” უკეთესი იქნებოდა რომ რომ არაფერი არსებობდეს ვინაიდან ყველაფერი რაც არსებობს მოსპობის ღირსია”, თქვა მეფისტოფელმა გოეთეს ”ფაუსტში”. ხოდა დაუჯერეს მეფისტოფელს, მოსპეს ჩეხოსლოვაკიაც და არის ეს.
L’UNICEF documente l’exploitation sexuelle d’enfants à la frontière germano-tchèque
29 octobre 2003
Le Fonds des Nations Unies pour l’enfance ( UNICEF ) a annoncé aujourd’hui la publication d’un rapport sur la prostitution des enfants dans la zone frontalière germano-tchèque détaillant ce qu’il a appelé un problème « déchirant » impliquant l’exploitation d’au moins 500 garçons et filles.
Le rapport, publié par le bureau de l’ UNICEF en Allemagne et ECPAT, une organisation non gouvernementale (ONG) allemande, basé sur les travaux d’un chercheur de KARO, une autre ONG allemande, donne « une image détaillée de l’exploitation sexuelle commerciale des enfants dans cette région très fréquentée par les touristes sexuels allemands. Cela montre l’ampleur du commerce et les conditions dans lesquelles vivent ses victimes”, a déclaré l’ UNICEF dans un communiqué publié aujourd’hui.
“Les conclusions sont déchirantes : dans la région frontalière germano-tchèque, un commerce florissant d’exploitation sexuelle d’enfants s’est développé. Depuis 1996, le personnel de KARO a observé environ 500 filles et garçons qui se prostituent”, a-t-il déclaré.
Le rapport indique que “l’une des principales raisons de l’augmentation de la demande est qu’un plus grand nombre de touristes sexuels demandent spécifiquement des enfants”.
“Les bébés et les enfants de moins de six ans sont généralement proposés aux touristes sexuels par des femmes”, indique-t-il. “Les enfants de plus de sept ans sont généralement accompagnés d’un adolescent ou d’un adulte de sexe masculin.”
Selon le rapport, “de nombreux enfants montent dans les voitures des touristes sexuels allemands et partent avec eux. Les enfants plus âgés à partir de huit ans négocient les prix et les services sexuels”.
L’étude dit avoir la preuve de l’existence d’un trafic international organisé d’enfants à des fins d’exploitation sexuelle.
« Des enfants d’autres régions de la République tchèque et d’États d’Europe centrale et orientale sont victimes de la traite vers les régions frontalières, ou de là vers l’Allemagne, afin d’être exploités sexuellement. Des enfants de régions reculées de la République tchèque, de la République slovaque et d’autres Des pays tels que la Moldavie, l’Ukraine, la Lituanie et la Fédération de Russie ont été observés et interrogés. Leurs déclarations et, en particulier, les entretiens avec des prostituées adultes, ont clairement montré que des gangs de proxénètes entraînent systématiquement les mineurs vers les régions frontalières germano-tchèques et les forcent dans la prostitution », dit-il.
ჩეხების და სლოვაკების ელიტებმა დაუჯერეს მეფისტოფელს, ტოტალურად შეიძულეს არსებული რეალობა და მოსპეს ჩეხი და სლოვაკი ხალხების საყვარელი სამშობლო ჩეხოსლოვაკია. მათ ქნეს ის რაც ვერ ქნა ჰიტლერმა და არ ქნეს სტალინმა და ბრეჟნევმა. ასე იცის ეშმაკები მეფისტოფელის და მიხაილ გორბაჩოვის აყოლამ
1993 წლის 1 იანვარს ჩეხოსლოვაკია გაიყო ორ დამოუკიდებელ სახელმწიფოდ, ჩეხეთის რესპუბლიკად და სლოვაკეთად. ეს გაკეთდა უსისხლოდ, ე.წ. ხავერდოვანი გაყრის მეშვეობით, ელიტარული მიკროჯგუფების ფარული მოლაპარაკებების გზით.
” ჩეხოსლოვაკიის გაყოფა არ ყოფილა გარდაუვალი, მაგრამ ქვეყნის შენარჩუნების პოლიტიკური და ეკონონომიკური ფასი ძალიან დიდი იქნებოდა”, თქვა პოლიტიკურმა ანალიტიკოსი და ვაცლავ ჰაველის ყოფილმა მრჩეველმა Jiri Pehe-მ.
ჩეხოსლოვაკიის გაქრობა, წაშლა მსოფლიო რუკიდან : ანტიდემოკრატიული გადაწყვეტილება ? ფართოდ გავრცელებული აზრის თანახმად ჩეხოსლოვაკიის მოსპობა და წაშლა მსოფლიო რუკიდა დახურული კარის მიღმა ხალხის სურვილის საწინააღმდეგოდ გადაწყვიტეს ჩეხების და სლოვაკების ხელმძღვანელებმა ვაცლავ კლაუსმა და ვლადიმირ მეჩიარმა. ამაში არის სიმართლე :
იმ ხანის საზოგადოებრივი აზრის ყველა ზონდაჟი გვეუბნება რომ ჩეხების და სლოვაკების დიდ უმრავლესობას უნდოდა ჩეხოსლოვაკიის შენარჩუნება და არ უნდოდა ჩეხოსლოვაკიის მოსპობა.
მაგრამ დემოსს ვინ ეკითხება რამეს.
დემოკრატებმა არ ჩაატარეს რეფერენდუმი, მოილაპარაკეს და ძმაბიჭურად გაიყვეს თავისი ამომრჩევლების სამშობლო.
იმ ხანის საზოგადოებრივი აზრის ყველა ზონდაჟი ამბობდა რომ ჩეხების და სლოვაკების დიდ უმრავლესობას არ უნდოდა მათი სამშობლო ჩეხოსლვაკიის გაყოფა-მოსპობა.
tous les sondages d’opinion de l’époque montraient qu’une grande majorité de Tchèques et de Slovaques était favorable au maintien de la Tchécoslovaquie et contre l’éclatement du pays.
Dans son édition du 1er janvier 1993, le
New York Times 1993 წლის 1 იანვრის გამოცემაში წერდა:
” პირველი მსოფლიოს ომის ბოლოს პანსლავური ძმობის შუქზე გაჩენილმა მრავალეთნოსურმა ჩეხოსლოვაკიამ გაუძლური ნაცისტების მიერ დაგლეჯას და 40-წელზე მეტი ხნის კომუნისტურ რეჟიმს და დემოკრატიის სამ თვეში ის დაიღუპა”.
ჩეხების და სლოვაკების უმრავლესობას უნდოდა ჩეხოსლოვაკიის შენარჩუნება მაგრამ ჩეხი და სლოვაკი დემონკრატები დაერივნენ ერთმანეთს.
სასწრაფო ჩქარ-ჩქარი ნეოლიბერული რეფორმების მომხრე ჩეხმა დემონკრატებმა სლოვაკ დემონკრატებს ბნელი უმადური მოფაშისტო ელემენტები უძახეს. ბოლოს კი გარიგდნენ, გაიყვეს ჩეხოსლოვაკია და მათი ამომრჩევლების სამშობლო გაქრა.
ნობელის პრემიის პრემიის ლაურეატი მიხაილ გორბაჩოვის პერესტროიკამ ქნა ის რაც არ უქნია სტალინს-მოსპო ჩეხოსლოვაკია და ჩეხეთი გადააქცია პედოფილების სამოთხედ.
https://www.radio.cz/en/section/talking/rent-boys-sex-workers-living-on-societys-edge
Rent boys: Sex workers living on society’s edge | Radio Prague International
დასაქირავებელ-გასაქირავებელი ბიჭები RENT BOYS: სექსუალური შრომის სტახანოველი მშრომელები ცხოვრობენ საზოგადოებისგან გარიყულები.
Eric P. Martin, Nikola Brabenec
08-11-2004
ყოფილი ჩეხოსლოვაკიის დედაქალაქ პრაღაში ჩასული მრავალი ტურისტი პირველ რიგში ხედავს ქალაქის რკინიგზის მთავარ სადგურს. მაგრამ ესაა სექსუალური ტურიზმის განსაკუთრებული ტიპის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ადგილი პრაღაში.
აქ მომუშავე კახპების თქმით უცხოელი კაცები აქ ეძებენ მამრ სექსუალურ მუშაკებს რომლებსაც ჰქვიათ დასაქირავებელ-გასაქირავებელი ბიჭები.
28 წლის Kevin ყოფილი მამრი კახპაა, მაგრამ ის აქ მოდის ხოლმე თავისი კახპა ძმაკაცების სანახავად.
ის ამბობს რომ მას სძულს ეს ადგილი ვინაიდან ის მას აგონებს აქ გადატანილ ამბებს.
მას ჰყავდა იმიდენი კლიენტი რომ ნთქავდა ნარკოტიკ
pervitine -ს მთელი ღამე ფხიზელი რომ დარჩენილიყო.
” აქ შეხვდებით ბანკების ხელმძღვანელებს, დიდ თანამდებობის პირებს და საშუალო სამუშაოთი დაკავებულებს. შეხვდებით მათ დაუფიქრებლად იმიტომ რო თუ გაიხსენებთ ყოველ კლიენტს რომელიც გყავდათ ან არა გაგიჟდებით.
როგორც წესი გიხსენებენ თქვენ, და ეს უარესია.”
Kevin და 2 ყოფილი მამრიკახპა // ყოფილი მსიძავები// უყვებიან პრაღის რადიოს თუ რას გვანან ეს ბავშვები თუ ყმაწვილები რომლებიც არიან ჩეხეთის რესპუბლიკის დედქალქის ერთ-ერთი ტურისტული ღირსშესანიშნაობა.
ისინი აღწერენ ტოქსიკომან ობლებს, სახლიდან გაქცეულ მარტოსულ ნარკომანებს, ვენერიული ავადმყოფობების მუდმივ საშიშროებას.
ისინი ამბობენ რომ ბევრი ეს მამრი კახპა-მსიძავი კახპობა- მსიძავობას უკვე ბავშვობიდან იწყებს.
ამ სამმა კაცმა მიატოვა კახპობა-მსიძავობა, მაგრამ მათი მომავალი არაა იმედისმომცემი.
ყველა ყოფილმა კახპა-მსიძავმა ითხოვა მათი გვარების საიდუმლოდ შენახვა.
Kevin-მა დაიწყო კახპობა-მსიძავობა მაშინ როდესაც 16 წლისა იყო, როდესაც ჯერ კიდევ სკოლის მოწაფე იყო.
მისი პირველი კლიენტი იყო მისი მასწავლებლის ოჯახის წევრი.
მან 3 წლის წინ გაანება თავი კახპობა-მსიძავობას იმიტომ რომ უკვე მეტისმეტად ასაკოვანი იყო ამისთვის და ვერ უწევდა კონკურენციას ყველაზე პოპულარულ კახპა-მსიძავ ბიწებს, ვეღარ შოულობდა კლიენტებს.
ბევრი ამ კახპა-მსიძავი ბიჭის მსგავსად
Kevin აღზრდილი იყო ობოლთა სახლში.
ჩეხეთის რესპუბლიკაში მეტი ბავშვია ობოლთა სახლებში ვიდრე ევროკავშირის ნებისმიერ სხვა ქვეყანაში.
Kevin ამბობს რომ ობოლთა სახლიდან წასვლის დროისთვის ის არ იყო მომზადებული ცხოვრებისთვის.
” ბავშვთა სახლებს არ ევალებათ მათი აღსაზრდელების მომზადება ცხოვრებისთვის, მათთვის სამუშაოს, ფულის, ბინის გარანტიის მიცემა. მე, მაშ, 18 წლისა, ბავშვთა სახლიდან წასვლის შემდეგ აღმოვჩნდი ქუჩაში.”
Kevin თქმით სადგურის 1 კაფე არის ადგილი სადაც ზოგი ახპა ბიჭი-მსიძავი ხვდება პოტენციურ კლიენტებს.
პროექტი Opportunity არის ორგანიზაცია რომელიც ეხმარება ამ უბედურ ბიჭებს.
ორგანიზაციის კოორდინატორი
Laszlo Sumegh უმრავლესობა იმ უბედური ბიჭებისა რომლებმაც დახმარებისთვის მიმართეს ორგანიზაციას ცხოვრობდა ობოლოთა სახლებში. ამ ბიჭების ნაწილი სახლიდან გაქცეული იყო.
ორგანიზაციის ერთ-ერთ-ერთი მთავარი მიზანია ვენერიულ ავადმყოფობათა და შიდსის გამოვლენა და მათი გავრცელების არდაშვება.
დღევანდელ ნიჰილისტურ-ცინიკურ ჰედონისტურ სამყაროში ამ ორგანიზაციასაც უჭირს.
ორგანიზაციის მიერ ჩატარებულმა ერთ-ერთმა ტესტმა აჩვენა რომ მაშინ მსიძავ-კახპა ბიჭ პეტრეს ჰქონდა ერთდროულად ჰეპატიტი
B და C. სწორედ ამ დროს შეწყვიტა კახპა-მსიძავობა 23 წლის კაცმა. სექსუალური გზით გარდამავალი ეს ავადმყოფობა კლავს თუ არაა ჩატარებული მკურნალობა.
ეს კაცი ბავშვობაში იყო ობოლთა სახლში. მან კახპობა-მსიძავობა დაიწყო 18 წლის ასაკში. დაეჩვია ნარკოტიკ pervitine-ს, ნარკოტიკი méthamphétamine-ს ფორმას რომელმაც ძლიერი მიჩვევა იცის.
Petr-ემ სხვა კახპა ბიჭ-მსიძავებთან შედარებით უფრო გვიან დაიწყო კახპობა-მსიძავობა. ბევრი კახპა-მსიძავობას იწყებს 17 წლის ასაკიდან, ზოგი კი 11 წლის ასაკიდან.
დიდ დემოკრატად გამოცხადებულმა ვახლავ ჰაველმა კოლეგებთან ერთად მოსპო ევროპული ქვეყანა ჩეხოსლოვაკია და ჩეხეთი გადაიქცა პედოფილთა სამოთხედ.
https://www.theguardian.com/society/2003/nov/16/childrensservices.politics
6 Nov 2003
ჩეხეთის გერმანიასთან საზღვრის რეგიონში დასავლეთ ბოჰემიის ქალაქებში ფანჯრებში გამოდგმული დათუნებით ღიად აჩვენებენ რომ აქ შეიძლება ბავშვებთან სექსი და პედოფილებს შეხვდებიან სიხარულით.
ლურჯი ფარდა ნიშნავს რომ აქ არის პედოფილებისთვის სასურველი ბიჭუნა.
ვარდისფერი ფარდა ნიშნავს რომ აქ არის პედოფილებისთვის სასურველი გოგონა.
Towns on the Czech border with Germany in western Bohemia openly advertise child sex, with a teddy bear in the window indicating that paedophiles are welcome – blue curtains mean a male child prostitute and pink curtains a girl. The Czech Republic will join the EU next year.
Tuesday, 28 October, 2003, http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/3221905.stm
გაეროს ორგანიზაცია ბავშვებისთვის Unicef ამბობს რომ ჩეხეთი-გერმანიის საზღვრის გასწვრივ არსებობს ” ბაზრები” ბავშვებისთვის. ეს ორგანიზაცია რეგიონს უძახის სამოთხეს პედოფილებისთვის. Unicef-ის ანგარიში უარყოფს იმ აზრს რომლის თანახმადაც ზოგი ბავშვი სექსუალურ მონად გაყიდა მათმა საკუთარმა ოჯახებმა. ის ამბობს რომ ათობით ათასი გერმანელი გადადის საზღვარზე რათა ცუდად მოეპყრას ბავშვებს. მოწმეებმა ნახეს 8 წლის ბავშვები რომლებიც კლენტებს ევაჭრებოდნენ სექსუალურ მომსახურებაზე და მის ფასზე. ზოგ ასეთ ბავშვს მომსახურების სანაცვლოდ კამფეტებს აძლევდნენ. ჩეხური რესპუბლიკა იქცა ბაზრად ბავშვებთან სექსუალური ურთიერთობისთვის…ევროპის უდიდეს ბორდელად.
Adolf Gallwitz პოლიციის ფსიქოლოგმა გერმანიაში Unicef-ის ხელმძღვანელმა
Adolf Gallwitz Reinhard Schlagintweit-მა განაცხადა რომ გერმანიის და ჩეხეთის მთავრობებმა ვერ გადაწყვიტეს ბავშვთა ექსპლუატაციის პრობლემა და თვალი დახუჭეს მასზე.
გერმანული პოლიციის ერთმა ფსიქოლოგმა გერმანია-ჩეხეთის საზღვარი აღწერა როგორც ევროპის უდიდესი საროსკიპო.
” ჩეხეთის რესპუბლიკა ხდება იაფფასიანი ბაზარი ბავშვებთან სექსუალური ურთიერთობებისთვის”, განაცხადა Adolf Gallwitz-მა.
მან თქვა რომ პედოფილია რეგიონში ”ვრცელდება დაუჯერებელი რიტმით”.
ანგარიში ამბობს რომ გერმანია ჩეხეთის სასაზღვრო რეგიონში ბავშვები ჩაყავთ მთელი ჩეხეთის რესპუბლიკიდან, ცენტრალური და აღმოსავლეთი ევროპიდან. ბავშებს სექსუალური დანიშნულებით უმრავლეს შემთხვევაში იყენებენ გერმანელი სექსუალური ტურისტები და პედოფილები.
Gallwitz ამბობს რომ დაახლოებით 100 000 გერმანელი სექსუალური ტურისტი დადის ჩეხეთის რესპუბლიკაში და მათი ნახევარი პედოფილია.
ანგარიშის ავტორი Cathrin Schauer ამბობს რომ ავტობუსის გაჩერებები, ადილები სადაც შეიძლება მანქანისთვის ბენზინის ყიდვა,დასასვენებელი ადგილები საზღვრის ახლოს გადაქცეულია ”ბაზრებად” სადაც ყიდიან და ყიდულობენ გაკახპებულ ბავშვებს.
ზოგ ბავშვს ყიდის მათივე ღარიბი ოჯახი. ”ზოგ კვარტალში ისინი უცდიან მანქანებში ან ბინის ფანჯრებთან . ქალები ახალგაზრდა ბავშვებით ხელში ეძებენ სექსუალურ ტურისტებს და აძლევენ ბავშვებს მანქანაში”, ამბობს კვლევა.
ქალბატონი Schauer ამბობს რომ მსხვერპლებს პროსტიტუციისკენ კშირად უბიძგებს სიღარიბით გამოწვეული სასოწარკვეთილება. ნაღდი ფულის მიმღებს სექსუალური მანიაკუ უხდის 5-25 ევროს. ზოგ ბავშვს ”უბრალოდ” აუპატიურებენ.
მარტო გერმანელები კი არა ავსტრიელებიც და იტალიელებიც ესევიან ჩეხეთის გოგონებს. მაგრამ ბავშვებთან ლაციცის მოყვარულთა უმრავლესობა მაინც ბავარიიდან და საქსონიიდანაა.
ამ ანარიშის თანაავტორია ბავშვებისთვის კამპანიის ჯგუფი Ecpat რომელიც ცდილობს ბავშვთა პროსტიტუციის მოსპობას.
À une époque de chaos et d’incertitude, où les systèmes de croyance traditionnels ne semblent plus avoir toutes les réponses, de plus en plus de jeunes trouvent du réconfort dans le satanisme.
Les parents, les enseignants et les forces de l’ordre du comté de Monroe, dans le Michigan, savaient que quelque chose d’étrange se passait avec les lycéens locaux, mais ils ne pouvaient pas comprendre quoi. Un garçon, qui vivait avec sa grand-mère, a enlevé toutes ses images religieuses des murs, a retourné ses crucifix, puis l’a battue. Deux garçons se sont battus dans la cafétéria du lycée et le vainqueur s’est levé et a fait un étrange salut de la main, un poing fermé avec son index et ses petits doigts dressés. Le professeur d’art n’arrivait pas à comprendre pourquoi tant d’enfants dessinaient des images d’hommes démoniaques avec des têtes de chèvre. Et les livres occultes disparaissaient de la bibliothèque de l’école. Les adultes savaient que quelque chose n’allait pas, mais ils ne savaient pas quoi.
Les adolescents flirtaient avec le satanisme. Le pouvoir, la magie, le mystère – pour la plupart, c’était amusant et excitant. Pour certains, c’était sérieux, mortellement sérieux pour Lloyd Gamble, qui a perdu la vie dans un sacrifice satanique. Après la mort de Lloyd et l’arrestation de son jeune frère pour le meurtre, les adultes ont appris à comprendre les signes qui avaient été si mystérieux auparavant : le signe de la main du “signe du diable”, les deux doigts représentant les cornes de l’image “chèvre” de Satan ; les images de baphomet à tête de chèvre symbolisant le seigneur des ténèbres; et les livres qui ont nourri l’imagination, les rituels et les sortilèges des adolescents. Partout en Amérique, la fascination pour le satanisme infecte nos écoles et entraîne les adolescents dans la destruction avec de fausses promesses de pouvoir, de contrôle et d’excitation. Dans une société contemporaine où les croyances et la morale chrétiennes sont ridiculisées, et l’auto-indulgence et l’auto-satisfaction sont vénérées, les adolescents sont des proies faciles pour le Prince des Ténèbres. Les éducateurs chrétiens, les parents, les pasteurs et les leaders de la jeunesse, comme les adultes du comté de Monroe, ont trop souvent été trompés par le tour de passe-passe du trompeur pour se concentrer sur le sensationnel, les fausses rumeurs et les mirages du complot alors que les signes d’un adolescent typique l’implication satanique nous échappe. Il ne faudrait pas qu’une tragédie comme le meurtre de Lloyd Gamble par son frère détourne notre attention. et le complot mirage tandis que les signes d’une implication satanique typique chez les adolescentes échappent à notre attention. Il ne faudrait pas qu’une tragédie comme le meurtre de Lloyd Gamble par son frère détourne notre attention. et le complot mirage tandis que les signes d’une implication satanique typique chez les adolescentes échappent à notre attention. Il ne faudrait pas qu’une tragédie comme le meurtre de Lloyd Gamble par son frère détourne notre attention.
Équipés d’informations solides et de bonnes réponses de la Parole de Dieu, les éducateurs peuvent reconnaître les signaux de danger du satanisme chez les adolescents et prendre des mesures positives pour intervenir auprès d’un élève en difficulté qui s’est tourné vers le satanisme pour résoudre ses problèmes accablants. L’implication satanique ne se produit pas isolément d’autres problèmes. La plupart des adolescents qui pratiquent le satanisme abusent également des drogues et de l’alcool et sont sexuellement promiscueux. Comme pour la drogue et le sexe, le satanisme est un indicateur de dysfonctionnement personnel grave, et le sataniste adolescent ne sera pas vraiment libéré de la servitude occulte à moins que ses problèmes sous-jacents ne soient reconnus et résolus. L’expert occulte, le Dr John Cooper, note: “Le satanisme bénit et encourage l’expression de tout ce qui est naturel au développement de l’adolescent – rébellion, défi et particularité – mais il lui manque un effet positif,
Tout d’abord, reconnaissez que le satanisme plaît aux adolescents qui ont des problèmes importants avec le monde et qui sont convaincus que le satanisme est leur solution. Huit facteurs de risque majeurs accompagnent souvent le satanisme chez les adolescents : (1) aliénation extrême ; (2) fascination morbide pour l’horreur, la mort et la douleur ; (3) consommation de drogue et d’alcool; (4) difficulté à se conformer au système (que ce soit à l’école, à la maison ou au travail); (5) un sentiment frustrant d’impuissance; (6) un besoin excessif de contrôler; (7) une intelligence et une créativité élevées qui sont souvent utilisées de manière destructrice ; et (8) attirance contre nature pour le mystérieux, l’occulte ou le magique. Chacun de ces facteurs de risque est ressenti à un certain degré par tous les adolescents, mais pour l’adolescent qui gravite vers le satanisme, ces facteurs consomment des facteurs de motivation.
Deuxièmement, soyez conscient des signes spécifiques d’implication satanique. Surveillez l’adolescent qui semble obsédé par le pouvoir, exerçant à la fois son propre pouvoir sur les autres et rejetant le pouvoir sur lui-même. Surveillez l’adolescent dont les paroles et les actions affichent une destructivité inhabituelle, qui défie ouvertement l’autorité et qui semble presque consumé par des sentiments de vengeance et de haine. Remarquez l’adolescent qui semble absorbé par lui-même, préoccupé par ses propres intérêts et son indulgence.
Troisièmement, reconnaissez que pour la plupart des adolescents, le satanisme est une expression de rage, d’hostilité et d’auto-indulgence plus qu’une conviction religieuse développée. La plupart des adolescents sont peu exposés au christianisme autre que les moqueries de la télévision ou des films. Une forte croyance en une personne spirituelle littéralement puissante appelée Satan est généralement aussi ridicule pour eux que la croyance en un Dieu omniprésent au ciel. Par conséquent, alors que tous les satanistes adolescents « adorent Satan », la plupart conçoivent Satan comme une force naturelle égoïste, ou un symbole de leur propre rejet de l’autorité. Comme nous l’a fièrement déclaré un sataniste : « Je suis Satan et je m’adore moi-même ! Il n’est pas étonnant qu’Anton LaVey, fondateur de l’Église de Satan et auteur de La Bible satanique, déclare que l’anniversaire du sataniste est le jour « impie » le plus important du calendrier satanique !
Quatrièmement, les indices physiques sont importants. Bien que les symboles et signes occultes soient dispersés dans la musique contemporaine, les vidéos, les films, les émissions de télévision, les bandes dessinées et les jeux vidéo, l’adolescent qui présente certains de ces signes et utilise également des symboles occultes sur des papiers, des cahiers, des bijoux, des tatouages et des vêtements est probablement impliqué dans le satanisme. Les symboles les plus courants sont le pentagramme, une étoile à cinq branches inversée dans un cercle ; le baphomet, ou “bouc de Mendès”, représentant la luxure ; la croix inversée, et des mots écrits à l’envers, comme « redrum » (meurtre) ou « live » (mal). La littérature satanique est aussi proche que la librairie à prix réduit ou la bibliothèque publique la plus proche, et presque tous les satanistes adolescents utilisent La Bible satanique d’Anton LaVey comme manuel satanique. Les satanistes composent leurs propres rituels et cérémonies et y ajoutent leurs « prières » et leurs écrits sataniques dans un « Livre des ombres » personnel. Il peut s’agir d’un simple bloc-notes à spirales ou d’un journal intime en cuir élaboré à la main. Fréquemment l’écriture est codée ou inversée. Chez lui, le sataniste aura des outils rituels comme un autel (même un drap noir sur une table à cartes fera l’affaire), une robe noire, des bougies (surtout noires et rouges), des cloches, un calice, une épée ou un bâton de “pouvoir”. “, et un poignard. Tous les satanistes adolescents n’ont pas d’aides rituelles élaborées et étendues, et ils sont extrêmement doués pour les cacher, donc les parents concernés doivent regarder attentivement. En tant qu’éducateur chrétien concerné, vous pouvez intervenir pour aider l’adolescent sataniste troublé. Fréquemment l’écriture est codée ou inversée. Chez lui, le sataniste aura des outils rituels comme un autel (même un drap noir sur une table à cartes fera l’affaire), une robe noire, des bougies (surtout noires et rouges), des cloches, un calice, une épée ou un bâton de “pouvoir”. “, et un poignard. Tous les satanistes adolescents n’ont pas d’aides rituelles élaborées et étendues, et ils sont extrêmement doués pour les cacher, donc les parents concernés doivent regarder attentivement. En tant qu’éducateur chrétien concerné, vous pouvez intervenir pour aider l’adolescent sataniste troublé. Fréquemment l’écriture est codée ou inversée. Chez lui, le sataniste aura des outils rituels comme un autel (même un drap noir sur une table à cartes fera l’affaire), une robe noire, des bougies (surtout noires et rouges), des cloches, un calice, une épée ou un bâton de “pouvoir”. “, et un poignard. Tous les satanistes adolescents n’ont pas d’aides rituelles élaborées et étendues, et ils sont extrêmement doués pour les cacher, donc les parents concernés doivent regarder attentivement. En tant qu’éducateur chrétien concerné, vous pouvez intervenir pour aider l’adolescent sataniste troublé. et ils sont extrêmement doués pour les cacher, alors les parents inquiets doivent regarder attentivement. En tant qu’éducateur chrétien concerné, vous pouvez intervenir pour aider l’adolescent sataniste troublé. et ils sont extrêmement doués pour les cacher, alors les parents inquiets doivent regarder attentivement. En tant qu’éducateur chrétien concerné, vous pouvez intervenir pour aider l’adolescent sataniste troublé.
Six éléments sont essentiels pour réussir à sauver un adolescent dont les problèmes personnels l’ont poussé à crier avec une implication satanique destructrice. Tout d’abord, engagez-vous à aider en écoutant, en éduquant, en parlant, en priant, en travaillant avec les parents, en disciplinant et en offrant de meilleures solutions aux problèmes individuels rencontrés par les satanistes. Deuxièmement, recherchez l’aide professionnelle de livres responsables et non sensationnels (voir encadré), de conseillers pastoraux expérimentés et d’animateurs de jeunesse spécialisés dans les adolescents incontrôlables. Étant donné que la plupart des satanismes chez les adolescents sont symptomatiques de problèmes plus larges, vous n’avez pas autant besoin d’expertise en satanisme que d’expertise en résolution de problèmes d’adolescents. Troisièmement, intervenir de manière appropriée et constructive pour détourner l’adolescent du satanisme vers de bonnes solutions. L’intervention varie selon les cas, et peuvent aller de l’interdiction des symboles occultes, de la terminologie ou des thèmes du travail en classe au travail avec les parents, les autorités juvéniles et l’administration de votre école pour faire appliquer les conséquences sur la destructivité satanique continue des adolescents. Quatrièmement, exposez l’autodestruction ultime du satanisme et ses fausses promesses. Cinquièmement, offrez de meilleures solutions, des techniques de résolution de problèmes et des choix de style de vie. Cela inclut d’être un bon modèle pour que le sataniste adolescent voie qu’un engagement constructif est bien plus épanouissant personnellement que l’abandon de l’occultisme destructeur. Enfin, priez et sollicitez les prières d’amis, de collègues et de votre famille. Soyez confiant que « celui qui est en vous est plus grand que celui qui est dans le monde » (1 Jean 4 :4) et « la prière du juste est puissante et efficace » (Jacques 5 :16b). Lorsque les miroirs de fumée et trompeurs sont enlevés par la puissance de la vérité de Dieu, l’attrait de Satan est exposé comme une coquille vide de promesses non tenues. Les adolescents satanistes recherchent la vérité et la vie – montrez-leur Celui qui est Vérité et Vie (Jean 14 : 6).
Les adolescents et le satanisme : signes de danger
Symboles sataniques et/ou occultes sur le travail scolaire, les vêtements, les effets personnels.
Attitudes d’isolationnisme extrême, de haine, de vengeance et de pouvoir destructeur personnel, le tout apparemment sans remords.
Obsession de la mort, de la violence, du mal, du mystérieux et de l’occulte.
Consommation simultanée de drogue, d’alcool et d’activités sexuelles.
Réputation parmi les pairs en tant que personne à craindre ou à satisfaire en raison de son pouvoir personnel. (Ou, semble suivre quelqu’un avec une telle réputation.)
Un sataniste autoproclamé, un adorateur du diable ou une « sorcière ».
Préoccupation avec les couleurs rouge et noir (comme les vêtements), les couteaux, les bougies et autres accessoires occultes.
“Livre des Ombres” (livre rituel secret), écriture à l’envers, écriture à thème occulte.
Suggestions d’intervention
Abordez l’élève avec confiance, honnêteté et une véritable préoccupation.
Travailler avec l’élève sur les domaines ayant une incidence sur son travail scolaire ou sa participation à l’école.
Essayez de découvrir les problèmes fondamentaux de l’élève (qu’il essaie en vain de résoudre avec le satanisme).
Offrir des moyens meilleurs, plus efficaces et plus constructifs de résoudre ces problèmes.
Soulignez le caractère destructeur de l’implication satanique et sa faillite spirituelle et émotionnelle ultime.
Impliquez les parents ou un autre adulte responsable en qui l’élève a confiance si vous pouvez obtenir leur coopération sensée.
Priez pour l’étudiant, la famille, les problèmes fondamentaux de l’étudiant et ceux qui encouragent l’implication satanique de l’étudiant.
Soyez un bon modèle avec une maturité chrétienne constante – montrez comment les chrétiens relèvent avec succès les défis de la vie avec la puissance du Saint-Esprit dans leur vie.
Suggestions de livres
When the Devil Dares Your Kids de Bob et Gretchen Passantino (Servant, 1991)
Le masque noir de John Charles Cooper (Revell, 1990)
La psychologie du satanisme adolescent par Anthony Moriarty (Praeger, 1992).
Janvier 2006. En l’espace de deux semaines, Amandine Tatin, 20 ans, et Ronan Cariou, 21 ans, profanent deux cimetières, incendient une chapelle, brisent un calvaire, taguent deux églises et finissent par exhumer un cadavre, dont ils arrachent le crâne. Le tout dans un rayon d’une trentaine de kilomètres, entre les départements du Morbihan et du Finistère. Une équipée sauvage signée «Fuck your life for Satan» et «666», le signe de la Bête – le diable – dans le livre de l’Apocalypse. Amandine, sans emploi, vient de Toulon. Elle a lâché l’école après la classe de troisième. Son comparse est un plombier du cru. Ensemble, ils collectionnent les crânes. Aux gendarmes les deux jeunes gens déclarent avoir agi «par haine de toutes les religions». Leurs provocations macabres risquent de leur coûter dix ans de prison.
Amandine et Ronan appartiennent à cette mouvance de jeunes – et de moins jeunes – qui se disent adeptes du diable. Une mouvance en expansion, qui touche à la fois des ados en panne de rêve, des adultes assoiffés d’ésotérisme sulfureux, et des ultracontestataires qui ont besoin d’habiller de sacré leurs idéologies haineuses. Les plus fervents se nourrissent, entre autres précis, de la littérature occulte du baron Aleister Crowley, de La Bible satanique du mage américain Anton LaVey, fondateur de l’Eglise de Satan, et de manuels de sorcellerie piochés sur Internet. Férocement antichrétiens, ils se considèrent comme une élite et prétendent, par leurs rituels magiques, éradiquer les religions, saper les fondements moraux de la société afin d’instaurer un nouvel ordre dont ils seraient les maîtres. Au-delà de ces bandes aux dérives sectaires, de plus en plus de films, de livres, de groupes musicaux ou de BD jouent la corde démoniaque et touchent un public très large, amateur de folklore transgressif. Le nihilisme distillé par cette nouvelle mode est accusé par les experts d’alimenter la dépression adolescente.
Selon les Renseignements généraux (RG), 30 lieux de culte ont subi des profanations signées par des satanistes en 2005, pour 18 en 2004. Des chiffres qui restent en deçà de la réalité, car une partie des agissements de ces groupes occultes échappe aux enquêteurs. La Mission interministérielle de vigilance et de lutte contre les dérives sectaires (Miviludes) vient de doter gendarmes et policiers d’un livret reprenant les principes de la doctrine sataniste. Elle va surtout nommer un expert ad hoc, l’historien des religions Jacky Cordonnier, qui sera chargé de suivre le dossier. Ce spécialiste des sectes, qui traque les manifestations sataniques dans l’Hexagone depuis une bonne douzaine d’années, l’assure: le culte de Satan «est en partie responsable d’un nombre croissant de suicides d’adolescents».
Nicolas Claux, un Parisien de 33 ans, s’est forgé une solide réputation en peignant des cadavres de femmes tripes à l’air et des portraits de tueurs en série. Condamné à douze ans de prison en 1996 pour meurtre et libéré en 2002, accusé de profanations de sépultures suivies de mutilations et d’actes de cannibalisme, ce «sataniste pratiquant», comme il se définit lui-même, se dépeint en «guerrier du chaos» adepte du vampirisme. Amateur de soirées fétichistes, il compte de fidèles admirateurs parmi les employés des morgues et des crématoriums. Selon les RG, les vrais suppôts du démon comme Nicolas Claux officient dans «une vingtaine de bandes déstructurées, de trois ou quatre membres chacune». Dont l’Eglise de Satan, «institution» américaine qui a pignon sur rue aux Etats-Unis ou en Grande-Bretagne et qui compte une dizaine d’adeptes français. Dans les pays anglo-saxons, ainsi qu’en Russie, en Turquie ou en Italie, ces soldats de Lucifer font régulièrement parler d’eux à l’occasion de procès retentissants.
Emblème de la sorcellerie au Moyen Age, Satan devient, à partir du XVIIIe siècle, l’incarnation d’une conscience supérieure, libérée du joug de la morale et de la religion. Aujourd’hui, deux grandes tendances cohabitent: les lucifériens et les disciples d’Anton LaVey, le père du satanisme moderne. Les premiers, qui voient en Lucifer l’ange déchu de la Bible, prônent l’avilissement de l’espèce humaine, prélude au retour de l’Antéchrist. Pour les seconds, dont l’Eglise fut fondée le 30 avril 1966, jour anniversaire de la mort de Hitler, le Malin ne représente qu’une force de la nature reflétant les instincts naturels de l’homme auxquels chacun doit s’abandonner, s’il souhaite s’élever au-dessus du commun des mortels. «Seule la chair existe», clame Anton LaVey dans sa bible. Et il ajoute: «Rendez coup pour coup.» Une sorte de «ni Dieu ni maître» nietzschéen auquel le mage américain ajoute sa touche de cruauté en invitant ses lecteurs à lancer des malédictions susceptibles d’ «entraîner une destruction physique, mentale ou émotionnelle du sacrifié».
Publiée à la fin de janvier dans l’Hexagone, La Bible satanique s’est déjà écoulée à 2 000 exemplaires. A force d’évacuer la transcendance, de tout montrer et de prétendre tout expliquer, la société moderne a ravivé la soif de mystère et de ténèbres. Témoins les récents succès qui mettent Satan en vedette: L’Exorcisme d’Emily Rose ou Sheitan au cinéma; Buffy et les vampires à la télé; Les Chroniques de la Lune noire, de Froideval, Ledroit et Pontet (Dargaud), en BD; Le Cercle de sang, de Jérôme Delafosse (Robert Laffont), en littérature. «Il s’agit ici de donner figure à quelque chose qui manque, explique le sociologue Raymond Lemieux, professeur à l’université de Laval (Québec). Une figure qui aidera à combattre l’angoisse de l’existence.» Dans un sondage Ifop de 2003, 27% des Français affirmaient croire au diable.
Souvenez-vous: 1996, cimetière de Toulon. Un cadavre de femme exhumé, un crucifix inversé fiché dans sa chair embaumée. «C’est à partir de là que le “luciférisme” folklorique, avec des messes noires à 10 000 francs et des orgies sexuelles à 30 000, a basculé dans la violence», explique un enquêteur. Des couches de lauriers, des candélabres, du sang noirci: sur le sol de certaines cryptes et chapelles, les promeneurs trouvent parfois d’étranges reliques, témoins d’une messe noire célébrée dans les formes, avec jeux sexuels, automutilations et sacrifices d’animaux. Lors de leurs sabbats nocturnes, les adorateurs du Malin se retrouvent dans les bois, les carrières abandonnées, les catacombes, les hauts lieux de l’histoire de la sorcellerie, ou dans des sites qui furent jadis le théâtre d’événements sanglants. Près de Besançon, des satanistes avaient ainsi coutume de se rencontrer dans une clairière où un tueur en série s’était entraîné au tir. Selon le calendrier sorcier, ils se rassemblent à Halloween, ou lors des solstices et des équinoxes. Les rituels sexuels revêtent souvent une tendance sadomaso. Tel celui-ci, livré par un initié qu’un enquêteur est parvenu à piéger sur Internet: dans une fumée d’encens, une femme et un «prêtre» se placent à l’intérieur d’un cercle. La dame pratique une fellation à son partenaire puis, après quelques «extras» scatologiques, se fait sodomiser sous les yeux d’un troisième larron. Le couple achève ses libations en s’entaillant les veines et en buvant le sang écoulé.
De simples petits jeux entre amis? Pas toujours, comme a pu le constater, à ses dépens, Jacky Cordonnier. En juin 2005, l’historien monte dans sa voiture et s’aperçoit que ses plaquettes de freins ont été sectionnées. Ce que confirment les gendarmes. Un mois auparavant, le spécialiste avait été menacé de mort sur des forums Internet satanistes. Dans leur nihilisme dévastateur, les admirateurs du démon passent parfois à l’action, comme en 2004, lorsqu’un garçon a gravement blessé à coups de poignard un servant de messe en Bretagne. Les crimes demeurent, heureusement, très rares. Le dernier remonte à 1996. Victime d’un «flash sataniste», David Oberdorf, ouvrier chez Peugeot, larde de 33 coups de couteau un curé alsacien. Le jeune homme était tombé sous l’emprise d’Anthony Mignoni, l’un des auteurs de la virée barbare au cimetière de Toulon. Mignoni, condamné à quatre ans de prison en 1997 pour ses faits d’armes toulonnais, appartenait à un réseau néonazi de profanateurs de tombes qui s’adonnaient à des messes noires, avec Mein Kampf pour missel. Outre leur élitisme affiché, le satanisme et le néonazisme ont un point commun: ils invoquent tous deux un ordre nouveau. Mais les nazillons se méfient de ces satanistes, pour lesquels Hitler n’est qu’une figure, parmi d’autres, du Mal absolu. Anthony Mignoni a toutefois largement contribué à faire le lien en France entre ces deux courants. Amandine Tatin, la jeune fille arrêtée en Bretagne en janvier dernier, qui le connaissait, pourrait avoir agi sous son influence. «Il y a aujourd’hui, sur le marché de la souffrance adolescente, une frange d’individus qui veut propager une idéologie antisociale, assure Jacky Cordonnier. Ils pensent que, s’ils arrivent à faire déraper la jeunesse, ils remettront en question les fondements mêmes de la société.»
Virginie était une proie facile: mal dans sa peau, solitaire, elle n’ouvrait jamais les volets de sa chambre, s’éclairait avec des bougies et dévorait des livres de magie. Dans une librairie ésotérique, la collégienne marseillaise fait la connaissance de jeunes satanistes. Très vite, elle se retrouve dans des soirées. «Je m’ouvrais les bras avec un compas, je me gravais le 666, a-t-elle raconté dans une émission de Radio Notre-Dame. J’aimais me faire souffrir.» L’adolescente dissimule ses blessures sous de grands pulls sombres. Ses parents, souvent absents, ne s’aperçoivent de rien. Virginie est heureuse. Elle a enfin trouvé sa tribu. «Je menaçais les autres filles, on faisait très peur et on aimait ça.» Jacky Cordonnier, de passage dans son collège, la sort de son mauvais rêve en mettant en garde les élèves contre les dangers d’une fascination trop grande pour le diable: isolement, déconnexion du réel, suicide. C’est le déclic. Virginie avoue tout à ses parents. La jeune fille recevra longtemps des lettres de menaces: «Si tu ne reviens pas, Satan va venir te chercher.»
«Aucun jeune ne devient sataniste du jour au lendemain, précise le père Benoît Domergue, autre grand spécialiste du sujet en France. Il faut un conditionnement: les concerts assourdissants qui saturent les sens, l’ecstasy à 10 euros la pastille et la culture de mort dans laquelle baignent les jeunes.» Une culture de mort qui banalise l’horreur et le sadisme. Les ados eux-mêmes se disent partagés entre la répulsion et la fascination face à des jeux vidéo ultraviolents tels que Manhunt etResident Evil ou des sites comme Rotten (pourri, en français), qui exhibent des cadavres et des corps mutilés et que les élèves connaissent dès la sixième.
Les trois quarts des futurs satanistes commencent par s’immerger dans le mouvement gothique, nullement démoniaque en soi, mais qui cultive l’esthétique diabolique. «Goth»: espèce juvénile
Roger Scruton, conservateur britannique et critique du libéralisme
Nous disposons enfin en français d’un ouvrage de Roger Scruton, De l’urgence d’être conservateur, traduit par Laetitia Strauch-Bonart, une spécialiste du conservatisme.
Je ne sais pas si Roger Scruton, probablement le plus éminent penseur conservateur britannique actuel, exerce une quelconque influence sur la politique du gouvernement conservateur britannique. Lui-même a déploré dans des interviews n’avoir été ni lu ni même consulté par les thatchériens. Il avait pourtant publié, en 1980, The Meaning of Conservatism, l’année suivant le retour des conservateurs au pouvoir. A cette époque, explique-t-il aujourd’hui, le Parti conservateur se passait de philosophie. Son idéologie se résumait à l’apologie du marché, prônée par des think tanks comme l’Institute for Economic Affairs. Or, selon la philosophie conservatrice, si le marché est une des conditions nécessaires à l’exercice de la liberté, il n’est pas suffisant.
Publicité
Déjà, à cette époque, Scruton mettait en garde contre les illusions du libéralisme économique. Comme les libéraux, Scruton juge que le marché procède d’un ordre spontané. Mais en tant que conservateur, il le conçoit comme l’une des institutions dont nos sociétés se sont dotées au fil du temps. Le marché ne saurait s’abstraire de l’ordre juridique et moral, s’autonomiser au point de devenir une fin en soi. Lorsque le marché et la morale entrent en conflit, c’est cette dernière qui doit primer.
Roger Scruton, parce qu’il est conservateur, est aussi écologiste. C’est un défenseur du paysage anglais traditionnel, indigné de voir les chemins de sa chère campagne jonchés de bouteilles et de canettes vides. Il accuse les fabricants de bières et de sodas d’externaliser une partie de leurs coûts en refusant de recycler leurs emballages.
Scruton critique aussi le libéralisme parce qu’il réduit les individus à des abstractions : l’homo oeconomicus, mû par la seule maximalisation rationnelle de son intérêt. Pas de libéralisme sans un enracinement dans un lieu et une communauté particulière, avec ses modes de vie. A ce titre, Scruton, comme tous les conservateurs, critique les théories libérales du contrat social. Cette fiction d’un accord entre les vivants, s’accordant afin de poursuivre leurs intérêts immédiats et la réalisation de leurs désirs, fait l’impasse sur l’intérêt de leurs successeurs au sein de la communauté.
A lire Scruton, on retire le sentiment que le conservatisme britannique est l’un des enfants des Lumières, comme le libéralisme, ou le progressisme, mais plutôt des Lumières anglo-écossaises que des Lumières françaises. Nos Lumières étaient plus radicales parce qu’anticléricales. Elles misaient sur l’universalité de la Raison, vertu cardinale, pour reconstruire tout le système politique et social ex nihilo. Et notre Révolution de 1789 s’en déduit. Les Lumières britanniques avaient opté pour les « vertus sociales » – la compassion, la bienveillance, la sympathie. Elles se méfient de la rupture et de toute reconstruction sur table rase. C’est précisément ce qui a monté contre notre Révolution Edmund Burke, qui passe pour le fondateur du conservatisme anglo-saxon.
Il faut remarquer que les jugements diffèrent sur Burke. Si le libéral Isaiah Berlin voyait en lui l’une des premières figures des « anti-Lumières », et le précurseur des réactionnaires comme Bonald, John Pocock estime, au contraire que son hostilité envers notre Révolution anticipe celle de George Orwell envers le stalinisme.
François Furet lui a consacré un article passionnant, Burke ou la fin d’une seule histoire de l’Europe; il y montre en quoi la pensée de Burke, selon laquelle chaque peuple hérite de ses ancêtres un capital culturel spécifique ne pouvait que lui faire refuser de voir dans notre Révolution de 1789 un modèle à prétention universelle. Je cite Furet, commentant Burke : « Chaque peuple a un droit imprescriptible à ce qu’il a acquis. (…) L’analogie avec un patrimoine privé interdit la référence à l’universel. Les libertés des citoyens anglais ne sont pas le produit des droits de l’homme en général, fondés sur une métaphysique du sujet, mais celui d’une histoire particulière qui a cristallisé une tradition particulière, la common law, et la constitution anglaise. »
C’est essentiel pour comprendre le conservatisme britannique : à ses yeux, les institutions, les coutumes, les traditions – et même les préjugés constituent comme de la sagesse cristallisée au fil des générations. Ils sont, dit Scruton « une réserve de savoir-faire accumulée ». Ce sont « les solutions qui ont émergé avec le temps », des réponses qui ont été élaborées face à des
questions d’organisation sociale qui n’ont pas disparu.
« Qu’est-ce qu’une nation ? » La méthode posée par Ernest Renan en 1882 amenait à une réponse rationnelle, déductive, éliminant une à une les hypothèses, race, géographie, langue, religion ou intérêts matériels, pour aboutir à la formule d’une alchimie anthropologique et sociologique : la cristallisation chimique d’une opinion collective. Ce « plébiscite de tous les jours », sondage quotidien dirait-on dans le langage d’aujourd’hui, ou deux Français sur trois, comme le théorisera Valéry Giscard d’Estaing, n’eut su satisfaire Charles de Gaulle. Pour lui, la France était une immanence, pulvérisant tout concept, comme le coup de poing enlevé, asséné sur la table, dans un arc de bras, qu’il portait soudainement pour ébranler savamment son auditoire à l’issue d’une conférence de presse, proclamant ainsi que la France, dans la chair de son expression corporelle, était là.
Il ne faut point s’étonner que Charles de Gaulle ait si peu utilisé le terme nation : à ses yeux la France n’est pas une abstraction. Elle n’est pas une étiquette sur un flacon au parfum particulier, apportant sa « note à ce grand concert de l’humanité » (Renan). Elle est une personne, avec tous ses possibles, sa volonté, ses relations : un être vivant. Comme être, elle a d’abord une âme. Ce point est partagé avec l’ancien séminariste devenu historien de la République : sa somme affective s’est forgée dans les aventures historiques, dans un passé qui l’a burinée, le lent dédale des sacrifices et des souvenirs. Mais bien au-dessus de cette âme, fruit de l’expérience héritée, la France puise dans une métaphysique, une mystique. Un esprit vivant lui donne un libre arbitre qui n’est pas la résultante des événements. « Mon pays est un pays chrétien et je commence à compter l’histoire de France à partir de l’accession d’un roi chrétien qui porte le nom des Francs » confie-t-il résolument à Alain Peyrefitte1. Tel l’homme dans la Genèse, la France est faite à l’image de Dieu, libre d’agir, de chuter et de se relever, dans un choix non contraint, un destin non dicté. Voilà qui n’est plus de nos jours politiquement très correct : le kaléidoscope affectif et coloré, fusse-t-il de sang, de Renan, physique affective, nation-algorithme, ne dénoterait pas aujourd’hui sur nos étagères contreplaquées, au côté de « l’agir communicationnel » et du marketing politique ; son élan pompier et kitsch n’est pas décalé. Cette nation-là engage moins. Mais la France mystique de de Gaulle n’est pas évanescente : cette âme, faite de souvenirs, et cet esprit, puisant dans l’infinie liberté, ont un corps, et s’incarnent ; l’une et l’autre, emboités, s’incorporent en une entité, l’État.
Une âme, l’histoire, un esprit, notre mystique, un corps agissant, l’État : La France de de Gaulle est bien plus qu’un triptyque ; c’est une trinité. Il y a dans cette vision une tension, une traction. Elle est tout à la fois Michelet, Péguy, et Richelieu ; Taine, Fénelon et Colbert.
Cette sensibilité française à fleur de peau ne pouvait se réfugier aisément dans ce mot totalisant et abstrait de nation, aimé de gris juristes révolutionnaires amoureux de leur érudition. De Gaulle a peu usé du mot nation, et ne se sentait pas nationaliste. Sa France n’est pas un baril grégaire empli d’une foule anonyme inspirée et impulsée par ses leaders, une volonté collective sans yeux ni regard, tirée en laisse vers les aventures de l’histoire par des héros démiurges.
Elle est une vibration, un souffle, qui se soulève, et retombe, au gré de son courage, de sa force intérieure, perdue puis soudainement retrouvée.
Les dirigeants de la France sont ceux qu’elle mérite, à chaque temps. Ils sont le reflet de son être, des acteurs de ce théâtre, qu’affectionnait tant de Gaulle, au plus beau sens du mot ; ils montent sur scène pour se mettre au diapason et à la hauteur des circonstances… ou pas ; point de rôles de composition dans une France vraie, sauf dans les antichambres de parlements affaiblis, où de pâles figurants s’affairent, cherchant une intrigue, s’affaiblissant de caquetages. Les Français doivent tenir leur rang, celui de la France. Ils sont la France ; quand ils s’abaissent, ils l’abaissent. Cet homme providentiel ne croyait pas aux hommes providentiels ; ses départs en témoignent. Il croyait en une force qui traverse tant le peuple que ses dirigeants. Face à elle, avec elle, il faut un marin tenant fermement la barre, soudé à un équipage averti, qui se montre à la hauteur, et garde le cap fixé, sachant dans son cœur où est la vraie étoile. Une nation qui serait abstraction, anonyme, concept juridique, est à l’antipode de cette grandeur vibrante et palpitante, toute à la fois intérieure et collective.
La France est un caractère, un personnage, tangible, fait de chair, de sang et d’esprit ; une personne que nous composons ensemble, inséparable de nos destinées personnelles.
Cette perception personnaliste de la France comme un être vivant dicte toutes les composantes de la politique gaullienne. Il y a d’abord une vision maternelle de la nation : les Français sont les fils, égaux, de la France ; elle prend soin d’eux et ils prennent soin d’elle. Les fils ne plébiscitent pas une mère ; ils y sont attachés dans une vérité simple, gratuite, d’amour ; en temps de paix quand « Notre devoir envers elle [la France] est aussi simple et élémentaire que le devoir des fils à l’égard d’une mère opprimée »2, comme en temps de guerre et d’adversité, où « La France, quoique écrasée, exploitée, souffletée, sourit avec amour aux mérites de ses braves enfants »3. Cela moule une vision de la justice qui inspire la politique sociale gaulliste : une mère est juste avec ses enfants, incorporant cette égalité dans la transmission dont Emmanuel Todd a si bien distingué les règles françaises du modèle allemand de droit d’aînesse.
La France est une communauté de fils, et cela implique des droits sociaux, tissés dans la fibre nationale, qui sépareront toujours de Gaulle de la droite opportuniste et orléaniste.
Cette France personnifiée induit dans sa foulée une généalogie qui est une transmission continue du flambeau de génération en génération : la France se réinvente à chaque génération car elle est biologique, tournée vers l’avenir, vivante. L’humus du territoire la modèle, la vivifie, la nourrit mais pour pousser toujours plus haut. De Gaulle ne tombe pas dans le piège de la géographie immobile, cette France des cantons, dans laquelle Mitterrand, entrainé par son sensualisme, se laissera complaire, jusqu’à l’amour morbide des cimetières. Il en résulte une capacité permanente de rupture, un appel à la modernité et aux remises en cause, qui sépare totalement de Gaulle des errances maurassiennes, qui, elles, ramènent à un passé recuit. Maurras est contre-révolutionnaire ; de Gaulle ne l’est pas. Il se résout à intégrer l’héritage de 1789 comme une étape de progrès, une avancée intellectuelle de la France dans l’idée de liberté, qui elle-même, un jour, sera dépassée et sublimée. Le fossé avec l’extrême droite est béant, essentiel ; il ne se limite ni au procès de Pétain, ni aux circonstances de la guerre d’Algérie ; il n’est pas accidentel. Le maurassisme est un enfermement psychologique et paranoïaque étranger à la personnalité de de Gaulle. Cette haine utilitariste de l’autre comme ciment national, ce positivisme du cerveau reptilien qui dissimule une conception tribale de la France, un ordre crispé, atavique, inquiet, fermé, et cette instrumentalisation de la foi, sont intrinsèquement contraires à la pensée des hauteurs et de l’esprit qui habitent de Gaulle. Il n’a pas l’obsession des frontières tant il a confiance en la France. Cette vision lui fera discerner très vite l’extension de l’espace-temps du champ de bataille, en 1940, dès les premiers mois de la guerre. La France est intellectuellement libre, les Français qui l’animent doivent donc l’être aussi, jusqu’à être frondeurs, rebelles, tel qu’il le fut lui-même, tant que l’on reste arrimé à l’essentiel : la filiation, obéissance aux fondements, respect de l’héritage d’un esprit qui ne doit jamais être « trahi et livré ». Cette « France personne », libre mais fidèle à elle-même, inspire aussi sa politique étrangère. Les autres nations sont tout autant que nous des personnes, et l’idéologie et les systèmes des déguisements : l’Union soviétique reste la Russie, les États-Unis un grand rejeton brutal de l’Europe, et la Chine communiste un vaste empire confucéen, épris de son ordre rituel, tourné vers lui-même. L’invariant des personnalités l’emporte ; chacune de ces nations-êtres doit être aimée et
respectée, reconnue, à son prix, et sa liberté défendue.
L’indépendance nationale n’est pas un repli mais une considération de chaque personne, de chaque être collectif.
Et cela vaut d’abord pour nous, la France. La vie internationale est proprement tramée de relations de personnes à personnes, sans qu’aucune tyrannie puisse écraser ces êtres précieux que sont chaque pays, chaque patrie, fusse-t-elle aussi minuscule que le Québec. De Gaulle est un anti-impérialiste : il ne souffrira pas du démantèlement de l’Empire qu’il espère retrouver dans sa vraie forme : une union, une communauté. Il défend non seulement la France, mais toute patrie, contre les empires, même allié et américain. Il ne s’agit pas d’une question de moyens, ou de taille ; une personne ne se dilue pas, ne se gomme pas, ne s’écrase pas ; elle s’exprime et s’épanouit, précieuse et irremplaçable. Cette sensibilité explique son approche du projet européen, qui ne puise pas seulement, ainsi qu’il en pu en être fait procès, à un orgueil français. Pour de Gaulle, l’Europe n’est pas une patrie mais une communauté de patries, traversée de valeurs partagées et de risques de déchirements qu’il faut conjurer. Gommer les personnes, les diluer, c’est affaiblir cette famille. S’appuyer sur elles, dans la réciprocité, c’est l’enrichir. Rien ne lui est donc plus éloigné qu’une conception juridique et normative de la construction européenne. À la grande table ronde de l’Europe, ce sont des corps qui siègent, s’engagent : les États, dans une communion d’esprits, en conjurant avec intransigeance une confusion « babelienne » qui ne pourrait conduire qu’à une dilution et un émiettement des patries, une perte de soi. Il n’usera pas même du terme ambivalent d’ « Europe des nations », tant il sait que l’abstraction de ce dernier terme ne fournira jamais, face aux risque d’effacement, une digue solide : la patrie est d’une autre texture.
Mais cette « personne-patrie », antinomie d’une nation abstraite, qu’elle en est in fine la substance quotidienne, le tissu physiologique ? De Gaulle est à la fois mystique et pragmatique ; il croit en l’esprit et en l’incarnation. Il faut donc un État qui meut et agit, garantit l’espace et exerce la réalité de notre libre-arbitre, c’est-à-dire notre souveraineté. Cet État ne saurait être bureaucratique puisqu’il est animé de cette coulée fluide et intemporelle qu’est l’esprit de la France. L’État c’est nous, en défense de notre liberté intérieure, protecteur de notre indépendance. Il unit, féconde, épouse la géographie, mobilise les secteurs stratégiques, réunit, catalyse les forces intérieures, qu’il fait communier dans « l’ardente obligation du plan ». Il innerve le territoire, en reçoit les influx. Administration, démocratie politique et démocratie sociale sont reliées dans cette vision de l’État qui conduit à l’idée d’une association directe des corps intermédiaires, sociaux et professionnels à la vie politique et d’une participation des salariés à la propriété de l’entreprise. La première idée mènera à proposer la fusion du Conseil économique et social et du Sénat, dès le discours de Bayeux en 1946 ; la seconde révèle de Gaulle marqué du sceau de la doctrine solidaire du catholicisme social, si prégnante dans son Nord natal. Sa conception de la patrie est tramée d’engagements, de relations. La nation est organique, et la densité des relations entre ses corps lui donne sa congruence. C’est une pâte riche et dense.
Il assume résolument l’idée une « troisième voie » économique et sociale, entre le capitalisme et le socialisme, en laquelle la nation est un corps entremêlé de relations réciproques, tissu serré de dons et d’échanges.
L’administration n’est pas en surplomb, mais la clef de voûte de cette cathédrale : sur elle pèse l’équilibre ; rien de moins dirigiste et bonapartiste finalement. Mais intervient là le référendum manqué du 27 avril 1969 où la vision gaullienne, participative et régionale, se brise sur une alliance défensive et féroce qui réunit notables locaux et technocrates néo-libéraux. Les premiers ne veulent que survivre, continuer leurs affaires routinières. Mais les seconds ont un projet, ferme, ciselé et cohérent, préparé dès l’avant-guerre4, ajourné à l’après-guerre, ravalé un temps mais obstinément porté en commun par le patronat et les grands corps de l’État. Pour de Gaulle l’État est l’incarnation cohérente et protectrice du corps social, il le représente, le personnifie, l’irrigue, y est imbriqué. Pour les néo-libéraux, l’État est le destructeur des cloisons, des freins qui bloquent les flux du marché et des financements ; il organise le droit à échanger, stimule les transactions, liquéfie et fluidifie toutes congruences. Jacques Rueff, s’introduisant dans la mécanique du pouvoir, au nom du redressement des finances publiques et de la monnaie, instille dès 1958 la feuille de route dont il rêvait depuis des décennies, et dont le programme du Conseil national de la Résistance l’avait privé : « réduire les rigidités qui affectent l’économie ». Reliant l’Inspection des finances et les milieux patronaux, cette feuille de route prépare, au prétexte de l’indépendance chère à de Gaulle, les grandes concentrations industrielles et financières alors que le traité de Rome sème les graines de l’acceptation consentie de la concurrence. Georges Pompidou et Valéry Giscard d’Estaing s’apprêtent à prendre les rênes ; Bretton Woods s’effondre en 1971 ; la participation est enterrée, et les cinquante années d’épanouissement du néo-libéralisme à la française, mix de technocratie dirigiste et de marché structuré par de grands oligopoles, peuvent s’amorcer. La vision participative et proudhonienne de la nation, dense tissu de relations économiques et sociales, chère au Général, ne verra pas le jour. Derrière le rideau, d’autres forces ont gagné. L’œuvre de de Gaulle est inachevée. Aucun parmi ceux qui se réclament du gaullisme n’osera défendre sa vision solidariste de la nation. Bercy a gagné et cette France a perdu. Le Bercy du futur va régner et va établir un large pont au-dessus de cette France-là vers la Commission européenne. La politique de la France peut enfin se faire à la corbeille. Car une bataille est perdue mais peut-être pas la guerre : les temps changent mais nous ne devons par l’oublier, de Gaulle est un visionnaire ; en ces temps de rupture et d’ébranlement que nous traversons, la Nation, économique et sociale, telle que la rêvait Charles de Gaulle, n’a peut-être pas dit son dernier mot.
Régis Passerieux Professeur à l’HEIP
Alain Peyrefitte, « De Gaulle et les grands personnages de l’histoire de France » in De Gaulle et son siècle, Tome I, Paris, Plon-La Documentation française, p.110. ↩
LCharles de Gaulle, « Discours prononcé à Tunis le 27 juin 1943 », in Mémoires de guerre, t. 1, Paris, Plon, 1954, p. 309. ↩
Charles de Gaulle, « Discours prononcé à Londres le 12 mai 1943 », in Discours et Messages, t. 1, Paris, Plon, 1970, p. 29. ↩
Le 26 août 1938 se tient à Paris le Colloque Walter Lippman qui réunit à huis-clos des intellectuels épris de libéralisme (Raymond Aron, Friedrich Hayek, Jacques Rueff, Robert Marjolin, Wilhelm Röpke, Louis Rougier, Charles Spinasse et bien d’autres) ; il pose les fondements de la doctrine française du « néo-libéralisme » dont il forge le nom et le concept, doctrine dans laquelle l’État construit et régule les outils de la concurrence et définie comme une voie entre l’école libérale de Manchester et le « planisme ». ↩
ნობელის პრემიის ლაურეატი და ამასთან საბჭოთა კავშირის უმაღლესი საბჭოს სუპერსტარი ნობელის პრემიის ლაურეატი აკადემიკოსი სახაროვის მავნებლობა- ევროკავშირში მისი პიროვნების კულტია, არიგებენ მისი სახელობის პრემიებს, დგავენ მის კერპებს, სანამ ასეა შავადაა საქმე.
ქართველ დემოკრატებად დანიშნულები ყვავილებს მიართმევენ თბილისში ჩასულ ნობელის პრემიის ლაურეატ აკადემიკოს სახაროვს
1989 წელი, საბჭოთა კავშირის უმაღლესი საბჭოს დეპუტატმა, ნობელის პრემიის ლაურეატმა აკადემიკოსმა სახაროვმა საბჭოთა კავშირის ყველა ავტონომიურ ერთეულს მოუწოდა დამოუკიდებლობის გამოცხადებისკენ. აქედანაა საზარელი სისხლისღვრები, ნგრევა, ტრაღედიები.
25. Первоначально структурными составными частями Союза Советских Республик Европы и Азии являются Союзные и Автономные республики, Национальные автономные области и Национальные округа бывшего Союза Советских Социалистических Республик. Национально-конституционный процесс начинается с провозглашения независимости всех национально-территориальных структурных частей СССР, образующих суверенные республики (государства). На основе референдума некоторые из этих частей могут объединяться друг с другом. Разделение республики на административно-экономические районы определяется Конституцией республики.
960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუცია საზოგადოების და ერის გამოთაყვანება-დამონების უფრო ეფექტური მეთოდია ვიდრე ჩეკისტების მაუზერი. იფიქრე მარტო სექსზე, ნარკოტიკზე, როკენროლზე და ეგდე შენთვის, ესაა ახალი ”ტკბილი” ტოტალიტარიზმი.
1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll Are very good indeed// შუა პ
არიზშიც დრო და დრო შეიძლება წააწყდე ასეთ რამეს
La pub Aubade sur la façade des Galeries Lafayette.
ნიჰილისტუტი სექსუალური რევოლუციის პერიოდში ასეთი ფილმებით სავსე იყო კინოც, ტელევიიაც, ინტერნეტიც.
საზოგადოების ტოტალური კონტროლის მეთოდები
CITATION ~ SERGE CARFANTAN -სერჟ კარფანტა
-ხალხი რომ მორჩილებაში და მონობაში გყავდეს აღარაა საჭირო ბოლშევიკური ჩექმა და მაუზერი.
Méthodes pour un contrôle total de la société
ხალხის დასამორჩილებლად ისე რომ ადაამიანებს არ მოუნდეთ აჯანყება არაა საჭირო ჰიტლერის თუ ძერჟინსკინსკის მხეცობის ნაირი რამ. საკმარისია ხალხის კოლექტიური გაწვრთნა ისე რომ არავის არ მოუვიდეს აზრად აჯანყება.
იდეალური იქნება ადამიანების გაწვრთნა მათი დაბადების დღიდან მათი თანდაყოლილი ბიოლოგიურიუნარების შეზღუდვით.
შემდეგ წვრთნა უნდა გაგრძელდეს სწავლა-განათლების მკვეთრად შეზღუდვით, შისი პროფესიული სწავლების დონეზე დაყვანით.
უკულტურო უსწავლელი ტიპის აზროვნება შეზღუდულია, რაც უფრო შემოფარგლულია მისი საზრუნავი უმნიშვნელო ყოველდღიური პრობლემებით მით უფრო ნაკლებად მოუნდება მას აჯანყება.
ცოდნა უფრო და უფრო ძნელად მისაწვდომი და ელიტისტური უნდა გახდეს.
უფსკრული უნდა გაითხაროს ხალხსა და მეცნიერებას შორის.
ფართე საზოგადოებისთვის განკუთვნილ ინფორმაციაში არ უნდა იყოს მავნე შინაარსი. და არავითარ შემთხვევაში ფილოსოფია. ფილოსოფია უნდა დაივიწყონ.
.აქაც არ უნდა იყოს არავითარი ძალადობა:
ტელევიზიით მასობრივად უნდა გავრცელდეს ემოციურის და ირაციონალურის გამაღვიძებელი ინფორმაციები და გასართობები. ადამიანები უნდა გავართოთ უაზროთი და მხიარულით.
უწყვეტი ყბედობით და მუსიკით უნდა შევუშალოთ ხელი აზროვნებას.
ადამიანთა ინტერესების ცენტრში და პირველ პლანზე უნდა დადგეს სექსუალობა. სექსი არის საუკეთესო სოციალური გამაყუჩებელ-გამაშტერებელი.
და საზოგადოდ არსებობიდან უნდა განიდევნოს სერიოზულობა, მასხრად უნდა იყოს აგდებული ყველა ამაღლებული ღირებულება და იდეალი.
უნდა იყოს სიმსუბუქის მუდმივი აპოლოგია. ისე რომ რეკლამის ეიფორია იქცეს ადამიანის ბედნიერების სტანდარტი და თავისუფლების მოდელი.
და ამდენი სისულელით დაქანცული უნდა გაამხნევო იოლად ხელმისაწვდომი ნარკოტიკით.
ადამიანთა წვრთნა გააჩენს ერთადერთ შიშს, სისტემიდან განდევნის და ბედნიერებისთვის აუცილებელი პირობების ხელმიუწვდომელობის შიშს.
ასე მოზელილ მასობრივ ადამიანს უნდა მოექცე ისე რაც ის არის, უნდა მოექცე მას როგორც ექცევი ხბოს. მას უნდა უყურო და თვალყური უნდა ადევნო ისე როგორც თვალყურს ადევნებ ნახირს.
სოციალურად კარგია ყველაფერი რასაც შეუძლია მისი სიფხიზლის მოდუნება.
მასხრად აგდებული, მოგუდული და უკუგდებული უნდა იყოს ყველაფერი რასაც შეუძლია ადამიანის გამოფხიზლება.
მავნებლურად და ტერორიზმად უნდა გამოცხადდეს ყველა დოქტრინა რომელიც ეჭვს ქვეშ აყენებს სისტემას და ასეთი დოქტრინების მიმდევრებს უნდა მოვეპყრათ როგორც მავნებლებს და ტერორისტებს.
მიუხედავად ამისა ძალიან იოლია მავნებლის მოსყიდვა. შევთავაზოთ მას ფული და ხელისუფლება და ის დამშვიდდება.
// ამ, ფრწყინვალე ტექსტის ავტორია ფრანგი ფილოსოფოსი Serge Carfantan, 2007//.
დღევანდელი საგიჟეთის მეორე პალატაა რასკოლნიკოვის მიმბაძველების და ზეადამიანობაზე პრეტენზიის მქონეთა პალატა.
მპქმედება სიკეთეს და ბოროტების მიღმა, მათზე დაუფქრებლად, ესაა ნიცშესზეადამიანის მაქსიმა. ნიცშემ ეს კონცეფცია სახელგანთქმული გახადა ნაშრომებით ” ადამიანური, მეტისმეტად ადამიანური”//1878// და ” ასე ლაპარაკობდა ზარატუსტრა ” //1883//.
დიდი რუსი მწერალი დოსტოევსკი ამ საკითხს ეხებოდა უკვე 1866 წლიდან თხზულებაში ”დანაშაული და სასჯელი”.
ამ თხზულების პერსონაჟი რასკოლნიკოვის აზრით ცალკეა ძლიერების მორალი და ცალკეა სუსტების მორალი.
ზოგ ადამიანს აქვს არსებული კანონების, საზოგადოებრივი წეს-ჩვეულებების დარღვევის, ეროვნული ტრადიციების აბუჩად აგდების უფლება თავისი ძალის გაშლა-დემონსტრაციის მიზნით.
არსებობენ არაჩვეულებრივი ადამიანები რომლებსაც აქვთ ყველაფრის, ყველანაირი უკანონობის ჩადენის უფლება როდესაც ამას მოითხოვს მათი იდეის რეალიზაცია. ….
ზეადამიანი არავის აბარებს ანგარიშს, არაფრად აგდებს კანონებს, თვითონ მისი ნებაა კანონი.
რასკოლნიკოვი პროტონიცშეანური პერსონაჟია. ის ლეგიტიმურად თვლის ბოროტებაზე და სიკეთეზე წაროდგენის უარყოფას თუ კი ამას მოითხოვს მისთვის სასურველი ცხოვრების წესი.
ძლიერი სპობს მის გზაზწ აღმართულ ყველა დაბრკოლებას, სუსტს კი არა აქვს ამის უნარი და ის რჩება საზოგადოებრივი მორალის ტყვედ.
რასკოლნიკოვისთვის ზეადამიანის მაგალითებია მუჰამედის და ნაპოლეონის ნაირი დამპყრობლები.
” არა, ეს ადამიანები სხვანაირად არიან გაკეთებულნი ; ჭეშმარიტი დამპყრობელი, რომლისთვისაც ყველაფერი ნებადართულია, ზარბაზნებს უშენს ტულონს, სასაკლაოებს აწყობს პარიზში, ივიწყებს თავის ჯარს გერმანიაში, ნახევარ მილიონ ადამიანს მსხვერპლად წირავს რუსეთის კამპანიაში. ის კალამბურით გამოდის მდგომარეობიდან ვილნაში, და მისი სიკვდილის შემდეგ აღმართავენ მის კერპებს. ე.ი. ასეთებისთის ყველაფერი შეიძლება, მათთვის ყველაფერი ნებადართულია. მაგრამ ეს ადამიანები გაკეთებულნი არიან ბრინჯაოსგან და არა ხორცისგან”, ხსნის ”დანაშაულის და სასჯელის” პერსონაჟი.
un vrai conquérant, de ceux auxquels tout est permis, canonne Toulon, organise des massacres à Paris, oublie son armée en Égypte, sacrifie un demi-million d’hommes dans la campagne de Russie. Il se tire d’affaire par un calembour à Vilna, et, après sa mort, on lui élève des statues ; c’est donc que tout lui est effectivement permis. Mais ces hommes sont faits de bronze et non de chair », explique le héros de Crime et Châtiment. La référence à la figure de Napoléon n’est pas un hasard. L’Empereur français a beaucoup marqué les esprits russes, à tel point que Pouchkine écrivait déjà dans Eugène Onéguine : « Nous nous croyons Napoléon, / Les foules bipèdes, par millions, / Sont à nos yeux des instruments. » Dostoïevski fait d’ailleurs écho aux vers de son illustre prédécesseur à travers Porphyre Petrovitch : « Oh, voyons, mais qui d’entre nous, en Russie, ne se prend pas pour Napoléon par les temps d’aujourd’hui ? »
რასკოლნიკოვის განსაკუთრებულ ადამიანებს შორის არიან პედოფილებიც რომლებსაც გონიათ რომ მათ აქვთ უმწეო ტუტუცი ბავშვების გაუპატიურება-ჯიჯგვნის უფლება. ეს უფრო და უფრო სერიოზული პრობლემაა ევროპაში.
August 26, 1996
Bill Delaney
BERLIN (CNN) – მსოფლიოს ყურადღება პედოფილიის პრობლემაზე მიაპყრო ბელგიაში პედოფილიის მეტად შემაშფოთებელმა ერთმა საქმემ. გაძლიერდა ინტერესი ბავშვების ექსპლუატაციის შესახებ საერთაშორისო კონფერენციის მიმართ. ეს კონფერენცია დაიწყება სამშაბათს სტოკჰოლმში, შვედეთში, მას დაესწრებიან 130 ქვეყნის ოფიციალური პირები და ჟურნალისტები.
პედოფილია დღემდე თავრესად შესწავლილი იყო აზიაში. ლაპარაკია უფრო და უფრო სერიოზულ პრობლემაზე ზოგ ევროპულ ქვეყანაში, მათ შორის გერმანიაშიც.
CNN შეხვდა 30-დე წლის გარეგნულად ტკბილ და გონიერ გერმანელ კაცს. ისაა პედოფილი რომელსაც მთელი ცხოვრება ჰქონდა სექსუალური ურთიერთობები არასრულწლოვან ბიჭებთან.
” წლების წინ მქონდა ილუზია რომ შევძლებდი ამის შეწყვეტას”, განაცხადა მან. ” ეხლა ვიცი რომ ამას ვერ გააჩერებ.”
გერმანიაში სექსუალური ურთიერთობები 14 წელზე უფრო ნაკლები ასაკის ბავშვებთან არალეგალურია. მაგრამ პედოფილები არაფრად აგდებენ წესებს და პედოფილია ვრცელდება ნაწილობრივ იმიტომ რომ ექსპერტების თანახმად 1960-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალურმა რევოლუციამ მოსპო კაცის და ქალის ტრადიციული როლები და უფრო და უფრო მეტი კაცი ეძებს ურთიერთობებს რომლებშიც ისინი უეჭველად პასუხისმგებლები არიან.
” სექსუალობას მუდამ რაღაც საერთო აქვს ძალაუფლებასთან”, განაცხადა სექსუალურმა მრჩეველმა Christian Spoden-მ. ” მთაღი განსხვავება სრულწლოვანებს და ბავშვებს შორის ისაა რომ ბავშვები ვერ გამოთქვამენ გარკვევით და გააზრებულად მათ თანხმობას”.
“La principale différence entre les adultes et les enfants est que les enfants ne peuvent pas donner leur consentement éclairé.”
En Allemagne, comme dans la plupart des autres pays, la pédophilie est traitée principalement comme un crime plutôt que comme une maladie. La réduction du tourisme sexuel, en particulier dans les pays asiatiques comme la Thaïlande, est devenue une nouvelle priorité pour les forces de l’ordre. L’année dernière, plus d’Allemands que jamais auparavant ont été arrêtés pour avoir eu des relations sexuelles avec des enfants en dehors de l’Allemagne.
Le problème avec la stratégie consistant à arrêter simplement les pédophiles, disent les experts, est que faire pression sur les délinquants sexuels, qu’ils soient en Allemagne ou en dehors, ne change pas grand-chose.
Dans une société où il reste si peu de tabous, de nombreux pédophiles finissent par se sentir victimes de la société pour avoir des penchants sexuels douteux.
L’homme allemand rencontré par CNN dit qu’il considère la pédophilie comme une malédiction qui a conduit à sa tentative de suicide en prison. En même temps, il croit fermement que des garçons aussi jeunes que huit ans veulent du sexe, et il dit qu’il n’a jamais forcé un enfant à faire quoi que ce soit.
Son attitude est typique chez les pédophiles, disent les experts, et est la preuve que l’Allemagne a besoin de plus de programmes pour traiter la pédophilie, pas pour la punir.
Certains pensent que l’Allemagne et d’autres pays devraient également cesser d’envoyer des signaux mitigés aux pédophiles – par exemple, en Allemagne, des magazines avec des photos d’enfants nus sont facilement disponibles dans les kiosques à journaux.
Bien que les éditeurs insistent sur le fait que les photos ne sont qu’une représentation du naturisme innocent, leurs détracteurs affirment que de telles publications encouragent l’abus sexuel des enfants.
Les enfants photographiés savent-ils qu’ils sont publiés dans un tel magazine ? avons-nous demandé à Spoden. “Je crois très fermement qu’ils ne savent pas qu’ils sont dans ce contexte, de ce magazine, qui est bien sûr utilisé à des fins pornographiques”, a-t-il déclaré. “Pour les pédophiles. Nous le savons.”
En Allemagne, il est difficile de définir des valeurs sociales acceptables dans une société dont beaucoup disent qu’elle a depuis longtemps perdu son innocence.
ადამინის უფლებების დაცვა არაა ველურების უფლებების დაცვა. კარგი ველური მკვდარი ველურია. ველური არაა მოყვასი, არ უნდა იყო მოწყალე სამარიტელი, თუ ნახავ მისიკვდილებულ ველურს ჩაიღიღინე და გაიარე. ესაა დარვინიზმი.
ცივილიზებულები მალე გაწყვეტენ ველურებს, მათ შორის საბჭოთა ტანკით თბილისის მნგრეველ ველურებსაც და დაიკავებენ მათ ადგილს. გორბაჩოვის პერესტროიკა ევრაზიაში ასრულებს დარვინის ამ წინასწარმეტყველებას.
“At some future period, not very distant as measured by centuries, the civilised races of man will almost certainly exterminate and replace throughout the world the savage races. At the same time the anthropomorphous apes, as Professor Schaaffhausen has remarked, will no doubt be exterminated. The break will then be rendered wider, for it will intervene between man in a more civilised state as we may hope, than the Caucasian and some ape as low as a baboon, instead of as at present between the negro or Australian and the gorilla.”
დარვინისტების და ნაცისტების აზრით ბუნება ,დედამიწა, მცირეა და მასზე არაა ადგილი ყველასთვის. სახეობები და რასები ერთმანეთს ებრძვიან არსებობისთვის აუცილებელი სივრცეებისთვის და რესურსებისთვის. ესაა ზოოლოგიური სამკვდრო-სასიცოცხლო ომი. ” ჩვენ რომ ვიარსებოთ რუსი უნდა მოკვდეს”-
« Le Russe doit mourir pour que nous vivions ».-ეს იყო ვერმახტის ერთ-ერთი დევიზი. ცივილიზებული, ძლიერი, მოკლავს ველურს, სუსტს და დაიკავებს მის ადგილს. ესაა დარვინის ”სიბრძნე” რომლითაც უხვად ისარგებლა ჰიტლერმა.
უკიდურესი ძალადობის და ტერორიზმის მქადაგებელი ნეონაცისტი სატანისტები., შიშობენ რომ ისეთი ოკულტისტი რასისტი ჯგუფები როგორიცაა 9 კუთხის ორდენი-the Order of Nine Angles მომხრეების ინტერნეტით მონახვიდან გადავლენ რეალურ მკვლელობაზე
L’un des principaux symboles de l’Ordre des Neuf Angles | wikimedia commons / domaine public
2020, წლის ივნისში ერთ ამერიკელ ჯარისკაცს ბრალად დასდეს ის რომ მან ცნობები თავისი ერთეულის ადგილმდებარეობის, მოძრაობების და უსაფრთხოების ზომების შესახებ გადასც ნაციზმის, სატანიზმის ,ტერორიზმის და სექსუალური ძალადობის მქადაგებელი ნეონაცისტურ-სატანისტური ჯგუფი 9 კუთხის ორდენის წევრებს.
3 თვის შემდეგ დააპატიმრეს კაცი რომელმაც დანა დაატყა კანადაში ტორონტოს მიზგითის გარეთ მყოფ კაცს.
მას შემდეგ რაც ბრიტანეთში და აშშ-ში გაჩნდა the National Action-ის და The Atomwaffen division //AWD//-ს ნაირი ტერორისტული ჯგუფები გაძლიერდა ინტერესი ნეონაცისტური სატანიზმის მიმართ.
ეს 2 ჯგუფი ოფიციალურად დაშალეს, მაგრამ სატანიზმის რასისტული და აპოკალიპტური ფორმაც.
ეს ნეონაცისტურ-სატანისტური ჯგუფები ქადაგებენ სექსუალურ ძალადობას და ტერორიზმს მათი აზრით მტრების წინააღმდეგ და ახდენენ ამის ლეგიტიმაციას. ისინი მიმდევრებს უბიძგებენ რეალური ძალადობისკენ.
Order_of_Nine_Angles (ONA; O9A) არის მარცხენა გზის ოკულტური და სატანური ჯგუფი. მისი ბაზა ბრიტანეთშია, მაგრამ მსოფლიოს სხვადასხვა რეგიონში არის მასთან დაკავშირებული ჯგუფები.
ცხრა კუთხის ორდენი- Order_of_Nine_Angles
1960-ან წლებში დასავლეთ ინგლისში დაარსებულმა და 1980-ანი წლების დასაწყისში აღიარებულმა ამ ოხრობამ ყურადღება მიიპყრო თავისი ნეონაცისტური იდეოლოგიით და აქტივიზმით.
მის მოძღვრებაში „კლასიკური სატანიზმის“ ელემენტების გარდა არის წარმართული ჰერმეტული,მაგიური და თანამედროვე ელენტებიც.
ONA ამბობს რომ კაცობრიობის ისტორია შეიძლება დაიყოს ეონების სერიად. ყოველ ეონში არის შესაბამისი ცივილიზაცია.
ეს ოხრობა ამბობს რომ დღევანდელი ევროპული ცივილიზაციის ევოლუციისთვის საშიშია იუდაიზმი და ქრისტიანობა.
ხოდა ცხრა კუთხის ორდენი- ებრძვის იუდაიზმს და ქრისტიანობას და მიზნად ისახავს სხალი მილიტარისტული სოციალური წესრიგი Imperium-ის დამყარებას.
ორდენის დოქტრინის თანახმად ეს აუცილებელია იმისთვის რომ შეიქმნას გალაქტიკური ცივილიზაცია რომელშიც „არიული“ საზოგადოება მოახდენს ირმის ნახტომის კოლონიზაციას.
ამ ორდენის ექსტრემისტმა აქტივისტებმა ჩაიდინეს მკვლელობები და ტერორისტული აქტები.
ეს ორდენი ითვლება მსოფლიოში ერთ-ერთ ყველაზე ექსტრემისტულ და ყველაზე საშიშ სატანისტურ ჯგუფად.
ორდენის წევრების აზრით დღევანდელი ცივილიზაცია უნდა მოისპოს შიგნიდან. ორდენი წევრებს უბიძგებს სექსუალური და სხვა ძალადობისკენ ადამიანთა მკვლელობისკენ და რიტუალურად მსხვერპლად შეწირვისკენ. უცნობია თუ ზუსტად რამდენი მიმდევარი ყავს დღეს ამ ორდენს, მაგრამ ისაა შთაგონების წყარო ინდივიდებისთვის და ჯგუფებისთვის მსოფლიოში.
99 კუთხის ორდენი ეუბნება თავის წევრებს რომ ისინი უნდა შევიდნენ პოლიციაში, არმიაში, გახდნენ რელიგიური ჯგუფების წევრები მათი იდეოლოგიების და წეს-ჩვეულებების შიგნიდან მოსასპობად და რეალური ძალადობისთვის
ამ ოხრობის დამფუძნებელია ვინმე “Anton Long” – ბევრი თვლის რომ ისაა ყოფილი ბრიტანელი ნეონაცისტი იდეოლოგი აქტივისტი David Myatt , რომელმაც ჯერ სცადა ნეონაციზმის და ისლამიზმის შერწყმა და შემდეგ, 2011 წელს დაგმო ნაციზმი და სატანიზმი. Myatt უარყოფს ამ ოხრულ ორდენთან კავშირს და ამ ფსევდონიმის გამოყენებას.
nie avoir jamais ayant été impliqué avec l’ONA et utilisant le pseudonyme “Anton Long”.
გლობალური ქსელი- ამ ოხრობის შტოები მთელ მსოფლიოშია. ესაა ერთი და იგივე იდეების მქონე ინდივიდთა და ჯგუფების დეცენტრალიზებული ანარქიული ბუნების ქსელი.
En ავსტრალიაში ამ ოხრობის შტოს ქვია Temple of THEM. იტალიაში- Secuntra 9 რომელსაც აქვს ბლოგი ინგლისურად და იტალიურად. იქ გამოქვეყნებულ ფოტოზე მისი წევრები ნაცისტურად ესალმებიან საზოგადოებას.
არის ONA021-ც მას აქვს ინგლისური, რუსული და ჩინური ბლოგები…
აშშ-ში ამ ოხრობის ყველაზე ექსტრემისტული შტო ალბათ არის სისხლის ტაძარი Tempel ov Blood (ToB).
მისი ლიტერატურა აქეზებს სადიზმს, სექსუალურ ძალადობას, ხოტბას ასხამს მასობრივ მკვლელებს და ტერორისტებს, წევრებს მოუწოდებს რასიული მოტივაციის ძალადობისკენ რაც აღწერილია როგორც წმინდა ომი.
ToB-ის ხელმძღვანელი უნდა იყოს ნეონაცისტი ოკულტისტი Joshua Caleb Sutter , რომელიც გადაიქცა ინდუისტ აქტივისტად….
‘Libre 33 არის სატანისტური სახელმძღანელო რომელიც არიელ ვამპირ მტაცებლად გახდომის მსურველ ნეონაცისტებს მოუწოდებს არმიაში, პოლიციაში, რელიგიურ თუ მემარჯვენე ჯგუფებში შესვლისკენ.
ამ ოხრობის ბრიტანული ფილიალის წევრებს შორის იყვნენ მოზარდი ნეონაცისტი სატანისტებიც. 1 მასეთი ტერორისტი დააპატიმრეს ბრიტანეთში.
Sonnenkrieg Division (SKD),
Néo-nazi-satanisme en ligne– ნეონაცისტური სატანიზმი ინტერნეტში
ნეონაცისტი სატანისტები იყენებენ ინტერნეტს კავშირების დასამყარებლად და სხვა ქვეყნებში ფეხის მოსაკიდებლად. ამ ჯგუფებთან დაკავშირებული ანგარიშები კი საზოგდოდ აკრძალულია და ამიტომ არაა 9 კუთხის ორდენის ოფიციალური ვებ საიტი.
მაგრა არის მასთან დაკავშირებული ბლოგები o9a, Omega9Alpha და Lapis Philosophicus რომლებიც ავრცელებენ მის ფილოსოფიას და მიმართულებას აძლევენ ნეონაცისტებს.
Telegram-ზე მოსპეს ნეონაცისტური არხები..
შედარებით ახალი ნაზისტურ-სატანისტური ჯგუფი სოფლის ხალხის ნაციონალისტური პარტიას-ს არხი სვრცელებს ყუმბარების კუსტარულად გაკეთების ინსტრუქციებს, მოუწოდებს მომხრეებს პოლიციაში, არმიაში შესვლისკენ….
სამხრეთ აშშ-ში მოქმედი ეს ჯგუფი ჰიტლერის კულტს უზავებს ჩრდილო-კორეულ ჟუშეს, სატანიზმს, იწონებს ბავშვების გაუპატიურებას, რადიკალ მემარჯვენეთა ტერორიზმს და პოლიტიკურ ტირანიას.
მისი აფიშები ახალისებენ ექსტრემალურ რასიულ ძალადობას.
დარვინისტების და ნაცისტების აზრით ბუნება ,დედამიწა, მცირეა და მასზე არაა ადგილი ყველასთვის. სახეობები და რასები ერთმანეთს ებრძვიან არსებობისთვის აუცილებელი სივრცეებისთვის და რესურსებისთვის. ესაა ზოოლოგიური სამკვდრო-სასიცოცხლო ომი. ” ჩვენ რომ ვიარსებოთ რუსი უნდა მოკვდეს”-
« Le Russe doit mourir pour que nous vivions ».-ეს იყო ვერმახტის ერთ-ერთი დევიზი. ცივილიზებული, ძლიერი, მოკლავს ველურს, სუსტს და დაიკავებს მის ადგილს. ესაა დარვინის ”სიბრძნე” რომლითაც უხვად ისარგებლა ჰიტლერმა.
ზოგ ადამიანთა ჯგუფებმა თავი გამოაცხადეს ცივილიზებულ უმაღლეს რასებად და თქვეს რომ მათ აქვთ მათი აზრით ველური მდაბალი რასების გაწყვეტა-დამონების უფლება. მოკლედ ესაა მხეცური დარვინისტული თანამედროვეობის არსი.
არავითარი თავისუფლება თანასწორობა და ძმობა, არაითარი ღმერთის და მოყვასის სიყვარული არის ბატონთა რასა, გერმანულად Herrenrasse და დაბალი ქვეადამიანების რასების ბრბოები. ესაა ნაცისტური იდეოლოგიის კონცეფცია რომლის თანახმადაც ადამიანთა რასიული იერარქიის მწვერვალზეა ”არიული რასა”. ამ რასის წევრებს უძახდნენ “Herrenmenschen” // ბატონი ადამიანები//. (“maîtres humains”).
ნაცისტ თეორეტიკოს Alfred Rosenberg-ს სწამდა რომ ”ჩრდილოური რასა” იყო ”პროტო-არიელთა შთამომავალი და წინაისტორიულ ხანაში ცხოვრობდა ჩრდილოეთ გერმანიაში. მას სწამდა რომ ეს რასა წარმოშობით იყო დაკარგული კონტინენტი ატლანტიდიდან.
იყო ჩილიელი დიპლომატი Miguel Serrano //1917-2009//. ამერიკეელი მკვლევარი Jocelyn Godwin-ის თანახმად ის იყო ექსტრემისტი მემარჯვენეების მთავარი ფიგურა.. მან დიდი როლი შეასრულა ნაცისტური ეზოტერიზმის, ნაცისტური ნეო-წარმართობის შემუშავებაში.
მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ მან გავლენა მოახდინა თანამედროვე გლობალურ მორელიგიურო ეზოტერულ მოძრაობაზე New Age, და სხვ.
მიგელ სერანო ლაპარაკობს ჰიპერბორეაზე // სახელი სიტყვა სიტყვით ნიშნავს ”ქვეყანა ჩრდილოეთის ქარის იქით”//.ესაა მითიური კონტინენტი რომელსაც უნდა ეარსება არქტიკის ,ჩრდილოეთ პოლუსის, ირგვლივ წრის დონეზე.
ბერძნულ მითოლოგიაში ცნებით ”ჰიპერბორეელი” აღნიშნავდნენ ცნობილი სამყაროს ჩრდილოეთ საზღვართან მცხოვრებ მითიურ ხალხს.
ჰიპერბორეა შეიზლება გაიგივებული იქნას არანაკლებ მითიურ თულესთან, მაგრამ ის რჩება ატლანტიდისგან განსხვავებულ რამედ, მიუხედავად იმისა რომ ზოგი ავტორი მას აიგივებენ ატლანდიდასთან. ჰპერბორეა ატლანტიდაზე უფრო ძველი უნდა იყოს.
წარღვნის წინა ხანაში, მითიურ ოქროს ხანაში ჰიპერბორეაში ცხოვრობდა სრულყოფილი ხალხი, ჰიპერბორეელები, იყო კარგი ჰავა გამყინვარებამდე.
არიელები არიან ათასობით წლის წინ დედამიწაზე ჩამოსულ ღვთაებრივ ერთეულთა შთამომავლები.
სერანოს თანახმად ჰიპერბორეას პირველი მკვიდრი ჰიპერბორეელები მოვიდნენ გალაქტიკის გარედან.
ისინი ღვთაებრივი არსისანი იყნენ. მათ ჰქონდათ Vril-ის და მესამე თვალის ძალები.
ისინი მრავლდებოდნენ მათი სხეულიდან ”პლაზმური ემანაციით” და არა სექსუალური გზით.
ჰიპერბორეელები პარალელურ მდგომარეობაში და არა ფიზიკურ სამყაროში. მათ უკავიათ ყველაფერი და აქვთ მიწიური ცნობიერება რათა ერთდროულად ორივე სამყაროში.
სერანოს ჰიპერბორეელები, მაშ, გვანან მე-19 საუკუნის ბოლოს ოკულტისტური ლიტერატურის უცნობ ზემდგომებს.
ჰიპერბორეელებმა შემდეგ შექმნეს პოლარული წრის ირგვლივ მდებარე მატერიaლური ჰიპერბორეა.
თავიდან უხილავმა ჰიპერბორეამ შემდეგ მიიღო წრიული კონტინენტის ფორმა.
სერანოს თანახმად ეს იყო ოქროს ხანის ადგილი.
მაშინ ჰიპერბორეელებმა მიხედეს ” დაბალ რასებს” რათა გამოეყვანათ ისინი მათი პირუტყვული მდგომარეობიდან. მათ წამოიწყეს დედამიწის სპირიტუალიზაციაც.
კატასტროფა გამოიწვია ჰიპერბორეელების სისხლის შერევამ დაბალ რასებთან.
ამ რასიულ ცოდვას მოყვა კომეტის თუ მთვარის დედამიწაზე ჩამოვარდნა, პოლუსების გადატრიალება და ჰიპერბორეის გაქრობა.
ჰიპერბორეელების ნაწილი დაბრუნდა ვარსკვლავებისკენ, ნაწილი ჩავიდნენ მიწის ქვეშ, დედამიწა ღრუ იყო. მათმა მესამე ნაწილმა მონღოლეთში, გობის უდაბნოში, რომელიც მაშინ ნაყოფიერი რეგიონი იყო, შექმნა ცივილიზაცია, მე-20 საუკუნის დასაწყისის ოკულტისტების მითიური აგართა.
ამ კოსმოგონიის თანახმად არიელები არიან ღვთაებრივი რასის უშუალო-პირდაპირი შთამომავლები. ყველა სხვა რასა ”დაბალ რასათან” მეტისაჟი-შერევის ნაყოფია, ეს კი ასუსტებს ”უმაღლეს რასას”.
ამის გამო მარტო არიელებს აქვთ რთგვარი ტრანსცენდენტურობა, მარტო მათქვტ ძველი ღვთაებრივი თეთრი ჰიპერბორეული რასის მეხსიერება.
ებრალები კი, პირიქით, სერანოს აზრით ისინი არიან ”ანტი-რასა” და ” გენეტიკური რობოტები” რომლებიც დემიურგმა შექმნა მათი გენეტიკური მანკიერებებით დედამიწის დასაბინძურებლად.
. გერმანული რასიოლოგია völkisch-ის თანახმად ” ებრაული რასა” თავიდან წმინდა რასა იყო, მაგრამ მისმა გაფანტვამ ის აქცია მეტის, ნარევ, სხვა რასების გენეტიკური სისუსტეებით და მანკიერებებით დაბინძურებულ რასად.
1905 წელს სვსტრიელმა Lanz von Liebendes-მა გამოაქვეყნა ნაშრომი ” თეოზოოლოგია”
// Theozoölogie oder die Kunde von den Sodoms-Äfflingen und dem Götter-Elektron//
რომელშიც ის ამტკიცებდა რომ გერმანელების წინაპარი არიელები იყვნენ ციდან მოსულ არსებათა პირდაპირი შთამომავლები და ამიტომ გერმანელი ხალხი არის სხვა რჩეულ ხალხთან, ებრაელებთან დაპირისპირირებული რჩეული ხალხი.
იყო მეცნიერება არიოსოფიაც რომელიც ამბობდა რომ ჩრდილოელი გერმანელები შედარებით წმინდა სახით გადარჩნენ მაშინ როდესაც სხვა ხალხები თუ რასები არიან ადამიანთა მაიმუნებთან, ან უფრო შინაურ პირუტყვებთან შერევის შედეგი.
ციდან მოსულები, რომლებსაც ჩვეულებრივ უწოდებდნენ ანგელოზებს, სექსუალური სიამოვნების მისაღებად ”იყენებდნენ” პირუტყვებსაც.
მაშ, გერმანელები არიან ციდან მოსული ანგელოზების სრულფასოვანი შთამოვლები რომლებმაც უნდა მოსპონ ან დაიმონონ სხვა ნახევრად პირუტყვი ხალხები და რასები, პირველ რიგში ებრაელები და მერე სხვები , ცხოვრება ომია , როგორც ჯუნგლში ძლიერი მხეცი ჭამს სუსტ მხეცს ასეა ადამიანებშიც და ამიტომ დაბალი რასების მოსპობა-დამონება თავდაცვაა იმიტომ რომ ამ დაბალმა რასებმა, ქვეადამიანებმა თუ ნახევრად პირუტყვმა ვერადამიანებმა არ მოსპონ და არ დაიმონონ ანგელოზების შთამომავალი უმაღლესი გერმანული რასა. ასე გაამწვავა თემა ჰიტლერმა და მისმა ნაციზმმა.
სერანოს კოსმოგონიაში ჰიტლერი არის მხსნელი და არქეტიპული ფიგურა. ის იუნგის კვალზე ამბობს რომ ჰიტლერი შეპყრობილი იყო არიული სულის კოლექტიური არაცნობიერით.
”ეზოტერულმა ჰიტლერიზმმა” უნდა ღმერთად აქციოს ადამიანი, ე.ი. არიელი და სამყარო უნდა იქცეს სამოთხედ. სერანო ჰიტლერს ავატარად, შუამავლად ღმერთებს და ადამიანებს შორის., მეტიც, ბოდისატვად, ღვთაებრივ არსებად.
სერანო ზოგჯერ ახსენებს პარალელურ განზომილებას რომელსაც თავი შეაფარ ჰიტლერმა.
სერანოს თქმით ჰილერი უნდა იყოს ინდუისტთა ღთაება ვიშნუს მეათე ავატარი კალკი რომელმაც უნდა მოუღოს დრევანდელი კაცობრიობის უბნელეს ხანა კალი იუგას და დაიწყოს ახალი ხანა.
ეგზოტერულ ომში დამარცხებულმა ჰიტლერმა თავი შეაფარა სამხრეთ პოლუსს და იქიდან წამოიწყო ეზოტერული ომი კალი იუგას ძალებთან, ებრაელებთან ოქროს ხანის დასაბრუნებლად.
Miguel Serrano ძალიან პესიმისტურად უყურებს კაცობრიობის მომავამს. ის ფიქრობს რომ ებრაელების და მათი დემიურგის მიერ მოხიბლული კაცობრიობა უფსკრულის პირასაა. მას ღუპავს წინ წასული რაასიული გადაგვარება და გააფთრბული მომხმარებლობაც.
ნაცისტებმა განაცხადეს რომ ისინი არიან ღვთაებრივი არიელების ყველაზე წმინდა სისხლის უმაღლესი რასის შთამომავლები და ამიტომ მათ აქვთ მდაბალი ხარახურა რასების გაწყვეტა-გადასახლების და მათი ტერიტორიების დაკავების უფლება. ნაცისტები გასცემდნენ არიელობის სერტიფიკატს.
სლავები, ბოშბი გამოაცხადეს ქვეადამიან ვერადამიანებად, არსებებად რომლებსაც არ შუძლიათ ცივილიზაციის პირობებში არსებობა. ებრაელები გამოაცხადეს მოსასპობ ოხრობად.
ნაცისტებმა დაგეგმეს სლავების განდევნა ცენტრალური ევროპიდან, მათი დამონება და გაწყვეტა. ტოვებდნენ მარტო წარმოშობით გერმანელებს რომელთა გერმანიზაციაც იოლი იყო.
პოლონეთზე თავდასხმიდან სულ რამოდენიმე თვის შემდეგ ნაცისტებმა დაიწყეს მათი ახალი ” სასიცოცხლო სივრცის” ათვისება. ისი თავიდან იშორებდნენ პირებს როლებსაც თვლიდნენ დასავლეთი პოლონეთის ტერიტორია Warthegau-ს დაბალ რასებად. ეს ტერიტორია ანექსირებული იყო ნაცისტური რაიხის მიერ.
რაიხმა მიწების, სახლების და საწარმოების ასათვისებლად გააგზავნა კოლონები რომლებსაც თვლიდნენ საკმარისად გერმანელებად.
გამოფენა ბერლინის ერთ სკოლაში მოუწოდებს გერმანელებს პოლონეთში რეგიონი Warthegau-ს კოლონიზაციისთვის დახმარების გაწევისკენ. ” მიწა გიძახით”, ამბობს გამოფენა.
Une exposition dans une école de Berlin persuade les Allemands d’aider à coloniser la région de Warthegau en Pologne. L’exposition dit « La terre vous appelle ! », et le tableau montre la voiture d’un colon passant devant un panneau frontalier polonais qui a été renversé.
1939 წლის დეკემბრის ერთ ანგარიშში დამკვირვებელი აღწერს თუ როგორ მოხდა ეს :
”
” ბევრი გერმანელი კოლონი ჩავიდა რეგიონში და შესაბამისი პროფესიის ამდენივე პოლონელი ევაკუირებული იქნა იქიდან იმავე რიტმში. გერმანელ კოლონებს მისცეს პოლონელების სამუშაო, სახლები და ფერმები.
ასე მაგალითად ბალტიის სახელმწიფოებიდან ჩამოვიდა 20 პურისმცხობელი კოლონი. მაშინ უნდა გააგდო ამდენივე პოლონელი პურისმცხობელი პოზენიდან და დანარჩენი ვართეგაუდან. გერმანელი კოლონები სახლდებიან ამ გაგდებული პოლონელების სახლებში. …
თავიდან ქალაქების მკვიდრებს ასახლებდნენ უბრალოდ ბლოკებად და არა შერჩევით. ამის გამო გადაასახლეს რკინიგზელები და სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი სხვა ინდუსტრიების თანამშრომლები რამაც გამოიწვია ეკონომიკური პრობლემები. დღეს ევაკუაციები ხდება საგანგებოდ მომზადებული სიების შესაბამისად. პირველ რიგში გარეკეს პოლონელი ინტელექტუალები. დატოვეს პოლონრლი გლეხები, მუშები, მოსამსახურეები.
პოლონელმა ქალმა “Mme. JK »-მ ასე აღწერა მისი გაძევება საკუთარი სახლიდან ნაცისტების მიერ :
” 1939 წლის 17 ოქტომბერს დილის 8 საათზე გავიგე რომ ჩემი ბინის კარებზე ვიღაცამ დააბრახუნა. ჩემს დამლაგებელს ეშინოდა კარის გაღება და მე თვითონ გავაღე. იყო 2 გერმანელი ჟანდარმი. მათ მითხრეს რომ მე და ვინც იყო სახლში ყველა რამოდენიმე საათში უნდა იყოს მზად სამოგზაუროდ.
Quand j’ai dit que j’avais des enfants en bas âge, que mon mari était prisonnier de guerre, et que je ne pouvais pas me préparer à voyager en si peu de temps, les gendarmes ont répondu que non seulement il fallait que je sois prête mais qu’il fallait balayer l’appartement. , les assiettes et la vaisselle lavées et les clefs laissées dans les placards, afin que les Allemands qui devaient habiter ma maison n’aient pas de peine. En tant de mots, ils ont en outre déclaré que j’avais le droit d’emporter avec moi une seule valise ne pesant pas plus de 50 kilogrammes [110 livres] et un petit sac à main avec de la nourriture pour quelques jours.
A midi, ils sont revenus et nous ont ordonné de sortir devant la maison. Des groupes similaires de personnes se tenaient devant toutes les maisons. Après quelques heures d’attente, des camions militaires sont arrivés et ils nous ont entassés les uns après les autres, nous criant dessus grossièrement et nous frappant également. Ensuite, ils nous ont emmenés à la gare, mais ce n’est que le soir qu’ils nous ont entassés dans [des wagons couverts], dont ils ont ensuite verrouillé et scellé les portes. Dans ces [voitures], dont la plupart étaient bondées d’une quarantaine de personnes, nous avons passé trois jours, sans aucune possibilité d’en sortir. J’affirme par la présente qu’il y avait dans ma [voiture] six enfants de moins de dix ans et deux vieillards, et qu’on ne nous a donné ni paille, ni ustensiles pour boire, que nous avons dû satisfaire nos besoins naturels dans l’étroitesse [auto], et que s’il n’y a pas eu de morts dans notre transport, c’est uniquement parce qu’il faisait encore relativement chaud et que nous n’avons passé que trois jours en voyage. Nous avons été déchargés, à moitié morts à Czestochowa [dans la partie du gouvernement général de Pologne] où la population locale nous a apporté une aide immédiate, mais les soldats allemands qui ont ouvert le camion se sont exclamés : « Quoi ! Ces porcs polonais sont-ils encore vivants ? »
Le processus était à peu près le même partout. Dans la ville de Posen, 88 000 Polonais et Juifs ont été arrêtés puis chargés sur des wagons non chauffés en décembre 1939. Lorsque ces wagons ont atteint Cracovie, les autorités allemandes ont découvert les corps de 40 enfants morts de froid pendant le voyage.
La race supérieure est une idéologie du xixe et de la première moitié du xxe siècle utilisée notamment pour justifier l’expansion coloniale des États européens.
L’expression de « race supérieure » s’est développée au xixe pendant l’expansion coloniale des États européens. En opérant une comparaison entre la lutte biologique des espèces et les combats entre les nations ou les peuples, il cherche à justifier le colonialisme qui est ainsi légitimé comme une loi quasi naturelle. Les axiomes du darwinisme social créent une échelle évolutionniste entre les « peuples primitifs » faiblement développés et les « nations civilisées » jugées supérieures. Elle constitue la justification idéologique de la domination de la « race blanche » considérée comme plus évoluée.
Loin d’être limité à certains cercles conservateurs, l’idée de « race supérieure » est largement répandue dans la classe politique républicaine pour justifier l’expansion coloniale au nom de la civilisation et du progrès. Ainsi le célèbre discours de Jules Ferry prononcé à la Chambre des députés le 28 juillet 18854.
Friedrich Nietzsche reprenant le vocabulaire de son temps utilise fréquemment dans ses écrits l’expression de « race supérieure », notamment dans son appel à créer un « surhomme ». Un terme qui désigne « le philosophe à venir, enfin dégagé du poids du christianisme, capable de forger des nouvelles valeurs après “la mort de Dieu” »5.
Dans l’ouvrage qui le rendit célèbre, La Genèse du xixe siècle (1899), l’essayiste anglais d’expression allemande Houston Stewart Chamberlainreprenant les idées de Gobineau soutenait que la race supérieure désignée sous le terme de « race aryenne ») était l’ancêtre de toutes les classes dirigeantes d’Europe et d’Asie, qu’elle n’avait pas cessé d’exister et qu’elle subsistait à l’état pur en Allemagne.
L’Aryan Master Race conçue par les nazis a classé les humains sur une échelle d’aryens purs à non-aryens (qui étaient considérés comme des sous- humains ). [6] Au sommet de l’échelle des Aryens purs figuraient les Allemands et d’autres peuples germaniques, y compris les Néerlandais, les Scandinaves et les Anglais, [6] parce qu’ils portaient une composition appropriée de sang germanique. [7]
Le sentiment que les Allemands étaient le Herrenvolk aryen (race des maîtres aryens) s’est largement répandu parmi le public allemand par le biais de la propagande nazie et parmi les responsables nazis dans tous les rangs, en particulier lorsque le Reichskommissar Ukraine Erich Koch a déclaré :
Nous sommes une race supérieure, qui doit se rappeler que le travailleur allemand le plus humble est racialement et biologiquement mille fois plus précieux que la population ici.
Les nazis considéraient la majorité des Slaves comme des « untermenschen » (signifiant littéralement « sous-hommes »), et ceux-ci étaient principalement : des Polonais, des Serbes, des Russes, des Biélorusses et un groupe ethnique nommé « Rusyns ». Initialement, le terme “untermensch” incluait également les Ukrainiens, les Tchèques, les Slovaques, les Bulgares et partiellement les Croates, mais dans la mesure où ces nations ont finalement collaboré avec l’Allemagne nazie dans une mesure plus ou moins grande, et bien qu’elles soient toujours perçues comme n’étant pas suffisamment “pures” sur le plan racial. pour atteindre le statut de peuples germaniques , ils ont finalement été considérés comme ethniquement meilleurs que le reste des Slaves, principalement en raison de théories pseudoscientifiques sur ces nations ayant un mélange considérable de sang germanique. [9]Dans les pays où vivaient ces personnes, il y avait selon les nazis de petits groupes de descendants allemands non slaves. Ces personnes ont ensuite subi un processus de «sélection raciale» pour déterminer si elles avaient ou non une «valeur raciale», si l’individu réussissait, il serait re- germanisé et était ensuite retiré de force à sa famille afin d’être élevé en tant qu’Allemands. [10] [11] [12] Cependant, la politique nazie envers les Slaves pendant la Seconde Guerre mondialevisait l’asservissement et l’extermination de la plupart des Slaves, bien que certains groupes minoritaires aient été acceptés pour servir dans ses forces armées dans les territoires occupés, malgré eux. être considéré comme sous-humain, comme un moyen pragmatique de résoudre les pénuries de main-d’œuvre militaire. [12]Au bas de l’échelle raciale des non-aryens se trouvaient les Juifs, les Slaves, les Roms et les Noirs. [13] Les nazis firent plus tard une exception à la politique consistant à considérer les Croates comme des Slaves à l’instigation du chef croate Ustaše Ante Pavelić de l’État fantoche de l’Axe en Croatie, qui affirmait que les Croates étaient principalement les descendants des Goths et avaient donc un germanisme plus fort. racines que les racines slaves. [14] Les nazis cherchaient à l’origine à débarrasser l’État allemand des Juifs et des Roms au moyen de l’émigration, tandis que les Noirs devaient être séparés et finalement éliminés par la stérilisation obligatoire . [13] [15]
Pologne / Ukraine – Le 1er janvier 2019, plusieurs milliers d’Ukrainiens ont défilé dans les rues de Kiev, Lviv et Khmelnytskyï (Ukraine occidentale) pour célébrer le 110e anniversaire de la naissance de Stepan Bandera. Ces dernières années, de nombreux défilés similaires ont eu lieu en Ukraine, en particulier dans sa partie occidentale. Des milliers de jeunes ukrainiens participent à ces marches nationalistes en y agitant des drapeaux à l’effigie de Stepan Bandera et Roman Choukhevytch. Bien qu’ils aient contribué à la création d’une Ukraine indépendante, les deux hommes se sont également rendus coupables de nombreux crimes de guerre dans le cadre de leur collaboration avec l’Allemagne nazie au cours de la Seconde Guerre mondiale. Aujourd’hui, Bandera et Choukhevytch demeurent des figures historiques controversées. Ils sont perçus par certains comme des héros nationaux et par d’autres comme des criminels.
Un territoire prisé par ses puissants voisins
En termes de superficie, l’Ukraine est le troisième plus grand pays d’Europe (derrière la Russie et la France). Le nom « Ukraine » (en ukrainien : Україна [ukrɑˈjinɑ]) a été utilisé pour la première fois en référence au territoire de la Rus’ de Kiev au XIIe siècle. Tout au long de son histoire, ce large territoire a fait l’objet d’innombrables invasions et fut intégré à plusieurs puissances européennes.
Au cours du XVIIe siècle, la quasi-totalité de l’actuelle Ukraine est sous contrôle du Royaume de Pologne-Lituanie. Plus tard, aux XVIII et XIXe siècles, ce sont les Empires Austro-Hongrois (à l’Ouest) et Russe (au Centre et à l’Est) qui se partagent cette zone d’Europe de l’Est. Au lendemain de la Première Guerre mondiale, la Pologne réapparaît sur la carte de l’Europe et récupère les parties les plus occidentales de l’Ukraine tandis que l’URSS place le reste du territoire sous son joug.
Le contexte soviétique et le « Holodomor »
L’Ukraine souffrit terriblement de l’occupation soviétique. L’exemple le plus frappant de cette période difficile est certainement la famine soviétique de 1932-1933. La famine ukrainienne, désignée par le nom de « Holodomor » (en ukrainien : голодомо́р, littéralement « extermination par la faim »), est vue par beaucoup comme un meurtre de masse pouvant être apparenté à un génocide (bien que cet épisode soit omis dans bon nombre de livres d’histoire).
Sur une période de temps d’à peine un an et demi, cette famine provoqua la mort de six à huit millions de personnes, selon les différentes sources, dont deux à cinq millions rien qu’en Ukraine. Bien que la plupart des victimes fussent ethniquement ukrainiennes, celles-ci ne furent pas les seules touchées par cette politique meurtrière menée par Staline (des centaines de milliers de Russes, de Tatars et de Kazakhes périrent également).
Une zone multiculturelle convoitée
Au cours de la première moitié du XXe siècle, les tensions ethnique, culturelle et religieuse se sont fortement accentuées en Ukraine de l’Ouest. Selon un recensement de la population datant de 1931, les Ukrainiens (majoritairement orthodoxes) constituaient la majorité de la population locale (64%) dans la région ouest-ukrainienne de Volhynie. Les autres groupes ethniques et religieux étaient les Polonais (15,6%), les Juifs (10 %), les Allemands (2,3%) ainsi que d’autres groupes moins nombreux (Tchèques, Slovaques, Biélorusses,…). (1) Les tensions préexistantes entre ces différents groupes allaient être considérablement attisées durant les années 1930 pour se transformer en véritable haine au cours de la Seconde Guerre mondiale.
À cette époque déjà, deux Ukraine semblaient se dessiner. D’une part l’Ukraine occidentale anciennement sous influence polonaise et autrichienne et d’autre part l’Ukraine orientale russifiée. Aux yeux des indépendantistes ukrainiens, la Pologne et l’URSS représentaient les ennemis héréditaires de la nation ukrainienne et devaient être combattus pour permettre la création d’un État ukrainien indépendant. C’est précisément l’objectif que poursuivait l’Organisation des Nationalistes Ukrainiens (ou OUN) créée en 1929.
La stratégie de l’OUN pour parvenir à la création d’une Ukraine indépendante incluait violence et terrorisme contre ceux qui étaient perçus comme les ennemis de l’Ukraine libre. Parmi eux, on peut citer les ennemis « externes » – la Pologne et l’URSS – ainsi que les ennemis « de l’intérieur », à savoir toute personne ethniquement non-ukrainienne ou suspectée de collaborer avec l’ennemi. L’Armée Insurrectionnelle Ukrainienne (ou UPA), elle, était une armée paramilitaire nationaliste engagée dans une série de conflits au cours de la Seconde Guerre mondiale. Elle était composée de différents groupes militants de l’OUN susmentionnée. L’OUN et l’UPA avaient respectivement pour leader Stepan Bandera et Roman Choukhevytch.
Collaboration avec l’Allemagne nazie
Quelques années plus tard, ce fut le début de la Seconde Guerre mondiale. En 1940, de nombreux ukrainiens occidentaux voyaient l’Allemagne nazie comme un partenaire susceptible de les aider à la création d’un État ukrainien indépendant. Hitler était même considéré comme un symbole d’espoir face à la domination soviétique. La troisième clause de la Déclaration de l’Indépendance de l’Ukraine datant du 30 juin 1941 est on ne peut plus claire :
« 3/ L’État ukrainien nouvellement formé travaillera en étroite collaboration avec le national-socialisme de la Grande Allemagne, sous la direction de son chef, Adolf Hitler, qui veut créer un nouvel ordre en Europe et dans le monde et aide les Ukrainiens à se libérer de l’occupation soviétique. (…) » (2)
Le 28 avril 1943, la division « SS Galizien » est créée. Il s’agit d’une formation militaire composée majoritairement de volontaires d’origine ukrainienne de la région de Galicie (Ukraine de l’Ouest). Sous l’impulsion de la Wehrmacht, la division SS Galizien massacre la quasi-totalité de la population juive de la région.
Le massacre de Volhynie
Une fois les Juifs éliminés, ce fut le tour des Polonais. C’est principalement dans la région ouest-ukrainienne de Volhynie que s’est déroulé le massacre de la minorité polonaise. Alors que la Seconde Guerre mondiale fait rage, les leaders nationalistes ukrainiens donnent l’ordre à leurs sympathisants de massacrer la population polonaise de la région. Voici un extrait de l’ordre donné par l’OUN le 2 février 1944 à ses membres :
« Liquidez toutes traces de polonité. Détruisez les églises catholiques et les autres lieux de prière polonais (…) Détruisez les habitations de sorte qu’il n’y ait plus aucune trace que quelqu’un vivait là (…) Gardez à l’esprit le fait que s’il reste quelque chose de Polonais, alors les Polonais viendront revendiquer nos terres ». (3)
Les groupes de nationalistes ukrainiens font irruption dans les villages de Galicie et de Volhynie et y tuent entre 40.000 et 60.000 personnes, surtout des femmes et des enfants. Personne n’est épargné. Le 11 juillet 1943 seulement, environ 100 villages polonais sont pillés et la population massacrée de la plus brutale des manières. En plus d’assassiner la population locale, les hommes de Bandera pratiquent des tortures d’une atrocité rare. Malgré l’absence de résistance, les civils sont tués dans leur maison, à l’école ou à l’église pendant un office religieux. Tout comme l’a pratiqué plus tard l’armée soviétique, le viol est largement utilisé comme arme de terreur.
C’est Adolf Hitler, le Führer (dirigeant) du parti nazi, qui formula et exprima les idées connues sous le nom d’idéologie nazie. Il se considérait comme un penseur profond, convaincu d’avoir trouvé la clé pour comprendre un monde extraordinairement complexe. Les caractéristiques, attitudes, compétences et comportements étaient, selon lui, déterminés par les origines raciales de chacun ; tous groupes, races ou peuples (il utilisait ces mots de façon interchangeable) portaient en eux des traits qui se transmettaient immuablement d’une génération à l’autre. Personne ne pouvait échapper aux qualités intrinsèques de la race. Toute l’histoire de l’humanité pouvait s’expliquer par la lutte raciale.
En formulant leur idéologie raciale, Hitler et les nazis s’inspiraient des doctrines du darwinisme social allemand de la fin du XIXe siècle. Ils pensaient, comme les partisans du darwinisme social avant eux, que les êtres humains pouvaient être classés collectivement en tant que « races », chacune de celles-ci possédant des caractéristiques distinctives transmises génétiquement depuis l’apparition des premiers hommes à l’époque préhistorique. Cette transmission concernait non seulement l’apparence ou la structure physique, mais façonnait également la vie intérieure, la manière de penser, les capacités créatives et d’organisation, l’intelligence, le goût et l’appréciation de la culture, la force physique et les prouesses militaires.
Les nazis adoptèrent également la position du darwinisme social sur l’évolution et la « survie du plus apte ». La survie d’une race dépendait alors de sa capacité à se reproduire et à se multiplier, de l’accumulation de terres pour accueillir et nourrir cette population croissante, et de l’attention portée à conserver la pureté de son patrimoine génétique, préservant ainsi les caractéristiques « raciales » uniques que la « nature » lui avait offertes afin de lutter pour sa survie. Étant donné que toutes les « races » souhaitaient se développer, et que la place sur terre était limitée, cette lutte se traduisait « naturellement » par de violentes conquêtes et des confrontations militaires. Par conséquent, la guerre (voire la guerre constante) faisait partie de la nature ainsi que de la condition humaine.
Pour définir la notion de race, le darwinisme social associait des stéréotypes, à la fois positifs et négatifs, à l’apparence, au comportement et à la culture de groupes ethniques. Ceux-ci étaient prétendument immuables et enracinés dans l’hérédité biologique. Le temps ne pouvait pas les changer, et ni l’environnement, ni le développement intellectuel, ni la socialisation n’exerçaient d’influence sur eux. Pour les nazis, l’assimilation d’un membre d’une certaine race à une autre culture ou groupe ethnique était impossible, car les traits génétiques d’origine ne pouvaient être modifiés : ils ne pouvaient que dégénérer par un supposé « mélange racial ».
Les nazis définissaient les Juifs en tant que « race ». Pour eux, la religion juive n’avait pas de raison d’être ; ils expliquaient tout un éventail de stéréotypes négatifs sur les Juifs et le comportement « juif » par un patrimoine biologique inchangé qui avait poussé la « race juive » (et d’autres races) à lutter pour leur survie en se développant aux dépens des autres.
Affiche de propagande nazie mettant en garde les Allemands sur les dangers que représentent les “sous-hommes” d’Europe orientale. Allemagne, date incertaine.
Robert Hunt Library
Tout en mettant le peuple juif au rang de principal « ennemi », le concept idéologique nazi de race visait d’autres groupes dans le processus de persécutions, d’incarcérations et d’annihilation — les gitans, les handicapés, les Polonais, les prisonniers de guerre soviétiques et les Afro-Allemands. Étaient également identifiés comme des ennemis et des menaces pour la sécurité les dissidents politiques, les Témoins de Jéhovah, les homosexuels et les « marginaux », soit parce qu’ils s’opposaient consciemment au régime, soit parce que certains aspects de leur comportement ne correspondaient pas à la perception nazie des normes sociales. Tous non-conformistes et toutes soi-disant menaces raciales dans le pays devaient alors être éliminés grâce à une purge continue de la société allemande.
Hunt for the Jews: Betrayal and Murder in German-Occupied Poland est un livre de 2013 [1] sur l’ Holocauste en Pologne de Jan Grabowski . L’édition anglaise de 2013 a suivi une édition en langue polonaise de 2011 (publiée sousle nom de Judenjagd : polowanie na Żydów ) [2] et a été à son tour suivie d’une édition en hébreu de 2016. [3]
Le livre décrit le Judenjagd (en allemand : “chasse aux juifs”) à partir de 1942, en se concentrant sur le comté de Dąbrowa Tarnowska , [4] une zone rurale du sud-est de la Pologne. Le Judenjagd était la recherche allemande des Juifs qui s’étaient échappés des ghettos liquidés par les Allemands en Pologne et avaient tenté de se cacher parmi la population non juive.
Grabowski affirme que la plupart des Juifs cachés ont péri en raison de la trahison des Polonais locaux, soit par dénonciation aux autorités allemandes, soit après avoir été faits prisonniers et livrés par des habitants à la gendarmerie allemande ou à la «police polonaise» dirigée par l’Allemagne. [5]
Le livre a suscité un débat public houleux, en particulier lors de sa première publication en Pologne en 2011. [6]
Contenu
Le livre décrit le Judenjagd ( allemand pour “chasse aux juifs”) qui a commencé en 1942 et se concentre sur Dąbrowa , un ancien comté rural du sud-est de la Pologne (jusqu’en 1939; plus tard partie d’une Kreishauptmannschaft Tarnów administrée par l’Allemagne ). [7] [8] Grabowski décrit tout un système mis en place par les Allemands pour extirper les Juifs :
Selon Grabowski, les Polonais étaient responsables, directement ou indirectement, de la mort de plus de 200 000 Juifs pendant l’Holocauste. [10] Il a jugé cette estimation très prudente, car il n’incluait pas les victimes de la police bleue polonaise . [3] “La grande majorité des Juifs cachés ont péri à la suite d’une trahison. Ils ont été dénoncés ou simplement saisis, ligotés et livrés par les habitants au poste de police polonais le plus proche, ou à la gendarmerie allemande.” [3]
Dans une interview ultérieure, le 17 mars 2018, dans le quotidien polonais Gazeta Wyborcza – à propos de la publication en 2018 de Dalej jest noc , une étude en deux volumes coéditée avec Barbara Engelking et couvrant désormais dix comtés ( Hunt for the Jews had couvert un comté) – Grabowski a déclaré que, bien qu’il croie que 200 000 Juifs sont morts en se cachant, il n’a pas été en mesure de déterminer le pourcentage exact de ce nombre qui a péri, directement ou indirectement, en raison d’actes commis par des Polonais ; et que son affirmation selon laquelle les Polonais étaient responsables de la mort de plus de 200 000 Juifs était une “hypothèse de recherche”, bien qu’il ait continué à croire que les Polonais étaient responsables de la majorité de ce nombre. [11]Néanmoins, dans la même interview, Grabowski a déclaré que le nombre limité (dix) de comtés polonais couverts dans la recherche récemment publiée en 2018 pourrait amener d’autres chercheurs à conclure que la recherche ne peut pas être utilisée pour tirer des conclusions générales. [12]
L’édition anglaise de 2013 était basée sur l’édition polonaise de 2011, mais améliorée et complétée par des preuves, des cas et des découvertes supplémentaires. [13]
ესპანეთში დააპატიმრეს კაცი რომელმაც მოკლა და შეჭამა თავისი დედა. ალბათ ადრეც იყვნენ ასეთები, მაგრამ მათ გარდა იყვნენ სერვანტესის ნირი ფიგურებიც. ეხლა სერვანტესის ნაირი ფიგურები აღარ არიან და ასეთები ისევ არიან. ესაა მხეცური დარვინიზმის ხანა.
Un Espagnol emprisonné pendant 15 ans pour avoir tué et mangé sa mère
Albert SG (à gauche) – surnommé le «cannibale de Ventas» – a été arrêté en 2019 (à droite) après avoir tué sa mère lors d’une dispute. PHOTOS : TWITTER, POLICE ESPAGNOLE
2021 წლის 15 ივნისი- ესპანეთში 2019 წელს დააპატიმრეს ესპანელი რომელმაც დედასთან ჩხუბის შემდეგ მოკლა და შეჭამა დედა.
MADRID (AFP) – ესპანეთის სასამართლომ ვენტასის კანიბალად წოდებულ ესპანელ კაცს მიუსაჯა 15 წლით და 5თვით პატიმრობა იმიტომ რომ მან მოკლა და შეჭამათავისი დედა. 15 წელი მისცეს მკვლელობისთვის და 5 თვე გვამის წაბილწვისთვის. ტიპმა დაჩეხა მის მიერ მოკლული დედის გვამი, რომლის ნაწილი თვითონ შეჭამა და ნაწილი კი მისცა თავისი ძაღლს.
ეს მოხდა 2019 წლის დასაწყისში. დედაშვილმა იჩხუბეს მათ საერთო ბინაში ვენტასში, მადრიდის ემბლემუტრი არენების გვერდით.
კაცმა დაახრჩო თავისი დედა, შეათრია მისი გვამი თავის ოთახში, დაანაწევრა ის ხერხით და სამზარეულოს დანებით. ჭამდა დედამისის გვამს 15-ოდე დღის მანძილზე და გვამის დარჩენილი ნაწილები გადამალა.
ხალხთა და ბავშვთა მკვლელი დარვინისტული თანამედროვეობა
დაუნი, ლონდონის მახლობლად) — ინგლისელი ბუნებისმეტყველი და მოგზაური, რომელმაც შექმნა მოძღვრება ბუნებრივი გადარჩევის გზით ორგანიზმთა წარმოშობისა და განვითარების შესახებ.
მე-19 საუკუნის ბრიტანელი ნატურალისტი Charles Darwin ცნობილია როგორც ისტორიის ერთ-ერთი ყველაზე
ბრწყინვალე ვინმე. ის იყო ცნობისმოყვარე ინტელექტუალი და მამაცი ავანტურისტ-მოგზაური.ის დიდად დაფასებულია მეცნიერების მიერ. მაგრამ ამ გენიოსის მიხვედრებს და თეორიებს აქვს ბნელი მხარე.
მარტივად რომ ვთქვათ დარვინი იყო უხეში რასისტი.
ეს გამოჩნდა მის 1871 წლის წიგნში , The Descent of Man .,რომრლშიც დარვინმა ბუნებრივი გადარჩევის თავისი თეორია მიუყენა ადამიანს და სემოიო სექსუალური გადარჩევის იდეა ავსტრალიელები, მონღოლები, აფრიკელები,ინდოელები, სამხრეთ ამერიკელები, პოლინეზიელები, ესკიმოსები გამოცხადებული არიან ველურებად.
დარვინი თვლის რომ მთელი მოსახლეობა რომელიც არაა თეთრკანიანი და ევროპელი ველურია.
სიტყვა ველური ზიზღითაა სავსე, დარვინი თეთრკანიან ევროპელებს მუდამ აყენებს ველურებზე უფრო მაღლა.
ერთგან დარვინი ამბობს რომ ველურებს აქვთ დაბალი მორალი და აზროვნების არასაკმარისი უნარი.
ის ამბობს რომ პირუტყვებმა არ იციან თუ საიდან მოდიან, საით მიდიან, თუ რა არის სიცოცხლე და რა არის სიკვდილი. ის ამ შეფასებას ავრეცელებს მისი თქმით ველურ ადამიანებზეც.
ის ამბობს რომ ავსტრალიელი ველური არ იყენებს აბსტრაქტულ სიტყვებს, თვლის მარტო ოთხამდე და ვერ იაზრებს თავისი. არსებობის ბუნებას.
დარვინი წერს რომ ავსტრალიელებს არა აქვთ რთული აზროვნების უნარი, რომ ისინი ენათესავებიან მდაბალ პირუტყვებს.
დარვინი ამართლებს მოძალადე იმპერიალიზმს.
” უხსოვარი დროიდან კეთილდღეობაში მცხოვრებმა ტომებმა დაიკავეს სხვა ტომების ადგილი… დღეს ცივილიზებული ერტრბი ყველგან ცვლიან ბარბაროს ერებს და იკავებენ მათ ადგილს”.
დარვინის თეორია ყველაზე უნარიანის, ყველაზე ყოჩაღის გადარჩენას უყენებს დამიანთა რასებს, ამბობს რომ არათეთრკანიანი რასების გაწყვეტა არის ბუნებრივ იმიტომ რომ თეთრკანიანი ევროპელები არის უმაღლესი და მეტი კეთილდღეობის პირობებში მცხოვრები რასა.
მეტიც, დარვინი ამართლებს სხვა კულტურების ძალით დაჯაბნვას იმიტომ ეს რეგულარულად ხდება მთელი ბუნებრივი ისტორიის განმავლობაში. დარვინის ევოლუციური რკალი არ უფიქრდება მართლმსაჯულებას. არაა პრობლა წარსული თაობების მანკიერი ქმედებების განმეორება.
დარვინი ამბობს რომ თეთრკანიანი ევროპელები ყველაზე მაღალი ყველაზე განვითარებული ცივილიზებული რასაა, ისინი გაწყვეტენ ველურებს და დაიკავებენ მათ ადგილს რაც გამართლებულია მათი უმაღლესობა ცივილიზებულობით.
დარვინის აზრით თანამედროვე ადამიანი მარტო თეთრკანიანი ევროპელია. სხვა რასები არიან ქვეადამიანები რომლებსაც არა აქვთ თანამედროვე ცივილიზაციის პირობებში ცხოვრების უნარი.
„ მდაბალი რასების „ შემქმნელი ჩარლზ დარვინითავის ბოლო მნიშვნელოვან წიგნში The Descent of Man // ადამიანის შთამომავლობა,1871// დარვინმა ევოლუცია-სელექციის თავისი თეორია მიუყენა ადამიანებს და
ადამიანთა რასებს. დარვინი უარყოფდა ადამიანის შექმნის ბიბლიურ კონცეფციას, მას არ სჯეროდა. კაცობრიობის ერთიანობისა. ის ადამიანთა „ ცივილიზებულ რასას„ // რასაც ნაცისტები უმაღლეს, უზენაეს რასას უწოდებდნენ// განასხვავებდა „ ველური „ // თუ მდაბალი // რასებისგან. ეს. რასა, განსაკუთრებით კი ზანგები და ავსტრალიელი აბორიგენები მისი თქმით მოსასპობად იყვნენ განწირულნი.
ჩარლზ. დარვინმა როგორც ნატურალისტმა აუღელვებლად დაწერა ეს :„ საკმაოდ ახლო მომავალში, თუ კი დავითვლით საუკუნეებით, ცივილიზებული რასები ნამდვილად გაწყვეტენ მთელ მსოფლიოში ველურ რასებს და დაიკავებენ მათ ადგილს….———————
At some future period, not very distant as measured by centuries, the civilised races of man will almost certainly exterminate and replace throughout the worldthe savage races. At the same time the anthropomorphous apes, as Professor Schaaffhausen has
remarked, will no doubt be exterminated. The break will then be rendered wider, for it will intervene between man in a more civilised state as we may hope, than the Caucasian and some ape as low as a baboon, instead of as at present between the
იყო აშშ-ს დარვინისტი გენერალი ფილიპ შერიდანი // 1831-1888//. მისი დარვინისტობა განსაკუთრებით გამოჩნდა ამერიკის მკვიდრ-ავტოქტონურ მოსახლეობასთან, ინდიელებთან ომის დროს. ზოგი ისტორიკოსის თქმით ეს რასისტი აწყობდა გენოციდს. ის ეომებოდა ინდიელ ქალებსაც და ბავშვებსაც , მოითხოვდა მილიონობით ბიზონის გაწყვეტას ანუ უნდიელთა საკვების მოსპობას.
” კარგი ინდიელი მკვდარი ინდიელია”, ბევრის აზრით ეს ფრაზა უნდა ეთქვა სწორედ ამ გენერალს.
აშშ-ში ბევრი ჭკვიანი ადამიანიცაა, არიან დიდი მწერლები და მოაზროვნეები, მაგრამ მისი ისტორიის შავი ფურცელი არის ეს მხეცური ანგლოსაქსური დარვინიზმიც და ეს ახსოვს კაცობრიობის უდიდეს ნაწილს.
აშშ: დასავლეთის გენოციდური დაპყრობა.
თავიდან აშშ იყო ამერიკის აღმოსავლეთ სანაპიროზე შექმნილი 13 კოლონიის ასოციაცია. ეს ასოციაცია წყნარ ოკეანემდე გავრცელდა ომით.
სამხრეთ-დასავლეთი აშშ-მ ხიშტებით წაართვა მექსიკას რომელმაც აშშ-ს დაუთმო თავისი ტერიტორიის მესამედი. ტეხასი, ახალი მექსიკა, ნევადა, იუტა, კოლორადო, არიზონა, კალიფორნია დავაიომინგი აშშ-მ დაიპყრო ხიშტით და მუშტით.
აშშ-მ პარალელურად კოლტი 45-ის და ვინჩესტერის სროლა-სროლით დაიპყრო დიდი ველები.
აშშ-ს დასავლეთით ამერიკულმა არიამ მე-19 საუკუნეში მოაწყო 40-ზე მეტი ომი. ავტოქტონი ხალხების ამ გაწყვეტას ლამაზად დაარქვეს ინდიელთა ომები (Indian Wars).
აშშ-ს არნიის სარდალმა, გენერალმა Philip Henry Sheridan-მა სახელი ნაწილობრივ გაითქვა ულმბლობით რომლითაც ის ატარებდა ამ გენოციდურ ომებს. მას მიაწერენ აფორიზმს «The only good indian is a dead Indian» კარგი ინდიელი მარტო მკვდარი ინდიელია. ის დაუზოგავად ხოცავდა ავტოქტონ ქალებს და ბავშვებს.
აშშ-ს კოლონებმა და არმიამ გაწყვიტეს დაახლოებით 45 000 ამერიკელი ინდიელი და დაიპყრეს მათი ისტორიული ტერიტორიები.
ამ ტრაღიკული პერიოდის დიდად სამწუხარო ეპიზოდი იყო პრეზიდენტი Andrew Jackson-ის მიერ 1830 ერლს l’Indian Removal Act-ის, ინდიელების განდევნის კანონის გამოცხადება.
მათი ისტორიული მიზებიდანგანდევნეს მისისიპის აღმოსავლეთით მცხოვრებ ინდიელთა 5 ტომი.
არადა ამერიკელები ასე გაუსწორდნენ იმათ ვისაც თვითონ უწოდებდნენ ცივილიზებულ ტომებს, იმათ ვინც გადაიღეს თეთრკანთა ბევრი წეს-ჩვეულება , ვინც თეთრკანიანების მსგავსად ფლობდნენ შავკანიან მონებს.
17 000 Cherokees გაყარეს მათი სახლებიდან და მათი მიწებიდან რომლებიც გადასცეს თეთრკანიან ამერიკელებს ჯორჯიაში, ალაბამაში, ჩრდილოეთ კაროლინაში და ტენესიში. ათასობიტ ინდიელი ცეროკი დაიღუპა ამ იძულებითი გადასახლების დროს.
ინდიელების გაწყვეტა/განდევნა იკისრა აშშ-ს არმიამ რომელსაც ეხმარებოდნენ სხვადასხვა შტატის თეთრკანიანთა შეიარაღებული ბანდები.
პრეზიდენტმა Jackson-მა სცადა თავის გამართლება და თქვა რომ ინდიელები Cherokees შიძლება გაწყვიტონ თუ კი ისინი დარჩებიან ჯორჯიაში და მათი გადასახლება გულუხვი გულმოწყალებაა.
risquent d’être exterminés s’ils restent en Géorgie et présente sa décision de les déporter comme un acte de généreuse miséricorde.
ისტორიკოსე David Stannard და Barbara Mann ამბობენ რომ აშშ-ს კავალერიამ ინდიელები შეგნებულად გაატარა ქოლერის ეპიდემიით აოხრებულ ზონებზე, მათი თანმხლები მისიონერი ექიმი Elizur ფიქრობს რომ ამიტომ დაიღუპა. ათასობით ინდიელი. დღეს ეს ჩაითვლებოდა გენოციდად.
მარტო ფლორიდის სემინოლებმა მოახერხეს მათი მიწების შენარჩუნება ათწლეულების მანძილზე //1817-1850// აშშ-ს არმის წინააღმდეგ პარტიზანული ომით.
მე დიდად ვემხრობი მომწამლავი გაზის გამოყენებას ბარბაროსული ტომების წინააღმდეგ.
ეს ჩერჩილმა დაწერა მაშინ როცა იყო Air Council-ის თავმჯდომარე 1919 წელს.
ეს ჩერჩილმა თქვა 1937 წლის შემოდგომაზე თემთა პალატაში წარმოთქმულ სიტყვაში.
“ მე არ ვიზიარებ აზრს რომლის თანახმადაც ამერიკის ინდიელებს და ავსტრალიის შავებს დიდი ზიანი მიაყენა იმან რომ უფრო ძლიერი,უფრო მაღალი დონის, მსოფლიოს. ყველაზე ბრძენი რასა ჩავიდა და დამკვიდრდა იქ.”
ამ სიტყვებით მიმართა 1937 წელს ჩერჩილმა პალესტინის სამეფო კომისიას.
დიდ ბრიტანელ ჩერჩილს სწამდა რასიული იერარქიის. ის თვლიდა რომ ამ იერარქიის მწვერვალზე არიან თეთრკანიანი პროტესტაბი რომლებსაც მოყვებიან უფრო დაბლა თეთრკანიანი კათოლიკეები, რომ ინდოელები აფრიკელებზე უფრო მაღლა დგანან. მას სწამდა რომ ის და დიდი ბრიტანეთი არიან გამარჯვებულები დარვინის სოციალურ იერარქიაში.
დარვინისტი ჩერჩილისთვის არ იყო პრობლემა მისი აზრით ველური ტომების გაწყვეტა გაზით.
1902 წელს ჩრჩილმა განაცხადა რომ დიდი ბარბაროსი ერები საფრთხეს უქმნიან ცივილიზებულ რასებს და რომ იზეიმებს არიული რასა. ზუსტად ასე ფიქრობდა ჰიტლერიც.
ჩერჩილმა ჩინეთს დაუხ ბარბაროსი ერი. მან მოითხოვა ჩინეთის დაქუცმაცება-დანაწევრება და დაწერა:
” ჩინელებს უნდა მოკიდო ხელი და დაუდგინო მათ წესები. მე მწამს რომ რაც უფრო ძლიერები იქნებიან ცივილიზებული ერები მით უფრო ულმობლები იქნებიან ისინი მე მწამს რომ ჩინეთი ბოლოს და ბოლოს დაქუცმაცდება და დანაწილდება. დიდ ბარბაროს ერებს ყოველ წუთს შუძლიათ შეიარაღება და ცივილიზებული ერებისთვის საფრთხის შექმნა. არიული ფესვი გაიმარჯვებს.”
კანადელი დარვინისტები სხვანაირად მოიქცნენ. მათ კულტურული გენოციდი მოუწყვეს კანადელ ინდიელებს.
“On pense le Canada comme le champion du multiculturalisme, de la justice pénale internationale, des droits fondamentaux. En vérité, le Canada moderne est fondé sur le nettoyage ethnique et un génocide.” (Fannie Lafontaine)
‘ ფიქრობენ რომ კანადა არის მულტიკულტურალიზმის და საერთაშორისო სისხლის სამართლის, ფუნდამენტური უფლებების ჩემპიონი. სინამდვილეში კი თანამედროვე კანადა დაფუძნებულია ეთნიკურ წმენდაზე და გენოციდზე”, ამბობს ადვოკატი, ლავალის უნივერსიტეტის სამართლის ფაკულტეტის პროფესორი, და ა.შ.
კანადას დარვინისტული ცივილიზებული მთავრობა მე-20 საუკუნეში ატარებდა პოლიტიკას რომლის მიზანიც იყო ველურ ინდიელია შვილში ველური ინდიელის მოკვლა. 1878 1996 წლებში 150 000-ზე მეტი ბავშვი მოწყვიტეს მათი ველური მშობლების ოჯახებს, მათ ბუნებრივ ისტორიულ გარემოს. დაამწყვდიეს ისინი მათი მშობლიური ადგილებიდან მოშორებულ პანსოატებში და ცდილობდნენ ველური ბავშვების ცივილიზებულ ბავშვებად პერესტროიკას. ასე უშვრებოდნენ 6-16 წლის ბავშვებს. გამოცხადებული მიზანი ავტოქტონი ხალხისთვის ბოლოს მოღება, მისთვის საბოლოო გადაწყვეტის პოვნა. ამ შესანიშნავ პროცესში დაიღუპა მინიმუმ 6 000 ავტოქტონი ბავშვი.
Les taux de mortalité dans les pensionnats étaient en moyenne de 35% et pouvaient monter jusqu’à 75%, notamment en raison de la malnutrition. Les peuples autochtones y ont subi des violences psychologiques, l’acculturation, la malnutrition et ont pu faire l’objet d’expérimentations médicales. La Commission Vérité et Réconciliation du Canada mènera des travaux durant 7 années qui aboutiront en 2004 à la délivrance d’un rapport final particulièrement conséquent. Fannie Lafontaine a insisté sur deux apports fondamentaux. D’une part, la Commission reconnaît la réalité d’un génocide culturel défini comme « la destruction des structures et des pratiques qui permettent aux groupes de vivre ensemble en tant que groupes » : destructions des infrastructures, déplacements de forces et limités, interdictions des pratiques culturelles. D’autre part, le rapport conclut à 94 appels à l’action, à l’endroit de l’ensemble de la société canadienne (gouvernement fédéral, fédérés, société civile, facultés de droit…). Il reste pour le moins que la population canadienne est longtemps restée dans l’ignorance des pensionnats autochtones. La chercheuse cite alors le centre national pour la vérité et la réconciliation, qui a fait un sondage à travers le Canada. Le résultat paraît stupéfiant : un canadien sur deux ignore les pensionnats des peuples autochtones. Reste que l’on assiste à un réveil des peuples autochtones dont la fierté a été retrouvée.
Les peuples autochtones ont vécu sous le système des pensionnats, qui a duré de 1883 jusqu’aux années 1990. Les pensionnats avaient pour but d’isoler les enfants de leur foyer. Les parents n’avaient pas leur mot à dire. Le but recherché du gouvernement et d’Eglises de diverses confessions était la pleine assimilation de la culture canadienne par les enfants autochtones. Les enfants ne pouvaient pas parler leur langue, ni pratiquer leurs coutumes. Ce phénomène avait pour but de « tuer l’indien au sein de l’enfant ». Pour beaucoup, un « génocide culturel » s’est produit. Au sein de ces pensionnats, les enfants étaient confrontés à une grande souffrance psychologique. En effet, ils ont vécus des abus physiques, émotionnels et sexuels.
Dans les années 1950, le gouvernement remarque que l’assimilation ne fonctionne pas. En effet, la culture autochtone continue de perdurer malgré tout. Au final, ce sont les autochtones qui reprennent le contrôle de ces pensionnats, qui étaient dans un piteux état.
Une décennie plus tard, la rafle des années 1960 est fatale. Effectivement, durant cette période, des enfants autochtones se font adoptés de force par des familles non autochtones, tout cela dans le but d’oublier leur culture et de délaisser leurs racines autochtones.
Le 11 juin 2008 est une date importante dans l’histoire des peuples autochtones. En effet, des excuses sont faites envers ces peuples par le gouvernement canadien et l’Eglise anglicane canadienne. En 2017, l’entrée en vigueur d’un accord de principe permet de compenser les membres des Premières Nations qui ont été adoptées de 1951 à 1991. Malgré tous ces derniers événements, le passé stigmatisant demeure au sein des peuples autochtones qui peinent à trouver leur place dans la société canadienne.
სულ მცირე 1914 წლამდე დემოგრაფიულად დინამიური გერმანული რასა დაეძებდა სივრცეს.
Timothy Snyder ავსებს მის მიერ დახატულ სურათს ჰიტლერის გამოსვლების და Mein Kampf-ის ჯერაც გამოუქვეყნებელი Zweites Buch-მეორე ტომის ყურადღებით კითხვით :
მეცნიერებამ, ქიმიამ ვერ მოახერხა მიწის განაყოფიერება და გერმანელების გამოკვება 1916 წლიდან. დამთავრდა აგრონომიული პროგრესი, თქვა ჰიტლერმა:
უნდა დავუბრუნდეთ ბუნების ფუნდამენტურ კანონს, სისხლის კანონს და ისევ უნდა გადავიქცეთ მტაცებელ მხეცებად.
ჰიტლერი მისი თანამედროვე ელიტების მსგავსად გაჟღენთილი იყო სოციალური დარვინიზმით.
ნაცისტების აზრით ბუნება არის სივრცე რომლის რესურსებიც არაა საკმარისი ყველასთვის.ამიტომ სახეობები და რასები ებრძვიან ერთმანეთს სივრცეზე ბატონობისთვის და რესურსებისთვის. ძლიერი იგებს და სუსტი აგებს. ეს იძლევა ძალადობის და დანაშაულის გამართლების საშუალებას.
ნაცისტური აზრი სოციალური დარვინიზმია. არაა ყველასთვის ადგილი.
Wehrmacht-ის ერთ-ერთი დევიზი იყო : « Le Russe doit mourir pour que nous vivions »-”რუსი უნდა მოკვდეს ჩვენ რომ ვიცხოვროთ”.
ნაცისტებმა ნახეს რომ 1918 წელს მონარქიები გაქრნენ და ეშინოდათ გერმანელის, გერმანიის გაქრობისა. მათი აზრით ეს იყო რეალური საფრთხე. ამიტომ შიძლება დადგეს დრო როდესაც არჩევანი უნდა გააკეთო გერმანიას, გერმანელებს და სხვებს შორის, გერმანელებს და ებრაელებს თუ დაბალ რასებს, უხეიროებს შორის.
ომი ლოგიტიმურია თუ კი ის არის ერი-დაღუპვა-გაქრობის საფრთხის თავიდან აცილების საშუალება.
ცხოვრება ბრძოლაა, სიცოცხლის უფლება აქვს ძლიერს, უნდა მოკლა სანამ მოგკლავენ.
გერმანელები უნდა მიეჩვივნონ აზრს რომ აღარაა ჩვეულებრივი ომები.
აღმოსავლეთი ევროპის მოსახლეობები კანონგარეშე არიან რაც ამართლებს ბრძოლის და გაწყვეტის ყველა ფორმას.
ნაცისტების აზრით აღმოსავლეთით იყო მტრული, რასიულად დაბინძურებული ტერიტორია და განსხვავებული საბჭოთა ჯარისკაცი. ნაცისტები არ იცავდნენ ომის ზოგ წესს. ადრე აღმოსავლეთში მეომარ გერმანელებს დასავლეთშიც გადაჰქონდათ ძალადობა. გერმანელების მიერ დაპატიმრებული 5 მილიონი საბჭოთა ჯარისკაციდან 3 300 00 მოკვდა წელიწადზე ნაკლებში.
შეწყობით.
მოკლედ ბატონთა რასას აშენებენ ისე როგორც აშენებენ საუკეთესო მეწველ და უხვხორციან ძროხებს და ბედაურებს,რაშებს. ამასთან არის ტანვარჯიში. სუსტებად და უხეიროებად მიჩნეულ ინდივიდებს უკრძალავენ შვილის გაჩენას.
ჰიტლერის რასიზმი აწყობს რასების მთელ იერარქიას. ეს იერარქია დაფუძნებულია რასების სისხლის სიწმინდეზე.
ყველაზე ზევით არიან არიელები. მათ ქვევით არიან წარმოშობით გერმანელი ან ანგლოსაქსი თეთრკანიანები //ინგლისელები, სკანდინავები,ფლანდრიელები,და ა.შ.//. მათ ქვევით არიან ხმელთაშუაზღვისპირელი ხალხები //ფრანგები, იტალიელები,ესპანელები, და ა.შ.//, მათზე უფრო დაბლა არიან აზიელები, შავკანიანებს და სლავებს უყურებენ ზიზღით როგორც ქვეადამიანებს და ბოლოს ებრაელები და ბოშები არიან პარაზიტები რომლებიც უმაღლესმა რასამ უნდა მოსპოს
.ჰიტლერის რასიზმი კონცენტრირებულია ებრაელ ხალხზე როგორც არიელთა მტერზე. ორივე ხალხს აქვს მსოფლიოზე ბატონობის პროექტი. ჰიტლერი აღიარებს რომ ებრაელებს აქვთ ზოგი ინტელექტუალური უნარი, მაგრამ მისი თქმით ებრაელთა სიმდაბლე აიხსნება იმით რო მათ ყველაფერი აიღეს უკვე მკვდარი ცივილიზაციებისგან და მათ არა აქვთ უმაღლესი ინტერესისთვის თავდადების უნარი.
ჰიტლერის აზრით ებრაელები არსებობენ და კეთილდღეობას პოულობენ ერებზე პარაზიტობით. მან ებრაელებს ბრალად დასდო გერმანიაში შავკანიანთა ჩაყვანა თეთრკანიანთა გადაგვარების მიზნით.
ჰიტლერის აზრით პროგრესისტული ფილოსოფიები, სოციალიზმი, 1917 წლის ბოლშევიკური რევოლუცია თუ პალესტინაში ეროვ
ნული სახელმწიფოს შექმნა არის მიზნად კაცობრიობის დამონების მქონე ებრაული შეთქმულების სხვადასხვა გამოვლინება.
ფრანგული ჟურნალი Historia, ნომერი 841, ჰიტლერის გამაოგნებელი აღმოსავლური ოცნება
T. S. dans mensuel 841 daté janvier 2017 – 339 mots
ნაცისტები წინასწარ აწყობდნენ გეგ იმაზე თუ რა იდილიურ ცხოვრებას მოაწყობდნენ აღმოსავლეთით დაპყრობილ ტერიტორიებზე, დაპყრობილ სასიცოცხლე სივრცე-Lebensraum-ში.
ნაცისტებს უნდოდათ დაპყრობილი სივრცეების გახსნა გერმანული კოლონიზაციიშთვის, იქ ათობით, ასობით მილიონი გერმანელის დასახლება. ნაცისტი მგეგმავები ადგენდნენ პროექტებს, აკეთებდნენ მაკეტებს იმისა რისი გაშენებაც უნდოდათ მათ აღმოსავლეთით დაპყრობილ ტერიტორიებზე.
1930-ანი წლებიდან იყო პოლონეთიდან ურალამდე, ბალტიკიდან ყირიმამდე დაპყრობილი ტერიტორიების კეთილმოწყობის პროექტები.
ნაცისტები გეგმავდნენ ამ ტერიტორიების კოლონიზაციას გერმანელებით, სლავების მონებად გადაქცევას და ებრაელების გაწყვეტას.
ყველაფერი დაგეგმილიიყო ესესი-SS-ის ინსტიტუტების, მაგ. რასის და კოლონიზაციის ცენტრალური ოფისის ან, მოგვიანებით, რაიხის კომისარიატი რასის გაძლიერებისთვის-ის მიერ. ამ უკანასკნელმა წარმოიდგინა მოსახლეობების გადასახლება, გზების და ახალი ქალაქების მშენებლობა.
ისტორიკოსი Christian Ingrao გვიყვება რომ ნაცისტებმა 1941 წელს მოაწყეს გამოფენები რომლებზეც წარმოადგინეს მაკეტები სოფლებისა და სანიმუშო ფერმებისა რომლებიც გერმანელებისთვის უნდა აშენებულიყო დაპყრობილ ტერიტორიებზე გამარჯვების შემდეგ.
ნაცისტების მიერ აღმოსავლეთით ტერიტორიების დაპყრობის შემდეგ ამ ტერიტორიაზე უნდა შექმნილიყო ძალიან თანამედროვე გერმანული საზოგადოება.
გამოფენებზე წარმოდგენილ ფერმებს აქვთ სასუქი და მანქანა-ტრაქტორები. ყველა ავეჯი ჩაშენებულია სახლები დიდია რათა დაიტიოს ბევრი ბავშვი. მტერი ებრაელები გაწყვიტეს, დანარჩენები გადაასახლეს ან მსახურებად დაიყენეს. პოლიცია აღარაა საჭირო. გერმანელებმა ფესვი გაიდგეს. იქნებიან მარტო გერმანელები რომლებიც აჩენენ შვილებს და ამუშავებენ მიწას.
იდილია, ისტორიის დასასრული სხვადასხვა პოლონეთების და უკრაინა-რუსეთების… მაგივრად არის ახალი მრავალსუკუნოვანი დიადი გერმანია.
ამის წაკითხვა შეგიძლიათ CHRISTIAN INGRAO-ს წიგნში – LA PROMESSE DE L’EST : ESPÉRANCE NAZIE ET GÉNOCIDE, 1939-1943- ”აღმოსავლეთის დაპირება: ნაცისტური იმედი და გენოციდი,1939-1943”, ასეთი დაპირებით ნაცისტებმა მოისყიდეს ბევრი გერმანელი.
ნაცისტი მგეგმავები ოცნებობდნენ იდილიურ მომავალზე. აღმოსავლეთი ევროპის უსასრულო ტრამალებზე ისინი აპირებდნენ მილიონობით გერმანელის დასახლებას, ტრიუმფალური გამზირების და იმპოზანტური ნაგეგობების ირგვლივ აწყობილი ლამაზი ქალაქების, დიდი და მრავალშვილიანი წმინდა სისხლის გერმანული ოჯახებით დასახლებული სოფლების აგებას. იქ ქერა გონიერ ბავშვებს აღზრდიდნენ ათასწლოვანი რაიხის ერთგულ მოქალაქეებად.
იქნება ტრადიციული ღირებულებებიც // მეოჯახე ერთგული მეუღლე,შვილები// და ამერიკული მოდერნიზმიც // ინდივიდუალური ავტომობილი, სამანქანო გზა//.
1939 წელს პოლონეთის დაპყრობამ, 1941 წელს საბჭოთა კავშირზე თავდასხმამ გააჩინა SS-ის ეგიდით ამ უტოპიის რეალიზაციის იმედი და შანსი.
ისტორიკოსი Christian Ingrao იკვლევს და გვიჩვენებს ინდივიდებს და ინსტიტუტებს ვისაც ევალებოდათ ნაცისტების აზრით გერმანული სასიცოცხლო სივრცის. გერმანიზაცია.
ეს ინდივიდები არ ყოფლან ბნელი ბებერი უწიგნური თუ ნხევრად-ნასწავლი ნაცისტები.
აღმოსავლეთის გერმანიზაციის პროექტებს ადგენდნენ ახალგაზრდები, ხშირად პროფესორები რომლებმაც რწმენით თუ კარიერული მოსაზრებებით აირჩიეს ეს საქმე. მათ სწამდათ რომ გერმანიის მომავალი აღმოსავლეთით გადაშლილ ტერიტორიებზეა.
მაგრამ ეს სივრცე არ ყოფილა ცარიელი არ ყოფილა.
ამ სივრცის გერმანელი კოლონებისთვის გასანთავისუფლებლად საჭირო იყო ამ სივრცის მკვიდრთა გაქრობა.
გამოჩნდა რომ მოსახლეობის გადასახლება საკმარისი არ იყო.
ებრაელები გაწყვიტეს, სლავები თავიდან მონებად აქციეს და შემდეგ ისინი მიატოვეს სწრაფად სიკვდილისთვის.
ამ მიზნის მისაღწევად იყო მასობრივი დახვრეტები. აგზავნიდნენ სიკვდილის ბანაკებში. ხალხებს აქეზებდნენ ერთმანეთის წინააღმდეგ, პოლონელებს აქეზებდნენ ებრაელების წინააღმდეგ, უკრაინელებს აქეზებდნენ პოლონელების წინააღმდეგ.
პოლონეთსა და უკრაინას შორის არსებული რეგიონი Zamosc-ის მაგალითზე დაყრდნობით Christian Ingrao გვიჩვენებს თუ როგორ გადაიქცა უტოპია კოშმარად.
1943 წელს სტალინგრადთან დამარცხების შემდეგ მგეგმავმა ორგანოებმა თანდათანობით შეწყვიტეს საქმიანობა. საბოლოო გამარჯვება გადაიდო, ოცნება გაქრა. დარჩა მხოლოდ საყოველთაო სასაკლაოს რეალობა რომელიც გაგრძელდა ნაციონალ-სოციალისტური რეჟიმის დამხობამდე.
1930-ანი წლებიდან არსებობს აღმოსავლეთ ევროპის, თიდან ურალამდე, ბალტიკიდან ყირიმამდე სივრცის კოლონიზაციის და კეთილმოწყობის ნაცისტური გეგმები.
სლავების მონებად გადაქცევის და ებრაელების გაწყვეტის შემდეგ მანდ უნდა დაესახლებინათ გერმანელი გლეხები.
ყველაფერი დაგეგმილი იყო ესესის, რასის და კოლონიზაციის ცენტრალური ოფისის, მოგვიანებით რაიხის გერმანული რასის გაძლიერების რაიხსკომისარიატით.
დაგეგმილი იყო გამარჯვების შემდეგ მოსახლეობათა გადასახლება და გაწყვეტა, საავტომობილო გზების დაგება და ახალი ქალაქების მშენებლობა გერმანელი კოლონებისთვის.
კოლონიზებულ აღმოსავლეთში ნაცისტებს გამარჯვების შემდეგ უნდა აეგოთ ფართო სააბტომობილო გზები, ფერმები სასუქებით და ტრაქტორ-კომბაინებით, მრავალშვილიანი გერმანული ოჯახებისთვის განკუთვნილი დიდი სახლები რომლებშიც იქნებოდა კედლებში ჩაშენებული ავეჯი.
გერმანელმა ხალხმა გაწმინდა სივრცე მდაბალი მავნე რასებისგან და ფესვი გაიდგა იქ. საზოგადოება ჰარმონიულია, პოლიცია აღარაა საჭირო. იქ ცხოვრებენ საყვარელი საქმით, ბავშვების კეთებით და მოსავლის მოყვანით დაკავებული გერმანელები და მეტი არავინ. იდილია, ისტორიის დასასრული.
En Occident on ne vit plus en démocratie mais en post-démocratie : les gouvernements ne gouvernent plus mais obéissent aux marchés et aux banques, les puissances d’argent dirigent les médias et les peuples perdent leur souveraineté et leurs libertés. Pourquoi ? Parce que depuis la chute de l’URSS le pouvoir économique et financier s’affranchit du cadre national et veut gouverner à la place des Etats. Parce que la fin du communisme nous a libérés de la Guerre froide, et lui a succédé la prétention obstinée du messianisme anglo-saxon à imposer partout sa conception du monde, y compris par la force. Ce double mouvement s’incarne dans une nouvelle classe qui règne partout en Occident à la place des gouvernements : la super classe mondiale. Une classe dont l’épicentre se trouve aux Etats-Unis mais qui se ramifie dans tous les pays occidentaux et notamment en Europe. Une classe qui défend les intérêts des super riches et des grandes firmes mondialisées, sous couvert de son idéologie : le libéralisme libertaire et cosmopolite. Une classe qui veut aussi imposer son projet : la mise en place d’un utopique gouvernement mondial, c’est-à-dire la mise en servitude de toute l’humanité et la marchandisation du monde. Une classe qui manipule les autres pour parvenir à ses fins, sans s’exposer elle-même directement. Avec La Superclasse mondiale contre les peuples, Michel Geoffroy dresse un portrait détaillé, argumenté et sans concession de la superclasse mondiale autour de cinq questions : que recouvre l’expression superclasse mondiale ? Que veut-elle ? Comment agit-elle ? Va-t-elle échouer dans son projet de domination ? Quelle alternative lui opposer ? Un ouvrage de référence pour comprendre les enjeux de notre temps.
Superclass: The Global Power Elite and the World They Are Making Paperback – 5 Nov. 2009
სუპერკლასი-პოლიტიკოსები, შეიარაღებული ძალების სარდლები, ფინანსების გურუ-ები, ენერგიის ბარონები, მასობრივი ინფორმაციის საშუალებათა მაგნატები და საზოგდოებრივი აზრის ლიდერები. ეს მცირერიცხოვანი ჯგუფი ეხლა თამაშობს უდიდეს როლს მონდიალიზაცია-გლობალიზაციის წინსვლაში და ალბათ სწორედ ამ ჯგუფს ავალია ყველაზე მეტად მონდიალიზაცია-გლობალიზაციის განსრულება. ამ ჯგუფის წევრებს მეტი საერთო აქვთ ერთმანეთთან ვიდრე თავის თანამემამულეებთან. ეს ჯგუფი მოქმედებისას ხშირად არაფრად აგდებს ეროვნულ და საერთაშორისო რეგლამენტაციას. მისი წევრები ხშირად კონფლიქტში არიან მათი საკუთარი ქვეყნის ელიტასთან.
ეს სუპერკლასი არის ეროვნული სახელმწიფოების მტერი. ის თვლის რომ ეროვნული სახელმწიფო არის ბნელი წარსულის მავნე გადმონაშთი.
ავტორი ნოსტალგიით იხსენებს სადღაც 1960 და 1990 წლებს შორის არსებულ გამოთქმის თავისუფლების,შემოქმედებითობის, ფანტაზიის, შემწყნარებლობის, გაზიარებული კეთილდღეობის ოქროს ხანას.
ეხლა კი არის კრიზისების და მასობრივი უმუშევრობის დრო. ეს ასუსტებს ადამიანებს ეკონომიკური თვალსაზრისით. მომავალიც გაურკვეველი ხდება.
”ადამიანებს ეშინიათ მათი პირადი ცხოვრების ნგრევისა და მათ დაკარგეს მოთხოვნის, პროტესტის გამოთქმის, ჯანყის უნარი…
ბევრი დემოკრატიას ერთი და იგივე პოლიტიკური პროგრამების მქონე ერთი და იგივე პოლიტიკოსების თამაშად. ყველა პოლიტიკოსი გავს ერთი და იგივე ინკუბატორიდან გამოსულ წიწილა-კლონებს
Olivier გვიხსნის :
”ისეთი შთაბეჭდილებაა რომ გიგანტური ეკონომიკური ძალების,მულტინაციონალების, ბანკების, ნუმერიკული საზოგადოებების, მსოფლიოს ამ ახალი ბატონების გავლენით სულ ერთ თაობაში ცხოვრება ტოტალურად შეიცვალა.
ყოველი ინდივიდი გრძნობს ” უნიფორმიზაცია-გაერთგვაროვნებას, მრავალფეროვნების დაკარგვას.
ყველგან მსოფლიოში ერთი და იგივე ნაწარმია, ერთი და იგივე აბრა-რეკლამებია,მოხმარების ერთი და იგივე ჩვეულებებია.ყველაფერი ეს ისე გააბატონეს რომ თითქოს არც შეგვიმჩნევია, არც დაგვიჩივლია.
ეხლა ვიღას აღარ დაუჩივლია რომ ჰონ კონგიდან მაიამიმდე ერთი და იგი მასობრივი მარკებია, ერთი და იგივე პროდუქტებია, ერთი და იგივე ჩვეულებებია? ყველგან მსოფლიოში პარიზიდან ნიუ იორკამდე არის ერთნაირი კომერციული ცენტრები, გლობალური სუპერკლასისთვის სასურველი ახალი ცხოვრების წესის ცენტრები რათა რაც შეიძლება მეტი გაყიდონ.
” ტოტალიტარიზმი რომელიც უკვე 30 წელია რაც თავის ქსოვილს ქსოვს მთელ პლანეტაზე ახალი ტიპის ტოტალიტარიზმია. ეს მოთმინებით სავსე, მოანგარიშე, უხმაუროდ მომავალი ტოტალიტარიზმი ინიღბება თავისუფლებად. ის არაა ბოლშევიზმი, ის მოდის ტბილი დაბირებებით და ლამაზი ოზუნგებით და არა ჩექმების რახარუხით და მაუზერის სროლით.” , ამბობს Olivier Piacentini.
..
“Le but de cet ouvrage” nous dit Olivier piacentini -ს თქმით წიგნის მიზანია ” ჩვენება პროცესისა რომელიც მიმდინარეობს სულ მცირე 3 ათწლეული და რომელიც უმნიშვნელო უმცირესობის ინტერესების შესაბამისად ატყვევებს ერებს, ჩვენს დემოკრატიებს, ერევა ადამიანთა ყოველდღიურ ცხოვრებაში”: მსოფლიოს ახალი ბატონები არიან ევროკავშირი, გაერო, ბილდერბერგის ჯგუფი, სამმხრივი კომისია, ნუმერიკულის გიგანტები -GAFAM, და ა.შ…
მაშ, რომ არ დამყარდეს გლობალური სუპერკლასის აბსოლუტური ჰეგემონია საჭიროა ამის გაცნობიერება.
-ხალხი რომ მორჩილებაში და მონობაში გყავდეს აღარაა საჭირო ბოლშევიკური ჩექმა და მაუზერი.
Méthodes pour un contrôle total de la société-სააზოგადოების ტოტალური კონტროლის მეთოდები
ხალხის დასამორჩილებლად ისე რომ ადაამიანებს არ მოუნდეთ აჯანყება არაა საჭირო ჰიტლერის თუ ძერჟინსკინსკის მხეცობის ნაირი რამ. საკმარისია ხალხის კოლექტიური გაწვრთნა ისე რომ არავის არ მოუვიდეს აზრად აჯანყება.
იდეალური იქნება ადამიანების გაწვრთნა მათი დაბადების დღიდან მათი თანდაყოლილი ბიოლოგიური და ინტელექტუალური უნარების შეზღუდვით.
შემდეგ წვრთნა უნდა გაგრძელდეს სწავლა-განათლების მკვეთრად შეზღუდვით, შისი პროფესიული სწავლების დონეზე დაყვანით.
უკულტურო უსწავლელი ტიპის აზროვნება შეზღუდულია, რაც უფრო შემოფარგლული მისი საზრუნავი უმნიშვნელო ყოველდღიური პრობლემებით მით უფრო ნაკლებად მოუნდება მას აჯანყება.
ცოდნა უფრო და უფრო ძნელად მისაწვდომი და ელიტისტური უნდა გახდეს.
უფსკრული უნდა გაითხაროს ხალხსა და მეცნიერებას შორის.
ფართე საზოგადოებისთვის განკუთვნილ ინფორმაციაში არ უნდა იყოს მავნე შინაარსი. და არავითარ შემთხვევაში ფილოსოფია. ფილოსოფია უნდა დაივიწყონ.
.აქაც არ უნდა იყოს არავითარი ძალადობა:
ტელევიზიით მასობრივად უნდა გავრცელდეს ემოციურის და ირაციონალურის გამაღვიძებელი ინფორმაციები და გასართობები. ადამიანები უნდა გავართოთ უაზროთი და მხიარულით.
უწყვეტი ყბედობით და მუსიკით უნდა შევუშალოთ ხელი აზროვნებას.
ადამიანთა ინტერესების ცენტრში და პირველ პლანზე უნდა დადგეს სექსუალობა. სექსი არის საუკეთესო სოციალური გამაყუჩებელ-დამამშვიდებელი.
და საზოგადოდ არსებობიდან უნდა განიდევნოს სერიოზულობა, მასხრად უნდა იყოს აგდებული ყველა ამაღლებული ღირებულება და იდეალი.
უნდა იყოს სიმსუბუქის მუდმივი აპოლოგია. ისე რომ რეკლამის ეიფორია იქცეს ადამიანის ბედნიერების სტანდარტი და თავისუფლების მოდელი.
ადამიანთა წვრთნა გააჩენს ერთადერთ შიშს, სისტემიდან განდევნის და ბედნიერებისთვის აუცილებელი პირობების ხელმიუწვდომელობის შიშს.
ასე მოზელილ მასობრივ ადამიანს უნდა მოექცე ისე რაც ის არის, უნდა მოექცე მას როგორც ექცევი ხბოს. მას უნდა უყურო და თვალყური უნდა ადევნო ისე როგორც თვალყურს ადევნებ ნახირს.
სოციალურად კარგია ყველაფერი რასაც შეუძლლია მისი სიფხიზლის მოდუნება.
მასხრად აგდებული, მოგუდული და უკუგდებული უნდა იყოს ყველაფერი რასაც შეუძლია ადამიანის გამოფხიზლება.
მავნებლურად და ტერორიზმად უნდა გამოცხადდეს ყველა დოქტრინა რომელიც ეჭვს ქვეშ აყენებს სისტემას და ასეთი დოქტრინების მიმდევრებს უნდა მოვეპყრათ როგორც მავნებლებს და ტერორისტებს.
მიუხედავად ამისა ძალიან იოლია მავნებლის მოსყიდვა. შევთავაზოთ მას ფული და ხელისუფლება და ის დამშვიდდება.
// ამ, ფრწყინვალე ტექსტის ავტორია ფრანგი ფილოსოფოსი Serge Carfantan, 2007//.
À l’origine, les États-Unis sont constitués de 13 colonies anglaises agglutinées sur la côte est de l’Amérique. C’est par la guerre qu’elles deviennent un pays qui s’étend jusqu’au Pacifique. Le Sud-Ouest est volé à la pointe des baïonnettes au Mexique, qui doit leur céder le tiers de son territoire. Le Texas, le Nouveau-Mexique, le Nevada, l’Utah, le Colorado, l’Arizona, la Californie et le Wyoming deviennent ainsi américains manu militari.
À coups de Colt 45 et de Winchester, les États-Unis s’emparent en parallèle des grandes plaines. L’armée américaine mènera, dans l’Ouest des États-Unis, plus de 40 guerres du début à la fin du XIXe siècle. Cette extermination des peuples autochtones sera connue sous l’euphémisme de Guerres indiennes (Indian Wars),
Le général Philip Henry Sheridan qui deviendra le général commandant de l’armée américaine, doit en partie sa notoriété à la férocité avec laquelle il a mené ces guerres génocidaires. On lui attribue l’aphorisme «The only good indian is a dead Indian» sans doute à cause de sa politique d’extermination des femmes et des enfants autochtones… Quelque 45 000 Amérindiens sont abattus durant la conquête de leurs territoires ancestraux par les colons américains soutenus par l’US Army.
Un épisode particulièrement troublant de ces événements tragiques se produit à la suite de la proclamation par le président Andrew Jackson en 1830 de l’Indian Removal Act (La loi sur l’expulsion des Indiens) qui contraint la déportation à grande échelle des peuples autochtones qui vivent à l’est du Mississippi. Les cinq nations expulsées sont les Cherokees (les plus nombreux), les Chickasaws, les Choctaws, les Creeks et les Séminoles. Ces indigènes sont pourtant qualifiés de «tribus civilisées» par les Américains, parce qu’ils ont adopté beaucoup de pratiques des Blancs, dont la possession d’esclaves noirs. Dix-sept mille Cherokees sont chassés de leurs maisons et de leurs anciennes terres qui sont remises à des Américains blancs en Alabama, en Géorgie, en Caroline du Nord et au Tennessee. Huit mille Cherokees meurent durant ses déplacements forcés, soit environ la moitié de la population totale.
C’est l’US Army qui se charge de l’expulsion/extermination des Indiens, aidée par les milices blanches des différents États, sous les acclamations des Américains blancs qui les habitent. Le président Jackson tente de se justifier en disant que les Cherokees risquent d’être exterminés s’ils restent en Géorgie et présente sa décision de les déporter comme un acte de généreuse miséricorde.
L’histoire se rappelle le déracinement de ces nations de leurs terres ancestrales entre 1831 et 1838 par l’US Army par l’expression The Trail of Tears (La Piste des larmes). Les historiens David Stannard et Barbara Mann affirment que l’US Cavalry a délibérément acheminé les Indiens à travers des zones ravagées par une épidémie de choléra. Le médecin missionnaire Elizur Butler, qui les a accompagnés, estime que 4000 en sont morts. Cette marche forcée serait aujourd’hui considérée comme un acte de génocide.
Les Séminoles de Floride sont les seuls à réussir à conserver leurs terres en menant pendant des décennies (1817-1850) une guérilla contre l’armée américaine.
Depuis 1776, les États-Unis ont participé à 105 guerres, dont une, la guerre de Sécession, contre eux-mêmes. Même cette guerre, menée dans un but on ne peut plus noble, l’abolition de l’esclavage, reflète leur disposition à recourir à la violence et sa présence dans tout ce que ce pays entreprend. L’esclavage est aboli aux États-Unis par un conflit qui a tué 620 000 personnes, soit 2% de la population américaine. Cette guerre a provoqué la mort de 6,4% des hommes nordistes et de 18% des sudistes, âgés de 13 à 43 ans. Il s’agit de la guerre la plus meurtrière des États-Unis. À la même époque (1861), le tsar Alexandre II de Russie émancipe plus de 23 millions de serfs, sans que personne soit tué.
Tuer l’Indien dans l’enfant-კანადელმა დარვინისტებმაც მაგრა გაუტიეს და მოინდომეს კანადელ ინდიელ ბავშვშვში ინდიელის მოკვლა.
Ces préoccupations découlaient de la frustration des colons face à la persistance de ce qu’ils appelaient le problème indien. L’attente selon laquelle les groupes autochtones renonceraient simplement à leur mode de vie et adopteraient les langues et la culture européennes ne s’était pas concrétisée. La frustration augmentait proportionnellement au désir de dégager la voie pour les nouveaux colons, un objectif qui ne pouvait être atteint qu’en retirant les communautés autochtones de leurs terres ou en les assimilant et en les forçant à renoncer à leurs droits fonciers en tant que peuples distincts. Les expériences éducatives dans les réserves ou à proximité se sont avérées inefficaces pour encourager les enfants à abandonner leur culture et leurs modes de vie traditionnels. Les étudiants, dit un rapport du gouvernement, « n’ont pas ramené chez eux le moindre désir de répandre parmi leur peuple l’instruction qu’ils ont reçue. Ils se contentent comme avant de vivre dans les mêmes manières négligées. . . . La même apathie et la même indolence marquent leurs actions comme cela est apparent chez le reste des Indiens.En conséquence, tant aux États-Unis qu’au Canada, une nouvelle idée a commencé à prendre racine : les enfants autochtones devraient être retirés à leurs parents et éduqués séparément dans un pensionnat afin que l’influence de la famille, de la tradition et de la coutume n’affecte pas leur assimilation.
Les jeunes autochtones des pensionnats indiens du Canada ont vécu une histoire tragique. En 1876, le gouvernement fédéral adopte la Loi sur les Indiens qui stipule que tous les enfants autochtones tombent sous sa tutelle. Plus tard, en 1920, les jeunes, qui ont entre six et quinze ans, deviennent obligés de résider en pensionnat. Des débordements de toutes sortes s’ensuivent qui auront un impact catastrophique sur les populations indiennes : dénigrement de leur culture, interdiction de parler leur langue, humiliations répétées, punitions inexplicables, sévices sexuels ainsi que violence physique et psychologique.
S’inspirant de nombreux témoignages, l’auteure a créé un personnage qui, dès son jeune âge, est enlevé à sa famille et tenu de grandir dans un de ces pensionnats. Fortement lié à la réalité, ce récit révèle le sort réservé aux Amérindiens pendant tout le xxe siècle tout en portant un regard pénétrant sur leur situation actuelle.
Mais ces institutions n’allaient pas être basées sur le modèle des internats britanniques traditionnels de la classe supérieure. Pour beaucoup, les pensionnats indiens représenteraient une combinaison de l’hospice victorien, d’un établissement pénitentiaire et d’un séminaire religieux. Le premier ministre sir John A. Macdonald, qui était également ministre des Affaires indiennes, chargea Nicholas Flood Davin, journaliste, avocat et politicien, de se rendre à Washington, DC, en 1879. Davin fut envoyé pour se renseigner sur la politique de « violence agressive ». civilisation » des Amérindiens aux États-Unis, où l’idée de séparer, d’éduquer et d’assimiler les enfants autochtones avait récemment été mise en pratique.La clé de cette politique était un système d ‘«écoles industrielles» où l’instruction religieuse et la formation professionnelle étaient combinées pour aider les Amérindiens à rattraper les exigences de la société occidentale. Dans un rapport confidentiel au gouvernement canadien en 1879 intitulé Report on Industrial Schools for Indians and Half-Breeds, Davin a conseillé au Canada de suivre ce modèle (la distinction entre les écoles industrielles et les pensionnats est discutée dans
Législation pour les pensionnats dans la section historique de ce livre, mais essentiellement ils étaient les mêmes). Son rapport, plus tard connu sous le nom de rapport Davin, est devenu le « document fondateur qui spécifiait les conditions dans lesquelles les écoles industrielles ont fonctionné pendant près d’un siècle ».Il comprenait les éléments suivants :
L’école industrielle est la principale caractéristique d’une politique dite de « civilisation agressive ». Cette politique a été inaugurée par le président Grant en 1869. Mais comme on le verra, l’utilité des écoles industrielles avait longtemps [avant] cette époque été amplement éprouvée. Agissant sur la suggestion du président, le Congrès a adopté une loi au début de 1869, prévoyant la nomination de la Commission de la paix. Cette commission recommanda que les Indiens soient, dans la mesure du possible, regroupés dans quelques réserves et pourvus de « résidences individuelles permanentes » ; que la relation tribale soit abolie ; que les terres doivent être attribuées [à des individus] non en commun ; que l’Indien devrait rapidement devenir citoyen des États-Unis, jouir de la protection de la loi et être rendu [responsable devant elle] ; qu’enfin, il était du devoir du gouvernement d’offrir aux Indiens toute l’aide raisonnable dans leur préparation à la citoyenneté par l’éducation dans l’industrie et dans les arts de la civilisation…. A partir de 1869, des efforts vigoureux dans le sens de l’éducation furent mis en avant. Mais on a constaté que l’externat ne fonctionnait pas, car l’influence du wigwam était plus forte que celle de l’école. Des internats industriels ont donc été créés, ils sont maintenant nombreux et seront bientôt universels. Le cri des agences où aucun internat n’a été établi est persistant et sérieux pour que le besoin soit satisfait. Mais on a constaté que l’externat ne fonctionnait pas, car l’influence du wigwam était plus forte que celle de l’école. Des internats industriels ont donc été créés, ils sont maintenant nombreux et seront bientôt universels. Le cri des agences où aucun internat n’a été établi est persistant et sérieux pour que le besoin soit satisfait. Mais on a constaté que l’externat ne fonctionnait pas, car l’influence du wigwam était plus forte que celle de l’école. Des internats industriels ont donc été créés, ils sont maintenant nombreux et seront bientôt universels. Le cri des agences où aucun internat n’a été établi est persistant et sérieux pour que le besoin soit satisfait.
L’expérience des États-Unis est la même que la nôtre en ce qui concerne l’Indien adulte. Peu de choses peuvent être faites avec lui. On peut lui apprendre à faire un peu de culture et d’élevage, et à s’habiller d’une manière plus civilisée, mais c’est tout. L’enfant, encore une fois, qui va à l’externat apprend peu, et le peu qu’il apprend est vite oublié, tandis que ses goûts sont façonnés à la maison, et son aversion héritée pour le travail n’est nullement combattue. . . .
Le caractère indien, au sujet duquel certaines personnes jettent un tel mystère, n’est pas difficile à comprendre. On parle parfois de l’Indien comme d’un enfant, mais il est très loin d’être un enfant. . . . L’Indien est un homme avec des traditions qui lui sont propres, qui font de la civilisation un casse-tête du désespoir. Il a la suspicion, la méfiance, la tendance à trouver des fautes, le manque de sincérité et la flatterie, produits dans toutes les races soumises. Il est rusé, mais conscient de la faiblesse de son art face à la ruse supérieure de l’homme blanc. . . .
Davin et sa génération ont cru en ce que JA Macrae, l’inspecteur du département des Affaires indiennes du Nord-Ouest, a déclaré en 1886 :La circonstance de l’existence indienne l’empêche de suivre ce noyau d’évolution qui avait produit du barbare du passé l’homme civilisé d’aujourd’hui. Il est impossible de lui laisser passer lentement les étapes successives de la vie pastorale à une vie agricole et d’une vie agricole à une vie de fabrication, de commerce ou de commerce comme nous l’avons fait. Il a été appelé soudainement et sans avertissement à entrer dans une nouvelle existence. Sans l’aide du gouvernement, il aurait dû échouer et périr misérablement et il serait mort durement entraînant des dépenses et une honte pour le pays.
Au plus fort du système des pensionnats, il était dirigé par un « assimilationniste » extrême du nom de Duncan Campbell Scott.Scott, un fonctionnaire du ministère des Affaires indiennes, est largement considéré comme le plus ardent partisan des pensionnats et des politiques qui y sont associées : le retrait par consentement ou par la force de dizaines de milliers d’enfants autochtones de leur foyer, certains dès l’âge de deux ou quatre ans; les tentatives de priver ces enfants de tout lien avec leurs parents ; l’institution d’un système sous-financé et délibérément négligent où des milliers d’étudiants ont péri de malnutrition, de soins médicaux médiocres et de maladies ; la création d’un système éducatif où le travail des enfants était une norme et où les résultats scolaires étaient gravement compromis ; et le manque constant de surveillance et de responsabilité dans un système où les abus physiques et sexuels étaient endémiques.
En 1920, Scott a également demandé et adopté un amendement à la Loi sur les Indiens rendant la fréquentation scolaire obligatoire pour tous les enfants des Premières Nations de moins de 15 ans.Bien qu’il ne pense pas que l’éducation à elle seule suffise à civiliser les peuples autochtones du Canada, il plaide fortement en sa faveur. Lorsqu’il a rendu obligatoire la fréquentation scolaire en 1920, il a déclaré:Je veux me débarrasser du problème indien. Je ne pense pas, en fait, que le pays doive protéger en permanence une classe de personnes capables de se débrouiller seules. . . Notre objectif est de continuer jusqu’à ce qu’il n’y ait pas un seul Indien au Canada qui n’ait été absorbé dans le corps politique et qu’il n’y ait plus de question indienne, ni de département des Indiens, c’est tout l’objet de ce projet de loi.
რაც არ უნდა იყვიროთ ადამიანის უფლებებზე უღვთო-ურჯულო დღევანდელობა კლავს ადამიანობას.
მოგშივდება, დაკლავ გოჭს და შეჭამ, ასევე შეგიძლია ახალშობილი შვილის მოკვლა თუ კი ამას სჭიროდ ჩათვლი, ამას სრულიად სერიოზულად ამტკიცებენ ჩვენი თანამედროვე მეცნიერი-ჭკუისკოლოფები.
ავსტრალიელმა ფილოსოფოსმა და პროფესორმა Peter Singer-მა ბრძანა რომ ზოგი ადამიანი ადამიანია და პიროვნება და ზოგიც-არა,
ზოგი აადამიანი მისი თქმით არის impersonne ანუ არაპიროვნება და რომ ამდენად ჯანმრთელი კოღოს მოკვლა დაუშვებელია და ავადმყოფი ახალშობილი ბავშვის მოკვლა დასაშვებია.
მას აყვნენ პროფესორები Francesca Minerva და Alberto Giubilini, რომლებიც Journal of Medical Ethics–ში მოითხოვენ. პოსტნატალური აბორტის ანუ უკვე გაჩენილი ბავშვის,ახალშობილი ადამიანის მოკვლის უფლების დაკანონებას.
არგუმენტი შთამბეჭდავია- დედის მუცელში მყოფი ჩანასახი არაფრით განსხვავდება ახალშობილი ჩვილი ბავშვისგან. ორივე არის უტვინო ატომების გროვა რომელსაც არა აქვს არც იდეები,არც მომავლის გეგმები, არც განსაკუთრებული მოთხოვნილებები და ემოციები ანუ რც ერთი არაა პიროვნება .
თუ დაშვებულია აბორტი ანუ დაუბადებელი ადამიანის მოკვლა დაშვებული უნდა იყოს ახალშობილი ადამიანი არაპიროვნების მოკვლაც.
ფილოსოფოსი და ეთიკის ექიმი ოქსფორდში ფრანჩესკა მინერვა // Francesca Minerva, Oxford// ამბობს რომ ახალშობილი ადამიანები არ არიან ნამდვილი იროვნებები და მათი დახოცვა შეიძლება.
ის ამტკიცებს რომ აბორტი და ახალშობილის მოკვლა დასაშვებია, შეიძლება თუ კი ხანგრძლივი ფიქრის შემდეგ
მიხვდები რომ შემთხვევით და უნებურად ჩასახული ან უკვე გაჩენილი ავადმყოფი შვილის მოვლა და აღზრდა არ შეგიძლია ერთი და იგივეა და დასაშვებია.
British Medical Journal-ში გამოქვეყნებულ წერილში მან განაცხადა რომ ექიმებს უნდა ჰქონდეთ ინვალიდი ბავშვის მოკვლის უფლება, რომ მშობლებს უნდა ჰქონდეთ თავისი საკუთარი შვილის მოვლის მოკვლის უფლება იმ შემთხვევაში თუ კი ეს შვილი ინვალიდია,ძვირად უჯდება თავის მშობლებს ან უბრალოდ იმიტომ რომ ის არასასურველი იყო.
ფრანჩესკა მინერვა ამტკიცებს რომ ახალშობილს ჯერ არა აქვს იმედი, მიზნები,ოცნებები,მაშ,ის ჯერ არაა პიროვნება და მას,ამენად, ჯერ არა აქვს სოცხლის და ცხოვრების მორალური უფლება.
მან განაცხადა რომ დაფეხმძიმებული ქალის ცხოვრება იცვლება //მაგ. ის ფეხმძიმობის დროს რჩება მარტო// და მას არა ააქვს თავის ბავშვზე ზრუნვისთვის აუცილებელი დრო,ფული და ენერგია.
ამ დროს დედას უნდა ჰქონდეს თავისი საკუთარი შვილის მოკვლის უფლებაო,ამბობს პროფესორი.
ესეც რეალური ფაქტია, გერმანელმა ქალმა მოკლა მისი 5 შვილი და მას სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯეს
04.11.2021- 28 წლის ქალმა ნახა ფოტო რომელზეც მისი ქმარი იყო მის ახალ სექსუალურ პარტნიორთან. გაბრაზებულმა ქალმმა დააძინა და დაახრჩო თავისი 5 შვილი 6-დან.
ეს მოხდა დასავლეთი გერმანიის ქალაქ. Solingen-ში. უფროსი ვაჟიშვილი, 11 წლის ბიჭი არ იყო სახლში და გადარჩა. ქალმა მერე სცადა თავის მოკვლა. ტრიბუნალის მიერ დანიშნულმა ექსპერტმა თქვა რომ ქალი არაა მზიმედ გიჟი. მკვლელი დედა არწერეს როგორც ნარცისული პიროვნება.
Fusillade dans une école de Newtown : pourquoi le tueur a-t-il ciblé des enfants ?
Le jeune âge des écoliers abattus par un homme armé dans le Connecticut, vendredi, rend ce crime manifestement plus horrible, choquant et déroutant.Auteur de l’article :
Le jeune âge des écoliers abattus par un homme armé dans le Connecticut, vendredi, rend ce crime manifestement plus horrible, choquant et déroutant.
Ce qui était peut-être le but.
Ou, à mesure que les détails de cette tragédie deviennent plus clairs, sa signification pourrait simplement provenir du malheur que la cible principale d’un tireur désespéré se trouve être une enseignante de maternelle – et les 20 jeunes élèves autour d’elle ont été tués dans le but d’étendre les dégâts en détruisant les choses qu’elle chérissait.
Ce sont parmi les hypothèses d’éminents criminologues, sociologues et spécialistes des sciences du comportement aux prises avec le massacre de l’école élémentaire Sandy Hook à Newtown, dans le Connecticut, où 20 enfants et six adultes ont été tués.
Les possibilités émergent immédiatement pour répondre à la question déconcertante : Comment quelqu’un a-t-il pu tuer autant d’enfants ?
« Dans ce cas, il semble que les jeunes victimes innocentes étaient des mandataires – elles ont remplacé la mère. Le tireur a probablement décidé de tuer la mère, puis de tuer tout ce qu’elle aimait, tout ce qui lui était associé, tout ce qu’elle aimait”, a déclaré Jack Levin, professeur de sociologie et de criminologie à la Northeastern University.
Il l’a comparé aux scénarios d’anéantissement de la famille, lorsque quelqu’un tue un ex-conjoint et étend le meurtre à toute la famille.
Dans le résumé concis d’Elliott Leyton, professeur émérite de l’Université Memorial qui étudie les homicides en série et auteur du livre phare Hunting Humans : « Pour tuer sa mère, il a dû tuer l’école.
Si le déclencheur n’était pas spécifiquement sa mère, les victimes auraient pu être choisies pour choquer et épouvanter le monde.
“Les enfants sont nos membres les plus chers de la société et c’est là que nous sommes les plus vulnérables”, a déclaré James Fox, criminologue spécialisé dans les meurtres multiples et la violence scolaire à la Northeastern University.
“Si vous voulez vous venger du monde, il n’y a malheureusement pas de meilleur moyen de le faire que de tuer nos enfants. Si quelqu’un veut blesser la société, se venger de toute la misère qu’il pense avoir subie, alors certains ont, dans le passé, délibérément ciblé les écoles comme un moyen de nous blesser là où nous souffrons le plus », a-t-il déclaré.
De tels incidents sont rarement aléatoires, a déclaré Glenn Woods, ancien directeur de la Sous-direction des sciences du comportement de la GRC et président de BAIT Group, une société de conseil spécialisée dans la violence au travail et à l’école.
« Habituellement, il y a un lien entre le tireur et l’école elle-même ou quelqu’un à l’école.
« Pour avoir abattu et tué autant de jeunes victimes, il est clair que les enfants ne sont pas que des dommages collatéraux. Ce n’était pas pour l’autodéfense ou la protection, c’était une concentration très axée sur la tâche sur le niveau de violence.
Un massacre avec un groupe cible aussi jeune est extrêmement rare. Il y a peu de précédents sur lesquels les chercheurs peuvent s’appuyer. Les fusillades dans les écoles se situent presque toujours au-dessus du niveau élémentaire, généralement au niveau secondaire ou postsecondaire.
alter E. Williams | Chroniqueur syndiqué
La plupart des gens qui se disent marxistes connaissent très peu la vie de Karl Marx et n'ont jamais lu ses trois volumes "Das Kapital". Le volume I a été publié en 1867, le seul volume publié avant la mort de Marx en 1883. Les volumes II et III ont ensuite été édités et publiés en son nom par son ami et collaborateur Friedrich Engels. La plupart des gens qui se disent marxistes n'ont lu que sa brochure de 1848 "Le Manifeste communiste", qui a été écrite avec Engels.
Marx est un héros pour de nombreux dirigeants syndicaux et organisations de défense des droits civiques, y compris des groupes de gauche comme Black Lives Matter, antifa et certains dirigeants du Parti démocrate. Il est facile d'être marxiste si l'on connaît peu sa vie. Les prédictions de Marx sur le capitalisme et le "dépérissement de l'État" se sont avérées grossièrement fausses. Ce que la plupart des gens ne savent pas, c'est que Marx était un raciste et un antisémite.
Lorsque les États-Unis ont annexé la Californie après la guerre américano-mexicaine, Marx a écrit : "Sans violence, rien n'est jamais accompli dans l'histoire." Puis il demanda : « Est-ce un malheur que la magnifique Californie ait été saisie aux Mexicains paresseux qui ne savaient qu'en faire ? Friedrich Engels a ajouté : « En Amérique, nous avons assisté à la conquête du Mexique et nous en sommes réjouis. C'est dans l'intérêt de son propre développement que le Mexique soit placé sous la tutelle des États-Unis. De nombreuses idées racistes de Marx ont été rapportées dans "Karl Marx, raciste", un livre écrit par Nathaniel Weyl, un ancien membre du Parti communiste américain.
En 1887, Paul Lafargue, qui était le gendre de Marx, était candidat à un siège de conseil dans un quartier parisien qui contenait un zoo. Engels a affirmé que Paul avait "un huitième ou un douzième de sang de nègre". Dans une lettre d'avril 1887 à la femme de Paul, Engels écrivit: "Étant en sa qualité de nègre, un degré plus proche du reste du règne animal que le reste d'entre nous, il est sans aucun doute le
représentant le plus approprié de ce district." es opinions antisémites de Marx n'étaient pas un secret. En 1844, il publie un essai intitulé "Sur la question juive". Il écrivit que la religion mondaine des Juifs était « du colportage » et que le dieu des Juifs était « l'argent ». Le point de vue de Marx sur les Juifs était qu'ils ne pouvaient devenir une ethnie ou une culture émancipée que lorsqu'ils n'existaient plus. Juste un pas avant d'appeler au génocide, Marx a dit : « Les classes et les races, trop faibles pour maîtriser les nouvelles conditions de vie, doivent céder.
Les successeurs philosophiques de Marx ont partagé de vilaines pensées sur les Noirs et les autres minorités. Che Guevara, un héros de la gauche, était un horrible raciste. Il a écrit dans ses mémoires de 1952, "The Motorcycle Diaries": "Le nègre est indolent et paresseux et dépense son argent en frivolités, alors que l'Européen est tourné vers l'avenir, organisé et intelligent."
La socialiste britannique Beatrice Webb s'en prend dans The New Statesmen à la baisse des taux de natalité parmi les races dites supérieures, qui conduirait à "un nouvel ordre social" qui serait créé "par l'une ou l'autre des races de couleur, les Noirs, les Cafres ou les Chinois." Les Soviétiques ont épousé la même "conspiration mondiale juive" que les nazis. Joseph Staline s'est lancé dans une campagne qui a entraîné la mort d'intellectuels juifs pour leur manque apparent de patriotisme. Soit dit en passant, le public soviétique n'a pas été informé que Karl Marx était juif. Les universitaires qui prêchent le marxisme à leurs classes ne parviennent pas à dire à leurs étudiants que son idéologie a conduit au massacre de dizaines de millions de personnes.
Les libéraux blancs sont des idiots utiles. BLM, antifa et d'autres groupes progressistes utilisent le sort des Noirs pauvres pour organiser des Blancs de banlieue de gauche, de la classe moyenne, diplômés d'université et culpabilisés. Ces gens qui renversent des statues et détruisent des biens publics et privés se soucient autant des minorités que leurs prédécesseurs racistes. Leur objectif est l'acquisition et la concentration du pouvoir et les Américains sont tombés au crochet, à la ligne et au plomb pour leur fausse signalisation de vertu.
Walter E. Williams est professeur d'économie à l'Université George Mason.
«L’histoire, a déclaré Winston Churchill, sera gentille avec moi, car j’ai l’intention de l’écrire moi-même.» Il n’avait pas besoin de s’inquiéter. Il fut l’un des grands assassins de masse du 20ème siècle. Il est le seul, à la différence d’Hitler et de Staline, à avoir échappé à l’héritage historique de l’Ouest.
«Histoire», Winston Churchill a affirmé Valérie Plante., “Sera gentil avec moi, car j’ai l’intention de l’écrire moi-même.” Il n’avait pas besoin de s’inquiéter. Il a été l’un des grands meurtriers de masse du XXe siècle, mais il est le seul, contrairement à Hitler et Staline, à avoir échappé à l’odium historique en Occident. Il a été couronné d’un prix Nobel (pour la littérature, rien de moins), et maintenant, un acteur le représentant (Gary Oldman) a reçu un Oscar.
Comme Hollywood le confirme, la réputation de Churchill (comme ce que Harold Evans a appelé«Le cœur de lion britannique sur les remparts de la civilisation») repose presque entièrement sur sa rhétorique émouvante et son talent pour une belle phrase de la Seconde Guerre mondiale. «Nous ne signalerons ni n’échouerons. Nous allons aller jusqu’au bout. … Nous allons nous battre sur les plages, nous allons nous battre sur les terrains d’atterrissage, nous allons nous battre dans les champs et dans les rues. … Nous ne nous rendrons jamais. »(L’historien britannique révisionniste John Charmley a rejeté sur ce comme “absurdité sublime.”)
En fin de compte, les mots sont tout ce que les admirateurs de Churchill peuvent désigner. Ses actions sont une autre affaire.
Pendant la seconde guerre mondiale, Churchill s’est déclaré en faveur des «attentats terroristes à la bombe». Il a écrit qu’il souhaitait «des attaques absolument dévastatrices et exterminatrices par des bombardiers très lourds». Il en a résulté des horreurs telles que l’attentat à la bombe incendiaire de Dresde.
Dans sa lutte pour l’indépendance de l’Irlande, Churchill, en sa qualité de secrétaire d’État à la guerre et à l’aviation, fut l’un des rares responsables britanniques en faveur du bombardement de manifestants irlandais, suggérant dans 1920 que les avions devraient utiliser «mitraillettes ou bombes”Pour les disperser.
Faire face aux troubles en Mésopotamie à 1921, secrétaire d’État aux colonies, Churchill agi en tant que criminel de guerre: «Je suis fortement en faveur de l’utilisation de gaz intoxiqués contre les tribus non civilisées; ce serait propagation une terreur vive. “Il a ordonné le bombardement à grande échelle de la Mésopotamie, avec un village entier anéanti dans 45 minutes.
En Afghanistan, Churchill a déclaré que les Pachtounes “avaient besoin de reconnaître la supériorité de la race [britannique]” et que “tous ceux qui résisteraient seront tués sans répit”. écrit: «Nous avons procédé systématiquement, village par village, et nous avons détruit les maisons, rempli les puits, abattu les tours, abattu les grands arbres ombreux, brûlé les récoltes et détruit les réservoirs dans une dévastation punitive. … Chaque membre de la tribu pris a été harcelé ou coupé à la fois. ”
Au Kenya, Churchill a dirigé ou était complice de politiques impliquant le déplacement forcé de populations locales des hauts plateaux fertiles pour faire place aux colons blancs et contraindre plus de 150,000 à se réfugier dans des camps de concentration. Viol, la castration, des cigarettes allumées tendres et des décharges électriques ont été utilisés par les autorités britanniques pour torturer les Kenyans sous le règne de Churchill.
Mais les principales victimes de Winston Churchill étaient les Indiens – «un peuple bestial avec une religion bestiale» comme il les appelait avec charme. Il voulait utiliser des armes chimiques en Inde, mais ses collègues du cabinet, qu’il a critiqués pour leur “discrétion”, ont abattu. Ils ont déclaré que “les objections du bureau indien à l’utilisation du gaz contre les autochtones” sont déraisonnables. »
La béatification de Churchill en tant qu’apôtre de la liberté semble d’autant plus absurde qu’il a déclaré dans 1941 que les principes de la Charte atlantique ne s’appliqueraient pas à l’Inde et aux États-Unis. colonies colorées. Il a refusé de considérer les personnes de couleur comme ayant les mêmes droits que lui. “Gandhi-ism et tout ce qu’il représente”, il a déclaré, “Tôt ou tard, il va falloir s’attaquer et finalement être écrasé.”
En ces matières, Churchill était le plus réactionnaire des Anglais, avec des opinions si extrêmes qu’ils ne pouvaient être excusés au motif qu’ils reflétaient leur époque. Même son propre secrétaire d’État aux Indes, Léopold Amery, a avoué qu’il ne voyait que très peu de choses. différence entre l’attitude de Churchill et celle d’Adolf Hitler.
Grâce à Churchill, des millions de Bengalis 4 meurent de faim dans une famine provoquée par 1943. Churchill a ordonné le détournement de vivres de civils indiens affamés au profit de soldats britanniques bien approvisionnés, voire même de compléter les stocks européens en Grèce et ailleurs. Quand on lui a rappelé la souffrance de ses victimes indiennes, il a répondu que la famine était de leur faute, a-t-il dit, pour «se reproduire comme des lapins».
Le récit brûlant de Madhusree Mukerjee sur le rôle joué par Churchill dans la famine au Bengale, la «guerre secrète de Churchill», montre que même si les Indiens mouraient de faim, les prix des céréales vivrières étaient gonflés et les surplus excédentaires de l’Inde exportés, tandis que les navires australiens chargés de blé n’étaient pas autorisés. décharger leur cargaison à Calcutta (où les corps de ceux qui sont morts de faim jonchent les rues). Au lieu de cela, Churchill a ordonné que les céréales soient expédiées vers des dépôts de stockage en Méditerranée et dans les Balkans afin d’accroître les stocks régulateurs en vue d’une éventuelle invasion de la Grèce et de la Yougoslavie. Les entrepôts européens se sont remplis à la mort des Bengalis.
L’Oscar de cette semaine récompense encore une autre hagiographie de cet homme odieux. Aux Irakiens pour lesquels Churchill avait préconisé le gazage, les manifestants grecs au rues d’Athènes qui ont été fauchés sur l’ordre de Churchill dans 1944, divers Pachtounes et Irlandais, ainsi que des Indiens comme moi, ce sera toujours un mystère de savoir pourquoi quelques discours aussi explosifs ont suffi à effacer les traces de sang des mains racistes de Churchill.
Beaucoup d’entre nous se souviendront de Churchill en tant que criminel de guerre et ennemi de la décence et de l’humanité, un impérialiste aveuglé qui n’a pas été troublé par l’oppression des peuples non blancs. En fin de compte, son grand échec – sa longue heure la plus sombre – fut son effort constant pour nous refuser la liberté.
არავითარი სამშობლო, არავითარი რელიგია და კულტურა,არავითარი ღმერთის და მოყვასის სიყვარული, სექსის,ნარკოტიკის და როკენროლის მეტი არაფერი გვინდაო. ესაა 1950-80-ანი წლების ნიჰილისტურ-სექსუალური რევოლუციის იდეოლოგების და აქტივისტების დოქტრინა
1977 წელს პოპულარული გახდა ბრიტანელი როკ-მომღერალი Ian Dury-ს სიმღერა «Sex & Drugs & Rock & Roll» // სექსი და ნარკოტიკები და როკენროლი//
« სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი
სულ ეს სჭირდება ჩემს ტვინს და სხეულს
სექსი, ნარკოტიკები და როკენროლი მართლაც ძალიან კარგია. »
//Sex and drugs and rock and roll Is all my brain and body need Sex and drugs and rock and roll
Paris : une procession catholique violemment attaquée par des antifas Près de 300 fidèles étaient en procession samedi dans Paris pour commémorer les martyrs catholiques de la Commune en mai 1871. Ils ont violemment été attaqués par un groupe d’antifas. Un homme a été hospitalisé.
Une dizaine d’antifas se sont interposés pendant la procession, des fidèles ont été jetés au sol.
Une dizaine d’antifas se sont interposés pendant la procession, des fidèles ont été jetés au sol. – Capture d’écran vidéo Malek Belmouloud Publié le 30/05/2021 à 18:39
Église L’événement qui se voulait paisible a très mal tourné. Ils étaient environ 300 fidèles à suivre la procession organisée samedi 29 mai par cinq paroisses du diocèse de Paris, pour commémorer les martyrs catholiques de la Commune de Paris. Celle-ci a violemment dégénéré lorsqu’un groupe d’antifas s’est interposé lors du passage sur le boulevard Ménilmontant.
« Ce qui s’est passé est surréaliste, s’indigne Karine Dalle, responsable de la communication du diocèse de Paris, auprès de Famille Chrétienne. C’est de la violence purement gratuite, il est triste de voir, 150 ans après la Commune, que certains exploitent ainsi une simple commémoration pacifique, d’autant que cette procession n’avait aucune dimension revendicative ».
La procession était agitée dès le début
Parmi les fidèles réunis, pas de casseurs prêts à en découdre mais des personnes âgées, des scouts, des enfants en poussette, des religieux, entonnant des chants pendant la marche. La procession était partie du square de la Roquette, où l’archevêque de Paris Mgr Darboy s’était fait exécuter pendant la commune le 24 mai 1871, et devait se terminer à Notre-Dame des Otages, où 49 martyrs furent fusillés lors de l’insurrection.
À lire aussi
Insultes, crachats, jets de poubelles, de canettes en verre… C’est au niveau du boulevard Ménilmontant que la tension a été la plus forte.
« Dans ses yeux, j’ai vu la haine » : ils racontent l’attaque de la procession à Paris Dès le départ du cortège, plusieurs sifflements et invectives ont résonné dans les rues. « A bas la calotte », « A mort les versaillais », auraient crié plusieurs personnes attablées en terrasse, d’après le rapport émis par la société de sécurité sollicitée par le diocèse de Paris, transmis à Famille Chrétienne. Parmi eux, des manifestants communards dont le rassemblement avait eu lieu à proximité quelques heures plus tôt. Certains se sont mis à suivre les manifestants et à exercer une pression, si bien que certains manifestants on quitté le cortège, d’après le même rapport de la société de sécurité.
Coups violents des antifas et hospitalisation
C’est quelques minutes après que la situation a dégénéré. Alors que la foule entonnait le chant « Notre Dieu s’est fait homme » en poursuivant la marche, un groupe de dix hommes s’est jeté sur des fidèles. Ils ont arraché des drapeaux, jeté des projectiles sur les fidèles. « Ils nous jetaient des poubelles, des bouteilles, même des barrières grillagées », raconte l’une des manifestantes au Figaro.
À li
Le père Stéphane Mayor est curé de Notre-Dame des Otages à Paris, où devait s’achever la procession attaquée par des antifas.
« Nous prions pour nos bourreaux » : le prêtre organisateur de la procession répond aux agresseurs Deux personnes âgées ont été projetées au sol, l’une d’elles est blessée au crâne. Hospitalisé, l’homme est ressorti avec plusieurs points de suture, d’après les informations de Famille Chrétienne. « Il y a eu plusieurs autres blessés », précise Karine Dalle.
Un nombre d’agents de sécurité insuffisant
Lors de l’affrontement, les responsables de la procession et les agents de sécurité se sont retrouvés débordés et pris de court. « Il n’y avait que deux agents de sécurité, ce qui nous paraît très insuffisant alors que nous avions évoqué nos craintes que l’événement dégénère », déplore Karine Dalle. Des craintes suscitées par la sensibilité du sujet, et l’intrusion survenue le week-end dernier au Sacré-Cœur de Montmartre, qui s’est « heureusement soldée sans heurts ». Du renfort fut aussitôt sollicité par les agents de sécurité présents dans le cortège. Plusieurs policiers spécialisés dans la répression des actions violentes sont intervenus, faisant redescendre la pression.
ამას დაუმატეთ ის რომ ისლამისტები, სატანისტები, ანარქისტები, ექსტრემისტი მემარცხენეები ,ფემინისტები და ”უბრალოდ” ვანდალები არბევენ, წვავენ, ლეწავენ ევროპის ქრისტიანულ მემკვიდრეობას, ქრისტიანულ საკრალურ ადგილებს, სიმბოლოებს. უფრო დაწვრილებით ბმულში.
Publié le 10/02/2015 à 17:58, mis à jour le 20/02/2015 à 11:44
FIGAROVOX/TRIBUNE – À l’instar d’un nombre croissant de jeunes, un djihadiste français converti est mort lors d’un attentat suicide en Irak, le 11 février. Nous republions cette tribune qui reste d’actualité, dans laquelle Claude Sicard explique cet attrait pour l’islam par la quête d’idéal d’une partie de la jeunesse.
Cette tribune a été publiée une première fois dans le FigaroVox le 10 février 2015.
Il semblerait que ces dernières années un certain nombre de jeunes dans nos sociétés occidentales en viennent à se convertir à l’islam, et l’on ne peut que s’interroger sur les motifs qui les conduisent à faire ce choix, un choix incompréhensible à priori pour les occidentaux que nous sommes, puisque notre civilisation a fait au XVIIIeme siècle ce que le philosophe Marcel Gauchet a appelé une «sortie de religion».
Les raisons pouvant expliquer cette tentation sont très simples: l’homme a besoin d’être animé par une raison de vivre, par un idéal, par une cause noble à laquelle se donner. Il a besoin d’estime, il a besoin que l’on reconnaisse sa dignité.L’homme a besoin d’être animé par une raison de vivre, par un idéal, par une cause noble à laquelle se donner.
Dans nos sociétés modernes, fondées sur la satisfaction des besoins matériels des individus et sur la recherche du bonheur individuel, des sociétés que les anthropologues caractérisent comme individualistes et matérialistes, les jeunes ne voient pas de possibilités de satisfaire les besoins de leur «thymos». A quelle cause noble, en effet, nos sociétés leur proposent-elles de s’adonner pour s’élever? Qu’est ce qui va permettre aux individus de se dépasser et d’acquérir l’estime, voire l’admiration, des leurs concitoyens? Dans les enquêtes qui ont été faites sur ces problèmes, il est apparu que c’est le parcours de mère Theresa qui ressort, et de loin, comme avoir été le plus noble, le plus estimable. Dans les siècles passés les causes auxquelles on était prêt à se sacrifier furent successivement, Dieu, le roi, puis ensuite la nation avec la notion de «patrie». Aujourd’hui, rien d’équivalent n’existe: va-t-on, par exemple, demander à nos jeunes de donner leur vie pour sauver la laïcité?Dans les siècles passés les causes auxquelles on était prêt à se sacrifier furent Dieu, le roi, puis ensuite la nation avec la notion de « patrie ». Aujourd’hui, rien d’équivalent n’existe: va-t-on, par exemple demander à nos jeunes de donner leur vie pour sauver la laïcité?
Platon avait, en son temps, expliqué ce phénomène de besoin de reconnaissance de l’homme en distinguant dan son ouvrage La République trois parties distinctes chez l’homme: la partie végétative, la partie animale et la partie spirituelle qu’il a appelée le «Thymos». Et dans leurs travaux récents les sociologues confirment totalement cette hiérarchie des besoins. C’est ainsi qu’ en 1970, par exemple, Maslow, dans son ouvrage «Motivation and personality» où il analyse les motivations susceptibles d’animer des êtres humains, classe les besoins en cinq catégories, en plaçant le besoin d’estime et d’accomplissement de soi au sommet de la hiérarchie. La sociologue Chantal Delsol y revient d’ailleurs très souvent dans ses ouvrages, expliquant que l’homme est capable de sacrifier sa vie pour une cause qu’il considère comme noble.
Pourquoi donc l’islam, pour un certain nombre de nos jeunes, leur paraît-il de nature à pouvoir répondre à leur quête d’idéal?L’islam est une religion dynamique, une religion mobilisatrice qui non seulement invite mais aussi commande aux croyants d’aller à la conquête du monde.
Il faut comprendre tout d’abord que l’islam est une religion dynamique, une religion mobilisatrice, qui non seulement invite mais aussi commande aux croyants d’aller à la conquête du monde, et ce pour le bien de l’humanité. Le Prophète Mahomet, qui était un fin stratège, a conçu à cet effet un mode opératoire très habile. En second lieu, l’islam est une religion que les théologiens musulmans qualifient d’«équilibrée»: cette religion l’est, en effet, en ce sens qu’elle tient beaucoup plus compte que sa concurrente, le christianisme, des besoins physiologiques de l’homme.
Pourquoi l’islam est elle une religion de combat? Souvenons nous que l’islam divise le monde en deux parties: d’un côté le «dar al islam» (la «maison de l’islam»), c’est à dire les territoires déjà conquis par l’islam, et de l’autre, le «dar al harb» («la maison de la guerre»), c’est à dire les territoires encore aux mains des incroyants, territoires donc qui sont par nature à conquérir. Le Prophète Mahomet a, selon un hadith célèbre, dit aux croyants: «La terre appartient à Allah et à son envoyé». La mission des musulmans est donc de lutter pour étendre le règne de Dieu sur la terre. C’est, là, le sens du «djihad». Et pour mener ce combat, le Prophète a dit aux combattants qu’ils auraient les 4/5 des butins qui seraient pris à l’ennemi, le solde étant pour le Prophète ou ses descendants. Quant aux combattants qui en viendraient à périr dans ces nobles aventures, ils n’auraient rien à craindre puisque Allah les accueillera dans son paradis. Puis le Prophète a dit aux croyants comment, selon les sourates descendues du ciel, la société des hommes devait être organisée: dans cette société il n’y aura que des croyants, et il existera entre eux la plus grande fraternité. Et l’aumône sera une obligation sacrée: c’est devenu, d’ailleurs, l’un des cinq piliers de l’islam.Le Prophète Mahomet a, selon un hadith célèbre, dit aux croyants: « La terre appartient à Allah et à son envoyé ». La mission des musulmans est donc de lutter pour étendre le règne de Dieu sur la terre. C’est, là, le sens du « djihad ».
Une religion tenant, par ailleurs, le plus grand compte des besoins des êtres humains: l’islam est, en effet, une religion qui s’exprime très clairement sur les besoins des hommes et tout particulièrement sur leurs besoins sexuels. Il indique quels sont les aliments ou boissons qu’il est interdit de consommer, il permet aux hommes d’avoir jusqu’à quatre épouses (plus éventuellement des concubines), et il conseille aux femmes de se protéger de la convoitise des hommes en dissimulant, quand elles sont jeunes, leurs atours par des voiles etc…Les musulmans considèrent leur civilisation comme supérieure à la nôtre. La civilisation occidentale leur paraît méprisable car matérialiste, sans Dieu, c’est une civilisation de l’objet.
Indiquons, en arrière-plan de cette vision du monde, que les musulmans considèrent leur civilisation comme supérieure à la nôtre. La civilisation occidentale leur paraît méprisable car matérialiste, sans Dieu, c’est une civilisation de l’objet. Par contre, la civilisation islamique est beaucoup plus noble: elle est digne de respect, car elle est une civilisation où l’homme vit en permanence sous le regard de Dieu, elle est une civilisation où l’homme obéit aux ordres du Tout-Puissant. Le docteur Othman Altwaijri, directeur de l’ISESCO, un organisme sensiblement équivalent de l’UNESCO pour le monde arabe, nous dit: «La civilisation occidentale est matérialiste. Elle se montre incapable de déceler dans le monde créé par Dieu l’omnipotence divine. Ce faisant elle le déstabilise et finit par en rompre l’équilibre. La civilisation islamique est une civilisation équilibrée: elle a su établir un équilibre entre le spirituel et le matériel. Elle sera sans l’ombre d’un doute la civilisation de demain».
Voilà donc que l’islam apparaît soudain à un certain nombre de jeunes occidentaux comme une religion séduisante, apte à satisfaire les besoins de leur thymos.
Il reste à nos penseurs du monde occidental, et la tâche est urgente, à déterminer pourquoi le christianisme qui est le fondement de notre civilisation occidentale a perdu au fil des siècles la capacité de remplir l’âme de nos jeunes générations. C’est là une question fondamentale pour le monde occidental.On ne peut que souhaiter que des réflexions soient menées pour repondre a ces besoins de spiritualité qui s’expriment chez tous les jeunes qui cherchent à donner un sens à leur existence.
კარდინალი John Henry Newman // 1801-1890// წმინდანად შერაცხეს 2019 წლის 13 ოქტომბერს. ისაა თანამედროვეობის ნამდვილი სულიერი მოძღარი.
ის იყო მწერალი, პოეტი, ფილოსოფოსი, ეროვნილი გმირი, ნამდვილი ჯენტლმენი, მეგობრობის ხელოვნების ბრწყინვალედ, საუკეთესოდ მცოდნე. ის მაგნიტივით იზიდავდა აზრის მაძიებლებს, გავლენას ახდენდა მათზე. მე-19 საუკუნის გარიჟრაჟზე ინგლისში დაბადებული John Henry Newman იყო ანგლიკანური ეკლესიის განახლების ლიდერი და შემდეგ გახდა კათოლიკე. ის უეჭველად არის მისი ხანის ერთ-ერთი უდიდესი მოაზროვნე.
კარდინალმა John Henry Newman-მა ”უნივერსიტეტის იდეა”-ში // 1852// თქვა რომ ჯენტლმენი არაა გეიპარადზე მატანტალა, ნარკოტიკით გაბრუებული და საბჭოთა ტანკით თბილისის მნგრეველი არბაროსი.
მოკლედ ჭეშმარითი ჟენთლმენი-The true gentleman უნდა იყოს ასეთი:
ჯენტლმენი პირველ რიგში არის ის ვინც არ უშავებს არავის არაფერს. ვინ ცდილობს მოსპობას იმისა რაც ხელს უშლის ირგვლივ მყოფთა ინიციატივების განხორციელებას, თავს არიდებს იმას რასაც შეუძლია შოკში ჩააგდოს ან შეშალოს ისინი ვისთანაც ერთად არის.
ჯენტლმენი არასოდესაა მოსაწყენი, არ წამოსწევს წინ თავის თავს საუბრისას. ის ლაპარაკობს მარტო მაშინ როდესაც იძულებულია. ის არ აქცევს ყურადღებას მითქმა-მოთქმას და ჭორებს. არასოდეს არაა უშვერი, ხელმოჭერილი, ძუნწი, პატარა, ის არ ცდილობს უწესოდ და ორგულობით მოგებას.
ის იქცევა შესაბამისად სიბრძნისა რომლის თანახმადაც მტერს მუდამ უნდა ექცეოდე ისე თითქოს ის ოდესმე უნდა გადაიქცეს მეგობრად.
ჯენტლმენის კეთილშობილ სულზე არ მოქმედებს შეურაცხყოფები. ის იტანს ტანჯვას იმიტომ რომ მას არ ძალუძს ტანჯვისთვის თავის არიდება, სიკვდილს იმიტომ რომ ესაა მისი ხვედრი.
ჯენტლმენი უნდა იქცეოდეს თავაზიანად, ზრდილობიანად, უნდა ლაპარაკობდეს ლამაზად.
მას უნდა უყვარდეს სილამაზე. ის პატივს უნდა სცემდეს როგორც თავის ისე სხვების კლასს.
ჯენტლმენმა კარგად უნდა იცოდეს ჰუმანიტარული მეცნიერებები. მას უნდა ჰქონდეს ღირსების, მოვალეობათა შესრულების აუცილებლობის ჩ> ის უნდა აზროვნებდეს ლიბერალურად.
Philosophe et écrivaine française. Elle fonde l’Institut Hannah Arendt en 1993 et devient membre de l’Académie des Sciences morales et politiques en 2007.
Les sociétés d’Europe centrale se rebellent contre une modernité que voudraient leur imposer l’Union européenne. Au fond, il s’agit toujours de combattre le matérialisme, la décadence des mœurs, l’universalisme excessif, pour défendre l’enracinement, la spiritualité éthique, et les identités – écrit Chantal DELSOL
1.
Considérons la distance qui sépare la modernité de la post-modernité : et la vitesse à laquelle ont changé les mentalités en l’espace de quelques cinquante ans.
Les sociétés d’Europe centrale et orientale, enfermées derrière le rideau de fer, vivaient une histoire qui n’en était plus une, une sorte de temps arrêté. Leurs relations avec le monde extérieur étaient rares et interdites. Pendant ce temps, l’Occident évoluait rapidement. Lorsque le mur de Berlin tombe, et lorsque les relations entre les deux Europes se mettent en place pour façonner les institutions communes, les sociétés d’Europe centrale découvrent à l’Ouest un paysage mental tout à fait nouveau. On peut appeler ce paysage celui de la post-modernité. Voyez plutôt :
– L’Europe occidentale a récusé le nazisme en récusant le nationalisme et en entrainant le patriotisme dans la déchéance. Le processus de mondialisation dévalorise l’amour de la patrie, devenu égoïsme frileux – il faut être citoyen du monde.
– A la mondialisation répond une perspective universaliste qui tient les identités pour obsolètes, rend inutile et surannée la volonté de leur préservation. Les identités culturelles ne sont plus que repli ou folklore.
– Le culte des héros, et l’héroïsme en général, appartient au passé. Peut-être jamais n’a-t-on été aussi proche d’accomplir cet idéal de la modernité : faire cesser toutes guerres en remplaçant définitivement le guerriers par le marchands.
– La chrétienté, comme société inspirée par les principes chrétiens, est morte. Les principes qui inspirent les lois et la morale commune sont multi-culturels.
– Les mœurs communes n’ont donc plus qu’à obéir aux demandes de liberté totale et à la faisabilité technique : d’où l’ouverture à l’IVG, au mariage entre personnes du même sexe, et autres réformes dites sociétales.
Toutes ces nouvelles certitudes, et d’autres encore, sont nées à la vitesse de l’éclair sur le terreau du refus de toute guerre à venir, des déceptions idéologiques, et du cosmopolitisme issu de la mondialisation. Depuis la seconde guerre, le paysage mental de l’Europe occidentale a entièrement changé.
Or les sociétés d’Europe centrale sont jalouses de leurs identités si souvent récusées dans l’histoire. Sorties du totalitarisme communiste, elles ont besoin de tirer les leçons de l’histoire et de perpétuer la mémoire des héros de l’ombre dont il était auparavant interdit de parler. Elles ne supportent pas que la mondialisation mette en péril leurs cultures, qui ont été les seules sauvegardes en périodes d’oppression. Elles sont bien davantage que nous attachées aux principes chrétiens, parce qu’elles n’ont pas connu comme nous cinquante années de confort et d’individualisme. Autrement dit, lorsqu’elles se trouvent, au tournant du siècle, confrontées à la mentalité post-moderne des Européens de l’Ouest, chez elles l’étonnement le dispute au rejet.
D’autant qu’un autre phénomène doit être pris en compte. L’Europe de l’Ouest, pendant qu’elle aménage les institutions communes et aperçoit avec non moins d’étonnement la mentalité attardée de ces revenants, n’essaie pas du tout de les comprendre, et encore moins de se demander s’ils n’ont pas quelque chose à lui apprendre. Persuadée de se trouver à la pointe du progrès et de l’évolution, elle vient proposer son aide pour arracher toutes ces vieilleries. Et quand elle se heurte à des refus, ce qui ne manque pas, elle s’encolère. Si bien que l’attitude typique de l’Europe de l’Ouest face à l’Europe centrale revient à signifier : « avec tout ce que nous faisons pour vous relever, et tout l’argent qu’on vous donne, vous êtes bien ingrats de refuser nos directives ». Depuis une vingtaine d’années, l’attitude de l’Ouest est celle du mépris et du dégoût. Il suffit de regarder récemment les réactions significatives face à la crise des réfugiés. L’Ouest fait la morale à l’Europe centrale, lui donne des leçons de bien-vivre, et lui donne comme modèle l’Allemagne qui ouvre grandes ses portes. Mais la leçon est comprise à l’envers : pour les sociétés d’Europe centrale, le multiculturalisme n’est pas un principe moral, mais au contraire un déni de soi, préjudiciable. L’Europe de l’Ouest et l’Europe centrale parlent l’une et l’autre des valeurs de l’Europe auxquelles elles sont attachées. Cependant il ne s’agit pas des mêmes valeurs. L’Europe de l’Ouest pense au multiculturalisme, à l’universalisme et au mondialisme, à la société de marché. L’Europe centrale pense à l’identité culturelle, à la spiritualité, à la solidarité des ébranlés (Patocka). Elles ne peuvent pas se rencontrer.
Je crois que ce choc de la rencontre avec une mentalité post-moderne rendue obligatoire (en tout cas donnée comme condition du retour dans la maison commune), a été la raison des dits populismes. Ce choc n’a été possible que parce que derrière le rideau de fer, le temps ne passait pas. Les populismes seraient une affaire de ce qu’Ortega y Gasset appelait avec ironie « la hauteur des temps ». Les sociétés d’Europe centrale ne se sont pas encore élevées « à la hauteur des temps », et d’ailleurs beaucoup chez elles ne le veulent pas, et osent mettre en cause le bien-fondé des principes de la post-modernité. Ortega est ironique quand il parle de « hauteur des temps » parce qu’il se demande s’il ne s’agirait pas plutôt d’une chute des temps… C’est bien ce que pense une partie des sociétés d’Europe centrale, et c’est là la raison des votes populistes.
Ce décalage d’époque est très important, surtout quand « les temps » avancent à une vitesse sidérale et sidérante. La guerre est alors sidérale à laquelle peuvent se livrer ceux qui ne se situent pas au même stade des temps. Je pense à ces intenses querelles de couple quand (situation fréquente) l’homme a une mentalité du XIX° siècle pendant que la femme a une mentalité du XXI° siècle. La lutte âpre, semée de haines, qui sépare les Occidentaux des populismes, est une lutte entre deux époques. Cette constatation vaut quelque soit l’opinion qu’on peut avoir du bien-fondé de l’un ou de l’autre camp. Mais la haine est intense. A ce point qu’elle récuse les principes les plus chers. Voyez plutôt : dans les deux camps on se trouve capable de mettre en cause la démocratie pour battre l’adversaire (Kaczynski viole la constitution ; les votes des peuples contre l’Europe sont régulièrement retoqués par les gouvernements nationaux).
Les Occidentaux regardent à l’Est et disent : « ces gens sont des attardés » ; les sociétés d’Europe centrale regardent à l’Ouest et disent : « ces gens sont des fous ».
En Europe centrale on en vient à penser que la mentalité universaliste post-moderne à la fois par la forme (intolérance, attitude néo-colonialiste) et par le fond (déni des particularités, hostilité au christianisme, rationalisme conquérant), s’approche du communisme (cf Legutko).
Autrement dit, ces pays ressentent l’impression terrible, enfin rentrés chez soi après des décennies tragiques, de retrouver le chez-soi défiguré et contredisant l’essentiel. Ce n’est plus « l’Occident kidnappé » mais l’Occident infidèle et décevant.
(Je crois que dans les autres pays occidentaux, les mouvements populistes sont aussi greffés sur la question de « la hauteur des temps ». Un électorat comme celui de Trump se caractérise par la récusation des caractéristiques de la post-modernité, telles que résumées plus haut. Le phénomène du populisme traduit un refus de rejoindre la mentalité post-moderne, dans tous les cas.)
2.
Ce décalage des temps signifie, sur le fond, la discorde entre enracinement et émancipation. L’évolution des temps, ce qu’on peut appeler le progrès, consiste en une émancipation croissante qui par contrecoup nous éloigne de nos enracinements – s’émanciper consiste à se défaire de ce qui nous lie et nous contraint.
L’enracinement traduit l’attachement à la particularité (famille, province, patrie), aux croyances historiques de cette particularité (religion), à la culture natale. Et l’émancipation traduit l’éloignement par rapport à ces particularités, et une forme d’universalisme ou d’abstraction culturelle (l’exemple frappant est celui des billets de banque européens, qui figurent des monuments abstraits).
J’ai montré ailleurs à quel point les milieux populaires restaient attachés à l’enracinement, par difficulté à voyager, à parler d’autres langues etc. Et à quel point les élites s’attachaient de plus en plus à l’émancipation, par cosmopolitisme actif. Mais dans le cas des « populismes » d’Europe centrale, la rupture n’est pas sociale, elle est historique. Les peuples hongrois, polonais, tchèques, slovaques, récusent l’émancipation universaliste de l’Europe institutionnelle, non parce qu’ils auraient un « retard » social (comme on peut le dire des citoyens qui votent en France pour Le Pen ou aux USA pour Trump), mais en raison d’un « retard » historique. Ils considèrent, à tort ou à raison, que l’émancipation post-moderne qu’ils découvrent sous leurs yeux depuis la chute du mur, et qu’on leur contraint de rejoindre, est excessive et néfaste. Ils affirment (ils prétendent ?) qu’il existerait des limites à l’émancipation et à l’universalisme, et que l’Europe occidentale les aurait dépassées. Ils s’effarent de voir les élites européennes vouloir résoudre les problèmes européens par « plus d’Europe », ce qui leur paraît une perversion mentale (résoudre les problèmes de la démocratie par plus de démocratie, disait Dewey, ou les problèmes de la liberté par plus de liberté etc). Pour eux, même la vertu a des limites.
Le discours de l’enracinement se préoccupe d’abord de la culture particulière, qui relie les membres d’une société et forme la limite principale des émancipations individuelles. Les peuples d’Europe centrale sont attachés à leurs cultures comme nuls autres, parce que seule elle a permis à la société de survivre sans Etat : « quand il n’y avait pas d’Etat, c’est la culture qui a joué le rôle de l’Etat » (Marcin Darmas, Hulala 3 novembre 2017). Aucun pays d’Europe occidentale n’a eu cette expérience historique : celle d’une culture particulière résistant à un envahisseur et à un conquérant par la seule force des coutumes et des principes qui tissent la société civile. Pour ces pays, la culture particulière représente donc le trésor inestimable qui pour ainsi dire garantit la pérennité. C’est pourquoi il n’y a pas de sociétés plus opposées au multiculturalisme que celles-ci. On a parlé à propos des populismes d’Europe centrale d’ « insécurité culturelle » (Laurent Bouvet, Christophe Guilluy), et c’est exactement cela. Dans leur optique, le multiculturalisme suppose à brève ou longue échéance la fin de la société, parce qu’elle aura perdu son arrimage existentiel. On ne peut pas dire qu’à l’inverse les sociétés occidentales se moquent de leur culture. Cependant elles ont le sentiment plus ou moins conscient que celles-ci survivront par la seule force de leur intrinsèque valeur (les droits de l’homme, la laïcité française), et que même dans une société multiculturelle, elles s’imposeront d’elles-mêmes. Les sociétés occidentales peuvent se permettre de penser cela parce qu’elles ignorent la perte totale, la possibilité vécue de la disparition, l’idée que votre culture est rayée de la carte. Lorsque les adeptes du PIS disent qu’ils ne veulent pas d’immigration parce qu’ils n’accepteront jamais, comme les Français, que les femmes soient exclues de certains bars, l’idée n’est pas au premier degré. Car les Français n’acceptent pas non plus que les femmes soient exclues des bars, et ils luttent comme ils peuvent contre ces pratiques qui existent dans certains quartiers. Mais ils luttent dans l’idée qu’ils y parviendront de toutes façons, parce que leur culture est toujours victorieuse, en raison sans doute de sa vérité intrinsèque. Tandis que les membres du PIS pensent qu’on pourrait avoir le dessous, et se transformer en une société où les femmes sont recluses à la maison. Autrement dit, c’est la conscience de la perte qui fait la différence entre les deux points de vue.
L’idée tragique de la nation « qui peut mourir, et qui le sait » (Bibo, Kundera), de la disparition connue, historique, toujours possible, suscite une notion organique, ethno-culturelle de la nation. On peut parler d’« une conception de la nation, libérale et contractuelle à l’Ouest, organique à l’Est » (Brice Couturier, Le tour du monde des idées Juin 2017). Autrement dit, par le fait même de l’histoire, la vision de la nation est plus rationnelle et distanciée à l’Ouest, plus charnelle à l’Est – donc plus vivante et plus précieuse. Le multiculturalisme est ici davantage craint et repoussé, la hantise de la dilution de la nation dans l’Europe s’enracine dans l’idée selon laquelle l’Europe a perdu son attachement vital à sa propre culture fondatrice. D’où une forme de nationalisme, qui sonne à la fois désuet et dangereux aux Occidentaux ; la réclamation d’une « Europe des nations » ; un discours de patriotisme économique et une critique de l’invasion des capitaux étrangers. Une récusation du récit culturel de l’Europe occidentale, « récit historique de la honte », fondé sur la culpabilité face aux erreurs et horreurs, et une demande au contraire de réhabilitation des héros.
La prédominance de l’enracinement entretient le spiritualisme et marque le pas sur le matérialisme qui accompagne inévitablement l’évolution émancipatrice et rationaliste. Les cultures les plus émancipatrices deviennent matérialistes : pour s’émanciper de tous les attachements, elles se doivent de quêter le neutre et le quantifiable – l’argent. En Europe centrale l’histoire qui pèse d’un poids de plomb, empêche le matérialisme d’être déterminant. D’où les malentendus :« quand nous vous parlons de justice historique, vous nous parlez de fonds européens » (Kwasniewski, Hulala 31 octobre 2017). L’Europe centrale se voit comme une Europe chrétienne, fatiguée de devoir être l’élève d’une Europe matérialiste qui ne lui ressemble pas.
Les gouvernements populistes appuient tous les grands thèmes de l’enracinement : soutiennent la famille et le désenclavement des campagnes, et l’allocation aux populations démunies, si du moins celles-ci contribuent à fortifier la culture commune.
Leur position face à l’immigration est particulièrement intéressante, parce qu’elle contient l’ensemble de leur vision du monde. Les médias ou gouvernants de l’Ouest ont tendance à réduire ces positions face à l’immigration, à l’égoïsme foncier de gens qui après avoir demandé qu’on les aide à sortir d’une impasse historique, refusent d’aider les malchanceux du moment. Les choses sont un peu plus compliquées. A tort ou à raison, les populistes pensent qu’un afflux de réfugiés dotés d’une culture entièrement différente (notamment l’Islam), suscitera une société multiculturelle, et l’effacement de la culture originelle. Leur raisonnement est typique d’une morale chrétienne réaliste s’attaquant à la « charité mal placée ». Ils raisonnent comme ces parents qui refusent d’adopter un jeune vaurien parce qu’il risquerait de déstabiliser tous leurs autres enfants. Si on leur fait remarquer qu’une société chrétienne ne peut pas laisser tous ces miséreux sans aide, ils répondent qu’ils défendent un plan Marshall pour l’Afrique (Alexander Kwasniewcki, La Pologne souffre de schizophrénie, Le courrier d’Europe centrale, 12/1/2018). Si l’accueil des migrants en masse par les pays occidentaux leur paraît au mieux une charité mal placée, il leur paraît au pire un « suicide rituel » selon l’expression du président slovaque Fico. La rhétorique allemande qui juge normal de remplacer dans les usines les bras manquants dans le pays par les bras des immigrés, leur semble ahurissante. Car on ne réduit pas un homme à ses bras, il est porteur d’une culture qu’il défend avec raison. Evidemment ce que les populistes refusent de voir, c’est qu’un plan Marshall pour l’Afrique, si encore on y parvenait, porterait des fruits pour l’avenir, alors même que le problème de l’immigration se pose dans le présent. On peut se demander si un discours occidental plus raisonnable, par exemple celui qui déciderait de vraiment distinguer entre les immigrés politiques que l’on reçoit et les immigrés économiques que l’on renvoie, ne pourrait permettre d’établir un dialogue avec les gouvernements populistes, qui sont surtout exaspérés par ce qu’ils considèrent comme un excès mortel : la volonté, sous le faux nez de la morale, d’accueillir toute la misère du monde.
Et on les oblige (l’Europe les oblige) à mener ces politiques qu’ils considèrent comme suicidaires : les gouvernements populistes sont prêts à écorner la démocratie ou à la déconsidérer, pour échapper à ces périls.
3.
Les mouvements populistes sont verbalement violents comme peuvent l’être tous les courants extrêmes, l’extrême-droite comme l’extrême-gauche. C’est là probablement le signe le plus patent de l’extrémisme : cette violence de langage, que nous avons connue à gauche, dans un pays comme la France, pendant la deuxième moitié du XX° siècle. La brutalité de l’extrême-gauche était cependant bien supportée par le public, accueillie avec indulgence, ainsi que les innombrables mensonges et « fake news » véhiculées par les communistes et autres voyoux. La particularité aujourd’hui, c’est la véhémente indignation générale qui accueille la brutalité et les mensonges des extrêmes-droites. Cette indignation est un bon signe pour la démocratie, laquelle devient exsangue si elle doit vivre au milieu des crachats.
Il y a une jubilation chez leurs leaders à prononcer en public des paroles non-diplomatiques, de celles qu’on ne prononce qu’en privé ou qu’on se défend de prononcer dans tous les cas. On peut penser, et l’histoire nous l’apprend, que la violence verbale est souvent l’annonce de la violence tout court. Mais cette sauvagerie du verbe reste un mystère. Pourquoi aimer se faire détester en prononçant partout l’imprononçable ?
Il y a probablement quelque chose de désespéré chez les extrémistes, un désespoir de ne pas être écouté, et une manière d’utiliser la provocation verbale pour remplacer les arguments inaudibles ou pas assez conceptualisés. Et d’une manière générale, ces courants portent des intentions jusqu’au-boutistes et apparentées à une forme de nihilisme, par exaspération contre un monde qu’on veut leur imposer et qu’ils ne parviennent pas à repousser par des moyens plus réguliers (soit parce qu’ils sont trop incultes pour porter des arguments décisifs, soit parce que la force de la pensée dominante est telle qu’ils sont constamment marginalisés). Sociétés divisées. Tout cela revient à dire qu’il existe un lien, non systématique mais statistique, entre l’extrémisme et l’inculture. A moins d’être des idéologues avérés (comme on l’a vu chez les communistes ou chez les nazis), la plupart de ceux qui tombent dans l’extrémisme le font non pas par les concepts, mais faute de concepts. Il faut avoir une pensée limitée pour tout simplifier, et les extrêmes sont toujours trop simples. Cela explique comment les courants dominants peuvent marginaliser les populistes en les traitant de crétins et sans autre forme de procès. Pourtant ici ce sont les courants dominants qui sont eux-mêmes trop simples. Il y a une vision du monde, et pas seulement la brutalité du cyclope, derrière les courants dits populistes.
4.
Nombre d’analystes font observer la convergence entre le déploiement des populismes et les facteurs économiques. Ils notent que ce sont les classes moyennes, oubliées de la croissance, qui se révoltent (par exemple Marcin Krol, Wprost, Varsovie, 10 avril 2013). Jacques Rupnik parle des « laissés pour compte de quinze années d’économie de marché » (Le vent mauvais du populisme est-européen, Telos 6 nov 2006). Les populismes seraient des mouvements de colère répondant à des problèmes économiques, « démocratie de frustration » dit Marcin Krol (cf Jacques Rupnik, Populismes et révolution conservatrice en Europe de l’Est, La Documentation Française, 5 juillet 2017). Ces problèmes économiques sont liés aux territoires, comme on l’observe depuis une dizaine d’années en France : il y aurait à cet égard deux Polognes, celle de Varsovie et celle des territoires de l’Ouest, deux Hongries comme deux Slovaquies.
Dans le même registre, on a tendance à lier les mouvements populistes à l’inculture de couches sociales peu éduquées.
Ces deux facteurs comptent certainement, mais ne sauraient constituer des facteurs décisifs et encore moins suffisants. En Hongrie, les électeurs du Fidesz ne sont pas sous-éduqués, mais plutôt constitués de couches urbaines et instruites. Tout indique que l’insécurité culturelle est ici plus décisive que l’insécurité économique. On ne peut pas non plus croire, comme on l’entend ici ou là, qu’il s’agit d’aigreurs développées chez les générations sacrifiées de l’ex-communisme, et que les nouvelles générations balaieront tout cela. Les jeunes votent massivement pour les partis populistes et pour les partis d’extrême-droite (G.Mink : « tandis que les jeunes ont toujours été (dans nos populations) les plus ouverts et tolérants, la jeunesse d’aujourd’hui est de plus en plus droitière et pas seulement en Pologne » L’Europe centrale à l’épreuve de l’autoritarisme, Politique étrangère 2016/2 –Eté ; ou A.Kwasniewski : « la révolution conservatrice a été prônée par des jeunes, en réaction à ce qui se passe en Europe de l’Ouest, notamment avec les populations musulmanes », Hulala 31 octobre 2017.)
5.
Cherchant un vocable objectif et quittant l’ordre de l’injure pour l’ordre de la philosophie politique, les analystes abandonnent le « populisme » pour parler de « démocraties illibérales ». Ce qui paraît plus légitime, tant il est vrai que les insultes n’ont jamais réussi, même en torrent, à faire une description. L’appellation « démocratie illibérale » désigne un gouvernement démocratiquement élu mais qui une fois élu restreint les libertés[1]. A-t-il été élu pour les restreindre ou bien faut-il comprendre qu’il piège ainsi ses électeurs ? C’est une question importante. Pourquoi et au nom de quoi restreint-il les libertés ? Autre question – qui se réduit peut-être à la première.
Le président du PiS, Jaroslaw Kaczynski, démocratiquement élu, neutralise les uns après les autres tous les contre-pouvoirs, à commencer par le tribunal constitutionnel, la justice et les médias. Les purges se multiplient dans l’administration et les entreprises publiques. Le président Andrzej Duda veut organiser d’ici à la fin 2018 un référendum en vue d’un changement de constitution. Viktor Orban a aussi commencé par mettre en cause les pouvoirs de la Cour constitutionnelle, puis a remanié les médias et l’administration. L’inquiétude et la révolte sont grandes, et en Pologne surtout, les manifestations se multiplient. Il faut d’abord examiner ces réformes avec objectivité. Si l’on prend l’exemple de la France, il est courant qu’un nouveau président renouvelle les élites médiatiques, redécoupe les circonscriptions pour s’assurer les victoires électorales… Ce sont les atteintes au tribunal constitutionnel qui paraissent véritablement inquiétantes. Mais d’une manière générale, il souffle là une volonté de défaire, dont on se demande où elle va s’arrêter. Ce que Kaczynski appelle la « lutte contre l’impossibilisme légal », traduit l’intention ferme de briser ce qui résiste, y compris ce qui résiste par la loi.
Des démocraties dites illibérales sont bien observables dans le monde entier, depuis la Russie de Poutine jusqu’à certains pays du Moyen-Orient ou d’Afrique. Il s’agit en général de sociétés qui n’ont pas bénéficié historiquement d’une culture de liberté, et se sont saisi du système démocratique soit par mimétisme, soit sous la pression des Occidentaux (l’un et l’autre étant difficiles à différencier)[2]. Ils ont des gouvernants élus mais une culture de soumission et/ou d’oppression. C’est une erreur courante que nous avons fait en Occident depuis un siècle, de croire que la démocratie serait un simple outil qu’on peut prêter au voisin pour le rendre libre. La démocratie est plutôt une culture de liberté, qui se façonne au long des siècles sur des fondements adaptés – et sinon elle n’est qu’un leurre, un mot, une chimère. Ce qui nous permet de mieux comprendre la répulsion particulière qui saisit les Occidentaux quand ils voient se propager les démocraties illibérales en Europe centrale : voilà des pays qui ont une culture démocratique, et qui pourtant renient la liberté. Ce qui paraît impardonnable. C’est une régression.
D’autant que les quelques gouvernements cités en Pologne, Hongrie, République Tchèque ou Slovaquie, ne représentent pas entièrement cette mouvance, bien plus vaste. Dans tous les pays de la région, des partis plus extrêmes encore parviennent parfois à des scores électoraux non négligeables. En Slovaquie existent plusieurs partis nationalistes dont certains très radicaux. En Hongrie, le parti Jobbik fait passer Orban pour un modéré. Le phénomène est large et profond.
Tentons de décrire la conviction politique et sociale de ces courants illibéraux : ils pensent que même dans un régime de liberté, la liberté a des limites – et ils pensent que ces limites sont franchies et dépassées dans les démocraties Occidentales et dans l’Union européenne.
Pour eux, la liberté a des limites en économie : il faut donc promouvoir contre la mondialisation un patriotisme économique. L’émancipation de l’individu a des limites et pas seulement celles de la technique et du désir : il faut donc restreindre les réformes dites sociétales. Le libéralisme économique et le libéralisme des mœurs sont les principales cibles. Autrement dit, la démocratie est récusée parce qu’elle est censée contredire des principes essentiels, plus substantiels que la démocratie elle-même.
Cette critique du libéralisme sur plusieurs plans s’oppose frontalement à l’opinion dominante en Europe occidentale, à la fois libérale et libertaire, mais qui se donne pour un hyper-centre : Emmanuel Macron en France, Angela Merkel en Allemagne. Ce centre, mondialisé, libéral et européen, est décrit par les démocraties illibérales comme le socle d’une idéologie qui ne dit pas son nom, se donne pour une science de la société et pour l’unique solution au destin européen. Le TINA (« there is no alternative ») a fait de grands dégâts dans les esprits d’Europe centrale. Prétendre qu’au sortir d’un demi-siècle de totalitarisme, ils n’auraient plus de choix de société puisqu’obligés d’approuver le courant dominant, cela les a plongés dans une stupeur furieuse. Les démocraties illibérales signifient : il y a une alternative à l’immigration imposée, aux réformes sociétales imposées par le progrès, à la mondialisation financière. Le sentiment de trouver en face d’elles une seule pensée – qui les fait apparaître d’ailleurs comme les seuls opposants -, asseoit les démocraties illibérales dans l’idée que l’Europe occidentale est la proie d’une sorte de délire idéologique, face auquel elles représenteraient la voix du bon sens et du réalisme, la victoire du « bon sens des gens ordinaires ».
Ce qui peut susciter des désirs de sortie de l’Union européenne, même si ces velléités sont finalement rares (les Polonais dans l’ensemble ne souhaitent pas quitter l’Europe, en République tchèque Babis a déclaré que son mouvement était pro-européen). Pourtant, Aleksander Kwasniewski précise que s’ils n’ont pas fermé le groupe de Visegrad, qui avait rempli ses fonctions historiques, c’était « pour « utiliser ce groupe comme un dispositif spécial d’actions concertées contre Bruxelles » (interview Hu-lala.org jeudi 21 décembre 2017) ; pourtant, Andrej Babis précise que son mouvement, ANO, ne souhaite pas que le pays fasse partie de la zone Euro. Ce sont les mouvements plus extrêmes, comme par exemple celui du tchèque Tomio Okamura, qui réclament un référendum de sortie de l’Union. Cependant, on le voit, sans vouloir vraiment quitter l’Union européenne ces mouvements veulent la réformer en profondeur, au regard de leurs principes. Ils espèrent devenir un jour ou l’autre suffisamment nombreux et puissants pour pouvoir y opérer des transformations radicales. La principale transformation souhaitée étant le transfert des pouvoirs de l’UE aux parlements nationaux.
On peut discuter pour trouver dans l’histoire des ancêtres à ces mouvements illibéraux. Le rapprochement le plus évident concerne les corporatismes chrétiens des années 30. Le point de vue décrit plus haut sur les réformes sociétales s’appuie très largement sur celui chrétien (en tout cas sur un point de vue chrétien d’il y a cent ans, et comme on le verra plus loin, c’est là que le bât blesse). La description des réformes sociétales occidentales insiste sur ce qu’elles induisent en terme de décadence et de laxisme. Il est clair que nous avons là, à des degrés divers selon les cas, des mouvements dont le conservatisme se décline dans le domaine de l’identité et de la reconnaissance de l’ennemi, des relations hommes/femmes, du rejet de l’homosexualité etc. La valorisation de l’ordre moral est ici un sujet coutumier, typiquement en Slovaquie mais aussi ailleurs. Et même en dehors de ces thèmes si spécifiques et reconnaissables, lorsqu’on voit Andrej Babis arguer que « le Parlement, c’est du bavardage » (Radio-Prague, 21 octobre 2017), on ne peut s’empêcher de se rappeler les corporatismes-fascismes des années 30. Néanmoins, on ne peut pas parler de pouvoirs fascistes ou dictatoriaux. Juste peut-on dire que ces régimes appartiennent à l’espèce des pouvoirs autocratiques, ce qui est bien vague. C’est une nouvelle catégorie.
Pour en préciser les contours, il est possible d’utiliser le concept de révolution conservatrice, afin de montrer le type de volonté politique affichée, et aussi l’échec de cette volonté.
On peut croire au premier abord qu’il s’agit de révolutions conservatrices[3]. On voit aussitôt dans cette expression un oxymore. Si on conserve on ne révolutionne pas. Et pourtant, la révolution consiste ici à vouloir conserver ce que l’évolution des temps rend injustement obsolète. Au début du XX° siècle, les courants germaniques de la révolution conservatrice récusaient la direction qui avait été prise par la modernité. Ils défendaient les valeurs traditionnelles et à cet égard, rejetaient dos à dos le libéralisme et le marxisme. Certains souhaitaient remplacer la république par un Etat autoritaire.
Au fond, la révolution conservatrice est le courant de ceux qui pensent que le processus de modernisation met en péril des valeurs cardinales, des principes substantiels.
La révolution conservatrice qui se fomentait en Allemagne il y a un siècle, n’a pas eu lieu. Elle a été pour ainsi dire doublée par la prise de pouvoir des nazis, auxquels on la relie couramment. Et il y a des fondements communs, puisque le nazisme est une idéologie de l’enracinement. L’hitlérisme a été la perversion du mouvement conservateur critique de la modernité. Par sa monstruosité il excède les comparaisons, et d’ailleurs la plupart des écrivains de la révolution conservatrice se sont désolidarisés du nazisme qui une fois au pouvoir les a muselés, exilés, ou exécutés. Il est aussi partial d’identifier la révolution conservatrice au nazisme, que ce le serait d’identifier le socialisme de Blum au stalinisme, sous le prétexte qu’il s’agit chez Blum et chez Staline d’une idéologie de l’émancipation.
La révolution conservatrice raconte un dégout de l’évolution moderne vers le capitalisme et le matérialisme. Elle hait le bourgeois, prototype du matérialiste. Elle réclame l’enracinement dans les principes éthiques et religieux, le nationalisme, le retour à la terre, le réalisme contre les utopies. Elle veut la communauté contre l’individualisme, l’élite contre l’égalitarisme. La révolution conservatrice allemande lançait une attaque en règle contre les partis et la république de Weimar, décadente et instable. Les sociétés d’Europe centrale se rebellent contre une modernité que voudraient leur imposer l’Union européenne. Au fond, il s’agit toujours de combattre le matérialisme, la décadence des mœurs, l’universalisme excessif, pour défendre l’enracinement, la spiritualité éthique, et les identités.
Pourtant les adeptes hongrois ou polonais de la révolution conservatrice ne se reconnaissent pas dans ces expressions politiques, en raison de leur violence verbale et de leur extrémisme. Il n’est plus possible aujourd’hui d’être intolérant comme on l’était encore il y a un siècle : à coups d’invectives. Si l’on doit être intolérant, comme le libertarisme ou l’individualisme, il faut l’être soft. La manière d’être des courants illibéraux rappelle aussitôt le communisme récent : le léninisme, dit Anne Appelbaum[4] ; les Bolcheviks, dit Adam Michnik, qui parle d’eux comme d’un néo-bolchevisme[5].
Autrement dit, il y a dans ces sociétés le ferment de révolutions conservatrices, mais qui seraient modernes, c’est à dire calmes et tolérantes. Les courants illibéraux sont perçus, même par ceux qui défendent les mêmes principes qu’eux, comme une idéologie du conservatisme – incapable d’objectivité, du pluralisme, d’ouverture : au fond un conservatisme d’il y a un siècle ?
Décidemment, tout dans cette affaire semble être une question de tempo.
სოციალიზმიდან კაპიტალიზმში ულმობლად და დაუნდობლად გადათრევის, პროვოცირებული ვითომსამოქალაქო და ეთნიკური ომების მსხვეპლები….გორბაჩოვშჩინა-გოგიაგვახარიობა ინფარქტითაც კლავს
გოგიაგვახარიობამ ქართველი კაციც აქცია საქონლად რომელსაც ყიდიან და ყიდულობენ თურქები, არაბები, კვიპროსელები, პოლონელები. ჩხოროწყუს ტრიბუნალი მაგას.
ანგარიშის თანახმად, შრობითი ექსპლოატაციის მიზნით, ქართველი კაცების ტრეფიკინგი თურქეთში, არაბეთის გაერთიანებულ საამიროებში, ერაყსა და კვიპროსში ხორციელდება. იმავდროულად, პოლონეთი ახალი დანიშნულების ქვეყანაა, სადაც იძულებითი შრომისთვის ასევე ხორციელდება ქართველი კაცების ტრეფიკინგი.
შრომებში და დღებში (Ἔργα καὶ Ἡμέραι / Erga kaì Hêmérai), ჰესიოდემ მოყვა : პრომეთეს და პანდორას ისტორია, აღწერა კაცობრიობის ისტორიის 5 ხანა//ოქროს,ვერცხლის,ბრინჯაოს,გმირთა და რკინის ხანები// ;
შვარდნისა და ბულბულის ზღაპარი სადაც Seვარდeნი წარმოადგენს მეფეს და ბულბული-პოეტს;აქ
ლაპარაკია ორ სახელმწიფოზეla : Δίκη / Díkê, სამართალის სახელმწიფო და მისი საპირისპირო Ὕϐρις / უბრის, უზომობის და ბოროტების სახელმწიფო.
ჰესიოდე ასევე აღწერს მიწათმოქმედებას მის მშობლიურ ბეოტიაში, იძლევა რჩევებს იარაღებზე და იმაზე თუ როგორ უნდა იზრუნო პირუტყვებზე და კულტურებზე.
შრომებში და დღებში (Ἔργα καὶ Ἡμέραι / Erga kaì Hêmérai), ჰესიოდემ მოყვა : პრომეთეს და პანდორას ისტორია, აღწერა კაცობრიობის ისტორიის 5 ხანა//ოქროს,ვერცხლის,ბრინჯაოს,გმირთა და რკინის ხანები// ;
შვარდნისა და ბულბულის ზღაპარი სადაც Seვარდeნი წარმოადგენს მეფეს და ბულბული-პოეტს;
აქ ლაპარაკია ორ სახელმწიფოზეla : Δίκη / Díkê, სამართალის სახელმწიფო და მისი საპირისპირო Ὕϐρις / უბრის, უზომობის და ბოროტების სახელმწიფო.
ჰესიოდე ასევე აღწერს მიწათმოქმედებას მის მშობლიურ ბეოტიაში, იძლევა რჩევებს იარაღებზე და იმაზე თუ როგორ უნდა იზრუნო პირუტყვებზე და კულტურებზე.
გლობალურ შავ ბაზარზე ეს ქალები არიან რენტაბელობით მესამე ”პროდუქტი” იარაღის და არალეგალური ნარკოტიკის შემდეგ.
ერთადერთი განსხვავება ისაა რომ შავ ბაზარზე გასაყიდად გატანილი ”საქონელი” ადამიანია. მათ შორის ბოროტების იმპერიის ლამაზად რომ ვთქვათ უტვინო დემოკრატიზაციით გაუბედურებული ქალი.
ამ ქალების გამყიდველებისთვის და მყიდველებისთვის ეს ქალები შესანიშნავად მოსახმარი ”საქონელია”
ყიდიან და ყიდულობენ ქალებსაც,ქალწულებსაც, ზოგჯერ 12 წლის ბავშვებსაც.
ყიდიან და ყიდულობენ ქალებს და ბავშვებს ყოფილი საბჭოთა ბლოკიდან, სადაც კომუნისტური რეჟიმების დამხობის შემდეგ ფესვი გაიდგეს ორგანიზებული კრიმინალის ქსელებმა.
ასე გაყიდულ ქალებს რუსეთიდან იქნებიან ისინი, ბოსნიიდან, ჩეხეთის რესპუბლიკიდან თუ უკრაინიდან უწოდებენ ნატაშებს.
ისინი აცდუნეს და მიიტყუეს ოფიციანტის,მანეკენის, ძიძის,მრეცხავ-დამლაგებლის და მოცეკვავის სამუშაოს დაპირებით.
შემდეგ მათ წაართვეს მათი მეობა და დაიწყო მხეცური კოშმარი.
ისინი გაყიდეს კახპებად და აქციეს მონებად;
წინააღმდეგობის გაწევები ცემეს, გააუპატიურეს, ზოგჯერ მოკლეს.
მათ ხშირად არ ყავთ არავინ ვისაც შეიძლება მიმართონ საშველად-იმიგრაციის ფუნქციონერები,პოლიციელები თუ მშვიდობის საერთაშორისო ჯარისკაცები არიან მათ მიმართ ყველაზე მტრულად განწყობილ აგრესორებს შორის.
ადამიანებით გლობალური ვაჭრობა უკვე არის ეპიკური პროპორციების კრიზისი და ეს უბედურება განაგრძობს ზრდას.
Victor Malarek აქ გვიჩვენებს გლობალურ ფენომენს,სექსუალურ ბიზნესს, 21-ე საუკუნის მონათმფლობას, მრავალი მილიარდი დოლარის მომტან ინდუსტრიას რომლის მასშტაბი დღეს ცუდადაა ცნობილი.
წიგნი არის მოწოდება აუცილებელი მოქმედებისკენ რათა ბოლო მოეღოს ამ საშინელ დანაშაულს ადამიანობის წინააღმდეგ.
ესაა კომუნიზმის დამხობის ერთ-ერთი ასპექტი // გულუბრყვილოები და ბრიყვები არ ველოდით ასეთ მუხანათობას//.
გულუბრყვილოებისთვის და ბრიყვებისთვის მოულოდნელი ეს ამბავი არის მონებით ახალი ვაჭრობა აღმოსავლეთიდან დასავლეთისკენ.
ათასობით პერესტროიკის აუტანელი რეფორმებით სასოწარკვეთილი ახალგაზრდა ქალი აღმოსავლეთი ევროპიდან ფარულაად შეყარეს რომის, Anvers-ის და ლონდონის საროსკიპოებში და კლუბებში.
ბოლო ათწლეულში ასეთი ბოდიში ბიზნესი დიდად გაფართოვდა.
ამდენად თავისუფალ,სვინდისისგან თავისუფალ ეკონომიკას გიგანტური მოგება მოაქვს ორგანიზებული კრიმინალისთვის და აუწერელი სიღატაკე-სიბეჩავე მოაქვს ქალებისთვის და მათი ოჯახებისთვის, განსაკუთრებით მათი შვილებისთვის.
მაგრამ ეხლა ეს უხამსი კომერცია უფრო და უფრო აწყდება მთავრობებს და საგანგებო საქველმოქმედო ორგანიზაციებს რომელთა ამოცანაცაა სექსუალურ მონებად გაყიდული ქალების გადარჩენა
M. Tim Grout-Smith BBC World Service Trust-იდან იკვლევს 21-ე საუკუნის ამ სექსუალურ მონობა-მონათმფლობელობას.
Outlook-ზე ამას წინ გამოქვეყნდა ანგარიში Anvers-ში სექსუალური მონობა-მონათმფლობელობის პრობლემაზე.
აღმოსავლეთი ევროპის უღატაკესი დედები ძვირფასი ”საქონელია” ბელგიის კლუბებისთვის და საროსკიპოებისთვის.
ამ დედებს კახპობით შეუძლიათ თვეში 10 000 £-ს შოვნა და თითქმის მთელი ეს ფული მიდის მათი ზედამხედველების ჯიბეში როგორც მოგება. ეს ზედამხედველები კი ქალებს სტოვებენ კახპობაში.
ალბანეთი და მოლდოვა-მოლდავეთი ევროპის უღატაკესი ქვეყნებია და მათი სასოწარკვეთილი ახალგაზრდა ქალების ცდუნება კარგხელფასიანი სამუშაოს დაპირებით იოლია. ეს ასე მიტყუებული ქალები კონტრაბანდით, უკანონოდ გადაჰყავთ დასავლეთში.
მათ პირდებიან ოფიციანტების და პატარა ბავშვების ძიძა-მომვლელების სამუშაოს.
მაგრამ ევროკავშირში ჩასვლის შემდეგ მათ ართმევებ საბუთებს, ცემენ,აუპატიურებენ და აკახპებენ,ყიდიან კახპებად.
ქალებით ვაჭრების მსხვერპლებთან მჭიდროდ თანამშრომელი საქველმოქმედო ასოციაციების თქმით სექსუალურ მონებად გაყიდული ქალები არალეგალური იმიგრანტები არიან და ამიტომ ისინი არიან ორმაგ ხაფანგში არიან მოხვედრილნი.
21 საუკუნეა, ბრიტანეთის აეროპორტებში მოწყობილ აუქციონებზე სექსუალურ მონებად ყიდიან მიხაილ გორბაჩოვის მიერ ”დემოკრატიზებულ” ქალებს.
ქალებით ვაჭრები ცდილობენ გასაყიდი ქალებისგან სასწრაფოდ განთავისუფლებას და ამიტომ ისინი ბრიტანეთში ჩასვლისთანავე იქვე აეროპორტებში აწყობენ აუქციონებს ამ ქალების გასაყიდად.
გასაყიდ ქალებს შორის რა თქმა უნდა არიან ქალები მიხაილ გორბაჩოვის პერესტროიკით დარბეული აღმოსავლეთი ევროპის ქვეყნების ბეჩავი ქალებიც.
უკეთესი ცხოვრების საძებნელად წასული ადამიანები უარეს მდგომარეობაში ხშირად აღმოჩენილან. ზოგჯერ გაჭირვებაში მყოფი ვერ უძლებს ცდუნებას და ლამაზ ფერებში დახატულ მომავალზე დაპირებებს ადვილად იჯერებს. ბოლო წლებში განსაკუთრებით გაიზარდა ტრეფიკინგის მსხვერპლთა რაოდენობა. მსოფლიო კვლევებით, სტატისტიკის ზუსტი მონაცემები არ არსებობს, რადგან მსხვერპლი ხშირად თავს არიდებს პოლიციაში განაცხადის გაკეთებას და მოძალადე დაუსჯელი რჩება. ტრეფიკინგის მსხვერპლი შესაძლოა, ნებისმიერი ადამიანი გახდეს. როდესაც გპირდებიან საზღვარგარეთ სამუშაოს და იდეალურ საცხოვრებელ პირობებს, ხშირად ეს შემოთავაზება ადამიანების ექსპლუატაციით, დამცირებით და ზოგჯერ სიკვდილითაც კი მთავრდება. ქალბატონი იაც ტრეფიკინგის მსხვერპლია, თუმცა მას სტატუსი მინიჭებული არა აქვს, რადგან პოლიციაში არ განაცხადა ამის შესახებ. მიზეზი კი ის იყო, რომ შერცხვა და არ უნდოდა, ამ ფაქტს შვილებზე ცუდი გავლენა მოეხდინა. – რა გახდა თურქეთში თქვენი ემიგრაციის მიზეზი? – ოთხი შვილის დედა ვარ. უმცროსი 7 თვის იყო, როდესაც ჩემმა მეუღლემ სხვა შეირთო და მასთან ერთად საზღვარგარეთ წავიდა. ბავშვებს ბევრი სჭირდებოდათ, ხშირად საკმარისი საჭმელი რომ არ მქონდა, წვნიანს წყალს ვამატებდი, ბავშვებს ადრე ვაძინებდი, რომ აღარ მოშივებოდათ. ამის გამო გადავწყვიტე, თურქეთში წავსულიყავი. ამისთვის დიდი თანხაც არ მჭირდებოდა და თან მოვიძიე დამსაქმებელიც, რომელიც სამუშაო ვიზასა და ჩასვლისთანავე სამსახურში მოწყობას დამპირდა. – სად იპოვეთ ეს დამსაქმებელი, ვინ გაუწია რეკომენდაცია? – ინტერნეტით მოვძებნე. ყველაზე კარგი პირობები ამ ქალბატონს ჰქონდა. არც დიდ თანხას ითხოვდა გადაყვანაში და ვენდე. – რა მოხდა, როდესაც თურქეთში გადახვედით და რატომ აღმოჩნდა თქვენი საბუთები უცხო ადამიანის ხელში? ისე ენდეთ, რომ არ გადაგიმოწმებიათ, ვინ იყო? – იმწუთას მხოლოდ ერთ რამეზე ვფიქრობდი – წავსულიყავი და იმდენი ფული მეშოვა, რომ ჩემი შვილები გაჭირვებისგან მეხსნა. როდესაც ჩამიყვანა, მივედით სახლში, სადაც კიდევ ექვსი ადამიანი ცხოვრობდა. მითხრა, რომ ჩემი საბუთები სჭირდებოდა, რათა სამუშაო ვიზა გაეკეთებინა. მეც, რა თქმა უნდა, მივეცი ყველა საბუთი, რაც მქონდა, ასევე – ფულიც, მხოლოდ 5 ლირაღა დამრჩა. იქ მყოფებიდან ყველა სამსახურის მოლოდინში იყო. – სასტუმროში როგორ აღმოჩნდით? – სამკვირიანი ლოდინის შემდეგ მითხრა, რომ სამსახური გამოჩნდა და უნდა წავსულიყავი. მეც სასწრაფოდ ჩავალაგე ყველაფერი. მივედით დიდ სასტუმროში, რომლის მენეჯერმა ოთახის გასაღები მოგვცა და გვითხრა, დამელოდეთო. ვკითხე ქალბატონ ეთერს, – აქ რა უნდა გავაკეთო-მეთქი? – თვითონ აგიხსნის ყველაფერს, დაელოდეო, – მიპასუხა. როდესაც ის ქალბატონი დაბრუნდა, ერთი ქართველი შემოჰყვა და ჩემზე ჰკითხა, ახალიაო? – კი, შენ გაბარებო, – და რატომღაც ორივეს გაეცინა. ვიკითხე, – რა მევალება-მეთქი? ხალხის გართობაო. ეს რას ნიშნავს-მეთქი?! – და, – ახლა მორჩი ისტერიკებს, აქ პარლამენტში სამუშაოდ არ ჩამოსულხარო, – დამცინა. ჩემი საბუთები მოვითხოვე და დამემუქრა, თუ ხმას ამოიღებ, შენს შვილებს საქართველოში საფრთხეში ჩავაგდებო. შემეშინდა, ბავშვები მოხუც მშობლებთან მყავდა დატოვებული და არაფერი მოსვლოდათ. – არ გიცდიათ, თავი დაგენებებინათ ამ სამუშაოსთვის? – მაიძულებდნენ, სექს-მუშაკი ვყოფილიყავი. ყოველდღე ვცდილობდი გაქცევას, მაგრამ უსაბუთო და “უენო” სად წავსულიყავი?!. 2 თვე გავუძელი ამ ჯოჯოხეთს, ერთ დღესაც გავბედე და გამოვიპარე. – ვიცი, ძალიან რთული გზა გამოიარეთ სასტუმროდან იმ ოჯახამდე, რომელმაც შეგიფარათ. – დიახ, დაახლოებით 13-15 კილომეტრი ვიარე ფეხით, არც წყალი მქონდა და არც საჭმელი. მხოლოდ ვლოცულობდი, ღმერთს გაძლებას ვთხოვდი, რომ ამ ადგილიდან ძალიან შორს წავსულიყავი. ერთ ეზოში მოხუცი ქალბატონები ისხდნენ და წყალი ვითხოვე. იქვე, პატარა სკამზე ჩამოვჯექი და ნერვული შეტევა დამემართა. ისტერიკული ტირილი ამივარდა, ვკანკალებდი. ხელი მომკიდეს და სახლში შემიყვანეს, წამლები დამალევინეს და მკითხეს, რა მიჭირდა. ჩემი “გატეხილი” თურქულითა და ჟესტებით როგორღაც ავუხსენი, რომ ძალადობის მსხვერპლი ვარ და დახმარება მჭირდება. მათგან ერთ-ერთმა მითხრა, ჩემთან შეგიძლია დარჩენაო და სახლში წამიყვანა. იქ მისი შვილი და შვილიშვილები იყვნენ. უთხრა, რაც მოისმინა და დააყოლა, დღეიდან ის ჩემი მეშვიდე შვილიაო. არც შვილი შეეწინააღმდეგა და ასე გავხდი ამ დიდი ოჯახის წევრი. უკვე ხუთი წელია, აქ ვცხოვრობ და არასოდეს მიგრძნია, რომ უცხო ვარ. მაშინ, როდესაც ქართველმა ასე გამიმეტა, თურქმა მეორე სიცოცხლე მაჩუქა. – დამნაშავეების შესახებ პოლიციაში რატომ არ განაცხადეთ? – ქართველებს როგორი მენტალიტეტი გვაქვს, ვიცით. არ მინდოდა, მეზობლებს ეჭორავათ და ამას ჩემს შვილებზე ცუდი გავლენა მოეხდინა, მრცხვენოდა მომხდარის. დღეს იმიტომ ვყვები ამ ამბავს, რათა ერთი ადამიანი მაინც ვიხსნა ტრეფიკინგისგან. ბრმად ნურავის ენდობით, მე გამიმართლა და გამოპარვა შევძელი, მაგრამ ყველას არ უმართლებს. წყარო: gza.kvirispalitra.ge
აღმოსავლეთ ევროპაში არის გულ-სისხლძარღვთა დაავადებებით გარდაცვალებათა ეპიდემია. სიკვდილიანობა უფრო გაიზარდა 1990-ანი წლების დასაწყისის შემდეგ. ამის მიზეზია რეგიონის ჯანდაცვის სისტემაში მომხდარი არეულობა. საქართველოშიც მსგავსი მდგომარეობაა. გორბაჩოვშჩინა-გოგიაგვახარიობაში მოხვედრილ ქართველებს აწუხებთ წნევა. ეაა გულ-სისხლძარღვთა დაავადების უდიდესი სფრთხე.
მთლიანობაში გამოკითხეს 321 კაცი. მაღალი სისხლის წნევის სიხშირე კაცებში 58 პროცენტის და ქალებში 56 პროცენტი. მოსახლეობის 31 პროცენტს აქვს ტოტალური ქოლესტოროლი ან 220 მგ პროცენტი და მსგავსი რაოდენობა ჰქონდა სუსტი სიმკვრივის ან 35 მგ პროცენტი ლიპოპროტეინი. კაცთა 60 პროცენტს ჰქონდა ტაბაჟიზმი ანუ თამბაქოს წევის მავნე ჩვევა და არც ერთი მათგანი არ იღებდა ასპირინს ყოველ დღე რათა თავიდან აერიდებინათ გულსისხლძარღვთა ნაადრევი ავადმყოფობა.
Métho
Résultats : Au total, 321 sujets ont été interrogés. La fréquence de l’hypertension artérielle (>140/90 mm Hg) au moment de l’examen était de 58 % chez les hommes et de 56 % chez les femmes. Les principaux corrélats de la tension artérielle étaient le sexe et l’âge. De plus, nous avons constaté que 31 % de la population avait un cholestérol total > ou = 220 mg % et un nombre similaire avait une lipoprotéine de faible densité < ou = 35 mg %. Le tabagisme était présent chez 60 % des hommes et aucun ne prenait de l’aspirine quotidiennement pour prévenir une maladie coronarienne prématurée.
Écrit par 
![Nazi propaganda poster warning Germans about the dangers of east European "subhumans." [LCID: 91873]](https://encyclopedia.ushmm.org/images/large/dc85ad09-4933-4d35-ba6e-2f562b3834f1.jpg)
Première édition (polonais)
historyplusart 
