir s’exercer en toute sérénité dans notre pays. Pensées pour les catholiques de France. »
Du côté de Michel Onfray, dont on connaît l’admiration pour la Commune de Paris, l’agression est inacceptable : « C’est majeur. Les actes christianophobes sont légion. Soyons aux côtés de ceux que l’on frappe pour leurs idées ! »
L’archevêque de Paris a manifesté son indignation dans une tribune au « Figaro ». Dans le quotidien de ce mardi 1er juin, Mgr Michel Aupetit note qu’il n’y avait que deux policiers pour accompagner la marche de samedi, et condamne « la violence aveugle que ces pèlerins ont subie de la part des “antifas” », « inacceptable dans un Etat de droit ».« Nous ne revendiquons pas des privilèges particuliers, nous demandons simplement l’égalité de traitement avec les autres religions et communautés concernant la protection des personnes, et le droit d’exprimer notre foi dans la sphère publique, ainsi que nous l’autorise notre République laïque, dans la paix civile et le respect du bien commun. »
Nul besoin de rappeler à quel point la religion chrétienne – et en particulier catholique – est visée ces dernières années en France. Le 26 juillet 2016 deux terroristes islamistes commettaient l’attentat de l’église de Saint-Étienne-du-Rouvray, tuant le père Jacques Hamel. Le 29 octobre 2020, une attaque au couteau faisait trois morts à la basilique Notre-Dame de Nice.
Nul besoin non plus de mentionner les incendies, de plus en plus fréquents et « inexpliqués », qui se multiplient dans les églises de France. En fait, le christianisme est la religion la plus persécutée de France. Selon le ministère de l’Intérieur, 1052 faits antichrétiens étaient recensés en 2019, plus que les faits antisémites (687) ou antimusulmans (154). C’est plus qu’en 2017, où « seulement » 878 de ces faits antichrétiens avaient été comptabilisés.
Aujourd’hui, c’est l’extrême-gauche qui emboîte le pas de l’islamisme dans sa haine des chrétiens. Une nouvelle démonstration révélée au grand jour de l’islamo-gauchisme ambiant.
À l’heure où nous écrivons ces lignes, aucune responsable politique de gauche ou d’extrême-gauche n’a exprimé son soutien aux catholiques agressés par les militants « antifas » parisiens. L’État, de son côté, ne semble pas prendre conscience de la gravité de la situation des catholiques de France ; le procureur n’a pas été saisi, et aucun individu ne semble avoir été interpellé, alors que de nombreux agresseurs sont visibles sur les images. Le diocèse de Paris a annoncé préparer une plainte contre X.
Selon vous, les droits de l’homme sont mis au service d’une «immigration colonisatrice». Beaucoup d’immigrés viennent en Europe et en France pour mieux vivre ou par attrait pour le modèle occidental et non pour nous coloniser ….
Je suis bien d’accord avec vous: beaucoup d’immigrants s’introduisent et s’incrustent en Europe occidentale simplement pour des raisons d’intérêt personnel, pour jouir d’un niveau de vie et de conditions d’existence infiniment meilleurs que dans leur pays. Ils n’ont pas d’arrière-pensées colonisatrices ou conquérantes. Mais les Wisigoths, les Burgondes et les Francs jadis
autorisés par le pouvoir impérial à trouver refuge et à s’installer sur le territoire de l’Empire romain d’Occident n’avaient pas non plus d’intentions conquérantes. Simplement, deux générations plus tard, ils avaient pris le pouvoir et s’étaient taillé des royaumes sur le territoire de l’Empire anéanti. L’histoire montre par de nombreux exemples qu’une immigration numériquement minoritaire mais vigoureuse peut s’emparer durablement du pouvoir et dominer la population autochtone.
Aussi bien certaines personnalités musulmanes ne cachent-elles pas leurs intentions conquérantes en Europe. Tel le cheikh Youssouf al Quaradawi, l’un des principaux de l’UOIE (Union des organisations islamiques européennes, dont la branche française est l’UOIF), qui déclarait en 2002: «Avec vos lois démocratiques nous vous coloniserons. Avec nos lois coraniques nous vous dominerons.»
Que faites-vous des réfugiés?
Or, étant donné l’énorme accroissement démographique au sud de la Méditerranée, l’Europe doit s’attendre à voir prochainement déferler une immigration économique d’une ampleur encore jamais vue, se comptant en dizaines de millions d’individus s’invitant dans nos pays dans l’espoir d’y améliorer leurs conditions de vie. Mais l’Europe occidentale sera incapable d’absorber une telle masse d’immigrés. Elle périra à moins que les immigrants économiques ne soient systématiquement reconduits dans leur pays. Cependant, pour que les États concernés acceptent de favoriser la reconduite de leurs ressortissants, il est évident qu’il sera indispensable de rétribuer leur bonne volonté par une énorme augmentation de l’aide au développement. Spécialiste reconnu des questions de développement, Claude Sicard, dans un article de la Revue politique et parlementaire (n° 1076, décembre 2015), préconise la création par les pays européens d’une taxe de 50% sur les dépenses publicitaires, destinée à financer le retour le retour dans leurs pays respectifs des immigrants économiques reconduits chez eux.
En quoi les droits de l’homme nous condamnent-ils à l’impuissance collective?
Pour mettre fin à l’appel d’air permanent qui attire par millions les immigrants d’origine extra-européenne, il faut restaurer la discrimination fondatrice de l’idée de cité: celle qui traite différemment le citoyen et le non-citoyen, le national et l’étranger. Il faudrait idéalement qu’il n’y ait plus d’intérêt matériel à s’incruster illégalement sur le sol français. Or cela va à l’encontre de la religion séculière des droits de l’homme.
Dès l’aube des années 1980, Marcel Gauchet avait bien vu que, si les démocraties européennes faisaient des droits de l’homme leur politique, elles se condamneraient à l’impuissance collective. La religion des droits de l’homme handicape très dangereusement la France face au déferlement de l’immigration et à la présence sur son sol d’un islam de masse. Instaurant une morale d’État vertueusement suicidaire, la religion des droits de l’homme interdit à nos dirigeants d’envisager ces problèmes et d’y répondre d’un point de vue politique.
La religion des droits de l’homme est la négation des droits collectifs des nations européennes. Elle refuse à la collectivité nationale le droit de vivre comme elle le souhaite. La souveraineté démocratique consiste dans la propriété d’un groupe humain sur lui-même, son destin, son identité, son sol, son patrimoine matériel et immatériel. Refusant cette souveraineté, la religion des droits de l’homme détruit l’idée de patrimoine d’un groupe humain, elle prétend le contraindre à le partager, le mettre en commun. Bref, c’est une nouvelle forme de communisme.
Pour combattre la menace islamiste, faut-il renoncer à ce que nous sommes, nous trahir? Les droits de l’homme ne font-ils pas partie des fondamentaux de l’Occident au même titre que les racines chrétiennes?
La religion séculière des droits de l’homme n’est pas, malgré les apparences, d’origine chrétienne, car elle découle de deux grandes hérésies: la gnose et le millénarisme. Les droits de l’homme comme religion ne sont pas un prolongement du christianisme: c’est un système de croyances post-chrétien.
La religion (ou utopie) des droits de l’homme qui règne aujourd’hui ne relève pas des «fondamentaux de l’Occident» au même titre que ses racines chrétiennes. Inspirée par une compassion cosmique indifférente aux États et aux nations, sa conception des droits individuels est profondément différente de la conception classique, celle des déclarations américaines et française de la fin du XVIIIe siècles, lesquelles ont établi avant tout les libertés publiques des citoyens au sein des États-nations démocratiques. D’ailleurs, ces deux réalités très différentes sont désignées dans la langue anglaise par des appellations distinctes: pour les droits de l’homme actuels, human rights, terme apparu seulement au milieu du XXe siècle ; tandis que, pour les droits individuels reconnus aux citoyens en 1776 et 1789, on parlait de rights of man. À cela répond en France la distinction entre d’une part les «libertés publiques», centrées sur les seuls nationaux, et d’autre part les «droits fondamentaux» – terme introduit dans les années 1970 – dont les grands bénéficiaires sont les étrangers, systématiquement admis à tous les acquis et avantages des peuples européensNous sommes confrontés à deux impératifs vitaux : bloquer d’urgence les flux migratoires et arrêter le processus de la conquête musulmane.
La fidélité aux «fondamentaux de l’Occident» passe par le rejet du délire anti-discriminatoire suicidaire de la religion séculière des droits de l’homme et le retour aux droits de l’homme conçus comme protecteurs des citoyens contre le pouvoir, c’est-à-dire aux libertés publiques – centrées sur les seuls nationaux – qui sont notre patrimoine juridique.
Pour «résister» aux droits de l’homme, vous allez jusqu’à prôner des mesures dérogatoires ou discriminatoires. Le risque n’est-il pas tout simplement de renoncer à la démocratie pour aller vers des régimes autoritaires, voire totalitaires?
Nous sommes confrontés à deux impératifs vitaux: bloquer d’urgence les flux migratoires et arrêter le processus de la conquête musulmane. Pour cela, il nous faut résister à la religion séculière des droits de l’homme qui favorise notre submersion par une immigration extra européenne sans limite et la domination d’une civilisation musulmane conquérante qui veut imposer ses mœurs et son droit. Pour tenter de survivre comme peuple, nous n’avons pas le choix: nous sommes dans l’obligation de rétablir ou de créer des discriminations, lesquelles ne contredisent d’ailleurs nullement la démocratie, bien au contraire.
Les fanatiques d’une immigration érigée en droit de l’homme prétendent mener en faveur des étrangers entrés clandestinement un combat citoyen. C’est une imposture: leur combat est un combat contre la cité et la citoyenneté, un combat anti-citoyen et anti-démocratique.
La démocratie repose sur l’idée de discrimination. En son article 3, la Déclaration des droits de l’homme et du citoyen du 26 août 1789 énonce que «le principe de toute souveraineté réside essentiellement dans la Nation». Il n’y a pas de démocratie possible en l’absence d’un cadre territorial et humain bien précis. Ainsi que l’écrit Rousseau au début de l’Émile, «où il n’y a pas de patrie, il ne peut plus y avoir de citoyens». Patrie, démocratie: dans les deux cas, il s’agit du peuple, d’un peuple particulier. L’existence d’une démocratie suppose une discrimination entre citoyens et non-citoyens, entre nationaux et étrangers.
Quant à une discrimination à l’égard de l’islam, elle n’est pas davantage contraire à la démocratie. D’ailleurs, c’est la démocratie la plus ancienne et la plus exemplaire du monde, la démocratie helvétique, qui nous en donne l’exemple et nous montre la voie. En interdisant la construction de minarets, le peuple suisse n’a aucunement restreint la liberté religieuse, il a instauré une discrimination d’ordre symbolique destinée à faire comprendre aux musulmans vivant dans le pays que la Suisse n’était pas une terre d’islam, que la civilisation arabo-musulmane n’y était pas chez elle et ne devait pas chercher à y imposer ses mœurs et ses règles de droit prétendument divines. Dans le même esprit, il est vital d’adopter en France et dans les autres pays européens des mesures discriminatoires l’égard de l’islam. C’est une discrimination amplement justifiée par le fait que l’islam est avant tout un système politique et juridique, qui fonctionne en France et dans les autres pays européens comme une machine de guerre dirigée contre la civilisation européenne dans le but de lui substituer la civilisation arabo-musulmane.
De toute manière, si nous laissons se poursuivre la conquête musulmane, nous sortirons purement et simplement des droits de l’homme, car les textes fondateurs de l’islam sont porteurs d’un système structurellement ultra-discriminatoire (à l’encontre des non-musulmans, des femmes, des esclaves) et négateur de la liberté d’expression. La Déclaration sur les droits de l’homme en islam de 1990 interdit d’exprimer toute opinion «en contradiction avec les principes de la Charia».
J’y ai droit
Le renversement de l’ordre ancien d’une société patriarcale et puritaine au profit de l’individu roi a déraillé pour aboutir à une véritable déconstruction sociale. Puisqu’il était « interdit d’interdire », on a étendu sans cesse le périmètre des droits au détriment des devoirs, le périmètre de la liberté sur celui de la responsabilité, minant progressivement toute idée d’intérêt général ou de bien commun.
« Au nom de la liberté, on n’avaitque des droits. Au nom de légalité, la société n’avait que des devoirs. Au nomdu marché, on était un individu roi à qui il était interdit d’interdire »écrit Eric Zemmour (6).
Le philosophe Pierre Manent (7) développe à l’extrême cette analyse. « L’État moderne entend régler un monde humain qui se croit ou se veut sans loi ni règle. … La loi désormais se propose de donner aux sociétaires les seuls commandements qui leur sont nécessaires pour mener une vie sans loi. Tout ce qui irait au-delà, qui aurait un contenu positif, qui viserait un bien défini, une forme de vie jugée bonne, violerait en quelque façon les droits humains, nous ramenant dans le monde ancien du commandement et de l’obéissance. « Laissez-faire, laissez-passer », telle est la formule simple mais prodigieusement séduisante de la liberté moderne. »
Ni Dieu ni maître
La déconstruction s’achève dans la perte du sacré et un vide métaphysique animés par « une conscience se préoccupant non plus de l’être mais du bien-être, non plus de la vie spirituelle mais de la vie matérielle… Les hommes n’ont que faire de la conscience profonde. Ce qu’ils veulent c’est pouvoir manger et être heureux. Cela donne l’empirisme et la quête du bonheur, le matérialisme, l’utilitarisme et l’hédonisme » comme le développe le philosophe Bertrand Vergely (8). La révolte de mai 68 qui prônait « l’imagination au pouvoir » va ainsi déboucher sur un monde tout à la fois désengagé, déraciné et désenchanté.
დაშლა-ნგრევა-დეკონსტრუქცია, დამთავრდა. საკრალურის დაკარგვით, მეტაფიზიკური სიცარიელით რომელშიც ცნობიერება დაეძებს კეთილდღეობას და არა არსს. ადამიანებს ეხლა უნდათ მატერიალური და არა სულიერი ცხოვრება, ჭამა და სიამოვნება.
უპასუხისმგებლო, ფესვებიდან მოგლეჯილ და იმედგაცრუებულ სამყაროში ბატონობენ რადიკალური ინდივიდუალიზმი, ნიჰილიზმი, მატერიალიზმი,სასოწარკვეთილება და ჰედონიზმი.
ესაა. 1968 წლის მაისის შედეგი.
1968 წლის პარიზული მაისის მიერ დამკვიდრებული ერთადერთი თუ არა უმთავრესი. ღირებულებაა მეფე-ინდივიდის სიამოვნება და დროისტარება და არა ოჯახი, ეკლესია, საზოგადოება, ერი თუ ქვეყანა. ხოდა აი ამის შედეგები.
(1) Penser enfin Mai 68,Luc Ferry, Le Figaro, 15 février 2018) (2) Auteur de Plaire et Toucher, essai sur la société de séduction, Éditions Gallimard, 2017, 480 pages (3) Mai 68, l’héritage impossible, Jean-Pierre Le Goff, Éditions La Découverte, 2006, 490 pages (4) La genèse d’une rupture générationnelle, Jacques de Saint Victor,Le Figaro, 28/02//2018 (5) La Révolution des droits de l’homme,Marcel Gauchet, Éditions Gallimard, 1989, 376 pages (6) Mai 68, la grande désintégration, Éric Zemmour, Le Figaro du 2/03/2018 (7) La Loi naturelle et les droits de l’homme, Pierre Manent, Éditions PUF, 2018, 256 pages (8) Obscures Lumières, Bertrand Vergely, Éditions du Cerf, Collections idées, 2018, 224 pages
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ კლასიკური საზოგადოება გადააქცია გარყვნილ საზოგადოებად? ამ კითხვას სვამს Dany-Robert Dufour წიგნში ” გარყვნილი საზოგადოება ლიბერალიზმი და პორნოგრაფია”
გარყვნილი საზოგადოება წინა პლანზე წამოსწევს ბუნების კანონებს. ავტორი გვიჩვენებს უზომობას რომელშიც ეფლობა ჩვენი საზოგადოება. ადამიანებს მუდამ უნდათ უფრო და უფრო მეტი და უსაზღვროდ.
ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის დოქტრინა შეცვალა ბრძანებამ ”დატკბი, ისიამოვნე მოყვასის სხეულით”.
და რა უნდა ადამიანს როდესაც ის ტკბება? რომ ყველა დაკავებული იყოს მისით, რომ ყველა ფიქრობდეს და ზრუნავდეს მასზე.
ლიბერტარული საზოგადოება მუდამ ახალისებს ვნებებს და ჟინს, გაუცნობიერებელ ინსტინქტებს….
გარყვნილი საზოგადოება ივიწყებს ან უარყოფს კანონებს, ზნე-ჩვეულებებს, ტრადიციებს….
არის 1949 წლის 19 აპრილს პარიზში დაბადებული ფრანგი პოლიტოლოგი, ჟურნალისტი, დოკუენტარისტი და პოლიტიკური მრჩეველი, მათ შორის საფრანგეთის პრეზიდენტი სარკოზის ყოფილი მრჩეველი Patrick Buisson.
ხოდა ” მე უფრო დიდ პატივს ვცემ თავსაფრიან პირბადიან მაჰმადიან ქალს ვიდრე სტრინგით მატანტალა შტერ ლოლიტა-გოგონას”, თქვა ლიბერტარული დღევანდელობით გადარეულმა ბატონმა ბუისომ
Patrick Buisson sur l’Islam : « J’ai plus de respect pour une femme voilée que pour une lolita en string »
ბატონმა ბუისომ ეხლახანს გამოსცა წიგნი ” ერთი სამყაროს დასასრული’
” ადრე უკეთესი იყო” პანდემიასთან ერთად ვრცელდება ასეთი ნოსტალგია.
მაგრამ როდის ადრე? 1960-70-ანი წლების მოზეიმე მოხმარე საზოგადოების თუ მისი წინამორბედი ათასწლოვანი ქრისტიანული საზოგადოების დროს?
ეს წიგნი არის თავბრუდამხვევი ჩაყვინთვა ახლო წარსულში. მას შევყავართ ვატიკანი მეორის კრების კულისებში, 1971 წლის აპრილში დაარსებული ფრანგული რადიკალური ფემინისტური ლესბოსური მოძრაობა Gouines rouges-ის კრებებზე. გვიჩვენებს ბრეტანელთა წარმართობით შეფერილ ღვთისმოსაობას, მუშათა უბნების უქალო ბისტროებს,ის გვამოგზაურებს სტადიონიდან საძინებელ ოთახამდე.
ყველაფერი შეიცვალა ” 15 საბრალო წლის” მანძილზე. 1968 წლის პარიზული მაისის თაობამ მეთოდურად მოსპო ტრადიციული საფრანგეთის და ხალხური ცხოვრების წესი, ძირი გამოუთხარა ავტორიტეტის ვერტიკალურ სამყაროს და მოსპო ძველი რწმენები და წარმოდგენები.
ნასწავლმა წვრილმა ბურჟუაზიამ მოინდომა გამოყოფა მშობლების საზოგადოებისგან და ქვეყანას დააძალა პროგრესიზმის ჰეგემონია.
თანამედროვე ფრანგი ინტელექტუალი იკვლევს 1960-1975 წლებს რათა უკეთესად დაგვანახოს დღევანდელი საფრანგეთის ეგზისტენციალური კრიზისი.
ტრადი ღირებულებების და იდეალების, ოჯახის, რელიგიის, საზოგადოებრივი ცხოვრების ძველი კერების, კაფეების, ეკლესიების ნგრევა. ყველაფერმა ამან გამოიწვია საზოგადოების დაშლა-ატომიზაცია.
ავტორის თქმით დიდი ტეხილი თარიღდება პერიოდით 1960-1975 წლებს შორის. 1968 წლის ლიბერტარული რევოლუცია იყო ”წვრილბურჟუაზიული რევოლუცია” რომელმაც დაამყარა ახალი ვაჭრული ადამიანობას მოკლებული ცივილიზაცია.
ტონს იძლევა ყდაზე წითელი ზოლი წარწერით ” დიახ, ადრე უკეთესი იყო”.
ბევრი თანამედროვე ანალიტიკოსი ფიქრობს ევროპის და იმიგრაციის პრობლემებზე.
Buisson კი აქცენტს სვამს ზნე-ჩვეულებების, წეს-ჩვეულებების და რწმენათა გარდაქმნაზე homo religiosus-რელიგიური ადამანი განზე გასწიეს და მისი ადგილი დაიკავა homo oeconomicus-ეკონომიკურმა ადამიანმა: ესაა ნამდვილი და მთავარი პერესტროიკა.
თანამედროვე ფრანგ ინტელექტუალს ენატრება არა მარტო წირვა ლათინურად. მისი საფრანგეთი ამავე დროს არის Brassens-ის და de Ferré-ს, ჟან გაბენის და Blondin-ის, Audiard_ის საფრანგეთი.
ჩვენი ფრანგი ინტელექტუალის აზრით 1960-75-წლები იყო დეკადანსის, დაცემა-დაკნინების დასაწყისი,
იმ წლებში მომხდარს მაშინვე განვიცდიდი დიდ კოლაპსს, დიდი ხანის დასასრულს რომელსაც ვერ ვარქმევდი სახელს მაგრამ ვგრძნობდი ადრინდელს და შემდეგს შორის გავლებულ საზღვარს.
ყველაფერიშეიკრა ან უფრო დაიშალს სწორედ მაშინ იმ დროს რომელსაც დიდი ისტორიკოსი Pierre Chaunu უწოდებს უბედურების დროს. იყო დიდი ძარცვა, ღმერთის მეორე სიკვდილი. მის რელიგიურ დაკრძალვას უწოდეს ” ვატიკანის მეორე კრება”. ეს იყო პატარათა და თავმდაბალთა რიტუალური კათოლიკობის დაგეგმილი ნგრევა, რწმენის კრახი, ლიბერტარობის აგრესია ვერტიკალობის და მამის სახელის როგორც ავტორიტეტის პრინციპის და წინააღმდეგ.
ეს იყო კონტრაცეფციული აბის მეშვეობით მამობის ბიოლოგიური, იურიდიული და სოციალური დამხობა, Pater familias-ის დამხობა, ოჯახის ნგრევა ინდივიდუალური ბედნიერების სახელით. მოახდინეს პიროვნების სიყვარულის მარგინალიზაცია და სიყვარულის ადგილი დაიკავა სექსმა. ხალხური ტრადიციები შეცვალეს უცხოეთიდან მოტანილი მასობრივი კულტურით.
იმ წლებიდან დაიწყო სოფელთა ეთნოციდი, საუკუნეების მანძილზე ერის მკვებავი ფრანგი გლეხობის დასასრული. მაშინ დიწყო პეიზაჟების ნგრევაც….
ადრე ადამიანს ცხოვრების აზრს აძლევდა პირველ რიგში და უმთავრესად ქრისტიანობა, ეკლესია და ბევრად უფრო ნაკლებად კომპარტია. ეხლაც ვეღარც ერთი ასრულებს ამ მისიას და ვერც მეორე.
” ძველი საზოგადოებები განიცდიდნენ უბედურებებს. ჩვენი საზოგადოება განიცდის უბედურებას”, ამბობსBernard Charbonneau.
ძველად rრელიგია შეიძლება გარკვეულად ზღუდავდა ადამიანს, მაგრამ მალავდა უფსკრულს. ამიერიდან აღარაფერია ჩვენს და უფსკრულს შორის.არსებობის უაზრობა ამდენად მწვავედ არ განცდილა მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ.
დღევანდელობა-მანკიერებათა,უმეცრების, ნგრევის და ხოცვა-ჟლეტის ხანა კალი იუგა.ესაა გორბაჩოვისთვის ნობელის პრემიის მიცემის ხანა. შარლ დე გოლს, გამსახურდიას,სოლჟენიცინს უნდოდათ თავისი ხალხების და ქვეყნების გადარჩენა ამ უბედურებისგან.
შარლ დე გოლს, სოლჟენიცინს, გამსახურდიას არ უნდოდათ გაკახპებულ-გალოთებულ-განარკომანებული ავადმყოფი გოგო-ბიჭებით სავსე ურჯულო გაველურებულ-გაბარბაროსებული სამყარო. მაგრამ 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ სწორედ აქამდე მიგვიყვანა.
ხოდა საჭიროა დაფიქრება წივილ-კივილის და გეი პარადზე შლიგინის გარეშე.
ჯობს გვიან ვიდრე არასდროს.
დაასაფლავეს იუგოსლავია და გაბუქნეს-ყიდიან და ყიდულობენ პატარა ქალწულ გოგონებს როგორც ნახირს, ორიგინალური თავისუფალი ბიზნესი, ნამეტანი ლიბერალური ეკნომიკა და ბაზარია.
საშიშია ცხოვრება იმათი ვინც ცდილობს მსხვერპლი გოგონებისთვის დახმარების გაწევას საშიშია ბოსნიაში ქალებისთვის განკუთვნილი თავშესაფრის მეთვალყურე Mara Radovanovic-ის ცხოვრებაც
იუგოსლავია დაასაფლავეს, გაიხარეს მაფიებმა. ბოსნიაში პროსტიტუციაში ითრევენ, აკახპებენ სკოლის მოწაფე გogoneბსც. კარგი ოჯახების 12 წლის გოგონებიც შეიძლება გააკახპონ ბოსნიაში.
კახპებით ვაჭრები ჯერ უთვალთვალებენ გოგონებს და აღმოაჩენენ იმას ვინც გოგონას ყველაზე მეტად უყვართ თავის ოჯახში გოგონებს. შეიმდეგ გოგონებს ეუბნებიან რომ მოკლავენ იმ ადამიანებს თუ გოგონები არ გაკახპდებიან მათთვის.
ამას ამბობს Mara Radovanovic ქალთა ორგანიზაციიდან LARA ბოსნიაში რომელსაც ეხლა მხარს უჭერს საერთაშორისო ორგანიზაცია CARE. Radovanovic-მა შქმნა ქსელი ადამიანით ვაჭრებთან საბრძოლველად და ქალთა თშესაფარი საიდუმლო ადგილას სადაც უვლიან მხვერპლებს.
მაღალი დონის კლიენტები.
სხვა გოგონებს ნარკოტიკით აბრუებენ და ჯგუფურად აუპატიურებენ მოტელებში. ამას იღებენ და ემუქრებიან იმით რომ გადაღებულს გავრცელებენ ინტერნეტით. საჯაროდ დამცირების პერსპექტივით თავზარდაცემული გოგონები ჩუმდებიან.
Radovanovic-მა უთხრა Deutsche Welle-ს რომ ამ დანაშაულების ჩამდენებს შორის არიან ბოსნიური საზოგადოების ხელმძღვანელებიც. ამ დანაშაულთა ზოგი ჩამდენი თანამდებობის პირია. ერთი ბოშა გოგონა სრებრენიცადან გააუპატიურეს მასწავლებლებლებმა და ლკალურმა პოლიციელებმა, თქვა Radovanovic-მა. ”ამ ამბავში ბოსნიის უშიშროების მინისტრიც იყო გარეული.”
გოგონამ თავშესაფარში ჩვენება მისცა მინისტრის წინააღმდეგ შედეგებიც საგრძნობი იყო. ” წარსულში უშიშროების სამინისტრო გვაძლევდა ფონდებს და მას შემდეგ ეს დახმარება შეწყდა”, თქვა Radovanovic-მა. მან თქვა რომ ის აღარ ელის ფულს, დახმარებას სანამ ის პოლიტიკოსი იქნება თანამდებობაზე.
ახალი ტენდენცია
S’attaquer aux filles bosniaques locales est la nouvelle tendance du crime organisé dans la région, selon Radovanovic. Jusqu’en 2005, la plupart des victimes étaient des filles et des femmes étrangères attirées de toute l’Europe de l’Est par de prétendues offres d’emploi en Occident.
Au lieu de finir par travailler comme baby-sitter ou serveuse en Allemagne, elles ont ensuite été emmenées dans les Balkans et contraintes de travailler comme prostituées. Les efforts de sensibilisation de quelques militants courageux ont maintenant porté cette question dans la conscience publique. Aujourd’hui, les gardes-frontières et les policiers bosniaques sont mieux formés pour identifier ces victimes de la traite, ce qui réduit également le nombre de victimes étrangères dans le pays.
Un combat risqué
Les victimes de la prostitution forcée et de la traite des êtres humains ne peuvent être aidées, a déclaré Radovanovic, que si l’État intervient.
“Le plus important est de forcer notre gouvernement à fournir les ressources pour la réhabilitation de ces victimes”, a-t-elle déclaré. “Les bourses scolaires par exemple. Parce que sinon elles ne peuvent pas être aidées sur le long terme.”
La mafia a ceux qui essaient d’aider dans leur ligne de mire
Le gouvernement bosniaque a une réponse : il n’y a pas d’argent disponible. Mais Radovanovic continuera à se battre pour les victimes, a-t-elle déclaré, même si elle est assiégée par les menaces de la mafia bosniaque et qu’il est presque impossible de les protéger.
L’organisation de Radovanovic a peut-être le soutien des forces de police européennes et de l’Organisation pour la sécurité et la coopération en Europe, mais elle dit que le silence est souvent ce qui assure sa sécurité et celle de ses collègues.
“La chose la plus importante est la suivante : nous savons qu’il existe des criminels qui tueraient quelqu’un très rapidement”, a-t-elle déclaré. “Donc, même si nous avons des preuves contre quelqu’un, nous gardons cette connaissance pour nous. La connaissance est le meilleur moyen pour nous de nous protéger – toute autre chose signifierait une mort certaine.”
ჩეხოსლოვაკია მოსპეს, საქართველო დააქციეს და ორივე ქვეყნის ტერიტორია გაივსო არასრულწლოვან-მცირეწლოვანი ბეჩავი,ღატაკი,ავადმყოფი კახპა ბავშვების და მათი კლიენტების ურდოებით. ასეთი დესტალინიზაცია მოგვიწყო ლენინური პარტიის სასიქადულო შვილმა, ნობელის პრემიის ლაურეატმა მიხაილ გორბაჩოვმა, სტრატეგიული მოძმე თურქები თბილისში თავის კაფეებში კახპებად ამუშავებენ ადგილობრივ ბავშვებს და კმაყოფილები არიან.
”რუსთავის თავშესაფარში ახლა სამი თინეიჯერი გოგონა გვყავს. მათ ყველამ გამოიარეს პროსტიტუცია თბილისში თურქულ კაფეებში”, – ამბობს თამარ შარაშიძე, შემწეობის კათოლიკური ორგანიზაციის ახალგაზრდული პროგრამის მენეჯერი.
ბავშვების პროსტიტუციის კერები საქართველოში – უმძიმესი პრობლემის სავალალო მაჩვენებლები
თბილისის ვარდების რევოლუციის სკვერის და კაშკაშა რედისონ-ბლუს ქვეშ არის შარდის სუნით გაჟღნთილი მიწისქვეშა ლაბირინთი, ბუნკერის მსგავსი თავშესაფარი, საიდანაც თურქული და შუააღმოსავლური მუსიკის ხმა იმის.
ეს არ არის უბრალოდ ვენიუ, სადაც დალევ ან სტრიპტიზ ბარი. არასრულწლოვან გოგონებს, რომლებმაც ცხოვრების უმეტესი ნაწილი ქუჩაში გაატარეს, ასეთი ღამის კლუბები თავაზობენ სექს მუშაკად მუშაობას. ეს ის პრობლემაა, რომლისთვის ყურადღების მიქცევას საქართველო მხოლოდ ახლა იწყებს.
მონაცემების არარსებობა ნიშნავს, რომ არავინ იცის, რამდენი ბავშვია სექსუალურად ექსპლუატირებული სამხრეთ კავკასიის ამ 4.49 მილიონიან ქვეყანაში. ბავშვთა უფლებების დამცველები ფიქრობენ, რომ ეს უფრო ფართო პრობლემის ნაწილია, რასაც ქვია სიღარიბე, რის გამოც ბავშვებს უწევთ სახლში არსებული სავალალო მდგომარეობიდან გაქცევა.
ვაცლავ ჰაველიზაციის შედეგები. აი რას ყვება პრაღის საერთაშორისო რადიო იმაზე თუ რა ხდება ლამაზი ლოზუნგების ღრიალით ჩეხოსლოვაკიის მოსპობის შემდეგ.https://www.radio.cz/en/section/talking/rent-boys-sex-workers-living-on-societys-edge Rent boys: Sex workers living on society’s edge | Radio Prague International დასაქირავებელ-გასაქირავებელი ბიჭები RENT BOYS: სექსუალური შრომის სტახანოველი მშრომელები ცხოვრობენ საზოგადოებისგან გარიყულები. Eric P. Martin, Nikola Brabenec 08-11-2004ყოფილი ჩეხოსლოვაკიის დედაქალაქ პრაღაში ჩასული მრავალი ტურისტი პირველ რიგში ხედავს ქალაქის რკინიგზის მთავარ სადგურს. მაგრამ ესაა სექსუალური ტურიზმის განსაკუთრებული ტიპის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ადგილი პრაღაში. აქ მომუშავე კახპების თქმით უცხოელი კაცები აქ ეძებენ მამრ სექსუალურ მუშაკებს რომლებსაც ჰქვიათ დასაქირავებელ-გასაქირავებელი ბიჭები. 28 წლის Kevin ყოფილი მამრი კახპაა, მაგრამ ის აქ მოდის ხოლმე თავისი კახპა ძმაკაცების სანახავად.ის ამბობს რომ მას სძულს ეს ადგილი ვინაიდან ის მას აგონებს აქ გადატანილ ამბებს.
მას ჰყავდა იმიდენი კლიენტი რომ ნთქავდა ნარკოტიკ pervitine -ს მთელი ღამე ფხიზელი რომ დარჩენილიყო.” აქ შეხვდებით ბანკების ხელმძღვანელებს, დიდ თანამდებობის პირებს და საშუალო სამუშაოთი დაკავებულებს. შეხვდებით მათ დაუფიქრებლად იმიტომ რო თუ გაიხსენებთ ყოველ კლიენტს რომელიც გყავდათ ან არა გაგიჟდებით.როგორც წესი გიხსენებენ თქვენ, და ეს უარესია.”Kevin და 2 ყოფილი მამრიკახპა // ყოფილი მსიძავები// უყვებიან პრაღის რადიოს თუ რას გვანან ეს ბავშვები თუ ყმაწვილები რომლებიც არიან ჩეხეთის რესპუბლიკის დედქალქის ერთ-ერთი ტურისტული ღირსშესანიშნაობა. ისინი აღწერენ ტოქსიკომან ობლებს, სახლიდან გაქცეულ მარტოსულ ნარკომანებს, ვენერიული ავადმყოფობების მუდმივ საშიშროებას.ისინი ამბობენ რომ ბევრი ეს მამრი კახპა-მსიძავი კახპობა- მსიძავობას უკვე ბავშვობიდან იწყებს.ამ სამმა კაცმა მიატოვა კახპობა-მსიძავობა, მაგრამ მათი მომავალი არაა იმედისმომცემი. ყველა ყოფილმა კახპა-მსიძავმა ითხოვა მათი გვარების საიდუმლოდ შენახვა.Kevin-მა დაიწყო კახპობა-მსიძავობა მაშინ როდესაც 16 წლისა იყო, როდესაც ჯერ კიდევ სკოლის მოწაფე იყო.მისი პირველი კლიენტი იყო მისი მასწავლებლის ოჯახის წევრი.მან 3 წლის წინ გაანება თავი კახპობა-მსიძავობას იმიტომ რომ უკვე მეტისმეტად ასაკოვანი იყო ამისთვის და ვერ უწევდა კონკურენციას ყველაზე პოპულარულ კახპა-მსიძავ ბიწებს, ვეღარ შოულობდა კლიენტებს.
ბევრი ამ კახპა-მსიძავი ბიჭის მსგავსად Kevin აღზრდილი იყო ობოლთა
სახლში.ჩეხეთის რესპუბლიკაში მეტი ბავშვია ობოლთა სახლებში ვიდრე ევროკავშირის ნებისმიერ სხვა ქვეყანაში. Kevin ამბობს რომ ობოლთა სახლიდან წასვლის დროისთვის ის არ იყო მომზადებული ცხოვრებისთვის.” ბავშვთა სახლებს არ ევალებათ მათი აღსაზრდელების მომზადება ცხოვრებისთვის, მათთვის სამუშაოს, ფულის, ბინის გარანტიის მიცემა. მე, მაშ, 18 წლისა, ბავშვთა სახლიდან წასვლის შემდეგ აღმოვჩნდი ქუჩაში.” Kevin თქმით სადგურის 1 კაფე არის ადგილი სადაც ზოგი ახპა ბიჭი-მსიძავი ხვდება პოტენციურ კლიენტებს.პროექტი Opportunity არის ორგანიზაცია რომელიც ეხმარება ამ უბედურ ბიჭებს.
ორგანიზაციის კოორდინატორი Laszlo Sumegh უმრავლესობა იმ უბედური ბიჭებისა რომლებმაც დახმარებისთვის მიმართეს ორგანიზაციას ცხოვრობდა ობოლოთა სახლებში. ამ ბიჭების ნაწილი სახლიდან გაქცეული იყო.ორგანიზაციის ერთ-ერთ-ერთი მთავარი მიზანია ვენერიულ ავადმყოფობათა და შიდსის გამოვლენა და მათი გავრცელების არდაშვება.დღევანდელ ნიჰილისტურ-ცინიკურ ჰედონისტურ სამყაროში ამ ორგანიზაციასაც უჭირს.ორგანიზაციის მიერ ჩატარებულმა ერთ-ერთმა ტესტმა აჩვენა რომ მაშინ მსიძავ-კახპა ბიჭ პეტრეს ჰქონდა ერთდროულად ჰეპატიტი
B და C. სწორედ ამ დროს შეწყვიტა კახპა-მსიძავობა 23 წლის კაცმა. სექსუალური გზით გარდამავალი ეს ავადმყოფობა კლავს თუ არაა ჩატარებული მკურნალობა.ეს კაცი ბავშვობაში იყო ობოლთა სახლში. მან კახპობა-მსიძავობა დაიწყო 18 წლის ასაკში. დაეჩვია ნარკოტიკ pervitine-ს, ნარკოტიკი méthamphétamine-ს ფორმას რომელმაც ძლიერი მიჩვევა იცის.
Petr-ემ სხვა კახპა ბიჭ-მსიძავებთან შედარებით უფრო გვიან დაიწყო კახპობა-მსიძავობა. ბევრი კახპა-მსიძავობას იწყებს 17 წლის ასაკიდან, ზოგი კი 11 წლის ასაკიდან.დიდ დემოკრატად გამოცხადებულმა ვახლავ ჰაველმა კოლეგებთან ერთად მოსპო ევროპული ქვეყანა ჩეხოსლოვაკია და ჩეხეთი გადაიქცა პედოფილთა სამოთხედ.https://www.theguardian.com/society/2003/nov/16/childrensservices.politics6 Nov 2003
ჩეხეთის გერმანიასთან საზღვრის რეგიონში დასავლეთ ბოჰემიის ქალაქებში ფანჯრებში გამოდგმული დათუნებით ღიად აჩვენებენ რომ აქ შეიძლება ბავშვებთან სექსი და პედოფილებს შეხვდებიან სიხარულით. ლურჯი ფარდა ნიშნავს რომ აქ არის პედოფილებისთვის სასურველი ბიჭუნა. ვარდისფერი ფარდა ნიშნავს რომ აქ არის პედოფილებისთვის სასურველი გოგონა. Towns on the Czech border with Germany in western Bohemia openly advertise child sex, with a teddy bear in the window indicating that paedophiles are welcome – blue curtains mean a male child prostitute and pink curtains a girl. The Czech Republic will join the EU next year. ასეთი პერესტროიკა ლიბერტარობა, ამდენად ფრთებგაშლილი ” თავისუფლება” არ გაჩენილა ეხლა.არის მთელი ” ფილოსოფია” რომელიც ქადაგებს რომ უზნეობა და უწესობა მომგებიანია და ამიტომ ჯობია ზნეობას და წესიერებას.
ამ იდეის ავტორია ჰოლანდიელ-ბრიტანელი ” მოაზროვნე” ბერნარ დე მანდევილი-Bernard de Mandeville (1670-1733) მა 1714 წელს გამოაქვეყნა თხზულება ” ფუტკართა ზღაპარი, კერძო უზნეობები საზოგადოებრივი სარგებლობა”, ფრანგულად La Fable des abeilles , ინგლისურად The Fable of the Bees: or, Private Vices, Publick Benefits
მამან აღწერა ფუტკრების მდიდარი სკა სადაც გამეფებული უზნეობით,უწესობით და გარყვნილებით აშფოთებულმა ფუტკრებმა დაიწყეს გამოსავლის და წესიერების აღდგენის საშუალებების ძიება.
ფუტკრებმა მიმართეს თხოვნით იუპიტერს რომელმაც მოსპო მათი უზეობა-უწესობა მანკიერებები. მაგრამ მდიდარმა სკამ მაშინვე დაიწყო დაუძლურება, დაძაბუნება,ის დაადგა დაღუპვის ზრდას.
ფუტკრების საზოგადოება უფრო და უფრო მორალური, წესიერი ხდებოდა, მაგრამ ამასთან ერთად ის ღატაკდებოდა. ასობით ფუტკარი კვდებოდა.
ხოდა მანდევილმა დაიწყო ამორალურობის, უზნეობა-უწესობის ქება დიდება:
ეგოიზმი, პირადი კომფორტის ძიება, სიხარბე და გაუმაძღრობაუფრო მომგებიანია, უფრო ნაყოფიერია ვიდრე ზრდილობა, თავაზიანობა, პატიოსნება, წესიერება.
უსაზოგადოებას გადაარჩენს უწესობა და გამდიდრების გაუთავებელი აღვირახსნილი ეგოისტური ძიება და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული.
მანდევილი ამ თხზულებით ბრიტანეთს ეუბნება რომ მას გაამდიდრებს და გააძლიერებს ბრიტანელების უზრდელობა-უწესობა, სიხარბე, გაუმაძღრობა და ეგოისტური თაღლითობა და მამაძაღლობა.
Bernard Mandeville (1670-1733) 1714 წელს გამოქვეყნებული თავისი იგავით ამბობს რომ ინდივიდუალური უზრდელობა და უწესობა საზოგადოებრივი სიმდიდრეა, რომ ეგოიზმი და ინდივიდუალური უზნეობა-უწესობა განაპირობებს საზოგადოების და ქვეყნის ზრდა-გაძლიერებას.
პირადი, ინდივიდუალური უზნეობა და უწესობა საზოგადოებისთვის და ქვეყნისთვის სასიკეთოა, ესაა მანდევილის მანტრა.
სკა მატერიალურად და ეკონომიკურად კარგადაა იმიტომ ყოველი ფუტკარი მიზნად ისახავს პირად კეთილდღეობას დაარა ქვეყნისთვის თუ საზოგადოებისთვის სამსახურის გაწევას.
ინდივიდი გონიერი და რაციონალურია? გააჩნია თუ რას ვუძახით გონებას და რაციოს.
ავტორი ამბობს რომ საზოგადოება შედგება ” ინდუსტრიის რაინდებისგან, პარაზიტებისგან, სიყვარულის ჩარჩებისგან, მოთამაშეებისგან, მისნებისგან,და ა.შ. ყოველ მათგანს აქვს თავისი მიზნები და მოსაზრებები.”
ის ამბობს რომ საზოგადოების კეთილდღეობისთვის აუცილებელია თაღლითობის,
ფუფუნების, ამაოების არსებობა. ” მოსპეთ კარგი ღვინო, ეაფინირებული ქსოვილები და სკა დაიღუპება”, ამბობს ის.
გამდიდრების სურვილი, სიხარბე და გაუმაძღრობა არის ეკონომიკის მამოძრავებელი ძალა.
განმანმანათლებლების ბელადი და პაპი ვოლტერი თავის ფილოსოფიურ ლექსიკონში-le Dictionnaire philosophique (1764) შემდეგნაირად აჯამებს წარმოშობით ჰოლანდიელი ბრიტანელი მანდევილის ” გენიალურ” მიხვედრას:
” ვერც ერთი სამეფო, ვერც ერთი სახელმწიფო ვერ იარსებებს უზნეობა-მანკიერებების გარეშე. წაართვით დიდ მანდილოსნებს კეკლუცობა-პრანჭიაობის უფლება და აღარ იქნება აბრეშუმის მანუფაქტურები, აღარ იქნებიან მუშები…”
მანდევილს დიდად აფასებდა ულტრალიბერალიზმის პაპი და გენერალი პინოჩეტის
თაყვანისმცემელი Friedrich Hayek და John Maynard Keynes მასთან აფასებდა მოხმარების აპოლოგიას.
მანდევილი ამბობდა რომ ადამიანის გულში არის ფუნდამენტური დაუკმაყოფილება, გამდიდრების ჟინი- სიხარბე და გაუმაძღრობა არის ეკომომიკის მამოძრავებელი ძალა, კმაყოფილება კი წარმოების შავი ჭირია.
” ადამიანებს აღარაფერი სურთ როდესაც ისინი აღარ ეძებენ სიახლეს”, წერს ის.
ირლანდიელმა ფილისოფოსმა Georges Berkeley-მ (1685-1753) თქვა რომ ბერნარ დე მანდევილი არის ლოთობის პროპაგანდისტი იმიტომ რომ მაგარი სასმელების გაყიდვა ზრდის მისი უდიდებულების შემოსავალს.
შარლ დე გოლს, ეგზიუპერის, სოლჟენიცინს, გამსახურდიას არ უნდოდათ ქრისტიანობის უდიდესი მტერი ფრიდრიხ ნიცშეს კვალზე დამდგარი სამყარო, მაგრამ…
მათ მიუსაჯეს 10 წლით პატიმრობა და სავალდებულო ფსიქიატრიული მკურნალობა.
” სატანამ გვიბრძანა ადამიანის მსხვერპლად შეწირვა.”
გერმანია შეძრა ერთმა სასამართლომ როდესაც გაასამართლეს 26 წლის Daniel Ruda და მისი მეუღლე,23 წლის Manuela, რომლებმაც წინასწარ განზრახვით მოკლეს
ადამიანი.
თვითგამოცხადებულმა სატანისტებმა აღიარეს რომ მრავალჯერ დაარტყეს უხეშად დანა ადამიანს მაგრამ უარყვეს რომ ის ამისგან მოკვდა.
” სატანამ გვაიძულა ამის გაკეთება”,განაცხადა სასამართლოზე Manuela-მ.
მან სასამართლოს აუხსნა რომ მას და მის მეუღლეს ვერ დააკისრებდნენ პასუხისმგებლობას მათი მეგობრის სიკვდილის გამო:
” ეს არ იყო მკვლელობა, ჩვენ არ ვართ მკვლელები. ეს იყო ბრძანების შესრულება. ჩვენ უნდა შეგვესრულებინა ბრძანება.”
დანიელმა თქვა რომ ის მხოლოდ იარაღი იყო ეშმაკის ხელში.
”თუ კი თქვენ გასრისავთ ვინმეს მანქანით თქვენ არ გაასამართლებთ მანქანას”,განაცხადა მან სასამართლოზე.
რიტუალიზებული მკვლელიბა გასულ ივნისში.
Frank Haagen-ის დასახიჩრებული და გახრწნის პროცესში მყოფი გვამი იპოვეს Ruda-ს ბინაში Bochum-ში, დასავლეთ გერმანიის ქალაქში.
Frank Haagen-ს ძლიერად დაარტყეს ჩაქუჩი და 66-ჯერ დაარტყეს დანა.
მისი მუცლიდან ამოწვდილი იყო სკალპელი, და მის მკერდზე ამოკვეთილი იყო სატანას 5-ქიმიანი ვარსკვლავი.
ეს ნახეს ადგილზე მისულმა პოლიციელებმა.
პოლიციელების მიერ ნანახის აღწერა რთულია.
წყვილის ბინა გადაქცეული იყო სატანისტური კულტის საკურთხევლად.
იატაკზე იყო ადამიანის თავის ქალები. ჭერზე იყო სასაფლაოს ნათურები.
ოთახში იყო კუბო.
წყვილი ატარებდა რიტუალებს რომელთა ნაწილიც იყო სისხლის დალევა და ცხოველების მსხვერპლად შეწირვა.
სასამართლოს პროკურორმა თქვა რომ მათი აკვიატებულ-აჩემებული იდეა იყო ადაიანის მსხვერპლად შეწირვა, მათი სატანისტური კულტის ცენტრალური დამახასიათებელი ნიშანი.
Manuela-მ, რომელსაც თავზე თმებში ამოჭრილი აქვს გადაყირავებული ჯვარი და კბილები აქვს საგანგებოდ წაწვეტებული როგორც ვამპირის კბილები, აუხსნა სასამართლოს თუ რატომ დაარტყა მან დანა Haagen-ს.
” მე დავდე კონტრაქტი სატანასთან 2,5 წლის წინ, სატანამ გვიბრძანა ადამიანის მსხვერპლად შეწირვა და ბრძანება შესრულებული უნდა ყოფილიყო”.
” მე მივიღე სატანასთვის ადამიანის მსხვერპლად შეწირვის ბრძანება”.
Manuela-მ შემდეგ დეტალურად აღუწერა სასამართლოს თუ როგორ მიიზიდეს ბინაში მსხვერპლი მან და მისმა ქამარმა და როგორ დაესხნენ ისინი მას თავს:
“Daniel-მა მას ორჯერ ჩაარტყა თავში ჩაქუჩი, მაგრამ ის მოულოდნელად მაინც წამოდგა…შემდეგ ჩემი დანა აელვარდა და მე მბრძანეს რომ ჩამერტყა მისთვის დანა გულში”, თქვა მან.
სატანისტების დუეტმა დანის 66-ჯერ დარტყმით მოკლა Haagen და მის მუცელზე ამოკვეთა ოკულტური ვარსკვლავი.
წყვილმა ამის შემდეგ მოკლულის სისხლი მოაგროვა თასში და დალია ის.
შემდეგ მათ ”სიყვარული ქნეს” კუბოში რომელშიც ჩვეულებრივ ეძინა Manuela-ს.
ამის შემდეგ Manuela-მ მანიაკური პრანჭვა დაიწყო ჟურნალისტების წინაშე.
მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებმა გადარიეს მთელი გერმანია ყველაფერი ამის ჩვენებით.
Manuela სასამართლოზე ”გოთურად” გამოპრანჭული და დადღაბნილი მიბრძანდა.
ის ჟურნალისტების წინაშე ტრაბახობდა რომ სვამდა სისხლს, იძინებდა საფლავებზე და ცოცხლად დამარხული იყო.
სატანისტებმა ჟურნალისტების დახმარებით თვითრეკლამის დიდი სეანსი მოაწყვეს თან უხამსად იქცეოდნენ და იჯღანებოდნენ.
წყვილს არანაირად არ უნანია მკვლელობის ჩადენა.
დანაშაულის აღწერის შემდეგ Manuela-მ მოზეიმე გამომეტყველებით ამცნო სასამართლოს:
” ჩვენ გვინდოდა დარწმუნება იმაში რომ მსხვერპლი კარგად იტანჯებოდა”.
დაცვა ამბობდა რომ ბრალდებულები მენტალურად არასტაბილურები არიან და ითხოვდა შემწყნარებელ განაჩენს. მრავალი მოწმე ამბობდა რომ წყვილს ჰქონდა პიროვნების მძიმე პრობლემები.
მაგრამ ულმობელი მკვლელობა ულმობელი მკვლელობაა.Daniel-ს მიუსაჯეს 15-წლიანი პატიმრობა,Manuela-ს 13 წელი და ორივეს სავალდებულო ფსიქიატრიული მკურნალობა…
სისხლისმელ სატანისტებს შეიძლება სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯონ სატანისტური რიტუალური მკვლელობის გამო.
სასამართლომ გამოავლინა მათი კავშირი ბრიტანელ ვამპირთა ჯგუფებთან.
John Hooper ბერლინში,2002 წლის 1 თებერვალი.
23 წლის Manuela Ruda-ს რომელმაც გერმანულ სასამართლოს განუცხადა რომ ის ვამპირი გახდა ლონდონში და მისი 26 წლის ქმარ Daniel-ს მიუსაჯეს 13 და 15 წლით პატიმრობა.
Witten-ში, Ruhr-ის ველზე.
მსხვერპლი, Daniel-ის 1 კოლეგა, 33 წლის Frank Hackert მსხვერპლად იყო შრჩეული მისი წყნარი ხასიათის გამო და იმიტომ რომ მას უყვარდა ბიტლზები.
მათთან სახლში მისულ კაცს ისინი მრავალჯერ დაესხნენ თავს ჩაქუჩით.
Manuela Ruda-მ განაცხადა სასამართლოზე:
” შემდეგ ჩემმა დანამ დაიწყო კაშკაში და მე მიბრძანეს დანის მისთვის გულში დარტყმა.”
უბედური Hackert მოკლეს დანის 66-ჯერ დარტყმით და მის მკერდზე ამოკვეთეს ოკულტური პენტაგრამა. შემდეგ სატანისტებმა დალიეს მოკლულის სისხლი.
.
ბინაში შესულმა პოლიციელებმა იპოვეს მოკლული მუცელში ჩარჭობილი სკალპელი, ადამიანის თავის ქალების იმიტაციები და კუბო რომელშიც დღის მანძილზე ეძინა Manuela-ს.
სასამართლოს დროს არც ერთ სატანისტ მკვლელს არ გამოუვლენია არანაირი ემოცია.
სასამართლოს დარბაზში იყვნენ სატანისტი მკვლელების მომხრეები და თაყვანისმცემლები. ზოგ მათგანს ეცვა შავი სამოსი და ეკავა ვარდები.
დასავლეთ გერმანიაში ქალაქ Bochum-ში მიმდინარე სასამართლოზე მკვლელი სატანისტები იქცეოდნენ პროვოკაციულად. უხეშად იქნევდნენ ხელებს, მანიაკურად ქაჩავდნენ თვალებს, ყოფდნენ ენას და უღიმოდნენ ჟურნალისტებს.
Manuela მოუყვა სასამართლოს თუ როგორ მუშაობდა ლონდონის ჩრდილოეთით გოთიკურ კლუბში სადაც პირველად ნახა სისხლისმსმელთა,ვამპირთა სამყარო.
მან თქვა რომ ამ კლუბში დადიოდნენ ” ვამპირები და ადამიანები”.
გერმანიაში დაბრუნების შემდეგ მან გასაქანი მისცა თავის შავ ფანტაზიას.
ის შეუერთდა ხალხს რომლებიც ღამ-ღამობით დადიოდნენ სასაფლაოებზე, საუბრობდნენ სავსებით ნორმალურად და სვამდნენ ინტერნეტით ნაპოვნი დონორების სისხლს.
მან ასევე ისწავლა სხვა პიროვნების კისრიდან სისხლის ამოწოვა არტერიაში შეღწევის გარეშე.
მან ამოიღო 2 კბილი და შეცვალა ისინი პირუტყვის გრძელი ეშვებით.
ერთმა ფსიქოლოგმა განაცხადა რომ ამ ქალმა საკუთარი თავის პატივისცემის გრძნობის განვითარება.
მუშათა ოჯახში დაბადებული Manuela შერჩეული იყო უნივერსიტეტში სწავლისთვის მომამზადებელ გიმნაზიაში სასწავლად.
მაგრამ მან მიატოვა სწავლა 14 წლის ასაკში და ამავე დროს სცადა თავის მოკვლა ნარკოტიკის მეტისმეტად დიდი დოზით.
ადვოკატმა Manuela-ს კითხა მიყიდა თუ არა მან სული ეშმაკს. ”დიახ,2,5 წლის წინ, Halloween-ის წინ”, უპასუხა მან და აუმატა თითქმის ბიბლიურ ენაზე:
” სწორედ ამ დროს ჩავდექი ჩვენი უფალის სამსახურში,შევფიცე მას”.
ოღონდ მისი უფალი იყო სატანა.
და სატანამ დიდი როლი შეასრულა Daniel-ის, მაშინ ავტომობილის სათადარიგო ნაწილების გაყიდველის, ცხოვრებაშიც.
Manuela და Daniel ძლივს იპოვეს და დააპატიმრეს საერთოეროვნული ძიების შემდეგ.
ორივე სატანისტმა უარყო მკვლელობა . მათ თქვეს რომ ისინი მოქმედედნენ უზენაესი ძალის ბრძანებით.
” მე მიბრძანეს რომ ადამიანი უნდა შემეწირა მსხვერპლად სატანასთვის”, იმეორებდაDaniel.
ფრიდრიხ ნიცშე (1844-1900) უეჭველად არის თანამედროვე ელიტისტური მოძრაობის ყველაზე გამოჩენილი ფილოსოფოსი. დემოკრატიული დეკადანსის კრიტიკოსი ნიცშე ხიბლავს მრვალ კონსერვატორ კათოლიკეს .
არადა ის ლიბერალური და სოციალისტური ეგალიტარიზმის მთავარ წყაროდ მიიჩნევს ქრისტიანობას და ამიტომ მას უსაზღვროდ სძულს ქრისტიანობა…
ქრისტიანობის დაუძინებელი მტერი ნიცშეს მიზანია კაცობრიობის განთავისუფლება ქრისტიანობისგან
ნიცშე ამბობს რომ ქრისტიანობა ხელს უშლის ძლიერების ბატონობას და ამიტომაა ის მოსასპობი…
რის ნიცშეს ევროპა და არის მისგან რადიკალურად განსხვავებული სოკრატე-პლატონი-ქრისტიანობის ევროპა. ყოველი ჩვენგანი დგას არჩევანის წინაშე თუ რომელი ევროპა უნდა. ხოდა გავიაზროთ და ავირჩიოთ.
Perish the weak and the failures: first principle of our love for men. And help them disappear again! ” დაე დაიღუპონ სუსტები და უხეიროები. ესაა ჩვენი კაცთმოყვარეობის პირველი პრინციპი, ჩვენ მათ უნდა დავეხმაროთ კიდეც გაქრობაში”.
” როდესაც ქრისტიანი ჯვაროსნები შეეჯახნენ აღმოსავლეთში ასასინთა
// ჰაშიშინთა// უძლეველ ორდენს, ამ გამორჩეულად თავისუფალ სულთა ორდენს რომლის უმდაბლეს საფუხურხე მდგომნი ცხოვრობდნენ სულერთია რომელ სამონასტრო ორდენზე უფრო დიდ მორჩილებაში. ჯვაროსნებმა რაღაცა გზით მიიღეს მინიშნება მარტო ასასინ-ჰაშიშინების ორდენის უმაღლეს საფეხურზე მდგომებისთვის განკუთვნილ საიდუმლო სიმბოლოზე და დევიზზე:
” არაფერია ჭეშმარიტი, ყველაფერი დაშვებული და ნებადართულია””…
აი , მაგალითად, რა იყო სულის თავისუფლება , ფორმულა რომელიც უარყოფდა ჭეშმარიტების რწმენას.
ეს დაწერა ნიცშემ მის ნაშრომში ” მორალის გენეალოგია” // მესამე ტრაქტატი, პარაგრაფი 24//.
მაშ არაფერია ჭეშმარიტი, ღმერთი მოკვდა. მასთან ერთად მოკვდა სოკრატიზმიც, პლატონიც და პლატონიზმიც, ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის მქადაგებელი ქრისტიანობაც.
სუსტები და უხეიროები უნდა მოკვდნენ და ედამიწა უნდა დარჩეთ ძლიერებს და დაუნდობლებს.
ნიცშეს თქმით ადამიანისთვის მთავარია ძალა, ძალაუფლება, ხილულ მატერიალურ სამყაროში კარგად მოწყობა, ამ სამყაროს სიამეებით ტკბობა და არა აბსტრაქციაში თუ საიქიოში გაქცევა, აბსტრაქციის, უხილავი ღვთაებრივი სულიერი სამყაროს იმედით არსებობა.
ნიცშეს ზეადამიანის ფილოსოფია, მარადიული დაბრუნება
” და თუ ერთხელ დღისით თუ ან ღამით დემონი მარტოსულს ჩაგჩურჩულებს ”შენ კიდევ ერთხელ და უთვალავჯერ უნდა გაიარო შენს უკვე ნაცხოვრები ეს ცხოვრება და მასში არ იქნება არაფერი ახალი, პირიქით, საგიბრუნდება და გამეორდება ყოველი ტკივილი და ყოველი სიამოვნება, ყოველი აზრი და ხვნეშა და დაგიბრუნდება და გამეორდება ყველაფერი რაც შენს ცხოვრებაში იყო გამოუთქმელად პატარა და გამოუთქმელად დიდი დაგიბრუნდება და განმეორდება იგივე თანმიმდევრობით და იგივე გადაჯაჭვით. და ასევე ეს ობობა და ეს მთვარე ხეებს შორის, და ასევე ეს წამი და მე თვითონ. არსებობის მარადიული ქვიშის საათი უწყვეტად დამხობილი და შენ მასთან ერთად მტვერთა მტვერი.”
” მარადიული დაბრუნება ფრიდრიხ ნიცშეს ფილოსოფიის ცენტრალური ნაწილია. ესაა სტოიკოსებისგან მემკვიდრეობით მიღებული კონცეფცია. სტოიკოსებს სწამდათ სამყაროს ციკლიური არსებობისა. ყველაფერი ბრუნდება ხვალე თუ ზეგ. განსაკუთრებით ეპიქტეტე ამბობდა რომ ყველაფერი რაც ხდება უკვე მოხდა და ისევ მოხდება.
ყველაფერი რაც ხდება უკვე მოხდა და ისევ მოხდება, ამიტომ უნდა იყო ძლიერი ,ძლიერების მოყვარული და უნდა ისიამოვნო ამ წამის მიერ მოცემული შესაძლებლობებით და ასე უნდა იყო მუდამ.
უნდა მიეჩვიო ამ მარადიულად განმეორებად მიწიერ არსებობას და ისიამოვნო ამით. მუდამ ავადმყოფი ნიცშე ამბობს რომ მთავარია ფიზიკური ჯანმრთელობა, ხილული მატერიალური სამყაროთი სიამოვნება და არა სულის სიკვდილის შემდგომ ბედზე ფიქრი. … https://la-philosophie.com/dieu-est-mort-nietzsche/embed#?secret=PWrsEZJR1A
ღმერთი მოკვდა და მასთან ერთად მოკვდა და უაზრო გახდა მისი ძე ქრისტეს დარიგებებიც. უნდა იყო ძლიერი და უნდა ისიამოვნო შენი ძალით, არ უნდა იყო მოწყალე სამარიტელი. თუ დაინახავ ოხრების მიერ მისიკვდილებულ კაცს მიაფურთხე და გაიარე.
ღმერთის სიკვდილი არაა დასასრული, ისაა ადამიანის გარდაქმნის დასაწყისი. ადამიანი არის ხიდი, თოკი ქვეადამიანსა, პირუტყვსა და ზეადამიანს შორის. გარდაქმნა ხდება სამ ეტაპად, სამ ფაზად, ადამიანი თანდათანობით თავისუფლდება ძველი წარმოდგენებისგან, იგონებს ახალ წარმოგენებს.
აქლემი : ცოდნის დაგროვება გააზრების გარეშე
– ლომი : არსებული ცოდნის, ჭეშმარიტებად მიჩნეულის ნგრევა
– ბავშვი : აღორძინება არაფრიდან, არარაობიდან ახალი ცოდნის და ახალი მორალის შექმნა.
უღმერთო ადამიანი აღარ სწავლობს არაფერს. ის რეალობად თვლის იმას რისი რეალობაც სწამს. მისთვის აღარა აქვს მნიშვნელობა ქრისტიანულ, იუდევლურ, ზოროსტრულ თუ სხვა მისი მშობლებისთვის და წინაპრებისთვის მნიშვნელოვან მორალს. ის აგებს თავის საკუთარ მორალს:
კარგია ის რაც მე მინდა.
კულტურული ომი-შარლ დე გოლი და ეგზიუპერი იბრძოდნენ და თავს დებდნენ ისტორიული საფრანგეთის, ისტორიული ევროპის დასაცავად და აღსადგენად, მაგრამ მოვიდა ამ ევროპის მნგრეველი ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია, სატანიზმი, მორიგი ტიპის ვანდალიზმი, რასაც დაერთო ჯიჰადიზმიც და არის დიდი ბრაგრუგი და უბედურება. ხოდა სანამ რამე ნაბიჯის გადადმას გადაწყვეტთ აქეთ იქით უნდა გაიხედოთ, სექსუალური ორგანოების გარდა ტვინიც გაანძრიოთ თორე მთლა ჯოჯოხეთში აღმოჩნდებით ვადამდე.
იყო საინტერესო ტიპი სოლჟენიცინი, მან კომუნიზმიც აგინა და სულელური ანტიკომუნიზმიც. ესეც გასახსენებელია.
დიდი ევროპელი შარლ დე გოლის //1890-1970// სიტყვებიდან.
საფრანგეთის მხსნელი ნაციზმისგან არ ყოფილა მუტრუკი გენერალი. ის იყო მოაზროვნეც, მწერალიც, პოეტური ბუნების ადამიანიც.
დავუგდოთ ყური
დარდი
და როგორ არ ვწუხდე და როგორ არ უნდა მადარდებდეს იმის დანახვა თუ როგორ ფერმკრთალდება და იშლება ოდითგანვე დამკვიდრებული ფრანგული სოფლური საზოგადოება მისი მუდმივი საზრუნავით,ტრადიციებით, უძრავი სოფლებით, ძველი ეკლესიებით, სოლიდური, მტკიცე ოჯახებით, სამუშაოთა, თესვის და მოსავლის აღების მარადიული დაბრუნებით,ძველი ლეგენდების, სიმღერების, ცეკვების, კილოკავების, კოსტუმების და ლოკალური ბაზრების ეს მხარე, ათასწლოვანი საფრანგეთი რომელიც მისმა ბუნებამ, მისმა საქმიანობამ, მისმა გენიამ არსებითად სოფლური გახადეს ?…
დღეს სოფლის მეურნეობას კანონებს კარნახობს, მაშ, ბაზარი.
ეს კანონებია სპეციალიზაცია, სელექცია, გაყიდვა.
//იმედის მოგონებები, Mémoires d’espoir//
იმიგრაცია
ძალიან კარგია რომ არიან ყვითელი, შავი, მიხაკისფერი ფრანგები.
ისინი აჩვენებენ რომ საფრანგეთი გახსნილია ყველა რასის მიმართ და რომ საფრანგეთის მოწოდება არის უნივერსალური, საყოველთაო მოწოდება.
მაგრამ ყვითელი,შავი, მიხაკისფერი ფრანგები უნდა დარჩნენ პატარა უმცირესობად თორემ საფრანგეთი აღარ იქნება საფრანგეთი.
ჩვენ მაინც უწინარეს ყოვლისა ვართ თეთრი რასის, ბერძნული და ლათინური კულტურის ქრისტიანი ევროპელი ხალხი
ცივი ომის დამთავრების შემდეგ ომია ქრისტიანული ცივილიზაციის ნაშთებთან. ნორვეგიაში წვავენ ეკლესიებს, საფრანგეთში და ა.შ. ეკლესიებს ანუ ევროპის კულტურულ მემკვიდრეობას ბილწავენ, წვავენ, ანგრევენ.ნიჰილისტებმა ომი გააჩაღეს ქრისტიანული ცივილიზაციის ნაშთებთან.
”ჩვენ დაუნდობლები ვართ.ჩვენ საბჭოთა ტანკითაც მოვსპობთ თქვენს ქვეყანას, დაგხოცავთ თქვენს ძვლებს მივართმევთ იმას ვინც ზის ტახტზე.”. ესაა დღევანდელი იტალიური და პერესტროიკის სატანიზმი. “We know no pity.“Pitiless, we will eliminate and cleanse, donating the ash of our enemies to he who sits on the throne.”
იტალიაში გაასამართლეს მკვლელი ”სატანას მხეცები”
Les « bêtes de Satan » en Italie font face au procès pour meurtre
TRACY WILKINSON, 30 2005 წლის 30 იანვარი, ამოთხარეს ადამიანთა ნაშთები. ბრალდებულ მკვლელებს ჰქვიათ სატანას მხეცები. პოლიციის თქმით მან და მისმა თანამზრახველებმა აქ ცემეს, დანით მოკლეს და დამარხეს 2 მოზარდი ადამიანის მსხვერპლად შეწირვის რიტუალის მიხედვით.
27 წლის კაცმა, Andrea Volpe-მ, გამომძიებლები მიიყვანა ტყიან ადგილას სადაც მან და მისმა თაყვანისმცემლებმა ცემეს, დანით მოკლეს და დამარხეს 2 მოზარდი ადამიანის მსხვერპლად შეწირვის რიტუალის მიხედვით.
ამ ამბავმა თავზარი დასცა იტალიელებს რომლებიც ისედაც შეძრულები არიან წმინდა ფრანჩესკო ასიზელის და დანტე ალიგიერის ქვეყანაში სატანისტური კულტების გავრცელებით.
ეს და მსგავსი საშინელი დანაშაულები მოყავთ მშობლებს და მღვდლებს იმის დასტურად რომ მოდის არეული ამორალური თაობა რომელიც ზურგს აქცევს ღმერთს და გატაცებულია ოკულტიზმით, მეტიც, სატანიზმით.
ექსპერტების თქმით აქ სატანას გარდა თავისი როლი აქვს ნარკოტიკსაც.
მაგრამ შეშფოთებულმა ვატიკანმა წაოიწყო კურსები მღვდლებისთვის და იმათთვის ეს აუცილებელია. კურსებზე ყვებიან სატანიზმის და შავი მაგიის ისტორიაზე, თეოლოგიაზე, სოცილოგიაზე და მკურნალობაზე მავნე სულის განდევნით, ეგზორსიზმით.
კურსის წამყვანმა Carlo Climati-მ თქვა რომ უფრო და უფრო მეტ ახალგაზრდას აინტერესებს სატანისტური კულტები. ” ახალგაზრდებს სატანიზმზე ესმით მუსიკაში, მასზე პოულობენ ინტერნეტში. 10 წლის წინ ახალგაზრდებს ბევრად უფრო უჭირდათ სატანიზმზე რამის ნახვა და გაგება. ეხლა ეს ძალიან ადვილია.
რომის პაპი იოანე პავლე მეორის დროს ამბობდნენ რომ ეშმაკი რეალურად არსებობს და ის საშიშიძალაა საზოგადოებისთვის. მეტიც, ეშმაკი ძალიან ფესვგადგმულია იტალიურ ხალხურ კულტურაში. მღვდლები ვატიკანის კურთხევით ეგზორსიზმს, მავნე სულის განდევნას რეგულარულად ატარებენ იტალიაში. მათი უმრავლესობა იყო მოწინავე ჩრდილოეთ ლომბარდიაში რომელიც მოიცავს მილანს.
სოციოლოგები ამბობენ რომ ჩრდილოეთ იტალიაში ალბათ უფრო მეტი უკმაყოფილოა ვიდრე ქვეყნის სამხრეთში იმიტომ ოჯახური სტრუქტურა უფრო სუსტია მგრაცია და სხვა ფაქტორია. მილანი უფრო გავს სხვა ევროპულ ქალაქებსიქაა შრომის ინტენსიური ზეწოლა, ნოყიერი ნიადაგი გაუცხოებისთვის და მარტოობისთვის
მილანში ასევე არის heavy metal underground-ის ღრიალი და რახარუხი და არა პოლიფონიური კორსიკული სიმღერები .და 7 წლის მანძილზე იყო კრიმინალური ჯოჯოხეთური ჟრჟოლა.
.
Volpe, შეწყალების თხოვნით, იყო ბრალდების მოწმე. მას და 7 სხვა, ყველა 30-წელზე ნაკლები ასაკის ხალხს გაასამართლებენ მათი 3 ამხანაგის მოკვლის და მეოთხის თვითმკვლელობამდე მიყვანის ბრალდებით.
თვითონ მისი მოწმობით და მისი დღიურის თანახმად //დღიურის ნაწილები გამოაქვეყნა იტალიურმა პრესამ// ვოლპემ და მისმა საყვარელმა ელისაბეტტა ბალლარინმა წინა იანვარში შრიტყუეს იზოლირებულ სახლში მისი ყოფილი საყვარელი,27 წლის მარიანგელლა პეზოტტა. ნარკოტიკის გავლენის ქვეშ მყოფმა მთვრალმა წყვილმა პეზოტტას სახეში ესროლეს, შემდეგ ის ჯერ კიდევ ცოცხალი დამარხეს არც ისე ღრმა ორმოში. შემდეგ მივიდა სხვა თანამზრახველი რომელლმაც ქალი მოკლა ნიჩბით.
პოლიციამ დაიჭირა Volpe Pezzotta-ს მკვლელობის გამო და ის დათანხმდა გამომძიებლების მიყვანაზე ტყეში ქალაქ Busto Arsizio-სთან 40-ოდე კილომეტრში მილანიდან 40-ოდე კილომეტრში ჩრდილო-დასავლეთით სადაც დასაფლავებული იყო 2 სხვა მსხვერპლი.
იპოვეს ჯგუფი სატანას მხეცების ყოფილი წევრების, 16 წლის Fabio Tollis-ის 16 ans და 19 წლის Chiara Marino-ს სხეულები. ორივე გაქრა 1998 წლიდან. ბოლოს ისინი დაინახეს როდესაც ისინი გადიოდნენ მილანის 1 ბარიდან.
Tollis იყო ჯგუფის მომღერალი, მაგრამ მისი ერთგულება ჯგუფის მიმართ ეჭვს ქვეშ დადგა. ერთი ანგარიშის თანახმად ჯგუფმა მოკლა Marino იმიტომ რომ მან დააიწყო ქალწული მარიამის განსახიერება.
პრესა და ტელერეპორტაჟები სავსე იყო საქმის საშინელი დეტალებით. ლაპარაკობდნენ იმაზე რომ ვოლპეს უყვარდა გველები და ციფრი 666 და მარინო თავისი ოთახის მოსართავად იყენებდა შავ სანთლებს და თხის თავის ქალებს.
კლავდნენ დანით და ნიჩბით…
Volpe-მ დღიურში რიტუალურ სისხლისღვრაზე მითითებებს შორის თქვა:
” ჩვენ ბოროტები ვართ. ჩვენ ვაწამებთ ადამიანებს და ვთამაშობთ მათი სიცოცხლით. ჩვენ არ ვიცით ებრალება. ულმობლები, ვკლავთ და ვწმენდთ, ჩვენი მტრების ნეშტს ვუძღვნით იმას ვინც ზის ტახტზე.”
ევროპას, მთელ ცივილიზებულ მსოფლიოს უჭირს, ცივი ომის დამთავრების შემდეგ ის ცდილობს სატანიზმის სხვადასხვა სახეობის მოგერიებას.
ხოდა ფრთხილად უნდა ვიყოთ ჩვენც ბოროტების იმპერიის და კომუნისტების მოგერიების შემდეგ სატანისტების ხელში რომ არ აღმოვჩნდეთ. იცნობდეთ, ღრმად ვიცნობდეთ ევროპას. მასალები დიდი მონოგრაფიითვის.
black metal არის heavy metal-ის ქვე-ჟანრი. მას ახასიათებს აგრესიული ტონი, ხორხისმიერი სიმღერა და ბნელი ატმოსფერო.
Le black metal აკრიტიკა და აგინა საზოგადოების სხვადასხვა სექტორმა მისი უხეში გარეგნობის და მიზანტროპულ-კაცთმოძულე სულისკვეთების გამო.
black metal-ის ზოგი ჯგუფი გარეული იყო ავკაცობებში, მაგ. მრავალი ძველი ხის ეკლესიის დაწვაში
// განსაკუთრებით ნორვეგიაში StavkirkeდაFantoft-ის დაწვაში l’Inner Circle-ს მიერ//. გარეული იყო მკვლელობებშიც და მრავალ თვითმკვლელობაშიც.
მიუხედავად ამისა, ან, შეიძლება სწორედ ამიტომ, black metal 1990-ან წლებში ძალიან პოპულარული გახდა metal-ის ფანებს შორის.
black metal-ის არსს აჯამებს სიძულვილი. მისი ელემენტები ხშირად არის ანტიქრისტიანობა,მიზანტროპია-კაცთმოძულეობა, ნიჰილიზმი, წარმართობა. ის დიდადაა შთაგონებული სატანური ფანტაზიით.
მუსიკოსები თავის შრომას თვლიან მათი მიზანტროპია-კაცთმოძულეობის და ნებაყოფლობითი სოციალური იზოლირების ბუნებრივ შედეგად.
მუსიკოსთა უმრავლესობა ანტიკოლექტივისტია. ისინი სასტიკად აკრიტიკებენ რელიგიას საზოგადოდ და ამკვიდრებენ მძვინვარე ინდივიდუალიზმის,რაციონალური ეგოიზმის,არტისტული არისტოკრატიზმის,სიგიჟის და სიკვდილის კულტს.
black metal-ის იდეოლოგიაზე ყველაზე ძლიერ გავლენას ალბათ ახდენს ნიცშეს ფილოსოფია // არტისტული არისტოკრატია, ანტიქრისტიანობა და ანტირელიგია მსხვერლის შეწირვის ცნება,ღმერთის არსებობის უარყოფა, უხილავ სამყაროთა უარყოფა, კონცერტი როგორც ცერემონია, მხატვრული შემოქმედების და სიცოცხლის გამოხატულების კავშირი, übermensch-ის დოქტრინა, რადიკალური ნატურიზმი//.
რადიკალური ნატურიზმი ხშირად არის მეტ-ნაკლებად აღიარებული მტკიცე ანტიჰუმანისტური გრძნობის ნიღაბი. მარკიზ დე დე სადია black metal-ის დიდი წინაპარი და წინამორბედი.
black metal-ის, მაგ. Death metal-ის მუსიკოსების აზრით სიცოცხლის მთავარი ელემენტების სიკვდილი და ნეგატიურობა რომლებიც ცხოვრებას აძლევენ აზრს და მიმართულებას.
ასეთი რამეებით გაშტერებული 16 წლის ლეო უცდის Dark Funeral-ის კონცერტს. მოლოდინში ის წრუპავს ლუდს და ამბობს:
„ ადამიანი შეიქმნა ბუნების ჰარმონიის დასარღვევად და ხელს უფათურებს metal-ს ჯგუფების სახელებით დაფარულ თავის სამოსს, კაცობრიობა უნდა მოისპოს.“ მაგალითი? „ როცა ქუჩაში ვხედავ უსახლკარო მათხოვარს არაფერს ვაძლევ.“
სატანიზმი არაა ლაწირაკების მიერ მოგონილი პროვოკაცია. ექსტრემისტების მიერ ინტერნეტზე გამოჭერილები ფუთფუთებენ სატანიზმისთვის მიძღვნილ ფორუმებზე და ბლოგებზე, ტატუირებისთვის და
Piercing-ისთვის რიგებში და თუ black metal-ის კონცერტების ბოლოს.
2005 წლის სექტემბერში პარიზის გარეუბანში Ivry-sur-Seine-ს ცათამბჯენიდან გადახტნენ და ასე მოიკლეს თავი 14 წლის Marion-მა და მისმა მეგობარმა გოგონამ. „ სატანიზმმა გაავსო მისი ცხოვრება“, ამბობენ საამართალდამცველები. მის მშობლებს, მოკრძალებულ იმიგრანტებს ჩილიდან, ეგონათ რომ ეს იყო წარმავალი სიგიჟე.
წითურთმიანი მოზარდი მარიონი მის მეგობრებს უყვარდათ მედიუმის მისი ნიჭის გამო.
Marion იგონებდა თშვებულ ლიბერტინულ თავგადასავლებს, ძლიერი ნარკოტიკების მიღების სეანსებს. ის იყო metal-ის ჯგუფი Anorexia nervosa-ს თაყვანისმცემელი. ამ ჯგუფის ზოგი სიმღერა კი ხიტბას ასხაცს თვითმკვლელობას და თვითდასახიჩრებას.
„ შეიძლება ვიფიქროთ რომ ყოველ წელს 25 წელზე უფრო ახალგაზრდათა თვითმკვლელობების 5% ანუ ყოველ წელს ასიოდე ასეთი თვითმკვლელობა დაკავშირებულია სატანიზმთან, ამბობს Miviludes-ის პრეზიდენტი Jean-Michel Roulet.
l’Express – 21 avril 2006
არის სატანიზმის სუპერსტარი, ამერიკელი მუსიკოსი,როკის მომღერალი,მხატვარი,პოეტი,მსახიობი,მოქანდაკე Marilyn Manson, მისი ნამდვილი სახელიაBrian Hugh Warner. ის დაიბადა1969 წლის 5 იანვარს à Cantonში,lOhio-ში.
მსოფლიოში ის ცნობილია როგორც metal industriel-ის ჯგუფის ლიდერი. მისი სცენის სახელი მერილინ მენსონ მიუთითებს მერილინ მონროზე და მე-9 თვეზე ფეხმძიმე შარონ ტეიტის და მისი ამხანაგების მკვლელ სატანისტ ჰიპი გურუ Charles Manson3-ზე.
მას უყვარს სცენიდან ფილოსოფიით და მისტიკური სიმბოლიკით შეფერილი მკრეხელობა და პროვოკაცია.
დასაწყისიდანვე, 1990-ანი წლების დასაწყისიდან, Spooky Kids-ების დროს, მენსონს ჰქონდა სატანისტის რეპუტაცია.
1995 წელს ქათმის გახმაურებალმა საქმემ კიდევ უფრო გააძლიერა მისი კრიტიკა.
ცხადი გახდა რომ მერილინ მენსონი სცენაზე მსხვერპლს სწირავდა სატანას.
სხვათა შორის მერილინ მენსონი არის სატანას ეკლესიი დამფუძნებელი AntonSzandor LaVey-ს ახლობელი.
სატანისტი მერილინ მენსონის სატანიზმი ძალიან ჰგავს დღევანდელი ჰიპერეგოცენტრიკოსი ჰიპერინდივიდუალისტი ლიბერტარის, ვთქვათ ჟან-პოლ სარტრის მეგობარი სიმონ დე ბოვუარის ფილოსოფიას.
„ მე მაინტერესებს „იზმით“ დამთავრებული ყველა სიტყვა, ქრისტიანიზმიც, ბუდიზმიც, სატანიზმიზ…ჩემის აზრით უნდა ავიღოთ ყველა ამ იდეოლოგიდან საუკეთესო და ჩვენ თვითონ შევქმნათ ამით ჩვენი საკუთარი რელიგია “, უთხრა მერილინ მენსონმა ტელევიზიას.
არ გინდა ზევსი,იეჰოვა, ალაჰი, „იყავი შენი საკუთარი ღმერთი… იფიქრე შენი თავით“. მერაბ მამარდაშვილის ფილოსოფიაა ნამდვილად.
ის მორწმუნეებს და განსაკუთრებით ქრისტიანებს აგინებს იმიტომ რომ მისი აზრით ისინი არიან :მონები ეკლესიისა რომელიც მათ კარნახობს ყოველ ნაბიჯს“.
“I’m not a slave to a god that doesn’t exist”– „ არა ვარ არარსებული ღმერთის მონა’“, ღრიალებს გაუთავებლად მერილინ მენსონი.
ამერიკელი მომღერლის მ აზრით სუსტი ქრისტიანები ებრძვიან ამის ინდივიდუალიზმს ამიტომ ვერ იტანს ის ქრისტიანებს.
მსმენელებით გატენილ დარბაზში ღრიალის დროს ის ხევს ბიბლიას და ფურცლებს სცენიდან ყრის
„ შატანას კულტი ვრცელდება ახალგაზრდებში“, დაწერა ერთმა ფინურმა ჟურნალმა 1993 წელს.
Tampere-ს //ფინეთი// პოლიციის ცნობით ნარკოტიკით ვაჭრობაში გარეული ინდივიდები ითრევენ ახალგაზრდებს, ძირითადად გოგოებს, სატანისტურ სექტებში. ამ სექტებში ხშირად ითრევენ 10-15 წლის ბავშვებს.
„ სატანას კულტმა ახალგაზრდებში ნახა ნოყიერი, ნაყოფიერი ნიადაგი“, ამბობს ჟურნალი. Star
სატანიზმის გავრცელება არაა წმინდა ლოკალური ფენომენი. ასე მაგალითად იოჰანებურგის ჟურნალმაStar ეხლახანს განაცხადა რომ სატანას კულტი იზიდავს და ხიბლავს სამხრეთ აფრიკის ახალგაზრდა მდიდარ თეთრკანიანებს.
სატანას კულტი, მაშ, არის მრავალი ქვეყნის ბავშვების და მშობლების კოშმარი.
მატყუარა სატანიზმი ახალგაზრდებს პირდება ძალიან ცოტას სანაცვლოდ ძალიან ბევრის მიცემას.
„ თაყვანი ეცით სატანას, აკეთეთ მისი საზარელი საქმე და ის მოგცემთ იმას რაც გინდათ“. ჟურნალი Teenამბობს რომ ამ დაპირებით ხიბლავს ახალგაზრდებს სატანიზმი.
„ ცხოვრება კარგად უნდა გაღეჭო“, ამბობს მოზარდი რომელიც არ მალავს თავის სატანისტობას.
„ მე ვხედავ ბუნებაში ორ ძალას, სიკეთეს და ბოროტებას. ადამიანებს ბედნიერებას ანიჭებს ის რაც ცუდია ადამიანების თქმით. ცოდვა იძლევა ემოციურ, ფიზიკურ და მენტალურ სიამოვნებას“, უმატებს ეს ბაცანა.
დენვერის //აშშ// პოლიციელს, სპეციალიზებულ სატანურ სექტებში, კითხეს თუ მისი აზრით რატომ იზიდავს ახალგაზრდებს სატანიზმი.
„ არ დამავიწყდება არასოდეს ის რაც მითხრა ახალგაზრდა სატანისტმა, თქვა პოლიციელმა: „ ცხოვრება არაფერს ნიშნავს, გვინდა ცხოვრება აწმყოსთვის, კეთება იმისა რაც გვინდა, მომავალი არაა.“
კანადაში, Dartmouth-ში საავადმყოფოს მოზარდთა სამსახურის ექიმმა Khalil Ahmad-მა თქვა რომ მოზარდები ეძებენ ძლიერ ემოციებს. სუსტებს, წარუმატებლებს სატანიზმი იზიდავ იმიტომ რომ ის მსთ აძლევს ძალის ყალბ გრძნობას.
სატანიზმის სხვა სპეციალისტმა, სან-ფრანცისკოს პოლიციელმა, მიუთითა პრობლემის მიზეზზე:
„ ჩვენი სამყარო აპათიურია, ჩვენ უფრო ჩვენი თავით ვართ დაინტერესებულები ვიდრე სხვებით. ჩვენ ვცხოვრობთ ძალადობით სავსე პესიმისტურ საზოგადოებაში. ბავშვები ამას ხედავენ როგორც ბუნებრივ რამეს. ამიტომ იზიდავს მათ სატანიზმი.“
რამდენად არიან ჩათრეულნი ახალგაზრდები სატანიზმში? „ ბიჭები ხცავენ ერთმანეთს და მათ ამხანაგებს“, ამბობს პოლიციის ინსპექტორი და ოკულტური სექტების მიერ ჩადენილი დანაშაულების წინააღმდეგ მებრძოლი ამერიკული ორგანიზაციის ხელმძღვანელი Larry Jones.
’Illinois-ს შტატის პოლიციის ოფიცერი რომელიც სატანიზმს იკვლევს სამსახურეობრივი საჭიროების შესაბამისად ამბობს სატანას კულტს ნაზიარებ ლიცეუმელთა 90 %-ისთვის ესაა თამაში, მაგრამ 10 %-ისთვის ეს სერიოზულია და ისინი ხვდებიან ხაფანგში.
აღარ ითვლიან სატანიზმის გავლენის განმცდელ მოზარდებს და კიდევ უფრო ახალგაზრდებს რომლებმაც დახოცეს მშობლები თუ მათი ოჯახის სხვა წევრები
ბავშვები კლავენ ბავშვებსაც. ზოგი სრულწლოვანი სატანისტი ასახიჩრებს და ხოცავს ცხოველებს.
მათ ბაძავენ ბავშვები რომლებიც შინაურ ცხოველებს ხოცავენ საკურთხევლებზე.
საკმარისი ადგილი არაა იმისთვის რომ ჩამოვწეროთ თუნდაც არასრული სია იმ საშინელებათა რასაც სჩადიან სატანას კულტში ჩათრეული ბავშვები.
National Information Network-ის პრეზიდენტი Shane Westhoelter-ის თანახმად ლიცეუმელთა 30 à 40 %ეძლევა ოკულტიზმის ამა თუ იმ ფორმას და 17 წელზე უფრო ახალგაზრდების მიერ ჩადენილი დანაშაულების 70 % განპირობებულია მათი კავშირით ოკულტიზმთან.
[Entrefilet, page 5]
Le culte de Satan a trouvé en la jeunesse un terrain fertile.
სატანური black metal– ქაოსის ბატონები-2005 წლის პირველი იანვარი
black metal -ის წრის წევრებმა გასული საუკუნის ბოლოს ევროპაში ასზე მეტი ეკლესია დაწვეს და წაბილწეს
black metal არის მთელი დედამიწის ყველაზე ექსტრემისტულ-ექსტრემალური მუსიკალური underground-იატაკქვეშეთი.
დაუნდობელი უმოწყალო ომია და ამ ომში უფრო და უფრო მეტ მეტ მნიშვნელობას იძენენ black metal-ის ჯგუფები და მათი ფანატიკოსი თაყვანისმცემლები რომლებმაც დატოვეს თვითმკვლელობათა, მკვლელობათა და ტერორიზმის საზარელი მემკვიდრეობა. ეს უბედურება ისევ გრძელდება ნორვეგიიდან გერმანიამდე ფინეთის, ამერიკის, და ა.შ. გავლით.
ეს წიგნი დაწერა black metal-ის სამყაროს კარგად მცოდნე ორმა ჟურნალისტმა.
წიგნი პირველად გამოიცა ინგლისურად The Bloody Rise Of Satanic Metal Underground-ის სახელით.
Michael Moynihan-ის დაDidrik Søderlind-ის მიერ დაწერილი და Los Angeles-ის Feral House-ის მიერ გამოქვეყნებული ეს წიგნი ფრანგულად თარგმნა Sylvia Rochonnat-მ.
წიგნში არის მრავალი ტიპის ინფორმაცია black metal-ის შექმნაზე, მის ევოლუციაზე, მის ყველაზე ცნობილ წევრებზე რომლებმაც მონაწილეობა მიიღეს მის შექმნაში თუ გავრცელებაში, იმაზე თუ რა მოუტანა ამ ვითომ მუსიკამ საზოგადოებას და მის ფანებს.
1998 წელს გამომცემლობებში Feral House-ში გამოცემული Michael Moynihan-ისდა DiderikSøderlind-ის წიგნი Lords of Chaos: The Bloody Rise of The Satanic Metal Underground 2005 წელს ფრანგულად თარგმნა სახელით „სატანურიBlack metal: ქაოსის ბატონები“-Black metal satanique: les seigneurs du chaos et გამოსცა Camion Blanc-მა.
black metal-მა გაიმეორა ყველაზე მოძალადე heavy metal-ის ბაზისური სტრუქტურა და გადააქცია ის მუსიკალური სიძულვილის წმინდა ნარევად. გსუფრთხილებელ მსმემელთა კიდევ უფრო გასაბრუებლად
black metal-ის ზოგმა ჯგუფმა დაიწყო ჩსწერა მუსიკისა რომელიც შეიძლება ჩაითვალოს ლამაზად.
Varg Vikernes, მისი ცხოვრება და საქმიანობაVikernes-ს..
მაშრომის კარგი მესმედი ეძღვნება
1984 წელს გიტარისტმა Oystien Aarseth-მა დააარსა Métal-ის თავისი საკუთარი ჯგუფი Mayhem და თავისი ფსევდონიმი Destructor-მნგრეველი შეცვალა ახალი ფსევდონიმით Euronymous მკვდართა მეფე-(le prince des morts).
ამ დროს Mayhem-მა თავის მუსიკას უწოდა Total Death Metal.წევრებმა მიიღეს მღრღნელი porc-épic-ების გარეგნობა და მაკიაჟი panda. წარმატება ლოკალური მაგრამ დაუყოვნებელი იყო.
1991 წელს მომღერალმა რომელსაც ერქვა ძალიან „ლამაზი“ სახელი Dead-მკვდარი შუბლში იკრა ტყვია და მოიკლა თავი. მან დატოვა ლეგენდარულად ქცეული ბარათი „ ვწუხვარ,ბოდიში სისხლისთვის“.
გვამი აღმოაჩინა Euronymous-მა. პოლიციის გაფრთხილებამდე მან ფოტოები გადაუღო გვამს რათა ისინი გამოეყენებინა Mayhem-ის შემდეგ ალბომში/ ამავე დროს მან მოაგროვა თავის ქალის ნამსხვრევები გულსაბამის გასაკეთებლად და აიღო ტვინის ნაწილი მისი გემოს გასასინჯად.
ისტორია გახმაურდა.
ინტერვიუებში Euronymous-მა განაცხადა რომ Dead-მა თავი მოიკლა სცენის ევოლუციის გამო, Death et Blackმეტისმეტად მოდური გახდა. მან თქვა რომ ჭეშმარიტი Black Metal უნდა გამოეყოს პოზიორებს რომლებიც პატივს არ სცემენ Metal-ის მოძალადე // violent// სულს.
მან გახსნა ფირფიტების მაღაზია Helvete რომელიც იქცა ნორვეგიის Black Metal-ის ყველა მოყვარულის შეხვედრების ადგილად. გადნსაკუთრებით გულმოდგინედ მოსიარულეებს დაარქვეს Black Circle.
ამასობაში ვინმე Christian Vikernes-მა შეცვალა თავისი ფსევდონიმი Varg-დ და ფსევდონიმით Count Grishnackh
შექმნა თავისი საკუთარი ჯგუფი Uruk-Hai. ის შეუერთდა Euronymous-ის Black Circle-ს. მან ხელი მოაწერა Euronymous-ის Deathlike Silence Productions-ს და დამკვიდრდა მაღაზიის სარდაფში.
ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ ამ მხიარულმა ტიპებმა გადაწყვიტეს ქრისტიანობის წინააღმდეგ ომის დაწყება და ცეცხლის გაჩაღება.
პირველად დაწვეს Bergen-ის ახლოს მდებარე Fantoft-ის ეკლესია. მერე დაწვეს სხვებიც. უნდა ვიცოდეთ ეომ ნორვეგიაში ეკლესიების უმრავლესობა ხისაა.
Euronymous იკვეხნიდა იმით რომ იცნობს ეკლესიის დამწველებს. ის დააპატიმრეს და გაუშვეს სამხილების ნაკლებობის გამო.
Vikernes-მა და Euronymous-მა ერთად მისცეს ინტერვიუ ინგლისურ ჟურნალ Kerrang !-ს რომელშიც ღიად ახსნეს Inner Circle-ს საქმიანობა. მათ თქვეს რომ არიან წევრები ორგანიზაციისა Satanic Terrorists-სატანური ტერორისტები.
Euronymous-მა ბოლოს დახურა მაღაზია Helvete.
1993 წლის 11 აგვისტოს თავისი სახლის კიბეზე ნახეს Oystien Aarseth-ის, იგივე Euronymous-ის გვამი. ის მოკლეს დანის 23-ჯერ დარტყმით. რამოდენიმედღიანი ძიების და დასმენათა შემდეგ დააპატიმრეს Varg Vikernes და მისი თანამზრახველი Snorre (Thorns.
1994 წელს, სასამართლოს ბოლოს, Vikernes-ს მიუსაჯეს 21 წლით პატიმრობა წინასწარ განზრახვით მკვლელობის გამო. Snorre-ს მიუსაჯეს 8 წლით პატიმრობა.
წიგნის ავტორები ასკვნიან რომ ეს მკვლელობა არის Black Metal-ისთვის დამახასიათებელი სატანისტური დანაშაული.
სატანა იცნობს თავისიანებს
Varg Vikernes-მა ციხეში ყოფნისას არ დაკარგა დრო და დაწერა სკანდინავური Mein KampfVargsmal // Varg-ის საგალობელი//, დააფუძნა ნორვეგიული წარმართული ფრონტი და თავისი პატრონიმი შეცვალა Quisling-ით, ჰიტლერის მოკავშირე ნორვეგიული სახელმწიფოს მეთაურის სახელით.
მან განაცხადა რომ ამიერიდან ის თაყვანს სცემს ოდინს…და რომ მას უნდა ნორვეგიის დაბრუნება ვიკინგებისთვის.
ნაწყვეტი ინტერვიუდან:
„ შეხედეთ ცას, ის ცისფერია, ზღვა ცისფერია, ყვავილები ცისფერია და ჩემი თვალები ცისფერია. ცაზე მაღლა ვარსკვლავებია., ესაა მარადიული სიბრძნე…ყველაფერი იწყება ცისფერი თვალებიდან
როდესაც ვუყურებ წაბლისფერ ან შავთვალებიან პიროვნებებს თითქოს ვუყურებ მათ უკანალს; წაბლისფერი, შავი განავალის ფერია“.
წიგნი შემდეგ წარმოადგენს ჯგუფის წევრების მიერ ჩადენილ მკვლელობას….
Black metal satanique : les seigneurs du chaos, Michael Moynihan et Didrik Søderlind. Camion Blanc, 1998.
კითხვაზე „ რატომ დაწვით ეკლესიები?“ Vikernes-მა უპასუხა: „Fantof…აგებულია წარმართულ საკურთხეველზე. ეს მკრეხელობაა. ამიტომ იყო საჭირო ეკლესიების დაწვა. მათი დაწვის შემდეგ შეიძლება კვლევა იმისა რაც იყო მათ ქვეშ. „ ასე რომ Vikernes „ უანგარო ჰუმანიტარია“ და არა ვანდალი.
მაგრამ ძველ სკანდინავებს არ ქონიათ არც ტაძარი და არც რამე მსგავსი საკულტო ადგილი, მათ არ იცოდნენ ლოცვა, ჭვრეტა, მედიტაცია.
Fantoft-ს,მაშ, არაფერი შეუჩვლია. ვაჭარი ვიკინგები დარჩვივნენ Prima Signatio-ს, ერთგვარ მარტივ ნათლობას ქრისტიანებთან ვაჭრობის გულისთვის. ისინი, მაშ, ქრისტიანობას იცნობდნენ სკანდინავური ქვეყნების ოფიციალურად ქრისტიანობაზე მოქცევსმდე.
ქრისტიანობის მიღება არავის დაუძალებია სკანდინავური ქვეყნების ელიტებისთვის. მოქცევა ნებაყოფლობითი იყო. ისინი გაქრისტიანდნენ ეკონომიკური, სოციალური და პოლიტიკური მოსაზრებებით.
*
Les Seigneurs du Chaos, par Michael Moynihan & Diderik Soderlind, Melmothia 2007-2015.
დიდად საინტერესოა საფრანგეთის ტელევიზიის 2018 წლის 18 აპრილის ცნობა:
ტერორისტი, სატანისტი, სურვივალისტი, მაინც ვინ არის სინამდვილეში Kristian “Varg” Vikernes ?
საშიში თუ გასხივოსნებულ-განათლებული? ეჭვი იყო რომ ის ამზადებდა საფრანგეთში ტერორისტულ აქტს 2013 წლის ზაფხულში. ნორვეგიელი ექსტრემისტი Kristian “Varg” Vikernes სამშაბათს 3 ივნისს წარდგა პარიზის სასამართლოს წინაშე. მას ბრალად ედება მოწოდება სიძულვილისკენ და „ომის დანაშაულთა აპოლოგია“. მას მიუსაჯეს 4-6 თვით პატიმრობა გადავადებით.
ჯგუფი black métal Burzum-ის მომღერალმა Kristian “Varg” Vikernes-მა პრესაში განაცხადა რომ მან თავის განწყობათა გამოსახატად გამოიყენა ცნებები „ სატანიზმი,ნაციონალიზმი,რასიზმი, წარმართობა, ნაციზმიც კი“.
.
ამ “Varg”-ს, რაც ნორვეგიულად ნიშნავს მგელს, ხან ტერორისტს უძახიან და ხან ხელოვანს, Francetv info-მ სცადა ამ რთული ადამიანის პორტრეტის მოხაზვა 5 სიტყვით.
ტერორისტი
2013 წლის 16 ივლისს საფრანგეთის პოლიციამ გატეხა Corrèze-ში მისი სახლის კარი. ამ სახლში ის თავის ფრანგ მეუღლე Marie Cachet-სთან ერთად ცხოვრობს 2009 წლიდან. მათ ჰყავთ 3 შვილი.
? “Varg” Vikernes-ს შეეძლო მასშტაბური ტერაქტის მომზადება“, განაცხადა საფრანგეთის იმდროინდელმა შინაგან საქმეთა მინისტრმა , Manuel Valls-მა. „ ნეონაცისტებთან ახლო, ის წარმოადგენდა პოტენციურ საფრთხეს საზოგადოებისთვის, რასაც ადასტურებს მისივე სიტყვები“, დააზუსტა სამინისტრომ.
საბოლოო ანგარიშით მინისტრმა განაცხადა რომ „მგელს“ არც გარკვეული მიზანი აქვს და არც გარკვეული პროექტი“. ტიპი გაანთავისუფლეს 48 საათით დაკავების შემდეგ.
უნდა ითქვას რომ ამ ადამიანს აქვს მძიმე პასივი. 1993 წელს მას მიუსაჯეს 21-წლიანი პატიმრობა ეკლესიების დაწვისთვის და მისი მეგობრის, black métal-ის ჯგუფი Mayhem-ის გიტარისტი Øystein Aarseth, იგივე Euronymous-ის მკვლელობისთვის. ტიპი ამ მეგობარ გიტარისტთან ნაჩხუბარი იყო.
მისი დაპატიმრების დროს ნორვეგიულმა პოლიციამ მის სახლში იპოვა 150 კილო ასაფეთქებელი და სხვა იარაღი.
Vikernes იყო პრობლემების მქონე ბაღანა და მოზარდი.
1990-ანი წლების გარიჟრაჟზე ის გახდა ხელოვნებისადმი არსებითად სატანისტური დამოკიდებულებით გამორჩეულ-გაერთიანებული ნორვეგიელი ახალგაზრდების მოძრაობა Black Metal Inner Circle-ს წევრი.
ოსლოს ეს პატარა ბანდა რადიკალურად ანტიქრისტიანულად იყო განწყობილი
ქრისტიანობის ამ მტრებმა ნორვეგიაში დაწვეს მრავალი ეკლესია, მათ შორის მე-12 საუკუნეში აგებული Fantoft-ის Stavkirke, რომლის ნაშთებს ვხედავთ 1993 წლის მარტში გამოსული Burzum-ის ფირფიტა Aske-ს გარეკანზე // Aske ფერფლია ნორვეგიულად//.
„ ქრისტანობა აღის თანამედროვე მსოფლიოს ყველა პრობლემის წყარო და ის შინაგანად დაკავშირებულია ებრაელებთან“, ამბობს ქრისტიანობის ნორვეგიელი მტერი Vikernes.
ის ეხლა ამბობს რომ არის ჩრდილოური ღმერთი ოდინის, თორის მამის თაყვანისმცემელი და არა სატანისტი.
ასე თუ ისე სტაბილური და მშვიდი ჩამყაყებული ბრეჟნევიზმიდან სატანისტებით და სხვა შეშლილებით სავსე დღევანდელობაში გადავარდნილმა თუ გადათრეულმა კი უნდა იცოდეს ცოტა რამ სტრესზე თორემ მას მოულოდნელად შეიძლება გული გაუსკდეს ან სისხლი ჩაექცეს და კუკუ.
უხსოვარი დროდან, სულ ველურებისთვისაც ცნობილი სტრესი შეიძლება გადაიქცეს ნობელის პრემიის ლაურეატი გორბაჩოვის პერესტროიკაში მოხვედრილების მკვლელ ჭირად და უბედურებად.
სტრესი ფართო გაგებით არსებობს უხსოვარი დროიდან,მაგრამ მისი მოქმედება 1936 წელს დაახასიათა კანადელმა ექიმმა ფიზიოლოგმა ჰანს უილიამ სელიემ.
მან სტრესი აღწერა თავის წიგნში «სიცოცხლის სტრესი» («Stress of life»): «სტრესი არის ადაპტაციის ზოგადი სინდრომი, ცხოვრების ჩვეულებრივი მდინარების მით უმეტეს მოულოდნელად შეწყვეტა და არევა, აგრესია, ძლიერი გამაღიზიანებლები იწვევს არასპეციფიურ ნეიროენდოქტრინულ რეაქციას და,შესაძლოა,ფსიქოპათოლოგიურ გამოვლინებებს». სხვა სიტყვებით სტრესი არის ორგანიზმის სრულიად ნორმალური რეაქცია ფიზიოლოგიურ თუ ფსიქოლოგიურ თუ სხვა აგრესიებზე ( ემოციების ჩათვლით).
თავდაცვის მექანიზმი: სტრესის მდგომარეობა არის სტრესის მომგვრელ ფაქტორებზე ორგანიზმის რეაქციის შედეგი. ესაა თავიდან ჰორმონალური რეაქცია რომლის მიზანია ბრძოლა სტრესის გამომწვევი ფაქტორების მიერ წონასწორობის დარღვევის წინააღმდეგ. სტრესი არის შედეგი ცვლილებისა რომელიც ადამიანს ცუდად ხდის ფიზიკურად და ფსიქოლოგიურად. ლაპარაკია, მაშ, თავდაცვის ნამდვილ მექანიზმზე. ინდივიდი თავს იცავს სასიამოვნო თუ არასასიამოვნო მდგომარეობისგან. მიზანია ადაპტაცია.
ადამიანის სპეციფიური რეაქცია: სელიეს დახასიათება განავითარეს. მრავალმა ექსპერიმენტმა დაადასტურა,მაგალითად,რომ სტრესის მომგვრელი ფაქტორის ბუნება გარკვეულ გარემოებებში იწვევს სხვადასხვა ჰორმონის,მაგალითად ტესტოსტერონის გამოყოფას. ადამიანის რეაქცია ხდება სპეციფიური,არასტერეოტიპული და ცვალებადი პიროვნებათა შესაბამისად.
ზოგს ექნება ძლიერი რეაქცია,ზოგს კი ექნება სუსტი ან სულ არ ექნება.
ჰორმონები, რა თქმა უნდა, მაგრამ არა მარტო: სტრესი არ უნდა იქნეს განხილული იზოლირებულად და არ უნდა იქნეს დაყვანილი ჰორმონების გამოყოფაზე რაც იწვევს ფიზიოლოგიურ ცვლილებებს.
სტრესზე პასუხი მრავალგანზომილებიანია: მნიშვნელობა აქვს პიროვნების ცხოვრებისეულ გამოცდილებას,მემკვიდრეობითობას,მის პიროვნულ თვისებებს,მის გარემოს. ყველაფერი ეს განაპირობებს მის პასუხს სტრესზე.
წყლულების მსხვერპლი პირუტყვები: სელიეს თანახმად სტრესის (სიცივე,ავადმყოფობები,დამწვრობა) განმცდელ ცხოველებს უჩნდებოდათ შიგნეულობის წყლულები,ეწყებოდათ სისხლისდენა. ხდებოდა თირკმლისზედა ჯირკვლების ატროფია.
სელიეს ექსპერიმენტები და დასკვნები დღეს მოძველებული ჩანს,მაგრამ დღესაც აქტუალურია სტრესიეს ფიზიოლოგიური საფუძვლის სელიესეული ახსნა:
«ფსიქიური თუ ფიზიკური აგრესია იწვევს ენდოკრინულ პასუხს.
როგორია ფიზიკური რეაქცია სტრესზე?
სტრესის დროს ორგანიზმი შეეგუება ავტომატურად და შედარებით სტერეოტიპურად. ადაპტაციის ზოგად სინდრომად წოდებული ეს ეს რეაქცია ზედიზედ გაივლის სამ ფაზას.
სტრესის გამომწვევ ფაქტორთან საბრძოლველად მობილიზებული იქნება კუნთები,გული,სისხლძარღვები,მომნელებელი აპარატი,ჰორმონალური სისტემა.
მაგრამ პროცესი ყოველთვის არ მიმდინარეობს ერთი და იგივე სქემით და შეიძლება იცვლებოდეს პიროვნებათა შესაბამისად.
შფოთის თუ განგაშის ფაზა: ესაა ჩვენი ნებისგან დამოუკიდებელი განგაშის ფაზა. ამ დროს ორგანიზმი თავს დაიცავს სტრესის მომგვრელი ფაქტორის წინააღმდეგ. ხდება ორგანიზმის რესურსების მობილიზება ჩვეულიმდგომარეობის,წონასწორობის დამრღვევი აგრესორის წინააღმდეგ.
ესაა ძლიერი ემოციების, მაგალითად შიშის,სევდის თუ განრისხების ფაზა. ამაზე მნიშვნელოვანწილად პასუხისმგებელია ადრენალინი. გადარჩენის ეს რეაქცია ხდება ორ ნაწილად.
თავიდან აჩქარდება გულის ცემა. პარალელურად დაეცემა არტერიული წნევა, შემცირდება კუნთოვანი ტონუსი. ლაპარაკია მკვეთრ დაუძლურებაზე, «სიდერაციაზე».
მომდევნო წამებში არტერიული წნევა აიწევს და კუნთები შეიკუმშება. მონელება,რომელსაც ჩვეულებრივ სჭირდება სისხლის დებიტი,შენელდება. სისხლი მიატოვებს კანის ტერიტორიას და გადავა კუნთებში,ტვინში,რაც აძლიერებს სიფხიზლეს და მეხსიერებას. ნერწყვი მცირდება,ოფლისდენა ძლიერდება,სუნთქვა ხშირდება და ცხვირის ნესტოები ფართოვდება. სიხლის შელეკერტება ძლიერდება რათა უშველოს ჭრილობას. თვალის გუგები გაფართოვდება რათა ხედვა გაუმჯობესდეს.
წინააღმდეგობის ფაზა: თუ სტრესის მომგვრელი ფაქტორის მოქმედება საკმაოდ დიდხანს გაგრძელდება ორგანიზმი მუდმივად დაძაბული იქნება და შეეგუება აგრესიას. ორგანიზმი წინააღმდეგობას გაუწევს ჰიპოფიზის გავლენით თირკმლისზედა ჯირკვლების მიერ გამოყოფილი ადრენალინის და კორტიზოლის წყალობით. სხეული ააწყობს თავდაცვის მექანიზმებს რომლებიც თანდათანობით ამოწურავენ ჰორმონალურ რესურსებს.
ორგანიზმის ცვეთის ეს ფაზა დგება სტრესის ქრონიკული ფაზის დროს, ზოგჯერ სტრესის განმცდელი ადამიანის უნებურად და უცოდინელად.
ამ სტადიაზე უკვე შეიძლება გამოჩნდეს მრავალი ავადმყოფობა (მაღალი არტერიული წნევა, ფუნქციონალური ავადმყოფობები,თავის ტკივილები), ისევე როგორც თავისებური ქცევა (ინტერესის დაკარგვა,იზოლაცია) და კორტიზოლის მოქმედების შედეგად იმუნიტეტის დაქვეითება. სტრესი გადაიქცა…დისტრესად!
დაუძლურების ფაზა:
დაუძლურების ფაზა შეესაბამება სტრესს რომელსაც შეუძლია მოკვლა,აგრესიის დასკვნითი ფაზა,როდესაც დაღლილ და დაუძლურებულ ადამიანს აღარ შეუძლია ადაპტაცია და დაპირისპირება იმიტომ რომ მეტისმეტად დიდხანს იყო ადაპტირებული და ამოწურა თავისი ფიზიოლოგიური რესურსები.
ამ სტადიაზე ბატონობს დაღლილობა,უნდობლობა,უძილობა. აქაც შეიძლება გაჩნდეს მძიმე ავადმყოფობები,მაგალითად გალოთებამდე, განარკომანებამდე, თვითმკვლელობამდე მიმყვანი დეპრესია,მკვლელი ინფარქტი ,ნერვიული, დერმატოლოგიური და ა.შ ავადმყოფობები !
ჩვენი თაობებისთვის სტრესის და ხშირად ქრონიკული და მკვლელი სტრესის გამომწვევი უძლიერესი ფაქტორი იყო ლენინური პარტიის დეგენერატები გორბაჩოვის, შევარდნაძის, მიერ მოწყობილი პერესტროიკა.
ასე მაგალითად დიდ ქართველ ქირურგს, სწავლულ ოთარ ღუდაუშურს გული გაუსკდა, ის გარდაიცვალა, სიგუაპითეკების მიერ გასროლილი საბჭოთა ტანკის ხმის გაგონებისას. და რამდენს დასცა დამბლა, რამდენი სასოწარკვეთილი გაალოთა,გაანარკომანა, და ა.შ. პერესტროიკამ…
სულ რომ არ გადავშენდეთ საჭიროა წარსულის, დღევანდელი მსოფლიოს, მასში მომქმედი აგრესიული და სულ უტვინო ძალების მოქმედების ცოდნა და წინასწარ სტრატეგიის შემუშავება. აი ამისთვის საჭირო მასალების უმცირესი ნაწილი.
ზოგ ცუდს,მაგ. რუსეთის იმპერიას, შეიძლება ზოგი კარგიც მოყვეს. ზოგ კარგს, მაგ. პერესტროიკას შეიძლება მოყვეს საქართველოში ქართველების გაწყვეტა. იაპონური სიბრძნე ამბობს რომ კარგი მხედველობის მქონე ნაწვიმარ გუბეშიც დაინახავს ვარსკვლავებს და ცუდი მხედველობის მქონე მასში მარტო ტალახს-და ჭუჭყს ხედავს.
შერიფ-ბეგის ყველაზე ახალგაზრდა მეუღლე, რუსეთის იმპერატორის ალექსანდრე III მეუღლის, მარია ფეოდოროვნას ბიძაშვილი იყო. მარია ფეოდოროვნა კი ინგლისის დედოფლის ვიქტორიას და გახლდათ. გერმანელი მეუღლისაგან შერიფს შეეძინა ქალიშვილი — ვერა-ბატი (ანუ ბატონი), რომელიც 1890 წელს იონა მეუნარგიას მოანათვლინა. ისინი სხალთაში არიან დასაფლავებულნი.
SearchPerson Name: ExactlyGeorgian outstanding men’s (kings, politicans, writers, art workers, scientists, eclesiastics, members of royal and nobiliary families, public figures, philantropists) activities and biographies. Texts are given in Georgian and English languages.• Suggest a Biography
Correctionშერიფ-ბეგ ხიმშიაშვილიDate of birth:1829Date of death:1892 (at 63 years)Burial location:ქოჩახი, აჭარა, საქართველოCategory:Political Leader, Military PersonBIOGRAPHY 1878 წლის მარტში, დაბა სან–სტეფანოში, რუსეთსა და თურქეთ შორის დაიდო ზავი. ხოლო 1879 წელს ბერლინის კონგრესზე დადასტურდა, რომ აჭარა ამიერიდან რუსეთის იმპერიის შემადგენლობაში იყო. აჭარის დედასამშობლოში დაბრუნებას დიდი აღფრთოვანებით მიესალმნენ საქართველოში. 1878 წელს აჭარის დეპუტაცია თბილისში მიიწვიეს. დეპუტაციაში შედიოდნენ: ჰუსეინ–ბეგ ბეჟან–ოღლი (ბეჟანიძე), ჰუსეინ აბაშიძე, შერიფ–ბეგ ხიმშიაშვილი და სხვები. ძვირფას სტუმრებს მასპინძლობას უწევდნენ გრიგოლ ორბელიანი, დიმიტრი ყიფიანი, აკაკი წერეთელი და სხვა გამოჩენილი მოღვაწეები. შეხვედრაზე ბრწყინვალე სიტყვა წარმოთქვა გრიგოლ ორბელიანმა საპასუხო სიტყვა დახვეწილი ქართულით წარმოთქვეს ჰუსეინ–ბეგ ბეჟანიძემ და შერიფ–ბეგ ხიმშიაშვილმა.სამუსლიმანო საქართველოში ეროვნულ–გამანთავისუფლებელი მოძრაობის ლიდერი, ზემო-აჭარის უკანასკნელი მთავარი შერიფ–ბეგ ხიმშიაშვილი (აჰმედ–ფაშას ძე) 1829 წელს დაიბადა დაბა ხულოში ძველი ქართული ტრადიციების მატარებელ ოჯახში. მამამისი ახალციხის საფაშოს (გუბერნიას) ხელმძღვანელობდა. მას დიდი წვლილი მიუძღვის 1828–1929 წლების რუსეთ–ოსმალეთის ომის მიმდინარეობის დროს ახალციხის საფაშოს დიდი ნაწილის შემოერთებაში. მას, როგორც საფაშოს გამგებელს, თავდადებით არ უბრძოლია ახალციხის შესანარჩუნებლად. მისი ძალების შებრძოლება რუსეთის არმიასთან მოჩვენებითი ხასიათისა იყო, რადგან კარგად ახსოვდა მამის სიტყვები: „ჩვენი სამშობლო საქართველოა და არა ოსმალეთი“. აჰმედ ფაშა 1836 წელს, 55 წლისა მოულოდნელად, საეჭვო ვითარებაში გარდაიცვალა.7 წლის შერიფის აღზრდა ითავა დედამ, დუდი ხანუმ ბეჟანიძემ. მეუღლის გარდაცვალების შემდეგ ოსმალეთის სულთნის კარმა მას დაავალა აჭარის გამგებლობა. დუდი ხანუმმა მხარის გამგებლობა მიანდო მაზლს, ჰუსეინ–ფაშას, თავად კი მალევე წავიდა სტამბოლში, რათა შვილის განათლებასა და მისთვის ბეგობის წოდების მოპოვებაზე ეზრუნა. უამისოდ შერიფი ვერ გახდებოდა აჭარის მმართველი, ვერ დაიკავებდა მამის თანამდებობას.სტამბოლში დუდი ხანუმს დამხმარედ ეგულებოდა ოსმალეთის ფადიშაჰის მაჰმუდ მეორის მეუღლე შუშანი თავდგირიძე, რომელიც წარმოშობით ქობულეთიდან იყო და ოსმალეთის სულთნის კარზე დიდი ავტორიტეტით სარგებლობდა. მან მართლაც დიდი პატივით მიიღო დაქვრივებულ დუდი ხანუმი და შემდგომშიც არ აკლებდა ყურადღებას. შერიფი მიაბარეს უფლისწულებისთვის განკუთვნილ სკოლაში, სადაც საფუძვლიანი განათლება მიიღო. ქართულად წერა–კითხვა და ქართული ლიტერატურა კი ოჯახში შეისწავლა დედის დახმარებით.სანამ შერიფი სრულწლოვანი გახდებოდა, მანამდე ზემო აჭარას დუდი–ხანუმი მართავდა. იგი დიდი ავტორიტეტით სარგებლობდა უბრალო ხალხშიც და სულთნის სამეფო კარზეც. განსაკუთრებული გონიერება გამოიჩინა მან 1844 წელს, როცა აჭარის მოსახლეობა აუჯანყდა ოსმალეთის ხელისუფლებას დამატებითი გადასახადების შემოღების გამო. თურქეთის სულთანმა მღელვარების ჩასახშობად მრავალრიცხოვანი ჯარი გამოგზავნა და რომ არა დუდი–ხანუმის დიპლომატიური ნიჭი ადგილობრივ მოსახლეობას დიდი საშიშროება ელოდა.15 წლის შერიფი აჭარაში ფაშის ტიტულით დაბრუნდა. სულთან აბდულ–მეჯიდს მისი სასახლის კარზე დატოვება სურდა, მაგრამ დუდი–ხანუმის პირადი თხოვნა გაითვალისწინა და შერიფი ზემო აჭარის მმართველად დაამტკიცა. მისი მმართველობის დროს სისხლის აღებისა და ყაჩაღობის შემთხვევები საგრძნობლად შემცირდა.შერიფ-ბეგ ხიმშიაშვილის პიროვნებას ბევრი მოგზაური თუ მკვლევარი მოუხიბლავს თავისი განათლებით, ენამახვილობითა თუ დარბაისლობით. მასზე მოგონებები დაგვიტოვეს: ივანე კერესელიძემ, დიმიტრი ბაქრაძემ, ზაქარია ჭიჭინაძემ, ნიკოლოზ არჯევანიძემ და სხვებმა. 1874 წლის გაზაფხულზე შერიფ ბეგის სტუმარი ყოფილა გიორგი ყაზბეგი. იგი მასპინძელს ასე ახასიათებს: „შერიფ ბეგი 45 წლისაა, საშუალოზე მაღალი, წარმოსადეგია. მას ტიპიური ქართული სახე აქვს, იგი ძალზე ჭკვიანია, კარგი მოუბარი და ენამოსწრებული, თავისებურად განათლებული და რაც მთავარია, ხელიდან ყველაფერი გამოუდის. ჩვენ ვნახეთ მისი გაკეთებული ხმალი, რომელსაც ოქროს ზარნიში და ვერცხლის შემკულობა აქვს… ბეგმა თვითონ ჩამოასხა სპილენძის პატარა ზარბაზანი, კაკლის ხისგან კი საკმაოდ ფაქიზად გააკეთა რამდენიმე სკამი და დივანი. გარდა ამისა, შერიფ ბეგი კარგი მხატვარიცაა. სახლის თითქმის ყველა კედელს მისი ნახატი ამშვენებს“. (გ. ყაზბეგი. სამი თვე თურქეთის საქართველოში. – ბათუმი, 1955, გვ.44).შერიფ ხიმშიაშვილს ძალიან უყვარდა ქართული ლიტერატურა, მშობლიური ენა და კულტურა. ეს ნათლად ეტყობა მის წერილებს. ამ მხრივ სანიმუშოა 1879 წელს გაზეთ „დროებაში“ დაბეჭდილი მისი წერილი – „გულწრფელი აღსარება“, რომელიც გამოირჩევა ფილოსოფიური სიღრმით. მხატვრული ოსტატობით და, რაც მთავარია, სამშობლოს უსაზღვრო სიყვარულითა და ნათელი მომავლის რწმენით.1877–1878 წლების ომში ბათუმისათვის ბრძოლაში დიდი მნიშვნელობა ენიჭებოდა აჭარის ბეგების მიერ დაკავებულ პოზიციას. მას შემდეგ რაც ოსმალეთის იმპერიამ აჭარელ ბეგებს უფლებები შეუმცირა, მათ დაიწყეს რუსეთისაკენ ლტოლვა, რადგან ხედავდნენ, რომ იქ მცხოვრები ქართველი თავადები უფრო დაწინაურებულ მდგომარეობაში იმყოფებოდნენ. შერიფ-ბეგი, განსაკუთრებით უწყობდა ხელს რუსეთს აჭარის დაბრუნების საქმეში. მისი ეს დამსახურება უყურადღებოდ არ დარჩა იმპერიის მთავრობას და როდესაც რუსეთის გამარჯვების შემდეგ, 1879 წელს, აჭარის დელეგაცია პეტერბურგში ჩავიდა, შერიფ–ბეგს რუსეთის იმპერატორმა პირადად უთხრა – არ დავივიწყებ ომის დროს შენს მიერ გაწეულ სამსახურსო და სახელმწიფო ხაზინიდან 15 ათასი მანეთი ოქროთი გადასცა.შერიფ-ბეგი ამ პერიოდში სახელმწიფო სამსახურში შტაბ-ოფიცრის ხარისხით მსახურობდა; მას დაენიშნა მისი ჩინის შესაფერისი პენსია; თანაც გამოეცხადა, რომ თუ ვინიცობაა, აჭარა ისევ ოსმალთს დარჩა და თქვენ იძულებული გახდით აქაურობა დატოვოთ, რაც ამ მხარეში მამული გაქვთ, იმდენივე მამული მოგეცემათ რუსეთის იმპერიაშიო. შერიფ-ბეგს ეკუთვნოდა: ყარსის ოლქში 400 დესეტინა საშენი ტყე, შიგ ყარსშივე სავაყუფო (მეჩეთებისათვის შეწირული), დუქნები, აჭარის სავაყუფო (საეკლესიო), სოფლები: ხულო, დიდაჭარა, დოსხევი, ალმე და საზაფხულო საძოვრები. ყოველივე ამას ოსმალეთის სულთნების ფირმანებითა და ქართველ მეფეთა მიერ ბოძებული გუჯარებით ფლობდნენ შერიფ-ბეგის წინაპარნი და როგორც მათი კანონიერი მემკვიდრე, თავად შერიფ ბეგიც.აჭარა რუსეთმა დაიპყრო თუ არა, რუსეთის მთავრობამ შექმნა კომისია, რომელმაც 1883 წელს განიხილა აჭარის სამამულო საქმეები და დაადგინა: აჭარის ყველა მამულები ოსმალების ხელში სახელმწიფო ქონებას წარმოადგენდა და მაშასადამე ახლაც სახელმწიფო ქონებად უნდა დარჩესო. შერიფ-ბეგის საკუთრებად მხოლოდ 16 დესეტინა მიწა ცნეს. 1889 წელს, როცა უკვე გენერალ–მაიორი იყო, მან მთავრობას კვლავ მიმართა თხოვნით თავისი მამულების თაობაზე, მაგრამ ისე გარდაიცვალა, რომ სიცოცხლეში არაფერს არ მოსწრებია.1892 წელს შერიფ ხიმშიაშვილი მიწვეული იყო პეტერბურგში, რუსეთის სამეფო კარზე. იგი იქ გაცივდა, დაავადდა და იმავე წელს გარდაიცვალა. ანდერძის თანახმად, მისი ნეშტი შვილებმა აჭარაში გადმოასვენეს. დაკრძალულია თავის საზაფხულო აგარაკზე ქოჩახში.შერიფ-ბეგს დიდი ოჯახი ჰყავდა. დარჩა 20 შვილი (11 ვაჟი და 9 ქალი). ზოგიერთი ცნობით იგი პეტერბურგში ქრისტიანულად მოინათლა და ნათლობის სახელად ალექსანდრე ეწოდა, ნათლიის – იმპერატორ ალექსანდრე II პატივსაცემად.შერიფ-ბეგის შვილები – ისა ბეი, თემურ ფაშა და ჯემალ ფაშა, რუსული განათლების მიუხედავად, მეფის რუსეთის წინააღმდეგ გამოდიოდნენ. ისინი პირველი მსოფლიო ომის დროს და შემდგომაც, რუსეთის წინააღმდეგ იბრძოდნენ.შერიფ-ბეგის ყველაზე ახალგაზრდა მეუღლე, რუსეთის იმპერატორის ალექსანდრე III მეუღლის, მარია ფეოდოროვნას ბიძაშვილი იყო. მარია ფეოდოროვნა კი ინგლისის დედოფლის ვიქტორიას და გახლდათ. გერმანელი მეუღლისაგან შერიფს შეეძინა ქალიშვილი — ვერა-ბატი (ანუ ბატონი), რომელიც 1890 წელს იონა მეუნარგიას მოანათვლინა. ისინი სხალთაში არიან დასაფლავებულნი.დღეს, სოფელ სხალთაში (ხულოს მუნიციპალიტეტი), სახლში, რომელშიც XIX საუკუნეში ცხოვრობდა და მოღვაწეობდა შერიფ ხიმშიაშვილი, გახსნილია მისი სახელობის მუზეუმი.შერიფ ხიმშიაშვილმა და მისმა შთამომავლებმა პირნათლად შეასრულეს – მათი წინაპრის სელიმ ხიმშიაშვილის (შერიფის ბაბუა) ანდერძი, რომელიც წარმოთქვა ღალატით შეპყრობილმა თავის მოკვეთის წინ – ,,მართალია მე თავს მჭრით, მაგრამ გეტყვით გურჯისტანი ოსმალოს სამუდამოდ მაინც არ შეგრჩებათ. ამის ხსოვნას მე ჩემს შვილებს დავუტოვებო”, – და მათ მართლაც გმირულად გააგრძელეს სელიმის საქმიანობა.
ვიფიქროდ რომ ცუდს კარგი არ არ გადავაყოლოთ და არაასრულყოფილშიც მოვნახოთ კარგი.
‘ საფრანგეთის რევოლუციამ ათეიზმის სახელით ერთ თვეში მოკლა მეტი ვიდრე ინკვიზიციამ ღმერთის სახელით მთელი შუა საუკუნეების მანძილზე მთელ ევროპაში.
“La Révolution française a fait plus de morts en un mois au nom de l’athéisme que l’Inquisition au nom de Dieu pendant tout le Moyen-Âge et dans toute l’Europe”
ინივიზიციის შექმნა მე-13 საუკუნეში იყო რეალური გაუმჯობესება მართლმსაჯულების სფეროში. ერეტიკოსები იმდენად სძულდათ რომ ისინი ხელში ჩაგდებისას შეიძლობოდა იქვე ჩაეძაღლებინათ ბრბოს ან პოლიტიკურ ხელისუფლებას. საგანგებო ტრიბუნალი-სასამართლო ინკვიზიციის ანუ მართლმსაჯულების ინსტიტუტის შექმნამ ისინი გადაარჩინა ლინჩის წესით ჩაძაღლებისგან. იმკვიციცია არ ყოფილა თანამედროვე დემოკრატიული სასამართლოს მსგავსი იდეალური რამე, მაგრამ ის ეყრდნობოდა გამოძიებას და გამოკითხვას.
ინკვიზიციის მიზანი იყო საზოგადოებრივი ინტერესის სახელით ჭეშმარიტების დადგენა.
ის მოშორდა რომაული სამართალის ბრალდებითპროცედურას როდესაც მოსამართლე განსჯიდა ორი მხარის დავას.
” ინკვიციამ გამოძიების და მისი სასამართლოს ფუნქციონირებით ხელი შეუწყო ახალი პროცედურის წესების გამოგონებას რაც და დამთავრდა თანამედროვე იურიდიული სისტემით,იმ ნიუანსით რომ ბრალდებული იქ იყო სავარაუდო დამნაშავე.
მიუხედავად ამისა ჩაღრმავებული ძიება გარანტიებს აძლევდა ბრალდებულებს. ბრალდებულს შეეძლო ინკვიზიტორის ბრალდებების და ზოგი მიწმის უარყოფა, მას შეეძლო მისი სიმართლის დამამტკიცებელი საბუთების წარმოდგენა, მის წინააღმდეგ ბრალდებების უარყოფა.
ინკვიზიციის
გამომძიებლები იყვნენ კარგი სახელმძღვანელოების მქონე პროფესიონალები რომლებსაც უნდოდათ სამართალი.
1246 წელს Narbonne-ს რეგიონალურმა კრებამ დაადგინა რომ განაჩენი გამოტანილი უნდა ყოფილიყო მხოლოდ ფორმალური აღიარების ან ბრალის უეჭველად დამადასტურებელი საბუთების წარმოდგენის შემთხვევაში. კრებამ განაცხადა რომ დამნაშავის გაშვება ჯობია უდანაშაულოს დასჯას.
აღიარების მოსაპოვებლად შეიძლება გამოყენებული იქნეს იძულება, საკვების მოკლება, წამებაც. წამება იშვიათი იყო და იწვევდა დავას. ეკლესია დიდხანს იყო წამების წინააღმდეგი. 866 წელს რომის პამპმა ნიკოლოზ მეექვსემ განაცხადა რომ წამება ” არაა დაშვებული არც ღვთაებრივი და არც ადამიანური კანონებით ვინაიდან აღიარება სპონტანური უნდა იყოს….”
demande que la condamnation soit portée exclusivement après un aveu formel, ou au vu de preuves irréfutables. Mieux vaut, estime l’assemblée, relâcher un coupable que condamner un innocent. Pour obtenir cet aveu, la contrainte peut être utilisée : soit par la prolongation de l’emprisonnement, soit par la privation de nourriture, soit enfin par la torture. Le recours à la torture est rare et contesté. Longtemps l’Église y a été hostile. En 866, le pape Nicolas Ier déclare que ce moyen « n’était admis ni par les lois humaines ni par les lois divines, car l’aveu doit être spontané ». […]”
რევოლუციური ტერორი, პოპულიციდი,ვანდალიზმი, ვანდეა, ტამბოვი, არა მარტო რუსეთის ოკუპანტი ბოლშევიკები
რობესპიერი
რობესპიერისთვის, ყოველ შემთხვევაში თავიდან, ტერორი იყო სამხედრო მოქმედებათა აუცილებელი ნაირსახეობა და მეტი არაფერი.
მასობრივ სიკვდილით დასჯას უნდა მოეშორებინა კონკრეტული პირები, უთავოდ უნდა დაეტოვებინა კონტრრევოლუცია.
ჟან-პოლ მარატს ტერორი ესმოდა სხვანაირად, ისე როგორც 21-ე საუკუნეში, ინფორმაციული ტექნოლოგიების საუკუნეში, ესმით ის ბუშს და ბენ ლადენს. ტერორი მარატისთვის არის ხალხის მუდამ აღგზნებულ მდგომარეობაში დატოვების, ხალხთა მასების გარკვეული მორალური და ფსიქოლოგიური მდგომარეობის შექმნა ამ მდგომარეობაზე დაყრდნობით მართვის და გამარჯვების მიზნით. მოწყალება და შებრალება არაა რევოლუციური გრძნობა. პარიზის პლებსმა 1792 წლის სექტემბერში მოაწყო პოგრომები. ციხეებში ჟლეტდნენ არისტოკრატ პატიმრებს.
რევოლუციური ხელისუფლება კი,თუ არ ყოფილა ამ სასაკლაოს ინსპირატორი, მაგრამ მდუმარე მოწონებით ხვდებოდა ამას.
1794 წლის დასაწყისისთვის დასავლეთის არმიის სარდალმა გენერალმა ტიურომ დაიწყო გენოციდის შესახებ 1793 წლის 1 აგვისტოს დეკრეტის შესრულება.
მან გადაწყვიტა მშვიდობიანი, მაგრამ ტახტის და ეკლესიის დამცველთა მხარდამჭერი მოსახლეობის დასჯა.
“ვანდეა აღარ არსებობს… მე დავმარხე ის სავანის ტყეებში და ჭაობებში. თქვენი ბრძანებით მე ვსრესდი მათ ბავშვებს ცხენების ფლოქვებით, მე ვკლავდი მათ ქალებს რათა მათ აღარ გაეჩინათ ბანდიტები. ვერ დამაბრალებთ თუნდაც ერთი ტყვის აყვანას. მე ისინი ყველა გავწყვიტე. ყველა გზა მოფენილია გვამებით. სავანესთან ბანდიტები შეუჩერებლად მოდიოდნენ და ჩვენ მათ შეუჩერებლად ვხოცავდით” //კონვენტისადმი რევოლუციური გენერალი ვესტერმანის ანგარიშიდან//.
მოწყალება და შებრალება არაა რევოლუციური გრძნობა.
“ვანდეა უნდა იქცეს ეროვნულ სასაფლაოდ”, განაცხადა მან. ტიურომ თავისი ჯარები დაყო ორ ჯარად რომლებიც ერთმანეთისკენ უნდა დაძრულიყვნენ დასავლეთიდან და აღმოსავლეთიდან. ყოველ ჯარში 12 კოლონა იყო.
ვანდეელების მიერ ჯოჯოხეთის კოლონებად წოდებული ეს ჯარები იანვრიდან მაისამდე წვავდნენ სახლებს და ნათესებს,ანგრევდნენ ღობეებს, ძარცვავდნენ, აუპატიურებდნენ, ხოცავდნენ “რესპუბლიკის” სახელით.
ჯოჯოხეთური კოლონები სასტიკად იძიებდნენ შურს “აჯანყებული” სოფლების წინააღმდეგ.
ათობით ათასი ადამიანი მოკლეს ტყვიით, მათ გილიოტინაზე მოკვეთეს თავები, ისინი ცოცხლად დაწვეს მათ ბეღლებში და ეკლესიებში.
დახოცილი იყო ათობით ათასი კაცი. პარიზში ტერორის ყოველ მსხვერპლზე ვანდეაში მოდიოდა ტერორის ათი მსხვერპლი.
როშფორის პორტში რამოდენიმე ათასი მღვდელი შიმშილით მოკლეს იმიტომ რომ მათ არ შეფიცეს ერთგულება ტერორისტულ რევოლუციურ რეჟიმს.
ანჟში რამოდენიმე ათასი ტყვე დახვრიტეს ადგილზე.
ნანტში ათასობით ადამიანი დაახრჩვეს უფრო სისტემატურად.
განსაკუთრებული გაქანება მასობრივმა სასკლაომ მიიღო ნანტში, სადაც ტერორს აწყობდა კონვენტის წევრი კარიე (Jean-Baptiste Carrier).
უშუალოდ მისი ბრძანებით მოკლეს დაახლოებით ათი ათასი კაცი რომელთაც მანამდე იარაღი ხელში არც სჭერიათ უბრალოდ იმიტომ რომ ისინი თანაუგრძნობდნენ აჯანყებულებს ტერორისტული რეჟიმის წინააღმდეგ. მათი ცოლები,შვილები,მშობლები დახოცეს მისი პირდაპირი ბრძანებით.
მაგრამ გილიოტინა და დახვრეტები არ ყოფილა საკმარისი მისი გრანდიოზული სადამსჯელო ჩანაფიქრების განსახორციელებლად, ათასობით ადამიანი დახვრიტეს, ათასობით ადამიანი დაახრჩვეს, ათასობით ადამიანი დაიხოცა შიმშილისგან ციხეებში.
ადამიანები აყავდათ ნავებზე და გემებზე და მათ ახრჩობდნენ მდინარეში. ბევრს უკრავდნენ ხელებს და ისე ყრიდნენ წყალში.
თავი განსაკუთრებით გამოიჩინა ნანტის დამხრჩობად წოდებულმა კარიემ. ნანტში ჩასვლისას მან თავისებურად გადაწყვიტა ქალაქის ციხეების გადატვირთულობის პრობლემა.
აი მისი მოღვაწეობის რამოდენიმე ეპიზოდი: 16-17 ნოემბრის ღამეს მისმა თანაშემწეებმა ასიოდე მღვდელი აიყვანეს გემზე. ერთმანეთზე წყვილ-წყვილ გადაბმული მღვდლები დაემორჩილნენ, თუმცა მათ წინასწარ წაართვეს ფული და საათები. შემდეგ კარიეს თანაშემწეებმა გენი გააცურეს ლუარაზე.
ერთ-ერთმა ტყვემ, მაშეკულის კიურე ერვემ, მოულოდნელად აღმოაჩინა რომ ბარჟა რამოდენიმე ადგილას იყო გახვრეტილი.
მღვდლები მიხვდნენ თუ რას უპირებდნენ მათ. მათ დაიჩოქეს და დაიწყეს ერთმანეთის წინაშე აღსარების თქმა.
მადმაზელ გილიოტინას დაუღალავად ამუშავებენ.
მდინარემ შთანთქა ყველა უბედური ტყვე. გადარჩა ოთხი მღვდელი. სამი მათგანი აღმოაჩინეს და მოკლეს. უკანასკნელი კი გადამალეს მეთევზეებმა.
კარიემ ასევე მოდაში შემოიღო ე.წ. რესპუბლიკური ქორწილები. სხვადასხვა ასაკის მამაკაცებს და ქალებს ატიტვლებდნენ, წყვილ-წყვილ აბავდნენ ერთმანეთზე და ახრჩობდნენ მდინარეში.
ახრჩობდნენ ღამ-ღამობით, ჩირაღდნების მოციმციმე შუქზე. თვითონ ნანტის ჯალათი მის მიერ შერჩეული კოხტა გემით ხელქვეითებთან და კახპებთან ერთად დაცურავდა ლუარაზე და თვალყურს ადევნებდა ამ უბედურთა დახრჩობას.
პარიზელი რევოლუციონერები გაერთვნენ დექრისტიანიზაციის პოლიტიკის გატარებითაც ანუ ქრისტიანობის მოსპობის მცდელობით.
დარბეული იქნა ნანტის და კემპერის ტაძრები //ისევე როგორც პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი, სენ-დენის კათედრალი და ა.შ., გ.მ.//.
ამ დარტყმულების ტირანიისადმი დაუმორჩილებელი ვანდეა ჩაახრჩვეს სისხლში…. ასეთი იყო საბჭოთა დემოკრატების პრაქტიკაც პერესტროიკის ხანაში საქართველოში და ა.შ.
“ვანდეა აღარ არსებობს… მე დავმარხე ის სავანის ტყეებში და ჭაობებში. თქვენი ბრძანებით მე ვსრესდი მათ ბავშვებს ცხენების ფლოქვებით, მე ვკლავდი მათ ქალებს რათა მათ აღარ გაეჩინათ ბანდიტები. ვერ დამაბრალებთ თუნდაც ერთი ტყვის აყვანას. მე ისინი ყველა გავწყვიტე. ყველა გზა მოფენილია გვამებით. სავანესთან ბანდიტები შეუჩერებლად მოდიოდნენ და ჩვენ მათ შეუჩერებლად ვხოცავდით” //კონვენტისადმი რევოლუციური გენერალი ვესტერმანის ანგარიშიდან//.
ქრისტიანობის მკვლელობის ხანიდან სატანიზმამდე ჰერი, ესაა ანამედროვეობა
L’homme ne sera jamais libre tant que le dernier roi ne sera pas étranglé avec les entrailles du dernier prêtre.
Denis Diderot
„ადამიანი ვერასოდეს იქნება თავისუფალი სანამ ბოლო მეფეს არ დაახრჩობენ ბოლო მღვდლის ნაწლავებით“, იყვირა დიდ ფრანგ ფილოსოფოს ენციკლოპედისტ მწერლად გამოცხადებულმა დენი დიდრომ –Denis Diderot (1713 – 1784)და დაიწყო…
საფრანგეთის მხეცური რევოლუციის შემდეგ იყო მსოფლიო ომებიც, გენოციდებიც რამაც სულ გამოათაყვანა კაცობრიობა და იყო ესეც
1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll Are very good indeed// არც სამშობლო, არც ოჯახი, არც ღმერთის და მოყვასის სიყვარული, არც წინაპრების სიბრძნის და მათ მიერ დატოვებული სილამაზის დაფასება და არც ქვეყნის და ერის მომავალზე ფიქრი. მთავარია ინსტინქტების თავისუფლება და სიამოვნება სულერთია რის ფასად.
აი აი ყველაფერი ეს ერთად ანუ არც ტოტალიტარიზმები და არც 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით დასახიჩრებული სამყარო არ მოსწონდა კომუნიზმის მტერ სოლჟენიცინს. ჯიგარია.
ლეგენდარული სოლჟენიცინი თვლიდა რომ რუს ხალხს ამქვეყნად ტყუილად არ უცხოვრია და აქედან გამომდინარე ებრძოდა გლობალური გულაგის მოწყობის მსურველი ლენინის და ტროცკის ოხრობას. მე მგონი რომ ქართველებსაც შეუძლიათ აქედან სასარგებლო დასკვნების გამოტანა.
მან 1990 წლის ივლისში დაწერა ნაშრომი ” როგორ მოვაწყოთ რუსეთი”.
მაშინ უკვე ცხადი იყო რომ კომუნიზმის დრო დამთავრდა ბევრი ღიად მსჯელობდა საბჭოთა სახელმწიფოს გარდაქმნაზე. ” დასავლეთუმე” ლიბერალერალებს უნდოდათპარლამენტარიზმის, თავისუფალი არჩევნების,დასავლური ტიპის მრავალპარტიულობის დაუყოვნებლად შემოღება.
მაგრამ გერმანიის კაიზერი ვილჰელმ მეორის მიერ დაფინანსებული ლენინის პარტიის ტოტალიტარული მმართველობის პირობებში ბევრი გაველურდა. საზოგადოებამ ვერ იფიქრა რომ ეკონომიკურად დამოუკიდებელი და ადგილობრივი მართვის გამოცდილების მქონე მოქალაქეთა გარეშე ” თავისუფლებათა” გამოცხადება ქონებას და ძალაუფლებას ხელში ჩაუგდებდა ოდნავ გადაღებილ კომუნისტ ბიუროკრატებს, ჩეკისტებს და მაფიას, გაჩნდებოდა კიდევ უფრო მჩაგვრელი ახალი ტიპის ბიუროკრატია.
სტოლიპინის ლოზუნგი ” ჯერ მოქალაქე და შემდეგ მოქალაქეობა” აქტუალური იყო 1990-ანი წლებისრუსეთშიც ისე როგორც არასდროს. მაგრამ მასში გამოცხადებული გარდაქმნების თანამიმდევრობის მნიშვნელობა არ ესმოდათ.
ხალხს არ ესმოდა რომ მოქალაქეების გაჩენამდე, ბოლშევიკების მიერ ნაძარცვი სიმდიდრის სამართლიანად განაწილებამდე, ეფექტური ადგილობრივი თვითმმართველობის შექმნამდე მოქალაქეობრიობის დამკვიდრება შეუძლებელია.
წერილში ”როგორ მოვაწყოთ რუსეთი” ალექსანდრე სოლჟენიცინი ცდილობდა თამამემულეებისთვის აეხსნა ის რომ დემოკრატიული ხელისუფლება არ უნდა იქმნებოდეს ჰაჩი-ჰაჩი, ჩქარ-ჩქარა პროგრამების საერთოეროვნული განხილვის გარეშე არჩეული პარლამენტი უმწიფარი ბრძანებებით ზევიდან,
მთავარია ინიციატივა ქვევიდან, ადგილობრივი დონიდან. ამ თანდათანობით ზრდას თან უნდა ახლდეს ”სოციალისტური ” ეკონომიკის ნგრევამთელი ხალხის და არა ოლიგარქთა მცირე ჯგუფის სასარგებლოდ. სოლჟენიცინი ლაპარაკობს ერის ზნეობრივი და სულიერი აღორძინების აუცილებლობაზე.
ამ ნაშრომში სოლჟინიცინმა უდიდესი ადგილი დაუთმო ეროვნულ საკითხს და საბჭოთა კავშირის მომავალს.
მან თქვა რომ საბჭოთა კავშირის დაშლა გარდაუვალია და რომ უსარგებლო სისხლიანი ბრძოლის თავიდან ასაცილებლად საჭიროა რუსეთისგან 12 არასლავური ”მოკავშირე რესპუბლიკის” გამოყოფა.
რუსეთს უნდა მოშორდეს ბალტიის და სამხრეთ კავკასიის, შუა აზიის რესპუბლიკები, ყაზახეთი და მოლდოვა.
სოლჟენიცინის აზრით მათი დაკარგვა არ იქნება ისეთი ტრაღედია როგორიც იყო რუსეთისთვის 1917 წლის შემდეგ ფინეთის და პოლონეთის დაკარგვა. რუსები განთავისუფლდებიან მათთვის უცხო განაპირა მხარეების ეკონომიკურ განვითარებაში წვლილის შეტანის მძიმე ვალდებულებისგან რაც ბოლშევიზმის დროს დიდი ტვირთი იყო სახელმწიფო ცენტრისთვის.
მაგრამ სოლჟენიცინი იმასაც უმატებს რომ რომ ” მოკავშირე რესპუბლიკების” საბჭოთა საზღვრები ზოგ ადგილას ყალბია და გატარებულია ერვნებათა რეალური მოსახლეობის საწინააღმდეგოდ. და ყოველ შემთხვევაში ეს საზღვრები უნდა დაზუსტდეს.
” მრავალ განაპირა რესპუბლიკებში ცენტრიდანული ძალები იმდენად გაძლიერებულია რომ მათი გაჩერება ძალადობის და სისხის გარეშე შეუძლებელია. და არცაა საჭირო მათი გაჩერება ამ ფასად!
ჩვენში ყველაფერი მინგრეულია ”დიადი საბჭოთა” მაინც დაემხობა და ნამდვილი არჩევანი არც არის. საჭიროა მოხერხება რომ ადამიანთა მეტისმეტი ტანჯვა არ იყოს. იყოს მარტო ის რაც ნამდვილად გარდაუვალია.
ხმამაღლა და გასაგებად უნდა ითქვას რომ აუცილებლად და საბოლოოდ მოიკვეთება 3 ბალტიის რესპუბლიკა, 3 სამხრეთი კავკასიის რესპუბლიკა,შუა აზიური რესპუბლიკები, მოლდავეთი, თუ კი მას ძალიან უნდა რუმინეთი..
ყაზახეთზე. მისი დღევანდელი უზარმაზარი ტერიტორია კომუნისტებმა მოთალეს უტვინოდ,დაუდევრად:
სადაც მომთაბარე ნახირი წელიწადში ერთხელ გაივლის ყაზახეთიც იქაა.
იმ წლებში ითვლებოდა რომ არა აქვს მნიშვნელობა თუ სად გატარდება საზღვრები. ცოტაც და ყველა ერთ ერად შეითქვიფება. ლენინი საზღვრების საკითხს მეათეხარისხოვან საკითხად თვლიდა. ყარაბაღიც, რა მნიშვნელობა აქვს, მისცეს აზერბაიჯანს იმიტომ რომ ეამებინათ გულითადი მეგობარი თურქეთისთვის.
ყაზახეთი კი 1936 წლამდე ითვლებოდა რუსეთის ფედერაციის ავტონომიურ რესპუბლიკად.
მას შემდეგ უბოძეს მას მოკავშირე რესპუბლიკის სტატუსი.
ყაზახეთი კი შექდგინეს სამხრეთი ციმბირისგან, სამხრეთი ურალისპირეთისგან, ცარიელი ცენტრალური სივრცეებისგან რომლებიც მას შემდეგ გარდაქნეს და ააშენეს რუსებმა, პოლიტპატიმრებმა, გადასახლებულმა ხალხებმა. და დღეს ამ გაბერილ ყაზახეთში ყაზახები შეადგენენ მოსახლეობის ნახევარზე ნაკლებს.
თუ უნდათ წასვლა წავიდნენ იმ ტერიტორიით რომელზეც ცხოვრობენ.
ყველა მაგათი გამოკლებით დარჩება Русь-რუს-ი, მე-18 საუკუნიდან რუსეთი, ასე უწოდებდნენ უკრაინელებს,ბელორუსებს, რუსებს. და მაინც მასში კიდევ დარჩება 100 დიდი და პატარა ხალხი და ეთნოსი. და სწორედ აქედან უნდა გამოვავლინოთდიდი სიბრძნე და სიკეთე, მარტო აქედან უნდა ავამოქმედოთ გონიერების და გულისხმიერების ყველა ძალა რათა დავამკვიდროთ ხალხთა ნაყოფიერი თანამოგობრობა, მასში ყოველი კულტურის მთლიანობა და შევინარჩუნოთ ყოველი ენა.
სიტყვა ველიკორუსებს
Еще в начале века наш крупный государственный ум С. Е. Крыжановский предвидел: «Коренная Россия не располагает запасом культурных и нравственных сил для ассимиляции всех окраин. Это истощает русское национальное ядро».
А ведь то сказано было — в богатой, цветущей стране, и прежде всех миллионных истреблений вашего народа, да не слепо подряд, а уцеленно выбивавших самый русский отбор.
А уж сегодня это звучит с тысячекратным смыслом: нет у нас сил на окраины, ни хозяйственных сил, ни духовных. Нет у нас сил на Империю! — и не надо, и свались она с наших плеч: она размозжает нас, и высасывает, и ускоряет нашу гибель.
Я с тревогой вижу, что пробуждающееся русское национальное самосознание во многой доле своей никак не может освободиться от пространнодержавного мышления, от имперского дурмана, переняло от коммунистов никогда не существовавший дутый «советский патриотизм» и гордится той «великой советской державой», которая в эпоху чушки Ильича-второго только изглодала последнюю производительность наших десятилетий на бескрайние и никому не нужные (и теперь вхолостую уничтожаемые) вооружения, опозорила нас, представила всей планете как лютого жадного безмерного захватчика — когда наши колени уже дрожат, вот-вот мы свалимся от бессилия. Это вреднейшее искривление нашего сознания: «зато большая страна, с нами везде считаются», — это и есть, уже при нашем умирании, беззаветная поддержка коммунизма. Могла же Япония примириться, отказаться и от международной миссии и от заманчивых политических авантюр — и сразу расцвела.
За вычетом этих двенадцати республик от СССР останутся три славянских. Это и есть то, что издавна называли Русью – земли великороссов, малороссов и белорусов. Солженицын предлагает создать из них Российский Союз.
Мелким народностям внутри грядущего Российского союза Солженицын считает нужным обеспечить национальную самобытность в культуре, религии, экономике. В представительном собрании Союза должна существовать особая Палата Национальностей.
Солженицын совершил несколько попыток повлиять на положение вещей в стране. В одном из разговоров с Ельциным, который произошел еще в начале правления президента, Солженицын предложил свой план отделения Чечни от России и левобережья Терека от Чечни с одновременной высылкой криминальных чеченцев из России.
«Как нам обустроить Россию» об экономических проблемах
К 1990 году СССР и Россия уже пребывали в сильнейшей экономической разрухе. Чтобы преодолеть её, А. И. Солженицын советует прекратить «снабжать и крепить – неспособные держаться тиранические режимы, насаженные нами в разных концах Земли, – этих бездонных расхитчиков нашего достояния? – Кубу, Вьетнам, Эфиопию, Анголу, Северную Корею». Он считает нужным также уменьшить чрезмерные расходы на армию и вооружения, перестать льготно снабжать нашим сырьём Восточную Европу, вернуть народу богатейшее имущество КПСС, сократить многомиллионную советскую бюрократию.
Социалистическую экономику должна заменить нормальная – частнособственническая. Лишь она способна создать у человека трудовую заинтересованность. «Скоро шесть лет – а шумливая “перестройка” еще ведь и не коснулась целебным движением ни сельского хозяйства, ни промышленности», – пишет Солженицын, ратуя за немедленное начало экономических реформ. Но писатель настаивает: при внедрении «капитализма» нужно строго следить, чтобы собственность не начала сосредотачиваться в руках узкого круга тёмных спекулянтов, чтобы деятельность банков не свелась к примитивному ростовщичеству, чтобы не допускалась раздача наших природных богатств иностранным капиталистам.
«Как нам обустроить Россию» о духовном возрождении страны
Коммунизм вверг Россию в сильнейший духовный кризис. Нормальная семья почти перестает существовать из-за того, что подавляющему большинству женщин приходится работать. Плохая оплата учителей, извращение гуманитарных учебников по лекалам примитивного марксизма и атеизма испортили школу. Упущенная и семьей и школой молодёжь клонится к преступности, к уродливому подражательству вульгарной западной «поп-масс-культуре». Этому же содействует и нынешнее телевидение.
По мнению А. И. Солженицына путь к духовному подъёму должен лежать не только через исправление этих недостатков, но и через твёрдое осуждение обществом преступлений коммунистической эры – как было при избавлении от гитлеризма в Германии. Однако в СССР кровавые сталинские палачи не только не осуждены, но и получают персональные пенсии, а «из каждых четырех трубадуров горбачёвской гласности – трое недавних угодников брежневщины».
К громким требованиям «прав человека» следует добавить готовность уступать нравственной справедливости. Главной задачей власти должно стать сбережение народа.
* * *
Во втором большом «разделе» работы «Как нам обустроить Россию» («Подальше вперёд») А. И. Солженицын высказывает предположения о реформе государственного строя, на которую уйдёт целый ряд лет. Раздел распадается на: 1) обзор недостатков современной демократии западного типа и 2) изложение проекта А. И. Солженицына по введению несколько иной демократической государственности, опирающейся не на абстрактные теории, а на конкретный общественный опыт и русские исторические традиции.
Солженицын о современной западной демократии
Солженицын указывает, что демократия не единственное средство к достижению истинной цели – свободы и прав личности. В истории известно немало не вполне демократических правительств, которые обеспечивали прочную правовую государственность. С другой стороны, парламентский строй и всеобщее избирательное право далеко не всегда служат гарантиями права. Знаменитые мыслители XIX столетия Алексис Токвиль и Дж. С. Милль считали, что демократия ведёт к господству массовой посредственности и «тирании большинства».
Великий Достоевский называл всеобщее-равное голосование «самым нелепым изобретением XIX века», ибо личности на самом деле крайне неравны по способностям и жизненному опыту. «Прямое» (без промежуточных ступеней) голосование в огромной России обречёт избирателей не знать личносвоих депутатов – голосовать наугад.
В современных демократиях «все приемы предвыборной борьбы требуют от человека одних качеств, а для государственного водительства – совершенно других, ничего общего с первыми».
Столь восхваляемая либералами западная партийная система на деле содержит в себе глубокие пороки. «Каждая партия, – пишет Солженицын, – старается прежде всего не для всей нации, а для себя и своих. Национальный интерес затмевается партийными целями».
Проект демократического развития России по А. Солженицыну
Несмотря на вышеприведённые критические замечания о демократии, Солженицын совсем не считает, что России она не нужна. Напротив – очень нужна. Демократический строй в любом случае лучше тоталитаризма.
Однако нельзя бездумно копировать в России нынешнюю западную государственность. Она не только полна серьёзных недостатков, но и не имеет связи с русскими историческими традициями. Поспешное введение «свободы» в неподготовленной к ней стране чаще всего ввергает её в развал и катастрофу (так было во Франции после 1789, в России после февраля 1917, в Китае после революции 1911).
В работе «Как нам обустроить Россию» А. И. Солженицын выдвигает проект постепенного построения институтов свободы снизу – через демократию малых пространств: небольшого города, поселка, станицы, волости, уезда (района). Там-то «люди безошибочно смогут определить избранцев, хорошо известных им и по деловым способностям и по душевным качествам».
Демократия малых пространств веками существовала и в России в виде русского деревенского мiра, вечевых собраний в городах, казачьего самоуправления, земства. Возрожденной земской системе и следует, по мнению Солженицына, стать основой государственности новой, свободной России.
Солженицын предлагает создать четыре ступени земства: местную (некрупный город, район крупного, волость), уездную (район области, крупный город), областную и всероссийскую. Всеобщим голосованием (но с учётом цензов возраста и оседлости) целесообразно избирать лишь низшую (местную) ступень. Это можно сделать уже сейчас – так чтобы избранные земства сразу заменили существующие местные советы.
Выборы последующих ступеней земства лучше производить не прямо гражданами, а депутатами предыдущих ступеней. Это внешне выглядит менее демократично, однако на деле обеспечит более тщательный и компетентный подбор способных людей на основе всё той же личной известности избираемых избирателям. Примерно через год после выборов местного земства его члены, получив опыт работы, смогут со знанием дела выделить из себя пропорциональную долю в уездную ступень, которая заменит прежние райсоветы и райисполкомы. Разумная постепенность смены прежних властей обеспечит лучшую подготовку новых, поможет избежать потрясений и скачков.
В конце первого (или даже второго) избирательного срока (приблизительно по два года каждый) уездное земство выбирает третью ступень: областные земские собрания, заменяющие облсовет и облисполком. Ещё через один избирательный период областные земства выбирают всероссийское(Палату Союза). Солженицын убеждён, что многоступенчатое, а не прямое голосование и здесь принесёт лишь пользу. При географической обширности России лишь таким путём могут быть избраны не отдаленные, малознакомые люди, только и пофигурявшие избирательной кампании, а талантливые, уже оправдавшие себя кандидаты. Основой же всей системы выборов всё равно останется нижняя ступень: переизбираемое каждый новый срок прямым демократическим выбором местное земство.
Но одно земское представительство неспособно решить всех государственных задач. Без административных профессионалов выборным депутатам в огромной России не обойтись. А. И. Солженицын предлагает положить в основу власти сочетанную систему управления – «разумное сочетание деятельности централизованной бюрократии и общественных сил», государственно-земскийстрой.
Главу российского государства – президента – А. И. Солженицын считает нужным выбирать всенародным голосованием, но без долгой и пристрастной избирательной кампании, когда главная цель – опорочить конкурента. Всеземское Собрание должно выдвинуть на народное голосование несколько кандидатур с кратким обоснованием каждой и сводкой выдвинутых возражений против неё. Правительство президент назначает по своему усмотрению.
В общероссийском земстве Палату Союзу следует дополнить Палатой Национальностей, куда каждая нация выдвинет своих представителей наиболее приемлемым по её народным традициям способом. Солженицын считает не лишним создать и третью палату общегосударственного собрания – верховную моральную инстанцию (Думу), с совещательным голосом, из опытного и культурного меньшинства. Её можно было бы составить из представителей от социальных слоев и профессий – знающих, сведущих в практических делах людей. Дума могла бы получить право публиковать мнения и запросы к президенту, совету министров, любой из двух прочих палат или к верховной судебной власти. Адресаты этих представлений должны либо мотивированно отвергнуть их, либо принять в руководство.
Народ сохранит право прямой инициативы в законодательстве. «При определенном числе тысяч подписей – вносится законопроект, который палаты обязаны рассмотреть; при другом, большем числе… – становится обязательным плебисцит по выдвигаемому вопросу».
Судьба идей работы «Как нам обустроить Россию» и их оценка
К величайшему сожалению, работа «Как нам обустроить Россию» не была понята и услышана. Тогдашний глава государства, коммунист Горбачёв, с одной стороны, и «западнические» псевдолибералы, с другой, действуя в едином порыве, стали навешивать на А. И. Солженицына лживые ярлыки «монархиста», «теократа», «не демократа». Те и другие сделали всё, чтобы свернуть широкое общественное обсуждение одной из его лучших статей и поскорее предать её забвению. Это имело и для Горбачёва, и для западников весьма неприятные результаты. Задвигание Солженицына в тень сильно помогло Ельцину уже год спустя вышибить Горбачёва из власти. А либералы-западники, осуществив потом свой план «реформ», во всём противоположный солженицынскому, привели Россию к грани полного краха, который на время отсрочило лишь внешнее обстоятельство: повышение нефтяных цен на мировом рынке.
Как и предупреждал А. И. Солженицын, внезапное, одним махом насаждение сверху внешних форм европейской демократии создало в России лишь жалкую карикатуру на «парламентаризм» и «многопартийность», привело к власти бездарных, некомпетентных, насквозь коррумпированных людей. Национальное богатство обильной природными и человеческими ресурсами страны было расхищено кучкой «грязнохватов», важнейшие отрасли промышленности – уничтожены. Деревня окончательно обезлюдела, огромные массивы земель остались зарастать сорняками. Народ от «прихватизации» не получил ничего. Судя по многим признакам, идеи работы «Как нам обустроить Россию» в своё время высмеивались будущими «хозяевами жизни» не по глупости и недопониманию, а с сознательным расчётом путём словесной «демократизации» оболванить и ограбить народ. Хотя кампанию против Солженицына рьяно поддержало и немало «полезных дураков».
Выдвинутый в статье «Как нам обустроить Россию» план перехода страны к демократии на земской, низовой основе критиковался за «недостаток либерализма» (не прямые, а многоступенчатые выборы; порицания в адрес системы партий; признание духовного, а не материального фактора главным для общества). Проповедь Солженицыным особого русского пути развития всегда вызывала у влиятельной образованщины крупных городов саркастическое хихиканье, а иногда и площадные ругательства. Однако, можно уверенно сказать: в случае претворения в жизнь предложений Александра Исаевича, русская земская демократия никогда бы не допустила ни разграба страны кучкой новоявленных нуворишей, ни окончательного развала экономики, ни вывоза сотен миллиардов долларов в заграничные банки, ни всеобщего бесправия и беззакония.
В нынешней обстановке полного провала попытки обустроить Россию по «западнически-либеральному типу» глубокие идеи работы Солженицына становятся всё актуальнее и востребованнее. Пришло время вернуть её из забвения к жизни, прислушаться, наконец, к «посильным соображениям» великого писателя.
Le monde est devenu tellement habitué à la mort de masse, peut-être que ce qui suit méritera peu de commentaires ou d’indignation parmi nos experts politiques, même si l’histoire a fait les dernières pages du New York Times .
Une nouvelle étude du Lancet , “La privatisation de masse et la crise de la mortalité post-communiste”, confirme ce qui a été connu mais peu discuté au cours des huit à dix dernières années : des millions de personnes, pour la plupart des hommes en âge de travailler, sont décédées des suites des effets de la transition « de thérapie de choc » d’une économie collectivisée à une économie privatisée en Russie et dans d’autres États anciennement « communistes » d’Europe de l’Est. Selon l’ article du Times , en 2007, « l’espérance de vie des hommes russes était inférieure à 60 ans, contre 67 ans en 1985 ».
En 2001, une étude UNICEF-IRC avait déjà fait 3,2 millions de morts inutiles dues à la restauration capitaliste. L’étude du Lancet cite d’autres chiffres, avec jusqu’à “10 millions d’hommes disparus en raison d’un changement de système”. En conséquence, les taux de mortalité des adultes ont grimpé en flèche, atteignant près de 13 % en Russie, une grande partie de l’augmentation étant attribuable au chômage de masse qui a suivi l’effondrement des entreprises d’État. L’étude a noté que “la population russe a perdu près de 5 ans d’espérance de vie entre 1991 et 1994”.
D’autres facteurs affectant l’augmentation catastrophique du taux de mortalité comprenaient des soins de santé médiocres, des taux de VIH en hausse, des taux d’alcoolisme et de toxicomanie plus élevés, ainsi que les effets du stress psychosocial aigu, de la corruption massive, de l’appauvrissement, des inégalités sociales croissantes et de la désorganisation sociale.
Les effets de la « thérapie de choc » néolibérale sur la Russie et d’autres pays d’Europe de l’Est (la Russie étant le plus durement touché) ont également été ressentis par les enfants de la région. Selon l’étude UNICEF-IRC mentionnée ci-dessus, les taux de tuberculose ont augmenté de 50 % ; 150 000 enfants ont été ajoutés aux listes de soins publics (alors que la population globale diminuait par millions) ; les taux de malnutrition infantile étaient élevés et le nombre d’enfants de moins de 5 ans a diminué d’un tiers.
Ce n’était pas seulement une secousse de “thérapie de choc”, c’était un tsunami social qui a dévasté la région. Selon le Lancet, plus le taux de privatisation est rapide, plus le taux de mortalité est élevé.
Les conseillers radicaux du libre marché ont fait valoir que la transition capitaliste devait se produire aussi rapidement que possible. La politique prescrite était appelée thérapie de choc, avec trois éléments principaux : la libéralisation des prix et du commerce pour permettre aux marchés de réaffecter les ressources, des programmes de stabilisation pour supprimer l’inflation et la privatisation massive des entreprises publiques pour créer des incitations appropriées. Lorsqu’ils sont mis en œuvre simultanément, ces éléments provoqueraient un passage irréversible à une économie de marché….
Bien qu’une relation directe de cause à effet ne puisse être établie et qu’une discussion détaillée de leurs rôles dépasse le cadre de cet article, toutes ces conclusions peuvent être liées, d’une certaine manière, à des programmes de privatisation de masse.
Chronique parue dans le dernier numéro du Figaro Histoire à l’occasion de la réédition par les Belles-Lettres du Discours de Harvard, d’Alexandre Soljenitsyne.
Le 8 juin 1978, l’Université de Harvard accueille en grande pompe un écrivain de renommée internationale, invité à prononcer le discours de clôture de l’année universitaire. Alexandre Soljénitsyne a reçu le Prix Nobel de littérature huit ans plus tôt, et publié en 1973 L’Archipel du Goulag, révélant au monde entier l’ampleur de la répression politique et du système concentrationnaire en Union Soviétique. L’année suivante, obligé de fuir la Russie, Soljénitsyne s’est installé en Suisse, puis aux Etats-Unis. C’est donc un dissident poursuivi par son pays, réfugié sur le continent américain, qui se présente en cette fin d’année dans l’une des plus prestigieuses universités occidentales. Toute l’assistance connaît son combat contre le communisme, dont il a payé le prix fort, en déportation et en exil… Et l’on s’attend donc, logiquement, à voir l’écrivain rendre hommage à l’occident qui l’accueille, et faire l’éloge de la liberté qui y règne.
Pour qui a déjà connu des cérémonies de cette nature, avec leur caractère protocolaire et compassé, il est aisé de deviner la stupéfaction qu’éprouvèrent les auditeurs de cette conférence. Au lieu du compliment habituel, des politesses de rigueur, Soljénitsyne développait une longue méditation historique et philosophique sur le déclin de l’occident. Le public espérait des douceurs, l’orateur lui promet « l’amertume de la vérité. » On attendait Philinte, et c’est Alceste qui vint.
C’est pourtant « en ami » que parle Soljénitsyne. Un ami venu de l’Est, avec le recul que lui donne son regard – un regard sans concessions, et sans facilités. Dans la complexité du monde, il faut refuser les choix binaires ; et ce n’est pas parce qu’on lutte contre le communisme que l’on doit regarder le libéralisme occidental comme le meilleur modèle possible. En somme, affirme Soljénitsyne, les deux systèmes sont deux symptômes d’un même déclin : le bloc soviétique est « une société sans lois », où règne la violence d’un Etat qui opprime les consciences. Le bloc occidental, quant à lui, est traversé par « un juridisme sans âme » ; et si les esprits y sont aliénés, c’est par l’individualisme matérialiste dans lequel il trouve son unique acte de foi.
Deux blocs adversaires, mais au fond deux formes concurrentes d’appauvrissement de l’humanité à l’intérieur même de l’homme, deux formes de menace contre toute vie spirituelle. Et par conséquent, deux royaumes qui ne peuvent, avertit Soljénitsyne, que s’écrouler tôt ou tard, faute de pouvoir susciter un authentique courage chez leurs dirigeants et leurs citoyens. Dans les renoncements successifs de l’occident, le sage russe discerne déjà les signes avant-coureurs de la décadence d’une civilisation. Pour lui, ces renoncements s’appellent Cuba, ou le Vietnam ; pour nous, sans doute s’appellent-ils Mossoul, Kobané et Alep. A chaque fois, nos vieux pays abandonnent le terrain par lâcheté à leurs ennemis mortels, faute de croire encore que la liberté qu’ils ont reçue mérite le courage du sacrifice.
L’avertissement de Soljénitsyne à l’occident qui l’avait accueilli fut reçu comme une insulte, et valut à l’écrivain un long et durable ressentiment. Mais en le relisant, à quelques années de distance, on ne peut qu’être saisi de son caractère prophétique. C’est pourquoi les éditions des Belles Lettres ont fait œuvre utile en rééditant ce discours sous la forme d’un bref opuscule, qu’il est absolument urgent de relire et de méditer… En cette période marquée par la commémoration de la chute du Mur de Berlin, il devient clair en effet que la victoire apparente du monde occidental n’a en rien empêché son déclin ; et l’évidence de sa crise contemporaine, sous toutes les formes qu’elle prend, nous reconduit à une source unique. L’effacement des repères essentiels de la civilisation, la désagrégation de la société dans le consumérismeindividualiste, la dissolution de la culture dont nous étions les héritiers au profit des communautarismes divers, et la fragilisation de notre modèle économique dont l’efficacité semblait pourtant incontestable, tout cela provient finalement d’une seule et même cause – de cet écroulement intérieur qui engendre partout « le déclin du courage ».
«Relire Soljenitsyne pour retrouver une source de vérité et de courage»
Par Laurent OttaviPublié le 03/08/2018 à 15:56, mis à jour le 03/08/2018 à 16:25
FIGAROVOX/TRIBUNE – À l’occasion du dixième anniversaire de la mort d’Alexandre Soljenitsyne et du quarantième anniversaire de son discours d’Harvard, Laurent Ottavi revient sur les maux occidentaux que pointait le dissident russe. Il y voit une dimension prophétique.
Ce 3 août 2018 est le dixième anniversaire de la mort d’Alexandre Soljenitsyne. Le dissident russe, auteur d‘Une journée d’Ivan Denissovitch et de L’Archipel du Goulag, fût une figure controversée, souvent qualifiée de «réactionnaire». Le ressentiment de l’élite libérale américaine à son égard remonte à un discours retentissant, Le déclin du courage, dont c’est le 40ème anniversaire cette année. Le texte de ce discours prononcé à Harvard a été réédité en 2017 aux éditions des Belles lettres.
Il faut le resituer dans son contexte et dans la biographie de son auteur, pour en saisir toute la portée.
Du Goulag à Harvard
À la veille de la victoire des Alliés, Alexandre Soljenitsyne écrit dans une correspondance que Staline est un chef de guerre incompétent, qui a affaibli l’Armée rouge par les purges et s’est imprudemment allié à Adolf Hitler. Cette critique le conduit pendant huit années dans l’enfer du Goulag, «où ce fut, écrit-il, mon sort de survivre, tandis que d’autres -peut être plus doués et plus forts que moi- périssaient». Il révèle l’existence des camps de travaux forcés au monde dans Une journée d’Ivan Denissovitch. Staline, depuis, est mort. Ce texte est publié dans une revue littéraire avec l’autorisation de Nikita Khrouchtchev. Il donne à son auteur une renommée en Russie mais aussi dans le monde.
Alexandre Soljenitsyne est récompensé du prix Nobel de littérature en 1970. Après d’autres écrits et sa demande de supprimer toute censure sur l’art, il fait paraître en 1973, à Paris, son livre le plus connu, L’Archipel du Goulag. Le dissident est déchu de sa nationalité et exilé. Il vit d’abord à Zurich puis s’installe aux États-Unis. Il y réside depuis deux ans, dans la plus grande discrétion, quand il est invité par l’université d’Harvard à prononcer un discours lors de la séance solennelle de fin d’année, le 8 juin 1978.Alexandre Soljenitsyne, pensent les Occidentaux, est venu faire l’éloge du monde libre. Mais le dissident ne fait pas le procès du communisme ; il fait un portrait à charge de l’Occident.
La parole du dissident, dans le contexte de guerre froide, est très attendue. Alexandre Soljenitsyne, pensent les Occidentaux, est venu faire l’éloge du monde libre. Quelle ne fût pas leur surprise! Le dissident ne fait pas le procès du communisme ; il fait un portrait à charge de l’Occident.
L’amère vérité
Il le fait «en ami», mais avec l’exigence, presque toujours amère, de la vérité, qui est la devise (Veritas) d’Harvard. Le texte qu’il prononce ce jour-là a traversé le temps de la guerre froide pour nous renseigner, encore aujourd’hui, sur ce que nous sommes. C’est pourquoi il mérite encore toute notre attention. Il n’est pas, comme a pu le penser l’élite américaine, celui d’un réactionnaire ou d’un homme ingrat à l’égard du pays qui l’a accueilli. Alexandre Soljenitsyne reste fidèle dans ce discours à sa ligne de conduite passée, à l’honneur, à la Vérité.
«Ne pas vivre dans le mensonge» était le nom de son dernier samizdat paru en URSS. Qu’est-ce que le totalitarisme, en effet, sinon essentiellement un mensonge en ce qu’il cherche à dénaturer l’homme en faisant fi de sa condition et à transfigurer le monde? Alexandre Soljenitsyne parle d’autant plus librement pendant son discours d’Harvard qu’il se trouve dans une démocratie. La réception si controversée de ce discours l’amènera à faire cette réflexion dans ses mémoires: «Jusqu’au discours d’Harvard, écrit-il, je m’étais naïvement figuré vivre dans un pays où l’on pouvait dire ce qu’on voulait, sans flatter la société environnante. Mais la démocratie, elle aussi, attend qu’on la flatte».
Le discours d’Alexandre Soljenitsyne, à la fois méditatif et audacieux, est une alerte, une mise en garde, un avertissement. Comme la vigie, son auteur envoie des signaux. Ce qu’il pointe n’a fait que s’aggraver depuis. A posteriori, le discours d’Harvard s’est donc avéré, en grande partie, prophétique. Soljenitsyne voit suffisamment bien ce qui est, pour anticiper ce qui sera. «En ami», il a le courage de le dire.Il vise ici, à la fois la prétention des Occidentaux à se croire la pointe avancée du Progrès dans ses multiples dimensions et à vouloir imposer leur modèle.
Le déclin du courage
Dès le début de son texte, il remet l’orgueil du «monde libre» à sa place, en affirmant qu’il ne recommanderait pas la société occidentale comme «idéal pour la transformation» de la sienne: «Étant donné la richesse de développement spirituel acquise dans la douleur par notre pays en ce siècle, le système occidental dans son état actuel d’épuisement spirituel ne présente aucun attrait». Le caractère de l’homme s’est affermi à l’Est et affaibli à l’Ouest. Il vise ici, à la fois la prétention des Occidentaux à se croire la pointe avancée du Progrès dans ses multiples dimensions et à vouloir imposer leur modèle – les autres pays étant jugés «selon leur degré d’avancement dans cette voie» – mais aussi la décadence de l’Occident. Il souligne sa débilité, c’est-à-dire sa faiblesse, liée à ce qu’il nomme le déclin du courage, «qui semble, dit-il, aller ici ou là jusqu’à la perte de toute trace de virilité» et qui «a toujours été considéré comme le signe avant-coureur de la fin». Pour lui, l’esprit de Munich continue à dominer le XXe siècle.
Alexandre Soljenitsyne cible plus particulièrement la couche dirigeante et la couche intellectuelle dominante, c’est-à-dire ceux qui donnent «sa direction à la vie de la société». Il parle notamment des mass-médias qui (dés)informent avec hâte et superficialité. La presse, alors qu’elle n’est pas élue, est d’après lui la première force des États occidentaux et encombre l’âme de futilités au nom du «droit de tout savoir». Elle est marquée par l’esprit grégaire, comme le milieu universitaire, empêchant aux esprits fins et originaux de s’exprimer.
La lâcheté, l’indisposition au sacrifice des classes les plus socialement élevées trouvent évidemment un écho dans notre monde contemporain marqué par la révolte des élites des pays occidentaux et l’expansion de l’islamisme, qui a su habilement tirer parti de nos lâchetés. Aujourd’hui comme hier, le défaut de courage et le refoulement du tragique de l’Histoire se paient par le grossissement du monstre. Que l’on songe à l’après-Bataclan et aux injonctions au «tous en terrasse!» qui l’ont accompagné en lisant ces lignes: «un monde civilisé et timide n’a rien trouvé d’autre à opposer à la renaissance brutale et à visage découvert de la barbarie que des sourires et des concessions (…) vos écrans, vos publications sont emplis de sourires de commande et de verres levés. Cette liesse, c’est pourquoi?».
Juridisme sans âme
L’Occident, nous dit Soljenitsyne, s’est perdu en atteignant son but. Dans la société d’abondance déchristianisée, l’homme est amolli. Son confort sans précédent dans l’histoire lui fait rechigner au sacrifice et perdre sa volonté, ce qui est un problème bien plus grave que l’armement: «quand on est affaibli spirituellement, dit-il, cet armement devient lui-même un fardeau pour le capitulard». Il a l’illusion d’une liberté sans borne («la liberté de faire quoi?») mais il ne fait que se vautrer dans l’insignifiance. Comme l’homme-masse décrit par le philosophe espagnol Ortega y Gasset, il réclame sans cesse des droits et délaisse ses devoirs. Les grands hommes, dans ce contexte, ne surgissent plus.Autant l’URSS est un État sans lois, autant l’Occident est aujourd’hui, selon Soljenitsyne, un juridisme sans âme.
Cette société d’abondance déchristianisée est le fruit d’une conception du monde née avec la Renaissance et qui «est coulée dans les moules politiques à partir de l’ère des Lumières». C’est le projet d’autonomie: l’homme est sa propre loi. De l’Esprit (Moyen Âge), le curseur a été excessivement déplacé vers la Matière (à partir de la modernité), au risque de la démesure. L’érosion de ce qu’il restait des siècles chrétiens a ensuite amené, selon Soljenitsyne, à la situation contemporaine.
Corollaire de la société de l’abondance où le marché est roi, le droit est omniprésent en Occident. Ne permet-il pas de compenser la dégradation des mœurs? Autant l’URSS est un État sans lois, autant l’Occident est aujourd’hui, selon Soljenitsyne, un juridisme sans âme. Il est dévitalisé par un droit «trop froid, trop formel pour exercer sur la société une influence bénéfique». Il encourage la médiocrité, plutôt que l’élan. Il ne peut suffire à mettre les hommes debout, comme l’exigent pourtant les épreuves de l’Histoire.
Pour se hisser, l’homme a besoin de plus. Chez le chrétien orthodoxe qu’est Soljenitsyne, le remède est spirituel. En conclusion de son discours, il juge que «nous n’avons d’autre choix que de monter toujours plus haut», vers ce qui élève l’âme, plutôt que vers les basses futilités. Ce plus-haut est un frein aux pulsions, aux passions, à l’irresponsabilité. Il donne du sens. Il donne des raisons de se sacrifier, de donner sa vie. Le propos de Soljenitsyne est condensé dans la célèbre phrase de Bernanos: «on ne comprend absolument rien à la civilisation moderne si l’on n’admet pas d’abord qu’elle est une conspiration universelle contre toute espèce de vie intérieure». Cette vie intérieure, chez le dissident passé par l’enfer du Goulag, est ce qui nous est le plus précieux. À l’Est, elle est piétinée par la foire du Parti, à l’Ouest ; elle est encombrée par la foire du commerce.
«Ne soutenir en rien consciemment le mensonge»
La philosophe Chantal Delsol, en s’appuyant en grande partie sur les dissidents de l’est (dont Soljenitsyne), a démontré dans La Haine du monde que la postmodernité poursuivait les mêmes finalités que les totalitarismes. Celles de transfigurer le monde et de renaturer l’homme. Seulement, elle le fait sans la terreur mais par la dérision.Le matérialisme, qu’il soit communiste ou postmoderne, se déploie sur la destruction de ce qui ancre l’individu à un lieu et à une histoire et de ce qui le relie à un Plus-haut que lui-même.
La postmodernité, comme le communisme, engendre des démiurges qui font le choix du mensonge. Le démiurge se désintéresse de sa vie intérieure. Il veut, non pas se parfaire, mais être perfection. Il veut, non pas parfaire le monde, mais un monde parfait. Les apôtres de la gouvernance mondiale jettent les nations aux poubelles de l’Histoire. Les idéologues du gender font fi des différences sexuelles. Les transhumanistes promettent «l’homme augmenté» débarrassé de sa condition de mortel et capable de s’autocréer.
Comme Chantal Delsol, Alexandre Soljenitsyne explique l’attraction longtemps exercée par le communisme sur les intellectuels occidentaux par le lien avec les Lumières françaises, et leur idéal d’émancipation perverti, excessif, qui est toujours celui de la postmodernité. Dans ce cadre, l’enracinement est l’ennemi à abattre. Le matérialisme, qu’il soit communiste ou postmoderne, se déploie sur la destruction de ce qui ancre l’individu à un lieu et à une histoire et de ce qui le relie à un Plus-haut que lui-même.
Le jour où Soljenitsyne a donné une leçon à Harvard sur le déclin de l’Occident
Dans une société moderne à la dérive, il est bon de se souvenir de la vérité, du bien & du beau. Chaque semaine je présente un essai ou un discours qui allume une bougie dans la pénombre. C’est un ensemble de textes que j’ai compilés au fil des années et j’espère qu’ils inspireront les lecteurs.
Discours de Soljenitsyne à l’Université de Harvard
Dissident russe, Alexandre Soljenitsyne s’est présenté devant la promotion 1978 de l’Université de Harvard dont il n’aurait pas pu être plus éloigné : les diplômés étaient là grâce à l’héritage, le génie, les privilèges ou l’influence. Soljenitsyne est arrivé à la cérémonie après le goulag, l’exil, la terreur et les privations. Il avait reçu le Prix Nobel de littérature huit ans auparavant et établi son domicile aux États-Unis. La promotion de 1978 s’attendait à une diatribe contre le communisme et un éloge de son pays d’adoption.The Gorgeous Danube Delta in 4k – from Tulcea Romania
La devise de Harvard est “VERITAS”. La vérité est rarement douce à entendre ; elle est presque toujours amère. Mon discours d’aujourd’hui contient une part de vérité ; je vous l’apporte en ami, non en adversaire… Il est temps, à l’Ouest, de défendre non pas tant les droits de l’homme que ses devoirs. Si l’on me demandait… si je pouvais proposer l’Ouest, en son état actuel, comme modèle pour mon pays [la Russie], il me faudrait en toute honnêteté répondre non. Non, je ne prendrais pas votre société comme modèle pour la transformation de la nôtre… Après avoir souffert pendant des décennies de violence et d’oppression, l’âme humaine aspire à des choses plus élevées, plus pures que celles offertes aujourd’hui par les habitudes d’une société massifiée, forgées par l’invasion révoltante de publicités commerciales, par l’abrutissement télévisuel et par une musique intolérable. Comment l’Ouest a-t-il pu décliner, de son pas triomphal à sa débilité présente ? Nous avons tourné le dos à l’Esprit et embrassé tout ce qui est matériel, avec excès et sans mesure. Le nouveau mode de pensée qui est devenu notre guide, n’admettait pas l’existence d’un mal intrinsèque en l’homme, et ne voyait pas de tâche plus noble que d’atteindre le bonheur sur terre. Nous avions placé trop d’espoirs dans les transformations politico-sociales, et il se révèle qu’on nous enlève ce que nous avons de plus précieux : notre vie intérieure… [Notre tâche sur terre] doit être l’accomplissement d’un dur et permanent devoir, de sorte que tout le chemin de notre vie devienne l’expérience d’une élévation avant tout spirituelle, pour que [nous] quittions cette vie en étant de meilleures personnes que lorsque nous y sommes entrés. Seul un mouvement volontaire de modération de nos passions peut élever l’homme au-dessus du courant du matérialisme…
Les vérités, difficiles à entendre
Pendant des années, Alexandre Soljenitsyne était celui qui révélait la vérité sur un régime soviétique oppressif et broyeur d’âmes. Mais par un jour de juin, à Harvard, il a révélé la vérité à un monde occidental décadent, satisfait de lui-même et qui avait oublié Dieu. Ses propos ont choqué et même mis en colère son auditoire. Mais il l’a aussi fait réfléchir. Peut-être qu’à l’heure actuelle, il serait bon de réétudier son message et de réellement l’écouter. Oui, peut-être.
Pour lire le discours intégral de Soljenitsyne, cliquez ici.
ჯერ ლენინ-სტალინის პრემიებით დაჯილოეული და მერე ნობელის პრემიის ლაურეატი, საბჭოთა კავშირის უმაღლესი საბჭოს წევრი და ვარსკვლავი აკადემიკოსი სახაროვი იყო საქართველოს დამოუკიდებლობის და ტერიტორიული მთლიანობის მტერი. მას ტაშს უკრავდნენ ამერიკელები, ევროპელები და არის გაუთავებელი სისხლისღვრა.https://historyplusart.wordpress.com/2021/02/08/აკადემიკოსი-სახაროვის-ოხ/
– მან 1980-ანი წლების ბოლოს დაწერა რუსეთის იმპერიის საფუძველზე ევრაზიის შეერთებყლი შტატების, ევროპის და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირის კონსტიტუციის პროექტი. ამ ახალ კავშირში საბჭოთა კავშირის ყველა პოლიტიკურ-ადმინისტრატიული ერთეული თანასწორუფლებიან შტატებად უნდა გამოცხადებულიყო. საქართველოსგან დამოუკიდებელ ერთეულებად უნდა გამოცხადებულიყო აფხაზეთი, სამხრეთ ოსეთი, აჭარა.
Когда академик Сахаров в конце 80-х нарисовал новый проект Советского Союза, по его проекту все национально-территориальные образования должны были в горизонтальном соотношении создавать на базе российской империи новые соединенные штаты – от эвенков до Украины. В этом утопическом проекте, естественно, раз в Грузии было несколько автономий, то на ее территории образовывалось несколько штатов: Грузия, Абхазия, Южная Осетия, Аджария.
ევროპის და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირი, შემოკლებით ევროპულ-აზიური კავშირი- რესპუბლიკების კონფედერატული გაერთიანება. საბჭოთა კავშირის ასეთ რამედ გადაკეთების წინადადება 1989 წელს წარმოადგინა საბჭოთა კავშირის სახალხო დეპუტატების ყრილობის დეპუტატთა რეგიონთაშორისი ჯგუფის თავმჯდომარე ანდრეი სახაროვმა. პროექტის თანაავტორები იყვნენ გალინა სტაროვოიტოვა, ანატოლი სობჩაკი და სხვები. კონსტიტუციის პროექტი ამოდიოდა იქიდან რომ ახალი კავშირის სუბიექტები უნდა ყოფილიყვნენ საწყისი სუვერენიტეტის, მათ შორის კავშირიდან გასვლის უფლების მქონე დაახლოებით 50 სრულიად თანასწორუფლებიანი რესპუბლიკა რომლებადაც უნდა გადაქცეულიყვნენ საბჭოთა კავშირის მოკავშირე რესპუბიკები და ავტონომიები //ანუ აფხაზეთი, აჭარა და სამხრეთ ოსეთი უნდა გადაქცეულიყვნენ საქართველოსგან დამოუკიდებელ რესპუბლიკეად//. გამონაკლისები იყვნენ დამოუკიდებლობის მსურველი ლიტვა, ესტონეთი, ლატვია. საბჭოთა კავშირის ადგილზე შექმნილი ახალი კავშირის რეაპუბლიკა სახელმწიფოებს უნდა ჰყოლდათ თავისი არმია, თავისი სამართალდაცვითი ორგანოები, უნდა ჰქნოდათ თავისი ფულის სსტემა, სრული ეკონომიკური დამოუკიდებლობა, გადასახადების გადახდის ცალარხიანი სისტემა.
მაგრამ დიდი ჰუმანისტი აკადემიკოსი სახაროვის კეთილი სურვილების განსახორციელებლად დაიგეგმა და მოეწყო სასაკლაოები. ასე იყო ყარაბაღში, სამხრეთ ოსეთში, აფხაზეთში. ეს გააადვილი 1991 წელს საქართველოს მეორე რესპუბლიკის დამხობამ.
იხაილ გორბაჩოვის დავალებით თუ ნებართვით დაშნაკები საზღვარგარეთიდან 1986 წელს იარაღით ამარაგებდნენ სომხებს. ასე მომზადდა ყარაბაღის სასაკლაო, აზერბაიჯანელთა ჟლეტა. ასე იყო ყველგან. თბილისშიც, სოხუმშიც, ცხინვალშიც. მარტო გოგიაგვახარიას გონია რომ ამის მომწყობი ძალა არ მოქმედებს დღესაც. პუტინამდე დაწყებული სასაკლაო პუტინის მერეც გაგრძელდება. По словам Мурадяна, летом 1986 года карабахцы с помощью дашнаков получили первую партию легкого стрелкового оружия из-за рубежа. Впоследствии поставки оружия стали осуществляться регулярно, причем “почему-то было много оружия чешского производства”. Это оружие шло главным образом в Нагорный Карабах. “Все организации в Карабахе были вооружены. Все местные комсомольцы имели личное оружие”. Это удивительное признание свидетельствует, что по крайней мере один армянский активист был уверен, что спор между двумя республиками мог перерасти в вооруженный конфликт.
ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის მაგივრად ეხლა არის ეკონომიკური,გეოპოლიტიკურ-გეოსტრატეგიული და განსაკუთრებით სექსუალურ უმცირესობათა ინტერესები.
ნატოს და ევროკავშირის წევრ საბერძნეთსაც უქნეს პერესტროიკა, ხელმომჭირნეობა მკაცრი ეკონომია Austerity Politics-ის ნეოლიბერალური პოლიტიკა და არის გაღატაკება, თვითმკვლელობები,მკვლელობები, შიმშილი, პროსტიტუციის, შიდსის და სხვა ოხრობათა გავრცელება…..
ღმერთი მოკვდაო, ბიბლიური, ქრისტიანული მორალი მავნეაო, ბრძანა დიდმა ნიცშემ და აი…. კლავენ აქა-იქ ჯერ კიდევ ასე თუ ისე ქრისტიანულ ევროპას.
ნიცშეს ღმერთი მოკვდა, ლიბერტარმა გოგიაგვახარიებმა აიწყვიტეს და მარტო აშშ-ში მარტო 47 წელში მარტო ლეგალური აბორტით მოკლეს 61მილიონზე მეტი ამერიკელი
დღევანდელობა სახარების ჰეროდეზე უარესების ხელშია
ნაცისტებმა უმანკო ადამიანთა სიცოცხლე მსხვერპლად შესწირეს მათთვის უმაღლეს სიკეთე რასიულ სიწმინდეს., ბოლშევიკებმა ადამიანთა სისცოცხლე შესწირეს მათ უმაღლეს იდეალ კლასობრივ ერთიანობას, ლიბერტარებმა აბორტით ადამიანთა სიცოცხლე შესწირეს მათ უმაღლეს იდეალ ინდივიდუალურ კომფორტს და ფიზიკურ სიამოვნებას. ესაა გენოციდის სამი ფორმა.
28 დეკემბერი კათოლიკურ ლიტურგიულ კალენდარში არის უმანკოთა გაწყვეტის გახსენების დღე. ვიხსენებთ მეფე ჰეროდეს მიერ ბეთლემში ორ წელზე ნაკლები ასობით თუ მეტი ბავშვის მკვლელობას.
ჰეროდემ გაჟლიტა უმწეო უმწიკვლო ბავშვები იმიტომ რომ მას სჯეროდა რომ იესო როგორც მესია ბოლოს მოუღებდა მის მეფობას.
მან გამოიანგარიშა თუ როდის და სად შეიძლებოდა გაჩენილიყო იესო და შეცდომა რომ არ დაეშვა გაწყვიტა ამ ქალაქში დაბადებული ყველა ბიჭუნა.
ამის მრავალი მიზეზიდან უმთავრესი ისაა რომ მეფე ჰეროდეს ეშინოდა მიწიერი, ამქვეყნიერი ძალაუფლების და სიმდიდრე-სიამტკბილოს დაკარგვისა და ამ შიშმა აქცია ის უბიწო-უმანკოთა მასობრივ მკვლელად.
დღეს თავზარდაცემულები ვიხსენებთ ამ საზარელ და საზიზღარ ამბავს და გვგონია რომ ესაა შორეული წარსულის ამბავი და ჩვენს ჰუმანურ და უმაღლესად მორალური საზოგადოებაში და დღევანდელობაში ასეთი მხეცობა-ბარბაროსობა წრმოუდგენელია.
მაგრამ განა მართლაც ასეა? ჩვენი თანამედროვეები მართლაც დიდად განსხვავდებიან მეფე ჰეროდესგან? მე ვიტყოდი რომ არა.
აბორტი არის დამამკტკიცებელი საბუთი იმისა რომ დღევანდელი ადამიანიც, ჩვენი თანამედროვეც არ განსხვავდება მხეცი ბარბაროსი მეფე ჰეროდისგან და უარესიცაა. ჰეროდემ ერთროულად მოკლა ასობით თუ ათასობით ბავშვი.
ჩვენ კი 1973 წლიდან მოვკალით 50 მილიონი ჯერ არ გაჩენილი ბავშვი. 50 მილიონ ბავშვს წავართვით ამქვეყნად ცხოვრების უფლება.
არ მჯერა რომ დღევანდელი მოტივაციები განსხვავდება მეფე ჰეროდეს მოტივაციებისგან.
აბორტის მკეთებელთა უმრავლესობა ამას აკეთებს მატი მატერიალური წარმატება-კომფორტის და მომავალი კეთილთდღეობის შესანარჩუნებლად და დასაცავად.
ბიჭი თავის უბედურ საყვარელს უბიძგებს აბორტის გაკეთებისკენ იმიტომ რომ მისი აზრით შვილი მას ხელს შეუშლის უნივერსიტეტში სიარულში და საოცნებო სამსახურის და მანქანის შოვნაში და კარგად დასვენებაში.
სტუდენტი გოგონა ფეხმძიმდება ძლივს ნაცნობი ბიჭისგან და აბორტით კლავს თავის შვილს იმიტომ რომ ბაშვმა არ გაართულოს დედის მომავალი.
და საზოგადოება ან,სულ მცირე, მისი ნაწილი, ამბობს რომ ეს სავსებით მისაღებია და ადამიანს აქვს თავისი შვილის აბორტით მოკვლის უფლება.
დაქორწინებული წყვილებიც მიმართავენ აბორტს მათი სიმდიდრის და მატერიალური კეთილდღეობის დასაცავად ან ადრეულ კომფორტულ პენსიაზე გასვლის ოცნების აღსასრულებლად.
მე აქ არა ვარ აბორტის მკეთებელთა გასასამართლებლად.
ჩვენმა საზოგადოებამ კანონებით და კულტურული ნორმებით გადაწყვიტა რომ აბორტით ბავშვების დახოცვა კომფორტულად ცხოვრებისთვის სავსებით მისაღებია და და სასიცოცხლო აუცილებლობაა იმიტომ რომ 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია ახალისებს სექსუალურ კონტაქტებს ქორწინებამდე და ქორწინების გარეთ.
და შემთხვევითი უსიყვარულო სექსუალური კონტაქტების დროს უნებურად მშობლებად გადაქცეულებს უჩნდებათ შვილის აბორტით მოკვლის სურვილი.
II. Révolution sexuelle ou révolution des rapports entre les sexes ? Fin des années 1960
1960-ან წლებში , მეორე ომის შემდეგ ათწლეულში ბები ბუმის დროს გაჩენილ მიღწეული მშვიდობით, კომფორტით, ცხოვრების დონის ამაღლებით განებივრებულ ბავშვებში მოხდა ” მეორე კონტრაცეპტივული რევოლუცია.
ომებით გამოთაყვანებულ საზოგადოებებს აღარ უნდოდათ ფიქრი არც ოჯახზე, არც სამშობლოზე, დაავიწყდათ ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის მნიშვნელობაც, მათ უნდოდათ დავენება, გართობა, სიამოვნება, სექსი.
შესაბამისად შეიცვალა ქალების დამამაკაცების, გოგო-ბიჭების ურთიერთობაც.
1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll»// სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll Are very good indeed//
არა ოჯახი, არა სიყვარული, არა შვილი, არა სამშობლო არამედ
მარტო სექსი,ნარკოტიკები და როკენროლი. ეს შეიძლება
ჩაითვალოს 1960-70-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური
რევოლუციის ჰიმნად. აბა რა გასაკვირია რომ ასეთი რამეების მომღერალ და მსმენელ საზოგადოებებში პოპულარული იყოს უმანკო უმწიკვლო ბავშვების აბორტით ჟლეტა.
ახალგაზრდები აღარ ქორწინდებიან, მათ ურჩევნიათ ერთმანეთის მიმართ პასუხისმგებლობის გარეშე დაუქორწინებლად თანაცხოვრება. თუ გაჩენას აცლიან უფრო ჩნდებიან უკანონო,ქორწინების გარეშე დაბადებული ბავშვები.
1971 წელს გაჩენილ ბავშვთა 1/4 ქორწინებამდე გაჩენილი იყო.
დღევანდელ ბრიტანეთში მეფე არტურის რაინდების და ჯენტლმენების მონახვა გაგიჭირდებათ თორე ასეთები უფ….
https://en.wikipedia.org/wiki/Order_of_Nine_Angles (ONA; O9A) არის მარცხენა გზის ოკულტური და სატანური ჯგუფი. მისი ბაზა ბრიტანეთშია, მაგრამ მსოფლიოს სხვადასხვა რეგიონში არის მასთან დაკავშირებული ჯგუფები.
ცხრა კუთხის ორდენი- Order_of_Nine_Angles
1960-ან წლებში დასავლეთ ინგლისში დაარსებულმა და 1980-ანი წლების დასაწყისში აღიარებულმა ამ ოხრობამ ყურადღება მიიპყრო თავისი ნეონაცისტური იდეოლოგიით და აქტივიზმით.
მის მოძღვრებაში „კლასიკური სატანიზმის“ ელემენტების გარდა არის წარმართული ჰერმეტული,მაგიური და თანამედროვე ელენტებიც.
ONA ამბობს რომ კაცობრიობის ისტორია შეიძლება დაიყოს ეონების სერიად. ყოველ ეონში არის შესაბამისი ცივილიზაცია.
ეს ოხრობა ამბობს რომ დღევანდელი ევროპული ცივილიზაციის ევოლუციისთვის საშიშია იუდაიზმი და ქრისტიანობა.
ხოდა ცხრა კუთხის ორდენი- ებრძვის იუდაიზმს და ქრისტიანობას და მიზნად ისახავს სხალი მილიტარისტული სოციალური წესრიგი Imperium-ის დამყარებას.
ორდენის დოქტრინის თანახმად ეს აუცილებელია იმისთვის რომ შეიქმნას გალაქტიკური ცივილიზაცია რომელშიც „არიული“ საზოგადოება მოახდენს ირმის ნახტომის კოლონიზაციას.
ამ ორდენის ექსტრემისტმა აქტივისტებმა ჩაიდინეს მკვლელობები და ტერორისტული აქტები.
ეს ორდენი ითვლება მსოფლიოში ერთ-ერთ ყველაზე ექსტრემისტულ და ყველაზე საშიშ სატანისტურ ჯგუფად.
ოლის სურვილს.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუცია კლავს უმანკოება-უბიწოებას- ” უმანკოების დასასრული გადარეულ-შეშლილი სექსუალობის კვლევა”https://putsch.media/20100403/actualites/livre/ados-une-enquete-edifiante-sur-une-sexualite-a-la-derive/embed/#?secret=KbYXNmeERr
” ბავშვს უნდოდა დაყვირება რომ ის კვდებოდა, რომ მას აღარ შეეძლო სუნთქვა,
ისინი კი მას ბუბნავდნენ შეუსვენებლად, მას აღარ შეეძლო. მესამე ბიჭმაც მოამთავრა
მისი ბუბნვა და ის თითქმის აღარაფერს გრძნობდა… მისმა გამაუპატირებულმა ბიჭმა
ხმამაღლა ჩაიბურდღუნა და დ.-მ აღებინა”.
ინტერნეტზე 1 მილიარდი ვიდეოა და დაახლოებით 700 000 მისაწვდომი პორნოსაიტი. ვირტუალური არასოდეს ყოფილა ისე კარგად როგორც ეხლაა. მედიათა მუდმივი გავრცელება მოზარდებს აძლებს ყველანაირი ოხრობის არაჩვეულერივად ადვილად შოვნის და გაცვლა-გავრცელების საშუალებას.
მუშაობით თუ გეიპარადზე სიარულით დაკავებული მშობლებისთვის ინტერნეტი იქცა მათი შვილების ძიძად. ბავშვებიც დროს არ კარგავენ და პოულობენ პორნოსაიტებს. …მრავალ 7 წლის ბავშვს უკვე ნანახი აქვს მისი პირველი პორნოფილმი.
ბავშვების სამყარო დაიპყრო იმან რაც ადრე სრულწლოვანებისთვის იყო გაკუთვნილი. ბავშვებისთვის ჩვეულებრივ რამედ იქცა უხეშობა-ულმობლობა, ვულგარულობა, დამცირება, სიმულაცია…
ბავშვები ხედავენ იმას რის გასაგებადაც არ ფიზიკურად,არც ფსიქიურად და არც რაციონალურად არ არიან მზად და ამას აქვს ცუდი შედეგები. ბავშვები აგრესიულები ხდებიან…. Journaliste Zone Interdite-სთვის და Marie Claire-სთვის, Géraldine Levasseur დაუკვირდა ამ შემაშფოთებელ ფენომენს. ის ელაპარაკა მრავალ მოწაფეს, მშობლებს, მასწავლებლებს, ფსიქოანალიტიკოსებს, მოსამართლეებს…
მის მიერ მოყოლილი ისტორიებიდან განსაკუთრებით შემძვრელია 13 წლის გოგონა დ.-ს ამბავი.
პრივილეგირებული წრიდან გამოსულ 13 წლის კარგ მოწაფე გოგონას 3 თვე თითქმის ყოველ დღე აუპატიურებდნენ მისი კვარტალის ბიჭები. გოგონა გადაირია,მას შესძულდა თავისი თავი ამას დაემატა განცდა იმისა რომ დამატებითი სადარდებელი გაუჩინა დედას.
გოგონას უნდოდა სიკვდილი და მეტი არაფერი და მრავალჯერ სცადა თავის
მოკვლა,მიუხედავად ყველაფრისა გადარჩა და მოხვდა საგიჟეთში.
, « – ” მე ვერ განვიკურნები ამ ავადმყოფობისგან, ის მე მჭამს, ძალიან მტკივა გული,
შიგნით, ყველგან, ისე რომ არც კი ვიცი თუ სად მტკივა…მიმიშვი მოვკვდე, დედიკო, გეხვეწები.” თავზარდამცემი სიტყვებია…
წიგნში ლაპარაკობენ ტრავმირებული დაბნეულ-დაკარგული მსხვერპლები ;
მოზარდები რომლებიც ამბობენ რომ არ იციან რომ დაძალებული ფელაციები გაუპატიურებაა და ამბობენ ისეთ უხეშ გამოთქმებს რომლებიც წეესით მათ არც უნდა იცოდნენ და არც უნდა ესმოდეთ მათ ასაკში. ქალწულები რომლებიც თავის გამოჩენისთვის ან ბანდის წევრობისთვის მზად არიან თანაკლასელებისთვის ფელაციის გასაკეთებლად.
12 წლის გოგონა რომელიც მამამისის გასაგონად ამბობს რომ მას უნდა პორნოვარსკვლავად გახდომა იმიტომ რომ ” მას უყვარს ეს”.
მამა რომელმაც თავის 13 წლის ვაჟიშვილს დაბადების დღისთვის აჩუქაპორნოფილმი.
გოგოები რომლებიც ტყუიან რომ ისინი გააუპატიურეს იმიტომ რომ მათმა უწესო ცხოვრებამ არ შეუშალოს ხელი მათ გათხოვებას….
და როგორც ადამიანური ისე ცუდი რეაქციები-
სასოწარკვეთილი მშობლები თავში იცემენ და ნანობენ რომ ვერ დაიცვეს თავისი შვილი გარყვნილებისგან.
ზოგი თვალს ხუჭავს და იმალება უძლურების გრძნობის უკან… კიდევ სხვები ახდენენ მათი ძვირფასი შვილების არამზადობის ბანალიზაციას….
ავტორი აკრიტიკებს სახელმწიფო და საზოგადოებრივი ინსტიტუტების უუნარობას, დაშვებულსა დაუშვებელს შორის საზღვრის წაშლას, სიყვარულის ნაკლებობას.
ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის დროს დაიკარგა პატივისცემა, სიყვარული,თავისუფლება და დარჩა ბარბაროსობა.
Géraldine Levasseur ( Editions Max Milo) Mélina Hoffmann
” გასაყიდი ახალგაზრდობა”-დოკუმენტური ფილმი კოლეჯის მოწაფე გოგონების გაკახპებაზე.
“Jeunesse à vendre” : le documentaire qui met en lumière la prostitution des collégiennes
Mooréa Lahalle • Le 23 avril 2018
ფილმი წრმოგვიდგენს მოვლენას რომელზეც არაა მიღებული ლაპარაკი. ის აჩვენეს საფრანგეთის ტელევიზიის მე-5 არხით. და კიდევ 2 დღე იყო France televisions-ის საიტზე.
” ფელაცია მაკდონალდსში დაპატიჟებაში”, ასე უხეშად ახსნა ერთ-ერთმა გამოკითხულმა გოგონამ მისი გაკახპების მოტივაცია.
დოკუმენტური ფილმი ” გასაყიდი ახალგაზრდობა” ნაჩვენები იყო 18 აპრილს ტელეარხ France 5-ზე.
რეჟისორი გვიჩვენებს გამაღიზიანებელ რეალობას, მცირეწლოვანი და ხშირად კოლეჯის მოწაფე ქალწულების გაკახპებას საფრანგეთში.
” მე ვიყავი სხვა სამყაროში”-
13 წლის ლეა კარგი,სერიოზული და გულმოდგინე მოწაფეა . მან გაიცნო გოგონა რომელმაც მასზე გავლენა მოახდინა. ისინი იხდიდნენ ტანსაცმელს და საცვლებში დარჩენილები იღებდნენ ფოტოებს რომლებსაც ტელეფონის ნომერთან ერთად დებდნენ განცხადებების საიტებზე. ძალიან მალე მათ მიაწყდნენ კლიენტები.
გოგონები 20-50, ზოგჯერ 60 წლის მუმრავლეს შემთხვევაში დაქორწინებულ 5-10 კლიენტს დღეში ხვდებოდნენ სასტუმროში.
მომსახურებისთვის ლეა 0,5 საათში იღებს ას ევროს, 200 ევროს-საათში. აღებული ფულით ის დაიპრანჭებოდა ”როგორც დიდი”. ” მე ვიყავი სხვა სამყაროში” თქვა გოგონამ.
მოზარდებისთვის განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს გრძნობებს.
” თუ გიყვარვარ უნდა დაწვე ჩემს ძმაკაცთან ერთად”. ამ პატარა წინადადებიდან შიძლება დაიწყოს ყველაფერი. ” დაქალებმა” შეიძლება ჩაითრიომ პატარა გოგონები პროსტიტუციაში საიდანაც თავის დაღწევა გაძნელდება თუ შესაძლებელი იქნება საერთოდ. მშობლები უძლურები არიან.
ყველა შეიძლება გაკახპდეს”.
Armelle Le Bigot-Macau
On ne peut pas se substituer aux parents
კომისარი VIANNEY DYEVRE
მოარული აზრის საწინააღმდეგოდ კახპდებიან როგორც ღარიბი ისე შეძლებული წრეებიდან გამოსული გოგონები.
ასეთია Valérie-ს შემთხვევა. მან ნახა თუ როგორ გარდაიქმნა მისი ქალიშვილი კოლეჯში, გოგონამ თანდათანობით დაიწყო გაკვეთილების გაცდენა,სექსუალურად გამომწვევი საცვლების და მოდური ტანისამოსის ჩაცმა. ის სახლში ბრუნდებოდა გვიან. ” ვერაფერი უშლიდა ხელს სახლიდან გასვლაში”, ჩივის დღეს სასოწარკვეთილი დედა.
დედამ მეტისმეტად გვიან დაინახა სიმართლე და სცადა პოლიციის გაფრთხილება. პოლიციამ არაფერი გააკეთა. ” ჩვენ ვერ შევცვლით მშობლებს”, იმართლა თავი პარიზის ოჯახის დაცვის // ყოფილი მცირეწლოვანთა დაცვის// ბრიგადის კომისარმა
Vianney Dyevre-მ, ოთხ წელიწადში სპეციალიზებული ერთეული საკვლევ საქმეთა რაოდენობამ იფეთქა. ათიოდა საქმე გადაიქცა 60-ზე მეტ საქმედ.
” მათი ღირებულებებია დუნდულები და სასქესო ორგანო,სექსი”
“Le cul et le sexe sont leurs valeurs”
ეს შეიძლება აიხსნას მრავალი ფაქტორით. ტოქსიკომანიასთან მებრძოლი ასოციაცია Charonne-ს თქმით.
დღევანდელ საზოგადოებაში წინა პლანზე არ აყენებენ გონიერებას და განათლებას. უწინარეს ყოვლისა უნდა იყო ”კარგი”, ამბობს ის დოკუმენტურ ფილმში. ბევრ რამეს განაპირობებს პორნოგრაფიის გავრცელება უფრო და უფრო ახალგაზრდებში პოპულარულია სოციალური ქსელები. ფული გადაიქცა მეფედ. ესაა სამი მიზეზი რომლებმაც შეიძლება ახსნას პატარა გოგონების გაკახპება. ” მათი ღირებულებებია დუნდულები და სასქესო ორგანო,სექსი”, დაუმატა მან.
Armelle Le Bigot-Macaux ამბობს რომ მცირეწლოვანთა კაკახპებასთან საბრძოლველად საჭიროა წინასწარი ზომების მიღება ვინაიდან არ ვიცით მოხერდება თუ არა შემდეგ გოგონების გამოყვანა ამ სიბინძურიდან
დასკვნის სახით Hélène David მოგვიწოდებს ” მთლიანად საზოგადოებაზე დაფიქრებისკენ”.
” ჩვენ გვჭირდება კულტურა რომლისთვისაც უმაღლესი ღირებულებები იქნება არა მარტო ქალის დუნდულები,თანთალები და სასქესო ორგანო”.
ფილმი ” გასაყიდი ახალგაზრდობა” ალბათ ბიძგს მისცემს დებატს.
მცირეწლოვანი გოგონების პროსტიტუცია ყოველთვის არსებობდა, მაგრამ შემაშფოთებელია ფორმის შეცვლა, დღეს კახპდებიან ყველა სოციალური და ეკონომიკური წრის გოგონები.
ადრე კახპდებოდნენ ძალიან ღარიბები, 1960-80-ანი წლების ნიიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის შემდეგ კი კახპდება ყველა. საოცარია გაკახპების სიჩქარეც.
ეხლა ყველაფერს აადვილებენ და აჩქარებენ ინტერნეტი და სოციალური ქსელები. რამოდენიმე დაწკაპუნებაც საკმარისია. მოხდა სექსუალური აქტის ბანალიზაცია. //უკვე ლენინის დროს ბოლშევიკები ამბობდნენ რომ სიყვარული და ოჯახი ბურჟუაზიული გადმონაშთია და სექსი არის ისეთივე ბუნებრივი მოთხოვნილება როგორც წყურვილი. გწყურია და სვამ ჭიქა წყალს, სექსი გინდა და დაიკმაყოფილე ეგ მოთხოვნილება ზედმეტი მიეთ-მოეთის გარეშე . აი ეს ბოლშევიკური დოქტრინა განახორციელა ქ960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ//.
ეხლა გოგონები ამბობენ რომ მათ თვითონ ისურვეს გაკახპება და ეს მათთვის არავის დაუძალებია. უბრალოდ ამის აღსანიშნავად ისინი ცდილობენ უფრო ლამაზი სიტყვების შერჩევას,მაგ .«escorting»-ს, და ა.შ. ისინი ამბობენ რომ ამას აკეთებენ საკუთარი ნებით, იმიტომ რომ სურთ ამის კეთება.
პარიზის სამედიცინო-იურიდიული ერთეულის ფსიქოლოგი Mélanie Dupont ამბობს რომ საჭიროა წინასწარ, საბავშვო ბაღიდან ზრუნვა იმაზე რომ გოგონებს ეს არ დაემართოთ. ბავშვებს უნდა ჰქონდეთ ემოციური ცხოვრება, უნდა ისწავლებოდეს სექსუალობა.
გოგონებს ზოგჯერ უყვარდებათ ხოლმე ვიღაც მაცდური კაცი და ის აკახპებს მათ. ზოგჯერ ეს უფრო რთულია. ისინი სექსუალურ აქტს არ უკავშირებენ მათ ემოციებს.
შვედეთში გამოიკვლიეს ქალიშვილების მოტივაციები. უმრავლესობას უნდა ფული. ზოგს უნდა იმის შგრძნება რომ ვინმესთვის სასურველია. სხვებისთვის გაკახპება არის ”ემოციური რეგულაცია”. ამათ წარსულში განუცდიათ ფიზიკური, ფსიქიური თუ სექსუალური ძალადობა. და ეხლა სურთ სხეულის გაყიდვით ტკივილის განცდა, თვითდასახიჩრება. ზოგისთვის კი ეს სასიამოვნოა.
გოგონებზე ისიც მოქმედებს რომ პორნოგრაფიული გამოსახულებებია ყველგან. რეკლამაშიც, ჟურნალ-გაზეთებშიც, ტელევიზიაშიც, კინოშიც.
გოგონები0ბიჭუნები უაღრესად ინფორმირებულები არიან სექსუალურ პრაქტიკეზე. ტექნიკურ დონეზე მათ ყველაფერი იციან.
მაგრამ დაელაპარაკებით ემოციაზე, სასიყვარულო ურთიერთობაზე და ხედავთ სიცარიელეს. დიდ როლს ასრულებს პორნოგრაფიული სურათების ლამის საყოველთაოდ გავრცელება, ჩვეულებრივ რამედ გადაქცევა, ჰიპერსექსუალიზაცია. ბავშვებმა ხშირად სექსუალურ პრაქტიკებზე მეტი იციან ვიდრე ძმები გრიმების ზღაპრებზე, დანტეზე და გოეთეზე…მათ სექსზე იციან ყველაფერი და სასიყვარულო ურთიერთობაზე, სიყვარულზე არაფერი იციან. სიცარიელეა.
1998 წლის 2 იანვარი, ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის დემოკრატიამ გაიმარჯვა. ევროპული ქვეყანა ჩეხოსლოვაკია გააქრეს მისი მოსახლეობის სურვილისთვის ანგარიშის გაუწევლად, რეფერენდუმის. მოხდა ის რაც უნდოდა ჰიტლერს და არ ქნეს სტალინმა და ბრეჟნევმა. ბერლინის კედელიც დაინგრა, დასავლეთი შეხვდა აღმოსავლეთს და გაიხარეს იაფი სექსის მაძიებელმა მოგზაურებმა და მაფიებმა.
Vendredi 2 janvier 1998 Publié à 17:12 GMT Sexe à vendre alors que East rencontre West Ray Furlong
ამბობენ რომ პროსტიტუცია არის კაცობრიობის ისტორიაში უძველესი პროფესია, მაგრამ ეს ნამდვილად თვალშისაცემი გახდა 1989 წელს კომუნისტური რეჟიმის დამხობის შემდეგ.
დღეს გერმანიის საზღვართან ახლო მდებარე ქალაქებში კახპები ღისით მზისით გამოფენილები არიან ქუჩებში დოიჩმარკებით მდიდარი გერმანელი ტურისტებისგან ფულის იოლად გამობერტყვის იმედით….
გერმანიის საზღვართან მდებარე ქალაქი Teplice-ს ობოლ ბავშვთა სახლი სავსეა გერმანელი სექსუალური ტურისტების და მთელი აღმოსავლეთ ევროპის კახპების ბიზნეს-ურთიერთობების შედეგად გაჩენილი არასასურველი ბავშვებით.
მანქანით 15 წუთიც არაა სავალი ბოჰემიის ჩრდილოეთით არსებული პატარა ქალაქ დუბიმდე. ბევრი ბავშვი სწორედ აქაა ჩასახული.
”ძველად ეს ნორმალური ადგილი იყო”, ქვითინებს ქალაქის პოლიციის უფროსი.
მაგრამ ქალაქი დუბის მთავარ ქუჩაზე გაასეირნებაც დაგანახებს რომ ის რაც დღესაა სულაც არაა ნორმალური. თითქმის ყოველი შენობა ბორდელია. შესაბამისი სახელებით და წარწერებით “Love Story”, “Adela Club” თუ “Saigon Nights”, იზიდავენ გამვლელ ავტომობილისტებს.
Dubi-ს დიდი უბედურება ისაა რომ მისი მთავარი ქუჩა ასევე არის მთავარი გზა დრეზდენს და პრაღას შორის.სწორედ აქ ხვდება აღმოსავლეთი დასავლეთს, უფრო ზუსტად ქვეყანა რომ საშუალო თვიური შემოსავალია დაახლოებით 300 $ ხვდება r Deutsche Mark-ის ძალას.
და საავტომობილო გზა E-55-ზე შეიძლება იაფი სასმელის,იაფი სიგარეტის,იაფი სექსის ყიდვა. მაგრამ საქმე არ მთავრდება ამით. კახპობამ ახალი ელფერიც შეიძინა. კლიენტები დამატებით საფასურს იხდიან ფეხმძიმე ქალებთან სექსუალური ურთიერთობისთვის. ვერავინ ხსნის თუ რითია ეს მიმზიდველი…
Dubi-ში სახლების ფანჯრებში გამოფენილები არიან შილიფად ჩაცმული გოგოები. ისინი იქნევენ ხელებს და ცდილობენ პოტენციური კლიენტების ყურადღების მიქცევას ეროტიკული ცეკვების მექანიკურად შესრულებით ან,მეტიც, სექსუალური აქტის იმიტაციით. სხვები სხედან მოწყენილი სახით და აბოლებენ სიგარეტებს, მაგრამ ისინიც ამბობენ იგივეს : აირჩიეთ ჩვენს შორის რომელიმე და გადაიხადეთ ფული/
დუბის პოლიციის უფროსმა Jan Ryska-მ თქვა რომ ქალებით ვაჭრობას აკონტროლებენ ყოფილი საბჭოთა ბლოკის სხვადასხვა ნაწილის კრიმინალური ბანდები. და ზოგი ბანდა ლტოლვილებს იძულებით ითრევს პროსტიტუციაში.
M. Ryska-მ თქვა რომ მან ვერ დაარწმუნა ქვეყნის ხელისუფლება პროსტიტუციის მომაწესრიგებელი კანონის მიღების აუცილებლობაში.
ზიგმუნდ ფროიდის აზრით ცივილიზაციამ რომ იარსებოს მას უნდა ჰქონდეს 2 უნარი: 1. მან უნდა შესძლოს ბუნების ძალებზე ბატონობა, საზოგადოების დაცვა ამ ძალების აგრესიისგან და მისგან მიღება იმისა რაც სჭირდება საზოგადოებას და მის წევრებს, ბუნებისგან მიღებული დოვლათის საზოგადოების წევრებს შორის დანაწილება.
2. მან უნდა შესძლოს ადამიანთა ურთიერთობების მოწესრიგება და ადამიანის მხეცურ-პირუტყვული ინსტინქტების, განსაკუთრებით სექსუალობის და აგრესიულობის მოთოკვ და გარკვეულ კალაპოტში ჩაყენება.
ფროიდს სწამდა რომ შესაძლებელია და საზოგადოების არსებობისთვის აუცილებელია მხეცურ-პირუტყვული ჟინის და ინსტინქტების გადატანა საზოგადოებისთვის სასარგებლო სფეროებში და უმაღლესი იდეალების სამსახურში. ამას ახერხებდნენ დიდი ხელოვანები, მეცნიერები, მოღვაწეები და ეს დიდად წაადგა საზოგადოებებს და მათ კულტურებს. ამას ფროიდმა დაარქვა სუბლიმაცია. ეს მოითხოვს გარკვეულ მსხვერპლს, ამიტომ აადამიანები იღლებიან და ცივილიზაციის შენარჩუნება მოითხოვს მუდმივ ძალისხმევას.
მაგრამ ფროიდის შემდეგ იყო ევროპული ცივილიზაციის დიდი მნგრეველი ვილჰელმ რაიხი Reich, Wilhelm (1897-1957)
გალიციაში დაბადებული ვილჰელმ რაიხი იყო ფროიდის ყველაზე სახელგანთქმული მაგრამ დისიდენტი მოწაფე. ვენაში მედიცინის შესწავლისას 23 წლის ვილჰელმ რაიხი მიიღეს ვენას ფსიქოანალიტიკურ საზოგადოებაში.
„ ხასიათების ანალიზის“ გამოქვეყნებით ბრწყინვალე დებიუტის შემდეგ ვილჰელმ რაიხი რადიკალურად ჩამოშორდა ოფიციალურ ფსიქოანალიზს და უფრო და უფრო დაუახლოვდა მარქსისტულ პოზიციას.
The October Revolution and LGBTQ+ StruggleIn its ascendant phase, the Russian Revolution enacted the most progressive laws of its time as a step towards the liberation of all the oppressed.socialistrevolution.org
გერმანიის კანცლერი ვილჰელმ მეორის მიერ დაქირავებულმა ლენინმა გაწყვიტა რომანოვები, არისტოკრატია, სამღვდელოება,ბურჟუაზია,გლეხობა, მუშებიც და შექმნა იმ დროისთვის ყველაზე პროგრესული კანონები სექსუალური უმცირესობების უფლებათა დაცვის სფეროში.
ლენინის მიერ ლეგალიზებული იქნა ჰომოსექსუალთა ქორწილი,ლენინმა და მისმა ბოლშევიკებმა ტრანსგენდერებს მისცეს ჯარში სამსახურის უფლება , ღიად ჰომოსექსუალი დანიშნეს საგარეო საქმეთა მინისტრად.კანონმდებლობიდან ამოღებული იქნა სექსუალურ უმცირესობათა დისკრიმინაციული კანონები და უბრალო ადმინისტრატიულ პროცედურად იქცა ოფიციალურ საბუთებშის ქესის შეცვლა.
ლენინის დროს მიღებული იმ დროისთვის არნახულად
პროგრესისტული ლიბერტარული კანონები რომლებიც გამსჭვალული იყო სრულებით გარკვეული კატეგორიის ადამიანის უფლებათა
დაცვის სულისკვეთებით.
ყველაფერი ეს მოხდა ლენინის მიერ გერმანული ფულით შექმნილ
ტოტალიტარულ საბჭოთა სახელმწიფოში
ამით აღფრთოვანებული ვილჰელმ რაიხი1928 წელს გახდა კომუნისტური პარტიის წევრი და 1929 წელს ეწვია საბჭოთა კავშირს. მან მოინახულა საბავშვო ბაღები და პედაგოგიური ცენტრები, წაიკითხა ლექცია მოსკოვში და თქვა რომ ფსიქოანალიზი არის ფსიქოლოგიის თეორია რომელიც უნდა მიიღოს საბჭოთა კავშირმა.
ვილჰელმ რაიხს მიწერ-მოწერა ჰქონდა ლევ ტროცკისთან. ის შეხვდა სერგეი ეიზენშტეინს. ვილჰელმ რაიხმა წაიკითხა მოხსენება კომუნისტური პარტიის ფუნქციონერების კრიტიკით.
მე-19 საუკუნის ბოლოს ავსტრიაში დაბადებულმა ვილჰელმ რაიხმა შეისწავლა მედიცინა. ის გადაიქცა ზიგმუნდ ფროიდის ერთ-ერთ საუკეთესო მოწაფედ , მაგრამ მათ კონფლიქტი მოუვიდათ ერთ ფუნდამენტურ საკითხზე.
ფროიდი თვლიდა რომ საზოგადოების არსებობისთვის აუცილებელია რომ ყოველმა ადამიანმა მოთოკოს მისო მხეცურ-პირუტყვული ინსტინქტები, მათ შორის სექსუალური ჟინი და აგრესიულობა.
ვილჰელმ რაიხი კი თვლიდა რომ ამქვეყნად სამოთხის დასამყარებლად აუცილებელია სწორედ მოთოკილი მხეცურ-პირუტყვული სექსუალური ჟინის აშვება-განთავისუფლება.
La machine excessive du film Barbarella de 1969, avec Jane Fonda, basé sur la machine à orgone développée par Wilhelm Reich
კომუნისტი ვილჰელმ რაიხის თქმით კაპიტალიზმი იმონებს და ტირანულ პირობებში ქანცგაწყვეტამდე ამუშავებს პროლეტარიატს, ამ ადამიანებს სწყვეტს მათი ნამდვილი ბუნებისგან, სექსუალური ტკბობა სიამოვნებისგან. პროლეტარებს რომ ჰქონდეთ ორგაზმის ექსტაზი და ტკბობა ისინი დაწყვეტდნენ თავის ბორკილებს და მოაწყობდნენ რევოლუციას.
ეს ფილოსოფია აღიარებულია George Orwell -ის 1988-ში სადაც ახალი წესრიგი
New Order-ის წარმომადგენელი აცხადებს déclare :
” სექსუალური ინსტინქტი მომსპარი იქნება. ჩვენ გავაუქმებთ ორგაზმს. რომანის გმირი Julia ამბობს რომ ტოტალიტარული სახელმწიფო ვერ დაუშვებს სექსუალურ სიხარულს. ” თუ თქვენ თქვენში ხართ ბედნიერი რატომ უნდა ასრულებდეთ დიდი ძმის ბრძანებებს, ხუთწლედებს და სხვა სისულელეებს?”
ვილჰელმ აიხი არ ყოფილა სპილოს ძვლის კოშკში გამოკეტილი მზეთუნახავი. 1929 წელს მან დააფუძნა Socialist Society for Sex Counselling and Sex Research-რჩევის და სექს რჩევის სოციალისტური საზოგადოება, დააარსა 6 უფასო კლინიკა ვენაში. ის ასევე ხელმძღვანელობდა მობილურ კლინიკას საიდანაც ავრცელებდა წიგნაკებს სექსუალურ აღზრდაზე და კონტრაცეპტივებს. მოედნებზე და პარკებში ვილჰელმ რაიხი ესაუბრებოდა გამვლელებს და აგინებდა კაპიტალიზმს ხალხის სექსუალურ სიბეჩავეში ჩაგდების გამო, მოუწოდებდა მათ სექსუალური შებორკილობისგან განთავისუფლებისკენ.
ვილჰელმ რაიხის სექსუალური პოლიტიკის საფუძველზე გერმანულმა ფედერალურმა ასოციაციამ პროლეტარული სექსუალური პოლიტიკისთვის შქმნა გერმანიის კომპარტიასთან დაკავშირებული მოძრაობა.
ვილჰელმ რაიხის სექს-პოლიტიკურმა მოძრაობამ გამოაქვეყნა მანიფესტი, ჟურნალი
( Zeitschrift für Politische Psychologie und Sexualökonomie ) , ბროშურები ” ახალგაზრდობის სექსუალური ბრძოლა” « The Sexual Struggle of Youth », და ა.შ. მოძრაობაში იყო 40 000 წევრი.
ვილჰელმ რაიხის
ვილჰელმ რაიხის მოძრაობა მოითხოვდა აბორტის, კონტრაცეფციის, მასტურბაციის,ჰომოსექსუალობის, იოლი გაყრის დაშვებას, საჯარო და პოზიტიურ სექსუალურ აღზრდას, ქორწინებაში პარტნიორების სრულ თანასწორობას, დაქორწინებულებისთვის ყოველგვარი სოციალური პრივილეგიის მოსპობას, დაბადებათა კონტროლს და უფასო კონტრაცეპტივებს, მოთხოვნით უფასო აბორტს, ქალების და მათი ბავშვების სრულ ეკონომიკურ დამოუკიდებლობას, საბინაო რეფორმას ინტიმურობის მეტი შესაძლებლობების შესაქმნელად…
ვილჰელმ რაიხის თქმით ადამიანის თავისუფლებას კლავს ისტორიული, ტრადიციული მორალური წესრიგი, პატრიარქალური მონოგამიური ოჯახი რომელიც არის ქალის და ბავშვების ციხე სადაც მამა არის ტირანი და მეციხოვნე. ეს უფრო ხილულია ბურჟუაზიულ ოჯახში, მაგრამ ასეა პროლეტარულ ოჯახებში.
ამ
მამა ფაშისტია, დედასაც გადაცემის მეორეხარისხოვანი როლი, აღზრდა-განათლების გზით.
„ ამ დამასახიჩრებელ ოჯახში ბავშვს აქვს არჩევანი მორჩილებასა და აჯანყებას შორის.
სახელმწიფოს, საზოგადოების, ოჯახის ეს სოციალური და მორალური ზეწოლა აჩენს ემოციურ ჭირს. ინდივიდუალურ დონეზე მორჩილების და საკუთარი ინდივიდუალობის, ე.ი. საკუთარი ვიტალური მისწრაფების უარყოფის შემთხვევაში ეს ჭირი ხდება პათოლოგიების ბიოპათიების წყარო.
ეს ჭირი არის სიმპტომი, ნიშანი იმისა რომ არის შინაგანი დაპირისპირება ამ მორალურ წესრიგთან.:
„ კონფლიქტი ინდივიდსა ჯგუფს შორის უბიძგებს კომპრომისის მონახვისკენ,. ინდივიდის წინააღმდეგობა ხდება ავადმყოფობით რომელიც თავის მხრივ აბრკოლებს საზოგადოებათა ფუნქციონირებას.
და ეს ჭირი ეხება სექსუალობასაც: როდესაც ვლაპარაკობ სექსუალობაზე მე არ ვგულისხმობ მექანიკურ ნევროტულ სექსუალურ აქტს. მე ვგულისხმობ საყვარელი ადამიანის გულში ჩაკვრას, საყვარელი ადამიანის ბედნიერების ძიებას.
ვილჰელმ რაიხი აზუსტებს რომ ორგიასტული ძალა არის ბილოგიური ენერგიის ნაკადისადმი თავშეუკავლებლად მიცემის უნარი, სხეულისთვის სასიამოვნო უნებური კუმშვებით შეკავებული სექსუალური აღგზნების სრულიად, მთლიანად განმუხტვის უნარი. არც ერთ ნევროტიკოსს არა აქვს ორგიასტული უნარი“
თავისი მშობლების ნამეტანი ბობოქარი ინტიმური ცხოვრებით და მსოფლიო ომით შეშლილმა ვილჰელმ რაიხმა დაასკვნა რომ სექსუალობა არის ცენტრი რომლის ირგვლივაც ბრუნავს როგორც ინდივიდის შინაგანი ცხოვრება ისე მთელი სოციალური ცხოვრება.
უკვე 1927 წელს გამოქვეყნებულ ნაშრომში ვილჰელმ რაიხმა ახსნა რომ ორგაზმი არის უნივერსალური წამალი ყველა ინდივიდუალური,სოციალური და პოლიტიკური პრობლემისთვის, მათ შორის ფაშიზმის წინააღმდეგ. ამან გამოიწვია მისი წასვლა ევროპიდან
ვილჰელმ რაიხს უწოდეს „ ორგაზმის უდიდესი და საუკეთესო წინასწარმწეტყველი.“
ვილჰელმ რაიხმა 1927 წელს ვენაში დააარს მოძრაობა სექსუალური პოლიტიკა m(Sexualpolitik) მისი მტკიცებით მხეცურ-პირუტყვული სექსუალური ჟინის მოთოკვა, რასაც ნორმალური საზოგადოებრივი ცხოვრებისთვის აუცილებელ რამედ თვლის ზიგმუნდ ფროიდი, არის რეაქციული პოლიტიკის ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი.
ვილჰელმ რაიხის მტკიცებით გაუცნობიერებელი სექსუალური ინსტინქტების განთავისუფლება არის უფრო სამართლიანი და ნაკლებად მოძალადე საზოგადოების აგების საშუალება.
ამ კონტექსტში ვილჰელმ რაიხი მისი მოძრაობით სექსუალურ განთავისუფლებას და პირუტყვულ მდგომარეობაში დაბრუნებას, ტვინით კი არა ინსტინქტებით ცხოვრებას თვლიდა ფაშიზმის წინააღმდეგ ბრძოლის იარაღად.
196-80-ანი წლების ნიჰილისტური რევოლუციის დროს, განსაკუთრებით 1968 წლის პარიზული მაისის არეულობაში ვილჰელმ რაიხის იდეები გადაიქცა ომების შემდგომი კომფორტით გატუტუცებული ახალგაზრდების ბიბლიად და იარაღად რომლითაც ისინი და მათი შვილები ანგრევდნენ და ანგრევენ ისტორიულ ევროპას.
და აი….
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციით აღზრდილი ევროპელები თავისი წინაპრების, შარლ დე გოლის, ეგზიუპერის, კარდინალი რიშელიეს და სხვა დიდი ევროპელების სიწმინდეებს გადასცემენ მაჰმადიანებს. გლობალური ტრაღედიაა- ევროპულ ცივილიზაციას კლავენ მისი უღირსი მემკვიდრეები. ამით გაოგნებულია იზრაელიც. თავის წუხილს და აღშფოთებას არ მალავენ ებრაელებიც.
” ფრანგები ვერ გაიღვიძებენ მანამდე სანამ პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი არ გადაიქცევა მიზგითად”, დაწერა სახელგანთქმულმა ფრანგმა მწერალმა Emile Cioran-მა
” ფრანგები ვერ გაიღვიძებენ მანამდე სანამ პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი არ გადაიქცევა მიზგითად”, დაწერა სახელგანთქმულმა ფრანგმა მწერალმა Emile Cioran-მა.
ეს ეხლა თითქმის რეალობაა. მაგრამ საშუალო აღმოსავლეთში ეკლესიებს მიზგითებად ძალადობით გადააკეთებენ ხოლმე. ევროპაში კი ქრისტიანები ნებაყოფლობით უთმობენ თავის ეკლესიებს მაჰმადიანებს.
წმინდა ელუას ეკლესია საფრანგეთის ვირზოს რეიონში მალე მიზგითად გადაიქცევა ყოველგვარი ძალადობის გარეშე.
მაჰმადიანთა ორგანიზაცია მაროკოელთა ასოციაცია სრულიად მშვიდობიანი გარიგებით ყიდულობს ბურჟის ეპარქიის ეკლესიას.
წმინდა ელუას ეკლესია მდებარეობს თურქებით და მაროკოელებით დასახლებულ ზონაში.
ხდება ევროპის თანდათანობითი ისლამიზაცია და დექრისტიანიზაცია.
ამას მოყვება ანტისემიტიზმის გაძლიერებაც.
L ვირზოს თემის 27 000 მკვიდრიდან სულ 300 დადის ყოველ კვირა ეკლესიაში.
.. ბოლო ათწლეულში ფრანგმა კათოლიკე ეპისკოპოსებმა ოფიციალურად დახურეს 60-ზე მეტი ეკლესია.
ამ ეკლესიებიდან ბევრი უნდა გადაიქცეს მიზგითებად. ამერიკული Pew Center-ის თანახმად ევროპაში რელიგიებიდან ყველაზე სწრაფად ვრცელდება ისლამი. და ბოლო წლებში იქ მაჰმადიანთა რაოდენობა გაიზარდა სამჯერ.
2025 წლისთვის ევროპაში გაჩენილ ბავშვთა მესამედი მაჰმადიანთა ოჯახებში იქნება გაჩენილი.
დემოგრაფიაა დაუძლურების ყველაზე მნიშვნელოვანი სიმპტომი-აკვნის გარეშე თქვენ ვერ შეინარჩუნებთცივილიზაციას // მაგრამ ურჯულო ნიჰილისტთა თაობების აღზრდაც კლავს ცივილიზაციას//.
La démographie est le symptôme le plus important de l’épuisement: sans berceau, vous ne pouvez pas soutenir une civilisation.
სკანდინავიაში იგივე ამბავია. მოვიყვანთ ერთადერთ მაგალითს-
წმინდა ოლფოსის შვედურ ეკლესიებს იყენებენ მაჰმადიანები.
დუბლინის მთავარი მიზგითი ყოფილი პრესბიტერიანული ეკლესიაა.
ინგლისში 1960 წლის შემდეგ დახურეს 10 000 ეკლესია.
2020 წლამდე კიდევ 4 000 ეკლესიას დახურავენ.
პროგნოზის თანახმად იქნება 1700 ახალი მიზგითი და ბევრი მათგანი ყოფილ ეკლესიებზე იქნება.
.
ეს ეხლა თითქმის რეალობაა. მაგრამ საშუალო აღმოსავლეთში ეკლესიებს მიზგითებად ძალადობით გადააკეთებენ ხოლმე. ევროპაში კი ქრისტიანები ნებაყოფლობით უთმობენ თავის ეკლესიებს მაჰმადიანებს.
წმინდა ელუას ეკლესია საფრანგეთის ვირზოს რეიონში მალე მიზგითად გადაიქცევა ყოველგვარი ძალადობის გარეშე.
მაჰმადიანთა ორგანიზაცია მაროკოელთა ასოციაცია სრულიად მშვიდობიანი გარიგებით ყიდულობს ბურჟის ეპარქიის ეკლესიას.
წმინდა ელუას ეკლესია მდებარეობს თურქებით და მაროკოელებით დასახლებულ ზონაში.
ხდება ევროპის თანდათანობითი ისლამიზაცია და დექრისტიანიზაცია.
ამას მოყვება ანტისემიტიზმის გაძლიერებაც.
L ვირზოს თემის 27 000 მკვიდრიდან სულ 300 დადის ყოველ კვირა ეკლესიაში.
.. ბოლო ათწლეულში ფრანგმა კათოლიკე ეპისკოპოსებმა ოფიციალურად დახურეს 60-ზე მეტი ეკლესია.
ამ ეკლესიებიდან ბევრი უნდა გადაიქცეს მიზგითებად. ამერიკული Pew Center-ის თანახმად ევროპაში რელიგიებიდან ყველაზე სწრაფად ვრცელდება ისლამი. და ბოლო წლებში იქ მაჰმადიანთა რაოდენობა გაიზარდა სამჯერ.
2025 წლისთვის ევროპაში გაჩენილ ბავშვთა მესამედი მაჰმადიანთა ოჯახებში იქნება გაჩენილი.
დემოგრაფია და კულტურა დიდი პრობლემაა აკვნების გარეშე თუ ურჯულო იდიოტი ნიჰილისტების თაობების აღზრდით ვერ შეინარჩუნებთ ცივილიზაციას.
სკანდინავიაში იგივე ამბავია. მოვიყვანთ ერთადერთ მაგალითს-
წმინდა ოლფოსის შვედურ ეკლესიებს იყენებენ მაჰმადიანები.
დუბლინის მთავარი მიზგითი ყოფილი პრესბიტერიანული ეკლესიაა.
ინგლისში 1960 წლის შემდეგ დახურეს 10 000 ეკლესია.
2020 წლამდე კიდევ 4 000 ეკლესიას დახურავენ.
პროგნოზის თანახმად იქნება 1700 ახალი მიზგითი და ბევრი მათგანი ყოფილ ეკლესიებზე იქნება.
მაგრამ ცივილიზაციის სიკვდილი უფრო ზოგადი პროცესიცაა
ო სახელგანთქმული გერმანელი სოციოლოგი და მწერალი ნორბერტ ელიასი// Norbert Elias,1897-1990//. პირველ მსოფლიო ომში ჩათრეულმა ელიასმა ნახა მხეცობა და დაბრუნდა მძიმედ ტრავმირებული. 1935 წელს ის გაექცა ნაციზ მმს და ცხოვრობდა ლონდონში. . 1941 წელს დედამისი დაიღუპა ოსვენციმში. 1962 წელს ის წავიდა განაში ლეგონის უნივერსიტეტის სოციოლოგიის დეპარტამენტის ხელმძღვანელად. გარდაიცვალა 1990 წელს ამსტერდამში. მან დაწერა ისტოროიული სოციოლოგიის მნიშვნელოვანი ნაშრომი ცივილიზების პროცესზე რომელიც საფრანგეთში გამოიცა ორ ტომად, « ზნე-ჩვეულებათა, ქცევის ცივილიზება » და « დასავლეთის დინამიკა » //La Civilisation des mœurs et La Dynamique de l’Occident//. ნორბერტ ელიასმა ცივილიზების პროცესის გადამწყვეტ ელემენტად გამოაცხადა საზოგადოებაში ემოციურობის, მგრძნობიარობის ფლობის დონე. მისი აზრით ცივილიზებულია საზოგადოება მაშინ როდესაც მას და სახელმწიფოს სოციალური და სახელმწიფო კონტროლის მეშვეობით შეუძლიათ აგრესიულობის და ძალადობის არ დაშვება, მოთოკვა..
ნორბერტ ელიასი ლაპარაკობდა რომ ცივილიზაცია არაა მოცემული ფაქტი,ვთქვათ დასავლური ცივილიზაცია და არის ცივილიზების პროცესი, კაცობრიობის მხეცურ-პირუტყვული სამყაროსგან გამოყოფის და სრულფასოვან ადამიანურ საზოგადოებად ჩამოყალიბების პროცესი.
Hors-série (ancienne formule) N° 42 – Septembre-octobre-novembre 20031939 Norbert Elias
შუა საუკუნეში ომი ხილულია. არაა ცენტრალიზებული სახელმწიფო. თანასწორობის იდეა უცხო ადამიანებისთვის.
სიკვდილი, ტანჯვა, ბუნებრივი მოთხოვნილებები, სექსი….სოციალური ცხოვრების ნაწილია. მათი დანახვა და წარმოდგენა მიღებულია სენტიმენტალიზმის და ზიზღის გარეშე.
რაინდული კურტუაზია-თავაზიანობის ცნებით აღწერილი კარგი მანერები უმაღლესი კლასის განმასხვავებელი ნიშანია.
კარგი ყოფაქცევის ნორმები არისტოკრატიისთვის იყო განკუთვნილი. ასე ცხოვრობდნენ დიდ ფეოდალთა კარზე.
აღორძინების ხანის სიახლოვეს ევროპა დამშვიდა. ეკონომიკურად და პოლიტიკურად გაძლიერდა ბურჟუაზია რომელიც გაეჯიბრა არისტოკრატიას.
თავის გაოსჩენად და იმის საჩვენებლად რომ ის არაა არისტოკრატიაზე ნაკლებად თავაზიანი ბურჟუაიამ დაიწყო ადამიანის ბუნებრივი ფუნქციების, მათ შორის ემოციების ძალიან ძლიერი რეგულაცია ან გადაიტანა ყველაფერი ეს სოციალური ცხოვრების კულისებში.
გრძნობიერებაც გაძლიერდა, გაჩნდა უხერხულობის და ზიზღის შეგრძნებები. …
აბსოლუტური მონარქიის რეჟიმების დროს თვითკნტროლი და ბუნებრივი ფუნქციების დამალვა გათავისებული იქნა. მათი ხსენებაც ჩაითვალა უხერხულ რამედ, უწესობად.
ცივილიზება, ცივილიზაცია არის სოციალური წესების თანდათანობითი გათავისება მთელი მოსახლეობის მიერ.
რომის იმპერიის მნგრეველი გერმანელი ბარბაროსების შუა საუკუნეები დიდხანს იყო ბარბაროსული. აქა-იქ შემორჩენილი მწიგნობრების მიერ დაწერილი სახელმძღვანელოები ამბობდნენ რომ ცუდია სუფრაზე ფურთხება, ცხვირის საჯაროდ ჩიჩქვნა, რომ ხელები უნდა გაიწმინდონ ხელსახოცზე და არა ტანისამოსზე…ცივილურობის გლებამ გამოიწვია დანა-ჩანგლის ხმარების სწავლა. აღარ ჯიჯგნიდნენ ხელით სუფრაზე დადებულ შემწვარ ტახს. გაჩნდა ინდივიდიალური თეფშის და ჭიქის ხმარების წესიც. ამას მოჰყვა ჰიგიენის წესების გავრცელებაც.
რომის იმპერიის მნგრეველი გერმანელი ბარბაროსების შუა საუკუნეებში ბუნებრივ მოთხოვნილებებს იკმაყოფილებდნე საჯაროდ ყოველგვარი უხერხულობის გარეშე. მეფე ზოგ ხანაში მიღებისას იჯდა გახვრეტილ სკამზე //იმდროინდელ უნიტაზზე//. არისტოკრატ ქალებს ბანდა მათი მსახური //და არა მხევალი//.
როდესაც მოხდა სირცხვილის გრძნობის გათავისება ბუნებრივ მოთხოვნილებათა დაკმაყოფილება შემოიფარგლა ოჯახური სფეროთი ან ფარული კულისებით.
ფურთხებამ ცხვირის მოხოცვა, მოსაქმება, სექსუალობა…
ცივილიზაცია რომელიც აინტერესებს ელიასს არც ფაქტია და არც დასავლური ცივილიზაციის მსგავსი ერთეული. ესაა პროცესი
ამოსავალი წერტილია ისტორიული დასკვნა : აღორძინების ხანიდანნ მოყოლებული ზნე-ჩვეულები, კერძოდ სუფრასთან თავდაჭერამ ცხვირის მოხოცვა, მოსაქმვა,სექსუალობა.. სწრაფად თავისუფლდება მათი მხეცურ-პირუტყვული თუ ”ვნებიანი ”ასპექტისგან.
აღორძინების ხანაში გავრცელდა ელიტისთვის დაწერილი ცივილურობის, წესიერი ქცევის ერთგვარი სახელმძღვანელოები. იქ, მაგალითად, წერია რომ გადაფურთხება, რომელიც ადრე ჩვეულებრივი რამე იყო ავრცელებს ავადმყოფობებს და მიუღებელია. თითებით აღარ ჯიჯგნიან ქათმის თუ დათვის ბარკალს, ხმარობენ ჩანგალს. სიშიშვლე აღარ იყო ხილული. სექსუალობაზე დადუმდნენ, აღარ უნდ ელაპარაკათ მასზე ბავშვებთან. გაჩნდა სირცხვილის და ზიზღის გრძნობები.
ეხლა გვრცხვენია იმისა, გვეზიზღება ის რაც ადრე ნორმალურ რამედ ითვლებოდა.
სპონტანურ და ბუნებრივ რამედ მიჩნეული რეაქციები სინამდვილეში არის თანამედროვე ცივილურობის გათავისების შედეგი. ისინი თვითკონტროლის ფორმაა.
ნორბერტ ელიასმა ცივილიზების პროცესის გადამწყვეტ ელემენტად გამოაცხადა საზოგადოებაში ემოციურობის, მგრძნობიარობის ფლობის დონე. მისი აზრით ცივილიზებულია საზოგადოება მაშინ როდესაც მას და სახელმწიფოს სოციალური და სახელმწიფო კონტროლის მეშვეობით შეუძლიათ აგრესიულობის და ძალადობის არ დაშვება, მოთოკვა.. ნორბერტ ელიასი გვეუბნება რომ წესიერება-თავაზიანობა და ზრდილობა არის ის რითიც ყოველ ინდივიდს შეუძლია თავისი წვლილის შეტანა საზოგადოებაში წესრიგის დაცვაში. ცივილიზების პროცესის ზოგადი აზრი და განსაკუთრებული განზომილებები. ნორბერტ ელიასის თანახმად აღორძინების ხანიდან, ყოველ შემთხვევაში მე-16 საუკუნიდან ევროპაში ხდება მისაღებლობა წესიერების წესების ცვლილება. იცვლება წესები რომლებიც აწესებენ და აწესრიგებენ იმას რაც მართბული და ჯეროვანია, დასა შვებია ადამიანთა ურთიერთობებში და რაც არაა ჯეროვანი და დასაშვები. დაშვებულს და მისაღებს განასხვავებენ დაუშვებლისგან და მიუღებლისგან. თავიდან არისტოკრატიაში გავრცელებული ეს წესიერება თანდათანობით გავრცელდა ჯერ არისტოკრათიასთან დაკავშირებულ ბურჟუაზიაში და თანამედროვე ხანაში კი მთელ საზოგადოებაში და დამკვიდრდა როგორც ყველა სოციალური კლასისთვის ვარგისი ყოველდღიური ეთიკური ნორმა.
მიღებული იქნა შუა საუკუნეების თავაზიანობის // courtoisie// ფარგლებში შემუშავებული წესებიც რომლებსაც იცავდნენ დიდ ფეოდალთა ამალის წევრები. ცივილიზების პროცესი ვრცელდებოდა ადამიანის ყოფა-ცხოვრების ყველა სფეროზე . როგორც ადამიანთა ურთიერთობაზე სუფრასთან ქცევაზე, გარეგნობაზე, სამოსზე, მანერებზე, ისე ჟესტიკულაციაზე, სახის გამომეტყველებაზე, მზერაზე, და ა. შ.
ადამიანებს ყურადღბა უნდა მიექციათ მათი ფიზიოლოგიური ფუნქციების შესრულებისთვის, უნდა ეზრუნათ თავის სხეულზე, ექსკრემენტების მოშორებაზე, მოკლედ ადამიანი არ უნდა მოქცეულიყო ოთხფეხი პირუტყვის მსგავსად. შემუშავებული იქნა მეტყველების წესებიც და ა.შ.
ცივილიზების პროცესის მიზანი იყო რაც შეიძლება უფრო დამშვიდებული საზოგადოების შექმნა. დაშვებული უნდა ყოფილიყო მარტო იუმორი და ირონია და გამორიცხული უნდა ყოფილიყო ძალადობის ყოველი ფორმა, მათ შორის უბრალო აგრესიულობა სხვის მიმართ. //ტანკით თბილისის დანგრევაც, რა, თქმა უნდა, არ ითვლებოდა ცივილიზებულობის ნიშნად.//.
ცივილიზების პროცესი გულისხმობს სრულყოფილ ზრდილობა-თავაზიანობას. ადამიანი ყველა გარემოებაში უნდა იყოს თავაზიანი და ზრდილი. ადამიანის ქცევა და დამოკიდებულება არ უნდა იქცეს დაბრკოლება-გართულებთა, სხვებთან შეჯახებათა თუ კონფლი ქტების, მით უფრო სისხლიანის, წყარო და მიზეზი. ადამიანი არ უნდა იყოს არასასიამოვნო სხვებისთვის, არ უნდა იყოს სკანდალისტი, ის არ უნდა შეურაცხოფდეს სხვას თავისი ქცევით, გარეგნობით, სიტყვით, და ა.შ. ცივილიზებულმა ყოველ პიროვნებას უნდა მიაგოს სათანადო პატივი. მაგრამ ეს ზოგჯერ ხდება სიმულაციით, ნამდვილი აზრების და გრძნობების დამალვით, მაშ, ორპირობით.
//მაგრამ ალბათ ესეც კი ჯობია გამხეცებით ერთმანეთის ჯიჯგნას//
ცივილიზაცია ადამიანისგან მოითხოვს თვით დისციპლინის, თვითკონტროლის, თვითშეზღუდვის მაღალ ხარისხს, საკუთარი მხეცური მიდრეკილებების, მოთოკვას, საკუთარი ქცევის, ემოციების და აზრების მართვას. ადამიანს უნდა ესმოდეს რომ მკაცრი თითდისციპლინა აუცილებელია რათა საზოგადოება არ ჩაიძიროს სისხლიან ქაოსში.
ცივილიზებული ადამიანი გარკვეულ დისტანციაზე უნდა იყოს სხვისი სხეულისგან. აუცილებელია სხეულის სისუფთავე და დაშორება სხვისი სხეულისგან.. აკრძალულია სხვისი სხეულის შეხება. გამონაკლისებია მარტო ამის ძალიან რიტუალიზებული ფორმები // გადაკოცნა შეხვედრისას, ხელზე ამბორი, ხელის ჩამორთმევა//. დგინდება მინიმალური მანძილი რაც უნდა იყოს ადამიანებს შორის….
ცივილიზების პროცესშვი ცვლილებებს განიცდის სუფრასთან ქცევაც :
შუა საუკუნეების ნადიმზე წვეულები ხელებით ინაწილებდნენ ერთსა და იგივე საჭმელს, წვენს თუ ღვინოს სვამდნენ ერთი და იგივე ჭურჭლიდან თუ თასიდან…
თანამედროვე ცივილიზებულ სუფრასთან ყოველ წვეულს აქვს თავისი თეფში და ჭიქა. არის სუფრა, ხელსახოცები, ყელსახვევები, კოვზები, დანა ჩანგალი. დღეს ადამიანები წვეულებაზე არ გლეჯენ შიშველი ხელით ქათამს თუ ტახს. ეს ზღუდავს ღორმუცელობა-გაუმაძღრობას.
ცივილიზების პროცესმა ის ქნა რომ დღეს ცხირი უნდა მოიხოცო ცხვირსახოცში სხვისთვის ზურგის შექცევით, და არ მოიხოცო თითებით ან არ გაიწმინდო მაჯით სხვის თვალწინ. დღეს აკრძალულია ლაპარაკი სავსე პირით, ცხვირის ჩიჩქნა, მთქნარება პირის დაფარვის გარეშე, დაფურთხება მიწაზე სხვის თვალწინ. სხვის გასაგონად დაბოყინება თუ გაზების გაშვება //მიქარვა//.
ცივილიზების პროცესში გაფართოვდა სირცხვილის და მოკრძალების სფეროც. უხერხულობის და სირცხვილის გრძნობა კარნახობდა ადამიანს სხეულის ზოგი ნაწილის დამალვას. ცივილიზებული ადამიანი აღარ შიშვლდებოდა საჯაროდ. და გარკვეულ ფიზიკურ მოთხოვნილებებს იკმაყოფილებდა ფარულად // საჭირო ოთახში, სააბაზანოში, საძინებელში//. მას შემდეგ მეტ-ნაკლებად სამარცხვინოდ მიჩნეულ რამეებზე აღარ ლაპარაკობენ ან ლაპარაკობენ მინიშნებებით და ხუმრობის ტონით. ცივილიზების პროცესმა გააჩინა პიროვნების ინტიმური, სხვისი თვალისგან და ყურისგან ფარული სფერო.
თუკიდიდედან ნორბერტ ელიასამდე და ზიგმუნ ფროიდამდე მე-14 საუკუნის მაღრიბელი მოაზროვნე იბნ-ჰალდუნის და განმანათლებელთა ფავლით ცნება ცივილიზაციის მნიშვნელობა არ შეცვლილა:
ცივილიზებული ა სივრცე და საზოგადოება სადაც შეიძლება ენდო დროს და სივრცეს,სადაც შეიძლება იფიქრო წარსულზე, მართო აწმყო, წარმოიდგინო მომავალი ,იმოძრაო უშიშრად ისე რომ არ გახდე ძალადობის მსხვერპლი.
ცივილიზაცია არის სივრცე სადაც შეიძლება იარსებო როგორც განსაკუთრებულმა, ინდივიდუალურმა ან კოლექტიურმა მაგრამ ასევე იაზროვნო როგორც უნივერსალურმა, საყოველთაომ. ცივილიზაცია არის იოლად არსებობა, მაგრამ ამ სიიოლეს აქვს თავისი ფასი: უნდა აღიარო რომ ხარ დამოკიდებული სხვაზე, უნდა გაიგო რომ ნორმალური საზოგადოებრივი ცხოვრება მოითხოვს გარკვეული წესრიგის დაცვას,ნირმების, ქცევის წესების დაცვას, საკუთარ თავისუფლებათა გარკვეულ შეზღუდვას, მუშტების ქნევით და ძალადობით საკუთარი ავტორიტეტისდამკვიდრებას….. თუ ასე არ მოიქცევი მსოფლიოს წალეკავენ ბანდები ისე როგორც საქართველო წალეკეს 1990-ან წლებში.
მაგრამ ეხლა არის დეცივილიზაციის, საუკუნეების მანძილზე ძლივს აგებული ცივილიზაციის ნგრევის და გაველურების ხანა.
1998 და 1999 წლებში საფრანგეთის შინაგან საქმეთა მინისტრმა Jean-Pierre Chevènement-მა მცირეწლოვანი მულტირეციდივისტი წვრილი კრიმინალების დასახასიათებლად გამოიყენა ცნება Sauvageon-ველურიკო. მინისტრი გამოლანძღეს, მაგრამ მინისტრმა თქვა რომ მას სულაც არ მიუყენებია შეურაცხყოფა ბავშვებისთვის. ეტიმოლოგიურადსიტყვ Sauvageon არის დაუმყნავი,მოუვლელი და ამიტომ გაველურებული მცენარე.
” ეს ბავშვებიც ასე არიან, მშობლებმა და სკოლამ ვერ აღზარდეს ეს ბავშვები და ისინი ველურად გაიზარდნენო”, თქვა მინისტრმა.
, également ministre de l’Intérieur, utilisera lui aussi le terme, après une agression de policiers à Viry-Châtillon5. Il sera de même critiqué, mais cette fois-ci principalement par la droite et le FN, pour l’« euphémisme » du terme au vu de la violence des faits18. Pour ces deux ministres de gauche, le terme ne semble pas relier la délinquance à l’immigration, et il désigne en premier lieu des jeunes de quartiers populaires et de banlieuessensibles, tout comme le terme « racailles » qui sera utilisé par Nicolas Sarkozy en 200517.Selon la sémiologueMariette Darrigrand, en 2020 : « Ce qui est intéressant lorsqu’on passe de ‘sauvageons’ à ‘racailles’ puis à ‘ensauvagement’, c’est cette surenchère des mots sur vingt ans. C’est une intensification du langage pour faire écran et
სკოლებში ძალადობის უფრო და უფრო გახშირების მიზეზი ისაა რომ სკოლა როგორც ინსტიტუტი იდეოლოგიზებული კეთილგანწყობის საფარველით უარს ამბობს მოწაფეებისთვის ცხადი და გარკვეული საზღვრების დაწესებაზე, ამბობს ისტორიის მასწავლებელი Kevin Bossuet.
სკოლებში არსებული ატმოსფეროს სპეციალისტი სოციოლოგი Benjamin Moignard-ის ანგარიში, რომელიც რამოდენიმე დღის წინ გამოაქვეყნა გაზეთმა Le Parisien-„ პარიზელი“ გვეუბმება რომ საფრანგეთის ცენტრალურ რეგიონ ილ დე ფრანსში ყოველ დღე უწესო საქციელისთვის კოლეჯებიდან აგდებენ 2536 მოწაფეს.
ეს გვიჩვენებს თუ რამდენადაა დაავადებული საფრანგეთის სკოლები უწესობა-უზრდელობით და უდისციპლინობით რომელიც მიდის უბრალო შეურაცხყოფიდან ფიზიკურ აგრესიამდე რომლებიც მიმართულია როგორც მოწაფეთა ისე სრულწლოვანთა წინააღმდეგ.
წინა კვირას Saint-Denis-ს Elsa-Triolet-ს კოლეჯის 1 მოწაფე დააკავეს და გააფრთხილეს იმიტომ რომ მან ბურთულებიანი პისტოლეტი ესროლა მასწავლებელ ქალბატონს. გასულ 28 მარტს Besançon-ის სასწავლებლის პროვიზორის მოადგილე კიბიდან გადააგდო ახალგაზრდა ლიცეუმელმა.
იმავე დღეს ტულუზაში დაწყებითი სკოლის მასწავლებელი აგინა და ცემა მოწაფის მამამ.
ესეთი ბოდიში ანეგდოტები გვიჩვენებს თუ რა ჯოჯოხეთური ძალადობა უკვე დიდი ხანია რაც გამეფდა რესპუბლიკის სკოლებში. ეს იმდენად ბანალურ რამედ გადაიქცა არც კი იწვევს ჩვენი თანამემამულეების დიდი ნაწილის აღშფოთებას.
სიტყვიერი აგრესიები, ლანძღვა-გინება, ფიზიკური აგრესიები, გაკვეთილები ზოგჯერ გადაიქცევა ხოლმე მასწავლებლის კოლექტიურ დამცირებად.
ზოგ ადგილას სკოლის მასწავლებლები და პერსონალი გადაიქცნენ თავაშვებულობის განტევების ვაცებად.
ყოველდღიურობა მათთვის გადაიქცა ჯოჯოხეთად. საერო სოლიდარობის ავტონომიურთა ფედერაციამ//Fédération des autonomes de solidarité laïque (FAS),აქტივისტთა ქსელმა რომლის მიზანიცაა ეროვნული განათლების წევრთა დაცვა ეხლახანს თქვა რომ მასწავლებელთა წინააღმდეგ ძალადობის შემთხვევათა რაოდენობა 2018 წელს გაიზარდა 7%-ით.
ძმოძალადეები არიან მოწაფეებიც და მოწაფეთა მშობლებიც.
შეურაცხყოფები, დამცირებები, ზოგჯერ ფიზიკური აგრესიებიც იქცა ბევრი მასწავლებლის ყოველდღირობად.
აგრესიული მუტრუკების რაოდენობა იზრდება და მასწავლებლად გახდომის მსურველთა რაოდენობა მცირდება.
ეს მუტრუკები ცემენ მასწავლებლებსაც და ერთმანეთსაც.
სკოლების გაველურება, სასჯელის აღდგენის აუცილებლობა
მასწავლებლების და ერთმანეთის ცემით გართულ მუტრუკებს აღარ რჩებათ სწავლის დრო და ე.წ. ხალხურ კვარტალებში, ი სადაც მეტია ძალადობა და უზრდელობა, იზრდება გაველურებულთა თაობები.
სკოლის დისციპლინა ყველაზე შავ დღეშია 1968 წლის პარიზული აისის იდეოლოგების და აქტივისტების ხელში ჩავარდნილ საფრანგეთში.
„ მასწავლებელმა ამიკრძალა კლასში ჟვაჩკა-საცოხნელა chewing-gum-ის ღეჭვა. ასეთ რამეებს ვერ ვიტან და ჩემი უთანხმოება გამოვხატე იმით რომ ვაგინე მასწავლებელი, ის ამბობს რომ მას აქვს ყველა უფლება და მე გინებით ვუპასუხე რომ ის არარაობაა“.
ზოგმა მშობელმა უარი თქვა თავისი შვილების აღზრდაზე და ესაა ახალგაზრდების გაველურების ერთ-ერთი ყველაზე თვალშისაცემი ფაქტორი.
Barbara Lefebvre-მ თავის წიგნში „ თაობა მე მაქვს უფლება- ჩვენი სწავლა-განათლების გაკოტრება“ //Génération j’ai le droit ; la faillite était notre éducation// ძალიან კარგად გაუსვა ხაზი იმას რომ მრავალიმშობელი აღარ ფიქრობს თავისი შვილების აღზრდაზე და ბავშვებიც უზრდელები და თავხედები იზრდებიან.
ბავშვთა და მოზარდთა მთელმა თაობამ მიითვისა საზოგადოებრივი ცხოვრების ყველაზე ფუნდამენტური წესების და უფროსთა, მასწავლებელთა,პოლიციელთა, მოხელეთა წინააღმდეგ აჯანყების უფლება.
ყველაფრის ნებართვის მიცემამ გააჩინა „ ბავშვი მეფის“ საზოგადოება სადააც უსაზღვრო, ყველა საზღვრის მომსპობი ინდივიდუალიზმის ტირანიამ მოსპო საკუთარი თავის და სხვათა პატივისცემა.
მოზარდს არ ასწავლეს თავისი უკმაყოფილობების მართვა, თავისი ყველაზე ველური წადილების მოთოკვა და ეს მოზარდი ყვება უმცირეს ცდუნებას.
„ მასწავლებელმა ამიკრძალა კლასში ჟვაჩკა-საცოხნელა chewing-gum-ის ღეჭვა. ასეთ რამეებს ვერ ვიტან და ჩემი უთანხმოება გამოვხატე იმით რომ ვაგინე მასწავლებელი, ის ამბობს რომ მას აქვს ყველა უფლება და მე გინებით ვუპასუხე რომ ის არარაობაა“.
ასე „ზრდიან“ ურცხვ, თავხედ და უზრდელ მოწაფეთა თაობას რომლებიც ვერ ერევიან თავის საკუთარ ჭირვეულობებს და არ სცემენ პატივს არავითარ წესს,საზღვარს, ავტორიტეტს.
მოძალადე თავგასული ახალგაზრდობის გაჩენის მიზეზი ასევე არის ის რომ სკოლა „ იდეოლოგიზებული კეთილგანწყობის“ საფარველით არ უწესებს თვალსაჩინო საზღვრებს მოწაფეებს.
მოწაფეები აგინებენ და ცემენ მასწავლებლებს და სკოლის ხელმძღვანელობა მხარს უჭერს არამზადა მოწაფეებს. ათასობითაა მასწავლებელთა და მასწავლებლის პროფესიის დისკრედიტაციის ასეთი შემთხვევა.
და ბავშვების და მოზარდების თავგასულობით გატანჯული რამდენი მასწავლებელი ვერ ბედავს ხმის ამოღებას იმის შიშით რომ მათ გამოაცხადებენ არაკომპეტენტურ მასწავლებლებად და ქუჩაში გაყრიან?
სინამდვილე ისაა რომ სკოლა გადაიქცა უზრდელი და უწესო ბავშვების, მოზარდი მუტრუკების და მათი მშობლების მოხმარების საგნად რომელიც მუდამ უჭერს მხარს უზრდელ ბაღანას და მუტრუკს მასწავლებლის წინააღმდეგ. ამ სკოლამ მასწავლებელი გადააქცია კლასის გამრთობ მასხარად რომლის ამოცანაა უზრდელი ახალგაზრდობის და მათი ოჯახების ხუშტურების დაკმაყოფილება და არა ცოდნის გადაცემა მომავალი თაობებისთვის. სულაც არაა გასაკვირი რომ მასხარად ქცეულ მასწავლებელზე დაუსჯელად ფეხებს იწმენდს ყველა ვისაც არ ეზარება.
დაბოლოს, უწესობა-უზრდელობათა და მუტრუკული ხულიგნობის საფრანგეთის სკოლებში გავრცელების მთავარი მიზეზია იმიგრანტთა ოჯახების ფრანგულ საზოგადოებაში ინტეგრაციის სისუსტე და მულტიკულტურალიზმი.
ამას წერს და ამტკიცებს სოციოლოგი Hugues Lagrange2010 წელს გამოცემულ წიგნში Le Déni des cultures-კულტურათა უარყოფა.
ცხადია რომ ის ვინც არ იცნობს და პატივს არ სცემს წესებს, ჩვეულებებს, კანონებს და იდეალებს საზოგადოებისა რომელშიც ცხოვრობს იქნება მხეცი მუტრუკი ველური იმიგრანტია ის თუ ადგილობრივი.
ამ უბედურებამ მიიღო ეროვნული გაქანება და მასშტაბი
Sujets
არ გადაშენდეთ ბეკეკოებო.
სახარება გეუბნებათ რომ ქვეყნიერება რომელშიც ცოდვილი ადამიანი, და უცოდველი არავინაა ღმერთის გარდა, ბოროტებაში წევს.
1907 წელს ვენაში დაბადებული ენდოკრინოლოგი, მონრეალის უნივერსიტეტის მედიცინის და ექსპერიმენტული ქირურგიის ინსტიტუტის დამფუძნებელი ჰანს სელიეც გეუბნებათ რომ ადამიანის ცხოვრება მისი ამქვეყნიდან გაჩენიდან სიკვდილამდე სავსეა მოულოდნელობებით, მიკრო- და მაკროაგრესიებით, წონასწორობის დამარღვეველი მოვლენებით რომელსაც ადამიანის ორგანიზმი გასცემს პასუხს ან ორგანიზმის ძალების სრული მობილიზაციით და ბრძოლით ან გაქცევით. ესაა სტრესი რომლის გარეშეც კაცობრიობა ვერ გადარჩებოდა ამ ბოროტებით სავსე ქვეყნიერებაზე.
Premières définitions du « stress » სტრესის და ადაპტაციის ზოგადი სინდრომის კონცეფცია ჰანს სელიეს თავში მოუვიდა 1925 წელს, როდესაც ის სწავლობდა მედიცინას პრაღის უნივერსიტეტში. მან თქვა რომ სტრესი ფიზიოლოგიური და ფსიქოლოგიური საშუალებების ერთობლიობა რომლითაც პიროვნება პასუხობს წონასწორობის დამარღვეველ აგრესიას.
ადამიანის ასე თუ ისე აწყობილ ცხოვრებაში მომხდარი უხეში ცვლილება დიდ ძვრებს იწვევს ადამიანის ფსიქიკაში და ორგანიზმში.
სტრესი არს სხეულის არასპეციფიური პასუხი ამ უხეშ ცვლილებაზე, მიკრო- თუ მაკროაგრესიაზე. არის ორგანიზმის სპეციფიური რეაქცია. აცივებისას ის წარმოქნის სითბოს, ფიზიკური ძალისხმევისას გამოყოფა ორგანიზმის მასტიმულირებელ ჰორმონს, და ა.შ.
მაგრამ ნებისმიერი ბუნების სტიმულს ორგანიზმი პასუხობს არასპეციფიურადაც, იდენტური ბიოქიმიური ცვლილებებით. ამ ცვლლებების მიზანია გამაღიზიანებელზე პასუხის გაცემა. ორგანიზმი პასუხობს სტიმულს რათა შენარჩუნებული იყოს ის რასაც ბიოლოგები უწოდებენ წონასწორობას ან ნეოსტაზიას, ე.ი. სხეულის ტემპერატურა, გლუკოზების ოდენობა, და ა.შ.
თუკი გარეშე აგრესიის, წონასწორობის დამრღვევის ძალა არ აჭარბებს ნორმალური პასუხის უნარს ორგანიზმს არ გატანჯავს შედეგები.
მაგრამ თუ ორგანიზმის რესურსები არაა საკმარისი ის ვერ დაუპირისპირდება სტრესის ოდენობას,სიმძაფრეს და შეიძლება გაჩნდეს ყველანაირი პრობლემები.
ამდროს ორგანიზმი, ცვალებად გარემოსთან ადაპტაციის მისი მექანიზმი დაუძლურდება და სტრესის შედეგები შეიძლება უფრო და უფრო დამღუპველი შეიძლება იყოს.
სტრესის 3 ფაზა
Hans Selye-მ 1956 წელს გამოაქვეყნა ნაშრომი ” The stress of life” // სიცოცხლის სტრესი// სადაც აღწერა ადაპტაციის სინდრომი ანუ ”ერთობლიობა მოდიფიკაციებისა რომლებიც ორგანიზმს აძლევს ბუნებრივი თუ ოპერატიული ტრავმის შედეგების ატანის უნარს.
ის აღწერს ენდოკრინულ რეაქტიულ სინდრომს რომელსაც აქვს 3 ფაზა:
1. განგაშის ფაზა.
2. რეაქციის ფაზა
3. დაუძლურების ფაზა ამას უწოდებენ ადაპტაციის საერთო სინდრომს ანუ სტრესს.
შემდეგ გაჩნდა « Eustress »-ის კონცეფცია. ეს ცნება შედგება 2 ნაწილისგან:
პრეფიქსი « eu », მოდის ბერძნული სიტყვიდან რაც ნიშნავს კარგს. ანუ მთლიანად სიტყვა ნიშნავს კარგ სტრესს.
Hans Selye
montre finalement que le phénomène de stress est un dispositif de vigilance salvatrice et que la sur-vigilance est dommageable lorsque la quantité de demandes dépasse la capacité de réponse du sujet.
L’apport d’Hans Selye est majeur : il parle de stress négatif (défavorable) et de stress positif (favorable) et laisse entrevoir que par le développement des compétences individuelles et collectives, il est possible de transformer un stress négatif en stress positif.
Pour vous aider à identifier et combattre le stress au travail, les Editions Tissot vous conseillent leur documentation « Risques psychosociaux ».
r, selon Selye, le « syndrome général d’adaptation » évolue selon trois stades successifs : d’abord la phase d’alarme, pendant laquelle « les humains mobilisent leurs moyens de défense », puis la phase de résistance, durant laquelle le corps s’adapte à l’agent stressant, et finalement la phase d’épuisement, qui survient quand l’agent stressant est très puissant et persiste longtemps. Or, c’est durant cette phase d’épuisement qu’une personne peut tomber malade, et donc succomber à une crise cardiaque ou contracter une grave infection.
Justyna Mielnikiewicz , Paul Rimple 2 août 2014-გვინდოდა დამოუკიდებელი და დემოკრატიული საქართველო და დაიკარგა ისიც რაც დატოვა და არ მოსპო სტალინმა. გადაიარა ნობელის პრემიის ლაურეატი მხაილ გორბაჩოვის მიერ ატეხილმა ქარიშხალმა და საქართველოსგან დარჩა არასრულწლოვანი ლოკალური, სრულწლოვანი სპარსელი თუ სხვა კახპებით სავსე ნანგრევები რომელსაც ნამეტანი მიეჩვივნენ თურქი და ა.შ. სექს-ტურისტები და მანიაკები. ეს ჩვენი სისუსტის და უმეცრების ბრალიცაა. საბჭოთა კავშირში ჩაკეტილებმა არ ვიცოდით თუ რა ხდებოდა მის გარეთ და დადგა აქეთ იქით ყურების და დაფიქრების დრო. ჰობს გვიან ვიდრე არასდროს. ვაცეცოთ თვალები და ვიფიქროთ რომ თორე გლობალურმა ქარიშხლებმა ქართველი ხალხი შეიძლება ბოშების ნაირ მომთაბარეებად აქციონ.
ამ ნიჭიერმა უძველესმა ხალხმა იცის ასე არსებობა. ქართველობა კი სულ დაიღუპება, ასე რომ არ მოხდეს თვალები აცეცეთ და იაზროვნეთ, აბა ჰე.
”’ თბილისის ვარდების რევოლუციის მოედნის ქვეშ მიგდებული, ბინძური, აყროლებული, ტუალეტად ქცეული მიწისქვეშეთია. იქაა ბუნკერის სათავსები საიდანაც ისმის თურქული და საშუალო აღმოსავლეთის სახეკვაო მუსიკა. ზოგი სათავსი არაა მარტო სმის და სტრიპტიზის ადგილი.
მცირეწლოვანი გოგოები, რომლებმაც ცხოვრების ნაწილი გაატარეს ქუჩაში აქ
მუშაობენ კახპებად.
ესაა ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის ინტრიგებით, სიგუაპითეკების და მარაბ მამარდაშვილის თაყვანისმცემელთა ”მოღვაწეობის” შედეგად დაქცეული საქართველოს პრობლემა.
არავინ იცის თუ რამდენი ბავშვია სექსუალურად ექსპლუატირებული საქართველოში. ბავშვთა დაცვის პროფესიონალები ამბობენ რომ ესაა ბევრად უფრო
დიდი პრობლემის ნაწილი.
პერესტროიკით დაქცეულ საქართველოში გაღატაკება ბავშებს ქუჩისკენ უბიძგებს. ასე გაურბიან ისინი ღატაკ-ბეჩავ უბადრუკ ოჯახურ ცხოვრებას. სხვადასხვა ანგარიშით ასეთი უპატრონო ქუჩის ბავშვების რაოდენობა ათასობითაა.
ქუჩის ბავშვები ლუკმაპურს შოულობენ მათხოვრობით. ასე ისინი დღეში იღებენ 20-50 ლარს// 11-30 დოლარი// რაც ქართველის საშუალო ხელფასზე მეტია და ხშირად. მშობლები აგდებენ ბავშვებს სამათხოვროდ.
მაგრამ ბაღნები იზრდებიან. 14 წლის ბიჭუნები კრიმინალები ხდებიან და გოგონები ხშირად კახპობით ირჩენენ თავს.
ზოგ გოგონას კახპებად ამუშავებენ და ასე არჩენენ თბილისის თურქული კაფეები. უღრმესი მადლობა სტრატეგიულ მოძმე თურქებს.
მოკლედ 1991 წელს საბჭოთა ტანკით გამარჯვებული დემოკრატია ზრდის ქართველთა ახალ სასიქადულო-საამაყო თაობებს.
მაგრამ მთელი ქვეყნების ბორდელიზაცია და მომავალ თაობათა გაკახპება არაა მარტო საქართველოს პრობლემა. ასეა მთელ ცივილიზებულ მსოფლიოში განსაკუთრებით მე-18 საუკუნის მოვლენების და 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცის პერიოდში და შემდეგ.
” ადამიანი ვერასოდეს იქნება თავისუფალი სანამ ბოლო მეფეს არ დაახრჩობენ ბოლო მღვდლის ნაწლავებით” დღევანდელობის ასეთი სტრატეგია ჩამოაყალიბა დიდმა ფრანგმა ენციკლოპედისტმა- განმანათლებელმა დენი დიდრომ.
L’homme ne sera jamais libre tant que le dernier roi n’aura pas été étranglé avec les entrailles du dernier prêtre.
Man will never be free until the last king is strangled with the entrails of the last priest.
ეკლესიის მაგივრად სუპერმარკეტში მოსიარულე მოხმარების საზოგადოებისთვის მთავარია სექსი, ნარკოტიკები, როკენროლი და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული.
1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. ».
ენა, მამული, სარწმუნოება გადავყაროთ ნაგავში, გვინდა სექსი,ნარკოტიკები, როკენროლი და მეტი არაფერი, ესაა 1970-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ჰიმნი
Huxley და ჩვენი დღევანდელი ჰიპერსექსუალიზებული საზოგადოება
ჩვენი ჰიპერსექსუალიზებული საზოგადოების წევრები მუდამ პროვოცირებული და გაღიზიანებული არიან ყველა მხრიდან რეკლამით, მუსიკით, ვიდეოკლიპებით, ჟურნალებით, ტანისამოსის მოდით, კინოთი, და, რა თქმა უნდა, ინტერნეტით. ისინი მუდამ ყოველი მხრიდან განიცდიან ზეწოლას.
სექსოლოგი Jocelyne Robert-ის თქმით ჩვენს საზოგადოებაში ყველაფერი უბიძგებს სწრაფად და ნაადრევად ზრდისკენ, და ეს განსაკუთრებით სექსუალურ სფეროში.
ბოლშევიკური ტოტალიტარიზმის მშობელი ლენინის დროს იყო ”ჭიქა წყლის თეორია” რომლის თანახმადაც ოჯახი ბურჟუაზიული გადმონაშთია, სიყვარული არ არსებობს და არის მარტო სექსუალური ინსტინქტი და მოთხოვნილება რომელიც ისეთივე ბუნებრივი მოთხოვნილებაა როგორც წყურვილი. მოგწყურდება და სვამ ჭიქა წყალს. მოგეწონება ვიღაცა, ჩაბღუჯნე და პროშტნე ყოველგვარი სენტიმენტალობის დ პირობითობების გარეშე. ტირანმა სტალინმა არ დაუშვა ასეთი თავისუფლება,მაგრამ 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ და ნობელის პრემიის ლაურეატი გორბაჩოვის პერესტროიკამ ის გააცოცხლა და მიდის მთელი ქვეყნების ბორდელიზაცია და თაობების გაკახპება.
Marie-Andrée Chouinard გვეუბნება რომ სკოლებში გაჩნდა fuck friend-ის მოდა და ეს კოცნაობა-ჭიპხახუნის ძმაკაცი თუ დაქალი შეიძლება არც იყოს ერთადერთი. შეიძლება ბევრი fuck friend-ის ყოლა სიყვარულის და რაღაც პასუხისმგებლობის აღების გარეშე.
ცნობილია რომ სამის ხვანცალი-ჭიპხახუნა ანუ გრუპენსექსი ჩვეულებრივ რამედ იქცა ახალგაზრდა მოზარდებისთვის.
სპეციალისტების თქმით შეიძლება შეხვდეთ 9 წლის გოგონას რომელიც გკითხავთ შეიძლება თუ არა რომ მან თავისი სასქესო ორგანოს ფოტო გაუგზავნოს თავის ახალ ძმაბიჭს. სპეციალისტების თქმით ასეთ ფენომენებში აღარაფერია ანეგდოტური.
კლიენტების მისაზიდად კახპები იცვამდნენ პროვოკაციულად, ხაზს უსვამდნენ თავის მაცდურ-მომხიბლავ სიმრგვალეებს, მოძრაობდნენ ისე რომ ეჩვენებინათ თავისი მზაობა პოტენციური კლიენტისთვის სიამოვნების მინიჭებისთვის.
ამიერიდან ხშირად ვეღარ გაიგებ ვინაა კახპა და ვინ არა.
საზღვრები გაბუნდოვანებულია.
ის რაც ადრე ითვლებოდა უზნეობად, უხამსობად, უწესობად ეხლა ბანალური ჩვეულებრივი რამეა.
მაღალი გაეჯიბრა კახპას ”სტილს” და გადააჭარბა კიდეც მას.
” უნდა იყო უფრო კახპა ვიდრე კახპა”, თითქოს ესაა მაღალი მოდის დევიზი.
ამ მოდის შემქმნელები ერთმანეთს ეჯიბრებიან ადამიანის გაშიშვლებაში და არა ჩაცმაში და ზოგჯერ ჯობნიან sex-shop-ის რამე-რუმეებს:
ქალის კაბის ქვედატანი, ხალათი, წინდები, ”კალგოტკები”, მაღალი ქუსლები, პლატფორმა-ფეხსაცმელები… ყველაფერია იმისთვის რომ გოგონა აყანყალდეს და
რაღაც გამოუჩნდეს
დღეს კახპებიც და ზოგი მოზარდი და გოგონა ერთნაირად იცვამენ.
ბევრი მათგანი იცვამს სტერეოტიპულ სამოსს ალბათ უბრალოდ იმიტომ რომ ეს სამოსი ნორმა გახდა.
Sheila Jeffreys ამბობს რომ ახალგაზრდა ქალები კახპებივით იცვამენ იმიტომ გამოჩნდნენ და სექსუალურად აღელვებდნენ კაცებს.
Andrée Matteau ირონიულად წერს რომ კახპის გარეგნობის მიღება არის მეცნიერება რომლის სწავლაც სავალდებულო უნდა გახდეს.
პორნოგრაფიის ბანალიზაცია ეხლა ისეთია რომ
Playboy-ს სიმბოლო კურდღელი განსაკუთრებით პოპულარული გახდა პატარა გოგონებს შორის.
ეს სიმბოლო ეხლა ყველგანაა-ხალათებზე,მაისურებზე, საყურეებზე, და ა.შ.
12,13, 14 წლის გოგონები ატარებენ პორნოგრაფიული ჟურნალის სიმბოლოს ისე რომ წარმოდგენა არა აქვთ იმაზე თუ რა არის ეს,რომ ის სრულებით გარკვეულ რამეს ეუბნება ზოგ ადამიანს.
ახალგაზრდები პორნოინდუსტრიის ნაკეთობებს იყენებენ სრულიად უმანკოდ.
პორნოკრატებისთვის ეს ძალიან კარგი რამეა.
მათ იციან რომ რაღაც კომერციული ფირმისადმი ერთგულება იწყება ადრიდან და რომ ბოლოს ეს ძალიან რენტაბელური ,მომგებიანი იქნება.
The Nation-მა ერთხელ კითხა Playboy-ს იმპერიის შემქმნელს და მფლობელს ამ მოდის ფენომენის თაობაზე და Hugh Hefner-მა უპასუხა :
”მე არ მადარდებს ის რომ პატარა ბავშვი ატარებს ”პლეიბოის” ნიშანს”.
ეს სრულიად გასაგებია იმიტომ რომ ” პლეიბოის” ნიშნიანი ნივთების გაყიდვით ეს //ვაჟ//ბატონი ყოველწლიურად იღებს 350 მილიონ დოლარს.
არაა გასაკვირი რომ პორნოგრაფიული სიმბოლოების გულუბრყვილოდ მატარებელი გოგოები ჩანან მსუბუქი ყოფაქცევის, ნაადრევი სექსისთვის მზა გოგოებად.
Dre Baltzer ამბობს რომ თუ კი 4-5 წლის გოგოს აცმევენ სექსუალურად გამომწვევ საცვლებს როცა გაიზრდება ეს გოგონა სექსს გამოიყენებს
კომუნიკაციის საშუალებად.
ეს იქნება მისთვის ჩვეულებრივი ” ენა”.
სექსუალიზაცია იყო ადრეც. გოგონას ტრადიციულად აცმევდნენ კაბას და ასევე ტრადიციულად მისგან მოითხოვდნენ წესიერად ქცევას და ჩაცმას. იყო გარკვეული საზღვრები და შეზღუდვები. სექსუალურად გამომწვევად ქცევა დაუშვებლად ითვლებოდა.
დღეს უკვე არის ჰიპერსექსუალიზაცია.
დღეს პატარა გოგონებისგან მოითხოვენ სექსუალურად
გამაღიზიანებელი სამოსის ტარებას და შესაბამისად ქცევას.
დღეს ბავშვები ტივტივებენ სრულწლოვანთა სექსუალობაში.
ისინი უკვე პატარები ეტანებიან პორნოგრაფიას მაშინ როდესაც ჟურნალები ქალიშვილებისთვის გაუთავებლად ლაპარაკობენ სექსზე და მომხიბლაობაზე თითქოს ქალიშვილებს ეკრძალებათ სხვა რამეზე ფიქრი.
თითქოს ქალიშვილებს უნდა აინტერესებდეთ ყიდვა იმისა რაც მათ სექსუალურად უფრო მიმზიდველებს გახდის და მეტი არაფერი.
ქალიშვილებს არწმუნებენ იმაში რომ ისინი საინტერესონი შეიძლება იყვნენ მარტო მათი სექსუალობით და არა გონიერებით და გულისხმიერებით.
პლატონი ამბობდა რომ სხეული სულის ციხეა. ქრისტიანობა ამბობს რომ სხეული სულის ტაძარია.
მაგრამ ეხლა არავის სცალია სულისთვის.
ეხლა გოგონა-ქალწულებს საჩქაროდ, ჩქარა-ჩქარა აქალებენ, უბიძგებენ სექსუალურ ცხოვრებაში რაც შეიძლება ადრე და აქტიურად ჩართვისკენ.
საზოგადოება ჰიპერსექსუალიზებულია და ის აფასებს მდედრს, მის სხეულს, მის ფიზიკურ ატრიბუტებს, მაცდურ უნარს და არა ქალს, მის გონებას, ცოდნას და მის სულს.
21-ე საუკუნის ჰიპერსექსუალიზებული საზოგადოება ქალის
ინტიმურობას გამოფენს საჯარო სივრცეში.
ბავშვები იქცევიან როგორც მოზარდები, მოზარდები იქცევიან როგორც ქალები და მრავალი მათგანი იქცევა როგორც კახპა. ახალი სექსუალური წესრიგის ტირანია
დღევანდელობა იწონებს ამას. რონალდ რეიგანს და მიხაილ გორბაჩოვს უნდოდათ ახალი გლობალური ლიბერალ-დემოკრატიული წესრიგი
//გორბაჩოვს ცოტა სოციალ-დემოკრატიული შექანებით//, მაგრამ არის
ახალი სექსუალური წესრიგის ტირანია
პორნოგრაფიამ წალეკა ყველაფერი და გაჩნდა ახალი სექსუალური
წესრიგი. ” პოზირება ტიტველა, რატომაც არა თქვენ ?”, ” პოზირება ”პლეიბოისთვის”, დიახ, ეს შესაძლებელია” . ასეთ განცხადებებს აქვეყნებენ ქალებისთვის განკუთვნილი ჟურნალები… ქვეყნდება მაგალითად ასეთი ტესტები:
” სექსის როგორი მხეცი ხართ? ნამდვილი მუგუზალი თუ ყინული? ამას მოყვება ჟურნალისტების ნორმატიული და პროზელიტური რჩევები.
პორნოგრაფიის ასეთ გავრცელებას თან ახლავს პროსტიტუციის ბანალიზაცია-პოპილარიზაცია.
ჟურნალი Adorable-ს 2005 წლის ივლისის ნომერი ხოტბას ასხავს, აქებს და ადიდებს,რეკლამას უწევს sex-shop-ებში გასაყიდად გამოფენილ ნივთებს, მკითხველს სთავაზობს პორნოგრაფიული ფილმების ისტორია.
იქვე ნათქვამია რომ პროსტიტუცია და პორნოვარსკვლავობა ისეთივე პატივსაცემი პროფესიაა როგორც ფიზიკოსობა, პოლიტიკოსობა, მუსიკოსობა…
ასეთი ჟურნალების მეშვეობით პორნოინდუსტრია ქირაობს ქალებს, გოგონებს…
მოხდა სექსის ინდუსტრიის ბანალიზაცია მსოფლიო მასშტაბით.
ასე მაგალითად ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის მიერ გაბედნიერებულ ცენტრალურ და აღმოსავლეთ ევროპაში1990-ან წლებიდან არის პროსტიტუციის, პროსტიტუციის და სექსუალური ექსპლუატაციის მიზნით ქალების გაუპატიურება-ყიდვა-გაყიდვის ბუმი.
https://www.npr.org/2011/06/23/137372838/human-trafficking-the-terrible-price-of-sex
Human Trafficking And The Terrible ‘Price Of Sex’
June 23, 20111:00 PM ET18 წლის მაია გაყიდეს სექსუალურ მონად. ესაა Mimi Chakarova-ს ფილმში The Price of Sex- სექსის ფასი, მოყოლილი ერთ-ერთი ისტორია.Mimi Chakarova: 1989 წელს ბერლინის კედლის დამხობამდე აღმოსავლეთ ევროპელები დამწყვდეულები იყვნენ ციხეში ღია ცის ქვეშ. და როდესაც ეს კედელი დაემხო მრავალი ქვეყანა არ იყო მზად ახალი ცხოვრებისთვის.განთავისუფლებამ დატოვა ანარქიით და დიდი სიღარიბით სავსე სიცარიელე. ყველაზე უარეს შემთხვევებში იყო ადამიანებით ვაჭრობის,გაუპატიურებათა და იძულებითი პროსტიტუციის ეპიდემია. ასობით ათასი ქალი იძულებით ჩაითრიეს პროსტიტუციაში ფოტოჟურნალისტმა Mimi Chakarova-მ მონახა ადამიანებით ვაჭრობით მონებით კომერციაში დანთქმული ქღმოსავლეთ ევროპელი ქალები და ჩაიწერა მათი ნაამბობი.მისი დოკუმენტური ფილმი The Price of Sex-„სექსის ფასი“ წარმოდგენილი იქნა l’American Film Institute-ს festival Silverdocs-ზე.შაკაროვამ თქვა რომ მასაც შეიძლებოდა გადახდომოდა ის რაც გადახდა მისი ფილმის ქალებს.„ მე დავიბადე ბულგარეთის ერთ სოფელში კომუნიზმის დროს. ჩვენ ვსუნთქავდით ერთი და იგივე ჰაერით, ჩვენ ვიყავით ერთსა და იმავე პირობებში.“მან დაუმატა რომ ქალები ბულგარეთიდან, მოლდავეთიდან და აღმოსავლეთი ევროპის სხვა ქვეყნებიდან ხშირად აღმოჩნდებიან ხოლმე თურქეთში და საბერძნეთში სადაც Chakarova-მ ნახა თავისი სიუჟეტები.ქალები ყვებიან რომ მათ სთავაზობდნენ კაფე-რესტორნებში მიმტანების თუ სასტუმროს დამლაგებლის სამუშაოებს, მაგრამ ისინი იძულებით გააკახპესდა ახსნა თუ რატომ გადაიღო მან ეს ფილმი, რატომ ხუჭავენ თვალს მომხდარზე პოლიცია და სხვა ხელმძღვანელები და რა მოხერხებულად ცვლიან თავის მეთოდებს სექსუალური ალიანსები.ქალებით და ქალიშვილებით ვაჭრობა დღეს გავრცელებულია მთელ მსოფლიოში. 1989 წელს დაწყებულმა კომუნიზმის დამხობამ ახალი გეოგრაფიული და ადამიანური რესურსები მისცა სექსით კომერციას. დაიწყეს აღმოსავლეთი ევროპის ქალიშვილების და ქალების ყიდვა-გაყიდვა. ბერლინის კედლის დამხობის შემდეგ ერთ-ერთი ყველაზე შთამბეჭდავი სანახობა იყო საავტომობილო გზების გასწვრივ ჩამწკრივებული ქალები რომლებიც გამვლელ-გამომვლელებს სთავაზობდნენ ფასიან სექსუალურ მომსახურებას. პოლიტიკურმა და ეკონომიკურმა ლიბერალიზაციამ, შიდა საერთაშორისო მილიტარიზმთან ერთად და სასოწარმკვეთმა ეკონომიკურმა მდგომარეობამ, აღმოსავლეთ ევროპაში ქალთა და ქალიშვილთა ლეგიონები გადააქციეს კარგად გამოცდილ სექს-მუშაკებად. ეს უბედურები შრომობენ არასრული დატვირთვით თავისი შემოსავლის გასაზრდელად, სრული დატვირთვით სექს-კლუბებში ან მათ ყიდიან და ყიდულობენ როგორც შინაური პირუტყვის ფარას. პროსტიტუცია არის სერვისების მსოფლიო რკონომიკის სტაბილური ნაწილი და ის ვრცელდება. მაგრამ ქალებით და ქალიშვილებით ვაჭრობის მსხვერპლების დიდი ნაწილი უხილავია. ევროპის ქვეყნების საზღვრები უფრო გამჭვირვალე და შრომა უფრო დრეკადი// flexible// და სექსით ვაჭრობა და ექსპლუატაცია გავრცელდა როგორც შრომის ფორმა. კომუნიზმის დამხობამ ყოფილი სოციალისტური ქვეყნები შეაგდო მსოფლიო ეკონომიკაში. იაფი მუშახელის და პოტენციური ბაზრების არსებობამ რეგიონში მიიზიდა მულტინაციონალური საზოგადოებები, ბანკები და ფაბრიკანტები.რკინის ფარდის გაუქმებით სასწრაფოდ ისარგებლეს და ყოფილ სოციალისტურ სახელმწიფოებს მასობრივად „ესტუმრნენ“ პორნოგრაფიული ჟურნალების რდაქტორ-გამომცემლები და სექსუალური ტურიზმის სააგენტოები. პოსტსაბჭოეთში მათ არ ემუქრებოდათ რეგლამენტაცია და დიდი თუ არც ისე დიდი უსიამოვნებები. ბერლინის კედლის დამხობის შემდეგ მანძილების შემცირებამ უფრო ადვილი და უფრო იაფი გახადა აღმოსავლეთი ევროპის ქალების გარეკვა დასავლეთისკენ. აფრიკიდან, სამხრეთი ამერიკიდან თუ აზიიდან ქალების გარეკვა უფრო რთული და უფრო ძვირია.მთელ აღმოსავლეთ ევროპაში გავრცელდა ადამიანებით ფარული იატაკქვეშა ვაჭრობა, ნარკოტიკით, იარაღით, ორგანოებით ვაჭრობა. ადამიანებით ვაჭრობას ხელს უწყობს ეკონომიკური დაკნინება და მზარდი სიღარიბე. პოსტსოციალისტური ცვლილების მთავარი ელემენტია შრომის ბაზრის გადაწყობა-რესტრუქტურაცია და სოციალური უთანასწორობები. /// გეგმიანი ეკონიმიკიდან საბაზრო ეკონომიკაზე უხეშად გადასვლისას სახელმწიფომ უარი თქვა მოქალაქეებისთვის დახმარების გაწევაზე, დატოვა თავის მოქალაქეები სოციალური დახმარების გარეშე და მით უმეტეს უმუშევრად დარჩენილები გაღარიბდნენ და გაღატაკდნენ და ლუკმაპურის საშოვნელად დარჩათ კახპობა. ამით სარგებლობენ მაფიები რომლებიც მათ იტაცებენ, იტყუებენ და სექსუალურ მონებად ყიდიან ცივილიზებულ თუ ველურ ქვეყნებში//
ზონდაჟების თანახმად უკრაინელ მოსწავლეთა მეექვსედი იწონებს პროსტიტუციას,სჯერათ რომ პროსტიტუცია დასავლეთში არის ფუფუნება და სიამოვნება.
ირკვევა რომ მოსკოვის საშუალო სკოლების მოწაფე გოგონათა მეოთხედი აპირებს კახპებად შრომას.
როდესაც პროსტიტუცია და პორნოგრაფია ითვლება სხვა პროფესიების მსგავს მისაღებ პროფესიად ახალგაზრდა ქალები მათში ხედავენ შესანიშნავ მომავალს.
ქალთა ჟურნალები ახალგაზრდა ქალებს ჭკუას არიგებენ და ეუბნებიან რომ მათ უნდა ჰქონდეთ აყვავებულ-გაფურჩქნული და მრავალფეროვანი სექსუალური ცხოვრება.
ამ ჟურნალების თქმით მისაბაძია პორნოგრაფიაში ნანახი.
ქალური პრესა რომელიც ტრადიციულად სენტიმენტალური იყო გადაიქცა სექსუალურ პრესად.
” და რომ დავიწინდოთ” გადაიქცა თემად ” როგორ უნდა ჩავიწვინოთ კაცი ლოგინში” Isa, 2001 წლის მარტი).
ქალური პრესა ქალიშვილებს და ქალებს პირდაპირ ავალებს სექსუალურად აყვავებულ-გაფურჩქნულ და მრავალფეროვან ცხოვრებას, სხეულის და სხეულით სიამოვნების ტექნიკურ ცოდნას, ხიბლავს ქალიშვილებს და ქალებს სექს-შოპებში გასაყიდად გამოფენილი ” სათამაშოებით”.
ქალური პრესა ქალებს და ქალიშვილებს მოუწოდებს სითამამისკენ, გამორჩევისკენ, ტატუირებისკენ, სხეულში სხვადასახვა რამეების გაყრისკენ. (Adorable, novembre
2005).
ჟურნალები ამბობენ რომ ეხლა ასეთი რამეები მოსწონთ ქალებს, მათ უნდა თანამედროვე და მათი მსგავსი დებილები.
ქალებისთვის განკუთვნილი ჟურნალები ქალიშვილებს და ქალებს ეუბნებიან რომ მათ უნდა უყვარდეთ სექსი, სექსუალური თოჯინებით თამაში და არა ფილოსოფია. ეს ჟურნალები რეკლამას უწევენ სექს-შოპებს.
საინტერესო ისაა რომ პორნოგრაფიით ადრე შტერდებოდნენ კაცები. ეხლა მთელ მსოფლიოში დაყიალობენ პორნოგრაფიით გაშტერებული ქალებიც.
რეკლამა ” პორნო შიკი”
La publicité « porno chic »
ფუფუნება და სექსი უხდება ერთმანეთს. საფიზმი, სადომაზოხიზმი, კოლექტიური გაუპატიურება, ფეტიშიზმი, ზოოფილია,და ა.შ. ამ თემებს იყენებს რეკლამა.
” პორნო შიკი” არის უშუალოდ პორნოგრაფიით შთაგონებული რეკლამა რომლის მიზანიცაა დიდი მარკების ნაწარმის გასაღება პორნოგრაფიის დახმარებით.
ოსტატურად გატიტვლებული ქალის ფოტომ უნდა აცდუნოს პოტენციური კლიენტი და გააადვილოს იმის გაყიდვა რაზეც ეს ფოტოა მოთავსებული.
პორნოგრაფიით გამოთაყვანებულ საზოგადოებაში ეს სტრატეგია ჭრის. ასე იყიდება დიორის, გოლტიეს, ჰელმუტ ლანგის, მუგლერის, გუჩის, ვერსაჩეს…ნაწარმი.
ეხლა კარგი ტონად ითვლება მამაკაცისადმი მორჩილების პოზაში მყოფი ტიტველი ქალის ჩვენება.
რეკლამის ” პორნოგრაფიზმი” ქალს, სულიერ არსებას აქცევს კარგად დასაჩქმეტ ობიექტად.
რეკლამა სავსეა მსგავსი რამეებით. ზოოფილია ბანალიზებულია.
პორნო შიკი ამსხვრევს ტაბუ-აკრძალვებს.
რას უქვია მას პედოფილიის აკრძალვა. დაჩოქილ ფეხებგაშლილ პატარა გოგონებს იყენებენ მანეკენებად. მათი მკერდი შიშველია….
ქალების დუნდულებს იყენებენ დოკუმენტების ასლების გასაკეთებელი მანქანის რეკლამისთვის.მკერდს იყენებენ სუნამოს გასაყიდად, ტიტლიკანა ქერა ქალებით ყიდიან ლუდს თუ სხვა ნაწარმს….
ოტავას უნივერსიტეტის პროფესორმა, სოციოლოგმა Richard Poulin- მა 2007 წელს გამოსცა თავზარდამცემი წიგნი ” გაკახპებული ბავშვები ბავშვთა სექსუალური ექსპლუატაცია”.
ბ
ყოველ წელს მრავალ მილიონ ბავშვს სტაცებენ მათ მშობლებს ,აუპატიურებენ და აკახპებენ. ან ყიდულობენ გაღატაკებულ-დაბეჩავებული მშობლებისგან და ისე აუპატიურებენ და აკახპებენ.
ამ ბავშვებით კვებავენ პედოკრიმინალურ ტურიზმს.
გაუპატიურებული და ნაწამები ბავშვი იქცა გასაყიდ და საყიდ ობიექტად. ეს ყაჩობა მომგებიანი
” თავისუფალი ბიზნესია”.
კანადელი სოციოლოგიის პროფესორი Richard Poulin ციფრების მოხმობით გმობს უსვინდისო სრულწლოვანთა მიერ გულცივად დაგეგმილ და განხორციელებულ არამზადობას.
ის გვიჩვენებს რომ სახელმწიფოები ხშირად არიან ამ შემზარავი დანაშაულის თანამზრახველები და ყველაფერ ამას ხელს უწყობს მონდიალიზაცია. ის აჩვენებს რომ დასავლური საზოგადოებები უფრო და უფრო არიან დაავადებული ამ მაფიური პრაქტიკებით.
და ეს ხდება საერთო გულგრილობის ვითარებაში….
პორნოგრაფიული სოციალური გავლენა
პორნოგრაფია არის იდეოლოგიური კრისტალიზაციის ადგილი.
აქ გამოიხატება ეპოქის ფილოსოფია.
მოზარდები და ფსევდომოზარდები წარმოდგენილი არიან როგორც მომხიბლავი,მაცდური, გამრყვნელი არსებები. ეს ადებილებს კაცებს და ისინი ეწევიან მასტურბაციას ეკრანების წინ.
არის პედოფილიზაციის ფენომენიც. სექსის ინდუსტრიები, მაგ. კანადაში, პროსტიტუციაში ქირაობენ საშუალოდ 14 წლის გოგოებს. პორნოგრაფიის მოყვარულებიც ახალგაზრდები არიან.
პორნოგრაფიით გაშტერებას საშუალოდ იწყებენ 12 წლის ბიჭუნები და 13 წლის გოგონები // თუმცა არიან პორნოგრაფიით უკვე 8 წლის ასაკიდან გაშტერებულნიც//.
პორნოგრაფია იქცა სექსუალური ” აღზრდის ” მთავარ ადგილად და სექსუალური ურთიერთობების მისაბაძ მოდელად.
რაც უფრო ახალგაზრდები შტერდებიან პორნოგრაფიით მით უფრო მეტადაა გაჟღენთილი მათი ფანტაზია პორნოგაფიული ხილვებით.
ისინი ამახინჯებენ თავის სხეულებს სვირინგი ტატუირებით სხეულში იყრიან სამკაულებს. მათი პარტნიორებისგან მოითხოვენ პორნოგრაფიაში ნანახი სექსუალური აქტების განმეორებას.
რაც უფრო ახალგაზრდები შტერდებიან მით უფრო ხშირად და რეგულარულად შტერდებიან.
რაც უფრო ახაგაზრდები შტერდებიან ორნოგრაფიით მით უფრო ადარდებთ მათ მათი სხეული და მათი ფიზიკური უნარი. დარდობენ იმაზე შეძლებენ თუ არა პორნოგრაფიაში ნანახი ”ვაჟკაცობის” გამეორებას.
კვლევა აჩვენებს რომ პორნოგრაფიით გაშტერებული გოგონები უფრო და უფრო ნაკლებად აფასებენ საკუთარ თავს.
პორნოგრაფიით გაჟღენთილი ჰიპერსექსუალიზებული საზოგადოება გოგონებს უბიძგებს სხეულის მაცდურად, მომხიბლავად წარმოდგენისკენ.
ეს საზოგადოება გოგონებისგან მოითხოვს მაცდურ არსებებად ყოფნას. მათი სხეული უნდა იყოს გაპრიალებული, ლამაზი, მსურველი და სასურველი. ზედიზედ გაშიშვლებული უნდა იყოს მათი სხეულის სექსუალურად გამაღიზიანებელი ნაწილები, მკერდი, დუნდულები,ტერფი….
ჩვენ ყოველ დღე ყველა მხრიდან გვბომბავენ პორნოგრაფიით. ასეთ ატმოსფეროში ვცხოვრობთ.
ერთი სტუდენტი მოვიდა ჩემთან დახმარების სათხოვნად იმდენად ცუდად იყო ის პორნოგრაფიისგან და ყოველდღიური უწყვეტი გაუთავებელი სექსუალური აღგზნებისგან უკვე ბავშვობიდან.
მან მითხრა რომ მან სცადა ყველაფერი კარგი, პასუხისმგებლობა, ტანვარჯიში, ცივი შხაპები, ბიბლიის ტექსტების დაზეპირება,ეკლესიაში სიარული, მაგრამ მას ისევ ტანჯავდა პორნო.
პორნოგრაფია არის ტოქსიკომანიის მსგავსი რამე. გაშტერებული ინდივიდი ვეღარ არსებობს მის გარეშე და ეს ანგრევს მის ცხოვრებას.
ფუჭდება ურთიერთობები, ჩნდება ფინანსური პრობლემები, არარეალისტური მოლოდინები პარტნიორებში, სექსუალური რეცესიაოჯახების და წყვილების რღვევა, პროფესიული უნარების დასუსტება-დაქვეითება.
პორნოგრაფიით გაშტერებული ხდება პორნოგრაფიის მონა ისევე როგორც ნარკომანია ნარკოტიკის მონა. მათ სჭირდებათ უფრო და უფრო დიდო და უფრო და უფრო ძლიერი დოზა.
პორნო ძალიან ძლიერი წამალია, როგორც ნებისმიერი სხვა ნარკოტიკი, კოკაინი, ოპიოიდები თუ ალკოჰოლი ის შლის. ტვინის სიამოვნების ცენტრებს და ტვინს აფიქრებინებს რომ გადარჩენისთვის აუცილებელია უფრო ძლიერი ნარკოტიკი.
პორნოგრაფია ტვინის და გულის ნელ-ნელა მკვლელი შხამია. ისაა პრობლემა სახლში, სკოლაში, ეკლესიაში, სამუშაოზე,ურთიერთობებში და მთელ საზოგადოებაში.
მთავრობები და რელიგიური ლიდერები უნდა იბრძოდნენ ამ შახამის წინააღმდეგ.
ეს შხამი საშინელ სოციალურ ფასად უჯდებათ მაკაცებს, ქალებს, ბავშვებს.
პორნოგრაფია არის 21-ე საუკუნის ერთ-ერთი ყველაზე იდუმალად სატანური ძალა;
ის ნელ-ნელა სპობს ქორწინებებს, ოჯახებს, ურთიერთობების ნამდვილ აზრს.
ის სპობს ბავშვობიდან და ახალგაზრდობიდან პორნოგრაფიით გაშტერებულ ადამიანებს რომლებიც ვეღარ არიან ერთგული და სიყვარულით სავსე მეუღლეები და უგრძნობლები ხდებიან ძალადობის, სხვათა მიმართ სექსუალური ძალადობის მიმართ.
ზოგი მკვლევარი ფიქრობს რომ ტვინის ნეირონი სარკეები უბიძგებენ პორნოგრაფიული ძალადობით გაშტერებულებს ამ ძალადობის მიბაძვისკენ.
2 მსოფლიო ომით გადრეული საზოგადოებების მომღერლები ზოგჯერ სიმღერით ასხამდნენ ხოტბას პიროვნულ ძალადობას თითქოს ეს ძალადობა იყოს ელიტის წინააღმდეგ პროტესტის ფორმა.
1964 წელს Martha Reeves-მა და et les Vandellas-მა იმღერეს ” ზაფხულია, მოვიდა ქუჩაში ცეკვის დრო”, 4 წლის შემდეგ Rolling Stones-ებმა მიუმღერეს რომ მოვიდა ქუჩაში ჩხუბის დრო.
ეს მოხდა მათი ” სატანური სიდიადის” ფარგლებში.
და მათ იმღერეს ” სიმპატია ეშმაკისთის”.
Stones-ებს ჰქონდათ 10-წუთიანი თეატრალური სიმღერა” Midnight Rambler ” რომელიც წარმოადგენდა გაუპატიურება-მკვლელობას
Boston Strangler-ის მიერ.
როკის მუსიკოსები ყოველ არამზადას და სერიულ მკვლელს წარმოადგენდნე როგორც აჯანყებულს უსამართლო სისტემის წინააღმდეგ.
როდესაც მუსიკა როკი გამოჩნდა სცენაზე 1950-ან წლებში პოლიტიკოსები სა სასულიერო პირები აყვირდნენ რომ ამ ოხრობამ გარყვნა ადამიანები და ხელი შეუწყო ანარქიას.
ეხლა უნდა ვაღიაროთ რომ ისინი არ ცდებოდნენ და სიმართლეს ამბობდნენ?
ეს მუსიკოსები უარყოფდნენ ცივილიზების პროცესის და ცივილიზაციის ღირებულებებს და ამ უარყოფამ რა თქმა უნდა გაუხსნა გზა ანარქიას და მხეცობას.
baby-boomers-ების უზომო უმრავლესობა არ ყოფილა კრიმინალი მაგრამ მათ მიერ ცივილიზაციის ელემენტარული ნორმების უარყოფამ დიდად გაახარა კრიმინალები.
ისიც უნდა ითქვა რომ როკის მუსიკოსები იშვიათად ახდენენ გავლენას საზოგადო, სახელმწიფო პოლიტიკაზე.
მაგრამ მასზე გავლენას ახდენენ მწერლები და ინტელექტუალები რომლებმაც აიტაცეს საუკუნის თავაშვებულობა და ზნედაცემულობა.
მარქსიზმმა კლასობრივი მასობრივი ძალადობა აქცია გზად უკეთესი სამყაროსკენ.
Herbert Marcuse-ს და Paul Goodman-ის მსგავსმა გავლენიანმა ინტელექტუალებმა სცადეს მარქსიზმის თუ ანარქიზმის შერწყმა ფროიდიზმის ახლებურ ინტერპრეტაციასთან და გამოაცხადეს რომ ინდივიდუალისტურ-სექსუალური თავაშვებულობა და უწესობა არის გზა თავისუფალი საზოგადოებისკენ.
. სოციალური არეულობების მომწყობებს უფრო და უფრო უყურებდნენ როგორც აჯანყებულებს და ნონ-კონფორმისტებს, რასიზმის, სიღარიბის და ცუდი მშობლების მსხვერპლებს.
ელიტარული უნივერსიტეტების დიპლომების მქონეები აკეთებდნენ ბომბებს და ესროდნენ მათ სამხედრო მანქანებს.
” რადიკალები კი ყაჩაღობდნენ და ესროდნენ მცველებს.
ნიუ იორკელი ინტელექტუალები ფსიქოპატების წაბიძგებით ეხმარებოდნენ პატიმრებს ციხიდან გაქცევაში.
გაუპატიურებაც კი გამოცხადდა ჯანყად უსამართლო სისტემის წინააღმდეგ.
” მე მომწონს თეთრკანიანის კანონის, მის ღირებულებათა სისტემის გათელვა და მისი ქალების დაბინძურება-და ეს, ჩემი აზრით ყველაზე დამაკმაყოფილებელი იყო ჩემთვის იმიტომ მე გამწარებულივიყავი იმით რასაც თეთრკანიანი უშვრებოდა შავ ქალს.მე მქონდა შთაბეჭდილება რომ ვიძიებდი შურს.”, ყვიროდა ”შავი პანთერების ბელადი.
კრიმინალის რაციონალიზაციები იპყრობდნენ მოსამართლეების და კანონმდებლების ყურადღებას და ისინი უფრო და უფრო იკავებდნენ თავს ბოროტმოქმედთა დაპატიმრებისგან.
კანონიერების ძალები უკან იხევდნენ და კრიმინალი ვრცელდებოდა და ძლიერდებოდა.
აშშ-ში 1962-1979 წლებში ალბათობა იმისა რომ დანაშაულის ჩადენას მოყვებოდა დაკავება შემცირდა 0,32-დან 0,18-მდე.
ალბათობა იმისა რომ დაკავებას მოყვებოდა დაპატიმრება შემცირდა 0,32-დან 0,14-მდე .
ამ უბედურებას დაემატა აფრო-ამერიკული ოჯახის ცხოვრების 1 თავისებურება.
როგორც პირველად გაუსვა ხაზი სოციოლოგმა Daniel Patrick Moynihan-მა 1965 წლის თავის სახელგანთქმულ ანგარიშში The Negro Family: The Case for National Action, ბავშვების დიდი ნაწილი
// დღეს უმრავლესობა// ჩნდება ქორწინების გარეთ და ბერი ბავშვი იზრდება უმამოდ.
უკვე 1960-ანი წლების დასაწყისში ხილული ეს ტენდენცია გააძლიერა სექსუალურმა რევოლუციამ
და სოციალურმა წაბიძგებამ გარყვნილებისკენ რომელიც ახალგაზრდებს უბიძგებდა ” სახელმწიფოსთან დაქორწინებისკენ” და არა მათი შვილების მამებთან დაოჯახებისკენ.
მამის გარეშე და ბეჩავი დედის ამარა დარჩენილი ბავშვები კი უფრო იოლად ნარკომანდებიან, უფრო იოლად ხდებიან კრიმინალები და ხვდებიან ციხეში.
სექსუალური რევოლუცია საშინელებას უშვრება ბავშვებს.
« ეხლა ჩვენ გვყავს მოძალადე, ბავშვების გამაუპატიურებელი ბავშვები. ესაა ეპიდემია”, ამბობს Breakpoint Daily Commentary.
Kansas City-ს ბავშთა საავადმყო Mercy-ში
ყოველ წელს გაუპატიურებულია 1 000 ბავშვი. მოძალადეთა დაახლოებით ნახევარი 11-15 წლის არასრულწლოვანია”, ამბობს ბავშვების ექთანი
Heidi Olson.
ჩვეულებრივ აუპატიურებენ 4-8 წლის გოგონებს. L
ჰომოსექსუალთა შოკისმომგვრელი რაოდენობა სექსუალურ აქტივობაში ბავშვობაში ჩაითრია მოძალადე სრულწლოვანმა.
ამ დანაშაულთა გამოძიებამ აჩვენა მოტივაციის მთავარი წყარო-პორნოგრაფია.
საავადმყოფო Mercy-ს ექთნები ყვებიან რომ მსხვერპლებს ხშირად აძალებენ პორნოგრაფიული ვიდეოების ყურებას, ნანახის გამეორებას და იღებენ ამ სცენებს.
გამოჩნდა სხვა შოკის მომგვრელი სტატისტიკაც:
სექსუალურ დანაშაულთა les 25%-ს ამიერიდან ჩადიან არასრულწლოვანები.
სექსუალლურმა რევოლუციამ სექსი, შვილების გაჩენის საშუალება, გადააქცია დროისტარებად, ნარკოტიკის მსგავს რამედ და მთელი ჩვენი კულტურული პეიზაჟი მოფენილია პატარა მსხვერპლებით.
სულ მცირე 61 მილიონი ბავშვი მოკლეს აბორტით აშშ-ში.
მთელ მსოფლიოში დაბადებამდე გლეჯენ და წამლავენ ყოველწლიურად 40 მილიონზე მეტ ბავშვს.
მილიონობით მამაკაცმა გააჩინა შვილები და მიუყარა ეს ბეჩავები საწყალ მარტოხელა დედებს.
ბოლო დროს სკოლებს და საბავშვო ბაღებს შეესივნენ ლესბოსელები და ჰომოსექსუალები რომლებიც ბავშვებს უკითხავენ ” ზღაპრებს”, ზრდიან თავისი ჭკუის ხალხს.
სასოწარკვეთილი მშობლები თავგანწირულად იბრძვიან თავისი შვილების უმანკოების დასაცავად.
მკრეხელობა, აღვირახსნილობის სცენების ჩვენება ბავშვებისთვის ლამის ნორმად იქცა.
უკვე ბავშვთა ბაღების ბავშვებსაც გაუღვიძეს ავადმყოფური ცნობისმოყვარეობა და ეხლა აპირებენ მათთვის ” სექსუალური აღზრდის” გაკვეთილების ჩატარებას.
სახელმწიფო საგანმანათლებლო სისტემაში სექსუალური თემების ჩართვის ლიდერი იყო კალიფორნია.
2015 წელს კალიფორნიამ ხელი მოაწერა Healthy Youth Act -ს რომლის თანახმადაც სახელმწიფო სკოლებში უნდა იყოს ” სრული” სექსუალური განათლება. რა თქმა უნდა არის ლაპარაკი იმაზე თუ რა კარგია ლგბტ და ტრანსგენდერობაც.
მოკლედ ქრისტიან მშობლებს ბავშვთა ფსიქიური და ფიზიკური ჯანმრთელობის შესანარჩუნებლად რჩებათ ბავშვების სკოლებიდან წაყვანა.
მოსიე, ბატონო დიდად არ გარ გვადარდებს შემოქმედება. მთელი ჩვენი ძალებით გვინდა. რომ რევოლუციებმა, ომებმა და კოლონიალურმა აჯანყებებმა ბოლო მოუღონ იმ საზიზღარ დასავლურ ცივილიზაციას რომელსაც თქვენ იცავთ აღმოსავლეთშიც…ჩვენთვის. არ. არ იქნება. არც. წონასწორობა. და. არც დიდი ხელოვნება.
უკვე დიდი ხანია. რაც. სილამაზის, მშვენიერების იდეა გამხმარია, დარჩა მარტო მორალური იდეა რომ შეუძლებელია ერთდროულად საფრანგეთის ელჩად და პოეტად ყოფნა.
ჩვენ საჯაროდ ვაცხადებთ რომ არ ვართ სოლიდარულნი იმასთან რაც შეიძლება იყოს ფრანგული. ჩვენ ვაცხადებთ რომ პოეზიასთან ბევრად უფრო ახლოა ღალატი და სახელმწიფო უსაფრთხოებისთვის ზიანის მიყენება ვიდრე „ დიდი რაოდეობით ღორის ქონის„ გაყიდვა ღორების და ძაღლების ერისთვის.
სულის შესაძლებლობათა განსაკუთრებელი უცოდინარობაა ხსნის ძიება. კათოლიკურ. თუ. ბერძნულ-რომაულ ტრადიციაში.
ხსნა ჩვენთვის არაა არსად. რემბო ჩვენთვის არის. კაცი ვინც დაკარგა თავისი ხსნის იმედი და. ვისი თხზულებებიც და ცხოვრებაც არის. დაღუპვის ოწმობები.
კათოლიკობავ, ბერძნულ-რომაულო კლასიციზმო, ჩვენ თქვენ უარგყოფთ…ასეთი რამე. 1925 წლის. 1 ივლისს საფრანგეთის ელჩს იაპონიაში და პოეტ Paul Claudel-ს // პოლ კლოდელს// მიწერეს მსოფლიო პერმანენტული ბოლშევიკური რევოლუციის იდეოლოგი ლევ ტროცკისმეგობარმა და მიმდევარმა ანდრე ბრეტონმა და მისმა სიურეალისტებმა.//ამათთი აზრით ფრანგი ერი ღორების და ძაღლების ერია//.
Paris, le 1er juillet 1925.
ქვემოთ ამ ოხრობის ხელმომწერთა სიაა
Maxime Alexandre, Louis Aragon, Antonin Artaud, J.-A. Boiffard, Joë Bousquet, André Breton, Jean Carrive, René Crevel, Robert Desnos, Paul Eluard, Max Ernst, T. Fraenkel, Francis Gérard, Éric de Haulleville, Michel Leiris, Georges Limbour, Mathias Lübeck, Georges Malkine, André Masson, Max Morise, Marcel Noll, Benjamin Péret, Georges Ribemont-Dessaignes, Philippe Soupault, Dédé Sunbeam, Roland Tual, Jacques Viot, Roger Vitrac.
ძირს ძველი, ისტორიული მსოფლიო !!!https://www.revue-acropolis.fr/mai-68-50-ans-apres-mai-68-a-bas-le-vieux-monde/ ტროცკისტი სიურეალისტების ამ ვირობის შემდეგ იყო მეორე მსოფლიო ომიც და კაცობრიობა სულ გადაირია. იყო. დადაისტების. და ტროცკისტი სიურელისტების მიერ ნაგინებ-ნათრევი. დასავლური ცივილიზაციის და მისი ისტორიული მემკვიდრეობის მოსპობის მსურველი 1968 წლის მაისის მოძრაობაც რომელიც. გამოდიოდა კულტურული ემანსიპაციის. და. მეფე-ინდივიდის კულტის დამკვიდრების მოთხოვნებით.შეშლილი ახალგაზრდობა ქუჩებში დარბოდა, საფრანგეთის განმანთავისუფლებელ ქრისტიან შარლ დე გოლს დასდევდა ფაშისტო-ფაშისტოს ძახილით და იკლებდა პარიზს. ამ ახალგაზრდობის ლიდერი იყო დღეს ნამეტანი პატივცემული მწვანე ევროპარლამენტარი, პედოფილიისთვის ნასამართლები დანიელ კონ ბანდიტი ( Daniel Cohn Bendit ). ეს დანიელ კონ ბანდიტი და მის უკან მოღრიალე ბიჭბუჭები და გოგოები უარყოფდნენ მშობლების, ოჯახის, სკოლის და მასწავლებლების, ეკლესიის. და. სასულიერო პირების, მმართველი თუ არამმართველი ელიტების ავტორიტეტს, ყველანაირ შეზღუდვებს, კანონიერებას და წესიერებას, მათი მშობლების მეობას, ეროვნულ, კულტურულ, ისტორიულ მემკვიდრეობას.მათ. უნდოდათ თავისუფლება და ყველაფრით და ყველანაირი სიამოვნება სულერთია სად,სულერთია რითი,როდის, სულერთია ვისთან და სულერთია რის საფასურად.
ისტორიკოსი Pascal Ory-ს თანახმად „ 1968 წლის მაისი იყო. პოლიტიკური მარცხი, მაგრამ ხანგრძლივი კულტურული წარმატება.
ჩვენ დღეს ვცხოვრობთ. სრულებით განსხვავებულ პერიოდში, მაგრამ ვართ 1968 წლის შვილები იმაში რაც შეეხება ცხოვრების წესს.
აღვირახსნილი მომხმარებლობისკენ
ფაქტების მიღმა 1968 წლის მოვლენები დარჩა როგორც. განთავისუფლება-ემანსიპაციის. და ინდივიდი-მეფის გამოჩენის სიმბოლოდ.
მაგრამ ამ „ ანტიკონფორმისტული „ მოძრაობის ნამდვილი შედეგები იმდენად უცნაურია რომ გვიჩნდება აზრი „ისტორიის ეშმაკობაზე„.
„ ქვაფენილის. ქვეშ პლაჟი // Sous les pavés la plage //, „ ტკბობა. და. სიამოვნება. დაუბრკოლებლად „ // Jouir sans entrave //, აკრძალულია აკრძალვა „ // Il est interdit d’interdire //. ეს იყო 1968. წლის პარიზული მაისის მთავარი ლოზუნგები.
მანიფესტების დონეზე შფოთისთავი გოგო-ბიჭები თამაშობდნენ რევოლუციონერების როლს, მაგრამ სინამდვილეში მათ უნდოდათ სიამოვნების და გემრიელად დროისტარების უფლებები და მეტი არაფერი. // ჩათვალეთ თქვენი ხუშტურები რეალობად-Prenez vos désirs pour des réalités // აცხადებდა ერთი ლოზუნგი.
ამ ბიჭ-ბუჭების და გოგოების მიერ ტრადიციული უმაღლესი ღირებულებების და იდეალების ნგრევა-მოსპობამ ანუ მათმა ნიჰილიზმმა გზა გაუხსნა მასობრივ მოხმარებას. და ზნე-ჩვეულებათა რევოლუციას, სკოლის ნგრევას და ინდივიდებისთვის ახალ-ახალი უფლებების გაუმაძღარ მოთხოვნას.
სიმშვიდე-სიწყნარის // cool // ხანა
ფრანგი სწავლული Gilles Lipovetsky ადასტურებს რომ 1968 წლის პარიზული მაისის მიერ ნაქადაგებმა ჰედონიზმმა კვება მოხმარება ვინაიდან
„ დაუბრკოლებლად ტკბობა-სიამოვნების„ // jouir sans entrave // მოთხოვნამ ხელი შეუწყო მასობრივი მოხმარების. გავრცელებას და გემრიელად დროისტარების საზოგადოების // société des loisirs // დამკვიდრებას. ქეიფი და. გოგო-ბიჭების თუნდაც უგულოდ ხვევნა-კოცნა მტლაშა მტლუში ბევრს მოსწონს, მაგრამ ამან ჩამოგვაშორა მოქმედებას და მოქალაქეობრივ, საზოგადოებრივ ცხოვრებასო, ჩივის ფრანგი ფილოსოფოსი pierre manent : მთავარ ლოზუნგებად და მიზნებად გადაიქცა „ მოვერიდოთ სტრესს „. // éviter le stress //, შევინარჩუნოთ სიმშვიდე // rester cool //, არ გვინდა თავის მტვრევა და ტვინის ჭყლეტა… ეს ლოზუნგები იქცა თაობათა მცნებებად.
ადამიანის. ცხოვრება. დაიყვანეს ტანჯვა-ბედშავ ცხოვრებაზე და სიამოვნებაზე. აღარ დარჩა ადგილი საქმიანობისთვის, მოღვაწეობისთვის.
ასე უარყვეს. მორალი და მის ადგილზე. დაამკვიდრეს უფრო სიამოვნება ვიდრე ბედნიერება, უარყვეს ადამიანთა. და საზოგადოების, ერის ბედზე პასუხისმგებლობა და მის ადგილზე დაამკვიდრეს დასვენება განმუხტვა და მხოლოდ მატერიალური კეთილდღეობა.
ნიჰილიზმი კაპიტალიზმის წინააღმდეგ
თავის. გახმაურებულ ნაშრომში „ 1968 წლის მაისი, ჟან პიერ ლე გოფფ-მა // Jean-Pierre Le Goff, Mai 68, l’héritage impossible // აჩვენა რომ ბოლშევიზმის და ჰედონიზმის იმდროინდელმა უცნაურმა ნაერთმა დააჩქარა. ახალი ინდივიდუალისტური და მომხმარებელი საზოგადოების დამკვიდრება.
ჩანართი-1960-ანი წლების მუტრუკების და გოგოცუნების ნიჰილისტური კუნტუშით მომსპარი საფრანგეთის მონატრება.
„. კულტურულმა. მემარცხენეობამ შეასრულა. სასარგებლო იდიოტის როლი და განთავისუფლების საბაბით ადამიანს. წაართვა. ყველაფერი რაც მას წარსულში იცავდა ხელისუფლებათა თუ ინდივიდუალურ ნადირთა მხეცობისგან // ოჯახი, სკოლა, ეკლესია, სახელმწიფო //.
ხელფეხშეკრული ადამიანი მიუგდეს ნიჰილიზმს რომელიც არ სცნობს არც ვალს და არც მოვალეობას.
მივედით იქამდე რომ დღეს შეუძლებელი გახდა დაფიქრება. სოციალური კავშირის საფუძვლებზე .„
გიჟური 1968 წლის პარიზული მაისის ბოლო დღეებში. Tolbiac-ის სტუდენტებით სავსე. აუდიტორიის. კედელზე. ეკიდა. ლოზუნგი
„ უფრო ნიჰილიზმი ვიდრე კაპიტალიზმი ! ( Le nihilisme plutôt que le capitalisme ! )
ნიცშემ კი ახსნა რომ ნიჰილისტი არის ის ვისაც აღარა აქვს ძალა საკუთარი რწმენისთვის და ინტერესებისთვის საბრძოლველად.
ნიჰილიზმს ასე მივყავართ მორალური ძალის. მოსპობამდე რის შემდეგაც რჩება მარტო ნგრევის და თვითნგრევის შესაძლებლობა. ესაა ჩვენი ადამიანობის დაკარგვა.
მოგლეჯილი ფესვები
1968 წლის მაისის ლიდერებს და იდეოლოგებს სურდათ „ ძველი მსოფლიოს მოკვლა „ და მათ ინდივიდუალური განთავისუფლება-ემანსიპაციის სახელით მოსპეს ეროვნული, ისტორიული და კულტურული მემკვიდრეობის, საერთო ღირებულებების მომავალი თაობებისთვის გადაცემის ყოველგვარი ცნება. ისინი ახორციელებდნენ „ სუფთა ფურცლის „ რევოლუციურ პროგრამას.
ასე შექმნეს. მათ ფესვებიდან მოგლეჯილი საზოგადოება. კულტურული მემკვიდრეობის გადაცემა მომავალი თაობებისთვის გამოცხადდა შავბნელ რეაქციად. 1968. წლის მაისის. გავლენის ქვეშ მყოფი თაობები უარყოფდნენ სწავლის, მოდელებით შთაგონების საჭიროებას.
კულტურის საფუძვლების და წვლილის ასე ნგრევამ ხელი შეუშალა ინდივიდების მორალური ძალის აგებას.
ასე გაჩნდნენ ღირებულებების და მორალური ძალის არმქონე დასუსტებული თაობები რომლებისთვისაც თავისუფლება იგივეა რაც ინდივიდუალური ჟინის და პირუტყვული ინსტინქტების რეალიზაცია.
სოციალური დაშლა-დეზინტეგრაცია
1968. წლის პარიზული მაისი გარკვეული აზრით იყო ახალი ხანის მშობელი. , მაგრამ ეს არაა ის რაზეც ოცნებოდნენ ყველა ჯურის მანიფესტანტები.
1968 წლის პარიზული მაისი იყო ქურა რომელმაც დაშალა. და დანაყა დასავლური საზოგადოებები, რომელშიც მოხდა ამ საზოგადოებების დეზაგრეგაცია.
მარსელ გოშემ თავის ნაშრომში „ ადამიანის უფლებათა რევოლუცია „ // Marcel Gauchet, La Révolution des droits de l’homme // აჩვენა რომ 1968 წლის პარიზული მაისის რევოლუციამ ააფეთქა ტრადიციული ღირებულებები და სტრუქტურები // ოჯახი, ავტორიტეტი, მემკვიდრეობა, ეკლესია, ერი // და შვა რადიკალური ინდივიდუალიზმი, დააჩქარა რეგულაციამოშლილი საზოგადოების გაჩენა.
Alessandro Piperno უფრო. შორს. მიდის. და ამბობს. რომ 1968 წლის პარიზული მაისი არის „ დემოკრატიული უქეიფობა-ავადმყოფობის„ მიზეზი.
მე. მაქვს. ამის უფლება
ძველი, ქრისტიანობის ნარჩენი საზოგადოების ნგრევამ დანაყა და და დაშალა საზოგადოება.
„ აკრძალულია აკრძალვა „ // il est interdit d’interdire // და უფლებათა რაოდენობა განუწყვეტლად იზრდება, მოვალეობები კი სულ ცოტა ვინმეს თუ ახსოვს. თავისუფლებაზე უთავბოლოდ ლაქლაქმა ადამიანებს დაავიწყა პასუხისმგებლობა. ამით თანდათანობით ისპობა საერთო საზოგადოებრივი დაეროვნული ინტერესის თუ საერთო, საზოგადოებრივი და ეროვნული კეთილდღეობის იდეაც
დარჩა ბაზარი რომელზეც გაუთავებლად აბსოლუტურად ყველაფერს ყიდის და ყიდულობს მეფე-ინდივიდი. მისთვის რამის აკრძალვა აკრძალულია.
ფილოსოფოსმა Pierre Manent-მა კი თქვა რომ. თანამედროვე სახელმწიფოს უნდა წესრიგის. და. კანონიერების. დამყარება სამყაროში სადაც ადამიანებს აღარც კანონი უნდათ, აღარც წესი და აღარც კანონიერება და წესიერება.
„ მიუშვით აკეთონ რაც უნდათ, გაატარეთ „ // laissez-faire, laissez passer // , ასეთია თანამედროვე თავისუფლების მარტივი მაგრამ საოცრად მაცდური ფორმულა.
არც ღმერთი არც ბატონი // Ni Dieu ni maître//
დაშლა-ნგრევა-დეკონსტრუქცია, დამთავრდა. საკრალურის დაკარგვით, მეტაფიზიკური სიცარიელით რომელშიც ცნობიერება დაეძებს კეთილდღეობას და არა არსს. ადამიანებს ეხლა უნდათ მატერიალური და არა სულიერი ცხოვრება, ჭამა და სიამოვნება.
უპასუხისმგებლო, ფესვებიდან მოგლეჯილ და იმედგაცრუებულ სამყაროში ბატონობენ რადიკალური ინდივიდუალიზმი, ნიჰილიზმი, მატერიალიზმი,სასოწარკვეთილება და ჰედონიზმი.
მამინსცვლებად, აღმზრდელ მამებად შენიღბული პედოფილები. projet Kentler იყო 1960-ან წლებში დაწყებული სექსუალურიგანთავისუფლების საშინელება.
“” ჩვენი ცხოვრებები მოსპეს, ამბობს Marco. ისაა კენტლერის პროექტის ერთ-ერთი მსხვერპლი. ამ პროექტით უსახლკარო ბავშვებს აღსაზრდელად აძლევდნენ პედოფილებს ათწლეულების მანძილზე. მას არ ეტყობა მის მიერ 9 წლის ასაკიდან გადატანილი საშინელებები.
სწორედ 9 წლის იყო ის როდესაც ის აღსაზრდელად მისცეს ვიღაც პედოფილს რომელიც მას აუპატიურებდა წლების მანძილზე. ასეთი ამბავი გადაიტანა ბევრმა გერმანელმა ბავშვმა.
შოკის მომგვრელი ისაა რომ ამ არამზადობაზე თვალს ხუჭავდნენ ბერლინის ის ხელმძღვანელები რომლებსაც ევალებოდათ ახალგაზრდების კეთილდღეობაზე ზრუნვა. მათ არაფრად ჩააგდეს ძალადობის დამადასტურებელი ან ჩუმად დაუშვეს ეს ოხრობა.
გადატანილი საშინელება ისევ მოქმედებს, დაუმატა Sven-მა რომელიც საცხოვრებლად გააგზავნეს იგივე პედოფილ, Fritz H-სთან.
დაუპატიურებული ბავშვები დაიზარდნენ მაგრამ სრულფასოვან ადამიანებად ვერ ჩამოყალიბდნენ. ისინი სოციალურ დახმარებაზე არიან დამოკიდებულნი. მათ დაიწყეს ბრძოლა უსამართლობის ჩამდენთა წინააღმდეგ რათა ისინი გასამართლებული იყვნენ, მაგრამ მათი პედოფილი ”მამობილი” Fritz H გარდაიცვალა 2015 წელს და მას ვერ გაასამართლებენ.
1960-ან წლებში გერმანიაში ზოგ წრეში ბავშვებთან სექსუალური ურთიერთობები ითვლებოდა პროგრესად და არა დანაშაულად.
ასეთი დამოიკიდებულების ერთ-ერთი მთავარი ქადაგი იყო ბერლინელი ფსიქოლოგის დოქტორი Helmut Kentler. ის ითვლებოდა ვიზიონერად, გერმანიის ერთ-ერთ ყველაზე გამოჩენილ სექსოლოგად. სინამდვილეში ის დიდ სამსახურს უწევდა პედოფილებს. მისი წიგნები განათლებაზე კარგად იყიდებოდა. ის იყო რადიოს და ტელევიზიის პოპულარული კომენტატორი. მისი თეორია ”სექსუალური აღზრდის ემანსიპაცია” ეფუძნებოდა აზრს რომლის თანახმად ბავშვებიც სექსუალური არსებები არიან და მათაც აქვთ მათისექსუალობის გამოხატვის უფლება.
ჰელმუტ კენტლერის თქმით ბავშვთა სექსუალობის განთავისუფლება მორალური შეზღუდვებისგან გაანთავისუფლებს ენერგიებს რომლებიც გამოიწვევენ პოლიტიკურ პროტესტს და გერმანული საზოგადოების ჭეშმარიტ დემოკრატიზაციას რაც კენტლერის თქმით ისევ აუცილებელი იყო.
ჯანყი მოძველებული მორალური ღირებულებების წინააღმდეგ
1960-ანი წლების ბოლოდან გერმანელმა ახალგაზრდებმა დაიწყეს ფიქრი იმაზე თუ რას შვრებოდნენ მათი მშობლები და ბაბუა-ბებიები ნაჩისტური მესამე რაიხის დროს.
აიწყეს ყველა ტრადიციული მორალური ღირებულების მწვავე კრიტიკა და გინება. მუტრუკებს და გოგოცუნებს უნდოდათ ყველა ტრადიციული შეზღუდვისგან და აკრძალვისგან თავისუფალი საზოგადოება.
ის რაც დაუშვებელი და წარმოუდგენელი იყო მათი წინაპრებისთვის დაშვებული და წარმოსადგენი გახდა. პედოფილებმაც გაიხარეს.
ამ ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ლიდერები და უაქტიურესი მონაწილეები იყვნენ გერმანელი მწვანეები. 40-ოდე წლის წინ მათ უნდოდათ გერმანიის სისხლის სამართლის კოდექსის 176-ე მუხლის გაუქმება. ეს მუხლი კრძალავდა 14 წელზე ნაკლები ასაკის ბავშვებთან სექსუალურ ურთიერთობებს. ე.ი. მათ უნდოდათ არასრულწლოვან პატარა ბავშვებთან სექსის იურიდიულად დასაშვებ რამედ გამოცხადება.
ბავშვთა გაუპატიურებები ასევე სისტემატური იყო დასავლეთი გერმანიის ერთ-ერთ ყველაზე ”პროგრესისტულ” სკოლაში, ოდენვალდის პანსიონატში. 1966-1989 წლებში იქ გააუპატიურეს 900 მოწაფე.
როგორც Odenwaldschule-ს ისე Kentler-ის შემთხვევაში ბერლინის ახალგაზრდობის დაცვის ბიუროებმა ”რთული ბიჭები” გააგზავნეს იქ სადაც მათ სისტემატურად აუპატიურებდნენ.
L’ALLEMAGNE EN
1968 : მოგუდვასა და სტუდენტურ ჯანყებს შორის. ბრიტანელმა Mary Quant-მა შემოიღო დღესაც მოდური მინი-კაბები და მზეთუნახავებმა საჯაროდ გამოფინეს თავისი კოხტა ფეხები. გერმანელებმაც მოიშიშვლეს ბარძაყები, დათანთალებდნენ შორტებშიც და მალე ლიფი აზღუდიც მოისროლეს.
ჰელმუტ კენტლერის გავლენის განმცდელი გერმანული ოფიოზი იწყნარებდა და იცავდა პედოფილურ ტენდენციებს. კენტლერი გარდაიცვალა ისე რომ ის არ გაუსამართლებიათ. არ გაუსამართლებიათ და არც დაუსჯიათ არც სხვა დამნაშავეები. ზოგი მათგანი დღესაც ცოცხალია.
Daniel Marc Cohn-Bendit (prononciation française : [danjɛl maʁk kɔn bɛndit] ; allemand : [koːn ˈbɛndiːt] ; né le 4 avril 1945) est un homme politique franco-allemand. Il était un leader étudiant pendant les troubles de mai 1968 en France et était également connu à cette époque sous le nom de Dany le Rouge (français pour “Danny le rouge”, en raison à la fois de sa politique et de la couleur de ses cheveux). Il a été coprésident du groupe Verts européens-Alliance libre européenne au Parlement européen. Il copréside le Groupe Spinelli, intergroupe du Parlement européen visant à relancer le projet fédéraliste en Europe. Il a été lauréat du prix de l’initiative européenne du Parlement européen en 2016.
ამ ოხერი დროის გმირია 1945 წლის 4 4 აპრილს დაბადებული ფრანგ-გერმანელი პოლიტიკოსი Daniel Marc Cohn-Bendit. ის იყო 1968 წლის პარიზული მაისის ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ბელადი, მისი ბრბოები სიამოვნებით არბევდნენ პარიზს და დასდევდნენ ქრისტიან შარლ დე გოლს ფაშისტო-ფაშისტოს ღნავილით. ის გახდა ევროპარლამენტარი, ევროპარლამენტში ის იყო ჯგუფი ევროპელი მწვანეები-თავისუფალი ევროპული ალიანსის თანათავმჯდომარე. ეს ჯგუფი ითხოვს ევროპული სახელმწიფოებისთვის პოლიტიკური სუვერენიტეტი-დამოუკიდებლობის წართმევას და ევროკავშირის ფედერაციად გადაქცევას. დანიელ კონ-ბანდიტი 2016 წელს დააჯილდოვეს ევროპული ინიციატივის პრემიით. დანიელ კონ ბანდიტი ახალგაზრდობაში გარეული იყო პედოფილურ არამზადობებში.
ჯეს.რა თქმა უნდა. გადაიკითხეთ ის თუ რას წერდა დღეს ღრმად პატივცემული ევროპარლამენტარი Daniel Cohn-Bendit ბავშვების სექსუალობაზე. Belfond-ის მიერ 1975 წელს. გამოქვეყნებულ მის წიგნში Le Grand Bazar-„დიდი ბაზარი „. დანიელ კონ-ბანდიტი იხსენებს თავის საქმიანობას. ფრანკფურტის „ ალტერნატიულ „ ბავშვთა ბაღში :
” მრავალჯერ მომხდარა ისე რომ ზოგი ბიჭუნა მიხსნიდა. შარვალს. და მიღიტინებდა. მე ვრეაგირებდი სხვადასხვანაირად, გარემოებათა შესაბამისად, მაგრამ მათი წადილი ქმნიდა პრობლემას. მე ვეკითხებოდი: „ რატომ არ თამაშობთ ერთად, რატომ ამირჩიეთ მე და არა სხვა ბიჭები ? „ მაგრამ ისინი ისევ განაგრძობდნენ და მე მათ მაინც ვეფერებოდი „ .
მე მიღებული უნდა ვყოფილიყავი მათ მიერ. მე მინდოდა. რომ ჰქონოდათ ჩემთან ურთიერთობის სურვილი და მე ვაკეთებდი ყველაფერს რომ ისინი ჩემზე ყოფილიყვნენ დამოკიდებულნი „ .
Il m’était arrivé plusieurs fois que certains gosses ouvrent ma braguette et commencent à me chatouiller. Je réagissais de manière différente selon les circonstances, mais leur désir me posait un problème. Je leur demandais : ‘Pourquoi ne jouez-vous pas ensemble, pourquoi m’avez-vous choisi, moi, et pas d’autres gosses ?’ Mais s’ils insistaient, je les caressais quand même”. “J’avais besoin d’être inconditionnellement accepté par eux. Je voulais que les gosses aient envie de moi, et je faisais tout pour qu’ils dépendent de moi “.
მაგრამ ის ამითაც არ დამშვიდდა. აი რას ამბობდა ის 1982 წელს ტელეგადაცემაში ”აპოსტროფები
1982 წელს ტელეგადაცემაში ”აპოსტროფები” დიდებულმა დანიელ კონ ბანდიტმა განაცხადა: ” ფანტასტიურია როდესც თქვენს გახდა-გატიტვლებას იწყებს 5,5 წლის გოგონა.”
« Apostrophes » sur Antenne 2, en 1982, au cours duquel il déclare : « Quand une petite fille de cinq ans et demi commence à vous déshabiller, c’est fantastique.
ამ დიდმა ბატონმა 2009 წელს ახსნა რომ ალტერნატიულ ბაგა-ბაღში დაკავებული იყო 16 თვიდან 2 წლის ასაკამდე 8 ბავშვით: ” მე წამოვარტყავ ტაკუნებში , ისინი მომიღიტინებენ, მე მათ მოვუღიტინებ…”…
Là encore, les propos sont bien de Daniel Cohn-Bendit. La vidéo de la scène, retrouvée par « Arrêt sur images »en 2009, est encore en ligne. On y entend l’écologiste expliquer qu’il s’occupait de « huit petits gosses de 16 mois à deux ans » dans des crèches alternatives : « Je vais leur torcher le cul, ils vont me chatouiller et je vais les chatouiller… » L’écrivain Paul Guth, avec lequel M. Cohn-Bendit s’est à plusieurs reprises chamaillé au cours de l’émission, l’interrompt : « A condition qu’il n’y ait pas trop de papouilles. » « Oh, c’est ridicule… », peste alors le politicien.
ასეთი პოლიტიკოსები ევროპას აქცევენ თაობათა გაკახპების და მოძალადეებად გადაქცევის ადგილად.
”პორნოგრაფიამ შეაღწია სკოლაშიც და არის იდეოლოგიური ჩიხი”
FIGAROVOX/ENTRETIEN – ელიტარული მონტენის ლიცეუმის მე-6-ს მოწაფეები ორშათს დაიბარეს დისციპლინის კომისიაზე იმიტომ რომ პორნოგრაფიული ვიდეოების ნახვის შემდეგ ისინი დაერივნენ გოგონებს.
ბელგიელ ფრანგი ფილოსოფოსი,სექსოლოგი და მასწავლებელიThérèse Hargot ხსნის ახალ ფენომენს.
მონტენის ლიცეუმში 10-11 წლის კოლეჯელები დასვენების დროს პორნოგრაფიული ვიდეოების ნახვის შემდეგ თვეების მანძილზე ალბათ ხვდებით თუ როგორ ეფერებოდნენ თავის თანაკლასელ გოგონებს.
2012 წლის გამოკვლევის თანახმად პორნოგრაფიის მაყურებელთა 30 პროცენტი 13-14 წლის მოზარდები არიან. ეს ახალი ფენომენია?
-სექსუალური ცნობისმაყვარეობა არაა ახალი ამბავი. ზოგი ამიტომ ამბობს რომ ეს ყოველთვის არსებობდა. მაგრამ ყოველთვის არ ყოფილა პორონოგრაფიული ინდუსტრია ულტრა-ხელმისაწვდომი ინტერნეტით და აი სწორედ ეს ახალი ფენომენი ატვინებს თაობებს სულ პატარა ასაკიდან.
ის რასაც დღევანდელი ბავშვები უყურებენ კომპიუტერებით და ტელეფონებით აბსოლუტურად არ გავს იმას რასაც უყურებდნენ მათი მშობლები როდესაც ახალგაზრდები იყვნენ.
ეს არაა ჟურნალები საცვლების ფოტოებით თუ 1970-ანი წლების ეროტიკული ფილმები.
დღევანდელი ბავშვები კომპიუტერებით და ტელეფონებით უყურებენ ადამიანის ათასნაირად დამცირებას და გაუპატიურებას.
ყველამ იცის ეს იმიტომ რომ სრულწლოვანებიც მასობრივად უყურებენ იგივეს რასაც უყურებენ მათი შვილები და შვილიშვილები.
მაშ, შევწყვიტოთ ორპირობა:
nous savons depuis longtemps que les adolescents consomment des images pornographiques, nous savons qu’elles sont de plus en plus violentes, nous savons qu’elles conduisent à des agressions à caractère sexuel dont les jeunes filles sont les premières victimes. Pourquoi personne n’ose une parole forte sur la pornographie? Pourquoi n’y a-t-il pas d’action politique pour en limiter l’accès? Cette inaction des adultes face à ce problème de société s’explique par le fait que ceux-ci sont tout aussi dépendants à la pornographie et ne se sentent pas légitimes pour aller condamner ce qu’ils consomment eux aussi.
Quel est l’impact de la pornographie sur la sexualité de ces jeunes?
À la différence de l’érotisme, le propre de la pornographie est de montrer des morceaux de corps. Il n’y a pas d’histoire entre les personnages, les visages disparaissent pour ne laisser place qu’à des bouts de corps. En réduisant la sexualité à son aspect génital et mécanique, la personne est chosifiée, elle est instrumentalisée pour obtenir le plus de plaisir.
Son impact direct est que les adolescents vont sortir d’une vision relationnelle pour concevoir la sexualité dans son aspect mécanique et technique, en la plaçant dans une course à la performance sexuelle afin d’obtenir le maximum de plaisir. Ils font ainsi une séparation entre le corps, la vie émotionnelle et la vie intellectuelle.Les adolescents vont sortir d’une vision relationnelle pour concevoir la sexualité dans son aspect mécanique et technique, en la plaçant dans une course à la performance sexuelle afin d’obtenir le maximum de plaisir. Ils font ainsi une séparation entre le corps, la vie émotionnelle et la vie intellectuelle.
On les entend dire que l’on «peut avoir du sexe sans sentiment». Mais s’il n’y a pas de sentiment amoureux, cela n’empêche pourtant pas la présence d’autres sentiments: dégoût, colère, trahison… Finalement avec la pornographie on déconnecte le corps de la vie intérieure: celui-ci est «en morceaux», détaché des émotions. Les attouchements du collège Montaigne ont ainsi été faits par des enfants qui n’ont pas conscience que les actes qu’ils posent sur le corps de quelqu’un vont avoir une répercussion émotionnelle et demandent que cette personne soit consentante. Une dissociation s’installe chez ces jeunes au moment où ils sont en train de construire leur personnalité. L’impact est donc immense, avec le développement de comportements sexuels très violents et irrespectueux.
Comme, par exemple, le développement de pratiques s’apparentant à de la prostitution en milieu scolaire que dénonçait l’association Agir contre la prostitution des enfants en octobre dernier?
En effet, il y a une continuité entre pornographie et prostitution. Dans la pornographie, le corps des femmes est transformé en instrument de plaisir, une chose extérieure à la personne. Le consommateur d’images pornographiques s’habitue à utiliser le corps de l’autre pour son propre plaisir, à assouvir sa pulsion sexuelle quand il le veut, peu importe le prix.Les slogans de la pensée féministe qui furent utilisés pour défendre le droit à la contraception ou à l’avortement ont impacté notre société et ont, d’une certaine manière, contribué à chosifier le corps.
En même temps, on a élevé les enfants avec le slogan «ton corps t’appartient». Mais s’il m’appartient, j’ai le droit d’en faire ce que je veux! Et si je veux le vendre, qui peut me l’interdire? Les slogans de la pensée féministe qui furent utilisés pour défendre le droit à la contraception ou à l’avortement ont impacté notre société et ont, d’une certaine manière, contribué à chosifier le corps. On se trouve ainsi dans une impasse idéologique.
Qu’est-ce qui devrait être fait au niveau institutionnel dans l’éducation sexuelle sur ce problème de la pornographie?
L’âge des collégiens de l’établissement Montaigne est celui où l’on se pose de nombreuses questions sur la sexualité. Si les adultes n’y répondent pas, les jeunes y trouveront eux-mêmes leurs réponses, via internet. Il est donc important de donner des cours d’éducation sexuelle pour pouvoir répondre aux enfants lorsqu’ils se trouvent dans cette quête. Ces cours doivent être également accompagnés d’une éducation aux médias.
J’interviens en milieu scolaire depuis plus de dix ans. Mais qu’est-ce une heure de formation par rapport à toutes celles passées à visionner des vidéos pornographiques? J’ai l’impression de mener le combat de David contre Goliath! La prévention est essentielle, mais sans une action politique forte pour lutter contre l’industrie pornographique nous n’arriverons pas à contrer ce fléau.
L’affaire Montaigne n’est pas un fait isolé. La consommation de la pornographie est un véritable enjeu de santé publique. Il ne s’agit pas de pudibonderie ou de censure, il s’agit de protéger les mineurs. Combien d’abus faudra-t-il encore pour que les consciences se réveillent?
Des élèves de 6e sanctionnés pour des attouchements
Par Delphine de MallevoüePublié le 14/05/2015 à 19:06, mis à jour le 15/05/2015 à 10:34
Grisés par la vision de vidéos pornographiques, cinq collégiens de la cité scolaire Montaigne à Paris violentaient des filles de leur classe.
Grisés par des vidéos pornographiques regardées sur leur téléphone portable pendant la récréation, cinq collégiens de 10 à 11 ans se sont livrés à des attouchements sur des fillettes de leur classe pendant des mois. Ils viennent de passer, lundi, en conseil de discipline. L’affaire fait d’autant plus de bruit qu’elle se déroule dans la prestigieuse et élitiste cité scolaire Montaigne, face aux jardins du Luxembourg, dans le VIe arrondissement de Paris. Dans les toilettes ou dans la cour, la petite bande de 5 garçons «coinçait» les filles pour toucher leurs parties intimes et les accabler de propos obscènes. Si le scandale prend corps en avril dernier, avec la lettre d’une mère envoyée au proviseur de l’établissement et au rectorat, «l’affaire remonte à la rentrée 2014», selon Hervé-Jean Le Niger, président de la FCPE-Paris, «alerté par plusieurs parents d’élèves». Deux mains courantes ont été déposées au commissariat par des parents «inquiets et en colère».À découvrir
Des débordements qui ne sont pas des problèmes isolés
Lundi, le conseil de discipline de Montaigne a fait connaître ses sanctions: deux des garçons, considérés comme les «leaders», «ont été exclus définitivement avec sursis», ce qui signifie qu’ils seront renvoyés au prochain écart de conduite, un «suiveur» a été exclu temporairement et les deux derniers ont écopé de travaux d’intérêt pédagogique. De son côté, le rectorat a indiqué qu’une association allait intervenir au collège pour des séances de prévention autour de la relation fille-garçon.
La ministre de l’Éducation, Najat Vallaud-Belkacem, a approuvé dimanche la réaction de la direction de l’école face à ce problème délicat, «à la fois les sanctions et le travail éducatif qui a été engagé», a-t-elle déclaré. «Les violences s’invitent au sein de l’école, donc il faut bien que les professionnels de l’Éducation nationale puissent répondre à ce défi, qu’ils puissent apprendre aux élèves à grandir dans le respect, dans l’égalité entre les sexes, loin des stéréotypes et des images pornographiques qui circulent sur Internet», a-t-elle souligné.
Ces débordements, «qui ne sont pas des problèmes isolés», selon Valérie Marty, la présidente de la PEEP, «doivent occasionner une réflexion sur la banalisation du porno chez les ados, la prévention des risques liés à Internet, la formation à la sexualité et au respect entre filles et garçons».
Attouchements au lycée Montaigne ou la «décivilisation» de la société
Par Michel FizePublié le 18/05/2015 à 13:16
FIGAROVOX/TRIBUNE – Des collégiens du lycée Montaigne sont passés en conseil de discipline pour avoir regardé des vidéos pornographiques et s’être livrés à des attouchements. Pour le sociologue Michel Fize, cette affaire révèle une profonde dégradation des moeurs.
Michel Fize est sociologue au CNRS. Il est notamment l’auteur de L’Individualisme démocratique (L’œuvre, 2010) et d’ d’Antimanuel d’adolescence (Marabout, 2014).
Tous les jours
L’adolescence par quoi il faut entendre un groupe d’âges (8-15 ans), avec son langage, ses mœurs, ses valeurs, ses malheurs et ses travers, fait à nouveau parler d’elle avec cette histoire d’attouchements entre élèves de 6ème au lycée très chic Montaigne de Paris. Les auteurs des agressions sexuelles, comme leurs victimes, sont de jeunes adolescents qui, pour marquer leur entrée en adolescence, copient les comportements de leurs grands pairs adolescents, les «bons» comme les «mauvais».Les auteurs des agressions sexuelles, comme leurs victimes, sont de jeunes adolescents qui, pour marquer leur entrée en adolescence, copient les comportements de leurs grands pairs adolescents, les « bons » comme les « mauvais ».
On sait ainsi que des garçons et filles de 10-11 ans, dégoûtés parfois de leur vie, n’hésitent plus à attenter à leurs jours, comme les grands, ou à se livrer à toutes sortes d’exactions, comme des vols ou des dégradations, comme les grands. Quoi d’étonnant à ce qu’ils commettent aujourd’hui des agressions sexuelles! L’imitation, après tout, est le propre de l’Homme.
Révélatrice de l’adolescence, l’affaire du Lycée Montaigne est aussi révélatrice d’une profonde dégradation des mœurs. La vérité nous oblige à dire que l’individu post-post moderne est, de manière générale, sacrément «cavalier» avec les règles, les principes, les contraintes. Cet individu fait ce qu’il lui plaît, quand ça lui plaît, avec qui lui plaît.
L’adolescent n’est pas différent. Pourquoi le serait-il? Comme je l’ai naguère écrit (Les Interdits, fondement de la liberté, Les Presses de la Renaissance, 2004), en nos bonnes sociétés «décivilisées», la faisabilité est devenue la première source de la légalité. «Je peux (le faire), donc c’est légal». Évidemment, Internet, de plus en plus tôt dans la vie des hommes, avec ses outils-relais comme les Iphones, sert de justificatif aux dérives comportementales. Puis qu’il (M. X) le fait, pourquoi pas moi? (toujours l’imitation). Au final, cela donne basiquement: «J’attouche puisque je peux (j’ai la force) d’attoucher.» Attouchements que les attoucheurs ont tôt fait de qualifier d’amusements. «C’était pour rigoler». Terrible est alors l’inconscience de la gravité de l’acte.
Sans doute faudrait-il ici rappeler aux élèves, dès leur plus jeune âge, cette règle élémentaire: «On ne touche pas l’autre»: c’est le respect de son intégrité, et puis, par conséquence, cette seconde règle: «On n’attouche pas l’autre»: c’est le respect de sa dignité. Ni les hommes, ni les adolescents ne sont condamnés à être décivilisés.
La sexologue intervient dans les écoles, collèges et lycées pour inviter les élèves au dialogue sur la sexualité. Elle considère que ce sujet ne peut plus être tabou dans les familles.
LE FIGARO. – Vous intervenez dans plusieurs collèges parisiens. Que constatez-vous? Quel est l’impact du porno sur les adolescents?
Thérèse HARGOT-JACOB. – Consommées massivement par les adolescents, les images pornographiques ont différents impacts tout à fait perceptibles sur leur vie affective, relationnelle et sexuelle. À la différence de l’érotisme, il n’y a pas d’histoire, il n’y a plus de visage. On n’y voit que des morceaux de corps. La violence intrinsèque de la pornographie est avant tout la réduction de la personne humaine en instrument de jouissance. Ainsi, quasi unanimement, les adolescents disent qu’on peut «avoir du sexe sans sentiment». On doit les reprendre: ce n’est pas parce qu’il n’y a pas de sentiments amoureux que l’acte sexuel ne provoque aucune émotion! Comment s’étonner aussi de l’augmentation des violences à caractère sexuel chez une génération qui s’habitue à assouvir ses pulsions au travers d’une pornographie en libre accès, au lieu de la maîtriser? La sexualité
Cet article est réservé aux abonnés. Il vous reste 58% à découvrir.
Attouchements au lycée Montaigne ou la «décivilisation» de la société
Par Michel FizePublié le 18/05/2015 à 13:16
FIGAROVOX/TRIBUNE – Des collégiens du lycée Montaigne sont passés en conseil de discipline pour avoir regardé des vidéos pornographiques et s’être livrés à des attouchements. Pour le sociologue Michel Fize, cette affaire révèle une profonde dégradation des moeurs.
Michel Fize est sociologue au CNRS. Il est notamment l’auteur de L’Individualisme démocratique (L’œuvre, 2010) et d’ d’Antimanuel d’adolescence (Marabout, 2014).
L’adolescence par quoi il faut entendre un groupe d’âges (8-15 ans), avec son langage, ses mœurs, ses valeurs, ses malheurs et ses travers, fait à nouveau parler d’elle avec cette histoire d’attouchements entre élèves de 6ème au lycée très chic Montaigne de Paris. Les auteurs des agressions sexuelles, comme leurs victimes, sont de jeunes adolescents qui, pour marquer leur entrée en adolescence, copient les comportements de leurs grands pairs adolescents, les «bons» comme les «mauvais».Les auteurs des agressions sexuelles, comme leurs victimes, sont de jeunes adolescents qui, pour marquer leur entrée en adolescence, copient les comportements de leurs grands pairs adolescents, les « bons » comme les « mauvais ».
On sait ainsi que des garçons et filles de 10-11 ans, dégoûtés parfois de leur vie, n’hésitent plus à attenter à leurs jours, comme les grands, ou à se livrer à toutes sortes d’exactions, comme des vols ou des dégradations, comme les grands. Quoi d’étonnant à ce qu’ils commettent aujourd’hui des agressions sexuelles! L’imitation, après tout, est le propre de l’Homme.
Révélatrice de l’adolescence, l’affaire du Lycée Montaigne est aussi révélatrice d’une profonde dégradation des mœurs. La vérité nous oblige à dire que l’individu post-post moderne est, de manière générale, sacrément «cavalier» avec les règles, les principes, les contraintes. Cet individu fait ce qu’il lui plaît, quand ça lui plaît, avec qui lui plaît.
L’adolescent n’est pas différent. Pourquoi le serait-il? Comme je l’ai naguère écrit (Les Interdits, fondement de la liberté, Les Presses de la Renaissance, 2004), en nos bonnes sociétés «décivilisées», la faisabilité est devenue la première source de la légalité. «Je peux (le faire), donc c’est légal». Évidemment, Internet, de plus en plus tôt dans la vie des hommes, avec ses outils-relais comme les Iphones, sert de justificatif aux dérives comportementales. Puis qu’il (M. X) le fait, pourquoi pas moi? (toujours l’imitation). Au final, cela donne basiquement: «J’attouche puisque je peux (j’ai la force) d’attoucher.» Attouchements que les attoucheurs ont tôt fait de qualifier d’amusements. «C’était pour rigoler». Terrible est alors l’inconscience de la gravité de l’acte.
Sans doute faudrait-il ici rappeler aux élèves, dès leur plus jeune âge, cette règle élémentaire: «On ne touche pas l’autre»: c’est le respect de son intégrité, et puis, par conséquence, cette seconde règle: «On n’attouche pas l’autre»: c’est le respect de sa dignité. Ni les hommes, ni les adolescents ne sont condamnés à être décivilisés.
“ადამიანები არიან ტალახის პატარა ატომზე მცხოვრები მწერები რომლებიც ჭამენ და ღრღნიან ერთმანეთს”// დიდი ჰუმანისტი ვოლტერი, «ზადიგი ანუ ბედი», 1747//. «Les hommes sont des insectes se dévorant les uns les autres sur un petit atome de boue.” (Zadig ou la destinée, 1747) «ქრისტიანობაზე უფრო საზიზღარი ცრურწმენა არ მინახავს. მან გაარეგვნა, გააბრიყვა ადამიანები და ააოხრა დედამიწა. »
დიდ და განმანათლებელ ფილოსოფოსად და მწერლად გამოცხადებულმა ვოლტერმა//1694 წლის 21 ნოემბერი-1778 წლის 30 მაისი// ეს დაწერა დარჟანსისთვის მიწერილ წერილში//1763 წლის 11 ოქტომბერი, ფრანგულად გამოქვეყნდა 1861 წელსაც, გვ.153-154//. Voltaire (21 novembre 1694 – 30 mai 1778) est un écrivain et philosophe français. [Le Christianisme est] la superstition la plus infâme qui ait jamais abruti les hommes et désolé la terre. • « Lettre à d’Argence » (11 octobre 1763), dans Oeuvres complètes de Voltaire, Voltaire, éd. Hachette, 1861, p. 153-154 « მანამდე სანამ იქნებიან გაიძვერები და დებილები იქნება რელიგიებიც. ჩვენი რელიგია უეჭველად არის ყველაზე სასაცილო, ყველაზე აბსურდული და ყველაზე სისხლისმსმელი რელიგია მსოფლიოს დამაბინძურებელ რელიგიებს შორის. »
ბატონმა ვოლტერმა ეს მიწერა პრუსიის მეფე ფრიდრიხ მეორეს//1763 წლის 5 იანვარი, ფრანგულად მოლანმა გამოსცა ვოლტერს კორესპონდენციიაში 1875 წელს,45- Tant qu’il y aura des fripons et des imbéciles, il y aura des religions. La nôtre est sans contredit la plus ridicule, la plus absurde, et la plus sanguinaire qui ait jamais infecté le monde. • « Lettre à Frédéric II, roi de Prusse » (5 janvier 1767), dans Correspondances(1767-68), Voltaire, éd. Moland, 1875, t. 45, vol. 13, p. 11 • «ქრისტიანული სექტა არის კოცონებით გარშემორტყმული აბსურდული და სისხლისმსმელი სექტა რომელსაც მხარს უჭერენ ჯალათები», ეს 1766 წელს დაწერა კაცობრიობის დიდმა განმანათლებელმა ვოლტერმა
ასეთი ჰმანიზმი გააგრძელა დღეს ევროპული ლიტერატურის კლასიკოსად გამოცხადებულმა მარკიზ დე სადმა რომელიც გიომ აპოლინერმა გამოაცხადა ისტორიაში არნახულად თავისუფალ ადამიანად. მარკიზი მართლაც ქადაგებდა სვინდისისგან აბსოლუტურად თავისუფლებას.
დონატიე ალფონს ფრანსუა დე სადი.(1740-1814) საყოველთაოდ ცნობილია მარკიზ დე სადის სახელით. იგი განსაკუთრებით ცნობილი გახდა თავისი ნაწარმოებებით, რომლებშიც შედის ძალმომრეობისა და პორნოგრაფიის ამსახველი პასაჟები, რასაც, ისევე როგორც თავის აღვირახსნილ ცხოვრებას, ავტორი ფილოსოფიურ გამართლებას აძლევს. თავისი რომანებისა და ცხოვრების სტილის გამო სადმა 30 წელი ციხეში გაატარა. სადის სახელიდან გამომდინარე ფსიქიატრმა რიჩარდ ფონ კრაფტ ებინგმა შემოიღო სიტყვა “სადიზმი”, რაც ნიშნავს სხვისადმი ტკივილის მიყენებით გამოწვეულ სიამოვნებასა და “სექსუალურ აღგზნებას”.
XVIII საუკუნე იყო რელიგიის წინააღმდეგ შეტევის საუკუნე. ფილოსოფოსები ვოლტერის მეთაურობით თავს ესხმოდნენ ქრისტიანობას და ამკვიდრებდნენ დეიზმს. ბარონი ჰოლბახის ნაირი რადიკალები კი ავრცელებდნენ ათეიზმს.
იყო დავა-დისკუსიები იმაზეც თუ უნდა მოიქცნენ თუ არა ადამიანები მორალურად რელიგიური აკრძალვების არარსებობის პირობებში
მარკიზ დე სადის პოზიცია:
მარკიზ დე სადის თქმით არც რელიგიურმა აკრძალვებმა და არც მორალურმა კანონმა არ უნდა შეზღუდონ და დააბრკოლონ ჩვენი წადილები და მხეცური ჟინი იმიტომ რომ მათ გვკარნახობს ბუნება რომელიც მარკიზ დე სადისთვის არის უზენაესი ნორმა.
ღმერთი არ არსებობს და ის ვერ იქნება დაბრკოლება ჩვენი გულისთქმისთვის და მხეცური ჟინისთვის.
რელიგია კი არის ბატონობის იარაღი რელიგიური და პოლიტიკური ელიტების ხელში.:
დამიანი განთავისუფლდება ამ ბატონობის დამხობით რაც გაანთავისუფლებს ჩვენს წადილებს. ესაა მარკიზ დე სადი.
ღმერთი არაა, ეკლესია ჩაგვრის ინსტრუმენტია, ბუნებაა უმაღლესი ნორმა და საკრალურია ხოში და მხეცური ჟინი. ესაა მარკიზ დე სადი.
რელიგიური აკრძალვა ამაო არარაობაა, კანონი და მორალი სახელგატეხილი და აბუჩად აგდებული უნდა იყოს. ესაა მარკიზ დე სადი.
ადამიანმა უნდა მიბაძოს ბუნების კანონთა ამორალობას: ბუნება კლავს და ანგრევს და ადამიანიც ასე უნდა მოიქცეს, ამ კვლით და ნგრევით იღებს ადამიანი ღვთაებრივ ხასიათს. ესაა მარკიზ დე სადი.
რელიგიის უკანაა მღვდელი:
ღმერთი არ არსებობს, მაგრამ რელიგიური ფაქტი უნდა აიხსნას.
საიდან მოდის რელიგია?
მარკიზ დე სადის თქმით რელიგია არის იარაღი რომელსაც ადამიანთა უმცირესობა იყენებს უმრავლესობაზე პოლიტიკური ბატონობის მიზნით. ამას ამბობს მარკიზ დე სადი თავის ნაწერში „ფილოსოფია საძინებელში“ // la Philosophie dans le boudoir//.
მარკიზ დე სადის მტკიცებით მოსე, იესო ქრისტე, მუჰამედი, ყველა ეს დიდი გაიძვერა, ჩვენი იდეების დიდი დესპოტები არიან. …
მარკიზ დე სადის მტკიცებით ქრისტიანობა, რომელიც განსაკუთრებით ეხება ევროპას, ენათესავება სამეფო ხელისუფლებას და ამიტომ საფრანგეთის მონარქია მუდამ უჭერდა მხარს ქრისტიანობას.
მარკიზ დე სადის მტკიცებით ქრისტიანობა განუყოფელია დესპოტიზმისგან: ქრისტიანობამ შემოგვაჩეჩა დამსჯელი ღმერთის ფიქცია რომელიც ნიღბავს მღვდლების და დესპოტი მეფის ბატონობას.
ქრისტიანობა, მაშ,არის ღმერთის ფიქციით ხალხით მანიპულატორი დესპოტის მორჩილებაა და არა უზენაესი არსის სურვილთა შესრულება და ასეთი რამე უნდა მოისპოს, ესაა მარკიზ დე სადის დოქტრინა.
სამაგიეროდ ხდება ინდივიდის ვნების, ხოშის, პირუტყვული ჟინის საკრალიზება.
ეს ჟინია ახალი საკრალური რამე.
ღმერთი არ არსებობს და ამიტომ ღვთაებრივი არის ადამიანთა ხოშში, პირუტყვულ ჟინში.
ქრისტიანობა ერთმანეთს უპირისპირებდა არსებობის ორ ველს, სულიერ და ღვთაებრივ სამყაროს და ხილულ მატერიალურ სამყაროს. ხილული მატერიალური სამყარო ნაკლებად ღირებულად ითვლებოდა სულიერ ღვთაებრივ სამყაროსთან შედარებით.
ქრისტიანის ამოცანა იყო ბრძოლა თავის ხორციელ წადილებთან და მხეცურ ჟინთან და სულიერი მისწრაფებების სამსახური. // როგორც ხსნის, მაგ. თომა აქვინელი//.
ათეისტი მატერიალისტი მარკიზ დე სადის თქმით კი არსებობს მარტო მატერია. და სულიერი სამყაროს გაქრობა ნიშნავს იმას რომ ხორციელმა ადამიანმა აღარ უნდა მოუხაროს ქედი არავის.
პირველი და ერთადერთი არსებული რეალობაა ბუნება და ისაა საკრალური და მისაბაძი მაგალითი.
წადილებს და მხეცურ ჟინს გვკარნახობს ბუნება.
უმაღლესი მორალური ნორმა არ არსებობს და ჩვენ უნდა დავემორჩილოთ ჩვენ პირუტყვულ-მხეცურ ჟინს. ესაა მარკიზ დე სადი.
მარკიზ დე სადის თქმით ქრისტიანობის მიერ დაწესებული აკრძალვები მღვდლების და ტირანების სასარგებლოდ ადამიანებს ამყოფებდნენ მუდმივი უკმაყოფილების და უბედურების მდგომარეობაში.
ღმერთის რწმენისგან განთავისუფლება, მაშ, ამავე დროს არის მღვდლების მიერ მხარდაჭერილი ტირანების უღლისგან განთავისუფლება. და ის გვაძლევს ბედნიერების ანუ ყველა ჩვენი ნებისმიერი სურვილის და პირუტყვულ-მხეცური ჟინის შეუზღუდავად დაკმაყოფილების საშუალებას
ათმა მცნებამ, თორმეტმა ნეტარებამ, ღმერთის და მოყვასის სიყვარულმა არ უნდა შეუშალოს ხელი ჩვენი მხეცურ-პირუტყვული ჟინის განხორციელებას იმიტომ რომ ღმერთის არსებობა არის ფიქცია რომელსაც ჩვენს დასამონებლად იყენებენ დესპოტი მღვდლები და მეფეები.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევილუცია ვოლტერის და მარკიზ დე სადის იდეების თავისებური განვითარებაა.
1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულ
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll Are very good indeed//
სამშობლოზე, ქვეყანაზე, ისტორიულ მემკვიდრეობაზე, წარსულზე, ოჯახზე, შვილებზე და მომავალზე უფრო მნიშვნელოვანია სულერთია სად სულერთია როდის სიამოვნება სექსით, ნარკოტიკებით და როკენროლით. დაახლოებით ასეთია 1960-1980-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის დოქტრინა. ღმერთის და მოყვასის სიყვარული ბნელი არქაიზმია. ღმერთი არაა, არაა არც მისი მცნებები და მთავარია მოხვასის სხეულით ტკბობა. მნიშვნელობა აქვს მოყვასის სექსუალურად მიმზიდველ სხეულს და არა მის ინტელექტს, ცოდნას, ზნეობას. თუ გინდა რომ დაგაფასონ უნდა აცდუნო. 7 წლისაც ისე უნდა მოიქცე როგორც გამოცდილი კახპა. ესაა ამ რევოლუციის პედაგოგიკა. ასე აღზარდეს თაობები ამ რევოლუციის იდეოლოგებმა და აქტივისტებმა.
SOS კომუნიზმის მერე ჰიპერსექსუალიზაცია
ყველა ევროპელი და ამერიკელი არ დარბის გეიპარადებზე, სადომაზოხისტური სექსის კლუბებში და ა.შ. ამათაც დაუგდეთ ყური.
ოლდოს ჰაქსლი და ჩვენი ჰიპერსექსუალიზებული საზოგადოება
Le Devoir de philo – Huxley et notre société hypersexualisée
ოლდოს ჰაქსლის კოშმარული ხილვა თანდათან ხორცს ისხამს.
ჩვენი ჰიპერსექსუალიზებული საზოგადოება მუდამ ყველა მხრიდან აღიზიანებს ადამიანს. აღიზიანებს რეკლამით, მუსიკით, ვიდეოკლიპებით, ჟურნალებით, ტანისამოსის მოდით, ტელეგადაცემებით და ,რა თქმა უნდა, ინტერნეტით.
სექსოლოგი Jocelyne Robert-ის თქმით დღევანდელ საზოგადოებაში ყველაფერი უბიძგებს ბავშვებს განსაკუთრებით სექსუალურად ნაადრევი მომწიფებისკენ.
Marie-Andrée Chouinard-მაერთ წერილში თქვა რომ სკოლებში გაჩნდა fuck friend-ის მოდა. fuck friend კი არის მეგობარი უსიყვარულოდ კოცნა-პროშტნისთვის. და უსიყვარულოდ საკოცნელ-საპროშტნელი მეგობარი შეიძლება ბევრი იყოს. შეიძლება საკოცნელი და საჩქმეტი დაქალ-ძმაკაცები გამრავლება ყოველგვარი ფიცის,პირობის,ერთგულების და სიყვარულის გარეშე.
ბოლშევიკური ტოტალიტარიზმის შემქმნელი ლენინის მიმდევრები ამბობდნენ რომ სიყვარული არ არსებობს, ოჯახი ბურჟუაზიული გადმონაშთია და არის სექსუალური ჟინი, ისეთივე ბუნებრივი მოთხოვნილება როგორც წყურვილი და ის ისევე უნდა დაიკმაყოფილოროგორც სვამ ჭიქა წყალს. ეს იყო სახელგანთქმული ბოლშევიკური ”ჭიქა წყლის” თეორია. 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია ამ ბოლშევიზმის მემკვიდრეა.
სამ-სამი ახალგაზრდა მოზარდის საკოცნელად-საპროშტნელად შეკრება უკვე ჩვეულებრივი ამბავია . „ 9 წლის გოგონამ იკითხა შეუძლია თუ არა მას თავისი ახალი მეგობრისთვის თავისი სექსუალური ორგანოს ფოტოს გაგზავნა“
სპეციალისტების თქმით ასეთ რამეებში არაფერია ანეგდოტური.
ქალის შიშველი სხეულის ყველგან გამოფენა, აზრს მოკლებული სექსუალობა. ბავშვობის სექსუალიზაცია რეალობაა. როგორ არ უნდა ვიფიქროთ ოლდოს ჰაქსლის წიგნზე „ყოჩაღი ახალი სამყარო“?
ოლდოს ჰაქსის ყოჩაღ ახალ სამყაროში კი ბავშვების სექსუალური აქტივობა ითვლება ნორმალურ, მეტიც, სასურველ რამედ.
იქ მძინარე ბავშვებს ჰიპნოზით // ჰიპნოპედიით// ასწავლიან „ელემენტარულ სექსს“
ასე გაწვრთნილი 7 წლის ბიჭუნა და 8 წლის გოგონა ერთობიან „რუდიმენტარული სექსუალური თამაშით“ შეკრებილი ასობით ბავშვითამაშობს მშენებლობა-მოდელირების და ეროტიკული თამაშებით.
ჩვენი სამყარო ბავშვს წარმოიდგენს და წარმოადგენს „ მინიატურულ სექსუალურ სრულწლოვანად“. ოლდოს ჰაქსლი ყირამალა ატრიალებს ამ წარმოდგენას. მისი თქმით ხელოვნურად პროვოცირებული ნაადრევი სექსუალური სიმწიფე და სექსუალობის იოლი ხელმისაწვდომობა სრულწლოვანებს ტოვებს ბავშვობაში, ბავშვებად ემოციურ და მორალურ დონეებზე.
„ სრულწლოვანებად ინტელექტუალურად და სამუშაო საათებში… პატარა ბავშვებათ გრძნობების და წადილის საკითხებში. „
ნაადრევი სექსუალზაცია, მაშ , სიმწიფეს და ავტონომიას ძნელად მისაწვდომ ან მიუწვდომელ რამედ უნდა ხდიდეს.
Huxley და მომავალიHuxley-ოლდოს ჰაქსლი (1894-1963) პესიმისტურად უყურებდა მომავალს. ის იყო მოხმარების საზოგადოების დაბადების მოწმე.
მოხმარების საზოგადოება კი ბედნიერებას უკავშირებდა კომფორტს და ყველანაირი სიამოვნების ძიებით გართული უარყოფდა ტრადიციულ ღირებულებებს და იდეალებს.
ინდუსტრიალიზაციის, სერიული წარმოების დაწყებამ, ტექნოლოგიის პროგრესმა ოლდოს ჰაქსლის აფიქრებინა რომ კაცობრიობა შეიძლებოდა გადაქცეულიყო მონად იმისა რისგანაც ის ელოდა თავისუფლებას, მეცნიერების მონად.
უზომო ძალაუფლება რომელსაც მეცნიერება აძლევს ადამიანს შეიძლება გამოყენებული იქნეს ადამიანის შესაცვლელად, მისი მოდიფიკაციისთვის, მის გასაკონტროლებლად და დასამონებლად.
ოლდოს ჰაქსლიმ 1931 წელს რომანში Brave New World-„ ყოჩაღი ახალი სამყარო“ აღწერა შეშლილი სამყარო რომელიც მისი აზრით უნდა განხორციელებული ყოფილიყო 600 წელზე მრტი ხნის შემდეგ.
მაგრამ უკვე 15 წლის შემდეგ, 1946 წელს, ახალ წინასიტყვაობაში მან განაცხდა რომ ბოლო დროინდელმა ისტორიამ დაადასტურა მისი მთავარი პროგნოზები და რომ მისი მთავარი შეცდომაა დროის პროგნოზი. ამ ყოჩაღი ახალი სამყაროს მთავარი დამახასიათებელი ნიშნები განხორციელდება ასიოდე წელში.
ყოჩაღ ახალ სამყაროში ადამიანები ბედნიერები არიამ, მაგრამ თავისუფლება არაა მათი ბედნიერების წყარო. ისინი ბედნიერები არიან იმიტომ რომ არ არიან თავისუფლები.
ყოჩაღი ახალი სამყაროს გაწვრთნილ-დამონებულ მკვიდრთა მონობა იმდენად სასიამოვნოა რომ მათ უყვართ ეს მონობა.
ეს გაწვრთნილ-ნასიამოვნები მონები აკეთებენ ზუსტად იმას რასაც მათგან ელიან. ისინი აწარმოებენ და მოიხმარებენ.
ყოჩაღ ახალ სამყაროში ადამიანებს აკეთებენ ლაბორატორიაში წარმოების საზოგადოების საჭიროებათა შესაბამისად. გენეტიკით მანიპულატორები ლაბორატორიაში გაკეთებულ ადამიანის ჩანასახებს აძლევენ ზუსტად იმ უნარებს რაც აუცილებელია შრომისთვის რომლისთვისაც არიან ისინი დანიშნულნი.
ლაბორატორიაში სტანდარტულად წარმოებულ ადამიანებს ართმევენ ძლიერ გრძნობათა განცდის უნარს.
ბუნებრივი მშობლები, დედ-მამა აღარ არსებობენ, აღარ არსებობს ოჯახური კავშირებიც.
აღარაა შუამავალი, დაბრკოლება, მმართველი ელიტის გავლენასა და ინდივიდს შორის.
ლაბორატორიაში გაკეთებული ადამიანის ჩანასახებს მომწიფების შემდეგ წვრთიან პავლოვის მეთოდებით. ინდივიდებს წვრთნით ასწავლიან ზოგი რამის სიყვარულს და სხვა რამეების სიძულვილს.
ადამიანს უნდა უყვარდეს ის რისთვისაც გააკეთა ის მმართველმა ელიტამ და რაც ემსახურება საზოგადოებას.
თავიდან მძინარე ადამიანებს წვრთნიან ჰიპნოზით, ჰიპნოპედიით.:
ჩაძინებულ ბავშვს ჰიპნოზით თავში უტენიან მორალურ აღზრდას „უაზრო სიტყვების“ ფორმით. ბავშვი იმახსოვრებს ამ სიტყვებს მაგრამ არ იფიქრებს მათზე. ასე უტენიან ბავშვს თავში აზროვნების რეფლექსებს რომლები წარმართავენ უკვე სრულწლოვანის წადილებს, განსჯებს და მოქმედებებს.
წვრთნას განასრულებენ პრესით, ტელევიზიით, კინემატოგრაფით, ხმით და მუსიკით.
როდესაც ყოჩაღი ახალი სამყაროს მკვიდრი არ მუშაობს ის ერთობა. ეს გართობები მოითხოვს რაღაც ობიექტების მოხმარებას; მაგრამ უბრალო გართობები რომლებსაც შეუძლიათ ადამიანის ინტერესის მიმართვა ობიექტების მოხმარებაზე და უაზრო აქტივობაზე უფრო მაღალი რამეებისკენ არაა.
მუზეუმები, ისტორიული ძეგლები, ხელოვნების, ლიტერატურის და ფილოსოფიის დიდი ნაწარმოებები დაანგრიეს და მოსპეს ვინაიდან ისიანი იაფი სიამოვნების გარდა ადამიანებს აძლევენ მშვენიერების, ჭეშმარიტების, სიდიადის იდეებს რამაც ადამიანები შეიძლება დააეჭვოს ყოჩაღ ახალ სამყაროში.:
„ სილამაზე იზიდავს და ჩვენ არ გვინდა რომ ადამიანებს იზიდავდეს ძველი რამეები. ჩვენ გვინდა რომ ადამიანს უყვარდეს ახალი რამეები.“
ადამიანი სრულყოფილი მომხმარებელი რომ იყოს ის სხვა ადამიანსაც უნდა უნდა უყურებდეს როგორც სახმარ, მოხმარების ობიექტს. მოგინდება და სტაცე ხელი, როგორც ბავშვი სტაცებს ხელს კამფეტს.
მაგრამ ოლდოს ჰაქსლის აზრით სიმწიფე არის სურვილი და ლოდინი. მაშინ იღვიძებს სიყვარული და აზრს აძლევს სექსუალურ აქტს. სიყვარული რომ შეუძლებელი გახდის საჭიროა შემცირება ინტერვალისა წადილს და მის დაკმაყოფილებას შორის. ასე არ იქნება ძლიერი ემოციები.
ბავშვებს საგანგებოდ წვრთნიან და ასწავლიან „ ელემენტარულ სექსს“ იმიტომ რომ გენიტალურ სიამოვნებას მიჩვეულები ისინი დაზღვეულები არიან წადილისგან რომელიც ბუნებრივად უჩნდებათ მოზარდებს. სექსუალობაც ორიენტირებულია, გარკვეულ კალაპოტშია მოქცეული. ის წმინდა გენიტალურია იმიტომ რომ მოსპეს სხვისი წადილის, მღელვარების, სხვის წინაშე ღელვის ეტაპი, აუცილებელი ეტაპი იმისთვის რომ სექსუალობა განცდილი იქნეს როგორც პრივილეგირებული ურთიერთობა სხვასთან.
e sexualité à la dérive Paru le 15 février 2013 Essai (broché)
Ados : la fin de l’innocence – Enquête sur une sexualité à la dérive – Poche
ფრანგი მკვლევარი Géraldine Levasseur, მოზარდები, უმანკოება-უბიწოების დასასრული, გზასაცდენილი სექსუალობა. წიგნი გამოიცა 1 2013 წლის 15 თებერვალს.
ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით გადარეულ სამყაროში არასრულწლოვანი ბავშვებიც გადარეულები არიან.
მარტო სექსის, ნარკოტიკების და როკენროლის სიყვარულის მქადაგებელმა იდეოლოგიამ შექმნა ძალადობით სავსე სამყარო და არა სამოთხე.
აქ იკარგება უმანკოება უბიწოება და წარმოდგენა ამ ფენომენის შესახებ.
10-16 წლის ბავშვების სექსუალობა უფრო და უფრო დამოკიდებულია პორნოგრაფიაზე რომელიც ძალადობას, დამცირებას და გაუპატიურებას წარმოადგენს ჩვეულებრივ სასიამოვნო ამბად.
დღევანდელი ”ცივილიზებული” არასრულწლოვანებიც უყურებენ და ლამის ყოველდღე უყურებენ ამას ინტერნეტით, სმარტფონებით და შტერდებიან ,იხიბლებიან და ბაძავენ პორნოგრაფიის ”გმირებს.
მათი ტელეგონებით ისინი თვითონაც იღებენ მათ საკუთარ ფილმებს და ავრცელებენ მათ სოციალური ქსელებით.
ავადმყოფური ფანტაზიები კი ზოგჯერ უბიძგებს მათ რეალური ძალადობისკენ.
წიგნი იწყება კარგი ოჯახიდან გამოსული, ელიტარულ კვარტალში მცხოვრები 12 წლის ქალწულის მიერ გადატანილიის საშინელებით.
მას სკოლის ეზოში რამოდენიმე დღე აპატიურებდა მისი თანატოლი ბიჭების ბანდა. მსგავსი რამეები ხდება ყოველ დღე. ავტორმა გამოკითხა მსგავსი რამის გადამტანი 1000 მოზარდი.
ჩანს ისე რომ ჩვენს თვალწინ მთავრდა არასრულწლოვანთა უბიწოების ხანა.
ბავშვი საზოგადოდ აღარც სახარებას კითხულობს და აღარც ძმები გრიმების ზღაპრებს.
ინტერნეტი ყველასთვის ხელმისაწვდომი გახდა და უამრავი ბაშვი უკვე 7-8 წლის ასაკიდან უყრებს პორნოგრაფიას.
1კორინთელთა 6 19. ნუთუ არ იცით, რომ თქვენი სხეული ტაძარია თქვენში დამკვიდრებული სული წმიდისა, რომელიც გაქვთ ღვთისაგან, და რომ არ ეკუთვნით თქვენსავე თავს?
ანუ ქრისტიანობა ასწავლის რომ სხეული არის სულითსავსე პატივისცემი რამე.
მაგრამ ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუცია, მოხმარების საზოგადოება რომელშიც იწვის პარიზის ღვთისმშობლის ტაძრის ნაირი საოცრებებიც ამბობს რომ მოყვასის სხეული არის სახმარი სასიამოვნო ობიექტი.
ამას ასწავლის პორნოგრაფია. ამის მაყურებელი ბავშები გიჟდებიან.
უფრო და უფრო მეტი ქალწულისთვის სექსუალური ძალადობა ხდება ბანალური რამე და ფლირტის წინაპირობა.
plus de 1000 adolescents ont été interrogés. Dans une dernière partie, les experts (psychiatres, sociologues notamment) s’expriment et apportent des réponses et des conseils aux parents.
ვაჭრობამ ლონდონიდან გადაინაცვლა ლივერპულში, მანჩესტერში და Newcastle-ში.
Cheb, Czech Republic, two young women sitting on the marketplace
კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ბავშვების სექსის ევროპულ დედაქალაქში
30 nov.2001 წლის 30 ნოემბერი, 00:00
გერმანული მანქანები ჩვეულებრივი ამბავია ჩეხეთის სასაზღვრო ქალაქში Cheb.
დღის მანძილზე BMW-ები და et Mercedes-ები მოდიან იაფი სიგარეტის და სასმელის საყიდლად.
22 საათზე მაღაზიები დახურულია, მაგრამ ფერმანული მანქანები ისევ დადიან.
შავი BMW გერმანული ნომრით და უკანა სკამზე ბავშვის საჯდომით ჩერდება ქუჩის კუთხეში.
მანქანაში ზის მარტო მძღოლი. ის უშვებს ფანჯარას და რაღაც ეუბნება ქუჩაში დგომისგან გაყინულ არასრულწლოვან მოზარდ გოგოს.
გოგო ჯდება მანქანაში და ორივე ქრება უკუნ ღამეში.
კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ბავშვთა პროსტიტუციის ევროპულ დედაქალაქში.
მას შემდეგ რაც მიხაილ გორბაჩოვმა მიიღო ნობელის პრემია აღარაა საჭირო ტაილანდში გაფრენა ბავშვთან სექსუალური ურთიერთობის დასამყარებლად.
ჩაჯექით თქვენს BMW გადადით საზღვრის მეორე მხარეს, ჩეხეთში და იქვე იაფად იპოვით სექსუალური მოხმარებისთვის გამზადებულ ბავშვს. ბავარია აქედან სულ 7 კილომეტრში, საქსონია-ათში.
10 წუთის მგზავრობა გერმანიიდან და არიან სექსუალური მოხმარებისთვის გამზადებული ბიჭუნები და გოგონები. არის განსაკუთრებით ”ნუგბარი” რამეც-იგივე ამბისთვის განკუთვნილი 3-4 წლის ბავშვები.
როგორც გენებოთ, შეიძლება ამ გოგონა-ბიჭუნების და ბავშვების დაქირავება ან ყიდვა.
ღაის წყვდიადში გამქრალი გოგონა ცოტა უფრო გამდიდრებული //DM50 (£ 20 / € 25,39// ბრუნდება
ნახევარი საათის შემდეგ. გოგონა 15 წლისაა, მაგრამ ისეა დადღაბნილი რომ მის ასაკს ვერ გაიგებთ.
ძლიერ ქარში, ქუჩაში, ის ისწორებს სამოსს. ეს არაა ძნელი როდესაც გაცვიათ მარტო ძალიან მოკლე კაბა და მაისური.
“გერმანელებს უყვართ როდესაც ჩვენ ძალიან ცოტა გვაცვია”, ამბობს ის და ქანაობს პლატფორმიან ფეხსაცმელებზე.
არავინ იცის თუ ზუსტად როდის დაიწყეს ”გერმანელებმა” მასობრივად სიარული ჩეხეთის ქალაქი Cheb-ის ბავშვებთან სექსუალური ურთიერთობების დასამყარებლად.
არც ისაა ცნობილი თუ რამდენი კახპა შრომობს ქალაქში და მის ირგვლივ.
ოფიციალური ციფრები არაა. სავარაუდოდ კი ათასობით კახპა უნდა იყოს.
პროსტიტუცია ჩეხეთის რესპუბლიკაში ლეგალურია 15 წლის ასაკიდან, მაგრამ რეგიონის კახპათა საშუალო ასაკია 14 თუ ნაკლები წელი.
სკოლა არაა ბორდელი. იქ უნდა ისწავლო, ითამაშო, გაიჩინო მეგობრები. ის არ უნდა იყოს სექსუალური ძალადობის ადგილი.
არა და დაწყებითი და საშუალო სკოლების მოწაფეთა 25 პროცენტი ამბობს რომ მათ განიცადეს სექსუალური ძალადობა.
PARTAGE
7 წლის Elisa-მ მეთვალყურეს უთხრა რომ მონრეალის სკოლაში მისი თანატოლი მოწაფე მას ხელით შეეხო თმებზე, დუნდულებზე, მკერდზე.
მეთვალყურემ არაფრად ჩააგდო ეს ამბავი და იგივე მოხდა როდესაც გოგონას დედა შეხვდა სკოლის დირექტორს.
” ჩემი ქალიშვილი დაბარებული იყო ფსიქოაღმზრდელის კაბინეტში…მასზე თავდამსხმელთან ერთად”, თქვა გოგონას დედამ. ის არ მალავდა ჯავრს.
12 წლის გოგონას დააძალეს მისი შიშველი სხეულის, მისი ინტიმური ნაწილების გადაღება და ფოტოები გაავრცელეს სოციალური ქსელებით. შეძრწუნებულმა გოგონამ დათმო და მისი ფოტოებით ერთობოდა მთელი სკოლა. გოგონა დეპრესიული გახდა.
«Elle m’a dit que j’étais la dernière personne à qui elle voulait en parler», se désole Hubert, le père de Jade, qui a soutenu son aînée dans le dépôt d’une plainte à la police.
Marie-Christine, 14 ans, a été agressée sexuellement dans le vestiaire sportif des garçons de son école secondaire, à Montréal. Son amie, témoin de la scène et retenue contre son gré pendant l’agression, a tout rapporté à l’école, puis à la police: les garçons impliqués ont été envoyés dans une autre école.
Il n’y a pas eu d’arrestation ni d’aide aux deux victimes. «On leur a recommandé de ne pas marcher seules dans les corridors de l’école, dit Clorianne Augustin, intervenante jeunesse qui a accompagné les victimes. Selon la police, ce n’était qu’un jeu d’enfant.»
Voilà trois cas de violences sexuelles, toutes vécues entre les murs de l’école. Elles ont laissé des enfants traumatisés et brisés – des parents aussi. Prises au dépourvu, les familles ne savent pas quoi faire ni vers qui se tourner. «Quand les victimes dénoncent, elles ne sont pas prises au sérieux, souligne Mme Augustin. Elles ne reçoivent pas d’explications, pas d’encadrement, elles n’ont pas voix au chapitre, il n’y a pas de suivi. Elles le vivent mal, surtout quand l’agresseur n’est pas puni… et qu’il répète son geste.»
TABOUES… ET POURTANT RÉPANDUES
Les violences sexuelles à l’école se définissent par tout geste ou toute attitude consistant à obliger une personne à subir, à accomplir ou à assister à des actes d’ordre sexuel sans son consentement sur le territoire de l’établissement scolaire (dans les corridors, la cour, les espaces communs, etc.). Elles peuvent être non verbales, verbales, physiques ou cyber.
Cela va donc des moqueries au viol, en passant par le chantage, le harcèlement, l’intimidation, l’exploitation, les attouchements, les abus et les agressions.
«C’est un sujet tabou, laisse tomber Béatrice Vandevelde, psychologue scolaire. C’est déjà tabou chez les adultes, alors imaginez chez les enfants! La notion de consentement est au cœur de la problématique. Quand on a vent d’une situation de ce genre, on intervient. Mais on ne le sait pas toujours…»
Autrement dit, bien des violences sexuelles passent sous le radar. Les chiffres sont effarants: 6 filles sur 10 âgées de 12 à 17 ans disent avoir été touchées ou agrippées de manière sexuelle à l’école, sans leur consentement, selon une étude récemment publiée (Prévention CDN-NDG, 2019). Et 8 filles sur 10 considèrent que le harcèlement sexuel est un problème à leur école.
Un autre sondage, pancanadien celui-là (Mission Research, 2019), a été réalisé auprès des 14 à 21 ans: 2 jeunes sur 10 disent avoir subi des contacts sexuels non désirés à l’école (26 % chez les filles et 14 % chez les garçons) et 12 % disent avoir été agressés sexuellement par un autre jeune ou un groupe de jeunes (15 % chez les filles, 9 % chez les garçons).
Et dans 62 % des cas, cela n’a pas été rapporté au personnel scolaire. «Il faut comprendre qu’en ce moment, une fois que les victimes font leur dévoilement, elles vivent l’enfer sur bien des plans», note Mélanie Lemay, art-thérapeute et cofondatrice de Québec contre les violences sexuelles.
Les conséquences des violences sexuelles à l’école sont immenses. Elles font des ravages sur l’estime de soi des victimes. «L’impact peut être très profond selon la nature du geste, l’historique de la personne et le contexte», explique Mme Vandevelde, qui travaille majoritairement dans des écoles primaires. «La victime peut développer un malaise à l’égard de la sexualité, de l’image de son corps, elle peut se sentir coupable et responsable.»
Selon Mme Augustin, qui accompagne des jeunes filles fréquentant l’école secondaire, la désillusion s’installe dans la tête des victimes; elles se sentent abandonnées. «Elles se disent: “Bon, alors c’est comme ça, la vie…” Et c’est là qu’il peut y avoir une montée d’anxiété, de l’automutilation, des tentatives de suicide. Il n’y a aucun filet de protection autour d’elles!»
Les victimes peuvent en venir à banaliser ces agressions et même à agresser à leur tour. «Les séquelles psychologiques sont là pour la vie, révèle Jessica Legault, co-coordinatrice et responsable du dossier éducation à la sexualité à la Fédération du Québec pour le planning des naissances. On peut réussir à briser le cycle en faisant de la prévention.»
« Créolisation » : le mot est entré dans le débat public. Emprunté par Jean-Luc Mélenchon au poète martiniquais Édouard Glissant et mobilisé notamment lors de son face à face avec Éric Zemmour, il paraît néanmoins difficilement audible. La faute, certes à la progression médiatique des grilles de lecture de l’extrême droite, mais aussi à la nature de l’héritage glissantien. La créolisation n’a en effet pas vocation à être une politique, elle désigne à l’inverse une utopie réalisable et un processus inarrêtable. « Et que la Caraïbe créole parle au monde qui se créolise » suggère Édouard Glissant, avant d’ajouter que « cela n’est pas un Appel, ni un manifeste ni un programme politique ». Tout au plus, s’agit-il pour l’écrivain de révolutionner les imaginaires et de se protéger contre les réflexes identitaires. Une tâche nécessaire mais qui ne peut constituer la seule contre-offensive dans le climat actuel de guerre civilisationnelle – au risque sinon de transformer la poésie en idéologie et la politique en morale.
LE « MIRACLE CRÉOLE » DE L’ARCHIPEL ANTILLAIS
La « créolisation » pour Édouard Glissant, écrivain français né en Martinique en 1928 et mort en 2011, débute en terres antillaises. C’est l’expérience de la Caraïbe créole, vaste archipel au large de l’Amérique centrale, qui donne au poète la preuve vivante de la mise en contact des cultures et des imprévisibles qui peuvent surgir depuis cette dernière. Ce processus n’a cependant rien d’irénique : l’histoire de la Caraïbe est d’abord celle d’un traumatisme. La pratique esclavagiste est en effet à l’origine du rapprochement géographique des cultures africaines, amérindiennes et européennes, dont la rencontre est fonction de la réalité brutale de l’exploitation. Esclaves et colonisés sont ainsi arrachés à leurs terres, à leurs histoires et à leurs langues et expérimentent la violence des identités trouées, menacées et dérobées. À la faveur pourtant des siècles, les Caraïbes permettent l’émergence d’une « communauté créole », qui a trouvé la force de se construire sans « identité-racine » à revendiquer.
Le miracle créole désigne alors le processus par lequel s’est réinventée une modalité du vivre-ensemble ancrée dans ce qu’Édouard Glissant appelle, à la suite des philosophes Gilles Deleuze et Félix Guattari, une « identité rhizome », en référence aux racines multiples des plantes. Une identité, dont l’élaboration dépend des cultures en présence, et dont le contenu ne peut être fixé à l’avance ; une identité qui rassemble, plus qu’elle n’oppose. Si la formule peut paraître naïvement creuse, elle est à la lumière de l’expérience antillaise significative, tant l’archipel semblait prédestiné à une guerre des ressentiments plutôt qu’à une renaissance culturelle. « Ce que nous avons toujours cru être l’impossible, de nos pays » relève Édouard Glissant s’est ainsi transformé en expérimentation inédite, ayant permis l’avènement d’un humanisme nouveau – les lieux d’Haïti, de Cuba, de Guyane, de Martinique ou encore de Guadeloupe portant en eux la trace d’une promesse, selon laquelle le pire n’est jamais certain.
Profondément marqué par cette puissance créatrice, Édouard Glissant n’aura cesse de l’amplifier à travers son œuvre : « Ce que la Relation nous donne à imaginer, la créolisation nous l’a donné à vivre » précise-t-il dans son Traité du Tout-Monde (1997). Auteur d’une Poétique de la Relation devenue, à l’aube de ses derniers jours, Philosophie de la Relation (2009), le poète entend fabriquer depuis la singularité de son archipel natal une nouvelle manière d’habiter et de penser le monde, échappant aux logiques unitaires et oppressives. La grammaire qu’il déploie (archipélisation, créolisation, Tout-Monde, tremblement, trace…) est caractérisée par sa capacité à envisager la rencontre des altérités et cherche à révéler les chances qui s’y logent, dès lors qu’est abandonné l’absolutisme des certitudes. « La trace va dans la terre, qui plus jamais ne sera territoire. La trace, c’est manière opaque d’apprendre la branche et le vent : être soi, dérivé à l’autre »1 ajoute Édouard Glissant, comme pour annoncer le vœu qu’il formule pour notre contemporanéité, promouvant une conception plurielle et ouverte des flux qui conduisent les hommes par-delà les rives de leur pays.
La créolisation vantée par le chef de file de la France insoumise ne fait pas un programme politique
L’obsession égalitariste trouve en Jean-Luc Mélenchon un héraut qui la pare (à nouveau) du nom de créolisation dans une intervention récente sur France Info. Un terme qui fut forgé par un poète martiniquais, Edouard Glissant. On en comprend facilement le sens : il s’agit du mélange (évidemment supposé harmonieux) de cultures différentes dont le résultat serait une sorte de « superculture » qui ne serait pas la somme de ses composantes, mais quelque chose d’autre (que l’on suppose forcément bien préférable à chacune des cultures initiales).
L’internationale sera le genre humain V2
Le pauvre Marx doit se retourner dans sa tombe. Ses plus fidèles héritiers, ses plus loquaces évangélistes, semblent avoir oublié la bonne parole du matérialisme historique. La cathédrale conceptuelle du bon vieux communisme s’est transformée en petite chapelle du bon sentiment, dont toute la pensée se résume à : « nous sommes une seule espèce ». Certes cette petite chapelle à une visée universaliste (un reste de trotskysme ?) puisque la créolisation est « l’avenir du monde ». Cela sonne un peu comme « l’internationale sera le genre humain », en plus moderne peut-être.
La question est : qu’arrive-t-il à Monsieur Mélenchon ? Qu’est-ce que cette bouillie de bon sentiments, d’enfants qui vont s’aimer, de conquête de l’espace et des mers par une humanité unifiée ? Cela me rappelle un film que j’aime beaucoup, avec une chanson qui s’y rattache : « Si tous les gars du monde devenaient de bons copains, et marchaient la main dans la main, le bonheur serait pour demain » (je souris en pensant aux hurlements féministes à l’écoute d’une telle chanson). Un programme auquel on ne peut qu’adhérer. Mais ça ne fait pas un programme politique.
Une politique d’un nouveau genre
Il est bien vrai que la gauche est en bout de course, comme il le constate lui-même. Il ne peut s’en prendre qu’à cette pensée au rabais dont il se fait un des chantres. Sans doute pense-t-il aussi qu’aujourd’hui, à l’heure où l’on supprime les chiffres romains, il est important d’être compris par sa cible électorale et de ne pas compliquer les discours. D’où une sorte d’esperanto politique, basé sur des idées simples : la gauche c’est la solidarité, l’avenir c’est la créolisation, le monde bientôt sera un genre humain, sans diversité ni identités, mais composés de personnes non genrées, une espèce nouvelle et universelle dont Jean-Luc Mélenchon nous promet l’avènement et qu’il a déjà baptisée: LES GENS.
ტირანი სადამ ხუსეინის დამხობის შემდეგ გაიძარცვა ერის უნიკალური საგანძური.
ასეა საქართველოშიც ”პროვინციულ ფაშიზმთან” ომის მოტივით საქართველოს გატიალების შემდეგ.
ცივილიზებული კოლექციონერებისთვის დიდად სასიამოვნო პროცესია.
ბრიტანელი არქეოლოგი რომან ბოლზინგერის// RomainBolzinger.// ჩივილი:
ùùმსოფლიოს ერთ-ერთი უძველესი ცივილიზაციის აკვანი, ერაყი არის ოქროს დიდი საბადო არქეოლოგებისთვის:მესოპოტამიის//შუამდინარეთის// მიწა სავსეა სიძველეებით რომლებიც ძალიან ძვირად იყიდება დასავლეთში.არადა ზოგი ობიექტი ძარცვის შედეგადაა მოპოვებული.სადამ ჰუსეინის პერესტროიკის შემდეგ გაჩენილმა ქაოსმა შექმნა ბაღდადის მუზეუმების ძარცვის შესაძლებლობა,ფინიკიური ცივილიზაციის აკვან ლიბანში სიძველეებით უკანონო ვაჭრობას აფინანსებს ჰეზბოლა//ის კაპიკებს აძლევს ყაჩაღებს და მილიონებად ყიდის ნადავლს//.ხელოვნების ნაწარმოებთა კოლექციონერების დახურულ სამყაროს ასეთი ბოდიში დეტალები სულ არ ადარდებთ.ხელოვნებით გატაცებული მილიარდერები, მდიდარი გალერისტები და უსვინდისო ანტკვარები დიდად მაყოფილები არიან და ჩარხავენ თავის საქმეებს….”
ღმერთი მოკვდა და მასთად ერთად მოკვდა ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის მორალი. სოკრატე, პლატონი, მათი მიმდევრები და ქრისტიანები სიცოცხლის მტერი იდიოტი მეოცნეები არიან// ეს ხალხის მტერზე ”უარესი ”წოდებაა”. ქრისტიანობა არნახული ბოროტებაა, ადამიანი არის მხეცსა და ზეადამიანს შორის გადაჭიმული თოკი ანუ ნაგავი. ის ან უნდა მოკვდეს ან გადაიქცეს ზეადამიან-ღმერთად. ესაა ფრიდრიხ ნიცშეს დოქტრინა.
მომავალი უკვე არის მოწინავე ტექნოლოგიის მფლობელთა და არა ამომრჩეველ არჩეულ ლიბერალთა ხელში. მოწინავე ტექნოლოგიის მფლობელები უკვე აწარმოებენ ფრიდრიხ ნიცშეს ”ზეადამიან ღმერთ” კიბორგებს. მომავალი აქვს იმას ვინც მოიგერიებს, გაუძლებს ან უსიტყვოდ დაემორჩილება მათ აგრესიას.
ხოდა ამ დოქტრინის ფართოდ გავრცელებამ გამოიწვია მრავალი უბედურება.
მე-18 საუკუნიდან, მარკიზ დე სადიდან მოყოლებული იძახდნენ რომ ღმერთი არაა, რომ სიცოცხლე არის ცოცხალ არსებათა ბრძოლა პირველობისთვის, ტერიტორიისთვის, რესურსებისთვის, ბატონობისთვის, რომ მთავარია ძლიერის სიამოვნება და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული და მივედით იქამდე რომ 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის შემდეგ მოხდა საშინელი სულიერი და მორალური კატასტროფა.
კაცობრიობას ჯერ გამოათაყვანებენ არნახულად თავისუფალი სექსით,ნარკოტიკებით, როკენროლით და მერე იქნება კიბორგების ისეთი ტირანია რომელთანაც შედარებით სტალინის ტოტალიტარიზმი ბავშვის ტიტინად გამოჩნდება.
აგე მეფე არტურის და მისი რაინდების და ჯენტლმენების ქვეყანა დიდი ბრიტანეთი უკვე ჩაუვარდა ხელში პედოფილებს.
1980-ან წლებში მრავალ პოლიციელს უბრძანეს შეეწყვიტათ ძიება ზოგი პოლიტიკური ფიგურის მიერ ჩადენილი სექსუალური დანაშაულების თაობაზე.
ლონდონში სკოტლანდ იარდს ბრალად სდებენ რომ ის ფარავდა და მალავდა 1970-1980-ან წლებში Westminster-ში პედოფილური ქსელის მოქმედებას.
პოლიციათა პოლიციამ განაცხადა რომ მან დაიწყო ძიება სულ მცირე 14 საჩივრის თაობაზე. მაგრამ ბრიტანულ მედიასთან ლაპარაკი უკვე დაიწყო ზოგმა ყოფილმა პოლიციელმა.
სახელგანთქმული BBC-იც დიდ ყურადღებას აქცევს ამ საქმეს. მისი წამყვანი Jimmy Savile-ს მიერ ჩადენილმა სექსუალურმა დანაშაულებმა შოკში ჩააგდო მთელი დიდი ბრიტანეთი.
ამჯერად ერთმა ყოფილმა პოლიციელმა თქვა რომ მას 1981 წელს უბრძანეს შეეწყვიტა მეთვალყურეობა რომლის დროსაც შეგროვდა სამხილები იმისა რომ ლიბერალ-დემოკრატი დეპუტატი Cyril Smith და სხვა პერსონები მონაწილეობდნენ სექსუალურ ორგიებში რომელთა დროსაც აუპატიურებდნენ ახალგაზრდა ბიჭებს.
Cyril Smith ფაქტზე დაიჭირეს და დაუყოვნებლივ გაუშვეს. ოპერაციაში მონაწილე ყველა გამომძიებელს უბრძანეს ყველა სამხილის // ვიდეოები, ფოტოები, ჩანაწერები// ჩაბარება. ყველას დაავალეს ხმის ჩაგდება, გაჩუმება სახელმწიფო საიდუმლოებების დაცვის კანონის სახელით.
სამაგიეროდ დადეს პირობა რომ პედოფილი დეპუტატი გაეცლებოდა პოლიტიკურ ცხოვრებას. პირობა არ შეასრულეს.
პირიქით, პედოფილი Cyril Smith აიყვანეს დიდი არისტოკრატის რანგში //anobli// და გარდაიცვალა 2010 წელს ისე რომ არავის შეუწუხებია.
ამ საქმის შესახებ იცოდნენ სახელმწიფოს მაღალ სფეროებში
ჯერ უცნობია თუ ვინ გასცა ბრძანება საქმის მოხრჩობის შესახებ. ფიქრობენ რომ ბრძანება მოდიოდა ძალიან მაღლიდან, როგორც ლონდონის Metropolitan Police-დან ისე პოლიტიკური ინსტიტუტებიდან რომელთაც სურდათ პედოფილურ ქსელებში მყოფი მათი წევრების დაცვა.
რამოდენიმე დღის წინ ტაბლოიდმა Mail on Sunday დაადასტურა რომ კონსერვატორმა პრემიერ მინისტრმა Margaret Thatcher-მა იცოდა რომ პოლიცია იკვლევდა 1970-1980-ან წლებში პედოფილთა ქსელის აქტივობას. გამოცემა განსაკუთრებით ეყრდნობა წერილს რომელიც მარგარეტ ტეტჩერს აფრთხილებდა იმის შესახებ რომ დეპუტატი
Cyril Smith-ის დიდი არისტოკრატის რანგში აყვანა სახელს გაუტეხავდა საპატიო დაჯილდოებათა სისტემას.
მიუხედავად ამისა მარგარეტ ტეტჩერმა გადაწყვიტა პედოფილი დეპუტატის დაჯილდოვება. ყველა დადუმდა.
იმდროინდელი ისტემბლიშმენტი პედოფილობას თვლიდა პედოფილ
პოლიტიკოსთა კარიერის „ უბრალო „ ეპიზოდად. დღეს ეს შოკის მომგვრელია.
David Cameron-მა დადო პირობა რომ გაასაჯაროებდა ამ საქმეს.
სკანდალი გაიგო ფართო საზოგადოებამ და მთავრობა იძულებული გახდა რომ დაეწყო მრავალი გამოძიება,, მაგრამ
Mail on Sunday ამბობს რომ Downing Street ხელს უშლიდა მარგარეტ ტეტჩერის მთავრობისთვის სახელის გამტეხი დოკუმენტების გამოქვეყნებას და მას უკან დაახევინა მხოლოდ მართლმსაჯულების ჩარევის საფრთხემ.
ზოგი დეპუტატი ამბობს რომ საქმის გახსნას ხელს უშლიდნენ David Cameron და მისი ვიცე პრემიერ მინისტრი ლიბერალ-დემოკრატი Nick Clegg. ისინი რა თქმა უნდა თავს იმართლებენ, მაგრამ სულ არ იქნება გასაკვირი თუ კი ისინი ცდილობენ დროის მოგებას. საპარლამენტო არჩევნებამდე 2 თვით ადრე სკანდალი სახელს უტეხავს მათ ორ პარტიას.
დიდ ბრიტანეთს ისევ აღელვებს ვესტმინსტერის პედოფილურ ქსელად წოდებულ რამესთან დაკავშირებული საქმეები.
ისევ ელიან ყოფილი მინისტრების, ყოფილი დეპუტატების და მათ მფარველთა დასჯას.
3 დიდი ტრადიციული პარტიის წევრებს, მთავრობის წევრებს, პოლიციის ოფიცრებს, მოსამართლეებს, სახელგანთქმულ პირებს და ბრიტანული ისტებლიშმენტის სხვა წევრებს ბრალად ედებათ ის რომ ისინი 1990-ან წლებამდე აუპატიურებდნენ პატარა ბიჭებს და ამბობენ რომ მათ მფარველობდა ხელისუფლება.
დაზვერვის სამსახური MI5-ის საბუთი ამბობს რომ მარგარეტ ტეტჩერის მთავრობამ იცოდა რომ მისი ზოგიერთი წევრი მიდრეკილი იყო ახალგაზრდა ბიჭების გაუპატიურებისკენ.
1986 წელს Cabinet Secretary-სთვის, ე.ი. პრემიერ მინისტრი მარგარეტ ტეტჩერის და მისი მთავრობის მდივნისთვის გადაცემულ წერილში MI5-ს პატრონი ღელავდა იმის გამო რომ საქმის გახმაურება ააღელვებდა საზოგადოებრივ აზრს. ის მიუთითებდა ჰომოსექსუალ დეპუტატ Peter Morrison-ზე, რომელიც იყო მარგარეტ ტეტჩერის ახლობელი.
იმავე წელს ეს ჰომოსექსუალი დეპუტატი გახდა კონსერვატორთა პარტიის ვიცე პრეზიდენტი.
MI5-ის წერილი წაიკითხეს, უჯრაში ჩადეს და ჰომოსექსუალ-პედოფილი დეპუტატი შემდეგ წელს დანიშნეს ენერგიის მინისტრად, 1990 წელს კი პრემიერ მინისტრის პირად მდივნად.
ტელეარხი Sky News-ის მოთხოვნით გამოჩნდა სხვა საბუთებიც უკვე მეორე კონსერვატორ Peter Hayman-ზე, ყოფილ დიპლომატზე რომელსაც ჰქონდა პედოფილური მასალები. ამავე დროს ის იყო გეების ლობის მიერ 1974 წელს დაარსებული პედოფილთა ასოციაცია Paedophile Information Exchange-ს წევრი.ეს ასოციაცია დაშალეს 1984 წელს.
სერ Peter Morrisson-ის და სერ Peter Hayman-ის სახელები ჩნდება სხვა ყოფილი მინისტრების, მაგ.სერ William van Straubenzee-ს დოკუმენტებზე. ეს ბატონი სახელმწიფო მდივანი და მინისტრი იყო 1970-ან წლებში. იყო კიდევ
პედოფილი სერ Leon Brittan რომელიც შინაგან საქმეთა მინისტრი იყო 1983-1985 წლებში. მას სხვა თანამდებობებიც ეკავა. ის იყო ევროკომისარიც. ეს ხდებოდა 1999 წლამდე.
23 წლის დავით ობერდორფი სამ საათზე მეტ ხანს უხსნიდა კოლმარის მოსამართლეებს თუ როგორ მოკლა 18 წლის რომ იყო სატანას გავლენით Kingersheim-ის 68 წლის მღვდელი Jean Uhl.
Oberdorf-მა მოყვა რომ ის ადგა დილით ძალიან ადრე, წავიდა სამუშაოზე. საღამოს კი, 20 საათზა და 30 წუთზემ როდესაც მუსიკა გაჩერდა ” მე თავში გავიგე ხმა რომელმაც ორჯერ მითხრა რომ უნდა მოვკლა მღვდელი. მე თავი ვიგრძენი უცნაურად, შიდა სიცხეც.” ობერდორფი დაბრუნდა სახლში, უსმინა ” ბლეკ მეტალს” და დაწვა. ” კრიზისი მძაფრი იყო, ოფლიანი ვიყავი, თითქოს ჩემზე ჭიანჭველები ფუთფუთებდნენ ფეხებიდან თავამდე.”
მაშინ ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა David-ისთვის : ” მე თითქოს მამოძრავებდა რაღაც ძალა. მან აიღო დანა, ბანდანა, ხელთათმანები, ველოსიპედით პრესბიტერიუმამდე მისულმა დარეკა კარზე. მან მღვდელს უთხრა მან შეიფარა ვიღაცის მკვლელი სტეფანი. მღვდელმა მას შესთავაზა ჟანდარმებთან დარეკვა.
” მე მქონდა სატანური გამონათება. მე ავდექი, დავარტყი, ის დაეცა. მე მაშინ ამოვიღე ჩემი დანა. მან მთხოვა მასთან ერთად ლოცვა. მან წარმოთქვა მამაო ჩვენო. მე მას ვუთხარი რომ მას დაავიწყდა ამინის თქმა.
მა მიპასუხა : ვიცი. თქვენ მას იტყვით ჩემთან ერთად. ” ობერდორფს უჭირდა თავის მოქმედებათა აღწერა. მან აიღო ქვაბი და თავში ხეთქა მღვდელს. და ამის შემდეგ მრავალჯერ დაარტყა დანა….33-ჯერ დაარტყა…
” არ ვიცი რატომ დავარტყი ამდენჯერ, არ მითვლია დარტყმები”, თქვა მკვლელმა სატანისტმა. სახლში დაბრუნებულს მას არ განუცდია ”არც კმაყოფილება, არც სიმშვიდე, არც საშინელება. მან შეჭამა 2 მანდარინი და დაწვა. მან აღიარა რომ ყველაფერი ამის შემდეგ ის იყო ისე თითქოს არაფერი მომხდარა. ” დაპატიმრებამდე არ მიფიქრია ამაზე”, თქვა დავიდ ობერდორფმა…. ის დაამწყვდიეს 20 წლით.
ნიცშე, მსოფლიო ომები, ტოტალიტარიტარიზმები, გენოციდები, 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია და მსგავსი მორალური თუ პოლიტიკურ-სოციალური არეულობები ვერ ამშვიდებს საზოგადოებას.
პარიზის რვთისმშობლის ტაძრის და ნიკორწმინდის მშენებელ საზოგადოებათა მოსპობა და ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის კულტურის უარყოფა აჩენს ფსიქიურ პრობლემებს და ავრცელებს სატანიზმს.
„ სატანიზმი საფრანგეთში უფრო და უფრო ხიბლავს და იზიდავს. ახალგაზრდებს. წაბილწვების, მკვლელობების, და უწესობა-უკანონობების. ფაქტების რაოდენობა იზრდება უკვე 10 წელია…უნდა. ვიცოდეთ რომ 15-ოდე ბავშვიდან ვინც თავი მოიკლეს რეგიონში Nord-Pas-de-Calais ამ ბოლო თვეებში ყველა დაუფარავად თვლიდა თავს სატანისტად !»
სექტანტური მოძრაობების სპეციალისტი. რელიგიათა ისტორიკოსი Jacques Cordonnier ღელავს ამ „ რელიგიური გადახრების „ გამო.
ის ფიქრობს. რომ სატანიზმი ხიბლავს და იზიდავს. უკვე 9-10 წლის ბავშვებს.
ძლივს მოზარდებად. გამხდარები კი ღიად გამოხატავენ თავის სატანისტობას ძალადობით თუ კრიმინალური აქტებით.
ეს მეცნიერი გვეუბნება რომ საფრანგეთში ყოველ წელს ჩადენილი დანაშაულებიდან სულ მცირე 500 ჩადენილია სატანისტების მიერ.
ერთადერთი მაგალითი. 2005 წელს 14 წლის 2 გოგო გადახტა Ivry-sur-Seine-ს კოშკის მე-17 სართულიდან.
ეს. თვითმკვლელობა თეატრალიზებული იყო: გოგონებმა დაპატიჟეს თანაკლასელები რათა ისინი ყოფილიყვნენ მე-17 სართულის ფანჯრიდან მათი გადახტომის, თვითმკვლელობის მოწმეები….
დღეს ვიცით რომ ეს. გოგონები სატანას. თაყვანისმცემლები //adoratrices de Satan// იყვნენ.
თვითმკვლელობამდე. რამოდენიმე დღით ადრე Julie-მ დაწერა თავის დღიურში ინტერნეტზე // ბლოგი // : „ არის ჭრილობა. საიდანაც მუდამ მოედინება სისხლი… ამ სიტყვებს თან ახლდა ხელფეხშეკრული და პირზე ალიკაპამოდებული გოგოს სადომაზოხისტური ფოტოების სერია: სიცოცხლის უარყოფა, ბოროტების აპოლოგია.
რელიგიის. ლექსიკონი ამბობს. რომ სატანიზმი არის: „ სატანას და ბოროტების სულების კულტი რომელსაც თან ახლავს დამახინჯებული რელიგიური რიტუალები
// შავი მესები, კუდიანობა-ჯადოსნობა-მაგია,sabbat, ღვთისმგმობელობა-წაბილწვა და სხვადასხვა რელიგიური პრაქტიკა //. „
ინტერნეტზე ჩაწერთ სიტყვას «Satan» როგორც გამღებ სიტყვას და ნახავთ ოფიციალურად აღრიცხულ 40-ოდე საიტს // სინამდვილეში ინტერნეტში თარეშობს სატანისტთა თუ მოსატანისტოთა ათასობით არაფორმალური ჯგუფი. აქ ნახავთ დაჯერებულ-დარწმუნებული მუტრუკების ასობით ბლოგს.
მაგ. 15 წლის Antoine: « მე თაყვანს ვცემ სატანას… მე მუდამ მოვიხრი ქედს სატანას წინაშეეე, მორჩა. „
ან კიდევ იგივე ასაკის სხვა მუტრუკი რომელიც ემუქრება ვიღაცას :
« სინამდვილე ისაა რომ თქვენ ჩვენი გეშინიათ. თქვენ არ იცით თუ რისი ჩადენა შეგვიძლია. მაშ, იცახცახეთ, ძრწოდეთ! უარესი მოვა. პარტია დაიწყო ! !»
არის სიკვდილის განმადიდებელი ნაწერებიც.
კლინიკოსი ფსიქოლოგი Christophe Allanic ამბობს. რომ სატანასკენ მოზარდს ექაჩება თავისი მშობლებისგან გამოყოფის სურვილი. ღმერთის. წინააღმდეგ აჯანყებული სატანას მსგავსად საკუთარი მეობის დამკვიდრების მსურველი ინდივიდუალისტი ახალგაზრდები. ხაზს უსვავენ თავის დაპირისპირებას მშობლების ავტორიტეტთან.
აჯანყებული ანგელოზი ეშმაკი ერთადერთია. ვინც გაბედა ღმერთის გამოწვევა. მოზარდისთვის ის განასახიერებს მაცდურს, ბრალმდებელს, აჯანყებულს, ცილისმწამებელს. ის გადაიქცა იდეალად ფრანგი ჯეელ-მუტრუკისთვის რომელსაც „ უნდა ავტონომია, ყოვლისშემძლეობა ღვთაებრივი კანონების გარეთ, ყველანაირი საზღვრების და შიშის დაძლევა., აბსოლუტური თავისუფლება, გამძაფრებული ლიბიდო, და ა.შ. //Christophe Allanic//.
გასატანისტობას თუ მოსატანისტობას ხშირად თან ახლავს გარეგნობის რადიკალური შეცვლა და გათავხედება.
„ მათ. უყვართ მარტო შავი ფერი, მათ იზიდავს rock metal-ის ყველაზე უხეში ფორმები, შემაძრწუნებელი, ზარდამცემი ფილმები, ვამპირიზმი, წარმართული ემბლემები, სამხედრო სამოსი, კელტური ჯვრები, კანის რიტუალური გაჭრა//scarifications // , სიკვდილის განმადიდებელი ნაწერები. ყველაფერი ეს ძალიან საგანგაშოა „, ამბობს მენტალური მანიპულაციების წინააღმდეგ ცენტრის პრეზიდენტი Daniel Groscolas //Centre contre les manipulations mentales.//
სამაგიეროდ. ყველა ამბობს. რომ სატანიზმი არ უნდა გავაიგივოთ გოთიზმთან // gothisme.//.
მოზარდები რომლებიც თავის. უგუნებობას და. ცუდად ყოფნას გამოხატავენ ფოლკლორული ელემეტებით და რომანტიკულ-ავადმყოფური იდეებით არ არიან სატანას თაყვანისმცემლები მაგრამ დღევანდელი გოთური მოძრაობა სატანისტთა საყვარელი კარია ვინაიდან „ ისაა ყველაზე ექსტრემელური. და. ყველაზე დამქცევ-დამღუპველი //la plus subversive»//.ამას ამბობს საფრანგეთის სექტარული გადახრების წინააღმდეგ სიფხიზლის და ბრძოლის სამინისტროთაშორისი მისიის //Mission interminérielle de vigilance et de lutte contre les derives sectaires, Miviludes// 2004 წლის ანგარიში.
ესაა მრავალ რამესთან დაკავშირებული და ბუნდოვანი რწმენის წვრილ-წვრილი ჯგუფები რომლებიც დღეს აერთიანებენ მრავალ ათას თაყვანისცემელს.
როგორც. წესი შეძლებული წრეებიდან გამოსული ბიჭ-ბუჭები კითხულობენ „ შავი პაპი „ Anton LaVey-ს „ სატანურ ბიბლიას „ //Satanic Bible// და არა ეგზიუპერის „ პატარა უფლისწულს „ თუ „ როლანდის სიმღერას „. სამი მუშკეტერიც აღარ ახსოვთ, თანამედროვე სატანიზმის დამფუძნებელი ანტონ ლავეის //გარდაიცვალა 1997 წელს// მიერ დაწერილი ეს ოხერი „ სატანური ბიბლია „ ფრანგულადაც ითარგმნა და მთელ მსოფლიოში გაიყიდა მისი 600 000 ეგზემპლარი. ესაა ეხლა ევროპელი სატანისტი მუტრუკების და გოგოცუნების სამაგიდო წიგნი.
ეს წიგნი არის მკრეხელობით სავსე 319 ფურცელი.
იქ შეიძლება წაიკითხოთ შემდეგი მოწოდება :
„ დაამკვიდრეთ, შეასრულეთ. უფრო ძლიერის კანონი და მთელი დედამიწა იქნება თქვენი. თქვენ ასე დაიპყრობთ და დაიმორჩილებთ მთელ დედამიწას…„ ან კიდევ :
„ შეაძრწუნეთ თქვენი მტერი, დარტყმას უპასუხეთ დარტყმით, ზიზღს და უკადრისობას უპასუხეთ ზიზღით და უკადრისობით… მუდამ 4-ჯერ, 100-ჯერ მეტად.„
ამ სიტყვებს ღიალებს ტრადიციული როკის ექსტრემისტული ვარიანტი black metal, რომელიც გაჩნდა 1980-ანი წლების ბოლოს. ესაა ღრიალი, სამგლოვიარო, დაკრძალვის და ულტრარეალისტური მიზანსცენები, დასახიჩრებათა, მასტურბაციათა, ჯვარზე გაუპატიურებების… ოდნავ შენიღბული „ სურათები „.
ჯგუფების სახელებიც არაორაზროვანია: : God Dethroned, Dark Funeral, Cephalic Carnage, Napalm Death…
რაც შეეხება. სიტყვებს სულისკვეთების გასაგებად საკმარისია ამ ფრაგმენტის გაცნობაც:
„ სიკვდილი ყველა ანგელოზს, დაე ჩამოცვივდნენ ციდან! სიკვდილი და ნგრევა, დაე. ეს საღამო ააგიზგიზოს სატანურმა მკვლელობამ ! დაე მოკვდეს წმინდა ღმერთი ! „
// «Mort à tous les anges, qu’ils tombent du ciel ! Mort et destruction, que le meurtre satanique s’enflamme ce soir ! Que Dieu saint meure !»//
ძალადობით სავსე ამორალური დღევანდელობით,სულიერი გაშტერებულ ბავშვებს და მოზარდებს ხიბლავს და იზიდავს სატანიზმი., დიდი ფრანგული გაზეთი Le Figaro,17.03.2006
„ სატანიზმი საფრანგეთში უფრო და უფრო ხიბლავს და იზიდავს. ახალგაზრდებს. წაბილწვების, მკვლელობების, და უწესობა-უკანონობების. ფაქტების რაოდენობა იზრდება უკვე 10 წელია…უნდა. ვიცოდეთ რომ 15-ოდე ბავშვიდან ვინც თავი მოიკლეს რეგიონში Nord-Pas-de-Calais ამ ბოლო თვეებში ყველა დაუფარავად თვლიდა თავს სატანისტად !»
სექტანტური მოძრაობების სპეციალისტი. რელიგიათა ისტორიკოსი Jacques Cordonnier ღელავს ამ „ რელიგიური გადახრების „ გამო.
ის ფიქრობს. რომ სატანიზმი ხიბლავს და იზიდავს. უკვე 9-10 წლის ბავშვებს.
ძლივს მოზარდებად. გამხდარები კი ღიად გამოხატავენ თავის სატანისტობას ძალადობით თუ კრიმინალური აქტებით.
ეს მეცნიერი გვეუბნება რომ საფრანგეთში ყოველ წელს ჩადენილი დანაშაულებიდან სულ მცირე 500 ჩადენილია სატანისტების მიერ.
ერთადერთი მაგალითი. 2005 წელს 14 წლის 2 გოგო გადახტა Ivry-sur-Seine-ს კოშკის მე-17 სართულიდან.
ეს. თვითმკვლელობა თეატრალიზებული იყო: გოგონებმა დაპატიჟეს თანაკლასელები რათა ისინი ყოფილიყვნენ მე-17 სართულის ფანჯრიდან მათი გადახტომის, თვითმკვლელობის მოწმეები….
დღეს ვიცით რომ ეს. გოგონები სატანას. თაყვანისმცემლები //adoratrices de Satan// იყვნენ.
თვითმკვლელობამდე. რამოდენიმე დღით ადრე Julie-მ დაწერა თავის დღიურში ინტერნეტზე // ბლოგი // : „ არის ჭრილობა. საიდანაც მუდამ მოედინება სისხლი… ამ სიტყვებს თან ახლდა ხელფეხშეკრული და პირზე ალიკაპამოდებული გოგოს სადომაზოხისტური ფოტოების სერია: სიცოცხლის უარყოფა, ბოროტების აპოლოგია.
რელიგიის. ლექსიკონი ამბობს. რომ სატანიზმი არის: „ სატანას და ბოროტების სულების კულტი რომელსაც თან ახლავს დამახინჯებული რელიგიური რიტუალები
// შავი მესები, კუდიანობა-ჯადოსნობა-მაგია,sabbat, ღვთისმგმობელობა-წაბილწვა და სხვადასხვა რელიგიური პრაქტიკა //. „
ინტერნეტზე ჩაწერთ სიტყვას «Satan» როგორც გამღებ სიტყვას და ნახავთ ოფიციალურად აღრიცხულ 40-ოდე საიტს // სინამდვილეში ინტერნეტში თარეშობს სატანისტთა თუ მოსატანისტოთა ათასობით არაფორმალური ჯგუფი. აქ ნახავთ დაჯერებულ-დარწმუნებული მუტრუკების ასობით ბლოგს.
მაგ. 15 წლის Antoine: « მე თაყვანს ვცემ სატანას… მე მუდამ მოვიხრი ქედს სატანას წინაშეეე, მორჩა. „
ან კიდევ იგივე ასაკის სხვა მუტრუკი რომელიც ემუქრება ვიღაცას :
« სინამდვილე ისაა რომ თქვენ ჩვენი გეშინიათ. თქვენ არ იცით თუ რისი ჩადენა შეგვიძლია. მაშ, იცახცახეთ, ძრწოდეთ! უარესი მოვა. პარტია დაიწყო ! !»
არის სიკვდილის განმადიდებელი ნაწერებიც.
კლინიკოსი ფსიქოლოგი Christophe Allanic ამბობს. რომ სატანასკენ მოზარდს ექაჩება თავისი მშობლებისგან გამოყოფის სურვილი. ღმერთის. წინააღმდეგ აჯანყებული სატანას მსგავსად საკუთარი მეობის დამკვიდრების მსურველი ინდივიდუალისტი ახალგაზრდები. ხაზს უსვავენ თავის დაპირისპირებას მშობლების ავტორიტეტთან.
აჯანყებული ანგელოზი ეშმაკი ერთადერთია. ვინც გაბედა ღმერთის გამოწვევა. მოზარდისთვის ის განასახიერებს მაცდურს, ბრალმდებელს, აჯანყებულს, ცილისმწამებელს. ის გადაიქცა იდეალად ფრანგი ჯეელ-მუტრუკისთვის რომელსაც „ უნდა ავტონომია, ყოვლისშემძლეობა ღვთაებრივი კანონების გარეთ, ყველანაირი საზღვრების და შიშის დაძლევა., აბსოლუტური თავისუფლება, გამძაფრებული ლიბიდო, და ა.შ. //Christophe Allanic//.
გასატანისტობას თუ მოსატანისტობას ხშირად თან ახლავს გარეგნობის რადიკალური შეცვლა და გათავხედება.
„ მათ. უყვართ მარტო შავი ფერი, მათ იზიდავს rock metal-ის ყველაზე უხეში ფორმები, შემაძრწუნებელი, ზარდამცემი ფილმები, ვამპირიზმი, წარმართული ემბლემები, სამხედრო სამოსი, კელტური ჯვრები, კანის რიტუალური გაჭრა//scarifications // , სიკვდილის განმადიდებელი ნაწერები. ყველაფერი ეს ძალიან საგანგაშოა „, ამბობს მენტალური მანიპულაციების წინააღმდეგ ცენტრის პრეზიდენტი Daniel Groscolas //Centre contre les manipulations mentales.//
სამაგიეროდ. ყველა ამბობს. რომ სატანიზმი არ უნდა გავაიგივოთ გოთიზმთან // gothisme.//.
მოზარდები რომლებიც თავის. უგუნებობას და. ცუდად ყოფნას გამოხატავენ ფოლკლორული ელემეტებით და რომანტიკულ-ავადმყოფური იდეებით არ არიან სატანას თაყვანისმცემლები მაგრამ დღევანდელი გოთური მოძრაობა სატანისტთა საყვარელი კარია ვინაიდან „ ისაა ყველაზე ექსტრემელური. და. ყველაზე დამქცევ-დამღუპველი //la plus subversive»//.ამას ამბობს საფრანგეთის სექტარული გადახრების წინააღმდეგ სიფხიზლის და ბრძოლის სამინისტროთაშორისი მისიის //Mission interminérielle de vigilance et de lutte contre les derives sectaires, Miviludes// 2004 წლის ანგარიში.
ესაა მრავალ რამესთან დაკავშირებული და ბუნდოვანი რწმენის წვრილ-წვრილი ჯგუფები რომლებიც დღეს აერთიანებენ მრავალ ათას თაყვანისცემელს.
როგორც. წესი შეძლებული წრეებიდან გამოსული ბიჭ-ბუჭები კითხულობენ „ შავი პაპი „ Anton LaVey-ს „ სატანურ ბიბლიას „ //Satanic Bible// და არა ეგზიუპერის „ პატარა უფლისწულს „ თუ „ როლანდის სიმღერას „. სამი მუშკეტერიც აღარ ახსოვთ, თანამედროვე სატანიზმის დამფუძნებელი ანტონ ლავეის //გარდაიცვალა 1997 წელს// მიერ დაწერილი ეს ოხერი „ სატანური ბიბლია „ ფრანგულადაც ითარგმნა და მთელ მსოფლიოში გაიყიდა მისი 600 000 ეგზემპლარი. ესაა ეხლა ევროპელი სატანისტი მუტრუკების და გოგოცუნების სამაგიდო წიგნი.
ეს წიგნი არის მკრეხელობით სავსე 319 ფურცელი.
იქ შეიძლება წაიკითხოთ შემდეგი მოწოდება :
„ დაამკვიდრეთ, შეასრულეთ. უფრო ძლიერის კანონი და მთელი დედამიწა იქნება თქვენი. თქვენ ასე დაიპყრობთ და დაიმორჩილებთ მთელ დედამიწას…„ ან კიდევ :
„ შეაძრწუნეთ თქვენი მტერი, დარტყმას უპასუხეთ დარტყმით, ზიზღს და უკადრისობას უპასუხეთ ზიზღით და უკადრისობით… მუდამ 4-ჯერ, 100-ჯერ მეტად.„
ამ სიტყვებს ღიალებს ტრადიციული როკის ექსტრემისტული ვარიანტი black metal, რომელიც გაჩნდა 1980-ანი წლების ბოლოს. ესაა ღრიალი, სამგლოვიარო, დაკრძალვის და ულტრარეალისტური მიზანსცენები, დასახიჩრებათა, მასტურბაციათა, ჯვარზე გაუპატიურებების… ოდნავ შენიღბული „ სურათები „.
ჯგუფების სახელებიც არაორაზროვანია: : God Dethroned, Dark Funeral, Cephalic Carnage, Napalm Death…
რაც შეეხება. სიტყვებს სულისკვეთების გასაგებად საკმარისია ამ ფრაგმენტის გაცნობაც:
„ სიკვდილი ყველა ანგელოზს, დაე ჩამოცვივდნენ ციდან! სიკვდილი და ნგრევა, დაე. ეს საღამო ააგიზგიზოს სატანურმა მკვლელობამ ! დაე მოკვდეს წმინდა ღმერთი ! „
// «Mort à tous les anges, qu’ils tombent du ciel ! Mort et destruction, que le meurtre satanique s’enflamme ce soir ! Que Dieu saint meure !»//…..
‘
კიბორგული რევოლუცია, კარგია თუ არა ეს ებრაელებისთვის ?
ბოლშევიკების არამზადობა არაფერია ამასთან შედარებით.
ხოდა ფრიდრიხ ნიცშეს მიმდევრებმა დაიწყეს Homo Sapiens-ის გადაკეთება ზეადამიან კიბორგ-”ღმერთად”.
გენური ინჟინერია, ნანოტექნოლოგია და ტვინის კომპიუტერთან დამაკავშირებელი ნაკეთობები მალე გადაგვაქცევენ ადამიანი-მანქანას ნაერთ არსებებად, ხსნის YuvaL Harari. რას ამბობენ ებრაული და მორალური ტრადიციები ამ პოსტადამიანურ მომავალზე?
1991 წლის ფილმში “Terminator 2: სამსჯავროს დღე- Judgment Day”, Arnold Schwarzenegger განასახიერებს რობოტის და ადამიანის კომბინაციას რომელსაც აქვს ადამიანის კანი და სისხლი, რობოტის ნაწილი და თავში ინფორმატიკული ჩიპი. მას ვერაფერს უშვრება ვერც ტყვიები და ვერც უბედური შემთხვევები. მას აქვს ზეადამიანური ძალა, ენციკლოპედიური ტვინი და ვერც ერთი ადამიანი ვერ ერევა მას. ის გააგზავნეს დროში პატარა ბიჭის დასაცავად.
მაგრამ ამ უძლეველ კიბორგს ბევრი რამე აკლია. მას არ ესმის თუ რატომაა ცუდი ადამიანების დახოცვა, მას თითქოს არა აქვს ემოციები და თანაგრძნობის უნარი.
ფილმში შვაეცენეგერის კიბორგი იცვლება. ის სწავლობს არგოს. ” ეხლა ვიცი თუ რატომ ტირი, მაგრამ მე თვითონ ტირილი არ შემიძლია.”
Terminator მეცნიერული ფანტასტიკაა ? სამწუხაროდ არა.
ამერიკელმა მკვლევარებმა დამბლადაცემულ პაციენტებს თავში ჩაუდგეს ჩიპი რომლის მეშვეობითაც დაბლადაცემულებმა შეძლეს რობოტული ხელის ამოძრავება. იგი ტექნოლოგიის მეშვებით ჯამრთელ ადამიანს შეიძლება მისცენ 6 დამატებითი ხელი რომლებსაც ის გააკონტროლებს აზრით.
შეიძლება შექმნან სუპერჯარისკაცი რომელსაც დამატებითი კიდურების სახით ექნება თოფები და შუბები.
ტექნოლოგია შესაძლებელს ხდის ასეთ ფოკუსებს. ბევრი გახარებულია ამით, ბევრს კი ეს თავზარდაცემულია და თავს უძლურად გრძნობს.
რა გვხდის ადამიანებად და არის თუ არა საკრალური ხაზი რომელიც არ უნდა გადავლახოთ?
მომავალში ჩაძირვისას უნდა დავუბრუნდეთ წარსულს, ეროვნულ და ეთიკურ ტრადიციებს ამის გასარკვევად.
Le futur post-humain
იერუსალიმის ებრაული უნივერსიტეტის პროფესორმა, Yuval Noah Harari-მ, ავტორმა სახელგანთქმული ნაშრომისა ”Sapiens: კაცობრიობის მოკლე ისტორია” განუცხადა Times of Israel-ს რომ ჩვენ ნამდვილად ვართ რევოლუციის გარიჟრაჟზე.
” ისტორიის მანძილზე იყო ეკონომიკური, პოლიტიკური და ტექნოლოგიური რევოლუციები მაგრამ ადამიანის ბუნება უცვლელი რჩებოდა.
დღევანდელ ადამიანს აქვს იგივე სხეული და სული რაც ჰქონდათ ძველ ეგვიპტელებს და რომის იმპერიის მკვიდრებს.
ეხლა კი მიადგნენ ადამიანს რამოდენიმე ათწლეულში გენური ინჟინერიიღ , ნანოტექნოლოგიით და სხვა ხრიკებით გარდაქმნიან,გადააკეთებენ ჩვენს სხეულს და სულს დს არა მარტო ჩვენს ინსტრუმენტებს და პოლიტიკას.
21-ე საუკუნის ეკონომიკის მთავარი ნაწარმი-ნაკეთობები იქნება ადამიანების სხეულები და სული.
Harari ამბობს რომ როდესაც ვფიქრობთ მომავალზე საზოგადოდ ვდიქრობთ სამყაროზე სადაც ადამიანები ყველანაირად ერთნაირები არიან მაგაგრამ სარგებლობენ უკეთესი ტექნოლოგიით: ლაზერის პისტოლეტებით, გონიერი რობოტებით და სინათლის სიჩქარით მოზრავი კოსმიური ხომალდებით.
არადა მომავალ ტექნოლოგიებს შეუძლიათ ჩვენი სხეულის და სულის შეცვლაც.
პროგრესისტების ავანგარდი არ კმაყოფილდება მანქანების და ინსტრუმენტების შეცვლით. ის ადამიანსაც გადააკეთებ-გადმოაკეთებს.
ყველაზე საკვირველები იქნებიან არა კოსმიური ხომალდები არამედ მათი პილოტები.
Harari ამბობს რომ პრობლემები რომლებიც დღეს აწუხებს კაცობრიობას, ვთქვათ მსოფლიო ეკონომიკური კრიზის, აგრესიული ისლამიზმი თუ ვითარება უკრაინაში სულელურ ბავშვურ ტიტინად გამოჩნდება ადამიანის გაუმჯობესების საკითხთან შედარებით.
”’ ბიოტექნოლოგია ხელოვნური ინტელექტის განვითარება ისეთი ტემპით და რიტმით მიდის რომ 200 წლის შემდეგ დედამიწა აღარ იქნება ჩვენნაირი ადამიანებით. ჩვენ ალბათ ვართ Homo Sapiens-ის ერთ-ერთი ბოლო თაობა.
ჩვენ ალბათ გვაცლიან შვილიშვილების გაჩენას მაგრამ სულ არა ვარ დარწმუნებული იმაში რომ ჩვენ შვილიშვილიშველებს ეყოლებათ შვილიშვილები.
ან ჩვენი შველიშვილების შვილიშვილები ადამიანები აღარ იქნებიან.
ისინი ჩვენგან უფრო განსხვავებული იქნებიან ვიდრე ნეანდერტალელები თუ შიმპანზეები.
Harari -ს აზრებს ბევრი იზიარებს. ბესტსელერებად ქცეულ მის წიგნებს კითხულობენ პრეზიდენტები, პრემიერ მინისტრები, პარლამენტარები, საზოგადო მოღვაწეები და სტუდენტები.
Harari ანგარიშს უწევს Silicon Valley-ში და მთელი მსოფლიოს ტექნოლოგიურ ცენტრებში გავრცელებულ რწმენას რომლის თანახმადაც რამოდენიმე თაობაში ტექნოლოგია შეცვლის ადამიანის არსებობას ჩვენთვის წარმოუდგენელი სახით.
ფანტასტი მწერალი Vernor Vinge ამბობს რომ ეს მოხდება 2030 წელს, Google-ს კადრი Ray Kurzweil ამბობს რომ ეს მოხდება 2045 წელს.
ტრანსჰუმანისტი-პოსტჰუმანისტების უმრავლესობა ფიქრობს რომ ადამიანს ღმერთად გადააქცევს ხელოვნური ინტელექტი მაშინ როდესაც რობოტები გააცნობიერებენ საკუთარ თავს.
Kurzweil-მა წარმოიდგინა უტოპია როდესაც სულ მცირე ზოგი ადამიანი გადაიქცევა ადამიანი-მანქანის ნაერთ კიბორგად და მიაღწევს უკვდავებას.
სხვებს, მაგალითად ფიზიკოს Stephen Hawking-ს თუ ბიზნესმენს ტექნოლოგიაში Elon Musk-ს ეშინიათ რომ ხელოვნურად გონიერი რობოტები აჯანყდებიან მათი შემქმნელების წინააღმდეგ და დახოცავენ მათ.
Harari-ს აზრი უფრო ახლოა Kurzweil-ის აზრთან :
” მე უფრო ვფიქრობ რომ ადამიანები შეერევიან რობოტებს.
მე ნაკლებად ვფიქრობ რომ ისინი აჯანყდებიან ადამიანების წინააღმდეგ და დახოცავენ მათ. ჩვენი მკვლელი ბოროტი ხელოვური ინტელექტი არაა უდიდესი საფრთხე.
უდიდესი საფრთხეა ადამიანის გონიერებაზე უფრო ძლიერი ხელოვნური გონიერება რომელიც ადამიანებს გადააქცევს უვარგის უსარგებლო ბეჩავ რამეებად.
ინფორმატიკის ალგორიტმები დაეწევიან ადამიანებს უფრო და უფრო მეტ სფეროში. კომპიუტერებს ვერ ექნებად ადამიანის სვინდისი მაგრამ უსვინდისო კომპიუტერებს ადამიანურ ინტელექტზე უფრო ძლიერი ინტელექტი ექნებათ და ისინი ადამიანებს შეცვლიან საქმიანობის მრავალ სფეროში.
კომპიუტერებს არ სჭირდებათ სვინდისი, მათ მარტო ინტელექტი სჭირდებათ.
ტექნოლოგია მიგვათრევს რადიკალურად ახხალ სამყაროში, რისი თქმა შეუძლია ამის შესახებ ებრაულ ტრადიციას? ასე მაგალითად ადამიანის ქედმაღლობა ხომ არაა ღმერთის ქმნილების მოთითხვნა ?
არა, ამბობს New York Medical College-ს ბიოსამედიცინო ეთიკის და ჰუმანიტარული მეცნიერებების პროგრამის ხელმძღვანელი რაბინი Ira Bedzow. საზოგადოდ ებრაული ტრადიცია იწონებს მედიცინას რომელიც შეიძლება გულისხმობდეს ადამიანის გაუმჯობესებასაც.
ასე მაგალითად არსებობს თანამედროვე რაბინთა პასუხები ესთეტიკური ქირურგიის საკითხებზე. ზოგი ამბობს რომ ესთეტიკური ქირურგია აკრძალულია თუ კი ის სცდება მკუნალობის ფარგლებს.
რაბინი Moshe Feinstein ამბობს რომ ეს არაა ცუდი თუ ადამიანი გრძნობს რომ ის არ იცავს საზოგადოებრივ ნორმებს ,თუ ეს მას დაეხმარება დაქორწინებაში ან უკეთესად იგრძნობს თავს ასე.
ამ ლოღიკით საზოგადებაში სადაც ჩვეულებრივი რამეა 8-ხელიანი ადამიანების არსებობა და ვინმეს უნდა 6 რობოტული ხელის დამატება ქონდეს. მე არ მომინდება ეს მაგრამ ვისაც უნდა ქონდეს, ამბობს Bedzow .
Bedzow-ს მოყავს midrash რომლის თანახმადაც ღმერთის ქმნილების გაუმჯობესება კარგია თუ კი მიზანი მორალურია. ერთმა ბოროტმა რომაელმა პროვოკატორმა კითხა Rabbi Akiva-ს ღმერთის ქმნილებებია უფრო დიდი თუ ადამიანის ქმნილებები. აკივამ ის გააკვირვა პასუხით.
” ღმერთმა შექმნა ხორბალი, ადამიანმა ხორბლიდან გამოაცხო ნამცხვარი და განა ნამცხვარი უკეთესი არაა? იგივეა წინადაცვეთაზე. ღმერთს რომ ანდომოდა რომ ებრაელებს წინადაცვეთა გაეკეთებინათბავშვები უკვე წინადაცვეთილები გაჩნდებოდნენ. მაგრამ დიდმა ღმერთმა მოგვცა მცნებები ჩვენი ხასიათის დასხვეწად”.
მიუხედავად ამისა Bedzow-მა თქვა რომ წითელი ხაზია ემბრიონების გენეტიკური მოდიფიკაცია.
” უნდა ვიკითხოთ მშობლები მათი შვილების მფლობელები არიან თუ უბრალოდ აღმზრდელები. როდესაც გენეტიკური ინჟინერიის პროცედურები ,მაგალითად, ჯერ კიდევ ექსპერიმენტულია, უნდა გავითვალისწინოთ ის საფრთხე რომელიც ემუქრება სხვის სიცოცხლეს.
ვის ეშინია კიბორგად გახდომა ?
Yuval Noah Harari-ს თანახმად ჩვენ გვეშინია ცვლილების და უცნობის. მაგრამ ცვლილება გარდაუვალია და ჩვენ უნდა დავუპირისპირდეთ მას და არ გავექცეთ.
ფილოსოფოსი და ინფორმატიკოსი Jaron Lanier,ვირტუალური რეალობის ერთ-ერთი პიონერი არის ტრანსჰუმანიზმ-პოსტჰუმანიზმის და პოსტჰუმანიზმის, კიბორგიზმით უკვდავების ხედვის გამორჩეული კრიტიკოსი.
მას არ აწუხებს ადამიანის ცვლილების იდეა.
მან Times of Israel-ს უთხრა რომ ადამიანები დიდად შეიცვალნენ დროთა მანძილზე. ჩვენ ეხლა ვცხოვრობთ ორჯერ უფრო დიდხანს.
ჩვენ შეგვიძლია თავიდან ავიცილოთ ადრე ფართოდ გავრცელებული მრავალი ავადმყოფობა. ჩვენ გვაქვს უკეთესი საკვები. ჩვენ ვართ უფრო უნარიანები, უფრო დიდები. მრავალი არგუმენტის თანახმად გაძლიერდა ადამიანის ინტელექტუალური უნარი. ადამანთა ცვლილება არაა შემაწუხებელი.
Lanier-ს აღიზიანებს ის რომ ხელოვნური ინტელექტის და ადამიანის კიბორგიზაციის მოყვარულთა მიერ გამოწვეული ცვლილება უეცარია რაც გარდაქმნის ყველაფერს ერთდროულად.
”თუ კი გინდათ სწრაფი და ამ დონის ცვლილება ეს ნიშნავს იმას რომ თქვენ უპირისპირდებით სწავლას და მეხსიერებას ვინაიდან სწავლა და გახსენება ხდება თანდათანობით.
ამ გაგებით პოსტჰუმანიზმ-ტრანსჰუმანიზმი ღრმად ანტიებრაულია იმიტომ რომ ის რაც ებრაულმა ტრადიციამ მისცა მსოფლიოს არის მეხსიერების იდეა.
ჩვენ ვინახავთ თორას, ჩვენ ყურადღებით გადავწერთ ხოლმე მას რათა არ დავივიწყოთ.
ათი მცნებიდან ზოგიერთი ეხება რაღაცის გახსენებას , შაბათის გახსენებას, ღმერთის ბუნების გახსენებას. მეხსიერებას აქვს დიდი მნიშვნელობა.
არადა ადამიანების რობოტებთან შერწყმის იდეა სწორედ მეხსიერების უარყოფაა. ესაა ყველაზე ანტიებრაული იდეა ისტორიაში.
ისტორია სავსეა შემთხვევებით როდესაც ახალი და რევოლუციური ტექნოლოგია ან ასეთ ტეგნოლოგიათა ერთობლიობა სრულიად ცვლის ადამიანთა ცხოვრებას.
ცვლილება ხშირად იმდენად დრამატულია რომ იმათ ვინც იცხოვრეს ტექნოლოგიურ ნახტომამამდე არ ესმით თუ როგორ აზროვნებენ შემდეგი თაობები. ცვლილებამდელი ადამიანებისთვის შმდეგი თაობა მისი აზროვნებით და მსოფლმხედველობით გავს უცხოპლანეტელებს.
ასეთ დრამატულ ცვლილებებს ფრანგულად უწოდებენ Singularité -ს,თავისებურებას,უცნაურობას. ცნება აღებულია მათემატიკიდან და აღწერს წერტილს,მდგომარეობას რომლის დამახიეთებელ თვისებებსაც ჩვენ ვერ აღვწერთ. ესაა ადგილი სადაც განტოლებები ფუნდამენტურად გიჟური და უაზრო ხდება.
La singularité ანუ თავისებურება-უცნაურობა სახელგანთქმული გახდა ბოლო ოც წელში ორი მოაზროვნის წყალობით.
პირველია მეცნიერი და მეცნიერული ფანტასტიკის მწერალი Vernor Vinge, რომელმაც 1993 წელს დაწერა რომ 30 წელში ჩვენ გვექნება ადამიანური გონების შექმნის საშუალებები. ცოტა ხნის შემდეგ კი ადამიანის ხანა დამთავრდება.
Singularité-ს მეორე გამოჩენილი წინასწარმეტყველია Ray Kurzweil წიგნში The Singularity Is Nearer ამბობს რომ 2045წლისთვის იქნება ისეთი ცვლილებები რომლებიც შეცვლის საზოგადოების ბურჯებს, მთლიანად შეიცვლება ჩვენი მსოფლმხედველობა.
Kurzweil ფიქრობს რომ მალე გააკეთებენ ზეადამიანურ ხელოვნურ ინტელექტს რომელიც მოგვცემს უკვდავებას.
” ტექნოლოგიის სამყაროში ოცნებობენ სიკვდილის დამარცხებაზე ტექნოლოგიის მეშვეობით.
ეს რომმოხდეს ჩვენ უნდა შევწყვიტოთ შვილების გაჩენა და ჩვენ ძალიან სწრაფად გადავიქცევით დიდად მოწყენილ და მოსაწყენ პლუტოკრატიად.
ჩვენ შეიძლება დაგვჭირდეს ახალი ტიპის სიკვდილის მოგონება და ეს იქნება სიკვდილის ყველაზე უარესი სახეობა.”
«
Lanier ამბობს სხვა საკვირველ რამეს : როდესაც ვლაპარაკობთ უკვდავებაზე კიბორგიზმის მეშვეობით ჩვენ ფაქტიურად ვლაპარაკობთ უთანასწორობაზე.
” ტექნიკურ სამყაროზე არ ლაპარაკობენ უკვდავებაზე ყველასთვის.
ბიოლოგიური უკვდავება იქნება ელიტის ზოგი წევრისთვის, დანარჩენებისთვის კი იქნება სიმულირებული უკვდავება, ხელოვნური ინტელექტის პროგრამა რომელიც ქმნის პიროვნებათა ფანტომებს რათა მათმა ოჯახმა შეძლოს მათი გახსენება.
Harari ამბობს რომ ეხლა ახლა არის გარდამტეხი ხანა. მდიდრები და ძლიერები მუდამ ამბობდნენ რომ ისინი ყველაზე უფრო გონიერები, ყველაზე უფრო მამაცები, ყველაზე უფრო შემოქმედებითები, ყველაზე უფრო ძლიერები იყვნენ და არიან. მაგრამ ასე სულაც არ ყოფილა. იმპერატორის ფიზიკური და ინტელექტუალური თავისებურებები დიდად არ განსხვავდებოდა გლეხების ფიზიკური და ინტელექტუალური თავისებურებებისგან.
სულ ახლო მომავალში კი კაცობრიობა შეიძლება დაიყოს ბიოლოგიურ კასტებად. უმაღლესი კასტები იყიდიან გაუმჯობესებულ უნარებს თავისთვის და თავისი შვილებისთვის.
ეს ტექნოლოგიით გაუმჯობესებული ადამიანები მართლაც შეიძლება იყვნენ ყველა დანარჩენზე ფიზიკურად და ინტელექტუალურად უფრო ძლიერები.
ღარიბ-ბეჩავები რომლ ებიც ვერ შეძლებენ გამაძლიერებელი ტექნოლოგიური ელემენტებს, ბიონიკური პროტეზების და ა.შ. ყიდვას მარგინალიზებული იქნებიან.
ა.წ. მეორე-მესამე საუკუნიდან გაჩნდა ქრისტიანობის ერთ-ერთი უდიდესი მეტოქე გნოსტიციზმი.
ის ქადაგებდა რომ ადამიანები არიან ცუდი ღმერთი დემიურგის მიერ შექმნილ ცუდ და არასრულყოფილ, ბოროტებით სავსე მატერიალურ სამყაროში დამწყვდეული უბიწო უმანკო ღთაებრივი სულები. და რომ მათი სხეულიც ამ უვარგისი და ბოროტებით სავსე სამყაროს უვარგისი ნაწილია.
მის მიმდევრებს გნოსტიციზმი პირდებოდა ღვთაებრივი სამყაროს საიდუმლო ცოდნას.
ღვთაებრი არსის ნაწილაკები თუ მარცვლები //ეონები// ტრანსცენდენტური ღვთაებრივი სამყაროდან ჩამოცვივდნენ ბოროტებაში ჩაფლულ მატერიალურ სამყაროში და დამწყვდეულები არიან ადამიანების ცუდ არასრულყოფილ,ხრწნად,სუსტ,მოკვდავ სხეულებში//.
საიდუმლო ცოდნის მფლობეუცლ ღვთაებრივ სულს შეუძლია დაბრუნება თავის ტრანსცენდენტურ ზეციურ სამშობლოში.
მოკლედ ადამიანი არის უცოდველი , ცუდი ღმერთის მიერ ბოროტებით სავსე სამყაროში გატანჯული არსება და არა ეშმაკს აყოლილი ცოდვილი ამიტომ ამ სამყაროდან განთავისუფლების საშუალებაა საიდუმლო ცოდნა და არა ღმერთის, მისი ქმნილებების და მოყვასის სიყვარული.
სოციალურ პოლიტიკური თუ ინდუსტრიული რევოლუციებით, ლოკალური, რეგიონალური თუ მსოფლიო ომებით და გენოციდებით გამოთაყვანებულმა ცივილიზე
ბულმა მსოფლიომ დაკარგა ტრადიციული რწმენა და ისტორიული მსოფლმხედველობა.
აი ამ მორალური და ფსიქიური ქაოსის დროს 1960-ან წლებში ახალმა მემარცხენეებმა,სამოქალაქო უფლებების დამცველებმა და ბიტნიკურმა კონტრ-კულტურამ აშშ-ში შვა ტრანსჰუმანიზმიც.
ნიცშეანურ და გნოსტიკურ ზმანებებში მონავნავე ექსტრემისტი ტრანსჰუმანისტები ფიქრობენ რომ ადამიანი ბოლოს და ბოლოს უახლესი ტექნოლოგიების გამოყენებით მოკლავს სიკვდილს და მოიპოვებს უკვდავებას.
ექსტრემისტ თუ ”რბილ” ტრანსჰუმანისტებს უნდათ ყველაფერი კარგი და საუკეთესო ანუ მოწინავე ტექნოლოგიების გამოყენებით ავადმყოფობის, სიბერის და სიკვდილის მოსპობა. მაშ, მათ უნდათ ყველანაირი საზღვრის მოსპობაც.
ისინი ამბობენ რომ ადამიანი არაა ბოროტებით სავსე არასრულყოფილი ხილული მატერიალური სამყაროს შემქმნელი შტერი თუ ბოროტი დემიურგის მონა, რომ მას შეუძლია თავისი ევოლუციის წარმართვა და მოწინავე ტექნოლოგიების გამოყენებით თავისი უბადრუკი სხეულის გარდაქმნა უკვდავი ყოვლისშემძლე და ყოვლისმცოდნე სუბიექტის კორპუსად.
Silicon Valley-ს გულში, კალიფორნიაში, ნასას კამპუსზე არის გუგლის მიერ დაფინანსებული უნივერსიტეტი, გააზრების ჯგუფი და საწარმოთა ინკუბატორი Singularity University.
კონცეფციის ავტორი Raymond Kurzweil ამბობს რომ 2045 წლისთვის მოხდება უმნიშვნელოვანესი გარდატეხა-კომპიუტერები ადამიანზე უფრო გონიერები იქნებიან და ადამიანებმა თუ კი მათ არ სურთ მანქანების მონებად გადაქცევა საკუთარ სხეულში უნდა ჩართონ ტექნოლოგიები. ასე ისინი იქნებიან უფრო გონიერები, უფრო ღონიერები და უფრო დიდხანს იცოცხლებენ, მათ ასე შეიძლება მრავალი საუკუნე იცხოვრონ.
Pour se préparer à ce « transhumanisme », les multinationales américaines – et chinoises – investissent des milliards.L’avènement de cet « homme augmenté », ou « H+ », n’est pas de la science-fiction. D’ores et déjà, les exosquelettes permettent aux paralytiques de marcher et aux soldats (américains) de porter des poids considérables (jusqu’à 100 kilos), leurs mains et jambes bioniques étant directement commandées par le cerveau, sans parler du cœur artificiel récemment greffé à un patient français. Principal problème aujourd’hui : le prix de ces bijoux technologiques… Mais s’ils venaient à se démocratiser ?
Pour Hervé Chneiweiss, « le transhumanisme est la religion de la technologie, mais en cela elle n’est pas très nouvelle. Déjà les chamans recherchaient l’élixir de l’immortalité. Aujourd’hui, les transhumanistes pensent l’avoir trouvé dans les technologies NBIC. Le discours n’a pas changé depuis 30 000 ans ». Selon le neurologue, la vision du monde transhumaniste, et notamment le fameux moment de la « singularité » de Kurzweil, ne correspond en rien à la réalité scientifique. « Croire que l’on peut assimiler la mémoire humaine à des disques durs est erroné. Les transhumanistes ont une vision purement mécanique du vivant. Ils font fi de l’inattendu, de l’interaction, de la surprise, de l’émotion. Avec l’avancée des connaissances actuelles, beaucoup de leurs discours ne tiennent pas la route. » C’est pourquoi il les qualifie de « simplistes », de « futuristes rétrogrades » et « d’élucubrations fantaisistes ».
Pour Hervé Chneiweiss, « le transhumanisme est la religion de la technologie, mais en cela elle n’est pas très nouvelle. Déjà les chamans recherchaient l’élixir de l’immortalité. Aujourd’hui, les transhumanistes pensent l’avoir trouvé dans les technologies NBIC. Le discours n’a pas changé depuis 30 000 ans ». Selon le neurologue, la vision du monde transhumaniste, et notamment le fameux moment de la « singularité » de Kurzweil, ne correspond en rien à la réalité scientifique. « Croire que l’on peut assimiler la mémoire humaine à des disques durs est erroné. Les transhumanistes ont une vision purement mécanique du vivant. Ils font fi de l’inattendu, de l’interaction, de la surprise, de l’émotion. Avec l’avancée des connaissances actuelles, beaucoup de leurs discours ne tiennent pas la route. » C’est pourquoi il les qualifie de « simplistes », de « futuristes rétrogrades » et « d’élucubrations fantaisistes ».
ne perspective glaçante pour l’écrivain et journaliste Jean-Claude Guillebaud, qui dénonce une « idéologie » caractérisée par de « l’enthousiasme, du dogmatisme, voire de l’intégrisme », où il décèle « un fond de folie et d’utopie tragique ». Il s’inquiète surtout de son eugénisme latent, rendu possible par les dernières découvertes génétiques, et notamment le séquençage de l’ADN. Selon lui, les Allemands seraient particulièrement inquiets, car « ils ont vu avec Hitler et les nazis jusqu’où pouvait aller une pensée technoscientifique partagée par tous ». À ce titre, l’intellectuel américain Francis Fukuyama estime que le transhumanisme est « l’idée la plus dangereuse au monde ». Pour Jean-Claude Guillebaud, cependant, « elle est très difficile à combattre, car comment dire non à l’amélioration des capacités de l’homme et à la régénération de handicaps ? Où placer le curseur, l’interdit, la limite ? ». L’un des enjeux cruciaux serait ce qu’il appelle « les géno-dollars », ces « profits gigantesques générés par l’industrie génétique ». Le trans-humain, une simple question de gros sous ?
Analyse de la pensée transhumaniste et esquisse des conséquences qu’elle pourrait avoir sur l’humanité.
Qu’est-ce que le transhumanisme ? Si le terme apparaît pour la première fois en 1957 sous la plume de Julian Huxley, c’est surtout à partir de 1980 qu’il sera utilisé pour désigner la double réalité technique et philosophique naissante suite au développement de quatre sciences majeures : la nanotechnologie, la biotechnologie, la technologie de l’information et la technologie du cerveau (NBIC).
Dans la perspective transhumaniste, ces sciences peuvent être utilisées pour ceux qui désirent se servir de la technologie pour accroître leurs capacités physique, mentales ou reproductives et d’être davantage maîtres de leur propre vie, quitte à s’épanouir en transcendant nos limites biologiques actuelles. [1]
Les progrès exponentiels de ces sciences combinées sont tels que les responsables du mouvement transhumaniste, comme Raymond Kurtzweil, affirme que l’être humain en tant qu’espèce sera dépassé à l’horizon de l’année 2030.
C’est surtout la convergence des quatre sciences qui permettent cet extraordinaire bon technologique. Or, ces découvertes scientifiques et les applications qui en découlent transformeront tellement la société et surtout l’homme que la vie quotidienne et le rapport au monde en sera bouleversé.
À titre d’exemple de ces applications prévues, on peut citer pêle-mêle : des greffes d’organes artificiels, la mise au point de cornées construites à partir de polymères, des yeux bioniques affichant des informations à la demande, des puces greffées dans le cerveau capables d’augmenter la mémoire ou les capacités de raisonnement, une intervention illimitée sur le développement de l’embryon, etc. Le transhumanisme touche tous les aspects de la vie et s’appuie sur une philosophie et une certaine vision de la vie.
L’être humain 2.0
Car c’est bien à une nouvelle vision d’ensemble de l’existence et à une nouvelle définition de la vie qu’appelle le transhumanisme. Ainsi le corps de « l’être humain 2.0 » devrait voir le jour à partir de 2030. Sa nouveauté ? Être saturé de nano-robots qui détruiront les agents pathogènes, corrigeront les erreurs de notre ADN, élimineront les toxines et effectueront toutes sortes d’autres tâches pour améliorer notre bien-être physique [2]. C’est bien d’une fusion entre l’homme et la machine qu’il s’agit. Comme le signale Jean-Michel Truong : les ordinateurs étaient à l’origine des machines très grossières et distantes, dans des pièces climatisées où travaillent des techniciens en blouse blanche. Ils sont ensuite arrivés sur nos bureaux, puis sous nos bras et maintenant dans nos poches. Bientôt, nous n’hésiterons pas à les mettre dans notre corps et notre cerveau [3] et le scientifique Joël de Rosnay de surenchérir : l’homme du futur sera le résultat d’une complémentarité, et il faut l’espérer, d’une symbiose, entre un être vivant biologique et ce micro-organisme hybride (électronique, mécanique, biologique) qui se développe à une vitesse extraordinaire sur la terre et qui va déterminer, en partie, son avenir [4].
Selon Jean-Guilhem Xerri, trois étapes sont à envisager dans ce développement de l’être humain :
1) L’homme réparé qui pourra remplacer de plus en plus facilement ses membres ou ses organes abîmés par des prothèses ou des nouveaux organes.
2) L’homme transformé qui sera implanté de puces bioélectroniques capables de détecter toutes les anomalies et de les corriger. Il sera aussi capable de coupler son cerveau à des cerveaux informatiques et à s’interfacer à des machines. Ce faisant, il s’ouvre à des perceptions encore inconnues jusqu’ici (qui peut imaginer ce que c’est que d’avoir sa conscience projetée dans Internet, de voir par l’œil de sa caméra de surveillance, de sentir une couleur, de goûter un son ?)
3) L’homme augmenté qui sera l’ultime phase de développement. Ici, on peut réellement parler de cyborgs tel que la littérature de science-fiction nous en montre depuis un siècle : puces installées dans le cerveau décuplant les capacités cognitives ou régulant les réactions émotionnelles, robustesse physique décuplée, réflexes époustouflants, capacité de se reproduire sans relation sexuelle au moyen de matrice artificielle et surtout une santé qui vacille de moins en moins et s’auto-répare avec de plus en plus d’efficacité jusqu’à rallonger drastiquement l’espérance de vie… voire de vaincre la mort [5].
À nouveau, on peut difficilement imaginer ce que serait ce monde d’interconnectés transformés et immortels reprogrammés pour la félicité perpétuelle. On peut légitimement se demander s’il s’agit encore de l’humanité. Les transhumanistes répondent, sans hésiter et en le revendiquant, par la négative. Jean-Michel Truong, dans ses écrits, crée la figure du Successeur, appelé à remplacer l’espèce humaine à court terme : cette forme de vie nouvelle susceptible de prendre la suite de l’Homme comme habitacle de la conscience. [6]
Comme nous le verrons, tout l’enjeu philosophique est là. Ceux qui s’opposent au transhumanisme le font au nom d’une « humanité » qu’il faudrait conserver [7]. Les transhumanistes, loin d’atténuer cette disparition prochaine de l’humanité, l’appellent au contraire de leurs vœux avec parfois des accents proches du messianisme : non seulement le transhumanisme est, comme le marxisme ou le consumérisme, ce que les sociologues appellent une « religion analogique » (une idéologie qui ne se reconnaît pas elle-même comme une religion mais qui fonctionne rigoureusement comme telle), mais il est, plus que les autres « religions analogiques », une technicisation du Salut : le Salut y est acquis par les œuvres techniques humaines, et de ce fait devient lui-même un moyen et non plus une fin. [8]
On le voit, le transhumanisme n’est pas une lubie pour scientifiques farfelus ou pour amateurs de récits de science-fiction. On trouve parmi ses ardents promoteurs l’Association internationale du transhumanisme présidée par le suédois Nick Böstrom dont le siège se trouve à l’université d’Oxford, des scientifiques haut placés dans des organismes d’état très puissants (comme l’Agence des projets en recherche avancée pour la défense (DARPA) ou la Fondation nationale des sciences (NSF)), et bien sûr des géants de l’entreprise comme Google.
C’est parce qu’historiquement, dit Harari, « l’intelligence est toujours allée de pair avec la conscience. Les seules entités intelligentes étaient des entités conscientes. Les seuls qui pouvaient jouer aux échecs, conduire des véhicules, faire la guerre et diagnostiquer des maladies étaient des êtres humains conscients. Mais l’intelligence est maintenant en train de se découpler de la conscience. Nous développons des algorithmes inconscients qui peuvent jouer aux échecs, conduire des véhicules, mener des guerres et diagnostiquer des maladies mieux que nous. Lorsque l’économie devra choisir entre l’intelligence et la conscience, l’économie choisira l’intelligence. Il n’a pas vraiment besoin de conscience. Une fois que l’IA surpassera les conducteurs humains et les médecins, des millions de conducteurs et de médecins dans le monde perdront leur emploi, même si l’IA n’a pas de conscience. »
« À quoi serviront les humains dans un tel monde ? Que ferons-nous avec des milliards d’humains économiquement inutiles ? Nous ne savons pas. Nous n’avons aucun modèle économique pour une telle situation. Cela pourrait bien être la plus grande question économique et politique du XXIe siècle. »
L’intelligence artificielle est-elle une fraude ?
« Comment l’idée que les gens deviennent des cyborgs est-elle liée à l’idée que l’intelligence artificielle surpassera l’intelligence humaine ? » Le Times of Israel a demandé à Jaron Lanier.
“C’est identique à ça.”
Oui, mais une idée est que nous allons devenir des cyborgs – fusionner avec les ordinateurs et l’autre idée est que les robots prendront le relais ?
« Si vous croyez que ces machines super intelligentes prendront le relais, certaines personnes pensent qu’elles garderont les humains comme animaux de compagnie ou que les humains se fondront en eux, tandis que d’autres pensent que les humains seront complètement détruits ou mangés par eux. Il y a une sorte de distinction là-bas, mais le fait est que je pense que toute la base du débat est stupide. »
Pourquoi Lanier pense que l’idée d’intelligence surhumaine est stupide
Dans les années 1950, explique Lanier, il y avait un fantasme selon lequel nous serions capables d’écrire des programmes informatiques parfaits qui deviendraient intelligents et feraient des choses comme traduire entre les langues, de la même manière qu’un être humain le fait.
«Ces fantasmes n’ont jamais fonctionné. Ce que nous appelons l’intelligence artificielle n’a commencé à fonctionner qu’à cause de cette autre chose appelée big data. »
Fondamentalement, afin de produire une traduction, notre logiciel de traduction actuel scanne des millions de traductions humaines chaque jour et calcule les traductions statistiquement les plus probables pour un mot, une expression ou une phrase en particulier.
« L’intelligence artificielle n’existe pas vraiment. Il s’agit simplement d’une manière différente de présenter les efforts de millions de personnes. Pour moi, il y a une absurdité totale à dire que l’IA surpassera les gens parce qu’elle est faite de gens. Ce n’est pas vraiment quelque chose en soi. Sur la base de tout ce que nous avons vu démontré jusqu’à présent et de chaque indication de la recherche, ce n’est pas quelque chose de différent des gens.
Mais peut-être y aura-t-il une percée et l’IA sera-t-elle réellement intelligente ? Peut-être découvrirons-nous comment fonctionne le cerveau ?
“Eh bien, peut-être un jour. C’est le phénomène que j’aime appeler la réduction prématurée du mystère. D’un côté, si quelqu’un dit : “Oh c’est impossible, on ne comprendra jamais comment ça marche”, ça me paraît fou car bien sûr c’est possible. Mais ensuite, si quelqu’un dit « oh, nous l’avons déjà fait » ou « nous sommes absolument sûrs que nous le ferons dans un certain laps de temps », alors c’est aussi fou. Pour être très clair, nous ne savons pas actuellement ce qu’est une pensée, nous n’avons aucun modèle scientifique de ces choses. Un jour peut-être. Mais nous avons tendance à agir comme si nous l’avions déjà.( image de concept d’intelligence artificielle via Shutterstock)
Pour cette raison, dit Lanier, il n’y a pas de problème de personnes superflues qui seront licenciées par l’intelligence artificielle.
« Comme l’intelligence artificielle est un faux, un faux et n’existe pas, ce n’est pas que ces personnes ne sont pas nécessaires. C’est qu’ils sont nécessaires de différentes manières qu’avant.
« Donc, si vous prenez la traduction de langues comme exemple, des sociétés techniques comme Microsoft, Google, IBM et Apple volent littéralement des traductions en direct chaque jour à des millions de traducteurs du monde entier pour que notre exemple soit défini pour faire nos [traductions automatiques]. Nous ne leur disons pas que nous les volons et nous ne les payons certainement pas. Donc, si vous demandez ce que nous ferons de toutes ces personnes, nous les payons simplement pour la nouvelle façon dont elles sont utiles, qui fournit les données aux soi-disant algorithmes d’intelligence artificielle.
Lanier utilise le terme « nous » parce qu’il a vendu une entreprise à Google et qu’il est actuellement employé par Microsoft. Il a mentionné dans d’autres interviews que ces entreprises sont quelque peu réceptives à ses critiques à leur égard. Le livre de Lanier « A qui appartient l’avenir ? dans lequel il expose ces idées, a remporté le prix de la paix du commerce allemand du livre en 2014.
« La solution à ce problème est incroyablement simple et s’appelle l’honnêteté. Si nous arrêtons de voler des données aux gens, le problème se résoudra de lui-même. Nous avons toujours besoin de ces personnes et nous utilisons toujours leurs affaires.
Oui, les journalistes ont vu leurs revenus décimés ces dix dernières années.
« Je veux que vous compreniez que votre perte de revenu est exactement la même chose que l’intelligence artificielle. Ils sont indiscernables. L’intelligence artificielle signifie simplement voler des données à des personnes.
Réalité ou religion ?
Si l’idée que des êtres artificiellement intelligents rendront les humains ordinaires superflus n’est pas vraie — si, comme le soutient Lanier, c’est un espoir ou une idéologie plutôt qu’un fait — d’où vient cette idéologie ?
Le professeur de l’Université de Boston, Richard Landes, est un historien spécialisé dans le millénarisme, c’est-à-dire les mouvements à travers l’histoire, des cultes du cargo de l’âge de pierre à la Révolution française, en passant par les mouvements religieux, le marxisme, le nazisme et le djihad mondial, qui cherchent à créer une société parfaite sur terre.
Landes dit que l’amélioration humaine en soi – lunettes, bras bioniques et même génie génétique – ne sont pas millénaristes, mais l’idée qu’elles conduiront à une transformation fondamentale de la condition humaine, l’est.Richard Landes (crédit photo : Facebook)
« Le rêve du millénaire a un attrait immense, une longue histoire de séduction des gens dans des scénarios incroyablement stupides et/ou destructeurs, y compris certaines des personnes les plus intelligentes de la planète. Ses conséquences imprévues sont souvent productives, mais elles peuvent être incroyablement destructrices.
Quel est l’appel?
« Regardez ISIS, qui est un mouvement millénaire. Nous sommes stupéfaits par son attractivité, nous sommes stupéfaits que quiconque, et encore moins tant de personnes, veuille s’y joindre. C’est parce que nous sous-estimons à quel point il est attrayant de croire que vous faites partie d’une transformation radicale de la condition humaine, que toute l’histoire de l’humanité s’est construite jusqu’à ce moment.
En même temps, dit Landes, l’attrait même de la Singularité devrait susciter le scepticisme.
« Les gens annoncent des transformations millénaires depuis des millénaires. Ils ont toujours eu tort. Il y a de fortes chances que ce fantasme alimenté par la technologie se concrétise comme ils l’imaginent. »
Cela ne veut pas dire que les gens n’auront pas six bras ou des bébés sur mesure, juste que la condition humaine continuera à peu près de la même manière par la suite, avec ses frustrations, ses déceptions, ses triomphes, ses conflits, ses passions et, oui, sa mortalité.
La veuve et l’orphelin
Landes affirme également que le mouvement de la Singularité est élitiste. Ses adhérents « s’imaginent parmi les gens qui feront partie du nouveau monde. Ils ne seront pas les défroqués. Les croyants s’imaginent typiquement qu’ils marcheront avec les autres saints.
L’idée, aussi folle soit-elle, que la grande majorité des gens deviendront économiquement inutiles et regarderont des jeux vidéo sur la drogue, dit-il « montre un mépris à couper le souffle pour le reste de l’humanité, et non juif. C’est l’une des façons dont les idées millénaires séduisent les égocentriques. Ils ne pensent pas aux perdants – ils sont une réflexion après coup. Nous, les élus, sommes les héros cosmiques.
Harari, pour sa part, dit que ses représentations sont descriptives et non prescriptives. L’avenir du cyborg, dit-il, « entraînera d’énormes nouvelles opportunités, ainsi que de nouveaux dangers effrayants. Il ne sert à rien d’être optimiste ou pessimiste à ce sujet. Nous devons être réalistes. Nous devons comprendre que cela se produit vraiment – c’est de la science plutôt que de la science-fiction – et il est grand temps que nous commencions à y réfléchir très sérieusement. »
Alors comment y penser ?
Une approche juive du cyborgisme, dit le rabbin Ira Bedzow, consiste à rejeter l’idée qui pourrait faire le bien. Si nous ajoutons des pièces de robot ou nous nous modifions génétiquement afin que nous puissions mieux rivaliser dans l’économie, « c’est le darwinisme social, l’idée que la vie est une question de compétition et que le succès détermine ce qui est juste, que nous devons être aussi en forme. que possible pour suivre. Mais ce n’est pas le point de vue juif.
Le point de vue juif, dit Bedzow, est “ne tirez pas profit d’une veuve ou d’un orphelin” par lequel la Torah désigne quiconque est opprimé. Il peut être bien de vous améliorer, mais cela dépend de votre objectif. « Ceux qui peuvent survivre devraient aider ceux qui ont des problèmes. »
ქრისტიანულ ცივილიზაციასთან გააფთრებული ომის ხანა
Selon l’islam, le corps est sujet aux pulsions, qui font obstacle au salut de l’individu. La pudeur doit exclure la nudité. Par conséquent, l’homme doit cacher la partie entre le nombril et les genoux. Pour d’autres sociétés musulmanes, il ne faut pas non plu s’exhiber le torse nu, pour d’autres encore ne pas sortir la tête découverte. L’infirmière doit être à l’écoute des codes vestimentaires qui recouvrent le corps.
დიდი ჰომეროსის ”ოდისეაში” არის დიდად ჭკუისმასწავლებელი ისტორია
ციკლოპისგან გაქცეული ოდისევსი და მისი კომპანიონები მოხვდნენ კუნძულზე აიაიე. ოდისევსის თანამგზავრები წავიდნენ კუნძულის გამოსაკვლევად და ოდისევსი დარჩა გემზე. ოდისევსის თანამგზავრები მივიდნენ ველზე სადაც იდგა ჯადოსანი კირკეს სახლი. კირკემ გაუღო მათ კარი და ისინი ევრილოკის გარდა შევიდნენ სახლში.
ჯადოსანმა კირკემ ისი თბილად მიიღო, გაუშალა სუფრა, აჭამა, დაალევინა ღვინო რომელშიც ნაროტიკი ჩაყარა.
სტუმრებმა დალიეს ეს ღვინო. ჯადოსანმა კირკემ კი დასცხო მათ თავისი ჯოხი და გადააქცია ისინი ღორებად. ევრილოკი გაიქცა ოდისევსის გასაფრთხილებლად.
ოდისევსიც მივიდა კირკეს სახლთან და ნახა რომ ევრილოკე არ ტყუის. ოდისევს იქ წაუსწრო ღმერთების მაცნე ჰერმესმა. მათ გაიცნეს ერთმანეთი და ჰერმესმა ოდისევსს მისცა რჩევები, მისცა ბალახიც კირკეს ჯადოსნობის საწინააღმდეგოდ.ჰერმესმა ოდისევსს ურჩია კირკეს სასმელისთვის ჯადოსნური ბალახი მოლის შერევა.
ოდისევსს უნდოდა ნებისმიერ ფასად თავისი თანამგზავრებისთვის ადამიანური სახის დაბრუნება და ის შევიდა კირკეს სახლში. კირკემ ისიც მიიღო გულთბილად, დაალევინა მას მომზადებული ნარკოტიკი მაგრამ ვერ გადააქცია ოდისევსი ღორად. ოდისევსი კი ყელში სწვდა გაკვირვებულ კირკეს და დაემუქრა მას სიკვდილით.
თავზარდაცემული კირკე დაპირდა ოდისევსს რომ დაუბრუნებდა ადამიანის სახეს მის თანამგზავრებს და სამაგიეროდ ოდისევსი უნდა გამხდარიყო მისი საყვარელი.
ჯადოსანმა კირკემ შეასრულა თავისი დაპირება, დაუბრუნა ადამიანის სახე ოდისევსის თანამგზავრებს.
ოდისევსმა აჩვენა რომ ისაა მამაცი, თანამგზავრების ერთგული, მათზე მზრუნველი.
ჯადოსანმა კირკემ კი აჩვენა რომ ის არაა ცივილიზებული ვინაიდან მან ადამიანები გადააქცია ღორებად, რომ ისაა ძალიან ეგოისტი ვინაიდან მას უყვარს ოდისევსი მაშინაც როდესაც ოდისევსს არ უყვარს ის.
ოდისევსი ცივილიზებულია იმიტომ რომ ის პატივს სცემს სტუმართმოყვარეობის წესებს.
ჩვენი თანამედროვე ბელგიელ-ფრანგი ფილოსოფოსი,სექსოლოგი და პედაგოგი ტერეზა არგო-Thérèse Hargot გვეუბნება რომ დღეს, 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ხანაში, ადამიანებს ღორებად გარდაქმნის პორნოინდუსტრია და არა ჯადოსანი კირკე.
Pour la sexologue Thérèse Hargot, il faut agir contre la pornographie
et l’hypersexualisation de la jeunesse si on veut lutter contre le harcèlement.
Les porcs que l’on balance, ce sont nos maris, nos frères, nos fils, nos oncles, nos grands-pères, nos amis, nos collègues, nos professeurs, nos religieux, nos employeurs. Exit le grand méchant loup. Le porc est parmi nous. Un flot incessant de témoignages déferle sur la Toile. On a attendu l’aval des célébrités pour enfin dire, enfin dénoncer. Moi aussi, moi aussi. Oui, comme ces femmes adulées mondialement pour leur corps de rêve, objet de tous les fantasmes dans leur robe immensément sensuelle, moi aussi. Face à la perversité, nous sommes à égalité. Et c’est un soulagement. «Ah bon, je ne suis pas seule?» Pourtant, dans le secret de mon cabinet, c’est quotidiennement et plusieurs fois par jour qu’elles me confient l’agression, le harcèlement, l’attouchement, le viol subi.
J’ai fini par douter qu’il puisse exister une femme au monde qui n’ait jamais perçu dangereusement son corps féminin. J’ai fini par douter aussi qu’il puisse exister un homme sur terre qui n’ait jamais été «ce porc», en pensée ou en acte. Comment pourrait-il en être autrement? N’est-ce pas ce qui nous est demandé à nous, les femmes, que d’être objets de jouissance? N’est-ce pas ce qui est demandé à vous, les hommes, que d’être consommateurs de ces objets? Et ne dit-on pas qu’il faut «jouir sans entraves»? Je suis née en 1984 et pardonnez-moi si je n’ai pas bien compris la leçon. Je veux dire la leçon de morale à laquelle on assiste depuis quelques semaines. Pourquoi s’offusquer tout d’un coup? Déshumaniser femmes et hommes, faire des premières des appâts et des seconds des porcs à qui on peut faire avaler n’importe quoi en les maintenant au stade pulsionnel de leur développement pour favoriser l’achat compulsif, c’était l’objectif, non? Sinon comment voulez-vous que la société de consommation puisse-t-elle fonctionner? La fabrique à pouf et à porc commence très tôt. Il s’agit, non pas d’une «culture», comme le disent les féministes, mais au contraire d’un principe d’acculturation. Là où la différence des sexes était apprivoisée par la civilité, elle est aujourd’hui caricaturée dans l’univers marchand. Pendant que des pseudo-féministes s’acharnent à faire disparaître les Blanche Neige et Belle aux Bois dormant des bibliothèques des enfants par peur, pensez donc, que les petites filles veuillent épouser des preux chevaliers, on bombarde ces jeunes esprits à coup d’images publicitaires mêlant femme et objets à vendre, on pose pour modèle féminin les Nabilla, Zahia et autres starlettes en «a» au corps ultrasexualisé, touchantes et désespérantes à la fois. Réussir quand on est une fille, c’est réussir à provoquer le désir. Au même moment, des millions d’heures de vidéos pornographiques sont consommées par des adolescents à peine pubères, que dis-je, des enfants laissant libre court à des pulsions sexuelles qui, pourtant, demandent à être éduquées pour vivre en société. On y représente des morceaux de corps qui s’emboîtent et se désemboîtent à la faveur des fantasmes mis en scène pour exciter toujours plus l’individu qui les regarde tout en se masturbant et le faire revenir, encore et encore, habituant ainsi et le plus tôt possible et durablement à «consommer du sexe». La sexualité pulsionnelle, récréative, génitale, mécanique et technique est exaltée. Dans la rue, sur les écrans, au travail: sollicités à outrance, les hommes sont tout autant victimes de cette hypersexualisation de la société. Et personne ne semble s’émouvoir que cela puisse produire, et de façon massive, harceleurs, agresseurs, abuseurs, violeurs, c’est-à-dire des individus enchaînés dans un rapport compulsif au sexe, à l’autre sexe. En France, mon inquiétude face au devenir de la «génération porno» me vaut le doux titre de puritaine par Les Inrocks, le même journal qui affiche en une un homme qui a battu à mort sa femme. Mais puisqu’il fait vendre, où est le problème? Le profit. Voilà à quoi concourt tout le système dans lequel libéralisme sexuel et libéralisme économique marchent main dans la main: pousser à la consommation en faisant de nous des enfants capricieux qui maximisent leur plaisir à coup de «C’est quand je veux, si je veux, comme je veux». Par vengeance ou par revanche, nommer «porcs» des hommes qui ne respectent pas la dignité des femmes, revient à les déshumaniser à notre tour et entretenir de ce fait un rapport de domination. La condescendance des femmes à l’égard des hommes «Ils ont des besoins sexuels, eux» et «Ils ne savent pas se maîtriser, eux» est une forme de violence à l’encontre de ceux qui auraient préféré être nos preux chevaliers, eux. La délation sur les réseaux sociaux est basse, elle introduit de la suspicion. Entre la vierge et la putain, entre le gentil garçon et le macho, qui sait aujourd’hui sur quel pied danser? Si l’on ne comprend pas que les hommes sont aussi victimes de ce système tout en condamnant sévèrement les actes, la dénonciation est non seulement vaine mais intensifie la guerre des sexes. Trêve d’hypocrisie. Ne nous trompons pas de cible. Pour éviter d’avoir à instaurer une police des mœurs dans le monde adulte, la première des priorités est de protéger la jeunesse des ravages de la pornographie et de l’hypersexualisation.“
«ქრისტიანობაზე უფრო საზიზღარი ცრურწმენა არ მინახავს. მან გაარეგვნა, გააბრიყვა ადამიანები და ააოხრა დედამიწა. »
დიდ და განმანათლებელ ფილოსოფოსად და მწერლად გამოცხადებულმა ვოლტერმა//1694 წლის 21 ნოემბერი-1778 წლის 30 მაისი// ეს დაწერა დარჟანსისთვის მიწერილ წერილში//1763 წლის 11 ოქტომბერი, ფრანგულად გამოქვეყნდა 1861 წელსაც, გვ.153-154//. Voltaire (21 novembre 1694 – 30 mai 1778) est un écrivain et philosophe français. [Le Christianisme est] la superstition la plus infâme qui ait jamais abruti les hommes et désolé la terre. • « Lettre à d’Argence » (11 octobre 1763), dans Oeuvres complètes de Voltaire, Voltaire, éd. Hachette, 1861, p. 153-154 « მანამდე სანამ იქნებიან გაიძვერები და დებილები იქნება რელიგიებიც. ჩვენი რელიგია უეჭველად არის ყველაზე სასაცილო, ყველაზე აბსურდული და ყველაზე სისხლისმსმელი რელიგია მსოფლიოს დამაბინძურებელ რელიგიებს შორის. »
”ქრისტიანობა დღესაც არის კაცობრიობის უდიდესი უბედურება”, ბრძანა დიდმა ფრიდრიხ ნიცშემ.
ნიცშეს აღმზრდელ და მის მიმდევართა სამყაროში ადამიანები არ არ არიან კეთილი და მზრუნველი, ლამაზი სამყაროს შემოქმედი მამაზეციერის შვილები. მათ ყოფენ ცივილიზებულებად და ველურებად ,უმაღლესი რასის წარმომადგნელებად და მდაბალ უტვინო ველურ ქვეადამიან-ვერადამიანებად. ხოდა
ჩარლზ დარვინმაც დაწერა რომ საკმარისად ახლო მომავალში ადამიანთა ცივილიზებული რასი მთელ მსოფლიოში მოსპობენ ადამიანთა ველურ რასებს და დაიკავებენ მათ აფგილს.
At some future period, not very distant as measured by centuries, the civilised races of man will almost certainly exterminate and replace throughout the world the savage races. At the same time the anthropomorphous apes, as Professor Schaaffhausen has remarked, will no doubt be exterminated. The break will then be rendered wider, for it will intervene between man in a more civilised state as we may hope, than the Caucasian and some ape as low as a baboon, instead of as at present between the negro or Australian and the gorilla.”
Darwin, le créateur des “races inférieures”Déja rien qu’a lire le titre de ” L’Origine des espèces par le moyen de la sélection naturelle, ou la préservation des races favorisées dans la lutte pour la vie ” on a tous compris ou Darwin voulais en venir .lesalonbeige.blogs.com
„ მდაბალი რასების „ შემქმნელი ჩარლზ დარვინითავის ბოლო მნიშვნელოვან წიგნში The Descent of Man // ადამიანის შთამომავლობა,1871// დარვინმა ევოლუცია-სელექციის თავისი თეორია მიუყენა ადამიანებს და ადამიანთა რასებს. დარვინი უარყოფდა ადამიანის შექმნის ბიბლიურ კონცეფციას, მას არ სჯეროდა. კაცობრიობის ერთიანობისა. ის ადამიანთა „ ცივილიზებულ რასას„ // რასაც ნაცისტები უმაღლეს, უზენაეს რასას უწოდებდნენ// განასხვავებდა „ ველური „ // თუ მდაბალი // რასებისგან. ეს. რასა, განსაკუთრებით კი ზანგები და ავსტრალიელი აბორიგენები მისი თქმით მოსასპობად იყვნენ განწირულნი. ჩარლზ. დარვინმა როგორც ნატურალისტმა აუღელვებლად დაწერა ეს :„ საკმაოდ ახლო მომავალში, თუ კი დავითვლით საუკუნეებით, ცივილიზებული რასები ნამდვილად მოსპობენ მთელ მსოფლიოში ველურ რასებს და დაიკავებენ მათ ადგილს….———————
ეხლა ცივილიზებულები ფიქრობენ რომ გონიერი ადამიანი Homo Sapiens-ის სახეობა უვარგისი ხარახურაა და მოწინავე ტექნოლოგიების საშუალებით ქმნიან ნიცშეს ზეადამიანს. თუ ვერ აყვებით ასე გაკეთებული ელიტა დაგტოვებთ როგორც შიმპანზეებს ზოოპარკში
ღმერთი მოკვდა, აღარაა საჭირო აღარც ბიბლია, აღარც ყურანი,ვედები,უპანიშდები თუ ავესტა და მთი მორალი, აღარაა ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის ხანა. ეხლა მხსნელი და მაცხოვარია ტექნოლოგია და არა ქრისტე, ტექნოლოგია დაამარცხებს სიკვდილს და შტერ მოკვდავ ავადმყოფ ადამიანს გადააქცევს უკვდავ, ყოვლისშემძლე და ყოვლისმცოდნენ ნახევრად ადამიან ნახევრადმანქანა კიბორგ ღმერთად.
ნიცშემ ბრძანა რომ ადამიანი არაა შემოქმედი ღმერთის მიერ მის სახედ და ხატად შექმნილი და ღვთაებრივი სულის მატარებელი არსება. მან თქვა რომ ადამიანი არის უფსკრულზე გადაჭიმული თოკი მხეცსა და ზეადამიანს შორის და მეტი არაფერი და რომ ეს უბადრუკი თოკი-ადამიანი უნდა მოკვდეს რომ გარდაიქმნას სამოთხეში კი არა აქ, ამქვეყნად ბედნიერ ძლიერ ზეადამიანად
ადოლფ ჰიტლერმა და დღევანდელი ტრანსჰუმანიზმის პაპმა Ray Kurzweil-მა აიტაცეს ეს იდეა.
ტრანსჰუმანიზმის პაპი Ray Kurzweil და დღეს უკვე მთელ მსოფლიოში გაფანტული. მისი მიმდევრები ამტკიცებენ რომ მოწინავე ტექნოლოგიებს, ინფორმატიკას, ნანოტექნოლოგიებს, ბიოტექნოლოგიას, გენურ ინჟინერიას, მანქანასთან შერწყმას და ა.შ.-ს შეუძლიათ შტერი, უძლურ-უსუსური ავადმყოფი ადამიანის გადაქცევა უკვდავ,ყოვლისშემძლე და ყოვლისმცოდნე არსებად, მოკლედ ღმერთად.
ეს არაა სექტა, ტრანსჰუმანიზმი არის ჰიპების და მოწინავე ტექნოლოგიების კალიფორნიიდან მოსული იდეოლოგია და უკვე ლამის პლანეტარული მოძრაობა. ის ამბობს რომ ქრისტე კი არა ტექნოლოგიაა ხსნა სამყაროსთვის და ადამიანისთვის.
პარიზშიც მოეწყო კოლოკვიუმი Transvision ტრანსჰუმანისტებიდ ფრანგული ასოციაცია კაცობრიობას პირდება მდგომარეობის გაუმჯობესებას ტექნოლოგიების წყალობით. ლაბარაკია რობოტების წყალობით არხეინ ცხოვრებაზე შრომის გარეშე და სიკვდილის დამარცხებაზე ტექნოლოგიების წყალობით.
ტრანსჰუმანისტები უკვდავების მიღწევის ერთ-ერთ მთავარ იარაღად თვლიან ინფორმატიკას. მათი აზრით ხელოვნური ინტელექტი ადამიანის ინტელექტზე უფრო ძლიერი იქნება 2030 წლისთვის, შესაძლებელი იქნება ადამიანის ცოდნის და აზრის ნუმერიზება და გადატანა რობოტშიც-აი მათი უკვდავება. ამ პროცედურის ჩატარების შემდეგ უკვდავი ტრანსადამიან-პოსტადამიანები იქნებით.
ეს აჩენს ეთიკურ და ფილოსოფიურ კითხვებს. როგორ? როდის? რატომ?
ევგენიზმი არაა შორს…
ტრანსჰუმანისტების მიზანი ჯერ არაა მიღწეული. ტრანსჰუმანისტები ჯერ ჯერობით ამბობენ მხოლოდ იმას რომ ტექნოლოგია დაგვეხმარება ცხოვრების გახანგრძლივებაში, მაგ. გუგლის პროექტით ”ნანონაწილაკები რომლებმაც შეიძლება ამოიცნონ კიბო ადრეულ სტადიაზრ” nanoparticules qui pourraient détecter le cancer à un stade précoce.
Google-ს დამფუძნებლები Larry Page და Serguei Brin მოწინავე ტექნოლოგიის მრავალი მეწარმის მსგავსად ტრანსჰუმანიზმის მგზნებარე მომხრეები არიან.
Le philosophe Friedrich Nietzsche était en avance sur son temps. Dans son livre, Ainsi parlait Zarathoustra , 1 les principaux appels de caractère sur les gens à devenir Übermensch -a sorte de « super-humain » ou « au – delà humain », comme ils avaient jamais été. Parce que « Dieu est mort », en tant que source de valeur, le nihilisme en était la conséquence. Sur le plan existentiel, cela signifiait que la vie manquait de sens et de valeur intrinsèques ou d’un cadre moral traditionnel. A sa place, le sens et la valeur seraient désormais fondés sur l’établissement de l’ Übermensch . 2 L’ écrivain et militant d’extrême droite Spencer Sunshine a écrit :
Il y avait beaucoup de choses qui attiraient les anarchistes vers Nietzsche : . . . son antichristianisme (presque pathologique) ; . . . son désir d’un “overman” – c’est-à-dire d’un nouvel humain . . . qui pourrait dire « Oui » à l’auto-création d’un nouveau monde à partir de rien ; et sa transmission de la « transévaluation des valeurs » comme source de changement. 3
À l’époque nazie de l’Allemagne, Adolph Hitler a invoqué le concept d’ Übermensch dans le cadre de l’établissement d’une race aryenne. Les nazis ont également mis l’accent sur un concept correspondant d’ Untermenschen , ou races sous-humaines et inférieures.
Sous le régime nazi, le Dr Josef Mengele a incarné la poursuite de l’ Übermensch comme la seule considération morale. Beaucoup de ses sujets de test ont souffert horriblement et même fatalement au nom de la science. Mengele est devenu connu sous le nom de « l’Ange de la mort », ayant tué des personnes par injection létale, fusillades, coups et expériences mortelles. 4
C’est tout à fait certain si l’avenir imaginé par Natasha Vita-More le propose. L’auteur du Transhuman Manifesto a déclaré en 2006, « Je ne pense pas que cela conclut nécessairement qu’il y aura toutes sortes d’espèces, mais peut-être d’innombrables variations sur le thème humain ou transhumain. Elle a ajouté : « Je pense qu’il y aura un élément traçable » de la génétique humaine d’origine mais « Si nous sommes des téléchargements, alors nous ne serions pas définis par notre génome. . . ” 14
Une autre menace est que les humains améliorés peuvent avoir des avantages par rapport aux personnes conventionnelles qui les désavantagent. En effet, le projet dirigé par Mehlman a été explicitement déclaré pour “développer des normes pour les tests sur des sujets humains dans la recherche qui implique l’utilisation de technologies génétiques pour améliorer les individus “normaux” – pour les rendre plus intelligents, plus forts ou plus beaux”.
Les futurologues actuels pensent que ce moment est presque arrivé. En 2005, l’ingénieur de Google Ray Kurzweil a écrit The Singularity is Near . Kurzweil a prédit que d’ici 2029, les ordinateurs passeront le test de Turing 18 , ce qui signifie qu’ils correspondront à la cognition humaine. Puis, vers 2045, « le rythme du changement sera si étonnamment rapide que nous ne pourrons pas suivre, à moins d’améliorer notre propre intelligence en fusionnant avec les machines intelligentes que nous créons ». 19
« Qu’arrive-t-il aux entités à mesure qu’elles évoluent ? Nous sommes devenus plus intelligents. Nous sommes devenus plus capables d’émotions de plus haut niveau, donc nous sommes devenus plus aimants. Nous sommes devenus plus créatifs. Nous sommes devenus plus beaux. Et donc nous évoluons de manière exponentielle pour avoir des niveaux plus élevés des propriétés mêmes que nous attribuons à Dieu sans limite. 22
Et le serpent dit à la femme : Vous ne mourrez certainement pas :
Car Dieu sait qu’au jour où vous en mangerez, vos yeux s’ouvriront, et vous serez comme des dieux, connaissant le bien et le mal. 23
Lee Harding est chercheur associé au Frontier Center for Public Policy.
ყველას ყველა საქმეში ჩარევის მურველი უმდიდრესი გლობალური სუპერკლასი ადამიანის უფლებებზე ყვირილით ამთავრებს ადამიანთა ხანას
საწყისი ცოდვიდან მოყოლებული უნდა ადამიანს ღმერთად გახდომა.
ჯერ იყო პოლითეიზმები, შამანიზმი, რომელთა კულმინაცია იყო ძველ ბერძენთა და რომაელთა რელიგია. შემდეგ იყო პოლითეიზმები, წიგნის რელიგიები.
ნიცშეს შემდეგ კი არის ზეადამიანის, ადამიანი-ღმერთის რელიგია.
ტრანსჰუმანისტები ამბობენ რომ ღმერთი ჯერ არ არსებობს და ღმერთი იქნება მათ მიერ შექმნილი ზვალინდელი ადამიანი რომელსაც ნანოტექნოლოგიების, ბიოტექნოლოგიების, ინფორმატიკის და კოგნიტიურ მეცნიერებათა //NBIC// წყალობით ექნება თითქმის უსასრულო ძალები.
ადამიანი შეძლებს იმას რაც ტრადიციათა თანახმად შეუძლიათ ღმერთებს: შექმნის სიცოცხლეს, შეცვლის ადამიანის გენომს, ხელახლა დააპროგრამებს ადამიანის ტვინს, მოკლავს სიკვდილს.
ტრანსჰუმანიზმის პაპმა Ray Kurzwell-მა განაცხადა რომ 2030 წლისთვის ადამიანის ტვინის ელექტრონულ ნანო-კომპონენტებთან // ტექნოლოგიურ ელემენტებთან// შერწყმით ადამიანს ექნება დემიურგული, ღმერთის ძალის Godlike ძალა.
მომავალი ძლიერი უკვდავი ადამიანების წარმოებაზე ეს ლაპარაკი გავს ჰოლივუდისთვის განკუთვნილ სცენარებს, მაგრამ პირველად მოხდა ის რომ რაღაც ფილოსოფიური მოძრაობა მიზნად ისახავს. ბუნებისგან და ტრანსცენდენტურობისგან თავისუფალი და საკუთარი ევოლუციის გამგებელი ადამიანების შექმნას.
ზოგი ტრანსჰუმანისტი, მაგ. ფილოსოფოსი Clement Vidal ფიქრობს ადამიანის მომავალი ძალებით მთელი სამყაროს ხვედრის გარდაქმნას, მისთვის უკვდავების მინიჭებას რაც უზრუნველყოფს ადამიანის უკვდავებას.
დღევანდელი რელიგიები გვეხმარება რწმენით სიკვდილის ატანაში და არა მის მოსპობაში.
ტრანსჰუმანისტებს კი უნდათ ღმერთის შეცვლა უკვდავი კიბორგით.
ტრადიციული რელიგიები შეიძლება შეცვალოს ტექნოლოგიის რელიგიამ.
ამ პროცესმა შეიძლება გააგიჟოს ადამიანები. ფსიქოლოგებს, ფსიქიატრებს, ფსიქოთერაპევტებს ბევრი სამუშაო ექნებათ…
James Ephraim Lovelock,დაიბადა 1919 წლის 26 ივლისს Letchworth Garden City , ინგლისში.ისაა ბრიტანელი დამოუკიდებელი მოაზროვნე, მეცნიერ, ბუნებრივი გარემოს მკვლევარი, ატმოსფეროს მეცნიერებათა სპეციალისტი. ის ეხლა ცხოვრობს Cornouailles-ს საგრაფოში, დიდ ბრიტანეთში.
მალე კიბორგები შეცვლიან ადამიანებს, ისინი დაიკავებენ ადამიანთა ადგილს და გარდაქმნიან სამყაროს, ამბობს James Lovelock. ადამიანთა ბატონობას ეღება ბოლო.
Tim Peacock / pour NBC News25 août 2019 à 10 h 03 UTC / Mise à jour le 29 août 2019 à 14 h 02 UTCPar Corey S. Powell
ათობით ათასი წლის მანძილზე ადამიანი დედამიწაზე ბატონობდა როგორც ერთადერთი გონიერი და საკუთარი თავის მცოდნე არსება.
მაგრამ იგივე ადამიანმა გააკეთა გონიერი მანქანები და მათი გაძლიერება და გავრცელება ნიშნავს იმას რომ მალე, შეიძლება ჩვენს ცხოვრებაშიც, ამ ნაკეთობებმა შეიძლება ადამიანი სულ გააქრონ დედამიწიდან.
ეს შოკისმომგვრელი განცხადება James Lovelock-მა გააკეთა წიგნში «Novacene».
«Les intelligents de l’avenir ne seront pas des humains mais ce que j’ai choisi d’appeler des« cyborgs »qui se seront conçus et construits.» James
Lovelock Sandy Lovelock
Lovelock décrit les cyborgs comme les descendants autonomes et conscients d’eux-mêmes des robots et des systèmes d’intelligence artificielle d’aujourd’hui . Il appelle l’ère imminente de leur domination le Novacène – littéralement, la «nouvelle nouvelle» ère.
De nos jours, les Luddites modernes ne manquent pas pour avertir que la technologie va bientôt nous submerger. Mais les prédictions audacieuses de Lovelock se démarquent. Contrairement aux technosceptiques, y compris l’informaticien Roman Yampolskiy de l’Université de Louisville, Lovelock pense qu’il est peu probable que nos machines se retournent contre nous , à la manière de Terminator. Et contrairement aux utopistes comme le futuriste Ray Kurzweil, il n’envisage pas les humains et les machines fusionner avec bonheur dans une union que certains appellent la singularité.
Au contraire, Lovelock voit l’essor de la technologie à travers une lentille évolutive, conformément à ses décennies de recherche et de réflexion sur les systèmes écologiques et biologiques. Il apporte également la perspective unique d’un scientifique qui vient de fêter son 100e anniversaire, avec une profonde conscience de l’évolution des modes scientifiques et n’ayant plus rien à prouver. C’est une perspective qui le pousse à des conclusions à la fois optimistes et profondément inquiétantes.La fin commence déjà
Les premières étapes du Novacene sont déjà en cours, soutient Lovelock. Il cite l’ exemple d’AlphaZero , un programme informatique qui a appris à jouer au jeu Go – et qui est ensuite rapidement devenu le meilleur joueur de Go au monde. Les ordinateurs d’aujourd’hui peuvent déjà traiter les données beaucoup plus rapidement que nous ne le pouvons; avec une intelligence artificielle totalement indépendante, dit-il, les cyborgs de demain deviendront facilement un million de fois plus intelligents que nous.
Lovelock imagine des cyborgs remplissant toutes les niches évolutives de la planète. «Je considère les cyborgs comme un autre royaume de vie», dit-il. «Ils nous soutiendront de la même manière que nous-mêmes, en tant que royaume d’animaux, nous défendons les plantes.»
À quoi ressembleraient les cyborgs? Lovelock est intentionnellement vague, car il s’attend à ce qu’ils repensent les règles de base du design d’une manière que nous, les petits humains, ne pouvons pas imaginer. «Les cyborgs recommenceraient; comme Alpha Zero, ils partiraient d’une ardoise vierge », écrit-il dans son livre. Il émet l’hypothèse qu’elles pourraient ressembler à des sphères, mais lorsqu’il est pressé, il dit: «Il est tout à fait possible qu’ils n’aient aucune forme du tout», existant principalement sous forme de formes virtuelles à l’intérieur des ordinateurs.
Quelle que soit leur forme, les cyborgs seront tellement au-delà de nous dans l’intellect qu’ils pourraient nous rejeter comme faisant partie du paysage d’arrière-plan de la planète. Alternativement, ils pourraient nous apprécier de la même manière que nous apprécions les plantes. Cette possibilité plaît à Lovelock, qui aime passer des jours dans le jardin autour de sa maison de campagne dans le Dorset, en Angleterre. «Pensez à la façon dont vous vous rendez dans un grand arboretum», dit-il.
Une fois établis, les cyborgs resteront dominants sur notre planète. «Le Novacène», dit Lovelock, «sera probablement la dernière ère de la vie sur Terre.»Chemin vers le Novacène
Ce n’est pas la première fois que Lovelock secoue le monde scientifique avec un gros argument controversé. Sa nouvelle idée d’une prise de contrôle imminente d’un cyborg s’appuie sur une idée générale qui l’a rendu célèbre à l’origine, la soi-disant hypothèse de Gaia que lui et la biologiste Lynn Margulis ont développée en 1974.
Dans la vision de Gaia, notre planète se comporte comme un organisme unique et autorégulé. Au cours des quatre milliards d’années écoulées depuis l’aube de la vie, les processus biologiques ont régulièrement modifié l’atmosphère, la terre et les océans pour maintenir la Terre habitable. Le soleil est devenu plus brillant, des volcans ont éclaté, des astéroïdes ont frappé, et pourtant notre planète a constamment maintenu les bonnes conditions pour la chimie de l’eau liquide et du carbone: les éléments essentiels de la vie.
Au départ, de nombreux chercheurs avaient une mauvaise opinion de l’hypothèse de Gaia. Mais ces dernières années, c’est devenu respectable.
«Le concept de Gaia est tout à fait essentiel pour notre compréhension croissante de la vie dans l’univers», déclare David Grinspoon, astrobiologiste au Planetary Science Institute de Tucson, en Arizona. Paul Davies, physicien à l’Arizona State University à Tempe, appelle Gaia «un concept utile pour souligner comment les cycles biologiques et géologiques sont couplés».
Les sceptiques sont de retour concernant les derniers pronostics de Lovelock. «Personne ne sait comment cela se déroulera, car nous ne savons pas comment le cerveau fonctionne ou ce qu’est la conscience», dit Grinspoon. «Et les prédictions spécifiques sur l’intelligence artificielle et son impact futur semblent dépendre de réponses spécifiques, non testées et non vérifiées à ces grandes questions.»
Mais Lovelock pense que des avancées comme AlphaZero signifient que nous n’avons pas à regarder vers un avenir lointain pour voir comment l’histoire se déroulera. «L’étape cruciale à l’origine du Novacene a été, je pense, la nécessité d’utiliser des ordinateurs pour concevoir et fabriquer eux-mêmes», écrit-il. “Il semble maintenant probable qu’une nouvelle forme de vie intelligente émergera d’un précurseur artificiellement intelligent fabriqué par l’un de nous, peut-être de quelque chose comme AlphaZero.”Vivre à l’ère des cyborgs
Une fois que nous nous sommes habitués à être traités comme des plantes d’intérieur, les débuts du Novacene pourraient ne pas être si mauvais. D’une part, dit Lovelock, les cyborgs et les humains auront un intérêt commun à protéger la Terre du changement climatique, car ni nous ni eux ne peuvent tolérer des températures supérieures à environ 50 degrés Celsius (122 Fahrenheit).
Si les humains ne parviennent pas à trouver des moyens d’atténuer les effets du réchauffement climatique, les cyborgs devront le faire. «Ils apporteront, bien sûr, quelque chose de nouveau au parti, probablement dans le domaine de la géo – ingénierie – des projets à grande échelle pour protéger ou modifier l’environnement. De tels projets s’inscriront bien dans la capacité de la vie électronique », écrit Lovelock. Par exemple, les cyborgs peuvent couvrir de grandes zones de la surface de la Terre avec des miroirs pour réduire la quantité de chaleur solaire absorbée.
Que feront les humains de leurs seigneurs robotiques? «Je ne peux pas imaginer», dit Lovelock. «Ça doit être un peu comme un chien essayant de comprendre un génie.»
“ მოიშორეთ ბორკილები ! ნუ იქნებით ნურც რელიგიის, ნურც ქორწინების, ნურც შვილების მონები, გაწყვიტეთ ძველი ეს ძველი კავშირები, სახელმწიფოა თქვენი სახლი, მთელი მსოფლიოა თქვენი ქვეყანა !’ – ყვიროდა ნიცშეს აყოლილი ლენინის ბოლშევიკების ლიდერი ალეკსანდრა კოლონტი
Cast off your chains! Do not be slaves to religion, to marriage, to children. Break these old ties, the state is your home, the world is your country!’ – Alexandra Kollontai, Bolshevik leader
ზუსტად ასე ცხოვრობს მაიმუნი შიმპანზეს სახეობა ბონობო. ცხოვრობს რელიგიის, ქორწინების, ოჯახის გარეშე კოლონტაისთვისაც სამაგალითო სექსუალური თავისიფლების პირობებში.
ისაა კონგოს ენდემური სახეობა. შიმპანზე ბონობათა საზოგადოება ცხოვრობს მატრიარქატის წესებით. ბონობო არის ადამიანთან ყველაზე ახლო მაიმუნი. ის სხვა დიდ მიმუნებზე უფრო მიდრეკილი ორ ფეხზე სიარულისკენ. ის რეცხავს საკვებს და მერე ჭამს. ბონობოები ”სიყვარულს შვრებიან” პირისპირ. კოცნიან ერთმანეთს და ენას იყენებენ როგორც ადამიანები.
ბონობო არის კონგოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ენდემური სახეობა.ის ცხოვრობს ტროპიკულ ტყეში.
შიმპანზე ბონობოების საზოგადოება მატრიარქალურია. და მდედრების ალიანსი საშიშს ხდის მათ ჯგუფს. თუ მამრის ქცევა არ მოეწონებათ მდედრები მას ცემენ. მაგრამ დაძაბულობები ხანმოკლეა. მცემლებს და ნაცემებს, ყველას ამშვიდებს სექსი. მაგ მაიმუნებს აქვთ მდიდარი ფანტაზია. ისეთივე როგორც 1960-ანი წლების შემდეგ პორნოგრაფიით აღზრდილ ადამიანთა თაობებს.
სექსი ჯგუფის ერთიანობის ინსტრუმენტი. როდესა მაიმუნებს შორის ურთიერთობები იძაბება ისინი ერთმანეთს ამშვიდებენ სექსით და ერთმანეთის ტილებისგან და რწყილებისგან გაწმენდით. მათ უყვართ სექსი შვილების გაჩენის გარეშე და ეს გრძელდება 14 წამი და ხდება ყოველ 90 წუთში. სექსი ამ მაიმუნებისთვის არის ყოველდღიური ცხოვრების რეგულაციის , დამშვიდების, სიამოვნების მიღების ინსტრუმენტი და სიმპატიის ნიშანი.
ბონობოს მატრიარქალური საზოგადოება
შიმპანზე ბონობო ჯოგური არსებაა რომელიც ცხოვრობს ჯგუფებად რომლებშიც არის რამოდენიმე ათეული ინდივიდი. ამ ჯგუფებში უპირატესი როლი აქვთ მდედრებს და ისინი იღებენ გადაწყვეტილებებს ჯგუფის შესახებს.
ამ მაიმუნების ბუნება წყნარი და მშვიდობიანია. ისინი ქმნიან მატრიარქალური ტიპის სოციალურ სტრუქტურას სადაც უდიდესი როლი აქვს სოლიდარობას. მშობიარობის ასაკს მიღწეული მდედრები მიდიან ახალი კლანის საძებრად, მამრები კი ცხოვრობენ ჯგუფში სადაც დაიბადნენ.
მამრები მათ შორის ქმნიან იერარქიას და მათ ყავთ დომინანტი მამრი რომელიც დაშინებით აჩერებს კონფლიქტებს.
bonobo-ები უეჭველად არიან დიდი პრიმატები რომელთა სექსუალური პრაქტიკები ახლოა ადამიანის სექსუალურ პრაქტიკებთან.
შიმპანზე ბონობოებში სექსს აქვს სოციალური ფუნქცია. მდედრები შვილს აჩენენ ყოველ 5 წელიწადში ერთხელ და სექსუალური პრაქტიკა შვილის გაჩენის გარეშე ყოველდღიურია. მათ საზოგადოებაში სექსის ფუნქციაა კონფლიქტების დამშვიდება.
შიმპანზე ბონობოები არიან ჰომოსექსუალებიც, ბისექსუალებიც მათთვის ჩვეულებრივი რამეა ის რაც აღწერილია კამასუტრაში და მარკიზ დე სადის პორნოგრაფიულ ნაბღაჯნებში // ჯგუფური სექსი, ფელაცია…// მოკლედ ამ მაიმუნების საზოგადოება გავს სექსუალური რევოლუციის აქტივისტების და ცალკეული ჰიპების ქცევას….
Ce sont les primates les moins agressifs ; en contrepartie, ils s’adonnent à des plaisirs variés : rapports homosexuels, attouchements à trois ou plus, baisers, fellations…
ხოდა დღეს ცივილიზებულ მსოფლიოში წვავენ და არბევენ პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარს და მისნაირ ეკლესიებს, ჯიჰადისტები და სატანისტები ხოცავენ მღვდლებს და ბრუნდება წარმართობა, არის სექსუალური კულტებიც, დიდად დამაფიქრებელი პროცესია და დავფიქრდეთ.
დიდი ფრანგული პრესა: სატანიზმი ხიბლავს და იზიდავს აჯანყებულ ახალგაზრდობას“-ესაა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის შემდგომი მდგომარეობა.
სექტანტურ მოძრაობათა სპეციალისტი, რელიგიათა ისტორიკოსი Jacques Cordonnier ღელავს ამ „ რელიგიური გადახრების“ გამო, იკვლევს მათ. ის ფიქრობს რომ სატანიზმი ხიბლავს ძლივს 10 წლის ბავშვებს და ძლივს მოზარდები უკვე ღიად აცხადებენ თავის სატანისტობას და ძალადობენ ან ჩადიან კრიმინალურ აქტებს.
„ სატანიზმი დღეს ხიბლავს და იზიდავს უფრო და უფრო მეტ ახალგაზრდას! წაბილწვა-პროფანაციების, უკანონო აქტების რაოდენობა იზრდება 10 წელია. … 15-ოდე ბავშვმა თავი მოიკლა Nord-Pas-de-Calais=ის რეგიონში ბოლო თვეებში და ყველა თვითმკვლელი ბავშვი ღიად სატანისტი იყო!»
ს მეცნიერი ამბობს რომ საფრანგეთში ყოველ წელს არანკლებ 500 კრიმინალური ფაქტი მიეწერება სატანიზმს.
ერთადერთი მაგალითი: 2005 წელს 14 წლის ორი მოზარდი გადახტა d’Ivry-sur-Seine-ს ცათამბჯენის მე-17 სართულიდან. ეს იყო კარგად თეატრალიზებული თვითმკვლელობა. მათ დაპატიჟეს თანაკლასელები რათა ისინი ყოფილიყვნენ მათი თვითმკვლელობის მოწმეები. დღეს ცნობილია რომ ისინი იყვნენ სატანას თაყვანისმცემლები…
..
რამოდენიმე დღით ადრე თვითმკვლელობამდე Julie-მ დაწერა თავის დღიურზე ინტერნეტში // ბლოგი//: „ არის მუდამ სისხლმდენი ჭრილობა…“ სიტყვებს თან ახლდა დაბმული და პირზე ალიკაპამოდბული გოგოს სადომაზოხისტური ფოტოები: სიცოცხლის უარყოფა, ბოროტების აპოლოგია.
რელიგიათა ლექსიკონში ნათქვამია რომ სატანიზმი არის სატანას და ბოროტების სულთა კულტი რომელსაც თან ახლავს რელიგიური რიტუალების დამახინჯება //შავი მესები, ჯადოსნობა-კუდიანობა, sabbat, იმორალიზმი, წაბილწვა და ფსევდო-რელიგიური პრაქტიკები//.
ინტერნეტზე შეიძლება იფიციალურად აღრიცხული 40-ოდე სატანისტური საიტის ნახვა. სინამდვილეში იქ თარეშობს ათასობით არაფორმალური ჯგუფი და მოზარდების მიერ შექმნილი ასობით ბლოგი.
15 წლის ანტუანი, მაგალითად: „ მე თაყვანს ვცემ სატანას, მე მუდამ თაყვანს ვცემ სატანას, წერტილი სულ ესაა.“
იგივე ასაკის ბიჭი მიმართავს სხვებს: „ თქვენ გეშინიათ ჩვენი. თქვენ არ იცით თუ რა შეგვიძლია. ძალიან კარგი, იცახცახეთ! უარესი იქნება. პარტია დაიწყო!»
კლინიკოსი ფსიქოლოგი Christophe Allanic ამბობს რომ მოზარდები ასე გამოხატვენ მათი მშობლებისგან გამოყოფის სურვილს.
„ მოზარდი ბაძავს ღმერთის წინააღმდეგ აჯანყებულ სატანას ამით ის უპირისპირდება მშობლის ავტორიტეტს, მიისწრაფის ინდივიდუალიზაციისკენ…“
ეშმაკი აჯანყებული ანგელოზია. მარტო მას შეუძლია ღმერთთან დაპირისპირება. მოზარდის თვალში ისაამაცდური,ბრალმდებელი, აჯანყებული, ცილისმწამებელი. იდეალია ახალგაზრდისთვის რაც მას აძლევს ავტონომიის, ღვთაებრივი კანონების გარეთ ყოვლისშემძლეობის, აბსოლუტური თავისუფლების მოპოვების,ლიბიდოს გაძლიერების, სასღვრების და შიშის მოსპობის… საშუალებას“ //Christophe Allanic//...
ხოდა ვოლტერის იდეებზე აღზრდილმა თაობებმა მოაწყვეს საშინლად სისხლისმვრელი საფრანგეთის რევოლუცია და ნიცშეს იდეებზე აღზრდილებმა მოაწყვეს მსოფლიო ომები, გენოციდები, ტოტალიტარიზმები, 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ- სექსუალური რევოლუცია. ხოდა ევროპაში წვავენ და არბევენ ულამაზეს კათედრალებს, ჯიჰადისტები და სატანისტები ხოცავენ მღვდლებს. ყვავის წარმართობაც.
Satanisme et vampirisme. Le livre noir – Paul Ariès – BabelioLe renouveau du satanisme chez les jeunes inquiète les pouvoirs publiques: profanations, messes noires ou rouges, suicides, meurtres, actes de violence et d’auto-mutilation, discours anti-social constituent quelques-uns des symptômes morbides du satanisme moderne.http://www.babelio.com
2005. წელს ფრანგულად. გამოიცა Paul Ariès- Satanisme et vampirisme.Le livre noir- ანუ სატანიზმი და ვამპირიზმი. შავი წიგნი.რეზიუმე :
სატანიზმის. განახლება ახალგაზრდებშიაღელვებს ხელისუფლებას : წაბილწვები და დარბევები, შავი თუ წითელი მესები, ძალადობის აქტები და თვითდასახიჩრება, ანტისოციალური გამოსვლებიდა გამოხდომები არის თანამედროვე სატანიზმის დამაფიქრებელი სიმპტომები.მაგრამ ეს მიმდინარეობა. არ დაიყვანება გადაგვარებულთა უწესობაზე თუ უკანონობაზე. ის. ასევე. არის. მემკვიდრე. სიმბოლური სატანიზმისა. რომლის მიზანიზაა შეძვრა, შოკში ჩაგდება რათა ჩამოცვივდეს ჩვენი საზოგადოების ნიღბები.ეს სატანიზმი დღეს იღებს ახალ სახეებს. ის შეთამაშებულია ვამპირიზმთან თუ ზოგ მარგინალურ სექსუალობასთან.
ის. თანაარსებობს რელიგიურ თუ პოლიტიკურ ექსტრემისტულ იდეებთან.
ესაა ნიშანი იმისა. რომ ადამიანები ცუდად გრძნობენ თავს დღევანდელ საზოგადოებაში. ესაა. ულტრალიბერალური იდეოლოგიის. სიმპტომი. ის ახლოა ჩვენს საზოგადოებასთან და ამიტომაა. უფრო საშიში.
ის არაა კიბო ჯანმრთელ სხეულზე. ისაა ავადმყოფი საზოგადოების მეტასტაზი.Il n’est pas un cancer sur un corps sain mais une métastase d’une société malade.
წიგნი მიზნად ისახავს იმის ჩვენებას თუ რატომაა სატანიზმის ეს იდეოლოგია საშიში როგორც მისი ადეპტებისთვის ისე მთელი საზოგადოებისთვის.
საშველია კონსერვატიზმი, დავუკვირდეთ- აქ ბმულებზე ნახავთ ცოტა რამეს ვოლტერს და ნიცშეს აყოლილ სამყაროში შამანიზმის გავრცელებაზე და ანტიქრისტიანულ ვანდალიზმზე.
მარქსი ლენინი და სტალინი გადადავყარეთ მაგრამ მოვიდა ნიცშეს, ნიჰილიზმის, სექსუალური და წარმართული კულტების ხანა. ევროპაში დგავენ ფალოსის და ვაგინას ქანდაკებებს და სტალინის პორტრეტების შეცვლა ვაგინას კერპებით ვერაა უდიდესი გამარჯვება.
აგე, ხელოვანი ჯემი მაკ კარტნი არ ხატავს ხატებს, მარქსის, ლენინის, მაოს,ჩე გევარას პორტრეტებს , ის აკეთებს ქალის და მამაკაცის სასქესო ორგანოების ქანდაკებებს. კაი ფულიც იშოვა და სახელიც გაითქვა. ესეც სექს კულტი და სატანისტური კულტი ვოლტერს და ნიცშეს აყოლილ სამყაროში.
légendeVerity Carter a été maltraitée dès l’âge de quatre ans
Verity Carter ამბობს რომ ის იზრდებოდა საიდუმლო სექტაში რომელიც ხელს უწყობდა ახალისებდა სექსუალურ კონტაქტებს სრულწლოვანებს და არასრულწლოვან ბავშვებს შორის. ეს იყო ”ჯოჯოხეთი დედამიწაზე”.
ეხლა 38 წლის ქალი ამბობს რომ მას 4 წლის ასაკიდან აუპატიურებდნენ წევრები სექტისა ღმერთის შვილები და მოძალადეთა შორის იყო მამამისი.
Alexander Watt გამოცხადდა დამნაშავედ მას შემდეგ რაც მან აღიარა რომ 1980-ან წლებში ის აუპატიურებდა ბავშვებს შოტლანდიაში.
სექტა ღმერთის შვილები გაჩნდა აშს-ში 1960-ანი წლების ბოლოს.
მისმა დამფუძნებელმა David Berg-მა სექტის წევრებს უთხრა რომ ღმერთი სიყვარულია, სიყვარული კი სექსია და ამისთვის არ უნდა იყოს დაბრკოლება არც ასაკი და არც ნათესაური სიახლოვე.
Verity-მ თქვა რომ ეს ახალისებდა სექსუალურ აქტივობას 2-3 წლის ასაკიდან
Le culte de Berg-ის მის კულტს 1970-ან წლებში ყავდა მთელ მსოფლიოში 130 თემად განაწილებული ათასობით წევრი.
ჰოლივუდის ვარსკვლავები Rose McGowan და Joaquin Phoenix გაჩნდნენ ამ კულტში.
შოტლანდიაში სექტა იყო Renfrewshire-ში, Lanarkshire-ში, Ayrshire-ში და Édimbourg-ში.
Verity-ს გაჩენისას მისი მშობლები იყვნენ სექტის აქტიური წევრები.
légendeRose McGowan a fait une tournée de presse pour sa série documentaire en janvier
Verity ამბობს რომ რომ გაუპატიურებების გარდა მას ცემდნენ სულ მცირე დაუმორჩილებლობის გამოც.
” ცხოვრება გადაიქცა ჯოჯოხეთად დედამიწაზე”, თქვა მან.
ეს ხდებოდა ეტაპ-ეტაპ და მრავალმა სრულწლოვანმა რეალობა დაინახა მეტისმეტად გვიან.
” ბევრი მშობელი წავიდა და მათ თან წაიყვანეს მათი ბავშვები”.
მისი მამაც წავიდა სექტიდან როდესაც ის დაახლოებით 9 წლის იყო, მაგრამ
Verity და მისი ძმები და დები დარჩნენ სექტაში მათ დედასთან ერთად.
თავიდან ისინი არ ცხოვრობდნენ თემში, ცხოვრობდნენ პატარა ბინაში Paisley_ში.
მაგრამ ცხოვრობდნენ თემის, სექტის წესებით.
” ჩვენ არ გვქონდა არავითარი კონტაქტი გარე სამყაროსთან”, ამბობს Verity.
”ჩვენ არ გვქონდა არც მუსიკა, არც ტელევიზია, არც კულტურა, არ გვქონდა არავითარი წარმოდგენა იმაზე თუ როგორ ფუქციონირებს მსოფლიო”, თქვა მან
Verity-ს და მის და-ძმას არ მიუღიათ არანაირი ფორმალური სწავლა-განათლება. მათ ისწალეს გადარჩენის ტექნიკები და ის თუ როგორ უნდა დაუმალონ ყველაფერი გარე სამყაროს, განსაკუთრებით სოციალურ მუშაკებს.
” ალტერნატიული რწმენა”. ” თუ არ შეინარჩუნებდით ღიმილს და არ იტყოდით იმას რაც უნდა გეთქვათ ამას ექნებოდა ცუდი შედეგები”, ამბობს ის.
პედოფილი სექტანტები ბავშვებს ეუბნებოდნენ რომ მათ და-ძმას საშინელი რაღაც დაემართებოდათ თუ კი ჯგუფზე გავრცელდებოდა ცუდი ხმები.
Verity ამბობს რომ მისი დედ-მამა თავისი უზნეობის შესანიღბად თავს აცხადებდნენ ქრისტიან მისიონერებად და მას უშვებდნენ ქუჩაში ფულის საშოვნად, სამათხოვროდ.
” მაუპატიურებდნენ 4 წლის ასაკიდან. ამას შვრებოდნენ როგორც მამაჩემი ისე სექტის სხვა წევრები’, მე ეს არ მომწონდა, მაგრამ როდესაც კითხვას ვსვამდი მცემდნენ ან მაჩუმებდნენ. მე ბევრჯერ მსჯიდნენ იმიტომ რომ სულ ვსვამდი კითხვებს”, ამბობს Verity.
ასე ნაწამები და ნათრევი ბავშვი 15 წლისა იყო როცა მოახერხა სექტიდან გაქცევა.
მან თქვა რომ ის მივიდა იქამდე რომ აღარ ადარდებდა თუ რა შეიძლებოდა მოსვლოდა და აღარ ემორჩილებოდა სექტის სასჯელებს.
მას უკვე უკვე უნდოდა სიკვდილი და აღარ ადარდებდა მოკვდებოდა ის სექტის გარეთ თუ არა. ” რა უნდა მომსვლოდა უარესი?”, ამბობს ის.
ის თავიდან მამასთან წავიდა საცხოვრებლად. მამამ მასზე ფული დახარჯა, ”ალბათ წარსულის კომპენსაციისთვის”, ფიქრობს ქალი.
მაგრამ ქალიშვილი გაექცა მამას როდესაც მან სცადა მასთან დაახლოება.
ის 16 წლის ასაკამდე ცხოვრობდა მარტო პატარა ოთახში.
” არაფერი ვიცოდი, ბევრ რამეს უნდა შევჩვეოდი და ბებრი შეცდომა დავუშვი, მე არ ვყოფილვარ სრულყოფილი”, ამბობს ის.
წლების მანძილზე ნაწამებ და ნატანჯ ადამიანს ქონდა დეპრესიაა, კოშმარები, უძილობა, მიდრეკილება თვითმკვლელობისკე ის ლოთობით და ნარკოტიკით ცდილობდა წარსულის დავიწყებას.
წლების მანძილზე მას სჯეროდა რომ არ შეეძლო ხმის ამოღება იმიტომ მისი და-ძმა ისევ სექტაში იყვნენ.
მაგრამ ბოლოს და ბოლოს გადაწყვიტა ლაპარაკი იმაზე რაც თავს გადახდა.
დედამისი ისევ არის წევრი სექტისა რომელსაც ეხლა ჰქვია The Family International.
13.08.2010-21-ე საუკუნის გერმანიაშიც არსებობენ მოძალადე სატანისტური კულტები.
სატანისტური სექტები და კულტები არის სამყარო სადაც მეფობს ბოროტება. ამიტომ ისინი არსებობენ იატაკქვეშეთში, ფარულად.
ახალგაზრდა გერმანელმა ქალმა გაბედა ასეთ სექტაში გატარებულ ბავშვობაზე ხმამაღლა ლაპარაკი.
ექსპერტების თქმით სატანისტური სექტების წევრებს ცუდად ეპყრობიან და მათ უკრძალავენ განცდილზე ლაპარაკს.
ჰოლივუდს ბევრი ფილმი გადაუღია ცხოველების სისხლის მსმელ სატანისტებზე რომლებიც საგანგებო ცერემონიების დროს მსხერპლად სწირავენ ადამიანებს სატანას.
მაგრამ დასავლეთ გერმანიაში Münster-ის რეგიონში სატანისტურ სამყაროში გაჩენილი გოგონა Laura-ს ისტორია უფრო რეალურ-რეალისტურია.
მან მოახერხა სატანისტური სექტიდან გაქცევა, მაგრამ ეს იყო ხანგრძლივი და მტკივნეული პროცესი.
” მამაჩემს დიდ პატივს სცემდნენ სექტაში და მან უკვე ძალიან პატარას დამავალა კეთება იმისა რაც უნდოდა სექტას”, ახსნა მან.
სექტის წევრებს უნდა ეკეთებინად ჩემთვის რაც მათ უნდოდათ, მე კი არ უნდა მეტირა, არ უნდა მეყვირა, არ უნდა მეპასუხა ტკივილზე და სექტის გარეთ არავისთვის არ უნდა მეთქვა მომხდარის შესახებ.
ჩვენ უნდა გვეკეთებინა ის რაც სურდა უზენაეს ძალას.”
პროსტიტუცია სატანას სახელით.
Laura-სთვის უზენაესი ძალა იყო სატანა და მან თქვა რომ მას სატანას სახელით დააძალეს ტკივილის, წამების და გაუპატიურების ატანა.
მაგრამ ეს ასევე ნიშნავდა იმას რომ მას უნდა ჰქონოდა პარალელური ცხოვრება.
სექტის გარეთა სამყაროს ის წარუდგებოდა როგორც სკოლის ნორმალური მოწაფე. საიდუმლო იატაკქვეშეთში კი ის იყო შავი მესების და სატანური რიტუალების მსახური.
” ჩემგან ელოდნენ კაცებისადმი სრულ მორჩილებას”, თქვა მან.
” როდესაც დამავალეს კახპობა მითხრეს რომ უზენაეს ძალას ანუ სატანას უნდოდა რომ მეშოვა ფული სექტისთვის”.
სექტა ურჩევდა გოგოს კლიენტებს და ასე კახპობით ნაშოვნი ფული მიდიოდა სექტის სალაროში.
მარბურგში მყოფი რელიგიის ექსპერტი Adelheid Herrmann-Pfandt ამბობს რომ ლაურას მშობლებმა თავისი გოგონა შეიყვანეს განსაკუთრებით შემაშფოთებელ სატანურ სექტაში. ეს სექტა მისდევს სატანიზმის განსაკუთრებით ულმობელ ფორმას და საზოგადოებისგან განზე დგას.
” ასეთ ექსტრემისტ სატანისტებს ვერ იცნობთ ქუჩაში და საზოგადოებაში. ” ისინი არ დადან გადაყირავებული ჯვარცმით ხელში….”’
ბავშვები ქრებიან
Münster-ის კათოლიკური ეპარქიის სექტის კომისარმა Brigitte Hahn-მა თქვა რომ სატანისტური სექტების 30-მა მსხვერპლმა სთხოვა დახმარება მის ბიუროს.
ზოგმა მათგანმა აღწერა შავი მესები რომელთა ნაწილი იყო რიტუალური აბორტები და მკვლელობებიც კი..
a.
ქალებმა განაცხადეს რომ მათ ბავშვობაში ცუდად ეპყრობოდნენ სექტის წევრები.
” ქალები ამბობენ რომ ისინი დააფეხმძიმეს საგანგებო ცერემონიების დროს”,
თქვა Hahn-მა. შემდეგ არის ბავშვის გაჩენის და მსხვერპლად შეწირვის რიტუალები. ფეხმძიმობას მალავენ, ბავშვები იბადებიან, მაგრამ ქრებიან.”
2008 წელს Hahn-მა ანკეტა დაუგზავა 2000 ექიმს და თერაპევტს. 120-მა პიროვნებამ უპასუხა რომ მათ ჰყავდათ პაციენტები , სატანისტურ ჯგუფებში ძალადობის მსხვერპლები.
Jamie McCartney, The Great Wall of Vagina (2008). Detail. Photo: Courtesy of the artist.
ბრიტანელმა ხელოვანმა Jamie McCartney-მ 2008 წელს თაბაშირისგან ჩამოასხა 400-მეტი ქალის სასქესო ორგანო და პარიზში გამოფინა თავისი შედევრი ” ქალის სასქესო ორგანოს დიდი კედელი”. 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით და პორნოგრაფიით გამოთაყვანებულ ხანაში ასეთი რამეების მოთხოვნა დიდია და ის შრომას განაგრძობს.
მისი შემდეგი პროექტია Mondcivitano ანუ ესპერანტოზე მსოფლიოს მოქალაქე. ის ეხლა გააკეთებს მსოფლიოს ყველა ქვეყნის ქალების სასქესო ორგანოების ქანდაკებებს.მოგვიანებით კი აშშ-საც მიხდავს და გააკეთებს ყოველი შტატის ქალის სასქესო ორგანოს ქანდაკებას.
მან თქვა რომ მასთან ყოველ კვირა მიდის ვიღაც მთხოვნელი.
30 ნაბიჯიანი პანოებად დაყოფილი შედევრი გამოიფინა Brighton Fringe Festival-ზე ლონდონის Hay Hill Gallery-ში და მილანის de Triennale-ზე. McCartney ამბობს რომ მას უნდს რომ მას უნდა ამ შედევრის Tate Modern-ის ნაირი ადგილის მუდმივ კოლექციაში გამოფენა..
Jamie McCartney, ქალის სასქესო ორგანოს დიდი კედელი (2008). დეტალი.
The Great Wall of Vagina -ს გაკეთებამდე McCartney-მ ქნა მამაკაცების სასქესო ორგანოების დიდი კედელი, გამოაქანდაკა 17 პენისი. რას იზამ, გენდერული თანასწორობაა.
ძველბერძნული ცინიზმი, დიოგენე სინოპელი // ძვ.წ.404-323// აჯანყდნენ მათი და მათი წინაპრების სამყაროს წინაღმდეგ. მათ უარყვეს და აბუჩად აიგდეს ბეძნული ზნე და წეს-ჩვეულებები. მათ უარყვეშ მატერიული კომფორტი და არ ეძებდნენ მას. ცხოვრობდნენურცხვად, საჯაროდ, ყველას თვალწინ იკმაყოფილებდნენ ბუნებრივ და სექსუალურ მოთხოვნილებებს. ცხოვრობდნენ როგორც ძაღლები და ცინოკოსების ბერძნული სახელი კინიკოსები მომდინარეობს სწორედ ბერძნული სიტყვიდან kynes -ძაღლი.
თვითონ დიოგენე ცხოვრობდა კასრი, საჭმლისთვის ეძიძგილავებოდა ძაღლებს და მასტურბაციას ეწეოდა აგორაზე, ათენის მთავარ მოედანზე. ერთხელ მან ნახა თუ როგორ სვამდა ბაღანა წყალს პეშვით და მან გადააგდო ხის ჯამი რომელსაც ხმარობდა.
ერთხელ ალექსანდრე მაკედონელმა მას ამაყად უთხრა რომ ისაა ალექსანდრე მაკედონელი და დიოგენემ ამაყად უპასუხა რომ ისაა დიოგენე ძაღლი. ძველ ცინიკოსებს. უნდოდათ ბსოლუტური ტოტალური თავისუფლება დ ამიტომ მათი სექსუალური ქცევაც ისეთი იყო რომ შოკში ჩაეგდოთ თანამედროვეები. ისინი იქცეოდნენ ისე ურცხვად როგორც იქცევიან პირუტყვები.
დიოგენე და მისი მიმდევრები ებრძვიან და უარყოფენ კულტურას, ცივილიზაციას, საზოგადოებრივ წყობას, ტრადიციულ მორალს, ტრადიციულ რელიგიას.
ისინი აიდეალებენ ”ბუნებრივ” ადამიანს.
The weak and the botched shall perish: first principle of our charity.Friedrich Nietzsche
” სუსტი და უხეირო უნდა მოკვდეს”// ფრიდრიხ ნიცშე 1844-1900//. მორჩა. აღარ უნდა იყოთ მოწყალე სამარიტელი. თუ დაინახავთ ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის პერესტროიკით მისიკვდილებულ ხალხებს მიაფურთხეთ და წადით გეიპარადზე. ფრანგი გლეხები და აშშ-ს ფერმერები, ლიეტუველები, ბერძნები, თქვენს თვალწინ იკლავენ თავს. ბერლინის კედლის დანგრევის შემდეგ ცენტრალური და აღმოსავლეთი ევროპის ქალწულები, ქალიშვილები, ფეხმძიმე ქალები დააუპატიურეს და სექსუალურ მონებად გაყიდეს ლონდონში, ბერლინში, ანკარაში, პეკინში ,აი დარდი. სუსტები და უხეიროები რომ არ ყოფილიყვნენ, სანიმუშო კომუნისტ-ანტიკომუნისტი შევარდნაძის ნაირად ყოჩაღები რომ ყოფილიყვნენ ეს არ დაემართებოდათ.
ნიცშეს ასეთი დოქტრინის შესაბამისად მიდის ჩვენი დღევანდელი ცხოვრება.
” სუსტები და უხეიროები უნდა გაწყდნენ”
Commentaire ” ანტიქრისტე (1895) არის დღევანდელობის ღმერთი ფრიდრიხ ნიცშეს ”1844-1900// დაუმთავრებელი ტექსტი. ესაა ქრისტიანობის ლამის უკანასკნელი სიტყვებით ლანძღვა-გინება.
მაგრამ ის აგინებს ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის ქრისტიანულ მორალს და არა თვითონ ქრისტეს.
სოკრატეს, პლატონის, ქრისტიანობის შეხედულებებს ის თვლის კაცობრიობის და საერთოდ სიცოცხლის დამღუპველ რამედ.
ის ამბობს რომ სოკრატე, პლატონი, ქრისტიანები აუ იდეების და სულიერ სამყაროზე, მ საიქიოზე ყურადღების გადატანით აუფასურებენ ამქვეყნიურ სიცოცხლეს, ჩაგრავენ ძლიერებს და თავისი გულმოწყალება-სიყვარულით ახარებენ სუსტებს და უხეიროებს რაც ღუპავს კაცობრიობას.
ნიცშე ამბობს რომ თანამედროვე ადამიანი უბედურია და მას აუბედურებს სწორედ ქრისტიანობა.
ნიცშე არ ლაპარაკობს სიკეთეზე და ბოროტებაზე. ის ლაპარაკობს კარგზე და ცუდზე. მისი აზრით კარგია ყველაფერი რაც აძლიერებს ძლიერების განცდას, ძლიერებისკენ სწრაფვას, თვითონ ძლიერებას.
ძლიერებისკენ სწრაფვა მისი თქმით არის სასიცოცხლო ძალის ზრდის შინაგანი პროცესი.
ცუდი კი არის ყველაფერი რაც მოდის სისუსტიდან. ძალის საპირისპირო.
ნიცშეს თქმით ქრისტიანული მორალი თავდაყირა აყენებს სიცოცხლის საწყის ღირებულებებს იმით რომ ძალას აცხადებს ბოროტებად და სისუსტეს სიკეთედ.
ნიცშეს არ აკმაყოფილებს ტრადიციული მორალი რომლის თანახმადაც ბედნიერება არის წადილთა ზომიერად დაკმაყოფილება, სულიერი სიმშვიდე თუ ღირსეულად ცხოვრება, სათნოეთა განხორციელება.
ნიცშეს აქვს თავისებური კაცთმოყვარეობა-ფილანტროპიაც:
” სუსტები და უვარგისები უნდა დაიღუპონ, ესაა ჩვენი ფილანტროპიის პირველი პრინციპი და ჩვენ მათ უნდა დავეხმაროთ კიდეც ამაში”.
ნიცშეს პირდაპირ არ მოუწოდებია სუსტების და უვარგისების იქვე იმწუთში გაჟლეტისკენ მაგრამ მისმა თაყვანისმცემლებმა მოაწყვეს ომები, გენოციდები, ტოტალიტარიზმები, მათ შორის საქართველოს გვამების გორებად და ნანგრევებად მქცეველი პერესტროიკა….
ნიცშემ ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის მქადაგებელი, ულამაზესი ტაძრების, საავადმყოფოების, სკოლების, უნივერსიტეტების და ბიბლიოთეკების…მშენებელი ქრისტიანობა გამოაცხადა ყველა მანკიერებაზე უარეს მანკიერებად და ბოროტებად.
ხოდა დასავლეთში ხდება წარმართობის, ბუნების კულტების აღორძინება.
დაემხო საბჭოთა კავშირი, აღმავლობას განიცდიან რუსეთი, ჩინეთი, აღდგა დასავლეთთან მეომარი ისლამი, ხდება ევროკავშირის ფრაგმენტაცია. აშშ-ს პრეზიდენტ ტრამპთან ომის ფონზე აშშ-ს შავკანიანი მოქალაქეები წვავენ და არბევენ თავის ქალაქებს, მასობრივად იკლავენ თავს აშშ-ს მოქალაქე ფერმერები, ფრანგი გლეხები, ლიეტუველები…..საბჭოთა ტანკით ანგრევენ თბილისს….
ამის პარალელურად ხდება ბარემ წარმართობის აღორძინებაც.
ისლანდიაში აღადგინეს ღმერთები ტორის და ოდინის ტაძრები. ინგლისში ბუნიობის დროს ათასობით კაცი იკრიბება სტონჯენჯში რათა მიესალმოს მზის ამოსვლას ისე როგორც აკეთებდნენ მათი უძველესი წინაპრები. შოტლანდიაში ისევ ზეიმობენ ძველ კელტურ დღესასწაულებს და წითელ ეშმაკებად გამოწყობილი მხატვრები ართობენ ბრბოებს წარმართობის აღორძინება ხდება აშშ-შიც.
საბერძნეთში ელინისტები ისევ მიმართავენ ლოცვით ზევსს, აპოლონს, აფროდიტეს,ათენას.
ლოს ანჟელესის გეტის მუზეუმში ბევშვები წერენ ლოცვებს სიყვარულის და ავხორცობის ქალღმერთ და კახპების მფარველ აფროდიტე-ვენერას მიმართ.
აღმოსავლეთ ევროპაში ისევ დღესასწაულობენ ცეკვით და ცეცხლზე ხტუნაობით ნაყოფიერების ძველ წინაქრისტიანულ დღესასწაულებს.
რუსი მღვდლები შფოთავენ რუსეთში წარმართული კულტების მიმართ ინტერესის ზრდის გამო.
აშშ-ში ვრცელდება კუდიანობა-ჯადოსობა და სატანიზმი…
US Air Force Academy-ამ ააგო წარმართული სალოცავი.
Photo de stock – Penis monument, red light district, Amsterdam, Netherlands
AMSTERDAM -ამსტერდამი არის ნებადართულობის და შემწყნარებლობის ქალაქი სადაც არის სახელგანთქმული წითელი კვარტალი სადაც ველა ერის კახპები ვიტრინებში წარმოადგენენ თავის მშვენიერ სიმრგვალეებს და მთელი მსოფლიოდან ჩასული ტურისტები დიდი ინტერესით ათვალიერებენ მათ.
იქვეა ნარკოტიკიც. რიან ბაცაცებიც, ასე რომ თუ ყურადღებით არ იქნებით შეიძლება საფულე აგაცალონ.
იქვე ერთხანს იდგა პენისის ქანდაკებაც. მაგრამ ეს ნამეტან ფუფუნებად ჩათვალეს და აიღეს
ფრიდერიხ ნიცშეს და მის მიმდევართა აგრესიას ქრისტიანული ცივილიზაციის წინააღმდეგ მოაქვს შედეგები.
ბერძნულ-რომაულ სამყროში ცოტა იყო ფიქსირებული რწმენა, ჭეშმარიტება რელატიურ-ფარდობითი იყო, სუსტი იყო აბსოლუტურ სიკეთეზე და აბსოლუტურ ბოროტებაზე წარმოდგენა და სულ არ ყოფილა წარმოდგენა ცოდვაზე.
ყოველი ადამიანი თვითონ ირჩევდა თავის ცხოვრებისეულ გზას.
წარმართებისთვის უმთავრესი იყო მიწიერი ცხოვრება, ფიზიკური ჟინი-წადილების დაკმაყოფილება და ამქვეყნიური ბედნიერების ძიება.
ბერძენთა ოლიმპოს ღმერთები იყვნენ ავხორცები, შურიან-ჟინიანი მკვლელები და ჩადიოდნენ საშინელ რამეებს. მრავალი წარმართული ცერემონიისთვის ჩვეულებრივი რამე იყო ღია სექსუალობა და აღვირახსნილობა. ასე განსაკუთრებით იყო გაზაფხულის და შუა ზაფხულის ნაყოფიერების დღესასწაულებზე.
აფროდიტეს კულტი გულისხმობდა სტუმრობას ტაძრის კახპებთან რასაც შემოსავალი მოჰქონდა ტაძრისთვის. ბიბლია გმობს ამას.
ძველბერძნულ-რომაულ საზოგადოებაში ჩვეულებრივი რამე იყო ჰომოსექსუალობა, პედოფილია. პორნოგრაფიაც ყველგან იყო. რომაულ აბანოებში, სასტუმროებში, ტავერნებში აკმაოფილებდნენ ყველანაირ ფიზიკურ წადილს.
დღევანდელ გაწარმართებულ მსოფლიოში კი აბორტით ჟლეტენ უმწეო უმანკო ბავშვებს.
დღეს მასობრივად გავრცელებულია აზრი რომ ღმერთი არ არსებობს, რომ ბიბლია არაა გამოცხად, რომ ყველა რელიგია ერთნაირი ტყუილია, რომ სიკეთის და ბოროტების აბსოლუტური ღირებულებები , ცოდვა არ არსებობს.
სამაგიეროდ თავისუფალი სექსი,ჰომოსექსუალობა, პორნოგრაფიადაფასებული იყო წარმართულ სამყაროში და დაფასებულია დღესაც.
ფრიდრიხ ნიცშეს იდეების გამარჯვების შემდეგ აღარავის უნდა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული. ეხლა მოდაში ომი ტერიტორიებისთვის, რესურსებისთვის, ბატონობისთვის. ასე იყოგო გერმანულ-ნაცისტური ომი სასიცოცხლო სივრცისთვის, Lebensraum-ისთვის. ნაცისტები ომობდნენ იმათთან ვინც მათი აზრით იყვნენ ქვეადამიანები, ვერადამიანები, არსებები რომლებიც არ იყვნენ სიცოცხლის ღირსი.
სახელგანთქმულმა გერმანელმა გეოგრაფმა Friedrich Ratzel-მა 1901 წელს მოიგონა სიტყვა და კონცეფცია სასიცოცხლო სივრცე.საუკუნის დასაწყისში ის და სხვები ფიქრობდნენ რომ ერი რესურსებით და ტერიტორიით უნდა იყოს თვითმკმარი, სხებისგან დამოუკიდებელი. ესაა ავტარკიის სახელით ცნობილი კონცეფცია. ერი ასე დაეცავს თავს გარეშე საფრთხეებისგან.
Ratzel-ზე და სხვებზე დიდი გავლენა მოახდინეს ჩარლზ დარვინის ნაშრომებმა ბუნებრივ გადარჩევაზ. რატცელი და მისი თანამოაზრეები ფიქრობდნენ რომ დარვინის სახეობების მსგავსად ერებიც ეომებიან ერთმანეთს არსებობისთვის აუცილებელი რესურსებისთვის და იმარჯვებენ მხოლოდ უფრო ძლიერები და მომზადებულები.
Ratzel ამბობდა რომ ხალხის განვითარებას განსაზღვრავს მისი გეოგრაფიული მდებარეობა და რომ გეოგრაფიულ ტერიტორიაზე კარგად მორგებული ხალხი ლოღიკურად იკავებს სხვა ტერიტორიასაც. ბრიტანეთის, საფრანგეთის იმპერიებზე და აშშ-ზე მითითებით მან თქვა რომ გერმანიას სჭირდება კოლონიები.
სტრასბურგის Marc Bloch-ის უნივერსიტეტის თანამედროვე ისტორიის პროფესორი,გერმანიის სპეციალისტი Christian Baechler მის წიგნში ”ომები და სასაკლაოები აღმოსავლეთით. ჰიტლერი და სასიცოცხლო სივრცის დაპყრობა” ხატავს ჩვენს წინა თაობათა მიერ განცდილ საშინელებათა სურათს.
ომი აღმოსავლეთით განსაკუთრებით დამღუპველი იყო მშვიდობიანი მოსახლეობებისთვის. მან მოკლა ხუთ მილიონზე მეტი ადამიანი პოლონეთში, მათგან 3 მილიონი ებრაელი იყო. 12,5 მილიონი ადამიანი მოკლეს საბჭოთა კავშირში //ომის ტყვეებთან ერთად დახოცილი სამხედროების ჩაუთვლელად//. მთლიანობაში 27 მილიონი მსხვერპლი….ეს ომი არ ყოფილა კლასიკური ომი. ეს იყო მოსახლეობათა მოსპობის ომი რომელსაც უნდა მოყოლოდა გაწყვეტილების ადგილზე გერმანელების დასახლება და დაპყრობილი სივრცის რეორგანიზაცია.
1941 წლის შმოდგომაზე ელვისებრი ომი Blitzcrieg-ს ჩაშლის და აშშ-ს ომში ჩაბმის მნახველმა ჰიტლერმა იფიქრა რომ ეს იყო გერმანიის წინააღმდეგ მსოფლიო ებრაელობის შეთქმულების შედეგი.
სასიცოცხლო სივრცის დაპყრობის და რესტრუქტურაციის ამოცანები გადავიდა უკანა პლანზე და აბსოლუტურ პრიორიტეტად გამოცხადდა ევროპის ებრაელთა გაწყვეტა.
ჰიტლერი Mein Kampf-ში, ამბობდა რომ არაა საჭირო დაპყრობილი ქვეყნების მოსახლეობათა გერმანიზაცია ვინაიდან ეს იქნება ლოკალურ მდაბალ რასებთან შერევა და გერმანული სისხლის დაბინძურება. ის ამბობდა რომ საჭიროა დაპყრობილი მიწის გერმანიზება.
” მდაბალ” რასათა გაწყვეტაში ონაწილეობდნენ როგორც ესესი და ჰიმლერის პოლიცია ისე ვერმახტის ჯარისკაცები. ყო ტყვიით მასობრივი ჟლეტა, მილიონობით საბჭოთა ტყვის სიკვდილი და და ”საბოლოო გადაწყვეტა” იყო ნაცისტურ-გერმანული მანქანის მოქმედების შედეგი.
ნაცისტი ხელმძღვანელების უმაღლესი მიზანი იყო ჯვაროსნული ლაშქრობა
”იუდო-ბოლშევიზმის წინააღმდეგ. მტრულ რასად გამოცხადებული ებრაელების გაჟლეტა. მდაბალ რასებად გამოცხადებული სლავების,ბოშების,და ა.შ. ურალს იქით გადასახლება,დამონება ან გაწყვეტა.
ჰიტლერის საგარეო პოლიტიკა რაღაცით გავდა ტევტონებიდან მოყოლებულ ტრადიციულ გერმანულ ექსპანსიონიზმს, მაგრამ იდეოლოგიამ აჯობა სტრატეგიულ მოსაზრებებს.
ჰიტლერს არ ყოფნიდა გერმანიის უსაფრთხოების ტრადიციული პრობლემის გადაწყვეტა. მას უნდოდა სივრცობრივი და რასიული უტოპიის რეალიზაცია.
რუსეთი ჰიტლერის იდეოლოგიის ცენტრში იყო სულ მცირე Mein Kampf-ის მეორე ნაწილიდან.
რუსეთი ჰიტლერისთვის პირველ რიგში იყო სოფლის მეურნეობისთვის ვარგისი ტერიტორია რომლის დაპყრობასაც უნდა უზრუნველყო ”გერმანელი ხალხის კორპუსის” ჯანსაღი განვითარება. ლაპარაკი არ ყოფილა მარტო რუსული საფრთხის მოგერიებაზე. მიზანი იყო სივრცის ნაკლებობის პრობლემის ”ათასი წლით მოგვარებაზე და დაპყრობილი და ”მდაბალი რასებისგან” გაწმენდილი ტერიტორიების გერმანელებით კოლონიზაციაზე.
საბჭოთა ვშირი ნაცისტებისთვის იყო გერმანიის 1918 წლის დამარცხებაზე პასუხისმგებელი მოსასპობი იუდეო-ბოლშევიზმის განსახიერება ანუ იდეოლოგიური მტერი რომელიც გარედანაც და შიგნიდანაც ღრღნის არიელების უმაღლესის რასის ყველაზე წმინდა შტო გერმანელ ერს.
საბჭოთა კავშირთან ომი ამდენად იყო ეტაპი ამ გერმანელი ხალხის მსოფლიო ბატონობისკენ და ამავე დროს ომი აბსოლუტური მტრის წინააღმდეგ.
იელები
ეხლა ისტორიკოსების უმრავლესობა აღიარებს რომ გერმანიის კაიზერმა ლენინი და მისი ბოლშევიკები დააფინანსა და შეაიარაღა რუსეთის იმპერიის პირველი მსოფლიო ომიდან გამოსაყვანად და მივიღეთ ტოტალიტარიზმი. ეხლა უბედურებათა მეორე სერიაზე.
მოვიდა ძალა რომელიც კაცობრიობის მნიშვნელოვან ნაწილს თვლიდა ქვეადამიან-ვერადამიან-Untermensch-ად.
Untermensch, Underman , sous-homme , ქვეადამიანი არის ცნება რომლითაც ნაცისტები ხშირად აღნიშნავდნენ ხშირად ” აღმოსავლეთის მასებად” წოდებულ ” მდაბალ ინდივიდებს”, ებრაელებს, ბოშებს, სლავებს // პოლონელებს, სერბებს, და ა.შ.//.
ქვეადამიან-ვერადამინებად თვლიდნენ ასევე შავკანიანებს და მულატებს. ებრაელები უნდა გაეწყვიტათ ჰოლოკოსტის დროს პოლონელებთან, ბოშებთან, ფიზიკურად დავრდომილებთან და ფსიქიურად ავადმყოფებთან ერთად.
]Generalplan Ost -ის თანახმად ცენტრალური და აღმოსავლეთი ევროპის სლავური მოსახლეობა ნაწილობრივ უნდა მოესპოთ მასობრივი მკვლელობით , უმრავლესობა კი უნდა გაეძევებინათ აზიაში და გამოეყენებინათ მონებად რაიხში.
ეს შეხედულებები იყო ნაცისტური რასიული პოლიტიკის ნაწილი. მსგავსი მიდგომები არსებობდა 1922 წელს ამ სიტყვის პირველად გამოყენებამდეც.
1914 წელს ერცჰერცოგი ფრანსუა-ფერდინანდის მოკვლის შემდეგ გავრცელდა პროპაგანდისტული აფიშა წარწერით ” სერბეთი უნდა მოკვდეს”.
სიტყვა ” ქვეადამიანი” არ მოუგონიათ ნაცისტებს.
ის პირველად გამოიყენა კუ კლუქს კლანის წევრმა ამერიკელმა ავტორმა
Lothorp Stoddard-მა თავისი 1922 წლის წიგნის სათაურში The Revolt Against Civilisation: The menace of Under-man-”ჯანყი ცივილიზაციის წინააღმდეგ: ქვეადამიანის საფრთხე”
.Stoddard ქვეადამიანებად, ვერადამიანებად, თვლიდა იმათ ვისაც მისი აზრით არ ქონდა ცივილიზაციაში არსებობის, ფუნქციონირების უნარი. ამ უუნარობას ის საზოგადოდ მაგრამ არა მთლიანად ის მიაწერდა რასას.
ცნება შემდეგ აიტაცეს ნაცისტებმა ამ წიგნის გერმანული ვერსიიდანDer Kulturumsturz: Die Drohung des Untermenschen (1925). ასე მაგალითად ეს სიტყვა 1927 წელს ბავარიის რეგიონალური პარლამენტის წინაშე წარმოთქვა ნაცისტმა პროპააგანდისტმამ Der Stürmer-ის გამომცემელმა Julius Streicher-მა რომელმაც ქვეადამიანები, ვერადამიანები უძახა ბავარიის საბჭოთა რესპუბლიკის კომუნისტებს:
” ეს მოხდა ბავარიის საბჭოთა რესპუბლიკის დროს როდესაც გააფთრებულმა ქვეადამიანებმა დაიწყეს ადამიანების დახოცვა ქუჩებში,დეპუტატები კი დაიმალნენ ბავარიის პარლამენტის ბუხრის უკან”.
ნაცისტებმა ბევრჯერ გამოიყენეს სიტყვა ქვეადამიანი ებრაელების წინააღმდეგ მიმართულ ნაწერებში და გამოსვლებში.
ნაცისტებმა მათ მიერ ქვეადამიანებად და ვერადამიანებად წოდებულები დაყვეს სხვადასხვა ტიპებად. ისინი პრიორიტეტს ანიჭებდნენ ებრაელების გაწყვეტას და სხვების მონებად გამოყენებას.
ისტორიკოსი Robert Jan van Pelt წერს რომ ნაცისტებისთვის ” ეს იყო მხოლოდ პატარა ნაბიჯი რიტორიკისკენ რომელიც ევროპელ Mensch-ადამიანს უპირისპირებდა საბჭოთა Untermensch-ქვეადამიანს რომელიც არის იუდეო-ბოლშევიზმის ბრჭყალებში ჩავარდნილი რუსი”.
ქვეადამიან-ვერადამიანები ნაცისტების თქმით არიან ებრაელები, ბოშები,პოლონელები, სერბები და რუსები. ნაცისტები სლავებს თვლიდნენ ქვეადამიანებად რომელთა მონებადაც გამოყენება ძნელია,ზარმაც და არაორგანიზებულ,ჭუჭყის ტალღის მსგავსად გავრცელებულ ”ტიპებად”.
მიუხედავად ამისა ზოგ სლავს აქვს ჩრდილოური რასიული ნიშნები. ნაცისტების თქმით ასეთი სლავები ნაწილობრივ არიელების შორეული შთამომავლები არიან. და ათ წელზე უფრო პატარა ასეთი სლავები გაგერმანელებულები უნდა იყვნენ.
ნაცისტები სლავებს და განსაკუთრებით პოლონელებს თვლიდნენ გერმანელებზე და სხვა არიელებზე უფრო მდაბალი რასის ხალხად.
ჰიტლერის ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ გავრცელდა და სხვა სლავების მიმართ გამოყენებული იქნა ქვეადამიანური მონური მასალის ცნება.
ნაცისტებმა დაადგინეს სლავების ” რასიული იერარქია” რომლის ყველაზე დაბალ საფეხურზე არიან განსაკუთრებით პოლონელები და სერბები.
მოლოტოვ-რიბენტროპის პაქტის ვადიდან ცოტა ხნის გასვლის შემდეგ ნაცისტებმა რუსებიც გამოაცხადეს ქვეადამიანებად.
მდაბალი რასის ხალხებად გამოაცხადეს ბელორუსებიც, ჩეხებიც,სლოვაკებიც და უკრაინელებიც.
მიუხედავად ამისა იყვნენ ნაცისტური მესამე რაიხის მოკავშირე სლავებიც- ბოსნიელები, ბულგარელები, ხორვატები რომლებსაც არ ყოფნიდათ სიწმინდე გერმანელი ხალხების სტატუსის მისაღებად მაგრამ ისინი ითვლებოდნენ სხვა სლავებზე უკეთეს ხალხებად…
იუგოსლავიაზე თავდასხმის შემდეგ შექმნილ ხორვატიის ბუფერულ სახელმწიფოსთან და ბულგარეთის სამეფოსთან სტრატეგიული კავშირის შესაქმნელად ნაცისტებმა ხორვატები ოფიციალურად გამოაცხადეს უფრო გერმანელებად ვიდრე სლავებად.
ხორვატიის ფაშისტი უსტაში დიქტატორი ანტე პაველიჩი აყვა ნაცისტებს და განაცხადა რომ ხორვატები არიან ძველი გოთების შთამომავლები. მანვე თქვა რომ პანსლავიზმი ხელოვნური იდეაა.
მიუხედავად ამისა ნაცისტები ხორვატებს ისევ ქვეადამიანებად თვლიდნენ.
ჰიტლერმა განაცხადა რომ ბულგარელები წარმოშობით თურქმენები არიან.
ნაცისტებმა მოიგონეს კონცეფცია ” სიცოცხლის უღირსი”. თავიდან კი სიცოცხლის უღირსებად გამოაცხადეს დავრდომილები რომლებსაც მათი ნების საწინააღმდეგოდ უქნეს ევტანაზია // ანუ რომლებიც დახოცეს..Action 4-ს დროს, ბოლოს კი სიცოცხლის უღირსებად გამოაცხადეს ებრაელები.
1939 წლის 1 სექტემბერს დაწყებული ევტანაზიის პოლიტიკის დროს ”სიცოცხლის უღირსებს”, ჯერ დავრდომილებს და მერე ბოშებს და სხვებს ხოცავდნენ გაზით.
ნაცისტებმა უკვე ”ბარბაროსას” ოპერაციამდე დაგეგმეს ათობიოთ მილიონი მკვდარი შიმშილით ან ტყიით და მოსახლეობის მასობრივი გადარეკვა ურალის იქით.
დაგეგმილი იყო არიული რასის მტრულ რასად გამოცხადებული ებრაელების გაჟლეტა.
ამათგან განთავისუფლებულ ტერიტორიებზე უნდა დაესახლათ გერმანელები.
სლავების ნაწილს ტოვებდნენ იაფფასიან მუშახელად მაგრამ მათ უნდა ეცხოვრათ გერმანელებისგან ცალკე რათა გერმანელებთან შერევით არ დაებინძურებინათ უმაღლესი რიული რასის უწმინდესი შტო გერმანელი ხალხის სისხლი.
Blitzkrieg-ელვისებრი ომის მარცხის შემდეგ ტყვიით სისტემატურად ხოცავდნენ ყველას,ქალებსაც და ბავშვებსაც. და 1941 წლის ბოლოდან მოამზადეს ყველა ევროპელი ებრაელის მოსპობა შრომით და გაზით გაწყვეტის ბანაკებში.
ნაცისტებს უნდოდათ გაწყვეტილი ”ქვეადამიან-ვერადამიანების” ადგილზე კომფორტულად მოკალათება და ისინი უკვე ომამდე აწყობდნენ დაპყრობილ და მათი აზრით სიცოცხლის უღირსი არსებებისგან გაწმენდილ მიწაზე არიული სამოთხის მოწყობის გეგმებს და პროექტებს.
LE DÉLIRANT RÊVE ORIENTAL DE HITLER-ჰიტლერის გიჟური აღმოსავლური ოცნება
T. S. dans mensuel 841 daté janvier 2017 – 339 mots
ნაცისტები წინასწარ აწყობდნენ გეგმებს იმაზე თუ რა იდილიურ ცხოვრებას მოაწყობდნენ აღმოსავლეთით დაპყრობილ ტერიტორიებზე, დაპყრობილ სასიცოცხლე სივრცე-Lebensraum-ში.
ნაცისტებს უნდოდათ დაპყრობილი სივრცეების გახსნა გერმანული კოლონიზაციიშთვის, იქ ათობით, ასობით მილიონი გერმანელის დასახლება. ნაცისტი მგეგმავები ადგენდნენ პროექტებს, აკეთებდნენ მაკეტებს იმისა რისი გაშენებაც უნდოდათ მათ აღმოსავლეთით დაპყრობილ ტერიტორიებზე.
1930-ანი წლებიდან იყო პოლონეთიდან ურალამდე, ბალტიკიდან ყირიმამდე დაპყრობილი ტერიტორიების კეთილმოწყობის პროექტები.
ნაცისტები გეგმავდნენ ამ ტერიტორიების კოლონიზაციას გერმანელებით, სლავების მონებად გადაქცევას და ებრაელების გაწყვეტას.
ყველაფერი დაგეგმილიიყო ესესი-SS-ის ინსტიტუტების, მაგ. რასის და კოლონიზაციის ცენტრალური ოფისის ან, მოგვიანებით, რაიხის კომისარიატი რასის გაძლიერებისთვის-ის მიერ. ამ უკანასკნელმა წარმოიდგინა მოსახლეობების გადასახლება, გზების და ახალი ქალაქების მშენებლობა.
ისტორიკოსი Christian Ingrao გვიყვება რომ ნაცისტებმა 1941 წელს მოაწყეს გამოფენები რომლებზეც წარმოადგინეს მაკეტები სოფლებისა და სანიმუშო ფერმებისა რომლებიც გერმანელებისთვის უნდა აშენებულიყო დაპყრობილ ტერიტორიებზე გამარჯვების შემდეგ.
ნაცისტების მიერ აღმოსავლეთით ტერიტორიების დაპყრობის შემდეგ ამ ტერიტორიაზე უნდა შექმნილიყო ძალიან თანამედროვე გერმანული საზოგადოება.
გამოფენებზე წარმოდგენილ ფერმებს აქვთ სასუქი და მანქანა-ტრაქტორები. ყველა ავეჯი ჩაშენებულია სახლები დიდია რათა დაიტიოს ბევრი ბავშვი. მტერი ებრაელები გაწყვიტეს, დანარჩენები გადაასახლეს ან მსახურებად დაიყენეს. პოლიცია აღარაა საჭირო. გერმანელებმა ფესვი გაიდგეს. იქნებიან მარტო გერმანელები რომლებიც აჩენენ შვილებს და ამუშავებენ მიწას.
იდილია, ისტორიის დასასრული სხვადასხვა პოლონეთების და უკრაინა-რუსეთების… მაგივრად არის ახალი მრავალსუკუნოვანი დიადი გერმანია.
ამის წაკითხვა შეგიძლიათ CHRISTIAN INGRAO-ს წიგნში – LA PROMESSE DE L’EST : ESPÉRANCE NAZIE ET GÉNOCIDE, 1939-1943- ”აღმოსავლეთის დაპირება: ნაცისტური იმედი და გენოციდი,1939-1943”, ასეთი დაპირებით ნაცისტებმა მოისყიდეს ბევრი გერმანელი.
ნაცისტი მგეგმავები ოცნებობდნენ იდილიურ მომავალზე. აღმოსავლეთი ევროპის უსასრულო ტრამალებზე ისინი აპირებდნენ მილიონობით გერმანელის დასახლებას, ტრიუმფალური გამზირების და იმპოზანტური ნაგეგობების ირგვლივ აწყობილი ლამაზი ქალაქების, დიდი და მრავალშვილიანი წმინდა სისხლის გერმანული ოჯახებით დასახლებული სოფლების. იქ ქერა გონიერ ბავშვებს აღზრდიდნენ ათასწლოვანი რაიხის ერთგულ მოქალაქეებად აგებას.
იქნება ტრადიციული ღირებულებებიც // მეოჯახე ერთგული მეუღლე,შვილები// და ამერიკული მოდერნიზმიც // ინდივიდუალური ავტომობილი, სამანქანო გზა//.
1939 წელს პოლონეთის დაპყრობამ, 1941 წელს საბჭოთა კავშირზე თავდასხმამ გააჩინა SS-ის ეგიდით ამ უტოპიის რეალიზაციის იმედი და შანსი.
ისტორიკოსი Christian Ingrao იკვლევს და გვიჩვენებს ინდივიდებს და ინსტიტუტებს ვისაც ევალებოდათ ნაცისტების აზრით გერმანული სასიცოცხლო სივრცის. გერმანიზაცია.
ეს ინდივიდები არ ყოფლან ბნელი ბებერი უწიგნური თუ ნხევრად-ნასწავლი ნაცისტები.
აღმოსავლეთის გერმანიზაციის პროექტებს ადგენდნენ ახალგაზრდები, ხშირად პროფესორები რომლებმაც რწმენით თუ კარიერული მოსაზრებებით აირჩიეს ეს საქმე. მათ სწამდათ რომ გერმანიის მომავალი აღმოსავლეთით გადაშლილ ტერიტორიებზეა.
მაგრამ ეს სივრცე არ ყოფილა ცარიელი არ ყოფილა.
ამ სივრცის გერმანელი კოლონებისთვის გასანთავისუფლებლად საჭირო იყო ამ სივრცის მკვიდრთა გაქრობა.
გამოჩნდა რომ მოსახლეობის გადასახლება საკმარისი არ იყო.
ებრაელები გაწყვიტეს, სლავები თავიდან მონებად აქციეს და შემდეგ ისინი მიატოვეს სწრაფად სიკვდილისთვის.
ამ მიზნის მისაღწევად იყო მასობრივი დახვრეტები. აგზავნიდნენ სიკვდილის ბანაკებში. ხალხებს აქეზებდნენ ერთმანეთის წინააღმდეგ, პოლონელებს აქეზებდნენ ებრაელების წინააღმდეგ, უკრაინელებს აქეზებდნენ პოლონელების წინააღმდეგ.
პოლონეთსა და უკრაინას შორის არსებული რეგიონი Zamosc-ის მაგალითზე დაყრდნობით Christian Ingrao გვიჩვენებს თუ როგორ გადაიქცა უტოპია კოშმარად.
1943 წელს სტალინგრადთან დამარცხების შემდეგ მგეგმავმა ორგანოებმა თანდათანობით შეწყვიტეს საქმიანობა. საბოლოო გამარჯვება გადაიდო, ოცნება გაქრა. დარჩა მხოლოდ საყოველთაო სასაკლაოს რეალობა რომელიც გაგრძელდა ნაციონალ-სოციალისტური რეჟიმის დამხობამდე.
La Promesse de l’Est : espérance nazie et génocide, 1939-1943, de Christian Ingrao (Le Seuil, 464 p., 24 €).
ნაცისტებამდე ბევრად ადრეც მრავალი გერმანელი თვლიდა აღმოსავლეთ ევროპას მათი სასიცოცხლო სივრცე Lebensraum-ის წყაროდ.
შუა საკუნეებიდან მოყოლებული გერმანულ სახელმწიფოთა მეტისმეტად დიდი მოსახლეობის სოციალურმა და ეკონომიკურმა ზეწოლამ უბიძგა გერმანელებს აღმოსავლეთი ევროპის კოლონიზაციისკენ.
მეოცე საუკუნეში კი უფრო და უფრო მეტი ერუდიტი და მეცნიერი ფიქრობდა რომ აღმოსავლეთი ევროპის დიდ ბუნებრივ რესურსებს ფლანგავენ რასიულად მდაბალი დებილი სლავები და ებრაელები.
გერმანელები თვლიდნენ რომ აღმოსავლეთი ევროპა არის დაკარგული გერმანული მიწა….
პირველი მსოფლიო ომის დროს გერმანულმა სახელმწიფომ მიაღწია თავის მიზანს, დაიპყრო სასიცოცხლო აღმოსავლეთით, განავრცო გერანული ბატონობა მინსკამდე და დაამყარა სამხედრო დიქტატურა რომელსაც უნდა შეეცვალა პეიზაჟი და გაეწია მისი ექსპლუატაცია.
მაგრამ პირველ მსოფლიო ომში დამარცხებულმა გერმანიამ დაკარგა ყველა მონაპოვარი.
პირველი მსოფლიო ომის ვეტერანმა დამარცხების მიზეზად გამოაცხადა შინაგანი მტრები, ებრაელები, ლიბერალები, ომით მოსარგებლეები…
ჰიტლერმა დადო ფიცი რო, გერმანია აღარასოდეს დამარცხდება რესურსების ნაკლებობის გამო. თავის მეორე გამოუცემელ წიგნში მან ინანა რომ რომ ”გერმანელი ხალხი მშვიდობის დროს ვერ იკვებება თავისი მიწით და თავისი ტერიტორიით”. 1936 წელს კი ჰიტლერი გატაცებით ლაპარაკობდა ”ურალის უანგარიშო წიაღისეულზე” , ციმბირის ”მდიდარ ტყეებზე” და უკრაინის ” უზომო ნაყოფიერ მიწებზე”
აშშ-ს ექსპანსიონიზმი და პოლიტიკური და კულტურული ძალა და გავლენა, ბატონობა ცხადია და ამიტომ ბევრი ლაპარაკობს ამერიკულ მპერიალიზმზეც.
ბატონობისკენ ეს მისწრაფება არაა ახალი ამბავი, ისაა აშშ-ს მეობის ფუძემდებელი ელემენტი.
უეჭველი ეკონომიკური და სტრატეგიული ინტერესების გარდა ამერიკელებს ექსპანსიისკენ უბიძგა უწინარეს ყოვლისა ანგლო-საქსურმა პურიტანულმა მორალმა და და დემოკრატიის გავრცელების და ეროვნული სუვერენიტეტის იდეალმა.
იმპერიალიზმი სინამდვილეში არის ამერიკული მესიანიზმის კონკრეტული გამოხატულება. აშს-ს ელიტის აზრით მათი ქვეყნის განსაკუთრებული ხასიათი მათ აკისრებს მორალურ მოვალეობებს მთელი კაცობრიობის მიმართ.
აკერიკული კულტურის ამ ფუნდამენტური იდეოლოგიური ასპექტის გაგების გარეშე შეუძლებელია აშშ-ს საგარეო პოლიტიკის გაგება.
აშშ-ს წარსული დღესაც ცოცხლობს ადამიანთა გონებაში. პირველი ამერიკელი კოლონები რომლებიც ამიერიდან ქმნიან
WASP-ის (white anglo-saxon protestants-თეთრკანიანი ანგლო-საქსი პროტესტანტების) სახელგანთქმულ კლას უმრავლეს შემთხვევაში იყვნენ პროტესტანტი ევროპელები რომლებიც სამშობლოდან გაიქცნენ რათა თავი აერიდებინათ დევნისთვის.
ტერიტორია, რომელიც გადაიქცა აშშ-დ, მათი აზრით იყო მათი აღთქმული მიწა, ”ახალი იერუსალიმი”.
პურიტანები დარწმუნებულები იყვნენ იმაში რომ ღმერთმა ისინი გააფზავნა ამ მიწაზე ღვთაებრივი საქმის გასაკეთებლად.
პასტორმა John Winthrop-მა, რომელიც იყო სულ ახალი კოლონია მასაჩუსეტსის გუბერნატორი, 1630 წელს წარმოთქვა სიტყვა რომელიც გადაიქცა აშშ-ს დამფუძნებელ მითად t: “We shall be as a city upon a hill, the eyes of all people are upon us”-
” ჩვენ უნდა ვიყოთ ქალაქი ბორცვზე, მთელი მსოფლიო გვიყურებს”.
ღმერთთან საგანგებო პაქტის გამო ახალი ქვეყანა უნდა იყოს თავისუფლების და შემწყნარებლობის უნაკლო შუქურა და მის მკვიდრებს აქვთ ამქვეყნად, დედამიწაზე, განსახორციელებელი მისია.
აშშ-ს სამოქალაქო ომმა //1775-1783// პოლიტიკური და არა რელიგიური საფუძველი ჩაუყარა აშშ-ს გამონაკლისობა-’exceptionnalisme-ს.
დამოუკიდებლობის ომის მორალურმა და პოლიტიკურმა მემკვიდრეობამ უბიძგა ამერიკელებს მათ საზრვრებს გარეთ ჩარევისკეn დემოკრატიის ველის განსავრცობად. მეორეს მხრივ ამერიკულმა დამოუკიდებლობამ და ხალხთა თვითგამორკვევის უფლებამ რომელმაც მოიტანა ეს დამოუკიდებლობა ამერიკელები აქცია სხვა ხალხების სუვერენიტეტის დამცველებად.
ეს მესიანიზმი მე-19 საუკუნეში გააცოცხლა Manifest destiny-John O’Sullivan-ის ფორმულამ რომელმაც ხაზი გაუსვა ასს-ს ღვთაებრივ მისიას რომელიც მას დააკისრა განგებამ . ეს მისიააა დემოკრატიის და თავისუფლების გავრცელება და განვრცობა თუ საჭიროა დაპყრობით.
ჩვენთან უფრო ახლოს იგივე იდეას გამოთქვამდა Madeleine Albright რომელიც აშშ-ს თვლიდა ” აუცილებელ,არსებით ერად”.
თავის მოგონებებში ბილ კლინტონის პრეზიდენტობის შესახებ, The Clinton Wars, Blumenthal -მა ახსნა რომ მადლენ ოლბრაიტს უნდოდა იმის თქმა რომ მარტო აშშ-ს აქვს მსოფლიო უსაფრთხოების დაცვის ძალა, რომ აშშ-ს მონაწილეობის თუ მხარდაჭერის გარეშე მრავალმხეივი ძალისხმევა უშედეგო იქნება.
Albright-მა, მაშინ სახელმწიფო მდივანმა, ერაყის თაობაზე თქვა ერაყის თაობაზე:
თუ კი უნდა გამოვიყენოთ ძალა ეს უნდა გავაკეთოთ იმიტომ რომ ვართ ამერიკა; ჩვენ ვართ აუცილებელი, არსებითი ერი. ჩვენ ვდგევართ ფეხზე და სხვა ქვეყნებზე უფრო შორს ვხედავთ მომავალში და აქ ვხედავთ საფრთხეს ყველასთვის.”
In his memoir of the Clinton presidency, The Clinton Wars,Blumenthal elaborated on what the phrase was intended to represent: “Only the United States had the power to guarantee global security: without our presence or support, multilateral endeavors would fail.” Albright, then secretary of state, began using the phrase often, and most prominently in February 1998, while defending the policy of coercive diplomacy against Iraq over its limited cooperation with U.N. weapons inspectors when, during an interview on the “Today Show,” she said:
“If we have to use force, it is because we are America; we are the indispensable nation. We stand tall and we see further than other countries into the future, and we see the danger here to all of us.”
ხვედრის ეს განცდა გაჩნდა ბევრად ადრე აშშ-ს ჰიპერძლიერ სახელმწიფოდ გადაქცევამდე : იმპერიალიაზმი გამოიხატა ჰიპერზლიერების მოპოვებამდე.
” ამერიკელი ჯარისკაცი იმთავითვე განსხვავდება ყველა სხვა ქვეყნის ჯარისკაცებისგან. ისაა თავისუფლების და სამართალის, კანონის და წესრიგის, მშვიდობის და ბედნიერების ავანგარდი”.
ეს არ უთქვამს დონალდ რამსფელდს ერაყზე. ეს 1898 წელს თქვა აშშ-ს სახელმწიფო მდივანმა Elihu Root-მა.…
სამხედრო ბატონობა ეხლაც რჩება ამოცანად მაგრამ ამას ემატება კულტურული ბატონობაც რომელსაც უზრუნველყოფს ”მასობრივი გართობის იარაღი”,მუსიკა, ტელევიზია, კინო. არის ამერიკული კულტურული იმპერიალიზმიც.
საერთო ჯამში მესიანიზმით და საკუთარი გამონაკლისობის რწმენით დაღდასმული ამერიკული იმპერიალიზმი დაიყვანება ერთ პარადოქსზე:
მას უნდა ამერიკელთა აზრით არაცივილიზებულთა დაცვა იმპერიალისტებისგან , ეხლა პირველ რიგში ჩინეთისგან და რუ
სეთისგან. ამ სურვილმა აშშ გადააქცია დამპყრობელ და დომინატორ ქვეყნად.
საბჭოთა ბლოკის დაშლამ შეცვალა ამერიკული მესიანიზმი რომელმაც ხელახლა განსაზღვრა მიზნები და საშუალებები.
ბატონობის საშუალებებად ეხლა უფრო ხმარობენ კულტურულ პროპაგანდას რომელიც მთელ დედამიწაზე ავრცელებს ამერიკულ საზოგადოების, ღირებულებების და ცხოვრების წესის მომხიბლავ სურათს.
ბევრი გავლენიანი ფიგურის აზრით დღევანდელობა არის გეოპოლიტიკა ანუ ერების და სახელმწიფოების ბრძოლა ერთმანეთთან ტერიტორიებისთვის და რესურსებისთვის და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული თუ ძლიერების მიერ სუსტების დაცვა.
იყო ბრიტანელი გეოგრაფი რომელსაც როგორც წესი თვლიან გეოპოლიტიკის მამა-დამფუძნებლად. მისი დროის მრავალი გეოგრაფის მსგავსად ის იყო მოგზაური მკვლევარიც. ის 1899 წელს პირველად ავიდა მთა კენიაზე.
პოლიტიკოსმა და მეცნიერმა მაკინდერმა განავითარა გეოგრაფია როგორც სამეცნიერო დისციპლინა.
ექიმის შვილი Halford John MACKINDER, fi 1880 წელს შევიდა ოქაფორდის Christ Church-ში სადაც მან ისწავლა საბუნებისმეტყველო მეცნიერებები და განსაკუთრებით ბიოლოგია.
ბრწყინვალედ სწავლის შემდეგ ის გახდა Oxford Union-ის თავმჯდომარე.
ოქსფორდიდან წასვლის შემდეგ ის ჩაეწერა ლონდონის სამართლის ერთ-ერთ მთავარ ფაკულტეტზე Inner Temple-ში და 1886 წელს მიიღო ადვოკატის დიპლომი.
ის მოგზაურობდა მთელ ინგლისში და ქადაგებდა იმას რასაც უწოდებდა ახალ გეოგრაფიას.
მისმა ორიგინალურმა და არგუმენტირებულმა იდეებმა გეოგრაფია გადააქცია ხიდად საბუნებისმეტყველო და ჰუმანიტარულ მეცნიერებებს შორის.
იმ დროს გეოგრაფიის სამეფო საზოგადოების წევრებს უნდოდათ გეოგრაფიის გადაქცევა საუნივერსიტეტო დისციპლინად და გეოგრაფიისთვის შესაფერისი ადგილის მონახვა ინგლისურ საგანმანათლებლო სისტემაში.
მათ გაგონილი ონდათ მაკინდერის წარმატების შესახებ და მიიწვიეს ის თავისი დებულებების გადმოსაცემად.
მაკინდერმა ძალიან დამაჯერებლად გადმოსცა ის რაც მისი აზრით არის გეოგრაფიის მიზანი და მეთოდები. 1887 წლს ის გახდა გეოგრაფიის პროფესორი ოქსფორდში. ეს იყო სიახლე ბრიტანეთის უნივერსიტეტში.
გეოგრაფიის სამეფო საზოგადოებამ და უნივერსიტეტმა 1899 წელს შექმნეს ოქსფორდის გეოგრაფიის კოლეჯი რომლის დირექტორიც გახდა მაკინდერი.
იმავე წელს მან მოაწყო ექსპედიცია აღმოსავლეთ აფრიკაში და მან მაშინ პირველმა მოახერხა კენიას მთაზე ასვლა. მაკინდერის აზრით დროის სულის თანახმად გეოგრაფი ერთდროულად უნდა ყოფილიყო როგორც მკვლევარი ისე ავანტურისტი.
პირველი მსოფლიო ომის დროს ხანგრძლივი მშვიდობის დამყარებისთვის აუცილებელი პირობების კვლევისას მაკინდერმა დახვეწა გეოპოლიტიკური თეორია რომელიც მან 1904 წელს წარუდგინა გეოგრაფიის სამეფო საზოგადოებას.
მაკინდერის მოხსენებას ერქვა ” ისტორიის გეოგრაფიული მამოძრავებელი ძალა”-
.-ფრანგულად “Le Pivot géographique de l’histoire”.
მაკინდერმა თქვა რომ სამხრეთი ციმბირის ინდუსტრიული და ეკონომიკური განვითარების გამო ზღვა როგორც ძალაუფლების ცენტრი ხმელეთთან შედარებით დაკნინდა მსოფლიოს სტრატეგიულ ცენტრად გადაიქცნენ აზია და აღმოსავლეთი ევროპა (heartland-გულის მიწა)
მაკინდერმა ეს დებულება გადმოსცა მოკლე ნაშრომში (Democratic Ideals and Reality) რომელიც გამოქვეყნდა 1919 წლის დასაწყისში პარიზის სამშვიდობო კონფერენციის დროს.
მაკინდერის აზრით დიდმა ბრიტანეთმა და აშშ-მ უნდა დაიცვან წონასწორობა
heartland-ის გაკონტროლებისთვის მებრძოლ სახელმწიფოებს შორის.
მაკინდერმა დააყენა გერმანიას და რუსეთს შორის დამოუკიდებელი სახელმწიფოების შექმნის წინადადება.
მაკინდერმა ილაპარაკა ერთიანი მსოფლიოს, მცირე სახელმწიფოების გამაერთიანებელი რეგიონალური ორგანიზაციების აუცილებლობის შესახებ და იწინასწარმეტყველა რომ ქაოსი დამარცხებულ გერმანიაში აუცილებლად მოყვება დიქტატურა.
მაკინდერის heartland-ის კონცეფცია გამოიყენა გერმანელმა გეოპოლიტიკოსმა კარლ ჰაუსჰოფერმა რომელმაც ამით გაამართლა მსოფლიოს გაკონტროლების მისი დიდი პროექტი.
მეორე მსოფლიო ომის დროს მაკინდერს ბრალად დასდეს ის რომ მან ჰაუსფოფერით შთააგონა ჰიტლერი.
მაკინდერმა ხმელეთი დაყო სამ ნაწილად.World-Island-მსოფლიო-კუნძული არის ევრაზიული კონტინენტი, რომელიც არის ყველაზე მდიდარი და ყველაზე დასახლებული.
შემდეგ არის offshore islands ანუ ბრიტანეთის და იაპონიის არქიპელაგები რომლებიც ახლოს არიან მსოფლიო-კუნძულთან.
დაბოლოს არის outlying islands // პერიფერიული კუნძულები// რომლებიც არის მოშორებული ტერიტორიები, მაგ. ჩრდილოეთი ამერიკა, სამხრეთი ამერიკა და ავსტრალია.
Heartland კი არის მსოფლიო-კუნძულის ცენტრში. ის ვრცელდება ვოლგადან იანძიმდე და ჰიმალაებიდან არქტიკამდე.
იმხანად ეს იყო რუსეთის იმპერია, მაკინდერის აზრით ესაა მსოფლიოს ყველაზე ნაყოფიერი და სტრატეგიულად ყველაზე მნიშვნელოვანი ადგილი.
1919 წელს მაკინდერმა თავისი თეორია დააჯამა შემდეგი სიტყვებით:
:« Who rules East Europe commands the Heartland// ვინც აკონტროლებს აღმოსავლეთ ევროპას ის მბრძანებლობს Heartland-ს.
who rules the Heartland commands the World-Island; ( ვინც აკონტროლებს Heartland-ს ის მბრძანებლობს მსოფლიო-კუნძულს ).
who rules the World-Island controls the world. » ( ვინც მართავს მსოფლიო-კუნძულს ის აკონტროლებს მსოფლიოს ).
მსოფლიო-კუნძულზე მბრძანებლის ხელში იქნება მსოფლიო რესურსების დაახლოებით 50 %.
Heartland-ის ზომა და მისი ცენტრალური პოზიცია ითვლება მსოფლიო-კუნძულის კონტროლის ცენტრალურ ელენტად.
მაშ, აუცილებელი იყო Heartland-ის კონტროლზე დაფიქრება.
საკითხი უინტერესოდ ჩანდა იმდენად რამდენადაც ტერიტორიებს ვოლგასა და აღმოსავლეთ ციმბირს შორის საუკუნეების მანძილზე აკონტროლებდა რუსეთის იმპერია.
მაგრამ მე-19 საუკუნეში დასავლეთ ევროპის სახელმწიფოებმა მოახერხეს რუსეთის იმპერიის ექსპანსიის მოგერიება.
მეორეს მხრივ მისი უზომობის მიუხედავად რუსეთის იმპერია რჩებოდა სოციალურად, პოლიტიკურად და ტექნოლოგიურად ჩამორჩენილ სახელმწიფოდ.
არადა მაკინდარი დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდა სივრცის სოციალურ განზომილებას.
მაკინდერი თვლიდა რომ მარტო ძალით ბატონობა Heartland-ზე შეუძლებელია იმიტომ რომ ამ ტერიტორიას აქვს ძლიერი ბუნებრივი დაცვა. ჩრდილოეთიდან მას საზღვაო ბატონობისგან იცავს ყინული. სამხრეთიდან ის დაცულია მთებით და უდაბნოებით.
ამას გარდა მაკინდერი თვლიდა რომ იმ ტერიტორიაზე ჯარების უწყვეტად გადაყვანის საშუალებები არ არსებობს და ამიტომ Heartland-ზე მარტო ძალაუფლებით ბატონობა შეუძლებელია.
გერმანელმა თეორეტიკოსმა კარლ ჰაუზჰოფერმა ჩათვალა რომ მაკინდერის თეორია შეესაბამებოდა გერმანელების შეხედულებას ცენტრალური ევროპის კონტროლის შესახებ რაც გამოიხატა ლოზუნგით Drang nach Osten-მსვლელობა აღმოსავლეთისკენ.
Karl Haushofer-მა Mackinder გამოიყენა მისი დებულების თავდაყირა დაყენებით.
მაკინდერი საჭიროდ თვლიდა აღმოსავლეთ ევროპაში დამოუკიდებელი სახელმწიფოების შექმნას, ჰაუზჰოფერმა კი სასიცოცხლო სივრცე Lebensraum-ის სახელით მოუწოდა დაპყრობისკენ.
ჰაუზჰოფერი 1923 წელს შეხვდა ჰიტლერს მაშინ როდესაც ის მისი პუტჩის მარცხის შემდეგ ციხეში იყო. ჰაუზჰოფერმა ჰიტლერს ჩაუტარა გეოპოლიტიკის გაკვეთილები და ჰიტლერმა აიტაცა მისი იდეები.
1919 წელს მაკინდერი როგორც ინგლისის კომისარი იყო სამხრეთ რუსეთში სადაც სცადა თეთრების ჯარების გაერთიანება. ინგლისში დაბრუნებისას მას მიანიჭეს სერის წოდება. მაკინდერის როგორც პროფესორის კარიერა დამთავრდა 1923 წელს და ის გახდა ეკონომიკის იმპერიული კომიტეტის თავმჯდომარე.
მაკინდერმა დაადგინა ფენომენი რომელიც მეოცე საუკუნის დასავლეთის ზოგმა სახელმწიფომ ჩათვალა გეოპოლიტიკურ კოშმარად.
ეს გეოპოლიტიკური კოშმარი მათი აზრით იყო აღმოსავლეთი ევროპის ტოტალური კონტროლი გერმანიის, შემდეგ მესამე რაიხის თუ რუსეთის იმპერიის, შემდეგ საბჭოთა კავშირის მიერ. ევრაზიაზე გაბატონება მათ მისცემდა უზომო სტრატეგიულ უპირატესობას.
მაკინდერის თეორიამ დიდი როლი შეასრულა ცივი ომის დროს დასავლური სტრატეგიების შემუშავებაში.
მაკინდერმა დასკვნები გამოიტანა პირველი მსოფლიო ომიდან.
მას 1924 წლიდან სურდა ატლანტიკური თანამეგობრობის შექმნა.
მაკინდერის სურვილი განხორციელდა მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ ნატოს შექმნით.
მაკინდერი დარწმუნებული იყო იმაში რომ ევრაზიის ძალის კომპენსაცია შეეძლო ევროპის და ჩრდილოეთი ამერიკის ძალას….
Halford John MACKINDER არის ნამდვილი წარმომადგენელი ბრიტანული იმპერიალიზმისა მისი რასიზმით შეფერილი კონსერვატული ასპექტით.
მაკინდერი დედამიწას თვკის მთლიანობად რომელზეც ” მსოფლიო ოკეანეში” გამოირჩევა სოფლიო-კუნძული, Heartland, პერიფერიფერიული კუნძულები.
მსოფლიოზე ბატონობისთვის მთავარია ამ Heartland-ზე ბატონობა.
Heartland კი არის ცენტრალური ევროპიდან დასავლეთ ციმბირამდე გადაშლილი ველი რომელიც გავლენას ახდენს ხმელთაშუა ზღვაზე, საშუალო აღმოსავლეთზე, სამხრეთ აზიაზე და ჩინეთზე.
უნდა ითქვას რომ საბჭოთა კავშირის ტერიტორია ემთხვევა Heartland-ს. გამონაკლისია ერთი მიმართულება. ამ გამონაკლისის დასადგენად გავავალოთ დაახლოებით 9 000 კილომეტრის სიგრძის ხაზი რომელიც მიდის დასვლეთისკენ ბერინგის სრუტიდან რუმინეთამდე. ბერინგის სრუტიდან 5000 კილომეტრის მოშორებით ეს ხაზი გადაკვეთს მდინარე ენისეის რომელიც მონღოლეთის საზღვრებიდან მიდის ჩრდილოედისკენ არქტიკის ოკეანემდე.
საუბრობს Yves Lacoste, დიდი ფრანგი გეოპოლიტიკოსი: ” მე-19 საუკუნის ბოლოს გერმანელმა გეოგრფიის პროფესორმა მიუნხენის და ლაიპციგის უნივერსიტეტებში- Friedrich Ratzel-ფრიდრიხ რატცელმა საფუძველი ჩაუყარა გერმანული სახელმწიფოს სამსახურში მდგარ გერმანულ გეოპოლიტიკას.
რატცელის დიდად მნიშვნელოვანი ნაშრომებია ” გერმანია, შესავალი მშობლიური ქვეყნის მეცნიერებაში” და ” სახელმწიფოების,კომერციის და ომის გეოგრაფია.
რატცელის სქემა არის თითქმის აბსოლუტური დეტერმინიზმი:
” ერი უნდა ცხოვრობდეს და მოკვდეს იმ მიწაზე რომელიც მას არგუნა ხვედრმა. ის უნდა იცავდეს ამ მიწის კანონს.”
რატცელი თვლიდა რომ ერები ისევე როგორც ცოცხალი სახეობები ბუნებაში ერთმანეთს ებრძვიან ტერიტორიისთვის და რესურსებისთვის, გამრავლებისთვის და გაძლიერებისთვის საუკეთესო პირობებისთვის და იმარჯვებს გარემოსთან უკეთესად ადაპტირებული და უფრო ძლიერი ერი. ამ მხრივ ის დარვინისტი იყო. რატცელი არის ”სასიცოცხლო სივრე” lebensraum-ის კონცეფციის ავტორი. ეს კონცეფცია 30 წლის შემდეგ აიტაცეს ნაცისტებმა.
რატცელის მთავარი მემკვიდრე იყო მემარჯვენე რადიკალი პანგერმანისტი კარლ ჰაუსჰოფერი რომელიც არ გარეულა ნაცისტებში მაგრამ რომლის თეორიებიც გამოიყენეს ნაცისტებმა.
გეოპოლიტიკის მთავარი ანგლო-საქსი თეორეტიკოსები Halford Mackinder -ის და მისი მოწაფეს Yale-დან, Nicholas Spykman-ის აკვიატებულ-აჩემებული იდეა იყო ის რომ დიდი იმპერიებისთვის სასიცოცხლოდ აუცილებელია heartland-ის ანუ ყოფილი რუსეთის იმპერიის და ყოფილი საბჭოთა კავშირის ტერიტორიის კონტროლი.
ამიტომ ინგლისელები და ამერიკელები უწინარეს ყოვლისა ხელს უშლიდნენ გერმანულ-რუსული ალიანსსის შექმნას. ეს აქტუალური აღარ იყო ჰიტლერის ჯარების საბჭოთა კავშირზე თავდასხმის შემდეგ.
ჰიტლერი და სხვა გერმანელი მოაზროვნეები შთაგონებულები იყვნენ დასალეთში ამერიკული ექსპანსიით. ერთ-ერთ სახელგანთქმულ ” მრგვალ მაგიდაზე” ჰიტლერმა განაცხადა შემდეგი: ”
” არის ერთადერთი მოვალეობა: რუსეთის გერმანიზება გერმანელების ჩასახლებით და ადგილობრივი მკვიდრების ჩათვლა წითელკანიანებად”
Hitler et d’autres penseurs nazis ont fait des comparaisons directes avec l’expansion américaine en Occident. Au cours de l’une de ses fameuses « tables rondes », Hitler a décrété qu’« il n’y a qu’un seul devoir : germaniser ce pays [la Russie] par l’immigration d’Allemands et considérer les indigènes comme des Peaux-Rouges ».
” გერმანიამ მთელი თავისი ძალღონე უნდა მიმართოს გერმანელი ხალხის ცხოვრების წესის განსაზღვრისკენ მისთვის ადექვატური სასიცოცხლო სივრცის მიცემით ასი მომავალი წლისთვის. ბუნებრივია რომ ამ რეგიონში მცხოვრები დაბალი რასები, სლავები და ებრაელები უნდა მოისპოს”, დსწერა ჰიტლერმა მეორე წიგნში.
”სუსტები და უხეირო-უსარგებლოები უნდა დაიღუპონ”, ეს თქვა არაადამიანური, მსოფლიო ომების,ნაციზმ-ბოლშევიზმის, ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის და ველური პერესტროიკის გამჩაღებელი დღევანდელობის ერთ-ერთმა დიდმა მჭედელმა ფრიდრიხ ნიცშემ // 1844-1900// 1895 წელს გამოცემულ თავის ტექსტში
” ანტიქრისტე”. ჰიტლერის პოლიტიკა ძალიან გავდა ბოლშევიკური ტოტალიტარიზმის ფუძემდებელი ლენინის პოლიტიკას. შემთხვევითი არაა რომ ბოლშევიკური ნაძირლობის მეორე ფიგურა ლევ ტროცკის წითელ არმიას და ნაცისტებს ჰქონდათ ერთი და იგივე სიმბოლო სვასტიკა.
Слева – знак командира (золотое и серебряное шитье), справа – рядового красноармейца (простая трафаретная печать)
ლენინი მისგან განსხვავებულად მოაზროვნეებს არ თვლიდა ადამიანებად. მისთვის ისინი იყვნენ აუტანელი პირუტყვები და პარაზიტები, მავნე მწერები, ნაგავი, რომელთა მოსპობაც და გაწყვეტაც აუცილებელი იყო სოციალიზმის ასაგებად.
პირუტყვულ-ცხოველური მეტაფორა ხშირია ლენინის ნაწერებში.
ბოლშევიზმმა ” უნდა გაწმინდოს რუსული მიწა ყველა მავნე მწერისგან”, დაწერა ლენინმა 1917 დეკემბერში ტექსტში ” როგორ მოვაწყოთ შეჯიბრი”.
ლენინმა დიდი კმაყოფილება გამოთქვა იმით რომ ” რუსეთის მრავალი ქალაქი გაიწმინდა ამ საზიზღრობისგან”, ლაპარაკი იყო დახოცილ თეთრგვარდიელებზე.
ლენინი ამბობდა რომ ”კულაკები” ანუ შეძლებული გლეხები არიან სისხლისმსმელი ვამპირები და მორიელები. მოკლედ ბოლშვიკებს უნდოდათ დედამიწის გაწმენდა არაბოლშვიკებისგან, ნაცისტებს კი სურდათ დედამიწის გაწმენდა
Untermensch-ებისგან ანუ ქვეადამიანებისგან, ვერადამიანებისგან, მდაბალი არაარიელებისგან,რომელთაც ხშირად უძახდნენ აღმოსავლეთის ურდოებს. ეს ურდოები იყო ებრაელების, ბოშების,სლავების,ძირითადად პოლონელების, სერბების და რუსების ”ურდოები”. უვარგის და მავნე ქვეადამიანებად თვლიდნენ ზანგებსაც, მულატებსაც,დროებით ფინელ-უგრელ ხალხებსაც.
ებრაელები, ბოშები, ფიზიკურად ინვალიდები და ფსიქიურად ავადმყოფები გაწყვიტეს.
Generalplan Ost-ის თანახმად ცენტრალური ევროპის სლავები თუ ან უნდა გაეწყვიტათ ან უნდა გაერეკათ აზიაში, ან გადაექციათ მონებად ნაცისტური რასიული პოლიტიკის შესაბამისად. ქვეადამიანთა ნაწილი უნდა გაეწყვიტათ,ნაწილი გაერეკათ და ნაწილი მონებად გადაექციათ.
Le concept d’Untermensch incluait les Juifs, les Roms et les Sintés (Tsiganes) et les peuples Slaves. Les Slaves étaient considérés comme des Untermenschen, à peine aptes à être exploités comme esclaves. Adolf Hitler et Joseph Goebbels les ont comparés à la « famille des lapins » ou à des « animaux robustes » qui étaient « inactifs » et « désorganisés » et se propageaient comme une « vague de saleté »14. Cependant, certains parmi les Slaves qui présentaient des traits raciaux nordiques étaient réputés être d’origine lointaine germanique, ce qui signifiait une origine partiellement « aryenne » et, s’ils avaient moins de 10 ans, ils devaient être germanisés.
Avant même la Seconde Guerre mondiale, les Slaves, en particulier les Polonais, étaient réputés inférieurs aux Allemands. Après que Adolf Hitler eut accédé au pouvoir, le concept de « matériel esclavagiste sous-humain » non aryen a été utilisé pour les autres peuples slaves. Peu après la rupture du Pacte germano-soviétique, les Russes ont été assimilés à la « race sous-humaine », de même que les Biélorusses, les Tchèques, les Slovaques et les Ukrainiens, malgré la collaboration effective de certains ces peuples. Néanmoins, des Slaves tels que des Bosniaques, des Bulgares et des Croates collaboraient avec l’Allemagne nazie tout en restant perçus comme insuffisamment « purs » pour atteindre le statut de peuples germaniques. Malgré tout, ils ont fini par être jugés racialement supérieurs aux autres Slaves, en raison de théories pseudo-scientifiques sur des quantités minimales de gènes slaves et des mélanges de sang germanique et turc2,15.
La campagne pour débarrasser l’Est des populations inférieures en vue de la colonisation allemande a conduit à une planification intensive pour la famine de masse de plus de 30 millions de personnes là-bas. Les directives politiques publiées avant l’ invasion de l’Union soviétique indiquaient sans équivoque que « plusieurs dizaines de millions de personnes sur ce territoire deviendront superflues et devront mourir ou migrer en Sibérie… À cet égard, une clarté absolue doit régner ». Connu sous le nom de Generalplan Ost , cet ensemble de plans économiques et démographiques place la nécessité du Lebensraum et la colonisation de l’Est au centre de l’invasion. En blâmant les Juifs et les bolchévistes pour le « retard » de la région, les plans ont également renforcé d’autres formes d’ antisémitisme nazi.exigeant le retra
Le concept de Lebensraum n’était pas le seul responsable de l’ Holocauste , mais reliait puissamment une variété de courants impérialistes, nationalistes et racistes qui contribueraient au meurtre des Juifs d’Europe.
Avec le livre The International Jew, de Henry Ford (1), nous ne sommes plus du tout dans l’antijudaïsme traditionnel, d’inspiration religieuse, mais dans quelque chose de radicalement différent. Cet ouvrage en quatre volumes rassemble des articles de l’industriel parus dans son journal The Dearborn Independent. Une phrase dans un texte dédié à la salutaire « réaction de l’Allemagne contre le Juif » illustre cet esprit nouveau qui se veut scientifique et dont le langage est chargé de métaphores médicales : il s’agit d’une question d’« hygiène politique », parce que « la principale source de la maladie du corps national allemand (…), c’est l’influence des Juifs (2) ».
Dans plusieurs autres passages, les juifs sont présentés comme un « germe » qui doit faire l’objet d’un « nettoyage »(cleaning out) (3). Comme l’on sait, Adolf Hitler et ses collaborateurs reprendront cette terminologie pseudo-hygiéniste, au mot près. Le Juif n’est plus défini par sa religion mais par sa « race », « une race dont la persistance a vaincu tous les efforts faits en vue de son extermination (4) ». Certes, Ford ne propose pas de reprendre ces efforts, mais la formulation est tout de même curieuse… A l’opposé se trouve la « race » « anglo-saxonne », « aryenne », « blanche européenne » ou « anglo-saxonne celtique », qui porte la civilisation dans son sang et qui a traversé l’Océan pour fonder l’Amérique : « Ils sont le peuple dominant [the ruling people], choisi au cours des siècles pour régir le monde. » Il faut donc réveiller chez les jeunes la « fierté de la race » (5).
Ford s’inspire des Protocoles des Sages de Sion– un ouvrage qui serait « trop terriblement vrai pour être une fiction, trop profond dans sa connaissance des rouages secrets de la vie pour être un faux » –, cité et commenté abondamment, comme preuve ultime et irréfutable de la conspiration juive pour s’emparer du pouvoir à l’échelle mondiale. Mais l’industriel ne s’est pas limité à copier ce livre, il s’est efforcé d’en actualiser l’argumentaire et d’analyser à sa lumière des événements contemporains, notamment les révolutions en Europe. Il est souvent question de l’Allemagne – est-ce l’influence de son secrétaire Ernest Siebold ? –, qu’il décrit comme dominée par une clique juive malgré le fait qu’il « n’y a pas dans le monde de contraste plus fort que celui entre la pure race germanique et la pure race sémite (6) ».
Ainsi, la révolution bolchevique n’aurait été que « la couverture externe d’un coup longuement planifié pour établir la domination d’une race ». Les soviets ne sont qu’un déguisement de l’institution juive du kahal (communauté autogérée), et tous les dirigeants « rouges » – à commencer, bien entendu, par Léon Trotski (« Braunstein », sic) – sont juifs. Certes, selon Ford, les communistes prétendent que Lénine n’est pas juif, mais « ses enfants parlent yiddish » et il a remplacé, par décret, « le dimanche chrétien par le shabbat ». Tôt ou tard cependant, affirme l’industriel, la Russie authentique se réveillera et « sa vengeance sera terrible » (7). La forme que pourrait prendre cette vengeance est suggérée dans une lettre citée dans le quatrième tome du livre : « Imaginons qu’il n’y ait plus de Sémites en Europe. Est-ce que ce serait une tragédie si terrible ? Pas du tout ! (…) Un jour, ils vont cueillir ce qu’ils ont semé (8). »
Un des leitmotive du livre, qui sera abondamment repris par le nazisme, est la complicité entre le judéo-bolchevisme et la finance capitaliste juive, dans une conspiration pour imposer à la planète un gouvernement juif mondial ; par exemple, le gouvernement soviétique recevrait de l’argent des hommes d’affaires juifs d’Europe et d’Amérique. Le même raisonnement vaut pour les mouvements sociaux dans les pays occidentaux, la Grande-Bretagne ou l’Amérique. Certes, tous ces arguments n’ont pas été inventés par Ford et ses scribes, mais son livre rassemble, dans une puissante synthèse, les discours antisémites qui circulaient, au début des années 1920, un peu partout dans le monde.
Trois volumes ont pour objet la place des juifs aux Etats-Unis. Au long de centaines de pages, l’industriel « analyse » leur rôle d’organisateurs et de promoteurs de l’alcoolisme, du trafic de chair blanche, de la corruption financière, sportive et politique, etc. Selon Ford, leur émigration massive d’Europe de l’Est en Amérique du Nord n’a rien à voir avec de prétendues persécutions : les pogroms ne sont que de la propagande ; il s’agit bel et bien d’une véritable invasion : le « Juif international » peut déplacer un million de personnes de la Pologne vers l’Amérique « comme un général déplace son armée (9) ». Curieusement, ce qui suscite la plus forte indignation morale de l’auteur, c’est – outre le rôle subversif des syndicats de New York et des Industrial Workers of the World (IWW), tous manipulés – la « judaïsation » du théâtre et du cinéma américains. Les Juifs sont responsables de l’introduction dans les arts de la scène aux Etats-Unis d’une « sensualité orientale » sale et indécente, « instillant un poison moral insidieux (10) ».
C’est aussi à eux que l’on doit l’invention du jazz, cette musique qui, selon l’auteur (lequel semble ignorer les musiciens noirs) a « quelque chose de satanique » : grâce à sa sensualité, son érotisme éhonté, le jazz crée, « avec une ruse diabolique », une « atmosphère malpropre », qui corrompt la jeunesse américaine. Le simple bon sens exige donc le « nettoyage des sources de la maladie (11) ». Dans ce discours, qui associe étroitement puritanisme et racisme, il ne reste de la religiosité protestante traditionnelle que la crainte obsessionnelle du « sexuel ».
Ford s’intéresse aussi au rôle international des financiers et, d’une façon générale, de la communauté juive nord-américaine. Une de ses affirmations les plus bizarres est que le bolchevisme est issu du quartier juif de New York, l’East Side. La preuve en serait que Trotski a lui-même habité New York pendant quelques années ; il était donc un East Sider. En fait, « tous les dirigeants de l’East Side savaient que Trotski “allait prendre l’emploi du tsar” (…). Il n’y avait rien de hasardeux dans cela. Tout avait été préalablement organisé, et les personnes désignées sont allées directement à leurs places prévues ». Bref, « la révolution juive bolchevique a été programmée en Amérique », et les activités de Trotski ont été financées par le banquier juif new-yorkais Max Warburg (12)…
Michael LöwyDirecteur de recherches émérite au Centre national de la recherche scientifique (CNRS).
Order of Nine Angles: What is this obscure Nazi Satanist group?
Order of Nine Angles : Quel est cet obscur groupe sataniste nazi ?
Par Daniel De Simone BBC NewsPublié23 juin 2020Partager
Légende, Un garçon de 16 ans qui a cité le groupe comme une influence a été emprisonné cette année pour avoir planifié un attentat terroriste au Royaume-Uni
Un soldat américain a été accusé d’avoir planifié une attaque contre sa propre unité en envoyant des informations à une obscure organisation sataniste nazie appelée l’Ordre des Neuf Angles (ONA). Mais qui sont-ils ?
Fondée au Royaume-Uni dans les années 1970, l’ONA est de plus en plus un centre d’intérêt pour l’application de la loi et est apparue comme une influence dans plusieurs récentes poursuites pour terrorisme au Royaume-Uni concernant l’extrême droite.
Le groupe célèbre l’ère nazie et date son calendrier de la naissance d’Adolf Hitler, mais son système de croyances surnaturelles va au-delà de tout ce qui est normalement associé à l’extrémisme de droite.
En quoi le groupe croit-il ?
Son objectif à court terme est de saper ce qu’elle caricature comme une société judéo-chrétienne décadente, en mettant l’accent sur les actes du monde réel, l’objectif étant une nouvelle civilisation impériale basée sur un mélange cruel de darwinisme social, de satanisme et de fascisme.
Les adhérents sont encouragés à infiltrer secrètement des organisations telles que les églises militaires ou chrétiennes afin de les déstabiliser de l’intérieur.
Ceux qui progressent dans les rangs hiérarchiques de l’ONA sont tenus d’entreprendre diverses tâches, y compris la formation de leurs propres petits groupes pour prouver leurs capacités de leadership, de sorte qu’un réseau décentralisé d’organismes associés existe dans divers pays.
Il y a un rejet total de l’éthique et certains textes clés parlent même du sacrifice rituel, à la fois symbolique et réel.
Des personnalités telles que le meurtrier britannique Ian Brady sont célébrées, étant considérées comme des personnes qui ont opéré en dehors des limites morales normales – dont la transgression est un thème constant pour le groupe.
Un petit organisme associé basé aux États-Unis – qui possède sa propre maison d’édition – a été banni des médias sociaux grand public l’année dernière. Ses membres avaient posé sur les lieux de divers viols et meurtres notoires, célébrant les auteurs dans le processus.
Certains adeptes expriment également leur enthousiasme pour la violence jihadiste islamiste.
Toute cette activité du monde réel est censée avoir un effet surnaturel, ouvrant une porte d’entrée dans le monde pour les énergies maléfiques.
Quelle est son influence ?
L’ONA a exercé une influence sur plusieurs groupes extrémistes néo-nazis, dont la division Atomwaffen basée aux États-Unis – liée à cinq meurtres – et la division Sonnenkrieg, qui a été interdite en tant qu’organisation terroriste au Royaume-Uni plus tôt cette année.
Ces groupes rejettent les tentatives visant à obtenir un soutien populaire pour l’extrême droite – que ce soit par le biais de manifestations ou de campagnes – et sont plutôt attachés à une idéologie dite d’accélérationnisme, qui prédit l’effondrement de la société et la guerre raciale, cherchant à accélérer le processus par des actes de violence .
L’idéologie est promue dans plusieurs espaces en ligne et c’est là qu’elle s’est mêlée aux idées promues par l’ONA, donnant à ce dernier une influence accrue sur les bords les plus éloignés de l’extrême droite.
L’année dernière, un garçon britannique de 16 ans est devenu la plus jeune personne reconnue coupable d’avoir planifié un attentat terroriste au Royaume-Uni.
Le dossier de l’accusation était qu’il était en partie influencé par l’ONA, cherchant à se modifier en fonction de leur littérature.
Il avait dessiné un symbole pour le groupe à côté d’une instruction pour lui-même de « faire preuve d’empathie ».
Au tribunal, les procureurs ont décrit l’organisation comme “consciemment, explicitement malveillante” et “le lien le plus important et le plus reconnaissable entre le satanisme et l’extrême droite”.
La division Sonnenkrieg, avec sa glorification de la violence sexuelle, met en évidence un autre thème inquiétant lié à l’ONA – les délits sexuels comme moyen de saper les normes sociales.
Les autorités sont préoccupées par le nombre de pédophiles associés à l’ONA, entraînant le groupe dans un autre domaine d’activité des forces de l’ordre.
Difficile d’y échapper, les cultes sataniques abusifs existent dans l’ombre de la société
Les cultes sataniques constituent un monde dans lequel le mal règne, il est donc essentiel de les garder clandestins. Mais une jeune femme allemande a osé parler ouvertement de son enfance dans une telle secte.
Les experts disent que les membres de la secte sont maltraités et empêchés de parler de leurs expériences
C’est l’étoffe des films hollywoodiens fades : des cultes dans lesquels les adorateurs de Satan boivent le sang des animaux et font des sacrifices humains lors de cérémonies spéciales.
Mais pour Laura, qui est née dans un tel monde dans la région de Münster, dans l’ouest de l’Allemagne, c’est un peu plus proche de la réalité. Elle a réussi à échapper au culte, mais ce fut un processus long et douloureux.
“Mon père était très respecté dans la secte et il a commencé à m’entraîner très jeune à faire ce que le cercle voulait”, a-t-elle expliqué. “Que je permette que tout soit fait avec moi, que je ne pleurerais pas, ne crierais pas ou ne répondrais pas à la douleur, et que je ne dirais rien à personne en dehors du groupe. Nous étions censés faire ce que la puissance supérieure voulait.”
La prostitution au nom de Satan
Les rapports des victimes de cultes sataniques font étrangement écho à l’intrigue du film “Rosemary’s Baby”
Pour Laura, la puissance supérieure était Satan, et elle a dit qu’elle avait été forcée d’accepter la douleur, la torture et le viol en son nom. Mais cela signifiait aussi qu’elle devait mener une vie parallèle. Au monde extérieur, elle se présentait comme une écolière normale ; dans l’autre monde secret, elle était la servante des messes noires et des rituels sataniques.
“On s’attendait à ce que je sois complètement obéissante envers les hommes”, a-t-elle déclaré. “Quand j’étais censé me prostituer, on m’a dit que le pouvoir supérieur voulait que le cercle ait de l’argent.”
L’argent est allé directement dans les caisses du groupe, et c’est le groupe qui a choisi les clients.
Adelheid Herrmann-Pfandt, experte en religion basée à Marburg, a déclaré que les parents de Laura l’avaient exposée à un culte satanique particulièrement inquiétant – qui célèbre une forme particulièrement brutale de satanisme et se tient à l’écart du public.
“Ceux qui mènent ces pratiques vraiment extrêmes ne sont pas reconnaissables dans la société”, a déclaré Herrmann-Pfandt. “Ils ne vont pas courir avec des crucifix à l’envers dans leurs mains. Ils veulent rester sous le radar toute leur vie.”
On dit que les bébés disparaissent
Brigitte Hahn, la commissaire de secte pour le diocèse catholique de Münster, a accepté. Elle a déclaré que 30 victimes de ces cultes sataniques avaient demandé de l’aide à son bureau. Certaines femmes ont décrit des messes noires, qui comprenaient également des avortements rituels et même des meurtres.
Des femmes ont déclaré avoir été maltraitées pendant leur enfance par des membres de la secte
“Les femmes disent qu’elles sont enceintes lors de cérémonies spéciales”, a déclaré Hahn. “Ensuite, il y a des rituels pour accoucher et sacrifier les bébés. Les grossesses sont tenues secrètes, les bébés naissent mais disparaissent.”
En 2008, Hahn a envoyé une enquête à 2 000 médecins et thérapeutes du Land de Rhénanie du Nord-Westphalie, dont Münster fait partie. Quelque 120 personnes ont répondu qu’elles avaient des patientes qui avaient subi des violences dans des groupes sataniques.
Alfons Strodt, capitulaire du diocèse catholique d’Osnabrück, a aidé d’anciens membres de cultes sataniques pendant des années. Il a rassemblé des dessins qu’ils ont créés des rituels – des images d’enfants allongés sur un autel ou liés sur une croix.
« Au début, j’ai dû gérer tout cela seul », a-t-il déclaré, ajoutant qu’il a fallu beaucoup de temps avant que d’autres membres de l’Église ne commencent à le croire. “Les gens me disaient d’arrêter d’inventer de telles histoires.
“Je suis reconnaissant que notre évêque et le vicaire général me croient maintenant et réalisent qu’il s’agit d’un problème qui ne peut plus être gardé secret”, a-t-il déclaré. “Maintenant, les victimes peuvent obtenir une partie de l’aide dont elles ont besoin.”
État de peur permanent
Les responsables de l’église de Münster ont commencé à offrir de l’aide aux anciens membres de la secte
Cependant, étant donné que de nombreuses victimes sont traumatisées et atteintes de troubles mentaux, il est difficile de déterminer si leurs récits reflètent vraiment la réalité. Offrir un soutien aux victimes est également un défi, a déclaré Strodt.
“Il y avait des menaces que nos églises soient détruites par des bombes ou incendiées”, a déclaré Strodt. “J’étais sous surveillance. Cela fait des ravages – le sentiment qu’ils sont toujours à proximité est effrayant.”
Tenir des registres
Mais les gens ne peuvent pas rester silencieux sur le phénomène du satanisme, a déclaré l’expert en religion Herrmann-Pfandt, qui enquête sur ce qui se passe dans de tels groupes.
“Il s’agit vraiment d’expériences transcendantales – et le sang joue souvent un rôle majeur”, a-t-elle déclaré. “Certaines personnes disent que cela intensifie l’expérience, et cela semble les mettre dans un état d’excitation. Et les sectes jouent là-dessus.”
Laura a déclaré que le tournant est venu lorsqu’elle était censée avoir un enfant pour le cercle satanique de ses parents. Elle a alors échappé à la secte et vit maintenant dans un refuge de haute sécurité pour femmes traumatisées. Bien qu’elle n’ait pas porté plainte contre ses parents, elle a laissé des traces de ses expériences avec un avocat.
“En cas de décès, même s’il s’agit d’un accident ou d’un suicide, toutes les données seront transmises au bureau du procureur”, a-t-elle déclaré. “C’est ma forme d’assurance-vie – donc ils ne pensent pas qu’ils peuvent essayer de me faire quelque chose ou essayer de me tuer.”
და ნიცშეს ჯინაზე ცალი თვალი გადავავლოთ იმას რაც მას სძულს
ძველი ბერძნები ერთმანეთისგან ანსხვავებდნენ სიყვარულის სამ დონეს. პირველია პორნეია, მესაკუთრე, ყველაზე ტრივიალური მნიშვნელობით ეროტიული სიყვარული, როდესაც ადამიანს უყურებენ როგორც სასიამოვნო სხეულს და არა სულიერ არსებას, მეორეა ფილია, მეგობრობა და სხვის პატივისცემა, და ბოლოს სახარებათა ტექსტებში გვხვდება სიტყვა აგაპე, უანგარო და უპირობო სიყვარული, ასე უანგაროდ და უბირობოდ შეყვარებულს უყვარს საყვარელი წასვლის, მეტიც, უმადურობის შემდეგაც. უყვარს არმყოფნი, მეტიც, ურთიერთობათა გაწყვეტის მიუხედავადაც.
სწორედ ასეთი უანგარო და უპირობო სიყვარული იძლევა სასწაულის მოხდენის, მტრების პატივისცემისა და სიყვარულის საშუალებას.
აგაპეს წყალობით ჩვენ ვუერთდებით ინტერ-არსებობის, ერთმანეთით არსებობის და ერთმანეთზე დამოკიდებულების აღმოსავლურ კონცეფციას.
ყველაფერ არსებულს აქვს ერთი წმინდა საწყისი ვინაიდან ვერაფერი არსებობს თავისთავად. ყველაფერი გამოსულია სხვა,თავისთავად არსებული რეალობიდან. მე ვგრძნობ ჩემს მჭიდრო კავშირს სამყაროსთან,კოსმოსთან,ჩემს პლანეტასთან და მის ყოველ მკვიდრთან. ყველას გვაქვს ერთი საწყისი, ერთი და იგივე წარმომავლობა და მე აღმოვაჩენ რომ ვარ საყოველთაო,უნივერსალური ძმა ისევე როგორც ღმერთი არის საყოველთაო, უნივერსალური მამა.
იესო მოძღვრავს: …გიყვარდეთ თქვენი მტრები, დალოცეთ თქვენი მაწყევრები, ქველმოქმედება გაუწიეთ თქვენს მოძულეებს და ილოცეთ მათთვის ვინც თქვენ გავიწროებთ და გდევნით. რათა იყვნეთ თქვენი მამის ძენი,ვინაიდან თავისი მზე ამოჰყავს ბოროტთა და კეთილთა თავზე და წვიმას უგზავნის მართლებსა და უსამართლოებს…//მათე 5,44-45//.
როგორც მამამ მე შემიყვარა,და მე შეგიყვარეთ თქვენ,დარჩით ჩემს სიყვარულში! თუ ჩემს მცნებებს დაიცავთ,ჩემს სიყვარულში დარჩებით,როგორც მე დავიცავი მამაჩემის მცნებები და დავრჩი მის სიყვარულში. ეს ყველაფერი იმიტომ გითხარით,რომ ჩემი სიხარული იყოს თქვენში და იყოს თქვენი სიხარული სრულყოფილი. ესაა ჩემი მცნება: რათა გიყვარდეთ ერთმანეთი როგორც მე შეგიყვარეთ თქვენ. იმაზე მეტი სიყვარული არავის გააჩნია, ვიდრე ვინც თავის სულს დასდებს თავისი მეგობრებისთვის .//იოანე 15,9-13//.
სიყვარული მრავალჯერაა ნახსენები სახარებებში. მარკოზს გამოჰყავს იუდეველი მწიგნობარი რომელსაც აინტერესებს ებრაელთა არსებობის ფუნდამენტური საკითხები და ეკითხება იესოს თუ რა არის კანონის არსი. იესო იხსენებს ორ მცნებას: პირველი არის, ისმინე ისრაელ, უფალი ღმერთი ჩვენი უფალი ერთი არს. და შეიყვარე უფალი ღმერთი შენი ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა სულითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა და ყოვლითა ძალითა შენითა //ეს არის პირველი მცნება//. მეორე არის: შეიყვარე მოყვასი შენი, ვითარცა თავი შენი. ამათზე დიდი მცნება არ არის.//12 31//.
მწიგნობარი დაეთანხმა და თქვა რომ ეს მართლაც მეტია ყოველგვარ მსხვერპლზე და შესაწირავზე.
ამას ხშირად იმეორებს იოანეს სახარება. „ესაა ჩემი მცნება:..გიყვარდეთ ერთმანეთი როგორც მე შეგიყვარეთ თქვენ. იმაზე მეტი სიყვარული არავის გააჩნია,ვიდრე ვინც თავის სულს დასდებს თავის მეგობრებისთვის. თქვენ ჩემი მეგობრები ხართ თუ გააკეთებთ, რასაც მცნებად გიდებთ…”//იოანე 15,12-14//.
აგაპე , ბერძნული აღაპი ახალ აღთქმაში ღმერთის მამაშვილური სიყვარულია როგორც ადამიანის, ასევე ადამიანის მიმართ საპასუხო ღმერთის სიყვარული. წმინდა წერილში ნათქვამია ტრანსცენდენტურიაღაპი სიყვარული არის სიყვარულის უმაღლესი ფორმა და მას უპირისპირდება არაქისი , ან ეროტიული სიყვარული და ფილია , ან ძმური სიყვარული. იოანეს 3:16-ში, ლექსი, რომელიც ხშირად აღწერილია, როგორც სახარებისეული ცნობარი, აღაპი არის სიტყვა გამოყენებული სიყვარულისთვის, რამაც ღმერთს აღძრა თავისი ერთადერთი ვაჟი გაგზავნა მსოფლიოს გამოსასყიდად. ეს ტერმინი აუცილებლად ვრცელდება სხვა ადამიანების სიყვარულზე, რადგან ღმერთსა და ადამიანებს შორის ხდება საპასუხო სიყვარული მანიფესტი სხვისი უანგარო სიყვარულში. Იხილეთ ასევე
Par Luc FerryPublié le 11/03/2009 à 10:40
თანამედროვე ფრანგმა ფილოსოფოსმა ლიუკ ფერიმ დაინახა ბიბლიური კულტურის ძალა და დაწერა წიგნი ” იესო იუდეურ ქრისტიანული რევოლუცია სიკვდილის დამარცხება სიყვარულით”
Le philosophe Luc Ferry, qui cosigne avec l’historien Lucien Jerphagnon la Tentation du christiannisme chez Grasset, analyse la place de l’amour , «vecteur de salut», dans cette religion.
საკითხის კარგად გასაგებად უნდა გავიხსენოთ რომ სტოიკოსებისთვის სიყვარული პრობლემაა და არა გადაწყვეტა და ხსნა,. ესაა მიჯაჭვა მუდამ ცვალებად,მოკვდავ და ხრწნად სამყაროზე. ასევეა ბუდიზმში და სიყვარული სტოიკოსებისთვის და ბუდისტებისთვის სიტვარული სიგიჟეა. იმიტომ სამყაროს ეშმარიტებაა მუდმივი უწყვეტი ცვალებადობა, წარმავალის, მოკვდავის ხრწნადის სიყვარული სიგიჟეა.
ეპიქტეტემ უთხრა მოწაფეს : როდესაც კოცნი შვილს გახსოვდეს რომ ის უნდა მოკვდეს ისევე როგორც გატყდა შენს მიერ გადადებული ჭიქა.
ცოცხალი არსება დაბადებიდანვე საკმარისად მოხუცია სიკვდილისთვის.
სტოიკოსებიც და ბუდისტებიც ეუბნებიან ადამიანს რომ ის არ უნდა მიეჯაჭვოს მოკვდავ ხრწნად წარმავალ სამყაროს, რომ ხილული მატერიალური სამყარო არაა სიყვარულის ღირსი. ეს არ ნიშნავს გულგრილობას. მეგობრობა და თანაგრძნობა საჭიროა. , მაგრამ ეს მიჯაჭვა-სიყვარულის გარეშე. მოკვდავის სიყვარული გაგაუბედურებთ იმიტომ რომ ის ვინც გიყვართ ბერდება და კვდება.
რადიკალურად სხვაა ქრისტიანობა
ა 16. ნუთუ არ იცით, რომ ღვთის ტაძარი ხართ, და სული ღვთისა მკვიდრობს თქვენში? 17. ვინც ღვთის ტაძარს დააქცევს, დააქცევს მას ღმერთი, რადგანაც ღვთის ტაძარი წმიდაა, და ესა ხართ თქვენ. I კორინთელთა 5, 3
ადამიანური ბუნება ორნაწილედია: სულისა და ხორცის ერთობაა. თავად სულში ქრისტიანობა განარჩევს მის უმაღლეს ნაწილს – სღვთაებრივ სულს, (პნევმა) და უმდაბლესს – სამშვინველს (ფსიხი, ინტელექტი ).
“სულმა, როგორც ღმერთისაგან გამოსულმა ძალამ, უწყის ღმერთი, იგი ეძიებს ღმერთს და მხოლოდ მასში ჰპოვებს მოსვენებას. სული რაღაც ფარული სულიერი გუმანით არის რა დარწმუნებული ღმერთისაგან თავის წარმომავლობაში, თავის სრულ დამოკიდებულებას გრძნობს ღმერთზე და მას შეგნებული აქვს, რომ მოვალეა ყველანაირად სათნო-ეყოს მას, იცხოვროს მხოლოდ მისთვის, მისით და მის მიერ”. (თეოფანე დაყუდებული)
სახელგანთქმულმა რიდრიხ ნიცშე- (1844-1900) იყო ქრისტიანობის ერთ-ერთი უდიდესი მტერი. მან გამოაცხადა რომ ღმერთი მოკვდა და მასთან ერთად მოკვდა ბიბლიური მორალი, ათი მცნების და 12 ნეტარების, ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის, მოწყალე სამარიტელის მორალი.
ქრისტიანული ცივილიზაციის დაუძინებელი მტერი ფრიდრიხ ნიცშე:
” ზეადამიანის სიყვარულისთვის საჭიროა უფრო და უფრო მეტი უთანასწორებები და ომები ადამიანებს შორის” // ასე ლაპარაკობდა ზარატუსტრა//
Éric Vœgelin-ის მსგავსმა ფილოსოფოსებმა აჩვენეს რომ თანამედროვეობა არის ადამიანის გაღმერთების პროცესი, ადამიანის ღმერთისგან განთავისუფლების პროცესი და ისტორიის აზრის პროგრესისტული რწმენა.
ადამიანს მარტო საკუთარი ნებით და საკუთარი ძალებით შეუძლია ადამიან-ღმერთად გადაქცევა და ოქროს ხანის შექმნა.
მიუხედავად ამისა თანამედროვეობა იყოფა ორ შტოდ. ერთია ეგალიტარისტული და დემოკრატიული, მეორეა ელიტისტური და ინდივიდუალისტური.
ფრიდრიხ ნიცშე (1844-1900) უეჭველად არის თანამედროვე ელიტისტური მოძრაობის ყველაზე გამოჩენილი ფილოსოფოსი. დემოკრატიული დეკადანსის კრიტიკოსი ნიცშე ხიბლავს მრვალ კონსერვატორ კათოლიკეს .
არადა ის ლიბერალური და სოციალისტური ეგალიტარიზმის მთავარ წყაროდ მიიჩნევს ქრისტიანობას და ამიტომ მას უსაზღვროდ სძულს ქრისტიანობა…
ქრისტიანობის დააუძინებელი მტერი ნიცშეს მიზანია კაცობრიობის განთავისუფლება ქრისტიანობისგან
ნიცშე ამბობს რომ ქრისტიანობა ხელს უშლის ძლიერების ბატონობას და ამიტომაა ის მოსასპობი…
რის ნიცშეს ევროპა და არის მისგან რადიკალურად განსხვავებული სოკრატე-პლატონი-ქრისტიანობის ევროპა. ყოველი ჩვენგანი დგას არჩევანის წინაშე თუ რომელი ევროპა უნდა. ხოდა გავიაზროთ და ავირჩიოთ.
Perish the weak and the failures: first principle of our love for men. And help them disappear again! ” დაე დაიღუპონ სუსტები და უხეიროები. ესაა ჩვენი კაცთმოყვარეობის პირველი პრინციპი, ჩვენ მათ უნდა დავეხმაროთ კიდეც გაქრობაში”.
” როდესაც ქრისტიანი ჯვაროსნები შეეჯახნენ აღმოსავლეთში ასასინთა
// ჰაშიშინთა// უძლეველ ორდენს, ამ გამორჩეულად თავისუფალ სულთა ორდენს რომლის უმდაბლეს საფუხურხე მდგომნი ცხოვრობდნენ სულერთია რომელ სამონასტრო ორდენზე უფრო დიდ მორჩილებაში. ჯვაროსნებმა რაღაცა გზით მიიღეს მინიშნება მარტო ასასინ-ჰაშიშინების ორდენის უმაღლეს საფეხურზე მდგომებისთვის განკუთვნილ საიდუმლო სიმბოლოზე და დევიზზე:
” არაფერია ჭეშმარიტი, ყველაფერი დაშვებული და ნებადართულია””…
აი , მაგალითად, რა იყო სულის თავისუფლება , ფორმულა რომელიც უარყოფდა ჭეშმარიტების რწმენას.
ეს დაწერა ნიცშემ მის ნაშრომში ” მორალის გენეალოგია” // მესამე ტრაქტატი, პარაგრაფი 24//.
მაშ არაფერია ჭეშმარიტი, ღმერთი მოკვდა. მასთან ერთად მოკვდა სოკრატიზმიც, პლატონიც და პლატონიზმიც, ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის მქადაგებელი ქრისტიანობაც.
სუსტები და უხეიროები უნდა მოკვდნენ და ედამიწა უნდა დარჩეთ ძლიერებს და დაუნდობლებს.
ნიცშეს თქმით ადამიანისთვის მთავარია ძალა, ძალაუფლება, ხილულ მატერიალურ სამყაროში კარგად მოწყობა, ამ სამყაროს სიამეებით ტკბობა და არა აბსტრაქციაში თუ საიქიოში გაქცევა, აბსტრაქციის, უხილავი ღვთაებრივი სულიერი სამყაროს იმედით არსებობა.
ნიცშეს ზეადამიანის ფილოსოფია, მარადიული დაბრუნება
” და თუ ერთხელ დღისით თუ ან ღამით დემონი მარტოსულს ჩაგჩურჩულებს ”შენ კიდევ ერთხელ და უთვალავჯერ უნდა გაიარო შენს უკვე ნაცხოვრები ეს ცხოვრება და მასში არ იქნება არაფერი ახალი, პირიქით, საგიბრუნდება და გამეორდება ყოველი ტკივილი და ყოველი სიამოვნება, ყოველი აზრი და ხვნეშა და დაგიბრუნდება და გამეორდება ყველაფერი რაც შენს ცხოვრებაში იყო გამოუთქმელად პატარა და გამოუთქმელად დიდი დაგიბრუნდება და განმეორდება იგივე თანმიმდევრობით და იგივე გადაჯაჭვით. და ასევე ეს ობობა და ეს მთვარე ხეებს შორის, და ასევე ეს წამი და მე თვითონ. არსებობის მარადიული ქვიშის საათი უწყვეტად დამხობილი და შენ მასთან ერთად მტვერთა მტვერი.”
” მარადიული დაბრუნება ფრიდრიხ ნიცშეს ფილოსოფიის ცენტრალური ნაწილია. ესაა სტოიკოსებისგან მემკვიდრეობით მიღებული კონცეფცია. სტოიკოსებს სწამდათ სამყაროს ციკლიური არსებობისა. ყველაფერი ბრუნდება ხვალე თუ ზეგ. განსაკუთრებით ეპიქტეტე ამბობდა რომ ყველაფერი რაც ხდება უკვე მოხდა და ისევ მოხდება.
ყველაფერი რაც ხდება უკვე მოხდა და ისევ მოხდება, ამიტომ უნდა იყო ძლიერი ,ძლიერების მოყვარული და უნდა ისიამოვნო ამ წამის მიერ მოცემული შესაძლებლობებით და ასე უნდა იყო მუდამ.
უნდა მიეჩვიო ამ მარადიულად განმეორებად მიწიერ არსებობას და ისიამოვნო ამით. მუდამ ავადმყოფი ნიცშე ამბობს რომ მთავარია ფიზიკური ჯანმრთელობა, ხილული მატერიალური სამყაროთი სიამოვნება და არა სულის სიკვდილის შემდგომ ბედზე ფიქრი. …
ღმერთი მოკვდა და მასთან ერთად მოკვდა და უაზრო გახდა მისი ძე ქრისტეს დარიგებებიც. უნდა იყო ძლიერი და უნდა ისიამოვნო შენი ძალით, არ უნდა იყო მოწყალე სამარიტელი. თუ დაინახავ ოხრების მიერ მისიკვდილებულ კაცს მიაფურთხე და გაიარე.
ღმერთის სიკვდილი არაა დასასრული, ისაა ადამიანის გარდაქმნის დასაწყისი. ადამიანი არის ხიდი, თოკი ქვეადამიანსა, პირუტყვსა და ზეადამიანს შორის. გარდაქმნა ხდება სამ ეტაპად, სამ ფაზად, ადამიანი თანდათანობით თავისუფლდება ძველი წარმოდგენებისგან, იგონებს ახალ წარმოგენებს.
აქლემი : ცოდნის დაგროვება გააზრების გარეშე
– ლომი : არსებული ცოდნის, ჭეშმარიტებად მიჩნეულის ნგრევა
– ბავშვი : აღორძინება არაფრიდან, არარაობიდან ახალი ცოდნის და ახალი მორალის შექმნა.
უღმერთო ადამიანი აღარ სწავლობს არაფერს. ის რეალობად თვლის იმას რისი რეალობაც სწამს. მისთვის აღარა აქვს მნიშვნელობა ქრისტიანულ, იუდევლურ, ზოროსტრულ თუ სხვა მისი მშობლებისთვის და წინაპრებისთვის მნიშვნელოვან მორალს. ის აგებს თავის საკუთარ მორალს:
კარგია ის რაც მე მინდა.
სიცილის და ბოროტების მცოდნე და ნების და ბატონობის მონსტრი, ნიცშეს კაცი
Monstre de volonté et de domination, être qui sait rire, être méchant, l’homme nietzschéen fait face à la populace pour s’affirmer comme un être supérieur, qui n’hésite pas à lutter pour la domination.
Seul et sans repère, l’homme devient alors surhomme.
Dans la tradition philosophique, que ce soit chez Platon ou dans la pensée chrétienne, l’âme et le corps forment deux parties distinctes chez l’homme. De plus, cette tradition philosophique confère à l’âme une supériorité par rapport au corps.
La pensée de Nietzsche s’oppose à cette hiérarchisation traditionnelle du corps et de l’âme. L’aspect novateur et particulier à la pensée de nietzschéenne vient surtout de sa remise en question de cette division entre corps et âme.
Si bien souvent on assimile la pensée de Nietzsche à une simple revalorisation du corps par rapport à l’âme, sa pensée reconsidère intégralement le concept de corps puisqu’il interroge la division classique de l’âme et du corps.
Dans la tradition philosophique, que ce soit chez Platon ou dans la pensée chrétienne, l’âme et le corps forment deux parties distinctes chez l’homme. De plus, cette tradition philosophique confère à l’âme une supériorité par rapport au corps.
La pensée de Nietzsche s’oppose à cette hiérarchisation traditionnelle du corps et de l’âme. L’aspect novateur et particulier à la pensée de nietzschéenne vient surtout de sa remise en question de cette division entre corps et âme.
Si bien souvent on assimile la pensée de Nietzsche à une simple revalorisation du corps par rapport à l’âme, sa pensée reconsidère intégralement le concept de corps puisqu’il interroge la division classique de l’âme et du corps.
Le corps est réel
La pensée de Nietzsche du corps se fait en parfaite opposition à la tradition philosophique antique et chrétienne : ses textes s’opposent aussi bien à Platon (pensée antique), au Christ (pensée catholique) qu’à la bêtise de “la foule” et son ignorance.
“Aussi loin que quelqu’un puisse pousser la connaissance de soi, rien pourtant ne peut être plus incomplet que son image de l’ensemble des instincts qui constituent son être. A peine s’il peut nommer les plus grossiers par leur nom.”
[Aurore, II, §119 (in OPC, IV, trad. J. Hervier, Paris, Gallimard, 1980]
L’être humain est seulement constitué d’instincts, (voir plus bas définition). Nietzsche affirme que la foule et les philosophes ignorent les instincts – ces derniers (platoniciens et chrétiens) n’ont jamais tenté de les connaître. Cette ignorance est la cause d’une perpétuation de préjugés faux voire nocifs, celle qui établit la supériorité de l’âme par rapport au corps.
L’âme représente la permanence et le corps la mutabilité dans la tradition philosophique. Les Antiques comme Saint-Augustin, la tradition chrétienne et la foule établissent comme critère de valeur la permanence pour hiérarchiser les choses : plus une chose est permanente et immobile, plus elle est valorisée. C’est pour cette raison que l’âme est supérieure au corps dans la tradition philosophique. Plus encore, comme l’âme est plus fiable que le corps, car elle est permanente – tandis que le corps est mobile, la conclusion que tirent la foule et ces philosophes de cette idée est que l’âme serait plus réelle que le corps, ce qui justifie à nouveau sa supériorité sur le corps.
Nietzsche va entièrement contredire cette affirmation selon laquelle l’âme serait supérieure au corps. D’une part, il abandonne le critère de la permanence comme critère de valeur, et revalorise la mutabilité et le mouvement à la place.D’autre part, il contredit également cette hiérarchie entre âme et corps en affirmant que l’idée qui justifie cette hiérarchie, c’est-à-dire l’âme est plus réelle que le corps, est pour lui un préjugé faux et nocif. Selon Nietzsche, c’est tout le contraire : le corps est plus réel que l’âme. Le corps n’est pas responsable de la mauvaise interprétation que l’on fait de la réalité : si nous faisons une erreur de jugement sur le réel c’est au contraire l’âme qui est à blâmer. Lorsque l’âme interprète le réel, c’est-à-dire lorsqu’elle insère une constance, de la régularité, elletrahit le réel : elle ajoute des éléments que la réalité ne possède pas.
L’essence de la réalité est justement d’être dépourvue de constance et de régularité : la réalité est changement et irrégularité. L’âme, elle, par essence souhaite introduire de la constance, en définissant par exemple des lois qui gouvernent le réel et de la régularité : elle conceptualise, en créant par exemple des catégories pour découper le réel afin de l’analyser et de l’expliquer. Ce sont certains instincts qui expliquent cette essence de l’âme, et qui donc sont responsables de cette déformation du réel. C’est notamment l’instinct de sécurité qui nous pousse à rationaliser le réel puisque cela nous permet de maîtriser le réel, de devenir “maître et possesseur de la nature” (Descartes). :En somme, l’âme par essence intellectualise le réel afin de lui donner une constance, une régularité, pour lui soustraire toute l’ambiguïté qui le compose. Ainsi, par son essence même, qui la conduit à insérer de la constance là où il n’y en a pas, l’âme (et les instincts qui la dirigent) nous trompe sur le réel.
“[Les sens] ne mentent pas du tout. C’est ce que nous faisons de leur témoignage qui y introduit le mensonge, le mensonge de l’unité, le mensonge de l’objectivité, de la substance, de la durée… C’est la “raison” qui est cause de ce que nous falsifions le témoignage des sens. Tant que les sens montrent le devenir, l’impermanence, le changement, ils ne mentent pas…”
[Crépuscule des idoles, “La “raison” dans la philosophie”, §2 (in OPC, VIII, trad.J-C. Hémery, Paris, Gallimard, 1974]
Nos sens, qui nous permettent d’avoir une approche première de la réalité, sont trahis par notre âme : “C’est la “raison” qui est cause de ce que nous falsifions le témoignage des sens”.
Ainsi, le préjugé qui attribue à l’âme d’être plus réelle que lecorps, du fait de sa constance et de son caractère éternel, est faux. Le corps est réel à l’opposé de l’âme, puisqu’en étant soumis au changement et à l’irrégularité il est plus proche de la réalité, elle-même soumise au changement et à l’irrégularité.
L’être est corps et l’âme n’est qu’une partie du corps
Nous venons de voir que Nietzsche remet fondamentalement en cause le postulat que l’âme serait supérieure au corps. En effet, c’est bien souvent en s’appuyant sur le préjugé que l’âme est plus réelle que le corps que l’on établit ensuite une hiérarchie entre ces deux parties de l’être. Par ignorance, la foule et les philosophes platoniciens et chrétiens clament en choeur la supériorité de l’âme sur le corps.
Nietzsche ne se contente pas seulement de critiquer cette hiérarchie entre âme et corps : il va plus loin, et remet en cause cette dualité de l’être entre âme et corps.
Pour Nietzsche, l’âme n’est qu’une partie du corps : en somme, l’être n’est que corps. Zarathoustra, le poète-prophète et personnage principal de l’oeuvre emblématique de Nietzsche, Ainsi parlait Zarathoustra affirme cette appartenance de l’âme au corps dans cet extrait :
“Corps suis tout entier, et rien d’autre, et âme n’est qu’un mot pour désigner quelque chose dans le corps.”
“Corps suis tout entier, et rien d’autre, et âme n’est qu’un mot pour désigner quelque chose dans le corps.”
[Ainsi parlait Zarathoustra, “Des contempteurs du corps” (in OPC, VI, trad. M. de Gandillac, Paris, Gallimard, 1971]
Pourquoi l’être n’est-il fait que de corps ? Comment expliquer que toutes ces choses comme la “raison”, la conscience, l’esprit, la pensée, l’intelligence, etc., qui habituellement sont rangés dans la catégorie “âme” appartiennent ainsi au corps ? La réponse que nous apporte Nietzsche est la suivante : puisque l’homme n’est fait que d’instincts et de volontés – le plus souvent inconscients – tout ces phénomènes que l’on nomme “raison, esprit, conscience, etc.” ne sont que des manifestations du corps.
Le corps, n’étant fait que désir, pulsions, instincts et volontés inconscientes, conduit et dirige toutes nos pensées : celles-ci ne sont que le produit de pulsions organiques. Il n’y a pas d’âme autonome du corps : toutes nos pensées ne sont que le produit de nos instincts, les serviteurs de nos instincts. Or, notre être n’est constitué que d’instincts, et s’il n’y a pas d’âme, de raisons, etc., alors il n’y a que du corps. Le corps est instinct, les instincts dirigent, que ce soit conscient ou non, nos pensées, nos idées, l’analyse que l’on fait de la réalité.(Nous avons pris l’exemple de la rationalisation du monde : c’est l’instinct de sécurité qui a motivé ce comportement, ainsi c’est le corps qui a décidé de rationaliser le monde.) Ainsi, poursuit Zarathoustra :
“Derrière tes pensées et tes sentiments, mon frère, se tient un puissant maître, un inconnu montreur de route – qui se nomme soi. En ton corps il habite, il est ton corps.”
[Ibid.]
Le corps doit être le seul objet d’étude
Nous avons donc vu que même en conservant ce dualisme entre corps et âme, le corps est plus réel que l’âme et plus encore donc, que ce dualisme est absurde puisque tout est corps et l’âme n’est qu’une partie du corps. Ainsi, pour Nietzsche ce qu’il faut étudier, ce qui doit être en premier objet de philosophie, c’est le corps.
Ce n’est pas l’âme qu’il faut étudier en premier, ce n’est pas la pensée qu’il faut étudier : il faut étudier la cause des causes de ce phénomène, qui en l’occurrence sont les instincts. La pensée n’est que la conséquence des instincts, des pulsions qui émanent du corps : c’est pourquoi le philosophe se doit d’étudier le corps en premier et non l’âme.
A retenir :
La tradition philosophique, de Socrate aux penseurs chrétiens et la foule déprécient le corps au profit de l’âme. Pour justifier cette affirmation, d’une part, ils s’appuient sur le critère de la permanence pour établir une telle hiérarchie : puisque l’âme est permanente et le corps est mobile, alors l’âme est supérieure au corps ; d’autre part, puisque l’âme est permanente – ce qui n’est pas le cas du corps, alors elle est plus fiable et donc elle est plus réelle que le corps.Nietzsche s’oppose radicalement à cette idée que l’âme est supérieure au corps.D’une part, il prend comme critère la mutabilité des choses pour établir une hiérarchie (et donc inverse cette hiérarchie traditionnelle) et d’autre part, il considère que l’idée de la “fiabilité de l’âme” pour attester qu’elle est plus réelle que le corps est fausse. Pour Nietzsche, puisque l’essence de la réalité est d’être mobile et changeante, tout comme le corps, et que l’âme quant à elle, par essence souhaite introduire de l’immobile et de la constance alors le corps est plus réel que l’âme.
Nietzsche va plus loin, et s’oppose même au dualisme classique que l’on effectue entre âme et corps : l’être n’est que corps puisque l’être n’est que instinct. L’âme n’est qu’une partie du corps : toutes nos pensées, nos idées, etc., (ce que traditionnellement nous attribuons à l’âme), ne sont en fait guidés que par les instincts. Ainsi, l’âme n’est qu’une partie du corps : elle est un serviteur du corps, elle obéit à ses instincts.
C’est à partir de ces deux affirmations, la supériorité du corps à l’âme et l’âme comme partie intégrante du corps, que Nietzsche explique que le premier objet de la philosophie doit être le corps et non l’âme. Il ne faut pas étudier la pensée, puisqu’elle n’est qu’une conséquence des instincts : il faut donc étudier les instincts, c’est-à-dire le corps, qui sont cause de la pensée.
Définition d’instincts :
Je vous fournis là une première définition un peu abscons des instincts chez Nietzsche, mais globalement vous comprendrez petit à petit dans cette série d’articles consacrée à Nietzsche ce qu’ils sont. Si l’on souhaitait donner une définition synthétique des instincts, on pourrait dire qu’ils forment des processus, des choses en mouvement, qui permettent d’accroître sa puissance : toutes choses réelles (que ce soit les hommes, les pierres, les feuilles, etc.) sont constituées d’instincts et désirent accroître sa puissance.
Bibliographie
Jeanne-Marie Roux, Le corps de Platon à Jean-Luc Nancy, édition “Petite philosophie des grandes idées”.
ნიჰილისტური რევოლუცია აშშ-ში და ა.შ., როგორ გამოუთხარეს ძირი ახალგაზრდებმა მათი მშობლების სამყაროს.
ამ წიგნში ნახავთ სან ფრანცისკოში ჰალუციანციების გამომწვევი, ნარკოტიკებით გაშტერების ადგილებს, საჯარო სექსუალურ ”თამაშებს” კუნძულ Wright-ზე ; კატმანდუს უსიხარულო ბისტროებში ოპიუმის და ჰაშიშის მჭამელებს; ტრაღედიებით დამთავრებულ ჰალუცინაციების მომგვრელ ბოდვებს ქაბულის სასტუმროებში ; ურცხვ და აღვირახსნილ ეროტიზმს ჟურნალ-გაზეთების განცხადებებში;
ტოტალურ სიღარიბეში მცხოვრებ მისტიკურ თემებს; ახალ ეკლესიებს სადაც ზიარებას იღებენ,აზიარებენ ნარკოტიკით ; მოკლედ აქაა ჰიპების მთელი სამყარო.
Suzanne Labin მიყვა ჰიპების მოძრაობას მთელ მსოფლიოში ჰიმალაების სამოთხეებამდე სადაც შეაფარეს თავი ნარკოტიკი ჯოჯოხეთებმა.
ამ წიგნიდან ჩანს რომ ჰიპების მოზრაობა იყო ყველაზე რადიკალური მავნებლობა იესო ქრისტეს სემდეგ.
ესაა თანამედროვე ნიჰილიზმის პირველი სრული დოსიე.
ესაა ” ტკბილი” ნიჰილიზმი სექსით და ნარკოტიკით. მშობლების ჯერ კიდევ აქა-იქ ასეთუ ისე ქრისტიანულ სამყაროსსპობენ სექსით,ნარკოტიკით და ელვის პრესლის თეძოების თამაშით სცენაზე. ამის მნახველი ქალებიც წივიან და საცვლებს ესვრიან ელვისს.
Sexe, drogues et rock’n’roll
Jean-Eric Perrin, სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი. ჟანა დარკის, შუშანიკის, ქეთევანის ხანა დაასაფლავეს, ეხლა ესეთებს სცემენ თაყვანს.
Fabienne Shine-ს ცხოვრება განასახიერებს 1970-ანი წლების ქალიშვილების სულისკვეთებას. ამ ცხოვრების გვირგვინია სექსი, ნარკოტიკები და მთელ მსოფლიოში ტანტალი.
მას სასიყვარულო ისტორიები ჰქონსა Jean-Pierre Léaud-თან და შარლ აზნავურთან // შარლ ააზნავური 44 წლის იყო, ქალიშვილი კი 17 წლის//.
ეს ყოჩაღი და ცქვიტი ქალიშვილი იყო ცოტა მანეკენი, მსახიობი, ავანტურისტი, ხვდებოდა სალვადორ დალის,ფილმებს იღებდა როჟე ვადიმთან და ფელინისთან ერთად, სენსუალური ტრიო ჰქონდა Klaus Kinsk-სთანi და ლამაზ ვიეტნამელთან ერთად.
შემდეგ კი ის გახდა ლიტერატურის მონუმენტი ალბერტო მორავიას სენსუალური სათამაშო.
ცოტა ნამეტანი თავისუფალი ქალის ამ საოცარ ცხოვრების გზაზე მეთუნახავი გადაეყარა მისი ხანის უდიდეს ვარსკვლავებს. ის იყო Bob Marley-ს, Rolling Stones-ების, Nico-ს, Patti Smith-ს მეგობარი, პინკ ფლოიდების Rick Wright-ის საყვარელიde, Johnny Thunders-ის, New York Doits-ს მეგობარი და et devient la ლედ ზეპელინის Jimmy Page-ს ოფიციალური თანამგზავრი ლედ ზეპელინის 1975 წლის მთელი ამერიკული ტურნეს დროს. Téléphone-ს ორ მომავალ წევრთან ერთად მან პარიზში შექმნა როკ ჯგუფი, elle monte un groupe de rock à Paris, Shakin’ Street,. შემდეგ იყო ოპიუმით დეგრადაცია.
სამ კონტინენტზე ნარკოტიკებს და გადარჩენის ინსტინქტს შორის.
ესაა ელექტრული ჰედონისტი მზეთუნახავის უნიკალური ტრაექტორია. ირგვლივ ყველაფერი ინგრევა-ილეწება და ასეთი ”ელიტა” მთელ დედამიწაზე დაცანცარებს უწესო და არანაირი ნორმის არმცნობი სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი ჰიმალაებიდან მარიანას ღრმულამდე. ეპოსია.
ასეთი ცხოვრებით გატაცებულებს ხშირად აღარც ქალი უნდათ და აღარც კაცი და ისინი მასტურბაციით იოცებიან.
წინა ივლისში ერთ საღამოს მის სახლში იპოვეს 20-ოდე წლის მკვდარი კაცი. მან თავი ჩამოიხრჩო. გვამის გვერდით იმპოვეს გადაშლილი პორნოგრაფიული ჟურნალები.
ახალგაზრდა კაცის სიკვდილის გამოძიებისას კორონერმა დოქტორმა Peter Dean-მა თქვა რომ ის არაა დარწმუნებული იმაში რომ ეს იყო თვითმკვლელობა.
” ეს შეიძლება იყოს ავტოეროტული, თვითეროტული სიკვდილი ”, თქვა მან.
”მე ვერ ვიტყვი რომ ამ კაცს უნდოდა თავის მოკვლა”. თოკზე ჩამოკიდება შეგნებული აქტი იყო, მაგრამ ის მოულოდნელად მოკვდა.
ავტო-ეროტული ასფიქსია არის ტვინში ჟანგბადის მიწოდების შეზღუდვით სექსუალური აღგზნების გაძლიერების მეთოდი. ამიტომ ყელზე იჭერენ ხოლმე თოკს ქალის გარეშე ორგაზმის განცდის მსურველები. გამოუცდელები ნამეტანი გაერთობიან ხოლმე ამით და იხრჩობიან.
ჭორაობენ ასეთი ავტო-ეროტიზმი კარგია, მაგრამ არ ამბობენ რომ ეს შეიძლება ფატალური იყოს და შტერები იღუპებიან.
” კისრის ნერვზე ზეწოლას შეიძლება მოჰყვეს უეცარი სიკვდილი”, ხსნის დოქტორი
Dean, coroner Essex-ში. ” ზნევის უეცარი ზრდა ანიშნებს გულს რომ ის უნდა გაჩერდეს და ამას მოყვება გულის მიზეზით სიკვდილი.
ამიტომაა ეს პრაქტიკა უზომოდ საშიში.
ამას ემატება ის რომ ეს ოხრობა ხდება ფარულად და მალულად. თუ რამე შეგემთხვათ ვერავინ გადაგარჩენთ.
ვტოევტოეროტული ანუ მასტურბაციით დაღუპვათა რაოდენობის დადგენა ძალიან ძნელია ვინაიდან ადგენენ ხოლმე უბედურ შემთხვევას და ეს სახელი მალავს მრავალ ავტო-ეროტიული სიკვდილს….
ამერიკაში ვრცელდება უზრდელობა-უწესობა-ქამობა. რატომ?
მიზეზია ბოლო ეკონომიკური რეცესია და მზარდი უთანასწორობა? უფრო და უფრო ძლიერი პოლარიზაცია? პოლიტიკური პარტიების და შეხედულებათა პოლარიზაცია? ცნობილი პოლიტიკოსების და ბიზნესმენების მიერ მიცემული ცუდი მაგალითი? გაxშირდა რასიზმიც, ძალადობაც…
The Rise of Incivility in America – Ray Williams Associates
n America
დამთარდა ცივილურობის, თავაზიანობის, ზრდილობის დიდი ხანა
ცივილურობა არის ფორმალური ზრდილობა-თავაზიანობა ქცევისას თუ მეტყველებისას. კარგი მანერები, სხვისთვის ანგარიშის გაწევა, პატივისცემა,
ცივილურობა არის ლათინური სიტყვა რომლის საწყისია ძვ.წ. 509 წელს როდესაც რომაელებმა ქალაწიდან გაყარეს მეფეებიი და დააარსეს რესპუბლიკა. სიტყვა ცივილურობა მოდის სიტყვიდან civis , რაც ნიშნავს მოქალაქეს,ე.ი. მხოლოდ ქონების მფლობელებს. ის გადაიქცა სიტყვად civitas , რაც ნიშნავს მოქალაქეობის უფლებებს და მოვალეობებს. შემდეგ გაჩნდა სიტყვა civilitas, რაც ნიშნავს მოქალაქეობის ხელოვნებას და მეცნიერებას.
მოქალაქობის უფლებები ნიშნავდა იმას რომ მოქალაქეები იკრიბებოდნენ და ირჩევდნენ მათ ხელმძღვანელებს : კონსულებს, პრეტორებს, ცენზორებს და პონტიფიკს.
ეს ასევე ნიშნავდა ცხოვრებას თვითონ მოქალაქეების მიერ მიღებული კანონებით და არა დესპოტების ჭირვეულობათა შესაბამისად ცხოვრებას. მათი მოვალეობიც ცხადი იყო, სამხედრო სამსახური, სამხედროების მომარაგება ფარებით, მახვილებით, შუბებით, მუზარადებით.
მთელ მსოფლიოში გადაშლილ იმპერიის შექმნისას რომაელები დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდნენ სამოქალაქო ღირსებებს. მათ სწამდათ პატიოსანი დებატისა, ცივილურობისა ქუჩებში, მოწინააღმდეგეების პატივისცემისა მაშინაც როდესაც ისინი ერთმანეთს ხვდებოდნენ ბრძოლის ველზე.
რომის იმპერიის დამხობის მკვლევარი ისტორიკოსები ცდილობენ იმის გაგებას თუ რამ დაღუპა დიდი იმპერია. ბევრი ამის მთავარ მიზეზად თვლის სამოქალაქო საზოგადოების გაქრობას.
ადამიანები აღარ სცემდნენ ერთმანეთს პატივს, იმპერია აღარ სცემდა პატივს დაპყრობილებს.
დაიკარგა ღირეულებები რომლებმაც სიდიადე მისცეს რომის იმპერიას.
ინგლისური სიტყვა civility მოდის ფრანგული სიტყვიდან civilité.
ნორმანი მეფეები და პლანტაგენეტები ფრანგები იყვნენ. პერიოდი იყო XII-XIV სს>
ინგლისელებს ცივილურობა მოუტანა ჰენრი მეორეს მეუღლემ და რიჩარდ ლომგულის და მეფე იოანეს დედა ალიენორ აკვიტანელმა.
მაგრამ სიტყვა შეიცვალა და ევროპაში იყვნენ ფეოდალები და ვასალები და არა რესპუბლიკის მოქალაქეები.
ცივილურობა გადაიქცა არისტოკრატების და მათი ვასალების თავაზიან ურთიერთობად, ერთმანეთის მიმართ უფლებებად და მოვალეობად და ზრდილობიან, თავაზიან ქცევად, მეტყველებად და წესიერად ჩაცმად.
Magna Carta არის მეფის და მისი ვასალების შეთანხმება.
შემდეგ, აღორძინების ხანაში, მეცნიერების და განმანათლებლების ხანაშო, ცივილურობის გაგებამ მიაღწია ახალ დონეებს. აღორძინების ხანა იყო ჰუმანიზმის ხანა და საზოგადოება კონცენტრირებული დიდ ადამიანურ და ჰუმანისტურ საზრუნავზე. ადამიანად ყოფნა, ადამიანის გულის ქონა, ადამიანობის მაღალი მნიშვნელობის შექმნა, ადამიანურ მიღწევათა პატივისცემა იქცა საზოგადოებათა ცენტრალურ მიზნად როგორც საზოგადოებრივად ისე მოქალაქეობრივად.
რესპუბლიკური ცივილურობა ისევ გაჩნდა იტალიურ ქალაქ-სახელმწიფოებში და რესპუბლიკებში. საზოგადოებებს მთელ ევროპაში ჰქონდათ განსაკუთრებული სამოქალაქო და ეკონომიკური პრივილეგიები.
მე-17 საუკუნის საფრანგეთში იდეალი იყო პატიოსანი ადამიანი-l’honnête homme,
რომელიც შეიძლებოდა ყოფილიყო არისტოკრატი, მეფის კარისკაცი და შეიძლება არც ყოფილიყო. მაგრამ ის უნდა ყოფილიყო განათლებული, სხვებისთვის სასიამოვნო, თავაზიანი, ზრდილი, თავის გარემოცვასთან და საზოგადოებასთან ადაპტაციის უნარის მქონე ადამიანი. ესეთი პატიოსანი ადამიანი უარყოფს ყოველგვარ ექსცეს ზედმეტობა-უკიდერობას. მას აქვს ზომიერების განცდა, ის აკონტროლებს თავის ემოციებს და იცის თავის მოთოკვა.
ის იზიარებს კლასიკური საბერძნეთის კალოს კაგატოსის იდეალს ანუ მან იცის რომ ჯანმრთელ სხეულში უნდა იყოს ჯანმრთელი სული.
ის ნაკვებია შუა საუკუნეების თეოლოგთა აზრით honestas-სზე…
L’Honnête homme ტრიალებს მაღალ საზოგადოებაში, ყველაზე შეძლებულ წრეებში, ლიტერატურულ სალონებში და სამეფო კარზე. ეს პატიოსანი ადამიანი თავმდაბალია. ის პატივს სცემს თავის თანამოსაუბრეებს და ყოველი თანამოსაუბრისთვის ირჩევს სწორედ მისთვის შესაფერის სიტყვებს და გამოთქმებს. ის თავაზიანი და ზრდილობიანი სოციალურ ურთიერთობებში და სუფთად და ლამაზადაა ჩაცმული. ეს პატიოსანი ადამიანი განათლებულია, მაგრამ არ იწონებს თავს ამ განათლებით, არ გადმოფენს მას უდროოდ და უადგილოდ.
ის გენერალს ისე ესაუბრება როგორც გენერალს შეეფერება და კარდინალს ისე ესაუბრება როგორც კარდინალს შეეფერება. ის აკონტროლებს და აზომიერებს თავის გრძნობებს. ისაა ცხოვრების მცოდნე კარგი კომპანიონი რომელთანაც ყოფნა სასიამოვნოა.
il
Il sait mener une conversation où il s’efforce de laisser la parole à son vis-à-vis pour me mettre en valeur. Il sait faire preuve d’esprit et la finesse de ses réparties doivent plus provoquer un sourire complice et entendu qu’un rire bruyant. Il fait donc preuve d’humilité et sait maîtriser son amour-propre, comme il sait qu’il ne faut pas étaler ses sentiments et se montrer en toutes circonstances calme et détendu.
reprise par Descartes qui affirme que l’honnête homme {{“| doit seulement prendre garde à employer son loisir en choses honnêtes et utiles, et à ne charger sa mémoire que des plus nécessaires». Mais l’Honnête homme doit savoir ne pas faire étalage de ses connaissances, mêmes si elles sont « pointues » et étendues dans certains domaines. Il ne doit pas écraser son interlocuteur par son savoir, il ne doit pas être pédant ce qui indispose son entourage et le fait passer pour un sot ou un fat.
მოგვიანებით გაჩნდა ჯენტლმენის ბრიტანული იდეალი
Il se distingue notamment par son calme et son stoïcisme face aux maux qu’il ne peut éviter, ses bonnes manières et sa courtoisie envers tous ceux qu’il côtoie. On le dit « parfaitement élevé » (perfectly bred, selon le terme de John Ruskin1), car il a reçu une bonne éducation dans une public school. Un gentleman est réservé, et ne se met jamais en avant. Par conséquent, il ne se dira jamais gentleman.
Il se distingue notamment par son calme et son stoïcisme face aux maux qu’il ne peut éviter, ses bonnes manières et sa courtoisie envers tous ceux qu’il côtoie. On le dit « parfaitement élevé » (perfectly bred, selon le terme de John Ruskin1), car il a reçu une bonne éducation dans une public school. Un gentleman est réservé, et ne se met jamais en avant. Par conséquent, il ne se dira jamais gentleman.
De nombreux esclaves sexuels en Suède viennent des États baltes Andriaus Ufarto/BFL nuotr. / Ambassadrice suédoise Cecilia Ruthstrom-Ruin Source : BNS 5 La majorité des victimes de la traite des êtres humains en Suède sont originaires des États baltes, d’Afrique et d’Asie, a déclaré l’ambassadrice de Suède en Lituanie, Cecilia Ruthstrom-Ruin. Elle a fait un rapport lors d’une conférence internationale sur les efforts contre le trafic d’êtres humains et la prostitution en Suède et en Lituanie, qui s’est tenue mercredi au parlement lituanien. Selon ses propres termes, les femmes victimes du trafic d’êtres humains arrivent en Suède du monde entier, principalement des États baltes, d’Afrique et d’Asie, en particulier de Thaïlande. Kasja Wahlberg, inspecteur-détective au Conseil national de la police suédoise et porte-parole sur la traite des êtres humains, a déclaré que la majorité des victimes de la traite des êtres humains en Suède étaient originaires de Roumanie, d’Estonie et de Lituanie. Selon ses propres termes, il s’agissait de femmes âgées de 14 à 46 ans, des femmes venant également d’Albanie, de Bulgarie, d’Algérie et d’autres anciennes républiques soviétiques. L’inspecteur a reconnu qu’il était difficile d’établir l’étendue réelle de la traite des êtres humains. Parlant de l’expérience de la Suède dans les efforts contre le trafic d’êtres humains, Ruthstrom-Ruin a déclaré que la prévention de la demande et la criminalisation de l’achat de services sexuels faisaient partie des instruments clés. Selon l’ambassadrice, les femmes impliquées dans la prostitution bénéficient d’un soutien et d’une assistance en Suède. Ruthstrom-Ruin a déclaré que la Suède considérait la prostitution comme une forme brutale de violence contre les femmes, qui ne peut être acceptable dans aucun pays, en particulier dans un pays qui reconnaît l’égalité des sexes. La conférence de mercredi était organisée par la commission des affaires juridiques du parlement lituanien en coopération avec le ministère de l’Intérieur, l’ambassade de Suède à Vilnius et l’Institut suédois. L’événement passera en revue les stratégies nationales lituaniennes et suédoises sur les efforts contre le trafic d’êtres humains et la prostitution, présentera les expériences ainsi que les initiatives et les méthodes utilisées pour prévenir les crimes et aider les victimes. Parmi les intervenants à la conférence figuraient le ministre lituanien de l’Intérieur Artūras Melianas, l’ambassadeur de Suède et la directrice du Centre pour l’égalité des sexes de l’Université de Vilnius Dalia Leinart, avec des rapports attendus de personnalités des forces de l’ordre suédoises et lituaniennes. Fin avril, Melianas a mis en place un groupe de travail chargé d’établir et de faire des propositions pour améliorer le système de prévention et de contrôle de la traite des êtres humains. Le groupe de travail devra analyser les actes juridiques et autres documents nationaux et internationaux, examiner les pratiques nationales et internationales en matière d’organisation et de coordination de la prévention et du contrôle de la traite des êtres humains, ainsi que soumettre des propositions d’amélioration du système lituanien. Selon les données publiées par les autorités lituaniennes, 42 enquêtes sur le trafic d’êtres humains ont été ouvertes en Lituanie l’année dernière, 17 personnes ont été envoyées en prison. Les procureurs de Vilnius ont déclaré que plus de 1 200 femmes sont vendues comme esclaves sexuelles chaque année. Changement de profil des prostituées et des clients Le type de femmes se livrant à la prostitution et leurs clients en Lituanie a changé au cours des deux dernières décennies, explique Dalia Leinartė, directrice du Centre d’études sur le genre de l’Université de Vilnius. Selon elle, les femmes qui se prostituent sont financièrement instables et n’importe qui peut être acheteur de leurs services. BFL/Tomo Lukšio nuotr./Dalia Leinartė S’exprimant lors d’une conférence internationale sur les efforts contre la traite des êtres humains et la prostitution tenue mercredi au parlement lituanien, Leinartė a présenté une étude sur l’évolution du type de femmes se livrant à la prostitution et de leurs clients. Elle a déclaré que les prostituées dans les années 1980 étaient jeunes et vieilles, à la fois lituaniennes et immigrées de Biélorussie, résidentes des grandes villes et des zones rurales. Selon les mots de Leinartė, le type de client de 1997-1998 était clairement défini – un homme entre 30 et 40 ans, capable de gagner de l’argent facilement ou de démarrer une nouvelle entreprise. Aujourd’hui, la situation est différente, car les Lituaniens connaissent la traite des êtres humains et considèrent ces femmes comme des victimes. “Le type de femmes qui se prostituent a également changé. Aujourd’hui, elles peuvent être clairement définies comme des femmes financièrement instables”, a déclaré Leinartė. “Qu’est-ce qui a changé chez les clients ? N’importe quel homme peut acheter une prostituée. Tout comme dans le monde occidental, les clients du sexe lituaniens sont à la fois jeunes et vieux, riches et avec des moyens limités, car les services sexuels sont devenus moins chers et plus courants”, Études de genre a déclaré le directeur du centre.
ესპანეთში 1931 წლიდან და რესპუბლიკის დამყარებიდან ქრისტიანებს დევნიდნენ და სპობდნენ ისე საშინლად როგორც არ დევნიდნენ და სპობდნენ რომის იმპერატორი ნერონის, ფრანგი რევოლუცონერების თუ ბოლშევიკების დროს.
მხოლოდამხოლოდ რელიგიური მოტივით დახოცილთა რაოდენობის დათვლა შეუძლებელია. მაგრამ “წითელ” ანუ რესპუბლიკურ ზონაში ომის ყოველგვარი ბრძოლის გარეშე დახოცილი 70 000 პიროვნების 70-80 პროცენტის მკვლელობის მიზეზი უეჭველად მხოლოდ რელიგია იყო.
რამ გამოიწვია ეს სიძულვილი?
ამ მხეცობის დასაცავად წამოყენებული არგუმენტების უარყოფა იოლია, ისინი არ სცდებიან წმინდა პროპაგანდის სტადიას. საწინააღმდეგო ფაქტების და არგუმენტების ნახვა შეიძლება ამ საიტზეც.
საფრანგეთის რევოლუციის შემდეგ ანტიკლერიკალურმა ინტელექტუალებმა, ათეისტებმა , დაიწყეს ძალადობით სავსე კამპანიების გატარება. მათი მიზანი იყო «ხალხის განთავისუფლება რელიგიის გავლენისაგან“. დამშვიდების გარკვეული პერიოდების შემდეგ 1860-ანი წლებიდან მათ განაახლეს ეს კამპანიები და გააგრძელეს ისინი მეოცე საუკუნის დასაწყისში ეკლესიის სახელმწიფოსგან გამოყოფამდე.
ეკლესიის გამოყოფა სახელმწიფოსგან ურთიერთპატივისცემით რომ მომხდარიყო კარგი იქნებოდა ორივე მხარისთვის. ეკლესია განთავისუფლდებოდა მისი ავტონომიის და თავისუფლების შემზღუდველი კონკორდატისგან და პოზიტიური საეროობა აგრესიულობის და ძალადობის გარეშე თავს აარიდებდა ბევრ პრობლემას.
1936 წელს წითელ ზონაში კულტი აკრძალულია, ეკლესიები დანგრეულია, ან საწყობებადაა გადაკეთებული. ხოცავენ ქრისტიანებს, მღვდლებს და მონაზვნებს, ეკლესიას წაართვეს საკუთრება.უდიდესი ღირებულების და მნიშვნელობის ხელოვნების ასობით ნაწარმოები და დიდი ბიბლიოთეკები მომსპარია და დაკარგულია სამუდამოდ.
19 ივლისი
მადრიდი. რესპუბლიკელი მილიციელები ესვრიან და ხოცავენ Rosaire-ს ეკლესიიდან, წირვის შედეგ გამოსულ ადამიანებს. პანიკით შეპყრობილი ხალხი დაიმალა ეკლესიის შიგნით, მაგრამ ზოგმა სცადა ფანჯრებიდან გასვლა და ისინი დახოცეს. იყო სხვა დახოცილებიც.
FUENTE DE CANTOS-ში, პროვინციაში Badajoz სახალხო ფრონტის ლოკალურმა ხელმძღვანელებმა ბრძანეს წირვაზე მყოფ ხალხის ჩაკეტვა. შიგნით იყო 56 ადამიანი, მათ შორის 2 ბავშვი. 15 საათისთვის მილიციელებმა გააღეს მერიისკენ გამავალი ფანჯრები და ეკლესიას წაუკიდეს ცეცხლი, ისინი შემდეგ ესროდნენ ყველას ვინც ცდილობდა გაქცევას.12 აცი დაიწვა და ისე მოკვდა. სხვები ჩაიკეტნენ პატარა სამრეკლოში, სადაც ცეცხლმა ვერ შეაღწია, და ისე გადარჩნენ.
12
CARLET (VALENCE) მოკლეს 61 და 65 წლის 2 მონაზონი, Teresa Rosat და Josefa Romero.
მილიციელებმა ასევე დახოცეს 10 მუშა, ერთი, José Garcia, 18 წლისა, ისინი
ჩაწერილები იყვნენ l’Action Catholique-. მათი დანაშაული იყო ის რომ მორწმუნეები იყვნენ.
მილიციელებმა ასევე მოკლეს ლიბერალური პროფესიების 5 პიროვნება, 6 მეწარმე თუ მესაკუთრე, მერიის მდივანი, სამოქალაქო გვარდიელი, მასწავლებელი, მეწაღე, დიასახლისი და კომისიონერი.
სევილია, მოკლეს 7 მღვდელი.
(წყარო : la represion en la retaguardia, Pais Valenciano, 1936-1939 de Vicent Gabarda Cebellan Edicions Alfons el Magnànim y la Insticució Valenciana d’Estudis i Investigació”).
MADRID, ავადმყოფი გენერალი López Ochoa, წაიყვანეს საავოდმყოფოს ლოგინიდან, მას მოკვეთეს თავი, წამოაცვეს მოკვეთილი თავი ჯოხზე და ისე დარბოდნენ ქუჩებში…
ALCORA (CASTELLON) Villavieja-ს ძალიან ავადმყოფი მღვდელი Miguel Beltrán Ferreres მილიციელებმა ლოგინიდან წაიყვანეს და მიათრიეს წყალსაცავამდე სადაც მხეცურად მოკლეს. რამოდენიმე დღის შემდეგ ასე მოკლეს მისი და.
20 ივლისი MADRID, 50 ეკლესია დაწვეს. 28 კაცი მოკლეს იმ დღეს მარტო იმიტომ რომ ისინი მორწმუნეები იყვნენ.
მილიციელებმა ანაფორები იპოვეს სამოქალაქო ტანსაცმელში მყოფი 2 ბერის, 21 წლის ტრაშინერ მონტანას და 22 წლის ვისენტ სესილიას ჩემოდნებში და ისინი დაუყოვნებლივ დახვრიტეს.
CANILLAS, დახოცეს Eduardo Collado Pérez და მისი ვაჟიშვილი Eduardo Collado García.
GUINDALERA85 წლის Augusto Enríquez Fernández-იც მოკლეს .
MADRID 168 ქუჩაAlcala, დახოცეს მონაზვნები
.
21 JUILLET
BARCELONE ჰუმანისტმა რესპუბლიკელებმა და დემოკრატებმა დაანგრიეს ეკლესიები, კათედრალი, მონასტერი , რაც არ დაწვეს და არ დაანგრიეს გამოიყენეს საწყობებად, მაღაზიებად, მილიციელების სათავსებად.
ასეთი ამბები მოქმედებს ადამიანის ფსიქიკაზე
თუ შეესწარი საბჭოთა ტანკით თბილისის ნგრევას, ტერაქტს, თუ გახდი ახლობლის თუ უცნობის სიკვდილის ან მკვლელობის, აგრესიის. უბედური შემთხვევის ან ბუნებრივი კატასტროფის მოწმე და გული არ გაგისკდა და სისხლი არ ჩაგექცა და დამბლა არ დაგეცა დაგემართება პათოლოგია რომელსაც ქვია პოსტ-ტრავმატული სტრესი.
შიშის,შეძრწუნების, შემდეგ დაგემართება მოუსვენრობა, უძილობა, თვითმკვლელობისკენ მიდრეკილება, გალოთდები, განარკომანდები და დაეჩვევი გამაყუჩებელი და ძილის წამლების მიღებას. სასე შეიძლება გაგრძელდეს თვეები და წლები და ეს იქნება ქრონიკული სტრესი.
21-ე საუკუნეში, ცივი ომის დამთავრების შემდეგაც, ფრანგები და სხვა ევროპელები ხედავენ თუ როგორ ხოცავენ ტერორისტები მათ თანამემამულეებს, თუ როგორ წვავენ და არბევენ მათ ულამაზეს კათედრალებს და ეკლესიებს, თუ როგორ თარეშობს და არბევს მათ ქალაქებს ბლეკ ბლოკის ნაირი ანარქისტული დაჯგუფებები. ამას გაუთავებელი და დაძაბული ყოველდღიური კონკურენცია ასე ვთქვათ მზის ქვეშ ადილის მოპოვებისთვის, და ა.შ.
მოკლედ ბოროტების იმპერიის დასაფლავებას არ მოუტანია სასურველ და მოსალოდნელი ბედნიერება და შედეგებიც არის.
საფრანგეთში ყოველი მეათე სტუდენტი გატანჯულია უძილობით და იღებს დეპრესიის საწინააღმდეგო წამლებს, და სტრესის დასამშვიდებლად ლოთობს.
t sommeil: un étudiant sur dix est concerné par la prise d’antidépresseurs
17/05/2017 ნეიროლოგების 112-ე წლიურ კონგრესზე მყოფი ექიმები დაბრუნდნენ უკან ცუდი ახალი ამბავით. არის ახალი სინდრომი: პორნოგრაფიის ცქერით გართულ კაცებს აქვთ არასაკმარისი ერექცია.
უროლოგიის კლინიკაში 20-40 წლის კაცების გამოკითხვით ამერიკელმა ექიმებმა დაადგინეს საოცარი რამეები. ამ კაცთა 3,4% -ს პორნოგრაფიის ყურებისას მასტურბაცია ურჩევნიათ ქალთან სექსუალურ ურთიერთობას. ლაპარაკია 20-40 წლის კაცებზე და არა 2021 წლის ბებრებზე და ეს შემაშფოთებელია…
მეორე პრობლემა ისაა რომ პორნოგრაფიით გაშტერებულებს ერექციის პრობლემა
აქვთ ვინმესთან ურთიერთობისას….
პორნოგრაფიით გაშტერებულ ქალებს კი არა აქვთ არავითარი მსგავსი პრობლემა.
პორნოგრაფიით გაშტერება აღმგზებია, სასიამოვნოა,. იდიოტს უნდა ისევ და ისევ გაშტერება ხოდა კვდება უცოლშვილოდ მასტურბაციით.
გერმანიაში ყოველ წელს 100 ადამიანი კვდება სახიფათო სექსუალური პრაქტიკების გამო.
Bundesrepublik-ში ყოველ წელს 100 კაცი შემთხვევით კვდება მასტურბაციის სახიფათო პრაქტიკების გამო. დაღუპვის ყველაზე გავრცელებული მიზეზია ჟანგბადის ნაკლებობა სექსუალური კმაყოფილების ძიების პროცესში.
შარშან წლის ბოლოს Hesse-ში, მის სარდაფში ნახეს მკვდარი კაცი. გამომძიებელთა თანახმად კაცი გაგუდული იყო.
მკვდრის სხეულის, მათ შორის კისრის ირგვლივ, ჯაჭვები იყო და არ ყოფილა გარეშე
ძალადობის არანაირი ნიშანი.
ფიქრობენ რომ ის მოკვდა ავტოეროტიული სიკვდილით ჟურნალი journal Bild-ის თანახმად იქვე იყო პორნოგრაფიული სურათები.
მკვლევარი ლეგისტი Harald Voß ამბობს რომ ჟანგბადის მოკლება უძლიერესი ორგაზმის ძიებაში არის ავტოეროსით სიკვდილის ყველაზე გავრცელებული მიზეზი.
Voß ფიქრობს რომ მილიონ გერმანელში 1-2 შემთხვევითი სექსუალური აქტივობის დროს ხდება ხოლმე მაშინ როდესაც სტიმულირების გასაუმჯობესებლად იყენებენ რაღაც აპარატს ან აქსესუარს.
გერმანიაში ავტოეროტულად ყოველ წელს კვდება სულ მცირე 80-100 კაცი.
მეტისმეტად ბევრია შემთხვევები რომლებსაც არ გვატყობინებენ, დაუმატა Voß-მა, რომელმაც ბოლო 30 წელში გამოიკვლია მხოლოდ 5 შემთხვევა. ასეთი შემთხვევები ხშირად უცნობია ,მაგ., უბრალოდ იმიტომ რომ გარდაცვლილის ახლობლებს
სცხვენიათ.
Voß ამბობს რომ ავტოეროტულად ძირითადად კვდებიან კაცები, მაგრამ მასტურბაციისგან კვდებიან ქალებიც თუმცა ისინი უფრო ფრთხილები არიან და ამიტომ ნაკლებად იხოცებიან.
Frankfurter Rundschau-ს ცნობით Hambourg-ში თვითეროსით მკვდარი კაცი დაფარული იყო ყველის ნაჭრებით, სხეულზე მას ედო ქალის რეიტუზი, ეცვა საწვიმარი და წყალქვეშა სკაფანდრი ის ასე იჯდა თავზე ტომარაჩამოცმული ანთებული გამათბობელი აპარატის წინ. ასეთ სისულელემდე ქალი არ მიდის ხოლმე.
Hambourg-ის ლეგალური მედიცინის ინსტიტუტმა გამოიკვლია ავტოეროსით 40 შემთხვევითი სიკვდილი ჩრდილოეთ გერმანიაში. ყველა დაღუპული იყო 13-79 წლის ბიჭი და მამაკაცი.
Voß – ასეთ სექსუალურ უსაქციელობას არ აქცევენ სათანადო ყურადღებას. ადამიანმა გონება შეიძლება უფრო ადრე დაკარგოს ვიდრე მოსალოდნელია. არადა ადამიანებს ნაწილობრივ იზიდავს სწორედ პოტენციალური საფრთხის გრძნობა.
სხვა ცნობილ შემთხვევებს შორისაა ამერიკელი მსახიობი David Carradine რომელიც 2009 წელს დამხრჩვალი ნახეს რაღაც კარადაში და INXS-ის მომღერალი Michael Hutchence რომელიც 1997 წელს ქამრით მომხრჩვალი ნახეს რომელიღაც სასტუმროს რომელიღაც ოთახში.
ფიქრობენ რომ Hutchence ავტოეროტულად მოკვდა, მაგრამ საქმე ბნელია.
რაც შეეხება Carradine-ს ითქვა რომ ის „ნასიამოვნები“ მოკვდა…
ეს უნდა იცოდეს იმან ვისაც არ უნდა საქართველოს პერესტროიკა დიდ ბორდელად. სრულწლოვანები ვართ.
ლენინის პირველი ბოლშევიკები ამბობდნენ რომ სიყვარული არ არსებობს, რომ ოჯახი ბურჟუაზიული მავნე გადმონაშთია, რომ სექსი ისეთივე ბუნებრივი მოთხოვნილებაა როგორც წყურვილი და სექსის მოთხოვნილებაც ისევე იოლად უნდა დაიკმაყოფილო როგორც იკლავ წყურვილს ჭიქა წყლის დალევით. ამ შეხედულებას ჰქვია ”ჭიქა წყლის კონცეფცია”.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის იდეოლოგებმა და აქტივისტებმა ამ ლენინელებსაც აჯობეს.
1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll Are very good indeed//–
” არც 10 მცნება გვინდა, არც 12 ნეტარება, არც წინაპრების სიბრძნე, არც ენა, მამული, სარწმუნოება და ღმერთის და მოყვასის სიყვარული , გვინდა სექსი,ნარკოტიკები და როკენროლი და მეტი არაფერი, ესაა ამ რევოლუციის ”ფილოსოფია”.
საფრანგეთში ტელევიზიით აჩვენეს ფილმი ” გასაყიდი ახალგაზრდობა”, ეს დოკუმენტური ფილმი გვიყვება კოლეჯების მოწაფე გოგონების გაკახპებაზე.
Mooréa Lahalle, 2018 წლის 23 აპრილი •
” ერთი ფელაცია მაკდონალდსში დაპატიჟების სანაცვლოდ’, სწორედ ასე უხეშად ახსნა თავისი საქციელი Alexis Marant-ის მიერ გამოკითხულმა ერთ-ერთმა გოგონამ. საფრანგეთის ტელეარხ France 5-ზე 18 აპრილს ნაჩვენები ამ ფილმი ”გასაყიდი ახალგაზრდობა”-ს რეჟისორი ფარდას ხდის გამაღიზიანებელ რეალობას, მცირეწლოვანი ქალწულების და ხშირად კოლეჯის მოწაფეთა გაკახპებას.
Léa, Inès და Océane 14-15 წლის გოგონები არიან. რეჟისორი მათი მოწმობების მეშვეობით ცდილობს ამ მიჩუმათებული ფენომენის 37 წუთში ახსნას. ასოციაციების თქმით ასეთი გაკახპებული გოგონა ათასობითაა.
” მე ვიყავი სხვა სამყაროში”
“J’étais dans un autre monde”
13 წლის Léa კარგი და ბეჯითი მოწაფე გოგონაა. მან გაიცნო გოგონა რომელმაც თანდათანობით გავლენა მოახდინა მასზე.
ისინი ტიტვლდებოდნენ საცვლებამდე, იღებდნენ ასე თავის ფოტოებს და აქვეყნებდნენ მათ შეხვედრების საიტებზე, თან ურთავდნენ ტელეფონის ნომერს.
ძალიან მალე მოცვივდნენ კლიენტები. ხვდბოდნენ ერთმანეთს სასტუმროში. ზოგჯერ 5 კლიენტი იყო დღეში.
კლიენტები იყვნენ 20-50 წლის, ზოგჯერ 60 წლის კაცები, უმრავლეს შემთხვევაში დაქორწინებულები.
სექსუალური სამსახურის გაწევისთვის ლეა იღებს ას ევროს ნახევარ საათში, 200 ევროს ერთ საათში. ”ფული მაძლევს უფროსებივით ყოფნის საშუალებას. მე ვიყავი სხვა სმყაროში”, თქვა გოგონამ.
Armelle Le Bigot-Macaux ამბობს რომ მოზარდების დიდად მნიშვნელოვანია გრძნობები. ” თუ გიყვარვარ დაწექი ჩემს ძმაკაცთან” დაქალის ასეთი სიტყვებით შეიძლება დაიწყოს ყველაფერი. ”დაქალებმა” შეიძლება ჩაითრიონ ქალწულ-ქალიშვილები პროსტიტუციაში საიდანაც თავის დაღწევა ძნელია.
კახპდებიან როგორც ღარიბი ისე შეძლებული ოჯახებიდან გამოსული გოგონები, მათ შორის პრესტიჟული სასწავლებლების მოწაფეები.
პოლიციელები კი ამბობენ რომ ისინი ვერ შეცვლიან მშობლებს.
Valérie-მ ნახა თუ როგორ გარდაიქმნა მისი ქალიშვილი კოლეჯში მისვლისას.
თანდათანობით მან დაიწყო გაკვეთილების გაცდენა, სექსუალურად გამომწვევი საცვლებიდ ჩაცმა. ” ვერაფერი უშლიდა ხელს მას სახლიდან გასვლაში”, ამბობს დღეს სასოწარკვეთილი დედა.
როდესაც აღმოაჩინა სიმართლე Valérie-მ სცადა პოლიციის გაფრთხილება. მაგრამ ეს უშედეგო იყო. ” ჩვენ ვერ შევცვლით მშობლებს, თქვა პარიზის ოჯახის დაცვის ბრიგადის // ყოფილი მცირეწლოვანთა დაცვის ბრიგადის// კომისარმა
Vianney Dyevre-მ. ოთხ წელიწადშ სპეციალიზებული ერთეულის საქმეთა რაოდენობამ იფეთქა. ათიოდე შემთხვევიდან ის გახდა 60-ზე მეთი შემთხვევა.
”მათი სამყაროს ღირეულებებია უკანალი და სექსი”.
ტოქსიკომანიასთან მებრძოლი ასოციაცია Charonne-ს თანახელმძღვანელი
Hélène David-ის თქმით არასრულწლოვანთა გაკახპების რაოდენობის ზრდა შეიძლება აიხსნას მრავალი ფაქტორით.
” დღეს საზოგადოებაში დიდად არ ფასობს ქალების გონიერება და ცოდნა. ფასობს მათი სხეულის სილამაზე და დამყოლი ხასიათი”, ამბობს ის დოკუმენტურ ფილმში. ის ლაპარაკობს უფრო და უფრო ახალგაზრდების პორნოგრაფიით გამოთაყვანებაზე, სოციალური ქსელების გავლენაზე და ”მეფედ გადდაქცეულ ფულზე”.
ეს 3 ფაქტორი ხსნის გაკახპებულ ახალგაზრდათა რაოდენობის ზრდას.
” მათი სამყაროს ფასეულობებია უკანალი და სექსი და არა გონიერება, განათლება და წესიერება”, დაუმატა მან.
დღეს ყიდვა ითვლება სიამოვნების წყაროდ. ცივილიზებულ კაცობრიობას დაემართა მოხმარების მანია. 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალურმა რევოლუციამ პიროვნებაც კი გადააქცია სასიამოვნო სახმარ სხეულად.
ქრისტიანისთვის სხეული არის ღვთაებრივი სულის ტაძარი და ამდენად მოწიწებით გასაფრთხილებელი რამე . ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით გამოდებილებულისთვის სხეული არის სასიამოვნო ობიექტი რომლითაც შეიძლება ისიამოვნო და როცა მოგბეზრდება, როცა სხვა სხეულს იშოვი გადააგდო, თავიდან მოიშორო.
ანტიკურ ხანაში ჰედონიზმი ანუ ფილოსოფიური დოქტრინა რომლის მიზანიც იყო სიამოვნების ძიება იყო ნამდვილი სიბრძნე. იმიტომ რომ სიამოვნების კულტურის გარდა ის მოითხოვდა პიროვნულ დისციპლინას რომელიც შეიძლებოდა მისულიყო ასკეტიზმამდე.
ჰედონიზმი უწინარეს ყოვლისა არის დაფიქრება საკუთარ მეობაზე, იმაზე თუ რა არის ჩვენთვის ყველაზე ძვირფასი სიამოვნება
ეპიკურესთვის უძვირფასესი სიამოვნებები იყო მეგობრობა, სუფთა ჰაერი, სუფთა წყალი და საჭმელი ტკივილისთვის თავის არიდება, აუღელვებლობა,ჯანმრთელ სხეულში ჯანმრთელი სული და არა ქეიფი, ღორმუცელობა, ლოთობა და ბოზებში თრევა.
სხვებისთვის უძვირფასესი სამოვნებებია ცოდნის ძიება, კითხვით სიხარული, აზრიანი საუბრები, ხატვა, ქადაკება ,ლექსების და მუსიკის წერა, დაკვრა…
მაშ არ არსებობდა ჰედონიზმი ცნობისმოყვარეობის, პიროვნული ძალისხმევის, აზროვნების თავისუფლების გარეშე.
სოკრატეს სოკრატესთვის სიბრძნე არის ბენიერებისკენ მიმყვანი რაციონალური და ღირსეული ცხოვრება და არა თეორიული ცოდნა.
ბედნიერება მოაქვს ადამიანთანთა ღირსეულ და სამართლიან ცხოვრებას.
უნდა იყო მართალი,სამართლიანი, ფრთხილი, წინდახედული, ზომიერი // უნდა შგეძლოს შენი მხეცურ-პირუტყვული ინსტინქტების მოთოკვა, არ უნდა იყო ჟინის მონა//, მამაცი ანუ უშიშრად ასრულებდე მოვალეობებს და იქნები ბედნიერი. ესაა სოკრატეს ფილოსოფია.
” სიამოვნება არის ფიზიკური ტკივილის არარსებობა და სულიერი აუღელვებლობა. სიამოვნობა სულაც არაა განუწვეთ ღრეობაში და ღორმუცელობაში, ბიჭებში და გოგოებში სირბილში, სიამოვნება არის ზომიერებაში და არა გემრიელ კერძებში”. ესაა უკვე ეპიკურეს სიბრძნე.
L’épicurien recherche un plaisir tranquille qui ne débouche pas sur des inconvénients. Il envisage un bonheur équilibré qui évite toute possibilité de souffrance. Il utilise à cette fin le terme d’ataraxie, (ou absence de trouble) que l’on peut considérer comme un plaisir négatif. On pourrait parler de petit bonheur étriqué, sans engagement et sans danger. Epicure aurait pu être un adepte du safe sex, du régime alimentaire allégé et équilibré (crétois ou non) ainsi que du respect du code de la route et de l’autocensure s’il avait vécu à notre époque. Un Epicure devisant sur le plaisir devant un plat de cinq légumes et ses bienfaits ne serait pas forcément anachronique de nos jours en France. Sa quête est celle du bonheur à minima débouchant sur une existence tranquille loin de l’agitation et des excès.
À ce stade de la réflexion, Sade doit toutefois survenir une objection importante : s’il est vrai que Dieu n’existe pas et que la religion ne saurait donc être une source d’interdits légitimes, il existe cependant deux autres sources potentielles d’interdits légitimes, à savoir la loi et la morale (dans une version athée). Sade répond à cette objection dans les quelques vers que nous allons envisager maintenant.
Nous avons vu que la nature était pour Sade la norme morale suprême. On peut distinguer la nature de l’homme, qui lui dicte ses désirs, et la nature extérieure, celle dont les lois se déploient dans le spectacle du monde extérieur. Celle-ci, pour Sade, doit servir de modèle à la première ; autrement dit, pour retrouver notre nature primitive et chasser les préjugés sociaux et moraux, il nous faut observer la nature telle qu’elle existe en dehors de nous.
1) La Nature criminelle, un modèle moral
Nous avons vu que la nature était pour Sade la norme morale suprême. On peut distinguer la nature de l’homme, qui lui dicte ses désirs, et la nature extérieure, celle dont les lois se déploient dans le spectacle du monde extérieur. Celle-ci, pour Sade, doit servir de modèle à la première ; autrement dit, pour retrouver notre nature primitive et chasser les préjugés sociaux et moraux, il nous faut observer la nature telle qu’elle existe en dehors de nous.
Cette nature extérieure et moralement exemplaire, pour Sade, se montre d’une amoralité radicale :
Examinons la foudre en ses mains sanguinaires
Elle éclate au hasard…
Ce que Sade relève ici, c’est que loin d’obéir à la morale artificielle des hommes, la nature se montre d’une amoralité radicale : elle peut détruire tout et n’importe quoi sans aucune considération de justice, à l’instar de la foudre qui tombe aussi bien sur le juste que sur le méchant. On peut ici mentionner le fameux tremblement de terre du 1er novembre 1955 à Lisbonne, qui a alimenté de nombreuses controverses philosophiques chez les philosophes de l’époque et qui a servi à Voltaire d’argument contre Leibniz pour montrer que nous ne vivions pas dans le meilleur des mondes possibles. Cette catastrophe naturelle a fait environ 60 000 morts d’un coup. C’est un bon exemple de l’amoralité de la nature telle que Sade la conçoit.
Mais si la nature est la norme suprême et qu’elle s’adonne elle-même à la destruction, à des actions qui semblent immorales du point de vue de la morale artificielle des hommes, alors l’homme peut et doit suivre son exemple. Autrement dit, il peut également s’adonner à des actions destructrices et contraires à la morale commune. Aucun désir, donc, n’est à réprimer ; même les désirs destructeurs entrent dans l’ordre naturel et deviennent légitimes :
Usons des droits puissants qu’elle exerce sur nous
En nous livrant sans cesse aux plus monstrueux goûts.
Aucun n’est défendu par ses lois homicides,
Et l’inceste et le vol, le viol, les parricides,
Les plaisirs de Sodome et les jeux de Sapho,
Tout ce qui nuit à l’homme ou le plonge au tombeau,
N’est, soyons-en certains, qu’un moyen de lui plaire.
En égalisant ainsi tous les désirs, jugés naturels, Sade procède à deux renversements importants des conceptions ordinaires du désir, un renversement moral et un renversement psychologique : premièrement, il n’existe aucun désir qui puisse être considérée comme un crime (vol, parricide) ; deuxièmement, il n’existe aucun désir qui puisse être considéré comme une perversion au sens d’un dévoiement par rapport à la nature (inceste, homosexualité).
2) L’homme naturel, un dieu amoral
La conception de Sade aboutit finalement à la divinisation de l’homme. S’il n’existe aucun Dieu et que la nature est divine, l’homme, produit naturel, prend lui-même un caractère divin (« En renversant les dieux, dérobons leur tonnerre »), surtout s’il s’applique à désirer et agir conformément à la nature, c’est-à-dire à une nature radicalement amorale.
Dans le monde de Sade, il n’existe donc plus rien de sacré ou de respectable qui puisse opposer un obstacle à la réalisation de nos désirs. Eux seuls sont sacrés, et tout le reste doit s’y soumettre :
Il n’est rien de sacré : tout dans cet univers
Doit plier sous le joug de nos fougueux travers.
Pour résumer ce texte de Sade
Les lois sont des produits artificiels des hommes, et plus particulièrement des hommes faibles, pour empêcher la domination naturelle des forts. Elles constituent donc une entrave à la loi naturelle, qui est la loi du plus fort, et à l’assouvissement de nos désirs naturels de destruction.
Contrairement à la thèse soutenue par Rousseau, la conscience morale, qui nous fait ressentir du remords à la suite de nos « mauvaises » actions, n’est pas la voix de la nature, mais le résultat des préjugés sociaux et moraux. Elle ne doit pas nous empêcher de réaliser nos désirs.
La Nature est la seule norme valide et montre un comportement totalement amoral, étranger à toute forme de justice. Il faut suivre son exemple.
En dehors de la nature, il n’existe rien de sacré ou de respectable qui puisse constituer un obstacle à la réalisation de nos désirs. Eux seuls, étant naturels, sont sacrés, et tout le reste doit s’y soumettre.
დღეს კი სულ სხვა მდგომარეობაა.
”ისიამოვნე ნებისმიერ ფასად ! ” Telle pourrait être l’injonction hypermoderne dans laquelle nous sommes englués ; qui d’une société de la consommation nous précipite dans une société de la jouissance avec la course à la surenchère en fond d’écran, repoussant toujours plus loin la limite. Plus que la recherche du plaisir et bien loin d’une quelconque forme de sagesse, nous assistons à un impératif catégorique pulsionnel qui provoque une montée en puissance d’une jouissance qui n’a plus ni « queue » ni « tête ». Une jouissance sans visage donc – où l’excès et ce contre Epicure – mène la danse allègre de nos grands écarts. Jouir, c’est être puissant. Jouir, c’est être fort. Jouir, c’est exister. Mais voilà, jouir is not enough. À jouir à tout prix, à n’importe quel prix et avec n’importe quoi, on en finirait presque par perdre le goût du plaisir. Comme le rappelle si justement Epicure : « Quand nous disons que le plaisir est notre but ultime, nous n’entendons pas par là les débauchés ni ceux qui se rattachent à la jouissance matérielle ». Que penserait-il de notre monde hypermoderne tellement attaché aux apparences et à la matérialité ? Le plaisir est d’une nature qui mêle le corps et l’esprit, et pas seulement la sensation d’un accroissement de la puissance comme le préconise Nietzsche.
Il est ensorcellement et vertige des sensations qui nous fait toucher les étoiles du bout des doigts. Il est une grâce en même temps qu’il est naturel. Et même s’il s’éprouve avant même de se penser, il est nécessaire à l’existence. Que vaudrait une vie sans plaisir ? Véritable principe ordonnateur existentiel chez Freud, le principe de plaisir oriente nos manières d’être et guide nos pas. Mais là encore, tout l’enjeu est de trouver un équilibre entre le plaisir possible et son excès ; entre le principe de plaisir et le principe de réalité ; entre le « trop-plein-de-jouissance » et son absence. S’il est un enjeu, – véritable défi -, à notre société hypermoderne qui place l’objet de jouissance en tête de gondole de la société hyperconsommatrice, c’est bien de retrouver la sagesse du plaisir, d’inventer un hédonisme 2.0, d’apprendre à jubiler avant de jouir, de maîtriser la pulsion de l’avoir au profit d’un être extatique.
«Nous avons besoin d’une culture qui valorise autre chose que le cul, les seins et le sexe des femmes». Jeunesse à vendre aura au moins le mérite d’ouvrir le débat.
Dans les sociétés occidentales, les adolescents sont submergés d’informations concernant la sexualité, que ce soit viales médias, avec les copains, à l’école – par l’intermédiaire des cours d’éducation à la sexualité – ou en famille. Difficile pour eux de se situer face à cette multitude de messages souvent contradictoires : ici, on leur parle de « risques », là, on leur propose le plaisir sans contraintes. D’ailleurs, la sexualité des adolescents est au cœur de plusieurs préoccupations sociales : précocité des rapports sexuels, grossesses non désirées, infections sexuellement transmises, sollicitation et violence sexuelles, etc. Jamais auparavant on ne s’est autant interrogé sur la vie sentimentale et sexuelle des jeunes. Toutefois, l’adolescent ne se considère pas comme un « problème », mais comme une « personne en mutation » qui doit trouver sa place et s’ouvrir au monde, avec l’aide des adultes. D’ailleurs, Jean-Paul Gaillard, psychologue clinicien à Chambéry, les nomme les « mutants » et constate des changements à la fois positifs et négatifs dans leur rapport à l’autorité, à l’interdit, au temps, aux objets de jouissance, etc.
Copenhague, 15 juin 1998 (RFE/RL) — La prostitution des enfants dans les trois États baltes, la Russie et la Pologne augmente rapidement, selon un nouveau rapport de la Commission des droits de l’homme du Conseil des États baltes.
En Pologne également, selon le rapport, de plus en plus d’adolescentes se livrent à la prostitution. Selon des sources polonaises, en 1995, le nombre de prostituées âgées de 12 à 14 ans était d’environ 150 pour l’ensemble du pays. En 1996, il est passé à 400 et n’a cessé de croître rapidement au cours des deux dernières années.
Le rapport indique que de nombreuses jeunes prostituées en Pologne travaillent dans des zones adjacentes à la frontière allemande. Là, ils vivent principalement dans des casernes délabrées et s’adressent aux touristes et aux chauffeurs de camion. Selon une organisation caritative finlandaise citée dans le rapport, un problème majeur en Pologne est la grossesse chez les adolescentes prostituées. Cette situation est aggravée par la législation restrictive du pays sur l’avortement. Des sources policières à Varsovie affirment que le nombre d’« escortes » adolescentes a également augmenté.
საფრანგეთის კოლეჯის მოწაფე გოგონებიც გააკახპა დღევანდელობამ
აღარაა ჟანა დარკის ეპოქა. 2015 წლის 10 აპრილია, ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციაა.
L’inquiétante arrivée de la prostitution dans les collèges
ასოციაციები ამბობენ რომ სულ მცირე 6000-8000 და სინამდვილეში ალბათ ბევრად მეტი მცირეწლოვანი გოგონა კახპობს საფრანგეთში.
ასოციაციები ამბობენ რომკოლეჯების ტუალეტებში ცუდი რამეები ხდება როგორც დიდი ქალაქების ცენტრალურ ელიტარლ ”ბურჟუაზიულ” რაიონებში ისე გარეუბნებში.
ყვირილის ატეხვის დროა.
” მე-4 კლასში მე სექსუალური აქტები მქონდა კოლეჯის ტუალეტებში 15 ევროდ. ჩემთვის ეს არ ყოფილა ძალიან ძნელი. სხვა დაქალებს უკვე გაკეთებული ჰქონდათ ცეს. დღეს მე ძალიან მცხვენია….” პარიზის კარგ კვარტალში მცხოვრები 14 წლის ჟიული არაა ერთადერთი ვინც ასე გაკახპდა.
ასე გაკახპდა Caroline-ც, რომელიც ცხოვრობს პარიზის მე-17 რაიონში.: ”შარშან მე ფელაცია გავუკეთე და სოდომია მქონდა ორ ბიჭთან ტელეფონის სანაცვლოდ. მე 13 წლისა ვიყავი.”’
ათობით ასეთი გოგონა გამოტყდა და ყველაფერი ოუყვა თავის მშობლებს. შემდეგ ისინი დადიოდნენ ფსიქიატრებთან, ფსიქოლოგებთან, ფსიქოთერაპევებთან ზოგი კი მუშაობს ასოციაციებთან რომლებიც დღეს განგაშს ტეხენ კოლეჯების ტუალეტებში ბავშვების გააკახპების გამო.
« Ce phénomène s’étend », assure la pédopsychiatre Martine Guyart (1), spécialisée dans l’accueil des jeunes se prostituant. Dans son cabinet situé dans le 16e arrondissement de la capitale, elle a « reçu, depuis la rentrée, une dizaine de jeunes de l’ouest parisien qui ont échangé leur corps contre une petite somme ou un objet. S’il ne faut pas s’affoler, la société doit réaliser que cela se développe. »
“Nous ne sommes pas en Thaïlande”
Provoquer cette prise de conscience, voilà l’objectif de la présidente de l’association Agir contre la prostitution des enfants (ACPE), Armelle Le Bigot-Macaux : « Dans les toilettes des collèges, via Internet, de 6000 à 8000 enfants se prostituent en France, des Français ou des étrangers. Certains pour survivre. Il est temps de réagir. » Par « enfants », Armelle Le Bigot-Macaux entend des « mineurs ». Et si elle utilise ce terme plus frappant, ce n’est pas sans raison : « Cela fait des années que nous alertons les services publics, et très peu de choses sont faites. Pourtant, il s’agit d’un sujet de société aussi important que la drogue dans les années 1990. »
À la brigade de protection des mineurs (BPM) de Paris, le commissaire Vianney Dyèvre tempère : « Ces chiffres sont exagérés et ne proviennent que d’estimations faites par les associations. Chaque année, nous traitons entre 20 et 60 cas de prostitution de mineurs à Paris, jamais plus. Cela existe, mais nous ne sommes pas en Thaïlande. D’autant plus que le proxénétisme de mineurs est passible de 20 ans de prison et de 3 millions d’euros d’amende. C’est assez dissuasif pénalement. » Du côté des associations, cet écart ne serait dû qu’au fait « que les dépôts de plainte sont très rares ».
Si les chiffres de la police semblent n’être que la partie émergée de l’iceberg et ceux des associations paraissent élevés, « c’est parce qu’il s’agit d’un phénomène très diversifié et dont les formes varient perpétuellement », explique Adrienne O’Deye, sociologue et anthropologue, coauteure du dernier rapport sur La prostitution de mineurs à Paris remis au ministère de la Justice en 2006. Depuis, « avec tous les moyens de communication, cela échappe à tout contrôle. Identifier le problème et avoir des chiffres précis est quasiment impossible ».
Hausse de la prostitution occasionnelle
D’autant que l’expression « prostitution des mineurs » regroupe différentes pratiques. La plus répandue serait celle entre adolescents, comme l’explique Armelle Le Bigot-Macaux : « La prostitution occasionnelle dans les toilettes des établissements est en hausse. Les psychiatres avec lesquels nous travaillons nous font part de nombreux cas. » Elle évoque aussi le cas des lover boys, ces garçons qui « “mettent à la disposition” de leurs amis leur copine en échange de quelques euros ou d’objets, comme des téléphones. Un vrai cas de proxénétisme qui ne revient jamais aux oreilles de la police. »
D’autres types de prostitution sont tournés vers les adultes : des filles qui se prétendent majeures et passent des annonces sur les réseaux sociaux, des jeunes qui vendent leur corps contre un loyer ou un repas, et des mineurs exploités par des réseaux. Des pratiques contre lesquelles il est très dur de lutter, comme l’explique le commissaire Vianney Dyèvre : « Nous écumons les sites, mais comment vérifier l’âge d’une fille si personne ne porte plainte ? C’est pareil pour celles qui sont sur le trottoir : il est très compliqué de déterminer si elles sont majeures. Pour cela, il faut qu’il y ait un signalement, et les clients ne savent quasiment jamais qu’elles sont mineures. Et le reste des pratiques est assez invisible. »
“La désanctuarisation du corps”
Pour les associations, il faut lever le tabou de la prostitution occasionnelle. Celle qui ne semble « pas grave », si l’on en croit le discours des jeunes filles. Et que personne ne parvient à stopper faute de prévention. « Les professionnels de l’éducation et du social, comme les associations, ne sont pas du tout sensibilisés à ce problème. Alors comment voulez-vous que des comportements déviants soient détectés ? regrette la présidente de l’ACPE. C’est la raison pour laquelle nous avons réalisé une vidéo choc, diffusée sur Internet. »
Quant aux jeunes, ils découvrent souvent trop tard les effets néfastes de ce commerce qu’ils croyaient anodin. « L’une des raisons de cette inconscience est une “désanctuarisation du corps” chez pas mal de jeunes. Ce n’est plus quelque chose de très intime, d’extrêmement précieux. Et cela s’est accentué avec le libre accès à la pornographie. Désormais, faire une fellation pour quelques euros ce n’est “pas grave” », explique la pédopsychiatre Martine Guyart. « Forcément, les actes augmentent. D’ailleurs, certains enfants que je vois ne se rendent même pas compte que c’est mal et interdit. » La professionnelle s’inquiète de voir le sujet rester tabou. « Très peu d’études, aucune mesure concrète, pas de campagne de prévention… Des milliers de mineurs se prostituent, et on ne fait rien. »
Sur Internet, dans le cinéma, les séries, la musique, la télévision, la politique, la mode…. Le sexe est omniprésent. Si bien que le mâle hétérosexuel occidental est devenu dépendant de ce feu d’artifices quotidien de seins et de culs. Opinion.
Publié le 08-12-2013 à 16h49 – Mis à jour le 10-12-2013 à 20h43
Une opinion de Jonathan Dehoust, étudiant en 2ème année de Sciences politiques.
Bruxelles. Un arrêt de métro quelconque d’un jour de semaine comme un autre. Je suis sur le quai à patienter 4 minutes que l’on m’emmène à la Gare centrale et mon humeur n’est pas des meilleures. Dehors, une tempête a commencé. Impression d’avoir reçu un seau d’eau entier sur la tête. Je fais les cent pas. À côté du distributeur de sodas, il y a une affiche publicitaire : celle pour “le premier site de rencontres extraconjugales pensé par des femmes“. On peut y voir une mariée en blanc, doigts croisés derrière le dos. Bref, la glorification du mensonge et de l’infidélité en plein lieu public, aux yeux de tous, même de ses enfants de divorcés à moitié drogué et/ou névrosés selon les statistiques. Tout est permis, l’éthique n’existe plus, me suis-je dit. Finies les traditions et les principes, à bas la morale. Un quart d’heure avant d’être sur ce quai, en pleine Rue Neuve, mon attention s’était portée sur une publicité pour un soutien-gorge qui illustrait une femme en lingerie fine. Un gosse lui touchait les seins à travers la vitre. Hier encore, j’entendais que Miley Cyrus s’était dénudée dans son dernier clip, acclamée par Britney Spears, la même qui avait chanté “I’m a slave for you” soit, en français, “je suis un esclave pour toi”. Pendant ce temps, la FNAC proposait comme cadeau de Noël le “Journal d’une maîtresse SM“, suite au succès de “50 nuances de Grey“.
Du sexe. Partout. Pour tous. Sur Internet, dans le cinéma, les séries, la musique, la télévision, la politique, la mode. Omniprésent. Impossible de le rater. Si bien que le mâle hétérosexuel occidental est devenu dépendant de ce feu d’artifices quotidien de seins et de culs. L’utilisation constante de la femme en tant qu’objet de fantasme à des fins publicitaires et commerciales n’est plus un secret pour personne. C’en est devenu une normalité, même pour “La femme”, elle qui se bat, avec raison, pour plus de reconnaissance dans un monde dirigé par les hommes. La crédibilité dans le combat est dès lors difficile… Elle demande une égalité dans les hauts postes administratifs dans le même temps qu’elle sert d’objet de désir dans chaque abribus.
Résultats de ce surdosage de sexe ? Un désastre. Un bouleversement sociétal digne d’un cataclysme : développement massif et précoce de l’hypersexualité – un enfant sur deux quitte l’école primaire en ayant déjà vu un porno −, promotion accrue de l’exhibitionnisme, banalisation de la pornographie extrême et machiste, renforcement des troubles et déséquilibres identitaires chez les adolescents et surtout, le pire, perte progressive et ressentie par tous du sentiment amoureux entre les hommes et les femmes. Hier, le sexe était intime, caché, privé, le résultat d’un amour partagé. Aujourd’hui, il est devenu public, omniprésent, vendeur et, de ce fait, ne peut se concilier avec la foi en l’amour sincère.
888 წელს ნიცშემ დაამთავრა „ ანტიქრისტე „ ასეთი ბრძანებით : „ სასიკვდილო, ბოლომდე ომი ქრისტიანობის წინააღმდეგ „ //ფრანგულად „Guerre à mort contre le christianisme, Friedrich nietzsche, L’Antéchrist, 1967,გვ. 115//. მანამდე, 1881 წელს, თავის ნაშრომში „ მხიარული ცოდნა „ // Gay Savoir// ნიცშემ განაცხადა რომ „ღმერთი მოკვდა „. 1887. წელს. კი ნაშრომში „ მორალის გენეალოგია „ // Généalogie de la morale // ნიცშემ ხოტბა შეასხა ძალის, ძალაუფლების სიყვარულს, ძალისკენ, ძალაუფლებისკენ სწრაფვას. ღმერთის სიკვდილი, ომი ქრისტიანობის წინააღმდეგ, სწრაფვა ძალისკენ და ძლიერებისკენ.
იყო სახელგანთქმული ფრანგი მწერალი ანდრე ჟიდი-André Gide //1869-1951//.ის აღიზარდა ასე თუ ისე ქრისტიანი პურიტანების ოჯახში.წამოჩიტულმა ზურგი შეაქცია ოჯახსაც , ჯერ კიდევ აქა-იქ ასე თუ ისე ქრისტიანულ და მიეცა იმას რასაც უწოდებდნენpédérastie-ს და გახდა მწერალი.
” ღმერთის მცნებებო,თქვენ მიაძინეთ ჩემი სული.ათი ხართ თუ ოცი მცნებებო?სადამდე გაშალეთ თქვენი საზღვრები?კიდევ ასწავლით ძველებურად რომ აკრძალვა უფრო და უფრო მეტია?არის თუ არა ახალი სასჯელები იმისთვის რაც ჩემის აზრით მშვენიერია ამქვეყნად?ღმერთის მცნებებო, თქვენ დააავადეთ ჩემი სული. თქვენ კედლებით ჩაკეტეთ მისასვლელი გზა იმ ერთადერთ წყაროსთან რომელიც კლავს ჩემს წყურვილს და ამიტომ ბნელი იყო ჩემი აღალგაზრდობა….” ეს დაწერა ანდრე ჟიდმა მის პროგრამულ თხზულებაში ..მიწიერი საზრდო”-Les nourritures terrestres”.
Michel Foucault-მიშელ ფუკო // 1926-1984// და პოსტოდერნული პოსტთანამედროვე ათეიზმი. ცხოვრება მას შემდეგ რაც ნიცშემ გამოაცხადა რომ ღმერთი მოკვდა და რომ მნიშვნელობა აღარა აქვს არც მის ათ მცნებას და არც სახარებას.
ეს მიშლ ფუკო იყო იყო მეოცე საუკუნის ერთ-ერთი ყველაზე გავლენიანი ინტელექტუალი. მისმა წიგნებმა სიგიჟეზე, მედიცინაზე, ცოდნაზე, დასჯაზე და სექსუალობაზე უდიდესი გავლენა მოახდინეს ევროპის და აშშ-ს საზოგადოებრივ და ინტელექტუალურ ცხოვრებაზე.
მისი ცხოვრება ასახავდა მეორე მსოფლიო ომის შემდგომ ყველაზე მნიშვნელოვან ტენდენციებს : ჰომოსექსუალური სუბკულტურის აღზევებას, არა-რაციონალურისკენ ახალ გახსნას, სექსით და ნარკოტიკებით ექსპერიმენტების გვრცელებას, სხეულით და საკუთარი მეობით მოხიბლვას.
მიშელ ფუკო ღმერთთან ზიარების შემცვლელად თვლიდა სექსს და ნარკოტიკს.
მიშელ ფუკომ 1948 წელს სცადა თავის მოკვლა.
მაშინ ის იყო პარიზის ელიტის უნივერსიტეტი École Normale-ს მოწაფე. იქაური ექიმი ხვდებოდა თუ რამ უბიძგა მიშელ ფუკოს თვითმკვლელობისკენ.
მუტრუკი ხშირად დასეირნობდა პარიზის ჰომოსექსუალთა არალეგალურ ბარებში. ჰომოსექსუალობა მაშინ აკრძალული იყო და მუტრუკი დაკომპლექსებული იყო.
მკაცრმა მამამისმა, რომელმაც მიშელ ფუკო დრე სასწავლად გააგზავნა ყველაზე რეგლამენტირებულ კათოლიკურ სკოლაში მუტრუკი ჩააბარა საგიჟეთში მისი მდგომარეობის შესაფასებლად.
ამის შემდეგ მიშელ ფუკომ შეიძულა მისი ოჯახიც, საზოგადოებაც, ქვეყანაც.
თვითმკვლელობა დარჩა მუტრუკის აკვიატებულ-აჩემებულ იდეად. ის ხუმრობდა თავის თვითმკვლელობაზე და შემდეგ კიდევ სცადა რამოდენიმეჯერ თავის მოკვლა. დაკომპლეკსებული ჰომოსექსუალი თვითმკვლელი მუტრუკი თავს ჩაგრულად გრძნობდა. მას ეზიზღებოდა ჰომოსექსუალობის ამკრძალავი საზოგადოება და ქვეყანა და ამ ზიზღმა დიდი გავლენა იქონია მის ნაშრომებზე-
Madness and Civilization (1961), The Birth of the Clinic (1963), Discipline and Punish (1975), and The History of Sexuality (3 vols, 1976-84). )
ჰომოსექსუალობის უარმყოფელი საზოგადოების სიძულვილით შეპყრობილმა მისელ ფუკომ მოაწყო ”ჯვაროსნული” ლაშქრობა ქრისტიანული საზოგადოების მიერ ცოდვილებად მინეულთა, თანამედროვე საზოგადოების მიერ გარიყულთა და მარგინალიზებულთა დასაცავად.
ყველანაირი თავისუფლებისთვის მებრძოლი მიშელ ფუკო იყო ვოლტერიდან ემილ ზოლამდე ჟან პოლ სარტრის გავლით პოლიტიკურად აქტიური ფრანგი ინტელექტუალების მწკრივში.
მაგრამ მიშელ ფუკოს სტრატეგია ჩაგვრისადმი წინააღმდეგობის გაწევისას მკვეთრად უპირისპირდებოდა ინტელექტუალთა წინა თაობების მიერ გამოყენებულ სტრატეგიას.
ქრისტიანობის და მე-18 საუკუნის განმანათლებელთა გავლენის განმცდელი მოაზროვნეები ტირანიის დასამხობად მიმართავდნენ უნივერსალურ, საყოველთაო კატეგორიებს.
საფრანგეთის რევოლუციის ადამიანის და მოქალაქის უფლებათა დეკლარაცია //1789//, მაგალითად, ხაზს უსვამს იმას რომ პოლიტიკური ასოციაციის მიზანია
” ადამიანის ბუნებრივი, განუსხვისებელი და საკრალური უფლებების” დაცვა.
არა და მე-19 საუკუნის გერმანელმა ფილოსოფოსმა, პოსტმოდერნიზმის პაპა ფრიდრიხ ნიცშემ ბრძანა რომ ღმერთი მოკვდა და ამასთან ერთად მოკვდა ადამიანის უნივერსალური ბუნების ყველა ცნება და აბსოლუტური მორალური კანონები.
მოკლედ ძველი აღთქმის ათ მცნებას და ახალი აღთქმის ნეტარებებს აღარა აქვთ მიშვნელობა და შეგიძლია მოკლა, იქურდო, მოყვასს წაართვა ცოლი და ქონება ჩაიდინო ყველაფერი რაც აქამდე ცოდვად და საძაგლობად ითვლებოდა თუ ამის შნო გაქვს.
ხოდა მიშელ ფუკოს ნაირი პოსტმოდერნული მოაზროვნეებიც ეჭვს ქვეშ აყენებენ ადამიანის ბუნებრივი, განუსხვისებელი და საკრალური უფლებების არსებობას.
თუ არ გჯერა შემოქმედი რმერთისა ძნელია იმის დანახვა თუ როგორ შეიძლება ყველას ჰქონდეს ბუნებრივი უფლებები.
” არაა არანაირი მორალური ფაქტი. მორალური განსჯა იმით გავს რელიგიურ განცდას რომ სწამთ რეალობებისა რომლებიც არ არსებობენ.”, ბრძანა ნიცშემ.
მიშელ ფუკომ პირველად წაიკითხა ნიცშე 1953 წელს, და წაიკითხა ”დიდი ვნებით”/ .
მისი აზრით ნიცშეს ღრმად განმანთავისუფლებელი დოქტრინები გამოცხადებაა.
და მიშელ ფუკომ გადაწყვიტა რომ მორალური და სოციალური ჭეშმარიტებები რომლებიც მოხმობილი მისი გზასაცდენილად გამოსაცხადებლად ფიქციები.
ის არაა დამნაშავე სიგიჟეში, ჰომოსექსუალობაში და თვითმკვლelობისკენ მიდრეკილებაში.
მიშელ ფუკომ დანარჩენი ცხოვრება მიუძღვნა იმის მტკიცებას რომ მისი საფრანგეთის ხელისუფლება ლამაზ ლოზუნგებს, მაგ. თავისუფლება,თანასწორობა,ძმობას და მეცნიერულ ცნებებს იყენებს ხელისუფლების დასაპყრობად, მის შესანარჩუნებლად და ხალხის დასამორჩილებლად.
Dans Madness and Civilization-ში,მაგალითად, ფუკო იკვლევს იმას თუ როგორ ჩაკეტეს გონების ხანაში გიჟები საგიჟეთებში.
ადრე გიჟები თავისუფლად დახეტიალობდნენ და მათ გარკვეული პატივისცემით უყურებდნენ.
მიშელ ფუკო ხაზს უსვამს იმას რომ გიჟების დამწყვდევა-დაპატიმრებას ამართლებდნენ გონების და ადამიანობის სახელით.
ისინი არ შეესაბამებოდნენ ელიტების წარმოდგენას რაციონალურობაზე გამოაცხადეს გიჟებად და შემდეგ დაამწყვდიეს საგიჟეთებში და ციხეებში.
Discipline and Punish-ში მიშელ ფუკომ თქვა წამებაზე და საჯაროდ სიკვდილის დასჯაზე თანდათანობით უარის თქმა სულაც არ ყოფილა მორალური წინსვლა.
მიშელ ფუკო ამბობს რომ თანამედროვე ციხე არ მოქმედებს მარტო ადამიანთა სხეულზე; თანამედროვე ციხე ცდილობს ადამიანთა სულის გაკონტროლებას.
ექსპერტები ახარისხებენ პატიმრებს რომლებსაც უთვალთვალებენ. ეწევიან პატიმრებით მანიპულაციას.
ამას გარდა მიშელ ფუკო ამტკიცებდა რომ ციხე არის თანამედროვე საზოგადოების მიკროკოსმი;
ბიუროკრატიები გვითვალთვალებენ, გვახარისხებენ, გვაკრავენ ეტიკეტკებს და თუ სჭიროდ ჩათვლიან გვაპატიმრებენ როგორც გზიდან აცდენილებს და არანორმალურებს.
მოკლედ მიშელ ფუკომ ქრისტიან-დემოკრატი შარლ დე გოლის მიერ ნაციზმისგან განთავისუფლებული საფრანგეთი და რა თქმა უნდა ევროპის სხვა სახელმწიფოებიც გამოაცხადა მოსასპობ დასანგრევ ციხეებად და საკონცენტრაციო ბანაკებად.
მიშელ ფუკოს პროტესტები სრულყოფილად ეწერებოფ 1960-ანი წლების ბოლოს და 1970-ანი წლების დასაწყისის კონტრ-კულტურით მოზელილი თაობის წარმოდგენებში.
ვიეტნამის ომის და უოტერგეიტის მომსწრე სტუდენტები იოლად იჯერებდნენ მჩაგვრელი ელიტის შეთქმულების თეორიებს.
მიშელ ფუკოს იდეებმა კი ინტელექტუალური იარაღი მისცა განთავისუფლების ახალ რადიკალურ მოძრაობებს.
მიშელ ფუკოს იდეები მიმზიდველი იყო აღმავლობის პროცესში მყოფი ჰომოსექსუალური სუბკულტურისთვის.
ბუნების უნივერსალურ ნორმას იყენებდნენ როგორც ქრისტიანები ისე განმანათლებლები რომლებიც ჰომოსექსუალებს თვლიდნენ ანტიბუნებრივ გარყვნილებად.
მიშელ ფუკო კი ამბობდა რომ უნივერსალური-საყოველთაო ნორმა არის ძლიერების მიერ გამოყენებული ჩაგვრის იარაღი და მეტი არაფერი.
ამის გაკეთებით მიშელ ფუკო იქცა ჰომოსექსუალი ინტელექტუალების და გენდერული კვლევების ერთ-ერთი მთავარი მოძღვარი.
სიკვდილიდან 10 წლის შმდეგ ბუმბერაზ ინტელექტუალ მიშელ ფუკოს მიუძღვნეს ასიოდე წგნი. მაგრამ იყვნენ კრიტიკოსებიც რომლებიც ამბობდნენ რომ ამ ბუმბერაზმა უკიდურესობამდე გაამარტივა რთული მოვლენები და რომ მისი ნაწერები სავსეა შინაგანი წინააღმდეგობებით.
მიშელ ფუკო ინდივიდუალურ მეობას წარმოადგენს მეტისმეტად ძლიერი სტრუქტურული ძალების პასიურ მსხვერპლად. მაგრამ ის ამბობს რომ შესაძლებელია განთავისუფლება და თვითშექმნა.
თვითონ მიშელ ფუკოს უნდოდა თავისი საკუთარი მეობის როგორც უნიკალური ხელოვნების ნაწარმოების გამოქანდკება,
თვითშექმნის იდეა ცრნტრალურია თანამედროვე აზრში.
ნიცშემ ომი გამოუცხადა უნივერსალურ, საყოველთაო ნორმებს და ასეა პოსტმოდერნული სკეპტიციზმიც.
დაასკვნეს რომ ყოველმა ადამიანმა უნდა შექმნას თავისი საკუთარი ნორმები.
ინდივიდებს არ ევალებათ ცაში დადგენილ ნორმებთან შსაბამისობაში ყოფნა და მათ შეუძლიათ საკუთარი თავის გამოძერწვა ისე როგორც უნდათ.
ადანიანის ბუნება და მისი ღირებულებები, ისინი გამოგონილია. მაშ, ჩვენ თვითონ უნდა შევქმნათ ჩვენი ბუნება და ღირებულებები.
ამიტომ კი საჭიროა საკუთარ თავში არსებული ”დიონისური” ელემენტის, ველური და მხეცური ენერგიის საკუთარი პირადი daimon-დემონის განთავისუფლება
ადამიანს სჭირდება როგორც მასში არსებული საუკეთესო ისე მასში არსებული ყველაზე უარესი. ძლიერებისკენ სწრაფვით შეიძლება ტრანსცენდენტულის პოვნა.
1983 წლის ერთ ინტერვიუში ფუკომ გაარკვევით თქვა რომ მას მოსწონს ნიცშეს იდდები თვითშქმნაზე.
სარტრი და კალიფორნიის New Agers-ები შეცდნენ როდესაც მათ შემოიღეს აუთენტურობის ცება რაც გულისხმობს რომ უნდა ვიყოთ ჩვენი ჭეშმარიტი პიროვნების ერთგული.
სინამდვილეში არც შიგნით არც გარეთ არაა ჭეშმარიტი რომლის ერთგულიც უნდა იყო. თვითშქმნას არა აქვს ასეთი საზღვრები.
ესაა ესთეტიკის და არა მორალის საკითხი.
ერთადერთი საზრუნავი უნდა იყოს საკუთარი მეობის როგორც ხელოვნების ნაწარმოების გამოთლა.
მიშელ ფუკოს ისევე როგორც ნიცშეს სწამდა რომ ამისთვის იარაღია უკუდურესი სასაზღვრო განცდა.
უკიდურეს უმძაფრეს განცდებს შეუძლიათ შემოქმედი ძალების განთავისუფლება და უდიდესი სიხარულის, ექსტაზის გამოწვევა..
მიშელ ფუკო მოხიბლული იყო სიკვდილით, ძალადობით, გარყვნილებით და თვითმკვლელობით. ის ამბობდა რომ მათი უგულვებელყოფა, მკურნალობა ან ჩაკეტვა არ შეიძლება, რომ ესაა გასანთავისუფლებელი შემოქმედებითი ფენომენები.
მიშელ ფუკოს წიგნები არ ყოფილა მარტო ჩაგვრის კრიტიკა.
ისინი გულისხმობდა განთავისუფლებას საზღვრების და აკრძალვათა დაძლევა გადალახვით. სიგიჟე და ცივილიზაცია, მაგალითად, გულისხმობს ადამიანის პიროვნების ირაციონალურ მხარეს რომელიც უფრო შესწავლილი უნდა იყოს ვიდრე შეკავებული.
მიშელ ფუკოს მთელი ცხოვრება იყო დიდი ნიცშეანური ძიება.
მოწაფეოფისას და სტუდენტობისას მიშელ ფუკოს გმირები იყვნენ ცხოვრების ბნელ მხარეზე კონცენტრირებული ხელოვანები და ფილოსოფოსები.
მან თავისი ოთახი მორთო გოიას გრავიურებით ომის გროტესკულ ძალადობაზე.
ის თაყვანს სცემდა ავანგარდისტ Antonin Artaud,-ს უხამსობით, გააფთრებით და გაუგებარი ბუტბუტით სავსე ” ულმობლობის თეატრს.
ანტონენ არტო (Antonin Artaud, ნამდვილი სახელი ანტუან მარი ჟოზეფ არტო, დ. 4 სექტემბერი, 1896, მარსელი — გ. 4 მარტი, 1948, ივრი-სურ-სენი) — ფრანგი მწერალი, სცენარისტი, პოეტი, თეატრის თეორეტიკოსი.
არტო დაიბადა 1896 წელს, მარსელში. 1915 წლიდან მოყოლებული იგი სულიერად ავადდება, რაც მთელი ცხოვრება გაჰყვება. 20 წლისა გადის რელიგიურ კრიზისს, ესმის „ხმები“ და ხედავს მოჩვენებებს, ამ პერიოდიდან იწყებს ნარკოტიკის რეგულარულ მოხმარებას. ახალგაზრდულ ლექსებში ჩანს მისი გატაცება ედგარ პოთი და ბოდლერით,მოგვიანებით – ლოტრეამონით. 1920 წელს მიემგზავრება პარიზში და ხვდება ანდრე ბრეტონის წრეში. 1922 წლიდან, ლექსებისა წერისა და ხატვის გარდა, არტო ინტერესდება თეატრით. ეს უკანასკნელი მისთვის არა მარტო ხელოვნებაა, არამედ კოსმიური მოქმედებისა და ადამიანისა და ღმერთის ბუნების მაჩვენებელიც.
1926 წელს არტო სიურეალისტების რიგებს ტოვებს. მას ჯერ ბრეტონი აგდებს სიურეალისტური ჯგუფიდან და შემდეგ უკვე თავად წერს მანიფესტს სიურეალიზმის წინააღმდეგ. 1926 წლის სექტემბერში არტო რობერტ არონომთან და როჟე ვიტრაკთანერთად აფუძნებს „ალფრედ ჟარის თეატრს“, რომელიც სიურეალისტური იდეების გავლენას განიცდის. თეატრის არსებობის განმავლობაში 1930 წლამდე სულ ოთხი სპექტაკლი დაიდგა, მაგრამ მისი მნიშვნელობა თეატრის ისტორიაში დიდი იყო. თავად არტოს სიტყვებით, „ალფრედ ჟარის თეატრის“ შექმნისას ის ცდილობდა გაენადგურებინა სცენასა და მაყურებელს შორის ზღვარი.
არტო ძლიერ არის გატაცებული მაგიით. იგი ცდილობს ეგვიპტური გარდაცვლილთა წიგნი შეისწავლოს. 1936 წელს არტო მიემგზავრება მექსიკაში, სადაც ცხოვრობს ინდიელ ტარამუართა შორის და მათ რიტუალურ ცერემონიაში იღებს მონაწილეობას. 1937წლისთვის არტო გადაწყვეტს ირლანდიაში გამგზავრებას, რათა უფრო ახლოს გაეცნოს დრუიდების ცოდნას. მეგობრები ზოგჯერ იღებდნენ მისგან მოსაკითხ ბარათებს, შემდეგ კი მისი კვალი ქრება. აღმოჩნდა, რომ არტო ფსიქიატრიულში მოხვდა. არტომ ფსიქიატრიულ საავადმყოფოებში სულ 9 წელი გაატარა, 1936 წლამდე. გათავისუფლების შემდეგ არტო აგრძელებდა ლექსების წერას კიდევ ორი წელი და რადიოგადაცემებშიც კი იღებდა მონაწილეობას, მაგრამ აღარ შეეძლო ნარკოტიკის დიდი დოზის გარეშე.
ანტონენ არტო 1948 წლის 4 მარტს, 51 წლის ასაკში სიმსივნით გარდაიცვალა.
”ულმობლობა-სისასტიკის თეატრი”-« théâtre de la cruauté » აღწერილია არტოს ერთ-ერთ ყველაზე სახელგანთქმულ წიგნში ‘” თეატრი და მისი ორეული”-
Le Théâtre et son double, //1938/. ნაშრომი არის ნარკვევი და წერილები რომლებშიც არის ”ულმობლობა-სისასტიკის თეატრის” მნიშვნელობის გასაგებად აუცილებელი ელემენტები.
არტო არ მოუწოდებდა სცენაზე წამების და საშინელებათა ჩვენებისკენ თუმცა ისინი შეიძლებოდა ყოფილიყო მისი სპექტაკლის ნაწილი.
თავის პირველ წერილში ულმობლობა-სისასტიკეზე ის აზუსტებს:
” სულიერი თვალსაზრისით ულმობლობა სისასტიკე ნიშნავს სიმკაცრეს,გულმოდგინებას, ულობელ გადაწყვეტილებას,შეუქცევად, აბსოლუტურ გადაწყვეტილებას”. უფრო ქვევით ის აზუსტებს რომ ულმობლობა-სისასტიკის გაიგივება წამებასთან არის საკითხის სულ მცირე ნაწილი.
არტო ამბობს რომ საჭიროა თეატრი რომელიც აღვიძებს ნერვებს და გულს.
თეატრში უნდა იყოს მწვავე მოქმედება.
თეატრი უნდა ეხმაურებოდეს ჩვენს შემაშფოთებელ და კატასტროფულ დროს.
მიშლ ფუკო კი ასევე გატაცებული იყო ათეისტი, სადისტი მარკიზ დე სადის პორნოგრაფიული ნაბღაჯნების კითხვით.
ეს სადი აბობდა რომ სექსუალური წამება აგდებს ექსტაზში და იწვევს ფერისცვალებას, გარდაქმნას.
Dans sa propre vie, Foucault a recherché l’expérience limite. De la fin des années 1960 au milieu des années 1970, il les retrouve dans le désordre produit par les émeutes des étudiants français et de l’extrême gauche. Il a soutenu que «le désir, le goût, la capacité, la possibilité d’un sacrifice absolu» de la part d’une foule conduisaient à «un ravissement partagé». Au milieu des années 70, cependant, il était déçu par la violence politique et perturbé par «le fascisme en chacun de nous». Il a commencé à expérimenter un type d’expérience de limite très différent. En 1975, lors d’une visite à Death Valley, il a pris du LSD pour la première fois, alors que le soleil se couchait. Le résultat est une sorte d’épiphanie dont il s’enthousiasme pour les années à venir. Des larmes de joie coulaient sur son visage. «Le ciel a explosé et les étoiles pleuvent sur moi», a-t-il dit à un compagnon. ‘Je suis très heureux.’ La Californie au milieu des années 1970 a également été le théâtre de l’immersion à grande échelle de Foucault dans le sexe sadomasochiste consensuel (S / M). Il enseignait à l’Université de Berkeley et avait un accès facile aux bars gays et aux bains publics de San Francisco. Pour Foucault, c’était l’occasion idéale de mettre en pratique les théories de Sade. Dans des entretiens avec des journalistes gays, Foucault a vanté les vertus du S / M. C’était, a-t-il soutenu, «une sorte de création, une entreprise créative» dans laquelle les participants s’inventaient de nouveaux moi en explorant de «nouvelles possibilités de plaisir». Si Foucault considérait la douleur de S / M comme libératrice, il n’est pas étonnant qu’il ait vu la mort en des termes similaires. Lorsque James Miller a interviewé l’amant de Foucault, Daniel Defert, on lui a dit que le philosophe «prenait le sida très au sérieux». Pourtant, Defert a également affirmé que «lorsque Foucault est allé à San Francisco pour la dernière fois, il l’a pris comme une expérience-limite». Miller en conclut que “ étant donné les circonstances à San Francisco à l’automne 1983, du mieux que j’ai pu les reconstruire, avoir pris le sida comme une expérience limite … aurait impliqué de se livrer à des actes passionnels potentiellement suicidaires avec des partenaires consentants. , la plupart d’entre eux sont probablement déjà infectés. Mettant délibérément la prudence au vent, Foucault et ces hommes pariaient leur vie ensemble. »
À la lumière des déclarations de Foucault sur la mort et le suicide, cette reconstruction semble hautement plausible. «Mourir pour l’amour des garçons. Quoi de plus beau? Foucault avait demandé un jour. «Il faut travailler sur son suicide tout au long de sa vie», a-t-il déclaré à une autre occasion. En se jetant avec un abandon imprudent dans la scène des bains publics alors que le spectre du sida devenait clair, Foucault aurait peut-être tenté de parvenir à un point culminant approprié à sa vie, qui fusionnait ses grandes obsessions: la folie, la perversion, la torture et la mort. «Le chemin de son propre paradis», comme l’avait fait remarquer Nietzsche, «mène toujours à travers la volupté de son propre enfer». En juin 1984, huit mois après sa dernière visite à San Francisco, Foucault meurt du sida.
Que nous apprend la relecture de “Surveiller et punir” ? Des réformes et des alternatives sont aujourd’hui étudiées. Peut-on sortir des deux extrêmes que constituent la répression et la surveillance pour remettre la dignité humaine et la réhabilitation au centre des débats sur la justice ?
“Surveiller et punir” de Michel Foucault, comment et pourquoi le lire aujourd’hui ?• Crédits : Francoise VIARD – Getty
Peut-être avons-nous honte aujourd’hui de nos prisons. Le XIXe siècle, lui, était fier des forteresses qu’il construisait aux limites et parfois au cœur des villes. Elles figuraient toute une entreprise d’orthopédie sociale. Ceux qui volent, on les emprisonne ; ceux qui violent, on les emprisonne ; ceux qui tuent, également. D’où vient cette étrange pratique et le curieux projet d’enfermer pour redresser ? Un vieil héritage des cachots du Moyen Âge ? Plutôt une technologie nouvelle : la mise au point, du XVIe au XIXe siècle, de tout un ensemble de procédures pour quadriller, contrôler, mesurer, dresser les individus, les rendre à la fois “dociles et utiles”. Surveillance, exercices, manœuvres, notations, rangs et places, classements, examens, enregistrements, toute une manière d’assujettir les corps, de maîtriser les multiplicités humaines et de manipuler leurs forces s’est développée au cours des siècles classiques, dans les hôpitaux, à l’armée, dans les écoles, les collèges ou les ateliers : la discipline.
Quoi d’étonnant si la prison ressemble aux usines, aux écoles, aux casernes, aux hôpitaux, qui tous ressemblent aux prisons ? Michel Foucault
Les appels au rebond légal de la sexualité infantile sur les sommités de mai 68
Certaines causes défendues dans la révolte de Paris sont désormais perçues comme très préoccupantesJon Henley à Paris @jonhenleyVen 23 Fév 2001 21.27 HNE
Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir et les actuels ministres français de la Santé et de l’Éducation Bernard Kouchner et Jack Lang figuraient parmi les signataires de pétitions dans les années 1970 appelant à la dépénalisation de la pédophilie, est-il apparu hier.
Un certain nombre de documents extraordinaires ont fait surface – à la suite d’accusations d’abus sexuels d’enfants contre l’ancien révolutionnaire étudiant Danny Cohn-Bendit qui obligent les intellectuels français à se confronter aux valeurs de la révolution de mai 1968 et de ses conséquences, une période qui a probablement vu le plus grand changement de comportement sexuel dans l’histoire enregistrée.
Les pétitions ont été publiées après un procès en 1977 qui a vu trois hommes emprisonnés pour des délits sexuels non violents contre des enfants âgés de 12 et 13 ans. “Trois ans de prison pour caresses et baisers : ça suffit”, une pétition, signée par M. Lang, dit.Publicitéhttps://9ab719fa7e951475946a754fe41af04c.safeframe.googlesyndication.com/safeframe/1-0-38/html/container.html
« La loi française reconnaît aux 12-13 ans une capacité de discernement qu’elle peut juger et punir », dit une deuxième pétition signée par Sartre et De Beauvoir, avec des confrères intellectuels Michel Foucault, Roland Barthes, Jacques Derrida ; une éminente pédopsychiatre, Françoise Dolto ; et les écrivains Philippe Sollers, Alain Robbe-Grillet et Louis Aragon. “Mais il rejette une telle capacité lorsqu’il s’agit de la vie affective et sexuelle de l’enfant. Il devrait reconnaître le droit des enfants et des adolescents d’avoir des relations avec qui ils veulent.”
De tels tracts et manifestes n’étaient pas seulement acceptables mais à la mode à l’époque. “Beaucoup de bien est sorti de 68, mais nous devons y faire face maintenant, l’époque était naïve”, a déclaré hier Roland Castro, un architecte qui était une figure de proue du soulèvement. “On a dit tout et son contraire, à la va-vite, sans réflexion. Et en essayant de briser toutes les vieilles barrières, on a fini par les abattre complètement.”
Désormais député européen des Verts français, M. Cohn-Bendit a été gravement embarrassé par la refonte d’un article qu’il avait publié en 1975 sur le caractère “érotique” de ses contacts avec les enfants d’une école maternelle alternative à Francfort, où il vivait et travaillait. après avoir été expulsé de France pour sa part en mai 68.
“Certains enfants ont ouvert les braguettes de mon pantalon et ont commencé à me chatouiller”, écrit-il. “J’ai réagi différemment à chaque fois, selon les circonstances… Mais quand ils ont insisté, je les ai ensuite caressés.”
M. Cohn-Bendit a insisté sur le fait que les passages “n’ont aucun rapport avec la réalité”, qu’il n’a jamais été pédophile, et que l’article – tiré d’un livre, Le Grand Bazar – était “un produit de son époque, de notre anti -autoritarisme; pure provocation, destinée à choquer la bourgeoisie”.
À l’époque, le livre et les apparitions télévisées de M. Cohn-Bendit pour en discuter ont été acclamés par la critique.
Une vingtaine d’enfants alors sous sa garde, aujourd’hui dans la trentaine, et leurs parents ont écrit une lettre ouverte à son soutien, et les procureurs de Francfort ont déclaré hier qu’il n’y avait « assez clairement » aucune affaire à laquelle répondre.
Mais certains à l’époque sont allés plus loin. L’écrivain Tony Duvert a salué “la grande aventure de la pédophilie” et s’est déchaîné contre “le fascisme des mères”. Le philosophe René Scherrer a appelé à “la suppression de tous les tabous sexuels – rien ne doit être interdit”.
De l’autre côté du Rhin, la réévaluation de mai 68 est tout autour de la politique et de la violence. L’ami proche de M. Cohn-Bendit et collègue radical des années 70, Joschka Fischer, aujourd’hui ministre allemand des Affaires étrangères, est sous le feu des critiques d’images le montrant en train de frapper un policier. Il fait également l’objet d’une enquête judiciaire sur des allégations selon lesquelles il aurait menti au sujet de contacts avec des terroristes présumés dans les années 70.
En France, le débat porte davantage sur le sexe. “Cohn-Bendit devrait démissionner, et il devrait le faire maintenant”, a déclaré Philippe de Villiers, haut responsable conservateur. “Pour combien de pédophiles ses déclarations effroyables ont-elles servi de justification, voire d’encouragement ?”
Un signataire de la pétition de 1977, Philippe Sollers, a reconnu hier qu'”il y avait tellement de manifestes, nous les avons signés presque automatiquement”. Ce qui le choque maintenant, a-t-il dit, c’est que « tout le problème de la violence contre les enfants n’était tout simplement pas un problème social à l’époque », mais l’est maintenant.
Libération, le journal français de gauche sorti des barricades du 68, a consacré hier quatre pages à la question. Il a souligné que dans les années 70, les gauchistes français ont tenu “un débat très sérieux sur la question de savoir si les parents devaient laisser la porte de leur chambre ouverte lorsqu’ils avaient des relations sexuelles”.
Mai 68 n’a pas inventé la pédophilie, estime Serge July, rédacteur en chef de Libération. “L’ordre moral existant était l’ennemi”, a-t-il déclaré. « La révolution culturelle qui a suivi Mai 68 a été un triomphe social à bien des égards. Mais son discours sur la sexualité des enfants a servi à légitimer des pratiques qui sont parfois criminelles.
ფრანსუა მორიაკი იყო თავისი დროის და ხორციელ ცდუნებსა და სულიერ მისწრაფებებს შორის მოყანყალე კაცობრიობის შესანიშნავი მოწმე.ფრანსუა მორიაკს არ უთქვამს უარი თავის ქრისტიანულ და ჰუმანისტურ ღირებულებზე. ის ამხელდა და გმობდა ყველანაირ ორპირებს, განსკუათრებით ყალბ მორწმუნეებს.
მორიაკი აღწერდა სამყაროს რომელიც ცდილობდა თავისი სულიერი მეობის უარყოფას.
მისი სამყაროს, პარიზის ღვთისმშობლის ტაძრის და სხვა საოცრებათა მშენებელ სამყაროს კი განასახიერებდა ბლეზ პასკალი.
პასკალი ბლეზ იანსენისტი (1623-1662)გამოჩენილი ფრანგი ფიზიკოსი და მათემატიკოსი. ინტერესით იკვლევდა ასევე ადამიანის არსებობის დრამას.
პასკალი კლერმონ-ფერანში დაიბადა, ფიზიკურად სუსტი. სიყმაწვილეში მონაწილეობდა სწავლულთა შეკრებებში, რომლებიც მის სახლში ან მამა მერსერთან (ამ უკანასკნელს გავეცანით, როგორც დეკარტის ახლო მეგობარს) იმართებოდა. 11-12 წლისამ შეადგინა ტრაქტატი ბგერათა შესახებ, 16 წლისამ-ტრაქტატი კონიკური სექციების შესახებ, ორი წლის შემდეგ კი გამოიგონა არითმეტიკური მანქანა-თანამედროვე კალკულატორის წინამორბედი.
მოგვიანებით პასკალი იანსენისტებს დაუახლოვდა, რომლებმაც ის სულთან დაკავშირებული პრობლემებით დააინტერესეს.
ერთხელ ნოილის ხიდზე ეტლით სეირნობისას ბედზე გადაურჩა სენაში ჩავარდნას; ამ შემთხვევის შემდეგ პასკალი მეტი გულისყურით შეუდგა ადამიანის არსებობის პრობლემების შესწავლას. ეს იყო ასკეტური ცხოვრების წესისკენ მისი „მოქცევა“, რაშიც ხელს უწყობდნენ იანსენისტები და მისი და, მონაზონი პორტ-რუაიალში.
1654 წელს პასკალს განსაკუთრებული გამოცხადება ეწვია, რამაც საბოლოოდ განსაზღვრა მისი ასკეტური ცხოვრება (მეორე მოქცევა). პასკალმა შეაჩერა, თუმცა მთლიანად არ მიუტოვებია მეცნიერული კვლევები, მაგრამ მისი სამშვინველი უკვე მხოლოდ ქრისტიანობის იდეალებზე ღრმა მედიტაციითა და ქრისტიანულ სათნოებათა სრულყოფისკენ სწრაფვით იყო მოცული.Source: ფილოსოფიის ისტორია ტ.I/ შეადგინა ივან მარტინიმ M.I.; [იტალ. თარგმნა მარიკა სააკაშვილმა; რედ. ზაზა შათირიშვილი; სულხან-საბა ორბელიანის სახელ. თეოლ., ფილოს., კულტ. და ისტ. ინ-ტი] – [თბ., 2008]
ბლეზ პასკალის თხზულება ”აზრები”-Pensées გვეუბნება რომ ქრისტიანი არის ეფემერული გამვლელი დედამიწაზე. ბიბლია ეუბნება ადამიანებს რომ მათ ცოდვილებით და უბედურება ბოროტებებით სავსე დედამიწაზე უნდა იცხოვრონ როგორც უცხოებმა და მოგზაურებმა. ისინი არ უნდა აყვნენ ამქვეყნიურ, ხორციელ ცდუნებებს, მაცდურ ოქროს და ძალის ,ძლიერების ხიბლს.ამქვეყნიური ცხოვრება არის ქარიშხალი რომელიც უნდა გადაიტანო მარადიული მოსვენების მოლოდინში.ამ ქარიშხალს გადაიტანს მართალი, ის ისაც უყვარს ღმერთი და მოყვასი, ვინც მოწყალე სამარიტელივით უანგაროდ წამოაყენებს ფეხზე დაცემულს.
ასეთი რწმენით სავსე სამყაროს წინააღმდეგ გააფთრებული ომი განაახლეს მარკიზ დე სადმა, ვოლტერმა, ნიცშემ….ანდრე ჟიდმა…
1888 წელს ნიცშემ დაამთავრა „ ანტიქრისტე „ ასეთი ბრძანებით :„ სასიკვდილო, ბოლომდე ომი ქრისტიანობის წინააღმდეგ „ //ფრანგულად „Guerre à mort contre le christianisme, Friedrich nietzsche, L’Antéchrist, 1967,გვ. 115//.მანამდე,
1881 წელს, თავის ნაშრომში „ მხიარული ცოდნა „ // Gay Savoir// ნიცშემ განაცხადა რომ „ღმერთი მოკვდა „. 1887. წელს. კი ნაშრომში „ მორალის გენეალოგია „ // Généalogie de la morale // ნიცშემ ხოტბა შეასხა ძალის, ძალაუფლების სიყვარულს, ძალისკენ, ძალაუფლებისკენ სწრაფვას.ღმერთის სიკვდილი, ომი ქრისტიანობის წინააღმდეგ, სწრაფვა ძალისკენ და ძლიერებისკენ.
ნიცშე ამბობს. რომ. სიცოცხლე მრავალფეროვენია, ძლიერია, და დასავლეთი კი პლატონიდან მოყოლებული, განსაკუთრებით კი ქრისტიანობა, საზოგადოდ მონოთეიზმები უმაღლეს არსად და ყველაფრის შემოქმედად. ერთადერთი. ღმერთის გამოცხადებით კლავენ სიცოცხლეს.
კომუნისტური ”სამოთხე” ვერ აშენდა და არც პედოფილური ” სამოთხე” უნდა აშენდეს გოგიაგვახარიებო. რაც არ არ უნდა იყვირონ ბრიტანელმა პანკებმა სექსი ნარკოტიკები და როკენროლი არაა ყველაფერი.
ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის მერე მეფე არტურის რაინდების და ჯენტლმენების მაგივრად პედოფილები არიან და ეგ არ უნდა დაგემართოთ.
მარგარეტ ტეტჩერს აფრთხილებდნენ რომ პედოფილი დეპუტატი Cyril Smith-ის არისტოკრატის რანგში აყვანა 1988 წელს სახელს გაუტეხავდა საპატიო დაჯილდოებათა სისტემას.მაგრამ მარგარეტ ტეტჩერმა არ მიაქცია ამას ყურადღება და არისტოკრატის რანგში აიყვანა პედოფილი Cyril Smith.
1960-ან წლებამდეც, ორი მსოფლიო ომის შემდეგაც აქა იქ იყო ასე თუ ისე ქრისტიანული ცივილიზაცია.
ის რა თქმა არ ყოფილა იდეალურად სრულყოფილი სამოთხე, მაგრამ მან დაამშვენა დედამიწა პარიზის ღვთისმშობლის ტაძრის, ნიკორწმინდის, მცხეთის ჯვრის ნაირი რამეებით და შარლ დე გოლით, დავით აღმაშენებლის, ილიას, დავით სარაჯიშვილის და ზუბალაშვილების… ნაირი პიროვნებებით.
ამ ცივილიზაციის უმთავრესი მცნებები იყოhttps://ka.wikipedia.org/wiki/ქრისტიანობაქრისტიანული სწავლება მოიცავს სწავლებას ღმერთის, იესო ქრისტეს, სულიწმინდის, სულის ცხონების, ეკლესიის არსის და სამყაროს აღსასრულის შესახებ და გარკვეულწილად ეფუძნება ძველი აღთქმის ათ მცნებას:
1. მე ვარ უფალი ღმერთი შენი, და არა იყვნენ შენდა ღმერთნი უცხონი, ჩემსა გარეშე.2. არა ჰქმნე თავისა შენისა კერპი, არცა ყოვლადვე მსგავსი, რაოდენი არს ცათა შინა ზე, და რაოდენი არს ქვეყანასა ზედა ქვე, და რაოდენი არს წყალთა შინა ქვეშე ქვეყანისა: არა თაყვანი-სცე მათ, არცა მსახურებდე მათ.3. არა მოიღო სახელი უფლისა ღვთისა შენისა ამაოსა ზედა.4. მოიხსენე დღე იგი შაბათი და წმიდა-ჰყავ იგი: ექვს დღე იქმოდე, და ჰქმნე მათ შინა ყოველივე საქმე შენი, ხოლო დღე იგი მეშვიდე შაბათი არს უფლისა ღვთისა შენისა.5. პატივ-ეც მამასა შენსა და დედასა შენსა, რათა კეთილი გეყოს შენ და დღეგრძელ იყო ქვეყანასა ზედა.6. არა კაც-ჰკლა.7. არ იმრუშო.8. არ იპარო.9. არა ცილი-სწამო მოყვასსა შენსა წამებითა ცრუითა.10. არა გული გითქმიდეს ცოლისათვის მოყვასისა შენისა, არა გული გითქმიდეს სახლისათვის მოყვასისა შენისა, არცა ყანისა მისისა, არცა კარაულისა მისისა, არცა ყოვლისა საცხოვარისა მისისა, არცა ყოვლისა მისთვის, რაიცა იყვეს მოყვასისა შენისა.
ჩვენს წინაპართა ცივილიზაცია კაცობრიობას ასწავლიდა რომ ადამიანები ღმერთისგან არიან და თავისი ცოდვების ან ღმერთის მიერ დდგენილი წესების დარღვევის გამო არიან ბოროტებაში მწოლიარე ქვეყნიერებაში. და რომ ბოროტებაში მწოლიარე ქვეყნიერებიდან რომ დაძვრე უნდა გიყვარდეს ღმერთი და მოყვასი.და სიყვარული არაა უბრალოდ გრძნობა. ისაა გულკეთილობა და სამართალი.
მოყვასის სიყვარული ნიშნავს რომ ის არ უნდა გძულდეს, არ უნდა გშურდეს მისი და არ უნდა გინდოდეს ის რაც მას ეკუთვნის. მაგრამ ესასევე არის მისი სიცხლის, მისი ფიხიკური და მორალური ჯანმრთელობის დაცვა. არ უნდა იყო მკვლელი,არ უნდა იყო აგრესორი სიტყვით თუ მოქმედებით,არ უნდა იყო მატყუარა, ქურდი, აფერისტი და არამზადა აზრით თუ საქმით, უნდა დაეხმარო ვისაც უჭირს, წამოაყენო ის ფეხზე, მისცე მას პატიოსნად არსებობის საშუალებები. უნდა გიყვარდეს უცხოელიც და უნდა მოექცე მას როგორც თანასწორს, უნდაგიყვარდესღარიბი, ქვრივი და ობოლი და უნდა ეხმარებოდე მათ, უნდა შეუმსუბუქო არსებობა მათ, გაჭირვებაში ჩავარდნილს. უნდა გიყვარდეს მონაც და გულკეთილი უნდა იყო მის მიმართ.
მტრის სიყვარული ნიშნავს იმას რომ უნდა დაუბრუნო მას მისი დაკარგული ქონება. ასე აღწერა ეს ცივილიზაცია 1957 წელს პარიზში დაბადებულმა ცნობილმა ფრანგმა ფილოსოფოსმა თან თელ- ავივის ბარ-ილანის უნივერსიტეტის პროფესორმა და რაბინმა Marc-Alain Quaknin-მა მის ფრანგულადაც გამოცემულ წიგნში ” ათი მცნება”-Les Dix Commandements.
https://historyplusart.wordpress.com/2015/04/12/ქრისტიანობის-გრეშე-დასავ/ამ ცივილიზაციის წინააღმდეგ გააფთრებული ომი წამოიწყო თუ განაახლა ევროპელ განმანათლებელთა პაპმა ვოლტერმა.ადამიანები არიან ტალახის პატარა ატომზე მცხოვრები მწერები რომლებიც ჭამენ და ღრღნიან ერთმანეთს”// დიდი ჰუმანისტი ვოლტერი, «ზადიგი ანუ ბედი», 1747//.«Les hommes sont des insectes se dévorant les uns les autres sur un petit atome de boue.” (Zadig ou la destinée, 1747)«ქრისტიანობაზე უფრო საზიზღარი ცრურწმენა არ მინახავს. მან გაარეგვნა, გააბრიყვა ადამიანები და ააოხრა დედამიწა. »დიდ და განმანათლებელ ფილოსოფოსად და მწერლად გამოცხადებულმა ვოლტერმა//1694 წლის 21 ნოემბერი-1778 წლის 30 მაისი// ეს დაწერა დარჟანსისთვის მიწერილ წერილში//1763 წლის 11 ოქტომბერი, ფრანგულად გამოქვეყნდა 1861 წელსაც, გვ.153-154//.
მერე დიდმა ფრიდრიხ ნიცშემ იღრიალა რომ ღმერთი მოკვდა და ეხლა ღმერთია ძალაუფლებისთვის, ძლიერებისთვის მებრძოლი ადამიანი.
ლენინური და ნაცისტური ტოტალიტარიზმების შემდეგ კი იყო ნიჰილისტურ- სექსუალური რევოლუცია რომელმაც თქვა რომ მთავარია ინდივიდის კომფორტი, ფიზიკური, სექსუალური სიამოვნება და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული თუ ათი მცნება.და მოეთრა ლენინური პარტიის მიერ გამოჩეკილი იმანუილ კანტის პრემიის ლაურეატი ედუარდ შევარდნაძის დემონკრატია რომელმაც საბჭოთა ტანკით დაანგრია თბილისიც.
კომუნიზმიც დამთავრდა მაგრამ დიქტატურის თუ ახალი ტოტალიტარიზმის საშიშროება არ გამქრალა. იყო ამ პროცესის ერთ-ერთი სიმბოლური ფიგურაა სახელგანთქმული ლიბერტარი-პედოფილი მწერალი ანდრე ჟიდიც.// 1869-1951//.
ხოდა ქრისტიანმა მორიაკმა მისი დიდი მეგობარი ლიბერტარ-პედოფილი ანდრე ჟიდის გარდაცვალების შემდეგ მიიღო დეპეშა: ” ჯოჯოხეთი არ არსებობს სტოპ, შეგიძლია გაერთო და ყირაზე იარო სტოპ შეატყობინე ეს ამბავი კლოდელს””. დეპეშას ხელს აწერდა ანდრე ჟიდი. l y a plus de soixante ans, au lendemain de la mort de son grand ami André Gide, avec lequel il avait depuis toujours entretenu une correspondance assidue, François Mauriac recevait ce télégramme : « Enfer n’existe pas Stop Tu peux te dissiper Stop Préviens Claudel. Signé : André Gide »
მით უმეტეს 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის შემდეგ გაიმარჯვეს ქრისტიანობის მტერმა და ყირა-ყირა სიარულის მოყვარულმა ლიბერტარებმა. ამ უბედურების გასაგებად შევერდეთ ანდრე ჟიდზე.იყო სახელგანთქმული ფრანგი მწერალი ანდრე ჟიდი-André Gide //1869-1951//.ის აღიზარდა ასე თუ ისე ქრისტიანი პურიტანების ოჯახში.წამოჩიტულმა ზურგი შეაქცია ოჯახსაც , ჯერ კიდევ აქა-იქ ასე თუ ისე ქრისტიანულ და მიეცა იმას რასაც უწოდებდნენpédérastie-ს და გახდა მწერალი.
” ღმერთის მცნებებო,თქვენ მიაძინეთ ჩემი სული.ათი ხართ თუ ოცი მცნებებო?სადამდე გაშალეთ თქვენი საზღვრები?კიდევ ასწავლით ძველებურად რომ აკრძალვა უფრო და უფრო მეტია?არის თუ არა ახალი სასჯელები იმისთვის რაც ჩემის აზრით მშვენიერია ამქვეყნად?ღმერთის მცნებებო, თქვენ დააავადეთ ჩემი სული. თქვენ კედლებით ჩაკეტეთ მისასვლელი გზა იმ ერთადერთ წყაროსთან რომელიც კლავს ჩემს წყურვილს და ამიტომ ბნელი იყო ჩემი აღალგაზრდობა….”
ეს დაწერა ანდრე ჟიდმა მის პროგრამულ თხზულებაში ..მიწიერი საზრდო”-Les nourritures terrestres”.
მაშ ღმერთი მოკვდა და თუ ღმერთის ათი მცნება კრძალავს კაცკვლას,ქურდობას და მრუშობას უნდა მოკლა, იქურდო და იმრუშო. ასეთია ანდრე ჟიდის და ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის მცნებები.
pédérastie- ძველ ათენში 12-18 წლის ბიჭებს და მოზარდებს ჰყავდათ სრულწლოვანი აღმზრდელი რომელიც მათ ასწავლიდა მეომრის, მონადირის, მოქალაქის ცხოვრებას. ეს ურთიერთობა ხშირად გადაიზრდებოდა სექუალურ ურთიერთობებშიც.
ეს იყო ერთგვარი არისტოკრატული ინიციაციაც. ნიჭიერმა პროგრესისტმა ინტელექტუალებმა უარყვეს მათი წინაპრების რწმენა,კულტურა და აღადგინეს ესეთი ჰუმანიზმი. და დაიწყო ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია.ადრე ჟიდის ბიძაშვილმა და მეუღლე Madeleine Rondeaux-მ მისი ქმრის ასეთი თავგადასავლების შესახებ გაიგო მხოლოდ 1916 წელს მისი ქმრისთვის მიწერილი წერილიდან.
ისტორიკოსმა Anne-Claude Ambroise-Rendu-მ თავის წიგნში ”პედოფილიის ისტორია’-Histoire de la pédophilie ანდრე ჟიდზე და Montherlant-ზე ლაპარაკისას თქვა :1970-ანი წლების ნეოპედოფილებმა ისინი განადიდეს როგორც ახალგაზრდა სხეულების მოყვარული ჰომოსექსუალები.” « Et c’est bien en tant qu’homosexuels amateurs de jeunes chairs qu’ils seront célébrés ultérieurement par les néopédophiles des années 197023. »
Julien Green 1919 წელს გამოქვეყნებულ დღიურში ბევრს ლაპარაკობს ანდრე ჟიდის სექსუალურ ტურიზმზე და მის შესაბამის ურთიერთობებზე 10,12,13 წლის ბავშვებთან გვ.გვ.135,194,239,584//.dans son journal non expurgé publié en 2019 parle abondamment du tourisme sexuel de Gide en Tunisie avec des « petits garçons » et des enfants de dix, onze, douze ou treize ans (p. 135, p. 194, p. 239, p. 584)24.
ჩრდილოეთ ევროპაში 1960-ანი წლებიდან არსებული პედოფილიის მომხრეთა მოძრაობა საფრანგეთშიც გავრცელდა 1968-წლის პარიზული მაისის მოთხოვნათა კვალზე.” ადამიანებს უნდათ უფრო და უფრო მეტი სექსუალური თავისუფლება”, ამბობს ისტორიის დოქტორი, ქალების და სექსუალობის ისტორიის სპეციალისტი Virginie Girod.” ესაა აქამდე ფარული და მდუღარე ფენომენის აფეთქება…”
ძველ პედოფილებს სცხვენოდათ მაინც თავისი უსაქციელობისა და იმალებოდნენ. 1960-70-ანი წლები კი იყო ურცხვი პედოფილიის ხანა.გადმოფინეს ლოზუნგები ”აკრძალულია აკრძალვა”, ”ისიამოვნეთ დაუბრკოლებლად”.
თანამედროვე ისტორიის პროფესორი Anne-Claude Ambroise-Rendu, ავტორი ნაშრომისა ” მედოფილიის ისტორია” , XIX-XX საუკუნეები'”ამბობს : : შეიცვალა ყველაფერი : სოციალური ურთიერთობები სქესებს, თაობებს შორის, დამოკიდებულება სექსუალობის მიმართ.
ისტორიულ აკრძალვათა,ტაბუთა, დაშვებულზე და დაუშვებელზე ისტორიულ წარმოდგენათა გაუქმების ამ ხანაში პარიზის ინტელიგენციის ნაწილმა იკითხა თუ შეიძლება ბოდიში სიყვარულის კეთება ყველასთან და სულერთია ვისთან რატომ არ შეიძლება ბოდიში სიყვარულის კეთება ბავშვებთან.
” ინტელექტუალები ბავშვებთან ბოდიში სიყვარულის კეთების უფლებას ითხოვდნენ და იცავდნენ აბსოლუტური თავისუფლების სახელით”, აჯამებს Virginie Girod.
ფოტოგრაფმა David Hamilton-მა , რომელსაც მოგვიანებით ბრალად დასდეს მცირეწლოვანთა გაუპატიურება, 1973 წელს გამოსცა ფოტოგრაფიების ალბომი ძალიან პატარა მოდელებით, მაშინ როდესაც ფოტოგრაფმა Irina Ionesco-მ ეროტიკული ფოტოები გადაუღო თავის 4 წლის ქალიშვილს
.ზნე-ჩვეულებათა განთავისუფლების,”მინორიტარული სიყვარულის” უფლების სახელით დიდმა ფრანგულმა გაზეთმა Libération-მა დიდი ადგილი დაუთმო პედოფილიის მომხრეთა მოძრაობის დიდ ფიგურებს, მწერლებს Gabriel Matzneff-ს, Tony Duvert-ს და ფილოსოფოს René Schérez-ს, აზუსტებს précise Anne-Claude. Ambroise-Rendu, ჟურნალში Media Times .
1968 წელს გამოცემული გაზეთისთვის თვითცენზურა სრულიად უცხო რამე იყო, ის იბრძოდა ”ტოტალური თავისუფლებისთვის”, ამბობს ისტორიკოსი.
ჟურნალისტი Sorj Chalandon 2001 წელსაც ლაპარაკობდა იმაზე თუ როგორ უჭერდა მხარს პედოფილიის მომხრეთა მოძრაობას 1970-ან წლებში დიდი ფრანგული გაზეთიLibération.
ის აღწერდა იმ წლების გაზეთის რედაქციის სულისკვეთებას.” ყოველი აკრძალვა, თქმა იმისა რომ რაღაც დაუშვებელია აღიქმებოდა როგორც ძველი უსამართლო სამყაროს, ბოროტთა, მჩაგვრელთა, პატრონთა შეიარაღებული რაზმების, მოძალადე პოლიციის, კორუმპირებულთა სამყაროს ნაწილად.
დიდი ფრანგული გაზეთი Libération ბეჭდავდა განცხადებებს 12 წლის ბავშვებთან შეხვედრებზე, ამბობს Anne-Claude Ambroise-Rendu. დაიბეჭდა, მაგალითად, პედოფილის ასეთი წერილიც:მე ისევ ვისიამოვნებ მარტო არასრულწლოვანების სხეულით თუ მომწონს”., On peut lire dans ces pages ce message d’un homme qui se dit pédophile : “Je ne continuerai à jouir qu’avec des impubères, si cela me plaît.”
1981 წლის ივნისში გაზეთმა გამოაქვეყნა ინტერვიუ სხვა პედოფილთან რომელმაც აღწერა სექსუალური აქტი 5 წლის გოგონასთან. წერილს ქვია ”ბავშვური ალერსი””câlins enfantins” , ” ესაა საშინელი, თავზარდამცემი წერილი რომელიც არც იკითხება”, ამბობს Sorj Chalandon.
André Gide-ანდრე ჟიდმა ომი გამოუცხადა ყველაფერს რაზეც დგას დასავლური ცივილიზაცია-ოჯახს, ქრისტიანობას, ეკლესიას, ეროვნულ ტრადიციას, ” ოჯახებო მძულხართ” , განაცხადა მან თავის პროგრამულ თხზულებაში ” მიწიერი საზრდო”-Nourritures Terrestres. ” შენთვის ყველაზე საშიშია შენი ოჯახი, შენი ოთახი, შენი წარსული”, იქვე მიაწერა მან. ის აფრქვევდა სიძულვილს ყოველგვარი წიგნიერი კულტურის მიმართ
.როდესაც პედოფილია ბავშვთა თამაში იყოhttps://www.causeur.fr/pedophilie-gide-crime-morandais…Home Édition Abonné Quand la pédophilie était un jeu d’enfants… Quand la pédophilie était un jeu d’enfants…André Gide, 1947.ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ერთ-ერთი სიმბოლო, სახელგანთქმული ფრანგი ინტელექტუალი ანდრე ჟიდი სექსუალური განთავისუფლების სახელით იწონებდა პედოფილიას.
დღეს მოწონების ასეთი ყიჟინა აღარ ისმის და ეს კარგია.მაგრამ 40-ოდე წლის წინ მოდაში იყო ძალიან ახალგაზრდების სექსუალური განთავისუფლება. დიდად არ ფიქრობდნენ იმაზე რომ როგორც წესი ეს იყო გაუპატიურება. და იყო ნობელის პრემიის ლაურეატი პედოფილი ინტელექტუალი ანდრე ჟიდიც და მისთვის ნობელის პრემიის მიცემამ არავინ აღაშფოთა.ანდრე ჟიდი იყო ” ბერძნული სიყვარულის” აპოლოგეტიhttps://www.goodreads.com/book/show/81511.Corydonთხზულებას Corydon ანდრე ჟიდი თვლიდა თავისი წიგნებიდან ყველაზე მთავარ წიგნად. ის შედგება 4 დიალოგისგან ჰომოსექსუალობაზე და მის ადგილზე საზოგადოებაში. ის ანონიმურად და ნაწყვეტებად გამოქვეყნდა 1911-1920 წლებს შორის.Corydon -ის პირველი კომერციული გამოცემა იყო 1924 წელს საფრანგეთში და ანდრე ჟიდის გარდაცვალებამდე 1 წლით ადრე, 1950 წელს, აშშ-ში.ა
ნდრე ჟიდი აქ ამბობს რომ ჰომოსექსუალობა გავრცელებული იყო კულტურის და ხელოვნების თვალსაზრისით ყველაზე მოწინავე ცივილიზაციებში პერიკლეს დროის საბერძნეთიდან აღორძინების ხანის იტალი შექსპირის ხანის ინგლისამდე.მოგვიანო ხანის კრიტიკოსებმა მიჩქმალეს მაგრამ ლიტერატურა და ხელოვნება ჰომეროსიდან ტიციანამდე ლაპარაკობს აქილევსის და პატროკლეს ურთიერთობათა ნამდვილ ბუნებაზე.ვირგილიუსიც მისი პერსონაჟები კორიდონით და მწყემსი ალექსისით გვეუბნება რომ ყველაზე ფუნდამენტური ურთიერთობაა ჰომოსექსუალური ურთიერთობა.” ჩემი მეგობრები მეუნებიან რომ ეს წიგნაკი იმათგანაა რომლებიც ყველაზე ცუდი იქნებიან ჩემთვის”, დაწერა ანდრე ჟიდმა თავის თხზულება Corydon-ზე.ამ თხზულებაში
ანდრე ჟიდი ხოტბას ასხამს იმას რასაც უწოდებს პედერასტიას.ანდრე ჟიდი აქ ამბობს რომ ჰომოსექსუალობა ”ურანიზმი” ფართოდ გავრცელებული ბუნებრივი რამეა როგორც პირუტყვ ცხოველებში ისე მეტყველ ცხოველებში-ადამიანებში. და ჰეტეროსექსუალობა მისი თქმით არის კულტურული კონსტრუქცია,ისეთივე გამონაკლისი როგორი გამონაკლისიცაა ნაყოფიერი კავშირი.ავხორცობა კი მუდმივაა რომელსაც შეუძლია ყველანაირი ფორმის მიღება.ანდრე ჟიდის მიერ ნაქები პედერასტია არის ჰომოსექსუალობის ერთ-ერთი და არა ერთადერთი ფორმა.
ანდრე ჟიდი ხოტბას ასხავს ჰომოსექსუალობას და ანიჭებს მას ბერძნული სიტყვარულის წოდებას.მისი თქმით ეს ბოდიში ბერძნული სიყვარული გავრცელებულია დიდი კულტურის პერიოდებში პერიკლედან შექსპირამდე მიქელანჯელოს იტალიის გავლით.
La pédérastie შეესაბამება სექსუალობის გაღვიძებას ბიჭებში რაც დაახლოებით 18 წლამდე რჩება ” ზუსტი მოთხოვნის გარეშე”.ეს გაურკვევლობაუფროსთან კავშირის წყალობით იქცევა ინიციაციად..
Dolto ანადგურებს ჟიდს პედოფილიის მიმღები კულტურები დღევანდელი შეხედულებების საწინააღმდეგოდ ბავშვებს და მოზარდებს თვლიან მდაბალი რანგის არსებებად.
სიტყვები მრავლისმთქმელია. კულტურა რომელიც სამაგალითოა ანდრე ჟიდის აზრით სიტყვით païs აღნიშნავს როგორც ბიჭს ისე მონას, ახალგაზრდა მონას რაც აჩვენებს იმას რომ მონის მდგომარეობა გავს ბავშვის მდგომარეობას. ორივეს ყავს ბატონი, ორივე უპასუხისმგებლოა, მათ არ აკისრიათ პასუხისმგებლობა ისინი არ არიან დამნაშავენი თამაშებში რომლის ობიექტები არიან.
დღევანდელი საზოგადოება უფრო და უფრო უარყოფს ანდრე ჟიდის პედერასტულ უტოპიას”
1893 წელს ანდრე ჟიდმა პირველად იმოგზაურა ტუნისში და ამან მკვეთრი გარდატეხა მოახდინა მის ცხოვრებაში და შემოქმედებაში.მასზე უდიდესი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩრდილოეთი აფრიკის ბუნებამ. უზარმაზარმა ცარიელმა პლაჟებმა, თვალისმომჭრელმა ცამ და ზღვამ, ეგზოტიკურმა ნაყოფებმა. ახალგაზრდა ჟიდის იმედგაცრუება და დარდი შეცვალა ტკბობამ ყველაფერი მიწიერით წარსულზე და მომავალზე დაუფიქრებლად.
მან იფიქრა ხომ ხილული მატერიალური სამყარო არის სასიამოვნო რამეების საწყობი და არა ცოდვილი ადამიანის უსაქციელობის გამო ბოროტებაში მწოლიარე ქვეყნიერება როგორც ამას ამბობს ქრისტიანობა.
ეს ახალი დამოკიდებულება ხილული მატერიალური სამყაროს მიმართ აისახა პატარა წიგნაკში ” მიწიერი საზრდო” // 1897// Les nourritures terrestres//. ამ ხილვამ გადარია მეოცე საუკუნის ევროპა.
ამ წიგნით ანდრე ჟიდი ხოტბას ასხამს ადამიანის განთავისუფლებას ასე ვთქვათ ბურჟუაზიული მორალისგან ანუ ქრისტიანული საზოგადოების უმაღლესი ღირებულებების და იდეალების, მამა-პაპათა ცხოვრების წესის უარყოფას.
ამბობს რომ კარგია ყველაფერი რაც სასიამოვნოა ადამიანისთვის. ანუ უნდა უარყო ოჯახიც, სკოლაც, საზოგადოებაც, სახელმწიფოც, ეკლესიაც, სკოლაც, მორალიც როგორც იძულების და ჩაგვრის ინსტრუმენტები…
ანდრე ჟიდი მის თანამედროვე ევროპას ხედავდა როგორც ინდივიდის მჩაგვრელ საზოგადოებას და აფრიკას კი როგორც ბედნიერ, მხიარულ, მზიან მხარეს.იმდროინდელი ანდრე ჟიდის ყურადღების ცენტრშია პიროვნება და ჟიდის წარმოდგენა პიროვნებაზე მკვეთრად განსხვავდება წარმოდგენისგან რომელიც პიროვნებაზე ჰქონდა 1890-ანი წლების ლიტერატურას.ანდრე ჟიდისთვის მთავარი იყო მისი აზრით ადამიანის შემბოჭველი იმდროინდელი ევროპული ტრადიციებისგან, რელიგიისგან.. ყველაფერი ეს ანდრე ჟიდის აზრით სჭირდება მარტო სუსტებს. ძლიერი ადამიანი ყველაფერს მიაღწევს მარტო საკუთარ ძალებზე დაყრდნობით.ანდრე ჟიდს ესმის რომ ადამიანის ასეთი განთავისუფლება მსხვერპლს მოითხოვს მის ირგვლივ მყოფთაგან, მაგრამ ძლიერი ადმიანი უნდა წავიდეს ამაზე. 1890-ან წლებში საფრანგეთში ვრცელდებოდა ფრიდრიხ ნიცშეს იდეები და ანდრე ჟიდი განიცდიდა მათ გავლენას.მ противопоставляются им меркантильному буржуазному Baudrillard – La société de consommation (1970)LA SOCIÉTÉ DE CONSOMMATION (1970)Jean Baudrillard est un sociologue et philosophe français (post-structuralisme, marxisme économique, 1929-2007)Dans ce livre, Baudrillard montre comment toutes nos relations sociales sont de plus en plus structurées par la consommation généralisée.L’homme ne consomme plus pour satisfaire des besoins, mais pour se différencier. Cette course à la différenciation a pour effet une individuation généralisée qui rend les hommes semblables en évacuant de plus en plus leurs singularités par nature contradictoires.Ainsi plongé au milieu d’un monde d’objets et de services, l’homme tend à devenir objet, à devenir fonctionnel.Pour qu’il y ait consommation, la société doit détruire tout ce qu’elle produit. Elle ne détruit pas que les objets, mais aussi les structures historiques et culturelles. Une fois détruites, ces dernières sont reproduites de façon factice par le pouvoir des signes.En somme, la société de consommation en vient inévitablement à “maquiller” l’homme, et à détruire en lui tout ce qu’il y a de véritable.Le plus bel objet de consommation : le corpsLe corps est devenu objet de salut, il s’est substitué à l’âme. Dans toutes les cultures, le mode de la relation au corps reflète le mode de la relation aux choses et aux autres. Dans la société capitaliste, le statut général de la propriété privée s’applique au corps, au social.Les clés secrètes de votre corpsJadis c’était l’âme qui enveloppait le corps, aujourd’hui c’est la peau qui l’enveloppe. Non la peau comme nudité, mais la peau comme vêtement de prestige et résidence secondaire.Le corps, devenu le plus bel objet de sollicitude, monopolise à son profit toute l’affectivité. Cet investissement narcissique censé libérer et accomplir est en fait un investissement de type efficace, concurrentiel, économique.Le corps est investi pour le faire fructifier, on gère son corps comme un patrimoine.Le corps devient l’objet d’un travail d’investissement obsessionnel qui, derrière le mythe de libération dont on veut bien le couvrir, constitue sans doute un travail plus profondément aliéné que l’exploitation du corps dans la force de travail.La beauté fonctionnelleDans ce processus de sacralisation du corps comme corps fonctionnel, la beauté et l’érotisme sont deux leitmotiv majeurs. La beauté est devenue pour la femme la qualité fondamentale, impérative. La beauté est un matériel de signes qui s’échangent. La beauté fonctionne comme valeur signe.L’érotisme fonctionnelC’est la sexualité aujourd’hui qui oriente la « redécouverte » et la consommation du corps. L’érotique est la dimension généralisée de l’échange dans nos sociétés. C’est-à-dire que dans le corps érotisé, c’est la fonction sociale d’échange qui prédomine. L’impératif érotique n’est donc qu’une variante de l’impératif fonctionnel. La vérité du corps, c’est le désir. Mais puisque le désir est manque, il n’est pas montrable. L’exhibition la plus poussée ne fait ainsi que souligner encore plus le désir comme absence.Principe de plaisir et forces productivesLe corps fait vendre. La beauté fait vendre, l’érotisme fait vendre. C’est ce qui oriente tout le processus historique de “libération du corps”. Le corps doit, comme la force de travail, être libéré, émancipé, pour pouvoir être exploité rationnellement à des fins productivistes.Il faut que l’individu se prenne lui-même comme objet, comme le plus beau des objets, comme le plus précieux matériel d’échange, pour que puisse s’instituer au niveau du corps déconstruit, au niveau de la sexualité déconstruite, un processus économique de rentabilité.Le corps est-il féminin ?C’est sur la femme que s’orchestre ce grand mythe esthétique/érotique. La femme et le corps ont partagé la même servitude tout au long de l’histoire occidentale. Voilà pourquoi l’émancipation de la femme et l’émancipation du corps sont liés. Mais la femme autrefois asservie en tant que sexe est aujourd’hui “libérée” en tant que sexe. La confusion est donc la suivante : à mesure que la femme se libère, elle se confond de plus en plus avec son propre corps. En fait, la femme apparemment libérée se confond avec le corps apparemment libéré. On donne à consommer de la femme aux femmes, des jeunes aux jeunes.En confondant la femme et la libération sexuelle, on les neutralise l’une par l’autre. La femme se consomme à travers la libération sexuelle, et la libération sexuelle se consomme à travers la femme.Quand une société est coupée de son passé et sans imagination sur l’avenir, elle se décompose et renaît alors au monde presque pur des pulsions. La société isole chacun en l’obsédant. On cherche alors le profit immédiat dans la sexualité. En s’exacerbant, la sexualité devient anxieuse d’elle-même. La censure n’est plus instituée, elle devient censure intériorisée.L’escalade de l’érotisme et la libération sexuelle n’ont rien à voir avec le dérèglement des sens. Cela compose seulement une ambiance collective où la sexualité devient en fait une affaire privée, c’est-à-dire férocement consciente d’elle-même, narcissique et ennuyée d’elle-même.Les publicitaires jouent la sexualité pour mieux vendre, et les gens jouent la libération sexuelle contre la dialectique menaçante de la totalité.https://www.coupdepouce.com/…/ami-sexuel-ou-fuck-friend…ex and the City ou Sexe à New York (au Québec) est une série télévisée américaine créée par Darren Star et diffusée entre le 6 juin 1998 et le 22 février 2004 sur HBO.En France, la série est diffusée à partir du 28 août 1999 sur Téva, puis à partir du 18 octobre 2000 sur M6, au Québec, à partir du 4 février 2000 sur Séries Plus1, en Suisse sur la TSR et en Belgique sur AB3.Plus qu’une simple série culte des années 1990, Sex and the City a été une véritable révolution dans le monde télévisuel. La preuve par 5 leçons de vie que l’on a apprises avec Carrie, Miranda, Charlotte et Samantha.ASex and the City, c’est probablement la série la plus révolutionnaire et culte des années 90. Avec un humour décomplexé, les quatre personnages n’hésitent pas à relater (sans langue de bois) leurs expériences avec les hommes, qu’elles soient bonnes ou mauvaises. S’il y a une leçon à retenir : les femmes aussi ont une vie sexuelle et peuvent le faire savoir. Plans à trois, orgasme, vibromasseurs… Rien n’est occulté, tout est exprimé. On peut dire que Sex and the City est devenu, en quelques années, un véritable manuel du sexe de plusieurs générations.”Les mecs mignons ne sont pas des bons coups car ils n’ont pas besoin de s’en donner la peine.” – Carrieლენინის ბოლშევიკებმა თქვეს რომ სიყვარული არ არსებობს, ოჯახი კი ბურჟუაზიული გადმონაშთია, ციხეა სადაც მხეცი ქმარი ამწყვდევს და აწამებს. სექსი კი არის ისეთივე ბუნებრივი მოთხოვნილება როგორც წყურვილი და ისიც უნდა დაკმაყოფილდეს ისევე იოლად როგორც სვავ ჭიქა წყალს. 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურა რევოლუციამ გააცოცხლა ასეთი ლენურ-სექსუალური ბოლშევიზმი. გაჩნდა უგულოდ და უსიყვარულოდ ხვევნა კოცნა პროშტნის დაქალ-ძმაკაცების ფიგურები. fuck friend, le phénomène semble prendre de l’ampleur. Les adolescents ne sont plus les seuls à avoir des relations sexuelles de façon régulière avec une personne sans entretenir de sentiments amoureux. Les trentenaires et les quadragénaires très engagés professionnellement et trop débordés pour chercher l’amour ont rejoint les rangs des adeptes de l’amitié sexuelle, remarquent les sexologues. À leurs côtés, il y a ceux qui ont peur de s’engager, ceux qui ont souffert d’une relation passée et qui ne veulent pas revivre cette douleur, et ceux qui sont persuadés qu’ils peuvent se suffire à eux-mêmes, remarque Sophie Brousseau, sexologue à la Clinique Amis-Maux, à Québec «Dans certains cas, ça va combler un besoin, donner l’impression d’exister ou aider à traverser une peine d’amour.»Les amis sexuels n’accumulent pas les histoires d’un soir. Ils misent plutôt sur la régularité et une forme de sécurité. Une façon de se laisser aller, sans se mettre en danger. Ils cherchent le plaisir, une certaine complicité, mais sans les sentiments amoureux, la jalousie ou les tracas quotidiens. Le compagnon de lit ne connaît pas les amis ni la famille et n’est pas un confident.https://www.thelocal.de/…/100-people-die-in-germany…8 February 2018 გერმანიაში ყოველ წელს 100 ადამიანი კვდება სახიფათო სექსუალური პრაქტიკების გამო.Bundesrepublik-ში ყოველ წელს 100 კაცი შემთხვევით კვდება მასტურბაციის სახიფათო პრაქტიკების გამო. დაღუპვის ყველაზე გავრცელებული მიზეზია ჟანგბადის ნაკლებობა სექსუალური კმაყოფილების ძიების პროცესში.შარშან წლის ბოლოს Hesse-ში, მის სარდაფში ნახეს მკვდარი კაცი. გამომძიებელთა თანახმად კაცი გაგუდული იყო.მკვდრის სხეულის, მათ შორის კისრის ირგვლივ, ჯაჭვები იყო და არ ყოფილა გარეშე ძალადობის არანაირი ნიშანი.ფიქრობენ რომ ის მოკვდა ავტოეროტიული სიკვდილით ჟურნალი journal Bild-ის თანახმად იქვე იყო პორნოგრაფიული სურათები.მკვლევარი ლეგისტი Harald Voß ამბობს რომ ჟანგბადის მოკლება უძლიერესი ორგაზმის ძიებაში არის ავტოეროსით სიკვდილის ყველაზე გავრცელებული მიზეზი.Voß ფიქრობს რომ მილიონ გერმანელში 1-2 შემთხვევითი სექსუალური აქტივობის დროს ხდება ხოლმე მაშინ როდესაც სტიმულირების გასაუმჯობესებლად იყენებენ რაღაც აპარატს ან აქსესუარს.გერმანიაში ავტოეროტულად ყოველ წელს კვდება სულ მცირე 80-100 კაცი.მეტისმეტად ბევრია შემთხვევები რომლებსაც არ გვატყობინებენ, დაუმატა Voß-მა, რომელმაც ბოლო 30 წელში გამოიკვლია მხოლოდ 5 შემთხვევა. ასეთი შემთხვევები ხშირად უცნობია ,მაგ., უბრალოდ იმიტომ რომ გარდაცვლილის ახლობლებს სცხვენიათ.Voß ამბობს რომ ავტოეროტულად ძირითადად კვდებიან კაცები, მაგრამ მასტურბაციისგან კვდებიან ქალებიც თუმცა ისინი უფრო ფრთხილები არიან და ამიტომ ნაკლებად იხოცებიან.Frankfurter Rundschau-ს ცნობით Hambourg-ში თვითეროსით მკვდარი კაცი დაფარული იყო ყველის ნაჭრებით, სხეულზე მას ედო ქალის რეიტუზი, ეცვა საწვიმარი და წყალქვეშა სკაფანდრი ის ასე იჯდა თავზე ტომარაჩამოცმული ანთებული გამათბობელი აპარატის წინ. ასეთ სისულელემდე ქალი არ მიდის ხოლმე.Hambourg-ის ლეგალური მედიცინის ინსტიტუტმა გამოიკვლია ავტოეროსით 40 შემთხვევითი სიკვდილი ჩრდილოეთ გერმანიაში. ყველა დაღუპული იყო 13-79 წლის ბიჭი და მამაკაცი. Voß – ასეთ სექსუალურ უსაქციელობას არ აქცევენ სათანადო ყურადღებას. ადამიანმა გონება შეიძლება უფრო ადრე დაკარგოს ვიდრე მოსალოდნელია. არადა ადამიანებს ნაწილობრივ იზიდავს სწორედ პოტენციალური საფრთხის გრძნობა.სხვა ცნობილ შემთხვევებს შორისაა ამერიკელი მსახიობი David Carradine რომელიც 2009 წელს დამხრჩვალი ნახეს რაღაც კარადაში და INXS-ის მომღერალი Michael Hutchence რომელიც 1997 წელს ქამრით მომხრჩვალი ნახეს რომელიღაც სასტუმროს რომელიღაც ოთახში.ფიქრობენ რომ Hutchence ავტოეროტულად მოკვდა, მაგრამ საქმე ბნელია.რაც შეეხება Carradine-ს ითქვა რომ ის „ნასიამოვნები“ მოკვდა…აღმოსავლეთი ევროპის ძველ ანტიკომუნისტ დისიდენტებს სულაც არ მოსწონთ ასეთი ინდივიდუალიზმი და ლიბერალიზმი. ისინი იბრძოდნენ კომუნიზმის მიერ გათელილი ენის, მამულის და სადრწმუნოების აღსადგენად და არა ამიშთვიs.http://sites.middlebury.edu/hamilton/legutko/https://thepointmag.com/politics/the-demon-in-democracy/ ”სოლიდარობის” და ლეხ ვალენსას პოლონეთი ისევ გრვინავს. ის ამბობს რომ კომუნიზმის უარყოფა არ ნიშნავს ნიჰილისტური ცინიკურ-ლიბერტარული დღევანდელობის მიღებას.პროფესორი რიჩარდ ლეგუტკო არის ერთ-ერთი მთავარი პოლონელი ფილოსოფოსი. ის დიდხანს იყო პოლონეთის უძველესი და ყველაზე პრესტიჟული უმაღლესი სასწავლებელი იაგელონის უნივერსიტეტის პროფესორი. ის იყო არჩეული პოლონეთის სენატში და იყო განათლების მინისტრი,შემდეგ კი სახელმწიფო მდივანი. ის ეხლა არის ევროდეპუტატი და 2017 წლიდან ევროპელი რეფორმისტი კონსერვატორების ჯგუფის თანათავმჯდომარე.მან 2016 წელს გამოაქვეყნა წიგნი ” დემონი დემოკრატიაში: ტოტალიტარული ცდუნებები თავისუფალ საზოგადოებებში”. ამ წიგნმა ძალიან გააღიზიანა ლიბერალ-ლიბერტარები, ფემინისტ-ლგბტ-ანარქისტები და სხვა ავანგარდისტი პროგრესისტები და მას დიდი გამოხმაურება არ მოყოლია. კოსმიური სკანდალის ატეხვას გაჩუმება და მიჩუმათება არჩიეს.UN LIVRE DÉRANGEANT QUI A EU BIEN PEU D’ÉCHOSTHE DEMON IN DEMOCRACY : TOTALITARIAN TEMPTATIONS IN FREE SOCIETIESRYSZARD LEGUTKO (Encounter Books, 200 p., USA, Mai 2016)პოლონელმა კონსერვატორმა, ჯერ კიდევ კომუნიზმის დროს კომუნიზმთან მებრძოლმა და კომუნიზმის დროს იატაკვეშა ჟურნალის გამომცემელმა, დიდი ბრიტანელი კონსერვატორი როჯერ სკრატონის მოწაფემ და მეგობარმა რიჩარდ ლეგუტკომ ამ წიგნში გამოიკვლია ლიბერალური დემოკრატიის მსგავსება კომუნიზმთან. და ლიბერალური დემოკრატია იმ სახით რა სახეც მან მიიღო ბოლო ათწლეულებში. ეს არაა ლენინის თუ მაოს წიგნების მსგავსად დასაზუთხი რამე. შეიძლება გარკვეულ საკითხებზე თქვენი აზრიც გქონდეთ, მაგრამ ბატონი რიჩარდ ლეგუტკო მთავარ რამეებში არ ცდება. ბატონი რიჩარდ ლეგუტკო გვაცნობს ყოფილი კომუნისტური ქვეყნების თავისებურებებს და გაუგებრობებს რომლებსაც ისინი აჩენენ.ბატონმა რიჩარდ ლეგუტკომ შეამჩნია რომ ლიბერალ-დემოკრატი ძალიან გავს მაუზერით შეიარაღებულ ბოლშევიკ კომისარს. ორივეს თავისი თავი გონია დებილი და არაფრის მაქნისი ბეჩავი ხალხისგან გამორჩეული ყოვლისმცოდნე ელიტა . ორივეს სწამს რომ სამყარო გადარჩება და მიწიერი სამოთხე იქნება მარტო მაშინ თუ კი მთელი კაცობრიობა ივლის მათ მიერ ნაჩვენები გზით.Ryszard Legutko-მ იცხოვრა კომუნისტურ პოლონეთში, კარგად დაინახა თუ რა არის კომუნისტური რეჟიმი, გამოსცა იატაკვეშა ჟურნალი და წვლილი შეიტანა კომუნიზმის დამხობაში. მოკლედ საინტერესო, ჭკვიანი და გამოცდილი პიროვნებაა და საჭიროა მისი აზრის გათვალისწინება.ბერლინის კედლის დამხობის და მისი დამსახურებითაც თავისუფლების დაბრუნების შემდეგ რიშარდ ლეგუტკო გააოგნა იმან რომ ლიბერალ-ლიბერტარულ დემოკრატიას დისიდენტებზე უკეთესად მოერგნენ კომუნისტური რეჟიმის ძველი მსახურები, გადაღებილი კომუნისტები რომლებსაც ბევრად უფრო დიდ პატივს სცემენ ვიდრე კომინიზმთან ძველ მებრძოლ დისიდენტებს,. მან გადაწყვიტა ღვაწლმოსილი კომუნისტების ლიბერალ-ლიბერტარულ დემოკრატიასთან შესანიშნავად მორგების მიზეზების შესწავლა.ასე მოხდა რომ პოლონეთის 1995 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებში ლეხ ვალენსას შემდგომ პრეზიდენტად არჩიეს ყოფილი კომუნისტი ალეკსანდრ კვასნიევსკი.ეს ტიპი კი შესანიშნავად იყო მოკალათებული კომუნისტური პოლონეთის კომუნისტურ ელიტაში. მან კარიერა გააკეთა პოლონეთის სტუდენტთა სოციალისტურ კავშირში, ოფიციალურ კომუნისტურ პროფკავშირში.შემდეგ კი ის იყო ახალგაზრდა კომუნისტი მინისტრი. პოლონეთში კიდევ იყო დამოუკიდებელ სტუდენტთა ასოცია რომელსაც დევნიდა კომუნისტური მთავრობაც კვასნიევსკის სტუდენტთა ოფიციალური სინდიკატიც. დამოუკიდებელ სტუდენთა ასოციაციისწევრებს აპატიმრებდნენ და რიცხავდნენ უნივერსიტეტებიდან მაშინ როდესაც კვასნიევსკი და მისი კოლეგები ტკბებოდნენ კომუნისტური ელიტის პრივილეგიებით.მოკლედ, 1990-ანი წლების თავისუფალ პოლონეთში კომუნისტური რეჟიმის სამსახურით გამოჩენილი ტიპები გადაიღებნენ ლიბერალ-დემოკრატებად და სარგებლობდნენ ყველა სოციალური და პოლიტიკური უპირატესობით რაც მათ აძლევდაწარმატების მოპოვების საშუალებას.ალბათ ამან გაამწარა პოლონეთში დღეს ხელისუფლებაში მყოფი ძალიან კონსერვატული პარტია სამართალი და მართლმსაჯულება-ს მხარდამჭერი პოლონელები…პოლონელი ფილოსოფოსი, ანტიკომუნისტი, ყოფილი მინისტრი და ეხლა ევროდეპუტატი რიშარდ ლეგუტკო-Ryszard Legutko გამოცდილებით ასკვნის რომ კომუნიზმი და ლიბერალიზმი ამოდიან ერთი და იგივე წყაროებიდან. მან ეს ახსნა წიგნში ” ეშმაკი დემოკრატიაში”. როგორც კომუნიზმი ისე ლიბერალიზმი ამბობენ რომ თაობების მიერ შექმნილი საზოგადოება და ისტორიული , ხანგრძლივი ისტორიის მქონე ინსტიტუტები უვარგისი მავნე არასრულყოფილი მანკიერი რამეა. ის ადამიანებს უკარგავს ისტორიული საზოგადოების და ინსტიტუტების პატივისცემის გრძნობას.როგორც კომუნიზმი ისე ლიბერალიზმი ამბობენ რომ წინაპართა სიბრძნე მავნე არარაობაა ლენინის თუ ჰაიეკის იდეებთან შედარებით. ლენინს და ბოლშევიკებს უნდოდათ პროლეტარიატად შენიღბული პარტიის დიქტუტურის დამყარება.ენინი ამბობდა რომ მიზანი ამართლებს საშუალებას, რომ მიზნის მისაღწევად კარგია ულმობელი სისხლისღვრა და ტერორიც. ლენინის და პინოჩეტის ეს ლოღიკა უდევს საფუძვლად ნობელის პრემიის ლაურეატი გორბაჩოვის პერესტროიკას და ბორის ელცინის ლიბერალიზმს.ნეოლიბერალების კუმირი ფრიდრიხ ოგიუსტ ფონ ჰაიეკი – Friedrich Hayek (1899-1992)ფრიდრიხ ფონ ჰაიეკი – 20-ე საუკუნის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ეკონომისტი და ფილოსოფოსი. ლუდვიგ ფონ მიზესის შემდეგ ჰაიეკი ითვლება ეკონომიკის ავსტრიული სკოლის წამყვან წარმომადგენლად.ხოდა ნეოლიბერალების კუმირი ფრიდრიხ ფონ ჰაიეკი იყო ჩილიელი დიქტატორი ფინოჩეტის ფანი და აპოლოგეტი. გავიხსენოთ რომ 1973 წელს სამხედრო სახელმწიფო გადატრიალებით ხელისუფლებაში მოსულმა დიქტატორმა პინოჩეტმა მოახდინა ჩილის ეკონომიკის ძლიერი ლიბერალიზაცია, აღადგინა ვაჭრობის თავისუფლბა და გაუხსნა ჩილი საერთაშორისო კონკურენციას. მაგრამ მან ეს გააკეთა ადამიანის უფლებათა საშინელი დარღვევებით, ოპოზიციის ულმობლად გათელვით. ჩილის ასობით ათასი მოქალაქე გაიქცა მაშინ ჩილიდან.აი ასეთი დიქტატორის მეხოტბე იყო ნეოლიბერალების კუმირი და ნობელის პრემიის ლაურეატი ფრიდრიხ ფონ ჰაიეკი.” ლიბერალი დიქტორი მირჩევნია ლიბერალიზმის არმქონე დემოკრატიულ მთავრობას”, უთხრა მან ჩილის ყოველდღიურ გამოცემა El Mercurio-ს 181 წლის 12 აპრილს.https://larspsyll.wordpress.com/…/hayeks-endless-love…/ an interview to a Chilean newspaper in 1981, Friedrich von Hayek gave the following remark on Pinochet :” გრძელვადიან პერსპექტივაში მე ვარ დიქტატურათა ტოტალური მოწინააღმდეგე.მაგრამ გარდამავალ პერიოდში დიქტატურა შეიძლება იყოს აუცილებელი, საჭირო სისტემა.ზოგჯერ ქვეყნისთვის აუცილებელია გარკვეული დროით დიქტატურის ამა თუ იმ ფორმის დამყარება.დიქტატორმა შეიძლება მართოს ქვეყანა ლიბერალურად.შესაძლებელია რომ დემოკრატიამ ქვეყანა მართოს ლიბერალიზმის გარეშე.მე ლიბერალი დიქტატორი მირჩევნია ლიბერალიზმის არმქონე დემოკრატიულ მთავრობას. ჩემი აზრით ჩილიში ეხლა ხდება დიქტატორული მთავრობიდან ლიბერალურ მთავრობაზე გადასვლა. ამ გარდამავალ პერიოდში შეიძლება აუცილებელი იყოს დიქტურის გარკვეული ელემენტების შენარჩუნება არა მუდმივად არამედ დროებითი გადაწყვეტის სახით.მოკლედ ბოლშევიკებსაც და ნეოლიბერალებსაც უყვართ დიქტატურა. ნეოლიბერალ ჰაიეკს არ დაუზუსტებია თუ რამდენი ხანი შეიძლება იყოს მისი საყვარელი დიქტატურა ხოდა მისი მიმდევარი ბორის ელცინის, გაიდარის და ჩუბაისის მიერ დამყარებული საბაზრო ბოლშევიზმი-დიქტატურა დღესაც გრძელდება.http://sites.middlebury.edu/hamilton/legutko/https://thepointmag.com/politics/the-demon-in-democracy/ ”სოლიდარობის” და ლეხ ვალენსას პოლონეთი ისევ გრვინავს. ის ამბობს რომ კომუნიზმის უარყოფა არ ნიშნავს ნიჰილისტური ცინიკურ-ლიბერტარული დღევანდელობის მიღებას. კომუნიზმის დამხობამდე არსებულ პოლონეთზე ლაპარაკისას პოლონელი კონსერვატორი ევროპარლამენტარი ფილოსოფოსი წერს რომ დღეს მოარული აზრების საწინააღმდეგოდ პოლონურ ანტიკომუნისტურ მოძრაობას ცოტა რამე თუ ქონდა საერთო ლიბერალურ დემოკრატიასთან. პოლონურ ანტიკომუნისტურ მოძრაობას, სოლიდარობას ასულდგმულებდა პატრიოტიზმი, ნაციზმის და კომუნიზმის მიერ გათელილი ისტორიული პოლონეთის აღდგენის სურვილი, ეროვნული ტრადიციისადმი ერთგულება, ჭეშმარიტების და სამართალის ძიება და არა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის იდეები. და პოლნური ანტიკომუნისტური ეროვნული მოძრაობისთვის უდიდესი მნიშვნელობა ჰქონდა რელიგიას. ამიტომ იქცა იმდროინდელი პოლონეთის ლიდერად წარმოშობით პოლონელი რომის პაპი იოანე პავლე მეორე. ძველი გმირები წარმოადგენდნენ ერს, ტრადიციას, რელიგიას ანუ ყველაფერ იმას რასაც მტრულად უყურებს თანამედროვე ლიბერალური დემოკრატია.პოლონელი კონსერვატორი ევროპარლამენტარი რიჩარდ ლეგუტკო დღესაც ცხოვრობს როგორც დისიდენტი და იცავს ერს,ტრადიციას, რელიგიას.ეს ხდება მაშინ როდესაც მსოფლიო გაივსო პორნოგრაფიით გამოთაყვანებული თაობებით, ნიჰილისტებით, სატანისტებით, ისლამისტ-ჯიჰადისტებით და სხვა გიჟებით. როდესაც იწვის პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი და სხვა ეკლესია-კათედრალები, როდესაც სატანისტები და ჯიჰადისტები ხოცავენ მღვდლებს….1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლისულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულსსექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »//Sex and drugs and rock and rollIs all my brain and body needSex and drugs and rock and rollAre very good indeed//არ გვინდა არც ოჯახი, არც წინაპრები და შთამომავლები, არც სამშობლო, არც ღმერთის და მოყვასის სიყვარული. გვინდა მარტო სექსი,ნარკოტიკები, როკენროლი და მეტი არაფერი. ამას მღერიან 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის იდეოლოგების და აქტივისტების ბრბოები. აი ამ პირობებში იცავს ერს, ტრადიციას და რელიგიას პოლონელი რიჩარდ ლეგუტკო.გაუმარჯოს რიჩარდ ლეგუტკოს.მოდერნიზაციის ორ უდიდეს სისტემად ითვლებიან კომუნიზმი და ლიბერალური დემოკრატია.არც ერთს არ უნდა არსებული დ ძველი, ტრადიციული. ორივეს უნდა სიახლე, ახალი. ორივე წარსულს და ტრადიციულს უარყოფს როგორც საეჭვო ხარახურას. როგორც კომუნიზმს ისე ლიბერალურ დემოკრატიას უნდათ მათი აზრით უვარგისი და არასრულყოფილი წარსულის მოსპოა და მისი შეცვლა ახალი სრულყოფილი უნაკლო საზოგადოებით.როგორც კომუნისტების ისე ლიბერალ დემოკრატების აზრით საჭიროა ყველაფრის, როგორც ტექნიკა-ტექნოლოგიის ისე სოციალური და კულტურული გარემოს, სოციალური სტრუქტურების, მორალის, სწავლა-განათლების, აზროვნების, ხელოვნების მოდერნიზაცია.et la modernisation permet une intrusion profonde dans les structures sociales existantes, dans la façon de penser des gens. La tentation de créer non seulement un nouveau type de société, mais aussi un nouveau type d’êtres humains et un nouveau type de relations humaines est née. Les communistes et les libéraux-démocrates, comme tous les modernisateurs enthousiastes, sont dépassés et ne ressentent que du mépris pour les barrières, les limites, les restrictions naturelles, les tabous, les normes historiquement fondées. Les communistes ont essayé d’inverser le cours des fleuves de Sibérie, les libéraux-démocrates ont essayé de redéfinir le mariage et la famille.. Les deux systèmes ont en commun la même anthropologie réductrice, qui réduit l’être humain à de simples caractéristiques : des créatures plutôt plates sans dimension métaphysique. Dans les deux systèmes, l’anthropologie est égalitaire. L’égalité est considérée comme une condition naturelle ; non seulement l’égalité des personnes, mais aussi l’égalité de la conscience humaine, ou de l’âme humaine, dans laquelle il n’y a plus de distinction entre ce qui est supérieur et ce qui est inférieur. C’est une philosophie de l’homme ordinaire, par opposition à une philosophie de l’homme noble, que l’on retrouve chez Aristote ou chez Ortega y Gasset. L’ordinaire signifie qu’aucune aspiration supérieure n’est inscrite dans la nature humaine ; si de telles aspirations caractérisent certaines personnes, c’est un fait contingent, pas un critère nécessaire de l’humanité. Le problème de la banalité ainsi comprise est qu’elle conduit à la conformité et à l’uniformité. Tocqueville a été l’un des premiers à s’en rendre compte. L’ordinaire, à son tour, engendre habituellement une étroitesse de perspective. Et l’étroitesse de la perspective implique l’autosatisfaction, ce qui exclut la propension à prendre en considération tout autre facteur externe et à consulter tout autre tribunal que le sien. Le communisme et la démocratie libérale ont été et sont, en d’autres termes, les systèmes de l’homme ordinaire, ordinaire. Cela ne contredit pas la propension à l’arrogance des deux systèmes. L’homme ordinaire peut être un tyran écrasant, surtout lorsqu’il croit qu’il vit dans le meilleur des systèmes politiques et que ce système, et rien d’autre, est la plus haute autorité en matière de ce qui est bien et ce qui est mal.UN LIVRE DÉRANGEANT QUI A EU BIEN PEU D’ÉCHOSTHE DEMON IN DEMOCRACY : TOTALITARIAN TEMPTATIONS IN FREE SOCIETIESRYSZARD LEGUTKOhttps://www.polemia.com/vers-une-societe-dans-laquelle…/…Bien sûr, cela emporte destruction de l’ordre ancien, dans tous ses aspects : « la démocratie libérale est considérée comme incomplète et en échec si les écoles y respectent la morale traditionnelle et l’autoritarisme culturel. » (p. 192).Et c’est bien ce que nous vivons ici et maintenant, avec l’ordre moral anti-discriminatoire, ses organisations internationales (ONU, Union européenne) ses lois, ses juges, sa police, ses médias, ses intellectuels méprisables (« lumpen-intelligentsia[ii] ») et ses délateurs qui sont « comme autant de Pavel Morozov contemporains[iii]. » (p. 213).Vers les mêmes lendemains qui chantent…Deux régimes, mais un seul et même progressisme. « Le communisme et la démocratie libérale sont deux régimes qui cherchent à modifier la réalité pour le meilleur (…) Tous deux se nourrissent de la croyance selon laquelle le monde tel qu’il va est intolérable et qu’il faut le changer. » (p. 27). D’où la scie commune à tous nos politiciens de conjuguer le verbe réformer à tous les temps et tous les modes…Si, là hier, ici maintenant, nous sommes en plein totalitarisme, c’est que « Le communisme et la démocratie libérale sont … perçus de l’intérieur comme n’ayant pas d’alternative » (p. 96). Aussi n’y a-t-il pas à proprement parler de liberté de pensée dans un tel système qui ment quant il célèbre le « dialogue », le « débat » et le « respect mutuel ». En effet, note le professeur Legutko « on peut constater que le dialogue en démocratie libérale prend une tournure fort particulière puisque son unique objet est de maintenir la domination de la pensée unique. » (p. 204). Pas d’alternative !La soi-disant démocratie libérale qui promet la félicité et les lendemains qui chantent, comme le communisme, a une supériorité redoutable sur le frère soviétique, c’est d’emporter l’assentiment des populations, pour une très large part. L’auteur doit alors admettre, consterné, que là où l’État communiste devait imposer « ses intrusions … par la force …, dans l’État démocratique libéral l’origine de cette intrusion croissante se trouve chez les citoyens eux-mêmes, en tant qu’individus et en tant que membres de groupes aspirant à obtenir des privilèges. » (p. 134).Le communisme sociétal met l’individu narcissique, libéré des liens familiaux et nationaux, au centre de la société. Il le flatte et, pour s’assurer de son assentiment, le fait s’abîmer dans la frivolité. « Dans le monde contemporain, le divertissement n’est pas simplement un passe-temps ou un style de vie, mais une substance qui imprègne tout : les écoles et les universités, l’éducation des enfants, la vie intellectuelle, l’art, la moralité et la religion (…) Le divertissement ne signifie pas simplement être amusé dans le sens courant du mot, mais vivre et agir selon des règles artificielles qui organisent nos vie, nous fixant des objectifs conventionnels et triviaux … et à tout faire pour éloigner nos pensées des questions existentielles fondamentales. » (pp. 84 et 85).Au train ou vont les choses, nous sommes en route vers un nouveau (?) communisme, mais un communisme à l’ombre bienveillante de la Bourse…Éric Delcroix17/03/2021wokisme » — un mot qui traduit le sentiment qu’ont ces gens d’être éclairés, alors que le reste d’entre nous dort dans l’obscurité de la bigoterie.Les wokistes sont totalement intolérants à toute opposition. Ils ne croient pas simplement que ceux qui ne sont pas d’accord ont tort ; ils croient qu’ils sont mauvais et qu’ils doivent être écrasés. Ils détruisent les emplois des gens, leurs entreprises et leurs réputations, tout cela au nom de ce qu’ils appellent la « justice sociale ». Si vous lisez les discours de Robespierre, vous comprendrez l’esprit de ces guerriers de la vertu. Ils n’ont pas encore pris le contrôle du gouvernement américain, mais ils se sont emparés de toutes les grandes institutions de la société civile américaine : le monde universitaire, les médias, les entreprises, le sport, le divertissement, le droit, la médecine, de nombreuses églises — et même la CIA et l’armée américaine. Ils parviennent à refaire de l’Amérique un pays woke totalitaire sans changer de gouvernement. C’est une des raisons pour lesquelles j’appelle ce nouveau totalitarisme « soft ». Il n’y a pas de police secrète, pas de goulags, pas de dictateurs — mais le pays est en train d’être refait en tant que pays totalitaire en utilisant le soft power.Une autre raison pour laquelle je le qualifie de « doux » : toute cette folie est justifiée par la compassion pour les victimes. Ces totalitaires disent qu’ils doivent détruire la vie et les libertés des gens pour protéger les LGBT et les minorités raciales des suprémacistes blancs, des hétérosexuels et des chrétiens.Breizh-info.com : Comment les chrétiens, l’identité chrétienne sont-ils visés par ce nouveau totalitarisme ?Rod Dreher : Tout d’abord, il faut comprendre que les woks sont fortement anticléricaux, bien qu’ils aient pris le contrôle de nombreuses églises aux États-Unis. Ils partagent l’opinion commune de la gauche contemporaine selon laquelle la religion est une force réactionnaire qui enchaîne l’humanité. Ils ignorent le fait que le mouvement des droits civiques des années 1960 a été mené par des pasteurs protestants noirs, car ce fait contredit leur récit.Mais il y a quelque chose de plus spécifique ici. Ils méprisent les chrétiens traditionnels parce que nous ne sommes pas d’accord avec eux pour dire que les LGBT sont quelque chose de bien, quelque chose à encourager. Je ne saurais trop insister sur la façon dont les droits des homosexuels et l’idéologie du genre définissent le wokisme. Regardez ce qui s’est passé en Europe cet été. Le gouvernement hongrois a adopté une loi stipulant que la propagande LGBT ne devait pas cibler les enfants, et affirmant le contrôle du gouvernement sur l’éducation sexuelle dans les écoles pour éviter cela. Personnellement, je soutiens cette loi, mais je comprends pourquoi les gens de gauche ne la soutiennent pas.Qu’ont fait les dirigeants de l’Union européenne ? Ils se sont déchaînés ! Le Premier ministre néerlandais a promis de « mettre la Hongrie à genoux » à cause de cette loi. Ursula von der Leyen parle de punitions à venir pour la Hongrie, dans le langage de la guerre. Et ce, simplement parce que la Hongrie veut protéger ses enfants et exprimer dans une loi très douce une manière chrétienne de considérer le sexe et l’homosexualité.Regardez ce qu’ils feront à la Hongrie à ce sujet. Cela vous dira ce qui attend tous les chrétiens traditionnels.Breizh-info.com : Pouvez-vous nous parler de la « tyrannie Woke » aux États-Unis ? Comment expliquez-vous qu’elle commence à arriver en France, au Royaume-Uni ?Rod Dreher : A l’ère d’Internet, le local est global. Tout cela se répand à travers les médias sociaux. En Slovénie récemment, j’ai parlé à un homme catholique qui est tourmenté par ce qui arrive à sa fille. Il m’a dit qu’elle avait 12 ans et qu’elle avait pris contact avec des adolescents aux États-Unis. Ils lui ont dit qu’elle devait choisir son identité sexuelle maintenant, avant que la biologie ne la choisisse pour elle. Ils lui ont dit qu’elle devait être l’une des 26 identités différentes. Le père m’a dit que sa fille ne pense qu’à cela et qu’elle est torturée par la peur de faire un mauvais choix. Je suis sûr que quelque chose comme cela se produit partout en Europe, et même dans le monde entier, grâce aux réseaux sociaux.Elle est également portée par les médias, qui ont décidé que le wokisme était la définition même de ce que signifie être de gauche aujourd’hui. À Budapest, au printemps dernier, le maire de gauche d’un des quartiers de la ville a ordonné la construction d’une statue célébrant Black Lives Matter. Un journaliste a demandé à la maire ce que Black Lives Matter avait à voir avec la Hongrie ? Elle a répondu que nous devons tous être contre le racisme. Vous voyez ce qui se passe ici ? Ces problèmes spécifiquement américains sont en train d’être mondialisés par la gauche. Et comprenez ceci : vous serez obligés de vous en soucier.Enfin — et c’est important — le wokisme est devenu l’idéologie des élites mondialistes. Dans mon livre, j’explique que les révolutions ne se produisent généralement pas de bas en haut. Elles se produisent lorsque les élites d’une société acceptent les idées révolutionnaires et les font circuler au sein de leurs propres réseaux. C’est ce qui s’est passé avec le wokisme. Il est passé rapidement parmi les élites anglo-américaines parce que nous partageons une langue commune. J’espère désespérément que la France pourra combattre cet impérialisme culturel, mais tout dépend des élites françaises. Les histoires que j’entend en provenance d’écoles comme Sciences Po sont très décourageantes.Breizh-info.com : Comment pouvons-nous et devons-nous combattre cette nouvelle idéologie ? Y a-t-il des réactions aux États-Unis ?Rod Dreher : Eh bien, nous devons faire ce que nous pouvons pour utiliser le pouvoir politique, et le pouvoir de l’Etat, pour la combattre, mais la vérité est que nous ne voterons pas pour sortir de cette crise. Il s’agit d’une révolution culturelle, et elle se produit dans un ordre démocratique libéral. Nous devons trouver le courage de résister publiquement, ce qui signifie être prêts à souffrir pour nos convictions. Nous ne devons pas capituler uniquement pour éviter les problèmes.La triste leçon de l’histoire du totalitarisme communiste est que la plupart des gens se conforment pour éviter les problèmes. Nous ne pouvons pas nous joindre à eux. Nous devons commencer à former de petits groupes pour nous éduquer à la résistance, et construire des réseaux pour maintenir la foi vivante quand la persécution commence. Nous devons comprendre que tous les chrétiens ne seront pas nos alliés et que tous les non-croyants ne seront pas nos ennemis. Dans mon livre, je cite un dissident chrétien des années communistes qui dit qu’il est rare de trouver des personnes suffisamment courageuses pour s’opposer au totalitarisme. Lorsque vous les trouvez, vous devez en faire un allié, même s’ils ne partagent pas vos convictions politiques ou religieuses. C’est un principe important que nous devons comprendre.J’ai dédié ce livre au père Tomislav Kolakovic, un prêtre catholique qui faisait de l’activisme anti-nazi en Croatie en 1943, mais qui s’est échappé lorsqu’il a appris que les Allemands venaient l’arrêter. Il s’est enfui en Slovaquie et a enseigné à l’université catholique de Bratislava. Il a dit à ses étudiants que les Allemands allaient perdre la guerre — c’était la bonne nouvelle. La mauvaise nouvelle, c’est que les Soviétiques allaient diriger leur pays une fois la guerre terminée, et que la première chose qu’ils allaient faire était de persécuter l’Église. Le père Kolakovic a dit aux étudiants qu’ils devaient commencer à se préparer à vivre dans la clandestinité, dans la résistance.Il a mis en place un réseau de petits groupes, composés principalement d’étudiants, qui se réunissaient pour prier et parler de ce qui se passait dans leur société. Ils discutaient de ce qu’ils devaient faire, puis établissaient un plan d’action ferme. En deux ans, un réseau de ces groupes de Kolakovic s’est étendu à toute la Slovaquie. Les évêques catholiques slovaques l’ont critiqué, disant qu’il alarmait les gens sans raison valable, mais le père Kolakovic ne les a pas écoutés. Il comprenait la mentalité communiste et savait ce qui allait se passer.En 1948, il y a eu un putsch communiste, et tout ce que le prêtre avait prédit s’est produit. Le réseau Kolakovic est devenu la structure de l’église clandestine, qui a maintenu la foi vivante pendant 40 ans de persécution. Mon argument est que, plus que toute autre chose, nous, chrétiens occidentaux d’aujourd’hui, devons commencer à former ces petits groupes et réseaux, tant que nous avons encore la liberté de le faire. Nous vivons une période Kolakovic.Aux États-Unis, il se passe très peu de choses. Il y a un jeune activiste du nom de Chris Rufo qui fait de l’excellent travail en luttant contre cette soi-disant Théorie critique de la race, l’idéologie derrière le racisme, qui a conquis tant d’institutions américaines. Mais la plupart du temps, les Américains ne se défendent pas. Ils ne semblent pas comprendre à quel point c’est radical, ou ils pensent que tout ce qu’ils ont à faire est de voter républicain, et que tout reviendra à la normale. C’est une dangereuse illusion.Breizh-info.com : Vous vous définissez comme un dissident chrétien. Qu’est-ce que cela signifie ?Rod Dreher : Cela signifie que je suis un chrétien qui s’oppose à l’idéologie dominante de notre société post-chrétienne. Beaucoup de chrétiens le font, bien sûr, mais je pense qu’il est important pour nous de commencer à revendiquer l’étiquette de « dissidents » comme un moyen de souligner la nature totalitaire du régime. Pensez à Soljenitsyne, à Havel, à la mère du médecin américain qui m’a téléphoné pour la première fois en 2015. Si nous nous identifions à eux, nous pouvons mieux comprendre ce qui se passe réellement ici, en ce moment même.Breizh-info.com : Avez-vous un message pour les personnes en Europe qui lisent vos livres ?Rod Dreher : Vous êtes au cœur de la civilisation occidentale. Nous sommes en train de perdre cette civilisation très rapidement. Vous êtes sur les lignes de front de cette guerre. Tant de choses dépendent de votre vision, et de votre courage. Je vous en prie, battez-vous ! Ne vous rendez pas ! Mais en même temps, ne confondez pas le combat politique avec le combat religieux. Il est plus important pour le christianisme de survivre à cette obscurité à venir. Dans « Le pari bénédictin » et « Résister au mensonge », je me concentre sur la survie de la foi, et non sur la survie de la démocratie libérale. Nous sommes déjà bien engagés dans un nouvel âge sombre. Il n’y a aucun moyen d’y échapper. Saint Benoît nous offre un moyen de le traverser — mais nous devons être prêts à souffrir. C’est une dure vérité.Je ne suis pas optimiste, mais j’ai de l’espoir. Quelle est la différence ? L’optimiste croit que tout va s’arranger pour le mieux. Mais ce n’est tout simplement pas vrai. Si c’était vrai, nous n’aurions pas de martyrs. Un chrétien plein d’espoir, en revanche, veut que tout aille pour le mieux, mais il sait que la vie est tragique. Mais il sait aussi que si nous unissons notre souffrance à Jésus-Christ, Dieu peut l’utiliser pour nous purifier et pour racheter le monde. Le Christ est notre modèle. Les martyrs sont notre modèle. Encore une fois, c’est une vérité difficile à accepter, mais il vaut mieux accepter la dure vérité que de vivre selon un mensonge confortable.
Travailleurs, le temps est venu pour nous d’anéantir la bourgeoisie, sinon vous serez anéantis par elle. Les villes doivent être implacablement nettoyées de toute la putréfaction bourgeoise. […] A partir de maintenant, l’hymne de la classe ouvrière sera un chant de haine et de vengeance [12]
« Le “wokisme” représente une fanatisation militante du politiquement correct (ou si on préfère, de la rectitude politique) », explique en entrevue écrite M. Bock-Côté qui rappelle avoir consacré un ouvrage à cette question (L’empire du politiquement correct, 2020). « Le politiquement correct représente le dispositif de censure institutionnalisé par le régime diversitaire pour combattre ses adversaires et les expulser du domaine public. »
Il ajoute que la « logique de purge » fondée sur une hypersensibilité des minorités ne tolère pas le pluralisme nécessaire à la vie intellectuelle dans les sociétés ouvertes. Il assimile aussi le « wokisme » à une « nouvelle gauche religieuse américaine » ou, du moins, d’origine américaine.
L’aspect religieux transparaît bien dans l’idée d’éveil, de prise de conscience, de désir de purification, dit-il, « comme si celui qui se soumet à ce rite espérait renaître à lui-même éclairé par la révélation diversitaire, désormais délivré de ses préjugés, et prêt à évoluer dans le nouveau monde ». Il y voit aussi « une nouvelle manifestation de la tentation totalitaire » inscrite au cœur de la modernité. Bolchévisme, « wokisme », même terreur intellectuelle.
« La tentation de fusionner le juste, le bien et le vrai ressurgit, comme si elle était irrépressible, note M. Bock-Côté, docteur en sociologie. Le fanatisme se recompose et s’accouple désormais avec une mouvance qui cherche à construire une conscience raciale révolutionnaire dans les sociétés occidentales, désormais rejetées violemment, comme si elles étaient fondamentalement viciées et que le mal de l’exclusion était si fondamentalement inscrit dans leurs structures sociales qu’il faudrait en finir avec elles. »
Notre beau pays subi désormais, telle une colonie culturelle, la loi de la Cancel Culture. Un phénomène venu d’outre-manche caractérisé par la déconstruction de toutes les structures sociales occidentales. Les opposants à notre culture détruisent une à une nos constructions historiques et anthropologiques. Pire, les déconstructeurs ne se gênent plus de combattre les réalités scientifiques. L’apparition de la sociologie dans le champ scientifique a légitimé l’action de ces militants, cette pseudo science les a dotés d’un bagage intellectuel reposant sur la consécration du social sur le factuel ; la réalité est mise en touche, seule compte la construction sociale. Le sexe est remplacé par le genre, la différenciation sexuelle est remplacée par le non-genré, l’espèce par la race, la défense de l’environnement par l’écologisme… Tous les pans de la société y passent, un réel danger pour nos civilisations par des ennemis venus de l’intérieur, apparaît et prend de la place ; les idées s’imposent ; la bataille culturelle est là.
Roger Scruton, célèbre auteur britannique, profondément conservateur, a conceptualisé cette notion dans ce qu’il y a de plus profond. Pour cet auteur, le conservatisme n’est pas une doctrine politique, il est un art de vivre ; dans notre manière de vivre, nous sommes conservateurs. Une révélation qui eu lieu dès Mai 68, comme il le souligne dans son œuvre « de l’urgence d’être conservateur » : « Mai 68 me conduisit à comprendre ce qui avait de la valeur dans les coutumes, les institutions et la culture de l’Europe ». Il prit alors conscience du mouvement émancipateur qui allait tourner en dérives profondes difficilement réparables. Houellebecq l’identifie bien dans son roman « Les particules élémentaires », l’auteur sous fond d’un conservatisme plus pessimiste, met en exergue les conséquences désastreuses de mai 68 sur les idées par un libéralisme sociétal qui en pensant se libérer dans ses mœurs a en réalité enfermés ses apôtres dans de profondes solitudes ; la solitude étant un stade difficile à surmonter ; la communion nationale, la famille, la corporation, sont à la base les médicaments à la solitude naturelle de l’Homme. Mai 68 s’est émancipé du Général, de l’ordre ancien, mais comme dans toute révolution, les excès conduisent à l’anarchie.
Aujourd’hui, les conséquences sont désastreuses : éducation nationale qui désinfecte une plaie avec de l’eau, une liberté sexuelle à travers du porno, une culture française multiculturelle, une nation communautarisée, une culture de la télévision… L’affaire Duhamel rappelle encore plus horriblement, les travers d’une idéologie, les bas-fonds d’une culture de l’excès de la part d’une certaine élite. Les Foucault, Sartre, de Beauvoir ont détruit l’intellect français, Raymond Aron aurait dû gagner face à Sartre. Et pourtant, comme nous le constatons dans l’œuvre de sir Scruton, le communisme montrait déjà que le socialisme n’était qu’une illusion, qu’une belle œuvre littéraire, Karl Marx et Engels des romanciers, très bons certes. L’auteur l’a constaté durant son voyage à Prague, le socialisme conduit toujours à la dictature, l’égalité n’est jamais atteinte ou alors elle l’est par nécessité dans la pauvreté.
Le communisme n’est plus, mais les communistes se sont convertis aux idées de la déconstruction. La fameuse convergence des luttes a eu lieu : antiracisme, antispécisme, écologisme, néoféminisme, racialisme, indigénisme, néo-médiévalisme, bref, une cacophonie alimentée par des réseaux sociaux totalement acquis à leurs causes. Une « culture de la répudiation » comme la nommait Roger Scruton, qui dénonce fortement ce multiculturalisme, bien loin de l’idée patriotique qui porte chaque conservateur : « les odes à la gloire du multiculturalisme que l’on entend, sur tous les tons, quotidiennement, reposent en fait sur une haine du passé, de l’histoire et de la tradition. C’est une forme de « haine de soi » ». Pour le conservateur c’est en s’évadant dans le « chez soi », dans la communauté humaine, que l’Homme peut sortir de cette haine ; le conservatisme dans la vision d’un Scruton représente l’amour. L’amour des siens, l’amour de sa terre, l’amour de son pays, de son histoire, de sa Nation ! Un amour capitalistique marqué d’une possession subjective. C’est en aimant son pays que le citoyen aura la volonté de le défendre, de contribuer à sa réussite ; la détestation ne conduira qu’à une gangrène culturelle. Cet amour est essentiel dans la constitution d’une communauté nationale : « Pour moi, le conservatisme, c’est la philosophie de l’amour ! L’amour de ce qui existe, de ce que nous possédons et avons hérité », dans les mots de Roger Scruton dans un entretien au Figaro Vox. La nation est une création occidentale qui permet de réunir ces « je » dans un « nous » et sans critères aucuns, excepté l’amour de sa nation.
Le conservateur se doit d’être reconnaissant. Il admire l’héritage de ses ancêtres, en ayant la volonté de perpétuer la beauté et l’esthétisme des traditions. Le multiculturalisme cherche a démontré que notre culture est entachée du sang des autres ; notre civilisation a créé les droits de l’Homme, a aboli l’esclavagisme et a consacré l’égalité entre les sexes. Le conservateur se place donc dans cette ligne, il ne remet pas en cause les acquis sociétaux, il s’oppose à l’idéalisation du futur, à la sanctification du progrès. Un progrès oui, mais des limites éthiques aussi. Roger Scruton a peur de ce progressisme qu’il oppose à une connaissance de son histoire : « le passé est beaucoup plus inoffensif que l’avenir. Le progrès justifie tout, là où la Tradition ne demande aucune justification. D’un point de vue rationnel, l’idéalisation du futur est extrêmement dangereuse ».
Apprenons des enseignements de cet auteur, Roger Scruton, qui a mieux que quiconque compris que la destruction des barrières sociales créera à termes, une société individualiste, loin de l’amour de la communauté humaine. Cet amour, nous ne le retrouverons que dans le conservatisme. Il faudra opposer à la détestation de l’autre prônée par l’égalitarisme et à la différenciation des racialistes, un amour de l’autre par notre conservatisme.
Paul Gallard, Vice-président de la Droite de demain.
Morceaux choisis de la pensée de Roger Scruton, le grand intellectuel anglais défenseur de Conservatisme :
Différence entre la « gauche » et la « droite »
L’homme de droite a le sentiment d’appartenir à quelque chose dont il a hérité: une nation, une religion, des coutumes, une famille. C’est une sphère d’amour. La gauche correspond à un type différent de caractère. Elle ne voit pas son identité en termes d’attachements hérités mais en termes d’expériences qui augmentent la liberté et confèrent un droit égal à tous.
Le populisme
«Populisme» sert à désigner ce que veut le peuple, sans l’aide des intellectuels de gauche pour le définir.
Dans les années 1960, la gauche héritière du marxisme proposait, sous la forme d’un bloc historique, une relation étroite entre la figure de l’intellectuel et le peuple. Les intellectuels de gauche devaient guider le prolétariat dans une confrontation collective contre la «bourgeoisie».
Les gens ordinaires ont été capables d’améliorer leur situation indépendamment des idées de ces intellectuels, grâce à l’État-providence et la croissance économique, et devenaient des petits patrons et des petits propriétaires. Dès qu’ils le pouvaient, les membres de la classe ouvrière ont fui leur classe, leurs emplois en usines vers les petites entreprises et une existence indépendante. Résultat: la bourgeoisie et la classe ouvrière ont été réunies par les mêmes intérêts. Horrifiés par cette évolution, les intellectuels de gauche ont inventé un nouveau mot, «populisme», pour décrire le fait que le peuple se soit détourné d’eux.
Les intellectuels de gauche français sont négatifs
Le monde est construit sur l’amour et le pouvoir. L’amour est la chose la plus importante sur terre, la manière dont nous nous sauvons, ce pour quoi nos vies valent la peine. L’amour est un pouvoir, oui : le pouvoir de l’aimé sur l’amant et vice versa. Nous négocions en permanence pour que ce pouvoir ne nous oppresse pas. Il le peut, il y a des relations abusives, mais réduire ces relations à un pouvoir, c’est perdre de vue les choses qui comptent vraiment. Le pouvoir est la structure, mais l’amour en est l’essence.
Or les intellectuels français sont obsédés par la structure, le négatif de cette construction : le pouvoir. Contre lequel ils se définissent. Il sont toujours « contre ». Le pouvoir est oppresseur et il faut le déconstruire, comme les institutions, les normes, les traditions. Ainsi, Foucault concernant la famille, dit que ce qu’elle représente n’est pas l’amour, mais le pouvoir, exercé par les parents sur les enfants, par le mari sur la femme, et que l’on peut tout déduire de cela. Pour eux, il faut détruire le pouvoir, forcément bourgeois.
Le bourgeois
Les bourgeois sont les gens «normaux» qui cherchent à s’installer, se marier, fonder une famille, devenir propriétaire d’une petite maison, avec peut-être un petit jardin à cultiver. Tout ce qui est innocent et normal est devenu suspect pour l’intellectuel de gauche, en particulier en France. Personne n’a riposté en montrant la beauté de la vie bourgeoise, qui accomplit une forme d’épanouissement de l’homme.
Le communisme
La grande erreur de la gauche est de croire que parce qu’on n’aime pas quelque chose, on peut la balayer d’un revers de main. On n’aime pas la propriété qui conduit à des abus: il faut donc la détruire. Ça donne le goulag.
Sauver le capitalisme
Il n’est pas possible de débarrasser les gens du désir de consommer, car c’est le désir sur lequel toute économie est fondée. Ce qu’il faut faire, c’est une distinction entre les choses qui peuvent être mises sur le marché et celles qui doivent rester en dehors. On peut vendre le fruit de son travail mais pas ses enfants, son corps ou son sexe. Il y a quelque chose de juste dans la critique de gauche de la société de consommation: que tout ne doit pas être traité comme un bien, qu’il y a des choses qui ont une dignité intrinsèque. Beaucoup de gens de droite sont d’accord avec ça. Sauf que la gauche offre comme alternative au capitalisme une utopie qui ne vient jamais, là où la droite voit dans l’héritage des remparts naturels au marché tout-puissant. La gauche détruit par son activisme progressiste les dernières barrières qui s’opposaient encore au marché.
Face à la civilisation du confort, il faut replacer le beau au coeur de la société
Il y a chez une certaine gauche, une hostilité à la beauté lorsqu’elle est ordinaire. S’habiller le dimanche, avoir de beaux meubles, avoir des goûts classiques, tout cela est suspect. Les monstrueux immeubles HLM qu’on a construits un peu partout au XXe siècle sont des désastres esthétiques qui produisent une grande misère sociale et morale. Le confort a supplanté la beauté, qui n’est pas quantifiable
Théories du genre, non-binarité: «Prémices d’une civilisation déshumanisée»
Par Paul MelunPublié le 15/01/2021 à 16:40, mis à jour le 15/01/2021 à 16:40
FIGAROVOX/TRIBUNE – La volonté de pousser les théories autour du genre et de la déconstruction des identités sexuelles encourage l’avènement du transhumanisme et d’une humanité désincarnée, estime l’essayiste Paul Melun.
Paul Melun est conseiller en stratégie et essayiste. Il a récemment publié, avec Jérémie Cornet, Les enfants de la déconstruction. Portrait d’une jeunesse en rupture (éd. Marie B., 2019).À découvrir
Regonflés par la victoire à la Pyrrhus face au président Trump, les ayatollahs des théories du genre, semblent plus que jamais déterminés à porter l’estocade aux ruines de l’ancien monde. En France, les émissaires de la déconstruction, cette école de pensée hégémonique depuis mai 68, sont à pied d’œuvre pour parachever leur dessein: défier la nature et effacer l’histoire.
Quelques semaines, après ce Noël que le Président Macron n’a pas daigné souhaiter aux Français, voilà que les théories du genre font leur retour. À la télévision d’abord, avec un prime time du magazine Zone Interdite sur M6 au titre évocateur, «Ni fille, ni garçon: enquête sur un nouveau genre». Pendant un peu plus d’une heure et demie, l’émission oscille entre des témoignages d’adolescents «non-binaires» (comprendre, ni homme ni femme), et des «experts» selon lesquels le genre ne serait qu’une construction sociale. Selon le magazine, 22% des jeunes de 18 à 30 ans ne se sentiraient d’ailleurs ni fille ni garçon en France.
Le thème de la «non-binarité» n’en finit plus de créer la polémique en France. En début de semaine, la SNCF était mise à l’index par le collectif «stop homophobie», au motif qu’elle interrogerait ses passagers sur leur sexe, leur demandant de se prononcer entre masculin et féminin. Le collectif a initié le lundi 11 janvier une action en justice, accompagnée d’un communiqué de presse dénonçant l’obligation pour les voyageurs de «se conformer à des stéréotypes de genre dépassés». Selon ledit collectif, la SNCF se rend coupable d’exclusion des «personnes qui s’identifient comme non-binaires, notamment parmi les personnes Trans ou Intersexes, les ‘genderfucks’, les Queers, (…) ou encore celles qui veulent en finir avec le patriarcat et sa police des genres».À la manière d’une publicité mensongère, les théories du genre offrent la perspective d’une société où le choix appartient pleinement aux individus
Ces revendications saugrenues demeureraient anecdotiques, si les élites progressistes ne s’en étaient saisies pour les imposer comme normes à l’ensemble de la société. Le choix de faire des théories du genre le navire amiral du progrès n’est pas innocent, et constitue même le pivot d’une future civilisation déshumanisée. En prétendant libérer les êtres du joug des dominations ancestrales, les théories de la déconstruction font l’exact inverse.
À la manière d’une publicité mensongère, les théories du genre offrent la perspective d’une société où le choix appartient pleinement aux individus, où chacun est maître de son destin. Dans leur monde, ni la nature, ni le hasard, ni la mort ne peuvent entraver la liberté absolue de l’individu roi. L’être humain du XXIème siècle est obsédé par lui-même. Grâce à la technique, il peut modifier l’ensemble de son enveloppe corporelle, et la monétiser sur les réseaux sociaux, comme on lance un paquet de lessive.
Pour propager ce modèle, bientôt hégémonique, les leaders de la déconstruction s’appuient sur trois outils imparables. Le premier est l’hypersensibilité, qui permet d’opposer à la contradiction intellectuelle une attitude d’extrême fragilité, à fleur de peau, qui peut conduire à éclater en sanglots face à l’opinion d’autrui. Cette méthode, rompt le rapport d’égalité dans le débat en instillant l’idée d’un bourreau et de sa victime.
Le second instrument, à l’instar de la polémique contre la SNCF, s’illustre devant les tribunaux, c’est la judiciarisation des idées. Les théoriciens du genre utilisent le juge pour remporter des débats, qu’ils perdraient sans doute sur le plan purement intellectuel. Le troisième outil, largement employé dans le magazine d’M6, consiste à solliciter des imposteurs drapés en scientifiques. Là-aussi, la méthode nous vient des campus Américains où des «laboratoires» sur le genre utilisent les codes de la communication scientifique pour professer des discours militants et sans fondement. Amateurs de séries TV médicales, la jeune génération de disciples de Judith Butler, s’appuie sur des études truquées et une lecture anachronique de l’histoire, pour défendre des concepts fumeux à l’instar de la non-binarité.Les individus du XXIème siècle devront être non-binaires, interchangeables, leurs corps seront une façade que l’on transforme à l’infini
Cette école de pensée ne se réduit malheureusement pas à son inconséquence. Si le combat culturel, livré par les théories du genre est si puissant, c’est parce qu’il préfigure l’avenir de l’Occident. L’ambition conjointe des déconstructeurs et des élites mondialisées est de préparer l’humanité à son virage transhumaniste. La prophétie qui nous est aujourd’hui adressée est limpide.
Les individus du XXIème siècle devront être non-binaires, interchangeables, leurs corps seront une façade que l’on transforme à l’infini. Le surhomme de cette nouvelle civilisation ne cherchera plus l’altérité, mais la similitude. Si nous n’y prenons garde, il ne sera qu’une version paroxystique du mythe de Narcisse, dépérissant devant son morne reflet.
რევოლუციებით, მსოფლიო და ლკალური ომებით, ტოტალიტარიზმებით , პერესტროიკებით გატანჯული ცივილიზებული მსოფლიო სულ გადაირია და ბოლო ათწლეულებში კი დაიწყო ის რასაც შეიძლება ეწოდოს ” უბავშვო რევოლუცია”.ცივილიზებულ ქვეყნებში უფრო და უფრო მეტ ხალხს უნდა უშვილოდ ცხოვრება. ადრე უხაროდათ 9 ძმა ხერხეულიძის და ილიას, შარლ დე გოლის და ეგზიუპერის ნაირთა აღზრდა. გოგიაგვახარიობამ გადააშენა ასეთი ხალხი. ამ რევოლუციონერებს სწამთ რომ ამქვეყნად ვიღაცის გაჩენა არის მისი გატანჯვა უსარგებლოდ და მის დაუკითხავად. აჩენ არსებას რომელსაც ელის სიგუაპითეკების ბრბო, ტკივილი, ტანჯვა, სიკვდილი.ამ ბოდიში ფილოსოფიას ჰქვია ანტინატალიზმი-anti-natalism.
« En France, vous réservez votre politesse à vos proches »
Shocking ! Le journaliste anglais John Lichfield.
John Lichfield, correspondant en France depuis dix-sept ans du quotidien britannique The Independent, n’a jamais oublié sa première visite à Paris, séduit par la ville mais sidéré par l’impolitesse crasse de certains de ses habitants. « Nous demandions aimablement notre chemin au guichet d’une station de métro, on nous répondait “il y a des plans pour ça”, raconte-t-il en riant. J’avais 14 ans et je n’en revenais pas, tout était du même acabit, alors qu’on m’avait tant parlé de la stricte étiquette, de la parfaite courtoisie des Français. Cela fait des années que je vis ici, mais, que ce soit à Paris ou en province, je ne me suis jamais tout à fait habitué à cette brutalité. Sur un trottoir étroit, si on s’efface pour laisser passer le piéton d’en face, il ne vous remercie pas. En voiture, si on cède le passage à un autre automobiliste, il ne daigne pas vous faire un sourire. L’autre n’existe pas. En Angleterre, ce genre de comportement est inconcevable. »Aux amis étrangers de passage, souvent ébranlés par cette rudesse autochtone, Lichfield tente d’expliquer que ce « so shocking » manque de savoir-vivre n’est pas, de loin, réservé aux touristes. Il a sa théorie : « Contrairement aux Anglo-Saxons, vous faites en France une distinction très nette entre les gens que vous connaissez, auxquels vous réservez votre sens de l’amabilité et de la politesse, et les autres. Quand on fait partie de votre cercle, vous êtes charmants. Mais, avec le voisin, le passant, le client anonyme, c’est une autre affaire.»
Dans un livre qui eut en 2012 un succès monstre aux Etats-Unis puis au Royaume-Uni,« Elever bébé, une mère américaine découvre la sagesse de l’éducation à la française »,la journaliste du Wall Street Journal Pamela Druckerman, expatriée dans l’Hexagone, s’émerveillait pourtant de l’exquise politesse des petits Frenchies, capables de dite « merci monsieur », « bonjour madame » et de rester sagement assis à table à un âge où les jeunes Américains et les petits Anglais sont incontrôlables. Lichfield, dont les enfants ont grandi ici, confirme : « C’est vrai, et c’est paradoxal. Vos enfants sont beaucoup mieux élevés que les nôtres. En présence de leurs parents, ou de leurs professeurs, ils se tiennent bien, disent bonjour, connaissent toutes sortes de formules de politesse. Mais dès que les adultes tournent les talons, au square ou dans la cour, franchement, ils se comportent entre eux avec une brutalité que l’on ne voit pas en Angleterre. De vrais petits sauvages. » Et de futurs aboyeurs de guichet ou des malappris des transports en commun. Des Français en somme… ■ VIOLAINE DEMONTCLOS
« So rude ». À l’inverse de la maire de Paris, la reine d’Angleterre ne trouve personne pour l’abriter.
Clés. Professeur de droit public à l’université Paris-V, Frédéric Rouvillois décode la montée de l’incivilité.
Le Point : Sommes-nous vraiment moins bien élevés qu’autrefois ?
Frédéric Rouvillois : À première vue, la réponse est oui. Une série de principes et de codes qui étaient considérés comme allant de soi sont de moins en moins respectés. Selon tous les sondages, la politesse est la valeur à laquelle les Français accordent le plus d’importance et celle dont ils estiment manquer le plus. Pourtant, l’impression d’une montée brutale des incivilités est à nuancer. Notre sensibilité à l’égard de l’impolitesse s’est exacerbée. Subir des rapports sociaux, rugueux, con-flictuels est extrêmement déstabilisant quand la vie est par ailleurs difficile.
À vous écouter, le besoin de politesse serait lié à la crise économique !
La crise a remis la politesse à l’honneur. Pendant une bonne partie du XXe siècle, la politesse a été une valeur déclinante. Ce déclin a commencé au lendemain de la Seconde Guerre mondiale. Pendant les Trente Glorieuses, la po-litesse est jugée archaïque, dépassée. Mai 68 marque l’apogée de ce décrochage. Dans les années 70, seulement 30 % de la population pense que la politesse est une valeur à transmettre aux générations futures. Depuis le milieu des années 80, on observe une prise de conscience généralisée de l’im-portance de la politesse. Plus on est dans une position socialement ou économiquement fragile, plus on accorde d’im-portance à la politesse. Et puis, si l’on est im-puissant face à la crise, améliorer la vie en so-ciété est relativement aisé. Etre poli, c’est simplement prendre l’au-tre en considération.
Au fait, quand l’huma-nité a-t-elle inventé la politesse ?
La politesse apparaît dès qu’il y a relation sociale. Elle fait partie, avec le langage et le droit, des trois éléments con-substantiels à la vie en société. Parce qu’elle est humanisante, la politesse est universelle, même si elle s’exprime de façon différente selon les cul-tures. La politesse est nécessaire, jusque dans les groupes sociaux les plus restreints. Sans savoir-vivre minimal, la famille devient un groupe de colocataires qui n’at-tend qu’une chose, la fin du bail.
Aujourd’hui, qui donne le « la », qui « fait exemple » ?
La politesse est toujours venue de groupes particuliers, à l’avant-garde, considérés comme suffisamment respectables pour être suivis. Ils inventaient un usage, qui était ensuite repris dans les manuels de politesse et qui, à partir de là, se diffusait dans la classe dominante, puis la classe moyenne… Prenez le baisemain. Il apparaît autour de 1900, en France, dans deux ou trois salons parisiens qui considèrent que la politesse s’amenuise et décident d’utiliser cet usage importé d’Europe de l’Est. Dans les années qui suivent, le baisemain se répand, se codifie et, en quelques décennies, devient le nec plus ultra de la politesse à la française sans posséder la moindre racine hexagonale. De nos jours, les prescripteurs de savoir-vivre sont la télévision, les journaux people, le blog des personnalités influentes et les manuels de politesse, comme ceux de Nadine de Rothschild.
Mais notre mode de vie nécessite de simplifier les codes de politesse.
Nos codes de politesse remontent à l’après Révolution française, une époque où l’on avait le temps, ils ne sont donc plus adaptés à notre rythme de vie. En fait, peu importe que le code change, ce qui compte est de manifester du respect envers l’autre. Je ne suis pas impoli si je n’utilise pas une formule de politesse à rallonge à la fin de mon courriel. Je le deviens si, au motif de la vitesse croissante des rapports sociaux, je commence mon courriel sans la moindre formule de politesse, comme si je ne m’adressais pas à un être humain mais à une machine.
Mais la politesse peut aussi traduire la peur de l’autre.En poussant le raisonnement, une société extrêmement polie peut être extrêmement violente…
Une société extrêmement polie n’est pas une société violente mais méfiante. On se méfie de l’autre, de sa tendance à déraper, à dérailler. Dans le métro, sur certaines lignes, à certaines heures, on évite de se regarder dans les yeux, on ne veut pas avoir de problèmes. C’est une peur légitime. On glisse vite de l’incivilité à la violence, alors on polit les rapports sociaux pour éviter les frictions qui pourraient conduire à la violence. La politesse permet de se prémunir contre la violence d’autrui. C’est pourquoi la politesse n’a rien à voir avec la morale ni avec la gentillesse. Être poli, ce n’est pas être gentil, c’est faire preuve de prudence sociale.
Seule une société angélique pourrait se passer de politesse, car spontanément les gens s’arrangeraient pour éviter tout conflit. Plus la société est dure, plus la politesse est nécessaire, car plus la menace de basculer dans la barbarie est grande.
Les actes d’incivilité ne finissent-ils pas par se retourner contre leurs auteurs en les coupant du reste de la société ?
L’impolitesse est un luxe réservé aux classes les plus aisées de la société. Cela a toujours été ainsi. Les duchesses adoraient dire des gros mots et se comporter de manière impolie, car cela ne pouvait pas les déclasser, remettre en question leur fortune ou leurs pri-vilèges. À l’inverse, quand on appartient à une classe défavorisée, l’apprentissage et l’usage de la politesse sont absolument nécessaires, ne serait-ce que pour exister dans le monde du travail. Sinon, cela empêche d’évoluer d’un groupe social à un autre, de profiter de l’ascenseur social.
Êtes-vous favorable au cours de « civilité » à l’école pour apprendre aux enfants les règles de la vie collective ?
Pourquoi pas, mais, si les codes appris à l’école sont ignorés ou bafoués en famille, cela ne sert à rien. La politesse s’ap-prend en famille. Comme une langue, il vaut mieux commencer au berceau, sinon l’apprentissage né-cessite beaucoup plus d’efforts. Ensuite, connaître les règles de la politesse ne conduit pas forcément à respecter l’autre.
La politesse est moribonde, peut-elle ressusciter ?
La politesse est en piteux état, mais, si elle était moribonde, cela signifierait que l’avenir de notre société serait compromis. Dans la mesure où nous ne sommes pas devenus des anges, nous serions sous la menace d’une dissolution du lien social aux conséquences cataclysmiques. On l’a constaté aux époques révolutionnaires : quand les barrières sociales sautent, l’animalité resurgit très vite. Pendant la Terreur, par exemple, les codes anciens sont cassés, les nouveaux pas encore établis, c’est la loi de la jungle, tout le monde fait ce qu’il veut. Sous le Directoire, entre 1795 et 1800, on assiste à un débraillé généralisé des mœurs, des usages… On voit des femmes se promener nues dans les rues. Puis la société se ressaisit et remet des règles en lace. La politesse ne revient pas toute seule, c’est un effort collectif. Mais avoir conscience qu’elle nous manque est déjà bon signe ! ■
PROPOS RECUEIL-LIS PAR OLIVIA RECASEN
Rod Dreher – Rod Dreher est écrivain et journaliste, chroniqueur à The American Conservative, ancien collaborateur du New York Times. D’origine protestante, il s’est converti au catholicisme (1993) puis à l’orthodoxie (2006) et s’est fait connaître en France avec Le pari bénédictin (Artège, 2017).
Adapté de la pochette de «Live Not By Lies» de Rod Dreher (Sentinel, 2020).
«Cela n’arrivera jamais, et quand cela arrivera, vous les fanatiques le méritez.»
—La loi de l’impossibilité méritée de Dreher
Rod Dreher tire la sonnette d’alarme depuis des années sur l’avènement du «totalitarisme doux», sous lequel la liberté politique est moins piétinée par les bottes du gouvernement que par la coercition légalement sanctionnée dans la sphère privée. Son livre à succès de 2017, The Benedict Option, aexhorté les chrétiens (et les juifs et musulmans traditionnels) à se concentrer sur eux-mêmes et à consolider leur foi et leurs communautés par le discipulat et la culture de pratiques de vie contre-culturelles inspirées de la Règle de Saint Benoît afin de résister aux forces dissolvantes de la modernité liquide. Même à moins de s’engager dans une persécution active, ces forces sont plus qu’assez fortes pour réduire l’église à un manque de pertinence culturelle et spirituelle.
Live Not By Lies: a Manual for Christian Dissidents(Sentinel, 2020), le dernier livre de Dreher, prolonge la mission de The Benedict Option avec des aperçus de la vie des dissidents chrétiens de l’Union soviétique. Depuis plusieurs années maintenant, les survivants de l’oppression soviétique ont fonctionné pour Dreher comme des canaris dans la mine de charbon, avertissant que les conditions en Amérique ressemblaient à celles de leur pays d’origine pendant le début du régime communiste. Dreher utilise leurs histoires à la fois pour clarifier la forme que prend le totalitarisme en Amérique et pour éduquer les chrétiens sur la façon de devenir suffisamment résilients spirituellement pour préserver leur foi et vivre dans la vérité pendant l’épreuve.
Le «totalitarisme doux» est le terme de Dreher pour ce que James Poulos appelle «l’État policier rose»: l’ordre social caractérisé par la confluence de l’hédonisme bourgeois et de la technocratie invasive. «Au cours des 20 dernières années», écrit Poulos , «les concepts ou archétypes de flic et de queerness ont développé une relation symbiotique en tant que dieux laïques jumeaux dans une nouvelle théologie laïque post-politique. L’autoritarisme et le transgressivisme ne sont plus des ennemis ou des opposés, mais plutôt des formes de maîtrise mutuellement dépendantes: l’une sans effusion de sang, l’autre essentiellement occulte.
Le régime émergent a pris pour modèle l’État mondial du Brave New World d’Aldous Huxley plutôt que l’Océanie de 1984 de George Orwell . Comme le prévoyait Huxley, l’État policier rose n’est pas moins totalitaire pour la subtilité de sa violence ou son adhésion à la licence sexuelle. Huxley a écrit dans la préface de l’édition 1958 de Brave New World que
À mesure que la liberté politique et économique diminue, la liberté sexuelle tend à augmenter de manière compensatoire. Et le dictateur (sauf s’il a besoin de chair à canon et de familles avec lesquelles coloniser des territoires vides ou conquis) fera bien d’encourager cette liberté. En conjonction avec la liberté de rêver sous l’influence de la drogue, du cinéma et de la radio, il contribuera à réconcilier ses sujets avec la servitude qui est leur destin.https:/
Seuls les imbéciles et les fusionnistes conservateurs nient que le néolibéralisme ait abouti à un transfert massif de richesse de la classe moyenne américaine vers l’ élite mondiale . Le déshéritage économique a conduit à la privation du droit de vote politique, et tous deux ont contribué à un sentiment général parmi les citoyens qu’ils ont été privés de leur autonomie, tout comme l’effondrement des institutions de médiation de la vie civique. La sexualité est devenue l’arène principale dans laquelle l’autodétermination reste possible; le mandat de défendre et d’élargir cette arène a ainsi pris l’urgence de défendre son propre être. Cette défense et cette expansion ont nécessité la dissolution à la fois des normes traditionnelles de comportement sexuel et des institutions chargées de sauvegarder et de transmettre ces normes de génération en génération. Cela a eu des conséquences considérables. Comme l’ explique David Bentley Hart (c’est moi qui souligne),
l’érosion progressive – tout au long de l’histoire de la modernité – de tout concept de société en tant qu’association morale et spirituelle régie par des préjugés éthiques utiles, des révérences immémoriales et des structures subsidiaires d’autorité (église, communauté, famille) a conduit inévitablement à une expansion constante de le pouvoir de l’État. En fait, il est de plus en plus vrai qu’il n’y a pas de réalités sociales significatives autres que l’État et l’individu (volonté collective et volonté personnelle). Et en l’absence d’une culture partagée de la vertu, l’État libéral moderne doit fonctionner – même de manière bienveillante – comme un État policier .https://googleads.g.doubleclick.net/pagead/ads?client=ca-pub-8071954460122741&output=html&h=280
C’est un cercle vicieux: à mesure que les choses se désagrègent de plus en plus, l’État doit s’agrandir pour tout maintenir ensemble; cette expansion, et la diminution de la liberté qui l’accompagne, est rendue acceptable par une augmentation de la licence individuelle, qui à son tour accélère la dissolution sociale.
Un tel régime s’effondrera inévitablement sous le poids de sa propre entropie, mais en attendant, son bon fonctionnement dépend de la croyance de ses sujets que les nouvelles «libertés» qui leur sont accordées (par exemple, la liberté de déterminer son propre sexe, l’effacement des tabous contre Le BDSM et «l’intimité intergénérationnelle», etc.) l’emportent sur les anciens qu’ils perdent (par exemple, vie privée, discours politique sans entraves, libre exercice de la religion, liberté d’association, etc.). Cette croyance manifestement fausse ne peut être maintenue que par des mensonges. «Vivre dans le mensonge ne peut constituer le système que s’il est universel», écrit Václav Havel, un dissident soviétique et plus tard président de la République tchèque qui occupe une place importante dans le livre de Dreher. «Le principe doit embrasser et imprégner tout. Il n’existe aucune condition sur laquelle il peut coexister avec vivre dans la vérité. Ainsi l’exhortation titulaire de Live Not by Lies , que Dreher emprunte au célèbre essai d’Aleksander Solzhenitsyn sur ce titre.
Nous sommes déjà dans ce que j’appelle un « soft totalitarisme ». Je l’appelle soft ou doux pour plusieurs raisons. Premièrement, comme il ne ressemble pas à la version soviétique, avec les goulags, il est plus difficile à détecter. Deuxièmement, il fait croire qu’il est plein de compassion envers les victimes. Pourtant, c’est toujours du totalitarisme ! Il y a vingt ans, René Girard l’a compris. Il disait : « Le processus actuel de démagogie spirituelle et de surenchère rhétorique a transformé le souci des victimes en un commandement totalitaire et une inquisition permanente. » Un ordre totalitaire est un ordre dans lequel il n’y a qu’un seul point de vue politique acceptable, un ordre dans lequel toute la vie est politisée. Cet ordre est en train de conquérir les institutions de la vie dans l’Anglosphère à une vitesse stupéfiante. Ce qui est doux aujourd’hui va devenir dur. Soljénitsyne a dit que le communisme a conquis la Russie parce que « les hommes ont oublié Dieu ». C’est vrai pour nous aussi, à notre époque et dans notre pays. Nous avons tourné le dos à Dieu et constatons qu’il est impossible de construire une civilisation vivifiante sans Lui. Michel Houellebecq est un grand diagnosticien du malaise fatal de l’Occident. Lorsque la dimension transcendante de la vie a été oubliée, ou qu’elle est niée, les gens tentent de combler le vide de Dieu en eux par le sexe, le shopping et l’hédonisme. Et lorsque cela ne fonctionne pas, ils se tournent vers une pseudo-religion politique. Le livre de Hannah Arendt, Les origines du totalitarisme (1951), étudie la façon dont l’Allemagne et la Russie sont tombées dans le totalitarisme. Tous les signes majeurs identifiés par Arendt sont présents aujourd’hui, en particulier notre profond sentiment d’atomisation sociale, notre amour de la transgression et notre mépris de la vérité.
La nouvelle tyrannie s’exerce par une police de la pensée qui a acquis un pouvoir exorbitant : comment expliquez-vous cette emprise sur les esprits et tout particulièrement le fait qu’elle touche des sujets unanimement rejetés il y a encore peu (le nouveau « racialisme », le « mariage » entre personnes de même sexe, la GPA, l’euthanasie…) ? Rod Dreher – L’éminent sociologue américain James Davison Hunter affirme que presque toutes les révolutions culturelles commencent par les élites, qui diffusent leurs idées à travers leurs réseaux puis jusqu’aux masses. Aux États-Unis, ce mode de pensée hautement idéologique a d’abord conquis les élites dans les universités. La plupart de leurs idées étaient si extrêmes qu’on ne s’inquiétait pas de leur propagation. Mais quand ces idées sont passées dans les médias, la propagande n’a plus jamais cessé. Il y a six ans, les grandes entreprises se sont fortement impliquées dans la promotion de politiques culturelles progressistes – pro-LGBT, pro-Black Lives Matter, etc. –, peut-être pour empêcher la gauche de poser trop de questions sur leurs pratiques commerciales. Aujourd’hui, ce que l’on appelle le « capitalisme woke » est peut-être, au sein de la société américaine, la force la plus efficace qui pousse vers ces folies progressistes. Le cœur du problème est que ses adeptes contrôlent désormais tous les points d’entrée de la classe moyenne et de la réussite professionnelle. C’est désormais l’idéologie de ceux qui veulent réussir professionnellement, et de la jeune génération fortement endoctrinée par les réseaux sociaux.
C’est frustrant de finir d’écrire un livre, Live Not By Lies , mais de devoir attendre fin septembre pour qu’il soit publié. Une grande partie de son contenu est très pertinente pour la grave crise sociale que connaissent les États-Unis aujourd’hui. Voici comment le livre commence :
« Il y a toujours cette croyance fallacieuse : ‘Ce ne serait pas pareil ici ; ici de telles choses sont impossibles. Hélas, tous les maux du vingtième siècle sont possibles partout sur terre. » — Alexandre Soljenitsyne
En 1989, le mur de Berlin est tombé, et avec lui le totalitarisme soviétique. Fini l’État policier communiste qui avait asservi la Russie et la moitié de l’Europe. La guerre froide qui avait dominé la seconde moitié du XXe siècle touchait à sa fin. La démocratie et le capitalisme ont fleuri dans les nations autrefois captives. L’ère du totalitarisme est tombée dans l’oubli, pour ne plus jamais menacer l’humanité.
Ou alors l’histoire va. Avec la plupart des Américains, je croyais que la menace du totalitarisme était passée. Puis, au printemps 2015, j’ai reçu un appel téléphonique d’un inconnu anxieux.
L’appelant était un éminent médecin américain. Il m’a dit que sa mère âgée, une immigrée tchécoslovaque aux États-Unis, avait passé six ans de sa jeunesse en tant que prisonnière politique dans son pays natal. Elle avait fait partie de la résistance catholique anticommuniste. Aujourd’hui nonante et vivant avec son fils et sa famille, la vieille femme avait récemment dit à son fils américain que les événements aux États-Unis aujourd’hui lui rappelaient l’époque où le communisme est arrivé en Tchécoslovaquie.
Qu’est-ce qui a motivé son inquiétude ? Des reportages sur la frénésie de la foule des médias sociaux contre une pizzeria d’une petite ville de l’Indiana dont les propriétaires chrétiens évangéliques ont déclaré à un journaliste qu’ils n’organiseraient pas un mariage homosexuel. Les menaces contre leur vie et leurs biens étaient si accablantes, y compris un utilisateur de la plate-forme de médias sociaux Twitter qui a tweeté un appel pour que les gens incendient la pizzeria, que les restaurateurs ont fermé leurs portes pendant un certain temps. Pendant ce temps, les élites libérales, en particulier dans les médias, normalement si vigilantes contre le danger de foules menaçant la vie et les moyens de subsistance des minorités, n’ont pas été troublées par l’assaut contre la pizzeria, qui s’est produit dans le contexte du débat plus large sur l’affrontement entre les droits des homosexuels et la liberté religieuse.
Le médecin né aux États-Unis a déclaré qu’il avait entendu ses parents immigrés le mettre en garde toute sa vie contre les dangers du totalitarisme. Il ne s’était pas inquiété – après tout, c’est l’Amérique, la terre de la liberté, des droits individuels, une nation sous Dieu et la primauté du droit. L’Amérique est née d’une quête de liberté religieuse et a toujours été fière du premier amendement de la Constitution américaine qui la garantissait. Mais maintenant, il y avait quelque chose dans ce qui se passait dans l’Indiana qui le fit penser : et s’ils avaient raison ?
C’est facile de rire de ce genre de chose. Beaucoup d’entre nous, avec des parents vieillissants, sont habitués à devoir leur parler du rebord, pour ainsi dire, après qu’un programme d’information par câble a attisé leur peur et leur anxiété à propos du monde devant leur porte d’entrée. J’ai supposé que c’était probablement le cas de la femme tchèque âgée.
Mais il y avait quelque chose à propos de la tension dans la voix du médecin, et le fait qu’il se sentait obligé de contacter un journaliste qu’il ne connaissait même pas, me disant qu’il serait trop dangereux pour moi d’utiliser son nom si j’écrivais sur lui, ça m’a secoué. Sa question est devenue ma question : et si la vieille Tchèque voyait quelque chose que le reste d’entre nous ne voit pas ? Et si nous assistions vraiment à un tournant vers le totalitarisme dans les démocraties libérales occidentales, et ne le voyons pas parce qu’il prend une forme différente de l’ancienne ?
Au cours des années suivantes, j’ai parlé avec de nombreux hommes et femmes qui avaient autrefois vécu sous le communisme. Je leur ai demandé ce qu’ils pensaient de la déclaration de la vieille femme. Pensaient-ils aussi que la vie en Amérique dérive vers une sorte de totalitarisme ?
Ils ont tous dit oui, souvent avec insistance. Ils étaient généralement surpris par ma question car ils considèrent les Américains comme désespérément naïfs sur le sujet. En discutant longuement avec certains des émigrants qui ont trouvé refuge en Amérique, j’ai découvert qu’ils sont vraiment en colère que leurs compatriotes américains ne reconnaissent pas ce qui se passe.
Dans le livre lui-même, je défends ce qu’est le totalitarisme doux et comment je pense qu’il se manifestera ici. Je n’entrerai pas là-dedans — croyez-moi, nous aurons tout le temps d’en parler quand le livre sortira — mais je dirai simplement que par « totalitarisme », j’entends une idéologie globale qui cherche à contrôler non seulement les actions, mais les pensées de ceux qui sont sous son pouvoir. Par « doux », j’entends le distinguer du totalitarisme « dur » des dictatures à la soviétique. Cela ressemblera beaucoup plus au Brave New World d’ Aldous Huxley qu’au Nineteen Eighty-Four d’Orwell . Ce sera comme le concept de « Pink Police State » de James Poulos— un progressisme managérial pur et dur qui autorise les libertés personnelles, mais restreint les libertés politiques. Et il ne sera pas entièrement administré par l’État, mais par des entreprises et d’autres institutions dirigées par des élites managériales, rendues possibles par le vaste réseau de technologies de surveillance déjà en place, grâce à l’omniprésence d’Internet, des smartphones et des appareils intelligents.
Le sous-titre de mon livre est « Un manuel pour les dissidents chrétiens », parce que je l’ai écrit en tant que chrétien traditionnel, pour les chrétiens traditionnels, qui vont être l’une (mais une seule !) des cibles de ce régime. Je l’ai écrit pour nous réveiller afin que nous puissions nous y préparer, pendant que nous avons le temps. En janvier, alors que je travaillais encore sur la première ébauche du manuscrit, je me demandais comment j’allais pouvoir convaincre les lecteurs d’ouvrir le livre et de donner une audition équitable à ma thèse. Cela peut-il sembler trop extrême?
Ensuite, Covid-19 est arrivé, et il est devenu beaucoup plus facile d’imaginer un scénario dans lequel l’État devrait gérer les masses pour empêcher la pandémie de nous submerger. Et maintenant viennent les émeutes.
Laissez-moi vous dire comment je pense que cela va se passer.
Commençons par ce tweet d’hier. Je m’excuse pour le blasphème pour vous qui êtes dérangé par cela, mais le tweet est important :
Le succès de Solidarńosc ne doit pas qu’à l’envie de démocratie libérale
La chute du communisme n’a pas peu fait pour rendre attractive la démocratie-libérale. Le malentendu en Europe vient de ce qu’à l’Ouest on a attendu un alignement sur l’orthodoxie démocrate-libérale quand les dissidents de l’Est, pour beaucoup, visaient le multipartisme et les élections libres. Ils luttaient pour une démocratie à l’ancienne, pour le patriotisme, la vérité, la justice et la loyauté vis-à-vis des traditions nationales et religieuses. Le succès de Solidarńosc n’aurait pas été possible sans le patriotisme et la ferveur religieuse. Pour les Polonais, la liberté c’était de ne pas avoir un gouvernement qui soumettrait les institutions, les lois, les normes et les mœurs sociales à une ingénierie aveugle, comme ils l’avaient expérimenté sous le communisme.
C’est ainsi que, aux élections présidentielles de 1995, un ancien cadre communiste, Aleksander Kwasniewski, a été élu pour succéder à Lech Walesa. Kwasniewski avait fait sa carrière dans l’Union socialiste des étudiants polonais (la SZSP), le syndicat officiel communiste, avant de devenir un jeune ministre communiste. A cette époque, en tant que président d’une association d’étudiants polonais (en fait, d’origine polonaise) en Grande-Bretagne, je soutenais le syndicat d’opposition indépendant, l’Association des étudiants indépendants ou NZS, souvent l’objet des représailles du gouvernement communiste et du syndicat officiel des étudiants dont Kwasniewski était un cadre important. Nos collègues étudiants polonais du NZS ont été condamnés à des peines de détention et exclus des universités tandis que Kwasniewski et ses camarades jouissaient de leurs privilèges de membres de l’élite communiste. Bref, les anciens communistes se camouflant en démocrates libéraux dans la Pologne libre des années 1990 avaient tous les avantages sociaux et politiques leur permettant de réussir. C’est peut-être une des sources les plus importantes de l’amertume ressentie par les Polonais qui soutiennent le parti très conservateur, Droit et justice (PiS), actuellement au pouvoir, et explique leur opposition aux conditions « modernes » que l’Union européenne souhaite imposer à leur pays. Selon la doxa générale de l’UE, s’afficher ouvertement comme anti-communiste est mal vu et réactionnaire, car – toujours selon cette doxa – le plus grand ennemi de la démocratie libérale au XXe siècle était le fascisme dont la défaite a été remportée par les forces unies de l’Occident et de l’Union soviétique.
Avec beaucoup de justesse, il insiste sur le fait que le mouvement du premier syndicat indépendant, Solidarnosc, avait deux phases distinctes dans son évolution. À ses débuts, à partir de 1980, le mouvement incarnait une vraie révolution dont les idées novatrices bousculaient l’ordre communiste. Ces idées étaient fondées sur les valeurs morales traditionnelles, surtout religieuses. Des messes ont été célébrées tout au long de la grande grève au chantier naval de Gdansk, en aout 1980, et la foi religieuse, dont le grand symbole était l’image de la Madone de Czestochowa que portait toujours Lech Walesa, était au cœur de l’opposition au régime communiste. Ensuite, la deuxième phase, à partir de 1989 et la Table Ronde, a vu ces valeurs compromises afin de faciliter la transition à un gouvernement post-communiste.
Jean-Paul II, acteur de la chute du communisme
Le dernier chapitre du livre est consacré à la religion qui a toujours été la cible des attaques des communistes et est aujourd’hui en butte aux reproches acharnés des démocrates libéraux de l’UE. L’auteur nous explique que pendant l’ère communiste le parti a tout fait pour détruire et supprimer les institutions traditionnelles du pays afin de faire place au monde nouveau – communiste – et à son utopie. Dans une large mesure avec du succès, sauf que l’Eglise a réussi à incarner l’opposition au communisme. Personne ne remettra en question le rôle important de l’Église dans la chute du régime, même les athées les plus endurcis. Les célèbres paroles du Pape Jean-Paul II lors de sa première visite en Pologne : « N’ayez pas peur », ont ouvert une brèche dans le système communiste qui ensuite a été élargie par le mouvement de Solidarnosc. Ces deux phénomènes sont incontestablement à l’origine de la fin du système communiste en Europe de l’Est. Mais le nouveau régime qui succède au communisme en Pologne s’acharne comme son prédécesseur à faire de l’Église et de toutes les valeurs traditionnelles du pays les cibles de leur idéologie qui cherche à s’imposer à leur détriment. Et c’est avec tristesse que l’auteur constate, à la fin de son ouvrage, que la vraie victime des idéologies communistes et libéral-démocratiques est l’homme : réduit à un objet vulgaire dans un monde dont la laideur est aussi désolante que pendant la période communiste.
Dans Le Diable dans la démocratie, le philosophe et homme politique polonais, Ryszard Legutko, trouve des ressemblances inquiétantes entre l’idéologie progressiste et élitiste de la démocratie libérale et celle, totalitaire, du communisme soviétique. L’auteur de cet ouvrage fort original nous dresse un portrait amer de la montée en puissance de la démocratie libérale occidentale dans son pays, la Pologne. Ryszard Legutko, professeur de philosophie polonais et ancien ministre de l’Éducation, a vécu le communisme en s’y opposant comme militant jusqu’à la chute du régime. Dans la préface de son livre, il nous explique sa déception en constatant la manière dont les anciens communistes se sont transformés sans la moindre difficulté en démocrates libéraux dans la Pologne libre. Mais en se penchant de plus près sur leur réussite, il a été consterné par la découverte des ressemblances inquiétantes entre certains dogmes communistes et l’idéologie occidentale de la démocratie libérale. Son étude nous présente un tableau aussi fascinant que troublant des points communs entre les deux régimes.
Le Polonais Ryszard Legutko soutient une thèse dérangeante mais qui a connu bien peu d’échos dans son essai The Demon in democracy: totalitarian temptations in free societies… Michèle Tribalat l’a lu.
Ryszard Legutko est un professeur de philosophie polonais. Député européen, membre du PIS (Droit et justice), il est coprésident depuis 2017 du groupe des Conservateurs réformistes européens. En 2016, il a publié un livre très dérangeant qui explore les similarités entre le communisme et la démocratie libérale telle qu’elle a évolué au cours des dernières décennies. Ce livre nous éclaire sur les sources de la singularité des anciens pays communistes et des incompréhensions qu’elle génère à l’intérieur de l’UE.
L’UE représente l’esprit de la démocratie-libérale dans sa version la plus dégénérée
Ryszard Legutko, lors de ses séjours à l’Ouest dans les années 1970, avait été troublé par l’empathie des Occidentaux envers le communisme et leur hostilité aux anti-communistes. Les démocrates-libéraux d’alors partageaient-ils des principes et des idéaux avec les communistes ? Cette idée lui revint en tête dans la Pologne post-communiste.
There is no alternative
Si Ryszard Legutko voit bien les différences fondamentales entre les deux systèmes, il s’interroge sur les similarités difficiles à ignorer. Comme le système communiste, la démocratie libérale a un projet modernisateur qui amène à voir le monde comme l’objet d’un travail technique novateur. Mais, en démocratie libérale, les gardiens officiels de la doctrine n’existent pas et si elle perdure c’est par l’adhésion des gens eux-mêmes. La démocratie-libérale, comme le communisme, est censée être le stade ultime de l’histoire de la transformation politique et est perçue comme n’ayant pas d’alternatives. Par leur caractère ultime, les deux systèmes constituent des utopies.
De la formule de Churchill en 1947, on a généralement retenu que la démocratie était le meilleur des régimes, dont les défauts seraient surmontés par plus de démocratie. Cette affirmation rappelle celle selon laquelle les défauts du socialisme seraient corrigés par plus de socialisme.
Après la révolution des années 1960, les Européens changèrent leur perception des politiques démocratiques pour se convaincre qu’elles se confondaient avec la modernisation, le progrès, le pluralisme, la tolérance et autres buts sacrés. L’UE représente l’esprit de la démocratie-libérale dans sa version la plus dégénérée, sans mécanisme clair de transmission du pouvoir et sans voie institutionnelle pour des électeurs qui voudraient changer sa direction politique, écrit Richard Legutko.
Emancipation des femmes et dictature du prolétariat
Si la politisation de la société s’est développée autrement qu’en régime communiste elle a eu des effets similaires sur les communautés traditionnelles. Les anciens liens communautaires
doivent être remplacés par des liens plus modernes. Ainsi, dans le féminisme moderne, les femmes sont définies comme un équivalent assez proche du prolétariat chez Marx. Elles sont censées former un groupe politique transnational dont la seule raison d’être est l’émancipation générale et la libération de toutes les chaînes imposées par les hommes dans l’histoire.
L’homme idéologique est à la fois complètement suspicieux et absolument enthousiaste, dans un état constant de mobilisation
Le multiculturalisme pousse la politisation des sociétés démocrates-libérales encore plus loin, avec une tendance à l’homogénéisation du monde moderne, dissimulée derrière une rhétorique de la diversité culturelle. Comme son camarade communiste, le démocrate-libéral a politisé la vie privée, jusqu’au sexe.
Même intrusion profonde dans la vie des citoyens. Toutes les pensées et modes d’expression évoluent dans le même cercle de clichés, slogans, anathèmes, arguments, dont on ne sort qu’à son détriment. Des universités, les excentriques inséparables de la tradition académique ont
disparu.
Méfiance et dogmatisme
Tout est, par définition, politique et rien n’est trivial. On retrouve en démocratie-libérale le même travers que dans le communisme : traiter comme systémique ce qui est secondaire.
L’idéologie est une structure mentale qui combine deux traits contradictoires, écrit Ryszard Legutko : une méfiance extrême et un dogmatisme aveugle. L’homme idéologique est à la fois complètement suspicieux et absolument enthousiaste, dans un état constant de mobilisation.
Si, en régime communiste, un réactionnaire qui se défendait ne faisait qu’aggraver son cas, c’est aussi souvent le cas en démocratie-libérale. Un opposant qui soutient son point de vue reçoit des bordées d’insultes et est banni de la discussion publique. La stratégie de la prudence, dans les deux systèmes, consiste à réciter ce qu’on attend de vous avant de proférer quelque chose d’un peu téméraire. En démocratie-libérale, le degré de liberté est plus grand et les conséquences moins létales. Mais, dans les deux cas, la discipline linguistique est le premier test de loyauté à l’orthodoxie.
Dans les sociétés fondées sur l’idéologie, il ne peut pas y avoir de loyauté divisée : « La correction idéologique est comme une pilule qui, une fois qu’elle est prise par le patient, améliore tellement son état physique qu’il lui faut réagir correctement quels que soient les circonstances et les problèmes rencontrés » (p. 138).
Le succès de Solidarńosc ne doit pas qu’à l’envie de démocratie libérale
La chute du communisme n’a pas peu fait pour rendre attractive la démocratie-libérale. Le malentendu en Europe vient de ce qu’à l’Ouest on a attendu un alignement sur l’orthodoxie démocrate-libérale quand les dissidents de l’Est, pour beaucoup, visaient le multipartisme et les élections libres. Ils luttaient pour une démocratie à l’ancienne, pour le patriotisme, la vérité, la justice et la loyauté vis-à-vis des traditions nationales et religieuses. Le succès de Solidarńosc n’aurait pas été possible sans le patriotisme et la ferveur religieuse. Pour les Polonais, la liberté c’était de ne pas avoir un gouvernement qui soumettrait les institutions, les lois, les normes et les mœurs sociales à une ingénierie aveugle, comme ils l’avaient expérimenté sous le communisme.
Dans l’empire soviétique, beaucoup de gens pensaient qu’après le communisme la fabrique sociale serait restaurée, les gouvernements élus librement ayant à cœur de libérer un espace pour l’accomplissement de l’homme, lequel pourrait à nouveau se consacrer à des buts nobles que le régime précédent avait abaissés. Au lieu de cela, écrit Ryszard Legutko, ils eurent droit à l’invasion de nouveaux barbares, produits d’un Occident qui s’est, à un moment, retourné contre sa propre culture. « La médiocrité du système communiste fut préculturelle, celle de la démocratie-libérale est postculturelle » (p. 179). Ryszard Legutko craint que, sans compétiteur vigoureux, la démocratie-libérale finisse par régner, comme un tyran sur les aspirations humaines. Il se demande si un renouveau est possible et si le christianisme pourrait l’incarner par temps de sécularisation croissante…
Pauvres de nous
Contrairement à ce que beaucoup pensent, le monde démocrate-libéral moderne n’est donc pas si différent de celui rêvé par l’homme communiste. L’homme démocrate-libéral, lui non plus, n’est guère troublé par les stéréotypes qui nourrissent ses pensées, la politisation croissante de la vie sociale, le triomphe de la médiocrité et, si l’idée effleure son esprit, il se convainc vite de l’impossibilité de tout changement, sauf pour le pire.
Peut-être, écrit Ryszard Legutko, finirons-nous, ainsi par accomplir ce que les communistes avaient planifié: “the regime man”. Peut-être aussi sommes nous arrivés à un stade où l’homme moderne reconnaît la vérité basique de sa condition et s’en satisfait. Preuve pour certains que l’homme a fini par accepter sa nature quand pour d’autres ce sera la confirmation de son invétérée médiocrité.
Sharon Tate : le meurtre qui met fin au Summer Of Love
En 1967, les Etats-Unis et sa jeunesse célèbrent « la vie ». Des milliers de jeunes foncent dans les rues avec espoir que le monde soit meilleur. Le mouvement hippie est en marche, et l’été 1967 reste celui de la révolte de la jeunesse. En plein « Summer of Love », qui durera presque deux ans, un évènement va tout faire basculer : l’assassinat de Sharon Tate.
Le « Summer of love » prend racine dans un quartier de San Francisco, Haight-Ashbury, en 1967. La jeunesse américaine mais aussi celle du monde entier, se réunit, célèbre la vie. À cette époque, l’expérience sociale est une vision dominante.
Le but de ce mouvement, est la contre-culture, c’est de là que vient la naissance du mouvement hippie. La jeunesse se révolte contre les valeurs de la société établie, et se veut plus indépendante et saisie cette occasion face à un système politique disloqué.
Summer of Love, San Francisco, 1967
La ville de San Francisco devient une sorte de lieu de pèlerinage de cette révolte pacifique de la jeunesse. Les étudiants décident de s’y rendre pendant les vacances de printemps qui démarrent au mois de mai 1967. Les médias alertent à cette époque, sur le mouvement hippie qui s’agrandit de plus en plus. Pas moins de 100 000 jeunes convergent à San Francisco et dans les villes voisines, durant l’été.
All You Need Is Love
Une vision de l’amour libre prédomine. La nourriture, la drogue aussi est gratuite. Le mouvement se veut uni, peu importe la couleur, la race, le niveau social, c’est l’expérience utopique d’un monde « beau » qui prévaut. La Californie devient un véritable Éden à ce mouvement, avec ses palmiers, son ciel bleu et son climat, surtout au printemps, plus qu’agréable. Au fur et à mesure le mouvement se politise. Le Golden Gate Park devient un lieu de fête, d’excès en tous genres, que ce soit alcool ou drogue.
La célèbre chanson des Beatles, « All you need is love » qui sortira le 1er juin 1967, est une véritable ode au « Summer of Love », et prend une ampleur mondiale. Le 7 aout, George Harrisson, le célèbre Beatle, se rend à San Francisco et sort de là complètement désabusé. Il se rend compte que le mouvement qui prônait l’amour, se retrouve complètement dominé par la drogue.
La nuit de l’horreur
Ce « Summer of Love » dure pendant presque deux ans. Mais une tragédie viendra mettre à mal cette vision du « flower power ». Dans la nuit du 8 au 9 août 1969, trois personnes de la « Manson Family » dont deux femmes, pénètrent dans une maison sur Cielo Drive, à Los Angeles, à quelques kilomètres de San Francisco.
Des membres de la « Manson Family », en 1969
Les quatre locataires sont poignardés, parmi eux, Sharon Tate, actrice et compagne de Roman Polanski. Elle est alors enceinte de huit mois. Avec le sang, de la comédienne, est écrit sur le mur le mot « Pig », autrement dit « cochon ». La même nuit, le couple LaBianca subit le même sort. La paranoïa envahit la ville. Trois mois plus tard, le lien entre ces meurtres et Charles Manson est établi par la police de Los Angeles.
Charles Manson est décrit comme un fou, quelqu’un de malfaisant, mais avec énormément de charisme. Il passe une grande partie de sa jeunesse en maison de correction, une partie de sa vie en prison. Manson était à San Francisco en 1967, il faisait partie de cette jeunesse bohème et c’est à ce moment-là, qu’il construit son harem et devient le gourou d’une communauté hippie. Il s’installera ensuite à Los Angeles et essayera de percer dans la musique tant bien que mal. Il prétendra un temps, être la réincarnation du Christ et construira sa « Famille ». Il utilisait la drogue, mais avec parcimonie, le sexe aussi avec l’organisation d’orgies sous LSD.
Une volonté d’un conflit de race
Il organise, de loin, les meurtres perpétrés cette fameuse nuit du 9 au 10 août. Il se venge du système hollywoodien qui n’a pas voulu faire de lui une star. Parmi les victimes donc, Sharon Tate qui est laissée pour morte après seize coups de baïonnette. Il avait conçu ce plan, pour provoquer un conflit racial, afin de faire accuser les militants noirs, des Black Panthers. Il voulait comme il le disait précipiter « la guerre des races ».
Charles Manson lors de son arrestation, en 1969
Cette tuerie plonge le pays dans un effroi le plus total. La veille, vivait d’amour, d’alcool, de drogues mais heureux. Le lendemain, comme une sorte de « gueule de bois » envahit les Etats-Unis. Au fil du temps cette affaire a pris de grandes proportions, comme si, Charles Manson était devenu un mythe. Cette série de meurtres indigne le public, et marque la fin des « seventies » bobo, hippie chic. Elle symbolise les dessous parfois sordides de cette ère qui avait pourtant tout pour conduire au bonheur.
-ხალხი რომ მორჩილებაში და მონობაში გყავდეს აღარაა საჭირო ბოლშევიკური ჩექმა და მაუზერი.
Méthodes pour un contrôle total de la société
ხალხის დასამორჩილებლად ისე რომ ადაამიანებს არ მოუნდეთ აჯანყება არაა საჭირო ჰიტლერის თუ ძერჟინსკინსკის მხეცობის ნაირი რამ. საკმარისია ხალხის კოლექტიური გაწვრთნა ისე რომ არავის არ მოუვიდეს აზრად აჯანყება.
იდეალური იქნება ადამიანების გაწვრთნა მათი დაბადების დღიდან მათი თანდაყოლილი ბიოლოგიურიუნარების შეზღუდვით.
შემდეგ წვრთნა უნდა გაგრძელდეს სწავლა-განათლების მკვეთრად შეზღუდვით, შისი პროფესიული სწავლების დონეზე დაყვანით.
უკულტურო უსწავლელი ტიპის აზროვნება შეზღუდულია, რაც უფრო შემოფარგლული მისი საზრუნავი უმნიშვნელო ყოველდღიური პრობლემებით მით უფრო ნაკლებად მოუნდება მას აჯანყება.
ცოდნა უფრო და უფრო ძნელად მისაწვდომი და ელიტისტური უნდა გახდეს.
უფსკრული უნდა გაითხაროს ხალხსა და მეცნიერებას შორის.
ფართე საზოგადოებისთვის განკუთვნილ ინფორმაციაში არ უნდა იყოს მავნე შინაარსი. და არავითარ შემთხვევაში ფილოსოფია. ფილოსოფია უნდა დაივიწყონ.
.აქაც არ უნდა იყოს არავითარი ძალადობა:
ტელევიზიით მასობრივად უნდა გავრცელდეს ემოციურის და ირაციონალურის გამაღვიძებელი ინფორმაციები და გასართობები. ადამიანები უნდა გავართოთ უაზროთი და მხიარულით.
უწყვეტი ყბედობით და მუსიკით უნდა შევუშალოთ ხელი აზროვნებას.
ადამიანთა ინტერესების ცენტრში და პირველ პლანზე უნდა დადგეს სექსუალობა. სექსი არის საუკეთესო სოციალური გამაყუჩებელ-დამამშვიდებელი.
და საზოგადოდ არსებობიდან უნდა განიდევნოს სერიოზულობა, მასხრად უნდა იყოს აგდებული ყველა ამაღლებული ღირებულება და იდეალი.
უნდა იყოს სიმსუბუქის მუდმივი აპოლოგია. ისე რომ რეკლამის ეიფორია იქცეს ადამიანის ბედნიერების სტანდარტი და თავისუფლების მოდელი.
ადამიანთა წვრთნა გააჩენს ერთადერთ შიშს, სისტემიდან განდევნის და ბედნიერებისთვის აუცილებელი პირობების ხელმიუწვდომელობის შიშს.
ასე მოზელილ მასობრივ ადამიანს უნდა მოექცე ისე რაც ის არის, უნდა მოექცე მას როგორც ექცევი ხბოს. მას უნდა უყურო და თვალყური უნდა ადევნო ისე როგორც თვალყურს ადევნებ ნახირს.
სოციალურად კარგია ყველაფერი რასაც შეუძლლია მისი სიფხიზლის მოდუნება.
მასხრად აგდებული, მოგუდული და უკუგდებული უნდა იყოს ყველაფერი რასაც შეუძლია ადამიანის გამოფხიზლება.
მავნებლურად და ტერორიზმად უნდა გამოცხადდეს ყველა დოქტრინა რომელიც ეჭვს ქვეშ აყენებს სისტემას და ასეთი დოქტრინების მიმდევრებს უნდა მოვეპყრათ როგორც მავნებლებს და ტერორისტებს.
მიუხედავად ამისა ძალიან იოლია მავნებლის მოსყიდვა. შევთავაზოთ მას ფული და ხელისუფლება და ის დამშვიდდება.
// ამ, ფრწყინვალე ტექსტის ავტორია ფრანგი ფილოსოფოსი Serge Carfantan, 2007//.
« (…) ” რამდენადაც იზღუდება ეკონომიკური და პოლიტიკური თავისუფლება იმდენად როგორც კომპენსაცია იზრდება სექსუალური თავისუფლება. და დიქტატორი, თუ მას არ სჭირდება საზარბაზნე ხორცი და ოჯახები ცარიელი თუ დაპყრობილი ტერიტორიების კოლონიზაციისთვის კარგად მოიქცევა თუ წაახალისებს ამ სექსუალურ თავისუფლებას.
ამასთან ერთად ნარკოტიკის ყლაპვით თუ გაჩხირვით დღისით მზისით ფერადი სიზმრების ხილვის თავისუფლება შეარიგებს ადამიანს მის მონურ მდგომარეობასთან”’
// ამ მშვენიერი ტექსტის ავტორია სახელგანთქმული ბრიტანელ-ამერიკელი მწერალი ოლდოს ჰაქსლი. ესაა მისი თხზულება ” ყოჩაღი ახალი სამყაროს” 1946 წლის გამოცემის წინათქმა//.
სრულწლოვანმა ადამიანმა ესეც უნდა იცოდეს.
ასეთია 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით ” ცივილიზებული” სამყარო.
პორნოგრაფიის მოყვარული სუპერკლასის გავლენით დღევანდელობა მისდევს ასეთ რჩევებს- სექსის ბანალიზაცია სკოლაში, დიდი ფრანგული გაზეთი Le Figaro,19.10.2014
ასოციაცია მოქმედება ბავშვთა პროსტიტუციის წინააღმდეგ (ACPE) ღელავს იმის გამო რომ უკვე კოლეჯიდან არის პრაქტიკები რომლებიც ენათესავება პროსტიტუციას. ასოციაციამ შექმნა პირველი პედაგოგიური საშუალება რათა პედაგოგებს დაეხმარონ დელიკატურ თემაზე საუბარში.
” კოცნა ვიდეოს, 1 DVD-ს სანაცვლოდ, მკერდის მოფერება ტანისამოსის სანაცვლოდ, ფელაცია რაღაც საჩუქრის სანაცვლოდ…. როდის იწყება პროსტიტუცია?
” ჩვენი მიზანი არაა ოჯახების შეშინება ! ამბობს ასოციაციაცია მოქმედება ბავშვთა პროსტტუციის წინააღმდეგ-ის ხელმძღვანელი Armelle Le Bigot Macaux, უნდა გავახილოთ თვალი:
სექსუალობის ბანალიზაციამ, პორნოგრაფიის მისაწვდომობამ, ადამიანის სხეულის ჩათვლამ ობიექტად მოზარდებს შეიძლება უბიძგოს პროსტიტუციისკენ.
ყოველ შემთხვევაში ამ პრაქტიკებმა შეიძლება დააბინძუროს მოზარდთა ფსიქოემოციური ურთიერთობები.”
ACPE-ს თანახმად საფრანგეთში უნდა იყოს 5000-8000 მცირეწლოვანი კახპა.
Armelle Le Bigot Macaux-ს თქმით “‘ეს პროსტიტუცია შეიძლება დაიწყოს თამაშით, ფელაციით ტუალეტში”.
” არის ჩვენთვის უცნობი რამების ძალიან მნიშვნელოვანი ციფრი”, ამბობს პარიზის მცირეწლოვანთა დაცვის ბრიგადის ხელმძღვანელი Vianney Dyevre.
ACPE-სთვის OpinionWay-ს მიერ ჩატარებული ზონდაჟის თანახმად სრულწლოვანთა
25 %-ს სმენია ლაპარაკი სკოლების ტუალეტებში პროსტიტუციის შესახებ.
ბავშვთა მესამედმა იცის რომ არიან ბავშვები რომლებმაც საჩუქრების სანაცვლოდ თავისი სხეულით გააკეთეს არანორმალური რამეები. და რას ვაკეთებთ? არაფერს, აჯანყდა ასოციაციის პრეზიდენტი. როდესაც ჩნდება კითხვა თუ ვინ უნდა გააფრთხილოს უმთავრესად ბავშვები პროსტიტუციის საფრთხის შესახებ გამოკითხულთა 66 % ამბობს რომ ეს უნდა გააკეთონ მშობლებმა. 48% კი ამბობს რომ ეს უნდა გააკეთონ მასწავლებლებმა. პრობლემა ისაა რომ მშობლებმა არ იციან თუ როგორ უნდა გააკეთონ ეს, სმბობს Armelle Le Bigot Macaux.
მასწავლებლებს კი აქვთ სექსუალური სწავლება პროგრამაში.
უკვე საბავშვო ბაღებში და დაწყებით სკოლებში საუბრობენ თემაზე ”ჩემი სხეული მე მეკუთვნის” და არა ძმები გრიმების თუ შარლ პეროს ზღაპრებზე.
სკოლებში და უნივერსიტეტებში ჯანდცვის ფრანგული ასოციაციის თანახმად პორნოგრაფიული საიტების ნოყვარულთა 1/3 არიან მოზარდები, მათ შორის 12 წელზე უმცროსი ბავშვებიც.
” საფრთხეში არიან 12-15 წლის ბავშვები, ამბობს პედოფსიქიატრი დოქტორი
Gisèle George, pédopsychiatre. ეს იყო პირველი კოცნების ასაკი. ეხლა ის გადაიქცა პირველი ფელაციების ასაკად. ბაღნები ფიქრობენ რომ ესაა სიყვარულის ნიშანი.
ისინი ერთმანეთს უგზავნიან “sextos”-ს, მათი შიშველი სხეულის სურათებს. გოგონები ნორმალურად თვლიან ფელაციებს ტუალეტებში ან ძმაბიჭებთან
”ლაციცობას”. არც ისე ადვილია უარის თქმა როდესაც ეს” დაქალებმა გააკეთეს”
.” გოგონები ამას აკეთებენ იმიტომ რომ არ იყვნენ გარიყულნი დაქალების ჯგუფიდან, ამბობს Dr George. ესაა სქესობრივი მომწიფების პროცესი. ბავშვები კარგავენ თავისი თავის პატივისცემას, მათ ეშინიათ თავისი სხეულისა და ეზიზღებათ ის. და რატომ არ უნდა იყოს ამის რენტაბილიზაცია 30 ევროს მოთხოვნით? ასე იწყება პროსტიტუციაში ჩათრევა.”
ოდესღაც საკრალური სექსი გადაიქცა “junk sex”-ად, სწრაფი მოხმარების პროდუქტად, ამბობს ფილოსოფოსი Inès Pelissié du Rausas.
ფილოსოფოსმა Inès Pelissié du Rausas-მა გამოაქვეყნა ნაშრომი ” დედა, შენი ჭირი მე, მელაპარაკე სიყვარულზე”- S’il te plaît, maman, parle-moi de l’amour.
” ვიბრძვით ცუდად კვების წინააღმდეგ და ცუდი სექსუალობის წინააღმდეგ? სვამს კითხვას ეს ფილოსოფოსი.
ოდესღაც საკრალური სექსი გადაიქცა “junk sex”-ად, სწრაფად მოსახმარებელ პროდუქტად. ჰიპერსექსუალიზებული გოგოც გადაიქცა სახმარ და ხმარების შემდეგ გადასაგდებ ობიექტად.
ასეა ის გაწვრთნილი ყველაზე მეტად ვიდეოკლიპებით.
სიმპტომატური ისაა რომ სიტყვას “bitch”-ფრანგულად salope // ბოდიში, ძუკნა, უფრო ლიტერატურულად ბინძური// , გოგონები იღებენ კომპლიმენტად, ქათინაურად.
ავტორი ნაშრომისა ” დაკარგული ბავშვები” Claire Berest ყვება ერთ-ერთ საქმეს რომელსაც იკვლევდა მცირეწლოვანთა დაცვის ბრიგადაში:
” მდიდარი კვარტალების 12 წლის ბიჭუნები თამაშობენ ” ქმედება თუ ჭეშმარიტება”-ს. გოგონები თანხმდებიან ფელაციებზე და სოდომიებზე. ისინი თანახმანი იყვნენ მაგრამ მათ იჩივლეს იმიტომ რომ ისინი გადაიღეს.””
Armelle Le Bigot Macaux-ს თქმით ყველაზე უარესია ფრაზა რომელიც მუდამ ისმის:
” არაა ცუდი და დანაშაული ამის კეთება”. არიან გოგონებიც რომლებიც აზუსტებენ რომ ნამდვილ კოცნა-პროშტნას ინახავენ ძმაბიჭებისთვის.
როდესაც ახალგაზრდა ხვდება რომ ის ცუდ რამეს სჩადის მას იპყრობს სირცხვილი, ის იკეტება საკუთარ თავში, ზოგჯერ ხდება აგრესიული საკუთარი თავის მიმართ, ზოგჯერ ჭრილობებს აყენებს თავის სხეულს და ცდილობს თავის მოკვლას.
მშობლები უნდა ესაუბრებოდნენ თავის შვილებს.
მათ უნდა გააგებინონ თავის შვილებს რომ ადამიანი სულიერი არსებაა და არა სახმარი და გადასაგდები სხეული.
1960-80-ანი წლების სექსუალურმა რევოლუციამ დაასაფლავა წარმოდგენა უმანკოებაზე
Adolescence : la fin de l’innocence – მოზარდობა: უმანკოების დასასრული
Géraldine Levasseur ერთ წიგნში შფოთავს იმის გამო რომ პორნოგრაფია ცუდად მოქმედებს ჩვენს ბავშვებზე, 08/07/2009
ყოველი მეორე 11 წლის ბავში ამბობს რომ მას ნანახი აქვს პორნოფილმი.
ესაა ასაკი როდესაც ჩნდება კითხვები სექსუალობაზე. დღეს არის ინტერნეტი, საკმარისია რამოდენიმე დაწკაპუნება და ნახავ პორნოფილმს.
ბავშვმა უბრალოდ უნდა დაადასტუროს რომ სრულწლოვანია, მაგრამ არავინ შეამოწმებს რამდენად მართალია მისი ნათქვამი. და თუ მისი მშობლები დაადებენ ბოქლომს ის წავა ძმაკაცთან საზიზღრობათა სანახავად.
ბავშვს სულ არ ესმის რომ პორნოგრაფია არის ფილმი სადაც თამაშობენ სექსუალური ოსტატობით გამორჩეული საგანგებოდ გაწვრთნილ-შერჩეული მაღალხელფასიანი მსახიობები და მას ექმნება ყალბი წარმოდგენა სექსუალობაზე.
დღეს სექსი აბსლოტურად ყველგანაა,2002 წლის 1 ივნისი
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის შემდეგ სექსი აბსოლუტურად ყველგანაა: სექსია ტელეგადაცემებში, რადიოში, როგორც ქალებისთვის ისე კაცებისთვის განკუთვნილ ჟურნალებში, მოდაში, რეკლამებში, სკოლების და უნივერსიტეტების კედლებზე და ტუალეტებში, ქუჩებში და ავტობუსის გაჩერებებზე თუ რკინიგზის სადგურებში. დღევანდელობა ადამიანს 24 საათი აღიზიანებს სექსუალურად. მოზარდი გოგონებისთვის განკუთვნილი ჟურნალები უხსნიან მკითხველებს თუ როგორ უნდა აკეთონ ფელაცია. კაცებისთვის განკუთვნილი ჟურნალები უხსნიან მკითხველებს რომ სოდომია არის ბატონობის ნიშანი და ის აუცილებლად უნდა გასინჯო. და ტელევიზია მაყურებლებს ეუბნება რომ ეშანჟიზმი ანუ ძმაკაცების მიერ ცოლების და საყვარლების დრო და დრო ერთმანეთისთვის თხოვება მოდურია და კარგია.
ყველგან მყოფი შიშველი სხეულებით და პორნოგრაფიით გამოთაყვანებული ბაღანა არ მივარდება თავის დაქალს გასაუპატიურებლად იმიტომ რომ მან პორნოგრაფია ნახა წინა დღეს. მაგრამ არიან სუსტი ბავშვებიც. მათი ცნობისმოყვარეობა იმდენად ძლიერია რომ ისინი ეცემიან ყველაზე სუსტს. იყო შემთხვევა როდესაც ბავშვმა თავის 3 წლის ბიძაშვილ გოგონას სთხოვა ფელაცია გამიკეთეო იმიტომ რომ მას უნდოდა პორნოგრაფიაში ნანახის გასინჯვა.
მშობლების გინება იოლია მაგრამ პრობლემა ტექნოლოგიაშია. პრობლემა იმაშია რომ ბავშევები დღეს ხშირად ინფორმატიკას უკეთესად იყენებენ ვიდრე მათი მშობლები და მშობლებს სულაც არ სურთ მათი შვილების დონემდე ამაღლება.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით გამოთაყვანებული მშობლები არ უწევენ ანგარიშს იმას თუ რისი გაკეთება შეუძლიათ მათ ბავშვებს კომპიტერით და მობილური ტელეფონით.
” საჭიროა ფილოსოფიის კურსი და არა სექსუალური აღზრდა” ეს განწირული ხმით იყვირა ბელგიელ-ფრანგმა ფილოსოფოსმა და სექსოლოგმა ქალბატონმა ტერეზა არგომhttps://www.lesalonbeige.fr/il-ne-faut-pas-des-cours-deducation-sexuelle-mais-des-cours-de-philosophie/embed/#?secret=4z7o9dWGeF
ქალბატონი ტერეზა არგო ესაუბრება დიდ ფრანგულ გაზეთ Le Figaro-ს, 2016წლის 7 თებერვალი
სექსუალური განთავისუფლება სულაც არაა ისეთი განთავისუფლება როგორადაც მას წარმოადგენენ ხოლმე. ადრე სავალდებული ნორმა იყო შვილების გაჩენა. ეხლა სავალდებულო ნორმაა სიამოვნება. მაგრამ სავალდებულო ნორმა დარჩა.
ადრე გვევალებოდა შვილების გაჩენა. ეხლა გვევალება სიამოვნება. სულ ესაა.
ადრე აკრძალული იყო სექსუალური ურთიერთობები ქორწინებამდე. ეხლა ამბობენ რომ საჭიროა სექსუალური ურთიერთობების დამყარება რაც შეიძლება ადრე. სულ ესაა.
ძველად ნორმას ადგენდა ინსტიტუტი, უმთავრესად რელიგიური.
ეხლა კი ნორმას ადგენს პორნოგრაფიული ინდუსტრია. ეხლა სექსუალური ცხოვრების ნორმებს ადგენს ორნოგრაფია.
ჩვენ დაგვარწმუნეს იმაში რომ განთავისუფლებულებულები ვართ და ვეღარ ვამჩნევთ იმას თუ რამდენად ვემორჩილებით ნორმებს.
სიახლე ისაა რომ სექსუალობის გულში შეიტანეს მოწინავეობის და წარმატების ცნებები…
ფილოსოფოსი ტერეზა არგო ამას გარდა მუშაობს სექსოლოგად კოლეჯში და ვედავს მომავალი თაობის თავისებურებებს.
ის ამბობს რომ ბავშვების მიერ სექსუალობის აღქმაზე გავლენას ახდენს პორნოგრაფია. ის ამბობს რომ მასთან სოლაში მიდიან ხოლმე 13 წლის გოგონები და ეკითხებიან თუ რას ფიქრობს ის 3 ადამიანის ჯგუფურ სექსზე.
ტექნოლოგიის და ინტერნეტის განვითარება-გავრცელებასთან ერთად პორნოგრაფია მეტისმეტად ხელმისაწვდომი გახდა და ამ გოგოების საქციელიც გასაგებია.
ინტერნეტის პორნოსაიტების გარდა არის მთელი ”პორნოკულტურა” რომელიც არის კლიპებში, ტელერეალობის გადაცემებში, მუსიკაში, რეკლამაში, და ა.შ…
პორნოგრაფიას მძევლად აჰყავს ბავშვის ფანტაზია ისე რომ არ აძლევს მას თავისი საკუთარი ფანტაზიის გამომუშავებისთვის აუცილებელ დროს. შემდეგ ბავშვს უჩნდება სირცხვილის განცდა იმიტომ რომ სექსუალურად ღიზიანდება პორნოგრაფიის ყურებისას. ჩნდება მავნე ჩვევაც.
სექსუალური განთავისუფლება შებრუნდა ქალის წინააღმდეგ.
დევიზი19 წლის პარიზული მაისის დევიზი ”ჩემი სხეული მე მეკუთვნის და რასაც მინდა იმას ვუზამ” გადაიქცა დევიზად ” ჩემი სხეული მისაწვდომია მირუტყვულ-მხეცური ჟინისთვის”. კონტრაცეფცია, აბორტი, მშობიარობა აწვება ქალს და არა კაცს.
საჯაროდ ხდება ქალის პატივისცემის დემონსტრაცია და განმარტოვდებიან და შტერდებიან პორნოგრაფიით სადაც ქალებს ეპყრობიან როგორც ობიექტებს…
ასეთი ამორალობა ძალიან ცუდად მოქმედებს ბავშვებზეც.
ბავშვები უნდა დავიცვათ პორნოგრაფიით გამომათაყვანებელი სამყაროსგან.
ჰიპერსექსუალიზებული სამყაროთი და პორნოგრაფიით გამოთაყვანებულ ბავშვსაც უნდა გავაგებინოთ რომ ადამიანი არაა მარტო სხეული, სექსუალური ორგანოები და ინსტინქტები.
ბავშვებს უნდა ვასწავლოთ სრულფასოვან ადამიანებად, ერთმანეთთან სრულფასოვანი უერთერთობის უნარის მქონე სრულფასოვან პიროვნებებად, სრულფასოვან კაცებად და სრულფასოვან ქალებად ჩამოყალიყებება.
აუცილებელია ფილოსოფიის სწავლება და სწავლა და არა სექსუალური აღზრდა, პრეზერვატივებზე,კონტრაცეპტივებზე და კონტრაცეპტივებზე ლაპარაკი.
ერთმა გერმანელმა კარდინალმა აბორტი შეადარა გენოციდს, მილიონობით პიროვნების მოკვლას ჰიტლერის და სტალინის მიერ. მან შემდეგ განაცხადა რომ ნანობს თავისი ნათქვამის გამო და რომ მას ცუდად გაუგეს.
მაგრამ გერმანული რადიო DW-ს მსმენელები პრობლემას სხვანაირად ხედავენ.
” მე ვეთანხმები კარდინალსs . შეხედეთ რას ამბობს დედა ტერეზა :
” ე.წ. აბორტის უფლებამ დედები აქცია მათი შვილების მტრებად, ქალები დაუპირისპირა კაცებს, ძალადობა და უთანხმოება შეიტანა ადამიანთა ყველაზე ინტიმური ურთიერთობების გულში. მან კიდევ უფრო დაასუსტა მამის როლი საზოგადოებაში რომელსაც უფრო და უფრო აკლია მამა.
აბორტი უდიდეს საჩუქარს, ბავშვს, აცხადებს კონკურენტად, აგრესიად, უხერხულობად და თეორიულად დედებს აქცევს ტირანებად რომლებსაც აქვთ მათი ფიზიკურად უძლური შვილისთვის სიცოცხლის წართმევის უფლება.”…
ადამიანის უფლებები არაა მთავრობის მიერ მინიჭებული პრივილეგია. ესეე ყოველი ადამიანის უფლებები იმიტომ რომ ისინი ადამიანები არიან.
სიცოცხლე არაა ექვემდებარება და არ უნდა ექვემდებარებოდეს სხვის, თუნდაც მშობლის თუ სუვერენის სიამოვნებას”, განაცხადა დედა ტერეზამ აბორტის თაობაზე-Doug Petkoff .
” 100%-ით ვეთანხმები კარდინალს.მე თვითონ წარმოშობით ებრაელი ვარ. ვერ ხედავ თუ რა არის მის ნათქვამში შეურაცხმყოფელი.
სამივე შემთხვევაში უმანკო ადამიანთა სიცოცხლე მსხვერპლად შესწირეს იმას რაც ითვლება უმაღლეს სიკეთედ-რასიულ სიწმინდეს, კლასობრივ ერთიანობას თუ ინდვიდუალურ კომფორტს. სამივე არის მკვლელობის გამართლება– — Edouard
ითქვა რომ აბორტი პოზიტიური სიკეთეა და არა აუცილებელი ბოროტება და ამით მემარცხენეებმა დააკანონეს სსაკლაო და ეხლა აბორტი კლავს მეტს ვიდრე კიბო, თამბაქო, მკვლელობები, ტერორიზმი და ომი. ესაა ამერიკელთა // და არა მარტო ამერიკელთა// მომავალი თაობების ჟლეტა.
მარტო ლეგალური აბორტის 47 წლის მანძილზე მარტო აბორტით მოკლეს 61 მილიონზე მეტი ამერიკელი.
https://www.texasrighttolife.com/more-than-61-million-babies-killed-in-47-years-of-legal-abortion/
2020 წლის 22 იანვარი არის 47-ე წლისთავი Roe v. Wade-სი, უმაღლესი სასამართლოს გადაწყვეტილებისა რომელმაც მოახდინა აბორტის ლეგალიზაცია აშშ-ს 50 შტატში.
ამ ბნელი თარიღის მოახლოებისას
National Right to Life -ს ანალიზის თანახმად ამ პერიოდში აბორტით მოკლეს დაახლოებით 62 მილიონი ადამიანი. ყოველი მოკლული უნიკალური და შეუცვლელი იყო. იმის მაგივრად რომ ისინი კარგ ამერიკელებად აღეზარდათ ბიოლოგიურ თუ ამყვან ოჯახებში ისინი გაწყვიტეს აბორტით. ეს შემზარავი ციფრი გვავალებს ბრძოლის გაგრძელებას მანამდე სანამ ჩვენს კულტურაში ყოველი ადამიანის სიცოცხლე არ იქნება დაცული კანონით.
ავსტრალიელმა ფილოსოფოსმა და პროფესორმა Peter Singer-მა ბრძანა რომ ზოგი ადამიანი ადამიანია და პიროვნება და ზოგიც-არა,
ზოგი აადამიანი მისი თქმით არის impersonne ანუ არაპიროვნება და რომ ამდენად ჯანმრთელი კოღოს მოკვლა დაუშვებელია და ავადმყოფი ახალშობილი ბავშვის მოკვლა დასაშვებია.
მას აყვნენ პროფესორები Francesca Minerva და Alberto Giubilini, რომლებიც Journal of Medical Ethics–ში მოითხოვენ. პოსტნატალური აბორტის ანუ უკვე გაჩენილი ბავშვის,ახალშობილი ადამიანის მოკვლის უფლების დაკანონებას.
არგუმენტი შთამბეჭდავია- დედის მუცელში მყოფი ჩანასახი არაფრით განსხვავდება ახალშობილი ჩვილი ბავშვისგან. ორივე არის უტვინო ატომების გროვა რომელსაც არა აქვს არც იდეები და არც განსაკუთრებული მოთხოვნილებები და ემოციები ანუ რც ერთი არაა პიროვნება .
თუ დაშვებულია აბორტი ანუ დაუბადებელი ადამიანის მოკვლა დაშვებული უნდა იყოს ახალშობილი ადამიანი არაპიროვნების მოკვლაც.
ფილოსოფოსი და ეთიკის ექიმი ოქსფორდში ფრანჩესკა მინერვა // Francesca Minerva, Oxford// ამბობს რომ ახალშობილი ადამიანები არ არიან ნამდვილი იროვნებები და მათი დახოცვა შეიძლება.
ის ამტკიცებს რომ აბორტი და ახალშობილის მოკვლა თუ კი ხანგრძლივი ფიქრის შემდეგ
მიხვდები რომ შემთხვევით და უნებურად ჩასახული ან ავადმყოფი შვილის მოვლა და აღზრდა არ შეგიძლია ერთი და იგივეა და დასაშვებია.
British Medical Journal-ში გამოქვეყნებულ წერილში მან განაცხადა რომ ექიმებს უნდა ჰქონდეთ ინვალიდი ბავშვის მოკვლის უფლება, რომ მშობლებს უნდა ჰქონდეთ თავისი საკუთარი შვილის მოვლის მოკვლის უფლება იმ შემთხვევაში თუ კი ეს შვილი ინვალიდია,ძვირად უჯდება თავის მშობლებს ან უბრალოდ იმიტომ რომ ის არასასურველი იყო.
ფრანჩესკა მინერვა ამტკიცებს რომ ახალშობილს ჯერ არა აქვს იმედი, მიზნები,ოცნებები,მაშ,ის ჯერ არაა პიროვნება და მას,ამენად, ჯერ არა აქვს სოცხლის და ცხოვრების მორალური უფლება.
მან განაცხადა რომ დაფეხმძიმებული ქალის ცხოვრება იცვლება //მაგ. ის ფეხმძიმობის დროს რჩება მარტო// და მას არა ააქვს თავის ბავშვზე ზრუნვისთვის აუცილებელი დრო,ფული და ენერგია.
ამ დროს დედას უნდა ჰქონდეს თავისი საკუთარი შვილის მოკვლის უფლებაო,ამბობს პროფესორი.
ფრანჩესკა მინერვა ამტკიცებს რომ ახალშობილს ჯერ არა აქვს იმედი, მიზნები,ოცნებები,მაშ,ის ჯერ არაა პიროვნება და მას,ამენად, ჯერ არა აქვს სოცხლის და ცხოვრების მორალური უფლება.
მან განაცხადა რომ დაფეხმძიმებული ქალის ცხოვრება იცვლება //მაგ. ის ფეხმძიმობის დროს რჩება მარტო// და მას არა ააქვს თავის ბავშვზე ზრუნვისთვის აუცილებელი დრო,ფული და ენერგია.
ამ დროს დედას უნდა ჰქონდეს თავისი საკუთარი შვილის მოკვლის უფლებაო,ამბობს პროფესორი.
დღევანდელობა ტრაღიკული ხანაა. ის არ შემოიფარგლება მარტო ბოროტების იმპერიასთან და მის ნარჩენებთან თუ გლობალური დემოკრატიის დამყარებისთვის და ამაზე ისლამისტურ-ჯიჰადისტურ რეაქციასთან ბრძოლით
დღეს აშშ-ს და ევროპის უნივერსიტეტებში ებრძვიან კლასიკურ ბერძნულ და ლათინურ კულტურას-ებრძვიან ჰომეროსს,ესქილეს,მარკუს ავრელიუსს, ციცერონს, ებრძვიან მთელ ევროპულ კულტურას-შექსპირს, დანტეს, მოცარტს…. თეთრკანიან ევროპელს აცხადებენ რასისტ კოლონიალისტ არამზადად. მასალები იმის გასაგებად და იმაზე დასაფიქრებლად თუ როგორ და რატომ ხდება ეს.
1899 წელს გამოქვეყნებული მისი ლექსი-პროგრამა ”თეთრკანიანის ტვირთი” ძვირად გვიჯდება ყველას.
7 ნაწილისგან შემდგარი ეს ლექსი თეთრკანიანის მოვალეობა-მისიად აცხადებს მის მიერ კოლონიზებული ხალხების ცივილიზებას, მათ საჭიროებათა დაკმაყოფილებას და მათ მართვას.
დასავლელებს მაშინ სწამდათ პროგრესისა, იმისა რომ მათი მოვალეობაა ცივილიზაციის გავრცელება დანარჩენ მსოფლიოში.
1898 წლის ეს ლექსი იქცა ევროცენტრიზმის სიმბოლოდ და კოლონიზაციის როგორც ცივილიზაციის გამავრცელებელი მისიის გამართლებად.
კიპლინგი კოლონიზაციას წარმოადგენს როგორც ევროპელი კოლონიზატორის მიერ საზიდ ტვირთს, განსახორციელებელ მისიას.
ევროპელი კოლონიზატორი აქ გაიგივებულია კაცობრიობის ცოდვების მძიმე ჯვრის მზიდავ იესო ქრისტესთან.
ევროპელი კოლონიზატორი კაცია, მშვიდია, მოთმინებითაა სავსე, ერევა შიშებს და დაღლილობას, იტანს კოლონიზებული ხალხების უმადურობით გამოწვეულ იმედგაცრუება ეს ნახევრად-ბავშვი ნახევრად დემონი კოლონიზებული ხალხები სულ არ გამოხავენ მადლიერებას იმ სიკეთივის რაც ევროპელმა კოლონიზატორმა მიუტანა მათ, იმის გამო რომ კოლონიზატორი იცავს კოლონიზებულებს და აუმჯობესებს მათ ცხოვრებას.
მიუხედავად ველურთა უმადურობისა ევროპელმა კოლონიზატორმა კოლონიზებულნი აკტრუიზმით უნდა წაიყვანოს სინათლისკენ, უნდა დააკმაყოფილოს მათი საჭიროებები, დაამყაროს მშვიდობა, მოსპოს ავადმყოფობები და შიმშილი, დააპუროს მშივრები…
მიუხედავად იმისა რომ ბრიტანული და დასავლური ცივილიზაცია უმაღლესია და ის უნდა გავრცელდეს მთელ მსოფლიოში ის არაა მოზეიმე.
როდესაც ევროპელი კოლონიზატორი თითქმის მიაღწევს მიზანს. სიზარმაცე და ბარბაროსული სისულელე მოსპობს კოლონიზატორის ყველა იმედს. იქნება კოლონიზატორი-ცივილიზატორის მიერ აგებულ პორტებში კოლონიზატორი-ცივილიზატორი ვერ შევა, ის ვერ გაივლის მის მიერ დაგებულ გზებზე, მაგრამ მან მაინც უნდა ააგოს და თავისი გვამებით დაფაროს ისინი.
ასეთია კიპლინგის ქედმაღალი ტრაღიკული მესიანიზმი.
დარვინი,” დაბალი რასების” შემქმნელი 1871 წელს გამოცემულ თავის ბოლო წიგნში ” ადამიანის წარმოშობა” დარვინმა ევოლუცია გადარჩევის თავისი თეორია მიუყენა ადამიანს და ადამიანთა რასებს.
დარვინს არ სჯეროდა ბიბლიისა, ღმერთის მიერ ადამიანის შექმნისა, კაცობრიობის ერთიანობისა. მან თქვა რომ არიან ცივილიზებული რასები და ველური რასები.
ხოდა თქვა რომ ახლო მომავალში ცივილიზებული რასები მთელ დედამიწაზე მოსპობენ ველურ რასებს და დაიკავებენ მათ ადგილს.
დარვინი არ ყოფილა კიპლინგივით დახვეწილი. მან უბრალოდ და მიეთ-მოეთის
გარეშე სჭექა რომ ბუნებაში ძლიერი ჭამს სუსტს და კაცობრიობაშიც ასეა.
“At some future period, not very distant as measured by centuries, the civilised races of man will almost certainly exterminate and replace throughout the world the savage races. ..
მაგრამ დარვინის პროგნოზი ჯერ-ჯერობით არ ახდა. უნივერსიტეტებით, ტანკებით ძლიერმა კოლონიზატორებმა გააჩაღეს მსოფლიო ომები, გენოციდები, ააოხრეს ევროპა რის შემდეგაც რა თქმა უნდა დასუსტდნენ. შემდეგ იყო დეკოლონიზაცია და ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია //აპოგეა 1960-80-ანი წლები// რამაც კიდევ
უფრო დაასუსტა ცივილიზებული რასები და მოვიდა რევანშის დრო ეხლა მუშტებს იქნევენ და დასავლეთს ასამართლებენ, ფაქტიურად მის სიკვდილს მოითხოვენ სტალინის პროკურორი ვიშინსკის მანტიაში გამოპრანჭული ნეოფემინისტები, ანტირასისტები, ჰომოფობიასთან, ტრანსფობიასთან, ისლამოფობიასთან და ა.შ.-სთან მებრძოლები და უბრალოდ იდიოტები და არამზადები.
ამით უდიდეს ზარალს განვიცდით ჩვენ, ვისაც გვიყვარს ჰომეროსი, ესქილე,,სოკრატე,პლატონი, არისტოტელე, დანტე, შექსპირი, მოცარტი… თუ არ გეცოდინებათ რა ხდება და წინააღმდეგობას არ გაუწევთ დროულად ამ სიველურეს დაიღუპებით დიდი ევროპული ცივილიზაციის დაღუპვის შემდეგ. კუკუ.
ნახალი ტოტალიტარიზმები-დასავლური ცივილიზაციის მკვლელობა
cancel culture უნივერსიტეტი ” აუქმებს” ევროპულ კულტურას
2017 წლის მაისში აშშ-ს უნივერსიტეტმაEvergreen აალაპარაკა ხალხი თავის თავზე. ვაშინგტონის შტატში მდებარე ეს კოლეჯი ეძღვნება ჰუმანიტარულ და სოციალურ მეცნიერებებს და პროგრესიზმის ავანგარდი. იქ სწავლიან ყველა ეხლა მოდურ იდეოლოგიას: théorie du genre-ს ანუ იმას რომ სქესი არის კულტურული და არა ბუნებრივი მოვლენა და ადამიანსშეუძლია სურვილისამებრ მისი გადაკეთება-გადმოკეთება, ლგბტ აქტივიზმს,ნეოფემინიზმს, ”ინტერსექციურს”,დეკოლონიალიზმს, ”თეთრკანიანთა პრივილეგიას” და cancel
culture-ს.
სასკოლო წლის დასაწყისში პროფესორებები წარუდგინეს სტუდენტებს და პროფესორებმა სტუდენტებს უთხრეს თუ რა არის მათი სქესი, როგორია მათი სექსუალური ორიენტაცია და სხვა არანაკლებად აქტუალური დეტალები.
პროფესორებს საჯაროდ უნდა ეღიარებინათ საჯაროდ აქვთ თუ არა მათ მათი ”იდენტიტებობებიდან” გამომდინარე რაღაც პრივილეგიები.
ყველაზე პრივილეგირებულად რა თქმა უნდა გამოცხადებულია თეთრკანიანი ჰეტეროსექსუალი ქრისტიანი მამაკაცი რომელმაც ჩაგრულ უმცირესობათა პირისპირ უნდა მოინანიოს მჩაგვრელის თავისი სტატუსი.
ისტორია ყველა საზღვარს გასცდა 2017 წელს როდესაც დირექციამ გადაწყვიტა ”არყოფნის დღის” მოწყობა თეთრკანიან პროფესორებს და მოწაფეებს აუკრძალეს კამპუსში მისვლა და დაავალეს რასიულ საკითხებზე დაფიქრება.
მემარცხენეები გაგიჟდნენ, უცნაური რამე ხდება ამერიკელ მემარცხენეებში.
კლასიკური მემარცხენეები იბრძოდნენ ყველა გაჭირვებულისთვის, ყველას სიტყვის
გასანთავისუფლებლად, რასებს შორის დაპირისპირებათა შესაწყვეტად.
ამ კლასიკურ მემარცხენეებს აღარ ესმით ახალი მემარცხენეებისა ვისთვისაც თეთრკანიანი პირველ რიგში რასისტია, ვინც ადამიანებს ახარისხებენ მათი ფერის შესაბამისად.
YouTube-ზე არის ფილმი Evergreen,რომელიც აღწერს ამ ახალი მემარცხენეების
სიგიჟეს. შემზარავია, თავზარდამცემია. Evergreen არის პროგრესისტული
უნივერსიტეტი ვაშინგტონის შტატში.
პროფესორები მონანიების ტონით უყვებიან სტუდენტებს მათი სექსუალური
ორიენტაციის, მათი ”რასის”, მათი ცხოვრების, მათი მრავალფეროვანი მეობის
სხვადასხვა კომპონენტის შესახებ.
ესაა იდეა რომლის თანახმადაც ყოველი ადამიაანი არის რაღაც ჯგუფის წევრი
და არიან ისტორიულად პრივილეგირებული ჯგუფები.
პროფესორმა, მაშ, როგორც აღსარებაზე ისე უნდა თქვას რომ ის არის
პრივილეგირებულ სოციალურ იერარქიაში. სიგიჟეა, მაგრამ ასეა.
Robin di Angelo ასწავლის სტუდენტებს რომ მარტო თეთრკანიანები არიან რასისტები,
რომ რასიზმი უხილავად არის ყველგან როგორც ჰაერი რომლითაც სუნთქავ.
ამ უნივერსიტეტის ტრადიციის თანახმად ფერადკანიანი უმცირესობებიდან
გამოსული სტუდენტები და პროფესორები წელიწადში ერთხელ არ მიდიან კამპუსში
რათა ასე შექმნილი სიცარიელით ხაზი გაუსვან მათ მნიშვნელობას რომელიც მათი
აზრით დაუფასებელია.
ერთხელ ექსტრემისტმა სტუდენტებმა გადაწყვიტეს როლების შეცვლა დაადგინეს
დღე როდესაც არ უნდა მისულიყვნენ თეთრკანიანი სტუდენტენტები და პროფესორები.
ამის წინააღმდეგ აყვირდა ბიოლოგიის პროფესორი,პროგრესისტი მემარცხენე დემოკრატი Bret Weinstein.
მან თქვა რომ საკუთარი ნებით ნაბაყოფლითი სიმბოლური ბოიკოტი ერთია და სხვას უთხრა ცუდი ფერის ხარ და არ მოხვიდე დასაგმობი რასიზმია გინდა შავკანიანი და გინდა წითელკანიანი იყო ამის მთქმელიო.
ხოდა ბეჩავ მემარცხენე დემოკრატ პროგრესისტ პროფესორს და მთელ უნივერსიტეტს გაუთენდა შავი დღე.
პროგრესისტ პროფესორს თავს დაესხა კიდევ უფრო პროგრესისტი სტუდენტების
ურდო მათ პროფესორს უძახეს არამზადა რასისტი, აიღეს მთელი კამ კამპუსი , იყო
სიგიჟე-დარბოდნენ ბეისბოლის ჯოხებით და ცემდნენ ”არაპროგრესისტებს”.
პოიყო ღრიანცელიც, დაშინებაც. პოლიციას დაუძახეს.
უნივერსიტეტის რექტორატმა ბეჩავ პროგრესისტ, დემოკრატ, მემარცხენე პროფესორს უთხრა რომ ვერ დაიცავს მის უსაფრთხოებას და პროფესორი წავიდა სამსახურიდან, უფრო ზუსტად ის გაწიხლეს ”ანტირასისტმა”, სინამდვილეში კი თეთრკანიანთა სიძულვილით შეპყრობილმა მუტრუკებმა.
უნივერსიტეტიდან ფაქტიურად გაწიხლულმა პროფესორმა კი კონგრესის წინაშე მოყვა რომ საუნივერსიტო კამპუსებში აღარსაა სიტყვის თავისუფლება.
ახალი მემარცხენეების ერთი ფრთა ჭამს თავის შვილებს.
ფაშისტურ რამედ გადაქცეული ეს მოძრაობა განასახიერებს ყველაფერ იმას რასაც უნდა ებრძოდეს: შეუწყნარებლობას, უვიცობას, დოგმატიზმს და ობსკურანტიზმს.
ტყუილად გგონიათ რომ ის რაც ხდება აშშ-ში არ შეიძლება მოხდეს საფრანგეთში და საქართველოში.
უნივერსიტში დაიწყო ანარქია, პროფესორები დაშინებულ-შეძრწუნებულები იყვნენ, დამცირებულმა ხელმძღანელობამ ქედი მოიხარა. წესრიგის დამცველთა ჩარევა აუცილებელი გახდა. ვირთხასავით დევნილი ბეჩავი პროფესორი წავიდა სამსახურიდან
Evergreen-ის შემთხვევა სამწუხაროდ არაა იზოლირებული შემთხვევა,არის სხვა
ცალკე საძინებლებს, ანუ არის სეგრეგაციაც. ”პოზიტიური დისკრიმინაციის” სახელით ცნობილი პოლიტიკა უარყოფს წარმოშობით აზიელ ბრწყინვალე მოწაფეებს და მათ ადგილს აძლევს ”ნაკლებად პრივილეგირებული” უმცირესობებიდან გამოსულ კანდიდატებს. ირჩევენ კანის ფერით და არა გონებრივი უნარით.
ხდება სოციალური საკითხის მარგინალიზაცია, ანგარიშს არ უწევენ წარმოშობით ევროპელი მოქალაქეების სიღარიბეს.
იგივეა საფრანგეთში.სტუდენტთა ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი პროფკავშირი UNEF უნივერსიტეტის ხელმძვანელობის ნებართვით აწყობს შეკრებებს რომლებზეც არ უშვებენ თეთრკანიანებს.
ამ ოხრობებს თან ახლავს ევროპული კულტურის სიძულვილი რომელიც თვალშისაცემი გახდა 2019 წელს პარიზის ღვთისმშობლის ტაძრის დაწვასთან დაკავშირებით.ამ ეროვნულმა დრამამ შეძრა მილიონობით ფრანგი მაგრამ უკვე ნახსენები სტუდენტური პროფკავშირი UNEF-ის ეროვნულმა ხელმძღვანელებმა ტვიტერით გაავრცელეს საფრანგეთის ლანძღვის და წყევლა-კრულვის ნიაღვარი. განსაკუთრებით გამოიჩინა მისმა ერთ-ერთმა ვიცე-პრეზიდენტმა Hafsa Askar-მა :
”ფეხებზე მკიდია პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი იმიტომ რომ ფეხებზე მკიდია საფრანგეთის ისტორია…”’
დავაკვირდეთ. ეს თქვა საფრანგეთის მთავრობის მიერ დაფინანსებული საფრანგეთის სტუდენტთა ეროვნული კავშირი UNEF-ის არჩეულმა ხელმძღვანელმა Hafsa Askar-მა. ამ სტუდენტმა ლილიდან თავი გამოიჩინა ტვიტერზე გარკვეული ფერის კანის მქონე ჯგუფის წინააღმდეგ ძალადობის წაქეზებით. ” გაზით უნდა გაგვეწყვიტა ამ ქვე-რასის ყველა თეთრკანიანი”, ”თეთრკანიანებო, შეწყვიტეთ შვილების გაჩენა და გამრავლება, სულ ესაა ჩემი სათქმელი”, ” არა თეთრკანიანებთან ერთად ყოფნას”, ნაღდი პოეტია ეს ვიღაცა.
” თეთრკანიანიანებმა მოიგონეს თავისი რასიზმი იმიტომ რომ იბატონონ სხვებზე და საუკუნეების მანძილზე ინარჩუნებენ მათ პრივილეგიას. გაზით უნდა გაგვეწყვიტა ამ ქვე-რასის თეთრკანიანები”, ჭიკჭიკებდა ეს ოხერი თავის ტვიტერზე. განათლებული ოხერია, იცის ტექნოლოგია.
ამერიკულმა New York Times- ეს ჯანდაბა პროფკავშირი აქო და ადიდა როგორც ”ფრანგული მუტაციების ავანგარდში მყოფი პროფკავშირი.”
”სისტემური რასიზმი” და ” თეთრკანიანთა დანაშაული” უტევს უმაღლეს განათლებას.
საფრანგეთში მომხდარისხდარის გასაგებად უნდა ვიცოდეთ თუ რა ხდება აშშ-ში.
იქ კი ინტელექტუალთა, მკვლევართა წრეებში გავრცელდა და დამკვიდრდა ”თეთრკანიანთა პრივილეგიის” და ” სისტემური” თუ ”სტრუქტურული” რასიზმის” განსაკუთრებით საკამათო თემები. ამ იდეების თანახმად რასიული უთანასწორობები აშშ-ში არის შინაგანად დისკრიმინაციული ინსტიტუტების და დასავლური ”თეთრი” კულტურის დამახასიათებელი რასიზმის შედეგი.
ს
‘
არა მარტო პროგრესისტთა წრეებში სახელგანთქმულმა ამერიკელმა სოციოლოგმა Robin Di Angelo-მ შვა ” თეთრი სისუსტის ” სახელგანთქმული კონცეფცია რომლის თანახმადაც ყველა თეთრკანიანი გაუცნობიერებლად სარგებლობს რასიზმით….
ასეთი შხამიანი თეორიები ამართლებენ ევროპული და დასავლური მემკვიდრეობის მოსპობას.
ეს ლოზუნგი ინგლისურად : Western Civilisation has got to go თარიღდება 1987 წლით; ის დღეს გადაიქცა აშშ-ს მრავალი კამპუსის ნამდვილ პროგრამად. პრაქტიკულად ესაა გამოქექვა და დაგმობა-ლანძღვა თრევა ყველაფრისა რაც შეიძლება გამოცხადდეს მეტისმეტად ევროპოცენტრულად. აშშ-ს უნივერსიტეტების კამპუსებს არ ჩამორჩა ოქსფორდის უნივერსიტეტი ინგლისში სადაც პროფესორებმა კლასიკური მუსიკის კურსები გამოაცხადეს კოლონიალისტურ ოხრობად და მოითხოვეს ”ევროპული და თეთრი” მუსიკალური ნაწარმოებების ამოღება პროგრამიდან.
აშშ-ში ომი გამოუცხადეს ანტიკურ ძველბერძნულ,რომაულ კულტურას და ლიტერატურის და ფილოსოფიის დიდ კლასიკოსებს რომლებიც გამოაცხადეს რასიზმის და თეთრკანიანთა ბატონობის წყაროდ.
Massachusetts-ის ერთმა პროფესორმა გამოაცხადა რომ ძალიან ამაყია იმით რომ პროგრამიდან ამოიღო ჰომეროსის ” ოდისეა რათა პროგრამა უფრო ” ინკლუზიური” გახდეს.
საფრანგეთში ” ახალი ალი ანტირასისტები” უკვე იწყებენ დასავლურ კულტურასთან და თეთრკანიან რასასთან მებრძოლი ამერიკელი იდიოტების და არამზადების მიბაძვას. ფრანგებს უბრძანეს მათი ”კოლონიალური მენტალობის” მოსპობა. ეს მენტალობაა მათი კოლონიალური წარსულის გაგრძელება.
ასე მაგალითად ანტირასისტმა აქტივისტებმა, ”შავი საქმისთვის” მებრძოლებმა, პარიზის სორბონას უნივერსიტეტში ჩაშალეს ესქილეს პიესა ”მთხოვნელების” წარმოდგენა. ამ ახალმა ბარბაროსებმა თქვეს რომ დანაიდების როლის შემსრულებელ თეთრკანიანებს არა აქვთ შავი ნიღბების ტარების უფლება იმიტომ რომ ისინი ამით შეურაცხყოფენ შავკანიანებს.
უნივერსიტეტები არ არიან დაცულები დღევანდელი ვნებებისგან, ისინი ვეღარ არიან ცოდნის და მემკვიდრეობის მცველები. პირიქით, ისინი ხშირად არიან დასავლური ცივილიზაციის მნგრეველთა მხარეს.
ეს ნგრევა-დეკონსტრუქცია განსაკუთრებით აქტიურია სოციალურ მეცნიერებათა კვლევა-სწავლების სფეროში და ეს გავლენას ახდენს მთელ საზოგადოებაზე.
ასე მაგალითად ნაპოლეონის გარდაცვალებიდან 200 წლის აღნიშვნამ გამოიწვია მრავალი პოლემიკა. ანტირასისტებს და ფემინისტებს უნდათ რასისტი და ქალთმოძულე ნაპოლეონის მემკვიდრეობის ”ანულირება”-გაუქმება.
კომერციის სახელგანთქმული ფრანგული სკოლის დირექციამ უარი თქვა სტუდენტების მიერ მიწვეული ნაპოლეონის სპეციალისტი ისტორიკოსის მიღებაზე. მან თქვა რომ ამ პერიოდში არ აფასებს ნაპოლეონის მემკვიდრეობას და შემდეგ დაიმალა სანიტარული შეზღუდვების უკან.
მიზანი ნათელია: წარსულის გაქრობა, ისტორიის ხელახლა დაწერა აგრესიულ უმცირესობათა მოთხოვნათა დასაკმაყოფილებლად, დეზოქსიდენტალიზაცია ანუ დასავლეთის წაშლა, ევროპული კულტურის ”ანულაცია”.
ქანდაკებების ლეწვა საფრანგეთის და აშშ-ს ქუჩებში არის სკოლებში ცოდნის გულდაგულ მოსპობის შთამბეჭდავ მანიფესტაცია.
ისლამო-მემარცხენეების მიერ მოწყობილი ინტელექტუალური ტერორი.
ანტიდასავლურ ვაკხანალიას საფრანგეთში ფრანგმა სოციოლოგმა Pierre-Andre Taguieff-მა 2000-ან წლებში დაარქვა ”ისლამო-მემარცხენეობა”-Islamo-gauchisme.
ამ ცნებით მან ხაზი გაუსვა ისლამისტების და მემარცხენე რადიკალების იდეოლოგიურ სიახლოვეს და ალიანსებს. ორივე ებრძვის ისლამოფობიას ურჯულო ისლამოფობ და კაპიტალისტ რასისტ ისლამოფობ დასავლეთს.
ცნება ისლამოფობია მოიგონა ისლამისტურმა ორგანიზაციამ ძმები მაჰმადიანები. ბრიტანულ იმპერიალიზმზე გაბოროტებული ეს ორგანიზაცია 1928 წელს ეგვიპტეში შექმნა ჰასსან ალ-ბანნამ. ეხლა ესაა არაბული სამყაროს ყველაზე გავლენიანი ისლამისტური ორგანიზაცია. მას უნდა საწყის ისლამთან დაბრუნება.
”ჩვენი მიზანია ღმერთი, ჩვენი ბელადია წინასწარმეტყველი, ჩვენი კონსტიტუციაა ყურანი, ჩვენი გზაა ჯიჰადი, ჩვენი უდიდესი იმედია მარტვილობა.”,
ესაა ევროპულ კოლონიალიზმთან მებრძოლი ძმები მაჰმადიანების დევიზი და დოქტრინა.
1960-80-ანი ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის და უკონტროლო მასობრივი იმიგრაციის ხანაში დასავლეთთან მებრძოლმა ისლამისტმა ძმებმა მაჰმადიანებმა გაავსეს ევროპა, განსაკუთრებით კი გერმანია და საფრანგეთი თავისი წევრებით და მომხრეებით. მაგრამ მათ არ უყვართ სისხლიანი ტერაქტები. ეშმაკ ძმებ მაჰმადიანებს ურჩევნიათ პოლიტიკური ბრძოლა. პოლიტიკური პოზიციების და ტერიტორიტორიების დაკავება. ისინი ევროპული ქვეყნის შიგნით ქმნიან ერისგან გამოყოფილილ და შარიათის კანონით მცხოვრებ არც ისე მიკრო-საზოგადოებებს რომლებიდანაც უკვევე გარბიან ადგილობრივი მკვიდრები და რომლებშიც ცხვირის შეყოფა ეშინიათ პოლიციელებს, მეხანძრეებს, სასწრაფო დახმარებას…
ცივი ომის დროს, 1956 წლიდან, მაშინ როდესაც ეგვიპტეში პროსაბჭოთა ხელისუფლება იყო ისლამისტ ძმებ მაჰმადიანებს ფინანსურად ეხმარებოდა აშშ-ს
დაზვერვის ცენტრალური სააგენტო.ის ასე ცდილობდა პროსაბჭოთა ხელისუფლების დასუსტებტებას.
Durant la guerre Froide, dès 1956, Les Frères Musulmans bénéficient d’une aide financière et militaire de la CIA américaine, prête à tout pour affaiblir un pouvoir soutenu par l’URSS.
ხოდა ამ ძმები მაჰმადიანების მიერ მოგონილი ცნება ისლამოფობია აიტაცეს ფრანგმა რადიკალმა მემარცხენეებმა და საქმე იქამდე მივიდა რომ საფრანგეთში ლამის ყოველ დღე იწვის ეკლესიები და ისლამის ყოველგვარი კრიტიკა ცხადდება თავდასხმად მაჰმადიანებზე და გაიგივებულია რასიზმთან.
ანტირასისტების მიერ დაგმობილ-ნალანძღი ” სახელმწიფო რასიზმი იმავე ლოღიკის თანახმად გადაიქცა ”სახელმწიფო ისლამოფობიად”..
ნეოფემინისტებს, ტრანსგენდერობის მომხრეებს, ისლამისტებს და რადიკალ მემარცხენეებს ყავთ ერთი მტერი: თეთრკანიანი ქრისტიანი ჰეტეროსექსუალი მამაკაცი.
ეს უბედურება მრავალნაირად ვლინდება უნივერსიტეტში
ის განსაკუთრებით ურტყავს სოციოლოგიას, პოლიტიკურ მეცნიერებას, კომპარატიულ ლიტერატურას, ინგლისურის დეპარტამენტს, და ა.შ.
კიდევ არის ამერიკული ტიპის Studies,Gender Studies, Queer studies,Postcolonial Studies, Cultural Studies, და ა.შ რომლებიც ყველაზე ხშირად არიან დეკოლონიალიზმთან დაკავშირებული რადიკალი მემარცხენეების იდეოლოგიური მიმდინარეობების ინსტიტუციონალიზაციის ფორმა. დეკოლონიალიზმი კი არის სოციალურ მეცნიერებათა ”დეკოლონიზაციის” ანუ მათი მოსპობის პროექტი.
დიდი მადლობადლობა მათ შორის ფრანგ სწავლულ პიერ-ანდრე ტაგიევს ბევრი საინტერესო ამბის მოყოლისთვის.
ელიტების ტვინის რეცხვა.
ამ რადიკალურ მოძრაობებს ხშირად წარმოადგენენ როგორც მინორიტარულ მარგინალურ რამეს. ეს სულაც არაა ასე. როგორც ტროცკიზმი მის დროს ეს მიმდინარეობებიც თითქმის ჰეგემონურ ძალად გადაიქცნენ მრავალ საუნივერსიტეტო დეპარტამენტში, ისინი აძლევენ ტონს ავანსცენაზე მყოფ ინტელექტუალებს. მათ მოწოდებებს იტაცებენ აგრესიული და მოძალადე პროფკავშირები. მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებიც მათ სიმპატიით ეხმაურებიან.
მომავალი ეკონომიკური თუ პოლიტიკური ელიტებიც მოწამლულები არიან.
დიდი ინტერნაციონალიზებული სკოლები ყველაზე ხშირად პროგრესისტული პოსტკოლონიალური იდეოლოგიების ავანპოსტებია.
დებატიც უკვე შეუძლებელია. ოპონენტს გამოაცხადებენ ბნელ რეაქციონერ რასისტ კოლონიალისტ ფაშისტ ქალთმოძულე მიზოგინ ჰომოფობ ტრანსფობ ისლამოფობ… არამზადად და ანულირება-გაუქმებას უზამენ.
ევროპული ცივილიზაციის უდიდეს მტრებს შორის იყვნენ სიურეალისტებიც, ლევ ტროცკის მეგობარი ანდრე ბრეტონი და მისი თანამოაზრეები.
დასავლეთის და დასავლური ცივილიზაციის მტრების პარადი-აღლუმი
ბრეტონი ანდრე – (ფრ.BRETON ANDRÉ. 1896 – 1966). XX საუკუნის ფრანგი მწერალი, ხელოვნების თეორეტიკოსი, სიურრეალიზმის ერთ-ერთი ფუძემდებელი.
ლევ ტროცკი, დიეგო რიეერა და სიურეალიზმის მამილო ანდრე ბრეტონი დიდი ევროპული მხატვრულ-კულტურული მიმდინარეობა აიურეალიზმის შემქმნელი ანდრე ბრეტონი ბოლშევიკური ტოტალიტარიზმის ერთ-ერთი უმთავრესი შემქმნელი ლევ ტროცკის მეგობარიც და დასავლური ცივილიზაციის სიძულვილით შეპყრობილი არამზადაც იყო.
პოლ კლოდელი //1862-1955// იყო მეოცე საუკუნის ის იშვიათი შემოქმედი რომელიც თავის როგორც შემოქმედის ბედს აგებდა როგორც რელიგიურ მსახურებას.
თანაც ეს არ ყოფილა კონფესიათა გარეშე რელიგიურობა, როგორც ეს იყო რაინერ მარია რილკეს თუ პაულ ცელანის შემთხვევაში.
ის იყო უბრალო ეკლესიური,ტრადიციული ფრანგი კათოლიკე ქრისტიანი.
ქრისტიანობასთან და ტრადიციულ საფრანგეთან მებრძოლი ფრანგული რევოლუციის შემდეგ ეს რა თქმა უნდა გამოწვევა იყო ბოდიში მოწინავე საზოგადოებისთვის.
კლოდელს არ ჰქონია პირადი თუ იდეური უთანხმოებები ვატიკანთან. მისი პოზიცია გაირკვა 18886 წლის 25 დეემბერს პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარში საშობაო წირვაზე მოქცევისთანავე,
«ბოლო მოეღო ყველაფერს რაშიც დარწმუნებული ვიყავი », ასე აღწერა მან ეს დღე 56 წლის შემდეგ.
თანამედროვე ადამიანს უჭირს შემოქმედებითი თუ საზოგადოდ თავისუფლების შერიგება ხშირად ელემენტარულ თავმდაბლობა და წესიერების დაცვასთან.
კლოდელისთვის კი ეკლესიურობაც და შემოქმედებაც იყო პირადი შთაგონების ამბავი და არა პირადი ვნების და პიროვნების გარეშე არსებული მოვალეობის შეჯახება.
მას დოგმატიკა შთააგონებდა ისე როგორც ოკეანე //ოკეანე ღია ზღვა,წყლის სტიქია, კლოდელის «ქრისტიანობამდელი » სიწმინდეა//.
ხელოვნებაში კი ის არ ხედავდა კერპს რომლისთვის თაყვანის ცემაც უნდა მოინანიო// ამას კი ცხოვრების ბოლოს ინანიებდა მრავალი შემოქმედი, მათ შორის გოგოლი და მიქელანჯელო//.
ძნელია მხატვრული და სულიერი შთაგონების ასეთი ჰარმონიის შესაძლებლობის დაჯერება // მუზა, « რომელიც არის მადლი » ,«La Muse qui est Grвce» —ესაა კლოდელის ერთ-ერთი დიდი ოდის სახელი.
ეს უძნელდება როგორც «თავისუფალ » მხატვარს რომელიც დოგმატიკაში ხედავს არასასურველ გარეშე იძულებას,ისე მორწმუნეს რომელიც ასკეტი მოძღვრებისგან სწავლობს სულების გარჩევას და ეჭვის თვალით უყურებს ინდივიდუალური მხატვრული შემოქმედების « სულს » .
მაგრამ კლოდელის მაგალითი გვეუბნება რომ ასეთი რამე შესაძლებელია არა მარტო შუა საუკუნებში.
დიდად დაჯილდოებული პოეტი დრამატურგიც იყო.ის ასევე წერდა ესთეტიკურ,პოლიტიკურ, საღვთისმეტყველო-ფილოსოფიურ ტრაქტატებს.
в 1948წელს კლოდელი წერდა: «მჯერა რომ ჩემი მაცხოვარი ცოცხალია!» ქრისტიანი პოლ კლოდელი რა თქმა უნდა დაუპირისპირდა მხეცური საუკუნის მიერ გაგიჟებულ სიურეალისტებს.
«რაც შეეხება თანამედროვე მიმდინარეობებს, ვერც ერთი ვერ მიგვიყვანს ნამდვილ განახლებამდე თუ შემოქმედებამდე. ვერც დადაიზმი და ვერც სიურეალიზმი,რომელთაც აქვთ მარტო პედერასტული აზრი.
ბევრს უკვირს არა ის რომ ვარ კარგი კათოლიკე,არამედ ის რომ ვარ მწერალი,დიპლომატი,საფრანგეთის ელჩი და პოეტი.
მაგრამ ჩემთვის არაფერია ამაში უცნაური.
ომის დროს მე წავედი ლათინურ ამერიკაში რათა პური,ხორცის კონსერვი და ღორის ქონი მეყიდა ჯარებისთვის და მე ჩემს ქვეყანას მოვაგებინე 200 მილიონი»
//« Il Secolo »,პოლ კლოდელის ინტერვიუ, დაიბეჭდა 1925 წლის ჩვიდმეტ17 ივნისს.//
სურეალისტებმაც უპასუხეს დასავლეთის და დასავლური ცივილიზაციის სიძულვილის ფრქვევით :
Lettre ouverte à M. Paul Claudel Tract surréaliste
ღია წერილი საფრანგეთის ელჩს იაპონიაში ბატონ პოლ კლოდელს,სიურეალისტური პროკლამაცია
ბატონო,ჩვენს საქმიანობაში პედერასტული მხოლოდ ისაა რომ ის გონებას ურევს იმათ ვინც მასში არ მონაწილეობს.
შემოქმედებას არა აქვს დიდი მნიშვნელობა.
ჩვენ მთელი ძალით გვინდა რომ რევოლუციებმა,ომებმა, კოლონიალურმა აჯანყებებმა მოსპონ დასავლური ცივილიზაცია რომლის საზიზღრობასაც თქვენ იცავთ აღმოსავლეთშიც.
ჩვენთვის ეს ნგრევა ყველაზე ნაკლებად მიუღებელია სულისთვის.
ჩვენთვის ვერ იქნება ვერც წონასწორობა და ვერც დიდი ხელოვნება.
უკვე დიდი ხანია რაც სილამაზის,მშვენიერების იდეა გამხმარია.
ფეხზე დარჩა მხოლოდ მორალური იდეა,მაგალითად ის რომ ადამიანი ვერ იქნება ერთდროულად საფრანგეთის ელჩი და პოეტი.
ჩვენ ვიყენებთ ამ მომენტს და საჯაროდ ვაცხადებთ რომ არც სიტყვებით და არც მოქმედებით არ ვართ სოლიდარულები არაფერი ფრანგულის მიმართ.
ჩვენ ვაცხადებთ რომ ღალატი და ყველაფერი რამაც შეიძლება ზიანი მიაყენოს სახელმწიფოს უშიშროებას უფრო პოეტურია ვიდრე « დიდი რაოდენობით ღორის ქონის გაყიდვა » ღორების და ძაღლების ერის სასარგებლოდ.
წერეთ.ილოცეთ და იფურთხეთ. ჩვენ უსვინდისოდ ერთხელ და სამუდამოდ გიძახით ახირებულს,თავხედს და არამზადას.
პარიზი, 1925 წლის პირველი1 ივლისი.
ამ ოხრობას ხელს აწერენ ვაჟბატონები მაქსიმ ალექსანდრ,ლუი არაგონი,ანტონა არტო, ა. ბუაფფარ, ჟოე ბუსკე, ანდრე ბრეტონი, ჟან კარრივი, რენე კრეველი, რობერ დესნოსი, პოლ ელუარი, მაქს ერნსტი, ტ,ფრენკელი, და ა.შ.კიდევ ათიოდე კაცი…მოკლედ დაესივნენ და გაჯიჯგნეს პოლ კლოდელიც,საფრანგეთიც და მთელი დასავლური ცივილიზაციაც…
Maxime Alexandre, Louis Aragon, Antonin Artaud, J.-A. Boiffard, Joë Bousquet, André Breton, Jean Carrive, René Crevel, Robert Desnos, Paul Eluard, Max Ernst, T. Fraenkel, Francis Gérard,Éric de Haulleville, Michel Leiris, Georges Limbour, Mathias Lübeck, Georges Malkine, André Masson,MaxMorise, Marcel Noll, Benjamin Péret, Georges Ribemont-Dessaignes, Philippe Soupault, Dédé Sunbeam, Roland Tual, Jacques Viot, Roger Vitrac.
« Nous souhaitons de toutes nos forces que les révolutions, les guerres et les insurrections coloniales viennent anéantir cette civilisation occidentale dont vous défendez jusqu’en Orient la vermine et nous appelons cette destruction comme l’état de choses le moins inacceptable pour l’esprit. (…) Nous saisissons cette occasion pour nous désolidariser publiquement de tout ce qui est français, en paroles et en actions. Nous déclarons trouver la trahison et tout ce qui, d’une façon ou d’une autre, peut nuire à la sûreté de l’Etat beaucoup plus conciliable avec la poésie que la vente de « grosses quantités de lard » pour le compte d’une nation de porcs et de chiens. C’est une singulière méconnaissance des facultés propres et des possibilités de l’esprit qui fait périodiquement rechercher leur salut à des goujats de votre espèce dans une tradition catholique ou gréco-romaine. Le salut pour nous n’est nulle part. Nous tenons Rimbaud pour un homme qui a désespéré de son salut et dont l’oeuvre et la vie sont de purs témoignages de perdition. Catholicisme, classicisme gréco-romain, nous vous abandonnons à vos bondieuseries infâmes. Qu’elles vous profitent de toutes manières ; engraissez encore, crevez sous l’admiration et le respect de vos concitoyens. Ecrivez, priez et bavez ; nous réclamons le déshonneur de vous avoir traité une fois pour toutes de cuistre et de canaille. » დ
Paris, le 1er juillet 1925.
André Breton, Lettre ouverte à M. Paul Claudel Ambassadeur de France au Japon
Nick Conrad affirme avoir écrit ses textes “pour que les gens se réveillent”
“Pendez les blancs” : pour le rappeur Nick Conrad, “c’est un message d’amour en profondeur”
P 27/09/2018 -” მე შევედი ბავშვთა ბაგაში და დავხოცე თეთრკანიანი ჩვილი ბავშვები. ჩამოახრჩეთ მათი მშობლები,აწამეთ ისინი რათა გაერთონ შავკანიანი ბავშვები.” შავკანიანი ფრანგი რეპერი Nick Conrad-ის ამ კლიპის და სიმღერის ნახვა-მოსმენა შეიძლებოდად სოციალური ქსელებით. ვინ იცის რამდენი დაბოღმა და აღაფრთოვანა ამ სიახლემ.
მას რა თქმა უნდა მიადგა პოლიცია და რეპერმა თქვა რომ ეს იყო პროვოკაცია.
”მე თავდაყირა დავაყენე სისტემა და აღვწერე ის რაც დაემართა შავ ხალხს”, ბრძანა მან. მან იგულისხმა კოლონიზაცია და მონათმფლობელობა.
” ნამდვილი რასისტი არ აიღებს მიკროფონს და არ იტყვის ისეთ საზიზღარ რამეებს როგორც მე ვთქვი ჩემს კლიპში. ეს ითქვა იმიტომ რომ ხალხმა გაიღვიძოს”სჭექა ნიკ კონრადმა და დაამატა რომ ვერ ინანებს იმის გამო რაც იმღერა.
” ეს ეხება რასიზმს, ესაა სიმღერის სილამაზე, ეს რჩება ხელოვნებად”, თვლის ის.
” მეც მინახავს შოკის მომგვრელი სცენები” დაუმატა მან და მაგალითებად მოიყვანა…ეჟენ დელაკრუას ზოგი ტილო.
კლიპში რეპერი და ვიღაც ტიპი სახით ტროტუარზე ათრევენ თეთრკანიანს.
გადამღერება ამერიკული ფილმისა History X რომელშიც ნეონაცისტი იგივეს უშვრება შავკანიანს.
ნიკ კონრადი ამბბობს რომ ისაა პარიზელი შავკანიანი რაფინირებული და ამაყი ხელოვანი,რომ მას არ სძულს თეთრკანიანები, რომ ამ კლიპის შემქმნელთა უმრავლესობა თეთრკანიანია და მისი თეთრკანიანი მეგობრები მას მხარს უჭერენ.
აი საუკეთესო შემთხვევაში ასეთი ოხუნჯი ბიჭები მოგიწყობენ ტოტალიტარიზმს და ნეტა სად გაიქცევით.
Le rappeur Nick Conrad au tribunal correctio
ეს ორიგინალი ოხუნჯი ფრანგი შავკანიანი რეპერი გაასამართლეს და არც ისე მძიმედ დააჯარიმეს. მას შერჩა ფრანგებისთვის გულის გახეთქვა და მან ოხუნჯობა განაგრძო:
” მე ჩავპროშტნე საფრანგეთი და პროშტნით მივიყვანე ის აგონიამდე, მე დავწვი საფრანგეთი, დავწვი საფრანგეთი, მე სოდომიზაცია ვუქენი ბებიამისს, მე ყუმბარა დავდე მისი პანთეონის ქვეშ” წაიღიღინა სოციალური ქსელებით საფრანგეთში კომფორტულად მოკალათებულმა ნაძირალამ.
ალბათ გახსოვთ რომ საფრანგეთის ქალაქებს საკმაოდ ხშირად წვავენ და არბევენ ასეთი სულისკვეისკვეთებით გამსჭვალული კიდევ უფრო ექსტრემისტი ოხუნჯები.
2010-ანი წლების დასაწყისში გაჩნდა ფენომენი რომელმაც თავის თავს უწოდა woke. woke-დ ყოფნა ნიშნავს ფხიზლად ყოფნას და ბრძოლას უსამართლობებთან რომლებსაც განიცდიან უმცირესობები დასავლეთის ქვეყნებში.
ზოგი ასპექტით პოსტმოდერნიზმიდან მომდინარე ეს მოძრაობა დიდად ვრცელდება. ამ ახალ მორალურ კულტურაში მსხვერპლის სტატუსი ხდება სოციალური რესურსი. ეს ახალი მორალი ჩნდება გარკვეულ პირობებში. ამ პირობებს შორის განსაკუთრებით არის სოციალური ატომიზაცია, ეთნიკური და სექსუალური მრავალფეროვნების მაღალი დონე. მთავარი ფაქტორები ასევე არის საზოგადოების ბიუროკრატიზაცია და იურიდიზაცია. ისინი იძლევა ხელისუფლების მიერ და ნამდვილი ”woke”-წესრიგის შექმნის საშუალებას.
ყველა ეს პირობა მეტ-ნაკლებად არის დასავლურ საზოგადოებებში და განსაკუთრებით აშშ-ს უნივერსიტეტეტების კამპუსებში სადაც ”wokisme” განსაკუთრებით გავლენიანია.
ამ მოძრაობის აქტივისტები ყველაზე ხშირად გამოსულები არიან შეძლებული ოჯახებიდან. ბავშვობაში მათ ჰქონდათ თავისუფალი და მეთვალყურეობის გარეშე თამაშის მეტისმეტად ხანმოკლე მომენტები.
სრულწლოვანებს მათ უჭირთ ხოლმე სხვა პიროვნებასთან კონფლიქტის თვითონ
მოგვარება და დაეძებენ ხოლმე ავტორიტეტს. ამის ერთ-ერთი შედეგია გაძლიერება და გ განვრცობა საუნივერსიტეტო ბიუროკრატიისა რომელსაც ევალება ზედაცულობის ამ მდგომარეობის შენარჩუნება და გახანგრძლივება.
ზოგი დამკვირვებლის აზრით არსებითად ახალგაზრდული ეს მოძრაობა შემოფარგლულია აშშ-ს უნივერსიტეტებით, მაგრამ ფაქტია რომ ის სწრაფად ვრცელდება კამპუსების და აშშ-ს გარეთ.
FIGAROVOX/GRAND ENTRETIEN – არის wokisme-ში ფესვგადგმული ახალი ტოტალიტარიზმის საფრთხე და ამერიკელი ჟურნალისტი Rod Dreher მოუწოდებს ქრისტიანებს დღევანდელობაში არსებული საფრთხეებისთვის წინააღმდეგობის გაწევისკენ.
Rod Dreher ჟურნალისტია, თანამშრომლობს American Conservative-სთან.
მან გამოაქვეყნა წიგნები ”როგორ უნდა იყო ქრისტიანი სამყაროში რომელიც აღარაა ქრისტიანული: ბენედიქტინელის სანაძლეო” // ფრანგულადაც გამოიცა 2017 წელს// და ბოლოს ” წინააღმდეგობის გაწევა ტყუილისთვის, ცხოვრება ქრისტიან დისიდენტად”.// ფრანგულადაც გამოიცა 2021 წელს
Comment être chrétien dans un monde qui ne l’est plus: le pari bénédictin (traduit en français aux éd. Artège, 2017) et dernièrement Résister au mensonge, vivre en chrétien dissident
FIGAROVOX. –თქვენს წიგნში ” წინააღმდეგობის გაწევა ტყუილისთვის” თქვენ ამხელთ და გმობთ ახალი მჩაგვრელი იდეოლოგიის გავრცელებას. დასავლეთში თარეშობს
” რბილი ტოტალიტარიზმი”?
Rod DREHER. – ტოტალიტარიზმის მთელი საფრთხის გასაგებად უნდა გავიგოთ თუ რა განასხვავებს მას უბრალო ავტორიტარიზმისგან.
ავტორიტარიზმი არის მაშინ როდესაც სახელმწიფოს აქვს პოლიტიკური კონტროლის მონოპოლია, ესაა დიქტატურის შემთხვევა.
ტოტალიტარული საზოგადოება კი ცხოვრების ყველა ასპექტის გაკონტროლების მიზნით მიზნად ისახავს ყველა ადრინდელი ტრადიციის და ინსტიტუტის გარდაქმნას.
ტოტალიარულია ის სახელმწიფო რომელიც მიზნად ისახავს რეალოობის განსაზღვრას და გაკონტროლებას, რომელიც გეუბნებათ თუ რა არის ჭეშმარიტება.
საბჭოთა ტოტალიტარიზმი მოითხოვდა კომპარტიის სიყვარულს და კომპარტიის დავალებების შესრულებას.
დღეს ტოტალიტარიზმი მოითხოვს პროგრესისტულ, ყოველგვარ ლოღიკასთან მწყრალ პროგრესისტულ შეხედებულებათა ერთგულებას.
კომუნისტები არ უარყოფდნენ ისეთ ჭეშმარიტებებს როგიცაა, მაგ. 2 +2 = 4 ;
დღევანდელი ტოტალიტარიზმი თვლის რომ რეალობა არის მხოლოდ სულში და მან შეიძლება თქვას რომ 2 + 2 = 5.
ესაა მემარცხენე ”რბილი ტოტალიტარიზმი” რომელიც გვპირდება შინაგანი წყურვილის დაკმაყოფილებას, ბრძოლას ჩაგვრის ისტორიულ მსხვერპლთა განმანთავისუფლებელი და მცველი უფრო სამართლიანი საზოგადოებისთვ
ის იკაზმება თავაზიანობით და ” მსხვერპლებს” ეფერება და ” სოციალურ სამართალს” ამყარებს დისიდენტების დიაბოლიზაციით.
სოციალური სამართალის დღევანდელი კულტი ზოგ სოციალურ ჯგუფს აცხადებს აგრესორებად, აქცევს მას განტევების ვაცებად და ამბობს რომ მათი მოსპობა არის სამართალის საკითხი.
ასეა რომ ეს ”მებრძოლები სამართალისთვის”, რომლებიც უფრო ცნობილები არიან ასოებით SJW თავიდან შთაგონებულები იყვნენ თანაგრძნობის გულწრფელი გრძნობით ეხლა ატარებენ ბოლშევიზმის მსგავს აგრესიულ და დამსჯელ პოლიტიკას.
არავინაა გაგზავნილი გულაგში და განა მეტისმეტი არაა დღეს ტოტალიტარიზმზე
ლაპარაკი?
თანამედროვე დეკადენტი ადამიანი დიდ პრინციპებზე, მათ შორის პოლიტიკურ თავისუფლებებზე უფრო მაღლა აყენებს პირად სიამოვნებას.
wokisme იყენებს სწორედ ამ განწყობას.
თუ კი არ იზიარებთ wokisme-ს იდეოლოგიას შეიძლება გამოგაცხადონ რასისტებად, სექსისტებად, ჰომოფობებად და დაანგრიონ თ თქვენი საქმე, მოსპონ თქვენი რეპუტაცია და კარიერა, გაგაგდონ საზოგადოებრივი სფეროდან. იქნება თქვენი დიაბოლიზაცია და გამოგაცხადებენ სუპერსატანა სტალინზე უარეს ოხრად.
ამან შეიძლება მიიღოს მრავალი ფორმაო, მათ შორის cancel culture-ს სახეც.
თუ არ ეთანხმებით აშშ-ში გავრცელებულ შეხედულებას ანტირასიზმზე თქვენ ხართ სოციალურად ბრალდებული.
თუ თქვენ არ იღებთ ტრანსგენდერულ-transgenre იდეოლოგიას თქვენ დევნილი ხართ ინსტიტუტებიდა.
ესაა ტოტალიტარიზმი გულაგის და საიდუმლო პოლიციის გარეშე ვინაიდან თქვენი სოციალური ცხოვრება რომ გადაარჩინოთ თქვენ უნდა მოკეტოთ და არ უნდა ამოიღოთ ხმა დაძალებული იდეოლოგიის წინააღმდეგ.
რაც მოხდა აშშ-ში ის შეიძლება მოხდეს როგორც საფრანგეთში ისე სხვაგან.
ეს იდეოლოგია ვრცელდება ვინაიდან ყველაზე რადიკალები მიდიან ინსტიტუტებით. ეს სულიერი ხელისუფლება მატერიალიზებულია სახელმწიფო და კერძო ინსტიტუტებში, საუნივერსიტეტო წრეებში და მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებში.
არაა ოფიციალურად ნათქვამი რომ ეს ტოტალიტარიზმი ბოროტებაა, რაც ძალიან ცუდია.
საბჭოთა ტოტალიტარიზმში სახელმწიფო იყო მთავარი.
დღეს ეს ტოტალიტარიზმი მწიფდება ჩვენი ლიბერალური დემოკრატიების შიგნით და ამიტომ გვიხდება ბინდ-ბუნდში სიარული.
wokisme ოსტატურად იყენებს იმას რომ თანამედროვე ადამიანისთვის ინდივიდუალური, პირადი სიამოვნება უფრო ძვირფასია ვიდრე დიდი პრინციპები, მათ შორის პოლიტიკური თავისუფლებები.
ხალხი თუ არ დაუჭერს მხარს არც არავითარ წინააღმდეგობას არ გაუწევს მომავალ რბილ ტოტალიტარიზმს არა მარტო საშინელი წამების შიშით არამედ იმიტომ რომ მეტ-ნაკლებად კმაყოფილი იქნება თავისი ჰედონისტური კომფორტით.
wokisme იქცა ინკვიზიციის მსგავს და მასზე უარეს რამედ. ის დაეძებს ”ერეტიკოსებს” და სპობს მათ.
კაპიტალიზმმა არსებითი როლი შეასრულა მის გაჩენაში იმიტომ კაპიტალისტური ხედვით ჩვენი მეობაა ის რაც გვინდა.არაა არსებობა ჩვენი წადილების გარეთ.
კაპიტალიზმისთვის უმაღლესი სიკეთეა არჩევა, სხვადასხვა რამეებს შორის უბრალო არჩევა. ჩვენ გვყავს მთელი თაობა რომლისთვისაც მისი არჩევანის შეზღუდვა უდიდესი ტრაღედიაა.
კაპიტალიზმი უდიდესი გარდამქმნელი ძალაა იმიტომ რომ ის პროგრესისტულ იდეოლოგიას აერთიანებს მომხმარებლობის და ფულის დამრტყმელ ძალასთან.
ზოგი გმობს კორონავირუსის გამო დადგენილ შეზღუდვებს, ”სანიტარულ დიქტატურას”სახელმწიფო მუდამ საშიშია?
ადამიანები მიეჩვივნენ რომ მათ უთვალთვალებენ Gafas, მათ აღარ ეშინიათ Big Brother-ის. ლამის ყველგანააა სათვალთვალო კამერები, სამხრეთ კორეის ქალთა საზოგადოებრივ ტუალეტებში მამაძაღლები აყენებენ კამერებს, იღებენ ნიფხავჩახდილ ქალებს და გადაღებულს პორნოსაიტებით ავრცელებენ. წლობით გრძელდება სკანდალი. კოსმიური თანამგზავრებითაც და დრონებითაც გვითვალთვალებენ…პროგრესი ქვია ამას.
Harvard Business school-ის ყოფილმა პროფესორმა Shoshana Zuboff-მა 2020 წელს გამოცემულ მის წიგნში ” მეთვალყურეობის კაპიტალიზმის ხანა” გამოიყენა გამოთქმა
” მეთვალყურეობის კაპიტალიზმი”. ის აღწერს გუგლის მიერ შექმნილ და ამაზონის და ფეისბუკის მიერ სრულქმნილ კაპიტალიზმის ახალ ფორმას.
ეს კაპიტალიზმი იღებს ინდივიდთა პერსონალურ მონაცემებს და აანალიზებს მათ რთული ალგორითმებით რათა იწინანასწარმეტყველოს მათი ქცევა და შესთავაზონ მათ მათი მიდრეკილ ებების შესაბამისი ნაწარმი და სერვისები.
ეს არაა სარეკლამო ხრიკი. ეგენი შემოგასაღებენ იმას რისი შემოსაღებაც უნდათ ისე რომ მათი პატარა მანიპულაციები შეუმჩნეველი დარჩება.
არავის მიუცია უფლება მითვალთვალეთო, მაგრამ უთვალთვალებენ.რ
ტოტალირიზმე
ბი ჩნდება ქრისტიანული ფესვების უარყოფის შემდეგ.
ქრისტიანობას სწამს პროგრესისა, ის უპირისპირდება ისტორიის ციკლურ ხედვას და ამბობს ს რომ ისტორიას აქვს გარკვეული მიმართულება შესაქმიდან საბოლოო გამოსყიდვამდე.
ქრისტიანები ამბობენ რომ ხსნა მოვა აპოკალიფსის და უკანასკნელი სამსჯავროს შემდეგ როდესაც გაიმარჯვებს ღმერთის სამართალი.
დღევანდელი პროგრესიზმი მოდის მე-18 საუკუნიდან როდესაც ღმერთის რწმენა შეცვალეს ადამიანის, მეცნიერების და ტექნოლოგიის რწმენით.
ქრისტიანები კი ამბობენ რომ ღმერთს ჩამოშორებულისთვის ვერ იქნება პროგრესი.
avec eux.
გამოთქმა სოციალური სამართალი დიდხანს იყო დაკავშირებული ქრისტიანობასთან, განსაკუთრებით კათოლიკობასთან, ქრისტეს ქადაგებებზე დაფუძნებულ კათოლიკურ სოციალურ დოქტრინასთან, სუსტების გარიყულების მიმართ გულმოწალების, თანაგრძნობის მნიშვნელობასთან. wokes არ უთანაგრძნობენ მათგან განსხვავებულად მოაზროვნეებს.
ტოტალიტარიზმები ბაჩნდა ქრისტიანული ფესვებიდან მოგლეჯასთან ერთად.
ჩესლავ მილოშის თქმით კომუნისტური იდეოლოგია ავსებდა მეოცე საუკუნის დასაწყისის ინტელექტუალების ცხოვრებაში გაჩენილ სიცარიელეს.
დღევანდელ მემარცხენე ვითომ რბილ ტოტალიტარიზმს აქვს ადამიანთა შინაგანი წყურვილის დაკმაყოფილების პრეტენზია.
Woke et cancel culture: ახალი ტოტალიტარიზმისკენ?
შენ ხარ რასისტი, ფაშისტი, ქალთმოძულე მიზოგინი, თეთრკანიანთა ბატონობის მომხრე კოლონიალისტი, ჰომოფობი, ტრანსფობი, შენ არ აკმაყოფილებ ფემინისტების, ანტირასისტების, ლგბტ-ს და ა.შ. გემოვნებას და სამართლიან მოთხოვნებს. ხოდა სოკრატე ხარ, პლატონ-არისტოტელე თუ გურამ პეტრიაშვილი
ხმა ჩაიგდე, მოკეტე, მომწყდი თავიდან და წასვლამდე დაწვი და დალეწე შენი ნაშრომები და ქმნილებები მერე ჩვენ რომ არ დაგვჭირდეს მათი დაწვა დალეწვა,
მაინც ვიზამთ ამას, დაიკარგე გაქრი. ადიო, ფარეველ, პრაშჩაი, მშვიდობით, შენი დუხი არ იყოს.
აი ესაა აშშ-ში გაჩენილი და იქიდან ევროპაშიც გავრცელებული woke-cancel culture
– მწერალი, გამომცემელი და კულტურის ევროპული საზოგადოების წევრი François Berger გველაპარაკება wokisme და წაშლა-გაქრობის ბოდიში კულტურაზე.
d 28.06.2021, 15:13
LES NOUVEAUX CENSEURS “ENTENDENT RÉÉCRIRE L’HISTOIRE POUR LA RENDRE CONFORME À LEUR IDÉOLOGIE”, ÉCRIT FRANÇOIS BERGER.JACQUES DUSSEZ
WOKE და CANCEL CULTURE: წარმოშობით აფროამერიკული სიტყვა woke თავიდან ნიშნავდა ჩაგრულ უმცირესობათა უფლებების დაცვისთვის მებრძოლ ”გამოღვიძებულ-გამოფხიზლებულ” პიროვნებას.
დღეს woke-ს ტალღას ამერიკელი ექსტრემისტი ფემინისტების და ლგბტ-ს სახელით
უნდა CANCEL CULTURE-ს ანუ ამათი აზით არასასურველ ცოცხალ თუ მკვდარ პიროვნებათა და მათ ნაშრომ-ქმნილებათა წაშლა გაქრობის, საზოგადოებრივი ასპარეზიდან განდევნის,სამსახურებიდან გაგდების, ბოიკოტის, ოსტრაკიზმის, როგორც სოციალურ ქსელებში ისე რეალურად ” უბრალოდ” გაუთავებელი ლანძღვა-თრევის, რეპუტაციის შერყევის, თავის თუ არა სახელის გატეხვის და გულის გახეთქვის ბოდიში კულტურის დამკვიდრება-გაბატონება.
ბოლშევიკური ტოტალიტარიზმის შემქმნელმა ლენინმა1918 წლის დეკემბრიდან თანამებრძოლებს მოწოდა ” რუსეთის მიწის ყველა მავნე მწერისგან გაწმენდისკენ”. ” ციხეში ჩავსვავთ ათიოდე მდიდარს, 12-ოდე თაღლითს, 6-ოდე უსაქმურს. მათ მივცემთ ყვითელ ბარათს რათა მთელმა ხალხმა თვალყური ადევნოს ამ ბოროტმოქმედებს…ან კიდევ ადგილზე დავხვრიტავთ ყოველ მეათე პარაზიტს. ” ტექსტს ლამაზად ჰქვია ” როგორ მოვაწყოთ შეჯიბრი”.
ლენინი მაშინ მოუწოდებდა სამკვდრო-სასიცოცხლო ომისკენ მდიდრების, უსაქმურების და პარაზიტების წინააღმდეგ.
პოლიტიკური ოპონენტების გამოცხადება მავნე მწერებად-პარაზიტებად და მათი გაწყვეტა, ბოლშევიკებისთვის არასასურველი გამოცემების გადაყრა ან დამალვა, ესაა ლენინიზმი.
ლენინმა თავისი მსოფლმხედველობა შეაუღლა კლასთა ომის და სოციალური ჰიგიენის ცნებებთან.
რევოლუციის მიზანი იყო რუსეთის მიწის გაწმენდა და ეს უნდა გაეკეთებინა წინასწარ გაწმენდილ პარტიას. საზოგადოების და გამწმენდი პარტიის გასაწმენდად კი აუცილებელია მასობრივი ტერორი.
ლენინმა ეს აზრი ჩამოაყალიბა უკვე 1900-ან წლებში.
wokisme-cancel culture ლენინიზმის დღევანდელი ნაირსახეობაა.
HARRY POTTER-ის შემქმნელ J.K. ROWLING-ს დევნიან იმიტომ რომ მან გაბედა ჟან პოლ სარტრის ტურფასთან, ფემინიზმის დედილო სიმონ დე ბოვუართან დაპირისპირება და თქვა რომ სქესი ბილოგიური რეალობაა და არა ფანტაზიის ნაყოფი.
აქრობენ ამ ბოდიში კულტურის მუშაკთა აზრით უვარგისს ფილმებსაც.
ახალმა იდეოლოგიამ თეთრკანიანი ჰეტეროსექსუალები… გამოყო ყველა დანარჩენისგან.
სტალინის პროკურორი ვიშინსკის მანტიაში გამოწყობილ cancel culture-ს მუშაკებს უნდათ ისტორიის ხელახლა დაწერაც რათა ის გადააქციონ მათი შეხედულებების შესაბამის რამედ,
cancel culture-მუშაკები მოუწოდებენ მათთვის არასასურველი პირების და ნაწარმოებები-ქმნილებების ბოიკოტისკენ. ამ მოწოდებებს აძლიერებენ სოციალური ქსელები.
ეს ბოდიში კულტურა ვრცელდება ევროპაშიც, თავს ესხმის ხელოვანებს, პროფესორებს, ნაწარმოებებს,მასობრივი ინფორმაციის წყარობებს, ებრძვიან ყოველგვარ რელიგიურ პროტესტს.
საფრანგეთში ლიცეუმის მოწაფე მილამ მიიღო სიკვდილით მუქარის შემცველი წერილები იმიტომ რომ მან გააკრიტიკა ისლამი.
ამ ბოდიში კულტურის აქტივისტები უმცირესობას შეადგენენ, მაგრამ ისინი ძალიან აქტიურები არიან. მათ უნდათ ისტორიის ხელახლა დაწერა რათა ის შეესაბამამებოდეს მათ იდეოლოგიას. მათ არ უნდათ წესიერი დებატი.
და ეს ხდება გამოთქმის,რელიგიის და პრესის თავისუფლების მცველი აშშ-ს კონსტიტუციის დარღვევით.
ტოტალიტარიზმის შემქმნელები ყოველთვის ცდილობდნენ კულტურული მეხსიერების მოსპობას იმიტომ რომ მათი ისტორიიდან და კულტურიდან მოგლეჯილი ხალხები იოლი სამართავები არიან.
ეს ამას წინ შეგვახსენა ამერიკელმა მწერალმა და ჟურნალისტმა Rod Dreher-მა.
LE 27 JUIN 2021-ეხლა გაჩაღებულია ომი ანტიკური, ძველბერძნული და რომაული კულტურების წინააღმდეგ. აღარაა ლაპარაკი მათ კრიტიკაზე და დაგმობაზე, უნდათ მათი მოსპობა. საფრანგეთში ჯერ არაა აქამდე მისული საქმე, მაგრამ აშშ-ში კი.
მრავალი ამერიკელი პროფესორი დღეს ამბობს რომ ჰომეროს-მარკუს ავრელიუსის ანტიკური კულტურა არის ნაციზმის და კოლონიალიზმის დანამატი, მონათმფლობელური, რასისტული და ქალთმოძულე-მიზოგინური საზოგადოებების აპოლოგია. მან შვა აბსოლუტური ბოროტება-თეთრკანიანთა ბატონობა და უზენაესობაზე მათი პრეტენზია.
culture woke თეთრკანიანთა ბატონობას დევნის გასტრონომიის ისტორიაშიც და კულინარულ პრაქტიკებშიც. ის აპირებს მათ დეკოლონიალიზაციას საფრანგეთშიც….
woke-cancel culture-ს ყველა აქტივისტი მეტ-ნაკლებად გესლიანადა ამბობს ერთსა და იმავეს: ასე მაგალითად ფეისბუკის თანადამაარსებელი და პატრონი გენერალური დირექტორის და Donna Zuckerberg ამბობს რომ კლასიკური ცივილიზაცია ფესვგადგადგმულია ფაშიზმში და თეთრკანიანთა ბატონობაში.
გაცხადებული მიზანია ძველბერძნული და რომაული ცივილიზაციების ბატონობის შეცვლა მათი აზრით უსამართლოდ გაუჩინარებული ნუმიდების, ფინიკიელების და სხვა ხალხების ცივილიზაციების ბატონობით.
ისინი ამბობენ რომ სტუდენტები ძველბერძნულის და ლათინურის ცოდნას სტუდენტები განიცდიან როგორც ტრავმას და ესაა კოლონიალური მემკვიდრეობა რომელიც თავიდან მოსაშორებელია. ამას ამბობს Katherine Blouin ტორონტოს უნივერსიტეტიდან.
მათ შორის ყველაზე რადიკალ Dan-el Padilla Peralta-ს, სტანფორდის პროფესორს, უნდა კლასიკური კულტურების სწავლება-სწავლის სასწრაფოდ შეწყვეტა თუ კი ვერ მოხერხდება მათი რეფორმა.
ეგეთები ზოგჯერ აქებენ და ხოტბას ასხავენ ბარბაროსებს რომლებმაც გადაწვეს რომი.
ბოლშევიზმს გადაურჩით. უნდა ადაურჩეთ ლიბერტარიანიზმსაც
სახელგანთქმული ლექსიკონი Petit Larousse-ს 2014 წლის გამოცემაში წერია რომ ლიბერტარობა-ლიბერტარიანიზმი არის პოლიტიკური და ეკონომიკური ფილოსოფია რომლისთვისაც უმაღლესი ღირებულება, მიზანი და საშუალებაა ინდივიდუალური თავისუფლება და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული. ლიბერტარებს უნდათ ყირა-ირა სიარულის თავისუფლება, თავისუფალი ბაზარი და
მინიმალისტური სახელმწიფო რომელიც ფეხებზე დაიკიდებს მოქალაქეთა ბედს.
მე-19 საუკუნეში გამოვიდა ქრისტიანული ცივილიზაციის ერთ-ერთი უდიდესი მტერი ფრიდრიხ ნიცშე //1844-1900 // რომელმაც ხელის ამაყი მოძრაობით უარყო ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის მქადაგებელი ქრისტიანობა.
”სუსტები და უხეიროები უნდა გაწყდნენ, ესაა ჩვენი კაცთმოყვარეობის პირველი პრინციპი, და ჩვენ მათ უნდა დავეხმაროთ კიდეც ამაში”, დაწერა ნიცშემ მის ნაშრომში
” ანტიქრისტე” //1895//.
ნიცშე ქრისტიანობას თვლიდა ყველაზე უარეს მანკიერებაზე უარეს რამედ რომელსაც ებრალება სუსტები,უხეიროები, უვარგის-ავადმყოფები და რომელიც თავისი
სიბრალულით და გულკეთილობით ხელს უწყობს უვარგის-უხეირო ქვეადამიან-
ვერადამიანთა გამრავლებას და სახოგადოების, ცივილიზაციის დაღუპვას.
,
თუ გაქვს შნო გაანძრიე ხელი და გადარჩები ორფეხა და ოთხფეხა ნადირებით და
.
ვირუსებით სავსე სამყაროში და თუ ხარ სუსტი და უხეირო მოკვდი ,არ უნდა გქონდეს
სახელმწიფოს დახმარების იმედი, დაახლოებით ასეთი ნიცშეანელობაა რადიკალური
XIX საუკუნის ფრანგი ფილოფოსი Frédéric Bastiat-ს ლიბერალურ დებულებებთან ახლო libertarianisme-ლიბერტარობამ ფორმა შეიძინა 1960-ან წლებში აშშ-ში.
ლიბერტარებს უნდათ თავისუფლება ყველაფერში. მათ ასე შეუძლიათ ბრძოლა გადასახადების გაუქმებისთვის და ცენტრალური ბანკების დახურვისთვის,
ჰომოსექსუალთა ქორწინებისთვის და იარაღის თავისუფლად ტარებისთვის, პირადი ცხოვრების დაცვისთვის < პროსტიტუციის თუ ნარკოტიკების ლეგალიზაციისთვის , სახელმწიფო საზღვრების გაუქმებისთვის და ”დისკრიმინაციის უფლებისთვის” და რა თქმა უნდა სამთავრობო სამსახურების პრივატიზაციისთვის, გარდა ზოგი
რეგალიური ფუნქციისა…
თანამედროვე ლიბერტარობის არსი ყველაზე უკეთესად ალბათ გადმოსცა 2014 წელს კანადას საპარლამენტო არჩევნებში მონაწილე Tim Moen-მა რომლის საარჩევნო
კამპანიის დევიზი იყო
” მე მინდა რომ დაქორწინებულმა ჰომოსექსუალებმა მათი თოფებით დაიცვან მარიხუანას მათი პლანტაციები.”
”ჩემს ტვინს და სხეულს უნდა მარტო სექსი, ნარკოტიკები, როკენროლი და მეტი არაფერი”, მღეროდა 1977 წელს ბრიტანელი მომღერალი Iann Dury და მას ტაშს
უკრავდნენ ბრბოები.
აბა ნიჰილისტურ-სექსუალურ რევოლუციას აყოლილ ასეთ საზოგადოებას რათ უნდა შექსპირი, ესქილე, მოცარტი, დანტე, ბიბლია, ვედები, ავესტა, ყურანი….
En 1977, Ian Dury : “Sex and drugs and rock and roll, is all my brain and body need”.
მოვკლათ ბარემ მარქსიც
ამ ჭკუაზეა 2008 წელს დაარსებული ფრანგული მემარცხენე ცენტრისტული ორგანიზაციაTerra Nova. მისი ხელმძღვანელების თქმით ესაა იდეების ლაბორატორია, პროგრესისტული და დამოუკიდებელი. მისი მისიაა აზროვნება და პოლიტიკური წინადადებების გავრცელება საფრანგეთში და ევროპაში.
ხოდა ამ მემარცხენე-ცენტრისტულმა მარქსისტულმა ორგარანიზაციამ გამოაცხადა რომ ბნელი, უტვინო ჭუჭყიანი რეაქციონერი დღევანდელი მუშათა კლასი-პროლეტარიატი არ უნდა იყოს ჰეგემონი. ძირს პროლეტარიატის დიქტატურა ის ჭუჭყიან უტვინო რეაქციონერებად თვლის გლეხებსაც. ამიტომაა რომ ფრანგი გლეხები ყოველ დღე იკლავენ თავს და არავინ თვლის ამას ყურადღების ღირს ამბად.
par Bruno Amable, უნივერსიტეტი პარიზი-პირველი-პანთეონ-სორბონას ეკონომიკურ მეცნიერებათა პროფესორი, საფრანგეთის საუნივერსიტეტო ინსტიტუტის წევრი, 2011 წლის 17 მაისი.
ფონდი Terra Nova ფიქრობს რომ 2012 წელს გამარჯვებისთვის მემარცხენეებმა, უფრო კი სოციალისტურმა პარტიამ არ უნდა აღადგინოს ისტორიული კავშირი მუშებ
თან და გლეხებთან. ყურადღების ცენტრში უნდა მომავლის ანუ დიპლომირებულთა, ახალგაზრდების, უმცირესობების, ქალების საფრანგეთი. .
..
მუშები გადაქანდნენ მარჯვნივ, მათ არ ყოფნით მარტო სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი, ისინი არ იზიარებენ მემარცხენეების იდეალებს და ღირებულებებს. მემარცხენეები 1960-ანი წლებიდან მხარს უჭერენ ნიჰილისტურ-სექსუალურ რევოლუციას, ლგბტ-ს უფლებებს, აბორტის და ნარკოტიკის ლეგალიზაციას.1970-ან წლებში მემარცხენეები პედოფილიაშიც ვერ ხედავნენ ვერაფერ ცუდს.
მუშებს კი უნდათ წესრიგი და უსაფრთხოება, ტრადიციების დაცვა, სამშობლო, არ უნდათ იმიგრაცია, არ მოსწონთ ევროკავშირში ინტეგრაცია და ქრისტიანობის მაგივრად ისლამის გავრცელება. ასე არიან გლეხებიც.
ამიტომ ლს პარტია ნაციონალური ფრონტი შეიძლება გადაიქცეს მუშათა და გლეხთა პარტიად და ამისთვის ხელის შეშლა გაჭირდება..
საფრანგეთის პრეზიდენტი, მემარცხენე ფრანსუა ოლანდი. ტერა ნოვას სტრატეგია
Par Laurent Bouvet, 21/02/2014
POOL/REUTER
საფრანგეთისპრეზიდენტმა ფრანსუა ოლანდმა პატივი მიაგო საფრანგეთისთვის დაცემულ მაჰმადიანებს და პოლიტოლოგი Laurent Bouvet უხერხულ რამედ თვლის ამას.
პირადად ჩემთვის ეს აზრი გასაგებია. ყოველ მეორე დღეს საფრანგეთში წვავენ ან ამახინჯებენ და არბევენ საფრანგეთის ქრისტიანულ მემკვიდრეობას, კათედრალებს თუ ”უბრალოო” ეკლესიებს, დაიწვა პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარიც ანუ საფრანგეთის ხელისუფლება ვერ იცავს ფრანგი ხალხის ეროვნულ კულტურულ მემკვიდრეობას და ამ კონტექსტში ეს ნაბიჯი ვიღაცას შეიძლება არ მოეწონოს..
Laurent Bouvet არის ჟან ჟორესის ფონდის პოლიტიკური ცხოვრების ობსერვატორიის ხელმძღვანელი ფრანსუა ოლანდმა პარიზის დიდ მიზგითში გახსნა ” მაჰმადიანი ჯარისკაცის მემორიალი. ასე მიაგო მან პატივი 2 მსოფლიო ომის დროს საფრანგეთისთვის დახოცილ 100 000 მაჰმადიან ჯარისკაცს.
françaiseLauren Bouvet: საფრანგეთისთვის თავდადებული ჯარისკაცების რელიგიის წინ წამოწევა და პატივისცემის ცერემონიები ჯარში შედარებით კლასიკურია.მაგრამ პრეზიდენტმა ეს გააკეთა მაშინ როდესაც არ ყოფილა არანაირი განსაკუთრებული თარიღი და რატომ უნდა მიაგო პატივი უფ რო ”მაჰმადიან ჯარისკაცებს” ვიდრე ”კოლონიალურ ჯარებს ”? საფრანგეთის კოლონიალური იმპერიის ჯარში იყვნენ მაჰმადიანებიც და არამაჰმადიანებიც. ზოგი საფრანგეთის მოქალაქე იყო და ზოგი არა,მაგრამ მათ არ განასხვავებდნენ ერთმანითისგან რელიგიური ნიშნით. ყველა იბრძოდა საფრანგეთისთვის და პატივი ვცეთ ყველას და არა გამორჩევით მაჰმადიანებს.
ეს შეიძლება იყოს მაჰმადიან ამომრჩეველთა ფერება. 2012 წლის არჩევნებში მაჰმადიანთა 86-მა პროცენტმა ხმა მისცეს სოციალისტ ფრანსუა ოლანდს და ამან ბევრი რამე გადაწვიტა. ესაა ”ტერა ნოვას” სტრატეგიად წოდებული რამე რომლის თანახმადაც ახალგაზრდები, ქალები, რელიგიური და სხვა უმცირესობები, იმიგრანტები უფრო მნიშვნელოვანი ძალაა ვიდრე ფრანგი მუშები და გლეხები.
დღევანდელ ”კულტურულ” ცენტრისტ მემარცხენეთა საყრდენია აი ეს ლიბერალ-ლიბერტარ ბურჟუათა, ბობოების ანუ ბურჟუა-ბოჰემები ლილი-ბობოების საზოგადოება და არა ის რასაც ისტორიულად ერქვა ხალხი.
ბობოები ანუ ბურჟუა-ბოჰემები,
ლიბერალ-ლიბერტარი-ბურჟუა lili-bobo-ები შეადგენენ
გარკვეული ღირებულებებით გაერთიანებული დროისტარებით
ცხოვრებისთვის საკმარისი შემოსავლების მქონე ეკონომიკურად
მემარჯვენე და იდეოლოგიურად მემარცხენე ინდივიდები
რომლებიც რჩევნების დროს ირჩევენ მემარცხენეებს თუმცა მათ
აქვთ დიდი ქონება და არც ისე პატარა შემოსავალი. ისინი
აცხადებენ რომ გამოსულები არიან ხალხიდან მაგრამ მაგრამ მათ
არა აქვთ პროლეტარის, გლეხის, ხელოსნის თუ მარგინალის
მენტალობა.
1968 წლის პარიზული მაისის იდეოლოგების და აქტივისტების
მემკვიდრე ბობო ლილი-ბობოები ცხოვრობენ დიდ ურბანულ
ცენტრებში, შესანიშნავ ბინებში და მათ დიდად არ აინტერესებს
თუ რა უხარია და რა აწუხებს ხალხს.
სამაგიეროდ ისინი არიან ანტირასისტები, ფემინტები, სქესთა
თანასწორობის, სქესის სურვილისამებრ შეცვლის,
სექსის მაქსიმალურად თავისუფლების მომხრეები. მათ მოსწონთ
მონდიალიზაცია. მათ მოსწონთ მსოფლიო სახელმწიფო
საზღვრების გარეშე.
იბობოებს უყვართ იმიგრანტები, უსაბუთო არალეგალური იმიგრანტები, მერე რა რომ მათ შორის შეიძლება იყოს უამრავი ტერორისტ-ჯიჰადისტი.
მათ უყვართ მსოფლიოს ყველა კულტურა მაგრამ ხშირად არ უყვართ თავისი მშობლიური ფრანგული კულტურა.
საფრანგეთის დღევანდელმა პრეზიდენტმა ემანუელ მაკრომ
პრეზიდენტად არჩევამდა ანაცხადა რომ ფრანგული კულტურა
არ არსებობს, რომ მას არ უნახია ფრანგული ხელოვნება,
ისიც ბობოა.
ქრისტიანი კონსერვატორი რომელსაც
უყვარს ვიქტორ ჰიუგოს, შარლ დე გოლის, ეგზიუპერის
საყვარელი საფრანგეთი ბობოების აზრით მტერი ფაშისტია.
პროგრესისტი ლიბერალ-ლიბერტარი ბობოები შეადგენენ
კულტურულ და არა სოციალურ კლასს.
პოლიტიკოსები მათ მასხრად იგდებენ მაგრამ მათ ხმებზე
ნადირობენ იმიტომ რომ ბობოების პოლიტიკურ მიდრეკილებას
საკმარისად ნორმალური ადამიანებიც უწევენ ანგარიშს.
ესაა უდიდესი,ბუმბერაზი ბობო,
შარლ დე გოლის და ეგზიუპერის საყვარელი საფრანგეთის სიძულვილით შეპყრობილი პარიზელი პროფესორი,ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის გლობალური გურუ მიშელ ფუკო-Michel Foucault (1926-1984)
ევროპამ ბოლო ხანებში გაუძლო რობესპიერის და მარატის რევოლუციას, ტერორს, რესპუბლიკურ და ნაპოლეონის ომებს, ნაციზმს, ბოლშევიზმს გენოციდებს.
შარლ დე გოლის და ეგზიუპერის ნაირთა წყალობით მოფორთხდა 1960-ან წლებამდე, ფეხზეც წამოდგა, კომფორტული ცხოვრებაც მოიწყო, მაგრამ ის შეიძლება დაღუპოს განებივრებულ-გატუტუცებული ევროპელი მუტრუკების და
გოგოცუნების მიერ მოწყობილმა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა
რევოლუციამ.
ჯიჰადისტებსაც უხარიათ და თავისი წვლილი შეაქვთ ევროპის დასაფლავებაში. მასალები ამბების გასაგებად,მოტვინეთ.
იკრიჭება, მსოფლიოს ერთ-ერთ უდიდეს ფილოსოფოსად გამოცხადებულ მიშელ
ფუკოს უნდოდა შარლ დე გოლის და ეგზიუპერის საყვარელი საფრანგეთის დასაფლავება.
ფილოსოფოსი როგორც საშიში მატყუარა
OBSERVATIONS 28 JUIN 2004 Le philosophe comme menteur dangereux
მიშელ ფუკო ქადაგებდა და ახალგაზრდებს ასწავლიდა რომ ძალა მართალია, ჭეშმარიტება რელატიურია, ფარდობითია, რომ სიგიჟე კულტურული ქმნილებაა და არა ბუნებრივი რეალობა და ისტორია არის საინტერესო მოთხრობა და მეტი არაფერი.
გლობალურად პატივცემული მიშელ ფუკოს ფილოსოფიის მთავარი თემა ისაა რომ
ადამიანთა ურთიერთობებს განსაზღვრავს ბრძოლა ძალაუფლებისთვის.
ჭეშმარიტება და ტყუილი, სიკეთე და ბოროტება ილუზიებია, ენისა და ძალაუფლების ხელში ჩაგდებისკენ სწრაფვის ქმნილებებია.
სოციალისტებს, მაგალითად, სჯერათ სიმდიდრის გადანაწილებისა იმიტომ რომ მათ უნდათ სხვისი ფულის ხელში ჩაგდება. კონსერვატორები საპირისპიროს ამბობენ იმიტომ რომ უნდათ თავისი საკუთრების შენარჩუნება.
ფსიქიატრებს სწამთ სიგიჟის არსებობისა მხოლოდ იმიტომ რომ მათ უნდათ სხვების დაპატიმრება და გაკონტროლება. ექიმს უყვარს ადამიანების ხელმძღვანელობა და მეტი არაფერი.
მე-19 საუკუნის გერმანელმა ფილოსოფოსმა, პოსტმოდერნიზმის ბაბუა ფრიდრიხ ნიცშემ თქვა რომ ღმერთი მოკვდა და მასთან ერთად მოკვდა ღმერთის და მოყვასის სიყვარულიც. მიშელ ფუკომ დაამატა რომ აღარც კეთილგანწყობაა, რომ ოჯახებს,
სკოლებს, უნივერსიტეტეტებს, საავადმყოფოებს, ციხეებს, ეკლესიას,მეცნიერებათა და სამხატვრო აკადემიებს და ა.შ. აგებენ იმიტომ რომ აკონტროლონ ხალხი და გიჟებად და არანორმალურებად გამოცხადებულების დასამწყვდევად.
მიშელ ფუკომ დიდი ინტერესით შეისწავლა ნიცშე რის შემდეგაც სულ დაკარგა შარლ დე გოლის და ეგზიუპერის საყვარელი საფრანგეთის პატივისცემა.
მან იფიქრა და შტერი ახალგაზრდებიც დაარწმუნა იმაში რომ არსებული საზოგადოებრივი მორალი, იდეალები, წეს-ჩვეულებები, მეცნიერული ცნებები და წარმოდგენები, კულტურა იარაღია რომლებსაც ბურჟუაზია, ელიტა იყენებს ძალაუფლების მოსაპოვებლად, განსამტკიცებლად და შესანარჩუნებლად, ადამიანთა დამონებისთვის.
ნაშრომში Dans Madness and Civilization, მაგალითად, ფუკო ამბობს რომ გიჟები შუა საუკუნეებში თავისუფლად დაიარებოდნენ და მათ გარკვეულად პატივს სცემდნენ კიდეც და მათი საგიჟეთში დამწყვდევა გაამართლეს გონებით და ჰუმანურობით.
გიჟებად გამოაცხადეს და საგიჟეთებში დაამწყვდიეს ისინი ვინც არ შეესაბამებოდნენ ელიტის წარმოდგენას იმაზე თუ რა არის რაციონალური და ნორმალური და რა არა.
წიგნში Discipline and Punish მიშელ ფუკო ამბობს რომ წამების და საჯაროდ სიკვდილის დასჯის შეწყვეტა სულაც არაა დიდი მორალური პროგრესი.
ის ამბობს რომ თანამედროვე ციხე მოქმედებს ადამიანების როგორც სხეულზე ისე სულზე. ის აკონტროლებს მათ სულს.
ციხე
, Foucault a soutenu que le déclin de la torture et des exécutions publiques et la montée de la prison étaient loin d’être une grande avancée morale. La prison moderne, a-t-il suggéré, ne fonctionne pas simplement sur le corps des gens; il tente de contrôler leur esprit. Les détenus sont catégorisés par des experts, classés sous surveillance, scrutés et manipulés. En outre, a-t-il soutenu, la prison est un microcosme de la société moderne; nous sommes tous sous surveillance, étiquetés et classés par les bureaucraties, et enfermés si nous sommes jugés déviants ou anormaux
პატიმრები დაყოფილები არიან კატეგორიებად, ხდება მათი კლასიფიკაცია. მათ
უთვალთვალებენ, ხდება პატიმრებით მანიპულაცია.
და ციხე არის დღევანდელი საზოგადოების მიკროკოსმი, სახე. მშობლები გასაქანს არ აძლევენ თავის შვილებს, ქმრები ჩაგრავენ ცოლებს,
საფრანგეთის ხელისუფლება და მისი მოხელეები უთვალთვალთვალებენ თავის მოქალაქეებს, ყოფენ მათ კატეგორიებად, ახდენენ მათ კლასიფიკაციას, ეწევიან მოქალაქეებით მანიპულაციას და თუ საჭიროდ ჩათვლიან გამოაცხადებენ მათ გიჟებად ან არანორმალურებად და ამწყვდევენ.
მოკლედ შარლ დე გოლის და ეგზიუპერის საყვარელი საფრანგეთი დასანგრევი ციხეა ამ გაჯღანული იდიოტის აზრით. სამწუხაროდ ის დღესაც ძალიან პოპულარული იდიოტია. ამას და ამაზე მეტს წერს ამერიკელი James Miller მის წიგნში The passions of Michel foucault.
La folie de Foucault- დაბოღმილი და ბოღმისგან შეშლილი მიშელ ფუკოს ჯანყი ნაციზმისგან საფრანგეთის მხსნელი ქრისტიან-დემოკრატი შარლ დე გოლის და ეგზიუპერის საყვარელი საფრანგეთის წინააღმდეგ.
დაიბადა 1926 წელს, გიჟური წლები-Années folles დროს. 1929 მსოფლიო ეკონომიკური კრიზისი. 1939-მეორე მსოფლიო ომი.
1969 — კულტურული რევოლუცია : ავტორიტეტეტების უარყოფა,ზნე-ჩვეულებათა ლიბერალიზაცია.
1979 — ზღვრული ექსპერიმენტები.
მიშელ ფუკო გარდაიცვალა შიდსით 1984 წელს.
დაიბადა ქირუგის და ანატომიის პროფესორის შეძლებულებულ ოჯახში. მასზე ზრუნავდა ყურადღებიანი დედა, ქირურგის ქალიშვილი.
მიშელ ფუკო არ გაუტანჯია 1930-ანი წლების ეკონომიკურ კრიზისს. ის მეტისმეტად ახალგაზრდა იყო ომში მონაწილეობისთვის. მან ახალგაზრდობის წლები გაატარა მკაცრ რელიგიურ სასწავლებში. ენებში. ნიჭიერმა, მან ლათინურიც და ბერძნულიც ისწავლა. ”სამაგიეროდ” არ ყოფილა ძლიერი მათემატიკაში.
მოგვიანებით ის ჩამოშორდა სარტრს და მარქსისტებს რომელთა აკვიატებული იდეა იყო კაპიტალი და სიმდიდრეთა გადანაწილება.
მიშელ ფუკო იზრდებოდა უზრუნველად. მას არ აკლდა ფული და მატერიალური კეთილდღეობა. ” უბრალოდ” მუტრუკი მიშელ ფუკო ჰომოსექსუალი იყო და დაეთრეოდა პარიზის ჰომოსექსუალების ღამის ბარებში.
ჰომოსექსუალობა მაშინ საფრანგეთში აკრძალული იყო, საზოგადოებაც გმობდა მას. ამაზე დაბოღმილმა მიშელ ფუკომ სცადა თავის მოკვლა.ამით შეწუხებულმა მამამისმა მუტრუკი შვილი ცოტა ხნით საგიჟეთშიც კი დაამწყვდია.
ეპოქას, ქვეყანას სჭირდებოდა ძლიერი ვაჟკაცები, ერთმანეთის ერთგული მეუღლეებისგან შემდგარი ძლიერი ოჯახები და არა საკუთარი პირუტყვული ჟინის დაკმაყოფილებაზე მეოცნებე ინდივიდუალისტები.
და ჰომოსექსუალობას გმობდა სკოლა, პრესა, რადიო-ტელევიზია, ოჯახი, სამღვდელოება. ხოდა მუტრუკ მიშელ ფუკოს ყველაფერი ეს, მისი მჩაგვრელი საფრანგეთი შესძულდა.
ხოდა მიშელ ფუკომ დაიწყო კრიტიკა და გინება საზოგადოებისა რომელიც გიჟს,გზასაცდენილს და კრიმინალს ადგილს უტოვებს მარტო ციხეში და საგიჟეთში და რატომ არიან გიჟები,,გზასაცდენილები და კრიმინალები არანორმალურები? და რა არის ნორმალურობა?
მიშელ ფუკომ დაიწყო ქადაგება იმისა რომ საზოგადოება ეფუძნება ბიო-ძალაუფლებას და ყველაფრის ბატონად ქცეული ცოდნის მიერ დადგენილ ნორმებს. რომ მეცნიერება, რელიგია, ოჯახი, სკოლა, სკოლა, ადმინისტრაციები, მღვდლები, მასწავლებლები, ექიმები, ფსიქიატრები, ფსიქოლოგები პოლიციელებთან ერთად გასაქანს არ აძლევენ ადამიანს და რომ მეცნიერებამ, კულტურამ და საზოგადოებამ ქვეყანა ფაქტიურად გადააქცია ციხედ და საგიჟეთად .
მიშელ ფუკო ამტკიცებდა რომ ადამიანი არ იბდებაა გიჟად, არანორმალურად, კრიმინალად, რომ მას გიჟად, არანორმალურად და კრიმინალად ხდის საზოგადოება მისი ინსტიტუტებით, ოჯახით, სკოლით, ციცით, პოლიციით, მეცნიერება-კულტურით.
” ადამიანი იბადება ბედნიერი და კარგი, მაგრამ საზოგადოება მას რყვნის და აბეჩავებს”-La nature a fait l’homme heureux et bon mais… la société. le déprave et rend miserable. ეს თქვა დიდმა ფრანგმა განმანათლებელმა ჟან-ჟაკ რუსომ //1712-1778//.
ეს პოსტულატი აფუძნებს ჟან-ჟაკ რუსოს მთელ პოლიტიკურ,პედაგოგიურ,მორალურ… აზრს
ეს აზრი ჩანს 1750 წლიდან მის ნაშრომში ”სიტყვა მეცნიერებებზე და ხელოვნებებზე”:
” ჩვენი სულები ირყვნება ჩვენს მეცნიერებათა და ხელოვნებათა სრულყოფის კვალდაკვალ”
On le trouve dès 1750 dans le Discours sur les sciences et les arts : « Nos âmes se sont corrompues à mesure que nos sciences et nos arts se sont avancés à la perfection. »
ანუ საზოგადოება,მეცნიერება, კულტურა მოსასპობია.
მიშელ ფუკო იყო ჟანჟაკ რუსოს მემკვიდრე,მას სძულთა საფრანგეთი რომელიც არ აძლევდა გასაქანს მის ჰომოსექსუალურ ინსტინქტებს.
მიშელ ფუკო ამბობდა რომ ადამიანი არ იბადება გიჟად, არანორმალურად, კრიმინალად, რომ საზოგადოება ადგენს ნორმებს და ის აცხადებს და ხდის ადამიანს გიჟად, არანორმალურად, კრიმინალად, რომ მისი თანამედროვე საფრანგეთი არის პიროვნების მჩაგვრელი მექანიზმი.
1970-ანი წლების ბოლოს მიშელ ფუკო იყო კალიფორნიაში სადაც როგორც იქნა თავისუფლად მიეცა ჰომოსექსუალობას, სადო-მაზოხიზმს, ჰალუცინაციების მომგვრელ ნარკოტიკ LSD-ის ტკბებოდა საფრანგეთში აკრძალული სიამოვნებებით
და 1984 წელს გარდაიცვალა შიდსისგან.
შარლ დე გოლის და ეგზიუპერის საყვარელი საფრანგეთის სიძულვილით შეპყრობილმა პარიზელმა პროფესორმა მიშელ ფუკომ უზომო გავლენა მოახდინა მსოფლიო ომის შემდგომი კეთილდღეობით განებივრებულ-გატუტუცებულ
ახალგაზრდებზე, 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურ რევოლუციაზე., ჰომოსექსუალების განთავისუფლებაზე. …
მსოფლიო ომებით და პერესტროიკით აოხრებას დაემატა cancel culture
პირველი მსოფლიო ომით და საშინელი ეკონომიკური კრიზისით გამოთაყვანებული გერმანიის ვაიმარის რესპუბლიკა იყო სოდომის და ბაბილონის სინთეზი. ამაზე მეტყველებს 1930 წელს ეკრანებზე გამოსული Josef von Sternberg-ის ფილმი Der blaue Engel -” ცისფერი ანგელოზი” რომელშიც მზეთუნახავი მარლენ დიტრიხი საჯაროდ ფენს თავის ულამაზეს ბარძაყებს და ქვედა საცვალს. აი ფილმის მოკლე შინაარსი.
1925, კონსერვატული მორალის მქონე Immanuel Rath ინგლისურს ასწავლის პატარა ქალაქის ლიცეუმში. მისი ცხოვრება მოსაწყენია. მოწაფეები მას მასხრად იგდებენ და უძახიან ნაგავს. ერთხელ მასწავლებელი აღმოაჩენს რომ მისი მოწაფეები დადიან კაბარეში რომელსაც ჰქვია ”ცისფერი ანგელოზი”. ისიც წავიდა ამ კაბარეში რათა მისი ადმინისტრაცია დაერწმუნებინა იმაში რომ მისი მოწაფეების გარყვნა დაუშვებელია და დაეტუქსა მოწაფეები.
მაგრამ კონსერვატორი პროფესორი მოხიბლა და აცდუნა თავისი მშვენიერი ბარძაყების და საცვლების საჯაროდ გადმომფენმა მზეთუნახავმა ლოლა-ლოლამ. პროფესორს გადაავიწყდა კონსერვატიზმი და მან მალე ცოლად გაყოლა სთხოვა ლოლა–ლოლას. პროფესორმა მიატოვა სამსახური, გაფლანგა ფული ლოლა-ლოლასთვის და დასდევდა თავის ტურფას ტურნეებში. გავიდა წლები. დასს უნდა გაევლო ქალაქში სადაც პროფესორი ასწავლიდა.
პროფესორი აღარ იყო პროფესორი, ლოლა-ლოლამ და პირუტყვულმა ჟინმა ის გადააქცია მასხარად…
რეკლამამ ხაზი გაუსვა პროფესორის მონაწილეობას წარმოდგენაში. დარბაზი სავსე იყო ხალხით. მაყურებლებს შორის იყვნენ პროფესორის ყოფილი კოლეგები და მოწაფეები.
პროფესორი Immanuel Rath მით უფრო დაეცა რომ ტურფა ლოლა-ლოლამ კულისებში იოლად დაუთმო მისით მოხიბლული გიგანტი მაზეპპას თვალების პაჭუნს. ნომერის დროს დიდხანს გაშეშებულმა მაგრამ ეჭვიანობით შეშლილმა პროფესორმა სცადა თავისი ცოლის დახრჩობა. პროფესორს ეცა დასი. მაზეპპამ ის გაკოჭა. დამშვიდებული და განთავისუფლებული პროფესორი დაბრუნდა თავის ძველ ლიცეუმში და მოკვდა ოთახში სადაც ის ადრე ასწავლიდა.
ფილმი სიმბოლოა. სანამ ვაიმარის რესპუბლიკის მოქალაქეები გართულები იყვნენ თავ-თავის ლოლა-ლოლებთან ლაციცით მოვიდა ჰიტლერი,მოკლა ვაიმარის რესპუბლიკა და იყო მესამე რაიხი.
Le Rose et le Brun: Quel rôle ont joué les homosexuels dans la montée du nazisme au pouvoir ? Broché – 25 mai 2015
Philippe Simonnot, ” ვარდისფერი და ყავისფერი: რა როლი შეასრულეს ჰომოსექსუალებმა ნაციზმის ხელისუფლებაში მოსვლაში?”, 20151 წლის 25 მაისი
ნაციზმის აღმავლობა და ხელისუფლებაში მოსვლა გერმანიაში დღემდე თავსატეხია დასავლეთში.
ფილიპ სიმონომ 16 წლის წინ გამოაქვეყნა წიგნი ” გერმანელები და ებრაელები, გენოციდის წინაისტორია”- Juifs et Allemands, Préhistoire d’un génocide,
ეხლა Philippe Simonnot გვთავაზობს ახსნის მეორე ნაწილს:
რაიხი მე-19 საუკუნის ბოლოდან ბევრ ქვეყანას უსწრებდა წინ სექსუალური თავისუფლების და ჰომოსექსუალების აქტიურობის თვალსაზრისით.
ბევრი ჰომოსექსუალი იყო ნაციონალისტი გერმანისტი, რასისტი, ვაჟკაცობის კულტის მიმდევარი // ატიური ჰომოსექსუალი, ჰიტლერის მარჯვენა ხელი ერნსტ რემი და ა.შ.//
ქრისტიანობის ეს მტრები იყვნენ ევგენისტები და ახალგაზრდობის თაყვანისმცემლები. ყველაფერი ეს აიტაცა ნაციზმმა. ამან გააადვილა გერმანიაში ნაცისტების აკლიმატიზაცია.
გერმანული სექსუალური რევოლუცია გავლენას ახდენდ საფრანგეთზე, დიდ ბრიტანეთზე, აშშ-ზე. ჰიტლერის ხელისუფლებაში გერმანიის საზოგადოების ნაწილმაც და უცხოეთის ელიტებმაც ჩათვალეს სექსუალური რევოლუციის შენიღბულ გამარჯვებად.
მაგრამ ჰიტლერი გაიძვერა არამზადა იყო და მან თავისი ძალაუფლების განმტკიცების მიზნით შეწყვიტა სექსუალური რევოლუცია და გაწყვიტა ბევრი ჰომოსექსუალი
რომელთა დახმარებითაც მოვიდა ხელისუფლებაში.
Philippe Simonnot იყო პარიზი ნანტერის სამართალის ეკონომიკის პროფესორი და გაზეთიl Le Monde-ს ჟურნალისტი…
ვაიმარის გერმანიაში ჩასული სექსუალური ტურისტი ინტელექტუალები გაოცებული იყვნენ იქაური ვაკხანალიით. ეს დამთავრდა ნაცისტური ტოტალიტარიზმით და გენოციდით
ნაცისტებმა ძალიან ადვილად ჩაიგდეს ხელში ომით, ალკოჰოლით,ნარკოტიკით და სექსით მთვრალი და გამოშტერებული ლიბერალ-ლიბერტარული ვაიმარის რესპუბლიკა.
გაკვეთილი დემონკრატიული ომებით, ნარკოტიკით და სექსუალური რევოლუციით მთვრალი თბილისისთვის.
Agrandir
Marlene Dietrich-მარლენ დიტრიხი ფილმში ”ლურჯი ანგელოზი’// 1930//
1914-18 წლების შემდეგ გერმანიის დედაქალაქმა ყველაფერი გააკეთა მსოფლიო ომის საშინელებათა დასავიწყებლად. ბერლინის ღამეებმა მიიზიდა მთელი მსოფლიო.
”ჩვენ უნდა გამოვიდეთ იმ საშინელებიდან რომელშიც გაგვხლართა გადაგვარებულმა მილიტარიზმმა.”
ეს დაისახა მიზნად 1919 წლის იანვარში ომის ბოლოს კაიზერი ვილჰელმ მეორის გადადგომის შემდეგ დამყარებული ვაიმარის რესპუბლიკის მომხრე გერმანელმა ჟურნალისტმა Kurt Tucholsky-მ.
გერმანიის დამარცხებამ დაამსხვრია და მოსპო ტრადიციული ღირებულებები და იდეალები.
ბურჟუებს და ზედაფენებს უნდოდათ გართობა, ომის დავიწყება.
ბერლინი გადაიქცა ევროპის ბოჰემის,ლაზღანდარების, ხელოვანების გენშტაბად. იქ იწყებდა წარმოშობით ავსტრიელი რეჟისორი Billy Wilder. 1926 წელს თავის მემუარებში მან დაწერა:
” მთლი მსოფლიოს ჟურნალისტები, ხელოვანები, მწერლები ოცნებობდნენ ბერლინში ჩასვლაზე. ბერლინი ოცნება-ზმანებაზე უკეთესიც იყო.”
მიუხედავად ამისა 1919 წლის ვერსალის შეთანხმებით გერმანიას მოსთხოვეს უმძიმესი რეპარაციები რამაც გამოიწვია მოჭენავე ჰიპერინფლაცია.
ქვეყანა სისხლისგან დაიცალა, ხალხი გაღატაკდა, მაგრამ ბერლინელები ზეიმოდნენ და ატარებდნენ დროს.
მთვრალი და განთავისუფლებული ბერლინი
შორსაა იმპერიული ბერლინის სიმკაცრე!
1920-ანი წლებიდან 1930-ანი წლების შუა ხანებამდე კაბარეებში მოედინება
შამპანური.
ბერლინელები და ბერლინის სტუმრები მიიჩქარიან Apollo Theater-ში სადაც ტკბებიან შილიფად ჩაცმული მოცეკვავეების ბარძაყების თვალიერებით.
მიიჩქარიან” თეთრ თაგვში” სკანდალური და ტიტველი დიდი Anita Berber-ის სანახავად.
გერმანიის სისხლის სამართლის კოდექსით ჰომოსექსუალობა დანაშაულად ითვლებოდა. მაგრამ ვინ უყურებდა კანონს…
ბერლინი და არა მარტო ბერლინი გაივსო ჰომოსექსუალებით და ლესბოსელებით.
” აქ დაშვებული და ნებადართულია ყველაფერი”, ეს იყო Eldorado-ს დევიზი.
ის კი სახელგანთქმული იყო იმით რომ იქ ცეკვავდნენ ქალებად გადაცმული კაცები და კაცებად გადაცმული ქალები.
მწერალმა შტეფან ცვაიგმა //Stefan Zweig// თავის მემუარებში დახატა ბერლინის ნახევრად სასაცილო ნახევრად სკანდალური პორტრეტი :
” სვეტონიუსის რომსაც არ სცოდნია ბერლინის გადაცმულთა მეჯლისების მსგავსი ორგიები.
ბერლინში მათ მიმართ კეთილგანწყობილი პოლიციელების თვალწინ ცეკვავდნენ კაცებად გადაცმული ქალების და ქალებად გადაცმული კაცების ბრბოები.”
მაშინ ბერლინში მცხოვრები ინგლისელი მწერალი
Vita Sackville-West წერს:
” ჩვენ მივედით სოდომიტების მეჯლისზე. მრავალი მათგანი გადაცმული იყო ქალად და ვფიქრობ რომ მე ვიყავი ერთადერთი ნამდვილი ქალი.”
Muguette, ქალად გადაცმული კაცი, ბარი Eldorado-ს სანახაობა.
ვაიმარის რესპუბლიკის დროს ახალი ქარი ქრის ბერლინში:
პრესაც და ხელოვნებაც ბოლოს და ბოლოს თავისუფალია.
მორჩა ომისწინანდელი გაპრიალებული აკადემიური მხატვრობა.
ხელოვანები საზოგადოებას წარუდგენენ იმას რასაც ადრე ვერ ხედავდა თვალი:
ომით დასახიჩრებულ სხეულებს, გარყვნილებას, სიღატაკეს, პროსტიტუციას სკანდალურად შიშველი სხეულებით, უხამს პოზებს, მაგრამ ამავე დროს დაბერებულ, მსუქან, ავადმყოფ სხეულებს. ყველაფერი უხეშად, შიშვლადაა
წარმოდგენილი.
კაცობრიობის აპოკალიპტურ სურათს წარმოადგენენ Otto Dix, Vassily Kandinsky თუ George Grosz.
თეატრში მსოფლიო სახელი მოიხვეჭა ბერტოლდ ბრეხტმა.
ანარქიზმთან ახლო იდეების მქონე ბრეხტი გმობს ბურჟუაზიული საზოგადოების ექსცესებს. შორს ვართ ვაგნერისგან!
კინოში ფრიც ლანგის ”შეჩვენებული ” //1931// ყვება ბავშვების მკვლელის მიერ შძრწუნებული ქალაქის შესახებ.
ის მსოფლიოს აჩვენებს შემაშფოთებელ გერმანულ ხელოვნებას რომელიც ალბათ გრძნობს უარესის მოსვლას.
წევა და სმა.
ბერლინის ღამეები იზიდავდნენ არსებული წესების და კანონების დარღვევა-უარყოფის მსურველ გერმანელებს და ამავე დროს გერმანია გაივსო თეატრებში, დისკოთეკებში, ბარებში და საროსკიპოებში დროისტარების მსურველი უცხოელებით.
1927 წელს ბერლინი, დღესასწაულის ევროპული დედაქალაქი, ნახა 1,7 მილიონმა ტურისტმა.
ვოჰემა გრიალებდა, დროს ატარებდა, ირგვლივ არაფერს აქცევდა ყურადღებას და ღატაკი ხალხი იბრ„ძოდა არსებობისთვის.
ღატაკი ბერლინელების ყოველდღიურობა იყო უმუშევრობა და უფასო სუპი.
ჰიპერინფლაცია კლავდა ქვეყანას :
1923 წელს 1 livre პური ღირდა 3 მილიარდი მარკა, 1/2 ლუდი- 4 მილიარდი!
გამოთაყვანება.
ნბერლინში იფეთქა ნარკომანიამ.
მორფინომანი იყო ნაცისტების მომავალი ხელმძღვანელი Hermann Göring-იც !
მითიური თეატრი. la Lutherstrasse-ზე,
Schöneberg-ის კვარტალში la Scala არის ბერლინის ერთ-ერთი ყველაზე სახელგანთქმული სპექტაკლის დარბაზი.
იქ განვითარდა ბერლინული შიკი.
იქ ყოველ საღამოს წარმოდგენებს მართავდნენ მთელი მსოფლიოს ჟონგლიორ-ფოკუსნიკები,მუსიკოსები, მოცეკვავეები, აკრობატები.
იქ ტონს აძლევდნენ მოდას, კარგ გემოვნებას.
1920-ანი წლები იყო მე-19 საუკუნის ბოლოს პარიზული მოდელების, მაგ. მულენ რუჟის მოდელის შესაბამისად შექმნილი ბერლინული ვარიეტეების აპოგეა. იყო ოპერეტაც.
” წვრილი ხალხი” მოსავლის აღებას ზეიმობდა მუშების ბაღეთან ცეკვით.
დღესასწაულის ციებ-ცხელება შეეყარა ხალხურ კლასებსაც რომელთა სიამოვნების ადგილებიც ნაკლებად პრესტჟულია ელიტის გართობის ადგილებთან შედარებით.
ქალები და პოლიტიკა.
ფიზიკოსის მეუღლე Elsa Einstein 1921 წელს ამერიკელ პაციფისტებთან ერთად მანიფესტაციას აწყობს ბერლინში ომის წინააღმდეგ.
ქალების პოლიტიკური ემანსიპაცია არის ვაიმარის რესპუბლიკის პროგრამაში.
1918 წლის 12 ნოემბერს, ფრანგ ქალებზე 26 წლით უფრო ადრე, გერმანელი ქალები იღებენ არჩევნებში მონაწილეობის უფლებას.
1919 წლის იანვარში პირველ არჩეულ ეროვნულ დამფუძნებელ კრებაში იყო 37 ქალი.
ვაიმარის რესპუბლიკაში ძალიან უყვარდათ ჯაზი.
იწვევდნენ აფრო-ამერიკელ მუსიკოსებს რომლებიც აწყობდნენ კონცერტებს თეთრკანიანების წინაშე. ეს მაშინ იშვიათი რამე იყო აშშ-ში. მაგრამ რასიზმი ისევ რჩებოდა.
იყო ტექნიკური პროგრესიც. გერმანელებმა მაშინ გააკეთეს საათში 230 კილომეტრით მოძრავი ავტომობილი. იმ დროს ეს ფენომენალური სიჩქარე იყო.
ეს იყო მეჯლისის და ყირა-ყირა სიარულის დასასრული
ვაიმარის რესპუბლიკის გიჟურ წლებში ელიტა და ოქროს ახალგაზრდობა ერთობოდა, ყირა-ყირა დადიოდა და ხალხი იტანჯებოდა.
და 1929 წლის კრიზისმა გამძაფრდა უკვე არსებული დაძაბულობები.
ბერლინის ქუჩებში ხდებოდა პოლიტიკური ჯგუფების, განსაკუთრებით კი კომუნისტების და ნაციონალ-სოციალისტების შეტაკებები.
ბერლინში იყო ყველაფერი რაც სძულდათ ნაცისტებს: აღვირახსნილობა, უწესრიგობა და აღრევა.
თვითმკვლელობამდე ცოტა ხნით ადრე
Stefan Zweig-მადაწერა შემდეგი:
” ვინც გადაიტანა ეს აპოკალიპტური თვეები და წლები მოყირჭებული და გამწარებული იყო. იგრძნობოდა რომ უნდა მომხდარიყო საშინელი რეაქცია…”
ნაცისტებმა იოლად დაიპყრეს აღვირახსნილობით, ნარკოტიკით გამოთაყვანებული ვაიმარის რესპუბლიკა და ეს საშინელი რეაქცია მოხდა 1933 წლიდან.
ნაცისტებმა გათელეს,,დააპატიმრეს, დახოცეს პოლიტიკური ოპონენტები, ახალ ხელოვანთა ნაწარმოებებს დაარქვეს ”გადაგვარებული ხელოვნება”.
1933 წელს უცხოელ ხელოვანთა უმრავლესობა წავიდა გერმანიიდან.
დღესასწაული და ყირა-ყირა სიარული დამთავრდა, დაიწყო ძალადობა და ჟუჟვა.
Basile Perrin-Reymond
ვაიმარის რესპუბლიკაზე არის შესანიშნავი გერმანული ტელესერიალი Babylon Berlin.
მისი შემქმნელები,სცენარისტები და რეჟისორები არიან ტომ ტიკვერ, ახიმ ფონ ბორრის და ჰენდრიკ ჰენდლეგტენ.
სერიალის საფუძველია მწერალი ფოლკერ კუჩერის რომანები.
სერიალის მოქმედება ხდება 1929 წლის გერმანიაში, ვაიმარის რესპუბლიკის ხანის დასასრულს.
სერიალის მთავარი გმირები არიან კიოლნიდან ბერლინში თანამდებობის პირთა შანტაჟის საქმის გამოსაძიებლად ჩასული პოლიციის ინსპექტორი გერეონ რატ და შარლოტა რიტტერ, რომელიც დღე პოლიციაში მუშაობს სტენოტიპისტად და ღამ-ღამობით კი კახპაა. ეს ქალი ოცნებობს პირველ ქალ-პოლიციელად გახდომაზე.
სერიალის პრემიერა შედგა 2017 წლის 13 ოქტომბერს.
კომისარი გერეონ რატი ბერლინში იძიებს პორნოგრაფიული ფილმების მაფიური ქსელის საქმეს. კიოლნიდან ახალგადაყვანილ ინსპექტორს ხვდება უამრავი სიურპრიზი. საინტერესო სანახაობაა.
ht
რითი შეიძლება იყვნენ დაკავებულები 1920-ანი წლების გერმანიაში პირველი მსოფლიო ომის ყოფილი ჯარისკაცი,ტრავმირებული და ჯოხით მოკაკუნე კაცი, სომეხი განგსტერი, ახალგაზრდა და მისი ემანსიპაციის მაძიებელი კახპა,დაჯერებული დემოკრატი და ობოლი პრინცესა?
ყოველი მათგანი თავის განძს დაეძებს ვაიმარის რესპუბლიკაში.
ეს რესპუბლიკა არ უყვართ იმიტომ რომ მან დაუშვა მის წიაღში ნაციზმის განვითარება და პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ ავერ დაარწმუნა გერმანელი ხალხი დემოკრატიის სიკეთეში.
Babylon Berlin-ბერლინი ბაბილონი
ესაა შავი რომანი ორ ომს და ორ სამყაროს შორის:
ერთი სამყაროა ინდუსტრიული იმპერიის მემკვიდრე Alfred Nyssen-ის (Lars Eidinger) სამყარო.
ის ცდილობს ეროვნული ბედის მოდელირებას თავისი ინტერესების შესაბამისად.
მეორეა ყოველ დღე უმუშევრობასა და პროსტიტუციას შორის ლუკმაპურისთვის მებრძოლი Charlotte Ritter-ის (Liv Lisa Fries) სამყარო.
Babylon Berlin• Crédits : tmdb – Frédéric Hatier X Filme
ინტრიგა თითქოს მეორეხარისხოვანია ამ სოციალურ სურათში, არადა ამ ინტრიგაშია გამოკვეთილი კლასთს ურთიერთობები
ორგიის ფილმში არის თანამდებობის პირი და ამან შეიძლება გაართულოს რეჟიმის მომავალი.
ეს აჩვენებს კლასთა ბრძოლას.
ბაბილონ ბერლინში იღებენ პორნოფილმებს ბიბლიურ თემებზეც და მასხრად იგდებენ გერმანელთა რწმენას.
კათოლიკე ინსპექტორი Gereon Rath (Volker Bruch) იღებს ნარკოტიკს რათა დასძლიოს პანიკის კრიზისები და დაივიწყოს მსოფლიო ომის სანგრები.
ნაცისტები გაუჭირვებლად იგდებენ ხელში ყველა დემონის მიერ ნაბურთავებ ბაბილონ ბერლინს, ვაიმარის რესპუბლიკას.
Babylon Berlin – Saison 1• Crédits : Frédéric Batier – X Filme
1929 წლის ფინანსური კრიზისი, პოლიტიკური მკვლელობები, ნაციზმის პირველი ადეპტების გამოჩენა.
ნაცისტებს ხელს უწყობს ვაიმარის რესპუბლიკაში არსებული მორალური და სოციალური ქაოსი.
ესენი ჯერ არიან მხოლოდ აგიტატორები და დაქირავებულები რომლებიც ემსახურებიან იმათ ვისაც მოენატრა გერმანიის დიდება რომლებსაც აწყობთ სოციალურ ძალადობათა გამწვავება წესრიგზე მათი წარმოდგენის რეალიზაციისთვის.
ნაცისტების მკვებავი ნიადაგია ვაიმარის რესპუბლიკის ზედაფენების ამორალიზმი და ხალხის ყველანაირი სიდუხჭირე.
იყო გერმანელი მწერალი,სცენარისტი და კაბარეების სპექტაკლების დამდგმელი Erich Kästner //1899-1974//
მან დაწერა რომანი რომლის ფრანგულ თარგმანსაც ჰქვია ”უფსკრულისკენ” და რომელიც აღწერს ვაიმარის რესპუბლიკის კატასტროფას.
ასე ცეკვა-ცეკვით გართული ვაიმარის რესპუბლიკა ჩაიგდო ხ
ელში ნაციზმმა.
მაშინ დიდების მწვერვალზე მყოფმა Erich Kästner-მა 1931 წელს გამოაქვეყნა სატირული რომანი Fabian რომელმაც გააცოფა რეალიზმის იმორალიზმად გამომცხადებელი კრიტიკა.
რომანის გმირი ულმობლად აკრიტიკებს ვაიმარის რესპუბლიკის ბერლის, ყველანაირი გარყვნილების და ყველანაირი კომპრომისების ადგილს.
1933 წლიდან რომანს წვავდნენ ნაცისტების მიერ მოწყობილ აუტოდაფეებზე.
ფრთხილმა გამომცემელმა ამოიღო რომანის ყველაზე გამომწვევი ადგილები.
ბოლოდროინდელიი ახალი გამოცემა უფრო ახლოა კესტნერის საწყის იდეალთან.
რომანის გმირი ახალგაზრდა Fabian სასოწარკვეთილია მის თანამედროვეთა უზნეობის გამო. ის გრძნობს უბედურების მოახლოებას, მაგრამ ვერაფერს აკეთებს, უძლურია.
Fabian არის სატირული რომანი რომელმაც გამოსვლისას გაიარა სერიოზული ცენზურა მაგრამ რომელიც მაინც გამოიცა.
სიხარული ხანმოკლე იყო : თვითონ Kästner დაესწრება მისი წიგნების დაწვას ნაცისტური რეჟიმის მიერ.
86 წლის შემდეგ ეს შესანიშნავი ტექსტი ისევ გამოსცა გამომცემლობებმა Anne Carrière
ის 1983 წელს ფრანგულად უკვე გამოსცა გამომცემლობებმა Balland სათაურით ”უფსკრულისკენ” // Vers l’abîme//.
რომანი ყვება მე-18 საუკუნის გერმანული ლიტერატურის დოქტორი 32 წლის Fabian Jakob-ის ხეტიალზე 1930-ანი წლების ბერლინში და დრეზდენში.
, გერმანიაში მაშინ ეკონომიკური კრიზისი აღატაკებდა ხალხს, იყო პოლიტიკური ექსტრემიზმი და ძლიერდებოდა ნაციზმი.
Fabian, რომელიც რომანის დასაწყისში მუშაობს რეკლამაში, დაეხეტება ღამის ბერლინში, მის კახპებიან ბარებში, შეხვედრების კლუბებში, მხატვართა სახელოსნოებში სადაც არის არაჯანსაღი ატმოსფერო.
დადის თავის მეგობარ Stephan Labude-სთან ერთად სანამ ის არ მოიკლავს თავს.
Fabian მაშინ ვარდება სასოწარკვეთილებაში. მიდის სოფელში, ცდილობს ბავშვის გადარჩენას დახრჩობისგან მაშინ როდესაც თვითონ არ იცის ცურვა. ბავშვი მიცურდა სანაპირომდე, Fabian კი დაიხრჩო.
პერსონაჟები
32 წლის Fabian Jakob არის გერმანული ლიტერატურის დოქტორი,მე-18 საუკუნის
სპეციალისტ. რომანის დასაწყისში ის მუშაობს რეკლამაში. ყიდის სიგარეტებს.
მაგრამ სამსახურიდან გაგდებული, ის დარჩა უმუშევარი სიკვდილამდე
მელაქოლიურიFabian-ის დევიზია
Ich kann vieles und will nichts //მე ბევრი შემიძლია მაგრამ არ მინდა არაფრის გაკეთება, გვ. 53//.
Fabian Labude-სთან ერთად ეცნობა ბერლინის ღამის ცხოვრებას, მათ შორის საროსკიპოებს და შეხვედრის კლუბებს,სიღატაკეს, მათხოვრებს, ხდება ძალადობის, კომუნისტის და ნაცისტის შეიარაღებული შეტაკების მოწმე.
მხატვრის სახელოსნოში ის ხვდება იურისტ Cornelia Battenberg-ს რომელიც მას ეჩვენება სხვებისგან განსხვავებულ ვინმედ მაგრამ რომელიც მას მიატოვებს მსახიობის თავისი კარიერის გულისთვის.
მშობლიურ ქალაქ დრეზდენში დაბრუნებული
ეცდება წყალში ჩავარდნილი ბიჭის გადარჩენას და დაიღუპება, დაიხრჩობა. აღმოჩნდება რომ ბიჭმა იცოდა ცურვა.
Fabian-ის დიდი ხნის მეგობარე Stephan Labude-ც სწავლობს გერმანულ ლიტერატურას.ის გოტჰოლდ ეფრაიმ ლესინგის სპეციალისტია.
მამამისი მოსამართლეა და მას უგზავნის საკმაოდ დიდ ფულს. ის, მაშ, უფრო ბურჟუაზიულად ცხოვრობს ვიდრე Fabian, მაგრამ პოლიტიკური თვალსაზრისით ის უფრო სოციალისტია.
ის გადაიტანს მრავალ განსაცდელდ როდესაც მოულოდნელი
სტუმრობისასაღმოაჩენს რომ მისი საცოლე Leda მას ღალატობს, შემდეგ როდესაც მას ატყუებენ რომ მისი ნაშრომი ლესინგზე უარყოფილია ფაკულტეტის მიერ.
ის თავს ილავს, სტოვებს Fabian-ს მარტო,მაგრამ უტოვებს მას საკმაოდ დიდ ფულს.
Cornelia Battenberg : Fabian მას შეხვდა Selow-ს ქანდაკების სახელოსნოში.
ქალი ჩანს სასიამოვნო სიურპრიზად. ის თითქოს ჯერ კიდევ მორალურია გათახსირებულ ქალაქში სადაც ყველამ დაკარგა ღირსება და ბატონობს უზნეობა და უწესობა.
მგრამ ეს გოგოც წვება და კოტრიალობს მოხუც კინემატოგრაფისტთან რათა უზრუნველყოს მსახიობის თავისი კარიერა.
Irene Moll : ესაა პირველი ქალი რომელსაც Fabian შეხვდა რომანში მას შემდეგ რაც ის გაყვა თავის პატრონს შეხვედრის კლუბში.
Fabian დაბრუნდა მასთან ერთად, მაგრამ არ დაწვა მასთან ერთად მას შემდეგ რაც აღმოაჩინა რომ ის არის დოქტორი Felix Moll-ის ცოლი.
დოქტორის და Irene-ს ქორწინება თავისუფალია. დოქტორი არაა წინააღმდეგი რომ მისმა ცოლმა და Fabian-მა კოცნონ და პროშტნონ ერთმანეთი,მაგრამ Fabian-ს არ უნდა ასეთი ბღლარძუნი.
ფულის მფლანგველი დოქტორი მოხვდა ციხეში და Irene-მ გახსნა პანსიონი ახალგაზრდა კაცებისთვის რომელიც სინამდვილეში საროსკიპოა.
ქალმა Fabian-ს შესთავაზა თანამშრომლობა მაგრამ მან არ მოინდომა.
Kästner აღწერს ვაიმარის რესპუბლიკის მკვიდრთა სიმბდაბლეს.
მთავარი გმირი Fabian, 30 წლის კარგად ნასწავლი ცინიკოსი გადარეულ ბერლინში აკვირდება თავის თანამედროვეებს ისე როგორც ენტომოლოგი აკვირდება მწერებს.
მისი ხეტიალი თავიდან უფრო მხიარულია, შემდეგ კი ჩნდება სასოწარკვეთილებით შეფერილი მელანქოლია.
ის გვახეტიალებს ღატაკ,ბეჩავ, უაზრო ჭაობად ქცეულ ვაიმარის რესპუბლიკაში სადაც ბატონობს უტვინობა და მტაცებლობა.
Fabian არის გერმანიის უფსკრულში ჩაშვების მცოდნე და უძლური მოწმე.
თვითონ Kästner-იც იყო ამის მოწმე, თუმცა მას არ სჯეროდა რომ უარესი მოხდებოდა.
ნაწარმოები აქ ხედავს იმას რასც ვერ წარმოედგინა მის ავტორს.
ჩვენთვის საინტერესო ისაა რომ საბჭოთა ტანკით თბილისის დანგრევის,ამდენი სისხლისღვრის და ლგბტ-ს დროშის ფრიალის,მოკლედ დემონკრატიზაციის შემდეგ საქართველო დაემსგავსა ვაიმარის გერმანიას. დავაკვირდეთ:
ოფიციალური სახელი:
ნიკოლოზ გომელაური
დაბადების თარიღი:
12 ივლისი, 1970
გარდაცვ. თარიღი:
13 აპრილი, 2010 (39 წლის ასაკში)
დაკრძალვის ადგილი:
დიდუბის პანთეონი, თბილისი
კატეგორია:
მსახიობი, პოეტი
ჩემს ქალაქში არაფერი მაოცებს, შუაღამეს მზის სხივიც თუ მაკოცებს, აქ ხომ შავი საყვარელი ფერია, აქ შენი ძმა თურმე შენი მტერია… აქ არ ხარობს თავმდაბლობის ნარგავი, აქ ტაძრებშიც შეიტანეს ნაგავი, აქ სიზმრები აღარ არის ფერადი, აქ ღალატი გახდა მრავალჯერადი… აქ სიყვარულს ჩაგითვლიან ბოდვაში, აქ ხომ ახლა ბოზობაა მოდაში, აქ უნიჭო სიმღერები ჰიტია, აქ “ბებერი ალაზანში კიდია”… აქ პოეტებს გაურბიან მუზები, აქ გესვრიან თუ არ წაიკუზები… ჩემს ქალაქში ყველაფერი მოსულა, აქ ჯამლეტამ ჯონდო დააორსულა
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
ძირს მსოფლიო ომების და გენოციდების მომწყობი მშობლების და ბურჟუების სამყარო, მათი ქვეყანა და კულტურა, ძირს მათი იდეები და იდეალები, ჩვენ ყველაფერს ვიწყებთ სულ თავიდან, სუფთა ფურცლიდან. ასეთი ღრიალი ისმის პირველი მსოფლიო ომიდან. ეს ამოდიოდა დადაისტების, სიურეალისტების და მათ თაყვანისმცემელთა პირიდან ხოდა…
სექსუალური რევოლუცია ვაიმარის რესპუბლიკაში-კაცები ერთმანეთს დროებით უცვლიდნენ ცოლებს, ცოლები-ქმრებს, ჯგუფური სექსი იქცა ცხოვრების წესად…თავისუფლად იყიდებოდა პრეზერვატივები, აბორტები კეთდებოდაგულგრილობის ატმოსფეროში, მრავალ ჯიხურში იყიდებოდა პორნოგრაფიული ჟურნალები. იყო ჰომოსექსუალების ბარები. იყო ხანდახან 14 წლის როგორც გოგოების ისე ბიჭების პროსტიტუციის ადგილები, ტრანსგენდერების კაბარეები. ზოგი კახპა ბეწვის მოსასხამის ქვეშ ტიტველი იყო ქალებად გადაცმული კაცები მსხვერპლს ელოდნენ ქალთა ტუალეტებში.
ხოდა ჰიტლერმა ყველაფერ ამას დაახურა ტოტალიტარიზმი და გენოციდი….
დიდი პროფესორი მიშელ ფუკოს და მისნაირთა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალურ რევოლუციას და მის ნარჩენებს უნდათ ამის გაგრძელება, ღმერთმა დაგიფაროთ მორიგი ტოტალიტარიზმისგან.
1980-ანი წლებიდან დიდი პროფესორი მიშელ ფუკოს და დერრიდას დეკონდტრუქციის არე გააფართოვეს აშშ-ს კამპუსებში.
ეცნენ ევროპულ და დასავლურ ცივილიზაციას, გამოაცხადეს ის არამზადა ჰეტერო-პატრიარქალური რასისტი კოლონიალისტი-იმპერიალისტი თეთრი რასის ქმნილებად.
დასავლური კულტურის და ცივილიზაციის ლანძღვა-თრევა გადაიქცა შეშლილი მემარცხენე პროგრესისტი ინტელექტუალების, ფემინისტების, ანარქისტების, ლიბერტარების, აგრესიული რასიული უმცირესობების, ლგბტ-ს საყვარელ საქმედ. ამ ფონზე წვავენ და არბევენ ევროპულ კათედრალებს და ჯიჰადისტები აწყობენ
ტერორისტულ აქტებს. გიშველოთ უფალმა.
1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll Are very good indeed//
მოკლედ არ მინდა არც ღმერთის და ადამიანის სიყვარული, არ შრომა, არც ოჯახი, არც სამშობლო მარტო ორგაზმი და თრობა მინდა და მყოფნისო.
ესაა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის დოქტრინა და ჰიმნი.
აი ამის მერე მოვიდა აშშ-დან ახალი რევოლუცია-cancel culture რომლის მიზანიცაა მოსპობა და საზოგადოებრივი ასპარეზიდან და ადამიანთა მეხსიერებიდან განდევნა, წაშლა ყველაფრისა რაც არ მოსწონთ უმცირესობებს ანუ ფემინისტებს, ანტირასისტებს,ლიბერტარებს,,ლგბტს, და ა.შ. ესაა უმცირესობათა ტირანია
ესაამცირესობათა უღრიალი ” მოკეტე, ჩაიგდე ხმა,გაეთრიე და გაქრი, დაიკარგე,
მომწყდი თავიდან”
აყვირდა ცნობილი ფრანგი ინტელექტუალი პასკალ ბრუკნერიც რომელიც ყვირის რომ ევროპის ელიტების ნაწილს უნდა დასავლეთის სიკვდილი.
ENTRETIEN – მან 2020 წლის ოქტომბერში გამოსცა წიგნი ” თითქმის სრულყოფილი დამნაშავე. თეთრკანიანი განტევების ვაცის აგება.-Un coupable presque parfait. La construction du bouc emissaire blanc.
ის ამბობს რომ ანტირასიზმი, ნეოფემინიზმი, დეკოლონიალიზმი ღუპავენ ფრანგულ ცივილიზაციას. ულმობელი და სისხლიანი დღევანდელობა ვაი რომ ადასტურებს მის სიტყვებს.
დიდი ფრანგი ინტელექტუალი, გონკურის აკადემიის წევრი ამბობს რომ მემარცხენეები სულ გამოშტერდნენ და დაივიწყეს მუშათა კლასი, და გლეხობა. ეხლა მათი აზრით პროლეტარიატის მისია უნდა შეასრულონ უმცირესობებმა. ყოფილი კოლონიების მკვიდრებმა, იქიდან გამოსულებმა, ლგბტმ, ტრანსგენდერებმა,მაჰმადიანებმა
და ა.შ. მარტო ეგენი ააგებენ სამოთხეს.
ეს იწვევს ყველას ყველას წინააღმდეგ ომს და ხელს უშლის ადამიანთა ნაყოფიერ მშვიდობიან თანაარსებობას
ექსტაზში შესულმა დიდმა ჟან პოლ სარტრმა იყვირა რომ ყოველი ანტიკომუნისტი ძაღლია და თეთრი კოლონი იმსახურებს სიკვდილს. რამაც გადარია ალბერ კამიუ.
ეხლა მაგათ ომი გამოუცხადეს საზოგადოდ თეთრკანიან ჰეტეროსექსუალ დასავლელ 50 წელზე მეტი ასაკის დასავლელს რომელსაც ბრალად დასდეს მონათმფლობელობა, კოლონიალიალიზმი და კოლონიალიზმი. ეგენი ამტკიცებენ რომ ყველა თეთრკანი ჰეტეროსექსუალი ევროპელი და ამერიკელი მამაკაცი არის რასისტი, კოლონისტი, ჰომოფობი,ტრანსფობი ქალთმოძულე მიზოგინი ურჩხული.
ეს თვითკრიტიკა დაიწყო საგრანგეთში, 1970-ან წლებში ის აშშ-ში ჩაიტანეს სახელგანთქმულმა პარიზელმა ინტელექტუალებმა მიშელ ფუკომ,Deleuze-ემ,
Derrida-მ. ამერიკელებმა ის თავისებურად გადააკეთეს და დგვიბრუნეს. წარმატებული იმპორტ-ექსპორტია.
დასუსტებულმა ფრანგმა მემარცხენეებმა აიტაცეს აშშ-ს კამპუსებში მეტისმეტად პოპულარული რასის და სქესის იდეოლოგია.
ნეოფემინისტებმა, ანტირასისტებმა და დეკოლონიალისტებმა გამოაცხადესეს რომ მტერი, ახალი ფორმის სეგრეგაციის ობიექტია თეთრკანიანი
think tank Terra Nova-ს 2010 წლის ანგარიშმა გამოაცხადა რომ მუშები და გლეხები ამიერიდან არიან ნიადაგზე მიჯაჭვული ბნელი რეაქციონერები და მემარცხენეები უნდა დაეყრდნონ სექსი,ნარკოტიკები როკენროლის მოყვარულ კოსმოპოლიტ ბობო ქალაქელებს და გარეუბანთა უმცირესობებს.
ამიტომაა რომ დღეს ლამის ყოველ დღე იკლავს თავს ფრანგი გლეხი და მთელი ევროკავშირი ვითომ ვერ ამჩნევს ამას. აბა ვის აინტერესებს რეაქციონერი პატრიოტის ბედი.
სამაგიეროდ მუშები და წვრილი ხელოსნები მასობრივად შევიდნენ ლე პენის ნაციონალურ ფრონტში.
ჩვენმა ფილოსოფოსმა უკვე 1983 წელს გამოაქვეყნა წიგნი ”თეთრკანიანის მოთქმა”-
აქ ფილოსოფოსი ამბობს რომ მემარცხენეთა ნაწილი მთელ მსოფლიოში ყველა საშინელების ჩამდენ ბნელ ძალად აცხადებს ევროპას და თეთრკანიანებს.
იყო 1925 წლის 20 ივლისს ფორტ-დე-ფრანსში //მარტინიკი// დაბადებული და 1961 წლის 6 დეკემბერს ვაშინგტონის გარეუბნის სამხედრო ჰოსპიტალში გარდაცვლილი ფსიქიატრი და ესეისტი Frantz Fanon. ეს საფრანგეთის მოქალაქე თავს თვლიდა ალჟირის მოქალაქედ და აქტიურად მონაწილეობდა როგორც ალჟირის ბრძოლაში დამოუკიდებლობისთვის ისე საერთაშორისო ბრძოლაში,აგებდა ” მოძმე და
ჩაგრული ხალხების” სოლიდარობას.
ისაა მესამე სამყაროს განთავისუფლების მომხრეთა აზრის ერთ-ერთი დამფუძნებელი და ანტიკოლონიალიზმის მთავარი ფიგურა. მან შთააგონა პოსტკოლონიალური კვლევები.
ალჟირის ომის დროს მან დაწერა ნაშრომი Damnés de la Terre-” დედამიწის შეჩვენებულები” რომელიც გამოიცა 1961 წელს მის გარდაცვალებამდე რამოდენიმე დღით ადრე. ესაა ნარკვევი კოლონიალიზმზე, ის გმობს კოლონიალიზმს და მის ძალადობებს.
აი ამ თხზულების წინასიტყვაობა დაწერა გრანდიოზულ ფილოსოფოს-ინტელექტუალად წარმოდგენილმა ჟან-პოლ სარტმა. სადაც ის წერს შემდეგს:
” ჯანყის დასაწყისში უნდა მოკლა: ევროპელის მოკვლა არის ერთი დარტყმით 2 მიზნის მიღწევა, ერთდროულად ისობა მჩაგვრელიც და ჩაგრულიც: რჩებიან მჩაგვრელის ვამი და თავისუფალი ადამიანი. გადარჩენილი პირველად გრძნობს ფეხქვეშ ეროვნულ ნიადაგს”. Car, en le premier temps de la révolte, il faut tuer : abattre un Européen c’est faire d’une pierre deux coups, supprimer en même temps un oppresseur et un opprimé : restent un homme mort et un homme libre ; le survivant, pour la première fois, sent un sol national sous la plante de ses pieds
ჟან პოლ სარტრის ასეთი მხეცური ყიჟინით აღფრთოვანებულმა ალჟირელმა ისლამისტებმა დახოცეს უიარაღო უდანაშაულო ალჟირელი თეთრკანიანი ქალებიც და ბავშვებიც.
გრანდიოზული პროგრესისტი ინტელექტუალი ჟან პოლ სარტრის ამ მოწოდებამ ევროპელის მოკვლისკენ დაასრულა ფრანგული კოლონიალიზმის ხანა.
იმის თქმა რომ თეთრკანიანი პრივილეგირებულია ნიშნავს მილიონობით ადამიანის გამოცხადებას დამნაშავე რასისტებად უბრალოდ იმიტომ რომ ისინი თეთრკანიანებად დაიბადნენ. ეს იგივეა რომ ილაპარაკო შავკანიანთა პრივილეგიაზე აფრიკაში.
მსახიობმა Rosanna Arquette-მა 2019 ტვიტით განაცხადა: ” ვწუხვარ იმის გამო რომ დავიბადე თეთრკანიანად და პრივილეგირებულად. მე ეს მეზიზღება, მე ძალიან მცხვენია”. ეს ჩანაწერი შემდეგ გაქრა.
თეთრკანიანის სიძულვილი პირველ რიგში არის იღბლიანი შეძლებული თეთრკანიანის მიერ საკუთარი თავის სიძულვილი.
რაღაც თეთრკანიანთა პრივილეგიის ხსენება არის მილიონობით დამნაშავე რასისტებად გამოცხადება უბრალოდ იმიტომ რომ ისინი თეთრკანიანებად დაიბადნენ.
რაღაც დალპა პროგრესისტებში.
აშშ-ს უნდა თავისი სპეციფიური და განსაკუთრებული მდგომარეობის გავრცელება მთელ მსოფლიოში. აშშ-ს კონტექსტი განსხვავდება საფრანგეთის კონტექსტიდან.
საფრანგეთში მეტროპოლიაში არასოდეს ყოფილა მონათმფლობელობა //ანტილებზე
L კი// და არ ყოფილა სეგრეგაცია. აშშ-ს აქვს თავისისპეციფიკა რომელსაც იქაურებმა უნდა მოუარონ. ზოგ ამერიკელს უნდა რომ საფრანგეთსაც ჰქონდეს იგივე ისტორია რაც მათ აქვთ
New York Times-ს და Washington Post-ს უნდათ ბებერი ევროპელების ხელახლა აღზრდა.
მემარცხენეები და პროგრესისტები ეხლა კლასთა ბრძოლას ცვლიან რასათა ომით.
საფრანგეთი შთანთქა ანგლო-საქსურმა მოდელმა რომლის მთავარი საზრუნავია კანის ფერი და რწმენები.
მათ არ ემით ყვითელი ჟილეტების გაკვეთილი.
საფრანგეთში არის დისკრიმინაციები რომლებიც არაა დაკავშირებული კანის ფერთან. ესაა ასაკთან,ფიზიკურ გარეგნობასთან,კვალიფიკაციის ნაკლებობასთან, გეოგრაფიულ წარმოშობასთან… დაკავშირებული დისკრიმინაციები.
მემარცხენეების აზრით ხალხი ცხოვრობს მარტო იმიგრანტებით სავსე გარეუბნებში. როდესაც ლაპარაკობენ ღარიბებზე მემარცხენე გამოცემები ლაპარაკობენ მარტო მაღრიბელ თუ აფრიკელ ღარიბებზე // და ივიწყებენ რომ, ვთქვათ თეთრკანიანი ფრანგი გლეხები საფრანგეთში ლამის ყოველ დღე იკლავენ თავს//.
კომუნისტები სულ მცირე მთელ მუშათა კლაზე ლაპარაჯობდნენ და არ იყვნენ კონცენტრირებული იმიგრანტებზე.
დღეს ხალხად თვლიან უმცირესობებს და უმრავლესობას არაფრად აგდებენ. ამიტომ დაუჭირეს მხარი ტრამპს და არა. ობამას ” წვრილმა” თეთრკანიანმა ამერიკელებმა. მაკროს არ უნდა დაავიწყდეს რომ საფრანგეთის მოსახლეობის 90 პროცენტი თეთრკანიანია თუ კი არ უნდა პრობლემები არჩევნებზე.
გამოხტნენ ნეოფემინისტები, ანტირასისტები, ლიბერტარები, ლგბტ და სხვა უმცირესობები და ყვირიან რომ თეთრკანიანები არიან რასისტი კოლონიალისტი იმპერიალისტები პლუს ჰომოფობი კრიმინალები და მათ ქედი უნდა მოიხარონ და ინანიონ.
néoféministes, indigénistes, décoloniaux pullulent et invitent les visages pâles à se repentir.
La cancel culture-ეს ბოდიში კულტურა ეფუძნება ამერიკულ მოძრაობას “woke” თუ “wokisme“-ს. ზმნიდან to wake, ”გამოფხიზლება” მუდამ უნდა იყო ფხიზელი და იდგე ჩაგრული უმცირესობების გვერდით თორემ ისინი გიჩვენებენ სეირს და ვაი. ცოტა ხნის წინ ეგენი წვავდნენ და არბევდნენ აშშ-ს ქალაქებს.
ეს უბედურება განსაკუთრებით გავრცელდა 2013 წლიდან მოძრაობა “Black Lives Matter” -თან ერთად. ესაა დაბეზღების, მხილება-გინების, დევნა-თავდასხმის და ფემინისტების, ანტირასისტების, ლგბტ-ს და ა.შ. მიერ მიუღებლად გამოცხადებული ადამიანის, აზრის, ნაწარმოების, კლასიკოსი თუ ცოცხალი ადამიანის დევნა-ოსტრაკიზმი-მარგინალიზაციის და აკრძალვის ბოდიში კულტურა.
ადრე გდევნიდა ბოლშევიკების და კომუნისტების ლიტიკური პოლიცია ჩკ-კგბ, ეხლა ეგენი აკონტროლებენ შენს ფიქრებს და აზრებს და გდევნიან.
Woke და cancel culture: არის ოდესღაც ჩაგრულ უმცირესობათა შურისძიება-ტირანია.
wokisme იგივე ბოლშევიზმია. ის არ ახარებდა სხვაგვარად მოაზროვნეებს woke cancel culture-სფემინისტები, ანტირასისტები,ლგბტ-ც არ ახარებენ სხვაგვარად მოაზროვნეებს.
ასე მაგალითად Harry Potter-ის ვტორ J.K. Rowling-ს დევნიან იმიტომ რომ მან გაბედა და თქვა რომ განსხვავებები სქესთა შორის ბიოლოგიური რეალობაა, ე.ი. არ გაიზიარა ჟან-პოლ სარტრის ტურფა სიმონ დე ბოვუარის ფემინისტური ბოდვა რომლის თანახმადაც ქალად არ იბადებიან, ქალად ხდებიან.
თუ გაბედე სიმონ დე ბოვუარის ნაირებთან შეკამათება კაპუტ. ესაა cancel culture.
ამ ბოდიში კულტურის მუშაკები მოუწოდებენ ცოცხალ თუ მკვდარ პიროვნებათა და მათ ნაწარმოებთა დევნა-ბოიკოტისკენ. ამ მოწოდებებს აძლიერებენ სოციალური ქსელები/
ევროპაშიც გავრცელებული ეს ოხრობა თავს ესხმის ხელოვანებს, პროფერორებს, რელიგიებს, მორწმუნეებს, ყველას ვინც ვერაკმაყოფილებს ფემინისტების, ლგბტ-ტრანსგენდერების, ანტირასისტების მოთხოვნილებებს… ეს ოხრობა ეწინააღმდეგება ყოველგვარ დებატს. აზრის, გამოთქმის , რელიგიის და პრესის თავისუფლება იზღუდება.
ვითომ მარგინალიზებულ უმცირესობათა ტირანია-ეს ოხრობა რეალურია. ის სპობს ცხოვრებებს, კარიერებს, უბიძგებს თვითმკვლელობისკენ და აჩუმებს გონივრულ დებატებს.
ჩაწერა შავ სიებში-პროსკრიფციებში, ცენცურა ცნობილი პირებისა იმიტომ რომ მათ გაბედეს და გამოთქვეს ფემინისტებისთვის, ანტირასისტებისთვის, ლგბტ-სთვის და სხვა უმცირესობების აქტივისტებისთვის მიუღებელი აზრები.
თუ ცნობილი ან არც ისე ცნობილი ვინმე იტყვის ან იზამს იმას რაც არ მოეწონებათ ფემინისტებს, ანტირასისტებს, ლიბერტარებს, ლგბტს და მსგავს უმცირესობებს იწყება აურზაური,ალიაქოთო, ითხოვენ მის გაგდებას სამსახურიდან, მისთვის სტატუსის ჩამორთმევას, მისი ნასრომ-ნაწარმის ბოიკოტს და ასეთ სკანდალებს და დევნას აძლიერებენ სოციალური ქსელები.
პიერ-ანდრე ტაგიევი: ‘”დასავლურ ცივილიზაციას სპობენ საკუთარი თავის სიძულვილით შეპყრობილი ინტელექტუალები.
PIERRE-ANDRÉ TAGUIEFF :
« LA DÉCIVILISATION DE L’OCCIDENT A ÉTÉ RÉALISÉE PAR DES
INTELLECTUELS OCCIDENTAUX SAISIS PAR LA HAINE DE SOI » 2/2
ფილოსოფოსი, პოლიტოლოგი და იდეების ისტორიკოსი პიერ-ანდრე ტაგიევი არის საფრანგეთის მეცნიერული კვლევის ეროვნული ცენტრის ერთ-ერთი წამყვანი მკვლევარი, 50-ოდე ნაშრომის ავტორი. მისი ბოლო ნაშრომია ”დეკოლონიალური ტყუილი, წარმოსახვითი მეცნიერება და ფსევდო-ანტირასიზმი” // 2020//.
ია ეყრდნობა 9 ბურჯს : 1. ყველაფერი ”სოციალური კონსტრუქციაა”. 2. ყველაფერი დაშლილ დანგრეული უნდა იყოს. 3. ყველაფერი დეკოლონიზებული უნდა იყოს.
4. ყველა ”თეთრი საზოგადოება” რასისტულია და ყველა თეთრკანიანი სარგებლობს თეთრი პრივილეგიით.
თ. 5. რასიზმი არის ”სისტემური”, ატლანტური მონებით ვაჭრობის, დასავლური ანუ ”თეთრი” სამყაროს კოლონიალიზმის, კაპიტალიზმის,იმპერიალიზმის მემკვიდრეობა. აქედან გამომდინარე თეთრკანიანების წინააღმდეგ მიმართული რასიზმი ვერ იარსებებს.
6. ” თეთრ ჰეგემონიას” თან სდევს ” ჰეტერო-პატრიარქატი”.
7. ყოველგვარი მათ შორის რესპუბლიკური პატრიოტიზმი ფრანგულად რასიზმის, მაშ,სისტემური დისკრიმინაციების მატარებელია.
8. სიონიზმი არის კოლონიალიზმი, იმპერიალიზმი,რასიზმი და რასიული დისკრიმინაცია. იზრაელი არის აპარტეიდის სახელმწიფო.
9 ” პოლიტიკური ანტირასიზმი პირველ რიგში არის ისლამოფიასთან ბრძოლა.
l’« antiracisme politique » consiste avant tout à « lutter contre l’islamophobie ».
შავკანიანების, ფემინისტების, ლბერტარების, ლგბტს, მაჰმადიანების გარდა ყველა გასაწყვეტები ხართ. მოკლედ დაახლოებით ესაა ”cancel culture.
მისი საშიშროება დადასტურებულია.
საუნივერსიტეტო განათლების ზოგი სექტორი, განსაკუთრებით სოციოლოგიის და პოლიტიკური მეცნიერების სექტორები, 2000-ანი წლების შუა ხანებიდან გადაიქცა დეკოლონიალიზმის და ფსევდო-ანტირასიზმის ლაბორატორიებად.
ეს კარგი რამეა ახალგაზრდა კარიერისტებისთვის და თანამდებობათა მაძიებელი ოპორტუნისტებისთვის.
დეკოლონიალურმა პროპაგანდა იქ გამოიხატება აქტივისტური შეუწყნარებლობით და ”კუდიანებზე” ნადირობით, რაც ეწყობა კაცთმოძულე ნეოფემინისტებთან ერთად.
ამ ნადირობის მსხვერპლები ამიერიდან ბუნებით რასისტ კრიმინალებად გამოცხადებული ”თეთრი” მამაკაცები და ხანდახან ქალებიც.ითხოვენ მათ სოციალურ სიკვდილს.
პროტესტის გამომთქმელ პროფესორებს და სხვებს იზოლაციაში აქცევენ და დევნიან.
ინტელექტუალური ტერორიზმისგან თავის დასაღწევად ზოგი ჩუმდება, ეწევა თვითცენზურას და აქვეყნებს ფსევდონიმით.
მაგრამ უფრო და უფრო მეტი ირჩევს წინააღმდეგობის გაწევას, უარს ამბობს ქედის მოხრაზე, დაჩოქებაზე შტერი პროფესორების და ტუტუცი სტუდენტების წინაშე.
ლენინის ბოლშევიკების მერე დაგვესივნენ თეთრკანიანთა სიძულვილით შეპყრობილები, ინდიგენისტები, რასიალისტები და ა.შ.
Accueil > Politique > Haine anti-blanc, indigénisme, racialisme : relever le défi identitairePOLITIQUE
Haine anti-blanc, indigénisme, racialisme : relever le défi identitaire
L’antiracisme communautaire prétend que les Blancs sont coupables de leur passé. Pourquoi ne pas le prendre au sérieux en affirmant que l’histoire nous engage en effet ?Par Olivier MaulinPublié le 20 juin 2020 à 15h00
თეთრკანიანები დამნაშავეები არიან. არა, მარტო ცალკეული თეთრკანიანები კი არა ყველა თეთრკანიანი იქცევა ცუდად და დამნაშავეა.
თეთრკანიანების სამყარო აგებულია მტაცებლობაზე და დისკრიმინაციაზე. სტრუქტურულად რასისტი მათი სამყარო მოთლილია მათ საზომზე.
მათი კანის ფერის გამო მათ აქვთ პრივილეგიები და შავკანიანების მიმართ სოლიდარობის გამომხატველებიც დომინანტურ პოზიციაში არიან.
მათ შეუძლიათ მარტო თავისი ადგილის დათმობა.
ასეთი ახალი ანტირასიზმი გაავრცელეს საფრანგეთში რამოდენიმე წელში.
ადრე ანტირასიზმი უნივერსალისტური და ”ინდივიდუალისტური” : რასისტი იყო კაცი ან ქალი, კერძო პიროვნება რომელსაც ჰქონდა გამოსწორების საშუალება.
გამოუსწორებელ ბუნებით რასისტ-კოლონიალისტ დამნაშავედ გამოცხადდა მთელი რასა.
როგორ უნდათ რასიალისტებს საფრანგეთის დაჩოქება.
ერთი ანტირასიზმიდან მეორეზე
ესაა საფრანგეთში აშშ-დან ეხლახანს შემოსული იდეოლოგია.
ის პირველად საჯაროდ გამოჩნდა 2014 წლის ნოემბერში.
Saint-Denis-ის თეატრში Gérard-Philipe მაშინ დადგეს სამხრეთ-აფრიკელი Brett Bailey- ს პიესა Exhibit B რომელიც წარმოადგენდა 12 ”ცოცხალ სურათს”.
შავკანიან მსახიობებს ამ სურათებით უნდა გამოეხატათ შავკანიანთა მდგომარეობა ისტორიაში. ნაჩვენები იყო კოლონიალური გამოფენების ”ადამიანური ზოოპარკები” სადაც ცივილიზებული თეთრკანიანები დიდი ინტერესით ათვალიერებდნენ ტიტველ შავკანიანებს, ნაჩვენები იყო ბორკილდადებული შავკანიანი, შავკანიანის გაძევება ქვეყნიდან, და ა.შ.
პიესა ამხელდა და გმობდა ”დღესაც არსებულ რასისტულ იდეოლოგიურ კონსტრუქციებს”. და ამას აკეთებდა ისე რომ თეთრკანიანი მაყურებელი ცუდად გამხდარიყო.
დამდგმელთა აზრით იდიოტი თეთრკანიანი მხოლოდ საჯაროდ გამათრახებით დაინახავს მის მიერ ჩადენილ დანაშაულებს.
მაგრამ 27 ნოემბერს შავკანიანი ანტირასისტი აქტივისტები დაერივნენ თეთრკანიან ანტირასისტ აქტივისტებს. შავკანიანი ანტირასისტები ყვიროდნენ რომ თეთრკანიანი ანტირასისტები რასისტები არიან.
იმ დღეს ანტირასისტული მოძრაობა გასკდა ერთმანეთთან მაჩხუბარ შავკანიან და თეთრკანიან ნაწილებად…
1981 წლის ისტორიის ფრანგული პროგრამა საფრანგეთის ლიცეუმების მოწაფეებს
სთავაზობდა დაფიქრებას. დასავლურ ცივილიზაციაზე და მის საფუძველზე.
დასავლური ცივილიზაციის მთავარი საფუძველია ანტიკური ხანის, ძველი საბერძნეთის და რომის მემკვიდრეობა. სახელმძღვანელოს ავტორების თქმით
” ბერძნულმა სამყარომ განსაკუთრებით ძვ.წ. მე-5 საუკუნიდან შეიმუშავა ცივილიზაციის ბრწყინვალე ფორმები ელინთა მემკვიდრეობა არის დაუღალავი პოლიტიკური,მხატვრული, ფილოსოფიური ცნობისმოყვარეობის შედეგი.
ელინებმა შექმნეს ადამიანის ახალი ტიპი რომელსაც უნდა სამყაროს გაგება და მისი რაციონალურად ორგანიზაცია.
რომაელებმა მრავალ სფეროში აიტაცეს ამ ძიების შედეგები.
რომაელებმა ყველაზე მეტდ მოგვცეს დიდი დღეგრძელი სახელმწიფოს მაგალითები.
ძველმა ბერძნებმა მოგვცეს პოლიტიკა, გონება და სილაზე. რომაელებმა მოგვცეს ორგანიზაციის, ადმინისტრაციის, სამართალის მეცნიერება.
ელნური, ძველბერძნული ცივილიზაცია არის დასავლური საზოგადოების წინაპარი.
ძვ.წ.750 წლიდან ელინური, ძველბერძნული საზოგადოება შედგებოდა ქალაქი-სახელმწიფოებისგან, პოლისებისგამ. პოლისში ტიპიურად 5000 მოქალაქეზე ნაკლები იღებდა კანონებს მთელი მოსახლეობისთვის. ქალები, ბავშვები, იმიგრანტები, მონები არ იყვნენ მოქალაქეები და იყვნენ მოქალაქეების მიერმიღებული კანონების შემსრულებლები. პოლისისადმი კუთვნილება გადაეცემოდა სისხლით მამიდან ვაჟიშვილს.
ძვ.წ. 565 წლისთვის ელინური საზოგადოება ვრცელდებოდა ევროპიდან საშუალო აღმოსავლეთამდე.
პირველი პოლისები იყო რელიგიური ინსტიტუტები რომლებშიც მოქალაქეები
დახმარების თხოვნით მიმართავდნენ ღვთაებებს.
შემდეგ მოქალაქეები თანდათანობით ჩამოშორდნენ ღმერთებს პოლისის მართვისას. ისინი კანონებს იღებდნენ მოქალაქეების გონიერებაზე და არა საკრალურ წესებზე დაყრდნობით. ისინი ფიქრობდნენ რომ კანონები მომდინარეობენ ადამიანთა გონიერებიდან და არა ღმერთებისგან.
მაგრამ ამ რაციონალურმა მიდგომამ არ გააქრო რელიგია. რელიგია დარჩა ცოდნის გვერდით.
ძვ.წ. მე-5 საუკუნეში, როდესაც ათენის დემოკრატიამ მიაღწია თავის უმაღლეს დones რელიგია უმთავრესად ცერემონიული გახდა დაათენელთა პოლიტიკურ და ინტელექტუალურ ცხოვრებას არსებითად წარმართავდა ადამიანთა აზრი და არა
ღვთაებათა ნება.
ელინთა პოლიტიკურ ცხოვრებას ართულებდა პოლიტიკურ პარტიათა ბრძოლა ერთმანეთთან,დემაგოგია და ომები პოლისებს შორის.
ელინებმა შექმნეს სამოქალაქო საზოგადოების და პოლიტიკის ცნებები.
მათთვის სახელმწიფო იყო საზოგადოებრივი, საერთო კეთილდღეობის მიზნით წესების დამდგენი თანასწორი და თავისუფალი მოქალაქეების კრება.
თვითნებური გადაწყვეტილებების თავიდან ასარიდებლად პოლისის ცხოვრებას აწესრიგებდა სამართალი და მართლმსაჯულება.
ელინებს სწამდათ რომ მათ შეეძლოთ საკუთარი თავის მართვა და საზოგადო, საქმეებში მონაწილეობა მოვალეობა იყო.
დიდი საბერძნეთის დროს ელინებმა დააარსეს კოლონიები,რასაც მოყვა იტალიის ნახევარკუნძულის ხალხების ელინიზაცია. ამ სინკრეტიზმიდან გამოვიდა რომის რესპუბლიკა.
ცნობილია როგორც „რიცხვთა მამა“, პითაგორას მნიშვნელოვანი წვლილი მიუძღვის ფილოსოფიურსა და რელიგიურ სწავლებაში ძვ.წ. მე-6 საუკუნეში. მისი ცხოვრება და მოღვაწეობა ლეგენდებისა და გაურკვევლობის ბურუსითაა მოცული და ამგვარად რთულია დარწმუნებით მასზე ზუსტი ინფორმაციის მოყვანა. პითაგორასა და მის მოწაფეებს სწამდათ, რომ ყველაფერი დაკავშირებულია მათემატიკასთან და ასევე მიიჩნევდნენ, რომ ყველაფრის წინასწარ განჭვრეტა შესაძლებელია ციკლთა რითმულობის განსაზღვრით.
აი ამ ბერძენმა მოიგონა ცნება ” ფილოსოფია”, სიბრძნის და ცოდნის სიყვარული.
ძველი ბერძნები იკვლევდნენ გარემო სამყაროს, მათემატიკას, ფიზიკას, მორალს. ძვ.წ. მეექვსე საუკუნეში ისინი იკვლევდნენ სამყაროს და ცდილობდნენ ძველი კოსმოგონიების და ზებუნებრივის შეცვლას რაციონალური ცოდნით.
ამავე დროის მწერალი ეზოპეს მოკლე მორალური იგავები შთაგონების წყარო იყო ფრანგი ლაფონტენისთვის.
ბრძენ ბერძენ სოლონს მიაწერენ გამოთქმებს Meden agan // არაფერი მეტისმეტი// და
დელფოსის ტაზარზე წარწერილ Gnothi seauton-ს (« შეიცანი თავი შენი »), რომელიც განსაკუთრებით ძვირფასი იყო სოკრატესთვის.
ანტიკურ ხანაში საბერძნეთში დიდად გავრცელებული იყო ეპიკურიზმი
ევროპული საყმაწვილო საკითხავი – დღემდე ვერ გაგებული ეპიკურე (ბერძენი,ძვ.წ. 342-306) :
დღეს ეპიკურეველს უწოდებენ იმას ვინც მხოლოდ სიამოვნების მიღებაზე ფიქრობს და ოცნებობს. მაგრამ ეპიკურეს ფილოსოფია სულაც არაა ტკბობის გამოუსწორებელი მაძებარის დოქტრინა.
სულაც პირიქით, ლაპარაკია ჭეშმარიტ ასკეზაზე და ვნებების, ჟინის და სიმდიდრის გარეშე ცხოვრების იდეალზე.
ეპიკურიზმი არაა ჰედონიზმი (სიამოვნების კულტი).
პირიქით, ეპიკურე მოგვიწოდებს მეგობრობით და გრილი, სუფთა წყლით ცხოვრებისაკენ.
ყოველგვარ ამბიციაზე, ყოველგვარ ძალაუფლებაზე უარის თქმით და მხოლოდ ტანჯვისთვის თავის არიდების მცდელობით ჩვენ მივაღწევდით ბედნიერებას ატარაქსიის (სულიერი სიმშვიდის) ფორმით.
პურის ნაჭერი საკმარისია იმისათვის რომ აღარ გავიტანჯოთ შიმშილით.
ადამიანთა ბოროტებისაგან თავის დასაცავად საკმარისია რამოდენიმე ერთგული მეგობარი.
მეტიც, სიმდიდრის, კაი ჭამა-სმის ძიება საკუთარი თავის უბედურებაში ჩაგდებაა.
როდესაც ვამბობთ რომ სიამოვნება არის სუვერენული სიკეთე ჩვენ არ ვფიქრობთ აღვირახსნილთა, გარყვნილთა სიამოვნებებზე თუ ფიზიკურ სიამოვნებებზე, ხსნის ეპიკურე.
სიამოვნება, რომელზეც ჩვენ ვლაპარაკობთ არის ფიზიკური ტკივილის და სულიერი მღელვარების განუცდელობა.»
ეპიკურევლების თქმით ისინი სიამოვნებით ცხოვრობენ, მაგრამ სინამდვილეში ისინი მიმართავენ მკაცრ ასკეზას. ცხოვრობენ უბრალოდ, ადამიანთაგან მოშორებით. ისინი ცდილობენ სიკვდილისა და ტანჯვის შიშის დაძლევას.
აპათია ( ეტიმოლოგიური მნიშვნელობით ვნებების ჟინთა არქონა),რომლის მიღწევასაც ისინი ცდილობენ სათნოა, ღირსეულია:
ვისაც არაფერი არ უნდა არ იქურდებს და არ იტყვის ტყუილს თავისი მიზნის მისაღწევად.
რომში ეპიკურეს დებულებები ასკეტიზმის გარეშე მიიღო ლუკრეციუსმა.
პიკურესთან ერთად ისწავლეთ რომ სიკვდილი არაა საშიში:
ეპიკურე არ კმაყოფილდებოდა იმის თქმით რომ სიკეთე იოლი მისაღწევია და ტკივილი,ბოროტება იოლი გადასატანია. ის ამხნევებდა თავის მოწაფეებს რომ მათ არ შინებოდათ ღმერთებისა. რატომ? ჯოჯოხეთი, ამბობდა ეპიკურე, არის მხოლოდ ჩვენი მორალური შიშების პროექცია; იყო მკვდარი არაა დაუბადებლობაზე უარესი.
კარგად ნაცხოვრები ცხოვრება, ასწავლიდა ეპიკურე, არის მხოლოდ სიკვდილისთვის მომამზადებელი ვარჯიში და კარგად ნაცხოვრებ ცხოვრებას არა აქვს მოსაგები მარადიულობა.
მორალი: მნიშვნელობა აქვს ცხოვრების და ყველაფერი დანარჩენის ხარისხს და არა ხანგრძლივობას თუ რაოდენობას.
ძველი საბერძნეთის ფუძემდებელი ტექსტები ”ილიადა” და ”ოდისეა” დასავლური კულტურის საფუძველია. ჰომეროსის ორმა ეპიკურმა პოემამ მთავარი როლი შეასრულეს ლიტერატურისა და ხელოვნების ისტორიაში და ისინი დღესაც ახდენენ გავლენას. მათ რეგულარულად გამოსცემენ და ჩნდება ახალ-ახალი თარგმანები. ჰომეროსის ტექსტი მთელმსოფლიოში მუდამაა კვლევის ობიექტი.
ათწლეულების მანძილზე ოდისევსს და პენელოპას უჭირდათ ერთმანეთისადმი ერთგულების შენარჩუნება. ერთს უნდა მოეარა ომი. მეორეს უნდა მოეგერიებინა პრეტენდენტები ითაკას ტახტზე. მაგრამ ისინი ერთმანეთის ერთგულები დარჩნენ…
Anticlée-ს ვაჟმა ოდისევმა, ითაკას ლეგენდარულმა მეფემ, მოიგო პენელოპას ხელი მამამისი იკარიოსის მიერ მოწყობილ თამაშებში. წყვილი ბედნიერ დღეებს ატარებდნენ კუნძულ ითაკაზე და მათ გაუჩნდათ ვაჟიშვილი ტელემაქე.
მაგრამ ოდისევსს მოუხდა სხვა ბერძენ ბელადებთან ერთად ტროას წინააღმდეგ ომში წასვლა. ბრძოლები გაგრძელდა 10 წელი და ოდისევსს ჰქონდა მარტო თავის საყვარელ მეუღლესთან დაბრუნების სურვილი.
მაგრამ ომი გრძელდებოდა და გზა უკან სახლისკენ დაბრკოლებებით იყო სავსე.
ოდისევსს გზაში შეხვდნენ მომხიბლავი მაცდური მზეთუნახავები რომლებიც ცდილობდნენ ოდისევსის თავისთან დატოვებას.
პენელოპას კი დაესივნენ მასთან ლოგინში ჩაკოტრიალების, უფრო კი ითაკას ტახტზე ასვლის მსურველები.
ითაკას ტახტის და პენელოპას ხელის ზოგი პრეტენდენტი პენელოპას იმასაც ეუბნებოდა რომ ოდისევსი მოკვდა.
პენელოპამ დააშოშმინა პრეტენდენტები იმის თქმით რომ აირჩევს ახალ ქმარს მაშინ როდესაც დაამთავრებს ტილოს ქსოვას. ის ღამით არღვევდა დღის განმავლობაში ნაქსოვს და ასე გაგრძელდა 20 წელი.
დედოფალი პენელოპას ეშმაკობა გაიხსნა და ის იძულებული იყო დაქორწინებულიყო სხვა კაცზე.
მაგრამ ათენას მიერ მოხუცად გადაქცეულმა ოდისევსმა ბოლოს და ბოლოს
დაასრულა თავისი ოისეა.
არაფრად ჩაგდებულმა მეომარმა მოამზადა შურისძიება.
გარეგნობის მიუხედავად მან მიიპყრო თავისი მეუღლის ყურადღება და სთხოვა მას
გაძლება მისი მეფის გარდაუვალ დაბრუნებამდე.
ახალი ქმრის ასარჩევად პენელოპამ მოაწყო გამოცდა რომლის დროსაც ყველა პრეტენდენტს უნდა ესროლათ ოდისევსის შვილდი რომლის სროლაც შეეძლო მარტო ოდისევსს.
გადაცმული მეფე მიაღწევს ი ადგილამდე და ვაჟიშვილი ტელემაქეს დახმარებით დახოცავს ყველა მეტოქეს. პენელოპას გაუჭირდა 20 წლით გადაკარგული თავისი საყვარელი მეუღლის ცნობა. მაგრამ მათ აქვთ საიდუმლოები რომლებიც იციან მარტო მათ. ასე მაგალითად მარტო მათ იციან ის რომ მათი სარეცელი აგებულია ზეთისხილის ხეზე. …
ოდისევსი და პენელოპა ბოლოს და ბოლოს დაუბრუნდებიან ერთმანეთს და უნაკლო ერთგულებაზე დაფუძნებული მათი სიყვარულიდან გაჩნდა სხვა ვაჟიშვილიც, პტოლიგორტესი
ჰომეროსის მეუღლეთა ერთგულების ასეთი იდეალი მოკლა 1960-80-ანი წლების
ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ.
Sur le chemin de l’école en 1951• Crédits : AFP
ფრანგები მიდიან სკოლაში 1951 წელს
ცნობილმა ფრანგმა სოციოლოგმა ჟან-პიერ ლე გოფმა-Jean-Pierre Le Goff თავის წიგნში ” გუშინდელი საფრანგეთი, მოზარდი სამყარო 1950-ანი წლებიდან 1968 წლის მაისამდე” –La France d’hier, Récit d’un monde adolescent des années 1950 à Mai 68. 1968 წლამდე არსებული საფრანგეთი შეადარა 1968 წლის შემდეგ არსებულ საფრანგეთს.
თვალშისაცემია რომ ძველი სამყარო ორიენტიურებული იყო გამძლეობა-ხანგრძლივობაზე და გრძელვადიან პერსპექტივაზე.
1968 წლის შემდგომი სამყარო კი ეფუძნება აწმყოს წამიერებას და ხანმოკლე პერსპექტივას. მთავარია მომავალზე ტვინის ჭყლეტის გარეშე აწმყო წუთით სიამოვნება.
აი რას წერს ის ქორწინებაზე 1950-ან წლებში :
” არ უნდა დაგეშვა შეცდომა მეუღლის, საცოლის თუ საქმროს არჩევაში. ერთმანეთის გასაცნობად საჭირო იყო დრო, ამისთვის იყო დაწინდვა-დანიშვნა. შემდეგ უარის თქმა ცუდ ტონად ითვლებოდა მაგრამ ეს იძლეოდა შეცდომის და ” ხასიათთა შეუთავსებლობის” თავიდან აცილების საშუალებას.
მაგრამ ქორწინების შემდეგ მორჩა. გაყრა რელიგიურად და სოციალურად მიუღებელი იყო” (გამომცემლობები Stock, 2018, გვ. 68).
მთელი ცხოვრებით, სიკვდილამდე. ქორწინება მაშინ უპირობოო იყო.
განსაკუთრებული გარემოებების გარდა ქორწინება უნდა დამთავრებულიყო ერთ-ერთი მეუღლის სიკვდილით.
მაშინ ადამიანები არ ყრიდნენ ერთმანეთს როგორც ნახმარ ყელში ამოსულ ობიექტებს.მეუღლეები, ადამიანები ერთმანეთს შეაკეთებდნენ ხოლმე. ასე იყო როგორც საგნების ისე მეუღლეების შემთხვევაში.
ცხადია რომ ქორწინება ვერ აგვარებდა ყველაფერს. იყო მეუღლის ღალატიც, ავხორცობაც, უკანონო შვილებიც, მაგრამ საზოგადოება არ იღებდა და არ იწონებდა ამას.
ესაა ჰომეროსის ოდისევსის და პენელოპას მემკვიდრეობა. ვიღა აღარ აცდუნებდა მეუღლისგან შორს მყოფ ოდისევსს. ვიღა არ აცდუნებდა მეუღლისგან შორს მყოფ პენელოპას, მაგრამ ოდისევსი შეუპოვრად მიისწრაფოდა თავისი საყვარელი მეუღლისკენ და პენელობა მოთმინებით ელოდა თავის საყვარელ მეუღლეს.
1960-ან წლებამდე მოაღწია სიყვარულის ჰომეროსულმა იდეალმა,ბრავო.
დღევანდელ დასავლურ საზოგადოებებში კი სრულებით ჩვეულებრივ რამეებად იქცცაგაყრა, თავისუფალი დაუქორწინებელი და უპასუხისმგებლო კავშირები და რასასურველი შვილების აბორტით ჟლეტა, ყველგან ეროტიკული და პორნოგრაფიული სანახაობების გამოფენა.
გარდამტეხი და ძველი ადამიანური სამყაროს მკვლელი იყო 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია, 1968 წლის პარიზული მაისიას.
ძველმა სამყაროm, ბრძენი ქართველი შოთა იქნებოდა ეს, ბრძენი ბერძენი ჰომეროსი
თუ ბრძენი ფრანგი იცოდა რომ
მიჯნურობა არის ტურფა, საცოდნელად ძნელი გვარი; მიჯნურობა სხვა რამეა, არ სიძვისა დასადარი იგი სხვაა, სიძვა სხვაა, შუა უზის დიდი ზღვარი, ნუვინ გარევთ ერთმანეთსა! გესმის ჩემი ნაუბარი?
მაგრამ ახალი დრო, ლენინიზმის და 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის დრო ადამიანის გაუფასურების, ამ სიბრძნის მოსპობა ნაგავში გადაგდების ხანაა.
სიყვარული არ არსებობს, ოჯახი მავნე ბურჟუაზიული გადმონაშთია, არის მარტო ფიზიკური მოთხოვნილებები,რა დროს ღმერთის და მოყვასის სიყვარულია, თუ გინდა უნდა ეფერო მოყვასის სხეულს როგორც მწყვურვალი სვავ ჭიქა წყალს, ფიზიკური მოთხოვნილებები შეიძლება და უნდა დაიკმაყოფილო ღიად, დაუფარავად. ასე ქადაგებდნენ ლენინის დროს ”ჭიქა წყლის” თეორიის პროპაგანდისტები.
რევოლუციური სტრიპტიზი, ძირს სირცხვილი. ბოლშევიკური ნუდიზმი
ყვებოდნენ რომ 1920-ან წლებში სევასტოპოლში ,სადაც როგორც პროლეტარული აგიტბრიგადის წევრი ჩავიდა პეტი ვლადიმირ მაიაკოვსკი შეიძლებოდა გენახა შემდეგი რამ: კაშკაშა თეთრ კოსტუმში გამოწყობილი ვლადიმირ ვლადიმიროვიჩი ამერიკიდან ეხლახანს ჩამოსულ დავიდ ბურლიუკთან ერთად დასეირნობდა სანაპიროზე 2 სრულიად ტიტველი ქალიშვილის თანხლებით.
ქალიშვილებს მხარზე გადაგდებული ჰქონდათ საზოგადოება ” ძირს სირცხვილი”-ს წითელი ბაფთა.
მიხაილ ბულგაკოვმა 1924 წელს თავის დღიურში ჩაწერა:
” პარასკევი, მზიანი დღე. ახალი ამბავი: ამ დღეებში მოსკოვში გამოჩნდნენ სრულიად ტიტველი ადამიანები // კაცები და ქალები// მხარზე გადაკიდებული წარწერით ”ძირს სირცხვილი”. მიძვრებოდნენ ტრამვაიში, ტრამვაის აჩერებდნენ, ხალხი აღშფოთებული იყო”.
მწერალი ნატალია ბაარანსკაია იხსენებს კიდევ ერთ სცენას ტრამვაიში:
” ბულვარის წრეზე მიმავალ ტრამვაიში, ვაგონში სადაც მე ვიყავი ამოვიდა ტიტველი წყვილი რომელთაც შემოხვეულიჰქონდათ მარტო წითელი ტილო და მეტი არაფერი ეცვათ. ტილოზე იყო წარწერა-საზოგადოების ლოზუნგი. მგზავრები ახმაურდნენ, ითხოვდნენ ტრამვაის გაჩერებას და ურცხვთა გარეთ გასმას,მაგრამ სანამ აღშფოთბულები ყვიროდნენ ტრამვაი მივიდა გაჩერებასთან, ტიტველმა აგიტბრიგადამ დაარიგა რამოდენიმე პროკლამაცია და ჩავიდა ტრამვაიდან. ალბათ ეს იყო კომკავშირული კამპანია. კომკავშირმა ენერგიულად დაიწყო სირცხვილის აღმოფხვრა”.
ბოლშევიზმმა 1920-ან წლებში გააჩინა და გაამრავლა ქუჩებში ტიტველა მოსიარულე ახალი ფორმაციის იდეური ხალხი.
ისინი ხმამაღლა იძახდნენ რომ სირცხვილი ბურჟუაზიული ცრურწმენა-გადმონაშთია.
მოძრაობა ”ძირს სირცხვილი” რომელიც ადამიანებს მოუწოდებდა გატიტვლებისკენ და თანასწორთა შორის თანასწორად გახდომისკენ გაჩნდა უფრო ადრე. მასზე გავლენა მოახდინა მე-20 საუკუნის დასაწყისში გერმანიაში გაჩენილმა ნატურიზმმა რომელიც ქადაგებდ ბუნებასთან მაქსიმალურად დაახლოებას. იყო ყველაფრის ნებადართულობის ატმოსფეროც.
უკვე 1922 წელს მოსკოვში ტარდებოდა შიშველი სხეულის საღამოები, ორატორები ამტკიცებდნენ რომ დემოკრატიის განსახიერება შეიძლება იყოს მარტო სიშიშვლე.
საზოგადოება ”ძირს სირცხვილის” ანუ ტირველა ბოლშევიკი-კომკავშირლების მანიფესტაციები იმართებოდამოსკოვში,ხარკოვში, სარატოვში, სევასტოპოლში და ა.შ.
ტიტვლების ყველაზე მასობრივი დემონსტრაციები ტარდებოდა 1924-25 წლებში, მატზე გამოდიოდა 10 000 ტიტველი. ორატორები ასე მიმართავდნენ ხალხს:
” ჩვენ მოვსპეთ სირცხვილის გრძნობა. შემოგვხედეთ და დაინახავთ თავისუფალ კაცებს და ქალებს, ნამდვილ პროლეტარებს რომლებმაც მოიშორეს ბურჟუაზიული ცრურქმენების სიმბოლოები.”
ოქტომბრის რევოლუციამ კვარცხლბეკიდან ჩამოაგდო მრავალსაუკუნოვანი მონარქია. არც ღმერთია და არც ტრადიციული ოჯახი და ჩვენ უნდა დავანგრიოთ ყველა ძველი საყრდენი- ცხოვრება ყოველმხრივ ახალი უნდა იყოს:
” ჩვენ,კომუნარებს, არ გვჭირდება ტანსაცმელი. ჩვენ ვართ მზის და ჰაერის შვილები. ჩვენ მოვსპეთ სირცხვილის გრძნობა.”
ტიტვლები შეესივნენ ქალაქს. მოსკოვის წითელ მოედანზე მიდის სრულიად ტიტველი კაცების და ქალების კოლონა. მათმხარზე გადაგდებული აქვთ მხოლოდ რაღაც ჩვარი. კოლონას
კოლონას წინ მიუძღვება საზოგადოება ” ძირს სირცხვილის” იდეოლოგი,გამოჩენილი პარტიული მოღვაწე კარლ რადეკი.
Голые наводнили город.
ბელგიის კონსული რუსეთში ჟოზეფ დუიე იხსენებდა:
‘‘1925 году წელს საბჭოთა მთავრობის ხელშეწყობით შეიქმნა საზოგადოება ”ძირს სირცხვილი.” ამ საზოგადოების წევრები ტიტვლები დადიოდნენ. პროპაგანდისთვის ამ საზოგადოებისწევრები გააგზავნეს ხარკოვში, როსტოვში, მინერალურ წყლებში. მე ისინი ტიტვლები ვნახე როსტოვში”. საზოგადოების მწვავე რეაქცია ტიტველი კაცების და ქალების ბრბოებზე არ ჭრიდა.
ბოლშევიკური მაიმუნობა უკვე მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ გააგრძელა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალურმა რევოლუცია
1968 წლის პაიზული მაისის დროს გოგო-ბიჭბმა ისწავლეს სექსუალური ურთიერთობები ყოველგვარი სიყვარულის გარეშე. აღარ იყო სასაყვედურო და მაასხრად ასაგდები სექსუალური ურთიერთობა სექსუალური ურთიერთობისთვის. მრავალი სექსუალური პარტნიორის ყოლა არაფერს უშავებდა ქალიშვილის რეპუტაციას. ეს იყო განკითხვის გარეშე ცხოვრების ნაწილი.
იყვნენ ქალები რომლებიც თვითონ თხოვდნენ ბიჭებს ”სიყვარულს” და ბიჭებსაც მოსწონდათ სხვადასხვა კანის, სხვადასხვა სხეულის, სხვადასხვა სექსუალობის გემოს გასინჯვა.
ესეთი ამბები არ მოსწონს ერთ-ერთ ყველაზე პოპულარულ დღევანდელ ფრანგ მწერალ მიშელ უელბეკს-Michel Houellebecq,
აი როგორ აღწერს ის სიყვარულს ლიბერალურ -ლიბერტარულ საზოგადოებაში თავის რომანში ”ელემენტარული ნაწილაკები-Les Particules elementaires.
რომანი აღწერს 2ნახევარძმის, მიშელის და ბრუნოს ისტორიას. მათი დედა იყო 1968 წლის პარიზული მაისის, სექსუალური განთავისუფლების ხანის მიერ აღზრდილი ქალი. ესაა 2 ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავებული ბედი.
ბრუნო გაგიჟდა.მიშელმა კი რევოლუცია მოახდინა თანამედროვე მეცნიერებაში და ფიზიკაში რამაც 21-ე საუკუნეში გამოიწვია გენეტიკური მუტაცია და გააქრო ადამიანის სახეობა.
ამ ორ პერსონაჟს რადიკალურად განსხვავებული დამოკიდებულება აქვს სიყვარულის მიმართ. ბრუნო ლამის სექსუალური მანიაკია. მისი ცხოვრების მთავარი მიზანი სექსუალური იყო. მისადმი მიძღვნილი პასაჟები სექსის სცენების უწყვეტი ციკლია. ესაა მძიმედ წასაკითხი პასაჟები,
ბრუნოს ვნებათა თამაშს თან ახლავს შავი აზრები და ყველაფერმა ამან ის თანდათანობით მიიყვანა საგიჟეთში.
მან სცადა გრძელვადიანი სიყვარული Christiane-სთან, მაგრამ ქალმა დაკარგა ფეხები და გარდაიცვალა. ბრუნო დარჩა საშინლად მარტო.
უფრო რთული ვინმეა მიშელი. მას დიდად არ აინტერესებს სიამოვნება.
ის მხოლოდ სინაზეს განიცდის მისი ბავშვობის ”დიდი სიყვარული” ანაბელის მიმართ, უთანაგრძნობს ამ ანაბელს.
ეს 4 პერსონაჟი ნამდვილი ტიპია ბალზაკის გაგებით. მათი მეშვეობით უელბეკი ხატავს სიყვარულის ზოგად პორტრეტს 1968 წლის პარიზული მაისის გიჟური ხანის შემდეგ.
მიშელ უელბეკის მთავარი დებულება ისაა რომ ლიბერალურ-ლიბერტარულ საზოგადოებაშისიყვარული უკვე შეუძლებელია.
” თხევადი საზოგადოების” თეორეტიკოსი Zygmunt Bauman ”თხევად სიყვარულში”
L’Amour liquide-ში აღნიშნავს სექსუალური განთავისუფლებიდან გამოსული ამ საზოგადოების პარადოქსს :
” არასტაბილურ და არასასიამოვნო სიურპრიზებითსავსე სამყაროში ყოველ
ინდივიდს როგორც არასდროს ისე სჭირდება ლოიალური და ერთგული პარტნიორი, მაგრამ საქმე იმაშია რომ ყოველ ინდივიდს თავზარს სცემს ამ ტიპის ოჯახური ცხოვრების წარმოდგენაც.”
” სექსუალურად განთავისუფლებული” საზოგადოების ეს ფუნდამენტური კანონი მიშელ უელბეკმა უკვე დაგმო მის პირველ რომანში ” ბრძოლის ასპარეზის გაფართოება’-Exyension du domaine de la lutte:
”უმუხრუჭო ლიბერალიზმის მსგავსად და იგივე მიზეზებით სექსუალური ლიბერალიზმი იწვევს აბსოლუტური გაღატაკების ფენომენებს. ზოგი ”სიყვარულს შვრება” ყოველ დღედა სხვები კი 5-6-ჯერ მთელ მათ ცხოვრებაში ან არც არასდროს. ამას უძახიან ”ბაზრის კანონს”….სექსუალური ლიბერალიზმი არის ბრძოლის ველის განვრცობა, განვრცობა ყველა ასაკზე და საზოგადოების ყველა კლასზე.”
” ელემენტარულ ნაწილაკებში” დაუღალავადაა გადმოცემული სექსუალური ლიბერალიზმის საშინელი შედეგები:
” ულამაზო ქალიშვილი უბედურია იმიტომ რომ ის არავის უყვარს. არავინ იგდებს მას მასხრად. არავინ ეპყრობა მას ულმობლად, მაგრამ მას არავინ ამჩნევს და იმჩნევს”.
მზეთუნახავი ანაბელი კი ამ სისტემაში მოგებულია მაგრამ ის სულაც არაა ბედნიერი.
ისიც უბედურია მიშელ უელბეკის სხვა პერსონაჟების მსგავსად. წლების შემდეგ მიშელთან შეხვედრისას ის მას ანდობს:
” მე არ ვყოფილვარ ბედნიერი. ვფიქრობ მე მეტისმეტად დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებდი სიყვარულს. კაცები კი მიაღწევდნენ თავის მიზანს და მტოვებდნენ,მაქცევდნენ ზურგს.
კაცები არ შვრებიან სიყვარულს იმიტომ რომ შეყვარებულები არიან. ისინი აღგზნებულები არიან და იმიტომ შვრებიან სიყვარულს.
წლები დამჭირდა ამ ბანალური სიმართლის გასაგებად.
ჩემს ირგვლივ ყველა ცხოვრობდა ასე. მე ვცხოვრობდი განთავისუფლებულ სამყაროში, მაგრამ სულაც არ მსიამოვნებდა ვინმეს პროვოცირება და ცდუნება.
ბოლოს და ბოლოს სექსუალობაც შემზიზღდა”.
საბოლოო ანგარიშით ლიბერალ-ლიბერტარულ საზოგადოებაში მოგებულებიც უბედურები არიან ალბათ იმიტომ რო სიყვარული ძალით მოგლიჯეს სექსუალობას ალობას რაც მოხდა სიყვარულის საზარალოდ.
სიყვარული დაიყვანეს მიღებაზე და გაღება დაიკარგა.
ლიბერალ-ლიბერტარის სექსუალობა, რომელიც მიეთ-მოეთის გარეშე გადმოსცა მარკიზ დე სადმა არის მოყვასის დაყვანა მის სხეულზე რომელიც შეიძლება ათამაშო და მოიხმარო შენი ჟინის შესაბამისად.
ლიბერალ-ლიბერტარულ საზოგადოებაში სიყვარული გადაბრუნებულ-გადაყირავებულია: მე ჩემი სიკეთე მინდა დაარა იმისი და ამიტომ მე უნდა ჩავიგდო ის ხელში.
ინდივიდუალიზმის გავრცელება კი კლავს ტრადიციულ ოჯახს. მთავარია ინდივიდუალური სიამოვნება და რატომ უნდა გაიცხელო თავი მეუღლის ერთგულებით მით უმეტეს მაშინ როდესაც ის ბერდება და ფიზიკურად სუსტდება.
იურისტი და ესეისტი მარსელა ლაკუბი-Marcela lacub ამბობს რომ წყვილი და ერთგულება ზღუდავს ადამიანს და ეს უნდა დასრულდეს. მას უნდა ”სექსუალური ფილანტროპია”, ერთგვარი ორგანიზებული პოლიგამია….
1968 წლის პარიზული მაისის დოქტრინა კაპიტალიზმის მარქსისტული კრიტიკიდან გადავიდა ულმობელი ლიბერტარული ლიბერალიზმის აპოლოგიაზე.
ეს მუტაცია კარგად შეისწავლა სახელგანთქმულმა ფრანგმა მწერალმა მიშელ
უელბეკმა.
ბავშვების აღზრდა, ”ელემენტარული ნაწილაკების” მთავარი თემა ძალიან ძნელია ინტეგრალურად ლიბერალურ საზოგადოებაში.
აი რა უთხრა დაღვრემილმა ბრუნომ თავის ნახევარ-ძმას:
” უწყვეტი, მუდმივი ცვლილების დაშვება არის დაშვება იმისა რომ ადამიანის ცხოვრებანილია მხოლოდ მის იინდივიდუალურ არსებობაზე და რომ წარსულ და მომავალ თაობებს არა აქვთ არავითარი მნიშვნელობა.
ჩვენ სწორედ ასე ვცხოვრობთდა შვილის ყოლას არა აქვს არავითარი მნიშვნელობა ადამიანისთვის”.
არც მიშელს და არც ბრუნოს არ უყვართ. ერთს ურჩევნია მუშაობა და მეორეს-სექსი.
მიშელ უელბეკის საბოლოო დასკვნა ისაა რომ ლიბერალ-ლიბერტარულ საზოგადოებაში სიყვარული შეუძლებელია და შეუძლებელია ბედნიერებაც.
1960-80-ანი წეს ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ თავისუფლების მაგივრად მოიტანა სიამოვნება-იმედგაცრუება-დეპრესიის ტირანია. ჰედონიზმი ანტიჰუმანიზმია
ბელგიელ-ფრანგი ფილოსოფოსი, სექსოლოგი და მასწავლებელიTherese Hargot-ის ღაღადისიდან: 2016 წელს ჩემს პირველ ნარკვევში ” სექსუალურად განთავისუფლებული //ან თითქმის// ახალგაზრდობა მე დავგმე მცირეწლოვანებისთვის პორნოგრაფიის ხელმისაწვდომობა.
სრულწლოვანები მასობრივად თაყვანდებიან პორნოგრაფიით და მათ მიყვებიან მცირეწლოვანები. ჩემს კაბინეტში დგას პორნოგრაფიით გამოთაყვანებულთა რიგი.
ადრე ქცევის ნორმებს ადგენდა ეკლესია და ეხლა ქცევის ნორმებს ადგენს პორნოინდუსტრია. პორნოინდუსტრია ანგრევს ადამიანების ურთიერთობას ისე რომ ვერავინ ამჩნევს ამას.ესაა გლობალური საგანგაშო მდგომარეობა.
კაცობრიობა ყოველ წელს უყურებს 136 მილიარდ პორნოგრაფიულ ვიდეოს.
სმარტფონის მომხმარებელი ყოველ წელს უყურებს საშუალოდ 348 ვიდეოს. სანამ კითხულობთ ამ სტრიქონებს ყოველ წამში 28 000 პირი უყურებს პორნოგრაფიულ ვიდეოს.
და ჩვენ უეჭველად ვართ კიდევ უფრო მასშტაბური ფენომენის დასაწყისში.
პრობლემა აღარაა რაოდენობა. პრობლემაა გაჩერება. მაგრამ ჩვენი ტვინის ღრმა სტრუქტურები მოქმედებენ დოპამინის დახმარებით და მათ არა აქვთ ფუნქცია სტოპ
Mais les structures profondes de notre cerveau qui fonctionne à grand renfort de dopamine ne possèdent pas de fonction stop. »Sébastien Bohler, Le Bug humain, 2019.
პორნოინდუსტრია ისევე როგორც ყოველი ინდუსტრია მიზნად ისახავს მოგებას. მისი შემზარავი განვითარება და ეკონომიკური ძლიერება მავნეა. ბაზარზე გამოიტანეს კონტრაცეფციის აბი და მოხდა ფემინიზმის და კაპიტალიზმის არახული ქორწილი.
OCTOBRE 1ST, 2018-პორნოგრაფია მუდამ არსებობდა. მოზარდები ჰორმონალური გამოღვიძების და სექსუალობაზე პირველი კითხვების დროს მათი ლეიბების ქვეშ მალავდნენ ქალთა საცვლების ჟურნალებს ან უყურებდნენ პორნოფილმს… 1968 წლამდე პორნოგრაფიულ ჟურნალებს ყიდდნენ და ყიდულობდნენ ჩუმად.
4 წლის წინ პორნოფილმს პირველად უყურებდა 15,1 წლის გოგო, დღეს მას უყურებს 14,3 წლის გოგო, ზოგი ცნობის თანახმად ეხლა პორნოფილმს უყურებენ 11,10, 9 წლის ბავშვები.
დღევანდელობა რადიკალურად განსხვავდება 1968 წლის წინა ხანისგან.
სმარტფონების გამოყენებით პორნოსაიტები ,მაგ.Youporn,Pornhub…უსაზღვროდ, უფასოდ და ფარულად ხელმისაწვდომი ხდება. მოზარდებიც უხვად სარგებლობენ ამით. ზოგისთვის პორნოგრაფია ხდება ისეთივე რამე როგორიცაა ნარკოტიკი, სასმელი და ისინი დღეში რამოდენიმეჯერ უყურებენ მას.
პორნოგრაფიის ხშირი ყურება კი გავლენას ახდენს მოზარდების ყოველდღიურ ცხოვრებაზე და მათ სასიყვარულო ურთიერთობებზე
გაჩნდა სამოყვარულო პორნოგრაფიაც. კოლეჯის მოწაფეები თვითონ იღებენ თავის შიშველ სხეულს, თავისი სხეულის ნაწილებს, თავის სექსუალურ ურთიერთობებს თუ იმას თუ როგორ ეწევიან მასტურბაციას და გადარებულს უგზავნიან ფრენდ-ნაცნობებს და ამხანაგებს.
ის რაც ინტიმური უნდა იყოს ხდება საჯარო. 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალურა რევოუციამ ევროპა რომლისთვისაც თავს დებდნენ შარლ დე გოლი და ეგზიუპერი აქცია ურცხვ საზოგადოებად.
სამოყვარულო პორნოგრაფია: ფულის საშოვნელად მათ დაიწყეს საკუთარი თავის გადაღება.
პორნოინდუსტრიაშიც ხდება უბერიზაცია. პორნოსტუდიები დაამარცხა კერძო ინიციატივამ. პორნოფლმებს იღებენ უბრალო სმარტფონებით და გადაღებულს ავრცელებენ ინტერეტით.
.
Le couple Leo & Lulu vit de ses vidéos pornographiques depuis plus de deux ans. (Leo & Lulu)
წყვილი ლეო/ლულუ თავისი პორნოვიდეოებით ცხოვრობს ორ წელზე მეტია.
ისინი ერთმანეთს შეხვდნენ 7 წლის წინ. ბიჭი ”ლულუ” ამთავრებდა უმაღლესში სწავლას. გოგო ”ლეო”-საც სწავლა უნდოდა. ორივემ შეიმუშავეს სტრატეგია რათა კარიერა დაეწყოთ პატივცემულ სექტორებში რომელთა ხსენებაც არ იქნებოდა სათაკილო სადილის დროს. მაგრამ შემდეგ ისინი გადავიდნენ სხვა რამეზე. ტიტვლდებოდნენ, უღებდნენ ფოტოს საკუთარ სხეულებს და ფოტოებს აგზავნიდნენ
Snapchat-ზე… შემდეგ ისინი გადავიდნენ კამერას წინ ”სიყვარულის კეთებაზე”.
ამ სანახაობას გატაცებით უყურებდა ინტერნეტის ასობით მოყვარული. რა თქმა უნდა გარკვეული თანხის ფასა
შემდეგ გადავიდნენ ნამდვილი ვიდეოების გადაღებაზე. ასე გაჩნდა ტანდემი Leo & Lulu პორნოგრაფიული ვიდეოების ერთ-ერთ მთავარ პლატფორმა PornHub-ზე.
6 თვეში არხი ნახა მილიონმა მაყურებელმა. 4 თვის შემდეგ მაყურებელთა რაოდენობა 5-ჯერ გაიზარდა. შემდეგ იყო 700 მილიონი მნახველი.
Leo & Lulu-მ 400.000 ევროზე მეტი მიიღეს PornHub-იდან.
მათ 2 წელია რაც მათ შეწყვიტეს ‘კლასიკური ” კარიერა და არსებობენ ამით.
ამ ტიპებს მიმდევრებიც გაუჩნდნენ და ეხლა დიდი კონკურენციაა
A l’
უსიყვარულო სექსი აგიჟებს და მკვლელად აქცევს-ირლანდიელ სადომაზოხისტს ”სექსუალური მონის” მოკვლის გამო მიუსაჯეს სამუდამო პატიმრობა.
Un sadomasochiste irlandais condamné à perpétuité pour le meurtre d’un “esclave sexuel”
Cet article a plus de 6 ans
Graham Dwyer, 42 ans, qui a été condamné à la prison à vie. Photographie : Niall Carson/PA
42 წლის ირლანდიელ არქიტექტორ Graham Dwyer-ს უყვარდა სექსუალური აქტების დროს ქალებისთვის დანის დარტყმა. დუბლინის სასამართლომ ის სამუდამოდ ჩააყუდა.
მან Hara შეიტყუა დუბლინის მთებში, დაარტყა მას დანა და დამალა სხეული.
პროცესი გრძელდებოდა 2 თვე. მოსამართლეებმა ნახეს ვიდეოების სერია რომელშიც ხელოვანი დანას ურტყავს გაკოჭილ O’Hara-ს.
ეს არ ყოფილა ერთადერთი ქალი რომლებსაც იღებდა ხელოვანი. ის აბავდა ქალებს და ხშირად ეწეოდა დანის დარტყმის სიმულაციას.ზოგმა ქალმა არც იცოდა რომ მათ იღებდნენ იმიტომ რომ მათ თვალები აახვეული ჰქონდათ.
La Garda Siochana ეხლა ცდილობს მონახვას იმ ქალებისა რომლებსაც Dwyer უძახდა მის მონებს.
c ზოგ ვიდეოზე ისმის თუ როგორ ითხოვს O’Hara წამების შეწყვეტას.
O’Hara იყო მენტალური პრობლემების მქონე მარტოსული ქალი რომელსაც უნდოდა შვილი. კარგი საკბილო ამ ხელოვანის ნაირი გიჟებისთვის.
სასამართლომ მოისმინა სმს-ების სერია 2007 წელს 36 წლის O’Hara-ს და Dwyer-ის ურთიერთობების დაწყებიდან. იქ კაცს უძახის ბატონს და კაცი მას უძახის მონას. 2600 სმს სავსეა ბოდვით ძალადობა-გაუპატიურებაზე და მკვლელობაზე.
როდესაც O’Hara მოხვდა საავადმყოფოში 2012 წლის აგვისტოს თვითმკვლელობის მცდელობის შემდეგ a Dwyer-ის 1 სმს ამბობდა : ” თქვენ უნდა დაისაჯოთ იმისთვის რომ სცადეთ თავის მოკვლა უჩემოდ.”
და როდესაც ქალმა ხელოვანს სთხოვა დამაფეხმძიმეო იმან უპასუხა დამეხმარე სხვა ქალის მოკვლაში და დაგაფეხმძიმებო, სიცოცხლეს სიცოცხლეში გაგიცვლიო. ამის
texto-ც არის.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით გაგიჟებულებმა და ქაოტური, არასტაბილური, უსიამოვნებებით სავსე ცხოვრებით დაქანცულებმა ოიგონეს Fuck friend-ამხანაგი მარტო სექსუალური ურთიერთობებისთვის და მეტი არაფრისთვის.
OU FUCK FRIEND: PEUT-ON FAIRE L’AMOUR SANS AMOUR?
iStockphotoPhotographe : iStockphoto Auteur : Coup de Pouce
სექსუალური ამხანაგი, ლოგინის კომპანიონი , fuck friend, ძმაკაცი რომელთანაც ერთად წვები სიყვარულის გარეშე. ზოგი ქალისთვის ასეთი ძმაკაცი იქცა იდეალურ სექსუალურ პარტნიორად.
ამერიკულმა სერია Sex and the City-მ მიიღო და წაახალისა sex friend, თუ
fuck friend-ის კონცეფცია და ფენომენი გავრცელდა. ეხლა უკვე არა მარტო მოზარდებს აქვთ რეგულარული სექსუალური ურთიერთობები სიყვარულის გარეშე, იმასთან ვინც არ უყვართ.
სექსუალური მეგობრები იშოვეს სამუშაოთი გადატვირთულმა 30-40 წლის ქალებმაც რომელთაც არა აქვთ სიყვარულის ძიების დრო და თავი, ვისაც ეშინიათ ოჯახური ცხოვრებისა, ქმარ-შვილზე პასუხისმგებლობისა, ვინც უკვე ტრავმირებული არიან ოჯახური ცხოვრებით და არ სურთ მტკივნეული გამოცდილების გამეორება, ვინც დარწმუნებულია თავის თვითმკმარობაში, ამბობს Sophie Brousseau, სექსოლოგი კვებეკის კლინიკა Amis-Maux-ში.
ასეთ ქალებს უნდათ რეგულარული სიამოვნება, უსაფრთხოება და არ უნდათ ქმარ-შვილზე, `ჯახზე,ქვეყანაზე ფიქრით თავის გაცხელება, სიყვარული, ეჭვიანობა და ყოველდღიური ხმაური.
სექსუალური ძმაკაცი არ იცნობს სექსუალური დაქალის მეგობრებს და ოჯახს, მან არ იცის სექსუალური დაქალის გულის დარდები. ..
1990-ანი წლების ამერიკული საკულტო სერია Sex and the City , არის ქალების ომი კაცების წინააღმდეგ. ფილმის მზეთუნახავი პერსონაჟებისთვის კაცი არის სულელი უხეში მხეცი რომელიც შეიძლებაატარო სქესობრივი ორგანოებით.
” ერთადერთი ადგილი სადაც შეიძლება კაცის გაკონტროლება ლოგინია”, ამბობს პერსონაჟი. ” ჩვენ რომ უწყვეტად ვუკეთოთ ფელაცია კაცებს ვიქნებოდით მსოფლიოს ბატონები”, ამბობს პერსონაჟი.
ამ მამაძაღლი მდედრებისთვის კაცი მტერიცაა და საწადელი ობიექტიცაა.
ნამეტანი შორსა ვართ ოდისევსისგან და პენელოპასგან. ევროპული კულტურის საფუძვლები დაანგრიეს მამაძღლმა ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციონერებმა.
გავწმინდოთ მსოფლიო ჰომეროსისგან, ესქილსგან, შექსპირისგან, დანტესგან, მოცარტისგან, დისნეისგან და ყველა იმათგან ვინც არ აკმაყოფილებს უმცირესობათა წადილებს ესაა დღევანდელი რევოლუცია Cancel culture
წმენდა : ესაა ლენინიზმის ცენტრალური პოლიტიკა. 1907 წელს ლენინმა მარქსის მიერ ინგლისში თავდაპირველი დაგროვების აღწერიდან გამოიტანა ლოზუნგი ” მიწების წმენდა”. დედამიწის გაწმენდა შუა საუკუნეების ნაკელისგან.
არის ლენინის 1917 წლის ფუნდამენტური ტექსტი ” როგორ მოვაწყოთ შეჯიბრი?
ამ ტექსტით ლენინი ამბობს რომ` “” შეგნებულმა მასებმა” ძალადობა უნდა მიმართონ ერთადერთი მიზნისკენ:
რუსული მიწა უნდა გაიწმინდოს მავნე მწერებისგან, რწყილებისგან //გაიძვერა თაღლითებისგან// და ბაღლინჯოებისგან //მდიდრებისგან//.
მოკლედ ლენინიზმ-ბოლშევზმი არის პოლიტიკური მოწინააღმდეგის გამოცხადება მავნე და საშიშ მწერად, მხეცად, ნაგვად და მისი მორალური და ფიზიკური განადგურება.
აქედან ამოიზარდა წითელი ტერორიც და აშშ-ში გაჩენილი უმცირესობათა ტირანია-დიქტატი cancel culture- ინდივიდთა, მათ შორის დიდ ხელოვანთა და მოაზროვნეთა და მათი ქმნილებების ანულირება-გაუქმების, დევნა-ოსტრაკიზმის ბოდიში
კულტურა.
ლენინურ სისხლისმღვრელ ტერორამდე და გულაგამდე ჯერ არ მისულა საქმე მაგრამ
ამ ალბათობისთვისაც უნდა ვიყოთ მზად. ვიცოდეთ რა ხდება აშშ-ში და ევროპაში
. ლენინი როგორც მავნე მწერებს და პარაზიტებს სპობდა ბურჟუაზიას, არისტოკრატიას, ორძროხიან გლეხობას, უკმაყოფილო მუშებს და ინტელექტუალებს.
დღევანდელი იდიოტები და არამზადები ეომებიან ჰომეროსს, ესქილეს, შექსპირს, მოცარტს, დანტეს,დისნეის, და ა.შ. ცოცხალ ადამიანებსაც და მათ ქმნილებებებსაც.
გამოაცხადებენ მათ რასისტ ანტისემიტ ისლამოფობ ჰომოფობ ტრანსფობ მიზოგინ-ქალთმოძულე სექსისტ ხარახურად და დევნიან, აძევებენ საზოგადოებრივი ასპარეზიდან, აუქმებენ მათ, კრძალავენ მათზე და მათთან ლაპარაკს,მათ მიწვევ-მოწვევას,მათ ნაწარმოებთა გამოფენას და გამოყენებას. მოკლედ თუ ჯერ არ უხეთქავენ თავს გულს უხეთქავენ ნამდვილად. ესაა აშშ-ში გაჩენილი და მემარცხენეების მხარდაჭერით ევროპაშიც ფრთაგაშლილი cancel culture-ანულირების, ოსტრაკიზმის, დევნის, მარგინალიზაცის ბოდიში ხელოვნება და კულტურა.
ვიცნობდეთ პროგრესულ-პროგრესისტული კაცობრიობის ბოლო ყიჟინას.
ძალადობა, სექსიზმი. კლასიკოსთა სამყაროს დასასრულია?
e Violence, Sexism; Is this the End of World Classics?
Vase montrant Ulysse s’armant contre les sirènes. Crédit : Wikimedia Commons
ანტიკური ხანის ლარნაკი, ოდისევსი სირინოზების წინააღმდეგ
დღემდე ევროპული კულტურის კლასიკოსად მიჩნეული ჰომეროსის შედევრად მიჩნეული ”ოდისეა”” ეხლახანს აკრძალეს Lawrence-ში, Massachusetts-ში იმიტომ რომ მასში გამოთქმული იდეები არ შეესაბამება დღევადელი პროგრესულ-პროგრსისტული საზოგადოების წარმოდგენებს ცხოვრებაზე, იმაზე თუ როგორ უნდა იქცეოდეს ადამიანი.
Wall Street Journal -ის მიერ აღწერილი ეს გადაწყვეტილება უნდა მომდინარეობდეს ტვიტერის გამომყენებელთა მიერ შექმნილი მოძრაობიდან ”სოციალური სამართალი” რომლის წევრთა აზრით უნდა აიკრძალოს მთელი მსოფლიო ლიტერატურის ყველა ნაწარმოები რომელთა მიერაც აღწერილი სამყარო არ შეესაბამება დღევანდელ წარმოდგენებს ქალების და მამაკაცების როლებზე,ძალადობაზე და რასიულ თანასწორობაზე. მომავალი თაობები ასე არ მოიწამლებიან ბნელი წარსულის საზიზღარი მოძველებული ყავლგასული იდეებით.
პენელოპა 20 წელი წყნარად იჯდა და მოთმინებით ქსოვდა სანამ მისი ქმარი ოდისევსი სადღაც დაეთრეოდა და ომობდა ტროასთან.
ეს სულაც არაა მისაბაძი მაგალითი სექსუალურად თავისუფალი და პორნოგრაფიის მოყვარული თანამედროვე ქალიშვილისთვის.
მოწაფე გოგონებისთვის ზედმეტია ”ოდისეას” წაკითხვა.
ამ მოძრაობის წევრებს არ უნდათ რომ ახალგაზრდებმა გაიმეორონ კლასიკური ლიტერატურის გმირთა ქცევა.
მეტიც, მათ სურთ აკრძალვა წიგნებისა სადაც აღწერილია ძალადობა, ქალების და მამაკაცების ტრადიციული როლი.
მათ უნდათ რომ მომავალმა თაობებმა არ ისწავლონ ოდისევსის და მის კომპანიონთა თავგადასავლები, მათი ზღვაოსნობა, ომი ტროასთან, 20 წლის არყოფნის შემდეგ სახლში დაბრუნება.
Ulysse et Circé par Annibale Carracci, ch. 1590. Palais Farnèse. Crédit : Wikimedia Commons
ანიბალე კარაჩი, ოდისევსი და კირკე ”1590//, ფარნეზეს სასახლე
ასეთი წიგნები აღწერენ კლასიკური სამყაროს განათლებული ხალხების ცხოვრებას, მათში რა თქმა უნდა არის ბრძოლების და კონფლიქტების სცენები, აღწერენ ეპოქის სოციალურ გარემოს. მოკლედ გვაძლევენ ისტორიის გაგების საშუალებას.
აქამდე მასწავლებლები კონცენტრირებული იყვნენ ჰომეროსის და ანტიკური ხანის სხვა მწერლების სამყაროს უზომო ლიტერატურულ და ისტორიულ ღირსებაზე და მოწაფეებს ანდობდნენ იმის გადაწყვეტას ომი ჯობია თუ სახლში ჯდომა და ქსოვა როდესაც ქმარი ომობს.
” ოდისეა” ნაგვის ყუთია
L’Odyssée est “poubelle”
Shea Martin-მა, რომელსაც Web საიტი LoveliteraTea აღწერს როგორც შავკანიან quer მასწავლებელს, მკვლევარს და ორგანიზატორს ოცნებობს და ზრუნავს ქვეყანაში განთავისუფლებაზე მასწავლებლებთან და მოწაფეებთან ერთად,ტვიტში დაწერა რომ ის არის როგორც ოდისევსი და მიდის თავისუფლებისკენ მიმავალ გრძელ გზაზე. და დაამატა რომ ” ოდისეა” არის ნაგვის ყუთი და ის ამოღებული უნდა სასწავლო პროგრამიდან. ეს მან დაწერა წელს ივნისში.
Lawrence High School-ში, Massachusetts-ში. ” სიამაყით ვამბობ რომ ” ოდისეა” წელს იქნა ამოღებული იქნა პროგრამიდან ! » დაუმატა მან ტრიუმფალურად.
Le pendule oscille vers le politiquement correct
ისე აკრძალეს ისეთი ამერიკული კლასიკური ნაწარმოებებიც როგორებიცააTom Sawyer, ჰეკლბერი ფინის თავგადასავლები და კიდევ უფრო ახალი ისეთი ნაწარმოებები როგორიცაა How to Kill a Mockingbird. ნიშანი მიცემულია.
თავიდან კონსერვატორმა ამერიკელებმა აკრძალეს წიგნები არ მიაქციეს ყურადღება კონსტიტუციაში ჩაწერილ სიტყვის და გამოთქმის თავისუფლებას.
აშშ_ში ოფიციალურად აკრძალული პირველი წიგნი იყო Thomas Norton-ის 1637 წელს გამოცემული წიგნი« New English Canaan »-”ახალი ინგლისური ქანაანი” რომელშიც იყო დაკვირვებები ამერიკელ ინდიელებზე და მწვავე სატირაპურიტანებზე რამაც გააჯავრა ისინი ვინც შექმნეს Plymouth და Massachusetts Bay Company
შემდეგ ცენზორებს აბრაზებდა როგორც პოლიტიკური პოზიციები ისე სექსის აღწერა.// 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის შემდეგ სექსი და ორნოგრაფია იცოცხლე//.
აშშ-ში აკრძალული წიგნების სია გრძელია, მათ შორისაა Peyton Place, The Great Gatsby, The Catcher in the Rye, The Grapes of Wrath, To Kill a Mockingbird, The Color Purple, James Joyce’s Ulysses, Beloved ,და ა.შ…
პ. ასატუროვის პლაკატი ფილმისთვის ” სტენკა რაზინი” // 1908//
Плакат работы П. Ассатурова к фильму «Стенька Разин» (1908)
არ გვინდოდა ტოტალიტარიტარიზმი, მაგრამ თუ არ ვიქნებით ფხიზლად პერესტროიკა მოიტანს აი ასეთი, მათ შორის ამერიკელი სტენკა რაზინების ახალ ტირანიას, კულტურასთან ომის, ახალი სამოქალაქო კულტურული ომების გამჩაღებელ უმცირესობათა ტირანიას.
აი ეს რუსი ფუტურისტები-ვლადიმირ მაიაკოვსკი //1893-1930//,დავიდ ბურლიუკი //1882-1967//,იგორ სევერიანინი//1887-1941//, ველიმირ ხლებნიკოვი //1885-1922// ამობდნენ რომ დღევანდელობა ცუდია, წარსული ბნელია, მათგან იწყება ნათელი მომავალი და მთელი წარსული ნაგავში გადასაგდები მავნე ხარახურაა.
1912 წლის დეკემბერი. მოსკოვი, რუსულ-ფუტურისტული ლაწანი სიფათში საზოგადოებრივ გემოვნებას
Пощечина общественному вкусу
ჩვენი ახალი პირველი მოულოდნელის მკითხველებს . ჩვენ დროის ბუკს ვუკრავთ სიტყვიერ ხელოვნებაში.
მაგრამ ჩვენ ვართ ჩვენი დროის სახე. დროის ბუკი ყვირის ჩვენით. სიტყვიერ
ხელოვნებაში.
წარსული ვიწროა. აკადემია და პუშკინი იეროგლიფებზე უფრო გაუგებარია.
გადავყაროთ პუშკინი, დოსტოევსკი და სხვები და სხვები დღევანდელობის გემიდან.
ვინც არ დაივიწყებს პირველ სიყვარულს ის ვერ გაიგებს ბოლო სიყვარულს.
რომელი შტერი მიმართავს ბოლო სიყვარულს ბალმონტის პარფიუმერული ავხორცობისკენ? განა მასშია დღევანდელი ვაჟკაცური სულის ანარეკლები?
რომელ ლაჩარს შეეშინდება მეომარი ბრიუსოვის შავი ფრაკიდან ქაღალდის აბჯრის მოძრობა? თუ მათშია უცნობ სილამაზეთა გარიჟრაჟები?
დაიბანეთ ხელები რომლებითაც ეხებოდით ამ ურიცხვი ლეონიდ ანდრეევების მიერ დაწერილი წიგნების ჭუჭყს.
ყველა ამ მაქსიმ გორკებს, კუპრინებს, ბლოკებს, ავერჩენკოებს,ჩერნიებს, კუზმინებს, ბუნინებს და ა.შ. და ა.შ. უნდათ მარტო აგარაკი მდინარეზე. ასეთ საჩუქარს აძლევს ბედი თერძებს,მკერავებს.
ჩვენ ცათამბჯენებიდან დავცქერით მათ არარაობას…
ვბრძანებთ : პატივი ეცით პოეტების უფლებებს: მათ აქვთ მათი ლექსიკონის ახალი უცნობი სიტყვებით გამდიდრების უფლება.
მათ აქვთ ადრე არსებული ენის უძლეველი სიძულვილის უფლება….
მათ აქვთ ფშტვენისას და ლანძღვა გინებისას ამაყად დგომის უფლება….
მოსკოვი, 1912. დეკემბერი. დ.ბურლიუკი, ალეკსანდრ კრუჩიონიხ, ვ. მაიაკოვსკი,ვიკტორ ხლებნიკოვი.
დღეს დაახლოებით ასეთი ფუტურიზმია აშშ-ში და უკვე ევროპაშიც, მას ჰქვია cancel culture-ვინც არ მოგწონს მისი ანულირების და ჩაქოლვის ”კულტურა”
ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის ცოლის დაქალის ქმარმა და შეთავსებით საქართველოს სახალხო ფრონტის გამგეობის წევრმა მერაბ მამარდაშვილმა და მისმა თაყვანისმცემლებმა იმდენი იყვირეს ჭშმარიტება სამშობლოზე უფრო ძვირფასიაო რომ სამშობლო ვერ დავიცავით , თბილისი დააქციეს. საქართველოს მეორე რესპუბლიკა დაამხეს საბჭოთა ტანკით, ქვეყანა დაგლიჯეს ეთნიკური ნიშნით და გააუბედურეს მილიონობით ადამიანი. ეხლა კი მოდის მორიგი უბედურება, ომი კულტურასთან, ევროპულ კულტურასთან და უმცირესობათა ტირანია.
გაჩნდა ბოდიში « woke » კულტურა. ის მოდის ინგლისური ზმნიდან« wake » (გაღვიძება) და აღნიშნავს გაღვიძებას, გამოფხიზლებას უსამართლობის პირისპირ.
ზოგჯერ ამბობენ stay woke -მღვიძარედ, ფხიზლად დარჩენა. გამოთქმა awake პოპულარული გახდა აშშ-ში.
ცნება პოპულარული გახდა 2014 წელს აშშ-ში მოძრაობა Black Lives Matter-ის გაჩენის დროს. ის გადაიქცა რასიულ დისკრიმინაციასთან და სხვა უთასწორობებთან,
ლგბტ-ს, ქალების, იმიგრანტების და სხვა მარგინალიზებული ჯგუფების უფლებებისთვის ბრძოლის წამქეზებელ-გამამხნევებელ ლოზუნგად.
ხოდა გაჩაღდა და მიდის კულტურული ომი, ნელთბილი სამოქალაქო ომი. კრიტიკის გარდა იარაღებია საჯაროდ დამცირება და ლანძღვა-თრევა, სოციალურ ქსელებში გინება, სახელის და ზოგჯერ თავის გატეხვა, საზოგადოებრივი ასპარეზიდან განდევნა ოსტრაკიზმი. თუ გამოგაცხადეს რასისტ-ჰომოფობ-ტრანსფობ ფაშისტ ქალთმოძულე მიზოგინად შეიძლება სამსახურიდანაც გაგაგდონ და ულუკმაპუროდ დაგტოვონ. ქანდაკებების დამხობა-ლეწვაც საკმაოდ ხშირი მოვლენაა.
ესაა ნალანძღ ნათრევი პიროვნების საზოგადოებაში გაუქმება-წაშლის cancel-culture
გაავებული უმცირესობები ლეწავენ ყველაფერს, არ ინდობენ მუზეუმებსაც და ზოგი მუზეუმის დირექტორი გარბის სამსახურიდან.
აშშ-ს მემარცხენეები გაგიჟდნენ და მათი შემყურე გაგიჟდა დიდი ფრანგული გაზეთი Le Figaro-ს კორესპონდენტიც.
– ამერიკული კამპუსებიდან დაძრული მოძრაობა შეურაცხყოფებთან ბრძოლის სახელით ამკვიდრებს აგრესიულ ცენზურას. შემაშფოთებელი რამეა იმათთვის ვისაც უნდათ სიტყვის თავისუფლება.
მობილური ტელეფონით გადაიღეს სიურეალისტური სცენა.
2017 წლის გაზაფხულია და ვართ ვაშინგტონის შტატის საუნივერსიტეტო კოლეჯი Ewergreen State-ს დერეფანში,
პროფესორს ღრიალით დაესია მოწაფეთა ბრბო. საწყალი პროფესორი Bret Weinstein ამაოდ ცდილობს ბავშვებთთან დიალოგს, მათთვის რაღაცის ახსნას.
პროფესორი ცდილობს რაღაცის თქმას და მუტრუკების ბრბო კი ღრიალებს«Hey Hey Ho Ho, Bret Weinstein has to go»- ” Bret Weinstein უნდა გადადგეს”.
რა დააშავა მაშ ამ უბედურმა ბიოლოგიის მასწავლებელმა? ისაა ებრაელი, დემოკრატი, Bernie Sanders-ის და მოძრაობა Occupy Wall Street-ის მხსრდამჭერი, ამბობს რომ არის ” ღრმად პროგრესისტი”. ის არ ყოფილა ტრამპის მომხრე და ტვიტერის გიჟი…
” უბრალოდ” ფერადკანიანმა მოწაფეებმა მოინდომეს თავისთვის დახურული კრების მოწყობა, დახურეს კარი და უნივერსიტეტის თეთრკანიანებს აუკრძალეს კრებაზე
დასწრება. ბეჩავ პროფესორს ეს არ მოეწონა და თქვა რომ რომ ასეთი რასიული სეგრეგაცია, აშშ-ს მოქალაქეთა ასე დაყობა შავკანიანთა წინააღმდეგ მიმართულ ი რასიზმის მსგავსი და ასევე დაუშვებელი თეთრკანიანთა წინააღმდეგ მიმართული რასიზმია.
ასეთი გამბედაობა პროფესორს ძვირად დაუჯდა.
მის წინააღმდეგ ატყდა კამპანია. სასწავლებლის ხელმძღვანელმა მხარი დაუჭირა სტუდენტებს და თქვა რომ ის ვეღარ უზრუნველყოფს პროფესორის უსაფრთხოებას, ვერ დაიცავს მას და Bret Weinstein ბოლოს და ბოლოს გადადგა თანამდებობიდან. უმცირესობებმა, უტვინო ახალგაზრდებმა მათი პროფესორი უმუშევრად დატოვეს.
ასეთი ქარიშხალია მთელ აშშ-ში, მთელ ქვეყანაში ასეთი რამეები ხდება.
უტევენ უოლტ დისნეისაც და არა მარტო სტალინს. cancel culture-ლანძღვა-ტრევა ოსტრაკიზმის მსვერპლები არიან ფიფქია, პრინცი,ძმები გრიმები, დისნეი,
2021 წლის მაისი
აშშ-ში დისნეის პრკების გახსნას მოყვა სკანდალი , ატყდა პოლემიკა ფიფქიაზე, მძინარე მზეთუნახავს აკოცა პრინცმა, ეს ხომ გაუპატიურებაა, ძალადობაა, ასაკრძალ-გასაუქმებელი წასაშლელი ოხრობაა.
cancel culture ნამდვილად ყველაფერს სპობს და არ ინდობს ბავშვების, პატარა გოგონების საყვარელ ჯადოსნურ ზღაპრებსაც.
ამჯერად თავს დაესხნენ ” ფიფქიას და 7 ჯუჯას”. ძმები გრიმები დამნაშავეები არიან იმიტომ რომ მათ 1812 წელს დაწერეს ზღაპარი რომლის პერსონაჟი პრინცი უნებართვოთ კოცნის მძინარე მზეთუნახავს. მძინარე ქალის უნებართვოდ კოცნა კი ძალადობაა, გაუპატიურებაა და ასეთი უმსგავსო ზღაპრის კითხვა და გამოცემა რა თქმა უნდა უნდა აიკრძალოს, ამბობენ ფემინისტები.
Après 400 დღით დახურვის შემდეგ Disneyland Park გასულ შაბათს ისევ გაიხსნა კალიფორნიაში რამაც დიდად გაახარა ამერიკელები.
იყო სიახლეც : არის უფრო სრული სცენარი, ფინალს ჰქვია « True love’s kiss » – ნამდვილი სიყვარულის ამბორი. ის იმეორებს 1937 წელს გამოსული მითიური მულტფილმის სცენას.
დედოფლის მიერ მოწამლულმა ფიფქიამ დაიძინა და ვერ გაიღვიძებს ნამდვილი სიყვარულის ამბორის გარეშე.
ჟურნალისტებმა ზღაპარიც, მულტფილმიც და დღევანდელი სცენაც გამოლანძღეს როგორც მოძველებული სექსისტური ოხრობა, გააუპატიურების აპოლოგია.
ქალს სძინავს და სიყვარული ვერ იქნებაო, თქვეს მათ. მოკლედ
პრინც ცივი სავსე კასრი უნდა დაემხო თავზე მძინარე მზეთუნახავისთვის. საწყალი კაცობრიობა
რა არის culture “woke” ? ამერიკული კამპუსებიდან მომავალი ამ მოძრაობის აქტივისტებს უნდათ უმცირესობების დაცვა. ის გავრცელდა ევროპაშიც და მიზნად ისახავს უსამართლობებთან და უთანასწორობებთან ბრძოლას.
ცნება woke -გამოფხიზლებული აშშ-ში გავრცელდა 2010-ან წლებში. a pris de l’ampleur
უფრო ფართოდ “wokisme” ნიშნავს სიფხიზლეს უსამართლობის პირისპირ.
კონცეფცია გავრცელდა 2013 წელს გაჩენილი მოძრაობა Black Lives Matter-ის დროს. ასე გმობენ რასიულ სეგრეგაციას და ამერიკელ შავკანიანთა დისკრიმინაციას.
” გაანულეთ, გაუქმეთ, გააქრეთ Scarlett Johansson» – იმიტომ რომ მან საჯაროდ დაიცვა Woody Allen” -გაანულეთ, გააქრეთ, გააუქმეთ რასისტი Lea Michele»”. –
” გაანულეთ , გააუქმეთ ,გააქრეთ ტრანსფობი J.K. Rowling” : ასეთი წივილ-კივილია სოციალურ ქსელებზე. ამას უძახიან cancel culture-ს, უმცირესობათა,სუსტთა მჩაგვრელთა ანულირება-გაქრობა-გაუქმების კულტურას.
ეს ბოდიში კულტურაა ცნობილ პირთაა დევნა , ბოიკოტი,მარგინალიზაცია, ოსტრაკიზმი ცნობილ პიროვნებათა თუ კი მათ თქვეს ან გააკეთეს ის რაც არ შეეფერება ამა თუ იმ უმცირესობათა შეხედულებს, ამ ცნობილ პირთა რეპუტაციის ნგრევა -მოსპობა. ცნობილია რომ ადამიანის სოციალური მდგომარეობა მნიშვნელოვანწილად დამოკიდებულია რეპუტაციაზე ხოდა ვინც გეჯავრება გამოაცხაადე რასისტად, ჰომოფობ-ტრანსფობად, პროვინციალურ ფაშისტად, კავკასიის სადამ ჰუსეინად და იქეიფე. ვინც გეჯავრება იმის საქმე დამთავრებულია. ესაა აშშ-ს კამპუსებიდან და მემარცხენეებიდან მოსული cancel culture.
ეს ბოდიში კულტურა განსაკუთრებით თარეშობს სოციალურ ქსელებზე.
ამოიჩემებენ ვიღაცას, გამოიპრანჭებიან სტალინის პროკურორი ვიშინსკის მანტიაში და ამ ვიღაცას უბრძანებენ გაჩუმდეს, ხმა ჩაიგდოს,გაქრეს ეს ჩანს თვითმკვლელობისკენ წაბიძგებად.
ეს ოხრობა უფრო და უფრო ვრცელდება განსაკუთრებით ამერიკელი პოლიციელების დაუფიქრებლობის გამო ამერიკელი შავკანიანი კრიმინალი ჯორჯ ფოიდის დაღუპვის შემდეგ.
კინაღამ გადაბუგეს აშშ-ს ქალაქები, დალეწეს ძეგლები, დააჩოქეს თეთრკანიანები და ალოკინეს მას ექსტრემისტული ორგანიზაცია შავი პანთერების წევრთა ტურტლიან-ზღმურტლიანი ფეხსაცმელები.
ეს თალიბანის ” ანცობებზე” ბევრად უარესია.
მოკლედ ანტირასისტებმა, ფემინისტებმა, ლგბტ-მ და სხვა დარტყმულებმა აიწყვიტეს. ისინი დაერივნენ იმათ ვინც თავში რატომღაც არ მოსდით.
cancel culture არის იდეების დებატში, პროფესიულ და სოციალურ ცხოვრებაში , აკადემიურ თუ არტისტულ ცხოვრებაში პიროვნების ანულირება,გაუქმება-გაქრობის ბოდიში კულტურა.ამბობენ იმას რომ პიროვნების სიტყვა თუ საქმე შურაცხყოფს უმცირესობებს და სპობენ მას.
ეს ვრცელდება იდეებზეც და ობიექტებზე. ასე მაგალითად ისტორიის სახელმძღვანელოში რაღაც ფაქტის ინტერპრეტაცია შეურაცხყოფას გვაყენებს, გვამცირებს მე და ჩემნაირებს და ეს სახელმძღვანელო და მისი ავტორი უკამათოდ ანულირებული უნდა იყვნენ, უნდა გარნენ, ყველამ უნდა დაივიწყოს მათი არსებობა.
cancel culture-ს აქტივისტები არ საუბრობენ, არ კამათობენ, ისინი დევნიან და საზოგადოებრივი ასპარეზიდან აძევებენ მათი აზრით მიუღებელი აზრის გამომთქმელებს.
უნდა გააუქმო, გააქრო, წაშალო ის ვინც თქვა ან გააკეთა ის რაც არ მოსწონს ფემინისტს,ლიბერტარს, ლგბტს, ჰომოსექსუალს, ტრანსგენდერს, ფერადკანიანს თუ სხვა ჯერ-ჯერობით უმცირესობის წარმომადგენელს. უნდა დაივიწყო მისი არსებობა, აღარ მოუსმინო მას და აღარ წაიკითხო მისი ნაწერები, ის არ უნდა მოიწვიო, საერთოდ აღარ უნდა მიაქციო მას ყურადღება.
ან დადექი უმცირესობათა, ჩაგრულთა მხარეს ან ჩაძაღლდი შიმშილით თუ სხვა რამით.
« cancel culture » თავიდან კარგი რამე იყო. ეს იყო უსამართლობის და უკანონობის, არაადამიანობის მხილება. მაგრამ ეხლა ის გადაიქცა სხვაგვარად მოაზროვნე ოპონენტისმორალურად და სოციალურად მოსპობად.
ის აღარაა კრიტიკა. სტალინის პროკურორი ვიშინსკის მანტიაში გამოპრანჭული იდიოტი სპობს პიროვნებას.
ცოცხლებს ხომ ლანძღავენ და ათრევენ, სპობენ მათ რეპუტაციას, კარიერას, საზოგადოებრივ ცხოვრებას. ეხლა მკვდრებსაც მიადგნენ.
დისნეის გარდა გადაეკიდნენ მაჰტმა განდის.
ინგლისში გამართული მანიფესტაციის მონაწილეებმა მოითხოვეს მაჰატმა განდის ქანდაკების მოხსნა იმიტომ რომ კარგადაა დოკუმენტირებული მისი რასიზმი.
პეტიციას ხელი მოაწერა 5000-ზე მეტმა კაცმა.
ეხლა სკოლებში აღარ ასწავლიან უილიამ შექსპირს და მის თხზულებებს. ისიც გამოაცხადეს რასისტად, ანტისემიტად, ქალთმოძულე მიზოგინად.
Les professeurs d’anglais à travers le pays remplacent les œuvres de William Shakespeare dans leur programme par des « voix modernes, diversifiées et inclusives ». Stock montage/Getty Images
ინგლისურის მასწავლებლები ინგლისში აღარ ასწავლიან შექსპირის თხზულებებს რომლებსაც მათ პროგრამაში ცვლიან ”ახალი,მრავალფეროვანი და ინკლუზიური” ხმებით.
ძვირფასო უილიამ შექსპირ, სამწუხაროდ შენ ანულირებული ხარ.
უფრო და უფრო მეტი გამოფხიზლებული ინგლისურის მასწავლებები ამბობს რომ შექსპირი იყო ქალთმოძულე-მიზოგინი,ჰომოფობი, ანტისემიტი, რასისტი და ისინი აღარ ასწავლიან სკოლებში მის თხზულებებს ”ჰამლეტი”, ”მაკბეტი”, ” რომეო და ჯულიეტა” და მათ მაგივრად ასწავლიან ახალ მრავალფეროვან და ინკლუზიურ ავტორთა ნაწარმოებებს.
“Shakespeare გამოიყენეს როგორც იარაღი ბრიტანეთის იმპერიის შავების და ყავისფრების ”ცივილიზებისთვის”, ამბობს Arizona State University-ს ინგლისურის პროფესორი, შექსპირის სპეციალისტი Ayanna Thompson.
მასწავლებლებს ასევე ევალებათ იმის თქმა რომ შექსპირის შედევრები სულაც არაა უნივერსალური ანუ ერთნაირად ძვირფასი ინგლისელისთვის, აფრიკელისთვის და ქართველისთვის.
ვაშინგტონის შტატის სახელმწიფო სკოლების ყოფილმა მასწავლებელმა Claire Bruncke-მ უთხრა SLJ-ს რომ მან განდევნა შექსპირი კლასიდან იმიტომ რომ შორს ყოფილიყო თეთრკანიანი, cisgenre და ჰეტეროსექსსუალი კაცების მონაყოლისგან”.
L’ancienne enseignante de l’État de Washington, Claire Bruncke, a déclaré que l’élimination de Shakespeare de ses cours “s’est avérée utile pour mes élèves”.
ოცარტი ავკრძალოთ ? კლასიკური მუსიკა V. გავაუქმოთ კულტურა
ფაქტია, მაგალითად, რომ Joannes Chrysostomus Wolfgangus Theophilus Mozart-ს (1756-1791), უკეთესად ცნობილს Wolfgang Amadeus-ის სახელით , უყვარდა სკატოლოგიური იუმორი, რაც განსაკუთრებით ჩანს მის მიერ მისი ბიძაშვილი Maria
Anna Thekla Mozart-ისთვის მიწერილ ათ წერილში. რომლებიც ზოგი აზრით
გამოხატავს კომპოზიტერის ნარცისიზმს, კოპროგრაფიას და სხვა საზიზღრობებს.
Salzbourg-ში დაბადებული და მხოლოდ 35 წლის ასაკში ვენაში გარდაცვლილი მოცარტი იყო ფიზიკურად შეუხედავი, პატარა, ულმობელი, იდიოტი, მან უღალატა თავის ”ძვირფას მეუღლე” Constanze-ს და ამ ძვირფასმა მეუღლემაც ალბათ რქები დაადგა მოცარტს.
მოცარტს უყვარდა ბანქოს და ა.შ. თამაში, სმა-დალევა, ის მუდამ ვალებში იყო და აგიჟებდა ახლობლებს თავისი ექსტრავაგანტური ცხოვრებით.
თავის ოპერაში ” მოტაცება სერალიდან” მოცარტმა შეურაცხყოფა მიაყენა თურქებს რომლებმაც 99 წლით ადრე კინაღამ აიღეს ვენა.
კიდევ უფრო უარესი ოპერაში ” ჯადოსნური ფლეიტა”, რომელიც დღესაც ყველაზე პოპულარული ოპერაა გერმანიაში, მოცარტმა გამოიყვანა ბოროტი ღამის დედოფლის სამსახურში მდგარი ბოროტი,ცბიერი,ვერაგი შავკანიანი.
მეტიც, ” და მე უნდა გავექცე სიყვარულს იმიტომ რომ შავკანიანი კაცი არის საძაგელი”, მღერის ღამის დედოფალი.
მოკლედ დაივიწყეთ რასისტი მოცარტი და უსმინეთ მარტო ოსკარ პიტერსონს. ასე უნდათ პროგრესისტებს.
ეხლა ომი გამოუცხადეს ”რასისტ” ესქილეს, დაბლოკეს მისი
პიესა:
” ესაა ტერორი, ღელავს მისი რეჟისორი,27.03.2019
Une pratique de terreur”, s’alarme son metteur en scène
Censure
Louis Nadau– ძვ.წ. 525 წლისთვის საბერძნეთში, ელევსისში, დიდ და კეთილშობილ ოჯახში დ შ~ღშთის წინააღმდეგ ომების მონაწილე და ბერძნული ტრაღედიის გამომგონებელი ესქილე არის ანტიკური ხანის და მთელი ევროპული კულტურის დიდი ფიგურა. მას დაწერილი უნდა ჰქონდეს თეატრისთვის ასიოდე პიესა. ჩვენამდე მათგან მოაღწია მხოლოდ შვიდმა.
ალბათ ძვ.წ. 466-463 წლებში მან დაწერა ტრაღედია ”მთხოვნელები”‘. ესაა პირველი პიესა ტეტრალოგიისა რომელშიც არის ”ეგვიპტელები”, ”დანაიდები” და სატირიული დრამა ‘”ამიმონე”.
ეს პიესა 2019 წლის 25 მარტს უნდა წარმოედგინათ სორბონას უნივერსიტეტის რიშელიეს თეატრში. მიზანსცენის ავტორი იყო Rouen-ის ძველბერძნულის პროფესორი და Théâtre Demodocos-ის კომპანიის დირექტორი Philippe Brunet.
მაგრამ წარმოდგენა ჩაშალეს სტუდენტურმა ასოციაციებმა. მათ დარბაზი დაბლოკეს და მაყურებლები არ შეუშვეს ამ დარბაზში. ამ ნაძირალა სტუდენტებმა წინა წარმოდგენაზე ნახეს რომ მსახიობები ისვამდნენ შავ გრიმს.
წარმოდგენა ჩაშალეს აფრიკული შავი დაცვის ლიგამ, ანტი-ნეგროფობიის ბრიგადამ და შავი ასოციაციების წარმომაადგენლობითმა საბჭომ.
უნივერსიტეტის ხელმძღვანელობამ დაგმო ასეთი ცენზურა და განაცხადა:
თეატრის პიესის დადგმისთვის ხელის შეშლა ძალმომრეობით და ლანძღვა-გინებით არის შემოქმედებითი თავისუფლების ტოტალურად გაუმართლებელი დარღვევა….
Philippe Brunet-მ ფეისბუკის თავის გვერდზე განმარტა:
‘” ვწუხვარ თუ ვინმეს რამე ვაწყენინე… მაგრამ მე დავდგი ესქილეს პიესის ტექსტი, მხოლოდ ტექსტი და მეტი არაფერი, აქ კი არგოსის თეთრკანიანი ბერძნები უპირისპირდებიან ეგვიპტიდან მოსულ შავკანიან დანაიდებს…”
ამ ანტირასისტულმა ხულიგნობამ დიდი აურზაური გამოიწვია პრესაში.
პიესა დადგეს 2 თვის შემდეგ პერსონაჟების აღმნიშვნელი ნიღბებით.
ანტიკური ხანის თეატრის დიდი ტრადიციის შესაბამისად მოოქროვილი ნიღბები განასახიერებდნენ ბერძნებს და მუქი ნიღბები ეგვიპტიდან ჩამოსულ შავკანიან დანაიდებს.
ექსტრემისტი სტუდენტები ისევ ხმაურობდნენ და მოითხოვდნენ წარმოდგენის აკრძალვას.
Philippe Brunet-ს მიერ თეატრალური ფესტივალი ”დიონისიების” დროს დადგმული ესქილეს პიესა წარმოადგენს არგოსის თეთრკანიანი ბერძნების დაპირისპირებაას ნილოსის სანაპიროებიდან ჩამოსულ დანაიდებთან.
ამ დაპირისპირების საჩვენებლად ცნობილმა ელინისტმა და მისმა დასმა Démodocos ჯერ გამოიყენეს მუქი მაკიაჟი და შემდეგ ანტიკური თეატრის წესების შესაბამისი ნიღბები.
” აქ არაა ცუდი ზრახვა, პირიქით, არის აფრიკული გავლენების ხაზგასმის სურვილი. ამ მემკვიდრეობის წაშლი სურვილი სისულელეა, ისტორიული დამახინჯებაა, თქვა რეჟისორმა და სინანულით დააყოლა:
” მარბიელ ანტირასისტულ ასოციაციებს ამერიკული რასისტული პრობლემატიკა შემოაქვთ ხმელთაშუაზღვის კულტურაში, რომელიც, პირიქით, არის შერევის კულტურა”.
LE CRAN ET L’UNEF CRIENT AU RACISME
მაგრამ აფრიკული შავი დაცვის ლიგამ, ანტი-ნეგროფობიის ბრიგადამ და შავი ასოციაციების წარმომადგენკობითმა საბჭომ მოუწოდეს პიესის ბოიკოტისკემ და ჩაშალეს წარმოდგენა. დაეს ” გმირობა” გამოააცხადეს გამარჯვებად ”სორბონას ბრძოლაში”.
ესქილეს პიესა კი გამოაცხადეს აფროფობიულ კოლონიალისტურ და რასისტულ პროპაგანდად
Il n’en fallait pas plus, cependant, pour qu’une cinquantaine de militants de la Ligue de défense
მოკლედ ევროპაში თარეშობენ შავკანიანი იდიოტებიც და დიდი ევროპელი ესქილეს პიესის დადგმაც რთულია და საშიშია.
ვანდალი ხულიგნების ასოციაციებს მხარი დაუჭირა სტუდენტთა პროფკავშირმა Unef რომელმაც საგანგებო კომუნიკეთი თქვა რომ ქვეყანაში ფართოდ გავრცელებულია რასიზმი საყნუვერსიტეტო კამპუსებშიც სამწუხაროდ იგივე ხდება…. მან უნივერსიტეტისგან ბოდიშები მოითხოვა.
კულტურა woke ანუ ჯავრის და ბოღმის ტრიუმფი,
La culture « woke » ou le triomphe du ressentiment
Durée de lecture :4minutes Par Laurent Ottavi JE M’ABONNE
Woke ასევე გულისხმობს “Cancel Culture“-ანულირების-გაეთრიე-წაეთრიეს ”კულტურას”
თუ კი ჩათვლიან რომ შენ ეწევი ვიღაცის დისკრიმინაციას, თუ რამე ისე არ თქვი ან არ გააკეთე მოგიწყობენ ბოიკოტს, გაგაქრობენ, გაგაგდებენ, წაგშლიან და მოსპობენ შენს ნამუშევარს.
ამის ყველაზე ცნობილ მაგალითებს შორისაა Woody Allen, რომელსაც ბრალად დასდეს სექსუალური აგრესიები და რომლის ფილმებსაც აღარ აჩვენებენ აშშ-ში და ამერიკელი კომიკოსი Louis CK , რომლის სპექტაკლებსაც აღარ დგავენ.
კულტურის ანულირება: ობსკურანტიზმის გზა
PUBLIÉ 18:23 15 JANVIER 2021MIS À JOUR À 16:28 LE 24 JANVIER 2021
Associate Professor of European studies and master’s programme director at the Johan Skytte Institute of Political Studies at the University of Tartu.
Massachusetts-ის ერთი მასწავლებელი სოციალურ ქსელებზე იკვეხნიდა და ამბობდა რომ ძალიან ამაყია იმით რომ ამ წლის პროგრამიდნ ამოიღეს ”ოდისეა”.
მისი აზრით ძველი საბერძნეთის ბრმა მთხრობელი ჰომეროსი დამნაშავეა იმიტომ რომ ქადაგებდა სექსიზმს, რასიზმს, რაღაც კაპასიტიზმს და ყველაფრის ცენტრში და ყველაფერზე მაღლა აყენებს დასავლეთს.
ქალბატონმა დაასკვნა რომ კლასიკოსთა ანულირებაა საუკეთესო ხერხი იმისთვის რომ თანამედროვე ახალგაზრდობა აღარ მოიწამლოს ოდისევსის, მენელასის და პრიამის მითიური ”ცოდვებით”.
არ იციან საერთოდ არსებობდა თუ არა ჰომეროსი თორემ იმის სასამართლოსაც მოაწყობდნენ.
1933 წლის 10 მაისს კოცონები ენთო ბერლინის და გერმანიის 20-ოდე საუნივერსიტეტო ქალაქის მოედნებზე და ნაცისტები ცეცხლში ყრიდნენ წიგნებს.
4 თვეც არ იყო გასული ჰიტლერის ხელისუფლებაში მოსვლიდან და
ნაციონალ-სოციალისტური რეჟიმი წვავდა გერმანული სულისთვის და გენიასთვის უღირს ნაგვად გამოცხადებული 400 ავტორის წიგნებს.
” იქ სადაც წვავენ წიგნებს ბოლოს და ბოლოს დაწვავენ ადამიანებს”,დაწერა 1821 წელს ერთ-ერთმა უდიდესმა გერმანელმა კლასიკოსმა Heinrich Heine-მ (1797-1856). მისი წინასწარმეტყველება ახდა.
1933 წლის 10 მაისს ბერლინში, გერმანიის ერთ-ერთი ყველაზე პრესტიჟული უმაღლესი სასწავლებელი ჰუმბოლდტის უნივერსიტეტის წინ დაწვეს კარლ მარქსის, კურტ ტუხოლსკის,ჰაინრიხ მანის, ზიგმუნდ ფროიდის,ერიხ კესტნერის, ალბერტ აინშტაინის და ბევრი სხვის წიგნები.
იგივე ხდებოდა ჰაიდელბერგში, ტიუბინგენში თუ ჰამბურგში, სხვა გეერმანულ საუნივერსიტეტო ქალაქებში. წვავდნენ წიგნებს რომლებიც გამოცხადებული იყო გერმანული სულის საწინააღმდეგო ოხრობად.
ათასობით ნაცისტი და მათი მომხრე დაესწრო ” გერმანული კულტურის ცეცხლით გაწმენდას”.
ჰიტლერი და მისი პროპაგანდის მინისტრი, ამ ცერემონიის ინიციატორი იოზეფ ჰებელსი.
The book burnings of May 10, 1933
უნდა მოისპოს ყოველი წიგნი თუ ხელოვნების ნაწარმოები რომელიც მავნეა ჩენი მომავლისთვის, რომელიხ ფესვს უღრღნის გერმანულ აზრს ,კერას და გერმანელი ხალხის მამოძრავებელ ძალებს''
Any book or work of art] which acts subversively on our future or strikes at the root of German thought, the German home and the driving forces of our people [should be destroyed]-
Joseph Goebbels
In an open square across from the University of Berlin, 20,000 books were burned in a huge bonfire. Joseph Goebbels spoke at the event to 40,000 cheering spectators. Some of the authors whose books were destroyed include Thomas Mann, Albert Einstein, Jack London, Hellen Keller, H. G. Wells, Sigmund Freud, Emile Zola, and Marcel Proust.
ნაცისტებმა 40 000 მაყურებლის თანდასწრებით ბერლინის უნივერსიტეტის დაწვეს
თომას მანის, ალბერტ აინშტაინის, ჯეკ ლონდონის, ჰელენ კელერის, ჰერბერტ უელსის,ზიგმუნდ ფროიდის, ემილ ზოლას, მარსელ პრუსტის და სხვათა წიგნები.
ეს გერმანული კულტურის ”მავნე ხარახურისგან” გაწმენდის ნაცისტური რიტუალი.
დღესაც დაახლოებით იგივეა, როგორც რასისტ ანტისემიტ ჰომოფობ ისლამოფობებს და ქალთმოძულე მიზოგინებს ებრძვიან დანტეს, შექსპირს, ესქილეს,ჰომეროსს. მოცარტს, დისნეის…
კაცობრიობას ცოცხალი და მკვდარი ”ხარახურისგან” წმენდენ რასიული და სხვა უმცირესობების ნამეტანი აქტიური წარმომადგენლები.
Cancel culture-ანულირების ბოდიში კულტურა არის ოსტრაკიზმის თანამედროვე ფორმა რმელიც აგრესიულად დევნის და სრულ ბოიკოტს უწევს ინდივიდებს და ნაწარმოებებს როგორიც არ უნდა იყოს მათი ლიტერატურული, მხატვრული თუ ისტორიული ღირებულება, რომლებიც ვერ აკმაყოფილებენ უმცირესობების გემოვნებას.
ექსტრემისტი მორალისტები ეომებიან შექსპირს, სერვანტესს,მოცარტს, ესქილეს, ჰომეროსს და სხვებს ანუ კულტურას.
ეს არამზადები თვლიან რომ უნდა მოისპოს ყველაფერი რაც არ აკმაყოფილებს მათ გემოვებას.
ანულირების ” კულტურა”-cancel culture ნიშნავს ინდივიდთა და მათ ქმნილებათა ანულირებას, ჩაქოლვას, ულაპარაკოდ და დავა-დისკუსიის გარეშე წაშლას მეხსიერებიდან.
ჰომეროსის, შექსპირის, სერვანტესის, ბეთჰოვენის დადასავლური კულტურის სხვა გიგანტების ქმნილებებუ არ უნდა გაიზრო,გააკრიტიკო. ისინი უნდა გაანულო და ამოშალო კაცობრიობის მეხსიერებიდან
მოითხოვენ დანტეს”ღვთაებრივ კომედიის” ამოღებას იტალიის სასკოლო პროგრამიდან. 16-03-2012
დანტე ალიგიერის “ღვთაებრივი კომედია” ანტისემიტური, ჰომოფობიური და რასისტული გამონათქვამების გამო, იტალიის სასკოლო პროგრამიდან უნდა ამოიღონ.
ამ დასკვნამდე ორგანიზაცია Gherush92-ის სპეციალისტები და მკვლევარები მივიდნენ. ორგანიზაცია გაეროს ეკონომიკური და სოციალური საბჭოს ერთ-ერთი მრჩეველია და განათლების განვითარებისა და ადამიანის უფლებების დაცვის კუთხით მუშაობს.
“ღვთაებრივი კომედია სასკოლო პროგრამიდან უნდა ამოვიღოთ, ან ტექსტს აუცილებელი კომენტარები და განმარტებები დავურთოთ”,- განაცხადა Gherush92 პრეზიდენტმა, ველენტინა სერენიმ.
სერენის თქმით, სპეციალისტების ყურადღება პოემის XXXIV, XXIII, XXVIII, XIV სიმღერებმა მიიპყრო. წინასწარმეტყველი მუჰამედი პოემაში წარმოდგენილია, როგორც “განხეთქილების ჩამომგდები”, ხოლო რელიგია ისლამი, როგორც “ერესი”. ამასთან, პოემაში მუჰამედის სახე ისლამურ კულტურას შეურაცხყოფას აყენებს. “მუჰამედის აღწერისას ვულგარული სიტყვებია გამოყენებული”, – განაცხადა სერენიმ.
ჰომოსექსუალებს დანტე “მამათმავლებს” და სექსუალურ მოძალადეებს უწოდებს, აღნიშნა მკვლევარმა.
“ჩვენ ცენზურის შემოღებით არ გამოვდივართ, მაგრამ გვსურს აღიარონ, რომ ღვთაებივ კომედიაში რასისტული, ისლამოფობური და ანტისემიტური გამონათქვამებია”, – აღნიშნა Gherush92-ის პრეზიდენტმა.
მომზადებულია focus.ua-ს მიხედვით.
cancel culture-ს ბარბაროსები ვერ ხედავენ ჰომეროსში და შქსპირში მათი დროის ადამიანებს რომლებიც სხვადასხვა თაობას სხვადასხვანაირად მიმართავენ და რომელთა ქმნილებებსაც აქვთ მრავალი და სხვადასხვა დონის მნიშვნელობა.
FIGAROVOX/ENTRETIEN – რამოდენიმე ბარბაროსმა მოითხოვა პარიზში ტუტანხამონის გამოფენის დახურვა და გამოფენის ორგანიზატორებს დააბრალა ეგვიპტის მეფის აფრიკული წარმომავლობის დამალვა
Les titres du matinNewsletter
Tous les jours
Recevez chaque matin, l’actualité du jour : politique, international, société…Adresse e-mailS’INSCRIRE
Laurent Bouvet est professeur de science politique à l’Université de Versailles-Saint-Quentin-en-Yvelines. Il a notamment publié L’Insécurité culturelle chez Fayard en 2015. Son dernier essai, La nouvelle question laïque, est paru chez Flammarion en janvier 2019.
Laurent BOUVET.- ესაა ჩვენი ჰუმანისტური და უნივერსალისტური ღირებულებების მქონე,როგორც თავისუფლების ისე საერთო საზოგადო კეთილდღეობის დამფასებელი საზოგადოების წინააღმდეგ გამართული კულტურული ომის მორიგი ეპიზოდი. ომობენ გაბოროტებისგან დაბრმავებული უმცირესობები,უკვე არარსებულ კოლონიზატორ საფრანგეთთან, ლანდებთან მეომრები.
ჩვენს საზოგადოებასთან მეომართა მსოფლმხედველობა ესენციალისტური და რელატივისტურია.
ასეთი ბარბაროსული გამოხდომების რაოდენობა იზრდება:
სწორედ ამ შემთხვევის წინ ლანძღეს და აგინეს მხატვარი დი როზას ფრესკა ეროვნულ ასამბლეაში, ჩაშალეს ესქილეს პიესისდადგმა სორბონაში.
პრეტენზიები მუდამ ერთი და იგივეა: ”თეთრებს” აბრალებენ რასიზმს და ამბობენ რომ დასავლური საზოგადოებები რასისტული საზოგადოებებია.
რასიზმი წარსულში გამოიხატა მონათმფლობელობით და კოლონიზაციით, ღეს ის ფერადკანიანიანებს ამცირებს და მათ მარგინალიზაციას ეწევა სხვა ხერხებით განსაკუთრებით ხელოვნების სფეროში,
ტუტანხამონის შემთხვევაში გამომოყენებული იყო რომელსაც იყენებენ განსაკუთრებით ამერიკელი აფროცენტრისტები.
ამერიკელი აფროცენტრისტები ამბობენ რომ ძველი ეგვიპტელები იყვნენ შავკანიანები.
კლასიკური ეგვიპტოლოგია კი ამბობს რომ ძველ ეგვიპტეში ცხოვრობდნენ როგორც შავკანიანები ისე თეთრკანიანები და მათი ხელოვნება არ ყოფილა დაკავშირებული მათი კანის ფერთან. რასის ცნებას იმ ხანაში არ ჰქონდა არანაირი მნიშვნელობა.
უბრალოდ 1960-70-ანი წლებიდან უმცირესობების ნამეტანი აქტიურ წარმომადგენლებს უნდათ მეობის განმსაზღვრელ ნიშნად რასიული, ეთნიკური, რელიგიური ნიშნების, სექსუალური ორიენტაციის, რეგიონალური სპეციფიურობის… გამოცხადება. ისინი ამბობენ რომ საზოგადოება მათ სწორედ ამ ნიშნებით ჩაგრავს.
ბარბაროს ანტირასისტებს რასიზმი ეჩვენებათ ყველგან. ისინი საფრანგეთის ეროვნულ კრებასაც, პარლამენტსაც დაესხნენ თავს
ეხლა ანტირასისტი აქტივისტება ითხოვენ წაშლას ფრესკისა რომელიც უკვე 28 წელია არის ეროვნულ კრებაში და აღნიშნავს მონათმფლობელობის გაუქმებას.
შავკანიანი პერსონაჟები ფრესკაზე წარმოდგენილები არიან დიდი ტუჩებით. ეს
მხატვარი საერთოდ ასე ხატავს ადამიანებს მათი კანის ფერის განურჩევლად, როგორც თეთრკანიანებს ისე შავკანიანებს, მაგრამ ანტირასისტები მაინც გამხეცდნენ და შეიშალნენ.
4 აპრილს ქალბატონმა რეჟისორმა Mame-Fatou Niang-მა ამ მართლაც ნიანგმა და
მწერალმა Julien Suaudeau სოციალურ ქსელებში გაავრცელეს პეტიცია რომელიც მოითხოვს 1991 წლიდან ეროვნული კრების დამამშვენებელი ამ ფრესკის წაშლას.
პეტიციის 2 ავტორი მხატვარ Hervé Di Rosa-ს აბრალებენ რომ მან შავკანიანი
პერსონაჟები დახატა მეტისმეტად დიდი ტუჩებით რაც მათი თქმით არის რასისტული
სტერეოტიპი.
ამ მხატვრის მიერ დახატულ ყველა პერსონაჟს, როგორც თეთრკანიანს ისე შავკანიანს
აქვს დიდი თუჩები, მაგრამ მერე რა. ფრესკის ფოტო აღარაა ეროვნული ასამბლეის საიტზე და მხატვარმა არ იცის დარჩება ფრესკა თუ არა.
” ეს ფრესკა მონათმფლობელობით მოყენებულ ჭრილობას უმატებს შეურაცხყოფას
რაც ისტორიულად მიუღებელია და პოლიტიკურად გაუგებარია”, წერენ პეტიციის ავტორები რომლებიც ცხოვრობენ და საქმიანობენ აშშ-ში. პეტიციას ამ დროისთვის ხელი მოაწერა 1200-მა კაცმა.
საქმე იმაშია რომ თვითონ Hervé Di Rosa-ც ანტირასისტია. მან დაასურათაAimée
Césaire-ს ლექსების გამოცემებიც.
” ეს მე მაღონებს, ანტირასისტულმა ასოციაციებმა ჩაშალეს ესქილეს პიესის წარმოდგენაც. ეს ძალიან ანგლოსაქსურია. აზრე წინ აყენებენ განცდას და ეს ხდება კანონი.” მისი ფრესკა ჯერ-ჯერობით არ წაუშლიათ, მაგრამ მხატვარი შიშობს და ამბობს რომ შეიძლება რამე არ მოგეწონოს, მაგრამ ცენზურა დაუშვებელია.
commémorant l’abolition de l’esclavage.”Par Louis Nadau
Raphaël Doan: ” ანტიკური ხანის ამ ისტორიკოსებს ეჯავრებათ
ანტიკური ხანა”
«Ces historiens de l’Antiquité qui haissent l’Antiquité»
Par Raphaël DoanPublié le 11/03/2021 à 14:32, mis à jour le 12/03/2021 à 09:49
FIGAROVOX/TRIBUNE – ამერიკელი პროფესორები რომლებიც თვითონ ასწავლიან ძველ ისტორიას მოითხოვენ ბერძნულ-რომაული მემკვიდრეობის სწავლების შეზღუდვას. მათ სურთ წარსულის მორალიზატორულად დაგმობა. ამბობს კლასიკური მწერლობის სპეციალისტი Raphaël Doan.
Les titres du matinNewsletter
Tous les jours
Recevez chaque matin, l’actualité du jour : politique, international, société…Adresse e-mailS’INSCRIRE
ეს კითხვა ჩნდება 21-ე საუკუნის საუკეთესო ამერიკული უნივერსიტეტების პროფესორების მოსმენისას და არა მე-5 საუკუნის ვიზიგოთის სმენისას.
Stanford-ის რომის ისტორიის როფესორმა Dan-el Padilla Peralta-მ 2019 წლის იანვარში
Society of Classical Studies-ის კონფერენციაზე თქვა რომ ის რასაც ანგლო-საქსები უწოდებენ classics-ს ” ნახევრად ვამპირი,ნახევრად კანიბალია”.
მან ბრძანა რომ რასიზმი და თეთრკანიანთა უზენაესობის იდეა არის კლასიკოს მწერალთა და მოაზროვნეთა ნაწლავებშიც.
” ვიმედოვნებ რომ ეს საგანი // კლასიკური ბერძნულ-ლათინური კულტურის შესწავლა// რაც შეიძლება მალე მოკვდება”. ასე დაასრულა მან გმოსვლა რასაც მოყვა აპლოდისმენტები.
Padilla სულაც არაა მარტო ამ ” ჯვაროსნულ” ლაშქრობაში.
est Stanford-ის მეორე პროფესორი Ian Morris-ის აზრით ”კლასიკური ანტიკურობა ფუძემდებელი ევრო-ამერიკული მითია და განა მართლაც გვინდა ასეთი რამეები”?
Brownის უნივერსიტეტის კლასიკური მწერლობის პროფესორი Johanna Hanink ამბობს რომ ეს დისციპლინა არის ” რასიზმის, თეთრკანიანთა უზენაესობის იდეის პროდუქტი და თანამზრახველი”.
” განა შეიძლება გადარჩენა დისციპლინისა რომელიც ისტორიულად იყო ჩართული რასიზმში და კოლონიალიზმში და რომელიც ისევ დაკავშირებულია თეთრკანიანთა უზენაესობასთამ და ქალთმოძულეობა-მიზოგინიასთან? სვამს კითხვას კლასიცისტი და საიტი Eidolon-ის შემქმნელი Donna Zuckerberg.
” კლასიკური მწერლები და მოაზროვნეები ტოქსიკურები, შხამიანები არიან”, ეს თქვა
მიჩიგანის უნივერსიტეტის დოქტორანტმა ხელოვნების ისტორიაში და არქეოლოგიაში Nadhira Hill-მა.
უკვე დიდი ხანია რაც დავობენ იმაზე საჭიროა, სასარგებლოა, საჭიროა დასასარგებლოა ტუ არა 21-ე საუკუნეში 2 000 წლის წინ მკვდარი ცივილიზაციების შესწავლა.
ზოგი ფიქრობდა რომ ძველი, მკდარი კლასიკური კულტურის შესწავლა უსარგებლო ელიტისტური ბურჟუაზიული სნობური კაპრიზი-ჭირვეულობაა.
ლათინური და ძველბერძნული ენების შესწავლის მოწინააღმდეგეები დემონსტრატიულად გულგრილებიიყვნენ მათი აზრით ზედმეტი ამ საგნების მიმართ, მაგრამ არავინ ამბობდა რომ მათი შესწავლა დამღუპველია.
ჯერ კიდევ არიან ისინი ვინც ძველ ბერძნებში და რომაელებში ხედავს წყაროს დიდი ტრადიციისა რომლისმემკვიდრეებიც ჩვენ ვართ და რომელიც იმსახურებს შესწავლას და კვლევას.
მაგრამ სხვები მათ უყურებენ როგორც სამუდამოდ დაკარგულ ეგზოტიკას რომელიც არავითარ გავლენას არ ახდენს ჩვენზე.
აშშ-ში არის ახალი გააფთრებული ომი. იქ არიან ანტიკური ხანის სპეციალისტები რომლებმაც ცხოვრება შეალიეს მის შესაწავლას და მიუხედავად ამისა საჭიროდ თვლიან მის ნაგავში გადაგდებას და დაწვას.
ნგრევისკენ ასეთი მისწრაფების მოტივაციები ყოველთვის არაა სავსებით ნათელი მაგრამ შეიძლება დავადგინოთ 2 პრინციპი.
მათი თქმით ბერძნულ-რომაული სამყაროს კვლევამ წაახალისა ანტიკური ხანის მიბაძვა რამაც საუკუნეების მანძილზე გაამართლა მონათმფლობელობა, კოლონიზაცია, რასიზმი, ფაშიზმი, ნაციზმი, ” თეთრკანიანთა ბატონობა”, მეტიც, ეხლახანს ტრამპისტების კაპიტოლიუმში შეჭრა.
უფრო ღრმად მონათმდლობელური უთანასწორო, ქალთმოძულე ბერძნულ-
რომაული სამყარო სულაც არ ყოფილა აღფრთოვანების ღირსი შესანიშნავი რამე და უფრო მეტ ყურადღებას იმსახურებენ სხვა ძველი სამყაროები.
ერთ-ერთი მიზანია ბერძენთა და რომაელთა უპირატესობა-უზენაესობის დამსხვრევადა ასე ვთქვათ გაუჩინარებული სხვა ხალხების შესწავლა.
უნდა მოისპოს იდეა რომლის თანახმადაც ევროპული ცივილიზაცია არის ბერძნულ-
რომაული სამყაროს მემკვიდრე.
” უნდა მოისპოს თეთრკანიანთა უპირატესობა-უზენაესობის იდეა რომელშიც ჩაკეტილები იყვნენ კლასიკური კულტურის შემსწავლელი დისციპლინები და მკვლევარები’.
გარდა ლოზუნგებისა რომლებიც მოუწოდებენ ყველაფრის დაწვისკენ რას შეიძლება ნიშნავდეს ეს წამოწყება? მისი მომხრეები მოუწოდებენ სიტყვა classics-ის უარყოფისკენ უნდა დაიხუროს მისადმი მიძღვნილი დეპარტამენტებიც.
უნდა დარჩეს მარტო ისტორიის, ლინგვისტიკის თუ არქეოლოგიის დეპარტამენტები ბერძნულ რომაული ცივილიზაციის განსაკუთრებული უპირატესობის გარეშე.
მეორე მიზანია ბერძნების და რომაელების უპირატესობა-უზენაესობის დამსხვრევა, მათი შეცვლა ” გაუჩინარებული” ნუმიდების,ფინიკიელების, კართაგენელების, ხეთების… შესწავლით.
ბერძნული და ლათინური კულტურების სიძულვილით შეპყრობილი მკვლევარები და პროსორები არ თვლიან საჭიროდ სტუდენტების მიერ ძველბერძნულის და ლათინურის კარგად ცოდნას. ეს
იგივეა რომ არ ასწავლო ალგებრა იმიტომ რომ მას ასწავლიდნენ კოლონიალურ სკოლებში. მაგრამ დებილებს უჭირთ ელემენტარული რამეების გაგება.
ანტიკური ხანის ქანდაკებების თეთრი მარმარილო საუკუნეების მანძილზე გავრცელებული წყეული რასიზმის ნიშანია? ფრანგული სახელმწიფო რადიო
France Culture-თი ეხლახანს გასული პოდკასტი სწორედ ამას ამტკიცებს.
მორიგი სიგიჟეა.არადა ამ რადიოთი გავრცელდა ტყუილი. ძველბერძნული ქანდაკებები არ ყოფილა მარტო თეთრი. ისინი ყველა ფერის იყო….
სულ მთლად გაბარბაროსებული უმცირესობები ადამიანებს არწმუნებენ იმაში რომ ევროპულ მუზეუმებში გამოფენილი ბერძნული ქანდაკებების მარმარილოს სითეთრე არის შედეგი რეაქციონერული ისტორიისა რომელიც ჩვენს ღირებულებათა გულში აქცევს სითეთრეს.
პლინიუს უფროსიდან ნაციზმამდე
ეს თეორიაც გაჩნდა აშშ-ს უნივერსიტეტებში რომლებშიც მწიფდებდა თეთრკანიანების სიძულვილით სავსეყველაზე რადიკალური იდეები.
ჯორჯიას უნივერსიტეტის პოლიქრომიის სპეციალისტმა Mark Abbe-მ 2018 წლის ოქტომბერში ჟურნალში New Yorker რომ ბერძნული და რომაული ქანდაკებები ხშირად ფერადი იყო მაგრამ რასიულმა და ესთეტიკაზე ცრურწმენებმა დამალა ეს ჭეშმარიტება.
თეთრი მარმარილოს უბიწო ასპექტი ასე უნდა ამართლებდეს ჩვენს ცრურწმენებს ჩვენს კულტურულ ეთნიკურ და რასიულ უპირატესობა-უზენაესობაზე.
ისევ აშშ-ში აიოვას უნივერსიტეტიშ პროფსორმა, ანტიკური ხანის ისტორიკოსმა
, Sarah Bond-მა 2007 წელს გამოაქვეყნა 2 2 წერილი რომელშიც თქვა რომ არც ძველბერძნული ქანდაკებები და არც ანტიკური ხანის მოსახლეობა არ ყოფილან თეთრები.
ასეთი ყბედობა გავრცელდა ევროპაშიც, განსაკუთრებით საფრანგეთში სადაც ნანტერის პროფესორმა, არქეოლოგმა Philippe Jockey-მ ეს თეორია გაავრცელა თავისი წიგნით ” თეთრი საბერძნეთის მითი” //2018//.
France Culture-ს პოდკასტში მან გაასამართლა სხვის უარმყოფელი სითეთრე რომელსაც ის ხედავს პლინიუს უფროსის ტექსტებიდან ნაცისტებამდე.
ძველბერძნული პოლიქრომიული ქანდაკების არსებობა ფაქტია, მაგრამ რადიო
France Culture ცდილობს ჩვენს დარწმუნებას იმაში რომ ქსენოფობიის გამო ამ ფაქტს შეგნებულად მალავდნენ და უარყოფდნენ საუკუნეების მანძილზე.
მაგრამ ოდნავლიც თუ მივა მუზეუმში გაიგებს რომ ძველბერძნული ქანდაკებები იყო შეღებილ-შეფერილი ისევე როგორც შეღებილ-შეფერილი იყო შუა საუკუნეების კათედრალების ფასადები და პორტალები….
ანტიკური ხანის ქანდაკებების უმრავლესობა ნაპოვნი იყო მიწაში ჩაფლული და მათ ბუნებრივად დაკარგეს ფერი. ეს ამბავი აღიარებულია როგორც ფაქტი და ეს სულაც არაა კანის სითეთრის აპოლოგია.
აგრესიულ უმცირესობათა შიშით ვეღარ გითქვია თუ რომელი ფერი უფრო მოგწონს, ასეთია დღეს სიტყვის თავისუფლება.
ისინი ამბობენ რომ ევროპელების მთელ ისტორიას მიყავს ისინი რასიზმამდე და ნაციზმამდე. ” ევროპულმა ხელოვნებამ ინტელექტუალური და ესთეტიკური საფუძველი მისცა სითეთრის,თეთრი რასის, რასიზმის იდეოლოგიას”, ამბობსPhilippe Jockey.
რაც არ უნდა ილაპარაკონ აგრესიულმა უმცირესობებმა ძველი საბერძნეთი იყო თეთრკანიანთა ქვეყანა და ეს სულაც არაა სამარცხვნო.
” ილიადას” და ” ოდისეას პერსონაჟებისმ ღმერთების, ქალღმერთების, გმირების აღწერა გვიჩვენებს რომ ძველთა სილამაზის იდეალი უფრო ჩრდილოური იყო ვიდრე ხმელთაშუაზღვისპირული. აფროდიტე მუდამ ქერაა. ათენას აქვს ნათელი თმები და ჰომეროსმა 50-ე მეტჯერ თქვა რომ მას აქვს ცისფერი თვალები.
ილიადას გმირები არიან თეთრკანიანები, ქერა ან წითურ თმებიანები.
კაცები ზოგჯერ ბრძოლის ველზე ან სტადიონზე მზის ქვეშ გარუჯულებულები არიან, ქალები სახლში მზიდგან დაცული თეთრკანიანები არიან.
აგრესიული უმცირესობები ევროპელებს ართმევენ მათ მეობას.
აგრესიულმა უმცირესობებმა და იდიოტმა პროფესორებმა ჯერ-ჯერობით ვერ მოახერხეს აშშ-ს უნივერსიტეტებში კლასიკური კულტურის და ისტორიის დეპარტამენტების მოსპობა, მაგრამ ისინი დიდ გავლენას ახდენენ იმაზე რაც ისწავლება იქ და კვლევებზე.
კლასიკური ანტიკური ხანის შესწავლა დასავლეთში აუცილებელია იმიტომ რომ დასავლური საზოგადოებები საუკუნეების მანძილზე იგებოდა კლასიკურ ანტიკურ მოდელებზე დაყრდნობით. ევროპის შუა საუკუნეების მეფეებს სურდათ რომის იმპერიის აღდგენა. მე-18 საუკუნეში იყო ნეოკლასიციზმი….ერნესტ რენანმა ილოცა აკროპოლისზე. …
კლასიკური მწერლობა იმიტომაა მნიშვნელოვანი რომ ჩვენი საზოგადოებები, ჩვენი მწერლები, ჩვენი პოლიტიკოსები ბევრ რამეს სწავლობდნენ იქიდან.
ძველბერძნული და რომაული ცივილიზაციები უფრო დარჩა ჩვენს მეხსიერებაში ვიდრე ასურეთის და ძველი ეგვიპტის ცივილიზაციები.
მაშ ვიქონიოთ იმედი რომ ჩვენი უნივერსიტეტები წინააღმდეგობას გაუწევენ აშშ-ს გავლენას ამ სფეროში. ანტირასიზმის სახელით სორბონაში უკვე ჩაუტარეს ცენზურა ესქილეს მაშინ როდესაც რეჟისორი მისდევდა ძველბერძნულ თეატრალურ ტრადიციას.
ლათინური, ბერძნული და მათი ლიტერატურები უკვე საკმაოდ ცუდად არიან დღეს. მცირდება მათი სწავლების საათები. ..
ზოგი ამერიკელი პროფესორი ამბობს რომ ანტიკური ხანის შესწავლა და ცოდნა საზოგადოებას უფრო რასისტულს ხდის.
ამერიკელი მკვლევარები ამტკიცებენ რომ ძველბერძნული და რომაული საზოგადოებები ამყარებდნენ და განამტკიცებდნენ თეთრკანიანთა ბატონობას, შორტლი სოლონი, პერიკლე, ეპიურე , სოკრატე, და აშ. საზიზღარი გასაწყვეტი რასისტები იყვნენ და მათი სახელი უნდა ამოიშალოს კაცობრიობის მეხსიერებიდან.
HISTOIRE Des chercheurs américains accusent les sociétés grecque et romaine antiques d’être le creuset et un vecteur de la « domination blanche »Pauline ButelPublié le 29/03/21 à 11h52 — Mis à jour le 30/03/21 à 08h41114 COMMENTAIRES252PARTAGES
Sculpture en marbre de la tête de l’empereur Septime Sévère datant du début du IIIe siècle après J.-C., originaire de Markouna (Algérie). — Charlotte Lepetoukha / Musée du Louvre
მსოფლიო გადაირია. საბედნიეროდ ყველა არა, მაგრამ, საკმაოდ ბევრი ამერიკელი და კანადელი პროფესორი, კასიკური სამყაროს, ძველბერძნული და რომაული სამყაროების ისტორიის და კულტურის მკვლევარები ამბობენ რომ ამ ისტორიის და კულტურის სწავლება და სწავლა ხელს უწყობს თეთრკანიანთა ბატონობა-whiteness-ის, რასიზმის გავრცელება-დამკვიდრებას.
ბოდიში კულტურა woke-ს უნდა ძველბერძნული და ლათინური ენების და კულტურების სწავლების აკრძალვა აშშ-ს უნივერსიტეტებში.
ეს ბოდიში კულტურა უტევს და თავს ესხმის ჰომეროსს და პლატონს.
La culture «woke» veut chasser le grec et le latin des universités
ENQUÊTE – ბოდიში კულტურა woke თარეშობს და მისი გავლენით Princeton-ის უნივერსიტეტმა გადაწყვიტა რომ ძველბერძნული და ლათინური ენების სწავლა აღარ იქნება სავალდებულო კლასიკური მწერლობის შემსწავლელი სტუდენტებისთვის.
ნახსენები ბოდიში კულტურა თვლის რომ ანტიკური, ძველბერძნული და რომაული კულტურები მონათმფლობელურ-რასისტული ოხრობაა და მათი სწავლება უნდა აიკრძალოს. რა ქნას პეპელა პრინსტონის უნივერსიტეტმა, მან ქედი მოიხარა.
ძველბერძნული და ლათინური კულტურების სპეციალისტი
Andrea Marcolongo 2020 წლის დეკემბერში მიიწვიეს კოლუმბიის უნივერსიტეტში რათა მას ესაუბრა ლათინური და ძველბერძნული ენების მნიშვნელობაზე.
” მე წარმოვიდგინე თვითმფრინავით გადაფრენა ატლანტიკაზე და ნიუ იორკში ჩასვლა ძველ ენებზე სასაუბროდ რაც საკმაოდ პოეტური იქნებოდა ჩემი აზრით.” მაგრამ იმ დროს მსოფლიო ჩაიკეტა და სწავლული იძულებული იყო დაკმაყოფილებულიყო კომპიუტერით საუბრით.
მასთან 22 საათი იყო როდესაც კონფერენცია დაიწყო.
ელინისტმა დაიწყო საუბარი თავის კვლევაზე და თა თავის წიგნებზე…
” და როგორ და რატომ უნდა ვიკითხოთ რასისტი და ქალთმოძულე ჰომეროსი?”, ჩაერთო ვიღაც მოწაფე.
ელინისტს სიტყვა შეაშრა. კავშირი კი იყო კარგი მაგრამ მას ეგონა რომ რაღაც მოეჩვენა:
”ვწუხვარ მაგრამ ვერ გავიგე თქვენი ნათქვამი”, ძლივს ამოიღო ხმა დაბნეულმა სწავლულმა.
სტუდენტმა გაიმეორა შეკითხვა მისი გამართლებით.
L’helléniste revient sur son parcours et ses livres, quand un élève l’interpelle: «Comment peut-on lire Homère alors qu’il était raciste et misogyne?» La connexion est bonne, mais Andrea Marcolongo craint d’avoir mal compris: «Je suis désolée, je ne comprends pas votre propos.»L’étudiant répète sa question en la justifiant. «J’avais l’impression qu’on avait lu deux ”მეგონა რომ ჩვენ წავიკითხეთ 2 სხვადასხვა ავტორი” თქვა Andrea Marcolongo-მ.
INTERVIEW – ელინისტი, ავტორი წიგნისა ” გენიალური ენა” ხსნის თუ რატომაა ბერძნულის და ლათინურის ცოდნა აუცილებელი აზროვნებისთვის და დიალოგისთვის.
Princeton-ის უნივერსიტეტმა ამას წინ გადაწყვიტა რომ კლასიკური მწერლობის შემსწავლელი სტუდენტებისთვის აღარ იქნება სავალდებულო ლათინურის და ბერძნულის ცოდნა. ეს გადაწყვეტილება გაამართლეს ”სისტემურ რასიზმთან” ბრძოლით. უნივერსიტეტის კლასიკური მწერლობის დეპარტამენტმა თავის საიტზე Diversity and equity თქვა რომ ძველბერძნული და რომაული კულტურა გამოყენებული იყო იარაღად ჩაგვრა-მარგინალიზაციის სხვადასხვა ფორმის, მათ შორის მონათმფლობელობის,სეგრეგაციის, თეთრკანიანთა ბატონობის დასამყარებლად, გასავრცელებლად და გამართლებისთვის, კულტურული გენოციდის მოსაწყობად.
ამაზე ნანობს 1987 წელს დაბადებული იტალიელი ელინისტი, ჟურნალისტი და ესეისტი, ავტორი წიგნისა ”გენიალური ენა. ბერძნული ენის სიყვარულის 9 მიზეზი” Andrea Marcolongo.
ამ ახაგაზრდა იტალიელ ქალს პროგრესისტეების, მემარცხენეების, გათავხედებულ თავგასული აგრესიული უმცირესობების ჯინაზეც უყვარს ევროპული კულტურა , ძ ძველბერძნული ენაც რომელიც მისი თქმით დღევანდელ ადამიანსაც ასწავლის კრიტიკულ აზროვნებას, დიალოგ-დებატს, სილამაზის დანახვას, სიბრძნის სიყვარულს….
სწავლული ამბობს რომ კლასიკური კულტურის სიძულვილი ჯერ-ჯერობით ყველაზე მეტად იფრქვევა აშშ-ში. იქ აღარაა დებატი.
არის მხოლოდ cancel culture ექსტრემისტებს რაც არ მოსწონთ იმის წაშლის კულტურა. სხვებს არ აძლევენ თავისი აზრის გამოთქმის საშუალებას, ეს დებატზე უფრო ადვილია. აღარაა საჭირო სხვის ნათქვამზე დაფიქრება და ტვინის განძრევა.
კონფერენციებზე ისმიის კითხვები: ” ხომ არ უნდა დავგმოთ პლატონი იმიტომ რომ ის ქალთმოძულე მიზოგინია, რატომ უნდა ვასწავლოთ, ვისწავლოთ და ვიკითხოთ ჰომეროსი როდესაც ის არ სცემს პატივს ქალებს?” ყალბი დებატია. დაიკარგა პერსპექტივა. თუ ყველაფერს წაშლი და აკრძალავ არც არაფერი დაგრჩება.
ტექსტებს ვკითხულობთ ენების შესასწავლათ. ზოგ ტექსტში შეიძლება იყოს ჩვენი დროის თვალსაზისით მიზოგინური თუ რასისტული აზრები მაგრამ ეს გვაძლევს მათი შემჩნევის და გაკრიტიკების საშუალებას.
რასიზმის საწინააღმდეგო წამალია პოზიციის დაკავების და გამოთქმის ცოდნა და არა კულტურის წაშლა და უკულტურობა.
ძველი ბერძნები ტრაღედიებს დგავდნენ მაყურებლების გასართობად, მაგრამ ყველაზე მეტად ადამიანის არსის ყველაზე ბნელი ასპექტების საჩვენებლად.
კათარზისი გვაძლევს ჩვენი ემოციების გაგების და მათი მიღების საშუალებას.
დღევანდელი პოზიციებიდან ვერ გავასამათლებთ ძველ ენას.
ენა არაა პოლიტიკური დროშა.რასისტია ადამიანი და არა ენა.
ძველბერძნული და ლათინური ენების სწავლებას და სწავლას აუქმებენ ინტელექტუალური სიზარმაცის გამო.
კლასიკურ ენებს აღარ ასწვლიან და აღარ სწავლობენ იმიტომ რომ არ უნდათ აზროვნება.
ინტელექტუალური დემოკრატია იძლეოდა აზროვნების საშუალებას, მეტიც, ის სავალდებულოდ აცხადებდა აზროვნებას.
პერიკლე ფულს აძლევდა ღარიბებს რათა მათ ჰქონოდათ თეატრში წასვლის საშუალება. ის ამბობდა რომ ყველაზე საშიშია უკულტურო ხალხი.
პერიკლე სწორი იყო. ის ემსახურებოდა საზოგადოებას, ერს.
დღეს კულტულტურის არც ერთი ფორმა აღარაა მოდაში.
ადამიანებს სთხოვენ პირველობას, მოწინავეობას და არა აზროვნების სიღრმეს.
მაგრამ პოლიტიკურად კორექტულის მთელ სისტემას, ცენზურას, ესოდენ თავაზიან ლაპარაკს აქვს თავისი საზღვრები. ადამიანებს ალბათ ოდესმე გაუჩნდებათ ინტელექტუალური აქტივობის განახლება-გაგრძელების სურვილი. არის ანტისხეულები რომლებიც ადამიანებს დაიცავს აშშ-დან მოსული ამ ცენზურისგან.
ძველი ენები გვასწავლიან დროის მნიშვნელობას ესაა ერთ-ერთი სარგებლობა.
მათი სწავლა, მაშ, არაა თანამედროვე. წლებია საჭირო ენების შესასწავლად.
არადა ვცხოვრობთ იმ დროში როდესაც ყველაფერი ჩქარ-ჩქარა ,ჰაჩი-ჰაჩი სწრაფად, თითქმის ამ წუთში უნდა იყოს. ეს გვასწავლის გარკვეულ დისციპლინას.
ჩვენ გვაქვს პრობლემა წარსულთან და დროსთან. ჩქარა-ჩქარა გაკეთებული არაა აუცილებლად კარგი.
ძველი ენები შეგვახსენებენ დროის მნიშვნელობას. ენა არ უნდა ვისწავლოთ მხოლოდ მისი სარგებლობის გამო. ენა არაა მარტო იარაღი. მას აქვს თავისი სილამაზე, თავისი კულტურა, თავისი მითოლოგია.
ძველი ენების ცოდნა გვაძლევს ჩვენს მიერ გამოყენებული სიტყვების უკეთესად ცოდნის ანუ უკეთესად აზროვნების საშუალებას. ის იძლევა უკეთესად დისკუსიის საშუალებას. როდესაც გვაქვს ზუსტი სიტყვა უკეთესად გამოვთქვამთ აზრს.
დიდი მნიშვნელობა აქვს ეტიმოლოგიასაც. ძველი ენა გვაიძულებს ენის არსის ცოდნას,იმის დანახვას რომ სიტყვებს აქვთ პოეზია,სიღრმე. ჩვენ არა ვართ მხოლოდ ენის იურისტები. ძველი ენების სწავლა არის უკეთესი ლექსიკონის შეძენა, კარგი სიტყვის პოვნა, უკეთესი აზროვნების აგება.
ენა არ უნდა ვისწავლოთ მხოლოდ მისი სარგებლობის გამო. ენა არაა მარტო იარაღი. ენას აქვს თავისი სილამაზე, თავისი კულტურა, თავისი მითოლოგია.
ადამიანს რომ შეუყვარდეს ძველი ენები უნდა აჩუქო მას ჰომეროსი, თუნდაც თარგმნილი. ასე შეიძლება ძველი ლიტერატურის დაუჯერებელი სილამაზის დანახვა. ეს ჯობია დროის დაკარგვას კამათზე ძველი ენების სარგებლობაზე თუ უსარგებლობაზე, მათ რასიზმზე. უნდა დავუბრინდეთ ენების სილამაზეს აპრიორის გარეშე მზერით.
ტექსტი დიდებულია. უნდა ვისწავლოთ ეს ენა რომელიც გველაპარაკება ჩვენს თავზე.
une Massachusetts-ის ( აშშ_შ ჩრდილო აღმოსავლეთის) ერთმა მასწავლებელმა იტრაბახა იმით რომ ჰომეროსი ამოიღო სკოლის პროგრამიდან და Wall Street Journal-ის ჟურნალისტმა Meghan Gurdon-მა გადაწყვიტა დაეწერა წერილი ერთგვარ ცენზურაზე რომელიც მისი აზრით დააწესა აგრესიული ამერიკელი ანტირასისტების მოძრაობამ #DisruptTexts. ეს შეიძლება ითარგმნოს როგორც ”ტექსტების გამოწვევა”.
არის პროპაგანდა რომლის თანახმადაც საჭიროა ჰომეროსიდან ფ.სკოტ ფიტცჯერალდამდე კლასიკური ნაწარმოებების წმენდა და ბავშვებმა უნდა იკითხონ მარტო უფრო თანამედროვე ენაზე დაწერილი წიგნები. ..
ნტირასისტმა აქტივისტმა Shea Martin-მა ტვიტში ” ოდისეა” გამოაცხადა გადასაგდებ ნაგვად.
L’ALLEMAGNE EN 
:quality(70):focal(1007x772:1017x782)/cloudfront-eu-central-1.images.arcpublishing.com/liberation/TPP6IH3ERRHJVGEJ6P5XYHZXI4.jpg)
Date of birth:1829Date of death:1892 (at 63 years)Burial location:ქოჩახი, აჭარა, საქართველოCategory:Political Leader, Military PersonBIOGRAPHY
![Enfances dévastées, tome 2 (Amarres) par [Richard Poulin]](https://images-eu.ssl-images-amazon.com/images/I/51ShJj9ov4L.jpg)
By 
:format(jpg):focal(465x240:475x230)/cloudfront-eu-central-1.images.arcpublishing.com/ipmgroup/VGESXNL7XZF5RICWLWBUXSYCVY.jpg)
Adapté de la pochette de «Live Not By Lies» de Rod Dreher (Sentinel, 2020).
Babylon Berlin• Crédits : tmdb – Frédéric Hatier X Filme
Babylon Berlin – Saison 1• Crédits : Frédéric Batier – X Filme
L’oeuvre 
Par 
.jpg?uselang=fr)
historyplusart 
