გერმანიაში და მის არემარეში ჩვენს თვალწინ დევნიან ქრისტიანობას და ქრისტიანებს. თავს ესხმიან მღვდლებს, არბევენ და ლეწავენ გოეთეს საყვარელ გერმანიასაც. პატივს ვცემ მაჰმადიანობას, ბუდიზმს, ზოროასტრიზმს, შამანიზმს ,სრულ ჭკუაზე მყოფ დეისტებს და ათეისტებს,მაგრამ მე არ მინდა ასეთი ველურობა საქართველოში რაც არ უნდა იჭყიპინოს გოგიაგვახარიამ.
“The observed cases of violence in Germany are mainly perpetrated against Protestant and Catholic churches and Christian buildings. These include vandalism, looting, graffiti, and damage of property with a high and slightly increasing frequency in the last years. There have also been more severe cases that show a clear bias like physical assaults on priests, arson attacks and decapitated statues. OIDAC has documented 255 violent attacks against Christians or Christian sites between 2019 and 2020.”
EUROPE : Les crimes de haine anti-chrétiens en Europe ont augmenté de 70 % entre 2019 et 2020
Les crimes de haine anti-chrétiens en Europe ont augmenté de 70% entre 2019 et 2020, selon des rapports de surveillance
Par Anugrah Kumar
The Christian Post (11.12.2021) – https://bit.ly/3IDUKN0 – Une nouvelle étude d’une organisation de surveillance basée à Vienne suggère que les crimes de haine anti-chrétiens en Europe ont augmenté de 70% entre 2019 et 2020 dans un contexte d’inquiétude croissante sur le déclin de la liberté religieuse à travers le continent.
Un nouveau rapport publié ce mois-ci par l’Observatoire sur l’intolérance à l’égard des chrétiens en Europe (OIDAC) se concentre sur l’impact du déclin de la liberté religieuse, de la liberté de conscience et des droits parentaux sur les libertés des chrétiens européens.
Le document identifie “l’intolérance et la discrimination croissantes” contre les chrétiens de la part des gouvernements à travers la législation et le discours politique. Il identifie également l’intolérance des individus à travers “l’exclusion sociale et les actes criminels”.
L’OIDAC note que le Bureau des institutions démocratiques et des droits de l’homme de l’Organisation pour la sécurité et la coopération en Europe a publié son rapport annuel sur les crimes de haine en novembre, indiquant qu’il y avait 981 crimes de haine anti-chrétiens en Europe en 2020, contre 578 en 2019.
“Cela signifiait une augmentation de 70% des crimes de haine anti-chrétiens depuis l’année dernière”, indique le rapport de l’OIDAC.
« Nos chiffres parlent plus fort que nos mots. C’est l’une des raisons pour lesquelles l’OIDAC a été fondée il y a plus de dix ans, car il n’y avait pas d’autre organisation qui signale et sensibilise sur ce phénomène en Europe.
L’étude compilée sur deux ans se concentre sur les situations des chrétiens dans cinq pays – la France, l’Allemagne, l’Espagne, la Suède et le Royaume-Uni – au milieu de la montée de “l’intolérance laïque” et de “l’oppression islamique”.
“Ces pays ont été sélectionnés parce que, selon nos observations, les chrétiens y rencontrent le plus de difficultés”, explique le rapport. « Les conclusions du rapport sont basées sur une variété de données que nous avons recueillies. La majorité de nos données sont basées sur des cas descriptifs, un questionnaire détaillé et des entretiens approfondis avec des experts et des chrétiens affligés.
Alors que les crimes de haine ont une fréquence plus élevée en France et en Allemagne, ils ont tendance à être plus graves en Espagne et en France, constate l’organisation.
“Le nombre de crimes de haine anti-chrétiens en Allemagne est étonnamment élevé mais pas aussi grave que dans d’autres pays dans ce rapport”, indique le rapport.
« Les cas de violence observés en Allemagne sont principalement perpétrés contre des églises protestantes et catholiques et des bâtiments chrétiens. Ceux-ci comprennent le vandalisme, le pillage, les graffitis et les dommages matériels avec une fréquence élevée et légèrement croissante au cours des dernières années. Il y a également eu des cas plus graves qui montrent un parti pris clair comme des agressions physiques contre des prêtres, des incendies criminels et des statues décapitées. L’OIDAC a documenté 255 attaques violentes contre des chrétiens ou des sites chrétiens entre 2019 et 2020. »
En termes de poursuites judiciaires pour “discours de haine” présumé, le Royaume-Uni a le plus grand nombre de cas. Mais les autres pays ont des taux élevés d’autocensure, indique le rapport.
Le droit à l’objection de conscience est menacé en Suède, en France et en Espagne.
“L’absence de clause de conscience en Suède affecte déjà les professionnels chrétiens, et les intentions de modifier cette clause en France et en Espagne pourraient conduire à une exclusion complète des chrétiens dans certaines professions”, prévient l’OIDAC.
Dans le secteur de l’éducation, l’organisation prévient que “les étudiants universitaires chrétiens perçoivent qu’ils ne peuvent pas débattre librement de certains sujets ou exprimer leurs opinions sans jugement ni conséquences négatives, ce qui conduit aux effets paralysants de l’autocensure”. Le document soutient également que diverses nouvelles réglementations en matière d’éducation sexuelle et relationnelle violent les droits parentaux.
En France et en Espagne, la plupart des attaques visaient des catholiques. Et en Allemagne et au Royaume-Uni, les chrétiens catholiques et non catholiques ont été ciblés.
L’OIDAC a enregistré 175 incidents contre la liberté religieuse en Espagne en 2019, et 140 (80 %) visaient des catholiques. En 2020, 51 incidents violents contre des chrétiens ont été enregistrés contre 30 cas en 2019.
L’organisme de surveillance affirme que “l’intolérance laïque” et “l’oppression islamique” sont deux des principales dynamiques menaçantes qui affectent la vie des chrétiens en Europe dans quatre domaines principaux : l’église, l’éducation, la politique et le lieu de travail.
“Nous avons constaté que le domaine de la vie de l’église est le plus visiblement touché en raison d’un nombre croissant de crimes de haine dans la plupart des pays, mais l’éducation, le lieu de travail et la politique suivent peu de temps après”, indique le rapport.
“[W]alors que l’intolérance laïque est la dynamique motrice dans la plupart des cas et des domaines de la vie que nous avons observés, l’oppression islamique se produit principalement dans les zones sensibles concentrées, dans lesquelles les chrétiens convertis sont le groupe le plus touché avec les autres chrétiens résidentiels. “
Le rapport soutient que l’opposition aux opinions morales chrétiennes conservatrices conduit à l’intolérance laïque.
“Cette polarisation semble également être promue par des médias sensationnalistes et analphabètes religieux qui stigmatisent et marginalisent les voix religieuses dans le débat public”, ajoute le rapport.
Les chrétiens convertis d’origine musulmane sont “très vulnérables”, selon le groupe. “Nos données indiquent que beaucoup d’entre eux sont confrontés à l’intolérance et à la violence de leur environnement social, et le danger auquel ils sont confrontés est souvent ignoré par les autorités de l’État”.
Le rapport affirme également que les églises se sont vu refuser leur liberté religieuse et ont été victimes de discrimination en Europe en raison des restrictions de rassemblement liées à la pandémie de COVID-19.
“Cela s’est produit soit par l’utilisation injustifiée et disproportionnée du pouvoir par des agents publics (Espagne), soit par des interdictions générales disproportionnées du culte public, le rétrogradant à un service non essentiel”, détaille l’OIDAC.
En juillet dernier, l’organisme de surveillance a constaté qu’il y avait eu une augmentation d’environ 285 % du nombre d'”incidents anti-chrétiens” signalés en France au cours de la décennie précédente.
“Le gouvernement français a rapporté 275, ce qu’ils appellent, des actes anti-chrétiens [en 2008]”, a déclaré à l’époque la directrice exécutive du groupe, Ellen Fantini, au Christian Post . “Donc, il s’agit de cibler une église d’une manière ou d’une autre avec du vandalisme ou une statue chrétienne publique, cela pourrait être un cimetière chrétien ou cela pourrait être de véritables agressions contre des chrétiens français avec un parti pris anti-chrétien.”
Photo : Des évêques et des fidèles de l’Église catholique se réunissent lors d’une cérémonie au sanctuaire de Lourdes, en France, le 6 novembre 2021. | AFP via Getty Images/Valentine Chapuis
Selon un expert français du patrimoine religieux français , “une mosquée est érigée tous les 15 jours en France, tandis qu’un édifice chrétien [église ou monument] est détruit au même rythme”.
Le président de l’Observatoire du patrimoine religieux de Paris, Edouard de Lamaze, alerte les médias français sur la “disparition progressive des édifices religieux dans un pays” longtemps qualifié de “fille aînée de l’église.”
A lire aussi
Son avertissement est intervenu à la suite d’un incendie du 15 avril («réputé accidentel») qui a détruit l’église Saint-Pierre du XVIe siècle à Romilly-la-Puthenaye, en Normandie, dans le nord de la France, exactement deux ans après l’incendie qui a détruit une grande partie de La célèbre cathédrale Notre-Dame de Paris.
La majorité des monuments démolis sont catholiques. En France, où le catholicisme est encore « largement majoritaire », il existe environ 45 000 « lieux de culte » catholiques.
Dans une interview accordée à Catholic News Agency, Lamaze s’est dit préoccupé par le fait qu’en plus d’un édifice religieux qui disparaît toutes les deux semaines – par démolition, transformation, destruction par le feu ou effondrement – les deux tiers des incendies dans les édifices religieux sont dus à des incendies criminels. “Bien que les monuments catholiques soient encore en avance, une mosquée est érigée tous les 15 jours en France, tandis qu’un édifice chrétien est détruit au même rythme”, a déclaré Lamaze.
“Cela crée un point de basculement sur le territoire qui doit être pris en compte.” Dans l’interview, Lamaze a fait part de son inquiétude quant au fait qu’en moyenne plus de deux monuments chrétiens sont ciblés chaque jour. Les deux tiers de ces incidents concernent des vols, tandis que le tiers restant implique des profanations, selon Lamaze.
Selon les données de l’unité centrale de renseignement criminel de France, il y a eu 877 attaques contre des “lieux de culte” catholiques en 2018. “Ces chiffres ont quintuplé en seulement dix ans”, a déclaré Lamaze, notant que 129 églises ont été vandalisées en 2008…. Actuellement, 5 000 bâtiments catholiques risquent d’être démolis. Lamaze a imputé cet état de fait à la “profonde négligence” des pouvoirs publics, notant que seuls 15 000 sites catholiques sont “officiellement protégés en tant que monuments historiques”, tandis que les 30 000 restants sont “pratiquement laissés à l’abandon”.
L’extrémisme islamiste est en hausse en France. Le gouvernement français sous la direction du président français Emmanuel Macron a réprimé la même chose. Mais même avec toutes ces actions, les Français n’ont pas le sentiment que suffisamment de travail a été fait pour résoudre le problème.
Le 30 avril , TFIGlobal rapportait qu’une lettre avait été publiée dans le journal de droite Valerus Actuelles. La lettre avertit le gouvernement français d’une menace de guerre civile qui pourrait éclater si l’extrémisme islamiste n’est pas maîtrisé. La lettre a été signée par 20 généraux de l’armée française à la retraite et une horde de militaires français actuels.
Les généraux ont prédit que si rien n’est fait pour répondre à leurs préoccupations, il y aura une « explosion » soudaine, nécessitant un coup d’État militaire pour renverser le gouvernement. “Il n’y a pas le temps de tergiverser, ou demain la guerre civile mettra fin à ce chaos croissant, et les morts, dont vous porterez la responsabilité, se compteront par milliers”, ont-ils déclaré.
Suite à la lettre, une autre lettre a émergé qui avait le soutien de près de 130 000 citoyens français dénonçant la capacité du gouvernement français à lutter contre la montée de l’extrémisme.
Mais à chaque attaque de ce type contre des institutions religieuses en France, les islamistes creusent leur propre tombe. A chaque nouvel assaut, la volonté d’Emmanuel Macron de lutter contre l’extrémisme islamiste se renforce.
ფრანგი აკადემიკოსი, პიკასოს მუზეუმის დირექტორი ჟან კლერი. ცდილობს სიმართლის თქმას მხატვრულ-ლიტერატურულ ავანგარდებზე და ამის გამო მას რეაქციონერს უძახიან.
არასოდეს დავცემულვართ მხატვრული არარაობის ასეთ დონეზეო, ამბობს 1940 წელს დაბადებული ფრანგი აკადემიკოსი ჟან კლერი.
ავინიონში გამოფინეს დიდი ფერადი ფოტო რომელზეც ჯვარცმა ჩადებულია ვიღაც დეგენერატის შარდში, რადიო თავისუფლების ქართული რედაქციის გასაგონადაც ვამბობ რომ ასეთი რამეები არის ვანდალიზმი და მკრეხელობა და არა ხელოვნება გინდა ამ დეგენერატს ნობელის პრემიაც მისცენ.
Jean Clair, ჟან კლერი საინტერესო კაცია. ხელოვნების ისტორიკოსი და კრიტიკოსი, აკადემიკოსი ჟან კლერი იყო მემკვიდრეობის მთავარი მცველი, პიკასოს მუზეუმის დირექტორი.
ის ლაპარაკობს დასავლელ ინტელექტუალთა ანტიდასავლურ განწყობებზე.
სიურეალისტურ იდეოლოგიას მუდამ უნდოდა მისი აზრით მატერიალისტური და უნაყოფო ამერიკის სიკვდილი და სულიერ ღირებულებათა მცველი აღმოსავლეთის გამარჯვება.
Aragon 1925 წელს:
« ჩვენ დავანგრევთ თქვენთვის ძვირფას ცივილიზაციას… დასავლურო სამყაროვ, შენ სიკვდილი გაქვს მოსჯილი.
ჩვენ ვართ ევროპის დამარცხების მომხრეები// Nous sommes les défaitistes de l’Europe…// შეხედეთ რა ხმელია და რა კარგია ყველა ხანძრისთვის ეს მიწა.»
სიტყვის დასკვნით ნაწილს, ტარტარ-ლაქლაქს არ ა აკლია მისნობის, თუ პითიას მასშტაბი და განზომილება, როგორც იტყოდა ოკულტიზმით ესოდენ გატაცებული ბრეტონი:
« დაე ნარკოტიკით ვაჭრები დაესხნენ თავს ჩვენს შეძრწუნებულ ქვეყნებს, დაე შორეული ამერიკა დაემხოს თავისი . თეთრი შენობებიდან…»///«Que les trafiquants de drogue se jettent sur nos pays terrifiés. Que l’Amérique au loin croule de ses buildings blancs…» (La Révolution surréaliste, N° 4, 1925).
მეტისმეტობა, წრეგადასულობა და ზღვარგადასულობა არ ყოფილა უბრალოდ სიტყვიერი.
უკვე ვიცით რომ უმარტივესი სიურეალისტური აქტი იყო ქუჩაში გასვლა და პირველივე შემხვედრისთვის სროლა.
თავაზიანი რობერ დესნოც // gentil Robert Desnos// აზიაში ხედავდა «ყველა იმედის ციხე-სიმაგრეს»
// «la citadelle de tous les espoirs»// და მოუწოდებდა, უხმობდა ბარბაროსებს რომლებიც შეძლებდნენ « ატილას მთავარანგელოზთა კვალზე გავლას»
// appelait de ses vœux les Barbares capables seuls de marcher sur les traces des «archanges d’Attila».//.
სიურეალისტები იღებდნენ კომუნისტების ლოზუნგებს და კომუნისტებთან ერთად გმობდნენ
« დასავლეთის იმპერიალისტურ და მეომარ ბურჟუაზიას» //«la bourgeoisie impérialiste et guerrière de l’Occident»//,
სახელმწიფოს და « სამშობლოს მახრჩობელა დოგმებს»
// «les dogmes étouffants d’Etat et de Patrie»// .
ბრძოლა დამთავრდება გამარჯვებით აღმოსავლეთისა რომელშიც სიურეალისტები ხედავენ « ველური ძალების დიდ რეზერვუარს»,
დასავლელთა სასაცილო პაწაწა გამოვლინებების, ხელოვნების, კულტურის მარადიული მტრების, დიდ მნგრეველთა მარადიულ სამშობლოს».
// იდიოტ სიურეალისტებს კაცობრიობის ცივილიზაციის საფუძვლის ჩამყრელი შუამდინარეთი, ძველი ეგვიპტე წარმოედგინათ ველურ ბარბაროსთა ხროვად.//
სიურეალისტებს უნდოდათ ახალი მისტიციზმი რომელიც შეძლებდა დასავლეთის ხსნას მატერიალიზმისგან.
// ნიჰილისტური მატერიალიზმის მიერ გაჩაღებული მსოფლიო ომით გადარეული სიურეალისტები 1920-ანი წლების შუა ხანებში უტევდნენ ლოღიკას, გონებას, განმანათლებლების მემკვიდრეობას
მათ უნდოდათ ქრისტიანული ევროპის ნანგრევებზე აგებული ნიჰილისტურ-მატერიალისტურ-პროგრესისტული სამყაროს მოსპობა.
ყველა ავანგარდი მოუწოდებდა მკვლელობისკენ.
მუსოლინისთვის მოდელი იყო ფუტურიზმის ლიდერი მარინეტი რომელიც მასობრივი პროპაგანდის საშუალებათა, კინოს, თეატრალიზებულ სანახაობათა, დეკორუმის და ქუჩის მანიფესტაციების ოსტატურად გამოყენებით პოლიტიკას აძლევდა ესთეტიკურ სახეს, ათაყვანებდა ბრბოს. ეს გაკვეთილი კარგად ისწავლა ნაციზმმა.
ლევ ტროცკიმაც აღიარა 1924 წელს წერილში « ლიტერატურა და რევოლუცია » რომ ფუტურიზმმა ფაუხსნა გზა ფაშიზმს
// თუმცა ტროცკის და ლენინს უნდოდათ მსოფლიო ბოლშევიკური რევოლუცია, ბოლშევიკებმა გერმანიაშიც სცადეს სახელმწიფო გადატრიალებების მოწყობა რამაც ასევე გაამხეცა ჰიტლერი. არც ამის დავიწყება ღირს//.
მეორეს მხრივ კი მარინეტის საბჭოთა მოწაფეები,ოსიპ ბრიკი და საბჭოთა ავანგარდისტი კომუნისტ-ფუტურისტები. მოუწოდებდნენ ბურჟუათა, სუსტების მოსპობისკენ, მოხუცთა თავის ქალებისგან საფერფლეების გაკეთებისკენ.
მაიაკოვსკი კი ხოტბას ასხავდა ხიშტს, ბრაუნინგს, მაუზერს.
ასეთი ლათაიებით დამუშავებულებმა თობებმა დაუშვეს ჩეკას და გპუს მიერ მოწყობილი სასაკლაოები.
სიტყვები პასუხისმგებელია: მხატვრულ და ლიტერატურულ ავანგართა სიძულვილით სავსე სიტყვებმა მოამზადეს ინდივიდთა სიკვდილი.
თუ გადაფურცლავთ სიურეალისტების ნაწერებს ნახავთ რომ ადამიანთა დამცირება, შეურაცხყოფა, ლანძღვა-თათხვა და გინება ჩვეულებრივი ამბავი იყო მათთვის.
იგივე ლექსიკას და თავაზოანობას ნახავთ ნაცისტურ და კომუნისტურ ფურცლებში.
თუ კი ყურადღებით და აუღელვებლად წავიკითხავთ დავინახავთ რომ სიურეალისტთა მანიფესტები დიდად არ განსხვავდება მემარცხენე თუ მემარჯვენე ექსტრემისტების ფურცლებისგან…
საინტერესოა რომ სიურეალისტები კომუნისტებთან მეტ ხანს იყვნენ ვიდრე მემარჯვენე ინტელექტუალები ფაშიზმთან
Stefan George-მ უკვე 1933 წლიდან შეაქცია ზურგი ნაციონალ-სოციალიზმს, Jünger და Gottfried Benn ჩაეფლნენ შიდა ემიგრაციაში.
ბრეტონი კი სტალინიზმს მოშორდა მარტო 1935 წლის ბოლოს. რაღა უნდა ვთქვათ ელიუარზე და არაგონზე.?
მიუხედავად ყველაფრისა სხვა ავანგარდებისგან განსხვავებით სიურეალისტებს დღესაც უყურებენ შეწყნარებით.
სიურეალისტები დღესაც ითვლებიან ლიბერტართა ავანგარდად რომელმაც ახალგაზრდობა მიიყვანა სექსუალურ განთავისუფლებამდე, ავტომატური და სპონტანური შემოქმედების საოცრებამდე, ყველას და ყველასთვის ხელოვნებამდე., ზმანების და ქმედების შერიგებამდე და დღეს გაბატონებული აზრის სხვა რამეებამდე.
სიურეალიზმის ამ დაუსჯელობას აქვს სხვა მიზეზიც.
სიურეალიზმს არ სჯეროდა პროგრესისა და ამით განსხვავდებოდა ის რადიკალურად სხვა ავანგარდებისგან
ფუტურისტებს, კონსტრუქტივისტებს და ა.შ ხიბლავდა მანქანა, სიჩქარე, ენერგია.
სიურეალისტები გულგრილები იყვნენ ასეთი რამეების მიმართ.
ამიტომ თანამედროვე სამყაროზე და მის უბედურებებზე პასუხისმგებლები არიან ფუტურისტები, კონსტრუქტივისტები და ა.შ. და ამაზე თითქოს არ არიან პასუხისმგებლები სიურეალისტები.
ქალაქი კი, თუ კი ის გაველურდება, სიახლე კი, თუ კი მას მოვნახათ ჩვენს საკუთარ თავში, ჩვენი გულის სიღრმეში და არა გარეთ, სამყაროზე ბატონობაში, და ა.შ., ესაა სიურეალიზმი.
ფუტუროსტების აკვიატებულ-აჩემებული ხატებია ცათამბჯენი და თვითმფრინავი.
ისინია ფილიასთან და ტრამპოლინისთან, ისევე როგორც ლისიცკისთან და მალევიჩთან.
ესაა ტექნიკური სამყაროს დიდების სიმბოლოები.
მაგრამ სიურეალისტებმა პირველებმა წარმოადგინეს თვითმფრინავი და ცათამბჯენი ერთმანეთის პირისპირ.
ამით მათ თითქოს წინასწარ იხილეს ის რაც ჩვენს თვალწინ ჩაიდინეს ტერორისტებმა.
საფრანგეთის მხსნელი შარლ დე გოლით და ნაცისტების მიერ მოკლული ანტუან დე სან ეგზიუპერით კი არა სიურალისტებით მოხიბლული იყვნენ 1968 წლის პარიზული მაისის ინტელექტუალები და 1970-ანი წლების მაოისტები.
ამიტომ საზოგადოება ვერ გმობს სიურეალისტებს მაშინაც კი როდესაც სერიოზულად კითხულობს მათ ტექსტებს. ეს საზოგადოება სიურეალისტების თაყვანისმცემლებად იყო აღზრდილი…
« ყველაფერი გასაკეთებელია, ამბობს სიურეალისტების მამილო ბრეტონი, ყველა საშუალებით უნდა მოვსპოთ ოჯახის, სამშობლოს, რელიგიის იდეები». ბრეტონის აზრის ციტირებასაც ახდენს Alfred Sauvy// « Humour et politique », Calman-Lévy//. გაცხადებული მიზანია დასავლური და ქრისტიანული ცივილიზაციის მიერ ოცი საუკუნის მანძილზე აგებული მენტალური ჯებირების ნგრევა.
სიურეალისტების ერთ-ერთი მთავარი სამიზნე, მაშ, არის დასავლური და ქრისტიანული ცივილიზაცია.
სტუდენტების წინ წარმოთქმულ ერთ მოხსენებაში ატაცებულმა Aragon-მა დაუფარავად აფრქვია სიძულვილი:
« ჩვენ ყველაფერს მოვუღებთ ბოლოს და პირველ რიგში დავანგრევთ თქვენთვის ძვირფას ცივილიზაციას…დასავლურო სამყარო, შენ მოსჯილი გაქვს სიკვდილი…ჩვენ ყველგან გავაღვივებთ დაბნეულობის და უქეიფობის თესლებს…. და დაე ნარკოტიკით ვაჭრები შეესივნონ ჩვენს შეძრწუნებულ ქვეყნებს. აჯანყდი მსოფლიოვ ! ნახეთ რა კარგია ეს ხმელი მიწა ყველა ხანძრისთვის»
[[In « Le surréalisme, son comment et son pourquoi », Camille Colruyt, « Permanences », n° 90, 1972.]].
La pédophilie, un problème croissant dans toute l’Europe
26 août 1996 Web affiché à : 19 h 00 HAE
Du correspondant Bill Delaney
BERLIN (CNN) – Une affaire de pédophilie profondément troublante qui se déroule en Belgique a attiré l’attention du monde sur le problème de la pédophilie.
À son tour, cette attention a accru l’intérêt pour une prochaine conférence internationale sur l’exploitation des enfants qui débutera mardi à Stockholm, en Suède. Des officiels et des journalistes de 130 pays assisteront à la conférence.
Alors que le problème de la pédophilie a jusqu’à présent été étudié principalement en Asie, il s’agit d’un problème croissant dans un certain nombre de pays européens également, dont l’Allemagne.
CNN a rencontré un Allemand, un homme apparemment doux et intelligent dans la trentaine. C’est un pédophile qui, tout au long de sa vie d’adulte, a eu des relations sexuelles avec des garçons dès l’âge de 11 ans.
დიდ ომად წოდებული პირველი მსოფლიო ომი აღქმული იქნა როგორც დასავლური ცივილიზაციის კრიზისი. ვალერიმ 1919 წლიდან მწარედ დაასკვნა: “ ჩვენ სხვა ცივილიზაციებმა ეხლა ვიცით რომ მოკვდავები ვართ”, მაშინ როდესაც შპენგლერმა თავის დასავლეთის დაკნინებაში
(1917) თქვა რომ ყოველი კლასიციზმი გვიჩვენებს მომაკვდავ ცივილიზაციას.
თავისი საკუთარი ღირებულებებისგან დაცლილი, მათი უარმყოფელი მსოფლიო თითქოს იკლავდა თავს.
პოლიტიკურ რეჟიმებს მათი ძალების დისციპლინირება და მოთოკვა თითქოს შეეძლოთ მარტო ამ ძალებით ადამიანის და ადამიანობის მოკვლით.
ელიტების უმრავლესობამ მქუხარე ტაში უკრა საყოველთაო სასაკლაოს.
მეცნიერებმა თავი გამოიჩინეს და სახელი გაითქვეს უფრო და უფრო მკვლელი იარაღების გამოყენებით. გერმანელმა ნობელის პრემიის ლაურეატმა ფრიც ჰაბერმა გამოიგონა და პირველმა გამოსცადა საშინელი ქიმიური იარაღი რომლის საფუძველზე დამზადებული გაზით მერე ნაცისტები სიკვდილის ბანაკებში ხოცავდნენ პირველ რიგში ებრაელებს და მერე სხვებს.
ჰუმანიზმი ომლის მგალობელიც იყო ანატოლ ფრანსი და რომლის მსახურებიც იყვნენ Léon Brunschvicg, Alain თუ Bergson ჩაითვალა ილუზიად რომელიც მორცხვად არიდებს თვალს შემზარავ რეალობას, ვთქვათ სამ მილიონზე მეტი გერმანელი და ფრანგი ჯარისკაცის დაღუპვას.
ამ საშინელმა სამყარომ 20 წლის ახალგაზრდები გადააქცია აბსოლუტური ნიჰილიზმის მქადაგებლებად.
მათ მოინდომეს მთელი წარსულის და საზოგადოების გადაგვა და გადაგდება იმიტომ რომ მათი აზრით სწორედ წარსული, მოქმედი კულტურული და საზოგადოებრივი ღირებულებები რელიგიის ჩათვლით და საზოგადოება იყო საშინელი სინამდვილის მშობელი.
მათ მოინდომეს ყველაფრის სულ თავიდან, სუფთა ფურცლიდან დაწყება.
ასეთმა უარყოფამ დაცინვით მიიღო სახელად დადაიზმი სიტყვა დადა მოძრაობის დამფუძნებელმა Tristan Tzara-მ ნახა ლექსიკონის შემთხვევით გადაშლისას როცა ეძრებდა ჯგუფის სახელს.
სიურეალიზმი არის მეოცე საუკუნის ლიტერატურული და მხატვრული მიმდინარეობა რომელიც იყენებს შემოქმედების ყველა საშუალებას და გონების კონტროლისგან განთავისუფლებულ ფსიქიურ ძალებს// ავტომატიზმი, სიზმარი-ზმანება, არაცნობიერი//.
« ყველაფერი გასაკეთებელია, ამბობს სიურეალისტების მამილო ბრეტონი, ყველა საშუალებით უნდა მოვსპოთ ოჯახის, სამშობლოს, რელიგიის იდეები». ბრეტონის აზრის ციტირებასაც ახდენს Alfred Sauvy// « Humour et politique », Calman-Lévy//. გაცხადებული მიზანია დასავლური და ქრისტიანული ცივილიზაციის მიერ ოცი საუკუნის მანძილზე აგებული მენტალური ჯებირების ნგრევა.
სტუდენტების წინ წარმოთქმულ ერთ მოხსენებაში ატაცებულმა Aragon-მა დაუფარავად აფრქვია სიძულვილი:
« ჩვენ ყველაფერს მოვუღებთ ბოლოს და პირველ რიგში დავანგრევთ თქვენთვის ძვირფას ცივილიზაციას…დასავლურო სამყარო, შენ მოსჯილი გაქვს სიკვდილი…ჩვენ ყველგან გავაღვივებთ დაბნეულობის და უქეიფობის თესლებს…. და დაე ნარკოტიკით ვაჭრები შეესივნონ ჩვენს შეძრწუნებულ ქვეყნებს. აჯანყდი მსოფლიოვ ! ნახეთ რა კარგია ეს ხმელი მიწა ყველა ხანძრისთვის»
[[In « Le surréalisme, son comment et son pourquoi », Camille Colruyt, « Permanences », n° 90, 1972.]].
2D’après le livre de Philippe Le Vallois et Christine Aulenbacher, Les ados et leurs croyances : comprendre leur quête de sens et déceler leur mal-être, L’Atelier, Ivry-sur-Seine, 2006, 159 p., 16,90 euros.
3Parfois, un petit livre est porté par une vague puissante. C’est le sort de cet ouvrage, dont l’objectif est d’informer le lecteur sur les religiosités nouvelles (paranormal, satanisme, mouvement « gothique ») de certains jeunes. C’est une mise à niveau utile pour les associations éducatives, culturelles ou cultuelles et pour les familles. Mais ne le lire qu’ainsi, c’est l’appauvrir. Après l’avoir présenté, j’évoquerai des problématiques qui « complexifient » le satanisme et le mouvement gothique au lieu de les réduire à une simple « anomie » sociale.
Le livre
4La première moitié de l’ouvrage Les ados et leurs croyances est consacrée à la vie quotidienne des jeunes. Un tableau énumère les lois générales concernant les 10-25 ans (utile pour comprendre l’encadrement juridique). D’autres indiquent les taux de la pratique religieuse (p. 53), des baptêmes (p. 61), des valeurs (p. 67). Des synthèses résument « l’univers dans lequel naissent les ados » : croissance des migrations (380 000 étrangers en 1851, 4,5 millions d’immigrés en 2005) ; explosion de l’audiovisuel depuis trente ans, du numérique depuis cinq ans, équipements domestiques dont les jeunes sont les premiers utilisateurs, transformations de la famille, effacement des religions. Le « supermarché du sens » (dit Frédéric Lenoir [1][1]On se reportera aussi aux travaux de Jean-Louis Schlegel, Jean…, cité p. 50) est un self-service où l’on trouve de tout (néochamanisme, néotemplier, néopaganisme…). Les sites pullulent sur le paranormal (28 millions), les OVNIS (3 millions), le spiritisme (834 000), le satanisme (498 000), le gothisme (70000).
5Quatre phénomènes expliqueraient le vagabondage des jeunes : la « sortie » du christianisme ; la « défiance » des organisations (voir la « désaffiliation » de Robert Castel) ; le « subjectivisme » (l’impérialisme du « Moi d’abord, après moi le déluge… », p. 39) ; les croyances dites « possibilistes », constamment remises en cause et instables parce qu’elles dépendent des « sentiments » du moment.
6La foi en Dieu (40 % aujourd’hui contre 80 % dans les années 1950-1960) est remplacée par des crédulités variant avec les modes [2][2]Voir « Les catholiques français », Le Monde des religions,…. Le taux des baptêmes catholiques est passé de 93 % des naissances en 1991 à 64 % en 2005, celui de la confirmation de 58 % à 37 %, et ainsi de suite. C’est un amalgame de traditions transmises par l’entourage (les anciens, la famille…) et transformées par les pairs (les réseaux, les copains, le Net). Rien n’est transmis sans être transformé en un usage personnalisé. Cette dynamique est présente chez des jeunes, encore plus dans la cire malléable qu’est devenu le religieux.
7Le chapitre IV (pp. 83-136) expose les croyances dites parallèles des adolescents : paranormal, satanisme, gothisme, spiritisme, soucoupisme. Chaque terme est défini dans son histoire et son usage. « Plus on est jeune plus on croit au paranormal » : 42 % des jeunes contre 20 % des aînés (Guy Michelat, cité p. 88). Antoine Delestre l’a déjà montré dans Les religions des étudiants[3][3]L’Harmattan, coll. « Logiques sociales », Paris, 1997.. Ils appartiennent aux classes moyennes, sont étudiants et diplômés. Insatisfaits des institutions religieuses, comme de la sécularisation, ils bricolent des croyances dans leur coin. Leur religiosité mélange croyances et crédulité, communautarisme et individualisme, exégèses rationalisées et superstitions. Ce n’est pas le retour du religieux, mais du syncrétisme.
8Tables tournantes, écriture automatique, coups frappés (raps, relevant de la « typtologie »), verres parlants pour communiquer avec les morts sont le fonds de commerce du spiritisme : les défunts qui n’ont pas rejoint le paradis errent, invisibles mais bavards, au milieu des vivants. Parfois le spiritisme va jusqu’au vampirisme, univers des morts qui se repaissent des vivants : on en a fait quantité de films gore(mot anglais signifiant « sang séché »). Dracula, dérivé de « dragon », dracul en roumain, en est le prototype romanesque et cinématographique.
9Le soucoupisme regroupe les amateurs d’extraterrestres de tous âges : ils croient aux martiens, aux soucoupes volantes des années 1950 rondes comme des soupières, d’autres scrutent dans l’infini des villes intergalactiques tout en craignant d’être « abductés » (enlevés) par des anthropoïdes gélatineux. Ils lisent des sagas, des BD, de la science-fiction, des livres d’ésotérisme, ils collectionnent des images d’engins interstellaires, de guerriers masqués, de femmes fatales…
10Les auteurs relèvent que 19 % des 18-24 ans (soit 830 000 individus environ) déclarent « croire aux envoûtements et à la sorcellerie ». En ajoutant les 13-18 ans pour lesquels ces « résultats nous semblent pertinents », alors il y aurait en France de 1,5 à 2 millions d’« adolescents fascinés [4][4]Tableau du « Panel des croyances », Les ados et leurs… » par ces croyances extrêmes. Les vrais adeptes, les « mordus », représentent un ou deux centièmes, soit 20000 à 30000 jeunes dispersés dans des clans, des groupes et autres « tribus » (Michel Maffesoli). Quant au « noyau dur, il serait infime » : quelques centaines de « fanas [5][5]Les ados et leurs croyances, op. cit., p. 83. ». Pour conclure, un guide d’entretien détaillé (pp. 142-148) permet à « l’adulte référent » d’écouter les adolescents tourneboulés par ces fantasmagories.
L’attrait juvénile pour le diable
11Dans ce méli-mélo, le satanisme et les mouvements gothiques se détachent avec force. Pourquoi des jeunes s’empressent-ils autour de ces fantômes, alors que la science, le réalisme et l’empirisme semblent le trépied de leur conscience et de leur faculté de connaître ? Quelles élucubrations les poussent à divaguer dans des brumes qui cachent ce qu’ils recherchent, le maléfice ? S’agit-il d’un attrait « ludique », comme on dit, qui ne dure que le temps de la jeunesse et s’évanouit ? Est-ce plus : une attirance du mal, pour le mal et par le mal, propre à l’humanité entière, mais plus active, comme un feu dévorant, chez certains jeunes ? S’agit-il d’une inconscience du danger social, intellectuel ou spirituel, identique à celle des enfants qui jouent avec des obus rouillés qui peuvent les tuer ? Peut-on impunément tutoyer le diable et partager sa soupe, fût-ce avec une longue cuillère ?
12N’y a-t-il pas, plus simplement, une méconnaissance (une absence de culture minimale) du diable, qui transforme en jeu ce qui, dans la mémoire collective, a toujours constitué un redoutable enjeu ? Pourquoi préférer l’immonde au monde ? Vieux, déçus et ronchons, on comprendrait, mais jeunes et actifs, c’est plutôt étrange, non ?
Le quid du diable : qui est qui, et fait quoi ?
13Les adeptes de Satan font tristement la une : cimetières profanés, lieux de culte dégradés, sépultures violées, églises incendiées, relents racistes, assassinat d’un prêtre… Toujours du négatif !
14Le mal vient de plus loin. La vignette d’une bible du xe siècle contient la première représentation connue de Satan (ou du diable, de Lucifer…, voir infra). Tandis que le malheureux Job est assis sur les ruines de sa maison et reste fidèle au Dieu de ses pères, Satan (Shatan : l’accusateur) le défie dans sa foi [6][6]Le Livre de Job raconte l’histoire d’un homme juste, riche et…. Nimbé et ailé, il tient une cassolette de feu dans la main gauche (la sinistra), les ongles de ses pieds sont fourchus et griffus.
15Sur les chapiteaux, le diable se mêle aux scènes bibliques et aux légendes des saints comme acteur ou comme témoin en retrait. Pourvu d’ailes et d’une queue à écailles, il a les traits hideux, une tête de serpent, de crapaud, de fauve ou de dragon ; ses membres étiques sont prolongés par des mains et des pieds volumineux, la bouche est vorace et son sexe, quand il apparaît, est semblable à celui des chiens ou des chevaux. Les diablesses, dotées des mêmes laideurs, ont le sexe masqué par un ventre rebond jusqu’aux cuisses. Parfois, le diable est représenté couronné, gras et lippu, pourvu de mamelles, la taille entourée d’un serpent et assis sur la tête d’évêques et de princes damnés (porte centrale de Notre-Dame de Paris, à la gauche du Christ). Ces laideurs sont conçues pour faire un contraste avec la « splendeur » du Fils de Dieu (Amiens, Reims [7][7]Voir le site Internet :……).
16Le diable est laid et bizarre, mais il est identifiable : chaque membre, tout biscornu soit-il, fait partie de sa corporéité. Il peut faire peur, c’est même à cela qu’il sert, mais il ne rend pas fou. Le diable d’aujourd’hui apparaît au contraire comme morcelé (disjecta membra), multiforme, c’est une bête sombre aux yeux rouges luisant dans la nuit (voyez les sites spécialisés). Le sens de l’un, de l’unité, laide ou belle peu importe, a disparu. Cette amorphie non identifiable est la matière première de tous les fantasmes, jusqu’à ceux de la « dissociation » du sujet (spaltung, « schize de l’Ego ») qui, elle, peut rendre fou. On régresse de l’ordre du corps unifié au chaos du démembrement, on revient au Tohu-Bohu (le désert et le vide) d’avant la Création.
17Le flottement lexical aussi est significatif, on ne sait plus qui fait quoi : Satan, diable, démon, Lucifer, Méphistophélès, tous dans le même pot. Justement non : tous différents ! Chacun incarne le mal à sa manière : le diable est polysémique, « composite et multiforme [8][8]Les ados et leurs croyances, op. cit., p. 92. ».
18Satan est un mot hébreu qui signifie « avocat accusateur », « procureur » mais qui, à cause de ses roueries et de son habileté, est aussi appelé « le Menteur », « le Malin » : « Satan se déguise en ange de lumière », écrit saint Paul (II Cor, XI, 14). C’est Satan qui argumente avec Jésus dans l’épisode de la Tentation au désert (Évangile de saint Matthieu, chapitre IV), car on le sait doué pour parler et convaincre. C’est lui « l’espion » qui éprouve la foi du fidèle Job.
19Diable est un mot grec qui signifie « celui qui disperse » (dia-bolos). Il s’oppose à « symbole » et à « symbolique » (de sym-bolon), ainsi qu’au substantif féminin « la symbolique », masculin « le symbolique » cher à Jacques Lacan, au « symbolisme », bref, à tout ce qui signifie union, école de pensée, lien social (un drapeau, un credo…, c’est un « signifiant arbitraire mais motivé », écrit Tzvetan Todorov).
20Démon vient du grec daïmon : « esprit, génie » et même « signe divin », avec un sens positif. Sous le christianisme, il finit par signifier un esprit personnifiant un vice. Ainsi, les sept péchés capitaux ont chacun leur démon : la paresse (Belphégor), l’orgueil (Lucifer), la gourmandise (Belzébuth), la luxure (Asmodée), l’avarice (Mammon), la colère (Satan) et l’envie (Léviathan). La familiarité adoucit cette signification (« Quel petit démon ! », comme du reste pour « diable » : Un Bon Petit Diable). Les formes « démoniaque » et « diabolique », plus puissantes, évoquent la cruauté et la perversité qui effraient (voir Les Diaboliques, film de Clouzot, 1955, et le roman du même nom, de Barbey d’Aurevilly, 1870).
21Lucifer, mot latin, est le nom de l’archange « qui porte la lumière » [9][9]Dans la version latine du Nouveau Testament, la Vulgate, le…. Il commande le tiers des anges, à côté des deux autres archanges Michel et Gabriel qui commandent chacun un autre tiers. Lucifer est d’une grande beauté et intelligent mais il s’est rebellé contre Dieu et a entraîné dans sa chute son « tiers » d’anges, le « tiers des étoiles » de l’Apocalypse (XII, 3-4). Il incarne l’orgueil et l’insoumission. Il avance désormais en archange des ténèbres muni d’une torche pour seule lumière et il a le regard « mauvais ».
22Méphistophélès est le nom de l’acheteur des âmes contre la promesse de l’éternelle jeunesse du (ou plutôt des) Faust de Marlowe et, surtout, de Goethe [10][10]Voir Dabezies A., Le mythe de Faust, Armand Colin, Paris, 1972.. C’est aussi le thème du Portrait de Dorian Gray d’Oscar Wilde (1890). Ce nom, qui existe déjà dans le haut allemand, vient du latin mephiticus : « qui dégage une odeur pestilentielle » (on dit toujours « l’odeur méphitique » d’une charogne ; de là aussi : « Ça sent le souffre ! » souvent utilisé pour : « Ça sent le diable », jusqu’à corrompre l’âme et l’esprit).
23Le dénominateur commun est le mensonge : « Lorsque le diable profère le mensonge, il parle de son propre fonds, car il est menteur et père du mensonge » (Jn, VII, 44). Le Pseudo-Denys l’Aréopagite précise : « Les démons sont des anges qui ont trahi leur nature […]. La race des démons n’est pas mauvaise en tant qu’elle se conforme à sa nature, mais en tant qu’elle ne s’y conforme pas [11][11]Cité dans Chevalier J., Gheerbrant A., Dictionnaire des…. » Ou ce décret du concile de Latran (1215) toujours en vigueur : « Les diables et les autres démons ont été créés par Dieu bons par nature, mais eux-mêmes se sont fait mauvais [12][12]Les ados et leurs croyances, op. cit., p. 93.. »
L’appartenance de classe des démons
24Figurez-vous que les démons se trouvent avoir le sens de l’ordre et de la hiérarchie : ils forment une sorte d’aristocratie. Dans l’ordre descendant : séraphins, chérubins, vertus, puissances, principautés, dominations, trônes, archanges et anges. Selon le rang, on ne « loge » pas à la même enseigne. Dans le couvent des Ursulines possédées de Loudun (circa 1630-1635), les grands du monde des ténèbres « logent » chez la supérieure, tandis que les « prolétaires », en somme, « logent » chez les petites nonnes paysannes [13][13]Voir l’admirable livre de Michel de Certeau : La possession de…. La langue signe une « appartenance de classe » en même temps qu’elle localise les affects : selon Claude Quillet, médecin de l’époque, « ces pauvres diablesses de religieuses […] tombent dans un délire mélancolique, travaillées [qu’elles sont] par l’aiguillon de la chair et c’est d’un remède charnel qu’elles ont besoin pour être parfaitement guéries [14][14]Cité dans La possession de Loudun, op. cit., p. 200. ».
25Le satanisme a ses croyants et ses officiants : parodies de la messe que sont les messes noires (chères au Huysmans de Là-bas, 1891), profanation d’hosties, crucifix inversés en signe de blasphème (ce fut, un temps, l’emblème de Madonna), sacerdoce dévoyé dont les représentants ont « vendu leur âme au diable ». Ils célèbrent des cultes érotiques à même l’autel en invoquant les incubes, démons érotiques masculins, et les succubes, démons érotiques féminins, et procèdent à de lentes initiations amoureuses entre générations.
26Si les diables eux-mêmes ont chacun leur caste, leur chez-soi et leurs rites, on comprend que des jeunes, par analogie, désirent jouir du sentiment d’appartenir à un « petit clan » ou à un « petit reste d’élus » (happy few) pour se soutenir mutuellement, en écoutant avec courage les mêmes genres musicaux : black, dark ou death metal et encore gothic, trash, doom, speed, power… metal. Certains groupes ont des noms sans équivoque : Black Widow, Black Sabbath, Judas Priest, Deicide, Satan Jokers, Lords of chaos… Marylin Manson (Brian Warner est né en 1969 aux USA ; son pseudonyme associe le prénom de Marilyn Monroe et le nom du criminel Charles Manson[15][15]Les ados et leurs croyances, op. cit., p. 104.) est célébré comme un music heroe et son effigie orne des tee-shirts flamboyants.
Le mouvement gothique
27Le satanisme est « intergénérationnel », même s’il éveille la curiosité de plus jeunes (goût du mystère, des dangers, des transgressions…). Le mouvement gothique est surtout caractérisé par la jeunesse. Il serait un satanisme gai, ironique, soft en somme.
28Les gothiques, en principe, s’enracinent culturellement dans la littérature britannique des xviiie-xixesiècles. C’est Horace Walpole (1717-1797), lord libertin et coquin, auteur excentrique du Château d’Otrante : histoire gothique (1764), qui inventa le terme « roman gothique ». Cette tradition littéraire fut riche en romans fantastiques dont les aventures se déroulent dans des ruines et dans des cimetières. L’original britannique eut une descendance esthétique fameuse avec Ann Radcliffe (1764-1823), auteure du Roman de la forêt (1791) et des Mystères d’Udolphe (1794), l’américain Edgar Poe (ces nouvelles furent admirablement traduites par Baudelaire), William W. Collins… Nos gothiques lisent aussi Frankenstein(1818) de Mary Shelley, fille de la féministe anglaise Mary Wollstonecraft et épouse du poète Percy Shelley, et Dracula de l’Irlandais Bram Stoker (1897), et bien d’autres « romans noirs ».
29Le romantisme français est influent : les gargouilles des dessins de Victor Hugo, les momies de Théophile Gautier, Gaspard de la nuit d’Aloysius Bertrand, Maldoror de Lautréamont, Madame Putiphar de Pétrus Borel, « Les litanies de Satan » de Baudelaire, les forces occultes dans les œuvres de Villiers de l’Isle-Adam et de Barbey d’Aurevilly, le « décadentisme » de la fin du xixe siècle, qui rassemble autour de Jean Moréas, leur chef de file, des auteurs comme Georges Rodenbach, Tristan Corbière, Charles Cros, Jules Laforgue et des inclassables comme le Sâr Joséphin Péladan, un mystagogue qui se prit au sérieux. Un recueil de poésies de Robert de Montesquiou, l’ami de Proust, s’intitule d’ailleurs Chauves-souris.
30La musique n’est pas en reste avec la Faust-Symphonie et les Méphisto-Valses de Liszt, Une nuit sur le mont Chauve de Moussorgski, Danse macabre de Saint-Saëns, La Damnation de Faust de Berlioz…
31Ils ont des cinéastes (Coppola [Dracula], Tim Burton…) ; des références philosophiques : la Bible satanique(1966, traduction française 2006) de l’Américain Anton Szandor LaVey (1930-1997) fondateur de l’Église de Satan (matérialiste et individualiste), mais aussi Sade, Bataille, certains mangas ; et des créateurs de mode (Gaultier, Tisci).
32Les gothiques exhibent le même look noir que les adeptes de Satan, mais adouci par de la dentelle et du satin luisant. Ils portent des vestes décorées avec des têtes de mort de pirates ou de films de terreur (Scream). Ils arborent un masque blafard, les filles mettant une ombre à paupières noire ou violette, un rouge à lèvre violine ou rouge vif. Les ongles sont vernissés noir, le visage poudré blanc, les sourcils noircis, et certains garçons portent la chemise à col cassé sous la jaquette à queue-de-pie, à la Dracula. Tatouages, piercings, chaînes, pendentifs, têtes de mort et pentacles (étoiles à cinq branches contenant la silhouette d’une tête de bouc), « corset araignée » noir, rouge ou violet, longue jupe noire ou jupette Lolita (style gothic-lolita) sur bottines surélevées, pantalon bouffant, canne à pommeau, mitaines, ceinture, parapluie (noirs !) complètent l’élégance de ces jeunes destroy. C’est tendance et vintage à la fois.
33Ne dites pas qu’ils se « fringuent » mais qu’ils endossent une vêture – comme on le dit du prêtre qui revêt ses ornements. Ils participent à la médiation sacerdotale (du latin sacer : « sacré ») qui organise les rapports entre le monde et l’au-delà, comme les psychopompes des rites antiques. Ils aiment les lieux obscurs évoquant une batcave (grotte de chauves-souris), les musiques chantées d’un feulement grave, mais aussi les voix angéliques des fairy voices ou des heavenly voices (que l’on traduit par « voix célestes », qui est aussi, au singulier, le nom du timbre d’un « jeu » des harmoniums tout ce qu’il y a de sulpiciens du xixe siècle !). Et ils disposent derrière le rideau de scène des moulinets avec un tuyau de poêle qui crachote une fumée censée être infernale. Ils échangent le salut satanique (index et auriculaire dressés en cornes d’escargot, de la main gauche, la sinistra). « Cet intérêt pour le morbide peut devenir une fascination maladive pour la mort [16][16]Les ados et leurs croyances, op. cit., p. 113. Voir aussi…. »
Une contradiction culturelle
34En ces jours d’athéisme banalisé, et aussi ennuyeux que la pensée unique, on s’étonne de rencontrer tant de gens, des jeunes surtout, qui donnent dans ces diableries.
35J’avais été étonné, il y a quinze ans déjà, par le succès d’Halloween dans les maternelles et les écoles, alors qu’on se méfie de la crèche comme de la peste ! Le surnaturel suinte partout : fantômes, extraterrestres, magie noire ou blanche (Harry Potter, Le Seigneur des anneaux…). La publicité a ses morts vivants aux voix sépulcrales. Les films et les séries débordent de revenants, de médiums, d’ectoplasmes ou d’extraterrestres. Les maisons hantées ont quitté les brumes écossaises pour la Dordogne ou le Gard. Le succès du roman Da Vinci Code, des séries comme La Prophétie d’Avignon, l’attrait pour des lectures romanesques de la vie de Jésus, de ses amours avec Marie-Madeleine, le pullulement de groupuscules à tendance sectaire, tout cela contraste avec la doxa rationaliste. Même Norman Mailer, pourtant au-dessus de tout soupçon, envisage l’existence du diable pour expliquer « l’enfance d’Hitler », titre de son dernier livre : « Je crois que le diable était fou de rage d’avoir vu Dieu donner naissance à Jésus. Il lui fallait son opposé. Je regarde Hitler comme la réponse à Jésus », et, plus loin : « J’ai commencé à accepter que Dieu et le diable jouent un rôle clé dans notre existence […]. Je vous le dis, ils sont là. Le diable était présent lors de la conception d’Hitler, comme Gabriel était présent à celle de Jésus [17][17]« Entretien », Le Monde 2, no 181, supplément au Monde no 19448…. »
36À l’exemple de bien d’autres, de toutes origines et de toutes idéologies, les jeunes en quête d’initiation se glissent dans les interstices du social pour explorer les arcanes des mondes dits « parallèles ».
37Ces rêveries ressemblent au « roman familial » cher à Freud : reconstruction virtuelle d’une origine déniée dans le réel et perdue dans l’imaginaire… On cherche des explications : les gens ont peur du vide, ils le remplissent avec de l’incongru ; ils ne pensent plus, ils compensent.
დესტალინიზაციის ლოზუნგებით მოგიწყეს ლენინური ტერორი, საბჭოთა ტანკით დაანგრიეს თქვენი თბილისიც და გხოცეს. ასეთი რამე მარტო გოგიაგვახარიას მოეწონება.
საბჭოთა საქართველოში დაბადებულებო, ზოგიერთს მაინც ხომ გახსოვთ რუსული. ხოდა წაიკითხეთ თუ როგორ აუბედურებდა ყველას ნობელის პრემიის ლაურეატი აკადემიკოსი სახაროვი და მისი ბანდა. სასაკლაოები საქართველოში, ყარაბაღში, ჩეჩნეთში, ინგუშ-ოსების და ა.შ. სისხლისღვრები მათ სვინდისზეა და ეს ბანდა დღესაც მოქმედებს.
ჯერ კიდევ 1922 წლის დეკემბერში საბჭოთა კავშირის შექმნის თაობაზე შეთანხმების მომზადებისას კამათობდნენ სტალინი და ლენინი.
სტალინს უნდოდა მოკავშირე რესპუბლიკების ქცევა რუსეთის ფედერაციის ავტონომიურ რესპუბლიკებად.
ლენინს კი სურდა მოკავშირე რესპუბლიკების და რუსეთის ფედერაციის გაერთიანება ” ევროპის და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირში”
ლენინის იდეა დაედო საფუძვლად 1922 წლის საკავშირო ხელშეკრულებას და შემდეგ იქცა საბჭოთა კავშირის 1924 წლის კონსტიტუციის პირველ ნაწილად.
Как известно, в декабре 1922 года при подготовке Договора об образовании СССР возникла дискуссия между И.В. Сталиным и В.И. Лениным о принципах объединения возникших на обломках Российской империи советских социалистических республик в новое союзное государство. Позиция И.В. Сталина предполагала реализацию «плана автономизации», когда союзные республики входили бы в РСФСР на правах автономных республик. Позиция В.И. Ленина предполагала объединение республик «вместе с РСФСР» в «Союз Советских республик Европы и Азии». Именно эта идея и была положена в основу Союзного договора 1922 года и стала впоследствии первой частью Конституции СССР 1924 года.
ლენინის იდეები განავითარა ნობელის პრემიის ლაურეატმა, საბჭოთა კავშირის უმაღლესი საბჭოს დეპუტატმა,პერესტროიკის სუპერსტარმა აკადემიკოსმა სახაროვმა რომელლის სახელითაც დაიწერა ”ევროპის და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირის კონსტიტუციის” პროექტი.
Проект «Конституции Союза Советских Республик Европы и Азии» был разработан известным правозащитником академиком АН СССР Андреем Дмитриевичем Сахаровым (1921-1989) осенью 1989 года.
საბჭოთა კავშირის სახალხო დეპუტატთა პირველმა ყრილობამ 1989 წლის ივნისს შექმნა საკონსტიტუციო კომისია როლის წევრი გახდა ეს სახაროვიც.
სახაროვის იდეები გულისხმობდა თანასწორუფლებიანი საბჭოთა რესპუბლიკების ევრაზიული კავშირის აგებას. ეს იქცა ახალი საკავშირო ხელშეკრულების პირველ ვარიანტად.
აკადემიკოსმა სახაროვმა თავის პროექტში განავითარა საკავშირო სახელმწიფოს აგების ლენინური პრინციპები. მთავარი გახდა ”ეროვნულ-კონსტიტუციური პროცესის” ორგანიზაციის იდეა.
ამ პროცესში ყოფილი საბჭოთა კავშირის მოკავშირე და ავტონომიური რესპუბლიკები, ეროვნული ავტონომიური ოლქები და ეროვნული ოკრუგები უნდა გარდაქმნილიყვნენ თანასწორუფლებიან რესპუბლიკებად,
//სახელმწიფოებად//. ამავე დროს ახალ დამოუკიდებელ სახელმწიფოებს უნდა ჰქონოდათ ევროპულ-აზიური კავშირიდან თავისუფლად გასვლის უფლება და მათში მცხოვრებ ერებს უნდა ჰქონოდათ თვითგამორკვევის უფლება.. აკადემიკოსი საახაროვის კონსტიტუციური პროექტი ადგენდა ათწლიან მორატორიუმს რომლის შემდეგაც შესაძლებელი უნდა ყოფილიყო შესაძლებელი რესპუბლიკების გამსხვილების ან მათი მცირე ნაწილებად დაშლა-ფრაგმენტაციის პროცესები.
Первый Съезд народных депутатов СССР образовал 9 июня 1989 года Конституционную комиссию, членом которой стал народный депутат СССР А.Д. Сахаров. Конституционные идеи А.Д. Сахарова предполагали построение Европейско-Азиатского союза равноправных советских республик и в этом смысле стали фактически первым вариантом нового Союзного договора.
Таким образом, в своем проекте А.Д. Сахаров сделал попытку развить ленинские принципы формирования союзного советского государства. Главной стала идея организации «национально-конституционного процесса», когда союзные и автономные республики, национальные автономные области и национальные округа бывшего СССР трансформируются в равные суверенные республики (государства). При этом, согласно замыслу автора, не только вновь образованные независимые государства обладали правом свободного выхода из Европейского-Азиатского союза, но и населявшие их нации обладали правом на самоопределение. Конституционный проект А.Д. Сахарова устанавливал 10-летний мораторий, после истечения которого становились возможными процессы укрупнения республик или их разделения на меньшие части.
ევროპის და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კაშირი // შემოკლებით ევროპულ-აზიური კავშირი, საბჭოთა კავშირი//, პროექტი რესპუბლიკების კავშირისა კონფედერაციის სახით რომელსაც უნდა დაეკავებინა გაუქმებული საბჭოთა კავშირის ადგილი. პროექტი 1989 წელს წარმოადგინა საბჭოთა კავშირის სახალხო დეპუტატების ყრილობის რეგიონთაშორის ჯგუფის თანათავმჯდომარე აკადემიკოსმა სახაროვმა. პროექტი მან დაწერა ჯგუფის წევრ გალინა სტაროვოიტოვასთან , ანატოლი სობჩაკთან და სხვებთან ერთად.
ახალი კავშირის სუბიექტებს უნდა ჰქონოდათ საწყისი სუვერენიტეტი და კავშირიდან გასვლის უფლება.
საბჭოთა კავშირის 15 მოკავშირე რესპუბლიკიდან ისინი რომლებშიც იყო ავტონომიები უნდა დაშლილიყო კავშირში უნდა ყოფილიყო 15-ის მაგივრად 50 თითქმის სრულიად თანასწორუფლებიანი ერთი რანგის რესპუბლიკა. გამონაკლისად რჩებოდა ბალტიის 3 რესპუბლიკა რომელთაც უნდოდათ დამოუკიდებლობა.
რესპუბლიკა-სახელმწიფოებს ეძლეოდათ თავ-თავისი არმიების,თავ-თავის ფულის სისტემის, სრული ეკონომიკური დამოუკიდებლობის, გადასახადების გადახდის ცალარხიანი სისტემის, თავ-თავის სამართალდაცვითი ორგანოების ყოლის და ქონის უფლება.
Проект конституции исходил из того, что субъектами нового Союза, обладающими исходным суверенитетом (в том числе имеющими право на выход из Союза), должны были стать около пятидесяти полностью равноправных одноранговых республик, в которые должны были быть преобразованы все союзные республики и автономии СССР (за исключением взявших курс на независимость трёх прибалтийских республик — Литвы, Эстонии, Латвии). Республикам–государствам предоставлялось право иметь свою армию (ст. 20), денежную систему (ст. 21), полную экономическую самостоятельность, одноканальную систему перечисления налогов (ст. 22), свои правоохранительные органы (ст. 23).
– ლენინის და ნობელის პრემიის ლაურეატმა აკადემიკოსმა სახაროვმა 1989 წელს საბჭოთა კავშირის უმაღლეს საბჭოს შესთავაზა საბჭოთა კავშირის პერესტროიკის პროექტი. საბჭოთა კავშირი უნდა მოესპოთ და მის მაგივრად რუსეთის იმპერიის საფუძველზე ევენკებიდან უკრაინამდე უნდა აეგოთ ახალი, ევრაზიის შეერთებული შტატები. ამ პროექტის თანახმად მოკავშირე რესპუბლიკები რომლებშიც იყო ავტონომიები უნდა დაშლილიყო და ავტონომიებიც და რესპუბლიკებიც უნდა გადაექციათ თანასწორუფლებიან ერთმანეთისგან დამოუკიდებელ შტატებად.
საქართველოც უნდა გამქრალიყო და მის ადგილას უნდა ყოფილიყო ევრაზიის შეერთებული შტატების საქართველოს, აფხაზეთის, სამხრეთ ოსეთის, აჭარის ერთმანეთის თანასწორუფლებიანი შტატები.
Когда академик Сахаров в конце 80-х нарисовал новый проект Советского Союза, по его проекту все национально-территориальные образования должны были в горизонтальном соотношении создавать на базе российской империи новые соединенные штаты – от эвенков до Украины. В этом утопическом проекте, естественно, раз в Грузии было несколько автономий, то на ее территории образовывалось несколько штатов: Грузия, Абхазия, Южная Осетия, Аджария.
სახაროვის კონსტიტუციური პროცესის მეთოდები იყო იარაღის დარიგება, სეპარატიზმების და სეცესიონიზმების წაქეზება, მანამდე მშვიდობიანად მცხოვრები ხალხების სამკვდრო-სასიცოცხლო ომებში ჩათრევა. აი მაგალითი ყარაბაღი. ასე იყო მთელ კავკასიაში, შუა აზიაში, რუსეთში. ხოდა საბჭოთა კავშირის ადგილზე არის გიგანტური სასაკლაო-სასაფლაო. პერსტროიკა-დესტალინიზაცია არაა ქიშმიშიანი ფლავის ჭამა.
1986 წლიდან პერესტროიკის დაწყებიდანვე,საბჭოთა კავშირში დაიწყეს სომხების შეიარაღება ყარაბაღში ომის გასაჩაღებლად, სასკლაოს მოსაწყობად. იარაღი დაშნაკებს ჩაჰქონდათ საზღვარგარეთიდან. ეს შეიძლებოდა მომხდარიყო მარტო გორბაჩოვის დავალებით ან ნებართვით. პერესტროიკა არის გიგანტური სასაკლაო. სანამ არ მიხვდებით და სინამდვილეს, ნამდვილ დამნაშავეებს არ დაინახავთ განწირულები ხართ. სასაკლაოებია პერესტროიკის მეთოდი. ჩვენ 1989 წელს ჩავშალეთ სასაკლაო აფხაზეთში, აგრამ 1991 წელს თბილისიც დაანგრიეს.
По словам Мурадяна, летом 1986 года карабахцы с помощью дашнаков получили первую партию легкого стрелкового оружия из-за рубежа. Впоследствии поставки оружия стали осуществляться регулярно, причем “почему-то было много оружия чешского производства”. Это оружие шло главным образом в Нагорный Карабах. “Все организации в Карабахе были вооружены. Все местные комсомольцы имели личное оружие”. Это удивительное признание свидетельствует, что по крайней мере один армянский активист был уверен, что спор между двумя республиками мог перерасти в вооруженный конфликт.
ტულუზას საგიჟეთიდან გაიქცა 4 გიჟი, ერთი, ”პირენეების კანიბალად” წოდებული 34 წლის ყოფილი სამხედრო თავს დაესხა თავის ძაღლთან ერთად ტულუზას საცხოვრებელ უბან მოსეირნე 72 წლის ქალს. ეს თავდამსხმელი გიჟი 2013 წელს გასამართლებული იყო მკვლელობისთვის და კანიბალიზმის ფაქტებთვის. დღევანდელობა სავსეა გიჟებით.როცა გარეთ გადიხარ აღარ იცი ვინაა გიჟი
და ვინ ჯიჰადისტი. გოგიაგვახარიობით გამოთაყვანება დაგღუპავთ. ფხიზლად და წინდახელად ბრძანდბოდეთ.ამ საგიჟეთიდან გაქცეულებს შორის არის კიდევ 1 მოძალადე.
” პირენეების კანიბალი” გაიქცა საგიჟეთიდან და თავს დაესხა 70 წლის ქალს
გიჟმა 70 წლის ქალს ურტყა თავში და ხელებში. ის დააკავეს მოწმეებმა.
ის დაპატიმრებული იყო იმიტომ რომ მან მოკლა კაცი და შეჭამა მისი გული და ენა.
Surnommé le «Cannibale des Pyrénées», ou «cannibale de Nouilhan», l’agresseur est un ancien militaire, qui s’était échappé de l’hôpital psychiatrique l’après-midi même. PHOTO AFP – AFP
Il n’était pas encore 22 heures ce mercredi 19 janvier, à Toulouse, quand une septuagénaire qui promenait son chien est soudainement devenue la proie d’un homme armé d’une grosse barre de bois. Il l’a violemment frappée à la tête devant des témoins, qui se sont interposés.
Maîtrisé, l’individu en pleurs selon un témoin interrogé par La Dépêche, a rapidement été interpellé. Il se trouve qu’en réalité, cela faisait quelques heures déjà qu’il était activement recherché.
Quelques mois en Afghanistan
Surnommé le « Cannibale des Pyrénées », ou « cannibale de Nouilhan », l’agresseur est un ancien militaire, qui s’était échappé de l’hôpital psychiatrique l’après-midi même. En 2013, Jérémy Rimbaud, avait fait les gros titres pour avoir tué un agriculteur âgé de 90 ans, avant de tenter de le brûler. Il lui avait arraché le cœur et la langue pour les manger, indique La Dépêche. L’agresseur avait alors 26 ans, il était SDF, et revenait de quelques mois passés en Afghanistan, en tant que militaire. Selon les informations de BFMTV, lors d’une évaluation psychologique, un syndrome de stress post-traumatique lui avait été diagnostiqué, à la suite de quoi il avait quitté l’armée. Plus tard, les expertises mettront au jour qu’il est atteint d’une forme grave de schizophrénie qui abolit son discernement.
Le centre hospitalier Gérard-Marchant, dans lequel était pris en charge Jérémy Rimbaud, est en proie selon les syndicats à « des difficultés accentuées » en raison de la crise sanitaire qui sévit depuis deux ans, ajoute le quotidien.
საზოგადოების თავზე დაბრძანებული ბნელიტა ზრდის ნარკომან ავადმყოფ სექსუალურ მანიაკთა თაობებს. ჩვენ კი გვინდა ელიტა რომელიც ზრდის სულიერად,მენტალურად,ინტელექტუალურად, მორალურად, ფიზიკურად ჯანმრთელ თაობებს. მოპატიჟება აზროვნებისკენ და დიალოგისკენ.
ამ ბრიტანელ-ამერიკელმა მისანმა 1931 წელს აღწერა ის საითაც მიგათრევთ გოგიაგვახარიობა. დიდება საქართველოს, დიდება ასეთ ნათელმხილველ გმირებს.
დიდმა ბრიტანელ-ამერიკელმა მწერალმა Aldous Huxley-მ 1931 წელს Brave New World-ში აღწერა მომავალი ჰედონისტური ტოტალიტარიზმი. როდესაც უკვე 6-7 წლის ბავშვებს ძილშიც ჰიპნოზით ასწავლიან ”ელემენტარულ” სექსს და აძლევენ მარიხუანას იქ აღარაა ოჯახი, დები, ძმები, ბუნებრივი გზით გაჩენილი ადამიანები. იქაა გენეტიკური ინჟინერიით ლაბორატორიაში მოთითხნილი თაობები. იქ აღარაა სიყვარული. არის მარტო მუშაობა, სექსი, ნარკოტიკი და გამომადებილებელი ტელევიზია და კინო. გოგიაგვახარია აშენებს აი ასეთ ”დემოკრატიას”.
In Brave New World sex has been decoupled from love and childbearing. It is engaged in purely for fun. Children are encouraged to start exploring sex at a young age, such as six or seven, and the old world (i.e. Huxley’s time period, the late 1920s/early 1930s) in which people put off sex all the way through their teens until “they were over 20 years old” is
greeted with shock.
ლიტა უნდა იცავდეს ხალხს ასეთი ოხრობებისგან, მაგრამ საქართველოში გოგიაგვახარიობაა და არა ელიტა ანუ ბევრი უბედურება წინაა. ემზადეთ.
Order of Nine Angles :ეს ნეონაცისტურ-სატანისტური მოძრაობა და მსგავსი ოხრობები ეხლაც კლავენ და სპობენ იმას რაც გადაურჩა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურ რევოლუციას.
Order of Nine Angles: What is this obscure Nazi Satanist group?
By Daniel De Simone 23 June 2020
ეს ნეონაცისტურ-სატანისტური მოძრაობა და მსგავსი ოხრობები სპობენ იმას რაც გადაურჩა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურ რევოლუციას.
ერთ ამერიკელ ჯარისკაცს ბრალად დასდეს ის რომ მან დაგეგმა თვდასხმა თავის საკუთარ ნაწილზე, გაუგზავნა ინფორმაცია ნაცისტურ-სატანისტურ ჯგუფს Order of Nine Angles.
1970-ან წლებში ბრიტანეთში გაჩენილი ეს ოხრობა უფრო და უფრო იპყრობს
წესრიგის დამცველთა ყურადღებას. ის დაკავშირებულია ბრიტანელ ექსტრემისტ მემარჯვენე ტერორისტებთან.
1 ამერიკელ ჯარისკაცს ბრალად დასდეს მისი საკუთარი ნაწილის წინააღმდეგ შეთქმულების მოწყობა.
ჯგუფი ახსენებს ნაცისტურ ხანას და თავის კალენდარს ათარიღებს ადოლფ ჰიტლერის დაბადების დღით.მაგრამ მისი რწმენა სცდება ჩვეულებრივი მემარჯვენე ექსტრემიზმის საზღვრებს.
ამ ჯგუფის მოკლევადიანი მიზანია მოსპობა იმისა რასაც ის თვლის იუდაურ-ქრისტიანულ დეკადენტურ საზოგადოებად.
მისი მიზანია სოციალური დარვინიზმის, სატანიზმის და ნაციზმის მხეცურ ნერთზე დაფუძნებული ახალი იმპერიული ცივილიზაცია.
ამ ნაცისტურ-სატანისტური ოხრობის წევრებს ავალებენ ეკლესიებში ფარულად შეღწევას მათი შიგნიდაან დესტაბილიზაციის მიზნით.
ვისაც უნდათ ამ ორგანიზაციის იერარქიის მაღალ საფეხურებზე მოხვედრა მათ უნდა დაადასტურონ თავისი ლიდერობის თვისებები საკუთარი მცირე ჯგუფების შექმნით, ასე იქმნება ნეონაცისტურ-სტანისტური ორგანიზაციების სხვადასხვა ქვეყანაში გაშლილი ქსელი.
ეს ქსელი უარყოფს ტრადიციულ ეთიკას, მთავარი ტექსტები უშვებენ ერთდროულად სიმბოლურ და რეალურ რიტუალურ მსხვერპლად შეწირვასაც.
Il
Légende,Il est courant que les membres posent sur les sites de viols et de meurtres notoires et célèbrent leurs auteurs.
ნეონაცისტურ-სატანისტური ოხრობა ხოტბას ასხავს ბრიტანრლ მკვლელ Ian Brady-ს და მისნაირებს იმიტომ რომ ისინი მოქმედებდნენ ნორმალური მორალის საზღვრების დარღვევით. ტრადიციული საზოგადოებრივი მორალის უარყოფა არის ამ ოხრობის მუდმივი თემა. ამ
ოხრობის ადეპტები იწონებენ ჯიჰადისტურ ძალადობას.
ONA-მ, ამ ნეონაცისტურ სატანისტურმა ოხრობამ გავლენა მოახდინა მრავალ ექსტრემისტულ ნეონაცისტურ ჯგუფზე, მათ შორის ამერიკულ დივიზიაზე
a Atomwaffen, რომელმაც ჩაიდინა 5 მკვლელობა, დივიზიაზე, Sonnenkrieg, რომელიც ბრიტანეთში აკრძალეს როგორც ტერორისტული ორგანიზაცია.
ამ ჯგუფებს არ უნდათ ხალხის მხარდა ჭერა და ნორმალური პოლიტიკური მეთოდები, მანიფესტაციები, კამპანიები…
ისინი ელიან საზოგადოების მათი აზრით გარდაუვალ დამხობას, ომებს და ცდილობენ პროცესის დაჩქარებას ძალადობით.
ინტერნეტი სავსეა მსგავსი რამეების ქადაგებით და ახალგაზრდობა იწამლება.
შარშან 16 წლის ბრიტანელი ბიჭი იქცა ყველაზე ახალგაზრდა ინდივიდად რომელიც გეგმავდა ტერაქტს ბრიტანეთში.
მასზე გავლენა მოახდინა ნახსენებმა ნეონაცისტურ-სატანისტურმა ოხრობამ რომლის ერთ-ერთი ფორმალური მიზანია ტრადიციული საზოგადოების ნგრევით ზწბუნებრივი ბოროტი ძალების შემოშვება სამყაროში.
დივიზია Sonnenkrieg-ისთვის და ამ ნეონაცისტურ-სატანისტური ოხრობისთვის სექსუალური ძალადობაც, გაუპატიურებებიც არის სოციალური ნორმების ნგრევა-მოსპობის მეთოდი.
ამერიკელი ჯარისკაცი რომელსაც ბრალად დასდეს ტერორიზმი ერთოbოთა ინტერნეტით რომელიც ახალისებდა ქალების და ბავშვების გაუპატიურებას.
ხელისუფლებას ასევე აწუხებს ამ ნეონაცისტურ-სატანისტურ ოხრობასთან დაკავშირებულ პედოფილთა რაოდენობა.
ცხრა კუთხის ორდენი- Order_of_Nine_Angles
1960-ან წლებში დასავლეთ ინგლისში დაარსებულმა და 1980-ანი წლების დასაწყისში აღიარებულმა ამ ოხრობამ ყურადღება მიიპყრო თავისი ნეონაცისტური იდეოლოგიით და აქტივიზმით.
მის მოძღვრებაში „კლასიკური სატანიზმის“ ელემენტების გარდა არის წარმართული ჰერმეტული,მაგიური და თანამედროვე ელენტებიც.
ONA ამბობს რომ კაცობრიობის ისტორია შეიძლება დაიყოს ეონების სერიად. ყოველ ეონში არის შესაბამისი ცივილიზაცია.
ეს ოხრობა ამბობს რომ დღევანდელი ევროპული ცივილიზაციის ევოლუციისთვის საშიშია იუდაიზმი და ქრისტიანობა.
ხოდა ცხრა კუთხის ორდენი- ებრძვის იუდაიზმს და ქრისტიანობას და მიზნად ისახავს სხალი მილიტარისტული სოციალური წესრიგი Imperium-ის დამყარებას.
ორდენის დოქტრინის თანახმად ეს აუცილებელია იმისთვის რომ შეიქმნას გალაქტიკური ცივილიზაცია რომელშიც „არიული“ საზოგადოება მოახდენს ირმის ნახტომის კოლონიზაციას.
ამ ორდენის ექსტრემისტმა აქტივისტებმა ჩაიდინეს მკვლელობები და ტერორისტული აქტები.
ეს ორდენი ითვლება მსოფლიოში ერთ-ერთ ყველაზე ექსტრემისტულ და ყველაზე საშიშ სატანისტურ ჯგუფად.
ასეთი ნეონაცისტური სატანისტური ჯგუფების ხანამ ადამიანები აქცია სახმარ ობიექტებად რომლებსაც ყიდიან და ყიდულობენ მანიაკების პირუტყვული ჟინის დასაკმაყოფილებლად.
ლონდონში უფრო და უფრო იზრდება აღმოსავლეთი ევროპიდან მომავალი ქალების ნაკადი. ბევრ მათგანს აიძულებენ კახპებად იაფად მუშაობას.
Beaucoup de femmes sont victimes de la traite ici, dans l’illusion qu’elles obtiendront des emplois de serveuses ou de filles au pair, ou peut-être de danseuses et d’hôtesses de boîte de nuit – mais n’auront pas à coucher avec des clients.
Ils se retrouvent à vivre un cauchemar : violés, battus et menacés d’esclavage, obligés d’avoir des relations sexuelles avec jusqu’à 40 hommes par jour, les proxénètes et les trafiquants prenant pratiquement chaque centime qu’ils gagnent.
L’expansion de l’Union européenne a facilité l’arrivée des femmes au Royaume-Uni. Ils peuvent arriver dans n’importe quel port ou aéroport avec un passeport à leur nom.
Environ 80% des 8 000 prostituées qui travaillent dans les centaines de bordels, saunas et agences d’escorte de Londres sont des ressortissants étrangers, la grande majorité d’Europe de l’Est et d’Asie du Sud-Est.
L’inspecteur-détective Dick Powell, qui dirige la brigade des 14 personnes de Scotland Yard, a déclaré que la tendance croissante aux rapports sexuels non protégés était une mesure du désespoir et de l’exploitation dans le commerce du sexe et avait des implications “horribles” pour la santé publique.
“Il y a dix ans, il était presque impossible d’obtenir ce [rapport sexuel non protégé] avec une travailleuse, et si vous le faisiez, ce serait à un prix astronomique”, a déclaré l’inspecteur-détective Powell, dans une interview avec le magazine Police Review publiée aujourd’hui.
Il a ajouté: “C’est ahurissant pourquoi les parieurs le veulent, mais ils le font.”
S’adressant au Guardian, l’inspecteur-détective Powell a déclaré: “Il y a une énorme demande de relations sexuelles non protégées et anales. De nos jours, c’est la norme, pas l’exception.
“Dans la plupart des maisons closes que nous visitons, au moins certaines femmes les proposent, au même prix que des rapports sexuels protégés.
“Les prix sont restés assez stables pendant 10 ans. Vous pouvez aller à Soho et avoir des relations sexuelles pour 30 £. L’ensemble est épouvantable. La plupart de ces endroits sont ouverts 24 heures sur 24, sept jours sur sept et les femmes sont censées être “sur appel” jour et nuit.
“Certaines auront des relations sexuelles avec jusqu’à 40 hommes par jour. Il est très rare que la prostituée puisse conserver l’argent qu’elle gagne. Nous avons vu des endroits où 300 £ par jour vont au proxénète ou à la ‘madame’, et c’est avant même que la femme ne commence à essayer de rembourser la “servitude pour dettes” de milliers de livres chargées pour l’amener ici.”
Anna Johansson, chef d’équipe du Poppy Project, un programme financé par le ministère de l’Intérieur qui fournit un soutien aux femmes victimes de la traite à des fins de prostitution au Royaume-Uni, est consciente de l’existence d’un plus grand nombre de femmes d’Europe de l’Est, en particulier de Lituanie, de Lettonie, de Pologne et de République tchèque.
Elle est également préoccupée par le nombre croissant de femmes étrangères contraintes de fournir des relations sexuelles très bon marché, non protégées et « brutales », obligeant ainsi de nombreuses autres prostituées à faire de même.
“Je ne suis pas sûre que ce soit nécessairement lié à la recrudescence de l’Europe de l’Est”, a déclaré Mme Johansson. “Je pense que c’est une tendance à plus long terme. Mais le climat est définitivement devenu beaucoup plus rude, la plupart des parieurs exigeant des relations sexuelles non protégées ou anales, auparavant considérées comme des” offres spéciales “coûteuses.
“Si les femmes refusent, elles sont battues et abusées par des proxénètes. D’autres femmes emboîtent le pas avec les mêmes services afin de rivaliser.”
Le projet Poppy, qui offre une aide pratique et des conseils, compte 25 places résidentielles et a reçu 250 références depuis son lancement en mars 2003.
“Nous sommes toujours rassasiés, et presque toutes les femmes qui viennent nous voir ont une sorte de maladie sexuellement transmissible – la syphilis ou la chlamydia, ou elles sont séropositives.”
Certaines femmes victimes de la traite se font dire qu’elles doivent rembourser une dette de 20 000 à 40 000 £ pour gagner leur liberté.
“Mais la dette n’est jamais payée, car le proxénète ajoute alors le coût du loyer, de la nourriture et des préservatifs, s’ils sont utilisés”, a déclaré Mme Johansson.
“Parce que les trafiquants viennent souvent du pays d’origine de la prostituée, il leur est plus facile de menacer de tuer leur famille s’ils ne font pas ce qu’on leur dit, et cela augmente également les risques s’ils tentent de rentrer chez eux”.
Det Insp Powell a déclaré que l’expansion de l’UE rendait les choses moins chères et plus faciles pour les trafiquants, car ils n’avaient plus à faire passer des femmes en contrebande ou à leur fournir de faux passeports.
“Vous pouvez prendre un bus de Vilnius [Lituanie] à Victoria en 36 heures pour moins de 100 £.” Il a salué la nouvelle loi contre la traite à des fins d’exploitation sexuelle, mais a déclaré que la police n’obtenait pas autant de condamnations qu’elle l’avait espéré, car une grande partie de l’activité de traite se déroulait en dehors du Royaume-Uni.
Helen Ward, consultante en charge du Praed Street Project, spécialisé dans la santé des travailleuses du sexe à Londres, a déclaré qu’elle n’était au courant d’aucune recrudescence récente des maladies sexuelles chez les prostituées.
Elle a estimé qu’il y avait un préjugé injuste contre les travailleurs du sexe migrants et a appelé les autorités à adopter une attitude plus tolérante, en accordant aux prostituées une protection appropriée et en luttant contre l’économie souterraine.
Études de cas
“Ils ont dit que je leur devais de l’argent” Jenna, 20 ans, de Roumanie “Je vivais à la maison, je travaillais dans un bar, mais il y avait des problèmes familiaux alors un ami d’enfance nous a suggéré d’aller au Royaume-Uni pour gagner plus d’argent.
“D’autres “amis” ont organisé le voyage mais à la dernière minute, mon amie a dit qu’elle n’irait pas.
“J’ai été victime de la traite à travers la France et passée clandestinement au Royaume-Uni. Deux hommes m’ont rencontrée avec d’autres femmes à Londres et nous avons toutes été emmenées dans un appartement. Dans l’appartement, il y avait beaucoup de femmes qui travaillaient comme prostituées pour ces hommes.
“Les hommes m’ont violée et menacée. Je n’ai pas été autorisée à sortir toute seule ni à parler à qui que ce soit à l’extérieur de l’appartement.
“Les hommes m’ont dit que je leur devais beaucoup d’argent et que je devrais travailler pour le rembourser. J’ai travaillé dans des bordels, puis un homme m’a “acheté” et m’a libéré, et j’ai contacté la police et le projet Poppy. .
“J’étudie et je fais du bénévolat et j’ai témoigné à la police mais le ministère public a décidé de ne pas poursuivre l’affaire de traite.
“Une affaire de viol ne peut avancer que si les hommes retournent au Royaume-Uni, mais ils sont retournés dans ma ville en Roumanie, donc je ne peux pas rentrer chez moi.”
“Ils m’ont souvent battue et violée” Vera, 23 ans, d’Ukraine « Je suis née à la campagne. Mon père et mes frères buvaient et me maltraitaient, alors j’ai décidé de partir.
“Je suis allé en ex-Yougoslavie pour travailler dans un restaurant.
“Mais quand je suis arrivée là-bas, j’ai été vendue à un gang et ils m’ont forcée à travailler comme prostituée en Macédoine. J’ai essayé de m’échapper mais ils m’ont attrapée et m’ont rouée de coups et ont pointé un pistolet sur ma tempe.
“Ils ont essayé de m’emmener en Grèce à pied mais nous avons été attrapés et renvoyés en Macédoine, mais ils m’ont ramené en voiture et cette fois nous sommes montés.
“J’y suis restée cinq mois et j’ai travaillé comme prostituée avec d’autres femmes d’Europe de l’Est. Ils ont menacé ma famille en Ukraine.
“J’ai été vendu à un Albanais et il m’a emmené en Italie puis au Royaume-Uni avec un faux passeport grec.
“J’ai été emmenée dans les Midlands et forcée de me prostituer.
“Ils m’ont souvent battue et violée et j’ai dû travailler de longues journées sans protection [préservatifs]. J’ai attrapé la syphilis et c’était très douloureux. Enfin, je me suis échappée et je suis arrivée au Poppy Project.”
ელიტებმა უნდა დაიცვან ქვეყანა, ხალხი, მათი უსაფრთხოება. მომღერლებმა და მოცეკვავეებმა, პროფესორებმა და კინემატოგრაფისტებმა არ უნდა ანგრიონ მათი მშობლების და შვილების ქვეყანა საბჭოთა ტანკით და ლენინური პარტიის ბელადი, ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის ცოლის დაქალის ქმარი მერაბ მამარდაშვილის მიერ მოჯღაბნილი მაცდური ლოზუნგების ღრიალით. ამას გეუბნებათ ფრანგი სწავლული.მას მაინც დაუჯერეთ ჭუკებო.
ევროპული ბიბლიოთეკა-თანამედროვე ფრანგი მოაზროვნე ფილიპ კოენი გვეუბნება რომ მით უმეტეს პერესტროიკებით არეულ და გადარეულ დღევანდელობაში მმართველი თუ არამმართველი ელიტების მოვალეობაა მოქალაქეების უსაფრთხოებაზე ზრუნვა და არა საკუთარი ქვეყნის დედაქალაქის ტანკით დანგრევა თუ ქუჩებში და ორღობეებში თანამემამულეთა ხოცვა.
ევროპული ბიბლიოთეკა-ელიტებმა უნდა დაიცვან ხალხი ან ელიტები უნდა გაქრნენ,
ელიტები და ხალხი
ხალხისგან მოწყვეტილი ელიტები რომლებსაც არ შეუძლიათ ხალხის დაცვა
იყო 1953 წლის 9 ოქტომბერს ალჟირში დაბადებული და 2013 წლის 20 ოქტომბერს გარდაცვლილი ფრანგი ჟურნალისტი და მწერალი ფილიპ კოენი // Philippe Cohen//. ის ასევე იყო InfoMatin-ის მთავარი რედაქტორი, ჟურნალი Marianne-ს მთავარი რედაქტორის მოადგილე, პასუხისმგებელი ეკონომიკურ და სოციალურ საკითხებზე, შემდეგ დიდი რეპორტიორი… Fondation Marc-Bloch-ის, შემდეგ Fondation du 2-Mars-ის ერთ-ერთი დამფუძნებელი წევრი და მისი პირველი გენერალური მდივანი 1998–2000 წლებში.
rotéger ou disparaître,Les élites face à la montée des insécurités // Gallimard, გამოიცა 1999 წლის 26 ოქტომბერს//.
პროგრესის ისტორია ემთხვევა პიროვნებათა და ქონების უსაფრთხოების გაძლიერებას, პროფესიულ ცხოვრებაში ადამიანის ღირსების დამკვიდრებას, შრომის უფლებითა და შემოსავლით, მშვიდი სიბერის სულ უფრო და უფრო მეტად უზრუნველყოფას.
ომის შემდგომი გაკონტროლებული კაპიტალიზმით გარანტირებული სოციალური პროგრესის ეს სამი ატრიბუტი ბოლო ოცი წელის რაც ისევ საეჭვო გახდა. ისევ დაბრუნდა დაუცველობა რომელიც საბოლოოდ დამარცხებული გვეგონა.
დაუცველობა შეიჭრა შრომის სამყაროში სადაც ვრცელდება უმუშევრობა და მერყევი, არამყარი,გაურკვეველი მდგომარეობა. საფრთხეები დაემუქრა საპენსიო და დაზოგვათა სისტემებს.
საფრანგეთის, ისევე როგორც დასავლეთის სხვა ქვეყნების მემარცხენე თუ მემარჯვენე მთავრობები ვერ ერევიან ქალაქური, სოციალური და ფინანსური დაუცველობის გაძლიერებას.
უარესი : ელიტების აზრით ეს გარდაუვალია იმიტომ რომ მათი აზრით დაუცველობა კვებავს ჩვენი საზოგადოებების ეკონომიკურ დინამიზმს.
გაჩნდა ახალი იდეოლოგია. ის აცხადებს პრეტენზიას ეროვნულ ფარგლებს გარეთ გასვლაზე და განადიდებს, აძლიერებს საფრთხეს ყველასთვის მაშინ როდესაც მარტო რენტის მფლობელი კასტა შეიძლება იყოს დაცული მსოფლიო მღელვარებათაგან.
ევროპაში არიან ჩესტერტონის, ვიქტორ ჰიუგოს, ჰერმან ჰესეს, ეგზიუპერის საყვარელი ევროპის მკვლელი ევროპელებიც. ყველა ციხე ტყდება შიგნიდან.
აღმოსავლეთი ევროპის უბედურება-უპასუხისმგებლო ელიტა სპობს იმასაც რაც გადაურჩა კომუნიზმს, ახარებს პედოფილებს და სხვა მანიაკებს.
Par Serge Enderlin — 1996 წლის 31 აგვისტო, გორბაჩოვის პრესტროიკამ აღმოსავლეთი ევროპა, განსაკუთრებით კი ჩეხეთი და სლოვაკეთი გადააქცია პედოფილების სუპერმარკეტად.
L’Europe de l’Est, supermarché des pédophilesLa République tchèque et la Slovaquie sont particulièrement touchées. რად აქცია ჩეხოსლოვაკია ვაცლავ ჰაველის დემოკრატიამ
ჩეხეთს და სლოვაკეთს აქვთ კოზირი ჩვეულებრივად არა აქვთ სექსუალური ტურიზმის ცნობილ მარშრუტებს , ესაა მათი სიახლოვე „ მდიდარ დასავლეთთან „. სულ 1 საათი ფეხით სეირნობა და კლიენტი, ხშირად გერმანელი ან ავსტრიელი, საზღვრის. გადალახვისთანავე მოეფერება პატარა გოგონებს, უმრავლეს შემთხვევაში ბოშებს რომლებიც გააკახპა. სიღატაკემ.
გერმანიაში. მიმავალ ჩეხეთის. გზებზე. პროსტიტუცია, განსაკუთრებით ძალიან ახალგაზრდა გოგონების პროსტიტუცია. განიცდის საშინელ ინფლაციას.
ეს. განსაკუთრებით. ხდება. გზა პრაღა-დრეზდენის. გზაზე E-55, რომელსაც ამიერიდან უძახიან სიყვარულის გზას.
Teplice-ს მხრივ // ჩრდილოეთი// ასობით ნახევრადშიშველი ამორძალი„ აბავს „ საბარგო მანქანების მძღოლებს და გერმანელ ტურისტებს.
კრიმინალთა. კარგად ორგანიზებული ბან დები. აკონტროლებენ ამ წელიწადში 365 დღის მანძილზე დღე და ღამე მშრომელ ახალგაზრდა კახპებს.
გერანიიდან მომავალი ავტომობილისტები საზღვრის გადაკვეთისთანავე. ხვდებიან საზიზღარ ატმოსფეროში. ბოჰემიის. ტყეების. სიმკაცრეს და. სისადავეს აღელვებენ მანათობელი. აბრები
Exotica, Erotica, Lotus… ესაა. სოფლის. საროსკიპოები რომლებიც ცოტა ცოტა ყველგანაა სასაზღვრო ზოლის სოფლებში.
Serge Enderlin — 31 août 1996 წლის 31. აგვისტო L’Europe de l’Est, supermarché des pédophilesLa République tchèque et la Slovaquie sont particulièrement touchées.
კანონმდებლობა. პროსტიტუციაზე, მაშ ბავშვების პროსტიტუციაზეც კანონის არარსებობისას და როდესაც სექსუალური. სრულწლოვანება 15 წლითაა. განსაზღვრული // მაშინ როდესაც ევროპულ ქვეყანათა უმრავლესობაში ეს ასაკია 18 წელი// სატრანსპორტო გზების. ღერძებზე. კახპობენ ძალიან პატარა ჩეხი გოგონები ისე რომ ხელისუფლება ამას არც იმჩნევს. პოლოცია. კმაყოფილდება. „ პროფესიონალების „ ასაკის შემოწმებით, აკავებს. მხოლოდ იმათ ვინც აშკარად, თვალშისაცემად 15 წელზე უფრო ნაკლები ასაკის. ბავშვია.
მაგრამ პრაღიდან ას. კილომეტრში მდებარე პილსენნის პოლიციის ლეიტენანტის. თქმით ასეთების. ამოცნობა ძალიან ძნელია ვინაიდან პარფიუმერია. და. ტანისამოსი 12 წლის. ბავშვსაც დაამსგავსებს 16-18 წლის ქალიშვილს.
პრაღაში არის. კახპების. დამხმარე. ორგანიზაცია. რომლის. ხელმძღვანელი Pavla Vitaskova ამობობს რომ გატაცებული. და იძულებით გაკახპებული. და შემდეგ საზღვარგარეთ გაყიდული გოგონების. რაოდენობა. უწყვეტად. იზრდება
დედაქალაქში კახპების დამხმარე ორგანიზაციის ხელმძღვანელი Pavla Vitaskova-ს თქმით ” მუდამ იზრდება გატაცებული, გაკახპებული და უცხოეთში გაყიდული ქალიშვილების რაოდენობა”.
«le marché des jeunes filles enlevées, mises de force sur le trottoir, puis vendues à l’étranger est en augmentation constante». ჩეხეთის და. სლოვაკეთის ხელისუფალნი დიდად შეაშფოთა. პედოფილიის პრობლემამ.
იზრდება ბავშვების. ამსახველი პორნოგრაფიული. მასალების. დამზადებისთვის. დაპატიმრებულთა რაოდენობა.
რამოდენიმე. თვის. წინ პრაღაში. დააპატიმრეს პორნოგრაფიული ჟურნალებით ვაჭრობაში სპეციალიზებული კომერსანტი Roman Hysek.
// ის ვაჭრობდა ჟურნალებით “Martin”, “Game Boys”…
სადაც არის. პატარა ბავშვების. ფოტოები//. მასტურბაცია, სოდომია, ფელაცია, ესაა ყველაზე ბაბილონიზებულ-სოდომიზებული ბრბოს. საყვარელი ჟურნალები.
არადა Hysek სასამართლოზე. ამბობდა. რომ. ისაა. ახალი. სიყვარულის ადებტი. და. ესაა „ ხელოვნება, მხოლოდ. ხელოვნება „.
„. მე ვარ. პროფესიონალი და გადაღებულები თანახმანი არიან.
რამოდენიმე. კვირის. შემდეგ გერმანიაში. დააპატიმრეს. ჰისეკის „კორესპონდენტი „ რომელიც. ჰისეკისგან იღებდა და ყიდდა პედოფილურ. ვიდეო პორნო კასეტებს და მსგავს ჟურნალებს. ბელგიაში და ჰოლანდიაში
ჰისეკისნაირები. სარგებლობენ. იმით რომ ასეთი მშვენიერი. რამეების ბეჭდვა ჩეხოსლოვაკიის. ნანგრევებზე. იაფია და. ტიფოგრაფები მნიშვნელობას. არ. ანიჭებენ „ მასალის „ წარმომავლობას.
პედოფილები. და. ბავშვებით ვაჭრები სარგებლობენ იმით. რომ ახალი ფენომენის. პირისპირ. მდგარ. ლოკალურ. პოლიციებს აკლია. საშუალებები და. გამოცდილება.
პრაღას ზნე-ჩვეულებათა. პოლიციის ( police des moeurs pragoise) კაპიტანი Lubos Fiala ამბობს. რომ. ჩეხეთის. ტერიტორიაზე პედოფილიის. სფეროში აქტიურობს ათიოდე. ორგანიზაცია. თუ. ქსელი. ვრცელდება. ახალგაზრდული პორნოგრაფია. ვინაიდან სისხლის. სამართლის. კოდექსის. შესაბამისად. პატარა. ბავშვების. ამსახველი. პორნოგრაფიული კასეტებით თუ ჟურნალებით ვაჭარს აპატიმრებენ მარტო 1 წლით.
ქსელები. იგივეა სლოვაკეთში.
2 დღის. ვენაში დააპატიმრეს. წარმოშობით სლოვაკი ავსტრიელი რომელიც. ხელმძღვანელობდა 12-15 წლის სლოვაკი. გოგონების სექსუალური ექსპლუატაციით. დაკავებულ ქსელს.
ერთ-ერთმა. ავსტრიელმა. ჟურნალისტმა თავი გაასაღა. პედოფილად და და. გაიცნო 35. წლის Jiri K. რომელმაც. მას შესთავაზა 70 სხვადასხვა სლოვაკი პატარა გოგონა.
რეპორტიორმა. შემდეგ რამოდენიმე. საათი გაატარა. ბრატისლავას ოტელში 12-13 წლის გოგონების. საზოგადოებაში და ამ სიამოვნებისთვის. 500 შილინგი გადაუხადა Jiri K.-ს.
ბრატისლავას. და. ვენას. შორის. მანძილი. სულ 60 კილომეტრია ოდესღაც. გადაულახავი. რკინის. ფარდის გაქრობის შემდეგ საზღვარზე დაუღალავად. მიდიმოდიან ყველანაირი ოხრებიც.
აღმოსავლეთი ევროპა გადაიქცა. პედოფილების. ახალ სუპერმარკეტად.
აპრილში ევროპის. საბჭოში. წაკითხული. ანგარიშის. თანახმად აღმოსავლეთი ევროპის 100 000 ბავშვი კახპადაა ქცეული დასავლეთში პედოფილიის. ქსელებში.
1992 წლიდან იძიებენ. ბავშვებით. და. სრულწლოვანი. ადამიანებით ვაჭრების. საქმეებს.
A Berlin, on ne compte plus les «petits garçons polonais». Et des trafics d’êtres humains mineurs et adultes font ou ont fait l’objet d’enquêtes depuis 1992.
მოკლედ უპასუხისმგებლო ელიტებმა პერესტროიკის ლამაზი დროშების ფრიალით შავ დღეში ჩააგდეს თავისი ხალხები.
ფრიდრიხ ნიცშემ განაცხადა რომ ღმერთი მოკვდა და ყველა წმინდა წიგნი ძველი მავნე ხარახურაა, რომ მთავარია ძალა და ამქვეყნად კომფორტულად მოწყობა და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული და სამოთხეზე თუ იდეათა, სულიერ სამყაროზე ოცნება, რომ სუსტი და უხეირო უნდა მოკვდეს და ძლიერი უნდა დარჩეს.
აი სწორედ ფრიდრიხ ნიცშეს შეურიგებელი მტერია ბრიტანელი ქრისტიანი ჯენტლმენი გ.კ. ჩესტერტონი.
ევროპის სახეებიდან
ჩესტერტონი იცავს ყველაფერ იმას რასაც ნიცშე გმობს:ქრისტიანობას, თავმდაბლობას და სიმცირეს, ღარიბებს,საზოგადოებრივ აზრს და საზღვრების მნიშვნელობას,იმათ ვისაც არ მიუღიათ განათლება, ხალხურ ლიტერატურას,ოჯახს,პატრიოტიზმს.
1936 წლის 14 ივნისს კაცობრიობამ დაკარგა მეოცე საუკუნის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ჟურნალისტი,მწერალი და ქრისტიანი გილბერტ კიტ ჩესტერტონი. ჩვენს აქოთებულ დღევანდელობაში მცხოვრები ბევრი ადამიანი დაინტერესდა ქრისტიანობით სწორედ გილბერტ კიტ ჩესტერტონის წყალობით.
1874 წელს ანგლიკანელთა ოჯახში დაბადებული გილბერტ კიტ ჩესტერტონი 48 წლის ასაკში გახდა კათოლიკე, მაგრამ შეიძლება ითქვას რომ მისი რელიგიურობა, როგორც ის გამოვლინდა მის შემოქმედებაში, თავისი სულიერი ტონალობით ახლოა მართლმადიდებლობასთან.
«მატერიალისტური ფილოსოფია უფრო ზღუდავს ადამიანს ვიდრე ნებისმიერი რელიგია…
ნორმალურმა ადამიანმა იცის რომ მასში არის რაღაც ღმერთისგან, რაღაც ეშმაკისგან,რაღაც მხეცისგან და რაღაც მოქალაქისგან
ნამდვილად ჯანმრთელმა ადამიანმა იცის რომ ის ცოტა გიჟია; გიჟი დარწმუნებულია იმაში რომ ის სრულებით ჯანმრთელია… »
« წარმართული სათნოებები,მაგალითად სამართლიანობა და ზომიერება სევდიან-დაღვრემილი სათნოებებია,მაშინ როდესაც რწმენის,იმედის და გულმოწყალება-სულგრძელობა-გულუხვობის მისტიკური სათნოებები მხიარული და აყვავებულ-გაფურჩქნული სათნოებებია… »გ.კ.ჩესტერტონი//
ინგლისელი ჯენტლმენი არის კარგად ნასწავლი, ზრდილი,უნაკლო ქცევის განათლებული ადამიანი.
ეს სიტყვა თარიღდება 1558 წლით.
1088 წელს საფრანგეთში გაჩნდა სიტყვა gentilhommeანუ თავაზიანი, ზრდილი აზნაური,არისტოკრატი.
ლენინის საყვარელმა ფრანგმა რევოლუციონერებმა ეს ზრდილი და თავაზიანი არისტოკრატია გაანადგურეს და მე-19 საუკუნეში გაჩენილი სიცარიელე შეავსო იდეალად გადაცეულმა ჯენტლმენის ინგლისურმა ცნებამ.
კარგად ნასწავლ, ზრდილ,უნაკლო ქცევის განათლებულ ადამიან ჯენტლმენს არ სჭირდება არანაირი არისტოკრატიული წოდება..
1866 წელს Amiel-მა ჩაწერა თავის დღიურში:
« ყველა,ნებისმიერი,წყაროშიც დაბადებულიც, შეიძლება გახდეს ჯენტლმენი.»
გეყოფათ გეიპარადებზე ცუნდრუკი იკითხეთ, იკითხეთ ევროპული ლიტერატურა
ფრანგული ელიტის სასწავლებელში, საფრანგეთის ადმინისტრაციის ეროვნულ სკოლა ENA=ში ნასწავლი, ეკონომიკურ მეცნიერებათა დოქტორი, პა-დე–კალეს// Pas-de-Calais// ყოფილი დეპუტატი, და ყოფილი ევროდეპუტატი, Club de l’Horloge-ს დამფუძნებელი და ამ კლუბის პრეზიდენტი, 1973-1986 წლებში, ფილოსოფიის ნეო-სოკრატული ინსტიტუტის ხელმძღვანელი…, მეცნიერების და პოლიტიკური ფილოსოფიის სფეროში მრავალი ნაშრომის ავტორი ივა ბლო არაა დურაკი, ის გვეუბნება საყურადღებო რამეებს.
მეოცე საუკუნე მისი მსოფლიო ომებით, მისი ტოტალიტარიზმებით და მისი გენოციდებით იყო ჩვენი ისტორიის ერთ-ერთი ყველაზე ბარბაროსული საუკუნე.
ამის მთავარი მიზეზია ცუდი ინსტინქტების სამსახურში მდგარი მოანგარიშე და ცივი გონების კულტი.
ჩვენმა თანამედროვე სამყარომ დაივიწყა აზრიანი არსებობა და სიცოცხლე დაიყვანა მარტო მის ბიოლოგიურ და ეკონომიკურ განზომილებაზე.
ის ებრძვის ინსტინტქტების ურჩხულის ქაოსის მოსათოკად დადებულ ძველ კავშირს გონებას და გულს შორის. ამით ის სპობს ადამიანის პიროვნებას.
თანამედროვეობამ წამართვა ინსტიტუტები და ტრადიციები, კარი გაუღო რევოლუციურ ძალადობას.
მან წამართვა სულიერება რომელიც შურს იძიებს ექსტრმისტული ისლამიზმით.
მან დატოვა ახალგაზრდობა მატერიალისტურ, უმაღლესი ღირებულებების და იდეალების არმქონე სამყაროში.
Ivan Blot ყველაფერ ამას იკვლევს და ჩიხიდან გამოსავალს ეძებს არისტოტელეს, ჰაიდეგერის,ნიცშეს, კიერკეგორის, პლატონის, დოსტოევსკს, გრიგოლ პალამას და სახვა დიდ მოაზროვნეთა მოშველიებით.
ავტორი ასკვნის რომ დასავლეთი ჩაეფლო საზიზღარ სამყაროში სადაც შტერი, პირუტყვულ ინსტინქტებს აყოლილი ინდივის მე-ეგომ შეცვალა ღმერთი, ფულმა შეცვალა წაროდგენა ღირსებაზე, მასებმა შეცვალეს პიროვნება და ეკონომიკურმა და ტექნიკურმა ანგარიშმა შეცვალა ოჯახი და ფესვები რომლებიც აზრს აძლევენ ჩვენს ცხოვრებას.
ფრანგული ელიტის სასწავლებელში, საფრანგეთის ადმინისტრაციის ეროვნულ სკოლა ENA=ში ნასწავლმა, ეკონომიკურ მეცნიერებათა დოქტორმა, პა-დე–კალეს// Pas-de-Calais// ყოფილმა დეპუტატმა, და ყოფილმა ევროდეპუტატმა, Club de l’Horloge-ს დამფუძნებელმა და ამ კლუბის პრეზიდენტმა 1973-1986 წლებში, ფილოსოფიის ნეო-სოკრატული ინსტიტუტის ხელმძღვანელმა…, მეცნიერების და პოლიტიკური ფილოსოფიის სფეროში მრავალი ნაშრომის ავტორმა ივა ბლომ
// Yvan Blot// 2013 წელს გამოაქვეყნა დიდად საინტერესო წიგნი « ყალბი წინასწარმეტყველები,ვოლტერი, რუსო, მარქსი და ფროიდი » // Les faux prophètes – Voltaire, Rousseau, Marx et Freud//.
აი მისი მოკლე შინაარსი
მოერიდეთ ყალბ წინასწარმეტყველებს რომლებიც მოვლენ ცხვრის ქურქში გახვეულები, შიგნით კი არიან გაუმაძღარი მტაცებელი მგლები, გვაფრთხილებს მათე.
ავტორი გვეუბნება რომ ვოლტერმა, რუსომ, მარქსმა და ფროიდმა დაგვაყენეს ცუდ გზებზე.
მაგათ სჯეროდათ რომ გაანთავისუფლეს კაცობრიობა და სინამდვილეში კი მათ
აუშვეს მნგრეველი ძალები. აქედანაა რევოლუციური ომები, ტერორი, ტოტალიტარიზმები, მორალურ ღირებულებათა დაშლა-გაქრობა 1968 წლის მაისის შემდეგ.
ამ მაცდურებმა დაარწმუნეს ადამიანები იმაში რომ ისინი განახორციელებდნენ ადამიანთა ყველაზე დიდ და უძვირფასეს წადილებს.
რათ გინდათ ღმერთი, თქვენ თვითონ ხართ ღმერთი თქვენი გონების წყალობით, გეუბნებათ ვოლტერი.
რათ გინდათ მეფე, თქვენ თვითონ ხართ მეფე დემოკრატიის წყალობით, გეუბნებათ რუსო. რათ გინდათ პატრონები, კომუნიზმის წყალობით თქვენ ყველა იქნებით მდიდრები, გარწმუნებთ მარქსი.
რათ გვინდა მორალი, ყველანი ვიყოთ დონ ჟუანები სექსუალური რევოლუციის წყალობით, გვეუბნებიან ფროიდი და უფრო კი მისი მოწაფეები.
მაგათთვის ადამიანი არის მხეცი, გონების მქონე, მაგრამ არსით მაინც მხეცური სექსუალური ინსტინქტებით მართული მხეცი.
“ ადამიანი არის გაუცნობიერებელი წადილებით და მისწრაფებებით მართული გონებასუსტი არსება“. აი ამას გვეუბნება ფროიდი თავის ნაშრომში “უქეიფობა კულტურაში“.
მაგრამ ავტორი გვეუბნება რომ ყოველ ამ მაცდურს ყავს თავისი მოწინააღმდეგე. ვოლტერის მოწინააღმდეგეა ბლეზ პასკალი, რუსოს მოწინააღმდეგეა ნიცშე, მარქსის მოწინააღმდეგეა კიერკეგორი და ფროიდის მოწინააღმდეგეა ჰაიდეგერი.
მაშ, დღეს უნდა განვთავისუფლდეთ ყალბი, მაცდური წინასწარმეტყველებისგან და გავყვეთ უფრო ეგზისტენციალური ფილოსოფიების გზას. ისინი უფრო ახლოს არიან ადამიანურ რეალობებთან, უფრო სცემენ პატივს ინდივიდებს მათ განსხვავებებში და მეობებში და გახსნილები არიან ტრანსცენდენტურობისკენ დაჩვენი არსებობის საიდუმლოსკენ.
ამით გავექცევით უტილიტარიზმის და მატერიალიზმის დიქტატურას.
Oxford-ის მოძრაობის ლიდერი, კათოლიკური ეკლესიის კარდინალი John Henry Newman (1801-1890) იყო ნაყოფიერი მწერალი და ბრიტანეთის ერთ-ერთი ყველაზე ნიჭიერი ორატორი, ირლანდიის კათოლიკური უნივერსიტეტის პირველი რექტორი. ეს უნივერსიტეტი ეხლა არის დუბლინის კოლეჯი. კათოლიკურმა ეკლესიამ კარდინალი წმინდანად შერაცხა 2010 წლის 10 სექტემბერს.
ძველი ბრიტანული იდეალი-ჯენტლმენი აღწერილი ამ კარდინალის მიერ
ნამდვილი ჯენტლმენი ერიდება ყველაფერს რაც შეძრავს ან შეაწუხებს იმათ ვისთანაც ერთად არის ამ სამყაროში, ერიდება კონფლიქტებს, აყალმაყალს, ეჭვს, მოღუშულობა-დაღვრემილობას, ჯავრს და ბოღმას. ის ცდილობს რომ ყველა გრძნობდეს თავს კარგად და თავისთან.
ის ნაზია მორცხვის და მოკრძალებულის მიმართ, ტკბილია შორეულთა მიმართ და გულმოწყალეა აბსურდის, აბსურდულის მიმართ.
მან იცის თუ ვის ელაპარაკება, თავს არიდებს უდროო მინიშნებს თუ გამაღიზიანებელ სიუჟეტებს და თემებს.
ჯენტლმენი არასოდეს გახვევს თავის მეობას საუბრისას, ის არასოდესაა მოსაწყენი.
ჯენტლმენი არაა რაბახა-მკვეყარა და ტლიკინა ყბედი.
ის კარგად ფიქრობს სხვებზე და კეთილგანწყობით ეპყრობა მათ.
ის მტერსაც ეპყრობა ისე თითქოს ის ოდესმე მეგობარი უნდა გახდეს.
ჯენტლმენი მეტისმეტად კეთილგონიერია. მას არ შეურაცხყოფს შეურაცხყოფა, ისაა მშვიდი, მიმტევებელი, ის იტანს ტკივილს იმიტომ რომ ეს გარდაუვალია, გლოვას იმიტომ რომ ეს გამოუსწორებელია, სიკვდილს იმიტომ რომ ესაა მისი ხვედრი.
კამათის დროს ჯენტლმენის არგუმენტები ნათელია და ეხება არსებითს. ის შეიძლება მართალი იყოს ან ცდებოდეს, მგრამ ის არაა უსამართლო.
ჯენტლმენი უბრალოა და ძლიერია, აზრს გამოთქვამს მოკლედ და გადამწყვეტად, მიმტევებელია მოწინააღმდეგთა მიმართ.
შემდეგ, Newman ამბობს რომ ნამდვილი ცოდნა პატივს სცემს რელიგიას, ასეთია აგნოსტიკოსი ჯენტლმენიც.
” ურწმუნო ჯენტლენიც არ იგდებს მასხრად რელიგიას და არ მოქმედებს მის წინააღმდეგ. ის არაა დოგმატიკოსი და ფანატიკოსი, ის პატივს სცემს ღვთისმოსაობას, ლამაზ და სასარგებლო ინსტიტუტებს მაშინაც როდესაც ის მათ არ იღებს. ის უარყოფს საიდუმლოებს მათ წინააღმდეგ აგრესიის გარეშე.
Newman ამბობს რომ ჯენტლმენი რელიგიურად შემწყნარებელია.
ის ხშირად მისდევს გარკვეულ რელიგიას რომელიც ახორციელებს ამაღლებულს და დიდებულს, თაყვანს სცემს ღმერთის სრულყოფილების მქონე უცნობ პრინციპს, მას გამოაქვს დასკვნები რომლებიც მასამსგავსებს ქრისტეს მოწაფეს.
“Une définition d’un gentleman” – Cardinal Newman – Résumé critique
Introduction:
“A Definition of a Gentleman” est un extrait de The Idea of a University , une série de conférences données en Irlande en 1852.
Qui est un gentleman ?
Newman ამბობს რომ ჯენტლმენი არასოდეს არ აყენებს არავის ტკივილს.
ჯენტლმენი არ ახვევს საკუთარ თავს არავის. ის იქცევა ისე რომ მის ირგვლივ მყოფები თავს გრძნობდნენ კარგად. ის უადვილებს ადამიანებს მათი მიზნების მიღწევას.
ჩვენი კარდინალის თქმით ჯენტლმენი უნდა გავდეს რბილ მოხერხებულ სავარძელს, ცივ ზამთარში დაგიზგიზებულ კოცონს. მასთან ყოფნა უნდა იყოს დასვენება, მასთან ერთად თავს კარგად უნდა გრძნობდე. ჯენტლმენი
თავს არიდებს ყველაფერს რამაც შეიძლება დაადარდიანოს და დაანაღვლიანოს ადამიანები. ის ზრუნავს იმაზე რომ ყველა მოსვენებულად გრძნობდეს თავს მასთან ერთად.
ჯენტლმენი არის ფრთხილი, მართალი-სამართლიანი, საკუთარი თავის მფლობელი მამაცი ვაჟკაცი
ჯენტლმენი ივიწყებს მის მიერ სხვებისთვის გაკეთებულ კარგ საქმეებს, საკუთარ თავზე ლაპარაკობს არტო მაშინ როდესაც მას აიძულებენ ამის გაკეთებას.
ჯენტლმენი არ სწამებს ცილს არავის,არ ავრცელებს და არ აყვება ჭორებს, კაამათში ან სულ არაა ბოროტი ან ოდნავ ბოროტია. მას არ სჭირს ჯავრი მის მიმართ უსამართლოების წინააღმდეგ.
ჯენტლმენს აქვს დისციპლინირებული გონება და კარგი ლიბერალური განათლება.
რაც შეეხება რელიგიურ რწმენებს ჯენტლმენი სხვადასახვა სარწმუნოების მიმართ ღია სულის ადამიანია და მას აინტერესებს თუ რისი მიცემა შეუძლიათ მისთვის სხვა რელიგიებს. ის პატივს სცემს ღვთისმოსაობას, სასულიერო წოდებას, რელიგიურად შემწყნარებელია. ის რწმენის ყველა ფორმებს უყურებს მიუკერძოებლად. ესაა ცივილიზაციის არსებითი ინგრედიენტი.
მაგრამ ეხლა ჟან-პოლ სარტრის საუკუნეა და არა ჯენტლმენის ხანა რაც დიდად სამწუხაროა.
იყო ფრანც ომარ ფანონი (ფრანგ. Frantz Fanon; დ. 20 ივლისი, 1925, ფორ-დე-ფრანსი, მარტინიკა — გ. 6 დეკემბერი, 1961ბეთესდა, მერილენდი, აშშ) ასევე ცნობილი, როგორც იბრაჰიმ ფრანც ფანონი — ფსიქიატრი და პოლიტიკის ფილოსოფოსი, რომლის ნაშრომებმაც დიდი ზეგავლენა მოახდინა პოსტ–კოლონიური, კრიტიკული თეორიების და მარქსიზმის განვითარებაზე. ფანონი იყო პან–აფრიკანისტი და მარქსისტ–ჰუმანისტი, სწავლობდა კოლონიზაციით გამოწვეულ ფსიქოპათოლოგიებსა და მის სოციალურ თუ კულტურულ შედეგებს. ფანონი მხარს უჭერდა ალჟირის დამოუკიდებლობას და იყო ალჟირის ეროვნულ– განმათავისუფლებელი ფრონტის აქტიური წევრი. უკვე ხუთ ათეულ წელზე მეტია, მისი შრომები შთააგონებს განმათავისუფლებელ მოძრაობებსა და მათ ლიდერებს. როგორც ექიმი-ფსიქიატრი, ის ავტორია თეორიისა, რომლის მიხედვით, ზოგიერთი ნევროზი სოციალური წარმოშობისაა.
მან 1961 წელს, ეამოდენიმე დღით ადრე სიკვდილამდე, გამოაქვეყნა თავისი ბოლო წიგნი ”დედამიწის ბედკრულნი”-Les Damnés de la Terre, რომელიც ითარგმნა 15 ენაზე.
ეს ანალიტიკური ნარკვევი ეხება კოლონიზაციას, კოლონიზებულის დაბეჩავებას და განმანთავისუფლებელ ომებს. ის ქადაგებს ანტიკოლონიალისტურ ომს მათ შორის ძალადობით და მწსამე სამყაროს განთავისუფლებას….
ალჟირის ომის შუაგულში დაწერილი ეს ნარკვები გამოსვლისას აკრძალული იქნა საფრანგეთში. ის იყო ანტიკოლონიალური და თვითგამორკვევის მოძრაობების სამაგიდო წიგნი.
მას კიდევ უფრო გაუთქვა სახელი ჟან-პოლ სარტრის მიერ დაწერილმა წინასიტყვაობამ.
”…ვინაიდან, ჯანყის დასაწყისში, უნდა მოკლა: ევროპელის მოკვლა ერთი დარტყმით ორი საქმის გაკეთებაა, როგორც მჩაგვრელის ისე ჩაგრულის ერთდროულად მოკვლა. რჩებიან გვამი და თავისუფალი ადამიანი. გადარჩენილი პირველად გრძნობს ფეხქვეშ ეროვნულ მიწას”.
გამომცემლობებმა Grasset გამოაქვეყნეს 1970-74 წლებში ჟან-პოლ სარტრის საუბრები John Gerassi-სთან ძვირფასი დოკუმენტია სენ-ჟერმენ-დე-პრეს კაფეებში ხეტიალის მოყვარული ფილოსოფოსის შეხედულებების თაობაზე.
აი ზოგი მარგალიტი 500-ფურცლიანი წიგნიდან.
ჟან-პოლ სარტრმა აღიარა რომ მას არასოდეს უგრძვნია თავი დამნაშავედ. თქვა რომ ომის წინ დეპრესიული იყო, რომ მას ეჩვენებოდა რომ მას მისდევდნენ კიბორჩხალები და ის ელაპარაკებოდა მათ ქუჩაში.
შემდეგ სარტრის მიერ ჰალუცინაციების მომგვრელი ნარკოტიკი მესკალინის და ამფეტამინების მიღებამ დაამძიმა მისი მდგომარეობა.
ჟან-პოლ სარტრი ლამის უკანასკნელი სიტყვებით აგინებდა შარლ დე გოლს, უძახდა მას რეაქციონერს, ბოდიში ქაქს, კრეტინს, მონსტრს, არამზადას, ღორს. შეუარცხყოფები რეგულარული იყო. ის მარლოსაც უძახდა ღორს და მის ნაშრომებს ქაქს.
ჟან-პოლ სარტრმა თავის დედას მოღალატე უძახა იმიტომ რომ ის მეორედ დაქორწინდა გოლისტზე.
”სამაგიეროდ” საგანგებო წერილით აქო და ადიდა ანტისემიტი და 1939 წელს ჰიტლერის დამცველი Giraudoux-ჟიროდუ.
თვითონ ჟან-პოლ სარტრმა აღიარა რომ 1933 წელს გერმანიაში ყოფნისას ვერ გაიგო თუ რა იყო ნაციზმი, მოყვა რომ არ მიუღია არჩევნებში მონაწილეობა 1936 წელს და გულგრილად უყურებდა სახალხო ფრონტის მსვლელობებს. ის მიემხრო ესპანეთში ინტერვენციას თუ კი თვითონ მას არ გააგზავნიდნენ ესპანეთში.
ის 1947 წლამდე აპოლიტიკური იყო. და შემდეგ უჭერდა მხარს საუკუნის რევოლუციურ ძალადობებს.
ის მხარს უჭრდა საბჭოთა კავშირს და მაოს ჩინეთს. ის ამცირებდა კულტურული რევოლუციის დროს ჩადენილ დანაშაულებს და მის მსხვერპლთა რაოდენობას, აქებდა კასტროს….
სარტრმა ცოტა წაითანამშრომლა ნაცისტებთანაც. ნაცისტი ოფიცრები გაართო თავისი პრესის წარმოდგენით.
შემდეგ კი პოლიტიკური მიზეზებით მან აქო და ადიდა რევოლუციური უკანონობა-ილეგალიზმი, სისხლისღვრა.
კუბას თაობაზე მან აიტაცა ქვეყნით ტერორით მართვის ზოგადი თეორია:
” რომ გაიმარჯვოს რევოლუცია ბოლომდე უნდა მივიდეს, ის არ უნდა გაჩერდეს შუა გზაზე.
მემარჯვენეები ყოველთვის გამოიყენებენ ტერორს იმისთვის რომ გზა გადაუკეტონ რევოლუციას. მაშ,რევოლუციამ უნდა დაამყაროს ტერორი მემარჯვენეთა გასაჩერებლად.”
სარტრი პოლიტიკური მიზეზებით უჭერდა მხარს სიკვდილით დასჯას.
სარტრი მხარს უჭერდა პალესტინელების მიერ 1972 წელს მოწყობილ ტერორისტულ აქტებს:
” პალესტინელებს არა აქვთ იარაღი, არა ყავთ დამცველები და მათ არა აქვთ სხვა არჩევანი ტერორისტული აქტების მოწყობის გარდა…
მიუნხენში მოწყობილი ტერორისტული აქტი შეიძლება გამართლდეს ორ დონეზე:
იზრაელელები ოლიმპიურ თამაშებზე იყვნენ ჯარისკაცები და 2. ტერაქტის მიზანი იყო ტყვეთა გაცვლა.”
.”Il célèbre l’illégalisme révolutionnaire et fait l’éloge du “bain de sang” pour des raisons politiques ; à propos de Cuba, il extrapole une théorie générale du gouvernement par la terreur : “Pour réussir, une révolution doit aller jusqu’au bout. Pas question de s’arrêter à mi-chemin. La droite utilisera toujours la terreur pour lui barrer la route, donc la révolution doit recourir à la terreur pour l’arrêter.” Il légitime et justifie l’usage de la peine de mort pour des raisons politiques ; il soutient les attentats terroristes des Palestiniens en 1972 : “Les Palestiniens n’ont pas d’autre choix, faute d’armes, de défenseurs, que le recours au terrorisme. (…) L’acte de terreur commis à Munich, ai-je dit, se justifiait à deux niveaux : d’abord, parce que tous les athlètes israéliens aux Jeux olympiques étaient des soldats, et ensuite, parce qu’il s’agissait d’une action destinée à un échange de prisonniers.”
სარტრი იცავდა გერმანელი მემარცხენე ტერორისტი ბაადერის ბანდას:
6. RAF (გერმ. Rote Armee Fraktion), წითელი არმიის ფრაქცია.
Rote Armee Fraktion), წითელი არმიის ფრაქცია.
გერმანული მემარცხენე ტერორისტული ორგანიზაცია. იგი 1960 წელს შეიქმნა და მისი დევიზი იყო “ვინც შეიარაღდება, ის მოკვდება, იმას ცოცხლად დამარხავენ ციხეებში, გამოსასწორებელ დაწესებულებებში, ბაღებში, სკოლებში და ა.შ.” ორგანიზაციის მთავარი მიზანი გერმანიაში ნაციზმის წინააღმდეგ ბრძოლა იყო, რომელიც მათი მტკიცებით საბჭოთა კავშირის გამარჯვების შემდეგაც არ გამქრალა. არსებობის მანძილზე RAF-მა 555 სისხლიანი აქცია მოაწყო. 1993 წელს RAF–მა საომარი მოქმედების შეწყვეტის შესახებ განაცხადა. 5 წლის შემდეგ კი ოფიციალურად გამოაცხადა დაშლის შესახებ.
ოღონდ სადმე პროგრესისტულად შეფერილი სისხლისღვრა იყოს და სარტრიც არ იშურებდა ქება-დიდებას-
” ამ ჯგუფის მიერ გერმანელ მეწარმეთა გატაცება და მოკვლა აბსოლუტურად გამართლებულია”, და ეს ” Baader-Meinhof -ის ჯგუფი კარგად იქცეოდა. მათ არასოდეს მოუკლავთ უბიწო-უმანკო. ისინი დევნიდნენ საზოგადოების შიგნით მყოფ გარყვნილ ღორებს და მათ წინაშე მხოხავ ამერიკელ პოლკოვნიკებს”.
se conduisait tout à fait bien. Ils n’ont jamais tué un seul innocent. Ils traquaient les porcs vicieux à l’intérieur de leur société, et les colonels américains qui rampaient devant eux” ;
სარტრმა Claude Lanzmann გამოაცხადა ბურჟუად რომელიც ხოტბას ასხამს იზრაელს და ვერ ხედავს თუ რა დაემართა ბეჩავ პალესტინელებს რომელთაც წაართვეს მიწა, სახლები, რომელთა ბავშვებიც გაყარეს სკოლებიდან, რომელთა ბავშვებსაც სცემენ კბილებამდე შეიარაღებული უცხოელები. ის იზრაელელებს უყურებს როგორც ჰოლოკოსტის მსხვერპლებს იზრაელის პოლიტიკის კრიტიკოსი მისთვის ანტისემიტია. წერტილი”.
ჟან-პოლ სარტრი ამართლებდა რევანშიზმს როგორც ხალხური მართლმსაჯულების საფუძველს…..
1945 წელს დაწერილ ტექსტში ” პარიზი ოკუპაციის დროს” ის აქებს საფრანგეთის ოკუპანტ ნაცისტებს ისინი იმდენად ზრდილნი და თავაზიანები იყვნენ რომ ”მეტროში ადგილს უთმობდნენ მოხუც ქალბატონებს და ეფერებოდნენ ბავშვებს…”
Paris sous l’Occupation (“Situations”, III), un texte de 1945 qui manifeste plus d’empathie pour les officiers allemands, tellement aimables qu’ils “offraient, dans le métro, leur place aux vieilles femmes, ils s’attendrissaient volontiers sur les enfants et leur caressaient la joue”…
Gerassi ჟან-პოლ სარტრთან საუბრების ამ წიგნს ასე ასკვნის:
” სარტრი ამ საუკუნის უდიდესი მორალისტია, მეტიც, უდიდესი წინასწარმეტყველია.”
ამ სულელურ დასკვნას და პროპაგანდას კომენტარი არ სჭირდება…
ჟან-პოლ სარტრის ხანა პედოფილიის აპოლოგიის ხანაა
ბარემ ზოგი ცნობაც ვიკიპედიიდან [ედოფილიის აპოლოგიის შესახებ
Commerce: e de taxer la totalité des importations chinoises
Apologie de la pédophilie
პედოფილიის აპოლოგია იყო სექსუალური რევოლუციის ხანაში, 1968 წლის შემდგომ წლებში.
პედოფილიის აპოლოგეტები იყვნენ ისინი ვინც ან საკუთარ თავს წარმოადგენდნენ პედოფილებად ან ამბობდნენ რომ სიმპატიით უყურებდნენ მას.
მაშინ ინდივიდთა ჯგუფები თუ ცალკეული ინდვიდები ცდილობდნენ პედოფილიის წარმოდგენას მისაღებ და დასაშვებ რამედ, უარყოფდნენ სექსუალური სრულწლოვანების თუ მცირეწლოვნის წინააღმდეგ სექსუალური აგრესიის ცნებებს.
]ამ ჯგუფების და ინდივიდების თანამოაზრე ხელისშემწყობები იყვნენ ჟურნალისტები,პოლიტიკოსები თუ ინტელექტუალები.
1970-ან წლებში ზოგი წარმატების და გარკვეული მედია- თუ პოლიტიკური მხარდაჭერის მიუხედავად პედოფილიის ლეგალიზაციის და დაკანონების მსურველთა მოძრაობამ ვერ გიმარჯვა. ვერ უშველა მას ზოგი დიდად სახელგანთქმული ინტელექტუალის მხარდაჭერამაც.
პედოფილიით გატაცება ჩაითვალა 1960-ანი წლების უტოპიების მავნე გავლენად.
პედოფილური აქტივისტობა თითქმის გაქრა და პედოფილიის დაცვა გამორიცხულია საჯარო დებატებიტან. პედოფილიის აპოლოგია ხდება მარგინალურ წრეებში და ჩანს ინტერნეტში.
პედოფილიის მომხრე მოძრაობების გაჩენა
პედოფილიის მომხრეთა გამოსვლები განსაკუთრებით იყო ჰოლანდიაში. ამით თავი გამოიჩინეს სამართლის დოქტორმა და სენატორმა ედვარდ ბრონგერსმამ და ფსიქოლოგმა ფრიც ბერნარდმა.
ამ დროს ბერნარდმა ჰააგაში დააარსა lEnclave Kring ანკლავის წრე). ამ მოძრაობის მიზანი იყო დამსხვრევა მისი თქმით ცრურწმენებისა სრულწლოვანების და მცირეწლოვანების სექსუალური ურთიერთობების და ამის შედეგების შესახებ, მოწოდება ინფორმაციისა და რჩევებისა ამის თაობაზე და უშუალო დახმარება.
ამ ჯგუფის იდეების გასავრცელებლად 1958 წელს დაარსდა იგივე სახელის მქონე გამომცემლობა.
ამ ჯგუფის მომხრეების რაოდენობა არ ყოფილა წარმოუდგენლად დიდი, მაგრამ მასში ან მისი მომხრეები ჰოლანდიელების გარდა იყვნენ გერმანელებიც. ჯგუფს კონტაქტები ჰქონდა სხვადასხვა ქვეყნის მკვიდრებთანაც.
1969 წლიდან სოციალურ ცვლილებებთან და ზოგი პოლიტიკური თუ ინტელექტუალური პოზიციის რადიკალიზაციასთან ერთად გაჩნდა სამუშაო ჯგუფი პედოფილიაზე რომლის წევრებიც იყვნენ ფრიც ბერნარდი, ედვარდ ბრონგერსმა, იდს ჰააგსმა, ვინჟანდ სენგერს და პეტერ ან ეეტენ.
ამ ჯგუფმა 1972 წელს გამოაქვეყნა Sex met kinderen (სექსი ბავშვებთან),ნაშრომი რომელმაც თავი წარმოადგინა როგორც შეჯამება ათწლიანი მუშაობისა სრულწლოვანებს და არასრულწლოვანებს შორის სექსის შესახებ.ეს იყო მოძრაობის პროპედოფილური ოპტიკით.
«პედოფილი აქტივისტები» ამბობდნენ რომ სრულწლოვანების სექსუალური ურთიერთობა არასრულწლოვანებთან არაა მავნე. ისინი მოითხოვდნენ პედოფილების ჩართვას საზოგადოებაში, პედოფილიის ამოღებას ფსიქიურ ავადმყოფობათა სიიდან და როგორც წესი 14 თუ 15 წლით განსაზღვრული სექსუალური სრულწლოვანების გაუქმებას.
პედოფილიის მიმართ ინტერესი იყო დასავლეთ გერმანიაშიც.
პედოფილური აქტივიზმი და სექსუალური რევოლუცია
სექსუალურმა რევოლუციამ გამოაცოცხლა პედოფილებიც.
იქმნებოდა დაჯგუფებები, წერდნენ და აქვეყნებდნენ პეტიციებს და გამოკვლევებს. პედოფოლებს მხარს უჭერდა ზოგისახელგანთქმული ინტელექტუალი და პოლიტიკოსი.
1970-ანი წლების დასაწყისში პედოფილიის დამცველ წერილთა უმეტესობა იწერებოდა ისევ ჰოლანდიაში.
იყო ნიდერლანდული ასოციაცია სექსუალური რეფორმისთვის (NVSH), რომელშიც იყო პედოფილიის შემსწავლელი ჯგუფი ,Studiegroep Pedofilie. მასში იყვნენ ბავშვობის სპეციალისტები, ფსიქიატრები, იურისტები.
1979 წლის 22 ივნისს NVSH-მა და სხვა ჰოლანდიურმა ორგანიზაციებმა ჰოლანდიის პარლამენტს და იუსტიციის მინისტრს გაუგზავნეს წერილი და პეტიცია რითაც მოითხოვეს ბავშვების და სრულწლოვანების სექსუალურ ურთიერთობთა ლეგალიზაცია ბავშვის თანხმობის შემთხვვაში.
პეტიციას ხელი მოაწერეს სოციალისტურმა პაციფისტურმა პარტიამ, ზოგმა ცნობილმა პირმა და ა.შ.
მაგრამ საბედნიეროდ ჰოლანდიის ფსიქიატრიული საზოგადოების პედოფსიქიატრები წავიდნენ წინააღმდეგ და ეს მაიმუნობა ვერ გავიდა.
1980-ანი წლების დასაწყისამდე პედოფილიის დამცველები ამბობდნენ რომ კმაყოფილები არიან თავისი პროგრესით ჰოლანდიაში, ედვარდ ბრონგერსმამ 1984 წელს განაცხადა:
« ჰოლანდიაში პედოფილიაზე საუბრობენ ობიექტურად პოლიციაშიც და უნივერსიტეტებშიც. ყველგან ცდილობენ ცრურწმენებისთვის ბოლოს მოღებას.»
ედოფილური ქსელი ვესტმინსტერში, პოლიციელები ლაპარაკობენ.
ლონდონში სკოტლანდ იარდს ბრალად სდებენ იმას რომ მან დამალა მოქმედება პედოფილური ქსელისა რომელიც ვესტმინსტერში ბობოქრობდა 1970-1980-ან წლებში.
პოლიციის პოლიციამ ამ კვირაში განაცხადა რომ დაიწყო გამოძიება სულ მცირე 14 საჩივარზე.
ზოგი ყოფილი პოლიციელი უკვე ელაპარაკება ბრიტანულ მედიას.
ამაზე ლაპარაკობს სახელგანთქმული BBC–ც.
ამჯერად პოლიციის ყოფილმა ოფიცერმა თქვა რომ მას უბრძანეს სასწრაფოდ შეეწყვიტა თვალთვალის ოპერაცია რომლის დროსაც დადასტურებული იქნა ლიბერალ-დემოკრატი დეპუტატი პარლამენტარი Cyril Smith-ის და სხვა გამოჩენილი პირების მონაწილეობა სექსუალურ ორგიებში რომელთა დროსაც გაუპატიურებულები იყვნენ პატარა ბიჭები.
Cyril Smith დაიჭირეს ფაქტზე და დაუყოვნებლივ გაუშვეს. ოპერაციაში მონაწილე ყველა გამომძიებელს ჩამოართვეს შეგროვებული სამხილები: ვიდეოები, ფოტოები, უბის წიგნაკები. მათ სახელმწიფო საიდუმლოებების დაცვის კანონის სახელით მოსთხოვეს გაჩუმება.
სამაგიეროდ მათ დაპირდნენ რომ დეპუტატი აღარ შეასრულებდა რამე როლს პოლიტიკაში.
სინამდვილეში მოატყუეს. მეტიც, პედოფილი Cyril Smith აიყვანეს რაინდის, არისტოკრატის ხარისხში და ის გარდაიცვალა 2010 წელს ისე რომ არავის შეუწუხებია.
სახელმწიფოს მაღალი სფეროები იყვნენ საქმის კურსში.
ჯერ არ არის არც ერთი ელემენტი საქმის მოხრჩობაზე ბრძანების თაობაზე მაგრამ ფიქრობენ რომ ბრძანება მოდიოდა ძალიან მაღლიდან როგორც ლონდონის Metropolitan Police-ში ისე პოლიტიკურ ინსტიტუტებში რომლებსაც სურდათ ედოფილურ ქსელში ჩაბმული მათი წევრების დაცვა.
რმოდენიმე დღის წინ ტაბლოიდმა Mail on Sundayდაადასტურა რომ კონსერვატორი პრემიერ მინისტრი Margaret Thatcher პირადად გააფრთხილეს იმაზე რომ პოლიცია იძიებდა პედოფილური ქსელის მოქმედებას 1970-1990-ან წლებში, მისი მანდატის დროს.
გამოცემა განსაკუთრებით ეყრდნობა წერილს რომლითაც მარგარეტ ტეტჩერს აფრთხილებდნენ რომ დეპუტატი Cyril Smith-ის არისტოკრატის რანგში აყვანა 1988 წელს სახელს გაუტეხავდა საპატიო დაჯილდოებათა სისტემას.
მაგრამ მარგარეტ ტეტჩერმა არ მიაქცია ამას ყურადღება და რაინდის, არისტოკრატის რანგში აიყვანა პედოფილი Cyril Smith.
და ყველა გააჩუმეს.
David Cameron-მა დადო პირობა რომ ყველაფერი გაირკვეოდა.
და როცა ეს ამბები გაიგო ფართო საზოგადოებამ მთავრობამ იგრძნო მრავალი ძიების დაწყების საჭიროება. მაგრამ Mail on Sunday ამბობს რომ Downing Street-მა მრავალჯერ სცადა არ დაეშვა მარგარეტ ტეტჩერის მთავრობის პრესტიჟისთვის საზიანო დოკუმენტების გამოქვეყნება და დათმო მხოლოდ მართლმსაჯულების ჩარევის მუქარის გამო.
ზოგი დეპუტატი ამბობს რომ David Cameron და მისი ვიცე პრემიერ მინისტრი ლიბერალ დემოკრატი Nick Clegg აჩუმათებდნენ საქმეს. ისინი უარყოფენ ამას მაგრამ საპარლამენტო არჩევნებამდე 2 თვით ადრე არაფერია გასაკვირი.
Le Palais de Westminster à Londres – Creative Commons/Dodo
ისევ ფრანგული პრესა ბრიტანული სკანდალის შესახებ
პალამენტი შეძრულია პედოფილიის ბრალდებებით. ბრალდებებს უყენებენ მრავალ დეპუტატს და ყოფილ რჩეულებს. გამოვლინდა 1970-ანი წლებიდან მოქმედი პედოფილური ქსელი.
ამას ამბობს Daily Telegraph. ბავშვების წინააღმდეგ სექსუალურად მოძალადეთა სიაშია ათზე მეტი პოლიტიკისი, ზოგი მათგანი ეხლაცაა თანამდებობაზე. სიას სწავლობს პოლიცია.
საქმის ცენტრშია გარდაცვლილი ლიბერალ–დემოკრატი დეპუტატი Cyril Smith,რომლის პედოფილობაც გამოვლინდა 2012 წელს, მისი გარდაცვალებიდან 2 წლის შემდეგ.
ხმები არასრულწლოვანებთან მისი უწესობის შესახებ დადიოდა მთელი მისი კარიერის დროს, მაგრამ მის წინააღმდეგ საქმე არ აღძრულა.
კონსერვატული გამოცემა იგივე საქმეზე ამბობს რომ 1983 წელს გაქრა ლეიბორისტი დეპუტატის მიერ დაწერილი დოსიე და გაქრა სწორედ მას შემდეგ რაც დოსიე გადასცეს ყოფილ შინაგან საქმეთა მინისტრ ლორდ Brittan-ს. თვითონ ლორდი Brittan-ისწონააღმდეგაც იყო აღძრული საქმე იმიტომ რომ მას 1967 წელს თითქოს უნდა გაეუპატიურებინა ვიღაც ბავშვი.
ამიერიდან შინაგან საქმეთა სამინისტროს სდებენ ბრალად იმას რომ ის სისტემატურად მალავდა პირველი პლანის პოლიტიკოსთა პედოფილობის დამადასტურებელ საბუთებს.
ისევ Daily Telegraph-ში მარგარეტ ტეტჩერის ყოფილი მინისტრი Norman Tebbit, ,ოუწოდებს პოლიტიკური სისტემის რეაბილიტაციისთვის აუცილებელი“წმენდისკენ” და საქმეს მოკლედ აჯამებს შემდეგნაირად:
“იმ დროს უმრავლესობა ფიქრობდა რომ establishment, პოლიტიკური და ა.შ. ელიტა დაცული უნდა ყოფილიყო…საქმის ცუდად წასვლის შემთხვევაში მთავარი იყო სისტემის დაცვა.ჩემი აზრით ეს იყო დიდი შეცდომა რამაც ხელი შეუწყო უკანონობათა გამრავლებას..”
მოკლედ კომუნიზმის შემდეგ ასეთ სამყაროში მოუმზადებლად გადახტომისას კისერი არ უნდა მოვიტეხოთ.
2018 წლის ივნისი- Children of God cult was ‘hell on earth’- ოდესღაც მეფე არტურის რაინდების და ჯენტლმენების ევროპაში ეხლა თარეშობენ მანიაკები
Par Steven Brocklehurst BBC Scotland News
Légende, Verity Carter a été maltraitée dès l’âge de quatre ans
Verity Carter ამბობს რომ იზრდებოდა საიდუმლო სექტაში სადაც ჩვებულებრივი რამე იყო სრულწლოვანების სექსი ბავშვებთან და ეს იყო ”ჯოჯოხეთი დედამიწაზე”.
38 წლის ქალი ამბობს რომ სექტის წევრები, მათ შორის მისი საკუთარი მამა მას აუპატიურებდნენ 4 წლის ასაკიდან.
Alexander Watt-მა აღიარა რომ ის აუპატიურებდა Verity-ს და სხვა ბავშვს და თებერვალში ის დამნაშავედ აღიარეს .
ეს მშვენიერი სექტა ”მოღვაწეეობდა ცივილიზებული შოტლანდიის აღმოსავლეთ სანაპიროზე და Renfrewshire -ში 1980-ან წლებში.
Verity-მ Kaye Adams-ის BBC Scotland-ის პროგრამას უთხრა : ” ახალგაზრდობაში სხვებიც მიშვრებოდნენ რამეებს და სხვები ბევრად უარეს რამეებს მიშვრებოდნენ”. გაუბედურებულმა ქალბატონმა ბრძანა რომ მამამისის დასჯა ხელს შეუწყობს სხვა მსხვერპლთა გამოჩენას.
”თავისუფალი სიყვარული”
სექსუალური კულტის სექტა ”ღმერთის ბავშვები” გაჩნდა 1960-ანი წლების ბოლოს აშშ-ში.
მისმა დამფუძნებელმა David Berg-მა სექტის წევრებს უთხრა რომ ღმერთი სიყვარულია და სიყვარული არის სექსი. და სექსს არ უნდა ჰქონდეს არს ასაკი და არც სისხლით სიახლოვე-ნათესაობის საზღვარი.
ეს სექტა აქტიურად ახალისებდა სექსს მცირეწლოვან ბავშვებთან 2 თუ 2 წლის ასაკიდან, განაცხა Verity-მ.
Berg-ის კულტი გავრცელდა და ის ამბობდა რომ 1970-ან წლებში მსოფლიოში სექტის 130 ჯგუფში იყო 110 000 წევრი.
სექტაში დაბდნენ ჰოლივუდის ვარსკვლავები Rose McGowan და Joaquin Phoe
შოტლანდიაში სექტა იყო Renfrewshire-ში, Lanarkshire-ში, Ayrshire-ში და Édimbourg-ში.
Verity-ს ორივე მშობელი იყო სექტის აქტიური წევრი მის დაბადებისას.
Légende, Rose McGowan a fait une tournée de presse pour sa série documentaire en janvier
Verity-ს აუპატიურებდნე და უმცირესი ურჩობის გამო ცემდნენ მათრახით.
” სექტა გადაიქცა ჯოჯოხეთად მაში დაბადებულებისთვის”, თქვა მან.
ეს ხდებოდა თანდათანობით და ბევრი სრულწლოვანი ვერც ხედავდა თუ სადამდე მივიდა საქმე. ისინი გამოფხიზლდნენ მეტისმეტად გვიან.
ბევრი მშობელი წავიდა მათ შვილებთან ერთად.
მისი საკუთარი მამა წავიდა სექტიდან როდესაც გოგო დაახლოებით 9 წლის იყო.
მაგრამ Verity, მისი ძმები,დები და თი დედა დარჩნენ სექტაში.
თავიდან ისინი ცხოვრობდნენ თემად Paisley-ს პატარა ბინაში.
” ჩვენ არ გვქონდა არავითარი კონტაქტი გარე სამყაროსთან”, ამბობს Verity.
” ჩვენ არ გვქონდა არც მუსიკა, არც ტელევიზია, არც კულტურა.
არ გვქონდა არავითარი წარმოდგენა იმაზე თუ როგორ ფუნქციონირებს მსოფლიო.”
Bien que Verity et ses frères et sœurs n’aient reçu aucune éducation formelle, ils ont appris des techniques de survie et comment garder les secrets des « systématiciens » du monde extérieur, en particulier des travailleurs sociaux.
« croyance alternative »
“Il y avait de lourdes conséquences si vous ne parveniez pas à garder ce sourire et à dire les choses que vous deviez dire”, dit-elle.
On leur a dit que des choses terribles arriveraient à eux et à leurs frères et sœurs s’il y avait une mauvaise publicité pour le groupe.
Sa mère et son père ont prétendu être des missionnaires chrétiens pour couvrir leurs activités, dit Verity, et elle a été forcée de descendre dans la rue pour amener les gens à donner de l’argent.
“Les gens ne l’ont pas remis en question parce que personne ne veut être accusé d’avoir des préjugés contre quelqu’un qui veut un système de croyances alternatif”, dit-elle.
Verity dit qu’elle avait très peu d’éducation formelle mais qu’elle était très bonne pour « lire » les gens et les manipuler.
Elle dit que ses journées avec la secte étaient très réglementées et que “tout signe d’imagination” lui serait vaincu.
“Il y a eu des abus sexuels contre moi dès l’âge de quatre ans, pas seulement de la part de mon père qui a été condamné, mais de divers autres membres de la secte, certains liés, d’autres non.
“Je n’étais pas à l’aise avec les choses qu’on me faisait, mais si je posais une question, je me faisais battre ou imposer une restriction de silence.
“J’ai été beaucoup puni parce que je n’ai jamais pu arrêter de poser des questions.”
Monde extérieur
Verity dit qu’elle a vécu dans des communes à temps plein de 11 ou 12 ans jusqu’à ce qu’elle « s’échappe » à l’âge de 15 ans.
Elle dit qu’elle avait atteint le stade où elle ne se souciait plus de ce qui lui arrivait et refusait de se soumettre aux punitions de la secte.
“Quand je suis sorti, c’était parce que cela n’avait plus d’importance si la mort m’attendait dans le monde extérieur parce que je voulais déjà mourir, alors à quel point cela pourrait-il être pire?” elle dit.
Au début, elle est allée vivre avec son père et a aimé le fait qu’il dépense de l’argent pour elle.
“Je pense qu’il essayait de compenser le passé”, dit-elle.
“Je l’ai approché à propos du passé et il m’a dit qu’il était désolé et que tout était dû aux enseignements de la secte.”
Cependant, quand il a « envahi » son espace personnel, elle dit qu’elle lui a fait un œil au beurre noir et a déménagé.
“Je vivais seule avant d’avoir 16 ans dans un studio, où ils ne posaient aucune question”, dit-elle.
“Il y avait beaucoup de choses auxquelles s’habituer. Je ne savais rien. J’ai fait beaucoup d’erreurs et je n’étais pas parfait.
“Pour être parfaitement honnête, pendant quelques années, j’ai déraillé. J’essayais de comprendre tout ce monde extraterrestre auquel je n’étais pas préparé.”
Elle dit qu’elle a souffert de dépression et de pensées suicidaires ainsi que de cauchemars et d’insomnie.
“J’ai passé des années à consommer beaucoup de drogue et d’alcool pour essayer d’effacer mon passé”, dit-elle.
18 Aug 2010, ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის მაიმუნობამ და უკრაინელთა სიშტერემ უკრაინა გადააქცია სექსუალური ტურიზმის მექად ევროპელი კლიენტებისთვის.
ნამდვილი პრობლემა უფრო და უფრო მეტი უკრაინელი ბვშვის გაკახპება და უკრაინელების, ადმიანების გაყიდვა და ყიდვა….
სექსუალური ტურიზმის გავრცელებამ გამოიწვია ბავშვთა გაკახპების ინდუსტრიის ზრდა-გაძლიერება და პორნოინდუსტრიის აყვავება. გავრცელდა პოროგრაფია სადაც ” თამაშობენ” ბავშვები // უფრო ზუსტად ”ათამაშებენ” ბავშვებს//.
გაკახპების ინდუსტრია ტანჯავს უკრაინელ ქალებს და ბავშვებს კიევში, მაგრამ კლიენტები დაუსჯელები რჩებიან. ბევრი-ბევრი მათ შეიძლება გადაახდევინონ ნამეტანი სიმბოლური ჯარიმა.
ერთმა ადვოკატმა თქვა რომ წესრიგის დამცველები ალბათ არ დასჯიან მკაცრად კახპებს და მათ კლიენტებს ვინაიდან პროსტიტუციას აკონტროლებს პოლიტიკურ ელიტებთან მჭიდროდ დაკავშირებული ორგანიზებული კრიმინალი…
დასავლეთის და ქრისტიანული ცივილიზაციის საწყალი ნარჩენების მოსპობა უნდათ 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის იდეოლოგ-აქტივისტებს და ჯიჰადისტებს.
Henri Guaino-ანრი გენო-”მათ სურთ დასავლეთის მოკვლა”, წიგნი გამოიცა 2019 წლის მარტში.
წიგნის ავტორი Henri Guaino იყო საფრანგეთის გეგმის კომისარი, პრეზიდენტი ნიკოლა სარკოზის საგანგებო მრჩეველი 2007-2012 წლებში, იყო მაასტრიხტის შეთანხმების საწინააღმდეგო კამპანიის ერთ-ერთი მთავარი შთამაგონებელი .
სულაც არაა დურაკი.
ის მკითხველებს მოუწოდებს გამოფხიზლებისკენ სანამ არაა მეტისმეტად გვიან.
დასავლეთი ეშვება ციცაბო ფერდობზე რაც მისთვის მალე დამღუპველი შეიძლება აღმოჩნდეს. ეს დიაგნოზი ჩვენს საზოგადოებათა მენტალურ, მორალურ, ინტელექტუალურ მდგომარეობაზე და არა წინასწარმეტყველება.
ბოროტება სპობს ჩვენს თვალწინ სპობს ათასწლოვანი ისტორიით, რელიგიით და ცივილიზაციით შექმნილ ადამიანურ იდეალს.
დასავალეთისთვის არ წარმოადგენენ მომაკვდინებელ საფრთხეს განვითარებადი კონკურენტი სახელმწიფიფოები სამყაროში სადაც ის მიეჩვია განუყოფელ ბატონობას.
დასავლეთისთვის უდიდესი საფრთხე თვითონ მის შიგნით და არა მის გარეთ.
დასავლეთის ელიტების უმრავლესობას ჯიუტად გონია რომ ეკონომიკურმა და მეცნიერულ-ტექნიკურმა პროგრესმა შეცვალა ადამიანის ბუნება.
დასავლეთის უზომოდ ქედმაღალი ელიტები ფიქრობენ რომ ისინი აგებენ ახალ სამყაროს სადაც წარსულის გაკვეთილებს აღარ აქვთ არავითარი მნიშვნელობა.
მაგრამ ეგ ელიტები ცდებიან და ამიტომ ისლამისტები,სატანისტები,ექსტრემისტი ფემინისტები,ლიბერტარები წვავენ,არბევენ,სპობენ ევროპის ქრისტიანულ მემკვიდრეობას და ხოცავენ მღვდლებს და არამღვდლებს.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის იდეოლოგებს და ქატივისტებს არ უნდათ ლენინური მხეცური ტოტალიტარიზმი.
მათ უნდათ ადამიანების ”ტკბილად” გამოთაყვანება სექსით, ნარკოტიკებით ,როკენროლით და არა მაუზერით.
-ხალხი რომ მორჩილებაში და მონობაში გყავდეს აღარაა საჭირო ბოლშევიკური ჩექმა და მაუზერი.
Méthodes pour un contrôle total de la société
ხალხის დასამორჩილებლად ისე რომ ადაამიანებს არ მოუნდეთ აჯანყება არაა საჭირო ჰიტლერის თუ ძერჟინსკინსკის მხეცობის ნაირი რამ. საკმარისია ხალხის კოლექტიური გაწვრთნა ისე რომ არავის არ მოუვიდეს აზრად აჯანყება.
იდეალური იქნება ადამიანების გაწვრთნა მათი დაბადების დღიდან მათი თანდაყოლილი ბიოლოგიურიუნარების შეზღუდვით.
შემდეგ წვრთნა უნდა გაგრძელდეს სწავლა-განათლების მკვეთრად შეზღუდვით, შისი პროფესიული სწავლების დონეზე დაყვანით.
უკულტურო უსწავლელი ტიპის აზროვნება შეზღუდულია, რაც უფრო შემოფარგლული მისი საზრუნავი უმნიშვნელო ყოველდღიური პრობლემებით მით უფრო ნაკლებად მოუნდება მას აჯანყება.
ცოდნა უფრო და უფრო ძნელად მისაწვდომი და ელიტისტური უნდა გახდეს.
უფსკრული უნდა გაითხაროს ხალხსა და მეცნიერებას შორის.
ფართე საზოგადოებისთვის განკუთვნილ ინფორმაციაში არ უნდა იყოს მავნე შინაარსი. და არავითარ შემთხვევაში ფილოსოფია. ფილოსოფია უნდა დაივიწყონ.
.აქაც არ უნდა იყოს არავითარი ძალადობა:
ტელევიზიით მასობრივად უნდა გავრცელდეს ემოციურის და ირაციონალურის გამაღვიძებელი ინფორმაციები და გასართობები. ადამიანები უნდა გავართოთ უაზროთი და მხიარულით.
უწყვეტი ყბედობით და მუსიკით უნდა შევუშალოთ ხელი აზროვნებას.
ადამიანთა ინტერესების ცენტრში და პირველ პლანზე უნდა დადგეს სექსუალობა. სექსი არის საუკეთესო სოციალური გამაყუჩებელ-დამამშვიდებელი.
და საზოგადოდ არსებობიდან უნდა განიდევნოს სერიოზულობა, მასხრად უნდა იყოს აგდებული ყველა ამაღლებული ღირებულება და იდეალი.
უნდა იყოს სიმსუბუქის მუდმივი აპოლოგია. ისე რომ რეკლამის ეიფორია იქცეს ადამიანის ბედნიერების სტანდარტი და თავისუფლების მოდელი.
ადამიანთა წვრთნა გააჩენს ერთადერთ შიშს, სისტემიდან განდევნის და ბედნიერებისთვის აუცილებელი პირობების ხელმიუწვდომელობის შიშს.
ასე მოზელილ მასობრივ ადამიანს უნდა მოექცე ისე რაც ის არის, უნდა მოექცე მას როგორც ექცევი ხბოს. მას უნდა უყურო და თვალყური უნდა ადევნო ისე როგორც თვალყურს ადევნებ ნახირს.
სოციალურად კარგია ყველაფერი რასაც შეუძლლია მისი სიფხიზლის მოდუნება.
მასხრად აგდებული, მოგუდული და უკუგდებული უნდა იყოს ყველაფერი რასაც შეუძლია ადამიანის გამოფხიზლება.
მავნებლურად და ტერორიზმად უნდა გამოცხადდეს ყველა დოქტრინა რომელიც ეჭვს ქვეშ აყენებს სისტემას და ასეთი დოქტრინების მიმდევრებს უნდა მოვეპყრათ როგორც მავნებლებს და ტერორისტებს.
მიუხედავად ამისა ძალიან იოლია მავნებლის მოსყიდვა. შევთავაზოთ მას ფული და ხელისუფლება და ის დამშვიდდება.
// ამ, ფრწყინვალე ტექსტის ავტორია ფრანგი ფილოსოფოსი Serge Carfantan, 2007//.
პატარა ცნობაც
ფილოსოფიური გზები, ალენ კამბიე, რა არის ცივილიზაცია? ( Chemins Philosophiques, Alain Cambier, Qu’est-ce qu’une civilisation, 2012 )
შესავალი – კულტურა და ცივილიზაცია: კულტურის და ცივილიზაციის ცნებების ერთმანეთისგან განსხვავება ზედმეტი ჩანს იმდენად რამდენადაც ხმარებისას ისინი სინონიმებად გამოიყურებიან.
ორივე ცნება აღნიშნავს ყველაფერს რითიც ადამიანური არსებობა პირუტყვულ არსებობაზე უფრო მაღლა დგება.
ამ საწყის ფუნდამენტურ აზრს ხაზი გაუსვა ფროიდმა: “მე ამით აღვნიშნავ იმას რითიც ადამიანის ცხოვრება განსხვავდება პირუტყვის ცხოვრებისგან და მე არ ვთვლი საჭიროდ კულტურის გამოყოფას ცივილიზაციისგან” //ზ.ფროიდი,ერთი ილუზიის მომავალი//. კულტურა ჩანს ადამიანის განმასხვავებელ ნიშნად,მაგრამ ბუნებისგან და პირუტყვული სისასტიკისგან განთავისუფლების ეს საყოველთაო გამოცდილება რეალურად ხორციელდება სხვადასხვა კულტურის მეშვეობით. ეს კულტურები არის ხალხების მიერ მათი ადამიანობის დაკონკრეტების მანერა.
შემდეგ ცნებით კულტურა აღნიშნავენ განათლებით დახვეწილ სულიერ მდგომარეობას.
ცნების ეს მნიშვნელობა დაადასტურა 1798 წლის აკადემიის ლექსიკონმა რომელიც აკრიტიკებს “ბუნებრივ და უკულტურო სულს” იმ დროს ცნება კულტურა გამოიყენება მხოლოდ მხოლობითის ფორმით ვინაიდან ის აღნიშნავს ადამიანის როგორც ასეთის საკუთარ თვისებას ხალხების და კლასების განსხვავების გარეშე.
ცნება, მაშ, მთლიანად ეწერება განშმანათლებელთა იდეოლოგიაში და დაკავშირებულია პროგრესის,ევოლუციის,სწავლა-განათლების,გონების იდეებთან.
სიტყვა კულტურა მაშინ ახლოსაა ცნება ცივილიზაციასთან რომელიც კიდევ უფრო პოპულარული იქნება მე-18 საუკუნის ფრანგულ ლექსიკონში.
ეს ცნებები ეკუთვნიან ერთსა და იმავე სემანტიკურ ველს და თავიდან დაკავშირებულები არიან უნივერსალობის და და ადამიანის სრულყოფის შესაძლებლობის ღირებულებებთან.
კულტურისა და ცივილიზაციის ცნებები თანამედროვე გაგებით გაჩნდნენ დაახლოებით ერთსა და იმავე დროს,მე-18 საუკუნეში.
სიტყვები ზრდილი, თავაზიანი, თავაზიანობა //civil ,civilité// იხმარებოდა ადრეც.
არსებითი სახელი ცივილიზაცია კი ჩნდება ტრევუს უნივერსალურ ლექსიკონში მხოლოდ 1743 წელს და მკაცრად იურიდიული მნიშვნელობით რომელსაც არაფერი საერთო არ ჰქონია სიტყვის თანამედროვე მნიშვნელობასთან. იგივე ლექსიკონი მხოლოდ 1771 წელს იყენებს ამ სიტყვას ახალი მნიშვნელობით. მას მოჰყავს მირაბოს სიტყვები ადამიანთა მეგობარმა //რევოლუციონერი ორატორის მამა მარკიზ დე მირაბომ// ეს სიტყვა გამოიყენა გულზიარობისთვის,გულღიაობისთვის//sociabilité//.
შეხედეთ ამ სიტყვას. რელიგია, ესაა კაცობრიობის უეჭველად უპირველესი და ყველაზე სასარგებლო აღვირი,ლაგამი,ცივილიზაციის უპირველესი მამოძრავებელი ძალა. ის განუწყვეტლად ქადაგებს ძმობას და მოგვიწოდებს ძმობისგენ,არბილებს ჩვენს გულს”.
მირაბოს, მაშ, პირველს უნდა გამოეყენებინა ცნება ცივილიზაცია არაიურიდიული მნიშვნელობით და ასე გავრცელდა ის სწრაფად. ცივილიზაცია,ცივილიზება ნიშნავდა ზნე-ჩვეულებათა შერბილებას, განათლებას. ზრდილობის სწავლა-განვითარებას, ხელოვნებათა და მეცნიერებათა კულტურის, ვაჭრობის და მრეწველობის განვითარებას, მატერიალური კომფორტის შექმნას და ფუფუნებით ცხოვრებას…. პროცესის აღმნიშვნელი სიტყვა ცივილიზაცია იდეათა ისტორიაში გაჩნდა იმავე დროს როდესაც გაჩნდა პროგრესის იდეის თანამედროვე აღქმა. ბერძნული სიტყვები polis,politeia, რაც ნიშნავს ცივილიზებას ადამიანებისთვის იგივეა რაც ობიექტების გაპრიალება, ყოველი ხორკლის და უსწორმასწორობის მოშორება. გასწორება,შეგრძნებისთვის სასიამოვნო სახის მიცემა.
ესაა უხეშობის და უზრდელობის გადაქცევა თავაზიანობად და ზრდილობად, გაუთლელის დახვეწა. ცნება პოლიცია ეხება სახელმწიფოთა ადმინისტრაციას. პოლიტეიას, კონსტიტუციის მქონე ქვეყანაში ცხოვრება არის ნიშანი იმისა რაც უპირისპირდება ბარბაროსობას.
ცივილიზაციის ცნება, მაშ, დამკვიდრდა ბარბაროსობის, ველურობის, სისასტიკის და დაუნდობლობის ცნებების საწინააღმდეგოდ.
ცნება ცივილიზება ნიშნავს ხალხის მიერ თავის ზნე-ჩვეულებათა შესწორებას და საზოგადოებაში შუქმფენი, სიყვარულით და სიკეთის მომტანი საქმეებით სავსე ზნეობის შეტანას.
მაგრამ ცნების შემომტანი იგივე მირაბო აყოლებს: “რომ ვიკითხო თუ რისგან შედგება ცივილიზაცია უმრავლესობა მიპასუხებს ხალხის ცივილიზაცია და ცივილიზება არის მისი ზნე-ჩვეულებების დარბილება, ქალაქური ცხოვრება, ზრდილობა და ცოდნა, მეცნიერება…
ურიცხვი თაობების მიერ შექმნილი ცილიზაციის და კულტურის თუ ცივილიზაციების და კულტურების მოსპობა და ყველაფრის სრული ნოლიდან დაწყება მრავალჯერ უცდია სუფთა ფურცლის იდეოლოგიას.
ეს კულტურები და ცივილიაციები ათვინიერებენ და თოკავენ პირუტყვულ-მხეცურ ინსტინქტებს რომლებიც მუდამ არის ადამიანის ბუნების წიაღში.
დასავლეთში ემხობა ისტორიული ევროპული ცივილიზაცია რაც გზას უხსნის დიდ რეაღედიებს.
თუ გიყვართ ევროპა უსმინეთ დღევანდელ ფრანგ ფილოსოფოს დენი-რობერ დუფუს, უნივერსიტეტი
Paris VIII -ს პროფესორს და არა მარტო გოგიაგვახარიას
დღეს არის სულიერი, მორალური კატასტროფა და არა მარტო პოლიტიკური პრობლემა. ეს ევროპელებმაც იციან.
DANY-ROBERT DUFOUR-” გარყვნილი საზოგადოება. ლიბერალიზმი და პორნოგრაფია”, წიგნი გამოიცა 15-03-2012.
ჩვენ ვცხოვღობთ სამყაროში რომელმაც მთავარ პრინციპად აცია ეგოიზმი, პირადი ინტერესი, პატივმოყვარეობა და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული. ესაა ქვეყნების, ერების, ადამიანის მნგრეველი პრინციპი.
ეს არამზადული პრინციპი დღეს წარმართავს როგორც ”ჰიპერბურჟუაზიის” ისე ბიჭბუჭა მუტრუკების ბანდების და საშუალო კლასების ქცევას.
პორნოგრაფია, ეგოტიზმი, ყოველგვარი კანონის წინააღდეგ გალაშქრება, სოციალური დარვინიზმის მიღება, მოყვასის სიამოვნების ინსტრუმენტად და ობიექტად გადაქცევა. საზოგადოება გაირყვნა.
კრიზისმა, რომელიც არაა მარტო ეკონომიკური და ფინანსური, გააშიშვლა ამ გარყვნილების მექანიზმები. მათი გამჟღავნების დროა იმიტომ რომ მალე შეიძლება უარესიც იყოს.
Baise ton prochain-” ჩაპროშტნე-ჩალოშნე მოყვასი უგულოდ”, ესაა მისი მეორე წიგნი. ჩვენი ფრანგი ფილოსოფოსის, უნივერსიტეტი Paris -VIII-ს პროფესორის, აზრით ესა დღევანდელი გარყვნილი ჰიპერინდივინდუალისტურ-ჰიპერჰედონისტური საზოგადოების უმთავრესი და უმაღლესი იდეალი-ღირებულება.
Dany-Robert Dufour არის თანამედროვე ფრანგი ფილოსოფოსი, 2015 წლამდე სწავლა-განათლების ფილოსოფიის პროფესორი უნივერსიტეტში Paris-VIII.
ის 2004-2010 წლებში იყო ფილოსოფიის საერთაშორისო კოლეჯის პროგრამის ხელმძღვანელი,და ა.შ.
ის რეგულარულად ასწავლის საზღვარგარეთ, განსაკუთრებით ბრაზილიაში, კოლუმბიაში და მექსიკაში. ის რეგულარულად მონაწილეობს ხელოვანთა საქმიანობაში / ლიტერატურა, მუსიკა, თეატრი//.
მისი შრომა უმთავრესად ეხება სიმბოლურ სისტემებს და პროცესებს და არის ენის ფილოსოფიის, სემიოლოგიის,პოლიტიკური ფილოსოფიის და ფსიქოანალიზის შეერთებაზე.
” რა დროს მოყვასის სიყვარულია, სტაცე მას ხელი მოხვეულში და დაპროშტნე-დალოშნე-დაჩქმიტე, ლიბერტარობის იატაკქვეშა ისტორია”
Baise ton prochain : Une histoire souterraine du capitalisme
ჰოლანდიელ-ბრიტანელმსა ” მოაზროვნე” ბერნარ დე მანდევილმა-Bernard de Mandeville (1670-1733)
მა 1714 წელს გამოაქვეყნა თხზულება ” ფუტკართა ზღაპარი, კერძო უზნეობები საზოგადოებრივი სარგებლობა”, ფრანგულად La Fable des abeilles , ინგლისურად The Fable of the Bees: or, Private Vices, Publick Benefits
ხოდა ბოდიში ფილოსოფოსმა და ექიმმა მანდევილმა პირველი ინდუსტრიალური რევოლუციის გარიჟრაჟზე, 1714 წლისთვის დაამთავრა ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის ხანა.
მისმა იდეებმა გაჟღინთა მთელი თანამედროვე ლიბერალურ-ლიბერტარული არა მარტო ეკონომიკური აზრი ადამ სმიტიდან ფრიდრიხ ჰაიეკამდე და გოგიაგვახარიამდე. და ლიბერტარიზმით
დამთავრდა მოყვასის სიყვარული !
მსოფლიოს ბედი უნდა ჩააბარო უზნეო უწესო გარყვნილ-გათახსირებულებს, ხარბებს, გაუმაძღრებს, რომელთაც მუდამ უნდათ სიმდირის მოხვეჭა და ყველანაირი მაქინაციებით ცდილობენ ამ მიზნის მიღწევას.
მარტო ეს უზნეო გათახსირებულები მოახერხებენ სიმდიდრის გაზრდას ისე რომ ამ სიმდიდრის წილი ერგოთ სხვებსაც. ესაა ღმერთის ჭშმარიტი გეგმა რომლის განხორციელების შედეგიც იქნება თითქმის სამოთხე დედამიწაზე.ასეთია დიდი არამზადა ბერნარ დე მანდევილის დოქტრინა
ამის გასაკეთებლად მანდევილმა შეიმუშავა მართვის ხელოვნება- ზოგის ფერება-პირფერობა, ზოგის გინება. ეს მაკიაველის მეთოდზე უფრო ეფექტური აღმოჩნდა იმიტომ რომ ეფუძნება ახალ რეჟიმს, მხეცურ-პირუტყვული ვნებების განთავისუფლებას,მათ აშვებას.
ამიტომ დაარქვეს მანდევილს მის სიცოცხლეშივე Man Devil // ეშმაკის კაცი// და ამიტომაა რომ მისი სამოთხე გავს ჯოჯოხეთს.
3 საუკუნის შემდეგ გამოჩნდა რომ არც ერთ იდეას არ გარდაუქმნია მსოფლიო ისე როგორც გარდაქმნა ამ იდეამ.
გლობალურად უფრო მდიდრები ვართ, თუმცა დედამიწაზე ყველაზე მდიდარ 196 კაცს აქვს იმდენი რამდენიც აქვს კაცობრიობის დანარჩენ 99 პროცენტს.
ამავე დროს ცხადი გახდა ამ ფაუსტური პაკტის ფასი: მსოფლიოს ნგრევა. იქნებ შევძლოთ ასეთი მომავლისთვის თავის არიდება?
ამავე ავტორმა დაწერა წიგნი ” გარყვნილი საზოგადოება: ლიბერალიზმ-ლიბერტარობა და პორნოგრაფია”
La Cité perverse: Libéralisme et pornographie (Français) Broché – 8 octobre 2009
deDany-Robert Dufour (Auteur)
კრიზისმა, რომელიც სულაც არაა მარტო ეკონომიკური და ფინანსური, გაამჟღავნა დღევანდელი საზოგადოებრივი ცხოვრების მმართველი მახინჯი მექანიზმი.
ჩვენ ვცხოვრობთ საზოგადოებაში რომელმაც პირველ პრინციპად გადააქცია ეგოიზმი, პირადი ინტერესი, საკუთარი თავით ტკობა და საკუთარი თავის სიყვარული და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული.
ამიერიდან ეს პრინციპი წარმართავს როგორც ჰიპერბურჟუაზიის ისე საშუალო კლასების და წვრილფეხა არამზადების ქცევას.
ეს პრინციპი ანგრევს ადამიანურ საზოგადოებას და გვამწყვდევს გარყვნილ საზოგადოებაში.
აქ კი ბატონობს პორნოგრაფია, ეგოტიზმი, დაპირისპირება ყველანაირ წესთან და კანონთან. ეს გარყვნილი საზოგადოება იღებს სოციალურ დარვინიზმს და მისთვის ჩვეულებრივი რამეა ძლიერის მიერ სუსტის გათელვა.
ჩვენი ოდესღაც ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის ქადაგებით აღზრდილი სამყარო იქცა სადიზმის დოქტრინის შემქმნელი და საგიჟეთში მკვდარი პორნოგრაფი მარკიზ დე სადის სამყაროდ.
ძველი მორალური წყობა, რომელიც მოითხოვდა მხეცურ-პირუტყვული ინსტინქტების მოთოკვას, შეცვალა ამორალურმა წყობამ რომელიც მოითხოვს ამ პირუტყვულ-მხეცური ინსტინქტების დემონსტრატიულად გამოფენას რა შედეგებიც არ უნდა მოყვეს ამას.
Dany-Robert Dufour უბრუნდება აზროვნების ისტორიას და მიდის წმინდა ავგუსტინემდე და პასკალამდე რათა უკეთ გააშუქოს პრობლემა და უკეთ გავიგოთ თუ როგორ უნდა დავაღწიოთ თავი ამ ახალ //ა//მორალურ ხაფანგს.
ჰოლანდიელ-ბრიტანელი ” მოაზროვნე” ბერნარ დე მანდევილი-Bernard de Mandeville (1670-1733)
მა 1714 წელს გამოაქვეყნა თხზულება ” ფუტკართა ზღაპარი, კერძო უზნეობები საზოგადოებრივი სარგებლობა”, ფრანგულად La Fable des abeilles , ინგლისურად The Fable of the Bees: or, Private Vices, Publick Benefits
მან აღწერა ფუტკრების მდიდარი სკა სადაც გამეფებული უზნეობით,უწესობით და გარყვნილებით აშფოთებულმა ფუტკრებმა დაიწყეს გამოსავლის და წესიერების აღდგენის საშუალებების ძიება.
ფუტკრებმა მიმართეს თხოვნით იუპიტერს რომელმაც მოსპო მათი უზეობა-უწესობა მანკიერებები. მაგრამ მდიდარმა სკამ მაშინვე დაიწყო დაუძლურება, დაძაბუნება,ის დაადგა დაღუპვის ზრდას.
ფუტკრების საზოგადოება უფრო და უფრო მორალური, წესიერი ხდებოდა, მაგრამ ამასთან ერთად ის ღატაკდებოდა. ასობით ფუტკარი კვდებოდა.
ხოდა მანდევილმა დაიწყო ამორალურობის, უზნეობა-უწესობის ქება დიდება:
ეგოიზმი, პირადი კომფორტის ძიება, სიხარბე და გაუმაძღრობაუფრო მომგებიანია, უფრო ნაყოფიერია ვიდრე ზრდილობა, თავაზიანობა, პატიოსნება, წესიერება.
უსაზოგადოებას გადაარჩენს უწესობა და გამდიდრების გაუთავებელი აღვირახსნილი ეგოისტური ძიება და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული.
მანდევილი ამ თხზულებით ბრიტანეთს ეუბნება რომ მას გაამდიდრებს და გააძლიერებს ბრიტანელების უზრდელობა-უწესობა, სიხარბე, გაუმაძღრობა და ეგოისტური თაღლითობა და მამაძაღლობა.
Bernard Mandeville (1670-1733) 1714 წელს გამოქვეყნებული თავისი იგავით ამბობს რომ ინდივიდუალური უზრდელობა და უწესობა საზოგადოებრივი სიმდიდრეა, რომ ეგოიზმი და ინდივიდუალური უზნეობა-უწესობა განაპირობებს საზოგადოების და ქვეყნის ზრდა-გაძლიერებას.
პირადი, ინდივიდუალური უზნეობა და უწესობა საზოგადოებისთვის და ქვეყნისთვის სასიკეთოა, ესაა მანდევილის მანტრა.
სკა მატერიალურად და ეკონომიკურად კარგადაა იმიტომ ყოველი ფუტკარი მიზნად ისახავს პირად კეთილდღეობას დაარა ქვეყნისთვის თუ საზოგადოებისთვის სამსახურის გაწევას.
ინდივიდი გონიერი და რაციონალურია? გააჩნია თუ რას ვუძახით გონებას და რაციოს.
ავტორი ამბობს რომ საზოგადოება შედგება ” ინდუსტრიის რაინდებისგან, პარაზიტებისგან, სიყვარულის ჩარჩებისგან, მოთამაშეებისგან, მისნებისგან,და ა.შ. ყოველ მათგანს აქვს თავისი მიზნები და მოსაზრებები.”
ის ამბობს რომ საზოგადოების კეთილდღეობისთვის აუცილებელია თაღლითობის, ფუფუნების, ამაოების არსებობა. ” მოსპეთ კარგი ღვინო, ეაფინირებული ქსოვილები და სკა დაიღუპება”, ამბობს ის.
გამდიდრების სურვილი, სიხარბე და გაუმაძღრობა არის ეკონომიკის მამოძრავებელი ძალა.
განმანმანათლებლების ბელადი და პაპი ვოლტერი თავის ფილოსოფიურ ლექსიკონში-le Dictionnaire philosophique (1764) შემდეგნაირად აჯამებს წარმოშობით ჰოლანდიელი ბრიტანელი მანდევილის ” გენიალურ” მიხვედრას:
” ვერც ერთი სამეფო, ვერც ერთი სახელმწიფო ვერ იარსებებს უზნეობა-მანკიერებების გარეშე. წაართვით დიდ მანდილოსნებს კეკლუცობა-პრანჭიაობის უფლება და აღარ იქნება აბრეშუმის მანუფაქტურები, აღარ იქნებიან მუშები…”
მანდევილს დიდად აფასებდა ულტრალიბერალიზმის პაპი და გენერალი პინოჩეტის თაყვანისმცემელი Friedrich Hayek და John Maynard Keynes მასთან აფასებდა მოხმარების აპოლოგიას.
მანდევილი ამბობდა რომ ადამიანის გულში არის ფუნდამენტური დაუკმაყოფილება,
გამდიდრების ჟინი- სიხარბე და გაუმაძღრობა არის ეკომომიკის მამოძრავებელი ძალა, კმაყოფილება კი წარმოების შავი ჭირია.
ასეთი ამორალურ საზოგადოება იქცა რეალობად და მასში ჩვეულებრივ ამბად გადაიქცა ასეთი ამბებიც:
” 52 წლის წარმოშობით შვეიცარელი კაცი არის მთავარი ორგანიზატორი მამაკაცების და არასრულწლოვანი ბიჭების პროსტიტუციისა ჩეხეთის ქალაქებში, განსაკუთრებით პრაღაში და ოსტრავაში, ჩრდილოეთ მორავიაში.” ეს ჟურნალისტებს უთხრა ორგანიზებული კრიმინალის ეროვნული ცენტრის წარმომადგენელმა Jaroslav Ibehej-მა.NCOZ-ის პოლიციამ თქვა რომ ბრალდება უნდა წაუყენონ ექვს კაცს, მათ შორის შვეიცარიელებს რომლებმაც მოახდინეს დანაშაულის ორგანიზება.
ეს შვეიცარიელიც და არა მარტო ის ბერნარ დე მანდევილის მამაძაღლობას აყოლილი ტიპია.
ესაა ეშმაკთან პაქტის შედეგი და ფასი.
მაგ ჯანდაბა მანდევილმა გააბატონა აზრი რომ ინდივიდუალური უზნეობა და უწესობა არის საზოგადოებრივი ღირსება და საზოგადოების კეთილდღეობის საფუძველი.
ერს გააბედნიერებს ერისკაცთა სიხარბე, გაუმაძღრობა, ყველანაირი თაღლითობა-მამაძაღლობა პირადი კეთოლდღეობის მოსაპოვებად.
ჯერ მდიდრდებიან ხარბები, გაუმაძღრები,მამაძაღლი არამაზადები და მერე მათი სიმდიდრე სასარგებლოა ყველასთვის.
წიგნი რომელიც დაუფარავად ასხამს ხოტბას უწესობა-უზნეობას 1723 წელს დაგმო Middlesex-ის დიდმა ჟიურიმ, შემდეგ ის აკრძალეს და 1745 წელს ის ჯალათმა დაწვა პარიზის მოედანზე.
მაშინ სახელი Mandeville გადააკეთეს სახელად Man Devil, ეშმაკი კაცი’
უწესობა-უზნეობა-თაღლითობა-მამაძაღლობაა მიწიერი სამოთხის აგების უმთავრესი ინსტრუმენტი. ესაა მანდევილის დოქტრინა რომელიც 21-საუკუნეშიც მოქმედებს.
1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll
Is all my brain and body need
Sex and drugs and rock and roll
Are very good indeed//
ისიამოვნე, უსასრულო უწყვეტი ორგაზმით,დათვერი და იტლინკავე მეტი არაფერია საჭირო, ესაა ცივილიზებული კაცობრიობის ნამეტანი წინ წასული ავანგარდის ფილოსოფია.
Halloween: ელაპარაკე ჩემს უკანალს, ჩემი დასავლეთი ავადაა-Jérôme Blanchet-Gravel -2017 წლის 31 ოქტომბერი
parle à mon cul, mon Occident est maladeSIPA. AP20505730_000001
ცოტა-ცოტა ყველგან აშშ-ში ისინი ბევრნი არიან. მოწინავე ახალგაზრდობა ერთობა Halloween-ის დღესასწაულით. გოგონები აწყობენ კარნავალს სივეშიც, შემოდგომის უამინდობაშიც იცვამენ ისეთ სამოსს რომელიც უფრო აჩვენებს მათი სხეულის მაცდურ ,ამაღელვებელ კომპონენტებს ვიდრე მალავს.
ისინი ამაყად ხვდებიან ურცხვ მზერას და ზოგი მშობლის უკმაყოფილებას.
ესეთები ბევრნი არიან ბარებში, საცეკვაო ბილიკებზე და, ბოლოს, გარიჟრაჟზე, ტაქსებში.
პატარა კურდღლები, ეშმაკუნები, კატა-ქალები და სასტუმროს ისეთი დამლაგებლები რომ სექსუალურ მანიაკად გადააქცევენ დამბლადაცემულ კაცსაც.
ისინი ალბათ არ ელოდნენ მოულოდნელად კელტური წარმოშობის ამ დღესასწაულს იმისთვის რომ გამოეფინათ თავისი კურტუმო და ა.შ.
მსაგრამ Halloween ნამდვილად არის ტრამპლინი ჰიპერსექსუალიზაციისთვის.
კანადაში უგულო ხვევნა მტლაშა-მტლუშისთვის მზა გოგონა ყველაფერს მოიშიშვლებს ჰოკეისტის როლის შესრულების მოტივით.
Homo festivus-დღესასწაულის, ორგიის მოყვარული ტიპი ნაგავში აგდებს Homo Sapiens-ს, მოაზროვნე ადამიანს. ესაა გრანდიოზული პერესტროიკა.
ამ კარნავალის დროს ვერ ნახავთ ავღანელად ან პაკისტანელად გადაცმულს და ეს არაა შემთხვევითი.
L’Halloween არის ორგიის ახალი კულტურის, წარმართული ტრადიციების აღორძინების სიმპტომი.
Halloween-მა სრულწლოვანებისთვის დალეწა და დაამსხვრია ათას ნამტვრევად ბიბლიური, ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის ქრისტიანული მორალი.
ისმის ყვირილი « Fuck the world ».
რა დარჩა ოჯახისგან, ქორწინებისგან, მეუღლეთა ერთგულებისგან?
უნდა უგულოდ იკოცნაო-იპროშტნაო და გაერთო,
ბიბლიასთან ერთად ბარემ იმანუილ კანტიც ნაგავში გააადააგდეს და ბატონობს ორგიების მოყვარული ურჯულო სადისტი პორნოგრაფი მარკიზ დე სადი.
მთელი ქვეყანა სავსეა სექსუალურად გამაღიზიანებელი რეკლამებით, ტელევიზიით აჩვენებენ ლამის ორნოგრაფიულ მუსიკალურ კლიპებს, ბანანებს პირში, დამდნარ ნაყინს მორჩილ ტუჩებზე და სამოსს რომელიც უფრო აშიშვლებს ვიდრე მალავს.
რად უნდა ასეთ ცუნცულა ახგალგაზრდობას ენა მამული,სარწმუნოება, ღმერთის და მოყვასის სიყვარული, ოჯახი,შვილი და სამშობლო, მას უნდა ყირა-ყირა სიარული, ორგაზმი და აბორტი.
დიდი ფრიდრიხ ნიცშეს თქმით ღმერთი მოკვდა დარჩა აბორტმახერი
ერთმა გერმანელმა კარდინალმა აბორტი შეადარა გენოციდს, მილიონობით პიროვნების მოკვლას ჰიტლერის და სტალინის მიერ. მან შემდეგ განაცხადა რომ ნანობს თავისი ნათქვამის გამო და რომ მას ცუდად გაუგეს.
მაგრამ გერმანული რადიო DW-ს მსმენელები პრობლემას სხვანაირად ხედავენ.
” მე ვეთანხმები კარდინალსs . შეხედეთ რას ამბობს დედა ტერეზა :
” ე.წ. აბორტის უფლებამ დედები აქცია მათი შვილების მტრებად, ქალები დაუპირისპირა კაცებს, ძალადობა და უთანხმოება შეიტანა ადამიანთა ყველაზე ინტიმური ურთიერთობების გულში. მან კიდევ უფრო დაასუსტა მამის როლი საზოგადოებაში რომელსაც უფრო და უფრო აკლია მამა.
აბორტი უდიდეს საჩუქარს, ბავშვს, აცხადებს კონკურენტად, აგრესიად, უხერხულობად და თეორიულად დედებს აქცევს ტირანებად რომლებსაც აქვთ მათი ფიზიკურად უძლური შვილისთვის სიცოცხლის წართმევის უფლება.”…
ადამიანის უფლებები არაა მთავრობის მიერ მინიჭებული პრივილეგია. ესეე ყოველი ადამიანის უფლებები იმიტომ რომ ისინი ადამიანები არიან.
სიცოცხლე არაა ექვემდებარება და არ უნდა ექვემდებარებოდეს სხვის, თუნდაც მშობლის თუ სუვერენის სიამოვნებას”, განაცხადა დედა ტერეზამ აბორტის თაობაზე-Doug Petkoff .
” 100%-ით ვეთანხმები კარდინალს.მე თვითონ წარმოშობით ებრაელი ვარ. ვერ ხედავ თუ რა არის მის ნათქვამში შეურაცხმყოფელი.
სამივე შემთხვევაში უმანკო ადამიანთა სიცოცხლე მსხვერპლად შესწირეს იმას რაც ითვლება უმაღლეს სიკეთედ-რასიულ სიწმინდეს, კლასობრივ ერთიანობას თუ ინდვიდუალურ კომფორტს. სამივე არის მკვლელობის გამართლება– — Edouard
ითქვა რომ აბორტი პოზიტიური სიკეთეა და არა აუცილებელი ბოროტება და ამით მემარცხენეებმა დააკანონეს სსაკლაო და ეხლა აბორტი კლავს მეტს ვიდრე კიბო, თამბაქო, მკვლელობები, ტერორიზმი და ომი. ესაა ამერიკელთა // და არა მარტო ამერიკელთა// მომავალი თაობების ჟლეტა.
2020 წლის 22 იანვარი არის 47-ე წლისთავი Roe v. Wade-სი, უმაღლესი სასამართლოს გადაწყვეტილებისა რომელმაც მოახდინა აბორტის ლეგალიზაცია აშშ-ს 50 შტატში.
ამ ბნელი თარიღის მოახლოებისას
National Right to Life -ს ანალიზის თანახმად ამ პერიოდში აბორტით მოკლეს დაახლოებით 62 მილიონი ადამიანი. ყოველი მოკლული უნიკალური და შეუცვლელი იყო. იმის მაგივრად რომ ისინი კარგ ამერიკელებად აღეზარდათ ბიოლოგიურ თუ ამყვან ოჯახებში ისინი გაწყვიტეს აბორტით. ეს შემზარავი ციფრი გვავალებს ბრძოლის გაგრძელებას მანამდე სანამ ჩვენს კულტურაში ყოველი ადამიანის სიცოცხლე არ იქნება დაცული კანონით.
ეხლა კი უარესი რამეც ხდება.
https://slate.com/technology/2012/03/after-birth-abortion-the-pro-choice-case-for-infanticide.html
ავსტრალიელმა ფილოსოფოსმა და პროფესორმა Peter Singer-მა ბრძანა რომ ზოგი ადამიანი ადამიანია და პიროვნება და ზოგიც-არა,
ზოგი აადამიანი მისი თქმით არის impersonne ანუ არაპიროვნება და რომ ამდენად ჯანმრთელი კოღოს მოკვლა დაუშვებელია და ავადმყოფი ახალშობილი ბავშვის მოკვლა დასაშვებია.
მას აყვნენ პროფესორები Francesca Minerva და Alberto Giubilini, რომლებიც Journal of Medical Ethics–ში მოითხოვენ. პოსტნატალური აბორტის ანუ უკვე გაჩენილი ბავშვის,ახალშობილი ადამიანის მოკვლის უფლების დაკანონებას.
არგუმენტი შთამბეჭდავია- დედის მუცელში მყოფი ჩანასახი არაფრით განსხვავდება ახალშობილი ჩვილი ბავშვისგან. ორივე არის უტვინო ატომების გროვა რომელსაც არა აქვს არც იდეები და არც განსაკუთრებული მოთხოვნილებები და ემოციები ანუ რც ერთი არაა პიროვნება .
თუ დაშვებულია აბორტი ანუ დაუბადებელი ადამიანის მოკვლა დაშვებული უნდა იყოს ახალშობილი ადამიანი არაპიროვნების მოკვლაც.
ფილოსოფოსი და ეთიკის ექიმი ოქსფორდში ფრანჩესკა მინერვა // Francesca Minerva, Oxford// ამბობს რომ ახალშობილი ადამიანები არ არიან ნამდვილი იროვნებები და მათი დახოცვა შეიძლება.
ის ამტკიცებს რომ აბორტი და ახალშობილის მოკვლა თუ კი ხანგრძლივი ფიქრის შემდეგ
მიხვდები რომ შემთხვევით და უნებურად ჩასახული ან ავადმყოფი შვილის მოვლა და აღზრდა არ შეგიძლია ერთი და იგივეა და დასაშვებია.
British Medical Journal-ში გამოქვეყნებულ წერილში მან განაცხადა რომ ექიმებს უნდა ჰქონდეთ ინვალიდი ბავშვის მოკვლის უფლება, რომ მშობლებს უნდა ჰქონდეთ თავისი საკუთარი შვილის მოვლის მოკვლის უფლება იმ შემთხვევაში თუ კი ეს შვილი ინვალიდია,ძვირად უჯდება თავის მშობლებს ან უბრალოდ იმიტომ რომ ის არასასურველი იყო.
ფრანჩესკა მინერვა ამტკიცებს რომ ახალშობილს ჯერ არა აქვს იმედი, მიზნები,ოცნებები,მაშ,ის ჯერ არაა პიროვნება და მას,ამენად, ჯერ არა აქვს სოცხლის და ცხოვრების მორალური უფლება.
მან განაცხადა რომ დაფეხმძიმებული ქალის ცხოვრება იცვლება //მაგ. ის ფეხმძიმობის დროს რჩება მარტო// და მას არა ააქვს თავის ბავშვზე ზრუნვისთვის აუცილებელი დრო,ფული და ენერგია.
ამ დროს დედას უნდა ჰქონდეს თავისი საკუთარი შვილის მოკვლის უფლებაო,ამბობს პროფესორი.
ფრანჩესკა მინერვა ამტკიცებს რომ ახალშობილს ჯერ არა აქვს იმედი, მიზნები,ოცნებები,მაშ,ის ჯერ არაა პიროვნება და მას,ამენად, ჯერ არა აქვს სოცხლის და ცხოვრების მორალური უფლება.
მან განაცხადა რომ დაფეხმძიმებული ქალის ცხოვრება იცვლება //მაგ. ის ფეხმძიმობის დროს რჩება მარტო// და მას არა ააქვს თავის ბავშვზე ზრუნვისთვის აუცილებელი დრო,ფული და ენერგია.
ამ დროს დედას უნდა ჰქონდეს თავისი საკუთარი შვილის მოკვლის უფლებაო,ამბობს პროფესორი.
მარტო ლეგალური აბორტის 47 წლის მანძილზე მარტო აბორტით მოკლეს 61 მილიონზე მეტი ამერიკელი.
https://slate.com/technology/2012/03/after-birth-abortion-the-pro-choice-case-for-infanticide.html
ავსტრალიელმა ფილოსოფოსმა და პროფესორმა Peter Singer-მა ბრძანა რომ ზოგი ადამიანი ადამიანია და პიროვნება და ზოგიც-არა,
ზოგი აადამიანი მისი თქმით არის impersonne ანუ არაპიროვნება და რომ ამდენად ჯანმრთელი კოღოს მოკვლა დაუშვებელია და ავადმყოფი ახალშობილი ბავშვის მოკვლა დასაშვებია.
მას აყვნენ პროფესორები Francesca Minerva და Alberto Giubilini, რომლებიც Journal of Medical Ethics–ში მოითხოვენ. პოსტნატალური აბორტის ანუ უკვე გაჩენილი ბავშვის,ახალშობილი ადამიანის მოკვლის უფლების დაკანონებას.
არგუმენტი შთამბეჭდავია- დედის მუცელში მყოფი ჩანასახი არაფრით განსხვავდება ახალშობილი ჩვილი ბავშვისგან. ორივე არის უტვინო ატომების გროვა რომელსაც არა აქვს არც იდეები და არც განსაკუთრებული მოთხოვნილებები და ემოციები ანუ რც ერთი არაა პიროვნება .
თუ დაშვებულია აბორტი ანუ დაუბადებელი ადამიანის მოკვლა დაშვებული უნდა იყოს ახალშობილი ადამიანი არაპიროვნების მოკვლაც.
ფილოსოფოსი და ეთიკის ექიმი ოქსფორდში ფრანჩესკა მინერვა // Francesca Minerva, Oxford// ამბობს რომ ახალშობილი ადამიანები არ არიან ნამდვილი იროვნებები და მათი დახოცვა შეიძლება.
ის ამტკიცებს რომ აბორტი და ახალშობილის მოკვლა თუ კი ხანგრძლივი ფიქრის შემდეგ
მიხვდები რომ შემთხვევით და უნებურად ჩასახული ან ავადმყოფი შვილის მოვლა და აღზრდა არ შეგიძლია ერთი და იგივეა და დასაშვებია.
British Medical Journal-ში გამოქვეყნებულ წერილში მან განაცხადა რომ ექიმებს უნდა ჰქონდეთ ინვალიდი ბავშვის მოკვლის უფლება, რომ მშობლებს უნდა ჰქონდეთ თავისი საკუთარი შვილის მოვლის მოკვლის უფლება იმ შემთხვევაში თუ კი ეს შვილი ინვალიდია,ძვირად უჯდება თავის მშობლებს ან უბრალოდ იმიტომ რომ ის არასასურველი იყო.
ფრანჩესკა მინერვა ამტკიცებს რომ ახალშობილს ჯერ არა აქვს იმედი, მიზნები,ოცნებები,მაშ,ის ჯერ არაა პიროვნება და მას,ამენად, ჯერ არა აქვს სოცხლის და ცხოვრების მორალური უფლება.
მან განაცხადა რომ დაფეხმძიმებული ქალის ცხოვრება იცვლება //მაგ. ის ფეხმძიმობის დროს რჩება მარტო// და მას არა ააქვს თავის ბავშვზე ზრუნვისთვის აუცილებელი დრო,ფული და ენერგია.
ამ დროს დედას უნდა ჰქონდეს თავისი საკუთარი შვილის მოკვლის უფლებაო,ამბობს პროფესორი.
ფრანჩესკა მინერვა ამტკიცებს რომ ახალშობილს ჯერ არა აქვს იმედი, მიზნები,ოცნებები,მაშ,ის ჯერ არაა პიროვნება და მას,ამენად, ჯერ არა აქვს სოცხლის და ცხოვრების მორალური უფლება.
მან განაცხადა რომ დაფეხმძიმებული ქალის ცხოვრება იცვლება //მაგ. ის ფეხმძიმობის დროს რჩება მარტო// და მას არა ააქვს თავის ბავშვზე ზრუნვისთვის აუცილებელი დრო,ფული და ენერგია.
ამ დროს დედას უნდა ჰქონდეს თავისი საკუთარი შვილის მოკვლის უფლებაო,ამბობს პროფესორი.
https://www.texasrighttolife.com/more-than-61-million-babies-killed-in-47-years-of-legal-abortion/
სანამ ცივილიზებული ევროპელები და ამერიკელები აწყობენ ორგიებს
გაგიჟებული ჯიჰადისტები ხოცავენ ევროპელ მღვდლებს და არამღვდლებს. ესაა დღევანდელობის სული….
იდეოლოგიური კრახი
მეოცე საუკუნის დიდი იდეოლოგიები კომუნიზმი, ფაშიზმი, ნაციზმი მკვდარია, ეკლესიებიც ცარიელია, არის უმწვავესი სულიერი კრიზისი და ბევრი ადამიანი თავს ირთობს, დარდს და სისხლისღვრებით და პერსტროიკა-სასაკლაოებით სავსე დღევანდელობას ივიწყებს ორგიებით და ორგიებში.
დამწვარი პარიზის ღვთისმშობლის ტაძრის შემყურე სხვები კი ირჩევენ აღმოსავლურ სულიერებებს.
ბოლო წლებში ბიბლიოთეკები და წიგნის მაღაზიები. გაივსო ნაშრომებით რომლებიც ეგზისტენციური კრიზისით გატანჯულ ევროპელებს ასწავლიან ეგზოტიურ ნირვანაში მოხვედრის საშუალებებს.
ევროპულ, მათ შორის ქრისტიანთა ოჯახებში დაბადებულებიც იღებენ მაჰმმადიანობას, ხდებიან ბუდისტები, ინდუისტები, ნეოდრუიდები, ნეოშამანები, ზენ ქმნილებები, იკაზმებიან ამერიკელი ინდიელების მსგავსად.
არაა საჭირო Halloweenის ლოდინი- :
დასავლეთი მიიღებს მულტიკულტურალიზმს და მისი არსებობის დარჩენილ დროს გაატარებს მთელი მსოფლიოს ხალხების სამოსით მორთულ-მოკაზმული.
და რა დარჩება ჩვენი ტრადიციებისგან როდესაც ჩვენი ახალგაზრდობა თავდავიწყებით გადაეშვება თანამედროვე დიონისურ ორგიებში, როდესაც კაპიტალიზმი კვებავს დაკარგულ-წამხდარი საზოგადოების კოლექტიურ ფანტაზიას.
დასავლეთს არ სჭირდება ფიზიკური ერექცია. მას სჭირდება იდეოლოგიური ერექცია.
ეროვნული ღირებულებები დაუძლურდა არის ჰედონისტური ორგია, კარნავალი, რელატივიზმი, ნიჰილიზმ-ცინიზმი და ამ გიჟურ ატმოსფეროში აღარავინ ლაპარაკობს სერიოზულად საფრანგეთის, კვებეკის, საერთოდ დასავლეთის მომავალზე.
როდესაც ღმერთი აღარაა აქ…
მოსეს შეაგვიანდა, ის ესაუბრებოდა ღმრთს. ლოდინით დაღლილმა ებრაელებმა ოქროსგან ჩამოასხეს ხბოს კერპი, იცეკვეს მის ირგვლივ და დაიწყეს მისი თაყვანისცემა.
ზუსტად ისეთია დღევანდელი ადამიანიც. გვჭამს კერპთაყვანისმცემლობა.
არის სხეულის, ვარსკვლავუკების, სექსუალურად აღმგზნები რაღაცეების და ძლიერი ემოციების კულტი
ნიცშემ გამოაცხადა რომ ღმერთი მოკვდა და მოწინავე საზოგადოებამ გაიხარა :
არ იქნება ღვთაებრივი კოლექტიური სასჯელი ჩვენს სწორ გზაზე დასაბრუნებლად.
ჩვენ ვიქნებით ჩვენი ცივილიზაციის ნელი და გარდაუვალი სიკვდილის მოწმეები.
დიონისური Halloween არის დასასრულის დასაწყისი.
დიდი და ბრწყინვალე კათედრალების მშენებელთა ოცნებები გაქრა.
ყველაფერი ხდება მეტისმეტად სწრაფად.
არც კი გვექნება დრო რაღაცაზე ენერგიის დასახარჯად.
მაგრამ იმით მაინც ვიზეიმოთ რაც დაგვრჩა :
პატარა კურდღლებით, ეშმაკუნებით და სასტუმროს ისეთი დამლაგებლებით რომლებიც წამოახტუნებენ და სექსუალურ მანიაკად გადააქცევენ დამბლადაცემულ კაცსაც.
ყველა ევროპელი და ამერიკელი არ დარბის გეიპარადებზე, სადომაზოხისტური სექსის კლუბებში და ა.შ. ამათაც დაუგდეთ ყური.
ოლდოს ჰაქსლი და ჩვენი ჰიპერსექსუალიზებული საზოგადოება
იყო ოლდოს ლეონარდ ჰაქსლი (დ. 26 ივლისი, 1894, გოდლმინგი, სარის საგრაფო — გ. 22 ნოემბერი, 1963, ლოს-ანჯელესი, კალიფორნიის შტატი) — ინგლისელი მწერალი. ჰაქსლის ნათელხილვა. მსოფლიოს გამგებელი სუპერკლასის. ოცნებებზე.
მან იწინასწარმეტყველა 1960-80-წლების ნიჰილისტურ სექსუალური სამყარო და ტექნიკური, ტექნოლოგიური პროგრესის შედეგები.
Le Devoir de philo – Huxley et notre société hypersexualisée
ოლდოს ჰაქსლის კოშმარული ხილვა თანდათან ხორცს ისხამს.
ჩვენი ჰიპერსექსუალიზებული საზოგადოება მუდამ ყველა მხრიდან აღიზიანებს ადამიანს. აღიზიანებს რეკლამით, მუსიკით, ვიდეოკლიპებით, ჟურნალებით, ტანისამოსის მოდით, ტელეგადაცემებით და ,რა თქმა უნდა, ინტერნეტით.
სექსოლოგი Jocelyne Robert-ის თქმით დღევანდელ საზოგადოებაში ყველაფერი უბიძგებს ბავშვებს განსაკუთრებით სექსუალურად ნაადრევი მომწიფებისკენ.
Marie-Andrée Chouinard-მაერთ წერილში თქვა რომ სკოლებში გაჩნდა fuck friend-ის მოდა. fuck friend კი არის მეგობარი უსიყვარულოდ კოცნა-პროშტნისთვის. და უსიყვარულოდ საკოცნელ-საპროშტნელი მეგობარი შეიძლება ბევრი იყოს. შეიძლება საკოცნელი და საჩქმეტი დაქალ-ძმაკაცები გამრავლება ყოველგვარი ფიცის,პირობის,ერთგულების და სიყვარულის გარეშე.
სამ-სამი ახალგაზრდა მოზარდის საკოცნელად-საპროშტნელად შეკრება უკვე ჩვეულებრივი ამბავია . „ 9 წლის გოგონამ იკითხა შეუძლია თუ არა მას თავისი ახალი მეგობრისთვის თავისი სექსუალური ორგანოს ფოტოს გაგზავნა“
სპეციალისტების თქმით ასეთ რამეებში არაფერია ანეგდოტური.
ქალის შიშველი სხეულის ყველგან გამოფენა, აზრს მოკლებული სექსუალობა. ბავშვობის სექსუალიზაცია რეალობაა. როგორ არ უნდა ვიფიქროთ ოლდოს ჰაქსლის წიგნზე „ყოჩაღი ახალი სამყარო“?
ოლდოს ჰაქსლის ყოჩაღ ახალ სამყაროში კი ბავშვების სექსუალური აქტივობა ითვლება ნორმალურ, მეტიც, სასურველ რამედ.
იქ მძინარე ბავშვებს ჰიპნოზით // ჰიპნოპედიით// ასწავლიან „ელემენტარულ სექსს“
ასე გაწვრთნილი 7 წლის ბიჭუნა და 8 წლის გოგონა ერთობიან „რუდიმენტარული სექსუალური თამაშით“ შეკრებილი ასობით ბავშვითამაშობს მშენებლობა-მოდელირების და ეროტიკული თამაშებით.
ჩვენი სამყარო ბავშვს წარმოიდგენს და წარმოადგენს „ მინიატურულ სექსუალურ სრულწლოვანად“. ოლდოს ჰაქსლი ყირამალა ატრიალებს ამ წარმოდგენას. მისი თქმით ხელოვნურად პროვოცირებული ნაადრევი სექსუალური სიმწიფე და სექსუალობის იოლი ხელმისაწვდომობა სრულწლოვანებს ტოვებს ბავშვობაში, ბავშვებად ემოციურ და მორალურ დონეებზე.
„ სრულწლოვანებად ინტელექტუალურად და სამუშაო საათებში… პატარა ბავშვებათ გრძნობების და წადილის საკითხებში. „
ნაადრევი სექსუალზაცია, მაშ , სიმწიფეს და ავტონომიას ძნელად მისაწვდომ ან მიუწვდომელ რამედ უნდა ხდიდეს.
Huxley და მომავალიHuxley-ოლდოს ჰაქსლი (1894-1963) პესიმისტურად უყურებდა მომავალს. ის იყო მოხმარების საზოგადოების დაბადების მოწმე.
მოხმარების საზოგადოება კი ბედნიერებას უკავშირებდა კომფორტს და ყველანაირი სიამოვნების ძიებით გართული უარყოფდა ტრადიციულ ღირებულებებს და იდეალებს.
ინდუსტრიალიზაციის, სერიული წარმოების დაწყებამ, ტექნოლოგიის პროგრესმა ოლდოს ჰაქსლის აფიქრებინა რომ კაცობრიობა შეიძლებოდა გადაქცეულიყო მონად იმისა რისგანაც ის ელოდა თავისუფლებას, მეცნიერების მონად.
უზომო ძალაუფლება რომელსაც მეცნიერება აძლევს ადამიანს შეიძლება გამოყენებული იქნეს ადამიანის შესაცვლელად, მისი მოდიფიკაციისთვის, მის გასაკონტროლებლად და დასამონებლად.
ოლდოს ჰაქსლიმ 1931 წელს რომანში Brave New World-„ ყოჩაღი ახალი სამყარო“ აღწერა შეშლილი სამყარო რომელიც მისი აზრით უნდა განხორციელებული ყოფილიყო 600 წელზე მრტი ხნის შემდეგ.
მაგრამ უკვე 15 წლის შემდეგ, 1946 წელს, ახალ წინასიტყვაობაში მან განაცხდა რომ ბოლო დროინდელმა ისტორიამ დაადასტურა მისი მთავარი პროგნოზები და რომ მისი მთავარი შეცდომაა დროის პროგნოზი. ამ ყოჩაღი ახალი სამყაროს მთავარი დამახასიათებელი ნიშნები განხორციელდება ასიოდე წელში.
ყოჩაღ ახალ სამყაროში ადამიანები ბედნიერები არიამ, მაგრამ თავისუფლება არაა მათი ბედნიერების წყარო. ისინი ბედნიერები არიან იმიტომ რომ არ არიან თავისუფლები.
ყოჩაღი ახალი სამყაროს გაწვრთნილ-დამონებულ მკვიდრთა მონობა იმდენად სასიამოვნოა რომ მათ უყვართ ეს მონობა.
ეს გაწვრთნილ-ნასიამოვნები მონები აკეთებენ ზუსტად იმას რასაც მათგან ელიან. ისინი აწარმოებენ და მოიხმარებენ.
ყოჩაღ ახალ სამყაროში ადამიანებს აკეთებენ ლაბორატორიაში წარმოების საზოგადოების საჭიროებათა შესაბამისად. გენეტიკით მანიპულატორები ლაბორატორიაში გაკეთებულ ადამიანის ჩანასახებს აძლევენ ზუსტად იმ უნარებს რაც აუცილებელია შრომისთვის რომლისთვისაც არიან ისინი დანიშნულნი.
ლაბორატორიაში სტანდარტულად წარმოებულ ადამიანებს ართმევენ ძლიერ გრძნობათა განცდის უნარს.
ბუნებრივი მშობლები, დედ-მამა აღარ არსებობენ, აღარ არსებობს ოჯახური კავშირებიც.
აღარაა შუამავალი, დაბრკოლება, მმართველი ელიტის გავლენასა და ინდივიდს შორის.
ლაბორატორიაში გაკეთებული ადამიანის ჩანასახებს მომწიფების შემდეგ წვრთიან პავლოვის მეთოდებით. ინდივიდებს წვრთნით ასწავლიან ზოგი რამის სიყვარულს და სხვა რამეების სიძულვილს.
ადამიანს უნდა უყვარდეს ის რისთვისაც გააკეთა ის მმართველმა ელიტამ და რაც ემსახურება საზოგადოებას.
თავიდან მძინარე ადამიანებს წვრთნიან ჰიპნოზით, ჰიპნოპედიით.:
ჩაძინებულ ბავშვს ჰიპნოზით თავში უტენიან მორალურ აღზრდას „უაზრო სიტყვების“ ფორმით. ბავშვი იმახსოვრებს ამ სიტყვებს მაგრამ არ იფიქრებს მათზე. ასე უტენიან ბავშვს თავში აზროვნების რეფლექსებს რომლები წარმართავენ უკვე სრულწლოვანის წადილებს, განსჯებს და მოქმედებებს.
წვრთნას განასრულებენ პრესით, ტელევიზიით, კინემატოგრაფით, ხმით და მუსიკით.
როდესაც ყოჩაღი ახალი სამყაროს მკვიდრი არ მუშაობს ის ერთობა. ეს გართობები მოითხოვს რაღაც ობიექტების მოხმარებას; მაგრამ უბრალო გართობები რომლებსაც შეუძლიათ ადამიანის ინტერესის მიმართვა ობიექტების მოხმარებაზე და უაზრო აქტივობაზე უფრო მაღალი რამეებისკენ არაა.
მუზეუმები, ისტორიული ძეგლები, ხელოვნების, ლიტერატურის და ფილოსოფიის დიდი ნაწარმოებები დაანგრიეს და მოსპეს ვინაიდან ისიანი იაფი სიამოვნების გარდა ადამიანებს აძლევენ მშვენიერების, ჭეშმარიტების, სიდიადის იდეებს რამაც ადამიანები შეიძლება დააეჭვოს ყოჩაღ ახალ სამყაროში.:
„ სილამაზე იზიდავს და ჩვენ არ გვინდა რომ ადამიანებს იზიდავდეს ძველი რამეები. ჩვენ გვინდა რომ ადამიანს უყვარდეს ახალი რამეები.“
ადამიანი სრულყოფილი მომხმარებელი რომ იყოს ის სხვა ადამიანსაც უნდა უნდა უყურებდეს როგორც სახმარ, მოხმარების ობიექტს. მოგინდება და სტაცე ხელი, როგორც ბავშვი სტაცებს ხელს კამფეტს.
მოყვასი უკვე კამფეტია და არა პიროვნება. დაწუწნე და გადააფურთხე.
მაგრამ ოლდოს ჰაქსლის აზრით სიმწიფე არის სურვილი და ლოდინი. მაშინ იღვიძებს სიყვარული და აზრს აძლევს სექსუალურ აქტს. სიყვარული რომ შეუძლებელი გახდის საჭიროა შემცირება ინტერვალისა წადილს და მის დაკმაყოფილებას შორის. ასე არ იქნება ძლიერი ემოციები.
ბავშვებს საგანგებოდ წვრთნიან და ასწავლიან „ ელემენტარულ სექსს“ იმიტომ რომ გენიტალურ სიამოვნებას მიჩვეულები ისინი დაზღვეულები არიან წადილისგან რომელიც ბუნებრივად უჩნდებათ მოზარდებს. სექსუალობაც ორიენტირებულია, გარკვეულ კალაპოტშია მოქცეული. ის წმინდა გენიტალურია იმიტომ რომ მოსპეს სხვისი წადილის, მღელვარების, სხვის წინაშე ღელვის ეტაპი, აუცილებელი ეტაპი იმისთვის რომ სექსუალობა განცდილი იქნეს როგორც პრივილეგირებული ურთიერთობა სხვასთან.
ამასთან, ინტიმურობა არის 2 შინაგანი სამყაროს
შეხვედრა და შინაგანი სამყარო იგება სიმშვიდეში და განმარტოებაში, აზრებით და ზმანება-ოცნებებით. არადა ყველაფერს აკეთებენ იმისთვის რომ ხელი შეუშალონ ადამიანის შინაგანი სამყაროს აგებას.
განმარტოება და აზროვნება აკრძალულია, გრძნობები არაა საჭირო.
მას შემდეგ სექსუალობა დაყვანილია დროისტარებაზე და გართობაზე. სხვანაირად რომ იყოს სოციალური წყობა იქნებოდა საფრთხეში.
არსებული სოციალური წყობა რომ გადარჩეს და სტაბილურობა რომ იყოს ყველამ უნდა აიტაცოს დევიზი „ ყოველი ადამიანის სხეული ეკუთვნის ყველა სხვას“
და თუ კი ვიღაცა იგრძნობს სიცარიელეს, რაღაცის ნაკლებობას, დარდს მის ხელთ არის ადამიანის ეიფორიაში ჩამგდები ბედნიერების ნარკოტიკი სომა.
ოლდოს ჰაქსლის აზრით, მაშ, ჰიპერსექსუალიზაცია არის ადამიანების გადებილების საშუალება. ის ხელს უწყობს მეობის, შინაგანი სამყაროს დაკარგვას.
ასე გადებილებულები იოლად ერთობიან უაზრო საგნების მოხმარებით.
და უწყვეტი-გაუთავებელი წვრთნის მიუხედავად შინაგანი სამყაროს პერსპექტივა ითვლება შესაძლებელ და ყოჩაღი ახალი სამყაროს საზოგადოებისთვის საშიშ რამედ.
ცხადია რომ ჩვენ ვართ მოხმარების სამყაროში. ცხადია რომ ჩვენ ყოვილი მხრიდან გვაცდუნებენ და გვიბიძგებენ ახალ-ახალი რაღაცეების ყიდვისკენ და მოხმარებისკენ. რეკლამები გვხვდება სასწავლო დაწესებულებების ტუალეტებშიც კი.
რეკლამები კი უფრო და უფრო ღიად სექსუალურია იმიტომ რომ ეს ხელს უწყობს ყველანაირი ოხრობის გაყიდვას.
დიდი მნიშვნელობა ენიჭება გარეგნობის მომხიბლაობას და მაცდურობას, მოდურ სამოსს, კოსმეტიკას, უფრო და უფრო პოპულარულია მამაკაცთა კოსმეტიკაც, პლასტიკური ქირურგიაც და ა.შ.
რაც უფრო მეტ ყურადღებას მიაქცევენ ადამიანები გარეგნობას მით უფრო ნაკლებ ყურადღებას მიაქცევენ შინაგან სამყაროს, საკუთარ აზრებს და ღირებულებებს, კრიტიკულ დისტანციას; რაც უფრო იქნებიან გენიტალურობაში მით უფრო ნაკლებად იქნებიან ინტიმურობაში, ნაკლებად ინდივიდები იქნებიან, აღარ ექნებათ ძლიერი, მტკიცე და დღეგრძელი ოჯახების შექმნის უნარი, აღარ ექნებათ მათ რეკლამის ზეწოლისთვის წინააღმდეგობის გაწევის უნარი და ვერ ასწავლიან ამას თავის შვილებს….
. კვებეკის François-Xavier-Garneau-ს კოლეჯის პროფესორი Elaine Larochelle
8 February 2018
ხოდა ჰიპერსექსუალიზებულ სამყაროში,
გერმანიაში ყოველ წელს 100 ადამიანი კვდება სახიფათო სექსუალური პრაქტიკების გამო.
Bundesrepublik-ში ყოველ წელს 100 კაცი შემთხვევით კვდება მასტურბაციის სახიფათო პრაქტიკების გამო. დაღუპვის ყველაზე გავრცელებული მიზეზია ჟანგბადის ნაკლებობა სექსუალური კმაყოფილების ძიების პროცესში.
შარშან წლის ბოლოს Hesse-ში, მის სარდაფში ნახეს მკვდარი კაცი. გამომძიებელთა თანახმად კაცი გაგუდული იყო.
მკვდრის სხეულის, მათ შორის კისრის ირგვლივ, ჯაჭვები იყო და არ ყოფილა გარეშე ძალადობის არანაირი ნიშანი.
ფიქრობენ რომ ის მოკვდა ავტოეროტიული სიკვდილით ჟურნალი journal Bild-ის თანახმად იქვე იყო პორნოგრაფიული სურათები.
მკვლევარი ლეგისტი Harald Voß ამბობს რომ ჟანგბადის მოკლება უძლიერესი ორგაზმის ძიებაში არის ავტოეროსით სიკვდილის ყველაზე გავრცელებული მიზეზი.
Voß ფიქრობს რომ მილიონ გერმანელში 1-2 შემთხვევითი სექსუალური აქტივობის დროს ხდება ხოლმე მაშინ როდესაც სტიმულირების გასაუმჯობესებლად იყენებენ რაღაც აპარატს ან აქსესუარს.
გერმანიაში ავტოეროტულად ყოველ წელს კვდება სულ მცირე 80-100 კაცი.
მეტისმეტად ბევრია შემთხვევები რომლებსაც არ გვატყობინებენ, დაუმატა Voß-მა, რომელმაც ბოლო 30 წელში გამოიკვლია მხოლოდ 5 შემთხვევა. ასეთი შემთხვევები ხშირად უცნობია ,მაგ., უბრალოდ იმიტომ რომ გარდაცვლილის ახლობლებს სცხვენიათ.
Voß ამბობს რომ ავტოეროტულად ძირითადად კვდებიან კაცები, მაგრამ მასტურბაციისგან კვდებიან ქალებიც თუმცა ისინი უფრო ფრთხილები არიან და ამიტომ ნაკლებად იხოცებიან.
Frankfurter Rundschau-ს ცნობით Hambourg-ში თვითეროსით მკვდარი კაცი დაფარული იყო ყველის ნაჭრებით, სხეულზე მას ედო ქალის რეიტუზი, ეცვა საწვიმარი და წყალქვეშა სკაფანდრი ის ასე იჯდა თავზე ტომარაჩამოცმული ანთებული გამათბობელი აპარატის წინ. ასეთ სისულელემდე ქალი არ მიდის ხოლმე.
Hambourg-ის ლეგალური მედიცინის ინსტიტუტმა გამოიკვლია ავტოეროსით 40 შემთხვევითი სიკვდილი ჩრდილოეთ გერმანიაში. ყველა დაღუპული იყო 13-79 წლის ბიჭი და მამაკაცი.
Voß – ასეთ სექსუალურ უსაქციელობას არ აქცევენ სათანადო ყურადღებას. ადამიანმა გონება შეიძლება უფრო ადრე დაკარგოს ვიდრე მოსალოდნელია. არადა ადამიანებს ნაწილობრივ იზიდავს სწორედ პოტენციალური საფრთხის გრძნობა.
სხვა ცნობილ შემთხვევებს შორისაა ამერიკელი მსახიობი David Carradine რომელიც 2009 წელს დამხრჩვალი ნახეს რაღაც კარადაში და INXS-ის მომღერალი Michael Hutchence რომელიც 1997 წელს ქამრით მომხრჩვალი ნახეს რომელიღაც სასტუმროს რომელიღაც ოთახში.
ფიქრობენ რომ Hutchence ავტოეროტულად მოკვდა, მაგრამ საქმე ბნელია.
რაც შეეხება Carradine-ს ითქვა რომ ის „ნასიამოვნები“ მოკვდა…
სრულწლოვანებმა გაახილონ თვალები და პაწაწუნებმა დახუჭონ.
1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll Are very good indeed//
ესაა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ჰიმნი და დოქტრინა.
ამ რევოლუციით გამოთაყვანებულ საზოგადოებაში არის « l’effet Zahia »-ზაჰიას ეფექტი. მცირეწლოვანი და არასრულწლოვანი გოგონებისთვის მისაბაძ მაგალითად
იქცა ფრანგ-ეგვიპტელი კახპა Zahia Dehar რომელმაც უკვე პატარაობიდან ცნობილ ფეხბურთელებთან და სხვა პირებთან კახპობით გამდიდრებულმა გაითქვა სახელი და მიიღო გამორჩეული სოციალური სტატუსიც.
Le monde enchantée de l’ancienne call-girl Zahia Dehar (J.BRINON/SIPA)-კახპა გოგონა ზაჰიას საოცარი სამყარო.
იყო მცირეწლოვანი, იყო კახპა call-girl. ის დიდად მედიატიზებული გახდა, გაიზარდა, გამდიდრდა , აქვს ბიზნესი, პარიზის შიკურ უბნებში აკეთებს საცვლებს ფუფუნების მოყვარულებისთვის და ცხოვრობს როგორც პრინცესა.
მის ვარდისფერ სამყაროში სექსი,სკანდალი,სახელი, კარგი გრძნობები, ბავშვობა, ასაკი აზელილია ერთმანეთში…
ამ საოცრებით მოხიბლულმა პატარა ფრანგმა გოგონებმა დაიჯერეს რომ თავისი სხეულით გაყიდვით შეუძლიათ სოციალური მწვერვალების დაპყრობა.
ჰიპების მიერ მოწყობილი ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით გაშტერებული აშშ-ს სკოლები ვერ იცავენ მოწაფეებს სკოლის თანამშრომელთა სექსუალური აგრესიისგან. ამას ამბობს ახალი ფედერალური ანგარიში. აშშ-ს Government Accountability Office-მა განაცხადა რომ ქვეყნის სკოლები K-12 ვერ ერევიან აღმზრდელების მიერ აღსაზრდელების გაუპატიურების პრობლემას. ბავშვებს აუპატიურებენ მასწავლებლები, მწვრთნელები, სკოლების დირექტორები, ავტობუსების მძღოლები და პერსონალის სხვა წევრები…
ხოდა 21 საუკუნის ცივილიზებული მსოფლიოს მუტრუკები და გოგოცუნები არ თამაშობენ ნარდს, არ არიან გატაცებული ასტროლოგიით , ტრუბადურთა პოეზიით, იმპრესიონისტთა მხატვრობით, მოცარტის მუსიკით და იმანუელ კანტის ფილოსოფიით. მათ იტაცებს პორნოგრაფია და სექსი. https://madame.lefigaro.fr/societe/jeunesse-a-vendre-documentaire-france-5-qui-met-en-lumiere-prostitution-des-collegiennes-230418-148352 M 2018 წლის 23 აპრილი აქმდე ტაბუირებული. აკრძალული თემა, მცირეწლოვანთა გაკახპება, არის საფრანგეთის ტელეარხ France 5-ზე ნაჩვენები დოკუმენტური ფილმი ”გასაყიდი ახალგაზრდობას”-Jeunesse à vendre-ს მთავარი თემა. ” უკანალი და სასქესო ორგანოა მათი ღირებულებები”
” დღევანდელ საზოგადოებაში ქალთა ინტელექტი დიდად არ ფასობს. უწინარეს ყოვლისა უნდა იყო ”კარგი”, ამბობენ დოკუმენტური ფილმის ავტორები.
ახალგაზდების გაკახპების მიზეზებია უფრო და უფრო ახალგაზრდების გატაცება პორნოგრაფიით, სოციალური ქსელები და მეფედ ქცეული ფული.
ახალგაზრდების სამყაროს ღირებულებებად იქცა უკანალი და სექსი, სქესობრივი ორგანოები.- «Le cul et le sexe sont les valeurs de leur monde».
Hélène David ამბობს რომ ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით გატიალებული საზოგადება ბოლოს და ბოლოს უნდა მიხვდეს რომ არის სხეულის კარგი საროშტნი და საჩქმეტი ნაწილებზე უფრო მნიშვნელოვანი რამეებიც. მაშინ ახალგაზრდებსაც ეშველებათ. კარგი ფილმია დებატის დასაწყებად. https:
” მეოთხე კლასში მე 15 ევროდ მქონდა სექსუალური ურთიერთობები თანაკლასელ ბიჭთან კოლეჯის ტუალეტებში. ჩემთვის ეს არ ყოფილა ძალიან მძიმე, ჩემი დაქალებიც აკეთებდნენ ასე. დღეს ძალიან მცხვენია…” 14 წლის Julie ცხოვრობს პარიზის ლამაზ კვარტალებში. მარტო ის არ გაკახპებულა ასე : ” შარშან მე ფელაცია გავუკეთე და სოდომიის უფლება მივეცი ორ ბიჭს ტელეფონის გულისთვის. მე 13 წლისა ვიყავი.” ათობით ასეთმა ქალიშვილმა ბოლოს და ბოლოს ყველაფერი მოუყვა თავის მშობლებს რის შემდეგაც ისინი წავიდნენ ფსიქოლოგ-ფსიქიატრ-ფსიქოთერაპევტებთან.
” ფენომენი ვრცელდება”, ამბობს პედოფსიქიატრი Martine Guyart , გაკახპებული ახალგაზრდების მიღების სპეციალისტი.
საზოგადოებას ამის და ამის ცუდი შედეგების შესახებ აფრთხილებს ასოციაცია ”მოქმედება ბავშვთა გაკახპების წინააღმდეგ”-Agir contre la prostitution des enfants (ACPE) და მისი თავმჯდომარე Armelle Le Bigot-Macaux :
” სკოლების ტუალეტებში ინტერნეტის გზით კახპობს ათასობით ფრანგი თუ უცხოელი ბავშვი. ზოგი ამას შვრება ლუკმაპურის გულისთვის, თავის გადასარჩენად. დღეს მათ ეს უმნიშვნელო რამე გონიათ.”
ამის მთავარი მიზეზია საფრანგეთში ქრისტიანული წარმოდგენების დაკარგვა.
ბიბლიური კულტურის ადამიანისთვის სხეული არის ღვთაებრივი სულის ჭურჭელი, ძვირფასი, წმინდა საკრალური რამე რომლის წაბილწვა-დაზიანება დიდი ცოდვაა.
ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით, პორნოგრაფიით მოწამლული ტიპისთვის სხეული არის სექსუალური, ფიზიკური სიამოვნების მიღების ინსტრუმენტი, სახმარი ობიექტი რომელიც ხმარების შემდეგ შეიძლება ნაგავშიც მოისროლო.
ბავშვების გაკახპებას დიდად უწყობს ხელს მეტისმეტად იოლად ხელმისაწვდომი პორნოგრაფია. ამიერიდან ფელაცია რამოდენიმე ევროდ ”არაა პრობლემა”, ამბობს პედოფსიქიატრი. ზოგი ბავშვი ვერც ხედავს რომ ეს ცუდია და აკრძალულია.
ეს თემა ისევ ტაბუირებულ-აკრძალულია. ძალიან ცოტა გამოკვლევაა. არაა არავითარი კონკრეტული ზომა. არაა ამის საწინააღმდეგო კამპანია. ათასობით მცირეწლოვანი კახპდება და არაფერი კეთდება ამის წინააღმდეგ.”
1960-ანი-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციით შეშლილი სამყარო აგიჟებს ადამიანს და აქცევს მას თავისი მხეცური ჟინის და ინსტინქტების მონად რომელიც მზადაა ყველას და ყველაფრის ყველანაირად სახმარად .
ამაზე დარდობს ფრანგი მკვლევარი Géraldine 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუცია კლავს უმანკოება-უბიწოებას- ” უმანკოების დასასრული გადარეულ-შეშლილი სექსუალობის კვლევა ”https://putsch.media/20100403/actualites/livre/ados-une-enquete-edifiante-sur-une-sexualite-a-la-derive/embed/#?secret=KbYXNmeERr
” ბავშვს უნდოდა დაყვირება რომ ის კვდებოდა, რომ მას აღარ შეეძლო სუნთქვა, ისინი კი მას ბუბნავდნენ შეუსვენებლად, მას აღარ შეეძლო. მესამე ბიჭმაც მოამთავრა მისი ბუბნვა და ის თითქმის აღარაფერს გრძნობდა… მისმა გამაუპატირებულმა ბიჭმა ბხმამაღლა ჩაიბურდღუნა რაღაცა და აღებინა”.
ინტერნეტზე 1 მილიარდი ვიდეოა და დაახლოებით 700 000 მისაწვდომი პორნოსაიტი. ვირტუალური არასოდეს ყოფილა ისე კარგად როგორც ეხლაა. მედიათა მუდმივი გავრცელება მოზარდებს აძლევს ყველანაირი ოხრობის არაჩვეულერივად ადვილად შოვნის და გაცვლა-გავრცელების საშუალებას.
მუშაობით თუ გეიპარადზე სიარულით დაკავებული მშობლებისთვის ინტერნეტი იქცა მათი შვილების ძიძად. ბავშვებიც დროს არ კარგავენ და პოულობენ პორნოსაიტებს. …
მრავალ 7 წლის ბავშვს უკვე ნანახი აქვს მისი პირველი პორნოფილმი. ბავშვების სამყარო დაიპყრო იმან რაც ადრე სრულწლოვანებისთვის იყო გაკუთვნილი. ბავშვებისთვის ჩვეულებრივ რამედ იქცა უხეშობა-ულმობლობა, ვულგარულობა, დამცირება, სიმულაცია… ბავშვები ხედავენ იმას რის გასაგებადაც არ ფიზიკურად,არც ფსიქიურად და არც რაციონალურად არ არიან მზად და ამას აქვს ცუდი შედეგები. ბავშვები აგრესიულები ხდებიან….
ჟურნალისტი Zone Interdite-სთვის და Marie Claire-სთვის, Géraldine Levasseur დაუკვირდა ამ შემაშფოთებელ ფენომენს. ის ელაპარაკა მრავალ მოწაფეს, მშობლებს, მასწავლებლებს, ფსიქოანალიტიკოსებს, მოსამართლეებს…
მის მიერ მოყოლილი ისტორიებიდან განსაკუთრებით შემძვრელია 13 წლის გოგონა დ.-ს ამბავი. პრივილეგირებული წრიდან გამოსულ 13 წლის კარგ მოწაფე გოგონას 3 თვე თითქმის ყოველ დღე აუპატიურებდნენ მისი კვარტალის ბიჭები. გოგონა გადაირია,მას შესძულდა თავისი თავი ამას დაემატა განცდა იმისა რომ დამატებითი სადარდებელი გაუჩინა დედას.
გოგონას უნდოდა სიკვდილი და მეტი არაფერი და მრავალჯერ სცადა თავის მოკვლა,მიუხედავად ყველაფრისა გადარჩა და მოხვდა საგიჟეთში. , « –
” მე ვერ განვიკურნები ამ ავადმყოფობისგან, ის მე მჭამს, ძალიან მტკივა გული, შიგნით, ყველგან, ისე რომ არც კი ვიცი თუ სად მტკივა…მიმიშვი მოვკვდე, დედიკო, გეხვეწები.” თავზარდამცემი სიტყვებია…
წიგნში ლაპარაკობენ ტრავმირებული დაბნეულ-დაკარგული მსხვერპლები ; მოზარდები რომლებიც ამბობენ რომ არ იციან რომ დაძალებული ფელაციები გაუპატიურებაა და ამბობენ ისეთ უხეშ გამოთქმებს რომლებიც წესით მათ არც უნდა იცოდნენ და არც უნდა ესმოდეთ მათ ასაკში.
ქალწულები რომლებიც თავის გამოჩენისთვის ან ბანდის წევრობისთვის მზად არიან თანაკლასელებისთვის ფელაციის გასაკეთებლად.
12 წლის გოგონა რომელიც მამამისის გასაგონად ამბობს რომ მას უნდა პორნოვარსკვლავად გახდომა იმიტომ რომ ” მას უყვარს ეს”.
მამა რომელმაც თავის 13 წლის ვაჟიშვილს დაბადების დღისთვის აჩუქა პორნოფილმი.
გოგოები რომლებიც ტყუიან რომ ისინი გააუპატიურეს იმიტომ რომ მათმა უწესო ცხოვრებამ არ შეუშალოს ხელი მათ გათხოვებას….
სასოწარკვეთილი მშობლები თავში იცემენ და ნანობენ რომ ვერ დაიცვეს თავისი შვილი გარყვნილებისგან.
ზოგი თვალს ხუჭავს და იმალება უძლურების გრძნობის უკან…
კიდევ სხვები ახდენენ მათი ძვირფასი შვილების არამზადობის ბანალიზაციას….
ავტორი აკრიტიკებს სახელმწიფო და საზოგადოებრივი ინსტიტუტების უუნარობას, დაშვებულსა დაუშვებელს შორის საზღვრის წაშლას, სიყვარულის ნაკლებობას. Géraldine Levasseur ( Editions Max Milo) Mélina Hoffmann
“დღეს ნორმა და მოვალეობაა ფიზიკური,სექსუალური ტკბობა-სიამოვნება რაც შეიძლება უფრო ადრეული ასაკიდან და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული. ამას ამბობს,ამის გამო წუხს ჩვენი თანამედროვე ბელგიელ-ფრანგი ფილოსოფოსი, სექსოლოგი და პედაგოგი, შესანიშნავი მეუღლე და დედა, ქრისტიანი Therese Hargot. //Aujourd’hui, la norme c’est le devoir de jouissance//, 05.02.2016
რევოლუციებით, მსოფლიო ომებით, გენოციდებით, 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით გადარეულმა და განებივრებულმა თაობამ მოინდომა წინაპრების თაობათა მიერ მათთვის ნაანდერძევი კულტურის უარყოფა და აბსოლუტურად თავისუფალი, ყველანაირი ტაბუ აკრძალვისგან თავისუფალი ცხოვრება.
შემდეგ ახალგაზრდები გაიზარდნენ საზოგადოებაში სადაც სინამდვილეში აღარც აკრძალვაა აღარც საზღვრები და დაუშვებლის გარჩევა დაშვებულისგან ითვლება თითქმის აბსოლუტურ ველურობად.
ამან ადამიანებს ემოციურ და სექსუალურ სფეროებში გაუჩინა მოუსვენრობის და ღელვის, შფოთის გრძნობა.
მაშ, ჩვენ გვყავს თაობა რომელიც ვერ სუნთქავს წინა თაობის თავისუფლების გრძნობით :
სექსუალობა გადაიქცა მოუსვენრობის, შფოთის გამჩენ ველად. ეს სხხვათა შორის მოწმობს იმაზე რომ რომ სექსუალურ საკითხში თამაშდება ეგზისტენციალური ძიება.
ამ თაობას ისევ აქვს ნორმატიული დამოკიდებულება სექსუალობასთან.
უბრალოდ ნორმა დღეს გადაყირავებულია. :
დღეს სავალდებულოა ინდივიდუალური ხორციელი, ფიზიკური ტკბობა და სიამოვნება და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული. ჩვენ ჯერ კიდევ ვართ უაღრესად ნორმატიულ საზოგადოებაში.
დღევანდელი ახალგაზრდები არ არიან იმდროინდელ ახალგაზრდებზე უფრო თავისუფლები. მაგრამ ეხლა ნორმას ადამიანს სულ პატარა ასაკიდან ეხლა ყველაზე მეტად უდგენს პორნოგრაფია და არა ეკლესია….
ჯერ კიდევ არის ხალხი ვისაც ესმის თუ რა შეიძლება და რა არა,ვერ გადააშენეს ასეთები, მაგრამ მიუხედავად ამისა ამაზრზენი რამეები ხდება. ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით გადარეულ ევროპაში. ფილმს რომელშიც არის აკროპოლისზე ჰომოსექსუალთა ბუღრაობის კადრები ქვია “Departhenon”.
ამ ოხრობა ფილმის ავტორები ამბობენ რომ ჰომოსექსუალური საჯარო ორგია აკროპოლისზე არის პოლიტიკური აქტი. ანუ პოლიტიკურ,თანაც წარმატებულ პოლიტიკურ აქტად თვლიან მათი თქმით ნაციონალიზმის,ანტიკური ხანის კულტის, პატრიარქატის სიმბოლო პართენონის წაბილვას.
გიზავენ თავზე, ჩაგაგდებენ სიბინძურით სავსე ორმოში და იტყვიან რომ ესაა წარმატებული პოლიტიკური აქტი. ბოდიში, უქნეს თავზე ფიდიასს და ტრიპაჩობენ.
ეს ოხრობა ფილმი « Departhenon » ანუ პართენონისგან ” განთავისუფლება” პირველად აჩვენეს 16 დეკემბერს თესალონიკის უნივერსიტეტში და ამას რეაქცია არ მოყოლია. მაგრამ მერე ეს ”კინოშედევრი” აჩვენეს ინტერნეტით და გრანდიოზული სკანდალია.
ეკლესიის გადაქცევა პორნოფილმების სტუდიად 2017 წლის ჰოლანდიაში არაა დანაშაული. ეკლესიაში პორნოფილმის გადაღება არაა სისხლის სამართლის დანაშაული, განაცხადა 2017 წლის 15 აგვისტოს გენერალურმა პროკურორმა. სამინისტრომ გადაწყვიტა არ აღძრას სისხლის სამართლის საქმე ტილბურგის კათოლიკური ეკლესიის პორნოფილმის გადასაღებ სტუდიად გამომყენებელი პორნოგრაფიის საზოგადოების წინააღმდეგ. წმინდა იოსების ეკლესიის-Sint Jozefkerk-ის გამგებელმა სასულიერო პირებმა ოფიციალურად უჩივლეს ავტორებს ფილმისა რომელიც გავრცელებულიიქნა ჰოლანდიელი პორნოვარსვკლავი Kim Holland-ის ინტერნეტის საიტზე.
ფილმში იყო წყვილი რომელსაც ჰომოსექსუალური ურთიერთობები ჰქონდა აღსარების კაბინაში. ” ჩვენ ვთვლით რომ ეს შეურაცხმყოფელია, რომ არაა პატივისცემა, მაგრამ არ ვფიქრობთ რომ კანონი დარღვეულია”, განაცხადეს სამართალდამცველებმა.
« მკრეხელობა არაა სისხლის სამართლის დანაშაული და ჩარევაც გამორიცხულია.» რაც არ უნდა იყოს სამართალდამცველები საქმეს თვლიან დახურულად.
ნიჰილისტურ სექსუალურ სექსუალური რევოლუციით შეშლილ სამყაროს ომი გამოუცხადა ჯიჰადისტურმა რევოლუციამ.
ჩვენი მიზანი არაა გოგიაგვახარიების ჭკუაზე სიარული.
ჩვენი მიზანია ალაჰი, ჩვენი ლიდერია წინასწარმეტყველი მუჰამედი, ყურანია ჩვენი კონსტიტუცია, ჯიჰადია ჩვენი გზა, სიკვდილი ალაჰის გზაზე არის ჩვენი უმაღლესი იმედი.
ესაა ბრიტანულ კოლონიზციასთან და ევროპულ საერო მატერიალისტურ-ათეისტურ ცივილიზაციასთან მებრძოლი ეგვიპტელი ისლამისტების ორგანიზაცია მაჰმადიანთა საძმოს დევიზიც და პროგრამაც.
ევროპაში დაბადებული მრავალი ახაგაზრდა მაჰმადიანი არ თვლის თავს ევროპელად, ეს ახალგაზრდები გმირებად თვლიან დასავლეთთან გააფთრებით ბრძოლის მომხრეებს.
მარტო პარიზის უბნები არ ემსგავსება ბაღდადს. 1928 წელს ეგვიპტეში შექმნილი ბრიტანეთის კოლონიალიზმთან და საზოგადოდ საერო, მატერიალისტურ, ჰედონისტურ ურჯულო დასავლეთთან მებრძოლი ორგანიზაცია ძმები მაჰმადიანები იპყრობს ევროპას.
par Lorenzo Vision Middle East Quarterly წლის ზამთარი
1928 დაარსებიდან ძმებმა მაჰმადიანებმა (Hizb al-Ikhwan al-Muslimun) დიდი გავლენა მოახდინეს პოლიტიკურ ცხოვრებაზე საშუალო აღმოსავლეთში.
” ალაჰია ჩვენი მიზანი, წინასწარმეტყველია ჩვენი ბელადი, ყურანია ჩვენი კანონი, ჯიჰადია ჩვენი გზა, ალაჰის გზაზე სიკვდილია ჩვენი უდიდესი იმედი”.
ასეთია ამ საძმოს პროგრამა. მაჰმადიან ძმათა რადიკალურმა იდეებმა მისცა ფორმა ისლამისტების თაობებს. მაგრამ ბოლო ორ ათწლეულში ეს საძმო რამდენადმე დასუსტდა. მას მკაცრად დევნიდნენ ადგილობრივი ავტორიტარული ნაციონალისტი რეჟიმები. ძმებ მაჰმადიანებს უარყოფენ ისლამისტთა უფრო ახალგაზრდა თაობები რომლებიც ხშირად ირჩევენ უფრო რადიკალურ ორგანიზაციებს.
მაგრამ საშუალო აღმოსავლეთი მაჰმადიანური სამყაროს მხოლოდ ნაწილია.
ისლამისტური აზრის და ისლამისტური პოლიტიკის ინკუბატორად გადაიქცა ევროპა.
ძმები მაჰმადიანების ორგანიზაციის წევრები და მომხრეები 1960-ანი წლების დასაწყისიდან გადაბარგდნენ ევროპაში სადაც მათ თანდათანობით შექმნეს მიზგითების, საქველმოქმედო და ისლამური საზოგადოებების კარგად ორგანიზებული ქსელი.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით გართულმა ევროპამ ვერაფერი შეამჩნია.
ევროპაში მცხოვრებ მაჰმადიანთა საწინააღმდეგოდ უნდათ ისლამური კანონის გავრცელება ევროპაში და აშშ-ში და არა დასავლურ სახელმწიფოთა საუკეთესო და სამაგალითო მოქალაქეებად ცხოვრება. ძმები მაჰმადიანები ებრძვიან დასავლეთის მატერიალისტურ ნიჰილისტურ ჰედონისტურ ცივილიზაციას.
ძმები მაჰმადიანების ათწლეულობით ქადაგებამ და საქმიანობამ გამოიღო ნაყოფი. სტუდენტი იმიგრანტები რომლებიც საშუალო აღმოსავლეთიდან 40 წლის წინ გადმოსახლდნენ ევროპაში და მათი მემკვიდრეები რომელთაც გულუხვად აფინანსებენ სპარსეთის ყურის სახელმწიფოები ეხლა ურთიერთობენ ევროპის პოლიტიკურ ელიტასთა. ისინი ხელმძღვანელობენ ცენტრალურ ქსელს რომელიც ვრცელდება ევროპის თითქმის ყველა ევროპულ ქვეყანაში.
რადიკალური შეხედულებების მქონე და ტერორისტებთან დაკავშირებული შესანიშნავად მჭრმეტყველი ეს ისლამისტები შესანიშნავად ლაპარაკობენ ევროპულ ენეზებს და ხიბლავენ მათ თავისი ზომიერი რიტორიკით.
მაგრამ მაჰმადიან კომპანიონებთან არაბულად თუ თურქულად ლაპარაკისას ისინი იხსნიან ზოიერების ნიღაბს და რადიკალებად გადაიქცევიან.
მათი წარმომადგენლები ტელევიზიით ლაპარაკობენ რელიგიათაშორის დიალოგზე და ინტეგრაციაზე, მათი მიზგითები კი ქადაგებენ სიძულვილს და აფრთხილებენ მაჰმადიანებს დასავლური საზოგადოების ავადმყოფობათა და ბოროტებათა თაობაზე.
მაჰმადიანი ძმები საჯაროდ გმობენ ჯიჰადისტ ნკვლელებს და ჩუმად ფულს აგროვებენ ჰამასისთვის და სხვა ტერორისტული ორგანიზაციებისთვის.
ევროპელებს უნდათ დიალოგი მათ მაჰმადიანურ უმცირესობასთან მაგრამ მათ არ იციან ისლაისტების ეს ორპირობა.
ეს განსაკუთრებით ხილულია გერმანიაში რომელსაც უკავია ევროპაში და ამას გარდა იმიტომ რომ მან მიიღო ძმები მაჰმადიანების პირველი მთავარი ტალღა. გერმანიაში არიან საუკეთესოდ ორგანიზებული მაჰმადიანი ძმები.
გერმანიის მთავრობამ მიიღო ძმები მაჰმადიანების რიტორიკა ისე რომ არაფერი იცოდა მათი საქმიანობის შესახებ.
გერმანიაში შექმნილი მდგომარეობა განსაკუთრებით მეტყველია. აქ უფრო ვიდრე სხვაგან ევროპაში მათ მოიპოვეს მნიშვნელოვანი ძალაუფლება და მიღებულები არიან პოლიტიკურად.
სხვა ევროპული ქვეყნების ისლამისტური ორგანიზაციები ეხლა ბაძავენ გერმანიის ისლამისტების წარმატებულ მოდელს.
1950-60-ან წლებში ათასობით მაჰმადიანი ახალგაზრდა გადაბარგდა გერმანიაში იქაურ უნივერსიტეტში. მათ უნდოდათ როგორც სწავლა ისე რეპრესიული რეჟიმებისგან გაქცევა.
განსაკუთრებით ულმობლად ებრძოდა ისლამისტურ ოპოზიციას ეგვიპტის პროგრესისტი ოდერნიზატორი ნაციონალისტი ხელმძღვანელი გამალ აბდელ ნასერი //1918-1970//.
მან ეგვიპტეში ამოძრკვა ისლამისტური ოპოზიცია და გადარჩენილი ეგვიპტელი ისლამისტები მიიღო გერმანიამ.
ეს ბონის მხრიდან არ ყოფილა მარტო ალტრუიზმი. როგორც ეს ახსნა ტერორიზმის ექსპერტმა Khalid Duràn-მა მის ნაშრომებში ჯიჰადიზმზე ევროპაში დასავლეთ გერმანიის მთავრობამ გადაწყვიტა დიპლომატიური ურთიერთობების გაწყვეტა იმ სახელმწიფოებთან რომლებმაც აღიარეს აღმოსავლეთი გერმანია.
როდესაც ეგვიპტემ და სირიამ დაამყარეს დიპლომატიური ურთიერთობები კომუნისტურ რეჟიმთან ბონმა გადაწყვიტა ეგვიპტელი და სირიელი პოლიტიკური ლტოლვილების მიღება. ეს ლტოლვილები კი ხშირად იყვნენ ისლამისტები, ორგანიზაცია ძმები მაჰმადიანების წევრები.
ამ ორგანიზაციის მრავალი წევრი კი უკვე იცნობდა გერმანიას. მეორე მსოფლიო ომის წინ და ამ ომის დროს ისინი თანამშრომლობდნენ ნაცისტებთან. ზოგი მათგანი კი იბრძოდა SS-ის ბოსნიურ დივიზია Handschar des ‘SchutzStaffel-ში.
ძმები მაჰმადიანების ერთ-ერთი პიონერი გერმანიაში იყო ამ ორგანიზაციის დამფუძნებელი Hassan al Banna-ს პირადი მდი მდივანი Saïd Ramadan. ის 1948 წელს ხელმძღვანელობდა ძმა მაჰმადიანებს პალესტინაში. ის 1958 წელს წავიდა ჟენევაში და სწავლობდა გერმანიაში, კიოლნის სამართალის სკოლაში. მან დააარსა
Islamische Gemeinschaft Deuschland (IGD)-გერმანიის ისლამური საზოგადოება, რომლის თავმჯდომარეც იყო 1958-1968 წლებში.
Ramadan ასევე იყო (Muslim World League – MWL )-მაჰმადიანთა მსოფლიო ლიგის თანადამაარსებელი. (10). ამ ლიგას აფინანსებს საუდის არაბეთი რომლის მიზანიცაა ისლამის რადიკალური ინტერპრეტაციის გავრცელება მსოფლიოში.
აშშ-ს მთავრობა ყურადღებით აკვირდება მაჰმადიანთა მსოფლიო ლიგას და თვლის მას ტერორიზმის სპონსორად.
საუდის არაბეთთან პრივილეგირებულმა კავშირმა უზრუნველყო რამადანი დიდი ფულით რომლითაც მან დააარსა ჟენევას ძლიერი ისლამური ცენტრი და რომლითაც ის აფინანსებს მრავალ ფინანსურ და რელიგიურ აქტივობას.
ეხლა ჟენევას ცენტრს ხელმძღვანელობს Saïd-ის შვილი Hani Ramadan. დიდად აქტიურია ამ საიდის მეორე შვილი Tariq Ramadan.
ძმებმა მაჰმადიანებმა Ramadan-ის და Himmat-ის პატრონობით 1960 წელს ააგეს მიუნხენის
იმპოზანტური ისლამური ცენტრი. ამაში თავისი წვლილი შეიტანეს საშუალო აღმოსავლეთის ხელმძღვანელებმა. ამ ცენტრის ასაგებად 80 000 მარკა გააიღო საუდის არაბეთის მეფე ფაჰდმაც.
გერმანიის ოფიციალური პირების თქმით მიუნხენის ისლამური ცენტრი დაარსებიდანვე იყო დასავლურ ცივილიზაციასთან მებრძოლი ძმები მაჰმადიანების ერთ-ერთი გენშტაბი. ამ ცენტრმა გამოაქვეყნა ჟურნალი Al Islam რომელსაც აფინანსებდა ბანკი al-Taqwa.
Bade-Wurtemberg-ის შინაგან საქმეთა მინისტრის თანახმად Al Islam დაუფარავად, შეუნიღბავად უჩვენებს თუ როგორ უარყოფენ საერო სახელმწიფოს კონცეფციას გერმანიის მაჰმადიანი ძმები. ამ ჟურნალის 2002 წლის თებერვლის ნომერი,
მაგალითად, აცხადებს:
” ხანგრძლივ პერსპექტივაში მაჰმადიანები ვერ მიიღებენ გერმანულ ოჯახურ და სხვა კანონებს…მაჰმადიანების მიზანი უნდა იყოს შეთანხმება გერმანულ სახელმწიფოსთან იმაზე რომ გერმანიაში მცხოვრებ მაჰმადიანებს ჰქონდეთ მათი განსაკუთრებული კანონმდებლობა.
მიუნხენის ისლამური ცენტრი არის გერმანიაში მაჰმადიანი ძმების მთავარი განშტოება Islamische Gemeinschaft Deuschland (IGD)-გერმანიის ისლამური საზოგადოების ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ცენტრი.
გერმანიის ისლამური საზოგადოება მნიშვნელოვნად გაიზარდა წლების მანძილზე. ის აერთიანებს გერმანიის 30-ზე მეტი ქალაქის ისლამურ ცენტრებს.
ის პატრონობს გერმანიაში მაჰმადიანი სტუდენტების მრავალ ორგანიზაციას, თანამშრომლობს მათთან და ამაშია მისი ძალა.
1960-ანი წლების კულტურულმა, ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ გამოჩეკა ელიტა რომელსაც უნდა პროგრესისტულ-მულტიკულტარისტულ ჰედონისტური და არა ქრისტიანული ისტორიული ევროპა. ამას აქვს თავისი შედეგები. ფიმენის კიეველი გომბიოები არბევენ ულამაზეს ევროპულ კათედრალებს რაც უნდა ითქვას რომ სულ არ ადარდებს ისლამისტებს. ადარდებს ევროპელ ხალხს .
ფრანგი ჟურნალისტები Christian Chesnot და Georges Malbrunot, „ ჩვენი ძალიან ძვირი,ძვირფასი ამირები-Nos très chers émirs, წიგნი გამოიცა 2016 წელს
დაიწყო დებატი ჩვენს კავშირებზე ამ მონარქიებთან და ეს წიგნი მიზნად ისახავს პასუხის გაცემას კითხვებზე რომლებიც უჩნდებათ ფრანგებს.
აფინანსებენ თუ არა ეს ქვეყნები ტერორიზმს ? კატარი და კუვეიტი არასამთოვრობო ორგანიზაციებს თუ ინდივიდებს ისევ აძლევენ Daech-ის და Front al-Nosra-ს ნაირი ჯიჰადისტების დაფინანსების უფლებას .
კატარში კიდევ არის ნახევარი დუჟინა ფინანსისტებისა რომელთა თავს ითხოვს აშშ.
ავტორები შეხვდნენ ზოგიერთ მათგანს… ოფიციალურმა არაბეთმა მნიშვნელოვნად გააძლიერა კონტროლი ამ ფინანსისტებზე, მაგრამ ზიგი ფინანსისტი და არასამთავრობო ორგანიზაციები ახერხებენ განსაკუთრებით მექაში სალოცავ მოგზაურობათა გამოყენებას ფულით სავსე ჩემოდნების გადაცემას ჯიხადისტებისთვის. ამ წიგნს მოყავს მაგალითები….
და. როგორია მათი კავშირი საფრანგეთის ისლამთან ? კიდევ ერთხელ მიუთითებენ კატარზე რომელსაც უნდოდა ისლამისტურ ორგანიზაცია ძმები მაჰმადიანებისთან// Frères musulmans// ახლო საფრანგეთის მაჰმადიანური ორგანიზაციების კავშირზე კონტროლის დაწესება.
არაბეთი ისევ აგზავნის იმამებს რომლებიც ფულს ურიგებენ სალაფისტურ მიზგითებს. წიგნში ამის მაგალითებიცაა მოყვანილი. ამას ამჟღავნებს ნიცას მიზგითის საქმე.
და რა უნდა ვიფიქროთ საფრანგეთის ხელმძღვანელებზე რომლებიც ასრულებენ ამ მონარქიების მმართველთა სურვილებს რათა მიიღონ კონტრაქტები ?
ეს წიგნი ამჟღავნებს იმას რომ საფრანგეთმა 2013 წლის ზაფხულში შეცვალა თავისი პოლიტიკა ეგვიპტის მიმართ ერთ-ერთი ამ ქვეყნის ზეწოლის გამო.
წიგნი სევე ლაპარაკობს იმაზე რომ ეს მონარქიები გავლენას ახდენენ საფრანგეთის პოზიციაზე სირიაში და იემენში. საფრანგეთი ემსგავსება ისლამისტების მხარდამჭერი ქვეყნების მოკავშირეს. მოყვანილია კონკრეტული მაგალითები.
წიგნი იწყება მონარქთა და პრინცთა კარზე ცხოვრების აღწერით. მოედინება ფული. ახალგაზრდა პრინცესები ვაჭრობენ Beverly Hills-ში. 14 წლის ერთ-ერთი ამ პრინცესას მონათხრობი ბევრის მთქმელია ! მაგრამ ავტორები აღწერენ ამ მონარქიების ფუნქციონერებასაც.
ისინი ხაზს უსვამენ არაბეთის მთავარ პრობლემას. იქ ახალგაზრდებს სკოლის ბოლო წლამდე ასწავლიან ვაჰაბიზმს ანუ ისლამის ყველაზე რიგორისტულ ვერსიას
რომელიც უშვებს თავის მოკვეთას, მუზეუმთა ნგრევას და სხვა მხეცობებს.
საფრანგეთმა შესთავაზა თანამშრომლობა სასკოლო წიგნების შინაარსის რეფორმის გასატარებლად.
ისიცაა საცოდნელი რომ ასობით ახალგაზრდა. ფრანგია გაფანტული არაბეთში ისლამურ უნივერსიტეტებში, იმდენად ბევრი რომ საფრანგეთის ხელისუფლება აპირებს სკოლის გახსნას მექაში !
მოკლედ, ამ წიგნის მიზანია წვლილის შეტანა დებატში რომელიც იქნება საპრეზიდენტო არჩევნების კამპანიის ცენტრში…
ჯიჰადისტი რევოლუციონერებით სავსეა ევროპა, განსაკუთრებით კი გერმანია და საფრანგეთი. კავკასიაშიც ალბათ ბევრია ასეთი. ნატოს ბუღა თურქები ახლოს არიან მათთან თურქეთის პროტექტორატად ქცეულ აზერბაიჯანსაც დააკვირდით.
საბჭოთა კავშირში ყველაფერი აურ-დაურია ლენინური პარტიის ბელადმა, ნობელის პრემიის ლაურეატმა მიხაილ გორბაჩოვმა.
მას არ მოსწონდა საბჭოთა კავშირის კონსტიტუციის 73-ე მუხლი მოკავშირე რესპუბლიკების კავშირიდან თავისუფლად გასვლის უფლების შესახებ.
ამ ნაღმის მნგრეველი ძალის როგორმე შესასუსტებლად გორბაჩოვის ”ჭკვიანმა” მრჩევლებმა მოიგონეს ” ავტონომიზაციის გეგმა” და 1990 წელს დაიწყეს მისი განხორციელება.
საბჭოთა კავშირში 15 მოკავშირე რესპუბლიკის გარდა იყო კიდევ 20 ავტონომიური რესპუბლიკა. 16 ავტონომიური რესპუბლიკა იყო რუსეთის ფედერაციაში, რუსეთში. და აი გადაწყვიტეს ავტონომიური რესპუბლიკებისათვის მოკავშირე რესპუბლიკების სტატუსის მიცემა მათ მიერ კრემლის მხარდაჭერის სანაცვლოდ. ახალი მოკავშირე რესპუბლიკები ასევე მხარს დაუჭერდნენ ახალ კონსტიტუციას რომელშიც არაა საბჭოთა კავშირიდან თავისუფლად გასვლის უფლება.
ამან ააღელვა კავკასიელები, პატიოსანი, ნიჭიერი ჩეჩენი ვაჟკაცი ჯოხარ დუდაევიც და არის დღესც გაუთავებელი ტრაღედია.
ა ამის კომპენსაცია ხდებოდა ავტონომიებით// ანუ სულ ანგრევდნენ საქართველოსაც რომელიც ლამაზი ლოზუნგების ღნავილით დაანგრიეს 1991 წელს//.
პარიზში არის კავკასიურ კვლევათა ასოციაცია რომლის პრეზიდენტიცაა ჩეჩნეთის რესპუბლიკა იჩქერიის პრეზიდენტი ასლან მასხადოვის ყოფილი წარმომადგენელი რუსეთში ისტორიკოსი მაირბეკ ვაჩაგაევი. ცხოვრობს საფრანგეთში.
არის ლონდონური ჟურნალი «Caucsus Survey»-ის და ფრანგული ონლაინ-გამოცემა «PROMETHEUS»-ის რედაქტორი, ჯეიმსტაუნისს ფონდის (The Jamestown Foundation) უფროსი მეცნიერ-თანამშრომელი.
აი მისი მონაყოლიდან
საბჭოთა კავშირის ნგრევის შემდეგ ცხელი წერტილი იყო ვოლგისპირეთი//თათარსტანი, ბაშკორტოსტანი//და არა ჩრდილოეთი კავკასია.
გამონაკლისი იყო ჩეჩნეთი რომელმაც გამოაცხადა თავისი დამოუკიდებლობა და განაცხადა რომ მას არ შეუძლია რუსეთის ფედერაციის შემადგენლობაში დარჩენა.
ეს არ ყოფილა ჯოხარ დუდაევის თვითნებობა და კაპრიზი.
ეს გაკეთდა 1990 წლის თებერვალში მიღებული საბჭოთა კანონის საფუძველზე. მაშინ გორბაჩოვმა მოითხოვა ავტონომური და მოკავშირე რესპუბლიკების უფლებათა გათანაბრება.
გორბაჩოვის ამ კანონზე დაყრდნობით ჩეჩნეთის რესპუბლიკა გავიდა რუსეთის ფედერაციის გავლენის ზონიდან მან გამოაცხადა თავი საბჭოთა კავშირის სუბიექტად, საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ კი თავი გამოაცხადა დამოუკიდებელ რესპუბლიკად….
გორბაჩოვმა შეაჯახა ერთმანეთს საბჭოთა კავშირის ავტონომიური და მოკავშირე რესპუბლიკები,ატეხა დღემდე გაუთავებელი სისხლისღვრა, მიიღო ნობელის პრემია და ბაირამობს.
გამსახურდიამ და დუდაევმა სცადეს კავკასიის თანამეგობრობის შექმნა. მათი ქვეყნები დაანგრიეს,ისინი დახოცეს, გორბაჩოვს იუბილე გადაუხადეს ლონდონში და ვართ ასე…
.გლობალური სალაფისტური ჯიჰადი კავკასიაში-კავკასიის ემირატი https://ctc.usma.edu/the-caucasus-emirate-from-anti-colonialist-roots-to-salafi-jihad/ The Caucasus Emirate: From Anti-Colonialist Roots to Salafi-Jihad MARCH 2014, VOLUME 7, ISSUE 3 DEREK HENRY INONDATION Derek Henry Flood is an independent security analyst with an emphasis on MENA, Central Asia and South Asia. Mr. Flood is a contributor to IHS Jane’s Islamic Affairs Analyst
2013 წლის 21 ოქტომბერს ერთმა დაღესტნელმა ჯიჰადისტმა რუსეთში, ვოლგოგრადის ავტობუსში ააფთქა დინამიტი და მოკლა 6 კაცი. ეს მოხდა მღელვარე კავკასიის გარეთ და 2014 წლის თებერვლის ზამთრის ოლიმპიური თამაშების წინ. 2013 წლის დეკემბერში კამიკაძემ თავი აიფეთქა ვოლგოგრადის რკინიგზის ცენტრალურ ტერმინალში ააფეთქეს ტროლეიბუსიც. არეულობებში დაიღუპა 34 კაცი. არც ერთი ეს ტერორისტი არ ყოფილა ჩეჩენი. სალაფისტური ორიენტაციის კავკასიის ემირატის ჯგუფმა დაღესტანის ვილაიეთმა გაავრცელა 49-წუთიანი ვიდეო რომლითაც თავის თავზე აიღო პასუხისმგებლობა ამ ტერაქტებზე. ნომინალურად დოკუ უმაროვის კონტროლს ქვეშ მყოფი Vilayat Daghestan-ის დეკლარაცია უფრო გლობალური ჯიჰადისტების ინტერესებს გამოხატავს ვიდრე ლოკალურ,დაღესტანის პრობლემებს. ჩეჩნეთში სუფია კადიროვების გამარჯვების შემდეგ დაღესტანია ჯიჰადიზმის კავკასიური კერა. კავკასიის ემირატის ემირმა დოკუ უმაროვმა 2013 წლის 2 ივლისს გამოაქვეყნა ვიდეო-განცხადება, დაემუქრა სოჭის ოლიმპიურ თამაშებს და თქვა რომ იწონებს თავდასხმებს სამოქალაქო მშვიდობიან პირებზე. 2014 წლის ზამთრის ოლიმპიური თამაშები მშვიდობიანად ჩატარდა,მაგრამ მუქარა მუდამ იყო და უსაფრთხოება საშინლად, არნახულად ძვირი დაჯდა. ათათასობით ადამიანი იცავდა უსაფრთხოებას.
ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის ინტრიგებმა გააღვიძა ანტირუსული ანტიკოლონიალური მოძრაობა ჩეჩნეთში.
ჩეცნეთის ეროვნულ განმანთავისუფლებელი მოძრაობის პირველი ლიდერი იყო საბჭოთა საჰაერო არმიის გენერალი, საერო ნაციონალისტი ჯოხარ დუდაევი.
სუფიებისთვის მთავარი ჯიჰადია შინაგანი,სულიერი ჯიჰადი რომლის მიზანიცაა ინდივიდის ანთავისუფლება ცოდვილი აზრებისგან, პირუტყვულ-მხეცური მიდრეკილებებისგან, ალაჰთან მიახლოება და მასთან შერწყმა და არა სამხედრო ჯიჰადი, ექსპანსია, მაჰმადიანური მიწიერი საოთხე ხალიფატის დამყარება. სუფიზმისთვის მისაღებია მხოლოდ თავდაცვითი, სწმინდეთა დამცველი ომი.
დღეს ცდილობენ ქრისტიანული სამყაროს ნარჩენების და მაჰმადიანთა ომის გაჩაღებას, ხოდა ეს მაგათ ჯინაზე იყოს
აბდ ელ-კადერის წიგნი “დაპირისპირებულთა ჰარმონია”//ფრანგულად//.
მორწმუნეთა მბრძანებელი აბდ ელ-კადერი
აბდ ელ-კადერი ტყვეობაში
ნურასოდეს იკითხავთ თუ რა წარმოშობისაა ადამიანი, დააკვირდით მის ცხოვრებას და გაიგებთ ვინაა,ბრძანა დიდმა აბდ ელ-კადერმა.
ამირა აბდ ელ-კადერი და თანამედროვე ალჟირის საწყისები
ამირა აბდ ელ-კადერი წარმოშობით იყო ბერბერთა ტომი ბანუ იფრენიდან// Banou Ifren.// ვერ ვითმენ და ვუმატებ რომ მრავალი ალჟირელი მეცნიერის თქმით ბერბერები წარმოშობით კავკასიიდან ჩასული იბერების შთამომავლები უნდა იყვნენ,გ.მ.//.
მამამისი სიდი მაჰიედინი// Sidi Mahieddine// იყო კადირიას სუფიური ორდენის შეიხი და დედამისი ზორა იყო სწავლული მანდილოსანი.
1808 წელს მასკარასთან ახლოს გეტნაში დაბადებულმა აბდ ელ-კადერმა მიიღო სოლიდური განათლება რომელიც მან შეავსო არზევის და ორანის მოძღვრებთან.
მან ისწავლა რელიგიური მეცნიერებები,არაბული ლიტერატურა,ისტორია,ფილოსოფია,მათემატიკა, ასტრონომია, მედიცინა… ის კარგად იცნობდა პლატონს და არისტოტელეს,ალ-ღაზალის, იბნ რუშდს და იბნ ხალდუნს. ის მთელი ცხოვრება სწავლობდა და ავითარებდა თავის კულტურას. 1826 წელს ის მამასთან ერთად იყო მექაში.მან დაამყარა კონტაქტი აღმოსავლეთთან. მლოცველები შემდეგ ჩავიდნენ ბაღდადში და ეწვივნენ იქ სუფიური ძმობა კადირიას დამფუძნებელი სიდი აბდელკადერ ჯილანის საფლავს// Qàdiriyya, Sidi Adelkader Djilâni//
მისტიკოსი ამირა აბდ ელ-კადერი (1808-1883):
რაინდი აბდ ელ-კადერი
ეს მაჰმადიანი ქრისტიანებს იცავდა მაჰმადიანებისგან !!! ევროპის საყვარელი აღმოსავლეთის სახეებიდან, იყო არაბეთს მისტიკოსი ამირა აბდ ელ-კადერიც (1808-1883), მოწყალე სამარიტელი აბდ ელ-კადერის ხსოვნას:
ის არ ყოფილა მხოლოდ ალჟირის კოლონიზაციის წინააღმდეგ მებრძოლი გმირი,ის ვინც იბრძოდა გენერალი ბუგოს « ჯოჯოხეთური კოლონების » წინააღმდეგ. იძულებით ლტოლვილობაში მყოფი, ფრანგების მიერ ნაღალატევი ამირა სულაც არ ოცნებობდა რევანშზე : მან უარი თქვა ყოველგვარ პოლიტიკურ ხელისუფლებაზე და აღმოჩნდა ერთდროულად თეოლოგი,მისტიკოსი და ფრანკ-მასონი. აბდ ელ კადერის ნეშტი დამასკოდან ალჟერში გადაასვენეს 1966 წელს. ალჟირის განმანთავისუფლებელი ფრონტიდან გამოსულ მთავრობას მაშინ სურდა კოლონიალური საფრანგეთის პოლიტიკისადმი წინააღმდეგობის მოძრაობის პირველი ბელადის ხსოვნის განდიდება. მაგრამ სახელოვანი მეომრის ეს სახე რომელსაც ვხედავთ საფრანგეთის ისტორიის ძველ წიგნებშიც არის პირველ რიგში რელიგიური პერსონაჟის ერთ-ერთი მხარე.
აბდ ელ-კადერი რომლის სახელიც ნიშნავს “ყოვლისშემძლის მსახური” იყო ერთ-ერთი დიდი ფიგურა იმ ისლამისა რომელიც ცდილობს თანამედროვე დასავლეთთან და სხვა რელიგიებთან შერიგების გზების მოძებნას. აბდ ელ-კადერ ალ-ჯაზაირი ანუ აბდ ელ-კადერ ალჟირელი დაიბადა 1808 წელს წინასწარმეტყველი მუჰამედის შთამომავლის ოჯახში რომელიც დამკვიდრებული იყო მასკარაში. ის გააგზავნეს სასწავლებლად ორანში ვინაიდან ის უნდა გამხდარიყო ჰაფიზი,მწიგნობარი რომელმაც ზეპირად იცის ყურანი და ხადისები (ტრადიციის თანახმად მუჰამედის გამონათქვამები). მაგრამ მისი განათლება არაა მხოლოდ რელიგიური: ის სწავლობდა, მაგალითად, შუა საუკუნეების ფილოსოფოსი ალ-ფარაბის ნაშრომებს. ალ ფარაბიმ მოახდინა ანტიკური ხანის საერო მეცნიერებათა რეაბილიტაცია და ის იყო გონებისა და გამოცხადების შეთანხმების მომხრე. დიდი ოჯახის ვაჟიშვილმა აბდ ელ-კადერმა მიიღო აგრეთვე მხედრის, ცხენოსნის განათლება და მას სიკვდილამდე ეყვარება ცხენი. 18 წლის აბდ ელ-კადერი გაყვება მამამისს მექაში. მოგზაურობისას,განსაკუთრებით ეგვიპტეში გავლისას, მან დაინახა ხალხთა და სარწმუნოებათა მრავალფეროვნება. ორწლიანმა ინიციაციურმა მოგზაურობამ ის დააკავშირა XII საუკუნეში აბდ ალ-ქადირ ალ-ჯილანის მიერ დაარსებული სუფიური საძმო ქადირიას მოძღვრებთან. სწორედ ამ ხანით და ამ დამფუძნებელი გამოცდილებით თარიღდება მისი მისტიკური მოწოდება რომელიც,მაშ, წინ უსწრებს მის პოლიტიკურ მოწოდებას და უფრო ღრმადაა ფესვგადგმული ვიდრე ეს უკანასკნელი.
დიდი ჯიხადი და პატარა ჯიხადი :
უედ ალ-ჰამამში დაბრუნებისას ახალგაზრდა მარაბუტი ჩაება დიდ ჯიხადში, ესე იგი წმინდა ომში საკუთარი თავის წინააღმდეგ. დადგა მისი ცხოვრების ასკეტური და მოწაფეობის ხანა რომლის ნაყოფებია თანაგრძნობა და სულიერი ამაღლება. მაგრამ 1830 წელს ფრანგების ალჟირში გადაჯდომის შემდეჰ აბდ ელ კადერი ძალაუნებურად ჩაება პატარა ჯიხადში. ამ დროს ამ ქვეყნის თანამედროვე სახელი ჯერ არ არსებობს და ლაპარაკობენ ალ-ვასიტაზე, « შუაგულის ადგილზე ». ის აღნიშნავს მაღრიბის შუა ტერიტორიებს. ჯერ მამამისთან ერთად და მამამისის გარდაცვალების შემდეგ კი მარტო აბდ ელ-კადერი გახდება სარდალი და თავის ირგვლივ გააერთიანებს ოსმალთა უღლისგან განთავისუფლებულ მაგრამ გაბნეულ-ჰაფანტულ ტომებს.
მისტიკოსი აბდ ელ-კადერი
1832 წელს ამ ტომების წარმომადგენლებმა მას მიანიჭეს სულთანის წოდება და ის დაიწყებს მშენებლობას სახელმწიფოსი ამ ცნების თითქმის თანამედროვე მნიშვნელობით, მოახდენს გადასახადთა აკრეფის,მართლმსაჯულების და თავდაცვის რაციონალიზაციას. ის დაამკვიდრებს საერთო, საზოგადო ინტერესების დაყენებას პირად და ტომობრივ ინტერესებზე უფრო მაღლა. ის მოკავშირე ებრაელების დახმარებით მოხერხებულად და ოსტატურად ატარებდა დიპლომატიურ პოლიტიკას. აბდ ელ-კადერი იცავდა სუსტებს და… წიგნებს ვინაიდან ის ომის წლებშიც კი რჩებოდა ერუდიტად და სულიერ მისწრაფებათა ადამიანად რომელიც თავისი დროის მნიშვნელოვან ნაწილს უთმობდა ლოცვას და კვლევას. მას აცდუნებდა ლტოლვა და მედიტაცია და ფიქრობდა რომ შეეძლო განდგომა წინააღმდეგობის მოძრაობის საფრთხეში ჩაგდების გარეშე. ათი წლის მანძილზე შეთანხმებები მოსდევს ბრძოლებს და არაბები საუკუნეთა მანძილზე პირველად ამარცხებენ ევროპელებს და როგორც თანასწორნი ურთიერთობენ მათთან. შემდეგ,1839 წლიდან დგება ტოტალური ომის დრო. აბდ ელ-კადერმა მაშინ მიმართა პარტიზანული ომის სტრატეგიას და ის მოუხელთებელია ასიათასიანი არმიისთვის რომელსაც სარდლობს სისასტიკეთა ჩადენით და სასაკლაოების მოწყობით სახელგანთქმული ბუგო. დევნილი და სულ უფრო და უფრო იზოლირებული ამირაც მაშინ იწყებს სასტიკ შურისძიებას. მიუხედავად ამისა მაშინ როდესაც ფრანგები პატივს მიაგებენ მხოლოდ ყველაზე უარესი ველურობის წესებს (აგროვებენ ადგილობრივ მკვიდრთა ყურებს…) აბდ ელ-კადერის ხშირად სასტიკი ბრძოლა ემორჩილება გარკვეულ რაინდულ სულისკვეთებას რის გამოც მას ახალი სალადინი უწოდეს. ამ რაინდობამ აბდ ელ კადერს გაუჩინა მრავალი ახალი მეგობარი რომელთა შორისაც იყო ალჟერის ეპისკოპოსი მონსიონიორ დუპუში.
ის დანებდა ფრანგებს : განუწყვეტელი ბრძოლების, ღალატების და იმედგაცრუებების წლების შემდეგ აბდ ელ კადერმა 1847 წლის დეკემბერში გადაწყვიტა დანებება და ფრანგებისგან მიიღო დაპირება რომ ისინი მას არ დააპატიმრებდნენ და მისცემდნენ მას აღმოსავლეთში ლტოლვილობის საშუალებას. მიცემული სიტყვა არ შეუსრულებია არც მომაკვდავ მონარქიას და არც მეორე რესპუბლიკას. ეს უკანასკნელი უცხვირპირობა იქცა ამაყი მებრძოლისთვის ყველაზე დამაღონებელ გამოცდად.
მთელი თავისი ამალით ტყვედ ტულონში,შემდგ პოში და ამბუასში წაყვანილი აბდ ელ-კადერი მრავალი ფრანგი მეგობრის დახმარებით ათასი საშუალებით მოუწოდებდა გამარჯვებულებს ადამიანური ღირსების შენარჩუნებისკენ. მაგრამ თვეები და წლები გავიდა ისე რომ პარიზში ვერავინ გაბედა ალჟირის “კოლონისტთა” პარტიასთან დაპირისპირება და ბოლოს მოღება სამარცხვინო ამბისთვის. პატიმარმა აბდ ელ-კადერმა ამასობაში მოიპოვა უზარმაზარი ავტორიტეტი და თავის პატიმრობაში იღებდა ფრანგ ეპისკოპოსებს, ოფიცრებს და წარჩინებულებს. ის უაღრესად პოპულარული გახადა მისმა კეთილშობილმა ზნე- -ჩვეულებებმა და საყოველთაო შემწყნარებლობამ რელიგიურ პლანში. საყოველთაო გაოცება და აღფრთოვანება გამოიწვია იმან რომ მან როიალისტ ფალუს აუხსნა რომ “ჩვენი ღმერთი” არ არიან იმდენად განსხვავებულები როგორც თქვენ ბრძანებთ”, როდესაც მან ნამდვილი თეოლოგიური დებატი წამოიწყო მონსინიორ დუპუშთან და სხვებთან.
დამკვდირებული დამასკოში: აბდ ელ-კადერის განთავისუფლების პატივი ბოლოს და ბოლოს წილად ხვდა მეფე-პრეზიდენტ შარლ-ლუი ნაპოლეონ ბონაპარტს 1852 წელს. აბდ ელ-კადერმა ილოცა სან მადლენის ეკლესიაში და პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარში და დიდი პატივით გაცილებული წავიდა საფრანგეთიდან. რამოდენიმე წლის თურქეთში გატარების შემდეგ ის დამკვიდრდა დამასკოში ვინაიდან იქაა დაკრძალული სუფიზმის ერთ-ერთი უდიდესი მოძღვარი,წარმოშობით ანდალუზიელი მისტიკოსი პოეტი იბნ არაბი. ეს არჩევანი მოწმობს იმაზე რომ ამირამ საბოლოოდ არჩია სულიერი განდგომა. ის წლებს გაატარებს იბნ არაბის ნაშრომთა საჯაროდ კომენტირებაში… ისლამის მიერ განდიდებული აბსოლუტური ტრანსცენდენტურობა ხშირად გაგებულია როგორც ყველა სხვა ტრადიციის, მაგალითად ქრისტიანობის და იუდაიზმის უარყოფა.
ფრანგული წიგნი ა ბდ ელ-კადერზე “დაპირისპირებულთა ჰარმონია”
არადა სუფია მისტიკოსი აბდ ელ-კადერის მაჰმადიანობა აბსოლუტური შემწყნარებლობაა : სინამდვილეში, ხსნის აბდ ელ კადერის ,შესაძლებელია მხოლოდ ერთადერთი ღმერთის თაყვანისცემა და ეს მაშინაც კი როდესაც ადამიანს სჯერა რომ ის თაყვანს სცემს სხვას. ასეა იმიტომ რომ არსებობს ამ სიტყვის ნამდვილი მნიშვნელობით მხოლოდ ერთადერთი ღმერთი. ისინიც კი ვისაც ჰგონიათ რომ თაყვანს სცემენ თავის ქვას,თავის პირუტყვს თუ თავის ხეს სინამდვილეში თაყვანს სცემენ ერთადერთ ღმერთს იმიტომ რომ სინამდვილეში მხოლოდ ის არსებობს. ამიერიდან ყოველი რელიგიური შეცდომა შეფარდებითია. შეუძლებელია ერთადერთი ღმერთის დამწყვდევა ადამიანურ განსაზღვრებებში: “ ცდები როდესაც გგონია რომ ის ისაა რასაც ქადაგებენ ისლამის სკოლები,მაჰმადიანები,ქრისტიანები,ებრაელები,მაზდეანები, პოლითეისტები და სხვები… არავინ იცნობს ღმერთის ყველა ასპექტს და ყველა იცნობს მას. ის მოიცავს ყველა ქმნილების რწმენას ისევე როგორც ის გულმოწყალედ უყურებს ყველა ქმნილებას…”
აბდ ელ-კადერმა გადაარჩინა ქრისტიანები:
ლტოლვილი ამირა აღარ ჩაებმება პოლიტიკაში და ის უარს ეტყვის საფრანგეთსაც რომელსაც უნდა სირიაში აბდ ელ-კადერის ეგიდით ოსმალეთის იმპერიის უღლისაგან განთავისუფლებული არაბული სახელმწიფოს დაარსება. მიუხედავად ამისა ამირა არ დგას განზე: ის წერს, იღებს, ქადაგებს, მონაწილეობს ქვეყნის ცხოვრებაში: ამირა აბდ ელ-კადერი განსაკუთრებით ჩაერევა 1860 წელს რათა გადაარჩინოს მაშინ სირიაში და ლიბანში ატეხილი სისხლიანი აჯანყებებისგან თავშესაფრის მაძიებელი ათასობით ქრისტიანი. ის მფარველობს ამ ქრისტიანებს რისთვისაც იყენებს მთელ თავის სულიერ ავტორიტეტს.
ამას მოყვა უზარმაზარი გამოხმაურებები დასავლეთში. სუფია ამირას აჯილდოებს რომის პაპი, ის იღებს ღირსების ორდენს, საფრანგეთის ფრანკ-მასონური ორგანიზაცია დიდი აღმოსავლეთი იწვევს მას წევრად და აბდ ალ კადერიც ბევრს არ ახვეწნინებს მას და ის და მრავალი მისი შვილი ხდებიან ფრანკ მასონები.
მაგრამ ფრანკ-მასონობა ნამეტანი მეტისმეტად კონცენტრირებული იყო დასავლეთზე და ეს იწვევს სუფია ამირას უკმაყოფილებას. ფრანკ-მასონები მას აცხადებენ შემწყნარებლობის დროშად წინასწარმეტყველი მუჰამედის დროშის წინააღმდეგ და ამირა ცოტა გაბრაზდა. ფრანკ მასონებმა ვერ დაინახეს რომ მაჰმადიანი სუფია ამირა აბდ ელ-კადერის უნივერსალიზმი მისტიკური რიგისა იყო და რომ ამ პერსპექტივაში ის სულაც არ დაშორებია თავის ტრადიციას.
ასეთი გაუგებრობა კარგად აჩვენებს იმ გაუგებრობას რაც დღესაცა ჩანს ისლამის მიმართ. აბდ ელ-კადერმა ეს დაწერა დამასკოს ქრისტიანთა გადარჩენის თაობაზე და ეს ნაწერი დღესაც აქტუალურია: “ ყველაფერი ეს ( ის რომ ის მფარველობდა ქრისტიანებს) თქვენ კარგად იცით რომ არის ჩვენი წმინდა კანონის პატივისცემა და მეტი არაფერი… როდესაც ვფიქრობთ თუ რა იშვიათია ჭეშმარიტების დამცველი, როდესაც ვხედავთ უმეცრებს რომელთაც ჰგონიათ რომ ისლამის პრინციპიებია სიმკაცრე,სისასტიკე და ბარბაროსობა დროა გავიმეოროთ ეს სიტყვები: “მოთმინება საყვარელი და სანატრელია, მთელი არსებით ვენდოთ ღმერთს”.
(ჟან მუტაპას ეს დიდად საინტერესო წერილი გამოქვეყნდა ფრანგული ჟურნალი “რელიგიების სამყაროს” საგანგებო ნომერში 4 “სულიერი მოძღვრები”, გვ.38-41).
არ დავივიწყოთ რომ კავკასიური და განსაკუთრებით ვაინახური ისლამი უსტორიულად და ტრადიციულად სუფიურია და ექსტრემისტული ისლამიზმის კავკასიაში დამკვიდრებით სუფიზმს ებრძვის ანდროპოვული « დემოკრატია » (მთარგმნელი).
ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვი აცანცალდა და კავკასიაში კომპარტიის რაიკომების და კულტურის სახლების შენების მაგივრად დაიწყეს მიზგითების მშენებლობა. დაიწყეს არაბულის და მაჰმადიანური კულტურის სწავლება-სწავლა. იცვამდნენ გრძელ პანტალონებს, უშვებდნენ წვერს.
კარგი ის იყო რომ აღარ ლოთობდნენ.
კგბ აღარ ზრუნავდა რელიგიური კადრების აღზრდაზე და კავკასიელები სასწავლებლად წავიდნენ არაბულ ქვეყნებში და ტურქეთში. იქ კი მათ ასწავლიდნენ dqsqvleთის, მაჰმადიანი სუფიების და ქრისტიანობის მტერი ისლამისტი სალაფისტები.უკან დაბრუნებული კავკასიელები კი ავრცელებდნენ ისლამის ექსტრემისტულ ფორმას.
1990-ანი წლების ბოლოს ჩედილოეთ კავკასიაში ოჯახურ და კრიმინალურ საქმეებს უკვე განიხილავდნენ შარიათის სასამართლოები.
Muhyî l-Dîn Ibn ‘Arabî (1165-1240) არის მაჰმადიანური სულიერების და ეზოტერიზმის ” დიდი მოძღვარი” (al-shaykh al-akbar) . მშობლიური ანდალუზიიდან
//ესპანეთიდან// დამასკომდე, მისი ამქვეყნიური მოგზაურობის ბოლო ეტაპამდე, მან გაიარა სუფიზმის გზის ყველა ეტაპი. მას უწოდებდნენ სიწმინდის მუჰამედის ბეჭედს, სიწმინდის უნივერსალური, საყოველთაო ბეჭედი მაჰმადიანობის თანახმად არის იესო.
მან დაწერა მრავალი და საინტერესო, ღრმა ტექსტი.
ამ დიდი მოძღვრის ნაშრომები თარგმნილია მსოფლიოს მრავალ ენაზე, შესწავლილია.
ისინი არის მრავალი არამაჰმადიანის შთაგონების წყარო.
მაგრამ ისლამის სამყაროში მათ ირგვლივ საუკუნის მანძილზე იყო კამათი და ის არაა ხელმისაწვდომი და გასაგები პირველივე შემხვედრი მაჰმადიანისთვის.
შეიძლება ვილაპარაკოთ ამ ნაშრომთა მეტაფიზიკურ სირთულებზე, გადაკრულ ფორმულირებაზე და ტერმინოლოგიის სიუხვეზე მაგრამ საბოლოო ანგარიშით იბნ არაბის ნაშრომთა ინიციაციური ხასიათი შვრება იმას რომ ისინი რჩება ზოგისთვის გასაგებ მაგრამ უმრავლესობისთვის გაუგებარ ჰერმეტულ ნაშრომებად.
იბნ არაბი ამბობდა რომ ღმერთმა ადამიდან თვითონ იბნ არაბიმდე კაცობრიობას გამოუგზავნა 124 000 წინასწარმეტყველი.
იბნ არაბის შხედულებათა საფუძბელზე ზოგი სუფია ქადაგებს რელიგიათა ტრანსცენდენტურ ერთიანობას.
დიდი მაჰმადიანი სუფია მოძღვარი იბნ არაბის და მის მიმდევართა აზრით ყველა რწმენა და ყველა რელიგია ჭეშმარიტია იმიტომ რომ ყოველი მათგანი პასუხობს ღმერთის სახელის მანიფესტაციას.
ასევე არის ყველა საკრალური კანონის ფუნდამენტური ერთობა და ყოველ საკრალურ კანონში არის ჭეშმარიტების ნაწილი.
რელიგიათა მრავალფეროვნება ღმერთის სა მყაროსთან ურთიერთობის მრავალფეროვნების შედეგია. ისაა ღვთაებრივი მანიფესტაციების სიმრავლის შედეგი. ღვთაეებრივი მანიფესტაციები არასოდეს მეორდება, ამბობს შეიხი.
ღმერთი შეესაბამება მორწმუნის წარმოდგენას მასზე. იბნ არაბი აქედან ასკვნის რომ რწმენები განპირობებული ადამიანის მიერ მიღებული სხვადასხვა გამოცხადებით და ღმერთზე ადამიანების ფრაგმენტული წარმოდგენით.
ღმერთი იღებს ყველა რწმენას, თუმცა, რა თქმა უნდა, სხვადასხვა ხარისხით ვინაიდან ადამიანები ვერ შეზღუდავენ ღვთაებრივ არსს. ღმერთი ერთია და რა სახელიც არ
უნდა დაარქვან მას მუდამ თაყვანს სცემენ ერთ ღმერთს მაშინაც კი როდესაც არ ესმით ეს.
” ღმერთი მეტისმეტად დიდია და ის ვერ ეტევა ერთადერთ კრედოში სხვათა გამორიცხვით”, ამბობს იბნ არაბი.
გამოცხადებული რელიგიები სხვადასხვანაირია იმიტომ რომ სხვადასხვანაირია ღმერთის ურთიერთობა.
ღმერთის ურთიერთობა წინასწარ მუჰამედთან მისთვის გამოცხადებულ რელიგიაში განსხვავდება ღმერთის სხვა წინასწარმეტყველთან ურთიერთობისგან. ასე რომ არ იყოს, სპეციფიური კანონის გამოცხადება ერთადერთი რომ იყოს რეგამოცხადებული რელიგიაც ერთადერთი იქნებოდა.
რელიგიური დოქტრინები ერთმანეთისგან განსხვავდება იმის შესაბამისად თუ როგორ უყურებს ღმერთს მორწმუნე. ყოველი პიროვნება თაყვანს სცემას , ყოველ პიროვნებას სწამს ის რაც მან გამოკვეთა მის საკუთარ გულში.
არსი როგორც ასეთი ერთადერთია, მაგრამ ადამიანებს შეუძლიათ მისი ”წარმოდგენა სხვადასხვანაირად (Futûhât makkiyya, IV, 211).
” ფრთხილად იყავი რომ არ შემოიფარგლო ერთადერთი კრედოთი ყველაფერი დანარჩენის უარყოფით ვინსიდან დაკარგავ უზომო სიმდიდრეს. დაე შენი სული იყოს ყველა რწმენის არსი ვინაიდან ღმერთი მეტისმეტად დიდი და მეტისმეტად უზომოა და ვერ ჩაეტევა ერთადერთ კრედოში სხვათა გამორიცხვით.
ღმერთმა თქვა: ” საითაც არ უნდა გაიხედოთ იქითაა ღმერთის სახე ”(2 : 115),
რომელიმე მიმართულების გამოყოფის გარეშე.
” ჩემს გულს შეუძლია ყველა ფორმის მიღება
ისაა ტრამალი შველებისთვის, მონასტერი ბერებისთვის,
ტაძარი კერპებისთვის, ქააბა მლოცველი მოგზაურისთვის,
თორას დაფები, ყურანის წიგნი.
ჩემი რელიგიაა სიყვარულის რელიგია და რა მიმართულებითაც არ უნდა წავიდეს ჩემი ეტლი სიყვარულია ჩემი რელიგია და ჩემი რწმენა”
“(ზოგი, იწოდებს ქრისტიანს, ზოგი ებრაელს და ზოგი მაჰმადიანს, წერდა იბნ არაბი, მე კი მწამს სამი რომელიც არის ერთი”, ასეთი საინტერესო ქრისტიანული რწმენის ფორმულაც უთქვამს ამ მაჰმადიან სუფია მოძღვარს; მთარგმნელი)
მეორე დიდი სუფია მოძღვრის,სიყვარულის ქადაგი ჯელალ ედ დინ რუმის მოწოდება: “მოდი,მოდი,რაც არ უნდა იყო მოდი. მოდი გინდა იყო ურჯულო,კერპთაყვანისმცემელი თუ წარმართი.ჩვენი მონასტერი არაა სასოწარკვეთილთა ადგილი. თუნდაც ასჯერ გაგეტეხოს დადებული ფიცი,მოდი!”(მოდი და გიშველით,მთარგმნელი).
ვაინახების და დაღესტნელების სასახელოდ მათში ტრადიციულად გავრცელებული იყო სუფიზმი და არა მხეცური ჯიჰადიზმ-ვაჰაბიზმი.
მაგრამ ნობელის პრემიის ლაურეტი გორბაჩოვის ტანტალის შემდეგ ჩრდილოეთ კავკასიაში ჩავიდნენ სწორედ ექსტრემისტი ისლამისტი მოძღვრები რომლებმაც განზე გასწიეს ტრადიციული კავკასიელი სასულიერო პირები და დაერივნენ სუფიებს.
აფრიკაში, საშუალო აღმოსავლეთში, კავკასიაში ებრძვიან და ხოცავენ გლობალური ხალიფატის აგების მსურველი ისლამისტ-სალაფისტები.
ასემოკლეს მათ ცოტა ხნის წინ სახელგანთქმული დაღესტნელი სუფია შეიხი საიდ აფანდი
ტერორისტმა თავი აიფეთქა დ შეიხიც მოკლა სოფელში ჩირკეი. აფეთქება ძლიერი იყო და 7 სხვა ადამიანიც დაიღუპა. უფრო ადრე კიდევ იყო მისი მოკვლის მცდელობა. ამ ამბავმა ააღელვა კავკასიელი სუფიები და კინაღამ ატყდა სუფიურ-სალაფისტური მასშტაბური ომი.
საქართველოშიც იგივე პრობლემებია რაც ევროპაში, დაგაქციეს პერესტროიკით, გამოგათაყვანეს გიორგი მაისურაძის თუ სხვათა ყბედობით, მოგიწყეს ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუცია, თბილისის ნანგრევები გაავსეს მცირეწლოვან-სრულწლოვანი კახპებით და მოგადგნენ მათი აზრით ისლამური მიწიერი სამოთხე გლობალური ხალიფატის მშენებელი ჯიხადისტებიც.
ისლამურმა სახელმწიფომ გურჯისტანის ვილაიეთი დაარსა – რა საფრთხის წინაშე დგება საქართველო?
ისლამურმა ხალიფატმა კავკასიაში კიდევ ერთი ვილაიეთი – გურჯისტანი დააარსა, რომელიც ქვეყნის ძირითად ტერიტორიას მოიცავს. ამ ინფორმაციას სამხედრო ექსპერტები ავრცელებენ და ამბობენ, რომ უახლოეს დღეებში ვიდეო გავრცელდება, რომელშიც საქართველოდან “ისლამურ სახელმწიფოში” წასული ჯიჰადისტები მონაწილეობას მიიღებენ და ვილაიეთის ხელმძღვანელის ვინაობაც ცნობილი გახდება.
მათი თქმით, გურჯისტანის ვილაიეთის მთავარი მიზანი ჩრდილო კავკასიასთან სატრანზიტო კომუნიკაციის დამყარება იქნება და ამისათვის ელექტრონული ქსელი უკვე შექმნილია. ისინი ამ ყველაფერს ყველაზე სასტიკი ორგანიზაციის საქართველოში შემოსვლას არქმევენ და მოსალოდნელ ტერორისტულ აქტებზე საუბრობენ. ამ ინფორმაციას და ისლამური სახემწიფოსგან მომავალ საფრთხეს სკეპტიკურად უყურებს, საერთაშორისო ურთიერთობების სპეციალისტი, გიორგი გობრონიძე.
სირიისა და ერაყის შემდეგ ტერორისტულმა ორგანიზაცია “ისლამურმა სახელმწიფომ” გააქტიურება ჩრდილოეთ კავკასიაში დაიწყო. გასულ ზაფხულს მან თურქეთის საზღვართან მდებარე სირიული ქალაქი კობანი დაიკავა და განაცხადა, რომ ჩრდილოეთ კავკასიაში თავისი ვილაიეთი შექმნა, რომელიც დაღესტანს, ჩეჩნეთს, ინგუშეთს, ყაბარდო-ბალყარეთსა და კარაჩაის აერთიანებს.
იყო კავკასიელი ვაჟკაცის , მართლმაადიდებელი მამის და ბავშვობაში მართლმადიდებელ ქრისტიანად მონათლული პანკისელი ქისტი თარხან ბათირაშვილის ტრაღედიაც. ეს ვაჟკაცი იცავდა საქართველოს 2008 წლის ომში, მაგრამ მერე ვერ მონახა ადგილი გატიალებულ საქართველოში და გახდა მხეცური სური შახელწფიფოს ერთ-ერთი ბელადი.
თარხანი 2008 წლის აგვისტოს ომში
თარხანი 2008 წლის აგვისტოს ომში
აბუ ომარ ალ-შიშანი (არაბ. أبو عمر الشيشاني), ნამდვილი სახელი თარხან ბათირაშვილი — ჯიჰადისტისაქართველოდან და ჯეიშ-ალ-მუჰაჯირინ ვალ-ანსარის (არაბ. جيش المهاجرين والأنصار; ინგლ. Jaish al-Muhajireen wal-Ansar) ლიდერი, რომელიც სირიის სამოქალაქო ომში ასადის რეჟიმის წინააღმდეგ იბრძოდა[1][2].
დაიბადა 1986 წელს[3]პანკისის ხეობის სოფელ ბირკიანში. ბათირაშვილს ჰყავს ქრისტიანი მამა და მუსლიმი დედა. თარხანი მძიმე პირობებში იზრდებოდა და ბავშვობაში ჩეჩენ ბოევიკებს რუსეთის საზღვრის გადაკვეთაში ეხმარებოდა. სკოლის დამთავრების შემდეგ ქართულ არმიას შეუერთდა. იგი მსახურობდა ქართულ ჯარში დაზვერვის სერჟანტად. მონაწილეობა აქვს მიღებული ჩეჩნეთის მეორე ომსა და 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომში რუსეთის წინააღმდეგ.
2014 წლის სექტემბერში აშშ-ის ხელისუფლებამ აბუ ომარ ალ-შიშანი „შავ სიაში“ შეიყვანა[4]. თარხან ბათირაშვილი გარდაიცვალა 2016 წლის 14 მარტს, ის ამერიკული ავიაციის იერიშს ემსხვერპლა[5].
დავაკვირდეთ
სუფიების დიდი, სულიერი ჯიჰადი და ისლამისტ-ჯიჰადისტების სისხლიანი ექსპანსია
სუფიური ისლამი ისლამის მისტიკური და ეზოტერული შტოა.
სამწუხაროდ მას იხსენებენ მარტო მაშინ როდესაც ანგრევენ სუფიების სიწმინდეებს, მათ მავზოლეუმებს, როგორც ეს იყო 2002 წელს Tombouctou-ში ან როდესაც ხოცავენ სუფიებს, როგორც ეს ხდება რეგულარულად პაკისტანში ან როგორც ეს ოხდა 2017 წლის 24 ნოემბერს ჩრდილოეთი სინაის მიზგით Al-Rawah-ში სადაც მოკლეს სამასზე მეტი სუფია. საჭიროა გრკვევა თუ რა ხდება
სუფიები არიან მაჰმადიანი მისტიკოსი ეზოტერიკოსები. მაჰმადიანობის პირველ საუკუნეებში ისინი იყვნენ ქრისტიანი ბერების მსგავსი ასკეტები. მათი მიზანი იყო და არის მოძღვარი შეიხის ხელმძღვანელობით ღმერთთან დაახლოება სულიერი ვარჟიშების მეშვეობით და არა მიწიერი სამოთხე-გლობალური ხალიფატის აგება.
სუფიების აზრით ამ მიზნის მისაღწევად არაა საკმარისი წმინდა ტექსტის ფორმალური მიდევნება.
აუცილებელია შინაგანი ბრძოლა საკუთარი თავის განწმენდა ხორციელი პირუტყვული ვნებებისგან და მიდრეკილებებისგან,ცოდვილი აზრებისგან.
ამას უწოდებენ სუფიები სულის ჯიჰადს (djihad al-nafs), რომელიც ითვლება მცირე მეომარ ჯიჰადთან დპირისპირებულ დიდ ჯიჰადად.
სუფიების სულიერი მიდგომა რადიკალურად განსხვავდება ტრადიციონალისტური ულემების, ლიტერალისტურ-ლეგალისტურ ისლამში ჩაკეტილი ყველა სალაფისტის და ისლამისტის მიდგომისგან.
ეს ინიციაციური ” ამაღლება” წარმოდგენილი იყო სულიერი ისლამის ისეთი დიდი ფიგურებით როგორებიც იყვნენ 400-ზე მეტი ნაშრომის ავტორი ძალიან დიდ მოძღვრად წოდებული ანდალუზიელი იბნ არაბი //1165-1250//,
სპარსელი რუმი //1207-1273// რომლის თხზულებებსაც აქვთ საკრალური ტექსტების სტატუსი თურქულ,ირანულ და ინდურ არეებში, ან, მოვიანებით, ფრანგულ კოლონიალიზმთან მებრძოლი და მაღალი დონის სულიერი და მისტიკური თხზულებების ავტორი ალჟირელი ’Abdelkader (1808-1883).
En s’organisant, ces communautés soufies devinrent des confréries (tariqa), regroupant de nombreux fidèles. Elles se développèrent un peu partout dans le monde musulman. Avec leurs rites particuliers (séances d’invocation des noms de Dieu (dhikr), chants religieux, et parfois
danses sacrées (sama), pèlerinages aux mausolées des fondateurs de confréries, considérés comme des saints (wali : « amis de Dieu »), elles furent et demeurent une branche importante de l’islam. Leur approche spirituelle est radicalement différente de celle des oulémas traditionnalistes et de tous les salafistes et islamistes enfermés dans un islam littéraliste et légaliste.
On ne s’étonnera pas alors que pour les islamistes et djihadistes, cet islam soufi soit perçu comme hérétique, et doive être combattu comme « ennemi intérieur ». Selon eux, les soufis ont introduit dans l’islam des « innovations » (bid’a) inacceptables et dangereuses. Ils sont accusés de tous les maux : cultes des saints, interprétation personnelle du Coran, pratiques ésotériques et extatiques, laxisme envers les obligations « légales », introduction du chant et de la danse dans les cérémonies islamiques.
Le soufisme et son actualisation sont, sans doute l’antidote dont nous avons besoin pour lutter contre le malaise qui saisit l’islam
Ces attaques envers les soufis ne sont pas nouvelles. Déjà le théologien rigoriste Ibn Tamiyya (1263-1328), une des références des islamistes contemporains, condamna vigoureusement la mystique soufie, et cinq siècles plus tard, les wahhabites n’hésitèrent pas à détruire les monuments funéraires soufis – ce qui explique l’hostilité déclarée de leurs héritiers actuels – la dynastie régnante d’Arabie Saoudite – envers les confréries soufies. A la fin du 19ème siècle et au début du 20ème siècle le mouvement « réformiste », dans son souci de lutter contre les « archaïsmes » dont souffrait l’islam, s’en prit à « l’obscurantisme » et aux « superstitions » que, selon lui, portaient les tariqa. Mais jamais cette agressivité ne fut aussi violente que celle dont font preuve al-Qaida ou Daesh envers ceux qu’ils qualifient de « traitres de l’islam ». La guerre tous azimuts contre les soufis est à l’égal de celle menée contre les « croisés » de l’Occident dont les confréries seraient les « alliés objectifs ». On ne parle pas assez dans presse occidentale ce terrorisme anti soufi qui fait bien plus de victimes que les attentats perpétrés en Europe ou en Amérique.
Malgré tout cet islam soufi et confrérique est toujours bien vivant. Il est très présent en Afrique du nord, au sud du Sahara, en Asie centrale et au Pakistan. Il connaît même un certain renouveau et se modernise, proposant de nouvelles formes de religiosité (sites internet, conférences, adhésions individuelles et non plus familiales). De nombreux responsables musulmans soulignent ses vertus, tel Tareq Oubrou, l’imam bordelais, qui explique dans un livre récent, Ce que vous ne savez pas sur l’islam (2016), que « devant la désertification spirituelle qui gagne un monde de plus en plus sécularisé, cette dimension de l’islam veut répondre à une soif de l’Absolu, un besoin naturel et légitime ». Face « aux fanatiques qui ne pensent qu’à la destruction de l’autre, conclut de son côté Abelwahhab Meddeb dans son ouvrage La Maladie de l’islam (2002), le soufisme et son actualisation sont, sans doute l’antidote dont nous avons besoin pour lutter contre le malaise qui saisit l’islam ». J’ajouterai qu’à force de n’aborder l’islam qu’à travers les discours et les actions des islamistes, on en arrive à assimiler cette religion à l’interprétation qu’ils en font, omettant l’existence d’autres voies islamiques. L’islam soufi et confrérique représente une de ces autres voies qui mérite d’être prise en considération.
Christian Coulon est professeur émérite à Science Po Bordeaux. Il a été directeur du Centre d’étude d’Afrique noire (CEAN) devenu Les Afriques dans le monde (LAM). Il a enseigné la sociologie de l’islam et effectué de nombreux travaux de recherche sur les cultures et mobilisations islamiques au sud du Sahara.
On retrouve ce conflit entre les islams soufi et salafiste dans les comm
რომის იმპერია ბოლოს იყო აღვირახსნილი თავგასული მკვლელი ელიტის ორგია
ცივილიზაცია და ადამიანური ცხოვრების პირობები ამ რომის იმპერიის დაქცევის შემდეგ გადაარჩინა და აღადგინა ქრისტიანობამ.
1960-70-ანი წლების სექსუალური-ნიჰილისტური რევოლუცია და გორბაჩოვის პერესტროიკა კი კლავენ აქა-იქ გადარჩენილ ასე თუ ისე ქრისტიანულ მსოფლიოს და ვუახლოვდებით რომის იმპერიის მოდელს. ეს ფენომენი მოითხოვს ღრმა და ფუნდამენტურ ანალიზს. ეს წერილი არის ნაწილი მასალებისა ასეთი ანალიზისთვის. დავაკვირდეთ.
მოცეკვავე რომაულ ორგიაზე. პერესტროიკა ასე აცეკვებს ცენტრალური და აღმოსავლეთი ევროპის ქალებს.
ჭკუამხიარული ორგიის ხანის დასასრული, მარტოობა, პერესტროიკა,სატანიზმი და კორონავირუსი-2
მიხაილ გორბაჩოვის პერესტროიკა-დესტალინიზაციით გახარებულების ორგია დამთავრდა სექსუალური მონობა-მონათმფლობელობით. ესაა 1960-70-ან წლებში დაწყებული გლობალური პერესტროიკის, ევროპული და ამერიკული ტრადიციული საზოგადოებების ნგრევის პროცესის ნაწილი.
Peeling Potatoes, Painting Pictures: Women Artists in Post-Soviet Russia, Estonia, and Latvia : the First DecadeRenee Baigell, Matthew BaigellJane Voorhees Zimmerli Art Museum and Rutgers University Press, 2001 – 170 pages
”შოკის მომგვრელი ისტორია აღმოსავლეთ ევროპელი ქალებისა რომლებიც გადაიქცნენ მსოფლიოში ქალებით ვაჭრობის მსხვერპლებად და იმათი ვინც იგებს ამ ვაჭრობით”(The New York Post). შავ ბაზარზე იარაღის და ნარკოტიკის შემდეგ ყველაზე დიდი წარმატებით იყიდებიან ქალები და გოგოები მით უმეტეს ყოფილი საბჭოთა ბლოკიდან.
კომუნისტური რეჟიმების დამხობით გახარებული კრიმინალური ქსელები ყიდიან 12 წლის გოგონებსაც.
იზრაელში ასე გასაყიდ თუ ნაყიდ ქალებს, რუსეთიდან იქნებიან ისინი, ბოსნიიდან, ჩეხეთიდან, უკრაინიდან // თუ საქართველოდან//… უძახიან ნატაშებს.
მათ იტყუებენ ოფიციანტების, მანეკენების, ძიძების,მრეცხავების, დამლაგებლებლების სამსახურის დაპირებით.
შემდეგ მათ ართმევენ საბუთებს, ვინაობას და ყიდიან როგორც კახპებს.
უკვე გაყიდულებს და ნაყიდებს მათ ტოვებენ მონობაში.
წინააღმდეგობის გაწევა უაზროა, მეტიც, საშიშია.
მრავალ შემთხვევაში ამ ბეჩავი ქალების უდიდესი მტრები არიან ისინი ვინც წესით მათ უნდა შველოდნენ-იმიგრაციის აგენტები, პოლიციელები თუ სამშვიდობო ძალების მოსამსახურეები…
ამ საბრალმდებლო დასკვნაში Victor Malarek წარმოგვიდგენს მსოფლიო ვაჭრობას სექსუალური ექსპლუატაციის მიზნით მდედრებად ქცეული ქალებით და ქალიშვილებით თუ ბავშვებით.
ასეთია მეოცე-ოცდამეერთე საუკუნის მონათმლობელობა მიხაილ გორბაჩოვისთვის ნობელის პრემიის მიცემის შემდეგ.
პერესტროიკით მრავალ მილიარდ დოლარს იგებს სექს-ინდუსტრია რომლის მასშტაბი დღესაც უცნობია….
წიგნი არის მოწოდება ადამიანობის წინააღმდეგ ამ დანაშაულისთვის ბოლოს მოღებისკენ
The Natashas წასაკითხი წიგნია”. (Chicago Sun-Times).
Publication: 11 décembre 2010 Traite des êtres humains en Russie et dans d’autres États post-soviétiques
Yuliya V. Tverdova Revue des droits de l’homme volume 12, pages 329 à 344 (2011) Citer cet article
და ნობელის პრემიის ლაურეატმა მიხაილ გორბაჩოვმა მოაწყო სექსუალური რევოლუცია
Sexual Revolution in Russia
perestroika-ს პირველ წლებშივე, 1985 წლიდან დაიწყო საჯარო ყბედობა სექსზე.
. ასე მაგალითად, ორ ტელეჟურნალისტს,Phil Donahue-ს და Vladimir Posner-ს მიყავდათ პირდაპირი გადაცემები სტუდიებიდან აშშ-ში და რუსეთში.
ერთ-ერთ გადაცემაში ერთმა ქალმა ბოსტონიდან დაიჩივლა რომ რეკლამა აშშ-ში მეტისმეტად იყენებდა სექსუალური ხასიათის გამოსახულებებს და იკითხა საბჭოთა კავშირშიც თუ იყო ასე.
” საბჭოთა კავშირში არ არის სექსი”, უპასუხა მას რუსმა ქალმა.
მას სურდა იმის თქმა რომ სექსს არ აჩვენებენ საბჭოთა ტელევზიით, მაგრამ ოკეანის ორივე მხარეს ატეხილმა ხარხარმა ჩაახშო მისი ხმა.
ეს ფრაზა იქცა ხალხურ ხუმრობად, მაგრამ როგორც გვეუბნება სიბრძნე ყოველ ხუმრობაში არის ჭეშმარიტების მარცვალი.
კომუნისტური იდეოლოგია სექსუალობას გმობდა როგორც კაპიტალისტურ უზნეობა-მანკიერებას და მასზე საჯაროდ არ ლაპარაკობდნენ 1920-ანი წლების შემდეგ.
მიხაილ გორბაჩოვმა კი ააფეთქა, 1980-ანი წლების ბოლოდან სექსუალობა გადაიქცა პერესტროიკის და ლიბერალიზაციის ბედნიერი დღეების სიმბოლოდ.
სექსუალური თავისუფლება მიღებული და პოლიტიზებული იქნა როგორც კომუნისტური რეჟიმის წინააღმდეგ პროტესტის ფორმა.
დიდ ქალაქებში გაჩენილ sex-shops-ებს მიაწყდა ხალხი.
1993 წელს, მაშინ როდესაც ჟურნალ-გაზეთებს უფრო და უფრო ნაკლებად ყიდულობდნენ, პრესის ლიდერად გადაიქცა ეროტიკული გამოცემა «SPID-Info», ყოველთვიურად იყიდებოდა მისი 4 მილიონი ეგზემპლარი.
შესძლებელი გახდა პორნოგრაფიის წარმოება და გავრცელება,იოლად ხელმისაწვდომი იყო პორნოგრაფიული ვიდეოები.
ქალური მოდა გახდა მინიმალისტური და პროვოკაციული, თითქმის აღარაფერს მალავდნენ მოკლე კაბები და დეკოლტეები, მაკიაჟით დადღაბნილი გოგოები და ქალები დაქანაობდნენ მაღალ ქუსლებზე.
” ვარ თავისუფალი, სექსუალური და ვამაყობ ამით”, ამბობდა პოსტსაბჭოთა ლიბერალ-დემოკრატი მზეთუნახავი.
და რა თქმა უნდა თვალშისაცემი გახდა საბჭოთა ხანაში ბნელ კუთხეებში დამალული პროსტიტუცია.
მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებით და ფილმებით შთაგონებულ ქალწულებს აღარ სცხვენოდათ თავისი სხეულის გაყიდვა.
ზოგმა სტუდენტმაც დაინახა პროსტიტუცია როგორც დამატებითი ფულის შოვნის იოლი საშუალება სწავლაზე და კარიერაზე უარის თქმის გარეშე.
სხვები დატიტვლდნენ და კახპობდნენ ღამის კაფეებში და რესტორნებში.
ასეთ ლიბერალიზაცია-დესტალინიზაციას მოყვა ძალადობთა და გაუპატიურებათა ტალღები.
1980-ანი წლების ბოლოს და 1990-ანი წლების დასაწყისში გაუპატიურება სულაც აღარ ყოფილა ეგზოტიკური იშვიათობა.
კაცები ამბობდნენ რომ ამაში დამნაშავენი არიან ქალები რომლებიც იცვამენ და იქცევიან მეტისმეტად გამომწვევად და პროვოკაციულად.
ასეთ ლიბერალიზაცია-დესტალინიზაციას მოყვა ბევრად უარესი რამეც.
პოსტკომუნისტური სამყაროს ასობით ათასი ქალისთვის პერესტროიკის ლიდერების მიერ მოწყობილი ეს ორგია ძალიან შავად დამთავრდა.
საბჭოთა რეჟიმის დამხობის შემდეგ პოსტკომუნისტურმა სახელმწიფოებმა მალე დაინახეს მონათმფლობელობის თანამედროვე სახე და არა სრულფასოვანი დემოკრატია.
სლავი//და არა მარტო სლავი// ქალები გაყიდეს დასავლეთ ევროპის, აზიის და ჩრდილოეთი ამერიკის სექსის ბაზრებზე.
პოსტსაბჭოეთში ადამით ვაჭრობის, ადამიანების ყიდვა-გაყიდვის გავრცელება არის მრავალი ფაქტორის , განსაკუთრებით კი ეკონომიკური და და სოციალური უსაფრთხოების სისტემების სისტემის დრამატული დამხობის შედეგი.
1989 წლის ნოემბერს ადამიანთა ბრბოებმა დაამხეს ბერლინის კედელი. ამით აღფრთოვანებულმა დიდმა საბჭოთა მუსიკოსმა მსტისლავ როსტროპოვიჩმა დაუკრა კედლის ნანგრევებზე. მის ირგვლივ იყო ისტორიული მომენტით აღტაცებული გერმანელების ბრბო.
დაემხო საბჭოთა იმპერია.
მაგრამ პოსტკომუნისტური გარდაქმნა უმძიმესი რამე იყო.
ეს იყო სწრაფი და ძლიერი დარტყმა.
გაუაზრებელ და წინასწარდაუხედავ პერესტროიკას მოყვა თანამედროვე მონათმფლობელობის ახალი ფორმა:
ადამიანებით ვაჭრობა.
ყოველ წელს 900 000 ქალს ყიდიან და ყიდულობენ,
მათ შორის ასობით ათასი ქალი არის ცუდად გააზრებული რეფორმების შედეგად დაქცეული ცენტრალური და აღმოსავლეთი ევროპიდან.
კრიმინალური ჯგუფები ამით ყოველ წელს იგებენ 3,5 მილიარდ დოლარზე მეტს (Stoecker 2005).
2004 წელს გამოიღვიძა რუსეთის მთავრობამ და განაცხადა რომ ადამიანებით ვაჭრობა საშიშია ეროვნული უსაფრთხოებისთვის. მიღებული იქნა შესაბამისი
ყველაზე განვითარებულ და ცივილიზებულ ქეყნებში არის დიდი მოთხოვნა სექსუალურ მომსახურებაზე და იაფ მუშახელზე.
ამ მოთხოვნას აკმაყოფილებს ქალების და ბავშვების მიწოდება ღარიბი და პერესტროიკით გატიალებული ქვეყნებიდან.
ადამიანებით ვაჭრობის საიდუმლო ბუნება, ადამიანებით ვაჭრობის წინააღმდეგ კანონების ნაკლებობა,, ის რომ მსხვერპლები თავს იკავებენ ჩივილისგან გამტაცებლების წინააღმდეგ და ლმობიერი სასჯელები ადამიანებით ვაჭრობას აქცევს ნაკლებად საშიშ და დიდად მომგებიან საქმიანობად.
სწრაფი და დაუნდობელი პერესტროიკით დაბეჩავებული ქალების გამყიდველთა ამბები ბევრად უკეთესადაა შესწავლილი ვიდრე მათ მყიდველთა ამბები.
ვითარებას ართულებს მით უმეტეს ქალების და ბავშვების დამაბეჩავებელი ეკონომიკური სირთულეები და მილიტარიზებული კონფლიქტები.
საერთაშორისო ძალების ყოფნა აძლიერებს სექსუალური სერვისის მოთხოვნას და ხელს უწყობს ქალებით ვაჭრობას.
(Tritaki 2003; Agathangelou et Ling 2003; Farr 2005; Mendelson 2005; Allred 2006; Hughes et al.2007; Zimelis 2009; Smith et al.2008).
ყოველ წელს 20 000 -60 000 რუს ქალს მიერეკებიან სექსის ბაზრებზე გასაყიდად,
სულ მცირე 500 000 რუსი ქალი გაყიდეს სექსის ბაზრებზე საბჭოთა კავშირის დამხობის შემდეგ.
(Buckley 2009b).
რუსეთი და ყოფილი საბჭოეთის ქვეყნები გადააქციეს სექსის ინდუსტრიისთვის ქალების მიმწოდებელ უდიდეს სივრცედ.
(UNODC 2006).
მათ შორის რუსეთის გავლით ცივილიზებული და ველური მსოფლიოს სექსის ბაზრებისკენ მიერეკებიან ყოფილი საბჭოთა კავშირის გატიალებული ქვეყნების ქალებსაც.
”ქალებისTraite ყიდვა-გაყიდვა ევროპაში, გამყიდველებს უნდათ მეტის ქაფვა.
ქალებით ვაჭრობა უწყვეტად ვრცელდება და ცვლილებებს განიცდის საზოგადოებაში მოხდარი ცვლილებების პარალელურად. ქალების გამყიდველები პოულობენ ” საქონლის” ახალ წყაროებს და ბაზრებს.
საუბრობს Daniela Misail-Nichitin.
Daniela Misail-Nichitin
Programme director International Center “La Strada” Moldova
გაეროს თანახმად ევროპაში დაახლოებით 120000 ქალი და ქალიშვილი არის ქალებით ვაჭრების ბადეში.
იძულებით და ძალადობით გაკახპებულები, მათი დაახლოებით 2/3 ევროკავშირის წევრი ქვეყნებიდანაა, მათ შორის რუმინეთიდან და ბულგარეთიდან.
ევროპაში ადამიანებით ვაჭრობის წინააღმდეგ ბრძოლის ქსელი Strada Internationale-ს წევრი
Strada Moldavie-ს აღმასრულებელი დირექტორი
Daniela Misail-Nichitin-ის თანახმად ამ ”ბიზნესით” მიღებული მოგება ჩამორჩება მარტო იარაღით და ნარკოტიკით ვაჭრობით მიღებულ მოგებას.
ვითარება ისეთია რომ Daniela Misail-Nichitin-ს უხდება მონაწილეობის მიღება დებატში ” ქალებით ვაჭრობა: ყველაფრის ნებადამრთველი ლაქსისტური ევროპა?»
როგორია ქალებით ვაჭრობის ახალი სახეები ევროპაში?
Daniela Misail-Nichitin: პირველ რიგში ათიოდე წელია რაც შეიჩვალა ვაჭრობის გზები.
კახპების მიმწოდებელი რუსეთის მაგივრად კახპებით მომმარაგებლები ეხლა არიან ყოფილი საბჭოთა ბლოკის ქვეყნები, მაგ. მოლდავეთი, უკრაინა, ბელარუსი…
ამავე დროს ბოლო წლებში შეიცვალა ამ ქვეყნების ქალების და ქალიშვილების გაგზავნის ადგილი.
ეხლა მოლდაველ, უკრაინელ და სხვა ეროვნების ქალებს ყველაზე მეტად აგზავნიან რუსეთში, კვიპროსზე, სადაც პროსტიტუციამ იფეთქა კუნძულის ჩრდილოეთ ნაწილში, თურქეთში და გაერთიანებულ არაბთა ემირატებში.
რა ხდება დიდი სოციალურ-პოლიტიკური რევოლუციის განმცდელ უკრაინაში?
უკრინაში 2011-2012 წლებში ყველაზე მეტად გაფართოვდა ქალებით ვაჭრობა, არის დამატებით მსხვერპლთა 15%.
ეს ტენდენცია მჭიდროდაა დაკავშირებული ამ ზონაში უზომო პროპორციების მიმღებ სხვა ვაჭრობასთან : მუშახელის ექსპლუატაციის შემთხვევათა დიდად გამრავლებასთან.
ე. იძულებით შრომასთან?
ნამდვილად.
2012 წელს ეს ფენომენი უკრაინაში გაიზარდა 80 პროცენტით.
მაგრამ ეს დიდი ციფრი ნორმალურია:
ეს იძულებითი შრომა კვებავს მშენებლობებს ან დიდ მამულებს რომელთაც სჭირდებათ ათობით მუშისგან შემდგარი ბრიგადები.
ეს ექსპლუატაცია გვიჩვენებს ახალ ტენდენციას ადამიანებით ვაჭრობაში რომელიც ჩანს სამხრეთ-აღმოსავლეთი ევროპის სხვა სახელმწიფოებშიც :
ადამიანებით ვაჭრობა უფრო და უფრო მიმართულია იმ ქვეყნებისკენ რომლებიც ტრადიციულად აწვდიდნენ მხოლოდ მსხვერპლებს.
უკრაინაში ძირითადად იაფად ამუშავებენ მოლდაველებს და უზბეკებს…
ამ უბედურების პირველი მიზეზი უეჭველად არის სიღარიბე-სიბეჩავე.
თუმცა უნდა ითქვას ისიც რომ ადამიანების კეთილდღეობა გაიზარდა.
მოლდავეთში ამაღლდა სწავლა-განათლების დონეც. ადამიანები, მაშ, უფრო დაცულები უნდა იყვნენ.
მაგრამ ადამიანებით ვაჭრები მოერგნენ ახალ ვითარებას.
ისინი ადამიანებს ქირაობენ იტალიაში, პოლონეთში, რუსეთში, და ა.შ. სადაც უკრაინელები ჩადიან ავტონომიურად, ქირაობენ მათ ჩასვლისთანავე, მაგ. სადგურებში.
მაფიოზები კარგად გაერკვნენ ტექნოლოგიაშიც, 2011-2012 წლებში ორჯერ და მეტჯერ გაიზარდა მათ მიერ ინტერნეტით დაქირავებულთა რაოდენობა.
მაფიის მიერ ”ნათამაშებ” ადამიანებს ტანჯავს ფსიქიური პრობლემები. მათ საზოგადოებაში დაბრუნებას ართულებს სათანადო სახელმწიფო სტრუქტურების არარსებობაც.
შავი, ყველანაირი არსებული სიკეთის , წინაპართა ურიცხვი თაობების მიერ დატოვებული სილამაზის მკველი დღევანდელობა. ვიყოთ კონსერვატორები ამ სილამაზის გადასარჩენად. ხელისუფლებისთვის მებრძოლი პარტია კი არა საზოგადოება იმათი ვისაც უყვარს ეს სილამაზე და ცდილობს მის გადარჩენას.
წარსულისგან განთავისუფლება? უსარგებლოა : თანამედროვეობა უკვე განთავისუფლებულია მისგან.
სწორედ წარსულისგან თავისუფლება ახასიათებს თანამედროვეობას და ამან შეიძლება ის დაღუპოს.
ამას ამბობს Peter Sloterdjik მის ბოლო ნაშრომში ” ჩვენს შემდეგ წარღვნაც ყოფილა”, საუბარი ერთ-ერთ უდიდეს თანამედროვე მოაზროვნე Peter Sloterdjic-თან.
Psychologies : თქვენს ახალ ნაშრომში ამბობთ რომ ჩვენი საზოგადოებების თანამედროვეობა ხასიათდება წარსულის უარყოფით.
როგორ მიხვედით ამ დასკვნამდე ?
Peter Sloterdijk : წიგნის გასაგებად უნდა გავიხსენოთ ნიცშეს შენიშვნა რომლის თანახმადაც ფილოსოფიური სისტემების უმრავლესობა არის მემუარები, მოგონებები, რასაც ვერ ხედავენ მათი ავტორები. ეს აზრი ზუსტად შეესაბამება ამ წიგნს.
1947 წელს დაბადებული, მე ვეკუთვნი თაობას რომელშიც ძალიან ბევრია უმამო შვილები ან, უფრო ზოგადად, კი შვილები რომლებზეც მამებს არ მოუხდენიათ დიდი გავლენა.
მეორე მსოფლიო ომის შემდგომი წლები ცუდი დრო იყო მამებისთვის და ალბათ არც შემდგომი დრო ყოფილა კარგი.
მემკვიდრეობის წართმევის, მემკვიდრეობის დაკარგვის თემა შეიძლებოდა ყოფილიყო ჩემი ავტობიოგრაფიის მთავარი თემა, მაგრამ ჩემი პირადი ისტორიის დაწერის მაგივრად მე ვარჩიე ეპოქის სახის და არსის წარმოდგენა.
Le thème du « déshéritage » pourrait être la notion fondamentale de mon autobiographie. Mais plutôt que d’écrire mon histoire, j’ai choisi de faire le détour par le portrait d’une époque.
კონკრეტულად როგორ განიცდება მემკვიდრეობის ეს წართმევა-დაკარგვა ?
Peter Sloterdijk : ზოგი ამას განიცდის პასიურად, როგორც გაძარცვას, ისინი ობიექტურად გაღარიბებულ-გაღატაკებული არიან. მათ ემართებათ დეპრესია, მათ შეიძლება თავი მოიკლან…
სხვები კი გიჟდებიან და იქცევიან როგორც ბარბაროსები.
მათ შეიძლება მოშარდონ თავისი წინაპრების საფლავებზე. ისინი თავისუფლები არიან ყოველგვარი წარსულისგან. ისინი ნებაყოფლობით, საკუთარი ნებით კვდებიან უშვილოდ.
თავის ბოლო წიგნში ” ჩვენს შემდეგ თუნდაც წარღვნა ყოფილა”
გერმანელი ფილოსოფოსი Peter Sloterdjik სასოწარკვეთილი ამბობს რომ თაობებს შორის არსებული უსკრული იმდენად გაიზარდა რომ დავეხეტებით მემკვიდრეობის და შთამომავლების გარეშე.
”ჩემს შემდეგ წარღვნაც ყოფილა”, თუნდაც კატოსტროფა მომხდარა, მთავარია რომ ვსიამოვნო აქ და ამ წუთში
ეს თქვა ან საფრანგეთის მეფე ლუდოვიკო მეთხუთმეტემ ან მისმა საყვარელმა მადამ პომპადურმა. ლაპარაკია ბიბლიურ წარღვნაზე და არა წყალდიდობაზე თუ კოკისპირულ წვიმაზე. თუნდაც ყველაფერი მოისპოს და ყველა გაწყდეს, მთავარია ჩემი სიამოვნება.
ყველაზე ხშირად ახსენებენ მადამ პომპადურს რომელმაც მაშინ როდესაც მხატვარი Quentin de la Tour ხატავდა მის პორტრეტს დაინახა სამწუხარო ახალი ამბით შეწუხებული მეფე. მეფემ გაიგო რომ პრუსიის ჯარმა დაამარცხა საფრანგეთის ჯარი.
” ნუ დარდობთ თორემ გახდებით ავად”, უთხრა მეფეს მადამ პომპადურმა, ჩვენს შემდეგ თუნდაც წარღვნა ყოფილა”.
ხოდა სწორედ მადამ პომპადურის ” ფილოსოფია” გაავრცელა 1960-1980-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ
1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll Are very good indeed//\
დაუყოვნებელი სექსუალური სიამოვნება და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული, კულტურა, ოჯახი, ერი, სამშობლო და მისი კეთილდღეობა, დაუყოვნებელი სექსუალური სიამოვნება და არა აზროვნება,კვლევა,შემოქმედება , დაუყოვნებელი სექსუალური სიამოვნება და არა წინაპრების სიბრძნეზე და შთამომავლების მომავალზე,მათ ბედზე ფიქრი. ეს იყო 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის რეალური შინაარსი ხოდა სიმღერა სექსზე, ნარკოტიკზე და როკენროლზე იყო ამ ეპოქის ჭეშმარიტი ჰიმნი.
პერესტროიკა სამყაროს დასასრულის ნიშანია ძველი ინდოელი სწავლულების აზრით, მონანიეთ, შეინანეთ. ამდენი მაიმუნობით სულ წახდებით გოგიაგვახარიებოქურდები გახდებიან მეფეები და მეფეები გახდებიან ქურდები// ინებეთ პროფესორი ჯაბა თბილისში და ბორის ელცინის საპრეზიდენტო საბჭოში ადამიანის უფლებათა დამცველი ხაბაროვსკელი ბანდიტი ვლადიმირ პოდატევ-პუდელი მოსკოვში//.
ინდური ფილოსოფიის და ვედების თანახმად ჩვენ ვართ სამყაროს ციკლის მეოთხე და ბოლო სტადიაზე, კალი იუგაში ანუ ჰესიოდეს თქმით რკინის ხანაში.
ინდური ფილოსოფიის თანახმად სამყარო განვითარებისას გაივლის 4 ეტაპს Satya yuga-ს, Treta yuga-ს, Dwapar yuga-ს და Kali yuga-ს.
ესაა დაცემა-დაკნინების პროცესი და არა პროგრესი და მეოთხე და ბოლო ეტაპი კალი იუგა ითვლება მანკიერების, დანაშაულთა და ცოდვის ხანა, როდესაც dharma მომსპარია.
წმინდანები და ბრძენები კალი იუგას ხანის ადამიანებს აღწერენ როგორც გაუმაძღარ,ხარბ,ძუნწ, პატიოსნებას მოკლებულ ულმობელ ტიპებს.
ამ ხანაში უბრალოდ სიმდიდრის ფლობა ითვლება კეთილშობილების, კარგი ქცევის და კარგი თვისებების ნიშნად.
კანონს და სამართალს განსაზღვრავს ყოველი ინდივიდის პრესტიჟი და ძალაუფლება.
ქორწინება აღარაა მამაკაცის და ქალის წმინდა კავშირი.
ორფეხა მოტლიკინე მამრები და მდედრები ერთად ცხოვრობენ იმიტომ რომ ხორციელად,ფიზიკურად იზიდავენ ერთმანეთს, სიტყვიერი გარიგებით და მხოლოდ სექსუალური სიამოვნებისთვის.
წმინდა წერილების თანახმად კალი იუგას ადამიანების ერთადერთი მიზანია ფულის შოვნა.
ძალაუფლება ყველაზე მდიდრების ხელშია.
ღარიბები მათი მონები არიან.
სახელმწიფოს ხელმძღვანელები აღარ იცავენ ხალხს,პირიქით, ისინი ძარცვავენ მას მეტისმეტად დაბეგრვით.
მიწათმოქმედი გლები უარყოფენ ბუნებასთან ახლო მათი ცხოვრების წესს.
ისინი როგორც არაკვალიფიცირებული მუშები მოგროვდებიან უზარმაზარ ქალაქებში.
ბევრი იქნება დაძონძილი უმუშევარი. ისინი დაიძინებენ ქუჩაში. უფრო და უფრო მეტი ბავშვი მოკვდება ხელისუფლების უგულისყურობის გამო.
მიზნად მოხმარების მქონე ეკონომიკური გაძლიერების მოდელი გამოიწვევს სოციალურ კონფლიქტები.
მთელი თემები ,ხალხი დაუპირისპირდება პროექტებს რომლებითაც მთავრობები თუ კერძო საწარმოები მათ ართმევენ რესურსებს სამაგიეროდ ძალიან ცოტას მიცემით.
ადამიანები უწესოდ ეპყრობიან ბუნებას რამაც გამოიწვია ჰავის ცვლილება და ეს ახლო მომავალში შეუძლებელს გახდის დედამიწაზე ცხოვრებას.
კლიმატურმა ცვლილებემა გამოიწვია გვალვები,კოკისპირული წვიმები, მეტეოროლოგიური ფენომენები რომლებიც აოხრებენ როგორც ღარიბ ისე დიდარ ქვეყნებს და ამწარებენ ხელისუფლებებსაც და მეცნიერებსაც.
გასულ საუკუნეში ჩვენ დავამარცხეთ მრავალი ავადმყოფობა, მედიცინის პროგრესის წყალობით გახანგრძლივდა ადამიანთა ცხოვრება.
მაგრამ გაჩნდა ძველი ავადმყოფობების ბოლოდროინდელი უკურნებელი ვარიაციები და ისინი გავლენას ახდენენ ადამიანის ცხოვრებაზე.
პოლიტიკაშიც იზრდება განხეთქილებათა და კონფლიქტთა რაოდენობა.
ერთის მხრივ ერები ქმნიან ეკონომიკური მიზნის მქონე კავშირებს და მეორეს მხრივ ქვეყნები იშლება ეთნიკური,ლინგვისტური, სექტანტური ნიშნებით.
მსოფლიოში პოლიტიკურ დაპირისპირებათა ყველაზე შემაშფოთებელი ნაწილია ერების მიერ შექმნილი მასობრივი მოსპობის იარაღის უზომო მარაგი.
Joël LaBruyère-ს წიგნი ”შავი ხანის ცივილიზაციის გაშუქება// ფრანგულად//, 2012 წლის 1 მაისი
Kali Yuga: Lumière sur la civilisation de l’âge Noir (Français) Broché – 1 mai 2012
” უნივერსალურ, საყოველთაო ტრადიციაში მსოფლიოს ევოლუცია ხდება ოთხ ეტაპად.
ყოველი ეტაპი არის მეტად მოშორება ღმერთისგან,მეტი მორალური დაცემა.
ამ ხანებიდან, ამ ეტაპებიდან ბოლოს ინდუისტები უწოდებენ კალი იუგას, შავ ხანას.
ისინი თვლიან რომ ჩვენ უკვე ვართ ამ ხანაში რომელიც დაიწყო 5000 წლის წინ და ჯერ არ დამთავრებულა.
შავი ხანის დროს რჩება ჭეშმარიტების მეოთხედი და ტყუილის 3/4.
რაც უფრო წინ მიდის შავი ხანა მით უფრო მცირდება ჭეშმარიტების წილი.
ჭეშმარიტება არ გამქრალა, მაგრამ ის შერეულია და ძნელი დასადგენია.
ყველაფრის მიუხედავად ძველები ფიქრობდნენ რიმ შავი ხანა კარგია დიდი განთავისუფლების მაძიებლებისთვის.
მატერიის ილუზორული სიამეებით უკმაყოფილოებს ჩვენ ზევითკენ შეიძლება გვივიძგოს უფრო და უფრო დიდი ტყუილის აუტანელმა ზეწოლამ.
ამ ბოროტების განცდა გვიბიძგებს აბსოლუტური სიკეთის ძიებისკენ.
თუ კი არ მოგვწონს მატერიალისტური ცივილიზაციის სიამეთა ბაღში ყიალი უნდა გავბედოთ და
უნდა ენერგეტული მოძრაობით მოვწყდეთ გარემომცველ ენტროპიას, უნდა მოხდეს ცნობიერების და არსის რევოლუცია.
მაშ,კალი იუგაშიც არის შინაგან ოქროს ხანაში გამავალი კარი.
მაგრამ ეს კარი დამალულია, უნდა ვიბრძოლოთ მის საპოვნელად.”
კალი იუგა, ბნელი ხანა, მეოთხე და ბოლო ხანა ინდუისტურ ტრადიციაში შეესაბამება ასრვე ხანათა მითს ბერძნულ და ლათინურ ტრადიციებში, ბიბლიის მთელ ისტორიას და იესოს და პავლეს წინასწარმეტყველებებს დროთა დასასრულზე. რკინის ხანის აღწერა ოვიდიუსის თანახმად.:
ბოლო ხანას ჰქონდა რკინის სიმაგრე. გაჩნდა ყველანაირი მკრეხელობა. გაქრნენ მორცხვობა, ჭეშმარიტება, პატიოსნება, გაბატონდა ურცხვობა,ტყუილი, ეშმაკობა, ძალადობა, სიხარბე-გაუმაძღრობა…
მდიდარ მიწას აღარ სთხოვდნენ მარტო მოსავლებს და საკვებს რომლის მიცემაც შეეძლო მას.
შეიჭრნენ მის წიაღში და დაიწყეს დამალული რესურსების ამოღება. ამოიღეს რკინაზე უფრო დამღუპველი ოქრო. დაიწყო ოქროს და რკინის გამომყენებელი ომი რომელიც იქნევს თავის დასისხლიანებულ ხელს და აჟღრიალებს იარაღს.. http://remacle.org/bloodwolf/liege1/Fantasmagories/2fan3.htm#texte
Hésiode-ჰესიოდე, რკინის რასა … და მე მერჩივნა სიკვდილი მანამდე ან დაბადება შემდეგ ვინაიდან დღეს არის რკინის რასა.
ადამიანებს დღე და ღამე სტანჯავს ტკივილი და სიღატაკე და ღმერთები მათ უგზავნიან მტკივნეულ დარდებს.
კიდევ არის მათ უბედურებებთან შერეული ბედნიერებები მაგრამ ზევსი მოსპობს ამ მოკვდავ ადამიანთა რასას:
ამ დროს ისინი გაჩნდებიან თეთრი საფეთქლებით. მამა აღარ დაემსგავსება შვილს და შვილი აღარ დაემსგავსება მამას;
სტუმარი აღარ იქნება ძვირფასი მასპინძლისთვის, სტუმარი აღარ მიაგებს პატივს მასპინძელს, მეგობარი აღარ იქნება ძვირფასი მეგობრისთვის, ძმა აღარ იქნება ძვირფასი ძმისთვის.
ისინი შეიზიზღებენ თავის დაბერებულ მშობლებს,დაელაპარაკებიან მათ უხეშად,ბოროტად!
მათ ცისაც აღარ შეეშინდებად.
მათ აღმზრდელ და მკვებავ მოხუცებს ისინი საჭმელსაც არ მისცემენ’.
ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის პერესტროიკამ მიხრწნილი კომუნიზმი აქცია ქალებით როგორც საქონლით ვაჭარ ჯანიან განგსტერულ კაპიტალიზმად. ამდენად კულტურული ეპოქა სავსეა სატანისტებით,ვამპირებით და კანიბალებით.
არამზადობათა ხანა
21-ე საუკუნე რომ კალი იუგაა ამას ადასტურებს თუნდაც რადიო თავისუფლების ინგლისურენოვანი რედაქციის 2001 წლის ეს გადაცემა.
საბჭოთა ტანკით თბილისის დაანგრიეს, სტალინის გინებით და ადამიანის უფლებებზე ღრიალითბ გვაყრუებენ და ცინიკურად მასხრად გვიგდებენ.
რას უშვრებიან ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის პერესტროიკით აოხრებული ქვეყნების ქალებს.
სექსუალური რევოლუციით დაავადებული ცივილიზაციის პირობებში
მიხრწნილი კომუნიზმი გადააქციეს ბანდიტურ კაპიტალიზმად და იკვეხნიან
ყოველ წელს ასობით ათას ქალს ცენტრალური და აღმოსავლეთი ევროპიდან და ყოფილი საბჭოთა კავშირიდან იზიდავენ და იტყუებენ დასავლეთში სამუშაოს და უკეთესი ცხოვრების დაპირებებით.
ამ დაპირებების შესრულების მაგივრსდ ბევრ ქალს ყიდიან როგორც მონას და კახპას.
რუსი,ბელორუსი, მოლდაველი, რუმინელი და ა.შ. ქალებით ამარაგებენ ცივილიზებული და ველური მსოფლიოს საროსკიპოებს და მსგავს რამეებს
ორნაწილიანი გადაცემის ამ პირველ ნაწილში ლაპარაკობს რადიო თავისუფლების ინგლისურენოვანი რედაქციის კორესპონდენტი
მიგრაციებისთვის საერთაშორისო ორგანიზაციის წარმომადგენელი Niurka Peineiro ამბობს რომ მათ შორის ”პოსტსაბჭოთა” ქალების გაყიდვა-ყიდვა ყვავის და იფურჩქნება კომუნიზმის დამხობის შემდეგ:
”ეს// ცენტრალური და აღმოსავლეთი ევროპის და ყოფილი საბჭოთა კავშირის ქალების,ქალიშვილების და ქალწულების გაყიდვა// არის შემოსავლიანი, დიდად შემოსავლიანი ბიზნესი რომელიც თითქმის ისეთივე შემოსავლიანი როგორც იარაღის თუ ნარკოტიკის გაყიდვა.
და სასჯელი ქალებით ვაჭრებისთვის ბევრად უდრო შემწყნარებელია ვიდრე ნარკოტიკით თუ იარაღით ვაჭრებისთვის განკუთვნილი სასჯელი.”
გაეროს თანახმად ქალებით ვაჭრობით მიღებული მოგება ყოველწლიურად არის 7-12 მილიარდი დოლარი.
მიგრაციებისთვის საერთაშორისო ორგანიზაცია მუშაობს ევროკავშირთან რათა დაიწეროს გაერთიანებული კანონმდებლო ქალებით ვაჭრობის შესახებ, მაგრამ სანქცია სასჯელები სხვადასხვაა სხვადასხვა ქვეყანაში.
Prague, 23 mai 2001 (RFE / RL)
Niurka Peineiro ამბობს რომ ყოველ წელს პროსტიტუციის წრეებში და სექსუალური ექსპლუატაციისთვის ყიდიან მილიონობით ქალს და გაყიდული ქალების ზუსტი რაოდენობის დადგენა ძალლიან ძნელია, მაგრამ ყოველ წელს ასე იყიდება ასობით ათასი ქალი ცენტრალური და აღმოსავლეთი ევროპიდან და ყოფილი საბჭოთა კავშირიდან.
ის ამბობს რომ კრიმინალურმა ორგანიზაციებმა ქალებით ვაჭრობისთვის რჩეულ რეგიონად აქციეს ბალკანები.
ის ამბობს რომ ყიდიან მთელი აღმოსავლეთი ევროპის, განსაკუთრებით კი მოლდაველ, უკრაინელ, რუმინელ ქალებს.
ეს ქალები შეადგენენ ბალკანებში,განსაკუთრებით კი,მაგალითად, მაკედონიაში, კოსოვოში, ბოსნია-ჰერცეგოვინაში გაყიდულთა უმრავლესობას….”
სექსუალური რევოლუციით გადარეულ მსოფლიოსთან ბრძოლაში დამარცხებული რონალდ რეიგანი, ვაჟკაცური დამარცხებაა სხვათა შორის, ურჩხულთან ბრძოლაში დამარცხება არაა სათაკილო.
რონალდ რეიგანი ვერ იტანდა პორნოგრაფიას და ”პლეიბოის”. უძახდა მათ სიბინძურეს და ებრძოდა მათ მაგრამ ვერ მოახერხა მათი აკრძალვა. საბჭოთა კავშირმა ვერ გაუძლო რეიგანის შტურმს, გოგიაგვახარიულმა თავისუფლებამ გაუძლო. აი რა შავ დღეში ვართ.
თავის გამოსვლებში აშშ-ს პრეზიდენტი რონალდ რეიგანი ხშირად ამბობდა რომ პორნოგრაფია არის სიბინძურე და დაბინძურება.
ის თავის მომხრე კონსერვატორებს დაპირდა რომ ეცდებოდა ”ნაგვით სავსე ამ საშიში ადგილების” გაწმენდას. // ეს იყო ინტერნეტის გამოჩენამდე ათიოდე წლით ადრე//.
აშშ-ს პრეზიდენტმა რონალდ რეიგანმა თქვა რომ 1960-70-ან წლებში ამერიკამ თითქოს დაკარგა თავისი ”რელიგიური და მორალური ღირებულებები , დაივიწყა რომ რწმენა და ღირებულებები იყო ის რაც გვხდიდა კარგებად და დიდებად”.
ასე მაგალითად 1985 წელს აშშ-ს პრეზიდენტმა რონალდ რეიგანმა განაცხადა რომ ქმნის საგანგებო კომისიას რომელიც შეისწავლისპორნოგრაფიის ..საზოგადოებრივ-სახელმწიფო პრობლემას”.
რონალდ რეიგანი ყველაზე მეტად დაუპირისპირდა კაცს რომელმაც ყველაზე მეტად დააჩქარა სექსუალური რევოლუცია აშშ_ში, ჟურნალი
Playboy-ს დამფუძნებელ Hugh Hefner-ს რომელმაც კომისიას დააბრალა ”სექსუალური მაკკარტიზმი”.
საინტერესოა რომ 1980-ანი წლების დასაწყისში ამ ბრძოლაში რონალდ რეიგანის ადმინისტრაციის მოკავშირეები იყვნენ ფემინისტები.
მაგრამ პორნოგრაფია საბჭოთა კავშირზე უფრო ძლიერი ოხრობა აღმოჩნდა, რონალდ რეიგანი და ფემინისტები დამარცხდნენ და პორნოგრაფია ისევ აბინძურებს დედამიწას და კაცობრიობას.
მან სახელი გაითქვა იმით რომ დადის და შიშველი ფოტოებს იღებს უამრავი ადამიანისთვის დღესაც წმინდა ადგილებში.
Papen დაიბადა Limbourg-ში. სკოლის შემდეგ მან ისწავლა მარკეტინგი. 2015 წელს მან დაიწყო მუშაობა მანეკენად დაPlayboy-სთვის ის გადაიღეს გერმანიაში//2017//, მექსიკაში //2019” და პორტუგალიაში //2016//.
1 წლის შემდეგ მან სახელი გაითქვა იმით რომ მას ტიტველს ფოტოებს უღებდნენ ეგვიპტის ტაძრებში.
ეს დანაშაულად ითვლება ეგვიპტეში. პაპენი დაიჭირეს, მაგრამ მან დაპატიმრებამდე მოსპო ფოტოები და ის გაანთავისუფლეს.
2018 წელს ტიტველ პაპენს ფოტოები გადაუღეს ვატიკანში დაიერუსალიმში.
1 წლის შემდეგ პაპენმა კაბა აიწია და მისი სხეულის თვალწარმტაც ელემენტებს ფოტო გადაუღეს კონსტანტინეპოლის წმინდა სოფიოს ინტერიერში.
ამისთვის ის ისევ დაპატიმრებული იყო.
მოკლედ დიდი რონალდ რეიგანის თავდადების მიუხედავად პორნოგრაფია ისევ ბილწავს ყველაფერს მსოფლიოში.
მათ მიუსაჯეს 10 წლით პატიმრობა და სავალდებულო ფსიქიატრიული მკურნალობა.
” სატანამ გვიბრძანა ადამიანის მსხვერპლად შეწირვა.”
გერმანია შეძრა ერთმა სასამართლომ როდესაც გაასამართლეს 26 წლის Daniel Ruda და მისი მეუღლე,23 წლის Manuela, რომლებმაც წინასწარ განზრახვით მოკლეს
ადამიანი.
თვითგამოცხადებულმა სატანისტებმა აღიარეს რომ მრავალჯერ დაარტყეს უხეშად დანა ადამიანს მაგრამ უარყვეს რომ ის ამისგან მოკვდა.
” სატანამ გვაიძულა ამის გაკეთება”,განაცხადა სასამართლოზე Manuela-მ.
მან სასამართლოს აუხსნა რომ მას და მის მეუღლეს ვერ დააკისრებდნენ პასუხისმგებლობას მათი მეგობრის სიკვდილის გამო:
” ეს არ იყო მკვლელობა, ჩვენ არ ვართ მკვლელები. ეს იყო ბრძანების შესრულება. ჩვენ უნდა შეგვესრულებინა ბრძანება.”
დანიელმა თქვა რომ ის მხოლოდ იარაღი იყო ეშმაკის ხელში.
”თუ კი თქვენ გასრისავთ ვინმეს მანქანით თქვენ არ გაასამართლებთ მანქანას”,განაცხადა მან სასამართლოზე.
რიტუალიზებული მკვლელიბა გასულ ივნისში.
Frank Haagen-ის დასახიჩრებული და გახრწნის პროცესში მყოფი გვამი იპოვეს Ruda-ს ბინაში Bochum-ში, დასავლეთ გერმანიის ქალაქში.
Frank Haagen-ს ძლიერად დაარტყეს ჩაქუჩი და 66-ჯერ დაარტყეს დანა.
მისი მუცლიდან ამოწვდილი იყო სკალპელი, და მის მკერდზე ამოკვეთილი იყო სატანას 5-ქიმიანი ვარსკვლავი.
ეს ნახეს ადგილზე მისულმა პოლიციელებმა.
პოლიციელების მიერ ნანახის აღწეერა რთულია.
წყვილის ბინა გადაქცეული იყო სატანისტური კულტის საკურთხევლად.
იატაკზე იყო ადამიანის თავის ქალები. ჭერზე იყო სასაფლაოს ნათურები.
ოთახში იყო კუბო.
წყვილი ატარებდა რიტუალებს რომელთა ნაწილიც იყო სისხლის დალევა და ცხოველების მსხვერპლად შეწირვა.
სასამართლოს პროკურორმა თქვა რომ მათი აკვიატებულ-აჩემებული იდეა იყო ადაიანის მსხვერპლად შეწირვა, მათი სატანისტური კულტის ცენტრალური დამახასიათებელი ნიშანი.
Manuela-მ, რომელსაც თავზე თმებში ამოჭრილი აქვს გადაყირავებული ჯვარი და კბილები აქვს საგანგებოდ წაწვეტებული როგორც ვამპირის კბილები, აუხსნა სასამართლოს თუ რატომ დაარტყა მან დანა Haagen-ს.
” მე დავდე კონტრაქტი სატანასთან 2,5 წლის წინ, სატანამ გვიბრძანა ადამიანის მსხვერპლად შეწირვა და ბრძანება შესრულებული უნდა ყოფილიყო”.
” მე მივიღე სატანასთვის ადამიანის მსხვერპლად შეწირვის ბრძანება”.
Manuela-მ შემდეგ დეტალურად აღუწერა სასამართლოს თუ როგორ მიიზიდეს ბინაში მსხვერპლი მან და მისმა ქამარმა და როგორ დაესხნენ ისინი მას თავს:
“Daniel-მა მას ორჯერ ჩაარტყა თავში ჩაქუჩი, მაგრამ ის მოულოდნელად მაინც წამოდგა…შემდეგ ჩემი დანა აელვარდა და მე მბრძანეს რომ ჩამერტყა მისთვის დანა გულში”, თქვა მან.
სატანისტების დუეტმა დანის 66-ჯერ დარტყმით მოკლა Haagen და მის მუცელზე ამოკვეთა ოკულტური ვარსკვლავი.
წყვილმა ამის შემდეგ მოკლულის სისხლი მოაგროვა თასში და დალია ის.
შემდეგ მათ ”სიყვარული ქნეს” კუბოში რომელშიც ჩვეულებრივ ეძინა Manuela-ს.
ამის შემდეგ Manuela-მ მანიაკური პრანჭვა დაიწყო ჟურნალისტების წინაშე.
მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებმა გადარიეს მთელი გერმანია ყველაფერი ამის ჩვენებით.
Manuela სასამართლოზე ”გოთურად” გამოპრანჭული და დადღაბნილი მიბრძანდა.
ის ჟურნალისტების წინაშე ტრაბახობდა რომ სვამდა სისხლს, იძინებდა საფლავებზე და ცოცხლად დამარხული იყო.
სატანისტებმა ჟურნალისტების დახმარებით თვითრეკლამის დიდი სეანსი მოაწყვეს თან უხამსად იქცეოდნენ და იჯღანებოდნენ.
წყვილს არანაირად არ უნანია მკვლელობის ჩადენა.
დანაშაულის აღწერის შემდეგ Manuela-მ მოზეიმე გამომეტყველებით ამცნო სასამართლოს:
” ჩვენ გვინდოდა დარწმუნება იმაში რომ მსხვერპლი კარგად იტანჯებოდა”.
დაცვა ამბობდა რომ ბრალდებულები მენტალურად არასტაბილურები არიან და ითხოვდა შემწყნარებელ განაჩენს. მრავალი მოწმე ამბობდა რომ წყვილს ჰქონდა პიროვნების მძიმე პრობლემები.
მაგრამ ულმობელი მკვლელობა ულმობელი მკვლელობაა.Daniel-ს მიუსაჯეს 15-წლიანი პატიმრობა,Manuela-ს 13 წელი და ორივეს სავალდებულო ფსიქიატრიული მკურნალობა…
სისხლისმელ სატანისტებს შეიძლება სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯონ სატანისტური რიტუალური მკვლელობის გამო.
სასამართლომ გამოავლინა მათი კავშირი ბრიტანელ ვამპირთა ჯგუფებთან.
John Hooper ბერლინში,2002 წლის 1 თებერვალი.
23 წლის Manuela Ruda-ს რომელმაც გერმანულ სასამართლოს განუცხადა რომ ის ვამპირი გახდა ლონდონში და მისი 26 წლის ქმარ Daniel-ს მიუსაჯეს 13 და 15 წლით პატიმრობა.
Witten-ში, Ruhr-ის ველზე.
მსხვერპლი, Daniel-ის 1 კოლეგა, 33 წლის Frank Hackert მსხვერპლად იყო შრჩეული მისი წყნარი ხასიათის გამო და იმიტომ რომ მას უყვარდა ბიტლზები.
მათთან სახლში მისულ კაცს ისინი მრავალჯერ დაესხნენ თავს ჩაქუჩით.
Manuela Ruda-მ განაცხადა სასამართლოზე:
” შემდეგ ჩემმა დანამ დაიწყო კაშკაში და მე მიბრძანეს დანის მისთვის გულში დარტყმა.”
უბედური Hackert მოკლეს დანის 66-ჯერ დარტყმით და მის მკერდზე ამოკვეთეს ოკულტური პენტაგრამა. შემდეგ სატანისტებმა დალიეს მოკლულის სისხლი.
.
ბინაში შესულმა პოლიციელებმა იპოვეს მოკლული მუცელში ჩარჭობილი სკალპელი, ადამიანის თავის ქალების იმიტაციები და კუბო რომელშიც დღის მანძილზე ეძინა Manuela-ს.
სასამართლოს დროს არც ერთ სატანისტ მკვლელს არ გამოუვლენია არანაირი ემოცია.
სასამართლოს დარბაზში იყვნენ სატანისტი მკვლელების მომხრეები და თაყვანისმცემლები. ზოგ მათგანს ეცვა შავი სამოსი და ეკავა ვარდები.
დასავლეთ გერმანიაში ქალაქ Bochum-ში მიმდინარე სასამართლოზე მკვლელი სატანისტები იქცეოდნენ პროვოკაციულად. უხეშად იქნევდნენ ხელებს, მანიაკურად ქაჩავდნენ თვალებს, ყოფდნენ ენას და უღიმოდნენ ჟურნალისტებს.
Manuela მოუყვა სასამართლოს თუ როგორ მუშაობდა ლონდონის ჩრდილოეთით გოთიკურ კლუბში სადაც პირველად ნახა სისხლისმსმელთა,ვამპირთა სამყარო.
მან თქვა რომ ამ კლუბში დადიოდნენ ” ვამპირები და ადამიანები”.
გერმანიაში დაბრუნების შემდეგ მან გასაქანი მისცა თავის შავ ფანტაზიას.
ის შეუერთდა ხალხს რომლებიც ღამ-ღამობით დადიოდნენ სასაფლაოებზე, საუბრობდნენ სავსებით ნორმალურად და სვამდნენ ინტერნეტით ნაპოვნი დონორების სისხლს.
მან ასევე ისწავლა სხვა პიროვნების კისრიდან სისხლის ამოწოვა არტერიაში შეღწევის გარეშე.
მან ამოიღო 2 კბილი და შეცვალა ისინი პირუტყვის გრძელი ეშვებით.
ერთმა ფსიქოლოგმა განაცხადა რომ ამ ქალმა საკუთარი თავის პატივისცემის გრძნობის განვითარება.
მუშათა ოჯახში დაბადებული Manuela შერჩეული იყო უნივერსიტეტში სწავლისთვის მომამზადებელ გიმნაზიაში სასწავლად.
მაგრამ მან მიატოვა სწავლა 14 წლის ასაკში და ამავე დროს სცადა თავის მოკვლა ნარკოტიკის მეტისმეტად დიდი დოზით.
ადვოკატმა Manuela-ს კითხა მიყიდა თუ არა მან სული ეშმაკს. ”დიახ,2,5 წლის წინ, Halloween-ის წინ”, უპასუხა მან და აუმატა თითქმის ბიბლიურ ენაზე:
” სწორედ ამ დროს ჩავდექი ჩვენი უფალის სამსახურში,შევფიცე მას”.
ოღონდ მისი უფალი იყო სატანა.
და სატანამ დიდი როლი შეასრულა Daniel-ის, მაშინ ავტომობილის სათადარიგო ნაწილების გაყიდველის, ცხოვრებაშიც.
Manuela და Daniel ძლივს იპოვეს და დააპატიმრეს საერთოეროვნული ძიების შემდეგ.
ორივე სატანისტმა უარყო მკვლელობა . მათ თქვეს რომ ისინი მოქმედედნენ უზენაესი ძალის ბრძანებით.
” მე მიბრძანეს რომ ადამიანი უნდა შემეწირა მსხვერპლად სატანასთვის”, იმეორებდაDaniel.
Date 03.05.2005-21-ე საუკუნეა, გერმანიაში იწყება უკვე მეორე კაციჭამია-კანიბალის პროცესი.
მან სახრახნისით მოკლა თავისი ჰომოსექსუალი საყვარელი, დაგლიჯა მისი გვამი და მისი ზოგი ორგანო მაცივარში შინახა რათა ისინი შემდეგ შეეჭამა. მან მიბაძა კანიბალი Meiwes-ის მაგალითს?
41 წლისRalf M.-ს ბრალად ედება 33 წლის ბერლინელი მუსიკის მასწავლებელი Joe R-ს მკვლელობა.
ეს გავს სხვა კანიბალის პროცესს რომელმაც გერმანია გადარია შარშან.
Joe R-ს ტორსი, ფეხები და ხელები შრშან ოქტომბერში იპოვეს Ralf M ბინაში და მისი გული,თირკმლები, ღვიძლი და ფილტვები იპოვეს შარშან ოქტომბერში მის მაცივარში.
ბრალდებამ განაცხადა რომ Ralf M-მ მოკლულის სხეულის დანარჩენი ნაწილები აჭამა მის კატებს.
ეს ორი კაცი ერთმანეთს შეხვდა ჰომოსექსუალების რაღაც საიტზე.
ისინი შეთანხმდნენ სადო-მაზოხისტურ შეხვედრებზე…
ადვოკატმა Detlev Binder-მა სასამართლოს დაწყებამდე განაცხადა რომ მისი კლიენტი მზადაა დანაშაულის აღიარებისთვის და მას ძალიან სცხენია.
” ჩემი კლიენტი ფსიქოლოგიურად ძალიან ავადაა’ განუცხადა Binder-მა ჟურნალ Bild-ს სამშაბათს.
გერმანია შარშან გააშტერა თავისი დანაშაულის ამღიარებელი 43 წლის კანიბალი Armin Meiwes-ის პროცემა.
მან მოკლა და შეჭამა ამაზე თანახმა კაცი.
მას მიუსაჯეს 8,5 წლის პატიმრობა.
მაგრამ წინა თვეში ფედერალურმა სასამართლომ დაადგინა ახალი პროცესის ჩატარება ვინაიდან ბრალდება ითხოვს უფრო მძიმე
ღმერთი მოკვდა და მასთად ერთად მოკვდა ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის მორალი. სოკრატე, პლატონი, მათი მიმდევრები და ქრისტიანები სიცოცხლის მტერი იდიოტი მეოცნეები არიან// ეს ხალხის მტერზე ”უარესი ”წოდებაა”. ქრისტიანობა არნახული ბოროტებაა, ადამიანი არის მხეცსა და ზეადამიანს შორის გადაჭიმული თოკი ანუ ნაგავი. ის ან უნდა მოკვდეს ან გადაიქცეს ზეადამიან-ღმერთად. ესაა ფრიდრიხ ნიცშეს დოქტრინა.
მომავალი უკვე არის მოწინავე ტექნოლოგიის მფლობელთა და არა ამომრჩეველ არჩეულ ლიბერალთა ხელში. მოწინავე ტექნოლოგიის მფლობელები უკვე აწარმოებენ ფრიდრიხ ნიცშეს ”ზეადამიან ღმერთ” კიბორგებს. მომავალი აქვს იმას ვინც მოიგერიებს, გაუძლებს ან უსიტყვოდ დაემორჩილება მათ აგრესიას.
ხოდა ამ დოქტრინის ფართოდ გავრცელებამ გამოიწვია მრავალი უბედურება.
მე-18 საუკუნიდან, მარკიზ დე სადიდან მოყოლებული იძახდნენ რომ ღმერთი არაა, რომ სიცოცხლე არის ცოცხალ არსებათა ბრძოლა პირველობისთვის, ტერიტორიისთვის, რესურსებისთვის, ბატონობისთვის, რომ მთავარია ძლიერის სიამოვნება და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული და მივედით იქამდე რომ 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის შემდეგ მოხდა საშინელი სულიერი და მორალური კატასტროფა.
კაცობრიობას ჯერ გამოათაყვანებენ არნახულად თავისუფალი სექსით,ნარკოტიკებით, როკენროლით და მერე იქნება კიბორგების ისეთი ტირანია რომელთანაც შედარებით სტალინის ტოტალიტარიზმი ბავშვის ტიტინად გამოჩნდება.
აგე მეფე არტურის და მისი რაინდების და ჯენტლმენების ქვეყანა დიდი ბრიტანეთი უკვე ჩაუვარდა ხელში პედოფილებს.
1980-ან წლებში მრავალ პოლიციელს უბრძანეს შეეწყვიტათ ძიება ზოგი პოლიტიკური ფიგურის მიერ ჩადენილი სექსუალური დანაშაულების თაობაზე.
ლონდონში სკოტლანდ იარდს ბრალად სდებენ რომ ის ფარავდა და მალავდა 1970-1980-ან წლებში Westminster-ში პედოფილური ქსელის მოქმედებას.
პოლიციათა პოლიციამ განაცხადა რომ მან დაიწყო ძიება სულ მცირე 14 საჩივრის თაობაზე. მაგრამ ბრიტანულ მედიასთან ლაპარაკი უკვე დაიწყო ზოგმა ყოფილმა პოლიციელმა.
სახელგანთქმული BBC-იც დიდ ყურადღებას აქცევს ამ საქმეს. მისი წამყვანი Jimmy Savile-ს მიერ ჩადენილმა სექსუალურმა დანაშაულებმა შოკში ჩააგდო მთელი დიდი ბრიტანეთი.
ამჯერად ერთმა ყოფილმა პოლიციელმა თქვა რომ მას 1981 წელს უბრძანეს შეეწყვიტა მეთვალყურეობა რომლის დროსაც შეგროვდა სამხილები იმისა რომ ლიბერალ-დემოკრატი დეპუტატი Cyril Smith და სხვა პერსონები მონაწილეობდნენ სექსუალურ ორგიებში რომელთა დროსაც აუპატიურებდნენ ახალგაზრდა ბიჭებს.
Cyril Smith ფაქტზე დაიჭირეს და დაუყოვნებლივ გაუშვეს. ოპერაციაში მონაწილე ყველა გამომძიებელს უბრძანეს ყველა სამხილის // ვიდეოები, ფოტოები, ჩანაწერები// ჩაბარება. ყველას დაავალეს ხმის ჩაგდება, გაჩუმება სახელმწიფო საიდუმლოებების დაცვის კანონის სახელით.
სამაგიეროდ დადეს პირობა რომ პედოფილი დეპუტატი გაეცლებოდა პოლიტიკურ ცხოვრებას. პირობა არ შეასრულეს.
პირიქით, პედოფილი Cyril Smith აიყვანეს დიდი არისტოკრატის რანგში //anobli// და გარდაიცვალა 2010 წელს ისე რომ არავის შეუწუხებია.
ამ საქმის შესახებ იცოდნენ სახელმწიფოს მაღალ სფეროებში
ჯერ უცნობია თუ ვინ გასცა ბრძანება საქმის მოხრჩობის შესახებ. ფიქრობენ რომ ბრძანება მოდიოდა ძალიან მაღლიდან, როგორც ლონდონის Metropolitan Police-დან ისე პოლიტიკური ინსტიტუტებიდან რომელთაც სურდათ პედოფილურ ქსელებში მყოფი მათი წევრების დაცვა.
რამოდენიმე დღის წინ ტაბლოიდმა Mail on Sunday დაადასტურა რომ კონსერვატორმა პრემიერ მინისტრმა Margaret Thatcher-მა იცოდა რომ პოლიცია იკვლევდა 1970-1980-ან წლებში პედოფილთა ქსელის აქტივობას. გამოცემა განსაკუთრებით ეყრდნობა წერილს რომელიც მარგარეტ ტეტჩერს აფრთხილებდა იმის შესახებ რომ დეპუტატი
Cyril Smith-ის დიდი არისტოკრატის რანგში აყვანა სახელს გაუტეხავდა საპატიო დაჯილდოებათა სისტემას.
მიუხედავად ამისა მარგარეტ ტეტჩერმა გადაწყვიტა პედოფილი დეპუტატის დაჯილდოვება. ყველა დადუმდა.
იმდროინდელი ისტემბლიშმენტი პედოფილობას თვლიდა პედოფილ
პოლიტიკოსთა კარიერის „ უბრალო „ ეპიზოდად. დღეს ეს შოკის მომგვრელია.
David Cameron-მა დადო პირობა რომ გაასაჯაროებდა ამ საქმეს.
სკანდალი გაიგო ფართო საზოგადოებამ და მთავრობა იძულებული გახდა რომ დაეწყო მრავალი გამოძიება,, მაგრამ
Mail on Sunday ამბობს რომ Downing Street ხელს უშლიდა მარგარეტ ტეტჩერის მთავრობისთვის სახელის გამტეხი დოკუმენტების გამოქვეყნებას და მას უკან დაახევინა მხოლოდ მართლმსაჯულების ჩარევის საფრთხემ.
ზოგი დეპუტატი ამბობს რომ საქმის გახსნას ხელს უშლიდნენ David Cameron და მისი ვიცე პრემიერ მინისტრი ლიბერალ-დემოკრატი Nick Clegg. ისინი რა თქმა უნდა თავს იმართლებენ, მაგრამ სულ არ იქნება გასაკვირი თუ კი ისინი ცდილობენ დროის მოგებას. საპარლამენტო არჩევნებამდე 2 თვით ადრე სკანდალი სახელს უტეხავს მათ ორ პარტიას.
დიდ ბრიტანეთს ისევ აღელვებს ვესტმინსტერის პედოფილურ ქსელად წოდებულ რამესთან დაკავშირებული საქმეები.
ისევ ელიან ყოფილი მინისტრების, ყოფილი დეპუტატების და მათ მფარველთა დასჯას.
3 დიდი ტრადიციული პარტიის წევრებს, მთავრობის წევრებს, პოლიციის ოფიცრებს, მოსამართლეებს, სახელგანთქმულ პირებს და ბრიტანული ისტებლიშმენტის სხვა წევრებს ბრალად ედებათ ის რომ ისინი 1990-ან წლებამდე აუპატიურებდნენ პატარა ბიჭებს და ამბობენ რომ მათ მფარველობდა ხელისუფლება.
დაზვერვის სამსახური MI5-ის საბუთი ამბობს რომ მარგარეტ ტეტჩერის მთავრობამ იცოდა რომ მისი ზოგიერთი წევრი მიდრეკილი იყო ახალგაზრდა ბიჭების გაუპატიურებისკენ.
1986 წელს Cabinet Secretary-სთვის, ე.ი. პრემიერ მინისტრი მარგარეტ ტეტჩერის და მისი მთავრობის მდივნისთვის გადაცემულ წერილში MI5-ს პატრონი ღელავდა იმის გამო რომ საქმის გახმაურება ააღელვებდა საზოგადოებრივ აზრს. ის მიუთითებდა ჰომოსექსუალ დეპუტატ Peter Morrison-ზე, რომელიც იყო მარგარეტ ტეტჩერის ახლობელი.
იმავე წელს ეს ჰომოსექსუალი დეპუტატი გახდა კონსერვატორთა პარტიის ვიცე პრეზიდენტი.
MI5-ის წერილი წაიკითხეს, უჯრაში ჩადეს და ჰომოსექსუალ-პედოფილი დეპუტატი შემდეგ წელს დანიშნეს ენერგიის მინისტრად, 1990 წელს კი პრემიერ მინისტრის პირად მდივნად.
ტელეარხი Sky News-ის მოთხოვნით გამოჩნდა სხვა საბუთებიც უკვე მეორე კონსერვატორ Peter Hayman-ზე, ყოფილ დიპლომატზე რომელსაც ჰქონდა პედოფილური მასალები. ამავე დროს ის იყო გეების ლობის მიერ 1974 წელს დაარსებული პედოფილთა ასოციაცია Paedophile Information Exchange-ს წევრი.ეს ასოციაცია დაშალეს 1984 წელს.
სერ Peter Morrisson-ის და სერ Peter Hayman-ის სახელები ჩნდება სხვა ყოფილი მინისტრების, მაგ.სერ William van Straubenzee-ს დოკუმენტებზე. ეს ბატონი სახელმწიფო მდივანი და მინისტრი იყო 1970-ან წლებში. იყო კიდევ
პედოფილი სერ Leon Brittan რომელიც შინაგან საქმეთა მინისტრი იყო 1983-1985 წლებში. მას სხვა თანამდებობებიც ეკავა. ის იყო ევროკომისარიც. ეს ხდებოდა 1999 წლამდე.
23 წლის დავით ობერდორფი სამ საათზე მეტ ხანს უხსნიდა კოლმარის მოსამართლეებს თუ როგორ მოკლა 18 წლის რომ იყო სატანას გავლენით Kingersheim-ის 68 წლის მღვდელი Jean Uhl.
Oberdorf-მა მოყვა რომ ის ადგა დილით ძალიან ადრე, წავიდა სამუშაოზე. საღამოს კი, 20 საათზა და 30 წუთზემ როდესაც მუსიკა გაჩერდა ” მე თავში გავიგე ხმა რომელმაც ორჯერ მითხრა რომ უნდა მოვკლა მღვდელი. მე თავი ვიგრძენი უცნაურად, შიდა სიცხეც.” ობერდორფი დაბრუნდა სახლში, უსმინა ” ბლეკ მეტალს” და დაწვა. ” კრიზისი მძაფრი იყო, ოფლიანი ვიყავი, თითქოს ჩემზე ჭიანჭველები ფუთფუთებდნენ ფეხებიდან თავამდე.”
მაშინ ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა David-ისთვის : ” მე თითქოს მამოძრავებდა რაღაც ძალა. მან აიღო დანა, ბანდანა, ხელთათმანები, ველოსიპედით პრესბიტერიუმამდე მისულმა დარეკა კარზე. მან მღვდელს უთხრა მან შეიფარა ვიღაცის მკვლელი სტეფანი. მღვდელმა მას შესთავაზა ჟანდარმებთან დარეკვა.
” მე მქონდა სატანური გამონათება. მე ავდექი, დავარტყი, ის დაეცა. მე მაშინ ამოვიღე ჩემი დანა. მან მთხოვა მასთან ერთად ლოცვა. მან წარმოთქვა მამაო ჩვენო. მე მას ვუთხარი რომ მას დაავიწყდა ამინის თქმა.
მა მიპასუხა : ვიცი. თქვენ მას იტყვით ჩემთან ერთად. ” ობერდორფს უჭირდა თავის მოქმედებათა აღწერა. მან აიღო ქვაბი და თავში ხეთქა მღვდელს. და ამის შემდეგ მრავალჯერ დაარტყა დანა….33-ჯერ დაარტყა…
” არ ვიცი რატომ დავარტყი ამდენჯერ, არ მითვლია დარტყმები”, თქვა მკვლელმა სატანისტმა. სახლში დაბრუნებულს მას არ განუცდია ”არც კმაყოფილება, არც სიმშვიდე, არც საშინელება. მან შეჭამა 2 მანდარინი და დაწვა. მან აღიარა რომ ყველაფერი ამის შემდეგ ის იყო ისე თითქოს არაფერი მომხდარა. ” დაპატიმრებამდე არ მიფიქრია ამაზე”, თქვა დავიდ ობერდორფმა…. ის დაამწყვდიეს 20 წლით.
ნიცშე, მსოფლიო ომები, ტოტალიტარიტარიზმები, გენოციდები, 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია და მსგავსი მორალური თუ პოლიტიკურ-სოციალური არეულობები ვერ ამშვიდებს საზოგადოებას.
პარიზის რვთისმშობლის ტაძრის და ნიკორწმინდის მშენებელ საზოგადოებათა მოსპობა და ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის კულტურის უარყოფა აჩენს ფსიქიურ პრობლემებს და ავრცელებს სატანიზმს.
„ სატანიზმი საფრანგეთში უფრო და უფრო ხიბლავს და იზიდავს. ახალგაზრდებს. წაბილწვების, მკვლელობების, და უწესობა-უკანონობების. ფაქტების რაოდენობა იზრდება უკვე 10 წელია…უნდა. ვიცოდეთ რომ 15-ოდე ბავშვიდან ვინც თავი მოიკლეს რეგიონში Nord-Pas-de-Calais ამ ბოლო თვეებში ყველა დაუფარავად თვლიდა თავს სატანისტად !»
სექტანტური მოძრაობების სპეციალისტი. რელიგიათა ისტორიკოსი Jacques Cordonnier ღელავს ამ „ რელიგიური გადახრების „ გამო.
ის ფიქრობს. რომ სატანიზმი ხიბლავს და იზიდავს. უკვე 9-10 წლის ბავშვებს.
ძლივს მოზარდებად. გამხდარები კი ღიად გამოხატავენ თავის სატანისტობას ძალადობით თუ კრიმინალური აქტებით.
ეს მეცნიერი გვეუბნება რომ საფრანგეთში ყოველ წელს ჩადენილი დანაშაულებიდან სულ მცირე 500 ჩადენილია სატანისტების მიერ.
ერთადერთი მაგალითი. 2005 წელს 14 წლის 2 გოგო გადახტა Ivry-sur-Seine-ს კოშკის მე-17 სართულიდან.
ეს. თვითმკვლელობა თეატრალიზებული იყო: გოგონებმა დაპატიჟეს თანაკლასელები რათა ისინი ყოფილიყვნენ მე-17 სართულის ფანჯრიდან მათი გადახტომის, თვითმკვლელობის მოწმეები….
დღეს ვიცით რომ ეს. გოგონები სატანას. თაყვანისმცემლები //adoratrices de Satan// იყვნენ.
თვითმკვლელობამდე. რამოდენიმე დღით ადრე Julie-მ დაწერა თავის დღიურში ინტერნეტზე // ბლოგი // : „ არის ჭრილობა. საიდანაც მუდამ მოედინება სისხლი… ამ სიტყვებს თან ახლდა ხელფეხშეკრული და პირზე ალიკაპამოდებული გოგოს სადომაზოხისტური ფოტოების სერია: სიცოცხლის უარყოფა, ბოროტების აპოლოგია.
რელიგიის. ლექსიკონი ამბობს. რომ სატანიზმი არის: „ სატანას და ბოროტების სულების კულტი რომელსაც თან ახლავს დამახინჯებული რელიგიური რიტუალები
// შავი მესები, კუდიანობა-ჯადოსნობა-მაგია,sabbat, ღვთისმგმობელობა-წაბილწვა და სხვადასხვა რელიგიური პრაქტიკა //. „
ინტერნეტზე ჩაწერთ სიტყვას «Satan» როგორც გამღებ სიტყვას და ნახავთ ოფიციალურად აღრიცხულ 40-ოდე საიტს // სინამდვილეში ინტერნეტში თარეშობს სატანისტთა თუ მოსატანისტოთა ათასობით არაფორმალური ჯგუფი. აქ ნახავთ დაჯერებულ-დარწმუნებული მუტრუკების ასობით ბლოგს.
მაგ. 15 წლის Antoine: « მე თაყვანს ვცემ სატანას… მე მუდამ მოვიხრი ქედს სატანას წინაშეეე, მორჩა. „
ან კიდევ იგივე ასაკის სხვა მუტრუკი რომელიც ემუქრება ვიღაცას :
« სინამდვილე ისაა რომ თქვენ ჩვენი გეშინიათ. თქვენ არ იცით თუ რისი ჩადენა შეგვიძლია. მაშ, იცახცახეთ, ძრწოდეთ! უარესი მოვა. პარტია დაიწყო ! !»
არის სიკვდილის განმადიდებელი ნაწერებიც.
კლინიკოსი ფსიქოლოგი Christophe Allanic ამბობს. რომ სატანასკენ მოზარდს ექაჩება თავისი მშობლებისგან გამოყოფის სურვილი. ღმერთის. წინააღმდეგ აჯანყებული სატანას მსგავსად საკუთარი მეობის დამკვიდრების მსურველი ინდივიდუალისტი ახალგაზრდები. ხაზს უსვავენ თავის დაპირისპირებას მშობლების ავტორიტეტთან.
აჯანყებული ანგელოზი ეშმაკი ერთადერთია. ვინც გაბედა ღმერთის გამოწვევა. მოზარდისთვის ის განასახიერებს მაცდურს, ბრალმდებელს, აჯანყებულს, ცილისმწამებელს. ის გადაიქცა იდეალად ფრანგი ჯეელ-მუტრუკისთვის რომელსაც „ უნდა ავტონომია, ყოვლისშემძლეობა ღვთაებრივი კანონების გარეთ, ყველანაირი საზღვრების და შიშის დაძლევა., აბსოლუტური თავისუფლება, გამძაფრებული ლიბიდო, და ა.შ. //Christophe Allanic//.
გასატანისტობას თუ მოსატანისტობას ხშირად თან ახლავს გარეგნობის რადიკალური შეცვლა და გათავხედება.
„ მათ. უყვართ მარტო შავი ფერი, მათ იზიდავს rock metal-ის ყველაზე უხეში ფორმები, შემაძრწუნებელი, ზარდამცემი ფილმები, ვამპირიზმი, წარმართული ემბლემები, სამხედრო სამოსი, კელტური ჯვრები, კანის რიტუალური გაჭრა//scarifications // , სიკვდილის განმადიდებელი ნაწერები. ყველაფერი ეს ძალიან საგანგაშოა „, ამბობს მენტალური მანიპულაციების წინააღმდეგ ცენტრის პრეზიდენტი Daniel Groscolas //Centre contre les manipulations mentales.//
სამაგიეროდ. ყველა ამბობს. რომ სატანიზმი არ უნდა გავაიგივოთ გოთიზმთან // gothisme.//.
მოზარდები რომლებიც თავის. უგუნებობას და. ცუდად ყოფნას გამოხატავენ ფოლკლორული ელემეტებით და რომანტიკულ-ავადმყოფური იდეებით არ არიან სატანას თაყვანისმცემლები მაგრამ დღევანდელი გოთური მოძრაობა სატანისტთა საყვარელი კარია ვინაიდან „ ისაა ყველაზე ექსტრემელური. და. ყველაზე დამქცევ-დამღუპველი //la plus subversive»//.ამას ამბობს საფრანგეთის სექტარული გადახრების წინააღმდეგ სიფხიზლის და ბრძოლის სამინისტროთაშორისი მისიის //Mission interminérielle de vigilance et de lutte contre les derives sectaires, Miviludes// 2004 წლის ანგარიში.
ესაა მრავალ რამესთან დაკავშირებული და ბუნდოვანი რწმენის წვრილ-წვრილი ჯგუფები რომლებიც დღეს აერთიანებენ მრავალ ათას თაყვანისცემელს.
როგორც. წესი შეძლებული წრეებიდან გამოსული ბიჭ-ბუჭები კითხულობენ „ შავი პაპი „ Anton LaVey-ს „ სატანურ ბიბლიას „ //Satanic Bible// და არა ეგზიუპერის „ პატარა უფლისწულს „ თუ „ როლანდის სიმღერას „. სამი მუშკეტერიც აღარ ახსოვთ, თანამედროვე სატანიზმის დამფუძნებელი ანტონ ლავეის //გარდაიცვალა 1997 წელს// მიერ დაწერილი ეს ოხერი „ სატანური ბიბლია „ ფრანგულადაც ითარგმნა და მთელ მსოფლიოში გაიყიდა მისი 600 000 ეგზემპლარი. ესაა ეხლა ევროპელი სატანისტი მუტრუკების და გოგოცუნების სამაგიდო წიგნი.
ეს წიგნი არის მკრეხელობით სავსე 319 ფურცელი.
იქ შეიძლება წაიკითხოთ შემდეგი მოწოდება :
„ დაამკვიდრეთ, შეასრულეთ. უფრო ძლიერის კანონი და მთელი დედამიწა იქნება თქვენი. თქვენ ასე დაიპყრობთ და დაიმორჩილებთ მთელ დედამიწას…„ ან კიდევ :
„ შეაძრწუნეთ თქვენი მტერი, დარტყმას უპასუხეთ დარტყმით, ზიზღს და უკადრისობას უპასუხეთ ზიზღით და უკადრისობით… მუდამ 4-ჯერ, 100-ჯერ მეტად.„
ამ სიტყვებს ღიალებს ტრადიციული როკის ექსტრემისტული ვარიანტი black metal, რომელიც გაჩნდა 1980-ანი წლების ბოლოს. ესაა ღრიალი, სამგლოვიარო, დაკრძალვის და ულტრარეალისტური მიზანსცენები, დასახიჩრებათა, მასტურბაციათა, ჯვარზე გაუპატიურებების… ოდნავ შენიღბული „ სურათები „.
ჯგუფების სახელებიც არაორაზროვანია: : God Dethroned, Dark Funeral, Cephalic Carnage, Napalm Death…
რაც შეეხება. სიტყვებს სულისკვეთების გასაგებად საკმარისია ამ ფრაგმენტის გაცნობაც:
„ სიკვდილი ყველა ანგელოზს, დაე ჩამოცვივდნენ ციდან! სიკვდილი და ნგრევა, დაე. ეს საღამო ააგიზგიზოს სატანურმა მკვლელობამ ! დაე მოკვდეს წმინდა ღმერთი ! „
// «Mort à tous les anges, qu’ils tombent du ciel ! Mort et destruction, que le meurtre satanique s’enflamme ce soir ! Que Dieu saint meure !»//
ძალადობით სავსე ამორალური დღევანდელობით,სულიერი გაშტერებულ ბავშვებს და მოზარდებს ხიბლავს და იზიდავს სატანიზმი., დიდი ფრანგული გაზეთი Le Figaro,17.03.2006
„ სატანიზმი საფრანგეთში უფრო და უფრო ხიბლავს და იზიდავს. ახალგაზრდებს. წაბილწვების, მკვლელობების, და უწესობა-უკანონობების. ფაქტების რაოდენობა იზრდება უკვე 10 წელია…უნდა. ვიცოდეთ რომ 15-ოდე ბავშვიდან ვინც თავი მოიკლეს რეგიონში Nord-Pas-de-Calais ამ ბოლო თვეებში ყველა დაუფარავად თვლიდა თავს სატანისტად !»
სექტანტური მოძრაობების სპეციალისტი. რელიგიათა ისტორიკოსი Jacques Cordonnier ღელავს ამ „ რელიგიური გადახრების „ გამო.
ის ფიქრობს. რომ სატანიზმი ხიბლავს და იზიდავს. უკვე 9-10 წლის ბავშვებს.
ძლივს მოზარდებად. გამხდარები კი ღიად გამოხატავენ თავის სატანისტობას ძალადობით თუ კრიმინალური აქტებით.
ეს მეცნიერი გვეუბნება რომ საფრანგეთში ყოველ წელს ჩადენილი დანაშაულებიდან სულ მცირე 500 ჩადენილია სატანისტების მიერ.
ერთადერთი მაგალითი. 2005 წელს 14 წლის 2 გოგო გადახტა Ivry-sur-Seine-ს კოშკის მე-17 სართულიდან.
ეს. თვითმკვლელობა თეატრალიზებული იყო: გოგონებმა დაპატიჟეს თანაკლასელები რათა ისინი ყოფილიყვნენ მე-17 სართულის ფანჯრიდან მათი გადახტომის, თვითმკვლელობის მოწმეები….
დღეს ვიცით რომ ეს. გოგონები სატანას. თაყვანისმცემლები //adoratrices de Satan// იყვნენ.
თვითმკვლელობამდე. რამოდენიმე დღით ადრე Julie-მ დაწერა თავის დღიურში ინტერნეტზე // ბლოგი // : „ არის ჭრილობა. საიდანაც მუდამ მოედინება სისხლი… ამ სიტყვებს თან ახლდა ხელფეხშეკრული და პირზე ალიკაპამოდებული გოგოს სადომაზოხისტური ფოტოების სერია: სიცოცხლის უარყოფა, ბოროტების აპოლოგია.
რელიგიის. ლექსიკონი ამბობს. რომ სატანიზმი არის: „ სატანას და ბოროტების სულების კულტი რომელსაც თან ახლავს დამახინჯებული რელიგიური რიტუალები
// შავი მესები, კუდიანობა-ჯადოსნობა-მაგია,sabbat, ღვთისმგმობელობა-წაბილწვა და სხვადასხვა რელიგიური პრაქტიკა //. „
ინტერნეტზე ჩაწერთ სიტყვას «Satan» როგორც გამღებ სიტყვას და ნახავთ ოფიციალურად აღრიცხულ 40-ოდე საიტს // სინამდვილეში ინტერნეტში თარეშობს სატანისტთა თუ მოსატანისტოთა ათასობით არაფორმალური ჯგუფი. აქ ნახავთ დაჯერებულ-დარწმუნებული მუტრუკების ასობით ბლოგს.
მაგ. 15 წლის Antoine: « მე თაყვანს ვცემ სატანას… მე მუდამ მოვიხრი ქედს სატანას წინაშეეე, მორჩა. „
ან კიდევ იგივე ასაკის სხვა მუტრუკი რომელიც ემუქრება ვიღაცას :
« სინამდვილე ისაა რომ თქვენ ჩვენი გეშინიათ. თქვენ არ იცით თუ რისი ჩადენა შეგვიძლია. მაშ, იცახცახეთ, ძრწოდეთ! უარესი მოვა. პარტია დაიწყო ! !»
არის სიკვდილის განმადიდებელი ნაწერებიც.
კლინიკოსი ფსიქოლოგი Christophe Allanic ამბობს. რომ სატანასკენ მოზარდს ექაჩება თავისი მშობლებისგან გამოყოფის სურვილი. ღმერთის. წინააღმდეგ აჯანყებული სატანას მსგავსად საკუთარი მეობის დამკვიდრების მსურველი ინდივიდუალისტი ახალგაზრდები. ხაზს უსვავენ თავის დაპირისპირებას მშობლების ავტორიტეტთან.
აჯანყებული ანგელოზი ეშმაკი ერთადერთია. ვინც გაბედა ღმერთის გამოწვევა. მოზარდისთვის ის განასახიერებს მაცდურს, ბრალმდებელს, აჯანყებულს, ცილისმწამებელს. ის გადაიქცა იდეალად ფრანგი ჯეელ-მუტრუკისთვის რომელსაც „ უნდა ავტონომია, ყოვლისშემძლეობა ღვთაებრივი კანონების გარეთ, ყველანაირი საზღვრების და შიშის დაძლევა., აბსოლუტური თავისუფლება, გამძაფრებული ლიბიდო, და ა.შ. //Christophe Allanic//.
გასატანისტობას თუ მოსატანისტობას ხშირად თან ახლავს გარეგნობის რადიკალური შეცვლა და გათავხედება.
„ მათ. უყვართ მარტო შავი ფერი, მათ იზიდავს rock metal-ის ყველაზე უხეში ფორმები, შემაძრწუნებელი, ზარდამცემი ფილმები, ვამპირიზმი, წარმართული ემბლემები, სამხედრო სამოსი, კელტური ჯვრები, კანის რიტუალური გაჭრა//scarifications // , სიკვდილის განმადიდებელი ნაწერები. ყველაფერი ეს ძალიან საგანგაშოა „, ამბობს მენტალური მანიპულაციების წინააღმდეგ ცენტრის პრეზიდენტი Daniel Groscolas //Centre contre les manipulations mentales.//
სამაგიეროდ. ყველა ამბობს. რომ სატანიზმი არ უნდა გავაიგივოთ გოთიზმთან // gothisme.//.
მოზარდები რომლებიც თავის. უგუნებობას და. ცუდად ყოფნას გამოხატავენ ფოლკლორული ელემეტებით და რომანტიკულ-ავადმყოფური იდეებით არ არიან სატანას თაყვანისმცემლები მაგრამ დღევანდელი გოთური მოძრაობა სატანისტთა საყვარელი კარია ვინაიდან „ ისაა ყველაზე ექსტრემელური. და. ყველაზე დამქცევ-დამღუპველი //la plus subversive»//.ამას ამბობს საფრანგეთის სექტარული გადახრების წინააღმდეგ სიფხიზლის და ბრძოლის სამინისტროთაშორისი მისიის //Mission interminérielle de vigilance et de lutte contre les derives sectaires, Miviludes// 2004 წლის ანგარიში.
ესაა მრავალ რამესთან დაკავშირებული და ბუნდოვანი რწმენის წვრილ-წვრილი ჯგუფები რომლებიც დღეს აერთიანებენ მრავალ ათას თაყვანისცემელს.
როგორც. წესი შეძლებული წრეებიდან გამოსული ბიჭ-ბუჭები კითხულობენ „ შავი პაპი „ Anton LaVey-ს „ სატანურ ბიბლიას „ //Satanic Bible// და არა ეგზიუპერის „ პატარა უფლისწულს „ თუ „ როლანდის სიმღერას „. სამი მუშკეტერიც აღარ ახსოვთ, თანამედროვე სატანიზმის დამფუძნებელი ანტონ ლავეის //გარდაიცვალა 1997 წელს// მიერ დაწერილი ეს ოხერი „ სატანური ბიბლია „ ფრანგულადაც ითარგმნა და მთელ მსოფლიოში გაიყიდა მისი 600 000 ეგზემპლარი. ესაა ეხლა ევროპელი სატანისტი მუტრუკების და გოგოცუნების სამაგიდო წიგნი.
ეს წიგნი არის მკრეხელობით სავსე 319 ფურცელი.
იქ შეიძლება წაიკითხოთ შემდეგი მოწოდება :
„ დაამკვიდრეთ, შეასრულეთ. უფრო ძლიერის კანონი და მთელი დედამიწა იქნება თქვენი. თქვენ ასე დაიპყრობთ და დაიმორჩილებთ მთელ დედამიწას…„ ან კიდევ :
„ შეაძრწუნეთ თქვენი მტერი, დარტყმას უპასუხეთ დარტყმით, ზიზღს და უკადრისობას უპასუხეთ ზიზღით და უკადრისობით… მუდამ 4-ჯერ, 100-ჯერ მეტად.„
ამ სიტყვებს ღიალებს ტრადიციული როკის ექსტრემისტული ვარიანტი black metal, რომელიც გაჩნდა 1980-ანი წლების ბოლოს. ესაა ღრიალი, სამგლოვიარო, დაკრძალვის და ულტრარეალისტური მიზანსცენები, დასახიჩრებათა, მასტურბაციათა, ჯვარზე გაუპატიურებების… ოდნავ შენიღბული „ სურათები „.
ჯგუფების სახელებიც არაორაზროვანია: : God Dethroned, Dark Funeral, Cephalic Carnage, Napalm Death…
რაც შეეხება. სიტყვებს სულისკვეთების გასაგებად საკმარისია ამ ფრაგმენტის გაცნობაც:
„ სიკვდილი ყველა ანგელოზს, დაე ჩამოცვივდნენ ციდან! სიკვდილი და ნგრევა, დაე. ეს საღამო ააგიზგიზოს სატანურმა მკვლელობამ ! დაე მოკვდეს წმინდა ღმერთი ! „
// «Mort à tous les anges, qu’ils tombent du ciel ! Mort et destruction, que le meurtre satanique s’enflamme ce soir ! Que Dieu saint meure !»//…..
‘
კიბორგული რევოლუცია, კარგია თუ არა ეს ებრაელებისთვის ?
ბოლშევიკების არამზადობა არაფერია ამასთან შედარებით.
ხოდა ფრიდრიხ ნიცშეს მიმდევრებმა დაიწყეს Homo Sapiens-ის გადაკეთება ზეადამიან კიბორგ-”ღმერთად”.
გენური ინჟინერია, ნანოტექნოლოგია და ტვინის კომპიუტერთან დამაკავშირებელი ნაკეთობები მალე გადაგვაქცევენ ადამიანი-მანქანას ნაერთ არსებებად, ხსნის YuvaL Harari. რას ამბობენ ებრაული და მორალური ტრადიციები ამ პოსტადამიანურ მომავალზე?
1991 წლის ფილმში “Terminator 2: სამსჯავროს დღე- Judgment Day”, Arnold Schwarzenegger განასახიერებს რობოტის და ადამიანის კომბინაციას რომელსაც აქვს ადამიანის კანი და სისხლი, რობოტის ნაწილი და თავში ინფორმატიკული ჩიპი. მას ვერაფერს უშვრება ვერც ტყვიები და ვერც უბედური შემთხვევები. მას აქვს ზეადამიანური ძალა, ენციკლოპედიური ტვინი და ვერც ერთი ადამიანი ვერ ერევა მას. ის გააგზავნეს დროში პატარა ბიჭის დასაცავად.
მაგრამ ამ უძლეველ კიბორგს ბევრი რამე აკლია. მას არ ესმის თუ რატომაა ცუდი ადამიანების დახოცვა, მას თითქოს არა აქვს ემოციები და თანაგრძნობის უნარი.
ფილმში შვაეცენეგერის კიბორგი იცვლება. ის სწავლობს არგოს. ” ეხლა ვიცი თუ რატომ ტირი, მაგრამ მე თვითონ ტირილი არ შემიძლია.”
Terminator მეცნიერული ფანტასტიკაა ? სამწუხაროდ არა.
ამერიკელმა მკვლევარებმა დამბლადაცემულ პაციენტებს თავში ჩაუდგეს ჩიპი რომლის მეშვეობითაც დაბლადაცემულებმა შეძლეს რობოტული ხელის ამოძრავება. იგი ტექნოლოგიის მეშვებით ჯამრთელ ადამიანს შეიძლება მისცენ 6 დამატებითი ხელი რომლებსაც ის გააკონტროლებს აზრით.
შეიძლება შექმნან სუპერჯარისკაცი რომელსაც დამატებითი კიდურების სახით ექნება თოფები და შუბები.
ტექნოლოგია შესაძლებელს ხდის ასეთ ფოკუსებს. ბევრი გახარებულია ამით, ბევრს კი ეს თავზარდაცემულია და თავს უძლურად გრძნობს.
რა გვხდის ადამიანებად და არის თუ არა საკრალური ხაზი რომელიც არ უნდა გადავლახოთ?
მომავალში ჩაძირვისას უნდა დავუბრუნდეთ წარსულს, ეროვნულ და ეთიკურ ტრადიციებს ამის გასარკვევად.
Le futur post-humain
იერუსალიმის ებრაული უნივერსიტეტის პროფესორმა, Yuval Noah Harari-მ, ავტორმა სახელგანთქმული ნაშრომისა ”Sapiens: კაცობრიობის მოკლე ისტორია” განუცხადა Times of Israel-ს რომ ჩვენ ნამდვილად ვართ რევოლუციის გარიჟრაჟზე.
” ისტორიის მანძილზე იყო ეკონომიკური, პოლიტიკური და ტექნოლოგიური რევოლუციები მაგრამ ადამიანის ბუნება უცვლელი რჩებოდა.
დღევანდელ ადამიანს აქვს იგივე სხეული და სული რაც ჰქონდათ ძველ ეგვიპტელებს და რომის იმპერიის მკვიდრებს.
ეხლა კი მიადგნენ ადამიანს რამოდენიმე ათწლეულში გენური ინჟინერიიღ , ნანოტექნოლოგიით და სხვა ხრიკებით გარდაქმნიან,გადააკეთებენ ჩვენს სხეულს და სულს დს არა მარტო ჩვენს ინსტრუმენტებს და პოლიტიკას.
21-ე საუკუნის ეკონომიკის მთავარი ნაწარმი-ნაკეთობები იქნება ადამიანების სხეულები და სული.
Harari ამბობს რომ როდესაც ვფიქრობთ მომავალზე საზოგადოდ ვდიქრობთ სამყაროზე სადაც ადამიანები ყველანაირად ერთნაირები არიან მაგაგრამ სარგებლობენ უკეთესი ტექნოლოგიით: ლაზერის პისტოლეტებით, გონიერი რობოტებით და სინათლის სიჩქარით მოზრავი კოსმიური ხომალდებით.
არადა მომავალ ტექნოლოგიებს შეუძლიათ ჩვენი სხეულის და სულის შეცვლაც.
პროგრესისტების ავანგარდი არ კმაყოფილდება მანქანების და ინსტრუმენტების შეცვლით. ის ადამიანსაც გადააკეთებ-გადმოაკეთებს.
ყველაზე საკვირველები იქნებიან არა კოსმიური ხომალდები არამედ მათი პილოტები.
Harari ამბობს რომ პრობლემები რომლებიც დღეს აწუხებს კაცობრიობას, ვთქვათ მსოფლიო ეკონომიკური კრიზის, აგრესიული ისლამიზმი თუ ვითარება უკრაინაში სულელურ ბავშვურ ტიტინად გამოჩნდება ადამიანის გაუმჯობესების საკითხთან შედარებით.
”’ ბიოტექნოლოგია ხელოვნური ინტელექტის განვითარება ისეთი ტემპით და რიტმით მიდის რომ 200 წლის შემდეგ დედამიწა აღარ იქნება ჩვენნაირი ადამიანებით. ჩვენ ალბათ ვართ Homo Sapiens-ის ერთ-ერთი ბოლო თაობა.
ჩვენ ალბათ გვაცლიან შვილიშვილების გაჩენას მაგრამ სულ არა ვარ დარწმუნებული იმაში რომ ჩვენ შვილიშვილიშველებს ეყოლებათ შვილიშვილები.
ან ჩვენი შველიშვილების შვილიშვილები ადამიანები აღარ იქნებიან.
ისინი ჩვენგან უფრო განსხვავებული იქნებიან ვიდრე ნეანდერტალელები თუ შიმპანზეები.
Harari -ს აზრებს ბევრი იზიარებს. ბესტსელერებად ქცეულ მის წიგნებს კითხულობენ პრეზიდენტები, პრემიერ მინისტრები, პარლამენტარები, საზოგადო მოღვაწეები და სტუდენტები.
Harari ანგარიშს უწევს Silicon Valley-ში და მთელი მსოფლიოს ტექნოლოგიურ ცენტრებში გავრცელებულ რწმენას რომლის თანახმადაც რამოდენიმე თაობაში ტექნოლოგია შეცვლის ადამიანის არსებობას ჩვენთვის წარმოუდგენელი სახით.
ფანტასტი მწერალი Vernor Vinge ამბობს რომ ეს მოხდება 2030 წელს, Google-ს კადრი Ray Kurzweil ამბობს რომ ეს მოხდება 2045 წელს.
ტრანსჰუმანისტი-პოსტჰუმანისტების უმრავლესობა ფიქრობს რომ ადამიანს ღმერთად გადააქცევს ხელოვნური ინტელექტი მაშინ როდესაც რობოტები გააცნობიერებენ საკუთარ თავს.
Kurzweil-მა წარმოიდგინა უტოპია როდესაც სულ მცირე ზოგი ადამიანი გადაიქცევა ადამიანი-მანქანის ნაერთ კიბორგად და მიაღწევს უკვდავებას.
სხვებს, მაგალითად ფიზიკოს Stephen Hawking-ს თუ ბიზნესმენს ტექნოლოგიაში Elon Musk-ს ეშინიათ რომ ხელოვნურად გონიერი რობოტები აჯანყდებიან მათი შემქმნელების წინააღმდეგ და დახოცავენ მათ.
Harari-ს აზრი უფრო ახლოა Kurzweil-ის აზრთან :
” მე უფრო ვფიქრობ რომ ადამიანები შეერევიან რობოტებს.
მე ნაკლებად ვფიქრობ რომ ისინი აჯანყდებიან ადამიანების წინააღმდეგ და დახოცავენ მათ. ჩვენი მკვლელი ბოროტი ხელოვური ინტელექტი არაა უდიდესი საფრთხე.
უდიდესი საფრთხეა ადამიანის გონიერებაზე უფრო ძლიერი ხელოვნური გონიერება რომელიც ადამიანებს გადააქცევს უვარგის უსარგებლო ბეჩავ რამეებად.
ინფორმატიკის ალგორიტმები დაეწევიან ადამიანებს უფრო და უფრო მეტ სფეროში. კომპიუტერებს ვერ ექნებად ადამიანის სვინდისი მაგრამ უსვინდისო კომპიუტერებს ადამიანურ ინტელექტზე უფრო ძლიერი ინტელექტი ექნებათ და ისინი ადამიანებს შეცვლიან საქმიანობის მრავალ სფეროში.
კომპიუტერებს არ სჭირდებათ სვინდისი, მათ მარტო ინტელექტი სჭირდებათ.
ტექნოლოგია მიგვათრევს რადიკალურად ახხალ სამყაროში, რისი თქმა შეუძლია ამის შესახებ ებრაულ ტრადიციას? ასე მაგალითად ადამიანის ქედმაღლობა ხომ არაა ღმერთის ქმნილების მოთითხვნა ?
არა, ამბობს New York Medical College-ს ბიოსამედიცინო ეთიკის და ჰუმანიტარული მეცნიერებების პროგრამის ხელმძღვანელი რაბინი Ira Bedzow. საზოგადოდ ებრაული ტრადიცია იწონებს მედიცინას რომელიც შეიძლება გულისხმობდეს ადამიანის გაუმჯობესებასაც.
ასე მაგალითად არსებობს თანამედროვე რაბინთა პასუხები ესთეტიკური ქირურგიის საკითხებზე. ზოგი ამბობს რომ ესთეტიკური ქირურგია აკრძალულია თუ კი ის სცდება მკუნალობის ფარგლებს.
რაბინი Moshe Feinstein ამბობს რომ ეს არაა ცუდი თუ ადამიანი გრძნობს რომ ის არ იცავს საზოგადოებრივ ნორმებს ,თუ ეს მას დაეხმარება დაქორწინებაში ან უკეთესად იგრძნობს თავს ასე.
ამ ლოღიკით საზოგადებაში სადაც ჩვეულებრივი რამეა 8-ხელიანი ადამიანების არსებობა და ვინმეს უნდა 6 რობოტული ხელის დამატება ქონდეს. მე არ მომინდება ეს მაგრამ ვისაც უნდა ქონდეს, ამბობს Bedzow .
Bedzow-ს მოყავს midrash რომლის თანახმადაც ღმერთის ქმნილების გაუმჯობესება კარგია თუ კი მიზანი მორალურია. ერთმა ბოროტმა რომაელმა პროვოკატორმა კითხა Rabbi Akiva-ს ღმერთის ქმნილებებია უფრო დიდი თუ ადამიანის ქმნილებები. აკივამ ის გააკვირვა პასუხით.
” ღმერთმა შექმნა ხორბალი, ადამიანმა ხორბლიდან გამოაცხო ნამცხვარი და განა ნამცხვარი უკეთესი არაა? იგივეა წინადაცვეთაზე. ღმერთს რომ ანდომოდა რომ ებრაელებს წინადაცვეთა გაეკეთებინათბავშვები უკვე წინადაცვეთილები გაჩნდებოდნენ. მაგრამ დიდმა ღმერთმა მოგვცა მცნებები ჩვენი ხასიათის დასხვეწად”.
მიუხედავად ამისა Bedzow-მა თქვა რომ წითელი ხაზია ემბრიონების გენეტიკური მოდიფიკაცია.
” უნდა ვიკითხოთ მშობლები მათი შვილების მფლობელები არიან თუ უბრალოდ აღმზრდელები. როდესაც გენეტიკური ინჟინერიის პროცედურები ,მაგალითად, ჯერ კიდევ ექსპერიმენტულია, უნდა გავითვალისწინოთ ის საფრთხე რომელიც ემუქრება სხვის სიცოცხლეს.
ვის ეშინია კიბორგად გახდომა ?
Yuval Noah Harari-ს თანახმად ჩვენ გვეშინია ცვლილების და უცნობის. მაგრამ ცვლილება გარდაუვალია და ჩვენ უნდა დავუპირისპირდეთ მას და არ გავექცეთ.
ფილოსოფოსი და ინფორმატიკოსი Jaron Lanier,ვირტუალური რეალობის ერთ-ერთი პიონერი არის ტრანსჰუმანიზმ-პოსტჰუმანიზმის და პოსტჰუმანიზმის, კიბორგიზმით უკვდავების ხედვის გამორჩეული კრიტიკოსი.
მას არ აწუხებს ადამიანის ცვლილების იდეა.
მან Times of Israel-ს უთხრა რომ ადამიანები დიდად შეიცვალნენ დროთა მანძილზე. ჩვენ ეხლა ვცხოვრობთ ორჯერ უფრო დიდხანს.
ჩვენ შეგვიძლია თავიდან ავიცილოთ ადრე ფართოდ გავრცელებული მრავალი ავადმყოფობა. ჩვენ გვაქვს უკეთესი საკვები. ჩვენ ვართ უფრო უნარიანები, უფრო დიდები. მრავალი არგუმენტის თანახმად გაძლიერდა ადამიანის ინტელექტუალური უნარი. ადამანთა ცვლილება არაა შემაწუხებელი.
Lanier-ს აღიზიანებს ის რომ ხელოვნური ინტელექტის და ადამიანის კიბორგიზაციის მოყვარულთა მიერ გამოწვეული ცვლილება უეცარია რაც გარდაქმნის ყველაფერს ერთდროულად.
”თუ კი გინდათ სწრაფი და ამ დონის ცვლილება ეს ნიშნავს იმას რომ თქვენ უპირისპირდებით სწავლას და მეხსიერებას ვინაიდან სწავლა და გახსენება ხდება თანდათანობით.
ამ გაგებით პოსტჰუმანიზმ-ტრანსჰუმანიზმი ღრმად ანტიებრაულია იმიტომ რომ ის რაც ებრაულმა ტრადიციამ მისცა მსოფლიოს არის მეხსიერების იდეა.
ჩვენ ვინახავთ თორას, ჩვენ ყურადღებით გადავწერთ ხოლმე მას რათა არ დავივიწყოთ.
ათი მცნებიდან ზოგიერთი ეხება რაღაცის გახსენებას , შაბათის გახსენებას, ღმერთის ბუნების გახსენებას. მეხსიერებას აქვს დიდი მნიშვნელობა.
არადა ადამიანების რობოტებთან შერწყმის იდეა სწორედ მეხსიერების უარყოფაა. ესაა ყველაზე ანტიებრაული იდეა ისტორიაში.
ისტორია სავსეა შემთხვევებით როდესაც ახალი და რევოლუციური ტექნოლოგია ან ასეთ ტეგნოლოგიათა ერთობლიობა სრულიად ცვლის ადამიანთა ცხოვრებას.
ცვლილება ხშირად იმდენად დრამატულია რომ იმათ ვინც იცხოვრეს ტექნოლოგიურ ნახტომამამდე არ ესმით თუ როგორ აზროვნებენ შემდეგი თაობები. ცვლილებამდელი ადამიანებისთვის შმდეგი თაობა მისი აზროვნებით და მსოფლმხედველობით გავს უცხოპლანეტელებს.
ასეთ დრამატულ ცვლილებებს ფრანგულად უწოდებენ Singularité -ს,თავისებურებას,უცნაურობას. ცნება აღებულია მათემატიკიდან და აღწერს წერტილს,მდგომარეობას რომლის დამახიეთებელ თვისებებსაც ჩვენ ვერ აღვწერთ. ესაა ადგილი სადაც განტოლებები ფუნდამენტურად გიჟური და უაზრო ხდება.
La singularité ანუ თავისებურება-უცნაურობა სახელგანთქმული გახდა ბოლო ოც წელში ორი მოაზროვნის წყალობით.
პირველია მეცნიერი და მეცნიერული ფანტასტიკის მწერალი Vernor Vinge, რომელმაც 1993 წელს დაწერა რომ 30 წელში ჩვენ გვექნება ადამიანური გონების შექმნის საშუალებები. ცოტა ხნის შემდეგ კი ადამიანის ხანა დამთავრდება.
Singularité-ს მეორე გამოჩენილი წინასწარმეტყველია Ray Kurzweil წიგნში The Singularity Is Nearer ამბობს რომ 2045წლისთვის იქნება ისეთი ცვლილებები რომლებიც შეცვლის საზოგადოების ბურჯებს, მთლიანად შეიცვლება ჩვენი მსოფლმხედველობა.
Kurzweil ფიქრობს რომ მალე გააკეთებენ ზეადამიანურ ხელოვნურ ინტელექტს რომელიც მოგვცემს უკვდავებას.
” ტექნოლოგიის სამყაროში ოცნებობენ სიკვდილის დამარცხებაზე ტექნოლოგიის მეშვეობით.
ეს რომმოხდეს ჩვენ უნდა შევწყვიტოთ შვილების გაჩენა და ჩვენ ძალიან სწრაფად გადავიქცევით დიდად მოწყენილ და მოსაწყენ პლუტოკრატიად.
ჩვენ შეიძლება დაგვჭირდეს ახალი ტიპის სიკვდილის მოგონება და ეს იქნება სიკვდილის ყველაზე უარესი სახეობა.”
«
Lanier ამბობს სხვა საკვირველ რამეს : როდესაც ვლაპარაკობთ უკვდავებაზე კიბორგიზმის მეშვეობით ჩვენ ფაქტიურად ვლაპარაკობთ უთანასწორობაზე.
” ტექნიკურ სამყაროზე არ ლაპარაკობენ უკვდავებაზე ყველასთვის.
ბიოლოგიური უკვდავება იქნება ელიტის ზოგი წევრისთვის, დანარჩენებისთვის კი იქნება სიმულირებული უკვდავება, ხელოვნური ინტელექტის პროგრამა რომელიც ქმნის პიროვნებათა ფანტომებს რათა მათმა ოჯახმა შეძლოს მათი გახსენება.
Harari ამბობს რომ ეხლა ახლა არის გარდამტეხი ხანა. მდიდრები და ძლიერები მუდამ ამბობდნენ რომ ისინი ყველაზე უფრო გონიერები, ყველაზე უფრო მამაცები, ყველაზე უფრო შემოქმედებითები, ყველაზე უფრო ძლიერები იყვნენ და არიან. მაგრამ ასე სულაც არ ყოფილა. იმპერატორის ფიზიკური და ინტელექტუალური თავისებურებები დიდად არ განსხვავდებოდა გლეხების ფიზიკური და ინტელექტუალური თავისებურებებისგან.
სულ ახლო მომავალში კი კაცობრიობა შეიძლება დაიყოს ბიოლოგიურ კასტებად. უმაღლესი კასტები იყიდიან გაუმჯობესებულ უნარებს თავისთვის და თავისი შვილებისთვის.
ეს ტექნოლოგიით გაუმჯობესებული ადამიანები მართლაც შეიძლება იყვნენ ყველა დანარჩენზე ფიზიკურად და ინტელექტუალურად უფრო ძლიერები.
ღარიბ-ბეჩავები რომლ ებიც ვერ შეძლებენ გამაძლიერებელი ტექნოლოგიური ელემენტებს, ბიონიკური პროტეზების და ა.შ. ყიდვას მარგინალიზებული იქნებიან.
ა.წ. მეორე-მესამე საუკუნიდან გაჩნდა ქრისტიანობის ერთ-ერთი უდიდესი მეტოქე გნოსტიციზმი.
ის ქადაგებდა რომ ადამიანები არიან ცუდი ღმერთი დემიურგის მიერ შექმნილ ცუდ და არასრულყოფილ, ბოროტებით სავსე მატერიალურ სამყაროში დამწყვდეული უბიწო უმანკო ღთაებრივი სულები. და რომ მათი სხეულიც ამ უვარგისი და ბოროტებით სავსე სამყაროს უვარგისი ნაწილია.
მის მიმდევრებს გნოსტიციზმი პირდებოდა ღვთაებრივი სამყაროს საიდუმლო ცოდნას.
ღვთაებრი არსის ნაწილაკები თუ მარცვლები //ეონები// ტრანსცენდენტური ღვთაებრივი სამყაროდან ჩამოცვივდნენ ბოროტებაში ჩაფლულ მატერიალურ სამყაროში და დამწყვდეულები არიან ადამიანების ცუდ არასრულყოფილ,ხრწნად,სუსტ,მოკვდავ სხეულებში//.
საიდუმლო ცოდნის მფლობეუცლ ღვთაებრივ სულს შეუძლია დაბრუნება თავის ტრანსცენდენტურ ზეციურ სამშობლოში.
მოკლედ ადამიანი არის უცოდველი , ცუდი ღმერთის მიერ ბოროტებით სავსე სამყაროში გატანჯული არსება და არა ეშმაკს აყოლილი ცოდვილი ამიტომ ამ სამყაროდან განთავისუფლების საშუალებაა საიდუმლო ცოდნა და არა ღმერთის, მისი ქმნილებების და მოყვასის სიყვარული.
სოციალურ პოლიტიკური თუ ინდუსტრიული რევოლუციებით, ლოკალური, რეგიონალური თუ მსოფლიო ომებით და გენოციდებით გამოთაყვანებულმა ცივილიზე
ბულმა მსოფლიომ დაკარგა ტრადიციული რწმენა და ისტორიული მსოფლმხედველობა.
აი ამ მორალური და ფსიქიური ქაოსის დროს 1960-ან წლებში ახალმა მემარცხენეებმა,სამოქალაქო უფლებების დამცველებმა და ბიტნიკურმა კონტრ-კულტურამ აშშ-ში შვა ტრანსჰუმანიზმიც.
ნიცშეანურ და გნოსტიკურ ზმანებებში მონავნავე ექსტრემისტი ტრანსჰუმანისტები ფიქრობენ რომ ადამიანი ბოლოს და ბოლოს უახლესი ტექნოლოგიების გამოყენებით მოკლავს სიკვდილს და მოიპოვებს უკვდავებას.
ექსტრემისტ თუ ”რბილ” ტრანსჰუმანისტებს უნდათ ყველაფერი კარგი და საუკეთესო ანუ მოწინავე ტექნოლოგიების გამოყენებით ავადმყოფობის, სიბერის და სიკვდილის მოსპობა. მაშ, მათ უნდათ ყველანაირი საზღვრის მოსპობაც.
ისინი ამბობენ რომ ადამიანი არაა ბოროტებით სავსე არასრულყოფილი ხილული მატერიალური სამყაროს შემქმნელი შტერი თუ ბოროტი დემიურგის მონა, რომ მას შეუძლია თავისი ევოლუციის წარმართვა და მოწინავე ტექნოლოგიების გამოყენებით თავისი უბადრუკი სხეულის გარდაქმნა უკვდავი ყოვლისშემძლე და ყოვლისმცოდნე სუბიექტის კორპუსად.
Silicon Valley-ს გულში, კალიფორნიაში, ნასას კამპუსზე არის გუგლის მიერ დაფინანსებული უნივერსიტეტი, გააზრების ჯგუფი და საწარმოთა ინკუბატორი Singularity University.
კონცეფციის ავტორი Raymond Kurzweil ამბობს რომ 2045 წლისთვის მოხდება უმნიშვნელოვანესი გარდატეხა-კომპიუტერები ადამიანზე უფრო გონიერები იქნებიან და ადამიანებმა თუ კი მათ არ სურთ მანქანების მონებად გადაქცევა საკუთარ სხეულში უნდა ჩართონ ტექნოლოგიები. ასე ისინი იქნებიან უფრო გონიერები, უფრო ღონიერები და უფრო დიდხანს იცოცხლებენ, მათ ასე შეიძლება მრავალი საუკუნე იცხოვრონ.
Pour se préparer à ce « transhumanisme », les multinationales américaines – et chinoises – investissent des milliards.L’avènement de cet « homme augmenté », ou « H+ », n’est pas de la science-fiction. D’ores et déjà, les exosquelettes permettent aux paralytiques de marcher et aux soldats (américains) de porter des poids considérables (jusqu’à 100 kilos), leurs mains et jambes bioniques étant directement commandées par le cerveau, sans parler du cœur artificiel récemment greffé à un patient français. Principal problème aujourd’hui : le prix de ces bijoux technologiques… Mais s’ils venaient à se démocratiser ?
Pour Hervé Chneiweiss, « le transhumanisme est la religion de la technologie, mais en cela elle n’est pas très nouvelle. Déjà les chamans recherchaient l’élixir de l’immortalité. Aujourd’hui, les transhumanistes pensent l’avoir trouvé dans les technologies NBIC. Le discours n’a pas changé depuis 30 000 ans ». Selon le neurologue, la vision du monde transhumaniste, et notamment le fameux moment de la « singularité » de Kurzweil, ne correspond en rien à la réalité scientifique. « Croire que l’on peut assimiler la mémoire humaine à des disques durs est erroné. Les transhumanistes ont une vision purement mécanique du vivant. Ils font fi de l’inattendu, de l’interaction, de la surprise, de l’émotion. Avec l’avancée des connaissances actuelles, beaucoup de leurs discours ne tiennent pas la route. » C’est pourquoi il les qualifie de « simplistes », de « futuristes rétrogrades » et « d’élucubrations fantaisistes ».
Pour Hervé Chneiweiss, « le transhumanisme est la religion de la technologie, mais en cela elle n’est pas très nouvelle. Déjà les chamans recherchaient l’élixir de l’immortalité. Aujourd’hui, les transhumanistes pensent l’avoir trouvé dans les technologies NBIC. Le discours n’a pas changé depuis 30 000 ans ». Selon le neurologue, la vision du monde transhumaniste, et notamment le fameux moment de la « singularité » de Kurzweil, ne correspond en rien à la réalité scientifique. « Croire que l’on peut assimiler la mémoire humaine à des disques durs est erroné. Les transhumanistes ont une vision purement mécanique du vivant. Ils font fi de l’inattendu, de l’interaction, de la surprise, de l’émotion. Avec l’avancée des connaissances actuelles, beaucoup de leurs discours ne tiennent pas la route. » C’est pourquoi il les qualifie de « simplistes », de « futuristes rétrogrades » et « d’élucubrations fantaisistes ».
ne perspective glaçante pour l’écrivain et journaliste Jean-Claude Guillebaud, qui dénonce une « idéologie » caractérisée par de « l’enthousiasme, du dogmatisme, voire de l’intégrisme », où il décèle « un fond de folie et d’utopie tragique ». Il s’inquiète surtout de son eugénisme latent, rendu possible par les dernières découvertes génétiques, et notamment le séquençage de l’ADN. Selon lui, les Allemands seraient particulièrement inquiets, car « ils ont vu avec Hitler et les nazis jusqu’où pouvait aller une pensée technoscientifique partagée par tous ». À ce titre, l’intellectuel américain Francis Fukuyama estime que le transhumanisme est « l’idée la plus dangereuse au monde ». Pour Jean-Claude Guillebaud, cependant, « elle est très difficile à combattre, car comment dire non à l’amélioration des capacités de l’homme et à la régénération de handicaps ? Où placer le curseur, l’interdit, la limite ? ». L’un des enjeux cruciaux serait ce qu’il appelle « les géno-dollars », ces « profits gigantesques générés par l’industrie génétique ». Le trans-humain, une simple question de gros sous ?
Analyse de la pensée transhumaniste et esquisse des conséquences qu’elle pourrait avoir sur l’humanité.
Qu’est-ce que le transhumanisme ? Si le terme apparaît pour la première fois en 1957 sous la plume de Julian Huxley, c’est surtout à partir de 1980 qu’il sera utilisé pour désigner la double réalité technique et philosophique naissante suite au développement de quatre sciences majeures : la nanotechnologie, la biotechnologie, la technologie de l’information et la technologie du cerveau (NBIC).
Dans la perspective transhumaniste, ces sciences peuvent être utilisées pour ceux qui désirent se servir de la technologie pour accroître leurs capacités physique, mentales ou reproductives et d’être davantage maîtres de leur propre vie, quitte à s’épanouir en transcendant nos limites biologiques actuelles. [1]
Les progrès exponentiels de ces sciences combinées sont tels que les responsables du mouvement transhumaniste, comme Raymond Kurtzweil, affirme que l’être humain en tant qu’espèce sera dépassé à l’horizon de l’année 2030.
C’est surtout la convergence des quatre sciences qui permettent cet extraordinaire bon technologique. Or, ces découvertes scientifiques et les applications qui en découlent transformeront tellement la société et surtout l’homme que la vie quotidienne et le rapport au monde en sera bouleversé.
À titre d’exemple de ces applications prévues, on peut citer pêle-mêle : des greffes d’organes artificiels, la mise au point de cornées construites à partir de polymères, des yeux bioniques affichant des informations à la demande, des puces greffées dans le cerveau capables d’augmenter la mémoire ou les capacités de raisonnement, une intervention illimitée sur le développement de l’embryon, etc. Le transhumanisme touche tous les aspects de la vie et s’appuie sur une philosophie et une certaine vision de la vie.
L’être humain 2.0
Car c’est bien à une nouvelle vision d’ensemble de l’existence et à une nouvelle définition de la vie qu’appelle le transhumanisme. Ainsi le corps de « l’être humain 2.0 » devrait voir le jour à partir de 2030. Sa nouveauté ? Être saturé de nano-robots qui détruiront les agents pathogènes, corrigeront les erreurs de notre ADN, élimineront les toxines et effectueront toutes sortes d’autres tâches pour améliorer notre bien-être physique [2]. C’est bien d’une fusion entre l’homme et la machine qu’il s’agit. Comme le signale Jean-Michel Truong : les ordinateurs étaient à l’origine des machines très grossières et distantes, dans des pièces climatisées où travaillent des techniciens en blouse blanche. Ils sont ensuite arrivés sur nos bureaux, puis sous nos bras et maintenant dans nos poches. Bientôt, nous n’hésiterons pas à les mettre dans notre corps et notre cerveau [3] et le scientifique Joël de Rosnay de surenchérir : l’homme du futur sera le résultat d’une complémentarité, et il faut l’espérer, d’une symbiose, entre un être vivant biologique et ce micro-organisme hybride (électronique, mécanique, biologique) qui se développe à une vitesse extraordinaire sur la terre et qui va déterminer, en partie, son avenir [4].
Selon Jean-Guilhem Xerri, trois étapes sont à envisager dans ce développement de l’être humain :
1) L’homme réparé qui pourra remplacer de plus en plus facilement ses membres ou ses organes abîmés par des prothèses ou des nouveaux organes.
2) L’homme transformé qui sera implanté de puces bioélectroniques capables de détecter toutes les anomalies et de les corriger. Il sera aussi capable de coupler son cerveau à des cerveaux informatiques et à s’interfacer à des machines. Ce faisant, il s’ouvre à des perceptions encore inconnues jusqu’ici (qui peut imaginer ce que c’est que d’avoir sa conscience projetée dans Internet, de voir par l’œil de sa caméra de surveillance, de sentir une couleur, de goûter un son ?)
3) L’homme augmenté qui sera l’ultime phase de développement. Ici, on peut réellement parler de cyborgs tel que la littérature de science-fiction nous en montre depuis un siècle : puces installées dans le cerveau décuplant les capacités cognitives ou régulant les réactions émotionnelles, robustesse physique décuplée, réflexes époustouflants, capacité de se reproduire sans relation sexuelle au moyen de matrice artificielle et surtout une santé qui vacille de moins en moins et s’auto-répare avec de plus en plus d’efficacité jusqu’à rallonger drastiquement l’espérance de vie… voire de vaincre la mort [5].
À nouveau, on peut difficilement imaginer ce que serait ce monde d’interconnectés transformés et immortels reprogrammés pour la félicité perpétuelle. On peut légitimement se demander s’il s’agit encore de l’humanité. Les transhumanistes répondent, sans hésiter et en le revendiquant, par la négative. Jean-Michel Truong, dans ses écrits, crée la figure du Successeur, appelé à remplacer l’espèce humaine à court terme : cette forme de vie nouvelle susceptible de prendre la suite de l’Homme comme habitacle de la conscience. [6]
Comme nous le verrons, tout l’enjeu philosophique est là. Ceux qui s’opposent au transhumanisme le font au nom d’une « humanité » qu’il faudrait conserver [7]. Les transhumanistes, loin d’atténuer cette disparition prochaine de l’humanité, l’appellent au contraire de leurs vœux avec parfois des accents proches du messianisme : non seulement le transhumanisme est, comme le marxisme ou le consumérisme, ce que les sociologues appellent une « religion analogique » (une idéologie qui ne se reconnaît pas elle-même comme une religion mais qui fonctionne rigoureusement comme telle), mais il est, plus que les autres « religions analogiques », une technicisation du Salut : le Salut y est acquis par les œuvres techniques humaines, et de ce fait devient lui-même un moyen et non plus une fin. [8]
On le voit, le transhumanisme n’est pas une lubie pour scientifiques farfelus ou pour amateurs de récits de science-fiction. On trouve parmi ses ardents promoteurs l’Association internationale du transhumanisme présidée par le suédois Nick Böstrom dont le siège se trouve à l’université d’Oxford, des scientifiques haut placés dans des organismes d’état très puissants (comme l’Agence des projets en recherche avancée pour la défense (DARPA) ou la Fondation nationale des sciences (NSF)), et bien sûr des géants de l’entreprise comme Google.
C’est parce qu’historiquement, dit Harari, « l’intelligence est toujours allée de pair avec la conscience. Les seules entités intelligentes étaient des entités conscientes. Les seuls qui pouvaient jouer aux échecs, conduire des véhicules, faire la guerre et diagnostiquer des maladies étaient des êtres humains conscients. Mais l’intelligence est maintenant en train de se découpler de la conscience. Nous développons des algorithmes inconscients qui peuvent jouer aux échecs, conduire des véhicules, mener des guerres et diagnostiquer des maladies mieux que nous. Lorsque l’économie devra choisir entre l’intelligence et la conscience, l’économie choisira l’intelligence. Il n’a pas vraiment besoin de conscience. Une fois que l’IA surpassera les conducteurs humains et les médecins, des millions de conducteurs et de médecins dans le monde perdront leur emploi, même si l’IA n’a pas de conscience. »
« À quoi serviront les humains dans un tel monde ? Que ferons-nous avec des milliards d’humains économiquement inutiles ? Nous ne savons pas. Nous n’avons aucun modèle économique pour une telle situation. Cela pourrait bien être la plus grande question économique et politique du XXIe siècle. »
L’intelligence artificielle est-elle une fraude ?
« Comment l’idée que les gens deviennent des cyborgs est-elle liée à l’idée que l’intelligence artificielle surpassera l’intelligence humaine ? » Le Times of Israel a demandé à Jaron Lanier.
“C’est identique à ça.”
Oui, mais une idée est que nous allons devenir des cyborgs – fusionner avec les ordinateurs et l’autre idée est que les robots prendront le relais ?
« Si vous croyez que ces machines super intelligentes prendront le relais, certaines personnes pensent qu’elles garderont les humains comme animaux de compagnie ou que les humains se fondront en eux, tandis que d’autres pensent que les humains seront complètement détruits ou mangés par eux. Il y a une sorte de distinction là-bas, mais le fait est que je pense que toute la base du débat est stupide. »
Pourquoi Lanier pense que l’idée d’intelligence surhumaine est stupide
Dans les années 1950, explique Lanier, il y avait un fantasme selon lequel nous serions capables d’écrire des programmes informatiques parfaits qui deviendraient intelligents et feraient des choses comme traduire entre les langues, de la même manière qu’un être humain le fait.
«Ces fantasmes n’ont jamais fonctionné. Ce que nous appelons l’intelligence artificielle n’a commencé à fonctionner qu’à cause de cette autre chose appelée big data. »
Fondamentalement, afin de produire une traduction, notre logiciel de traduction actuel scanne des millions de traductions humaines chaque jour et calcule les traductions statistiquement les plus probables pour un mot, une expression ou une phrase en particulier.
« L’intelligence artificielle n’existe pas vraiment. Il s’agit simplement d’une manière différente de présenter les efforts de millions de personnes. Pour moi, il y a une absurdité totale à dire que l’IA surpassera les gens parce qu’elle est faite de gens. Ce n’est pas vraiment quelque chose en soi. Sur la base de tout ce que nous avons vu démontré jusqu’à présent et de chaque indication de la recherche, ce n’est pas quelque chose de différent des gens.
Mais peut-être y aura-t-il une percée et l’IA sera-t-elle réellement intelligente ? Peut-être découvrirons-nous comment fonctionne le cerveau ?
“Eh bien, peut-être un jour. C’est le phénomène que j’aime appeler la réduction prématurée du mystère. D’un côté, si quelqu’un dit : “Oh c’est impossible, on ne comprendra jamais comment ça marche”, ça me paraît fou car bien sûr c’est possible. Mais ensuite, si quelqu’un dit « oh, nous l’avons déjà fait » ou « nous sommes absolument sûrs que nous le ferons dans un certain laps de temps », alors c’est aussi fou. Pour être très clair, nous ne savons pas actuellement ce qu’est une pensée, nous n’avons aucun modèle scientifique de ces choses. Un jour peut-être. Mais nous avons tendance à agir comme si nous l’avions déjà.( image de concept d’intelligence artificielle via Shutterstock)
Pour cette raison, dit Lanier, il n’y a pas de problème de personnes superflues qui seront licenciées par l’intelligence artificielle.
« Comme l’intelligence artificielle est un faux, un faux et n’existe pas, ce n’est pas que ces personnes ne sont pas nécessaires. C’est qu’ils sont nécessaires de différentes manières qu’avant.
« Donc, si vous prenez la traduction de langues comme exemple, des sociétés techniques comme Microsoft, Google, IBM et Apple volent littéralement des traductions en direct chaque jour à des millions de traducteurs du monde entier pour que notre exemple soit défini pour faire nos [traductions automatiques]. Nous ne leur disons pas que nous les volons et nous ne les payons certainement pas. Donc, si vous demandez ce que nous ferons de toutes ces personnes, nous les payons simplement pour la nouvelle façon dont elles sont utiles, qui fournit les données aux soi-disant algorithmes d’intelligence artificielle.
Lanier utilise le terme « nous » parce qu’il a vendu une entreprise à Google et qu’il est actuellement employé par Microsoft. Il a mentionné dans d’autres interviews que ces entreprises sont quelque peu réceptives à ses critiques à leur égard. Le livre de Lanier « A qui appartient l’avenir ? dans lequel il expose ces idées, a remporté le prix de la paix du commerce allemand du livre en 2014.
« La solution à ce problème est incroyablement simple et s’appelle l’honnêteté. Si nous arrêtons de voler des données aux gens, le problème se résoudra de lui-même. Nous avons toujours besoin de ces personnes et nous utilisons toujours leurs affaires.
Oui, les journalistes ont vu leurs revenus décimés ces dix dernières années.
« Je veux que vous compreniez que votre perte de revenu est exactement la même chose que l’intelligence artificielle. Ils sont indiscernables. L’intelligence artificielle signifie simplement voler des données à des personnes.
Réalité ou religion ?
Si l’idée que des êtres artificiellement intelligents rendront les humains ordinaires superflus n’est pas vraie — si, comme le soutient Lanier, c’est un espoir ou une idéologie plutôt qu’un fait — d’où vient cette idéologie ?
Le professeur de l’Université de Boston, Richard Landes, est un historien spécialisé dans le millénarisme, c’est-à-dire les mouvements à travers l’histoire, des cultes du cargo de l’âge de pierre à la Révolution française, en passant par les mouvements religieux, le marxisme, le nazisme et le djihad mondial, qui cherchent à créer une société parfaite sur terre.
Landes dit que l’amélioration humaine en soi – lunettes, bras bioniques et même génie génétique – ne sont pas millénaristes, mais l’idée qu’elles conduiront à une transformation fondamentale de la condition humaine, l’est.Richard Landes (crédit photo : Facebook)
« Le rêve du millénaire a un attrait immense, une longue histoire de séduction des gens dans des scénarios incroyablement stupides et/ou destructeurs, y compris certaines des personnes les plus intelligentes de la planète. Ses conséquences imprévues sont souvent productives, mais elles peuvent être incroyablement destructrices.
Quel est l’appel?
« Regardez ISIS, qui est un mouvement millénaire. Nous sommes stupéfaits par son attractivité, nous sommes stupéfaits que quiconque, et encore moins tant de personnes, veuille s’y joindre. C’est parce que nous sous-estimons à quel point il est attrayant de croire que vous faites partie d’une transformation radicale de la condition humaine, que toute l’histoire de l’humanité s’est construite jusqu’à ce moment.
En même temps, dit Landes, l’attrait même de la Singularité devrait susciter le scepticisme.
« Les gens annoncent des transformations millénaires depuis des millénaires. Ils ont toujours eu tort. Il y a de fortes chances que ce fantasme alimenté par la technologie se concrétise comme ils l’imaginent. »
Cela ne veut pas dire que les gens n’auront pas six bras ou des bébés sur mesure, juste que la condition humaine continuera à peu près de la même manière par la suite, avec ses frustrations, ses déceptions, ses triomphes, ses conflits, ses passions et, oui, sa mortalité.
La veuve et l’orphelin
Landes affirme également que le mouvement de la Singularité est élitiste. Ses adhérents « s’imaginent parmi les gens qui feront partie du nouveau monde. Ils ne seront pas les défroqués. Les croyants s’imaginent typiquement qu’ils marcheront avec les autres saints.
L’idée, aussi folle soit-elle, que la grande majorité des gens deviendront économiquement inutiles et regarderont des jeux vidéo sur la drogue, dit-il « montre un mépris à couper le souffle pour le reste de l’humanité, et non juif. C’est l’une des façons dont les idées millénaires séduisent les égocentriques. Ils ne pensent pas aux perdants – ils sont une réflexion après coup. Nous, les élus, sommes les héros cosmiques.
Harari, pour sa part, dit que ses représentations sont descriptives et non prescriptives. L’avenir du cyborg, dit-il, « entraînera d’énormes nouvelles opportunités, ainsi que de nouveaux dangers effrayants. Il ne sert à rien d’être optimiste ou pessimiste à ce sujet. Nous devons être réalistes. Nous devons comprendre que cela se produit vraiment – c’est de la science plutôt que de la science-fiction – et il est grand temps que nous commencions à y réfléchir très sérieusement. »
Alors comment y penser ?
Une approche juive du cyborgisme, dit le rabbin Ira Bedzow, consiste à rejeter l’idée qui pourrait faire le bien. Si nous ajoutons des pièces de robot ou nous nous modifions génétiquement afin que nous puissions mieux rivaliser dans l’économie, « c’est le darwinisme social, l’idée que la vie est une question de compétition et que le succès détermine ce qui est juste, que nous devons être aussi en forme. que possible pour suivre. Mais ce n’est pas le point de vue juif.
Le point de vue juif, dit Bedzow, est “ne tirez pas profit d’une veuve ou d’un orphelin” par lequel la Torah désigne quiconque est opprimé. Il peut être bien de vous améliorer, mais cela dépend de votre objectif. « Ceux qui peuvent survivre devraient aider ceux qui ont des problèmes. »
ქრისტიანულ ცივილიზაციასთან გააფთრებული ომის ხანა
Selon l’islam, le corps est sujet aux pulsions, qui font obstacle au salut de l’individu. La pudeur doit exclure la nudité. Par conséquent, l’homme doit cacher la partie entre le nombril et les genoux. Pour d’autres sociétés musulmanes, il ne faut pas non plu s’exhiber le torse nu, pour d’autres encore ne pas sortir la tête découverte. L’infirmière doit être à l’écoute des codes vestimentaires qui recouvrent le corps.
დიდი ჰომეროსის ”ოდისეაში” არის დიდად ჭკუისმასწავლებელი ისტორია
ციკლოპისგან გაქცეული ოდისევსი და მისი კომპანიონები მოხვდნენ კუნძულზე აიაიე. ოდისევსის თანამგზავრები წავიდნენ კუნძულის გამოსაკვლევად და ოდისევსი დარჩა გემზე. ოდისევსის თანამგზავრები მივიდნენ ველზე სადაც იდგა ჯადოსანი კირკეს სახლი. კირკემ გაუღო მათ კარი და ისინი ევრილოკის გარდა შევიდნენ სახლში.
ჯადოსანმა კირკემ ისი თბილად მიიღო, გაუშალა სუფრა, აჭამა, დაალევინა ღვინო რომელშიც ნაროტიკი ჩაყარა.
სტუმრებმა დალიეს ეს ღვინო. ჯადოსანმა კირკემ კი დასცხო მათ თავისი ჯოხი და გადააქცია ისინი ღორებად. ევრილოკი გაიქცა ოდისევსის გასაფრთხილებლად.
ოდისევსიც მივიდა კირკეს სახლთან და ნახა რომ ევრილოკე არ ტყუის. ოდისევს იქ წაუსწრო ღმერთების მაცნე ჰერმესმა. მათ გაიცნეს ერთმანეთი და ჰერმესმა ოდისევსს მისცა რჩევები, მისცა ბალახიც კირკეს ჯადოსნობის საწინააღმდეგოდ.ჰერმესმა ოდისევსს ურჩია კირკეს სასმელისთვის ჯადოსნური ბალახი მოლის შერევა.
ოდისევსს უნდოდა ნებისმიერ ფასად თავისი თანამგზავრებისთვის ადამიანური სახის დაბრუნება და ის შევიდა კირკეს სახლში. კირკემ ისიც მიიღო გულთბილად, დაალევინა მას მომზადებული ნარკოტიკი მაგრამ ვერ გადააქცია ოდისევსი ღორად. ოდისევსი კი ყელში სწვდა გაკვირვებულ კირკეს და დაემუქრა მას სიკვდილით.
თავზარდაცემული კირკე დაპირდა ოდისევსს რომ დაუბრუნებდა ადამიანის სახეს მის თანამგზავრებს და სამაგიეროდ ოდისევსი უნდა გამხდარიყო მისი საყვარელი.
ჯადოსანმა კირკემ შეასრულა თავისი დაპირება, დაუბრუნა ადამიანის სახე ოდისევსის თანამგზავრებს.
ოდისევსმა აჩვენა რომ ისაა მამაცი, თანამგზავრების ერთგული, მათზე მზრუნველი.
ჯადოსანმა კირკემ კი აჩვენა რომ ის არაა ცივილიზებული ვინაიდან მან ადამიანები გადააქცია ღორებად, რომ ისაა ძალიან ეგოისტი ვინაიდან მას უყვარს ოდისევსი მაშინაც როდესაც ოდისევსს არ უყვარს ის.
ოდისევსი ცივილიზებულია იმიტომ რომ ის პატივს სცემს სტუმართმოყვარეობის წესებს.
ჩვენი თანამედროვე ბელგიელ-ფრანგი ფილოსოფოსი,სექსოლოგი და პედაგოგი ტერეზა არგო-Thérèse Hargot გვეუბნება რომ დღეს, 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ხანაში, ადამიანებს ღორებად გარდაქმნის პორნოინდუსტრია და არა ჯადოსანი კირკე.
Pour la sexologue Thérèse Hargot, il faut agir contre la pornographie
et l’hypersexualisation de la jeunesse si on veut lutter contre le harcèlement.
Les porcs que l’on balance, ce sont nos maris, nos frères, nos fils, nos oncles, nos grands-pères, nos amis, nos collègues, nos professeurs, nos religieux, nos employeurs. Exit le grand méchant loup. Le porc est parmi nous. Un flot incessant de témoignages déferle sur la Toile. On a attendu l’aval des célébrités pour enfin dire, enfin dénoncer. Moi aussi, moi aussi. Oui, comme ces femmes adulées mondialement pour leur corps de rêve, objet de tous les fantasmes dans leur robe immensément sensuelle, moi aussi. Face à la perversité, nous sommes à égalité. Et c’est un soulagement. «Ah bon, je ne suis pas seule?» Pourtant, dans le secret de mon cabinet, c’est quotidiennement et plusieurs fois par jour qu’elles me confient l’agression, le harcèlement, l’attouchement, le viol subi.
J’ai fini par douter qu’il puisse exister une femme au monde qui n’ait jamais perçu dangereusement son corps féminin. J’ai fini par douter aussi qu’il puisse exister un homme sur terre qui n’ait jamais été «ce porc», en pensée ou en acte. Comment pourrait-il en être autrement? N’est-ce pas ce qui nous est demandé à nous, les femmes, que d’être objets de jouissance? N’est-ce pas ce qui est demandé à vous, les hommes, que d’être consommateurs de ces objets? Et ne dit-on pas qu’il faut «jouir sans entraves»? Je suis née en 1984 et pardonnez-moi si je n’ai pas bien compris la leçon. Je veux dire la leçon de morale à laquelle on assiste depuis quelques semaines. Pourquoi s’offusquer tout d’un coup? Déshumaniser femmes et hommes, faire des premières des appâts et des seconds des porcs à qui on peut faire avaler n’importe quoi en les maintenant au stade pulsionnel de leur développement pour favoriser l’achat compulsif, c’était l’objectif, non? Sinon comment voulez-vous que la société de consommation puisse-t-elle fonctionner? La fabrique à pouf et à porc commence très tôt. Il s’agit, non pas d’une «culture», comme le disent les féministes, mais au contraire d’un principe d’acculturation. Là où la différence des sexes était apprivoisée par la civilité, elle est aujourd’hui caricaturée dans l’univers marchand. Pendant que des pseudo-féministes s’acharnent à faire disparaître les Blanche Neige et Belle aux Bois dormant des bibliothèques des enfants par peur, pensez donc, que les petites filles veuillent épouser des preux chevaliers, on bombarde ces jeunes esprits à coup d’images publicitaires mêlant femme et objets à vendre, on pose pour modèle féminin les Nabilla, Zahia et autres starlettes en «a» au corps ultrasexualisé, touchantes et désespérantes à la fois. Réussir quand on est une fille, c’est réussir à provoquer le désir. Au même moment, des millions d’heures de vidéos pornographiques sont consommées par des adolescents à peine pubères, que dis-je, des enfants laissant libre court à des pulsions sexuelles qui, pourtant, demandent à être éduquées pour vivre en société. On y représente des morceaux de corps qui s’emboîtent et se désemboîtent à la faveur des fantasmes mis en scène pour exciter toujours plus l’individu qui les regarde tout en se masturbant et le faire revenir, encore et encore, habituant ainsi et le plus tôt possible et durablement à «consommer du sexe». La sexualité pulsionnelle, récréative, génitale, mécanique et technique est exaltée. Dans la rue, sur les écrans, au travail: sollicités à outrance, les hommes sont tout autant victimes de cette hypersexualisation de la société. Et personne ne semble s’émouvoir que cela puisse produire, et de façon massive, harceleurs, agresseurs, abuseurs, violeurs, c’est-à-dire des individus enchaînés dans un rapport compulsif au sexe, à l’autre sexe. En France, mon inquiétude face au devenir de la «génération porno» me vaut le doux titre de puritaine par Les Inrocks, le même journal qui affiche en une un homme qui a battu à mort sa femme. Mais puisqu’il fait vendre, où est le problème? Le profit. Voilà à quoi concourt tout le système dans lequel libéralisme sexuel et libéralisme économique marchent main dans la main: pousser à la consommation en faisant de nous des enfants capricieux qui maximisent leur plaisir à coup de «C’est quand je veux, si je veux, comme je veux». Par vengeance ou par revanche, nommer «porcs» des hommes qui ne respectent pas la dignité des femmes, revient à les déshumaniser à notre tour et entretenir de ce fait un rapport de domination. La condescendance des femmes à l’égard des hommes «Ils ont des besoins sexuels, eux» et «Ils ne savent pas se maîtriser, eux» est une forme de violence à l’encontre de ceux qui auraient préféré être nos preux chevaliers, eux. La délation sur les réseaux sociaux est basse, elle introduit de la suspicion. Entre la vierge et la putain, entre le gentil garçon et le macho, qui sait aujourd’hui sur quel pied danser? Si l’on ne comprend pas que les hommes sont aussi victimes de ce système tout en condamnant sévèrement les actes, la dénonciation est non seulement vaine mais intensifie la guerre des sexes. Trêve d’hypocrisie. Ne nous trompons pas de cible. Pour éviter d’avoir à instaurer une police des mœurs dans le monde adulte, la première des priorités est de protéger la jeunesse des ravages de la pornographie et de l’hypersexualisation.“
«ქრისტიანობაზე უფრო საზიზღარი ცრურწმენა არ მინახავს. მან გაარეგვნა, გააბრიყვა ადამიანები და ააოხრა დედამიწა. »
დიდ და განმანათლებელ ფილოსოფოსად და მწერლად გამოცხადებულმა ვოლტერმა//1694 წლის 21 ნოემბერი-1778 წლის 30 მაისი// ეს დაწერა დარჟანსისთვის მიწერილ წერილში//1763 წლის 11 ოქტომბერი, ფრანგულად გამოქვეყნდა 1861 წელსაც, გვ.153-154//. Voltaire (21 novembre 1694 – 30 mai 1778) est un écrivain et philosophe français. [Le Christianisme est] la superstition la plus infâme qui ait jamais abruti les hommes et désolé la terre. • « Lettre à d’Argence » (11 octobre 1763), dans Oeuvres complètes de Voltaire, Voltaire, éd. Hachette, 1861, p. 153-154 « მანამდე სანამ იქნებიან გაიძვერები და დებილები იქნება რელიგიებიც. ჩვენი რელიგია უეჭველად არის ყველაზე სასაცილო, ყველაზე აბსურდული და ყველაზე სისხლისმსმელი რელიგია მსოფლიოს დამაბინძურებელ რელიგიებს შორის. »
”ქრისტიანობა დღესაც არის კაცობრიობის უდიდესი უბედურება”, ბრძანა დიდმა ფრიდრიხ ნიცშემ.
ნიცშეს აღმზრდელ და მის მიმდევართა სამყაროში ადამიანები არ არ არიან კეთილი და მზრუნველი, ლამაზი სამყაროს შემოქმედი მამაზეციერის შვილები. მათ ყოფენ ცივილიზებულებად და ველურებად ,უმაღლესი რასის წარმომადგნელებად და მდაბალ უტვინო ველურ ქვეადამიან-ვერადამიანებად. ხოდა
ჩარლზ დარვინმაც დაწერა რომ საკმარისად ახლო მომავალში ადამიანთა ცივილიზებული რასი მთელ მსოფლიოში მოსპობენ ადამიანთა ველურ რასებს და დაიკავებენ მათ აფგილს.
At some future period, not very distant as measured by centuries, the civilised races of man will almost certainly exterminate and replace throughout the world the savage races. At the same time the anthropomorphous apes, as Professor Schaaffhausen has remarked, will no doubt be exterminated. The break will then be rendered wider, for it will intervene between man in a more civilised state as we may hope, than the Caucasian and some ape as low as a baboon, instead of as at present between the negro or Australian and the gorilla.”
Darwin, le créateur des “races inférieures”Déja rien qu’a lire le titre de ” L’Origine des espèces par le moyen de la sélection naturelle, ou la préservation des races favorisées dans la lutte pour la vie ” on a tous compris ou Darwin voulais en venir .lesalonbeige.blogs.com
„ მდაბალი რასების „ შემქმნელი ჩარლზ დარვინითავის ბოლო მნიშვნელოვან წიგნში The Descent of Man // ადამიანის შთამომავლობა,1871// დარვინმა ევოლუცია-სელექციის თავისი თეორია მიუყენა ადამიანებს და ადამიანთა რასებს. დარვინი უარყოფდა ადამიანის შექმნის ბიბლიურ კონცეფციას, მას არ სჯეროდა. კაცობრიობის ერთიანობისა. ის ადამიანთა „ ცივილიზებულ რასას„ // რასაც ნაცისტები უმაღლეს, უზენაეს რასას უწოდებდნენ// განასხვავებდა „ ველური „ // თუ მდაბალი // რასებისგან. ეს. რასა, განსაკუთრებით კი ზანგები და ავსტრალიელი აბორიგენები მისი თქმით მოსასპობად იყვნენ განწირულნი. ჩარლზ. დარვინმა როგორც ნატურალისტმა აუღელვებლად დაწერა ეს :„ საკმაოდ ახლო მომავალში, თუ კი დავითვლით საუკუნეებით, ცივილიზებული რასები ნამდვილად მოსპობენ მთელ მსოფლიოში ველურ რასებს და დაიკავებენ მათ ადგილს….———————
ეხლა ცივილიზებულები ფიქრობენ რომ გონიერი ადამიანი Homo Sapiens-ის სახეობა უვარგისი ხარახურაა და მოწინავე ტექნოლოგიების საშუალებით ქმნიან ნიცშეს ზეადამიანს. თუ ვერ აყვებით ასე გაკეთებული ელიტა დაგტოვებთ როგორც შიმპანზეებს ზოოპარკში
ღმერთი მოკვდა, აღარაა საჭირო აღარც ბიბლია, აღარც ყურანი,ვედები,უპანიშდები თუ ავესტა და მთი მორალი, აღარაა ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის ხანა. ეხლა მხსნელი და მაცხოვარია ტექნოლოგია და არა ქრისტე, ტექნოლოგია დაამარცხებს სიკვდილს და შტერ მოკვდავ ავადმყოფ ადამიანს გადააქცევს უკვდავ, ყოვლისშემძლე და ყოვლისმცოდნენ ნახევრად ადამიან ნახევრადმანქანა კიბორგ ღმერთად.
ნიცშემ ბრძანა რომ ადამიანი არაა შემოქმედი ღმერთის მიერ მის სახედ და ხატად შექმნილი და ღვთაებრივი სულის მატარებელი არსება. მან თქვა რომ ადამიანი არის უფსკრულზე გადაჭიმული თოკი მხეცსა და ზეადამიანს შორის და მეტი არაფერი და რომ ეს უბადრუკი თოკი-ადამიანი უნდა მოკვდეს რომ გარდაიქმნას სამოთხეში კი არა აქ, ამქვეყნად ბედნიერ ძლიერ ზეადამიანად
ადოლფ ჰიტლერმა და დღევანდელი ტრანსჰუმანიზმის პაპმა Ray Kurzweil-მა აიტაცეს ეს იდეა.
ტრანსჰუმანიზმის პაპი Ray Kurzweil და დღეს უკვე მთელ მსოფლიოში გაფანტული. მისი მიმდევრები ამტკიცებენ რომ მოწინავე ტექნოლოგიებს, ინფორმატიკას, ნანოტექნოლოგიებს, ბიოტექნოლოგიას, გენურ ინჟინერიას, მანქანასთან შერწყმას და ა.შ.-ს შეუძლიათ შტერი, უძლურ-უსუსური ავადმყოფი ადამიანის გადაქცევა უკვდავ,ყოვლისშემძლე და ყოვლისმცოდნე არსებად, მოკლედ ღმერთად.
ეს არაა სექტა, ტრანსჰუმანიზმი არის ჰიპების და მოწინავე ტექნოლოგიების კალიფორნიიდან მოსული იდეოლოგია და უკვე ლამის პლანეტარული მოძრაობა. ის ამბობს რომ ქრისტე კი არა ტექნოლოგიაა ხსნა სამყაროსთვის და ადამიანისთვის.
პარიზშიც მოეწყო კოლოკვიუმი Transvision ტრანსჰუმანისტებიდ ფრანგული ასოციაცია კაცობრიობას პირდება მდგომარეობის გაუმჯობესებას ტექნოლოგიების წყალობით. ლაბარაკია რობოტების წყალობით არხეინ ცხოვრებაზე შრომის გარეშე და სიკვდილის დამარცხებაზე ტექნოლოგიების წყალობით.
ტრანსჰუმანისტები უკვდავების მიღწევის ერთ-ერთ მთავარ იარაღად თვლიან ინფორმატიკას. მათი აზრით ხელოვნური ინტელექტი ადამიანის ინტელექტზე უფრო ძლიერი იქნება 2030 წლისთვის, შესაძლებელი იქნება ადამიანის ცოდნის და აზრის ნუმერიზება და გადატანა რობოტშიც-აი მათი უკვდავება. ამ პროცედურის ჩატარების შემდეგ უკვდავი ტრანსადამიან-პოსტადამიანები იქნებით.
ეს აჩენს ეთიკურ და ფილოსოფიურ კითხვებს. როგორ? როდის? რატომ?
ევგენიზმი არაა შორს…
ტრანსჰუმანისტების მიზანი ჯერ არაა მიღწეული. ტრანსჰუმანისტები ჯერ ჯერობით ამბობენ მხოლოდ იმას რომ ტექნოლოგია დაგვეხმარება ცხოვრების გახანგრძლივებაში, მაგ. გუგლის პროექტით ”ნანონაწილაკები რომლებმაც შეიძლება ამოიცნონ კიბო ადრეულ სტადიაზრ” nanoparticules qui pourraient détecter le cancer à un stade précoce.
Google-ს დამფუძნებლები Larry Page და Serguei Brin მოწინავე ტექნოლოგიის მრავალი მეწარმის მსგავსად ტრანსჰუმანიზმის მგზნებარე მომხრეები არიან.
Le philosophe Friedrich Nietzsche était en avance sur son temps. Dans son livre, Ainsi parlait Zarathoustra , 1 les principaux appels de caractère sur les gens à devenir Übermensch -a sorte de « super-humain » ou « au – delà humain », comme ils avaient jamais été. Parce que « Dieu est mort », en tant que source de valeur, le nihilisme en était la conséquence. Sur le plan existentiel, cela signifiait que la vie manquait de sens et de valeur intrinsèques ou d’un cadre moral traditionnel. A sa place, le sens et la valeur seraient désormais fondés sur l’établissement de l’ Übermensch . 2 L’ écrivain et militant d’extrême droite Spencer Sunshine a écrit :
Il y avait beaucoup de choses qui attiraient les anarchistes vers Nietzsche : . . . son antichristianisme (presque pathologique) ; . . . son désir d’un “overman” – c’est-à-dire d’un nouvel humain . . . qui pourrait dire « Oui » à l’auto-création d’un nouveau monde à partir de rien ; et sa transmission de la « transévaluation des valeurs » comme source de changement. 3
À l’époque nazie de l’Allemagne, Adolph Hitler a invoqué le concept d’ Übermensch dans le cadre de l’établissement d’une race aryenne. Les nazis ont également mis l’accent sur un concept correspondant d’ Untermenschen , ou races sous-humaines et inférieures.
Sous le régime nazi, le Dr Josef Mengele a incarné la poursuite de l’ Übermensch comme la seule considération morale. Beaucoup de ses sujets de test ont souffert horriblement et même fatalement au nom de la science. Mengele est devenu connu sous le nom de « l’Ange de la mort », ayant tué des personnes par injection létale, fusillades, coups et expériences mortelles. 4
C’est tout à fait certain si l’avenir imaginé par Natasha Vita-More le propose. L’auteur du Transhuman Manifesto a déclaré en 2006, « Je ne pense pas que cela conclut nécessairement qu’il y aura toutes sortes d’espèces, mais peut-être d’innombrables variations sur le thème humain ou transhumain. Elle a ajouté : « Je pense qu’il y aura un élément traçable » de la génétique humaine d’origine mais « Si nous sommes des téléchargements, alors nous ne serions pas définis par notre génome. . . ” 14
Une autre menace est que les humains améliorés peuvent avoir des avantages par rapport aux personnes conventionnelles qui les désavantagent. En effet, le projet dirigé par Mehlman a été explicitement déclaré pour “développer des normes pour les tests sur des sujets humains dans la recherche qui implique l’utilisation de technologies génétiques pour améliorer les individus “normaux” – pour les rendre plus intelligents, plus forts ou plus beaux”.
Les futurologues actuels pensent que ce moment est presque arrivé. En 2005, l’ingénieur de Google Ray Kurzweil a écrit The Singularity is Near . Kurzweil a prédit que d’ici 2029, les ordinateurs passeront le test de Turing 18 , ce qui signifie qu’ils correspondront à la cognition humaine. Puis, vers 2045, « le rythme du changement sera si étonnamment rapide que nous ne pourrons pas suivre, à moins d’améliorer notre propre intelligence en fusionnant avec les machines intelligentes que nous créons ». 19
« Qu’arrive-t-il aux entités à mesure qu’elles évoluent ? Nous sommes devenus plus intelligents. Nous sommes devenus plus capables d’émotions de plus haut niveau, donc nous sommes devenus plus aimants. Nous sommes devenus plus créatifs. Nous sommes devenus plus beaux. Et donc nous évoluons de manière exponentielle pour avoir des niveaux plus élevés des propriétés mêmes que nous attribuons à Dieu sans limite. 22
Et le serpent dit à la femme : Vous ne mourrez certainement pas :
Car Dieu sait qu’au jour où vous en mangerez, vos yeux s’ouvriront, et vous serez comme des dieux, connaissant le bien et le mal. 23
Lee Harding est chercheur associé au Frontier Center for Public Policy.
ყველას ყველა საქმეში ჩარევის მურველი უმდიდრესი გლობალური სუპერკლასი ადამიანის უფლებებზე ყვირილით ამთავრებს ადამიანთა ხანას
საწყისი ცოდვიდან მოყოლებული უნდა ადამიანს ღმერთად გახდომა.
ჯერ იყო პოლითეიზმები, შამანიზმი, რომელთა კულმინაცია იყო ძველ ბერძენთა და რომაელთა რელიგია. შემდეგ იყო პოლითეიზმები, წიგნის რელიგიები.
ნიცშეს შემდეგ კი არის ზეადამიანის, ადამიანი-ღმერთის რელიგია.
ტრანსჰუმანისტები ამბობენ რომ ღმერთი ჯერ არ არსებობს და ღმერთი იქნება მათ მიერ შექმნილი ზვალინდელი ადამიანი რომელსაც ნანოტექნოლოგიების, ბიოტექნოლოგიების, ინფორმატიკის და კოგნიტიურ მეცნიერებათა //NBIC// წყალობით ექნება თითქმის უსასრულო ძალები.
ადამიანი შეძლებს იმას რაც ტრადიციათა თანახმად შეუძლიათ ღმერთებს: შექმნის სიცოცხლეს, შეცვლის ადამიანის გენომს, ხელახლა დააპროგრამებს ადამიანის ტვინს, მოკლავს სიკვდილს.
ტრანსჰუმანიზმის პაპმა Ray Kurzwell-მა განაცხადა რომ 2030 წლისთვის ადამიანის ტვინის ელექტრონულ ნანო-კომპონენტებთან // ტექნოლოგიურ ელემენტებთან// შერწყმით ადამიანს ექნება დემიურგული, ღმერთის ძალის Godlike ძალა.
მომავალი ძლიერი უკვდავი ადამიანების წარმოებაზე ეს ლაპარაკი გავს ჰოლივუდისთვის განკუთვნილ სცენარებს, მაგრამ პირველად მოხდა ის რომ რაღაც ფილოსოფიური მოძრაობა მიზნად ისახავს. ბუნებისგან და ტრანსცენდენტურობისგან თავისუფალი და საკუთარი ევოლუციის გამგებელი ადამიანების შექმნას.
ზოგი ტრანსჰუმანისტი, მაგ. ფილოსოფოსი Clement Vidal ფიქრობს ადამიანის მომავალი ძალებით მთელი სამყაროს ხვედრის გარდაქმნას, მისთვის უკვდავების მინიჭებას რაც უზრუნველყოფს ადამიანის უკვდავებას.
დღევანდელი რელიგიები გვეხმარება რწმენით სიკვდილის ატანაში და არა მის მოსპობაში.
ტრანსჰუმანისტებს კი უნდათ ღმერთის შეცვლა უკვდავი კიბორგით.
ტრადიციული რელიგიები შეიძლება შეცვალოს ტექნოლოგიის რელიგიამ.
ამ პროცესმა შეიძლება გააგიჟოს ადამიანები. ფსიქოლოგებს, ფსიქიატრებს, ფსიქოთერაპევტებს ბევრი სამუშაო ექნებათ…
James Ephraim Lovelock,დაიბადა 1919 წლის 26 ივლისს Letchworth Garden City , ინგლისში.ისაა ბრიტანელი დამოუკიდებელი მოაზროვნე, მეცნიერ, ბუნებრივი გარემოს მკვლევარი, ატმოსფეროს მეცნიერებათა სპეციალისტი. ის ეხლა ცხოვრობს Cornouailles-ს საგრაფოში, დიდ ბრიტანეთში.
მალე კიბორგები შეცვლიან ადამიანებს, ისინი დაიკავებენ ადამიანთა ადგილს და გარდაქმნიან სამყაროს, ამბობს James Lovelock. ადამიანთა ბატონობას ეღება ბოლო.
Tim Peacock / pour NBC News25 août 2019 à 10 h 03 UTC / Mise à jour le 29 août 2019 à 14 h 02 UTCPar Corey S. Powell
ათობით ათასი წლის მანძილზე ადამიანი დედამიწაზე ბატონობდა როგორც ერთადერთი გონიერი და საკუთარი თავის მცოდნე არსება.
მაგრამ იგივე ადამიანმა გააკეთა გონიერი მანქანები და მათი გაძლიერება და გავრცელება ნიშნავს იმას რომ მალე, შეიძლება ჩვენს ცხოვრებაშიც, ამ ნაკეთობებმა შეიძლება ადამიანი სულ გააქრონ დედამიწიდან.
ეს შოკისმომგვრელი განცხადება James Lovelock-მა გააკეთა წიგნში «Novacene».
«Les intelligents de l’avenir ne seront pas des humains mais ce que j’ai choisi d’appeler des« cyborgs »qui se seront conçus et construits.» James
Lovelock Sandy Lovelock
Lovelock décrit les cyborgs comme les descendants autonomes et conscients d’eux-mêmes des robots et des systèmes d’intelligence artificielle d’aujourd’hui . Il appelle l’ère imminente de leur domination le Novacène – littéralement, la «nouvelle nouvelle» ère.
De nos jours, les Luddites modernes ne manquent pas pour avertir que la technologie va bientôt nous submerger. Mais les prédictions audacieuses de Lovelock se démarquent. Contrairement aux technosceptiques, y compris l’informaticien Roman Yampolskiy de l’Université de Louisville, Lovelock pense qu’il est peu probable que nos machines se retournent contre nous , à la manière de Terminator. Et contrairement aux utopistes comme le futuriste Ray Kurzweil, il n’envisage pas les humains et les machines fusionner avec bonheur dans une union que certains appellent la singularité.
Au contraire, Lovelock voit l’essor de la technologie à travers une lentille évolutive, conformément à ses décennies de recherche et de réflexion sur les systèmes écologiques et biologiques. Il apporte également la perspective unique d’un scientifique qui vient de fêter son 100e anniversaire, avec une profonde conscience de l’évolution des modes scientifiques et n’ayant plus rien à prouver. C’est une perspective qui le pousse à des conclusions à la fois optimistes et profondément inquiétantes.La fin commence déjà
Les premières étapes du Novacene sont déjà en cours, soutient Lovelock. Il cite l’ exemple d’AlphaZero , un programme informatique qui a appris à jouer au jeu Go – et qui est ensuite rapidement devenu le meilleur joueur de Go au monde. Les ordinateurs d’aujourd’hui peuvent déjà traiter les données beaucoup plus rapidement que nous ne le pouvons; avec une intelligence artificielle totalement indépendante, dit-il, les cyborgs de demain deviendront facilement un million de fois plus intelligents que nous.
Lovelock imagine des cyborgs remplissant toutes les niches évolutives de la planète. «Je considère les cyborgs comme un autre royaume de vie», dit-il. «Ils nous soutiendront de la même manière que nous-mêmes, en tant que royaume d’animaux, nous défendons les plantes.»
À quoi ressembleraient les cyborgs? Lovelock est intentionnellement vague, car il s’attend à ce qu’ils repensent les règles de base du design d’une manière que nous, les petits humains, ne pouvons pas imaginer. «Les cyborgs recommenceraient; comme Alpha Zero, ils partiraient d’une ardoise vierge », écrit-il dans son livre. Il émet l’hypothèse qu’elles pourraient ressembler à des sphères, mais lorsqu’il est pressé, il dit: «Il est tout à fait possible qu’ils n’aient aucune forme du tout», existant principalement sous forme de formes virtuelles à l’intérieur des ordinateurs.
Quelle que soit leur forme, les cyborgs seront tellement au-delà de nous dans l’intellect qu’ils pourraient nous rejeter comme faisant partie du paysage d’arrière-plan de la planète. Alternativement, ils pourraient nous apprécier de la même manière que nous apprécions les plantes. Cette possibilité plaît à Lovelock, qui aime passer des jours dans le jardin autour de sa maison de campagne dans le Dorset, en Angleterre. «Pensez à la façon dont vous vous rendez dans un grand arboretum», dit-il.
Une fois établis, les cyborgs resteront dominants sur notre planète. «Le Novacène», dit Lovelock, «sera probablement la dernière ère de la vie sur Terre.»Chemin vers le Novacène
Ce n’est pas la première fois que Lovelock secoue le monde scientifique avec un gros argument controversé. Sa nouvelle idée d’une prise de contrôle imminente d’un cyborg s’appuie sur une idée générale qui l’a rendu célèbre à l’origine, la soi-disant hypothèse de Gaia que lui et la biologiste Lynn Margulis ont développée en 1974.
Dans la vision de Gaia, notre planète se comporte comme un organisme unique et autorégulé. Au cours des quatre milliards d’années écoulées depuis l’aube de la vie, les processus biologiques ont régulièrement modifié l’atmosphère, la terre et les océans pour maintenir la Terre habitable. Le soleil est devenu plus brillant, des volcans ont éclaté, des astéroïdes ont frappé, et pourtant notre planète a constamment maintenu les bonnes conditions pour la chimie de l’eau liquide et du carbone: les éléments essentiels de la vie.
Au départ, de nombreux chercheurs avaient une mauvaise opinion de l’hypothèse de Gaia. Mais ces dernières années, c’est devenu respectable.
«Le concept de Gaia est tout à fait essentiel pour notre compréhension croissante de la vie dans l’univers», déclare David Grinspoon, astrobiologiste au Planetary Science Institute de Tucson, en Arizona. Paul Davies, physicien à l’Arizona State University à Tempe, appelle Gaia «un concept utile pour souligner comment les cycles biologiques et géologiques sont couplés».
Les sceptiques sont de retour concernant les derniers pronostics de Lovelock. «Personne ne sait comment cela se déroulera, car nous ne savons pas comment le cerveau fonctionne ou ce qu’est la conscience», dit Grinspoon. «Et les prédictions spécifiques sur l’intelligence artificielle et son impact futur semblent dépendre de réponses spécifiques, non testées et non vérifiées à ces grandes questions.»
Mais Lovelock pense que des avancées comme AlphaZero signifient que nous n’avons pas à regarder vers un avenir lointain pour voir comment l’histoire se déroulera. «L’étape cruciale à l’origine du Novacene a été, je pense, la nécessité d’utiliser des ordinateurs pour concevoir et fabriquer eux-mêmes», écrit-il. “Il semble maintenant probable qu’une nouvelle forme de vie intelligente émergera d’un précurseur artificiellement intelligent fabriqué par l’un de nous, peut-être de quelque chose comme AlphaZero.”Vivre à l’ère des cyborgs
Une fois que nous nous sommes habitués à être traités comme des plantes d’intérieur, les débuts du Novacene pourraient ne pas être si mauvais. D’une part, dit Lovelock, les cyborgs et les humains auront un intérêt commun à protéger la Terre du changement climatique, car ni nous ni eux ne peuvent tolérer des températures supérieures à environ 50 degrés Celsius (122 Fahrenheit).
Si les humains ne parviennent pas à trouver des moyens d’atténuer les effets du réchauffement climatique, les cyborgs devront le faire. «Ils apporteront, bien sûr, quelque chose de nouveau au parti, probablement dans le domaine de la géo – ingénierie – des projets à grande échelle pour protéger ou modifier l’environnement. De tels projets s’inscriront bien dans la capacité de la vie électronique », écrit Lovelock. Par exemple, les cyborgs peuvent couvrir de grandes zones de la surface de la Terre avec des miroirs pour réduire la quantité de chaleur solaire absorbée.
Que feront les humains de leurs seigneurs robotiques? «Je ne peux pas imaginer», dit Lovelock. «Ça doit être un peu comme un chien essayant de comprendre un génie.»
“ მოიშორეთ ბორკილები ! ნუ იქნებით ნურც რელიგიის, ნურც ქორწინების, ნურც შვილების მონები, გაწყვიტეთ ძველი ეს ძველი კავშირები, სახელმწიფოა თქვენი სახლი, მთელი მსოფლიოა თქვენი ქვეყანა !’ – ყვიროდა ნიცშეს აყოლილი ლენინის ბოლშევიკების ლიდერი ალეკსანდრა კოლონტი
Cast off your chains! Do not be slaves to religion, to marriage, to children. Break these old ties, the state is your home, the world is your country!’ – Alexandra Kollontai, Bolshevik leader
ზუსტად ასე ცხოვრობს მაიმუნი შიმპანზეს სახეობა ბონობო. ცხოვრობს რელიგიის, ქორწინების, ოჯახის გარეშე კოლონტაისთვისაც სამაგალითო სექსუალური თავისიფლების პირობებში.
ისაა კონგოს ენდემური სახეობა. შიმპანზე ბონობათა საზოგადოება ცხოვრობს მატრიარქატის წესებით. ბონობო არის ადამიანთან ყველაზე ახლო მაიმუნი. ის სხვა დიდ მიმუნებზე უფრო მიდრეკილი ორ ფეხზე სიარულისკენ. ის რეცხავს საკვებს და მერე ჭამს. ბონობოები ”სიყვარულს შვრებიან” პირისპირ. კოცნიან ერთმანეთს და ენას იყენებენ როგორც ადამიანები.
ბონობო არის კონგოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ენდემური სახეობა.ის ცხოვრობს ტროპიკულ ტყეში.
შიმპანზე ბონობოების საზოგადოება მატრიარქალურია. და მდედრების ალიანსი საშიშს ხდის მათ ჯგუფს. თუ მამრის ქცევა არ მოეწონებათ მდედრები მას ცემენ. მაგრამ დაძაბულობები ხანმოკლეა. მცემლებს და ნაცემებს, ყველას ამშვიდებს სექსი. მაგ მაიმუნებს აქვთ მდიდარი ფანტაზია. ისეთივე როგორც 1960-ანი წლების შემდეგ პორნოგრაფიით აღზრდილ ადამიანთა თაობებს.
სექსი ჯგუფის ერთიანობის ინსტრუმენტი. როდესა მაიმუნებს შორის ურთიერთობები იძაბება ისინი ერთმანეთს ამშვიდებენ სექსით და ერთმანეთის ტილებისგან და რწყილებისგან გაწმენდით. მათ უყვართ სექსი შვილების გაჩენის გარეშე და ეს გრძელდება 14 წამი და ხდება ყოველ 90 წუთში. სექსი ამ მაიმუნებისთვის არის ყოველდღიური ცხოვრების რეგულაციის , დამშვიდების, სიამოვნების მიღების ინსტრუმენტი და სიმპატიის ნიშანი.
ბონობოს მატრიარქალური საზოგადოება
შიმპანზე ბონობო ჯოგური არსებაა რომელიც ცხოვრობს ჯგუფებად რომლებშიც არის რამოდენიმე ათეული ინდივიდი. ამ ჯგუფებში უპირატესი როლი აქვთ მდედრებს და ისინი იღებენ გადაწყვეტილებებს ჯგუფის შესახებს.
ამ მაიმუნების ბუნება წყნარი და მშვიდობიანია. ისინი ქმნიან მატრიარქალური ტიპის სოციალურ სტრუქტურას სადაც უდიდესი როლი აქვს სოლიდარობას. მშობიარობის ასაკს მიღწეული მდედრები მიდიან ახალი კლანის საძებრად, მამრები კი ცხოვრობენ ჯგუფში სადაც დაიბადნენ.
მამრები მათ შორის ქმნიან იერარქიას და მათ ყავთ დომინანტი მამრი რომელიც დაშინებით აჩერებს კონფლიქტებს.
bonobo-ები უეჭველად არიან დიდი პრიმატები რომელთა სექსუალური პრაქტიკები ახლოა ადამიანის სექსუალურ პრაქტიკებთან.
შიმპანზე ბონობოებში სექსს აქვს სოციალური ფუნქცია. მდედრები შვილს აჩენენ ყოველ 5 წელიწადში ერთხელ და სექსუალური პრაქტიკა შვილის გაჩენის გარეშე ყოველდღიურია. მათ საზოგადოებაში სექსის ფუნქციაა კონფლიქტების დამშვიდება.
შიმპანზე ბონობოები არიან ჰომოსექსუალებიც, ბისექსუალებიც მათთვის ჩვეულებრივი რამეა ის რაც აღწერილია კამასუტრაში და მარკიზ დე სადის პორნოგრაფიულ ნაბღაჯნებში // ჯგუფური სექსი, ფელაცია…// მოკლედ ამ მაიმუნების საზოგადოება გავს სექსუალური რევოლუციის აქტივისტების და ცალკეული ჰიპების ქცევას….
Ce sont les primates les moins agressifs ; en contrepartie, ils s’adonnent à des plaisirs variés : rapports homosexuels, attouchements à trois ou plus, baisers, fellations…
ხოდა დღეს ცივილიზებულ მსოფლიოში წვავენ და არბევენ პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარს და მისნაირ ეკლესიებს, ჯიჰადისტები და სატანისტები ხოცავენ მღვდლებს და ბრუნდება წარმართობა, არის სექსუალური კულტებიც, დიდად დამაფიქრებელი პროცესია და დავფიქრდეთ.
დიდი ფრანგული პრესა: სატანიზმი ხიბლავს და იზიდავს აჯანყებულ ახალგაზრდობას“-ესაა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის შემდგომი მდგომარეობა.
სექტანტურ მოძრაობათა სპეციალისტი, რელიგიათა ისტორიკოსი Jacques Cordonnier ღელავს ამ „ რელიგიური გადახრების“ გამო, იკვლევს მათ. ის ფიქრობს რომ სატანიზმი ხიბლავს ძლივს 10 წლის ბავშვებს და ძლივს მოზარდები უკვე ღიად აცხადებენ თავის სატანისტობას და ძალადობენ ან ჩადიან კრიმინალურ აქტებს.
„ სატანიზმი დღეს ხიბლავს და იზიდავს უფრო და უფრო მეტ ახალგაზრდას! წაბილწვა-პროფანაციების, უკანონო აქტების რაოდენობა იზრდება 10 წელია. … 15-ოდე ბავშვმა თავი მოიკლა Nord-Pas-de-Calais=ის რეგიონში ბოლო თვეებში და ყველა თვითმკვლელი ბავშვი ღიად სატანისტი იყო!»
ს მეცნიერი ამბობს რომ საფრანგეთში ყოველ წელს არანკლებ 500 კრიმინალური ფაქტი მიეწერება სატანიზმს.
ერთადერთი მაგალითი: 2005 წელს 14 წლის ორი მოზარდი გადახტა d’Ivry-sur-Seine-ს ცათამბჯენის მე-17 სართულიდან. ეს იყო კარგად თეატრალიზებული თვითმკვლელობა. მათ დაპატიჟეს თანაკლასელები რათა ისინი ყოფილიყვნენ მათი თვითმკვლელობის მოწმეები. დღეს ცნობილია რომ ისინი იყვნენ სატანას თაყვანისმცემლები…
..
რამოდენიმე დღით ადრე თვითმკვლელობამდე Julie-მ დაწერა თავის დღიურზე ინტერნეტში // ბლოგი//: „ არის მუდამ სისხლმდენი ჭრილობა…“ სიტყვებს თან ახლდა დაბმული და პირზე ალიკაპამოდბული გოგოს სადომაზოხისტური ფოტოები: სიცოცხლის უარყოფა, ბოროტების აპოლოგია.
რელიგიათა ლექსიკონში ნათქვამია რომ სატანიზმი არის სატანას და ბოროტების სულთა კულტი რომელსაც თან ახლავს რელიგიური რიტუალების დამახინჯება //შავი მესები, ჯადოსნობა-კუდიანობა, sabbat, იმორალიზმი, წაბილწვა და ფსევდო-რელიგიური პრაქტიკები//.
ინტერნეტზე შეიძლება იფიციალურად აღრიცხული 40-ოდე სატანისტური საიტის ნახვა. სინამდვილეში იქ თარეშობს ათასობით არაფორმალური ჯგუფი და მოზარდების მიერ შექმნილი ასობით ბლოგი.
15 წლის ანტუანი, მაგალითად: „ მე თაყვანს ვცემ სატანას, მე მუდამ თაყვანს ვცემ სატანას, წერტილი სულ ესაა.“
იგივე ასაკის ბიჭი მიმართავს სხვებს: „ თქვენ გეშინიათ ჩვენი. თქვენ არ იცით თუ რა შეგვიძლია. ძალიან კარგი, იცახცახეთ! უარესი იქნება. პარტია დაიწყო!»
კლინიკოსი ფსიქოლოგი Christophe Allanic ამბობს რომ მოზარდები ასე გამოხატვენ მათი მშობლებისგან გამოყოფის სურვილს.
„ მოზარდი ბაძავს ღმერთის წინააღმდეგ აჯანყებულ სატანას ამით ის უპირისპირდება მშობლის ავტორიტეტს, მიისწრაფის ინდივიდუალიზაციისკენ…“
ეშმაკი აჯანყებული ანგელოზია. მარტო მას შეუძლია ღმერთთან დაპირისპირება. მოზარდის თვალში ისაამაცდური,ბრალმდებელი, აჯანყებული, ცილისმწამებელი. იდეალია ახალგაზრდისთვის რაც მას აძლევს ავტონომიის, ღვთაებრივი კანონების გარეთ ყოვლისშემძლეობის, აბსოლუტური თავისუფლების მოპოვების,ლიბიდოს გაძლიერების, სასღვრების და შიშის მოსპობის… საშუალებას“ //Christophe Allanic//...
ხოდა ვოლტერის იდეებზე აღზრდილმა თაობებმა მოაწყვეს საშინლად სისხლისმვრელი საფრანგეთის რევოლუცია და ნიცშეს იდეებზე აღზრდილებმა მოაწყვეს მსოფლიო ომები, გენოციდები, ტოტალიტარიზმები, 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ- სექსუალური რევოლუცია. ხოდა ევროპაში წვავენ და არბევენ ულამაზეს კათედრალებს, ჯიჰადისტები და სატანისტები ხოცავენ მღვდლებს. ყვავის წარმართობაც.
Satanisme et vampirisme. Le livre noir – Paul Ariès – BabelioLe renouveau du satanisme chez les jeunes inquiète les pouvoirs publiques: profanations, messes noires ou rouges, suicides, meurtres, actes de violence et d’auto-mutilation, discours anti-social constituent quelques-uns des symptômes morbides du satanisme moderne.http://www.babelio.com
2005. წელს ფრანგულად. გამოიცა Paul Ariès- Satanisme et vampirisme.Le livre noir- ანუ სატანიზმი და ვამპირიზმი. შავი წიგნი.რეზიუმე :
სატანიზმის. განახლება ახალგაზრდებშიაღელვებს ხელისუფლებას : წაბილწვები და დარბევები, შავი თუ წითელი მესები, ძალადობის აქტები და თვითდასახიჩრება, ანტისოციალური გამოსვლებიდა გამოხდომები არის თანამედროვე სატანიზმის დამაფიქრებელი სიმპტომები.მაგრამ ეს მიმდინარეობა. არ დაიყვანება გადაგვარებულთა უწესობაზე თუ უკანონობაზე. ის. ასევე. არის. მემკვიდრე. სიმბოლური სატანიზმისა. რომლის მიზანიზაა შეძვრა, შოკში ჩაგდება რათა ჩამოცვივდეს ჩვენი საზოგადოების ნიღბები.ეს სატანიზმი დღეს იღებს ახალ სახეებს. ის შეთამაშებულია ვამპირიზმთან თუ ზოგ მარგინალურ სექსუალობასთან.
ის. თანაარსებობს რელიგიურ თუ პოლიტიკურ ექსტრემისტულ იდეებთან.
ესაა ნიშანი იმისა. რომ ადამიანები ცუდად გრძნობენ თავს დღევანდელ საზოგადოებაში. ესაა. ულტრალიბერალური იდეოლოგიის. სიმპტომი. ის ახლოა ჩვენს საზოგადოებასთან და ამიტომაა. უფრო საშიში.
ის არაა კიბო ჯანმრთელ სხეულზე. ისაა ავადმყოფი საზოგადოების მეტასტაზი.Il n’est pas un cancer sur un corps sain mais une métastase d’une société malade.
წიგნი მიზნად ისახავს იმის ჩვენებას თუ რატომაა სატანიზმის ეს იდეოლოგია საშიში როგორც მისი ადეპტებისთვის ისე მთელი საზოგადოებისთვის.
საშველია კონსერვატიზმი, დავუკვირდეთ- აქ ბმულებზე ნახავთ ცოტა რამეს ვოლტერს და ნიცშეს აყოლილ სამყაროში შამანიზმის გავრცელებაზე და ანტიქრისტიანულ ვანდალიზმზე.
მარქსი ლენინი და სტალინი გადადავყარეთ მაგრამ მოვიდა ნიცშეს, ნიჰილიზმის, სექსუალური და წარმართული კულტების ხანა. ევროპაში დგავენ ფალოსის და ვაგინას ქანდაკებებს და სტალინის პორტრეტების შეცვლა ვაგინას კერპებით ვერაა უდიდესი გამარჯვება.
აგე, ხელოვანი ჯემი მაკ კარტნი არ ხატავს ხატებს, მარქსის, ლენინის, მაოს,ჩე გევარას პორტრეტებს , ის აკეთებს ქალის და მამაკაცის სასქესო ორგანოების ქანდაკებებს. კაი ფულიც იშოვა და სახელიც გაითქვა. ესეც სექს კულტი და სატანისტური კულტი ვოლტერს და ნიცშეს აყოლილ სამყაროში.
légendeVerity Carter a été maltraitée dès l’âge de quatre ans
Verity Carter ამბობს რომ ის იზრდებოდა საიდუმლო სექტაში რომელიც ხელს უწყობდა ახალისებდა სექსუალურ კონტაქტებს სრულწლოვანებს და არასრულწლოვან ბავშვებს შორის. ეს იყო ”ჯოჯოხეთი დედამიწაზე”.
ეხლა 38 წლის ქალი ამბობს რომ მას 4 წლის ასაკიდან აუპატიურებდნენ წევრები სექტისა ღმერთის შვილები და მოძალადეთა შორის იყო მამამისი.
Alexander Watt გამოცხადდა დამნაშავედ მას შემდეგ რაც მან აღიარა რომ 1980-ან წლებში ის აუპატიურებდა ბავშვებს შოტლანდიაში.
სექტა ღმერთის შვილები გაჩნდა აშს-ში 1960-ანი წლების ბოლოს.
მისმა დამფუძნებელმა David Berg-მა სექტის წევრებს უთხრა რომ ღმერთი სიყვარულია, სიყვარული კი სექსია და ამისთვის არ უნდა იყოს დაბრკოლება არც ასაკი და არც ნათესაური სიახლოვე.
Verity-მ თქვა რომ ეს ახალისებდა სექსუალურ აქტივობას 2-3 წლის ასაკიდან
Le culte de Berg-ის მის კულტს 1970-ან წლებში ყავდა მთელ მსოფლიოში 130 თემად განაწილებული ათასობით წევრი.
ჰოლივუდის ვარსკვლავები Rose McGowan და Joaquin Phoenix გაჩნდნენ ამ კულტში.
შოტლანდიაში სექტა იყო Renfrewshire-ში, Lanarkshire-ში, Ayrshire-ში და Édimbourg-ში.
Verity-ს გაჩენისას მისი მშობლები იყვნენ სექტის აქტიური წევრები.
légendeRose McGowan a fait une tournée de presse pour sa série documentaire en janvier
Verity ამბობს რომ რომ გაუპატიურებების გარდა მას ცემდნენ სულ მცირე დაუმორჩილებლობის გამოც.
” ცხოვრება გადაიქცა ჯოჯოხეთად დედამიწაზე”, თქვა მან.
ეს ხდებოდა ეტაპ-ეტაპ და მრავალმა სრულწლოვანმა რეალობა დაინახა მეტისმეტად გვიან.
” ბევრი მშობელი წავიდა და მათ თან წაიყვანეს მათი ბავშვები”.
მისი მამაც წავიდა სექტიდან როდესაც ის დაახლოებით 9 წლის იყო, მაგრამ
Verity და მისი ძმები და დები დარჩნენ სექტაში მათ დედასთან ერთად.
თავიდან ისინი არ ცხოვრობდნენ თემში, ცხოვრობდნენ პატარა ბინაში Paisley_ში.
მაგრამ ცხოვრობდნენ თემის, სექტის წესებით.
” ჩვენ არ გვქონდა არავითარი კონტაქტი გარე სამყაროსთან”, ამბობს Verity.
”ჩვენ არ გვქონდა არც მუსიკა, არც ტელევიზია, არც კულტურა, არ გვქონდა არავითარი წარმოდგენა იმაზე თუ როგორ ფუქციონირებს მსოფლიო”, თქვა მან
Verity-ს და მის და-ძმას არ მიუღიათ არანაირი ფორმალური სწავლა-განათლება. მათ ისწალეს გადარჩენის ტექნიკები და ის თუ როგორ უნდა დაუმალონ ყველაფერი გარე სამყაროს, განსაკუთრებით სოციალურ მუშაკებს.
” ალტერნატიული რწმენა”. ” თუ არ შეინარჩუნებდით ღიმილს და არ იტყოდით იმას რაც უნდა გეთქვათ ამას ექნებოდა ცუდი შედეგები”, ამბობს ის.
პედოფილი სექტანტები ბავშვებს ეუბნებოდნენ რომ მათ და-ძმას საშინელი რაღაც დაემართებოდათ თუ კი ჯგუფზე გავრცელდებოდა ცუდი ხმები.
Verity ამბობს რომ მისი დედ-მამა თავისი უზნეობის შესანიღბად თავს აცხადებდნენ ქრისტიან მისიონერებად და მას უშვებდნენ ქუჩაში ფულის საშოვნად, სამათხოვროდ.
” მაუპატიურებდნენ 4 წლის ასაკიდან. ამას შვრებოდნენ როგორც მამაჩემი ისე სექტის სხვა წევრები’, მე ეს არ მომწონდა, მაგრამ როდესაც კითხვას ვსვამდი მცემდნენ ან მაჩუმებდნენ. მე ბევრჯერ მსჯიდნენ იმიტომ რომ სულ ვსვამდი კითხვებს”, ამბობს Verity.
ასე ნაწამები და ნათრევი ბავშვი 15 წლისა იყო როცა მოახერხა სექტიდან გაქცევა.
მან თქვა რომ ის მივიდა იქამდე რომ აღარ ადარდებდა თუ რა შეიძლებოდა მოსვლოდა და აღარ ემორჩილებოდა სექტის სასჯელებს.
მას უკვე უკვე უნდოდა სიკვდილი და აღარ ადარდებდა მოკვდებოდა ის სექტის გარეთ თუ არა. ” რა უნდა მომსვლოდა უარესი?”, ამბობს ის.
ის თავიდან მამასთან წავიდა საცხოვრებლად. მამამ მასზე ფული დახარჯა, ”ალბათ წარსულის კომპენსაციისთვის”, ფიქრობს ქალი.
მაგრამ ქალიშვილი გაექცა მამას როდესაც მან სცადა მასთან დაახლოება.
ის 16 წლის ასაკამდე ცხოვრობდა მარტო პატარა ოთახში.
” არაფერი ვიცოდი, ბევრ რამეს უნდა შევჩვეოდი და ბებრი შეცდომა დავუშვი, მე არ ვყოფილვარ სრულყოფილი”, ამბობს ის.
წლების მანძილზე ნაწამებ და ნატანჯ ადამიანს ქონდა დეპრესიაა, კოშმარები, უძილობა, მიდრეკილება თვითმკვლელობისკე ის ლოთობით და ნარკოტიკით ცდილობდა წარსულის დავიწყებას.
წლების მანძილზე მას სჯეროდა რომ არ შეეძლო ხმის ამოღება იმიტომ მისი და-ძმა ისევ სექტაში იყვნენ.
მაგრამ ბოლოს და ბოლოს გადაწყვიტა ლაპარაკი იმაზე რაც თავს გადახდა.
დედამისი ისევ არის წევრი სექტისა რომელსაც ეხლა ჰქვია The Family International.
13.08.2010-21-ე საუკუნის გერმანიაშიც არსებობენ მოძალადე სატანისტური კულტები.
სატანისტური სექტები და კულტები არის სამყარო სადაც მეფობს ბოროტება. ამიტომ ისინი არსებობენ იატაკქვეშეთში, ფარულად.
ახალგაზრდა გერმანელმა ქალმა გაბედა ასეთ სექტაში გატარებულ ბავშვობაზე ხმამაღლა ლაპარაკი.
ექსპერტების თქმით სატანისტური სექტების წევრებს ცუდად ეპყრობიან და მათ უკრძალავენ განცდილზე ლაპარაკს.
ჰოლივუდს ბევრი ფილმი გადაუღია ცხოველების სისხლის მსმელ სატანისტებზე რომლებიც საგანგებო ცერემონიების დროს მსხერპლად სწირავენ ადამიანებს სატანას.
მაგრამ დასავლეთ გერმანიაში Münster-ის რეგიონში სატანისტურ სამყაროში გაჩენილი გოგონა Laura-ს ისტორია უფრო რეალურ-რეალისტურია.
მან მოახერხა სატანისტური სექტიდან გაქცევა, მაგრამ ეს იყო ხანგრძლივი და მტკივნეული პროცესი.
” მამაჩემს დიდ პატივს სცემდნენ სექტაში და მან უკვე ძალიან პატარას დამავალა კეთება იმისა რაც უნდოდა სექტას”, ახსნა მან.
სექტის წევრებს უნდა ეკეთებინად ჩემთვის რაც მათ უნდოდათ, მე კი არ უნდა მეტირა, არ უნდა მეყვირა, არ უნდა მეპასუხა ტკივილზე და სექტის გარეთ არავისთვის არ უნდა მეთქვა მომხდარის შესახებ.
ჩვენ უნდა გვეკეთებინა ის რაც სურდა უზენაეს ძალას.”
პროსტიტუცია სატანას სახელით.
Laura-სთვის უზენაესი ძალა იყო სატანა და მან თქვა რომ მას სატანას სახელით დააძალეს ტკივილის, წამების და გაუპატიურების ატანა.
მაგრამ ეს ასევე ნიშნავდა იმას რომ მას უნდა ჰქონოდა პარალელური ცხოვრება.
სექტის გარეთა სამყაროს ის წარუდგებოდა როგორც სკოლის ნორმალური მოწაფე. საიდუმლო იატაკქვეშეთში კი ის იყო შავი მესების და სატანური რიტუალების მსახური.
” ჩემგან ელოდნენ კაცებისადმი სრულ მორჩილებას”, თქვა მან.
” როდესაც დამავალეს კახპობა მითხრეს რომ უზენაეს ძალას ანუ სატანას უნდოდა რომ მეშოვა ფული სექტისთვის”.
სექტა ურჩევდა გოგოს კლიენტებს და ასე კახპობით ნაშოვნი ფული მიდიოდა სექტის სალაროში.
მარბურგში მყოფი რელიგიის ექსპერტი Adelheid Herrmann-Pfandt ამბობს რომ ლაურას მშობლებმა თავისი გოგონა შეიყვანეს განსაკუთრებით შემაშფოთებელ სატანურ სექტაში. ეს სექტა მისდევს სატანიზმის განსაკუთრებით ულმობელ ფორმას და საზოგადოებისგან განზე დგას.
” ასეთ ექსტრემისტ სატანისტებს ვერ იცნობთ ქუჩაში და საზოგადოებაში. ” ისინი არ დადან გადაყირავებული ჯვარცმით ხელში….”’
ბავშვები ქრებიან
Münster-ის კათოლიკური ეპარქიის სექტის კომისარმა Brigitte Hahn-მა თქვა რომ სატანისტური სექტების 30-მა მსხვერპლმა სთხოვა დახმარება მის ბიუროს.
ზოგმა მათგანმა აღწერა შავი მესები რომელთა ნაწილი იყო რიტუალური აბორტები და მკვლელობებიც კი..
a.
ქალებმა განაცხადეს რომ მათ ბავშვობაში ცუდად ეპყრობოდნენ სექტის წევრები.
” ქალები ამბობენ რომ ისინი დააფეხმძიმეს საგანგებო ცერემონიების დროს”,
თქვა Hahn-მა. შემდეგ არის ბავშვის გაჩენის და მსხვერპლად შეწირვის რიტუალები. ფეხმძიმობას მალავენ, ბავშვები იბადებიან, მაგრამ ქრებიან.”
2008 წელს Hahn-მა ანკეტა დაუგზავა 2000 ექიმს და თერაპევტს. 120-მა პიროვნებამ უპასუხა რომ მათ ჰყავდათ პაციენტები , სატანისტურ ჯგუფებში ძალადობის მსხვერპლები.
Jamie McCartney, The Great Wall of Vagina (2008). Detail. Photo: Courtesy of the artist.
ბრიტანელმა ხელოვანმა Jamie McCartney-მ 2008 წელს თაბაშირისგან ჩამოასხა 400-მეტი ქალის სასქესო ორგანო და პარიზში გამოფინა თავისი შედევრი ” ქალის სასქესო ორგანოს დიდი კედელი”. 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით და პორნოგრაფიით გამოთაყვანებულ ხანაში ასეთი რამეების მოთხოვნა დიდია და ის შრომას განაგრძობს.
მისი შემდეგი პროექტია Mondcivitano ანუ ესპერანტოზე მსოფლიოს მოქალაქე. ის ეხლა გააკეთებს მსოფლიოს ყველა ქვეყნის ქალების სასქესო ორგანოების ქანდაკებებს.მოგვიანებით კი აშშ-საც მიხდავს და გააკეთებს ყოველი შტატის ქალის სასქესო ორგანოს ქანდაკებას.
მან თქვა რომ მასთან ყოველ კვირა მიდის ვიღაც მთხოვნელი.
30 ნაბიჯიანი პანოებად დაყოფილი შედევრი გამოიფინა Brighton Fringe Festival-ზე ლონდონის Hay Hill Gallery-ში და მილანის de Triennale-ზე. McCartney ამბობს რომ მას უნდს რომ მას უნდა ამ შედევრის Tate Modern-ის ნაირი ადგილის მუდმივ კოლექციაში გამოფენა..
Jamie McCartney, ქალის სასქესო ორგანოს დიდი კედელი (2008). დეტალი.
The Great Wall of Vagina -ს გაკეთებამდე McCartney-მ ქნა მამაკაცების სასქესო ორგანოების დიდი კედელი, გამოაქანდაკა 17 პენისი. რას იზამ, გენდერული თანასწორობაა.
ძველბერძნული ცინიზმი, დიოგენე სინოპელი // ძვ.წ.404-323// აჯანყდნენ მათი და მათი წინაპრების სამყაროს წინაღმდეგ. მათ უარყვეს და აბუჩად აიგდეს ბეძნული ზნე და წეს-ჩვეულებები. მათ უარყვეშ მატერიული კომფორტი და არ ეძებდნენ მას. ცხოვრობდნენურცხვად, საჯაროდ, ყველას თვალწინ იკმაყოფილებდნენ ბუნებრივ და სექსუალურ მოთხოვნილებებს. ცხოვრობდნენ როგორც ძაღლები და ცინოკოსების ბერძნული სახელი კინიკოსები მომდინარეობს სწორედ ბერძნული სიტყვიდან kynes -ძაღლი.
თვითონ დიოგენე ცხოვრობდა კასრი, საჭმლისთვის ეძიძგილავებოდა ძაღლებს და მასტურბაციას ეწეოდა აგორაზე, ათენის მთავარ მოედანზე. ერთხელ მან ნახა თუ როგორ სვამდა ბაღანა წყალს პეშვით და მან გადააგდო ხის ჯამი რომელსაც ხმარობდა.
ერთხელ ალექსანდრე მაკედონელმა მას ამაყად უთხრა რომ ისაა ალექსანდრე მაკედონელი და დიოგენემ ამაყად უპასუხა რომ ისაა დიოგენე ძაღლი. ძველ ცინიკოსებს. უნდოდათ ბსოლუტური ტოტალური თავისუფლება დ ამიტომ მათი სექსუალური ქცევაც ისეთი იყო რომ შოკში ჩაეგდოთ თანამედროვეები. ისინი იქცეოდნენ ისე ურცხვად როგორც იქცევიან პირუტყვები.
დიოგენე და მისი მიმდევრები ებრძვიან და უარყოფენ კულტურას, ცივილიზაციას, საზოგადოებრივ წყობას, ტრადიციულ მორალს, ტრადიციულ რელიგიას.
ისინი აიდეალებენ ”ბუნებრივ” ადამიანს.
The weak and the botched shall perish: first principle of our charity.Friedrich Nietzsche
” სუსტი და უხეირო უნდა მოკვდეს”// ფრიდრიხ ნიცშე 1844-1900//. მორჩა. აღარ უნდა იყოთ მოწყალე სამარიტელი. თუ დაინახავთ ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის პერესტროიკით მისიკვდილებულ ხალხებს მიაფურთხეთ და წადით გეიპარადზე. ფრანგი გლეხები და აშშ-ს ფერმერები, ლიეტუველები, ბერძნები, თქვენს თვალწინ იკლავენ თავს. ბერლინის კედლის დანგრევის შემდეგ ცენტრალური და აღმოსავლეთი ევროპის ქალწულები, ქალიშვილები, ფეხმძიმე ქალები დააუპატიურეს და სექსუალურ მონებად გაყიდეს ლონდონში, ბერლინში, ანკარაში, პეკინში ,აი დარდი. სუსტები და უხეიროები რომ არ ყოფილიყვნენ, სანიმუშო კომუნისტ-ანტიკომუნისტი შევარდნაძის ნაირად ყოჩაღები რომ ყოფილიყვნენ ეს არ დაემართებოდათ.
ნიცშეს ასეთი დოქტრინის შესაბამისად მიდის ჩვენი დღევანდელი ცხოვრება.
” სუსტები და უხეიროები უნდა გაწყდნენ”
Commentaire ” ანტიქრისტე (1895) არის დღევანდელობის ღმერთი ფრიდრიხ ნიცშეს ”1844-1900// დაუმთავრებელი ტექსტი. ესაა ქრისტიანობის ლამის უკანასკნელი სიტყვებით ლანძღვა-გინება.
მაგრამ ის აგინებს ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის ქრისტიანულ მორალს და არა თვითონ ქრისტეს.
სოკრატეს, პლატონის, ქრისტიანობის შეხედულებებს ის თვლის კაცობრიობის და საერთოდ სიცოცხლის დამღუპველ რამედ.
ის ამბობს რომ სოკრატე, პლატონი, ქრისტიანები აუ იდეების და სულიერ სამყაროზე, მ საიქიოზე ყურადღების გადატანით აუფასურებენ ამქვეყნიურ სიცოცხლეს, ჩაგრავენ ძლიერებს და თავისი გულმოწყალება-სიყვარულით ახარებენ სუსტებს და უხეიროებს რაც ღუპავს კაცობრიობას.
ნიცშე ამბობს რომ თანამედროვე ადამიანი უბედურია და მას აუბედურებს სწორედ ქრისტიანობა.
ნიცშე არ ლაპარაკობს სიკეთეზე და ბოროტებაზე. ის ლაპარაკობს კარგზე და ცუდზე. მისი აზრით კარგია ყველაფერი რაც აძლიერებს ძლიერების განცდას, ძლიერებისკენ სწრაფვას, თვითონ ძლიერებას.
ძლიერებისკენ სწრაფვა მისი თქმით არის სასიცოცხლო ძალის ზრდის შინაგანი პროცესი.
ცუდი კი არის ყველაფერი რაც მოდის სისუსტიდან. ძალის საპირისპირო.
ნიცშეს თქმით ქრისტიანული მორალი თავდაყირა აყენებს სიცოცხლის საწყის ღირებულებებს იმით რომ ძალას აცხადებს ბოროტებად და სისუსტეს სიკეთედ.
ნიცშეს არ აკმაყოფილებს ტრადიციული მორალი რომლის თანახმადაც ბედნიერება არის წადილთა ზომიერად დაკმაყოფილება, სულიერი სიმშვიდე თუ ღირსეულად ცხოვრება, სათნოეთა განხორციელება.
ნიცშეს აქვს თავისებური კაცთმოყვარეობა-ფილანტროპიაც:
” სუსტები და უვარგისები უნდა დაიღუპონ, ესაა ჩვენი ფილანტროპიის პირველი პრინციპი და ჩვენ მათ უნდა დავეხმაროთ კიდეც ამაში”.
ნიცშეს პირდაპირ არ მოუწოდებია სუსტების და უვარგისების იქვე იმწუთში გაჟლეტისკენ მაგრამ მისმა თაყვანისმცემლებმა მოაწყვეს ომები, გენოციდები, ტოტალიტარიზმები, მათ შორის საქართველოს გვამების გორებად და ნანგრევებად მქცეველი პერესტროიკა….
ნიცშემ ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის მქადაგებელი, ულამაზესი ტაძრების, საავადმყოფოების, სკოლების, უნივერსიტეტების და ბიბლიოთეკების…მშენებელი ქრისტიანობა გამოაცხადა ყველა მანკიერებაზე უარეს მანკიერებად და ბოროტებად.
ხოდა დასავლეთში ხდება წარმართობის, ბუნების კულტების აღორძინება.
დაემხო საბჭოთა კავშირი, აღმავლობას განიცდიან რუსეთი, ჩინეთი, აღდგა დასავლეთთან მეომარი ისლამი, ხდება ევროკავშირის ფრაგმენტაცია. აშშ-ს პრეზიდენტ ტრამპთან ომის ფონზე აშშ-ს შავკანიანი მოქალაქეები წვავენ და არბევენ თავის ქალაქებს, მასობრივად იკლავენ თავს აშშ-ს მოქალაქე ფერმერები, ფრანგი გლეხები, ლიეტუველები…..საბჭოთა ტანკით ანგრევენ თბილისს….
ამის პარალელურად ხდება ბარემ წარმართობის აღორძინებაც.
ისლანდიაში აღადგინეს ღმერთები ტორის და ოდინის ტაძრები. ინგლისში ბუნიობის დროს ათასობით კაცი იკრიბება სტონჯენჯში რათა მიესალმოს მზის ამოსვლას ისე როგორც აკეთებდნენ მათი უძველესი წინაპრები. შოტლანდიაში ისევ ზეიმობენ ძველ კელტურ დღესასწაულებს და წითელ ეშმაკებად გამოწყობილი მხატვრები ართობენ ბრბოებს წარმართობის აღორძინება ხდება აშშ-შიც.
საბერძნეთში ელინისტები ისევ მიმართავენ ლოცვით ზევსს, აპოლონს, აფროდიტეს,ათენას.
ლოს ანჟელესის გეტის მუზეუმში ბევშვები წერენ ლოცვებს სიყვარულის და ავხორცობის ქალღმერთ და კახპების მფარველ აფროდიტე-ვენერას მიმართ.
აღმოსავლეთ ევროპაში ისევ დღესასწაულობენ ცეკვით და ცეცხლზე ხტუნაობით ნაყოფიერების ძველ წინაქრისტიანულ დღესასწაულებს.
რუსი მღვდლები შფოთავენ რუსეთში წარმართული კულტების მიმართ ინტერესის ზრდის გამო.
აშშ-ში ვრცელდება კუდიანობა-ჯადოსობა და სატანიზმი…
US Air Force Academy-ამ ააგო წარმართული სალოცავი.
Photo de stock – Penis monument, red light district, Amsterdam, Netherlands
AMSTERDAM -ამსტერდამი არის ნებადართულობის და შემწყნარებლობის ქალაქი სადაც არის სახელგანთქმული წითელი კვარტალი სადაც ველა ერის კახპები ვიტრინებში წარმოადგენენ თავის მშვენიერ სიმრგვალეებს და მთელი მსოფლიოდან ჩასული ტურისტები დიდი ინტერესით ათვალიერებენ მათ.
იქვეა ნარკოტიკიც. რიან ბაცაცებიც, ასე რომ თუ ყურადღებით არ იქნებით შეიძლება საფულე აგაცალონ.
იქვე ერთხანს იდგა პენისის ქანდაკებაც. მაგრამ ეს ნამეტან ფუფუნებად ჩათვალეს და აიღეს
ფრიდერიხ ნიცშეს და მის მიმდევართა აგრესიას ქრისტიანული ცივილიზაციის წინააღმდეგ მოაქვს შედეგები.
ბერძნულ-რომაულ სამყროში ცოტა იყო ფიქსირებული რწმენა, ჭეშმარიტება რელატიურ-ფარდობითი იყო, სუსტი იყო აბსოლუტურ სიკეთეზე და აბსოლუტურ ბოროტებაზე წარმოდგენა და სულ არ ყოფილა წარმოდგენა ცოდვაზე.
ყოველი ადამიანი თვითონ ირჩევდა თავის ცხოვრებისეულ გზას.
წარმართებისთვის უმთავრესი იყო მიწიერი ცხოვრება, ფიზიკური ჟინი-წადილების დაკმაყოფილება და ამქვეყნიური ბედნიერების ძიება.
ბერძენთა ოლიმპოს ღმერთები იყვნენ ავხორცები, შურიან-ჟინიანი მკვლელები და ჩადიოდნენ საშინელ რამეებს. მრავალი წარმართული ცერემონიისთვის ჩვეულებრივი რამე იყო ღია სექსუალობა და აღვირახსნილობა. ასე განსაკუთრებით იყო გაზაფხულის და შუა ზაფხულის ნაყოფიერების დღესასწაულებზე.
აფროდიტეს კულტი გულისხმობდა სტუმრობას ტაძრის კახპებთან რასაც შემოსავალი მოჰქონდა ტაძრისთვის. ბიბლია გმობს ამას.
ძველბერძნულ-რომაულ საზოგადოებაში ჩვეულებრივი რამე იყო ჰომოსექსუალობა, პედოფილია. პორნოგრაფიაც ყველგან იყო. რომაულ აბანოებში, სასტუმროებში, ტავერნებში აკმაოფილებდნენ ყველანაირ ფიზიკურ წადილს.
დღევანდელ გაწარმართებულ მსოფლიოში კი აბორტით ჟლეტენ უმწეო უმანკო ბავშვებს.
დღეს მასობრივად გავრცელებულია აზრი რომ ღმერთი არ არსებობს, რომ ბიბლია არაა გამოცხად, რომ ყველა რელიგია ერთნაირი ტყუილია, რომ სიკეთის და ბოროტების აბსოლუტური ღირებულებები , ცოდვა არ არსებობს.
სამაგიეროდ თავისუფალი სექსი,ჰომოსექსუალობა, პორნოგრაფიადაფასებული იყო წარმართულ სამყაროში და დაფასებულია დღესაც.
ფრიდრიხ ნიცშეს იდეების გამარჯვების შემდეგ აღარავის უნდა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული. ეხლა მოდაში ომი ტერიტორიებისთვის, რესურსებისთვის, ბატონობისთვის. ასე იყოგო გერმანულ-ნაცისტური ომი სასიცოცხლო სივრცისთვის, Lebensraum-ისთვის. ნაცისტები ომობდნენ იმათთან ვინც მათი აზრით იყვნენ ქვეადამიანები, ვერადამიანები, არსებები რომლებიც არ იყვნენ სიცოცხლის ღირსი.
სახელგანთქმულმა გერმანელმა გეოგრაფმა Friedrich Ratzel-მა 1901 წელს მოიგონა სიტყვა და კონცეფცია სასიცოცხლო სივრცე.საუკუნის დასაწყისში ის და სხვები ფიქრობდნენ რომ ერი რესურსებით და ტერიტორიით უნდა იყოს თვითმკმარი, სხებისგან დამოუკიდებელი. ესაა ავტარკიის სახელით ცნობილი კონცეფცია. ერი ასე დაეცავს თავს გარეშე საფრთხეებისგან.
Ratzel-ზე და სხვებზე დიდი გავლენა მოახდინეს ჩარლზ დარვინის ნაშრომებმა ბუნებრივ გადარჩევაზ. რატცელი და მისი თანამოაზრეები ფიქრობდნენ რომ დარვინის სახეობების მსგავსად ერებიც ეომებიან ერთმანეთს არსებობისთვის აუცილებელი რესურსებისთვის და იმარჯვებენ მხოლოდ უფრო ძლიერები და მომზადებულები.
Ratzel ამბობდა რომ ხალხის განვითარებას განსაზღვრავს მისი გეოგრაფიული მდებარეობა და რომ გეოგრაფიულ ტერიტორიაზე კარგად მორგებული ხალხი ლოღიკურად იკავებს სხვა ტერიტორიასაც. ბრიტანეთის, საფრანგეთის იმპერიებზე და აშშ-ზე მითითებით მან თქვა რომ გერმანიას სჭირდება კოლონიები.
სტრასბურგის Marc Bloch-ის უნივერსიტეტის თანამედროვე ისტორიის პროფესორი,გერმანიის სპეციალისტი Christian Baechler მის წიგნში ”ომები და სასაკლაოები აღმოსავლეთით. ჰიტლერი და სასიცოცხლო სივრცის დაპყრობა” ხატავს ჩვენს წინა თაობათა მიერ განცდილ საშინელებათა სურათს.
ომი აღმოსავლეთით განსაკუთრებით დამღუპველი იყო მშვიდობიანი მოსახლეობებისთვის. მან მოკლა ხუთ მილიონზე მეტი ადამიანი პოლონეთში, მათგან 3 მილიონი ებრაელი იყო. 12,5 მილიონი ადამიანი მოკლეს საბჭოთა კავშირში //ომის ტყვეებთან ერთად დახოცილი სამხედროების ჩაუთვლელად//. მთლიანობაში 27 მილიონი მსხვერპლი….ეს ომი არ ყოფილა კლასიკური ომი. ეს იყო მოსახლეობათა მოსპობის ომი რომელსაც უნდა მოყოლოდა გაწყვეტილების ადგილზე გერმანელების დასახლება და დაპყრობილი სივრცის რეორგანიზაცია.
1941 წლის შმოდგომაზე ელვისებრი ომი Blitzcrieg-ს ჩაშლის და აშშ-ს ომში ჩაბმის მნახველმა ჰიტლერმა იფიქრა რომ ეს იყო გერმანიის წინააღმდეგ მსოფლიო ებრაელობის შეთქმულების შედეგი.
სასიცოცხლო სივრცის დაპყრობის და რესტრუქტურაციის ამოცანები გადავიდა უკანა პლანზე და აბსოლუტურ პრიორიტეტად გამოცხადდა ევროპის ებრაელთა გაწყვეტა.
ჰიტლერი Mein Kampf-ში, ამბობდა რომ არაა საჭირო დაპყრობილი ქვეყნების მოსახლეობათა გერმანიზაცია ვინაიდან ეს იქნება ლოკალურ მდაბალ რასებთან შერევა და გერმანული სისხლის დაბინძურება. ის ამბობდა რომ საჭიროა დაპყრობილი მიწის გერმანიზება.
” მდაბალ” რასათა გაწყვეტაში ონაწილეობდნენ როგორც ესესი და ჰიმლერის პოლიცია ისე ვერმახტის ჯარისკაცები. ყო ტყვიით მასობრივი ჟლეტა, მილიონობით საბჭოთა ტყვის სიკვდილი და და ”საბოლოო გადაწყვეტა” იყო ნაცისტურ-გერმანული მანქანის მოქმედების შედეგი.
ნაცისტი ხელმძღვანელების უმაღლესი მიზანი იყო ჯვაროსნული ლაშქრობა
”იუდო-ბოლშევიზმის წინააღმდეგ. მტრულ რასად გამოცხადებული ებრაელების გაჟლეტა. მდაბალ რასებად გამოცხადებული სლავების,ბოშების,და ა.შ. ურალს იქით გადასახლება,დამონება ან გაწყვეტა.
ჰიტლერის საგარეო პოლიტიკა რაღაცით გავდა ტევტონებიდან მოყოლებულ ტრადიციულ გერმანულ ექსპანსიონიზმს, მაგრამ იდეოლოგიამ აჯობა სტრატეგიულ მოსაზრებებს.
ჰიტლერს არ ყოფნიდა გერმანიის უსაფრთხოების ტრადიციული პრობლემის გადაწყვეტა. მას უნდოდა სივრცობრივი და რასიული უტოპიის რეალიზაცია.
რუსეთი ჰიტლერის იდეოლოგიის ცენტრში იყო სულ მცირე Mein Kampf-ის მეორე ნაწილიდან.
რუსეთი ჰიტლერისთვის პირველ რიგში იყო სოფლის მეურნეობისთვის ვარგისი ტერიტორია რომლის დაპყრობასაც უნდა უზრუნველყო ”გერმანელი ხალხის კორპუსის” ჯანსაღი განვითარება. ლაპარაკი არ ყოფილა მარტო რუსული საფრთხის მოგერიებაზე. მიზანი იყო სივრცის ნაკლებობის პრობლემის ”ათასი წლით მოგვარებაზე და დაპყრობილი და ”მდაბალი რასებისგან” გაწმენდილი ტერიტორიების გერმანელებით კოლონიზაციაზე.
საბჭოთა ვშირი ნაცისტებისთვის იყო გერმანიის 1918 წლის დამარცხებაზე პასუხისმგებელი მოსასპობი იუდეო-ბოლშევიზმის განსახიერება ანუ იდეოლოგიური მტერი რომელიც გარედანაც და შიგნიდანაც ღრღნის არიელების უმაღლესის რასის ყველაზე წმინდა შტო გერმანელ ერს.
საბჭოთა კავშირთან ომი ამდენად იყო ეტაპი ამ გერმანელი ხალხის მსოფლიო ბატონობისკენ და ამავე დროს ომი აბსოლუტური მტრის წინააღმდეგ.
იელები
ეხლა ისტორიკოსების უმრავლესობა აღიარებს რომ გერმანიის კაიზერმა ლენინი და მისი ბოლშევიკები დააფინანსა და შეაიარაღა რუსეთის იმპერიის პირველი მსოფლიო ომიდან გამოსაყვანად და მივიღეთ ტოტალიტარიზმი. ეხლა უბედურებათა მეორე სერიაზე.
მოვიდა ძალა რომელიც კაცობრიობის მნიშვნელოვან ნაწილს თვლიდა ქვეადამიან-ვერადამიან-Untermensch-ად.
Untermensch, Underman , sous-homme , ქვეადამიანი არის ცნება რომლითაც ნაცისტები ხშირად აღნიშნავდნენ ხშირად ” აღმოსავლეთის მასებად” წოდებულ ” მდაბალ ინდივიდებს”, ებრაელებს, ბოშებს, სლავებს // პოლონელებს, სერბებს, და ა.შ.//.
ქვეადამიან-ვერადამინებად თვლიდნენ ასევე შავკანიანებს და მულატებს. ებრაელები უნდა გაეწყვიტათ ჰოლოკოსტის დროს პოლონელებთან, ბოშებთან, ფიზიკურად დავრდომილებთან და ფსიქიურად ავადმყოფებთან ერთად.
]Generalplan Ost -ის თანახმად ცენტრალური და აღმოსავლეთი ევროპის სლავური მოსახლეობა ნაწილობრივ უნდა მოესპოთ მასობრივი მკვლელობით , უმრავლესობა კი უნდა გაეძევებინათ აზიაში და გამოეყენებინათ მონებად რაიხში.
ეს შეხედულებები იყო ნაცისტური რასიული პოლიტიკის ნაწილი. მსგავსი მიდგომები არსებობდა 1922 წელს ამ სიტყვის პირველად გამოყენებამდეც.
1914 წელს ერცჰერცოგი ფრანსუა-ფერდინანდის მოკვლის შემდეგ გავრცელდა პროპაგანდისტული აფიშა წარწერით ” სერბეთი უნდა მოკვდეს”.
სიტყვა ” ქვეადამიანი” არ მოუგონიათ ნაცისტებს.
ის პირველად გამოიყენა კუ კლუქს კლანის წევრმა ამერიკელმა ავტორმა
Lothorp Stoddard-მა თავისი 1922 წლის წიგნის სათაურში The Revolt Against Civilisation: The menace of Under-man-”ჯანყი ცივილიზაციის წინააღმდეგ: ქვეადამიანის საფრთხე”
.Stoddard ქვეადამიანებად, ვერადამიანებად, თვლიდა იმათ ვისაც მისი აზრით არ ქონდა ცივილიზაციაში არსებობის, ფუნქციონირების უნარი. ამ უუნარობას ის საზოგადოდ მაგრამ არა მთლიანად ის მიაწერდა რასას.
ცნება შემდეგ აიტაცეს ნაცისტებმა ამ წიგნის გერმანული ვერსიიდანDer Kulturumsturz: Die Drohung des Untermenschen (1925). ასე მაგალითად ეს სიტყვა 1927 წელს ბავარიის რეგიონალური პარლამენტის წინაშე წარმოთქვა ნაცისტმა პროპააგანდისტმამ Der Stürmer-ის გამომცემელმა Julius Streicher-მა რომელმაც ქვეადამიანები, ვერადამიანები უძახა ბავარიის საბჭოთა რესპუბლიკის კომუნისტებს:
” ეს მოხდა ბავარიის საბჭოთა რესპუბლიკის დროს როდესაც გააფთრებულმა ქვეადამიანებმა დაიწყეს ადამიანების დახოცვა ქუჩებში,დეპუტატები კი დაიმალნენ ბავარიის პარლამენტის ბუხრის უკან”.
ნაცისტებმა ბევრჯერ გამოიყენეს სიტყვა ქვეადამიანი ებრაელების წინააღმდეგ მიმართულ ნაწერებში და გამოსვლებში.
ნაცისტებმა მათ მიერ ქვეადამიანებად და ვერადამიანებად წოდებულები დაყვეს სხვადასხვა ტიპებად. ისინი პრიორიტეტს ანიჭებდნენ ებრაელების გაწყვეტას და სხვების მონებად გამოყენებას.
ისტორიკოსი Robert Jan van Pelt წერს რომ ნაცისტებისთვის ” ეს იყო მხოლოდ პატარა ნაბიჯი რიტორიკისკენ რომელიც ევროპელ Mensch-ადამიანს უპირისპირებდა საბჭოთა Untermensch-ქვეადამიანს რომელიც არის იუდეო-ბოლშევიზმის ბრჭყალებში ჩავარდნილი რუსი”.
ქვეადამიან-ვერადამიანები ნაცისტების თქმით არიან ებრაელები, ბოშები,პოლონელები, სერბები და რუსები. ნაცისტები სლავებს თვლიდნენ ქვეადამიანებად რომელთა მონებადაც გამოყენება ძნელია,ზარმაც და არაორგანიზებულ,ჭუჭყის ტალღის მსგავსად გავრცელებულ ”ტიპებად”.
მიუხედავად ამისა ზოგ სლავს აქვს ჩრდილოური რასიული ნიშნები. ნაცისტების თქმით ასეთი სლავები ნაწილობრივ არიელების შორეული შთამომავლები არიან. და ათ წელზე უფრო პატარა ასეთი სლავები გაგერმანელებულები უნდა იყვნენ.
ნაცისტები სლავებს და განსაკუთრებით პოლონელებს თვლიდნენ გერმანელებზე და სხვა არიელებზე უფრო მდაბალი რასის ხალხად.
ჰიტლერის ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ გავრცელდა და სხვა სლავების მიმართ გამოყენებული იქნა ქვეადამიანური მონური მასალის ცნება.
ნაცისტებმა დაადგინეს სლავების ” რასიული იერარქია” რომლის ყველაზე დაბალ საფეხურზე არიან განსაკუთრებით პოლონელები და სერბები.
მოლოტოვ-რიბენტროპის პაქტის ვადიდან ცოტა ხნის გასვლის შემდეგ ნაცისტებმა რუსებიც გამოაცხადეს ქვეადამიანებად.
მდაბალი რასის ხალხებად გამოაცხადეს ბელორუსებიც, ჩეხებიც,სლოვაკებიც და უკრაინელებიც.
მიუხედავად ამისა იყვნენ ნაცისტური მესამე რაიხის მოკავშირე სლავებიც- ბოსნიელები, ბულგარელები, ხორვატები რომლებსაც არ ყოფნიდათ სიწმინდე გერმანელი ხალხების სტატუსის მისაღებად მაგრამ ისინი ითვლებოდნენ სხვა სლავებზე უკეთეს ხალხებად…
იუგოსლავიაზე თავდასხმის შემდეგ შექმნილ ხორვატიის ბუფერულ სახელმწიფოსთან და ბულგარეთის სამეფოსთან სტრატეგიული კავშირის შესაქმნელად ნაცისტებმა ხორვატები ოფიციალურად გამოაცხადეს უფრო გერმანელებად ვიდრე სლავებად.
ხორვატიის ფაშისტი უსტაში დიქტატორი ანტე პაველიჩი აყვა ნაცისტებს და განაცხადა რომ ხორვატები არიან ძველი გოთების შთამომავლები. მანვე თქვა რომ პანსლავიზმი ხელოვნური იდეაა.
მიუხედავად ამისა ნაცისტები ხორვატებს ისევ ქვეადამიანებად თვლიდნენ.
ჰიტლერმა განაცხადა რომ ბულგარელები წარმოშობით თურქმენები არიან.
ნაცისტებმა მოიგონეს კონცეფცია ” სიცოცხლის უღირსი”. თავიდან კი სიცოცხლის უღირსებად გამოაცხადეს დავრდომილები რომლებსაც მათი ნების საწინააღმდეგოდ უქნეს ევტანაზია // ანუ რომლებიც დახოცეს..Action 4-ს დროს, ბოლოს კი სიცოცხლის უღირსებად გამოაცხადეს ებრაელები.
1939 წლის 1 სექტემბერს დაწყებული ევტანაზიის პოლიტიკის დროს ”სიცოცხლის უღირსებს”, ჯერ დავრდომილებს და მერე ბოშებს და სხვებს ხოცავდნენ გაზით.
ნაცისტებმა უკვე ”ბარბაროსას” ოპერაციამდე დაგეგმეს ათობიოთ მილიონი მკვდარი შიმშილით ან ტყიით და მოსახლეობის მასობრივი გადარეკვა ურალის იქით.
დაგეგმილი იყო არიული რასის მტრულ რასად გამოცხადებული ებრაელების გაჟლეტა.
ამათგან განთავისუფლებულ ტერიტორიებზე უნდა დაესახლათ გერმანელები.
სლავების ნაწილს ტოვებდნენ იაფფასიან მუშახელად მაგრამ მათ უნდა ეცხოვრათ გერმანელებისგან ცალკე რათა გერმანელებთან შერევით არ დაებინძურებინათ უმაღლესი რიული რასის უწმინდესი შტო გერმანელი ხალხის სისხლი.
Blitzkrieg-ელვისებრი ომის მარცხის შემდეგ ტყვიით სისტემატურად ხოცავდნენ ყველას,ქალებსაც და ბავშვებსაც. და 1941 წლის ბოლოდან მოამზადეს ყველა ევროპელი ებრაელის მოსპობა შრომით და გაზით გაწყვეტის ბანაკებში.
ნაცისტებს უნდოდათ გაწყვეტილი ”ქვეადამიან-ვერადამიანების” ადგილზე კომფორტულად მოკალათება და ისინი უკვე ომამდე აწყობდნენ დაპყრობილ და მათი აზრით სიცოცხლის უღირსი არსებებისგან გაწმენდილ მიწაზე არიული სამოთხის მოწყობის გეგმებს და პროექტებს.
LE DÉLIRANT RÊVE ORIENTAL DE HITLER-ჰიტლერის გიჟური აღმოსავლური ოცნება
T. S. dans mensuel 841 daté janvier 2017 – 339 mots
ნაცისტები წინასწარ აწყობდნენ გეგმებს იმაზე თუ რა იდილიურ ცხოვრებას მოაწყობდნენ აღმოსავლეთით დაპყრობილ ტერიტორიებზე, დაპყრობილ სასიცოცხლე სივრცე-Lebensraum-ში.
ნაცისტებს უნდოდათ დაპყრობილი სივრცეების გახსნა გერმანული კოლონიზაციიშთვის, იქ ათობით, ასობით მილიონი გერმანელის დასახლება. ნაცისტი მგეგმავები ადგენდნენ პროექტებს, აკეთებდნენ მაკეტებს იმისა რისი გაშენებაც უნდოდათ მათ აღმოსავლეთით დაპყრობილ ტერიტორიებზე.
1930-ანი წლებიდან იყო პოლონეთიდან ურალამდე, ბალტიკიდან ყირიმამდე დაპყრობილი ტერიტორიების კეთილმოწყობის პროექტები.
ნაცისტები გეგმავდნენ ამ ტერიტორიების კოლონიზაციას გერმანელებით, სლავების მონებად გადაქცევას და ებრაელების გაწყვეტას.
ყველაფერი დაგეგმილიიყო ესესი-SS-ის ინსტიტუტების, მაგ. რასის და კოლონიზაციის ცენტრალური ოფისის ან, მოგვიანებით, რაიხის კომისარიატი რასის გაძლიერებისთვის-ის მიერ. ამ უკანასკნელმა წარმოიდგინა მოსახლეობების გადასახლება, გზების და ახალი ქალაქების მშენებლობა.
ისტორიკოსი Christian Ingrao გვიყვება რომ ნაცისტებმა 1941 წელს მოაწყეს გამოფენები რომლებზეც წარმოადგინეს მაკეტები სოფლებისა და სანიმუშო ფერმებისა რომლებიც გერმანელებისთვის უნდა აშენებულიყო დაპყრობილ ტერიტორიებზე გამარჯვების შემდეგ.
ნაცისტების მიერ აღმოსავლეთით ტერიტორიების დაპყრობის შემდეგ ამ ტერიტორიაზე უნდა შექმნილიყო ძალიან თანამედროვე გერმანული საზოგადოება.
გამოფენებზე წარმოდგენილ ფერმებს აქვთ სასუქი და მანქანა-ტრაქტორები. ყველა ავეჯი ჩაშენებულია სახლები დიდია რათა დაიტიოს ბევრი ბავშვი. მტერი ებრაელები გაწყვიტეს, დანარჩენები გადაასახლეს ან მსახურებად დაიყენეს. პოლიცია აღარაა საჭირო. გერმანელებმა ფესვი გაიდგეს. იქნებიან მარტო გერმანელები რომლებიც აჩენენ შვილებს და ამუშავებენ მიწას.
იდილია, ისტორიის დასასრული სხვადასხვა პოლონეთების და უკრაინა-რუსეთების… მაგივრად არის ახალი მრავალსუკუნოვანი დიადი გერმანია.
ამის წაკითხვა შეგიძლიათ CHRISTIAN INGRAO-ს წიგნში – LA PROMESSE DE L’EST : ESPÉRANCE NAZIE ET GÉNOCIDE, 1939-1943- ”აღმოსავლეთის დაპირება: ნაცისტური იმედი და გენოციდი,1939-1943”, ასეთი დაპირებით ნაცისტებმა მოისყიდეს ბევრი გერმანელი.
ნაცისტი მგეგმავები ოცნებობდნენ იდილიურ მომავალზე. აღმოსავლეთი ევროპის უსასრულო ტრამალებზე ისინი აპირებდნენ მილიონობით გერმანელის დასახლებას, ტრიუმფალური გამზირების და იმპოზანტური ნაგეგობების ირგვლივ აწყობილი ლამაზი ქალაქების, დიდი და მრავალშვილიანი წმინდა სისხლის გერმანული ოჯახებით დასახლებული სოფლების. იქ ქერა გონიერ ბავშვებს აღზრდიდნენ ათასწლოვანი რაიხის ერთგულ მოქალაქეებად აგებას.
იქნება ტრადიციული ღირებულებებიც // მეოჯახე ერთგული მეუღლე,შვილები// და ამერიკული მოდერნიზმიც // ინდივიდუალური ავტომობილი, სამანქანო გზა//.
1939 წელს პოლონეთის დაპყრობამ, 1941 წელს საბჭოთა კავშირზე თავდასხმამ გააჩინა SS-ის ეგიდით ამ უტოპიის რეალიზაციის იმედი და შანსი.
ისტორიკოსი Christian Ingrao იკვლევს და გვიჩვენებს ინდივიდებს და ინსტიტუტებს ვისაც ევალებოდათ ნაცისტების აზრით გერმანული სასიცოცხლო სივრცის. გერმანიზაცია.
ეს ინდივიდები არ ყოფლან ბნელი ბებერი უწიგნური თუ ნხევრად-ნასწავლი ნაცისტები.
აღმოსავლეთის გერმანიზაციის პროექტებს ადგენდნენ ახალგაზრდები, ხშირად პროფესორები რომლებმაც რწმენით თუ კარიერული მოსაზრებებით აირჩიეს ეს საქმე. მათ სწამდათ რომ გერმანიის მომავალი აღმოსავლეთით გადაშლილ ტერიტორიებზეა.
მაგრამ ეს სივრცე არ ყოფილა ცარიელი არ ყოფილა.
ამ სივრცის გერმანელი კოლონებისთვის გასანთავისუფლებლად საჭირო იყო ამ სივრცის მკვიდრთა გაქრობა.
გამოჩნდა რომ მოსახლეობის გადასახლება საკმარისი არ იყო.
ებრაელები გაწყვიტეს, სლავები თავიდან მონებად აქციეს და შემდეგ ისინი მიატოვეს სწრაფად სიკვდილისთვის.
ამ მიზნის მისაღწევად იყო მასობრივი დახვრეტები. აგზავნიდნენ სიკვდილის ბანაკებში. ხალხებს აქეზებდნენ ერთმანეთის წინააღმდეგ, პოლონელებს აქეზებდნენ ებრაელების წინააღმდეგ, უკრაინელებს აქეზებდნენ პოლონელების წინააღმდეგ.
პოლონეთსა და უკრაინას შორის არსებული რეგიონი Zamosc-ის მაგალითზე დაყრდნობით Christian Ingrao გვიჩვენებს თუ როგორ გადაიქცა უტოპია კოშმარად.
1943 წელს სტალინგრადთან დამარცხების შემდეგ მგეგმავმა ორგანოებმა თანდათანობით შეწყვიტეს საქმიანობა. საბოლოო გამარჯვება გადაიდო, ოცნება გაქრა. დარჩა მხოლოდ საყოველთაო სასაკლაოს რეალობა რომელიც გაგრძელდა ნაციონალ-სოციალისტური რეჟიმის დამხობამდე.
La Promesse de l’Est : espérance nazie et génocide, 1939-1943, de Christian Ingrao (Le Seuil, 464 p., 24 €).
ნაცისტებამდე ბევრად ადრეც მრავალი გერმანელი თვლიდა აღმოსავლეთ ევროპას მათი სასიცოცხლო სივრცე Lebensraum-ის წყაროდ.
შუა საკუნეებიდან მოყოლებული გერმანულ სახელმწიფოთა მეტისმეტად დიდი მოსახლეობის სოციალურმა და ეკონომიკურმა ზეწოლამ უბიძგა გერმანელებს აღმოსავლეთი ევროპის კოლონიზაციისკენ.
მეოცე საუკუნეში კი უფრო და უფრო მეტი ერუდიტი და მეცნიერი ფიქრობდა რომ აღმოსავლეთი ევროპის დიდ ბუნებრივ რესურსებს ფლანგავენ რასიულად მდაბალი დებილი სლავები და ებრაელები.
გერმანელები თვლიდნენ რომ აღმოსავლეთი ევროპა არის დაკარგული გერმანული მიწა….
პირველი მსოფლიო ომის დროს გერმანულმა სახელმწიფომ მიაღწია თავის მიზანს, დაიპყრო სასიცოცხლო აღმოსავლეთით, განავრცო გერანული ბატონობა მინსკამდე და დაამყარა სამხედრო დიქტატურა რომელსაც უნდა შეეცვალა პეიზაჟი და გაეწია მისი ექსპლუატაცია.
მაგრამ პირველ მსოფლიო ომში დამარცხებულმა გერმანიამ დაკარგა ყველა მონაპოვარი.
პირველი მსოფლიო ომის ვეტერანმა დამარცხების მიზეზად გამოაცხადა შინაგანი მტრები, ებრაელები, ლიბერალები, ომით მოსარგებლეები…
ჰიტლერმა დადო ფიცი რო, გერმანია აღარასოდეს დამარცხდება რესურსების ნაკლებობის გამო. თავის მეორე გამოუცემელ წიგნში მან ინანა რომ რომ ”გერმანელი ხალხი მშვიდობის დროს ვერ იკვებება თავისი მიწით და თავისი ტერიტორიით”. 1936 წელს კი ჰიტლერი გატაცებით ლაპარაკობდა ”ურალის უანგარიშო წიაღისეულზე” , ციმბირის ”მდიდარ ტყეებზე” და უკრაინის ” უზომო ნაყოფიერ მიწებზე”
აშშ-ს ექსპანსიონიზმი და პოლიტიკური და კულტურული ძალა და გავლენა, ბატონობა ცხადია და ამიტომ ბევრი ლაპარაკობს ამერიკულ მპერიალიზმზეც.
ბატონობისკენ ეს მისწრაფება არაა ახალი ამბავი, ისაა აშშ-ს მეობის ფუძემდებელი ელემენტი.
უეჭველი ეკონომიკური და სტრატეგიული ინტერესების გარდა ამერიკელებს ექსპანსიისკენ უბიძგა უწინარეს ყოვლისა ანგლო-საქსურმა პურიტანულმა მორალმა და და დემოკრატიის გავრცელების და ეროვნული სუვერენიტეტის იდეალმა.
იმპერიალიზმი სინამდვილეში არის ამერიკული მესიანიზმის კონკრეტული გამოხატულება. აშს-ს ელიტის აზრით მათი ქვეყნის განსაკუთრებული ხასიათი მათ აკისრებს მორალურ მოვალეობებს მთელი კაცობრიობის მიმართ.
აკერიკული კულტურის ამ ფუნდამენტური იდეოლოგიური ასპექტის გაგების გარეშე შეუძლებელია აშშ-ს საგარეო პოლიტიკის გაგება.
აშშ-ს წარსული დღესაც ცოცხლობს ადამიანთა გონებაში. პირველი ამერიკელი კოლონები რომლებიც ამიერიდან ქმნიან
WASP-ის (white anglo-saxon protestants-თეთრკანიანი ანგლო-საქსი პროტესტანტების) სახელგანთქმულ კლას უმრავლეს შემთხვევაში იყვნენ პროტესტანტი ევროპელები რომლებიც სამშობლოდან გაიქცნენ რათა თავი აერიდებინათ დევნისთვის.
ტერიტორია, რომელიც გადაიქცა აშშ-დ, მათი აზრით იყო მათი აღთქმული მიწა, ”ახალი იერუსალიმი”.
პურიტანები დარწმუნებულები იყვნენ იმაში რომ ღმერთმა ისინი გააფზავნა ამ მიწაზე ღვთაებრივი საქმის გასაკეთებლად.
პასტორმა John Winthrop-მა, რომელიც იყო სულ ახალი კოლონია მასაჩუსეტსის გუბერნატორი, 1630 წელს წარმოთქვა სიტყვა რომელიც გადაიქცა აშშ-ს დამფუძნებელ მითად t: “We shall be as a city upon a hill, the eyes of all people are upon us”-
” ჩვენ უნდა ვიყოთ ქალაქი ბორცვზე, მთელი მსოფლიო გვიყურებს”.
ღმერთთან საგანგებო პაქტის გამო ახალი ქვეყანა უნდა იყოს თავისუფლების და შემწყნარებლობის უნაკლო შუქურა და მის მკვიდრებს აქვთ ამქვეყნად, დედამიწაზე, განსახორციელებელი მისია.
აშშ-ს სამოქალაქო ომმა //1775-1783// პოლიტიკური და არა რელიგიური საფუძველი ჩაუყარა აშშ-ს გამონაკლისობა-’exceptionnalisme-ს.
დამოუკიდებლობის ომის მორალურმა და პოლიტიკურმა მემკვიდრეობამ უბიძგა ამერიკელებს მათ საზრვრებს გარეთ ჩარევისკეn დემოკრატიის ველის განსავრცობად. მეორეს მხრივ ამერიკულმა დამოუკიდებლობამ და ხალხთა თვითგამორკვევის უფლებამ რომელმაც მოიტანა ეს დამოუკიდებლობა ამერიკელები აქცია სხვა ხალხების სუვერენიტეტის დამცველებად.
ეს მესიანიზმი მე-19 საუკუნეში გააცოცხლა Manifest destiny-John O’Sullivan-ის ფორმულამ რომელმაც ხაზი გაუსვა ასს-ს ღვთაებრივ მისიას რომელიც მას დააკისრა განგებამ . ეს მისიააა დემოკრატიის და თავისუფლების გავრცელება და განვრცობა თუ საჭიროა დაპყრობით.
ჩვენთან უფრო ახლოს იგივე იდეას გამოთქვამდა Madeleine Albright რომელიც აშშ-ს თვლიდა ” აუცილებელ,არსებით ერად”.
თავის მოგონებებში ბილ კლინტონის პრეზიდენტობის შესახებ, The Clinton Wars, Blumenthal -მა ახსნა რომ მადლენ ოლბრაიტს უნდოდა იმის თქმა რომ მარტო აშშ-ს აქვს მსოფლიო უსაფრთხოების დაცვის ძალა, რომ აშშ-ს მონაწილეობის თუ მხარდაჭერის გარეშე მრავალმხეივი ძალისხმევა უშედეგო იქნება.
Albright-მა, მაშინ სახელმწიფო მდივანმა, ერაყის თაობაზე თქვა ერაყის თაობაზე:
თუ კი უნდა გამოვიყენოთ ძალა ეს უნდა გავაკეთოთ იმიტომ რომ ვართ ამერიკა; ჩვენ ვართ აუცილებელი, არსებითი ერი. ჩვენ ვდგევართ ფეხზე და სხვა ქვეყნებზე უფრო შორს ვხედავთ მომავალში და აქ ვხედავთ საფრთხეს ყველასთვის.”
In his memoir of the Clinton presidency, The Clinton Wars,Blumenthal elaborated on what the phrase was intended to represent: “Only the United States had the power to guarantee global security: without our presence or support, multilateral endeavors would fail.” Albright, then secretary of state, began using the phrase often, and most prominently in February 1998, while defending the policy of coercive diplomacy against Iraq over its limited cooperation with U.N. weapons inspectors when, during an interview on the “Today Show,” she said:
“If we have to use force, it is because we are America; we are the indispensable nation. We stand tall and we see further than other countries into the future, and we see the danger here to all of us.”
ხვედრის ეს განცდა გაჩნდა ბევრად ადრე აშშ-ს ჰიპერძლიერ სახელმწიფოდ გადაქცევამდე : იმპერიალიაზმი გამოიხატა ჰიპერზლიერების მოპოვებამდე.
” ამერიკელი ჯარისკაცი იმთავითვე განსხვავდება ყველა სხვა ქვეყნის ჯარისკაცებისგან. ისაა თავისუფლების და სამართალის, კანონის და წესრიგის, მშვიდობის და ბედნიერების ავანგარდი”.
ეს არ უთქვამს დონალდ რამსფელდს ერაყზე. ეს 1898 წელს თქვა აშშ-ს სახელმწიფო მდივანმა Elihu Root-მა.…
სამხედრო ბატონობა ეხლაც რჩება ამოცანად მაგრამ ამას ემატება კულტურული ბატონობაც რომელსაც უზრუნველყოფს ”მასობრივი გართობის იარაღი”,მუსიკა, ტელევიზია, კინო. არის ამერიკული კულტურული იმპერიალიზმიც.
საერთო ჯამში მესიანიზმით და საკუთარი გამონაკლისობის რწმენით დაღდასმული ამერიკული იმპერიალიზმი დაიყვანება ერთ პარადოქსზე:
მას უნდა ამერიკელთა აზრით არაცივილიზებულთა დაცვა იმპერიალისტებისგან , ეხლა პირველ რიგში ჩინეთისგან და რუ
სეთისგან. ამ სურვილმა აშშ გადააქცია დამპყრობელ და დომინატორ ქვეყნად.
საბჭოთა ბლოკის დაშლამ შეცვალა ამერიკული მესიანიზმი რომელმაც ხელახლა განსაზღვრა მიზნები და საშუალებები.
ბატონობის საშუალებებად ეხლა უფრო ხმარობენ კულტურულ პროპაგანდას რომელიც მთელ დედამიწაზე ავრცელებს ამერიკულ საზოგადოების, ღირებულებების და ცხოვრების წესის მომხიბლავ სურათს.
ბევრი გავლენიანი ფიგურის აზრით დღევანდელობა არის გეოპოლიტიკა ანუ ერების და სახელმწიფოების ბრძოლა ერთმანეთთან ტერიტორიებისთვის და რესურსებისთვის და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული თუ ძლიერების მიერ სუსტების დაცვა.
იყო ბრიტანელი გეოგრაფი რომელსაც როგორც წესი თვლიან გეოპოლიტიკის მამა-დამფუძნებლად. მისი დროის მრავალი გეოგრაფის მსგავსად ის იყო მოგზაური მკვლევარიც. ის 1899 წელს პირველად ავიდა მთა კენიაზე.
პოლიტიკოსმა და მეცნიერმა მაკინდერმა განავითარა გეოგრაფია როგორც სამეცნიერო დისციპლინა.
ექიმის შვილი Halford John MACKINDER, fi 1880 წელს შევიდა ოქაფორდის Christ Church-ში სადაც მან ისწავლა საბუნებისმეტყველო მეცნიერებები და განსაკუთრებით ბიოლოგია.
ბრწყინვალედ სწავლის შემდეგ ის გახდა Oxford Union-ის თავმჯდომარე.
ოქსფორდიდან წასვლის შემდეგ ის ჩაეწერა ლონდონის სამართლის ერთ-ერთ მთავარ ფაკულტეტზე Inner Temple-ში და 1886 წელს მიიღო ადვოკატის დიპლომი.
ის მოგზაურობდა მთელ ინგლისში და ქადაგებდა იმას რასაც უწოდებდა ახალ გეოგრაფიას.
მისმა ორიგინალურმა და არგუმენტირებულმა იდეებმა გეოგრაფია გადააქცია ხიდად საბუნებისმეტყველო და ჰუმანიტარულ მეცნიერებებს შორის.
იმ დროს გეოგრაფიის სამეფო საზოგადოების წევრებს უნდოდათ გეოგრაფიის გადაქცევა საუნივერსიტეტო დისციპლინად და გეოგრაფიისთვის შესაფერისი ადგილის მონახვა ინგლისურ საგანმანათლებლო სისტემაში.
მათ გაგონილი ონდათ მაკინდერის წარმატების შესახებ და მიიწვიეს ის თავისი დებულებების გადმოსაცემად.
მაკინდერმა ძალიან დამაჯერებლად გადმოსცა ის რაც მისი აზრით არის გეოგრაფიის მიზანი და მეთოდები. 1887 წლს ის გახდა გეოგრაფიის პროფესორი ოქსფორდში. ეს იყო სიახლე ბრიტანეთის უნივერსიტეტში.
გეოგრაფიის სამეფო საზოგადოებამ და უნივერსიტეტმა 1899 წელს შექმნეს ოქსფორდის გეოგრაფიის კოლეჯი რომლის დირექტორიც გახდა მაკინდერი.
იმავე წელს მან მოაწყო ექსპედიცია აღმოსავლეთ აფრიკაში და მან მაშინ პირველმა მოახერხა კენიას მთაზე ასვლა. მაკინდერის აზრით დროის სულის თანახმად გეოგრაფი ერთდროულად უნდა ყოფილიყო როგორც მკვლევარი ისე ავანტურისტი.
პირველი მსოფლიო ომის დროს ხანგრძლივი მშვიდობის დამყარებისთვის აუცილებელი პირობების კვლევისას მაკინდერმა დახვეწა გეოპოლიტიკური თეორია რომელიც მან 1904 წელს წარუდგინა გეოგრაფიის სამეფო საზოგადოებას.
მაკინდერის მოხსენებას ერქვა ” ისტორიის გეოგრაფიული მამოძრავებელი ძალა”-
.-ფრანგულად “Le Pivot géographique de l’histoire”.
მაკინდერმა თქვა რომ სამხრეთი ციმბირის ინდუსტრიული და ეკონომიკური განვითარების გამო ზღვა როგორც ძალაუფლების ცენტრი ხმელეთთან შედარებით დაკნინდა მსოფლიოს სტრატეგიულ ცენტრად გადაიქცნენ აზია და აღმოსავლეთი ევროპა (heartland-გულის მიწა)
მაკინდერმა ეს დებულება გადმოსცა მოკლე ნაშრომში (Democratic Ideals and Reality) რომელიც გამოქვეყნდა 1919 წლის დასაწყისში პარიზის სამშვიდობო კონფერენციის დროს.
მაკინდერის აზრით დიდმა ბრიტანეთმა და აშშ-მ უნდა დაიცვან წონასწორობა
heartland-ის გაკონტროლებისთვის მებრძოლ სახელმწიფოებს შორის.
მაკინდერმა დააყენა გერმანიას და რუსეთს შორის დამოუკიდებელი სახელმწიფოების შექმნის წინადადება.
მაკინდერმა ილაპარაკა ერთიანი მსოფლიოს, მცირე სახელმწიფოების გამაერთიანებელი რეგიონალური ორგანიზაციების აუცილებლობის შესახებ და იწინასწარმეტყველა რომ ქაოსი დამარცხებულ გერმანიაში აუცილებლად მოყვება დიქტატურა.
მაკინდერის heartland-ის კონცეფცია გამოიყენა გერმანელმა გეოპოლიტიკოსმა კარლ ჰაუსჰოფერმა რომელმაც ამით გაამართლა მსოფლიოს გაკონტროლების მისი დიდი პროექტი.
მეორე მსოფლიო ომის დროს მაკინდერს ბრალად დასდეს ის რომ მან ჰაუსფოფერით შთააგონა ჰიტლერი.
მაკინდერმა ხმელეთი დაყო სამ ნაწილად.World-Island-მსოფლიო-კუნძული არის ევრაზიული კონტინენტი, რომელიც არის ყველაზე მდიდარი და ყველაზე დასახლებული.
შემდეგ არის offshore islands ანუ ბრიტანეთის და იაპონიის არქიპელაგები რომლებიც ახლოს არიან მსოფლიო-კუნძულთან.
დაბოლოს არის outlying islands // პერიფერიული კუნძულები// რომლებიც არის მოშორებული ტერიტორიები, მაგ. ჩრდილოეთი ამერიკა, სამხრეთი ამერიკა და ავსტრალია.
Heartland კი არის მსოფლიო-კუნძულის ცენტრში. ის ვრცელდება ვოლგადან იანძიმდე და ჰიმალაებიდან არქტიკამდე.
იმხანად ეს იყო რუსეთის იმპერია, მაკინდერის აზრით ესაა მსოფლიოს ყველაზე ნაყოფიერი და სტრატეგიულად ყველაზე მნიშვნელოვანი ადგილი.
1919 წელს მაკინდერმა თავისი თეორია დააჯამა შემდეგი სიტყვებით:
:« Who rules East Europe commands the Heartland// ვინც აკონტროლებს აღმოსავლეთ ევროპას ის მბრძანებლობს Heartland-ს.
who rules the Heartland commands the World-Island; ( ვინც აკონტროლებს Heartland-ს ის მბრძანებლობს მსოფლიო-კუნძულს ).
who rules the World-Island controls the world. » ( ვინც მართავს მსოფლიო-კუნძულს ის აკონტროლებს მსოფლიოს ).
მსოფლიო-კუნძულზე მბრძანებლის ხელში იქნება მსოფლიო რესურსების დაახლოებით 50 %.
Heartland-ის ზომა და მისი ცენტრალური პოზიცია ითვლება მსოფლიო-კუნძულის კონტროლის ცენტრალურ ელენტად.
მაშ, აუცილებელი იყო Heartland-ის კონტროლზე დაფიქრება.
საკითხი უინტერესოდ ჩანდა იმდენად რამდენადაც ტერიტორიებს ვოლგასა და აღმოსავლეთ ციმბირს შორის საუკუნეების მანძილზე აკონტროლებდა რუსეთის იმპერია.
მაგრამ მე-19 საუკუნეში დასავლეთ ევროპის სახელმწიფოებმა მოახერხეს რუსეთის იმპერიის ექსპანსიის მოგერიება.
მეორეს მხრივ მისი უზომობის მიუხედავად რუსეთის იმპერია რჩებოდა სოციალურად, პოლიტიკურად და ტექნოლოგიურად ჩამორჩენილ სახელმწიფოდ.
არადა მაკინდარი დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდა სივრცის სოციალურ განზომილებას.
მაკინდერი თვლიდა რომ მარტო ძალით ბატონობა Heartland-ზე შეუძლებელია იმიტომ რომ ამ ტერიტორიას აქვს ძლიერი ბუნებრივი დაცვა. ჩრდილოეთიდან მას საზღვაო ბატონობისგან იცავს ყინული. სამხრეთიდან ის დაცულია მთებით და უდაბნოებით.
ამას გარდა მაკინდერი თვლიდა რომ იმ ტერიტორიაზე ჯარების უწყვეტად გადაყვანის საშუალებები არ არსებობს და ამიტომ Heartland-ზე მარტო ძალაუფლებით ბატონობა შეუძლებელია.
გერმანელმა თეორეტიკოსმა კარლ ჰაუზჰოფერმა ჩათვალა რომ მაკინდერის თეორია შეესაბამებოდა გერმანელების შეხედულებას ცენტრალური ევროპის კონტროლის შესახებ რაც გამოიხატა ლოზუნგით Drang nach Osten-მსვლელობა აღმოსავლეთისკენ.
Karl Haushofer-მა Mackinder გამოიყენა მისი დებულების თავდაყირა დაყენებით.
მაკინდერი საჭიროდ თვლიდა აღმოსავლეთ ევროპაში დამოუკიდებელი სახელმწიფოების შექმნას, ჰაუზჰოფერმა კი სასიცოცხლო სივრცე Lebensraum-ის სახელით მოუწოდა დაპყრობისკენ.
ჰაუზჰოფერი 1923 წელს შეხვდა ჰიტლერს მაშინ როდესაც ის მისი პუტჩის მარცხის შემდეგ ციხეში იყო. ჰაუზჰოფერმა ჰიტლერს ჩაუტარა გეოპოლიტიკის გაკვეთილები და ჰიტლერმა აიტაცა მისი იდეები.
1919 წელს მაკინდერი როგორც ინგლისის კომისარი იყო სამხრეთ რუსეთში სადაც სცადა თეთრების ჯარების გაერთიანება. ინგლისში დაბრუნებისას მას მიანიჭეს სერის წოდება. მაკინდერის როგორც პროფესორის კარიერა დამთავრდა 1923 წელს და ის გახდა ეკონომიკის იმპერიული კომიტეტის თავმჯდომარე.
მაკინდერმა დაადგინა ფენომენი რომელიც მეოცე საუკუნის დასავლეთის ზოგმა სახელმწიფომ ჩათვალა გეოპოლიტიკურ კოშმარად.
ეს გეოპოლიტიკური კოშმარი მათი აზრით იყო აღმოსავლეთი ევროპის ტოტალური კონტროლი გერმანიის, შემდეგ მესამე რაიხის თუ რუსეთის იმპერიის, შემდეგ საბჭოთა კავშირის მიერ. ევრაზიაზე გაბატონება მათ მისცემდა უზომო სტრატეგიულ უპირატესობას.
მაკინდერის თეორიამ დიდი როლი შეასრულა ცივი ომის დროს დასავლური სტრატეგიების შემუშავებაში.
მაკინდერმა დასკვნები გამოიტანა პირველი მსოფლიო ომიდან.
მას 1924 წლიდან სურდა ატლანტიკური თანამეგობრობის შექმნა.
მაკინდერის სურვილი განხორციელდა მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ ნატოს შექმნით.
მაკინდერი დარწმუნებული იყო იმაში რომ ევრაზიის ძალის კომპენსაცია შეეძლო ევროპის და ჩრდილოეთი ამერიკის ძალას….
Halford John MACKINDER არის ნამდვილი წარმომადგენელი ბრიტანული იმპერიალიზმისა მისი რასიზმით შეფერილი კონსერვატული ასპექტით.
მაკინდერი დედამიწას თვკის მთლიანობად რომელზეც ” მსოფლიო ოკეანეში” გამოირჩევა სოფლიო-კუნძული, Heartland, პერიფერიფერიული კუნძულები.
მსოფლიოზე ბატონობისთვის მთავარია ამ Heartland-ზე ბატონობა.
Heartland კი არის ცენტრალური ევროპიდან დასავლეთ ციმბირამდე გადაშლილი ველი რომელიც გავლენას ახდენს ხმელთაშუა ზღვაზე, საშუალო აღმოსავლეთზე, სამხრეთ აზიაზე და ჩინეთზე.
უნდა ითქვას რომ საბჭოთა კავშირის ტერიტორია ემთხვევა Heartland-ს. გამონაკლისია ერთი მიმართულება. ამ გამონაკლისის დასადგენად გავავალოთ დაახლოებით 9 000 კილომეტრის სიგრძის ხაზი რომელიც მიდის დასვლეთისკენ ბერინგის სრუტიდან რუმინეთამდე. ბერინგის სრუტიდან 5000 კილომეტრის მოშორებით ეს ხაზი გადაკვეთს მდინარე ენისეის რომელიც მონღოლეთის საზღვრებიდან მიდის ჩრდილოედისკენ არქტიკის ოკეანემდე.
საუბრობს Yves Lacoste, დიდი ფრანგი გეოპოლიტიკოსი: ” მე-19 საუკუნის ბოლოს გერმანელმა გეოგრფიის პროფესორმა მიუნხენის და ლაიპციგის უნივერსიტეტებში- Friedrich Ratzel-ფრიდრიხ რატცელმა საფუძველი ჩაუყარა გერმანული სახელმწიფოს სამსახურში მდგარ გერმანულ გეოპოლიტიკას.
რატცელის დიდად მნიშვნელოვანი ნაშრომებია ” გერმანია, შესავალი მშობლიური ქვეყნის მეცნიერებაში” და ” სახელმწიფოების,კომერციის და ომის გეოგრაფია.
რატცელის სქემა არის თითქმის აბსოლუტური დეტერმინიზმი:
” ერი უნდა ცხოვრობდეს და მოკვდეს იმ მიწაზე რომელიც მას არგუნა ხვედრმა. ის უნდა იცავდეს ამ მიწის კანონს.”
რატცელი თვლიდა რომ ერები ისევე როგორც ცოცხალი სახეობები ბუნებაში ერთმანეთს ებრძვიან ტერიტორიისთვის და რესურსებისთვის, გამრავლებისთვის და გაძლიერებისთვის საუკეთესო პირობებისთვის და იმარჯვებს გარემოსთან უკეთესად ადაპტირებული და უფრო ძლიერი ერი. ამ მხრივ ის დარვინისტი იყო. რატცელი არის ”სასიცოცხლო სივრე” lebensraum-ის კონცეფციის ავტორი. ეს კონცეფცია 30 წლის შემდეგ აიტაცეს ნაცისტებმა.
რატცელის მთავარი მემკვიდრე იყო მემარჯვენე რადიკალი პანგერმანისტი კარლ ჰაუსჰოფერი რომელიც არ გარეულა ნაცისტებში მაგრამ რომლის თეორიებიც გამოიყენეს ნაცისტებმა.
გეოპოლიტიკის მთავარი ანგლო-საქსი თეორეტიკოსები Halford Mackinder -ის და მისი მოწაფეს Yale-დან, Nicholas Spykman-ის აკვიატებულ-აჩემებული იდეა იყო ის რომ დიდი იმპერიებისთვის სასიცოცხლოდ აუცილებელია heartland-ის ანუ ყოფილი რუსეთის იმპერიის და ყოფილი საბჭოთა კავშირის ტერიტორიის კონტროლი.
ამიტომ ინგლისელები და ამერიკელები უწინარეს ყოვლისა ხელს უშლიდნენ გერმანულ-რუსული ალიანსსის შექმნას. ეს აქტუალური აღარ იყო ჰიტლერის ჯარების საბჭოთა კავშირზე თავდასხმის შემდეგ.
ჰიტლერი და სხვა გერმანელი მოაზროვნეები შთაგონებულები იყვნენ დასალეთში ამერიკული ექსპანსიით. ერთ-ერთ სახელგანთქმულ ” მრგვალ მაგიდაზე” ჰიტლერმა განაცხადა შემდეგი: ”
” არის ერთადერთი მოვალეობა: რუსეთის გერმანიზება გერმანელების ჩასახლებით და ადგილობრივი მკვიდრების ჩათვლა წითელკანიანებად”
Hitler et d’autres penseurs nazis ont fait des comparaisons directes avec l’expansion américaine en Occident. Au cours de l’une de ses fameuses « tables rondes », Hitler a décrété qu’« il n’y a qu’un seul devoir : germaniser ce pays [la Russie] par l’immigration d’Allemands et considérer les indigènes comme des Peaux-Rouges ».
” გერმანიამ მთელი თავისი ძალღონე უნდა მიმართოს გერმანელი ხალხის ცხოვრების წესის განსაზღვრისკენ მისთვის ადექვატური სასიცოცხლო სივრცის მიცემით ასი მომავალი წლისთვის. ბუნებრივია რომ ამ რეგიონში მცხოვრები დაბალი რასები, სლავები და ებრაელები უნდა მოისპოს”, დსწერა ჰიტლერმა მეორე წიგნში.
”სუსტები და უხეირო-უსარგებლოები უნდა დაიღუპონ”, ეს თქვა არაადამიანური, მსოფლიო ომების,ნაციზმ-ბოლშევიზმის, ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის და ველური პერესტროიკის გამჩაღებელი დღევანდელობის ერთ-ერთმა დიდმა მჭედელმა ფრიდრიხ ნიცშემ // 1844-1900// 1895 წელს გამოცემულ თავის ტექსტში
” ანტიქრისტე”. ჰიტლერის პოლიტიკა ძალიან გავდა ბოლშევიკური ტოტალიტარიზმის ფუძემდებელი ლენინის პოლიტიკას. შემთხვევითი არაა რომ ბოლშევიკური ნაძირლობის მეორე ფიგურა ლევ ტროცკის წითელ არმიას და ნაცისტებს ჰქონდათ ერთი და იგივე სიმბოლო სვასტიკა.
Слева – знак командира (золотое и серебряное шитье), справа – рядового красноармейца (простая трафаретная печать)
ლენინი მისგან განსხვავებულად მოაზროვნეებს არ თვლიდა ადამიანებად. მისთვის ისინი იყვნენ აუტანელი პირუტყვები და პარაზიტები, მავნე მწერები, ნაგავი, რომელთა მოსპობაც და გაწყვეტაც აუცილებელი იყო სოციალიზმის ასაგებად.
პირუტყვულ-ცხოველური მეტაფორა ხშირია ლენინის ნაწერებში.
ბოლშევიზმმა ” უნდა გაწმინდოს რუსული მიწა ყველა მავნე მწერისგან”, დაწერა ლენინმა 1917 დეკემბერში ტექსტში ” როგორ მოვაწყოთ შეჯიბრი”.
ლენინმა დიდი კმაყოფილება გამოთქვა იმით რომ ” რუსეთის მრავალი ქალაქი გაიწმინდა ამ საზიზღრობისგან”, ლაპარაკი იყო დახოცილ თეთრგვარდიელებზე.
ლენინი ამბობდა რომ ”კულაკები” ანუ შეძლებული გლეხები არიან სისხლისმსმელი ვამპირები და მორიელები. მოკლედ ბოლშვიკებს უნდოდათ დედამიწის გაწმენდა არაბოლშვიკებისგან, ნაცისტებს კი სურდათ დედამიწის გაწმენდა
Untermensch-ებისგან ანუ ქვეადამიანებისგან, ვერადამიანებისგან, მდაბალი არაარიელებისგან,რომელთაც ხშირად უძახდნენ აღმოსავლეთის ურდოებს. ეს ურდოები იყო ებრაელების, ბოშების,სლავების,ძირითადად პოლონელების, სერბების და რუსების ”ურდოები”. უვარგის და მავნე ქვეადამიანებად თვლიდნენ ზანგებსაც, მულატებსაც,დროებით ფინელ-უგრელ ხალხებსაც.
ებრაელები, ბოშები, ფიზიკურად ინვალიდები და ფსიქიურად ავადმყოფები გაწყვიტეს.
Generalplan Ost-ის თანახმად ცენტრალური ევროპის სლავები თუ ან უნდა გაეწყვიტათ ან უნდა გაერეკათ აზიაში, ან გადაექციათ მონებად ნაცისტური რასიული პოლიტიკის შესაბამისად. ქვეადამიანთა ნაწილი უნდა გაეწყვიტათ,ნაწილი გაერეკათ და ნაწილი მონებად გადაექციათ.
Le concept d’Untermensch incluait les Juifs, les Roms et les Sintés (Tsiganes) et les peuples Slaves. Les Slaves étaient considérés comme des Untermenschen, à peine aptes à être exploités comme esclaves. Adolf Hitler et Joseph Goebbels les ont comparés à la « famille des lapins » ou à des « animaux robustes » qui étaient « inactifs » et « désorganisés » et se propageaient comme une « vague de saleté »14. Cependant, certains parmi les Slaves qui présentaient des traits raciaux nordiques étaient réputés être d’origine lointaine germanique, ce qui signifiait une origine partiellement « aryenne » et, s’ils avaient moins de 10 ans, ils devaient être germanisés.
Avant même la Seconde Guerre mondiale, les Slaves, en particulier les Polonais, étaient réputés inférieurs aux Allemands. Après que Adolf Hitler eut accédé au pouvoir, le concept de « matériel esclavagiste sous-humain » non aryen a été utilisé pour les autres peuples slaves. Peu après la rupture du Pacte germano-soviétique, les Russes ont été assimilés à la « race sous-humaine », de même que les Biélorusses, les Tchèques, les Slovaques et les Ukrainiens, malgré la collaboration effective de certains ces peuples. Néanmoins, des Slaves tels que des Bosniaques, des Bulgares et des Croates collaboraient avec l’Allemagne nazie tout en restant perçus comme insuffisamment « purs » pour atteindre le statut de peuples germaniques. Malgré tout, ils ont fini par être jugés racialement supérieurs aux autres Slaves, en raison de théories pseudo-scientifiques sur des quantités minimales de gènes slaves et des mélanges de sang germanique et turc2,15.
La campagne pour débarrasser l’Est des populations inférieures en vue de la colonisation allemande a conduit à une planification intensive pour la famine de masse de plus de 30 millions de personnes là-bas. Les directives politiques publiées avant l’ invasion de l’Union soviétique indiquaient sans équivoque que « plusieurs dizaines de millions de personnes sur ce territoire deviendront superflues et devront mourir ou migrer en Sibérie… À cet égard, une clarté absolue doit régner ». Connu sous le nom de Generalplan Ost , cet ensemble de plans économiques et démographiques place la nécessité du Lebensraum et la colonisation de l’Est au centre de l’invasion. En blâmant les Juifs et les bolchévistes pour le « retard » de la région, les plans ont également renforcé d’autres formes d’ antisémitisme nazi.exigeant le retra
Le concept de Lebensraum n’était pas le seul responsable de l’ Holocauste , mais reliait puissamment une variété de courants impérialistes, nationalistes et racistes qui contribueraient au meurtre des Juifs d’Europe.
Avec le livre The International Jew, de Henry Ford (1), nous ne sommes plus du tout dans l’antijudaïsme traditionnel, d’inspiration religieuse, mais dans quelque chose de radicalement différent. Cet ouvrage en quatre volumes rassemble des articles de l’industriel parus dans son journal The Dearborn Independent. Une phrase dans un texte dédié à la salutaire « réaction de l’Allemagne contre le Juif » illustre cet esprit nouveau qui se veut scientifique et dont le langage est chargé de métaphores médicales : il s’agit d’une question d’« hygiène politique », parce que « la principale source de la maladie du corps national allemand (…), c’est l’influence des Juifs (2) ».
Dans plusieurs autres passages, les juifs sont présentés comme un « germe » qui doit faire l’objet d’un « nettoyage »(cleaning out) (3). Comme l’on sait, Adolf Hitler et ses collaborateurs reprendront cette terminologie pseudo-hygiéniste, au mot près. Le Juif n’est plus défini par sa religion mais par sa « race », « une race dont la persistance a vaincu tous les efforts faits en vue de son extermination (4) ». Certes, Ford ne propose pas de reprendre ces efforts, mais la formulation est tout de même curieuse… A l’opposé se trouve la « race » « anglo-saxonne », « aryenne », « blanche européenne » ou « anglo-saxonne celtique », qui porte la civilisation dans son sang et qui a traversé l’Océan pour fonder l’Amérique : « Ils sont le peuple dominant [the ruling people], choisi au cours des siècles pour régir le monde. » Il faut donc réveiller chez les jeunes la « fierté de la race » (5).
Ford s’inspire des Protocoles des Sages de Sion– un ouvrage qui serait « trop terriblement vrai pour être une fiction, trop profond dans sa connaissance des rouages secrets de la vie pour être un faux » –, cité et commenté abondamment, comme preuve ultime et irréfutable de la conspiration juive pour s’emparer du pouvoir à l’échelle mondiale. Mais l’industriel ne s’est pas limité à copier ce livre, il s’est efforcé d’en actualiser l’argumentaire et d’analyser à sa lumière des événements contemporains, notamment les révolutions en Europe. Il est souvent question de l’Allemagne – est-ce l’influence de son secrétaire Ernest Siebold ? –, qu’il décrit comme dominée par une clique juive malgré le fait qu’il « n’y a pas dans le monde de contraste plus fort que celui entre la pure race germanique et la pure race sémite (6) ».
Ainsi, la révolution bolchevique n’aurait été que « la couverture externe d’un coup longuement planifié pour établir la domination d’une race ». Les soviets ne sont qu’un déguisement de l’institution juive du kahal (communauté autogérée), et tous les dirigeants « rouges » – à commencer, bien entendu, par Léon Trotski (« Braunstein », sic) – sont juifs. Certes, selon Ford, les communistes prétendent que Lénine n’est pas juif, mais « ses enfants parlent yiddish » et il a remplacé, par décret, « le dimanche chrétien par le shabbat ». Tôt ou tard cependant, affirme l’industriel, la Russie authentique se réveillera et « sa vengeance sera terrible » (7). La forme que pourrait prendre cette vengeance est suggérée dans une lettre citée dans le quatrième tome du livre : « Imaginons qu’il n’y ait plus de Sémites en Europe. Est-ce que ce serait une tragédie si terrible ? Pas du tout ! (…) Un jour, ils vont cueillir ce qu’ils ont semé (8). »
Un des leitmotive du livre, qui sera abondamment repris par le nazisme, est la complicité entre le judéo-bolchevisme et la finance capitaliste juive, dans une conspiration pour imposer à la planète un gouvernement juif mondial ; par exemple, le gouvernement soviétique recevrait de l’argent des hommes d’affaires juifs d’Europe et d’Amérique. Le même raisonnement vaut pour les mouvements sociaux dans les pays occidentaux, la Grande-Bretagne ou l’Amérique. Certes, tous ces arguments n’ont pas été inventés par Ford et ses scribes, mais son livre rassemble, dans une puissante synthèse, les discours antisémites qui circulaient, au début des années 1920, un peu partout dans le monde.
Trois volumes ont pour objet la place des juifs aux Etats-Unis. Au long de centaines de pages, l’industriel « analyse » leur rôle d’organisateurs et de promoteurs de l’alcoolisme, du trafic de chair blanche, de la corruption financière, sportive et politique, etc. Selon Ford, leur émigration massive d’Europe de l’Est en Amérique du Nord n’a rien à voir avec de prétendues persécutions : les pogroms ne sont que de la propagande ; il s’agit bel et bien d’une véritable invasion : le « Juif international » peut déplacer un million de personnes de la Pologne vers l’Amérique « comme un général déplace son armée (9) ». Curieusement, ce qui suscite la plus forte indignation morale de l’auteur, c’est – outre le rôle subversif des syndicats de New York et des Industrial Workers of the World (IWW), tous manipulés – la « judaïsation » du théâtre et du cinéma américains. Les Juifs sont responsables de l’introduction dans les arts de la scène aux Etats-Unis d’une « sensualité orientale » sale et indécente, « instillant un poison moral insidieux (10) ».
C’est aussi à eux que l’on doit l’invention du jazz, cette musique qui, selon l’auteur (lequel semble ignorer les musiciens noirs) a « quelque chose de satanique » : grâce à sa sensualité, son érotisme éhonté, le jazz crée, « avec une ruse diabolique », une « atmosphère malpropre », qui corrompt la jeunesse américaine. Le simple bon sens exige donc le « nettoyage des sources de la maladie (11) ». Dans ce discours, qui associe étroitement puritanisme et racisme, il ne reste de la religiosité protestante traditionnelle que la crainte obsessionnelle du « sexuel ».
Ford s’intéresse aussi au rôle international des financiers et, d’une façon générale, de la communauté juive nord-américaine. Une de ses affirmations les plus bizarres est que le bolchevisme est issu du quartier juif de New York, l’East Side. La preuve en serait que Trotski a lui-même habité New York pendant quelques années ; il était donc un East Sider. En fait, « tous les dirigeants de l’East Side savaient que Trotski “allait prendre l’emploi du tsar” (…). Il n’y avait rien de hasardeux dans cela. Tout avait été préalablement organisé, et les personnes désignées sont allées directement à leurs places prévues ». Bref, « la révolution juive bolchevique a été programmée en Amérique », et les activités de Trotski ont été financées par le banquier juif new-yorkais Max Warburg (12)…
Michael LöwyDirecteur de recherches émérite au Centre national de la recherche scientifique (CNRS).
Order of Nine Angles: What is this obscure Nazi Satanist group?
Order of Nine Angles : Quel est cet obscur groupe sataniste nazi ?
Par Daniel De Simone BBC NewsPublié23 juin 2020Partager
Légende, Un garçon de 16 ans qui a cité le groupe comme une influence a été emprisonné cette année pour avoir planifié un attentat terroriste au Royaume-Uni
Un soldat américain a été accusé d’avoir planifié une attaque contre sa propre unité en envoyant des informations à une obscure organisation sataniste nazie appelée l’Ordre des Neuf Angles (ONA). Mais qui sont-ils ?
Fondée au Royaume-Uni dans les années 1970, l’ONA est de plus en plus un centre d’intérêt pour l’application de la loi et est apparue comme une influence dans plusieurs récentes poursuites pour terrorisme au Royaume-Uni concernant l’extrême droite.
Le groupe célèbre l’ère nazie et date son calendrier de la naissance d’Adolf Hitler, mais son système de croyances surnaturelles va au-delà de tout ce qui est normalement associé à l’extrémisme de droite.
En quoi le groupe croit-il ?
Son objectif à court terme est de saper ce qu’elle caricature comme une société judéo-chrétienne décadente, en mettant l’accent sur les actes du monde réel, l’objectif étant une nouvelle civilisation impériale basée sur un mélange cruel de darwinisme social, de satanisme et de fascisme.
Les adhérents sont encouragés à infiltrer secrètement des organisations telles que les églises militaires ou chrétiennes afin de les déstabiliser de l’intérieur.
Ceux qui progressent dans les rangs hiérarchiques de l’ONA sont tenus d’entreprendre diverses tâches, y compris la formation de leurs propres petits groupes pour prouver leurs capacités de leadership, de sorte qu’un réseau décentralisé d’organismes associés existe dans divers pays.
Il y a un rejet total de l’éthique et certains textes clés parlent même du sacrifice rituel, à la fois symbolique et réel.
Des personnalités telles que le meurtrier britannique Ian Brady sont célébrées, étant considérées comme des personnes qui ont opéré en dehors des limites morales normales – dont la transgression est un thème constant pour le groupe.
Un petit organisme associé basé aux États-Unis – qui possède sa propre maison d’édition – a été banni des médias sociaux grand public l’année dernière. Ses membres avaient posé sur les lieux de divers viols et meurtres notoires, célébrant les auteurs dans le processus.
Certains adeptes expriment également leur enthousiasme pour la violence jihadiste islamiste.
Toute cette activité du monde réel est censée avoir un effet surnaturel, ouvrant une porte d’entrée dans le monde pour les énergies maléfiques.
Quelle est son influence ?
L’ONA a exercé une influence sur plusieurs groupes extrémistes néo-nazis, dont la division Atomwaffen basée aux États-Unis – liée à cinq meurtres – et la division Sonnenkrieg, qui a été interdite en tant qu’organisation terroriste au Royaume-Uni plus tôt cette année.
Ces groupes rejettent les tentatives visant à obtenir un soutien populaire pour l’extrême droite – que ce soit par le biais de manifestations ou de campagnes – et sont plutôt attachés à une idéologie dite d’accélérationnisme, qui prédit l’effondrement de la société et la guerre raciale, cherchant à accélérer le processus par des actes de violence .
L’idéologie est promue dans plusieurs espaces en ligne et c’est là qu’elle s’est mêlée aux idées promues par l’ONA, donnant à ce dernier une influence accrue sur les bords les plus éloignés de l’extrême droite.
L’année dernière, un garçon britannique de 16 ans est devenu la plus jeune personne reconnue coupable d’avoir planifié un attentat terroriste au Royaume-Uni.
Le dossier de l’accusation était qu’il était en partie influencé par l’ONA, cherchant à se modifier en fonction de leur littérature.
Il avait dessiné un symbole pour le groupe à côté d’une instruction pour lui-même de « faire preuve d’empathie ».
Au tribunal, les procureurs ont décrit l’organisation comme “consciemment, explicitement malveillante” et “le lien le plus important et le plus reconnaissable entre le satanisme et l’extrême droite”.
La division Sonnenkrieg, avec sa glorification de la violence sexuelle, met en évidence un autre thème inquiétant lié à l’ONA – les délits sexuels comme moyen de saper les normes sociales.
Les autorités sont préoccupées par le nombre de pédophiles associés à l’ONA, entraînant le groupe dans un autre domaine d’activité des forces de l’ordre.
Difficile d’y échapper, les cultes sataniques abusifs existent dans l’ombre de la société
Les cultes sataniques constituent un monde dans lequel le mal règne, il est donc essentiel de les garder clandestins. Mais une jeune femme allemande a osé parler ouvertement de son enfance dans une telle secte.
Les experts disent que les membres de la secte sont maltraités et empêchés de parler de leurs expériences
C’est l’étoffe des films hollywoodiens fades : des cultes dans lesquels les adorateurs de Satan boivent le sang des animaux et font des sacrifices humains lors de cérémonies spéciales.
Mais pour Laura, qui est née dans un tel monde dans la région de Münster, dans l’ouest de l’Allemagne, c’est un peu plus proche de la réalité. Elle a réussi à échapper au culte, mais ce fut un processus long et douloureux.
“Mon père était très respecté dans la secte et il a commencé à m’entraîner très jeune à faire ce que le cercle voulait”, a-t-elle expliqué. “Que je permette que tout soit fait avec moi, que je ne pleurerais pas, ne crierais pas ou ne répondrais pas à la douleur, et que je ne dirais rien à personne en dehors du groupe. Nous étions censés faire ce que la puissance supérieure voulait.”
La prostitution au nom de Satan
Les rapports des victimes de cultes sataniques font étrangement écho à l’intrigue du film “Rosemary’s Baby”
Pour Laura, la puissance supérieure était Satan, et elle a dit qu’elle avait été forcée d’accepter la douleur, la torture et le viol en son nom. Mais cela signifiait aussi qu’elle devait mener une vie parallèle. Au monde extérieur, elle se présentait comme une écolière normale ; dans l’autre monde secret, elle était la servante des messes noires et des rituels sataniques.
“On s’attendait à ce que je sois complètement obéissante envers les hommes”, a-t-elle déclaré. “Quand j’étais censé me prostituer, on m’a dit que le pouvoir supérieur voulait que le cercle ait de l’argent.”
L’argent est allé directement dans les caisses du groupe, et c’est le groupe qui a choisi les clients.
Adelheid Herrmann-Pfandt, experte en religion basée à Marburg, a déclaré que les parents de Laura l’avaient exposée à un culte satanique particulièrement inquiétant – qui célèbre une forme particulièrement brutale de satanisme et se tient à l’écart du public.
“Ceux qui mènent ces pratiques vraiment extrêmes ne sont pas reconnaissables dans la société”, a déclaré Herrmann-Pfandt. “Ils ne vont pas courir avec des crucifix à l’envers dans leurs mains. Ils veulent rester sous le radar toute leur vie.”
On dit que les bébés disparaissent
Brigitte Hahn, la commissaire de secte pour le diocèse catholique de Münster, a accepté. Elle a déclaré que 30 victimes de ces cultes sataniques avaient demandé de l’aide à son bureau. Certaines femmes ont décrit des messes noires, qui comprenaient également des avortements rituels et même des meurtres.
Des femmes ont déclaré avoir été maltraitées pendant leur enfance par des membres de la secte
“Les femmes disent qu’elles sont enceintes lors de cérémonies spéciales”, a déclaré Hahn. “Ensuite, il y a des rituels pour accoucher et sacrifier les bébés. Les grossesses sont tenues secrètes, les bébés naissent mais disparaissent.”
En 2008, Hahn a envoyé une enquête à 2 000 médecins et thérapeutes du Land de Rhénanie du Nord-Westphalie, dont Münster fait partie. Quelque 120 personnes ont répondu qu’elles avaient des patientes qui avaient subi des violences dans des groupes sataniques.
Alfons Strodt, capitulaire du diocèse catholique d’Osnabrück, a aidé d’anciens membres de cultes sataniques pendant des années. Il a rassemblé des dessins qu’ils ont créés des rituels – des images d’enfants allongés sur un autel ou liés sur une croix.
« Au début, j’ai dû gérer tout cela seul », a-t-il déclaré, ajoutant qu’il a fallu beaucoup de temps avant que d’autres membres de l’Église ne commencent à le croire. “Les gens me disaient d’arrêter d’inventer de telles histoires.
“Je suis reconnaissant que notre évêque et le vicaire général me croient maintenant et réalisent qu’il s’agit d’un problème qui ne peut plus être gardé secret”, a-t-il déclaré. “Maintenant, les victimes peuvent obtenir une partie de l’aide dont elles ont besoin.”
État de peur permanent
Les responsables de l’église de Münster ont commencé à offrir de l’aide aux anciens membres de la secte
Cependant, étant donné que de nombreuses victimes sont traumatisées et atteintes de troubles mentaux, il est difficile de déterminer si leurs récits reflètent vraiment la réalité. Offrir un soutien aux victimes est également un défi, a déclaré Strodt.
“Il y avait des menaces que nos églises soient détruites par des bombes ou incendiées”, a déclaré Strodt. “J’étais sous surveillance. Cela fait des ravages – le sentiment qu’ils sont toujours à proximité est effrayant.”
Tenir des registres
Mais les gens ne peuvent pas rester silencieux sur le phénomène du satanisme, a déclaré l’expert en religion Herrmann-Pfandt, qui enquête sur ce qui se passe dans de tels groupes.
“Il s’agit vraiment d’expériences transcendantales – et le sang joue souvent un rôle majeur”, a-t-elle déclaré. “Certaines personnes disent que cela intensifie l’expérience, et cela semble les mettre dans un état d’excitation. Et les sectes jouent là-dessus.”
Laura a déclaré que le tournant est venu lorsqu’elle était censée avoir un enfant pour le cercle satanique de ses parents. Elle a alors échappé à la secte et vit maintenant dans un refuge de haute sécurité pour femmes traumatisées. Bien qu’elle n’ait pas porté plainte contre ses parents, elle a laissé des traces de ses expériences avec un avocat.
“En cas de décès, même s’il s’agit d’un accident ou d’un suicide, toutes les données seront transmises au bureau du procureur”, a-t-elle déclaré. “C’est ma forme d’assurance-vie – donc ils ne pensent pas qu’ils peuvent essayer de me faire quelque chose ou essayer de me tuer.”
და ნიცშეს ჯინაზე ცალი თვალი გადავავლოთ იმას რაც მას სძულს
ძველი ბერძნები ერთმანეთისგან ანსხვავებდნენ სიყვარულის სამ დონეს. პირველია პორნეია, მესაკუთრე, ყველაზე ტრივიალური მნიშვნელობით ეროტიული სიყვარული, როდესაც ადამიანს უყურებენ როგორც სასიამოვნო სხეულს და არა სულიერ არსებას, მეორეა ფილია, მეგობრობა და სხვის პატივისცემა, და ბოლოს სახარებათა ტექსტებში გვხვდება სიტყვა აგაპე, უანგარო და უპირობო სიყვარული, ასე უანგაროდ და უბირობოდ შეყვარებულს უყვარს საყვარელი წასვლის, მეტიც, უმადურობის შემდეგაც. უყვარს არმყოფნი, მეტიც, ურთიერთობათა გაწყვეტის მიუხედავადაც.
სწორედ ასეთი უანგარო და უპირობო სიყვარული იძლევა სასწაულის მოხდენის, მტრების პატივისცემისა და სიყვარულის საშუალებას.
აგაპეს წყალობით ჩვენ ვუერთდებით ინტერ-არსებობის, ერთმანეთით არსებობის და ერთმანეთზე დამოკიდებულების აღმოსავლურ კონცეფციას.
ყველაფერ არსებულს აქვს ერთი წმინდა საწყისი ვინაიდან ვერაფერი არსებობს თავისთავად. ყველაფერი გამოსულია სხვა,თავისთავად არსებული რეალობიდან. მე ვგრძნობ ჩემს მჭიდრო კავშირს სამყაროსთან,კოსმოსთან,ჩემს პლანეტასთან და მის ყოველ მკვიდრთან. ყველას გვაქვს ერთი საწყისი, ერთი და იგივე წარმომავლობა და მე აღმოვაჩენ რომ ვარ საყოველთაო,უნივერსალური ძმა ისევე როგორც ღმერთი არის საყოველთაო, უნივერსალური მამა.
იესო მოძღვრავს: …გიყვარდეთ თქვენი მტრები, დალოცეთ თქვენი მაწყევრები, ქველმოქმედება გაუწიეთ თქვენს მოძულეებს და ილოცეთ მათთვის ვინც თქვენ გავიწროებთ და გდევნით. რათა იყვნეთ თქვენი მამის ძენი,ვინაიდან თავისი მზე ამოჰყავს ბოროტთა და კეთილთა თავზე და წვიმას უგზავნის მართლებსა და უსამართლოებს…//მათე 5,44-45//.
როგორც მამამ მე შემიყვარა,და მე შეგიყვარეთ თქვენ,დარჩით ჩემს სიყვარულში! თუ ჩემს მცნებებს დაიცავთ,ჩემს სიყვარულში დარჩებით,როგორც მე დავიცავი მამაჩემის მცნებები და დავრჩი მის სიყვარულში. ეს ყველაფერი იმიტომ გითხარით,რომ ჩემი სიხარული იყოს თქვენში და იყოს თქვენი სიხარული სრულყოფილი. ესაა ჩემი მცნება: რათა გიყვარდეთ ერთმანეთი როგორც მე შეგიყვარეთ თქვენ. იმაზე მეტი სიყვარული არავის გააჩნია, ვიდრე ვინც თავის სულს დასდებს თავისი მეგობრებისთვის .//იოანე 15,9-13//.
სიყვარული მრავალჯერაა ნახსენები სახარებებში. მარკოზს გამოჰყავს იუდეველი მწიგნობარი რომელსაც აინტერესებს ებრაელთა არსებობის ფუნდამენტური საკითხები და ეკითხება იესოს თუ რა არის კანონის არსი. იესო იხსენებს ორ მცნებას: პირველი არის, ისმინე ისრაელ, უფალი ღმერთი ჩვენი უფალი ერთი არს. და შეიყვარე უფალი ღმერთი შენი ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა სულითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა და ყოვლითა ძალითა შენითა //ეს არის პირველი მცნება//. მეორე არის: შეიყვარე მოყვასი შენი, ვითარცა თავი შენი. ამათზე დიდი მცნება არ არის.//12 31//.
მწიგნობარი დაეთანხმა და თქვა რომ ეს მართლაც მეტია ყოველგვარ მსხვერპლზე და შესაწირავზე.
ამას ხშირად იმეორებს იოანეს სახარება. „ესაა ჩემი მცნება:..გიყვარდეთ ერთმანეთი როგორც მე შეგიყვარეთ თქვენ. იმაზე მეტი სიყვარული არავის გააჩნია,ვიდრე ვინც თავის სულს დასდებს თავის მეგობრებისთვის. თქვენ ჩემი მეგობრები ხართ თუ გააკეთებთ, რასაც მცნებად გიდებთ…”//იოანე 15,12-14//.
აგაპე , ბერძნული აღაპი ახალ აღთქმაში ღმერთის მამაშვილური სიყვარულია როგორც ადამიანის, ასევე ადამიანის მიმართ საპასუხო ღმერთის სიყვარული. წმინდა წერილში ნათქვამია ტრანსცენდენტურიაღაპი სიყვარული არის სიყვარულის უმაღლესი ფორმა და მას უპირისპირდება არაქისი , ან ეროტიული სიყვარული და ფილია , ან ძმური სიყვარული. იოანეს 3:16-ში, ლექსი, რომელიც ხშირად აღწერილია, როგორც სახარებისეული ცნობარი, აღაპი არის სიტყვა გამოყენებული სიყვარულისთვის, რამაც ღმერთს აღძრა თავისი ერთადერთი ვაჟი გაგზავნა მსოფლიოს გამოსასყიდად. ეს ტერმინი აუცილებლად ვრცელდება სხვა ადამიანების სიყვარულზე, რადგან ღმერთსა და ადამიანებს შორის ხდება საპასუხო სიყვარული მანიფესტი სხვისი უანგარო სიყვარულში. Იხილეთ ასევე
Par Luc FerryPublié le 11/03/2009 à 10:40
თანამედროვე ფრანგმა ფილოსოფოსმა ლიუკ ფერიმ დაინახა ბიბლიური კულტურის ძალა და დაწერა წიგნი ” იესო იუდეურ ქრისტიანული რევოლუცია სიკვდილის დამარცხება სიყვარულით”
Le philosophe Luc Ferry, qui cosigne avec l’historien Lucien Jerphagnon la Tentation du christiannisme chez Grasset, analyse la place de l’amour , «vecteur de salut», dans cette religion.
საკითხის კარგად გასაგებად უნდა გავიხსენოთ რომ სტოიკოსებისთვის სიყვარული პრობლემაა და არა გადაწყვეტა და ხსნა,. ესაა მიჯაჭვა მუდამ ცვალებად,მოკვდავ და ხრწნად სამყაროზე. ასევეა ბუდიზმში და სიყვარული სტოიკოსებისთვის და ბუდისტებისთვის სიტვარული სიგიჟეა. იმიტომ სამყაროს ეშმარიტებაა მუდმივი უწყვეტი ცვალებადობა, წარმავალის, მოკვდავის ხრწნადის სიყვარული სიგიჟეა.
ეპიქტეტემ უთხრა მოწაფეს : როდესაც კოცნი შვილს გახსოვდეს რომ ის უნდა მოკვდეს ისევე როგორც გატყდა შენს მიერ გადადებული ჭიქა.
ცოცხალი არსება დაბადებიდანვე საკმარისად მოხუცია სიკვდილისთვის.
სტოიკოსებიც და ბუდისტებიც ეუბნებიან ადამიანს რომ ის არ უნდა მიეჯაჭვოს მოკვდავ ხრწნად წარმავალ სამყაროს, რომ ხილული მატერიალური სამყარო არაა სიყვარულის ღირსი. ეს არ ნიშნავს გულგრილობას. მეგობრობა და თანაგრძნობა საჭიროა. , მაგრამ ეს მიჯაჭვა-სიყვარულის გარეშე. მოკვდავის სიყვარული გაგაუბედურებთ იმიტომ რომ ის ვინც გიყვართ ბერდება და კვდება.
რადიკალურად სხვაა ქრისტიანობა
ა 16. ნუთუ არ იცით, რომ ღვთის ტაძარი ხართ, და სული ღვთისა მკვიდრობს თქვენში? 17. ვინც ღვთის ტაძარს დააქცევს, დააქცევს მას ღმერთი, რადგანაც ღვთის ტაძარი წმიდაა, და ესა ხართ თქვენ. I კორინთელთა 5, 3
ადამიანური ბუნება ორნაწილედია: სულისა და ხორცის ერთობაა. თავად სულში ქრისტიანობა განარჩევს მის უმაღლეს ნაწილს – სღვთაებრივ სულს, (პნევმა) და უმდაბლესს – სამშვინველს (ფსიხი, ინტელექტი ).
“სულმა, როგორც ღმერთისაგან გამოსულმა ძალამ, უწყის ღმერთი, იგი ეძიებს ღმერთს და მხოლოდ მასში ჰპოვებს მოსვენებას. სული რაღაც ფარული სულიერი გუმანით არის რა დარწმუნებული ღმერთისაგან თავის წარმომავლობაში, თავის სრულ დამოკიდებულებას გრძნობს ღმერთზე და მას შეგნებული აქვს, რომ მოვალეა ყველანაირად სათნო-ეყოს მას, იცხოვროს მხოლოდ მისთვის, მისით და მის მიერ”. (თეოფანე დაყუდებული)
სახელგანთქმულმა რიდრიხ ნიცშე- (1844-1900) იყო ქრისტიანობის ერთ-ერთი უდიდესი მტერი. მან გამოაცხადა რომ ღმერთი მოკვდა და მასთან ერთად მოკვდა ბიბლიური მორალი, ათი მცნების და 12 ნეტარების, ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის, მოწყალე სამარიტელის მორალი.
ქრისტიანული ცივილიზაციის დაუძინებელი მტერი ფრიდრიხ ნიცშე:
” ზეადამიანის სიყვარულისთვის საჭიროა უფრო და უფრო მეტი უთანასწორებები და ომები ადამიანებს შორის” // ასე ლაპარაკობდა ზარატუსტრა//
Éric Vœgelin-ის მსგავსმა ფილოსოფოსებმა აჩვენეს რომ თანამედროვეობა არის ადამიანის გაღმერთების პროცესი, ადამიანის ღმერთისგან განთავისუფლების პროცესი და ისტორიის აზრის პროგრესისტული რწმენა.
ადამიანს მარტო საკუთარი ნებით და საკუთარი ძალებით შეუძლია ადამიან-ღმერთად გადაქცევა და ოქროს ხანის შექმნა.
მიუხედავად ამისა თანამედროვეობა იყოფა ორ შტოდ. ერთია ეგალიტარისტული და დემოკრატიული, მეორეა ელიტისტური და ინდივიდუალისტური.
ფრიდრიხ ნიცშე (1844-1900) უეჭველად არის თანამედროვე ელიტისტური მოძრაობის ყველაზე გამოჩენილი ფილოსოფოსი. დემოკრატიული დეკადანსის კრიტიკოსი ნიცშე ხიბლავს მრვალ კონსერვატორ კათოლიკეს .
არადა ის ლიბერალური და სოციალისტური ეგალიტარიზმის მთავარ წყაროდ მიიჩნევს ქრისტიანობას და ამიტომ მას უსაზღვროდ სძულს ქრისტიანობა…
ქრისტიანობის დააუძინებელი მტერი ნიცშეს მიზანია კაცობრიობის განთავისუფლება ქრისტიანობისგან
ნიცშე ამბობს რომ ქრისტიანობა ხელს უშლის ძლიერების ბატონობას და ამიტომაა ის მოსასპობი…
რის ნიცშეს ევროპა და არის მისგან რადიკალურად განსხვავებული სოკრატე-პლატონი-ქრისტიანობის ევროპა. ყოველი ჩვენგანი დგას არჩევანის წინაშე თუ რომელი ევროპა უნდა. ხოდა გავიაზროთ და ავირჩიოთ.
Perish the weak and the failures: first principle of our love for men. And help them disappear again! ” დაე დაიღუპონ სუსტები და უხეიროები. ესაა ჩვენი კაცთმოყვარეობის პირველი პრინციპი, ჩვენ მათ უნდა დავეხმაროთ კიდეც გაქრობაში”.
” როდესაც ქრისტიანი ჯვაროსნები შეეჯახნენ აღმოსავლეთში ასასინთა
// ჰაშიშინთა// უძლეველ ორდენს, ამ გამორჩეულად თავისუფალ სულთა ორდენს რომლის უმდაბლეს საფუხურხე მდგომნი ცხოვრობდნენ სულერთია რომელ სამონასტრო ორდენზე უფრო დიდ მორჩილებაში. ჯვაროსნებმა რაღაცა გზით მიიღეს მინიშნება მარტო ასასინ-ჰაშიშინების ორდენის უმაღლეს საფეხურზე მდგომებისთვის განკუთვნილ საიდუმლო სიმბოლოზე და დევიზზე:
” არაფერია ჭეშმარიტი, ყველაფერი დაშვებული და ნებადართულია””…
აი , მაგალითად, რა იყო სულის თავისუფლება , ფორმულა რომელიც უარყოფდა ჭეშმარიტების რწმენას.
ეს დაწერა ნიცშემ მის ნაშრომში ” მორალის გენეალოგია” // მესამე ტრაქტატი, პარაგრაფი 24//.
მაშ არაფერია ჭეშმარიტი, ღმერთი მოკვდა. მასთან ერთად მოკვდა სოკრატიზმიც, პლატონიც და პლატონიზმიც, ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის მქადაგებელი ქრისტიანობაც.
სუსტები და უხეიროები უნდა მოკვდნენ და ედამიწა უნდა დარჩეთ ძლიერებს და დაუნდობლებს.
ნიცშეს თქმით ადამიანისთვის მთავარია ძალა, ძალაუფლება, ხილულ მატერიალურ სამყაროში კარგად მოწყობა, ამ სამყაროს სიამეებით ტკბობა და არა აბსტრაქციაში თუ საიქიოში გაქცევა, აბსტრაქციის, უხილავი ღვთაებრივი სულიერი სამყაროს იმედით არსებობა.
ნიცშეს ზეადამიანის ფილოსოფია, მარადიული დაბრუნება
” და თუ ერთხელ დღისით თუ ან ღამით დემონი მარტოსულს ჩაგჩურჩულებს ”შენ კიდევ ერთხელ და უთვალავჯერ უნდა გაიარო შენს უკვე ნაცხოვრები ეს ცხოვრება და მასში არ იქნება არაფერი ახალი, პირიქით, საგიბრუნდება და გამეორდება ყოველი ტკივილი და ყოველი სიამოვნება, ყოველი აზრი და ხვნეშა და დაგიბრუნდება და გამეორდება ყველაფერი რაც შენს ცხოვრებაში იყო გამოუთქმელად პატარა და გამოუთქმელად დიდი დაგიბრუნდება და განმეორდება იგივე თანმიმდევრობით და იგივე გადაჯაჭვით. და ასევე ეს ობობა და ეს მთვარე ხეებს შორის, და ასევე ეს წამი და მე თვითონ. არსებობის მარადიული ქვიშის საათი უწყვეტად დამხობილი და შენ მასთან ერთად მტვერთა მტვერი.”
” მარადიული დაბრუნება ფრიდრიხ ნიცშეს ფილოსოფიის ცენტრალური ნაწილია. ესაა სტოიკოსებისგან მემკვიდრეობით მიღებული კონცეფცია. სტოიკოსებს სწამდათ სამყაროს ციკლიური არსებობისა. ყველაფერი ბრუნდება ხვალე თუ ზეგ. განსაკუთრებით ეპიქტეტე ამბობდა რომ ყველაფერი რაც ხდება უკვე მოხდა და ისევ მოხდება.
ყველაფერი რაც ხდება უკვე მოხდა და ისევ მოხდება, ამიტომ უნდა იყო ძლიერი ,ძლიერების მოყვარული და უნდა ისიამოვნო ამ წამის მიერ მოცემული შესაძლებლობებით და ასე უნდა იყო მუდამ.
უნდა მიეჩვიო ამ მარადიულად განმეორებად მიწიერ არსებობას და ისიამოვნო ამით. მუდამ ავადმყოფი ნიცშე ამბობს რომ მთავარია ფიზიკური ჯანმრთელობა, ხილული მატერიალური სამყაროთი სიამოვნება და არა სულის სიკვდილის შემდგომ ბედზე ფიქრი. …
ღმერთი მოკვდა და მასთან ერთად მოკვდა და უაზრო გახდა მისი ძე ქრისტეს დარიგებებიც. უნდა იყო ძლიერი და უნდა ისიამოვნო შენი ძალით, არ უნდა იყო მოწყალე სამარიტელი. თუ დაინახავ ოხრების მიერ მისიკვდილებულ კაცს მიაფურთხე და გაიარე.
ღმერთის სიკვდილი არაა დასასრული, ისაა ადამიანის გარდაქმნის დასაწყისი. ადამიანი არის ხიდი, თოკი ქვეადამიანსა, პირუტყვსა და ზეადამიანს შორის. გარდაქმნა ხდება სამ ეტაპად, სამ ფაზად, ადამიანი თანდათანობით თავისუფლდება ძველი წარმოდგენებისგან, იგონებს ახალ წარმოგენებს.
აქლემი : ცოდნის დაგროვება გააზრების გარეშე
– ლომი : არსებული ცოდნის, ჭეშმარიტებად მიჩნეულის ნგრევა
– ბავშვი : აღორძინება არაფრიდან, არარაობიდან ახალი ცოდნის და ახალი მორალის შექმნა.
უღმერთო ადამიანი აღარ სწავლობს არაფერს. ის რეალობად თვლის იმას რისი რეალობაც სწამს. მისთვის აღარა აქვს მნიშვნელობა ქრისტიანულ, იუდევლურ, ზოროსტრულ თუ სხვა მისი მშობლებისთვის და წინაპრებისთვის მნიშვნელოვან მორალს. ის აგებს თავის საკუთარ მორალს:
კარგია ის რაც მე მინდა.
სიცილის და ბოროტების მცოდნე და ნების და ბატონობის მონსტრი, ნიცშეს კაცი
Monstre de volonté et de domination, être qui sait rire, être méchant, l’homme nietzschéen fait face à la populace pour s’affirmer comme un être supérieur, qui n’hésite pas à lutter pour la domination.
Seul et sans repère, l’homme devient alors surhomme.
Dans la tradition philosophique, que ce soit chez Platon ou dans la pensée chrétienne, l’âme et le corps forment deux parties distinctes chez l’homme. De plus, cette tradition philosophique confère à l’âme une supériorité par rapport au corps.
La pensée de Nietzsche s’oppose à cette hiérarchisation traditionnelle du corps et de l’âme. L’aspect novateur et particulier à la pensée de nietzschéenne vient surtout de sa remise en question de cette division entre corps et âme.
Si bien souvent on assimile la pensée de Nietzsche à une simple revalorisation du corps par rapport à l’âme, sa pensée reconsidère intégralement le concept de corps puisqu’il interroge la division classique de l’âme et du corps.
Dans la tradition philosophique, que ce soit chez Platon ou dans la pensée chrétienne, l’âme et le corps forment deux parties distinctes chez l’homme. De plus, cette tradition philosophique confère à l’âme une supériorité par rapport au corps.
La pensée de Nietzsche s’oppose à cette hiérarchisation traditionnelle du corps et de l’âme. L’aspect novateur et particulier à la pensée de nietzschéenne vient surtout de sa remise en question de cette division entre corps et âme.
Si bien souvent on assimile la pensée de Nietzsche à une simple revalorisation du corps par rapport à l’âme, sa pensée reconsidère intégralement le concept de corps puisqu’il interroge la division classique de l’âme et du corps.
Le corps est réel
La pensée de Nietzsche du corps se fait en parfaite opposition à la tradition philosophique antique et chrétienne : ses textes s’opposent aussi bien à Platon (pensée antique), au Christ (pensée catholique) qu’à la bêtise de “la foule” et son ignorance.
“Aussi loin que quelqu’un puisse pousser la connaissance de soi, rien pourtant ne peut être plus incomplet que son image de l’ensemble des instincts qui constituent son être. A peine s’il peut nommer les plus grossiers par leur nom.”
[Aurore, II, §119 (in OPC, IV, trad. J. Hervier, Paris, Gallimard, 1980]
L’être humain est seulement constitué d’instincts, (voir plus bas définition). Nietzsche affirme que la foule et les philosophes ignorent les instincts – ces derniers (platoniciens et chrétiens) n’ont jamais tenté de les connaître. Cette ignorance est la cause d’une perpétuation de préjugés faux voire nocifs, celle qui établit la supériorité de l’âme par rapport au corps.
L’âme représente la permanence et le corps la mutabilité dans la tradition philosophique. Les Antiques comme Saint-Augustin, la tradition chrétienne et la foule établissent comme critère de valeur la permanence pour hiérarchiser les choses : plus une chose est permanente et immobile, plus elle est valorisée. C’est pour cette raison que l’âme est supérieure au corps dans la tradition philosophique. Plus encore, comme l’âme est plus fiable que le corps, car elle est permanente – tandis que le corps est mobile, la conclusion que tirent la foule et ces philosophes de cette idée est que l’âme serait plus réelle que le corps, ce qui justifie à nouveau sa supériorité sur le corps.
Nietzsche va entièrement contredire cette affirmation selon laquelle l’âme serait supérieure au corps. D’une part, il abandonne le critère de la permanence comme critère de valeur, et revalorise la mutabilité et le mouvement à la place.D’autre part, il contredit également cette hiérarchie entre âme et corps en affirmant que l’idée qui justifie cette hiérarchie, c’est-à-dire l’âme est plus réelle que le corps, est pour lui un préjugé faux et nocif. Selon Nietzsche, c’est tout le contraire : le corps est plus réel que l’âme. Le corps n’est pas responsable de la mauvaise interprétation que l’on fait de la réalité : si nous faisons une erreur de jugement sur le réel c’est au contraire l’âme qui est à blâmer. Lorsque l’âme interprète le réel, c’est-à-dire lorsqu’elle insère une constance, de la régularité, elletrahit le réel : elle ajoute des éléments que la réalité ne possède pas.
L’essence de la réalité est justement d’être dépourvue de constance et de régularité : la réalité est changement et irrégularité. L’âme, elle, par essence souhaite introduire de la constance, en définissant par exemple des lois qui gouvernent le réel et de la régularité : elle conceptualise, en créant par exemple des catégories pour découper le réel afin de l’analyser et de l’expliquer. Ce sont certains instincts qui expliquent cette essence de l’âme, et qui donc sont responsables de cette déformation du réel. C’est notamment l’instinct de sécurité qui nous pousse à rationaliser le réel puisque cela nous permet de maîtriser le réel, de devenir “maître et possesseur de la nature” (Descartes). :En somme, l’âme par essence intellectualise le réel afin de lui donner une constance, une régularité, pour lui soustraire toute l’ambiguïté qui le compose. Ainsi, par son essence même, qui la conduit à insérer de la constance là où il n’y en a pas, l’âme (et les instincts qui la dirigent) nous trompe sur le réel.
“[Les sens] ne mentent pas du tout. C’est ce que nous faisons de leur témoignage qui y introduit le mensonge, le mensonge de l’unité, le mensonge de l’objectivité, de la substance, de la durée… C’est la “raison” qui est cause de ce que nous falsifions le témoignage des sens. Tant que les sens montrent le devenir, l’impermanence, le changement, ils ne mentent pas…”
[Crépuscule des idoles, “La “raison” dans la philosophie”, §2 (in OPC, VIII, trad.J-C. Hémery, Paris, Gallimard, 1974]
Nos sens, qui nous permettent d’avoir une approche première de la réalité, sont trahis par notre âme : “C’est la “raison” qui est cause de ce que nous falsifions le témoignage des sens”.
Ainsi, le préjugé qui attribue à l’âme d’être plus réelle que lecorps, du fait de sa constance et de son caractère éternel, est faux. Le corps est réel à l’opposé de l’âme, puisqu’en étant soumis au changement et à l’irrégularité il est plus proche de la réalité, elle-même soumise au changement et à l’irrégularité.
L’être est corps et l’âme n’est qu’une partie du corps
Nous venons de voir que Nietzsche remet fondamentalement en cause le postulat que l’âme serait supérieure au corps. En effet, c’est bien souvent en s’appuyant sur le préjugé que l’âme est plus réelle que le corps que l’on établit ensuite une hiérarchie entre ces deux parties de l’être. Par ignorance, la foule et les philosophes platoniciens et chrétiens clament en choeur la supériorité de l’âme sur le corps.
Nietzsche ne se contente pas seulement de critiquer cette hiérarchie entre âme et corps : il va plus loin, et remet en cause cette dualité de l’être entre âme et corps.
Pour Nietzsche, l’âme n’est qu’une partie du corps : en somme, l’être n’est que corps. Zarathoustra, le poète-prophète et personnage principal de l’oeuvre emblématique de Nietzsche, Ainsi parlait Zarathoustra affirme cette appartenance de l’âme au corps dans cet extrait :
“Corps suis tout entier, et rien d’autre, et âme n’est qu’un mot pour désigner quelque chose dans le corps.”
“Corps suis tout entier, et rien d’autre, et âme n’est qu’un mot pour désigner quelque chose dans le corps.”
[Ainsi parlait Zarathoustra, “Des contempteurs du corps” (in OPC, VI, trad. M. de Gandillac, Paris, Gallimard, 1971]
Pourquoi l’être n’est-il fait que de corps ? Comment expliquer que toutes ces choses comme la “raison”, la conscience, l’esprit, la pensée, l’intelligence, etc., qui habituellement sont rangés dans la catégorie “âme” appartiennent ainsi au corps ? La réponse que nous apporte Nietzsche est la suivante : puisque l’homme n’est fait que d’instincts et de volontés – le plus souvent inconscients – tout ces phénomènes que l’on nomme “raison, esprit, conscience, etc.” ne sont que des manifestations du corps.
Le corps, n’étant fait que désir, pulsions, instincts et volontés inconscientes, conduit et dirige toutes nos pensées : celles-ci ne sont que le produit de pulsions organiques. Il n’y a pas d’âme autonome du corps : toutes nos pensées ne sont que le produit de nos instincts, les serviteurs de nos instincts. Or, notre être n’est constitué que d’instincts, et s’il n’y a pas d’âme, de raisons, etc., alors il n’y a que du corps. Le corps est instinct, les instincts dirigent, que ce soit conscient ou non, nos pensées, nos idées, l’analyse que l’on fait de la réalité.(Nous avons pris l’exemple de la rationalisation du monde : c’est l’instinct de sécurité qui a motivé ce comportement, ainsi c’est le corps qui a décidé de rationaliser le monde.) Ainsi, poursuit Zarathoustra :
“Derrière tes pensées et tes sentiments, mon frère, se tient un puissant maître, un inconnu montreur de route – qui se nomme soi. En ton corps il habite, il est ton corps.”
[Ibid.]
Le corps doit être le seul objet d’étude
Nous avons donc vu que même en conservant ce dualisme entre corps et âme, le corps est plus réel que l’âme et plus encore donc, que ce dualisme est absurde puisque tout est corps et l’âme n’est qu’une partie du corps. Ainsi, pour Nietzsche ce qu’il faut étudier, ce qui doit être en premier objet de philosophie, c’est le corps.
Ce n’est pas l’âme qu’il faut étudier en premier, ce n’est pas la pensée qu’il faut étudier : il faut étudier la cause des causes de ce phénomène, qui en l’occurrence sont les instincts. La pensée n’est que la conséquence des instincts, des pulsions qui émanent du corps : c’est pourquoi le philosophe se doit d’étudier le corps en premier et non l’âme.
A retenir :
La tradition philosophique, de Socrate aux penseurs chrétiens et la foule déprécient le corps au profit de l’âme. Pour justifier cette affirmation, d’une part, ils s’appuient sur le critère de la permanence pour établir une telle hiérarchie : puisque l’âme est permanente et le corps est mobile, alors l’âme est supérieure au corps ; d’autre part, puisque l’âme est permanente – ce qui n’est pas le cas du corps, alors elle est plus fiable et donc elle est plus réelle que le corps.Nietzsche s’oppose radicalement à cette idée que l’âme est supérieure au corps.D’une part, il prend comme critère la mutabilité des choses pour établir une hiérarchie (et donc inverse cette hiérarchie traditionnelle) et d’autre part, il considère que l’idée de la “fiabilité de l’âme” pour attester qu’elle est plus réelle que le corps est fausse. Pour Nietzsche, puisque l’essence de la réalité est d’être mobile et changeante, tout comme le corps, et que l’âme quant à elle, par essence souhaite introduire de l’immobile et de la constance alors le corps est plus réel que l’âme.
Nietzsche va plus loin, et s’oppose même au dualisme classique que l’on effectue entre âme et corps : l’être n’est que corps puisque l’être n’est que instinct. L’âme n’est qu’une partie du corps : toutes nos pensées, nos idées, etc., (ce que traditionnellement nous attribuons à l’âme), ne sont en fait guidés que par les instincts. Ainsi, l’âme n’est qu’une partie du corps : elle est un serviteur du corps, elle obéit à ses instincts.
C’est à partir de ces deux affirmations, la supériorité du corps à l’âme et l’âme comme partie intégrante du corps, que Nietzsche explique que le premier objet de la philosophie doit être le corps et non l’âme. Il ne faut pas étudier la pensée, puisqu’elle n’est qu’une conséquence des instincts : il faut donc étudier les instincts, c’est-à-dire le corps, qui sont cause de la pensée.
Définition d’instincts :
Je vous fournis là une première définition un peu abscons des instincts chez Nietzsche, mais globalement vous comprendrez petit à petit dans cette série d’articles consacrée à Nietzsche ce qu’ils sont. Si l’on souhaitait donner une définition synthétique des instincts, on pourrait dire qu’ils forment des processus, des choses en mouvement, qui permettent d’accroître sa puissance : toutes choses réelles (que ce soit les hommes, les pierres, les feuilles, etc.) sont constituées d’instincts et désirent accroître sa puissance.
Bibliographie
Jeanne-Marie Roux, Le corps de Platon à Jean-Luc Nancy, édition “Petite philosophie des grandes idées”.
ნიჰილისტური რევოლუცია აშშ-ში და ა.შ., როგორ გამოუთხარეს ძირი ახალგაზრდებმა მათი მშობლების სამყაროს.
ამ წიგნში ნახავთ სან ფრანცისკოში ჰალუციანციების გამომწვევი, ნარკოტიკებით გაშტერების ადგილებს, საჯარო სექსუალურ ”თამაშებს” კუნძულ Wright-ზე ; კატმანდუს უსიხარულო ბისტროებში ოპიუმის და ჰაშიშის მჭამელებს; ტრაღედიებით დამთავრებულ ჰალუცინაციების მომგვრელ ბოდვებს ქაბულის სასტუმროებში ; ურცხვ და აღვირახსნილ ეროტიზმს ჟურნალ-გაზეთების განცხადებებში;
ტოტალურ სიღარიბეში მცხოვრებ მისტიკურ თემებს; ახალ ეკლესიებს სადაც ზიარებას იღებენ,აზიარებენ ნარკოტიკით ; მოკლედ აქაა ჰიპების მთელი სამყარო.
Suzanne Labin მიყვა ჰიპების მოძრაობას მთელ მსოფლიოში ჰიმალაების სამოთხეებამდე სადაც შეაფარეს თავი ნარკოტიკი ჯოჯოხეთებმა.
ამ წიგნიდან ჩანს რომ ჰიპების მოზრაობა იყო ყველაზე რადიკალური მავნებლობა იესო ქრისტეს სემდეგ.
ესაა თანამედროვე ნიჰილიზმის პირველი სრული დოსიე.
ესაა ” ტკბილი” ნიჰილიზმი სექსით და ნარკოტიკით. მშობლების ჯერ კიდევ აქა-იქ ასეთუ ისე ქრისტიანულ სამყაროსსპობენ სექსით,ნარკოტიკით და ელვის პრესლის თეძოების თამაშით სცენაზე. ამის მნახველი ქალებიც წივიან და საცვლებს ესვრიან ელვისს.
Sexe, drogues et rock’n’roll
Jean-Eric Perrin, სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი. ჟანა დარკის, შუშანიკის, ქეთევანის ხანა დაასაფლავეს, ეხლა ესეთებს სცემენ თაყვანს.
Fabienne Shine-ს ცხოვრება განასახიერებს 1970-ანი წლების ქალიშვილების სულისკვეთებას. ამ ცხოვრების გვირგვინია სექსი, ნარკოტიკები და მთელ მსოფლიოში ტანტალი.
მას სასიყვარულო ისტორიები ჰქონსა Jean-Pierre Léaud-თან და შარლ აზნავურთან // შარლ ააზნავური 44 წლის იყო, ქალიშვილი კი 17 წლის//.
ეს ყოჩაღი და ცქვიტი ქალიშვილი იყო ცოტა მანეკენი, მსახიობი, ავანტურისტი, ხვდებოდა სალვადორ დალის,ფილმებს იღებდა როჟე ვადიმთან და ფელინისთან ერთად, სენსუალური ტრიო ჰქონდა Klaus Kinsk-სთანi და ლამაზ ვიეტნამელთან ერთად.
შემდეგ კი ის გახდა ლიტერატურის მონუმენტი ალბერტო მორავიას სენსუალური სათამაშო.
ცოტა ნამეტანი თავისუფალი ქალის ამ საოცარ ცხოვრების გზაზე მეთუნახავი გადაეყარა მისი ხანის უდიდეს ვარსკვლავებს. ის იყო Bob Marley-ს, Rolling Stones-ების, Nico-ს, Patti Smith-ს მეგობარი, პინკ ფლოიდების Rick Wright-ის საყვარელიde, Johnny Thunders-ის, New York Doits-ს მეგობარი და et devient la ლედ ზეპელინის Jimmy Page-ს ოფიციალური თანამგზავრი ლედ ზეპელინის 1975 წლის მთელი ამერიკული ტურნეს დროს. Téléphone-ს ორ მომავალ წევრთან ერთად მან პარიზში შექმნა როკ ჯგუფი, elle monte un groupe de rock à Paris, Shakin’ Street,. შემდეგ იყო ოპიუმით დეგრადაცია.
სამ კონტინენტზე ნარკოტიკებს და გადარჩენის ინსტინქტს შორის.
ესაა ელექტრული ჰედონისტი მზეთუნახავის უნიკალური ტრაექტორია. ირგვლივ ყველაფერი ინგრევა-ილეწება და ასეთი ”ელიტა” მთელ დედამიწაზე დაცანცარებს უწესო და არანაირი ნორმის არმცნობი სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი ჰიმალაებიდან მარიანას ღრმულამდე. ეპოსია.
ასეთი ცხოვრებით გატაცებულებს ხშირად აღარც ქალი უნდათ და აღარც კაცი და ისინი მასტურბაციით იოცებიან.
წინა ივლისში ერთ საღამოს მის სახლში იპოვეს 20-ოდე წლის მკვდარი კაცი. მან თავი ჩამოიხრჩო. გვამის გვერდით იმპოვეს გადაშლილი პორნოგრაფიული ჟურნალები.
ახალგაზრდა კაცის სიკვდილის გამოძიებისას კორონერმა დოქტორმა Peter Dean-მა თქვა რომ ის არაა დარწმუნებული იმაში რომ ეს იყო თვითმკვლელობა.
” ეს შეიძლება იყოს ავტოეროტული, თვითეროტული სიკვდილი ”, თქვა მან.
”მე ვერ ვიტყვი რომ ამ კაცს უნდოდა თავის მოკვლა”. თოკზე ჩამოკიდება შეგნებული აქტი იყო, მაგრამ ის მოულოდნელად მოკვდა.
ავტო-ეროტული ასფიქსია არის ტვინში ჟანგბადის მიწოდების შეზღუდვით სექსუალური აღგზნების გაძლიერების მეთოდი. ამიტომ ყელზე იჭერენ ხოლმე თოკს ქალის გარეშე ორგაზმის განცდის მსურველები. გამოუცდელები ნამეტანი გაერთობიან ხოლმე ამით და იხრჩობიან.
ჭორაობენ ასეთი ავტო-ეროტიზმი კარგია, მაგრამ არ ამბობენ რომ ეს შეიძლება ფატალური იყოს და შტერები იღუპებიან.
” კისრის ნერვზე ზეწოლას შეიძლება მოჰყვეს უეცარი სიკვდილი”, ხსნის დოქტორი
Dean, coroner Essex-ში. ” ზნევის უეცარი ზრდა ანიშნებს გულს რომ ის უნდა გაჩერდეს და ამას მოყვება გულის მიზეზით სიკვდილი.
ამიტომაა ეს პრაქტიკა უზომოდ საშიში.
ამას ემატება ის რომ ეს ოხრობა ხდება ფარულად და მალულად. თუ რამე შეგემთხვათ ვერავინ გადაგარჩენთ.
ვტოევტოეროტული ანუ მასტურბაციით დაღუპვათა რაოდენობის დადგენა ძალიან ძნელია ვინაიდან ადგენენ ხოლმე უბედურ შემთხვევას და ეს სახელი მალავს მრავალ ავტო-ეროტიული სიკვდილს….
ამერიკაში ვრცელდება უზრდელობა-უწესობა-ქამობა. რატომ?
მიზეზია ბოლო ეკონომიკური რეცესია და მზარდი უთანასწორობა? უფრო და უფრო ძლიერი პოლარიზაცია? პოლიტიკური პარტიების და შეხედულებათა პოლარიზაცია? ცნობილი პოლიტიკოსების და ბიზნესმენების მიერ მიცემული ცუდი მაგალითი? გაxშირდა რასიზმიც, ძალადობაც…
The Rise of Incivility in America – Ray Williams Associates
n America
დამთარდა ცივილურობის, თავაზიანობის, ზრდილობის დიდი ხანა
ცივილურობა არის ფორმალური ზრდილობა-თავაზიანობა ქცევისას თუ მეტყველებისას. კარგი მანერები, სხვისთვის ანგარიშის გაწევა, პატივისცემა,
ცივილურობა არის ლათინური სიტყვა რომლის საწყისია ძვ.წ. 509 წელს როდესაც რომაელებმა ქალაწიდან გაყარეს მეფეებიი და დააარსეს რესპუბლიკა. სიტყვა ცივილურობა მოდის სიტყვიდან civis , რაც ნიშნავს მოქალაქეს,ე.ი. მხოლოდ ქონების მფლობელებს. ის გადაიქცა სიტყვად civitas , რაც ნიშნავს მოქალაქეობის უფლებებს და მოვალეობებს. შემდეგ გაჩნდა სიტყვა civilitas, რაც ნიშნავს მოქალაქეობის ხელოვნებას და მეცნიერებას.
მოქალაქობის უფლებები ნიშნავდა იმას რომ მოქალაქეები იკრიბებოდნენ და ირჩევდნენ მათ ხელმძღვანელებს : კონსულებს, პრეტორებს, ცენზორებს და პონტიფიკს.
ეს ასევე ნიშნავდა ცხოვრებას თვითონ მოქალაქეების მიერ მიღებული კანონებით და არა დესპოტების ჭირვეულობათა შესაბამისად ცხოვრებას. მათი მოვალეობიც ცხადი იყო, სამხედრო სამსახური, სამხედროების მომარაგება ფარებით, მახვილებით, შუბებით, მუზარადებით.
მთელ მსოფლიოში გადაშლილ იმპერიის შექმნისას რომაელები დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდნენ სამოქალაქო ღირსებებს. მათ სწამდათ პატიოსანი დებატისა, ცივილურობისა ქუჩებში, მოწინააღმდეგეების პატივისცემისა მაშინაც როდესაც ისინი ერთმანეთს ხვდებოდნენ ბრძოლის ველზე.
რომის იმპერიის დამხობის მკვლევარი ისტორიკოსები ცდილობენ იმის გაგებას თუ რამ დაღუპა დიდი იმპერია. ბევრი ამის მთავარ მიზეზად თვლის სამოქალაქო საზოგადოების გაქრობას.
ადამიანები აღარ სცემდნენ ერთმანეთს პატივს, იმპერია აღარ სცემდა პატივს დაპყრობილებს.
დაიკარგა ღირეულებები რომლებმაც სიდიადე მისცეს რომის იმპერიას.
ინგლისური სიტყვა civility მოდის ფრანგული სიტყვიდან civilité.
ნორმანი მეფეები და პლანტაგენეტები ფრანგები იყვნენ. პერიოდი იყო XII-XIV სს>
ინგლისელებს ცივილურობა მოუტანა ჰენრი მეორეს მეუღლემ და რიჩარდ ლომგულის და მეფე იოანეს დედა ალიენორ აკვიტანელმა.
მაგრამ სიტყვა შეიცვალა და ევროპაში იყვნენ ფეოდალები და ვასალები და არა რესპუბლიკის მოქალაქეები.
ცივილურობა გადაიქცა არისტოკრატების და მათი ვასალების თავაზიან ურთიერთობად, ერთმანეთის მიმართ უფლებებად და მოვალეობად და ზრდილობიან, თავაზიან ქცევად, მეტყველებად და წესიერად ჩაცმად.
Magna Carta არის მეფის და მისი ვასალების შეთანხმება.
შემდეგ, აღორძინების ხანაში, მეცნიერების და განმანათლებლების ხანაშო, ცივილურობის გაგებამ მიაღწია ახალ დონეებს. აღორძინების ხანა იყო ჰუმანიზმის ხანა და საზოგადოება კონცენტრირებული დიდ ადამიანურ და ჰუმანისტურ საზრუნავზე. ადამიანად ყოფნა, ადამიანის გულის ქონა, ადამიანობის მაღალი მნიშვნელობის შექმნა, ადამიანურ მიღწევათა პატივისცემა იქცა საზოგადოებათა ცენტრალურ მიზნად როგორც საზოგადოებრივად ისე მოქალაქეობრივად.
რესპუბლიკური ცივილურობა ისევ გაჩნდა იტალიურ ქალაქ-სახელმწიფოებში და რესპუბლიკებში. საზოგადოებებს მთელ ევროპაში ჰქონდათ განსაკუთრებული სამოქალაქო და ეკონომიკური პრივილეგიები.
მე-17 საუკუნის საფრანგეთში იდეალი იყო პატიოსანი ადამიანი-l’honnête homme,
რომელიც შეიძლებოდა ყოფილიყო არისტოკრატი, მეფის კარისკაცი და შეიძლება არც ყოფილიყო. მაგრამ ის უნდა ყოფილიყო განათლებული, სხვებისთვის სასიამოვნო, თავაზიანი, ზრდილი, თავის გარემოცვასთან და საზოგადოებასთან ადაპტაციის უნარის მქონე ადამიანი. ესეთი პატიოსანი ადამიანი უარყოფს ყოველგვარ ექსცეს ზედმეტობა-უკიდერობას. მას აქვს ზომიერების განცდა, ის აკონტროლებს თავის ემოციებს და იცის თავის მოთოკვა.
ის იზიარებს კლასიკური საბერძნეთის კალოს კაგატოსის იდეალს ანუ მან იცის რომ ჯანმრთელ სხეულში უნდა იყოს ჯანმრთელი სული.
ის ნაკვებია შუა საუკუნეების თეოლოგთა აზრით honestas-სზე…
L’Honnête homme ტრიალებს მაღალ საზოგადოებაში, ყველაზე შეძლებულ წრეებში, ლიტერატურულ სალონებში და სამეფო კარზე. ეს პატიოსანი ადამიანი თავმდაბალია. ის პატივს სცემს თავის თანამოსაუბრეებს და ყოველი თანამოსაუბრისთვის ირჩევს სწორედ მისთვის შესაფერის სიტყვებს და გამოთქმებს. ის თავაზიანი და ზრდილობიანი სოციალურ ურთიერთობებში და სუფთად და ლამაზადაა ჩაცმული. ეს პატიოსანი ადამიანი განათლებულია, მაგრამ არ იწონებს თავს ამ განათლებით, არ გადმოფენს მას უდროოდ და უადგილოდ.
ის გენერალს ისე ესაუბრება როგორც გენერალს შეეფერება და კარდინალს ისე ესაუბრება როგორც კარდინალს შეეფერება. ის აკონტროლებს და აზომიერებს თავის გრძნობებს. ისაა ცხოვრების მცოდნე კარგი კომპანიონი რომელთანაც ყოფნა სასიამოვნოა.
il
Il sait mener une conversation où il s’efforce de laisser la parole à son vis-à-vis pour me mettre en valeur. Il sait faire preuve d’esprit et la finesse de ses réparties doivent plus provoquer un sourire complice et entendu qu’un rire bruyant. Il fait donc preuve d’humilité et sait maîtriser son amour-propre, comme il sait qu’il ne faut pas étaler ses sentiments et se montrer en toutes circonstances calme et détendu.
reprise par Descartes qui affirme que l’honnête homme {{“| doit seulement prendre garde à employer son loisir en choses honnêtes et utiles, et à ne charger sa mémoire que des plus nécessaires». Mais l’Honnête homme doit savoir ne pas faire étalage de ses connaissances, mêmes si elles sont « pointues » et étendues dans certains domaines. Il ne doit pas écraser son interlocuteur par son savoir, il ne doit pas être pédant ce qui indispose son entourage et le fait passer pour un sot ou un fat.
მოგვიანებით გაჩნდა ჯენტლმენის ბრიტანული იდეალი
Il se distingue notamment par son calme et son stoïcisme face aux maux qu’il ne peut éviter, ses bonnes manières et sa courtoisie envers tous ceux qu’il côtoie. On le dit « parfaitement élevé » (perfectly bred, selon le terme de John Ruskin1), car il a reçu une bonne éducation dans une public school. Un gentleman est réservé, et ne se met jamais en avant. Par conséquent, il ne se dira jamais gentleman.
Il se distingue notamment par son calme et son stoïcisme face aux maux qu’il ne peut éviter, ses bonnes manières et sa courtoisie envers tous ceux qu’il côtoie. On le dit « parfaitement élevé » (perfectly bred, selon le terme de John Ruskin1), car il a reçu une bonne éducation dans une public school. Un gentleman est réservé, et ne se met jamais en avant. Par conséquent, il ne se dira jamais gentleman.
De nombreux esclaves sexuels en Suède viennent des États baltes Andriaus Ufarto/BFL nuotr. / Ambassadrice suédoise Cecilia Ruthstrom-Ruin Source : BNS 5 La majorité des victimes de la traite des êtres humains en Suède sont originaires des États baltes, d’Afrique et d’Asie, a déclaré l’ambassadrice de Suède en Lituanie, Cecilia Ruthstrom-Ruin. Elle a fait un rapport lors d’une conférence internationale sur les efforts contre le trafic d’êtres humains et la prostitution en Suède et en Lituanie, qui s’est tenue mercredi au parlement lituanien. Selon ses propres termes, les femmes victimes du trafic d’êtres humains arrivent en Suède du monde entier, principalement des États baltes, d’Afrique et d’Asie, en particulier de Thaïlande. Kasja Wahlberg, inspecteur-détective au Conseil national de la police suédoise et porte-parole sur la traite des êtres humains, a déclaré que la majorité des victimes de la traite des êtres humains en Suède étaient originaires de Roumanie, d’Estonie et de Lituanie. Selon ses propres termes, il s’agissait de femmes âgées de 14 à 46 ans, des femmes venant également d’Albanie, de Bulgarie, d’Algérie et d’autres anciennes républiques soviétiques. L’inspecteur a reconnu qu’il était difficile d’établir l’étendue réelle de la traite des êtres humains. Parlant de l’expérience de la Suède dans les efforts contre le trafic d’êtres humains, Ruthstrom-Ruin a déclaré que la prévention de la demande et la criminalisation de l’achat de services sexuels faisaient partie des instruments clés. Selon l’ambassadrice, les femmes impliquées dans la prostitution bénéficient d’un soutien et d’une assistance en Suède. Ruthstrom-Ruin a déclaré que la Suède considérait la prostitution comme une forme brutale de violence contre les femmes, qui ne peut être acceptable dans aucun pays, en particulier dans un pays qui reconnaît l’égalité des sexes. La conférence de mercredi était organisée par la commission des affaires juridiques du parlement lituanien en coopération avec le ministère de l’Intérieur, l’ambassade de Suède à Vilnius et l’Institut suédois. L’événement passera en revue les stratégies nationales lituaniennes et suédoises sur les efforts contre le trafic d’êtres humains et la prostitution, présentera les expériences ainsi que les initiatives et les méthodes utilisées pour prévenir les crimes et aider les victimes. Parmi les intervenants à la conférence figuraient le ministre lituanien de l’Intérieur Artūras Melianas, l’ambassadeur de Suède et la directrice du Centre pour l’égalité des sexes de l’Université de Vilnius Dalia Leinart, avec des rapports attendus de personnalités des forces de l’ordre suédoises et lituaniennes. Fin avril, Melianas a mis en place un groupe de travail chargé d’établir et de faire des propositions pour améliorer le système de prévention et de contrôle de la traite des êtres humains. Le groupe de travail devra analyser les actes juridiques et autres documents nationaux et internationaux, examiner les pratiques nationales et internationales en matière d’organisation et de coordination de la prévention et du contrôle de la traite des êtres humains, ainsi que soumettre des propositions d’amélioration du système lituanien. Selon les données publiées par les autorités lituaniennes, 42 enquêtes sur le trafic d’êtres humains ont été ouvertes en Lituanie l’année dernière, 17 personnes ont été envoyées en prison. Les procureurs de Vilnius ont déclaré que plus de 1 200 femmes sont vendues comme esclaves sexuelles chaque année. Changement de profil des prostituées et des clients Le type de femmes se livrant à la prostitution et leurs clients en Lituanie a changé au cours des deux dernières décennies, explique Dalia Leinartė, directrice du Centre d’études sur le genre de l’Université de Vilnius. Selon elle, les femmes qui se prostituent sont financièrement instables et n’importe qui peut être acheteur de leurs services. BFL/Tomo Lukšio nuotr./Dalia Leinartė S’exprimant lors d’une conférence internationale sur les efforts contre la traite des êtres humains et la prostitution tenue mercredi au parlement lituanien, Leinartė a présenté une étude sur l’évolution du type de femmes se livrant à la prostitution et de leurs clients. Elle a déclaré que les prostituées dans les années 1980 étaient jeunes et vieilles, à la fois lituaniennes et immigrées de Biélorussie, résidentes des grandes villes et des zones rurales. Selon les mots de Leinartė, le type de client de 1997-1998 était clairement défini – un homme entre 30 et 40 ans, capable de gagner de l’argent facilement ou de démarrer une nouvelle entreprise. Aujourd’hui, la situation est différente, car les Lituaniens connaissent la traite des êtres humains et considèrent ces femmes comme des victimes. “Le type de femmes qui se prostituent a également changé. Aujourd’hui, elles peuvent être clairement définies comme des femmes financièrement instables”, a déclaré Leinartė. “Qu’est-ce qui a changé chez les clients ? N’importe quel homme peut acheter une prostituée. Tout comme dans le monde occidental, les clients du sexe lituaniens sont à la fois jeunes et vieux, riches et avec des moyens limités, car les services sexuels sont devenus moins chers et plus courants”, Études de genre a déclaré le directeur du centre.
ესპანეთში 1931 წლიდან და რესპუბლიკის დამყარებიდან ქრისტიანებს დევნიდნენ და სპობდნენ ისე საშინლად როგორც არ დევნიდნენ და სპობდნენ რომის იმპერატორი ნერონის, ფრანგი რევოლუცონერების თუ ბოლშევიკების დროს.
მხოლოდამხოლოდ რელიგიური მოტივით დახოცილთა რაოდენობის დათვლა შეუძლებელია. მაგრამ “წითელ” ანუ რესპუბლიკურ ზონაში ომის ყოველგვარი ბრძოლის გარეშე დახოცილი 70 000 პიროვნების 70-80 პროცენტის მკვლელობის მიზეზი უეჭველად მხოლოდ რელიგია იყო.
რამ გამოიწვია ეს სიძულვილი?
ამ მხეცობის დასაცავად წამოყენებული არგუმენტების უარყოფა იოლია, ისინი არ სცდებიან წმინდა პროპაგანდის სტადიას. საწინააღმდეგო ფაქტების და არგუმენტების ნახვა შეიძლება ამ საიტზეც.
საფრანგეთის რევოლუციის შემდეგ ანტიკლერიკალურმა ინტელექტუალებმა, ათეისტებმა , დაიწყეს ძალადობით სავსე კამპანიების გატარება. მათი მიზანი იყო «ხალხის განთავისუფლება რელიგიის გავლენისაგან“. დამშვიდების გარკვეული პერიოდების შემდეგ 1860-ანი წლებიდან მათ განაახლეს ეს კამპანიები და გააგრძელეს ისინი მეოცე საუკუნის დასაწყისში ეკლესიის სახელმწიფოსგან გამოყოფამდე.
ეკლესიის გამოყოფა სახელმწიფოსგან ურთიერთპატივისცემით რომ მომხდარიყო კარგი იქნებოდა ორივე მხარისთვის. ეკლესია განთავისუფლდებოდა მისი ავტონომიის და თავისუფლების შემზღუდველი კონკორდატისგან და პოზიტიური საეროობა აგრესიულობის და ძალადობის გარეშე თავს აარიდებდა ბევრ პრობლემას.
1936 წელს წითელ ზონაში კულტი აკრძალულია, ეკლესიები დანგრეულია, ან საწყობებადაა გადაკეთებული. ხოცავენ ქრისტიანებს, მღვდლებს და მონაზვნებს, ეკლესიას წაართვეს საკუთრება.უდიდესი ღირებულების და მნიშვნელობის ხელოვნების ასობით ნაწარმოები და დიდი ბიბლიოთეკები მომსპარია და დაკარგულია სამუდამოდ.
19 ივლისი
მადრიდი. რესპუბლიკელი მილიციელები ესვრიან და ხოცავენ Rosaire-ს ეკლესიიდან, წირვის შედეგ გამოსულ ადამიანებს. პანიკით შეპყრობილი ხალხი დაიმალა ეკლესიის შიგნით, მაგრამ ზოგმა სცადა ფანჯრებიდან გასვლა და ისინი დახოცეს. იყო სხვა დახოცილებიც.
FUENTE DE CANTOS-ში, პროვინციაში Badajoz სახალხო ფრონტის ლოკალურმა ხელმძღვანელებმა ბრძანეს წირვაზე მყოფ ხალხის ჩაკეტვა. შიგნით იყო 56 ადამიანი, მათ შორის 2 ბავშვი. 15 საათისთვის მილიციელებმა გააღეს მერიისკენ გამავალი ფანჯრები და ეკლესიას წაუკიდეს ცეცხლი, ისინი შემდეგ ესროდნენ ყველას ვინც ცდილობდა გაქცევას.12 აცი დაიწვა და ისე მოკვდა. სხვები ჩაიკეტნენ პატარა სამრეკლოში, სადაც ცეცხლმა ვერ შეაღწია, და ისე გადარჩნენ.
12
CARLET (VALENCE) მოკლეს 61 და 65 წლის 2 მონაზონი, Teresa Rosat და Josefa Romero.
მილიციელებმა ასევე დახოცეს 10 მუშა, ერთი, José Garcia, 18 წლისა, ისინი
ჩაწერილები იყვნენ l’Action Catholique-. მათი დანაშაული იყო ის რომ მორწმუნეები იყვნენ.
მილიციელებმა ასევე მოკლეს ლიბერალური პროფესიების 5 პიროვნება, 6 მეწარმე თუ მესაკუთრე, მერიის მდივანი, სამოქალაქო გვარდიელი, მასწავლებელი, მეწაღე, დიასახლისი და კომისიონერი.
სევილია, მოკლეს 7 მღვდელი.
(წყარო : la represion en la retaguardia, Pais Valenciano, 1936-1939 de Vicent Gabarda Cebellan Edicions Alfons el Magnànim y la Insticució Valenciana d’Estudis i Investigació”).
MADRID, ავადმყოფი გენერალი López Ochoa, წაიყვანეს საავოდმყოფოს ლოგინიდან, მას მოკვეთეს თავი, წამოაცვეს მოკვეთილი თავი ჯოხზე და ისე დარბოდნენ ქუჩებში…
ALCORA (CASTELLON) Villavieja-ს ძალიან ავადმყოფი მღვდელი Miguel Beltrán Ferreres მილიციელებმა ლოგინიდან წაიყვანეს და მიათრიეს წყალსაცავამდე სადაც მხეცურად მოკლეს. რამოდენიმე დღის შემდეგ ასე მოკლეს მისი და.
20 ივლისი MADRID, 50 ეკლესია დაწვეს. 28 კაცი მოკლეს იმ დღეს მარტო იმიტომ რომ ისინი მორწმუნეები იყვნენ.
მილიციელებმა ანაფორები იპოვეს სამოქალაქო ტანსაცმელში მყოფი 2 ბერის, 21 წლის ტრაშინერ მონტანას და 22 წლის ვისენტ სესილიას ჩემოდნებში და ისინი დაუყოვნებლივ დახვრიტეს.
CANILLAS, დახოცეს Eduardo Collado Pérez და მისი ვაჟიშვილი Eduardo Collado García.
GUINDALERA85 წლის Augusto Enríquez Fernández-იც მოკლეს .
MADRID 168 ქუჩაAlcala, დახოცეს მონაზვნები
.
21 JUILLET
BARCELONE ჰუმანისტმა რესპუბლიკელებმა და დემოკრატებმა დაანგრიეს ეკლესიები, კათედრალი, მონასტერი , რაც არ დაწვეს და არ დაანგრიეს გამოიყენეს საწყობებად, მაღაზიებად, მილიციელების სათავსებად.
ასეთი ამბები მოქმედებს ადამიანის ფსიქიკაზე
თუ შეესწარი საბჭოთა ტანკით თბილისის ნგრევას, ტერაქტს, თუ გახდი ახლობლის თუ უცნობის სიკვდილის ან მკვლელობის, აგრესიის. უბედური შემთხვევის ან ბუნებრივი კატასტროფის მოწმე და გული არ გაგისკდა და სისხლი არ ჩაგექცა და დამბლა არ დაგეცა დაგემართება პათოლოგია რომელსაც ქვია პოსტ-ტრავმატული სტრესი.
შიშის,შეძრწუნების, შემდეგ დაგემართება მოუსვენრობა, უძილობა, თვითმკვლელობისკენ მიდრეკილება, გალოთდები, განარკომანდები და დაეჩვევი გამაყუჩებელი და ძილის წამლების მიღებას. სასე შეიძლება გაგრძელდეს თვეები და წლები და ეს იქნება ქრონიკული სტრესი.
21-ე საუკუნეში, ცივი ომის დამთავრების შემდეგაც, ფრანგები და სხვა ევროპელები ხედავენ თუ როგორ ხოცავენ ტერორისტები მათ თანამემამულეებს, თუ როგორ წვავენ და არბევენ მათ ულამაზეს კათედრალებს და ეკლესიებს, თუ როგორ თარეშობს და არბევს მათ ქალაქებს ბლეკ ბლოკის ნაირი ანარქისტული დაჯგუფებები. ამას გაუთავებელი და დაძაბული ყოველდღიური კონკურენცია ასე ვთქვათ მზის ქვეშ ადილის მოპოვებისთვის, და ა.შ.
მოკლედ ბოროტების იმპერიის დასაფლავებას არ მოუტანია სასურველ და მოსალოდნელი ბედნიერება და შედეგებიც არის.
საფრანგეთში ყოველი მეათე სტუდენტი გატანჯულია უძილობით და იღებს დეპრესიის საწინააღმდეგო წამლებს, და სტრესის დასამშვიდებლად ლოთობს.
t sommeil: un étudiant sur dix est concerné par la prise d’antidépresseurs
17/05/2017 ნეიროლოგების 112-ე წლიურ კონგრესზე მყოფი ექიმები დაბრუნდნენ უკან ცუდი ახალი ამბავით. არის ახალი სინდრომი: პორნოგრაფიის ცქერით გართულ კაცებს აქვთ არასაკმარისი ერექცია.
უროლოგიის კლინიკაში 20-40 წლის კაცების გამოკითხვით ამერიკელმა ექიმებმა დაადგინეს საოცარი რამეები. ამ კაცთა 3,4% -ს პორნოგრაფიის ყურებისას მასტურბაცია ურჩევნიათ ქალთან სექსუალურ ურთიერთობას. ლაპარაკია 20-40 წლის კაცებზე და არა 2021 წლის ბებრებზე და ეს შემაშფოთებელია…
მეორე პრობლემა ისაა რომ პორნოგრაფიით გაშტერებულებს ერექციის პრობლემა
აქვთ ვინმესთან ურთიერთობისას….
პორნოგრაფიით გაშტერებულ ქალებს კი არა აქვთ არავითარი მსგავსი პრობლემა.
პორნოგრაფიით გაშტერება აღმგზებია, სასიამოვნოა,. იდიოტს უნდა ისევ და ისევ გაშტერება ხოდა კვდება უცოლშვილოდ მასტურბაციით.
გერმანიაში ყოველ წელს 100 ადამიანი კვდება სახიფათო სექსუალური პრაქტიკების გამო.
Bundesrepublik-ში ყოველ წელს 100 კაცი შემთხვევით კვდება მასტურბაციის სახიფათო პრაქტიკების გამო. დაღუპვის ყველაზე გავრცელებული მიზეზია ჟანგბადის ნაკლებობა სექსუალური კმაყოფილების ძიების პროცესში.
შარშან წლის ბოლოს Hesse-ში, მის სარდაფში ნახეს მკვდარი კაცი. გამომძიებელთა თანახმად კაცი გაგუდული იყო.
მკვდრის სხეულის, მათ შორის კისრის ირგვლივ, ჯაჭვები იყო და არ ყოფილა გარეშე
ძალადობის არანაირი ნიშანი.
ფიქრობენ რომ ის მოკვდა ავტოეროტიული სიკვდილით ჟურნალი journal Bild-ის თანახმად იქვე იყო პორნოგრაფიული სურათები.
მკვლევარი ლეგისტი Harald Voß ამბობს რომ ჟანგბადის მოკლება უძლიერესი ორგაზმის ძიებაში არის ავტოეროსით სიკვდილის ყველაზე გავრცელებული მიზეზი.
Voß ფიქრობს რომ მილიონ გერმანელში 1-2 შემთხვევითი სექსუალური აქტივობის დროს ხდება ხოლმე მაშინ როდესაც სტიმულირების გასაუმჯობესებლად იყენებენ რაღაც აპარატს ან აქსესუარს.
გერმანიაში ავტოეროტულად ყოველ წელს კვდება სულ მცირე 80-100 კაცი.
მეტისმეტად ბევრია შემთხვევები რომლებსაც არ გვატყობინებენ, დაუმატა Voß-მა, რომელმაც ბოლო 30 წელში გამოიკვლია მხოლოდ 5 შემთხვევა. ასეთი შემთხვევები ხშირად უცნობია ,მაგ., უბრალოდ იმიტომ რომ გარდაცვლილის ახლობლებს
სცხვენიათ.
Voß ამბობს რომ ავტოეროტულად ძირითადად კვდებიან კაცები, მაგრამ მასტურბაციისგან კვდებიან ქალებიც თუმცა ისინი უფრო ფრთხილები არიან და ამიტომ ნაკლებად იხოცებიან.
Frankfurter Rundschau-ს ცნობით Hambourg-ში თვითეროსით მკვდარი კაცი დაფარული იყო ყველის ნაჭრებით, სხეულზე მას ედო ქალის რეიტუზი, ეცვა საწვიმარი და წყალქვეშა სკაფანდრი ის ასე იჯდა თავზე ტომარაჩამოცმული ანთებული გამათბობელი აპარატის წინ. ასეთ სისულელემდე ქალი არ მიდის ხოლმე.
Hambourg-ის ლეგალური მედიცინის ინსტიტუტმა გამოიკვლია ავტოეროსით 40 შემთხვევითი სიკვდილი ჩრდილოეთ გერმანიაში. ყველა დაღუპული იყო 13-79 წლის ბიჭი და მამაკაცი.
Voß – ასეთ სექსუალურ უსაქციელობას არ აქცევენ სათანადო ყურადღებას. ადამიანმა გონება შეიძლება უფრო ადრე დაკარგოს ვიდრე მოსალოდნელია. არადა ადამიანებს ნაწილობრივ იზიდავს სწორედ პოტენციალური საფრთხის გრძნობა.
სხვა ცნობილ შემთხვევებს შორისაა ამერიკელი მსახიობი David Carradine რომელიც 2009 წელს დამხრჩვალი ნახეს რაღაც კარადაში და INXS-ის მომღერალი Michael Hutchence რომელიც 1997 წელს ქამრით მომხრჩვალი ნახეს რომელიღაც სასტუმროს რომელიღაც ოთახში.
ფიქრობენ რომ Hutchence ავტოეროტულად მოკვდა, მაგრამ საქმე ბნელია.
რაც შეეხება Carradine-ს ითქვა რომ ის „ნასიამოვნები“ მოკვდა…
ეს უნდა იცოდეს იმან ვისაც არ უნდა საქართველოს პერესტროიკა დიდ ბორდელად. სრულწლოვანები ვართ.
ლენინის პირველი ბოლშევიკები ამბობდნენ რომ სიყვარული არ არსებობს, რომ ოჯახი ბურჟუაზიული მავნე გადმონაშთია, რომ სექსი ისეთივე ბუნებრივი მოთხოვნილებაა როგორც წყურვილი და სექსის მოთხოვნილებაც ისევე იოლად უნდა დაიკმაყოფილო როგორც იკლავ წყურვილს ჭიქა წყლის დალევით. ამ შეხედულებას ჰქვია ”ჭიქა წყლის კონცეფცია”.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის იდეოლოგებმა და აქტივისტებმა ამ ლენინელებსაც აჯობეს.
1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll Are very good indeed//–
” არც 10 მცნება გვინდა, არც 12 ნეტარება, არც წინაპრების სიბრძნე, არც ენა, მამული, სარწმუნოება და ღმერთის და მოყვასის სიყვარული , გვინდა სექსი,ნარკოტიკები და როკენროლი და მეტი არაფერი, ესაა ამ რევოლუციის ”ფილოსოფია”.
საფრანგეთში ტელევიზიით აჩვენეს ფილმი ” გასაყიდი ახალგაზრდობა”, ეს დოკუმენტური ფილმი გვიყვება კოლეჯების მოწაფე გოგონების გაკახპებაზე.
Mooréa Lahalle, 2018 წლის 23 აპრილი •
” ერთი ფელაცია მაკდონალდსში დაპატიჟების სანაცვლოდ’, სწორედ ასე უხეშად ახსნა თავისი საქციელი Alexis Marant-ის მიერ გამოკითხულმა ერთ-ერთმა გოგონამ. საფრანგეთის ტელეარხ France 5-ზე 18 აპრილს ნაჩვენები ამ ფილმი ”გასაყიდი ახალგაზრდობა”-ს რეჟისორი ფარდას ხდის გამაღიზიანებელ რეალობას, მცირეწლოვანი ქალწულების და ხშირად კოლეჯის მოწაფეთა გაკახპებას.
Léa, Inès და Océane 14-15 წლის გოგონები არიან. რეჟისორი მათი მოწმობების მეშვეობით ცდილობს ამ მიჩუმათებული ფენომენის 37 წუთში ახსნას. ასოციაციების თქმით ასეთი გაკახპებული გოგონა ათასობითაა.
” მე ვიყავი სხვა სამყაროში”
“J’étais dans un autre monde”
13 წლის Léa კარგი და ბეჯითი მოწაფე გოგონაა. მან გაიცნო გოგონა რომელმაც თანდათანობით გავლენა მოახდინა მასზე.
ისინი ტიტვლდებოდნენ საცვლებამდე, იღებდნენ ასე თავის ფოტოებს და აქვეყნებდნენ მათ შეხვედრების საიტებზე, თან ურთავდნენ ტელეფონის ნომერს.
ძალიან მალე მოცვივდნენ კლიენტები. ხვდბოდნენ ერთმანეთს სასტუმროში. ზოგჯერ 5 კლიენტი იყო დღეში.
კლიენტები იყვნენ 20-50 წლის, ზოგჯერ 60 წლის კაცები, უმრავლეს შემთხვევაში დაქორწინებულები.
სექსუალური სამსახურის გაწევისთვის ლეა იღებს ას ევროს ნახევარ საათში, 200 ევროს ერთ საათში. ”ფული მაძლევს უფროსებივით ყოფნის საშუალებას. მე ვიყავი სხვა სმყაროში”, თქვა გოგონამ.
Armelle Le Bigot-Macaux ამბობს რომ მოზარდების დიდად მნიშვნელოვანია გრძნობები. ” თუ გიყვარვარ დაწექი ჩემს ძმაკაცთან” დაქალის ასეთი სიტყვებით შეიძლება დაიწყოს ყველაფერი. ”დაქალებმა” შეიძლება ჩაითრიონ ქალწულ-ქალიშვილები პროსტიტუციაში საიდანაც თავის დაღწევა ძნელია.
კახპდებიან როგორც ღარიბი ისე შეძლებული ოჯახებიდან გამოსული გოგონები, მათ შორის პრესტიჟული სასწავლებლების მოწაფეები.
პოლიციელები კი ამბობენ რომ ისინი ვერ შეცვლიან მშობლებს.
Valérie-მ ნახა თუ როგორ გარდაიქმნა მისი ქალიშვილი კოლეჯში მისვლისას.
თანდათანობით მან დაიწყო გაკვეთილების გაცდენა, სექსუალურად გამომწვევი საცვლებიდ ჩაცმა. ” ვერაფერი უშლიდა ხელს მას სახლიდან გასვლაში”, ამბობს დღეს სასოწარკვეთილი დედა.
როდესაც აღმოაჩინა სიმართლე Valérie-მ სცადა პოლიციის გაფრთხილება. მაგრამ ეს უშედეგო იყო. ” ჩვენ ვერ შევცვლით მშობლებს, თქვა პარიზის ოჯახის დაცვის ბრიგადის // ყოფილი მცირეწლოვანთა დაცვის ბრიგადის// კომისარმა
Vianney Dyevre-მ. ოთხ წელიწადშ სპეციალიზებული ერთეულის საქმეთა რაოდენობამ იფეთქა. ათიოდე შემთხვევიდან ის გახდა 60-ზე მეთი შემთხვევა.
”მათი სამყაროს ღირეულებებია უკანალი და სექსი”.
ტოქსიკომანიასთან მებრძოლი ასოციაცია Charonne-ს თანახელმძღვანელი
Hélène David-ის თქმით არასრულწლოვანთა გაკახპების რაოდენობის ზრდა შეიძლება აიხსნას მრავალი ფაქტორით.
” დღეს საზოგადოებაში დიდად არ ფასობს ქალების გონიერება და ცოდნა. ფასობს მათი სხეულის სილამაზე და დამყოლი ხასიათი”, ამბობს ის დოკუმენტურ ფილმში. ის ლაპარაკობს უფრო და უფრო ახალგაზრდების პორნოგრაფიით გამოთაყვანებაზე, სოციალური ქსელების გავლენაზე და ”მეფედ გადდაქცეულ ფულზე”.
ეს 3 ფაქტორი ხსნის გაკახპებულ ახალგაზრდათა რაოდენობის ზრდას.
” მათი სამყაროს ფასეულობებია უკანალი და სექსი და არა გონიერება, განათლება და წესიერება”, დაუმატა მან.
დღეს ყიდვა ითვლება სიამოვნების წყაროდ. ცივილიზებულ კაცობრიობას დაემართა მოხმარების მანია. 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალურმა რევოლუციამ პიროვნებაც კი გადააქცია სასიამოვნო სახმარ სხეულად.
ქრისტიანისთვის სხეული არის ღვთაებრივი სულის ტაძარი და ამდენად მოწიწებით გასაფრთხილებელი რამე . ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით გამოდებილებულისთვის სხეული არის სასიამოვნო ობიექტი რომლითაც შეიძლება ისიამოვნო და როცა მოგბეზრდება, როცა სხვა სხეულს იშოვი გადააგდო, თავიდან მოიშორო.
ანტიკურ ხანაში ჰედონიზმი ანუ ფილოსოფიური დოქტრინა რომლის მიზანიც იყო სიამოვნების ძიება იყო ნამდვილი სიბრძნე. იმიტომ რომ სიამოვნების კულტურის გარდა ის მოითხოვდა პიროვნულ დისციპლინას რომელიც შეიძლებოდა მისულიყო ასკეტიზმამდე.
ჰედონიზმი უწინარეს ყოვლისა არის დაფიქრება საკუთარ მეობაზე, იმაზე თუ რა არის ჩვენთვის ყველაზე ძვირფასი სიამოვნება
ეპიკურესთვის უძვირფასესი სიამოვნებები იყო მეგობრობა, სუფთა ჰაერი, სუფთა წყალი და საჭმელი ტკივილისთვის თავის არიდება, აუღელვებლობა,ჯანმრთელ სხეულში ჯანმრთელი სული და არა ქეიფი, ღორმუცელობა, ლოთობა და ბოზებში თრევა.
სხვებისთვის უძვირფასესი სამოვნებებია ცოდნის ძიება, კითხვით სიხარული, აზრიანი საუბრები, ხატვა, ქადაკება ,ლექსების და მუსიკის წერა, დაკვრა…
მაშ არ არსებობდა ჰედონიზმი ცნობისმოყვარეობის, პიროვნული ძალისხმევის, აზროვნების თავისუფლების გარეშე.
სოკრატეს სოკრატესთვის სიბრძნე არის ბენიერებისკენ მიმყვანი რაციონალური და ღირსეული ცხოვრება და არა თეორიული ცოდნა.
ბედნიერება მოაქვს ადამიანთანთა ღირსეულ და სამართლიან ცხოვრებას.
უნდა იყო მართალი,სამართლიანი, ფრთხილი, წინდახედული, ზომიერი // უნდა შგეძლოს შენი მხეცურ-პირუტყვული ინსტინქტების მოთოკვა, არ უნდა იყო ჟინის მონა//, მამაცი ანუ უშიშრად ასრულებდე მოვალეობებს და იქნები ბედნიერი. ესაა სოკრატეს ფილოსოფია.
” სიამოვნება არის ფიზიკური ტკივილის არარსებობა და სულიერი აუღელვებლობა. სიამოვნობა სულაც არაა განუწვეთ ღრეობაში და ღორმუცელობაში, ბიჭებში და გოგოებში სირბილში, სიამოვნება არის ზომიერებაში და არა გემრიელ კერძებში”. ესაა უკვე ეპიკურეს სიბრძნე.
L’épicurien recherche un plaisir tranquille qui ne débouche pas sur des inconvénients. Il envisage un bonheur équilibré qui évite toute possibilité de souffrance. Il utilise à cette fin le terme d’ataraxie, (ou absence de trouble) que l’on peut considérer comme un plaisir négatif. On pourrait parler de petit bonheur étriqué, sans engagement et sans danger. Epicure aurait pu être un adepte du safe sex, du régime alimentaire allégé et équilibré (crétois ou non) ainsi que du respect du code de la route et de l’autocensure s’il avait vécu à notre époque. Un Epicure devisant sur le plaisir devant un plat de cinq légumes et ses bienfaits ne serait pas forcément anachronique de nos jours en France. Sa quête est celle du bonheur à minima débouchant sur une existence tranquille loin de l’agitation et des excès.
À ce stade de la réflexion, Sade doit toutefois survenir une objection importante : s’il est vrai que Dieu n’existe pas et que la religion ne saurait donc être une source d’interdits légitimes, il existe cependant deux autres sources potentielles d’interdits légitimes, à savoir la loi et la morale (dans une version athée). Sade répond à cette objection dans les quelques vers que nous allons envisager maintenant.
Nous avons vu que la nature était pour Sade la norme morale suprême. On peut distinguer la nature de l’homme, qui lui dicte ses désirs, et la nature extérieure, celle dont les lois se déploient dans le spectacle du monde extérieur. Celle-ci, pour Sade, doit servir de modèle à la première ; autrement dit, pour retrouver notre nature primitive et chasser les préjugés sociaux et moraux, il nous faut observer la nature telle qu’elle existe en dehors de nous.
1) La Nature criminelle, un modèle moral
Nous avons vu que la nature était pour Sade la norme morale suprême. On peut distinguer la nature de l’homme, qui lui dicte ses désirs, et la nature extérieure, celle dont les lois se déploient dans le spectacle du monde extérieur. Celle-ci, pour Sade, doit servir de modèle à la première ; autrement dit, pour retrouver notre nature primitive et chasser les préjugés sociaux et moraux, il nous faut observer la nature telle qu’elle existe en dehors de nous.
Cette nature extérieure et moralement exemplaire, pour Sade, se montre d’une amoralité radicale :
Examinons la foudre en ses mains sanguinaires
Elle éclate au hasard…
Ce que Sade relève ici, c’est que loin d’obéir à la morale artificielle des hommes, la nature se montre d’une amoralité radicale : elle peut détruire tout et n’importe quoi sans aucune considération de justice, à l’instar de la foudre qui tombe aussi bien sur le juste que sur le méchant. On peut ici mentionner le fameux tremblement de terre du 1er novembre 1955 à Lisbonne, qui a alimenté de nombreuses controverses philosophiques chez les philosophes de l’époque et qui a servi à Voltaire d’argument contre Leibniz pour montrer que nous ne vivions pas dans le meilleur des mondes possibles. Cette catastrophe naturelle a fait environ 60 000 morts d’un coup. C’est un bon exemple de l’amoralité de la nature telle que Sade la conçoit.
Mais si la nature est la norme suprême et qu’elle s’adonne elle-même à la destruction, à des actions qui semblent immorales du point de vue de la morale artificielle des hommes, alors l’homme peut et doit suivre son exemple. Autrement dit, il peut également s’adonner à des actions destructrices et contraires à la morale commune. Aucun désir, donc, n’est à réprimer ; même les désirs destructeurs entrent dans l’ordre naturel et deviennent légitimes :
Usons des droits puissants qu’elle exerce sur nous
En nous livrant sans cesse aux plus monstrueux goûts.
Aucun n’est défendu par ses lois homicides,
Et l’inceste et le vol, le viol, les parricides,
Les plaisirs de Sodome et les jeux de Sapho,
Tout ce qui nuit à l’homme ou le plonge au tombeau,
N’est, soyons-en certains, qu’un moyen de lui plaire.
En égalisant ainsi tous les désirs, jugés naturels, Sade procède à deux renversements importants des conceptions ordinaires du désir, un renversement moral et un renversement psychologique : premièrement, il n’existe aucun désir qui puisse être considérée comme un crime (vol, parricide) ; deuxièmement, il n’existe aucun désir qui puisse être considéré comme une perversion au sens d’un dévoiement par rapport à la nature (inceste, homosexualité).
2) L’homme naturel, un dieu amoral
La conception de Sade aboutit finalement à la divinisation de l’homme. S’il n’existe aucun Dieu et que la nature est divine, l’homme, produit naturel, prend lui-même un caractère divin (« En renversant les dieux, dérobons leur tonnerre »), surtout s’il s’applique à désirer et agir conformément à la nature, c’est-à-dire à une nature radicalement amorale.
Dans le monde de Sade, il n’existe donc plus rien de sacré ou de respectable qui puisse opposer un obstacle à la réalisation de nos désirs. Eux seuls sont sacrés, et tout le reste doit s’y soumettre :
Il n’est rien de sacré : tout dans cet univers
Doit plier sous le joug de nos fougueux travers.
Pour résumer ce texte de Sade
Les lois sont des produits artificiels des hommes, et plus particulièrement des hommes faibles, pour empêcher la domination naturelle des forts. Elles constituent donc une entrave à la loi naturelle, qui est la loi du plus fort, et à l’assouvissement de nos désirs naturels de destruction.
Contrairement à la thèse soutenue par Rousseau, la conscience morale, qui nous fait ressentir du remords à la suite de nos « mauvaises » actions, n’est pas la voix de la nature, mais le résultat des préjugés sociaux et moraux. Elle ne doit pas nous empêcher de réaliser nos désirs.
La Nature est la seule norme valide et montre un comportement totalement amoral, étranger à toute forme de justice. Il faut suivre son exemple.
En dehors de la nature, il n’existe rien de sacré ou de respectable qui puisse constituer un obstacle à la réalisation de nos désirs. Eux seuls, étant naturels, sont sacrés, et tout le reste doit s’y soumettre.
დღეს კი სულ სხვა მდგომარეობაა.
”ისიამოვნე ნებისმიერ ფასად ! ” Telle pourrait être l’injonction hypermoderne dans laquelle nous sommes englués ; qui d’une société de la consommation nous précipite dans une société de la jouissance avec la course à la surenchère en fond d’écran, repoussant toujours plus loin la limite. Plus que la recherche du plaisir et bien loin d’une quelconque forme de sagesse, nous assistons à un impératif catégorique pulsionnel qui provoque une montée en puissance d’une jouissance qui n’a plus ni « queue » ni « tête ». Une jouissance sans visage donc – où l’excès et ce contre Epicure – mène la danse allègre de nos grands écarts. Jouir, c’est être puissant. Jouir, c’est être fort. Jouir, c’est exister. Mais voilà, jouir is not enough. À jouir à tout prix, à n’importe quel prix et avec n’importe quoi, on en finirait presque par perdre le goût du plaisir. Comme le rappelle si justement Epicure : « Quand nous disons que le plaisir est notre but ultime, nous n’entendons pas par là les débauchés ni ceux qui se rattachent à la jouissance matérielle ». Que penserait-il de notre monde hypermoderne tellement attaché aux apparences et à la matérialité ? Le plaisir est d’une nature qui mêle le corps et l’esprit, et pas seulement la sensation d’un accroissement de la puissance comme le préconise Nietzsche.
Il est ensorcellement et vertige des sensations qui nous fait toucher les étoiles du bout des doigts. Il est une grâce en même temps qu’il est naturel. Et même s’il s’éprouve avant même de se penser, il est nécessaire à l’existence. Que vaudrait une vie sans plaisir ? Véritable principe ordonnateur existentiel chez Freud, le principe de plaisir oriente nos manières d’être et guide nos pas. Mais là encore, tout l’enjeu est de trouver un équilibre entre le plaisir possible et son excès ; entre le principe de plaisir et le principe de réalité ; entre le « trop-plein-de-jouissance » et son absence. S’il est un enjeu, – véritable défi -, à notre société hypermoderne qui place l’objet de jouissance en tête de gondole de la société hyperconsommatrice, c’est bien de retrouver la sagesse du plaisir, d’inventer un hédonisme 2.0, d’apprendre à jubiler avant de jouir, de maîtriser la pulsion de l’avoir au profit d’un être extatique.
«Nous avons besoin d’une culture qui valorise autre chose que le cul, les seins et le sexe des femmes». Jeunesse à vendre aura au moins le mérite d’ouvrir le débat.
Dans les sociétés occidentales, les adolescents sont submergés d’informations concernant la sexualité, que ce soit viales médias, avec les copains, à l’école – par l’intermédiaire des cours d’éducation à la sexualité – ou en famille. Difficile pour eux de se situer face à cette multitude de messages souvent contradictoires : ici, on leur parle de « risques », là, on leur propose le plaisir sans contraintes. D’ailleurs, la sexualité des adolescents est au cœur de plusieurs préoccupations sociales : précocité des rapports sexuels, grossesses non désirées, infections sexuellement transmises, sollicitation et violence sexuelles, etc. Jamais auparavant on ne s’est autant interrogé sur la vie sentimentale et sexuelle des jeunes. Toutefois, l’adolescent ne se considère pas comme un « problème », mais comme une « personne en mutation » qui doit trouver sa place et s’ouvrir au monde, avec l’aide des adultes. D’ailleurs, Jean-Paul Gaillard, psychologue clinicien à Chambéry, les nomme les « mutants » et constate des changements à la fois positifs et négatifs dans leur rapport à l’autorité, à l’interdit, au temps, aux objets de jouissance, etc.
Copenhague, 15 juin 1998 (RFE/RL) — La prostitution des enfants dans les trois États baltes, la Russie et la Pologne augmente rapidement, selon un nouveau rapport de la Commission des droits de l’homme du Conseil des États baltes.
En Pologne également, selon le rapport, de plus en plus d’adolescentes se livrent à la prostitution. Selon des sources polonaises, en 1995, le nombre de prostituées âgées de 12 à 14 ans était d’environ 150 pour l’ensemble du pays. En 1996, il est passé à 400 et n’a cessé de croître rapidement au cours des deux dernières années.
Le rapport indique que de nombreuses jeunes prostituées en Pologne travaillent dans des zones adjacentes à la frontière allemande. Là, ils vivent principalement dans des casernes délabrées et s’adressent aux touristes et aux chauffeurs de camion. Selon une organisation caritative finlandaise citée dans le rapport, un problème majeur en Pologne est la grossesse chez les adolescentes prostituées. Cette situation est aggravée par la législation restrictive du pays sur l’avortement. Des sources policières à Varsovie affirment que le nombre d’« escortes » adolescentes a également augmenté.
საფრანგეთის კოლეჯის მოწაფე გოგონებიც გააკახპა დღევანდელობამ
აღარაა ჟანა დარკის ეპოქა. 2015 წლის 10 აპრილია, ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციაა.
L’inquiétante arrivée de la prostitution dans les collèges
ასოციაციები ამბობენ რომ სულ მცირე 6000-8000 და სინამდვილეში ალბათ ბევრად მეტი მცირეწლოვანი გოგონა კახპობს საფრანგეთში.
ასოციაციები ამბობენ რომკოლეჯების ტუალეტებში ცუდი რამეები ხდება როგორც დიდი ქალაქების ცენტრალურ ელიტარლ ”ბურჟუაზიულ” რაიონებში ისე გარეუბნებში.
ყვირილის ატეხვის დროა.
” მე-4 კლასში მე სექსუალური აქტები მქონდა კოლეჯის ტუალეტებში 15 ევროდ. ჩემთვის ეს არ ყოფილა ძალიან ძნელი. სხვა დაქალებს უკვე გაკეთებული ჰქონდათ ცეს. დღეს მე ძალიან მცხვენია….” პარიზის კარგ კვარტალში მცხოვრები 14 წლის ჟიული არაა ერთადერთი ვინც ასე გაკახპდა.
ასე გაკახპდა Caroline-ც, რომელიც ცხოვრობს პარიზის მე-17 რაიონში.: ”შარშან მე ფელაცია გავუკეთე და სოდომია მქონდა ორ ბიჭთან ტელეფონის სანაცვლოდ. მე 13 წლისა ვიყავი.”’
ათობით ასეთი გოგონა გამოტყდა და ყველაფერი ოუყვა თავის მშობლებს. შემდეგ ისინი დადიოდნენ ფსიქიატრებთან, ფსიქოლოგებთან, ფსიქოთერაპევებთან ზოგი კი მუშაობს ასოციაციებთან რომლებიც დღეს განგაშს ტეხენ კოლეჯების ტუალეტებში ბავშვების გააკახპების გამო.
« Ce phénomène s’étend », assure la pédopsychiatre Martine Guyart (1), spécialisée dans l’accueil des jeunes se prostituant. Dans son cabinet situé dans le 16e arrondissement de la capitale, elle a « reçu, depuis la rentrée, une dizaine de jeunes de l’ouest parisien qui ont échangé leur corps contre une petite somme ou un objet. S’il ne faut pas s’affoler, la société doit réaliser que cela se développe. »
“Nous ne sommes pas en Thaïlande”
Provoquer cette prise de conscience, voilà l’objectif de la présidente de l’association Agir contre la prostitution des enfants (ACPE), Armelle Le Bigot-Macaux : « Dans les toilettes des collèges, via Internet, de 6000 à 8000 enfants se prostituent en France, des Français ou des étrangers. Certains pour survivre. Il est temps de réagir. » Par « enfants », Armelle Le Bigot-Macaux entend des « mineurs ». Et si elle utilise ce terme plus frappant, ce n’est pas sans raison : « Cela fait des années que nous alertons les services publics, et très peu de choses sont faites. Pourtant, il s’agit d’un sujet de société aussi important que la drogue dans les années 1990. »
À la brigade de protection des mineurs (BPM) de Paris, le commissaire Vianney Dyèvre tempère : « Ces chiffres sont exagérés et ne proviennent que d’estimations faites par les associations. Chaque année, nous traitons entre 20 et 60 cas de prostitution de mineurs à Paris, jamais plus. Cela existe, mais nous ne sommes pas en Thaïlande. D’autant plus que le proxénétisme de mineurs est passible de 20 ans de prison et de 3 millions d’euros d’amende. C’est assez dissuasif pénalement. » Du côté des associations, cet écart ne serait dû qu’au fait « que les dépôts de plainte sont très rares ».
Si les chiffres de la police semblent n’être que la partie émergée de l’iceberg et ceux des associations paraissent élevés, « c’est parce qu’il s’agit d’un phénomène très diversifié et dont les formes varient perpétuellement », explique Adrienne O’Deye, sociologue et anthropologue, coauteure du dernier rapport sur La prostitution de mineurs à Paris remis au ministère de la Justice en 2006. Depuis, « avec tous les moyens de communication, cela échappe à tout contrôle. Identifier le problème et avoir des chiffres précis est quasiment impossible ».
Hausse de la prostitution occasionnelle
D’autant que l’expression « prostitution des mineurs » regroupe différentes pratiques. La plus répandue serait celle entre adolescents, comme l’explique Armelle Le Bigot-Macaux : « La prostitution occasionnelle dans les toilettes des établissements est en hausse. Les psychiatres avec lesquels nous travaillons nous font part de nombreux cas. » Elle évoque aussi le cas des lover boys, ces garçons qui « “mettent à la disposition” de leurs amis leur copine en échange de quelques euros ou d’objets, comme des téléphones. Un vrai cas de proxénétisme qui ne revient jamais aux oreilles de la police. »
D’autres types de prostitution sont tournés vers les adultes : des filles qui se prétendent majeures et passent des annonces sur les réseaux sociaux, des jeunes qui vendent leur corps contre un loyer ou un repas, et des mineurs exploités par des réseaux. Des pratiques contre lesquelles il est très dur de lutter, comme l’explique le commissaire Vianney Dyèvre : « Nous écumons les sites, mais comment vérifier l’âge d’une fille si personne ne porte plainte ? C’est pareil pour celles qui sont sur le trottoir : il est très compliqué de déterminer si elles sont majeures. Pour cela, il faut qu’il y ait un signalement, et les clients ne savent quasiment jamais qu’elles sont mineures. Et le reste des pratiques est assez invisible. »
“La désanctuarisation du corps”
Pour les associations, il faut lever le tabou de la prostitution occasionnelle. Celle qui ne semble « pas grave », si l’on en croit le discours des jeunes filles. Et que personne ne parvient à stopper faute de prévention. « Les professionnels de l’éducation et du social, comme les associations, ne sont pas du tout sensibilisés à ce problème. Alors comment voulez-vous que des comportements déviants soient détectés ? regrette la présidente de l’ACPE. C’est la raison pour laquelle nous avons réalisé une vidéo choc, diffusée sur Internet. »
Quant aux jeunes, ils découvrent souvent trop tard les effets néfastes de ce commerce qu’ils croyaient anodin. « L’une des raisons de cette inconscience est une “désanctuarisation du corps” chez pas mal de jeunes. Ce n’est plus quelque chose de très intime, d’extrêmement précieux. Et cela s’est accentué avec le libre accès à la pornographie. Désormais, faire une fellation pour quelques euros ce n’est “pas grave” », explique la pédopsychiatre Martine Guyart. « Forcément, les actes augmentent. D’ailleurs, certains enfants que je vois ne se rendent même pas compte que c’est mal et interdit. » La professionnelle s’inquiète de voir le sujet rester tabou. « Très peu d’études, aucune mesure concrète, pas de campagne de prévention… Des milliers de mineurs se prostituent, et on ne fait rien. »
Sur Internet, dans le cinéma, les séries, la musique, la télévision, la politique, la mode…. Le sexe est omniprésent. Si bien que le mâle hétérosexuel occidental est devenu dépendant de ce feu d’artifices quotidien de seins et de culs. Opinion.
Publié le 08-12-2013 à 16h49 – Mis à jour le 10-12-2013 à 20h43
Une opinion de Jonathan Dehoust, étudiant en 2ème année de Sciences politiques.
Bruxelles. Un arrêt de métro quelconque d’un jour de semaine comme un autre. Je suis sur le quai à patienter 4 minutes que l’on m’emmène à la Gare centrale et mon humeur n’est pas des meilleures. Dehors, une tempête a commencé. Impression d’avoir reçu un seau d’eau entier sur la tête. Je fais les cent pas. À côté du distributeur de sodas, il y a une affiche publicitaire : celle pour “le premier site de rencontres extraconjugales pensé par des femmes“. On peut y voir une mariée en blanc, doigts croisés derrière le dos. Bref, la glorification du mensonge et de l’infidélité en plein lieu public, aux yeux de tous, même de ses enfants de divorcés à moitié drogué et/ou névrosés selon les statistiques. Tout est permis, l’éthique n’existe plus, me suis-je dit. Finies les traditions et les principes, à bas la morale. Un quart d’heure avant d’être sur ce quai, en pleine Rue Neuve, mon attention s’était portée sur une publicité pour un soutien-gorge qui illustrait une femme en lingerie fine. Un gosse lui touchait les seins à travers la vitre. Hier encore, j’entendais que Miley Cyrus s’était dénudée dans son dernier clip, acclamée par Britney Spears, la même qui avait chanté “I’m a slave for you” soit, en français, “je suis un esclave pour toi”. Pendant ce temps, la FNAC proposait comme cadeau de Noël le “Journal d’une maîtresse SM“, suite au succès de “50 nuances de Grey“.
Du sexe. Partout. Pour tous. Sur Internet, dans le cinéma, les séries, la musique, la télévision, la politique, la mode. Omniprésent. Impossible de le rater. Si bien que le mâle hétérosexuel occidental est devenu dépendant de ce feu d’artifices quotidien de seins et de culs. L’utilisation constante de la femme en tant qu’objet de fantasme à des fins publicitaires et commerciales n’est plus un secret pour personne. C’en est devenu une normalité, même pour “La femme”, elle qui se bat, avec raison, pour plus de reconnaissance dans un monde dirigé par les hommes. La crédibilité dans le combat est dès lors difficile… Elle demande une égalité dans les hauts postes administratifs dans le même temps qu’elle sert d’objet de désir dans chaque abribus.
Résultats de ce surdosage de sexe ? Un désastre. Un bouleversement sociétal digne d’un cataclysme : développement massif et précoce de l’hypersexualité – un enfant sur deux quitte l’école primaire en ayant déjà vu un porno −, promotion accrue de l’exhibitionnisme, banalisation de la pornographie extrême et machiste, renforcement des troubles et déséquilibres identitaires chez les adolescents et surtout, le pire, perte progressive et ressentie par tous du sentiment amoureux entre les hommes et les femmes. Hier, le sexe était intime, caché, privé, le résultat d’un amour partagé. Aujourd’hui, il est devenu public, omniprésent, vendeur et, de ce fait, ne peut se concilier avec la foi en l’amour sincère.
888 წელს ნიცშემ დაამთავრა „ ანტიქრისტე „ ასეთი ბრძანებით : „ სასიკვდილო, ბოლომდე ომი ქრისტიანობის წინააღმდეგ „ //ფრანგულად „Guerre à mort contre le christianisme, Friedrich nietzsche, L’Antéchrist, 1967,გვ. 115//. მანამდე, 1881 წელს, თავის ნაშრომში „ მხიარული ცოდნა „ // Gay Savoir// ნიცშემ განაცხადა რომ „ღმერთი მოკვდა „. 1887. წელს. კი ნაშრომში „ მორალის გენეალოგია „ // Généalogie de la morale // ნიცშემ ხოტბა შეასხა ძალის, ძალაუფლების სიყვარულს, ძალისკენ, ძალაუფლებისკენ სწრაფვას. ღმერთის სიკვდილი, ომი ქრისტიანობის წინააღმდეგ, სწრაფვა ძალისკენ და ძლიერებისკენ.
იყო სახელგანთქმული ფრანგი მწერალი ანდრე ჟიდი-André Gide //1869-1951//.ის აღიზარდა ასე თუ ისე ქრისტიანი პურიტანების ოჯახში.წამოჩიტულმა ზურგი შეაქცია ოჯახსაც , ჯერ კიდევ აქა-იქ ასე თუ ისე ქრისტიანულ და მიეცა იმას რასაც უწოდებდნენpédérastie-ს და გახდა მწერალი.
” ღმერთის მცნებებო,თქვენ მიაძინეთ ჩემი სული.ათი ხართ თუ ოცი მცნებებო?სადამდე გაშალეთ თქვენი საზღვრები?კიდევ ასწავლით ძველებურად რომ აკრძალვა უფრო და უფრო მეტია?არის თუ არა ახალი სასჯელები იმისთვის რაც ჩემის აზრით მშვენიერია ამქვეყნად?ღმერთის მცნებებო, თქვენ დააავადეთ ჩემი სული. თქვენ კედლებით ჩაკეტეთ მისასვლელი გზა იმ ერთადერთ წყაროსთან რომელიც კლავს ჩემს წყურვილს და ამიტომ ბნელი იყო ჩემი აღალგაზრდობა….” ეს დაწერა ანდრე ჟიდმა მის პროგრამულ თხზულებაში ..მიწიერი საზრდო”-Les nourritures terrestres”.
Michel Foucault-მიშელ ფუკო // 1926-1984// და პოსტოდერნული პოსტთანამედროვე ათეიზმი. ცხოვრება მას შემდეგ რაც ნიცშემ გამოაცხადა რომ ღმერთი მოკვდა და რომ მნიშვნელობა აღარა აქვს არც მის ათ მცნებას და არც სახარებას.
ეს მიშლ ფუკო იყო იყო მეოცე საუკუნის ერთ-ერთი ყველაზე გავლენიანი ინტელექტუალი. მისმა წიგნებმა სიგიჟეზე, მედიცინაზე, ცოდნაზე, დასჯაზე და სექსუალობაზე უდიდესი გავლენა მოახდინეს ევროპის და აშშ-ს საზოგადოებრივ და ინტელექტუალურ ცხოვრებაზე.
მისი ცხოვრება ასახავდა მეორე მსოფლიო ომის შემდგომ ყველაზე მნიშვნელოვან ტენდენციებს : ჰომოსექსუალური სუბკულტურის აღზევებას, არა-რაციონალურისკენ ახალ გახსნას, სექსით და ნარკოტიკებით ექსპერიმენტების გვრცელებას, სხეულით და საკუთარი მეობით მოხიბლვას.
მიშელ ფუკო ღმერთთან ზიარების შემცვლელად თვლიდა სექსს და ნარკოტიკს.
მიშელ ფუკომ 1948 წელს სცადა თავის მოკვლა.
მაშინ ის იყო პარიზის ელიტის უნივერსიტეტი École Normale-ს მოწაფე. იქაური ექიმი ხვდებოდა თუ რამ უბიძგა მიშელ ფუკოს თვითმკვლელობისკენ.
მუტრუკი ხშირად დასეირნობდა პარიზის ჰომოსექსუალთა არალეგალურ ბარებში. ჰომოსექსუალობა მაშინ აკრძალული იყო და მუტრუკი დაკომპლექსებული იყო.
მკაცრმა მამამისმა, რომელმაც მიშელ ფუკო დრე სასწავლად გააგზავნა ყველაზე რეგლამენტირებულ კათოლიკურ სკოლაში მუტრუკი ჩააბარა საგიჟეთში მისი მდგომარეობის შესაფასებლად.
ამის შემდეგ მიშელ ფუკომ შეიძულა მისი ოჯახიც, საზოგადოებაც, ქვეყანაც.
თვითმკვლელობა დარჩა მუტრუკის აკვიატებულ-აჩემებულ იდეად. ის ხუმრობდა თავის თვითმკვლელობაზე და შემდეგ კიდევ სცადა რამოდენიმეჯერ თავის მოკვლა. დაკომპლეკსებული ჰომოსექსუალი თვითმკვლელი მუტრუკი თავს ჩაგრულად გრძნობდა. მას ეზიზღებოდა ჰომოსექსუალობის ამკრძალავი საზოგადოება და ქვეყანა და ამ ზიზღმა დიდი გავლენა იქონია მის ნაშრომებზე-
Madness and Civilization (1961), The Birth of the Clinic (1963), Discipline and Punish (1975), and The History of Sexuality (3 vols, 1976-84). )
ჰომოსექსუალობის უარმყოფელი საზოგადოების სიძულვილით შეპყრობილმა მისელ ფუკომ მოაწყო ”ჯვაროსნული” ლაშქრობა ქრისტიანული საზოგადოების მიერ ცოდვილებად მინეულთა, თანამედროვე საზოგადოების მიერ გარიყულთა და მარგინალიზებულთა დასაცავად.
ყველანაირი თავისუფლებისთვის მებრძოლი მიშელ ფუკო იყო ვოლტერიდან ემილ ზოლამდე ჟან პოლ სარტრის გავლით პოლიტიკურად აქტიური ფრანგი ინტელექტუალების მწკრივში.
მაგრამ მიშელ ფუკოს სტრატეგია ჩაგვრისადმი წინააღმდეგობის გაწევისას მკვეთრად უპირისპირდებოდა ინტელექტუალთა წინა თაობების მიერ გამოყენებულ სტრატეგიას.
ქრისტიანობის და მე-18 საუკუნის განმანათლებელთა გავლენის განმცდელი მოაზროვნეები ტირანიის დასამხობად მიმართავდნენ უნივერსალურ, საყოველთაო კატეგორიებს.
საფრანგეთის რევოლუციის ადამიანის და მოქალაქის უფლებათა დეკლარაცია //1789//, მაგალითად, ხაზს უსვამს იმას რომ პოლიტიკური ასოციაციის მიზანია
” ადამიანის ბუნებრივი, განუსხვისებელი და საკრალური უფლებების” დაცვა.
არა და მე-19 საუკუნის გერმანელმა ფილოსოფოსმა, პოსტმოდერნიზმის პაპა ფრიდრიხ ნიცშემ ბრძანა რომ ღმერთი მოკვდა და ამასთან ერთად მოკვდა ადამიანის უნივერსალური ბუნების ყველა ცნება და აბსოლუტური მორალური კანონები.
მოკლედ ძველი აღთქმის ათ მცნებას და ახალი აღთქმის ნეტარებებს აღარა აქვთ მიშვნელობა და შეგიძლია მოკლა, იქურდო, მოყვასს წაართვა ცოლი და ქონება ჩაიდინო ყველაფერი რაც აქამდე ცოდვად და საძაგლობად ითვლებოდა თუ ამის შნო გაქვს.
ხოდა მიშელ ფუკოს ნაირი პოსტმოდერნული მოაზროვნეებიც ეჭვს ქვეშ აყენებენ ადამიანის ბუნებრივი, განუსხვისებელი და საკრალური უფლებების არსებობას.
თუ არ გჯერა შემოქმედი რმერთისა ძნელია იმის დანახვა თუ როგორ შეიძლება ყველას ჰქონდეს ბუნებრივი უფლებები.
” არაა არანაირი მორალური ფაქტი. მორალური განსჯა იმით გავს რელიგიურ განცდას რომ სწამთ რეალობებისა რომლებიც არ არსებობენ.”, ბრძანა ნიცშემ.
მიშელ ფუკომ პირველად წაიკითხა ნიცშე 1953 წელს, და წაიკითხა ”დიდი ვნებით”/ .
მისი აზრით ნიცშეს ღრმად განმანთავისუფლებელი დოქტრინები გამოცხადებაა.
და მიშელ ფუკომ გადაწყვიტა რომ მორალური და სოციალური ჭეშმარიტებები რომლებიც მოხმობილი მისი გზასაცდენილად გამოსაცხადებლად ფიქციები.
ის არაა დამნაშავე სიგიჟეში, ჰომოსექსუალობაში და თვითმკვლelობისკენ მიდრეკილებაში.
მიშელ ფუკომ დანარჩენი ცხოვრება მიუძღვნა იმის მტკიცებას რომ მისი საფრანგეთის ხელისუფლება ლამაზ ლოზუნგებს, მაგ. თავისუფლება,თანასწორობა,ძმობას და მეცნიერულ ცნებებს იყენებს ხელისუფლების დასაპყრობად, მის შესანარჩუნებლად და ხალხის დასამორჩილებლად.
Dans Madness and Civilization-ში,მაგალითად, ფუკო იკვლევს იმას თუ როგორ ჩაკეტეს გონების ხანაში გიჟები საგიჟეთებში.
ადრე გიჟები თავისუფლად დახეტიალობდნენ და მათ გარკვეული პატივისცემით უყურებდნენ.
მიშელ ფუკო ხაზს უსვამს იმას რომ გიჟების დამწყვდევა-დაპატიმრებას ამართლებდნენ გონების და ადამიანობის სახელით.
ისინი არ შეესაბამებოდნენ ელიტების წარმოდგენას რაციონალურობაზე გამოაცხადეს გიჟებად და შემდეგ დაამწყვდიეს საგიჟეთებში და ციხეებში.
Discipline and Punish-ში მიშელ ფუკომ თქვა წამებაზე და საჯაროდ სიკვდილის დასჯაზე თანდათანობით უარის თქმა სულაც არ ყოფილა მორალური წინსვლა.
მიშელ ფუკო ამბობს რომ თანამედროვე ციხე არ მოქმედებს მარტო ადამიანთა სხეულზე; თანამედროვე ციხე ცდილობს ადამიანთა სულის გაკონტროლებას.
ექსპერტები ახარისხებენ პატიმრებს რომლებსაც უთვალთვალებენ. ეწევიან პატიმრებით მანიპულაციას.
ამას გარდა მიშელ ფუკო ამტკიცებდა რომ ციხე არის თანამედროვე საზოგადოების მიკროკოსმი;
ბიუროკრატიები გვითვალთვალებენ, გვახარისხებენ, გვაკრავენ ეტიკეტკებს და თუ სჭიროდ ჩათვლიან გვაპატიმრებენ როგორც გზიდან აცდენილებს და არანორმალურებს.
მოკლედ მიშელ ფუკომ ქრისტიან-დემოკრატი შარლ დე გოლის მიერ ნაციზმისგან განთავისუფლებული საფრანგეთი და რა თქმა უნდა ევროპის სხვა სახელმწიფოებიც გამოაცხადა მოსასპობ დასანგრევ ციხეებად და საკონცენტრაციო ბანაკებად.
მიშელ ფუკოს პროტესტები სრულყოფილად ეწერებოფ 1960-ანი წლების ბოლოს და 1970-ანი წლების დასაწყისის კონტრ-კულტურით მოზელილი თაობის წარმოდგენებში.
ვიეტნამის ომის და უოტერგეიტის მომსწრე სტუდენტები იოლად იჯერებდნენ მჩაგვრელი ელიტის შეთქმულების თეორიებს.
მიშელ ფუკოს იდეებმა კი ინტელექტუალური იარაღი მისცა განთავისუფლების ახალ რადიკალურ მოძრაობებს.
მიშელ ფუკოს იდეები მიმზიდველი იყო აღმავლობის პროცესში მყოფი ჰომოსექსუალური სუბკულტურისთვის.
ბუნების უნივერსალურ ნორმას იყენებდნენ როგორც ქრისტიანები ისე განმანათლებლები რომლებიც ჰომოსექსუალებს თვლიდნენ ანტიბუნებრივ გარყვნილებად.
მიშელ ფუკო კი ამბობდა რომ უნივერსალური-საყოველთაო ნორმა არის ძლიერების მიერ გამოყენებული ჩაგვრის იარაღი და მეტი არაფერი.
ამის გაკეთებით მიშელ ფუკო იქცა ჰომოსექსუალი ინტელექტუალების და გენდერული კვლევების ერთ-ერთი მთავარი მოძღვარი.
სიკვდილიდან 10 წლის შმდეგ ბუმბერაზ ინტელექტუალ მიშელ ფუკოს მიუძღვნეს ასიოდე წგნი. მაგრამ იყვნენ კრიტიკოსებიც რომლებიც ამბობდნენ რომ ამ ბუმბერაზმა უკიდურესობამდე გაამარტივა რთული მოვლენები და რომ მისი ნაწერები სავსეა შინაგანი წინააღმდეგობებით.
მიშელ ფუკო ინდივიდუალურ მეობას წარმოადგენს მეტისმეტად ძლიერი სტრუქტურული ძალების პასიურ მსხვერპლად. მაგრამ ის ამბობს რომ შესაძლებელია განთავისუფლება და თვითშექმნა.
თვითონ მიშელ ფუკოს უნდოდა თავისი საკუთარი მეობის როგორც უნიკალური ხელოვნების ნაწარმოების გამოქანდკება,
თვითშექმნის იდეა ცრნტრალურია თანამედროვე აზრში.
ნიცშემ ომი გამოუცხადა უნივერსალურ, საყოველთაო ნორმებს და ასეა პოსტმოდერნული სკეპტიციზმიც.
დაასკვნეს რომ ყოველმა ადამიანმა უნდა შექმნას თავისი საკუთარი ნორმები.
ინდივიდებს არ ევალებათ ცაში დადგენილ ნორმებთან შსაბამისობაში ყოფნა და მათ შეუძლიათ საკუთარი თავის გამოძერწვა ისე როგორც უნდათ.
ადანიანის ბუნება და მისი ღირებულებები, ისინი გამოგონილია. მაშ, ჩვენ თვითონ უნდა შევქმნათ ჩვენი ბუნება და ღირებულებები.
ამიტომ კი საჭიროა საკუთარ თავში არსებული ”დიონისური” ელემენტის, ველური და მხეცური ენერგიის საკუთარი პირადი daimon-დემონის განთავისუფლება
ადამიანს სჭირდება როგორც მასში არსებული საუკეთესო ისე მასში არსებული ყველაზე უარესი. ძლიერებისკენ სწრაფვით შეიძლება ტრანსცენდენტულის პოვნა.
1983 წლის ერთ ინტერვიუში ფუკომ გაარკვევით თქვა რომ მას მოსწონს ნიცშეს იდდები თვითშქმნაზე.
სარტრი და კალიფორნიის New Agers-ები შეცდნენ როდესაც მათ შემოიღეს აუთენტურობის ცება რაც გულისხმობს რომ უნდა ვიყოთ ჩვენი ჭეშმარიტი პიროვნების ერთგული.
სინამდვილეში არც შიგნით არც გარეთ არაა ჭეშმარიტი რომლის ერთგულიც უნდა იყო. თვითშქმნას არა აქვს ასეთი საზღვრები.
ესაა ესთეტიკის და არა მორალის საკითხი.
ერთადერთი საზრუნავი უნდა იყოს საკუთარი მეობის როგორც ხელოვნების ნაწარმოების გამოთლა.
მიშელ ფუკოს ისევე როგორც ნიცშეს სწამდა რომ ამისთვის იარაღია უკუდურესი სასაზღვრო განცდა.
უკიდურეს უმძაფრეს განცდებს შეუძლიათ შემოქმედი ძალების განთავისუფლება და უდიდესი სიხარულის, ექსტაზის გამოწვევა..
მიშელ ფუკო მოხიბლული იყო სიკვდილით, ძალადობით, გარყვნილებით და თვითმკვლელობით. ის ამბობდა რომ მათი უგულვებელყოფა, მკურნალობა ან ჩაკეტვა არ შეიძლება, რომ ესაა გასანთავისუფლებელი შემოქმედებითი ფენომენები.
მიშელ ფუკოს წიგნები არ ყოფილა მარტო ჩაგვრის კრიტიკა.
ისინი გულისხმობდა განთავისუფლებას საზღვრების და აკრძალვათა დაძლევა გადალახვით. სიგიჟე და ცივილიზაცია, მაგალითად, გულისხმობს ადამიანის პიროვნების ირაციონალურ მხარეს რომელიც უფრო შესწავლილი უნდა იყოს ვიდრე შეკავებული.
მიშელ ფუკოს მთელი ცხოვრება იყო დიდი ნიცშეანური ძიება.
მოწაფეოფისას და სტუდენტობისას მიშელ ფუკოს გმირები იყვნენ ცხოვრების ბნელ მხარეზე კონცენტრირებული ხელოვანები და ფილოსოფოსები.
მან თავისი ოთახი მორთო გოიას გრავიურებით ომის გროტესკულ ძალადობაზე.
ის თაყვანს სცემდა ავანგარდისტ Antonin Artaud,-ს უხამსობით, გააფთრებით და გაუგებარი ბუტბუტით სავსე ” ულმობლობის თეატრს.
ანტონენ არტო (Antonin Artaud, ნამდვილი სახელი ანტუან მარი ჟოზეფ არტო, დ. 4 სექტემბერი, 1896, მარსელი — გ. 4 მარტი, 1948, ივრი-სურ-სენი) — ფრანგი მწერალი, სცენარისტი, პოეტი, თეატრის თეორეტიკოსი.
არტო დაიბადა 1896 წელს, მარსელში. 1915 წლიდან მოყოლებული იგი სულიერად ავადდება, რაც მთელი ცხოვრება გაჰყვება. 20 წლისა გადის რელიგიურ კრიზისს, ესმის „ხმები“ და ხედავს მოჩვენებებს, ამ პერიოდიდან იწყებს ნარკოტიკის რეგულარულ მოხმარებას. ახალგაზრდულ ლექსებში ჩანს მისი გატაცება ედგარ პოთი და ბოდლერით,მოგვიანებით – ლოტრეამონით. 1920 წელს მიემგზავრება პარიზში და ხვდება ანდრე ბრეტონის წრეში. 1922 წლიდან, ლექსებისა წერისა და ხატვის გარდა, არტო ინტერესდება თეატრით. ეს უკანასკნელი მისთვის არა მარტო ხელოვნებაა, არამედ კოსმიური მოქმედებისა და ადამიანისა და ღმერთის ბუნების მაჩვენებელიც.
1926 წელს არტო სიურეალისტების რიგებს ტოვებს. მას ჯერ ბრეტონი აგდებს სიურეალისტური ჯგუფიდან და შემდეგ უკვე თავად წერს მანიფესტს სიურეალიზმის წინააღმდეგ. 1926 წლის სექტემბერში არტო რობერტ არონომთან და როჟე ვიტრაკთანერთად აფუძნებს „ალფრედ ჟარის თეატრს“, რომელიც სიურეალისტური იდეების გავლენას განიცდის. თეატრის არსებობის განმავლობაში 1930 წლამდე სულ ოთხი სპექტაკლი დაიდგა, მაგრამ მისი მნიშვნელობა თეატრის ისტორიაში დიდი იყო. თავად არტოს სიტყვებით, „ალფრედ ჟარის თეატრის“ შექმნისას ის ცდილობდა გაენადგურებინა სცენასა და მაყურებელს შორის ზღვარი.
არტო ძლიერ არის გატაცებული მაგიით. იგი ცდილობს ეგვიპტური გარდაცვლილთა წიგნი შეისწავლოს. 1936 წელს არტო მიემგზავრება მექსიკაში, სადაც ცხოვრობს ინდიელ ტარამუართა შორის და მათ რიტუალურ ცერემონიაში იღებს მონაწილეობას. 1937წლისთვის არტო გადაწყვეტს ირლანდიაში გამგზავრებას, რათა უფრო ახლოს გაეცნოს დრუიდების ცოდნას. მეგობრები ზოგჯერ იღებდნენ მისგან მოსაკითხ ბარათებს, შემდეგ კი მისი კვალი ქრება. აღმოჩნდა, რომ არტო ფსიქიატრიულში მოხვდა. არტომ ფსიქიატრიულ საავადმყოფოებში სულ 9 წელი გაატარა, 1936 წლამდე. გათავისუფლების შემდეგ არტო აგრძელებდა ლექსების წერას კიდევ ორი წელი და რადიოგადაცემებშიც კი იღებდა მონაწილეობას, მაგრამ აღარ შეეძლო ნარკოტიკის დიდი დოზის გარეშე.
ანტონენ არტო 1948 წლის 4 მარტს, 51 წლის ასაკში სიმსივნით გარდაიცვალა.
”ულმობლობა-სისასტიკის თეატრი”-« théâtre de la cruauté » აღწერილია არტოს ერთ-ერთ ყველაზე სახელგანთქმულ წიგნში ‘” თეატრი და მისი ორეული”-
Le Théâtre et son double, //1938/. ნაშრომი არის ნარკვევი და წერილები რომლებშიც არის ”ულმობლობა-სისასტიკის თეატრის” მნიშვნელობის გასაგებად აუცილებელი ელემენტები.
არტო არ მოუწოდებდა სცენაზე წამების და საშინელებათა ჩვენებისკენ თუმცა ისინი შეიძლებოდა ყოფილიყო მისი სპექტაკლის ნაწილი.
თავის პირველ წერილში ულმობლობა-სისასტიკეზე ის აზუსტებს:
” სულიერი თვალსაზრისით ულმობლობა სისასტიკე ნიშნავს სიმკაცრეს,გულმოდგინებას, ულობელ გადაწყვეტილებას,შეუქცევად, აბსოლუტურ გადაწყვეტილებას”. უფრო ქვევით ის აზუსტებს რომ ულმობლობა-სისასტიკის გაიგივება წამებასთან არის საკითხის სულ მცირე ნაწილი.
არტო ამბობს რომ საჭიროა თეატრი რომელიც აღვიძებს ნერვებს და გულს.
თეატრში უნდა იყოს მწვავე მოქმედება.
თეატრი უნდა ეხმაურებოდეს ჩვენს შემაშფოთებელ და კატასტროფულ დროს.
მიშლ ფუკო კი ასევე გატაცებული იყო ათეისტი, სადისტი მარკიზ დე სადის პორნოგრაფიული ნაბღაჯნების კითხვით.
ეს სადი აბობდა რომ სექსუალური წამება აგდებს ექსტაზში და იწვევს ფერისცვალებას, გარდაქმნას.
Dans sa propre vie, Foucault a recherché l’expérience limite. De la fin des années 1960 au milieu des années 1970, il les retrouve dans le désordre produit par les émeutes des étudiants français et de l’extrême gauche. Il a soutenu que «le désir, le goût, la capacité, la possibilité d’un sacrifice absolu» de la part d’une foule conduisaient à «un ravissement partagé». Au milieu des années 70, cependant, il était déçu par la violence politique et perturbé par «le fascisme en chacun de nous». Il a commencé à expérimenter un type d’expérience de limite très différent. En 1975, lors d’une visite à Death Valley, il a pris du LSD pour la première fois, alors que le soleil se couchait. Le résultat est une sorte d’épiphanie dont il s’enthousiasme pour les années à venir. Des larmes de joie coulaient sur son visage. «Le ciel a explosé et les étoiles pleuvent sur moi», a-t-il dit à un compagnon. ‘Je suis très heureux.’ La Californie au milieu des années 1970 a également été le théâtre de l’immersion à grande échelle de Foucault dans le sexe sadomasochiste consensuel (S / M). Il enseignait à l’Université de Berkeley et avait un accès facile aux bars gays et aux bains publics de San Francisco. Pour Foucault, c’était l’occasion idéale de mettre en pratique les théories de Sade. Dans des entretiens avec des journalistes gays, Foucault a vanté les vertus du S / M. C’était, a-t-il soutenu, «une sorte de création, une entreprise créative» dans laquelle les participants s’inventaient de nouveaux moi en explorant de «nouvelles possibilités de plaisir». Si Foucault considérait la douleur de S / M comme libératrice, il n’est pas étonnant qu’il ait vu la mort en des termes similaires. Lorsque James Miller a interviewé l’amant de Foucault, Daniel Defert, on lui a dit que le philosophe «prenait le sida très au sérieux». Pourtant, Defert a également affirmé que «lorsque Foucault est allé à San Francisco pour la dernière fois, il l’a pris comme une expérience-limite». Miller en conclut que “ étant donné les circonstances à San Francisco à l’automne 1983, du mieux que j’ai pu les reconstruire, avoir pris le sida comme une expérience limite … aurait impliqué de se livrer à des actes passionnels potentiellement suicidaires avec des partenaires consentants. , la plupart d’entre eux sont probablement déjà infectés. Mettant délibérément la prudence au vent, Foucault et ces hommes pariaient leur vie ensemble. »
À la lumière des déclarations de Foucault sur la mort et le suicide, cette reconstruction semble hautement plausible. «Mourir pour l’amour des garçons. Quoi de plus beau? Foucault avait demandé un jour. «Il faut travailler sur son suicide tout au long de sa vie», a-t-il déclaré à une autre occasion. En se jetant avec un abandon imprudent dans la scène des bains publics alors que le spectre du sida devenait clair, Foucault aurait peut-être tenté de parvenir à un point culminant approprié à sa vie, qui fusionnait ses grandes obsessions: la folie, la perversion, la torture et la mort. «Le chemin de son propre paradis», comme l’avait fait remarquer Nietzsche, «mène toujours à travers la volupté de son propre enfer». En juin 1984, huit mois après sa dernière visite à San Francisco, Foucault meurt du sida.
Que nous apprend la relecture de “Surveiller et punir” ? Des réformes et des alternatives sont aujourd’hui étudiées. Peut-on sortir des deux extrêmes que constituent la répression et la surveillance pour remettre la dignité humaine et la réhabilitation au centre des débats sur la justice ?
“Surveiller et punir” de Michel Foucault, comment et pourquoi le lire aujourd’hui ?• Crédits : Francoise VIARD – Getty
Peut-être avons-nous honte aujourd’hui de nos prisons. Le XIXe siècle, lui, était fier des forteresses qu’il construisait aux limites et parfois au cœur des villes. Elles figuraient toute une entreprise d’orthopédie sociale. Ceux qui volent, on les emprisonne ; ceux qui violent, on les emprisonne ; ceux qui tuent, également. D’où vient cette étrange pratique et le curieux projet d’enfermer pour redresser ? Un vieil héritage des cachots du Moyen Âge ? Plutôt une technologie nouvelle : la mise au point, du XVIe au XIXe siècle, de tout un ensemble de procédures pour quadriller, contrôler, mesurer, dresser les individus, les rendre à la fois “dociles et utiles”. Surveillance, exercices, manœuvres, notations, rangs et places, classements, examens, enregistrements, toute une manière d’assujettir les corps, de maîtriser les multiplicités humaines et de manipuler leurs forces s’est développée au cours des siècles classiques, dans les hôpitaux, à l’armée, dans les écoles, les collèges ou les ateliers : la discipline.
Quoi d’étonnant si la prison ressemble aux usines, aux écoles, aux casernes, aux hôpitaux, qui tous ressemblent aux prisons ? Michel Foucault
Les appels au rebond légal de la sexualité infantile sur les sommités de mai 68
Certaines causes défendues dans la révolte de Paris sont désormais perçues comme très préoccupantesJon Henley à Paris @jonhenleyVen 23 Fév 2001 21.27 HNE
Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir et les actuels ministres français de la Santé et de l’Éducation Bernard Kouchner et Jack Lang figuraient parmi les signataires de pétitions dans les années 1970 appelant à la dépénalisation de la pédophilie, est-il apparu hier.
Un certain nombre de documents extraordinaires ont fait surface – à la suite d’accusations d’abus sexuels d’enfants contre l’ancien révolutionnaire étudiant Danny Cohn-Bendit qui obligent les intellectuels français à se confronter aux valeurs de la révolution de mai 1968 et de ses conséquences, une période qui a probablement vu le plus grand changement de comportement sexuel dans l’histoire enregistrée.
Les pétitions ont été publiées après un procès en 1977 qui a vu trois hommes emprisonnés pour des délits sexuels non violents contre des enfants âgés de 12 et 13 ans. “Trois ans de prison pour caresses et baisers : ça suffit”, une pétition, signée par M. Lang, dit.Publicitéhttps://9ab719fa7e951475946a754fe41af04c.safeframe.googlesyndication.com/safeframe/1-0-38/html/container.html
« La loi française reconnaît aux 12-13 ans une capacité de discernement qu’elle peut juger et punir », dit une deuxième pétition signée par Sartre et De Beauvoir, avec des confrères intellectuels Michel Foucault, Roland Barthes, Jacques Derrida ; une éminente pédopsychiatre, Françoise Dolto ; et les écrivains Philippe Sollers, Alain Robbe-Grillet et Louis Aragon. “Mais il rejette une telle capacité lorsqu’il s’agit de la vie affective et sexuelle de l’enfant. Il devrait reconnaître le droit des enfants et des adolescents d’avoir des relations avec qui ils veulent.”
De tels tracts et manifestes n’étaient pas seulement acceptables mais à la mode à l’époque. “Beaucoup de bien est sorti de 68, mais nous devons y faire face maintenant, l’époque était naïve”, a déclaré hier Roland Castro, un architecte qui était une figure de proue du soulèvement. “On a dit tout et son contraire, à la va-vite, sans réflexion. Et en essayant de briser toutes les vieilles barrières, on a fini par les abattre complètement.”
Désormais député européen des Verts français, M. Cohn-Bendit a été gravement embarrassé par la refonte d’un article qu’il avait publié en 1975 sur le caractère “érotique” de ses contacts avec les enfants d’une école maternelle alternative à Francfort, où il vivait et travaillait. après avoir été expulsé de France pour sa part en mai 68.
“Certains enfants ont ouvert les braguettes de mon pantalon et ont commencé à me chatouiller”, écrit-il. “J’ai réagi différemment à chaque fois, selon les circonstances… Mais quand ils ont insisté, je les ai ensuite caressés.”
M. Cohn-Bendit a insisté sur le fait que les passages “n’ont aucun rapport avec la réalité”, qu’il n’a jamais été pédophile, et que l’article – tiré d’un livre, Le Grand Bazar – était “un produit de son époque, de notre anti -autoritarisme; pure provocation, destinée à choquer la bourgeoisie”.
À l’époque, le livre et les apparitions télévisées de M. Cohn-Bendit pour en discuter ont été acclamés par la critique.
Une vingtaine d’enfants alors sous sa garde, aujourd’hui dans la trentaine, et leurs parents ont écrit une lettre ouverte à son soutien, et les procureurs de Francfort ont déclaré hier qu’il n’y avait « assez clairement » aucune affaire à laquelle répondre.
Mais certains à l’époque sont allés plus loin. L’écrivain Tony Duvert a salué “la grande aventure de la pédophilie” et s’est déchaîné contre “le fascisme des mères”. Le philosophe René Scherrer a appelé à “la suppression de tous les tabous sexuels – rien ne doit être interdit”.
De l’autre côté du Rhin, la réévaluation de mai 68 est tout autour de la politique et de la violence. L’ami proche de M. Cohn-Bendit et collègue radical des années 70, Joschka Fischer, aujourd’hui ministre allemand des Affaires étrangères, est sous le feu des critiques d’images le montrant en train de frapper un policier. Il fait également l’objet d’une enquête judiciaire sur des allégations selon lesquelles il aurait menti au sujet de contacts avec des terroristes présumés dans les années 70.
En France, le débat porte davantage sur le sexe. “Cohn-Bendit devrait démissionner, et il devrait le faire maintenant”, a déclaré Philippe de Villiers, haut responsable conservateur. “Pour combien de pédophiles ses déclarations effroyables ont-elles servi de justification, voire d’encouragement ?”
Un signataire de la pétition de 1977, Philippe Sollers, a reconnu hier qu'”il y avait tellement de manifestes, nous les avons signés presque automatiquement”. Ce qui le choque maintenant, a-t-il dit, c’est que « tout le problème de la violence contre les enfants n’était tout simplement pas un problème social à l’époque », mais l’est maintenant.
Libération, le journal français de gauche sorti des barricades du 68, a consacré hier quatre pages à la question. Il a souligné que dans les années 70, les gauchistes français ont tenu “un débat très sérieux sur la question de savoir si les parents devaient laisser la porte de leur chambre ouverte lorsqu’ils avaient des relations sexuelles”.
Mai 68 n’a pas inventé la pédophilie, estime Serge July, rédacteur en chef de Libération. “L’ordre moral existant était l’ennemi”, a-t-il déclaré. « La révolution culturelle qui a suivi Mai 68 a été un triomphe social à bien des égards. Mais son discours sur la sexualité des enfants a servi à légitimer des pratiques qui sont parfois criminelles.
ფრანსუა მორიაკი იყო თავისი დროის და ხორციელ ცდუნებსა და სულიერ მისწრაფებებს შორის მოყანყალე კაცობრიობის შესანიშნავი მოწმე.ფრანსუა მორიაკს არ უთქვამს უარი თავის ქრისტიანულ და ჰუმანისტურ ღირებულებზე. ის ამხელდა და გმობდა ყველანაირ ორპირებს, განსკუათრებით ყალბ მორწმუნეებს.
მორიაკი აღწერდა სამყაროს რომელიც ცდილობდა თავისი სულიერი მეობის უარყოფას.
მისი სამყაროს, პარიზის ღვთისმშობლის ტაძრის და სხვა საოცრებათა მშენებელ სამყაროს კი განასახიერებდა ბლეზ პასკალი.
პასკალი ბლეზ იანსენისტი (1623-1662)გამოჩენილი ფრანგი ფიზიკოსი და მათემატიკოსი. ინტერესით იკვლევდა ასევე ადამიანის არსებობის დრამას.
პასკალი კლერმონ-ფერანში დაიბადა, ფიზიკურად სუსტი. სიყმაწვილეში მონაწილეობდა სწავლულთა შეკრებებში, რომლებიც მის სახლში ან მამა მერსერთან (ამ უკანასკნელს გავეცანით, როგორც დეკარტის ახლო მეგობარს) იმართებოდა. 11-12 წლისამ შეადგინა ტრაქტატი ბგერათა შესახებ, 16 წლისამ-ტრაქტატი კონიკური სექციების შესახებ, ორი წლის შემდეგ კი გამოიგონა არითმეტიკური მანქანა-თანამედროვე კალკულატორის წინამორბედი.
მოგვიანებით პასკალი იანსენისტებს დაუახლოვდა, რომლებმაც ის სულთან დაკავშირებული პრობლემებით დააინტერესეს.
ერთხელ ნოილის ხიდზე ეტლით სეირნობისას ბედზე გადაურჩა სენაში ჩავარდნას; ამ შემთხვევის შემდეგ პასკალი მეტი გულისყურით შეუდგა ადამიანის არსებობის პრობლემების შესწავლას. ეს იყო ასკეტური ცხოვრების წესისკენ მისი „მოქცევა“, რაშიც ხელს უწყობდნენ იანსენისტები და მისი და, მონაზონი პორტ-რუაიალში.
1654 წელს პასკალს განსაკუთრებული გამოცხადება ეწვია, რამაც საბოლოოდ განსაზღვრა მისი ასკეტური ცხოვრება (მეორე მოქცევა). პასკალმა შეაჩერა, თუმცა მთლიანად არ მიუტოვებია მეცნიერული კვლევები, მაგრამ მისი სამშვინველი უკვე მხოლოდ ქრისტიანობის იდეალებზე ღრმა მედიტაციითა და ქრისტიანულ სათნოებათა სრულყოფისკენ სწრაფვით იყო მოცული.Source: ფილოსოფიის ისტორია ტ.I/ შეადგინა ივან მარტინიმ M.I.; [იტალ. თარგმნა მარიკა სააკაშვილმა; რედ. ზაზა შათირიშვილი; სულხან-საბა ორბელიანის სახელ. თეოლ., ფილოს., კულტ. და ისტ. ინ-ტი] – [თბ., 2008]
ბლეზ პასკალის თხზულება ”აზრები”-Pensées გვეუბნება რომ ქრისტიანი არის ეფემერული გამვლელი დედამიწაზე. ბიბლია ეუბნება ადამიანებს რომ მათ ცოდვილებით და უბედურება ბოროტებებით სავსე დედამიწაზე უნდა იცხოვრონ როგორც უცხოებმა და მოგზაურებმა. ისინი არ უნდა აყვნენ ამქვეყნიურ, ხორციელ ცდუნებებს, მაცდურ ოქროს და ძალის ,ძლიერების ხიბლს.ამქვეყნიური ცხოვრება არის ქარიშხალი რომელიც უნდა გადაიტანო მარადიული მოსვენების მოლოდინში.ამ ქარიშხალს გადაიტანს მართალი, ის ისაც უყვარს ღმერთი და მოყვასი, ვინც მოწყალე სამარიტელივით უანგაროდ წამოაყენებს ფეხზე დაცემულს.
ასეთი რწმენით სავსე სამყაროს წინააღმდეგ გააფთრებული ომი განაახლეს მარკიზ დე სადმა, ვოლტერმა, ნიცშემ….ანდრე ჟიდმა…
1888 წელს ნიცშემ დაამთავრა „ ანტიქრისტე „ ასეთი ბრძანებით :„ სასიკვდილო, ბოლომდე ომი ქრისტიანობის წინააღმდეგ „ //ფრანგულად „Guerre à mort contre le christianisme, Friedrich nietzsche, L’Antéchrist, 1967,გვ. 115//.მანამდე,
1881 წელს, თავის ნაშრომში „ მხიარული ცოდნა „ // Gay Savoir// ნიცშემ განაცხადა რომ „ღმერთი მოკვდა „. 1887. წელს. კი ნაშრომში „ მორალის გენეალოგია „ // Généalogie de la morale // ნიცშემ ხოტბა შეასხა ძალის, ძალაუფლების სიყვარულს, ძალისკენ, ძალაუფლებისკენ სწრაფვას.ღმერთის სიკვდილი, ომი ქრისტიანობის წინააღმდეგ, სწრაფვა ძალისკენ და ძლიერებისკენ.
ნიცშე ამბობს. რომ. სიცოცხლე მრავალფეროვენია, ძლიერია, და დასავლეთი კი პლატონიდან მოყოლებული, განსაკუთრებით კი ქრისტიანობა, საზოგადოდ მონოთეიზმები უმაღლეს არსად და ყველაფრის შემოქმედად. ერთადერთი. ღმერთის გამოცხადებით კლავენ სიცოცხლეს.
კომუნისტური ”სამოთხე” ვერ აშენდა და არც პედოფილური ” სამოთხე” უნდა აშენდეს გოგიაგვახარიებო. რაც არ არ უნდა იყვირონ ბრიტანელმა პანკებმა სექსი ნარკოტიკები და როკენროლი არაა ყველაფერი.
ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის მერე მეფე არტურის რაინდების და ჯენტლმენების მაგივრად პედოფილები არიან და ეგ არ უნდა დაგემართოთ.
მარგარეტ ტეტჩერს აფრთხილებდნენ რომ პედოფილი დეპუტატი Cyril Smith-ის არისტოკრატის რანგში აყვანა 1988 წელს სახელს გაუტეხავდა საპატიო დაჯილდოებათა სისტემას.მაგრამ მარგარეტ ტეტჩერმა არ მიაქცია ამას ყურადღება და არისტოკრატის რანგში აიყვანა პედოფილი Cyril Smith.
1960-ან წლებამდეც, ორი მსოფლიო ომის შემდეგაც აქა იქ იყო ასე თუ ისე ქრისტიანული ცივილიზაცია.
ის რა თქმა არ ყოფილა იდეალურად სრულყოფილი სამოთხე, მაგრამ მან დაამშვენა დედამიწა პარიზის ღვთისმშობლის ტაძრის, ნიკორწმინდის, მცხეთის ჯვრის ნაირი რამეებით და შარლ დე გოლით, დავით აღმაშენებლის, ილიას, დავით სარაჯიშვილის და ზუბალაშვილების… ნაირი პიროვნებებით.
ამ ცივილიზაციის უმთავრესი მცნებები იყოhttps://ka.wikipedia.org/wiki/ქრისტიანობაქრისტიანული სწავლება მოიცავს სწავლებას ღმერთის, იესო ქრისტეს, სულიწმინდის, სულის ცხონების, ეკლესიის არსის და სამყაროს აღსასრულის შესახებ და გარკვეულწილად ეფუძნება ძველი აღთქმის ათ მცნებას:
1. მე ვარ უფალი ღმერთი შენი, და არა იყვნენ შენდა ღმერთნი უცხონი, ჩემსა გარეშე.2. არა ჰქმნე თავისა შენისა კერპი, არცა ყოვლადვე მსგავსი, რაოდენი არს ცათა შინა ზე, და რაოდენი არს ქვეყანასა ზედა ქვე, და რაოდენი არს წყალთა შინა ქვეშე ქვეყანისა: არა თაყვანი-სცე მათ, არცა მსახურებდე მათ.3. არა მოიღო სახელი უფლისა ღვთისა შენისა ამაოსა ზედა.4. მოიხსენე დღე იგი შაბათი და წმიდა-ჰყავ იგი: ექვს დღე იქმოდე, და ჰქმნე მათ შინა ყოველივე საქმე შენი, ხოლო დღე იგი მეშვიდე შაბათი არს უფლისა ღვთისა შენისა.5. პატივ-ეც მამასა შენსა და დედასა შენსა, რათა კეთილი გეყოს შენ და დღეგრძელ იყო ქვეყანასა ზედა.6. არა კაც-ჰკლა.7. არ იმრუშო.8. არ იპარო.9. არა ცილი-სწამო მოყვასსა შენსა წამებითა ცრუითა.10. არა გული გითქმიდეს ცოლისათვის მოყვასისა შენისა, არა გული გითქმიდეს სახლისათვის მოყვასისა შენისა, არცა ყანისა მისისა, არცა კარაულისა მისისა, არცა ყოვლისა საცხოვარისა მისისა, არცა ყოვლისა მისთვის, რაიცა იყვეს მოყვასისა შენისა.
ჩვენს წინაპართა ცივილიზაცია კაცობრიობას ასწავლიდა რომ ადამიანები ღმერთისგან არიან და თავისი ცოდვების ან ღმერთის მიერ დდგენილი წესების დარღვევის გამო არიან ბოროტებაში მწოლიარე ქვეყნიერებაში. და რომ ბოროტებაში მწოლიარე ქვეყნიერებიდან რომ დაძვრე უნდა გიყვარდეს ღმერთი და მოყვასი.და სიყვარული არაა უბრალოდ გრძნობა. ისაა გულკეთილობა და სამართალი.
მოყვასის სიყვარული ნიშნავს რომ ის არ უნდა გძულდეს, არ უნდა გშურდეს მისი და არ უნდა გინდოდეს ის რაც მას ეკუთვნის. მაგრამ ესასევე არის მისი სიცხლის, მისი ფიხიკური და მორალური ჯანმრთელობის დაცვა. არ უნდა იყო მკვლელი,არ უნდა იყო აგრესორი სიტყვით თუ მოქმედებით,არ უნდა იყო მატყუარა, ქურდი, აფერისტი და არამზადა აზრით თუ საქმით, უნდა დაეხმარო ვისაც უჭირს, წამოაყენო ის ფეხზე, მისცე მას პატიოსნად არსებობის საშუალებები. უნდა გიყვარდეს უცხოელიც და უნდა მოექცე მას როგორც თანასწორს, უნდაგიყვარდესღარიბი, ქვრივი და ობოლი და უნდა ეხმარებოდე მათ, უნდა შეუმსუბუქო არსებობა მათ, გაჭირვებაში ჩავარდნილს. უნდა გიყვარდეს მონაც და გულკეთილი უნდა იყო მის მიმართ.
მტრის სიყვარული ნიშნავს იმას რომ უნდა დაუბრუნო მას მისი დაკარგული ქონება. ასე აღწერა ეს ცივილიზაცია 1957 წელს პარიზში დაბადებულმა ცნობილმა ფრანგმა ფილოსოფოსმა თან თელ- ავივის ბარ-ილანის უნივერსიტეტის პროფესორმა და რაბინმა Marc-Alain Quaknin-მა მის ფრანგულადაც გამოცემულ წიგნში ” ათი მცნება”-Les Dix Commandements.
https://historyplusart.wordpress.com/2015/04/12/ქრისტიანობის-გრეშე-დასავ/ამ ცივილიზაციის წინააღმდეგ გააფთრებული ომი წამოიწყო თუ განაახლა ევროპელ განმანათლებელთა პაპმა ვოლტერმა.ადამიანები არიან ტალახის პატარა ატომზე მცხოვრები მწერები რომლებიც ჭამენ და ღრღნიან ერთმანეთს”// დიდი ჰუმანისტი ვოლტერი, «ზადიგი ანუ ბედი», 1747//.«Les hommes sont des insectes se dévorant les uns les autres sur un petit atome de boue.” (Zadig ou la destinée, 1747)«ქრისტიანობაზე უფრო საზიზღარი ცრურწმენა არ მინახავს. მან გაარეგვნა, გააბრიყვა ადამიანები და ააოხრა დედამიწა. »დიდ და განმანათლებელ ფილოსოფოსად და მწერლად გამოცხადებულმა ვოლტერმა//1694 წლის 21 ნოემბერი-1778 წლის 30 მაისი// ეს დაწერა დარჟანსისთვის მიწერილ წერილში//1763 წლის 11 ოქტომბერი, ფრანგულად გამოქვეყნდა 1861 წელსაც, გვ.153-154//.
მერე დიდმა ფრიდრიხ ნიცშემ იღრიალა რომ ღმერთი მოკვდა და ეხლა ღმერთია ძალაუფლებისთვის, ძლიერებისთვის მებრძოლი ადამიანი.
ლენინური და ნაცისტური ტოტალიტარიზმების შემდეგ კი იყო ნიჰილისტურ- სექსუალური რევოლუცია რომელმაც თქვა რომ მთავარია ინდივიდის კომფორტი, ფიზიკური, სექსუალური სიამოვნება და არა ღმერთის და მოყვასის სიყვარული თუ ათი მცნება.და მოეთრა ლენინური პარტიის მიერ გამოჩეკილი იმანუილ კანტის პრემიის ლაურეატი ედუარდ შევარდნაძის დემონკრატია რომელმაც საბჭოთა ტანკით დაანგრია თბილისიც.
კომუნიზმიც დამთავრდა მაგრამ დიქტატურის თუ ახალი ტოტალიტარიზმის საშიშროება არ გამქრალა. იყო ამ პროცესის ერთ-ერთი სიმბოლური ფიგურაა სახელგანთქმული ლიბერტარი-პედოფილი მწერალი ანდრე ჟიდიც.// 1869-1951//.
ხოდა ქრისტიანმა მორიაკმა მისი დიდი მეგობარი ლიბერტარ-პედოფილი ანდრე ჟიდის გარდაცვალების შემდეგ მიიღო დეპეშა: ” ჯოჯოხეთი არ არსებობს სტოპ, შეგიძლია გაერთო და ყირაზე იარო სტოპ შეატყობინე ეს ამბავი კლოდელს””. დეპეშას ხელს აწერდა ანდრე ჟიდი. l y a plus de soixante ans, au lendemain de la mort de son grand ami André Gide, avec lequel il avait depuis toujours entretenu une correspondance assidue, François Mauriac recevait ce télégramme : « Enfer n’existe pas Stop Tu peux te dissiper Stop Préviens Claudel. Signé : André Gide »
მით უმეტეს 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის შემდეგ გაიმარჯვეს ქრისტიანობის მტერმა და ყირა-ყირა სიარულის მოყვარულმა ლიბერტარებმა. ამ უბედურების გასაგებად შევერდეთ ანდრე ჟიდზე.იყო სახელგანთქმული ფრანგი მწერალი ანდრე ჟიდი-André Gide //1869-1951//.ის აღიზარდა ასე თუ ისე ქრისტიანი პურიტანების ოჯახში.წამოჩიტულმა ზურგი შეაქცია ოჯახსაც , ჯერ კიდევ აქა-იქ ასე თუ ისე ქრისტიანულ და მიეცა იმას რასაც უწოდებდნენpédérastie-ს და გახდა მწერალი.
” ღმერთის მცნებებო,თქვენ მიაძინეთ ჩემი სული.ათი ხართ თუ ოცი მცნებებო?სადამდე გაშალეთ თქვენი საზღვრები?კიდევ ასწავლით ძველებურად რომ აკრძალვა უფრო და უფრო მეტია?არის თუ არა ახალი სასჯელები იმისთვის რაც ჩემის აზრით მშვენიერია ამქვეყნად?ღმერთის მცნებებო, თქვენ დააავადეთ ჩემი სული. თქვენ კედლებით ჩაკეტეთ მისასვლელი გზა იმ ერთადერთ წყაროსთან რომელიც კლავს ჩემს წყურვილს და ამიტომ ბნელი იყო ჩემი აღალგაზრდობა….”
ეს დაწერა ანდრე ჟიდმა მის პროგრამულ თხზულებაში ..მიწიერი საზრდო”-Les nourritures terrestres”.
მაშ ღმერთი მოკვდა და თუ ღმერთის ათი მცნება კრძალავს კაცკვლას,ქურდობას და მრუშობას უნდა მოკლა, იქურდო და იმრუშო. ასეთია ანდრე ჟიდის და ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის მცნებები.
pédérastie- ძველ ათენში 12-18 წლის ბიჭებს და მოზარდებს ჰყავდათ სრულწლოვანი აღმზრდელი რომელიც მათ ასწავლიდა მეომრის, მონადირის, მოქალაქის ცხოვრებას. ეს ურთიერთობა ხშირად გადაიზრდებოდა სექუალურ ურთიერთობებშიც.
ეს იყო ერთგვარი არისტოკრატული ინიციაციაც. ნიჭიერმა პროგრესისტმა ინტელექტუალებმა უარყვეს მათი წინაპრების რწმენა,კულტურა და აღადგინეს ესეთი ჰუმანიზმი. და დაიწყო ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია.ადრე ჟიდის ბიძაშვილმა და მეუღლე Madeleine Rondeaux-მ მისი ქმრის ასეთი თავგადასავლების შესახებ გაიგო მხოლოდ 1916 წელს მისი ქმრისთვის მიწერილი წერილიდან.
ისტორიკოსმა Anne-Claude Ambroise-Rendu-მ თავის წიგნში ”პედოფილიის ისტორია’-Histoire de la pédophilie ანდრე ჟიდზე და Montherlant-ზე ლაპარაკისას თქვა :1970-ანი წლების ნეოპედოფილებმა ისინი განადიდეს როგორც ახალგაზრდა სხეულების მოყვარული ჰომოსექსუალები.” « Et c’est bien en tant qu’homosexuels amateurs de jeunes chairs qu’ils seront célébrés ultérieurement par les néopédophiles des années 197023. »
Julien Green 1919 წელს გამოქვეყნებულ დღიურში ბევრს ლაპარაკობს ანდრე ჟიდის სექსუალურ ტურიზმზე და მის შესაბამის ურთიერთობებზე 10,12,13 წლის ბავშვებთან გვ.გვ.135,194,239,584//.dans son journal non expurgé publié en 2019 parle abondamment du tourisme sexuel de Gide en Tunisie avec des « petits garçons » et des enfants de dix, onze, douze ou treize ans (p. 135, p. 194, p. 239, p. 584)24.
ჩრდილოეთ ევროპაში 1960-ანი წლებიდან არსებული პედოფილიის მომხრეთა მოძრაობა საფრანგეთშიც გავრცელდა 1968-წლის პარიზული მაისის მოთხოვნათა კვალზე.” ადამიანებს უნდათ უფრო და უფრო მეტი სექსუალური თავისუფლება”, ამბობს ისტორიის დოქტორი, ქალების და სექსუალობის ისტორიის სპეციალისტი Virginie Girod.” ესაა აქამდე ფარული და მდუღარე ფენომენის აფეთქება…”
ძველ პედოფილებს სცხვენოდათ მაინც თავისი უსაქციელობისა და იმალებოდნენ. 1960-70-ანი წლები კი იყო ურცხვი პედოფილიის ხანა.გადმოფინეს ლოზუნგები ”აკრძალულია აკრძალვა”, ”ისიამოვნეთ დაუბრკოლებლად”.
თანამედროვე ისტორიის პროფესორი Anne-Claude Ambroise-Rendu, ავტორი ნაშრომისა ” მედოფილიის ისტორია” , XIX-XX საუკუნეები'”ამბობს : : შეიცვალა ყველაფერი : სოციალური ურთიერთობები სქესებს, თაობებს შორის, დამოკიდებულება სექსუალობის მიმართ.
ისტორიულ აკრძალვათა,ტაბუთა, დაშვებულზე და დაუშვებელზე ისტორიულ წარმოდგენათა გაუქმების ამ ხანაში პარიზის ინტელიგენციის ნაწილმა იკითხა თუ შეიძლება ბოდიში სიყვარულის კეთება ყველასთან და სულერთია ვისთან რატომ არ შეიძლება ბოდიში სიყვარულის კეთება ბავშვებთან.
” ინტელექტუალები ბავშვებთან ბოდიში სიყვარულის კეთების უფლებას ითხოვდნენ და იცავდნენ აბსოლუტური თავისუფლების სახელით”, აჯამებს Virginie Girod.
ფოტოგრაფმა David Hamilton-მა , რომელსაც მოგვიანებით ბრალად დასდეს მცირეწლოვანთა გაუპატიურება, 1973 წელს გამოსცა ფოტოგრაფიების ალბომი ძალიან პატარა მოდელებით, მაშინ როდესაც ფოტოგრაფმა Irina Ionesco-მ ეროტიკული ფოტოები გადაუღო თავის 4 წლის ქალიშვილს
.ზნე-ჩვეულებათა განთავისუფლების,”მინორიტარული სიყვარულის” უფლების სახელით დიდმა ფრანგულმა გაზეთმა Libération-მა დიდი ადგილი დაუთმო პედოფილიის მომხრეთა მოძრაობის დიდ ფიგურებს, მწერლებს Gabriel Matzneff-ს, Tony Duvert-ს და ფილოსოფოს René Schérez-ს, აზუსტებს précise Anne-Claude. Ambroise-Rendu, ჟურნალში Media Times .
1968 წელს გამოცემული გაზეთისთვის თვითცენზურა სრულიად უცხო რამე იყო, ის იბრძოდა ”ტოტალური თავისუფლებისთვის”, ამბობს ისტორიკოსი.
ჟურნალისტი Sorj Chalandon 2001 წელსაც ლაპარაკობდა იმაზე თუ როგორ უჭერდა მხარს პედოფილიის მომხრეთა მოძრაობას 1970-ან წლებში დიდი ფრანგული გაზეთიLibération.
ის აღწერდა იმ წლების გაზეთის რედაქციის სულისკვეთებას.” ყოველი აკრძალვა, თქმა იმისა რომ რაღაც დაუშვებელია აღიქმებოდა როგორც ძველი უსამართლო სამყაროს, ბოროტთა, მჩაგვრელთა, პატრონთა შეიარაღებული რაზმების, მოძალადე პოლიციის, კორუმპირებულთა სამყაროს ნაწილად.
დიდი ფრანგული გაზეთი Libération ბეჭდავდა განცხადებებს 12 წლის ბავშვებთან შეხვედრებზე, ამბობს Anne-Claude Ambroise-Rendu. დაიბეჭდა, მაგალითად, პედოფილის ასეთი წერილიც:მე ისევ ვისიამოვნებ მარტო არასრულწლოვანების სხეულით თუ მომწონს”., On peut lire dans ces pages ce message d’un homme qui se dit pédophile : “Je ne continuerai à jouir qu’avec des impubères, si cela me plaît.”
1981 წლის ივნისში გაზეთმა გამოაქვეყნა ინტერვიუ სხვა პედოფილთან რომელმაც აღწერა სექსუალური აქტი 5 წლის გოგონასთან. წერილს ქვია ”ბავშვური ალერსი””câlins enfantins” , ” ესაა საშინელი, თავზარდამცემი წერილი რომელიც არც იკითხება”, ამბობს Sorj Chalandon.
André Gide-ანდრე ჟიდმა ომი გამოუცხადა ყველაფერს რაზეც დგას დასავლური ცივილიზაცია-ოჯახს, ქრისტიანობას, ეკლესიას, ეროვნულ ტრადიციას, ” ოჯახებო მძულხართ” , განაცხადა მან თავის პროგრამულ თხზულებაში ” მიწიერი საზრდო”-Nourritures Terrestres. ” შენთვის ყველაზე საშიშია შენი ოჯახი, შენი ოთახი, შენი წარსული”, იქვე მიაწერა მან. ის აფრქვევდა სიძულვილს ყოველგვარი წიგნიერი კულტურის მიმართ
.როდესაც პედოფილია ბავშვთა თამაში იყოhttps://www.causeur.fr/pedophilie-gide-crime-morandais…Home Édition Abonné Quand la pédophilie était un jeu d’enfants… Quand la pédophilie était un jeu d’enfants…André Gide, 1947.ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ერთ-ერთი სიმბოლო, სახელგანთქმული ფრანგი ინტელექტუალი ანდრე ჟიდი სექსუალური განთავისუფლების სახელით იწონებდა პედოფილიას.
დღეს მოწონების ასეთი ყიჟინა აღარ ისმის და ეს კარგია.მაგრამ 40-ოდე წლის წინ მოდაში იყო ძალიან ახალგაზრდების სექსუალური განთავისუფლება. დიდად არ ფიქრობდნენ იმაზე რომ როგორც წესი ეს იყო გაუპატიურება. და იყო ნობელის პრემიის ლაურეატი პედოფილი ინტელექტუალი ანდრე ჟიდიც და მისთვის ნობელის პრემიის მიცემამ არავინ აღაშფოთა.ანდრე ჟიდი იყო ” ბერძნული სიყვარულის” აპოლოგეტიhttps://www.goodreads.com/book/show/81511.Corydonთხზულებას Corydon ანდრე ჟიდი თვლიდა თავისი წიგნებიდან ყველაზე მთავარ წიგნად. ის შედგება 4 დიალოგისგან ჰომოსექსუალობაზე და მის ადგილზე საზოგადოებაში. ის ანონიმურად და ნაწყვეტებად გამოქვეყნდა 1911-1920 წლებს შორის.Corydon -ის პირველი კომერციული გამოცემა იყო 1924 წელს საფრანგეთში და ანდრე ჟიდის გარდაცვალებამდე 1 წლით ადრე, 1950 წელს, აშშ-ში.ა
ნდრე ჟიდი აქ ამბობს რომ ჰომოსექსუალობა გავრცელებული იყო კულტურის და ხელოვნების თვალსაზრისით ყველაზე მოწინავე ცივილიზაციებში პერიკლეს დროის საბერძნეთიდან აღორძინების ხანის იტალი შექსპირის ხანის ინგლისამდე.მოგვიანო ხანის კრიტიკოსებმა მიჩქმალეს მაგრამ ლიტერატურა და ხელოვნება ჰომეროსიდან ტიციანამდე ლაპარაკობს აქილევსის და პატროკლეს ურთიერთობათა ნამდვილ ბუნებაზე.ვირგილიუსიც მისი პერსონაჟები კორიდონით და მწყემსი ალექსისით გვეუბნება რომ ყველაზე ფუნდამენტური ურთიერთობაა ჰომოსექსუალური ურთიერთობა.” ჩემი მეგობრები მეუნებიან რომ ეს წიგნაკი იმათგანაა რომლებიც ყველაზე ცუდი იქნებიან ჩემთვის”, დაწერა ანდრე ჟიდმა თავის თხზულება Corydon-ზე.ამ თხზულებაში
ანდრე ჟიდი ხოტბას ასხამს იმას რასაც უწოდებს პედერასტიას.ანდრე ჟიდი აქ ამბობს რომ ჰომოსექსუალობა ”ურანიზმი” ფართოდ გავრცელებული ბუნებრივი რამეა როგორც პირუტყვ ცხოველებში ისე მეტყველ ცხოველებში-ადამიანებში. და ჰეტეროსექსუალობა მისი თქმით არის კულტურული კონსტრუქცია,ისეთივე გამონაკლისი როგორი გამონაკლისიცაა ნაყოფიერი კავშირი.ავხორცობა კი მუდმივაა რომელსაც შეუძლია ყველანაირი ფორმის მიღება.ანდრე ჟიდის მიერ ნაქები პედერასტია არის ჰომოსექსუალობის ერთ-ერთი და არა ერთადერთი ფორმა.
ანდრე ჟიდი ხოტბას ასხავს ჰომოსექსუალობას და ანიჭებს მას ბერძნული სიტყვარულის წოდებას.მისი თქმით ეს ბოდიში ბერძნული სიყვარული გავრცელებულია დიდი კულტურის პერიოდებში პერიკლედან შექსპირამდე მიქელანჯელოს იტალიის გავლით.
La pédérastie შეესაბამება სექსუალობის გაღვიძებას ბიჭებში რაც დაახლოებით 18 წლამდე რჩება ” ზუსტი მოთხოვნის გარეშე”.ეს გაურკვევლობაუფროსთან კავშირის წყალობით იქცევა ინიციაციად..
Dolto ანადგურებს ჟიდს პედოფილიის მიმღები კულტურები დღევანდელი შეხედულებების საწინააღმდეგოდ ბავშვებს და მოზარდებს თვლიან მდაბალი რანგის არსებებად.
სიტყვები მრავლისმთქმელია. კულტურა რომელიც სამაგალითოა ანდრე ჟიდის აზრით სიტყვით païs აღნიშნავს როგორც ბიჭს ისე მონას, ახალგაზრდა მონას რაც აჩვენებს იმას რომ მონის მდგომარეობა გავს ბავშვის მდგომარეობას. ორივეს ყავს ბატონი, ორივე უპასუხისმგებლოა, მათ არ აკისრიათ პასუხისმგებლობა ისინი არ არიან დამნაშავენი თამაშებში რომლის ობიექტები არიან.
დღევანდელი საზოგადოება უფრო და უფრო უარყოფს ანდრე ჟიდის პედერასტულ უტოპიას”
1893 წელს ანდრე ჟიდმა პირველად იმოგზაურა ტუნისში და ამან მკვეთრი გარდატეხა მოახდინა მის ცხოვრებაში და შემოქმედებაში.მასზე უდიდესი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩრდილოეთი აფრიკის ბუნებამ. უზარმაზარმა ცარიელმა პლაჟებმა, თვალისმომჭრელმა ცამ და ზღვამ, ეგზოტიკურმა ნაყოფებმა. ახალგაზრდა ჟიდის იმედგაცრუება და დარდი შეცვალა ტკბობამ ყველაფერი მიწიერით წარსულზე და მომავალზე დაუფიქრებლად.
მან იფიქრა ხომ ხილული მატერიალური სამყარო არის სასიამოვნო რამეების საწყობი და არა ცოდვილი ადამიანის უსაქციელობის გამო ბოროტებაში მწოლიარე ქვეყნიერება როგორც ამას ამბობს ქრისტიანობა.
ეს ახალი დამოკიდებულება ხილული მატერიალური სამყაროს მიმართ აისახა პატარა წიგნაკში ” მიწიერი საზრდო” // 1897// Les nourritures terrestres//. ამ ხილვამ გადარია მეოცე საუკუნის ევროპა.
ამ წიგნით ანდრე ჟიდი ხოტბას ასხამს ადამიანის განთავისუფლებას ასე ვთქვათ ბურჟუაზიული მორალისგან ანუ ქრისტიანული საზოგადოების უმაღლესი ღირებულებების და იდეალების, მამა-პაპათა ცხოვრების წესის უარყოფას.
ამბობს რომ კარგია ყველაფერი რაც სასიამოვნოა ადამიანისთვის. ანუ უნდა უარყო ოჯახიც, სკოლაც, საზოგადოებაც, სახელმწიფოც, ეკლესიაც, სკოლაც, მორალიც როგორც იძულების და ჩაგვრის ინსტრუმენტები…
ანდრე ჟიდი მის თანამედროვე ევროპას ხედავდა როგორც ინდივიდის მჩაგვრელ საზოგადოებას და აფრიკას კი როგორც ბედნიერ, მხიარულ, მზიან მხარეს.იმდროინდელი ანდრე ჟიდის ყურადღების ცენტრშია პიროვნება და ჟიდის წარმოდგენა პიროვნებაზე მკვეთრად განსხვავდება წარმოდგენისგან რომელიც პიროვნებაზე ჰქონდა 1890-ანი წლების ლიტერატურას.ანდრე ჟიდისთვის მთავარი იყო მისი აზრით ადამიანის შემბოჭველი იმდროინდელი ევროპული ტრადიციებისგან, რელიგიისგან.. ყველაფერი ეს ანდრე ჟიდის აზრით სჭირდება მარტო სუსტებს. ძლიერი ადამიანი ყველაფერს მიაღწევს მარტო საკუთარ ძალებზე დაყრდნობით.ანდრე ჟიდს ესმის რომ ადამიანის ასეთი განთავისუფლება მსხვერპლს მოითხოვს მის ირგვლივ მყოფთაგან, მაგრამ ძლიერი ადმიანი უნდა წავიდეს ამაზე. 1890-ან წლებში საფრანგეთში ვრცელდებოდა ფრიდრიხ ნიცშეს იდეები და ანდრე ჟიდი განიცდიდა მათ გავლენას.მ противопоставляются им меркантильному буржуазному Baudrillard – La société de consommation (1970)LA SOCIÉTÉ DE CONSOMMATION (1970)Jean Baudrillard est un sociologue et philosophe français (post-structuralisme, marxisme économique, 1929-2007)Dans ce livre, Baudrillard montre comment toutes nos relations sociales sont de plus en plus structurées par la consommation généralisée.L’homme ne consomme plus pour satisfaire des besoins, mais pour se différencier. Cette course à la différenciation a pour effet une individuation généralisée qui rend les hommes semblables en évacuant de plus en plus leurs singularités par nature contradictoires.Ainsi plongé au milieu d’un monde d’objets et de services, l’homme tend à devenir objet, à devenir fonctionnel.Pour qu’il y ait consommation, la société doit détruire tout ce qu’elle produit. Elle ne détruit pas que les objets, mais aussi les structures historiques et culturelles. Une fois détruites, ces dernières sont reproduites de façon factice par le pouvoir des signes.En somme, la société de consommation en vient inévitablement à “maquiller” l’homme, et à détruire en lui tout ce qu’il y a de véritable.Le plus bel objet de consommation : le corpsLe corps est devenu objet de salut, il s’est substitué à l’âme. Dans toutes les cultures, le mode de la relation au corps reflète le mode de la relation aux choses et aux autres. Dans la société capitaliste, le statut général de la propriété privée s’applique au corps, au social.Les clés secrètes de votre corpsJadis c’était l’âme qui enveloppait le corps, aujourd’hui c’est la peau qui l’enveloppe. Non la peau comme nudité, mais la peau comme vêtement de prestige et résidence secondaire.Le corps, devenu le plus bel objet de sollicitude, monopolise à son profit toute l’affectivité. Cet investissement narcissique censé libérer et accomplir est en fait un investissement de type efficace, concurrentiel, économique.Le corps est investi pour le faire fructifier, on gère son corps comme un patrimoine.Le corps devient l’objet d’un travail d’investissement obsessionnel qui, derrière le mythe de libération dont on veut bien le couvrir, constitue sans doute un travail plus profondément aliéné que l’exploitation du corps dans la force de travail.La beauté fonctionnelleDans ce processus de sacralisation du corps comme corps fonctionnel, la beauté et l’érotisme sont deux leitmotiv majeurs. La beauté est devenue pour la femme la qualité fondamentale, impérative. La beauté est un matériel de signes qui s’échangent. La beauté fonctionne comme valeur signe.L’érotisme fonctionnelC’est la sexualité aujourd’hui qui oriente la « redécouverte » et la consommation du corps. L’érotique est la dimension généralisée de l’échange dans nos sociétés. C’est-à-dire que dans le corps érotisé, c’est la fonction sociale d’échange qui prédomine. L’impératif érotique n’est donc qu’une variante de l’impératif fonctionnel. La vérité du corps, c’est le désir. Mais puisque le désir est manque, il n’est pas montrable. L’exhibition la plus poussée ne fait ainsi que souligner encore plus le désir comme absence.Principe de plaisir et forces productivesLe corps fait vendre. La beauté fait vendre, l’érotisme fait vendre. C’est ce qui oriente tout le processus historique de “libération du corps”. Le corps doit, comme la force de travail, être libéré, émancipé, pour pouvoir être exploité rationnellement à des fins productivistes.Il faut que l’individu se prenne lui-même comme objet, comme le plus beau des objets, comme le plus précieux matériel d’échange, pour que puisse s’instituer au niveau du corps déconstruit, au niveau de la sexualité déconstruite, un processus économique de rentabilité.Le corps est-il féminin ?C’est sur la femme que s’orchestre ce grand mythe esthétique/érotique. La femme et le corps ont partagé la même servitude tout au long de l’histoire occidentale. Voilà pourquoi l’émancipation de la femme et l’émancipation du corps sont liés. Mais la femme autrefois asservie en tant que sexe est aujourd’hui “libérée” en tant que sexe. La confusion est donc la suivante : à mesure que la femme se libère, elle se confond de plus en plus avec son propre corps. En fait, la femme apparemment libérée se confond avec le corps apparemment libéré. On donne à consommer de la femme aux femmes, des jeunes aux jeunes.En confondant la femme et la libération sexuelle, on les neutralise l’une par l’autre. La femme se consomme à travers la libération sexuelle, et la libération sexuelle se consomme à travers la femme.Quand une société est coupée de son passé et sans imagination sur l’avenir, elle se décompose et renaît alors au monde presque pur des pulsions. La société isole chacun en l’obsédant. On cherche alors le profit immédiat dans la sexualité. En s’exacerbant, la sexualité devient anxieuse d’elle-même. La censure n’est plus instituée, elle devient censure intériorisée.L’escalade de l’érotisme et la libération sexuelle n’ont rien à voir avec le dérèglement des sens. Cela compose seulement une ambiance collective où la sexualité devient en fait une affaire privée, c’est-à-dire férocement consciente d’elle-même, narcissique et ennuyée d’elle-même.Les publicitaires jouent la sexualité pour mieux vendre, et les gens jouent la libération sexuelle contre la dialectique menaçante de la totalité.https://www.coupdepouce.com/…/ami-sexuel-ou-fuck-friend…ex and the City ou Sexe à New York (au Québec) est une série télévisée américaine créée par Darren Star et diffusée entre le 6 juin 1998 et le 22 février 2004 sur HBO.En France, la série est diffusée à partir du 28 août 1999 sur Téva, puis à partir du 18 octobre 2000 sur M6, au Québec, à partir du 4 février 2000 sur Séries Plus1, en Suisse sur la TSR et en Belgique sur AB3.Plus qu’une simple série culte des années 1990, Sex and the City a été une véritable révolution dans le monde télévisuel. La preuve par 5 leçons de vie que l’on a apprises avec Carrie, Miranda, Charlotte et Samantha.ASex and the City, c’est probablement la série la plus révolutionnaire et culte des années 90. Avec un humour décomplexé, les quatre personnages n’hésitent pas à relater (sans langue de bois) leurs expériences avec les hommes, qu’elles soient bonnes ou mauvaises. S’il y a une leçon à retenir : les femmes aussi ont une vie sexuelle et peuvent le faire savoir. Plans à trois, orgasme, vibromasseurs… Rien n’est occulté, tout est exprimé. On peut dire que Sex and the City est devenu, en quelques années, un véritable manuel du sexe de plusieurs générations.”Les mecs mignons ne sont pas des bons coups car ils n’ont pas besoin de s’en donner la peine.” – Carrieლენინის ბოლშევიკებმა თქვეს რომ სიყვარული არ არსებობს, ოჯახი კი ბურჟუაზიული გადმონაშთია, ციხეა სადაც მხეცი ქმარი ამწყვდევს და აწამებს. სექსი კი არის ისეთივე ბუნებრივი მოთხოვნილება როგორც წყურვილი და ისიც უნდა დაკმაყოფილდეს ისევე იოლად როგორც სვავ ჭიქა წყალს. 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურა რევოლუციამ გააცოცხლა ასეთი ლენურ-სექსუალური ბოლშევიზმი. გაჩნდა უგულოდ და უსიყვარულოდ ხვევნა კოცნა პროშტნის დაქალ-ძმაკაცების ფიგურები. fuck friend, le phénomène semble prendre de l’ampleur. Les adolescents ne sont plus les seuls à avoir des relations sexuelles de façon régulière avec une personne sans entretenir de sentiments amoureux. Les trentenaires et les quadragénaires très engagés professionnellement et trop débordés pour chercher l’amour ont rejoint les rangs des adeptes de l’amitié sexuelle, remarquent les sexologues. À leurs côtés, il y a ceux qui ont peur de s’engager, ceux qui ont souffert d’une relation passée et qui ne veulent pas revivre cette douleur, et ceux qui sont persuadés qu’ils peuvent se suffire à eux-mêmes, remarque Sophie Brousseau, sexologue à la Clinique Amis-Maux, à Québec «Dans certains cas, ça va combler un besoin, donner l’impression d’exister ou aider à traverser une peine d’amour.»Les amis sexuels n’accumulent pas les histoires d’un soir. Ils misent plutôt sur la régularité et une forme de sécurité. Une façon de se laisser aller, sans se mettre en danger. Ils cherchent le plaisir, une certaine complicité, mais sans les sentiments amoureux, la jalousie ou les tracas quotidiens. Le compagnon de lit ne connaît pas les amis ni la famille et n’est pas un confident.https://www.thelocal.de/…/100-people-die-in-germany…8 February 2018 გერმანიაში ყოველ წელს 100 ადამიანი კვდება სახიფათო სექსუალური პრაქტიკების გამო.Bundesrepublik-ში ყოველ წელს 100 კაცი შემთხვევით კვდება მასტურბაციის სახიფათო პრაქტიკების გამო. დაღუპვის ყველაზე გავრცელებული მიზეზია ჟანგბადის ნაკლებობა სექსუალური კმაყოფილების ძიების პროცესში.შარშან წლის ბოლოს Hesse-ში, მის სარდაფში ნახეს მკვდარი კაცი. გამომძიებელთა თანახმად კაცი გაგუდული იყო.მკვდრის სხეულის, მათ შორის კისრის ირგვლივ, ჯაჭვები იყო და არ ყოფილა გარეშე ძალადობის არანაირი ნიშანი.ფიქრობენ რომ ის მოკვდა ავტოეროტიული სიკვდილით ჟურნალი journal Bild-ის თანახმად იქვე იყო პორნოგრაფიული სურათები.მკვლევარი ლეგისტი Harald Voß ამბობს რომ ჟანგბადის მოკლება უძლიერესი ორგაზმის ძიებაში არის ავტოეროსით სიკვდილის ყველაზე გავრცელებული მიზეზი.Voß ფიქრობს რომ მილიონ გერმანელში 1-2 შემთხვევითი სექსუალური აქტივობის დროს ხდება ხოლმე მაშინ როდესაც სტიმულირების გასაუმჯობესებლად იყენებენ რაღაც აპარატს ან აქსესუარს.გერმანიაში ავტოეროტულად ყოველ წელს კვდება სულ მცირე 80-100 კაცი.მეტისმეტად ბევრია შემთხვევები რომლებსაც არ გვატყობინებენ, დაუმატა Voß-მა, რომელმაც ბოლო 30 წელში გამოიკვლია მხოლოდ 5 შემთხვევა. ასეთი შემთხვევები ხშირად უცნობია ,მაგ., უბრალოდ იმიტომ რომ გარდაცვლილის ახლობლებს სცხვენიათ.Voß ამბობს რომ ავტოეროტულად ძირითადად კვდებიან კაცები, მაგრამ მასტურბაციისგან კვდებიან ქალებიც თუმცა ისინი უფრო ფრთხილები არიან და ამიტომ ნაკლებად იხოცებიან.Frankfurter Rundschau-ს ცნობით Hambourg-ში თვითეროსით მკვდარი კაცი დაფარული იყო ყველის ნაჭრებით, სხეულზე მას ედო ქალის რეიტუზი, ეცვა საწვიმარი და წყალქვეშა სკაფანდრი ის ასე იჯდა თავზე ტომარაჩამოცმული ანთებული გამათბობელი აპარატის წინ. ასეთ სისულელემდე ქალი არ მიდის ხოლმე.Hambourg-ის ლეგალური მედიცინის ინსტიტუტმა გამოიკვლია ავტოეროსით 40 შემთხვევითი სიკვდილი ჩრდილოეთ გერმანიაში. ყველა დაღუპული იყო 13-79 წლის ბიჭი და მამაკაცი. Voß – ასეთ სექსუალურ უსაქციელობას არ აქცევენ სათანადო ყურადღებას. ადამიანმა გონება შეიძლება უფრო ადრე დაკარგოს ვიდრე მოსალოდნელია. არადა ადამიანებს ნაწილობრივ იზიდავს სწორედ პოტენციალური საფრთხის გრძნობა.სხვა ცნობილ შემთხვევებს შორისაა ამერიკელი მსახიობი David Carradine რომელიც 2009 წელს დამხრჩვალი ნახეს რაღაც კარადაში და INXS-ის მომღერალი Michael Hutchence რომელიც 1997 წელს ქამრით მომხრჩვალი ნახეს რომელიღაც სასტუმროს რომელიღაც ოთახში.ფიქრობენ რომ Hutchence ავტოეროტულად მოკვდა, მაგრამ საქმე ბნელია.რაც შეეხება Carradine-ს ითქვა რომ ის „ნასიამოვნები“ მოკვდა…აღმოსავლეთი ევროპის ძველ ანტიკომუნისტ დისიდენტებს სულაც არ მოსწონთ ასეთი ინდივიდუალიზმი და ლიბერალიზმი. ისინი იბრძოდნენ კომუნიზმის მიერ გათელილი ენის, მამულის და სადრწმუნოების აღსადგენად და არა ამიშთვიs.http://sites.middlebury.edu/hamilton/legutko/https://thepointmag.com/politics/the-demon-in-democracy/ ”სოლიდარობის” და ლეხ ვალენსას პოლონეთი ისევ გრვინავს. ის ამბობს რომ კომუნიზმის უარყოფა არ ნიშნავს ნიჰილისტური ცინიკურ-ლიბერტარული დღევანდელობის მიღებას.პროფესორი რიჩარდ ლეგუტკო არის ერთ-ერთი მთავარი პოლონელი ფილოსოფოსი. ის დიდხანს იყო პოლონეთის უძველესი და ყველაზე პრესტიჟული უმაღლესი სასწავლებელი იაგელონის უნივერსიტეტის პროფესორი. ის იყო არჩეული პოლონეთის სენატში და იყო განათლების მინისტრი,შემდეგ კი სახელმწიფო მდივანი. ის ეხლა არის ევროდეპუტატი და 2017 წლიდან ევროპელი რეფორმისტი კონსერვატორების ჯგუფის თანათავმჯდომარე.მან 2016 წელს გამოაქვეყნა წიგნი ” დემონი დემოკრატიაში: ტოტალიტარული ცდუნებები თავისუფალ საზოგადოებებში”. ამ წიგნმა ძალიან გააღიზიანა ლიბერალ-ლიბერტარები, ფემინისტ-ლგბტ-ანარქისტები და სხვა ავანგარდისტი პროგრესისტები და მას დიდი გამოხმაურება არ მოყოლია. კოსმიური სკანდალის ატეხვას გაჩუმება და მიჩუმათება არჩიეს.UN LIVRE DÉRANGEANT QUI A EU BIEN PEU D’ÉCHOSTHE DEMON IN DEMOCRACY : TOTALITARIAN TEMPTATIONS IN FREE SOCIETIESRYSZARD LEGUTKO (Encounter Books, 200 p., USA, Mai 2016)პოლონელმა კონსერვატორმა, ჯერ კიდევ კომუნიზმის დროს კომუნიზმთან მებრძოლმა და კომუნიზმის დროს იატაკვეშა ჟურნალის გამომცემელმა, დიდი ბრიტანელი კონსერვატორი როჯერ სკრატონის მოწაფემ და მეგობარმა რიჩარდ ლეგუტკომ ამ წიგნში გამოიკვლია ლიბერალური დემოკრატიის მსგავსება კომუნიზმთან. და ლიბერალური დემოკრატია იმ სახით რა სახეც მან მიიღო ბოლო ათწლეულებში. ეს არაა ლენინის თუ მაოს წიგნების მსგავსად დასაზუთხი რამე. შეიძლება გარკვეულ საკითხებზე თქვენი აზრიც გქონდეთ, მაგრამ ბატონი რიჩარდ ლეგუტკო მთავარ რამეებში არ ცდება. ბატონი რიჩარდ ლეგუტკო გვაცნობს ყოფილი კომუნისტური ქვეყნების თავისებურებებს და გაუგებრობებს რომლებსაც ისინი აჩენენ.ბატონმა რიჩარდ ლეგუტკომ შეამჩნია რომ ლიბერალ-დემოკრატი ძალიან გავს მაუზერით შეიარაღებულ ბოლშევიკ კომისარს. ორივეს თავისი თავი გონია დებილი და არაფრის მაქნისი ბეჩავი ხალხისგან გამორჩეული ყოვლისმცოდნე ელიტა . ორივეს სწამს რომ სამყარო გადარჩება და მიწიერი სამოთხე იქნება მარტო მაშინ თუ კი მთელი კაცობრიობა ივლის მათ მიერ ნაჩვენები გზით.Ryszard Legutko-მ იცხოვრა კომუნისტურ პოლონეთში, კარგად დაინახა თუ რა არის კომუნისტური რეჟიმი, გამოსცა იატაკვეშა ჟურნალი და წვლილი შეიტანა კომუნიზმის დამხობაში. მოკლედ საინტერესო, ჭკვიანი და გამოცდილი პიროვნებაა და საჭიროა მისი აზრის გათვალისწინება.ბერლინის კედლის დამხობის და მისი დამსახურებითაც თავისუფლების დაბრუნების შემდეგ რიშარდ ლეგუტკო გააოგნა იმან რომ ლიბერალ-ლიბერტარულ დემოკრატიას დისიდენტებზე უკეთესად მოერგნენ კომუნისტური რეჟიმის ძველი მსახურები, გადაღებილი კომუნისტები რომლებსაც ბევრად უფრო დიდ პატივს სცემენ ვიდრე კომინიზმთან ძველ მებრძოლ დისიდენტებს,. მან გადაწყვიტა ღვაწლმოსილი კომუნისტების ლიბერალ-ლიბერტარულ დემოკრატიასთან შესანიშნავად მორგების მიზეზების შესწავლა.ასე მოხდა რომ პოლონეთის 1995 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებში ლეხ ვალენსას შემდგომ პრეზიდენტად არჩიეს ყოფილი კომუნისტი ალეკსანდრ კვასნიევსკი.ეს ტიპი კი შესანიშნავად იყო მოკალათებული კომუნისტური პოლონეთის კომუნისტურ ელიტაში. მან კარიერა გააკეთა პოლონეთის სტუდენტთა სოციალისტურ კავშირში, ოფიციალურ კომუნისტურ პროფკავშირში.შემდეგ კი ის იყო ახალგაზრდა კომუნისტი მინისტრი. პოლონეთში კიდევ იყო დამოუკიდებელ სტუდენტთა ასოცია რომელსაც დევნიდა კომუნისტური მთავრობაც კვასნიევსკის სტუდენტთა ოფიციალური სინდიკატიც. დამოუკიდებელ სტუდენთა ასოციაციისწევრებს აპატიმრებდნენ და რიცხავდნენ უნივერსიტეტებიდან მაშინ როდესაც კვასნიევსკი და მისი კოლეგები ტკბებოდნენ კომუნისტური ელიტის პრივილეგიებით.მოკლედ, 1990-ანი წლების თავისუფალ პოლონეთში კომუნისტური რეჟიმის სამსახურით გამოჩენილი ტიპები გადაიღებნენ ლიბერალ-დემოკრატებად და სარგებლობდნენ ყველა სოციალური და პოლიტიკური უპირატესობით რაც მათ აძლევდაწარმატების მოპოვების საშუალებას.ალბათ ამან გაამწარა პოლონეთში დღეს ხელისუფლებაში მყოფი ძალიან კონსერვატული პარტია სამართალი და მართლმსაჯულება-ს მხარდამჭერი პოლონელები…პოლონელი ფილოსოფოსი, ანტიკომუნისტი, ყოფილი მინისტრი და ეხლა ევროდეპუტატი რიშარდ ლეგუტკო-Ryszard Legutko გამოცდილებით ასკვნის რომ კომუნიზმი და ლიბერალიზმი ამოდიან ერთი და იგივე წყაროებიდან. მან ეს ახსნა წიგნში ” ეშმაკი დემოკრატიაში”. როგორც კომუნიზმი ისე ლიბერალიზმი ამბობენ რომ თაობების მიერ შექმნილი საზოგადოება და ისტორიული , ხანგრძლივი ისტორიის მქონე ინსტიტუტები უვარგისი მავნე არასრულყოფილი მანკიერი რამეა. ის ადამიანებს უკარგავს ისტორიული საზოგადოების და ინსტიტუტების პატივისცემის გრძნობას.როგორც კომუნიზმი ისე ლიბერალიზმი ამბობენ რომ წინაპართა სიბრძნე მავნე არარაობაა ლენინის თუ ჰაიეკის იდეებთან შედარებით. ლენინს და ბოლშევიკებს უნდოდათ პროლეტარიატად შენიღბული პარტიის დიქტუტურის დამყარება.ენინი ამბობდა რომ მიზანი ამართლებს საშუალებას, რომ მიზნის მისაღწევად კარგია ულმობელი სისხლისღვრა და ტერორიც. ლენინის და პინოჩეტის ეს ლოღიკა უდევს საფუძვლად ნობელის პრემიის ლაურეატი გორბაჩოვის პერესტროიკას და ბორის ელცინის ლიბერალიზმს.ნეოლიბერალების კუმირი ფრიდრიხ ოგიუსტ ფონ ჰაიეკი – Friedrich Hayek (1899-1992)ფრიდრიხ ფონ ჰაიეკი – 20-ე საუკუნის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ეკონომისტი და ფილოსოფოსი. ლუდვიგ ფონ მიზესის შემდეგ ჰაიეკი ითვლება ეკონომიკის ავსტრიული სკოლის წამყვან წარმომადგენლად.ხოდა ნეოლიბერალების კუმირი ფრიდრიხ ფონ ჰაიეკი იყო ჩილიელი დიქტატორი ფინოჩეტის ფანი და აპოლოგეტი. გავიხსენოთ რომ 1973 წელს სამხედრო სახელმწიფო გადატრიალებით ხელისუფლებაში მოსულმა დიქტატორმა პინოჩეტმა მოახდინა ჩილის ეკონომიკის ძლიერი ლიბერალიზაცია, აღადგინა ვაჭრობის თავისუფლბა და გაუხსნა ჩილი საერთაშორისო კონკურენციას. მაგრამ მან ეს გააკეთა ადამიანის უფლებათა საშინელი დარღვევებით, ოპოზიციის ულმობლად გათელვით. ჩილის ასობით ათასი მოქალაქე გაიქცა მაშინ ჩილიდან.აი ასეთი დიქტატორის მეხოტბე იყო ნეოლიბერალების კუმირი და ნობელის პრემიის ლაურეატი ფრიდრიხ ფონ ჰაიეკი.” ლიბერალი დიქტორი მირჩევნია ლიბერალიზმის არმქონე დემოკრატიულ მთავრობას”, უთხრა მან ჩილის ყოველდღიურ გამოცემა El Mercurio-ს 181 წლის 12 აპრილს.https://larspsyll.wordpress.com/…/hayeks-endless-love…/ an interview to a Chilean newspaper in 1981, Friedrich von Hayek gave the following remark on Pinochet :” გრძელვადიან პერსპექტივაში მე ვარ დიქტატურათა ტოტალური მოწინააღმდეგე.მაგრამ გარდამავალ პერიოდში დიქტატურა შეიძლება იყოს აუცილებელი, საჭირო სისტემა.ზოგჯერ ქვეყნისთვის აუცილებელია გარკვეული დროით დიქტატურის ამა თუ იმ ფორმის დამყარება.დიქტატორმა შეიძლება მართოს ქვეყანა ლიბერალურად.შესაძლებელია რომ დემოკრატიამ ქვეყანა მართოს ლიბერალიზმის გარეშე.მე ლიბერალი დიქტატორი მირჩევნია ლიბერალიზმის არმქონე დემოკრატიულ მთავრობას. ჩემი აზრით ჩილიში ეხლა ხდება დიქტატორული მთავრობიდან ლიბერალურ მთავრობაზე გადასვლა. ამ გარდამავალ პერიოდში შეიძლება აუცილებელი იყოს დიქტურის გარკვეული ელემენტების შენარჩუნება არა მუდმივად არამედ დროებითი გადაწყვეტის სახით.მოკლედ ბოლშევიკებსაც და ნეოლიბერალებსაც უყვართ დიქტატურა. ნეოლიბერალ ჰაიეკს არ დაუზუსტებია თუ რამდენი ხანი შეიძლება იყოს მისი საყვარელი დიქტატურა ხოდა მისი მიმდევარი ბორის ელცინის, გაიდარის და ჩუბაისის მიერ დამყარებული საბაზრო ბოლშევიზმი-დიქტატურა დღესაც გრძელდება.http://sites.middlebury.edu/hamilton/legutko/https://thepointmag.com/politics/the-demon-in-democracy/ ”სოლიდარობის” და ლეხ ვალენსას პოლონეთი ისევ გრვინავს. ის ამბობს რომ კომუნიზმის უარყოფა არ ნიშნავს ნიჰილისტური ცინიკურ-ლიბერტარული დღევანდელობის მიღებას. კომუნიზმის დამხობამდე არსებულ პოლონეთზე ლაპარაკისას პოლონელი კონსერვატორი ევროპარლამენტარი ფილოსოფოსი წერს რომ დღეს მოარული აზრების საწინააღმდეგოდ პოლონურ ანტიკომუნისტურ მოძრაობას ცოტა რამე თუ ქონდა საერთო ლიბერალურ დემოკრატიასთან. პოლონურ ანტიკომუნისტურ მოძრაობას, სოლიდარობას ასულდგმულებდა პატრიოტიზმი, ნაციზმის და კომუნიზმის მიერ გათელილი ისტორიული პოლონეთის აღდგენის სურვილი, ეროვნული ტრადიციისადმი ერთგულება, ჭეშმარიტების და სამართალის ძიება და არა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის იდეები. და პოლნური ანტიკომუნისტური ეროვნული მოძრაობისთვის უდიდესი მნიშვნელობა ჰქონდა რელიგიას. ამიტომ იქცა იმდროინდელი პოლონეთის ლიდერად წარმოშობით პოლონელი რომის პაპი იოანე პავლე მეორე. ძველი გმირები წარმოადგენდნენ ერს, ტრადიციას, რელიგიას ანუ ყველაფერ იმას რასაც მტრულად უყურებს თანამედროვე ლიბერალური დემოკრატია.პოლონელი კონსერვატორი ევროპარლამენტარი რიჩარდ ლეგუტკო დღესაც ცხოვრობს როგორც დისიდენტი და იცავს ერს,ტრადიციას, რელიგიას.ეს ხდება მაშინ როდესაც მსოფლიო გაივსო პორნოგრაფიით გამოთაყვანებული თაობებით, ნიჰილისტებით, სატანისტებით, ისლამისტ-ჯიჰადისტებით და სხვა გიჟებით. როდესაც იწვის პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი და სხვა ეკლესია-კათედრალები, როდესაც სატანისტები და ჯიჰადისტები ხოცავენ მღვდლებს….1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლისულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულსსექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »//Sex and drugs and rock and rollIs all my brain and body needSex and drugs and rock and rollAre very good indeed//არ გვინდა არც ოჯახი, არც წინაპრები და შთამომავლები, არც სამშობლო, არც ღმერთის და მოყვასის სიყვარული. გვინდა მარტო სექსი,ნარკოტიკები, როკენროლი და მეტი არაფერი. ამას მღერიან 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ სექსუალური რევოლუციის იდეოლოგების და აქტივისტების ბრბოები. აი ამ პირობებში იცავს ერს, ტრადიციას და რელიგიას პოლონელი რიჩარდ ლეგუტკო.გაუმარჯოს რიჩარდ ლეგუტკოს.მოდერნიზაციის ორ უდიდეს სისტემად ითვლებიან კომუნიზმი და ლიბერალური დემოკრატია.არც ერთს არ უნდა არსებული დ ძველი, ტრადიციული. ორივეს უნდა სიახლე, ახალი. ორივე წარსულს და ტრადიციულს უარყოფს როგორც საეჭვო ხარახურას. როგორც კომუნიზმს ისე ლიბერალურ დემოკრატიას უნდათ მათი აზრით უვარგისი და არასრულყოფილი წარსულის მოსპოა და მისი შეცვლა ახალი სრულყოფილი უნაკლო საზოგადოებით.როგორც კომუნისტების ისე ლიბერალ დემოკრატების აზრით საჭიროა ყველაფრის, როგორც ტექნიკა-ტექნოლოგიის ისე სოციალური და კულტურული გარემოს, სოციალური სტრუქტურების, მორალის, სწავლა-განათლების, აზროვნების, ხელოვნების მოდერნიზაცია.et la modernisation permet une intrusion profonde dans les structures sociales existantes, dans la façon de penser des gens. La tentation de créer non seulement un nouveau type de société, mais aussi un nouveau type d’êtres humains et un nouveau type de relations humaines est née. Les communistes et les libéraux-démocrates, comme tous les modernisateurs enthousiastes, sont dépassés et ne ressentent que du mépris pour les barrières, les limites, les restrictions naturelles, les tabous, les normes historiquement fondées. Les communistes ont essayé d’inverser le cours des fleuves de Sibérie, les libéraux-démocrates ont essayé de redéfinir le mariage et la famille.. Les deux systèmes ont en commun la même anthropologie réductrice, qui réduit l’être humain à de simples caractéristiques : des créatures plutôt plates sans dimension métaphysique. Dans les deux systèmes, l’anthropologie est égalitaire. L’égalité est considérée comme une condition naturelle ; non seulement l’égalité des personnes, mais aussi l’égalité de la conscience humaine, ou de l’âme humaine, dans laquelle il n’y a plus de distinction entre ce qui est supérieur et ce qui est inférieur. C’est une philosophie de l’homme ordinaire, par opposition à une philosophie de l’homme noble, que l’on retrouve chez Aristote ou chez Ortega y Gasset. L’ordinaire signifie qu’aucune aspiration supérieure n’est inscrite dans la nature humaine ; si de telles aspirations caractérisent certaines personnes, c’est un fait contingent, pas un critère nécessaire de l’humanité. Le problème de la banalité ainsi comprise est qu’elle conduit à la conformité et à l’uniformité. Tocqueville a été l’un des premiers à s’en rendre compte. L’ordinaire, à son tour, engendre habituellement une étroitesse de perspective. Et l’étroitesse de la perspective implique l’autosatisfaction, ce qui exclut la propension à prendre en considération tout autre facteur externe et à consulter tout autre tribunal que le sien. Le communisme et la démocratie libérale ont été et sont, en d’autres termes, les systèmes de l’homme ordinaire, ordinaire. Cela ne contredit pas la propension à l’arrogance des deux systèmes. L’homme ordinaire peut être un tyran écrasant, surtout lorsqu’il croit qu’il vit dans le meilleur des systèmes politiques et que ce système, et rien d’autre, est la plus haute autorité en matière de ce qui est bien et ce qui est mal.UN LIVRE DÉRANGEANT QUI A EU BIEN PEU D’ÉCHOSTHE DEMON IN DEMOCRACY : TOTALITARIAN TEMPTATIONS IN FREE SOCIETIESRYSZARD LEGUTKOhttps://www.polemia.com/vers-une-societe-dans-laquelle…/…Bien sûr, cela emporte destruction de l’ordre ancien, dans tous ses aspects : « la démocratie libérale est considérée comme incomplète et en échec si les écoles y respectent la morale traditionnelle et l’autoritarisme culturel. » (p. 192).Et c’est bien ce que nous vivons ici et maintenant, avec l’ordre moral anti-discriminatoire, ses organisations internationales (ONU, Union européenne) ses lois, ses juges, sa police, ses médias, ses intellectuels méprisables (« lumpen-intelligentsia[ii] ») et ses délateurs qui sont « comme autant de Pavel Morozov contemporains[iii]. » (p. 213).Vers les mêmes lendemains qui chantent…Deux régimes, mais un seul et même progressisme. « Le communisme et la démocratie libérale sont deux régimes qui cherchent à modifier la réalité pour le meilleur (…) Tous deux se nourrissent de la croyance selon laquelle le monde tel qu’il va est intolérable et qu’il faut le changer. » (p. 27). D’où la scie commune à tous nos politiciens de conjuguer le verbe réformer à tous les temps et tous les modes…Si, là hier, ici maintenant, nous sommes en plein totalitarisme, c’est que « Le communisme et la démocratie libérale sont … perçus de l’intérieur comme n’ayant pas d’alternative » (p. 96). Aussi n’y a-t-il pas à proprement parler de liberté de pensée dans un tel système qui ment quant il célèbre le « dialogue », le « débat » et le « respect mutuel ». En effet, note le professeur Legutko « on peut constater que le dialogue en démocratie libérale prend une tournure fort particulière puisque son unique objet est de maintenir la domination de la pensée unique. » (p. 204). Pas d’alternative !La soi-disant démocratie libérale qui promet la félicité et les lendemains qui chantent, comme le communisme, a une supériorité redoutable sur le frère soviétique, c’est d’emporter l’assentiment des populations, pour une très large part. L’auteur doit alors admettre, consterné, que là où l’État communiste devait imposer « ses intrusions … par la force …, dans l’État démocratique libéral l’origine de cette intrusion croissante se trouve chez les citoyens eux-mêmes, en tant qu’individus et en tant que membres de groupes aspirant à obtenir des privilèges. » (p. 134).Le communisme sociétal met l’individu narcissique, libéré des liens familiaux et nationaux, au centre de la société. Il le flatte et, pour s’assurer de son assentiment, le fait s’abîmer dans la frivolité. « Dans le monde contemporain, le divertissement n’est pas simplement un passe-temps ou un style de vie, mais une substance qui imprègne tout : les écoles et les universités, l’éducation des enfants, la vie intellectuelle, l’art, la moralité et la religion (…) Le divertissement ne signifie pas simplement être amusé dans le sens courant du mot, mais vivre et agir selon des règles artificielles qui organisent nos vie, nous fixant des objectifs conventionnels et triviaux … et à tout faire pour éloigner nos pensées des questions existentielles fondamentales. » (pp. 84 et 85).Au train ou vont les choses, nous sommes en route vers un nouveau (?) communisme, mais un communisme à l’ombre bienveillante de la Bourse…Éric Delcroix17/03/2021wokisme » — un mot qui traduit le sentiment qu’ont ces gens d’être éclairés, alors que le reste d’entre nous dort dans l’obscurité de la bigoterie.Les wokistes sont totalement intolérants à toute opposition. Ils ne croient pas simplement que ceux qui ne sont pas d’accord ont tort ; ils croient qu’ils sont mauvais et qu’ils doivent être écrasés. Ils détruisent les emplois des gens, leurs entreprises et leurs réputations, tout cela au nom de ce qu’ils appellent la « justice sociale ». Si vous lisez les discours de Robespierre, vous comprendrez l’esprit de ces guerriers de la vertu. Ils n’ont pas encore pris le contrôle du gouvernement américain, mais ils se sont emparés de toutes les grandes institutions de la société civile américaine : le monde universitaire, les médias, les entreprises, le sport, le divertissement, le droit, la médecine, de nombreuses églises — et même la CIA et l’armée américaine. Ils parviennent à refaire de l’Amérique un pays woke totalitaire sans changer de gouvernement. C’est une des raisons pour lesquelles j’appelle ce nouveau totalitarisme « soft ». Il n’y a pas de police secrète, pas de goulags, pas de dictateurs — mais le pays est en train d’être refait en tant que pays totalitaire en utilisant le soft power.Une autre raison pour laquelle je le qualifie de « doux » : toute cette folie est justifiée par la compassion pour les victimes. Ces totalitaires disent qu’ils doivent détruire la vie et les libertés des gens pour protéger les LGBT et les minorités raciales des suprémacistes blancs, des hétérosexuels et des chrétiens.Breizh-info.com : Comment les chrétiens, l’identité chrétienne sont-ils visés par ce nouveau totalitarisme ?Rod Dreher : Tout d’abord, il faut comprendre que les woks sont fortement anticléricaux, bien qu’ils aient pris le contrôle de nombreuses églises aux États-Unis. Ils partagent l’opinion commune de la gauche contemporaine selon laquelle la religion est une force réactionnaire qui enchaîne l’humanité. Ils ignorent le fait que le mouvement des droits civiques des années 1960 a été mené par des pasteurs protestants noirs, car ce fait contredit leur récit.Mais il y a quelque chose de plus spécifique ici. Ils méprisent les chrétiens traditionnels parce que nous ne sommes pas d’accord avec eux pour dire que les LGBT sont quelque chose de bien, quelque chose à encourager. Je ne saurais trop insister sur la façon dont les droits des homosexuels et l’idéologie du genre définissent le wokisme. Regardez ce qui s’est passé en Europe cet été. Le gouvernement hongrois a adopté une loi stipulant que la propagande LGBT ne devait pas cibler les enfants, et affirmant le contrôle du gouvernement sur l’éducation sexuelle dans les écoles pour éviter cela. Personnellement, je soutiens cette loi, mais je comprends pourquoi les gens de gauche ne la soutiennent pas.Qu’ont fait les dirigeants de l’Union européenne ? Ils se sont déchaînés ! Le Premier ministre néerlandais a promis de « mettre la Hongrie à genoux » à cause de cette loi. Ursula von der Leyen parle de punitions à venir pour la Hongrie, dans le langage de la guerre. Et ce, simplement parce que la Hongrie veut protéger ses enfants et exprimer dans une loi très douce une manière chrétienne de considérer le sexe et l’homosexualité.Regardez ce qu’ils feront à la Hongrie à ce sujet. Cela vous dira ce qui attend tous les chrétiens traditionnels.Breizh-info.com : Pouvez-vous nous parler de la « tyrannie Woke » aux États-Unis ? Comment expliquez-vous qu’elle commence à arriver en France, au Royaume-Uni ?Rod Dreher : A l’ère d’Internet, le local est global. Tout cela se répand à travers les médias sociaux. En Slovénie récemment, j’ai parlé à un homme catholique qui est tourmenté par ce qui arrive à sa fille. Il m’a dit qu’elle avait 12 ans et qu’elle avait pris contact avec des adolescents aux États-Unis. Ils lui ont dit qu’elle devait choisir son identité sexuelle maintenant, avant que la biologie ne la choisisse pour elle. Ils lui ont dit qu’elle devait être l’une des 26 identités différentes. Le père m’a dit que sa fille ne pense qu’à cela et qu’elle est torturée par la peur de faire un mauvais choix. Je suis sûr que quelque chose comme cela se produit partout en Europe, et même dans le monde entier, grâce aux réseaux sociaux.Elle est également portée par les médias, qui ont décidé que le wokisme était la définition même de ce que signifie être de gauche aujourd’hui. À Budapest, au printemps dernier, le maire de gauche d’un des quartiers de la ville a ordonné la construction d’une statue célébrant Black Lives Matter. Un journaliste a demandé à la maire ce que Black Lives Matter avait à voir avec la Hongrie ? Elle a répondu que nous devons tous être contre le racisme. Vous voyez ce qui se passe ici ? Ces problèmes spécifiquement américains sont en train d’être mondialisés par la gauche. Et comprenez ceci : vous serez obligés de vous en soucier.Enfin — et c’est important — le wokisme est devenu l’idéologie des élites mondialistes. Dans mon livre, j’explique que les révolutions ne se produisent généralement pas de bas en haut. Elles se produisent lorsque les élites d’une société acceptent les idées révolutionnaires et les font circuler au sein de leurs propres réseaux. C’est ce qui s’est passé avec le wokisme. Il est passé rapidement parmi les élites anglo-américaines parce que nous partageons une langue commune. J’espère désespérément que la France pourra combattre cet impérialisme culturel, mais tout dépend des élites françaises. Les histoires que j’entend en provenance d’écoles comme Sciences Po sont très décourageantes.Breizh-info.com : Comment pouvons-nous et devons-nous combattre cette nouvelle idéologie ? Y a-t-il des réactions aux États-Unis ?Rod Dreher : Eh bien, nous devons faire ce que nous pouvons pour utiliser le pouvoir politique, et le pouvoir de l’Etat, pour la combattre, mais la vérité est que nous ne voterons pas pour sortir de cette crise. Il s’agit d’une révolution culturelle, et elle se produit dans un ordre démocratique libéral. Nous devons trouver le courage de résister publiquement, ce qui signifie être prêts à souffrir pour nos convictions. Nous ne devons pas capituler uniquement pour éviter les problèmes.La triste leçon de l’histoire du totalitarisme communiste est que la plupart des gens se conforment pour éviter les problèmes. Nous ne pouvons pas nous joindre à eux. Nous devons commencer à former de petits groupes pour nous éduquer à la résistance, et construire des réseaux pour maintenir la foi vivante quand la persécution commence. Nous devons comprendre que tous les chrétiens ne seront pas nos alliés et que tous les non-croyants ne seront pas nos ennemis. Dans mon livre, je cite un dissident chrétien des années communistes qui dit qu’il est rare de trouver des personnes suffisamment courageuses pour s’opposer au totalitarisme. Lorsque vous les trouvez, vous devez en faire un allié, même s’ils ne partagent pas vos convictions politiques ou religieuses. C’est un principe important que nous devons comprendre.J’ai dédié ce livre au père Tomislav Kolakovic, un prêtre catholique qui faisait de l’activisme anti-nazi en Croatie en 1943, mais qui s’est échappé lorsqu’il a appris que les Allemands venaient l’arrêter. Il s’est enfui en Slovaquie et a enseigné à l’université catholique de Bratislava. Il a dit à ses étudiants que les Allemands allaient perdre la guerre — c’était la bonne nouvelle. La mauvaise nouvelle, c’est que les Soviétiques allaient diriger leur pays une fois la guerre terminée, et que la première chose qu’ils allaient faire était de persécuter l’Église. Le père Kolakovic a dit aux étudiants qu’ils devaient commencer à se préparer à vivre dans la clandestinité, dans la résistance.Il a mis en place un réseau de petits groupes, composés principalement d’étudiants, qui se réunissaient pour prier et parler de ce qui se passait dans leur société. Ils discutaient de ce qu’ils devaient faire, puis établissaient un plan d’action ferme. En deux ans, un réseau de ces groupes de Kolakovic s’est étendu à toute la Slovaquie. Les évêques catholiques slovaques l’ont critiqué, disant qu’il alarmait les gens sans raison valable, mais le père Kolakovic ne les a pas écoutés. Il comprenait la mentalité communiste et savait ce qui allait se passer.En 1948, il y a eu un putsch communiste, et tout ce que le prêtre avait prédit s’est produit. Le réseau Kolakovic est devenu la structure de l’église clandestine, qui a maintenu la foi vivante pendant 40 ans de persécution. Mon argument est que, plus que toute autre chose, nous, chrétiens occidentaux d’aujourd’hui, devons commencer à former ces petits groupes et réseaux, tant que nous avons encore la liberté de le faire. Nous vivons une période Kolakovic.Aux États-Unis, il se passe très peu de choses. Il y a un jeune activiste du nom de Chris Rufo qui fait de l’excellent travail en luttant contre cette soi-disant Théorie critique de la race, l’idéologie derrière le racisme, qui a conquis tant d’institutions américaines. Mais la plupart du temps, les Américains ne se défendent pas. Ils ne semblent pas comprendre à quel point c’est radical, ou ils pensent que tout ce qu’ils ont à faire est de voter républicain, et que tout reviendra à la normale. C’est une dangereuse illusion.Breizh-info.com : Vous vous définissez comme un dissident chrétien. Qu’est-ce que cela signifie ?Rod Dreher : Cela signifie que je suis un chrétien qui s’oppose à l’idéologie dominante de notre société post-chrétienne. Beaucoup de chrétiens le font, bien sûr, mais je pense qu’il est important pour nous de commencer à revendiquer l’étiquette de « dissidents » comme un moyen de souligner la nature totalitaire du régime. Pensez à Soljenitsyne, à Havel, à la mère du médecin américain qui m’a téléphoné pour la première fois en 2015. Si nous nous identifions à eux, nous pouvons mieux comprendre ce qui se passe réellement ici, en ce moment même.Breizh-info.com : Avez-vous un message pour les personnes en Europe qui lisent vos livres ?Rod Dreher : Vous êtes au cœur de la civilisation occidentale. Nous sommes en train de perdre cette civilisation très rapidement. Vous êtes sur les lignes de front de cette guerre. Tant de choses dépendent de votre vision, et de votre courage. Je vous en prie, battez-vous ! Ne vous rendez pas ! Mais en même temps, ne confondez pas le combat politique avec le combat religieux. Il est plus important pour le christianisme de survivre à cette obscurité à venir. Dans « Le pari bénédictin » et « Résister au mensonge », je me concentre sur la survie de la foi, et non sur la survie de la démocratie libérale. Nous sommes déjà bien engagés dans un nouvel âge sombre. Il n’y a aucun moyen d’y échapper. Saint Benoît nous offre un moyen de le traverser — mais nous devons être prêts à souffrir. C’est une dure vérité.Je ne suis pas optimiste, mais j’ai de l’espoir. Quelle est la différence ? L’optimiste croit que tout va s’arranger pour le mieux. Mais ce n’est tout simplement pas vrai. Si c’était vrai, nous n’aurions pas de martyrs. Un chrétien plein d’espoir, en revanche, veut que tout aille pour le mieux, mais il sait que la vie est tragique. Mais il sait aussi que si nous unissons notre souffrance à Jésus-Christ, Dieu peut l’utiliser pour nous purifier et pour racheter le monde. Le Christ est notre modèle. Les martyrs sont notre modèle. Encore une fois, c’est une vérité difficile à accepter, mais il vaut mieux accepter la dure vérité que de vivre selon un mensonge confortable.
ერთმა გერმანელმა კარდინალმა აბორტი შეადარა გენოციდს, მილიონობით პიროვნების მოკვლას ჰიტლერის და სტალინის მიერ. მან შემდეგ განაცხადა რომ ნანობს თავისი ნათქვამის გამო და რომ მას ცუდად გაუგეს.
მაგრამ გერმანული რადიო DW-ს მსმენელები პრობლემას სხვანაირად ხედავენ.
” მე ვეთანხმები კარდინალსs . შეხედეთ რას ამბობს დედა ტერეზა :
” ე.წ. აბორტის უფლებამ დედები აქცია მათი შვილების მტრებად, ქალები დაუპირისპირა კაცებს, ძალადობა და უთანხმოება შეიტანა ადამიანთა ყველაზე ინტიმური ურთიერთობების გულში. მან კიდევ უფრო დაასუსტა მამის როლი საზოგადოებაში რომელსაც უფრო და უფრო აკლია მამა.
აბორტი უდიდეს საჩუქარს, ბავშვს, აცხადებს კონკურენტად, აგრესიად, უხერხულობად და თეორიულად დედებს აქცევს ტირანებად რომლებსაც აქვთ მათი ფიზიკურად უძლური შვილისთვის სიცოცხლის წართმევის უფლება.”…
ადამიანის უფლებები არაა მთავრობის მიერ მინიჭებული პრივილეგია. ესეე ყოველი ადამიანის უფლებები იმიტომ რომ ისინი ადამიანები არიან.
სიცოცხლე არაა ექვემდებარება და არ უნდა ექვემდებარებოდეს სხვის, თუნდაც მშობლის თუ სუვერენის სიამოვნებას”, განაცხადა დედა ტერეზამ აბორტის თაობაზე-Doug Petkoff .
” 100%-ით ვეთანხმები კარდინალს.მე თვითონ წარმოშობით ებრაელი ვარ. ვერ ხედავ თუ რა არის მის ნათქვამში შეურაცხმყოფელი.
სამივე შემთხვევაში უმანკო ადამიანთა სიცოცხლე მსხვერპლად შესწირეს იმას რაც ითვლება უმაღლეს სიკეთედ-რასიულ სიწმინდეს, კლასობრივ ერთიანობას თუ ინდვიდუალურ კომფორტს. სამივე არის მკვლელობის გამართლება– — Edouard
ითქვა რომ აბორტი პოზიტიური სიკეთეა და არა აუცილებელი ბოროტება და ამით მემარცხენეებმა დააკანონეს სსაკლაო და ეხლა აბორტი კლავს მეტს ვიდრე კიბო, თამბაქო, მკვლელობები, ტერორიზმი და ომი. ესაა ამერიკელთა // და არა მარტო ამერიკელთა// მომავალი თაობების ჟლეტა.
მარტო ლეგალური აბორტის 47 წლის მანძილზე მარტო აბორტით მოკლეს 61 მილიონზე მეტი ამერიკელი.
https://www.texasrighttolife.com/more-than-61-million-babies-killed-in-47-years-of-legal-abortion/
2020 წლის 22 იანვარი არის 47-ე წლისთავი Roe v. Wade-სი, უმაღლესი სასამართლოს გადაწყვეტილებისა რომელმაც მოახდინა აბორტის ლეგალიზაცია აშშ-ს 50 შტატში.
ამ ბნელი თარიღის მოახლოებისას
National Right to Life -ს ანალიზის თანახმად ამ პერიოდში აბორტით მოკლეს დაახლოებით 62 მილიონი ადამიანი. ყოველი მოკლული უნიკალური და შეუცვლელი იყო. იმის მაგივრად რომ ისინი კარგ ამერიკელებად აღეზარდათ ბიოლოგიურ თუ ამყვან ოჯახებში ისინი გაწყვიტეს აბორტით. ეს შემზარავი ციფრი გვავალებს ბრძოლის გაგრძელებას მანამდე სანამ ჩვენს კულტურაში ყოველი ადამიანის სიცოცხლე არ იქნება დაცული კანონით.
ავსტრალიელმა ფილოსოფოსმა და პროფესორმა Peter Singer-მა ბრძანა რომ ზოგი ადამიანი ადამიანია და პიროვნება და ზოგიც-არა,
ზოგი აადამიანი მისი თქმით არის impersonne ანუ არაპიროვნება და რომ ამდენად ჯანმრთელი კოღოს მოკვლა დაუშვებელია და ავადმყოფი ახალშობილი ბავშვის მოკვლა დასაშვებია.
მას აყვნენ პროფესორები Francesca Minerva და Alberto Giubilini, რომლებიც Journal of Medical Ethics–ში მოითხოვენ. პოსტნატალური აბორტის ანუ უკვე გაჩენილი ბავშვის,ახალშობილი ადამიანის მოკვლის უფლების დაკანონებას.
არგუმენტი შთამბეჭდავია- დედის მუცელში მყოფი ჩანასახი არაფრით განსხვავდება ახალშობილი ჩვილი ბავშვისგან. ორივე არის უტვინო ატომების გროვა რომელსაც არა აქვს არც იდეები და არც განსაკუთრებული მოთხოვნილებები და ემოციები ანუ რც ერთი არაა პიროვნება .
თუ დაშვებულია აბორტი ანუ დაუბადებელი ადამიანის მოკვლა დაშვებული უნდა იყოს ახალშობილი ადამიანი არაპიროვნების მოკვლაც.
ფილოსოფოსი და ეთიკის ექიმი ოქსფორდში ფრანჩესკა მინერვა // Francesca Minerva, Oxford// ამბობს რომ ახალშობილი ადამიანები არ არიან ნამდვილი იროვნებები და მათი დახოცვა შეიძლება.
ის ამტკიცებს რომ აბორტი და ახალშობილის მოკვლა თუ კი ხანგრძლივი ფიქრის შემდეგ
მიხვდები რომ შემთხვევით და უნებურად ჩასახული ან ავადმყოფი შვილის მოვლა და აღზრდა არ შეგიძლია ერთი და იგივეა და დასაშვებია.
British Medical Journal-ში გამოქვეყნებულ წერილში მან განაცხადა რომ ექიმებს უნდა ჰქონდეთ ინვალიდი ბავშვის მოკვლის უფლება, რომ მშობლებს უნდა ჰქონდეთ თავისი საკუთარი შვილის მოვლის მოკვლის უფლება იმ შემთხვევაში თუ კი ეს შვილი ინვალიდია,ძვირად უჯდება თავის მშობლებს ან უბრალოდ იმიტომ რომ ის არასასურველი იყო.
ფრანჩესკა მინერვა ამტკიცებს რომ ახალშობილს ჯერ არა აქვს იმედი, მიზნები,ოცნებები,მაშ,ის ჯერ არაა პიროვნება და მას,ამენად, ჯერ არა აქვს სოცხლის და ცხოვრების მორალური უფლება.
მან განაცხადა რომ დაფეხმძიმებული ქალის ცხოვრება იცვლება //მაგ. ის ფეხმძიმობის დროს რჩება მარტო// და მას არა ააქვს თავის ბავშვზე ზრუნვისთვის აუცილებელი დრო,ფული და ენერგია.
ამ დროს დედას უნდა ჰქონდეს თავისი საკუთარი შვილის მოკვლის უფლებაო,ამბობს პროფესორი.
ფრანჩესკა მინერვა ამტკიცებს რომ ახალშობილს ჯერ არა აქვს იმედი, მიზნები,ოცნებები,მაშ,ის ჯერ არაა პიროვნება და მას,ამენად, ჯერ არა აქვს სოცხლის და ცხოვრების მორალური უფლება.
მან განაცხადა რომ დაფეხმძიმებული ქალის ცხოვრება იცვლება //მაგ. ის ფეხმძიმობის დროს რჩება მარტო// და მას არა ააქვს თავის ბავშვზე ზრუნვისთვის აუცილებელი დრო,ფული და ენერგია.
ამ დროს დედას უნდა ჰქონდეს თავისი საკუთარი შვილის მოკვლის უფლებაო,ამბობს პროფესორი.
საფრანგეთის რევოლუცია-იმპერია-ომებით გადარეულმა ფლობერმა 1838 წელს დაწერა რომანი „ ერთი გიჟის მოგონებები“- Mémoires d’un fou, რომელიც გამოქვეყნდა 1901 წელს, მისი სიკვდილის შემდეგ,
მაშ როდის მორჩება და გათავდება ხორციელად და სულიერად გარყვნილ-გათახსირებული ეს საზოგადოება?
დედამიწა გაიხარებს მაშინ როდესაც მოკვდება ცივილიზაციად წოდებული ეს მატყუარა და პირმოთნე ვამპირი.
გადააგდებენ სამეფო მოსასხამს, კვერთხს, ალმასებს,
წავლენ დანგრეული სასახლიდან, დაცემული ქალაქიდან რათა შეუერთდნენ ჭაკ ცხენს და ძუ მგელს.
დიდი ქალაქების ქვაფენილებზე ხეტიალის შემდეგ ადამიანი მოკვდება ტყეში.
დედამიწას გადაბუგავს და გადაწვავს ხანძრები, მას გაავსებს ბრძოლათა მტვერი; ადამიანებს და დედამიწას გადაუვლის დარდის სუნთქვა და დედამიწა გაზრდის მარტო მწარე ხილს და ეკლიან ვარდებს, და რასები მოკვდებიან აკვანში როგორც ქარების მიერ ნარყევი მცენარეები რომლებიც კვდებიან აყვავებამდე.
ყველაფერი უნდა დამთავრდეს და ნათელი მიწა უნდა გაცვდეს ვინაიდან უზომობა დაღლილი უნდა იყოს ამდენად ხმაურიანი და არარაობის დიდებულების ამაღელვებელი მტვრით.
ხელებში გავლილი და გამრყვნელი ოქრო უნდა დაუძლურდეს.
სისხლის ეს ორთქლი
უნდა დამშვიდდეს, მისი სიმდიდრით დამძიმებული სასახლე უნდა დაინგრეს.
ორგია უნდა დამთავრდეს და უნდა გავიღვიძოთ.
და როდესაც ადამიანები დაინახავენ ამ სიცარიელეს, როდესაც დადგება სიკვდილისთვის სიცოცხლის დატოვების, მჭამელის,მშიერის სიკვდილის დრო ატყდება სასოწარკვეთილების უზომო ხარხარი.
და ყველაფერი ატკაცუნდება-აჭრიალდება რათა არარაობაში დაემხოს- და ღირსეული ადამიანი შეაჩვენებს თავის ღირსებას და მანკიერება-ზნეობა დაუკრავს ტაშს.
ამ გადამხმარ მიწაზე ჯერ კიდევ მოხეტიალე ზოგი ადამიანი დაუძახებს ერთმანეთს , ისინი წავლენ ერთმანეთისკენ და საკუთარი თავით შეძრწუნებულები თავზარდაცემულები დაიხევენ უკან.
და რა იქნება მაშინ ადამიანი რომელიც უკვე ეხლა არის ველურ მხეცებზე უფრო სასტიკი და ულმობელი და ქვეწარმავლებზე უფრო მდაბალი?
მშვიდობით სამუდამოდ კაშკაშა ეტლებო, ფანფარებო და დიდებავ, მშვიდობით მსოფლიოს, მის სასახლეებს, მის მავზოლეუმებს, მის დანაშაულის ავხორცობას და კორუფცია-გარყვნილებით სიხარულებს,-ქვა უცებ დაეცემა,საკუთარი სიმძიმით გასრესილი, და მასზე ბალახი
ამოვა!
და, სასახლეები, ტაძრები, პირამიდები, სვეტები, მეფის მავზოლეუმები, ღარიბის კუბო, ძაღლის მძორი, ყველაფერი ეს იქნება ერთ სიმაღლეზე მიწის გაზონის ქვეშ.
მაშინ კაშხალების გსრეშე დსრჩენილი ზღვა წალეკავს მიწას და ქალაქების ჯერ კიდევ მბოლავ ფერფლს.; ხეები ამოვა და ამწვანდება მათი მომჩეხავ-დამლეწავი ადამიანის ხელის გარეშე; მდინარეები იდინებენ აჭრელებულ ველებზე;
და ბუნება თავისუფალი იქნება მისი შემზღუდველი ადამიანის გარეშე, და ეს რასა
მოკვდება იმიტომ რომ ის შევენებული იყო დაბადებიდან.
რა ნაღვლიანი და უცნაურია ჩვენი ხანა! რომელი ოკეანისკენ მიედინება უწმინდურობათა ეს ნიაღვარი?
საითკენ მივდივართ ესოდენ ღრმა ღამეში?
ვისაც უნდათ ამ ავადმყოფი სამყაროს ხელით მოსინჟვა მის ნაწლავეში არსებული გარყვნილებით შეძრულები წავლენ მალე.
აგონიაში მყოფი სულ მცირე იმედს ხედავდა მარადისობაში კაშკაშა ქრისტეს ჯვრის უკან.
ქრისტიანობამ იარსება 2 ათასი წელი და ეხლა დაუძლურდა, აღარაა საკმარისი, მას მასხრად იგდებენ. ქრისტიანული ეკლესიები ემხობა, ქრისტიანთა სასაფლაოები სავსეა მკვდრებით და რომელი რელიგიისკენ მივდივართ?
ვიყოთ იმდენად მოხუცები როგორებიც ვართ და კიდევ დავხეტიოლებდეთ უდაბნოში როგორც დადიოდნენ უდაბნოში ეგვიპტიდან წასული ებრაელები.
და სად იქნება აღთქმული მიწა?
ჩვენ ყველაფერი ვცადეთ და უიმედოდ ყველაფერზე უარს ვამბობთ. და ჩვენი სული და ადამიანობა დაიპყრო უცნაურმა სიხარბე-გაუმაძღრობამ. გვღრღნის უზომო მწუხარება. ჩვენს ბრბოში არის სიცარიელე.
ჩვენს ირგვლივ ვგრძნობთ საფლავის სიცივეს.
კაცობრიობას რუყვარდა მანქანების ტრიალი. მან დაინახა მანქანებიდან მომავალი ოქრო და იყვირა: ესაა ღმერთი. მან შეჭამა ეს ღმერთი.
და ყველაფერი დამთავრდა, მშვიდობით! მშვიდობით! ღვინო სიკვდილამდე !
ყოველი ადამიანი მიდის იქითკენ საითკენაც მას უბიძგებს მისი მხეცური ინსტინქტი;
ადამიანები ფუთფუთებენ ისე როგორც მწერები ფუთფუთებენ ლეშზე;
პოეტებიც მიდიან ისე რომ ვერ ასწრებენ გამოძერწვას თავისი აზრებისა რომლებსაც ყრიან ფურცლებზე და ფურცლები დაფრინავს;
ყველაფერი ელავს და ჟღრიალებს ამ მასკარადში, მისი უდღეური სამეფოების და მუყაოს კვერთხების ქვეშ ;
შემდეგ ყველაფერ ამაზე ეშვება ფარდა, ყველა იტაცებს იმას რისი გატაცებაც შეუძლია და მალავს გატაცებულს.
მასხრად აღდგება! საშინელება ! საშინელება!
Cancel culture
პროლეტარიატის დიქტატურა არ გამოვიდა და უმცირესობათა დიქტატურაა
ცნება Cancel vulture-გააუქმე, გადააგდე ,წაშალე კულტურა, გაჩნდა 2017 წელს . ესაა თავისებური ფენომენი. ბოლშევიკების შემდეგ საზოგადო ასპარეზზე თარეშობენ სხვა უმცირესობები და საჯაროდ, გუნდურად, ერთხმათ ლანძღავენ და ათრევენ-აგინებენ, ბოიკოტს უწყობენ, დევნიან იმათ ვინც მათი აზრით არ ლაპარაკობს და არ იქცევა სწორედ.
ცნობილია რომ საფრანგეთის რევოლუციამ ერთ თვეში მოკლა ბევრად უფრო მეტი ვიდრე ინკვიზიამ მისი არსებობის საუკუნეების მანძილზე. ესენიც ასეთი ყოჩაღები არიან.
ესენი ლანძღავენ და აგინებენ როგორც ცოცხლებს ისე სახელგანთქმულ და პატივცემულ, მათზე ბევრად უფრო ნიჭიერ და ჭკვიან მიცვალებულებს.
ამ ლანძღვა-თრევა-ოსტრაკიზმის ბოდიში კულტურა call-out-ის მათ შორის ნუმერიკულ-ინტერნეტული მოძრაობა MeToo რომელიც შედგება ფემინისტებისგან რომლებიც დევნიან იმ კაცებს ვინც ოდესმა ჩაუპაჭუნა მათ თვალი. ამათთვის თავაზიანი მიმართვა ჯენტლმენური ქათინაურით არის შეურაცხყოფა და სექსუალური აგრესია.
მაგათ არ უნდა დაუთმოთ ადგილი, არ უნდა შეეშველოთ ჩემოდნის თრევაში, არ უნდა გაუღოთ კარი თორემ გიჩივლებენ, გაგასამართლებენ და ჩაგაყუდებენ.
საჯარო ლანძღვა-თრევა calling-out-ის მაგივრად ვიღაც არამზადამ შეიძლება ჩუმად ტელეფონით გაგინოთ და გაგაფრთხილოთ ან მოგწეროთ გინებით სავსე წერილი.
ესაა called in.
აშშ-ს სპეციალისტი პოლიტოლოგი Éric Branaa-ს თანახმად როდესაც პედოფილიაში ეჭვმიტანილი ან ბრალდებული სახლდება კვარტალში საქმის მცოდნე მისი მეზობლები ქუჩებში აკრავენ ხოლმე აფიძებს რომლებზეც არის მისი სახელი და ფაქტები რომელთა გულისთვისაც ის იყო გასამართლებული.
ეს არ ითვლება დევნად.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის მერე მოვიდა ახალი იდეოლოგია რომელსაც უნდა სოციალური ურთიერთობების გარკვეული ტიპის დამკვიდრება და რეგოლირება. ინგლისურად ამ იდეოლოგიას უწოდებენ
« politics identities », « cancel culture », თუ « woke », და ფრანგულად, la « politique des minorités », « décoloniale »- ” უმცირესობათა პოლიტიკა”, ”დეკოლონიალური
პოლიტიკა”, ან კიდევ ”ინტერსექციურ უმცირესობათა” პოლიტიკა.
ეს ტერმინოლოგია საზოგადორბრივ სივრცეში დაამკვიდრეს მასობრივი ინფორმაციის საშუალებათა მეშვეობით.
მასობრივი ინფორმაციის საშუალებები აძლიერებენ ამ ფენომენს.
პროლეტარიატი კი არა სულ ახალ-ახალი და ნაი-ნაირი უმცირესობები დაგესევიან გამოგლანძღავენ, ტალახში aმოგთხვრიან და თუ მარტო ამით შემოიფარგლებიან მადლობა უნდა თქვა თორემ იქვე თუ არ ჩაგაქვავეს შეიძლება გაგაგდონ სამსახურიდან, საზოგადოებრივი მნიშვნელობის ადგილებიდან, სახლიდან, ქვეყნიდან და მშიერი ჩაკვდები სადღაც თუ მაგათ არ მოეწონები.
თუ ვაი უბედურება თუ უვიღაც უწიგნურმა ველურმა მუტრუკმა ან გომბიომ გამოგაცხადა პროვინციელ ფაშისტად, რასისტად, ჰომოფობად, ტრანსფობად, ანტისემიტად,ისლამოფობად და რა ვიცი კიდევ რად, ავტორიტარად, კავკასიის სადამ ხუსეინად, პრორუსად და სტალინისტად, მაგალითად…
ამ იდეოლოგიის აქტივისტთა აზრით სამართლიანი წყობა აღდგება მათ მიერ ოხრებად გამოცხადებულთა დასჯით და არა ჭეშმარიტების ძიებით.
ისტორიის სირთულის ვერმხედველი ბრმები და დებილები ისე ყბედობენ რომ აღარ რჩება ადგილი ნამდვილი დებატისთვის და სერიოზული არგუმენტირებული მსჯელობისთვის.
სასამართლოები და კოცონებია ყოველ ნაბიჯზე მათზე წვავენ რასისტებად,ჰომოფობებად, ტრანსფობებად, მიზოგინ-ისლამოფობებად…გამოცხადებულებს, შლიან მათ სახელებს ისტორიიდან.
ნამეტანი აქტიურმა ახალმა მემარცხენეებმა უარი თქვეს პროლეტარების, ბეჩავ-ღატაკების დაცვაზე. ისინი დაუღალავად და არც იშვიათად ძალადობით იცავენ რასიულ, ეთნიკურ, რელიგიურ, სექსუალურ, და ა.შ. უმცირესობებს.
ლეკების,პომპეუსის ლეგიონერების, არაბ-თურქ-სპარსელების, დენიკინის თეთრების და ლენინის წითლების შემდეგ დაგვესივნენ ვერც იტყვი რამდენ და რანაირ უმცირესობათა დამცველები და გუგუნებს და ზანზარებს კოსმოსი.
ესაა გლობალური კულტურული ომი. ჩვენ ვცდილობთ წინაპართა უთვალავი თაობების მიერ დატოვებული სიბრძნის და სილამაზის ნაშთების გადარჩენას.
ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის ცოლის დაქალის ქმარმა მერაბ მამარდაშვილმა 1989 წელს იყვირა ჭეშმარიტება სამშობლოზე უფრო ძვირფასიაო და საბჭოთა ტანკითაც აწყობენ დემოკრატიზაცია-ლიბერალიზაციას და განახევრდა ბრეჟნევის დროინდელი საქართველოც, დაიფარა გვამებით, ნანგრევებით, სისხლის მდინარეებით.
კულტურული ომი მიდის საბჭოთა ტანკითაც, შეურაცხოფების მიყენებითაც, გინებად და ცილისწამებად ქცეული კრიტიკითაც, კიბერდევნითაც და ბოიკოტითაც.
ზოგან ამხობენ ძეგლებს, წაბილწეს დიდი ფრანგები ჟანა დარკის და შარლ დე გოლის ძეგლებიც.
სამაგიეროდ საბჭოთა ტანკით დაანგრიეს თბილისი, დადგეს კგბს სტუკაჩი ანატოლი სობჩაკის კერპი, საბჭოთა ქურდი ჯაბა იოსელიანი უდიდესი მოწიწებით დაკრძალეს პანთეონში და რუსთაველზე დღისით მოკლეს უიარაღო და უდანაშაულო ქალბატონი აველინა პერტია.
მოკლედ გამხეცებული კულტურული, ზოგის აზრით კი არანორმალურად. ველური ომია…
საგანგებოდ თუ ბუნებრივად გამხეცებულმა უმცირესობებმა ამას წინ დაარბიეს და გადაწვეს აშშ-ს ქალაქებიც. აშშ-ს თეთრკანიანებმა ქედი მოიხარეს და ლოკეს შავი პანთერების ჭუჭყიანი შუზები.
აშშ-ს მუზეუმებიც ვერ გადაურჩნენ cancel culture-ს. შეშინებული დირექტორები დარბიან და გარბიან მათ დასდევენ ტიპები რომლებსაც უნდათ რასისტების, ჰომოფობ-ლმოფობ-მიზოგინ-ავტორიტარების ქანდაკებების თუ სხვა რამეების დალეწვა.
მათ ასევე უნდათ ისტორიის ხელახლა და მათებურად დაწერა.
ესააა კულტურის როგორც ასეთის ამოშლა ამოშანთვა კაცობრიობის მეხსიერებიდან.
თავის წიგნში Burning the Books : A History of the Deliberate Destuction of Knowledge-”წიგნების დაწვა-ცოდნის შეგნებულად მოსპობის ისტორია” Richard Hovenden ფიქრობს რომ ნაცისტებმა დაწვეს მინიმუმ 100 000 ნაშრომი. ამის მთქმელი ექსპერტი Hovenden არის საუნივერსიტეტო სამყაროს ყველაზე პრესტიჟული ბიბლიოთეკის, ოქსფორდში მდებარე Bodleian Library-ს 25-ე დირექტორი.
რატომ წვავენ წიგნებს ? აქეთკენ უბიძგებს იდეოლოგიური ფანატიზმი, მიუღებელი იდეების ანულირების, ინგლისურად to cancel culture-ის სურვილი. მიუღებელი იდეების სამუდამოდ ანულირების სურვილი….ევროპაში მომხარი რელიგიური ომების დროსაც მასობრივად წვავდნენ ღვთისმოსავ წიგნებს.
ინგლისის მეფემ ჰენრი მერვემ, რომელიც გამოეყო რომს, ათასობით ძვირფასი წიგნი დაწვა კათოლიკურ მონასტრებში….
პირველი მსოფლიო ომის დაწყებიდან გერმაულმა ჯარებმა გაძარცვეს ბელგიის ქალაქი Louvain. 1914 წლის 25 აგვისტოს ჯარისკაცებს უბრძანეს კათოლიკური უნივერსიტეტისთვის ცეცხლის წაკიდება. უტვინო ჯარისკაცებმა დაწვეს 300 000 ნაშრომი.
1933 წლის 10 მაისს გერმანიის ერთ-ერთი ყველაზე პრესტიჟული უნივერსიტეტის, ჰუმბოლდტის უნივერსიტეტის წინ მოედანზე დაწვეს 20 000 წიგნი.
23 საათისთვის დაწვეს, ფერფლად აქციეს,ზიგმუნდ ფროიდის, ჰაინრიხ მანის, კარლ მარქსის,კურტ ტუხოლსკის ნაშრომები.
ეს გამეორდა ნაცისტური გერმანიის ოც სხვა ქალაქში.
დაწვეს დაახლოებით 400 ავტორი, გერმანული ვაიმარის რესპუბლიკის ლიტერატურული, სამეცნიერო და ინტელექტუალური ელიტის წევრთა და ა.შ. ნაშრომები.
წიგნების დაწვის აქცია საგანგებოდ იყო დადგმული როგორც რიტუალი. წიგნები მოჰქონდათ და მათ წვავდნენ დაფდაფებზე ბრაგუნით. … მთელ ნაცისტურ გერმანიაში წრმოთქვამდნენ ერთსა და იმავე სიტყვებს და შემდეგ ყრიდნენ წიგნებს ცეცხლში
” უკიდურესობამდე მისული ებრაული ინტელექტუალიზმის საუკუნე დამთავრდა და გერმანულმა რევოლუციამ გზა გაუხსნა გერმანულ არსს”, ბრძანა Berlin-ში ხალხის განათლების და პროპაგანდის მინისტრმა Joseph Goebbels-მა.
Iეხლა უმცირესობათა ბრბო ტვიტერით ითხოვს კულტურის ანულირებას.
გაველურებული უმცირესობები გადაიქცნენ მმართველ ოლიგარქიად და მართავენ ქვეყნებს პირმოთნეობით და მორალიზმით.
.
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით შეშლილ უმცირესობათა ბრბოებს არა აქვთ ნაცისტებზე მეტი ჭკუა.
ისინი მიადგნენ და როგორც რასისტებს, ჰომოფობებს, ისლამოფობებს და ანტისემიტებს ლანძღავენ და ათრევენ შექსპირს, დანტეს, მოცარტს და ასეთ ხალხს. ამას წინ ვიღაცამ ლაიპციგში დალეწა ვიტრაჟები ეკლესიისა სადაც დაკრძალული იოჰან სებასტიან ბახი. დროზე ვუშველოთ თავს თუ უკვე ნამეტანი დაგვიანებული არაა.
შექსპირს სკოლებში და უმაღლესებში აღარ ასწავლიან მიზოგინიით, რასიზმით შერყეული მასწავლებლები.
Les professeurs d’anglais à travers le pays remplacent les œuvres de William Shakespeare dans leur programme par des « voix modernes, diversifiées et inclusives ». Stock montage/Getty Images
1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით გამოჯანჯღარებული მასწავლებლები კლასიკურ ლიტერატურას ბრალად სდებენ იმას რომ ის გადაგებს რასიზმს, ჰომოფობიას, classisme-ს და ქალთმოძულეობა-მიზოგინიას.
.
Un nombre croissant d’enseignants éveillés refusent d’étudier le barde – accusant ses œuvres classiques de promouvoir «la misogynie, le racisme, l’homophobie, le classisme, l’antisémitisme et le misogynoir».
De nombreux professeurs de littérature anglaise ont expliqué au School Library Journal (SLJ)-ის თქმით ინგლისური ლიტერატურის მრავალი მასწავლებელი აღარ ასწავლის ”ჰამლეტს”, ” მაკბეტს” და ”რომეო და ჯულიეტას” და მათ მაგივრად ასწავლიან თაბამედროვე მრავალფეროვანი ინკლუზიური ვიღაცეების ტექსტებს.
” შექსპირი გამოყენებული იქნა ინგლისის იმპერიის შავკანიანთა და ყავისფერკანიანთა ”ცივილიზების” იარაღად”, თქვა არიზონას სახელმწიფო ნივერსიტეტის შექსპირის სპეციალისტმა, ინგლისურის პროფესორმა Ayanna Thompson-მა.
მასწავლებლებმა ასევე უნდა უარყონ იდეა რომლის თანახმადაც შექსპირის თხზულებები არაა ”უნივერსალური”, ხაზს უსვამს მიჩიგანის ერთი ლიცეუმის ინგლისური ლიტერატურის დეპარტამენტის ხელმძღვანელი Jeffrey Austin.
ვაშინგტონის სახელმწიფო სკოლების ყოფილმა მასწავლებლებელმა
Claire Bruncke-მ ბრძანა რომ მან საერთოდ გააგდო შექსპირი კლასიდან…
L’ancienne enseignante de l’État de Washington, Claire Bruncke, a déclaré que l’élimination de Shakespeare de ses cours “s’est avérée utile pour mes élèves”.
სხვა მასწავლებლებმა თქვეს რომ ისინი პატივს სცემენ შექსპირს მაგრამ ასწორებენ მას თანამედროვე ხედვით.
VIDÉO ASSOCIÉE
Sarah Mulhern Gross, ინგლისურის პროფესორი New Jersey- ს Lincroft-ს High Technology High School-ში ამბობს რომ ის რომეოს და ჯულიეტას ასწავლის ტოქსიკური მამაკაცურობის ანალიზით.
სკოლებში არ ასწავლიან რასისტად და ქალთმოძულე მიზოგინად გამოცხადებულ შექსპირს.
მოკლედ ანულირებული იქნება ყველა ვინც არ ეკუთვნის დღევანდელ ელიტას და არაა შექმნილი მის მიერ.
სან ფრანცისკოს ერთმა სკოლამ გადაწყვიტა რომ აბრაამ ლინკოლნი მეტისმეტად რასისტი იყო და წაშალა მისი სახელი სკოლის კედლიდან.
თქვეს რომ შშექსპირი იყო ქედმაღალი თეთრკანიანი რასისტი,ანტისემიტი,ჰომოფობი. ქალთმოძულე მიზოგინი მამრი და მის თხზულებებს აღარ ასწავლიან სკოლებში ან ბავშვებს უყვებიან გინება-გინებით.
ტრაღედიაა და არა კომედია. მომავალ თაობებს კლასიკურ ლიტერატურას ასწავლიან დღევანდელი რეგვენების წარმოდგენების შესაბამისად. და თვლიან რომ დღევანდელ რეგვენებს აქვთ შექსპირის, დანტეს, მოცარტის გინების უფლება.
დანტე იყო ანტისემიტი, ისლამოფობი, ჰომოფობი და მისი „ ღვთაებრივი კომედია „ ამოღებული უნდა იყოს სასკოლო სახელმძღვანელოებიდან. ესაა გავლენიანი იტალიური ასოციაციის განაჩენი.
მკვლევარების და პროფესორების გამაერთიანებელი გავლენიანი იტალიური ასოციაცია ამბობს რომ დანტეი იყო ანტისემიტი, ჰომოფობი და ისლამოფობი.
მას არ მოსწონს რომ წინასწამეტყველი მუჰამედი ნაწამებია ოჯოხეთში და და სოდომიტ ჰომოსექსუალებს აწვიმს ცეცხლის წვიმა///
ეს სულაც არაა სასაცილო რამ: ეს ასოციაა Gherush92. მას აქვს გაეროს ეკონომიკური და სოციალური საბჭოს სტატუსი და ამ სტატუსით შეიარაღებული ის ითხოვს „ ღვთაებრივი კომედიის“ ამოღებას სასკოლო პროგრამებიდან.
„ ეს ტექსტი, იტალიური ლიტერატურის ბურჯი, აგრესიული და დისკრიმინაციულ-შეურაცხმყოფელია ლექსიკის და ფორმის დონეზე“, ამბობს ადამიანის უფლებათა დამცველი, კონფლიქტების გადაწყვეტაში განვითარებისთვის საგანმანათლებლო პროგრამებში ჩართული ამ ორგანიზაციის თავმჯდომარე Valentina Sereni.
ის ამბობს რომ არშეიძლება რომ ახალგაზრდები პატივს სცემდნენ ანტისემიტ ჰომოფობ და ისლამოფობ დანტეს და მის ნაწერს.
ის ამბობს რომ კათოლიკობაც ქადაგებს ანტისემიტიზმს თავის წირვებში, ჰომელიებში, ქადაგეებში.
ასეთები იძახიან რომ საზიზღარმა რასისტმა, მიზოგინმა მოცარტმა ოპერაში ”მოტაცება სერალიდან” მასხრად აიგდო თურქი და ოპერაში ” ჯადოსნური ფლეიტა” გამოიყვანა ბოროტი შავკანიანი და რასისტი ცუდი თეთრკანიანი ქალი რომელსაც არ უნდა შავკანიანთან ჩახუტება.
ყველაფერი ამის გამო გაავებულ უმცირესობათა ბრბოებს უნდათ კლასიკური კულტურის აკრძალვა, ამოშლა კაცობრიობა-ქალობრიობის მეხსიერებიდან…
ამ ბრბოებს კი მიყვებიან მემარცხენე პროგრესისტ ინტელექტუალთა ბრბოები…
პირველ ბოლშევიკ შეჩვენებულ და “ანც” პეტრე პირველზე და მის პერესტროიკაზე:
“ინგლისური თავისუფლება აქ უადგილოა, როგორც კედლისთვის ცერცვის შეყრა….”// პირველი ბოლშევიკი პეტრე პირველი// „როგორ არის ჩვენი პატარა ანცი“- ამ სიტყვებს ამოიკითხავთ კახეთის მეფის, არჩილ მეორეს, მიერ დედოფალ ნატალიასთვის გაგზავნილ წერილში.ეს პატარა ანცი მომავალი პეტრე პირველი უნდა ყოფილიყო… “პეტრე პირველი მარტო პირველი რუსი ინტელიგენტი კი არა, პირველი რუსი ნიჰილისტიცაა… რა არის პეტრე? სასწაული თუ ურჩხული?…” //დმ. მერეჟკოვსკი, “მომავალი ქამი”, 1905// პეტრე პირველი – პირველი ქართველი რუსეთის სათავეში? http://www.georoyal.ge/?MTID=4&TID=3&id=590
ერთ-ერთი და ყველაზე გავრცელებული მოსაზრების თანახმად, ახალგაზრდა დედოფლის საყვარელი ქართველი უფლისწული ერეკლე გახლდათ, რომელიც რუსეთის პირველი იმპერატორის მამად მიიჩნევა. ქართველი უფლისწული ერეკლე, რომელიც, მოგვიანებით, ქართლ-კახეთის მეფე ერეკლე პირველი გახდა, რუსეთის კარზე აღიზარდა და დედოფლის სიყვარულთან ერთად, რუსი დიდგვაროვნების პატივისცემასაც იმსახურებდა. სიტუაცია შეიცვალა 1674 წელს. პეტრე პირველის დაბადებიდან 2 წლის შემდეგ, ქართველ უფლისწულს რუსეთი დაატოვებინეს. საქართველოში დაბრუნებული უფლიწული 1675 წელს ქართლ-კახეთის მეფე გახდა. პეტრე პირველისა და ერეკლე პირველის მამა-შვილობაზე რუსული მედია დღემდე წერს. ამ საკითხის გამოკვლევას ცდილობენ როგორც ქართველი, ასევე რუსი ისტორიკოსები, მაგრამ ყველა დამადასტურებელი დოკუმენტი კომუნისტების დროს, სტალინის მმართველობის პერიოდშია, გამქრალი. გადმოცემის თანახმად, იოსებ სტალინს უთქვამს: დავუტოვოთ მათ ერთი “რუსი” მაინც, რომლითაც იამაყებენ“. გავრცელებული ცნობით, როდესაც ალექსეი ტოლსტოი მუშაობდა რომანზე “პეტრე I”, მას ხელთ ჩაუვარდა რამდენიმე დოკუმენტი, რომლებიც დაუყოვნებლივ იოსებ სტალინს გააცნო, თუმცა საბჭოთა ლიდერმა საიდუმლოს შენახვა უბრძანა. ამასთანავე, როგორც ამბობდნენ, არსებობდა წერილები, რომლებიც პეტრეს ქართულ წარმომავლობას ადასტურებდნენ, მაგრამ ეს დოკუმენტები სტალინის მმართველობის დროს გაქრა.
კომუნისტების მცდელობის მიუხედავად, დღემდე შემორჩენილია რამდენიმე დოკუმენტი, რომლებიც პეტრე პირველის წარმომავლობასთან დაკავშირებულ ეჭვებს აღრმავებს. აი რას წერს რუსული მედია პეტრე პირველის ქართული წარმომავლობის დასამტკიცებლად.
პეტრე პირველის დედა ნატალია მისი გამეფების წინააღმდეგი იყო. „ის არ უნდა იყოს მეფე“ -ამბობდა დედოფალი.
პეტრე პირველის გამეფება დაუშვებლად მიაჩნდა, მის ნახევარდას, პრინცესა სოფიასაც. „არ შეიძლება ძალაუფლება უცხოელს ჩაუვარდეს ხელში“ – წერდა მეფის ასული ერთ-ერთ თავადს.
„როგორ არის ჩვენი პატარა ანცი“- ამ სიტყვებს ამოიკითხავთ კახეთის მეფის, არჩილ მეორეს, მიერ დედოფალ ნატალიასთვის გაგზავნილ წერილში. „მე არ დავქორწინდები მოგვარეზე“- განაცხადა პეტრე პირველმა, როდესაც ქართველი პრინცესას ცოლად შერთვა შესთავაზეს. რაც იმას ნიშნავს, რომ რუსეთის იმპერატორისთვის მისი და ბაგრატიონთა ნათესაური კავშირი უცხო არ ყოფილა.
პეტრე პირველის წარმომავლობა დღემდე ბურუსითაა მოცული, თუმცა აღსანიშნავია, რომ ქართველი ისტორიკოსები მის ქართველობა-არაქართველობას განსაკუთრებულ მნიშვნელობას არ ანიჭებენ, რადგან პეტრე I ისეთივე რუსი მმართველი იყო, როგორიც ივანე მრისხანე, ეკატერინე II, ალექსანდრე II და ნიკოლოზ II. პეტრე პირველს საქართველოსთვის არ უღვაწია, მან საკუთარი თავი რუსეთს შესწირა.
“პეტრე პირველი მარტო პირველი რუსი ინტელიგენტი კი არა, პირველი რუსი ნიჰილისტიცაა… რა არის პეტრე? სასწაული თუ ურჩხული?…” //დმ. მერეჟკოვსკი, “მომავალი ქამი”, 1905//
პეტრე პირველმა განსაკუთრებული როლი ითამაშა როგორც რუსეთის ისე მისი მეზობლების ისტორიაში. მისმა მიმდევრებმა და თაყვანისმცემლებმა მას დაარქვეს რუსეთის განმადიდებელი პეტრე დიდი.
მაგრამ ამ მოღვაწეს სხვანაირად უყურებდა დიდი რუსი ისტორიკოსი ნ.მ. კარამზინი. ნაშრომში “ბარათი ძველი და ახალი რუსეთის შესახებ” ის პეტრე პირველს ბრალად სდებდა “რუსების დამცირებას, იმას რომ პეტრეს სურდა რუსეთის გადაქცევა ჰოლანდიად რის შედეგადაც რუსები გახდნენ მსოფლიოს მოქალაქეები მაგრამ ზოგ შემთხვევაში აღარ იყვნენ რუსეთის მოქალაქეები”.
ა. ბუროვსკის წიგნი “პეტრე პირველი შეჩვენებული იმპერატორი”
დიდი რუსი ისტორიკოსი ვ.ო. კლიუჩევსკი: “მისი საქმის წინააღმდეგობრივი ხასიათი, შეცდომები და მერყეობები რომლებიც შემდეგ იცვლებოდა ცუდად გააზრებული გაბედულებით, სისასტიკეები და დაუნდობლობა, რომლებისგანაც ის თავს ვერ იკავებდა და ამასთან სამშობლოს უსაზღვრო სიყვარული, ურყევი ერთგულება თავისი საქმისადმი, შემოქმედებითად ჩაფიქრებული და უმაგალითო ენერგიით განხორციელებული თავისი ამოცანების ფართო და ნათელი ხედვა, დაბოლოს ხალხის მიერ გაღებული უზომო მსხვერპლის და გარდამქმნელის დიდი ძალისხმევის ფასად მიღწეული წარმატებები – ესოდენ განსხვევებული ნიშნები ძნელად ქმნის მთლიან სახეს”.
რუსულ ისტორიაში პეტრე პირველის როლის შესახებ გააფთრებით ეკამათებოდნენ ერთმანეთს მედასავლეთეები // ზაპადნიკები// და სლავიანოფილები, რევოლუციონერები და რეფორმისტები.
სახელგანთქმულმა რუსმა პოეტმა მ. ვოლოშინმა 1917 წლის რევოლუციურ მოვლენებზე ლაპარაკისას პეტრე პირველს რუსეთის პირველი ბოლშევიკი უწოდა.
მისი თქმით დიდი და დიადი პეტრე იყო პირველი ბოლშევიკი რომელმაც რუსების ჯინაზე და მათ მისწრაფებათა და ზნე-ჩვეულებათა საწინააღმდეგოდ მოინდომა რუსეთის მომავალში გადასროლა და ამისთვის იყენებდა მხოლოდ ბრძანებებს,სიკვდილით დასჯას და მის მიერ დაწუნებულ ადამიანთა ტანჯვა-წამებას ვინაიდან მას ისევე როგორც ბოლშევიკებს ამისთვის სხვა იარაღი არ ჰქონდა.
Великий Петр был первый большевик, Замысливший Россию перебросить, Склонениям и нравам вопреки, За сотни лет, к ее грядущим далям. Он, как и мы, не знал иных путей, Опричь указа, казни и застенка К осуществленью правды на земле… პეტრე პირველის საქმიანობამ მოიცვა კაცობრიობის ცხოვრების ყველა ფერო. ის შეეხო ქვეყნის მართვას ყველა დონეზე, ეკონომიკას,ყოფას,კულტურას.
ამის შედეგად მეფემ პუშკინის გამოთქმით “რუსეთი ყალყზე დააყენა”.
მ. ვოლოშინის აზრები ეხმაურება თანამედროვე ისტორიკოსი ე.ვ.ანისიმოვის შეფასებებს. ის წერს: “პეტრეს რეფორმების დრო ტოტალიტარული სახელმწიფოს დაარსების,შთამბეჭდავი პროპაგანდის და მასობრივ ცნობიერებაში ძლიერი პიროვნების,ბელადის, “ერის მამის”, “ხალხის მასწავლებლის” კულტის ჩანერგვის, თავისი საკუთარი და საზოგადოებისთვის უცხო კანონებით მოქმედი სამამულო ბიუროკრატიის მარადიული ძრავას ამუშავების დროა.
ეს ასევე არის კონტროლის ყოვლისმომცველი სისტემის,ფისკალურობის და მაბეზღარობის მუდმივი რეჟიმის დრო. ყოველივე ამის გარეშე არ შეუძლია არსებობა საბჭოთა ადმინისტრატიულ-მბრძანებლობით სისტემას. პეტრეს დრო ასევე არის საბჭოთა საზოგადოებისთვის ესოდენ დამახასიათებელი შიშის, გულგრილობის, სოციალური დამბლადაცემულობის. პიროვნების შინაგანი და გარეგანი შებოჭილობის დრო. დაბოლოს, გამარჯვებები ბრძოლის ველზე მეზობლობდა სამხედრო ძალის ნამდვილ კულტთან, მილიტარიზმთან და სამოქალაქო ცხოვრების, აღმშენებლობის გასამხედროებასთან. პეტრე პირველის დროს ფორმდება აბსოლუტიზმის საფუძვლები. წოდებრივ-წარმომადგენლობითი მონარქია რუსეთი გადაიქცა აბსოლუტურ მონარქიად. უმაღლეს მმართველ ორგანოდ ბოიართა სათათბიროს ნაცვლად ხდება მმართველი სენატი, ძველი პრიკაზების მაგივრად ჩნდება კოლეგიები. იზრდება მოხელეთა რაოდენობა. მათზე ზედამხედველობისთვის ჩნდება ფისკალის, შემდეგ ობერ-ფისკალის, ობერ-პროკურორის თანამდებობა.
იცვლება ქვეყნის ადმინისტრატიულ დაყოფა. ქვეყანა დაყვეს გუბერნიებად, გუბერნიები – უეზდებად, უეზდები – პროვინციებად.
ასე იქმნება და იზრდება რთული ბიუროკრატიული მანქანა რომელშიც ყოველი მოხელე პასუხს აგებს ზემდგომი მოხელის წინაშე.
ზევით არის მეფე-გოსუდარი და მხოლოდ მან იცის თუ რა სურს ხალხს და ის მოითხოვს უსიტყვო,ულაპარაკო მორჩილებას.
ასე ჩნდება იდეა პატრენალიზმისა რომლის თანახმადაც მონარქი არის სამშობლოს და ხალხის მამა.
პეტრე პირველი გადაიქცა ქარიზმატულ ლიდერად რომლისაც სჯერათ, ეშინიათ და რომელსაც შიშით მიჰყვებიან.
“უცხოელები ამბობენ რომ მე ვმბრძანებლობ მონებზე. მე კი ვმბრძანებლობ ქვეშევრდომებზე რომლებიც ემორჩილებიან ჩემს მითითებებს. ამ მითითებებში არის სიკეთე და არა ბოროტება სახელმწიფოსთვის. ინგლისური თავისუფლება აქ უადგილოა, როგორც კედლისთვის ცერცვის შეყრა….”
ბიუროკრატიულ სისტემაში ჩართეს ეკლესიაც. მოისპო პატრიარქობა, პატრიარქის მაგივრად ეკლესიას უძღვება მმართველი სინოდი რომლის წევრებსაც ნიშნავს ფაქტიურად ეკლესიის მეთაურად ქცეული პეტრე პირველი. ამ სინოდს კი უთვალთვალებს ობერ-პროკურორი.
ქვეშევრდომებს აშინებენ იმით რომ თუ ისინი არ ივლიან ეკლესიებში და არ მოინანიებენ ცოდვებს მათ დიდად დააჯარიმებენ და დაშინებული ქვეშევრდომები მორჩილად დადიან ეკლესიებში და ინანიებენ.
მღვდელი კი თუ გაიგებს აღსარებაზე რაღაც უკანონობის ჩადენის შესახებ ვალდებულია დააბეზღოს აღარების მთქმელი ხელისუფლებასთან. ეკლესია ასე აქციეს მაბეზღარათა და სახელმწიფოს მოსამსახურეთა ინსტიტუტად.
პეტრე პირველისთვის გარდაქმნის ნიმუში იყო არმია. ის დარწმუნებული იყო იმაში რომ არმია არის ყველაზე სრულყოფილი საზოგადოებრივი სტრუქტურა და ოცნებობდა იმაზე რომ მისი ყველა ბრძანება შესრულებულიყო ისევე უსიტყვოდ როგორც სრულდებოდა სამხედრო ბრძანებები.
პეტრე პირველი მეფობდა 36 წლის მანძილზე და ომობდა 28 წლის მანძილზე. სამხედრო რეფორმების შემდეგ პეტრე პირველის არმიამ დაამარცხა იმ დროისთვის უძლიერესი შვედური არმია.
ეს არმია ყალიბდებოდა რეკრუტთა გაწვევის პრინციპით, იყო რეგულარული და პროფესიონალური.
პეტრე პირველის სახელმწიფო და სამხედრო რეფორმები შეუძლებელი იქნებოდა ეკონომიკის სფეროში გარდაქმნების გარეშე.
ეკონიმიკურ გარდაქმნებში მეფე ხელმძღვანელობდა მაშინ ევროპაში მოდური მერკანტილიზმის და პროტექციონიზმის თეორიებით.
მერკანტილისტები თვლიდნენ რომ ქვეყნის სიმდიდრე იქმნება ვაჭრობის და არა სამრეწველო წარმოების სფეროში. პროტექციონიზმი ნიშნავდა სახელმწიფოს ჩარევას ეკონომიკაში.
რეალურად ეს ნიშნავდა სახელმწიფო მონოპოლიის შემოღებას ზოგი საქონლის //მარილი, სელი, ნავთობი, პური, ქონი, ცვილი და ა.შ// წარმოებაში, ამ საქონლის გაძვირებას ქვეყნის შიგნით, ვაჭართა გაძლიერებულ დაბეგვრას და მათ გადასახლებას მყუდრო მოსკოვიდან ცივ და მოუწყობელ პეტერბურგში, მკაცრ მითითებებს იმის შესახებ თუ რომელ პორტებში რომელი საქონლით ვაჭრობაა დაშვებული.
ვაჭრები ამ ხანას ავ დროს უწოდებდნენ საბაზრო ურთიერთობები დავიწყებას მიეცა.
მიდის მრეწველობის მოდერნიზაცია. მაგრამ პეტრეს მოდერნიზაცია დასავლურისგან განსხვავდებოდა იმით რომ პირველ რიგში სამხედრო საჭიროებების დასაკმაყოფილებლად შექმნილი დიდი მანუფაქტურები იქმნებოდა თვითონ მეფის, ე.ი. სახელმწიფოს და არა რუს მეწარმეთა ძალისხმევით.
სამრეწველო საწარმოები იქმნება სახელმწიფო ხარჯით და სახელმწიფო სხვადასხვა პირობებით გადასცემს მას კერძო პირებს.
ასე მოხდა რომ ურალის მეტალურგიული ქარხნების მფლობელებად იქცნენ ვაჭარი დემიდოვები რომლებმაც იკისრეს ხაზინისთვის შავი ლითონის და მისი ნაკეთობების მიწოდება.
პეტრე აძლევდა მეწარმეებს კრედიტებს, ის უზრუნველყოფდა მათ მასალებით და მოწყობილობით. მეწარმეები თავისუფლდებოდნენ სახელმწიფო სამსახურისგან და გადასახადებისგან, იღებდნენ სახელმწიფო დაკვეთებს და ხელსაყრელ საბაჟო პოლიტიკას.
რაც შეიძლება მეტი ლითონის და სასარგებლო წიაღიეულის მიღების მსურველმა პეტრემ 1700 წელს ყველა მსურველს მისცა წიღიასიეულის ძიების უფლება იქ სადაც მათ მოუნდებოდათ მიწათმფლობელთა უფლებებისთვის ანგარიშის გაწევის გარეშე.
მეფემ თავისებურად გადაჭრა მანუფაქტურასთვის საჭირო მუშახელის პრობლემა. თუ კი დასავლეთში მანუფაქტურებში მუშაობდნენ თავისუფალი მუშები რუსეთში 1721 წლიდან მიღებული იქნა კანონი ყმა გლეხების ქარხნებზე მიწერის შესახებ. საგანგებო ბრძანებით პეტრემ დართო დამნაშავე ქალების და გომბიოების მანუფაქტურებზე გადასახლების და სიკვდილამდე იქ ყოლის უფლება. რითი არაა გულაგი?
რუსეთის ფინანსური პოლიტიკაც შორს იყო საბაზრო პოლიტიკისგან. დაუჯერებლად იზრდებოდა პირდაპირი და ირიბი დაბეგვრა. 1715 წელს მოსახლეობის წინასწარი აღწერის შემდეგ შემოიღეს სულზე დაბეგვრა.
გლეხებს დაევალათ ფლოტის, გზების მშენებლობა, არმიის მომარაგება და ა.შ. ამის შედეგად ხაზინის შემოსავალი 1724 წელს 2,8-ჯერ გაიზარდა 1701 წელთან შედარებით, მაგრამ ხარჯები კიდევ უფრო სწრაფად იზრდებოდა.
პეტრეს დროს არ წყდებოდა გლეხთა მღელვარებები და აჯანყებები.
საპასუხოდ მკაცრდებოდა სისხლის სამართლის კანონმდებლობა, უფრო ხშირად იყენებდნენ სიკვდილით დასჯას.
ქვეყანა მდირდებოდა – ხალხი ღარიბდებოდა.
უამრავი გარდაქმნაა კულტურისა და ყოფის სფეროში. ყველა ამ გარდაქმნამ წვერების მოპარსვიდან ეროვნული ტანისამოსის გადაყრამდე და ევროპული სამოსის ჩაცმამდე და წიგნის ბეჭდვის განვითარებამდე და მეცნიერებათა აკადემიის დაარსებამდე ხელი შეუწყო რუსის ცნობიერების შეცვლას.
ბალტიის ზღვაზე გასვლამ, ევროპასთან კავშირის გაძლიერებამ რუსებს მისცა საკუთარი თავის ევროპელებად წარმოდგენის საშუალება.
სამხედრო გამარჯვებები აჩენდა სახელმწიფოს და პეტრეს ძლიერების რწმენას.
წიგნის ბეჭდვის, სკოლების გავრცელება, მუზეუმების გახსნა, სამეცნიერო ექსპედიციები ხელს უწყობდნენ სამეცნიერო მსოფლმხედველობის გაჩენას, ასამბლეები, პარიკები, ყოფაში უცხო ენის გამოყენება მოწმობდნენ საერო მსოფლმხედველობის განვითარებაზე.
მაგრამ ყველა ეს ცვლილება შეეხო მხოლოდ მმართველ კლასებს და ამან გააღრმავა ხალხსა და არისტოკრატიას შორის უამისოდაც არსებული უფსკრული, მაგრამ ამ გარდაქმნების გარეშე რუსეთის განვითარება უკვე წარმოუდგენელი იყო.
პეტრეს გარდაქმნების შეჯამებისას უნდა ითქვას რომ სწორედ ამ დროს ჩამოყალიბდა ახალი რუსეთი.
ქვეყანა იქცა ძლიერ სახელმწიფოდ, ტერიტორიით მსოფლიოს უდიდეს სახელმწიფოდ. რუსეთის არმიამ და ფლოტმა სახელი მოიხვეჭეს ბრძოლებში და რუსულმა მრეწველობამ დაიწყო არმიის რუსული იარაღით მომარაგება. მოხდა მკვეთრი ეკონომიკური ნახტომი. სამრეწველო მშენებლობა მიდიოდა არნახული ტემპებით და მე-18 საუკუნის პირველ ნახევარში გაჩნდა ორასზე მეტი მანუფაქტურა. ლითონის და მოწყობილობის შემტანი ქვეყნიდან რუსეთი გადაიქცა ლითონის საზღვარგარეთ გამტან ქვეყნად.
ქვეყნის შემოსავლები გაიზარდა 1701 წელს 3 მილიონი რუბლიდან 1724 წელს 8,5 მილიონ რუბლამდე. ნევას ნაპირებზე გაჩნდა არქიტექტურის, ხელოვნების, ფერწერის შესანიშნავი ძეგლებით დამშვენებული ახალი დედაქალაქი პეტერბურგი. ყველაფერი ეს პეტრეს ხანას გადააქცევს ნამდვილად დიდი გარდაქმნების ხანად.
მაგრამ რა ფასად იქნა ყველაფერი ეს მიღწეული?
მ.ვ. ლომონოსოვი ხოტბას ასხამს პეტრეს მოღვაწეობას. ის დარწმუნებულია რომ “რუსი აიტანს ყველა რეფორმას ვინაიდან რეფორმები ისევე უხიფათოა როგორც წვერის გაპარსვა, გერმანული სამოსის ჩაცმა, თავაზიანი ურთიერთობა სხვა რჯულის ხალხთან, ზაფხულის მარხვისას ხორცის ჭამა, ბოიართა, პატრიარქობის და სტრელცების მოსპობა და მათ მაგივრად მმართველი სენატის, წმინდა სინოდის, ახალი რეგულარული ჯარის შექმნა, დედაქალაქის გადატანა ცარიელ ადგილზე და ახალი წლის სხვა თვეში გადატანა. რუსუ ხალხი მოქნილია!”
მაგრამ რა მოქნილიც არ უნდა ყოფილიყო რუსი ხალხი ის ვერ იტანდა ბატონყმობას რომელიც პეტრე პირველის დროს არ შერბილებულა, პირიქით, დამძიმდა და გამკაცრდა. სამჯერ გაიზარდა მოსახლეობის დაბეგრვა. ძალიან შორს იყო ბურჟუაზიული ურთიერთობებისგან. პეტრეს გარდაქმნები-პერესტროიკის შედეგად რუსეთის მოსახლეობა შემცირდა ოცი პროცენტით. ზოგ გუბერნიაში მოსახლეობის კლება ბევრად აჭარბებდა საშუალო რუსულ კლებას. არხანგელსკის და სანკტ-პეტერბურგის გუბერნიებში მოსახლეობამ იკლო 40 პროცენტით, სმოლენსკის გუბერნიაში – 46 პროცენტით, მოსკოვის გუბერნიაში – 24 პროცენტით… წერა კითხვის ცოდნის დონე პეტრეს ხანაში მე-17 საუკუნის შუა ხანებთან შედარებით შემცირდა. პეტრეს რეფორმების ხანა არის ტოტალიტარული სახელმწიფოს დაარსების, ადამიანთა შეგნებაში ძლიერი პიროვნების, ბელადის, “ერის მამის”, “ხალხის მასწავლებლის” კულტის დამკვიდრების საზოგადოებისთვის უცხო და თავისი საკუთარი კანონებით მოქმედი რუსული ბიუროკრატიული მანქანის მარადიული ძრავის ამოქმედების ხანა. ამიტომ წყევლის რუსი ჩიჩიბაბინი დაღვრილი სისხლისგან მთვრალ საარდამელ დურგალ განავლის ტომარა და მომღერლის ჯალათ პეტრე პირველს და მას უწოდებს ქრისტეს მკვლელს და სატანას თანამებრძოლს….
Б. Чичибабин
Будь проклят, император Петр, стеливший души, как солому! За боль текущего былому пора устроить пересмотр. От крови пролитой горяч, будь проклят плотник Саардамский, мешок с дерьмом, угодник дамский, печали певческой палач! Сам брады стриг? Сам главы сек! Будь проклят, царь – христоубийца, за то, что кровию упиться ни разу досыта не смог! А Русь ушла с лица земли в тайнохранительные срубы, где никакие душегубы ее обидеть не могли. Будь проклят, ратник сатаны, смотритель каменной мертвецкой, кто от нелепицы стрелецкой натряс в немецкие штаны. Будь проклят, нравственный урод, ревнитель дел, громада плоти! Ведь я служу иной заботе, а ты мне затыкаешь рот. Будь проклят тот, кто проклял Русь – сию морозную Элладу! Руби мне голову в награду, что вместе с ней, – НЕ ПОКОРЮСЬ!
პეტრე პირველის ბრძოლა რუს ხალხთან და მის ტრადიციებთან მმართველობის დაწყებიდანვე პეტრე უპირატესობას ანიჭებდა უცხოელებს. აზოვის ლაშქრობის დროს მაგალითად, მან რუსული ჯარის სათავაში დააყენა თავისი თანამოქეიფე ლოთები ლეფორტი და გორდონი და ევროპაში ელჩობიდან დაბრუნებისას თან წამოიყვანა 800 უცხოელი რომელთაგანაც მრავალი უბრალოდ ბუნებით მმართველები და ავანტურისტები იყვნენ და არა ძვირფასი სპეციალისტები.
ჰოლანდიელი ებრაელი აკოსტა მასხარას როლს ასრულებდა პეტრეს წინაშე და მას თან ახლდნენ პორტუგალიელი ებრაელი დივიერი თუ პოლონელი ებრაელი შაფიროვი.
პეტრე პირველი საჯაროდ ამბობდა: “ჩემთვის სულ ერთია მონათლულია ადამიანი თუ წინადაცვეთილი, მთავარია საქმე იცოდეს და წესიერი იყოს”.
მაგრამ მან გააკეთა ერთი გამონაკლისი: ჰოლანდიაში //იქ ბევრი ებრაელი ცხოვრობდა// ნამყოფმა პეტრე ეჭვის თვალით შეხედა ებრაელებს. ისტორიკოსი სოლოვიოვის თქმით პეტრეს უყვარდა ყველა ერი ებრაელების გარდა, ამას ამტკიცებს პეტრეს გამოთქმა 1702 წელს: “რაც არ უნდა ქნან ებრაელებმა და ჩემი ახლობლებიც რომ მოისყიდონ მე ჩემთან მირჩევნია მაჰმადიანების და წარმართების და არა ებრაელების ნახვა. მე ბოროტებას ვსპობ და არ ვამრავლებ. ებრაელებს რუსეთში არ ექნებათ არც საცხოვრებელი და არც ვაჭრობა”.
მაგრამ პეტრემ დივიერი //დევიერი// დანიშნა პეტერბურგის პირველ პოლიცმეისტერად, გუბერნატორად და მას მიანიჭა გრაფის წოდება და შაფიროვი კი ვიცე-კანცლერად და მას მიანიჭა ბარონის წოდება. თუმცა 1723 წელს ხაზინიდან ქურდობისთვის მას მიუსაჯა სიკვდილით დასჯა რაც გადასახლებით შეუცვალეს. პეტრეს გარდაცვალების შემდეგ გადაასახლეს დივიერიც.
პეტრე ცდილობდა ძველი რუსული არისტოკრატიის ჩამოშორებას ტახტისგან და მან დაიახლოვა დივიერი. მან მენშიკოვს დააძალა მისი დის დივიერისთვის ცოლად გაყოლება. პეტერბურგიდან გამგზავრებისას ეკატერინა თავის ქალიშვილ ნატალიას და სიკვდილით დასჯილი ცესარევიჩი ალეკსეის შვილებს აბარებდა მხოლოდ დივიერს //ბ. ბაშილოვი//.
პეტრესთან ერთად რუსეთში ჩავიდა დაახლოებით 8 ათასი უცხოელი, თითქოს ბევრი არაა, მაგრამ უცხოელები ჩავდნენ ქვეყნის მმართველებად და არა მიწის სახნავად და გამოვიდა ბევრი.
პეტრე უაზროდ და ფანატიკურად თაყვანს სცემდა ყველაფერ დასავლურს, ევროპულს. ის ახლობლებს აძალებდა თამბაქოს მოწევას, სმას, კოლექტიურ ღრეობებში მონაწილეობის მიღებას, მიესალმებოდა ევროპაში უკვე პოპულარულ მასონობას.
1699 წლის 10 თებერვალს შერემეტიევი ლეფორტთან მეჯლისზე მივიდა გერმანულ სამოსში, მალტის ჯვრით და სხვა მასონური ატრიბუტიკით და პეტრესგან დაიმსახურა “მაღალი წყალობა”. პეტრე მასონებს იცნობდა თავისი ევროპული მოგზაურობიდან.
სახელგანთქმული მეცნიერი ვერნადსკი რომელიც ცნობილის არა მარტო მისი თეორიით ნოოსფეროს შესახებ 1916 წლის სამაგისტრო ნაშრომში ამტკიცებდა რომ ჰოლანდიაში თვითონ პეტრე მიიღეს ტამპლიერთა ორდენში, წმინდა ანდრიას შოტლანდიურ ხარისხში. პეტრე ალბათ უფრო ბრწყინვალებისთვის და პრესტიჟისთვის იყო მასონი და სულაც არ ყოფილა ამის დაჯერებული მიმდევარი.
თუმცა ხალხისადმი დამოკიდებულებით თუ ვიმსჯელებთ ის არ ყოფილა საფრანგეთში გილიოტინას ხმარების დიდოსტატებზე ნაკლებად ნიჭიერი მასონი.
პეტრემ გადაწყვიტა რუსეთში რადიკალური რეფორმების გატარება. რატომ?
მეფე ალეკსეი მიხაილოვიჩის სიკვდილის //1676// შემდეგ რუსეთის მორიგ მეფედ იქცა მისი შვილი თევდორე ალეკსეის ძე რომელმაც იმეფა სიკვდილამდე, 1682 წლამდე, და მოკლე პერიოდში მოასწრო მნიშვნელოვანი რეფორმების გატარება არმიაში, მმართველობაში და გადასახადთა სფეროში. ის ცდილობდა ბოიართა სათათბიროს და პატრიარქის ძალაუფლების შეზღუდვას. პეტრემდე რეფორმებს ატარებდა სოფიოც. რუსეთი საკმაოდ წარმატებით და სტაბილურად ვითარდებოდა. წარმატებით მიმდინარეობდა ომები, მიწებს იძენდნენ როგორც ციმბირში და შორეულ აღმოსავლეთში ისე ევროპულ ნაწილში. წარმატებით ვითარდებოდა კულტურა და წიგნის ბეჭდვა. არაა მართალი რომ მხოლოდ პეტრემ დაიწყო რუსების ზიარება კულტურასთან. დასავლური კულტურის ათვისება რუსეთში დაიწყეს ბევრად ადრე პეტრემდე. დასავლელი სწავლული არქიტექტორები რუსეთში მუშაობდნენ ბევრად ადრე პეტრემდე და რუსი ყმაწვილების საზღვარგარეთ გაგზავნა დაიწყო ბორის გოდუნოვმა.
მაგრამ ევროპული კულტურის ათვისება ხდებოდა ბუნებრივი, ნორმალური გზით, უკიდურესობების გარეშე. უკვე ალეკსეი მიხაილის ძის //პეტრეს მამის// დროს არსებობდა პირველი თეატრი და პირველი რუსული გაზეთი “სობორნოე ულოჟენიე” გამოდიოდა დასავლეთ ევროპისთვის არნახული ტირაჟით-ორი ათასი ეგზემპლარი.
გამოიცა “ტრამალის წიგნი”, მოსკოვის სახელმწიფოს სისტემატური ისტორია. “მეფური წიგნი”, მსოფლიოს ოცტომიანი დასურათებული ისტორია, გამოსცეს ერთგვარი ენციკლოპედიური ლექსიკონიც, და ა.შ.
პეტრემდელ მე-17 საუკუნის რუსეთში უკვე იყო ყველაფერი ის რაც მიეწერება პეტრეს //კარტოფილიდან და თამბაქოდან შესანიშნავ ფლოტამდე და იმ დროისთვის საკმაოდ თანამედროვე არმიამდე///
პეტრეს რატომღაც მიაწერენ რეგულარული არმიის შექმნის დამსახურებას მაშინ როდესაც რეგულარული არმია რუსეთში შეიქმნა პეტრემდე 1681 წლისთვის. პეტრე პირველამდე რუსეთს ჰქონდა 3 პრობლემა: გლეხების დაყმევება,რის გამოც რუსეთს პერიოდულად არყევდა ძლიერი ხალხური აჯანყებები; ალეკსეი რომანოვი ძალიან გადიდგულდა და მეფე საშიშად ჩამოშორდა ხალხს რის გამოც ხალხურ აჯანყებებს შეეძლოთ რუსეთის დასუსტება; რუსეთის განვითარებისთვის საჭირო იყო ბალტიის და შავ ზღვებზე გასვლა და,შესაბამისად, სამხედრო და სავაჭრო ფლოტი.
პეტრემ თავისი რეფორმები დაიწყო ისე რომ ჟინიანად სურდა დასავლეთისთვის მიბაძვა.
მას უნდოდა ევროპელთა გაოცება ნევას ჭაობებზე ახალი სამოთხე-პარადიზი დედაქალაქის აგებით, მთელი რუსი ხალხის ჩაცმა ევროპულად.საზოგადოების ყველა ფენის ჩაცმა ევროპულად.
პეტრემდეც იყვნენ გატაცებულნი დასავლურევროპული კულტურით,მაგრამ ზომიერად-გოდუნოვმა უცხოელი ვაჭრებისთვის ააშენა კოკუი და ის ბავშვებს აგზავნიდა სასწავლებლად ევროპულ ქვეყნებში.
ალეკსეი რომანოვი თავის შვილებს ასწავლიდა უცხო ენებს. გოლიცინმა იცოდა პოლონური ენა და ის იცვამდა პოლონურ სამოსს. სოფიომ შემოიღო უცხო ენების სწავლება.
1698 წელს პეტრემ ბრძანა ეროვნული სამოსის შეცვლა ევროპული სამოსით.
დასავლური კულტურის დაძალებამ მიიღო კაცობრიობის ისტორიაში არნახული ფორმები. სპეციალური სამხედრო სამსახურები დასდევდნენ რუსებს ქუჩებში,კრეჭდნენ და პარსავდნენ მათ, აჭრიდნენ გრძელი სამოსის კალთებს.
ხალხმა დაიწყო აქტიური წინააღმდეგობის გაწევა და პეტრემ უკაზით აკრძალა მახვილწვერიანი დანების ტარება.
1700 წელს პეტრემ გაიმეორა უკაზი-მოსკოვის ყველა მცხოვრებს უბრძანა ორ დღეში მთელი სამოსის ევროპულით შეცვლა და ვაჭრებს რუსული სამოსით ვაჭრობისთვის დაპირდა მათრახით ცემას,კატორღას და ქონების კონფისკაციას.
საგანგებო შეიარაღებული რაზმები, დასავლური მოდის მცველები, იჭერდნენ გამვლელ-გამომვლელებს,აჩოქებდნენ მათ და აჭრიდნენ სამოსის კალთებს მიწის დონეზე, მამაკაცებს მოეთხოვებოდათ სამოსის წელში დავიწროება რასაც რუსი მუჟიკები და ბოიარები ძალიან სამარცხვინო რამედ თვლიდნენ.
ძალით და უსასტიკესად ჭრიდნენ მამაკაცებს წვერს, წვერის ტარების უფლებისთვის ვაჭრები იხდიდნენ ას რუბლს,ბოიარები-60 რუბლს,დანარჩენი მოქალაქეები-30 რუბლს. ეს იმ დროისთვის ძალიან დიდი ფული იყო. გამონაკლისს წარმოადგენდნენ მღვდლები,მათ დართეს წვერის ტარების უფლება.
ასტრახანში პეტრეს ქვეშევრდომთა ბრძანებით სალდათები წვერს ფესვიანად გლეჯდნენ,რაც იქცა 1705 წელს ასტრახანელთა აჯანყების მიზეზად.
მათ მეფეს შესჩივლეს რომ ისინი ქრისტიანობის გულისთვის დადგნენ…ყაზანში და სხვა ქალაქებში დანიშნული გერმანელები ავიწროებენ და ლანძღავენ ადგილობრივებს და მათ ცოლ-შვილს.
ისინი ამბობდნენ რომ გერმანელები ადგილობრივებს ლოყებში ჯოხებს ურტყავდნენ და პოლკოვნიკი ლევინი მთხოვნელებს ცემდა და მისიკვდილებამდე ასახიჩრებდა // ს.პლატონოვი,”ლექციები”//.
პეტრე მაღალ თანამდებობზე ალბათ საგანგებოდ ნიშნავდა უცხოელებს იმიტომ რომ რუსებს შეეცოდებოდათ რუსები და უცხოელებს კი არა.
პეტრემ თავისი დასავლური “პერესტროიკით” ისე გადარია რუსი ხალხი რომ რუსები გარბოდნენ როგორც კაზაკებთან ისე თურქეთში. რუსებს ესმოდათ რომ თურქეთში მათ არ ელოდათ არაფერი სასიკეთო მაგრამ პეტრეს კეტს ისევ თურქეთი ერჩივნათ.
ცნობილი ისტორიკოსი კოსტომაროვი რაღაცნაირად ცდილობდა პეტრეს გამართლებას და მან ივარაუდა რომ პეტრეს უყვარდა იდეალური და არა რეალური რუსი ხალხი და მის მიერ მოგონილი იდეალური რუსი ხალხის შექმნას ის ცდილობდა როგორც ყასაბი რომელმაც თავი სამოსის თარგის გამომჭრელ თერძად წარმოიდგინა.
ეკლესიის სტატუსისადმი იოლი დამოკიდებულების მიუხედავად პეტრე გაუგებარი სისასტიკით სდევნიდა უკვე დიდი ხნის ტყეებში გადამალულ ძველმორწმუნეებს.
ძველმორწმუნეებმაც პროტესტი მათთვის ჩვეული ხერხით გამოთქვეს. 2700-მა ძველმორწმუნემ თავი დაიწვა პალეოოსტროვის სავანეში, 1920-მა ძველმორწმუნემ პუდოჟში.
ისე ჩანს რომ ეროვნულ სამოსთან,ეროვნულ წეს-ჩვეულებებთან, ძველმორწმუნეებთან მეომარი პეტრე ეომებოდა ყველაფერ ეროვნულს,ნამდვილად რუსულს,რუსულ სულს.
ამას უნდა ადასტურებდეს ის რომ პეტრემ მთელ რუსეთში და მონასტრებში მოაგროვა ძველი მატიანეები და მოსპო ეს ხელნაწერები. პეტრემ ასევე მოსპო ყაზანის არქივი.
პეტრემ გაბედა და შეცვალა ძველი რუსული კალენდარი. ამის გაკეთება კი ვერ გაბედეს ვერც ვლადიმირმა და ვერც ქრისტიანულმა ეკლესიამ. ძველი რუსული კალენდარით 7208 წლის 19 დეკემბერს პეტრემ შემოიღო ევროპული კალენდარი-1699 წელი. პეტრემ შემოიღო ახალი წელი ევროპულად,პირველი იანვრიდან,მანამდე კი რუსეთში ახალი წელი იწყებოდა პირველ სექტემბერს, ბუნების ჭკნობის დაწყებისას. ძველ რუსეთში კიდევ ერთი წელთაღრიცხვა იწყებოდა ყინულოვანი პერიოდის,”დიდი სიცივის” დაწყებიდან. ამ წელთაღრიცხვის მიხედვით,მაგ.,2008 წელი არის 13016 წელი.
პეტრემ,დიდად წოდებულმა,ასე მოჭრა ისტორიის 5,5 ათას წელზე მეტი პერიოდი.
თავადი სვიატოპოლკ-მირსკი თავის წიგნში ამბობდა რომ პეტრეს რეფორმების შემდეგ და შედეგად განათლებულმა რუსებმა დაივიწყეს თავისი წარსული და თავისი მეობა.
“პეტრეს რეფორმამ როგორც ღრუბელმა გადარეცხა საგვარეულო მოგონებები. ევროპულად ჩაცმული რუსი არისტოკრატი თითქოს ხელახლა დაიბადა. დავიწყებულია საუკუნეები…” წერდა კლიუჩევსკი.
პეტრე პირველმა არა მარტო შეცვალა კალენდარი. ის ნამეტანი ორიგინალურად აღნიშნავდა ახალ წელს.
ახალი 1700 წელი მან აღნიშნა თავაწყვეტილი მხიარულებით “უმასხრეს და უმთვრალეს კრებასთან ერთად”.
ორი კვირის განმავლობაში მოსკოველები ცახცახებდნენ. მათ სულაც არ ემხიარულებოდათ.
პეტრეს და მისი კამპანიის მხიარულება კი ასეთი იყო-100-200 კაცი შეუცვივდებოდა ხოლმე მოსკოველებს, რასაც მათთან ნახავდა ყველაფერს ჭამდა და სვამდა და ხანდახან გზადაგზა ხუმრობით აუპატიურებდა მასპინძლის მეუღლეს და მის ქალიშვილებს. ამ ღრეობის დროს რ.კ.მასის მტკიცებით პეტრე იქცეოდა “აღვირახსნილი ჭაბუკის” მსგავსად, ესაა რბილი ფორმა გამოთქმისა “თავაშვებული მხეცი”.
პეტრე თავს ვერ იკავებდა მისი შეხედულებით მოსაწონი ქალის დანახვისას. ასეთ ქალებთან პეტრეს კოტრიალის შედეგი იყო ასზე მეტი ბასტარდი. პეტრე ამ უბედურ ბავშვებს არ ეხმარებოდა და ამბობდა რომ თუ კი ეს ბავშვები ივარგებენ თვითონ გაიკაფავენ გზას.
მოსკოველების კარგად აოხრების შემდეგ პეტრეს მორალურ მახინჯთა კამპანია იჯიბებდა ყველაფერს რასაც მოიწონებდა,ნაპოვნ ფულს და მიდიოდა ეხლა სხვა მოსკოველების ასაოხრებლად და ასაკლებად. და სანამ სხვა სახლს მიადგებოდა აურზაურით თავზარს სცემდა გამვლელ-გამომვლელებს. პეტრე ერთნაირად მეცურად ეპყრობოდა რუს ხალხსაც და რუსეთის ბუნებასაც. მან ბარბაროსულად გაჩეხა ვორონეჟის გუბერნიის მუხის ჭალები. მის მიერ გაჩეხილი ხეების ნარჩენები მთებად ეყარა ლადოგის ტბის სანაპიროებზე და კუნძულებზე. შემდეგ პეტრე გადავარდა მეორე უკიდურესობაში და გლეხებს აუკრძალა მათი საჭიროებისთვის ხის მოჩეხვა. შავი დღე ელოდა იმას ვინც სახლის ასაშენებლად ან შესაკეთებლად ხეს მოჭრიდა უნებართვოდ და მოხელისთვის ქრთამის მიუცემლად. პეტრე პირველის თაყვანისმცემელი და გამოუსწორებელი დასავლეთუმე ა.გერცენი პეტრე პირველის შესახებ წერდა: ” …..დენაციონალიზაციის გატარებისას მიდიოდა პოლონეთის თანამედროვე მთავრობაზე ბევრად უფრო შორს…. მთავრობა,მემამულე,ოფიცერი,მოხელე,მმართველი,უცხოელი მეტს არაფერს აკეთებდნენ და სულ მცირე 6 თაობის მანძილზე იმეორებდნენ პეტრე პირველის ბრძანებას ნუღა იქნები რუსი და შენ უდიდეს სამსახურს გაუწევ კაცობრიობას “//წერილი “რუსული კულტურის ახალი ფაზა”//. კოსმოპოლიტი პეტრეს ამ დარტყმის საშინელ მიმართულებას ხსნიდა სახელგანთქმული კარამზინი : “ძველი წეს-ჩვეულებების მოსპობით,მათი მასხრად აგდებით და სულელურად გამოცხადებით,უცხოური წეს-ჩვეულებების შემოღებით პეტრე მათ გულში ამცირებდა რუსეთის მკვიდრებს,მას არ უნდოდა იმ ჭეშმარიტების გაგება რომ ხალხის სული შეადგენს სახელმწიფოს ზნეობრივ ძლიერებას და ისევე როგორც ფიზიკური ძალა საჭიროა მისი სიმტკიცისთვის”. გადარეულ პეტრეს საინტერესო ურთიერთობები ჰქონდა ახლობლებთანაც. მან თავისი საყვარელი ანა მონსის სიმშვიდისთვის შორეულ მონასტერში გადაასახლა თავისი კანონიერი მეუღლე და დედოფალი. 1703 წელს მან ამ “მონსიხას” აჩუქა დუდინსკის ვოლოსტი კოზელსკის უეზდში,295 კომლი და ლაპარაკობდა რომ ამ “მონსიხას” მალე გადააქცევს კანონიერ დედოფლად,დაქორწინდება მასზე…. სხვა ქალებს ხომ ნუ იტყვით… პეტრე ვერ იტანდა თავის შვილ ალეკსეის რომელიც 1711 წლის 11 ოქტომბერს ძალით დააქორწინა იმპერატორი კარლოს მეექვსის ახლობელ სოფია-შარლოტა-კრისტინა ბრეუნშვაიგ-ვოლფენბიუტელისაზე ვინაიდან ალაგებდა რაღაც სტრატეგიულ გეგმებს. ეს შარლოტა რუსეთში ჩავიდა თავის დაქალებთან ერთად და არ ეკარებოდა რუსებს. ის მუდამ სთხოვდა ფულს ალეკსეის. ამ ოჯახში სიყვარულზე ლაპარაკი ძნელი იყო. 1715 წელი გარდამტეხი იყო ალეკსეის მამამის პეტრესთან ურთიერთობებისთვის.
1710 წლიდან პეტრე მუდმოივად ავადმყოფი იყო- მას ძალიან განუვითარდა ჰარი-ჰარალო ცხოვრების დროს დაგროვებული ავადმყოფობები,პირველ რიგში სიფილისი. პეტრე კიდევ უფრო ღიზიანდებოდა და საერთოდ გამხეცდა.
უკვე 1711 წელს ტანჯული პეტრე პრუტის ლაშქრობის დასაწყისში იძულებული იყო სასწრაფოდ წასულიყო სამკურნალოდ კარლსბადის წყლებზე.
ეკატერინასთან ქორწილის შემდეგ პეტრე გამწარებით დაეძებდა შედეგიანი მკურნალობის და სიცოცხლის გადარჩენის საშუალებებს. 1712 წელს წავიდა სამკურნალოდ რუსულ პომერანიაში,შემდეგ ისევ კარლსბადში,შემდეგ ჩეხურ ტეპლიცეში. მაგრამ იყო მხოლოდ დროებითი გაუმჯობესებები და სინამდვილეში კი მდგომარეობა უარესდებოდა.
1715 წელს პეტრეს ჯანმრთელობა სულ გაუარესდა და ის იმდენად ცუდად იყო რომ უკვე თქვა აღსარება და ეზიარებოდა,ე.ი. ფიქრობდა რომ შეიძლება მოკვდეს.
და ძალიან სერიოზულად დადგა ტახტის მემკვიდრის საკითხი, ამ ვითარებაში მკვეთრად გამძაფრდა პეტრეს უკმაყოფილება მისი ვაჟიშვილი ალეკსეით.
ალეკსეი სულ არ ჰგავდა მამამის პეტრეს. ის იყო გაწონასწორებული,განათლებული ადამიანი,გატაცებული იყო სამხედრო თამაშებით,არ ლოთობდა მამამისივით,არ აწყობდა მთვრალ ორგიებს,არ იყო ძალაუფლებას დახარბებული და სასტიკი, და ა.შ. ის ლაპარაკობდა მრავალ უცხო ენაზე.
ალეკსეი უცხო იყო სულით მამამისი პეტრესთვის, მასში არ ყოფილა პეტრეს სატანიზმი.
ეს განაწყობდა პეტრეს მისი შვილის წინააღმდეგ.
პეტრეს ესმოდა რომ ალეკსეი რბილად რომ ვთქვათ არ ყოფილა აღფრთოვანებული იმით რომ პეტრემ დედამისი ხუშტურის გამო მოაშორა ტახტს და ჩაკეტა მონასტერში
მაგრამ პეტრეს არჩევანი არ ჰქონია,სხვა ვაჟიშვილები მას არ ჰყავდა.
1709 წელს პეტრემ გააგზავნა ალეკსეი დრეზდენში საფორტიფიკაციო სკოლაში სასწავლებლად და იმედოვნებდა რომ ალეკსეის გაიტაცებდა სამხედრო საქმე. პეტრე ხედავდა რომ მისი ვაჟიშვილი უეჭველად ჭკვიანი ადამიანია.
მაგრამ ალეკსეი არ შეცვლილა,ის დარჩა რაც იყო.
მეორე დედოფალი მარტა-ეკატერინა ვერაფრით უჩენდა პეტრეს ვაჟიშვილ-მემკვიდრეს. მან ორი ქალიშვილი გაუჩინა ქორწინებამდე და გულმოდგინედ უჩენდა ბავშვებს ყოველ წელს მაგრამ სულ გოგოები ჩნდებოდნენ.
ეკატერინა ეჭვიანად და შეშფოთებული უყურებდა ალეკსეის ოჯახს-ხომ არ გაჩნდება იქ კიდევ ერთი მემკვიდრე.
1714 წელს ალეკსეის ოჯახში გაჩნდა ქალიშვილი,მაგრამ 1715 წელს გაჩნდა ვაჟიშვილი პეტრე,მომავალი იმპერატორი პეტრე პეტრეს ძე. დინასტია გრძელდებოდა. პეტრე პირველი-ალეკსეი პეტროვიჩი-პეტრე ალეკსეის ძე.
მაგრამ ბედმა ისევ ვერაგულად გაიღიმა და 1715 წელს მარტა-ეკატერინამ ბოლოს და ბოლოს გააჩინა ვაჟიშვილი და რა თქმა უნდა მას პეტრე დაარქვა.
ეხლა კი პოლონური გვარის, შვედური სახელის და ებრაული ფესვების მქონე ლიფლანდიელ მრეცხავს შეეძლო რუსეთში თავისი დინასტიის დამყარება და დაიწყო სასტიკი უთანაბრო ბრძოლა.
პეტრეს ურთიერთობა უფროს ვაჟიშვილთან მკვეთრად უარესდება და 1715 წელს მან წერილი მისწერა იქვე გვერდით,პეტერბურგში მყოფ შვილს. ამ წერილით პეტრემ ულტიმატური ტონით მოსთხოვა ვაჟიშვილს ხასიათის შეცვლა,მემკვიდრის შოვნა ან ბერად აღკვეცა.
პეტრეს კარგად ესმოდა რომ ეს იყო უწესო შანტაჟი,დაშინება, შეუძლებლის მოთხოვნა,მაგრამ პეტრე ვერ იტანდა ღვიძლ შვიძლს და საყვარელი მარტაც აქეზებდა პეტრეს ალეკსეის წინააღმდეგ.
პეტრემ ამის შემდეგ დაიწყო თავისი ღვიძლი შვილის დევნა,ის კიდევ ერთხელ აჩვენებდა თავის ბნელ სიმდაბლეს.
ალეკსეის უბრალოდ ფიზიკურად არ შეეძლო თავისი პიროვნების შეცვლა. ბერად აღკვეცა მას სულაც არ უნდოდა-მას ჰყავდა ოჯახი-მამამისის მიერ მისთვის თავს მოხვეული ახალგაზრდა ლამაზი ცოლი და ორი შვილი.
და ალეკსეიმ 1715 წელს უარი თქვა ტახტზე.
მაგრამ ალეკსეის უსიამოვნებები ამით არ დამთავრებულა.
1716 წლის დასაწყისში გარდაიცვალა ალეკსეის მეუღლე შარლოტა-კრისტინა.
1716 წ;ლის დასაწყისისთვის ცოტა წამოყოჩაღებული პეტრე სამკურნალოდ გაემგზავრა პერმონტში და 1717 წელს გამემგზავრა ამსტერდამში წყლებზე. ამ მოგზაურობების დროს ის არ კმაყოფილდებოდა მარტო მკურნალობით. ის ცდილობდა ბლოკის შეკვრას შვედეთის და თურქეთის წინააღმდეგ,მაგრამ მას აყვა მარტო პოლონეთი.
ამ მოგზაურობებისა და მკურნალობათა დროს პეტრე ალეკსეის უგზავნიდა მუქარით სავსე წერილებს და ცდილობდა მის მონასტერში გაგზავნას. და ეს მიუხედავად იმისა რომ ალეკსეიმ უარი თქვა ტახტზე მარტა-ეკატერინას ვაჟიშვილის სასარგებლოდ.
1716 წლის 19 იანვრის წერილში პეტრე თავის ვაჟიშვილს დაემუქრა რომ მოეპყრობოდა როგორც ბოროტმოქმედს თუ კი ის ბერად არ აღიკვეცებოდა.
1716 წლის სექტემბერში პეტრე კიდევ უფრო მკაცრად იმეორებს თავის მოთხოვნას. თანაც ძალიან უცნაურად-პეტრეს ალეკსეისთვის არავითარი პრეტენზია არ წაუყენებია.
ალეკსეის ესმოდა რომ მონასტერში წასვლაზე უარის თქმის შემთხვევაში მას ელის საფრთხე და მის შვილებს-დიდი უსიამოვნებები. ალეკსეის არ უნდოდა საზოგადოების,ბავშვების მიტოვება.
თანაც ალეკსეის შეუყვარდა ტყვე გლეხის ქალი,მისი მოძღვარი ნ.ვიაზემსკის ყმა გლეხი ეფროსინია ფიოდოროვნა. ალეკსეის ესმოდა რომ მამა არ მისცემდა მას საყვარელ ქალზე დაქორწინების უფლებას.
პეტრეს რუსეთში დაბრუნებამდე ალეკსეიმ გადაწყვიტა რუსეთიდან,მამისგან შორს გაქცევა და ის ეფროსინიასთან ერთად გაემგზავრა ვენაში.
პეტრემ გაიგო ვაჟიშვილის გაქცევის შესახებ და გაგიჟდა. ეს აღიქმებოდა როგორც საშინელი სირცხვილი-ვაჟიშვილი გაექცა მ ამა-მეფეს. პეტრეს თავმოყვარეობა შელახული იყო და ის გამხეცდა. პეტრემ ავსტრიას მოსთხოვა თავისი ვაჟიშვილის გაცემა,მაგრამ ავსტრიის ხელისუფლებამ უარი უთხრა და ურჩია ოჯახური უსიამოვნებების მოგვარება მშვიდობიანად,მოლაპარაკებების მეშვეობით. ალეკსეი კი ისევ გაუდგა გზას,ნეაპოლში და იქიდან გააგზავნა რუსეთში,სენატში, წერილი რომელშიც ხსნიდა თავის საქციელს. პეტრეს დიპლომატები ტოლსტოი და რუმიანცევი დასდევდნენ ალეკსეის მთელ ევროპაში რათა მისთვის გადაეცათ პეტრეს მატყუარა დაპირებები.
ათობით წიგნი და სახელმძღვანელო უტიფრად ცრუობს და ალეკსეის მოღალატედ აცხადებს მაშინ როდესაც ის სულ არ ყოფილა მოღალატე და რუსეთის მოწინააღმდეგე მოღვაწე. ის არ აწყობდა შეთქმულებებს არც რუსეთში და არც მის გარეთ. არ კრავდა ბლოკებს რუსეთის წინააღმდეგ და არ ემუდარებოდა ევროპელ მონარქებს დასხმოდნენ რუსეთს თავს და გადაეყენინათ ტახტიდან პეტრე რათა თვითონ ის გამეფებულიყო. არ არსებობს მსგავსი რამის დამადასტურებელი არც ერთი ფაქტი და მოწმობა. ალეკსეის არ მოსწონდა ის თუ როგორ ეპყრობოდა მამამისი რუს ხალხს, პეტრეს შინაგანი სასტიკი პოლიტიკა და ის პეტრეს აკრიტიკებდა უცხოელებთან საუბარში. მაგრამ პეტრეს შიდა პოლიტიკით უკმაყოფილო იყო რუსთა 99 პროცენტი,თითქმის ყველა პეტრეს ერთი მუჭა ახლობლების გარდა.
თანამედროვე ავტორები გაუთავებლად იმეორებენ თვითონ პეტრეს უსაფუძვლო ბრალდებებს.
1715 წელს პეტრე კინაღამ მოკვდა,მაგრამ წამოღოჩაღდა თუ არა ისევ შეუტია ქალთა სქესს და დაერია ლამაზ ქალებს.
1716-1717 წლებში პეტრეს ხანგრძლივი არყოფნისას კი რუსეთი სულ აწეწეს და არიეს. ყველა იპარავდა იმას რის მოპარვაც შეეძლო და ჩაიჯიბეს უზარმაზარი ფული.
გადაირია დედოფალი მარტა-ეკატერინა პირველიც. მან იფიქრა რომ პეტრე მას აღმერთებს,მემკვიდრე გაუჩინა,კონკურენტი ალეკსეი გაიქცა და გადაწყვიტა რომ ყველაფერი შეუძლია.
ეკატერინას ჰყავდა ოციოდე საყვარელი. ამასობაში პეტრე დაბრუნდა. ამასობაში ტყუილი დაპირებებით რუსეთში დააბრუნეს პეტრეს ვაჟიშვილი ალეკსეი. პეტრე დაპირდა მას რომ არაფერს დაუშავებდა მას და ეფროსინიას და მისცემდა მათ დაქორწინების უფლებას რუსეთში დაბრუნების შემდეგ. გულუბრყვილო ალეკსეიმ დაიჯერა. მაგრამ გადაკვეთა თუ არა რუსეთის საზღვარი 1718 წლის 3 თებერვალს ალეკსეი დაიჭირეს და დაიწყო ძიება.
ნ.გე,პეტრე და ალეკსეი
ორი კომპაქტფირფიტა რომლებზეც ჩაწერილია გამოჩენილი რუსი მწერალი დ.ს.მერეჟკოვსკის ისტორიული რომანი “პეტრე და ალეკსეი”. ესაა ნაწილი ტრილოგიისა “ქრისტე და ანტიქრისტე”. რომანებში რომელთა გმირებიც არიან უეჭველად დიდი ისტორიული პერსონაჟები ავტორი გადმოსცემს თავის ერთ-ერთ უმთავრეს იდეას-ისტორიის კულმინაციურ პერიოდებში მწვავდება ქრისტეს და ანტიქრისტეს ბრძოლა. ამ ბრძოლის ასპარეზი,ისევე როგორც ქრისტიანობის და წარმართობის ბრძოლის ასპარეზი,არის მთავარ გმირთა სულები.
1. წიგნი-“ღმერთთა სიკვდილი.ივლიანე განდგომილი”. მე- 2 წიგნი-“აღმდგარო ღმერთები.ლეონარდო და ვინჩი”. მე-3 წიგნი-“ანტიქრისტე. პეტრე და ალეკსეი”.
რომანი “ანტიქრისტე” //პეტრე და ალეკსეი// არის ტრილოგიის დასკვნითი ნაწილი. ის ასახავს ძველის და ახლის, ევროპული და ძველრუსული საწყისების ტრაღიკულ წინააღმდეგობას. მათ შეეძლოთ ჰარმონიული მთლიანობის შექმნა,არადა მოხდა მათი ტრაღიკული დაპირისპირება.
პეტრემ თავის ვაჟიშვილს დააბრალა ღალატი და საშინლად აწამეს ალეკსეის ყველა ახლობელი. თან ალეკსეის აყურებინებდნენ მის ახლობელთა სასტიკ წამებას. ამის შემდეგ სიკვდილით დასაჯეს ისინი ვინც პეტრეს აზრით ცუდ გავლენას ახდენდა ალეკსეიზე-კიკინი,აფანასიევი,დუბროვსკი,მღვდელი-მოძღვარი იაკოვ იგნატიევი. ძიებისას გაირკვა რომ პეტრეთი უკმაყოფილოთა რაოდენობა მეტისმეტად დიდია. ალეკსეის თავისუფლადმოაზროვნეობაში დამნაშავეებად პეტრე უმთავრესად თვლიდა მღვდლებს….. მხეცობათა მთელი სერიის შემდეგ პეტრემ სიკვდილის განაჩენი გამოუტანა თავის ღვიძლ შვილ ალეკსეისაც. სასამართლომ მენშიკოვის ხელმძღვანელობით ალეკსეის გამოუტანა სიკვდილის განაჩენი.
პეტრეპავლეს ციხის გარნიზონის წიგნში აღნიშნულია რომ 1718 წლის 26 ივნისს დილის 8 საათზე პეტრე 9 ჩინოვნიკთან ერთად მიბრძანდა ალეკსეისთან რათა პირადად დაესაჯა სიკვდილით //მოეკლა// თავისი ღვიძლი შვილი ან დასწრებოდა მის სიკვდილით დასჯას.
გასაიდუმლოებულია და დღემდე უცნობია თუ როგორ მოკლეს პეტრე პირველის ღვიძლი შვილი ალეკსეი,მხოლოდ მარჩიელობა თუ შეიძლება იმაზე თუ რა ხერხით მოკლა თავისი საკუთარი შვილი ასეთ რამეებში გამოცდილმა პეტრემ.
მეორე დღეს,27 ივნისს კი რუსების მიერ ანტიქრისტედ წოდებული პეტრე თავდაუზოგავად ქეიფობდა თავის მთვრალეს კრებასთან ერთად,აღნიშნავდა პოლტავის ბრძოლის იუბილეს.
პეტრეს სხვა მხეცობების შესახებ რუსულად იკითხეთ და უცნობია თუ სადამდე მივიდოდა ეს ადამიანი სრულებით მოულოდნელად რომ არ მომკვდარიყო 1725 წლის 28 იანვარს. პარადოქსულად ჟღერს თუ კანონზომიერად,მაგრამ ყველას აწყობდა ტირანის სიკვდილი.
ბევრი მკვლევარის აზრით პეტრე მოწამლეს მისმა თანამეინახეებმა. პეტრე პირველის სიკვდილში პირველ რიგში დაინტერესებულები იყვნენ მისი საყვარელი მარტა-ეკატერინა და მისი ასე ვთქვათ მეგობარი მენშიკოვი….
პეტრეს სიკვდილის შემდეგ ისინი უკვე სრულიად თავისუფლები და უშიშრად დღე და ღამე ლოთობდნენ და ღრეობდნენ. უცხოელები აღნიშნავდნენ რომ რუსეთის საიმპერატორო კარი განუწყვეტლად ღრეობდა.
რუსების მიერ ანტიქრისტედ წოდებულმა პეტრემ თვითონ შექმნა თავისი გუნდი. მისი სიკვდილის შემდეგ აღვირახსნილ თავხედთა ამ კრებულმა სულ აიწყვიტა. ისინი აწყობდნენ ინტრიგებს,ებრძოდნენ ერთმანეთს.
სახელგანთქმული ისტორიკოსი კლიუჩევსკი აღნიშნავდა რომ პეტრეს ახლობლებმა მისი სიკვდილის შემდეგ მაშინვე დაიწყეს რუსეთის მასხრად აგდება. მათ სძულდათ ერთმანეთი მაგრამ ისინი ვაჭრობდნენ რუსეთით როგორც თავისი ნადავლით.
ა. ბუროვსკის თქმით პეტრეს წიწილები აქოთებულები და საზიზღრები იყვნენ,მაგრამ ამას გარდა ამ უსიცოცხლო და უდღეურ ასე ვთქვათ საზოგადოებას არ ჰყოლის მემკვიდრეები. პეტრეს სიკვდილის შემდეგ მისი ახლობლები დაერივნენ ერთმანეთს და ზედიზედ დაიხოცნენ. ….
———————————————————————————————————————————–
პეტრე პირველის პერეტროიკის შედეგებიდან- გორბაჩოვის პერესტროიკის დიდოსტატი ბერეზოვსკის მტკიცებით მისი და მისი კოლეგების საქმიანობის შედეგად მასობრივად წყდება რუსეთის მოსახლეობა და პირველი რიგში წყდებიან რუსები. საქართველოს და დანარჩენებს ხომ ნუ იტყვით….ბეჩავი ბერეზოვსკიც,თუ მართალია, მოკვდა,თავი მოიკლა თუ მოკლეს…
В интервью, данном за два дня до смерти, олигарх рассказал о катастрофе русской нации, отношениях с Путиным и разочаровании в Западе. Борис Березовский, скончавшийся в Великобритании 23 марта, за два дня до смерти дал интервью журналисту Сергею Тимофееву, в котором рассказал о катастрофе русской нации, отношениях с Путиным и своем разочаровании в Западе. Изначально текст не предназначался для печати, а должен был войти в книгу о российских политических беженцах, осевших в Англии, однако теперь был опубликован в интернет-издании «Толкователь». В предисловии к интервью отмечается, что во время встречи с журналистом Березовский «был бодр и мечтателен», выражал надежду на скорое возвращение в Россию и не затрагивал тему смерти. «Наслаждение в моей жизни только одно: думать о будущем. В будущем я надеюсь жить где-нибудь за городом, под Москвой, где прошло мое детство», — заявил Березовский. Рассуждая о судьбах России, олигарх заметил, что в стране «происходит катастрофа массового вымирания, и прежде всего русских». По его мнению, причина этого в том, что русские «всегда слишком полагались на государство, на власть, на царя-батюшку, на генерального секретаря, верноподданнически служили им, получая взамен определенные гарантии безопасности». Главной проблемой русской нации Березовский считал «глубокую неуверенность в себе», не позволяющую сформулировать внешнеполитическую и внутриполитическую стратегию. Говоря о своих отношениях с президентом Владимиром Путиным, опальный политик заметил, что тот «в первую очередь русский»: «он умеет дружить и ненавидеть, причем одного и того же человека — типично русская черта», — пояснил Березовский. Олигарх рассказал, как Путин однажды поддержал его в конфликте с тогдашним премьер-министром Евгением Примаковым, рискуя собственным положением, а однажды даже назвал его «братом». «Ни у тебя, ни у меня нет ни сестры, ни брата, поэтому можешь поверить — ты для меня даже больше, чем брат», — якобы сказал будущий президент. Березовский также рассказал подробности своей ссоры с Путиным. «Это было в августе 2000 года, сразу после трагедии с подлодкой «Курск». Мы собрались втроем — я, Путин и Волошин. Долго беседовали. Я высказывал свои сомнения относительно того курса, которым идет страна. Путин встал и сказал (впервые!): «До свидания, Борис Абрамович!» (до этого он называл меня Боря или Борис), я ответил: «Прощай, Володя!», и мы остались вдвоем с Волошиным», — поведал олигарх. В ходе интервью Березовский также поделился своими переживаниями и мыслями, к которым он пришел за время эмиграции. «Я в огромной степени разочаровался в западных политиках за 10 лет, я разочарован их безволием, их глупостью. Они не видят того, что у них под носом, они абсолютно не понимают, как устроен современный мир», — признался он. По мнению Березовского, западная цивилизация по-прежнему остается единственной надеждой для России на нормальное будущее, однако ее лидеры продемонстрировали собственную беспомощность. «Понятно, что Путин тоже на это рассчитывает, он рассчитывает на то, что они такие гуттаперчевые. И они ему сильно помогают», — отметил он. Говоря о перспективах изменения ситуации в Росси, олигарх подчеркнул, что «мнение народа не имеет вообще никакого значения», а все определяется позицией так называемой элиты. «По моим оценкам, их приблизительно от 2 до 5 тысяч человек. Есть суперэлита — их приблизительно 50 человек. Это те, кто принимают решения или влияют на принятие решения, которые принимают премьер-министр и президент. По словам Березовского, для реального изменения расстановки политических сил в России нужно воздействовать на элиту. «А вся элита — она в России на вахте, они приезжают в Россию, чтобы заработать деньги, а тратят они их не в России, тратят они их на Западе, и хранят деньги на Западе, в западных банках, и дети их здесь учатся, и дома у них здесь, и отдыхают они здесь, их жены и любовницы здесь», — отметил он. Поэтому единственным реальным способом воздействия на этих людей будет аннулирование виз и тотальная проверка и блокирование счетов. «Все, больше ничего не нужно! Они сами вынесут Путина ногами вперед», — заключил Березовский. Тело Бориса Березовского было обнаружено 23 марта в ванной комнате в его поместье в графстве Беркшир. Вскрытие тела показало, что он умер от удушения. Патологоанатомы также обнаружили у него сломанное ребро. Как ранее сообщали в полиции, на шее бизнесмена был завязан узел из ткани.
“Петр не только первый русский интеллигент, но и первый русский нигилист…”
“…Что такое Петр? Чудо или чудовище?…” (Дм. Мережковский “Грядущий хам”, 1905 г.)
Петру I принадлежит особая роль в нашей истории. Не случайно в памяти народа он остался как Петр Великий, который сделал великой и Россию. В публичных чтениях о Петре Великом (к двухсотлетию со дня его рождения) С. М. Соловьев, отмечая вклад Петра I в развитие страны писал: «То нетленное наследство, которое оставил он нам, есть пример небывалого в истории труда, силы воли в борьбе с препятствиями, в борьбе со злом, пример любви к своему народу, пример неколебимой веры в свой народ, в его способности, его значение. … Пример искусства словом и делом, книгами, законами и учреждениями, духом этих учреждений воспитывать народ свой, поднимать его на ноги, пример заимствования чужого во благо и в плод своему. … Пример страсти к знанию и преданность вере, что обещает народам долголетие, как написано на скрижалях истории»[1].
rаздел IV. Российская империя в XVIII – первой половине XIX в. Лекция 1. Эпоха Петра I
План лекции: 1. Дискуссия по вопросу о роли петровских преобразований в русской истории. 2. Реформы Петра I: – в области государственного управления; – военные; – экономические; – в области культуры и быта.
Источники и литература:Анисимов Е. В. Государственные преобразования и самодержавие Петра Великого в первую четверть XVIII века. – СПБ., 1997. Анисимов Е. В. Время петровских реформ. – Л, 1989.
Ахиезер А. С. Россия: Критика исторического опыта. – Т 1. – М, 1991.
Брикнер А. Г. История Петра Великого. – М, 1991.
Буганов В. И. Петр Великий и его время. – М, 1989.
Ключевский В. О. Курс русской истории. Соч. в 9 т. – Т 4. – М., 1995.
Павленко Н. И. Петр Великий. – М, 1990.
Россию поднял на дыбы. – М, 1987.
Русские цари. 1547 – 1917. – Ростов-на-Дону, 1997.
Соловьев С. М. Публичные чтения о Петре Великом. – М, 1984.
4.1.1. Смутное время было тяжелым потрясением всей политической, социальной и экономической жизни Московского государства. Наиболее тяжелым его следствием было страшное разорение и запустение страны. Преодолеть последствия смуты, вновь заявить о себе как о сильной мировой державе России удалось лишь в Петровскую эпоху.
Петру I принадлежит особая роль в нашей истории. Не случайно в памяти народа он остался как Петр Великий, который сделал великой и Россию. В публичных чтениях о Петре Великом (к двухсотлетию со дня его рождения) С. М. Соловьев, отмечая вклад Петра I в развитие страны писал: «То нетленное наследство, которое оставил он нам, есть пример небывалого в истории труда, силы воли в борьбе с препятствиями, в борьбе со злом, пример любви к своему народу, пример неколебимой веры в свой народ, в его способности, его значение. … Пример искусства словом и делом, книгами, законами и учреждениями, духом этих учреждений воспитывать народ свой, поднимать его на ноги, пример заимствования чужого во благо и в плод своему. … Пример страсти к знанию и преданность вере, что обещает народам долголетие, как написано на скрижалях истории»[1].
Другую точку зрения высказал Н.М. Карамзин. В «Записке о древней и новой России» он обвинял Петра I в том, что тот «унижал россиян в собственном их сердце, «захотел сделать Россию Голландией», в результате русские «стали гражданами мира, но перестали быть, в некоторых случаях, гражданами России»[2].
В. О. Ключевский: «Противоречия, в какие он поставил свое дело, ошибки и колебания, позже сменявшиеся малообдуманной решимостью, слабость гражданского чувства, бесчеловечные жестокости, от которых он не умел воздерживаться, и рядом с этим беззаветная любовь к отечеству, непоколебимая преданность своему делу, широкий и светлый взгляд на свои задачи, смелые планы, задуманные с творческой чуткостью и проведённые с беспримерной энергией, наконец, успехи, достигнутые неимоверными жертвами народа и великими усилиями преобразователя – столь разнородные черты трудно укладываются в цельный образ»[3].
Ожесточённые споры о роли Петра Ι в русской истории вели западники и славянофилы, революционеры и реформисты.
Поэт М. Волошин, размышляя о революционных событиях 1917 г., назвал Петра Ι первым большевиком в России:
Великий Петр был первый большевик, Замысливший Россию перебросить, Склонениям и нравам вопреки, За сотни лет, к ее грядущим далям. Он, как и мы, не знал иных путей, Опричь указа, казни и застенка К осуществленью правды на земле…
Размышления М. Волошина перекликаются с оценками современного историка Е. В. Анисимова, который пишет: «Время Петровских реформ – это время основания тоталитарного государства, яркой проповеди и внедрения в массовое сознание культа сильной личности – вождя, «отца нации», «учителя народа». Это и время запуска «вечного двигателя» отечественной бюрократической машины, работающей по своим внутренним и чуждым обществу законам и до сих пор. Это и всеобъемлющая система контроля, постоянного режима фискальства и доносительства, без которых не может существовать и наша административно-командная система. Время Петра – это и столь характерные для нашего общества страх, индифферентность, социальное иждивенчество, внешняя и внутренняя несвобода личности. Наконец, победы на поле брани соседствовали с подлинным культом военной силы, милитаризмом, и военизацией гражданской жизни, созидания…»[4].
Дискуссии о роли и значении петровских преобразований в русской истории не утихают и в наши дни. Может быть, это и есть показатель того, что личность Петра I, его деяния слишком близки нам, без них мы не мыслим нашей истории, мы гордимся им.
4.1.2. Деяния Петра Великого охватывает все сферы жизни человечества. Они затронули и управление страной на всех уровнях, и экономику, и быт, и культуру. В результате них царь, по словам А. С. Пушкина «Россию поднял на дыбы».
Подробно, на основании текстов всех петровских указов эти преобразования будут рассматриваться на семинарских занятиях. В лекции мы даем их общую характеристику.
В области государственного управления идет оформление основ абсолютизма. Из сословно-представительной монархии Россия превращается в абсолютную. Высшим правительственным органом вместо Боярской думы становится Правительствующий Сенат, вместо старых приказов возникают коллегии. Растет число чиновников, для наблюдения за ними возникает должность фискала, затем обер-фискала, обер-прокурора.
Меняется административное деление страны. Она поделена на губернии, губернии делились на уезды, а уезды на провинции. Так возникает и разрастается сложная бюрократическая машина, где каждый чиновник ответственен перед вышестоящим, а наверху – государь, который один знает, что необходимо народу и требует беспрекословного подчинения. Так возникает идея патернализма, в рамках которой монарх – отец Отечества и народа. Петр I становится харизматическим лидером, которому верят, за которым идут и которого боятся.
«Говорят чужестранцы, что я повелеваю рабами как невольниками. Я повелеваю поданными, повинующимися моим указам. Сии указы содержат добро, а не вред государству. Английская вольность здесь не неуместна, как об стену горох. Надлежит знать народу, как оным управлять…»[5].
В бюрократическую систему включалась и церковь. Уничтожено патриаршество, вместо должности патриарха создан Святейший Правительствующий Синод, за которым надзирал обер-прокурор, а Петр сам назначает в Синод священников, т. е. фактически становится во главе церкви. Подданные под страхом крупных штрафов обязаны были посещать церковь и каяться в грехах, а священник, согласно закону, доносить властям о всем противозаконном, ставшем известным на исповеди. Церковь, таким образом обслуживала интересы самодержавия.
Образцом для преобразования Петру I была армия. Он был убежден, что армия – наиболее совершенная общественная структура и мечтал, чтобы все его распоряжения исполнялись так же беспрекословно, как военные приказы. Из 36 лет царствования Петра I 28 заняли войны. В результате военных реформ была создана первоклассная армия, прославленная победами над самой сильной по тем временам шведской армией. Армия эта формировалась по принципу рекрутского набора, была регулярной и профессиональной.
И государственные и военные реформы Петра I были бы невозможны без преобразований в сфере экономики. В экономических преобразованиях царь руководствовался модными тогда в Европе экономическими теориями меркантилизма и протекционизма. Меркантилисты считали, что богатство страны создается не в сфере промышленного производства, а в сфере торговли. Протекционизм означал вмешательство государства в экономику. На практике это означало введение государственной монополии на заготовку и сбыт определенных товаров (соль, лен, нефть, пенька, хлеб, сало, воск и др.), повышение цен на эти товары внутри страны, рост налогов на купцов и даже переселение их из уютной, обжитой Москвы в холодный, неустроенный Петербург и строгие указания в каких портах какими товарами торговать. Купцы это время называли лихолетьем, рыночные отношения были забыты.
Идет модернизация промышленного производства. Но петровская модернизация отличалась от западной тем, что крупные мануфактуры, создаваемые, в первую очередь, для военных нужд, появлялись благодаря усилиям самого царя, государства, а не русских предпринимателей. За казенный счет строятся промышленные предприятия и продаются в частные руки на различных условиях. Так купцы Демидовы стали владельцами металлургических заводов на Урале в обмен на обязательства поставки в казну черного металла и изделий из него. Петр выдает предпринимателям кредиты, обеспечивает их материалами и оборудованием, они освобождались от государственной службы и податей, получали государственные заказы и благоприятную таможенную политику. Желая получить как можно больше руд и других полезных ископаемых, в 1700 г. он разрешил всем желающим искать руды где угодно, не стесняясь правами землевладельцев.
Царь своеобразно решил и проблему рабочей силы для мануфактур. Если на Западе на мануфактурах трудились свободные рабочие, то в России с 1721 года принят закон о приписке крепостных крестьян к заводам, специальным указом Петр I разрешил «виновных баб и девок ссылать на мануфактуры и держать там до самой смерти». Чем не ГУЛаг?
Финансовая политика России тоже была далека от рыночной. Невероятно росли прямые и косвенные налоги. После предварительной переписи населения в 1715 году вводится подушная подать вместо поземельной. На крестьян возлагаются обязанности по строительству флота, дорог, обеспечения армии, солдат и т. д.
В результате доходы казны в 1724 г. увеличились по сравнению с 1701 г. в 2,8 раза, но расходы росли еще быстрее. Крестьянские волнения и восстания не прекращались в период правления Петра. В ответ – ужесточение уголовного законодательства, расширение смертной казни. Страна богатела – народ беднел.
Преобразований в области культуры и быта – множество. Все они, начиная с обрезания бород и длинного платья до развития книгопечатания и основания Академии наук способствовали изменениям в менталитете русского человека. Выход в Балтийское море, усиление связей с Европой дали возможность называть себя европейцами. Военные победы внушали веру в силу государства и Петра; развитие книгопечатания, школ, открытие музеев, научные экспедиции помогали появлению научного мировоззрения, ассамблеи, парики, использование в быту иностранного языка свидетельствовали о развитии светского мировоззрения. Конечно, все эти изменения затронули правящие классы, пропасть между народом и дворянством углубилась, но без этих преобразований развитие России уже было немыслимо.
4.1.3. Подводя итоги периоду петровских преобразований, следует сказать, что именно в это время сформировалась Новая Россия. Страна стала великой державой, самым большим по территории государством мира. Русская армия и флот увенчали себя славой в боях, а русская промышленность стала обеспечивать армию отечественным оружием. Произошел резкий экономический скачок. Промышленное строительство шло невиданными темпами: за первую четверть XVIII в. в стране возникло более 200 мануфактур, из страны ввозящей металл и оборудование, Россия превратилась в страну вывозящую металл за границу. Доходы страны увеличились с 3 млн. рублей в 1701 г. до 8,5 млн. рублей в 1724 г. На берегах Невы возникла новая столица – г. Петербург, который украсился замечательными памятниками архитектуры, искусства, живописи. Развитие науки, образования, культуры – все это делает эпоху Петра – эпохой действительно великих преобразований.
Но какой ценой они достигнуты? М. В. Ломоносов, восхищаясь деяниями Петра, писал: «Посмотрите… на все многоразличные ремесленные искусства и фабрики, … на разных морях плоты и пристани, отменные гражданские учреждения и строения; посмотрите на сию новую Российскую столицу. Не ясно ли воображаете способности нашего народа столь много преуспевшего во время, едва большее половины человеческого веку?» Ломоносов уверен, что русский человек выдержит любую реформу, ведь все реформы «не более опасны, чем заставить брить бороды, носить немецкое платье, сообщаться обходительством с иноверцами, заставить матросов в летние посты есть мясо, уничтожить боярство, патриаршество и стрельцов и вместо них учредить Правительствующий Сенат, Священный Синод, новое регулярное войско, перенести столицу в пустое место и новый год в другой месяц! Русский народ гибок!»[6].
Но как бы ни был гибок российский народ, он не выдерживал крепостного гнета, который при Петре не только не смягчился, а, напротив, ужесточился. В три раза увеличились податные обложения населения. Буржуазными отношениями даже не пахло.
Петровские преобразования привели к тому, что население России уменьшилось на 20 %. В некоторых губерниях убыль намного превышала среднероссийскую: в Архангельской и Санкт-Петербургской – до 40 %; в Смоленской – до 46 %; в Московской – до 24 % … Общий уровень грамотности во времена Петра снизился по сравнению с серединой XVII века[7].
«Время петровских реформ – это время основания тоталитарного государства, яркой проповеди и внедрения в массовое сознание культа сильной личности – вождя «отца наций, учителя народа». Это и время запуска вечного двигателя отечественной бюрократической машины, работающей по своим внутренним и чуждым обществу законам и до сих пор… Время Петра – это и столь характерное для нашего общества страх, индифферентность, социальное иждивенчество, внутренняя и внешняя несвобода личности»[8].
[1] Соловьев С. М. Чтения и рассказы по истории России. – М, 1989. – С. 583.
[2] Карамзин Н. М. Записка о древней и новой России. – М., 1991. – С. 32, 35.
[3] Ключевский В. О. Курс русской истории. Соч. в 9 т. – Т. IV. – М., 1989. – С. 582
[4] Анисимов Е. В. Время петровских реформ. – М, 1989. – С. 275.
[6] Ломоносов М. В. Полное собр. соч. – Т.6. – С. 396.
[7] Ахиезер А. С. Россия: критика исторического опыта. – Т. 1. – М., 1991. – С. 150.
პპპპპ[8] Анисимов Е. В. Время петровских реформ. – Л., 1989. – С. 43.
—————————————————————————
Литературный салон
Тема: Стих о Петре Первом – обсудим!Автор: Имануил Глейзер | Дата: 2003-01-25 10:09:00 | Тип: Предложение
Б. Чичибабин
Будь проклят, император Петр, стеливший души, как солому! За боль текущего былому пора устроить пересмотр. От крови пролитой горяч, будь проклят плотник Саардамский, мешок с дерьмом, угодник дамский, печали певческой палач! Сам брады стриг? Сам главы сек! Будь проклят, царь – христоубийца, за то, что кровию упиться ни разу досыта не смог! А Русь ушла с лица земли в тайнохранительные срубы, где никакие душегубы ее обидеть не могли. Будь проклят, ратник сатаны, смотритель каменной мертвецкой, кто от нелепицы стрелецкой натряс в немецкие штаны. Будь проклят, нравственный урод, ревнитель дел, громада плоти! Ведь я служу иной заботе, а ты мне затыкаешь рот. Будь проклят тот, кто проклял Русь – сию морозную Элладу! Руби мне голову в награду, что вместе с ней, – НЕ ПОКОРЮСЬ!
С самого начала своего правления Петр отдавал предпочтения иностранцам, например, в своём первом походе на Азов он своих собутыльников, кутильщиков Лефорта и Гордона, поставил во главе русского войска. А когда возвращался с посольством из Европы, прихватил с собой 800 иностранцев, многие из которых не были ценными специалистами, а просто “природными” управленцами и авантюристами, как например голландский еврей Акоста, игравший шута при Петре, португальский еврей Дивьер или польский еврей Шафиров. Пётр Первый публично утверждал: “Для меня совершенно безразлично, крещён ли человек или обрезан, чтобы он только знал своё дело и отличался порядочностью”. Однако он делал одно исключение: побывав в Голландии, где было много евреев, Пётр стал настороженно к ним относиться, ибо историк Соловьёв утверждал, что Пётр Первый любил все нации, кроме жидов. Что и подтверждает высказывание самого Петра в 1702 году: “Я хочу… видеть у себя лучше народов Магометанской и языческой веры, нежели Жидов. Они плуты и обманщики. Я искореняю зло, а не распложаю; не будет для них в России ни жилища, ни торговли, сколько о том ни стараются, и как ближних ко мне ни подкупают”. Однако Петр назначил Дивьера (Девиер) первым полицмейстером Петербурга, губернатором и даровал титул графа, а Шафирова – вице-канцлером и титул барона, хотя затем в 1723 году за казнокрадство приговорил его к смертной казни, заменённой ссылкой; впрочем затем, в ссылку попал и Дивьер, но это было уже после смерти Петра. “Петр, старавшийся подальше оттеснить от царского трона старинные родовые русские семьи, приблизил к себе Дивьера. Петр принудил Меншикова выдать за Дивьера его сестру. Уезжая из Петербурга, Екатерина поручала свою дочь Наталью и детей казненного цесаревича Алексея, Петра и Наталью, никому другому, как… Дивьеру”, – отметил в своём исследовании Б. Башилов. Всего при Петре в Россию прибыло около 8 тысяч иностранцев. Вроде это количество не большое, но учитывая, что иностранцы шли не пахать пашню, а наверх – управлять, то получилось много. Это как сегодня – вроде граждан еврейской национальности немного, всего 300 тысяч, но мы видим наверху: в олигархах, журналистах и министрах, почти одних евреев. Пётр без всякого здравого смысла фанатично преклонялся перед всем западным, европейским – заставлял приближённых курить, пить, участвовать в коллективных кутежах; приветствовал модное уже в Европе масонство – как высшую степень европейского образования, – 10 февраля 1699 года Шереметьев явился на бал у Лефорта в немецком платье и с ярким мальтийским крестом и прочей масонской атрибутикой и получил от Петра “милость превысокую”. Что такое масоны, Пётр уже знал из своего европейского вояжа. К тому же “Мастером стула” был его любимец Лефорт, а “первым надзирателем” такой же любимчик – Гордон. Знаменитый Вернадский, который занимался не только Ноосферой, в своей магистерской работе 1916 года утверждал, что сам Петр был принят в Голландии в орден тамплиеров, “в Шотландскую степень св. Андрея”. Скорее всего, Петр не был убеждённым масоном, больше – “для блеску и престижу”, хотя, судя по его отношению к народу, он был бы не менее талантливым масоном, чем те, которые орудовали во Франции гильотиной. Петр решил провести в России радикальные реформы. Какая в этом была необходимость? После смерти царя Алексея Михайловича в 1676 году, очередным царём России стал его сын Фёдор Алексеевич, который правил до своей смерти в 1682 году, и который за короткий период своего правления успел провести важные эффективные реформы в армии, управлении и налоговой сфере, попытался урезать властные полномочия Боярской Думы и Патриарха. Выше мы наблюдали за реформами Софьи. До Петра Первого, как мы видели ранее, Россия довольно успешно и стабильно развивалась – успешно велись многочисленные войны, приобретались земли не только в Сибири и на Дальнем Востоке, но и в европейской части, успешно развивалась культура и книгопечатание. “Неправда, что только Петр начал приобщать русский народ к культуре. Усвоение западной культуры началось задолго до Петра. Западные учёные архитекторы работали в России задолго до Петра, а посылку русских юношей за границу начал ещё Борис Годунов. Но усвоение западноевропейской культуры шло естественным – нормальным путём, без крайностей… – утверждал в своём исследовании наш соотечественник из Аргентины Борис Башилов. При Алексее Михайловиче (отце Петра Первого) существовал уже первый театр и первая газета. “Соборное Уложение” было издано невиданным и для Западной Европы тиражом – две тысячи экземпляров. Была издана “Степная Книга” – систематическая история Московского государства, “Царственная книга” – одиннадцатитомная иллюстрированная история мира, “Азбуковник” – своего рода энциклопедический словарь, “Правительница” – старца Эразма-Ермолая, “Домострой” Сильвестра… В Московском архиве Министерства юстиции до Февральской революции хранились сотни разного рода сочинений, написанных в 17 веке”. А. Буровский отметил в своём исследовании: “Но стоит отвлечься от школьных учебников и проанализировать подлинные исторические источники – и мы обнаружим, что в допетровской России 17 века уже было всё, что приписывается Петру: от картофеля и табака до прекрасного флота и вполне современной для того времени армии”. Петру почему-то приписывают в заслугу создание регулярной российской армии, но ведь это неправда, ложь – регулярная армия в России была создана до правления Петра Первого к 1681 году. До Петра Первого в России было три проблемы: закрепощение крестьян, вследствие чего Россию периодически потрясали мощные народные восстания; (2) Алексей Романов слишком вознёсся и совершил большой опасный разрыв между народом и царём, по этой причине народные восстания могли сильно ослабить Россию; (3) для развития России нужен был выход к морям: Балтийскому и Черному, и соответственно, – военный и торговый флот. Начал Петр Первый свои реформы, страстно желая подражать Западу, задумал не только на зависть европейцам построить новую столицу “Северный парадиз” на болотах, но переодеть весь народ в европейские одежды, переодеть все слои общества. До Петра увлекались западноевропейской культурой в меру – Годунов построил для иностранных купцов Кокуй и посылал детей на учёбу в европейские страны, Алексей Романов своих детей учил иностранным языкам, Голицын знал польский язык и одевался в польские одежды, Софья ввела обучение иностранным языкам. В 1698 году Петр издал указ о смене национальной одежды на европейскую. Насильственное навязывание западной культуры приняло невиданные в истории человечества формы – специальные военные службы прямо на улицах обрезали бороды и длинные полы одежд. Народ стал активно сопротивляться. А чтобы народ не мог сопротивляться, Петр издал указ о запрете ношения остроконечных ножей. В 1700 году Петр повторил указ – всем жителям Москвы было приказано в течение двух дней поменять всю одежду на европейскую, а купцам за торговлю русской одеждой была обещана каторга, стегание кнутом и конфискация имущества. Специальные вооруженные отряды – блюстители западной моды хватали прохожих, ставили на колени и отрезали полы одежды на уровне земли. Требование к мужской одежде – сузить талию, воспринималось русскими мужиками и боярами как нечто очень позорное. Насильственным и самым жестоким образом брили мужчинам бороды. От бритья можно было откупиться – купцы платили за право ношения бороды 100 рублей, бояре – 60, прочие горожане – 30. Это по тем временам были очень большие деньги. Исключение было сделано священникам – им разрешалось носить бороды. В Астрахани подчинённые Петра приказали солдатам вырывать бороды с корнем, что послужило поводом к восстанию астраханцев в 1705 году. В челобитной царю они жаловались: “Мы за веру христианскую стали… В Казани и в иных городах на– ставлены немцы по два и три человека на дворы и тамошними жителям, и женах их, и детям чинят утиснения и ругательства”, “А полковники и начальные люди немцы ругаючись христианству многие тягости им чинили безвинно били в службах, по постным дням мясо есть заставляли и всякое ругательство женам и детям чинили”, “по щекам и палками били”, а полковник Девин “челобитчиков бил и увечил насмерть” (С. Платонов, “Лекции”). Такое впечатление, что Петр специально широко применял назначение на высокие должности иностранцев – проводников его “западной” внутренней политики, ибо свои могли жалеть своих. Петр своей “перестройкой” на западный манер довёл народ до иступления и нервного срыва, народ бежал не только к казакам, но и в Турцию, понимая, что ничего хорошего их там не ожидает. Известный историк Костомаров, пытаясь хоть как-то найти оправдание Петру, выдвинул предположение, что Пётр любил не реальный русский народ, а тот выдуманный им идеал русского народа (лекало), который он хотел создать по европейскому образцу. К этому можно добавить – и поэтому реальный русский народ резал под европейское лекало как мясник, возомнивший себя портным-закройщиком. Несмотря на такое легковесное отношение к статусу церкви, Петр с непонятной жестокостью преследовал спрятавшихся с давних пор в лесах старообрядцев. Старообрядцы протестовали по-своему: 2700 старообрядцев сожгло себя в Палеостровском скиту, 1920 человек – в Пудожском погосте. Похоже, борясь с национальной одеждой, национальными обрядами, староверами, Петр боролся со всем национальным, с исконно русским, аутентичным, с русской душой. Иначе не объяснить, зачем Петр организовал сбор со всех уголков России и монастырей древних летописей и их уничтожил, как и весь казанский архив. Когда в России шёл 7208 год не “от сотворения мира”, как обычно пишут, ибо понятно, что “мир” в любом понимании был сотворён намного ранее, а от окончания “Большой войны” наших предков с китайской цивилизацией, то Петр решил поменять древнерусский календарь, который не рискнули менять даже креститель Владимир и позже христианская Церковь. И 19 декабря 7208 года ввёл своим указом европейский календарь – 1699 год. Пётр ввёл также Новый год по-европейски – с первого января, а до этого было с 1 сентября, с началом увядания Природы. Кстати, наши предки вели ещё летоисчисление и с более далёкого периода – от наступления Ледникового периода, “Великого холода”, по которому, например, 2008 год – это 13016 год. Таким образом – Пётр “великий” обрезал более пяти с половиной тысяч лет отечественной истории. “Русские образованные классы, после и благодаря реформам Петра, в культурном отношении оказались в своеобразном положении как бы “непомнящие родства””, – фиксировал действительность в своей книге князь Святополк-Мирский. “Петровская реформа, как морской губкой стёрла родовые воспоминания. Кажется, что вместе с европейской одеждой русский дворянин впервые родился на свет. Забыты века…”, – писал Ключевский. Петр Первый не только изменил календарь, но и оригинально праздновал Новый год. Новый 1700 год он отметил буйным весельем в компании с “Всешутейным и Всепьянейшим собором” в течение двух недель. Жители Москвы были в страхе и ужасе, им было не до новогоднего веселья, вернее теперь встреча Нового года в исполнении Петра и его компании выглядела таким образом – компания в составе 100–200 человек врывалась в дома жителей, всё съедала и выпивала и требовала ещё, затем весело искала спрятанные запасы, опять всё съедала и выпивала, часто весело и шутя насиловала жену и дочерей. Во время этого разгулья, как утверждает Р.К. Масси – Петр вел себя “как необузданный юнец”, это мягкая форма высказывания “необузданный жеребец”. “Неумение удерживаться, стремление овладеть буквально всякой женщиной, которая только смогла ему понравиться, привело к закономерному итогу: известно более 100 бастардов Петра. Что характерно, он им никогда не помогал, объясняя это очень просто – мол, если будут достойны, сами пробьются”, – отмечал А. Буровский. Затем вся праздничная кампания моральных уродов Петра прихватывала приглянувшиеся вещи и драгоценности, назвав их святочными подарками, обнаруженные деньги и шумно передвигалась дальше, пугая лихостью прохожих и выбирая следующий дом-жертву для “шутейного” пребывания. Сатанинское отношение Петра было не только к родному народу, но, соответственно, и к родной Природе, как, например, выше мы наблюдаем варварскую вырубку дубовых рощ в Воронежской губернии. Историк Ключевский также отметил этот факт: “ценное дубьё для Балтийского флота – иное бревно ценилось в тогдашних рублей сто, целыми горами валялось по берегам и островам Ладожского озера…”. Масштабы строительства у Петра были огромны, и масштабы бесхозяйственности таких же размеров. Затем Пётр кинулся в другую крайность и сделал “крайним народ” – под страхом смерти, поставив демонстративно ви– селицы на краю лесов, запретил крестьянам вырубку в лесах для своих нужд. Теперь крестьяне без особого разрешения и мзды не могли ни дом построить, ни сарай, ни печку протопить. Поклонник Петра, неисправимый западник А. Герцен, писал о Петре Первом: “…доводил денационализацию гораздо дальше, чем делает это современное правительство в Польше… Правительство, помещик, офицер, столоначальник, управитель (интендант), иноземец только то и делали, что повторяли – и это в течение, по меньшей мере, шести поколений – повеление Петра Первого: перестань быть русским и ты окажешь великую услугу человечеству” (Статья Герцена “Новая фаза русской культуры”). Это страшное направление удара космополита Петра Первого объяснял знаменитый Карамзин: “Искореняя древние навыки, представляя их смешными, глупыми, хваля и вводя иностранные, Государь России унижал россиян в их собственном сердце”, “Петр не хотел вникнуть в истину, что дух народный составляет нравственное могущество государства, подобно физическому, нужное для их твёрдости”. У кровавого деспота и монстра были интересные отношения со своими близкими людьми. Мы наблюдали ранее – Петр ради душевного спокойствия своей любовницы Анны Монс и своего постриг в монахини и сослал в дальний монастырь законную супругу и царицу. А “Кокуйску царицу” засыпал подарками и учредил государственное жалование. Петр был в восторге от своей любовницы и в январе 1703 года подарил “Монсихе” Дудинскую волость в Козельском уезде – 295 дворов, и стал говорить окружающим, что он вскоре сделает её законной цари– цей, жениться на ней. Но через месяц Петр сделал пренеприятнейшее, страшное для себя открытие… Оправившись немного от нарвского поражения, Петр, обнаружив, что шведский король Карл Двенадцатый застрял со своей армией в сражениях в глубине Польши, послал в конце 1701 года в разведывательный поход на запад, в Лифляндию, Б.П. Шереметьева(1652–1719). Неожиданно для Петра Шереметьев удачно прошёлся по Лифляндии: разгромил заградительные шведские отряды, взял без боя несколько городов, их ограбил, затем сжег и вернулся с богатой захваченной добычей: ценности, скот, лошади, много пленных, в основном мирное население. И воодушевлённый Петр зачастил с военными походами в прибалтийские земли. В 1702 году русские войска осадили важную стратегическую крепость Нотебург, расположенную в месте истока Невы из Ладожского озера. В феврале 1703 года Петр прибыл, чтобы лично руководить штурмом. Штурм удался – захваченному Нотебургу Петр дал другое иностранное название – Шлиссельбург, что в переводе – “ключ-город”, похоже, что у Петра идеи строительства Петербурга ещё не было, и Шлиссельбург он рассматривал как опорную крепость – ключ к Балтике. Во время пышных торжеств в крепости по поводу победы Петру попали письма участвовавшего в этом походе саксонского посланника Кенигсека. Письма оказались от Анны Монс, любимой “Монсихи”, которая, как оказалось, в отсутствие Петра время зря не теряла, не скучала – давно была любовницей Кенигсека, то есть давно наставляла Петру, царю, “рога”. Состояние нормального, обманутого, с раненым самолюбием мужчины понятно, но о состоянии Петра в этот момент можно только догадываться… Тем более, что в письмах “Кокуйская царица” отзывалась о Петре, мягко говоря, нелицеприятно, жаловалась на его варварские замашки. Одновременно “Монсиха” присылала письма “с сердечками” Петру… Несмотря на кокуйское воспитание Анны Лефортом, на давнюю “любовную” престижную связь между ней и царём, несмотря на многочисленные дорогие подарки от Петра, Анна Монс не хотела связывать свою жизнь с монстром; ей не хотелось выносить его пьянства, разнузданность, развращенность, оргии, ненормальность, она хотела выйти замуж за нормального культурного человека. Кроме того, ей было неприятно, когда Петр мимоходом заваливался в спальню её лучшей подруги Елены Фадемрех. Существует насколько версий: по одной – письма “Монсихи” попали к Петру случайно, по другой – “добрый” курьер подсунул “по ошибке”, по третьей – во время победного пира Кенигсек странным образом случайно утонул и в его вещах нашли зловещие письма. Скорее всего, верна одна из первых версий, и, зная характер Петра, можно сказать, что обнаружив измену, Петр в ярости приказал утопить конкурента, и сам за этим с удовольствием наблюдал. Судя по последующим действиям, Петр, похоже, сильно любил Анхен, ибо не постриг её в монахини, не заточил в монастырь и не отрубил голову, как поступил с Марией Гамильтон в подобной же ситуации, хотя близкие отношения с Марией были несколько месяцев, а только ограничил её свободу домашним арестом, а потом долго наблюдал и мстил, гадил. Озлобленный Петр перестал общаться с Анной. Но, когда в 1706 году Анна Монс хотела выйти замуж на прусского посланника в России барона Иоганна фон Кейзерлинга, ревниво-мстительный Петр, чтобы не допустить женитьбы, обвинил Анну в ворожбе. Следствие по этому делу длилось целый год, в течение которого 30 человек из окружения Анны были арестованы и подвергнуты жестоким пыткам. Только упорными стараниями дипломата-жениха в 1707 году следствие было прекращено, но почти всё подаренное Петр отобрал, конфисковал. Вероятно, Кейзерлинг сильно любил Анну, ибо несколько лет добивался разрешения жениться на Анне и, наконец, всё-таки получив его у Петра, женился на ней в июне 1711 года. И вроде бы – счастливый конец – для Анны, для обоих, но не тут-то было – стоило после “медового периода” барону Кейзерлингу отъехать от дома, как он погиб при загадочных обстоятельствах. Вероятнее всего, Петр по – прежнему старался жестоко мстить Анне; давно замечено – у людей сатанинского склада психики благородство отсутствует напрочь. Анна умерла от чахотки в 1714 году. Петр всё это время не был одинок и был вполне счастлив с другой любимой женщиной; эта история более трагичная для Петра. Во время похода в Лифляндию войсками Шереметьева был захвачен город Мариенбург, в котором в семье пастора Глюка работала кухаркой и прачкой Марта Скавронская 1684 года рождения. По одной из версий её родители умерли от чумы, и её дядя шведский квартмейстер Иоган Рабе отдал сироту в дом пастора Глюка. Пастор её перекрестил и воспитывал. Но когда Марта родила ребенка, то пастор поспешил её выдать замуж за шведского солдата Иоганна Крузе. И через два месяца после их свадьбы в Мариенбург вошли русские войска, вернее российские, ибо после Нарвского поражения у Шереметьева были многонациональные войска. “Шереметьев переправился за Нарову, пошел гостить в Эстонию таким же образом, как гостил прошлый год в Лифляндах. Гости были прежние: козаки, калмыки, татары, башкирцы, и гостили по прежнему… Шереметьев вошел беспрепятственно в Вешенберг, знаменитый в древней русской истории город Раков (Раквере) и кучи пепла остались на месте красивого города. Та же участь постигла Вейсенштейн, Феллин, Обер-Паллен, Руин; довершено было опустошение Ливонии”, – писал Р. Мэсси о двух походах в Прибалтику в 1701 и 1702 годах. Марта Скавронская, судя по фамилии, была полькой, ибо корень фамилии переводится только на польский язык – “скавронек” – это жаворонок, и на польский лад популярная фамилия звучит – Скавроньска. Но Марта – это популярное имя у немцев и шведов, а поляки шведские и немецкие имена не брали. Похоже, национальность Марты раскрывает ветхозаветное имя её отца – Самуил, а мудрый еврей подстраивался под историческую обстановку – когда Польша была до Риги, то фамилия была польская, а с приходом шведов появились у детей шведские имена. И фамилия дяди квартмейстера Рабе – у немцев и шведов тоже самое, что на Украине или в России – Рабинович. И. Н. Шорникова и В. П. Шорников в своём исследовании утверждают, что Рабе был мужем Марты, но больше информации о том, что всё-таки им был Крузе. Марта Скавронская оказалась военной добычей казаков и башкир Шереметьева, потом 18-летнюю брюнетку приметил полковник Бауэр и забрал её в офицерские палатки, затем Марту приметил Шереметьев и забрал в свои штабные апартаменты. Трофейная красавица была настолько хороша и ласкова, что Шереметьев привёз её с собой в Москву, где приметил её Меншиков, и Шереметьев не стал перечить и жадничать, а на пьянке в доме Меншикова 1 марта 1704 года хозяин похвастался своим приобретением Петру Первому. Российский царь заинтересовался и проверил – не соврал ли любимый друг… Молоденькая трофейная прачка ничего не умела, у неё не было образования, пастор Глюк не учил её грамоте, но она во время своих приключений в плену научилась хорошо угождать мужчинам, быть ласковой и весёлой, возможно Бог дал ей только этот талант. А вот это больше всего и ценил Петр Первый, именно это он и называл любовью. Сошлись “два сапога пара”. Марта переехала к Петру. Петр стал быстро залечивать душевные раны после Анхен. Окружающие заметили, что Марта не боится Петра в припадках гнева, и только она способна смело и ласково его утихомирить в этом состоянии, снять нервное напряжение. Петру пришлась по душе и весёлая нравственная позиция Марты – она наблюдала за его многочисленными увлечениями, не ревновала, не скандалила, а только шутила и посмеивалась над его частыми романтическими похождениями. А иногда было над чем посмеяться, – однажды очередной раз “поимев” приглянувшуюся жену какого-то офицера Прасковью, Петр подхватил от неё сифилис или какую-то другую неприятную венерическую заразу – болезнь, и страшно злой приказал её мужу выпороть свою жену – “негодную Фроську” (А. Б.). В связи с этой историей и историей с Мартой можно вспомнить высказывание жены знаменитого философа Пифагора, очень уважаемой в Греции за мудрость Фиано. Когда её спросили: “На какой день очищается женщина после мужчины?”, то Фиано ответила: “После мужа тотчас, а после чужого никогда”. Петру было комфортно с Мартой, после очередной “виктории” над чьей-то женой он делал ей комплимент: “ничто не может сравниться с тобою”. Так счастливо и стали жить. Петр Первый законспирировал прачку Марту Самуиловну на русский лад – назвал Екатериной. Под страхом смерти окружающим было запрещено упоминать о происхождении Екатерины и её настоящее имя. У Марты-Екатерины обнаружилось очень крепкое здоровье – она легко рожала ему детей, их оказалось 11. Из них двух дочерей родила до их свадьбы, то есть были незаконнорожденные. В 1708 году Марту третий раз перекрестили, она приняла православие, её крестным отцом при перекрещивании был сын Петра – Алексей, после этого Марту стали называть – Екатерина Алексеевна. И получился неприятный казус – Петр женился на своей духовной внучке. Когда после победы над шведами под Полтавой в 1709 г. Петр в 1711 году пошёл в Прутский поход против Турции, то Екатерина сопровождала его в походе, и даже командовала солдатами, а когда Петру грозил плен на берегу Прута и шведский король уже грозился водить его пленного на веревке, то Екатерина участвовала в труднейших переговорах с турками. Турки до пленения дело не довели. И Петр целым и свободным вернулся в Россию и ещё умудрился прихватить взятую в походе в плен дочь валамского (молдавского) князя Кантемира – знаменитого поэта, которую Петр изнасиловал и решил взять её себе в Россию, и заточил про запас в селении Черная Грязь, затем переименованном в Царское Село, но после этого “забыл” про молдавскую красавицу по принципу “ни себе – и никому”, и в заточении она умерла. Опять можно подчеркнуть характерную для Петра циничную “бесхозяйственность” – в Прутском походе погибло 27285 человек, из них только 4800 погибло в боях с турецкими войсками, остальные 22 тысячи погибли из-за Петра Первого – в результате отвратительной организации военной кампании: от голода, холода и болезней. После трагического Прутского похода Петр в 1712 году женился на Екатерине, и Екатерина становится официально двумужней. “С 1702 года исчезает всякое упоминание об Иоганне Крузе. Исчезает, правда, только из российских источников. Шведы очень хорошо знают, куда девался законный муж российской императрицы. Иоган Крузе служил шведскому королю ещё много лет, а под старость в гарнизонах на Аландских островах… Семьи Иоган тоже не завел и пастору объяснял, что жена у него уже есть и брать на душу греха он не станет… Он пережил свою законную жену, Марту-Екатерину, но не намного, скончавшись в 1733 году. Всё сказанное очень хорошо объясняет, почему в царское время считалось, будто Иоганн Крузе пропал без вести… Марта-Екатерина была законной женой Иоганна Крузе. Она оставалась ею и тогда, когда Петр официально женился на ней в 1712 году. Она только стала двоемужницей и притом в случае судебного разбирательст– ва должна была стать женой Иоганна, как венчавшегося с ней на 10 лет раньше царя”, – отметил в своем исследовании А. Буровский. Теперь Марта-Екатерина стала законной женой царя, то есть рос– сийской царицей, и её дети могли претендовать на российский престол. С этих пор Марта стала ревностно относиться к старшему сыну Петра от Евдокии Лопухиной – Алексею, и его семье. Годом раньше Петр насильственно женил Алексея 11 октября 1711 года на родственнице жены императора Карла Шестого Софье Шарлотте-Кристине Брауншвейг-Вольфебюттельской, ибо Петр Первый строил какие-то замысловатые стратегические планы. Шарлотта приехала в Россию со своими подругами и держалась в стороне от русских, постоянно требуя у Алексея денег, о любви в этой семье трудно было говорить. 1715 год оказался переломным в отношениях Алексея с отцом, Петром. С 1710 года Петр Первый стал перманентно больным – в нем сильно развились все накопленные болезни от разгульной жизни, и в первую очередь сифилис. Петр стал ещё более раздражительным и свирепым. Уже в 1711 году болезни сильно его беспокоили, и он вынужден был в начале Прутского похода срочно уехать на лечение в Карлсбад на воды. После свадьбы с Екатериной Петр метался в поисках эффективного лечения и спасения жизни, – в 1712 г. поехал лечиться в русскую Померанию, затем опять в Карлсбад, затем в чешские Теплице. Но были только временные улучшения, а в общем ситуация ухудшалась. В 1715 году здоровье Петра совсем ухудшилось, Петр настолько занемог, что уже исповедался и причащался, то есть думал, что может умереть. И встал “ребром” вопрос о преемнике власти. И в этой ситуации резко обострились все накопившиеся недовольства Петра сыном Алексеем. Алексей сильно раздражал Петра своей непохожестью, он был уравновешенный, образованный человек, знал много иностранных языков, не увлекался военными играми, был нормальным, не пил в таких количествах и в таких компаниях, не организовывал “всепьянейшие соборы” и оргии, не было у него алчной властности и жестокости и т.д. – он Петру был чужой по духу, не было в нём того родного сатанизма. А выбора у Петра на было – других сыновей не было, хотя Петр понимал, что, мягко выражаясь, Алексей был не в восторге, что Петр ни за что удалил его мать от трона и даже заточил безвинную в монастырь. В 1709 году Петр даже послал Алексея в Дрезден на учёбу в фортификационную школу, надеясь увлечь его военным делом, видя, что Алексей, бесспорно, умный человек. Но Алексей так и не стал другим, остался собой. Вторая царица Марта-Екатерина никак не могла родить Петру сына – наследника, она родила ему двух дочерей до женитьбы и после старательно рожала Петру детей каждый год, но всё получались девочки. Екатерина ревностно и тревожно смотрела в сторону семьи Алексея – не родился бы там ещё один наследник. В 1714 году в семье Алексея родилась дочь, но на следующий год – в 1715 году родился сын Петр, будущий император Петр Петрович. Династия продолжалась: Петр Первый – Алексей Петрович – Петр Алексеевич. Но судьба очередной раз коварно улыбнулась – в 1715 году Марта-Екатерина наконец-то родила сына и назвала, конечно же, Петр. Вот теперь прачка из Лифляндии с польской фамилией, шведским именем и еврейскими корнями могла побороться за установление в России своей династии. Началась жестокая неравная борьба. Тональность отношения Петра Первого к старшему сыну резко меняется, Петр в 1715 году посылает Алексею письмо, хотя оба находятся в Петербурге, рядом: “Того ради так остаться, коле мыслишь быть, ни рыбою, ни мясом, невозможно, но или измени свой нрав или нелицемерно удостой себя наследником или будь монах”. Это был неприличный шантаж, запугивание, но главное – требование невозможного, и Петр это прекрасно понимал, но он ненавидел чуждого ему родного сына, и любимая Марта к этому его активно подталкивала, науськивала. Петр с этого момента стал гнобить, преследовать своего сына Алексея. Петр ещё раз демонстрировал отсутствие всякого благородства и всю свою темную низость. Алексей просто физически не мог изменить свою личность, а идти в монахи ему вовсе не хотелось – у него была семья: молодая красивая жена, навязанная отцом, и двое детей. И Алексей в 1715 году отказал– ся от престола. Но неприятности Алексея не закончились. В начале 1716 года умерла супруга Алексея Шарлотта-Кристина. Петр к началу 1716 г. немного оклемался и поехал на лечение в Пермонт, а в 1717 году поехал на воды в Амстердам. Во время всех этих поездок по Европе пытался совмещать полезное с полезным: и лечился и вёл активные дипломатические переговоры с европейскими лидерами, чтобы сколотить блок против Швеции и Турции, но никто кроме Польши с ним не захотел связываться. Но на протяжении всего этого вояжа и лечений Петр присылал Алексею многочисленные письма с угрозами – пытаясь заставить его уйти в монастырь, постричься в монахи, несмотря на то, что Алексей отказался от престола в пользу сына Марты-Екатерины. В письме от 19 января 1716 года Петр писал: “А не буде того не учинишь, то я с тобой, как с злодеем, поступлю”. В сентябре 1716 г. Петр ещё более жестко повторяет своё требование. Причём очень странно – никаких конкретных претензий Алексею Петр не предъявлял. Алексей понимал, что в случае отказа постричься в монахи ему грозит опасность, а его детям – большие неприятности. Но Алексей не хотел покидать общество, детей; к тому же в этот период “пошутил Купидон” – Алексея угораздило влюбиться в пленную крестьянку, крепостную, рабыню его наставника Н. Вяземского Ефросинью Фёдоровну. Алексей понимал, что отец никогда не разрешит ему жениться на его любимой. Пока Петр не вернулся в Россию, Алексей решил бежать из страны, подальше от Петра, и поехал с Ефросиньей в Вену. Узнав о бегстве сына, Петр Первый был в бешенстве, это воспринималось как позор – сын убежал от отца-царя, самолюбие Петра было сильно ранено, а недовольство сыном дошло до крайней свирепости. Он тут же потребовал от Австрии выдать сына. Но власти этой страны отнеслись к Алексею гуманно, не захотели заковывать его в кандалы и отправлять к Петру, а предложили Петру решить семейные неурядицы мирно, путём переговоров. Алексей поехал ещё дальше – в Неаполь, и из этого города послал в Россию в Сенат письмо с объяснением своего поступка. Дипломаты Петра – Толстой и Румянцев, преследовали Алексея по всей Европе, чтобы передать лживые обещания Петра. И в этот момент следует обратить внимание на важный момент – о чём подло лгут десятки книг и учебников – о предательстве Алексея; за границей Алексей не вёл никакой антигосударственной деятельности, не организовывал никакого заговора: ни внутри России, ни за её пределами не сколачивал никаких иностранных блоков против России и не уговаривал европейских монархов идти войной на Россию или смещать с престола Петра ради своей власти – нет ни одного доказательства, ни одного факта. Можно единственно зафиксировать, что Алексею не нравилось отношение Петра к своему народу, его внутренняя жестокая политика, и он свою критику высказывал в беседах с иностранцами. Но внутренней политикой Петра были недовольны примерно 99% россиян, почти все, кроме небольшой кучки приближенных. А всё, что писали и пишут современные авторы против Алексея, – это повтор, перепевы совершенно необоснованных обвинений самого Петра Первого. После того, как Петр чуть не умер в 1715 году, отношение к “больному пожилому льву” его “преданных” приближенных изменилось, и стали возможны события, которые до этого были немыслимы. Петр, несмотря на свою “любовь” к Марте-Екатерине и на свои болезни, старался не забывать свой “постельный реестр”, – это был некий план, который невозможно назвать “планом покорения сердец приглянувшихся красавиц на ближайшее время”, а что-то пошлое произносить не хочется. И Петру приглянулась фрейлина Екатерины – Мария Гамильтон, которая была выходцем из древнего шотландского рода. Как пишут многие авторы, больной многими венерическими заболеваниями Петр “распознал в юной красавице дарования, на которые невозможно было не воззреть с вожделением” – и стал утолять свои вожделения. Через несколько месяцев Петр по какой-то причине вдруг “разлюбил” Марию, перестал обращать на неё внимание, скорее всего пошёл дальше по “постельному реестру”. Марию тут же “подобрали” приближенные Петра, после Петра “иметь любовь” с бывшей фавориткой царя было весьма престижно. Во время же длительного отсутствия Петра в 1716–1717 гг. в России усилился бардак и различные безобразия. Деньги разворовывались в чудовищных объемах, а царица Марта – Екатерина Первая, решив, что статус её крепче некуда: Петр её обожает, наследника всё-таки родила, а основной конкурент от престола отказался и бросился в бега, – решила не мучить своё здоровое тело и позволить себе свободу в наслаждениях, тем более, что “любовь” Петра, в таком же понимании “любви” и Мартой, в связи с его болезнями стала слабеть. “Число мимолетных увлечений Екатерины приближалось к двум десяткам. Из будущих членов Верховного тайного совета не воспользовались её милостями разве что только патологически осторожный Остерман да Дмитрий Голицын, продолжавший смотреть на “матушку-царицу” с высокомерным отвращением…”, – отметил в своём ис– следовании А. Буровский. Петр второй раз оказался “рогатым”, но он об этом ещё не знал. Когда Петр вернулся в 1717 году в Россию, объявил царицей Марту– Екатерину и обнаружил, что из его кабинета, кабинета царя, пропали важные государственные бумаги, – стали искать шпионов. В это время дежурил старый доверенный денщик Иван Орлов – его и стали пы– тать с пристрастием. Орлов клялся и божился, что грешен во многом, но только не в шпионаже. Среди перечисленных им грехов оказалось, что у него давний роман с Марией Гамильтон. Лучше бы он этого не говорил для своего же блага. Фрейлина под пытками призналась, что изменила царю (!) и что вынуждена была сделать несколько абортов, внутриутробных отравлений, в том числе и от Петра. Изменить царю – это государственная измена, и завели новое следствие. Петр решил по– ступить оригинально – пошёл, всё рассказал Екатерине, надеясь, что та в ярости уничтожит свою подопечную, но та отреагировала спокойно и сказала, что всё давно знает и прощает фрейлину. Разочарованному Петру пришлось самому заняться судьбой девушки. Но в это время обманным путём уговорили вернуться в Россию Алексея, и Петр отложил разбирательство. Алексей поверил обещаниям Петра – не приносить ему и Ефросинье никакого вреда, Петр обещал даже разрешить им пожениться – когда они вернутся. Но сразу при пересечении границы России 3 февраля 1718 г. Алексея арестовали, и началось следствие, Петр обвинил Алексея в измене. Всё окружение Алексея подверглось пыткам с пристрастием, на которые притащили Алексея и заставили смотреть на муки близких людей. После чего многих “неправильно” влиявших на Алексея людей каз– нили: Кикина, Афанасьева, Дубровского, священника-духовника Якова Игнатьева. В ходе следствия сделали неприятное открытие – недоволь– ных царём слишком много, но всех казнить не стали. Петр же в свободо– мыслии Алексея винил в основном “бородачей”, то есть священников, жалуясь, что у его отца был один (т. е. – Никон), а у него – тысячи. В процессе этого следствия вскрылась ещё одна неприятность для Петра – естественно, вспомнили об Евдокии Фёдоровне Лопухиной, находящейся в монастыре – “старице Елене”, и стали пытать её окружение на причастность к заговору, и обнаружили любовную связь Евдокии Фёдоровны с майором Степаном Глебовым. Петр-то думал, что заточенная в дальний монастырь первая красавица России 20 лет находится в изоляции и должна была уже давно помереть от несправедливости, одиночества и тоски. И Петр поднял крик об очередной государственной измене, начал ещё одно следствие. Оказалось, что в 1709 году майор Степан Богданович Глебов занимался набором в рекруты в окрестностях монастыря и заехал глянуть на царицу, которая жила уже не в монастыре, а рядом в деревне иноком – “скрытно мирянкой”. Между ними вспыхнула красивая любовь; Глебов стал наведываться к Лопухиной, привозить ей теплую одежду и продовольствие. После свадьбы Петра с Мартой-Екатериной в 1712 году отношения между Лопухиной и Глебовым стали близкими. Хотя мотаясь по службе по всей России, Глебов не часто заезжал к Евдокии, но судя по сохранившимся девяти письмам Евдокии они чувствовали себя сча– стливыми последние 6 лет, вот отрывок из одного письма: “Светлый мой, батюшка мой, душа моя, радость моя, как мне на свете быть без тебя! Ох, любезный друг мой, за что ты мне таков мил! Уже мне нет тебя милее, ей Богу! Ох лапушка моя, отпиши мне, порадуй хоть мало. Не покинь ты меня ради Христа, ради Бога. Прости, прости, душа моя, друг мой!” Петру на Лопухину было “давно наплевать”, он забыл о её существо– вании, но этой историей было ранено не столько его мужское самолюбие, сколько чувство собственника, и очень гневило то, что оказалось, что Лопу– хина не очень-то страдала вдалеке в одиночестве и даже была счастлива. Пыткам подверглось всё окружение Евдокии, включая её духовника Федора Пустынного и епископа Ростовского Досифея, которого коле– совали, затем отрубили голову, и голову выставили в публичном месте на кол. У Петра бы хороший повод “разойтись вовсю” и получить много черного удовольствия. Шесть недель подряд “доктора” Петра пытали майора Глебова. Так долго пытали, потому, что очень стойко и мужественно держался Степан Богданович и против чести законной царицы Евдокии Фёдоровны ничего не сказал. Некто Плейер доносил Петру: “майор Степан Глебов, пытанный в Москве страшно кнутом, раскаленным железом, горящими углями, трое суток привязанный к столбу на доске с деревянными гвоздями, ни в чём не сознался”. В то время самому отъявленному преступнику, предателю давали максимум 15 ударов кнутом, а Глебову нанесли 34, фактически оставив без кожи. Петр бесился, вопрос – “сломать” героя был для него принципиальным. Петр сам со своей буйной фантазией поучаствовал в пытках, но майор Глебов держался. Тогда Петр Первый придумал пытку-казнь, которую в России в это время не практиковали – решил посадить на кол живым, а чтобы Глебов подольше и поужаснее помучился – Петр рас– считал и соорудил специальный кол с перекладиной, чтобы кол не прон– зил быстро насквозь, и смерть не была скорой. Во время казни на Красной площади Москвы 15 марта 1718 года в окружении толпы зевак Глебов на колу мужественно переносил ужасные муки, а находящийся рядом Петр, злорадно наслаждаясь его муками, умолял Глебова признаться в преступлении – если не перед Петром, то перед смертью – перед Богом. Степан Глебов монстру здорово ответил: “Ты, должно быть, такой же дурак, как и тиран… Ступай, чудовище, – и плюнул Петру в лицо, добавив: Убирайся и дай спокойно умереть тем, кому ты не дал возможности спокойно жить”. Взъярённый тиран был побеждён силою духа мученика. Петр пробовал ещё зло издеваться над умирающим – по его приказу, шутя, одели мученику шапку и набросили тулуп – чтобы не замерз и не помер раньше времени и не испортил забаву царю. 18 часов Глебов медленно умирал мучительной смертью, рядом “дежурили” в ожидании покаяния архимандрит Лопатинский, священник Анофрий и иеромонах Маркел, который в отчете написал: “никакого покаяния им не принес”. На вторые сутки, почувствовав близость смерти, Степан Богданович попросил этих троих причастить перед смертью, но все трое оказались трусами, забоялись недовольства Петра и отказали мученику, этим все вышеперечисленные “духовные лица” совершили страшный грех. Петр Первый негодовал в своём бессилии, он был побеждён, было поражено его царское и личностное самолюбие – Петр Первый был уверен, что он, Петр – “самый крутой”, мощный и всесильный царь. Три с половиной года метался побеждённый Петр со своим негодованием и раненым самолюбием, возможно, ему снились мучительные кошмарные кровавые сны, – и с того света на него смотрел с мудрой презрительной улыбкой непобедимый мужественный майор Степан Глебов. И Петр не выдержал и решил ещё раз с ним сразиться, на него напасть вместе со Святейшим Синодом – 15 августа 1721 года Петр Первый приказал Святейшему Синоду осудить Степана Глебова и пре– дать вечному проклятию – анафеме. Похоже, Петра не радовала даже окончательная победа русской армии над шведами в морском сражении у острова Гренгам 27 июля 1720 года, и конец затяжной Северной войны, зафиксированный в до– говоре со Швецией в этом же августе 1721 года. Ему важнее, главнее было победить майора Глебова. Синод тянул с исполнением воли царя. Тогда Петр своё внутреннее поражение решил компенсировать усладой самолюбия – приказал Сенату дать ему титулы, назвать его: Великим, Императором и Отцом Отечества – всё на что способна была его фантазия. И Сенат в октябре 1721 года в торжественной обстановке выполнил волю Петра. После этого воле Великого Императора и Отца Отечества не стали перечить и “бородачи” – 22 ноября 1721 года собрался Святейший Синод и “духовные иерархи” послушно осудили “злолютого преступника” и предали вечному проклятию. Стало ли после этого легче Петру? Неизвестно; по-моему, только немного подсластил горечь, тем более в оставшиеся несколько лет жизни его ожидали очередные поражения. Возмутилась обделенная титулами оскорблённая загулявшая прачка-царица Марта-Екатерина Первая и по приказу Петра “Великого” 23 декабря 1721 года Сенат сделал ей новогодний подарок – преподнес титул “Императрицы”. Вернемся в 1718 год, после казни Степана Глебова. Смертельный вердикт вынес Петр и своему сыну Алексею. Суд во главе с Меншиковым приговорил Алексея к смерти. Вернее сказать – по велению Петра суд приговорил Алексея к смертной казни. И 26 июня 1718 г., как отмечено в гарнизонной книге Петропавловской крепости, в 8 часов утра Петр прибыл в крепость к Алексею с 9-ю чиновниками – чтобы самолично казнить Алексея или лично присутствовать при его казни. Каким способом умертвили Алексея оказалось тайной, и до сих пор неизвестно, можно только гадать, что мог придумать сыну изощрённый Петр. На следующий день – 27 июня этот земной Сатана вовсю веселился со своим “всепьянейшим собором”, широко, загульно празднуя юбилей Полтавской битвы. К этому времени уже больше года длилось следствие “по делу” Марии Гамильтон. С ней Петр поступил оригинально, мстительно: хотя она ни разу не рожала, а делала аборты, но ей “пришили” какого-то брошенного новорождённого найденного мертвым, и это было основанием для Петра казнить свою бывшую любовницу. Мария умоляла его прилюдно до самой последней секунды. Петр сам подвёл шотландскую красавицу к палачу 14 марта 1719 года. После чего народ был свидетелем “знаменитой сцены” – Петр Первый поднял отрубленную голову Марии Гамильтон, прочитал окружающим долгую лекцию по анатомии, затем монстр поцеловал губы отрубленной головы и бросил её в грязь. Попробуйте ответить на вопрос – был ли Петр Первый человеком? По приказу царя подчиненные отрубленную голову вымыли, заспиртовали и поместили в стеклянном сосуде в музее – в Кунсткамере, куда Петр часто заходил отдохнуть и полюбоваться его красотой – уродами и отрубленными головами. Два года Петр занимался не государственными делами, а следствием, пытками, казнями. “Страна оказалась фактически никем не управляемой; исполнительная дисциплина была чудовищной, воровство чиновников сделалось бытовой нормой. Даже старых служащих, начинавших ещё при Алексее Михайловиче, развращало беззаконие, организованное самим царём… Финансовая коллегия требовала отчетности из провинций, и в 1718 г. разослали по всей стране требования: прислать статистику доходов и расходов. Ни одной бумажки ни одна губерния не прислала; в 1719 году напомнили… опять молчание”, – отметил в своём исследо– вании А. Буровский. Но в личном плане всё бы хорошо – все “враги” – изменники казнены, полная “виктория!”. Брауншвейг-люнебургский резидент Ф.Х. Вебер, описывая празднество Нового 1719 года в Петербурге отметил, что “царь уподобил себя патриарху Ною, который с негодованием до сих пор взирал на древний Русский мир…”. Как видим, Петру уже 47 лет и он так и не полюбил Россию. В 1719 году произошло печальное для Петра событие – умер от болезни последний сын от Марты-Екатерины Петр Петрович, планируемый наследник. Петр впал в апатию и хандру, его болезни усилились, и после долгих раздумий Петр в 1722 году изменил существующее веками законодательство о престолонаследии, ввёл право императора самому назначать наследника, чтобы не допустить к престолу внука Петра Алексеевича – сына казненного Алексея, и посадить на трон перед своей смертью трижды крещеную двоемужнюю еврейку с русско-шведским именем и польской фамилией. При этом получили шанс занять российский трон различного рода авантюристы – типа Меншикова, который мог надеяться, что после смерти Петра его давняя наложница может передать трон ему, назначить императором его, ибо это благодаря ему эта прачка стала царицей и императрицей. В этот период Петру подсказали, что на юге от внутренних раздраев фактически развалилась Персия, и не мешало бы что-то у неё урвать. И Петр двинул на Персию огромную армию, которая легко, без особого сопротивления дошла до Баку. Дальнейшее продвижение остановила надвигающаяся на помощь Персии османская армия, в результате чего Петр был вынужден подписать в сентябре 1723 года мирный договор, выгодный для России – Персия уступила России Кавказ от Дагестана до Баку. Но все материальные и людские усилия, человеческие жертвы оказались напрасными, ибо сильно ослабленная во время правления Петра “Великого” Россия после его смерти не рискнула воевать с Персией и по Рештекскому договору 1732 г. и по Гянджинскому трактату 1735 г. всё завоеванное мирно вернула Персии обратно. Если в Прутском походе в боях погибло около 5 тысяч русских солдат и офицеров, а 22 тысячи умерли по вине Петра в результате плохой им организации похода – от холода и голода, то сколько загубил Петр Первый жизней на этот раз в Персидском походе мне не известно. В 1723 году Петр Первый вынужден вынести смертный приговор за казнокрадство своему другу еврею П. П. Шафирову (1669–1739 гг.), но в последний момент смилостивился, и заменил казнь ссылкой. 52-летний Петр уже очень плохо себя чувствовал и позаботился о троне – в мае 1724 года устроил грандиозную церемонию коронации любимой Марты-Екатерины, именем которой предварительно в 1723 году назвал город в Сибири (Свердловск). Но как уже указывалось выше примерно с 1717 года Марта-Екатерина “пошла в загул” и имела много любовников, об этом многие знали, кроме Петра, придворные солидарно хранили тайну. Не прекратила она свои наслаждения став царицей, и императрицей, и коронованной. Через несколько месяцев после коронации Петр случайно вдруг открыл страшную для себя истину – его любимейшая Марта-Екатерина, императрица уже давно изменяет ему с камергером, наставила императору “рога”, предала! Опять государственная измена! И с кем? – с Виллимом Монсом, братом той Анны Монс, которая также наставила “рога” царю. Петр был в шоке. “… Есть свидетельства и того, что с 1724 года Петр попросту стал импотентом, и “матушка царица” окончательно пустилась во все тяжкие”, – отметил в своём исследовании А. Буровский. В любом случае – Петр точно был сильно болен, и после выпитого огромного количества алкоголя мог вполне совсем ослабнуть, а младше его на 12 лет Марта-Екатерина благоухала здоровьем, а младше её на 4 года Виллим был придворным “Аполлоном” и “любовь” понимали по-петровски. Сильно больной Петр “Великий” был в бешенстве и неописуемой ярости, прыгал, орал, тыкал охотничьим ножом в стены и во все, что подвернулось под руку, чуть не покалечил дочерей, разбил дверь. Это был последний близкий ему человек, и тот предал. Меншиков давно сильно разочаровал Петра свой жадностью и хитростью и был уже в большой опале. Петр был опустошен, разочарован жизнью, потерял всякий смысл жизни, совсем одинок. Это было закономерным окончанием грязной жизни монстра: с грязи начал – всю жизнь в грязи и крови провёл – и грязью и кровью жизнь закончил. Он издевался над жизнями, над Жизнью, и Жизнь отвечал ему тем же. Боясь причинять себе же больше боли и сделать больше “открытий”, Петр прервал следствие и отрубил голову Монсу 16 ноября 1724 года, посадил отрубленную голову на шест на Троицкой площади и зловеще привез Марту-Екатерину показать голову её любовника, не понимая, что это его же позор. Хотя свой позор постарался скрыть, замаскировать – в приговоре было сказано, что Монса казнят за взятки. Затем Петр приказал заспиртовать голову конкурента и поместить в Кунсткамеру. Другие измены не стали известны Петру, ибо в этом были “кровно” не заинтересованы повязанные тайной приближенные, и в первую очередь ближайший друг Меншиков, который, по мнению некоторых исследователей истории, не прерывал связь со своей любовницей с 1703 года. Шокированный Петр стал быстро хиреть, прогнал жену в отдельные комнаты, затем стал вводить санкции: запретил придворным принимать от императрицы приказы и указания, потом наложил “квестор” на выдачу ей денег, и императрице пришлось одалживать деньги у придворных; затем Петр разорвал своё завещание о престолонаследии. И не известно, до чего бы дошёл Петр в своей ярости, вернее – известно, если бы не его внезапная смерть 28 января 1725 года. Парадоксально звучит или закономерно – но всем была выгодна смерть тирана. И многие исследователи склоняются к выводу, что Петру ускорили смерть, “помогли” – отравили, и в первую очередь в этом были заинтересованы любимая Марта–Екатерина и “друг” детства Меншиков. Ибо если бы Петр смог дописать свою знаменитую прерванную смертью фразу: “Отдайте всё…”, то, скорее всего, она была бы для них катастрофой, а так они – совершенно свободные, уже без всякого страха перед Петром, на вершине власти два года проводили в непрерывных пьянках и оргиях, когда, как писали заезжие иностранцы, у русского императорского двора за этим занятием слились воедино день с ночью. А. Буровский заметил: “Петр как будто нарочно сделал все возможное для того, чтобы после него буквально ничего не осталось. Он убил умного, хорошего сына, который мог бы править после него; возвел на трон женщину, смертель– но опасную для него же самого и совершенно непригодную для роли императрицы. Наконец, он словно специально привлек к власти людей, совершенно не способных стоять у руля государства”. Петр всю свою дворцовую “команду” сам собрал, породил, и при жизни их объединял, был центром их внимания и “скрепительным цементом”, но со смертью Петра этот сплачивающий воедино “цемент” резко исчез, освободив подчиненных, и они – свободные от него, находясь иногда в трезвом и здравом уме, – жестко между собой интриговали, строили друг другу козни. Знаменитый историк Ключевский заметил: “Они начали дурачиться над Россией тотчас после смерти преобразователя, возненавидели друг друга и принялись торговать Россией как своей добычей”. “Вообще надо сказать, компания “птенцов гнезда Петрова” подобралась мало того, что зловонная и дурная, так ещё и на редкость нежизнеспособная: и недолговечная, и не оставившая потомства. Стоило скончаться Петру, как члены этого кружка передрались, предали друг друга и начали помирать один за другим. И в потомках эти люди были бесплодны. Если читатель сочтёт, что я злопыхатель и клевещу на прекрасных людей – пусть назовет мне кого угодно из Меншиковых, Ягужинских, Головиных, Бутурлиных. Назовите хотя бы одного известного государственного деятеля, славного своими делами, учёного, писателя, художника…”, – отметил А. Буровский. Мы закончили рассматривать историю правления Петра Первого, осталось рассмотреть ущерб и трагические последствия.
არც ოჯახი მინდა,არც სამშობლო, არც ამ ქვეყნის შემქმნელი დემიურგი და არც მოყვასი, მინდა მარტო სექსი , ნარკოტიკები და როკენროლი. 1970-ანი წლების ბრიტანელი პანკების და ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის ადეპტთა ამ საგალობელს სიამოვნებით იმღერებდნენ ა.წ. პირველი საუკუნეების ქრისტიანობის მტერი გნოსტიკოსებიც.
977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll Are very good indeed//
ხოდა 1970-80-ანი წლების ბრიტანეთშიც იყო პედოფილიის ეპიდემია.
La police pense que les chiffres montrant 35% des allégations conduisant à des verdicts de culpabilité justifient leurs enquêtes. Photographie : Peter Davis/Getty Images
პოლიცია ამბობს რომ მან აღმოაჩინა 1970-80-ანი წლების პედოფილურ არამზადობათა ფარული ” ეპიდემია”. არის ათასობით ბრალდება, დაპატაიმრებულები არიან ისინი ვინც თავისი ძალაუფლას იყენებდა ბავშვების გასაუპატირებლად.
დამნაშავეებს შორის არიან თანამდებობის პირებიც, ადმინისტრატორებიც, მასწავლებლებიც, სოციალური მუშაკებიც, ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციით გაგიჟებული სასულიერი პირებიც.
მათ მიერ გაუპატიურებული ბავშები კი იყვნენ საშინლად ტრავმირებულნი, ზოგმა სცადა თავის მოკვლა, ზოგს გაუჩნდა ფსიქიური პრობლემები
« Ces allégations et la grande majorité des cas n’ont jamais été signalés aux autorités. Certaines victimes ne pensaient pas qu’elles allaient être crues. Il y avait un facteur constant : il y avait un abus de pouvoir… pour satisfaire leurs désirs sexuels.
Parmi les personnes condamnées figuraient le patron de la maison de retraite John Allen, 78 ans, emprisonné pendant 14 ans pour avoir attaqué cinq enfants victimes entre 1976 et 1984, Timothy Mawer, 51 ans, un entraîneur de badminton emprisonné pour avoir abusé de sept victimes dans les années 1980 et 90, et John Clifford Davies, 61, un travailleur à domicile pour enfants emprisonné pendant 24 ans pour des délits de chaîne dans les années 1970 et 80.
L’opération nationale de coordination des plaintes pour abus sexuel d’enfants non récents a commencé en 2014 et s’appelle Opération Hydrant. Cela a commencé après que le scandale Jimmy Savile a incité davantage de victimes à se manifester.
Depuis le lancement d’Hydrant, 7 000 suspects ont été identifiés, avec 11 346 allégations d’attaques reçues de 9 343 victimes, toutes concernant des abus sexuels sur des enfants. Certaines revendications remontent aux années 1940.
Parmi les infractions présumées, 47 % n’ont fait l’objet d’aucune enquête policière, dans plus d’un tiers de ces cas parce que le suspect était décédé. Dans un cinquième des demandes abandonnées, les suspects n’ont pas pu être identifiés. Plus d’un tiers des allégations ont abouti à des condamnations devant les tribunaux, dont 6 % ont abouti à un acquittement.
Certains pédophiles qui avaient échappé à la justice ont été condamnés pour de multiples agressions, dont un reconnu coupable de 78 infractions, sur la base des allégations formulées par 10 victimes. C’est la première fois que Operation Hydrant publie des chiffres de condamnation pour abus sexuel d’enfants non récents. Bailey, qui est chef de police de la police de Norfolk, a déclaré: «Il y a eu une épidémie dans les années 1970 et 1980. Nous n’en comprenons pas la véritable ampleur. Il y a beaucoup à sortir. Il y a beaucoup plus de victimes qui ne se sont pas encore manifestées.
« La chose vraiment difficile à accepter, ce sont les dommages incalculables qui ont été causés aux victimes et aux survivants. Certains ne pouvaient pas faire face. C’est le prix à payer pour leur vie. Certaines victimes se sont suicidées. Certains s’en sont sortis, d’autres sont dans le système de soins psychiatriques. Les horreurs infligées à ces enfants sont horribles.
Les cas contemporains d’abus sexuels sur des enfants sont également en augmentation. “La police d’aujourd’hui doit faire face aux péchés du passé”, a déclaré le chef de la police, certains pédophiles ayant commis des infractions dans le passé présentant toujours un danger aujourd’hui.
En mars 2019, Johnson, alors qu’il était ministre des Affaires étrangères, a tenté de détourner les critiques sur les réductions de police et a déclaré à la radio LBC : vous savez que 60 millions de livres sterling que j’ai vu ont été investis dans une enquête sur une maltraitance historique d’enfants ? Qu’est-ce que cela va faire pour protéger le public maintenant ? »
Reacting to the new figures, Louise Haigh, Labour’s policing spokesperson, said: “These were utterly sickening crimes, and, despite being shamefully undermined by the prime minister, the police have operated with integrity and the utmost professionalism in bringing perpetrators to justice in these cases.
“Those victims of child sexual abuse have seen a lifetime of torment now end in convictions. The prime minister should have the decency to look them in the eye and apologise for claiming it was a waste of money.”https://interactive.guim.co.uk/charts/embed/feb/2020-02-06T13:00:13/embed.html
Disastrous cases such as Operation Midland, where the Metropolitan police fell for the lies of a fantasist as they pursued bogus claims against high-profile figures, led to some scepticism about the need to pursue non-recent cases.
Police say “persons of public prominence” make up 3% of suspects and include 44 politicians, mostly at a local level, 60 people from the entertainment industry, 31 from music and 30 from the world of sport.
Gabrielle Shaw, of the National Association for People Abused in Childhood, said: “We know from what victims and survivors tell us that being able to report what happened to the police is healing for many people, sometimes even when a case cannot be pursued. Thirty-five percent of offenders brought to justice for non-recent abuse is very encouraging.”
რევოლუციები, მსოფლიო ომები, ლენინის და სხვა ტოტალიტარიზმები, საბჭოთა ტანკით თბილისის მნგრეველი პერესტროიკა,1989 წლის შემდეგ ცენტრალური და აღმოსავლეთი ევროპის ქალების სექსუალურ მონებად გაყიდვა, შოკური თერაპიით კაპიტალიზმში გადათრევით გამოწვეული სიღატაკე, კორონავირუსი თუ სხვა პანდემიები.
მოკლედ ამ რეალობამ ისევ პოპულარული გახადა ქრისტიანობის პირველი მტერი გნოსტიციზმი რომლის თანახმადაც ხილული მატერიალური სამყარო შექმნა შტერმა ან ბოროტმა დემიურგმა და არა ჭეშმარიტმა კეთილმა ღმერთმა.
ქრისტიანებმა ბავშვობიდან იციან სახარების ნათქვამი რომ მთელი
ქვეყნიერება ანუ მთელი ხილული მატერიალური სამყარო ადამის
და ევას დაცემის შემდეგ ბოროტებაში წევს. მათ ასევე იციან რომ ამ
ბოროტებიდან გამოსავალია ღმერთის და მოყვასის სიყვარული,
აქტიური თანაგრძნობა და თანაგრძნობა.
მაგრამ სულ სხვა რამეს ამბობს 1966 წლის 8 დეკემბერს დაბადებული სამხრეთაფრიკელი მწერალი და ფილოსოფოსი , კეიპტაუნის უნივერსიტეტის პროფესორი David Benatar; რომელმაც ყველაზე მეტად გაითქვა სახელი წიგნით ”ჯობია არასდროს ყოფნა” რომელშიც ის ამტკიცებს რომ ადამიანის ამქვეყნად გაჩენა მისი უაზროდ სადისტურად ტანჯვა-წამებაა.
Favoris
The Harm of Coming into Existence by Benatar, David (2008) Paperback
” ჩვენ ვართ არსებები რომლებსაც არ უნდა ყოფილიყვნენ
ამქვეყნად ”, ამბობს ის. პროფ. დევიდ ბენატარის
ანტინატალიზმი არის თვალსაზრისი რომლის თანახმადაც
ჩვენ უნდა შევწყვიტოთ შვილების გაჩენა, შვილების გაჩენა
ცუდია. მრავალი გზა მიდის ამ დასკვნამდე. ზოგ გზას
შეიძლება ”ფილანტროპიული” დაერქვას. ცხოვრება
ცუდია, ისაა ძალადობით, ბოროტებით, ავადმყოფობებით ,სიკვდილით ,ტკივილით და ტანჯვით სავსე ოხრობა.
ამქვეყნად გაჩენილი ბავშვი ვერ გაექცევა ძალადობას,
ავადმყოფობებს, ტანჯვას,სიკვდილს, ამიტომ თუ არ ხარ გულგრილი ბოროტი არამზადა და ცოცხალი არსებისთვის
სიკეთე გინდა ჯობია რომ შვილი არ გააჩინო.
წარმოიდგინეთ სიღატაკეში ჩაფლული და ძალადობით თუ ძალადობით მუქარით, მწუხარებით და ფსიქიური. პრობლემებით გატანჯული მილიონები.
ყველა უკმაყოფილოა და მწუხარეა. არის კიდევ
ავადმყოფობები. ზოგი ავადმყოფობა ცხოვრების ბოლომდე
ამწარებს ადამიანებს. დედამიწის ყველაზე ღატაკ
რეგიონებში არის ინფექციური ავადმყოფობები.
მოწინავე ცივილიზებული ქვეყნების მკვიდრებს ტანჯავს და
კლავს გულ-სისხლძარღვთა ავადმყოფობები,
გამომადებილებელი ავადმყოფობები. კიბო….
მოკლედ შვილის გაჩენა ამ შვილისთვის აუტანელი ტანჯვის
მისჯაა.
ასეთია ჩვენი თანამედროვე თავისებური გნოსტიკოსი ანტინატალისტი პროფესორი დევიდ ბენატარის და მისი უამრავი მიმდევარის ანტინატალიზმი. სერიოზული თემაა და დავაკვირდეთ.
ლენინური პარტიის მიერ აღზრდილი ბუმბერაზი დემოკრატები გორბაჩოვი, შევარდნაძე, მერაბ მამარდაშვილი შეგაძულებენ მათ მიერ აოხრებულ ხილულ მატერიალურ სამყაროს და შეიძლება გახდე გნოსტიკოსი.
ღმერთის და მოყვასის სიყვარულის მაგივრად მოყვასის ჩიჩიას სიყვარული
შეიძლება ითქვას რომ იყო სექსუალური ლენინიზმი რომლის თანახმადაც სიყვარული არ არსებობს,ის, ისევე როგორც ოჯახი მოსასპობი მავნე ბურჟუაზიული გადმონაშთია და სექსი ისეთივე ბუნებრივი მოთხოვნილებაა როგორც წყურვილი. როცა მოგწყურდება სვამ ჭიქა წყალს. ასე უნდა იყოს სექსიც სულერთია ვისთან სულერთია სად და სულერთია როდის. ამას ჰქვია ”ჭიქა წყლის თეორია”.
ხოდა ეს თეორია აიტაცეს ამერიკელმა ჰიპებმა, 1968 წლის პარიზული მაისის იდეოლოგებმა და აქტივისტებმა და იყო 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია.
ამ რევოლუციის ერთ-ერთი დიდი ფიგურა იყო გერმანელი სექსოლოგი
ის უმთავრესად ცნობილია მისი სახელის მქონე საგანმანათლებლო პროექტით რომლის ფარგლებშიც დასავლეთი ბერლინის ხელისუფალნი უპატრონო ბავშვებს აღსაზრდელად რეგულარულად აძლევდნენ პედოფილებს და 2013 წელს გამოვლინდა ამის უკანონობათა, ბავშვების გაუპატიურებათა, გარკვეული რაოდენობა. ეს ითვლება ომის შემდგომი ხანის ერთ-ერთ უდიდეს საგანმანათლებლო სკანდალად.
Helmut Kentler იყო მონაწილე პედაგოგიური მიმდინარეობისა რომლის თანახმადაც სრულწლოვანების სექსუალური ურთიერთობები არასრულწლოვან ბავშვებთან არაა საზიანო ამ ბავშვებისთვის.
მისი ნაწერების დაუფარავი მიზანია პედოსექსუალური აქტების,პედოფილიის ლეგიტიმაცია.
ჰელმუტ კენტლერი იყო ფსიქოლოგთა წრეში აღიარებული სპეციალისტი ის რეგულარულად უწევდა ექსპერტიზას ბერლინის სენატისთვის განკუთვნილ ანგარიშებს 1966-74 წლებში კენტლერი იყო ბერლინის პედაგოგიური ცენტრის ხელმძღვანელი და ექვემდებარებოდა სკოლებზე პასუხისმგებელ სენატორს. კენტლერი თავის ავტორიტეტს და მდგომარეობას იყენებდა სენატის პოლიტიკაზე გავლენის მოსახდენად. ის სენატისთვისაც მუშაობდა როგორც კონსულტანტი და ექსპერტი. მან შეარჩია პედოფილები რომლებსაც აბარებდნენ ბეჩავ უპატრონო ბავშვებს.
ამავე პროექტის ფარგლებში ბავშვები გააუპატიურეს 1910 წელს დაარსებულ სასწავლებელში Odenwaldschule. ის დახურეს 2014-2015 წლებში მას შემდეგ რაც აღმოაჩინეს რომ 1970-80-ან წლებში იქ აუპატიურებდნენ მოწაფეებს….
ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის ღრმადშინაარსიანი მოღვაწეობის შემდეგ გერმანიაშიც შეიძლება შეხვდე კანიბალს რომელსაც მოყვასის ჩიჩია უყვარს და არა მოყვასი.
გერმანიაში მეორედ ასამართლებენ კანიბალ კომისარს. მას ბრალად ედება მკვლელობა და კანიბალიზმი., 2016 წლის 01 ნოემბერი.
C’est un procès au long cours qui s’ouvre ce mardi à la cour d’appel de Dresde: celui d’un policier a priori exemplaire, jugé “sympathique et généreux”… accusé d’assassinat et de cannibalisme.Par AFP – 01 nov. 2016 à 07:28 | mis à jour le 01 nov. 2016 à 07:39 – Temps de lecture : 3 min2| | Vu 10305 fois
Detley Günzel, un policier de 58 ans, avait été condamné à huit ans et demi de prison en première instance. Photo AFP
გერმანელ პოლიციელს რომელსაც უკვე მიუსაჯეს 8,5 წლით პატიმრობა იმიტომ რომ მან 2013 წელს თავისი სახლის სარდაფში მოკლა და დაჩეხა 59 წლის წარმოშობით პოლონელი კონსულტანტი Wojciech Stempniewicz ისევ ასამართლებენ დრეზდენში. ამ პოლიციელს უწოდეს ” კომისარი ტაბუს გარეშე”.
მსხვერპლიც კაი ვინმე იყო. ის კანიბალიზმისადმი მიძღვნილ საიტზე შეხვდა ამ პოლიციელს და სთხოვა მას მომკალი და შემჭამეო.
დრეზდენის სასამართლომ დაადგინა რომ პოლიციელი დამნაშავეა სექსუალური ჟინით კაცის მოკვლაში და მიცვალებულთა შეწუხებაში.
მკვლელი კანიბალი 30 წლის მანძილზე პოლიციელი იყო. მას ყავს უკვე სრულწლოვანი 3 შვილი. მეზობლების თქმით ისაა სიმპატიური, გულუხვი და დიდად ზრდილობიან-თავაზიანი ვინმე.
მან ჩეხეთის საზვართან მდებარე სოფელში Hartmannsdorf-Reichenau გახსნა bed and breakfast.
სწორედ იქ, სადომაზოხისტური პრაქტიკებისთვის მოწყობილ სარდაფში მან დანით და ხერხით დაანაწევრა სხეული მსხვერპლისა რომელსაც შეხვდა კანიბალური ფანტაზიებისადმი მიძღვნილ საიტზე. გვამის ნაჭრები კი მან დამარხა თავის ბაღში.
ბრალდებულმა აღიარა რომ მან დაჩეხა გვამი მაგრამ თქვა რომ მას არ მოუკლავს ეს კაცი, რომ ამ კაცმა თავი ჩამოიხრჩო მის სარდაფში.
” როტენბურგის კანიბალის” გახსენება
Detlev Günzel-ს მიუსაჯეს მუდმივი პატიმრობა. პირველმა ინსტანციამ მას გამოუტანა 8,5 წლის განაჩენი. მან დაინახა მკვლელობა მაგრამ შემამსუბუქებელ გარემოებად მიიჩნია ის რომ მსხვერპლმა ინტერნეტით თვითონ გამოთქვა სიკვდილის სურვილი.
იმ მოტივით რომ პირველი ინსტანციის სასამართლომ კარგად არ გამოიკვლია მსხვერპლის თვითმკვლელობის ჰიპოთეზა იყო მეორე სასამრთლო.
L
არამზადობით გართულმა M. Günzel-მა გადაიღო 50-წუთიანი საშინელი ვიდეო რომელიც აჩვენეს პირველ სასამართლოზე.
ფილმში ჩანს სისხლით დაფარული ბრალდებული რომელიც ბუტბუტებს
” ვერასოდეს ვიფიქრებდი რომ დავეცემოდი ამდენად დაბლა”.
Günzel-მა და მისმა მსხვერპლმა პირისპირ შეხვედრამდე ერთი თვით ადრე გაიცნეს ერთმანეთი საიტზე სადაც ყვებიან კანიბალურ ფანტიზიებს. საიტი შავი იუმორით ტრაბახობს იმით რომ არის ” პირველი ნომერი ეგზოტიკური ხორცისთვის”.
პროცესმა გამოაჩინა დღევანდელობის ბნელი მხარე, სამყარო სადაც არის სისხლიანი სექსუალური პრაქტიკები.
ამ პროცესმა გერმანელებს გაახსენა ”როტენბურგის კანიბალი”, Armin Meiwes, ვინც 2001 წელს დაასაჭურისა, მოკლა და ნაწილობრივ შეჭამა ამაზე თანახმა 43 წლის ბერლინელი. კანიბალს სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯეს.
იყო ბოროტების იმპერიის საოცრება აკადემიკოსი სახაროვი //1921-1989// ეს ჭამს მთელ ქვეყნებსაც, მაგალითად საქართველოს, და არა მარტო ცალკეულ ადამიანებს.
1953-68 წლებში ის მუშაობდა ამ ბოროტების იმპერიის უძლიერესი იარაღის, ბირთვული იარაღის სრულყოფაზე. ამისთვის მას მისცეს სოციალისტური შრომის გმირის წოდება,სახელმწიფო პრემია,ლენინის ორდენი, ბოროტების იმპერიის გმირის 3 ვარსკვლავი.
ბოროტების იმპერიის 3-ჯერ გმირი აკადემიკოსი სახაროვი 1980-ანი წლების ბოლოს აირჩიეს ბოროტების იმპერიის უმაღლესი საბჭოს წევრად და შეიყვანეს ბოროტების იმპერიის ახალი კონსტიტუციის მწერალ კომისიაში და მან მან მაშინვე დაიწყო კონსტიტუციის პროექტის წერა.
Андрей Сахаров и Елена Боннэр
ბოროტების იმპერიის სამჯერ გმირმა და ლენინის ორდენოსანმა აკადემიკოსმა სახაროვმა 1980-ანი წლების ბოლოს დაწერა ბოროტების იმპერიის პერესტროიკის პროექტი.
რომლის თანახმადაც რუსეთის იმპერიის ტერიტორიაზე უნდა შექმნილიყო ახალი შერთებული შტატები, ევროპის და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირი.
ამ კავშირის შემადგენელი ნაწილები უნდა ყოფილიყვნენ უფლებრივად ერთმანეთთან გათანაბრებული ავტონომიური ერთეულები და მოკავშირე რესპუბლიკები ანუ ავტონომიების შემცველი მოკავშირე რესპუბლიკები ეთნიკური ნიშნით უნდა დაშლილ-დაგლეჯილიყო წვრილ-წვრილ შტატებად.
საქართველო უნდა დაშლილიყო საქართველოს, აფხაზეთის, სამხრეთ ოსეთის, აჭარის თანასწორუფლებიან შტატებად.
ნობელის და ლენინის პრემიების ლაურეატმა გაშალა ფრთები.
– Когда академик Сахаров в конце 80-х нарисовал новый проект Советского Союза, по его проекту все национально-территориальные образования должны были в горизонтальном соотношении создавать на базе российской империи новые соединенные штаты – от эвенков до Украины. В этом утопическом проекте, естественно, раз в Грузии было несколько автономий, то на ее территории образовывалось несколько штатов: Грузия, Абхазия, Южная Осетия, Аджария.
ხოდა სწორედ მაშინ როდესაც ლენინის და ნობელის პრემიის ლაურეატმა აკადემიკოსმა სახაროვმა მთელ მსოფლიოს წარუდგინა საქართველოს ნგრევის გეგმა სცენაზე გამოიჭრა ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის ცოლის დაქალის ქმარი, საქართველოს სახალხო ფრონტის გამგეობის წევრი მერაბ მამარდაშვილი და იყვირა რომ ჭეშმარიტება სამშობლოზე უფრო ძვირფასია.
ანუ ჯანდაბას მეორეხარისხოვანი ხარახურა საქართველო მთავარია გორბაჩოვის დემოკრატიასთან მეგობრობა.
ხოდა პერესტროიკის, საბჭოთა ტანკით თბილისის ნგრევის, ლამაზი ლოზუნგებით სენიღბული, ნობელის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის ცოლის დაქალის ქმარი მერაბ მამარდაშვილის დევიზი ”ჭეშმარიტება სამშობლოზე უფრო ძვირფასიას” ღრიალით ბოროტების თარეშის შემდეგ გვამებით და ნანგრევებით, ამით შეშლილი ადამიანებით სავსე საქართველოს შემყურე ადამიანს შეიძლება შესძულდეს ის რასაც ხედავს ანუ საქართველო ისე როგორც ხილული მატერიალური სამყარო სძულდათ ქრისტიანობის მტერ გნოსტიკოსებს.
Iუფალო სახიერო, უზენაესო და ყოვლისშემძლევ, შენია ქება, დიდება, პატივი და ყოველი კურთხევა. II შენ მხოლოსა, მაღალო, შეგცქერის ყველა და არვინ კაცი არ არის ღირსი შენი სახელი წარმოთქვას. III დიდებულ იყავ, უფალო ჩემო, ყოველი ქმნილითურთ, განსაკუთრებით კი ძმა მზისათვის, რომელიც დღეა და მის მიერ გვინათებ ჩვენ. IV იგი მშვენიერია და სხივმფენი, დიდად ბრწყინვალე: შენსას, უზენაესო, ატარებს მნიშვნელობას. V დიდებულ იყავ, უფალო ჩემო, დის მთვარისა და ვარსკვლავთათვის: ზეცად შეგიქმნია ისინი ნათელი, ფასეული და მშვენიერი. VI დიდებულ იყავ, უფალო ჩემო, ძმა ქარისათვის, ჰაერისათვის, ღრუბლისა და დარისათვის და ყოველგვარი ამინდისათვის, რომლის მიერ შენს ქმნილებებს ანიჭებ ცხოვრების სახსარს. VII დიდებულ იყავ, უფალო ჩემო, დისთვის წყლისათვის, რომელიც ფრიად სარგებლიანია, მდაბალი, ფასეული და უმანკო. VIII დიდებულ იყავ, უფალო ჩემო, ძმა ცეცხლისათვის, რომლისა მიერ ანათლებ ღამეს:ის კი მშვენიერია, მხიარული, ლაღი და ძლიერი. IX დიდებულ იყავ, უფალო ჩემო, დისა ჩვენისთვის დედამიწისთვის, რომელიც ყოველს აცოცხლებს და განაგებს, და წარმოშობს სხვადასხვა ნაყოფს, ფერადი ყვავილებითა და ბალახითურთ. X დიდებულ იყავ, უფალო ჩემო, მათ მიერ, ვინც მოწყალეა შენი სიყვარულისთვის და ვინც იწყნარებს სნეულთა და ტანჯულთ.ნეტარ არიან იგინი, ვინც მშვიდობას ჰპოვებენ,როცა შენგან, უზენაესო, გვირგვინოსანნი იქმნებიან. XI დიდებულ იყავ, უფალო ჩემო, ჩვენი დისთვის, ხორციელი სიკვდილისათვის, რომელსაც ვერვინ ცოცხალი ვერ გაექცევა: XII ვაი მათ, ვინც მოკვდება ცოდვათა შინა; ნეტარ არიან იგინი, ვინც შენის წმიდა ნების ქვეშ დაივანებს, როცა მეორე სიკვდილი მათ არას ავნებს. XIII აქებდეთ და აკურთხებდეთ უფალსა ჩემსას და ჰმადლობდეთ, და მსახურებდეთ მას დიდის სიმდაბლით.
მამაო ჩვენო რომელიც ხარ ცათა შინა, წმინდა იყავნ სახელი შენი…, ასეთია ჩვენი ქრისტიანობა და ამის მტერია გნოსტიციზმი
” მე ვარ სული რომელიც ყოველთვის ურყოფს და მართალი ვარ იმიტომ რომ ყველაფერი არსებული მოსპობის ღირსია. უკეთესი იქნებოდა რომ არაფერი არსებულიყო. ასე მაგალითად ყველაფერი რასაც თქვენ უძახით ცოდვას, ნგრევას, მოკლედ ყველაფერი რაც ითვლება ბოროტებად ჩემი ელემენტია”, ამბობს მეფისტოფელი გოეთეს ” ფაუსტში”.
Je suis l’esprit qui toujours nie ; et c’est avec justice : car tout ce quiexiste est digne d’être détruit ; il serait donc mieux que rien n’existât. Ainsi, tout ce que vous nommez péché, destruction, bref, ce qu’onentend par mal, voilà mon élément.
” ადამიანი ვერ იქნება თავისუფალი მანამდე სანამ ბოლო მეფეს არ მოახრჩობენ ბოლო მღვდლის ნაწლავებით”, თქვა დიდმა ფრანგმა განმანათლებელმა, ენციკლოპედისტმა დენი დიდრომ //1713-1784//.
L’homme ne sera jamais libre tant que le dernier roi ne sera pas étranglé avec les entrailles du dernier prêtre. Denis Diderot’// 1713-1784//
ხოდა რობესპიერის და მარატის რევოლუციამ დაიწყო ამ პროგრამის, ქრისტიანული ევროპის ნაშთების მოსპობა, ამათი საქმე გააგრძელეს გერმანიის კაიზერი ვილჰელმ მეორის მიერდაქირავებული ლენინის რევოლუციამ, ნიკიტა ხრუშჩოვმა, რომელიც კაცობრიობას დაპირდა რომ ტელევიზიით ყველას აჩენებდა უკანასკნელ მღვდელს და 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურმა რევოლუციამ.
ეს პროცესი დღესაც გრძელდება.
1905 წელს გურული ფირალების მიერ გამოცხადებულ რესპუბლიკაში კი არა ნატოს და ევროკავშირის წევრ საფრანგეთში, ვანდეაში მოკლეს მღვდელი. კაცი რომელმაც განაცხადა რომ ისაა მკვლელი ჩაბარდა, 2021 წლის 9 აგვისტო
Vendée : un prêtre assassiné à Saint-Laurent-sur-Sèvre, un homme affirmant être le tueur s’est rendu
საფრანგეთის შინაგან საქმეთა მინისტრმა Gerald Darmanin-მა განაცხადა რომ მღვდელი მოკლეს ვანდეაში,Saint-Laurent-sur-Sèvre-ში. franceinfo-ს თანახმად მკვლელი ცხოვრობდა მოკლულის სახლში. და ამ მკვლელმა 2020 წელს დაწვა ნანტის გოთური კათედრალი
, l’auteur de cet assassinat, qui était hébergé par la victime, est l’homme qui a incendié la cathédrale de Nantes il y a un an.
Le meurtrier présumé s’est présenté à la gendarmerie de Mortagne-sur-Sèvre ce lundi matin. – Capture d’écran Google maps
ორშაბათს დილით ადამიანი მივიდა la Mortagne-sur-Sèvre-ს ჟანდარმერიაში და აღიარა რომ მან მოკლს მღვდელი. გვამი ნამდვილად იპოვეს Saint-Laurent-sur-Sèvre-ში, Montfortain-ის მისიონერი ძმების თემის სათავსებში.
მღვდელი მოკლეს მის ოთახში.
France Info-ს თანახმად ეს არ უნდა იყოს ტერორიზმი.
. La piste terroriste est écartée a affirmé une source proche du dossier. Le mode opératoire du crime n’est pas encore connu, mais une source policière a écarté une attaque au couteau.
მვლელია რუანდაში დაბადებული 40 წლის კაცი.
ის კონტროლს ქვეშ იყო აყვანილი მას შემდეგ რაც 2020 წლის ივლისში მან დაწვა ქალაქი ნანტის გოთური კათედრალი. შინაგან საქმეთა მინისტრის თქმით უკვე იყო მისი საფრანგეთიდან განდევნის დადგენილება, მაგრამ მას ვერ განდევნიდნენ სანამ იურიდიული კონტროლი არ გაუქმდებოდა. თანაც ამ მკვლელმა და ვანდალმა რუანდელმა გაასაჩივრა ადმინისტრატიულ სასამართლოში მისი განდევნა საფრანგეთიდან….
ასეთი რამეები სამწუხაროდ არაა იშვიათი რამე XX-XXI საუკუნის ევროპაში. ქრისტიანობა ლამის მიასიკვდილეს და ეხლა გვტენიან მის უძველეს კონკურენტს და მტერს გნოსტიციზმს, მაიხედეთ.
გვაგნოსტიკოსებენ. არც კომუნისტი ვყოფილვარ და ვეცდები რომ არც გნოსტიკოსი გავხდე ბაბაიებო.
დაბალი რანგის დემიურგის თუ დემონის მიერ შექმნილ არასრულყოფილ და ბოროტებით სავსე ხილულ მატერიალურ სამყაროში გაჭედილ-დატყვევებული გნოსტიკოსი ცდილობს თავის ნამდვილ სამშობლოში გაღწევას.
გნოსტიციზმი არის ფილოსოფიური მიმდინარეობა რომლის ცენტრშიც არის ცნება ცოდნა. ის აერთიანებს ა.წ. მეორე-მესამე საუკუნეებში რომის იმპერიაში გავრცელებულ სხვადასხვა მრავალფეროვან დოქტრინებს.
ყველა ამ დოქტრინის თანახმად ადამიანები არიან დაბალი ცუდი თუ არასრულყოფილი დემიურგი თუ იაჰვეს მიერ შექმნილ ცუდ ხილულ მატერიალურ სამყაროში როგორც ციხეში დატყვევებული ღვთაებრივი სულები.
მაგრამ არსებობს ტრანსცენდენტური, უფრო შორეული სრულყოფილი არსება რომელიც ადამიანს აძლევს მხსნელ ცოდნას.
ქრისტიანობის უდიდესი მეტოქე გნოსტიციზმის აპოგეა იყო ა.წ. მეორე საუკუნეში.
გნოსტიციზმი ამოდის კითხვებიდან : ”საიდან მოვდივარ, სად ვარ, საითკენ მივდივარ ?” ეს კითხვები რომლებიც ეხება ადამიანის ბუნებას და და დანიშნულებას ქმნის ფუნდამენტურ სევდა-მწუხარებას რომელიც არის გნოსტიციზმის მამოძრავებელი ძალა. გნოსტიკურ პასუხს მოკლედ გადმოსცემს ფორმულა:
მე ვარ ამქვეყნად, მაგრამ მე არ ვარ ამ ქვეყნიდან. გნოსტიციზმის საფუძველშია სამშობლოდან ლტოლვილობა-დევნილობის განცდა.
გნოსტიკოსს ენატრება მატერიალურ ხილულ სამყაროზე უფრო მაღლა მდგომი არამატერიალური სულიერი სამყარო საიდანაცაა ის ლტოლვილ დევნილი. ბოროტებით სავსე მატერიალურ სამყაროში დამწყვდეულ გნოსტიკოსს ტანჯავს ნოსტალგია. ისაა მოგზაური ამქვეყნად რომელიც ეძებს გზებს რომლებიც მისცემს მას სამშობლოში დაბრუნების საშუალებას.
ხსნა არის ცოდნა, სამშობლოში დაბრუნების ინსტრუმენტი.
საშველია ხილული მატერიალური სამყაროდან გაქცევა, დაბრუნება თავის ღვთაებრივ ბუნებასთან.
გნოსტიკოსისთვის უცხოა როგორც ხილული მატერიალური სამყარო ისე მისი საკუთარი სხეული.
ნიჰილიზმი არის ამ ჯანყის ლოღიკური შედეგი.
გნოსტიციზმი თანდათანობით გაქრა ა.წ. მეოთხე საუკუნიდან, მან, შესაძლოა მოახდინა გავლენა ისეთ მოძრაობებზე როგორებიცაა მანიქეიზმი, მარკიონიზმი, ბოგომილიზმი, კატარობა, და ა.შ.
გნოსტიციზმი არის გნოზისზე, შინაგანი და ინტუიტიური საშუალებებით მიღებულ ცოდნაზე, პირად რელიგიურ გამოცდილებაზე დაფუძნებული მოძღვრება.
ის უფრო გამოიხატება მითით ვიდრე რაციონალური, ფილოსოფიური მსჯელობა-რიტორიკით.
გნოსტიკოსთა ნაწერების უმრავლესობაა მითი. მითი არის თელოგიური დოგმებისგან და ფილოსოფიური მოძღვრებებისგან განსხვავებული ჭეშმარიტება და არა ტყუილი.
აი მოკლედ ის რასაც გნოსტიკური მითები ყვებიან მათი პოეტური დახატოვანი ენით.
კოსმოსი
ყველა რელიგიური ტრადიცია ამბობს რომ ხილული მატერიალური სამყარო არასრულყოფილია და ბოროტებითაა სავსე.
ჩვენ ვიცით რომ ღმერთისგან ვართ და მთელი ქვეყნიერება ბოროტებაში წევსო, ამბობს ქრისტიანობაც რომელიც მადლობას ებნება სამყაროს შემოქმედს მშვენიერი სამყაროს შექმნისთვის.
ბუდიზმის მსგავსად გნოსტიციზმიც იწყება იმის აღიარებით რომ მიწიერი ცხოვრება სავსეა ტანჯვით. შიმშილით რომ არ დაიხოცონ ცოცხალი არსებები ჭამენ ერთმანეთს. ბალახის მჭამელებიც ჭამენ ცოცხალ ბალახს. ეს კი აჩენს შიშს და ტანჯვას.
თავისი სიდიადით და გონიერებით მკვეხარმა ადამიანმა კი მოიგონა სადიზმიც, რაც არის სხვა ადამიანის ტანჯვა-წმებით სიამოვნება. არც ერთი ცოფიანი მგელი ან ვირთხა არ შვრება ასეთ რამეს.
ატომური, ქიმიური, ბიოლოგიური,გეოფიზიკური და ა.შ. იარაღის გამოგონებას ხომ ნუ იტყვით. ნობელის პრემიის ლაურეატებიც გატაცებული არიან ასეთი ოხრობით. ამას ემატება ე.წ. ბუნებრივი კატასტროფები-მიწისძვრები, წყალდიდობები, ხანძრები, ვულკანის ამოფრქვევები,ეპიდემია-პანდემიები რომლებიც იწვევენ დამატებით ტანჯვას და სიკვდილს.
რთული ფიზიოლოგიის და ფსიქოლოგიის მქონე ადამიანებს ესმით რომ ამქვეყნიური არსებობა ტკვილითაა სავსე.
მეტიც, მათ ესმით რ` ისინი ცხოვრობენ მათთვის უცხო, არასრულყოფილ და აბსურდულ სამყაროში.
მრავალი რელიგია ამბობს რომ ხილული მატერიალური სამყაროს არასრულყოფილება არის ადამიანების ბრალი.
ადამიანების პირველმა წყვილმა ჩაიდინა უკანონობა და დაეცა რამაც გამოიწვია სამყაროს არევა-გადაგვარება.
გნოსტიკოსების აზრით ეს თვალსაზრისი მცდარია.
სამყაროს არასრულყოფილება არის მისი შემქმნელი არასრულყოფილი თუ დემონი დემიურგის და არა ადამიანის ბრალი.
ეს აზრი მიუღებელია როგორც განსაკუთრებით მონოთეისტებისთვის ისე ბევრი ირწმუნოსთვის.
არასრულყოფილი სამყაროდან და მისი არასრულყოფილი შემოქმედისგან გაქცევის მრავალი ხერხი იქნა მოგონილი, მაგრამ არც ერთმა მათგანა არ მოახდინა შთაბეჭდილება გნოსტიკოსებზე.
გნოსტიკოსებს განსაკუთრებით არ მოეწონათ პლატონი და პლატონიკოსები რომლებსაც უნდოდათ სამყაროს ჰარმონიის ჭვრეტ და ასე ზამიერ უსიამოვნებათა დავიწყება. ამ ჰარმონიაში კი არის ულმობელი დეტალები, სასოწარკვეთილება და არსებობის გაუცხოება, ამიტომ გნოსტიკოსებმა არ მიიღეს პლატონის რჩევა.
მათ არ მიიღეს არც კარმას აღმოსავლური იდეა იმიტომ ის მათი აზრით ვერ ხსნის ქმნილების არასრულყოფილებას და ტანჯვას.
კარმა ხსნის თუ როგორ მოქმედებს ტანჯვის და არასრულყოფილების ჯაჭვი, მაგრამ არაფერს ამბობს იმაზე თუ რატომ უნდა არსებობდეს ასეთი მტანჯველი და ბოროტებით სავსე სისტემა.
ღვთაება
გნოსტიკების თქმით ხილული მატერიალური სამყაროს შემქმნელ შტერ თუ ბოროტ სულზე უფრო მაღლა დგას ჭეშმარიტი, ტრანსცენდენტური, მთელ ქმნილ სამყაროზე უფრო მაღლა და მის მიღმა მდგომი ღმერთი.
ამ ჭეშმარიტ ღმერთს არაფერი შეუქმნია, არაფერი მოუძერწია, მაგრამ მისგან გამოდინდა სუბსტანცია, არსი ყველაფრისა რაც არსებობს ხილულ და უხილავ სამყაროებში,
მაშ, გარკვეული აზრით შეიძლება ითქვას რომ ყველაფერი არის ღმერთი ვინაიდან ყველაფერშია ღვთაებრივი არსი.
ისიც უნდა ითქვას რომ ჭეშმარიტი ღმერთიდან მომდინარე ზოგი ნაწილი იმდენად მოშორდა მათ წყარო ჭეშმარიტ ღმერთს რომ ჩამოშორების პროცესში მათ განიცადეს არაჯანსაღი, ცუდი ცვლილებები.
კოსმოსის, ბუნების, ხილული სამყაროს თაყვანისცემა, მაშ, ჭეშმარიტი ღმერთიდან მომდინარე გაუცხოებული და გადაგვარებული ნაწილების თაყვანისცემაა.
ბაზისურ გნოსტიკურ მითს აქვს მრავალი ვარიანტი, მაგრამ ყველა ვარიანტი ლაპარაკობს ჭეშმარიტ ღმერთსა და ჩვენს შორის არსებულ შუალედურ ღვთაებრივ არსებებზე,ეონებზე რომლებიც ჭეშმარიტ ღმერთთან ერთად ქმნიან სისავსის სამეფო პლერომას რომელშიც სრულიად იშლება და მოქმედებს ღმერთის ძალა.
ეს სისავსე რადიკალურად განსხვავდება ჩვენი ეგზისტენციალური მდგომარეობისგან რომელსაც შიძლება ეწოდოს სიცარიელე.
გნოსტიკოსების მსოფლმხედველობაში დიდი მნიშვნელობა აქვს შუალედურ ღვთაებრივ არსება ეონ სოფიას // ”სიბრძნე”//, რომელმაც ერთ-ერთი მოგზაურობისას თავისი არსიდან გამოადინა არასრულყოფილი ცნობიერება რომელმაც შექმნა მატერიალური და ფსიქიური სამყარო თავისი საკუთარი მანკიერების ხატად.
თავისი საწყისის არმცოდნე ამ არსებამ თავი წარმოიდგინა უზენაეს და აბსოლუტურ ღმერთად იმიტომ რომ მან მიიღო უკვე არსებული ღვთაებრივი არსი და გარდაქმნა ის მრავალ ფორმად. მისი კოსმიური მსახურები არქონტები თუ ”ხელმძღვანელები” მას ასევე უწოდებენ დემიურგოსს -”ნახევრად-ფაბრიკანტს”.
ადამიანის ბუნება ირეკლავს სამყაროში არსებულ დუალობას.
ის ნაწილობრივ შექმნილია ყალბი შემოქმედი ღმერთის მიერ, მაგრამ მასში არის ჭეშმარიტი ღმერთის ნათელიც.
კაცობრიობაში არის ხრწნადი ფიზიკური და ფსიქიური კომპონენტი, მაგრამ მასში ასევე არის ღვთაებრივი არსის ფრაგმენტი სულიერი კომპონენტი .
ამ უკანასკნელ ნაწილს ხშირად უწოდებენ ღვთაებრივ ნაპერწკალს.
გნოსტიციზმი აღიარებს სამყაროს და ადამიანის ამ ორბუნებოვნებას და ამიტომ გნოსტიკურ ტრადიციას ხშირად თვლიან დუალისტურად.
ადამიანებმა საზოგადოდ არ იციან რომ მათში არის ღვთაებრივი ნაპერწკალი.
ამ უმეცრებას ადამიანის ბუნებაში ხელს უწყობს ყალბი შემოქმედის და მისი არქონტების გავლენა.
მათ არ სურთ რომ ადამიანებმა იცოდნენ მათი ჭშმარიტი ბუნება და ხვედრი.
ყველაფერი რაც გვაყვარებს მატერიალურ სამყაროს გვტოვებს ტოვებს ადამიანებს ამ მდაბალი კოსმიური ძალების მონობაში.
სიკვდილი ანთავისუფლებს ადამიანში არსებულ ღვთაებრივ ნაპერწკალს მაგრამ თუ სულს სიკვდილამდე არ უშრომია გნოზისის შესაბამისად ის შეიძლება სიკვდილის შემდეგაც აღმოჩნდეს ბოროტებაში მწოლიარე მატერიალური სამყაროს ტყვეობაში.
ყველა ადამიანი არაა სულიერი // ონევმატური// ანუ მზა გნოზისთვის და განთავისუფლებისთვის.
ზოგი მათგანი მიწიერი მატერიალისტი არსებაა. ისინი აღიარებენ მხოლოდ ფიზიკურ რეალობას.
სხვები // ფსიქიურები// მნიშვნელოვანწილად ცხოვრობენ მათ ფსიქეში.
ასეთები საზოგადოდ მდაბალ დემიურგს აიგივებენ ჭეშმარიტ ღმერთთან და მათ არ ესმით თუ რა რა არის სულიერისამყარო მატერიის და ფსიქეს მიღმა და მაღლა.
ისტორიის მანძილზე ადამიანებს განთავისუფლებაში შველიშ ეთიკური რელიგიურობ და განმანთავისუფლებელი ცოდნა-გნოზისი.
მატერიალურ სამყაროში დამწყვდეულმა ადამიანმა იმისთვის რომ მიაღწიოს სულიერ სამოთხემდე უნდა გაიაროს მატერიის ჯოჯოხეთი და ზნე-ჩვეულებათა განსაწმენდელი….
ჭეშმარიტი უზენაესი ტრანსცენდენტური ღმერთი მატერიალურ სამყაროში დამწყვდეულ ადამიანებს ეხმარება მეგზურთა, ცოდნა-გნოზისის გადმომცემთა გამოგზავნითაც.
გნოსტიკურ ნაწერებში ნახსენებია მხსნელთა ფიგურები, მათგან ყველაზე მნიშვნელოვანები არიან ადამის მესამე შვილი სეთი, იესო და წინასწარმეტყველი მანი.
გნოსტიკოსთა უმრავლესობა მთავარ მხსნელ-მაცხოვრად, სოტერად, ყოველთვის თვლიდა იესოს.
გნოსტიკოსისთვის არაა მთავარი საწყისი,თავდაპირველი თუ შემდეგი ცოდვებისგან განთავისუფლება. მისთვის მთავარია უმეცრებისგან იმიტო მ რომ მისი აზრით სულიერი რეალობების არცოდნაა ბოროტების წყარო.
ამ უმეცრება-უვიცობის წამალია ცოდნა-გნოზისი, გნოსტიციზმი.
ცოდნა კი მოიტანეს ჭეშმარიტი უზენაესი ღმერთის მაცნეებმა, განსაკუთრებით კი ქრისტემ, ჭეშმარიტი ღმერთის ლოგოსმა.
ქრისტემ ხსნა მოიტანა მოძღვრებით, ქადაგებით, საიდუმლოთა, მისტერიათა დადგენით და არა ტანჯვით და სიკვდილით.
გნოსტიკოსები ამბობენ რომ გნოზისი-ცოდნის, მაშ, ხსნის პოტენციალი არის ყოველ კაცში და ყოველ ქალში, რომ ხსნა ინდივიდუალურია.
ამავე დროს ისინი ამბობენ რომ ხსნა შეიძლება და უნდა იყოს სტიმულირებული და გაადვილებული რათა ის ეფექტურად გამოიკვეთოს ცნობიერებაში.
ამ სტიმულს იძლევიან ჭეშმარიტი ღმერთის მაცნეები რომლებიც მოძღვრების გარდა ადგენენ მხსნელ მისტერია-საიდუმლოებს რომელთა ჩატარებაც შეუძლიათ მაცნეთა მოციქულებს და მათ მემკვიდრეებს.
ასევე უნდა გავიხსენოთ რომ ჩვენი ნამდვილი ბუნების ცოდნას ხელს უშლის ჩვენი მიწიერი არსებობის პირობები.
ჭეშმარიტი ტრანსცენდენტური ღმერთი უცნობი ამქვეყნად. მას ხშირად უწოდებენ უცნობ მამას. მაშ,ცხადია რომ ხსნისთვის აუცილებელია გამოცხადება ზევიდან. შინაგანი ნაპერწკალი უნდა გააღვიძოს ” გარედან” მოსულმა ცოდნამ.
ქცევა- სიტყვები ”ეთიკა” თუ ”მორალი” ნიშნავს წესების სისტემას.
გნოსტიკოსები უპირისპირდებიან ორივეს.
ასეთი სისტემები საზოგადოდ მოდიან ბოროტებით სავსე ხილული მატერიალური სამყაროს შტერი თუ დემონი დემიურგისგან და ემსახურებიან მის ინტერესებს და ჩანაფიქრებს.
მეორეს მხრივ მორალი არის შინაგანი ნაპერწკალის გასხივოსნებისგან მომდინარე შინაგანი მთლიანობა-პატიოსნება. ესაა გნოსტიკოსის ეთიკა.
გნოსტიკოსების აზრით მცნებები და წესები არის შტერი თუ ბოროტი დემიურგის მიერ შექმნილ ბოროტებით სავსე მატერიალურ სამყაროში კომფორტულად მოკალათების საშუალება მაშინ როდესაც უნდა გააღწიო ამ სამყაროდან და გახვიდე პლერომაში, ნამდვილ სულიერ სამშობლოში.
მატერიალისტებს დიდად არ აინტერესებთ მორალი. ფსიქიურები დიდ მნიშვნელობას ანიჭებენ მორალს და სულიერებს მორალზე უფრო მაღალი რამეები აინტერესებთ.
სხვადასხვა ისტორიულ პერიოდშიც სხვადასხვა ქცევაა. მანიქევლური თუ კატარების გნოსტიკური მორაობები იყვნენ მაშინ როდესაც ქცევის სიწმინდე ითვლებოდა დიდი მნიშვნელობის საკითხად. დღევანდელობა უფრო გავს მეორე-მესამე საუკუნეების აღვირახსნილ ალექსანდრიას.
მაშ კარგი იქნება თუ დღევანდელი გნოსტიკოსები მიიღებენ ალექსანდრიის კლასიკური გნოსტიციზმის მიდგომებს რომელშიც ქცევის საკითხები უნდა გადაეწყვიტა ინდივიდს.
გნოსტიკოსებს მრავალი ზოგადი დამოკიდებულება სიცოცხლის მიმართ: არ უნდა გიყვარდესხილული მატერიალური სამყარო. უნდა იყო ამქვეყნად მაგრამ ამქვეყნისა არ უნდა იყო. არ უნდსა იყო ეგოისტი. პატივი უნდა სცე სხვა არსებების თავისუფლებას სა ღირსებას.
მაგრამ ყოველმა ინდივიდმა თვითონ უნდა გადაწყვიტოს თუ როგორ განახორციელებს ამ პრინციპებს.
იყო ფრანგი მწერალი Jacques Lacarrière // 1925-2005// , მან დაწერა შესანიშნავი წიგნი ” გნოსტიკოსები”. გადავავლოთ თვალი.
1994
გნოსტიკოსების უმთავრესი პრობლემაა ბოროტება.
ეს არაა ცოდვა, ეს არაა ადამიანის მდგომარეობა დაცემის შემდეგ.
ბოროტებაა მთელი ადამიანი, სამყარო, მატერია, ხორცი-სხეული, აზროვნება, დედამიწა, კანონები და ინსტიტუტები, ისტორია, დრო, სივრცე სადაც ვცხოვრობთ.
გნოსტიკოსების აზრით ბოროტებაა მატერიისგანშექმნილი, მატერიალური სამყარო რომელსაც ტანჯავს სიმძიმე, სიბნელე, სიცივე, სიკვდილი.
ბოროტებაა კოსმოსის მთელი ქსოვილი ატომებიდან ვარსკვლავებამდე. ესაა მატერიით დაბინძურებული სამყარო როგორც უსასრულო ზღვა რომელშიც ვფართხალებთ.
წყეული მატერიისგანაა ფსიქეც, ფსევდო ცნობიერება, რომელსაც იგივე უკმარისობები აქვს რაც სხეულს, რომელიც ეჯახება კონცეფციების, ენის ქიმერების, სასრულობისთვის დამახასიათებელი მენტალური კატეგორიების ციხეებს.
ბოროტებაა ადამიანის ინტელექტის ნაყოფი, სისტემები, კანონები, ყველა ინსტიტუტი რომელთა დანიშნულება საბოლოო ანგარიშით არის ადამიანის თანდაყოლილი უსამართლობის და გარყვნილების გაძლიერება და გახანგრძლივება.
სხეულს, სულს, ისტორიას აქვს სამყაროს თანდაყოლილი მანკიერების დაღი:
სიღატაკე-სიბეჩავე,ტანჯვა, ავადმყოფობა, სიკვდილი, ომები, გენოციდები, ინკვიზიციები, აშკარა არარაობა, რომელიც ასრულებს მარცხთა ციკლს.
თვითონ დროც წყეული მატერიის პროდუქტია.
ისგვთავაზობს ყალბ მარადისობას და გვაბავს ეფემერულზე.
ისტორიის, პროგრესის რწმენა გნოსტიკოსის არით ყველაზე უარესი ტყუილია. გარეგნულად მარადიული მარადიული ცაც ემორჩილება მონობის და გადაგვარების კანონს.
ვარსკვლავების ცეცხლი ჩაქრება კოსმიურ ღამეში, ყველაფერი დაიღუპება.
ჭეშმარიტი და ყალბი ღმერთი
Jehovah-Yahweh-Elohim, ძველი აღთქმის შემოქმედი ღმერთი გნოსტიკოსების აზრით სინამდვილეში ყალბი ღმერთია, უბრალო დემიურგია რომელმაც მიითვისა ჭეშმარიტი ღმერთის შემოქმედებითი ფუნქცია.
ამ უშნო თუ ბოროტმა დემიურგმა შექმნა ბოროტებით სავსე სამყარო, არასრულყოფილი, სუსტი და მოკვდავი ადამიანი.
ის ყოველ წუთს უნდა ჩაერიოს სამყაროში რათა შეცვალოს, შეასწოროს, გააუმჯობესოს თავისი მახინჯი ქმნილება.
მან ასევე ხელი უნდა შეუშალოს ინიციატივებს ადამიანისა რომელმაც ციბრუტივით უნდა იტეიალოს მისი მოთხოვნილებებებთან და საჭიროებებთან არაადაპტირებულ სამყაროში.
აქედან გამომდინარე არაფერია გასაკვირი იმაში რომ ადმიანის ისტორია არის მკვლელობათა, გენოციდების, ყალბი ღმერთის მიერ დადგენილი სასჯელების, წარღვნების, ჟლეტის ელვით დაფერფვლის, აპოკალიპსების ისტორია.
არაფერია გასაკვირი იმაშიც რომ ყალბმა ღმერთმა ედემის ბაღში პირველივე ედიქტით ადამს აუკრძალა ცოდნა.
მარტო გველი აჯანყდა დემიურგის ამ რეპრესიული კანონის წინააღმდეგ.
გველის წყალობით არ ვართ სრული უმეცრების წყვდიადში და გვახსოვს საწყისი ღალატი.
ეხლა ვიცით თუ რატომ ვართ ბოროტებით სავსე საშინელ მატერიალურ სამყაროში და რატომ ვართ არასრულყოფილები.
CGnostiques aient vu dans le Serpent le premier rebelle et le premier sauveur du genre humain, et aussi le premier initié de l’histoire terrestre.
ამიტომაა რომ მრავალ გნოსტიკოსს სწამს რომ სწორედ გველია პირველი აჯანყებული და კაცობრიობის პირველი მხსნელი.
გნოსტიკოსების აზრით ჩვენ ვართ უხეირო შესაქმის, უხეირო დემიურგის ნაწარმი, მისი საშინელი ინიციატივის შედეგი.
მან თავი წარმოიდგინა და წარმოადგინა ღმერთად და ისევ ატყუებს ყველას.
” შეხედეთ სამყაროს რომელშიც ვცხოვრობთ.
თითქმისთითქმის მთელი სამყარო არის ბნელი, წარმოუდგენლად ცივი სივრცე. აქა იქ არსებული ციური სხეულები იმდენად ცოტაა და იმდენად პატარაა რომ ყოველი მათგანი რომ იყოს დასახლებული უბედნიერესი არსებებით ძნელია იმის დაჯერება რომ მათ შემქმნელ ძალას უნდოდა მათი ბედნიერება.
მეცნიერები თვლიან რომ ძალიან ცოტა ვარსკვლავს, შეიძლება მარტო ჩვენ მზეს, აქვს პლანეტები და მზის სისტემაში როგორც ჩანს დასახლებულია მარტო ჩვენი დედამიწა.
მეტიც, მილიონობით წელი მასზე სიცოცხლე არ ყოფილა.
და რა ცხოვრებაა ეს?
სიცოცხლის ყველა ფორმა არსებობს ერთმანეთის გაწყვეტით. უფრო მაღალი ფორმის არსებებმა იციან თუ რა არის ტკივილი.
უმაღლესმა გონიერმა არსებამ კი შეიძლება წინასწარ წარმოიდგინოს ტკივილი, წინასწარ წარმოიდგინოს სიკვდილი, მეტიც, ის ხშირად არის სადისტი და ტკბება სხისი, მისნაირის ტანჯვა-წამებით.
ამ უნარით უხვად ისარგებლეს ადამიანებმა.
კაცობრიობის ისტორია სავსეა დანაშაულებით, ომებით, გენოციდებით, ტანჯვით და შიშით.
ბედნიერება სწორედ იმდენია რომ როდესაც ის არის ვცახცახებთ მისი დაკარგვის შიშით და როდესაც ის წავა კიდევ უფრო ვიტანჯებით.
დრო და დრო ცხოვრება თითქოს უმჯობესდება, იქმნება ცივილიზაციები, მაგრამ ყველა ცივილიზაცია კვდება და მათ მიერ მოტანილ სიკეთეს აწონასწორებს ტანჯვათა ახალი სახეობები. ჩვენი ცივილიზაციაც გაქრება ისე როგორც გაქრნენ დანარჩენი ცივილიზაციები.
და თუ არ გაქრება რა აქედან?
მეცნიერება გვეუბნება რომ სამყარო ოდესმე მოკვდება, გადაიქცევა ერთგვაროვან უფორმო ცივ რამედ.
ყველაფერი დამთავრდება არაფრით.
სიცოცხლე გამოჩნდება როგორც უაზრო გაღმეჭვა ბუნების იდიოტურ სიფათზე.
მე არ მჯერა რომ ყველაფერი ეს შექმნა კეთილმა ყოვლისშემძლე სულმა… ამის შმქმნელი შეიძლება იყოს ან სიკეთისადმი და ბოროტებისადმი გულგრილი დემიურგი ან უბრალოდ ბოროტი სული.”
დღევანდელი ათეისტის ეს მსოფლმხედველობა აღწერა დიდმა ბრიტანელმა ქრისტიანმა მწერალმა და მოაზროვნე კლაივ სტეიპლზ ლიუისმა ნაშრომში ”ტანჯვა”,
მაგრამ დაახლოებით ასეთ ტექსტს ხელს მოაწერდა გნოსტიკოსიც.
ადამიანი არის დღეს უცნობი და დავიწყებული, მატერიალური სამყაროსგან ცის უფსკრულებით გამოყოფილი ღმერთიდან დროთა გარიჟრაჟზე გამომდინარე არსი რომელიც დამწყვდეულია საზიზღარი დემიურგის მიერ შექმნილ საშინელ მატერიალურ სამყაროში.
” სხეული სულის საფლავია”, ესაა პლატონური ფილოსოფიიდან აღებული ციტატა. მას მხარს უჭერს სოკრატე ”გორგიასში”, უფრო ადრე ის წარმოთქმულია ”კრატილ II-ში.
მოკლედ მატერიალური ხილული სამყარო,სხეულიც, არის ღვთაებრივი სულის ციხე,საფლავი და მოსასპობია, ესაა პლატონიზმის უკიდურესობამდე გნოსტიციზმი.
დიამეტრალურად სხვა რამეა ქრისტიანობა რომლისთვისაც სხეული არის ღვთაებრივი სულის ტაძარი, სავანე და ამიტომ ძვირფასი და მოსაფრთხილებელი რამეა.
კორინთელთა 3 16. ნუთუ არ იცით, რომ ღვთის ტაძარი ხართ, და სული ღვთისა მკვიდრობს თქვენში? 17. ვინც ღვთის ტაძარს დააქცევს, დააქცევს მას ღმერთი, რადგანაც ღვთის ტაძარი წმიდაა, და ესა ხართ თქვენ.
1კორინთელთა 6 19. ნუთუ არ იცით, რომ თქვენი სხეული ტაძარია თქვენში დამკვიდრებული სული წმიდისა, რომელიც გაქვთ ღვთისაგან, და რომ არ ეკუთვნით თქვენსავე თავს?
საჭიროა კონტრ-სიცოცხლე, ესაა გნოსტიკოსის აზრი
ამქვეყნად ყველაფერი წამხდარ-გაფუჭებულია და მასში ატარებს უნივერსალური-საყოველთაო ტყუილის ანაბეჭდს ადამიანი ვერ გაექცევა ამქვეყნიურ ილუზიებს, ვერ მოიპოვებს ჭეშმარიტ ცოდნას და ვერ დაიბრუნებს თავის ნამდვილ ბუნებას თუ კი ის ყველაფრით, ტოტალურად არ დაუპირისპირდებახილულ მატერიალურ სამყაროს.
ყველაფერი რაც აძლიერებს, ამრავლებს, ახანგრძლივებს, განავრცობს და განამტკიცებს მატერიალურ სამყაროს აღმართავს დაბრკოლებებს რომლებიც გვაშორებენ ჭეშმარიტი ღმერთისგან. მაშ, უნდა უარვყოთ ხორციელი ცდუნებები, დავძლიოთ ისინი ან ასკეზით ან ეროტიკულ აქტივობათა თავისუფალი პრაქტიკებით ანუ თავისუფალი ავხორცობით.
უნდა უარვყოთ შვილების გაჩენა ვინაიდან ესაა უკვე არსებული ყალბი ცხოვრებებისთვის ახალი ყალბი ცხოვრებების დამატება, მატერიის ზრდა.
უნდა უარვყოთ ყველაფერი ამქვეყნიური, ერები, სამშობლოები, სახელმწიფოები, ეკლესიები და სხვა ინსტიტუტები.
გნოსტიკოსებმა თავი გამოაცხადეს მსოფლიოს მოქალაქეებად, დედამიწელებად.
ისინი თაყვანს სცემდნენ ყველას ვინც აჯანყდა შტერი თუ ბოროტი დემიურგის მიერ შექმნილი ხილული მატერიალური სამყაროს წინააღმდეგ: გველს, ლუციფერს, კაენს, რომელიც ძმა აბელის მოკვლით დაუპირისპირდა სისხლით კავშირზე დაფუძნებულ ოჯახს // ჭეშმარიტი ოჯახი ადამიანისთვის სულიერი ბუნებისაა//, ადამის მესამე შვილ სეთს, მოკლედ ყველა დიდ აჯანყებულს, მარტო იმათ იცნობენ ჭეშმარიტ ღმერთს ან ხვდებიან თუ ვინაა ის.
ადამიანი უცხოელია ამქვეყნად. ისაა სულ სხვა სამყაროდან მოსული სინათლის მფლობელი.
ადამიანი ამქვეყნადაა, მაგრამ არაა ამქვეყნისა, არაა ამქვეყნიდან.
მან ყველაფერი უნდა იღონოს რათა გაექცეს თავი აარიდოს ხორცის მახეებს,მიწიერ ციხეებს და ვარსკვლავების აბსურდულ ტრიალს.
მხოლოდ ასე დაიბრუნებს ადამიანი საწყის სისრულეს და დაბრუნდება დაკარგულ სამშობლოში.
გნოსტიკოსებს უნდოდათ ტოტალური განთავისუფლება შტერი თუ ბოროტი დემიურგის მიერ შექმნილი ხილული მატერიალური სამყაროსგან,ყველა დოქტრინისგან, ყველა მორალისგან. ამიტომ მათი თანამედროვეები მტრულად განეწყვნენ მათ მიმართ. მათი ნაშრომების უმრავლესობაც გააქრეს.
გამონაკლისია ეგვიპტეში ნაპოვნ გნოსტიკურ ტექსტთა მცირე რაოდენობა.
ეკლესის მამები დაუღალავად აკრიტიკებდნენ გნოსტიკოსებს და ამ კრიტიკიდან ვიცით ჩვენ ბევრი რამე გნოსტიკოსების შესახებ.
გნოსტიკოსებს უნდოდათ სამყაროს ერთიანობა. ამიტომ ისინი უარყოფდნენ ინდივიდუალურ კერძო საკუთრებას და უშვებდნენ კოლექტიურ საკუთრებას.
ისინი ქადაგებდნენ თავისუფალ სექსს, ყველას სხეული ეკუთვნის ყველას, ლენინის ბოლშევიკების იდეაც რომლის თანახმადაც რა დროს მოყვასის სიყვარულია როდესაც არის სექსი რომელიც ისეთივე ბუნებრივი მოთხოვნილებაა როგორც წყურვილი, მოგწყურდება და სვავ ჭიქა წყალს და ასე უნდა იყოს სექსუალური მოთხოვნილების დაკმაყოფილებაც ახლოს იყო გნოსტიკოსებისთვის. გნოსტიკოსებისთვის ჩვეულებრივი რამე იყო ინცესტიც, სოდომიაც, დაფეხმძიმების თავიდან აცილების მიზნით შეწყვეტილი სექსუალური ურთიერთობაც და არასასურველი ფეხმძიმობის შემთხვევაში აბორტიც.
ქრისტიანებს გნოსტიციზმი საბოლოოდ შაძულა ასეთმა გნოსტიკურმა ორგიებმა რომლებიც სულისკვეთებით ძალიან ახლოა 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურ რევოლუციასთან.
გნოსტიკოსების აზრით ჯოჯოხეთია შტერი თუ ბოროტი დემიურგის მიერ შექმნილი ბოროტებით სავსე ხილული მატერიალური სამყარო და საჭიროა მისი შეძულება, შეზიზღება და რაც შეიძლება სწრაფად იქიდან გაქცევა.
ყველა გნოსტიკოსს უნდოდა ყველაფრის ცოდნა, ყველაფრის განცდა, ყველა შსაძლებლობის ტოტალური და აბსოლუტური ცოდნა.
ეს უეჭველად არის კუციფერული მოთხოვნა, მაგრამ მას გნოსტიკოსები უნდა მიეყვანა აქამდე უცნობ ჭეშმრიტებათა ზღურბლზე, მათთვის უნდა გაეღო აკრძალულ სამყაროთა კარი.
გნოსტიკოსებმა პირველებმა განაცხადეს რომ რეალური განთავისუფლება შეუძლებელია აკრძალვების გაუქმების გარეშე.
Très instructif et passionnant. ინფორმაციით დატვირთული საინტერესო წიგნი
Lacarrière-ს წიგნში რა თქმა უნდა არაა ნათქვამი ყველაფერი, მაგრამ ის ძალიან სასარგებლო წიგნია.
როგორც ჩანს იყო გნოსტიკურ მოძღაობათა ბრბო ქრისტიანული ხანის დასაწყისში;
ვიგებთ რომ გნოზისი-გნოსტიციზმი არის დუალისტური რელიგია.
ჩვენი
. სამყარო მდაბალი სამყაროა და მასში ბატონობს ბოროტება.
ჩვენი სამყარო შექმნა ბოროტმა ღმერთმა, რომელიც არაა ჭეშმარიტი ღმერთი. ახალი აღთქმა კი არის ჭეშმარიტი ღმერთის სიტყვა.
ზოგი გნოსტიკოსი ქრისტიანია, და ზოგიც-არა.
ზოგი გნოსტიკოსი უარყოფს სახარებას, ზოგი გნოსტიკოსი კი ეყრდნობა მას და ავსებს.
მისი აზრით შტერი თუ ბოროტი დემიურგის მიერ შექმნილ და ბოროტებით სავსე ხილულ მატერიალურ სამყაროში დამწყვდეული გნოსტიკოსის მიზანია ამ საშინელი უსაშველო სამყაროდან მის ნამდვილ სამშობლოში, ჭეშმარიტი ღმერთის სამყაროში დაბრუნება.
ზოგი გნოსტიკოსი აწყობდა ისეთ სექსუალურ ორგიებს რომ დღევანდელ სექსუალურ მანიაკებს, სადომაზოხისტებს და პედოფილებს შეშურდებათ.
ზოგი გნოსტიკოსი კი მიდიოდა უდაბნოში ასკეტად.
საინტერესოა ძველეგვიპტური მორალი და ეთიკა რომლის ექოც ისმის ბიბლიურ წინასწარმეტყველთა და ქრისტიანულ მორალში და ეთიკაში.
ძველ ეგვიპტელთა რწმენით მოცვალებულის სული უნდა წარმდგარიყო ღვთაებრივი სასამართლოს წინაშე და უნდა ეთქვა შემდეგი ე.წ. უარყოფითი აღსარება :
« … მე არ ვყოფილვარ ბოროტი ადამიანების მიმართ.
მე არ ვარ ჩემი მშობლების მკვლელი.
მე არ ვარ მატყუარა.
მე არ ვარ მოღალატე.
მე არ გამიკეთებია ცუდი სხვისთვის.
მე არ ვარ იმათგან ვინც სხვებს სთხოვენ იმის გაკეთებას რისი გაკეთებაც მათ არ შეუძლიათ…
მე არ გამიკეთებია ის რაც ეზიზღებათ ღმერთებს.
მე არ გამომიწვევია შიმშილი.
მე არ ამიტირებია არავინ.
მე არ გამიტანჯავს არავინ.
მე არ ვარ მკვლელი.
მე არ მომიპარავს ღმერთებისთვის და მიცვალებულებისთვის განკუთვნილი საჭმელი.
მე არ მიღალატია მეუღლისთვის…. »
თუ ღმერთები დაინახავენ რომ სული არ ტყუის კარგადაა მისი საქმე და თუ კი გამოიჭერენ მას არაგულწრფელობაში ვაი…
ასეა ძველეგვიპტურ « მიცვალებულთა წიგნში »
// ეს უნდა დაიზეპირონ გორბაჩოვ-შევარდნაძის დემოკრატებმაც//
მაგრამ ყველა ტაბუ აკრძალვის მოსპობის მომხრე ძველი და დღევანდელი გნოსტიკოსებისთვის ქურდობაც,ტყუილიც, ძალადობაც, მკვლელობაც და სხვა ოხრობებიც დასაშვებია.
CE QUE LA BIBLE DOIT À L’EGYPTE. Collectif. Préface de Thomas Römer. Bayard, 284 p., 15 €.
ხვედრი. კონფუციუსს კითხეს სიკვდილზე: ” რატომ მეკითხებით სიკვდილზე როდესაც არ იცით თუ როგორ უნდა იცხოვროთ?”, უპასუხა მან. ასეთი პასუხი შიძლებოდა გაეცა გნოსტიკოსს. მსგავსი კითხვაა დასმული გნოსტიკურ თომას სახარებაში და იესომ უპასუხა რომ ადამიანებმა გნოზისით უნდა გაიგონ ღვთაებრივი რეალობა საიდანაც ისინი არიან წარმოშობით და სადაც დაბრუნდებიან. ეს ცოდნა ადამიანებმა უნდა მიიღონ მაშინ როდესაც ისინი ჯერ კიდევ ამქვეყნად არიან.
სიკვდილს არ მოაქვს ავტომატურად განთავისუფლება დემიურგის სამეფოებში.
ვინც არ მიიღო ცოდნა-გნოზისი მაშინ როდესაც ის ამქვეყნად იყო შეიძლება ისევ მოხვდეს არსებობის ხაფანგში. ეს შეიძლება მოხდეს რეინკარნაციის ციკლით.
გნოზისი-გნოსტიციზმი არ სვამს აქცენტს რეინკარნაციის კონცეფციაზე, მაგრამ გულისხმობს რომ ის ვინც ვერ დაამყარა კონტაქტი ტრანსცენდენტულ საწყისებთან მაშინ როდესაც ამქვეყნად იყო შეიძლება ისევ მოხვდეს მიწიერი არსებობის სამწუხარო პირობებში.
En ce qui concerne le salut, ou le sort de l’esprit et de l’âme après la mort, il faut être conscient que l’aide est disponible. Valentinus, le plus grand des enseignants gnostiques, a enseigné que le Christ et Sophia attendent l’homme spirituel – le gnostique pneumatique – à l’entrée du Plérome, et l’aident à entrer dans la chambre d’épouse de la réunion finale. Ptolémée, disciple de Valentin, enseigna que même ceux qui n’avaient pas le statut pneumatique, les médiums, pouvaient être rachetés et vivre dans un monde céleste à l’entrée du Plérome. Dans la plénitude des temps, chaque être spirituel recevra la Gnose et sera uni à son Soi supérieur – le Jumeau angélique – devenant ainsi qualifié pour entrer dans le Plérome. Cependant, rien de tout cela n’est possible sans un effort sérieux pour la Gnose.
Le gnosticisme « classique » fait une large place au Christ, mais c’est une place étrange, qui n’a pas peur par exemple de l’identifier au serpent de la Genèse (3,1), venu désabuser l’homme et l’aider à échapper aux interdits d’un Dieu inférieur, le « Démiurge » (artisan), qui a dicté la Loi dans l’intention de maintenir l’homme dans une sujétion mauvaise [3].
Le Christ est le héraut et le symbole d’une libération intérieure : immergé dans un monde livré à la dissemblance, il vient en cachette, pour rendre à l’homme sa dimension spirituelle, en s’unissant à la Sagesse, qui s’est métamorphosée en prostituée, il vient libérer le principe intérieur que les puissances mauvaises n’ont pas su reconnaître, mais cherchent à maintenir en esclavage.
La pensée gnostique est une pensée mythique, dans la mesure où elle n’accorde aucun crédit à l’histoire. Tous les évènements de l’histoire du salut sont donc réinterprétés en termes « spirituels » : l’Incarnation est la visite d’un principe supérieur avec une apparence humaine, la Croix est la victoire dérisoire sur les Puissances qui croient avoir emprisonné la Lumière, au moment où le Christ véritable se rit des tourments infligés à son apparence humaine et leur échappe, la Résurrection et l’Ascension sont la résurgence du principe spirituel prenant le dessus sur la matière et réintégrant le ciel sa patrie. Ce qui compte avant tout ce ne sont pas des faits, mais une compréhension, une connaissance (d’où le nom de gnose donné au mouvement). Aussi la doctrine gnostique a-t-elle largement utilisé la forme des « évangiles » attribués fictivement à tel ou tel apôtre, voire à d’autres personnages de l’entourage de Jésus (comme Marie Madeleine), où le cadre narratif sert de prétexte à de longs discours développant les positions de la secte.
On s’aperçoit vite qu’aucune information sérieuse sur le personnage historique de Jésus n’a transité par eux. A l’inverse, ils dépendent largement des évangiles synoptiques et surtout de saint Jean dont ils imitent souvent le style méditatif et reprennent le vocabulaire. Une seule exception : l’Évangile de Thomas, qui, outre des allusions très claires à des paroles de Jésus connues par la tradition synoptique, contient quelques maximes de frappe évangélique qui ne figurent pas dans nos textes canoniques, mais qui pour la plupart sont connues par ailleurs (ce sont ce qu’on appelle des agrapha, paroles non écrites, dont on a quelques bribes chez les Pères de l’Église et dans diverses sources contemporaines). Ils ne bouleversent guère ce qu’on sait par les évangiles, soit par exemple la maxime suivante : « celui qui est près de moi est près du feu, celui qui est loin de moi est loin du Royaume [4] », qui ne tranche pas avec d’autres propos évangéliques et pourrait avoir été prononcée par Jésus [5]. Mais ceci est exceptionnel.
La capacité de traiter le matériau évangélique comme un donné disponible, dont on peut infléchir le sens à volonté caractérise profondément la littérature gnostique. Là où l’Église, depuis l’origine, s’est sentie tenue à une transmission fidèle des sources reçues des « témoins oculaires » et des « serviteurs de la Parole » (Lc 1,2), le gnostique, bénéficiaire d’une révélation spirituelle, ne se sent pas lié à la lettre. Celle-là est même suspecte et entachée de judaïsme, ce n’est pas l’Évangile « spirituel », mais une nourriture pour les « psychiques », c’est-à-dire les non-initiés, qui ignorent la connaissance véritable. C’est ainsi que Marcion remodèle le Canon des Écritures en éliminant non seulement tout l’Ancien Testament, mais encore l’Évangile de Matthieu, jugé par lui trop judaïsant.
L’homme ne vient pas du créateur, mais du monde divin véritable; son emprisonnement dans le monde lui a fait oublier son origine véritable. C’est pourquoi le salut réside dans la gnose, illumination par laquelle l’homme échappe au monde et réintègre la lumière originelle. Cela ne peut advenir que par une révélation directe : le sauveur est l’Illuminateur.
Que les textes gnostiques soient chrétiens en surface seulement ou en profondeur, le personnage du Sauveur, identifié à Jésus, est une entité mythique venue d’en haut apporter l’illumination.
Le Jésus secret des gnostiques
Dans plusieurs textes gnostiques, dont quelques-uns ont reçu tardivement, dans le manuscrit où on les trouve, le titre d'”évangiles”, Jésus apparaît comme une figure transcendante qui communique à un ou plusieurs disciples privilégiés une révélation de type gnostique. Le Jésus historique est pratiquement ignoré; cette mise en scène est un lieu commun qui sert à rattacher un enseignement ésotérique à l’autorité de Jésus. Le caractère secondaire de cette christianisation peut parfois être démontré mais, pratiquement toujours, le contenu de cette révélation renvoie aux mythes de la nébuleuse gnostique et n’a pas, ou peu de rapport avec la tradition des paroles de Jésus.
Quelques textes pourtant semblent s’alimenter çà et là à une tradition des paroles de Jésus. Parmi eux, l’Evangile selon Thomas occupe une place particulière. Il se présente comme une collection de paroles de Jésus, avec beaucoup d’éléments semblables à ceux que l’on trouve dans les évangiles canoniques, au point que certains doutent de son caractère gnostique. A y regarder de plus près, ces paroles, qui sont présentées comme “secrètes” et requérant une “interprétation” ont un caractère énigmatique; mais elles sont généralement complétées, nuancées, associées de sorte qu’une relecture s’opère dans le sens d’un enseignement de sagesse de type gnostique (connaissance de soi, rupture d’avec le monde; retour à la condition originelle). Certaines paroles d’ailleurs, mélangées à l’ensemble, ont une origine gnostique caractérisée. Thomas charrie bien des matériaux traditionnels provenant de Jésus, mais c’est pour les relire (parfois les subvertir) systématiquement à sa manière.
.
L’hérésie ancienne au service de l’identité moderne
Depuis les années 1960, le monde occidental a été secoué par différents mouvements autour de l’identité. Différents groupes, en particulier les groupes minoritaires privés de leurs droits, ont poussé leurs agendas identitaires. Les femmes ont réclamé un salaire égal pour un travail égal. Les personnes de couleur se sont battues pour l’égalité devant la loi. Et les personnes LGBTI ont réclamé des droits et des libertés qu’elles considéraient comme manquants.
Mais au cours de la dernière décennie, « l’identité » n’a fait que devenir plus politisée et plus controversée. La politique identitaire est passée des franges de la société au courant dominant. La théorie queer et sa vision radicale du genre et de la sexualité sont passées de la tour d’ivoire à la salle de classe des écoles publiques.
Et donc, il n’est pas surprenant que le New York Times Magazine ait déclaré 2015 comme « L’année où nous sommes obsédés par l’identité ». (Bien que cette obsession n’ait pas pris fin en 2015).
Et donc, qu’est-ce qui motive la plupart des conceptions laïques modernes de l’identité ?
Bien qu’il existe de nombreux ruisseaux qui se jettent dans la rivière de l’identité moderne, un ruisseau est assez ancien. Ancien, en fait.
C’est ce qu’on appelle le « gnosticisme » (du grec « gnose », quisignifie « connaissance »). Elle était courante dans l’ancien monde gréco-romain du 1er siècle, mais elle n’a pas disparu. Elle a influencé le christianisme, en particulier dans les premiers siècles, et a été reconnue à juste titre comme une hérésie, une distorsion de la vérité.
Étonnamment, cela continue d’influencer tant de nos conceptions modernes de l’identité. La psychiatre et auteur chrétienne Glynn Harrison écrit :
Selon le théologien NT Wright, le gnosticisme antique est devenu un « mythe dominant » de notre époque… [I]n la vision du monde gnostique, le monde matériel est essentiellement mauvais… En conséquence, toutes les distinctions dites « naturelles » dans le monde – par exemple la différence entre homme et femme, ou la notion qu’il existe un ordre naturel dans les relations sexuelles humaines – sont au mieux illusoires et au pire des tromperies corrompues . Tout appartient au monde « extérieur » de la société et de la religion, voire au monde extérieur de votre propre corps. Tout cela est hors de propos et trompeur. [1]
En d’autres termes, le monde extérieur du genre physique et un « ordre naturel » des relations sexuelles, tout cela est imaginaire et faux.
Voici 4 caractéristiques du gnosticisme, qui influencent les conceptions laïques modernes de l’identité :
1) La liberté se trouve en échappant à tout « ordre naturel »
Dans le gnosticisme, la liberté se trouve en trouvant un type particulier de « gnose », ou sagesse. Cette sagesse est destinée à vous libérer des fausses impressions du monde matériel (qui est trompeur et asservissant). C’est une rébellion contre l’ordre naturel.
Et plus vous vous rebellerez contre l’ordre naturel, mieux vous vous porterez. [2]
2) La liberté se trouve en regardant “à l’intérieur”
Harrison écrit :
Le gnosticisme ancien… et les modes de pensée [laïques] modernes… partagent la conviction profondément enracinée que la source du soi se trouve en regardant à l’intérieur. Ils partagent une révolte contre l’extérieur, contre le corps, contre la nature elle-même. [3]
Pour le mettre dans des catégories bibliques, le gnosticisme antique et ses équivalents modernes partagent une révolte contre Dieu et contre sa création (voir Romains 1:18-32 ).
3) Être un être humain épanoui, c’est obéir à ses sentiments intérieurs
Même si ces sentiments contredisent votre réalité extérieure.
Parce que le monde extérieur est trompeur et corrompu (dans la vision du monde gnostique), c’est notre « monde » intérieur, nos sentiments intérieurs qui sont bons. Nos réalités intérieures définissent qui nous sommes : elles définissent notre identité . Et donc, si vous voulez être un être humain épanoui, épanoui et en bonne santé, alors vous devez exprimer ces sentiments intérieurs, même si (ou surtout si) ils vont à l’encontre de votre corps extérieur.
En conséquence, « soyez vous-même » est devenu quelque chose de beaucoup plus important que de simplement vous faire plaisir. Il s’agit de devenir une personne à part entière : une personne humaine authentique, épanouie. [4]
4) Être humain, c’est créer sa propre identité
Quitte à effacer l’identité qui vous est donnée.
Dans le passé, votre identité était basée sur plusieurs « données » sur lesquelles vous aviez peu de contrôle, comme votre sexe, vos antécédents familiaux, votre race, votre culture et votre nationalité. Votre tâche était de tirer le meilleur parti de ce qui nous avait été donné.
Mais aujourd’hui, la culture laïque encourage les gens à « découvrir » leur véritable identité intérieure ou à créer leur propre identité comme bon leur semble. Et donc, lorsqu’il y a un conflit entre votre identité externe « donnée » et vos sentiments, l’approche moderne dit que c’est votre identité externe qui est le problème – et doit être résolue – plutôt que vos sentiments.
Lorsqu’il y a un conflit entre votre identité externe « donnée » et vos sentiments, l’approche moderne dit que c’est votre identité externe qui est le problème – et doit être résolue – plutôt que vos sentiments.
Et il n’y a pas de meilleur exemple que le mouvement transgenre. Harrison écrit :
L’expérience des personnes atteintes de dysphorie de genre est souvent utilisée pour justifier une nouvelle idéologie radicale sur ce qu’est réellement le genre… l’idéologie qui s’est construite autour d’elle. [5]
Et pourtant, cette idéologie du genre est intégrée dans les salles de classe à travers l’Australie grâce à des programmes tels que « Safe Schools », qui enseignent aux enfants que le sexe d’une personne n’est pas nécessairement le même que celui « assigné à la naissance ».
Mais cela ne s’arrête pas au genre. Rachel Dolezal était une militante noire des droits civiques de 37 ans qui travaillait pour la NAACP. En 2018, le journal laïc The Guardian écrivait :
Il fut un temps où Dolezal était une figure très respectée dans la ville ; elle a été présidente de la section de Spokane de l’Association nationale pour l’avancement des personnes de couleur (NAACP) de 2014 à juin 2015. Cependant, les choses se sont effondrées lorsqu’on a découvert qu’elle avait menti sur sa race.
Il s’avère que Dolezal n’est pas du tout noir, mais blanc. Pourtant, elle s’identifie comme noire, comme « transraciale ». (Netflix a publié un documentaire sur elle, intitulé « The Rachel Divide »).
Fait intéressant, il y a peu de voix laïques affirmant son identité « transraciale ». De toute évidence, c’est bien d’être transgenre, mais transracial va trop loin, du moins pour l’instant.
La révolution contre la réalité
Le gnosticisme antique et ses équivalents modernes sont révolutionnaires . Ils considèrent le bon ordre de Dieu dans la création comme intrinsèquement oppressif et essaient de le renverser. L’idée que nous devrions vivre en accord avec la création de Dieu répugne à une telle pensée.
Quand la révolution échoue
La réalité l’emporte sur l’identité artificielle.
Mais comme de nombreuses révolutions, le gnosticisme antique et ses équivalents modernes sont voués à l’échec. Même si les êtres humains veulent se rebeller contre la réalité donnée par Dieu, la réalité s’écrasera toujours sur eux. Cela s’est produit avec des idéologies telles que le communisme, qui pensaient pouvoir refaire l’humanité à sa propre image. Et de telles collisions se produisent chaque fois que nous essayons de conformer notre identité à nos sentiments intérieurs, si ces sentiments ne correspondent pas à la réalité.
Malheureusement, de nombreux êtres humains seront blessés dans cette tentative, avant que la folie de la révolution ne devienne évidente pour tous.
[1] Glynn Harrison, A Better Story—God, Sex & Human Flourishing (Londres : IVP, 2017), 16-17. (Je souligne.)
[2] Harrison, Une meilleure histoire, 17.
[3] Harrison, Une meilleure histoire, 17.
[4] Harrison, Une meilleure histoire, 15-16.
[5] Harrison, Une meilleure histoire, 20-21.
Akos Balogh est le PDG de TGCA.
Il est marié à Sarah, père de trois enfants. Akos est né à Budapest et a eu la chance de pouvoir venir en Australie en tant que réfugié en 1981. Il est venu à la foi à la fin du lycée, grâce à l’influence de ses amis, de sa famille et des Écritures scolaires. Il a ensuite étudié l’ingénierie aérospatiale à l’UNSW, avant de travailler à la RAAF pendant cinq ans. Après avoir terminé son B. Div. du Moore Theological College, il a ensuite eu la joie de travailler avec l’AFES pendant six ans, à la Southern Cross University à Lismore.
Akos a également une maîtrise ès arts (théologie).
© Fronteiras do Pensamento |
By 
:format(jpg):focal(465x240:475x230)/cloudfront-eu-central-1.images.arcpublishing.com/ipmgroup/VGESXNL7XZF5RICWLWBUXSYCVY.jpg)
historyplusart 
