ასეთი რამე,ტოტალური გაკახპება, არ მოსწონდათ ქრისტიანებს შარლ დე გოლს,ალექსანდრე სოლჟენიცინს, ზვიად გამსახურდიას…
“თურქი მძღოლები პატარა გოგონებთან ერთობიან, იქ ქართველების შესვლა აკრძალულია” – რა ხდება ახალციხეში?
2018, 28 მაისი
“წარმოიდგინეთ, როგორი სანახავია, 20 წლის მთვრალი ქართველი გოგო რომ მიბარბაცებს 70 წლის თურქ მძღოლთან ჩახვეული”
“შედარებით მსხვილ ობიექტებს, თურქულ სასტუმროებს, საკუთარი მეძავები ჰყავთ”
პროსტიტუციასთან ბრძოლის მიუხედავად, სექსბიზნესი ქვეყანაში სწრაფად ვითარდება, რასაც არალეგალური ბიზნესისთვის დამახასიათებელი პრობლემები ახლავს, მათ შორის სამედიცინო. დღემდე პროსტიტუციის კერებად თბილისი და ბათუმი ითვლებოდა, თუმცა, როგორც ირკვევა, ყველაზე რთული სიტუაცია სამხრეთ საქართველოში, კერძოდ, ახალციხეშია. ახლახან პოლიციამ პროსტიტუციაში ჩაბმის ბრალდებით კაფე-ბარებიდან 11 ქალი აიყვანა, ხოლო 60 ქალი დაჰკითხა, რის შედეგადაც ზოგიერთი კაფე-ბარი დროებით დაიხურა. პრობლემაზე გაზეთ „კვირის პალიტრასთან“ ახალციხელი გურამ შუკაკიძე საუბრობს, გთავაზობთ ამონარიდებს სტატიიდან:
გურამ შუკაკიძე: – ახალციხე ნელ-ნელა წითელი ფარნების კვარტალს ემსგავსება, იმ განსხვავებით, რომ იქ პროსტიტუციას აკონტროლებენ, ჩვენთან კი არავინ. ჩვენს ქალაქში პროსტიტუციას ორი მიზეზი აქვს – ვალესა და ახალციხის საბაჟო, საიდანაც თურქული ტრაილერები შემოდიან. მეძავები სწორედ მათ მძღოლებს ემსახურებიან და რადგან გამკითხავი არავინ არის, ნებისმიერი საშუალებით ცდილობენ სულ უფრო მეტი ქალის ჩათრევას.
ბიზნესის მთავარი ობიექტები პატარა თურქული კაფე-ბარებია, რომელშიც მხოლოდ თურქი მძღოლები შედიან. იქ ქართველების შესვლა აკრძალულია.
ამ ბარების გასახსნელად თურქეთის მოქალაქეებმა პატარ-პატარა ობიექტები, მათ შორის ავტოგასამართი სადგურები შეისყიდეს და მომსახურე პერსონალად აქაური ქალები დაიქირავეს. ისინი უზრუნველყოფენ თურქი მძღოლებისთვის სექსმუშაკის მიყვანას, კაფეების მეპატრონეები კი ყველაფერს აკონტროლებენ.
შედარებით მსხვილ ბიზნესობიექტებს, თურქულ სასტუმროებს, საკუთარი მეძავები ჰყავთ, ისინი მხოლოდ რესტორნების კლიენტებს ემსახურებიან.
ქალები კაფე-ბარებში დაახლოებით ღამის 3 საათამდე ერთობიან კლიენტებთან, მერე კი მათთან ერთად სასტუმროებში გადადიან სექსმომსახურებისთვის. კაფე-ბარებიდან მთვრალი მეძავები და მათი კლიენტები ხშირად ქუჩაში გამოდიან, სადაც მოსახლეობის თვალწინ უმსგავსად იქცევიან. მათ გამაყრუებელ ხმაურსა და ჩხუბს ბოლო არ უჩანს.
შარშან ახალგაზრდები ერთ კაფე-ბარში შეცვივდნენ და მეპატრონეს მისი დახურვა მოსთხოვეს. საპასუხოდ თავად ახალგაზრდები დაიჭირეს, რომელთა გათავისუფლების მოთხოვნით ქალაქში გრანდიოზული აქცია გაიმართა….
ცნობილი ფრანგი იურისტი და პოლიტოლოგი Maurice Duverger (1917-2014) ამბობდა რომ დასავლელებსაც და საბჭოთა კომუნისტებსაც სჯერათ რომ ევოლუციის საფუძველია ტექნიკური განვითარება.
ტრაციონალისტები ამის საწინააღმდეგოდ ფიქრობენ რომ მთავარია სულის განვითარება. მოკლედ ესაა ალექსანდრე სოლჟენიცინიც.
en 1964 dans son Introduction à la politique, « pour l’essentiel, occidentaux et soviétiques croient que le développement technique est la base de l’évolution des structures sociales, dont dépend l’évolution des luttes et de l’intégration politique ». À rebours de cette conception, la Tradition mise sur le développement spirituel. F
სამწუხაროდ ის არ ემსგავსება შარლ დე გოლის, ეგზიუპერის, ჩესტერტონის საყვარელ ევროპას. აი ასეთი ტრაღედია უხარიათ დეგენერატებს.
სექსის სირცხვილი თანდათანობით ქრება თბილისში. პროგრესისტი ლიბერტარები დაეჩვივნენ თავისი ინტიმური ცხოვრების და მხეცური ჟინის საჯაროდ გამოფენას.
კი, კიდევ დარჩნენ აქა იქ ბნელი რეაქციონერი მღვდლებიც და მათი მრევლიც, მაგრამ მაგათი საქმე წასულია. ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ბულდოზერი ლეწავს ყველანაირ წინააღმდეგობას.
პროგრესს ვერაფერი დაუდგება წინ. მან შეჭამა და მოინელა კარგი ნინოები და ჰომოფობი გიორგები.
თბილისი მუდამ იყო კონტრ-კულტურის სოლიდური კერა რომელიც არღვევდა სექსუალურ ნორმეებს. მან მოაწყო საბჭოთა როკის პირველი ფესტივალი, აქ იყო ძლიერი ლიტერატურული საზოგადოება. თბილისი არასოდეს ყოფილა პროვინციული ქლაქი, ის კოსმოპოლიტური და დინამიური იყო. ხოდა ის გადააქციეს ლამის ბორდელად.
პერესტროიკამ აიწყვიტა და თბილისი გადააქცია ურცხვად სექსუალურ ქალაქად.
სექსუალური სიშმაგე მოედო თბილისს. საშუალო კლასის გამოჩენასთან ერთად უფრო და უფრო მეტ ახალგაზრდას შეუძლიათ მათი მშობლების სახლიდან წასვლა და სულერთია ვის სულერთია რა მიზნით მიწვევა.
მეტიც, ქრის Grindr-ის და Tinder-ის ნაირი შეხვედრების აპლიკაციები რომლებიც იძლევა სექსუალურად საკვლევი ინდივიდების ლოკალიზების საშუალებას.
ყველაზე მეტად კი არის თანასწორობისთვის მოძრაობის ნაირი ჯგუფები რომლებიც ძირს უთხრიან არქაულ პატრიარქალურ სამყაროს.
გამოფინეს თბილისელი გოგოცუნების ბარძაყები და დუნდულები და ტრაბახობენ ასეთი დესტალინიზაციით.
დაბრკოლებების თანდათან მოსპობის წყალობით სექსუალობა არსებით როლს ასრულებს თბილისის კულტურულ პროდუქციაში. თბილისის როგორც კონტრ-კულტურის ცენტრის რეპუტაციის გულში იყო დისკოთეკა ბასიანის როლი. დასავლური მასობრივი ინფორმაციის საშუალებების მიერ ნაქები დისკოთეკა ბასიანი გადაიქცა თბილისის კულტურის ცენტრად. მისმა თანადამაარსებლებმა განაცხადეს რომ იქ ყველანაირ სექსუალობას შეუძლია ღიად თვითგამოხატვა...
ჩემს ქალაქში არაფერი მაოცებს, შუაღამეს მზის სხივიც თუ მაკოცებს,აქ ხომ შავი საყვარელი ფერია, აქ შენი ძმა თურმე შენი მტერია…აქ არ ხარობს თავმდაბლობის ნაგავი, აქ ტაძრებშიც შეიტანეს ნაგავი,აქ სიზმრები აღარ არის ფერადი, აქ ღალატი გახდა მრავალჯერადი…აქ სიყვარულს ჩაგითვლიან ბოდვაში, აქ ხომ ახლა ბოზობაა მოდაშიაქ გესევა მათხოვრების არიმია,აქ სიყალბე უმთავრესი შარმია..აქ უნიჭო სიმღერები ჰიტია, აქ “ბებერი ალაზანში კიდია”…აქ პოეტებს გაურბიან მუზები, აქ გესვრიან თუ არ წაიკუზები…ჩემს ქალაქში ყველაფერი მოსულა, აქ ჯამლეტამ ჯონდო დააორსულა . იყვირა კარგმა თბილისელმა პოეტმა ნიკო გომელაურმა
დაახლოებით ასეა რუსეთშიც, ყველა იმ ქვეყანაში რომლებსაც გადაუარა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ. ეს არაა შარლ დე გოლის, ალექსანდრე სოლჟენიცინის, ზვიად გამსახურდიას საყვარელი დრო. მათ სულ სხვა რამე უნდოდათ.
ლენინური პარტიის ლიდერებმა ნობელის და იმანუილ კანტის პრემიის ლაურეატებმა გორბაჩოვმა, შევარდნაძემ, ელცინმა, მათმა კლიენტებმა, მაფიებმა დაასაფლავეს კომუნიზმი და როდესაც უმუშევრად, ულუკმაპუროდ, წამლების გარეშე დარჩენილი მოსახლეობა სასოწარკვეთილი უშნოდ-უგერგილოდ ფორთხავდა მოიწყვეს ”ტკბილი ცხოვრება”.
1994 წელს,როდესაც კავკასია სისხლისგან იცლებოდა მოსკოვში გაიხსნა პირველი სტრიპტიზ კლუბი,სადაც დროს ატარებდნენ თვალის ერთ დახამხამებაში ლიბერალ მილიონერებად ქცეული კომკავშირლები,კომუნისტები,სპეკულანტები, ჩეკისტები,განგსტერები…
ურალმაშის სახელგანთქმული მაფია ეკატერინბურგის საუნაში ისვენებს ლუდით, ვოდკით.კახპებით….
რაც არ უნდა ილაპარაკონ ბოროტების იმპერიაშიც დარჩენილი იყვნენ წესიერი, განათლებული და ნიჭიერი ადამიანები და ასეთი დესტალინიზაცია საშინელი დარტყმა იყო მათთვის.
სანამ ლიბერალებად შენიღბული კომკავშირელ-კომუნისტ-ჩეკისტ-მაფიოზები დაქეიფობდნენ მათ უჭირდათ საკუთარი თავის და მით უმეტეს ოჯახის რჩენა. ხალხმა დაკარგა დანაზოგი, გაღატაკდა. შოკურმა თერაპიამ, სასწრაფოდ პრივატიზაციამ ხალხი ქუჩაში დაყარა ულუკმაროდ და სოციალური დაცვის გარეშე და უამრავი მოკვდა სწორედ ამიტომ. იყიდებოდა ყველაფერი, სვინდისიც, სექსიც, საბჭოთა ხანაში ბნელ კუთხეებში მიმალული კახპები გამოეფინენ ყველგან. კრემლთანაც, ეკლესიებთანაც, ლუბიანკასთანაც. დაზვერვის გენშტაბთანაც. ქუჩებში იყიდებოდა სექსუალური ტექნიკის სახელმძღვანელოები.
მოსკოვის სტრიპტიზის კლუბში ჟურნალისტებიც ეფერებოდნენ კახპებს.
ეს იყო ქრისტიანობის აქა იქ ჯერ კიდევ ცოცხალი ნაშთების მკვლელობის ფორმა. ასეთმა რეალობამაც გაამხეცა სახელგანთქმული ანტიკომუნისტი ალექსანდრე სოლჟენიცინი.
CompareResetFilterAuto-enhance
ანარქისტი აფრიალებს შავ დროშას. ასეთებსაც უნდოდათ და უნდათ კაცობრიობის განთავისუფლება ღმერთის და ბატონების ბატონობისგან
“If you can pay your way, you can go to either pole’ … one of Santiago Sierra’s workers throws
შარლ დე გოლი, სოლჟენიცინი, ზვიად გამსახურდია ცდილობდნენ რევოლუციებით, ტოტლიტარიზმებით, ანარქიზმით აოხრებულსამყაროში ,უძლიერესი სულიერი კრიზისის დროს. ადამიანობის კუნძულის მონახვას.
https://cvltnation.com/no-gods-no-masters-blasphemy-desecration-and-anticlerical-violence-during-the-spanish-civil-war/
საფრანგეთის რევოლუციამ, რობესპიერ-მარატის არამზადებმა მიზნად დაისახეს ევროპის დექრისტიანიზაცია, ქრისტიანობის ამოძირკვა ევროპამ და იყო არნახული ტერორი.
ამაზე უარესი მოხდა მეოცე საუკუნეში ესპანეთის სამოქალაქო ომის დროს როდესაც იგივე მოინდომეს ღმერთის და ბატონების წინააღმდეგ მეომარმა ანარქისტებმა,
ესპანეთის სამოქალაქო ომი — მასშტაბური სასაკლაო რომელიც ესპანეთშიმიმდინარეობდა 1936 წლის 17 ივლისიდან 1939 წლის 1 აპრილამდე. არც ღმერთი გვინდა და არც ბატონიო, ამ ლოზუნგით მებრძოლმა არამზადებმა გაწყვიტეს ათასობით ესპაელი სასლიერო პიღი, დაწვეს და ფერფლად აქციეს ესპანეთის ასობითეკლესია_`შთღ, წაბილწეს ხატები და წმინდანთა საფლავები, იყო გამოუთქმელი მკრეხელობის აქტები რომლებსაც ტაშს უკრავდნენ ექსტაზში შესული ბრბოები.
” ჩვენ შევკრიბეთ ყველა მღვდელი და პარაზიტი….. ჩვენ ცეცხლით გავწმინდეთ ყველა ეკლესია…ჩვენ მიწა გავწმინდეთ რელიგიის ჭირისგან”- – Solidaridad Obrera , ანარქისტთა ჟურნალი , 1936 წლის 20 აგვისტო.
მკვლელობების უმეტესობა კოლექტიური იყო, შეკრებილ მღვდლებს ხოცავდნენ საჯაროდ. მოკლული მღვდლების გვამებს მასხრად იგდებდნენ, საჯაროდ ასახიჩრებდნენ,დაათრევდნენ ქუჩებში….
წაბილწვის აქტები უფრო და უფრო უარესი ხდებოდა. ეკლესიების საფლავები გახსნეს, წმინდანთა, მღვდელ-მონაზვნების ნეშტი ამოიღეს და წაბილწეს ბარსელონას,მადრიდის, ტოლედოს,ვალანსის და ალმერიას ქუჩებში. სპობდნენ და ბილწავდნენ სასაფლაოებს.
დიდი ეპისკოპოსი Torras y Bagés-ის თავის ქალით ფეხბურთი ითამაშეს…
დაწვეს ეკლესიები, სალოცავები დაამახინჯეს და და დაარბიეს, ქანდაკებები დალეწეს, ძვირფასეულობა დაიტაცეს, რელიგიური ხელოვნების ნაწარმოებები დაწვეს. სპობდნენ ქრისტიანობის ხილულ ასპექტს და ხოცავდნენ და აძრწუნებდნენ ქრისტიანებს.
მტვერი რომ გაიფანტა გამოჩნდა რომ მთლიანად მომსპარია სულ მცირე 150 ეკლესია და კათედრალები 4 850 სხვა კი მძიმედ დაზინებულია. 1850 ეკლესია სანახევროდ დანგრეულად ჩაითვალა.
” კათოლიკუირი ბუნაგები აღარ არსებობs. ხალხის ჩირაღდნებმა ისინი აქცია ფერფლად . მათ მაგივრად გაჩნდება თავისუფალი სული რომელსაც არ ექნება საერთო კათედრალებიდან გავრცელებულ მაზოხიზმთან”, სიხარულით დაწერა ანარქისტულმა ჟურნალმა Solidaridad Obrera .
200-300 მემარცხენე რადიკალი შეიკრიბა ანდალუზიის მე-16 საუკუნის Santa Maria d’Arasena-ს ეკლესიის წინ. ისინი შეცვივდნენ ეკლესიაში. მათ დალეწეს ყელაფერი, დაწვეს და ააფეთქეს ის.იგივე უქნეს სხვა ეკლესიებსა
კათოლიკე მწერალმა ჟორჟ ბერნანოსმა მაშინ დაგმო ფრანკისტების, მეტიც, ზოგი სასულიერო პირის ექსცესები.
მაგრამ თითქმის არავის დაუგმია კომუნისტების, ანარქისტების, ტროცკისტების, სოციალისტების მხეცობა.
არადა რესპუბლიკელები ხოცავდნენ მასობრივად, მოკლეს 13 ეპისკოპოსი, 4184 მღვდელი,2365 ბერი,283 მონაზონი და ათასობით საერო პირი.
პაპმა იოანე პავლე მეორემ 2001 წლის 11 მარტს, 233 ამ მოკლულების წმინდანებად შერაცხვის დროს თქვა :
«ნეტარები რომლებიც ამაღლდნენ საკურთხეველთა დიდებამდე არ ყოფილან ჩართულნი პოლიტიკურ თუ იდეოლოგიურ ბრძოლებში და მათ არ უნდოდათ ამ ბრძოლებში ჩაბმა…….მათ იცოცხლეს სიყვარულით. ისინი დაიხოცნენ პატიებით»3.
მათ ესმოდათ რომ კვდებოდნენ მათი რწმენისთვის, ბევრი ყვიროდა ისე როგორც ყვიროდნენ მექსიკის Cristeros–ები« დიდება ქრისტე–მეფეს!»
« Vive le Christ-Roi! »1.
ომის მარტვილები
1936 წელს სამოქალაქო ომის დაწყებისას იყო სასულიერო პირთა და მორწმუნეთა დევნის და მკვლელობის მრავალი ფაქტი.
1936 წლის 22 ივლისს, როდესაც რესპუბლიკელთა შეიარაღებულმა ბანდებმა, მილიციებმა, დაიპყრეს ქალაქი Guadalajara მონაზვნებს შეეშინდათ რომ მათი მონასტერი შეიძლებოდა დაეწვათ.
საღამოს მღვდელმა აზიარა 18 მონაზონი და შემდეგ მონაზვნები წავიდნენ თავშესაფრის საძებრად ახლო სახლებში თუ ნაცნობებში.
სამმა მონაზონმა წინამძღვართან და ერთ დასთან ერთად ღამე გაატარეს l’Hôtel Hibernia-ს სარდაფში.
დილის 5 საათზე მათ ჩაატარეს წირვა და ავიდნენ ზედა სართულზე საიდანაც ისინი გადაჰყურებდნენ ქალაქს და ხედავდნენ მრავალ ხანძარს.
მათ ესმოდათ ამბები მკვდართა რაოდენობის შესახებ, მათ შორის მათ ნათესავებს და მეგობრებს შორის. და ისინი ძრწოდნენ შიშით.
ქალაქში მარტო 5 მღვდელი გადაურჩა ჟლეტას.
მაშინ 12 და იყო ამ ოტელში. მაგრამ მათი მასპინძელი ხედავდა რომ რესპუბლიკელები გამუდმებით ესხმოდნენ თავს კერძო სახლებს და მან მან,შეშინებულმა, თქვა რომ შეუძლია მარტო 3 ადამიანის დამალვა.
წინამძღვარი და ექთანი გადავიდნენ სხვა სახლში სადაც უკვე იყო ორი ბერი.
მაგრამ ამ სახლში იყო ადგილი მარტო 2 ადამიანისთვის. და Thérèse de l’Enfant-Jésus-მ მაშინ დებს Maria Pilarს– და Maria Angeles-ს შესთავაზა გაყოლოდნენ მას სხვა სახლში სადაც ცხოვრობდნენ მისი მეგობრები.
მარტვილობა
ისინი მიდიოდნენ ქუჩაში როდესაც მათ დაინახეს რესპუბლიკელთა მილიციის მანქანა. ისინი იცნო ერთმა რესპუბლიკელმა მილიციელმა ქალმა. მონაზვნები გაიქცნენ ქუჩით. Cuesta Francisco და თავშესაფარს ეძებდნენ სახლი n 5-ის ვესტიბიულში. მაგრამ მათ ვერ მოახერხეს სახლში შესვლა.
მათ მოუხდათ ისევ გასვლა ქუჩაში.
სწორედ მაშინ რესპუბლიკელმა მილიციელმა ქალმა უთხრა თავის ამხანაგებს ესროლათ მონაზვნებისთვის.
და Maria Angeles იქვე მოკლეს, სასიკვდილოდ დაჭრილი და Maria Pilar გადაიყვანეს წითელი ჯვრის საავადმყოფოში სადაც ის გარდაიცვალა რამოდენიმე საათის შემდეგ ჩურჩულით «მამა, აპატიე მათ-Père, pardonne-leur »
მესამე მონაზონმა, და Thérèse de l’Enfant-Jésus–მ მოახერხა გაქცევა, მაგრამ მას დაეწია ერთი რესპუბლიკელი მილიციელი რომელიც დაპირდა რომ არ მოკლავდა თუ კი ის გასაგებია თუ როგორ მოემსახურებოდა მას.
მონაზონმა წინადადება უარყო, მაშინ მილიციელმა ის წაიყვანა სასაფლაოსთან და უბრძანა ეყვირა “ დიდება კომუნიზმს!” მაგრამ მონაზონმა იყვირა “ დიდება ქრისტე მფეს!” მაშინ მონაზონი მოკლეს სასაფლაოს კედელთან.
სხვა წყაროების თქმით მას შესთავაზეს თავისუფლება თუ კი ის უარყოფდა ქრისტეს, ეკლესიას, მონასტერს. მან უარი თქვა და ის მოკლეს. ეს წყაროები ავსებენ ერთმანეთს და გადმოსცემენ არეულობას რომელიც ბატონობდა იმხანად.
https://www.la-guerre-d-espagne.net/persecution-religieuse/index.php?lng=fr
The Spanish Civil War Paperback – 3 Apr 2003
La guerre d’Espagne Juillet 1936- Mars 1939 Broché – 4 juin 2009
ეს დაწერა Hugh THOMAS -მა წიგნში ”ესპანეთის სამოქალაქო ომი.
60 წელზე მეტი ხნის წინ დაიწყო და 3 წელი გაგრძელდა სამოქალაქო ომი ესპანეთში.
ის მუდამ იყო და არის კამათის საგანი.
როგორ ჩაებნენ ამ ომში თავგანწირულად მთელი მსოფლიოდან ჩასული მემარცხენეთა მომხრეები მაშინ როდესაც მათი მთავრობები უარს ამბობდნენ აქტიური დახმარების გაწევაზე?
ნაშრომის ამ მთლიანად გადასინჯულ გამოცემაში Hugh Thomas წარმოადგენს ობიექტურ ანალიზს კონფლიქტისა რომელშიც ერთმანეთს ერთდროულად ებრძვიან ფაშიზმი და დემოკრატია, კომუნიზმი და ქრისტიანობა., ცენტრალიზმი და რეგიონალიზმი, და რომელიც იყო როგორც საერთაშორისო ისე ესპანური ომი.
ესაა მასალით მდიდარი წიგნი და ღრმა ანალიზი.
თითქმის ყოველთვის ამბობენ რომ ესპანეთის სამოქალაქო ომი მიმდინარეობდა 1936 წლის 18 ივლისიდან 1939 წლის 28 მარტამდე.
სინამდვილეში ეკლესიის და საზოგადოდ კათოლიკების დევნა დაიწყო 1931 წლის 1 მაისს.
ესპანეთში 1931 წლიდან და რესპუბლიკის დამყარებიდან ქრისტიანებს დევნიდნენ და სპობდნენ ისე საშინლად როგორც არ დევნიდნენ და სპობდნენ ნერონის, ფრანგი რევოლუცონერების თუ ბოლშევიკების დროს.
მხოლოდამხოლოდ რელიგიური მოტივით დახოცილთა რაოდენობის დათვლა შეუძლებელია. მაგრამ “წითელ” ანუ რესპუბლიკურ ზონაში ომის ყოველგვარი ბრძოლის გარეშე დახოცილი 70 000 პიროვნების 70-80 პროცენტის მკვლელობის მიზეზი უეჭველად მხოლოდ რელიგია იყო.
რამ გამოიწვია ეს სიძულვილი?
ამ მხეცობის დასაცავად წამოყენებული არგუმენტების უარყოფა იოლია, ისინი არ სცდებიან წმინდა პროპაგანდის სტადიას. საწინააღმდეგო ფაქტების და არგუმენტების ნახვა შეიძლება ამ საიტზეც.
საფრანგეთის რევოლუციის შემდეგ ანტიკლერიკალურმა ინტელექტუალებმა, ათეისტებმა , დაიწყეს ძალადობით სავსე კამპანიების გატარება. მათი მიზანი იყო «ხალხის განთავისუფლება რელიგიის გავლენისაგან“. დამშვიდების გარკვეული პერიოდების შემდეგ 1860-ანი წლებიდან მათ განაახლეს ეს კამპანიები და გააგრძელეს ისინი მეოცე საუკუნის დასაწყისში ეკლესიის სახელმწიფოსგან გამოყოფამდე.
ეკლესიის გამოყოფა სახელმწიფოსგან ურთიერთპატივისცემით რომ მომხდარიყო კარგი იქნებოდა ორივე მხარისთვის. ეკლესია განთავისუფლდებოდა მისი ავტონომიის და თავისუფლების შემზღუდველი კონკორდატისგან და პოზიტიური საეროობა აგრესიულობის და ძალადობის გარეშე თავს აარიდებდა ბევრ პრობლემას.
1936 წითელ ზონაში კულტი აკრძალულია, ეკლესიები დანგრეულია, ან საწყობებადაა გადაკეთებული. ხოცავენ ქრისტიანებს, მღვდლებს და მონაზვნებს, ეკლესიას წაართვეს საკუთრება.უდიდესი ღირებულების და მნიშვნელობის ხელოვნების ასობით ნაწარმოები ომსპარია და დაკარგულია სამუდამოდ.
19 ივლისი
მადრიდი. რესპუბლიკელი მილიციელები ესვრიან და ხოცავენ Rosaire-ს ეკლესიიდან, წირვის შედეგ გამოსულ ადამიანებს. პანიკით შეპყრობილი ხალხი დაიმალა ეკლესიის შიგნით, მაგრამ ზოგმა სცადა ფანჯრებიდან გასვლა და ისინი დახოცეს. იყო სხვა დახოცილებიც.
FUENTE DE CANTOS-ში, პროვინციაში Badajoz სახალხო ფრონტის ლოკალურმა ხელმძღვანელებმა ბრძანეს წირვაზე მყოფ ხალხის ჩაკეტვა. შიგნით იყო 56 ადამიანი, მათ შორის 2 ბავშვი. 15 საათისთვის მილიციელებმა გააღეს მერიისკენ გამავალი ფანჯრები და ეკლესიას წაუკიდეს ცეცხლი, ისინი შემდეგ ესროდნენ ყველას ვინც ცდილობდა გაქცევას.12 კაცი დაიწვა და ისე მოკვდა. სხვები ჩაიკეტნენ პატარა სამრეკლოში, სადაც ცეცხლმა ვერ შეაღწია, და ისე გადარჩნენ.
12
CARLET (VALENCE) მოკლეს 61 და 65 წლის 2 მონაზონი, Teresa Rosat და Josefa Romero.
მილიციელებმა ასევე დახოცეს 10 მუშა, ერთი, José Garcia, 18 წლისა, ისინი ჩაწერილები იყვნენ l’Action Catholique-. მათი დანაშაული იყო ის რომ მორწმუნეები იყვნენ.
მილიციელებმა ასევე მოკლეს ლიბერალური პროფესიების 5 პიროვნება, 6 მეწარმე თუ მესაკუთრე, მერიის მდივანი, სამოქალაქო გვარდიელი, მასწავლებელი, მეწაღე, დიასახლისი და კომისიონერი.
სევილია, მოკლეს 7 მღვდელი.
(წყარო : la represion en la retaguardia, Pais Valenciano, 1936-1939 de Vicent Gabarda Cebellan Edicions Alfons el Magnànim y la Insticució Valenciana d’Estudis i Investigació”).
MADRID, ავადმყოფი გენერალი López Ochoa, წაიყვანეს საავოდმყოფოს ლოგინიდან, მას მოკვეთეს თავი, წამოაცვეს მოკვეთილი თავი ჯოხზე და ისე დარბოდნენ ქუჩებში…
ALCORA (CASTELLON) Villavieja-ს ძალიან ავადმყოფი მღვდელი Miguel Beltrán Ferreres მილიციელებმა ლოგინიდან წაიყვანეს და მიათრიეს წყალსაცავამდე სადაც მხეცურად მოკლეს. რამოდენიმე დღის შემდეგ ასე მოკლეს მისი და.
20 ივლისი
MADRID, 50 ეკლესია დაწვეს. 28 კაცი მოკლეს იმ დღეს მარტო იმიტომ რომ ისინი მორწმუნეები იყვნენ.
მილიციელებმა ანაფორები იპოვეს სამოქალაქო ტანსაცმელში მყოფი 2 ბერის, 21 წლის ტრაშინერ მონტანას და 22 წლის ვისენტ
სესილიას ჩემოდნებში და ისინი დაუყოვნებლივ დახვრიტეს.
CANILLAS, დახოცეს Eduardo Collado Pérez და მისი ვაჟიშვილი Eduardo Collado García.
GUINDALERA 85 წლის Augusto Enríquez Fernández-იც მოკლეს .
MADRID 168 ქუჩა Alcala, დახოცეს მონაზვნები
.
T
21 JUILLET
BARCELONE ჰუმანისტმა რესპუბლიკელებმა და დემოკრატებმა დაანგრიეს ეკლესიები, კათედრალი, მონასტერი , რაც არ დაწვეს და არ დაანგრიეს გამოიყენეს საწყობებად, მაღაზიებად, მილიციელების სათავსებად.
ნატანჯთა, წამებულთა, დანგრეულის სია რა თქმა უნდა ძალიან ნამეტანი არასრულია. ჩადენილ ოხრობათა სიის მარტო გადაწერას მთელი ინსტიტუტის წლობით შრომა სჭირდება.
ამიტომ ჯერ ჯერობით იძულებით ვწყვეტ.
თუ მიხვდით რა არის დღევანდელი ნიჰილიზმი კარგია.
Bienvenue sur le site
Hugh Thomas, dans “la guerre civile d’Espagne” “.
მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ გადაწყვიტეს ქრისტიანობის ამოძირკვა”ტკბილად”, იარაღი იყო 1960-80-ანი ლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია.
977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll
Is all my brain and body need
Sex and drugs and rock and roll
Are very good indeed//
სამშობლოზე, წინაპრების სიბრძნეზე, მათ მიერ დატოვებულ სილამაზეზე, ოჯახზე, ერის, ქვეყნის,შთამომავლებზე და მათ მომავალზე ,ღმერთის და მოყვასის სიყვარულზე უფრო ძვირფასი და მნიშვნელოვანია, ბედნიერებაა ინდივიდუალური ფიზიკური, განსაკუთრებით სექსუალური სიამოვნება.
ბედნიერებაა სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი. ამის მქადაგებელ სამყაროს შეასკდნენ შარლ დე გოლი, ალექსანდრე სოლჟენიცინი, ზვიად გამსახურდია. მათ ბრძოლა წააგეს, მაგრამ ბრძოლა გრძელდება. ეხლა დავუგდოთ ყური სოლჟენიცინს.
სოლჟენიცინი და დასავლეთის სულიერი კრიზისი.
Soljenitsyne et la crise spirituelle de l’Occident
საბჭოთა საკონცენტრაციო ბანაკში ნაჯდომი კომუნიზმთან მებრძოლი, ნობელის პრემიის ლაურეატი, სახელგანთქმული ”არქიპელაგი გულაგის” ავტორი, სამშობლოდან დევნილი და აშშ-ში დამკიდრებული ალექსანდრე სოჟენიცინი 1978 წელს მიიწვიეს ჰარვარდის უნივერსიტეტში სიტყვის წარმოსათქმელად.
მსმენელი გულუბრყვილო ამერიკელი ლიბერალები ელოდნენ კომუნიაზმის გინებას და ლიბერალური დასავლეთის ქებას. მაგრამ სოლჟენიცინმა გაუცრუა მათ იმედები.
მწერალმა გაასამართლა თანამედროვეობა და დასავლეთი დააყენა მისი საკუთარი წინააღმდეგობების პირისპირ. ჩამოვიდა იქიდან სადაც აკრძალული იყო ლაპარაკი და ჩამოვიდა იქ სადაც შეიძლება ყველაფრის თქმა მაგრამ ”ეს არ შველის არაფერს”.
მწერალმა თავის მშობლიურ რუსულ ენაზე დაგმო დასავლეთის სისუსტები,მისი ხასიათის, ნების და სიმამაცის დასუსტება. მან დაგმო ” ბედნიერების” და ”კეთილდღეობის” იდეოლოგია.
ურჯულო მატერიალიზმმა უმრავლესობას მისცა არნახული კომფორტი ”რომელზეც ჩვენს წინაპრებს არ ჰქონიათ არავითარი წარმოდგენა”.
ამ სწრაფვამ მატერიალური კეთილდღეობისკენ მოიტანა არნახული ფიზიკური განვითარება, თითქმის უსაზღვრო სიამოვნების თავისუფლება, სულიდან მატერიაში ხტომა და ადამიანის სულიერი ბუნების გათელვა.
კომუნიზმის მტერი სოლჟენიცინი სულაც არ აქებდა სოციალიზმს. მან უბრალოდ თქვა რომ კომუნიზმის გინება სულაც არ ნიშნავს იმას რომ დასავლური ლიბერალიზმი იდეალური მისაბაძი რამეა.
ტოტალიტარიზმს უნდა ადამიანის სულიერი არსის მოსპობა მაგრამ იგივე უნდა დასავლურ ლიბერალიზმს. არც ერთი არაა მისაბაძი იდეალური რამე.
ღმერთი მკვდარიაო, თქვა ნიცშემ და პროგრესული კაცობრიობა მოიკაკვა ადამიანის და მის მატერიალურ საჭიროებათა წინაშე. ესაა სულიერი დაუძლურების, დასავლეთის მორალური დაცემის სიმპტომი.
მეტიც, სისტემა რომლის ერთადერთი მიზანია მიწიერი კეთილდღეობის მოპოვება ყოველგვარი უმაღლესი ღირებულების გარეშრ განსაკუთრებით სუსტი რამეა:
უძლიერესი იარაღიც ვერ დაეხმარება დასავლეთს თუ ის არ დასძლევს ნების დაკარგვას. სულიერად დასუსტებულისთვის იარაღი აუტანელი ტვირთია.
თავი რომ დაიცვა მზად უნდა იყო სიკვდილისთვის და მიწიერი კეთილდღეობის კულტის პირობებში აღზრდილ საზოგადოებაში სიკვდილისთვის მზად მეტისმეტად ცოტაა”.
ალეკსანდრე სოლჟენიცინს ადარდებდა დასავლეთში საკრალურის განცდის დაკარგვა,რეკლამის გამაბეზრებელი ზეოლა, ყველგანმყოფი პორნოგრაფია რაც ხელს უწყობს სუსტი და ფეხებდაბრეცილი ინდივიდების მასის გაჩენას.
დასავლური ცივილიზაციის მორალური ბრწყინვალება ქრება ელექტრობის რამოდენიმე საათით გათიშვის შემდეგ: აშს-ს მოქალაქეები უცბად გადაიქცევიან ყაჩაღებად და ქურდებად. ასეთია დასავლეთის სოციალური სტრუქტურის სისუსტე და მისი შინაგანი ავადმყოფობა”.
თავისუფლება რისთვის, რის საკეთებლად ?
შიშველი თავისუფლება ბოლოს და ბოლოს გადაიქცევა ყველაფრის ნებადართულობად, ავხორცობა-აღვირახსნილობად.
”ლიბერალური სისტემა ვერ იცავს ადამიანებს და საზოგადოებას ზნედაცემულობისგან, ამორალიზმისგან,,ათაყვანებს ახალგაზრდობას პორნოგრაფიით, ძალადობით თუ სატანიზმით სავსე ფილმებით. ცხოვრება ლიბერალური წესის შესაბამისად ვერ იცავს საკუთარ თავს ბოროტებისგან რომელიც მას ღრღნის თანდათან.” ასეთია სოლჟენიცინის მიერ დასმული დიაგნოზი.
პრესა ამიერიდან უძლიერესი ძალაა სახელმწიფოში. მაგრამ ის ერთგვაროვანია და როგორცწესიასახავს ელიტის ინტერესებს . ის უპასუხისმგებლოა. ვის აბარებს ის ანგარიშს?…
მსოფლიო წალეკა გამომათაყვანებელი ინფორმაციის ნიაღვარმა და სოლჟენიცინს უნდა უაზრო და უმნიშვნელო თუ ფსიქიკაზე ცუდად მოქმედ რამეთა არცოდნის უფლება. მას არ უნდა უფლის მიერ შექმნილი სულის დატვირთვა ინფორმაციული შხამით. ეს
მოთხოვნა გავს მეორე რადიკალური მოაზროვნის Julius Evola-ს აზრს. ის ამბობდა რომ თანამედროვე ლიბერალური კულტურა ყველაფერს ეუბნება ყველას გინდაც ბევრს არ შეეძლოს ნათქვამის გაგება, გააზრება და გაკრიტიკება.
” არასოდეს ყოფილა ამდენი ამორფული, ყველანაირი გავლენის განმცდელი,ყველანაირი იდეოლოგიური შხამის მიმღები ინდივიდი როგორც დღეს….”(Les hommes au milieu des ruines-” ადამიანები ნანგრევებს შორის”)
ბოროტების ფესვი- სოლჟენიცინის აზრით ბოროტების ფესვი არის აღორძინების ხანაში გაჩენილი კონცეფცია.. ამით სოლჟენიცინი ახლოა ტრადიციონალისტ მოაზროვნე René Guénon-თან.
რენე გენოს აზრით აღ`ღორძინების ხანა და რეფორმა არის საბოლოოდ ზურგის შექცევა ტრადიციული სულიერება-სულისკვეთებისთვის, ერთი ხელოვნებათა და მეცნიერებათა სფეროში და მეორე რელიგიის სფეროში.
სოლჟენიცინიც ბოროტების წყაროს ხედავს აღორძინების ხანაში გაჩენილ ჰუმანიზმში რომელიც რუსეთში გავრცელდა პეტრე პირველის დროიდან.
ბოროტების წყაროა ანტროპოცენტრიზმი, განმანათლებელთა არარელიგიური ჰუმანიზმი. ყველაფერი ეს უხსნის გზას სოციალიზმს…
სოლჟენიცინმა თანამედროვე დასავლეთის კრიტიკა 1979 წელს გააგრძელა ლიბერალის პიროვნების კრიტიკით.
სოლჟენიცინის აზრით ლიბერალი არის ეროვნული ტრაციების მტერი და მნგრეველი. ისაა ” უხალისო და გულგრილი” რომელზეც ლაპარაკობს აპოკალიფსისი და რომელიც ეზიზღება სოლჟენიცინს.
სოლჟენიცინის აზრით 1917 თებერვლის ”ლიბერალურმა რევოლუციამ” რომლის შედეგიც შეიძლებბოდა ყოფილიყო ანარქია და მეტი არაფერი გაუხსნა გზა ბოლშევიკურ ტოტალიტარიზმს. მწერალს არ მოსწონდა პეტრე პირველის მიერ მოწყობილი ისტორიული რუსეთის აბუჩად ამგდები ევროპეიზაცია და უფრო მოსწონდა ქრისტიანული რუსეთი.
ყოველივე ამის მსმენელი ლიბერალები სოლჟენიცინს უძახდნენ და უძახიან ფანათიკოსს, ბნელ რუს რეაქციონერ მართლმადიდებელელს// მართლმადიდებელი ნამეტანი წინ წასული ლიბერალებისთვის გინებაა//, ადარებდნენ მას ათეისტური დასავლეთის უარმყოფელ აიათოლა ჰომეინის.
მაგრამ უნდა გითხრათ რომ სწორედ ათეისტური, ნიჰილისტური, სექსუალური რევოლუციით გართული დასავლეთი დაეხმარა აიათოლა ჰომეინის ირანში გაბატონებაში.
https://en.wikipedia.org/wiki/Jimmy_Carter%27s_engagement_with_Ruhollah_Khomeini
2016 წელს BBC-მ გამოაქვეყნა ანგარიში რომლის თანახმადაც აშს-ს პრეზიდენტი ჯიმი კარტერის/1977-1981// 1979 წლის ირანის ისლამური რევოლუციის წინ დაკავშირებული იყო აიათოლა ჰომეინისთან და მის გარემოცვასთან.
The Guardian-ის თანახმად თვითონ ჰომეინი დიდად გაისარჯა იმისთვის რომ ამერიკელებს არ შეეშალათ ხელი ირანში მისი დაბრუნებისთვის.
ეშმაკმა თათარმა მან პირადად მისწერა წერილი აშშ-ს ხელმძღვანელებს რომ დაიცავდა მათ ინტერესებს ირანში და მის ირგვლივ რა თქმა უნდა ნავთობის სფეროშიც. ანგარიშის თანახმად კარტერმა და მისმა ადმინისტრაციამ დახმარება გაუწიეს ჰომეინის და ყველაფერი გააკეთეს იმისთვის რომ ირანის ჯარს არ მოეწყო სამხედრო გადატრიალება ისლამისტური ტერორისტული რეჟიმის ხელმძღვანელის წინააღმდეგ.
ამის შემყურე აშშ-ს მეგობარი რეფორმატორი ირანის შაჰი გაიქცა ირანიდან.
თავის მოგონებებში Answer to History შაჰი ამბობს რომ ჰომეინიმ 1963 წელს ირანში მანიფესტაციების მოწყობა შესძლო უცხოელი აგენტების დახმარებით და რომ აშშ-ს პრეზიდენტ კენედის თავიდან უნდოდა შაჰის ტახტიდან გადადგომა და მხოლოდ შემდეგ შეიცვალა აზრი შაჰზე.
შაჰი იმასაც ამბობს რომ აშ-ს მეორე ლიბერალ პრეზიდენტ ჯიმი კარტერსაც უნდოდა ირანის საქმეებში ჩარევა.
ისლამურ რევოლუციამდე 1 წლით ადრე Big Oil-ის კონტრაქტებს ირანთან ვადა გასდიოდა. მიუხედავად ამისა საზოგადოებებმა არ სცადეს კონტრაქტების განახლება შაჰთან ერთად რაც შაჰის აზრით იყო მუქარა და შანტაჟი.
შაჰი ამბობს რომ საბოლოო ანგარიშით 1973 წლის ნაციონალიზაციის და ნავთობის გაძვირების გამო ამერიკელები და ბრიტანელები გარიგდნენ მის წინააღმდეგ.
BBC-ს ანგარიში ასევე აჩვენებდა აშშ-ს დაზვერვის ცენტრალური სააგენტოს 1980 წლის ანალიზს რომლის თანახმადაც ჰომეინი 1963 წლიდან, ჯონ კენედის დროიდან ცდილობდა აშს-თან დაკავშირება.
ხოდა აიათოლა ჰომეინის მომხრე ამერიკელ-ბრიტანელმა ლიბერალებმა აიყოლიეს ფრანგი ლიბერალი გენიოსები ჟან პოლ სარტრი, მიშელ ფუკო, და ა.შ.
ⓘ PubliComment Sartre et Foucault ont-ils pu se tromper sur la Révolution iranienne ?
1979 წელს რევოლუციამ შაზანზარა ირანი, დაამხო შაჰი თითქმის 40 წელი მეფობის შემდეგ. ძალაუფლება აიღო აიათოლა ჰომეინიმ და ირანში დაიწყო ახალი რეპრესიები. მიუხედავად ამისა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის ხანის ინტელექტუალური სამყაროს ბუმბერაზმა მნათობებმა ჟან-პოლ სარტრმა, მიშელ ფუკომ და მათ აყოლილებმა მხარი დაუჭირეს ისლამისტ ტირანს.
https://www.lhistoire.fr/la-prise-du-pouvoir-par-lâyatollâh-khomeyni
Yann Richard, ძალაუფლების დაპყრობა აიათოლა ხომეინის მიერ, 2009 წლის მარტი collections 42
daté janvier – mars 2009 წლის იანვარი-მარტი
-1977 წლის 31 დეკემბერს აშშ-ს პრეზიდენტი ჯიმი კარტერი ჩავიდა აშშ-ს სტრატეგიული მოკავშირე ირანის დედაქალაქ თეირანში ირანის მონარქიის და აშშ-ს მეობრობის განსამტკიცებლად.
რევოლუცია მაშინ იმდენად წარმოუდგენელ რამედ ჩანდა რომ ირანის ტელევიზიამ აჩვენა თუ როგორ სვამდნენ შამპანურს ახალი წლის დასალოცად 2 სახელმწიფოს მეთაურები. ეს იყო დიდი სკანდალი მაჰმადიანებისთვის და ნაციონალისტებისთვის იმიტომ რომ ირანული ახალი წელი არის 21 მარტი და არა 1 იანვარი.
სპარსეთის სახელმწიფოებრიობის 2500 წლის იუბილეს დიდის ამბით აღნიშნვა შაჰის გედის სიმღერა იყო. ის არ გამოხატავდა ირანის რეალურ ვითარებას. 1973 წლის ნავთობის ბუმის შემდეგ იყო რეცესია, ინფლაცია, უმუშევრობა. ამას დაემატა ურბანიზმის პრობლემები. ყველაფერმა ამან არაპოპულარული გახადა შაჰი და მისი აგენტები.
შაჰის აბსოლუტური ძალაუფლება კი უფრო და უფრო ძლიერდებოდა. 1975 წელს მან გააუქმა ორპარტიულობა და დააფუძნა განახლება Rastakhiz-ის პარტია რომელმაც ირანი გადააქცია ტოტალიტარულ სახელმწიფოდ. ამასთან ირანში იყო ყველგანმყოფი პოლიტიკური პოლიცია სავაკი, ორგანიზაცია ტერიტორიის მეთვალყურეობისთვის და უსაფრთხოებისთვის.
ერაყიდან ყველაფერ ამას უთვალთვალებდა ლტოლვილობაში მყოფი ჰომეინი რომელიც თეოლოგიურად ასაბუთებდა უარყოფას ირანის საპარლამენტო მონარქიისა რომელიც სპობდა ირანის საზოგადოების მაჰმადიანურ ხასიათს.
თვითონ Mohammad Reza shah-მა მისცა მას არგუმენტები.
1971 წელს მოჰამედ რეზა შაჰმა პერსეპოლისში მოაწყო ირანის მონარქიის 2500 წლისთავის აღმნიშვნელი გრანდიოზული ზეიმი.
წინაისლამური სპარსეთის ზოროასტრული კულტურული და რელიგიური სიმბოლოების ხაზგასმით და ზეიმიდან ხალხის გარიყვით მან საბაბი მისცა ჰომეინის და იმანაც შაჰს ბრალად დასდო ერის საგანძურის გაფლანგვა.
1975 წელს ირანული კალენდრიდან ამოიღეს მინიშნება ჰიჯრაზე და ეს გაკეთდა აქემენიდი იმპერატორი კიროს დიდის სასარგებლოდ.
არ ხდებოდა ელიტების განახლება. ყველაფერი ეფუძნებოდა შაჰს და შაჰი ავადმყოფი იყო.1974 წელს ფრანგმა ექიმებმა მას დაუდგინეს ლიმფატური ლეიკემია. ავადმყოფობის ამბავი საიდუმლოდ შეინახეს, მაგრამ შაჰმა დაიწყო ფიქრი მემკვიდრეზე. უფლისწული რეზას სრულწლოვანებამდე დამაკმაყოფილებელიგადაწყვეტილება ვერ მოინახა.
On comprend mieux à quel point la victoire de Jimmy Carter, en novembre 1976, a ébranlé le shah. Compte tenu de la stabilité qu’offrait l’Iran, peuplé, développé et riche, à la frontière de l’Union soviétique, les Américains s’étaient accommodés de ce régime musclé. Sur l’échiquier politique américain, le shah soutenait les républicains, moins moralisateurs. Dès l’élection du démocrate Jimmy Carter, saluée comme une victoire par les défenseurs des droits de l’homme, les infléchissements se font sentir : les délégations de la Croix-Rouge peuvent visiter les prisons, ce qui signifie la fin des tortures ; la censure est adoucie. Plusieurs leaders libéraux publient des « lettres ouvertes » demandant un changement radical de méthode. Les écrits du militant progressiste Ali Shariati sont exposés dans les vitrines des libraires2. La parole appartient désormais à la nation.
Un an plus tard, le 16 janvier 1979, le shah* quitte l’Iran à jamais et, le 1er février 1979, l’ayatollah* Ruhollah Khomeyni rentre, triomphant, d’exil. Le 4 novembre 1979, les diplomates américains en poste à Téhéran sont pris en otages. Comment en est-on arrivé là en si peu de temps
D
LA FIN DU RÉGIME
En novembre 1977, le shah, en voyage à Washington, se fait chahuter par une immense manifestation d’opposants, venus par cars entiers de toute l’Amérique du Nord protester contre la dictature. Le shah, l’impératrice Farah et le président Jimmy Carter pleurent sous les gaz lacrymogènes lancés par la police. Ces images, diffusées sur les écrans iraniens, révèlent un roi vulnérab
le.
Fin décembre, Jimmy Carter vient lui-même à Téhéran porter le premier toast de l’année 1978 à son ami le shah. Provisoirement consolidé par ce soutien inattendu, ce dernier fait publier, le 7 janvier 1978, dans l’ Ettelaat , un grand journal du soir, un article infamant contre l’ayatollah Khomeyni qu’on accuse d’être d’origine indienne, soudoyé par les Britanniques, et réactionnaire. Dès le lendemain, une manifestation d’oulémas* lui répond, à Qom ; elle est réprimée dans le sang. Mais des soulèvements, parrainés par le clergé, se poursuivent dans tout le pays.
En 1978, les forces de l’opposition, on l’a dit, sont faibles, aucun leader n’est d’ailleurs vraiment connu. On sait qu’à l’étranger séjournent des communistes, réputés inféodés à Moscou, ceux du parti Toudeh « la masse » dont les sympathisants sont des intellectuels. Dans les milieux tiers-mondistes, maoïstes, trotskistes, on rencontre de brillants écrivains et universitaires. Côté islamique, les Moudjahidin* du peuple, groupe musulman d’extrême gauche qui existe depuis les années 1960, ne sont qu’une poignée. Les opposants les plus populaires appartiennent à la mouvance nationaliste libérale, dans laquelle on retrouve d’anciens collaborateurs de Mossadegh, tels Mehdi Bazargan, pour la tendance religieuse, ou Chapour Bakhtiar, pour la tendance laïque, sociale-démocrate
A partir de janvier 1978, ce sont les clercs qui prennent la tête des mouvements contestataires. Le pouvoir est démuni devant ces nouvelles formes de subversion. Dans ces défilés religieux, qui constituent une forme d’expression populaire traditionnelle, on conspue le tyran inique le calife omeyyade Yazid, mort en 683, coupable d’opprimer les compagnons de l’imam Hussein, dont le martyre a eu lieu en 680 et on célèbre l’héroïsme de l’imam* qui témoigna jusqu’à la mort de son amour de la justice. La protestation symbolique sublime les humiliations du temps présent. Face à ces mobilisations de masse, l’État iranien, qui n’a pas connu de manifestation depuis 1963, manque de balles en caoutchouc et de canons à eau pour maintenir l’ordre…
A l’été 1978, la mobilisation se renforce encore. En août, pendant le mois de ramadan, des rassemblements et des défilés se déroulent chaque soir, après la rupture du jeûne et le prêche. Les revendications ne se démarquent pas de celles des nationalistes libéraux : élections libres, indépendance, application stricte de la Constitution de 1906-1907 où les oulémas ont un droit de veto sur les décisions du Parlement et libération des prisonniers politiques. On ne s’attaque ni au régime monarchique ni à la domination américaine, mais on demande l’abdication du shah. La BBC en persan, très écoutée en l’absence d’information crédible sur les ondes iraniennes, dramatise le mouvement.
Le 3 septembre 1978, à la fin du ramadan, la tension monte avec une grande prière en plein air, suivie d’une immense manifestation, qui traverse Téhéran du nord au sud-ouest. Des photos de Mossadegh, de Shariati et de l’ayatollah Shariatmadari, un chef religieux modéré, sont brandies, mais on entend de plus en plus souvent le nom de Khomeyni. Hormis quelques clercs, personne ne connaît au juste ses idées politiques, si ce n’est qu’il demande le départ du shah et l’application des lois islamiques. Le retour de l’exilé sera désormais le leitmotiv de toutes les manifestations. Le pouvoir ne peut plus feindre l’indifférence. Le 27 août 1978, Jamshid Amuzegar, Premier ministre nommé un an auparavant, a laissé la place à Jafar Sharif-Emami, un franc-maçon qui veut moraliser l’espace public, contrôler les finances impériales et promet le retour à une vie démocratique. Mais il est déjà trop tard : le cycle manifestation-répression est enclenché.
Des bavures ternissent la pseudo-libéralisation politique : l’incendie du cinéma Rex, à Abadan, fait plusieurs centaines de morts, le 19 août. La loi martiale est proclamée dans plusieurs villes de province puis à Téhéran, le 8 septembre, jour où les opposants appellent à nouveau à manifester. L’affrontement est inévitable : en ce vendredi noir, on compte des centaines de morts ! Ce drame, dans la capitale, galvanisa l’opposition et déstabilisa le shah lui-même, puisqu’il disait vouloir éviter les grandes effusions de sang.
Grèves et fermetures de bazars se généralisent ; en octobre, elles gagnent l’administration, la presse et le secteur pétrolier. Cela provoque des pénuries qui gênent la population : essence, naphte kérosène domestique utilisé pour le chauffage et la cuisine, bouteilles de gaz, etc. Mais aussi des mouvements de solidarité : les mosquées deviennent des lieux d’entraide et de distribution.
Deux semaines en janvier : les fiançailles secrètes de l’Amérique avec Khomeini
Par Kambiz Fattahi
BBC Persian ServicePubliéPartager
Le 27 janvier 1979, l’ayatollah Ruhollah Khomeini – fondateur de la République islamique d’Iran, l’homme qui a appelé les États-Unis “le Grand Satan” – a envoyé un message secret à Washington.
Depuis son domicile en exil à l’extérieur de Paris, le chef provocateur de la révolution iranienne a effectivement proposé un accord à l’administration Carter : les chefs militaires iraniens vous écoutent, a-t-il dit, mais le peuple iranien suit mes ordres.
Si le président Jimmy Carter pouvait utiliser son influence sur l’armée pour ouvrir la voie à sa prise de contrôle, a suggéré Khomeini, il calmerait la nation. La stabilité pourrait être restaurée, les intérêts américains et les citoyens iraniens seraient protégés.
À l’époque, la scène iranienne était chaotique. Les manifestants se sont affrontés avec les troupes, les magasins ont été fermés, les services publics suspendus. Pendant ce temps, les grèves du travail avaient pratiquement stoppé le flux de pétrole, mettant en péril un intérêt occidental vital.
Persuadé par Carter, le dirigeant autocratique de l’Iran, Mohammad Reza Shah Pahlavi, connu sous le nom de Shah, était finalement parti en “vacances” à l’étranger, laissant derrière lui un Premier ministre impopulaire et une armée en désarroi – une force de 400 000 hommes fortement dépendante de l’Amérique armes et conseils.
Khomeiny craignait l’armée nerveuse : ses hauts gradés royalistes le haïssaient. Plus inquiétant encore, ils avaient des réunions quotidiennes avec un général de l’US Air Force du nom de Robert E Huyser, que le président Carter avait envoyé en mission mystérieuse à Téhéran.
L’ayatollah était déterminé à retourner en Iran après 15 ans d’exil et à rendre permanentes les « vacances » du Shah. Il a donc lancé un appel personnel.
Dans un message à la première personne, Khomeini a dit à la Maison Blanche de ne pas paniquer à l’idée de perdre un allié stratégique de 37 ans et leur a assuré que lui aussi serait un ami.
“Vous verrez que nous ne sommes pas dans une animosité particulière avec les Américains”, a déclaré Khomeiny, promettant que sa République islamique sera “une République islamique, qui profitera à la cause de la paix et de la tranquillité pour toute l’humanité”.
Le message de Khomeini fait partie d’une mine de documents du gouvernement américain nouvellement déclassifiés – câbles diplomatiques, notes de politique, comptes rendus de réunions – qui racontent l’histoire largement inconnue de l’engagement secret de l’Amérique avec Khomeini, un religieux énigmatique qui allait bientôt inspirer le fondamentalisme islamique et l’anti-américanisme dans le monde entier .
Cette histoire est un récit détaillé de la façon dont Khomeini a négocié son retour en Iran en utilisant un ton de déférence et de complaisance envers les États-Unis qui n’a jamais été révélé auparavant.
Le message de l’ayatollah était, en fait, l’aboutissement de deux semaines de pourparlers directs entre son chef d’état-major de facto et un représentant du gouvernement américain en France – un processus silencieux qui a contribué à ouvrir la voie au retour en toute sécurité de Khomeini en Iran et à son ascension rapide. au pouvoir – et des décennies de tension à gros enjeux entre l’Iran et l’Amérique.
Dans le récit officiel iranien de la révolution, Khomeiny a bravement défié les États-Unis et a vaincu « le Grand Satan » dans ses efforts désespérés pour maintenir le Shah au pouvoir.
Mais les documents révèlent que Khomeini était beaucoup plus engagé avec les États-Unis que l’un ou l’autre gouvernement ne l’a jamais admis. Loin de défier l’Amérique, l’ayatollah a courtisé l’administration Carter, envoyant des signaux discrets indiquant qu’il souhaitait un dialogue, puis décrivant une République islamique potentielle comme se prêtant aux intérêts américains.https://emp.bbc.co.uk/emp/SMPj/2.44.10/iframe.htmlLégende des médias, Le dialogue secret de Khomeini avec “Le Grand Satan”
À ce jour, d’anciens responsables de l’administration Carter maintiennent que Washington – bien qu’il ait été fortement divisé sur le plan de l’action – se tenait fermement derrière le Shah et son gouvernement.
Mais les documents montrent un comportement américain plus nuancé dans les coulisses. Deux jours seulement après le départ du Shah de Téhéran, les États-Unis ont déclaré à un envoyé de Khomeiny qu’ils étaient – en principe – ouverts à l’idée de modifier la constitution iranienne, abolissant effectivement la monarchie. Et ils ont donné à l’ayatollah une information clé – les chefs militaires iraniens étaient flexibles quant à leur avenir politique.
Ce qui s’est passé il y a quatre décennies entre l’Amérique et Khomeiny n’est pas seulement une histoire diplomatique. Le désir des États-Unis de conclure des accords avec ce qu’ils considèrent comme des éléments pragmatiques au sein de la République islamique continue à ce jour. Il en va de même de l’héritage résolument anti-américain que Khomeini a laissé à l’Iran.
LE RETOUR DE L’IMAM
Son arrivée à Paris, le 6 octobre 1978, donne une résonance internationale à la direction religieuse du mouvement. Elle est amplifiée par les médias et les intellectuels occidentaux, qui croient découvrir dans l’homme au turban de Neauphle-le-Château un nouveau Gandhi : à la recherche d’une alternative au capitalisme libéral, ils s’enflamment pour Khomeyni et son mouvement. « J’ai eu alors le sentiment de comprendre que les événements récents ne signifiaient pas le recul des groupes retardataires devant unemodernisation trop brutale ; mais le rejet, par toute une culture et tout un peuple, d’une modernisation qui est en elle-même un archaïsme » , écrit Michel Foucault le 1er octobre 19783.
1979 წლის 11 თებერვალს ირანელები აიათოლა ჰომეინისთან ერთად აჯანყდნენ შაჰის რეჟიმის წინააღმდეგ და შვეს ისლამური რესპუბლიკა.
40 ans plus tard, l’Iran n’est plus à la fête : dès la fin de l’année 1979, d’ailleurs, avec la crise des otages américains jusqu’à la crise économique actuelle… en passant par la répression des intellectuels iraniens
Le lendemain de la publication de la fatwa sont mis en place des comités d’exécution, surnommés « comités de la mort »5,6,7, dans les prisons et les capitales provinciales. Ils sont composés d’un juge islamique, un représentant du ministère du renseignement et un procureur de l’État. A Téhéran, ce comité est composé de Hossein Ali Nayyeri (en) (juge islamique qui sera par la suite promu chef adjoint du système judiciaire), Morteza Eshraqi (en) (alors procureur général de Téhéran8 et futur juge à la cour suprême) et Mostafa Pour-Mohammadi, (jeune procureur de la Cour révolutionnaire dans les provinces du Hormozgan et Khorassan, représentant du ministère du renseignement et futur ministre d’Ahmadinedjad et de Rohani9. Eshraqi est parfois remplacé par son adjoint, Ebrahim Raïssi, futur président de la République islamique d’Iran7.
Le 26août1988 démarre la seconde vague, qui inclut les prisonniers de gauche et des libéraux, conduisant à de nombreuses exécutions ou tortures16. Cette deuxième vague va alors bien au-delà de la fatwa initiale, qui ne visaient que les moudjahidines du peuple, désignés dans le document sous le terme non ambigu de “monafeqin” et seuls à s’être alliés avec le gouvernement de Saddam Hussein durant la guerre. Montazeri suggère qu’une deuxième fatwa secrète puisse avoir été émise mais non révélée16.Lors de leur convocation devant le comité, les prisonniers, bien souvent des marxistes, se voient demander s’ils sont musulmans, s’ils croient en Dieu, s’il prient et quand. Les comités débattent, vérifient leurs références familiales en matière de religion pour établir leur peine. Les prisonniers considérés comme apostats pouvaient être condamnés à 5 coups de fouets par jour jusqu’à ce qu’ils prient correctement pour les femmes, ou à la peine de mort pour les hommes17. Les exécutions ont eu lieu dans pratiquement toutes les villes iraniennes, province comprise, même si les massacres principaux ont eu lieu à Téhéran.A la suite des exécutions, aucune information n’est donnée aux familles des exécutés sur le lieu de leur sépulture, et ordre leur est donné de ne pas chercher à réaliser de cérémonie funéraire ou de chercheur à localiser les tombes18.A Téhéran, les corps des victimes sont expédiées par convois nocturnes vers un terrain vague du quartier Khavaran dans le Sud de la capitale, jetés dans des fosses communes, et enterrés à la hâte. Certains habitants, à la recherche de membre de leurs familles, creusent et découvrent de nombreux corps18.Par la suite, des familles de victimes se réunissent à Khavaran tous les ans le premier vendredi du mois de septembre pour commémorer les massacres. En 2009, les autorités iraniennes procèdent à la destruction de centaines de tombes et de fosses communes à Kharavan, empêchant l’identification des corps jusqu’alors interdite. Amnesty International affirme craindre que « ces actions des autorités iraniennes ne visent à détruire des preuves de violations des droits humains et à priver les familles des victimes des massacres de 1988 de leur droit à la vérité, à la justice et à des réparations. »19.
Et c’est bien de cela que j’aimerais parler : de la séduction qu’a exercé Khomeiny sur les intellectuels dont quelques penseurs français, dont Jean-Paul Sartre et Michel Foucault.
Tous les deux ont en effet succombé au charme de Khomeiny. Mais comment expliquer qu’ils n’aient pas vu les dérives possibles de ce soulèvement ? Comment comprendre qu’ils se soient trompés ?
Sartre et la fascination du progrès
Le soulèvement iranien a suscité l’intérêt des intellectuels, avant et pendant son accomplissement, de l’espoir mis dans une révolution jusqu’à l’événement même de la révolution. Avant février 1979, c’est l’espoir qui a ainsi dominé les intellectuels de gauche : Sartre, en premier lieu.
Il a vu dans Khomeiny et le renversement du chah la possibilité de voir émerger un régime indépendant, anti-colonialiste et anti-impérialiste. Et c’est dans ce contexte qu’il a fait partie de ces intellectuels venus le voir, à Neauphle-le-Château, cette commune des Yvelines dans laquelle le révolutionnaire s’était réfugié, contraint à quitter l’Irak après 14 ans d’exil. Et c’est ainsi, aussi, dans ce contexte, qu’il a présidé le Comité pour la défense des prisonniers politiques iraniens. À ÉCOUTER AUSSIRéécouter L’ayatollah sous le pommier29 MINUNE HISTOIRE PARTICULIÈRE, UN RÉCIT DOCUMENTAIRE EN DEUX PARTIESL’ayatollah sous le pommier
Si l’on peut rendre compte des raisons de son engagement en faveur de Khomeiny, qu’il voit alors comme le symbole du progrès, dans la continuité des mouvements révolutionnaires des années 50 d’Algérie et du Cambodge, peut-on pour autant les comprendre ?
40 ans après, il est facile de juger l’erreur d’un intellectuel qui a pris parti, mais la question se pose quand même : à quoi tient cette erreur de jugement ?
Comment comprendre qu’un intellectuel ait été influencé, fasciné, voire aveuglé, et qu’il ait fait passer ses convictions avant une forme de prudence toute philosophique ? Faut-il alors le condamner quand il se trompe ? Faut-il parler d’erreur ? Et si au lieu de se demander si les intellectuels peuvent se tromper, errer, s’égarer, s’illusionner, on se demandait s’ils ont le droit, eux aussi, à l’erreur ?
La force d’un prophète
Dénoncé par les uns co mme un « fanatique », ou un « mystique orthodoxe », encensé par les autres comme un nouvel Isaïe, Soljenitsyne exprime dans son discours de Harvard un solennel et sévère avertissement au monde occidental, qui suscitera de nombreuses polémiques. En 1979, l’éditorialiste du New Yorker fera un rapprochement judicieux entre Soljenitsyne et l’ayatollah Khomeiny, et soulignera leur refus commun de l’Occident athée.
ესეც ევროპაა- ეგზიუპერი, არ ყოფილა ეს კაცი ისტორიული ევროპის, ისტორიული საფრანგეთის უარმყოფელი ნიჰილისტი.
Saint-Exupéry : « ჩემი ცივილიზაცია არის ქრისტიანული ღირებულებების მემკვიდრე»
ანტუან დე სან-ეგზიუპერი//Antoine de Saint Exupéry,1900-1944//
თ პოეტი,მწერალი, მფრინავი ეგზიუპერი 1942 წელს დაწერილ თზულებაში «ომის პილოტი»
// Pilote de guerre// უბრუნდება უფლის, თვალწინ მცხოვრები საზოგადოების გენიას.
« ადვილია საზოგადოების დაფუძნება ყოველი ადამიანის ფიქსირებული წესებისადმი დამორჩილებაზე. ადვილია მოზელვა ბრმისა რომელიც უკამათოთ და პროტესტის გარეშე ემორჩილება მოძღვარს ან ყურანს.
მაგრამ ბევრად უფრო დიდი მიღწევაა ადამიანის განთავისუფლება, მისი გადაქცევა საკუთარი თავის ბატონ-პატრონად.
მაგრამ რას ნიშნავს განთავისუფლება ? თუ კი მე გავანთავისუფლებ უდაბნოში ადამიანს ვინც არ გრძნობს და განიცდის არაფერს რას ნიშნავს მისი თავისუფლება? თავისუფალია მხოლოდ ის ვინც სადღაც მიდის, ვინც მიემართება რაღაცისკენ.»
არა და ჩემი ცივილიზაცია ცდილობს ადამიანთა ურთიერთობის დაფუძნებას ადამიანის კულტზე რომელიც არის ინდივიდის მიღმა ვინაიდან ყოველი ადამიანის დამოკიდებულებას საკუთარი თავის და სხვის მიმართ არ უმდა განსაზღვრავდეს ჭიანჭველათა ბუდის კანონმდებლობა, რათა ეს დამოკიდებულება იყოს სიყვარულის თავისუფალი გამოვლინება-განხორციელება.
ქვას ანთავისუფლებს სიმძიმის,მიზიდულობის უხილავი გზა. ადამიანს ანთავისუფლებს სიყვარულის უხილავი ფერდობები.
ჩემი ცივილიზაცია ცდილობს ყოველი ადამიანის გადაქცევას ერთი და იგივე მეფის ელჩად. ის თვლის რომ ინდივიდი არის მასზე უფრო დიდის მაცნე, მან ადამიანის ამაღლების თავისუფლებას მისცა დამაგნიტებული, მიმზიდველი მიმართულებები.
მე კარგად ვიცი ძალთა ამ ველის საწყისი. ჩემი ცივილიზაცია საუკუნეების მანძილზე ღმერთს ჭვრეტდა ადამიანით. ადამიანი შეიქმნა თმერთის სახედ და ხატად. ადამიანში პატივს მიაგებდნენ ღმერთს. ადამიანები ძმები იყვნენ ღმერთში. ღმერთის ანარეკლი ყოველ ადამიანს ანიჭებდა განუსხვისებელ, მოუშორებელ ღირსებას. ადამიანის ურთიერთობა ღმერთთან აფუძნებდა ყოველი ადამიანის მოვალეობებს და ვალდებულებებს საკუთარი თავის და სხვების მიმართ.
ჩემი ცივილიზაცია არის ქრისტიანულ ღირებულებათა მემკვიდრე. მე ვიფიქრებ კათედრალის კონსტრუქციაზე მისი არქიტექტურის გასაგებად.
ღმერთის ჭვრეტა ადამიანებს ხდიდა თანასწორებად ღმერთში. და ამ თანასწორობას ჰქონდა ცხადი მნიშვნელობა იმიტომ რომ თანასწორები შეიძლება ვიყოთ ,ხოლოდ რამეში. რიგითი ჯარისკაცი და კაპიტანი თანასწორები არიან ერში. თანასწორობა უაზრო სიტყვაა თუ კი არაფერია რაშიც შეიძლება ამ თანასწორობის შეკვრა…
მე მესმის თუ რატომ არ იწვევს წინააღმდეგობას ან უწესრიგობას ღმერთში დადგენილი თანასწორობა. დემაგოგია იწყება მაშინ როდესაც თასწარობის პრინციპი გადაგვარდება იგივეობის პრინციპად. უკანასკნელ შემთხვევაში ჯარისკაცი არ მიესალმება კაპიტანს იმიტომ რომ მისალმებით ჯარისკაცი პატივს მიაგებდა ინდივიდს და არა ერს.
ღმერთის მემკვიდრე ჩემი ცივილიზაცია ადამიანებს თანასწორებად ხდის ადამიანში.
მე მესმის ადამიანების ურთიერთპატივისცემის წყარო.
სწავლულს პატივი უნდა ეცა დამლაგებლისთის იმიტომ რომ დამლაგებელში ის პატივს სცემდა ღმერთის სულს. დამლაგებელი ასევე იყო ღმერთის ელჩი.
რა ღირსეულიც არ უნდა იყო ერთი ადამიანი და რა უნიჭო უმეცარი რეგვენიც არ უნდა იყოს მეორე ღირსეულმა არ უნდა გადააქციოს მონად რეგვენი.
მაგრამ ადამიანის პატივისცემა არ ნიშნავდა ინდივიდის სირეგვნე-უსახურობის წინაშე დამამცირებელ ხოხვას და ფორთხვას. . პატივს მიაგებდნენ ადამიანს როგორც ღმერთის ელჩს და არა რეგვენი ინდივიდის უტვინობას. რეგვენმა ინდივიდმაც უნდა გაიგოს რომ ისაა ადამიანი, ღმერთის ელჩი და უნდა იქცეოდეს და ცხოვრობდეს ამის შესაბამისად.
ღმერთის მემკვიდრე ჩემი ცივილიზაცია ინდივიდებში პატივს სცემს ადამიანს.
Antoine de Saint-Exupéry, Pilote de guerre, XXVI, 1942
Avec la force d’un prophète, l’écrivain russe dénonce la « catastrophe de la conscience humaine antireligieuse ». Dans son discours de 1978, il rappelle la primauté de la vie intérieure, le bien le plus précieux de l’homme : « Si l’homme, comme le déclare l’humanisme, n’était né que pour le bonheur, il ne serait pas né non plus pour la mort. Mais corporellement voué à la mort, sa tâche sur cette Terre n’en devient que plus spirituelle : non pas un gorgement de quotidienneté, non
L’Ouest, aussi matérialiste que l’Est
Et pourtant, dans les jeunes démocraties, comme la démocratie américaine naissante, tous les droits de l’homme individuels reposaient sur la croyance que l’homme est une créature de Dieu. C’est-à-dire que la liberté était accordée à l’individu de manière conditionnelle, soumise constamment à sa responsabilité religieuse. Tel fut l’héritage du siècle passé.
Toutes les limitations de cette sorte s’émoussèrent en Occident, une émancipation complète survint, malgré l’héritage moral de siècles chrétiens, avec leurs prodiges de miséricorde et de sacrifice. Les États devinrent sans cesse plus matérialistes. L’Occident a défendu avec succès, et même surabondamment, les droits de l’homme, mais l’homme a vu complètement s’étioler la conscience de sa responsabilité devant Dieu et la société. Durant ces dernières décennies, cet égoïsme juridique de la philosophie occidentale a été définitivement réalisé, et le monde se retrouve dans une cruelle crise spirituelle et dans une impasse politique. Et tous les succès techniques, y compris la conquête de l’espace, du Progrès tant célébré n’ont pas réussi à racheter la misère morale dans laquelle est tombé le XXe siècle, que personne n’aurait pu encore soupçonner au XIXe siècle.
L’humanisme dans ses développements devenant toujours plus matérialiste, il permit avec une incroyable efficacité à ses concepts d’être utilisés d’abord par le socialisme, puis par le communisme, de telle sorte que Karl Marx pût dire, en 1844, que « le communisme est un humanisme naturalisé ». Il s’est avéré que ce jugement était loin d’être faux. On voit les mêmes pierres aux fondations d’un humanisme altéré et de tout type de socialisme : un matérialisme sans frein, une libération à l’égard de la religion et de la responsabilité religieuse, une concentration des esprits sur les structures sociales avec une approche prétendument scientifique. Ce n’est pas un hasard si toutes les promesses rhétoriques du communisme sont centrées sur l’Homme, avec un grand H, et son bonheur terrestre. A première vue, il s’agit d’un rapprochement honteux : comment, il y aurait des points communs entre la pensée de l’Ouest et de l’Est aujourd’hui ? Là est la logique du développement matérialiste…
Je ne pense pas au cas d’une catastrophe amenée par une guerre mondiale, et aux changements qui pourraient en résulter pour la société. Aussi longtemps que nous nous réveillerons chaque matin, sous un soleil paisible, notre vie sera inévitablement tissée de banalités quotidiennes. Mais il est une catastrophe qui pour beaucoup est déjà présente pour nous. Je veux parler du désastre d’une conscience humaniste parfaitement autonome et irréligieuse.
Elle a fait de l’homme la mesure de toutes choses sur terre, l’homme imparfait, qui n’est jamais dénué d’orgueil, d’égoïsme, d’envie, de vanité, et tant d’autres défauts. Nous payons aujourd’hui les erreurs qui n’étaient pas apparues comme telles au début de notre voyage. Sur la route qui nous a amenés de la Renaissance à nos jours, notre expérience s’est enrichie, mais nous avons perdu l’idée d’une entité supérieure qui autrefois réfrénait nos passions et notre irresponsabilité.
Nous avions placé trop d’espoirs dans les transformations politico-sociales, et il se révèle qu’on nous enlève ce que nous avons de plus précieux : notre vie intérieure. A l’Est, c’est la foire du Parti qui la foule aux pieds, à l’Ouest la foire du Commerce : ce qui est effrayant, ce n’est même pas le fait du monde éclaté, c’est que les principaux morceaux en soient atteints d’une maladie analogue. Si l’homme, comme le déclare l’humanisme, n’était né que pour le bonheur, il ne serait pas né non plus pour la mort. Mais corporellement voué à la mort, sa tâche sur cette terre n’en devient que plus spirituelle : non pas un gorgement de quotidienneté, non pas la recherche des meilleurs moyens d’acquisition, puis de joyeuse dépense des biens matériels, mais l’accomplissement d’un dur et permanent devoir, en sorte que tout le chemin de notre vie devienne l’expérience d’une élévation avant tout spirituelle : quitter cette vie en créatures plus hautes que nous n’y étions entrés.
» Revoir à la hausse l’échelle de nos valeurs humaines «
Il est impératif que nous revoyions à la hausse l’échelle de nos valeurs humaines. Sa pauvreté actuelle est effarante. Il n’est pas possible que l’aune qui sert à mesurer l’efficacité d’un président se limite à la question de combien d’argent l’on peut gagner, ou de la pertinence de la construction d’un gazoduc. Ce n’est que par un mouvement volontaire de modération de nos passions, sereine et acceptée par nous, que l’humanité peut s’élever au-dessus du courant de matérialisme qui emprisonne le monde.
Quand bien même nous serait épargné d’être détruits par la guerre, notre vie doit changer si elle ne veut pas périr par sa propre faute. Nous ne pouvons nous dispenser de rappeler ce qu’est fondamentalement la vie, la société. Est-ce vrai que l’homme est au-dessus de tout ? N’y a-t-il aucun esprit supérieur au-dessus de lui ? Les activités humaines et sociales peuvent-elles légitimement être réglées par la seule expansion matérielle ? A-t-on le droit de promouvoir cette expansion au détriment de l’intégrité de notre vie spirituelle ?
Si le monde ne touche pas à sa fin, il a atteint une étape décisive dans son histoire, semblable en importance au tournant qui a conduit du Moyen-âge à la Renaissance. Cela va requérir de nous un embrasement spirituel. Il nous faudra nous hisser à une nouvelle hauteur de vue, à une nouvelle conception de la vie, où notre nature physique ne sera pas maudite, comme elle a pu l’être au Moyen-âge, mais, ce qui est bien plus important, où notre être spirituel ne sera pas non plus piétiné, comme il le fut à l’ère moderne. Notre ascension nous mène à une nouvelle étape anthropologique. Nous n’avons pas d’autre choix que de monter : toujours plus haut.
Alexandre Soljénitsyne, Harvard, 8 juin 1978
SOLJENITSYNE SUR LA CRISE DU MATÉRIALISME
« Nous avons placé trop d’espoir dans les réformes politiques et sociales, pour découvrir que nous étions privés de notre bien le plus précieux : notre vie spirituelle. A l’Est, il est détruit par les tractations et les machinations du parti au pouvoir. En Occident, les intérêts commerciaux tendent à l’étouffer. C’est la vraie crise. La scission dans le monde est moins terrible que la similitude de la maladie qui sévit dans ses principales sections.
Si l’humanisme avait raison de déclarer que l’homme est né pour être heureux, il ne serait pas né pour mourir. Puisque son corps est voué à mourir, sa tâche sur terre doit évidemment être de nature plus spirituelle. Il ne peut pas profiter sans restriction de la vie quotidienne. Cela ne peut pas être la recherche des meilleurs moyens d’obtenir des biens matériels et d’en tirer ensuite le meilleur parti avec joie. Il doit s’agir de l’accomplissement d’un devoir permanent et sérieux afin que le chemin de la vie devienne une expérience de croissance morale, afin que l’on puisse laisser la vie un meilleur être humain qu’on ne l’a commencée. Il est impératif de revoir le tableau des valeurs humaines répandues. Son inexactitude actuelle est stupéfiante. Il n’est pas possible que l’évaluation de la performance du président soit réduite à la question de combien d’argent on gagne ou de la disponibilité illimitée de l’essence. Uniquement volontaire,la retenue inspirée peut élever l’homme au-dessus du courant mondial du matérialisme ».
– Alexander Solzhenitsyn, ‘A World Split Apart’ (Un article présenté aux Harvard Class Day Afternoon Exercises, Harvard University, jeudi 8 juin 1978).
pas la recherche des meilleurs moyens d’acquisition, puis de joyeuse dépense des biens matériels, mais l’accomplissement d’un dur et permanent devoir, en sorte que tout le chemin de notre vie devienne l’expérience d’une élévation avant tout spirituelle : quitter cette vie en créatures plus hautes que nous n’y étions entrés. ». Blaise Pascal ne s’exprimait pas autrement : « Entre nous et le ciel, l’enfer ou le néant, il n’y a que la vie, qui est la chose du monde la plus fragile. »
სტალინიზმმაც კი აცდუნა მატერიალისტური ინდივიდუალიზმით დაღლილი გერმანელები
Hannes Meyer et la brigade du Bauhaus rouge en Union soviétique (1930-1937)
Une galerie photo & traduction
.
Image : Affiche pour une exposition du
Bauhaus Dessau à Moscou (1931)
.
Un extrait d’un entretien de la Pravda , 1930 :
Hannes Meyer : Après de nombreuses années de travail au sein du système capitaliste, je suis convaincu que travailler dans de telles conditions n’a aucun sens. De par notre conception marxiste et révolutionnaire du monde, nous, architectes révolutionnaires, sommes à la merci des contradictions insolubles d’un monde construit sur l’individualisme animal et l’exploitation de l’homme par l’homme. J’ai dit, et je le répète, à tous les architectes, à tous les ingénieurs, à tous les constructeurs :
Notre voie est et doit être celle du prolétariat révolutionnaire, celle du parti communiste, la voie de ceux qui construisent et réalisent le socialisme.
Je pars en URSS pour travailler parmi des gens qui forgent une véritable culture révolutionnaire, qui réalisent le socialisme et qui vivent dans cette forme de société pour laquelle nous nous battons ici dans les conditions du capitalisme.
Je supplie nos camarades russes de nous considérer, mon groupe et moi-même, non pas comme des spécialistes sans cœur, revendiquant toutes sortes de privilèges spéciaux, mais comme des compagnons de travail aux vues fraternelles prêts à faire don au socialisme et à la révolution de tout notre savoir, de tout notre force, et toute l’expérience que nous avons acquise dans l’art de bâtir.
[Extrait de la Pravda , dépêche de Berlin du 10 octobre 1930]
Et voici quelques photographies extrêmement rares du deuxième directeur du Bauhaus, Hannes Meyer, avec son équipe d’architectes, en Union soviétique.
Galerie d’images
გაკახპებული ბავშვების სამყაროში. ეს არ უნდოდათ არც შარლ დე გოლს, არც ალექსანდრე სოლჟენიცინინს, არც ზვიად გამსახურდიას, მაგრამ 196)-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ წალეკა ისტორიული დასავლეთი.
იკოლოზ (ნიკო) გომელაური (დ. 12 ივლისი, 1970, თბილისი, საქართველოს სსრ, სსრკ— გ. 13 აპრილი, 2010, თბილისი, საქართველო) — ქართველი მსახიობი და პოეტი.
1992 წელს დაამთავრა შოთა რუსთაველის თეატრისა და კინოს უნივერსიტეტი. მუშაობდა გრიბოედოვის თეატრსა და თავისუფალ თეატრში. კოტე მარჯანიშვილის პრემიის ლაურეატი (2003). 2009 წელს მას აღმოუჩინეს ფილტვის კიბო[1]. გარდაიცვალა 2010 წლის 13 აპრილს, ხანგრძლივი ავადმყოფობის შემდეგ.
2011 წელს რეჟისორმა გიორგი ბერიძემ გადაიღო მხატვრულ-დოკუმენტური ფილმი „ნიკო… აპლოდისმენტები“, რომელიც ნიკო გომელაურის შემოქმედებას ეძღვნება.
ნიკო გომელაურის პოეზია
· ჩემს ქალაქში არაფერი მაოცებს, შუაღამეს მზის სხივიც თუ მაკოცებს,აქ ხომ შავი საყვარელი ფერია,
აქ შენი ძმა თურმე შენი მტერია…აქ არ ხარობს თავმდაბლობის ნაგავი, აქ ტაძრებშიც შეიტანეს ნაგავი,
აქ სიზმრები აღარ არის ფერადი, აქ ღალატი გახდა მრავალჯერადი…
აქ სიყვარულს ჩაგითვლიან ბოდვაში, აქ ხომ ახლა ბოზობაა მოდაში.
აქ გესევა მათხოვრების არმია,აქ სიყალბე უმთავრესი შარმია..
აქ უნიჭო სიმღერები ჰიტია, აქ “ბებერი ალაზანში კიდია”…აქ პოეტებს გაურბიან
მუზები,
აქ გესვრიან თუ არ წაიკუზები…ჩემს ქალაქში ყველაფერი მოსულა, აქ ჯამლეტამ ჯონდო დააორსულა
ბმულზე არის 1 ისტორია მსოფლიო ომების შემდგომი ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის საწყისებზე.
არც შარლ დე გოლს, არც ალექსანდრე სოლჟენიცინს, არც ზვიად გამსახურდიას და არც ნიკო გომელაურს არ უნდოდათ ასეთი დღევანდელობა, მაგრამ როგორც თქვა ნეტარმა ავგუსტინემ ცხოვრება გავს ალქიმიკოსის ქურას სადაც ცეცხლი ბრიალებს, ჩალა-ხარახურა იწვის და ოქრო იწმინდება. ჩვენც ამ ქურაში ვართ შეგდებული,გაუძელით ძმებო და დებო.
ბნელი მიქელანჯელო აქანდაკებდა ბიბლიურ დავითს, პიეტას, დღევანდელი ხელოვანი შვეიცარიაში დგავს ქალის სიამოვნების ორგანო კლიტორის გიგანტურ კერპს. ეგაა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით შეშლილი დღევანდელობა
La sculpture Instant Pleasure de Mathias Pfund est présentée sur le rond-point de la place de l’Europe
https://www.latimes.com/entertainment-arts/story/2021-06-21/forever-marilyn-monroe-palm-springs-ში დადგეს თვითმკვლელობამდე მიყვანილი თუ სულაც მოკლული მერილინ მონროს დუნდულების და ნიფხვის ქანდაკება და ამის გამო ბუინობენ გეიპრაიდის მოყვარული ვაჟკაცები.
შარლ დე გოლი, სოლჟენიცინი და გამსახურდია ვერ მოერივნენ ამ საგიჟეთს, ომი გრძელდება.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით შეშლილი ბერლინელი ჰედონისტების ბრბო უკანალში უყურებს და ფოტოს უღებს გაშიშვლების პროცესში მყოფ ქალს. გერმანიის ვაიმარის რესპუბლიკა იმდენად გართული იყო სექსუალური და სხვა თავისუფლებებით რომ ვერც კი შეამჩნიეს თუ როგორ მივიდა ნაციზმი. ესლაც შეიძლება იგივე გამეორდეს.
ასეთი საზოგადოება აკახპებს და სექსუალურ მანიაკებად ქცევს თაობებს.
დიდი ფრანგული გაზეთი Le Figaro სკოლაში სექსის ბანალიზაციის და ბავშვთა გაკახპების შესახებ, 19/10/2014
La banalisation du sexe à l’école en débat
ასოციაცია მოქმედება ბავშვთა გაკახპების წინააღმდეგ – Agir contre la prostitution des enfants (ACPE) ტეხს განგაშს იმის თაობაზე რომ უკვე კოლეჯიდან ბავშვთა ზოგი ქცევა ენათესავება პროსტიტუციას. ის შექმნის პირველ პედაგოგიურ. იარაღს რათა გაუადვილოს მასწავლებლებს ამ დელიკატური პრობლემის მიხედვა.
გაკოცებ თუ DVD-ს მომცემ, თუ ტანისამოსს მომცემ მკერდზე მოგაკიდებინებ ხელს, თუ რამეს მაჩუქებ ფელაციაც იქნება…. როდის იწყება პროსტიტუცია?
ბავშვების გაკახპებასთან მებრძოლებს არ უნდათ ოჯახების დაშინება. მათ უნდათ რომ მშობლებმა დაინახონ სექსუალობის ბანალურ ჩვეულებრივ რამედ ქცევის, პორნოგრაფიის იოლად მისაწვფომობის საშიშროება.
ქრისტიანობა თაობებს ასწავლიდა რომ ადამიანის სხეული არის წმინდა სულის ტაძარი და ამდენად ძვირფასი და გასაფრთხილებელი რამე.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ გადათელა ქრისტიანობა და ქადაგებს რომ მოყვასის სხეული არის ობიექტი რომელიც მაქსიმალურად ოსტატურად უნდა მოიხმარო და როცა მოგბეზრდება შეცვალო სხვა მოყვასის სხეულით. ეს კი საშიში რამეა და აბინძურებს ადამიანთა ფსიქოემოციურ ურთიერთობას.
ფრანგ ბავშვთა გაკახპებასთან მებრძოლთა თქმით ათასობით მწირეწლოვანი ბავშვი უნდა კახპობდეს საფრანგეთში
Armelle Le Bigot Macaux ამბობს რომ ყველაფერი შეიძლება დაიწყოს ”როგორც თამაში ფელაციით ტუალეტში”.
პარიზის მცირეწლოვანთა დაცვის ბრიგადის ხელმძღვანელი Vianney Dyevre ამბობს რომ არის ” ძალიან დიდი შავი ციფრი ამბებისა რომლებიც არ ვიცით”.
OpinionWay-ის მიერ ჩატარებული ზონდაჟის სრულწლოვანთა 25 %-ს უკვე სმენია სასკოლო დაწესებულებების ტუალეტებში პროსტიტუციის შესახებ.
ბავშვების მესამედმა იცის რომ ზოგი ბავშვი თავისი სხეულით ”არანორმალურ რაღაცას აკეთებენ საჩუქრების სანაცვლოდ”.
ევროპის ქალაქებში სიარულისას სეიძლება ასეთ ფოტოებსაც გადააწყდეთ და ეს საინტერესო იდეებს უჩენს ბიჭუნებს და გოგონებს.
ქვევით ფრანგული ეროტიული და პორნოგრაფიული ფილმების ოქროს ხანის მიმოხილვაა.
X
gabin bardot
Publié le 09/11/2009 à 17:51 par chantemavie
et voila comment ça fini sous les yeux de la secrétaire un peu agée-ბრიჟიტ ბარდო და ჟან გაბენი. ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის დროს ტვინზე,ინტელექტზე უფრო მეტად ფასობს მადის აღმძვრელი თანთალა-ხვანხვალა რამეები.
Il ne faut pas des cours d’éducation sexuelle, mais des cours de philosophie!
1950-ან წლებშიც ნორმა იყო დაწინდვა, ქორწინება,შვილების გაჩენა, მეუღლეთა ერთგულება ერთ-ერთი მეუღლის სიკვდილამდე. სექსი ქორწინებამდე აკრძალული იყო. ნორმა რა თქმა უნდა ირღვეოდა ხოლმე, უცოდველი ვინაა, მაგრამ საზოგადოება ამას გმობდა და დამრღვევიც გრძნობდა სირცხვილს.
ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის დროს მოვალეობად გამოცხადდა სექსუალური სიამოვნება რაც შეიძლება უფრო ადრეული ასაკიდან და არა დაოჯახება და ერის გამრავლება.
ადრე ნორმას ადგენდა ინსტიტუტი, უმთავრესად ეკლესია. ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის დროს ცხოვრების,განსაკუთრებით ინტიმური სექსუალური ცხოვრების ნორმებს ადგენს მეტისმეტად იოლად,მცირეწლოვანი ბავშვებისთვისაც ხელმისაწვდომი პორნოგრაფია.
ბავშვებს სექსუალურ ,ინტიმურ ცხოვრებაზე წარმოდგენას უქმნის პორნოგრაფია და არა ბიბლია, ძმები გრიმების ზღაპრები თუ თქმულებები მეფე არტურის და მისი რაინდების შესახებ.
მეტისმეტად ხელმისაწვდომი, ინდივიდუალიზებული პორნოგრაფია ინტერნეტზე აშტერებს ბავშვებს. უკვე 13 წლის ქალწულებს აინტერესებთ კარგია თუ არა ჯგუფური სექსი. ინტერნეტის პორნოსაიტების გარდა არის მთელი პორნო-”კულტურაც”, რომელიც ჩანს კლიპებში, ტელერეალობის გადაცემებში, მუსიკაში, რეკლამაში, და ა.შ….
პორნოგრაფია კი ატყვევებს ბავშვის ფანტაზიას და არ აძლევს მას დროს საკუთარი წარმოდგენების შესამუშავებლად. ის სექსუალურად აღიზიანებს უმწიფარ ბავშვს და როგორც ნარკოტიკი აჩენს მავნე ჩვევას
არ უნდა ვასწავლოთ ბავშვებს და მოზარდებს სექსუალურად აყვავება-გაფურჩქვნა. მათ უნდა ვასწავლოთ სრულფასოვაბ ადამიანებად, კაცებად და ქალებად, პიროვნებებად ჩამოყალიბება.
პრეზერვატივებზე, კონტრაცეფციაზე,აბორტზე ლაპარაკის მაგივრად ბავშვებს უნდა ვასწავლოთ საკუთარი თავის პატივისცემა. უნდა აღვზარდოთ ერთმანეთთან ურთიერთობის, სიყვარულის უნარების მქონე პასუხისმგებელი კაცები და ქალები. საჭიროა ფილოსოფიის კურსი და არა სექსუალური აღზრდა // ამას ამბობს ჩვენი თანამედროვე ბელგიელ-ფრანგი ფილოსოფოსი, სექსოლოგი, პედაგოგი ტერეზა არგო//.
მაგრამ ეს იდეალი ჯერ შორსაა.
სასკოლო გარემოში ჯანმრთელობის გავრცელების ფრანგული ასოციაციის კვლევის თანახმად პორნოგრაფიული საიტებით გაშტერებულთა 1/3 მოზარდებია და მათი 75 პროცენტი 12 წელზე ნაკლები ასაკისაა.
საფრთხეში არიან 12-15 წლის ბავშვები, ამბობს პედოფსიქიატრი
Dr Gisèle George. ეს იყო პირველი კოცნაობის ასაკი და ის გადაიქცა პირველი ფელაციების ასაკად. ტუტუცი ბაღნები ფიქრობენ რომ ფელაცია სიყვარულის ნიშანია. ისინი ერთმანეთს ინტერნეტით უგზავნიან მათი შიშველი სხეულის ფოტოებს. გოგონები ნორმალურად თვლიან ფელაციებს ტუალეტებში თუ ძმაბიჭთან კოტრიალობას. არაა ადვილი უარის თქმა როდესაც დაქალები ამას აკეთებენ. ისინი ამას შვრებიან იმიტომ რომ არ იყვნენ მარგინალიზებულნი მათი ჯგუფის მიერ, არ იყვნენ განდევნილნი იქიდან, აგრძელებს Dr George.
ესაა სიმწიფეზე გარდამავალი ასაკი. ამ დროს ბავშვები კარგავენ საკუთარი თავის პატივისცემას და ეშინინიათ თავისი სხეულისა, ეზიზღებათ ის, აგრესიულები არიან მის მიმართ. და რატომ არ შეიძლება გააქირავო ის 30 ევროდ? ასე იწყება პროსტიტუცია.
histoire/105216/le-devoir-de-philo-huxley-et-notre-societe-hypersexualisee
Le Devoir de philo – Huxley et notre société hypersexualisée
- ოლდოს ჰაქსლის კოშმარული ხილვა თანდათან ხორცს ისხამს.
- ჩვენი ჰიპერსექსუალიზებული საზოგადოება მუდამ ყველა მხრიდან აღიზიანებს ადამიანს. აღიზიანებს რეკლამით, მუსიკით, ვიდეოკლიპებით, ჟურნალებით, ტანისამოსის მოდით, ტელეგადაცემებით და ,რა თქმა უნდა, ინტერნეტით.
- სექსოლოგი Jocelyne Robert-ის თქმით დღევანდელ საზოგადოებაში ყველაფერი უბიძგებს ბავშვებს განსაკუთრებით სექსუალურად ნაადრევი მომწიფებისკენ.
- Marie-Andrée Chouinard-მა ერთ წერილში თქვა რომ სკოლებში გაჩნდა fuck friend-ის მოდა. fuck friend კი არის მეგობარი უსიყვარულოდ კოცნა-პროშტნისთვის. და უსიყვარულოდ საკოცნელ-საპროშტნელი მეგობარი შეიძლება ბევრი იყოს. შეიძლება საკოცნელი და საჩქმეტი დაქალ-ძმაკაცები გამრავლება ყოველგვარი ფიცის,პირობის,ერთგულების და სიყვარულის გარეშე.
- სამ-სამი ახალგაზრდა მოზარდის საკოცნელად-საპროშტნელად შეკრება უკვე ჩვეულებრივი ამბავია . „ 9 წლის გოგონამ იკითხა შეუძლია თუ არა მას თავისი ახალი მეგობრისთვის თავისი სექსუალური ორგანოს ფოტოს გაგზავნა“
- სპეციალისტების თქმით ასეთ რამეებში არაფერია ანეგდოტური.
- ქალის შიშველი სხეულის ყველგან გამოფენა, აზრს მოკლებული სექსუალობა. ბავშვობის სექსუალიზაცია რეალობაა. როგორ არ უნდა ვიფიქროთ ოლდოს ჰაქსლის წიგნზე „ყოჩაღი ახალი სამყარო“?
- ოლდოს ჰაქსის ყოჩაღ ახალ სამყაროში კი ბავშვების სექსუალური აქტივობა ითვლება ნორმალურ, მეტიც, სასურველ რამედ.
- იქ მძინარე ბავშვებს ჰიპნოზით // ჰიპნოპედიით// ასწავლიან „ელემენტარულ სექსს“
- ასე გაწვრთნილი 7 წლის ბიჭუნა და 8 წლის გოგონა ერთობიან „რუდიმენტარული სექსუალური თამაშით“ შეკრებილი ასობით ბავშვითამაშობს მშენებლობა-მოდელირების და ეროტიკული თამაშებით.
- ჩვენი სამყარო ბავშვს წარმოიდგენს და წარმოადგენს „ მინიატურულ სექსუალურ სრულწლოვანად“. ოლდოს ჰაქსლი ყირამალა ატრიალებს ამ წარმოდგენას. მისი თქმით ხელოვნურად პროვოცირებული ნაადრევი სექსუალური სიმწიფე და სექსუალობის იოლი ხელმისაწვდომობა სრულწლოვანებს ტოვებს ბავშვობაში, ბავშვებად ემოციურ და მორალურ დონეებზე.
- „ სრულწლოვანებად ინტელექტუალურად და სამუშაო საათებში… პატარა ბავშვებათ გრძნობების და წადილის საკითხებში. „
- ნაადრევი სექსუალზაცია, მაშ , სიმწიფეს და ავტონომიას ძნელად მისაწვდომ ან მიუწვდომელ რამედ უნდა ხდიდეს.
- Huxley და მომავალიHuxley-ოლდოს ჰაქსლი (1894-1963) პესიმისტურად უყურებდა მომავალს. ის იყო მოხმარების საზოგადოების დაბადების მოწმე.
- მოხმარების საზოგადოება კი ბედნიერებას უკავშირებდა კომფორტს და ყველანაირი სიამოვნების ძიებით გართული უარყოფდა ტრადიციულ ღირებულებებს და იდეალებს.
- ინდუსტრიალიზაციის, სერიული წარმოების დაწყებამ, ტექნოლოგიის პროგრესმა ოლდოს ჰაქსლის აფიქრებინა რომ კაცობრიობა შეიძლებოდა გადაქცეულიყო მონად იმისა რისგანაც ის ელოდა თავისუფლებას, მეცნიერების მონად.
- უზომო ძალაუფლება რომელსაც მეცნიერება აძლევს ადამიანს შეიძლება გამოყენებული იქნეს ადამიანის შესაცვლელად, მისი მოდიფიკაციისთვის, მის გასაკონტროლებლად და დასამონებლად.
- ოლდოს ჰაქსლიმ 1931 წელს რომანში Brave New World-„ ყოჩაღი ახალი სამყარო“ აღწერა შეშლილი სამყარო რომელიც მისი აზრით უნდა განხორციელებული ყოფილიყო 600 წელზე მრტი ხნის შემდეგ.
- მაგრამ უკვე 15 წლის შემდეგ, 1946 წელს, ახალ წინასიტყვაობაში მან განაცხდა რომ ბოლო დროინდელმა ისტორიამ დაადასტურა მისი მთავარი პროგნოზები და რომ მისი მთავარი შეცდომაა დროის პროგნოზი. ამ ყოჩაღი ახალი სამყაროს მთავარი დამახასიათებელი ნიშნები განხორციელდება ასიოდე წელში.
- ყოჩაღ ახალ სამყაროში ადამიანები ბედნიერები არიამ, მაგრამ თავისუფლება არაა მათი ბედნიერების წყარო. ისინი ბედნიერები არიან იმიტომ რომ არ არიან თავისუფლები.
- ყოჩაღი ახალი სამყაროს გაწვრთნილ-დამონებულ მკვიდრთა მონობა იმდენად სასიამოვნოა რომ მათ უყვართ ეს მონობა.
- ეს გაწვრთნილ-ნასიამოვნები მონები აკეთებენ ზუსტად იმას რასაც მათგან ელიან. ისინი აწარმოებენ და მოიხმარებენ.
ბავშვთა სექსუალიზაცია
Posted on by historyplusart
“Jean-Claude Guillebaud est un écrivain essayiste et journaliste français connu pour ses reportages importants dans le monde des idées.
Il est né à Alger en 1944. Journaliste au quotidien « Sud Ouest », puis au Monde et au Nouvel Observateur, il a également dirigé Reporters sans frontières. Il a été lauréat du Prix Albert Londres en 1972. Il est membre du comité de parrainage de la Coordination française pour la Décennie de la culture de paix et de non-violence.”
Vers le milieu des années 60, nous avions congédié le prêtre, le moraliste, le politique
Comment ne serait-on pas troublés, dès qu’on se ressouvient du passé, par cette singulière situation ?
Vers le milieu des années 60, nous avions congédié le prêtre, le moraliste, le politique en charge du bien commun. Nous nous sentions la capacité – historiquement sans précédent – d’accorder à l’individu une primauté définitive sur le groupe. Nous pensions être investis du pouvoir de récuser ces prudences immémoriales, concessions aux contraintes, ruses collectives infinies et transactions de toutes sortes par lesquelles les sociétés humaines conjuguaient tant bien que mal l’aspiration au plaisir et l’impératif communautaire.
Voilà trente-cinq ans, nous fûmes, en matière de sexualité, plus intrépidement constructivistes qu’aucune société ne l’avait jamais été avant nous. L’apothéose de l’individu, son émancipation parachevée figuraient les vraies conquêtes de la modernité occidentale. Nous étions désormais assez riches, assez savants, assez raisonnables pour rejeter les superstitions du passé. Et assez libres, enfin, pour en dénoncer les tyrannies intimes.
La raison ne disqualifiait-elle pas la religion ? La démocratie ne rendait-elle pas inopérante la perpétuation politique des contraintes ? La connaissance ne nous assurait-elle pas la maîtrise des anciennes fatalités de l’espèce ? La science ne nous livrait-elle pas les clés de la procréation elle-même ? La certitude du progrès ne nous dispensait-elle pas de cette fidélité peureuse aux traditions ? La foi en l’universel, enfin, ne nous autorisait-elle pas à toiser le « pathos spécifique » des cultures humaines comme s’il s’agissait d’aimables folklores, avec leurs tabous et leurs précautions holistes ? Ce droit au plaisir, nous nous l’accordions comme une extraordinaire récompense historique. Il l’était en effet. On aurait bien tort de sourire rétrospectivement de cet optimisme.
Si l’on est troublé, aujourd’hui, c’est en voyant ce projet grandiose se heurter finalement aux mêmes obstacles, aux mêmes contradictions, aux mêmes risques mortels, surtout, que toutes les utopies qui l’avaient précédé. Le ” climat ” du moment, ces périls qui affleurent et ces peurs qui rôdent nous renvoient, au détail près, à des situations déjà vécues dans l’Histoire.
Cette violence polymorphe qu’à tort ou à raison nous sentons autour de nous, ce vertige sécuritaire qui nous empoigne au point de nous pousser à la panique juridique, ce sont précisément – on l’a vu dans les chapitres qui précèdent – ce que s’entêtèrent à conjurer les sociétés du passé. Il faudra nous résoudre à admettre que ces cultures traditionnelles, dont nous voulions orgueilleusement nous démarquer, n’avaient pas si mal compris l’intrication indissociable entre la sexualité et la violence.
Le sexe devenu le « bruit de fond » de notre vie quotidienne
« Mille convocations voluptueuses nous assiègent désormais, partout. »
Un extraordinaire tapage sexuel colonise aujourd’hui jusqu’au moindre recoin de la modernité démocratique. Plaisir promis ou exhibé, liberté affichée, préférences décrites, performances mesurées ou procédures enseignées à tout va : aucune société avant la nôtre n’avait consacré au plaisir autant d’éloquence discursive, aucune n’avait réservé à la sexualité une place aussi prépondérante dans ses propos, ses images et ses créations.
Qu’on s’en réjouisse ou qu’on s’en étonne, une évidence s’impose : mille convocations voluptueuses nous assiègent désormais, partout, sans relâche ni mesure. S’en offusquer n’aurait pas beaucoup de sens ni de portée. Voilà le sexe devenu le « bruit de fond » de notre vie quotidienne. Au regard des époques antérieures, fussent-elles grecque ou romaine, la nôtre ne parle littéralement que de « ça ». Pour en dire quoi au juste ?
Extrait de Jean-Claude Guillebaud : La tyrannie du plaisir, p. 16
J.C. Guillebaud : La tyrannie du plaisir, p. 379-381
La sexualisation des jeunes devient le cancer de la société
Notre environnement ouvertement sexuel génère des personnes déprimées et solitaires, écrit Steve Biddulph.
Un soir d’hiver 1992, ma femme et moi étions à l’aéroport de Melbourne en attendant un vol. Un couple plus âgé est venu s’asseoir à proximité. Ils avaient avec eux une petite fille, âgée d’environ quatre ans, qui semblait agitée et un peu étrange, bien qu’il soit difficile de déterminer pourquoi. Soudain, la jeune fille alla et se tint devant un homme assis parmi les nombreux dans les rangées de sièges. Remontant sa robe, elle plaça une main dans sa culotte, et fit une sorte de danse, faisant pivoter ses hanches tout en gardant ses yeux fixés sur les siens. L’homme rougit, le vieux couple regarda studieusement dans l’autre sens.
la fille hypersexualisée devient-elle un produit de consommation, jetable après usage. C’est l’image qu’elle intériorise, surtout par le biais des clips vidéo. Est symptomatique le fait que le mot “bitch” (salope) puisse être perçu comme un compliment par des jeunes filles.» Auteur de Enfants perdus, Claire Berest raconte l’un des dossiers dont elle a eu connaissance lors de son enquête à la brigade de protection des mineurs: «Des gamins de 12 ans des beaux quartiers qui jouent à “Action ou Vérité”, rapporte-t-elle. Les filles ont accepté des fellations et des sodomies. Elles étaient consentantes, mais ont porté plainte car elles avaient été filmées.»
Le pire, renchérit Armelle Le Bigot Macaux, «c’est la phrase qu’on entend tout le temps: “c’est pas grave de faire ça!”… Il y a même des filles qui préc isent que “les vrais bisous, on les garde pour les copains”». Lorsque le jeune se rend compte de la gravité de ses actes, poursuit le Dr George, «les conséquences sont la honte, le repli sur soi, et parfois les actes auto-agressifs, comme les scarifications ou les tentatives de suicide…». Comment prévenir ce danger? «Il faut que les parents aussi osent parler de sexualité, insiste le Dr George. Pas en copain-copain, mais en étant dans la transmission. Aborder la sensualité, pas la mécanique. En somme, montrer à cet enfant qui devient autonome le Code de la route de la vie. Car chacun sait que lorsqu’on voit un feu rouge et qu’on est tout seul, on est tenté de le brûler…»
*Éditions Saint-Paul
https://www.liberation.fr/societe/aujourdhui-des-adolescentes-de-tous-les-milieux-tombent-dans-la-prostitution-20210512_25PIAHIVWJGPREIRRZOXUJZZAQ/
«Aujourd’hui, des adolescentes de tous les milieux tombent dans la prostitution»
Si la prostitution des mineures a toujours existé, Internet et les réseaux sociaux jouent un rôle dans l’accélération de l’engrenage. Beaucoup de jeunes filles disent se prostituer de leur plein gré, sans être pour autant dans le déni ni dans l’emprise.
:quality(70):focal(1007x772:1017x782)/cloudfront-eu-central-1.images.arcpublishing.com/liberation/TPP6IH3ERRHJVGEJ6P5XYHZXI4.jpg)
par Gurvan Kristanadjaja et Marie Piquemalpublié le 12 mai 2021 à 5h17
Mélanie Dupont, psychologue à l’unité médico-judiciaire de Paris, reçoit en consultation de plus en plus d’adolescentes touchées par la prostitution. Des situations parfois complexes, où il devient très difficile d’aider ces jeunes filles.
Sait-on combien de mineures se prostituent aujourd’hui en France ?
Non, il est impossible d’avancer un chiffre. Aucune étude d’ampleur n’a été faite à ce jour en France, nous y travaillons. Les seules données disponibles sont les chiffres de la police. Qui comportent un biais : ne sont comptabilisés que les plaintes et signalements. Selon l’Office central pour la répression de la traite des êtres humains [OCRTEH, ndlr], la hausse serait de 600 % entre 2012 et 2020. Un pourcentage à prendre avec des pincettes, car pendant longtemps les cas n’étaient pas signalés – aussi parce que le sujet était trop tabou.
La prostitution des mineures – nous voyons des situations concernant quasi exclusivement des filles – a toujours existé. Je dirais que la vraie différence, qui est inquiétante, c’est le changement de forme. Aujourd’hui, des adolescentes de tous les milieux sociaux et économiques tombent dans la prostitution. Ce qui avant ne concernait que des jeunes filles en grande précarité, touche désormais tout le monde. A chaque témoignage que j’entends, je suis sidérée de la rapidité avec laquelle elles basculent.
C’est-à-dire ?
L’engrenage se met en route à une vitesse… C’est vertigineux. Tout est facilité aujourd’hui, avec Internet et les réseaux sociaux. Quelques clics suffisent. Ce qui désarçonne, c’est la banalisation de l’acte. Beaucoup d’adolescentes disent avoir fait ce choix-là, ne pas subir. Elles emploient rarement le terme «prostitution», elles parlent plutôt d’«escorting», de «michetonnage». Elles disent le faire de leur plein gré, parce qu’elles en ont l’envie.
«Je crois beaucoup en la prévention, très tôt. Dès la maternelle. Il faut absolument parler aux enfants de vie affective, d’éducation à la sexualité.»— Mélanie Dupont, psychologue à l’unité médico-judiciaire de Paris
Est-ce du déni ou de l’emprise psychologique ?
Parfois, oui. Par exemple, quand elles tombent amoureuses d’un homme qui joue au prince charmant… et se révèle être un proxénète. Cela arrive. Mais parfois, c’est plus complexe. Les jeunes filles ne sont ni dans le déni ni dans l’emprise : elles ont un rapport à leur corps complètement différent, comme si aucune connexion ne se faisait entre l’acte sexuel et leurs propres émotions.
En Suède, une étude a été faite sur les motivations des jeunes filles. La première réponse : la quête d’argent. Vient ensuite, le sentiment de se sentir désirée. Pour d’autres, c’est un moyen de «régulation émotionnelle». C’est-à-dire une façon de se faire mal, de s’automutiler en vendant leur corps – ces jeunes filles ont subi dans le passé des violences physiques, psychiques ou sexuelles. Et puis, il y a celles qui répondent faire cela «parce que c’est plaisant et sympa». C’est déroutant. La banalisation des images pornographiques et l’hypersexualisation jouent, c’est évident. Quand on les interroge, il y a ce décalage, très frappant : elles sont extrêmement informées sur les pratiques sexuelles. Sur le plan technique, elles connaissent tout. Mais dès qu’on parle d’affect, de relations amoureuses… c’est vide.
შარლ დე გოლი, სოლჟენიცინი, გამსახურდია ვერ იტანდნენ ცივილიზაციის მკვლელ ამ ძალებს.
ნიჰილისტი ავანგარდების ღრიალმა მოამზადა ადამიანთა სიკვდილი.
სიურეალისტებიდან ეგზისტენციალიზმ პაპ ჟან პოლ სარტრამდე-ევროპის და დასავლეთის სიძულვილი, ევროპის ჭირი.
ჯიჰადისტებს და პუტინს რა უნდა მოკითხოთ როდესაც ევროპის და დასავლეთის სიძულვილს აფრქვევდნენ სიურეალისტები და ჟან-პოლ სარტრი. https://jcdurbant.wordpress.com/…/expo-crime-et…/ავანგარდის სიძულვილით აღსავსე სიტყვებმა მოამზადეს ინდივიდთა, ადამიანთა სიკვდილი. ” ჩვენ მოვსპობთ თქვენთვის ძვირფას ამ ცივილიზაციას…. დასავლეთო შენ მოსჯილი გაქვს სიკვდილი. ჩვენ გვინდა ევროპის დამარცხება….. ნახეთ რა ხმელი და კარგია ეს მიწა ყველანაირი ხანძრისთვის Aragon (1925)Nous ruinerons cette civilisation qui vous est chère… Monde occidental tu es condamné à mort. Nous sommes les défaitistes de l’Europe… Voyez comme cette terre est sèche et bonne pour tous les incendies. Aragon (1925).
დაე ეცნენ თქვენს შეძრწუნებულ ქვეყნებს ნარკოტიკით მოვაჭრეები, დაე დაემხოს შორეული ამერიკა თავისი თეთრი შენობებიდან…André Breton (1925)Que les trafiquants de drogue se jettent sur nos pays terrifiés. Que l’Amérique au loin croule de ses buildings blancs… André Breton (1925) .
”ყველაზე მარტივი სიურეალისტური აქტია აიღო რევოლვერი, გახვიდე ქუჩაში და და განურჩევლად ისროლო ბრბოში”.Breton დიდი ევროპული ჯილდოს კავალერი გოგა ხაინდრავა სიურეალისტების ფრიადოსანი მოწაფეა.L’acte surréaliste le plus simple consiste, revolvers au poing, à descendre dans la rue et à tirer, au hasard, tant qu’on peut dans la foule.
Breton უნდა გეყოს სიმამაცე გინდოდეს ბოროტება და ამისთვის საჭიროა ქრისტიანობის და მისი მემკვიდრეობა უხეშად ჰუმანიტარული ქცევის უარყოფა. ჩვენ ვართ მკვლებთან ერთად.ბრეტონი- faut avoir le courage de vouloir le mal et pour cela il faut commencer par rompre avec le comportement grossièrement humanitaire qui fait partie de l’héritage chrétien. (..) Nous sommes avec ceux qui tuent. Breton .
ნაცისტმა ინტელექტუალმა თქვა რომ როდესაც მას ესმის სიტყვა კულტურა ის დააძრობს რევოლვერს. მასზე ბევრად ადრე პოეტებმა გამოაცხადეს რომ მათ სძულთ ეს ჭუჭყი კულტურა და კულტურის გათელვისკენ მოუწოდეს სკვითებს, შავკანიანებს ყველას თქვენ მოგიწოდეს კულტურის გათელვისკენ.Hannah Arendt (1949.
ეგზისტენციალიზმის პაპს, ევროპელთა თაობების მოძღვარ ჟან-პოლ სარტრს სძულდა ევროპელები. არ მიბაძოთ მას ძმებო და დებო.ახალი სიგიჟე დეკოლონიალიზმ პოსტკოლონიალიზმი” უკეთესი იქნებოდა რომ რომ არაფერი არსებობდეს ვინაიდან ყველაფერი რაც არსებობს მოსპობის ღირსია”, თქვა მეფისტოფელემ გოეთეს ”ფაუსტში” . ესაა ნიჰილიზმი.
იყო ფრანც ომარ ფანონი (ფრანგ. Frantz Fanon; დ. 20 ივლისი, 1925, ფორ-დე-ფრანსი, მარტინიკა — გ. 6 დეკემბერი, 1961 ბეთესდა, მერილენდი, აშშ) ასევე ცნობილი, როგორც იბრაჰიმ ფრანც ფანონი — ფსიქიატრი და პოლიტიკის ფილოსოფოსი, რომლის ნაშრომებმაც დიდი ზეგავლენა მოახდინა პოსტ–კოლონიური, კრიტიკული თეორიების და მარქსიზმის განვითარებაზე. ფანონი იყო პან–აფრიკანისტი და მარქსისტ–ჰუმანისტი, სწავლობდა კოლონიზაციით გამოწვეულ ფსიქოპათოლოგიებსა და მის სოციალურ თუ კულტურულ შედეგებს. ფანონი მხარს უჭერდა ალჟირის დამოუკიდებლობას და იყო ალჟირის ეროვნულ– განმათავისუფლებელი ფრონტის აქტიური წევრი. უკვე ხუთ ათეულ წელზე მეტია, მისი შრომები შთააგონებს განმათავისუფლებელ მოძრაობებსა და მათ ლიდერებს. როგორც ექიმი-ფსიქიატრი, ის ავტორია თეორიისა, რომლის მიხედვით, ზოგიერთი ნევროზი სოციალური წარმოშობისაა.//ვიკიპედიიდან//.
1961 წელს გამოქვეყნდა მისი ბოლო წიგნი ” დედამიწის ბედკრულნი”-Les Damnés de la terre. ეს წიგნიკოლონიალიზმზე, კოლონიზებულთა ჩაგვრაზე და განთავისუფლების ომებზე ითარგმნა 15 ენაზე. მისი წინასიტყვაობა დაწერა ეძისტენციალიზმის პაპმა და ევროპელთა თაობების მოძღვარმა ჟან-პოლ სარტრმა და ის აქ აფრქვევს ევროპელების ასეთ სიძულვილს:
” ევროპელის მოკვლა ერთი დარტყმით 2 საქმის გაკეთებაა. ერთდროულად სპობ როგორც მჩაგვრელს ისე ჩაგრულს. რჩებიან გვამი და თავისუფალი ადამიანი. სარტრი არასოდეს ყოფილა პაციფისტი. მან ეს კიდევ აჩვენა 1972 წელს მიუნხენის ოლიმპიური თამაშების დროს. დიდი ჟან პოლ სარტრი თვლიდა რომ ტერორიზმი სშინელი იარაღია, მაგრამ ჩაგრულებს არა აქვთ სხვა იარაღი. შავი სექტემბრის ტერაქტმა მოკლა იზრაელის გუნდის 11 წევრი, მაგრამ ის იყო ” წარმატება” იმიტომ რომ მან პალესტინური საკითხი დასვა მთელი მსოფლიოს მილიონობით ტელემაყურებლის წინაშე. ეს უკეთესია გაეროზე იმიტომ რომ პალესტინელები იქ არ არიან წარმოდგენილები.
” ევროპელის მოკვლა 1 დარტყმით 2 საქმის გაკეთებაა. ერთდროულად მოისპობიან მჩაგვრელი და ჩაგრული. დარება გვამი და დარჩება თავისუფალი ადამიანი”. სარტრი არასოდეს ყოფილა პაციფისტი . მან ეს კიდევ ერთხელ აჩვანა 1972 წელს მიუნჰენის ოლიმპიური თამაშების დროს. ის ამბობდა რომ ტერორიზმი საშინელი იარაღია, მაგრამ ჩაგრულებს არა აქვთ სხვა იარაღი. ის ამბობდა რომ შავი სექსტემბრის ტერორისტული აქტი, როდესაც მოკლეს იზრაელის გუნდის 11 წევრი ”შესანიშნავი წარმატება” იყო იმიტომ რომ პალესტინური საკითხი დაისვა მთელი მსოფლიოს მილიონობით ტელემაყურებლის წინაშე. ” უფრო ტრაღიკული ისაა რომ პალესტინელების საკითხი არასოდეს დამდგარა გაეროში,სადაც ისინი არ არიან წარმოდგენილები”.
ნაცისტმა ინტელექტუალმა ბრძანა რომ როდესაც მას ესმის სიტყვა კულტურა ის იღებს მის რევოლვერს.
მასზე ბევრად ადრე პოეტებმა თქვეს რომ მათ ეზიზღებათ კულტურა და პოლიტიკურად მოუწოდეს ბარბაროსებს, სკვითებს, ზანგებს, ინდოელებს, ყველას,მისი გათელვისკენ Hannah Arendt (1949.
« Abattre un Européen c’est faire d’une pierre deux coups, supprimer en même temps un oppresseur et un opprimé : restent un homme mort et un homme libre2. » Sartre ne s’est jamais prétendu pacifiste. Il le démontre une fois de plus en 1972 lors des Jeux olympiques de Munich. En conformité avec ses engagements en Algérie, il considère que le terrorisme est certes « une arme terrible » mais que les opprimés n’en ont pas d’autres. Pour lui, l’attentat de Septembre noir qui a coûté la vie à onze membres de l’équipe israélienne est « parfaitement réussi », étant donné que la question palestinienne avait été posée devant des millions de téléspectateurs à travers le monde « plus tragiquement qu’elle ne l’est jamais à l’ONU, où les Palestiniens ne sont pas représentés3 ».Bien avant qu’un intellectuel nazi ait annoncé ‘quand j’entends le mot culture je sors mon revolver’, les poètes avaient proclamé leur dégoût pour cette saleté de culture et politiquement invité Barbares, Scythes, Nègres, Indiens, ô vous tous, à la piétiner. Hannah Arendt (1949.
სიტყვები პასუხისმგებლებია, დეგენერატის რიტორიკა კლავს. ავანგარდის სიძულვილით სავსე სიტყვებმა მოამზადეს ინდივიდთა, ადამიანთა, პიროვნებათა სიკვდილი… ავანგარდი მარკიზ დე სადიდან დებ Papin-ებამდე მოხიბლული და აღფრთოვანებული იყო მკვლელობით. მან კრიმინალები აქცია გმირებად…Bataille-სთან არის რიტუალური დანაშაულის აპოლოგია. პარიზის ინტელექტუალები კი სიურეალისტებით აღფრთოვანებული იყვნენ 1968 წლის მაისიდან 1970-ანი წლების მაოიზმამდე. ამიტომ სცემდა თაყვანს აიათოლა ჰომეინის და ირანის ისლამისტურ რევოლუციას უდიდეს ინტელექტუალად გამოცხადებული მიშელ ფუკოJean Baudrillard კი ღელავდა თალიბების წინაშე.
ინტელექტუალთა 3 თაობა აღიზარდა დასავლეთის სიძულვილის მფრქვეველი სიურეალისტების რძით //და ვინ იცის რამდენი აღიზარდა ევროპელის მკვლელობის მქადაგებელი ჟან პოლ სარტრის ”სიბრძნით”.// თანამედროვე ფრანგი აკადემიკოსი, ხელოვნებათმცოდნე, და კრიტიკოსი, პიკასოს მუზეუმის ყოფილი დირექტორი Jean Clair
შარლ დე გოლს, ალექსანდრე სოლჟენიცინს, ზვიად გამსახურდიას არ მოსწონდათ ასეთი რამეები, მაგრამ ისინიც წალეკა ამ ნიაღვარმა….
” უკეთესი იქნებოდა რომ რომ არაფერი არსებობდეს ვინაიდან ყველაფერი რაც არსებობს მოსპობის ღირსია”, თქვა მეფისტოფელემ გოეთეს ”ფაუსტში” . ესაა ნიჰილიზმი და ესაა ნიცშეს ლევ ტროცკის, ლენინის , საბჭოთა ტანკით თბილისის მნგრეველი პროფესორი თენგიზ სიგუას… იდეოლოგია.
ყველაფერი არსებულის, ისტორიული ცივილიზაციის უმაღლესი ღირებულებების და იდეალების მომსპობ ნიჰილიზმს ებრძოდნენ შარლ დე გოლი, სოლჟენიცინი, გამსახურდია… ნაციზმი და კომუნიზმი ამ ნიჰილიზმის 2 ფორმაა. მისი მესამე ფორმაა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია.
ვებრძვით ამორალურ ნიჰილისტურ უზნეო ეპოქას და არა უბრალოდ საბჭოთა თუ რუსულ იმპერიას.
ნიჰილისტური ეპოქის კუმირებს შორის არიან ილჰელმ რაიხი, სიმონ დე ბოვუარი, ჟან პოლ სარტრი. ეს დასამხობი კერპი-კუმირებია.
http://100fichesdelecture.blogspot.com/2015/05/freud-malaise-dans-la-culture-1929.html
ფსიქოანალიზის პაპი ზიგმუნდ ფროიდი ამბობს რომ კულტურა არის მიღწევები და ინსტრუმენტები რომლებითაც ჩვენი ცხოვრება შორდება პირუტყვი-მხეცების ცხოვრებას. ყოველივე ამის დანიშნულებაა ადამიანის დაცვა ბუნებისგან და ადამიანთა ურთიერთობების რეგლამენტაცია რათა მათ არ გაჟუჟონ ერთმანეთი.
ფროიდმა თქვა რომ ადამიანი სულაც არაა გულჩვილი არსება და მასაც აქვს მხეცურ-პირუტყვული ჟინი და ინსტინქტები და კულტურა იგება საზოგადოებრივი ცხოვრება შესაძლებელი ხდება სწორედ ამ ჟინის და ინსტინქტების, განსაკუთრებით სექსუალური ინსტინქტის და აგრესიულობის მოთოკვით,ინდივიდუალური თავისუფლების გარკვეულად შეზღუდვით,სოციალურ მოთხოვნათა პატივისცემით.
ამას ინსუვიდუალურ დონეზე უზრუნველყოფს მამა, შემდეგ ზემე,და კოლექტიურ დონეზე კულტურა, რომელიც როგორც მორალი და რელიგია ცდილობს ეგოისტური სიამოვნების უარყოფას. დაძაბულობა მეს და ზემეს, ეგოიზმს და ალტრუიზზმს შორის არის დანაშაულიც განცდის წყარო. მას აძლიერებს საზოგადოებრივი ცხოვრება.
ცხოვრება აუტანელია გტანჯავს შენი საკუთარი სხეული, გარე სამყარო და სხვა ადამიანი, ცხოვრების მიზანია ბედნიერება. ფროიდი გვთავაზობს სამ მთავარ წამალს : შრომა სიბეჩავის დასავიწყებლად ან მისთვის ნაკლები მნიშვნელობის მისანიჭებლად, 2. შემცვლელი დაკმაყოფილებები რომლებიც ამცირებენ სიბეჩავეს, მაგ. ხელოვნება და 3. გამაბრუებლები,ნარკოტიკი, რაც უგრძნობელს გვხდის სიბეჩავის მიმართ.
ფროიდი ამბობს რმ უნივესალური, საყოველთაო წამლები არ არსებობს. ეროტიკულ დამიანს უნდა ღლაბუცი და ფიზიკური სიამოვნება ვიღაცის სხეულით, ნარცისს ურჩევნია თვითდაკმაყოფილება, მოქმედ ადამიანს უნდა ზემოქმედება გარე სამყაროზე. მაგრამ ექსკლუხიური ტექნიკა საშიშია. მრავალი გზით შეიძძლება ბედნიერებამდე მისვლა, მაგრამ არც ერთს არ მივყევართ ბედნიერებამდე დანამდვილებით.
ფროიდის წინააღმდეგ აჯანყდა მისი გამოჩენილი მოწაფე ვილჰელმ რაიხი რომელმაც იღრიალა რომ მხეცური ინსტინქტების,განსაკუთრებით სექსუალურის მოთოკვა კი არა მათი აშვება-განთავისუფლება გააბედნიერებს კაცობრიობას.
ხოდა ის გადაიქცა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ღმერთ გურუდ.
https://www.linternaute.fr/science/biographie/1778122-wilhelm-reich-biographie-c
ourte-dates-citations/
იყო 1897 წლის 24 მარტს Dobrzcynica-ში, მაშინდელ ავსტრია-უნგრეთში, დღევანდელ უკრაინაში დაბადებული და 1957 წლის 3 ნოემბერს აშშ-ში გარდაცვლილ დეგენერატი ვიჰელმ რაიხიც- WILHELM REICH
ის იყო ზიგმუნდ ფროიდის მოწაფე, მუშაობდა მასთან ერთად ფსიქოანალიზზე და შემდეგ განსაკუთრებით დაინტერესდა ორგაზმის როლით (la Fonction de l’orgasme, 1927). მაშინ რაიხმა სცადა ფსიქოანალიზის და მარქსიზმის შერწყმა და თანდათანობით ჩამოშორდა ფროიდის შეხედულებებს. ის შევიდა გე
რმანიის კომპარტიაში რის შემდეგაც მან შექმნა ასოციაცია პროლეტარული სექსუალური პოლიტიკისთვის.
ვილჰელმ რაიხი დაუპირისპირდა სტალინის პოლიტიკას რის გამოც ის გარიცხეს კომპარტიიდან.
მაგრამ ის ზიგმუნდ ფროიდსაც ეჩხუბა რის გამოც ის გააგდეს საერთაშორისო ფსიქოანალიტიკური ასოციაციაციიდანაც.
რაზე ეჩხუბა ფროიდს?
ზიგმუნდ ფროიდმა შექმნა სუბლიმაციის ფსიქოანალიტიკური კონცეფცია.
სუბლიმაცია მისი თქმით არის მდაბალი და მხეცური ინსტინქტების განწმენდა, ამაღლება და გარდაქმნა საზოგადოებისთვის სასარგებლო გრძნობებად, და მისწრაფებებად, ხელოვანი, მაგალითად, ასე გარდაქმნის სექსუალურ ჟინს მხატვრულ შედევრებად.
ფროიდის ფსიქოანალიზის თანახმად სუბლიმაცია არის მხეცური სექსუალური თუ
აგრესიული ჟინის და მისწრაფება-ენერგიის გადატანა არასექსუალური, მაგრამ სოციალურად, მოყვასთა მიერ დაფასებული, საზოგადობაოებისთვის,მოყვასებისთვის სასარგებლო მიზნისკენ. მოკლედ სუბლიმაცია არის ეგოისტურ-ჰედონისტური მხეცობის გარდაქმნა საზოგადოებრივად სასარგებლო რამედ.
ფროიდი ამბობს რომ მხეცური,ეგოისტურ-ჰედონისტური ინს
ტინქტების და ჟინის სუბლიმაცია არის კულტურული, მეცნიერული, მხატვრული იდეოლოგიური განვითარების მამოძრავებელი ძალა და ის იძლევა ამაღლებული ფსიქიური აქტივობის საშუალებას,უდიდეს როლს ასრულებს ცივილიზებულ არსებათა ცხოვრებაში.
სხვა სიტყვებით კაცობრიობის დიდი და კეთილშობილი წინსვლის და მიღწევების მამოძრავებელი ძალაა სწორედ სუბლიმაცია,
სუბლიმაცია გავს შუა საუკუნეების ალქიმიას რომელიც იყო უბრალო მატერიის, უხეშად რომ ვთქვათ ტალახის და ნაგვის გარდაქმნა უფრო მაღალი ხარისხის რამედ, ტყვიის გადაქცევა ოქროდ.
მაგრამ 1930 წელს ბერლინში დამკვიდრებული ვილჰელმ რაიხი ამტკიცებდა სულ საწინააღმდეგო რამეს. ლოკალურ ფსიქოანალიტიკურ საზოგადოებაში ჩართულმა რაიხმა გააჩაღა მეტისმეტად აქტიური საქმიანობა.
კომუნისტების გვერდით მებრძოლმა რაიხმა დააფუძნა ასოციაცია პროლეტარული სექსუალური პოლიტიკისთვის ანუ SEXPOL, რომლის მეშვეობითაც მან განავითარა მენტალური ჰიგიენის პოლიტიკა და ცდილობდა ახალგაზრდების მოხიბლვას. მან შექმნა გამომცემლობა Sexpol Verlag, სადაც გამოაქვეყნა მრავალი ბროშურა.
ვილჰელმ რაიხი ამბობდა რომ სექსუალური ბრძოლა შეიძლება გავაიგივოთ კლასთა ბრძოლასთან.
1930 წელს მან გამოსცა წერილების კრებული „ სექსუალური რევოლუცია“ რომელიც ისევ გამოიცა 1936,1945 და 1962 წლებში.
ვილჰელმ რაიხმა 1930 და 1933 წლებს შორის დაწერა ნაშრომი „ ფაშიზმის მასობრივი ფსიქოლოგია“
// ფრანგულად- La Psychologie de masse du fascisme// სადაც განაცხადა რომ ფაშიზმი არის მასების სექსუალური დაუკმაყოფილებლობის შედეგი და არა პოლიტიკის თუ ეკონომიკური სიტუაციის ნაყოფი.
მთელ მსოფლიოში გახმაურებული რაიხის დოქტრინა აიტაცეს ფროიდო-მარქსისტებმა და, შემდეგ, რა თქმა უნდა, ლიბერტარულმა მოძრაობებმა.
აშშ-ში გადასახლებულმა ვილჰელმ რაიხმა გააგრძელა თავისი გამოკვლევები „ ორგონის ენერგიაზე“.
https://republique-des-lettres.com/reich-9782824903644.php
ვილჰელმ რაიხმა ზიგმუნდ ფროიდს და მის მიმდევრებს ბრალად დასდო რომ მათ უნდათ საზიზღარი ბურჟუაზიული კაპიტალიზმის საზიზღარი იდეალებისთვის ინდივიდების დამორჩილება და ამით სექსის მოთოკვა.
ის ამტკიცებდა რომ მან აღმოაჩინა ყველა ავადმყოფობის წამალი- ვიტალური ენერგიის კოსმოგონიური სისტემა. ამ ვიტალურ ენერგიას კი ანთავისუფლებს ორგაზმი და არა ფროიდის სუბლიმაცია.
მხეცური სექსუალური ინსტინქტი არ უნდა იყოს სუბლიმირებული თუ მოთოკილი.
რა მორალი, რა სუბლიმაცია, რა კომუნიზმ-სოციალიზმ ლიბერალიზმი,რა პატრიოტიზმი, რა ნაციონალიზმი,რა ქრისტიანობა და ჰუმანიზმი, მთავარია ორგაზმი, ვილჰელმ რაიხის სამშობლოზე და ყველაფერზე უფრო მაღალი ჭეშმარიტებაა ორგაზმი.
http://www.zones-subversives.com/2014/01/wilhelm-reich-une-politique-du-plaisir.html
Wilhelm Reich : სიამოვნების პოლიტიკა
Wilhelm Reich
ფაშიზმი გააჩინა მასების სექსუალურმა დაუკმაყოფილებლობამ ტრადიციული და ბურჟუაზიული საზოგადოება არის მასების სექსუალური დათრგუნვის სისტემა და იარაღი.
სექსუალური რევოლუცია არის პოლიტიკური პროექტი რომელიც დაამხობს ამ საზოგადოებას და მის საფუძვლებს, სენსუალურად ააყვავებს და გააბედნიერებს კაცობრიობას.
1968 წელს და შემდეგ ვილჰელმ რაიხი იყო1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ- სექსუალური რევოლუციის ღმერთი, ღრმად პატივცემული თეორეტიკოსი.
1968 წლის პარიზული მაისი ბიჭ-ბუჭებმა და გოგონებმა, რომელთაც უნდოდათ ისტორიული, ტრადიციული საფრანგეთის და ევროპის მოსპობა, აიტაცეს სწორედ ვილჰელმ რაიხის იდეები.
რა დროს ზიგმუნდ ფროიდი და მისი სუბლიმაციაა, ვილჰელმ რაიხის გავლენა გავრცელდა ევროპაში და აშშ-ში.
1968 წლის პარიზული მაისის მოძრაობამ Nanterre-ში იფეთქა სწორედ ბრძოლით სექსუალური ჩაგვრის წინააღმდეგ.
Wilhelm Reich-ვილჰელმ რაიხი ამტკიცებს რომ პოლიტიკური და სოციალური რევოლუცია არაფერია თუ მას თან არ ახლავს სექსუალური რევოლუცია.
https://www.theguardian.com/books/2011/jul/08/wilhelm-reich-free-love-orgasmatron
Wilhelm Reich-ვილჰელმ რაიხი: კაცი ვინც მოიგონა თავისუფალი სიყვარული:
JD Salinger, Saul Bellow და Norman Mailer იყვნენ ადეპტები orgone-ის ენერგიის აკუმულატორისა რომელსაც Woody Allen-მა უწოდა Orgasmatron.
Orgasmatron-ის გამომგონებელმა ვილჰელმ რაიხმა განაცხადა რომ საუკეთესო ორგაზმებს შეუძლიათ საზოგადოებრივი პრობლემების გადაწყვეტა.
Christopher Turner
2011 წლის 8 ივლისი
როდესაც ფროიდის ურჩი მოწაფე Wilhelm Reich ჩავიდა ნიუ იორკში 1939 წლის აგვისტოში, სულ რამოდენიმე დღთ ადრე ომის დაწყებამდე, ის ოპტიმისტი იყო და იმედოვნებდა რომ სექსის და პოლიტიკის ერთმანეთში ამთქვეფ მის იდეებს ამერიკაში უკეთესად მიიღებდნენ ვიდრე ფაშისტურ ევროპაში.
გარეგნული პურიტანული ბრწყინვალების მიუხედავად ამერიკა უკვე ძალიან დაფიქრებული იყო სექსზე. ამაზე მოწმობს Alfred Kinsey-ს ცნობილი ექსპერიმენტები რომელთა ჩატარებაც მან დაიწყო წინა წელს.
მიუხედავად ამისა სექსუალური განთავისუფლების იდეამ კულტურა ფართო მნიშვნელობით გაჟღინთა მარტო მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ.
შეიძლება ითქვას რომ ვილჰელმ რაიხმა მოიგონა ეს „ სექსუალური რევოლუცია“; ეს ფრაზა როგორც მარქსისტმა ანალიტიკოსმა მან მოიგონა 1930-ან წლებში იმის სათქმელად რომ ნამდვილი პოლიტიკური რევოლუცია შესაძლებელი იქნება მხოლოდ სექსუალური ჩაგვრის მოსპობა-დამხობის შემდეგ.
„ სექსუალური რევოლუცია დაწყებულია და ვერავითარი ხელისუფლება დედამიწაზე ვერ გააჩერებს მას“, იკივლა ვილჰელმ რაიხმა.
„ ლამის“ სექსუალურ მანიაკად ქცეული ვილჰელმ რაიხი აცხადებდა რომ ორგაზმია ყველაფრის წამალი, რომ ორგაზმი მოსპობს ყველა ბოროტებას, მათ შორის ფაშიზმსაც რომელიც მას აძევებდა ევროპიდან.
ნორმალურმა ფროიდისტმა ფსიქოანალიტიკოსებმა ვილჰელმ რაიხის ბოდვა-ქადაგებას უწოდეს გენიტალური უტოპია. მათ ვილჰელმ რაიხს დაარქვეს უფრო დიდი და უფრო უკეთესი ორგაზმების წინასწარმეტყველი.
ვილჰელმ რაიხმა იმდენი ქნა რომ ის გააძევეს ფსიქოანალიტიკური მოძრაობიდან და კომუნისტური პარტიიდან.
მიუხედავად ამისა ის იყო სექსის რეფორმის მოძრაობის ლიდერი ვენაში და ბერლინში მანამდე სანამ ნაცისტებიც არ დაინტერესდნენ მისი ვინაობით. ნაცისტებმა ჩათვალეს რომ ვილჰელმ რაიხი იყო ევროპული საზოგადოებისთვის ძირის გამოთხრის მსურველი ებრაული შეთქმულების მონაწილე. მათ გასრისეს ვილჰელმ რაიხი.
ნაცისტებმა ერთად დაწვეს ვილჰელმ რაიხის, მაგნუს ჰირშფელდის და ფროიდის წიგნები.
ვილჰელმ რაიხი გაიქცა დანიაში, შვედეთში, შემდეგ ნორვეგიაში. ნაცისტები მას უკან მისდევდნენ.
აშშ-ში ჩასვლისას, იმ დროს როდესაც მისი ყოფილი ფსიქოანალიტიკოსი კოლეგები ფიქრობდნენ გიჟია ის თუ არა, ვილჰელმ რაიხმა მოიგონა Orgone Energy-აკუმულატორი, ტელეფონის კაბინას ტოლი ხის განჯინა რომელიც იზოლირებული იყო ფოლადის ელემენტების დახმარებით.
. Reich -რაიხი orgone-ს თავის აკუმულატორს თვლიდა თითქმის მაგიურ მოწყობილობად რომელსაც შეეძლო მის გამომყენებელთა „ ორგიასტული ძალის“ გაზრდა-გაძლიერება, ფიზიკური და მენტალური ჯანმრთელობის გაუმჯობესება, კიბოს და სხვა უამრავი ავადმყოფობის მორჩენა და ყველა სოციალური და პოლიტიკური პრობლემის გადაწყვეტა.
ვილჰელმ რახი ამტკიცებდა რომ აკუმულატორს შეეძლო სხეულის დატვირთვა ატმოსფეროში არსებული სიცოცხლის ენერგიით, რომელსაც ის უწოდებდა ორგონის ენერგიას.
ქარიზმატულმა ვილჰელმ რაიხმა დაარწმუნა ალბერ აინშტაინი რომ აუცილებელია შესწავლა მანქანისა რომლის ფუნქციონირებაც თითქოს ეწინააღმდეგებოდა ფიზიკის ყველა ცნობილ პრინციპს. 2 კვირის მანძილზე ცდების შემდეგ აინშტაინმა უარყო ვილჰელმ რაიხის აზრები და მტკიცებები, მაგრამ უკვე გვიან იყო.
ყუთი ორგონებისთვისთვის დიდად მოდურ რამედ გადაიქცა 1940-50-ანი წლების ამერიკაში და ვილჰელმ რაიხი გადაიქცა ახალი სექსუალური მოძრაობის უფრო და უფრო სახელგანთქმული ლიდერი. ამ მოძრაობამ კი გადაგავა და გადააქოთა მთელი ქვეყანა.
orgone-ს აკუმულატორს იყენებდნენ ამერიკული კონტრ-კულტურის შუქურვარსკვლავები Norman Mailer, JD Salinger, Saul Bellow, Paul Goodman, Allen Ginsberg, Jack Kerouac, Dwight Macdonald და William S Burroughs.
Burroughs-მა 1970-ან წლებში დაწერა წერილი ჟურნალისთვის Oui წერილი რომელსაც ერქვა „ ყველა აკუმულატორი რომელიც მქონდა“. აქ მან განაცხადა შემდეგი:
„ თქვენმა 37 წლის გამბედავ-გულადმა ჟურნალისტმა სპონტანურ ორგაზმს მიაღწია ხელების გარეშე ტეხასში, Pharr-ის ორანჟერიაში აგებულ ორგონის აკუმულატორში“
James Bond-ის სახელგანთქმულობის აპოგეაში Sean Connery-მ ფიცი დადო ამ აპარატის წინ. და Woody Allen-მა მისი პაროდია გააკეთა Sleeper-ში //1973//სადაც მას უწოდა უკვდავი მეტსახელი “Orgasmatron”.
ბოჰემის მოყვარულების ორგონის ყუთს აქებდნენ და ადიდებდნენ როგორც განმანთავისუფლებელ მანქანას.
კონსერვატორების აზრით ეს იყო პანდორას ყუთი საიდანაც მოდის ყველანაირი ჭირი და ოხრობა, მათ შორის ანარქია ვენერიული ავადმყოფობები…შიდსი….
Hippies, drogues et sexe
de Suzanne Labin (Auteur)
Suzanne Labin-მა გამოსცა შესანიშნავი წიგნი „ ჰიპები, ნარკოტიკები და სექსი.
ზვიად გამსახურდიას დიდი ოპონენტი მერაბ მამარდაშვილი ამბობდა რომ ჭეშმარიტება სამშობლოზე მაღლაა. ჰიპები ამბობდნენ რომ სამშობლოზე, ლიბერალიზმზე, კომუნიზმზე, სოციალიზმზე, ქრისტიანობაზე და ა.შ. უფრო მაღლაა სექსი და ნარკოტიკები.
ხოდა Suzanne Labin-ის ამ წიგნში ვნახავთ ამ ფანტასტიკური, ხან კაშკაშა და ხან გალურჯებული მკვდრისფერი სამყაროს ყველა ასპექტს.
სან ფრანცისკოს ფსიქედელურ ბარებში ანუ იქ სადაც მიირთმევდნენ ჰალუცინაციების გამომწვევ ნარკოტიკებს გამართული ქორეოგრაფიული ისტერიები.
სექსუალური ურთიერთობები საჯაროდ, პატივცემული საზოგადოების თვალწინ კუნძულზე Wright; ოპიუმის და ჰაშიშის მჭამელები კატმანდუს უსიხარულო ბისტროებში;
ქაბულის სასტუმროებში ტრაღე–
დიებით დამთავრებული ჰალუცინაციური ბოდვები; ჟურნალ გაზეთების განცხადებებში ურცხვად და თავშეუკავებლად გამოხატული აღვირახსნილი ეროტიზმი.;
ტოტალური უქონლობის დამამკვიდრებელი მისტიკური თემები;
ახალი ეკლესიები სადაც ზიარება ხდებოდა ნარკოტიკით; მოკლედ, ამ წიგნში არის ჰიპების მთელი სამყარო.
Suzanne Labin-მა ჰიპების კვალზე სიარულისას შემოუარა მთელ მსოფლიოს. ის მივიდა ჰიმალაებამდე, სადაც ჰიპები მივიდნენ ნარკოტიკის ჯოჯოხეთების მოსაწყობად.
Suzanne Labin-ის ანალიზიდან გამომდინარეობს რომ ჰიპების მოძრაობა იყო საფრანგეთის რევოლუციაზე, ნაციზმზე, კომუნიზმზე, შავი ჭირის ეპიდემიებზე უფრო მავნე ნიჰილისტური მოძრაობა. რომელიც სადაც კი ფეხს დაადგავდა სპობდა კაცობრიობის უმაღლეს ისტორიულ,ტრადიციულ კულტურულ ღირებულებებს და იდეალებს.
Suzanne Labin-მა დაწერა თანამედროვე ნიჰილიზმის პირველი სრული დოსიე.
ქრისტიანმა შარლ დე გოლმა მოიგერია ნაციზმი, აღადგინა დამოუკიდებელი საფრანგეთი,დააყენა ქვეყანა განვითარების გზაზე, საზოგადოების ცხოვრების დონე თანდადანობით და განუხრელად მაღლდებოდა.
შარლ დე გოლს, ზვიად გამსახურდიას, ალექსანდრე სოლჟენიცინს არ უნდოდათ ნიჰილისტური ცინიკური უზნეო დღევანდელობა
’ფემინიზმის დედილო ქალბატონი სიმონ დე ბოვუარი აუპატიურებდა თავის მოწაფეებს და უგზავნიდა მათ თავის კომპანიონს, ეგზისტენციალიზმის მამილო ბატონ ჟან-პოლ სარტრს.
ისინი იყვნენ თავ-თავისი სექსუალური ცხოვრების მქონე სექსუალური პარტნიორები და არა მეუღლეები, მათ არც შვილი უნდოდათ. ლეგენდარული წყვილი რომელმაც შეშალა მრავალი თაობა.
Simone de Beauvoir (1908-1986) იყო კომუნიზმის და
ეგზისტენციალიზმის აქტივისტი, ფემინიზმის მეტისმეტად ცელქი
დედილო და პიონერი.ის ხიბლავდა ,აცდუნებდა მის ზოგ
მოწაფეს
და მის მიერ ნაფერებ და მანიპულირებულ ქალწულებს
საფერებლად უგზავნიდა დიდ ჟან-პოლ სარტრს. ეს საშინელი
ბრალდებები დოკუმენტურად დადასტურებულია და მათ ვეღარ
უარყოფენ სიმონ დე ბოვუარის და ჟან პოლ სარტრის
ინტელექტუალური მემკვიდრეები. 20 წლის მანძილზე
გამოქვეყნებულ წიგნებში და წერილებში დადასტურებულია რომ
სიმონ აცდუნებდა თავის სიმპატიურ მოწაფე გოგონებს, ამყარებდა
მათთან ლესბოსურ ურთიერთობებს და შემდეგ მათ უგზავნიდა
თავის გარეგნულად ულამაზო მაგრამ ქალწულების მოყვარულ
ჟან-პოლ სარტრს.
ეს თავის ავტობიოგრაფიაში ” გაღიზიანებული ქალწულის
მოგონებები”-Mémoires d’une jeune fille dérangée -აღწერა
სიმონ დე ბოვუარის ერთ-ერთმა მოწაფე
Bianca Lamblin-მა. მან დაწერა შემდეგი:
” მე აღმოვაჩინე რომ სიმონ დე ბოვუარი მის კლასებში არჩევდა
ქალწულებს და მათი გემოს გასინჯვის შემდეგ უგზავნიდა მათ
ჟან-პოლ სარტრს რომელმაც ბიანკა ლამბლას მასთან რაღაც
სასტუმროში სექსუალური ურთიერთობის შემდეგ უთხრა რომ
მან წინა დღეს ამ სასტუმროში ქალწულობა აართვა სხვა გოგონას.
/// : « J’ai découvert que Simone de Beauvoir puisait dans ses classes de jeunes filles une chair fraîche à laquelle elle goûtait avant de la refiler, ou faut-il dire plus grossièrement encore, de la rabattre sur Sartre. » Elle raconte que Sartre lui a déclaré en la souillant pour la première fois, dans un hôtel miteux, qu’il y avait pris le pucelage d’une autre fille la veille.//
ნაცისტების მიერ 1940 წელს საფრანგეთის დაპყრობის შემდეგ
ნიჰილისტური თავისუფლების სიმბოლოებად ქცეულმა ჟან-პოლ
სარტრმა და სიმონ დე ბოვუარმა მიატოვეს მათ მიერ უწესოდ
ნაფერები გოგონა რომელიც ეხლა ფიქრობს რომ მათ ეს იმიტომ
გააკეთეს რომ ის ებრაელი იყო.
ჟან-პოლ სარტრის და სიმონ დე ბოვუარის ყველანაირი
თავისუფლების მოყვარული წყვილის სხვა მსხვერპლი იყო
17 წლის ლიცეუმელი Natalie Sorokine. ისიც აცდუნა სიმონ დე
ბოვუარმა და საწოლში ჩაუწვინა ჟან-პოლ სარტრს.
გოგონას მშობლები გაბრაზდნენ, მათ იჩივლეს.
1943 წელს სიმონ დე ბოვუარს ბრალად დასდეს
არასრულწლოვანის ცდუნება. სიმონ დე ბოვუარს წაართვეს
საფრანგეთში მასწავლებლობის უფლება და ეს აკმარეს.
სიმონ დე ბოვუარს და ჟან-პოლ სარტრს შეხედულებები არ
შეუცვლიათ და 1977 წელს მათ ხელი მოაწერეს პეტიციას
რომელიც მოითხოვდა პედოფილიის ლეგალიზაციას.
აიმონ დე ბოვუარის და ჟან პოლ სარტრის კიდევ ერთი მსხვერპლი იყო ლიცეუმის 17 წლის მოწაფე Nathalie Sorokine. სიმონ დე ბოვუარმა ისიც აცდუნა და ჩაუწვინა ლოგინში ჟან პოლ სარტრს. გოგონას მშობლებმა იჩივლეს პოლიციაში. ფემინიზმის დედილოს ბრალად დასდეს არასრულწლოვანის ცდუნება. ფემინიზმის დედილო არ ჩაუყუდებიათ, მაგრამ მას აუკრძალეს მასწავლებლობა საფრანგეთში.
ასეთი რამეების გაგონებაზე სტრესიც დაგემართებათ და შეიძლება გულიც გაგისკდეთ ასე რომ მოიმარაგეთ ვალიდოლი მაინც.
AFP Photo
- https://www.lefigaro.fr/vox/histoire/2018/08/03/31005-20180803ARTFIG00173-relire-soljenitsyne-pour-retrouver-la-source-de-verite-et-du-courage.php
- გადავიკითხოთ სოლჟენიცინი ჭეშმარიტების და სიმამაცის წყაროს საპოვნელად. ფრანგები დღესაც კითხულობენ და ქართველებსაც არ აწყენს.
Par Laurent OttaviPublié le 03/08/2018
Laurent Ottavi არის la Revue des Deux Mondes-ის და Polony TV-ს ჟურნალისტი.
Tous les jours
Ce 3 août 2018 წლის 3 აგვისტოს იყო ალექსანდრე სოლჟენიცინის გარდაცვალების 10 წლისთავი. კომუნიზმთან ამ დიდი მებრძოლის შეხედულებებს არ ივიწყებენ ევროპელები და არც ჩვენ გვაწყენს მათი გახსენება. სოლჟენიცინის მიერ ჰარვარდის უნივერსიტეტში წარმოთქმული სიტყვა ”სიმამაცის დაუძლურება” 2017 წელს ფრანგულად ისევ გამოიცა 2017 წელს.
გავიხსენოთ-გულაგიდან ჰარვარდამდე
ოკავშირეთა გამარჯვების წინ სოლჟენიცინმა წერილში თქვა რომ სტალინი არის არაკომპეტენტური სარდალი რომელმაც წმენდით დაასუსტა წითელი არმია და შემდეგ გაუფრთხილებლად შეკრა კავშირი ჰიტლერთან. ამიტომ სოლჟენიცინი მოხვდა გულაგში. ” ჩემი ხვედრი იყო გადარჩენა, მაშინ როდესაც ჩემზე უფრო ნიჭიერები და ჩემზე უფრო ძლიერები დაიღუპნენ”, თქვა მან შემდეგ. მან მოთხრობით ” ივან დენისოვიჩის 1დღე” დაანახა მსოფლიოს საბჭოთა კავშირში იძულებითი შრომის საკონცენტრაციო სისტემის არსებობა. ნიკიტა ხრუშჩოვის ნებართვით გამოქვეყნებულმა ამ მოთხრობამ მსოფლიოში სახელი გაუთქვა სოლჟენიცინს.
სოლჟენიცინს. 1970 წელს ის დააჯილდოვეს ნობელის პრემიით ლიტერატურაში. სხვა ნაწერების და ხელოვნებაზე ცენზურის გაუქმების მოთხოვნის შემდეგ მან 1973 წელს პარიზში გამოსცა თავისი ყველაზე გახმაურებული ნაშრომი ”არქიპელაგი გულაგი”. შემდეგ მას წაართვეს საბჭოთა კავშირის მოქალაქეობა და ის ჯერ ციურიხში ცხოვრობდა და შემდეგ დამკვიდრდა აშშ-ში.
2 წელი ჩუმად ყოფნის შემდეგ ჰარვარდის უნივერსიტეტმა ის მიიწვია წლის დასასრულის საზეიმო შეკრებაზე სიტყვის წაემოსათქმელად.
იყო 1978 წლის 8 ივნისი. ამერიკელი ლიბერალ-ლიბერტარები ფიქრობდნენ რომ ალექსანდრე სოლჟენიცინი დაიწყებდა თავისუფალი სამყაროს ქება დიდებას, მაგრამ მოხდა მათთვის მოულოდნელი რამე.
მოყვარეს პირში უძრახე და მტერს ზურგს უკანაო და ალექსანდრე სოლჟენიცინმა მოყვარე ამერიკელ ლიბერალ-ლიბერტარებს მეგობრულად პირში მწარე და მათთვის არასასიამოვნო სიმართლე უძრახა. ესეც დასაფასებელი ვაჟკაცობაა სხვათა შორის.
მან არ აგინა კომუნიზმი. მან გააკრიტიკა დასავლეთი.
Tod Worner – publié le 05/05/16
Un éloge de la vérité, du bien et du beau.
Dans une société moderne à la dérive, il est bon de se souvenir de la vérité, du bien & du beau. Chaque semaine je présente un essai ou un discours qui allume une bougie dans la pénombre. C’est un ensemble de textes que j’ai compilés au fil des années et j’espère qu’ils inspireront les lecteurs.
Discours de Soljenitsyne à l’Université de Harvard
Dissident russe, Alexandre Soljenitsyne s’est présenté devant la promotion 1978 de l’Université de Harvard dont il n’aurait pas pu être plus éloigné : les diplômés étaient là grâce à l’héritage, le génie, les privilèges ou l’influence. Soljenitsyne est arrivé à la cérémonie après le goulag, l’exil, la terreur et les privations. Il avait reçu le Prix Nobel de littérature huit ans auparavant et établi son domicile aux États-Unis. La promotion de 1978 s’attendait à une diatribe contre le communisme et un éloge de son pays d’adoption.The Gorgeous Danube Delta in 4k – from Tulcea Romania
La devise de Harvard est “VERITAS”. La vérité est rarement douce à entendre ; elle est presque toujours amère. Mon discours d’aujourd’hui contient une part de vérité ; je vous l’apporte en ami, non en adversaire… Il est temps, à l’Ouest, de défendre non pas tant les droits de l’homme que ses devoirs. Si l’on me demandait… si je pouvais proposer l’Ouest, en son état actuel, comme modèle pour mon pays [la Russie], il me faudrait en toute honnêteté répondre non. Non, je ne prendrais pas votre société comme modèle pour la transformation de la nôtre… Après avoir souffert pendant des décennies de violence et d’oppression, l’âme humaine aspire à des choses plus élevées, plus pures que celles offertes aujourd’hui par les habitudes d’une société massifiée, forgées par l’invasion révoltante de publicités commerciales, par l’abrutissement télévisuel et par une musique intolérable. Comment l’Ouest a-t-il pu décliner, de son pas triomphal à sa débilité présente ? Nous avons tourné le dos à l’Esprit et embrassé tout ce qui est matériel, avec excès et sans mesure. Le nouveau mode de pensée qui est devenu notre guide, n’admettait pas l’existence d’un mal intrinsèque en l’homme, et ne voyait pas de tâche plus noble que d’atteindre le bonheur sur terre. Nous avions placé trop d’espoirs dans les transformations politico-sociales, et il se révèle qu’on nous enlève ce que nous avons de plus précieux : notre vie intérieure… [Notre tâche sur terre] doit être l’accomplissement d’un dur et permanent devoir, de sorte que tout le chemin de notre vie devienne l’expérience d’une élévation avant tout spirituelle, pour que [nous] quittions cette vie en étant de meilleures personnes que lorsque nous y sommes entrés. Seul un mouvement volontaire de modération de nos passions peut élever l’homme au-dessus du courant du matérialisme…
Les vérités, difficiles à entendre
Pendant des années, Alexandre Soljenitsyne était celui qui révélait la vérité sur un régime soviétique oppressif et broyeur d’âmes. Mais par un jour de juin, à Harvard, il a révélé la vérité à un monde occidental décadent, satisfait de lui-même et qui avait oublié Dieu. Ses propos ont choqué et même mis en colère son auditoire. Mais il l’a aussi fait réfléchir. Peut-être qu’à l’heure actuelle, il serait bon de réétudier son message et de réellement l’écouter. Oui, peut-être.
Pour lire le discours intégral de Soljenitsyne, cliquez ici.
1978 წლის ივნისში, Harvard-ის უნივერსიტეტმა დიდი პომპით მიიღო საერთაშორისო სახელის მქონე მწერალი და მისცა მისცა მას ტრიბუნა საუნივერსიტეტო წლის დახურვის სიტყვის წარმოსათქმელად.
ალექსანდრე სოლჟენიცინმა 8 წლის წინ მიიღო ნობელის პრემია და 1973 წელს გამოაქვეყნა ”არქიპელაგი გულაგი” რომელმაც მთელ მსოფლიოს დაანახა საბჭოთა კავშირში მიმდინარე პოლიტიკური რეპრესიები და იქ არსებული საკონცენტრაციო სისტემა.
საბჭოთა კავშირიდან გაგდებული სოლჟენიცინი ჯერ შვეიცარიაში დასახლდა და შემდეგ აშშ-ში. ის, მაშ, იყო თავისი ქვეყნის ხელისუფლების მიერ დევნილი და ამერიკაში თავშეფარებული დისიდენტი.
მსმენელებმა იცოდნენ სოლჟენიცინის კომუნიზმთან ბრძოლის შესახებ, იცოდნენ რომ მას ეს დაუჯდა ძვირად, დეპორტაციად და ლტოლვილობად…..და ელოდნენ რომ სოლჟენიცინი პატივს მიაგებდა დასავლეთს რომელმაც ის შიფარა, რომ ხოტბას შეასხავდა დასავლეთში გამეფებულ თავისუფლებას
ასეთი ბუნების ცერემონიების მცოდნესთვის იოლია იმის მიხვედრა თუ რამდენად გაოგნებული იყვნენ ამ მოხსენების მსმენელები. ჩვეულებრივი ქათინაურების და თავაზიანობის მაგივრად სოლჟენიცინმა სერიოზულად, ღრმად და ფილოსოფიურად ილაპარაკა დასავლეთის დაკნინებაზე. ელოდნენ ტკბილ სიტყვეს და მიიღეს ”ჭეშმარიტების სიმწარე”…
არადა სოლჟენიცინი ლაპარაკობდა როგორც მეგობარი, როგორც აღმოსავლეთიდან ჩასული მეგობარი, დთმობების, გაიოლებათა გარეშე.
რთულ სამყაროში უნდა უარვყოთ ბინარული არჩევანი:
კომუნიზმთან ბრძოლა, კომუნიზმის გინება, არ ნიშნავს იმას რომ დასავლური ლიბერალიზმი იდეალური,საუკეთესო რამეა. უკეთესიც შეიძლება.
სოლჟენიცინი ამბობს რომ კომუნიზმიც და დასავლური ლიბერალიზმიც ერთი და იგივე დაცემა-დაკნინების სიმპტომებია :
საბჭოთა ბლოკი არის ” უკანონო საზოგადოება” სადაც ბატონობს ცნობიერებათა დამთრგუნველი სახელმწიფოს ძალადობა.
დასავლური ბლოკი კი გაჟღენთილია ”უსულო იურიდიზმით და მატერიალისტური ინდივიდუალიზმი თრგუნავს ადამიანებს.
ერთმანეთთან დაპირისპირებული 2 ბლოკი სინამდვილეში არის ადამიანში ადამიანობის გაღატაკების 2 კონკურენტული ფორმა.
ორივე საშიშია სულიერი ცხოვრების ყველა ფორმისთვის.
არც ერთი არ შთააგონებს შიმამაცეს თავის ხელმძღვანელებს და მოქალაქეებს და ორივე ბლოკი ადრე თუ გვიან შეიძლება დაემხოს,გააფრთხილა სოლჟენიცინმა მსმენელები. დასავლეთი მარცხდება ვიეტნამში და აღმოსავლეთი სხვაგან…
სოლჟენიცინის მეგობრული გაფრთხილება ამერიკელმა ლიბერალ-ლიბერტარებმა მისი პატივისცემით მიმღები დასავლეთის შეურაცხყოფად მიიღეს და ის დიდი ხნით მოიძულეს. მაგრამ წლების შემდეგ გადითხვისას გამოჩნდა რომ იქ ბევრი სიმართლე და დარდია.
ბერლინის კედლის დამხობის შემდეგ ცხადი გახდა რომ კომუნიზმის დამარცხებამ ვერ შეუშალა ხელი დასავლეთის დაცემა-დაკნინებას და ზეიმი ნაადრევია.
დასავლეთის მტანჯველ ყველანაირ კრიზისს აქვს ერთადერთი წყარო:
ცივილიზაციის არსებითი ღირებულებების და დეალების დაკარგვა, საზოგადოების დაშლა დაქუცმაცება ინდივიდუალისტურ მომხმარებლობაში, როდესაც ხალხი კვირაობით დადის სუპერმარკეტებში და არა ეკლესიაში და და ეკლესიები იწვის…, დაკარგვა ეროვნული კულტურისა და ნაირ-ნაირ და ხშირად აგრესიულ ჯერ-ჯერობით უმცირესობათა გამრავლება, დასუსტება გარეგნულად ეფექტური ეკონომიკური მოდელისა, ყველაფერ ამას აქვს 1 მიზეზუ-შინაგანი დამხობა რომელიც ყველგან აჩენს სოლჟენიცინის მიერ ნახსენებ ”სიმამაცის დასუსტებას.
.https://www.fxbellamy.fr/2014/12/09/le-declin-du-courage/
სოლჟენიცინზე პატივისცემით ოლაპარაკა 1985 წლის 11 ოქტომბერს დაბადებულმა პარიზელმა ფილოსოფოსმა,ესეისტმა და პოლიტიკოსმაFrançois-Xavier Bellamy-მ.
2008-2019 წლებში ის იყო ვერსალის მერის მოადგილე, შემდეგ იყო ევროპარლამენტარიც.
https://www.journaldemontreal.com/opinions/richard-martineau
RICHARD MARTINEAU, 2021 წლის 16 დეკემბერი
Le triomphe de la médiocrité-უსახურობის ტრიუმფი
RICHARD MARTINEAU , 2019 წლის 10 აგვისტო, რამოდენიმე დღის წინ შმთხვევით წავაწყდი დიდი რუსი მწერალი ალექსანდრე სოლჟენიცინის მიერ 41 წლის წინ, 1978 წლის 8 ივნისს ჰარვარდის უნივერსიტეტში წარმოთქმული სიტყვის ტექსტს.
ისეთი შთაბეჭდილებაა რომ ეს სიტყვა დაიწერა გუშინ !
ისეა თითქოს სოლჟენიცინმა, რომელმაც სტალინის გაკრიტიკების გამო 8 წელი გაატარა ციმბირის საკონცენტრაციო ბანაკში ნახა თუ რას გავს დასავლეთი 2019 წელს.
ინდივიდი ჯგუფზე უფრო მნიშვნელოვანია. სოლჟენიცინის აზრით დასავლეთის დაკნინება-დაცემის პირველი ნიშანია მეტისმეტად დიდი მნიშვნელობის მინიჭება ინდივიდუალური უფლებებისთვის.
დასავლეთში საზოგადოებაზე, ერზე უფრო მნიშვნელოვანია ინდივიდი !
აღარავის უნდა თავისი პაწაწა კომფორტის დათმობა საზოგადოებრივი, ეროვნული ინტერესების და კეთილდღეობის დასაცავად…
” დასავლურმა საზოგადოებამ არჩია ლეგალისტური ორგანიზაცია.ადამიანის უფლებათა საზღვრები დადგენილია კანონების სისტემით”…
” დასავლეთის ადამიანებმა ისწავლეს კანონების მოხერხებულად გამოყენება, კანონების ინტერპრეტაცია, კანონებით მანიპულაცია.”….
” აღარავის უნდა თავშეკავება. ყველა იბრძვის თავისი უფლებების გაგართოებისთვის ლეგალური საზღვრების მაქსიმუმამდე.
” ისე იცავენ ინდივიდთა უფლებებს რომ საზოგადოება დაუცველია ზოგიერთთა ინიციატივებისგან. დროა რომ დასავლეთში ინდივიდუალურ უფლებებზე მეტად დაიცვან ინდივიდთა მოვალეობები.”
Au-delà de la loi
En d’autres mots, Soljenitsyne nous dit : oui, la loi est importante. Oui, les droits de la personne
sont importants.
Mais il y a d’autres valeurs qui sont plus importantes.
Le bien commun. Le sens du devoir et du sacrifice.
De plus en plus, les gens utilisent la loi pour tirer la couverture de leur bord. Pour faire passer leurs intérêts avant ceux du groupe.
Je le rappelle : ce discours a été écrit il y a 41 ans ! Si Soljenitsyne était vivant aujourd’hui, et qu’il voyait une transgenre se rendre devant les tribunaux pour revendiquer le droit de se faire faire une coupe bikini par des esthéticiennes coréennes, il capoterait solide !
Les visionnaires castrés
Autre critique que le grand dissident russe adresse à notre système : le cynisme généralisé.
« Un homme d’État qui veut accomplir quelque chose de constructif pour son pays doit agir avec beaucoup de précautions, avec timidité pourrait-on dire. Des milliers de critiques hâtives et irresponsables le heurtent de plein fouet à chaque instant. »
« Un homme exceptionnel, de grande valeur, qui aurait en tête des projets inhabituels, n’a aucune chance de s’imposer : d’emblée, on lui tendra mille pièges. »
« De ce fait, la médiocrité triomphe sous le masque des limitations démocratiques. »
Vous ne reconnaissez pas notre société dans ces mots ?
L’amère vérité-მწარე ჭეშმარიტება
Il le fait «en ami», mais avec l’exigence, presque toujours amère, de la vérité, qui est la devise (Veritas) d’Harvard. Le texte qu’il prononce ce jour-là a traversé le temps de la guerre froide pour nous renseigner, encore aujourd’hui, sur ce que nous sommes. C’est pourquoi il mérite encore toute notre attention. Il n’est pas, comme a pu le penser l’élite américaine, celui d’un réactionnaire ou d’un homme ingrat à l’égard du pays qui l’a accueilli. Alexandre Soljenitsyne reste fidèle dans ce discours à sa ligne de conduite passée, à l’honneur, à la Vérité.
«Ne pas vivre dans le mensonge» était le nom de son dernier samizdat paru en URSS. Qu’est-ce que le totalitarisme, en effet, sinon essentiellement un mensonge en ce qu’il cherche à dénaturer l’homme en faisant fi de sa condition et à transfigurer le monde? Alexandre Soljenitsyne parle d’autant plus librement pendant son discours d’Harvard qu’il se trouve dans une démocratie. La réception si controversée de ce discours l’amènera à faire cette réflexion dans ses mémoires: «Jusqu’au discours d’Harvard, écrit-il, je m’étais naïvement figuré vivre dans un pays où l’on pouvait dire ce qu’on voulait, sans flatter la société environnante. Mais la démocratie, elle aussi, attend qu’on la flatte».
Le discours d’Alexandre Soljenitsyne, à la fois méditatif et audacieux, est une alerte, une mise en garde, un avertissement. Comme la vigie, son auteur envoie des signaux. Ce qu’il pointe n’a fait que s’aggraver depuis. A posteriori, le discours d’Harvard s’est donc avéré, en grande partie, prophétique. Soljenitsyne voit suffisamment bien ce qui est, pour anticiper ce qui sera. «En ami», il a le courage de le dire.Il vise ici, à la fois la prétention des Occidentaux à se croire la pointe avancée du Progrès dans ses multiples dimensions et à vouloir imposer leur modèle.
Le déclin du courage
Dès le début de son texte, il remet l’orgueil du «monde libre» à sa place, en affirmant qu’il ne recommanderait pas la société occidentale comme «idéal pour la transformation» de la sienne: «Étant donné la richesse de développement spirituel acquise dans la douleur par notre pays en ce siècle, le système occidental dans son état actuel d’épuisement spirituel ne présente aucun attrait». Le caractère de l’homme s’est affermi à l’Est et affaibli à l’Ouest. Il vise ici, à la fois la prétention des Occidentaux à se croire la pointe avancée du Progrès dans ses multiples dimensions et à vouloir imposer leur modèle – les autres pays étant jugés «selon leur degré d’avancement dans cette voie» – mais aussi la décadence de l’Occident. Il souligne sa débilité, c’est-à-dire sa faiblesse, liée à ce qu’il nomme le déclin du courage, «qui semble, dit-il, aller ici ou là jusqu’à la perte de toute trace de virilité» et qui «a toujours été considéré comme le signe avant-coureur de la fin». Pour lui, l’esprit de Munich continue à dominer le XXe siècle.
Alexandre Soljenitsyne cible plus particulièrement la couche dirigeante et la couche intellectuelle dominante, c’est-à-dire ceux qui donnent «sa direction à la vie de la société». Il parle notamment des mass-médias qui (dés)informent avec hâte et superficialité. La presse, alors qu’elle n’est pas élue, est d’après lui la première force des États occidentaux et encombre l’âme de futilités au nom du «droit de tout savoir». Elle est marquée par l’esprit grégaire, comme le milieu universitaire, empêchant aux esprits fins et originaux de s’exprimer.
La lâcheté, l’indisposition au sacrifice des classes les plus socialement élevées trouvent évidemment un écho dans notre monde contemporain marqué par la révolte des élites des pays occidentaux et l’expansion de l’islamisme, qui a su habilement tirer parti de nos lâchetés. Aujourd’hui comme hier, le défaut de courage et le refoulement du tragique de l’Histoire se paient par le grossissement du monstre. Que l’on songe à l’après-Bataclan et aux injonctions au «tous en terrasse!» qui l’ont accompagné en lisant ces lignes: «un monde civilisé et timide n’a rien trouvé d’autre à opposer à la renaissance brutale et à visage découvert de la barbarie que des sourires et des concessions (…) vos écrans, vos publications sont emplis de sourires de commande et de verres levés. Cette liesse, c’est pourquoi?».
Juridisme sans âme
L’Occident, nous dit Soljenitsyne, s’est perdu en atteignant son but. Dans la société d’abondance déchristianisée, l’homme est amolli. Son confort sans précédent dans l’histoire lui fait rechigner au sacrifice et perdre sa volonté, ce qui est un problème bien plus grave que l’armement: «quand on est affaibli spirituellement, dit-il, cet armement devient lui-même un fardeau pour le capitulard». Il a l’illusion d’une liberté sans borne («la liberté de faire quoi?») mais il ne fait que se vautrer dans l’insignifiance. Comme l’homme-masse décrit par le philosophe espagnol Ortega y Gasset, il réclame sans cesse des droits et délaisse ses devoirs. Les grands hommes, dans ce contexte, ne surgissent plus.Autant l’URSS est un État sans lois, autant l’Occident est aujourd’hui, selon Soljenitsyne, un juridisme sans âme.
Cette société d’abondance déchristianisée est le fruit d’une conception du monde née avec la Renaissance et qui «est coulée dans les moules politiques à partir de l’ère des Lumières». C’est le projet d’autonomie: l’homme est sa propre loi. De l’Esprit (Moyen Âge), le curseur a été excessivement déplacé vers la Matière (à partir de la modernité), au risque de la démesure. L’érosion de ce qu’il restait des siècles chrétiens a ensuite amené, selon Soljenitsyne, à la situation contemporaine.
Corollaire de la société de l’abondance où le marché est roi, le droit est omniprésent en Occident. Ne permet-il pas de compenser la dégradation des mœurs? Autant l’URSS est un État sans lois, autant l’Occident est aujourd’hui, selon Soljenitsyne, un juridisme sans âme. Il est dévitalisé par un droit «trop froid, trop formel pour exercer sur la société une influence bénéfique». Il encourage la médiocrité, plutôt que l’élan. Il ne peut suffire à mettre les hommes debout, comme l’exigent pourtant les épreuves de l’Histoire.
Pour se hisser, l’homme a besoin de plus. Chez le chrétien orthodoxe qu’est Soljenitsyne, le remède est spirituel. En conclusion de son discours, il juge que «nous n’avons d’autre choix que de monter toujours plus haut», vers ce qui élève l’âme, plutôt que vers les basses futilités. Ce plus-haut est un frein aux pulsions, aux passions, à l’irresponsabilité. Il donne du sens. Il donne des raisons de se sacrifier, de donner sa vie. Le propos de Soljenitsyne est condensé dans la célèbre phrase de Bernanos: «on ne comprend absolument rien à la civilisation moderne si l’on n’admet pas d’abord qu’elle est une conspiration universelle contre toute espèce de vie intérieure». Cette vie intérieure, chez le dissident passé par l’enfer du Goulag, est ce qui nous est le plus précieux. À l’Est, elle est piétinée par la foire du Parti, à l’Ouest ; elle est encombrée par la foire du commerce.
«Ne soutenir en rien consciemment le mensonge»
La philosophe Chantal Delsol, en s’appuyant en grande partie sur les dissidents de l’est (dont Soljenitsyne), a démontré dans La Haine du monde que la postmodernité poursuivait les mêmes finalités que les totalitarismes. Celles de transfigurer le monde et de renaturer l’homme. Seulement, elle le fait sans la terreur mais par la dérision.Le matérialisme, qu’il soit communiste ou postmoderne, se déploie sur la destruction de ce qui ancre l’individu à un lieu et à une histoire et de ce qui le relie à un Plus-haut que lui-même.
La postmodernité, comme le communisme, engendre des démiurges qui font le choix du mensonge. Le démiurge se désintéresse de sa vie intérieure. Il veut, non pas se parfaire, mais être perfection. Il veut, non pas parfaire le monde, mais un monde parfait. Les apôtres de la gouvernance mondiale jettent les nations aux poubelles de l’Histoire. Les idéologues du gender font fi des différences sexuelles. Les transhumanistes promettent «l’homme augmenté» débarrassé de sa condition de mortel et capable de s’autocréer.
Comme Chantal Delsol, Alexandre Soljenitsyne explique l’attraction longtemps exercée par le communisme sur les intellectuels occidentaux par le lien avec les Lumières françaises, et leur idéal d’émancipation perverti, excessif, qui est toujours celui de la postmodernité. Dans ce cadre, l’enracinement est l’ennemi à abattre. Le matérialisme, qu’il soit communiste ou postmoderne, se déploie sur la destruction de ce qui ancre l’individu à un lieu et à une histoire et de ce qui le relie à un Plus-haut que lui-même.
Dans un autre discours, celui relatif à son prix Nobel qu’il n’a jamais prononcé, Alexandre Soljenitsyne écrit que seul l’art a le pouvoir de détruire le mensonge. L’homme simple, cependant, peut et doit le refuser: «par moi, ne soutenir en rien consciemment le mensonge». Relire le discours du dissident russe, c’est retrouver la source de vérité et de courage. Sans elle, l’Occident ne se remettra pas debout face à ceux qui ne lui laissent le «choix» qu’entre deux options: la soumission ou la mort.
დწვანდელობის საფუძვლები ჩაყარეს ნიცშემ, მანდევილმა და 1968 წლის პარიზულმა მაისმა. ნიცშემ თქვა რომ ღმერთი მოკვდა და ღმერთის და მოყვასისის სიყვარულის იმპერატივი არის არის უაზრო მავნე ხარახურა. 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუცია,რომლის მწვერვალებიცაა აშშ-ში ჰიპების მოძრაობა და 1968 წლის პარიზული მაისი აგრესიულ ისლამიზმთან ერთად დღესაც სპობს ისტორიული დასავლეთის და ისტორიული დასავლური კულტურების ნაშთებს. ამ ეპოქის ცოდნის გარეშე შეუძლებელია გზის გაკვლევა დღევანდელ ნიჰილისტურ ჯუნგლში.
2 მსოფლიო ომის გადამტანმა და დაქანცულმა საფრანგეთმა შარლ დე გოლის და ეგზიუპერის და მათნაირ ტრადიციონალისტ ქრისტიან-დემოკრატთა წყალობით მოახერხა ფეხზე დადგომა და ცხოვრების დონის შთამბეჭდავი ამაღლება. მაგრამ ამით განებივრებულ გატუტუცებული ბავშვები და ახალგაზრდები აჯაყდნენ მათი მშობლებისთვის უძვირფასესი სამყაროს, მათი მშობლების უმაღლესი ღირებულებების წინააღმდეგ. ყველაფერიიმის წინააღმდეგ რაც წმინდა, საკრალური იყო მათი მშობლებისთვის.
Émancipation culturelle et individu roi
სახელგანთქმული ფრნგი სოციოლოგი Jacques Le Goff-ის თქმით ეს გოგო-ბიჭები უარყოფდნენ მშობელთა, სკოლის, საზოგადოების, სკოლის, სახელმწიფოს,ეკლესიის, მათი მშობლებისთვის წმინდა წიგნების, პირველ რიგში ბიბლიის ავტორიტეტს, ისტორიულ შეზღუდვა-აკრძავლებს, მშობელთა, ერის, სისტემის მეობას, ეროვნულ მემკვიდრეობას, ტრადიციებს, წინაპართა სიბრძნეს, მათ მიერ დატოვბულ სილამაზეს.
მათ არ უნდოდათ ღმერთის და მოყვასის სიყვარული, ენა, მამული,სარწმუნოება, მათ უნდოდათ სექსი, თრობა, ყველაფრით სიამოვნება.
ისტორიკოსი Pascal Ory-ის თქმით 1968 წლის პარიზული მაისი იყო პოლიტიკური მარცხი,მაგრამ გრძელვადიანი კულტურული და იდეოლოგიური გამარჯვება. 21-ე საუკუნეც ცხოვრების წესით არის ამ რევოლუციის შვილი.
გააფთრებული მომხმარებლობა-1968-წლის პარიზული მაისის ანუ ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის იდეოლოგები და აქტივისტები მოითხოვდნენ დაუბრკოლებად, შეუზღუდავად სიამოვნების და დროისტარების უფლებას.
http://lesmaterialistes.com/tract-surrealiste-lettre-ouverte-m-paul-claudel
მოსიე, ბატონო, დიდად არ გარ გვადარდებს შემოქმედება. მთელი ჩვენი ძალებით გვინდა. რომ რევოლუციებმა, ომებმა და კოლონიალურმა აჯანყებებმა ბოლო მოუღონ იმ საზიზღარ დასავლურ ცივილიზაციას რომელსაც თქვენ იცავთ აღმოსავლეთშიც…
ჩვენთვის. არ. არ იქნება. არც. წონასწორობა. და. არც დიდი ხელოვნება უკვე. დიდი ხანია. რაც. სილამაზის, მშვენიერების იდეა გამხმარია, ფეხზე. დარჩა მარტო მორალური იდეა რომ შეუძლებელია ერთდროულად საფრანგეთის ელჩად და პოეტად ყოფნა.
ჩვენ საჯაროდ ვაცხადებთ რომ არ ვართ სოლიდარულნი იმასთან რაც შეიძლება იყოს ფრანგული.
ჩვენ ვაცხადებთ რომ პოეზიასთან ბევრად უფრო ახლოა ღალატი და სახელმწიფო უსაფრთხოებისთვის ზიანის მიყენება ვიდრე „ დიდი რაოდეობით ღორის ქონის„ გაყიდვა ღორების და ძაღლების ერის სასარგებლოდ.
სულის შესაძლებლობათა განსაკუთრებელი უცოდინარობაა ხსნის ძიება. კათოლიკურ. თუ. ბერძნულ-რომაულ ტრადიციაში. ხსნა ჩვენთვის არაა არსად.
რემბო ჩვენთვის არის. კაცი ვინც დაკარგა თავისი ხსნის იმედი და. ვისი თხზულებებიც და ცხოვრებაც არის. დაღუპვის ოწმობები.კათოლიკობავ, ბერძნულ-რომაულო კლასიციზმო, ჩვენ თქვენ უარგყოფთ…
ასეთი რამე. 1925 წლის. 1 ივლისს საფრანგეთის ელჩს იაპონიაში და პოეტ ქრისტიან Paul Claudel-ს // პოლ კლოდელს// მიწერეს მსოფლიო პერმანენტული ბოლშევიკური რევოლუციის იდეოლოგი ლევ ტროცკის მეგობარმა და მიმდევარმა ანდრე ბრეტონმა და მისმა სიურეალისტებმა
Maxime Alexandre, Louis Aragon, Antonin Artaud, J.-A. Boiffard, Joë Bousquet, André Breton, Jean Carrive, René Crevel, Robert Desnos, Paul Eluard, Max Ernst, T. Fraenkel, Francis Gérard, Éric de Haulleville, Michel Leiris, Georges Limbour, Mathias Lübeck, Georges Malkine, André Masson, Max Morise, Marcel Noll, Benjamin Péret, Georges Ribemont-Dessaignes, Philippe Soupault, Dédé Sunbeam, Roland Tual, Jacques Viot, Roger Vitrac.1925 წლის 1 ივლისი,პარიზი
მ ხროვამ ფრანგი ხალხი გამოაცხადა ღორების და ძაღლების ერად. დაახლოებით ეს არის 1968 წლის პარიზის მაისის და 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის სულისკვეთებაც, ნაყოფიერი ნიადაგი ევროპაში აგრესიული ისლამიზმის და ჯიჰადიზმის გამარჯვებისთვის.
Paris, le 1er juillet 1925.
ძირს ძველი, ისტორიული მსოფლიო !!!https://www.revue-acropolis.fr/mai-68-50-ans-apres-mai-68-a-bas-le-vieux-monde/ ტროცკისტი სიურეალისტების ამ ვირობის შემდეგ იყო მეორე მსოფლიო ომიც და კაცობრიობა სულ გადაირია. იყო. დადაისტების. და ტროცკისტი სიურელისტების მიერ ნაგინებ-ნათრევი. დასავლური ცივილიზაციის და მისი ისტორიული მემკვიდრეობის მოსპობის მსურველი 1968 წლის მაისის მოძრაობაც რომელიც. გამოდიოდა კულტურული ემანსიპაციის. და. მეფე-ინდივიდის კულტის დამკვიდრების მოთხოვნებით.შეშლილი ახალგაზრდობა ქუჩებში დარბოდა, საფრანგეთის განმანთავისუფლებელ ქრისტიან შარლ დე გოლს დასდევდა ფაშისტო-ფაშისტოს ძახილით და იკლებდა პარიზს. ამ ახალგაზრდობის ლიდერი იყო დღეს ნამეტანი პატივცემული მწვანე ევროპარლამენტარი, პედოფილიისთვის ნასამართლები დანიელ კონ ბანდიტი ( Daniel Cohn Bendit ). ეს დანიელ კონ ბანდიტი და მის უკან მოღრიალე ბიჭბუჭები და გოგოები უარყოფდნენ მშობლების, ოჯახის, სკოლის და მასწავლებლების, ეკლესიის. და. სასულიერო პირების, მმართველი თუ არამმართველი ელიტების ავტორიტეტს, ყველანაირ შეზღუდვებს, კანონიერებას და წესიერებას, მათი მშობლების მეობას, ეროვნულ, კულტურულ, ისტორიულ მემკვიდრეობას.მათ. უნდოდათ თავისუფლება და ყველაფრით და ყველანაირი სიამოვნება სულერთია სად,სულერთია რითი,როდის, სულერთია ვისთან და სულერთია რის საფასურად.
ისტორიკოსი Pascal Ory-ს თანახმად „ 1968 წლის მაისი იყო. პოლიტიკური მარცხი, მაგრამ ხანგრძლივი კულტურული წარმატება.
ჩვენ დღეს ვცხოვრობთ. სრულებით განსხვავებულ პერიოდში, მაგრამ ვართ 1968 წლის შვილები იმაში რაც შეეხება ცხოვრების წესს.
აღვირახსნილი მომხმარებლობისკენ
ფაქტების მიღმა 1968 წლის მოვლენები დარჩა როგორც. განთავისუფლება-ემანსიპაციის. და ინდივიდი-მეფის გამოჩენის სიმბოლოდ.
მაგრამ ამ „ ანტიკონფორმისტული „ მოძრაობის ნამდვილი შედეგები იმდენად უცნაურია რომ გვიჩნდება აზრი „ისტორიის ეშმაკობაზე„.
„ ქვაფენილის. ქვეშ პლაჟი // Sous les pavés la plage //, „ ტკბობა. და. სიამოვნება. დაუბრკოლებლად „ // Jouir sans entrave //, აკრძალულია აკრძალვა „ // Il est interdit d’interdire //. ეს იყო 1968. წლის პარიზული მაისის მთავარი ლოზუნგები.
მანიფესტების დონეზე შფოთისთავი გოგო-ბიჭები თამაშობდნენ რევოლუციონერების როლს, მაგრამ სინამდვილეში მათ უნდოდათ სიამოვნების და გემრიელად დროისტარების უფლებები და მეტი არაფერი. // ჩათვალეთ თქვენი ხუშტურები რეალობად-Prenez vos désirs pour des réalités // აცხადებდა ერთი ლოზუნგი.
ამ ბიჭ-ბუჭების და გოგოების მიერ ტრადიციული უმაღლესი ღირებულებების და იდეალების ნგრევა-მოსპობამ ანუ მათმა ნიჰილიზმმა გზა გაუხსნა მასობრივ მოხმარებას. და ზნე-ჩვეულებათა რევოლუციას, სკოლის ნგრევას და ინდივიდებისთვის ახალ-ახალი უფლებების გაუმაძღარ მოთხოვნას.
სიმშვიდე-სიწყნარის // cool // ხანა
ფრანგი სწავლული Gilles Lipovetsky ადასტურებს რომ 1968 წლის პარიზული მაისის მიერ ნაქადაგებმა ჰედონიზმმა კვება მოხმარება ვინაიდან
„ დაუბრკოლებლად ტკბობა-სიამოვნების„ // jouir sans entrave // მოთხოვნამ ხელი შეუწყო მასობრივი მოხმარების. გავრცელებას და გემრიელად დროისტარების საზოგადოების // société des loisirs // დამკვიდრებას. ქეიფი და. გოგო-ბიჭების თუნდაც უგულოდ ხვევნა-კოცნა მტლაშა მტლუში ბევრს მოსწონს, მაგრამ ამან ჩამოგვაშორა მოქმედებას და მოქალაქეობრივ, საზოგადოებრივ ცხოვრებასო, ჩივის ფრანგი ფილოსოფოსი pierre manent : მთავარ ლოზუნგებად და მიზნებად გადაიქცა „ მოვერიდოთ სტრესს „. // éviter le stress //, შევინარჩუნოთ სიმშვიდე // rester cool //, არ გვინდა თავის მტვრევა და ტვინის ჭყლეტა… ეს ლოზუნგები იქცა თაობათა მცნებებად.
ადამიანის. ცხოვრება. დაიყვანეს ტანჯვა-ბედშავ ცხოვრებაზე და სიამოვნებაზე. აღარ დარჩა ადგილი საქმიანობისთვის, მოღვაწეობისთვის.
ასე უარყვეს. მორალი და მის ადგილზე. დაამკვიდრეს უფრო სიამოვნება ვიდრე ბედნიერება, უარყვეს ადამიანთა. და საზოგადოების, ერის ბედზე პასუხისმგებლობა და მის ადგილზე დაამკვიდრეს დასვენება განმუხტვა და მხოლოდ მატერიალური კეთილდღეობა.
ნიჰილიზმი კაპიტალიზმის წინააღმდეგ
თავის. გახმაურებულ ნაშრომში „ 1968 წლის მაისი, ჟან პიერ ლე გოფფ-მა // Jean-Pierre Le Goff, Mai 68, l’héritage impossible // აჩვენა რომ ბოლშევიზმის და ჰედონიზმის იმდროინდელმა უცნაურმა ნაერთმა დააჩქარა. ახალი ინდივიდუალისტური და მომხმარებელი საზოგადოების დამკვიდრება.
„. კულტურულმა. მემარცხენეობამ შეასრულა. სასარგებლო იდიოტის როლი და განთავისუფლების საბაბით ადამიანს. წაართვა. ყველაფერი რაც მას წარსულში იცავდა ხელისუფლებათა თუ ინდივიდუალურ ნადირთა მხეცობისგან // ოჯახი, სკოლა, ეკლესია, სახელმწიფო //.
ხელფეხშეკრული ადამიანი მიუგდეს ნიჰილიზმს რომელიც არ სცნობს არც ვალს და არც მოვალეობას.
მივედით იქამდე რომ დღეს შეუძლებელი გახდა დაფიქრება. სოციალური კავშირის საფუძვლებზე .„
გიჟური 1968 წლის პარიზული მაისის ბოლო დღეებში. Tolbiac-ის სტუდენტებით სავსე. აუდიტორიის. კედელზე. ეკიდა. ლოზუნგი
„ უფრო ნიჰილიზმი ვიდრე კაპიტალიზმი ! ( Le nihilisme plutôt que le capitalisme ! )
ნიცშემ კი ახსნა რომ ნიჰილისტი არის ის ვისაც აღარა აქვს ძალა საკუთარი რწმენისთვის და ინტერესებისთვის საბრძოლველად.
ნიჰილიზმს ასე მივყავართ მორალური ძალის. მოსპობამდე რის შემდეგაც რჩება მარტო ნგრევის და თვითნგრევის შესაძლებლობა. ესაა ჩვენი ადამიანობის დაკარგვა.
მოგლეჯილი ფესვები
1968 წლის მაისის ლიდერებს და იდეოლოგებს სურდათ „ ძველი მსოფლიოს მოკვლა „ და მათ ინდივიდუალური განთავისუფლება-ემანსიპაციის სახელით მოსპეს ეროვნული, ისტორიული და კულტურული მემკვიდრეობის, საერთო ღირებულებების მომავალი თაობებისთვის გადაცემის ყოველგვარი ცნება. ისინი ახორციელებდნენ „ სუფთა ფურცლის „ რევოლუციურ პროგრამას.
ასე შექმნეს. მათ ფესვებიდან მოგლეჯილი საზოგადოება. კულტურული მემკვიდრეობის გადაცემა მომავალი თაობებისთვის გამოცხადდა შავბნელ რეაქციად. 1968. წლის მაისის. გავლენის ქვეშ მყოფი თაობები უარყოფდნენ სწავლის, მოდელებით შთაგონების საჭიროებას.
კულტურის საფუძვლების და წვლილის ასე ნგრევამ ხელი შეუშალა ინდივიდების მორალური ძალის აგებას.
ასე გაჩნდნენ ღირებულებების და მორალური ძალის არმქონე დასუსტებული თაობები რომლებისთვისაც თავისუფლება იგივეა რაც ინდივიდუალური ჟინი და მისწრაფება.
სოციალური დაშლა-დეზინტეგრაცია
1968. წლის პარიზული მაისი გარკვეული აზრით იყო ახალი ხანის მშობელი. , მაგრამ ეს არაა ის რაზეც ოცნებოდნენ ყველა ჯურის მანიფესტანტები.
1968 წლის პარიზული მაისი იყო ქურა რომელმაც დაშალა. და დანაყა დასავლური საზოგადოებები, რომელშიც მოხდა ამ საზოგადოებების დეზაგრეგაცია.
მარსელ გოშემ თავის ნაშრომში „ ადამიანის უფლებათა რევოლუცია „ // Marcel Gauchet, La Révolution des droits de l’homme // აჩვენა რომ 1968 წლის პარიზული მაისის რევოლუციამ ააფეთქა ტრადიციული ღირებულებები და სტრუქტურები // ოჯახი, ავტორიტეტი, მემკვიდრეობა, ეკლესია, ერი // და შვა რადიკალური ინდივიდუალიზმი, დააჩქარა რეგულაციამოშლილი საზოგადოების გაჩენა.
Alessandro Piperno უფრო. შორს. მიდის. და ამბობს. რომ 1968 წლის პარიზული მაისი არის „ დემოკრატიული უქეიფობა-ავადმყოფობის„ მიზეზი.
მე. მაქვს. ამის უფლება
ძველი, ქრისტიანობის ნარჩენი საზოგადოების ნგრევამ დანაყა და და დაშალა საზოგადოება.
„ აკრძალულია აკრძალვა „ // il est interdit d’interdire // და უფლებათა რაოდენობა განუწყვეტლად იზრდება, მოვალეობები კი სულ ცოტა ვინმეს თუ ახსოვს. თავისუფლებაზე უთავბოლოდ ლაქლაქმა ადამიანებს დაავიწყა პასუხისმგებლობა. ამით თანდათანობით ისპობა საერთო საზოგადოებრივი დაეროვნული ინტერესის თუ საერთო, საზოგადოებრივი და ეროვნული კეთილდღეობის იდეაც
დარჩა ბაზარი რომელზეც გაუთავებლად აბსოლუტურად ყველაფერს ყიდის და ყიდულობს მეფე-ინდივიდი. მისთვის რამის აკრძალვა აკრძალულია.
ფილოსოფოსმა Pierre Manent-მა კი თქვა რომ. თანამედროვე სახელმწიფოს უნდა წესრიგის. და. კანონიერების. დამყარება სამყაროში სადაც ადამიანებს აღარც კანონი უნდათ, აღარც წესი და აღარც კანონიერება და წესიერება.
„ მიუშვით აკეთონ რაც უნდათ, გაატარეთ „ // laissez-faire, laissez passer // , ასეთია თანამედროვე თავისუფლების მარტივი მაგრამ საოცრად მაცდური ფორმულა.
არც ღმერთი არც ბატონი // Ni Dieu ni maître//
დაშლა-ნგრევა-დეკონსტრუქცია, დამთავრდა. საკრალურის დაკარგვით, მეტაფიზიკური სიცარიელით რომელშიც ცნობიერება დაეძებს კეთილდღეობას და არა არსს. ადამიანებს ეხლა უნდათ მატერიალური და არა სულიერი ცხოვრება, ჭამა და სიამოვნება.
უპასუხისმგებლო, ფესვებიდან მოგლეჯილ და იმედგაცრუებულ სამყაროში ბატონობენ რადიკალური ინდივიდუალიზმი, ნიჰილიზმი, მატერიალიზმი,სასოწარკვეთილება და ჰედონიზმი.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის იდეოლოგები და აქტივისტები ითხოვდნენ თავისუფალი. შეუზღუდავი სიამოვნების და დროისტარების უფლებას. ისინი უარყოფდნენ და ამხობდნენ მათი მშობლების და წინაპრების ,არსებული, მოყანყალე, მაგრამ ჯერ კიდევ ასე თუ ისე ქრისტიანული საზოგადოების უმაღლეს ღირებულებებ და იდეალებს. ამან ხელი შეუწყო მასობრივ მოხმარებას, ყველაფრის, მათ შორის მოყვასის სხეულის სახმარ ობიექტად გადაქცევას, სკოლის დამყობას და ინდივიდებისთვის ახალ-ახალი უფლებების მოთხოვნას.
მოქალაქეობრივი ღირსებები,მორალი მსხვერპლად შესწირეს სიამოვნებას, ინდივიდუალურ კეთილდღეობას.
ნიჰილიზმი კაპიტალიზმის წინააღმდეგ
სახელგანთქმულმა ფრანგმა სოციოლოგმა Jean-Pierre Le Goff-მა მის გახმაურებულ ნაშრომში Mai 68, l’héritage impossible -”1968 წლის მაისი, შეუძლებელი მემკვიდრეობა” აჩვენა რომ ასე გაჩენილმა ინდივიდუალისტურმა, მომხმარებელმა, ჰედონისტურმა საზოგოდაობამ მოსპო ადამიანის მფარველი,მასზე მზრუნველი ინსტიტუტები
//ოჯახი,სკოლა…// და დატოვა ის მარტო, პირისპირ ყოვლისშემძლე სახელმწიფოს წინაშე.
გაჩნდა ფესვებს მოგლეჯილი საზოგადოება.
1968 წლის პარიზული მაისის მუტრუკებს და გოგოშკებს უნდოდათ მათ მშობლების ”ძველი სამყროს” მოსპობა და მათ ინდივიდუალური განთავისუფლების სახელით მოსპეს ისტორიულ-კულტურული, ეროვნული მemkვიდრეობის, წინაპართა სიბრძნის და გამოცდილების მომავალი თაობებისთვის გადაცემის საშუალება.
მათ უნდოდათ ყველაფრის დაწყება სულ თავიდან,ნოლიდან, სუფთა ფურცლიდან და მათ ასე შექმნეს ფესვებიდან მოგლეჯილი საზოგადოება.
ისტორიულ-კულტურული მემკვიდრეობის დაფასება გამოცხადდა რეაქციულად. არ უნდოდათ სწავლა, წარსულის დიდი მოღვაწეების მიბაძვა, მათგან შთაგონება. ამან მორალურად დააუძლურა ინდივიდები.
გაჩნდნენ მორალური ძალის არმქონე ნიჰილისტი ცინიკოსი ახალი თაობები რომლებისთვისაც თავისუფლება იყო მათი ხუშტურების და მხეცურ-პირუტყვული ჟინის შესრულება.
ამ ფოტოზეა ზნე-ჩვეულებათა ბოდიში განთავისუფლება
ფრანგმა ფილოსოფოსმა და ისტორიკოსმა Marcel Gauchet-მ le ნაშრომში ”ადამიანის უფლებათა რევოლუცია”- La Révolution des droits de l’homme თქვა რომ 1968 წლის პარიზული მაისის რევოლუციამ ანგრია ტრადდიციული ღირებულებები //ოჯახი,ავტორიტეტი, ეკლესია, ერი// და შვა რადიკალური ინდივიდუალიზმი,უწესო, უწესრიგო სამყარო.
Alessandro Piperno უფრო შორს წავიდა და თქვა რომ 1968 წლის პარიზულმა მაისმა ავად გახადა დემოკრატია.
ადამიანის უფლებათა კულტი, ადამიანის უფლებათა რელიგია საფრთხეში აგდებს დემოკრატიას. ადამიანის უფლებების კულტი დამბლას დასცემს დემოკრატიას. დემოკრატტია არის საზოგადოების თვითმმართველობის უნარი. ამ საზოგადოების ცალკეულ წევრთა თავისუფლებების საკრალურ რამედ გამოცხადება სპობს სზოგადოებას….
რელიგიად გადაქცეული ადამიანის უფლებები სპობენ ერებს.
«Les droits de l’homme érigés en religion détruisent les nations»
Par Alexandre Devecchio 17/06/2016
FIGAROVOX/GRAND ENTRETIEN -გამოვიდა Jean-Louis Harouel-ის წიგნი Les droits de l’homme contre le peuple-”ადამიანის უფლებები ხალხის წინააღმდეგ”
Jean-Louis Harouel არის სამართალის პროფესორი უნივერსიტეტში Paris II, ავტორი ნაშრომებისა ” დიდი ფალსიფიკაცია. თანამედროვე ხელოვნება” et auteur de «La grande falsification. L’art contemporain», ”ქრისტიანობის ნამდვილი გენია”-«Le vrai génie du christianisme» და ”დაბრუნება ერთან”- «Revenir à la nation» . (Editions Jean-Cyrille Godefroy). მისი ბოლო ნაშრომია ”ადამიანის უფლებები ხალხის წინააღმდეგ”-” Les droits de l’homme contre le peuple.
Tous les jours
FIGAROVOX. – Orlando-ს სასაკლაოს შემდეგ ხაზი გაუსვეს დანაშაულის ჰომოფობიურ ასპექტს და დაიწყეს კონსერვატული, მოძრაობების და მონოთეისტური რელიგიების კრიტიკა და გინება. ისლამიზმი გადავიდა უკანა პლანზე. ისევ ჩავვარდით მახეში რომელსაც თქვენ უძახით ადამიანის უფლებების რელიგიას?
Jean-Louis HAROUEL. – სახარების სახელით იოლია მოძალადე ქრისტიანების დაგმობა. ისლამის წმინდა ტექსტების სახელით მოძალადე მაჰმადიანების დაგმობა კი ძნელია. ძალადობისკენ მოწოდებები კი არის.
ქრისტიანული საზოგადოებები დიდხანს გმობდნენ და მკაცრად სჯიდნენ ჰომოსექსუალობას ვინაიდან სამყაროს შემოქმემა იაჰვემ ამობუგა სოდომი და გომორა.
მაგრამ როგორც ამბობს ისტორიკოსი Maurice Lever მის წიგნში ”სოდომის კოცონები”- Les bûchers de Sodome (1985) უკვე ლიუდოვიკო მეთოთხმეტის ხანაში არ ყოფილა კოცონები., ღვთაებრივი სამართალის სამეფო დიდად ზომიერი იყო.
ისლამის წმინდა ტექსტები კი, პირიქით, ულმობლები არიან. არის წინასწარმეტყველი მუჰამედის საშინელი ჰადისი რომლითაც ის მაჰმადიანებს მოუწოდებს ჰომოსექსუალების გაწყვეტისკენ…მონოთეიზმები არ არიან ერთნაირები.
ქრისტიანული პრაქტიკის მკვეთრად დასუსტების და საბჭოთა კომუნიზმის დასაფლავების შემდეგ დასავლეთ ევროპაში დარჩენილი სიცარიელე შეავსო ადამიანის უფლებათა რელიგიამ. ადამიანის უფლებების კულტმა. ესაა უტოპია რომლის მიზანიცაა დედამიწაზე სიკეთის ბატონობის დამყარება.
ამ ახალ სეკულარულ რელიგიაში ადამიანის უფლებებს აქვს დედამიწაზე ღმერთის სასუფევლის დატვირთვა. სრულყოფილი საზოგადოების დამკვიდრებან უნდა შეარიგოს კაცობრიობა. იქნება მთლიანად კოსმოპოლიტური მარტო ინდივიდთა უფლებებზე დაფუძნებული სსაზოგადოება.
ადამიანის უფლებების დაცვის რელიგიამ უნდა შექმნას მიწიერი სამოთხე. ამ პროცესში ის აუმჯობესებს ევროპაში მაჰმადიანი,ისლამისტი და ა.შ.იმიგრანტების მასის მდგომარეობას. არადისკრიმინაციის და რელიგიური თავისუფლების მოთხოვნით გამოდის ბევრი მაჰმადიანი და ისლამისტი და ისინი იუმჯობესებენ მდგომარეობას.
მაჰმადიანები ყოველთვის იყენებენ ადამიანის უფლებების იარაღს რათა ევროპულმა ქვეყნებმა მიიღონ მაჰმადიანთა მოთხოვნები. არადისკრიმინაციის და რელიგიის თავისუფლების დროშის ფრიალით 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით დაქცეულ დასავლეთ ევროპას იპყრობს და იქ ში მკვიდრდება ევროპული ცივილიზაციის ანტაგონისტური ცივილიზაცია.
ისლამისტები ახდენებ პოლიტიკას, რელიგიურს, სამართლებრივს და ისლამისადმი როგორც რელიგიისადმი დათმობა ამავე დროს არის დათმობა პოლიტიკური, სამართლებრივი დათმობაც რაც ევროპას თანდათანობით აქცევს მაჰმადიანურ მიწად.
დღეს დასავლეთ ევროპაში ევროპელ ქრისტიანებს თავს ესხმიან როგორც ექსტრემისტი მემარცხენეები ისე ისლამისტები.
ასე მაგალითად პარიზელმა ქრისტიანებმა 2021 წლის ზაფხულში სცადეს აბსოლუტურად მშვიდობიანი პროცესიის მოწყობა და მათ კაი მაგარი პოგრომი მოუწყვეს ფრანგმა მემარცხენე ექსტრემისტებმა.
lusieurs centaines de personnes qui ont participé à une procession catholique en hommage à des martyrs de la Commune ont été violemment prises à partie, samedi, dans le nord de la capitale.Par L’Obs·Publié le
1871 წელს პარიზის კომუნას მებრძოლებმა დახოცეს მღვდლები და მორწმუნეები. დახოცილთა ხსოვნას მიეძღვნა პარიზელ ქრისტიანთა მშვიდობიანი მსვლელობა პარიზში და პროცესიის მონასტრებს ჯერ ფაშისტები უძახეს და შემდეგ კაი მაგარი პოგრომი მოუწყვეს ფრანგმა რადიკალმა მემარცხენეებმა.
.
20-ოდე შენიღბული მუტრუკი ”ანტიფაშისტი-ანტიფა” დაერია ქრისტიანთა პროცესიას. მათ ცემეს პროცესიის რამოდენიმე მონაწილე, ესროდნენ მათ ნაგვის ყუთებს, ბოთლებს, რაღაც რკინებს. ერთი თავში დაჭრეს და ის საავადმყოფოში გააქანეს. მსვლელობის მონაწილეები დაიმალნენ რაღაც ეკლესიაში სანამ დამხმარეები მოვიდნენ.
მემარცხენე ფრანგი პროგრესისტი ანტიფაშისტები მშვიდობიან ფრანგ ქრისტიანებს პარიზში ურტყავდნენ წიხლებს,მუშტებს, ესროდნენ შუშის ბოთლებს, ნაგვის ყუთებს, ესროლეს ერთი რესტორანის დიდ დაფაზე წარწერილი მენიუც. ეპარქიის და მალტის ორდენის უსაფრთხოების სამსახურებმა ვერ მოიგერიეს თავდამსხმელები, ირგვლივ დაყიალობდა ერთადერთი პოლიციელიც.
პროგრესის ავანგარდმა ”ანტიფაშისტებმა” ყვირილით ”სიკვდილი ფაშო-ფაშისტებს” წააქციეს მოხუცი უძლური ქრისტიანები, ვიღაცას თავში ბოთლი თხლიშეს და საჭირო გახდა დაჭრილის საავადმყოფოში წაყვანა.
ქრისტიანები ბოლოს და ბოლოს მივიდნენ ეკლესიამდე. მათ დაამთავრეს პარიზის კომუნარების მიერ დახოცილი ქრისტიანებისთვის პატივის მიგება, ილოცეს და 1 საათის შემდეგ ისინი პოლიციამ ორ-ორი გაარიდა ბრძოლის ველად ქცეული პარიზის ამ ადგილს.
ეს მოხდა ცივილიზებული მსოფლიოს გულში, პარიზში, 21-ე საუკუნეში. ველურებში რა ხდება წარმოიდგინეთ ბეკეკოებო, გამოცოცხლდით და გამოყოჩაღდით.
Arrivés enfin à l’église, les manifestants n’ayant pas fui les attaques se confinent à l’intérieur pour terminer l’hommage et procéder à un temps de prière. Ils seront exfiltrés – deux par deux – par la police une heure plus tard.
Des condamnations au compte-goutte
Après les faits, quelques élus et personnalités politiques condamnent les attaques des militants d’extrême-gauche. Éric Ciotti, député LR, s’est par exemple indigné : « Des militants d’extrême-gauche attaquent des catholiques en plein Paris. Dans quelle France on vit ??? »
Jean-Lin Lacapelle, eurodéputé RN, a également dénoncé : « La haine et la violence des #antifascistes à l’encontre de ces catholiques pacifiques est RÉVOLTANTE. Le silence des médias tout autant. Les auteurs doivent être retrouvés et condamnés. Il est temps de mettre un terme au poison que représente l’extrême-gauche ! »
Le ministre de l’Intérieur Gérald Darmanin a réagi hier sur Twitter : « à Paris, des catholiques ont été pris à partie par des individus violents en marge d’une procession. La liberté de culte doit pouvoir s’exercer en toute sérénité dans notre pays. Pensées pour les catholiques de France. »
Du côté de Michel Onfray, dont on connaît l’admiration pour la Commune de Paris, l’agression est inacceptable : « C’est majeur. Les actes christianophobes sont légion. Soyons aux côtés de ceux que l’on frappe pour leurs idées ! »
L’archevêque de Paris a manifesté son indignation dans une tribune au « Figaro ». Dans le quotidien de ce mardi 1er juin, Mgr Michel Aupetit note qu’il n’y avait que deux policiers pour accompagner la marche de samedi, et condamne « la violence aveugle que ces pèlerins ont subie de la part des “antifas” », « inacceptable dans un Etat de droit ».« Nous ne revendiquons pas des privilèges particuliers, nous demandons simplement l’égalité de traitement avec les autres religions et communautés concernant la protection des personnes, et le droit d’exprimer notre foi dans la sphère publique, ainsi que nous l’autorise notre République laïque, dans la paix civile et le respect du bien commun. »
Nul besoin de rappeler à quel point la religion chrétienne – et en particulier catholique – est visée ces dernières années en France. Le 26 juillet 2016 deux terroristes islamistes commettaient l’attentat de l’église de Saint-Étienne-du-Rouvray, tuant le père Jacques Hamel. Le 29 octobre 2020, une attaque au couteau faisait trois morts à la basilique Notre-Dame de Nice.
Nul besoin non plus de mentionner les incendies, de plus en plus fréquents et « inexpliqués », qui se multiplient dans les églises de France. En fait, le christianisme est la religion la plus persécutée de France. Selon le ministère de l’Intérieur, 1052 faits antichrétiens étaient recensés en 2019, plus que les faits antisémites (687) ou antimusulmans (154). C’est plus qu’en 2017, où « seulement » 878 de ces faits antichrétiens avaient été comptabilisés.
Aujourd’hui, c’est l’extrême-gauche qui emboîte le pas de l’islamisme dans sa haine des chrétiens. Une nouvelle démonstration révélée au grand jour de l’islamo-gauchisme ambiant.
À l’heure où nous écrivons ces lignes, aucune responsable politique de gauche ou d’extrême-gauche n’a exprimé son soutien aux catholiques agressés par les militants « antifas » parisiens. L’État, de son côté, ne semble pas prendre conscience de la gravité de la situation des catholiques de France ; le procureur n’a pas été saisi, et aucun individu ne semble avoir été interpellé, alors que de nombreux agresseurs sont visibles sur les images. Le diocèse de Paris a annoncé préparer une plainte contre X.
Selon vous, les droits de l’homme sont mis au service d’une «immigration colonisatrice». Beaucoup d’immigrés viennent en Europe et en France pour mieux vivre ou par attrait pour le modèle occidental et non pour nous coloniser ….
Je suis bien d’accord avec vous: beaucoup d’immigrants s’introduisent et s’incrustent en Europe occidentale simplement pour des raisons d’intérêt personnel, pour jouir d’un niveau de vie et de conditions d’existence infiniment meilleurs que dans leur pays. Ils n’ont pas d’arrière-pensées colonisatrices ou conquérantes. Mais les Wisigoths, les Burgondes et les Francs jadis
autorisés par le pouvoir impérial à trouver refuge et à s’installer sur le territoire de l’Empire romain d’Occident n’avaient pas non plus d’intentions conquérantes. Simplement, deux générations plus tard, ils avaient pris le pouvoir et s’étaient taillé des royaumes sur le territoire de l’Empire anéanti. L’histoire montre par de nombreux exemples qu’une immigration numériquement minoritaire mais vigoureuse peut s’emparer durablement du pouvoir et dominer la population autochtone.
Aussi bien certaines personnalités musulmanes ne cachent-elles pas leurs intentions conquérantes en Europe. Tel le cheikh Youssouf al Quaradawi, l’un des principaux de l’UOIE (Union des organisations islamiques européennes, dont la branche française est l’UOIF), qui déclarait en 2002: «Avec vos lois démocratiques nous vous coloniserons. Avec nos lois coraniques nous vous dominerons.»
Que faites-vous des réfugiés?
Or, étant donné l’énorme accroissement démographique au sud de la Méditerranée, l’Europe doit s’attendre à voir prochainement déferler une immigration économique d’une ampleur encore jamais vue, se comptant en dizaines de millions d’individus s’invitant dans nos pays dans l’espoir d’y améliorer leurs conditions de vie. Mais l’Europe occidentale sera incapable d’absorber une telle masse d’immigrés. Elle périra à moins que les immigrants économiques ne soient systématiquement reconduits dans leur pays. Cependant, pour que les États concernés acceptent de favoriser la reconduite de leurs ressortissants, il est évident qu’il sera indispensable de rétribuer leur bonne volonté par une énorme augmentation de l’aide au développement. Spécialiste reconnu des questions de développement, Claude Sicard, dans un article de la Revue politique et parlementaire (n° 1076, décembre 2015), préconise la création par les pays européens d’une taxe de 50% sur les dépenses publicitaires, destinée à financer le retour le retour dans leurs pays respectifs des immigrants économiques reconduits chez eux.
En quoi les droits de l’homme nous condamnent-ils à l’impuissance collective?
Pour mettre fin à l’appel d’air permanent qui attire par millions les immigrants d’origine extra-européenne, il faut restaurer la discrimination fondatrice de l’idée de cité: celle qui traite différemment le citoyen et le non-citoyen, le national et l’étranger. Il faudrait idéalement qu’il n’y ait plus d’intérêt matériel à s’incruster illégalement sur le sol français. Or cela va à l’encontre de la religion séculière des droits de l’homme.
Dès l’aube des années 1980, Marcel Gauchet avait bien vu que, si les démocraties européennes faisaient des droits de l’homme leur politique, elles se condamneraient à l’impuissance collective. La religion des droits de l’homme handicape très dangereusement la France face au déferlement de l’immigration et à la présence sur son sol d’un islam de masse. Instaurant une morale d’État vertueusement suicidaire, la religion des droits de l’homme interdit à nos dirigeants d’envisager ces problèmes et d’y répondre d’un point de vue politique.
La religion des droits de l’homme est la négation des droits collectifs des nations européennes. Elle refuse à la collectivité nationale le droit de vivre comme elle le souhaite. La souveraineté démocratique consiste dans la propriété d’un groupe humain sur lui-même, son destin, son identité, son sol, son patrimoine matériel et immatériel. Refusant cette souveraineté, la religion des droits de l’homme détruit l’idée de patrimoine d’un groupe humain, elle prétend le contraindre à le partager, le mettre en commun. Bref, c’est une nouvelle forme de communisme.
Pour combattre la menace islamiste, faut-il renoncer à ce que nous sommes, nous trahir? Les droits de l’homme ne font-ils pas partie des fondamentaux de l’Occident au même titre que les racines chrétiennes?
La religion séculière des droits de l’homme n’est pas, malgré les apparences, d’origine chrétienne, car elle découle de deux grandes hérésies: la gnose et le millénarisme. Les droits de l’homme comme religion ne sont pas un prolongement du christianisme: c’est un système de croyances post-chrétien.
La religion (ou utopie) des droits de l’homme qui règne aujourd’hui ne relève pas des «fondamentaux de l’Occident» au même titre que ses racines chrétiennes. Inspirée par une compassion cosmique indifférente aux États et aux nations, sa conception des droits individuels est profondément différente de la conception classique, celle des déclarations américaines et française de la fin du XVIIIe siècles, lesquelles ont établi avant tout les libertés publiques des citoyens au sein des États-nations démocratiques. D’ailleurs, ces deux réalités très différentes sont désignées dans la langue anglaise par des appellations distinctes: pour les droits de l’homme actuels, human rights, terme apparu seulement au milieu du XXe siècle ; tandis que, pour les droits individuels reconnus aux citoyens en 1776 et 1789, on parlait de rights of man. À cela répond en France la distinction entre d’une part les «libertés publiques», centrées sur les seuls nationaux, et d’autre part les «droits fondamentaux» – terme introduit dans les années 1970 – dont les grands bénéficiaires sont les étrangers, systématiquement admis à tous les acquis et avantages des peuples européensNous sommes confrontés à deux impératifs vitaux : bloquer d’urgence les flux migratoires et arrêter le processus de la conquête musulmane.
La fidélité aux «fondamentaux de l’Occident» passe par le rejet du délire anti-discriminatoire suicidaire de la religion séculière des droits de l’homme et le retour aux droits de l’homme conçus comme protecteurs des citoyens contre le pouvoir, c’est-à-dire aux libertés publiques – centrées sur les seuls nationaux – qui sont notre patrimoine juridique.
Pour «résister» aux droits de l’homme, vous allez jusqu’à prôner des mesures dérogatoires ou discriminatoires. Le risque n’est-il pas tout simplement de renoncer à la démocratie pour aller vers des régimes autoritaires, voire totalitaires?
Nous sommes confrontés à deux impératifs vitaux: bloquer d’urgence les flux migratoires et arrêter le processus de la conquête musulmane. Pour cela, il nous faut résister à la religion séculière des droits de l’homme qui favorise notre submersion par une immigration extra européenne sans limite et la domination d’une civilisation musulmane conquérante qui veut imposer ses mœurs et son droit. Pour tenter de survivre comme peuple, nous n’avons pas le choix: nous sommes dans l’obligation de rétablir ou de créer des discriminations, lesquelles ne contredisent d’ailleurs nullement la démocratie, bien au contraire.
Les fanatiques d’une immigration érigée en droit de l’homme prétendent mener en faveur des étrangers entrés clandestinement un combat citoyen. C’est une imposture: leur combat est un combat contre la cité et la citoyenneté, un combat anti-citoyen et anti-démocratique.
La démocratie repose sur l’idée de discrimination. En son article 3, la Déclaration des droits de l’homme et du citoyen du 26 août 1789 énonce que «le principe de toute souveraineté réside essentiellement dans la Nation». Il n’y a pas de démocratie possible en l’absence d’un cadre territorial et humain bien précis. Ainsi que l’écrit Rousseau au début de l’Émile, «où il n’y a pas de patrie, il ne peut plus y avoir de citoyens». Patrie, démocratie: dans les deux cas, il s’agit du peuple, d’un peuple particulier. L’existence d’une démocratie suppose une discrimination entre citoyens et non-citoyens, entre nationaux et étrangers.
Quant à une discrimination à l’égard de l’islam, elle n’est pas davantage contraire à la démocratie. D’ailleurs, c’est la démocratie la plus ancienne et la plus exemplaire du monde, la démocratie helvétique, qui nous en donne l’exemple et nous montre la voie. En interdisant la construction de minarets, le peuple suisse n’a aucunement restreint la liberté religieuse, il a instauré une discrimination d’ordre symbolique destinée à faire comprendre aux musulmans vivant dans le pays que la Suisse n’était pas une terre d’islam, que la civilisation arabo-musulmane n’y était pas chez elle et ne devait pas chercher à y imposer ses mœurs et ses règles de droit prétendument divines. Dans le même esprit, il est vital d’adopter en France et dans les autres pays européens des mesures discriminatoires l’égard de l’islam. C’est une discrimination amplement justifiée par le fait que l’islam est avant tout un système politique et juridique, qui fonctionne en France et dans les autres pays européens comme une machine de guerre dirigée contre la civilisation européenne dans le but de lui substituer la civilisation arabo-musulmane.
De toute manière, si nous laissons se poursuivre la conquête musulmane, nous sortirons purement et simplement des droits de l’homme, car les textes fondateurs de l’islam sont porteurs d’un système structurellement ultra-discriminatoire (à l’encontre des non-musulmans, des femmes, des esclaves) et négateur de la liberté d’expression. La Déclaration sur les droits de l’homme en islam de 1990 interdit d’exprimer toute opinion «en contradiction avec les principes de la Charia».
J’y ai droit
Le renversement de l’ordre ancien d’une société patriarcale et puritaine au profit de l’individu roi a déraillé pour aboutir à une véritable déconstruction sociale. Puisqu’il était « interdit d’interdire », on a étendu sans cesse le périmètre des droits au détriment des devoirs, le périmètre de la liberté sur celui de la responsabilité, minant progressivement toute idée d’intérêt général ou de bien commun.
« Au nom de la liberté, on n’avaitque des droits. Au nom de légalité, la société n’avait que des devoirs. Au nomdu marché, on était un individu roi à qui il était interdit d’interdire »écrit Eric Zemmour (6).
Le philosophe Pierre Manent (7) développe à l’extrême cette analyse. « L’État moderne entend régler un monde humain qui se croit ou se veut sans loi ni règle. … La loi désormais se propose de donner aux sociétaires les seuls commandements qui leur sont nécessaires pour mener une vie sans loi. Tout ce qui irait au-delà, qui aurait un contenu positif, qui viserait un bien défini, une forme de vie jugée bonne, violerait en quelque façon les droits humains, nous ramenant dans le monde ancien du commandement et de l’obéissance. « Laissez-faire, laissez-passer », telle est la formule simple mais prodigieusement séduisante de la liberté moderne. »
Ni Dieu ni maître
La déconstruction s’achève dans la perte du sacré et un vide métaphysique animés par « une conscience se préoccupant non plus de l’être mais du bien-être, non plus de la vie spirituelle mais de la vie matérielle… Les hommes n’ont que faire de la conscience profonde. Ce qu’ils veulent c’est pouvoir manger et être heureux. Cela donne l’empirisme et la quête du bonheur, le matérialisme, l’utilitarisme et l’hédonisme » comme le développe le philosophe Bertrand Vergely (8).
La révolte de mai 68 qui prônait « l’imagination au pouvoir » va ainsi déboucher sur un monde tout à la fois désengagé, déraciné et désenchanté.
დაშლა-ნგრევა-დეკონსტრუქცია, დამთავრდა. საკრალურის დაკარგვით, მეტაფიზიკური სიცარიელით რომელშიც ცნობიერება დაეძებს კეთილდღეობას და არა არსს. ადამიანებს ეხლა უნდათ მატერიალური და არა სულიერი ცხოვრება, ჭამა და სიამოვნება.
უპასუხისმგებლო, ფესვებიდან მოგლეჯილ და იმედგაცრუებულ სამყაროში ბატონობენ რადიკალური ინდივიდუალიზმი, ნიჰილიზმი, მატერიალიზმი,სასოწარკვეთილება და ჰედონიზმი.
ესაა. 1968 წლის მაისის შედეგი.
1968 წლის პარიზული მაისის მიერ დამკვიდრებული ერთადერთი თუ არა უმთავრესი. ღირებულებაა მეფე-ინდივიდის სიამოვნება და დროისტარება და არა ოჯახი, ეკლესია, საზოგადოება, ერი თუ ქვეყანა. ხოდა აი ამის შედეგები.
(1) Penser enfin Mai 68,Luc Ferry, Le Figaro, 15 février 2018)
(2) Auteur de Plaire et Toucher, essai sur la société de séduction, Éditions Gallimard, 2017, 480 pages
(3) Mai 68, l’héritage impossible, Jean-Pierre Le Goff, Éditions La Découverte, 2006, 490 pages
(4) La genèse d’une rupture générationnelle, Jacques de Saint Victor,Le Figaro, 28/02//2018
(5) La Révolution des droits de l’homme,Marcel Gauchet, Éditions Gallimard, 1989, 376 pages
(6) Mai 68, la grande désintégration, Éric Zemmour, Le Figaro du 2/03/2018
(7) La Loi naturelle et les droits de l’homme, Pierre Manent, Éditions PUF, 2018, 256 pages
(8) Obscures Lumières, Bertrand Vergely, Éditions du Cerf, Collections idées, 2018, 224 pages
Par Isabelle OHMANN
https://www.revue-etudes.com/article/la-cite-perverse-13000
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ კლასიკური საზოგადოება გადააქცია გარყვნილ საზოგადოებად? ამ კითხვას სვამს Dany-Robert Dufour წიგნში ” გარყვნილი საზოგადოება ლიბერალიზმი და პორნოგრაფია”
La Cité perverse
Dany-Robert DufourLa Cité perverseLibéralisme et pornographie.
Denoël, 2009, 389 pages, 23 €.
გარყვნილი საზოგადოება წინა პლანზე წამოსწევს ბუნების კანონებს. ავტორი გვიჩვენებს უზომობას რომელშიც ეფლობა ჩვენი საზოგადოება. ადამიანებს მუდამ უნდათ უფრო და უფრო მეტი და უსაზღვროდ.
ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის დოქტრინა შეცვალა ბრძანებამ ”დატკბი, ისიამოვნე მოყვასის სხეულით”.
და რა უნდა ადამიანს როდესაც ის ტკბება? რომ ყველა დაკავებული იყოს მისით, რომ ყველა ფიქრობდეს და ზრუნავდეს მასზე.
ლიბერტარული საზოგადოება მუდამ ახალისებს ვნებებს და ჟინს, გაუცნობიერებელ ინსტინქტებს….
გარყვნილი საზოგადოება ივიწყებს ან უარყოფს კანონებს, ზნე-ჩვეულებებს, ტრადიციებს….
არის 1949 წლის 19 აპრილს პარიზში დაბადებული ფრანგი პოლიტოლოგი, ჟურნალისტი, დოკუენტარისტი და პოლიტიკური მრჩეველი, მათ შორის საფრანგეთის პრეზიდენტი სარკოზის ყოფილი მრჩეველი Patrick Buisson.
ხოდა ” მე უფრო დიდ პატივს ვცემ თავსაფრიან პირბადიან მაჰმადიან ქალს ვიდრე სტრინგით მატანტალა შტერ ლოლიტა-გოგონას”, თქვა ლიბერტარული დღევანდელობით გადარეულმა ბატონმა ბუისომ
Patrick Buisson sur l’Islam : « J’ai plus de respect pour une femme voilée que pour une lolita en string »
ბატონმა ბუისომ ეხლახანს გამოსცა წიგნი ” ერთი სამყაროს დასასრული’
” ადრე უკეთესი იყო” პანდემიასთან ერთად ვრცელდება ასეთი ნოსტალგია.
მაგრამ როდის ადრე? 1960-70-ანი წლების მოზეიმე მოხმარე საზოგადოების თუ მისი წინამორბედი ათასწლოვანი ქრისტიანული საზოგადოების დროს?
ეს წიგნი არის თავბრუდამხვევი ჩაყვინთვა ახლო წარსულში. მას შევყავართ ვატიკანი მეორის კრების კულისებში, 1971 წლის აპრილში დაარსებული ფრანგული რადიკალური ფემინისტური ლესბოსური მოძრაობა Gouines rouges-ის კრებებზე. გვიჩვენებს ბრეტანელთა წარმართობით შეფერილ ღვთისმოსაობას, მუშათა უბნების უქალო ბისტროებს,ის გვამოგზაურებს სტადიონიდან საძინებელ ოთახამდე.
ყველაფერი შეიცვალა ” 15 საბრალო წლის” მანძილზე. 1968 წლის პარიზული მაისის თაობამ მეთოდურად მოსპო ტრადიციული საფრანგეთის და ხალხური ცხოვრების წესი, ძირი გამოუთხარა ავტორიტეტის ვერტიკალურ სამყაროს და მოსპო ძველი რწმენები და წარმოდგენები.
ნასწავლმა წვრილმა ბურჟუაზიამ მოინდომა გამოყოფა მშობლების საზოგადოებისგან და ქვეყანას დააძალა პროგრესიზმის ჰეგემონია.
თანამედროვე ფრანგი ინტელექტუალი იკვლევს 1960-1975 წლებს რათა უკეთესად დაგვანახოს დღევანდელი საფრანგეთის ეგზისტენციალური კრიზისი.
ტრადი ღირებულებების და იდეალების, ოჯახის, რელიგიის, საზოგადოებრივი ცხოვრების ძველი კერების, კაფეების, ეკლესიების ნგრევა. ყველაფერმა ამან გამოიწვია საზოგადოების დაშლა-ატომიზაცია.
ავტორის თქმით დიდი ტეხილი თარიღდება პერიოდით 1960-1975 წლებს შორის. 1968 წლის ლიბერტარული რევოლუცია იყო ”წვრილბურჟუაზიული რევოლუცია” რომელმაც დაამყარა ახალი ვაჭრული ადამიანობას მოკლებული ცივილიზაცია.
ტონს იძლევა ყდაზე წითელი ზოლი წარწერით ” დიახ, ადრე უკეთესი იყო”.
ბევრი თანამედროვე ანალიტიკოსი ფიქრობს ევროპის და იმიგრაციის პრობლემებზე.
Buisson კი აქცენტს სვამს ზნე-ჩვეულებების, წეს-ჩვეულებების და რწმენათა გარდაქმნაზე homo religiosus-რელიგიური ადამანი განზე გასწიეს და მისი ადგილი დაიკავა homo oeconomicus-ეკონომიკურმა ადამიანმა: ესაა ნამდვილი და მთავარი პერესტროიკა.
თანამედროვე ფრანგ ინტელექტუალს ენატრება არა მარტო წირვა ლათინურად. მისი საფრანგეთი ამავე დროს არის Brassens-ის და de Ferré-ს, ჟან გაბენის და Blondin-ის, Audiard_ის საფრანგეთი.
ჩვენი ფრანგი ინტელექტუალის აზრით 1960-75-წლები იყო დეკადანსის, დაცემა-დაკნინების დასაწყისი,
იმ წლებში მომხდარს მაშინვე განვიცდიდი დიდ კოლაპსს, დიდი ხანის დასასრულს რომელსაც ვერ ვარქმევდი სახელს მაგრამ ვგრძნობდი ადრინდელს და შემდეგს შორის გავლებულ საზღვარს.
ყველაფერიშეიკრა ან უფრო დაიშალს სწორედ მაშინ იმ დროს რომელსაც დიდი ისტორიკოსი Pierre Chaunu უწოდებს უბედურების დროს. იყო დიდი ძარცვა, ღმერთის მეორე სიკვდილი. მის რელიგიურ დაკრძალვას უწოდეს ” ვატიკანის მეორე კრება”. ეს იყო პატარათა და თავმდაბალთა რიტუალური კათოლიკობის დაგეგმილი ნგრევა, რწმენის კრახი, ლიბერტარობის აგრესია ვერტიკალობის და მამის სახელის როგორც ავტორიტეტის პრინციპის და წინააღმდეგ.
ეს იყო კონტრაცეფციული აბის მეშვეობით მამობის ბიოლოგიური, იურიდიული და სოციალური დამხობა, Pater familias-ის დამხობა, ოჯახის ნგრევა ინდივიდუალური ბედნიერების სახელით. მოახდინეს პიროვნების სიყვარულის მარგინალიზაცია და სიყვარულის ადგილი დაიკავა სექსმა. ხალხური ტრადიციები შეცვალეს უცხოეთიდან მოტანილი მასობრივი კულტურით.
იმ წლებიდან დაიწყო სოფელთა ეთნოციდი, საუკუნეების მანძილზე ერის მკვებავი ფრანგი გლეხობის დასასრული. მაშინ დიწყო პეიზაჟების ნგრევაც….
ადრე ადამიანს ცხოვრების აზრს აძლევდა პირველ რიგში და უმთავრესად ქრისტიანობა, ეკლესია და ბევრად უფრო ნაკლებად კომპარტია. ეხლაც ვეღარც ერთი ასრულებს ამ მისიას და ვერც მეორე.
” ძველი საზოგადოებები განიცდიდნენ უბედურებებს. ჩვენი საზოგადოება განიცდის უბედურებას”, ამბობსBernard Charbonneau.
ძველად rრელიგია შეიძლება გარკვეულად ზღუდავდა ადამიანს, მაგრამ მალავდა უფსკრულს. ამიერიდან აღარაფერია ჩვენს და უფსკრულს შორის.არსებობის უაზრობა ამდენად მწვავედ არ განცდილა მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ.
დღევანდელობა-მანკიერებათა,უმეცრების, ნგრევის და ხოცვა-ჟლეტის ხანა კალი იუგა.ესაა გორბაჩოვისთვის ნობელის პრემიის მიცემის ხანა. შარლ დე გოლს, გამსახურდიას,სოლჟენიცინს უნდოდათ თავისი ხალხების და ქვეყნების გადარჩენა ამ უბედურებისგან.
- შარლ დე გოლს, სოლჟენიცინს, გამსახურდიას არ უნდოდათ გაკახპებულ-გალოთებულ-განარკომანებული ავადმყოფი გოგო-ბიჭებით სავსე ურჯულო გაველურებულ-გაბარბაროსებული სამყარო. მაგრამ 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ სწორედ აქამდე მიგვიყვანა.
- ხოდა საჭიროა დაფიქრება წივილ-კივილის და გეი პარადზე შლიგინის გარეშე.
- ჯობს გვიან ვიდრე არასდროს.
- დაასაფლავეს იუგოსლავია და გაბუქნეს-ყიდიან და ყიდულობენ პატარა ქალწულ გოგონებს როგორც ნახირს, ორიგინალური თავისუფალი ბიზნესი, ნამეტანი ლიბერალური ეკნომიკა და ბაზარია.
- https://www.dw.com/en/the-trafficking-of-young-girls-booms-in-the-balkans/a-6287738, 02.12.2010
- საშიშია ცხოვრება იმათი ვინც ცდილობს მსხვერპლი გოგონებისთვის დახმარების გაწევას საშიშია ბოსნიაში ქალებისთვის განკუთვნილი თავშესაფრის მეთვალყურე Mara Radovanovic-ის ცხოვრებაც
იუგოსლავია დაასაფლავეს, გაიხარეს მაფიებმა. ბოსნიაში პროსტიტუციაში ითრევენ, აკახპებენ სკოლის მოწაფე გogoneბსც. კარგი ოჯახების 12 წლის გოგონებიც შეიძლება გააკახპონ ბოსნიაში.
კახპებით ვაჭრები ჯერ უთვალთვალებენ გოგონებს და აღმოაჩენენ იმას ვინც გოგონას ყველაზე მეტად უყვართ თავის ოჯახში გოგონებს. შეიმდეგ გოგონებს ეუბნებიან რომ მოკლავენ იმ ადამიანებს თუ გოგონები არ გაკახპდებიან მათთვის.
ამას ამბობს Mara Radovanovic ქალთა ორგანიზაციიდან LARA ბოსნიაში რომელსაც ეხლა მხარს უჭერს საერთაშორისო ორგანიზაცია CARE. Radovanovic-მა შქმნა ქსელი ადამიანით ვაჭრებთან საბრძოლველად და ქალთა თშესაფარი საიდუმლო ადგილას სადაც უვლიან მხვერპლებს.
მაღალი დონის კლიენტები.
სხვა გოგონებს ნარკოტიკით აბრუებენ და ჯგუფურად აუპატიურებენ მოტელებში. ამას იღებენ და ემუქრებიან იმით რომ გადაღებულს გავრცელებენ ინტერნეტით. საჯაროდ დამცირების პერსპექტივით თავზარდაცემული გოგონები ჩუმდებიან.
Radovanovic-მა უთხრა Deutsche Welle-ს რომ ამ დანაშაულების ჩამდენებს შორის არიან ბოსნიური საზოგადოების ხელმძღვანელებიც. ამ დანაშაულთა ზოგი ჩამდენი თანამდებობის პირია. ერთი ბოშა გოგონა სრებრენიცადან გააუპატიურეს მასწავლებლებლებმა და ლკალურმა პოლიციელებმა, თქვა Radovanovic-მა. ”ამ ამბავში ბოსნიის უშიშროების მინისტრიც იყო გარეული.”
გოგონამ თავშესაფარში ჩვენება მისცა მინისტრის წინააღმდეგ შედეგებიც საგრძნობი იყო. ” წარსულში უშიშროების სამინისტრო გვაძლევდა ფონდებს და მას შემდეგ ეს დახმარება შეწყდა”, თქვა Radovanovic-მა. მან თქვა რომ ის აღარ ელის ფულს, დახმარებას სანამ ის პოლიტიკოსი იქნება თანამდებობაზე.
ახალი ტენდენცია
S’attaquer aux filles bosniaques locales est la nouvelle tendance du crime organisé dans la région, selon Radovanovic. Jusqu’en 2005, la plupart des victimes étaient des filles et des femmes étrangères attirées de toute l’Europe de l’Est par de prétendues offres d’emploi en Occident.
Au lieu de finir par travailler comme baby-sitter ou serveuse en Allemagne, elles ont ensuite été emmenées dans les Balkans et contraintes de travailler comme prostituées. Les efforts de sensibilisation de quelques militants courageux ont maintenant porté cette question dans la conscience publique. Aujourd’hui, les gardes-frontières et les policiers bosniaques sont mieux formés pour identifier ces victimes de la traite, ce qui réduit également le nombre de victimes étrangères dans le pays.
Un combat risqué
Les victimes de la prostitution forcée et de la traite des êtres humains ne peuvent être aidées, a déclaré Radovanovic, que si l’État intervient.
“Le plus important est de forcer notre gouvernement à fournir les ressources pour la réhabilitation de ces victimes”, a-t-elle déclaré. “Les bourses scolaires par exemple. Parce que sinon elles ne peuvent pas être aidées sur le long terme.”
La mafia a ceux qui essaient d’aider dans leur ligne de mire
Le gouvernement bosniaque a une réponse : il n’y a pas d’argent disponible. Mais Radovanovic continuera à se battre pour les victimes, a-t-elle déclaré, même si elle est assiégée par les menaces de la mafia bosniaque et qu’il est presque impossible de les protéger.
L’organisation de Radovanovic a peut-être le soutien des forces de police européennes et de l’Organisation pour la sécurité et la coopération en Europe, mais elle dit que le silence est souvent ce qui assure sa sécurité et celle de ses collègues.
“La chose la plus importante est la suivante : nous savons qu’il existe des criminels qui tueraient quelqu’un très rapidement”, a-t-elle déclaré. “Donc, même si nous avons des preuves contre quelqu’un, nous gardons cette connaissance pour nous. La connaissance est le meilleur moyen pour nous de nous protéger – toute autre chose signifierait une mort certaine.”
- ჩეხოსლოვაკია მოსპეს, საქართველო დააქციეს და ორივე ქვეყნის ტერიტორია გაივსო არასრულწლოვან-მცირეწლოვანი ბეჩავი,ღატაკი,ავადმყოფი კახპა ბავშვების და მათი კლიენტების ურდოებით. ასეთი დესტალინიზაცია მოგვიწყო ლენინური პარტიის სასიქადულო შვილმა, ნობელის პრემიის ლაურეატმა მიხაილ გორბაჩოვმა, სტრატეგიული მოძმე თურქები თბილისში თავის კაფეებში კახპებად ამუშავებენ ადგილობრივ ბავშვებს და კმაყოფილები არიან.
- ”რუსთავის თავშესაფარში ახლა სამი თინეიჯერი გოგონა გვყავს. მათ ყველამ გამოიარეს პროსტიტუცია თბილისში თურქულ კაფეებში”, – ამბობს თამარ შარაშიძე, შემწეობის კათოლიკური ორგანიზაციის ახალგაზრდული პროგრამის მენეჯერი.
- დაფიქრდეთ იმაზე ღირს თუ არა მქუხარე ტაშის ატეხვა.
ბავშვების პროსტიტუციის კერები საქართველოში – უმძიმესი პრობლემის სავალალო მაჩვენებლები
თბილისის ვარდების რევოლუციის სკვერის და კაშკაშა რედისონ-ბლუს ქვეშ არის შარდის სუნით გაჟღნთილი მიწისქვეშა ლაბირინთი, ბუნკერის მსგავსი თავშესაფარი, საიდანაც თურქული და შუააღმოსავლური მუსიკის ხმა იმის.
ეს არ არის უბრალოდ ვენიუ, სადაც დალევ ან სტრიპტიზ ბარი. არასრულწლოვან გოგონებს, რომლებმაც ცხოვრების უმეტესი ნაწილი ქუჩაში გაატარეს, ასეთი ღამის კლუბები თავაზობენ სექს მუშაკად მუშაობას. ეს ის პრობლემაა, რომლისთვის ყურადღების მიქცევას საქართველო მხოლოდ ახლა იწყებს.
მონაცემების არარსებობა ნიშნავს, რომ არავინ იცის, რამდენი ბავშვია სექსუალურად ექსპლუატირებული სამხრეთ კავკასიის ამ 4.49 მილიონიან ქვეყანაში. ბავშვთა უფლებების დამცველები ფიქრობენ, რომ ეს უფრო ფართო პრობლემის ნაწილია, რასაც ქვია სიღარიბე, რის გამოც ბავშვებს უწევთ სახლში არსებული სავალალო მდგომარეობიდან გაქცევა.
ნიჰილისტური რევოლუცია ამორალური საზოგადოებისკენ ჰერი 1
ვაცლავ ჰაველიზაციის შედეგები. აი რას ყვება პრაღის საერთაშორისო რადიო იმაზე თუ რა ხდება ლამაზი ლოზუნგების ღრიალით ჩეხოსლოვაკიის მოსპობის შემდეგ.https://www.radio.cz/en/section/talking/rent-boys-sex-workers-living-on-societys-edge
Rent boys: Sex workers living on society’s edge | Radio Prague International
დასაქირავებელ-გასაქირავებელი ბიჭები RENT BOYS: სექსუალური შრომის სტახანოველი მშრომელები ცხოვრობენ საზოგადოებისგან გარიყულები. Eric P. Martin, Nikola Brabenec 08-11-2004ყოფილი ჩეხოსლოვაკიის დედაქალაქ პრაღაში ჩასული მრავალი ტურისტი პირველ რიგში ხედავს ქალაქის რკინიგზის მთავარ სადგურს. მაგრამ ესაა სექსუალური ტურიზმის განსაკუთრებული ტიპის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ადგილი პრაღაში. აქ მომუშავე კახპების თქმით უცხოელი კაცები აქ ეძებენ მამრ სექსუალურ მუშაკებს რომლებსაც ჰქვიათ დასაქირავებელ-გასაქირავებელი ბიჭები. 28 წლის Kevin ყოფილი მამრი კახპაა, მაგრამ ის აქ მოდის ხოლმე თავისი კახპა ძმაკაცების სანახავად.ის ამბობს რომ მას სძულს ეს ადგილი ვინაიდან ის მას აგონებს აქ გადატანილ ამბებს.
მას ჰყავდა იმიდენი კლიენტი რომ ნთქავდა ნარკოტიკ pervitine -ს მთელი ღამე ფხიზელი რომ დარჩენილიყო.” აქ შეხვდებით ბანკების ხელმძღვანელებს, დიდ თანამდებობის პირებს და საშუალო სამუშაოთი დაკავებულებს. შეხვდებით მათ დაუფიქრებლად იმიტომ რო თუ გაიხსენებთ ყოველ კლიენტს რომელიც გყავდათ ან არა გაგიჟდებით.როგორც წესი გიხსენებენ თქვენ, და ეს უარესია.”Kevin და 2 ყოფილი მამრიკახპა // ყოფილი მსიძავები// უყვებიან პრაღის რადიოს თუ რას გვანან ეს ბავშვები თუ ყმაწვილები რომლებიც არიან ჩეხეთის რესპუბლიკის დედქალქის ერთ-ერთი ტურისტული ღირსშესანიშნაობა. ისინი აღწერენ ტოქსიკომან ობლებს, სახლიდან გაქცეულ მარტოსულ ნარკომანებს, ვენერიული ავადმყოფობების მუდმივ საშიშროებას.ისინი ამბობენ რომ ბევრი ეს მამრი კახპა-მსიძავი კახპობა- მსიძავობას უკვე ბავშვობიდან იწყებს.ამ სამმა კაცმა მიატოვა კახპობა-მსიძავობა, მაგრამ მათი მომავალი არაა იმედისმომცემი. ყველა ყოფილმა კახპა-მსიძავმა ითხოვა მათი გვარების საიდუმლოდ შენახვა.Kevin-მა დაიწყო კახპობა-მსიძავობა მაშინ როდესაც 16 წლისა იყო, როდესაც ჯერ კიდევ სკოლის მოწაფე იყო.მისი პირველი კლიენტი იყო მისი მასწავლებლის ოჯახის წევრი.მან 3 წლის წინ გაანება თავი კახპობა-მსიძავობას იმიტომ რომ უკვე მეტისმეტად ასაკოვანი იყო ამისთვის და ვერ უწევდა კონკურენციას ყველაზე პოპულარულ კახპა-მსიძავ ბიწებს, ვეღარ შოულობდა კლიენტებს.
ბევრი ამ კახპა-მსიძავი ბიჭის მსგავსად Kevin აღზრდილი იყო ობოლთა
სახლში.ჩეხეთის რესპუბლიკაში მეტი ბავშვია ობოლთა სახლებში ვიდრე ევროკავშირის ნებისმიერ სხვა ქვეყანაში. Kevin ამბობს რომ ობოლთა სახლიდან წასვლის დროისთვის ის არ იყო მომზადებული ცხოვრებისთვის.” ბავშვთა სახლებს არ ევალებათ მათი აღსაზრდელების მომზადება ცხოვრებისთვის, მათთვის სამუშაოს, ფულის, ბინის გარანტიის მიცემა. მე, მაშ, 18 წლისა, ბავშვთა სახლიდან წასვლის შემდეგ აღმოვჩნდი ქუჩაში.” Kevin თქმით სადგურის 1 კაფე არის ადგილი სადაც ზოგი ახპა ბიჭი-მსიძავი ხვდება პოტენციურ კლიენტებს.პროექტი Opportunity არის ორგანიზაცია რომელიც ეხმარება ამ უბედურ ბიჭებს.
ორგანიზაციის კოორდინატორი Laszlo Sumegh უმრავლესობა იმ უბედური ბიჭებისა რომლებმაც დახმარებისთვის მიმართეს ორგანიზაციას ცხოვრობდა ობოლოთა სახლებში. ამ ბიჭების ნაწილი სახლიდან გაქცეული იყო.ორგანიზაციის ერთ-ერთ-ერთი მთავარი მიზანია ვენერიულ ავადმყოფობათა და შიდსის გამოვლენა და მათი გავრცელების არდაშვება.დღევანდელ ნიჰილისტურ-ცინიკურ ჰედონისტურ სამყაროში ამ ორგანიზაციასაც უჭირს.ორგანიზაციის მიერ ჩატარებულმა ერთ-ერთმა ტესტმა აჩვენა რომ მაშინ მსიძავ-კახპა ბიჭ პეტრეს ჰქონდა ერთდროულად ჰეპატიტი
B და C. სწორედ ამ დროს შეწყვიტა კახპა-მსიძავობა 23 წლის კაცმა. სექსუალური გზით გარდამავალი ეს ავადმყოფობა კლავს თუ არაა ჩატარებული მკურნალობა.ეს კაცი ბავშვობაში იყო ობოლთა სახლში. მან კახპობა-მსიძავობა დაიწყო 18 წლის ასაკში. დაეჩვია ნარკოტიკ pervitine-ს, ნარკოტიკი méthamphétamine-ს ფორმას რომელმაც ძლიერი მიჩვევა იცის.
Petr-ემ სხვა კახპა ბიჭ-მსიძავებთან შედარებით უფრო გვიან დაიწყო კახპობა-მსიძავობა. ბევრი კახპა-მსიძავობას იწყებს 17 წლის ასაკიდან, ზოგი კი 11 წლის ასაკიდან.დიდ დემოკრატად გამოცხადებულმა ვახლავ ჰაველმა კოლეგებთან ერთად მოსპო ევროპული ქვეყანა ჩეხოსლოვაკია და ჩეხეთი გადაიქცა პედოფილთა სამოთხედ.https://www.theguardian.com/society/2003/nov/16/childrensservices.politics6 Nov 2003
ჩეხეთის გერმანიასთან საზღვრის რეგიონში დასავლეთ ბოჰემიის ქალაქებში ფანჯრებში გამოდგმული დათუნებით ღიად აჩვენებენ რომ აქ შეიძლება ბავშვებთან სექსი და პედოფილებს შეხვდებიან სიხარულით. ლურჯი ფარდა ნიშნავს რომ აქ არის პედოფილებისთვის სასურველი ბიჭუნა. ვარდისფერი ფარდა ნიშნავს რომ აქ არის პედოფილებისთვის სასურველი გოგონა. Towns on the Czech border with Germany in western Bohemia openly advertise child sex, with a teddy bear in the window indicating that paedophiles are welcome – blue curtains mean a male child prostitute and pink curtains a girl. The Czech Republic will join the EU next year.
ასეთი პერესტროიკა ლიბერტარობა, ამდენად ფრთებგაშლილი ” თავისუფლება” არ გაჩენილა ეხლა.არის მთელი ” ფილოსოფია” რომელიც ქადაგებს რომ უზნეობა და უწესობა მომგებიანია და ამიტომ ჯობია ზნეობას და წესიერებას.
ამ იდეის ავტორია ჰოლანდიელ-ბრიტანელი ” მოაზროვნე” ბერნარ დე მანდევილი-Bernard de Mandeville (1670-1733)
მა 1714 წელს გამოაქვეყნა თხზულება ” ფუტკართა ზღაპარი, კერძო უზნეობები საზოგადოებრივი სარგებლობა”, ფრანგულად La Fable des abeilles , ინგლისურად The Fable of the Bees: or, Private Vices, Publick Benefits
მამან აღწერა ფუტკრების მდიდარი სკა სადაც გამეფებული უზნეობით,უწესობით და გარყვნილებით აშფოთებულმა ფუტკრებმა დაიწყეს გამოსავლის და წესიერების აღდგენის საშუალებების ძიება.
ფუტკრებმა მიმართეს თხოვნით იუპიტერს რომელმაც მოსპო მათი უზეობა-უწესობა მანკიერებები. მაგრამ მდიდარმა სკამ მაშინვე დაიწყო დაუძლურება, დაძაბუნება,ის დაადგა დაღუპვის ზრდას.
ფუტკრების საზოგადოება უფრო და უფრო მორალური, წესიერი ხდებოდა, მაგრამ ამასთან ერთად ის ღატაკდებოდა. ასობით ფუტკარი კვდებოდა.
ხოდა მანდევილმა დაიწყო ამორალურობის, უზნეობა-უწესობის ქება დიდება:
ეგოიზმი, პირადი კომფორტის ძიება, სიხარბე და გაუმაძღრობაუფრო მომგებიანია, უფრო ნაყოფიერია ვიდრე ზრდილობა, თავაზიანობა, პატიოსნება, წესიერება.
უსაზოგადოებას გადაარჩენს უწესობა და გამდიდრების გაუთავებელი აღვირახსნილი ეგოისტური ძიება და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული.
მანდევილი ამ თხზულებით ბრიტანეთს ეუბნება რომ მას გაამდიდრებს და გააძლიერებს ბრიტანელების უზრდელობა-უწესობა, სიხარბე, გაუმაძღრობა და ეგოისტური თაღლითობა და მამაძაღლობა.
.
http://s182403251.onlinehome.fr/spip.php?article111
Bernard Mandeville (1670-1733) 1714 წელს გამოქვეყნებული თავისი იგავით ამბობს რომ ინდივიდუალური უზრდელობა და უწესობა საზოგადოებრივი სიმდიდრეა, რომ ეგოიზმი და ინდივიდუალური უზნეობა-უწესობა განაპირობებს საზოგადოების და ქვეყნის ზრდა-გაძლიერებას.
პირადი, ინდივიდუალური უზნეობა და უწესობა საზოგადოებისთვის და ქვეყნისთვის სასიკეთოა, ესაა მანდევილის მანტრა.
სკა მატერიალურად და ეკონომიკურად კარგადაა იმიტომ ყოველი ფუტკარი მიზნად ისახავს პირად კეთილდღეობას დაარა ქვეყნისთვის თუ საზოგადოებისთვის სამსახურის გაწევას.
ინდივიდი გონიერი და რაციონალურია? გააჩნია თუ რას ვუძახით გონებას და რაციოს.
ავტორი ამბობს რომ საზოგადოება შედგება ” ინდუსტრიის რაინდებისგან, პარაზიტებისგან, სიყვარულის ჩარჩებისგან, მოთამაშეებისგან, მისნებისგან,და ა.შ. ყოველ მათგანს აქვს თავისი მიზნები და მოსაზრებები.”
ის ამბობს რომ საზოგადოების კეთილდღეობისთვის აუცილებელია თაღლითობის,
ფუფუნების, ამაოების არსებობა. ” მოსპეთ კარგი ღვინო, ეაფინირებული ქსოვილები და სკა დაიღუპება”, ამბობს ის.
გამდიდრების სურვილი, სიხარბე და გაუმაძღრობა არის ეკონომიკის მამოძრავებელი ძალა.
განმანმანათლებლების ბელადი და პაპი ვოლტერი თავის ფილოსოფიურ ლექსიკონში-le Dictionnaire philosophique (1764) შემდეგნაირად აჯამებს წარმოშობით ჰოლანდიელი ბრიტანელი მანდევილის ” გენიალურ” მიხვედრას:
” ვერც ერთი სამეფო, ვერც ერთი სახელმწიფო ვერ იარსებებს უზნეობა-მანკიერებების გარეშე. წაართვით დიდ მანდილოსნებს კეკლუცობა-პრანჭიაობის უფლება და აღარ იქნება აბრეშუმის მანუფაქტურები, აღარ იქნებიან მუშები…”
მანდევილს დიდად აფასებდა ულტრალიბერალიზმის პაპი და გენერალი პინოჩეტის
თაყვანისმცემელი Friedrich Hayek და John Maynard Keynes მასთან აფასებდა მოხმარების აპოლოგიას.
მანდევილი ამბობდა რომ ადამიანის გულში არის ფუნდამენტური დაუკმაყოფილება, გამდიდრების ჟინი- სიხარბე და გაუმაძღრობა არის ეკომომიკის მამოძრავებელი ძალა, კმაყოფილება კი წარმოების შავი ჭირია.
” ადამიანებს აღარაფერი სურთ როდესაც ისინი აღარ ეძებენ სიახლეს”, წერს ის.
ირლანდიელმა ფილისოფოსმა Georges Berkeley-მ (1685-1753) თქვა რომ ბერნარ დე მანდევილი არის ლოთობის პროპაგანდისტი იმიტომ რომ მაგარი სასმელების გაყიდვა ზრდის მისი უდიდებულების შემოსავალს.
შარლ დე გოლს, ეგზიუპერის, სოლჟენიცინს, გამსახურდიას არ უნდოდათ ქრისტიანობის უდიდესი მტერი ფრიდრიხ ნიცშეს კვალზე დამდგარი სამყარო, მაგრამ…
https://www.dw.com/en/the-devil-made-me-do-it/a-423655
31.01.2002
მათ მიუსაჯეს 10 წლით პატიმრობა და სავალდებულო ფსიქიატრიული მკურნალობა.
” სატანამ გვიბრძანა ადამიანის მსხვერპლად შეწირვა.”
გერმანია შეძრა ერთმა სასამართლომ როდესაც გაასამართლეს 26 წლის Daniel Ruda და მისი მეუღლე,23 წლის Manuela, რომლებმაც წინასწარ განზრახვით მოკლეს
ადამიანი.
თვითგამოცხადებულმა სატანისტებმა აღიარეს რომ მრავალჯერ დაარტყეს უხეშად დანა ადამიანს მაგრამ უარყვეს რომ ის ამისგან მოკვდა.
” სატანამ გვაიძულა ამის გაკეთება”,განაცხადა სასამართლოზე Manuela-მ.
მან სასამართლოს აუხსნა რომ მას და მის მეუღლეს ვერ დააკისრებდნენ პასუხისმგებლობას მათი მეგობრის სიკვდილის გამო:
” ეს არ იყო მკვლელობა, ჩვენ არ ვართ მკვლელები. ეს იყო ბრძანების შესრულება. ჩვენ უნდა შეგვესრულებინა ბრძანება.”
დანიელმა თქვა რომ ის მხოლოდ იარაღი იყო ეშმაკის ხელში.
”თუ კი თქვენ გასრისავთ ვინმეს მანქანით თქვენ არ გაასამართლებთ მანქანას”,განაცხადა მან სასამართლოზე.
რიტუალიზებული მკვლელიბა გასულ ივნისში.
Frank Haagen-ის დასახიჩრებული და გახრწნის პროცესში მყოფი გვამი იპოვეს Ruda-ს ბინაში Bochum-ში, დასავლეთ გერმანიის ქალაქში.
Frank Haagen-ს ძლიერად დაარტყეს ჩაქუჩი და 66-ჯერ დაარტყეს დანა.
მისი მუცლიდან ამოწვდილი იყო სკალპელი, და მის მკერდზე ამოკვეთილი იყო სატანას 5-ქიმიანი ვარსკვლავი.
ეს ნახეს ადგილზე მისულმა პოლიციელებმა.
პოლიციელების მიერ ნანახის აღწერა რთულია.
წყვილის ბინა გადაქცეული იყო სატანისტური კულტის საკურთხევლად.
იატაკზე იყო ადამიანის თავის ქალები. ჭერზე იყო სასაფლაოს ნათურები.
ოთახში იყო კუბო.
წყვილი ატარებდა რიტუალებს რომელთა ნაწილიც იყო სისხლის დალევა და ცხოველების მსხვერპლად შეწირვა.
სასამართლოს პროკურორმა თქვა რომ მათი აკვიატებულ-აჩემებული იდეა იყო ადაიანის მსხვერპლად შეწირვა, მათი სატანისტური კულტის ცენტრალური დამახასიათებელი ნიშანი.
Manuela-მ, რომელსაც თავზე თმებში ამოჭრილი აქვს გადაყირავებული ჯვარი და კბილები აქვს საგანგებოდ წაწვეტებული როგორც ვამპირის კბილები, აუხსნა სასამართლოს თუ რატომ დაარტყა მან დანა Haagen-ს.
” მე დავდე კონტრაქტი სატანასთან 2,5 წლის წინ, სატანამ გვიბრძანა ადამიანის მსხვერპლად შეწირვა და ბრძანება შესრულებული უნდა ყოფილიყო”.
ვამპირიზმი.
დანაშაულის ინიციატორმა Daniel-მა განუცხადა სასამართლოს:
” მე მივიღე სატანასთვის ადამიანის მსხვერპლად შეწირვის ბრძანება”.
Manuela-მ შემდეგ დეტალურად აღუწერა სასამართლოს თუ როგორ მიიზიდეს ბინაში მსხვერპლი მან და მისმა ქამარმა და როგორ დაესხნენ ისინი მას თავს:
“Daniel-მა მას ორჯერ ჩაარტყა თავში ჩაქუჩი, მაგრამ ის მოულოდნელად მაინც წამოდგა…შემდეგ ჩემი დანა აელვარდა და მე მბრძანეს რომ ჩამერტყა მისთვის დანა გულში”, თქვა მან.
სატანისტების დუეტმა დანის 66-ჯერ დარტყმით მოკლა Haagen და მის მუცელზე ამოკვეთა ოკულტური ვარსკვლავი.
წყვილმა ამის შემდეგ მოკლულის სისხლი მოაგროვა თასში და დალია ის.
შემდეგ მათ ”სიყვარული ქნეს” კუბოში რომელშიც ჩვეულებრივ ეძინა Manuela-ს.
ამის შემდეგ Manuela-მ მანიაკური პრანჭვა დაიწყო ჟურნალისტების წინაშე.
მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებმა გადარიეს მთელი გერმანია ყველაფერი ამის ჩვენებით.
Manuela სასამართლოზე ”გოთურად” გამოპრანჭული და დადღაბნილი მიბრძანდა.
ის ჟურნალისტების წინაშე ტრაბახობდა რომ სვამდა სისხლს, იძინებდა საფლავებზე და ცოცხლად დამარხული იყო.
სატანისტებმა ჟურნალისტების დახმარებით თვითრეკლამის დიდი სეანსი მოაწყვეს თან უხამსად იქცეოდნენ და იჯღანებოდნენ.
წყვილს არანაირად არ უნანია მკვლელობის ჩადენა.
დანაშაულის აღწერის შემდეგ Manuela-მ მოზეიმე გამომეტყველებით ამცნო სასამართლოს:
” ჩვენ გვინდოდა დარწმუნება იმაში რომ მსხვერპლი კარგად იტანჯებოდა”.
დაცვა ამბობდა რომ ბრალდებულები მენტალურად არასტაბილურები არიან და ითხოვდა შემწყნარებელ განაჩენს. მრავალი მოწმე ამბობდა რომ წყვილს ჰქონდა პიროვნების მძიმე პრობლემები.
მაგრამ ულმობელი მკვლელობა ულმობელი მკვლელობაა.Daniel-ს მიუსაჯეს 15-წლიანი პატიმრობა,Manuela-ს 13 წელი და ორივეს სავალდებულო ფსიქიატრიული მკურნალობა…
https://www.theguardian.com/world/2002/feb/01/uk.johnhooper
სისხლისმელ სატანისტებს შეიძლება სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯონ სატანისტური რიტუალური მკვლელობის გამო.
სასამართლომ გამოავლინა მათი კავშირი ბრიტანელ ვამპირთა ჯგუფებთან.
John Hooper ბერლინში,2002 წლის 1 თებერვალი.
23 წლის Manuela Ruda-ს რომელმაც გერმანულ სასამართლოს განუცხადა რომ ის ვამპირი გახდა ლონდონში და მისი 26 წლის ქმარ Daniel-ს მიუსაჯეს 13 და 15 წლით პატიმრობა.
Witten-ში, Ruhr-ის ველზე.
მსხვერპლი, Daniel-ის 1 კოლეგა, 33 წლის Frank Hackert მსხვერპლად იყო შრჩეული მისი წყნარი ხასიათის გამო და იმიტომ რომ მას უყვარდა ბიტლზები.
მათთან სახლში მისულ კაცს ისინი მრავალჯერ დაესხნენ თავს ჩაქუჩით.
Manuela Ruda-მ განაცხადა სასამართლოზე:
” შემდეგ ჩემმა დანამ დაიწყო კაშკაში და მე მიბრძანეს დანის მისთვის გულში დარტყმა.”
უბედური Hackert მოკლეს დანის 66-ჯერ დარტყმით და მის მკერდზე ამოკვეთეს ოკულტური პენტაგრამა. შემდეგ სატანისტებმა დალიეს მოკლულის სისხლი.
.
ბინაში შესულმა პოლიციელებმა იპოვეს მოკლული მუცელში ჩარჭობილი სკალპელი, ადამიანის თავის ქალების იმიტაციები და კუბო რომელშიც დღის მანძილზე ეძინა Manuela-ს.
გვამი იწვა წარწერაზე ” როდესაც სატანა ცოცხალია”.
მოსამართლემ სატანისტ მკვლელებს მიუსაჯა პატიმრობა პლუს განუსაზღვრელი დაკავება ფსიქიატრული მკურნალობისთვის.
სასამართლოს დროს არც ერთ სატანისტ მკვლელს არ გამოუვლენია არანაირი ემოცია.
სასამართლოს დარბაზში იყვნენ სატანისტი მკვლელების მომხრეები და თაყვანისმცემლები. ზოგ მათგანს ეცვა შავი სამოსი და ეკავა ვარდები.
დასავლეთ გერმანიაში ქალაქ Bochum-ში მიმდინარე სასამართლოზე მკვლელი სატანისტები იქცეოდნენ პროვოკაციულად. უხეშად იქნევდნენ ხელებს, მანიაკურად ქაჩავდნენ თვალებს, ყოფდნენ ენას და უღიმოდნენ ჟურნალისტებს.
Manuela მოუყვა სასამართლოს თუ როგორ მუშაობდა ლონდონის ჩრდილოეთით გოთიკურ კლუბში სადაც პირველად ნახა სისხლისმსმელთა,ვამპირთა სამყარო.
მან თქვა რომ ამ კლუბში დადიოდნენ ” ვამპირები და ადამიანები”.
გერმანიაში დაბრუნების შემდეგ მან გასაქანი მისცა თავის შავ ფანტაზიას.
ის შეუერთდა ხალხს რომლებიც ღამ-ღამობით დადიოდნენ სასაფლაოებზე, საუბრობდნენ სავსებით ნორმალურად და სვამდნენ ინტერნეტით ნაპოვნი დონორების სისხლს.
მან ასევე ისწავლა სხვა პიროვნების კისრიდან სისხლის ამოწოვა არტერიაში შეღწევის გარეშე.
მან ამოიღო 2 კბილი და შეცვალა ისინი პირუტყვის გრძელი ეშვებით.
ერთმა ფსიქოლოგმა განაცხადა რომ ამ ქალმა საკუთარი თავის პატივისცემის გრძნობის განვითარება.
მუშათა ოჯახში დაბადებული Manuela შერჩეული იყო უნივერსიტეტში სწავლისთვის მომამზადებელ გიმნაზიაში სასწავლად.
მაგრამ მან მიატოვა სწავლა 14 წლის ასაკში და ამავე დროს სცადა თავის მოკვლა ნარკოტიკის მეტისმეტად დიდი დოზით.
ადვოკატმა Manuela-ს კითხა მიყიდა თუ არა მან სული ეშმაკს. ”დიახ,2,5 წლის წინ, Halloween-ის წინ”, უპასუხა მან და აუმატა თითქმის ბიბლიურ ენაზე:
” სწორედ ამ დროს ჩავდექი ჩვენი უფალის სამსახურში,შევფიცე მას”.
ოღონდ მისი უფალი იყო სატანა.
და სატანამ დიდი როლი შეასრულა Daniel-ის, მაშინ ავტომობილის სათადარიგო ნაწილების გაყიდველის, ცხოვრებაშიც.
Manuela და Daniel ძლივს იპოვეს და დააპატიმრეს საერთოეროვნული ძიების შემდეგ.
ორივე სატანისტმა უარყო მკვლელობა . მათ თქვეს რომ ისინი მოქმედედნენ უზენაესი ძალის ბრძანებით.
” მე მიბრძანეს რომ ადამიანი უნდა შემეწირა მსხვერპლად სატანასთვის”, იმეორებდაDaniel.
ფრიდრიხ ნიცშე (1844-1900) უეჭველად არის თანამედროვე ელიტისტური მოძრაობის ყველაზე გამოჩენილი ფილოსოფოსი. დემოკრატიული დეკადანსის კრიტიკოსი ნიცშე ხიბლავს მრვალ კონსერვატორ კათოლიკეს .
არადა ის ლიბერალური და სოციალისტური ეგალიტარიზმის მთავარ წყაროდ მიიჩნევს ქრისტიანობას და ამიტომ მას უსაზღვროდ სძულს ქრისტიანობა…
ქრისტიანობის დაუძინებელი მტერი ნიცშეს მიზანია კაცობრიობის განთავისუფლება ქრისტიანობისგან
ნიცშე ამბობს რომ ქრისტიანობა ხელს უშლის ძლიერების ბატონობას და ამიტომაა ის მოსასპობი…
რის ნიცშეს ევროპა და არის მისგან რადიკალურად განსხვავებული სოკრატე-პლატონი-ქრისტიანობის ევროპა. ყოველი ჩვენგანი დგას არჩევანის წინაშე თუ რომელი ევროპა უნდა. ხოდა გავიაზროთ და ავირჩიოთ.
Perish the weak and the failures: first principle of our love for men. And help them disappear again! ” დაე დაიღუპონ სუსტები და უხეიროები. ესაა ჩვენი კაცთმოყვარეობის პირველი პრინციპი, ჩვენ მათ უნდა დავეხმაროთ კიდეც გაქრობაში”.
ესაა ნიცშეს ”ანტიქრისტე”https://www.philo52.com/articles.php?lng=fr&pg=185
” როდესაც ქრისტიანი ჯვაროსნები შეეჯახნენ აღმოსავლეთში ასასინთა
// ჰაშიშინთა// უძლეველ ორდენს, ამ გამორჩეულად თავისუფალ სულთა ორდენს რომლის უმდაბლეს საფუხურხე მდგომნი ცხოვრობდნენ სულერთია რომელ სამონასტრო ორდენზე უფრო დიდ მორჩილებაში. ჯვაროსნებმა რაღაცა გზით მიიღეს მინიშნება მარტო ასასინ-ჰაშიშინების ორდენის უმაღლეს საფეხურზე მდგომებისთვის განკუთვნილ საიდუმლო სიმბოლოზე და დევიზზე:
” არაფერია ჭეშმარიტი, ყველაფერი დაშვებული და ნებადართულია””…
აი , მაგალითად, რა იყო სულის თავისუფლება , ფორმულა რომელიც უარყოფდა ჭეშმარიტების რწმენას.
ეს დაწერა ნიცშემ მის ნაშრომში ” მორალის გენეალოგია” // მესამე ტრაქტატი, პარაგრაფი 24//.
მაშ არაფერია ჭეშმარიტი, ღმერთი მოკვდა. მასთან ერთად მოკვდა სოკრატიზმიც, პლატონიც და პლატონიზმიც, ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის მქადაგებელი ქრისტიანობაც.
სუსტები და უხეიროები უნდა მოკვდნენ და ედამიწა უნდა დარჩეთ ძლიერებს და დაუნდობლებს.
ნიცშეს თქმით ადამიანისთვის მთავარია ძალა, ძალაუფლება, ხილულ მატერიალურ სამყაროში კარგად მოწყობა, ამ სამყაროს სიამეებით ტკბობა და არა აბსტრაქციაში თუ საიქიოში გაქცევა, აბსტრაქციის, უხილავი ღვთაებრივი სულიერი სამყაროს იმედით არსებობა.
ნიცშეს ზეადამიანის ფილოსოფია, მარადიული დაბრუნება
” და თუ ერთხელ დღისით თუ ან ღამით დემონი მარტოსულს ჩაგჩურჩულებს ”შენ კიდევ ერთხელ და უთვალავჯერ უნდა გაიარო შენს უკვე ნაცხოვრები ეს ცხოვრება და მასში არ იქნება არაფერი ახალი, პირიქით, საგიბრუნდება და გამეორდება ყოველი ტკივილი და ყოველი სიამოვნება, ყოველი აზრი და ხვნეშა და დაგიბრუნდება და გამეორდება ყველაფერი რაც შენს ცხოვრებაში იყო გამოუთქმელად პატარა და გამოუთქმელად დიდი დაგიბრუნდება და განმეორდება იგივე თანმიმდევრობით და იგივე გადაჯაჭვით. და ასევე ეს ობობა და ეს მთვარე ხეებს შორის, და ასევე ეს წამი და მე თვითონ. არსებობის მარადიული ქვიშის საათი უწყვეტად დამხობილი და შენ მასთან ერთად მტვერთა მტვერი.”
” მარადიული დაბრუნება ფრიდრიხ ნიცშეს ფილოსოფიის ცენტრალური ნაწილია. ესაა სტოიკოსებისგან მემკვიდრეობით მიღებული კონცეფცია. სტოიკოსებს სწამდათ სამყაროს ციკლიური არსებობისა. ყველაფერი ბრუნდება ხვალე თუ ზეგ. განსაკუთრებით ეპიქტეტე ამბობდა რომ ყველაფერი რაც ხდება უკვე მოხდა და ისევ მოხდება.
ყველაფერი რაც ხდება უკვე მოხდა და ისევ მოხდება, ამიტომ უნდა იყო ძლიერი ,ძლიერების მოყვარული და უნდა ისიამოვნო ამ წამის მიერ მოცემული შესაძლებლობებით და ასე უნდა იყო მუდამ.
ესაა ნიცშეს Gai Savoirის, ” მხიარული ცოდნის” იდეა.-
უნდა მიეჩვიო ამ მარადიულად განმეორებად მიწიერ არსებობას და ისიამოვნო ამით. მუდამ ავადმყოფი ნიცშე ამბობს რომ მთავარია ფიზიკური ჯანმრთელობა, ხილული მატერიალური სამყაროთი სიამოვნება და არა სულის სიკვდილის შემდგომ ბედზე ფიქრი. … https://la-philosophie.com/dieu-est-mort-nietzsche/embed#?secret=PWrsEZJR1A
ღმერთი მოკვდა და მასთან ერთად მოკვდა და უაზრო გახდა მისი ძე ქრისტეს დარიგებებიც. უნდა იყო ძლიერი და უნდა ისიამოვნო შენი ძალით, არ უნდა იყო მოწყალე სამარიტელი. თუ დაინახავ ოხრების მიერ მისიკვდილებულ კაცს მიაფურთხე და გაიარე.
ღმერთის სიკვდილი არაა დასასრული, ისაა ადამიანის გარდაქმნის დასაწყისი. ადამიანი არის ხიდი, თოკი ქვეადამიანსა, პირუტყვსა და ზეადამიანს შორის. გარდაქმნა ხდება სამ ეტაპად, სამ ფაზად, ადამიანი თანდათანობით თავისუფლდება ძველი წარმოდგენებისგან, იგონებს ახალ წარმოგენებს.
აქლემი : ცოდნის დაგროვება გააზრების გარეშე
– ლომი : არსებული ცოდნის, ჭეშმარიტებად მიჩნეულის ნგრევა
– ბავშვი : აღორძინება არაფრიდან, არარაობიდან ახალი ცოდნის და ახალი მორალის შექმნა.
უღმერთო ადამიანი აღარ სწავლობს არაფერს. ის რეალობად თვლის იმას რისი რეალობაც სწამს. მისთვის აღარა აქვს მნიშვნელობა ქრისტიანულ, იუდევლურ, ზოროსტრულ თუ სხვა მისი მშობლებისთვის და წინაპრებისთვის მნიშვნელოვან მორალს. ის აგებს თავის საკუთარ მორალს:
კარგია ის რაც მე მინდა.
კულტურული ომი-შარლ დე გოლი და ეგზიუპერი იბრძოდნენ და თავს დებდნენ ისტორიული საფრანგეთის, ისტორიული ევროპის დასაცავად და აღსადგენად, მაგრამ მოვიდა ამ ევროპის მნგრეველი ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია, სატანიზმი, მორიგი ტიპის ვანდალიზმი, რასაც დაერთო ჯიჰადიზმიც და არის დიდი ბრაგრუგი და უბედურება. ხოდა სანამ რამე ნაბიჯის გადადმას გადაწყვეტთ აქეთ იქით უნდა გაიხედოთ, სექსუალური ორგანოების გარდა ტვინიც გაანძრიოთ თორე მთლა ჯოჯოხეთში აღმოჩნდებით ვადამდე.
იყო საინტერესო ტიპი სოლჟენიცინი, მან კომუნიზმიც აგინა და სულელური ანტიკომუნიზმიც. ესეც გასახსენებელია.
Posted on by historyplusart
დიდი ევროპელი შარლ დე გოლის //1890-1970// სიტყვებიდან.
საფრანგეთის მხსნელი ნაციზმისგან არ ყოფილა მუტრუკი გენერალი. ის იყო მოაზროვნეც, მწერალიც, პოეტური ბუნების ადამიანიც.
დავუგდოთ ყური
დარდი
და როგორ არ ვწუხდე და როგორ არ უნდა მადარდებდეს იმის დანახვა თუ როგორ ფერმკრთალდება და იშლება ოდითგანვე დამკვიდრებული ფრანგული სოფლური საზოგადოება მისი მუდმივი საზრუნავით,ტრადიციებით, უძრავი სოფლებით, ძველი ეკლესიებით, სოლიდური, მტკიცე ოჯახებით, სამუშაოთა, თესვის და მოსავლის აღების მარადიული დაბრუნებით,ძველი ლეგენდების, სიმღერების, ცეკვების, კილოკავების, კოსტუმების და ლოკალური ბაზრების ეს მხარე, ათასწლოვანი საფრანგეთი რომელიც მისმა ბუნებამ, მისმა საქმიანობამ, მისმა გენიამ არსებითად სოფლური გახადეს ?…
დღეს სოფლის მეურნეობას კანონებს კარნახობს, მაშ, ბაზარი.
ეს კანონებია სპეციალიზაცია, სელექცია, გაყიდვა.
//იმედის მოგონებები, Mémoires d’espoir//
იმიგრაცია
ძალიან კარგია რომ არიან ყვითელი, შავი, მიხაკისფერი ფრანგები.
ისინი აჩვენებენ რომ საფრანგეთი გახსნილია ყველა რასის მიმართ და რომ საფრანგეთის მოწოდება არის უნივერსალური, საყოველთაო მოწოდება.
მაგრამ ყვითელი,შავი, მიხაკისფერი ფრანგები უნდა დარჩნენ პატარა უმცირესობად თორემ საფრანგეთი აღარ იქნება საფრანგეთი.
ჩვენ მაინც უწინარეს ყოვლისა ვართ თეთრი რასის, ბერძნული და ლათინური კულტურის ქრისტიანი ევროპელი ხალხი
// ეს იყო ფე გოლი, C’était de Gaulle//…
გზიუპერიდან სატანიზმისკენ ჰერი?
Posted on by historyplusart
ცივი ომის დამთავრების შემდეგ ომია ქრისტიანული ცივილიზაციის ნაშთებთან. ნორვეგიაში წვავენ ეკლესიებს, საფრანგეთში და ა.შ. ეკლესიებს ანუ ევროპის კულტურულ მემკვიდრეობას ბილწავენ, წვავენ, ანგრევენ.ნიჰილისტებმა ომი გააჩაღეს ქრისტიანული ცივილიზაციის ნაშთებთან.
2005 წლის 30 იანვარი
”ჩვენ დაუნდობლები ვართ.ჩვენ საბჭოთა ტანკითაც მოვსპობთ თქვენს ქვეყანას, დაგხოცავთ თქვენს ძვლებს მივართმევთ იმას ვინც ზის ტახტზე.”. ესაა დღევანდელი იტალიური და პერესტროიკის სატანიზმი. “We know no pity.“Pitiless, we will eliminate and cleanse, donating the ash of our enemies to he who sits on the throne.”
იტალიაში გაასამართლეს მკვლელი ”სატანას მხეცები”
Les « bêtes de Satan » en Italie font face au procès pour meurtre
TRACY WILKINSON, 30 2005 წლის 30 იანვარი, ამოთხარეს ადამიანთა ნაშთები. ბრალდებულ მკვლელებს ჰქვიათ სატანას მხეცები. პოლიციის თქმით მან და მისმა თანამზრახველებმა აქ ცემეს, დანით მოკლეს და დამარხეს 2 მოზარდი ადამიანის მსხვერპლად შეწირვის რიტუალის მიხედვით.
27 წლის კაცმა, Andrea Volpe-მ, გამომძიებლები მიიყვანა ტყიან ადგილას სადაც მან და მისმა თაყვანისმცემლებმა ცემეს, დანით მოკლეს და დამარხეს 2 მოზარდი ადამიანის მსხვერპლად შეწირვის რიტუალის მიხედვით.
ამ ამბავმა თავზარი დასცა იტალიელებს რომლებიც ისედაც შეძრულები არიან წმინდა ფრანჩესკო ასიზელის და დანტე ალიგიერის ქვეყანაში სატანისტური კულტების გავრცელებით.
ეს და მსგავსი საშინელი დანაშაულები მოყავთ მშობლებს და მღვდლებს იმის დასტურად რომ მოდის არეული ამორალური თაობა რომელიც ზურგს აქცევს ღმერთს და გატაცებულია ოკულტიზმით, მეტიც, სატანიზმით.
ექსპერტების თქმით აქ სატანას გარდა თავისი როლი აქვს ნარკოტიკსაც.
მაგრამ შეშფოთებულმა ვატიკანმა წაოიწყო კურსები მღვდლებისთვის და იმათთვის ეს აუცილებელია. კურსებზე ყვებიან სატანიზმის და შავი მაგიის ისტორიაზე, თეოლოგიაზე, სოცილოგიაზე და მკურნალობაზე მავნე სულის განდევნით, ეგზორსიზმით.
კურსის წამყვანმა Carlo Climati-მ თქვა რომ უფრო და უფრო მეტ ახალგაზრდას აინტერესებს სატანისტური კულტები. ” ახალგაზრდებს სატანიზმზე ესმით მუსიკაში, მასზე პოულობენ ინტერნეტში. 10 წლის წინ ახალგაზრდებს ბევრად უფრო უჭირდათ სატანიზმზე რამის ნახვა და გაგება. ეხლა ეს ძალიან ადვილია.
რომის პაპი იოანე პავლე მეორის დროს ამბობდნენ რომ ეშმაკი რეალურად არსებობს და ის საშიშიძალაა საზოგადოებისთვის. მეტიც, ეშმაკი ძალიან ფესვგადგმულია იტალიურ ხალხურ კულტურაში. მღვდლები ვატიკანის კურთხევით ეგზორსიზმს, მავნე სულის განდევნას რეგულარულად ატარებენ იტალიაში. მათი უმრავლესობა იყო მოწინავე ჩრდილოეთ ლომბარდიაში რომელიც მოიცავს მილანს.
სოციოლოგები ამბობენ რომ ჩრდილოეთ იტალიაში ალბათ უფრო მეტი უკმაყოფილოა ვიდრე ქვეყნის სამხრეთში იმიტომ ოჯახური სტრუქტურა უფრო სუსტია მგრაცია და სხვა ფაქტორია. მილანი უფრო გავს სხვა ევროპულ ქალაქებსიქაა შრომის ინტენსიური ზეწოლა, ნოყიერი ნიადაგი გაუცხოებისთვის და მარტოობისთვის
მილანში ასევე არის heavy metal underground-ის ღრიალი და რახარუხი და არა პოლიფონიური კორსიკული სიმღერები .და 7 წლის მანძილზე იყო კრიმინალური ჯოჯოხეთური ჟრჟოლა.
.
Volpe, შეწყალების თხოვნით, იყო ბრალდების მოწმე. მას და 7 სხვა, ყველა 30-წელზე ნაკლები ასაკის ხალხს გაასამართლებენ მათი 3 ამხანაგის მოკვლის და მეოთხის თვითმკვლელობამდე მიყვანის ბრალდებით.
თვითონ მისი მოწმობით და მისი დღიურის თანახმად //დღიურის ნაწილები გამოაქვეყნა იტალიურმა პრესამ// ვოლპემ და მისმა საყვარელმა ელისაბეტტა ბალლარინმა წინა იანვარში შრიტყუეს იზოლირებულ სახლში მისი ყოფილი საყვარელი,27 წლის მარიანგელლა პეზოტტა. ნარკოტიკის გავლენის ქვეშ მყოფმა მთვრალმა წყვილმა პეზოტტას სახეში ესროლეს, შემდეგ ის ჯერ კიდევ ცოცხალი დამარხეს არც ისე ღრმა ორმოში. შემდეგ მივიდა სხვა თანამზრახველი რომელლმაც ქალი მოკლა ნიჩბით.
პოლიციამ დაიჭირა Volpe Pezzotta-ს მკვლელობის გამო და ის დათანხმდა გამომძიებლების მიყვანაზე ტყეში ქალაქ Busto Arsizio-სთან 40-ოდე კილომეტრში მილანიდან 40-ოდე კილომეტრში ჩრდილო-დასავლეთით სადაც დასაფლავებული იყო 2 სხვა მსხვერპლი.
იპოვეს ჯგუფი სატანას მხეცების ყოფილი წევრების, 16 წლის Fabio Tollis-ის 16 ans და 19 წლის Chiara Marino-ს სხეულები. ორივე გაქრა 1998 წლიდან. ბოლოს ისინი დაინახეს როდესაც ისინი გადიოდნენ მილანის 1 ბარიდან.
Tollis იყო ჯგუფის მომღერალი, მაგრამ მისი ერთგულება ჯგუფის მიმართ ეჭვს ქვეშ დადგა. ერთი ანგარიშის თანახმად ჯგუფმა მოკლა Marino იმიტომ რომ მან დააიწყო ქალწული მარიამის განსახიერება.
პრესა და ტელერეპორტაჟები სავსე იყო საქმის საშინელი დეტალებით. ლაპარაკობდნენ იმაზე რომ ვოლპეს უყვარდა გველები და ციფრი 666 და მარინო თავისი ოთახის მოსართავად იყენებდა შავ სანთლებს და თხის თავის ქალებს.
კლავდნენ დანით და ნიჩბით…
Volpe-მ დღიურში რიტუალურ სისხლისღვრაზე მითითებებს შორის თქვა:
” ჩვენ ბოროტები ვართ. ჩვენ ვაწამებთ ადამიანებს და ვთამაშობთ მათი სიცოცხლით. ჩვენ არ ვიცით ებრალება. ულმობლები, ვკლავთ და ვწმენდთ, ჩვენი მტრების ნეშტს ვუძღვნით იმას ვინც ზის ტახტზე.”
ევროპას, მთელ ცივილიზებულ მსოფლიოს უჭირს, ცივი ომის დამთავრების შემდეგ ის ცდილობს სატანიზმის სხვადასხვა სახეობის მოგერიებას.
ხოდა ფრთხილად უნდა ვიყოთ ჩვენც ბოროტების იმპერიის და კომუნისტების მოგერიების შემდეგ სატანისტების ხელში რომ არ აღმოვჩნდეთ. იცნობდეთ, ღრმად ვიცნობდეთ ევროპას. მასალები დიდი მონოგრაფიითვის.
ეგზიუპერიდან სატანიზმისკენ
http://www.religion.wikibis.com/black_metal.php
black metal არის heavy metal-ის ქვე-ჟანრი. მას ახასიათებს აგრესიული ტონი, ხორხისმიერი სიმღერა და ბნელი ატმოსფერო.
Le black metal აკრიტიკა და აგინა საზოგადოების სხვადასხვა სექტორმა მისი უხეში გარეგნობის და მიზანტროპულ-კაცთმოძულე სულისკვეთების გამო.
black metal-ის ზოგი ჯგუფი გარეული იყო ავკაცობებში, მაგ. მრავალი ძველი ხის ეკლესიის დაწვაში
// განსაკუთრებით ნორვეგიაში Stavkirke და Fantoft-ის დაწვაში l’Inner Circle-ს მიერ//. გარეული იყო მკვლელობებშიც და მრავალ თვითმკვლელობაშიც.
მიუხედავად ამისა, ან, შეიძლება სწორედ ამიტომ, black metal 1990-ან წლებში ძალიან პოპულარული გახდა metal-ის ფანებს შორის.
black metal-ის არსს აჯამებს სიძულვილი. მისი ელემენტები ხშირად არის ანტიქრისტიანობა,მიზანტროპია-კაცთმოძულეობა, ნიჰილიზმი, წარმართობა. ის დიდადაა შთაგონებული სატანური ფანტაზიით.
მუსიკოსები თავის შრომას თვლიან მათი მიზანტროპია-კაცთმოძულეობის და ნებაყოფლობითი სოციალური იზოლირების ბუნებრივ შედეგად.
მუსიკოსთა უმრავლესობა ანტიკოლექტივისტია. ისინი სასტიკად აკრიტიკებენ რელიგიას საზოგადოდ და ამკვიდრებენ მძვინვარე ინდივიდუალიზმის,რაციონალური ეგოიზმის,არტისტული არისტოკრატიზმის,სიგიჟის და სიკვდილის კულტს.
black metal-ის იდეოლოგიაზე ყველაზე ძლიერ გავლენას ალბათ ახდენს ნიცშეს ფილოსოფია // არტისტული არისტოკრატია, ანტიქრისტიანობა და ანტირელიგია მსხვერლის შეწირვის ცნება,ღმერთის არსებობის უარყოფა, უხილავ სამყაროთა უარყოფა, კონცერტი როგორც ცერემონია, მხატვრული შემოქმედების და სიცოცხლის გამოხატულების კავშირი, übermensch-ის დოქტრინა, რადიკალური ნატურიზმი//.
რადიკალური ნატურიზმი ხშირად არის მეტ-ნაკლებად აღიარებული მტკიცე ანტიჰუმანისტური გრძნობის ნიღაბი. მარკიზ დე დე სადია black metal-ის დიდი წინაპარი და წინამორბედი.
black metal-ის, მაგ. Death metal-ის მუსიკოსების აზრით სიცოცხლის მთავარი ელემენტების სიკვდილი და ნეგატიურობა რომლებიც ცხოვრებას აძლევენ აზრს და მიმართულებას.
ასეთი რამეებით გაშტერებული 16 წლის ლეო უცდის Dark Funeral-ის კონცერტს. მოლოდინში ის წრუპავს ლუდს და ამბობს:
„ ადამიანი შეიქმნა ბუნების ჰარმონიის დასარღვევად და ხელს უფათურებს metal-ს ჯგუფების სახელებით დაფარულ თავის სამოსს, კაცობრიობა უნდა მოისპოს.“ მაგალითი? „ როცა ქუჩაში ვხედავ უსახლკარო მათხოვარს არაფერს ვაძლევ.“
სატანიზმი არაა ლაწირაკების მიერ მოგონილი პროვოკაცია. ექსტრემისტების მიერ ინტერნეტზე გამოჭერილები ფუთფუთებენ სატანიზმისთვის მიძღვნილ ფორუმებზე და ბლოგებზე, ტატუირებისთვის და
Piercing-ისთვის რიგებში და თუ black metal-ის კონცერტების ბოლოს.
2005 წლის სექტემბერში პარიზის გარეუბანში Ivry-sur-Seine-ს ცათამბჯენიდან გადახტნენ და ასე მოიკლეს თავი 14 წლის Marion-მა და მისმა მეგობარმა გოგონამ. „ სატანიზმმა გაავსო მისი ცხოვრება“, ამბობენ საამართალდამცველები. მის მშობლებს, მოკრძალებულ იმიგრანტებს ჩილიდან, ეგონათ რომ ეს იყო წარმავალი სიგიჟე.
წითურთმიანი მოზარდი მარიონი მის მეგობრებს უყვარდათ მედიუმის მისი ნიჭის გამო.
Marion იგონებდა თშვებულ ლიბერტინულ თავგადასავლებს, ძლიერი ნარკოტიკების მიღების სეანსებს. ის იყო metal-ის ჯგუფი Anorexia nervosa-ს თაყვანისმცემელი. ამ ჯგუფის ზოგი სიმღერა კი ხიტბას ასხაცს თვითმკვლელობას და თვითდასახიჩრებას.
„ შეიძლება ვიფიქროთ რომ ყოველ წელს 25 წელზე უფრო ახალგაზრდათა თვითმკვლელობების 5% ანუ ყოველ წელს ასიოდე ასეთი თვითმკვლელობა დაკავშირებულია სატანიზმთან, ამბობს Miviludes-ის პრეზიდენტი Jean-Michel Roulet.
l’Express – 21 avril 2006
არის სატანიზმის სუპერსტარი, ამერიკელი მუსიკოსი,როკის მომღერალი,მხატვარი,პოეტი,მსახიობი,მოქანდაკე Marilyn Manson, მისი ნამდვილი სახელიაBrian Hugh Warner. ის დაიბადა 1969 წლის 5 იანვარს à Cantonში,lOhio-ში.
მსოფლიოში ის ცნობილია როგორც metal industriel-ის ჯგუფის ლიდერი. მისი სცენის სახელი მერილინ მენსონ მიუთითებს მერილინ მონროზე და მე-9 თვეზე ფეხმძიმე შარონ ტეიტის და მისი ამხანაგების მკვლელ სატანისტ ჰიპი გურუ Charles Manson3-ზე.
http://gothique.over-blog.org/article-1708623.html
მას უყვარს სცენიდან ფილოსოფიით და მისტიკური სიმბოლიკით შეფერილი მკრეხელობა და პროვოკაცია.
დასაწყისიდანვე, 1990-ანი წლების დასაწყისიდან, Spooky Kids-ების დროს, მენსონს ჰქონდა სატანისტის რეპუტაცია.
1995 წელს ქათმის გახმაურებალმა საქმემ კიდევ უფრო გააძლიერა მისი კრიტიკა.
ცხადი გახდა რომ მერილინ მენსონი სცენაზე მსხვერპლს სწირავდა სატანას.
სხვათა შორის მერილინ მენსონი არის სატანას ეკლესიი დამფუძნებელი Anton Szandor LaVey-ს ახლობელი.
სატანისტი მერილინ მენსონის სატანიზმი ძალიან ჰგავს დღევანდელი ჰიპერეგოცენტრიკოსი ჰიპერინდივიდუალისტი ლიბერტარის, ვთქვათ ჟან-პოლ სარტრის მეგობარი სიმონ დე ბოვუარის ფილოსოფიას.
„ მე მაინტერესებს „იზმით“ დამთავრებული ყველა სიტყვა, ქრისტიანიზმიც, ბუდიზმიც, სატანიზმიზ…ჩემის აზრით უნდა ავიღოთ ყველა ამ იდეოლოგიდან საუკეთესო და ჩვენ თვითონ შევქმნათ ამით ჩვენი საკუთარი რელიგია “, უთხრა მერილინ მენსონმა ტელევიზიას.
არ გინდა ზევსი,იეჰოვა, ალაჰი, „იყავი შენი საკუთარი ღმერთი… იფიქრე შენი თავით“. მერაბ მამარდაშვილის ფილოსოფიაა ნამდვილად.
ის მორწმუნეებს და განსაკუთრებით ქრისტიანებს აგინებს იმიტომ რომ მისი აზრით ისინი არიან :მონები ეკლესიისა რომელიც მათ კარნახობს ყოველ ნაბიჯს“.
“I’m not a slave to a god that doesn’t exist”– „ არა ვარ არარსებული ღმერთის მონა’“, ღრიალებს გაუთავებლად მერილინ მენსონი.
ამერიკელი მომღერლის მ აზრით სუსტი ქრისტიანები ებრძვიან ამის ინდივიდუალიზმს ამიტომ ვერ იტანს ის ქრისტიანებს.
მსმენელებით გატენილ დარბაზში ღრიალის დროს ის ხევს ბიბლიას და ფურცლებს სცენიდან ყრის
https://livre.fnac.com/a1954144/Charlotte-Blum-Antichrist-superstar
1996 წლის ოქტომბერში სატანისტმა მერილინ მენსონმა გამოსცა ალბომი Antichrist Superstar”.
7 მილიონზე მეტი ეს ალბომი გაიყიდა გამოკრეტინებულ მსოფლიოში. საზარლად უზომო კომერციული წარმატება.
https://wol.jw.org/fr/wol/d/r30/lp-f/101994682
Les jeunes: des proies faciles pour le satanisme?
ახალგაზრდები: სატანიზმის იოლი მსხვერპლები?
„ შატანას კულტი ვრცელდება ახალგაზრდებში“, დაწერა ერთმა ფინურმა ჟურნალმა 1993 წელს.
Tampere-ს //ფინეთი// პოლიციის ცნობით ნარკოტიკით ვაჭრობაში გარეული ინდივიდები ითრევენ ახალგაზრდებს, ძირითადად გოგოებს, სატანისტურ სექტებში. ამ სექტებში ხშირად ითრევენ 10-15 წლის ბავშვებს.
„ სატანას კულტმა ახალგაზრდებში ნახა ნოყიერი, ნაყოფიერი ნიადაგი“, ამბობს ჟურნალი. Star
სატანიზმის გავრცელება არაა წმინდა ლოკალური ფენომენი. ასე მაგალითად იოჰანებურგის ჟურნალმაStar ეხლახანს განაცხადა რომ სატანას კულტი იზიდავს და ხიბლავს სამხრეთ აფრიკის ახალგაზრდა მდიდარ თეთრკანიანებს.
სატანას კულტი, მაშ, არის მრავალი ქვეყნის ბავშვების და მშობლების კოშმარი.
მატყუარა სატანიზმი ახალგაზრდებს პირდება ძალიან ცოტას სანაცვლოდ ძალიან ბევრის მიცემას.
„ თაყვანი ეცით სატანას, აკეთეთ მისი საზარელი საქმე და ის მოგცემთ იმას რაც გინდათ“. ჟურნალი Teenამბობს რომ ამ დაპირებით ხიბლავს ახალგაზრდებს სატანიზმი.
„ ცხოვრება კარგად უნდა გაღეჭო“, ამბობს მოზარდი რომელიც არ მალავს თავის სატანისტობას.
„ მე ვხედავ ბუნებაში ორ ძალას, სიკეთეს და ბოროტებას. ადამიანებს ბედნიერებას ანიჭებს ის რაც ცუდია ადამიანების თქმით. ცოდვა იძლევა ემოციურ, ფიზიკურ და მენტალურ სიამოვნებას“, უმატებს ეს ბაცანა.
დენვერის //აშშ// პოლიციელს, სპეციალიზებულ სატანურ სექტებში, კითხეს თუ მისი აზრით რატომ იზიდავს ახალგაზრდებს სატანიზმი.
„ არ დამავიწყდება არასოდეს ის რაც მითხრა ახალგაზრდა სატანისტმა, თქვა პოლიციელმა: „ ცხოვრება არაფერს ნიშნავს, გვინდა ცხოვრება აწმყოსთვის, კეთება იმისა რაც გვინდა, მომავალი არაა.“
კანადაში, Dartmouth-ში საავადმყოფოს მოზარდთა სამსახურის ექიმმა Khalil Ahmad-მა თქვა რომ მოზარდები ეძებენ ძლიერ ემოციებს. სუსტებს, წარუმატებლებს სატანიზმი იზიდავ იმიტომ რომ ის მსთ აძლევს ძალის ყალბ გრძნობას.
სატანიზმის სხვა სპეციალისტმა, სან-ფრანცისკოს პოლიციელმა, მიუთითა პრობლემის მიზეზზე:
„ ჩვენი სამყარო აპათიურია, ჩვენ უფრო ჩვენი თავით ვართ დაინტერესებულები ვიდრე სხვებით. ჩვენ ვცხოვრობთ ძალადობით სავსე პესიმისტურ საზოგადოებაში. ბავშვები ამას ხედავენ როგორც ბუნებრივ რამეს. ამიტომ იზიდავს მათ სატანიზმი.“
რამდენად არიან ჩათრეულნი ახალგაზრდები სატანიზმში? „ ბიჭები ხცავენ ერთმანეთს და მათ ამხანაგებს“, ამბობს პოლიციის ინსპექტორი და ოკულტური სექტების მიერ ჩადენილი დანაშაულების წინააღმდეგ მებრძოლი ამერიკული ორგანიზაციის ხელმძღვანელი Larry Jones.
’Illinois-ს შტატის პოლიციის ოფიცერი რომელიც სატანიზმს იკვლევს სამსახურეობრივი საჭიროების შესაბამისად ამბობს სატანას კულტს ნაზიარებ ლიცეუმელთა 90 %-ისთვის ესაა თამაში, მაგრამ 10 %-ისთვის ეს სერიოზულია და ისინი ხვდებიან ხაფანგში.
აღარ ითვლიან სატანიზმის გავლენის განმცდელ მოზარდებს და კიდევ უფრო ახალგაზრდებს რომლებმაც დახოცეს მშობლები თუ მათი ოჯახის სხვა წევრები
ბავშვები კლავენ ბავშვებსაც. ზოგი სრულწლოვანი სატანისტი ასახიჩრებს და ხოცავს ცხოველებს.
მათ ბაძავენ ბავშვები რომლებიც შინაურ ცხოველებს ხოცავენ საკურთხევლებზე.
საკმარისი ადგილი არაა იმისთვის რომ ჩამოვწეროთ თუნდაც არასრული სია იმ საშინელებათა რასაც სჩადიან სატანას კულტში ჩათრეული ბავშვები.
National Information Network-ის პრეზიდენტი Shane Westhoelter-ის თანახმად ლიცეუმელთა 30 à 40 %ეძლევა ოკულტიზმის ამა თუ იმ ფორმას და 17 წელზე უფრო ახალგაზრდების მიერ ჩადენილი დანაშაულების 70 % განპირობებულია მათი კავშირით ოკულტიზმთან.
[Entrefilet, page 5]
Le culte de Satan a trouvé en la jeunesse un terrain fertile.
https://www.amazon.fr/BLACK-METAL-SATANIQUE-seigneurs-chaos/dp/2910196399
BLACK METAL SATANIQUE Les seigneurs du chaos Broché – 1 janvier 2005
de Michael Moynihan (Auteur), Didrik Soderlind (Auteur), Sylvia Rochonnat (traduction) (Auteur
სატანური black metal– ქაოსის ბატონები-2005 წლის პირველი იანვარი
black metal -ის წრის წევრებმა გასული საუკუნის ბოლოს ევროპაში ასზე მეტი ეკლესია დაწვეს და წაბილწეს
black metal არის მთელი დედამიწის ყველაზე ექსტრემისტულ-ექსტრემალური მუსიკალური underground-იატაკქვეშეთი.
დაუნდობელი უმოწყალო ომია და ამ ომში უფრო და უფრო მეტ მეტ მნიშვნელობას იძენენ black metal-ის ჯგუფები და მათი ფანატიკოსი თაყვანისმცემლები რომლებმაც დატოვეს თვითმკვლელობათა, მკვლელობათა და ტერორიზმის საზარელი მემკვიდრეობა. ეს უბედურება ისევ გრძელდება ნორვეგიიდან გერმანიამდე ფინეთის, ამერიკის, და ა.შ. გავლით.
ეს წიგნი დაწერა black metal-ის სამყაროს კარგად მცოდნე ორმა ჟურნალისტმა.
წიგნი პირველად გამოიცა ინგლისურად The Bloody Rise Of Satanic Metal Underground-ის სახელით.
Michael Moynihan-ის და Didrik Søderlind-ის მიერ დაწერილი და Los Angeles-ის Feral House-ის მიერ გამოქვეყნებული ეს წიგნი ფრანგულად თარგმნა Sylvia Rochonnat-მ.
წიგნში არის მრავალი ტიპის ინფორმაცია black metal-ის შექმნაზე, მის ევოლუციაზე, მის ყველაზე ცნობილ წევრებზე რომლებმაც მონაწილეობა მიიღეს მის შექმნაში თუ გავრცელებაში, იმაზე თუ რა მოუტანა ამ ვითომ მუსიკამ საზოგადოებას და მის ფანებს.
- წიგნში ნახსენები ჯგუფები:
- Deep Purple
- Coven
- Led Zeppelin
- Black Sabbath
- Bathory
- Venom
- Mercyful Fate
- Old Funeral
- Deicide
- Thou Shalt Suffer
- Mayhem
- Burzum
- Darkthrone
- Abruptum
- Immortal
- Emperor
- Absurd
- Seigneur Voland
- წიგნში არის ამათი ინტერვიუები:
- Varg Vikernes
- Samoth
- Snore Ruch
Bard Eithun
- Hellhammer
- Hendrik Mobus
- Ihsahn
- Lene Bore
- Metallion
- Anton Szandor LaVey
- Per Anders Nordengen
- Asbjorn Slettemark
- Simen Midgaard
- Asbjorn Dyrendal
1998 წელს გამომცემლობებში Feral House-ში გამოცემული Michael Moynihan-ის და DiderikSøderlind-ის წიგნი Lords of Chaos: The Bloody Rise of The Satanic Metal Underground 2005 წელს ფრანგულად თარგმნა სახელით „სატანურიBlack metal: ქაოსის ბატონები“-Black metal satanique: les seigneurs du chaos et გამოსცა Camion Blanc-მა.
black metal-მა გაიმეორა ყველაზე მოძალადე heavy metal-ის ბაზისური სტრუქტურა და გადააქცია ის მუსიკალური სიძულვილის წმინდა ნარევად. გსუფრთხილებელ მსმემელთა კიდევ უფრო გასაბრუებლად
black metal-ის ზოგმა ჯგუფმა დაიწყო ჩსწერა მუსიკისა რომელიც შეიძლება ჩაითვალოს ლამაზად.
Varg Vikernes, მისი ცხოვრება და საქმიანობა Vikernes-ს..
მაშრომის კარგი მესმედი ეძღვნება
1984 წელს გიტარისტმა Oystien Aarseth-მა დააარსა Métal-ის თავისი საკუთარი ჯგუფი Mayhem და თავისი ფსევდონიმი Destructor-მნგრეველი შეცვალა ახალი ფსევდონიმით Euronymous მკვდართა მეფე-(le prince des morts).
ამ დროს Mayhem-მა თავის მუსიკას უწოდა Total Death Metal.წევრებმა მიიღეს მღრღნელი porc-épic-ების გარეგნობა და მაკიაჟი panda. წარმატება ლოკალური მაგრამ დაუყოვნებელი იყო.
1991 წელს მომღერალმა რომელსაც ერქვა ძალიან „ლამაზი“ სახელი Dead-მკვდარი შუბლში იკრა ტყვია და მოიკლა თავი. მან დატოვა ლეგენდარულად ქცეული ბარათი „ ვწუხვარ,ბოდიში სისხლისთვის“.
გვამი აღმოაჩინა Euronymous-მა. პოლიციის გაფრთხილებამდე მან ფოტოები გადაუღო გვამს რათა ისინი გამოეყენებინა Mayhem-ის შემდეგ ალბომში/ ამავე დროს მან მოაგროვა თავის ქალის ნამსხვრევები გულსაბამის გასაკეთებლად და აიღო ტვინის ნაწილი მისი გემოს გასასინჯად.
ისტორია გახმაურდა.
ინტერვიუებში Euronymous-მა განაცხადა რომ Dead-მა თავი მოიკლა სცენის ევოლუციის გამო, Death et Blackმეტისმეტად მოდური გახდა. მან თქვა რომ ჭეშმარიტი Black Metal უნდა გამოეყოს პოზიორებს რომლებიც პატივს არ სცემენ Metal-ის მოძალადე // violent// სულს.
მან გახსნა ფირფიტების მაღაზია Helvete რომელიც იქცა ნორვეგიის Black Metal-ის ყველა მოყვარულის შეხვედრების ადგილად. გადნსაკუთრებით გულმოდგინედ მოსიარულეებს დაარქვეს Black Circle.
ამასობაში ვინმე Christian Vikernes-მა შეცვალა თავისი ფსევდონიმი Varg-დ და ფსევდონიმით Count Grishnackh
შექმნა თავისი საკუთარი ჯგუფი Uruk-Hai. ის შეუერთდა Euronymous-ის Black Circle-ს. მან ხელი მოაწერა Euronymous-ის Deathlike Silence Productions-ს და დამკვიდრდა მაღაზიის სარდაფში.
ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ ამ მხიარულმა ტიპებმა გადაწყვიტეს ქრისტიანობის წინააღმდეგ ომის დაწყება და ცეცხლის გაჩაღება.
პირველად დაწვეს Bergen-ის ახლოს მდებარე Fantoft-ის ეკლესია. მერე დაწვეს სხვებიც. უნდა ვიცოდეთ ეომ ნორვეგიაში ეკლესიების უმრავლესობა ხისაა.
Euronymous იკვეხნიდა იმით რომ იცნობს ეკლესიის დამწველებს. ის დააპატიმრეს და გაუშვეს სამხილების ნაკლებობის გამო.
Vikernes-მა და Euronymous-მა ერთად მისცეს ინტერვიუ ინგლისურ ჟურნალ Kerrang !-ს რომელშიც ღიად ახსნეს Inner Circle-ს საქმიანობა. მათ თქვეს რომ არიან წევრები ორგანიზაციისა Satanic Terrorists-სატანური ტერორისტები.
Euronymous-მა ბოლოს დახურა მაღაზია Helvete.
1993 წლის 11 აგვისტოს თავისი სახლის კიბეზე ნახეს Oystien Aarseth-ის, იგივე Euronymous-ის გვამი. ის მოკლეს დანის 23-ჯერ დარტყმით. რამოდენიმედღიანი ძიების და დასმენათა შემდეგ დააპატიმრეს Varg Vikernes და მისი თანამზრახველი Snorre (Thorns.
1994 წელს, სასამართლოს ბოლოს, Vikernes-ს მიუსაჯეს 21 წლით პატიმრობა წინასწარ განზრახვით მკვლელობის გამო. Snorre-ს მიუსაჯეს 8 წლით პატიმრობა.
წიგნის ავტორები ასკვნიან რომ ეს მკვლელობა არის Black Metal-ისთვის დამახასიათებელი სატანისტური დანაშაული.
სატანა იცნობს თავისიანებს
Varg Vikernes-მა ციხეში ყოფნისას არ დაკარგა დრო და დაწერა სკანდინავური Mein Kampf Vargsmal // Varg-ის საგალობელი//, დააფუძნა ნორვეგიული წარმართული ფრონტი და თავისი პატრონიმი შეცვალა Quisling-ით, ჰიტლერის მოკავშირე ნორვეგიული სახელმწიფოს მეთაურის სახელით.
მან განაცხადა რომ ამიერიდან ის თაყვანს სცემს ოდინს…და რომ მას უნდა ნორვეგიის დაბრუნება ვიკინგებისთვის.
ნაწყვეტი ინტერვიუდან:
„ შეხედეთ ცას, ის ცისფერია, ზღვა ცისფერია, ყვავილები ცისფერია და ჩემი თვალები ცისფერია. ცაზე მაღლა ვარსკვლავებია., ესაა მარადიული სიბრძნე…ყველაფერი იწყება ცისფერი თვალებიდან
როდესაც ვუყურებ წაბლისფერ ან შავთვალებიან პიროვნებებს თითქოს ვუყურებ მათ უკანალს; წაბლისფერი, შავი განავალის ფერია“.
წიგნი შემდეგ წარმოადგენს ჯგუფის წევრების მიერ ჩადენილ მკვლელობას….
Black metal satanique : les seigneurs du chaos, Michael Moynihan et Didrik Søderlind. Camion Blanc, 1998.
კითხვაზე „ რატომ დაწვით ეკლესიები?“ Vikernes-მა უპასუხა: „Fantof…აგებულია წარმართულ საკურთხეველზე. ეს მკრეხელობაა. ამიტომ იყო საჭირო ეკლესიების დაწვა. მათი დაწვის შემდეგ შეიძლება კვლევა იმისა რაც იყო მათ ქვეშ. „ ასე რომ Vikernes „ უანგარო ჰუმანიტარია“ და არა ვანდალი.
მაგრამ ძველ სკანდინავებს არ ქონიათ არც ტაძარი და არც რამე მსგავსი საკულტო ადგილი, მათ არ იცოდნენ ლოცვა, ჭვრეტა, მედიტაცია.
Fantoft-ს,მაშ, არაფერი შეუჩვლია. ვაჭარი ვიკინგები დარჩვივნენ Prima Signatio-ს, ერთგვარ მარტივ ნათლობას ქრისტიანებთან ვაჭრობის გულისთვის. ისინი, მაშ, ქრისტიანობას იცნობდნენ სკანდინავური ქვეყნების ოფიციალურად ქრისტიანობაზე მოქცევსმდე.
ქრისტიანობის მიღება არავის დაუძალებია სკანდინავური ქვეყნების ელიტებისთვის. მოქცევა ნებაყოფლობითი იყო. ისინი გაქრისტიანდნენ ეკონომიკური, სოციალური და პოლიტიკური მოსაზრებებით.
*
Les Seigneurs du Chaos, par Michael Moynihan & Diderik Soderlind, Melmothia 2007-2015.
დიდად საინტერესოა საფრანგეთის ტელევიზიის 2018 წლის 18 აპრილის ცნობა:
ტერორისტი, სატანისტი, სურვივალისტი, მაინც ვინ არის სინამდვილეში Kristian “Varg” Vikernes ?
Bradley Jardine Apr 18, 2018
https://www.francetvinfo.fr/societe/justice/terroriste-sataniste-survivaliste-mais-qui-est-vraiment-kristian-varg-vikernes_613319.html
ის 2013 წლის ივლისში დააპატიმრეს საფრანგეთში, Corèze-ში. black métal-ის ნორვეგიელი მომღერალი სამშაბათს წარდგება პარიზის სასამართლოს წინაშე.
Kocila MakdecheFrance Télévisions
03/06/2014 | 18:19
საშიში თუ გასხივოსნებულ-განათლებული? ეჭვი იყო რომ ის ამზადებდა საფრანგეთში ტერორისტულ აქტს 2013 წლის ზაფხულში. ნორვეგიელი ექსტრემისტი Kristian “Varg” Vikernes სამშაბათს 3 ივნისს წარდგა პარიზის სასამართლოს წინაშე. მას ბრალად ედება მოწოდება სიძულვილისკენ და „ომის დანაშაულთა აპოლოგია“. მას მიუსაჯეს 4-6 თვით პატიმრობა გადავადებით.
ჯგუფი black métal Burzum-ის მომღერალმა Kristian “Varg” Vikernes-მა პრესაში განაცხადა რომ მან თავის განწყობათა გამოსახატად გამოიყენა ცნებები „ სატანიზმი,ნაციონალიზმი,რასიზმი, წარმართობა, ნაციზმიც კი“.
.
ამ “Varg”-ს, რაც ნორვეგიულად ნიშნავს მგელს, ხან ტერორისტს უძახიან და ხან ხელოვანს, Francetv info-მ სცადა ამ რთული ადამიანის პორტრეტის მოხაზვა 5 სიტყვით.
ტერორისტი
2013 წლის 16 ივლისს საფრანგეთის პოლიციამ გატეხა Corrèze-ში მისი სახლის კარი. ამ სახლში ის თავის ფრანგ მეუღლე Marie Cachet-სთან ერთად ცხოვრობს 2009 წლიდან. მათ ჰყავთ 3 შვილი.
? “Varg” Vikernes-ს შეეძლო მასშტაბური ტერაქტის მომზადება“, განაცხადა საფრანგეთის იმდროინდელმა შინაგან საქმეთა მინისტრმა , Manuel Valls-მა. „ ნეონაცისტებთან ახლო, ის წარმოადგენდა პოტენციურ საფრთხეს საზოგადოებისთვის, რასაც ადასტურებს მისივე სიტყვები“, დააზუსტა სამინისტრომ.
საბოლოო ანგარიშით მინისტრმა განაცხადა რომ „მგელს“ არც გარკვეული მიზანი აქვს და არც გარკვეული პროექტი“. ტიპი გაანთავისუფლეს 48 საათით დაკავების შემდეგ.
უნდა ითქვას რომ ამ ადამიანს აქვს მძიმე პასივი. 1993 წელს მას მიუსაჯეს 21-წლიანი პატიმრობა ეკლესიების დაწვისთვის და მისი მეგობრის, black métal-ის ჯგუფი Mayhem-ის გიტარისტი Øystein Aarseth, იგივე Euronymous-ის მკვლელობისთვის. ტიპი ამ მეგობარ გიტარისტთან ნაჩხუბარი იყო.
მისი დაპატიმრების დროს ნორვეგიულმა პოლიციამ მის სახლში იპოვა 150 კილო ასაფეთქებელი და სხვა იარაღი.
Vikernes იყო პრობლემების მქონე ბაღანა და მოზარდი.
1990-ანი წლების გარიჟრაჟზე ის გახდა ხელოვნებისადმი არსებითად სატანისტური დამოკიდებულებით გამორჩეულ-გაერთიანებული ნორვეგიელი ახალგაზრდების მოძრაობა Black Metal Inner Circle-ს წევრი.
ოსლოს ეს პატარა ბანდა რადიკალურად ანტიქრისტიანულად იყო განწყობილი
ქრისტიანობის ამ მტრებმა ნორვეგიაში დაწვეს მრავალი ეკლესია, მათ შორის მე-12 საუკუნეში აგებული Fantoft-ის Stavkirke, რომლის ნაშთებს ვხედავთ 1993 წლის მარტში გამოსული Burzum-ის ფირფიტა Aske-ს გარეკანზე // Aske ფერფლია ნორვეგიულად//.
„ ქრისტანობა აღის თანამედროვე მსოფლიოს ყველა პრობლემის წყარო და ის შინაგანად დაკავშირებულია ებრაელებთან“, ამბობს ქრისტიანობის ნორვეგიელი მტერი Vikernes.
ის ეხლა ამბობს რომ არის ჩრდილოური ღმერთი ოდინის, თორის მამის თაყვანისმცემელი და არა სატანისტი.
ასე თუ ისე სტაბილური და მშვიდი ჩამყაყებული ბრეჟნევიზმიდან სატანისტებით და სხვა შეშლილებით სავსე დღევანდელობაში გადავარდნილმა თუ გადათრეულმა კი უნდა იცოდეს ცოტა რამ სტრესზე თორემ მას მოულოდნელად შეიძლება გული გაუსკდეს ან სისხლი ჩაექცეს და კუკუ.
უხსოვარი დროდან, სულ ველურებისთვისაც ცნობილი სტრესი შეიძლება გადაიქცეს ნობელის პრემიის ლაურეატი გორბაჩოვის პერესტროიკაში მოხვედრილების მკვლელ ჭირად და უბედურებად.
სტრესი ფართო გაგებით არსებობს უხსოვარი დროიდან,მაგრამ მისი მოქმედება 1936 წელს დაახასიათა კანადელმა ექიმმა ფიზიოლოგმა ჰანს უილიამ სელიემ.
მან სტრესი აღწერა თავის წიგნში «სიცოცხლის სტრესი» («Stress of life»):
«სტრესი არის ადაპტაციის ზოგადი სინდრომი, ცხოვრების ჩვეულებრივი მდინარების მით უმეტეს მოულოდნელად შეწყვეტა და არევა, აგრესია, ძლიერი გამაღიზიანებლები იწვევს არასპეციფიურ ნეიროენდოქტრინულ რეაქციას და,შესაძლოა,ფსიქოპათოლოგიურ გამოვლინებებს». სხვა სიტყვებით სტრესი არის ორგანიზმის სრულიად ნორმალური რეაქცია ფიზიოლოგიურ თუ ფსიქოლოგიურ თუ სხვა აგრესიებზე ( ემოციების ჩათვლით).
თავდაცვის მექანიზმი:
სტრესის მდგომარეობა არის სტრესის მომგვრელ ფაქტორებზე ორგანიზმის რეაქციის შედეგი.
ესაა თავიდან ჰორმონალური რეაქცია რომლის მიზანია ბრძოლა სტრესის გამომწვევი ფაქტორების მიერ წონასწორობის დარღვევის წინააღმდეგ.
სტრესი არის შედეგი ცვლილებისა რომელიც ადამიანს ცუდად ხდის ფიზიკურად და ფსიქოლოგიურად.
ლაპარაკია, მაშ, თავდაცვის ნამდვილ მექანიზმზე. ინდივიდი თავს იცავს სასიამოვნო თუ არასასიამოვნო მდგომარეობისგან. მიზანია ადაპტაცია.
ადამიანის სპეციფიური რეაქცია:
სელიეს დახასიათება განავითარეს. მრავალმა ექსპერიმენტმა დაადასტურა,მაგალითად,რომ სტრესის მომგვრელი ფაქტორის ბუნება გარკვეულ გარემოებებში იწვევს სხვადასხვა ჰორმონის,მაგალითად ტესტოსტერონის გამოყოფას. ადამიანის რეაქცია ხდება სპეციფიური,არასტერეოტიპული და ცვალებადი პიროვნებათა შესაბამისად.
ზოგს ექნება ძლიერი რეაქცია,ზოგს კი ექნება სუსტი ან სულ არ ექნება.
ჰორმონები, რა თქმა უნდა, მაგრამ არა მარტო:
სტრესი არ უნდა იქნეს განხილული იზოლირებულად და არ უნდა იქნეს დაყვანილი ჰორმონების გამოყოფაზე რაც იწვევს ფიზიოლოგიურ ცვლილებებს.
სტრესზე პასუხი მრავალგანზომილებიანია: მნიშვნელობა აქვს პიროვნების ცხოვრებისეულ გამოცდილებას,მემკვიდრეობითობას,მის პიროვნულ თვისებებს,მის გარემოს. ყველაფერი ეს განაპირობებს მის პასუხს სტრესზე.
წყლულების მსხვერპლი პირუტყვები:
სელიეს თანახმად სტრესის (სიცივე,ავადმყოფობები,დამწვრობა) განმცდელ ცხოველებს უჩნდებოდათ შიგნეულობის წყლულები,ეწყებოდათ სისხლისდენა. ხდებოდა თირკმლისზედა ჯირკვლების ატროფია.
სელიეს ექსპერიმენტები და დასკვნები დღეს მოძველებული ჩანს,მაგრამ დღესაც აქტუალურია სტრესიეს ფიზიოლოგიური საფუძვლის სელიესეული ახსნა:
«ფსიქიური თუ ფიზიკური აგრესია იწვევს ენდოკრინულ პასუხს.
როგორია ფიზიკური რეაქცია სტრესზე?
სტრესის დროს ორგანიზმი შეეგუება ავტომატურად და შედარებით სტერეოტიპურად. ადაპტაციის ზოგად სინდრომად წოდებული ეს ეს რეაქცია ზედიზედ გაივლის სამ ფაზას.
სტრესის გამომწვევ ფაქტორთან საბრძოლველად მობილიზებული იქნება კუნთები,გული,სისხლძარღვები,მომნელებელი აპარატი,ჰორმონალური სისტემა.
მაგრამ პროცესი ყოველთვის არ მიმდინარეობს ერთი და იგივე სქემით და შეიძლება იცვლებოდეს პიროვნებათა შესაბამისად.
შფოთის თუ განგაშის ფაზა:
ესაა ჩვენი ნებისგან დამოუკიდებელი განგაშის ფაზა. ამ დროს ორგანიზმი თავს დაიცავს სტრესის მომგვრელი ფაქტორის წინააღმდეგ. ხდება ორგანიზმის რესურსების მობილიზება ჩვეულიმდგომარეობის,წონასწორობის დამრღვევი აგრესორის წინააღმდეგ.
ესაა ძლიერი ემოციების, მაგალითად შიშის,სევდის თუ განრისხების ფაზა. ამაზე მნიშვნელოვანწილად პასუხისმგებელია ადრენალინი. გადარჩენის ეს რეაქცია ხდება ორ ნაწილად.
თავიდან აჩქარდება გულის ცემა. პარალელურად დაეცემა არტერიული წნევა, შემცირდება კუნთოვანი ტონუსი. ლაპარაკია მკვეთრ დაუძლურებაზე, «სიდერაციაზე».
მომდევნო წამებში არტერიული წნევა აიწევს და კუნთები შეიკუმშება. მონელება,რომელსაც ჩვეულებრივ სჭირდება სისხლის დებიტი,შენელდება. სისხლი მიატოვებს კანის ტერიტორიას და გადავა კუნთებში,ტვინში,რაც აძლიერებს სიფხიზლეს და მეხსიერებას. ნერწყვი მცირდება,ოფლისდენა ძლიერდება,სუნთქვა ხშირდება და ცხვირის ნესტოები ფართოვდება. სიხლის შელეკერტება ძლიერდება რათა უშველოს ჭრილობას. თვალის გუგები გაფართოვდება რათა ხედვა გაუმჯობესდეს.
წინააღმდეგობის ფაზა:
თუ სტრესის მომგვრელი ფაქტორის მოქმედება საკმაოდ დიდხანს გაგრძელდება ორგანიზმი მუდმივად დაძაბული იქნება და შეეგუება აგრესიას. ორგანიზმი წინააღმდეგობას გაუწევს ჰიპოფიზის გავლენით თირკმლისზედა ჯირკვლების მიერ გამოყოფილი ადრენალინის და კორტიზოლის წყალობით. სხეული ააწყობს თავდაცვის მექანიზმებს რომლებიც თანდათანობით ამოწურავენ ჰორმონალურ რესურსებს.
ორგანიზმის ცვეთის ეს ფაზა დგება სტრესის ქრონიკული ფაზის დროს, ზოგჯერ სტრესის განმცდელი ადამიანის უნებურად და უცოდინელად.
ამ სტადიაზე უკვე შეიძლება გამოჩნდეს მრავალი ავადმყოფობა (მაღალი არტერიული წნევა, ფუნქციონალური ავადმყოფობები,თავის ტკივილები), ისევე როგორც თავისებური ქცევა (ინტერესის დაკარგვა,იზოლაცია) და კორტიზოლის მოქმედების შედეგად იმუნიტეტის დაქვეითება. სტრესი გადაიქცა…დისტრესად!
დაუძლურების ფაზა:
დაუძლურების ფაზა შეესაბამება სტრესს რომელსაც შეუძლია მოკვლა,აგრესიის დასკვნითი ფაზა,როდესაც დაღლილ და დაუძლურებულ ადამიანს აღარ შეუძლია ადაპტაცია და დაპირისპირება იმიტომ რომ მეტისმეტად დიდხანს იყო ადაპტირებული და ამოწურა თავისი ფიზიოლოგიური რესურსები.
ამ სტადიაზე ბატონობს დაღლილობა,უნდობლობა,უძილობა. აქაც შეიძლება გაჩნდეს მძიმე ავადმყოფობები,მაგალითად გალოთებამდე, განარკომანებამდე, თვითმკვლელობამდე მიმყვანი დეპრესია,მკვლელი ინფარქტი ,ნერვიული, დერმატოლოგიური და ა.შ ავადმყოფობები !
ჩვენი თაობებისთვის სტრესის და ხშირად ქრონიკული და მკვლელი სტრესის გამომწვევი უძლიერესი ფაქტორი იყო ლენინური პარტიის დეგენერატები გორბაჩოვის, შევარდნაძის, მიერ მოწყობილი პერესტროიკა.
ასე მაგალითად დიდ ქართველ ქირურგს, სწავლულ ოთარ ღუდაუშურს გული გაუსკდა, ის გარდაიცვალა, სიგუაპითეკების მიერ გასროლილი საბჭოთა ტანკის ხმის გაგონებისას. და რამდენს დასცა დამბლა, რამდენი სასოწარკვეთილი გაალოთა,გაანარკომანა, და ა.შ. პერესტროიკამ…
სულ რომ არ გადავშენდეთ საჭიროა წარსულის, დღევანდელი მსოფლიოს, მასში მომქმედი აგრესიული და სულ უტვინო ძალების მოქმედების ცოდნა და წინასწარ სტრატეგიის შემუშავება. აი ამისთვის საჭირო მასალების უმცირესი ნაწილი.
ზოგ ცუდს,მაგ. რუსეთის იმპერიას, შეიძლება ზოგი კარგიც მოყვეს. ზოგ კარგს, მაგ. პერესტროიკას შეიძლება მოყვეს საქართველოში ქართველების გაწყვეტა. იაპონური სიბრძნე ამბობს რომ კარგი მხედველობის მქონე ნაწვიმარ გუბეშიც დაინახავს ვარსკვლავებს და ცუდი მხედველობის მქონე მასში მარტო ტალახს-და ჭუჭყს ხედავს.
შერიფ-ბეგის ყველაზე ახალგაზრდა მეუღლე, რუსეთის იმპერატორის ალექსანდრე III მეუღლის, მარია ფეოდოროვნას ბიძაშვილი იყო. მარია ფეოდოროვნა კი ინგლისის დედოფლის ვიქტორიას და გახლდათ. გერმანელი მეუღლისაგან შერიფს შეეძინა ქალიშვილი — ვერა-ბატი (ანუ ბატონი), რომელიც 1890 წელს იონა მეუნარგიას მოანათვლინა. ისინი სხალთაში არიან დასაფლავებულნი.
http://www.nplg.gov.ge/emigrants/en/00000452/
| SearchPerson Name: ExactlyGeorgian outstanding men’s (kings, politicans, writers, art workers, scientists, eclesiastics, members of royal and nobiliary families, public figures, philantropists) activities and biographies. Texts are given in Georgian and English languages.• Suggest a Biography | Correctionშერიფ-ბეგ ხიმშიაშვილი Date of birth:1829Date of death:1892 (at 63 years)Burial location:ქოჩახი, აჭარა, საქართველოCategory:Political Leader, Military PersonBIOGRAPHY1878 წლის მარტში, დაბა სან–სტეფანოში, რუსეთსა და თურქეთ შორის დაიდო ზავი. ხოლო 1879 წელს ბერლინის კონგრესზე დადასტურდა, რომ აჭარა ამიერიდან რუსეთის იმპერიის შემადგენლობაში იყო. აჭარის დედასამშობლოში დაბრუნებას დიდი აღფრთოვანებით მიესალმნენ საქართველოში. 1878 წელს აჭარის დეპუტაცია თბილისში მიიწვიეს. დეპუტაციაში შედიოდნენ: ჰუსეინ–ბეგ ბეჟან–ოღლი (ბეჟანიძე), ჰუსეინ აბაშიძე, შერიფ–ბეგ ხიმშიაშვილი და სხვები. ძვირფას სტუმრებს მასპინძლობას უწევდნენ გრიგოლ ორბელიანი, დიმიტრი ყიფიანი, აკაკი წერეთელი და სხვა გამოჩენილი მოღვაწეები. შეხვედრაზე ბრწყინვალე სიტყვა წარმოთქვა გრიგოლ ორბელიანმა საპასუხო სიტყვა დახვეწილი ქართულით წარმოთქვეს ჰუსეინ–ბეგ ბეჟანიძემ და შერიფ–ბეგ ხიმშიაშვილმა.სამუსლიმანო საქართველოში ეროვნულ–გამანთავისუფლებელი მოძრაობის ლიდერი, ზემო-აჭარის უკანასკნელი მთავარი შერიფ–ბეგ ხიმშიაშვილი (აჰმედ–ფაშას ძე) 1829 წელს დაიბადა დაბა ხულოში ძველი ქართული ტრადიციების მატარებელ ოჯახში. მამამისი ახალციხის საფაშოს (გუბერნიას) ხელმძღვანელობდა. მას დიდი წვლილი მიუძღვის 1828–1929 წლების რუსეთ–ოსმალეთის ომის მიმდინარეობის დროს ახალციხის საფაშოს დიდი ნაწილის შემოერთებაში. მას, როგორც საფაშოს გამგებელს, თავდადებით არ უბრძოლია ახალციხის შესანარჩუნებლად. მისი ძალების შებრძოლება რუსეთის არმიასთან მოჩვენებითი ხასიათისა იყო, რადგან კარგად ახსოვდა მამის სიტყვები: „ჩვენი სამშობლო საქართველოა და არა ოსმალეთი“. აჰმედ ფაშა 1836 წელს, 55 წლისა მოულოდნელად, საეჭვო ვითარებაში გარდაიცვალა.7 წლის შერიფის აღზრდა ითავა დედამ, დუდი ხანუმ ბეჟანიძემ. მეუღლის გარდაცვალების შემდეგ ოსმალეთის სულთნის კარმა მას დაავალა აჭარის გამგებლობა. დუდი ხანუმმა მხარის გამგებლობა მიანდო მაზლს, ჰუსეინ–ფაშას, თავად კი მალევე წავიდა სტამბოლში, რათა შვილის განათლებასა და მისთვის ბეგობის წოდების მოპოვებაზე ეზრუნა. უამისოდ შერიფი ვერ გახდებოდა აჭარის მმართველი, ვერ დაიკავებდა მამის თანამდებობას.სტამბოლში დუდი ხანუმს დამხმარედ ეგულებოდა ოსმალეთის ფადიშაჰის მაჰმუდ მეორის მეუღლე შუშანი თავდგირიძე, რომელიც წარმოშობით ქობულეთიდან იყო და ოსმალეთის სულთნის კარზე დიდი ავტორიტეტით სარგებლობდა. მან მართლაც დიდი პატივით მიიღო დაქვრივებულ დუდი ხანუმი და შემდგომშიც არ აკლებდა ყურადღებას. შერიფი მიაბარეს უფლისწულებისთვის განკუთვნილ სკოლაში, სადაც საფუძვლიანი განათლება მიიღო. ქართულად წერა–კითხვა და ქართული ლიტერატურა კი ოჯახში შეისწავლა დედის დახმარებით.სანამ შერიფი სრულწლოვანი გახდებოდა, მანამდე ზემო აჭარას დუდი–ხანუმი მართავდა. იგი დიდი ავტორიტეტით სარგებლობდა უბრალო ხალხშიც და სულთნის სამეფო კარზეც. განსაკუთრებული გონიერება გამოიჩინა მან 1844 წელს, როცა აჭარის მოსახლეობა აუჯანყდა ოსმალეთის ხელისუფლებას დამატებითი გადასახადების შემოღების გამო. თურქეთის სულთანმა მღელვარების ჩასახშობად მრავალრიცხოვანი ჯარი გამოგზავნა და რომ არა დუდი–ხანუმის დიპლომატიური ნიჭი ადგილობრივ მოსახლეობას დიდი საშიშროება ელოდა.15 წლის შერიფი აჭარაში ფაშის ტიტულით დაბრუნდა. სულთან აბდულ–მეჯიდს მისი სასახლის კარზე დატოვება სურდა, მაგრამ დუდი–ხანუმის პირადი თხოვნა გაითვალისწინა და შერიფი ზემო აჭარის მმართველად დაამტკიცა. მისი მმართველობის დროს სისხლის აღებისა და ყაჩაღობის შემთხვევები საგრძნობლად შემცირდა.შერიფ-ბეგ ხიმშიაშვილის პიროვნებას ბევრი მოგზაური თუ მკვლევარი მოუხიბლავს თავისი განათლებით, ენამახვილობითა თუ დარბაისლობით. მასზე მოგონებები დაგვიტოვეს: ივანე კერესელიძემ, დიმიტრი ბაქრაძემ, ზაქარია ჭიჭინაძემ, ნიკოლოზ არჯევანიძემ და სხვებმა. 1874 წლის გაზაფხულზე შერიფ ბეგის სტუმარი ყოფილა გიორგი ყაზბეგი. იგი მასპინძელს ასე ახასიათებს: „შერიფ ბეგი 45 წლისაა, საშუალოზე მაღალი, წარმოსადეგია. მას ტიპიური ქართული სახე აქვს, იგი ძალზე ჭკვიანია, კარგი მოუბარი და ენამოსწრებული, თავისებურად განათლებული და რაც მთავარია, ხელიდან ყველაფერი გამოუდის. ჩვენ ვნახეთ მისი გაკეთებული ხმალი, რომელსაც ოქროს ზარნიში და ვერცხლის შემკულობა აქვს… ბეგმა თვითონ ჩამოასხა სპილენძის პატარა ზარბაზანი, კაკლის ხისგან კი საკმაოდ ფაქიზად გააკეთა რამდენიმე სკამი და დივანი. გარდა ამისა, შერიფ ბეგი კარგი მხატვარიცაა. სახლის თითქმის ყველა კედელს მისი ნახატი ამშვენებს“. (გ. ყაზბეგი. სამი თვე თურქეთის საქართველოში. – ბათუმი, 1955, გვ.44).შერიფ ხიმშიაშვილს ძალიან უყვარდა ქართული ლიტერატურა, მშობლიური ენა და კულტურა. ეს ნათლად ეტყობა მის წერილებს. ამ მხრივ სანიმუშოა 1879 წელს გაზეთ „დროებაში“ დაბეჭდილი მისი წერილი – „გულწრფელი აღსარება“, რომელიც გამოირჩევა ფილოსოფიური სიღრმით. მხატვრული ოსტატობით და, რაც მთავარია, სამშობლოს უსაზღვრო სიყვარულითა და ნათელი მომავლის რწმენით.1877–1878 წლების ომში ბათუმისათვის ბრძოლაში დიდი მნიშვნელობა ენიჭებოდა აჭარის ბეგების მიერ დაკავებულ პოზიციას. მას შემდეგ რაც ოსმალეთის იმპერიამ აჭარელ ბეგებს უფლებები შეუმცირა, მათ დაიწყეს რუსეთისაკენ ლტოლვა, რადგან ხედავდნენ, რომ იქ მცხოვრები ქართველი თავადები უფრო დაწინაურებულ მდგომარეობაში იმყოფებოდნენ. შერიფ-ბეგი, განსაკუთრებით უწყობდა ხელს რუსეთს აჭარის დაბრუნების საქმეში. მისი ეს დამსახურება უყურადღებოდ არ დარჩა იმპერიის მთავრობას და როდესაც რუსეთის გამარჯვების შემდეგ, 1879 წელს, აჭარის დელეგაცია პეტერბურგში ჩავიდა, შერიფ–ბეგს რუსეთის იმპერატორმა პირადად უთხრა – არ დავივიწყებ ომის დროს შენს მიერ გაწეულ სამსახურსო და სახელმწიფო ხაზინიდან 15 ათასი მანეთი ოქროთი გადასცა.შერიფ-ბეგი ამ პერიოდში სახელმწიფო სამსახურში შტაბ-ოფიცრის ხარისხით მსახურობდა; მას დაენიშნა მისი ჩინის შესაფერისი პენსია; თანაც გამოეცხადა, რომ თუ ვინიცობაა, აჭარა ისევ ოსმალთს დარჩა და თქვენ იძულებული გახდით აქაურობა დატოვოთ, რაც ამ მხარეში მამული გაქვთ, იმდენივე მამული მოგეცემათ რუსეთის იმპერიაშიო. შერიფ-ბეგს ეკუთვნოდა: ყარსის ოლქში 400 დესეტინა საშენი ტყე, შიგ ყარსშივე სავაყუფო (მეჩეთებისათვის შეწირული), დუქნები, აჭარის სავაყუფო (საეკლესიო), სოფლები: ხულო, დიდაჭარა, დოსხევი, ალმე და საზაფხულო საძოვრები. ყოველივე ამას ოსმალეთის სულთნების ფირმანებითა და ქართველ მეფეთა მიერ ბოძებული გუჯარებით ფლობდნენ შერიფ-ბეგის წინაპარნი და როგორც მათი კანონიერი მემკვიდრე, თავად შერიფ ბეგიც.აჭარა რუსეთმა დაიპყრო თუ არა, რუსეთის მთავრობამ შექმნა კომისია, რომელმაც 1883 წელს განიხილა აჭარის სამამულო საქმეები და დაადგინა: აჭარის ყველა მამულები ოსმალების ხელში სახელმწიფო ქონებას წარმოადგენდა და მაშასადამე ახლაც სახელმწიფო ქონებად უნდა დარჩესო. შერიფ-ბეგის საკუთრებად მხოლოდ 16 დესეტინა მიწა ცნეს. 1889 წელს, როცა უკვე გენერალ–მაიორი იყო, მან მთავრობას კვლავ მიმართა თხოვნით თავისი მამულების თაობაზე, მაგრამ ისე გარდაიცვალა, რომ სიცოცხლეში არაფერს არ მოსწრებია.1892 წელს შერიფ ხიმშიაშვილი მიწვეული იყო პეტერბურგში, რუსეთის სამეფო კარზე. იგი იქ გაცივდა, დაავადდა და იმავე წელს გარდაიცვალა. ანდერძის თანახმად, მისი ნეშტი შვილებმა აჭარაში გადმოასვენეს. დაკრძალულია თავის საზაფხულო აგარაკზე ქოჩახში.შერიფ-ბეგს დიდი ოჯახი ჰყავდა. დარჩა 20 შვილი (11 ვაჟი და 9 ქალი). ზოგიერთი ცნობით იგი პეტერბურგში ქრისტიანულად მოინათლა და ნათლობის სახელად ალექსანდრე ეწოდა, ნათლიის – იმპერატორ ალექსანდრე II პატივსაცემად.შერიფ-ბეგის შვილები – ისა ბეი, თემურ ფაშა და ჯემალ ფაშა, რუსული განათლების მიუხედავად, მეფის რუსეთის წინააღმდეგ გამოდიოდნენ. ისინი პირველი მსოფლიო ომის დროს და შემდგომაც, რუსეთის წინააღმდეგ იბრძოდნენ.შერიფ-ბეგის ყველაზე ახალგაზრდა მეუღლე, რუსეთის იმპერატორის ალექსანდრე III მეუღლის, მარია ფეოდოროვნას ბიძაშვილი იყო. მარია ფეოდოროვნა კი ინგლისის დედოფლის ვიქტორიას და გახლდათ. გერმანელი მეუღლისაგან შერიფს შეეძინა ქალიშვილი — ვერა-ბატი (ანუ ბატონი), რომელიც 1890 წელს იონა მეუნარგიას მოანათვლინა. ისინი სხალთაში არიან დასაფლავებულნი.დღეს, სოფელ სხალთაში (ხულოს მუნიციპალიტეტი), სახლში, რომელშიც XIX საუკუნეში ცხოვრობდა და მოღვაწეობდა შერიფ ხიმშიაშვილი, გახსნილია მისი სახელობის მუზეუმი.შერიფ ხიმშიაშვილმა და მისმა შთამომავლებმა პირნათლად შეასრულეს – მათი წინაპრის სელიმ ხიმშიაშვილის (შერიფის ბაბუა) ანდერძი, რომელიც წარმოთქვა ღალატით შეპყრობილმა თავის მოკვეთის წინ – ,,მართალია მე თავს მჭრით, მაგრამ გეტყვით გურჯისტანი ოსმალოს სამუდამოდ მაინც არ შეგრჩებათ. ამის ხსოვნას მე ჩემს შვილებს დავუტოვებო”, – და მათ მართლაც გმირულად გააგრძელეს სელიმის საქმიანობა. |
ვიფიქროდ რომ ცუდს კარგი არ არ გადავაყოლოთ და არაასრულყოფილშიც მოვნახოთ კარგი.
‘ საფრანგეთის რევოლუციამ ათეიზმის სახელით ერთ თვეში მოკლა მეტი ვიდრე ინკვიზიციამ ღმერთის სახელით მთელი შუა საუკუნეების მანძილზე მთელ ევროპაში.
“La Révolution française a fait plus de morts en un mois au nom de l’athéisme que l’Inquisition au nom de Dieu pendant tout le Moyen-Âge et dans toute l’Europe”
“La Révolution française a fait plus de morts en un mois au nom de l’athéisme que l’Inquisition au nom de Dieu pendant tout le Moyen-Âge et dans toute l’Europe”
Michel Janva, le 5 juillet 2012 წლის 5 ივლისი
ეს თქვა სერიოზულმა ფრანგმა ისტორიკოსმა Pierre Chaunu-მ.
“La Révolution française a fait plus de morts en un mois au nom de l’athéisme que l’Inquisition au nom de Dieu pendant tout le Moyen-Âge et dans toute l’Europe”
Extrait :
ინივიზიციის შექმნა მე-13 საუკუნეში იყო რეალური გაუმჯობესება მართლმსაჯულების სფეროში. ერეტიკოსები იმდენად სძულდათ რომ ისინი ხელში ჩაგდებისას შეიძლობოდა იქვე ჩაეძაღლებინათ ბრბოს ან პოლიტიკურ ხელისუფლებას. საგანგებო ტრიბუნალი-სასამართლო ინკვიზიციის ანუ მართლმსაჯულების ინსტიტუტის შექმნამ ისინი გადაარჩინა ლინჩის წესით ჩაძაღლებისგან. იმკვიციცია არ ყოფილა თანამედროვე დემოკრატიული სასამართლოს მსგავსი იდეალური რამე, მაგრამ ის ეყრდნობოდა გამოძიებას და გამოკითხვას.
ინკვიზიციის მიზანი იყო საზოგადოებრივი ინტერესის სახელით ჭეშმარიტების დადგენა.
ის მოშორდა რომაული სამართალის ბრალდებითპროცედურას როდესაც მოსამართლე განსჯიდა ორი მხარის დავას.
მეტიც, ინკვიზიცია სჯიდა მატყუარას, ცილის მწამებელს.
ისტორიკოსი Bartolomé Bennassar-ს თქმით
” ინკვიციამ გამოძიების და მისი სასამართლოს ფუნქციონირებით ხელი შეუწყო ახალი პროცედურის წესების გამოგონებას რაც და დამთავრდა თანამედროვე იურიდიული სისტემით,იმ ნიუანსით რომ ბრალდებული იქ იყო სავარაუდო დამნაშავე.
მიუხედავად ამისა ჩაღრმავებული ძიება გარანტიებს აძლევდა ბრალდებულებს. ბრალდებულს შეეძლო ინკვიზიტორის ბრალდებების და ზოგი მიწმის უარყოფა, მას შეეძლო მისი სიმართლის დამამტკიცებელი საბუთების წარმოდგენა, მის წინააღმდეგ ბრალდებების უარყოფა.
ინკვიზიციის
გამომძიებლები იყვნენ კარგი სახელმძღვანელოების მქონე პროფესიონალები რომლებსაც უნდოდათ სამართალი.
1246 წელს Narbonne-ს რეგიონალურმა კრებამ დაადგინა რომ განაჩენი გამოტანილი უნდა ყოფილიყო მხოლოდ ფორმალური აღიარების ან ბრალის უეჭველად დამადასტურებელი საბუთების წარმოდგენის შემთხვევაში. კრებამ განაცხადა რომ დამნაშავის გაშვება ჯობია უდანაშაულოს დასჯას.
აღიარების მოსაპოვებლად შეიძლება გამოყენებული იქნეს იძულება, საკვების მოკლება, წამებაც. წამება იშვიათი იყო და იწვევდა დავას. ეკლესია დიდხანს იყო წამების წინააღმდეგი. 866 წელს რომის პამპმა ნიკოლოზ მეექვსემ განაცხადა რომ წამება ” არაა დაშვებული არც ღვთაებრივი და არც ადამიანური კანონებით ვინაიდან აღიარება სპონტანური უნდა იყოს….”
demande que la condamnation soit portée exclusivement après un aveu formel, ou au vu de preuves irréfutables. Mieux vaut, estime l’assemblée, relâcher un coupable que condamner un innocent. Pour obtenir cet aveu, la contrainte peut être utilisée : soit par la prolongation de l’emprisonnement, soit par la privation de nourriture, soit enfin par la torture. Le recours à la torture est rare et contesté. Longtemps l’Église y a été hostile. En 866, le pape Nicolas Ier déclare que ce moyen « n’était admis ni par les lois humaines ni par les lois divines, car l’aveu doit être spontané ». […]”
რევოლუციური ტერორი, პოპულიციდი,ვანდალიზმი, ვანდეა, ტამბოვი, არა მარტო რუსეთის ოკუპანტი ბოლშევიკები
| რობესპიერი |
რობესპიერისთვის, ყოველ შემთხვევაში თავიდან, ტერორი იყო სამხედრო მოქმედებათა აუცილებელი ნაირსახეობა და მეტი არაფერი.
მასობრივ სიკვდილით დასჯას უნდა მოეშორებინა კონკრეტული პირები, უთავოდ უნდა დაეტოვებინა კონტრრევოლუცია.
ჟან-პოლ მარატს ტერორი ესმოდა სხვანაირად, ისე როგორც 21-ე საუკუნეში, ინფორმაციული ტექნოლოგიების საუკუნეში, ესმით ის ბუშს და ბენ ლადენს.
ტერორი მარატისთვის არის ხალხის მუდამ აღგზნებულ მდგომარეობაში დატოვების, ხალხთა მასების გარკვეული მორალური და ფსიქოლოგიური მდგომარეობის შექმნა ამ მდგომარეობაზე დაყრდნობით მართვის და გამარჯვების მიზნით. მოწყალება და შებრალება არაა რევოლუციური გრძნობა.
პარიზის პლებსმა 1792 წლის სექტემბერში მოაწყო პოგრომები. ციხეებში ჟლეტდნენ არისტოკრატ პატიმრებს.
რევოლუციური ხელისუფლება კი,თუ არ ყოფილა ამ სასაკლაოს ინსპირატორი, მაგრამ მდუმარე მოწონებით ხვდებოდა ამას.
1794 წლის დასაწყისისთვის დასავლეთის არმიის სარდალმა გენერალმა ტიურომ დაიწყო გენოციდის შესახებ 1793 წლის 1 აგვისტოს დეკრეტის შესრულება.
მან გადაწყვიტა მშვიდობიანი, მაგრამ ტახტის და ეკლესიის დამცველთა მხარდამჭერი მოსახლეობის დასჯა.
“ვანდეა აღარ არსებობს… მე დავმარხე ის სავანის ტყეებში და ჭაობებში. თქვენი ბრძანებით მე ვსრესდი მათ ბავშვებს ცხენების ფლოქვებით, მე ვკლავდი მათ ქალებს რათა მათ აღარ გაეჩინათ ბანდიტები. ვერ დამაბრალებთ თუნდაც ერთი ტყვის აყვანას. მე ისინი ყველა გავწყვიტე. ყველა გზა მოფენილია გვამებით. სავანესთან ბანდიტები შეუჩერებლად მოდიოდნენ და ჩვენ მათ შეუჩერებლად ვხოცავდით” //კონვენტისადმი რევოლუციური გენერალი ვესტერმანის ანგარიშიდან//.
მოწყალება და შებრალება არაა რევოლუციური გრძნობა.
“ვანდეა უნდა იქცეს ეროვნულ სასაფლაოდ”, განაცხადა მან.
ტიურომ თავისი ჯარები დაყო ორ ჯარად რომლებიც ერთმანეთისკენ უნდა დაძრულიყვნენ დასავლეთიდან და აღმოსავლეთიდან. ყოველ ჯარში 12 კოლონა იყო.
ვანდეელების მიერ ჯოჯოხეთის კოლონებად წოდებული ეს ჯარები იანვრიდან მაისამდე წვავდნენ სახლებს და ნათესებს,ანგრევდნენ ღობეებს, ძარცვავდნენ, აუპატიურებდნენ, ხოცავდნენ “რესპუბლიკის” სახელით.
ჯოჯოხეთური კოლონები სასტიკად იძიებდნენ შურს “აჯანყებული” სოფლების წინააღმდეგ.
ათობით ათასი ადამიანი მოკლეს ტყვიით, მათ გილიოტინაზე მოკვეთეს თავები, ისინი ცოცხლად დაწვეს მათ ბეღლებში და ეკლესიებში.
დახოცილი იყო ათობით ათასი კაცი. პარიზში ტერორის ყოველ მსხვერპლზე ვანდეაში მოდიოდა ტერორის ათი მსხვერპლი.
როშფორის პორტში რამოდენიმე ათასი მღვდელი შიმშილით მოკლეს იმიტომ რომ მათ არ შეფიცეს ერთგულება ტერორისტულ რევოლუციურ რეჟიმს.
ანჟში რამოდენიმე ათასი ტყვე დახვრიტეს ადგილზე.
ნანტში ათასობით ადამიანი დაახრჩვეს უფრო სისტემატურად.
განსაკუთრებული გაქანება მასობრივმა სასკლაომ მიიღო ნანტში, სადაც ტერორს აწყობდა კონვენტის წევრი კარიე (Jean-Baptiste Carrier).
უშუალოდ მისი ბრძანებით მოკლეს დაახლოებით ათი ათასი კაცი რომელთაც მანამდე იარაღი ხელში არც სჭერიათ უბრალოდ იმიტომ რომ ისინი თანაუგრძნობდნენ აჯანყებულებს ტერორისტული რეჟიმის წინააღმდეგ. მათი ცოლები,შვილები,მშობლები დახოცეს მისი პირდაპირი ბრძანებით.
მაგრამ გილიოტინა და დახვრეტები არ ყოფილა საკმარისი მისი გრანდიოზული სადამსჯელო ჩანაფიქრების განსახორციელებლად, ათასობით ადამიანი დახვრიტეს, ათასობით ადამიანი დაახრჩვეს, ათასობით ადამიანი დაიხოცა შიმშილისგან ციხეებში.
 |
ადამიანები აყავდათ ნავებზე და გემებზე და მათ ახრჩობდნენ მდინარეში. ბევრს უკრავდნენ ხელებს და ისე ყრიდნენ წყალში.
თავი განსაკუთრებით გამოიჩინა ნანტის დამხრჩობად წოდებულმა კარიემ. ნანტში ჩასვლისას მან თავისებურად გადაწყვიტა ქალაქის ციხეების გადატვირთულობის პრობლემა.
აი მისი მოღვაწეობის რამოდენიმე ეპიზოდი:
16-17 ნოემბრის ღამეს მისმა თანაშემწეებმა ასიოდე მღვდელი აიყვანეს გემზე. ერთმანეთზე წყვილ-წყვილ გადაბმული მღვდლები დაემორჩილნენ, თუმცა მათ წინასწარ წაართვეს ფული და საათები. შემდეგ კარიეს თანაშემწეებმა გენი გააცურეს ლუარაზე.
ერთ-ერთმა ტყვემ, მაშეკულის კიურე ერვემ, მოულოდნელად აღმოაჩინა რომ ბარჟა რამოდენიმე ადგილას იყო გახვრეტილი.
მღვდლები მიხვდნენ თუ რას უპირებდნენ მათ. მათ დაიჩოქეს და დაიწყეს ერთმანეთის წინაშე აღსარების თქმა.
 |
| მადმაზელ გილიოტინას დაუღალავად ამუშავებენ. |
მდინარემ შთანთქა ყველა უბედური ტყვე. გადარჩა ოთხი მღვდელი. სამი მათგანი აღმოაჩინეს და მოკლეს. უკანასკნელი კი გადამალეს მეთევზეებმა.
კარიემ ასევე მოდაში შემოიღო ე.წ. რესპუბლიკური ქორწილები. სხვადასხვა ასაკის მამაკაცებს და ქალებს ატიტვლებდნენ, წყვილ-წყვილ აბავდნენ ერთმანეთზე და ახრჩობდნენ მდინარეში.
ბეხმძიმე ქალებს ტიტვლებს პირისპირ აკრავდნენ უძლურ ბერიკაცებს, ბავშვებს აკრავდნენ დედაბრებს, მღვდლებს აკრავდნენ ახალგაზრდა ქალწულებს.
ახრჩობდნენ ღამ-ღამობით, ჩირაღდნების მოციმციმე შუქზე. თვითონ ნანტის ჯალათი მის მიერ შერჩეული კოხტა გემით ხელქვეითებთან და კახპებთან ერთად დაცურავდა ლუარაზე და თვალყურს ადევნებდა ამ უბედურთა დახრჩობას.
პარიზელი რევოლუციონერები გაერთვნენ დექრისტიანიზაციის პოლიტიკის გატარებითაც ანუ ქრისტიანობის მოსპობის მცდელობით.
დარბეული იქნა ნანტის და კემპერის ტაძრები //ისევე როგორც პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი, სენ-დენის კათედრალი და ა.შ., გ.მ.//.
ამ დარტყმულების ტირანიისადმი დაუმორჩილებელი ვანდეა ჩაახრჩვეს სისხლში….
ასეთი იყო საბჭოთა დემოკრატების პრაქტიკაც პერესტროიკის ხანაში საქართველოში და ა.შ.
“ვანდეა აღარ არსებობს… მე დავმარხე ის სავანის ტყეებში და ჭაობებში. თქვენი ბრძანებით მე ვსრესდი მათ ბავშვებს ცხენების ფლოქვებით, მე ვკლავდი მათ ქალებს რათა მათ აღარ გაეჩინათ ბანდიტები. ვერ დამაბრალებთ თუნდაც ერთი ტყვის აყვანას. მე ისინი ყველა გავწყვიტე. ყველა გზა მოფენილია გვამებით. სავანესთან ბანდიტები შეუჩერებლად მოდიოდნენ და ჩვენ მათ შეუჩერებლად ვხოცავდით” //კონვენტისადმი რევოლუციური გენერალი ვესტერმანის ანგარიშიდან//.
https://historyplusart.wordpress.com/2019/10/05/დექრისტიანიზაციიდან-სატ/
ქრისტიანობის მკვლელობის ხანიდან სატანიზმამდე ჰერი, ესაა ანამედროვეობა
L’homme ne sera jamais libre tant que le dernier roi ne sera pas étranglé avec les entrailles du dernier prêtre.
Denis Diderot
„ადამიანი ვერასოდეს იქნება თავისუფალი სანამ ბოლო მეფეს არ დაახრჩობენ ბოლო მღვდლის ნაწლავებით“, იყვირა დიდ ფრანგ ფილოსოფოს ენციკლოპედისტ მწერლად გამოცხადებულმა დენი დიდრომ –Denis Diderot (1713 – 1784) და დაიწყო…
საფრანგეთის მხეცური რევოლუციის შემდეგ იყო მსოფლიო ომებიც, გენოციდებიც რამაც სულ გამოათაყვანა კაცობრიობა და იყო ესეც
1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll
Is all my brain and body need
Sex and drugs and rock and roll
Are very good indeed// არც სამშობლო, არც ოჯახი, არც ღმერთის და მოყვასის სიყვარული, არც წინაპრების სიბრძნის და მათ მიერ დატოვებული სილამაზის დაფასება და არც ქვეყნის და ერის მომავალზე ფიქრი. მთავარია ინსტინქტების თავისუფლება და სიამოვნება სულერთია რის ფასად.
http://kakurii.blogspot.com/2012/01/blog-post_03.html
აი აი ყველაფერი ეს ერთად ანუ არც ტოტალიტარიზმები და არც 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით დასახიჩრებული სამყარო არ მოსწონდა კომუნიზმის მტერ სოლჟენიცინს. ჯიგარია.
ლეგენდარული სოლჟენიცინი თვლიდა რომ რუს ხალხს ამქვეყნად ტყუილად არ უცხოვრია და აქედან გამომდინარე ებრძოდა გლობალური გულაგის მოწყობის მსურველი ლენინის და ტროცკის ოხრობას. მე მგონი რომ ქართველებსაც შეუძლიათ აქედან სასარგებლო დასკვნების გამოტანა.
მან 1990 წლის ივლისში დაწერა ნაშრომი ” როგორ მოვაწყოთ რუსეთი”.
მაშინ უკვე ცხადი იყო რომ კომუნიზმის დრო დამთავრდა ბევრი ღიად მსჯელობდა საბჭოთა სახელმწიფოს გარდაქმნაზე. ” დასავლეთუმე” ლიბერალერალებს უნდოდათპარლამენტარიზმის, თავისუფალი არჩევნების,დასავლური ტიპის მრავალპარტიულობის დაუყოვნებლად შემოღება.
მაგრამ გერმანიის კაიზერი ვილჰელმ მეორის მიერ დაფინანსებული ლენინის პარტიის ტოტალიტარული მმართველობის პირობებში ბევრი გაველურდა. საზოგადოებამ ვერ იფიქრა რომ ეკონომიკურად დამოუკიდებელი და ადგილობრივი მართვის გამოცდილების მქონე მოქალაქეთა გარეშე ” თავისუფლებათა” გამოცხადება ქონებას და ძალაუფლებას ხელში ჩაუგდებდა ოდნავ გადაღებილ კომუნისტ ბიუროკრატებს, ჩეკისტებს და მაფიას, გაჩნდებოდა კიდევ უფრო მჩაგვრელი ახალი ტიპის ბიუროკრატია.
სტოლიპინის ლოზუნგი ” ჯერ მოქალაქე და შემდეგ მოქალაქეობა” აქტუალური იყო 1990-ანი წლებისრუსეთშიც ისე როგორც არასდროს. მაგრამ მასში გამოცხადებული გარდაქმნების თანამიმდევრობის მნიშვნელობა არ ესმოდათ.
ხალხს არ ესმოდა რომ მოქალაქეების გაჩენამდე, ბოლშევიკების მიერ ნაძარცვი სიმდიდრის სამართლიანად განაწილებამდე, ეფექტური ადგილობრივი თვითმმართველობის შექმნამდე მოქალაქეობრიობის დამკვიდრება შეუძლებელია.
წერილში ”როგორ მოვაწყოთ რუსეთი” ალექსანდრე სოლჟენიცინი ცდილობდა თამამემულეებისთვის აეხსნა ის რომ დემოკრატიული ხელისუფლება არ უნდა იქმნებოდეს ჰაჩი-ჰაჩი, ჩქარ-ჩქარა პროგრამების საერთოეროვნული განხილვის გარეშე არჩეული პარლამენტი უმწიფარი ბრძანებებით ზევიდან,
მთავარია ინიციატივა ქვევიდან, ადგილობრივი დონიდან. ამ თანდათანობით ზრდას თან უნდა ახლდეს ”სოციალისტური ” ეკონომიკის ნგრევამთელი ხალხის და არა ოლიგარქთა მცირე ჯგუფის სასარგებლოდ. სოლჟენიცინი ლაპარაკობს ერის ზნეობრივი და სულიერი აღორძინების აუცილებლობაზე.
ამ ნაშრომში სოლჟინიცინმა უდიდესი ადგილი დაუთმო ეროვნულ საკითხს და საბჭოთა კავშირის მომავალს.
მან თქვა რომ საბჭოთა კავშირის დაშლა გარდაუვალია და რომ უსარგებლო სისხლიანი ბრძოლის თავიდან ასაცილებლად საჭიროა რუსეთისგან 12 არასლავური ”მოკავშირე რესპუბლიკის” გამოყოფა.
რუსეთს უნდა მოშორდეს ბალტიის და სამხრეთ კავკასიის, შუა აზიის რესპუბლიკები, ყაზახეთი და მოლდოვა.
სოლჟენიცინის აზრით მათი დაკარგვა არ იქნება ისეთი ტრაღედია როგორიც იყო რუსეთისთვის 1917 წლის შემდეგ ფინეთის და პოლონეთის დაკარგვა. რუსები განთავისუფლდებიან მათთვის უცხო განაპირა მხარეების ეკონომიკურ განვითარებაში წვლილის შეტანის მძიმე ვალდებულებისგან რაც ბოლშევიზმის დროს დიდი ტვირთი იყო სახელმწიფო ცენტრისთვის.
მაგრამ სოლჟენიცინი იმასაც უმატებს რომ რომ ” მოკავშირე რესპუბლიკების” საბჭოთა საზღვრები ზოგ ადგილას ყალბია და გატარებულია ერვნებათა რეალური მოსახლეობის საწინააღმდეგოდ. და ყოველ შემთხვევაში ეს საზღვრები უნდა დაზუსტდეს.
” მრავალ განაპირა რესპუბლიკებში ცენტრიდანული ძალები იმდენად გაძლიერებულია რომ მათი გაჩერება ძალადობის და სისხის გარეშე შეუძლებელია. და არცაა საჭირო მათი გაჩერება ამ ფასად!
ჩვენში ყველაფერი მინგრეულია ”დიადი საბჭოთა” მაინც დაემხობა და ნამდვილი არჩევანი არც არის. საჭიროა მოხერხება რომ ადამიანთა მეტისმეტი ტანჯვა არ იყოს. იყოს მარტო ის რაც ნამდვილად გარდაუვალია.
ხმამაღლა და გასაგებად უნდა ითქვას რომ აუცილებლად და საბოლოოდ მოიკვეთება 3 ბალტიის რესპუბლიკა, 3 სამხრეთი კავკასიის რესპუბლიკა,შუა აზიური რესპუბლიკები, მოლდავეთი, თუ კი მას ძალიან უნდა რუმინეთი..
ყაზახეთზე. მისი დღევანდელი უზარმაზარი ტერიტორია კომუნისტებმა მოთალეს უტვინოდ,დაუდევრად:
სადაც მომთაბარე ნახირი წელიწადში ერთხელ გაივლის ყაზახეთიც იქაა.
იმ წლებში ითვლებოდა რომ არა აქვს მნიშვნელობა თუ სად გატარდება საზღვრები. ცოტაც და ყველა ერთ ერად შეითქვიფება. ლენინი საზღვრების საკითხს მეათეხარისხოვან საკითხად თვლიდა. ყარაბაღიც, რა მნიშვნელობა აქვს, მისცეს აზერბაიჯანს იმიტომ რომ ეამებინათ გულითადი მეგობარი თურქეთისთვის.
ყაზახეთი კი 1936 წლამდე ითვლებოდა რუსეთის ფედერაციის ავტონომიურ რესპუბლიკად.
მას შემდეგ უბოძეს მას მოკავშირე რესპუბლიკის სტატუსი.
ყაზახეთი კი შექდგინეს სამხრეთი ციმბირისგან, სამხრეთი ურალისპირეთისგან, ცარიელი ცენტრალური სივრცეებისგან რომლებიც მას შემდეგ გარდაქნეს და ააშენეს რუსებმა, პოლიტპატიმრებმა, გადასახლებულმა ხალხებმა. და დღეს ამ გაბერილ ყაზახეთში ყაზახები შეადგენენ მოსახლეობის ნახევარზე ნაკლებს.
თუ უნდათ წასვლა წავიდნენ იმ ტერიტორიით რომელზეც ცხოვრობენ.
ყველა მაგათი გამოკლებით დარჩება Русь-რუს-ი, მე-18 საუკუნიდან რუსეთი, ასე უწოდებდნენ უკრაინელებს,ბელორუსებს, რუსებს. და მაინც მასში კიდევ დარჩება 100 დიდი და პატარა ხალხი და ეთნოსი. და სწორედ აქედან უნდა გამოვავლინოთდიდი სიბრძნე და სიკეთე, მარტო აქედან უნდა ავამოქმედოთ გონიერების და გულისხმიერების ყველა ძალა რათა დავამკვიდროთ ხალხთა ნაყოფიერი თანამოგობრობა, მასში ყოველი კულტურის მთლიანობა და შევინარჩუნოთ ყოველი ენა.
სიტყვა ველიკორუსებს
Еще в начале века наш крупный государственный ум С. Е. Крыжановский предвидел: «Коренная Россия не располагает запасом культурных и нравственных сил для ассимиляции всех окраин. Это истощает русское национальное ядро».
А ведь то сказано было — в богатой, цветущей стране, и прежде всех миллионных истреблений вашего народа, да не слепо подряд, а уцеленно выбивавших самый русский отбор.
А уж сегодня это звучит с тысячекратным смыслом: нет у нас сил на окраины, ни хозяйственных сил, ни духовных. Нет у нас сил на Империю! — и не надо, и свались она с наших плеч: она размозжает нас, и высасывает, и ускоряет нашу гибель.
Я с тревогой вижу, что пробуждающееся русское национальное самосознание во многой доле своей никак не может освободиться от пространнодержавного мышления, от имперского дурмана, переняло от коммунистов никогда не существовавший дутый «советский патриотизм» и гордится той «великой советской державой», которая в эпоху чушки Ильича-второго только изглодала последнюю производительность наших десятилетий на бескрайние и никому не нужные (и теперь вхолостую уничтожаемые) вооружения, опозорила нас, представила всей планете как лютого жадного безмерного захватчика — когда наши колени уже дрожат, вот-вот мы свалимся от бессилия. Это вреднейшее искривление нашего сознания: «зато большая страна, с нами везде считаются», — это и есть, уже при нашем умирании, беззаветная поддержка коммунизма. Могла же Япония примириться, отказаться и от международной миссии и от заманчивых политических авантюр — и сразу расцвела.
За вычетом этих двенадцати республик от СССР останутся три славянских. Это и есть то, что издавна называли Русью – земли великороссов, малороссов и белорусов. Солженицын предлагает создать из них Российский Союз.
Мелким народностям внутри грядущего Российского союза Солженицын считает нужным обеспечить национальную самобытность в культуре, религии, экономике. В представительном собрании Союза должна существовать особая Палата Национальностей.
Солженицын совершил несколько попыток повлиять на положение вещей в стране. В одном из разговоров с Ельциным, который произошел еще в начале правления президента, Солженицын предложил свой план отделения Чечни от России и левобережья Терека от Чечни с одновременной высылкой криминальных чеченцев из России.
«Как нам обустроить Россию» об экономических проблемах
К 1990 году СССР и Россия уже пребывали в сильнейшей экономической разрухе. Чтобы преодолеть её, А. И. Солженицын советует прекратить «снабжать и крепить – неспособные держаться тиранические режимы, насаженные нами в разных концах Земли, – этих бездонных расхитчиков нашего достояния? – Кубу, Вьетнам, Эфиопию, Анголу, Северную Корею». Он считает нужным также уменьшить чрезмерные расходы на армию и вооружения, перестать льготно снабжать нашим сырьём Восточную Европу, вернуть народу богатейшее имущество КПСС, сократить многомиллионную советскую бюрократию.
Социалистическую экономику должна заменить нормальная – частнособственническая. Лишь она способна создать у человека трудовую заинтересованность. «Скоро шесть лет – а шумливая “перестройка” еще ведь и не коснулась целебным движением ни сельского хозяйства, ни промышленности», – пишет Солженицын, ратуя за немедленное начало экономических реформ. Но писатель настаивает: при внедрении «капитализма» нужно строго следить, чтобы собственность не начала сосредотачиваться в руках узкого круга тёмных спекулянтов, чтобы деятельность банков не свелась к примитивному ростовщичеству, чтобы не допускалась раздача наших природных богатств иностранным капиталистам.
«Как нам обустроить Россию» о духовном возрождении страны
Коммунизм вверг Россию в сильнейший духовный кризис. Нормальная семья почти перестает существовать из-за того, что подавляющему большинству женщин приходится работать. Плохая оплата учителей, извращение гуманитарных учебников по лекалам примитивного марксизма и атеизма испортили школу. Упущенная и семьей и школой молодёжь клонится к преступности, к уродливому подражательству вульгарной западной «поп-масс-культуре». Этому же содействует и нынешнее телевидение.
По мнению А. И. Солженицына путь к духовному подъёму должен лежать не только через исправление этих недостатков, но и через твёрдое осуждение обществом преступлений коммунистической эры – как было при избавлении от гитлеризма в Германии. Однако в СССР кровавые сталинские палачи не только не осуждены, но и получают персональные пенсии, а «из каждых четырех трубадуров горбачёвской гласности – трое недавних угодников брежневщины».
К громким требованиям «прав человека» следует добавить готовность уступать нравственной справедливости. Главной задачей власти должно стать сбережение народа.
* * *
Во втором большом «разделе» работы «Как нам обустроить Россию» («Подальше вперёд») А. И. Солженицын высказывает предположения о реформе государственного строя, на которую уйдёт целый ряд лет. Раздел распадается на: 1) обзор недостатков современной демократии западного типа и 2) изложение проекта А. И. Солженицына по введению несколько иной демократической государственности, опирающейся не на абстрактные теории, а на конкретный общественный опыт и русские исторические традиции.
Солженицын о современной западной демократии
Солженицын указывает, что демократия не единственное средство к достижению истинной цели – свободы и прав личности. В истории известно немало не вполне демократических правительств, которые обеспечивали прочную правовую государственность. С другой стороны, парламентский строй и всеобщее избирательное право далеко не всегда служат гарантиями права. Знаменитые мыслители XIX столетия Алексис Токвиль и Дж. С. Милль считали, что демократия ведёт к господству массовой посредственности и «тирании большинства».
Великий Достоевский называл всеобщее-равное голосование «самым нелепым изобретением XIX века», ибо личности на самом деле крайне неравны по способностям и жизненному опыту. «Прямое» (без промежуточных ступеней) голосование в огромной России обречёт избирателей не знать личносвоих депутатов – голосовать наугад.
В современных демократиях «все приемы предвыборной борьбы требуют от человека одних качеств, а для государственного водительства – совершенно других, ничего общего с первыми».
Столь восхваляемая либералами западная партийная система на деле содержит в себе глубокие пороки. «Каждая партия, – пишет Солженицын, – старается прежде всего не для всей нации, а для себя и своих. Национальный интерес затмевается партийными целями».
Проект демократического развития России по А. Солженицыну
Несмотря на вышеприведённые критические замечания о демократии, Солженицын совсем не считает, что России она не нужна. Напротив – очень нужна. Демократический строй в любом случае лучше тоталитаризма.
Однако нельзя бездумно копировать в России нынешнюю западную государственность. Она не только полна серьёзных недостатков, но и не имеет связи с русскими историческими традициями. Поспешное введение «свободы» в неподготовленной к ней стране чаще всего ввергает её в развал и катастрофу (так было во Франции после 1789, в России после февраля 1917, в Китае после революции 1911).
В работе «Как нам обустроить Россию» А. И. Солженицын выдвигает проект постепенного построения институтов свободы снизу – через демократию малых пространств: небольшого города, поселка, станицы, волости, уезда (района). Там-то «люди безошибочно смогут определить избранцев, хорошо известных им и по деловым способностям и по душевным качествам».
Демократия малых пространств веками существовала и в России в виде русского деревенского мiра, вечевых собраний в городах, казачьего самоуправления, земства. Возрожденной земской системе и следует, по мнению Солженицына, стать основой государственности новой, свободной России.
Солженицын предлагает создать четыре ступени земства: местную (некрупный город, район крупного, волость), уездную (район области, крупный город), областную и всероссийскую. Всеобщим голосованием (но с учётом цензов возраста и оседлости) целесообразно избирать лишь низшую (местную) ступень. Это можно сделать уже сейчас – так чтобы избранные земства сразу заменили существующие местные советы.
Выборы последующих ступеней земства лучше производить не прямо гражданами, а депутатами предыдущих ступеней. Это внешне выглядит менее демократично, однако на деле обеспечит более тщательный и компетентный подбор способных людей на основе всё той же личной известности избираемых избирателям. Примерно через год после выборов местного земства его члены, получив опыт работы, смогут со знанием дела выделить из себя пропорциональную долю в уездную ступень, которая заменит прежние райсоветы и райисполкомы. Разумная постепенность смены прежних властей обеспечит лучшую подготовку новых, поможет избежать потрясений и скачков.
В конце первого (или даже второго) избирательного срока (приблизительно по два года каждый) уездное земство выбирает третью ступень: областные земские собрания, заменяющие облсовет и облисполком. Ещё через один избирательный период областные земства выбирают всероссийское(Палату Союза). Солженицын убеждён, что многоступенчатое, а не прямое голосование и здесь принесёт лишь пользу. При географической обширности России лишь таким путём могут быть избраны не отдаленные, малознакомые люди, только и пофигурявшие избирательной кампании, а талантливые, уже оправдавшие себя кандидаты. Основой же всей системы выборов всё равно останется нижняя ступень: переизбираемое каждый новый срок прямым демократическим выбором местное земство.
Но одно земское представительство неспособно решить всех государственных задач. Без административных профессионалов выборным депутатам в огромной России не обойтись. А. И. Солженицын предлагает положить в основу власти сочетанную систему управления – «разумное сочетание деятельности централизованной бюрократии и общественных сил», государственно-земскийстрой.
Главу российского государства – президента – А. И. Солженицын считает нужным выбирать всенародным голосованием, но без долгой и пристрастной избирательной кампании, когда главная цель – опорочить конкурента. Всеземское Собрание должно выдвинуть на народное голосование несколько кандидатур с кратким обоснованием каждой и сводкой выдвинутых возражений против неё. Правительство президент назначает по своему усмотрению.
В общероссийском земстве Палату Союзу следует дополнить Палатой Национальностей, куда каждая нация выдвинет своих представителей наиболее приемлемым по её народным традициям способом. Солженицын считает не лишним создать и третью палату общегосударственного собрания – верховную моральную инстанцию (Думу), с совещательным голосом, из опытного и культурного меньшинства. Её можно было бы составить из представителей от социальных слоев и профессий – знающих, сведущих в практических делах людей. Дума могла бы получить право публиковать мнения и запросы к президенту, совету министров, любой из двух прочих палат или к верховной судебной власти. Адресаты этих представлений должны либо мотивированно отвергнуть их, либо принять в руководство.
Народ сохранит право прямой инициативы в законодательстве. «При определенном числе тысяч подписей – вносится законопроект, который палаты обязаны рассмотреть; при другом, большем числе… – становится обязательным плебисцит по выдвигаемому вопросу».
Судьба идей работы «Как нам обустроить Россию» и их оценка
К величайшему сожалению, работа «Как нам обустроить Россию» не была понята и услышана. Тогдашний глава государства, коммунист Горбачёв, с одной стороны, и «западнические» псевдолибералы, с другой, действуя в едином порыве, стали навешивать на А. И. Солженицына лживые ярлыки «монархиста», «теократа», «не демократа». Те и другие сделали всё, чтобы свернуть широкое общественное обсуждение одной из его лучших статей и поскорее предать её забвению. Это имело и для Горбачёва, и для западников весьма неприятные результаты. Задвигание Солженицына в тень сильно помогло Ельцину уже год спустя вышибить Горбачёва из власти. А либералы-западники, осуществив потом свой план «реформ», во всём противоположный солженицынскому, привели Россию к грани полного краха, который на время отсрочило лишь внешнее обстоятельство: повышение нефтяных цен на мировом рынке.
Как и предупреждал А. И. Солженицын, внезапное, одним махом насаждение сверху внешних форм европейской демократии создало в России лишь жалкую карикатуру на «парламентаризм» и «многопартийность», привело к власти бездарных, некомпетентных, насквозь коррумпированных людей. Национальное богатство обильной природными и человеческими ресурсами страны было расхищено кучкой «грязнохватов», важнейшие отрасли промышленности – уничтожены. Деревня окончательно обезлюдела, огромные массивы земель остались зарастать сорняками. Народ от «прихватизации» не получил ничего. Судя по многим признакам, идеи работы «Как нам обустроить Россию» в своё время высмеивались будущими «хозяевами жизни» не по глупости и недопониманию, а с сознательным расчётом путём словесной «демократизации» оболванить и ограбить народ. Хотя кампанию против Солженицына рьяно поддержало и немало «полезных дураков».
Выдвинутый в статье «Как нам обустроить Россию» план перехода страны к демократии на земской, низовой основе критиковался за «недостаток либерализма» (не прямые, а многоступенчатые выборы; порицания в адрес системы партий; признание духовного, а не материального фактора главным для общества). Проповедь Солженицыным особого русского пути развития всегда вызывала у влиятельной образованщины крупных городов саркастическое хихиканье, а иногда и площадные ругательства. Однако, можно уверенно сказать: в случае претворения в жизнь предложений Александра Исаевича, русская земская демократия никогда бы не допустила ни разграба страны кучкой новоявленных нуворишей, ни окончательного развала экономики, ни вывоза сотен миллиардов долларов в заграничные банки, ни всеобщего бесправия и беззакония.
В нынешней обстановке полного провала попытки обустроить Россию по «западнически-либеральному типу» глубокие идеи работы Солженицына становятся всё актуальнее и востребованнее. Пришло время вернуть её из забвения к жизни, прислушаться, наконец, к «посильным соображениям» великого писателя.
https://www.dailykos.com/story/2009/1/18/685673/-
Lancet Study Confirms Millions Died From “Shock Therapy”
Le monde est devenu tellement habitué à la mort de masse, peut-être que ce qui suit méritera peu de commentaires ou d’indignation parmi nos experts politiques, même si l’histoire a fait les dernières pages du New York Times .
Une nouvelle étude du Lancet , “La privatisation de masse et la crise de la mortalité post-communiste”, confirme ce qui a été connu mais peu discuté au cours des huit à dix dernières années : des millions de personnes, pour la plupart des hommes en âge de travailler, sont décédées des suites des effets de la transition « de thérapie de choc » d’une économie collectivisée à une économie privatisée en Russie et dans d’autres États anciennement « communistes » d’Europe de l’Est. Selon l’ article du Times , en 2007, « l’espérance de vie des hommes russes était inférieure à 60 ans, contre 67 ans en 1985 ».
En 2001, une étude UNICEF-IRC avait déjà fait 3,2 millions de morts inutiles dues à la restauration capitaliste. L’étude du Lancet cite d’autres chiffres, avec jusqu’à “10 millions d’hommes disparus en raison d’un changement de système”. En conséquence, les taux de mortalité des adultes ont grimpé en flèche, atteignant près de 13 % en Russie, une grande partie de l’augmentation étant attribuable au chômage de masse qui a suivi l’effondrement des entreprises d’État. L’étude a noté que “la population russe a perdu près de 5 ans d’espérance de vie entre 1991 et 1994”.
D’autres facteurs affectant l’augmentation catastrophique du taux de mortalité comprenaient des soins de santé médiocres, des taux de VIH en hausse, des taux d’alcoolisme et de toxicomanie plus élevés, ainsi que les effets du stress psychosocial aigu, de la corruption massive, de l’appauvrissement, des inégalités sociales croissantes et de la désorganisation sociale.
Les effets de la « thérapie de choc » néolibérale sur la Russie et d’autres pays d’Europe de l’Est (la Russie étant le plus durement touché) ont également été ressentis par les enfants de la région. Selon l’étude UNICEF-IRC mentionnée ci-dessus, les taux de tuberculose ont augmenté de 50 % ; 150 000 enfants ont été ajoutés aux listes de soins publics (alors que la population globale diminuait par millions) ; les taux de malnutrition infantile étaient élevés et le nombre d’enfants de moins de 5 ans a diminué d’un tiers.
Ce n’était pas seulement une secousse de “thérapie de choc”, c’était un tsunami social qui a dévasté la région. Selon le Lancet, plus le taux de privatisation est rapide, plus le taux de mortalité est élevé.
Les conseillers radicaux du libre marché ont fait valoir que la transition capitaliste devait se produire aussi rapidement que possible. La politique prescrite était appelée thérapie de choc, avec trois éléments principaux : la libéralisation des prix et du commerce pour permettre aux marchés de réaffecter les ressources, des programmes de stabilisation pour supprimer l’inflation et la privatisation massive des entreprises publiques pour créer des incitations appropriées. Lorsqu’ils sont mis en œuvre simultanément, ces éléments provoqueraient un passage irréversible à une économie de marché….
Bien qu’une relation directe de cause à effet ne puisse être établie et qu’une discussion détaillée de leurs rôles dépasse le cadre de cet article, toutes ces conclusions peuvent être liées, d’une certaine manière, à des programmes de privatisation de masse.
rançois-Xavier Bellamy, né le 11 octobre 1985 à Paris, est un professeur agrégé de philosophie, essayiste et homme politique français.
Adjoint au maire de Versailles de 2008 à 2019, il conduit aux élections européennes de 2019 en France la liste des Républicains (LR), qui arrive en quatrième position. Il siège depuis au Parlement européen.
განმამაცურება
9 décembre 2014/dans Réflexions et idées /
Alexandre Soljénitsyne
Chronique parue dans le dernier numéro du Figaro Histoire à l’occasion de la réédition par les Belles-Lettres du Discours de Harvard, d’Alexandre Soljenitsyne.
Le 8 juin 1978, l’Université de Harvard accueille en grande pompe un écrivain de renommée internationale, invité à prononcer le discours de clôture de l’année universitaire. Alexandre Soljénitsyne a reçu le Prix Nobel de littérature huit ans plus tôt, et publié en 1973 L’Archipel du Goulag, révélant au monde entier l’ampleur de la répression politique et du système concentrationnaire en Union Soviétique. L’année suivante, obligé de fuir la Russie, Soljénitsyne s’est installé en Suisse, puis aux Etats-Unis. C’est donc un dissident poursuivi par son pays, réfugié sur le continent américain, qui se présente en cette fin d’année dans l’une des plus prestigieuses universités occidentales. Toute l’assistance connaît son combat contre le communisme, dont il a payé le prix fort, en déportation et en exil… Et l’on s’attend donc, logiquement, à voir l’écrivain rendre hommage à l’occident qui l’accueille, et faire l’éloge de la liberté qui y règne.
Pour qui a déjà connu des cérémonies de cette nature, avec leur caractère protocolaire et compassé, il est aisé de deviner la stupéfaction qu’éprouvèrent les auditeurs de cette conférence. Au lieu du compliment habituel, des politesses de rigueur, Soljénitsyne développait une longue méditation historique et philosophique sur le déclin de l’occident. Le public espérait des douceurs, l’orateur lui promet « l’amertume de la vérité. » On attendait Philinte, et c’est Alceste qui vint.
C’est pourtant « en ami » que parle Soljénitsyne. Un ami venu de l’Est, avec le recul que lui donne son regard – un regard sans concessions, et sans facilités. Dans la complexité du monde, il faut refuser les choix binaires ; et ce n’est pas parce qu’on lutte contre le communisme que l’on doit regarder le libéralisme occidental comme le meilleur modèle possible. En somme, affirme Soljénitsyne, les deux systèmes sont deux symptômes d’un même déclin : le bloc soviétique est « une société sans lois », où règne la violence d’un Etat qui opprime les consciences. Le bloc occidental, quant à lui, est traversé par « un juridisme sans âme » ; et si les esprits y sont aliénés, c’est par l’individualisme matérialiste dans lequel il trouve son unique acte de foi.
Deux blocs adversaires, mais au fond deux formes concurrentes d’appauvrissement de l’humanité à l’intérieur même de l’homme, deux formes de menace contre toute vie spirituelle. Et par conséquent, deux royaumes qui ne peuvent, avertit Soljénitsyne, que s’écrouler tôt ou tard, faute de pouvoir susciter un authentique courage chez leurs dirigeants et leurs citoyens. Dans les renoncements successifs de l’occident, le sage russe discerne déjà les signes avant-coureurs de la décadence d’une civilisation. Pour lui, ces renoncements s’appellent Cuba, ou le Vietnam ; pour nous, sans doute s’appellent-ils Mossoul, Kobané et Alep. A chaque fois, nos vieux pays abandonnent le terrain par lâcheté à leurs ennemis mortels, faute de croire encore que la liberté qu’ils ont reçue mérite le courage du sacrifice.
L’avertissement de Soljénitsyne à l’occident qui l’avait accueilli fut reçu comme une insulte, et valut à l’écrivain un long et durable ressentiment. Mais en le relisant, à quelques années de distance, on ne peut qu’être saisi de son caractère prophétique. C’est pourquoi les éditions des Belles Lettres ont fait œuvre utile en rééditant ce discours sous la forme d’un bref opuscule, qu’il est absolument urgent de relire et de méditer… En cette période marquée par la commémoration de la chute du Mur de Berlin, il devient clair en effet que la victoire apparente du monde occidental n’a en rien empêché son déclin ; et l’évidence de sa crise contemporaine, sous toutes les formes qu’elle prend, nous reconduit à une source unique. L’effacement des repères essentiels de la civilisation, la désagrégation de la société dans le consumérismeindividualiste, la dissolution de la culture dont nous étions les héritiers au profit des communautarismes divers, et la fragilisation de notre modèle économique dont l’efficacité semblait pourtant incontestable, tout cela provient finalement d’une seule et même cause – de cet écroulement intérieur qui engendre partout « le déclin du courage ».
«Relire Soljenitsyne pour retrouver une source de vérité et de courage»
Par Laurent OttaviPublié le 03/08/2018 à 15:56, mis à jour le 03/08/2018 à 16:25
FIGAROVOX/TRIBUNE – À l’occasion du dixième anniversaire de la mort d’Alexandre Soljenitsyne et du quarantième anniversaire de son discours d’Harvard, Laurent Ottavi revient sur les maux occidentaux que pointait le dissident russe. Il y voit une dimension prophétique.
Ce 3 août 2018 est le dixième anniversaire de la mort d’Alexandre Soljenitsyne. Le dissident russe, auteur d‘Une journée d’Ivan Denissovitch et de L’Archipel du Goulag, fût une figure controversée, souvent qualifiée de «réactionnaire». Le ressentiment de l’élite libérale américaine à son égard remonte à un discours retentissant, Le déclin du courage, dont c’est le 40ème anniversaire cette année. Le texte de ce discours prononcé à Harvard a été réédité en 2017 aux éditions des Belles lettres.
Il faut le resituer dans son contexte et dans la biographie de son auteur, pour en saisir toute la portée.
Du Goulag à Harvard
À la veille de la victoire des Alliés, Alexandre Soljenitsyne écrit dans une correspondance que Staline est un chef de guerre incompétent, qui a affaibli l’Armée rouge par les purges et s’est imprudemment allié à Adolf Hitler. Cette critique le conduit pendant huit années dans l’enfer du Goulag, «où ce fut, écrit-il, mon sort de survivre, tandis que d’autres -peut être plus doués et plus forts que moi- périssaient». Il révèle l’existence des camps de travaux forcés au monde dans Une journée d’Ivan Denissovitch. Staline, depuis, est mort. Ce texte est publié dans une revue littéraire avec l’autorisation de Nikita Khrouchtchev. Il donne à son auteur une renommée en Russie mais aussi dans le monde.
Alexandre Soljenitsyne est récompensé du prix Nobel de littérature en 1970. Après d’autres écrits et sa demande de supprimer toute censure sur l’art, il fait paraître en 1973, à Paris, son livre le plus connu, L’Archipel du Goulag. Le dissident est déchu de sa nationalité et exilé. Il vit d’abord à Zurich puis s’installe aux États-Unis. Il y réside depuis deux ans, dans la plus grande discrétion, quand il est invité par l’université d’Harvard à prononcer un discours lors de la séance solennelle de fin d’année, le 8 juin 1978.Alexandre Soljenitsyne, pensent les Occidentaux, est venu faire l’éloge du monde libre. Mais le dissident ne fait pas le procès du communisme ; il fait un portrait à charge de l’Occident.
La parole du dissident, dans le contexte de guerre froide, est très attendue. Alexandre Soljenitsyne, pensent les Occidentaux, est venu faire l’éloge du monde libre. Quelle ne fût pas leur surprise! Le dissident ne fait pas le procès du communisme ; il fait un portrait à charge de l’Occident.
L’amère vérité
Il le fait «en ami», mais avec l’exigence, presque toujours amère, de la vérité, qui est la devise (Veritas) d’Harvard. Le texte qu’il prononce ce jour-là a traversé le temps de la guerre froide pour nous renseigner, encore aujourd’hui, sur ce que nous sommes. C’est pourquoi il mérite encore toute notre attention. Il n’est pas, comme a pu le penser l’élite américaine, celui d’un réactionnaire ou d’un homme ingrat à l’égard du pays qui l’a accueilli. Alexandre Soljenitsyne reste fidèle dans ce discours à sa ligne de conduite passée, à l’honneur, à la Vérité.
«Ne pas vivre dans le mensonge» était le nom de son dernier samizdat paru en URSS. Qu’est-ce que le totalitarisme, en effet, sinon essentiellement un mensonge en ce qu’il cherche à dénaturer l’homme en faisant fi de sa condition et à transfigurer le monde? Alexandre Soljenitsyne parle d’autant plus librement pendant son discours d’Harvard qu’il se trouve dans une démocratie. La réception si controversée de ce discours l’amènera à faire cette réflexion dans ses mémoires: «Jusqu’au discours d’Harvard, écrit-il, je m’étais naïvement figuré vivre dans un pays où l’on pouvait dire ce qu’on voulait, sans flatter la société environnante. Mais la démocratie, elle aussi, attend qu’on la flatte».
Le discours d’Alexandre Soljenitsyne, à la fois méditatif et audacieux, est une alerte, une mise en garde, un avertissement. Comme la vigie, son auteur envoie des signaux. Ce qu’il pointe n’a fait que s’aggraver depuis. A posteriori, le discours d’Harvard s’est donc avéré, en grande partie, prophétique. Soljenitsyne voit suffisamment bien ce qui est, pour anticiper ce qui sera. «En ami», il a le courage de le dire.Il vise ici, à la fois la prétention des Occidentaux à se croire la pointe avancée du Progrès dans ses multiples dimensions et à vouloir imposer leur modèle.
Le déclin du courage
Dès le début de son texte, il remet l’orgueil du «monde libre» à sa place, en affirmant qu’il ne recommanderait pas la société occidentale comme «idéal pour la transformation» de la sienne: «Étant donné la richesse de développement spirituel acquise dans la douleur par notre pays en ce siècle, le système occidental dans son état actuel d’épuisement spirituel ne présente aucun attrait». Le caractère de l’homme s’est affermi à l’Est et affaibli à l’Ouest. Il vise ici, à la fois la prétention des Occidentaux à se croire la pointe avancée du Progrès dans ses multiples dimensions et à vouloir imposer leur modèle – les autres pays étant jugés «selon leur degré d’avancement dans cette voie» – mais aussi la décadence de l’Occident. Il souligne sa débilité, c’est-à-dire sa faiblesse, liée à ce qu’il nomme le déclin du courage, «qui semble, dit-il, aller ici ou là jusqu’à la perte de toute trace de virilité» et qui «a toujours été considéré comme le signe avant-coureur de la fin». Pour lui, l’esprit de Munich continue à dominer le XXe siècle.
Alexandre Soljenitsyne cible plus particulièrement la couche dirigeante et la couche intellectuelle dominante, c’est-à-dire ceux qui donnent «sa direction à la vie de la société». Il parle notamment des mass-médias qui (dés)informent avec hâte et superficialité. La presse, alors qu’elle n’est pas élue, est d’après lui la première force des États occidentaux et encombre l’âme de futilités au nom du «droit de tout savoir». Elle est marquée par l’esprit grégaire, comme le milieu universitaire, empêchant aux esprits fins et originaux de s’exprimer.
La lâcheté, l’indisposition au sacrifice des classes les plus socialement élevées trouvent évidemment un écho dans notre monde contemporain marqué par la révolte des élites des pays occidentaux et l’expansion de l’islamisme, qui a su habilement tirer parti de nos lâchetés. Aujourd’hui comme hier, le défaut de courage et le refoulement du tragique de l’Histoire se paient par le grossissement du monstre. Que l’on songe à l’après-Bataclan et aux injonctions au «tous en terrasse!» qui l’ont accompagné en lisant ces lignes: «un monde civilisé et timide n’a rien trouvé d’autre à opposer à la renaissance brutale et à visage découvert de la barbarie que des sourires et des concessions (…) vos écrans, vos publications sont emplis de sourires de commande et de verres levés. Cette liesse, c’est pourquoi?».
Juridisme sans âme
L’Occident, nous dit Soljenitsyne, s’est perdu en atteignant son but. Dans la société d’abondance déchristianisée, l’homme est amolli. Son confort sans précédent dans l’histoire lui fait rechigner au sacrifice et perdre sa volonté, ce qui est un problème bien plus grave que l’armement: «quand on est affaibli spirituellement, dit-il, cet armement devient lui-même un fardeau pour le capitulard». Il a l’illusion d’une liberté sans borne («la liberté de faire quoi?») mais il ne fait que se vautrer dans l’insignifiance. Comme l’homme-masse décrit par le philosophe espagnol Ortega y Gasset, il réclame sans cesse des droits et délaisse ses devoirs. Les grands hommes, dans ce contexte, ne surgissent plus.Autant l’URSS est un État sans lois, autant l’Occident est aujourd’hui, selon Soljenitsyne, un juridisme sans âme.
Cette société d’abondance déchristianisée est le fruit d’une conception du monde née avec la Renaissance et qui «est coulée dans les moules politiques à partir de l’ère des Lumières». C’est le projet d’autonomie: l’homme est sa propre loi. De l’Esprit (Moyen Âge), le curseur a été excessivement déplacé vers la Matière (à partir de la modernité), au risque de la démesure. L’érosion de ce qu’il restait des siècles chrétiens a ensuite amené, selon Soljenitsyne, à la situation contemporaine.
Corollaire de la société de l’abondance où le marché est roi, le droit est omniprésent en Occident. Ne permet-il pas de compenser la dégradation des mœurs? Autant l’URSS est un État sans lois, autant l’Occident est aujourd’hui, selon Soljenitsyne, un juridisme sans âme. Il est dévitalisé par un droit «trop froid, trop formel pour exercer sur la société une influence bénéfique». Il encourage la médiocrité, plutôt que l’élan. Il ne peut suffire à mettre les hommes debout, comme l’exigent pourtant les épreuves de l’Histoire.
Pour se hisser, l’homme a besoin de plus. Chez le chrétien orthodoxe qu’est Soljenitsyne, le remède est spirituel. En conclusion de son discours, il juge que «nous n’avons d’autre choix que de monter toujours plus haut», vers ce qui élève l’âme, plutôt que vers les basses futilités. Ce plus-haut est un frein aux pulsions, aux passions, à l’irresponsabilité. Il donne du sens. Il donne des raisons de se sacrifier, de donner sa vie. Le propos de Soljenitsyne est condensé dans la célèbre phrase de Bernanos: «on ne comprend absolument rien à la civilisation moderne si l’on n’admet pas d’abord qu’elle est une conspiration universelle contre toute espèce de vie intérieure». Cette vie intérieure, chez le dissident passé par l’enfer du Goulag, est ce qui nous est le plus précieux. À l’Est, elle est piétinée par la foire du Parti, à l’Ouest ; elle est encombrée par la foire du commerce.
«Ne soutenir en rien consciemment le mensonge»
La philosophe Chantal Delsol, en s’appuyant en grande partie sur les dissidents de l’est (dont Soljenitsyne), a démontré dans La Haine du monde que la postmodernité poursuivait les mêmes finalités que les totalitarismes. Celles de transfigurer le monde et de renaturer l’homme. Seulement, elle le fait sans la terreur mais par la dérision.Le matérialisme, qu’il soit communiste ou postmoderne, se déploie sur la destruction de ce qui ancre l’individu à un lieu et à une histoire et de ce qui le relie à un Plus-haut que lui-même.
La postmodernité, comme le communisme, engendre des démiurges qui font le choix du mensonge. Le démiurge se désintéresse de sa vie intérieure. Il veut, non pas se parfaire, mais être perfection. Il veut, non pas parfaire le monde, mais un monde parfait. Les apôtres de la gouvernance mondiale jettent les nations aux poubelles de l’Histoire. Les idéologues du gender font fi des différences sexuelles. Les transhumanistes promettent «l’homme augmenté» débarrassé de sa condition de mortel et capable de s’autocréer.
Comme Chantal Delsol, Alexandre Soljenitsyne explique l’attraction longtemps exercée par le communisme sur les intellectuels occidentaux par le lien avec les Lumières françaises, et leur idéal d’émancipation perverti, excessif, qui est toujours celui de la postmodernité. Dans ce cadre, l’enracinement est l’ennemi à abattre. Le matérialisme, qu’il soit communiste ou postmoderne, se déploie sur la destruction de ce qui ancre l’individu à un lieu et à une histoire et de ce qui le relie à un Plus-haut que lui-même.
Le jour où Soljenitsyne a donné une leçon à Harvard sur le déclin de l’Occident
AFP Photo
Tod Worner – publié le 05/05/16
Un éloge de la vérité, du bien et du beau.
Dans une société moderne à la dérive, il est bon de se souvenir de la vérité, du bien & du beau. Chaque semaine je présente un essai ou un discours qui allume une bougie dans la pénombre. C’est un ensemble de textes que j’ai compilés au fil des années et j’espère qu’ils inspireront les lecteurs.
Discours de Soljenitsyne à l’Université de Harvard
Dissident russe, Alexandre Soljenitsyne s’est présenté devant la promotion 1978 de l’Université de Harvard dont il n’aurait pas pu être plus éloigné : les diplômés étaient là grâce à l’héritage, le génie, les privilèges ou l’influence. Soljenitsyne est arrivé à la cérémonie après le goulag, l’exil, la terreur et les privations. Il avait reçu le Prix Nobel de littérature huit ans auparavant et établi son domicile aux États-Unis. La promotion de 1978 s’attendait à une diatribe contre le communisme et un éloge de son pays d’adoption.The Gorgeous Danube Delta in 4k – from Tulcea Romania
La devise de Harvard est “VERITAS”. La vérité est rarement douce à entendre ; elle est presque toujours amère. Mon discours d’aujourd’hui contient une part de vérité ; je vous l’apporte en ami, non en adversaire… Il est temps, à l’Ouest, de défendre non pas tant les droits de l’homme que ses devoirs. Si l’on me demandait… si je pouvais proposer l’Ouest, en son état actuel, comme modèle pour mon pays [la Russie], il me faudrait en toute honnêteté répondre non. Non, je ne prendrais pas votre société comme modèle pour la transformation de la nôtre… Après avoir souffert pendant des décennies de violence et d’oppression, l’âme humaine aspire à des choses plus élevées, plus pures que celles offertes aujourd’hui par les habitudes d’une société massifiée, forgées par l’invasion révoltante de publicités commerciales, par l’abrutissement télévisuel et par une musique intolérable. Comment l’Ouest a-t-il pu décliner, de son pas triomphal à sa débilité présente ? Nous avons tourné le dos à l’Esprit et embrassé tout ce qui est matériel, avec excès et sans mesure. Le nouveau mode de pensée qui est devenu notre guide, n’admettait pas l’existence d’un mal intrinsèque en l’homme, et ne voyait pas de tâche plus noble que d’atteindre le bonheur sur terre. Nous avions placé trop d’espoirs dans les transformations politico-sociales, et il se révèle qu’on nous enlève ce que nous avons de plus précieux : notre vie intérieure… [Notre tâche sur terre] doit être l’accomplissement d’un dur et permanent devoir, de sorte que tout le chemin de notre vie devienne l’expérience d’une élévation avant tout spirituelle, pour que [nous] quittions cette vie en étant de meilleures personnes que lorsque nous y sommes entrés. Seul un mouvement volontaire de modération de nos passions peut élever l’homme au-dessus du courant du matérialisme…
Les vérités, difficiles à entendre
Pendant des années, Alexandre Soljenitsyne était celui qui révélait la vérité sur un régime soviétique oppressif et broyeur d’âmes. Mais par un jour de juin, à Harvard, il a révélé la vérité à un monde occidental décadent, satisfait de lui-même et qui avait oublié Dieu. Ses propos ont choqué et même mis en colère son auditoire. Mais il l’a aussi fait réfléchir. Peut-être qu’à l’heure actuelle, il serait bon de réétudier son message et de réellement l’écouter. Oui, peut-être.
Pour lire le discours intégral de Soljenitsyne, cliquez ici.
აკადემიკოსი სახაროვის ოხრობა
ჯერ ლენინ-სტალინის პრემიებით დაჯილოეული და მერე ნობელის პრემიის ლაურეატი, საბჭოთა კავშირის უმაღლესი საბჭოს წევრი და ვარსკვლავი აკადემიკოსი სახაროვი იყო საქართველოს დამოუკიდებლობის და ტერიტორიული მთლიანობის მტერი. მას ტაშს უკრავდნენ ამერიკელები, ევროპელები და არის გაუთავებელი სისხლისღვრა.https://historyplusart.wordpress.com/2021/02/08/აკადემიკოსი-სახაროვის-ოხ/
https://www.ekhokavkaza.com/a/24241221.html
– მან 1980-ანი წლების ბოლოს დაწერა რუსეთის იმპერიის საფუძველზე ევრაზიის შეერთებყლი შტატების, ევროპის და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირის კონსტიტუციის პროექტი. ამ ახალ კავშირში საბჭოთა კავშირის ყველა პოლიტიკურ-ადმინისტრატიული ერთეული თანასწორუფლებიან შტატებად უნდა გამოცხადებულიყო. საქართველოსგან დამოუკიდებელ ერთეულებად უნდა გამოცხადებულიყო აფხაზეთი, სამხრეთ ოსეთი, აჭარა.
Когда академик Сахаров в конце 80-х нарисовал новый проект Советского Союза, по его проекту все национально-территориальные образования должны были в горизонтальном соотношении создавать на базе российской империи новые соединенные штаты – от эвенков до Украины. В этом утопическом проекте, естественно, раз в Грузии было несколько автономий, то на ее территории образовывалось несколько штатов: Грузия, Абхазия, Южная Осетия, Аджария.
ევროპის და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირი, შემოკლებით ევროპულ-აზიური კავშირი- რესპუბლიკების კონფედერატული გაერთიანება. საბჭოთა კავშირის ასეთ რამედ გადაკეთების წინადადება 1989 წელს წარმოადგინა საბჭოთა კავშირის სახალხო დეპუტატების ყრილობის დეპუტატთა რეგიონთაშორისი ჯგუფის თავმჯდომარე ანდრეი სახაროვმა. პროექტის თანაავტორები იყვნენ გალინა სტაროვოიტოვა, ანატოლი სობჩაკი და სხვები. კონსტიტუციის პროექტი ამოდიოდა იქიდან რომ ახალი კავშირის სუბიექტები უნდა ყოფილიყვნენ საწყისი სუვერენიტეტის, მათ შორის კავშირიდან გასვლის უფლების მქონე დაახლოებით 50 სრულიად თანასწორუფლებიანი რესპუბლიკა რომლებადაც უნდა გადაქცეულიყვნენ საბჭოთა კავშირის მოკავშირე რესპუბიკები და ავტონომიები //ანუ აფხაზეთი, აჭარა და სამხრეთ ოსეთი უნდა გადაქცეულიყვნენ საქართველოსგან დამოუკიდებელ რესპუბლიკეად//. გამონაკლისები იყვნენ დამოუკიდებლობის მსურველი ლიტვა, ესტონეთი, ლატვია. საბჭოთა კავშირის ადგილზე შექმნილი ახალი კავშირის რეაპუბლიკა სახელმწიფოებს უნდა ჰყოლდათ თავისი არმია, თავისი სამართალდაცვითი ორგანოები, უნდა ჰქნოდათ თავისი ფულის სსტემა, სრული ეკონომიკური დამოუკიდებლობა, გადასახადების გადახდის ცალარხიანი სისტემა.
მაგრამ დიდი ჰუმანისტი აკადემიკოსი სახაროვის კეთილი სურვილების განსახორციელებლად დაიგეგმა და მოეწყო სასაკლაოები. ასე იყო ყარაბაღში, სამხრეთ ოსეთში, აფხაზეთში. ეს გააადვილი 1991 წელს საქართველოს მეორე რესპუბლიკის დამხობამ.
იხაილ გორბაჩოვის დავალებით თუ ნებართვით დაშნაკები საზღვარგარეთიდან 1986 წელს იარაღით ამარაგებდნენ სომხებს. ასე მომზადდა ყარაბაღის სასაკლაო, აზერბაიჯანელთა ჟლეტა. ასე იყო ყველგან. თბილისშიც, სოხუმშიც, ცხინვალშიც. მარტო გოგიაგვახარიას გონია რომ ამის მომწყობი ძალა არ მოქმედებს დღესაც. პუტინამდე დაწყებული სასაკლაო პუტინის მერეც გაგრძელდება. По словам Мурадяна, летом 1986 года карабахцы с помощью дашнаков получили первую партию легкого стрелкового оружия из-за рубежа. Впоследствии поставки оружия стали осуществляться регулярно, причем “почему-то было много оружия чешского производства”. Это оружие шло главным образом в Нагорный Карабах. “Все организации в Карабахе были вооружены. Все местные комсомольцы имели личное оружие”. Это удивительное признание свидетельствует, что по крайней мере один армянский активист был уверен, что спор между двумя республиками мог перерасти в вооруженный конфликт.
historyplusart 
