es mineurs de la capitale allemande Berlin ont été confiés à des pères nourriciers pédophiles. Les autorités municipales étaient au courant. Cependant, il n’y a jamais eu de poursuites pénales. Maintenant, le scandale est dévoilé petit à petit.
C’est l’un des plus gros scandales pédosexuels de l’histoire récente de l’Allemagne. À la fin des années 1960, le psychologue, sexologue et militant pédophile Helmut Kentler (1928–2008) a lancé un projet pilote pour l’aide publique à l’enfance et à la jeunesse à Berlin. Il confie des enfants et des adolescents issus de milieux sociaux difficiles à des pédérastes en partie condamnés. Le Sénat de Berlin a soutenu financièrement ce projet. Cette « expérience », comme Kentler l’a appelée, a existé au moins jusqu’en 2003.
Si les adolescents, qui sont sans abri ou du moins passent beaucoup de temps dans la rue, grandissaient parmi la pédophilie, ils seraient plus faciles à intégrer socialement, a affirmé Kentler. Il a dit que seuls les “pères nourriciers” pédophiles étaient capables de supporter et d’aimer les enfants et les adolescents “faibles d’esprit”.
Pendant plusieurs décennies, des mineurs de la capitale allemande Berlin ont été confiés à des pères nourriciers pédophiles. Les autorités municipales étaient au courant. Cependant, il n’y a jamais eu de poursuites pénales. Maintenant, le scandale est dévoilé petit à petit.
C’est l’un des plus gros scandales pédosexuels de l’histoire récente de l’Allemagne. À la fin des années 1960, le psychologue, sexologue et militant pédophile Helmut Kentler (1928–2008) a lancé un projet pilote pour l’aide publique à l’enfance et à la jeunesse à Berlin. Il confie des enfants et des adolescents issus de milieux sociaux difficiles à des pédérastes en partie condamnés. Le Sénat de Berlin a soutenu financièrement ce projet. Cette « expérience », comme Kentler l’a appelée, a existé au moins jusqu’en 2003.
Si les adolescents, qui sont sans abri ou du moins passent beaucoup de temps dans la rue, grandissaient parmi la pédophilie, ils seraient plus faciles à intégrer socialement, a affirmé Kentler. Il a dit que seuls les “pères nourriciers” pédophiles étaient capables de supporter et d’aimer les enfants et les adolescents “faibles d’esprit”.
Deux victimes prennent la parole
Des études et des articles de ces dernières années ont mis en lumière l’ampleur de « l’expérience » criminelle. L’ attention des médias s’est accrue lorsque, début 2020, deux des victimes, “Marco” et “Sven”, ont poursuivi le Sénat de Berlin. Tous deux ont été placés en 1989 et 1990 chez le « père nourricier » aujourd’hui décédé Fritz H.. Ils ont été abusés sexuellement et violés à plusieurs reprises par lui.
Selon le droit pénal, les crimes sont déjà prescrits. La dernière procédure préliminaire sur « l’expérience Kentler » a été abandonnée en septembre 2019.
Une étude récente de l’Université de Hildesheim indique qu’au moins dans le cas de Fritz H., les bureaux d’aide à la jeunesse de Berlin auraient eu suffisamment d’indications pour fermer le lieu d’accueil. Il aurait fait l’objet d’une enquête pour abus sexuel auparavant. Mais bien que plus de 50 spécialistes aient traité Fritz H., rien ne s’est jamais produit. Kentler a éliminé toute préoccupation avec ses propres “opinions d’experts”.
Un réseau puissant
Les auteurs de l’étude de Hildesheim ont découvert que l’inactivité des autorités berlinoises est principalement due à des intérêts puissants. Ils révèlent « qu’il existait un réseau à travers les établissements d’enseignement scientifique, en particulier dans les années 1960 et 1970 (Centre pédagogique de Berlin, Institut Max Planck, Université libre de Berlin, Séminaire pédagogique de Göttingen) et l’administration du Sénat (l’Office national de protection de la jeunesse) jusqu’aux différents bureaux de protection de la jeunesse du district de Berlin, dans lesquels les positions pédophiles étaient acceptées, soutenues et défendues.
En outre, l’étude indique que ces foyers d’accueil pour pédosexuels, financés et financés par le Sénat de Berlin, “étaient des hommes célibataires, parfois puissants, issus de la science, des instituts de recherche et d’autres contextes éducatifs”.
Mais les recherches ne sont pas encore terminées : « Au sous-sol de l’académie il y a encore environ 1 000 dossiers qui n’ont pas encore été traités », affirment les auteurs . De nombreux responsables politiques et administratifs sont encore inconnus. Ainsi que des membres du réseau pédophile et autres auteurs et victimes de « l’expérience Kentler ».
L’influence de Kentler sur l’éducation sexuelle
Mais exposer le réseau derrière Kentler n’est qu’une des tâches à accomplir : l’influence de Kentler va bien au-delà de ses crimes pendant « l’expérience ». Pendant des décennies, il a été considéré comme une star de l’éducation sexuelle et «l’évaluateur en chef de la nation en matière d’éducation sexuelle» ( ZEIT ). Il se voyait comme un libérateur de “l’énergie sexuelle de la vie” dans la tradition du freudo-marxisme, de Wilhelm Reich et d’ Alfred Charles Kinsey .
Kentler a affirmé que même un petit enfant aurait besoin de stimulation et de satisfaction sexuelle pour devenir une personnalité saine. Sur la base de ces hypothèses, il a développé «l’éducation sexuelle émancipatrice», qui a été très bien accueillie lors de la révolution sexuelle entre les années 1960 et 1980.
« L’éducation sexuelle émancipatrice » de Kentler a constitué la base de « l’éducation sexuelle de la diversité » . Cela a été introduit dans de nombreux programmes importants d’éducation sexuelle et de prévention des abus dans les écoles allemandes et les crèches pour enfants. Le résultat est un grand nombre de contenus et de méthodes d’enseignement très controversés, qui sont critiqués comme « abusifs » et « honteux ».
« L’expérience » pédosexuelle de Kentler et ses recherches sur l’éducation sexuelle ont entre-temps été traitées scientifiquement dans les universités de Göttingen , Hanovre et Hildesheim. Mais son héritage sous la forme d’une « éducation sexuelle de la diversité » n’a encore fait l’objet d’aucune révision par la politique, les médias ou la recherche.
ბოლშევიკი სექსუალური რევოლუციონერი იყო ალეკსანდრა კოლონტაი, რომელიც შემდეგ გახდა დიპლომატი. მას მიაწერენ „ჭიქა წყლის“ თეორიას რომლის თანახმადაც სექსის მოთხოვნილება ისეთივე ბუნებრივი მოთხოვნილებაა როგორც შიმშილი და წყურვილი ხოდა
სექსუალური ურთიერთობა ისევე ადვილად უნდა იყოს დასამყარებელი როგორც ჭიქა წყლის დალევა. არაა საჭირო მით უმეტეს სიკვდილამდე ერთგულება,სიყვარული, ფორმალობები, დაწინდვა, ქორწილი, ქათინაურები, ფორმალობები,ყველაფერი ეს მოსასპობი ბურჟუაზიული გადმონაშთია, თუ ვინმე მოგწონა ჩაბღუჯე და პროშტნე, მოგბეზრდება და სხვაზე გადადი. ეგაა სექსუალური მარქსიზმ- ლენინიზმი.
https://en.wikipedia.org/wiki/LGBT_history_in_Russia
გერმანიის კაიზერი ვილჰელმ მეორის მიერ დაქირავებულმა ლენინმა 1917 წელს დაამხო ჰოლშტაინ-გოტორპ რომანოვთა რუსეთის იმპერია და შექმნა ტოტალიტარული საბჭოთა სახელმწიფო.
მან და მისმა ბოლშევიკებმა სამოქალაქო ომით ყველაფრის აოხრების შემდეგ დაწერეს ახალი კონსტიტუტიცია და სისხლის სამართლის ახალი კოდექსები.
მათ მოახდინეს ჰომოსექსუალური და ტრანსგენდერული აქტივობის ლეგალიზაცია და სანამ მათი საიდუმლო პოლიტიკური პოლიცია ჩეკა დასდევდა და ხოცავდა არისტოკრატებს, ინტელექტუალებს, მღვდლებს, ბურჟუებს, გლეხებს… ლენინი მთავრობაში ნიშნავდა ღიად ჰომოსექსუალებს.
343 აბორტის მსურველის მანიფესტის გამომქვეყნებელი ნომერი // 100 000 ეგზემპლარი კიოსკებში // და გამოცემის დირექტორი პოლიციამ დააკავა. ჟან-პოლ სარტრის წინააღმდეგ საქმეც იყო აღძრული. მაგრამ საკონსტიტუციო საბჭომ არაკონსტიტუციურად გამოაცხადა გამოხატვის თავისუფლების შეზღუდვა და საქმეები 1971 წლის ივლისში შეწყდა. ევროპელი ხალხების დემოგრაფიული კრიზისი და კატასტროფა დღესაც გრძელდება.
https://collegerussian.com/2008/08/26/soviet-woodstock-the-free-love-movement-of-the-bolsheviks/
https://collegerussian.com/2008/08/26/soviet-woodstock-the-free-love-movement-of-the-bolsheviks/
Soviet Woodstock; The ‘Free Love’ movement of the Bolsheviks
ლენინის და ტროცკის ბოლშევიკები თან ხოცავდნენ რომანოვებს, არისტოკრატებს, ინტელექტუალებს,ბურჟუებს,გლეხებს,მუშებს და თან თავისუფალ სიყვარულზე ოცნებობდნენ.
როდესაც წარმოვთქვავთ სიტყვებს „ თავისუფალი სიყვარული „ წარმოგვიდგება როკის ჰანგებზე მროკავი მარიხუანას მწეველი ტიტველი შემთვრალი გრძელთმიანი ქერა მზეთუნახავი რომელსაც ლოყებზე დახატული აქვს ყვავილები და მშვიდობის ნიშნები და რომელიც წუთს არ კარგავს სექსუალური აქტის გარეშე.
1960-ანი წლების ამერიკელი ლიბერალი ახალგაზრდების უტოპია იყო სამყარო სადაც სექსი იყო ოჯახისგან და ა.შ. თავისუფალი აქტი.
სინამდვილეში სექსუალური რევოლუციის სიმბოლოები უნდა იყვნენ ლენინი, ტროცკი და ძერჟინსკი.
რომანოვების იმპერიის დამხობის შემდეგ ლენინმა და მისმა მთავრობამ ძალიან ლიბერალური კანონები შემოიღეს სექსის სფეროში.
ლენინისტი ჰიპი კომკავშირელ-კომუნისტები ცხოვრობდნენ მუდმივ თეორიულ და არა მარტო თეორიულ Woodstock-ში.
ყველანაირი საკუთრება კომუნალიზებული იყო. ქმრების უღლისგან განთავისუფლებულ ქალებს მისცეს მაკაცის უფლებათა თანასწორი უფლებები, უმარტივესად და უსწრფესად გაყრის, აბორტის ანუ საკუთარი შვილების დახოცვის უფლებები.
კერძო საკუთრების ყოველი ფორმა, მათ შორის სხეულის კერძო საკუთრებაც გაუქმდა და შეიცვალა კომუნალური საკუთრებით.
ნეპად ანუ ახალ ეკონომიკურ პოლიტიკად წოდებული პერიოდი დიდი სოციალურ-სექსუალური ექსპერიმენტების პერიოდი იყო.
სამოქალაქო ომის შემდეგ საბჭოთა კავშირი გაწმენდილი იყო რევოლუციის მტრებისგან და ბოლშევიკების დიდი ამოცანა იყო რეალური კომუნისტური ცხოვრების შექმნა, მოქალაქეთა ყოველდღიური ცხოვრების მოხაზვა.
საბჭოთა თეორეტიკოსები ოცნებობდნენ Woodstock-ის ჰიპური თემების და საზოგადოებების შექმნაზე.
იქ ქალებს და კაცებს უნდა ჰქონოდათ თავისუფლად მუშაობის და ქორწინების და შვილების გარეშე ხვევნა-კოცნა მტლაშა-მტლუშის შესაძლებლობა.
უნდა ყოფილიყო რევოლუციური ნირვანა როდესაც აღარ იარსებებდა ეჭვი, შური, ეგოიზმი.
ბოლშევიკ თეორეტიკოსთა მტანჯველი „ სექსის საკითხი „ გაჩნდა უკვე მარქსის და ენგელსის ნაშრომებში.
კარლ მარქსი აკრიტიკებდა ბურჟუების ანუ საშუალო და ზედა კლასების დამოკიდებულებას სექსისადმი.
„ ჩვენი ბურჟები არ კმაყოფილდებიან იმით რომ ცოლები და ქალიშვილები ყავთ ხელქვეით პროლეტარებად, არ კმაყოფილდებიან კახპებით. ისინი აცდუნებენ ერთმანეთის ცოლებს „ , წერდა მარქსი.
მარქსი განსაკუთრებით აკრიტიკებდა ქორწინების ინსტიტუტს და ცოლის ექსპლუატაციას ქმრის მიერ.
მარქსი ამბობდა რომ ბურჟუაზიული ქორწინება არსებითად არის კერძო პროსტიტუცია., რომ ბურჟუა თავის ცოლს უყურებს როგორც პროლეტარიატს, როგორც წარმოების იარაღს.
გაუნათლებელ-უსწავლელი ქალი ეკონომიკურად მთლიანად დამოკიდებულია ქმარზე რომელიც მას უხდის ფულს გაწეული სამსახურისთვის.
ენგელსმა წარმოადგინა ბურჟუაზიული ქორწინების პირობებში არსებული ექსპლუატაციის გაუქმების გეგმა.
ქალი პირველ რიგში უნდა განთავისუფლდეს ქალობის უღლისგან რაც მოხდება მაშინ როდესაც კერძო საოჯახო საქმე გადაიქცევა სოციალურ ინდუსტრიად.
ბავშვებზე ზრუნვა და მათი აღზრდა ხდება სახელმწიფოს საქმე. საზოგადოება ზრუნავს ყველა ბავშვზე კანონიერი შვილები არიან ისინი თუ უკანონო შვილები.
ლენინის ბოლშევიკებმა ეს იდეა სიტყვა სიტყვით გადაწერეს 1918 და 1926 წლის საოჯახო კოდექსებში. მას გაუთავებლად იმეორებდა ლენინი.
ენგელსი ხსნის რომ „ თავისუფალი სიყვარულის „ მოძრაობა იქნება „ თავისუფალი ქალის „ მოძრაობის „ სასიამოვნო შედეგი.
ასე ქრება შფოთი რომელსაც წარმოშობს „შედეგები„, რაც დღეს არის უმნიშვნელოვანესი მორალური და ეკონომიკური სოციალური ფაქტორი რის გამოც გოგო ვერ ეძლევა თავისუფლად საყვარელ კაცს.
ეს საკმარისი იქნება უფრო და უფრო თავაშვებული სექსუალური ურთიერთობების გავრცელებისთვის და პარალელურად საზოგადოებაც უფრო შემწყნარებელი გახდება ქალწულურ ღირსებასთან და ქალურ სირცხვილთან დაკავშირებით.
ენგელსი შენიშნავს რომ ქორწინების ბორკილებისგან და „ქალწულური ღირსებისგან„ განთავისუფლებულ ქალებთან ერთად, რევოლუციის ქარიშხალში მუდამ პირველ პლანზეა „ თავისუფალი სიყვარულის „ პრობლემა. ენგელსმა ეს სქემა შენიშნა მრავალ ევროპულ რევოლუციაში და თქვა რომ ეს , ანუ სექსუალური თავაშვებულობა, არის რევოლუციური პროგრესი.
ყველა მარქსისტი ოხერისთვის რევოლუციური პროგრესია ადამიანთა ტრადიციული კავშირების დაგლეჯა.
კაცების და ქალების ყველანაირად ყირა-ყირა სიარულია მაგათი ბედნიერების წყარო.
ენგელსის თეორიები იყო დაპატიჟება ორგიაზე. ისიამოვნეთ ერთმანეთის სხეულით, დათვერით სექსით და პოლიტიკა დაუტოოვეთ მარშშთ_`შევიკებს. ეს იყო დოქტრინა.
https://mronline.org/2017/11/07/100-years-ago-a-forgotten-soviet-revolution-in-lgbtq-rights/
100 წლის წინ, LGBTQ უფლებების დავიწყებული საბჭოთა რევოლუცია
Dan Healey-ს წიგნი „ ჰომოსექსუალური წადილი რევოლუციურ რუსეთში
//Dan Healey, Homosexual Desire in Revolutionary Russia//
Originally published: Socialist Alternative by Edmund Schluessel, Sosialistinen V
1917 წლის ოქტომრის სოციალისტურმა რევოლუციამ ფუნდამენტური ცვლილებები გამოიწვია რუსეთის შაზოგადოებაში. მილიონობით ადამიანმა დედამიწის უდიდეს ქვეყანაში თავი იგრძნო უფრო თავისუფლად ვიდრე ოდესმე იყო დესპოტი ანტისემიტი მეფის, ეკლესიის სტრუქტურების, უხეში რუსული კაპიტალიზმის თუ მიწათმფლობელთა ბატონობის პირობებში.
მუშათა კლასმა დაამყარა. კონტროლი რუსეთის ეკონომიკაზე, რუსეთის რევოლუცია ბევრად უფრო დიდი ფენომენი იყო, მან ბიძგი მისცა ქალების და სექსუალურ უმცირესობათა, LGBTQ ხალხის წარმოუდგენდლად
განთავისუფლებას.
წიგნში „ ჰომოსექსუალური წადილი რევოლუციურ რუსეთში„ // Homosexual Desire in Revolutionary Russia//, უელსელი მეცნიერი Dan Healey აღწერს LGBTQ-ს ბრძოლას რუსეთის რევოლუციაში. , ისტორიულ პროგრესს ლენინის და ბოლშევიკების დროს.
ავტორის მტკიცებით ბოლშევიკური პროგრესი სასწაული იყო ბნელ ნახევრად-ფეოდალურ ქვეყანაში სადაც სახელმწიფოს ხერხემალი იყო რელიგიური იერარქია.
Healey გვიჩვენებს ბოლშევიკთა უდიდეს და გასაოცარ მიღწევებს :
ადრეული, ლენინის საბჭოთა კავშირი იყო პირველი ინდუსტრიალიზებული სახელმწიფო რომელმაც აღიარა ჰომოსექსუალთა ქორწინება, საბჭოთა კავშირი ვაიმარის გერმანიის პარალელურად მოკლე ხნით ლიდერობდა მსოფლიოში სქესთა შემასწორებელი ქირურგიის სფეროში, საბჭოთა სამედიცინო ექსპერტები ტრანსგენდერებთან ერთად მუშაობდნენ არა უბრალოდ ბინარული, მამაკაცი-ქალის პოზიციიდან არამედ სპექტრის თვალსაზრისით.
კარლ კაუცკის მსგავს სოციალისტ რეფორმატორებსაც კი კონსერვატული შეხედულებები ჰქონდათ ადრეულ XX საუკუნეში.
ლენინი და მისი ბოლშევიკები ამ თვალსაზრისით მსოფლიო პროგრესიზმის სათავეში იდგნენ. ლოკალური ბოლშევიკური სასამართლოები ოფიციალურად აფორმებდნენ ჰომოსექსუალთა ქორწილს.
მოყვანილია ვიღაცა ევგენი ფიოდოროვიჩი რომელიც დაბადებისას გაფორმებული იყო ქალად. ის ებრძოდა თავის სქესს მანამდე სანამ ბოლშევიკებმა არ მისცეს მას მამაკაცად გაფორმების საშუალება.როგორც მამაკაცი ის პოლიტიკურ ინსტრუქტორად მუშაობდა შორს თავისი მშობლიური სოფლიდან. მან მოხიბლა ვიღაც ქალი „ს„ და დაოჯახდა. სამწუხაროდ ევგენი ფიოდოროვიჩი სამუშაოდ გადაიყვანეს შორეულ ქალაქში. ცოლ-ქმრული ურთიერთობები გაწყდა. ევგენი ფიოდოროვიჩს გაუჩნდა ფსიქიატრიული პრობლემები და ის გალოთდა.
სექსის და სქესის რევოლუციურად გადააზრება. სექსის და სქესის პოლიტიკური ანალიზის საფუძველი იყო ევგენი ფიოდოროვიჩის საუბრები საბჭოთა ფსიქიატრებთან.Healey-მ თავისი წიგნის VI თავში აღწერა თუ რასწრაფად შეიცვალა რუსების დამოკიდებულება ჰომოსექსუალობისადმი რევოლუციიდან პირველი ხუთწლედის დასასრულამდე //1932//. ბოლშევიკებმა უარყვეს აზრი რომ ჰომოსექსუალიზმი გარყვნილებაა. ბიოლოგმა კოლცოვმა თქვა რომ არის უამრავი შუალედური სქესი და არა ერთი. 1920-ანი წლების დასაწყისში ბოლშევიკებმა დაიწყეს სქესის შემსწორებელი ქირურგია...
მაგრამ გაჩნდა. უსახლკარო ობოლ პაცანთა საშიში თაობა. 1923 წლისთვის მოსკოვში გაჩენილ ბავშვთა ნახევარი უკანონო იყო და ბევრი მათგანი მშობლებმა ბავშვობაში მიყარეს ბედის ანაბარა.
და შემდეგ ქანქარა უკან დაბრუნდა.
ბოლშევიკურმა სახელმწიფომაც ვეღარ გაუძლო ამდენს, სტალინმაც მუშტი დაკრა და ისევ გაისმა ტრადიციულ ღირებულებათა პროპაგანდა.
In 1924 წელს საბჭოთა ფსიქიატრმა Aron Salkind-მა დაწერა „ რევოლუციური პროლეტარიატის 12 სექსუალური მცნება „ . ტექსტში ნათქვამია რომ სიყვარული მონოგამური უნდა იყოს., რომ სექსი უნდა იყოს ორი ადამიანის ძლიერი და ღრმა სიყვარულის ბოლო აკორდი.
ლენინური სექსუალური ცელქობები დამთავრდა.
Gymnastics on the roof of a dorm in Lefortovo. This photo by Alexander Rodchenko was taken in 1932, but it perfectly captures the 1920s aesthetics.
Alexander Rodchenko / Multimedia Art Museum of Moscow
დამთავრდა მოძრაობა „ ძირს სირცხვილის „ ტიტველი წევრების მოსკოვის ქუჩებში ტანტალიც.
ჯანდაცვის სახალხო კომისარმა ნიკოლაი სემაშკომ დაწერა რომ „ ასეთი საქციელი ყველაზე კატეგორიულად უნდა დაიგმოს…იმ დროს როდესაც პროსტიტუციის და ხულიგნობის მსგავსი კაპიტალისტური საშინელებები ჯერ არაა მომსპარი ნუდისტების შიშველი ტანტალი ხელს უწყობს იმორალურობას… ამიტომ მე ვთვლი აბსოლუტურ აუცილებლობად ამ უმსგავსობის შეწყვეტას თუ საჭირო იქნება რეპრესიული მეთოდებით… „
საბჭოთა საზოგადოების ლამის ტოტალური გაკახპების შედეგად უკანონოდ გაჩენილ უპატრონო ობოლ პაცანთა გაუთავებელმა გამრავლებამ და ვენერიული ავადმყოფობების გავრცელებამ სტალინს უბიძგა გარკვეულ პურიტანიზმთან დაბრუნებისკენ.
1934 წელს ჰომოსექსუალობა ისევ გამოცხადდა დანაშაულად. 1936 წელს აიკრძალა აბორტი.
თავდადებულმა ლენინელებმა მაინც ვერ გააცამტვერეს ისტორიული საზოგადოება.
ითქვა რომ ადამიანს მხეცური სექსუალური ინსტინქტების დაკმაყოფილების გარდა სხვა რამეც ევალება, რომ ქალი უნდა იყოს მეუღლეც, დედაც. დიასახლისიც.
ეროტიკას, პორნოგრაფიას გასაქანი არ მისცეს.
რა თქმა უნდა იყო გადახრებიც და უკიდურესობებიც და ახალი სექსუალურ-ჰომოსექსუალური რევოლუცია დაიწყო 1990-ან წლებში.
ქორწინებამდე ქალწული და მთელი ცხოვრება მეუღლის ერთგული ქალი თითქმის გააქრეს. ასეთი მამაკაციც ძნელი მოსანახია.
ლენინური სექსუალური რევოლუციის, სტალინური სექსუალური კონტრრევოლუციის, მსოფლიო ომების, გენოციდების შემდეგ დაიწყო სექსუალური კონტრ-კონტრევოლუცია.
« Libération sexuelle, style socialiste » : une histoire méconnue des droits des femmes ?
Une nouvelle étude de Kateřina Lišková place les pays du bloc de l’Est à l’avant-garde de la poussée du XXe siècle en faveur de l’égalité des sexes
Lou Ferreira3 octobre 2018
Femmes à Prague, 1956 | FORTEPAN / Nagy Gyula / Wikimedia Commons. CC BY-SA 3.0
Au début des années 1950, la Tchécoslovaquie communiste s’est lancée dans des recherches pionnières à l’échelle nationale sur l’orgasme féminin. En 1961, il a dépénalisé l’homosexualité. Ce ne sont là que deux exemples d’une histoire méconnue de la libération sexuelle dans les États socialistes d’Europe de l’Est, selon l’auteur d’un nouveau livre révolutionnaire sur le sujet.
Kateřina Lišková, auteure de Sexual Liberation, Socialist Style , est professeure associée en études de genre et en sociologie à l’Université Masaryk de Brno. Il faut apprendre du passé pour mieux comprendre le présent, me disait-elle dans une récente interview. Elle a décrit une «mémoire collective» du communisme comme une période «horrible, horrible et sombre» où «tout a mal tourné», mais a mis en garde contre son rejet total. Au lieu de cela, son livre raconte une histoire moins connue dans laquelle les États socialistes ont été les pionniers de la liberté sexuelle.
Au milieu des procès-spectacles et des meurtres judiciaires d’opposants politiques en Tchécoslovaquie, “il y avait aussi cette incroyable égalisation des sexes dans le mariage”, m’a-t-elle dit, “et aussi ces nouvelles avancées dans la sexualité, cette nouvelle compréhension des gens et de leur vie et de leur bonheur dans le sexe”. , termes intimes.
Les mois que Lišková a passés à parcourir les documents d’archives, des analyses d’experts et des politiques émises par l’État aux arguments des tribunaux de divorce, ont révélé d’importants changements qui se sont déroulés dans les «longues années 1950» de la Tchécoslovaquie – la période allant de 1948, lorsque les communistes sont arrivés au pouvoir, jusqu’au début années 1960.
La recherche sexologique de Prague sur la fertilité et l’orgasme féminin, par exemple, a conduit les médecins à conclure que l’absence d’amour sous-tendait le manque d’orgasmes des femmes et a amené les experts à considérer l’égalité des sexes comme une condition préalable nécessaire à la satisfaction conjugale et sexuelle.
“C’est une idée très socialiste que les gens devraient se marier par amour et que l’amour est la seule raison du mariage”, m’a dit Lišková.
“C’est une idée très socialiste que les gens devraient se marier par amour et que l’amour est la seule raison du mariage”
Mais ce n’étaient pas seulement les femmes tchécoslovaques qui savouraient ce nouvel intérêt pour l’égalité des sexes ; les droits des femmes ont été inscrits dans les constitutions du bloc de l’Est.
Les gouvernements de toute la région ont également investi dans les services publics, tels que les jardins d’enfants et les blanchisseries, cherchant à faciliter la vie des femmes. Les femmes jouissaient de nouveaux droits de propriété et de droits parentaux, d’un meilleur accès à l’éducation et d’une plus grande participation au marché du travail, ce qui leur apportait une indépendance financière sans précédent. L’accès à l’avortement a été libéralisé dans tous les pays socialistes au cours des années 1950, les difficultés sociales et économiques étant érigées en motifs valables pour interrompre une grossesse.
Que le bloc de l’Est ait été un précurseur dans la légalisation de l’avortement peut surprendre les lecteurs, étant donné le contrecoup contemporain contre les libertés reproductives des femmes dans une poignée d’anciens pays socialistes, dont la Pologne. Le pays avait autrefois certaines des lois sur l’avortement les plus progressistes de la région ; elle est aujourd’hui parmi les plus conservatrices, limitant l’accès à quelques circonstances : en cas d’anomalie fœtale grave ; lorsque la vie ou la santé de la femme est en danger ; ou lorsque la grossesse est le résultat d’un viol ou d’un inceste.
Une proposition d’ interdiction quasi totale de l’avortement en Pologne, déposée en 2016 , n’est qu’un exemple des efforts visant à restreindre encore plus ces droits. Un autre est un projet de loi (rejeté) de 2018 visant à interdire les avortements lorsque le fœtus souffre d’un trouble congénital, tel que le syndrome de Down, une autorisation qui représente actuellement environ 95 % des avortements signalés en Pologne .
Les femmes polonaises protestent contre une proposition d’interdiction quasi totale de l’avortement en 2016 | Zorro2212 / Wikimedia Commons. CC BY-SA 4.0
Un tel contrecoup dans le sillage d’une relative progressivité semble choquant. Lorsque j’ai interrogé Lišková à ce sujet, elle a décrit une série de virages régressifs dans la région à l’approche ou après la fin du communisme. Ses recherches réfutent les idées selon lesquelles l’augmentation des libertés sexuelles et reproductives se déroule de manière linéaire. Au lieu de cela, elle raconte des flux et reflux de progrès.
Alors que les gens devenaient de plus en plus désenchantés par ce que des décennies de socialisme avaient apporté, “il y avait cette poussée contre le communisme”, m’a dit Lišková. “Tout ce qui était communiste était mauvais et cela signifiait différentes choses dans différents pays. Et on le voit sur l’avortement, sur l’accès à l’avortement. En Pologne, il était jugé « mauvais communiste » que les femmes y aient accès ; en Roumanie, on considérait comme « mauvais communiste » que les femmes ne le faisaient pas. »
«Tout ce qui était communiste était mauvais et cela signifiait différentes choses selon les pays. En Pologne, il était jugé « mauvais communiste » que les femmes aient accès [à l’avortement] ; en Roumanie, c’était considéré comme « mauvais communiste » que les femmes ne le faisaient pas »
En Pologne, les opposants au communisme ont cherché à renverser les soi-disant « pratiques soviétiques imposées », y compris l’accès à l’avortement.
Dans une population majoritairement catholique, cet accès en est venu à signifier la résistance des communistes à l’Église. Dans son livre, Lišková écrit que la Pologne a connu « une puissante reconquête des notions précommunistes de la vie privée », caractérisée par une réaction violente contre les libertés reproductives des femmes et une retraditionalisation des relations entre les sexes.
À l’inverse, la Roumanie a libéralisé l’avortement après la fin du socialisme. Le dirigeant de l’époque, Nicolae Ceaușescu, avait resserré la réglementation sur l’avortement en 1966 et le “non-accès” des femmes est devenu “emblématique du socialisme d’État dont elles voulaient se débarrasser”, a déclaré Lišková.
Dans le cas de la Tchécoslovaquie, Lišková décrit une période de « normalisation » après que l’Union soviétique a vaincu les réformes du Printemps de Prague de 1968. Les années 1970 ont vu un retour à des relations de genre plus conservatrices et un nouveau recul des droits reproductifs des femmes.
historyplusart 
